มนตร์รักเสีงแคน

บทน�ำ รถกระบะสเี ทากลางเกา่ กลางใหมแ่ ลน่ ไปบนถนนลาดยางทเี่ พงิ่ ท�ำ เสรจ็ ได้ไม่กว่ี ัน ทันตแพทย์สาวป้ายแดงยงั คงชวนพี่ชายคยุ จ้อจนคนน่ังฟัง มาตลอดต้องเอ่ยแทรกบ้าง “นถ่ี ามจรงิ ไมเ่ หนอ่ื ยมง่ั รไึ ง ตงั้ แตข่ นึ้ รถมายงั พดู ไมห่ ยดุ ปากเลยนะ เรา เรียนจบแล้วนึกว่าจะดูเป็นคุณหมอข้ึนมาบ้าง นี่เปล่าเลย ก็ยังเป็น ยายขวัญข้ีโม้เหมือนเดิม” ชายหนุ่มหลังพวงมาลัยละสายตาจากท้องถนน ช่วั ครู่แล้วยกมอื ผลกั ศีรษะขวญั ระมงิ ค์เบาๆ อย่างเอ็นดู คนถกู หยอกทำ� หน้ามุ่ย “อะไรอะ พ่ีสิงห์ก็ คนเพ่ิงหลุดจากความเครียดระดับสูงสุดก็ต้อง ปลดปล่อยกนั บ้างสิ หมอฟันน่ะ ใครไม่มาเรยี นไม่มีทางเข้าใจหรอก” รมิ - ฝีปากอิ่มของสาวร่างเล็กเชิดข้ึนอย่างแสนงอน ดวงตากลมวาวราวลูกแก้ว จ้องหน้าพชี่ ายเพ่ือขอความเหน็ ใจ “แต่ขวัญเล่าให้พ่ีฟังตั้งแต่ตัวเมืองเชียงใหม่จนจะถึงบ้าน พ่ีว่าพี่ ซาบซ้งึ แล้วแหละ” นำ้� เสียงของสิงหาปกปิดความเอ็นดสู ุดใจไว้ไม่มิด

8 l ม น ต ร์ รั ก เ สี ย ง แ ค น “ง้ันคุยเร่ืองบ้านเราบ้างดีกว่า ไม่น่าเชื่อว่าขวัญไม่ได้กลับบ้านแค่ สี่เดือน แถวบ้านเรานเี่ ปลยี่ นไปเยอะเลยนะ” ช่วงที่ศึกษาอยู่ในคณะทันตแพทยศาสตร์ชั้นปีที่หกน้ันขวัญระมิงค์ แทบไม่ได้กลับบ้านเลย เพราะทั้งเรียนและฝึกทำ� ฟันอย่างหนกั “ความเจริญมันไม่เข้าใครออกใคร พอถนนหนทางกลายเป็นถนน ลาดยางคนก็มาอยู่เยอะขึ้น ตึกแถวร้านค้าผุดเป็นดอกเห็ด คราวนี้แหละ พวี่ ่าความวุ่นวายคงมาเยือนแล้วละ” “ก็ดแี ล้วไง ถนนดี ใครๆ ก็อยากเดินทางมาเที่ยว โครงการรีสอร์ต ในฝันของพ่ีสิงห์จะได้เป็นจรงิ ซะที” สิงหาย้ิมกว้าง อดนึกถึงค�ำพูดของแฟนสาวที่ก�ำลังเรียนปริญญาโท อยู่ต่างประเทศไม่ได้ หลังงานเลี้ยงส่งหล่อนไปเรียนต่อคืนนั้น เขาพา เนตรดาวไปนง่ั คยุ รมิ ระเบยี งหน้าบา้ นหล่อน เสยี งใสราวระฆงั แกว้ ทด่ี งั จาก รมิ ฝีปากบาง ชายหนุ่มยังจำ� ได้ทุกถ้อยคำ� ‘เนตรว่าบรรยากาศแถวบ้านเราเนี่ยเหมาะกับการทำ� รีสอร์ตมากเลย ดอยสวยอากาศเยน็ แบบนคี้ นไม่เคยมาต้องปล้มื แน่ ความใฝ่ฝันอย่างหนึ่ง ของเนตรคือการมีรีสอร์ตเป็นของตัวเองนะคะ พีส่ งิ ห์รู้รึยงั ’ ‘รสู้ ิ เนตรเคยบอกพหี่ ลายหนแลว้ และพจี่ ะพยายามทำ� ใหม้ นั เปน็ จรงิ ให้ได้’ สิงหาคว้ามือนุ่มมากุมไว้ จ�ำได้ดีว่าคืนนั้นเป็นคืนแรม ดวงดาวบน ท้องฟ้าเปล่งประกายแข่งกบั นยั น์ตาวบั วาวของแฟนสาว อากาศเยน็ จดั ของ ฤดูหนาวในภาคเหนือเป็นใจให้เขารง้ั ร่างเนตรดาวมาไว้ในอ้อมแขน ‘อะไรทเี่ นตรอยากได้ พจี่ ะหามาใหท้ กุ อยา่ ง เรยี นใหจ้ บไวๆ นะคนดี แลว้ รบี กลบั มาอยบู่ า้ นเรา พว่ี า่ ทด่ี นิ ผนื ใหญก่ ลางหบุ เขาแบบนเี้ รายงั ทำ� อะไร ได้เยอะ พฒั นาใหเ้ ป็นรสี อร์ตไดส้ บาย พ่อพเี่ ปิดไฟเขยี วใหท้ �ำได้ตามทเ่ี หน็ สมควรเลย’ ‘ง้ันพี่สิงห์วางแผนไว้เลยนะคะ เรียนจบจากอังกฤษเนตรจะกลับมา

ด า ริ ย า l 9 ช่วยงานแน่นอน’ ‘ก่อนมาช่วยงานก็ต้องแต่งงานกันก่อนสิ รบี ๆ จบแล้วบินกลบั มาใช้ ชวี ติ กบั พี่ มาบรหิ ารรสี อรต์ ดว้ ยกนั นะ พจ่ี ะใหช้ อ่ื วา่ ‘รสี อรต์ เนตรดาว’ ดมี ยั้ ’ ‘โห! พี่สงิ ห์ฝันไปไกลกว่าเนตรอีก’ เนตรดาวซุกตวั อิงแอบอกกว้าง อย่างประจบ ‘ความฝันของเนตรคอื ความฝันของพี่ด้วย พส่ี ัญญาจะทำ� ให้ได้เลย’ แลว้ สงิ หากท็ ำ� ตามสญั ญาจรงิ ๆ เมอื่ เนตรดาวจากไปเรยี นตอ่ ปรญิ ญา โท เขาค่อยๆ ศึกษาเตรียมสานฝันเรอ่ื งรสี อร์ตให้เป็นความจรงิ ขน้ึ มา จน เม่ือหล่อนใกล้ถึงก�ำหนดกลับ เขาจึงถึงข้ันลาออกจากการเป็นอาจารย์ใน มหาวิทยาลัยแล้วกลับมาเตรียมการท�ำธุรกิจรีสอร์ต เร่ิมจากปรับพื้นท่ีซ่ึง เป็นที่ดินผืนงามที่พ่อแม่แบ่งให้ ตามด้วยการจ้างเพื่อนสถาปนิกมือดีมา ชว่ ยคดิ ชว่ ยออกแบบภาพรวมของรสี อรต์ แมย้ งั อยแู่ คใ่ นแผน่ กระดาษ แต่ ทุกอย่างก็พร้อมจะออกมาเป็นรูปเป็นร่างทันทีหลังการแต่งงานของเขากับ เนตรดาว “ใจลอยไปถงึ ไหนแลว้ คะพสี่ งิ ห์ ขวญั ถามวา่ ใกลผ้ า่ นบา้ นพเี่ นตรแลว้ พสี่ งิ หอ์ ยากแวะหาแม่พเ่ี นตรมย้ั ” เสยี งนอ้ งสาวทด่ี งั เจอื้ ยแจ้วดงึ สงิ หากลบั มาสู่ภายในรถกระบะอีกครงั้ “คงไมด่ กี วา่ เหน็ วา่ หลงั ๆ มานพี่ อเนตรไปเมอื งนอกปา้ กลุ แกเหงา ก็ เลยชอบไปอยู่กบั ญาติ ไม่ค่อยจะอยู่บ้านสกั เท่าไหร่หรอก” “อุ๊ย! แต่นั่น ขวัญเห็นพ่ีเนตรค่ะ ไม่ได้ตาฝาดแน่ จอดๆๆ เลย พสี่ ิงห์ แวะหาพเี่ นตรกัน ขวัญคดิ ถึงจะแย่แล้ว” สงิ หาแตะเบรก ควิ้ เขม้ ขมวดเขา้ หากนั เปน็ ไปไดห้ รอื เนตรดาวกลบั มาเมืองไทยโดยไม่บอกเขาสักค�ำ แม้ปกตแิ ฟนสาวจะชอบทำ� เซอร์ไพรส์ให้ เขาประหลาดใจบ่อยๆ แต่ก็ไม่น่าถึงขนาดแอบกลับมาเงียบๆ ชายหนุ่ม ใจหายวาบ อดเป็นหว่ งไม่ไดว้ ่าอาจมเี รื่องด่วนเกยี่ วกับกลุ นภาผูเ้ ป็นมารดา ของเนตรดาวซ่ึงสุขภาพไม่ค่อยดี

10 l ม น ต ร์ รั ก เ สี ย ง แ ค น ลงจากรถแล้วสิงหาจึงเห็นว่าแฟนสาวซึ่งยืนรดน�้ำต้นไม้อยู่ในสนาม ขา้ งบา้ นนน้ั ไมไ่ ดอ้ ยคู่ นเดยี ว เมอ่ื มองเขา้ ไปในบา้ นเหน็ กลุ นภากวาดบา้ นอยู่ ทกุ อย่างดปู กตจิ นน่าประหลาดใจ สองพน่ี อ้ งเดนิ ตรงเขา้ ไปหาหญงิ สาวทยี่ นื รดนำ้� ตน้ กหุ ลาบอยู่ พอเหน็ ว่าเป็นสงิ หา หล่อนกว็ างสายยางลงตรงโคนต้นแล้ววิง่ หน้าตืน่ มาหา “พส่ี งิ ห!์ เนตรวา่ จะไปหาตอนเยน็ ไปทำ� เซอรไ์ พรสเ์ สยี หนอ่ ย พส่ี งิ ห์ ดันมาเห็นซะก่อน แบบนกี้ ไ็ ม่ตืน่ เต้นกันพอดี เสยี ดายจงั ” “เนตรกลบั มาเมอื่ ไหรเ่ นยี่ ทำ� ไมไมบ่ อกกนั เลย” สงิ หาตรงเขา้ ไปแตะ บ่าหญิงสาว นี่ถ้าไม่มีขวัญระมิงค์อยู่ด้วยเขาคงขอกอดแฟนสาวให้หาย คิดถึง “เนตรอยากให้พ่แี ปลกใจเล่นค่ะ อ้าว! ขวญั มาด้วย นีเ่ รยี นจบแล้ว ใช่มย้ั จ๊ะ” ทา่ ทางเปน็ มติ รอนั แสนออ่ นโยนยามเนตรดาวทกั ทายนอ้ งสาวเขานนั้ สงิ หาเห็นจนชนิ ตา ต้องยอมรบั ว่าเขารักทุกอย่างทเี่ ป็นเนตรดาว หล่อนคือ หญงิ สาวผู้สมบูรณ์แบบในสายตาเขา “เพง่ิ จบสดๆ รอ้ นๆ เลยคะ่ พเ่ี นตร นพ่ี สี่ งิ หไ์ ปรบั ขวญั มาจากหอคณะ ขนของกลับมาเตม็ ท้ายรถเลย” แม้เนตรดาวจะอายมุ ากกว่าขวญั ระมงิ ค์แค่ ไม่กี่เดือน แต่ขวัญระมงิ ค์ก็เต็มใจยกให้เป็นพี่ ด้วยรู้ดวี ่าอนาคตเนตรดาว จะมาเป็นพส่ี ะใภ้ของหล่อน “เข้าไปในบ้านกันก่อนดีกว่า แม่ก�ำลังง่วนกับงานบ้านเลยค่ะ เนตร บอกให้พกั ก็ไม่ค่อยเช่ือ” หญิงสาวร่างระหงในชุดกางเกงขาส้ันกับเสื้อผ้าชีฟองสีมัสตาร์ด ตวั บางวงิ่ ไปปดิ กอ๊ กนำ้� แลว้ เดนิ นำ� เขา้ สตู่ วั บา้ นซงึ่ หญงิ สงู วยั ยนื ถอื ไมก้ วาด อยู่ตรงโถงกลาง สงิ หาและขวัญระมิงค์ตรงเข้าไปทำ� ความเคารพเจ้าของบ้าน กลุ นภา สง่ ยมิ้ เจอ่ื นๆ แลว้ รบี เชอื้ เชญิ ใหท้ ง้ั สองเขา้ ไปในหอ้ งรบั แขกดว้ ยสหี นา้ เปย่ี ม

ด า ริ ย า l 11 ด้วยความกงั วล ทนั ทที เ่ี ขา้ มาในหอ้ งทม่ี โี ซฟาสคี รมี จดั เรยี งไวอ้ ยา่ งเปน็ ระเบยี บ ขวญั - ระมิงค์ถงึ กบั เบกิ ตากว้างเมอ่ื พบว่าในห้องนนั้ มคี นนง่ั อยู่ก่อนแล้ว และใคร คนนั้นเป็นหนุ่มผมทองตาสฟี ้าร่างผอมสงู เสือ้ ยืดกางเกงยีนเท่ๆ ย่งิ ทำ� ให้ รู้สึกว่าเขาคือวยั รุ่นสดุ แสนมชี ีวติ ชวี าน่าสนใจทีเดียว แต่เขาคือใคร จู่ๆ ขวัญระมิงค์ก็เกิดอาการใจเต้นแรง สังหรณ์ประหลาดท�ำให้ หล่อนนึกถึงค�ำพูดของตนกับพ่ีชาย ขวัญระมิงค์ยังจำ� ได้ วันท่ีสิงหาไปหา หลอ่ นถงึ คณะ นงั่ เลน่ กนั ตรงมา้ หนิ ใตร้ ม่ ไมห้ นา้ หอ คยุ เรอื่ ยเปอ่ื ยไปจนถงึ เรือ่ งเนตรดาว หล่อนอดใจไม่ไหวจงึ ออกปากเตอื นพีช่ ายเร่อื งส่วนตวั ‘พ่ีสิงห์ไม่คดิ ถึงพเ่ี นตรเหรอ ห่างกันเป็นปี ทำ� ไมไม่บนิ ไปหาบ้างล่ะ คะ ถือว่าไปพกั ผ่อน’ ‘เนตรเรยี นหนกั มาก พีไ่ ม่อยากไปรบกวนสมาธิเธอ อีกอย่างเราคยุ กนั ผ่านหลายช่องทางมาตลอด สมัยนีอ้ ยู่ไกลกเ็ หมอื นใกล้แหละขวญั ’ ‘ไม่ดีมงั้ พส่ี ิงห์ ไม่เหมือนได้เจอ ได้คยุ ตวั เป็นๆ หรอก เชือ่ ขวัญสิ ไมร่ ทู้ ำ� ไมขวญั เจอแตค่ นใกลต้ วั มเี รอ่ื งแบบรกั แทแ้ พใ้ กลช้ ดิ ใหป้ วดใจหลาย รายแล้วอะ เรว็ ๆ น้ีกพ็ ีร่ หสั สุดสวยของขวัญ รกั กบั หนุ่มวศิ วะมาตั้งแต่อยู่ มธั ยม พออกี ฝา่ ยไปเรยี นตอ่ เมอื งนอกเทา่ นนั้ แหละ ไมน่ านกม็ าบอกเลกิ ละ เพราะเจอคนใหม่ตามระเบียบ’ ‘เนตรไม่ใช่คนอย่างนั้นหรอก พมี่ ัน่ ใจ’ ถึงจะพยายามม่ันใจตามพ่ีชาย แต่ขวัญระมิงค์ยังอดระแวงไม่ได้ เชื่อว่าความสวยหวานสดใสหน้าไทยแท้ของเนตรดาวต้องสะดุดตาหนุ่ม ตานำ�้ ขา้ วไมน่ อ้ ย ความจรงิ หลอ่ นแคพ่ ดู ขหู่ วงั กระตนุ้ สงิ หา ไมเ่ คยคดิ วา่ เขา จะต้องพบเจอเหตุการณ์เช่นน้ัน และหล่อนกำ� ลงั ภาวนาขอให้มนั ไม่ใช่ ดเู หมอื นพชี่ ายคนซอ่ื ของหลอ่ นจะไมเ่ ฉลยี วใจใดๆ ไมม่ ปี ฏกิ ริ ยิ าตอ่

12 l ม น ต ร์ รั ก เ สี ย ง แ ค น หนุ่มน้อยชาวต่างชาติเมอ่ื เนตรดาวแนะน�ำให้รู้จักกนั “นี่อดัมค่ะพี่สิงห์ อดัมเป็นรุ่นน้องท่ีมหา’ลัย เราสนิทกันมาก เขา อยากมาเที่ยวเมืองไทย เลยขอตามเนตรมาด้วย” สงิ หากบั อดมั จบั มอื ทกั ทายกนั แลว้ ตา่ งกน็ งั่ ลงบนโซฟา ขวญั ระมงิ ค์ ประหลาดใจหนักข้ึนไปอีกเมื่อวัยรุ่นฝร่ังตัวผอมนั่นเลือกนั่งลงข้างกาย เนตรดาวบนโซฟายาวตวั เดยี วกนั แบบใกล้ชิดสนิทแนบ ในขณะท่ีสงิ หาน่งั ข้างขวัญระมิงค์ตรงข้ามทง้ั คู่ “เนตรกลับมาหลายวนั มัย้ จ๊ะคราวน”้ี เสียงทุ้มของสิงหายังดูเป็นปกติอย่างเหลือเชื่อ ในขณะที่หัวใจของ ขวญั ระมงิ คไ์ มป่ กตแิ ลว้ มนั รอ้ นรมุ่ เปน็ เดอื ดเปน็ รอ้ นแทนพชี่ าย นอี่ ยา่ บอก นะวา่ อดมั คอื แฟนใหมข่ องเนตรดาว ถา้ เปน็ อยา่ งนน้ั ขวญั ระมงิ คน์ กึ ไมอ่ อก เลยวา่ สงิ หาจะทกุ ขต์ รมขนาดไหน หญงิ สาวพยายามปลอบตวั เองวา่ คงไมใ่ ช่ หรอกน่า แต่อาการของอดัมมนั ฟ้องจรงิ ๆ ราวกบั เขาพยายามใช้ภาษากาย ข่มพ่ีชายหล่อน หนุ่มหน้าคมผมทองคุยไปหัวเราะไป บางจังหวะมีจับมือ ถอื แขนเนตรดาว บางคราวโน้มศีรษะอีกฝ่ายลงไปซบบ่า แบบนี้ไม่ใช่รุ่นน้องธรรมดาแล้วมั้ง “เนตรว่าจะพาอดมั เทยี่ วสกั สองอาทติ ย์ถงึ จะกลับค่ะพสี่ งิ ห์ กลบั ไป เรียนอีกไม่ถึงสองเดือนก็จบ” เห็นได้ชัดว่าเสียงของเนตรดาวแฝงความกังวล แววตารู้สึกผิดฉาย ออกมาเป็นคร้ังคราว ส่วนกุลนภาซ่ึงมีสีหน้าจืดเจื่อนขอตัวออกจากห้อง รับแขก อ้างว่าจะไปพักผ่อน ความอึดอัดทวีคูณเม่ือเนตรดาวไม่เอ้ือนเอ่ยความจริงออกมาเสียที จนขวญั ระมงิ ค์ตัดสนิ ใจบอก “ขวัญเหน่ือย อยากกลับบ้านไปพัก เอาไว้วันหลังพ่ีสิงห์ค่อยมาคุย กับพเ่ี นตรอีกทีละกันนะคะ” “ถ้าง้นั เราสองคนกลบั ก่อนนะเนตร แล้วพจ่ี ะมาหาใหม่” สิงหาลำ�่ ลา

ด า ริ ย า l 13 โดยปราศจากความกงั ขา ตรงข้ามกับความรู้สึกของขวัญระมงิ ค์โดยสิ้นเชงิ เมื่อสองพี่น้องเข้ามาในรถ ขวัญระมิงค์จึงโพล่งออกมาด้วยความ หงดุ หงิด “พสี่ งิ ห์ไม่รู้สกึ ว่ามีอะไรแปลกๆ มง่ั เหรอ ทนน่ังคยุ กับฝรง่ั น่นั อยู่ได้ สองคนท�ำตวั สนทิ สนมกันจนน่าเกลยี ด” “ไมห่ รอกนา่ ขวญั คดิ มากไปแลว้ คนตา่ งชาตเิ ขาแสดงออกกนั แบบน้ี แหละ” เห็นชัดๆ ว่าพ่ีชายหล่อนพยายามปลอบใจตัวเอง ขวัญระมิงค์จึง ไม่กล้าท�ำร้ายจิตใจพ่เี สียทเี ดียว จ�ำต้องตอบไปว่า “ขวัญอาจจะคดิ มากไปจริงๆ กไ็ ด้” แต่แล้วเพียงแค่รถออกตัวแล่นผ่านหน้าบ้านเนตรดาว สองพนี่ ้องก็ ถงึ กบั เบิกตากว้างเมือ่ เห็นภาพคู่หนุ่มสาวทีย่ ืนอยู่ตรงระเบยี งด้านหน้า... อดัมบรรจงจมุ พติ ลงบนเรียวปากเนตรดาวอย่างนุ่มนวลแสนดดู ด่ืม พร้อมโอบกอดแสดงความเป็นเจ้าของ! “ท�ำอะไรไม่อายฟ้าดนิ เลว! เลวทัง้ คู่ ไม่นกึ เลยว่าพ่เี นตรจะเป็นคน แบบน้”ี คนเป็นน้องตะโกนลั่นรถด้วยความเจ็บแค้นแทนพี่ ในขณะท่ีสิงหา ท�ำได้เพยี งนิ่งเงียบ แต่ขวัญระมงิ ค์รู้ดวี ่าเขาเจ็บปวดเพียงใด น�้ำตาท่ีร้ืนข้ึนเต็มสองตาของพี่ชายน้ันบ่งบอกความปวดร้าวได้เป็น อย่างดี

๑ ลูกปิงปองแห่งโชคชะตา มือเรียวท่ีล้วงลงไปจับลูกปิงปองอันมีความหมายต่อชีวิตน้ันสั่น และชื้นเหงื่อ ขวัญระมิงค์ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าหลังจากบากบ่ันเรียนมา จนจบหกปี หล่อนจะต้องมาฝากชีวิตไว้กับลกู ปิงปองในกล่องแบบน้ี เมอ่ื เชา้ กอ่ นออกจากบา้ นญาตทิ ฝี่ ง่ั ธนฯ หลอ่ นไดร้ บั การเปา่ กระหมอ่ ม อวยชัยให้พรราวกับจะไปออกศึก ยิ่งเม่ือมาถึงห้องประชุมของอิมแพ็ค เมืองทองธานี ได้เห็นหมอฟันจบใหม่จากท่ัวประเทศที่มารอกันอยู่ ขวัญ- ระมิงค์ก็ถึงขั้นใจส่ัน หล่อนแก้อาการต่ืนเต้นด้วยการดึงชายเสื้อกาวน์สั้น ทสี่ วมอย่ใู หเ้ รยี บรอ้ ย ตามด้วยการกวาดตามองโตะ๊ ทมี่ ปี ้ายชอ่ื โรงพยาบาล ทว่ั ประเทศตั้งเรยี งรายอยู่ในห้อง เฝ้าแต่ถามตัวเองว่า หลงั จากดวงซวยใน การจบั ฉลากทกุ ชนิดมาตลอดชวี ิต หล่อนจะมาดวงดีเอาคราวน้ีไหม ขวัญระมิงค์มีช่ือโรงพยาบาลในใจที่ต้องการไปท�ำงานอยู่แล้ว แนน่ อนวา่ ตอ้ งเปน็ โรงพยาบาลชมุ ชนในจงั หวดั เชยี งใหมบ่ า้ นเกดิ ทไ่ี มก่ นั ดาร เกนิ ไป ซึ่งดูแล้วรบั ทนั ตแพทย์ใหม่แค่สองคน แต่มีคนต่อแถวอยู่หน้าโต๊ะ ท่มี ีป้ายชอ่ื โรงพยาบาลนนั้ เป็นแถวยาวจนน่าขนลุก

ด า ริ ย า l 15 กตกิ าเรม่ิ จากทกุ คนสมคั รวา่ ตอ้ งการไปใชท้ นุ ทโ่ี รงพยาบาลใด ถา้ คน สมคั รมากกวา่ ตำ� แหนง่ ทร่ี บั ทกุ คนกต็ อ้ งมาตอ่ แถวจบั ฉลากกนั ในกลอ่ งมี ลกู ปงิ ปองซง่ึ มเี ลข ๐-๙ ใหห้ ยบิ ลกู ปงิ ปองสองครงั้ ครง้ั แรกคอื หลกั หน่วย ครั้งที่สองคือหลักสิบ ดังนั้นคะแนนของแต่ละคนจะอยู่ในช่วง ๐๐-๙๙ แล้วแต่โชคชะตา ขวัญระมิงค์จับต่อจากจักรพันธ์เพ่ือนสนิท ซ่ึงลูกปิงปองลูกแรก (หลกั หนว่ ย) เขาจบั ไดห้ มายเลข ๐ แตล่ กู ทส่ี อง (หลกั สบิ ) จบั ได้ ๙ ดงั นน้ั คะแนนของเขาจงึ เปน็ ๙๐ ซง่ึ นบั วา่ สงู มาก นา่ จะไดแ้ บบลอยลำ� เพอ่ื นหนมุ่ ร่างสงู ย้มิ กว้างจนมุมปากเกอื บถงึ ใบหขู ณะหนั มาส่งสายตาให้ก�ำลงั ใจ เมอื่ ถงึ คราวขวญั ระมงิ ค์ หลอ่ นตน่ื เตน้ อยา่ งบอกไมถ่ กู เฝา้ แตภ่ าวนา ให้ได้ไปท�ำงานท่ีเดียวกับเพ่อื น หญงิ สาวควา้ ลกู ปงิ ปองลกู แรกขนึ้ มา และมนั คอื เลข ๐ แมจ้ ะใจแปว้ แตย่ งั พยายามปลอบใจตวั เองวา่ หลอ่ นอาจเหมอื นจกั รพนั ธก์ ไ็ ด้ ถา้ ลกู ทสี่ อง หล่อนจบั ได้ตวั เลขสูงๆ หล่อนก็มสี ิทธล์ิ อยลำ� ได้เหมอื นกนั มือท่ีส่ันอยู่แล้วยิ่งส่ันหนักเมื่อจับลูกปิงปองลูกท่ีสอง เพราะมัน หมายถงึ เลขหลักสบิ อันส�ำคญั ต่อชวี ติ หล่อนอย่างย่งิ ยวด หญงิ สาวคว้าลูก ปิงปองเย็นเฉียบขึน้ มา มันคอื เลข ๐ ! จะมใี ครซวยเท่าน้ี สรุปแล้วหล่อนได้ศูนย์คะแนน ซ่งึ คงไม่มีใครตำ�่ กว่าน้ีอกี แล้ว ขวญั ระมงิ คจ์ งึ ตอ้ งผดิ หวงั ในการจบั ฉลากรอบแรก หลอ่ นไมม่ โี อกาส ไดท้ ำ� งานใกลบ้ า้ น หญงิ สาวเควง้ ควา้ งอยา่ งบอกไมถ่ กู ระหวา่ งรอจบั รอบสอง หล่อนจึงโทรศัพท์ไปหาอินทร์แปงผู้เป็นบิดา ไม่ได้ตั้งใจอ้อนเลย แต่เมื่อ พ่อรบั สาย หล่อนถงึ ขนั้ ปล่อยโฮ “พ่อจ๋า ขวัญเคว้งไปหมดแล้ว รอบแรกจบั ไม่ได้ทีต่ ้องการค่ะ แถม โรงพยาบาลทางเหนอื ทเ่ี หลอื มแี ตอ่ ยไู่ กลสดุ กู่ ขวญั งงจนท�ำอะไรไมถ่ กู ไมร่ ู้

16 l ม น ต ร์ รั ก เ สี ย ง แ ค น วา่ ควรเลอื กไปทไ่ี หนตอ่ ในรอบสองเนยี่ ” หญงิ สาวพยายามตงั้ สตแิ ลว้ ฟงั คำ� แนะน�ำของพ่อ “เอาอย่างนี้นะขวัญ ท�ำใจดีๆ ไว้ ขวัญลองดูว่าโรงพยาบาลแถวๆ ขอนแกน่ มที ไี่ หนทไ่ี มแ่ ย่งกนั มากบ้างมยั้ โอกาสได้มนั จะสงู หนอ่ ย ลกู บอก เองว่าถ้าคนเลือกน้อยกว่าตำ� แหน่งก็ได้เลยโดยไม่ต้องจับ พ่อมีเพ่ือนสนิท อยู่ที่นัน่ ” อนิ ทรแ์ ปงคดิ อยคู่ รหู่ นงึ่ จงึ ตดั สนิ ใจเจาะจงบอกชอ่ื อ�ำเภอทเ่ี พอื่ นเขา อยู่ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตัวจังหวัดมากนัก ให้ลูกสาวตรวจสอบว่ามีต�ำแหน่ง ไหม “รบั คนเดยี วค่ะพ่อ มีสมคั รไปสอง” “ง้นั ลองเสยี่ งดนู ะลูก” ตอนน้ันขวัญระมิงค์ขวัญกระเจิงจนคิดอะไรไม่ออก ได้แต่ท�ำตาม ค�ำแนะนำ� ของพ่อ หล่อนเดินเข้าไปจบั ฉลากรอบสองอย่างเลื่อนลอย และใครจะเชื่อว่า ลกู ปิงปองลูกแรกทจ่ี ับมาได้คอื เลข ๘ ส่วนลูกที่สองคอื เลข ๙ หล่อนได้ คะแนนตั้ง ๙๘ ซึ่งชนะอีกคนที่เลือกโรงพยาบาลเดียวกัน...ชนะแบบ ขาดลอย! ขวัญระมิงค์โทรศัพท์รายงานคนในครอบครัวด้วยน้�ำเสียงต่ืนเต้น ดีใจทั้งท่ียังไม่รู้เลยว่าการจากบ้านไปท�ำงานท่ีโรงพยาบาลชุมชนแห่งนั้น หล่อนต้องเจอกับอะไร และมนั เปล่ยี นชวี ติ หล่อนไปขนาดไหน “ทำ� ไมพีอ่ ินทร์ถึงแนะนำ� ให้ลูกเลือกลงทีข่ อนแก่น แล้วดูสิ จบั ฉลาก ได้เสียด้วย” นำ�้ เสยี งของแสงทพิ ย์แฝงความวติ กกงั วล “เวลาคิดมันน้อยน่ะ ลูกต้องตัดสินใจด่วนว่าจะลงรอบสองที่ไหน แถมทางเหนอื เหลอื แตอ่ �ำเภอไกลๆ ลกู บอกชอื่ มาแตล่ ะทกี่ นั ดารหนกั ทง้ั นน้ั เราไมไ่ ดม้ ญี าตอิ ยตู่ า่ งอำ� เภอของเชยี งใหมอ่ กี เลย ตอนนนั้ พกี่ ค็ ดิ ไดแ้ คว่ า่ ให้

ด า ริ ย า l 17 ลูกไปอยู่ในที่ท่ีพอจะมีคนรู้จักกันฝากฝังได้บ้างจะดีกว่า ช่ือมันก็บอกอยู่ แลว้ วา่ โรงพยาบาลชมุ ชน พเ่ี ลยตอ้ งพยายามคดิ วา่ มเี พอ่ื นคนไหนทไี่ มไ่ ดอ้ ยู่ ในกรุงเทพฯ หรือหัวเมืองใหญ่ๆ ก็เห็นจะมีแต่ประชานี่แหละ ถึงจะอยู่ อำ� เภอไกลจากตวั เมอื งขอนแกน่ แตพ่ จี่ ำ� ไดว้ า่ นา่ อยมู่ าก แลว้ ยงั ไงมนั กเ็ ปน็ เพื่อนสนิทพนี่ ะ” “แต่เราไม่ได้เจอกันมานานมากแล้ว ไม่ค่อยติดต่อกันเลยด้วยซ�้ำ อย่ๆู จะใหล้ กู ไปท�ำงานแถวนน้ั แถมฝากฝังใหเ้ ขาชว่ ยดแู ลอกี จะไม่เป็น การรบกวนเกนิ ไปเหรอคะพ่อี นิ ทร์” แสงทพิ ยจ์ งใจละสาเหตทุ ห่ี ลอ่ นไมเ่ คยคดิ จะไปเมอื งขอนแกน่ อกี เลย เอาไว้ ไม่อยากให้สามีไม่สบายใจ เพราะเรอื่ งก็ผ่านมาเป็นสิบๆ ปีแล้ว “ไม่รบกวนหรอกน่า พรี่ ู้จกั เพือ่ นพด่ี ี มนั่ ใจว่าประชาเต็มใจช่วย ถึง เราไมไ่ ดไ้ ปหาทบี่ า้ น แตพ่ กี่ โ็ ทร. คยุ กบั ประชาอยบู่ า้ ง เพง่ิ มาปหี ลงั ๆ ทงี่ าน ยุ่งนี่แหละ เลยไม่ได้ติดต่อกัน เอาเป็นว่าทิพย์ไม่ต้องห่วงเรื่องน้ี เดี๋ยวพ่ี ตดิ ตอ่ ไปหาประชาเอง อยา่ งนอ้ ยไดบ้ อกเขาวา่ หลานสาวจะไปอยใู่ กลๆ้ เผอ่ื มอี ะไรจำ� เป็นเขาคงช่วยเหลอื ได้” อินทร์แปงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทร. หาเพ่ือน แม้จะเป็นเบอร์ เดิม แต่เสียงทร่ี ับสายเป็นผู้หญิง “สวสั ดีค่ะ ต้องการพูดกับใครคะ” เมอื่ จำ� ไดว้ ่าเป็นเสยี งรจนา ภรรยาของประชา อนิ ทรแ์ ปงถงึ กบั ชะงกั ไปนิดหนึ่ง อดไม่ได้จริงๆ ที่จะนึกถึงค�ำพูดท่ีเคยคุยกับเพื่อนเมื่อทั้งคู่ นัดเจอกันในร้านอาหารแห่งหนึ่งในตัวเมืองเชียงใหม่ ประชามาประชุม จงึ อยากพบอยากคยุ กนั ประสาเพอ่ื นรกั แมจ้ ะผา่ นมาหลายปี แตอ่ นิ ทรแ์ ปง ยังจ�ำได้ทุกค�ำ วันนั้นฤทธิ์แอลกอฮอล์หลายแก้วท�ำให้ประชาเอ่ยกับเขา เสยี งอ้อแอ้ ‘เอง็ เชอ่ื มย้ั อนิ ทร์ ชว่ งนขี้ า้ กบั รจระหองระแหงกนั เฉยเลยวะ่ เราแยก ห้องกนั นอนนานแล้วนะ’

18 l ม น ต ร์ รั ก เ สี ย ง แ ค น ‘อ้าว! ท�ำไมล่ะ ทะเลาะกนั เหรอ’ ‘เปล่าเลย’ ประชาก้มมองแกว้ เหลา้ เอ่ยตอ่ ด้วยนำ้� เสยี งปวดร้าว ‘ให้ ข้าได้ระบายหน่อยนะ เอ็งเป็นคนเดียวในโลกทข่ี ้าจะเล่าให้ฟัง’ ‘อืม เล่ามาเลย เผ่ือเอ็งจะสบายใจข้ึน ถ้ามันเป็นความลับข้าจะ ปิดปากให้สนิท’ อินทร์แปงตกใจมากเม่ือมันตามมาด้วยน�้ำตาลูกผู้ชายท่ีประชาหล่ัง ออกมาแทบจะทนั ทีหลงั ตดั สนิ ใจจะบอกความในใจ ‘ข้ามันไม่ได้เรื่องว่ะ อยู่ๆ ก็มีปัญหา ให้ความสุขบนเตียงแก่เมีย ไม่ได้ ไปปรึกษาหมอท่ีเก่งแค่ไหนก็เอาไม่อยู่ ข้าไม่นึกเลยว่าเรื่องน้ีมันจะ สำ� คญั แตส่ �ำหรบั รจ มนั คอื เรอื่ งใหญ่ เธออายนุ อ้ ยกวา่ ยงั มคี วามตอ้ งการ มาก เราเลยมีปัญหากันหนักมาหลายปีแล้ว แต่กไ็ ม่ยอมให้ใครรู้เลยนะ’ อนิ ทรแ์ ปงถอนใจ เรอื่ งแบบนใี้ ครไมเ่ จอคงไมร่ หู้ รอก เขาตบบา่ เพอื่ น ปลอบใจ ‘เอาน่า ของแบบนขี้ ้าว่าสกั พักพอรจทำ� ใจได้เธออาจจะเข้าใจแกกไ็ ด้ มนั เปน็ เรอ่ื งธรรมชาตนิ หี่ วา่ แกเองกย็ งั รกั เธอเหมอื นเดมิ แตค่ งตอ้ งเอาอก เอาใจหรือทำ� อย่างอื่นทดแทนเรื่องบนเตียงแหละนะ เธอจะได้รักแกมากๆ จนมองข้ามเร่ืองอย่างว่าไปได้ไง’ และใครจะรู้ว่านับตั้งแต่วันนั้น ประชาค่อยๆ ห่างการติดต่อกันไป เช่ือว่าเป็นเพราะพอมีสติ เขาคงจ�ำได้ว่าเผลอเล่าเรื่องปมด้อยของตนให้ อินทร์แปงฟังไปหมดแล้ว ทั้งคู่จึงไม่ได้คุยกันอีกเลย แต่อินทร์แปงยังรัก เพื่อน และเชื่อม่ันว่าการท่ีลูกสาวไปทำ� งานในโรงพยาบาลใกล้บ้านประชา จะทำ� ให้คนเป็นพ่ออุ่นใจได้ในระดับหนึ่ง ดกี ว่าไม่มีใครเลย “รจรเึ ปล่า นอี่ นิ ทร์นะ” อนิ ทร์แปงออกจากภวงั ค์แล้วรบี ทกั ไป “อ้าว! พ่ีอินทร์ ดีใจจังท่ีโทร. มา คิดถึงพ่ีอินทร์กับทิพย์อยู่ แต่ ช่วงน้ีรจวุ่นมาก มเี รื่องนดิ หน่อย...” ฟังจากเสียงสั่นพร่าแล้ว อินทร์แปงประเมินว่าไม่น่าใช่เรื่องเล็กๆ

ด า ริ ย า l 19 อย่างภรรยาเพือ่ นพูด “มีอะไรเล่าให้พฟ่ี ังได้นะ ทำ� ไมประชาไม่โทร. มาบอกกนั บ้าง” “พ่ีประชา...พูดไม่ได้แล้วละพอ่ี นิ ทร์” “ยงั ไงเหรอ พ่ไี ม่เข้าใจ” ค้วิ เข้มของอินทร์แปงขมวดมุ่น “เมอ่ื สองเดอื นทแ่ี ลว้ อย่ๆู พป่ี ระชากอ็ าเจยี น ทอ้ งรว่ งแลว้ ทรดุ หนกั ถงึ ขน้ั เป็นอมั พาตไปเลย เรอื่ งมนั กะทนั หนั จนรจตงั้ ตวั ไมต่ ดิ ” คราวนรี้ จนา ถงึ ขนั้ สะอน้ื ความอดั อนั้ ทงั้ หมดถกู ระบายใหเ้ พอ่ื นรกั ของสามรี บั รู้ เมอ่ื เลา่ เร่ืองราวอย่างละเอียดแล้ว หล่อนจึงปิดท้ายด้วยเสียงสั่นเครือ “รจยังท�ำ อะไรไม่ถูก ปรับตวั ปรับใจไม่ได้เลย” พอรับรู้ว่าทางบ้านของประชาเกิดเร่ืองวุ่นวายเช่นน้ี อินทร์แปงจึง เปลี่ยนใจยังไม่พูดถึงประเด็นที่ลูกสาวของตนจะไปท�ำงานท่ีขอนแก่น แต่ รจนาเป็นฝ่ายเอ่ยข้ึนมาพอดี “รจมวั แตเ่ ลา่ เรอื่ งตวั เอง ลมื ถามไปเลยวา่ พอี่ นิ ทรโ์ ทร. มามธี รุ ะอะไร รเึ ปล่า” “พตี่ งั้ ใจจะโทร. บอกประชาวา่ ลกู สาวพจ่ี บั ฉลากไดไ้ ปทำ� งานใชท้ นุ ใน โรงพยาบาลชมุ ชนใกล้บ้านรจกบั ประชาน่นั แหละ” “อยุ๊ ! ดสี คิ ะพอ่ี นิ ทร์ ใหห้ ลานมาพกั ซะทนี่ ก่ี ไ็ ดน้ ะ จะไดเ้ ปน็ เพอ่ื นกบั ลกู สาวรจ คูนเพงิ่ เรยี นโทจบกลบั จากอเมรกิ าพอดี อายพุ อๆ กันด้วย คง คยุ กันสนกุ เลย” “คงไม่รบกวนขนาดน้ัน แค่จะบอกให้รู้ไว้เฉยๆ” “แลว้ ลกู ชายคนโตพอี่ นิ ทรล์ ะ่ เหน็ วา่ เปน็ อาจารยม์ หาวทิ ยาลยั ใชม่ ยั้ ” “ตอนน้ีลาออกเสียแล้วละ น่าเสียดายอยู่เหมือนกัน...” ต่อจากน้ัน อินทร์แปงก็เป็นฝ่ายระบายความทุกข์ใจให้รจนาฟังบ้าง ช่วงน้ีชีวิตเขาก็ นบั วา่ สาหสั ใชย่ อ่ ย ลกู ทงั้ สองประสบชะตากรรมโหดๆ กนั พอสมควรทเี ดยี ว สงิ หาถกู หกั อก เจบ็ ปวดจนเปรยวา่ อยากไปใชช้ วี ติ ในอเมรกิ ากบั ญาติ ที่ท�ำร้านอาหาร เลิกสานฝันในการท�ำรีสอร์ตท่ีเตรียมการไปได้พอสมควร

20 l ม น ต ร์ รั ก เ สี ย ง แ ค น ส่วนขวัญระมิงค์ก็ต้องระหกระเหินไปทำ� งานใช้ทุนห่างบ้าน นับเป็นเรื่องที่ ท�ำให้คนเป็นพ่อทุกข์ใจอย่างยิง่ “น่าเห็นใจจัง เร่ืองลูกน่ีเรอ่ื งใหญ่กว่าเร่อื งตวั เองซะอกี เนอะพี่อนิ ทร์ เอาอย่างน้ีมั้ยล่ะ” น้�ำเสียงท่ีฟังแล้วรู้สึกถึงความจริงใจมีแววกระตือรือร้น ขึน้ มาจนอนิ ทร์แปงรบั รู้ได้ “ให้ลูกๆ ของพ่ีอินทร์มาขอนแก่นด้วยกันท้ังคู่เลย น้องขวัญน่ะคง ต้องมาอยู่แล้ว เพราะท�ำงานทีโ่ รงพยาบาลใกล้บ้านรจนี่เอง ส่วนตาสิงห์น่ะ พี่อินทร์กับทิพย์ควรเชียร์ให้มาเป็นเพ่ือนน้องสักพัก ให้น้องชินกับท่ีนี่ ค่อยกลับไป แล้วยังได้ประโยชน์ทางอ้อมด้วยนะ สิงห์จะได้มาดูงานทำ� ไร่ ทำ� ฟารม์ ของพป่ี ระชาทนี่ ด่ี ว้ ย จ�ำไดว้ า่ เขากส็ นใจทางนเ้ี หมอื นกนั นี่ ใครจะรู้ สงิ หอ์ าจจะเปลยี่ นใจไมไ่ ปอยอู่ เมรกิ าเลยกไ็ ด้ ถา้ เปน็ รจนะ รจไมย่ อมใหล้ กู ไปตง้ั รกรากเมอื งนอกแน่ เราตอ้ งชว่ ยกนั คะ่ พอี่ นิ ทร์ รจเชอื่ วา่ พป่ี ระชากต็ อ้ ง คดิ เหมือนรจน่แี หละ” “พ่ีขอเวลาไตร่ตรองดูสักหน่อย ที่จริงก็เป็นความคิดที่ดีนะ ยังไง ขวญั ไปอยตู่ า่ งถนิ่ ใหมๆ่ สงิ หค์ วรตามไปดแู ลนอ้ งสกั พกั อยแู่ ลว้ แตต่ ดิ ตรง พเี่ กรงใจว่าต้องไปรบกวนพักท่ีบ้านประชากับรจนีแ่ หละ” “ทำ� ไมพอี่ นิ ทรพ์ ดู แบบนน้ั ละ่ คะ อยา่ ลมื วา่ เราสามคนรจู้ กั กนั มาตงั้ แต่ ยงั เปน็ หนมุ่ เปน็ สาว ถา้ รกั กนั จรงิ ตอ้ งเกอ้ื กลู กนั สิ แถมรจยงั มผี ลพลอยได้ อกี นะ คือถ้าขวัญมาอยู่ทน่ี ่อี าจจะช่วยดแู ลพป่ี ระชาได้บ้าง เพราะมคี วามรู้ เร่อื งสุขภาพมากกว่ารจกับลูกแน่ๆ” “งน้ั ก็ขอบใจมากนะรจ พขี่ อปรกึ ษาลูกเมียให้ดกี ่อน แล้วค่อยโทร. ไปยนื ยันอกี ที” “ฝากความคดิ ถึงทพิ ย์ด้วยค่ะ” รจนารู้จกั แสงทิพย์ดีเพราะอายุพอๆ กัน และสมัยยังสาวแสงทิพย์เคยไปขอนแก่นบ่อย เน่ืองจากเพื่อนสนิท แสงทิพย์เป็นน้องสาวแท้ๆ ของประชา อนิ ทรแ์ ปงวางสายแลว้ เลา่ ทกุ อยา่ งใหแ้ สงทพิ ยผ์ เู้ ปน็ ภรรยาฟงั คชู่ วี ติ

ด า ริ ย า l 21 ของเขาเอ่ยปิดท้ายเพียงเบาๆ “ถ้าไมต่ ดิ เรอ่ื งอดตี ทเ่ี กดิ กบั ทพิ ย์ทขี่ อนแกน่ ละก็ ทพิ ย์คดิ วา่ มนั เป็น หนทางที่ดีเหมือนกันนะ ได้แต่หวังว่าคงไม่มีใครรื้อฟื้นอดีตข้ึนมาอีก มัน ผ่านมานานแล้ว อยากให้จบลงเพยี งแค่นน้ั ” ดีแล้วละ เหมาะที่สุดแล้วท่ีหล่อนดวงจู๋จับฉลากได้โรงพยาบาลไกล บ้านสุดกู่แบบอยู่คนละภาคกันเลย น่ีเป็นหนทางหนึ่งในการช่วยสิงหา เยียวยารักษาอาการบาดเจ็บจากการอกหัก...ขวัญระมิงค์เฝ้าแต่ปลอบใจ ตัวเองรอบแล้วรอบเล่า หลังแน่ใจว่าตนต้องจากบ้านไปไกลถึงขอนแก่น และพ่อกบั แม่วางแผนจะให้สงิ หาตามไปอยู่เป็นเพอื่ นหล่อนสกั พัก เพอ่ื ให้ ความเศร้าเสียใจทีโ่ ดนแฟนสาวทรยศบรรเทาลงโดยเรว็ เหตุการณ์ในวันที่สิงหาถูกตอกยำ้� ว่าไม่ได้เข้าใจผิดเก่ียวกับอดัมน้ัน ขวญั ระมิงค์ไม่มีทางลมื หลงั จากขวญั ระมงิ คก์ บั สงิ หาไปพบเนตรดาวโดยบงั เอญิ ทบ่ี า้ นหลอ่ น แล้วปิดท้ายด้วยการเห็นอดัมยืนจูบเนตรดาวอย่างดูดด่ืมโดยไม่อายผีสาง เทวดาแล้ว สายวันรุ่งข้ึน รถโฟล์กสีชมพูหวานก็แล่นมาจอดในสวนล�ำไย หนา้ บา้ นขวญั ระมงิ ค์ คนขบั รถไมใ่ ชเ่ จา้ ของรถสาวสวย แตเ่ ปน็ ชายตา่ งชาติ ร่างสงู โปร่งค่อนข้างผอมคนเดมิ ท่ีเจอกนั เมื่อวาน ขนาดมองไกลๆ ยงั เหน็ ว่าอีตาฝรั่งน่ันหล่อเหลาโดดเด่นเพียงใด ผมสีนำ้� ตาลทองของเขาสะท้อน เปลวแดดเขา้ ตา ทา่ ทางปนขดั เขนิ เลก็ นอ้ ยบง่ บอกวา่ เขายงั ผา่ นประสบการณ์ ชีวติ มาไม่มาก คะเนแล้วอายไุ ม่น่าเกินยี่สิบด้วยซ้ำ� เนตรดาวลงจากรถแล้วจูงมือฝรั่งวัยรุ่นคนนั้นเข้าไปหาสิงหาซ่ึงยืน ตะลงึ อยู่หน้าบ้าน คงไม่นึกว่าทงั้ สองคนจะกล้าบกุ มาตอกฝาโลงถึงถิน่ เขา ‘โชคดจี งั เลย มาเจอพสี่ งิ หพ์ อดี นก่ี ำ� ลงั จะออกไปไหนรเึ ปลา่ คะ เหน็ ยืนอยู่ข้างรถ’ เนตรดาวย้ิมหน้าระรื่นราวกับหล่อนไม่ได้กำ� ลังเหยียบย�่ำหัวใจใคร

22 l ม น ต ร์ รั ก เ สี ย ง แ ค น มือเรียวกุมมือหนุ่มน้อยตาน�้ำข้าวไว้แน่นเหมือนจงใจมาเฉลยทุกอย่างให้ เห็นด�ำเห็นแดงกันไป ฝ่ายหญิงเอยี งศรี ษะเข้าใกล้บ่าใหญ่ของหนุ่มรุ่นน้อง แทบตลอดเวลาเพื่อแสดงความสนิทสนม ขวัญระมิงค์ซ่ึงแอบมองมาจาก ในบ้านเหน็ แล้วสงสารพช่ี ายใจแทบขาด ‘ไมไ่ ดไ้ ปไหนหรอก กำ� ลงั คดิ จะลา้ งรถเสยี หนอ่ ย เมอื่ วานเพงิ่ ไปชว่ ย ขวัญขนของออกจากหอพกั อย่างที่บอกน่ะ’ สิงหาตอบไม่เต็มเสยี งนกั เห็น ได้ชัดว่าพยายามเบือนหน้าหลบ ไม่อยากมองภาพบาดตา ‘เอ่อ...พสี่ ิงห์คะ คอื ...เมือ่ วานนีอ้ ดมั ไม่ค่อยสบายใจค่ะทเี่ นตรไม่ได้ แนะนำ� เขาให้เป็นเรือ่ งเป็นราวว่า จริงๆ แล้วเขาเป็น...แฟนเนตร’ ขวญั ระมงิ คห์ นั ไปสงั เกตอาการพช่ี าย แสงแดดยามสายจดั จา้ ราวกบั จะขับให้เห็นความซีดบนใบหน้าสิงหา คนเป็นน้องใจหาย แทบอยากวิ่ง เขา้ ไปกอดรา่ งใหญเ่ พอื่ ปลอบขวญั ทวา่ ไมอ่ ยากเสยี มารยาทเขา้ ไปขดั จงั หวะ จงึ จำ� ต้องทนยนื ฟังต่อ ‘โอเคครบั คณุ อดมั ผมเขา้ ใจสถานะของคณุ สองคนแลว้ ’ หนมุ่ ไทย หนั ไปคยุ กับอดัมเป็นภาษาอังกฤษส�ำเนียงธรรมชาติมาก ด้วยเคยไปเรยี น ต่อท่ีอเมริกาอยู่สองปี ‘ผมดใี จนะทคี่ ณุ ยอมรบั ความจรงิ งา่ ยๆ อนั ทจี่ รงิ เนตรกพ็ ดู ถงึ คณุ ให้ ผมฟงั บอ่ ยอยเู่ หมอื นกนั ’ ฝรง่ั รา่ งผอมสงู นยั นต์ าสนี ำ�้ ทะเลยดื อก ยกไหลข่ นึ้ แสดงท่าทางเป็นต่ออย่างน่าหมั่นไส้ ‘ผมสงสัยนดิ เดยี วนะ เธอเคยบอกคุณบ้างไหมว่าผมเป็นใคร’ ขวญั ระมงิ คไ์ มน่ กึ เลยวา่ คำ� ถามอนั แสนตรงจดุ บง่ บอกความอหงั การ นี้จะออกจากปากพชี่ ายผู้ประนีประนอม ‘เนตรเลา่ วา่ คณุ คอื รนุ่ พที่ สี่ นทิ กนั มากมาตงั้ แตเ่ ดก็ อาศยั อยใู่ นชมุ ชน เดยี วกนั กแ็ คร่ ่นุ พน่ี ่ะ’ อดมั เอย่ ยำ�้ คำ� วา่ ‘รนุ่ พ’ี่ นำ�้ เสยี งเยาะๆ สำ� เนยี งชาว อังกฤษเต็มขั้นของเขาประกอบกับท่าทางเย่อหยิ่งท�ำให้ขวัญระมิงค์เกิด อาการเกลียดข้ีหน้าอย่างแรง หล่อนไม่ได้คิดไปเองแน่ นายน่ันมองพ่ีชาย

ด า ริ ย า l 23 หล่อนด้วยสายตาดถู กู ! ‘เธอไม่บอกเหรอว่าผมกบั เธอคบกันแบบแฟนมาเป็นสิบปี พอเนตร ไปเรยี นตอ่ ทอี่ งั กฤษเมอ่ื สองปที แี่ ลว้ เธอกย็ งั ตดิ ต่อมาสม�่ำเสมอเหมอื นไม่มี อะไรเกิดข้นึ ทีโ่ น่น’ ความโหดร้ายมนั อยู่ตรงนแี้ หละ พช่ี ายหล่อนควรระแคะระคายบ้าง ก่อนโดนน็อกอย่างเลือดเย็น นีแ่ หละหนา เขาว่ารู้หน้าไม่รู้ใจ ขวัญระมิงค์ ไมเ่ คยคดิ เลยว่าสาวสวยใบหน้าหวานละมนุ จะท�ำกบั พช่ี ายหล่อนได้ขนาดนี้ นึกแล้วก็อยากกระโดดออกไปผสมโรงด่าให้รู้ส�ำนึกกันเสียบ้าง แบบนี้มัน หลอกกันชดั ๆ ‘ผมอยากให้คุณเห็นใจ เนตรกับผมรักกันมาก ท่ีสำ� คัญ เธอกำ� ลัง ตง้ั ครรภ์กับผม’ ประโยคภาษาอังกฤษจากปากอดัมที่เพิ่งจบลงนั้นราวกับมีแรง กระชากให้ขวัญระมิงค์เข้าไปมีส่วนร่วม ‘รู้สึก’ กับเหตุการณ์ตรงหน้ามาก ข้ึนไปอีก หญิงสาวม่ันใจว่าหล่อนได้ยินไม่ผิดแน่ เนตรดาวท้องกับฝรั่ง รุ่นน้องคนน้นั ! ใหต้ ายเถอะ! ไมม่ อี ะไรโหดรา้ ยไปกวา่ นแ้ี ลว้ พช่ี ายผใู้ ชช้ วี ติ เรยี บงา่ ย ของหล่อนจะไปสู้หนุ่มหล่อชาวต่างชาตสิ ดุ แซ่บคนน้ันได้อย่างไร ในทีส่ ุดสงิ หากถ็ กู ควักหัวใจออกไปขยี.้ ..แต่แปลกนะ ท่ขี วญั ระมงิ ค์ เหน็ อยตู่ อนนค้ี อื หนมุ่ ไทยผกู้ ลา้ แกรง่ ยงั คงยนื หลงั ตรง เผชญิ หนา้ แฟนเกา่ ซึ่งตีสีหน้าฉอเลาะเอียงศีรษะไปพิงบ่ากว้างของสามี และในมดลูกหล่อนมี เด็กตวั น้อยอยู่ด้วย! ‘ดใี จด้วยนะเนตร เนตรเป็นคนรักเด็กมาแต่ไหนแต่ไร คงดีถ้าได้มี ลกู ’ พอจบประโยคภาษาไทยกบั เนตรดาวแลว้ สงิ หากห็ นั ไปสอ่ื สารกบั หนมุ่ ต่างชาติต่อ ‘ผมยินดีด้วย ขอให้คณุ สองคนมีความสขุ มากๆ นะครับ’ ‘พ่ีสิงห์ แม่ให้มาตาม’ ขวญั ระมงิ ค์ทนไม่ไหวแล้ว หล่อนตะโกนล่ันพร้อมก้าวฉับๆ เข้าไป

24 l ม น ต ร์ รั ก เ สี ย ง แ ค น หาพี่ชาย กอดต้นแขนแข็งแกร่งไว้แน่นขณะจ้องมองเนตรดาวราวกับคน ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน หล่อนรับการกระท�ำของผู้หญิงคนนี้ท่ีมีต่อพ่ีชาย แสนดขี องหลอ่ นไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ อยากมผี วั ฝรง่ั กม็ ไี ปสิ ท�ำไมตอ้ งกลบั มาตอกยำ�้ ทำ� ร้ายจิตใจไม่รู้จักจบสิ้น ‘ขวญั เป็นไงบ้าง เม่ือวานลมื ถามไปว่าเรียนจบแล้วไปทำ� งานทไี่ หน’ ดูเอาเถอะ เนตรดาวยังมีหน้าหันมาชวนคุยแบบไม่สนใจความรู้สึก ของสิงหาอีก หัวใจยายนน่ั ท�ำด้วยอะไร ท�ำไมถงึ โหดร้ายแบบนี้นะ ขวัญ- ระมิงค์หงุดหงิดจนไม่สนใจเรื่องมารยาทแล้ว หล่อนไม่ทักทายฝรั่งคนน้ัน ท�ำเหมอื นเขาไม่มีตัวตน แล้วตอบคำ� ถามด้วยอาการไม่เต็มใจเป็นอย่างยง่ิ ‘ตอนแรกขวัญก็ว่าจะท�ำงานตามโรงพยาบาลในละแวกน้ีแหละ แต่ ไมแ่ นน่ ะ บรรยากาศแถวบา้ นชกั ไมค่ อ่ ยดี อาจจะเปลย่ี นใจไปอยไู่ กลๆ แลว้ ใหพ้ สี่ งิ หต์ ามไปอยเู่ ปน็ เพอ่ื นสกั พกั ’ ตอนนนั้ ขวญั ระมงิ คพ์ ดู ไปเรอื่ ย ไมน่ กึ หรอกว่าดวงจะซวยและต้องไปอยู่ไกลบ้านจริงดงั ทล่ี ั่นวาจาไว้ ‘อ้าว! เหรอจ๊ะ พก่ี ับอดัมว่าจะมาทำ� ธรุ กจิ แถวน้ี ขวัญก็จะหนไี ปอยู่ ทีอ่ ื่นซะแล้ว ถ้าอยู่ใกล้กันจะได้พอมีเพื่อนคยุ เหมือนเดิม’ หน้าหนาๆ ของยายเนตรดาวท�ำด้วยอะไรนะ ท�ำไมทนทานนัก ประชดอย่างไรกไ็ ม่รู้สึก ‘แตอ่ ะไรๆ คงไมม่ ที างเหมอื นเดมิ อกี แล้ว ทสี่ �ำคญั ขวญั ไมต่ ้องการ เพอ่ื น!’ โดยเฉพาะ ‘เพอื่ นรกั หกั อกพ’่ี แบบนี้ ขวญั ระมงิ คต์ อ่ ทา้ ยในใจขณะ ลากแขนพี่ชายออกห่างจากเนตรดาว ‘ไปเถอะพีส่ ิงห์ พ่อกับแม่รอกินข้าวอยู่’ ขวัญระมิงค์ไม่สนใครหน้าไหนท้ังน้ัน หล่อนลากตัวพี่ชายออกห่าง จากคนใจร้าย ไม่อยากเช่ือว่าเนตรดาวจะท�ำกบั คนดีๆ อย่างสิงหาได้ลงคอ ความรักความผูกพันท่ีมีต่อกันมานับสิบปีไม่ได้ช่วยให้หล่อนเห็นใจเขาบ้าง เลยหรอื ไร เลือดรักครอบครัวของขวัญระมิงค์พุ่งปร๊ีดติดเพดานเม่ือมาถึง

ด า ริ ย า l 25 โถงกลางบ้านแล้วพบว่าพ่อกับแม่ซ่ึงนั่งรออยู่บนเก้าอี้ไม้มีสีหน้าหม่นหมอง เพียงใด หล่อนจึงตะโกนล่ันทง้ั ท่ีคนฟังยืนอยู่ข้างกนั แท้ๆ ‘จำ� ไว้นะพสี่ งิ ห์ อย่าไปใส่ใจคนทรยศ อยา่ เสยี ใจไปเลย ใครไมร่ กั พี่ แตข่ วญั รกั !’ สาวรา่ งเลก็ จงใจแผดเสยี งราวกบั อยากใหค้ รู่ กั ทเี่ พงิ่ เดนิ ไปทรี่ ถ ได้ยนิ ด้วย ‘เกิดอะไรข้ึน เล่าให้แม่ฟังซิ แล้วนั่นหนูเนตรกลับไปแล้วเหรอลูก’ แสงทพิ ยถ์ ามทง้ั ทพี่ อเดาสถานการณไ์ ด้ แตแ่ มข่ องขวญั ระมงิ คน์ ะ่ นสิ ยั เดยี ว กับพ่ีชายหล่อนน่นั แหละ ประนปี ระนอมตลอด ‘เธอกแ็ คพ่ าสามลี ะออ่ น๑มาอวด มาตอกยำ�้ ใหก้ ระจา่ ง เชอื่ เถอะวา่ คง แต่งงานกันด่วนแน่ เพราะพี่เนตรเกิดท้องข้ึนมา ขวัญไม่อยากเช่ือว่าเร่ือง มันจะพลิกผันขนาดน้ี ท�ำเอาขวัญเลิกเชื่อในความรักไปเลยนะคะเน่ีย อุตส่าห์คิดว่าพ่ีสิงห์กับพี่เนตรเป็นคู่ตัวอย่าง ท่ีไหนได้ มันก็แค่ความรัก ดาดๆ เหมือนที่เคยได้ยินได้ฟังมา’ ‘อะไรกนั นห่ี นเู นตรตงั้ ทอ้ งดว้ ยเหรอ!’ คนเปน็ แมต่ รงเขา้ ไปลบู หลงั ลูบไหล่ลูกชาย ส่วนพ่อนั่งน่ิงแต่แววตาลุกโชน ด้วยท้ังโกรธและสงสาร ‘ลูกบ่าว’๒ สุดท่รี ัก ‘ครบั แม่ แต่ไม่เป็นไรครบั ไม่ต้องห่วง ผมยงั ไหว’ ‘แตข่ วญั ไมไ่ หวหรอก มนั รบั ไมไ่ ดอ้ ะ พอ่ กบั แมร่ มู้ ย้ั คะ พเี่ นตรหลดุ ปากมาแล้วว่าเขาสองคนผัวเมียจะมาทำ� ธุรกิจแถวน้ีอีกต่างหาก จะบ้าตาย แล้วพ่ีสิงห์จะทนได้ไง ขวัญต้องหาทางช่วย พ่ีสิงห์ไม่เจ็บปวดอยู่นานแน่ ขวัญจะพยายามหาทางออกให้ได้เลย คอยดูสิ’ ตอนนั้นขวัญระมิงค์โพล่ง ออกไปเพราะความโกรธสุดขีด ไม่เคยคิดเลยว่าในเวลาต่อมาทุกอย่างจะ เข้าทาง เป็นไปตามท่ีหล่อนล่ันวาจาไว้ท้งั หมด ๑ ละอ่อน ภาษาเหนือ แปลว่าเด็ก ๒ ลูกบ่าว ภาษาเหนือ แปลว่าลูกชาย

26 l ม น ต ร์ รั ก เ สี ย ง แ ค น ‘พไี่ ม่เป็นไรน่า’ ‘ให้มันจรงิ เหอะ แต่บอกตามตรงนะว่าขวัญไม่เช่ือ’ และเพราะไม่เชื่อว่าพี่ชายไม่เจ็บ ขวัญระมิงค์จึงพร้อมอย่างยิ่งที่จะ จากบ้านไปท�ำงานไกลถงึ ขอนแก่น โดยมีพชี่ ายสดุ ท่รี กั ติดสอยห้อยตามไป ด้วย แม้จะไม่รู้เลยว่าต้องเผชิญกบั อะไรอกี บ้าง แต่กม็ นั่ ใจว่าต้องดีกว่าให้ สิงหาทนทุกข์ทรมานอยู่แถวบ้านอย่างแน่นอน

๒ หลอ่ โหด หญิงสาวยืนมองแผ่นป้ายท�ำจากขอนไม้ขนาดใหญ่ท่ีมีตัวอักษร แกะสลักลงสีขาวกระจ่างเด่นชัด ไร่เสียงแคน เมอื่ ทอดสายตาเลยจากปา้ ยไปดา้ นหลงั กพ็ บสนามหญา้ โลง่ กวา้ งเขยี ว ขจตี ดั แตง่ เรยี บกรบิ บง่ บอกวา่ ไดร้ บั การดแู ลอยา่ งดี ตอ่ จากสนามหญา้ เปน็ บ้านปีกไม้สองชั้นหลังใหญ่บนเนิน ตัวบ้านดูงามสง่าโอ่โถงทว่าแฝงความ อบอ่นุ ดว้ ยมไี ม้ใหญ่ให้รม่ เงา ชายคารอบบา้ นชนั้ ล่างแขวนไม้ดอกกระถาง เล็กน่ารักซ่ึงก�ำลังออกดอกหลากสีสวยสะพรั่ง...ดูร่มรื่นไม่แห้งแล้ง จนถ้า บอกวา่ นค่ี อื บา้ นในไรท่ อ่ี ยทู่ างเหนอื ขวญั ระมงิ คย์ งั อาจจะเชอ่ื ทงั้ ทคี่ วามจรงิ ผืนดินที่หล่อนยืนอยู่นี้คือที่ราบสูงภาคอีสาน อันเป็นดินแดนท่ีสาวเหนือ อย่างหล่อนเคยจินตนาการไว้ว่าต้องแห้งแล้งสาหัส แถมด้วยผืนดินแตก ระแหงร้อนผ่าวมใี ห้เหน็ ได้ทวั่ ไป “ท�ำไมบ้านดูเง้ียบเงียบ เราลงจากรถมาตั้งนานไม่เห็นมีใครสนใจ คนขับรถก็หายตัวไปไหนแล้วไม่รู้ อย่าบอกนะว่าจะแค่ให้คนออกไปรับท่ี

28 l ม น ต ร์ รั ก เ สี ย ง แ ค น สนามบินพามาบ้านแล้วก็จบแค่น้ี ไหนพ่อว่าพวกไร่เสียงแคนยนิ ดีต้อนรบั เรานกั หนาไง” ขวัญระมิงค์หันไปบ่นเสียงดังกับพ่ีชาย เร่ิมไม่แน่ใจว่าตัดสินใจถูก หรอื ไม่ท่ที �ำตามค�ำแนะน�ำและค�ำโน้มน้าวของอินทร์แปงในวนั น้ัน ‘อนั ทจี่ รงิ ขวญั ลองไปทำ� งานในโรงพยาบาลทางอสี านดบู า้ งกด็ นี ะ ไป เจอประสบการณแ์ ปลกใหมซ่ ะบา้ ง ทสี่ �ำคญั จะไดเ้ ปน็ ประโยชนก์ บั สงิ หด์ ว้ ย อยา่ งทรี่ แู้ หละวา่ พช่ี ายเรานะ่ สาหสั เกนิ คาดทโ่ี ดนหกั อก อตุ สา่ หล์ าออกจาก ราชการมาเตรยี มจะลยุ ท�ำรสี อรต์ ตามทเ่ี นตรดาวใฝฝ่ ันแทๆ้ แต่เธอกลบั มา เปน็ คนดบั ฝนั เจา้ สงิ หซ์ ะเอง พอ่ สงสารลกู ชายพอ่ นะ เชอื่ วา่ การเปลยี่ นไปใช้ ชีวิตท่ีอื่นสักระยะ แถมได้ดูงานในไร่เพ่ือนพ่อจะท�ำให้สิงห์อาการดีข้ึนแน่ พ่อไม่อยากให้พช่ี ายเราไปอยู่เมืองนอกเลยละขวญั ’ ต้องยอมรับว่าสิงหาท�ำสิ่งท่ีขวัญระมิงค์คาดไม่ถึงจริงๆ น่ันแหละ ใครจะนึกว่าแค่ผดิ หวังจากเนตรดาว พชี่ ายหล่อนถึงขนาดเปรยๆ ว่าอยาก ไปท�ำงานทอี่ เมริกา ไม่ใช่พ่อกบั แม่เท่าน้นั ทร่ี บั ไม่ได้ หล่อนเองกไ็ ม่ต่างกนั พี่ชายหล่อนไม่สมควรต้องไปใช้ชีวิตที่เมืองนอก ตัดขาดจากครอบครัว ตลอดไปเพยี งเพราะแฟนสาวแตง่ งานกบั คนอน่ื แลว้ มาตงั้ รกรากอยใู่ กลบ้ า้ น แตน่ น่ั แหละนะ ผชู้ ายทจี่ รงิ จงั กบั ความรกั แบบสงิ หายอ่ มเจบ็ ปวดสาหสั กวา่ คนทั่วไปอยู่แล้ว ‘ว่าแต่เราต้องไปพักทไ่ี ร่เสยี งแคนนน่ั นานๆ พวกเขาจะยินดตี ้อนรบั เหรอคะพ่อ’ น่เี ป็นเรื่องทีข่ วัญระมิงค์กังวลมาตลอด ‘เรอ่ื งนนั้ ไมต่ อ้ งหว่ งหรอก อาประชาใจดมี าก ขวญั คงพอจำ� ไดเ้ พราะ เคยเจอกันอยู่บ้างตอนขวัญยังเด็ก อยู่กับเพ่ือนพ่อน่ะไม่ลำ� บากใจหรอก ถึงเขาจะเป็นอัมพาต แต่เห็นรจบอกว่ารู้เรื่องทุกอย่าง แค่เคล่ือนไหวได้ ไมด่ ี พดู เปน็ คำ� ไมไ่ ด้ แตห่ มอยนื ยนั วา่ อาการดขี น้ึ ไดแ้ นถ่ า้ ขยนั ท�ำกายภาพ อีกอย่างพ่อกับอาประชาเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ลกู ไม่ต้องห่วงเลย ไอ้เรอ่ื งทีเ่ ขาจะไม่เต็มใจต้อนรบั นี่เป็นไปไม่ได้ ทสี่ ำ� คัญ

ด า ริ ย า l 29 เพอื่ นพอ่ มลี กู สาวรนุ่ ราวคราวเดยี วกบั ขวญั ดว้ ย ชอื่ ดอกคนู ลกู ไมเ่ หงาแน’่ พอ่ เลา่ ครา่ วๆ เพยี งเทา่ นนั้ และขวญั ระมงิ คไ์ มส่ นใจเรอื่ งจกุ จกิ หรอื ตั้งเงื่อนไขใดๆ ทงั้ สิ้น หล่อนพร้อมยอมไปอยู่แปลกทแ่ี ปลกทางเพอ่ื พช่ี าย อย่างน้อยก็ในระยะแรก ก่อนจะย้ายไปพักในบ้านพักของโรงพยาบาลซ่ึง เตรยี มไว้ให้ทันตแพทย์ที่ไปทำ� งานในนนั้ อยู่แล้ว “แน่ะ! มคี นเดนิ ออกมาจากบ้านละ” แรงสะกิดบนท่อนแขนมาพร้อมเสียงของสิงหาท่ีแฝงความต่ืนเต้น เมื่อเห็นหญิงสาวตาคมผมยาวผิวขาวกระจ่างเดินตรงเข้ามาหาพร้อมรอย ยมิ้ หวาน สารภาพเลยวา่ ถา้ ผ้หู ญงิ คนนช้ี อ่ื ‘ดอกคนู ’ ขวญั ระมงิ ค์กค็ าดผดิ เสียฟอร์มอย่างแรงไม่แพ้การสะดุดขาตัวเองหัวคะม�ำต่อหน้าธารก�ำนัลเลย ทีเดียว เพราะแทนท่ีหญิงสาวชื่อเชยๆ จะมีผิวคล�้ำ ใบหน้าออกแนวไทย อสี าน โหนกแก้มสงู จมูกแบนพร้อมหน้าแป้นๆ ที่ไหนได้...นมี่ ันสาวไทย สวยเก๋คนหน่ึงชัดๆ เลย! จะว่าไปก็ดีเหมือนกันที่พ่อกับแม่ของหล่อน ไม่ค่อยยอมให้รายละเอียดก่อนมา นอกจากเพราะเวลาเตรียมตัวน้อยแล้ว ยงั เพราะทา่ นคงอยากใหส้ งิ หากบั ขวญั ระมงิ คต์ น่ื เตน้ ประหลาดใจ ซง่ึ ไดผ้ ล มากทเี ดยี ว “สวสั ดคี ะ่ พส่ี งิ หา” ลกู สาวเจา้ ของบา้ นในชดุ กางเกงยนี ขาสามสว่ นกบั เสอื้ ผา้ ฝา้ ยขาวคอจนี ตวั หลวมยกมอื ไหวอ้ ยา่ งนอบนอ้ ม ตามดว้ ยการหนั มา ทักทายหล่อน “แล้วน่ีคงเป็นขวัญระมิงค์ ฉนั คูน...ดอกคนู จ้ะ” “คูนไม่ต้องเรียกพ่ีเต็มยศขนาดน้ันหรอก เรียกพี่สิงห์ก็พอ ส่วนน่ี ขวญั จ้ะ น่าจะอายพุ อๆ กัน” ริมฝีปากได้รูปของสิงหาแย้มจนเหน็ ฟันขาว เป็นรอยย้ิมเต็มท่ีครั้งแรกหลังการโดนหักอกวันน้ัน ท�ำให้ขวัญระมิงค์ ปลาบปลม้ื ท่ีพ่ีชายกลบั มาย้มิ เป็นเสยี ที “เชิญค่ะ พีส่ ิงห์กับขวญั เดนิ ทางมาเหนอื่ ยๆ เข้าไปในบ้านก่อน แม่ มอบหมายให้คูนต้อนรับแทนเพราะท่านออกไปธุระในเมือง อีกสักพักคง กลับ เห็นแม่บอกว่าจะชวนให้พักท่ีนี่กันท้ังคู่ คูนเลยสั่งเด็กเตรียมห้องไว้

30 l ม น ต ร์ รั ก เ สี ย ง แ ค น ให้แล้ว แต่อยู่คนละปีกของบ้านนะคะ” ดอกคูนเดินน�ำเข้าไปในตัวบ้าน สองพีน่ ้องลากกระเป๋าเดินตามไป “เกรงใจจังเลย แต่ขวัญต้ังใจว่าจะอยู่ท่ีนี่ไม่นานหรอกจ้ะ พอเรา สองคนปรับตัวจนคุ้นแล้วขวัญค่อยย้ายไปอยู่ที่บ้านพักในโรงพยาบาล ปล่อยพ่ีสิงห์ฝึกงานอยู่ในไร่ ขืนพักท่ีนี่ต้ังสองคนนานๆ คงไม่ไหวหรอก รบกวนเกนิ ไป เกรงใจนะ่ ” ขวญั ระมงิ คร์ บี ออกตวั ไมค่ ดิ เลยวา่ เจา้ ของบา้ น จะตระเตรียมการต้อนรบั ดีอย่างนี้ ดอกคนู หนั มายมิ้ กว้างจนเหน็ ฟนั เรยี งสวยซง่ึ เข้ากนั อย่างยงิ่ กบั จมกู โดง่ ๆ ของหลอ่ น ดวงตาคมงามเปลง่ ประกายนา่ มอง ภาพรวมของดอกคนู สดใสน่ารักจนถึงข้ันสะกดให้ผู้หญิงด้วยกันอย่างขวัญระมิงค์ไม่อยากละ สายตา หล่อนจึงหวังว่าจะสะกดใจสิงหาได้เช่นกัน อยู่ๆ ขวญั ระมงิ ค์กเ็ กิด อาการมุ่งมั่น อยากให้พ่ีชายเปิดตาเปิดใจมองผู้หญิงสวยคนอื่นๆ ในโลกนี้ ซึง่ มีต้งั มากมาย แถมยงั ไม่ใจร้ายเหมอื นเนตรดาวอีกด้วย “ไม่ต้องเกรงใจหรอกจ้ะขวัญ จะพักนานเท่าไหร่ก็ได้ แม่คูนน่ะ ตนื่ เตน้ ดใี จจะแยท่ ม่ี แี ขกมาพกั ดว้ ย แมเ่ หงาตามประสาคนสงู อายุ ยงิ่ ปา๊ มา ป่วย แม่ยงิ่ หงอยหนกั จรงิ ๆ แม่ยงั ชอบให้มลี กู หลานเดนิ ไปเดนิ มาในบ้าน เยอะๆ ด้วยนะคะ แต่ทุกวันน้ีส่วนใหญ่ก็มีแต่คูนน่ีแหละท่ีอยู่บ้านกับแม่ ส่วนพ่ีแคนน่ะแทบไม่กลบั มาค้างบ้านเลย หมกตัวอยู่แต่ในไร่” นี่ขวัญระมิงค์ตกข่าวใช่ไหม! หล่อนเพ่ิงรู้ว่าประชาเพ่ือนพ่อมีลูก สองคน ไม่เห็นมใี ครบอกหล่อนเลย “ขวัญอยู่ท่ีนี่คงล�ำบากตรงท่ีใครจะคอยรับ-ส่งขวัญไปท�ำงานก็ไม่รู้ แถวนมี้ ีรถโดยสารม้ัยคนู ” ทันตแพทย์สาวถามด้วยความเกรงใจ ไม่อยาก ให้คนในไร่ต้องล�ำบากไปส่ง “ไมม่ จี ะ้ แตไ่ มต่ อ้ งหว่ งหรอก ไรเ่ รามคี นงานเยอะแยะ ตอ้ งไปซอื้ ของ ในตัวอ�ำเภอทุกวันอยู่แล้ว รับ-ส่งคุณหมอฟันไปทำ� งานโรงพยาบาลทุกวัน ได้แน่นอน เอาเป็นว่าเชิญเข้าไปทักทายป๊ากนั ก่อนดกี ว่านะคะ”

ด า ริ ย า l 31 เจ้าของบ้านสาวเดินน�ำเข้าไปในห้องพักของประชาซึ่งย้ายมานอน ชน้ั ล่างหลงั เกดิ อาการอมั พาตเมอื่ สองเดือนก่อน “ป๊าต้องดีใจแน่เลยทลี่ กู เพ่อื นสนิทมาพกั ด้วย ถึงป๊าจะพูดและขยับ ตัวไม่ถนัด แต่กฟ็ ังรู้เรื่องทุกอย่าง คยุ กับท่านได้เต็มทีเ่ ลยนะคะ” เม่ือเห็นสภาพของคนป่วยบนเตียงที่นอนนิ่ง กลอกตาไปมา จะ ขยบั ตวั แตล่ ะทตี อ้ งใหพ้ ยาบาลชว่ ยแลว้ ขวญั ระมงิ คใ์ จหายอยา่ งบอกไมถ่ กู สองพน่ี อ้ งยกมอื ไหว้ทำ� ความเคารพประชาซง่ึ พยาบาลช่วยเปลย่ี นทา่ มาเปน็ นงั่ เอนๆ ให้ “ปา๊ ดสู ิ คนู พาใครมาด้วย” ดอกคนู ซงึ่ เปน็ เสมอื นผ้สู รา้ งความสดใส ประจำ� บ้านเอ่ยด้วยนำ้� เสียงสดช่นื ขณะตรงเข้าไปกอดบดิ าแล้วคยุ ต่อ “เน่ยี พส่ี งิ หก์ บั ขวญั ลกู อาอนิ ทรแ์ ปงกบั อาแสงทพิ ย์ ปา๊ ตอ้ งจำ� ไดแ้ นเ่ ลย ความจำ� ป๊าดีจะตายไป” มเี สยี งออื อาในลำ� คอ ริมฝีปากประชาขยบั คล้ายพยายามส่งยมิ้ “ผมคงรบกวนอาศยั อยสู่ กั พกั ครบั อาประชา อยากศกึ ษาการท�ำฟารม์ ของทน่ี ่ี เห็นพ่อบอกว่ามีระบบที่ดีมาก” “ส่วนขวัญจับฉลากได้มาท�ำงานในโรงพยาบาลชุมชนแถวน้ีพอดีค่ะ คณุ อา ท่จี รงิ มีบ้านพักให้ แต่คงมาอยู่ที่นใ่ี นระยะแรกเท่านน้ั ค่ะ อารจชวน ให้พกั ด้วยกันท้งั สองคน” ทง้ั สามผลดั กนั เลา่ เรอื่ งราวตา่ งๆ อยา่ งออกรส ประชาฟงั ดว้ ยทา่ ทาง ต้ังใจ จนกระท่ังรจนาผู้เป็นภรรยาซ่ึงเพิ่งกลับจากทำ� ธุระในเมืองเข้ามาใน ห้องพร้อมทกั ทายแขกเรียบร้อยแล้ว จงึ หันไปคยุ กบั สามี “แหม! วนั น้พี ี่ประชาดดู ขี น้ึ เยอะเลย ตอบสนองต่อคำ� พูดอย่างมาก ชว่ งกอ่ นเอาแตน่ อนนง่ิ น้�ำตาไหล รจอยากใหพ้ ที่ �ำใจไดไ้ วๆ นะคะ ทกุ คนรกั พม่ี าก ยนิ ดดี แู ลพเี่ ตม็ กำ� ลงั พยาบาลทจ่ี า้ งมากค็ ดั สรรอยา่ งดี พอ่ี ยา่ คดิ มาก ย่ิงมีลูกเพ่ือนมาอยู่ด้วยย่ิงดีเลย หนูขวัญจบทันตะมาต้องมีความรู้ทาง สขุ ภาพมากกว่าพวกเราแน่ คงพอจะช่วยๆ ดูกนั ได้ ไม่ต้องห่วงนะคะ”

32 l ม น ต ร์ รั ก เ สี ย ง แ ค น คุยกันพักใหญ่ท้งั หมดจึงออกมาจากห้องเพอื่ ให้ประชาได้พักผ่อน “อาขอตัวไปอาบน้ำ� อาบท่าก่อนนะ วนั นี้ชพี จรลงเท้ามาก เดย๋ี วต้อง ออกไปงานแต่งงานลกู สาวเพ่อื นอีกแล้ว หลานสองคนทำ� ตวั ตามสบายเลย คนู กับเกษจะช่วยดแู ลแทนอานะจ๊ะ” รจนาเรียกหัวหน้าแม่บ้านชื่อเกษมณีเข้ามาพบและท�ำความรู้จัก หญิงวัยกลางคนร่างบอบบางสวมผ้าถุงทอมือกับเส้ือแขนกระบอกส่งย้ิมมี ไมตรใี ห้ “ยินดีต้อนรับคุณทั้งสองคนนะคะ มีอะไรให้น้าเกษรับใช้ก็เรียกได้ เลย” “น้าเกษเป็นทกุ อย่างของทีน่ ี่ค่ะ ใครอยากได้อะไรขอให้บอก น้าเกษ หามาไดห้ มด แตก่ อ่ นนา้ เกษเปน็ เลขาฯ ของพอ่ คะ่ เพง่ิ มารบั หนา้ ทดี่ แู ลบา้ น ในระยะหลงั นีเ่ อง” ดอกคูนเสริมพร้อมกอดท่อนแขนเกษมณีไว้ “เอาละ สองพนี่ อ้ งตามสบายเลยนะ คดิ เสยี วา่ เปน็ บา้ นตวั เอง” รจนา สำ� ทับอีกครัง้ ขวญั ระมงิ คส์ งั เกตดๆี แลว้ สรปุ ไดว้ า่ ดอกคนู หนา้ เหมอื นแมม่ ากกวา่ พ่อ รจนาจัดเป็นผู้หญิงสวยคมสะดุดตาคนหน่ึง ส่วนผิวขาวนวลของ ดอกคูนนั้นได้มาจากพ่อของหล่อนน่ันเอง ทุกอย่างสรรค์สร้างหญิงสาว สวยพร้อมคนหนึง่ ข้ึนมาได้อย่างน่าอัศจรรย์ “ขอบคุณค่ะอารจ” ขวัญระมิงค์และสิงหายกมือไหว้ขอบคุณอย่าง นอบน้อม ส่วนเกษมณขี อตวั ไปเข้าครัวเพื่อเตรียมอาหารเยน็ สองพนี่ อ้ งเดนิ ตามเจา้ ของบา้ นไปยงั หอ้ งรบั รองแขกทางดา้ นขวาของ ตวั บา้ น ดอกคนู นง่ั คยุ กบั ขวญั ระมงิ คแ์ ละสงิ หาพกั ใหญด่ ว้ ยทา่ ทางกระสบั - กระส่ายข้ึนเรื่อยๆ ตามเวลาที่ผ่านไป ดูคล้ายรอคอยอะไรบางอย่าง จน กระทั่งเห็นว่าอาทิตย์ลับฟ้า ความมืดเข้าครอบคลุม จึงชวนทุกคนไปยัง ห้องรับประทานอาหารซึ่งได้จัดเตรียมอาหารไทยท่ีมีกล่ินอายอีสานรอไว้ บนโต๊ะแล้ว

ด า ริ ย า l 33 เมื่อล้ิมรสอาหารที่ปรุงอย่างพิถีพิถันไปได้สักพัก ทุกคนจึงค่อย ผอ่ นคลาย ตอ้ งยอมรบั วา่ การชวนคยุ และตอ้ นรบั อยา่ งอบอนุ่ เปน็ กนั เองของ ดอกคนู ท�ำให้ขวญั ระมงิ ค์สบายใจอย่างยิ่ง จนกระท่ัง... “วุ่นวายจริงนะคูน เพิ่งเห็นว่ามีมิสคอลตั้งเป็นสิบสาย รู้ๆ อยู่ว่าพี่ ไมช่ อบพกโทรศพั ทเ์ ขา้ ไร่ ทง้ิ ไวใ้ นรถเปน็ ประจ�ำแหละ กบ็ อกแลว้ ไงวา่ ไมล่ มื หรอกน่าว่าวนั นีม้ แี ขก” เสยี งทมุ้ ดงั ลนั่ นนั้ มาพรอ้ มรา่ งสงู ใหญท่ เี่ พง่ิ กา้ วเขา้ ประตหู นา้ บา้ นมา พร้อมกบั เสยี งบ่นยาว ขวัญระมงิ ค์เงยหน้าขึน้ จากจานข้าว สบตาชายหนุ่ม เข้าพอดี อยา่ บอกนะวา่ นายคนนค้ี อื ‘เสยี งแคน’ พชี่ ายทดี่ อกคนู พดู ถงึ ตง้ั ไมร่ ู้ ก่ีหนระหว่างการสนทนาเมื่อครู่ ช่ือแสนเชยของเขาช่างตรงข้ามกับหน้าตา อย่างส้ินเชิง เพราะท่ีขวัญระมิงค์เห็นอยู่ตอนนี้มันหนุ่มลูกคร่ึงชัดๆ ทำ� ไม สองพ่นี ้องถงึ หน้าตาต่างกันได้ขนาดน้ี...และกค็ งรวมถงึ นิสัยด้วย “ไม่เอาน่าพแี่ คน ไม่เหน็ รึไงว่ากำ� ลังมีแขก นีค่ งโมโหหิวละสิ” ดอกคนู หวั เราะเสยี งใสเพอื่ ผอ่ นคลายบรรยากาศเครง่ เครยี ด หลอ่ น ลกุ ไปรับหน้าพ่ีชายทเี่ พง่ิ โยนหมวกปีกกว้างสีครมี ของตัวเองลงบนโต๊ะ คน เป็นน้องรัง้ ท่อนแขนพาเขาไปนง่ั เก้าอ้ีข้างตน ซึ่งอยู่ตรงข้ามกบั ขวัญระมิงค์ พอดิบพอดี หญงิ สาวจึงชคู อข้ึนโดยอตั โนมัติ ไม่ยอมเป็นฝ่ายทกั ทายก่อน เด็ดขาด มีอย่างท่ีไหน มาถึงก็โวยวาย ไม่ดูตาม้าตาเรือว่ามีแขกน่ังอยู่ต้ัง สองคน ไร้มารยาทสิ้นดี “นพ่ี ส่ี งิ หากบั ขวญั ระมงิ คค์ ะ่ เปน็ แขกของปา๊ กบั แม่ พส่ี งิ หจ์ ะมาดงู าน ในไร่แล้วกโ็ ครงการรสี อร์ตของเรา ส่วนขวัญเพงิ่ จบทันตแพทย์ มาทำ� งาน ในโรงพยาบาลอำ� เภอ ชาวบา้ นตอ้ งดใี จแนเ่ ลยทโ่ี รงพยาบาลแถวนมี้ หี มอฟนั คนสวยมาอยแู่ ลว้ เหน็ วา่ ทนั ตแพทยค์ นเดมิ เพง่ิ ยา้ ยออกไปเพราะทนความ เหงาไม่ไหว” ดอกคนู นเี่ กง่ จรงิ ๆ หลอ่ นพยายามสรา้ งบรรยากาศผอ่ นคลายบนโตะ๊

34 l ม น ต ร์ รั ก เ สี ย ง แ ค น อาหารข้ึนมาใหม่ ทั้งที่เสียงแคนเพิ่งท�ำลายท้ิงไปเม่ือครู่ เขาโผล่มาพร้อม อารมณ์ฉุนเฉียวราวพายุ เล่นเอาขวญั ระมงิ ค์หมดอร่อยไปเลย “ฝากตวั ดว้ ยนะครบั พแ่ี คน ผมอยากศกึ ษาเรอ่ื งการทำ� ไรน่ าสวนผสม เอาไว้ไปใช้กับทีบ่ ้านทางเหนือบ้าง พ่อมีทีด่ ินเปล่าอยู่พอสมควร ท่านอยาก ใช้ชีวติ บนั้ ปลายท�ำสวนทำ� ไร่” สงิ หาชวนคยุ เจ้าของบ้านหนุ่มดูอารมณ์ดขี น้ึ เมือ่ พูดเร่ืองงาน ส่วน ขวัญระมิงค์น้ันแอบส่งค้อนให้พี่ชาย...ไม่ต้องถึงข้ันฝากตัวหรอกม้ัง จะไป นอบน้อมกบั คนเถ่อื นขนาดนน้ั เพ่ือ? “คุณสิงห์จะไปช่วยท่านดูแลไร่รึไง ได้ข่าวว่าเป็นอาจารย์ในมหา’ลัย ไม่ใช่เหรอ” หนมุ่ หนา้ ตาไมร่ บั แขกสง่ สายตาจบั สงั เกตราวกบั กลวั สองพนี่ อ้ งจะมา ล้วงความลับทางธุรกิจ ขวัญระมิงค์นั่งฟังเงียบๆ แต่สังเกตทุกอย่างแบบ ละเอยี ดยิบ โดยเฉพาะใบหน้าของคนนง่ั ตรงข้าม อตี าเสียงแคนนไ่ี ว้หนวด เคราจางๆ ซงึ่ มนั รกตาคนไมช่ อบผชู้ ายไวห้ นวดเปน็ อยา่ งมาก ทำ� ใหห้ นา้ เขา ดูดุ ไม่เห็นจะน่ามองเลย “ผมเพง่ิ ลาออกครบั อนั ทจี่ รงิ คงยงั ไมไ่ ดช้ ว่ ยพอ่ ดแู ลไรใ่ นระยะใกลๆ้ น้ีหรอก อาจจะท�ำได้แค่เอาความรู้ไปถ่ายทอดให้พ่อด้วยซ้�ำ เพราะผม วางแผนจะไปตง้ั รกรากที่อเมรกิ า” “อ้าว! ท�ำไมล่ะคะพ่ีสิงห์ แบบน้ีศึกษาไปแล้วก็ไม่ได้ใช้ทันทีน่ี คูน นกึ ว่าพล่ี าออกจากอาจารย์มหาวิทยาลยั เพื่อจะทำ� รีสอร์ตกับดแู ลไร่เสยี อกี ” ดอกคูนท�ำตาโตท่าทางประหลาดใจ ขวัญระมิงค์จึงรีบตัดบทเมื่อเห็นว่า เรอ่ื งชกั จะเข้าใกล้การอกหักซึง่ สิงหาไม่อยากพดู ถงึ “เอาเป็นว่าขวัญกับพี่สิงห์คงขอรบกวนไม่นานนักหรอก พี่สิงห์คง ศึกษาดงู านทงั้ เรอ่ื งไร่ สวน การเล้ียงวัวนมแล้วกก็ ารทำ� รีสอร์ต ส่วนขวญั ทำ� งานทีโ่ รงพยาบาล คงไม่ได้มาวุ่นวายอะไรด้วย ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ” ขวัญระมิงค์สรุปลอยๆ ทั้งที่ความจริงแล้วเจาะจงบอกนายหน้าน่ิง

ด า ริ ย า l 35 แสนบงึ้ ตงึ ทชี่ อ่ื เสยี งแคนโดยเฉพาะ แลว้ ดสู ิ นายนน่ั นงั่ หนา้ จานขา้ วตงั้ นาน แต่ยงั ไม่เห็นตักเข้าปากสักคำ� “ผมก็ไม่ได้ห่วง แค่ต้องบอกไว้ก่อนว่างานผมวุ่นๆ อาจจะสอนได้ ไม่เตม็ ท”ี่ ผู้ชายที่นั่งตรงหน้าขวัญระมิงค์ชูคอออกตัวเสียงเรียบ แถมไม่ยอม ใชค้ ำ� แทนตวั เองวา่ พ่ี บอกเลยวา่ ทำ� ใหน้ กึ เกลยี ดขหี้ นา้ หนกั เขา้ ไปอกี ยง่ิ เพง่ิ มีเร่ืองหนุ่มต่างชาติมาแย่งแฟนพี่ชาย แล้วยังมาเจอหนุ่มลูกครึ่งจอมหยิ่ง คนนี้อกี เล่นเอาขวญั ระมงิ ค์ไม่อยากมองหน้าไปเลย ช่วงน้ีเกลียดไปหมด แหละ พวกที่หน้าตาออกแนวตะวันตกเน่ีย เกลียดคนมีเช้ือฝร่ังไม่ว่าหน้า ไหน! “ไมเ่ ปน็ ไรครบั พแ่ี คน ผมจะพยายามเรยี นรเู้ อง อาจจะขอใหน้ อ้ งคนู ช่วยบ้าง” พี่ชายหล่อนน่ีก็แปลก ไม่รู้สึกรู้สาบ้างหรือไงว่าเจ้าของบ้านเขา รงั เกยี จ ยงั จะไปเรยี กเขาวา่ ‘พ’่ี อกี ขวญั ระมงิ คค์ นหนง่ึ ละทไ่ี มข่ อนบั พน่ี บั น้องด้วย ถึงพ่อหล่อนจะสนิทกับพ่อแม่เขาขนาดไหนก็ตาม “ไม่ต้องเลย ผมสอนเอง ยายคูนจะไปรู้อะไร ไม่ค่อยได้ออกไปไร่ คงสอนใครไมเ่ ปน็ หรอก” เหน็ ไดช้ ดั วา่ เสยี งแคนพยายามกนั ทา่ ขณะเรม่ิ ตกั อาหารราดลงไปบนข้าวในจานของตน พร้อมบอกเสียงเรียบ “พจี่ ะตักไปกินในห้องป๊าเหมอื นเดิมนะ คนู กนิ กับแขกไปละกนั ” “อ้าว! เห็นยอมน่ังเก้าอี้อย่างดี นึกว่าวันน้ีพี่แคนจะยอมร่วมโต๊ะ กนิ ขา้ วกบั คนอนื่ นย่ี งั ท�ำเหมอื นเดมิ อกี เหรอคะ” คนเปน็ นอ้ งทว้ ง สง่ สายตา วิงวอนให้พีช่ ายนง่ั กนิ ด้วยกนั “แน่นอน ไม่มีใครมาเปลย่ี นพไี่ ด้หรอก” ว่าแล้วเสียงแคนก็ต้ังอกตั้งใจโกยอาหารลงจานตัวเอง ขวัญระมิงค์ ไมร่ จู้ ะทำ� อะไรดี จงึ ลอบสงั เกตหนมุ่ ลกู ครง่ึ ตรงหนา้ อยา่ งละเอยี ดตอนทเี่ ขา กม้ หนา้ กม้ ตาตกั กบั ขา้ วปรมิ าณมหาศาลราวกบั หวิ โหย อาหารไมต่ กถงึ ทอ้ ง

36 l ม น ต ร์ รั ก เ สี ย ง แ ค น มาหลายชาติ จะว่าไปหน้าตาอีตานี่ก็ไม่เหน็ จะมีอะไรพิเศษ แค่ได้เปรยี บที่ มสี ว่ นผสมจากตะวนั ตก จมกู จงึ โดง่ เปน็ สนั ชดั ตาคมมาก และความคมสนั ของใบหน้าโดดเด่นเนื่องจากกรอบหน้าถูกเน้นด้วยหนวดเคราจางๆ ทำ� ให้ ดูบกึ บนึ หนกั ขน้ึ ไปอีก อืม ยอมรับก็ได้ว่าค�ำแรกที่ผุดข้ึนมาในสมองอย่างห้ามไม่อยู่คือ... หล่อโหด...น่าจะนยิ ามรปู ลกั ษณ์ของนายคนนี้ได้ดี ขวัญระมิงค์ ‘แมน’ พอ ทจี่ ะมอบคำ� ว่า ‘หล่อ’ ให้ไป แต่ชือ่ สมควรปรับปรุงนะ ไม่เข้ากับหน้าอย่างแรง! ชายหนมุ่ ผถู้ กู โจมตดี ว้ ยคำ� นนิ ทาในใจตกั อาหารราดขา้ วจนพอใจแลว้ เดนิ ออกไปจากหอ้ งอาหาร มงุ่ สหู่ อ้ งพกั ของประชาโดยไมส่ นใจแขกหนา้ ไหน ทง้ั สิ้น ถ้าให้ขวัญระมิงค์เดา อีตาน่ีต้องเป็นลูกของประชากับเมียแหม่มซ่ึง อาจจะเป็นเมียแรกทปี่ ระชารักมาก จนถงึ ขั้นต้ังชอื่ ไร่ตามชื่อลกู ชายคนนี้... ดลู ำ� เอยี งอยา่ งชดั เจน ถา้ ขวญั ระมงิ คเ์ ปน็ ดอกคนู ละกค็ งนอ้ ยใจแย่ นแ่ี หละ นะ การเปน็ ลกู คนโปรดทำ� ใหค้ นนสิ ยั เสยี คดิ วา่ จะเถอ่ื นกบั ใครอยา่ งไรกไ็ ด้ ง้ันสิ เชอะ! ผู้ชายขวางไร่ ขออยู่ห่างๆ ไว้ก่อนเป็นดีทส่ี ุด วนั รงุ่ ขน้ึ ขวญั ระมงิ คจ์ ำ� ตอ้ งมาเผชญิ หนา้ กบั เสยี งแคนอกี ครงั้ คราวน้ี เป็นในห้องรับแขกซึ่งรจนาเรียกตัวลูกชายมาพบ โดยมีสิงหา ขวัญระมงิ ค์ และดอกคูนนั่งอยู่ในห้องด้วย “เรยี กผมมาทำ� ไมแตเ่ ชา้ ผมตอ้ งรบี ออกไปดงู านในไร”่ คนพดู หนา้ บงึ้ จนความหล่อเหลือศูนย์ “แม่ขอเวลาแป๊บเดียว มีเรื่องจะให้แกช่วย” น�้ำเสยี งรจนาดหู ่างเหิน ซ่ึงกน็ ่าจะเป็นอย่างนน้ั เพราะเสยี งแคนคงไม่ใช่ลกู หล่อนแน่ๆ หน้าตาไม่มี อะไรเหมอื นกนั สักนดิ เดียว

ด า ริ ย า l 37 “จะให้ผมทำ� อะไรครับแม่” เจ้าของไร่หนุ่มลูกครึ่งขมวดคิ้ว ให้ตาย เถอะ! มองอย่างไรขวัญระมิงค์ก็ไม่คุ้นเสียทีว่าผู้ชายหน้าตาแบบนี้ชื่อ เสียงแคน “แม่ขอมอบหมายหน้าทร่ี บั -ส่งหนูขวัญให้แคนนะ เธอต้องไปทำ� งาน ท่ีโรงพยาบาลประจ�ำอ�ำเภอ ส่วนแคนน่ะต้องเข้าไปท�ำธุระในตัวอ�ำเภอเป็น ประจำ� อยู่แล้ว คงไม่ลำ� บากใช่ม้ัย” “แม่ครับ คือ...ผมไม่สะดวก” เสียงแคนปฏิเสธหน้าตาเฉยโดยไม่ เกรงใจบพุ การแี ละไมเ่ หน็ แกห่ นา้ คนถกู ปฏเิ สธเลย เลน่ เอาขวญั ระมงิ คต์ อ้ ง ชคู อประกาศลนั่ “เอาเปน็ วา่ ขวญั ไมร่ บกวนใครดกี วา่ นะคะ ขวญั เปลยี่ นใจแลว้ จะไป พกั ทบี่ า้ นพกั ของโรงพยาบาลคะ่ ไมต่ อ้ งล�ำบากใหใ้ ครรบั -สง่ ถา้ พสี่ งิ หค์ ดิ ถงึ ขวัญกไ็ ปหาละกัน” หญิงสาวโพล่งออกมาด้วยความเสียหน้าที่โดนตั้งป้อม รังเกยี จ หล่อนเปลย่ี นแผนได้จรงิ ๆ นะหากไม่ได้รับการต้อนรบั ขนาดนี้ “ไม่ได้หรอกหนูขวัญ อาตั้งใจไว้แล้วว่าช่วงแรกอยากให้หนูมาพัก สบายๆ ทบ่ี า้ นไร่ จะไดค้ อ่ ยๆ ปรบั ตวั ไดเ้ จอไดค้ ยุ กบั พช่ี ายทกุ วนั คงดกี วา่ ไปเหงาอยู่ในบ้านพกั ข้าราชการ อุตส่าห์ให้สิงห์มาด้วยแล้ว พักด้วยกนั เสยี ท่นี ่ีแหละ เฉพาะช่วงน้กี ย็ งั ดนี ะหนูนะ” น�้ำเสียงและท่าทางเอ้ืออารีของเจ้าของบ้านท�ำเอาขวัญระมิงค์ปฏิเสธ ไม่ลง ท�ำได้แค่ส่งยิ้มเจือ่ นๆ ให้หญิงวยั กลางคน “ง้ันผมขอเป็นคนรับ-ส่งน้องเองครับ พี่แคนจะได้ไม่ต้องล�ำบาก” สงิ หารบี ตดั ปัญหา คงไม่อยากให้บานปลาย “ก็ดี งานผมเยอะ หรืออย่างมากจะให้คนงานท่ีไว้ใจได้คอยรับ-ส่ง ก็แล้วกนั ” พดู เสร็จเสียงแคนกร็ บี เดนิ จากไป ทำ� เอารจนาส่ายหวั พร้อมออกตวั “อยา่ ไปถอื สาเลยนะ ชว่ งนแี้ คนงานยงุ่ มาก ท่าทางจะเพย้ี นละ ปกติ ไม่เหน็ เป็นแบบนี้ ใช้ให้ท�ำอะไรก็ท�ำหมด ได้ข่าวว่าเจอมาหลายเร่ือง โดย

38 l ม น ต ร์ รั ก เ สี ย ง แ ค น เฉพาะไอ้เรื่องวัวแม่พนั ธ์ุป่วยหนักเน่ีย คงหงดุ หงิดไม่สบายใจน่ะ” รจนาแก้ตวั แทนลกู ชาย ส่วนดอกคูนน้นั ทำ� ไม่ต่างกัน “น่นั สิคะ คูนขอโทษแทนพี่แคนด้วยค่ะ พแ่ี คนรักแม่วัวตัวน้ันมาก คงหว่ งววั นะ่ แลว้ ชว่ งนพี้ แี่ คนยงั หวั ปน่ั สดุ ๆ รบั งานหลายดา้ น เดยี๋ วมพี สี่ งิ ห์ มาชว่ ยอาจจะดขี นึ้ กไ็ ดน้ ะคะ สว่ นเรอ่ื งรบั -สง่ ไมม่ ปี ญั หาแนน่ อน ขวญั นอน ค้างเสยี ท่ีนเ่ี ถอะ ตามแผนเดมิ นะ คูนอยากมเี พอื่ นคุย” “เปน็ อนั ตกลงตามนนั้ นะจะ๊ พกั เสยี ทน่ี ที่ ง้ั พท่ี ง้ั นอ้ งแหละ คดิ เสยี ว่า เปน็ บา้ นตวั เอง อารบั ปากพอ่ ของพวกเราไวแ้ ลว้ วา่ จะดแู ลหลานๆ ใหด้ ที สี่ ดุ ” รจนาสรุปปิดท้ายด้วยรอยย้ิมฝืนๆ คงเพราะต้องสะกดอารมณ์ไม่ให้ หงุดหงิดเสียงแคนที่จ้องจะหักหน้า ใช้ให้ท�ำอะไรก็ไม่ท�ำ เสร็จธุระแล้ว เจ้าของบ้านจงึ ขอตวั ไปพักผ่อน ขวัญระมิงค์เร่ิมเห็นเค้าไม่ค่อยดี แต่ยังพยายามปลอบใจตัวเองให้ อดทน หล่อนรักสิงหามาก ทำ� เพอื่ พ่ชี ายได้ทกุ อย่าง และไม่อยากให้เขาไป ใชช้ วี ติ ในตา่ งแดนตลอดไป การดงึ คนอกหกั มารกั ษาแผลใจทน่ี นี่ า่ จะดที ส่ี ดุ หลอ่ นไมอ่ ยากใหม้ ปี ญั หาใดๆ จงึ ตอ้ งยอมประนปี ระนอม ไมโ่ วยวายเอากบั เสยี งแคนจอมกวนประสาท หญิงสาวได้แต่หวังว่าการใช้ชีวิตชั่วคราวในบ้านปีกไม้หลังใหญ่น้ีคง ไม่อดึ อดั ใจมากนกั หล่อนต้องอดทนจนถึงทีส่ ดุ เสียงไก่ขนั ในยามเช้าเป็นส่งิ ทข่ี วญั ระมงิ ค์ไม่คุ้นเอาเสยี เลย ไม่ใช่ไก่ ตวั เดยี วเสยี ดว้ ย แตด่ เู หมอื นมเี ปน็ เลา้ ขานรบั กนั เปน็ ทอดๆ โดยเรมิ่ ตงั้ แต่ ตีสาม! หญงิ สาวทนมาพกั ใหญ่ ในทสี่ ดุ จงึ ลมื ตาขนึ้ มองเพดานไมข้ ดั เงา รอ จนแน่ใจว่านอนต่อไม่หลับแน่ๆ จึงตัดสินใจจะออกไปเดินเล่นรับอากาศ บริสุทธิ์ยามเช้ามืด ขวัญระมิงค์ลุกจากท่ีนอน ล้างหน้าแปรงฟันแล้วเปิด ประตหู อ้ งออกไป เหน็ คนรบั ใชส้ าวผวิ เขม้ ทกี่ ำ� ลงั กวาดโถงกลางบา้ นยมิ้ กวา้ ง

ด า ริ ย า l 39 ทกั ทาย “คณุ ขวัญตนื่ เช้าจังค่ะ นอนไม่ค่อยหลับเหรอคะ” “กห็ ลบั ดอี ยจู่ ะ้ เพยี งแตต่ นื่ เพราะเสยี งไกข่ นั นะ่ เดย๋ี วอยๆู่ ไปคงชนิ ” “ไก่ของคุณแคน เล้ียงไว้หลายตัว เอาไว้กินไข่น่ะค่ะ คุณขวัญจะ ลงไปเดินเล่นก็ได้นะคะ เช้าๆ อากาศดี ไม่ค่อยร้อน” “ดีเหมือนกัน ง้ันฉันไปก่อนนะตุ่ม” ขวัญระมิงค์เรียกชื่อเด็กสาว ตามท่ีได้ยินดอกคนู เรยี ก อากาศนอกบา้ นเยน็ สบายจรงิ อยา่ งทต่ี มุ่ บอก แสงทองจางๆ เรมิ่ ทาบ ทาขอบฟา้ ทางทศิ ตะวนั ออก ขวญั ระมงิ คเ์ พงิ่ สงั เกตเหน็ แนวทวิ เขาทโี่ อบลอ้ ม อยู่ไกลๆ นับว่าไร่เสียงแคนอยู่ในต�ำแหน่งดีมากอย่างท่ีพ่อของหล่อนเคย บอกไว้ ที่ดินผืนใหญ่กลางหุบเขาน้ีเหมาะกับการท�ำสวนท�ำไร่ และยังมี ที่ราบกว้างไว้เลี้ยงสัตว์ เท่าท่ีรู้จากดอกคูน เสียงแคนเป็นผู้บุกเบิกการท�ำ เกษตรต่างๆ ท้ังหมด เพราะเขาเรยี นจบมาทางนโี้ ดยตรง และกำ� ลงั พัฒนา ใหท้ นี่ ก่ี ลายเปน็ แหลง่ ทอ่ งเทย่ี วเชงิ เกษตร โดยมที างจงั หวดั ใหก้ ารสนบั สนนุ เพือ่ ให้เกดิ แหล่งท่องเท่ียวใหม่ในชมุ ชน ขวัญระมิงค์เดินเรื่อยๆ ออกมาจนถึงต้นก�ำเนิดเสียงขันเจื้อยแจ้วท่ี ปลกุ หลอ่ นจากทน่ี อน ดจู ากรปู รา่ งเจา้ ไกน่ อ้ ยสสี นั สดใสนบั จำ� นวนไดไ้ มเ่ กนิ สบิ ตวั แล้ว เหมอื นว่ามนั ไม่น่าจะทำ� เสยี งดงั สน่ันได้ขนาดน้ัน หล่อนก้มลง ไปตง้ั ท่าจะแตะหงอนใหญ่สแี ดงสดของมันเล่น ก็ได้ยนิ เสียงตะคอกดงั ลน่ั จากด้านหลัง “นัน่ คิดจะท�ำอะไรน่ะ! อย่าไปยุ่งกบั หงอนไก่นะ เดย๋ี วมันกไ็ ม่ไข่กัน พอดี” ขวญั ระมงิ คส์ ะดงุ้ โหยง หดมอื กลบั โดยอตั โนมตั ิ ไมน่ กึ เลยวา่ แคจ่ บั หงอนแดงๆ บนหวั ไก่จะทำ� ให้มนั ไม่ออกไข่ หญงิ สาวขมวดคว้ิ เอาแต่จ้อง มองไก่ทเี่ ดินคุ้ยเขีย่ หาอาหารบนพ้ืน จ้างให้กไ็ ม่เงยหน้าขึ้นไปขอโทษหรอก หล่อนไม่ได้เจตนานน่ี า ที่สำ� คญั ยังไม่ทนั ได้แตะด้วย

40 l ม น ต ร์ รั ก เ สี ย ง แ ค น “แล้วท�ำไมตน่ื เช้าขนาดนี้ นี่ยังไม่หกโมงเลย” ถามเข้าทางจริงๆ ขวัญระมงิ ค์รบี บอก “กไ็ ก่คณุ น่ะสิ ขนั ประสานเสยี งดังล่นั จนหแู ทบแตก ใครจะไปนอน ต่อได้” พดู ไปกค็ ้อนไก่ท่ไี ม่รู้อีโหน่อีเหน่ไปด้วย เสยี งแคนหวั เราะหๆึ ในล�ำคอ ไม่รู้ขำ� อะไรนักหนา “นที่ างเหนอื ไม่มไี ก่รไึ ง เจอไก่ขันแค่น้ถี งึ กบั นอนไม่หลบั ” “บ้านฉนั ไมไ่ ด้เลยี้ งไก่กไ็ ม่ได้หมายความวา่ ทางเหนอื ไมม่ ไี ก่ อสี านมี อะไร เหนือก็มีทั้งนนั้ แหละ” ก็ไม่รู้หรอกว่าจะเถยี งกันเพือ่ ภูมิล�ำเนาตัวเองให้ได้อะไรข้นึ มา แต่ท่ี ได้แน่ๆ คือความสะใจ ยอมรับว่าใบหน้าคมสันพร้อมแววตากวนอารมณ์ นัน้ ยั่วยใุ ห้ขวัญระมงิ ค์อยากป่วน เล่นมาทำ� เป็นรงั เกยี จ ไม่อยากให้หล่อน มาอาศัยด้วยดนี กั คอยดเู ถอะ จะหาทางแก้แค้นให้แสบเลย “ไปอาบน�้ำแต่งตัวได้แล้ว เดย๋ี วพาไปทำ� งาน” เสียงเข้มเปี่ยมไปด้วยการวางอ�ำนาจ แล้วไอ้ท่าประจ�ำท่ีเห็นเขาท�ำ บ่อยๆ คือการยกมือขึ้นจับปีกหมวกนั่นก็อีก นึกว่าเท่นักรึไง ถึงได้ทำ� อยู่ เรอ่ื ย ทกุ อากปั กริ ยิ าของเจา้ ของไรห่ นมุ่ มนั ชา่ งขวางหขู วางตาขวญั ระมงิ คไ์ ป เสียหมด “อะไรนะ! ไหนคณุ บอกวา่ จะไมย่ อมรบั -สง่ ฉนั ไง” หลอ่ นแผดเสยี งสู้ “ผมเปลี่ยนใจแล้ว ไม่ต้องพูดมาก รีบไปสิ วันนี้ผมต้องไปอ�ำเภอ แต่เช้าเลยถือโอกาสไปส่งคุณเอง จะได้ไม่ต้องเปลืองน้�ำมันหลายรอบไง จรงิ ๆ ไมอ่ ยากไปสง่ นกั หรอกแตเ่ พอ่ื ความประหยดั อาบน�้ำแตง่ ตวั ใหไ้ วดว้ ย ล่ะ ผมไม่ชอบรอใคร เสร็จแล้วไปเจอกันที่รถเลย เข้าใจตามน้ีนะ” อันท่ีจริงขวัญระมิงค์ไม่อยากให้เสียงแคนไปส่งเลยสักนิด แม้แรก ทเี ดยี วหล่อนจะเสยี หน้าทีเ่ ขาทำ� เหมือนรงั เกยี จ แต่เมอื่ คืนพอมาคิดดูกลับ เร่ิมดีใจด้วยซ้�ำที่เขาปฏิเสธการรับผิดชอบเร่ืองรับ-ส่งหล่อน จะได้ไม่ต้อง เจอหน้ากันบ่อยๆ แล้วนี่จู่ๆ เกิดบ้าอะไรขึ้นมา อีตาช่ือเชยเกิดเปลี่ยนใจ

ด า ริ ย า l 41 กะทันหนั ขึน้ มา ตามอารมณ์ไม่ทันเลย “เรว็ ส!ิ ยังไม่รีบไปอกี ” เสยี งแคนเร่งเสยี งดังจนแทบเป็นตะคอก... ป่าเถือ่ นที่สุด! ขวัญระมิงค์จ�ำต้องเดินกลับเข้าบ้าน สาวร่างเล็กจงใจกระแทกเท้า เสยี งดงั แสดงอารมณใ์ หช้ ดั เจน จะไดร้ กู้ นั ไปเลยวา่ รงั เกยี จมาก คนกระดา้ ง พดู จาไม่เข้าหู ไม่มใี ครอยากเข้าใกล้หรอก เกลียด!

๓ ยายเต้ีย คนอะไร เชอ่ื ด้วยว่าไก่หงอนสวยขนาดนน้ั จะออกไข่ ในเมอ่ื มัน เป็นไก่ตัวผู้! เสยี งแคนหวั เราะหๆึ ในล�ำคอขณะเดนิ ไปเตรยี มเครอ่ื งตดั หญา้ ทตี่ อ้ ง เอาไปซ่อมในตวั อ�ำเภอข้นึ รถ “ม่ีช่วยครบั คุณแคน” เสยี งใสปนแหบของวยั รุ่นก�ำลงั แตกเน้ือหนุ่ม ดังขึ้นพร้อมร่างตุ้ยนุ้ยที่พุ่งตรงมาถึงท้ายรถกระบะ แล้วกุลีกุจอช่วยยก เครือ่ งตัดหญ้าข้ึน “ดีมากไอ้ม่ี แล้ววันนี้ไม่ไปโรงเรียนเหรอ” ชายหนุ่มหันไปถาม เด็กชายขนุน ซึ่งช่ือเล่นเป็นภาษาอีสานแปลตรงตามช่ือจริงเป๊ะว่า ‘บักมี่’ แถมช่ือยังเข้ากันดีกับรูปร่างอันจ�้ำม่�ำมาต้ังแต่เล็ก จนป่านนี้ยังไม่มีทีท่าจะ ซบู ลงเลย “ไปครบั แต่อีกแป๊บนงึ ก็ยังทนั มีอ่ ยากช่วยคณุ แคนก่อน” “ไม่ต้องมาประจบเลย แล้วห้ามอู้เชียวนะเอ็ง ข้าไม่ชอบคนไป โรงเรียนสาย” เจ้านายขู่ฟ่อ

ด า ริ ย า l 43 บักมี่เป็นเด็กเกิดในไร่ ตายายเป็นคนงานเก่าแก่ท�ำงานท่ีไร่มานาน สว่ นแมต่ ายไปตงั้ แตบ่ กั มยี่ งั แบเบาะ พอ่ ไปมคี รอบครวั ใหม่ ไมม่ าหาลกู อกี เลย ใจจรงิ แลว้ เสยี งแคนออกจะเอน็ ดหู นมุ่ นอ้ ยอายสุ บิ สามคนนมี้ ากทเี ดยี ว แต่ไม่อยากให้ได้ใจ จงึ เก๊กดใุ ส่ตลอดเวลาไว้ก่อน “คร้าบ รับรองไม่สายแน่ อ้าว! น่นั คณุ คนสวยมาแล้ว” เสยี งแคนขมวดคิ้วกับค�ำว่า ‘คุณคนสวย’ ของวัยรุ่นตัวแสบ นม่ี นั ตาบอดรึไง ถึงเห็นว่ายายเตี้ยนั่นสวย มีอย่างท่ีไหน โตจนเรียนจบเป็น ทนั ตแพทยแ์ ลว้ แตข่ นาดตวั ยงั เทา่ เดก็ มธั ยม แถมหนา้ ตาบดู บงึ้ ตลอดเวลา เห็นแล้วรำ� คาญ “ขนึ้ รถเลย” ชายหนุ่มออกคำ� ส่ังลอยๆ ส่งผลให้คนสวยของไอ้บกั ม่ี หนา้ หงกิ ทนั ควนั นค่ี งนกึ วา่ เขาจะเปดิ ประตรู ถใหแ้ ลว้ อญั เชญิ ขนึ้ ไปนง่ั แบบ ในหนงั รไึ ง ฝันไปเถอะ บอกตามตรงว่าไม่ค่อยชอบนกั หรอกทอี่ ยู่ๆ เพื่อน พ่อกม็ าขอความช่วยเหลือ ทง้ั ท่ีปกตไิ ม่เห็นได้ไปมาหาสู่กันสกั เท่าไร แตน่ นั่ ! ไอจ้ อมเสอื กถลาไปเปดิ ประตรู ถใหข้ วญั ระมงิ คข์ น้ึ ไปนง่ั เฉย เลย บริการขนาดนี้เดี๋ยวก็เสียนิสัยกันพอดี เสียงแคนรีบส่งสายตาพิฆาต ไปให้บักม่ีจนมันหุบยิ้มแล้วล่าถอย แต่ยังได้ยินเจ้าของเสียงใสถามอย่าง สนทิ สนม เห็นชดั ว่าพยายาม ‘ตีซ้ี’ “ขอบใจนะ น้องชือ่ อะไรจ๊ะ” “ผมชอื่ ขนุนครบั เรยี กมก่ี ไ็ ด้” ไอบ้ กั มใ่ี ชค้ ำ� แทนตวั ไดน้ า่ หมน่ั ไสช้ ะมดั ไมเ่ คยไดย้ นิ มนั เรยี กตวั เอง ว่า ‘ผม’ มาก่อนเลยในชวี ิต “โอเคจ้ะมี่ แล้วเจอกนั ” เสียงแคนขึ้นรถ ปิดประตูปังใหญ่แล้วออกรถทันที และไม่น่าเช่ือ จากวนิ าทนี น้ั ยายเตยี้ ไมย่ อมเจรจากบั เขาสกั ค�ำ หลอ่ นนงั่ นงิ่ เปน็ หนุ่ เอาแต่ หนั ไปมองววิ ผ่านกระจกด้านข้าง...ไม่พดู ด้วยใช่มั้ย งน้ั ต้องเจอน่.ี .. “ขาสนั้ ขนาดน้ี จะเตะไอท้ บี่ งั คบั หวั กรอฟนั บนพน้ื ถงึ เหรอ แคน่ งั่ เกา้ อี้

44 l ม น ต ร์ รั ก เ สี ย ง แ ค น ปกติขาก็คงลอยจากพ้นื แล้วนะน่นั ” ได้ผล! ขวัญระมงิ ค์หันขวบั มาทำ� ตาเขียวปั้ด ท�ำท่าจะกรดี๊ แต่แล้ว กลบั สงบอารมณ์ ส่งยิ้มเชอื ดเฉือน “เตะถงึ สิ ก้านคอผู้ชายตัวสูงๆ ก็ถงึ นะ อยากลองมั้ย” รอยยมิ้ หวานเชอ่ื มแตป่ นความเปน็ ตอ่ สดุ สะใจเกนิ แปดสบิ เปอรเ์ ซน็ ต์ ปรากฏบนใบหน้าหญงิ สาว เสยี งแคนเพิ่งสังเกตว่าเจ้าหล่อนสวมเส้อื กาวน์ ขาว น่คี งเป็นเหตใุ ห้กรี๊ดไม่ออก เพราะต้องรกั ษามาดคุณหมอฟันนเ่ี อง “สกั วนั คงต้องลองแหละ เพราะม่ันใจว่าคุณโม้” ชายหนุ่มโต้แล้วแกล้งก้มลงมองขาสั้นๆ ของคนตัวเล็กก่อนจะ หวั เราะในลำ� คอ เปน็ ผลใหอ้ กี ฝา่ ยหนา้ แดง แนน่ อนวา่ ไมใ่ ชเ่ พราะอายหรอก น่าจะเป็นโกรธเสียมากกว่า จากนัน้ ขวัญระมงิ ค์กป็ ิดปากเงียบ จนรถมาถงึ หน้าโรงพยาบาล “จะใหส้ ง่ ลงตรงไหน” เสยี งแคนจำ� ตอ้ งหนั ไปถามเมอื่ ทนั ตแพทยส์ าว ยงั เอาแต่ชคู อนิง่ เฉย “ฉันเพ่ิงมาวนั แรก ยังไม่รู้ว่าทีท่ �ำงานอยู่ตรงไหนเหมอื นกัน คุณส่ง ด้านหน้านี่แหละ ขอบคุณนะ” สาวรา่ งเลก็ กระโดดลงจากรถแลว้ จำ้� พรวดๆ ปะปนไปกบั ฝงู ชน เสยี ง- แคนเผลอมองตามว่าหล่อนเดนิ ไปทางไหน แต่ก็ไม่เหน็ เสียแล้ว จะเห็นได้ไง เตีย้ ซะขนาดน้ัน คนอืน่ บงั มดิ กว่าจะสยบความโกรธลงได้ก็เม่ือมาถึงหน้าแผนกทันตกรรมซึ่งอยู่ ค่อนมาทางด้านหลังของโรงพยาบาล ขวัญระมิงค์เตือนตัวเองรอบแล้ว รอบเล่าว่าต้องอดทน ข่มใจเม่ือจ�ำต้องอยู่ใกล้นายจอมกวนน่นั เพื่อพี่ชาย ท่รี กั และเพ่อื ครอบครัว คอยดเู ถอะ ถ้าพี่ชายหล่อนคลายเศร้าและล้มเลกิ ความคดิ จะไปอยเู่ มอื งนอกเมอื่ ไร หลอ่ นจะรบี แจ้นออกมาจากไรเ่ สยี งแคน นั่นทันที ไม่ทนอยู่ให้ประสาทเสียหรอก คนอะไรไร้มารยาท เอาปมเรื่อง

ด า ริ ย า l 45 ร่างกายมาล้อ ถึงเตยี้ แล้วมนั หนักหวั ใครไม่ทราบ “อุ๊ย! ขอโทษค่ะ” ขวญั ระมงิ คห์ ลดุ ปากออกไปทนั ทเี มอ่ื รตู้ วั วา่ เดนิ ชนเขา้ กบั รา่ งสงู ใหญ่ ของใครบางคนเขา้ แลว้ เปน็ เพราะหลอ่ นมวั แตน่ กึ โมโหและสาปสง่ เจา้ ของไร่ จอมกวนนน่ั “ไม่เป็นไรครบั ” เสยี งทมุ้ ทตี่ อบมานน้ั แสนนมุ่ นวลชวนฝนั และชวนฝนั หนกั ขนึ้ ไปอกี เมอ่ื ขวญั ระมงิ คเ์ งยหนา้ ขน้ึ สบตาเจา้ ของเสยี งแลว้ พบวา่ เปน็ ...ชายหนมุ่ สวม เสอื้ กาวนป์ กั ตวั อกั ษรดว้ ยดา้ ยสเี ขยี วทห่ี นา้ อกดา้ นซา้ ยวา่ นพ. ทนิ กร เวช- ปรานี ดวงตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความเมตตาสมกบั อาชีพและนามสกุล “ผมหมอทินกรครับ น้องคงเป็นทันตแพทย์ใหม่ท่ีจะมาเริ่มงาน พรุ่งนี้” ชายหนุ่มลอบมองตวั อักษรสีม่วงทปี่ ักบนอกเส้อื ของหล่อนเช่นกนั “อ๋อ ใช่ค่ะ ขวัญระมิงค์นะคะ คือ...ขวญั มาดสู ถานทล่ี ่วงหน้าก่อน คะ่ ” ขวญั ระมงิ คอ์ อกจะทง่ึ เมอ่ื ไดย้ นิ วา่ การมาเรมิ่ งานของหลอ่ นมคี นรเู้ ยอะ ขนาดน้ี “พวกเราต่นื เต้นกนั มาก โรงพยาบาลเราเพิง่ ได้เก้าอีท้ ำ� ฟันมาไม่นาน หมอฟันคนก่อนมาท�ำงานได้แค่ไม่กี่เดือนก็ย้ายไปกะทันหัน เราต้ังตารอ คุณหมอคนใหม่กนั เลยละครบั ” ขวญั ระมงิ ค์ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี เริ่มรู้สกึ ประหลาดใจมากข้ึนทุกที เมอ่ื เหน็ วา่ คณุ หมอหนมุ่ นอกจากคยุ เกง่ แลว้ นยั นต์ าของเขายงั เปน็ ประกาย แฝงความจริงใจมีชีวิตชีวา ไม่นึกเลยว่าจะมีหมอบุคลิกแบบน้ีอยู่ในโลก หญิงสาวผู้ชอบต้ังฉายาเล่นๆ ในแวบแรกที่พบผู้คนได้คิดช่ือให้คุณหมอ คนนีไ้ ว้แล้ว...‘คุณหมอโอปป้า’ เพราะสไตล์โดยรวมของทินกรน้นั เกาหลีจ๋า มากเลย “ง้ันขวัญขอตัวก่อนนะคะอาจารย์” ทันตแพทย์สาวพยายามเลือก ค�ำพูดเป็นทางการที่สุด หล่อนไม่ลืมค�ำสอนในวันท่ีรุ่นพ่ีมาแนะน�ำน้องๆ

46 l ม น ต ร์ รั ก เ สี ย ง แ ค น ก่อนเรยี นจบและแยกย้ายกันไปทำ� งานตามโรงพยาบาล... ‘พวกเราต้องจำ� ไว้อย่างนงึ นะ สำ� คญั มากด้วย ว่าพวกหมอตามโรง- พยาบาลน่ะ นิยมให้ผู้ร่วมงานเรียกเขาว่า ‘อาจารย์’ อย่าไปเผลอเรียกว่า หมอเอ หมอบี อันนไ้ี ม่ดแี น่ บางคนทีเ่ ร่ืองมากเขาก็ถอื นะ หาว่าเรียกแบบ ไม่ให้เกียรติ’ ‘ไมใ่ หเ้ กยี รตยิ งั ไงคะ’ ขวญั ระมงิ คถ์ ามสวนไป ดว้ ยตวั เองไมค่ นุ้ เคย กบั แวดวงคนสาธารณสุข ไม่นกึ ว่าจะมพี ธิ ีรีตองกนั ขนาดน้ี ‘มันจะเหมือนอาจารย์หมอเรียกนักศึกษาไง ตอนเรียนน่ะนักศึกษา แพทย์ถูกเรียกว่าหมอแล้วตามด้วยช่ือ แต่พอเรียนจบก็จะถูกเรียกว่า อาจารย์ พวกพยาบาลน่ะรู้ดี เขาเรียกหมอว่าอาจารย์กนั ส่วนใหญ่ พวกเรา จบใหม่ต้องปลอดภัยไว้ก่อน เพื่อนพี่มันเคยเรียกหมออาวุโสท่านหนึ่งใน โรงพยาบาลเดยี วกนั วา่ คณุ หมอตามดว้ ยชอื่ โดนซะเละเลย หาวา่ ไมใ่ หค้ วาม เคารพ’ เอ่อ...เร่ืองมากไปมั้ย ตอนน้ันขวัญระมิงค์คิดแบบนั้น แต่ตอนนี้ก็ เร่ิมเข้าใจ กฎบางเร่ืองไม่ได้มีไว้แหก เขาทำ� กันมาอย่างไรก็ทำ� ตามไปก่อน ยง่ิ เป็นผู้น้อยยง่ิ ไม่สมควรฝืน “โห! ไม่ต้องเรียกพ่ีว่าอาจารย์ก็ได้ครับน้องขวัญ เรยี กพก่ี รได้เลย” อา้ ว! จรงิ ดิ แลว้ ทหี่ ลอ่ นถกู แนะนำ� มานน่ั คอื อะไร...หมอไมไ่ ดเ้ หมอื น กนั ทง้ั โลกนเ่ี นอะ หญงิ สาวผู้กำ� ลังงุนงงทำ� ได้แค่ตอบรับเสยี งอ่อย “อ๋อ ค่ะ พก่ี ร ขวัญขอตัวนะคะ” “มีอะไรให้ช่วยบอกพี่ได้นะ พี่อยู่ที่น่ีมาหลายปีละ ไม่ต้องเกรงใจ โรงพยาบาลอำ� เภอเลก็ ๆ แบบนห้ี าตวั กนั ไมย่ ากหรอก” รอยยม้ิ ของคณุ หมอ หนุ่มดูเป็นธรรมชาติและเป็นกันเองอย่างเหลือเชื่อ ทำ� เอาขวัญระมิงค์ทึ่ง ไม่หาย “ค่ะพ่ี ขอบคุณค่ะ” ทันตแพทย์สาวกำ� ลังจะผละจากไป “เออ่ ...เดย๋ี วสิ ไหนๆ ไดค้ ยุ กนั แลว้ ปกตพิ จ่ี ะขอเบอรบ์ คุ ลากรทอี่ าจ

ด า ริ ย า l 47 ต้องติดต่อกันไว้ เราเป็นสงั คมเล็กๆ ถ้ารู้จกั กันไว้ได้จะดีมาก” คลา้ ยโดนหลอกขอเบอรเ์ ลย ถา้ เปน็ คนทวั่ ไปขวญั ระมงิ คไ์ มม่ ที างให้ ง่ายๆ แต่น่ีมาคิดดูก็มีเหตุผล โรงพยาบาลสามสิบเตียงจะมีบุคลากรทาง การแพทย์สักก่ีคนเชียว รู้จักกันไว้ไม่เสียหลาย ทุกคนควรติดต่อกันได้ ทกุ เมอื่ ยามฉุกเฉิน หญงิ สาวจงึ ตดั ใจบอกเบอร์ของตนให้ ‘คณุ หมอโอปป้า’ โทร. เขา้ มา “เรียบร้อยละ ขอบคุณมากนะครบั พรุ่งน้เี จอกัน” ขวญั ระมงิ คเ์ ดนิ เลย่ี งออกมาแบบงงเลก็ นอ้ ยวา่ อยดู่ ๆี กใ็ หเ้ บอรผ์ ชู้ าย ไปแลว้ คงเปน็ เพราะทา่ ทางเปน็ มติ รไมม่ พี ษิ มภี ยั นนั่ แหละ หญงิ สาวมงุ่ ตรง สู่ป้ายที่เห็นอยู่ไกลออกไปว่าเป็นแผนกทันตกรรมด้วยความกระตือรือร้น อยากเหน็ ทีท่ �ำงานแรกในชวี ติ จะแย่แล้ว “สวสั ดคี ะ่ คณุ หมอขวญั ระมงิ ค์ หนชู อ่ื ขา้ วปนุ้ นะคะ เรยี กปนุ้ กไ็ ดค้ ะ่ หนูเป็นผู้ช่วยทนั ตแพทย์หนง่ึ เดยี วของท่นี ่ี” เสียงใสดังทักทายออกมาจากเคาน์เตอร์แผนกทันตกรรม เห็นหน้า คนเพง่ิ แนะนำ� ตวั เองแลว้ ขวญั ระมงิ คค์ อ่ ยเบาใจ ขา้ วปนุ้ สวมเสอื้ และกางเกง ขาวของผู้ช่วยทันตแพทย์ เก็บผมยาวท�ำมวยไว้ด้านหลังดูเรียบร้อยน่ารัก สมวัย มองจากลกั ษณะเบื้องต้นเชือ่ ว่าคงทำ� งานร่วมกนั ได้ไม่ยาก “ง้ันเราคงคบกันได้ เพราะพี่ก็เป็นหมอฟันหนึ่งเดียวของที่นี่เหมือน กนั ” บอกแลว้ หมอฟนั สาวกย็ มิ้ กวา้ งเปน็ การผกู มติ ร ขา้ วปนุ้ คอ่ ยผอ่ นคลาย หายเกร็งจนดเู ป็นตัวของตวั เองมากขึ้นขณะชวนคุยต่อ “ปุ้นวาดภาพไว้ว่าคุณหมอต้องดูเด็กและสดใส แต่ไม่นึกเลยว่าจะ สดใสเวอ่ รว์ งั ขนาดน้ี ดสู คิ ะ หนา้ เดก็ มากดว้ ย เลน่ เอาปนุ้ ดแู กก่ วา่ คณุ หมอ ไปเลย” “ใครวา่ ละ่ เราสวยใสทง้ั คตู่ า่ งหาก” เสยี งหวั เราะประสานกนั ดงั ตามมา “เฮ้อ! โล่งอก” จู่ๆ ข้าวปุ้นกโ็ พล่งออกมา

48 l ม น ต ร์ รั ก เ สี ย ง แ ค น “ยังไงเหรอ” ขวัญระมงิ ค์ขมวดค้วิ ไม่เข้าใจคำ� พูดของผู้ช่วยสาว “ปุ้นสบายใจแล้วค่ะที่ได้คุณหมอคนใหม่น่ารักขนาดน้ี คือ...ไม่ได้ นินทานะคะ แต่คุณหมอผู้ชายคนก่อนท่ีมาอยู่ท่ีนี่ช่วงนึงแกดุมากเลยค่ะ เหมอื นแกอารมณ์เสยี ทต่ี ้องมาอยู่โรงพยาบาลอำ� เภอเลก็ ๆ แบบนี้ แต่คณุ หมอขวัญดมู คี วามสขุ ดี” “อยา่ เพงิ่ วางใจ ตอ้ งดกู นั ไปอกี สกั พกั เอาเปน็ วา่ วนั นปี้ นุ้ ชว่ ยแนะน�ำ แผนกให้พ่ีคุ้นเคยก่อนเร่ิมงานพรุ่งนี้เนอะ อยากดูระบบฆ่าเช้ือแล้วก็ เคร่อื งไม้เครือ่ งมือว่าพร้อมขนาดไหน จะได้รู้สโคปการท�ำงานว่าทำ� อะไรได้ บ้าง ถ้าขาดอปุ กรณ์หรอื วสั ดุทีจ่ �ำเป็นคงต้องเตรยี มทำ� เร่ืองของบ” “ได้เลยค่า เชญิ ค่ะคุณหมอ” “ไม่ต้องมามีพิธรี ตี องเลย แล้วก็เรยี กพว่ี ่าพ่ขี วัญได้นะ” “ถ้าง้นั ปุ้นขอเรียกง่ายๆ ว่าพห่ี มอก็แล้วกันนะคะ” ทันตแพทย์สาวกับผู้ช่วยช่างคุยเดินวนชมแผนกทันตกรรมพร้อม ส�ำรวจเครื่องมือในการท�ำฟันอย่างละเอียด ตามด้วยการเรียนรู้ระบบรับ คนไข้และบนั ทกึ การรกั ษา เผลอแป๊บเดียวก็ถึงเวลาพักกลางวัน “ไปกินข้าวกันเลยดีม้ัยคะพ่ีหมอ เดี๋ยวปุ้นพาชมโรงอาหารของ โรงพยาบาลเอง แต่บอกก่อนว่าเล็กมากนะคะ ร้านอาหารก็น้อย ส่วนใหญ่ คนนิยมเดินออกไปกินหน้าโรงพยาบาลมากกว่า มีร้านอร่อยมาเปิดเพียบ เลยค่ะ” “ดเี หมือนกนั รู้จักโรงอาหารไว้ก่อน แล้วหลงั กนิ ข้าว พ่ีอยากให้ปุ้น พาไปดบู ้านพักหน่อยได้มั้ย อยากเหน็ ว่าอยู่ตรงไหน” “ได้ค่ะ เร่มิ จากโรงอาหารก่อนเลยนะคะ” หลงั จากเดนิ ชมจนทวั่ โรงพยาบาลแลว้ ขวญั ระมงิ ค์กไ็ ดข้ อ้ สรปุ อย่าง ไร้ข้อกงั ขา หล่อนโชคดีมากท่ีได้มาท�ำงานในโรงพยาบาลชุมชนแห่งน้ี สภาพ

ด า ริ ย า l 49 ท่ที �ำงานไม่ยุ่งเหยิงวุ่นวายเกนิ ไป เพราะเป็นโรงพยาบาลขนาดสามสิบเตียง เท่าน้ัน แต่ก็มีระบบที่ดีเกินคาด และเพิ่งมีแผนกทันตกรรมได้ไม่นานนัก เชอ่ื วา่ ถา้ หลอ่ นทำ� งานไปนานๆ อาจไดช้ อ่ื วา่ เปน็ ผบู้ กุ เบกิ ทางทนั ตกรรมของ โรงพยาบาลแห่งน้ีเลยทเี ดียว “พจ่ี ะกลบั ละจะ้ ขอบใจมากนะปนุ้ พค่ี ดิ วา่ ดจู นปรไุ ปหมดทกุ ทแ่ี ลว้ ” ขวัญระมิงค์บอกขณะยืนอยู่หน้าบ้านแฝดซึ่งข้าวปุ้นพามาชี้ให้ดูว่าเป็น บ้านพักของทันตแพทย์คนเดิมท่ีย้ายออกไป และเปล่ียนมาเป็นของขวัญ- ระมิงค์ หล่อนสามารถย้ายเข้ามาได้ทุกเมื่อ “พี่หมอไม่พกั ทีบ่ ้านพกั เหรอคะ” “พักจ้ะ แต่ช่วงแรกๆ น่อี าจจะพักทีบ่ ้านเพ่ือนพ่อก่อน” “อ๋อค่ะ ไม่เป็นไรหรอก เพราะยังไงบ้านพักก็เตรียมไว้เพียงพอกับ คุณหมอทุกท่านอยู่แล้ว” “ดูใหม่กว่าท่คี ดิ ด้วยนะ พช่ี อบเลยแหละ แล้วปุ้นพกั ทีไ่ หนล่ะ” “มีแฟลตพยาบาลอยู่หลังสุดติดรั้วเลยค่ะ ใหม่เอี่ยมสบายมาก เหมอื นกัน” “ดีๆ เอาเป็นว่าพี่ขอตัวก่อน ใกล้เวลาท่ีพี่นัดคนมารับหน้าโรง- พยาบาลแล้วจ้ะ เดย๋ี วพี่เดนิ ไปเอง เจอกันท่ีแผนกพรุ่งน้ีนะ” “ค่ะ พีห่ มอ” ข้าวปุ้นแยกตัวกลับแผนก ขวัญระมิงค์ยกข้อมือข้ึนดูนาฬิกา เม่ือ เหน็ วา่ ยงั ไมถ่ งึ บา่ ยสอง จงึ เดนิ เอ้อระเหยไปยงั ลานจอดรถหนา้ โรงพยาบาล ที่นัดเสียงแคนไว้ ยังไม่ทันถึงดี หญิงสาวก็ต้องเบิกตาโตกับภาพที่เห็น ตรงหน้า อีตาลูกครึ่งใบหน้ารกครึ้มด้วยหนวดเครายืนคุยอย่างออกรสกับ หญิงสาวร่างสูงระหงสวมเสื้อกาวน์ปักตัวอักษรสีเขียวที่หน้าอกด้านซ้ายกับ กระโปรงลายดอก ทสี่ �ำคัญ อตี านั่นย้มิ เป็นด้วย!

50 l ม น ต ร์ รั ก เ สี ย ง แ ค น รอยย้มิ กว้างน้นั ดขู ัดตานัก แถมท่าทีเขนิ ๆ ของชายหนุ่มย่งิ ชวนให้ คดิ ไปไกลว่าสองคนนน้ั มคี วามสัมพนั ธ์มากกว่าแค่คนรู้จักแน่นอน ขวญั ระมิงค์ตดั สนิ ใจยนื หลบมมุ สังเกตการณ์อีกพกั หนง่ึ จนกระทัง่ ฝ่ายหญงิ โบกมอื ลาอย่างน่ารักแล้วเดินจากไป ทันตแพทย์สาวจึงรบี เดินไป หาเสียงแคนซึ่งยืนอยู่ข้างรถโฟร์วีลของตน พอเห็นขวัญระมิงค์เข้าเท่านั้น รอยยม้ิ เมอื่ ครู่ก็เหือดหายไปอย่างรวดเรว็ ตามมาด้วยเสยี งเข้มๆ “เอ้า! มาถึงแล้วกข็ น้ึ รถสิ จะได้รบี กลับบ้าน” ให้มันได้แบบนี้สิ! สองมาตรฐานชัดๆ ขวัญระมิงค์ท�ำได้แค่คิดในใจแล้วส่งค้อนให้ จากนั้นจึงกระโดดข้ึน รถขับเคลื่อนส่ีล้อท่ีไม่รู้จะสูงไปไหน ท�ำให้หล่อนข้ึนลงล�ำบากยากเย็น หญงิ สาวรดั เขม็ ขดั นริ ภยั แลว้ นงั่ นง่ิ ชคู อนดิ ๆ ไมพ่ ดู ไมจ่ า จนในทสี่ ดุ อกี ฝา่ ย กท็ นไม่ไหว “นที่ �ำปากหล่นไว้ที่โรงพยาบาลรไึ ง” “...” “ยงั อกี เล่ามาซิว่าทโ่ี รงพยาบาลเป็นไงบ้าง” กำ� ลงั จะอา้ ปากตอบอยา่ งเสยี ไมไ่ ด้ เสยี งเรยี กเขา้ ของโทรศพั ทห์ ลอ่ น ก็ดังข้ึนมาช่วยไว้ทัน ทั้งท่ีปกติถ้าเห็นชื่อนี้บนหน้าจอแล้วขวัญระมิงค์คง ร้องย้ี และบางครงั้ อาจไม่รบั แต่สถานการณ์ขณะนี้เป็นข้อยกเว้น “แกโทร. มาทำ� ไมวะแจค็ ” หล่อนกรอกเสียงลงไป “อ้าว! กค็ ิดถึง โทร. ไม่ได้รึไง” เสยี งปลายสายฟังดูระรน่ื นกั แน่ละ สิ เพราะแจค็ จกั รพนั ธจ์ บั ฉลากไดท้ ำ� งานในโรงพยาบาลชมุ ชนแหง่ หนง่ึ ของ จงั หวดั เชยี งใหมท่ ม่ี หี มอแยง่ กนั อยากไปอยเู่ ปน็ ฝงู แตร่ บั ไดแ้ คส่ องคน แลว้ เขาคอื หนึง่ ในผู้โชคดี ส่วนขวญั ระมงิ ค์อยู่ในกลุ่มผู้โชคร้าย “โทร. ได้ แต่ตอนนีฉ้ ันไม่ค่อยสะดวกคยุ ” หญิงสาวกระซิบ “ท�ำไมล่ะ กลัวคนรู้ว่ามคี นจบี อยู่เหรอ” “เด๋ียวเถอะแก๊! จีบเจิบอะไรวะ แล้วอีกอย่างก็ไม่มีใครสนใจฉัน

ด า ริ ย า l 51 หรอก” คราวน้ขี วญั ระมงิ ค์ตวาดลัน่ แน่ใจว่าในรถท่ปี ิดกระจกแถมไม่เปิด เพลงนี่มันเงียบจนเสียงแคนได้ยินบทสนทนาทั้งหมดแน่นอน แม้รู้ว่า จักรพันธ์จีบจริง แต่จะมีกี่คนเข้าใจว่าหล่อนไม่มีทางยอมคบด้วยหรอก ผชู้ ายทเี่ รยี นดว้ ยกนั มาตง้ั แตช่ น้ั อนบุ าลจนจบปรญิ ญาตรี สนทิ กนั จนตบหวั กันได้ จะเอามาเป็นแฟนบางทกี ก็ ระดากใจนะ “ถ้าไม่กลัวใครกค็ ุยกันต่อเลย อยากรู้ว่าขอนแก่นเป็นไงบ้าง แกได้ เหน็ โรงพยาบาลท่จี ะไปทำ� งานรยึ ัง...” แล้วต่อจากนั้นขวัญระมิงค์ก็ลืมไปเลยว่ามีชายหนุ่มลูกครึ่งหน้าเข้ม ขับรถอยู่ หล่อนเมาท์แตกกับจักรพันธ์สารพัดเร่ือง จนกระท่ังได้ยินเสียง กระแอมพร้อมสีหน้าเออื มระอาอย่างไม่ปิดบงั “แค่นี้ก่อนนะแจ็ค วนั หลงั ค่อยคุยกันใหม่” แล้วหญิงสาวจึงรีบตัดสาย ยังไม่ทันอ้าปากเพื่อออกตัว เสียงเรียก จากอีกสายหน่ึงก็ดังข้ึนมาแทรก พอเห็นช่ือท่ีหล่อนเพิ่งบันทึกไว้เม่ือเช้าก็ ถงึ กับขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ แต่จำ� ต้องกดรบั สายอยู่ดี “สวัสดีค่ะ ขวญั ระมงิ ค์พดู ค่ะ” เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ดังมาจากคนน่ังหลังพวงมาลัย ขวัญ- ระมิงค์ส่งค้อนให้ขณะรอฟังเสียงอกี ฝ่ายมาตามสาย “น้องขวัญ พี่ขอโทษนะท่ีโทร. มารบกวน คือ...จะแจ้งให้ทราบว่า พรุ่งนมี้ ปี ระชุมแพทย์กบั ทนั ตแพทย์ตอนสบิ โมงเช้าในห้องประชมุ นะครับ” “อ๋อ ค่ะ พี่กร” หญงิ สาวอดแปลกใจไม่ได้ว่าเขาเชญิ ประชมุ กนั ทาง โทรศพั ท์แบบน้ีเลยเหรอ “พอดีมีวาระด่วนมาก อยากปรึกษากัน พ่ีเลยอาสาโทร. แจ้งน้อง ขวัญเอง” “ได้ค่ะพ่ี ยงั ไงพรุ่งน้ขี วญั ไม่ลืมแน่นอนค่ะ” ก�ำลังจะกดตัดสายเพราะรู้สึกถึงความร�ำคาญอันเข้มข้นอัดแน่น ราวกบั รอระเบดิ ซ่งึ เสียงแคนพยายามแสดงออก แต่ทินกรก็ยังชวนคยุ ต่อ

52 l ม น ต ร์ รั ก เ สี ย ง แ ค น “แล้วน้องขวัญรู้รยึ งั ว่าห้องประชุมอยู่ตรงไหน” “วันนี้ข้าวปุ้นพาขวัญตระเวนดูจนท่ัวแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะพ่ีที่โทร. แจ้ง” ทันตแพทย์สาวตดั บท “เจอกนั พรุ่งนี้จ้ะ” วางสายแล้วขวญั ระมิงค์หันไปสบตาเสยี งแคน บอกตวั เองให้ยดื ตัว ตรง อย่าไปกลัว หล่อนไม่มีทางเกรงหากหล่อนไม่ผิด แปลกแฮะ แทนที่จะต�ำหนิ อีตาขี้เก๊กกลับนั่งเฉย สายตาจับจ้อง ท้องถนน จนกระทงั่ รถมาจอดใต้ต้นชงโคในไร่เสียงแคน เขาจงึ เปิดปาก “ถา้ คดิ จะใหผ้ มรบั -สง่ หา้ มคยุ โทรศพั ทข์ ณะอยใู่ นรถเดด็ ขาด เขา้ ใจ มย้ั รำ� คาญ!” แล้วเขาก็ปิดประตดู ังปัง ทิ้งให้ขวญั ระมงิ ค์ซึ่งเพงิ่ กระโดดลงจากรถ ยืนงงกับการจากไปแบบพายหุ มุน ทิง้ ความเสียหายเสยี หน้าไว้ในใจหล่อน แย่มาก ผู้ชายอะไรไร้มารยาท บ้าอำ� นาจ ป่าเถื่อนสน้ิ ด!ี

๔ ล�ำดวน ไร่เสียงแคนกว้างใหญ่กว่าท่ีสิงหาคิดไว้มาก เสียงอธิบายของ ดอกคูนดังเจื้อยแจ้วแทบตลอดเวลาท่ีเขาขับรถกระบะคันเก่าไปตามการ บอกทางของหล่อนเพ่ือชมไร่ หญิงสาวตาคมสวยพยายามเล่าความเป็นไป ของการพฒั นาทด่ี ินกว้างกลางหบุ เขาได้น่าสนใจ ปิดท้ายด้วยคำ� ถาม “พสี่ งิ หอ์ ยากไปชมพน้ื ทที่ พ่ี แี่ คนปรบั ไวเ้ พอื่ เตรยี มท�ำรสี อรต์ มย้ั คะ มี บา้ นพกั กำ� ลงั กอ่ สรา้ งอยบู่ นเนนิ เลก็ ๆ ตนี เขาดว้ ยคะ่ ท�ำเสรจ็ แลว้ ตอ้ งนา่ รกั มากเลย” คำ� วา่ ‘รสี อรต์ ’ กระทบใจสงิ หาเขา้ อกี แลว้ ชายหนมุ่ ปลอ่ ยลมหายใจ อยา่ งแรง เมอื่ ไรเขาถงึ จะลมื ผหู้ ญงิ ทเ่ี คยหมายมนั่ ปน้ั มอื วา่ จะท�ำรสี อรต์ และ ใช้ชวี ติ ร่วมกนั ได้เสียที เนตรดาวสมควรตายไปจากใจเขาได้แล้ว “แปลกเหมอื นกนั นะ ทพ่ี แี่ คนวางแผนใหร้ สี อรต์ อยทู่ า้ ยสดุ ของพนื้ ท”ี่ ชายหนุ่มจากแดนเหนอื พยายามดงึ ตัวเองให้กลับมาอยู่กบั ปัจจบุ ันด้วยการ ออกความเห็น “พแ่ี คนเนน้ ทำ� ไรก่ บั เลยี้ งสตั วม์ ากกวา่ นะ่ คะ่ เขาไมอ่ ยากยา้ ยทกุ อยา่ ง

54 l ม น ต ร์ รั ก เ สี ย ง แ ค น ที่เคยอยู่เคยเป็นและลงตัวบริเวณหน้าปากทางเข้าไปไหน อีกอย่างนึง รสี อรต์ ใกลเ้ นนิ เขาขา้ งหลงั ท�ำใหไ้ ดว้ วิ สวย แลว้ บงั เอญิ มลี �ำธารไหลผา่ นหนา้ บ้านพักอีก เลยย่ิงเหมาะเข้าไปใหญ่ ตอนคุยกันคูนนึกภาพไม่ค่อยออก หรอก แต่พอท�ำออกมาแล้วมันโอเคมากๆ เราไปดูกนั นะคะพสี่ ิงห์” ชายหนุ่มขับรถไปตามทางมุ่งสู่ส่วนรีสอร์ต กำ� ลังคดิ ว่าจะหาอะไรมา คยุ ต่อเพ่ือท�ำลายความเงยี บ ดอกคูนกช็ ่วยแก้สถานการณ์ข้ึนมา “บางทคี นู ยงั อดสงสารปา๊ ไมไ่ ดเ้ หมอื นกนั ทา่ นชอบท�ำงาน มงุ่ มนั่ มาก เลยเรื่องรีสอร์ตเน่ีย ท่านสนับสนุนให้พี่แคนท�ำ ท้ังที่บอกตามตรงนะคะ พ่ีแคนไม่ได้อยากท�ำนักหรอก แต่ไม่อยากขัดใจป๊า ทีนี้พอรีสอร์ตเป็นรูป เป็นร่าง กลบั กลายเป็นป๊าเกิดไม่สบายข้นึ มา พแ่ี คนเลยรบั บทหนักละทีนี”้ “นนั่ สิ พ่วี ่าเขาดูเครยี ดๆ นะ” “อย่าไปถือสาเลยค่ะ พ่ีแคนเป็นคนแบบน้ันมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เชอื่ มยั้ คะ ตงั้ แตจ่ ำ� ความได้ พแี่ คนไมเ่ คยมารว่ มโตะ๊ กนิ ขา้ วกบั ปา๊ แม่ แลว้ กค็ นู เลย ถา้ จำ� เปน็ ตอ้ งมาบา้ นตรงมอื้ อาหารพอดี เขาจะกนิ ทโี่ ตะ๊ เลก็ ในหอ้ ง ครวั ตลอด เพง่ิ จะตอนปา๊ เปน็ อมั พาตนแ่ี หละคะ่ ทพี่ แ่ี คนพยายามหาโอกาส กลับบ้านบ่อยขึ้นแทนท่ีจะพักในบ้านไร่ แล้วเขายังยกจานข้าวไปกินเป็น เพอ่ื นปา๊ ขา้ งเตยี งบอ่ ยๆ ชว่ ยปอ้ นขา้ วใหป้ า๊ อกี ตา่ งหาก ปา๊ รกั พแ่ี คนมากเลย บางทคี ูนยงั คิดว่ารักมากกว่าคูนเสยี อกี ” สงิ หาละสายตาจากถนนในไรไ่ ปมองคนพดู แตไ่ มเ่ หน็ รอ่ งรอยความ น้อยใจใดๆ มแี ต่แววข้ีเล่นมากกว่า “อย่าคิดมากเลยนะ พ่อแม่รกั ลกู ทกุ คนเหมอื นกันแหละ แต่ทีแ่ น่ๆ พดี่ ูออกว่าพีแ่ คนรกั คนู มาก” “อันนี้ไม่ปฏิเสธเลยค่ะ คูนสมั ผสั ได้ว่าพีแ่ คนรกั คนู หวงน้องขนั้ สดุ อกี ต่างหาก” พูดยังไม่ทันขาดค�ำ เสียงแตรจากรถโฟร์วีลสีด�ำที่แล่นตามมาก็ดัง สนน่ั หวน่ั ไหว สงิ หาเหน็ วา่ คนขบั คอื เสยี งแคน จงึ รบี แตะเบรกจนรถโฟรว์ ลี

ด า ริ ย า l 55 แล่นขน้ึ มาเทียบรถกระบะทเ่ี ขาขบั อยู่ “จะไปไหนกัน” พ่ีชายดอกคนู ตะโกนถามเสียงเข้ม “คนู พาพส่ี ิงห์ชมไร่ ชมรสี อร์ตคร่าวๆ ค่ะพี่แคน” “ไม่ต้องเลย ลงจากรถเดี๋ยวน้ี มานั่งรถพ่ี แล้วคุณน่ะ ขับตามมา อยากดูอะไรบอกได้” “ทำ� ไมตอ้ งยงุ่ ยากละ่ คะพแี่ คน คนู นงั่ กบั พสี่ งิ หจ์ ะไดบ้ อกทางไปดว้ ย ไง” คนเป็นน้องแย้ง “คนู ไม่ต้องยุ่ง พี่ขับนำ� ไปเอง นี่กำ� ลงั จะไปไหนกนั ” พชี่ ายท�ำเสียงดุ ไม่แพ้สหี น้า “คูนจะพาพ่สี ิงห์ไปดรู สี อร์ตทีก่ ำ� ลงั ก่อสร้างอยู่” “โซนน้ันผู้หญิงไม่ควรไปนะ คนงานเยอะแยะ เอาเป็นว่ากลับบ้าน ก่อน นก่ี บ็ ่ายคล้อยแล้ว เด๋ยี วพรุ่งนี้พ่พี าเขาชมเอง คนู มาขนึ้ รถพเี่ รว็ ” ดอกคูนจ�ำต้องเปิดประตูลงจากรถกระบะแล้วไปขึ้นรถโฟร์วีลสีด�ำ พรอ้ มสง่ สายตาขอโทษไปใหส้ งิ หาซงึ่ กำ� ลงั งงกบั การจโู่ จมมาบงการของพช่ี าย จอมหวงน้องสาว ทำ� เปน็ หวง ทตี วั เองไปรบั ไปสง่ นอ้ งสาวเขา สงิ หายงั ไมว่ า่ อะไรสกั คำ� คดิ ได้ดงั นั้นแล้วหนุ่มเหนอื จึงไว้ลาย โต้กลับไปบ้าง “แล้วพ่แี คนล่ะ รับน้องสาวผมมารยึ ัง” ได้ผล เสยี งแคนดูท่าทางอ่อนลง ตอบเสียงเบา “เอามาส่งไว้ทบี่ ้านโน่นแล้ว เข้าบ้านไปเรียบร้อย ไม่มอี ะไรบุบสลาย ไม่เชอื่ ไปดูเลย” ในท่ีสุดทั้งสามจึงมุ่งตรงกลับสู่บ้านปีกไม้สองช้ันหลังใหญ่ สิงหาซ่ึง ขับรถกลับคนเดียวส่ายหน้า ระอาอาการหวงน้องสาวไม่เข้าเร่ืองของเสียง- แคน เห็นแบบนี้แล้วมันน่าแกล้งให้อกแตกตายเสยี จริงๆ