buttsaba

เดยี๋ วเถอะ เดย๋ี วไดร้ ู้สึกแน่ ปกติเธอท่างานด้านนอี้ ย่ทู ุกวันย่อมไมร่ ้สู ึกกับผลของมนั เทา่ ไร แตก่ ับคนอน่ื นไี่ ม่รับรองนะ กใ็ นเมอ่ื มันมฤี ทธิก์ ระตุ้นอารมณ์วาบหวามได้ขนาดนี้ ถา้ อา น้อยตา้ นทานได้ กแ็ สดงวา่ เขาตอ้ งเปน็ คนทมี่ ีนา่้ อดน้่าทนสูงอย่างยิง่ เลยละ่ ซงึ่ เดหลกี เ็ ชอื่ ว่าอาของเธอเป็นผู้ชายที่จะไม่ทา่ อะไรตามอารมณต์ ัวเอง แตก่ ารทจี่ ะขม่ ใจไว้ มนั กต็ อ้ ง ทรมานมากเลยใช่ไหมละ่ นน่ั แหละ เธออยากให้เขาไดร้ บั รูถ้ งึ ความรู้สึกน้ัน ความรู้สกึ ทอี่ ยู่ ใกลแ้ ต่สัมผสั ไม่ได้นะ่ มันเปน็ ยงั ไง! (โฉดเกินไปแลว้ กรดี๊ ท่าอะไรกับพระเอกของช้ันเนย่ี ) \"เล่นกันอีกสกั ตานะ\" \"ยงั จะเลน่ อีกเหรอ? \" การเตเลกิ คว้ิ นี่หลอ่ นด่ืมไปก่แี กว้ แล้วนะ ก็แหม...ก่อนอน่ื ตอ้ งมอมเขาใหไ้ ดก้ ่อนนีน่ า จนแลว้ จนรอดเดหลีกช็ นะเขาแคส่ ามตา นอกนน้ั แพ้รวด ยง่ิ ตาท่ชี นะนั้นชกั ร้สู กึ อยูเ่ หมอื นกันว่าเขาออ่ ยให้ เจ็บใจจริงเชียว \"ดึกขนาดนแ้ี ล้วเหรอ ไม่ทันรู้เลย\" ชายหนมุ่ พลิกดูนาฬกิ าขอ้ มือบง่ บอกเวลาหนึ่งนาฬกิ า ของวนั ใหม่ แนล่ ะ่ สิ กเ็ ธอแกลง้ รัง้ เขาเอาไว้น่ี \"รถไฟหมดแลว้ กลับแทก็ ซ่ีก็แพงจะตาย อยคู่ า้ งเสียท่ีนี่ก็ ไดค้ ะ่ พร่งุ นี้คอ่ ยกลับ\" เดหลีหาวหวอดออกมาทนั ทีพลางบดิ ข้เี กียจ เม่ือเหน็ เขาทา่ ท่าจะ ค้านเธอก็ชิงกล่าวตอ่ ด้วยเสียงงัวเงีย \"เมือ่ กอ่ นก็นอนด้วยกันออกบอ่ ย อ่นุ ออกนะอานอ้ ยนะ\" แกลง้ เอามือเยน็ เฉียบไปจับมือเขา เผอื่ แผค่ วามเย็นให้ การเตถึงกับสะดุ้งเพราะมนั เย็นราวกบั น่า้ แขง็ นอกจากหน้าหญิงสาวจะ แดงด้วยฤทธ์แิ อลกอฮอลแ์ ลว้ มอื ของหลอ่ นกลับขาวซดี ไร้สีเลอื ด เขาขยบั กายเข้ามาใกล้ จบั มอื เลก็ ไปถกู กับมือเขาให้มันอนุ่ ขน้ึ เดหลีสะด้งุ เฮือกทง้ั หวั ใจไม่ได้เตรียมพร้อมรบั ความห่วงใยน้นั ใบหนา้ แดงร้อนยง่ิ ขน้ึ ไม่ สนแล้ววา่ มันจะเพราะไวน์หรอื ว่าอยา่ งอน่ื แต่ที่ทา่ ได้คอื แสร้งคลีย่ ิ้มหวานหยด \"หลีอยู่คน เดยี วเหงาจะตาย มาเจออาทน่ี ี่คอ่ ยอนุ่ ใจ วนั น้เี ขาฉลองกับครอบครวั ท้งั น้นั อยู่ด้วยกนั กอ่ น นะ\" เจอไมน้ ี้ใครจะปฏิเสธไปไดล้ งคอ การเตมองหญิงสาวกา้ วขึน้ เตียงแลว้ ซกุ ตวั นอน

เตรียมพร้อม กอ่ นจะตบมือลงบนทน่ี อนดา้ นขา้ งซง่ึ เวน้ ไว้ให้...เตียงกแ็ คน่ ัน้ ชายหนุ่มกลน้ั หายใจมองร่างเลก็ ถอนหายใจในอก ถ้าเป็นเมือ่ กอ่ นจะไม่ล่าบากใจอย่างนีเ้ ลย ให้ตาย...ไม่ รูว้ า่ เขาหรอื หล่อนทีร่ ู้สึกประหลาดไปกนั แน่ เดหลีนะปกตแิ น่นอน กเ็ จา้ หล่อนนอนสบาย ออกอย่างน้นั แตก่ บั เขานีส่ ดิ ันกระอกั กระอ่วนไปเสยี เอง...มันไม่เหมอื นเดมิ มนั ไม่ เหมอื นเดิมยังไงบอกไม่ถกู ... ครอบครวั ก็ครอบครัว นอนอยา่ งครอบครวั เหมือนเม่อื กอ่ นจะเป็นไร! แสงนวลจากโคมกระดาษฉลลุ ายพระจนั ทรแ์ ละดวงดาวสอ่ งแสงใหเ้ ห็นความเคลอื่ นไหว ภายในห้อง เดหลีเหลอื บมองรา่ งสูงทท่ี รุดนัง่ ลงบนเตยี ง ถอดรองเท้าแล้วท้ิงกายลงนอน ดว้ ยทา่ ทางสบายอารมณ์ ไม่มที ที า่ ว่าจะรู้สกึ รสู้ าอะไร นีเ่ ธอบอกใหเ้ ขานอนกน็ อนได้เลย อย่างน้นั เหรอ น่นี า้่ มันหอมไมไ่ ด้ผลหรอื เธอไม่มเี สน่ห์กนั แน่ สกั นีด๊ ...กไ็ ม่รสู้ กึ อะไรเลย เหรอ แน่ะยังมกี ารพลกิ มาห่มผา้ ใหอ้ กี \"เอา้ หลบั ไดแ้ ล้ว ฝันดนี ะหลานอา\" (ยา้่ จรงิ เชยี วคา่ วา่ หลานเนยี่ ) โอย...เจอรอยย้มิ แบบน้นั เอาไงดี ใจมันเหว่ียงยงั กับอยู่กลางพายุไซโคลนเลยทีเดียว หลับก็ หลับ แต่อยา่ หวงั วา่ เธอจะใจออ่ นง่ายๆ นะ คอยดูละกนั ไมถ่ ึงสบิ นาที พอเดหลปี ิดเปลอื กตาลงปบุ๊ กห็ ลับป๊ับไปอยา่ งงา่ ยดาย หารูไ้ มว่ ่าหนมุ่ ใหญ่ ขา้ งกายนน้ั นอนตาค้างปดิ ไมล่ ง ย่ิงมองคนหลบั สนิทก็ยิง่ ร้อนไปหมด จนต้องขยับตัวให้ ห่างเข้าไว้ ดงึ หมอนมาวางก้นั ไวท้ ่าก่าแพง ในใจได้แต่บ่นภาวนาใหพ้ ระอาทติ ยม์ าเยือน เรว็ ๆ ก่อนท่ตี บะทสี่ ัง่ สมมาตลอดจะแตกลง การเตเผลองบี ไปตอนช่วงใกล้เชา้ หากกต็ ้องสะดุ้งเมือ่ ร่างเลก็ ๆ นุ่มนม่ิ ขยับเข้ามานอน เบยี ดเสยี จนแทบจะข้ึนมานอนเกยบนตัวเขา ส่งิ แรกทีช่ ายหนุ่มทา่ คือ มองหาหมอน อพิโธ่ ...มันถูกถีบไปกองอยปู่ ลายเตยี งหมดแล้ว เดหลลี ะเมอหวั เราะเบาๆ ก่อนเงยี บไป ชายหน่มุ มองด้วยความเอน็ ดโู อบแขนรอบไหล่กลมกลึง ซบหน้าลงลอบสดู ความหอมจากกลุม่ ผม นุ่ม ดเู หมอื นว่าเดย๋ี วนไี้ มว่ ่าสว่ นไหนในตวั หล่อนก็ดหู อมไปหมด เดหลีอตุ สา่ ห์ไว้วางใจถงึ ได้ยอมนอนดว้ ยอยา่ งสนิทใจ ถ้ารวู้ า่ เขาแอบทา่ อย่างนจี้ ะมองหน้าหล่อนอกี ไดย้ งั ไง เขา ค่อยๆ ลกุ เอียงขยบั ใหค้ นในออ้ มแขนนอนลงท่เี ดิมข้างกาย

เดหลี แมด่ อกไมส้ ขี าวของอา... ร่างหนาโน้มตัวลงไปจมุ พิตปรางหอมละมนุ แผ่วผวิ ปดั ผา่ นเบาๆ ละเลยมาถงึ กลีบปากนมุ่ อย่างเผลอไผล การเตยืดตวั ขนึ้ สดู ลมหายใจเขา้ ปอดอยา่ งแรงเพ่อื ควบคุมสติ ขบกรามแน่น กวา่ จะรตู้ ัวก็ท่าความผิดไปเสียหลายกระทง เดหลีลืมตาขึ้นดวงตาพราวระยับในความมดื ด้วยแรงเสน่หาทสี่ มั ผสั ไดเ้ มื่อครู่ เอาละ่ ซี ท่า ไงดี หัวใจเจา้ กรรมมนั ทรยศให้เธอหลงรักเขาอกี ครง้ั ซะแลว้ หากแปลสารท่เี ขาแอบสง่ ให้ เธอไดไ้ ม่ ผดิ นัก ดเู หมอื นจะไมใ่ ชร่ ักข้างเดยี วเสียดว้ ย... .....................................................บุษบารักรอ้ ย ตอนที่ 12 เดหลกี ระพริบตาไล่ความงว่ งงุนให้พน้ ไป ก่อนพลกิ ตวั ไปด้านขา้ ง กวาดมือไปบนท่นี อน ขา้ งตวั พบเพียงความว่างเปลา่ เตียงฝากน้ันเยน็ ชืดไร้ซ่ึงรอยไออนุ่ หญงิ สาวผดุ ลกุ ข้ึนนัง่ ดว้ ยความเช่ืองช้า ขัดสมาธิบนทนี่ อนแลว้ อา้ ปากหาว ไดย้ นิ เสียงฝเี ท้าเดนิ มาจากทางในครัว การเตโผลห่ นา้ มาพรอ้ มกับแก้วกาแฟในมอื “บงชู เมื่อคนื หลับฝันดีไหมคะ” เธอทักทายไปเสยี งแจ๋วสดใส ถงึ ไม่ได้คา่ ตอบแตก่ พ็ อเดา ไดจ้ ากขอบตาคล้า่ และทา่ ทางอิดโรยไมส่ ดชื่นเทา่ ท่ีควรของหนมุ่ ใหญ่ แสดงว่าเขาตน่ื ก่อน นานแล้ว หรือบางทีอาจจะไมไ่ ดน้ อนเลยกไ็ ด้ เดหลลี อบยิ้มในใจ ลกุ จากที่นอนไปท่าจมูก ฟุดฟิดเหนือแก้วกาแฟในมือหนา “อ้ือหือ หอมจงั ขอเวลาแปบ๊ นะคะ เดีย๋ วออกมา” เปน็ อนั รู้กนั ว่าการเตจะต้องชงเพม่ิ ให้เธออกี แกว้ หนึง่ หญิงสาวทา่ ธุระส่วนตัวเสร็จกอ็ อกจาก ห้องน่า้ มาพร้อมกบั ชุดใหมเ่ รยี บร้อย พอท้ังคูน่ งั่ ดื่มกาแฟกนั เสร็จ เดหลีก็เดินออกมาสง่ เขา ยามเชา้ อยา่ งนรี้ ะหว่างทางมักไดก้ ลิ่น เนยหอมหวนลอยมาจากบลู องเชอรีซ่งึ มเี ปดิ อยู่ท่ัวไป แตล่ ะรา้ นกม็ สี ตู รเด็ดเฉพาะในด้าน ขนมปงั แตล่ ะอย่างโดดเด่นแตกตา่ งกนั ชาวฝรง่ั เศสสว่ นใหญเ่ ห็นว่าเร่ืองกินนั้นส่าคญั นักหนา เขายอมเข้าแถวตอ่ คิวยาวแสนยาวเพอื่ ซื้อบาแกตตจ์ ากรา้ นหนง่ึ และไปเข้าแถวอกี ยาวแสนยาวเพ่ือซื้อครวั ซองจากอีกรา้ นหนึง่ แทนที่จะซื้อเสยี ท่ีร้านเดียวกนั แตส่ ่าหรับเดหลี ขนมปงั จะอะไรมนั กข็ นมปังเหมอื นกนั กนิ แล้วอร่อยอมิ่ ท้อง ไม่เหน็ จะ ต่างกันตรงไหน หญิงสาวช้ีให้ชายหนมุ่ แวะทีร่ ้านขายขนมปังรา้ นหนึ่ง ก่อนทจ่ี ะกลบั

ออกมาพร้อมครวั ซองชอ็ กโกแลตรอ้ นนมุ่ หอมกล่นิ เนยสดใหม่ วนั นอ้ี ากาศดจี ริงจรงิ๊ รู้สกึ มีความสุข ถา้ หมิ ะตกละ่ กค็ งโรแมนติก แมว้ า่ มนั จะท่าให้ทุก อย่างตกอยูใ่ นความเงียบเหงาทา่ มกลางความขาวโพลนกเ็ ถอะ แตจ่ ะกลัวอะไรละ่ ในเมอื่ ตอนนี้เธอไมไ่ ด้อยู่คนเดียวแล้วน่ี “อาน้อยยงั ต้องไปทา่ งานอกี เหรอคะวนั น้ี” “น็อง อาหยดุ ถึงหลังปใี หม่โน่นแน่ะ แตค่ ิดว่าจะกลบั ไปงบี สักหนอ่ ย” การเตเร่ิมหาว “แหม...กลับไปหลบั อะไรกนั คะ ไดว้ ันหยดุ ทั้งทีอยา่ นอนเป็นคนแก่หนอ่ ยเลย เอางี้ไปรา้ น กับหลดี กี ว่านะ” ได้ทีเดหลไี มร่ อให้เขาปฏเิ สธ หลอ่ นควา้ แขนแข็งแรงได้กล็ ากเขามาถงึ ที่ ท่างานอยา่ งงา่ ยดาย ไขกญุ แจ แขวนป้าย เช็ดกระจก ไมน่ านก็พร้อมส่าหรับตอ้ นรบั ลกู คา้ การเตยืนเก้ๆ กงั ๆ อยู่กลางรา้ นอย่างไมร่ ู้จะชว่ ยท่าอะไร ในเมื่อหญงิ สาวออกจะ คล่องแคลว่ ไปหมดทกุ อย่างเสยี อย่างน้นั เขาเลือกเอาเก้าอน้ี วมสคี รีมตัวหน่งึ เป็นทท่ี ้ิงกาย ลงนัง่ มองเธอ เดหลียม้ิ ตอ้ นรับลูกค้ารายแรกทกี่ ้าวเข้ามา พดู คุยแนะนา่ ไมน่ านก็จากไป และสักพักกม็ เี ขา้ มาอีก เป็นอย่างนไี้ ปเร่อื ยๆ จนกระท่ังเท่ียง ร่างบางหันกลบั มาทางเกา้ อี้นวมด้านขา้ ง เคานเ์ ตอร์ การเตนั่งหลบั อยทู่ ่ีนน่ั ศีรษะชายหนุ่มซบอยกู่ บั ไหล่ขา้ งหนง่ึ หลับสนิทกระทั่ง เธอหยบิ ผา้ ห่มมาห่มคลมุ ใหเ้ ขาก็ยงั ไมร่ ู้สึกตวั หญงิ สาวหวั เราะข่าเล็กนอ้ ยในใจ นี่แหละนา้ โทษของการปน่ั หวั ใจเด็กสาวไรเ้ ดียงสาอยา่ งเธอ ต่อไปเขาจะไดร้ ซู้ ะมง่ั ว่าความวา้ วนุ่ ใจน่ะ มนั เปน็ ยงั ไง เดหลียืนมองหน้าหนุ่มใหญ่ที่หลบั ได้นา่ เอน็ ดอู ยคู่ รหู่ น่ึง ก็ต้องกระวกี ระวาดไปตอ้ นรับ ลกู ค้าทเ่ี ดนิ เขา้ มา กว่าทกี่ ารเตจอสะดงุ้ ตืน่ กป็ าเขา้ ไปบา่ ยโมง หญิงสาวลงมติกบั ตวั เองว่า ปิดรา้ นกอ่ นเวลากค็ งได้กระมัง เธอหวิ แทบเปน็ ลมแล้วตอนนี้ ถา้ ไมห่ าอะไรทานกอ่ นมี หวงั หนา้ ไม่รบั แขกอยดู่ ี การเตคลีย่ ้ิมเมอ่ื หันมามองหญิงสาว นเ่ี ขาหลับไปนานโดยไมร่ ูต้ วั เลย ลกู ค้าผ่านเข้าผ่าน ออกคงเห็นสภาพของเขาหมด มือหนายกข้ึนเสยผมท่ยี ุง่ ให้เข้าที่เรียบรอ้ ย ขยบั ดึงเส้อื ให้ รอยยับเรยี บตึง เดหลปี ิดร้าน ใชเ้ วลาไม่นานทั้งคกู่ ็มานั่งอยใู่ นร้านอาหารเล็กๆ ซ่งึ มี

บรรยากาศการแต่งแบบสมัยเกา่ อย่างมรี สนยิ ม ระหว่างทนี่ ่ังรออาหารกม็ ชี ายหญิงคูห่ น่งึ เดนิ ตรงมายงั โตะ๊ ของพวกเขา การเตร้องทักอย่างดีใจ ผดุ ลุกขึน้ ทกั ทายดว้ ยการบีสชนแก้ม ขวาซา้ ยคนละสท่ี ี ทกั ทายกันเปน็ ท่ีพอใจแล้วเดหลจี งึ ได้รับการแนะน่าใหร้ ู้จักกับสองสามี ภรรยาฟรองซนี ลคุ ฟรองซนี เปน็ ชายหนมุ่ ท่าทางทา่ ทางเรียบๆ ผิดกับซิลวี ฟรองซนี ที่รา่ ง เริงเขา้ กบั คนง่าย รวยอารมณข์ ันและเป็นสาวมัน่ ทา่ ทางกบิ๊ เก๋ ท้งั สองเป็นเพื่อนทที่ ่างาน เดยี วกันของอาหนมุ่ ฝ่ายชายเป็นวิสัญญีแพทย์ ส่วนฝา่ ยหญิงเป็นสูตินารีแพทย์ ด้วยความ สนทิ สนมเปน็ กันเอง เดหลีจึงเริ่มถูกชะตากบั ทั้งสอง สามภี รรยาฟรองซนี ได้รับเชิญใหน้ งั่ ทานมอ้ื เทย่ี งเสียด้วยกันที่โตะ๊ การเตพดู คุยอยา่ งออกรสกบั ลคุ ส่วนซิลวีกห็ ันมาท่าความ รูจ้ ักกบั เธอ “คุณเปน็ หวานใจของคารล์ เหรอคะ” คุณหมอสาวหนั มาถามเดหลตี าเป็นประกายกอ่ นจะ เหลือบไปมองเพื่อนชายด้วยสายตาล้อเลยี น “ดฉิ ันไมเ่ คยเห็นวา่ เขาจะควงสาวคนไหนเลย จนนกึ กลัววา่ เขาจะแอบมาเปน็ คแู่ ขง่ กบั ฉันรึเปล่า แต่ทีแ่ ท้กเ็ พราะมีตัวจรงิ อยแู่ ล้วน่ีเอง” “น้อยๆ หนอ่ ยซลิ วี เสยี ใจดว้ ยไม่ใชอ่ ยา่ งทคี่ ณุ เข้าใจ นั่นหลานสาวผมนะครับ” การเตเอ่ย ขดั เสียงนมุ่ เดหลรี ้สู ึกราวกบั ว่าถูกเขาตะโกนปฏเิ สธกรอกเข้าหู หวั ใจออ่ นยวบหล่นลงไปกองกระเรย่ี กระราดอยใู่ ต้โตะ๊ อย่างหมดแรง “ใชแ่ ลว้ ค่ะ อย่าพดู เล่นเลยนะคะ” หญิงสาวคลยี่ ม้ิ ตอบ “แหม...นา่ เสียดายจังนะคะ ดฉิ ันเห็นตอนแรกกน็ กึ ว่าใช่แล้วเชียว กว็ ่าเซน็ ทไ์ ม่เคยพลาด แท้ๆ กค็ ุณสองคนเหมาะสมกันออก” ซลิ วีบ่นพลางหัวเราะ “ทร่ี กั จ๋า เลิกคดิ จบั คใู่ ห้คนโน้นคนนเ้ี สียทเี ถอะจ้ะ คุณไม่ตอ้ งไปวุ่นท่างานแทนกามเทพเขา หรอกนะ” ลุคโอบแขนดึงภรรยามากอดอยา่ งรกั ใคร่ “ไมด่ เี หรอคะ เราจะได้ท่าคลอดเดก็ ๆ เยอะๆ ไง” ซิลวชี ้อนตามองสามี “พระเจา้ ชว่ ย อย่ามวั แต่ยใุ หค้ นอ่นื ท่าลูกเลย ไว้มาทา่ ลกู ของเราเองดกี วา่ สนกุ กว่าเยอะ” เดหลีแทบสา่ ลกั น่้าในแกว้ ทกี่ ่าลังด่ืม เหลอื บตามองสองสามีภรรยาทีจ่ ๋จี า๋ กันดว้ ยสายตา อิจฉา นา่้ แรใ่ นมือกลายเปน็ น่้ากรอ่ ยไปเลย

“พวกนาย พูดอะไร ต่อหนา้ ต่อตาเด็กนะ” การเตระบายลมหายใจดว้ ยความหนา่ ย เขาเหน็ ภาพเหล่าน้ีจนชนิ ตาเสียแล้ว สองคนนแี้ ตง่ งานกนั มาสองปแี ล้วก็ยังหวานปานน้่าผงึ้ เดือน ห้าเติมน่้าเช่อื ม “ท่าไม อิจฉาเหรอ นายกห็ าเข้าสกั คนสิ” ลคุ เอย่ กอ่ นจะหนั ไปจูบซลิ วเี ปน็ การอวดแกมเยย้ การเตไมต่ อ่ ปากตอ่ ความกบั เพอื่ นทง้ั สอง เดหลีคดิ วา่ เขาจะตอบรบั เสยี อกี ทัง้ ท่อี อกปาก ปฏิเสธเธอเสยี ชดั เจนขนาดน้ัน “พอ่ คนหวั โบราณ หลานสาวคุณเขาไมถ่ อื สาเร่อื งแบบน้หี รอก จรงิ ไหม” ประโยคหลังซิลี หนั มาหลิว่ ตาให้เธอ “อกี อย่าง ทีอ่ ยตู่ รงหน้าน่นี ะ่ ฉนั เหน็ แตส่ าวสวย มเี ด็กนอ้ ยเสียเม่อื ไร” อาน้อยไม่ตอบ เขาหันมาสบตาเดหลีแวบหน่งึ กอ่ นจะเบือนหน้าไปคยุ กบั ลุค ท่าทางไม่บง่ บอกวา่ ซึมซับเอาค่าพดู ของซลิ วเี ขา้ ไปเทา่ ใดนัก “ถา้ หากว่ายงั ฟรีไม่มีใครละ่ ก็ เอาไว้ฉนั แนะนา่ คู่เดทใหเ้ อาไหมจ้ะ ญาตๆิ ฉนั หล่อๆ ทั้งนน้ั เลยนา้ ” คณุ หมอสาวยม้ิ หวาน รวบมอื เดหลีไปจบั ไวอ้ ยา่ งสนิทสนม แตไ่ ม่ทันท่ีหญิงสาว จะตอบ อานอ้ ยกห็ นั กลับมา “ซิลวีท่รี กั ” ชายหน่มุ คล่ยี ้ิม กอ่ นจะเล่ือนจานของหวานมาให้ “จ่าได้ว่าคุณชอบใช่ไหม” ซลิ วีชะงักรับจานมา ปรับเปลยี่ นกรยิ าเป็นเรยี บร้อยข้ึน ทว่าทันทีทสี่ บโอกาสการเตหนั กลบั ไปคุยกับสามี หล่อนก็ขยบั มากระซิบกับเดหลเี บาๆ “ร้ไู หมว่าคาร์ลเขาโกรธอะไร” “โกรธเหรอคะ ฉนั ไม่เคยเหน็ อาน้อยโกรธมาก่อนเลยคะ่ ” “ไอ้ท่าทางยิม้ ๆ แบบนน้ั นนั่ แหละโกรธอยู่ และถ้าต่อท้ายด้วยคา่ ว่า ‘ท่ีรัก’ แปลวา่ กา่ ลัง อดทน ปกติเขาเรยี กใครอย่างน้ีเสียเมื่อไร ฉันพดู อะไรผดิ หูไปหรอื ไง” (มีตอ่ )

เดหลเี หลอื บตามองอาหนมุ่ ตลอดเวลาที่ผา่ นมาเธอยงั ไม่เคยเหน็ เขาโกรธจรงิ จงั นอกจาก ครงั้ เดียวท่หี ญงิ สาวขบั รถไปชนคราวนั้น แตน่ ้ันมันกน็ ่าจะด้วยความเป็นหว่ งมากกวา่ ปกติ แลว้ กจ็ ะเหน็ หนา้ ตาซ่ึงระบายด้วยรอยย้ิมละไมอยเู่ สมอทุกสถานการณข์ องเขาน่นั แหละ หลังมอื้ อาหาร การเตยอมไปเป็นเพอื่ นเดหลีซื้อของทต่ี ลาดนัดซงึ่ จะเปดิ ทกุ วันเสาร์ อาทิตย์ และจนั ทร์ ทั้งคลู่ งรถไฟใตด้ ินท่สี ถานี Porte de Clignancourt จากน้นั จงึ เดนิ ดรู า้ นค้า แปลกๆ ขายของมากมายละลานตา จะจัดว่าเปน็ ตลาดนัดทใี่ หญ่ท่สี ดุ ในยุโรปก็ว่าได้ ก็เล่น มรี า้ นตงั้ กวา่ สองพันร้าน แบง่ ย่อยตามประเภทสินค้าออกเปน็ ไดถ้ ึงเก้าพ้นื ที่ เชน่ เส้อื ผ้า ราคาถกู งานฝมี ือ เคร่ืองกระเบ้อื ง เปน็ ต้น เดหลีสนใจซอ้ื พวกอุปกรณ์เคร่ืองหอมเขา้ รา้ น ได้ตะเกียงน้า่ มันหอมรปู รา่ งแปลกตา ถ้วย แกว้ กระถางธปู ไส้เทยี น สี พาราฟิน หัวนา่้ หอม พวกตัวท่าละลายสา่ หรับนา่ ไปผสมใน น่้ามนั หอมระเหยบางชนดิ นอกเหนอื จากนั้นกไ็ ด้ลูกปัดสหี วานไปร้อยทา่ ม่ลู ี่ประดบั ใน รา้ นดว้ ย งานนอ้ี านอ้ ยรบั หน้าทช่ี ่วยถอื โดยไม่ปรปิ ากบน่ หญิงสาวเลยแวะซ้ือผา้ กันเป้ือน ใหเ้ ขาเปน็ ของขวญั วนั ครสิ มาสต์ทผี่ ่านมา และนา่ แปลกใจทเ่ี ขามอบสร้อยขอ้ มอื เปน็ จี้ เพชรเม็ดเลก็ ๆ ให้เธอทนั ใดเชน่ กนั “อาเห็นมนั นา่ รักด”ี ชายหนุ่มก้มหนา้ ขณะสวมให้ สายสร้อยเม่ือถกู ทาบอย่บู นขอ้ มอื เล็กก็ ยง่ิ ท่าใหม้ นั แลบอบบางยงิ่ ขึน้ ดว้ ยสีเงินยวงราวแสงจันทร์ เดหลีชกั เขินข้นึ มานดิ ๆ ที่เลอื กของขวญั ไม่ไดเ้ รอ่ื งอะไรไม่ร้ใู หเ้ ขาไป กระนั้นก็ยังแอบยน่ จมูก นกึ ในใจว่า สกั วนั เถอะ จะเปลยี่ นเป็นแหวนให้ได้ แตก่ อ่ นอน่ื คงตอ้ งเปล่ยี นใจให้เขา ยอมรบั ความจรงิ ใหไ้ ด้กอ่ นกระมงั ตลาดขนาดเดินสามวนั ไม่ทว่ั สองหนมุ่ สาวเลือกเดิน เฉพาะโซนไดไ้ มเ่ ท่าไรกเ็ ร่มิ มดื กว่าจะกลบั มาถึงอพาร์ทเมนตข์ องเดหลีได้ กแ็ ทบหมดแรง ไปตามๆ กัน หญงิ สาวโยนสัมภาระทัง้ หมดลงบนเตียงแลว้ ไถลตัวนอน เคลม้ิ หลับไป ปล่อยทง้ิ ใหอ้ าน้อยจัดการม้อื คา่ ไปเพยี งลา่ พงั พอเสร็จเขากม็ าสะกิดปลุก เดหลีสะลึมสะลอื สปั ปะหงกทานไปได้สองสามคา่ ตามแรงคะย้ันคะยอ และกแ็ ทบจะฟุบ หลบั คาชามข้าวไปอีก เม่อื คนื อนั ทีจ่ รงิ เธอก็แทบไม่ไดน้ อนพอๆ กับอาน้อยนน่ั แหละ แถม ทา่ งานมาอกี ทั้งวนั มันก็แทบจะไปท่ีชอบที่ชอบงา่ ยๆ การเตย้ายหลานสาวจากโตะ๊ กินข้าว กลับมาท่ีเตียงหม่ ผ้าใหเ้ สรจ็ จัดการเก็บกวาดจานชามลา้ งเกบ็ ส่ารวจความเรียบร้อยกอ่ นท่ี จะปดิ ไฟ ลอ็ คหอ้ งและกลบั ไปโดยไมไ่ ดล้ ่าลา

หญิงสาวหลับไปนานโดยไม่รู้เรือ่ งรู้ราว มารูส้ ึกตวั ต่นื อกี ทีเม่อื เริม่ หายใจไม่ออก พร้อมกบั เสยี งอึกทึกรอบกาย ฟงั เหมือนคนจา่ นวนมากพากนั ตะโกน กรดี ร้อง และวง่ิ ขึน้ ลงกนั โครม คราม “ไฟไหม้ ไฟไหม!้ ” เดหลลี กุ พรวดขน้ึ จากทน่ี อนทนั ที อะไรนะ ไฟไหม้เหรอ ขณะที่ก่าลังมนึ งงอยูน่ ั้น เสยี ง ตะโกนก็ยังคงดงั อยู่ภายนอก รา่ งบางลกุ ไปเปดิ ประตหู ้อง ควันไฟจ่านวนมากพวยพงุ่ เข้ามา จนตอ้ งรีบปิดจมูกกนั ส่าลกั กระแทกประตปู ิดลงตามเดมิ แลว้ รีไ่ ปเปิดหน้าตา่ ง อากาศ บริสทุ ธิ์หนาวเยน็ พัดผ่านเข้ามาแทน หญงิ สาววิ่งไปกระชากประตูตเู้ ส้ือผา้ ควา้ กระเปา๋ ได้ก็ กวาดขา้ วของเอกสารส่าคัญในลน้ิ ชกั ใส่ลงไป เส้ือผา้ สองสามชุดกับเสอ้ื กันหนาวอกี ตัว กระเปา๋ เงิน โทรศัพทม์ อื ถือและพวงกุญแจ เปลวไฟลกุ วาบมาถึงประตูหอ้ งของเธอ ท่าให้ ไมส่ ามารถกลับออกไปทางน้ันได้อกี เดหลจี ึงตดั สินใจปีนออกทางหน้าตา่ งแทน เบื้องล่าง มองเห็นผู้คนวิ่งกนั พลุกพล่านจ้าละหว่นั เจ้าหนา้ ท่หี น่วยก้ภู ยั ขงึ เตน็ ทผ์ ้าใบรองรับอยู่ ข้างล่างเรยี บร้อยแล้ว แต่อย่างว่าแหละภายในตรอกแคบๆ อยา่ งนร้ี ถคันใหญค่ งตอ้ งจอดอยู่ แต่ดา้ นหน้าเท่าน้นั แหละ โชคดีทห่ี ้องหญงิ สาวอยู่ชนั้ สาม และอพาร์ทเมนตน์ ีก่ ม็ แี ค่สี่ชั้น การกระโดดลงไปจึงไปไมใ่ ชเ่ รือ่ งหนา้ หวาดเสียวเม่อื เทียบกบั การพยายามหนอี อกจากบา้ น แบบที่เคยทา่ มาแลว้ เดหลกี อดกระเป๋ากระโดดลงไป ร่างกระเด้งกระดอนจากผ้าใบลงสพู่ นื้ อยา่ งปลอดภัย ผูอ้ ยู่ อาศยั ภายในอพารเ์ มนตค์ นอืน่ ๆ ตา่ งก็มายนื ดูสภาพตัวตึกที่ก่าลังลกุ ไหม้สง่ กลิ่นควันฉนุ สง่ ท้ายปเี กา่ อาคารวอดไปเกือบคร่ึงหลัง โดยหอ้ งตน้ เพลิงเกิดจากชัน้ บนสดุ เจ้าหนา้ ท่ีบอกว่า มใี ครบางคนพย้ี าแลว้ พยายามจะยา่ งสดตัวเอง แคฟ่ งั ก็สยองแล้ว เดหลกี ระชบั เสอื้ กันหนาวมองภาพเปลวไฟและควนั สีดา่ ท่พี วยพงุ่ ขน้ึ สู่ ฟ้า หญิงสาวถกู กนั ออกจากบรเิ วณนัน้ จนกว่าจะจ่ากัดเปลวเพลงิ ได้ แตถ่ ึงอยู่รอตอ่ ไปกไ็ ม่ มีประโยชนใ์ นเม่ือเธอคงมายืนอย่ทู ่ามกลางอากาศหนาวเหนบ็ อยา่ งนไี้ มด่ ีแน่ ถา้ ใหด้ ีไป นอนท่ีร้านกอ่ นดีกว่า แล้วคอ่ ยคดิ ว่าจะหาทางทา่ อยา่ งไรตอ่ ไป เดหลที ิ้งตวั ลงบนเก้าอนี้ วมในรา้ นของเธอด้วยความเหนอ่ื ยออ่ น หลบั ไมล่ งอกี พลกิ ดู นาฬิกาปรากฏวา่ ใกล้เช้าแล้ว เสยี งเคาะประตูดงั ข้นึ ถๆี่ หญิงสาวขยบั กายไปหยดุ อยู่

ด้านหนา้ “Qui est - ce?” “อาเองหลี เปดิ ประตูใหอ้ าหน่อย” ทันทีทป่ี ระตูเปดิ ออก การเตกร็ ีบแทรกกายเขา้ มา พลางมองส่ารวจหลอ่ นดว้ ยสหี นา้ ตนื่ ตระหนก ลมหายใจเหนื่อยหอบ “เป็นอะไรรึเปลา่ ปลอดภยั ดไี หม นี่ได้ยินขา่ วก็รบี กลบั ไป ดู ไมเ่ จอเราอาตกใจแทบแย่ แต่เจ้าหน้าท่ีเขาว่าไมม่ ใี ครติดอยูข่ า้ งใน อาเลยตามมาท่ีน”่ี เขา พดู อยา่ งรวดเรว็ แทบลืมหายใจ “หลีไมไ่ ดเ้ ปน็ อะไรคะ่ โชคดีทีต่ ื่นก่อนท่ีไฟจะลามมาถงึ ห้อง เลยหนีออกมาทนั ” เดหลคี ล่ี ย้มิ ให้เขาเพือ่ ยนื ยัน การเตมองหนา้ เธอค้นหาความจรงิ เมอื่ ไม่พบพิรธุ ใดๆ กผ็ ่อนลมหายใจด้วยความโล่งอก ดึงรา่ งเล็กไปกอดไว้แนน่ “โชคดที ี่ไม่เป็นอะไร ดจี ริงๆ” (มตี ่อ)หญงิ สาวกอดตอบเขาพลางหวั เราะเบาๆ แลว้ ก็นง่ิ เงยี บเม่อื แรงรัดนัน้ แน่นเข้าราวกับ จะย่า้ ใหร้ บั รถู้ งึ ความรู้สึกของเขา เมื่อเป็นดังนเ้ี ดหลจี ึงยนื น่งิ ใหเ้ ขากอดอย่อู ยา่ งนัน้ “คราวหนา้ คราวหลงั ถา้ เกดิ มีเร่อื งอะไรต้องรบี ตดิ ตอ่ อานะ” รา่ งเลก็ เงยข้นึ มองหน้าเขา “หลีไม่รู้จะติดตอ่ อายงั ไงนี่คะ” เดหลจี ะไมไ่ ล่ตามติดเขาอกี แล้ว เธอจะไม่มีวนั ถามถึงทอ่ี ยู่ หรืออะไรจากเขาทง้ั นนั้ นนั่ ไมใ่ ช่เพราะเธอไม่อยากรู้ แตเ่ ปน็ เพราะไม่อยากให้เขาลา่ บากใจจนต้องหนีไปอกี ตา่ งหาก การเตสะอึก กลา่้ กลนื ความขืนลงคอไป ชายหนมุ่ ลืมไปเสียสนิทวา่ เดหลีไมร่ ้ทู ีอ่ ยูข่ องเขา เพง่ิ ร้ตู ัววา่ เขาช่างเป็นคนใจจดื ใจดา่ ถึงเพียงนี้ หวาดกลัวว่าเดหลจี ะบุกเขา้ ไปประชดิ ตัวเขา ถึงท่ีพักอย่างนั้นเหรอ หรือ หวาดกลัววา่ การทหี่ ล่อนร้จู ะทา่ ให้ความสัมพนั ธก์ ลับมาสนิท สนมไปมาหาส่เู หมอื นเดิมอกี เป็นความคิดของคนโงเ่ ขลาโดยแท้ ในเมอ่ื ตอนนี้ในสายตา หล่อนไม่ได้มคี วามรสู้ กึ เช่นเก่ากอ่ นแมแ้ ตน่ อ้ ย หางตาน้ันกค็ งจะไมแ่ ลเลยกระมัง คงเหลือ แตค่ วามรักและผกู พันแบบเครือญาติเท่าน้นั แลว้ ถา้ หากเขาจงใจจะปกปดิ ตอ่ ไปกค็ งเลว

ทเี ดยี ว ในเมอื งใหญอ่ ย่างนี้เดหลจี ะพึ่งพาใครได้ถ้าหากไมใ่ ชอ่ าของตวั เอง “ขอโทษที อากล็ มื ไป วา่ แต่หลจี ะท่ายังไงต่อไป” “อพารเ์ มนตห์ ลเี ป็นยังไงบ้างคะ วอดหมดไหม” “กเ็ หลอื คร่ึงเดยี ว คงตอ้ งซ่อมกันนานเลยละ่ ” อนั ทจ่ี ริงทุบทงิ้ สรา้ งใหม่จะเร็วกว่า “ถา้ อยา่ งนั้นกอ็ ยทู่ ี่ร้านนกี่ ไ็ ด้คะ่ ขา้ วของหลกี ไ็ มเ่ หลือแล้วนี่” หญงิ สาวหน้ามุ่ย เธอไมม่ ีเงนิ พอจะไปเช่าที่อยูใ่ หมต่ อนนี้ ไหนจะค่าลว่ งหน้าและคา่ ประกนั ก้อนโตท่ตี อ้ งจา่ ยกอ่ นเข้าอยู่ อกี ละ่ และกค็ า่ ของใชส้ ว่ นตัวทีต่ อ้ งซอื้ อกี อย่างเรง่ ด่วนสารพดั “อยทู่ น่ี ่นี ะเหรอ” การเตทวนเสยี งประหลาดใจ กวาดตามองไปรอบตวั เขายงั ไมเ่ ห็นมีท่ี ไหนทีจ่ ะพอเปน็ ทอ่ี ยไู่ ด้สกั นิด ทั้งร้านแคเ่ ชลล์สินค้าประดามกี ็เตม็ พ้นื ทแี่ ลว้ นอกจากเก้าอ้ี นวมข้างเคาน์เตอร์เท่าน้นั แหละท่พี อเอนกายได้ “คะ่ ” เดหลีตอบรับ “ทา่ ไมละ่ คะ แคห่ าท่นี อนปคิ นิค หรือไม่กถ็ ุงนอนกใ็ ช้ไดแ้ ล้ว” “แล้วอาบน้า่ ล่ะทา่ ไง ทีน่ ่มี ีแตห่ อ้ งน้่าไม่ใช่เหรอ” เออจริงแฮะ ลมื นกึ ถึงเรื่องน้ีไป จะลงไปอยใู่ นชักโครกก็ไมไ่ ด้ดว้ ยสิ รจึ ะตวงน้่าจากอ่าง ลา้ งหน้ากค็ งแขง็ ตายก่อนพอดี “ง่า...เด๋ียว เดี๋ยวคงหาทางได.้ ..” การเตถอนหายใจ “มีข้าวของไหม” เมื่อเดหลชี ้ไี ปทก่ี ระเปา๋ ซึ่งเป็นสมบตั เิ พียงช้ินเดียวที่ตดิ ตัวมา ชายหนุม่ จงึ เดินไปหยิบ ก่อนบอก “ไปอยกู่ ับอาก็แลว้ กัน” เดหลมี องหนา้ เขา คน้ หาความลา่ บากใจทซี่ ่อนเร้นไว้ในดวงหน้าหนุม่ ใหญ่ “ไมเ่ ป็นไร หรอกคะ่ อีกสองสามวันกค็ งหาท่พี กั ใหม่ไดเ้ อง” เธอปด “ตามใจเรา ถา้ อย่างน้นั ก็ค่อยวา่ กันอกี ทแี ล้วกนั แต่ตอนน้ไี ปบา้ นอากอ่ นเถอะ สภาพเรา ตอนนมี้ อมแมมยังกะอะไร” มอื หนาเออ้ื มมาเชด็ คราบเขม่าข้างแกม้ นวล หญงิ สาวจงึ เพ่งิ รู้ตวั วา่ ตอนน้หี ล่อนมอมเปน็ แมวไปเสยี แล้ว เช็ดสองสามทแี ขนเสือ้ กด็ ่าเป็นรอยเชียว

“งา่ ...อานอ้ ย ถ้าหากวา่ หลหี าที่อยู่ไมไ่ ดใ้ นเร็วนี้ล่ะ” เธอลองหย่งั เชิงดู “ไมม่ ีปญั หา อาไมไ่ ดช้ วนเราใหไ้ ปพกั ดว้ ยน่ี” เขาตอบพลางเดนิ ดุ่มน่าหนา้ ไป เดหลที ่าความเข้าใจอยู่ครหู่ น่ึงจงึ รอ้ งหย๋าในใจ เอาแลว้ ไง ความรักเอย๊ ความรกั ทา่ ไมถึงได้ ตลกร้ายนัก หนหี ่างเทา่ ไรยิ่งไล่ติดตามเท่านน้ั จากประโยคนขี้ องอานอ้ ย พอจะเขา้ ได้วา่ เขาชวนเธอไป ‘อยู่’ ด้วย ไม่ใช่ไป ‘พัก’ ด้วย ใช่ไหมหนอ ความหมายมนั ลกึ ซึง้ ผิดกันนะ คะอาขา อยา่ งนจี้ ะเข้าใจผดิ เอาได้นะเออ ถ้าหากวา่ ไมถ่ ูกสมั ภาษณใ์ นวันคริสตม์ าสอีฟ ถ้าหากว่าถงั สไี มต่ กลงมา ถ้าหากวา่ ไฟไมไ่ หม้ เธอจะได้เจอกลับมาอยูก่ ับเขาไหม ทกุ อย่างจะดา่ เนนิ ไปแบบน้ีรึเปล่า การเตกม้ ลงมองหญงิ สาวทเี่ รง่ ฝีเท้าข้นึ มาเดินเคยี งข้าง เขายังจ่าได้เมอ่ื ครง้ั ทเ่ี ดหลรี อ้ งไห้ เม่ือต่ืนขน้ึ มาไมเ่ จอใคร หญิงสาวก่าลงั พยายามท่าตัวเขม้ แขง็ ไมอ่ อดอ้อนเขาเหมือน เมอื่ ก่อน ซงึ่ นั่นยง่ิ ท่าใหเ้ ขาปวดใจยิ่งขึน้ เดหลไี ปอย่กู ับอาเถอะนะ ไปอยู่ใกล้ๆ ให้อาไดร้ กู้ อ่ นใครถา้ เกิดสิง่ ใดขึ้น ใหอ้ าได้ร้วู ่า ปลอดภัย ไมใ่ ชก่ ระวนกระวายใจเปน็ บ้าเจียนคลั่งอยา่ งนี้ จะดแู ลปกปอ้ ง แมไ้ ม่อาจได้ ครอบครอง ...je n’aime que toi. mon coeur. ฉันรักเพียงเธอ ดวงใจของฉัน ...........................................บุษบารักร้อย ตอนท1ี่ 3

ตอนท1่ี 3 ทพ่ี กั ของอานอ้ ยตง้ั อยใู่ นย่านของผมู้ ีอนั จะกิน อยู่ไมใ่ กลไ้ ปไมไ่ กลจากบวั ส์ดบู ูโลญ สวนสาธารณะทีใ่ หญท่ ่สี ดุ ในปารีส ตวั ตกึ ทาสีเหลืองเหลอื งอบอุ่นสถาปตั ยกรรมแบบเรอ เนสซองส์ หรหู ราแตด่ ูกลมกลนื ไปกับอาคารอ่ืนๆ บนถนนสายเดียวกัน ห้องของชายหน่มุ อย่บู นชั้นส่ีกินบริเวณท้ังชน้ั ของตัวตกึ แบง่ ออกเป็นสองสว่ นคอื ส่วนที่เปน็ พนื้ ท่ีส่วนตัว และส่วนท่แี บ่งไวเ้ ปน็ หอ้ งท่างาน เดหลีเพิง่ ทราบว่านอกเวลางานที่โรงพยาบาลแลว้ ชาย หน่มุ ยังรับเป็นท่ปี รกึ ษาส่วนตัวให้แกน่ กั ธรุ กิจผู้เครง่ เครียดอีกดว้ ย แสงไฟภายในห้องติดขึน้ ทันทที กี่ ารเตเปดิ ประตู ภายในหอ้ งติดวอลเปเปอร์ลายนูนสีขาว สะอาดตาตกแต่งดว้ ยเครอื่ งเรอื นทนั สมยั โคมไฟทรงกรวยหอ้ ยลงมาจากเพดานหลายอนั โซฟาสเี ข้มลอ้ มโต๊ะกระจกทรงกลมซ่ึงมีไฟข้างใน เหนือขนึ้ ไปบนผนงั คือโทรทัศน์จอ แบนตดิ ผนัง เครอื่ งเสียงชั้นดี ภาพเขียนสีนา่้ ทิวทศั นแ์ ถบชนบท มลี ายเซน็ ของศิลปินกา่ กบั ไวว้ ่า Provence ลงวันทแี่ ละชือ่ ของเขา เดหลวี างกระเป๋าลงบนเก้าอ้ี พลางมองไปรอบๆ เหน็ หอ้ งน้ีแลว้ ท่าให้เธอนึกถงึ คอนโดเมอ่ื สองปกี อ่ น ในตอนที่อานอ้ ยจากไปเขาขายมนั ทิง้ อย่างไม่ไยดี ทง้ั ทเี่ ป็นสถานท่เี ตม็ ไปด้วย ความทรงจ่ามากมาย หญงิ สาวกลวั ใจเหลือเกิน ว่ามนั จะเหมือนกนั กบั ครง้ั นน้ั หรอื เปล่า หากต้องเปิดประตูมาพบกับห้องที่ว่างเปล่าอีกครง้ั เธอคงใจสลายเกินกวา่ ฟืน้ ตัวไดอ้ ีก \"หิวหรือยัง\" การเตชงกาแฟรอ้ นๆ มายน่ื ส่งให้ เดหลีรับแก้วไปพลางส่ายหนา้ ตอนนี้เธอกินอะไรไม่ลงหรอก \"ง้นั เด๋ียวล้างหนา้ ล้างตาเสยี แลว้ นอนต่ออีกหน่อยดกี ว่านะ หนา้ เราซดี เหลือเกนิ \" ชายหนุ่ม แตะฝ่ามอื ลงบนหนา้ ผากบาง ลูบเปดิ เสน้ ผมท่ตี กลงมาปรกขึ้นไป หญิงสาวยิ้มให้เขาบางๆ \"อานอ้ ยกเ็ หมอื นกนั แทบไมไ่ ด้นอนเลยนี่คะ วิ่งว่นุ หาหลีท้ังคนื \" หญิงสาววางแกว้ ในมอื ลงบนโต๊ะใกล้มอื เออ้ื มมือไปลูบแกม้ เนียนมือเกนิ ผู้ชายนน้ั เบาๆ การเตก้มมองร่างเล็กตรงหน้าด้วยสายตาท่ไี ม่อาจบรรยายออกมาเปน็ คา่ พูดได้

...เขาชอบสมั ผสั ของเธอ นว้ิ เรียว ฝ่ามือบอบบางน่มิ นวลและอ่อนโยน ปลายนิ้วไล้ผวิ หน้า เขาเบาๆ \"ชักง่วงแล้วเหมือนกนั \" ดวงตาชายหนมุ่ หร่ีลง มนั ระยับพราวเพราะแสงไฟหรือแรงแห่ง หัวใจก็ไมอ่ าจรไู้ ด้ เขารอให้เดหลีเช็ดหนา้ เช็ดตาพอสะอาดสะอา้ นแลว้ จงึ เดินนา่ เข้าไปใน ห้องนอนดา้ นใน ตลบผา้ คลมุ เตยี งขึ้น สง่ ให้หญิงสาวนอนลงเรยี บรอ้ ย พอเขาทา่ ท่าผละจะ จากมา จึงถูกมือเล็กดงึ ชายเสื้อรงั้ เอาไว้ \"ท่นี ่มี ีเตยี งอยแู่ คเ่ ตียงเดียว อาไปนอนทีห่ อ้ งทา่ งานดีกว่า\" \"อยา่ เลยอยกู่ ับหลีกอ่ นนะ\" เดหลีพูดด้วยใจจริง ไมไ่ ด้หวงั แกล้งแหยใ่ ห้เขาลา่ บากใจเล่น อาน้อยยอมโอนออ่ นผ่อนกายลงนอนเคียงข้าง มอื หนาดงึ ผา้ ห่มมาคลมุ ร่างของท้ังคู่ คนตัว เลก็ ขยับเข้าไปนอนใกลเ้ ขา ควา้ มือเขามากมุ ไว้ ผอ่ นลมหายใจจึงคอ่ ยวางใจหลบั ตาลง การเตโอบแขนรอบร่างบาง เพยี งแคม่ เี ธออยใู่ นอ้อมแขนกท็ า่ ใหค้ วามปั่นป่วนวา้ วุ่นใจท่ีมี มาตลอดหลายชั่วโมงก่อนหนา้ มลายไปจนหมดสิน้ เหลือแตค่ วามสงบทง้ิ ไว้ ชายหน่มุ หลบั ตาลงรู้สึกนงิ่ สบายและผ่อนคลายทส่ี ดุ เป็นครัง้ แรก นับแตค่ นื สดุ ทา้ ยท่ไี ดน้ อนดดู าว กบั หญงิ สาวเม่อื คราน้นั \"...กราเซล\" เสยี งท้มุ นุ่มพึมพา่ \"หืม?\" หญงิ สาวงึมงา่ ทั้งที่อยู่ในภวงั ค์ \"ชอ่ื ของเทพธิดาท่ีเหวย่ี งแห ลงมาเปน็ ดาว\" เดหลหี ัวเราะน้อยๆ ในลา่ คอทั้งทีย่ งั หลับตาอยู่ จ่าไดว้ ่าคืนนั้นเปน็ คืนท่เี ธอแอบจบู ลาเขา ไมน่ ึกว่าอกี สองปีตอ่ มาเขากจ็ ะแอบท่าอย่างนก้ี ับเธอเหมือนกนั การเต คือ แผน่ ดินอนั ชมุ่ ฉ่า คอื ท่ีรกั ทุกเช้าค่าของดอกเดหลีนะจ้ะ ……………………….

\"เฮ้...เดี๋ยวๆๆๆ หยดุ ก่อนเพ่อื น\" ลุค ฟรองซีนยกมือขน้ึ ทา่ ทา่ หยดุ เมื่อเหน็ การเตก่าลงั เดิน ผา่ นหอ้ งพกั แพทยบ์ รเิ วณทางเดนิ ซึ่งทอดยาวอย่ใู นตัวตึกทางสีขาวล้วน กล่ินนา่้ ยาฆา่ เชอื้ อบอวลคนุ้ จมกู ในมอื ข้างหนึง่ ของเขายงั ถอื แกว้ กาแฟร้อนคา้ งอยู่ \"นนั่ นายก่าลงั จะไปไหน อยา่ บอกว่ารบี กลับบา้ นนะ ทกุ วันพธุ นายไมร่ บั คนไขน้ ี่นา\" \"แน่นอน\" การเตยมิ้ ขยับเน็คไท ในมือถอื กระเป๋าบง่ บอกวา่ ก่าลังจะกลับ โดยไมท่ งิ้ ช่วงให้ คนเป็นเพ่ือนซกั ไซ้ต่อ เขาเดินลบั หายมุมทางเดินไปอยา่ งรวดเรว็ ราวติดปกี ซิลวที ี่เพง่ิ กลบั จากหอ้ งเด็กออ่ นตามมาสมทบกับสามี ทนั เหน็ หลังไวๆ ของชายหนมุ่ ถงึ กบั เอ่ยปาก \"นัน่ คาร์ลรึเปล่า เขารีบไปไหนกนั ปกตติ ้องอยรู่ อไปดื่มกบั เรากอ่ นน\"่ี คุณหมอ สาวล้วงนาฬกิ าขอ้ มอื ออกจากกระเปา๋ มาดู \"ออกเวรก็ไปเลย อะไรจะไวจริง\" เธอหันไปส่ง สายตาเปน็ ค่าถาม ลคุ มองตอบพร้อมกับยักไหล่ \"อย่ามาถามผมนะ หมอนนั่ เปน็ อยา่ งนม้ี าหลายสัปดาหแ์ ล้ว\" \"คงไมใ่ ช่ว่าเรมิ่ เลยี้ งตวั อะไรสกั อยา่ งนะ\" ซลิ วขี มวดค้ิว \"อาจเป็นเจา้ ตบู ไมอ่ ยากเชอื่ เลยว่าจะมใี ครต่อต้านความนา่ รักของพวกมนั ไวไ้ ด้โดยไมม่ ไี ว้ สกั ตัวสองตัว\" ลคุ สรปุ หลงั จากที่ออกมาจากสถานีรถไฟใตด้ ิน ทนั ทที อ่ี อกมาถงึ ท้องถนน หิมะโปรยปรายลงมา อยา่ งแชม่ ชา้ ทว่าไม่ขาดสาย ส่งให้บรรยากาศของมหานครใหญ่กลับดูสงบเงียบ ดบั ความ วุ่นวายรบี เรง่ ของการจราจรยามเยน็ ให้เปน็ เพียงประหน่งึ ภาพทซี่ อ่ นอยู่ฉากหนึ่งของละคร แสงไฟจากอาคารตา่ งๆ ค่อยๆ สว่างข้นึ ในความสลัวของละอองนา้่ แขง็ ทเ่ี หน็บหนาว รา้ นอ โรมาของเดหลเี ปิดไฟสสี ้มนวลตา แลอบอนุ่ อยทู่ า่ มกลางความขาวโพลนเยียบเย็น ชาย หนุ่มหบุ ร่มในมอื วางพิงไวก้ บั ประตดู า้ นใน เดหลกี า่ ลงั งว่ นอยู่ท่ีเคานเ์ ตอรข์ ณะที่เงยหน้าข้ึนมายม้ิ ใหเ้ มอ่ื เห็นเขา \"หลกี ่าลังจะปิดร้าน พอดีเลยคะ่ อานอ้ ยมาทา่ อะไรแถวน้ีคะ\" \"อามารับเราไง เหน็ วา่ หมิ ะตก คงไมม่ ีรม่ ใช่ไหม\"

อานอ้ ยแสนดอี ุตส่าห์ออ้ มต้ังไกลเพือ่ มารับเธอ แค่นห้ี ัวใจของเดหลกี ็รู้สกึ พองโตจนบอก ไมถ่ กู เสียแล้ว (มีตอ่ ) \"ถ้าอย่างนน้ั ปิดร้านแล้วไปหาอะไรกนิ กนั หรือจะซ้อื ไปท่าทานทบี่ า้ นดีเอย่ \" \"อืม หนาวๆ อย่างนกี้ ลับไปกนิ ทบี่ ้านกนั ดกี วา่ ไหม\" เขาออกความเหน็ กางร่มให้หญงิ สาว ออกเดนิ เคยี งคูก่ ัน กลบั มาถงึ ห้อง หลงั จากท่าอาหารคา่ ทานกนั อย่างเรยี บง่ายแลว้ การเตจงึ น่ังอ่านหนงั สอื เหยยี ดขาสบายบนเกา้ อ้นี วมนุม่ ตวั ยาว ส่วนเดหลกี ่าลงั มองโทรศัพทด์ ว้ ย ทา่ ทางขบคดิ เสยี จนชายหนมุ่ ต้องเลอื่ นสายตาออกจากหลังหนังสือ เอ่ยถาม \"ทา่ ไมเหรอ\" \"อ้อ ไมม่ อี ะไรหรอกคะ่ \" เดหลตี อบ นึกไปนกึ มาถงึ เวลาแล้วท่ีจะตอ้ งโทรไปบอกทางบา้ น ว่าเกดิ อะไรขึน้ จดหมายฉบบั สุดทา้ ยจากสิตางศุ์ทา่ ใหเ้ ธอลืมไปเลยว่ายังไม่ได้ตอบเขา กระทัง่ มาเกิดเร่อื งไฟไหม้จนต้องย้ายออกมาอยู่กบั อาน้อยเช่นนท้ี างโนน้ ก็ยังไมร่ ู้ ไม่สิ อัน ทจี่ ริงไมม่ ีใครรู้วา่ เธอได้พบกับอานอ้ ยอกี ครง้ั ท่ีนดี่ ้วยซ้่า สา่ หรับพี่ชายเลย้ี งแล้วหญิงสาวยินดีเล่าเรอื่ งให้ฟังโดยไมป่ ิดบัง แต่กับแมน่ ี่สิ ถงึ ยงั ไงกค็ ง ไม่เห็นดว้ ยท่ยี า้ ยเขา้ มาอยสู่ องตอ่ สองกบั ผชู้ ายเปน็ แน่ ย่ิงถา้ รวู้ ่าไฟไหม้ โอย ตอ้ งมาลากตวั กลบั ทันทีโดยไมร่ รี อชวั ร์ แต่เดหลียังไปไหนตอนน้ีไมไ่ ด้ จนกว่าจะไดร้ ูใ้ จของอานอ้ ย ทา่ ให้เขายอมงา้ งปากทีถ่ กู ปิด กนั้ ดว้ ยศีลธรรมน้ัน เขาจะยอมบอกแก่เธอไหม เร่ืองน้ันยงั หนักใจอยู่ การเตเลิกคว้ิ เปน็ ค่าถามเมื่อเหน็ สายตาหญิงสาวท่ีมองมา และแทบงงงันเมือ่ เธอถอนหายใจ มคี วามเป็นไปไดอ้ ย่างแรงว่าเขาจะปลอ่ ยให้ความสมั พันธ์ของเราเป็นอย่างน้ีต่อไปโดยไม่ ยอมทา่ ให้มันคืบหนา้ ข้นึ เสียด้วยสิ ดูอยา่ งตอนนอนสิ อานอ้ ยอตุ สา่ หส์ ่งั ซ้อื เตียงมาเพม่ิ อกี หลังหนึง่ เพอ่ื ให้เธอเชยี วนะ นอนแยกเตียงกนั อย่างนี้รู้สกึ เหมือนก่าลงั บ้ารกั เขาอยฝู่ า่ ยเดียว ไงไมร่ ู้ บางทีคนื นั้นถา้ ไม่เจอฤทธ์ิกลนิ่ นา้่ มันหอมระเหย เขาอาจไมม่ ีปฏกิ ิรยิ ากับเธอก็ได้ แหม ว่าแล้วมันนา่ ลองปล้่าสกั ที แต่ใครกร็ ู้วา่ เรือ่ งน้มี ันท่าลา่ บากชะมัด อานอ้ ยไม่เคยเมา

อานอ้ ยไมเ่ คยลืมตวั อานอ้ ยใจเย็นและสงบน่งิ เหมือนน่า้ ในบึงที่ยากจะหยั่งถึงความลกึ ได้ เขาจะรักเธอเหมือนอยา่ งท่เี ธอรักเขามากมายรเึ ปล่าหนอ ในเมอ่ื ท่าอะไรไมไ่ ด้ โทรศัพทก์ ไ็ มเ่ วริ ์ค เขยี นจดหมายไปปรึกษาสติ างศดุ์ ีกวา่ รายนนั้ อาจจะมีคา่ ตอบดๆี กไ็ ด้เป็นผู้ชายเหมือนกนั นี่ ที่สา่ คัญตอ้ งใหช้ ว่ ยปิดเรอื่ งสาเหตทุ ่เี ธอย้าย ท่ีอยู่ใหม่ แน่นอน แมจ่ ะรู้แคว่ า่ เธอย้ายอพาร์ตเมนต์ใหมเ่ พราะคา่ เชา่ ทเ่ี ดมิ มันข้ึนเท่านนั้ การเตเดนิ ตามมาสมทบหญิงสาวในหอ้ งนอน เห็นเดหลีก่าลงั เขียนอะไรยกุ ยิกอยบู่ นทน่ี อน พอเห็นเขาเธอก็รีบซอ่ นมนั ไวใ้ ตห้ มอนแล้วยิ้มแผล่ \"เหน็ เงียบเชียบ อากน็ กึ ว่าหลับแลว้ ท่าอะไรอยู่ เขียนจดหมาย?\" \"ท่านองนนั้ \" คา่ ตอบแบบแบง่ รบั แบง่ สู้ไมส่ รา้ งความกระจ่างใหแ้ กช่ ายหนุ่ม เขากลา่ วราตรสี วสั ดิแ์ ล้วล้ม ตวั นอนบนเตียงของตัวเอง เดหลหี ยิบจดหมายออกมาเขยี นตอ่ สักพกั จงึ ปิดไฟเขา้ นอน ไม่ รู้หรอกว่าคนทีน่ อนอกี เตยี งแสนสงสัยระคายใจเพียงใด บ่ายวันอาทิตยห์ ลังจากทีต่ ้องตรากตร่าทา่ งานกนั ตลอดทัง้ สัปดาห์ทงั้ คูก่ ็เห็นพอ้ งตอ้ งกนั วา่ ควรจะนอนอยูบ่ า้ นดทู ีวหี รือไมก่ เ็ ลน่ ไพ่กันใหส้ มกับเปน็ วันพกั ผ่อนอย่างแท้จริง แทนทีจ่ ะ ออกไปผจญอากาศหนาวเหนบ็ ท่ีทา่ เอาลมหายใจเกอื บแขง็ ได้ข้างนอก แต่ก่อนจะทา่ อยา่ ง นัน้ เดหลีซึง่ เปิดเข้าไปในห้องท่างานของชายหนุ่ม ก็ไปจ๊ะเอเ๋ ข้ากบั เก้าอ้หี นังตัวยาวสดี ่า หนานมุ่ แสนสบายเขา้ จงึ เกิดไอเดียเรยี กการเตใหข้ ้ึนไปนอนแลว้ เอากะละมงั มารอง ท่า เปน็ เตยี งสระผมให้เขา \"เกา้ อค้ี นไข้ของอา\" เขาครวญในล่าคอ \"ช่ี อยา่ ลืมตาสคิ ะ ประเด๋ียวแชมพูก็เขา้ หรอก\" เดหลีค่อยๆ สระผมใหเ้ ขาอยา่ งเบามือ กว่า จะเสรจ็ กท็ า่ เอาคนบนเตียงเคล้มิ ไปเหมอื นกนั พอเสรจ็ ชายหนมุ่ จงึ ผลดั มาสระใหบ้ ้าง เสน้ ผมสีน้า่ ตาลสลวยสยายออกจากเปียลงสู่มือฝ่ามอื หนา ราวลอนของมา่ นไหม การเตนวด ศรี ษะเลก็ อยา่ งแชม่ ช้าออ่ นโยน เดหลชี อบการสมั ผสั แบบนจ้ี ัง ให้ความรสู้ ึกเหมือนได้รับ การทนุถนอม...เหมอื นเปน็ ท่ีรกั

ดวงตากลมโตลอ้ มกรอบดว้ ยแพขนตาดกหนาสอี อ่ น ลมื ขน้ึ มองเขาซ่งึ ยนื คา้่ อยู่ ผมหมาดๆ ของชายหนุ่มเสยเปิดหน้าผากขึน้ ไปขา้ งหลังอยา่ งลวกๆ ดวงตาเรียวรีหลุบลงเห็นขนตายาว งอน จมูกโด่งมน รมิ ฝีปากบาง เดหลีกระพรบิ ตามอง โอ๊ยโหย๋ว อยากจุ๊บจัง \"มองอะไรนะ่ เรา\" อานอ้ ยเลกิ ค้วิ \"เปลา่ \" หญิงสาวรีบหลับตาปี๋ หนา้ แดง บ้าเอย๊ ...ยัยหลี ถา้ เขารู้ว่าแกคดิ ทะลึ่งอะไรอยู่คงได้ กระเดน็ ออกไปหาท่ซี กุ หวั นอนใหมแ่ ทบไม่ทนั หรอก (มตี อ่ )ทา่ ทางมพี ิรุธ\" การเตดึงแก้มนวลเบาๆ อย่างหม่นั เขยี้ ว เดหลีร้องกรี๊ดเบี่ยงหนา้ หลบ หัวเราะสลบั กรี๊ดเสียงแหลม สงครามน้อยๆ ทา่ เอาน้่าและฟองแชมพูสาดกระจายกระเด็น ไปเลอะทั่ว \"อานอ้ ยสิเกเร\" เธอวิ่งหนีเขาไปทวั่ หอ้ ง ชายหนุ่มกา้ วยาวๆ ไม่ก่ีทีก็ตามทนั ควา้ คนตวั เลก็ เอาไวไ้ ด้ \"สารภาพมาซะดๆี ซ่อนแผนการรา้ ยกาจอะไรไว้ รวึ า่ ซักเส้ืออาหดอกี แล้ว? หรือทา่ อะไร แตก? ไหนบอกอาสิวา่ ของช้นิ ไหนท่โี ชครา้ ย\" \"แหม ปรกั ปรา่ กนั เห็นๆ เลย หลียังไม่ไดท้ า่ อะไรของอานอ้ ยพงั สักหน่อย\" เดหลหี นา้ งอ ตี เขาผวั ะทันทที ตี่ นเองถูกรวบจับเอาไวไ้ ด้ หนุม่ ใหญ่อมยม้ิ ไม่สะทกสะท้าน ก่อนจะปลอ่ ย ก๊ากเสียเตม็ เสียงเมื่อเห็นสภาพเละตุ้มเปะของอกี ฝา่ ย เสน้ ผมสลวยจับตัวกันเป็นก้อน ฟอง แชมพฟู ูเ่ กาะอยู่ตามเส้นผมและเส้ือผา้ แถมไหลยอ้ ยลงมาเข้าหนา้ เข้าตาหญิงสาวอกี สภาพ ไมผ่ ิดอะไรไปกบั ลกู หมาตกนา้่ เดหลหี น้าบดู หนักกว่าเก่า เรอ่ื งอะไรเขามาหัวเราะเยาะสารรูปเธอเนี่ย ฮึ คนบ้า! \"โอ๋ๆ จะไปไหนละ่ เดีย๋ วสิ ไมล่ ้างแชมพูออกก่อนเหรอ\"

\"ไมล่ ้งไมล่ ้างมันแล้ว!\" \"นา่ มานงั่ น่ีกอ่ น เด๋ียวรบั รองวา่ อาจะบริการให้เปน็ พเิ ศษเลย นะๆ เดหลีคนดี\" การเตรงั้ แขนรา่ งบางไว้ ขณะท่เี ธอทา่ ท่าจะสะบัดตัวเดินไป เดหลหี ันกลับมามอง หรตี่ าลงเลก็ น้อย คล้ายตดั สินใจ แลว้ ก็เชดิ หน้ากลบั ไปทางเกา้ ออ้ี ยา่ งเสียไม่ได้ \"เดนิ ดีๆ ระวังลื่นนะ\" ยงั ไมท่ ันขาดค่ารา่ งหญงิ สาวกล็ ้มพรดื หงายหลงั ชายหนุ่มโผเขา้ ไปรบั ไว้ได้ทัน กอด หลานสาวไวแ้ นบอก ทว่าก็พาลื่นลงไปดว้ ยกัน เขาใช่ร่างของตวั เองแทนเบาะรอง กว่าเด หลีจะรตู้ ัวเธอก็ขนึ้ ไปนอนอยบู่ นตวั อานอ้ ยเสยี แล้ว \"อู๊ย เจ็บหัวเขา่ \" คนในอ้อมแขนดน้ิ ขลกุ คลกั่ ยนั กายไวด้ ้วยแขนขา้ งหน่ึง \"ก็บอกแลว้ ว่าให้ระวงั \" การเตหลบั ตา ถอนหายใจเฮอื ก \"พอคลาดสายตากม็ ีแต่เร่อื ง\" \"บ่นนกั กไ็ ม่ตอ้ งมาชว่ ยเลย\" อานอ้ ยมองหน้าเธอแลว้ กอ็ มยิม้ อีกแลว้ ไมเ่ อา ไมอ่ ยากได้ สายตาเอน็ ดู อยากได้สายตาพิศวาสอะ่ อานอ้ ยคนเมื่อคนื นั้นหายไปไหนแลว้ ทา่ จะไมม่ ี โอกาสได้เห็นอีกกระมัง สงสัยเรามันจะไม่ยัว่ ใจจรงิ ๆ ถา้ ไมม่ อี ุปกรณช์ ่วย \"ในบรรดาขา้ วของของอา จะทา่ ช้นิ ไหนแตกช้นิ ไหนพังก็ยอ่ มไดท้ ัง้ น้นั แต่ชิ้นนีห้ ้าม\" เขา มองหน้าหวาน ยกมือขนึ้ แตะแก้มนวลสชี มพรู ะเรอ่ื อันเกิดจากเลือดฝาดและไอหนาว ผวิ สมั ผสั ยุบลงตามแรงไล้ของปลายนิ้วหัวแม่มือนุ่มน่มิ เหมอื นพุดดิง้ สตอเบอร์ร่ี เขาจับ จ้องไปทง้ั ดวงหน้า แววตา จมกู โดง่ นา่ รกั นั้น และเลยลงมาหยุดที่รมิ ฝีปากแดงเรือ่ ดังกลีบ กุหลาบ เดหลสี บดวงตาคมเข้มน้ัน ขณะทีเ่ ผลอกลน้ั หายใจ รูส้ ึกเหมอื นถกู แรงดงึ ดดู ให้โน้มหนา้ เข้าไปใกล้เขาอกี นดิ และอกี นิด จนสัมผสั ไดถ้ ึงไออุ่นจากลมหายใจแผ่วเบา ระยะนนั้ ใกล้ มากเสยี จนไดย้ นิ เสียงหวั ใจของอานอ้ ยท่เี ตน้ ตกึ ตักอยูภ่ ายใตฝ้ า่ มอื เลก็ ซึง่ ทาบวางอยู่บนอก กว้าง ขนตาซึง่ ล้อมกรอบดวงตาเรียวนัน้ ยาวสวยและจอ้ งมองมาที่เธออย่างไมค่ ลาดไปจาก สายตา หากมีสงิ่ ใดท่ปี รารถนาในยามนี้ เดหลีกข็ อใหก้ าลนัน้ เนิน่ นานนริ ันดร์ หัวใจเธอ เต้นรัวเรว็ ถี่เปน็ กลองเพล ไมไ่ ดย้ นิ เสยี งหักห้ามจากเขาดงั ขัดขึ้นอย่างท่คี วรจะเป็น แม้ว่า ใบหน้าของท้งั คจู่ ะแนบชิดใกลเ้ สียจนปลายจมกู แตะกัน รมิ ฝปี ากบางของอานอ้ ยไมไ่ ด้เมม้ หนแี ตอ่ ยา่ งใด ราวกับก่าลังรอให้ให้เหตกุ ารณ์ มนั ดา่ เนนิ ไปอยา่ งทใี่ จอยากจะให้เปน็ ราว

กับเขาเองกห็ ลงใหลในมายาแหง่ ปรารถนาน้ีเชน่ เดียวกนั \"หลีจบู อาน้อยไดไ้ หม\" เธอกระซิบ \"ตามธรรมเนยี มรึเปล่า\" น้า่ เสยี งเขาตอบมาแผว่ เครอื แหบแหง้ \"จะแบบไหนมนั ส่าคญั หรือ\" \"อาไมจ่ ูบใครตามธรรมเนียม\" การเตยงั คงสบตาสนี ้า่ ตาลกลมโตคูส่ วย ซงึ่ คอ่ ยหรล่ี งจน เกือบจะปดิ สนทิ ริมฝีปากอวบอ่มิ เผยอออกเลก็ นอ้ ยยามใกลเ้ ข้ามา \"ง้นั ก็ไมใ่ ช่\" เดหลีตกอยู่ในห้วงภวังค์แหง่ แรงดงึ ดูดอันเย้ายวนใจ แล้วหญิงสาวกต็ อ้ งชะงกั เม่ือปลายนว้ิ ของชายหน่มุ แตะลงบนกลบี ปากเธออย่างแผ่วเบาเปน็ เชงิ หา้ ม ทันกอ่ นที่ปาก ของทัง้ คจู่ ะสัมผสั กนั เพียงแค่นอ้ ยนดิ \"นั่นย่งิ ไมไ่ ด\"้ เขาครางในลา่ คอ ปวดหนึบราวถูกบีบไปค้นั ท้งั หวั ใจ ดวงตามปี ระกายของ ความเจบ็ ปวดแล่นรวิ้ พร่างพราย เดหลีจอ้ งมองเขาด้วยสายตาหมน่ หมอง \"ขอโทษค่ะ\" น่า้ เสยี งเจือสั่นเครือทัง้ ที่พยายามกลา่้ กลนื อารมณล์ งไปดว้ ยความอบั อาย \"ไมใ่ ช่นะหล…ี \" การเตจบั มือเรียวทีก่ า่ ลงั ยกขน้ึ ปิดใบหนา้ ออก เผยให้เห็นดวงตาแดงก่า \"ขอโทษค่ะ ขอโทษ\" ไมน่ ่าเลย เธอทา่ อะไรลงไปน่ี พูดออกไปอยา่ งนั้นเขากจ็ ะยิง่ ล่าบากใจ แลว้ เกลียดเธอเท่าน้นั เอง อานอ้ ยจะตอ้ งหนีเธอไปอกี คร้ัง เขาจะตอ้ งท้ิงเธอไปอกี แน่ๆ เด หลผี ละจากร่างชายหนุ่ม ถอยหนหี ่างออกไปก่อนท่เี ขาจะทันคว้าไว้ไดอ้ กี \"หล.ี ..\" ชายหนมุ่ ผดุ ลกุ ตาม แลว้ กพ็ ลันชะงักเมอ่ื ถูกขัดจงั หวะด้วยเสียงกริ่งประตู ใครบาง คนกา่ ลงั มาเยอื น การเตถอนหายใจมองหลานสาว เหน็ เธอหนไี ปหยิบผ้าขนหนูแลว้ วิ่งออก จากห้องไปโดยไมม่ องหนา้ เขา คนเป็นอาถอนหายใจอกี ครัง้ กบั ความว่างเปล่า กอ่ นเดินไปเปิดประตดู ้วยความรูส้ ึกท่แี ผ่ว

หววิ คล้ายใจได้หลดุ ลอยไปไกลเกนิ กวา่ จะดึงรั้งใหก้ ลับคนื มาดังเดิม ขอเวลาอีกนิด เวลาทจี่ ะได้อยู่ดว้ ยกนั แม้ตอ้ งยอมแลกเปลย่ี นกับความทรมานทุรนทุรายสกั เพียงใดจะยอมทน หาไม่แล้วหากเขาเป็นคนทา่ ใหท้ ุกส่งิ สดุ สน้ิ ลงดว้ ยนา่้ มือของตนเอง เม่ือใด เมือ่ น้ันก็คงแทบขาดใจ... เดหลีเอนกายพงิ ผนงั หอ้ งน้่า นา่้ อนุ่ จากฝักบวั โปรยปรายรดลงบนศีรษะ หยดน่้าเกาะพราว บนขนตารวมตัวหยดลงมาเปน็ เม็ดหนากลืนไปกบั รอยน้า่ ตา วนั ที่ลางเลอื นกบั คนื ท่ีเลอื นลาง* เหม่อลอยควา้ งเหมอื นคนหมดทางไปตอ่ ใจท่ีให้ไป...อาจยังไม่เพียงพอ ถา้ มันพอก็คงไม่เป็นอยา่ งนี้ ใกลก้ นั เหมอื นมนั ...ยิง่ ไกล ไมย่ อมเผยใจสักที...ไม่เคยเหน็ ใจคนทม่ี นั รักเธอ หญิงสาวเมม้ ปาก กา่ มอื ยันผนงั ซง่ึ ปดู ้วยกระเบอ้ื งลายสวย ดวงตาวาววับขนึ้ เธอจะไม่ยอม ใหม้ นั เปน็ อย่างน้ตี ลอดไปหรอก อานอ้ ยจะต้องยอมรบั ออกมาจากปากของตวั เองวา่ ต้องการเธอ เขาจะตอ้ งเปน็ ฝ่ายอ้อนวอนดว้ ยหัวใจ ต้ังแตเ่ ลก็ มาแลว้ ไมม่ อี ะไรทเี่ ดหลคี นนี้ตอ้ งการแลว้ จะไม่ได้ ยงิ่ เป็นสุดยอดปรารถนาแหง่ หัวใจ ตอ่ ใหต้ อ้ งขุดมารยาหญงิ มาใช้ท้ังห้าร้อยเล่มเกวยี นเธอกจ็ ะท่า เหลือก็แตเ่ ขาท่จี ะหนี ไดต้ ลอดรอดฝั่งรึเปล่าเท่านัน้ .......................................บุษบารกั ร้อย ตอนท1่ี 4 สองสามภี รรยาฟรองซีน ชา่ งมาเปน็ แขกไดใ้ นช่วงโอกาสประจวบเหมาะจริงๆ อย่างนอ้ ย มนั กช็ ่วยให้เดหลไี ม่ตอ้ งเผชญิ หน้ากับอานอ้ ยดว้ ยความรู้สึกอหิ ลักอิเหลอื่ ไปมากกว่าน้ี “ดูนีส่ วิ า่ ฉันเอาอะไรมาฝาก” ลคุ ยืนยม้ิ อยูท่ ่ีหนา้ ประตพู ร้อมกับยน่ื ถุงของฝากใหแ้ ก่เจา้ บ้าน ตามธรรมเนียม

“อะไร” การเตมองหนา้ เพอื่ น หากแต่ยังไมร่ ับของกา่ นัล “กจ็ ะอะไร ก็สายจูงกับปลอกคอรนุ่ ใหมล่ า่ สดุ ไง ดูสิวา่ เจา้ ตัวเลก็ ของนายจะเหมาะกับมัน ไหม เอา้ ไหนๆ เรยี กออกมาสขิ อดหู น่อย เอาไว้วนั หยดุ จะไดพ้ าไปเดินเล่นกบั เปอต๊ขิ อง พวกเราด้วยกันไง” “จะดเี หรอ ดูท่า ma petite คงจะไปคอ่ ยถกู ใจแฟชัน่ ล่าสดุ นั่นเท่าไรหรอก” เจา้ ของบ้าน แสร้งท่าสหี นา้ ลา่ บากใจ หากแตอ่ อกจะขา่ อยใู่ นใจครามครนั “อยู่ไหนละ่ จะได้ดใู หไ้ งว่าเหมาะไหม” ซลิ วเี ดนิ ผ่านเจา้ ของบ้านเขา้ ไปขา้ งในอยา่ งถอื วิสาสะด้วยความค้นุ เคยสนิทสนมกันมาเน่นิ นานจนเกนิ กว่าจถมพี ธิ ีรตี รอง เดหลเี ปา่ ผมจนแห้งดีแลว้ จงึ เดนิ ออกมาจากหอ้ ง ไดย้ ินเสียงสนทนาของคนทั้งหมดดงั มา กอ่ นที่จะเห็นตัวเสยี อีก เม่อื ซิลวหี นั มาเห็นเธอเข้ากม็ สี หี นา้ ประหลาดใจกอ่ นจะเขา้ มากอด ทกั ทาย “อา้ ว ไม่ยักร้วู ่าเธอก็อยทู่ น่ี ่ี” “เพง่ิ ยา้ ยเข้ามาเมอื่ ไมน่ านนีน่ ่ะคะ่ มีเหตุสดุ วิสัยนดิ หน่อย” เดหลีหัวเราะกลบเกลือ่ น อา น้อยไมบ่ อกแม้กระท่งั เพือ่ นสนิทของเขาเชียวหรือวา่ เขาอยรู่ ่วมชายคาเดยี วกบั เธอ “อะไรกัน น่นี ะเหรอเปอตขิ๊ องนาย” ลุคก้าวตามภรรยาเข้ามาดา้ นในพลางหวั เราะเม่ือเหน็ หญงิ สาวชาวเอเชียรา่ งเลก็ กะทดั รัดนา่ รักเหมือนต๊กุ ตาแก้วเนื้อบาง หาใชล่ ูกหมาพันธ์ุไหน ทไี่ ดค้ าดเอาไว้ เดหลตี วัดสายตาค้อนการเตเม่อื เห็นเขาย้ิมนอ้ ยๆ กับคา่ พูดของเพ่อื น ฮ!ึ เรอื่ งอะไรมาวา่ เธอ เป็นลูกหมาตัวน้อยๆ ของเขากันละ่ เนย่ี “เหน็ ทา่ เปอตข๊ิ องอาน้อยจะไมใ่ ชฉ่ นั หรอกค่ะ เขาคงหาท่นี ่าเอ็นดูไดด้ ีกว่าน้แี นๆ่ ” “อุย๊ ถ้าหาไดก้ ็คงหาไปนานแลว้ แหละ ไม่แห้งเห่ียวมาจนป่านน้ีหรอก” ซิลวีหัวเราะคิก ชอบใจนกั ที่ไดแ้ ซวคนตรงหน้า

“พวกนายมาท่าอะไรกนั แน”่ การเตกอดอก สองสามีภรรยาหนั มามองเขา ก่อนจะหันไปสบตากันแลว้ ตอบพร้อมกัน “กม็ าดูเปอติ๊ของ นายไง แนน่ อนวา่ ไดเ้ หน็ แล้ว...คอ่ นขา้ งผดิ หวังชะมัด” “ที่แท้ก็หลานสาว เพ่อื นฉนั เป็นเกย์รึเปลา่ เน่ีย” ซิลวีแสรง้ ถอนหายใจ ปล่อยใหส้ ามีหวั เราะ ร่าจนน่้าตาเลด็ “คุณจะจับคู่ใครกไ็ ดน้ ะซลิ วีตราบใดท่ไี มใ่ ชผ่ ม” ชายหนุ่มคล่ยี ม้ิ “โอ้ คุณคงจะเปน็ ผลงานชิน้ เอกในรอบปเี ชียวละ่ ถ้าหากไมเ่ พราะฉันไม่เหลือผ้หู ญิงคน ไหนที่จะแนะนา่ เพอ่ื ให้คณุ ปฏเิ สธอีกแลว้ ” คณุ หมอสาวย้ิมตอบ “และบางทีถ้านายสนใจ ซิลวีอาจจะมผี ้ชู ายเปน็ บัญชียาวเหยยี ดใหน้ ายเลอื กแทน” ลคุ เอย่ ต่อรบั มขุ ได้ทนั ทว่ งทดี ้วยความสนุก “ขอบใจ แต่ไมข่ อใชบ้ ริการดีกว่า วา่ แต่พวกนายเถอะมาทีน่ อ่ี ย่างนี้เอาอองจนี กบั นาดนี ไป ทิ้งไวท้ ไ่ี หน” การเตหมายถึงลกู ชายหญิงฝาแฝดทงั้ คูข่ องเพอื่ น “โอใ้ ช่จะมาดว้ ยเรื่องน้ีแหละ” ซลิ วยี กมือข้นึ ปอ้ งปากอทุ านราวเพง่ิ นึกข้นึ ได้ “พอดวี ่าฉนั กบั ลุคตอ้ งไปงานศพญาติซึง่ เป็นลกู พล่ี กู นอ้ งทคี่ านสน์ ่ะ จะพาเดก็ ๆ ไปดว้ ยก็ไม่สะดวก แถมพ่ีเลี้ยงเด็กยังมาตกบนั ไดขาหกั อกี ถ้าอยา่ งไรกช็ ว่ ยดูแลสกั สองวันนะ ถา้ กลับมาแลว้ จะตอบแทนอยา่ งดเี ลย” “เดีย๋ ว...”ขณะทก่ี ารเตยงั ไมท่ นั จะไดอ้ ้าปากคา้ น เพื่อนรักทัง้ สองก็เปดิ ประตูหนา้ บา้ นอกี ครงั้ แล้วลากรถเข็นเด็กสองคันเขา้ มาพร้อมกับวางตะกร้าขา้ วของเครื่องใชส้ า่ หรบั เดก็ เลก็ ไวบ้ นโต๊ะ กอ่ นจะกม้ ลงจบู เดก็ นอ้ ยซงึ่ หลบั พรม้ิ อยูท่ ้งั คู่ “ขอบใจมากเพอ่ื น” ลคุ ตบบ่าการเตกอ่ นจะหนั มาทางเดหลี “ฝากดดู ว้ ยนะครับ มคี ณุ อยู่ผม ก็เบาใจ ตอนแรกนึกกังวลอยูว่ า่ จะท่าไงด”ี

“เดหลี สวรรคส์ ่งคุณมาช่วยฉนั แท้เชียว ขอบคณุ มากที่รัก ของใชจ้ ่าเป็นและคา่ ใช้จ่าย สา่ หรบั เด็กๆอยู่ในตะกร้าหมดแล้วนะ ฉนั จดสตู รและวิธีชงนมรวมถึงเวลาปอ้ นพวกแกไว้ ใหแ้ ล้ว ถา้ มีปญั หาอะไรระหวา่ งนใี้ ห้คาร์ลโทรหาเรานะ” ซลิ วีจูบแกม้ เธอกอ่ นกม้ ดูนาฬิกา “วา้ ยตอ้ งไปแล้ว เครอื่ งจะออกคนื นเ้ี ด๋ยี วไม่ทัน” “แลว้ หมาของพวกนายล่ะ” “ฝากขา้ งบา้ นแล้ว ไปละ่ ขอบใจมาก” สองสามภี รรยากล่าวท้งิ ท้ายก่อนหายตัวไปอยา่ ง รวดเร็ว เดหลีชะงักปากท่ีก่าลังอา้ คา้ ง มือท่จี ะกวกั เรยี กกค็ า้ งอยใู่ นอากาศ เอาแล้วสิท่าไงดีไมไ่ ด้ หมายความว่าเธอจะต้องรว่ มชะตากรรมนี้ดว้ ยหรอกนะ หญิงสาวเหลือบไปมองร่างสงู ซงึ่ ยืนอง้ึ อย่กู ลางห้องเช่นเดยี วกนั สองคนนั่นไปเรว็ มาเร็วเหมอื นพายุ แถมท้ิงเทวดาและ นางฟ้าตวั น้อยๆ เอาไวอ้ กี เธอเล้ียงเด็กไมเ่ ปน็ หรอกนะ เดหลเี ห็นอานอ้ ยผ่อนลมหายใจ นอ้ ยๆ ท่าทางเขาคงจะหนักใจเหมือนกนั ล่ะซี “เสร็จเลย เล้ียงพรอ้ มกันสามคนยังไงไหว” หนมุ่ ใหญ่พึมพ่าเบาๆ ขณะไล้ปลายนว้ิ ไปบน คาง กอ่ นจะหันมายิม้ ให้อยา่ งยวั่ เย้า เออสิเธอมนั เดก็ ส่าหรับเขานี่ ตาบ้า อานอ้ ยบ้า ซอ่ื บอ้ื ทือ่ ท่สี ดุ ! “เราจะจัดการยังไงกับของฝากพวกนี้ดี” เขาเดินไปหยุดข้างรถเข็นเด็ก คอ่ ยๆเข็นรถท้งั สอง คันเขา้ มาไวด้ า้ นใน “กแ็ ล้วแตอ่ านอ้ ยสิคะ หลีจะไปมีความเห็นอะไรได้ กข็ องฝากอาน”่ี เดหลีเดนิ ไปน่ังเท้าคาง บนโซฟา “อย่าน่า ยงั ไม่ใช่ตอนน้ี” การเตครวญ สง่ รอยย้มิ ข้ามหอ้ งไปกระชับไมตรี “ถอื ว่าชว่ ยกัน หนอ่ ยนะ ไมอ่ ย่างนั้นอารับมอื ไม่ไหวแน่ เราก็เห็น” หญิงสาวเหลอื บสายตาข้นึ มองหนา้ เขา ชั่งใจก่อนตอบ “กไ็ ด้คะ่ ” แตอ่ ย่านึกวา่ เธอจะยอม ออ่ นขอ้ คืนดีงา่ ยๆ นะการทา่ ดีกับเขาเป็นสว่ นหนึง่ ของการสรา้ งความไวว้ างใจหรอก อยา่ ง

นอ้ ยถา้ ต้องอยแู่ บบภาวะตรึงเครียดและต้องพะวงถึงเร่ืองนา่ อายแล้วละ่ ก็ เธอยอมเล้ยี งเดก็ ดีกวา่ (มีต่อ) “งน้ั ก็มาสิ ดูสติ นื่ กนั แล้ว คนไหนเป็นใครเอ่ย” การเตหันไปสบตาแป๋วของเดก็ น้อยใน รถเขน็ ทางซ้ายมือซึ่งบิดตวั หาวแล้วกระพริบตาสีฟ้ามองมาใสแจ๋ว ในเวลาไล่เลย่ี กนั เด็กอีก คนก็ต่ืนตามเช่นกนั “เหมอื นกันเดีย๊ ะเลย” เดหลีมาหยดุ ยนื ชะโงกดเู ด็กๆ ดว้ ยความสนใจ แล้วคนไหนเป็น ผหู้ ญงิ คนไหนเปน็ ผชู้ ายละ่ หว่า “พวกแกอายุก่ีเดอื นแล้วคะ” “ประมาณเจ็ดเดือนล่ะมั้ง” “วยั กา่ ลงั ซน” หญิงสาวคล่ีย้ิมเม่ือเอานิ้วช้ไี ปจ้ิมๆ แก้มนุ่มนม้ิ น้นั แล้วมอื นอ้ ยๆ กค็ ว้าหมบั เอาไวพ้ ลางคลยี่ ิ้มหวาน “ดสู ๆิ หนคู งเป็นนาดนี ใชไ่ หมเอ่ย ยม้ิ สวยอยา่ งนี้” “ไม่ใช่ นัน่ อองจนี ” การเตตอบแทนให้ เขาช้ใี ห้เห็นอักษรตัวยอ่ N. ซึง่ ปกั อยูบ่ นผ้ากัน น้า่ ลายของเดก็ ทเ่ี ขาอมุ้ อยู่ ดงั นน้ั ที่เหลืออกี คนกต็ อ้ งเป็นเดก็ ผชู้ าย “งน้ั แลกกนั หลีเลี้ยงเดก็ ผู้หญิง อานอ้ ยเลี้ยงเดก็ ผชู้ าย” เดหลีชักหมั่นไสข้ ้ึนมาโดยไมท่ ราบ สาเหตุ “เรอื่ งอะไร เดก็ ผ้หู ญงิ น่ะชอบให้ผู้ชายอมุ้ ท้ังนัน้ แหละ” เขาหันไปย้ิมใหเ้ ดก็ หญงิ ตวั น้อย อย่างขอความเหน็ “กไ็ ด้ งั้นหลกี ็จะเล้ียงให้อองจีนกลายเปน็ หนุ่มในอุดมคตทิ ส่ี าวๆ ใฝฝ่ นั เลยคอยดู” หญงิ สาวกม้ ลงอมุ้ เดก็ ชายขึน้ มาอย่างทุลกั ทุเลเพราะน่า้ หนักนัน้ ไมใ่ ชเ่ ลน่ แตพ่ อกระชบั ออ้ ม แขนได้ทแี่ ลว้ เธอก็พาพอ่ หนูเดินลิ่วไปน่งั เล่นบนเตียงนอน เด็กๆ ดคู ุน้ เคยกบั คนแปลกหนา้ ดีโดยไมม่ ีทที า่ ว่าจะตกใจเมอ่ื ไมเ่ ห็นพอ่ แม่ เดหลหี ยิบเอาของเล่นที่ใส่มากับตะกร้าเอามา วางเรียงไว้บนทีน่ อน ปล่อยใหเ้ ด็กน้อยพลกิ ควา่ พลิกหงายคลานเอาตามใจชอบ

แตก่ ส็ กั พกั เท่าน้ันแหละท่ีพ่อหนูจะยอมสงบ อยดู่ ีๆ อองจนี กแ็ หกปากร้องอยา่ งไม่ทราบ สาเหตุ ทา่ เอาพี่เลี้ยงมือใหมผ่ วา รบี อมุ้ ขน้ึ มาโยกโคลงทันใด แตท่ ่าอย่างไรกไ็ ม่ยักสงบแฮะ “ดูผ้าออ้ มสิวา่ เปยี กหรอื เปลา่ ” การเตรอ้ งบอกมาจากข้างนอก เดหลอี มุ้ เดก็ เดนิ หน้ามยุ่ ออกไป กอ่ นจดั การเปลยี่ นแพมเพิรส์ ให้ ทางอานอ้ ยดูทา่ จะช่านาญงานกวา่ เธอเสยี อีก เขา ก้าวหนา้ ขนาดป้อนนมนาดนี ไปเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวเอาบ้าง แต่ปรากฏว่าอองจีนร้องไห้ ข้นึ มาอกี ส่ายหนา้ หนไี มย่ อมกินนมลกู เดยี ว “สงสัยจะยังไม่หิวนะ่ ” เอ...ท่าไมไมย่ ักเหมือนกันเลยแฮะ สองพน่ี อ้ งฟรองซีนชอบการอาบนา้่ เดหลีสรุป เพราะทั้งคู่ไม่โยเยเลยตอนทถ่ี ูกจับแช่ลงไป ในอา่ งน่า้ อนุ่ ซ่งึ ใส่น่า้ ไว้ไมล่ กึ มากนักพอแคท่ งั้ สองนง่ั แลว้ ทว่ มตัว ตอนแรกหญิงสาวกะวา่ จะจบั ทงั้ คจู่ ุ่มๆ แล้วกย็ กออก หากอานอ้ ยกลับละเลงสบู่เหลวลงไปถใู ห้เสยี จนสะอาดเอ่ยี ม เด็กน้อยหวั เราะร่อขณะตีน้า่ สาดกระจายใส่สองหน่มุ สาว ท่ามกลางเป็ดยาง กบั ของเลน่ อกี สารพดั ที่ลอยฟอ่ ง กวา่ จะอาบเสร็จคนเป็นพ่เี ลี้ยงเลยชกั หนาว หลังจากเชด็ ตวั แห้งแล้วกต็ ้องใสแ่ ป้งเสียหอมฟ้งุ เห็นกน้ น่ิมๆ แล้วนา่ หมน่ั เขย้ี ว เดหลีหอม แก้มเดก็ น้อยเสยี จนหนา้ เธอตดิ แป้งมาเป็นร้ิวขาวเหมอื นแมวเครา และแล้วก็ถึงเวลานอน ของเด็กๆ จะนอนท่ีไหนดลี ่ะ สองสามีภรรยาฟรองซที ้งิ เบาะนอนเอาไวใ้ ห้อยู่หรอกแต่คง เปน็ เรอื่ งช่วยไม่ได้เลยท่ีตอ้ งให้พวกแกนอนด้วยบนเตียงใหญ่ “สงสยั คนื นี้คงต้องนอนด้วยกัน” อานอ้ ยบอกขณะเลกิ ผา้ หม่ ออก ปูทีน่ อนเด็กๆ แลว้ กว็ าง รา่ งพวกแกลงไปตรงกลาง เดหลีมองทนี่ อนด้วยทา่ ทางหยงิ่ ๆ และแสดงให้เขาร้วู า่ ไม่ไดอ้ ยากรว่ มเรยี งเคียงหมอนด้วย เทา่ ใดนัก อย่างน้อยกไ็ มใ่ ช่เวลาน!้ี “พวกแกอาจตกเตยี งได้ ถ้าไมม่ ีผู้ใหญ่นอนกน้ั ” ชายหนุ่มอธบิ ายเสียงเรียบ โดยไมส่ นใจว่า

หญงิ สาวจะตกลงไหม การเตสนใจแต่ป้อนขวดนมใสป่ ากเด็กๆ เฝ้าดจู นกระทั่งรา่ งเลก็ จอ้ ย หลบั ไป เดหลีนกึ อยากจะทิง้ ใหเ้ ขานอนเลีย้ งเด็กไปคนเดียว แต่ก็กลวั จะโดนหาวา่ ใจดา่ หากเป็น ปกตินะ่ เธอกระโดดขึน้ เตยี งเขาไปแล้ว แต่นีม่ นั หลังจากที่เขาท่าทา่ รังเกยี จรงั งอนอยา่ งกับ เห็นเธอเป็นนางย่ัวอะไรสกั อยา่ งท่ีจะมาทา่ ตบะเขาแตกอย่างน้ันแหละ แลว้ อย่างนใ้ี ครจะ อยากหนา้ ดา้ นอยู่ใกล้เขาอีกเล่า ถงึ เดหลจี ะกลา้ หาญอย่างไร แตเ่ ธอกร็ จู้ กั เจ็บรู้จักจา่ เหมอื นกนั นะ บน่ งมึ งา่ ในใจไปไดส้ กั พกั ใหญ่ ทัง้ คนบนเตียงท้ังเด็กๆ กห็ ลบั กนั หมด จะมายนื หนาวให้ ไดป้ ระโยชน์อะไร นอนมั่งสิ ร่างบางจ่าแทรกกายขน้ึ เตยี งอยา่ งเสียมไิ ด้ ดับไฟแล้วกม็ อง ผา่ นออกไปในความมดื เห็นคนขา้ งกายแล้วรู้สกึ อยา่ งกับเลน่ พอ่ แม่ ลูก มีลกู จริงหนอ อา นอ้ ยคงจะเปน็ พอ่ ท่ีดี เป็นพ่อบา้ นทเี่ กง่ เป็นสามที ีด่ ี แตใ่ ครกนั เล่าทจ่ี ะเปน็ ผหู้ ญิงที่โชคดี คนน้นั หากอานอ้ ยยังปฏิเสธเธอตอ่ ไปเดหลกี ็ไมม่ น่ั ใจว่าตัวเองจะทนทานต่อไปไดอ้ กี นาน แค่ไหน แตท่ ี่แนๆ่ ถา้ หากวา่ เธอไม่ได้ กอ็ ย่าหวงั ว่าใครจะไดไ้ ปเป็นเลย พอ่ ของลกู น่ะ! วันรุ่งขนึ้ เดหลแี ยกพาอองจนี ไปเลย้ี งที่ร้าน ส่วนนาดนี ใหก้ ารเตดแู ลไป เขานะ่ ไมม่ ปี ัญหา หรอกเพราะพาไปโรงพยาบาลด้วย มีพยาบาลสาวๆ ชว่ ยดูให้ต้งั เยอะแยะ แตเ่ ธอน่ีสิ พอถึง ตอนเทีย่ งกเ็ กดิ ปญั หา เด็กชายร้องโดยไมท่ ราบสาเหตุ นมก็ใหก้ ินแล้ว นอนก็เพงิ่ ตนื่ แพม เพิรส์ กเ็ พ่ิงเปลย่ี น โอแ๋ ลว้ ปลอบแล้วยงั ไมห่ ยดุ ชักหมดปัญญา เดือดรอ้ นจนในท่ีสุดต้อง โทรไปเรียกอานอ้ ยให้มาหาอยา่ งจ่านน “นาดีนก็ร้องไม่ยอมหยดุ เหมอื นกัน” การเตเปดิ ประตรู ้านเข้ามาพรอ้ มเดก็ หญงิ ทรี่ ้องไห้จน หน้าแดง ทวา่ พอชายหนุ่มวางเด็กแฝดลงนอนคกู่ ันบนโตะ๊ ซง่ึ ปูดว้ ยเบาะนอนเท่าน้นั แหละ ปรากฏวา่ เงยี บ... อศั จรรยแ์ ฮะ...เดหลเี ทา้ คางมอง “อ้อ เดก็ แฝดไม่ยอมแยกจากกันเลยนะ่ ถา้ หากไมเ่ หน็ หน้ากนั เกินหนึ่งต่ืนพวกแกก็จะร้อง ลน่ั เชยี ว เพราะง้นั เลยหาพี่เลยี้ งที่จะหลวมตวั ยอมเลย้ี งทารกสองคนพรอ้ มกนั ตลอดยสี่ บิ สี่

ช่วั โมงยากนกั ไง” ลคุ หวั เราะมาตามสาย จากเมืองซ่งึ อยู่อกี ฝากหนงึ่ ของประเทศ “เออ ถ้าอยา่ งนนั้ กน็ า่ จะบอกกอ่ นสิ เล่นเอาพวกขา้ แตกตน่ื วิ่งกันจา้ ละหว่ัน” การเตปดิ โทรศพั ทพ์ ลางถอนหายใจ “ปดิ ร้านบ่อยๆ ไดจ้ นแน่เลย อยา่ งนกี้ ว่าจะหาท่ีอยใู่ หมไ่ ด้คงต้องยดื ออกไปอีก” เดหลีแสรง้ บ่นขณะเดนิ ไปเก็บของหนา้ ร้าน รดู้ วี า่ อาน้อยกา่ ลงั ทอดสายตามองตามหลังมา (มตี ่อ) “ท่อี ยใู่ หม่อะไร อยู่อยา่ งนีไ้ มส่ บายเหรอ” น้่าเสยี งเขาเบาหววิ ยากจบั ความรสู้ กึ “ถึงอานอ้ ยจะเอือ้ เฟื้อ แตว่ า่ มันก็คงอยู่แบบน้ันตลอดไปไมไ่ ดห้ รอกคะ่ ” เดหลีวางพวก ตะเกียงดินเผาลงในลังไม้ “ท่าไมถงึ ไมไ่ ด้ กอ็ าเต็มใจใหอ้ ยู่” เขาตอบอยา่ งหนักแน่น “หลที ราบคะ่ แตไ่ มต่ อ้ งกไ็ ดม้ ง้ั คะ ในความเมตตาของ ‘อา’ บางทมี ันก็ควรจะมีขีดจ่ากดั หากมากมายกวา่ นี้หลคี งตอบแทนไมห่ มด” “กบ็ อกว่าอาเต็มใจ” ชายหนมุ่ เดนิ เขา้ มาหยุดอยู่ใกล้ๆ เธอ “หลีจะอยนู่ านแคไ่ หน อยูน่ าน ตลอดไปก็ได้ ถา้ หลไี มก่ ลับเมอื งไทย” เดหลชี ะงักมือทีก่ ่าลังทา่ งาน ยืดกายข้นึ หนั มามองเขา “ถา้ ไมก่ ลบั เมอื งไทยเหรอคะ แน่ล่ะ หลีมีรา้ นทน่ี ”ี่ เธอเอ่ยเสียงขึน้ จมูก “แต่ไม่แนห่ รอกค่ะ บางทีหลอี าจจะกลบั ไปกไ็ ด้ เพราะ คนทางโน้นกร็ ออยู่ เขาอยากใหห้ ลกี ลบั ไปต้ังนานแล้ว ถ้าหลตี กลงคงสมใจสกั ที เขาก็พูด เหมอื นกบั อานอ้ ยอย่างนี้ หากว่าหลีจะตกลงอยู่ดว้ ยกนั กบั เขา” หญงิ สาวคลยี่ ม้ิ ทงิ้ ทา้ ย คา่ วนั น้นั บรรยากาศระหว่างท้งั สองเต็มไปด้วยความเงยี บงัน เดหลีหวั เราะเกินธรรมชาติ เมอื่ อองจีนแหวะเอานมออกมา ส่วนการเตก็นงั่ เหม่อใจลอยคดิ อะไรไปเรอื่ ยจนเกอื บท่านา ดนี พลัดตกจากตักระหวา่ งดทู ีวี ดงั นัน้ กวา่ ทพ่ี ่อแมข่ องเดก็ ทงั้ สองจะมารบั ในเย็นวันตอ่ มา คแู่ ฝดกเ็ กอื บถงึ ฆาตด้วยความไมต่ ัง้ ใจไปหลายหน ท่ามกลางความโล่งอกอย่างระโหยโรย แรงของพี่เลย้ี งจ่าเป็นซ่งึ พว่ งดว้ ยอารมณ์อยากบีบคอพอ่ แม่เดก็ ครามครนั

“เอานา่ ใจเยน็ เรามขี องฝากมาตัง้ เยอะ” ลคุ วางหอบของกองใหญ่ลงบนโตะ๊ มแี ชมเปญหนงึ่ ขวด ไวนอ์ ีกครง่ึ โหล เน้อื สดก้อนใหญ่ เนยแขง็ สูตรทอ้ งถ่ินแบบดัง้ เดิม นมสด ผักและ ผลไมอ้ กี พะเรอ “คิดจะเอาของกินมาปกปิดความผิดรไึ ง” การเตยืนพิงประตูหอ้ งครัว “คดิ มากไปได้ วนั น้ที า่ อาหารทานกันดกี ว่า นเี่ รารบี มาก่อนเพ่อื ใหถ้ ึงก่อนเวลามื้อคา่ เลย นะ” ซิลวีคาดผา้ กันเปื้อนขณะลงมอื ท่าอาหารด้วยความคลอ่ งแคลว่ “แต่เราทานกนั ไปบา้ งแล้ว” “ง้ันกล็ มื มนั ซะ ถือเสยี วา่ เปน็ ของว่างไปแลว้ กัน ค่าคืนน้ียังยาวนานและเพง่ิ จะเร่มิ ตน้ เพื่อน เอ๋ย” ลคุ ยนื่ หนา้ ออกมาจากเตาอบ ยดั ถาดเน้ือหมกั ใสเ่ ขา้ ไป ชายหนุ่มหมดทางโตแ้ ย้ง ตั้งแตค่ บกนั มาก็เขา้ ใจดวี ่าเพื่อนสนทิ ทง้ั สองเปน็ คนจรงิ ใจ และ เม่ืออยากท่าสง่ิ ใดให้แลว้ ใหค้ ดั ค้านไปเถอะยงั ไงก็จะยงั ดึงดันทา่ ใหอ้ ยนู่ ัน่ เอง ไม่ว่าเจา้ ตวั จะเตม็ ใจหรอื ไมก่ ็ตาม ถึงบางครง้ั จะดูวนุ่ วายมากไปสักหน่อย แต่กเ็ ปน็ นิสยั ท่นี ่ารักและไม่ มพี ิษมีภยั กับใคร เดหลที านอาหารม้ือค่าไปไดน้ ้อยมากในคืนน้ัน หญิงสาวคอ่ นขา้ งเพลยี เอาการอยู่ หลังจาก ท่ตี อ้ งรบกบั เด็ก แลว้ ยงั จะรบกับจิตใจของตัวเองอกี อานอ้ ยดเู ฉยมาก ตอนที่เธอบอกว่ามี ใครบางคนที่กา่ ลงั ตอ้ งการและรออย่ทู เ่ี มอื งไทย ไมถ่ าม ไมท่ ว้ ง ไมส่ นใจจนเธอชกั จะไม่ มั่นใจแลว้ นะวา่ ตกลงเขารักหรือไมร่ ัก หรอื จะแคเ่ ผลอไปในคนื นัน้ ทนี ี้พอรู้ตัวกเ็ ลยหนี ห่าง ไมเ่ ล่นด้วย โอย๊ กลุ้ม! อยากจะบอกออกไปจริงเชียวว่าเธอรตู้ ง้ั นานแลว้ วา่ เขาไมใ่ ชอ่ าแท้ๆ อยากบอก ให้เขารู้วา่ เธอร้สู ึกกบั เขาเช่นผชู้ ายคนหนึ่ง แตถ่ ึงบอกไปอานอ้ ยจะรบั รอู้ ยา่ งน้ันเหรอ เขา จะยอมรบั ความร้สู กึ ของเธอหรอื ยังไง...ก็เปลา่ อาน้อยคงจะปฏิบัตกิ บั เธอตามปกติ อบอนุ่ ทวา่ แสนอ้างวา้ งเหน็บหนาว เดหลไี ม่เคยเปิดเข้าถึงหัวใจของเขาเลย ไม่เคยเลยจริงๆ “ท่าทางเหมอื นมเี ร่ืองกลุ้มใจ” ซิลวีรนิ ไวนใ์ สแ่ ก้ว คุณหมอสาวเอ่ยกับเดหลที ย่ี นื นง่ิ อยตู่ รง บาร์เคร่อื งดม่ื เล็กๆ เพียงล่าพัง หญงิ สาวสะดุง้ เล็กนอ้ ยเพราะไม่ทนั รู้สึกตัว

“เปลา่ ไมม่ อี ะไรหรอกคะ่ ฉนั กา่ ลงั คิดอะไรไปเร่อื ยเป่อื ย” เดหลีคลย่ี ้มิ เจอ่ื น “คดิ อะไร เรือ่ งของคารล์ หรือเปล่า” “ท่าไมคุณถงึ คดิ ว่าฉนั ก่าลงั คดิ เรอ่ื งเขา” เธอมีสีหนา้ ประหลาดใจ “กเ็ หน็ มองไปทางนัน้ ตลอด ถามจรงิ เถอะคณุ กับคารล์ เปน็ ญาติกันจริงๆ เหรอ” นา้่ เสยี งท่ี ถามสุขุมและราบเรยี บดังเชน่ ผใู้ หญ่คุยกนั มนั ไมไ่ ดก้ ระโตกกระตากขเ้ี ล่นเหมอื นทกุ คร้ังที่ ซลิ วีชอบแสดงออกใหร้ ืน่ เรงิ เดหลีสบตาหลอ่ นเลก็ น้อยกอ่ นตอบ “ไม่ใชห่ รอกคะ่ เราไม่ได้เปน็ อะไรกนั เลย” เอ่ยให้ไดย้ นิ กันเพยี งกระซิบเพอ่ื ไมใ่ ห้ชายหน่มุ อกี สองคนท่โี ต๊ะอาหารล่วงรู้ “แตอ่ าน้อยไมร่ ู้หรอกวา่ ฉนั รูว้ ่าเขาไม่ใช่อาแทๆ้ เพราะอย่าง นน้ั คุณอย่าพดู ไปนะ” “ไม่พูดก็ได้ แต่คณุ ต้องบอกฉนั มากอ่ นว่าคณุ รสู้ กึ อย่างไรกับเพ่อื นฉันคนนี้ เขาเป็นคนดี และฉนั หวังว่าเขาจะมีความสขุ กับผหู้ ญงิ ที่ดี” “ฉันรกั เขา” เดหลตี อบอยา่ งมั่นคง ก่อนจะแปรนา้่ เสยี งขน่ื ลงเม่ือเอ่ยประโยคตอ่ มา “แต่ก็ แคข่ ้างเดียว” “อะไรทา่ ให้คุณคดิ แบบนั้น คุณมน่ั ใจอยา่ งนั้นจริงเหรอ” ซลิ วีขมวดควิ้ เทา่ ทส่ี ังเกต ไม่วา่ เม่ือใดสายตาของเพือ่ นเธอก็มักจะจับจอ้ งอยู่ท่หี ลานสาวเสมอ แทบจะไม่คลาดสายตา ยาม ยนื เดนิ คุย น่ัง หยบิ แกว้ น้่า หรือว่ากม้ ทานอาหาร มเี พียงตอนที่เดหลหี ันไปสบตาเขา เทา่ นั้นและ ชายหนุ่มจึงจะกวาดสายตามองผา่ นราวมไิ ด้สนใจเปน็ พิเศษ ดว้ ยเหตุนีจ้ ึงทา่ ให้ คณุ หมอสาวสงสยั ในหวั ใจครามครนั ถงึ ความสัมพันธข์ องทั้งคู่ ท่ีดเู ปราะบางราวแก้วใสแต่ กเ็ หนียวแน่นปานใยแก้วน่าแสงนน่ั ทเี ดียว มันมากกว่าคนในครอบครวั แตก่ ย็ ังไมใ่ ช่ครู่ กั ความพอดขี องทง้ั สองคนนน้ั อยทู่ ี่ไหน เดหลนี นั้ รักการเตแนน่ อน แลว้ เขาเลา่ รู้สึกอยา่ งไรกบั สาวน้อยผู้นี้ “ไม่ร้สู ิคะ ตลอดเวลาแม้ว่าฉันจะแสดงออกว่ารสู้ กึ อย่างไรกับเขา แตอ่ านอ้ ยกป็ ฏิเสธเสมอ

มา ในยามเด็กเขาหาวา่ ฉันหลง ในยามน้ีเขาคงหาว่าเพราะความใกล้ชดิ อานอ้ ยไมอ่ ยากจะ เสียครอบครวั ไป เขาเลือกสง่ิ นัน้ มากกว่า ถงึ ไดม้ องข้ามความรักทฉ่ี นั มอบให้” “L’amour parle, meme a levres close.\" ซลิ วยี ม้ิ ‘ความรักจะเอย่ ออกมาแม้รมิ ฝปี ากจะปดิ สนิทก็ตาม’ “ต้องการใหเ้ ราชว่ ยอะไรไหม” หล่อนเหมารวมถงึ สามีดว้ ยเสร็จสรรพ “ฉันวา่ คาร์ลโตเกิน กว่าท่จี ะตอ้ งการครอบครวั เดิมแลว้ ล่ะ” ชักจะชอบซิลวีแล้วสิ เดหลีเลิกคิ้วเลก็ นอ้ ยกอ่ นเอย่ “มขี องบางอย่างทฉ่ี นั ต้องการ คิดวา่ คณุ คงหาใหไ้ ด.้ ..แนน่ อนกบั ความชว่ ยเหลืออกี เล็กนอ้ ย” หญงิ สาวคลย่ี ิม้ หวานทวา่ ลกึ ลับราว รอยยม้ิ ของโมนาลิซ่าอนั เปน็ ปริศนา ถึงเวลาทีน่ กั บุญจะถกู กระชากลงมา ดว้ ยลูกแกะน้อยผูถ้ วิลหาความรกั เสยี ที ........................... บษุ บารักรอ้ ย ตอนท1ี่ 5 (จบบริบูรณ์) จดหมายตอบจากสิตางศรุ์ อ่ นมาถึงในอีกหนึ่งสัปดาหต์ อ่ มา เดหลกี ลับเขา้ บ้านมาแล้วจงึ เจอ มนั วางอยูบ่ นโต๊ะในหอ้ งน่งั เล่น อาน้อยกา่ ลงั ท่าอาหารอยู่ในครวั เม่ือเขาตั้งโตะ๊ หญงิ สาว ก็ฮัมเพลงเดินหวือเขา้ มาดว้ ยท่าทางอารมณด์ ี น่าประหลาดใจสา่ หรบั คนที่เอาแตน่ ่งั ถอน หายใจมาตลอดชว่ งเวลาหลายวันที่ผ่านมา “จดหมายจากคณุ รัมภาเหรอ” “เปล่าหรอก จากคุณ...เออ้ พสี่ ติ างศุน์ ะ่ คะ่ ” แนล่ ะ่ ช่ือของผสู้ ง่ เขยี นอย่บู นซองให้เห็นออก ชดั เจน แตช่ ายหนุ่มก็ยงั ถาม เดหลยี มิ้ น้อยๆ ก่อนลงมือทานอาหาร ไมท่ นั สงั เกตเห็นอาการ ขมวดคิว้ ซงึ่ ปรากฏอยเู่ หนอื ดวงตาเรียวรี กอ่ นจะคลายหายไปอยา่ งรวดเร็วเมอ่ื เธอเงยหน้า ข้นึ “ทา่ ทางจะเขา้ กันไดด้ นี ะ เปน็ ไงบา้ งพวกพ่อเล้ียงเขาสบายดไี หม”

“ไม่ทราบสคิ ะ แตว่ า่ พ่สี ติ างศุ์น่ะสบายดแี น่นอนเลยค่ะ เนย่ี เขียนจดหมายมาเลา่ อะไร เยอะแยะเลย เขาเขยี นสนุกดีนะคะ แมว้ ่าจะไมเ่ ขา้ กบั หนา้ สักเท่าไรก็เถอะ แตส่ า่ บดั สา่ นวน เน่ียใชเ่ ล่น อ่านแล้วเพลินดี หลชี อบจงั เราสนิทกันตัง้ แต่เม่ือตอนท่หี ลอี ยทู่ เ่ี ชยี งรายแล้วละ่ ค่ะ ถ้าหากวา่ ไม่มาทา่ งานทนี่ เี่ สียก่อนกไ็ มร่ ูว้ า่ ป่านน้จี ะเป็นยงั ไง” เป็นยังไง...ประโยคนี้การเตไม่กลา้ คิดต่อ เขาหวาดกลวั จินตนาการจากความคิดในด้านมดื ของตวั เองจนเกินไป ถา้ หากวา่ เดหลเี ปล่ยี นใจไปชอบสติ างศุเ์ สยี แล้ว โดยไม่มีเขาเหลืออยู่ ในใจอกี ต่อไปจะทา่ อย่างไร คนเรานี่ก็บา้ จรงิ ๆ ยามรกั กเ็ คลือบแคลงน่ันน่ีทกุ อย่าง ทั้งไม่ แน่ใจและปราศจากความเชอ่ื มั่น จนเม่อื เราสญู เสียทุกอย่างไป เรากลบั ขอเพยี งวา่ ใหค้ นๆ น้นั รสู้ ึกตอ่ เราบา้ ง ไมว่ า่ มนั จะเป็นของจริงหรือของปลอม เพยี งแคเ่ ลก็ นอ้ ยก็ยังดี ถ้า เพยี งแต่มันจะยงั เหลอื อยู่ “เน่ียพี่เขายงั ถามถงึ อานอ้ ยดว้ ยนะคะ” เธอหยดุ เลก็ นอ้ ยเม่ือเห็นเขาเลกิ คว้ิ “หลีเล่าใหเ้ ขาฟงั เองแหละ เหน็ วา่ ร่าๆ อยากจะมาหา ถา้ หลหี าหอ้ งพกั ได้ใหม่เม่อื ไรเขากค็ งจะมาเยี่ยมใน เร็วๆ น้ี” “พกั ที่นี่ก็ได้ ไมเ่ ห็นตอ้ งออกไปหาที่ใหม่ให้ยุง่ ยาก” ...ทง้ั เราและพช่ี ายนั่นแหละ การเต ยังคงยืนยันคา่ เดมิ เขาไม่เหน็ ดว้ ยอย่แู ล้วทพ่ี ีก่ บั น้องเล้ียงจะไปอยกู่ ันตามล่าพงั อ้อไมน่ ับ กรณีของเขาหรอกนะ เพราะถึงอย่างไรก็เห็นกนั มาแต่อ้อนแต่ออก แม้ว่าชว่ งหลังมันจะไม่ เป็นไปแบบน้ันกต็ าม “ไมห่ รอกค่ะ น่หี ลีก็ได้ลกู ค้าชว่ ยแนะน่าที่พักดๆี ใหต้ ัง้ หลายท่ีนะคะ กะวา่ วา่ งๆ จะแวะไป ดู” เดหลีหยิบกระดาษโน้ตออกมาจากกระเป๋าสองสามแผน่ วางลงบนโตะ๊ ใหเ้ ขาดู ชาย หน่มุ หยิบข้ึนมาพิจารณา ก่อนจะติงวา่ ท่แี รกราคาแพงไป แหง่ ที่สองก็ไกลไป สว่ นแหง่ สดุ ท้ายไมเ่ หมาะท่ีผู้หญิงจะอยคู่ นเดยี ว “ยงั ไงหลีกอ็ ยูข่ องหลีมาได้จนป่านนลี้ ะ่ น่า” เธอริบกระดาษทั้งสามแผ่นคืนพับใส่กระเป๋า กางเกง “ท่าไมถงึ ไดร้ ีบร้อนทอี่ ยากจะไปนัก” การเตกอดอก “อาน้อยอยากร้เู หรอ”

“ใช่” “อานอ้ ยไมอ่ ยากรจู้ ริงๆหรอก” เดหลีนิ่งขงึ ไปอึดใจ ส่ายหน้านอ้ ยๆ ก่อนเดินกลับเขา้ ห้อง อานอ้ ยไม่อยากรหู้ รอกวา่ เธอตอ้ งการจะหนไี ปให้พน้ จากท่ีนี่เพราะอะไร เขาไมม่ ีวนั รู้ เพราะหวั ใจของเขาไม่เคยเปดิ เพ่อื รบั รู้ส่ิงใดเลย การเตทงิ้ ตวั ลงนอนบนเตียงอกี หลัง แสงไฟภายในห้องดบั ลงแล้ว ทว่าหญิงสาวกลบั ขม่ ตา หลบั ไมล่ ง เธอลกุ ขน้ึ นัง่ ในความมืด ก่อนจะกา้ วลงเตียงดว้ ยฝเี ท้าแผ่วเบา มาหยุดยืนอยู่ขา้ ง เตยี งชายหนมุ่ เสยี งลมหายใจทสี่ ม่าเสมอบอกใหร้ ูว้ า่ เขากา่ ลงั หลับสนทิ อานอ้ ยในความมืด แลเห็นไดไ้ มถ่ นัดนัก เขายังคงเหมือนกับภาพในความฝันวนั วานที่เธอจบั ตอ้ งไม่ถงึ แมจ้ ะ อยู่ใกล้ แตก่ ็เหมอื นห่างไกลเหลอื เกิน เอาละ่ ได้เวลาที่เธอจะต้องเร่ิมลงมอื อย่างจริงๆ จังๆ เสียที สองสามีภรรยาฟรองซนี ใหค้ วาม รว่ มมอื ดมี าก เดหลีได้ของท่ตี อ้ งการมาต้ังแต่เมือ่ สองวนั กอ่ น อีกไม่ชา้ แล้วสินะทีจ่ ะไดร้ ู้ว่า อาน้อยจะเลอื กสงิ่ ใดระหวา่ งเปดิ เผยความในใจหรอื ปล่อยให้เธอจากไปตลอดกาล ทุกส่ิง ข้ึนอยกู่ บั การตัดสินใจของเขาเพยี งผู้เดียว อกี สามวนั ตอ่ มาเดหลปี ดิ ร้านกอ่ นเวลาเพ่อี ทเี่ ธอจะได้มเี วลาแวะไปดูทอ่ี ยใู่ หม่ก่อนกลับ บา้ น ซ่งึ มนั ก็ไมเ่ ลวนกั หรอก เปน็ ห้องพกั ขนาดกะทัดรัดเหมาะส่าหรบั คนท่อี ยูต่ วั คนเดยี ว เจา้ ของหอ้ งเก่าเปน็ นกั ศกึ ษาเพ่งิ เรียนจบแล้วต้องการจะย้ายออก เพราะได้งานทา่ ในเมือง อน่ื สัญญาเช่ายงั เหลืออีกตั้งหน่ึงปี เธอเลยตอ้ งหาคนมาเช่าต่อซง่ึ ถ้าหากเดหลีตกลงเธอกจ็ ะ ไดม้ ันในราคาถกู หญิงสาวขอเวลาตดั สินใจอีกสองวัน แมว้ า่ ผูใ้ ห้เช่าจะไม่รบั รองวา่ เม่อื ถงึ ตอนนนั้ จะมหี อ้ งเหลือให้อยกู่ ็ตาม เดหลีไมส่ นใจหรอก เธอตอ้ งการแคจ่ ะย้ายออกเทา่ น้นั เรือ่ งจะได้หอ้ งหรือไม่ ไมใ่ ชเ่ รอื่ งสา่ คัญ แต่ท่สี ่าคัญคือการพิสจู น์ใจเขาต่างหาก เยน็ วนั นัน้ ทันทที ีก่ ลบั มาถงึ บา้ นเธอเรม่ิ เก็บขา้ วของ ซ่งึ ตอนทีไ่ ฟไหมก้ ไ็ มไ่ ด้มอี ะไรติดตัว มามากอยู่แล้ว แต่การจะริอ่านไปอยู่บา้ นคนเดยี วนสี่ ิ คงตอ้ งหาซ้อื ข้าวของใหมย่ กเซต็ งาน หนกั ไม่ใช่เลน่ การเตวางสมั ภาระลงบนโตะ๊ ทนั ทีทม่ี าถึง เขาประหลาดใจท่เี หน็ ข้าวของๆ เดหลถี ูกแพค็ อยู่ ในกลอ่ งใบหน่งึ ทท่ี ราบวา่ เป็นของเธอเพราะมนั ปดิ ผนกึ แล้วเขียนทบั เอาไวด้ ้วยปากกาเคมี

ดว้ ยชอ่ื ตัวอกั ษรขนาดใหญ่ พอเปิดเข้ามาในหอ้ งนอนจงึ เห็นวา่ บนเตยี งหญงิ สาวมีกระเปา๋ อกี ใบวางไว้ เดหลกี า่ ลังจดั เสอ้ื ผ้าลงไปในน้นั เม่ือเหน็ เขาเดนิ เข้ามาเธอกย็ ิม้ ให้ “หลไี ดห้ ้องแลว้ ค่ะ คิดว่าอีกวันสองวันถา้ จัดการเรอ่ื งสญั ญาเรียบร้อยคงยา้ ยได้” “อยา่ งน้ันเหรอ” การเตไดย้ ินเสยี งตัวเองเปลง่ ออกมาอยา่ งแหบแห้ง เธอบอกเขาอย่างสดใส ไดอ้ ยา่ งไรวา่ จะไป “อาน้อยเป็นอะไรรึเปลา่ คะ สหี นา้ ไม่คอ่ ยดีเลย” หญิงสาววางเสือ้ ในมอื ลง ชายหนุม่ ยกมือข้นึ ลบู ใบหน้า “ไมม่ อี ะไร วนั น้คี นไขเ้ ยอะอาเลยเหน่ือยนิดหนอ่ ย” “ถ้าอย่างน้นั อานอ้ ยนง่ั พกั กอ่ นนะคะ เดย๋ี วหลจี ะไปรินน่้าให้” พดู จบเธอก็ดันรา่ งเขาใหน้ ัง่ ลงบนเตยี ง กอ่ นเดนิ ออกไปหยิบแกว้ และผา้ ขนหนชู บุ น่้าพอหมาดกลับมาอย่างรวดเร็ว การเตด่ืมนา่้ แลว้ เหยยี ดรา่ งนอนลงหลับตา มือเลก็ ลบู ผ้าไปบนใบหนา้ เขาดว้ ยความหว่ งใย ชายหนมุ่ ลืมตามองเอ่ยขอบใจเบาๆ “ทานขา้ วเสยี หนอ่ ยนะคะแล้วจะได้นอนพัก” เธอท่าท่าจะลกุ ออกไป หากถูกมอื หนารั้งไว้ “อาไมเ่ ป็นอะไรมาก อกี เดีย๋ วกล็ กุ ขน้ึ ได้แลว้ ” เขาระบายลมหายใจ ปดิ เปลือกตาลง “วันน้ี ยังไงเราเลีย้ งส่งกนั ก็ได้ อาไม่แนใ่ จวา่ วนั ท่ีเราจะไปจรงิ ๆ จะไดอ้ ยู่เล้ียงสง่ ใหร้ ึเปลา่ จะ ออกไปกนิ ขา้ งนอกไหม” “ทน่ี ่ดี กี ว่าคะ่ ” เดหลีมองเขาคอ่ ยๆ ลุกขึ้น ลับร่างสงู หญงิ สาวหนั กลบั ไปมองกระเป๋าเสอื้ ผ้า ก่อนคลี่ยิม้ แล้วจงึ เดินออกไป ปดิ ประตู (มตี อ่ ) “วนั นอ้ี าน้อยดื่มหลายแกว้ แล้วนะคะ” ถงึ ปากจะพูดอย่างน้นั แตม่ ือของหญิงสาวกร็ นิ ไวนเ์ ติมเข้าไป ใหเ้ ขาเรอ่ื ยๆ อานอ้ ยไมด่ ื่มเหลา้ แตก่ ับไวนน์ เี่ ทา่ ไรเท่ากัน แลว้ ก็ไมค่ อ่ ยเมาดว้ ยสิ

“ไม่เป็นไรนานๆ ท”ี การเตทานอาหารค่อนขา้ งนอ้ ย แตอ่ อกจะหนักไปทางดืม่ เสียมากกว่า “หหึ ึ อยา่ งนี้ต้องเจอกับพ่สี ติ างศ์ุ รายนน้ั ก็หนกั ดม่ื เหมอื นกัน” “แสดงว่าคุ้นเคยดี” อานอ้ ยมองเธอน่งิ เดย๋ี วน้อี ะไรกพ็ ่ีสิตางศ์ๆุ ถา้ หากไมต่ ดิ วา่ เคยพบตวั กันแล้วล่ะ ก็ เขาต้องคิดวา่ หมอนนั่ เป็นหนุ่มรปู หล่อและต้องเปน็ เสอื ผหู้ ญิงปากหวานแนๆ่ แตเ่ หนอื สง่ิ อืน่ ใดก็ คอื การเตรูว้ า่ ผชู้ ายคนนั้นมคี วามจริงใจและตรงไปตรงมากับทัง้ ตัวเองและคนรอบขา้ ง จนคนอยา่ ง เขายังอดอจิ ฉาไมไ่ ด้ ไมน่ ่าแปลกใจหรอกทเ่ี ดก็ ผู้หญิงสกั คนจะปลมื้ เอาขนาดนี้ “ค่ะ คุ้นเคยดีมาก กอ็ ยู่ด้วยกนั มานานพอสมควรน่คี ะ เวลามเี ร่ืองทกุ ข์รอ้ นไม่สบายใจกไ็ ด้เขานี่ แหละเป็นทีป่ รกึ ษา” ...โดยเฉพาะเร่อื งอานอ้ ยนัน่ แหละ เดหลคี ลีย่ ้ิมทง้ั ทแ่ี อบคอ่ นขอดในใจ ชายหน่มุ ดม่ื ไวนแ์ ทนน้า่ ไปเรอ่ื ยๆ แถมสหี นา้ ไมเ่ ปล่ยี นไปสักนิด เดหลเี สยี อกี ท่ชี กั จะมนึ ๆ...ไม่ได้ จะใหเ้ สียแผนไม่ได้ หญงิ สาวใช้ชว่ งจงั หวะทไ่ี วน์หมด อาสาเดนิ ไปหยบิ ขวดใหมใ่ นครวั และหยิบ ของฝากจากลคุ เทใสล่ งไปในขวด อมื ...ผงๆ แบบนล้ี ะลายน้่าได้ดีทีเดยี ว รบั รองไม่เกนิ สามแก้วอา น้อยเหาะไปเฝา้ พระอินทร์ เดหลีกลบั มาพร้อมกบั รอยยิ้มประหลาด รนิ ไวนใ์ ห้เขาแล้วชวนคุย “เดี๋ยวเล่นไพก่ ันไหมคะ หลยี ัง เอาชนะอานอ้ ยจรงิ ๆ ไมไ่ ดเ้ ลย” “เอาสิ” เขายกแกว้ ขึ้นจิบอีกสองสามครั้ง สกั พกั จงึ ตาปรือเล็กนอ้ ย “แปลกจงั สงสยั อาจะเมาแล้วละ่ วันนีค้ งเลน่ ไมไ่ หว” ...อ๊ยุ ๆๆ ตา๊ ยตาย “อ้าวอยา่ งนน้ั เหรอคะ ถ้างน้ั อาน้อยไปนอนก่อนดกี วา่ คะ่ หลพี าไปนะคะ” หญงิ สาวรบี ลุกข้ึนกุลีกุจอเข้ามาชว่ ยประคอง เลือ่ นเกา้ ออ้ี อก พาเขาไปสง่ ถงึ เตยี ง ยังไม่ทนั จะไดท้ รุดตวั นอน การเตกห็ งายตึงลงไปแผห่ ลาทนั ที อาน้อยหลบั ไปแลว้ เขาหลับไปดว้ ยฤทธิย์ านอนหลับของ เธอ! หวงั วา่ คงไมไ่ ด้ใส่ลงไปมากเกนิ ไปนะ เพราะอาน้อยแคจ่ ิบๆ ก็ลม้ ตงึ ไปเสยี แบบนี้ ไมร่ ้วู ่าลคุ ใหย้ า มาขนานไหน อย่างนีต้ อ่ ใหเ้ ปน็ ช้างก็ไมน่ า่ จะรอด เดหลมี องผลงานของตัวเองอยา่ งพึงพอใจ มเี วลามากโขในการพจิ ารณาเหยื่อผเู้ คราะหร์ า้ ย เอย๊ ไมใ่ ช่

นกั บุญผโู้ ชคดีท่ีจะไดส้ ลดั คราบอันนา่ เลอ่ื มใสออกไปเสยี ที อมื จะเร่มิ จากตรงไหนก่อนดีล่ะ หญงิ สาวดงึ ผ้าห่มใต้รา่ งของเขาไม่ขึน้ จงึ หนั ไปหยบิ ผ้าหม่ ตัวเองมาคลมุ ร่างใหเ้ ขาก่อนจัดการถอดเสื้อ ชายหนุ่มออก มองผิวลื่นเนียนของเขาแล้วก็กลืนน้า่ ลายลงคอ เอ้อ ขาวจงั ...เม่อื ด้านบนเปลอื ยเปล่ากด็ า้ นลา่ งละ่ เอาไงดฟี ะ ใช้มุดมอื เข้าไปใต้ผา้ ห่ม แกะกระดุม รูดซปิ ดว้ ยมอื สัน่ จากน้ันจึงหลับหูหลบั ตากระตุก ออกมาทางปลายเท้า อยา่ ถามนะวา่ ปราการด่านสดุ ท้ายตอ้ งถอดดว้ ยรึเปลา่ กต็ ้องน่นั แหละ... ยง่ิ คดิ ถึงภาพเปลา่ เปลือยใตผ้ ้าห่มของคนนอนหลบั ตรงหนา้ กช็ กั ใจเต้นแรง เลอื ดสูบฉีดไปท่ัว ใบหน้าแดงซ่าน น่ีเธอท่าเกนิ ไปหรือเปล่านะ แต่ไมห่ รอก เธอแคต่ ้องการทา่ เปน็ เหตกุ ารณส์ มมตุ ิวา่ ได้เสียกบั เขาเท่านนั้ เอง ดว้ ยเพราะอยากรใู้ หแ้ น่ชัดว่าหากอานอ้ ยคดิ วา่ เรามอี ะไรกันแลว้ ต่อไปเขา จะยังปฏิเสธความในใจกบั เธออีกหรือเปล่า ซึง่ ไม่วา่ เขาจะเลือกทางไหน เดหลกี ็จะสารภาพความ จรงิ ใหฟ้ ังในภายหลังอยดู่ ี ขน้ั ตอนตอ่ ไปกห็ ยดเลือด หญิงสาวเดนิ ไปหยบิ หลอดเลอื ดท่ีซอ่ นไวใ้ นกลอ่ งไอศกรมี รสสตอเบอร์ ร่ีออกมาจากชอ่ งฟรซี ตเู้ ยน็ อานอ้ ยไม่มีทางสังเกตเห็นแนน่ อน มนั เปน็ เลือดทเี่ หลือจากถุงบรจิ าค นะ่ ซิลวีแอบจก๊ิ มานิดหนอ่ ยจากห้องผา่ ตัด แถวน้เี ลอื ดสัตว์หายากกว่าเลือดคนเป็นไหนๆ เพราะไม่ ค่อยมีขายเหมอื นเมืองไทย มองไปทางไหนก็เห็นแต่เน้ือที่หน่ั ขายเปน็ ช้ินๆ ส่าเรจ็ รูปทัง้ น้ัน เดหลี หยดเลอื ดลงบนผ้าปูที่นอนตรงบรเิ วณท่ีมันนา่ จะเปื้อน กระบวนการน้ีต้องเลิกผา้ ห่มขึ้นนิดหนอ่ ย แต่เธอกร็ ะวังไม่ใหม้ ันเปดิ ขนึ้ ไปจนเห็นสว่ นใดของรา่ งหนาซึง่ นอนอยู่ อยา่ งนอ้ ยก็ยังไม่ใช่ตอนนี้ สุดท้ายก็เหลอื ข้ันตอนสา่ คัญน่ันคอื การท่ีเธอต้องลงไปนอนกับเขาด้วยไงละ่ คณุ พระคณุ เจา้ ช่วยลกู แกะตาด่าๆ ด้วยเถอะ นอนใต้ผ้าหม่ ผืนเดียวกนั กับผชู้ ายเปลือยเนี่ยนะ ใช่เรื่องสนุกเสียเมือ่ ไร ถงึ แม้วา่ เขาจะหลับอย่กู เ็ ถอะ (แตถ่ า้ ต่นื ก็เปน็ อกี เร่ือง) เดหลีเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน่า้ กลบั มาอกี ที พร้อมเสื้อคลุม เธอโรยเส้ือผา้ ที่ถอดออกมาไว้ขา้ งเตยี งเพ่ือเพิ่มความสมจริงสมจงั ยิง่ ข้นึ งานน้ถี า้ อา น้อยไม่ร้องวา้ กตอนตกใจตื่นก็แยแ่ ล้ว ชกั อยากเหน็ สีหน้าเขาตอนน้ันจัง ร่างบางยนื เก้กงั อยู่รมิ เตยี งครหู่ นึ่งกอ่ นยอมกระถดขึน้ เตยี งไปนอนเคียงข้างเขา เธอนอนตะแคงหัน หลังขณะค่อยๆ แทรกกายเข้าไปในผา้ หม่ ก่อนจะดงึ มนั มาคลุมตัว หว๋าย...ภาวนาขออยา่ ให้อานอ้ ย นอนดน้ิ เลยเถอะ ถา้ เขาขยบั ตวั เธอได้หัวใจระเบิดตายแน่ หญงิ สาวนอนหัวใจเต้นแรงอยูพ่ กั ใหญ่ ก่อนจะคอ่ ยๆ ผอ่ นคลายลงเมอ่ื เห็นว่าคนข้างหลงั ทา่ จะหลบั เปน็ ตายจรงิ ๆ ไมใ่ ชว่ ่าน็อคไปแลว้ ไม่ฟ้นื นะ เดหลขี ยับพลกิ ตัวหันกลบั ไปมอง การเตดอู อ่ นเยาว์ราว

เดก็ หนุ่มยามทีเ่ ขาหลับ ผมด้านหนา้ สีดา่ ขลบั ตกลงมาปรกหนา้ ดวงตาปดิ สนทิ หลบั พริม้ ขนตายาว เหยียด จมูกโดง่ มน ริมฝปี ากบาง ยงิ่ มองกจ็ ะยง่ิ หลงรักเอานะนี่ เธอก่าลงั คิดไปถึงแม่โรซ่าแฟนเก่า เขา จนถึงวนั นีเ้ ธอกว็ ่าแม่น้ันโงจ่ รงิ ๆ ท่ีเลกิ กบั เขา ถึงแมว้ ่าจะฉลาดข้ึนมาในตอนท้ายก็เถอะ แตก่ ใ็ ช่ วา่ จะช่วยอะไรได้น่ี อานอ้ ยนะ่ ไม่ได้โงห่ รอกนะ เดหลีเออื้ มมือไปปดั ปอยผมทีบ่ ดบงั ดวงตาของเขาออก ก่อนจะไล้หลงั มอื ไปบนผวิ แกม้ เรียบเนียน ไร้หนวดเคราทิม่ แทงมือของเขา ฉบั พลนั ดวงตาที่ปิดสนทิ กล็ มื ตาตนื่ ขึ้น พรอ้ มกับมือหนาแข็งแรงที่ จับฉบั ลงบนข้อมือเธอ! (มตี ่อ)ดวงตากลมโตสนี ่้าตาลของหญงิ สาวเบิกกวา้ งในความมดื ท่มี ีเพียงแสงจากโคมไฟ ซึง่ สวา่ ง พอจะให้เธอมองเหน็ ดวงตาเรียวรีด่าสนิทของเขา เสยี งใดๆ ถูกกลนื หายไปจากล่าคอทแี่ หง้ ผาก ขน้ึ มากะทันหัน กระนนั้ เธอก็ยังไดย้ ินเสียงตวั เองส่งผ่านออกมา “อา...อานอ้ ยไมไ่ ดห้ ลับเหรอคะ” “แลว้ คดิ ว่าหลับรเึ ปล่าล่ะ” “ก็หลเี ห็นอาลม้ ทา่ อะไร เอย๊ ยงั ไงกไ็ มต่ นื่ ” ลิน้ ของเธอมันชอบพดู ตามใจนกึ อยู่เร่ือย “อ้อ ก็เลยเปน็ อย่างน้ีน่ะรึ” เขาพลิกกายชะโงกหน้าอยู่เหนอื ร่างเธอ ตรึงข้อมอื บางไวด้ ว้ ยมอื แข็งแรง ทัง้ สองเผชญิ หนา้ กัน เดหลอี า่ นสหี น้าของอานอ้ ยไม่ออกยามนีม้ นั เรยี บเฉย หากแต่มีประกาย บางอย่างกา่ ลังลกุ วาวอยูใ่ นดวงตา “เออ่ หลไี ม่ได้ตงั้ ใจ” ปดคา่ เบ้อเร่ิม มีแตค่ นโงเ่ ท่าน้ันแหละที่เช่ือ “เตรียมตัวพร้อมดสี า่ หรบั คนไม่ต้ังใจ” รอยยิม้ ผุดข้นึ บนริมฝปี ากบาง แต่เดหลไี ม่ชอบมนั เลยให้ตาย แล้วอะไรกันน่ี ทา่ ไมนว้ิ หวั แมม่ อื ของเขาไมอ่ ยสู่ ขุ นะ มันไลว้ นเป็นวงกลมอยบู่ นฝา่ มอื เธอ จนขน ลกุ ซไู่ ปหมด “อานอ้ ยไมไ่ ด้ดืม่ มนั ” เดหลีสรปุ แบบไม่ชอบใจนัก “อารูไ้ ด้ยงั ไง” “สงสัยอยู่วา่ ทา่ ไมของอยา่ งนัน้ มนั ถึงไปอยใู่ นกลอ่ งไอศกรีมสตอเบอรร์ ่ี” ...เขาหมายถงึ หลอดเลือด

“เห็นชดั วา่ มันเปน็ หลอดจากโรงพยาบาลท่ีอตุ ริไปนอนแช่อยใู่ นของวา่ งมอื้ เย็น พอไปเคน้ ถาม ซลิ วี กส็ ารภาพหมดเปลอื ก แถมท้ายดว้ ยลุคอกี คน เทา่ น้กี ็พอจะเดาเหตุการณไ์ ด้ทง้ั หมด” เขายม้ิ ...เป็น รอยยิม้ แบบพอ่ พระทเี ดยี ว “อาน้อยขโ้ี กง” เขามองเธอออกทะลุปรโุ ปร่ง แต่ก็ยงั แสรง้ ทา่ นงิ่ เฉยมาตลอด เกดิ บ้าอยากกนิ ไอศกรมี อะไรขน้ึ มาตอนช่วงนี้ ก็นึกว่าซ่อนดีแลว้ ไมน่ ่าลมื เลยวา่ เขาชอบกินสตอเบอร์รี่ เมื่อก่อนก็ ท่ามสู ใหก้ ินทนี งึ แล้วนน่ี า บ้าชะมดั “รอู้ ะไรไหม เราก่าลงั ทา่ ให้อาหมดความอดทนกบั ความดื้อรัน้ การเอาแต่ใจทกุ อย่าง” “ไมต่ อ้ งทนนานหรอกค่ะ อกี ไม่กวี่ นั หลกี ็จะออกไปจากที่นแ่ี ลว้ พรงุ่ นเ้ี ลยกไ็ ด้” เอย่ ทงั้ หนา้ งอ “ไม่” คา่ ตอบนัน้ แผ่วเบาทว่าเฉียบขาด ทุกครั้งที่การเตหลบั ตาเขากจ็ ะนกึ ถงึ ร่างของเดหลีทตี่ ิดอยู่ กลางกองเพลงิ ทกุ ครั้งไป เขาหวาดหวั่นเกินกวา่ กลา้ เสย่ี งท่ีจะตอ้ งสูญเสียเธอไป ไมว่ ่าดว้ ยเหตุใดก็ ตาม “ท่ายังไงเราถึงจะยอมอยู่” “อย่าถามหลเี ลย ถามตัวอาเองดีกวา่ ” “ถามอา? งัน้ เอาง้อี ามขี ้อเสนอ ถ้าอยู่ด้วยกันนะเขา้ ทา่ นอง บ้านไมต่ ้องเชา่ ขา้ วกไ็ มต่ อ้ งซอ้ื ปรึกษาหารือกไ็ ม่ตอ้ งเสียสตังค์ งา่ ยดอี อกวา่ ไหม” “บ้า คนบา้ ใครเขาจะอยากไปปรกึ ษาจิตแพทย์กันล่ะ หลไี มอ่ ยู่กับอาน้อยหรอก ปลอ่ ยนะ” เดหลี พยายามจะดันร่างเขาออกไปแตไ่ มเ่ ปน็ ผล อยุ๊ มอื เขาเรมิ่ มายุ่มยา่ มอะไรแถวสาบเสอ้ื คลมุ เธอล่ะเนย่ี “ถ้าง้ันอากม็ วี ธิ ีอนื่ ” เขาหอมแก้มเนยี นแผ่วเบา จากน้ันจึงไลจ้ มกู ปดั ผ่านไปท่วั ใบหนา้ ว้าย...เดหลีหลับตาป๋ีเบี่ยงหน้าหลบพัลวัน เธอเตรยี มตัวมาปล้่าเขา แต่ไม่ได้เตรียมมาให้เขาปล่้านน่ี า “เดย๋ี วค่ะอานอ้ ย” โอย๋ ...สมองเธอมนึ งงไปหมดแล้ว “หลีจะบอกแมน่ ะคะ” “ไม่เปน็ ไร” เขายงั คงจูบตรงโนน้ ตรงน้ี “จะบอกคุณปูด่ ้วย” คนทกี่ ารเตเกรงนักเกรงหนา

“ก็ได้อีก” “เอะ๊ อาน้อยไม่กลวั ใครๆ ว่าอกี แลว้ หรอื ไงคะ” “กลัวสกิ ลวั มาก อาเปน็ เด็กกา่ พรา้ ตอนน้คี รอบครัวเดียวทเ่ี หลืออยู่ก็คือคณุ ปขู่ องหลี” หนมุ่ ใหญเ่ งย หนา้ ขน้ึ ตอบ สบตาเธอนิง่ “อากลวั การทจี่ ะตอ้ งอยู่คนเดียวในโลก อากลวั จริงๆ” เดหลเี ออื้ มมือขนึ้ ไปกอดเขา ชายหน่มุ ที่ดมู ั่นใจกับการใช้ชวี ิตเพียงล่าพงั ก่าลงั สัน่ ไหว “แตต่ อนนี้อากลัววา่ เราจะจากไปมากกวา่ ” เขาเอ่ยต่อ ฝงั จมูกลงขา้ งหูเธอ แนบผมหอมกรุ่น “เพราะหลีเปน็ ครอบครวั ของอาหรือคะ” “เพราะหลเี ปน็ คนที่จะกลายมาเป็นครอบครวั ” การเตแกอ้ ยา่ งนมุ่ นวล เดหลีหัวเราะท้งั ทน่ี า้่ ตาเออ่ เธอจะแปลความหมายของเขาอย่างไรดีละ่ นี่ มันตรงตัวอย่างท่ีสดุ แล้ว เขากา่ ลงั ขอเธอแตง่ งานใช่หรือเปล่า “หลบี อกคณุ ปูไ่ ด้จริงๆ เหรอ” “แนน่ อน อาจะไปขอหลกี ับทา่ น แม้วา่ จะเสยี่ งกับการโดนเตะไล่ตะเพดิ ก็ตามทเี ถอะ แถมยงั พวก พี่ๆ คนอ่ืนๆ อีก” เขายม้ิ แห้ง ทา่ หนา้ เหมือนยอมจ่านนตอ่ ทุกสิง่ “ท่าไงไดล้ ะ่ ก็คนมันรกั ไปแลว้ น่ี ยัง ดกี ว่ามองหลไี ปเปน็ ของคนอน่ื ” “คนโง่ หลีเป็นของอามาตัง้ แต่เมือ่ สองปกี อ่ นแลว้ ล่ะคะ่ ไมร่ ตู้ ัวเสียบ้างเลย” เดหลยี ม้ิ อายๆ ก่อนเอย่ “คุณปยู่ กอาน้อยให้หลีต้งั แตต่ อนนน้ั แลว้ ทา่ นว่าไม่ไดอ้ านอ้ ยเปน็ ลกู แตไ่ ด้เปน็ หลานเขยกย็ งั ดี หลี ถงึ ได้ตามอามาน่ไี ดไ้ ง คดิ ว่าหลีเอาเงินท่ีไหนมาเปิดร้านฮึ มรดกคณุ พอ่ ไมไ่ หวหรอกนะ แค่ตามหา อานอ้ ยปเี ดยี วกห็ มดตวั แลว้ ” เธอแสร้งขบปาก “อาน้อยหนเี กง่ ชะมดั กว่าจะตามเจอแทบแย่” การเตหวั เราะน้อยๆ ท้งั ประหลาดใจท้งั ขบขัน นเี่ ขามัวแตก่ งั วลกบั อะไรอยู่ เขาเลือกทจ่ี ะหนีปัญหา แทนท่ีจะเลือกวิง่ เขา้ ชน เชน่ เดียวกบั ผหู้ ญงิ รา่ งเล็กคนนท้ี ่า “อาน้อย หลหี นักนะ” เธอโวยวายหน้าแดงก่า เมื่อเขาทงิ้ น้่าหนักตัวทาบลงมา ตัวเขานะ่ ใส่เส้ือผ้าเสยี

เมอื่ ไร ตัวเธอกเ็ หลือแค่เสอื้ คลุมตวั เดยี วเองนะ ชายหนมุ่ ยังคงหวั เราะไมห่ ยุด เขามองเธอด้วยสายตา เป่ียมรกั อย่างไมป่ ดิ บงั มองเตม็ ตาอยา่ งท่ีอยากจะทา่ มานาน เดหลีอาจจะสูก้ บั ทกุ เร่อื ง แตไ่ ม่ขอสสู้ ายตาเขาอย่างหนง่ึ ล่ะ เธอผนิ หนา้ หนี ผวิ ระเร่อื แดงก่าเสียจน ราวกับกุ้งเผา “ถอยออกไปสคิ ะ” “ท่าไมล่ะ อยอู่ ย่างนส้ี บายดอี อก อนุ่ ดดี ้วย เรานอนดว้ ยกนั ออกบอ่ ยกลัวอะไร” เธอไม่เหน็ วา่ มนั จะดอี ย่างทเี่ ขาวา่ สักนิด “กอ็ านอ้ ยแปลกๆ ไมเ่ หมอื นเดิม” ...ไมน่ ่าไว้ใจด้วยแง้ “เหรอ” คนพดู ยิ้มตาพราว แสร้งนอนทบั รา่ งบางเสยี จนคนอยขู่ ้างล่างดน้ิ ขลุกขลักไปไหนไมไ่ ด้ แต่ ยง่ิ ด้ินก็ยิง่ เสียเปรยี บจนในทีส่ ุดเดหลกี ร็ ูต้ ัวแล้วหยดุ ไปเอง “หายใจไมอ่ อก” เธอบ่นท้ังหนา้ ร้อนผ่าว “ไมเ่ ป็นไรเดีย๋ วผายปอด” เดหลีเม้มปากทนั ที เรอ่ื งความฉลาดเนี่ยพอรู้ แตอ่ ยา่ เอามาประยุกต์ใช้กบั เรื่องแบบนไี้ ดไ้ หม เธอมี แตเ่ สยี กบั เสีย ไม่ทนั เขาหรอก “เกรงใจคะ่ เกบ็ ไว้ชว่ ยคนอ่ืนเถอะ” แลว้ ก็ลงไปเสียทีสิ “ไม่เอาหรอก” เขาหัวเราะพลางแนบแก้ม ถกู บั หนา้ นวลอย่างหมนั่ เขีย้ ว “ma chouchoute” ...สดุ ที่รัก “เรียกเสียหวานจ๋อย” เดหลพี มึ พา่ “อายงั ไม่รู้เลยวา่ หลีรักอาหรือเปลา่ ” (มีต่อ)หญิงสาวชอ้ นตาข้ึนมองสบเขา ดวงตาชายหนุ่มพราวดงั่ ดวงดาวในคนื ฤดูหนาวทีเ่ คยนอนดู เคยี งกนั “ยังไมร่ ูอ้ กี เหรอ มนั เปน็ ความรักคร้ังแรกและความรกั ครั้งสุดท้ายท่หี ลจี ะมีค่ะ” “ชนื่ ใจ” การเตจมุ พติ หนา้ ผากมนเบาๆ “เอาละ่ เขา้ ใจแลว้ กล็ กุ ”

“ลุกไปไหน?” เขาถามเสียงซื่อ ตาวาววับ ใบหน้าเป้อื นยิ้ม มอื กไ็ มอ่ ยู่นิง่ “อย่าซนสคิ ะ เอามือออกเอ.๊ ..” เธอเอด็ ใบหนา้ แดง อยา่ งนี้มันอยู่นอกแผนนะ “ตั้งแต่นอนกบั เรา อาก็ไมอ่ ยากนอนกบั ใครอีกเลย” เสยี งน่มุ กระซิบอยรู่ มิ หู “ยิง่ นอนใกลก้ ันก็ย่ิง นอนไมห่ ลบั ร้ไู หมอาคิดอะไรอย”ู่ จะคดิ อะไรละ่ นเี่ ราท่าผิดรเึ ปล่าเนีย่ น่าจะปลอ่ ยใหค้ ุณอาแกเป็นนักบุญตอ่ ไปดกี วา่ รเึ ปล่า ไม่น่าไป ท่าให้ตบะแตกเลย้ ... “อาบา้ อาเจ้าเลห่ ์ หล.ี ..หลจี ะฟ้องแม่ ฟ้องคณุ ปู่ ฟ้องคณุ ลงุ ให้หมดเลย” เมื่อจนแตม้ กร็ บี ยกคนโนน้ คนนีม้ าอ้างใหญ่ “ตามสบาย แต่ต้องหลังจากคนื นีไ้ ปแลว้ นะ” คนพูดไม่มเี คา้ วา่ จะลอ้ เลน่ เขากม้ หนา้ ลงมาจมุ พิต เบาๆ ทร่ี มิ ฝปี าก “ร้ายกาจ” เธอวา่ “ลามก” “ผชู้ ายก็ทุกคนนะ่ แหละ” การเตยม้ิ “เวลาทเี่ ราอาละวาดอาคดิ ยังไงรู้ไหม” “คิดไง?” “นา่ รกั ดี” อ๊ะ เวลาท่ีเขามองเธอแบบนี้ พาลจะละลายหายไปกับฟูกเสยี ใหไ้ ด้ อานอ้ ยซอ่ นทา่ ทางแบบนีไ้ วใ้ น ความเรียบนง่ิ ใจเยน็ ไดย้ ังไงกนั นะ ร้ายไม่เบาทเี ดยี ว ท่าเจา้ ชู้กเ็ ปน็ ขณะทีเ่ ดหลกี า่ ลังคดิ อะไรเพลินๆ ใบหนา้ เขากซ็ ุกไซ้ไปเรื่อย กว่าจะรูต้ ัวสาบเส้ือคลมุ เธอกห็ ลดุ ลงไปถงึ หัวไหล่แลว้ “หยุดเด๋ยี วนี้เลย” เธอดงึ หมอนขนึ้ มากระแทกใสใ่ บหน้าเขา อานอ้ ยปดั มันออก แต่หญงิ สาวไมย่ อม แพ้ ควา้ หมอนอีกใบขน้ึ มาเป็นปราการก้ันระหวา่ งใบหนา้ เขากับเธอ

“เล่นอะไรตอนนลี้ ่ะ” การเตหัวเราะ “ไม่ไดเ้ ลน่ นะ” เดหลขี ฟู่ ่อ “จะหยดุ ไม่หยุด ดื้อจรงิ ” ชายหนุ่มอยากจะหวั เราะว่าก็พอกนั แหละ ใครจะไปทนไดม้ าอยใู่ กลผ้ วิ นมิ่ ๆ หอมๆ แบบน้ี แถมเจ้า ตัวคงไม่รู้วา่ มองเขาตาหวาน หนา้ แดงไปหมด ย่งิ แหยก่ ย็ ่ิงน่ารัก สองหนุ่มสาวมองหน้ากนั ผ่านหมอน กอ่ นท่จี ะไดเ้ รม่ิ ยกสอง เสยี งกริ่งประตูหน้าบา้ นกด็ งั ข้นึ มใี คร บางคนมาเปน็ แขกยามวกิ าล การเตผดุ ลุกขึน้ อย่างเสยี ไมไ่ ด้ เขาหันมามองหน้าเดหลนี ดิ หน่ึง เธอยก มือข้นึ ปิดตาหนั หน้าหนเี มอ่ื เขาควา้ ผา้ หม่ มาพนั กาย ชายหนุ่มสวมกางเกงลวกๆ และเส้ือสเว้ตเตอร์ อีกหนงึ่ ตัว มองแบบฝากไวก้ อ่ น จากนน้ั จึงเดินออกจากห้องไป เดหลผี อ่ นลมหายใจดว้ ยความเหนื่อยอ่อน เอาละหว่าถ้าเขากลบั มาอีกครง้ั มีหวงั ไมร่ อดแน่ เสยี งพดู คุยดังอยู่ข้างนอก หญิงสาวเงีย่ หฟู ังพลางคิดว่ามนั คุ้นๆ ก่อนทีจ่ ะนึกได้ประตูห้องนอนก็เปดิ ผางออก อยา่ งถอื วสิ าสะ สตรสี ูงวยั นางหนง่ึ ก้าวเขา้ มา “แม่!” เดหลสี ะดุ้ง มองมารดาตวั แข็ง “แมอ่ า่ นจดหมายทล่ี ูกเขยี นถงึ สติ างศแ์ุ ลว้ เหน็ ว่าไฟไหม้แม่กเ็ ป็นหว่ งเลยรีบบนิ มาดู” เธอมองเห็นรา่ งสูงของผเู้ ปน็ พี่ชายยนื หลว่ิ ตาขอโทษขอโพยอย่เู บ้อื งหลงั พวกเขาไดท้ อี่ ยจู่ าก จดหมายทตี่ ิดต่อถึงกนั ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรตอ่ กต็ อ้ งสะท้านเยือกอกี ครัง้ เม่อื คุณรมั ภาแผดเสยี งกรดี๊ ข้นึ “นีม่ ันอะไรกนั หล!ี ” นางมองบุตรสาวในชดุ เสอื้ คลุมตวั เดยี ว ยนื อยใู่ นห้องนอนทีผ่ ้าปเู ตียงยบั ยน่ ที่ ส่าคัญไปกวา่ นนั้ มนั ปรากฏรอยเลอื ดหยดเปอื้ นอยู่ ชายหญงิ อย่ดู ้วยกันสองตอ่ สอง ในท่ีสุดกเ็ กดิ เรือ่ งไมเ่ หมาะสมข้นึ จนได้ “บอกมาสิการเต วา่ เราท่าอะไรหลานใชไ่ หม” “ครบั ” ชายหนุ่มรบั ค่าเสียงม่นั คง ขณะท่เี ดหลีท่าหนา้ ออ่ นใจ “ไมใ่ ชน่ ะคะแม่ หลขี ออธิบาย...”

“ไม่ตอ้ ง หลไี ปกบั แมเ่ ดยี๋ วน้เี ลยนะ ขา้ วของไมต่ อ้ งเกบ็ ไปเด๋ียวนี้ นึกว่าเป็นผ้ใู หญแ่ ล้วจะคดิ อะไร ให้รอบคอบก่อน นอี่ ะไรริอ่านทา่ เปน็ วัยรุ่นใจรอ้ น คนเราถงึ จะอยู่ท่ไี หนแต่ก็ยังเป็นคนไทย ท่า อย่างนีม้ ันไมถ่ ูกรไู้ หม” “ครับ” การเตรบั คา่ ง่ายอีก “ผมจะปฏบิ ตั ใิ ห้ถูกต้องครับ” “ฮึ หวั อกคนเปน็ แม่นะ่ คุณไมร่ ู้หรอก ในเมือ่ ทา่ กันขนาดน้ี ก็คงตอ้ งเลยตามเลย แตข่ อบอกวา่ ฉันทา่ ใจยอมรับไม่ได้ ถ้าอยากไดก้ ไ็ ปขอเดหลีกบั คณุ ปเู่ ขาเองแลว้ กนั ไปหลเี ปล่ยี นเสื้อผ้าแล้วเอา พาสปอร์ตมา กลบั กนั เดี๋ยวนี้” “โธ่แมค่ ะ” เดหลคี ราง ทา่ ไมอานอ้ ยถงึ ไมป่ ฏิเสธไปนะ เธอหนั กลับไปสบตาชายหนมุ่ เหน็ เขาขยิบ ตาให้ หญงิ สาวท่าหน้าเบ้ขณะถกู มารดาลากให้เดินตามไปท่ีประตู สติ างศเุ์ ดนิ มาตบไหลก่ ารเตเบาๆ กอ่ นห้ิวกระเปา๋ เดนิ นา่ ออกไปถือโอกาสนีเ้ บียดคุณรมั ภาออกประตูไปด้วยเสยี เลย ทา่ ให้เดหลีพอมี โอกาสไดเ้ ปน็ อสิ ระจากการจบั กุมไว้ “อาน้อยทา่ อะไรสกั อยา่ งสิคะ ทา่ ไมไม่บอกแมไ่ ปล่ะว่าไมใ่ ชแ่ บบทีค่ ดิ โธ่เอ๊ย...” “ไมใ่ ช่แบบไหนละ่ ” “ก็ไม่ใชแ่ บบน้นั แหละ” เดหลีค้อนขวบั หน้าแดง “อมื ไมด่ ีกว่า” การเตกอดอกครุน่ คดิ มองหญิงสาวยนื ท่าแก้มป่อง “ชว่ งท่ีอาเคลยี ร์งานอย่ทู นี่ ี่ จะได้ มีคนเฝ้าเราไวแ้ ทนอา” “เฝ้าอะไรกนั ” เธอกัดปาก “กลบั ไปเตรยี มตัวให้เรียบร้อย แลว้ จะไปรับ” เขาจับมอื นวลมากมุ ไว้ กระชับแน่นจนซึมซาบถงึ ความอบอนุ่ จากปลายนิ้ว “ไปแนร่ ึเปล่ากไ็ มร่ ู้ แอบหนีไปอกี คราวนไี้ ม่ตามแลว้ นะ” เดหลีช้อนตามอง การเตก้มหน้าลงจนริมฝีปากอย่ขู า้ งหูเธอเอย่ เสยี งแผว่ “ใครกนั แน่ที่จะหนไี มร่ อด” ชายหนุ่มประทับ

จุมพติ ลงบนผวิ แก้มนวล...เตรยี มดฤู กษห์ าการ์ดแตง่ งานได้เลย เดหลที งิ้ สายตามองเขา เดนิ ไปตามเสยี งเรียกของมารดาที่เรง่ เร้ามา ประตหู ้องปดิ ลงทิง้ ความอบอนุ่ เจือเอาไวใ้ นหัวใจ คราวน้ีแหละทเ่ี ขาจะเปน็ ฝ่ายตดิ ตามรัดรอ้ ยบษุ บาดอกนี้ไวเ้ อง เด็กแสนซน สาว น้อยใจกล้า ผูห้ ญงิ ท่ีจะมาเป็นดอกไมซ้ ึ่งเบ่งบานอยู่ในใจเขาตลอดไป .................................