อยากรบกวน เธอยอ่ งดอดออกไปขา้ งนอก เกบ็ ถ้วยชามไปลา้ ง พยายามไม่ใหเ้ สยี งกอ๊ งแกง๊ ของชามกระเบือ้ งดงั กระทบกนั จนเกินไป ทัง้ กลัวคนในห้องจะต่นื พอๆกับกลวั วา่ มนั จะ แตกแหลกคามอื เหยย...ท่างานบ้านทา่ ไมมันยุ่งยากอย่างนีน้ ะ ทง้ั เปยี กทงั้ เหน่อื ย...มานึกดผู ู้ชายตัวโตๆ อย่าง อาเธอจะตอ้ งมาท่างานอย่างนต้ี ลอดเวลาทีแ่ ยกออกไปอยคู่ นเดยี วเลยเหรอเนี่ย อานอ้ ยนา้ อา น้อย นา่ จะกลับมาอยูท่ ่บี า้ นใหญก่ ะคณุ ปอู่ ยู่กันพรอ้ มหน้าจะไดไ้ ม่ตอ้ งมาลา่ บากอย่างนี้ น่ถี ้าหากวา่ อาน้อยแตง่ งานก็ว่าไปอย่าง...แตง่ งานเหรอ? เธอไมเ่ คยคิดถึงเร่อื งนมี้ ากอ่ น จริง อยู่วา่ ผชู้ ายอยา่ งอาเธอน่าจะเนื้อหอม มผี หู้ ญงิ เข้ามาในชวี ติ คนสองคนก็ไม่แปลกหรอก แต่ วา่ เรื่องถงึ ข้ันแตง่ งานนี่วาดภาพไม่ออกเลยแฮะ สุดยอดผชู้ ายดีๆ อยา่ งนี้ รสู้ กึ เสียดายชอบ กลทจ่ี ะตอ้ งไปเป็นของใครท่ีไหนก็ไม่รู้ แล้วคนนัน้ จะดกี บั อาของเธอตลอดหรือเปลา่ และ หากอานอ้ ยแตง่ งานจริงๆ ชีวิตของเธอกค็ งจะเคว้งน่าดู ในเม่อื ตอนนี้ไมเ่ หลือใครอีกแล้วท่ี จะพึ่งได้ เดหลสี ะบดั ความคดิ ฟุ้งซา่ นออกจากสมองเมอ่ื ไดย้ นิ เสียงกร่งิ ประตดู ังขน้ึ หญิงสาวเดนิ ไป ดู เมอ่ื แนใ่ จวา่ เป็นคนจากอู่ซ่อมน่ารถมาสง่ จึงเปิดประตู \"คา่ ซอ่ มเท่าไรคะ? \" \"ชา่ ระเรียบรอ้ ยแล้วครบั วนั นเี้ ราเพยี งแต่น่ารถมาส่งให้เทา่ นน้ั นีค่ รับ...\" พนักงานสง่ กญุ แจรถคืนใหห้ ญิงสาวพรอ้ มกบั บลิ กอ่ นขอตวั กลับไปรวดเร็ว ค่าซอ่ ม...อานอ้ ยจา่ ยให้เธอ? อกี แลว้ ...มแี ต่ท่าเรือ่ งใหต้ อ้ งเดอื ดรอ้ นใจ นี่ถา้ หาสมดุ บญั ชี เจอละ่ ก็ เธอจะได้มเี งินใช้คืนให้เขา หากแต่ชายหนุ่มกด็ ันเอามันไปซอ่ นเสยี นี่ จนป่านนี้ก็ ยังไม่รูว้ า่ มนั ไปอยทู่ ไ่ี หน \"อยา่ งกบั พรานบุญซอ่ นปกี ซ่อนหางนางมโนราหง์ ้นั แหละ...\" เธอบน่ พมึ พา่ ไม่จริงจังนัก ทว่าปิดประตูสนิทเดนิ จากมาไดไ้ ม่กก่ี า้ วเสยี งกร่ิงหน้าบา้ นก็ดงั ขน้ึ อกี คราวนีร้ วั เร็วสาม ครั้งซอ้ น ใครอกี ล่ะคราวน้ี... \"คา่ ...มาแลว้ ๆ \"
คราน้เี ปิดประตไู ปไมท่ นั คดิ แล้วกพ็ ลันค้าง ....อะ๊ ยัยโรซ่ี \"อะไรกนั ยะ เสยี มารยาทจริงเชียว กลา้ ปดิ ประตใู ส่หนา้ ชัน้ เรอะ!!\" โรซาลนี ควา้ ลกู บิด เอาไวท้ นั ควันกอ่ นที่มนั จะปดิ ลง สองสาวยือ้ กันอย่างเอาเปน็ เอาตาย \"กลบั มาทา่ ไมอกี ท่ีน่ีไมต่ อ้ งรบั !\" เดหลโี วย แต่ก็ไม่กลา้ เสยี งดงั นักกลัวอาเธอจะต่ืน \"ก็กลบั มาเฝ้าไม่ใหแ้ มวมันอยกู่ ับปลาย่างนะ่ สิ รึจะให้พูดอีกอย่างก็คือ ใครจะโง่ทิ้งเนอื้ ไว้ กบั หมา! \" เมอ่ื ไมอ่ ยตู่ ่อหนา้ คารล์ โรซาลีนก็ไม่คดิ ลดลาวาศอกเสยี ล่ะ คดิ วา่ เมื่อกอ่ นทีเ่ ป็น แฟนเขาไดม้ นั ง่ายนกั เรอะ ฝา่ ดา่ นสาวๆ มากห็ ลายท้งั แหม่มทั้งเจก๊ ...ตบกนั จนยแู ทบแตก กบั แม่หลานสาวตวั ดีมนั กไ็ ด้แต่หวงก้างไปงั้น ไม่มีวันไดค้ ารล์ เขาไปจริงๆหรอก แตแ่ หม... ไมต่ ้องท่าอะไรกไ็ ดอ้ ยเู่ คยี งข้าง ออเซาะฉอเลาะมันนา่ หม่ันไส้นัก \"เอ๊ะ...คุณคะ พวกนกั เรยี นนอกนป่ี ากอย่างน้กี ันทกุ คนเลยเหรอคะ กล่ินแรงย่งิ กวา่ ปลา:-) แถวชายแดนประเทศเสียอกี \" หลานสาวเจ้าของบา้ นเปลย่ี นกลยุทธ์มาเชอื ดนิ่มๆ แทน โรซาลีนแทบกรี๊ด หากแต่ก็ยงั คงรกั ษาท่าทไี ว้ ไม่อยา่ งนนั้ เกมนีจ้ ะถือวา่ เธอเปน็ ผูแ้ พ้ หญงิ สาวเบยี ดกายเข้าประตมู าโดยไมส่ นวา่ มนั จะกระแทกเขา้ กับเดหลีจนร่างบางตอ้ งถอยหลงั กระเด็นออกไป อดีตแฟนสาวเจา้ ของบา้ นเฉดิ ฉายเข้ามายนื อยู่กลางห้องน่ังเล่น ก่อนสอด ส่ายสายตาเพ่อื มองหาชายหนุ่ม เมอ่ื ไมพ่ บเจ้าหลอ่ นจงึ เอย่ ปาก \"คาร์ลอยูไ่ หน\" \"ไม่รู\"้ เดหลสี ะบดั หนา้ กอดอก เชอะ...เร่อื งอะไรจะบอก \"ช้นั หาเองก็ได!้ \" \"อะ๊ ...คณุ ขอ้ หาบกุ รุกนะคะ มายุ่มย่ามบา้ นคนอนื่ แบบนี้ เจา้ ของเขาไม่ไดอ้ นุญาตสัก หนอ่ ย\" รา่ งบางรีบถลนั เข้าไปขวาง กางแขนกนั้ หน้าประตหู ้องนอนอาน้อยท่าทางขึงขัง แม่โรซา่ หยุดนิดหนึง่ หรต่ี าลงคล้ายจะเย้ยหยัน กอ่ นจะหนั มามองสบตา รมิ ฝีปากงาม
กระตกุ ยม้ิ \"อนญุ าตอยา่ งนน้ั เหรอ แมส่ าวแสนซ่อื หลอ่ นคดิ ว่าเมื่อวานน้เี ขาใหฉ้ นั คา้ งทน่ี ่ี ท่าไมกนั \" \"อานอ้ ยเขาเปน็ คนใจดี เห็นวา่ คุณขบั รถยงั ไมช่ นิ เลน ก็เลยให้ค้างดว้ ยเท่าน้นั ! \" เร่ืองแคน่ ี้ อย่าทา่ เป็นได้ใจไปเลย เชอะ \"...เฮอะ...แมเ่ ดก็ น้อย โดนหลอกแล้วกย็ งั ไม่รตู้ วั อีก ไม่ร้เู รอะไงวา่ ทอ่ี ังกฤษนะ่ เขาขบั รถ เลนเดียวเหมือนเมอื งไทย หึหึ\" โรซาลนี หวั เราะร่วนอย่างถกู ใจท่ีไดเ้ หน็ สีหนา้ อกี ฝา่ ย \"ถ้า หากวา่ ไม่ใช่เพราะเขาอยากจะใหฉ้ ันค้างแล้วจะเพราะอะไรอีกละ่ แต่หลอ่ นมันไมร่ ูอ้ ะไร เลยจริงๆ คนเขาจะร่าลึกความหลงั กันก็ดนั เอาตัวเขา้ มาเป็นกา้ ง หนา้ โง่แท้ๆ ถูกหลอกแล้ว ยงั ไมร่ ้ตู ัวอีก ถา้ หากว่าไมม่ ีหลอ่ นปา่ นนีฉ้ นั กับคารล์ คงไปถงึ ไหนๆแลว้ \" เดหลกี ัดเม้มปากอยากสดุ กล้ัน หยบิ หมอนองิ เง้ือสดุ มอื เขวีย้ งปังไปทใ่ี บหน้าอกี ฝา่ ยเต็มแรง รา่ งของโรซาลีนเซถลาไปชนกบั พนักโซฟา อดีตแฟนสาวการเตหนั หน้ากลับมามองเดก็ สาวกอ่ นทจ่ี ะกรีดร้องอย่างบ้าคล่งั แล้วพุ่งตวั เขา้ มากระชากผมเดหลีเตม็ มอื จนศรี ษะหงาย ลงไปโขกเข้ากับฝาผนงั สองสาวตะลมุ บอนกันเตม็ ที่ ความรู้สึกท่ีอดั อ้นั มาตลอดตงั้ แตพ่ บกันปะทุขนึ้ มาจนหมด โร ซาลีนน้ันหม่นั ไส้หลานสาวตวั ดขี องคาร์ลมาตัง้ แต่แรก เพราะเจา้ หล่อนชอบกันท่าและยงั ประกาศสงครามอยา่ งชัดเจนมาแต่แรก อกี อยา่ งท่าทีที่แสดงออกถงึ ความสัมพนั ธแ์ บบไม่ ธรรมดาระหวา่ งคนทั้งสองก่าลงั ท่าใหห้ ล่อนเปน็ บา้ ดว้ ยความหึงหวง เดหลเี องกท็ นไมไ่ หว กบั ยัยคนนี้เหมอื นกัน ทมี่ าตามกอ้ ร่อกอตกิ อาน้อยอยู่ตลอดเวลา หนา่ ซ้่ายงั มาพูดอย่างนี้มัน ก็ต้องตัดสินกนั ให้รู้ด่าร้แู ดงกันไปข้างหนึ่ง การเตเปิดประตูหอ้ งนอนออกมาเนอื่ งจากไดย้ นิ เสยี งตงึ ตงั โวยวาย ทันเหน็ เดหลีกา่ ลงั ขน้ึ ค ลอ่ มโรซาลนี แลว้ กใ็ ชห้ มอนกดหนา้ อกี ฝ่าย ชายหน่มุ รบี เขา้ มาหิว้ ปกี ดึงรา่ งของเด็กสาว ออก เดหลยี งั ทง้ั เตะทัง้ ขว่ นพลั วัน โรซาลนี รบี ผุดลุกขึน้ ปลอ่ ยน่า้ หูน้่าตาไหล โผเขา้ ไปเกาะ ชายหนุ่มสะอึกสะอน้ื (มีต่อ) \"คาร์ลช่วยโรซ่ดี ้วยนะคะ หลานของคณุ จะทา่ ร้ายชน้ั \" \"น้อยไปสิ จะฆ่าเลยด้วยซ้่า!\" เดหลีแยกเขยี้ ว ใบหนา้ แดงกา่ ดว้ ยความโกรธ การเตจบั ร่าง
บางไวแ้ น่นกอ่ นเอ็ด \"มากไปแลว้ เดหลี หยดุ เด๋ียวนี้นะ!!\" ไดผ้ ล...รา่ งในออ้ มแขนชะงกั กกึ ทนั ที น่ีเป็นครัง้ แรกที่อานอ้ ยเสยี งดังกบั เธอ เมือ่ ก่อนไมว่ า่ เดหลีจะอาละวาดขนาดไหน เขาก็ไมเ่ คยว่า ไมเ่ คยดุ อยา่ งมากกแ็ คป่ ราม แต่ไมใ่ ช่ขึน้ เสยี ง อย่างน.้ี ...เพื่ออดตี แฟนสาวของเขา \"อาชกั จะทนไมไ่ หวกับเดก็ ดอ้ื อย่างเราแล้วนะ\" ทนเหรอ...การอยูก่ บั เธอเขาตอ้ งทนมาตลอดหรอื น่ี... เดหลีน่้าตาร่วงพรู หันกลับไปมองรา่ งสูงราวกบั เขาเปน็ คนแปลกหนา้ ท่เี พ่งิ พานพบ การเต ชะงักไปเลก็ นอ้ ย หากแต่การอบรมไม่ใหเ้ ดก็ สาวกา้ วร้าวก็สา่ คญั ดังน้ันเขาจึงพดู ตอ่ ไปว่า \"ขอโทษโรซาลนี เขาเสยี \" คนได้รบั เลือกเป็นโจทย์คลย่ี ิม้ กร่มิ สะใจย่ิงยวด \"อานอ้ ยไมถ่ ามสาเหตุ ก็ให้หลขี อโทษเหรอคะ?\" เดหลีสะบัดตวั ออกจากการเกาะกุมแลว้ ถอยออกห่างจากเขา \"ไม่คะ่ หลไี มข่ อโทษ ไมม่ วี นั !!\" หญิงสาววิ่งถลันเข้าไปในห้องของ ตนเองแล้วปิดประตู ลงกลอน การเตเคาะเรยี กเท่าไรก็ไมย่ อมเปิดจนในท่สี ดุ อาหนุ่มก็ถอนใจ เขาหนั กลบั ไปหาโรซาลนี ท่รี ่ีเขา้ มาซบทนั ที หญิงสาวออดออ้ นว่าเรอ่ื งท้ังหมดเป็นเพราะเดหลีอิจฉาแล้วก็ไม่อยากให้ หล่อนมาทนี่ อ่ี กี ถึงไดล้ งมอื รุนแรงแบบนี้ \"ผมตอ้ งขอโทษแทนหลานสาวดว้ ยนะครบั \" การเตทายาใหต้ ามรอยฟกช่้าซึ่งปรากฏอยู่บน ผิวบางอดีตแฟนสาว ซงึ่ คาดว่าเดหลีก็คงเจ็บไม่นอ้ ยไปกว่านเี้ ชน่ กนั เขาชักเปน็ ห่วงคนท่ี ไม่ได้ทายาข้ึนมาเสยี แลว้ \"แหม...คารล์ คะ เด็กด้อื อย่างน้นั รบี ๆสง่ คนื พอ่ แมเ่ ขาไปเถอะคะ โตๆกันแล้วจะงอนอะไร
กนั นักหนา จนต้องมาเกาะแจอยกู่ บั อาแบบน\"้ี โรซาลนี กระตนุ้ เขาเปน็ นยั ๆ การเตละมอื จากหญงิ สาว เก็บกลอ่ งยาแล้วจึงเอ่ยเสียงเย็น \"ฟกช่้าไมม่ าก อีกสองสามวันก็ หาย คุณกลับไปเสียเถอะโรซ่ี\" \"คารล์ !\" โรซาลีนอทุ านตดั พอ้ ไม่นกึ ว่าฝ่ายท่ถี ูกไล่กลบั เปน็ หล่อน \"ผมไมอ่ ยากใหม้ กี ารทะเลาะววิ าทเกดิ ข้นึ ทนี่ ่ีอกี อกี อยา่ งเร่อื งของเรามันจบลงไปอย่าง สิ้นเชงิ แลว้ ตั้งแต่วันท่ีคุณเดนิ จากไปหาคนอืน่ ในตอนแรกผมคดิ วา่ อาจจะยังเปน็ เพือ่ นกัน ได้ แต่ตอนนีเ้ ห็นแลว้ ว่าไม…่ Good Bye\" หญงิ สาวเมม้ ปากสกัดกล้นั ความฉนุ เฉียวระคนน้อยเนือ้ ตา่ ใจ และทสี่ ุดก็คอื ความรสู้ ึกจาก ชายหนุม่ ท่ปี ฏิเสธตรงๆอยา่ งไมม่ เี ยอ่ื ใย อย่านกึ ว่าผู้ชายจะมีคณุ แค่คนเดยี ว ฉันหาเอาใหม่ท่ี ดกี ว่านี้กย็ งั ได!้ ! โรซาลีนหมุนตัวก้าวเท้าปงึ ออกจากหอ้ งไปทนั ที ทง้ิ ใหก้ ารเตยืนคว้างอยกู่ ลางห้องพลาง ผ่อนลมหายใจ ในตอนน้เี ขารู้สึกเหมอื นจะหน้ามืด ชายหนุ่มยกมอื ข้นึ แตะหน้าผาก...ไข้ขึ้น อีกสองนาทีตอ่ มาประตหู อ้ งของเดหลีก็เปิดผัวะออก ร่างบางลากกระเป๋าเดนิ ทางออกมา พร้อมกบั เดินลิ่วไปทป่ี ระตหู น้า การเตผุดลกุ ขึน้ พรอ้ มกับเข้ามาดงึ แขน \"จะไปไหนหล!ี \" \"ปลอ่ ย หลีจะไม่อยทู่ นี่ ่แี ล้ว ไม่อยกู่ ับอานอ้ ยแล้ว!!\" \"ไมอ่ ยกู่ ับอาแล้วจะอยู่ท่ีไหน ข้างนอกฝนตกออกอยา่ งน้ี อยา่ ดื้อนา่ !\" \"ใชส่ ิ หลีมันเดก็ ดอ้ื ดอ้ื มาแตแ่ รก เพราะง้นั อาน้อยกไ็ ม่ต้องมาสนใจหรอกว่าหลีจะไปไหน อยยู่ งั ไง อกี สองอาทติ ยอ์ ากส็ ่งหลีกลบั อยู่ดี หลีไม่รอใหถ้ ึงวันน้ันหรอก สไู้ ปเสยี ตอนนย้ี ัง จะท่าใหอ้ าสบายใจเสยี กวา่ !!\" เดหลีสะบดั มือออกแลว้ วิง่ จากไปพรอ้ มกับกระเปา๋ อยา่ ง รวดเร็ว เด็กสาวเรียกลฟิ ต์ไดก้ ร็ บี ปดิ ประตู ทนั กอ่ นทรี่ า่ งของอาหนมุ่ จะวง่ิ ตามมาถงึ ลงไป ถึงชน้ั ล่าง หญิงสาวมุ่งไปยงั ลานจอดรถ เมอ่ื พบรถคูใ่ จที่จอดอยกู่ ส็ ตาร์ทเคร่อื งบึ่งออกไป
อยา่ งรวดเร็ว หลอ่ นขับรถอยา่ งบา้ ระห่า เหยียบด้วยความเร็วสูง ดวงตาพร่าพรายไปดว้ ยน้า่ ตา เช่นเดียวกบั สายฝนท่ซี าซดั ลงมาจนกระจกฝา้ ฟาง นา่ แปลกทา่ ไมถึงไดร้ สู้ ึกปวดใจถงึ เพียง น้ี เพยี งแค่ได้รบั รู้ว่าอาน้อยแครใ์ ครบางคนมากกว่าเธอ ช่างโงจ่ ริงๆดังเขาว่า โงท่ ่ไี มเ่ คยรู้ เลยว่าอาน้อยอึดอดั ใจเพยี งใดที่ตอ้ งอย่ดู ว้ ยกนั ... เดหลีเหยยี บคันเร่งเร็วยิ่งเร็วยิ่งข้นึ เมอื่ เห็นจากทางกระจกส่องหลังว่ารถของการเตขับ ตามมา เขาบบี แตรเพอ่ื ใหเ้ ธอหยุด แต่หญงิ สาวไมท่ า่ ตาม เพิ่มความเรว็ ข้ึนเรื่อยๆ กระทั่ง ชายหนุ่มต้องเร่งตามขึน้ มาใหท้ นั จนรถทั้งสองคันตคี ู่กัน บนเส้นทางซึ่งแลน่ ออกสตู่ วั เมอื ง คราคล่าไปด้วยรถบรรทกุ ซ่ึงวงิ่ สวนมาเปน็ ระยะ เดหลพี ยายามบังคบั รถให้วิง่ อยู่ในเลนไม่ ไหลล่ืนพุ่งไปชนรถที่วง่ิ สวนมา หากแต่กส็ ุดความสามารถเมอื่ มีรถจกั รยานยนตค์ นั หนง่ึ พ่งุ ออกมาจากทางแยก ทา่ ใหห้ ล่อนตอ้ งหักรถหลบพ่งุ ลงไปขา้ งทาง !! กรด๊ี ดด.....เดหลีหลับตาเมื่อคาดถงึ เรอื่ งที่จะเกิดขึ้นตอ่ ไป ดวงตาของการเตเบกิ กว้างอย่างตระหนก มองภาพรถยนต์ของหญิงสาวพงุ่ ลงไปตกข้างทาง หัวปกั ลงไปขณะทลี่ อ้ หลงั ข้างหนึง่ ยกขนึ้ และยังหมนุ คว้าง เขากา้ วลงจากรถด้วยหวั ใจท่ี เยียบเยน็ เควง้ ควา้ ง เดหลีไม่ได้รบั บาดเจ็บเนอ่ื งจากถงุ ลมนิรภยั กางออกพอดี นอกนั้นเคล็ดยอกเพยี งเล็กน้อย เพราะไมไ่ ดค้ าดเขม็ ขดั นิรภัย ประตูรถของหลอ่ นเปิดออกพรอ้ มกบั ใบหน้าของการเตทีช่ ่มุ โชกดว้ ยสายฝน ซีดเผือดเหมือนคนตาย ชายหนุ่มดงึ รา่ งบางเขา้ ไปกอดเตม็ ออ้ มแขน รดั แน่นเสียจนเดหลคี ิดว่ากระดูกอาจจะแหลกไปคามือ ร่างของผู้ชายตัวใหญส่ ่นั สะท้านทง้ั ที่ ยังกอดเธอ \"บ้ามากเกนิ ไปแล้วจรงิ ๆ อานกึ วา่ หวั ใจจะวายเสียแล้ว...\" เดหลตี าพรา่ ช่ัววนิ าทที มี่ องขา้ มไหล่กว้างออกไปราวกบั มองเห็นดวงดาวรอ้ ยเรียงเปน็ ประกายทง้ิ ตัวรว่ งหลน่ ลงสูอ่ ุง้ มอื ...งดงาม...ประหนง่ึ กระแสของสายฟา้ ทแ่ี ลน่ เปรี๊ยะผ่านปลายนิว้ ไปสู่ขั้วหัวใจ กลา้ มเนือ้ ใน
ชอ่ งอกของเธอกระตกุ ซ่านซมึ ซบั ความอบอนุ่ คลา้ ยถูกเช่ือมไปยงั สายใยท่ีมองไมเ่ ห็น รบั รู้ ได้ถงึ ความร้สู กึ ท่ีไม่เคยคาดหมายมากอ่ น... ทเ่ี คยผ่านมา...ทฉี่ ันรจู้ ักเธอ ฉันไม่เคยถามใจตวั เองสกั คร้งั เลย ทมี่ ีใหเ้ ธอเป็นเพยี งคนท่คี ุ้นเคย หรอื มากกว่าน้นั ทีฉ่ ันรสู้ ึกขา้ งใน ฉันไมอ่ ยากรู้ ก็เพราะฉนั ไม่คดิ วา่ ความใกล้ชดิ มนั จะท่าใหร้ ักได้ แล้วความผกู พนั มันก็ทา่ ใหเ้ ข้าใจ ได้รู้วา่ ใจของฉนั มนั ก็มีให้เธอ จะถามตวั เองก่ีครงั้ ทใี่ จได้พบวา่ คา่ ตอบคอื ...รักเธอ ทุกนาทที ีเ่ ราไดเ้ จอ ท่ผี ่านมายังไมเ่ คยจะแนใ่ จเทา่ นี้ ..............................บุษบารกั ร้อย ตอนที่ 7 เดหลคี ุกเขา่ ลงขา้ งเตยี งขณะมองร่างหนาท่ีกา่ ลังนอนหลับกระสบั กระสา่ ยเพราะพษิ ไข้ เธอ หยบิ ผา้ ขนหนูชุบน่้าเย็นซับไปบนใบหน้าของการเตแผ่วเบาดว้ ยเกรงจะทา่ ให้เขาต่ืน
หลงั จากเหตุการณ์ระทกึ ใจท่ีเกิดข้ึนเมอ่ื วาน กว่าจะจดั การเรอ่ื งตา่ งๆ ทัง้ รถท้งั ประกันเสร็จ อานอ้ ยกแ็ ทบจะลม้ ตงึ เพราะอ่อนเพลียและไข้หวัดที่ก่าลังเล่นงาน เดหลเี สียใจกับการ กระทา่ ของเธอที่นอกจากจะท่าใหต้ ัวเองเกอื บเป็นอันตรายแล้ว ยังท่าให้ชายหนุ่มตอ้ งร้อน ใจและล้มป่วยแบบน้ี ตลอดมาเธอรู้สกึ ว่าตวั เองเด็กเหลอื เกิน เดก็ มากกระทั่งทา่ อะไรไปโดยไมย่ งั้ คิด เกือบทา่ ให้ คนสา่ คัญตอ้ งมาเปน็ อะไรเพราะอารมณ์ที่โง่เขลา ในยามนี้เธอร้แู ลว้ ความหงุดหงดิ ใจเมอ่ื เหน็ ผูห้ ญิงคนอืน่ เขา้ ใกลม้ าใกล้อานอ้ ย มันเรียกว่า อะไร รู้แลว้ ว่าความรูส้ ึกท่มี ตี อ่ ชายหนุม่ ไม่ใช่เป็นความรู้สกึ ระหวา่ งอากับหลาน หากแต่ เธอมองเขาเป็น ‘ผู้ชายคนหน่งึ ’ ตั้งแต่เมือ่ ไรนัน้ ไม่รู้ อาจจะตง้ั แต่ทไี่ ด้เห็นหนา้ เขา ทา่ มกลางแสงไฟฉายในคืนน้ัน รึอาจตงั้ แตท่ ่อี าน้อยไมป่ ริปากวา่ อะไรยามที่เธออาละวาด หรอื อาจเปน็ ตอนทเี่ ขาท่าแผลใหใ้ นครัว ไมก่ อ็ าจจะเป็นตอนอ่นื ๆ ตอนไหนกไ็ ด้เพราะที่ เขาปฏิบตั ติ ่อเธอมันน่าไปสคู่ วามรกั ได้ทง้ั นน้ั เดหลเี ออื้ มมอื ไปเขยี่ ขนตาหนาของชายหนุ่ม ลากนิ้วไปบนสันจมกู โดง่ สวย ถา้ หากว่า ต่อไปอาน้อยรถู้ งึ ความคดิ ของเธอล่ะกเ็ ขาจะตอ้ งตกใจแน่ ไหนจะแมอ่ ีกต่างหาก จริงสิ... เธอรู้แล้วว่าความรักมันมีอนภุ าพเช่นนีเ้ อง ไมว่ า่ อะไรจะขัดจะขวางก็ยังอยากท่จี ะอยู่ ดว้ ยกนั ไมอ่ ยากจะนกึ เลยวา่ ตอ่ ไปถา้ หากต้องจากเขาแล้วเธอจะทา่ ยงั ไง คดิ ถึงตอนนีน้ ่้าตา เธอก็พร่างพรูลงมาเตม็ ดวงหนา้ หญงิ สาวจบั มือหนามากมุ ไวแ้ นน่ แล้วสะอนื้ ไห้โฮ... ไมเ่ อานะ ไมอ่ ยากจากไป ไมอ่ ยากเลย...ร้ดู วี า่ การรักอาของตวั เองเปน็ เรือ่ งผดิ อยา่ งมหันต์ ไมม่ ใี ครยอมรับได้ แต่จะใหต้ ดั ใจมันก็ไม่ตา่ งอะไรกบั การทจ่ี ะตอ้ งเฉอื นใจตวั เองทง้ิ นน่ั เอง ในยามน้เี ธอคิดถงึ แม่ข้ึนมาจบั จติ มนิ ่าเลา่ แม่ถงึ ได้ไม่อยากให้เธออยู่ท่ีน่ี ถึงเขาเป็น อาแตก่ เ็ ป็นผชู้ าย...และเป็นผูช้ ายทห่ี วั ใจนอ้ ยๆ ของเธอจะหลงรักได้งา่ ยเสียด้วย “รอ้ งไห้ท่าไมนะ่ เรา อายังไม่ตายสกั หนอ่ ย...แค่กๆ ” การเตรู้สกึ ตวั ถึงแรงสะอืน้ จนตัวโยน ของเดก็ สาว เขาคลีย่ ม้ิ พลางดงึ มือขา้ งทีเ่ ธอกมุ อยู่ เปล่ียนมาวางบนหวั แล้วลูบเบาๆ “โอๆ๋ ... เด๋ยี วอากห็ าย อย่าร้องนะ...เดก็ ดี ..ขอน่้ากนิ หน่อยซิ” เดหลีกุลีกุจอท้งั น้่าตาหยบิ น้่ารนิ ใส่แกว้ ป้อนเขา เมือ่ ด่ืมแล้วอานอ้ ยกท็ รุดตัวลงนอน
เหมือนเดมิ “อยา่ อยู่ใกล้อามากนะเด๋ยี วติดหวัด คืนนี้คงไมม่ อี ะไร ไปนอนไดแ้ ล้วไป” บอก เสร็จแล้วเขาก็ผลอ็ ยหลับไปอีกคร้ัง ร่างบางปาดน่า้ ตา กลับไปลากผา้ หม่ กบั หมอนจากห้อง ตวั เองมาปขู า้ งเตยี งเขา ไม่ใหอ้ ยใู่ กลแ้ ตอ่ ยู่ขา้ งๆ คงไดน้ ่า (ตา่ งกันตรงไหนฟะ) ร่างบางผดุ ลุกดูเขาเปน็ ระยะตลอดคนื เปลย่ี นน่า้ และหมั่นเชด็ ตัวให้ กระท่งั ไขล้ ดเธอจึง วางใจแล้วทรุดตวั ลงฟบุ หลับขา้ งเตียงดว้ ยความอ่อนเพลยี กุมมอื หนาอบอุน่ ไวต้ ลอดท้ังคืน การเตลมื ตาต่ืนขน้ึ ด้วยความสดชนื่ เขาไดย้ นิ เสียงก๊องแกง๊ ดังมาจากในครวั สักพกั ประตู หอ้ งนอนก็เปิดออกพร้อมกับรา่ งของเดหลที ่ีโผล่หนา้ ยม้ิ แผล่เขา้ มา ในมือเด็กสาวถอื ชาม โจก๊ รอ้ นๆ ควันฉุยมาเสียด้วย “เหลือเช่อื วา่ จะกนิ ได้” ชายหนุ่มเลกิ ค้ิว พลางทา่ หนา้ เหลือเชื่อ ดูออกทนั ทวี า่ กา่ ลังลอ้ เลยี น เธออยู่ เดหลีคอ้ นขวับกอ่ นตอบ “แหม...แค่โจก๊ สา่ เร็จกพ็ อทา่ ไดห้ รอกค่ะ วธิ ที ่าก็เขียนอยหู่ ลังซอง งา่ ยจะตายไป” “อม้ื ...หลานอาเกง่ ใหญแ่ ล้ว อกี หนอ่ ยกท็ ่าอาหารอืน่ ๆ ไดค้ ลอ่ งปรือ๋ สิเน่ีย อาคงไม่ตอ้ งท่า ใหก้ นิ แลว้ ม้งั ” เขาลูบหัวเธอ หากเปน็ เมื่อก่อนเดหลคี งจะรู้สกึ ดีใจ แตต่ อนนี้ใจของเธอ กลบั ปวดแปลบขึ้นมาทนั ที ถงึ อย่างไรในสายตาของชายหนมุ่ เธอกย็ งั คงเปน็ แค่หลานคน หนึ่งเท่าน้ัน (มตี อ่ ) การเตมองหน้าเด็กสาวทห่ี งอยลงถนดั ใจ หากเม่ือสบตากัน เดหลีกป็ รับสีหน้าคลี่ย้มิ อย่างร่า เริงขึ้นมาทนั ที คะยั้นคะยอให้เขาทานอาหารเสยี ใหห้ มดจากน้นั จะไดท้ านยา เมือ่ เสร็จ สรรพแลว้ เธอกย็ กถว้ ยจานกลับไปเก็บ แลว้ จงึ กลับเข้ามาในห้อง เม่อื ไม่เห็นชายหนุ่มเด็ก สาวกม็ องหาเสียให้คว่กั ไดย้ นิ เสียงนา่้ ดังซ่มู าจากในห้องน่า้ ก็รอ้ งเสยี งหลง “อาน้อยอาบนา่้ เหรอคะ ประเดย๋ี วก็ไข้ขึน้ หรอก น่าจะเชด็ ตัวเอานะคะ”
เสียงการเตจึงตอบกลับมาพรอ้ มกับกลั้วหัวเราะ “อาไมไ่ ดเ้ ปน็ อะไรมากสกั หนอ่ ย นีก่ ็ดสี ักหน่อย น่ีก็ดขี ้ึนแลว้ เชด็ ตัวมนั เหนยี วเหนอะหนะ นะ่ อีกอยา่ งอาอยากสระผมด้วย” สกั พักหนง่ึ ร่างสูงกเ็ ดินออกมาพรอ้ มกบั สวมชุดใหม่ ผม เปียกหยดน่้าเกาะพราว หยดติ๋งๆ หนา้ ตาสดช่ืนขึ้น หากเดหลยี ังไมว่ างใจนกั รบี ไปหยบิ ไดรเ์ ปา่ ผมมาแล้วบังคับให้รา่ งสูงทรุดนั่งลงบนพ้ืนขา้ งเตยี ง โดยมเี ธอนงั่ ขัดสมาธิอยู่ ขา้ งบนแล้วเช็ดเป่าให้ “อาท่าเองกไ็ ด้...” ปากพดู งั้นแต่เหน็ ทา่ หน้าสบายอกสบายใจผิดกนั ลบิ ลับ เดหลีใช้ ผา้ เชด็ ตวั ขยี้ผมเขาแรงๆ แล้วเป่าลมรอ้ นใส่จนอีกฝา่ ยร้องโอ๊ยเพราะร้อนหู “แกล้งคนปว่ ยง้ี ไดไ้ ง” “คกิ ๆ ก็อยา่ ท่าให้น่าหม่ันไส้สิ หลีไมใ่ ช่นางข้างหลวงนะคะ” วา่ แล้วก็ยอมเปลยี่ นระดับ ไดร์กลับเปน็ ปกติ การเตยงั เกรง็ ๆ หากแตส่ ักพักก็ร้สู กึ ว่าเพลินดีเหมือนกัน เดหลีลบู นิว้ มือไปบนผมน่มุ สลวยของชายหนุ่ม ทง้ั ดา่ และเงางาม แถมยงั หอมแชมพอู ีก หญงิ สาวก้มจมกู ลงฟุดฟดิ เพ่ือพสิ จู นก์ ่อนรอ้ ง “เห...อาแอบใชแ้ ชมพหู ลอี กี แล้วสิเน่ยี !!” “นิดๆ หนอ่ ยๆ นา่ ” ชายหนุ่มจปุ๊ าก ไม่อยากจะบอกเลยว่าเขาคว้าอนั ไหนได้กใ็ ชอ้ ันนนั้ แหละ และไอ้ความคว้ามัว่ ซว่ั ของเขานี่เองที่บางทีก็เอาโฟมลา้ งหนา้ มาบบี แทนยาสีฟนั เอา ครีมนวดมาใช้แทนยาสระผม ฯลฯ เสร็จจากการเป่าผมใหแ้ ห้งแล้ว เดหลีก็ยกผ้าหม่ และหมอนของชายหน่มุ ออกไปไวท้ ี่ หอ้ งน่ังเลน่ การเตมองตาม “อาน้อยนอนในหอ้ งนัง่ เล่นนะ หลีจะดทู วี ี” “เกยี่ วไรด้วย อานอนในหอ้ งกไ็ ด้นี่นา” เดหลีสา่ ยหนา้ ทนั ควนั “เดย๋ี วเหงา...อยดู่ ว้ ยกนั ” ชายหนุ่มข้ีเกียจจะถามวา่ เธอกลัวเขาจะเหงาหรือกลัวตัวเองจะรู้สึกอยา่ งน้นั กันแน่ เขาทรดุ
ตวั ลงนอนบนโซฟาตวั ยาว ขณะทเ่ี ดหลนี งั่ อยูบ่ นพ้นื ข้างๆ เสยี งทีวีดังไมม่ ากนกั พอใหไ้ ด้ ยินว่าก่าลงั พูดอะไรกัน การเตนอนมองรา่ งเล็กไปเรือ่ ยๆ และเธอก็หันกลับมามองเขาเป็น พกั ๆ เหมือนกัน กอ่ นจะดุเม่ือเห็นวา่ ไม่ยอมหลับสักที “หรอื วา่ เปดิ ทีวแี ลว้ นอนไมห่ ลับคะ” เธอทา่ ท่าจะปดิ หากเขาหา้ มไว้ “เปล่า...ยังไมค่ อ่ ยงว่ งน่ะ” เดหลเี มม้ ปาก ผละจากหนา้ จอหมนุ ตัวเปลย่ี นทา่ นั่งมานัง่ ขัดสมาธหิ นั หน้าเข้าหาเขา ประสานแขนนอนซบหน้าบนโซฟา “ไมด่ ูทวี ีเหรอ? “ คนนอนเหยียดยาวเลกิ คิว้ พลกิ นอนตะแคงมอง “มองหน้าอานอ้ ยดีกว่า” เธอคลยี่ ้มิ ถามเบาๆ “อานอ้ ย...อกี อาทิตยก์ วา่ ๆ หลกี ต็ ้องไปแลว้ สิ” “อื้ม” เสยี งชายหนุ่มนงิ่ ขงึ ไปเล็กน้อย ราวกล้นั ใจตอบ “หลอี ยู่ท่ีน่ตี ่อไปไดไ้ หม...หลีอยากอยู่กบั อาน้อย” การเตมองหน้าเธอ แววตาของเขาเอย่ ออกมาไดด้ กี ว่าคา่ พดู มคี วามอึดอดั ประสานอยใู่ น ความอาลัยและเหน็ ใจ เดหลไี ม่อยากสรา้ งความลา่ บากให้เขาเธอจงึ ไม่เซ้าซ้ีตอ่ กระทง่ั เขา หลับไปอกี คร้งั รา่ งบางจึงปลอ่ ยน้่าตาให้รินไหลลงมาทางหางตา อาจ๋า...อาของหล.ี ..เวลาท่จี ะได้อยู่กับอาชา่ งสน้ั นกั หลีอยากให้เราอย่ดู ว้ ยกนั ตลอดไปเลย นะอานอ้ ย ไม่ตอ้ งเปน็ คนรกั กไ็ ด้ ไม่ตอ้ งควงแขน เพียงแค่มองตาแลว้ อยดู่ ้วยกันอย่างน้ี ตลอดไปนะอานะ... สองสามวันต่อมาหลงั จากท่ชี ายหนมุ่ หายดี การเตพาเดหลอี อกเดินทางทอ่ งเทย่ี ว ไปนอน บงั กะโลรมิ หาดท่บี างแสน ไปถา่ ยรปู เดนิ เล่นทีท่ ่งุ ดอกทานตะวนั ลพบุรี ไปนัง่ รถมา้ เมือง ล่าปาง ก่อนจะขึ้นไปไหวพระธาตุดอยสุเทพทเี่ ชียงใหม่ ไปท่ัวทุกทเี่ ทา่ ทีเ่ วลาซ่ึงเหลอื อยจู่ ะ สามารถไปได้ ท้งั สองใช้เวลาอย่างประหยัดทา่ ทุกส่งิ ทกุ อย่างร่วมกนั ราวกบั จะไมเ่ หลือวัน
เวลาให้ด่าเนนิ ตอ่ ไปอีกแล้ว กระทั่งถงึ จดุ หมายปลายทางโดยไมร่ ู้ตวั ใกล้ถึงวนั ทเ่ี ธอสญั ญา กับแมไ่ วว้ ่าจะกลบั บา้ นทเ่ี ชยี งราย...ไร่ของพ่อเลยี้ ง คา่ คนื น้ที ้ังคตู่ ดั สนิ ใจพกั ทอ่ี ุทยานแหง่ ชาตหิ ว้ ยน่้าดังกอ่ นทจ่ี ะขน้ึ ไปเชยี งราย การเตขับรถ มาถึงท่หี มายกอ่ นพลบคา่ พอดี หลงั จากทชี่ ่วยกนั กางเต็นทแ์ ลว้ ทง้ั คู่กห็ งุ หาอาหารใน บรเิ วณแคมป์ไฟทีท่ างเจ้าหน้าทจ่ี ดั ไว้ให้ เดหลีอังมือกับเตาปิก๊ นิคเพ่อื คลายความหนาว นกึ ไม่ถงึ วา่ อานอ้ ยชา่ งเตรียมการพรอ้ มสรรพจริงๆ หลงั จากทานข้าวเสร็จทง้ั คู่กน็ ่าผ้าใบ ออกมาปนู อนหนา้ เต็นท์ ท้งั เดหลแี ละเขาซุกตัวอยู่ในถงุ นอนคนละใบ เพอ่ื นอนดดู าว เช่นเดียวกบั เมือ่ ตอนทีไ่ ปบางแสนคนทง้ั คกู่ ็นอนดูดาวเคยี งกันเชน่ น้ี หากแตด่ าวท่ดี ูยาม หน้าหนาวกลับงดงามยิ่งกว่า กระพรบิ แสงหร่ีวูบไหวราวกบั เพชรเม็ดเล็กๆ นบั พนั นบั ล้าน แข่งกันอวดแสง (มตี อ่ ) “น่ีหลีรอู้ ะไรไหม...เขาวา่ กันว่า ดวงดาวคือรขู องตาข่ายทเ่ี ทพธดิ าองคห์ น่ึงเหว่ียงลง มาเพอ่ื ดกั คลมุ ช้รู กั ของตนท่ีหนีจากสวรรค์ลงมาเท่ียว” อานอ้ ยเล่าขึน้ มาลอยๆ เดหลเี อียง หนา้ กลับไปมองเขา “ถา้ อย่างนน้ั กช็ รู้ ักคนนี้กค็ งจะตวั ใหญ่น่าดสู ิคะถึงได้กวา้ งใหญ่ไพศาลท้ังทอ้ งฟา้ อย่างน”ี้ การเตเลกิ คิ้วน้อยๆ ก่อนหัวเราะแลว้ เอ่ยปนข่าว่า “ในทางกลับกนั ทา่ ไมไม่คดิ บา้ งล่ะวา่ เทพธดิ าองคน์ ีอ้ าจมชี รู้ กั หลายคนกไ็ ดน้ ะ เลยตอ้ งเปลอื งแหผนื ใหญ่ขนาดน้นั ไง” “แหม...ทา่ ต่านานเขาเสียหมด” เดหลคี อ้ นให้ทีนึงก่อนหนั กลับไปดูดาวดว้ ยความอิ่มใจ จนพกั ใหญท่ ี่ไรเ้ สียงสนทนา การเตจึงเอย่ ถามเสียงเบา “คิดอะไรอย”ู่ “ก่าลังคดิ ว่าเราจะได้เจอกนั อีกไหม” เธอตอบ “ถา้ หากว่าวนั หลงั หลไี ปเยย่ี มอาอีกจะได้ ไหม” ชายหนุม่ เงยี บไปนดิ หน่งึ ก่อนเอ่ย “อาต้องทา่ งานนะ ไปอกี ที...” “หลไี ม่สนใจหรอกวา่ อานอ้ ยจะทา่ งานรเึ ปลา่ หลถี ามว่าหลีไปหาอกี ไดไ้ หม! ” เธอทวน เสียงห้วนข้ึนจมกู
“ได้สิ...หลไี ปหาอาไดเ้ สมอ” หนุม่ ใหญ่ผ่อนลมหายใจก่อนวางมอื ลงบนหน้าผากส่วนท่ี โผลพ่ น้ ถุงนอนออกมาของเด็กสาว เดหลพี ลิกตวั ตะแคงหันมามองหน้าเขา จบั มือหนากุมไวย้ กขนึ้ จรดแนบแกม้ การเตสะด้งุ เล็กนอ้ ยเกือบชกั มอื ออกหากถกู ยดึ ไว้ด้วยสายตามนั่ คงและแรงบีบจากมือเลก็ ท่ีหนักแน่น เสยี ย่งิ กวา่ โซ่ตรวนใดๆ “อานอ้ ย...หลีไม่มแี หที่ใหญ่เทา่ ฟา้ ท่ีคลมุ ครอบอาไว้ได้หรอกนะ ถ้าหากว่าอาหายไปหลกี ็ คงไม่ร้วู า่ จะไปตามหาได้ท่ไี หน อาอย่าท้ิงหลไี ปอีกนะอานอ้ ยนะ...” การเตสมั ผัสนวลแกม้ ซงึ่ เย็นจดั นนั้ เขาไมร่ ูจ้ ะกลา่ วส่ิงใดออกมาได้ นอกเหนือจากกา่ มอื เธอเอาไว้ พลางยิ้มทม่ี ุมปาก “เด็กโง.่ ..อาจะไปไหนได้ อากอ็ ยู่ที่เดิมน่นั แหละ เอาไวเ้ ราไป หาอาแล้วกนั นะ เมอ่ื ไรกไ็ ด.้ ..” พูดแลว้ เขากแ็ ทบรู้สึกเหมอื นลมหายใจจะขาดห้วง ยง่ิ ดึกน้่าค้างย่งิ ลง การเตผุดลกุ ขึ้นชวนให้รา่ งบางเขา้ ไปนอนในเต็นท์ เดหลขี ยับที่ให้ชาย หนุ่มเขา้ มา สองมอื ถอื ไฟฉายส่องตลอด พอรดู ซปิ ปดิ ประตูดแี ลว้ ร่างสงู กค็ ล่ีถงุ นอนท่ี หอบเขา้ มาซกุ ตัวนอนและเลกิ คิ้วเปน็ เชงิ ถามเมอ่ื เห็นว่าเดก็ สาวยังนง่ั นง่ิ ท่าหนา้ มุ่ย “โหดร้าย...ถุงนอนอานอ้ ยใหญ่โตทา่ ทางอนุ่ สบายกวา่ ตงั้ เยอะ ของหลีสิเล็กจดิ๊ เดยี วเองอ่ะ หลีจะนอนด้วย” เธอประกาศ แถมไม่รอความเหน็ แทรกตวั มดุ ๆ เข้าไปในถงุ นอนเขาอย่าง รวดเร็ว พอไดท้ ี่ก็ย้ิมแผล่ “อุ่นดีเนอะ” การเตถอนหายใจเอออวยตาม อยา่ งนอ้ ยการไม่ขดั ใจก็ช่วยใหไ้ ม่ต้องลกุ มายืนหนาวขึง เตน็ ท์ใหมต่ อนเดก็ สาววนี ไดล้ ่ะนะ อกี อย่างนอนรวมกนั ก็อนุ่ กวา่ เปน็ ไหนๆ ชายหนุ่มจงึ รดู ซิบถุงนอนอยา่ งวา่ ง่าย ขณะทเี่ ดหลแี ทรกกาย เอาหัวหนุนแขนขา้ งหนึง่ ของชายหนุ่มตา่ ง หมอน การเตโอบมอื อกี ขา้ งไวร้ อบเอวบางอย่างคนุ้ เคย ไม่ช้าลมหายใจของเขาก็สม่าเสมอ ผลอ็ ยหลับไปอย่างรวดเรว็ เดหลเี งยหนา้ มองเขา ยงิ่ ใกล้กันเทา่ ไรก็ยิง่ ปวดใจท่เี ขาไมไ่ ด้รสู้ กึ กับเธอมากไปกวา่ หลานสาวเลย แตก่ ด็ กี ว่าทีต่ ้องเป็นคนแปลกหนา้ ให้เขาเหินหา่ งเย็นชา รู้ดีว่าเรียกรอ้ งอะไร มากไมไ่ ด้ ขอเพยี งแค่เขาไมผ่ ลกั ไส เทา่ นั้นเธอกพ็ อใจแลว้
แค่ขอได้ยืนใกลเ้ ธอบา้ ง แค่ขอไดม้ องตาเธอบา้ ง ไม่ไดห้ วังมากมายใช่ไหม แค่อยากใหเ้ จอรอยย้มิ จากเธอ ไม่ขอรบกวนหวั ใจ อยู่ตรงนี้ถงึ ไกลหวั ใจแต่ใกล้เธอ ร่างเล็กขยับตวั ขน้ึ ไปจูบริมฝีปากบางเบาๆ เธอจะเกบ็ ความลับนเ้ี อาไว้ในใจตอ่ ไป มันจะ เปน็ ครง้ั แรกและคร้งั สุดทา้ ย เพื่อให้ได้อยู่ใกล้เขาตลอดไปจนกวา่ จะถงึ วันท่ีเธอไมส่ ามารถ มองหน้าเขาได้ เพราะเขามคี นอ่ืนท่เี ปน็ เจา้ ของ หรือไมก่ ถ็ ึงวันที่เธอจะสามารถมองหน้าเขา ได้เต็มตาโดยไมร่ ูส้ กึ เจ็บปวดเช่นนี้ ซ่ึงเดหลีรดู้ ีว่าคงไมม่ วี นั น้นั หรอก...เด็กสาวซุกหนา้ ลง กบั อกกว้าง เชด็ น้่าตาแล้ว พริม้ หลับไปพรอ้ มกบั กลิ่นละมุนซึง่ คนุ้ เคย การเตลืมตาในความมืด กลั้นลมหายใจจนแทบจะเปลยี่ นเปน็ ค่ารามแผว่ เบาด้วยความรูส้ ึก เจ็บปวด เขาจะทนไดอ้ ย่างไรหากต้องละจากร่างเล็กน้ี นับตัง้ แต่ที่เดหลขี บั รถอย่างบา้ ระห่าออกไปในวันนัน้ การเตก็รูต้ วั แล้วว่าเขาคงทนไมไ่ ด้แนห่ ากว่าเดก็ สาวต้องเปน็ อะไร ไป มนั ราวกบั ถกู พรากเอาดวงวญิ ญาณแสนส่าคญั อกี ครง่ึ หน่งึ ใหด้ ับสญู ไปกระนนั้ แตไ่ ม่ วา่ เขาจะรสู้ ึกกับหลานสาวคนนี้อยา่ งไร มันก็จะไม่เกินเลยไปกวา่ ทเี่ ปน็ อยู่ เดหลเี ปน็ ดัง แกว้ ตา เดหลเี ป็นดง่ั ดวงใจ อนาคตของเดก็ สาวยงั อกี ไกล เขาคงไมเ่ ห็นแก่ตวั พอทีจ่ ะท่าให้ เธอตอ้ งมาเสียทงั้ โอกาสและเส่อื มเสียชือ่ เสียงเพราะเขาเปน็ แน่ เดหล.ี ..ดอกไม้สีขาว...ท่ไี มม่ กี ลิ่นยว่ั ยวนดังเช่นกุหลาบ เดหล.ี ..ดอกไม้สขี าว...ที่ไมอ่ อ่ นหวานดงั เช่นกล้วยไม้
เดหล.ี ..ดอกไมส้ ขี าว...ที่ไมส่ ดใสดงั เชน่ ทานตะวัน เดหล.ี ..ดอกไมส้ ีขาว...ทม่ี าอยูก่ ลางใจเขาตัง้ แต่วันวานผสานเปน็ ความผกู พนั จนถงึ วนั นี้ เดหล.ี ..ดอกไม้สีขาว...ที่สกั วันหนง่ึ จะไปเปน็ ของคนอ่นื เดหล.ี ..ดอกไม้สขี าว...ทเี่ ขาไม่มีสิทธทิ จี่ ะครอบครอง ไดแ้ ตท่ อดถอนอาลยั .......................................................บุษบารักรอ้ ย ตอนที่ 8 จากอทุ ยานแห่งชาตหิ ว้ ยน่า้ ดังไปตามถนนเชียงใหม่ - ฝาง ม่งุ สูจ่ ังหวดั เชียงรายขน้ึ ไปทาง ดอยวาวี เส้นทางนัน้ ไมต่ อ้ งบอกกร็ วู้ า่ ทุลกั ทุเลนา่ ดู มนั ไมไ่ ดป้ ลู าดไปอยา่ งสวยงามพอๆ กับความขรุขระที่ส่นั สะเทือนเอาของทอ่ี ยู่ในท้องของเดหลขี ย่อนออกมาแทบจะเรยี่ ไลร่ าย ทาง แผ่อานสิ งสเ์ ปน็ ป๋ยุ ไปถว้ นหนา้ การเตจอดรถข้างทางส่งน่้าให้เด็กสาวบ้วนปากดว้ ยสายตาเป็นห่วง ก่อนหนา้ ท่จี ะออก เดนิ ทางกใ็ ห้กนิ ยาแกเ้ มาแล้วนี่นา “หลีนอนสกั หน่อยนะ อีกนานกว่าจะถงึ ” เขาว่า เดหลีไม่ตอบรับ พงิ ร่างกับพนักนงิ่ หมดแรง ตอนนี้ทอ้ งเธอเบาโหวงแทบหมดไสห้ มดพงุ อาน้อยไม่รู้หรอกวา่ เธอแอบดีดยาแกเ้ มาท้ิงไป ไมไ่ ด้กินมนั เพราะไมอ่ ยากนอนหลับ การ นอนอาจทา่ ให้ไม่เมารถก็จรงิ แต่มนั กท็ า่ ให้เวลาทอี่ ยกู่ ับเขาน้อยลง บางทเี มือ่ ตืน่ มาอกี ทที ง้ั สองอาจจะไปถึงจุดหมายแล้วกไ็ ด้ เธออยากจะนอนมองเขาอยู่อยา่ งน้ี เสยี้ วหน้าด้านข้างของอาน้อยจะตดิ ตรึงไปในความทรง จ่าเธอจนวันตายไหมนะ ต่อไปถา้ หากวา่ เธอไดเ้ ดนิ ทางออกไปเทยี่ วแบบนี้ เธอตอ้ งคิดถงึ เขาทุกทแี น่ๆ การเตไมไ่ ด้จอดพักทานอาหารบรเิ วณรา้ นค้าข้างทางซึ่งมีอยนู่ อ้ ยนิด เพราะพวกเขาเตรียม เสบยี งมาตนุ มากพอท่จี ะกนิ ไปไดต้ ้งั แตเ่ ชียงใหมย่ ันกรุงเทพเลยกระมัง เดหลเี อีย้ วตัวไปคน้ กุกกกั ในถุงบนเบาะดา้ นหลงั หยบิ กาแฟกระป๋องมาเปิดแลว้ ส่งให้ชายหนมุ่ อานอ้ ยด่ืมไป
นดิ หนอ่ ยแล้วก็สง่ คืนให้ เขาก่าลังตงั้ ใจขบั รถมากทีเดียว ทงั้ สองคนมาถงึ บ้านพอ่ เล้ียงของเดหลใี นเวลาถัดมา บ้านทีว่ ่าตั้งอยู่กลางไร่ชากาแฟ ซ่ึงมัน จะเปน็ ตน้ หมากหรอื หญ้าแพรกอะไรก็แลว้ แต่เดหลไี มแ่ ครห์ รอก เธอไมไ่ ดอ้ ยากจะมาอยู่ ที่นีร่ ว่ มกับคนบ้านนี้นนี่ า ยง่ิ ตอ้ งถูกบงั คบั ให้จากอานอ้ ยยิ่งไมอ่ ยากเขา้ ไปใหญ่ คอยดูสิจะ หาเรอ่ื งจนท่าใหไ้ ม่ต้องอย่ทู ่ีนน่ี านเลยละ่ ! คณุ รัมภายิม้ หน้าบานร่ลี งบนั ไดมารบั ลกู สาวและนอ้ งชายอดตี สามี เชื้อเชญิ ใหข้ ึน้ ไปพัก บนบา้ น เดหลกี อดแมด่ ว้ ยความคิดถงึ แตถ่ ึงอยา่ งไรกย็ ังหนา้ หงิกอยู่เมือ่ ตอ้ งทกั ทายกับนาย สาหัสท่ีเดนิ ตามลงมา การเตเดนิ ตามทุกคนเข้าบา้ นพร้อมกบั กระเป๋าของเดหลีและเขา ลกู สาวเจา้ ของบ้านมหี ้องของตัวเอง ส่วนชายหนุ่มไดพ้ ักทห่ี ้องพกั แขก เดหลมี องรอบตัวอย่างหม่ินๆ เธอไมค่ ิดว่าแมจ่ ะชอบอยูใ่ นปา่ ในดงอย่างน้ี แมว้ ่าธรรมชาติ มันจะงดงามดงึ ดดู ใจก็เถอะ แตอ่ ยา่ งน้อยเธอคนนงึ ล่ะท่ีไม่มีวนั ยอมเอาวยั สาวมาท้งิ ไว้ท่นี ี่ เป็นแน่ ร่างบางเดินสา่ รวจไปรอบห้องกด็ ูเข้าทา่ ดี เตียงขนาดใหญ่ต้ังอยู่กลางหอ้ ง หนา้ ตา่ ง ตดิ ม่านพลว้ิ มองออกไปเหน็ ไรจ่ นไกลลบิ มหี ้องน่้าสว่ นตัวให้ดว้ ย ขา้ งในก็ทันสมัย เหมือนกนั นะ ติดเครอ่ื งทา่ น่้าอนุ่ กับอ่างอาบน้า่ พรอ้ มสรรพ ทา่ ทางอีตาสาหสั น่นั จะรวย จริง เมือ่ ถึงเวลาอาหารเยน็ มารดาจงึ มาเคาะประตเู รยี กเธอ เดหลีอาบนา้่ เปลี่ยนเสื้อผ้าเรยี บรอ้ ย พอดี ทีโ่ ต๊ะอาหารมีคนอยู่เต็มพรบึ แต่เดก็ สาวเห็นอานอ้ ยก่อนเปน็ คนแรก ตอ่ ให้เขาเป็นยุง เธอกไ็ มค่ ิดว่าจะเหน็ คนอน่ื ก่อน ใครต่อใครล้วนไมม่ ีคา่ เป็นเพียงมดแมงไปหมด นายสาหัส น่ังย้ิมอยูต่ รงหัวโตะ๊ นัน่ ถัดมามผี ้ชู ายอกี สองคนนงั่ อยู่ อายุของท้ังคู่ดูท่าจะมากกวา่ เดหลอี ยู่ หลายปี แลว้ กม็ ผี ู้หญิงอีกคนหนง่ึ กบั เด็กทารกอกี หนึ่งน่ังข้างกนั เดก็ สาวได้รับค่าแนะนา่ วา่ ผชู้ ายสองคนนน่ั เป็นพี่ชายเลี้ยงของเธอเอง ชื่อสกั กตะและ สิตางศุ์ สักกตะอายุคงพอๆ กับอาน้อย เขาแต่งงานแล้วกบั คณุ สาวิตรี มีลกู ชายดว้ ยกันหนงึ่ คน สว่ น สิตางศกุ์ ็คงอายุมากกวา่ เธอไมเ่ ท่าไร และเขายงั ไมแ่ ต่งงาน ท่าทางพวกลูกใหม่ ของแมจ่ ะเปน็ หนุ่มชาวไร่กันพอดลู ่ะ ยิ่งนายสติ างศ์ุน่ียังกะคาวบอยหลงยุค หน้าตากโ็ หด รงุ รังสมอยู่แถบไกลปนื เทย่ี ง อานอ้ ยเหมอื นเทวดาในหมมู่ ารไปเลย เดหลสี รปุ ด้วยสายตา เด็กสาวเลือกท่ีจะน่ังขา้ งการเต ชายหนมุ่ สนทนากบั คนในครอบครัวเธออยา่ งสนิทสนม ยงิ่
กบั พวกผชู้ ายด้วยกันนะอยา่ งกับร้จู ักกันมาเปน็ ปีเปน็ ชาติ เดหลอี ดทจ่ี ะหนั ไปค้อนเขาเปน็ พักๆ ไมไ่ ด้ คณุ หมอทา่ หน้างงในตอนแรกทถ่ี กู แจกอาวุธ หากเข้าในได้ในทนั ทีจงึ ยิ้มขนั เหน็ เป็นเรอ่ื งชอบใจไป หลงั ทานอาหารเสรจ็ พวกเขายงั ทานผลไมแ้ ละนงั่ คุยกนั ต่อไป เดหลีผุดลกุ ปลกี ตวั ออกมา เพราะไมร่ สู้ ึกสนุกสนทิ ใจ ถึงแมว้ า่ พวกเขาจะต้อนรับเธออยา่ งยิ้มแย้มแจม่ ใสดกี ็เถอะ เดหลนี กึ เคอื งขึน้ มานดิ หนอ่ ย ไมส่ ิ มากเลยละ่ ดูเอาเถอะจะจากกนั อยู่วันนี้พรงุ่ น้แี ล้วเขายงั หวั เราะร่ออยูไ่ ด้ มีแต่เธอท่รี สู้ กึ ถึงอาการโหวงเหวงท่ีเกดิ ขน้ึ ในช่วงท้อง ใจวูบหวิวและมอื ทสี่ นั่ ระริกจนเยน็ เฉียบ เดก็ สาวยมิ้ กับตนเองว่าใหส้ งบใจไว้ ตลอดเวลาถงึ เธอจะโวยวาย ระบายออกเวลาเครยี ดยงั ไง แตค่ รั้งนี้เธอจะท่าเช่นนน้ั ไมไ่ ด้ อานอ้ ยจะจากไปตลอดกาล ถ้าหากรูว้ า่ เธอคดิ อะไรอย.ู่ ..รา่ งบางยนื แอบอยตู่ รงเสาของชาน เรอื นซง่ึ เปิดโลง่ ออกไปหน้าบา้ น ปูลาดด้วยพื้นไม้กระดาน เฉดเดยี วกบั เรอื นท่าจากปีกไม้ และเสาไมส้ กั ทองตน้ ใหญ่ เดหลีฝงั ตัวเองหายเขา้ ไปในเงามืดซงึ่ ทาบทับลงมา ผ่อนลม หายใจให้ช้าทีส่ ดุ เพอ่ื ปิดกลั้นก้อนสะอ้นื ทีแ่ ลน่ ขนึ้ มาจุกอยตู่ รงล่าคอจนปวดร้าวและรอ้ น ผ่าว ดวงตาเหมอ่ มองฟา้ ท่พี ราวพรา่ งไปดว้ ยดาว หากครานมี้ นั กลับระยบิ ระยับพรบิ พราว แสงกว่าที่เคยหล่อรืน้ ประกายด้วยหยดนา้่ ตาซ่ึงคลอเอ่อ ขอบตาร้อนแดงขณะที่อากาศ หนาวเย็นจนจับลมหายใจท่ีระบายออกมาจนเป็นไอ ร่างเล็กนัง่ ชนั เข่ากอดแขนรดั ขาทง้ั สองขา้ งไวแ้ นน่ พรุ่งนี้เธอจะบอกลาเขาดว้ ยรอยยิ้ม จนกวา่ จะพบกันใหมอ่ กี ครงั้ เราจะต้องได้พบกันแน.่ ..เด หลีขบปากจนห้อเลอื ด ปล่อยใหห้ ยดน่้าอ่นุ รอ้ นไหลอาบลงมาเป็นสาย ซบหนา้ ลงกับซอก แขนเหม่อมองไปสุดสายตา... คุณรมั ภาเดินตามหาบตุ รสาว จนมาพบวา่ นง่ั นิ่งพงิ เสาอยหู่ น้าบา้ น เดหลีเชด็ คราบนา่้ ตาทัน ควนั กอ่ นท่ีมารดาจะเดนิ มาถงึ ปรบั สหี น้าให้เปน็ ปกตกิ ่อนออกจากเงามืด “มานง่ั อะไรอย่นู ีล่ ะ่ ลกู ประเดยี๋ วกไ็ ม่สบายหรอก ดกึ ๆ น้า่ ค้างลงแรงจะตายไป” เดหลีเดินกลบั เข้าบา้ นเงียบๆ อาน้อยกลบั เขา้ ห้องไปแล้วกระมงั เดก็ สาวจึงปลีกเข้าหอ้ ง
ตวั เอง โดยมมี ารดาเดินตามเข้ามา “เป็นไงบ้างลูก ชอบทีน่ ่ีไหม ทุกคนเขาเตรียมห้องน้ใี หห้ นูเปน็ พิเศษเลยนะลูก เขารอให้หนู มากนั ทง้ั นั้น” คนเปน็ ลูกเบ้ปากในใจ เธอไมเ่ หน็ ชอบทนี่ ่สี ักนิด อากาศกห็ นาวเกินไป แถมบ้านไม้ เทอะทะอย่างนไี้ มน่ ่าอภิรมยเ์ ลย ถ้าใหเ้ ลือกขอห้องชุดในคอนโดอาน้อยยงั ดซี ะกว่า (มตี อ่ ) “พรงุ่ นอี้ านอ้ ยตอ้ งกลบั แล้ว เราจะไปส่งหรอื เปล่า คงต้องตน่ื เช้าหนอ่ ยนะ” คณุ รมั ภาหันมา ถามกอ่ นเดินออกจากห้อง หากในใจตอบแทนได้ทันทีวา่ ถึงอย่างไรบุตรสาวกต็ ้องลกุ มาส่ง ไมพ่ ลาด เดหลพี ยักหน้าน้อยๆ กระทง่ั ประตปู ดิ ลงเธอจงึ ลากกระเป๋าเดนิ ทางมาทงิ้ ตัวนงั่ ลงบนเตียง เปิดมันออกแล้วหยบิ สมุดบญั ชเี งนิ ฝากออกมา กอ่ นหน้าน้อี านอ้ ยเคยเอามนั ไปซอ่ นเพื่อ ไม่ให้เดหลแี อบหนีออกไป ขณะทห่ี ามนั แทบพลกิ แผน่ ดินทั่วบ้าน ปรากฏว่าเขาเอามัน ซ่อนกลบั เขา้ ไปในกระเป๋าเดนิ ทางของเธอนนั่ เอง บริเวณชอ่ งซิปด้านในท่เี ธอจะไม่สนใจ มนั เดหลีอดหวั เราะกับความช่างคิดของเขาไมไ่ ด้ ถ้าหากว่าเขาไม่บอกตอ่ ใหเ้ ธอหาคอนโด แทบพรนุ กไ็ มม่ วี ันเจอ วนั น้เี ธอมีมนั แล้วจะเอายงั ไงดี อยกู่ ับแมไ่ ปสกั พกั ดไี หมแล้วค่อยไปเยยี่ มหาอานอ้ ยเปน็ พักๆ เอาอย่างน้นั ก็ได้ เสยี งประตูหอ้ งการเตถกู เคาะเบาๆ ชายหนุ่มหันไปมองพลางถอนหายใจ ทราบไดท้ ันทวี า่ ข้างหลงั บนประตูนน้ั เป็นใคร ตอนนีเ้ ขาไม่พร้อมท่จี ะเผชญิ หนา้ กับเดหลี ดงั นน้ั รา่ งสูงจึง ทา่ เพียงยอ้ นถามกลบั ไป “อาต้องตนื่ แตเ่ ช้า หลีมีอะไรรึเปลา่ ?” เดหลีเมม้ ปากอย่างหมน่ั ไส้ ร้ทู ้งั รูว้ ่าเปน็ ใครแล้วทา่ ไมเขาไม่เปิดนะ
“หลอี ยากมาลาอานอ้ ยนะ่ คะ่ เปดิ ให้หลเี ข้าไปหนอ่ ยนะ” “อย่าเลย อาจะนอนแล้ว ไวพ้ ร่งุ นี้เราค่อยลากนั กไ็ ดน้ ะ” การเตได้ยนิ เสียงฝีเทา้ เดนิ ลงสน้ ห่างออกไป เดาไดว้ ่าเดก็ สาวคงไมพ่ อใจเท่าไร แตจ่ ะทา่ อยา่ งไรได้ ถา้ หากว่าเขาเปดิ ให้เด หลเี ขา้ มาตอนนีเ้ ร่ืองทวี่ ่าจะเข้าทเ่ี ข้าทางกจ็ ะพาลยุ่งขน้ึ มาอีก อีกอยา่ ง...เขาไมแ่ นใ่ จวา่ จะอด ใจไวไ้ ดใ้ นค่าคนื กอ่ นทจ่ี ะจากกันอย่างนี้ ตลอดเวลาเขามองเดหลีเป็นเด็กผหู้ ญงิ คนหนึง่ มาตลอด เป็นเด็กตวั น้อยท่ีว่งิ ตามเขาต้อย เพราะขาดเพอ่ื นเลน่ เปน็ ลูกสาวของพ่ชี าย ซงึ่ ถงึ แม้จะไมไ่ ดเ้ กี่ยวดองทางสายเลือดแตก่ ็มี ศักดติ์ ามน้ัน ทวา่ การกลับมาพบกนั อกี ครัง้ มันทา่ ใหท้ กุ อยา่ งเปลีย่ นไป ร่างเล็กป้อม เปลย่ี นเปน็ สัดส่วนกลมกลงึ สมสว่ น เสยี งของเดก็ กลบั กลายเป็นเสยี งหญงิ สาว หวานระรนื่ หู มือนอ้ ยๆ เปลยี่ นเปน็ นวิ้ เรียวยาวน่ิมนวล ดวงตา...สายตาทมี่ องเขา ก็ เปล่ยี นไปเช่นกนั ... ชายหนุ่มไม่โง่พอท่จี ะดูไมอ่ อกว่าเด็กสาวรู้สึกอยา่ งไร อยา่ งน้อยด้วยวิชาชีพท่เี รียนมาอาจ ไม่ทา่ ให้ถึงขั้นบอกได้วา่ ใครรกั ใคร แต่เขาคิดวา่ เขารวู้ ่าเดหลีรู้สกึ อย่างไร สารท่เี ธอสอ่ื มามนั ชดั เจน...แนว่ แน่ ซื่อตรงและคงม่ันเสียจนเขายังสะทา้ น...ไม่กล้าแม้แต่ จะตอบสนอง ทีแ่ ทเ้ ขามันกแ็ คค่ นขี้ขลาดคนหน่งึ ทีไ่ มแ่ นใ่ จวา่ ตนเองจะแบกรบั ดแู ลรกั ษา ส่ิงทส่ี า่ คัญท่สี ดุ เอาไว้ไดห้ รือไม่ หากมคี นอน่ื ทเ่ี พียบพรอ้ มเหมาะสมอาจจะดแู ลดวงแกว้ ของเขาได้ดยี ่ิงกวา่ แตเ่ ขาคงทนเห็นเธอไปเป็นของคนอืน่ ไมไ่ ด้หรอก ไมไ่ ด้แนๆ่ ...หาก วันทว่ี า่ มาถงึ มนั คงเจบ็ ปวดมาก เดนิ ทางมาก็หลายประเทศ ผา่ นรอ้ นผ่านหนาวมาก็มาก ทว่าเขากส็ ามารถพาตัวเองผา่ นอปุ สรรคมาไดท้ กุ ครั้ง และคาดหวงั ว่าครงั้ นก้ี เ็ ชน่ กัน ระยะทางและเวลาจะช่วยใหท้ กุ อย่างคลค่ี ลายไปในทางทด่ี ีข้นึ ดังเชน่ เมื่อครัง้ ที่มนั นา่ มา แสงเงนิ แสงทองแตะแตม้ ขอบฟ้าผา่ นละอองหมอกหนาซึ่งลอยต่าใหเ้ หน็ อยู่ท่วั หุบเขา ส่ง ใหบ้ รรยากาศยามเช้าวนั นีด้ ีจนแทบจะเรยี กได้ว่าสวยทเี ดียวล่ะ แต่เดหลีไมไ่ ดอ้ ยู่ใน บรรยากาศอยา่ งนั้น เดก็ สาวยืนดูการเตเก็บกระเปา๋ อยใู่ นหอ้ ง แทบจะเดินตามเขาทุกฝกี ้าว ตั้งแต่เกบ็ ของในห้องนา่้ พบั ผา้ จนกระทงั่ เขาจะเปลย่ี นเส้อื
“จะดูเรอะ? ” ชายหน่มุ เลิกค้ิว “ถ้าอาไมข่ ัดขอ้ ง กไ็ ม่เป็นไรคะ่ ” เดหลกี อดอกเทา้ คางกับมอื ข้างหน่ึง การเตถอนหายใจ ก่อนเปน็ ฝ่ายลา่ ถอยไปเปลีย่ นชดุ ในห้องน้า่ แทน พอเขาเตรียมตวั เสร็จกอ็ อกมาทานอาหารเช้ารองทอ้ งขา้ งนอก คุณรัมภาจัดเตรียมโตะ๊ เสีย พร้อมพรง่ั เพราะคนท้งั บ้านตา่ งก็ตื่นกนั หมดแลว้ (เว้นเสียแต่เดหลีซึง่ ไมไ่ ด้นอน เจา้ หล่อน เลยทันสง่ อาน้อยตอนเช้ามดื ) “ไว้หลีจะโทรไปหานะอาน้อยนะ” เดหลีหยบิ โทรศัพท์มือถือข้ึนมาเช็คสัญญาณ พอไหว... ต่อให้อับสญั ญาณแล้วต้องไปยืนทีช่ ะง่อนผาเธอกจ็ ะท่า “อะไรกนั นะ่ เรา อยดู่ ้วยกันมาตง้ั สองอาทติ ยเ์ ตม็ ๆ ยังไมเ่ บ่ืออีกเรอะ หมื มล์ ูก” คณุ รัมภา ผอ่ นลมหายใจ เมื่อเหน็ ว่าบุตรสาวท่าจะหลงเอามาก ตามประสาเดก็ ตดิ อา เดหลตี วัดสายตาข้นึ มองยอ้ นทันควัน “หนกู ็อยากถามแมเ่ หมือนกัน ว่าแต่งงานมาตงั้ สอง อาทติ ยแ์ ลว้ ยังไมเ่ บ่ือเหรอคะ เมอื่ ไรจะหยา่ สักที” ทง้ั โตะ๊ ชะงักค้าง คณุ รมั ภาสง่ ตาเขยี วมาดุทนั ทดี ้วยอารามตกใจ หากสถานการณก์ ลับ ครืน้ เครงข้ึนเมอ่ื สิตางศห์ุ ัวเราะพรืดออกมาอยา่ งกลนั้ ไมอ่ ยู่ เอ้ือมมอื มาขย้ีหวั เดหลีอยา่ ง ชอบใจ เด็กสาวเบ่ียงหลบหน้ามุ่ยแตก่ ย็ ังไมพ่ ้น “ผมคงต้องลาแล้วละ่ ครับ ออกช้ากว่านี้จะรอ้ นเกนิ ไป” การเตลุกข้ึน เดินไปหยบิ กระเป๋า เดหลีลุกตามทนั ที ปรีเ่ ขา้ ไปหาเขา รู้สกึ ใจหายถงึ วนิ าทีทจ่ี ะตอ้ งจากกนั จริงๆ แลว้ “อะไรนะ่ เรา ท่าหนา้ อยา่ งกับจะรอ้ งไห”้ ชายหนุ่มกม้ มองร่างเล็กดว้ ยสายตาออ่ นโยน เด หลโี ผเขา้ กอดเขาแน่น ปล่อยโฮเต็มเสยี ง คุณรัมภาจะเขา้ มาปลอบ หากถูกสามีสะกดิ หา้ ม ไว้ นางจึงจ่าต้องปล่อยใหส้ องอาหลานล่าลากนั เพียงลา่ พงั ถึงอย่างไรมันก็เป็นคร้ังสดุ ท้าย แลว้ ละ่ นะ “อาน้อย หลอี ยากอย่กู บั อานอ้ ย อยากอย”ู่ เธอฟมู ฟาย ไมส่ ามารถจะบอกความรู้สกึ ไปได้
มากกว่านอี้ กี แลว้ “ถ้าหลอี ยู่กบั อา แลว้ แม่ล่ะ หลที ง้ิ แม่ได้เหรอ” “แม่เขามีครอบครัวใหม่แลว้ เขาไม่เหงาหรอก แต่หลีต้องเหงาตายแนๆ่ ถ้าไม่ไดอ้ ยกู่ บั อา น้อย หลตี อ้ งตายแน่” เธอเงยหน้าขน้ึ มองเขาทั้งน้า่ ตา การเตเช็ดดงึ ผ้าเชด็ หนา้ ออกมาเชด็ ให้ รสู้ กึ เหมอื นวิญญาณถูกสนั่ คลอนดว้ ยค่าพูดซอ่ื ๆ และแววตานัน้ “อยา่ พูดอย่างนั้นสิ เอาล่ะ อาคงตอ้ งไปแลว้ ...” เขาครางดว้ ยน่้าเสยี งแหบห้าว ผละจากรา่ ง บางขึน้ สตาร์ทรถ เดหลียืนมองน้่าตาหยดร่วงเป็นสาย รมิ ฝีปากพมึ พ่าออกมาราวกับไม่ได้ขยับ ...หลีรักอานอ้ ย… การเตหนั กลบั มามองนิดหนงึ่ เธอไมร่ วู้ ่าเขาทนั เหน็ ไหม แต่คงไมเ่ พราะชายหนมุ่ ขับรถ ออกไปอยา่ งรวดเรว็ ไมม่ ีการล่าลาใดๆ อกี รวดเร็ว...ราวกับจะหนีให้พน้ ตรงนี้ เดหลียืนมองรถของชายหน่มุ ลบั หายไปตามโค้งทาง สุดทา้ ย อานอ้ ยกไ็ มไ่ ดก้ อดตอบเธอ เลยสกั คร้งั เขาจากไปราวกับมิได้อาลัยเลยแม้แตน่ อ้ ย อาน้อยไปแลว้ ... เธอปาดน่้าตาลวกๆ เดนิ กลบั เขา้ บ้านตาแดงก่า สวนทางกับสิตางศทุ์ ่เี ดนิ ลงมาพอดี ชาย หนมุ่ ก่าลังจะออกไปไร่ เขามองเด็กสาวแวบหน่งึ กอ่ นท่เี ดหลีจะเบอื นหน้าหลบเดนิ ดุ่มเข้า ห้องตวั เองไป เดก็ สาวเก็บตัวเองเงียบอยู่แต่ในห้อง ไมส่ นใจวา่ ใครจะชกั ชวนไปไหน คณุ รัมภานน้ั วติ ก หนกั ใจยิง่ กวา่ ผู้ใดในอาการของบตุ รสาวเพียงคนเดียว เดหลนี น้ั ใจแข็งเสียเหลอื เกิน ไม่ ยอมเปดิ ใจรับคนอน่ื บ้าง ตลอดระยะเวลาสองเดอื น นางไมเ่ คยได้เห็นรอยยม้ิ จากลูกสาว เลยแมแ้ ตน่ อ้ ย ไม่เคยเลยจริงๆ เดหลที เ่ี คยร่าเริงคนนั้นจากไปพร้อมกับการเตเสียแลว้ ทง้ิ ไว้ เพยี งร่างท่ียงั หายใจอยู่ทนี่ ่ี หากแต่คุณรมั ภาพยายามทีจ่ ะปิดบังหตู ากบั การตรอมใจของเด็ก
สาว เดหลีสมควรท่จี ะได้ค่คู รองที่ดีกว่านี้ ไมใ่ ช่ชายหนุ่มทม่ี ีศกั ดิ์เปน็ อาแบบนี้ แมจ้ ะปวด ใจกบั ความทกุ ข์นนั้ ไปด้วยอย่างไร นางก็ยอมไมไ่ ด้เดด็ ขาด มิอย่างน้ันคงมองหน้าบรรดา เครือญาติข้างอดีตสามไี มต่ ิด (มตี อ่ ) “ทานอกี หนอ่ ยสิลกู ” คณุ รัมภามองถว้ ยโจ๊กในมอื ที่เพิง่ พรอ่ งไปไดเ้ พียงหนึ่งใน สาม ทว่าเดหลีก็เบอื นหน้าหนอี ่มิ เสียแล้ว เมอื่ เห็นวา่ คะยัน้ คะยออย่างไร รา่ งบางกไ็ ม่ไดม้ ี ปฏกิ ริ ยิ า ผู้เปน็ แมจ่ ึงไดแ้ ตถ่ อนหายใจยกส่ารับออกจากห้องไป เดหลีผนิ หนา้ กลบั มามองประตทู ีป่ ิดลง แลว้ จึงไถตวั ลงนอนบนเตยี ง หยบิ โทรศัพทม์ ือถอื ออกมาดู หนง่ึ เดอื นมาแล้วอานอ้ ยไมโ่ ทรกลับมาเลย มีแต่เสียงรบั ฝากข้อความเท่านนั้ ท่าไมละ่ คะอานอ้ ย ท่าไม อาหนีหน้าหลีทา่ ไม อาไม่รักไม่เอ็นดหู ลแี ลว้ หรอื ไง คิดวา่ สง่ ถงึ ฝง่ั กต็ ีเรอื จาก... เธอปล่อยน้่าตาใหไ้ หลลงมา สะอน้ื ฮักกับหมอน คดิ ถงึ คิดถึงเหลอื เกนิ คิดถงึ จนปวดร้าว ไปหมด อานอ้ ยสง่ เสยี งมาใหห้ ลีไดย้ นิ หน่อยเถอะนะ สง่ มาใหห้ ลไี ดค้ ลายใจว่าอายงั อยู่... บษุ บายุธกลัน่ แกล้ง........ฤาไซร้ บาดจติ คราวพสิ มยั .........ในพี่ รักบไ่ ด้สมสขุ คเู่ คียง.........ครองนา รอ้ ยฤดวี ิลาปคร่า.............ครวญแฮ พอ่ เล้ียงสหสั สังเกตดูอาการของเดหลแี ลว้ ได้แต่ปรารภดว้ ยความเป็นหว่ ง เขาเริม่ เขา้ ใจแลว้ ว่าความสมั พนั ธอ์ ันแปลกประหลาดของการเตและเดหลนี นั้ กอ่ เกิดขน้ึ เปน็ ความรกั ท่ีเกนิ กว่าความสมั พนั ธท์ างเครือญาติเสยี แลว้ แมจ้ ะทราบจากภรรยาเมือ่ เรว็ ๆ นว้ี า่ แท้จริงแล้ว สองหนุ่มสาวนั้นไมไ่ ด้มีความเก่ยี วขอ้ งทางสายเลอื ดกนั หากแต่ก็ไม่สามารถยอมรบั เรอื่ งท่ี จะใหร้ ักกนั ฉันทช์ ู้สาวได้ ขอ้ น้เี ขาไมข่ อแสดงความคิดเห็น เพราะถงึ อย่างไรก็ไมอ่ ยใู่ น
ฐานะท่ีจะพดู ได้ถนดั นัก ปลอ่ ยใหเ้ ปน็ เร่ืองของแมล่ กู เขาจัดการกนั เองจะดีกวา่ ช่วงนีค้ ง ตอ้ งขอให้ลกู ชายคนเลก็ ของเขาชว่ ยท่าให้นอ้ งร่าเริงข้ึน จะได้ไม่หมกมุ่นอยู่แตก่ ับเรือ่ ง ความรักและเจ็บปวดอยคู่ นเดยี ว เดหลขี มวดคว้ิ อยา่ งร่าคาญใจเมอ่ื ไดย้ ินเสียงเคาะประตูดังขน้ึ เวลาอยา่ งนไี้ ม่ใชแ่ มเ่ ธอ แน่นอน เดาไดเ้ ลยว่าใคร หากยังไมท่ ันได้อนญุ าต ประตูก็เปิดออกอยา่ งถอื วิสาสะ “หนนู ้อย ออกไปรบั แดดรบั ลมมง่ั ดกี วา่ อยูใ่ นห้องแบบนอี้ ดุ อูต้ ายเลย” สิตางศ์โุ ผล่หนา้ เข้า มาพลางเดนิ อาดๆ มาถึงเตยี งหล่อน เดหลถี อยกรดู ไปชดิ รมิ เตยี ง เธออย่ใู นชดุ เสอ้ื ยดื กางเกง ขาสน้ั หนั กลบั ไปมองเขาตาเขยี วปัด๊ “ออกไปนะ ใครใหค้ ุณเข้ามา! ” “ไมต่ ้องใหใ้ ครให้หรอก ปะ่ ...ไปกนั ดีกว่าเร้ว...” ไมว่ ่าเปลา่ มาดึงมือเธออกี แนะ่ เดหลี สะบดั ขอ้ มอื ออก ถลึงตามอง สิตางศย์ุ ักไหลเ่ ลก็ น้อย เหมือนจะบอกวา่ ไมม่ ปี ญั หา แล้วก็ เปลย่ี นเป็นคว้าหมบั ชอ้ นรา่ งเลก็ ขนึ้ แบกบนบ่าอยา่ งง่ายดาย เดหลหี วดี สุดเสียง เตะทบุ พลั วันทง้ั ทหี่ วั ท่มิ ลงกับพ้นื “อย่นู ่งิ ๆ สนิ ่า” เขาเอ็ดไม่จริงจงั นัก อมุ้ ไดก้ เ็ ดินลว่ิ ๆ พาออกไปนอกบา้ น เห็นคณุ รัมภามอง มาดว้ ยทา่ ทางตกอกตกใจ หากชายหนุม่ หลิ่วตาให้ขา้ งหนงึ่ อยา่ งร่าเริงแลว้ ก็พาเดหลีพาดบา่ ไปทั้งอย่างนนั้ “อา้ ย...บา้ ...ปล่อยน้า...!! ” “เรียกพใ่ี ห้เพราะๆ สิจะ้ สาวเมอื งกรุงเนยี่ ปากรา้ ยจรงิ ๆ น้า...” เขาเดินไปจนถึงรถจิ๊ป “ไมม่ ีวนั ซะหรอก! ไอ้บา้ ๆๆๆๆๆๆๆ “ สิตางศุห์ ัวเราะร่ากบั ความดอื้ ร้นั ของเจ้าหลอ่ น เดหลีขบปากเม่อื ไม่สามารถท่าอะไรได้ หมอน่แี รงดยี ังกะม้า ฮกึ ยงั กะหมีควายง้ันแหละ...แล้วมาย่งุ กะหลอ่ นทา่ ไม ขออยู่เงียบๆ เฉยๆ ไม่ได้รึไง...ชิ
เขายัดเธอขึน้ รถจ๊ปิ พาไปตระเวนขนึ้ เขาไปดไู รช่ าของนายสาหัส ซง่ึ ปลกู อย่บู นดอยเปน็ ลูกๆ สุดลูกหลู กู ตา เดก็ สาวน่งั กอดอกชนั เขา่ ด้วยความหนาว สิตางศหุ์ ันมามองถอดเสือ้ แขนยาวสีเขียวขี้ม้าแบบเส้ือทหารส่งให้ เดหลีเรียนรูว้ ่าการรับอย่างไม่เก่ียงงอนชว่ ยให้เธอ ไม่หนาวตาย และยงั สามารถกลบั ไปเอาเรอ่ื งเขาได้อกี ถ้าหากวา่ กลบั ถงึ บ้าน ถา้ นะ...ถา้ ไม่ ฆ่าใครตายแถวน้เี สยี ก่อน สิตางศุจ์ อดรถบนเนินดอยลกู เลก็ ๆ ท่ีสามารถมองเหน็ ไร่ชา กาแฟไดไ้ กลลิบ เดหลจี า่ ตอ้ ง ลงตาม เพราะนั่งเฉยไปมนั กห็ นาวเทา่ นน้ั เอง สลู้ กุ มาดูวิวก็ไมไ่ ด้ หมอกยามเช้าโรยตัวลงมาหนาดคู ล้ายกับกลุ่มกอ้ นเมฆท่ีบางเบา ท่ัวทงั้ ขนุ เขามีเพยี งละออง น้่าสขี าวลอยลอ่ ง ยอดชาตอ้ งน้า่ ค้างพราวสสี ด เดหลซี กุ มอื ลงในกระเป๋าเสือ้ พลางระบาย ลมหายใจออกมาเปน็ ควนั สิตางศมุ์ องใบหน้านวลที่หมองหม่นลง ดวงตาเหมอ่ มองไปไกล ไรแ้ วว “ชีวติ คนเรากเ็ หมอื นอากาศนนั่ แหละ วันนอ้ี าจจะมีหมอก แตใ่ ครจะรวู้ า่ วันต่อไปมนั อาจจะ สดใสเสียจนแสบตา” เด็กสาวหันกลบั ไปมองคนตวั ใหญ่ เฉยสนิท สติ างศ์ยุ มิ้ เกอ้ รวึ า่ ที่พดู มันจะไม่ซงึ้ หวา่ ... “...ส่าหรับคนบางคน วันรงุ่ ขนึ้ อาจไมเ่ คยมาถงึ กไ็ ด้” เธอเบอื นหน้ากลับไปมองขา้ งหนา้ “รกั อามากเหรอ? “ “รัก...รักมาก..” เด็กสาวเผลอตอบออกมาตามความจรงิ ก่อนทีจ่ ะเฉไฉไปเสีย “ก็ตาม ประสาคนทเ่ี ปน็ ญาตสิ นิทกันนะ่ นะ” “ถ้าอย่างนัน้ ท่าไมไม่ไปหาละ่ ? “ “คณุ ไม่เข้าใจหรอก มนั ไมไ่ ดง้ า่ ยอย่างน้ัน!! ” เดหลีสะบัดหน้าเดนิ หนี เขาพูดออกมาไดง้ ่าย เพราะไม่ร้หู รอกว่าทีเ่ ธอจ่าตอ้ งอยทู่ น่ี เ่ี พราะอะไร อานอ้ ยเปน็ คนดี ดมี ากจนเธอไม่อยากให้ เขาตอ้ งมารสู้ ึกผดิ ท่ที ่าให้หลานสาวไปหลงรกั ปกั ใจ เขาจะต้องไมส่ บายใจอย่างมากที่รู้ เรื่องน้ี
“ไปหาสิ เขาไม่ไดเ้ ปน็ อาแท้ๆ สักหนอ่ ย” ชายหนุม่ ครุน่ คดิ ถึงเรื่องทเ่ี ขาได้ยินมาเมอ่ื ครง้ั ท่ี บิดาคุยกบั คุณรัมภาแม่ใหมเ่ ขา เขาทราบวา่ การเตกับเดหลีไมไ่ ด้เกยี่ วพนั กันทางสายเลือด แล้วหลอ่ นจะมานั่งเสียใจอยู่ทา่ ไม ทั้งทีจ่ ะไปหาเขาเมอ่ื ไรกไ็ ด้ เดหลีชะงัก หนั กลับมามองสติ างศรุ์ าวกบั เขาเป็นบา้ หมอนพี่ ร่าเรอ่ื งบ้าบออะไรออกมา อา น้อยนะ่ เหรอจะไม่ใช่อาแทๆ้ เธอเหน็ หน้าเขามาตัง้ แตเ่ กิดไดแ้ ลว้ ! “กไ็ ม่ร้ตู ้ืนลกึ หนาบางหรอกนะ คิดวา่ เรอื่ งนค้ี ณุ รมั ภาคงรู้ดี” เธอตวั แขง็ ชาหนึบไป ตะลงึ ทไ่ี ด้ร้วู ่าแม่ปิดบังเธอในเรอื่ งนี้ พอๆ กบั ท่ีร้วู ่าอานอ้ ยกอ็ าจจะรู้ เรื่องนดี้ เี ชน่ กนั เปน็ เพราะอย่างน้ใี ชไ่ หม เขาถงึ ไดห้ นีหน้าเธอ หนเี พราะว่าไมไ่ ดเ้ กีย่ วขอ้ ง อะไรกัน เพราะเป็นคนอน่ื ...คนอนื่ ทีเ่ ขาไมจ่ า่ เป็นตอ้ งใสใ่ จ ไม่ตอ้ งให้ความสา่ คัญอกี แลว้ เมอ่ื หมดธรุ ะกห็ มดกันอย่างน้ันหรอื อานอ้ ย...เพราะเป็นคนอนื่ ใชไ่ หม อาถงึ หายไป... หลีอยากรคู้ วามในใจของอาเหลือเกิน... ..................................................บษุ บารักร้อย ตอนที่ 9 \"อ้าว...กลบั กนั มาแล้วเหรอลกู คงหิวแล้วใชไ่ หม มา...มาทานขา้ วกนั กอ่ น แมเ่ ตรียมไว้ หลายอย่างเลย\" เดหลมี องมารดาที่กลุ กี ุจอเดนิ อยู่รอบโตะ๊ อาหาร ยิ้มอย่างยินดีเม่ือเหน็ เธอกลบั เข้ามาพรอ้ ม สิตางศุ์ เดก็ สาวนง่ั ลงบนเกา้ อ้ีตัวหนง่ึ ไมส่ นใจขา้ วตม้ กลิน่ หอมหวนตรงหนา้ สายตาจบั จอ้ งไปทีม่ ารดาเพ่อื แสวงหาคา่ ตอบท่ีมนั กา่ ลงั ปลกุ เร้าทุกส่ิงในกายให้อ้อื อึง มื้อเช้าทีจ่ ัดยามสายนมี้ เี พียงมารดาเธอ และคณุ สาวิตรี เทา่ น้นั เพราะผ้ชู ายบ้านนที้ านกนั ตง้ั แต่เชา้ ก่อนออกไปทา่ งานแลว้ สติ างศ์เุ องกม็ าดอ้ มๆ มองๆ รอบชามข้าวตม้ อกี รอบกอ่ น จะตดั สนิ ใจดมื่ แค่กาแฟดีกว่า เขาก่าลังรอท่าวา่ นอ้ งสาวคนใหม่จะจัดการกบั เร่อื งทเี่ พิง่ ได้ รบั รูย้ งั ไง ดูท่ามนั คงไม่ราบลน่ื นกั ตั้งแต่นง่ั รถมาจนถึงบา้ น หล่อนเงยี บตลอดเสยี จนน่า กลวั เคยได้ยินเก่ยี วกับความรา้ ยของสาวนอ้ ยคนนี้มาบา้ ง น่าเสยี ดายท่ีวันแตง่ งานเขาต้อง อยโู่ ยงเฝา้ ไร่ ไมอ่ ยา่ งนน้ั คงไดเ้ หน็ อะไรดๆี เอานะ่ ...ตอนน้ีกย็ ังไมส่ าย ดหู น้าแมค่ ุณสิ งา่้
เสียจนจะพบั ได้อยูแ่ ล้ว หากเปน็ เมื่อก่อนเดหลีคงจะวีนบ้านแตกโดยไมไ่ ว้หนา้ อินทร์หนา้ พรหมท่ไี หนทัง้ น้ัน แต่ หลังจากทเ่ี ธอได้อยกู่ บั อานอ้ ย ความออ่ นโยนของเขาซึมซบั เข้ามาสู่หัวใจเดก็ สาวทีละเล็ก ละน้อยจนเต็มเปย่ี ม ถึงแมจ้ ะยงั ไมส่ ามารถแกน้ สิ ยั เดมิ ของตนเองไดท้ ั้งหมด อย่างนอ้ ยก็ไม่ คิดประจานเร่ืองอาน้อยต่อหนา้ คนอ่นื อยา่ งนี้ เดหลีอาศยั รอจนกระทงั่ ทุกคนทานอาหารเสร็จ พีส่ ะใภ้ขอตวั กลบั ไปดูลกู ส่วนอีตาสิตางศ์ุ กน็ ั่งอ้อยอ่ิงไม่ยอมขยับ เธอจงึ ต้องเปดิ ปากออกมาอย่างทนเกบ็ อาการไวไ้ มไ่ หวอีกตอ่ ไป ราวกบั มนั กา่ ลงั สุมทรวงใหม้ อดไหมไ้ ปพร้อมกบั ลมหายใจทผ่ี ่านเขา้ ออก \"ทา่ ไมแม่ไมบ่ อกหลเี รอ่ื งอานอ้ ย! \" \"เรอื่ งอะไร? \" คุณรมั ภาเลกิ ค้ิวขณะวางแกว้ น้่าลง ลกู สาวคนนี้นี่ยังไง เอะอะก็อานอ้ ยๆ \"ก็เรอ่ื งทีอ่ านอ้ ย...เปน็ คนอน่ื \" เธอผ่อนเสียงในตอนทา้ ย \"ถา้ เราไม่ใชส่ ายเลือดเดียวกนั แล้ว อาน้อยเปน็ ใครคะ? \" ผู้เปน็ มารดาชะงักมอื เล็กนอ้ ยคลา้ ย ดวงใจไหววูบไปนิดหนง่ึ ขมวดค้วิ ไม่ชอบใจนัก \"ไปรู้ มาจากไหน\" สติ างศผ์ุ ิวปากเบาแก้เกอ้ เขาลุกออกไปยืนบรเิ วณนอกชาน ชมนกชมไม้ เปดิ ทางใหแ้ ม่ลูก ไดค้ ุยกันตามสะดวก หากไมล่ มื เปิดเรดาห์หูผง่ึ ไวด้ ้วย (สอดจริงๆ ) เดหลีเม้มปากกบั การไมย่ อมรบั และไม่ปฏิเสธนน้ั \"อานอ้ ยเป็นใครหรอื คะ? \" ร่างบางเขา้ ไปเขยา่ แขนหญิงสูงวัย \"บอกหลเี ถอะนะ แมน่ ะ หลอี ยากรู้ อยากรู้ที่สดุ \" หลตี ้องการเพยี ง คา่ ยืนยนั จากปากแมเ่ ทา่ นน้ั เชือ่ ไดไ้ หมว่าตวั เองไมไ่ ด้ทา่ ผิด เช่ือได้ไหมว่าตวั เองมสี ทิ ธ์ิ...ที่ จะรัก คุณรมั ภาส่ายหน้าไมย่ อมใจอ่อน นางรูว้ า่ ลกู สาวกา่ ลังคิดอะไร และจะไมย่ อมให้มันเกดิ ขึน้ เดก็ สาวผละออกจากแขนมารดาทันทีราวถกู นาบด้วยเหลก็ รนไฟร้อนฉา่ ดวงตาเบกิ กว้าง ระรกิ ด้วยโทสะ ยกมือขน้ึ ขยุม้ ผมตนเองกอ่ นจะทงึ้ อยา่ งแรง หวดี ร้องสุดเสยี ง
สติ างศ์ุตกใจถงึ กับวิง่ ถลนั เขา้ มาดู ทันเหน็ เดหลกี ่าลงั ทา่ รา้ ยตนเอง พร้อมกับกวาดมอื ปดั ขา้ วของบนโตะ๊ อาหารลงมาแตกกระจัดกระจาย \"เกิดอะไรขึน้ ครับ! \" \"ชว่ ยน้าจบั ที นอ้ งอาละวาดอกี แล้ว! \" แมว้ ่าจะคอ่ นขา้ งตกใจกบั ค่าวา่ 'อกี แลว้ ' แต่ชายหนมุ่ ก็ปฏบิ ตั ติ ามอยา่ งรวดเร็ว เขาจบั แขน รา่ งเล็กทีด่ น้ิ ปัดๆ ไม่สนวา่ ใครจะโดนลูกหลงอย่างไร ซง่ึ กเ็ จริญพรรบั ไปเสียหลายหมัด หนักเอาการ ถงึ แม้ว่าจะโกรธที่ถูกขดั ใจถึงขดี สุด ดวงตาเดหลกี ลบั หมน่ หมองอาบเอ่อด้วยน่้าตาเตม็ หน้า สะอน้ื โฮราวเด็กทีไ่ มอ่ าจช่วยเหลือตนเองได้ สิตางศุ์งงเป็นไกต่ าแตกย่ิงขึน้ คุณรัมภา เอย่ ดว้ ยความวติ กนา้่ ตาคลอ \"คร้ังสุดทา้ ยทีแ่ กเปน็ หนักอย่างนค้ี อื ตอนพอ่ แกเสยี มันราวกบั ถูกพรากของรัก\" เดหลมี องมารดารอ้ งสะอนื้ ฮัก \"หลถี ามแคน่ ี้ ทา่ ไมแม่ถึงไมย่ อมบอกหล!ี \" \"จ้ะๆ คณุ ปูเ่ ราเขาแต่งงานสองครั้ง\" คุณรมั ภาถอนหายใจ มองหนา้ บตุ รสาวท่กี า่ ลงั มองดว้ ย ดวงตามคี วามหวังแล้วเอ่ยต่ออยา่ งเสยี มิได้ \"กบั ภรรยาคนแรกมลี กู ด้วยกนั ส่คี นซึง่ รวมพ่อ เราดว้ ยและครั้งทีส่ อง ทา่ นแตง่ กับแม่ม่ายลกู ติดซ่งึ ก็คืออาเรานั่นแหละ\" ดวงตาของเดหลเี ปน็ ประกายข้นึ มาด้วยความปตี ิ รา่ งกายของเธอหยุดด้นิ รน เขา่ อ่อนแรงจน แทบทรดุ ฮวบลงไปกองกบั พน้ื ดวี ่ามอื หนาของพช่ี ายเล้ยี งชอ้ นใตแ้ ขนท้งั สองขา้ งไว้ \"หลจี ะไปหาอานอ้ ย\" เธอเอ่ยออกมาดว้ ยดวงตาเป็นประกายระยบั ตอนนเ้ี ธออยากเจอหนา้ เขาเปน็ ทสี่ ุด อยากเหน็ หนา้ อยากถามว่าเขาเห็นเธอเป็นแคห่ ลาน หรือมากกวา่ น้ัน หรอื เป็น คนอืน่ ทไ่ี มเ่ กี่ยวขอ้ งอะไรกันเลย \"ไมไ่ ดล้ กู ต้องอยูท่ ่ีนี!่ \"
\"หลีจะไปเกบ็ ของ\" เดหลีไม่สนใจคา่ ประกาศของมารดา เธอสลดั ตัวออกจากวงแขน แข็งแรงแล้วเดนิ หายกลับเข้าหอ้ งนอนไป เธอมเี รื่องอยากจะถามเขาต้งั มากมาย ถา้ เจอกัน อกี ครัง้ จะพูดอะไรดนี ะ เริม่ จากเรอื่ งโทรศพั ท์ จากน้ันกค็ วามสัมพันธข์ องครอบครวั ความรู้สึกของเธอ จบลงดว้ ยความรูส้ ึกของเขา อานอ้ ยจะตอ้ งประหลาดใจ เขาจะทา่ หน้า ยงั ไงนะทไ่ี ด้เห็นเธอไปยืนตรงหนา้ ประตู เขาจะดใี จไหม หรือวา่ ลา่ บากใจ อยากพบ อยาก ถาม อยากบอกวา่ รักดงั ๆ สกั ลา้ นคร้ัง ข้าวของของเธอไมม่ อี ะไรมาก จัดการอย่างรวดเรว็ ทกุ อย่างกก็ ลบั ลงไปนอนอยู่ในกระเป๋า เดินทางใบเดิมอยา่ งเรียบรอ้ ย เด็กสาวเก็บสมุดบัญชไี ว้อย่างเรยี บร้อยมิดชิด เม่ือกวาด สายตาดูว่าไม่ลืมอะไรแลว้ จงึ ลากกระเป๋าไปที่ประตู ลอ็ ค !? ประตถู กู ล่นั กญุ แจจากข้างนอก แม่ขงั เธอ! เดหลีทบุ ประตูอย่างบา้ คล่งั รา่ รอ้ งเทา่ ไรมารดากไ็ มย่ อมมาเปดิ สติ างศยุ์ นื ดูเหตกุ ารณ์อยู่ ห่างๆ ออกจะทง่ึ กับการจดั การลูกสาวของบ้านน้ี ทค่ี นหนึง่ ก็มปี ญั หาด้านการควบคมุ อารมณ์ สว่ นอีกคนกใ็ ชไ้ มแ้ ขง็ ไมน้ วมไดไ้ มค่ ่อยถกู กับโรคของคนเจ็บเทา่ ไร อย่างนีม้ ันจะ ไมพ่ งั กับพังเอาเหรอ...ชกั ดีใจที่เกิดเปน็ ผู้ชายแฮะ ผ่านไปสองชัว่ โมงเสยี งจากในหอ้ งจงึ เงียบลง เดหลที รดุ อยูต่ รงหน้าประตู ไมส่ นใจมือที่ แตกแดงช่า้ ทิ้งตวั คุดคอู้ ยกู่ บั พื้น หยบิ โทรศัพท์ในกระเปา๋ ออกมากอดไว้แนบแกม้ อานอ้ ย...อานอ้ ย... (มตี ่อ) เป็นเร่อื งยากทจี่ ะทา่ ให้เดหลเี รยี นรู้วา่ การดา่ เนินตามจารตี น้นั ลา่ บากแคไ่ หน ถึงการเต และ เด็กสาวจะไมม่ ีความสมั พนั ธ์ทางสายเลอื ด แตก่ ็ได้ชื่อว่าเป็นอากับหลาน เห็นกันมาแตอ่ อ้ น แต่ออก อกี ท้งั ชายหนุ่มก็โตมากบั ครอบครัวน้ี ได้รับความรกั และความสนิทสนมไมต่ า่ ง อะไรกับลูกหลานคนหนึ่ง เสมอื นบุตรรว่ มสายโลหติ และพ่นี อ้ งร่วมอทุ ร ดังน้นั กบั บตุ รสาวของพ่ชี ายตนเอง พวกพ่นี อ้ งคนอ่นื ยอ่ มไมเ่ หน็ ดเี ห็นงามด้วยเป็นแน่ ใชว่ า่ จะไม่
สงสารลกู แต่การเตก็เป็นหนมุ่ ใหญเ่ ต็มตัว จะมาจรงิ จังอะไรกบั เดก็ ทยี่ ังไม่โตแบบเดหลี จริงอยู่ที่ลูกสาวของนางนา่ รกั นกั หนา แตค่ ณุ รมั ภาเกรงวา่ สักวันถ้าไมใ่ ชก่ ารเตร่าคาญเด็ก สาว กจ็ ะเป็นเดหลเี องทีห่ มดความพิศวาสเบอ่ื หนา่ ยในตัวชายหนมุ่ ซ่ึงแก่กว่า ในด้าน สถานะนั้นนอกจากจะไม่เหมาะสมกันแล้ว ผ้ใู หญแ่ บบนั้นจะมาทนลูกเธอได้หรือ เหน็ กนั อยแู่ ล้วว่าในอนาคต ไม่ฝา่ ยใดกฝ็ า่ ยหนึง่ จะต้องเจ็บ และนางก็ไมอ่ ยากให้ลูกสาวคนเดยี ว ต้องมาผจญเคราะหก์ รรมอย่างน้ัน หากเป็นเชน่ นั้นคงปานดวงใจสลาย... เดหลีผล็อยหลบั ไปดว้ ยความออ่ นเพลยี ตอนท่ีนางเปิดประตูเข้าไป คณุ รมั ภาทรุดกายลง ข้างๆ ร่างคดุ คู้นนั้ ลูบศีรษะอยา่ งระมดั ระวังกลวั จะท่าให้ต่นื ลูกเอย๋ ...ยงั ออ่ นเยาว์นกั ...ยากจะแยะระหว่างความรักกับความหลง ใจที่คิดวา่ ม่นั คง...จะรู้ ไดอ้ ย่างไรในเมื่อหนทางยังอกี ยาวไกล เผือ่ เจอใครทีด่ ีกว่า รอกาลเวลาช่วยตดั สนิ ใจเถดิ นะ ลูกนะ... วันแรกๆ ของการรับรรู้ สชาตแิ บบนักโทษ เดหลกี ็อาละวาดพอดอู ยู่ แตช่ ่วงหลงั จากนั้น สองสามวนั ตอ่ มา สิตางศ์ุคดิ ว่าดเู หมือนเดก็ สาวจะเปลีย่ นกลยทุ ธเ์ ป็นเงียบ และปิดกนั้ ตัวเองออกจากโลกภายนอกโดยส้นิ เชงิ ไมพ่ ูด ไมค่ ุย ไมห่ วั เราะ ไมย่ มิ้ ไมแ่ มแ้ ตจ่ ะแย้มปาก กินข้าว วันหน่งึ ๆ ขยับตัวนอ้ ยเสียย่ิงกวา่ ตัวโคอาล่าเสียอกี อาการนา่ เป็นหว่ งเขา้ ขั้นวิกฤต เชียวล่ะ มารดาเลี้ยงของเขาก็ท่าทางกลมุ่ ใจนา่ ดูพลอยกนิ ไม่ไดน้ อนไมห่ ลบั ไปด้วย แนน่ อนวา่ มันเปน็ ห่วงโซ่เวรกรรม เม่อื เมียไมส่ บายใจพ่อเขาจะอยสู่ ขุ ได้อยา่ งไร พาลลง มาถึงลกู อยา่ งเขาไปด้วย เฮอ้ ...ยงุ่ เสียจรงิ ๆ \"เอา้ กินขา้ วเสียหนอ่ ยสิ ไม่อยา่ งน้นั ไดเ้ ป็นกองทพั กระดูกกนั ทัง้ บ้านแน\"่ เห็นแม่เลย้ี งท่า หนา้ ผะอดื ผะอมเขากพ็ าลกนิ ไม่ลงไปดว้ ย ได้หมดแรงตายเปน็ ผเี ฝา้ ไรช่ ากาแฟแน่ เมื่อเห็นว่าเดหลไี ม่สนใจ สติ างศจ์ุ งึ ถอนหายใจ หยิบถ้วยโจ๊กจากในถาดขึ้นมา ตักปอ้ น ริม ฝปี ากบางไมข่ ยบั เปดิ ออกมนั จึงหกไหลย้อยลงมาใหช้ ายหน่มุ ท่าหนา้ ย่งุ ท่าไมถงึ ได้ดอ้ื อยา่ งน้ีนะ เขาเปล่ยี นวธิ เี ปน็ บบี จมกู เลก็ แทน พอหล่อนหายใจไมอ่ อกตอ้ งเปิดปากก็ยัดชอ้ น เขา้ ไปในปากอย่างรวดเร็ว เดหลีขมวดคิว้ หนั ขวับกลบั มามองตาเขยี ว
\"กอ่ นจะโกรธกก็ นิ ใหห้ มดก่อนดีกวา่ นา่ \" \"ไมก่ นิ เอาออกไปนะ! \" เดหลีปัดไมป้ ดั มอื ไล่ \"เกลียดทีน่ ี่ เกลยี ดทุกคน ออกไป ออกไป!๊ \" สิตางศุ์มองถว้ ยโจ๊กในมอื ท่ถี กู ปดั ออกไปหลน่ หมุนควา้ งอยูบ่ นพ้ืนหกเร่ียราด ชายหนุ่มกัด ฟันเต็มท่กี ่อนจะระเบิดขนึ้ มาบา้ ง มือหนาจับไหล่บางแน่นราวกบั จะบบี ให้แหลก ก่อนที่จะ เขยา่ เสียจนศีรษะเล็กคลอนแคลนไปมาจนปวดตุบ \"หยดุ เดี๋ยวน้ีนะเดหล!ี \" เสยี งตวาดนนั้ ท่าให้เจา้ ของชือ่ ถึงกับสะดุ้ง นา่้ เสียงยามโกรธของ ผู้ชายคนนีน้ ่าขนลุก มที ง้ั ความเดด็ ขาดและแข็งกรา้ ว เขาไม่ใชแ่ ม่เธอ และเขาคงไมม่ วี นั อ่อนขอ้ ให้ เดหลรี ดู้ ี \"จ่าไวอ้ ยา่ ทา่ อย่างนีก้ ับของกินอีกนะ พ่ไี มช่ อบ! \" เธออยากจะค้านวา่ ใครจะสนความคิดเห็นเขาละ่ แต่กต็ ้องหบุ ปากเสีย \"เราน่ะนสิ ัยเสยี จนเคยตวั แล้วนะรู้ไหม ทง้ั บ้านเขาโอเ๋ ราราวกบั นางฟ้านางสวรรค์ขนาด ไหนแล้วยังไม่ร้ตู ัวอีก\" (มีต่อ)เมอ่ื ถกู เขาว่าเอาตรงๆ เดหลกี น็ ่้าตาร่วมเผาะ เม้มปากแน่นดว้ ยความเจ็บใจ สติ างศไ์ุ ม่ ใจอ่อน หากไมเ่ ด็ดขาดเขาคงคมุ คนงานครึง่ ร้อยไม่ได้หรอก ชายหนุ่มขยบั ตัวขน้ึ ใหส้ ายตา สบอย่ใู นระดับเดยี วกับรา่ งเล็กกอ่ นจะเอ่ย \"ของทเ่ี ราอยากไดก้ ็ต้องเอามาดว้ ยตัวเราเอง\" น่า้ เสียงถงึ แม้วา่ จะอ่อนลงแต่ก็ยังเครยี ดขรมึ \"อยา่ รอให้ใครหยิบยน่ื โอกาสให้ แตต่ ้องไขว่คว้าโอกาสมาด้วยตัวเอง ใช้สมองและสติ เกบ็ อารมณไ์ วข้ า้ งในใหล้ ึก การประชดไม่ก่อใหเ้ กิดผลดี แต่การกระทา่ ต่างหากจะนา่ ไปสู่ ผลสา่ เรจ็ ที่พูดมาทงั้ หมดเขา้ ใจไหม\"
เดหลีพยกั หน้า ไมล่ ะสายตาจากใบหน้าเขา สิตางศ์ุคลี่ยม้ิ ใบหน้าทีด่ ุเข้มอ่อนโยนลงเกอื บ เปน็ คนเดมิ ทนั ใด \"เราเคยจะมีนอ้ งสาว...แตก่ ็เสียไปต้ังแต่อยู่ในท้องพร้อมกบั แม่ ดังน้ันเม่อื ฟา้ สง่ เรามาผกู พัน กนั พกี่ ไ็ มล่ งั เลเลยท่ีจะเช่ือวา่ เธอคือเดก็ คนนนั้ ถา้ ท่าบญุ ร่วมกันยังไงกต็ ้องไดก้ ลบั มาพบ กนั อีก\" นีค่ อื ความยินดีครง้ั แรกท่มี คี รอบครัวเพมิ่ ขึน้ พชี่ ายท่ีไม่เคยมี พอมีกก็ ลับดีไดถ้ ึงเพียงนี้... หัวใจของเขาอบอนุ่ ราวตะวนั นา่ เสียดายทีเ่ ดหลีดอกน้ีเบ่งบานใตแ้ สงจันทรไ์ ดเ้ พยี งเท่าน้ัน ความรกั ทม่ี ตี อ่ กนั จงึ เสมือนพ่ีน้องอย่างแท้จริง ม้อื เย็นเดหลลี งมอื ทานอาหารไดม้ ากกว่าปกติ เพื่อรวบรวมเร่ียวแรงทส่ี ญู เสียไปในหลาย วันทีผ่ ่านมา คณุ รัมภาดใี จประคนประหลาดใจอยใู่ นอก ไมร่ วู้ ่าเกิดอะไรข้ึนจงึ ทา่ ใหล้ ูกสาว ของนางเปล่ียนใจได้ หรอื วา่ จะตัดใจได้แล้ว ถ้าเปน็ อย่างนนั้ กด็ ี ไมเ่ สยี แรงท่ีเค่ยี วเขน็ ห้าม ปราม แมเ่ อ๋ย...ยงั ออ่ นเยาว์นัก... ลูกสาวของคณุ แมโ่ รยผา้ ปทู ่ีนอนลงมาจากหน้าตา่ งห้องนอน หลังจากท่ีแนใ่ จวา่ ทุกคน หลับสนิทหมดแลว้ เดหลีมดั ชายผา้ พันคอกบั หูกระเปา๋ เดนิ ทาง คอ่ ยๆ หย่อนลงไปให้เบา เสยี งทสี่ ุด เกรง็ ขอ้ มอื จนสัน่ สุดทา้ ยกส็ า่ เร็จ จากน้นั จงึ หยอ่ นตวั ตามลงมา แตไ่ มเ่ หน็ มใี คร บอกเลยวา่ มันจะนา่ หวาดเสยี ว... ขา้ งล่างมดื มากจนมองไมเ่ หน็ พ้ืน แม้วา่ บา้ นจะชน้ั เดยี ว และใต้ถนุ ก็ไมส่ ูงมาก หากแตค่ นที่ รอ้ ยวันพันปีไมเ่ คยคิดปนี กห็ วาดๆ อยู่ เอาไงฟะ...กา้ วเทา้ ไหนลงกอ่ น นึกภาพสิเดหลี แบบ คอมมนั โดไง...คอมมนั โดๆ เธอหลบั ตาพมึ พ่าสองสามที จินตนาการแฝงตวั เป็นหน่วยอริ นทราชสุดฤทธิ์ แต่ของเก๊มนั จะไปสขู้ องจริงได้ยงั ไง ไมช่ ้ากเ็ หยียบพลาดลืน่ ไถลรูดลงไป กองกบั พนื้ กน้ จ้่าเบา้ สาบานไดว้ ่าได้ยินเสยี งสะโพกจบู แม่ธรณีดัง 'ตุ้บ' \"ลงไม่ค่อยสวยเทา่ ไร\"
เสียงหน่งึ ดังขน้ึ ท่ามกลางความเงยี บ ทา่ เอาคนนงั่ แปะอยสู่ ะดุง้ โหยง หนั ไปเห็นสิตางศุ์ยืน กอดอกเงยหน้ามองชายผา้ ปูทน่ี อนทพ่ี ัดไกวไปตามแรงลม ถ้าเหน็ ก็น่าจะช่วยหน่อยซ้ี คนอะไร...เดหลผี ดุ ลุกขน้ึ ปัดกางเกง มอื หนาคว้ากระเป๋าเดินทาง เธอไปกอ่ นเอ่ยเบาๆ \"คงไปเองไม่ได้หรอก มาสิ จะไปส่งให้ท่สี นามบนิ \" เด็กสาวคล่ียม้ิ เดินตามไปขน้ึ รถด้วยใจพองโต อีกไม่กช่ี ัว่ โมงแลว้ หนอจะไดพ้ บอานอ้ ย... หลงั จากทสี่ ง่ เธอถงึ สนามบิน สิตางศุก์ ็ตีรถกลับทนั ที เดหลจี บั เครือ่ งเท่ยี วแรกไปถึง กรงุ เทพ ไม่ช้าคอนโดแห่งความทรงจา่ กป็ รากฏอยู่ตรงหนา้ รา่ งบางลงจากแท็กซ่ี ยนื มอง ตวั อาคารดว้ ยความปลาบปลื้ม ลากกระเปา๋ เข้าลฟิ ตก์ ดข้นึ ไปยงั ห้องของการเต 'ต๊งิ ...' กดกร่ิงยนื รออยพู่ ักใหญ่ ไมไ่ ดย้ นิ เสยี งเคลือ่ นไหวจากภายในหอ้ ง สงสัยอานอ้ ยจะยงั ไม่ กลบั จากโรงพยาบาลกระมัง เดหลีพลิกดูนาฬกิ าข้อมอื อกี นานกว่าจะเลิกงาน เธอจงึ ตัดสนิ ใจทรุดน่งั ลงตรงประตูหน้าห้องเพอื่ รอเขา มาเรว็ ๆ นะอานอ้ ย... เดหลผี ล็อยหลบั ไปอย่างออ่ นล้า เธอไมไ่ ด้หลบมาตลอดท้งั คนื จะมีงบี หนอ่ ยกบ็ นเครอื่ ง เวลาแห่งการรอมันชา่ งนานจนทรมานวิญญาณ มนั ทุกข์ใจ...มนั ทรมาน มันลนลาน...แคเ่ พียงฉันไม่เห็นเธอ \"คณุ ...คุณคะ? \" เสยี งหนึ่งปลกุ ใหเ้ ดหลีต่ืนข้ึนพรอ้ มกับอาการไหวของไหล่ทถี่ ูกเขยา่ เบาๆ เด็กสาวเงยหนา้
ขึ้นมองเจ้าของเสยี งท่กี า่ ลงั มองมาอยา่ งหนา้ นิ่วควิ้ ขมวด น่ีเธอหลบั ไปนานเท่าไรกนั นะ... \"คะ...\" เธอขานรบั พรอ้ มกบั ขยี้ตา คนท่ปี ลุกเธอคอื ผดู้ แู ลคอนโดนี่เอง \"ทา่ ไมมานอนอยู่ตรงนี้ล่ะคะ ดิฉันก็นึกว่าเป็นอะไรไปซะอกี \" ผดู้ ูแลสาวถอนหายใจ เพ่งิ สงั เกตเห็นกระเป๋าข้างกายเธอ \"อยุ๊ ...รึว่าจะมารอเจ้าของหอ้ งน้กี นั คะ\" เดหลีพยักหน้า พลางลุกขนึ้ ปดั กางเกงอย่างกระตอื รือรน้ แลว้ พลันชะงกั ตวั แขง็ เมอ่ื ไดย้ นิ ประโยคถัดมา \"ต๊าย...เหน็ ทีจะเสยี เท่ยี วแลว้ ละ่ คะ่ เธอไม่ได้อยูท่ นี่ ่ีแล้วค่ะ\" \"คะ? \" \"ห้องน้ีประกาศขายมาไดเ้ ดือนนงึ แล้ว นกี่ ม็ คี นมาดหู ลายรายแลว้ นะคะ สภาพหอ้ งใหม่ เอี่ยมพรอ้ มเฟอร์นเิ จอรต์ กแตง่ ครบชุด สนใจจะชมไหมคะ\" ว่าแลว้ ก็ไขประตเู ปดิ ใหอ้ ย่าง ใจดี เบ้ืองหลังบานประตสู ีขาวคือบ้านท่ีเธอคิดถงึ มาตลอดนบั แต่จากไป ร่างเล็กกา้ วเท้าเขา้ ไป เช่ืองช้า ราวกับกลวั วา่ จะท่าใหม้ นั กระทบกระเทือน อันท่ีจรงิ ขาของเธอสั่นจนแทบจะกา้ ว ไมอ่ อก ทุกสงิ่ มนั ยงั คงอยแู่ บบเดิมไมไ่ ด้เปลี่ยนแปลงไปแมแ้ ตน่ ้อย มนั ยงั คงอยเู่ หมอื น เมอ่ื กอ่ นนัน้ เธอไมเ่ ชอ่ื วา่ อาน้อยจะไมไ่ ดอ้ ยทู่ ี่นแ่ี ล้ว! เดหลหี ยุดยืนอยู่กลางหอ้ ง กวาดสายตามองหารอ่ งรอยของการด่าเนินชวี ติ ทว่าพบเพยี ง ความสมบูรณแ์ บบของกลอ่ งทีถ่ กู ตกแต่งไว้ด้วยเครือ่ งเรอื นเทา่ นั้น ไม่จริง...
นน่ั พรมหน้าทวี ีท่เี ราเคยนอนดว้ ยกนั โซฟาท่ีใช้นงั่ เลน่ ระเบียงท่ีเคยดดู าว ห้องครัวที่ ช่วยกนั ท่าอาหาร โตะ๊ กนิ ข้าวทเี่ ตม็ ไปด้วยความทรงจ่า... \"คุณ...เป็นอะไรไปรึเปล่าคะ หน้าซีดเชียว ระวังนะคะ..ว้าย ยืนไหวไหมคะ!? \" \"เขา...เขายา้ ยไปทีไ่ หน..\" \"เจ้าของห้องคนเดิมนะ่ เหรอคะ เห็นวา่ ย้ายไปอยู่เมืองนอกนะ่ คะ่ แต่ไมไ่ ดบ้ อกว่าท่ไี หน คณุ เปน็ คนรู้จักกนั คงจะถามหาเอาไดไ้ มย่ ากหรอกนะคะ\" ไม่ยากหรอกถา้ เขาไมไ่ ด้คิดหนจี ากเธอไป...ท่าไมคะอาน้อย ท่าไมตอบหลที ี ทา่ ไมอาถึงผิด สัญญา สุดทา้ ยอาก็ทง้ิ หลีไป! เดหลีกลา้่ กลืนน้า่ ตาอย่างปวดรา้ ว หยดนา้่ ใสๆ เออ่ คลอท้ิงตัวลงมาเม่อื กลั้นไมอ่ ยู่ อาเลือก แล้วใช่ไหมวา่ จะไปในทีๆ่ ไมม่ หี ลี เลือกแล้วใชไ่ หมวา่ ตลอดชวี ิตนี้จะไม่เจอกัน อาใจร้าย ...ร้ไู หมอาน้อย ไม่เป็นไร ต่อใหต้ อ้ งใชเ้ วลาท้ังชีวิต หลีกจ็ ะตามหาอาใหพ้ บ ไม่สนใจด้วยว่าใครจะว่ายงั ไง ท้ังแม่ ท้ังญาตๆิ ทั้งความผิดบาปในใจอา ทุกอย่างเพียงเพื่ออยากบอกว่า หลีรักอานอ้ ย... ไม่ต้องกลวั ว่าหลจี ะตามตดิ ไมต่ อ้ งกลวั วา่ หลจี ะตามตื้อ เพยี งคา่ เดียวเท่าน้ัน แล้วหลจี ะเป็น ฝา่ ยไปจากอาเอง ตลอดกาล... ........................ประตหู ้องสีฟ้าเก่าซดี เสียจนหลดุ ลอกถกู เปดิ ออก พรอ้ มกบั รา่ งของเจ้าของ แทรกกายเขา้ มา หญงิ สาวก้มลงหยบิ แอร์เมล์สองฉบบั บนพนื้ ปิดประตู โยนกระเป๋าและ ซองทัง้ หมดลงบนเตียง จากน้ันจงึ ไปเปดิ ตูเ้ ย็นหยิบน้่าดมื่ ออกมาขวดหนึ่ง พอหายเหนอื่ ยดี แลว้ จงึ เดนิ ไปหยิบจดหมาย ทรดุ น่งั ลงบนขอบหนา้ ต่างบานเต้ีย เปิดกระจกเล่ือนขน้ึ มอง ลงไปจากชัน้ สามเห็นผคู้ นเดนิ ผ่านไปมาในตรอกแคบๆ ที่สะอาดสะอา้ นซ่งึ ปูดว้ ยอิฐสแี ดง เดหลีก้มลงอา่ นหนา้ ซองจดหมาย ฉบบั หนึ่งมาจากแม่เนื้อหาไม่ตา่ งไปจากเดิมนกั เรม่ิ จาก เล่าเรื่องต่างๆ เก่ยี วกบั ครอบครัวและลงทา้ ยวา่ ท่านคดิ ถงึ เธออยากให้กลับไปอยดู่ ้วยกนั
เหมือนกอ่ น แทนทจี่ ะมาเร่รอ่ นอยูใ่ นต่างแดนเพียงลา่ พงั อยา่ งนี้ ส่วนฉบับทส่ี องมาจาก สติ างศ์ุ เขาเลา่ เกี่ยวกับเรอ่ื งในไรแ่ ลว้ กเ็ ร่อื งปวดหวั สารพดั ท่ผี ู้หญงิ คนหน่ึงท่าใหอ้ ารมณ์ เขาแทบระเบิดด้วยความทเี่ จ้าหลอ่ นมาวา่ เขาว่า 'นายหนวดหมที ่ไี รอ้ ารยธรรม' เขาเกอื บจะ กลายเปน็ ฆาตกรบีบคอหลอ่ นไปแล้ว ตบทา้ ยจดหมายด้วยประโยคกระเซา้ ถาม 'เผชญิ โชคเบื่อรึยัง ถา้ ไงรบี กลับมาประกันตัวด้วยนะ เผ่ือพีว่ ่าเผลอฆา่ ยัยน่ันไปจริงๆ' หญงิ สาวพับจดหมายพลางหัวเราะคกิ เออหนอ เห็นท่าพีช่ ายบญุ ธรรมเธอท่าจะได้เจอ คปู่ รบั ที่สมน่า้ สมเนือ้ เขา้ ใหแ้ ล้ว ไม่นา่ เชอ่ื วา่ ผ้ชู ายไมจ่ ้จู ้อี ย่างนัน้ ยงั หวั ฟัดหัวเหว่ียงเอากบั ผ้หู ญิงตัวเลก็ ๆได้ เดาเอาวา่ อกี ไมน่ านน่าจะมีขา่ วดตี ามมาเรว็ ๆ น้ีแหละ ถา้ หากว่าฝ่ายใด ฝ่ายหน่งึ จะยอมลงให้กันได้นะ รอยยิ้มเลอื นไป ขณะท้องฟา้ ภายนอกโรยตวั ดว้ ยความมืดอยา่ งแชม่ ช้า ความรสู้ กึ ของหญงิ สาวอา้ งว้างเปลา่ เปล่ยี วไมต่ ่างอะไรกบั คนอื่นๆ ทอี่ ยใู่ นมหานครแหง่ น้ี เธอหลับตาเมอื่ นกึ ถงึ เร่อื งราวทผ่ี า่ นมา ในวันท่ีอานอ้ ยตดั สนิ ใจเป็นฝา่ ยจากไป หญงิ สาวเชือ่ ว่าถึงอยา่ งไรก็ ตอ้ งตามหาเขาให้พบและเธอกไ็ มร่ ีรอเลยท่จี ะท่ามนั ร่องรอยของอานอ้ ยมีอยู่เพยี งน้อยนดิ เพราะขา้ วของสว่ นมากเขาจดั การขนไปด้วย เหลอื เพยี งแตเ่ ฟอรน์ ิเจอรใ์ นคอนโด เดหลตี อ้ ง เรม่ิ สบื เสาะหาเขาจากหนังสอื รนุ่ ในมหาวิทยาลยั ทเ่ี ขาจบมา แมว้ ่าคณุ รัมภาจะทดั ทานอยา่ ง ไรกไ็ มอ่ าจจะตา้ นความตง้ั ใจของหญงิ สาวได้ จนในที่สุดจงึ ได้แตย่ อมจ่านนโดยดษุ ฎี เธอด้ันด้นไปถึงมหาวทิ ยาลยั ท่ีองั กฤษ สืบคน้ หาเพอ่ื นรว่ มร่นุ ทม่ี ที ่ีอย่พู อติดตอ่ ได้ บางคนก็ เป็นเพียงแค่คนรจู้ ักและบางคนก็เป็นเพอื่ นกับการเต หลายคนพอได้ขา่ วของเขาบ้าง บอก วา่ พบทีน่ ั่นที่น่ี ซ่ึงเดหลีกต็ ามไปทนั ทเี พยี งเพ่อื หวังวา่ จะได้มีโอกาสพบเขาเพียงสักครั้ง ไล่ ตามเงาไปหลายตอ่ หลายแห่งอยา่ งเปน็ บ้าเปน็ หลงั การเดนิ ทางของเธอยาวนานตลอด ระยะเวลาหนง่ึ ปีเต็ม ความรู้สกึ ท่มี ีตอ่ เขาเป็นส่งิ เดียวท่ีหล่อเลยี้ งหัวใจ ทวา่ ในทีส่ ดุ มนั ก็ชดื ชา ราวน่า้ ทถี่ กู สบู ขึ้นมาใช้ไม่เหลือแมส้ กั หยดเดียว จนในทีส่ ุดเดหลกี ็ยอมรบั แล้วว่าชั่ว เวลาสองอาทติ ย์ท่แี สนสขุ น้ันไม่ตา่ งกับรงุ้ กินนา้่ ทีส่ วยงาม มันมาพรอ้ มกบั สายฝน เพยี งฝน ปรอยกห็ ายไป ในปีตอ่ มาเดหลจี งึ ส้นิ สดุ การเดนิ ทางของเธอทป่ี ารีส หญิงสาวลม้ เลิกความต้งั ใจที่จะไล่ ตามรงุ้ ตวั น้ันแล้ว สีสันของมันมิได้ดึงดูดใจเธออกี ตอ่ ไป เธอเรียนต่อด้านเก่ยี วกับอโรมา เธอราพี (Aromatherapy) ที่ Aromatherapy Institute and Research Victoria Edwards แล้ว
ตดั สินใจเปดิ รา้ นเล็กๆ เกยี่ วกับการใช้กลิน่ บ่าบัดและเครอ่ื งหอมแทนท่จี ะทา่ งานเปน็ ลูกจ้างในบรษิ ัทเครื่องสา่ อางหรอื สถาบันเสรมิ ความงามขนาดใหญท่ ้ังหลายที่กา่ ลังตอ้ งการ ผเู้ ช่ียวชาญด้านนี้ กจิ การของหญงิ สาวถึงจะไม่ปรู๊ดปร๊าดร่ารวย แตก่ ไ็ ปได้ค่อนข้างดี ฝร่ัง สว่ นใหญเ่ ห็นวา่ ศาสตรค์ วามหอมจากตะวนั ออกเปน็ สิ่งลึกลบั เยา้ ยวนแตกต่างจากตะวนั ตก เดหลีจึงนา่ เขา้ สมุนไพรหลายอยา่ งจากเมอื งไทยและอินเดีย ซงึ่ สิตางศก์ุ เ็ ป็นคนจัดซื้อ วัตถุดิบให้เป็นอยา่ งดี อีกอยา่ งเธอก็นา่ ชาจากทไี่ รม่ าแพ็คซองขายเองด้วยเล็กๆน้อยๆ รสชาติถูกคอคนท่ีนข่ี ายดไี ม่เลวทเี ดยี ว เม่อื ครงั้ แรกทเ่ี ดหลีเรม่ิ ตน้ ใช้ชวี ิตด้วยตัวเองคนเดียว เธอจึงได้เขา้ ใจว่าตลอดมาตวั เองนัน้ มี ชวี ติ ทโี่ ชคดขี นาดไหนมีแมค่ อยประคบประหงมตลอดเวลา เมื่อท่าอะไรไม่ไดด้ ่งั ใจก็ อาละวาดตโี พยตีพาย จนเมอื่ ตอ้ งมาปากกัดตนี ถบี หาเลย้ี งตวั เองในเมอื งใหญ่ทีใ่ ครตา่ งก็ ตอ้ งดิน้ รนไมส่ นใคร ท่ามกลางคนแปลกหน้ามากมาย หญงิ สาวเตบิ โตขึน้ ด้วย ประสบการณ์ท่ีหลอ่ หลอมใหแ้ ข็งแกร่งและอดทนตอ่ สงิ่ ต่างๆ มากกวา่ ท่ีเคย เดหลขี องอา นอ้ ยไม่ใช่เดก็ ดือ้ คนเดิมแลว้ ...เตบิ โตข้นึ เป็นผูใ้ หญ่ขึ้น เปน็ ผู้ใหญ่เต็มตัวที่สามารถดแู ล ตัวเองไดแ้ ล้วเว้นเสียแต่เธอยงั ไม่สามารถเรม่ิ ความรกั ครัง้ ใหมเ่ ท่านน้ั ... \"ซิล วู เปล...คอื ชว่ งนฉี้ ันอา่ นหนังสือดกึ อยากได้อโรมา่ กลนิ่ ดีๆหนอ่ ยน่ะค่ะ\" \"ถ้าอยา่ งนั้นกล่ินนดี้ ไี หมคะ โรสแมร่ีหรือเปปเปอรม์ ้ินต์ ช่วยใหส้ ดช่นื ได้ หยดลงในหนา้ แรกของหนงั สือ ตอนกลาง และตอนทา้ ย หรือบนทค่ี ั่นหนงั สือก็ได้คะ่ \" เดหลีแนะนา่ เมอื่ ลูกคา้ เลอื กเสรจ็ จึงจดั การคิดเงินและใสข่ องลงในถงุ กระดาษ ตดิ สติกเกอรป์ ดิ อีกช้ัน \"แมก็ ซิ\" ลูกค้ารายสดุ ท้ายของวันนอี้ อกจากร้านไปแลว้ เดหลจี ัดการปิดป้าย Close เช็คสตอ็ ก ทา่ บญั ชี จากน้ันจงึ ค่อยออกจากร้าน อกี วันผา่ นไปอย่างรวดเรว็ หญงิ สาวเดินทอดนอ่ งไปบน ถนนทีค่ ราคร่าไปดว้ ยผคู้ น คา่ คนื กอ่ นวนั ครสิ ตม์ าสท่วั ทกุ แห่งของมหานครปารีสถูก ตกแตง่ ไปด้วยแสงสีพรบิ พราวงดงามราวเมืองในฝัน เสยี งเพลงและเสียงดนตรแี หง่ การ เฉลมิ ฉลองดังมาจากร้านคา้ สองขา้ งทาง คนหนุ่มสาวทเี่ ลกิ งานแล้วพากนั เดินควงคู่ ทุกแห่ง เต็มไปดว้ ยรอยยมิ้ และเสยี งหัวเราะ เดหลีผอ่ นลมหายใจขาวๆ ผ่านผ้าพนั คอหนา แหงน มองตน้ ครสิ ตม์ าสขนาดใหญ่สูงราวตกึ ห้าช้นั ตรงหนา้ \"บงซัวร์ เอกซก์ รู เซมวั ไม่ทราบว่าเป็นนกั ท่องเท่ียวรึเปล่าคะ? อยากจะขอเวลาสกั ครู่\"
เดหลสี ะดุ้งเลก็ นอ้ ยเม่อื ถูกจู่โจมโดยผู้สื่อข่าวรายการโทรทัศน์แห่งหนึง่ \"ไม่ทราบวา่ คริสตม์ าสนี้ หากขอพรได้สักขอ้ อยากจะขออะไรจากซานตา้ คะ? \" ค่าถามยอดฮติ จริงๆ สมัยนใ้ี ครเขางมงายอย่างน้นั กนั น่ีมันยคุ อะไรไปแล้ว แตเ่ อาเถอะเลน่ ไปตามน้่าหนอ่ ยกไ็ ด้ กย็ งั ดกี วา่ เปลย่ี นจากซานตาครอสเป็นนักบนิ อวกาศล่ะนะ หญงิ สาว หยุดคิดไปนดิ หนึง่ เมอ่ื สบตาผ้สู อื่ ข่าวและตากล้องที่มองมาดว้ ยสายตาเป็นประกายอยา่ ง คาดหวังวา่ จะไดค้ ่าตอบอะไรเดด็ ๆ \"อยากจะเจอคนทีเ่ ป็นรักแรกค่ะ\" \"เอ๊ะท่าไมคะ ไมไ่ ดข้ ่าวกันเหรอคะ?\" สมเปน็ นกั ขา่ ว ซอกแซกจรงิ \"ไมไ่ ดเ้ จอกนั สองปีแลว้ คะ่ อยากจะเจอเขาสกั ครง้ั ...แตม่ ันคงเป็นไปไม่ได.้ .\" เดหลตี อบพลางผอ่ นลมหายใจแลว้ กต็ อ้ งชะงักพลนั ทา่ มกลางผู้คนมากมายทเี ดินขวกั ไขว่ สายตาของหญงิ สาวเหลือบไปสะดุดใส่ร่างหน่ึง เขาโดดเดน่ แตกต่างจากคนอนื่ ตรึงสายตา ของเธอใหม้ องตามราวกับเวลาจะหยดุ นงิ่ ไปช่วั อึดใจ \"pardon! \" เดหลขี อโทษนักข่าวคนน้ันพลางผลุนผลนั แทรกกายผ่านฝงู ชนไปทันที ไดย้ ิน เสียงถามไลห่ ลังมาอย่างตกใจถงึ อาการรบี เร่งของหลอ่ น หญิงสาวจงึ หันกลับไปร้องบอก พลางคลยี่ ิม้ ดว้ ยหัวใจท่ีเตน้ ตูมตาม \"ฉนั คิดว่าฉนั เห็นเขา! \" นักขา่ วสาวอทุ านอย่างต่ืนเตน้ พลางรบี หันกลบั ไปรายงานกับกลอ้ งวา่ มันคงเป็นปาฏิหารยิ ์ ของคนื วันครสิ ต์มาสอฟี เดหลีมองหาร่างของอานอ้ ยจากฝูงชน เห็นเขาอย่ไู กลลิบๆ ย่งิ เร่งฝเี ท้ากย็ ่ิงตามไม่ทนั กระทง่ั สะดุดหกล้มลงกับพนื้ ถนนไมท่ นั ไดม้ องว่ามนั ต่างระดบั พอลกุ ขน้ึ อกี ที เขากถ็ กู กลนื หายไปแลว้ ... เธอผ่อนลมหายใจดว้ ยความเหนอื่ ยหอบ หยดเหง่ือเกาะพราวทั้งทอ่ี ากาศหนาวเหนบ็ จน
บาดกระดูก น้า่ ตาร้อนผ่าวเอ่อคลอจนภาพเบ้อื งหนา้ พรา่ เลือน มเี พียงแสงสพี ราวเป็นดวง และเสยี งเพลงเฉลิมฉลองลอยแว่วมา ร่างบางครางด้วยความแสบแผลเมอ่ื กลบั ถงึ หอ้ ง เปิดน้่ารอ้ นใส่อ่าง หยดนา้่ มนั หอมระเหย กล่นิ กุหลาบสยบความเครียดลงไป ปกติจะหยดไมเ่ กนิ 15 หยด แตต่ อนนี้เธอกา่ ลังโกรธ และผิดหวังอย่างระงบั ไม่อย่จู งึ กระหน่าหยดลงไปอย่างลืมนับ จนแทบจะอาบนา่้ กหุ ลาบ ผสมนา้่ ตา (เจ้าตวั ลมื ไปดว้ ยว่ามนั แพงมากเจ้ากลนิ่ เน่ยี ) อาบ้าๆๆๆๆ จะหายก็หายไปเลยนะ สาบสญู ไปจากโลกนี้เลยก็ดี ยังจะโผลห่ นา้ มาลอยชาย ใหเ้ หน็ อีกทา่ ไม ฮๆึ ๆๆๆ ไม่วา่ จะมองยงั ไงเธอกร็ ้สู ึกเหมอื นถกู เขากลน่ั แกล้งอยู่ดี เดหลที ้ิง ตัวลงในอ่างปากก็บ่นแช่งเขา ตนี ่้าจนกระจาย เมอ่ื หายโมโหพอๆ กับที่รู้สึกหนาวแล้วถงึ ค่อยออกมา ค่าคืนนนั้ จบลงเพราะหญิงสาวผล็อยหลบั ไปอยา่ งเหน่ือยออ่ น ไมท่ ันไดด้ ูขา่ วทอี่ อกตอน ช่วงหัวค่าด้วย นกั ขา่ วคนนน้ั ก็ช่างสมั ภาษณ์นะ แต่นา่ เสยี ดายคริสตม์ าสอีฟไมไ่ ด้มี ปาฏิหาริยห์ รอก หากไดเ้ จอกบั อาน้อยอีกคร้ัง ครานี้เขาจะรู้ซึ้งวา่ ท่ีแล้วมาไม่ใช่เขาคนเดียว ที่จะเมนิ จากเธอได้ อานอ้ ยจะตอ้ งไดร้ ับผลตอบแทนทส่ี าสมต่อการกระทา่ อันอุกอาจตอ่ หัวใจเธอ ใหท้ ุกข์ ระทม ให้รอ้ นรน ใหท้ นทรมาน...อย่างทเี่ ธอเปน็ เชา้ วันต่อมาเปน็ วนั หยดุ ยง่ิ หงุดหงิดเขา้ ไปใหญ่ เดหลีผดุ ลุกจากท่นี อนเมอ่ื แสงแดดที่ไม่ ค่อยจะมีสาดสอ่ งเข้ามา เธอตลบผ้าห่มออกอย่างขเี้ กยี จ จดั การลา้ งหนา้ แต่งตัวออกไปหา อะไรทาน ไม่คดิ อยากจะทา่ เองสกั นดิ แมว้ ่าจะมคี รัวเลก็ ๆ พอใช้สอยอยไู่ ด้ก็ตาม รา้ นกาแฟรมิ ทางเดนิ ทตี่ ้งั โตะ๊ เก้าอ้หี น้าร้านดูเหมอื นจะเป็นทางเลอื กท่ีดี หญิงสาวทรดุ นง่ั ลงตรงโตะ๊ ตวั หนึง่ สัง่ กาแฟและแซนวชิ มาได้กน็ ง่ั อ้อยอ่งิ ละเลียดมองดูผคู้ นทพ่ี ลกุ พลา่ น ราวกับมด ในวนั หยุดประจา่ ปีอย่างนไี้ มว่ า่ ใครกไ็ ม่อยากอย่บู ้านในตอนเชา้ สอู้ อกมาดกู าร ประดบั ประดาไมไ่ ด้ หัวค่าถงึ จะกลับไปฉลองกบั ครอบครัวด้วยความสนุกสนาน เออหนอ ...ปา่ นนีแ้ ลว้ ยงั จะมาเหงาอะไรอีก อยูค่ นเดยี วมาได้ตลอดแทๆ้ ขากลบั เดหลแี วะซือ้ ขนมปงั และของแห้งอีกหอบใหญ่ดว้ ยขี้เกยี จออกมารอบสอง ด้านนอกอาคารของหอ้ งพกั เธอ เจ้าของเพ่งิ สงั่ ให้ช่างทาสใี หมเ่ พอ่ื ปรบั ปรงุ ให้เสร็จทันปีใหม่ หญิงสาวพยายามหลบๆ ไป
เสียจากนั่งรา้ นและกองวัสดุ ก่อนจะทนั ไดเ้ ขา้ ประตเู ธอก็ต้องถอยหลงั เม่อื มีคนเดนิ สวน ออกมาอย่างรีบเรง่ หลงั ชนใส่นงั่ ร้านโดยไมต่ ัง้ ใจ มนั โยกเยกอยูส่ องสามทีกอ่ นท่ีถังสซี ่ึง วางอย่ขู ้างบนจะหลน่ ควา่ สาดลงมาใส่ใครคนหนึง่ ทเี่ ดนิ ผ่านมุมกา่ แพงมา ซ่า…เงียบสนิท ทัง้ เธอและช่างทาสี ไมต่ อ้ งพูดถงึ เหยือ่ ผู้เคราะหร์ ้าย เขาขาวโพลนไปดว้ ยสี ท้ังผมเผ้า หนา้ ตาและเสอื้ ผา้ จนแทบลมตาไม่ขึน้ เม่อื มันเหนอะหนะไปหมด เดหลยี กมือขึน้ ปิดปากกล้ันเสยี งอทุ าน ตาโต ละล่าละลักขอโทษชา่ ง \"ไวฉ้ นั จะบอกเมอรซ์ เิ ออ ลา ฟาแยตต์ เร่อื งคา่ ชดใช้เองนะคะ\" จากนน้ั ก็หนั ไปควา้ ขอ้ มือ บรุ ุษผโู้ ชครา้ ยต้อนรบั เทศกาล \"ทางนค้ี ่ะ คณุ จะตอ้ งรบี ล้างสีออกโดยเร็วทีส่ ุดนะคะ ไม่อย่างนั้นมนั จะล้างไม่ออก\" เธอลากเขาข้ึนไปบนหอ้ ง โดยท่ีอกี ฝา่ ยไมม่ ีโอกาสได้โตเ้ ถียง วางหอบสัมภาระทซ่ี ้ือมา แลว้ รบี ไปเปิดนา่้ รอ้ นใหเ้ ขา ดนั เจ้าตัวเขา้ ไป ยน่ื ผ้าเชด็ ตัวให้ แทบถอนหายใจเมอ่ื ประตูปิด ลง พระเจา้ ชว่ ย! ขอใหเ้ ขาพดู ไดก้ ่อนเถอะคงตอ้ งด่าเธอเป็นชุดอยา่ งแรกเลยทีเดยี ว สาบาน! เอาเถอะ ไม่มอี ะไรจะซวยไปกว่านีแ้ ล้วนนี่ า บางทีถ้าเขาเรียกรอ้ งค่าเสยี หาย เธอคงจะมี ปญั ญาจา่ ยแค่คา่ ท่าขวญั เปน็ บัตรกา่ นลั สว่ นลดทรี่ า้ นตลอดปี เดหลบี น่ พึมพา่ ขณะก้มลงรือ้ เสือ้ ผ้าชุดทีพ่ อจะให้เขาใส่แทนได้ เสือ้ สเวตเตอร์ตัวใหญ่ กับกางเกงวอรม์ คงพอจะใชไ้ ด้ นะแม้จะไม่เท่หเ์ ท่าไรกเ็ ถอะ \"ใสน่ ีไ่ ปกอ่ นนะคะ เมอรซ์ ิเออ\" เคาะประตูเบาๆ ไมช่ า้ มันก็เปดิ แงม้ เล็กน้อย เดหลีรบี ย่นื เส้อื ผ้าไปใหเ้ ขาโดยไวก่อนบอก \"ขอเส้ือผ้าคณุ ดว้ ยคะ่ ฉันจะไดเ้ อาไปซกั แห้ง\" แลว้ คนขา้ ง ในก็ยื่นเสอื้ ผา้ ของเขากลับออกมา หญิงสาวใช้นว้ิ คีบเส้อื เขาคลอี่ อกมันแทบจะติดกนั แบบแกะไมอ่ อก โห...สภาพ ไมแ่ น่ใจวา่ มันจะยังใส่ได้ ทา่ ทางเป็นของดมี ีราคาเสียดว้ ย เจ้าของคงตอ้ งเสยี ดายน่าดูแหง๋มๆ แล้ว อย่างนี้เธอจะมีปัญญาใชค้ นื เขาไหมเนย่ี รา่ งบางวิ่งลงไปถึงข้างลา่ งแล้วก็นกึ ขนึ้ มาไดว้ ่าเปน็ วนั หยดุ ไมม่ รี า้ นทไ่ี หนเปิดหรอกวันนี้ เวรกรรมจริงๆ เธอกลับข้นึ มาตม้ น้า่ ชงกาแฟ จน
เม่ือเสรจ็ แล้วกไ็ ม่เห็นว่าเหย่ือผู้ประสบเคราะห์กรรมของเธอจะออกมาเสยี ที หญิงสาวจงึ รอ้ งถาม \"เมอร์ซิเออ? มีอะไรใหช้ ่วยไหมคะ? \" \"ไมเ่ ป็นไรครับ ขอบคณุ \" เสียงทมุ้ นุ่มของเขาตอบกลบั มาเปน็ ประโยคแรก สา่ เนยี งระรน่ื หู แบบทีน่ ้อยคนนักจะพดู ได้ เดหลีเดนิ กลบั ไปสนใจกบั กาแฟสองแกว้ ในครวั \"ฉันชงกาแฟให้คณุ ดว้ ยนะคะ ใสน่ ่้าตาล เท่าไร ครีมดว้ ยไหม? \" \"น่้าตาลสอง ครีมไม่ตอ้ งครับ\" เสียงนนั้ ตอบแวว่ มา เดหลีชะงักมอื ท่ีกา่ ลังคีบน่้าตาลกอ้ น ขาวราวเกล็ดหมิ ะไว้ ขมวดควิ้ คุ้นๆ จรงิ ไอส้ ตู รน้ี เธอยักไหล่เล็กนอ้ ยก่อนคบี เติมลงไป ปัด ความคิดฟงุ้ ซา่ นออกไป แคไ่ ด้เหน็ เงาของเขาเมอ่ื วานกป็ ระสาทใหญแ่ ล้วเดหลี! เสยี งประตูหอ้ งน้่าถกู เปิดออก รา่ งสูงกา้ วออกมาพร้อมกบั หยดนา้่ ทเี่ กาะพราวบนเสน้ ผม เปียกหมาด เขาคลมุ ศีรษะด้วยผา้ ขนหนูผืนใหญ่ สายตาทีล่ อดผา่ นปอยผม เหลอื บแลเห็น หญิงสาวเจา้ ของหอ้ งกา่ ลงั ยนื หันหลงั ใหอ้ ยูใ่ นครัว เธอเป็นผู้หญิงรา่ งเลก็ ทวา่ กลมกลงึ ไป ทุกสดั ส่วน เสน้ ผมหยกั ศกสีน้่าตาลอ่อนถกั เป็นเปยี เดีย่ วหลวมๆ ยาวถงึ กลางหลัง หาก ปลอ่ ยสยาย เขาแนใ่ จวา่ ตอ้ งยาวกวา่ นน้ั ผวิ เนือ้ ขาวนวลราวผิวเดก็ สงั เกตได้จากมอื ของเธอ ซง่ึ ขยับอยา่ งคลอ่ งแคลว่ ไปหยิบจบั โนน่ น่ี เดหลหี ยิบเอแคร์ท่ซี ือ้ มาจัดใส่จาน วางจานและถว้ ยกาแฟลงในถาด ยกทัง้ หมดไปทโี่ ต๊ะกนิ ขา้ วตวั เลก็ ขนาดนั่งไดส้ องคนซึง่ ตง้ั อยตู่ รงมมุ หนงึ่ ของห้อง ฝาผนงั ของเธอทาด้วยสเี หลือง อบอุ่น แปะโปสการด์ และจดหมายทม่ี าจากเมอื งไทย รวมถงึ ดอกไม้แห้งและของจุกจิก \"ดมื่ กอ่ นเถอะคะ่ เดี๋ยวจะเย็นเสียหมด\" เธอวางของแล้วหนั ไปทางแขกทย่ี นื ทอื่ อยกู่ ลางหอ้ ง เขากา่ ลงั กม้ ลงเช็ดผมอยา่ งขะมกั เขมน้ \"ฉันเสียใจจริงๆ นะคะกบั เหตุการณท์ เ่ี กดิ ขนึ้ มันเป็นอบุ ัติเหตุ ฉันไม่ไดต้ ้ังใจจริงๆ \" รบี ขอ โทษขอโพยเขาเสยี ก่อน กลัวว่าความเงียบจะแปรเปลีย่ นเปน็ ความนา่ กลัว ถา้ หากเขาไม่ พอใจขึ้นมาก็สดุ จะมีขอ้ โตแ้ ย้งใดๆ
\"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมก็ผิดเองท่ไี มท่ ันระวงั \" เสียงใต้ผ้าขนหนนู น้ั ตอบกลบั มาอย่าง สุภาพ หญงิ สาวเดนิ ไปหยิบหวี แลว้ ก้าวไปหาเขาพลางหัวเราะน้อยๆ เมื่อเห็นว่าอกี ฝา่ ยเช็ด อยา่ งไรกย็ งั มเี ศษสหี ลงเหลือตดิ อย่ตู ามปอยผม \"มาค่ะ เด๋ียวฉนั ดูใหด้ กี วา่ นะ จะไดแ้ น่ใจวา่ หมดชวั ร\"์ เธอเออื้ มมือไปดงึ ผ้าขยีเ้ บาๆ ปดั เส้นผมซึง่ ปรกหนา้ ปรกตาเขาไปดา้ นหลงั เม่อื ชายหนมุ่ เงย หน้าขึ้น เดหลกี แ็ น่ใจวา่ ร่างกายของเธอถกู สาป! \"อานอ้ ..ย..\" มอื ของเธอชะงกั คา้ ง ปากส่นั การเตกด็ เู หมอื นจะตะลงึ งนั ไปเช่นกนั เขาหลับตาลงราวกับไมเ่ ช่ือวา่ ภาพที่เห็นจะเปน็ ความจรงิ หากเมื่อลมื ตาขึ้นอกี ครงั้ ก็ยงั เห็นว่าเธอยนื อยู่ที่นัน่ ...ตรงหนา้ นนั้ เมอ่ื รวบรวมสติ ได้ รอยย้มิ จงึ ปรากฏข้ึนทดี่ วงหนา้ \"Marry Chrimas\" \".............\"เขากลา้ ดยี งั ไงมาพูดอยา่ งนน้ั ย้ิมอยา่ งนั้นในหอ้ งของเธอกนั นะ! ความตะลึง แปรเปลีย่ นเป็นความโกรธท่ีพุ่งจีด๊ ทนั ที ก็ย้อนกลบั ไปดเู รือ่ งท่ีเขาท่ากบั เธอไว้ส!ิ เดหลสี บถในใจขณะนัง่ ลงดม่ื กาแฟ ฉลาดพอทีจ่ ะเก็บความขุน่ เคอื งใจไว้ ยงั ก่อน ยงั ไม่ เหมาะทจี่ ะเร่มิ อาละวาดตอนน้ี นอกเสยี จากเธอจะไดร้ เู้ ร่ืองท่อี ยากรูจ้ ากเขาเสียกอ่ น \"โลกกลมดีนะคะ หลีไมค่ ดิ วา่ จะได้พบอานอ้ ยทนี่ \"ี่ เปน็ การบอกอย่างอ้อมท่สี ุดแล้ววา่ เธอ ไมไ่ ด้ตามเขามา อย่าเข้าใจผดิ ไป ริจะรักมันกต็ ้องมี อายุความเหมอื นกนั \"นน่ั สิ อาตกใจหมดเลย นึกว่าเราอยูใ่ นเมืองไทยเสียอีก\" เขาย้มิ แต่เดหลไี ม่ยมิ้ ตอบ \"อยุ๊ ...ไม่ใชม่ แี ต่อาน้อยนค่ี ะท่จี ะมปี ัญญามาเมอื งนอกได้ คนอน่ื เขากม็ าได้เหมือนกัน ถงึ ไม่
มีอา หลีก็ไมด่ ักดานอยู่เมืองไทยให้แมเ่ ขาเล้ียงหรอกค่ะ ตอนนห้ี ลีดูแลตวั เองไดแ้ ลว้ ไม่ ตอ้ งกลวั ว่าหลจี ะเกาะอาแจเหมือนเม่อื กอ่ นจนตอ้ งรีบหนไี ปอีกหรอกนะคะ\" \"ไมใ่ ชน่ ะหลี! \" การเตวางแก้วลง สีหนา้ เจ็บปวดกับค่าพูดของหญิงสาว เดหลเี ติบโตขนึ้ เปน็ ผู้ใหญข่ ึน้ สวยขึ้นและวาจาก็เชือดเฉือนขึ้น \"รอึ าจะเถียงว่าไม่ไดห้ นหี ลีคะ? ทีโ่ ทรศพั ทต์ ิดต่อไมไ่ ด้ ทีย่ า้ ยที่อยโู่ ดยไมไ่ ดบ้ อก ทล่ี าออก จากงานมาอยูเ่ มืองนอกเน่ยี \" เธอมองเขาดว้ ยดวงตาประกายกรา้ ว มนั สน่ั ระรกิ เล็กน้อยยาม จับใบหน้าคมเข้มของอีกฝ่าย \"ฮึ! อากพ็ ดู ไมไ่ ด้ใชไ่ หมคะ ท่าไมคะกับหลานสาวคนหนง่ึ มนั ล่าบากใจท่จี ะอยใู่ กล้มากนัก รไึ ง\" มันไม่ใชอ่ ย่างนน้ั นะ่ สิ ถ้าหากว่าเดหลเี ปน็ เพยี งหลานสาว เขาจะไมล่ า่ บากใจเลยแมแ้ ต่น้อย แต่นี่นับวันเขาก็ยง่ิ มองเห็นหลอ่ นเปน็ ผูห้ ญิงคนหนึ่ง เป็นเจ้าหญงิ นอ้ ยๆ ทเ่ี อาแตใ่ จ เปน็ คน ที่เขาอยากจะปกปอ้ งคมุ้ ครอง อยากจะครอบครองเป็นของตัวเอง จนเกรงว่าสักวันหนึ่งจะ ท่าลายดอกไม้ดอกนใ้ี หย้ ่อยยับไปกบั มือ ยงิ่ ไปกว่านนั้ ปู่ของเดหลี ซง่ึ ก็คือพอ่ เล้ียงของเขา เป็นคนทมี่ ีพระคณุ ตอ่ ชายหน่มุ เปน็ อยา่ งมาก หลังจากทแ่ี มต่ าย เขาก็ได้พอ่ เลย้ี งสง่ เสียเลยี้ ง ดูจนจบมหาวิทยาลยั ท้งั ที่ไม่ไดม้ ีสายเลือดเกยี่ วดองกนั แม้แต่นอ้ ย แลว้ อย่างน้จี ะใหเ้ ขา เนรคุณกับหลานสาวของท่านไดอ้ ย่างไร มนั เหมือนกบั กนิ บนเรือนขร้ี ดบนหลงั คาแทๆ้ การเตย้ิมอยา่ งชดื ชา เดหลีคงจะยังไม่รู้วา่ เขาและหล่อนไมใ่ ชอ่ าหลานร่วมสายโลหติ กนั อย่างน้อยเขากจ็ ะไดอ้ าศัยมนั เปน็ ขอ้ อ้างในการปฏิเสธความสัมพนั ทเี่ กนิ เลยกว่าน่ี แตด่ ทู ่า คงจะไม่ต้องกังวลกระมงั ดวงตาสีน้า่ ตาลน้นั ว่างเปล่าเม่อื มองมา มนั ไมไ่ ด้สุกสกาวดงั ดวงดาวเมอ่ื จอ้ งมองเขาอกี ตอ่ ไปแลว้ ชายหนมุ่ ครางในล่าคออย่างเจ็บปวด จนบัดน้ี บาดแผลที่เคยคดิ ว่าสมานจนหายก็ปรแิ ยกออกอกี คร้งั ด้วยน่า้ มือของผู้หญงิ คนเดมิ ไมน่ า่ เชื่อวา่ ตลอดเวลาสองปที ีเ่ ขาไมม่ ีเธอ เขาจะอยมู่ าได้ แผลใจน้ีใครจะเยียวยา คนอ่ืนรักษาให้กไ็ ม่หาย มันคงเรอื้ รงั ตอ่ ไปจนกว่าเขาจะหมดลม หายใจหรอื ไมก่ ต็ รอมใจตายเสยี แตถ่ งึ อยา่ งไรการเตก็เรียนรแู้ ล้ววา่ หากตอ้ งจากไปอกี ครั้ง คราวน้ีเขาอาจจะทนไมไ่ ด้เหมอื นท่ีผา่ นมาอีกตอ่ ไป!
เดหลีแปลการเงยี บของเขาเป็นความหมายว่ายอมรบั รา่ งบางเตมิ กาแฟใหต้ วั เองเปน็ แกว้ ที่ สามของวัน รดู้ วี ่าคืนนอี้ าจจะนอนไมห่ ลบั แต่กด็ กี วา่ หลับไปแลว้ ฝันร้ายล่ะ \"เราอยู่ท่ีน่ีคนเดียวเหรอ? \" เขาเปน็ ฝ่ายชวนคุยบา้ ง \"อาคดิ ว่าหลีจะมีคู่รกั อยู่ด้วยรไึ งคะ? \" เธอแหวเสียงฉุน นีเ่ ขาคิดว่าเธอจะมีใครได้อกี รไึ ง หากการเตรบี ปฏเิ สธ \"เปล่า อาหมายถึงเมทรว่ มห้องตา่ งหาก ไม่มีกเ็ หงาแย่ เวลามอี ะไรจะปรึกษาขอความ ชว่ ยเหลอื จากใคร\" \"ไมม่ ีหรอก หลไี ม่ใช่เด็กแลว้ นะคะ ตอนนี้ทา่ งานเล้ียงตวั เองไดแ้ ลว้ ด้วย\" หน้ายงั คงบ้ึงอยู่ (มตี ่อ)ชายหนมุ่ มสี ีหน้าตกใจเป็นทส่ี ุดกับค่าบอกนน้ั นห่ี ลอ่ นมาอยคู่ นเดียวในเมืองใหญ่ที่ เตม็ ไปด้วยอันตรายอยา่ งนีไ้ ด้อย่างไรนะ \"ต้งั แตเ่ ม่อื ไร? \" \"ก็ตัง้ แตท่ ีอ่ านอ้ ยจากมาน่ันแหละคะ่ แตก่ ็อย่างวา่ คนเราย่อมตอ้ งมีทางเดินของตัวเอง\" หญิงสาวเกอื บจะยกั ไหล่ คุณพระช่วย เธอออกมารอ่ นเร่ตัง้ แต่ตอนน้ันรึ โดยที่ไม่รตู้ ัวเขาเองทีเ่ ปน็ คนปล่อยใหเ้ ธอ ตอ้ งโดดเดี่ยว ทัง้ ท่เี คยเชอ่ื ว่าเดหลีอยู่อย่างมคี วามสขุ อบอนุ่ ดีแล้วพร้อมครอบครวั พอเขา ผละมาแคห่ น่อยเดียว เธอก็กระโจนออกจากความดแู ลนนั้ ทันที \"แลว้ ตอนนที้ า่ งานอะไร? ที่ไหน? \" เดหลเี หน็ เขากล้ันลมหายใจ แปลไมอ่ อกว่าเบือ่ หนา่ ย หรอื วา่ เป็นห่วง แต่จะเปน็ อย่างไรก็ ช่างเถอะ เธอไม่แครส์ ักหนอ่ ย (แตแ่ คร์มากละ่ สิ) \"หลีเปิดร้านขายพวกอโรม่า เปน็ รา้ น เล็กๆ อยถู่ ดั จากน่ีไปอกี สองล็อค\" การที่เธอเป็นเจ้าของกจิ การคงทา่ ให้เขาแปลกใจไมน่ ้อย \"แล้วอานอ้ ยละ่ เอาแตถ่ ามหลี ไม่เห็นเล่าเร่ืองของอาให้ฟังบ้างเลย\" ปลายเสียงตา่ หนิ เลก็ น้อยอยา่ งไว้ตวั กไ็ มไ่ ด้อยากรู้หรอกนะ ถามไปงนั้ (แมค่ นน้ีน่ี)
มอื หนากลิ้งถ้วยเปลา่ ไปมาระหวา่ งสองมอื \"กไ็ มม่ อี ะไรมาก ตอนน้ันทเ่ี จอหลี ความจริงอากา่ ลังทา่ เร่ืองขอลาออก พอเดือนต่อมาเขา ได้คนมาแทนแลว้ อาก็เลยเดนิ ทางได\"้ อยา่ งน้อยเขาก็ไมไ่ ด้ตอ้ งการหนี แตพ่ อดเี วลามนั ประจวบเหมาะตา่ งหาก \"อาไปองั กฤษ เทยี่ วโนน่ นอี่ กี สักพกั ก่อนมาฝรั่งเศส\" น่ีเองเป็นสาเหตุให้รอ่ งรอยของเขามาหยดุ ลงทน่ี ี่ เดหลีไม่สามารแกะรอยเขาไดอ้ กี ตอ่ ไป เพราะไม่รจู้ กั คนรู้จักของการเตท่นี ่ีเลย เธอเชื่อวา่ ถา้ หากอย่ใู นเมืองหลวงต้องมีโอกาสได้ เจอเขาสักครัง้ หากพระเจา้ จะน่าพา...สดุ ทา้ ยนีค่ ือสาเหตทุ ีเ่ ธอปดตวั เองมาตลอดวา่ ทา่ ไมถงึ ไมไ่ ปอยู่ในเมืองที่เงยี บสงบและค่าครองชีพถกู กว่าน้ี แทนทจ่ี ะอย่ใู นเมอื งปารสี \"หมายความวา่ สองอาทิตย์ทอ่ี าบอกว่าพักรอ้ น แตท่ ี่จรงิ แลว้ คือการเตรียมตัวจะย้ายอยา่ งน้ัน เหรอ? \" การเตพยกั หน้าแทนคา่ ตอบ เขาหยิบขนมขึ้นมาชมิ \"อาไมไ่ ด้หนีเราหรอกนะสบายใจได\"้ เขาก่าลังโกหก เดหลโี คลงหัวเล็กน้อยทา่ ทางอารมณด์ ีขึน้ \"วนั นี้อามอี ะไรเป็นพเิ ศษไหม ถ้าไงอยูฉ่ ลอง คริสตม์ าสดว้ ยกันไหม หลีจะได้แสดงฝมี อื ท่าอาหารให้ชมิ ด้วย ตอนน้หี ลที ่าอาหารเปน็ แล้วนะ\" \"ดสี ิอากไ็ มม่ โี ปรแกรมพิเศษ ขออยู่กินข้าวเย็นที่นี่ด้วยคน\" เจ๋งเป้ง ไมม่ ีโปรแกรมพเิ ศษแสดงว่าจะไม่มีกระสือสาวหนา้ ไหนโผล่พรวดมาอา้ งเป็นแฟน เขา! ทง้ั คูช่ ว่ ยกันเขา้ ครัวทา่ อาหารง่ายๆ เดหลซี ื้อของมาน้อยกวา่ ทคี่ วร เธอไม่ต้งั ใจจะมีการ ฉลองอะไรในคืนนี้ ดังน้นั การเตจงึ ขันอาสาออกไปซอ้ื ของเพม่ิ พอลบั ร่างเขา หญิงสาวก็ เงยหน้าขึน้ จากกะละมงั ผสมแปง้ แพนเคก้ สา่ หรบั มอ้ื เทย่ี ง บิดขีเ้ กียจจนกระดกู ลั่นกรอบ ลง
มอื ตีส่วนผสมใหเ้ ขา้ กัน หากคนทเี่ ปน็ นักชมอาหารลนิ้ ชนั้ เลิศไดม้ าชิม ก็จะตอ้ งรอ้ งอวู ์ ออกมาพร้อมกัน แล้วบอกว่า 'เป็นแพนเคก้ ทท่ี ุ่มเทใสแ่ รงแคน้ โดยแท้' (ปกติเขาตอ้ งบอกวา่ ใส่หวั ใจไมใ่ ช่เรอะ) กค็ นทา่ นะเธอเลน่ ท่าไป บน่ ไปวา่ แกเ้ ผ็ด แกเ้ ผด็ แกเ้ ผด็ นี่นา เดหลีเวอรช์ ั่นใหม่ ไม่โวยวาย ไมต่ โี พยตีพาย แตร่ ้ายลกึ อยา่ หาว่าแสบไม่เตือนกแ็ ล้วกนั นะ คุณ อา โชครา้ ยโดยแท้ที่เขาดันโผลม่ าตอนน้ี ไมใ่ ชต่ อนทีก่ า่ ลงั รา๊ กกก...สดุ จิตขาดใจแต่เป็นแคน้ และหมัน่ ไส้สุดๆ บาดทรวง ………………………………………….. การเตกลับมาชา้ กว่าท่คี าดเอาไว้ เขาเปล่ยี นชุดทหี่ ญิงสาวให้ยมื เป็นชดุ เสอื้ ผา้ บรุ ุษดูดมี ี สไตลแ์ บบหนุ่มฝรัง่ เศสจนคนยนื อยู่หน้ากระทะชกั หมน่ั ไสแ้ กมหงุดหงดิ โดยไม่มสี าเหตุ ก็ ยงั ดนี ะท่เี ขาไม่หนไี ปเลย หายไปนานเสียจนคิดว่าจะไม่กลับมาซะแล้ว ดูสเิ ดินหนา้ แป้นมา เชยี ว หอบของพะรงุ พะรังยังกะจะกินไปสามวันเจด็ วันยันปใี หม่ (แนใ่ จนะว่างานร่นื เริง ไมใ่ ชง่ านศพ) \"ท่าอะไรกลน่ิ หอมเชยี ว? \" พอผู้ชายตัวโตเดนิ เข้ามาในครัวแล้วพืน้ ทก่ี แ็ คบลงไปถนดั ใจ เขาวางของทซ่ี ้ือมาไวบ้ นโต๊ะวางเครือ่ งปรุง \"แพนเค้กค่ะ อาน้อยชอบไหม\" เดหลีหนั กลับไปยิ้มหวาน (น่ากลัวนะหลอ่ น) กลับแผน่ แป้งเปน็ คร้งั สุดทา้ ยแล้วตักออกใส่จานราดดว้ ยน่้าผ้งึ ขูดเนยแขง็ วางไว้ข้างบนอีกทีเป็นอนั เสรจ็ จากนั้นจงึ ทา่ ออมเลต็ กับแซนดว์ ชิ เบคอ่ นและชี้ส \"เก่งน่ีเรา ทา่ เป็นตั้งหลายอยา่ ง\" การเตทรุดน่งั ลงมองอยา่ งทึ่งจัด จ่าได้ว่าครง้ั สุดท้ายนน้ั หญงิ สาวยังเปิดเตาแก็สไม่เป็นเลยด้วยซ่้า ขนาดโจ๊กยงั ต้องส่าเร็จรูปเลย \"โอ๊ย...แล้วจะหาวา่ คยุ คะ่ หลีท่าเปน็ ต้ังหลายอย่าง ยิ่งกวา่ นีอ้ ีก\" คนถูกชมไมเ่ คยถลม่ ตัวเลย
แมแ้ ตน่ ้อย กลับเชดิ หนา้ ยม้ิ รับอย่างอวดๆ ทา่ ไมท้ า่ มือร่ายรายการใหเ้ ขาฟงั ยาว \"งน้ั มอื คา่ อาก็ไมต่ ้องแสดงฝีมือแลว้ ส\"ิ \"แน.้ ..เรอื่ งอะไรละ่ หลีกอ็ ยากชิมฝมี ืออานอ้ ยเหมอื นกนั น่ี ไม่ได้กนิ นานแล้ว\" เดหลงี ับ แซนด์วิชคา่ โต คอ้ นใสเ่ ขาอยา่ งนา่ ดู (เอากับมนั สิ แป๊บเดยี วมารยาแพรวพราวเชยี วนะยะ) ก็มาดกู ันว่าหมอโรคจติ จะมาทันเกมของสาวจิตปว่ นอย่างหลอ่ นไหม ไมแ่ น่...กวา่ เขาจะ รูต้ วั อาจสายไปแลว้ กไ็ ด้ ทานม้ือเทีย่ งเสร็จ ยังมเี วลาอีกนานกวา่ จะถงึ มอื้ คา่ เดหลเี ก็บกวาดถว้ ยจานเองอยา่ งไม่ร้อง ขอให้เขามาช่วย แม้ว่าชายหนมุ่ จะอาสา เอ...หลานสาวคนน้อี ย่ไู ดโ้ ดยไม่ต้องพึ่งเขาสกั นิด เลยซี เมอื่ หยุดมองการเตก็แอบปวดใจเล็กๆ ลกึ ๆ แล้วเขาอยากจะให้พง่ึ นะ อยากจะใหเ้ ธอ ถามเขาทุกอยา่ ง อยากให้เธอตอ้ งการความชว่ ยเหลอื จากเขากอ่ นใคร แต่มนั กเ็ ปน็ ได้เพียง ความคิดท่ีเห็นแก่ตวั ของเขาเทา่ น้ันเอง ยามบ่ายเดหลีลากเก้าอ้มี านงั่ คุยกับเขาทร่ี มิ หนา้ ตา่ ง หวั ข้อท่ีหยิบยกมาก็เห็นจะหนไี ม่พ้น เรือ่ งครอบครัวของแมแ่ ละข่าวคราวญาติๆ ทเี่ มืองไทย \"อานอ้ ยไมอ่ ยากกลับไปเมอื งไทยบา้ งเหรอคะ? \" การเตเลิกค้วิ ย้ิมนมุ่ \"อามนั ไมแ้ ก่เกินเปล่ยี นดินแลว้ หลี อยเู่ มอื งนอกตวั คนเดียวมาจนเคย ชิน คุน้ เคยกับสง่ิ แวดล้อมแบบน้ี จะให้เปลย่ี นทีอ่ ยู่กเ็ ห็นจะไมแ่ คล้วทนไมไ่ หวเหมือนที่ แลว้ มา\" \"หลีไมน่ า่ ถามโงๆ่ เลยนะคะ ไมอ่ ย่างนน้ั อาจะมาอยทู่ ี่น่เี หรอ จริงไหม? \" เดหลสี บตาเขา ประสาซอ่ื เสยี จนการเตปวดแปลบหัวใจ อา...เขามันเลวจริงๆ ทอ่ี ้างเหตุผลหนีเธอมาแบบนน้ั ทัง้ ที่เดหลไี ม่ได้ร้เู รื่องอะไรดว้ ยเลย จรงิ อย่เู ธออาจจะเคยรกั เขา แตน่ ่ันกอ็ าจจะเป็นการหลงแบบชวั่ วูบ จนเมื่อโตขึ้นเธอก็คงรู้วา่ อะไรเป็นอะไร เขาไมถ่ งึ กบั นา่ จะตอ้ งหนมี าเลย เขากลวั อะไร กลัวเธอหรอื วา่ ใจตัวเองกนั แน่!
\"จริงสิ อานอ้ ยท่างานอย่สู ว่ นไหนของฝรั่งเศสคะ เมืองนไ้ี หม? \" \"กโ็ รงพยาบาลกลางนะ่ ในปารสี น่ีเอง แต่วา่ พกั อยเู่ ขต 16\" \"คนละมมุ เมอื งแต่ไหงมาเดนิ โต๋เต๋อยแู่ ถวนีล้ ่ะคะเนยี่ \" เดหลอี ุทานเมือ่ นึกไปว่าถึงทๆ่ี เธอ อยจู่ ะเรยี กว่าเขต 15 แตก่ ็เป็นฝ่ังซ้ายของแม่น่้าเซน ส่วนเขตทอี่ าเธออยู่เปน็ ฝง่ั ขวาคนละ ฟากแม่น้า่ กนั เลยทเี ดียว การเตไม่ไดเ้ อย่ ตอบ ท่จี รงิ แล้วเมอ่ื วานช่วงหวั คา่ ขณะตอนทเี่ ขาออกมาธรุ ะแถวน้ี แลว้ เดนิ ผา่ นร้านขายเครอื่ งใช้ไฟฟา้ ข้างทาง เขาก็ต้องประหลาดใจท่ไี ด้เหน็ เดหลถี ูกสมั ภาษณอ์ อก ข่าวช่วงภาคค่า เมอ่ื ตอนนน้ั เขาคดิ ว่าตนเองตาฝาดไปด้วยซา้่ ไม่ทนั ได้ฟงั วา่ หญงิ สาวพูด อะไรโทรทัศน์ก็ถูกปรับไปช่องเป็นช่องหนงั ตามสไตลข์ องเจ้าของรา้ น เขางวยงง ยืนท่ือ ราวถกู แช่งแขง็ ท่ามกลางคนื เหน็บหนาว สง่ิ หน่งึ ทต่ี ดิ ตาอยคู่ อื ตน้ ครสิ ตม์ าสสูงใหญ่ ซึ่ง สามารถหันกลบั ไปมองเห็นไดล้ บิ ๆ แม้จากจุดที่เขายืนอยู่ เขาเดนิ กลบั ไปที่นั่นทันทดี ว้ ย หัวใจทเี่ ตน้ แรงถี่ ระทกึ ดงั เสียยิ่งกวา่ เสียงเพลงเฉลมิ ฉลอง แสงไฟระยิบระยับเป็นจุดหมาย ปลายทาง ท่ามกลางผคู้ นพลกุ พล่าน เขากวาดสายตามองหารา่ งบอบบางซ่งึ คาดว่าจะได้พบ จนเม่ือมาหยุดยืนอยู่ใต้โคนตน้ ของมนั ซ่ึงมีกลอ่ งของขวัญสีสวยวางกองอยู่ดารดาษ กลับ ไม่พบเธอที่ปรารถนา...หรือวา่ เขาจะตาฝาด เดหลคี งไมม่ ีวนั ข้ามน้า่ ขา้ มทะเลมาถึงท่ีน่.ี .. หากพบกอ็ าจไมส่ ามารถอภยั ให้แกเ่ ขาได้ จนเมอื่ วันนี้เขาลองสุ่มเดินตามหาเธอแถวนอี้ กี ครงั้ กไ็ มน่ กึ วา่ จะไดพ้ บจรงิ ๆ แต่ตอ้ ง ประหลาดใจกบั ทา่ ทีของเธอท่ปี ้ันป่ึงกับเขาอย่บู า้ งแตไ่ ม่นานนกั แง่งอนตามประสา...ความ โกรธเคอื งใดๆ ที่คาดว่าจะมคี งหายไปพร้อมกบั ความร้สู ึกทเี่ ธอมตี อ่ เขาแลว้ กระมงั ... สายลมหนาวพัดพาหัวใจมาสู่หุบเขาแหง่ ความรัก หากไม่ใช้บนั ไดแหง่ การตัดใจมีหรอื เขา จะข้ึนไปได้ คงตายอยู่ในก้นเหวซ่งึ เต็มไปดว้ ยหนามแห่งความผดิ หวังเทา่ นนั้ เอง (มตี ่อ) \"แล้วไปทนั หาชุดนไ้ี ดย้ ังไงคะ? \" เธอวา่ เขาคงกลบั ไปเอาทบ่ี า้ นไมท่ ันแน่ \"กแ็ วะซ้อื เอาท่หี า้ งฯ น่ะ\" เส้ือสเวตเต้อร์กบั กางเกงวอร์มมนั กด็ อี ยู่หรอกนะ แต่คงไม่ค่อย เหมาะจะออกไปข้างนอกเท่าไร \"เส้ือของเราอยใู่ นถงุ นนั่ ส่วนเสือ้ อาท่ีเปื้อน คงหมดหวงั
แล้วล่ะ\" \"แหะๆ ขอโทษทีนะคะ หลไี ม่ทันระวังเอง\" เดหลีลกุ มาโอบรอบบา่ อานอ้ ยทางดา้ นหลัง อยา่ งประจบ เลน่ เอาหนุม่ ใหญ่กลั้นหายใจไปอดึ หนง่ึ อยากเปลย่ี นหญิงสาวร่างหอมละมนุ ใหก้ ลายเปน็ หลานสาวตัวนอ้ ยมากกวา่ นะ \"จรงิ สิ หลีเอานามบัตรท่รี ้านให้อาน้อยดีกวา่ นะ เผอ่ื จะไดแ้ นะน่าคนไขไ้ ง\" \"จะให้อาหาลูกคา้ ให้ว่างั้นเถอะ\" เขาหวั เราะเมอ่ื ถกู ค้อน \"แหม...งนั้ กไ็ ม่ต้องเอาเลย ไม่ให้แล้ว\" เจา้ หลอ่ นหมุนตวั จะกลบั เอานามบัตรไปไว้ หากถกู มือหนาร้งั ขอ้ มอื เอาไว้รวดเร็วนมุ่ นวล หากส่าหรบั หวั ใจของเดหลีมนั ราวกบั ถกู กระชาก โดยแรงเสียจนสนั่ คลอน \"แสนงอนจริงล้อเลน่ นดิ เดยี ว\" การเตอมยิม้ ฉวยกล่องนามบัตรในมอื เลก็ มาเปิดดู ไมท่ นั สังเกตวา่ หญิงสาวแอบลบู ขอ้ มอื ปรอย อย่าเชียวนะเดหลี แกจะใจอ่อนไมไ่ ด้ เอ๊ะอะไรจับนิดจบั หนอ่ ยต้องหนา้ แดง ใจเตน้ ไมเ่ ป็น ส่าอยา่ งน้นั ดว้ ย ไม่เห็นเรอะว่าเขาไมไ่ ด้รูส้ กึ อะไรดว้ ยสักหนอ่ ย อย่าหว่นั ไหวไปนะแกไม่ งน้ั กเ็ ทา่ กบั แพ้! \"ขอสักปกึ เดียว รบั รองเดือนหน้ายอดขายพุง่ \" รบั รองโดยนายแพทยช์ ้นั นา่ (คนุ้ ๆ เหมือน พวกโฆษณาแปรงฟัน) \"งน้ั ก็ต้องขอบคุณล่วงหน้าสนิ ะคะ\" เดหลีขยบั เข้าไปจ๊บุ แกม้ เขาเบาๆ อย่างรวดเร็ว ยมิ้ หวานกระจ่างเสยี ยงิ่ กวา่ ดวงดาวดวงเดอื นรวมกัน ใบหนา้ และแววตายงั คงความไรเ้ ดียงสา หามีสงิ่ ใดเคลือบแฝง \"ขอบคณุ ค่ะคณุ อา\" เธอเรยี กเขาเสยี เตม็ ยศ ทง้ั ท่มี น่ั ใจวา่ อย่างน้อยเขากต็ ้องหวน่ั ไหวเหมอื นอย่างทีเ่ ธอเป็นบ้าง แต่เอ๊ะ...สีหน้าไม่ เปลีย่ นเลย หน่าซ้า่ ยังหนั มาขย้ีหวั เธออกี แน่ะ ไมไ่ หวๆ เห็นทจี ะตอ้ งด่าเนินแผน B ขัน้ ล่้า ลึกกวา่ นซ้ี ะแล้ว (อีกแลว้ เข้าใจว่ายยั คนน้ีจะมคี วามชว่ั รา้ ยสา่ รองตลอด เรื่องสมุดบญั ชกี ท็ ี หนง่ึ ฉนั ว่านะมนั ตอ้ งย่อมาจาก Bad plan of Delie แหง๋มๆ เลยไอ้ B เนย่ี ---__---\")
เม่อื แกล้งเขายงั ไม่ได้ผล เดหลกี ็เดนิ เขา้ ครวั ไป รินนา่้ ผลไมใ้ สแ่ กว้ อย่างเซ็งๆ การเตยงั รู้สึกไดถ้ ึงสมั ผสั แผ่วเบายามริมฝีปากนมุ่ สมั ผัสผิวแกม้ เขาเมือ่ ครู่นี้ มันรวดเรว็ เสีย จนเขาไมท่ นั ต้ังตวั ดวี ่านงั่ อยู่อยา่ งมน่ั คงไมอ่ ย่างนั้นคงจะหงายหลังตกเก้าอ้ีไปจรงิ ๆ ขณะที่ ลบู เส้นผมนมุ่ นั้นกเ็ หมอื นกนั เขาตอ้ งเกรง็ ข้อมอื อกี ขา้ งหน่งึ จับพนักเสียจนขาวเพอ่ื ไม่ให้ มันสน่ั ท้งั ทเ่ี ดหลกี ป็ ฏบิ ตั ติ วั ต่อเขาตามปกติ แต่ท่าไมมันรู้สกึ เหมือนรบั มือยากกวา่ เดมิ ไม่รู้ สิ (ความรู้สึกไวเหมอื นกันนะคะคณุ ) ยกสองอาหารม้อื ค่า...อนั ท่ีจรงิ จะเรียกว่ายกก็คงจะไมไ่ ดน้ ัก เพราะไม่เห็นว่าจะได้มกี ารพกั ยกกันตรงไหน พระเอกของเรายงั คงถกู ลวนลามอย่างสม่าเสมอ ด้วยสีหน้าใสซอื่ ของ นางเอกซง่ึ ควบต่าแหนง่ นางมาร,ยัยตวั รา้ ย,ยยั ตัวแสบ ฯลฯ ซึ่งกส็ ุดแล้วแตค่ นอา่ นจะเรยี ก ด้วยความหมน่ั ไส้ \"หอยนางรมพวกนเี้ อาไปอบกบั ชีส้ ทา่ จะอร่อยนะคะ\" เดหลชี ะโงกหนา้ เขา้ ไปใกล้ๆ ร่างสงู \"แตต่ อ้ งเอาออกมาคลุกกับเครื่องปรุงกอ่ นแลว้ เอาใสก่ ลับเข้าไปในเปลอื กใหมเ่ นี่ย ลา่ บาก จงั \" \"อมื ...พอสกุ แล้วมันก็จะยดื เหนยี วเหมือนพซิ ซ่าเลยละ่ ตอนกนิ ใสน่ ้า่ จิ้มนดิ หนอ่ ย เคย้ี ว แล้วหวานกรบุ ดี\" คนชา่ งทา่ คาดผ้ากนั เปื้อนเสยี เรียบร้อย ฝา่ ยแม่ครัวท่คี ุยโตวา่ ทา่ โนน่ นไี่ ด้ สารพดั กลบั ยืนดูเป็นกา่ ลังใจเฉย ก็มนั เหม็นคาวอะ่ ...แตต่ อนกนิ ไมเ่ กีย่ งหรอกนะ อ้อใช่ คริสตม์ าสกต็ ้องขาดไอ้น่ไี ปไมไ่ ด้ 'ไก'่ ถ้าไมม่ มี ันกเ็ หมอื นไมค่ รบสูตรไงไมร่ ุ เดาเอาวา่ วันนขี้ องทกุ ปีต้องมีพลเมืองไก่พลชี พี ไปหลายล้านตัวแหงแซะ แต่เดหลไี ม่คอ่ ยชอบไกง่ วงหรอก เหนยี ว แถมไมพ่ อยงั หนา้ ตาอบุ ี้ อกี แม้ว่าขึ้นโต๊ะแลว้ มันจะเหมอื นๆ ไก่โปท๊ ั่วๆ ไปก็เถอะ ดงั นัน้ ไกธ่ รรมดาดกี วา่ พอเพยี ง แก่การกินพอดี \"ท่าอะไร? \" คราวนอี้ านอ้ ยเปน็ ฝ่ายสนใจมั่ง เม่อื เห็นหญิงสาวหยบิ ไก่ท้ังตัวท่ีซื้อออกมา ล้าง \"อา้ วก็ตอ้ งไกอ่ บซอสไวนแ์ ดงสิคะ\" เดหลีทวนเสยี งสูงข้ึนจมกู ของแคน่ ง้ี ่ายกวา่ น้า่ พริก กะปิซะอกี
\"แลว้ มีเหรอไวนแ์ ดง? \" เดหลีไมต่ อบหนั ไปเปิดชอ่ งเกบ็ ของในตเู้ ย็น หยิบขวดท่ีต้องการออกมาโชว์ การเตพยกั หน้ารับมาดู \"ออ้ื หลานสาวอา เป็นนักดืม่ ไปเสียแลว้ \" \"บ้า เอาไว้ทา่ อาหารหรอก\" เดหลเี ลียนประโยคท่ีเขาเคยพดู ไว้เม่ือครง้ั ซอ้ื เหลา้ จนี การเต หัวเราะอย่างเขา้ ใจในทนั ที เสียงพดู คุยด่าเนินตอ่ ไปภายในหอ้ งเล็กๆ แห่งนัน้ ทงั้ ค่รู ู้สึกราว กับว่าเวลาสองปีท่ผี ่านมาน้นั เปลา่ ประโยชนเ์ สียแลว้ กพ็ วกเขาไม่เคย 'หา่ ง' กันเลย... หลงั อาหารมอ้ื ค่า การเตยังคงไมก่ ลบั ไป ชายหนุ่มนอนเลน่ บนพ้นื ซ่งึ ปูด้วยพรมผนื หนา หยาบ ขา้ งกายมีแกว้ ไวน์ทเี่ ขาซื้อมาฉลองสมทบด้วยไวนท์ ่ีเหลอื จากการท่าอาหาร เดหลีก็ นอนคว่าอยไู่ ม่หา่ งกนั ทัง้ คกู่ า่ ลังนงั่ (นอน) เลน่ อแี กก่ ินน้า่ กนั อย่างเอาเป็นเอาตาย \"ว้า...!\" เดหลรี อ้ งเมื่อไพใ่ บสุดท้ายดันมาเหลอื อยทู่ ี่เธอเสยี น่ี แง...แพห้ ลายรอบแลว้ นา้ .... \"เอ้าดมื่ เสียดๆี \" อานอ้ ยสง่ แกว้ ให้ ไมม่ ีออ่ นขอ้ คนแพ้หน้าหงกิ เล็กน้อย ตั้งใจจะมอมเขา แต่ไหงมาโดนมอมกลบั ได้หวา่ ไม่ไดๆ้ ขนื แพ้ตอ่ ไปไดเ้ มาแอก๋ อ่ นแน่ (มตี ่อ)หญิงสาวลกุ ข้นึ ยืดเสน้ ยืดสายขอพกั ยกชว่ั คราว เดนิ ไปหยดุ ตรงชน้ั วางขวดน้่ามนั หอมซึ่งเรียงรายอยเู่ ลอื กหยบิ ออกมา อันนแ้ี หละ เซนเดิล้ วูด้ หยดลงไปในตะเกยี งใบหนงึ่ และอกี ใบหยดกระดงั งา ให้มันระเหยในเวลาไมน่ านกลนิ่ หอมละมุนหวานๆ ก็ลอยอบอวล ไปทว่ั หอ้ งได้บรรยากาศ \"กลิน่ อะไร? \" การเตเงยหนา้ ข้ึนเม่ือรา่ งบางเดินกลับมาทรุดน่ังลงใกล้ๆ \"อานอ้ ยรา่ คาญเหรอคะ? \" \"เปล่า หอมดี\"
Search
Read the Text Version
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
