0ea943fa-f495-4c77-ab8f-a73ce71ea7cd

๕๑ ไปขา้ งในไดห้ รือยงั เพราะเกา้ อ้ีว่างขา้ งตวั ‘คุณ อา’ ของเขามีเพยี งสองตวั เท่าน้นั โฆษิตจะเขา้ ใจ สายตาของหล่อนหรือไม่ เดก็ สาวไม่มีทางรู้ แต่ เขากพ็ ดู ข้ึนวา่ “น่ังก่อนซีครับ คุณลดา น่ังขา้ งคุณอานี่ แน่ะ” เขาช้ีเกา้ อ้ีตวั ที่ติดกบั ‘เส่ียนภ’ เฟ่ื องลดา จึงจาํ ตอ้ งนง่ั ลงแต่แทนที่โฆษิตจะสละเกา้ อ้ีตวั ท่ี เหลือให้น้องสาว เขากลบั นั่งลงเสียเองและสั่ง นอ้ งสาวว่า “ดวงไปหาน้าํ หวานมาเล้ียงหน่อย ซี” สุ ดาดวงยังยืนเฉยอยู่ พี่ชายรู้ท่าจึ ง ลว้ งกระเป๋ าหยิบธนบตั รใบละยี่สิบบาทส่งให้ เด็กสาวรับเงินแลว้ ก็เดินอย่างรวดเร็วออกจาก

๕๒ สนามไป โฆษิตมองตามนอ้ งอยา่ งหมน่ั ไส้แกม โล่งใจ เพราะเขารู้วา่ สุดาดวงจะไม่กลบั มาอีก “นง่ั ตามสบายเถอะจะ้ หนูลดา ไม่ตอ้ งทาํ ตวั ลีบอย่างน้ันหรอกน่า” ‘เสี่ยนภ’ พูดกล้วั หวั เราะ นึกในใจว่า “ไม่เห็นมีท่าแก่น อย่างท่ี เจา้ ษิตบอกสกั นิด” เฟ่ื องลดายิ้มอีก เข้ียวซี่นิดๆทาํ ให้ยิ้มของ หล่อนน่ารักกว่ายิม้ ของเด็กสาวอื่นๆ ‘เสี่ยนภ’ ถึงกบั ใจส่ัน เม่ือไดเ้ ห็นใกลๆ้ เขารู้สึกว่า เฟ่ื อง ลดาตัวจริ งสวยกว่าบนเวทีเป็ นไหนๆ แม้ ใบหน้าของหล่อนเวลาน้ี จะเกล้ี ยงเกลา ปราศจากเคร่ืองสาํ อาง และร่างอวบงามสมส่วน ของหล่อนจะซ่ อนอยู่ในเครื่ องแต่ งกายแบบ

๕๓ นักเรียนแต่ก็ยิ่งเปิ ดโอกาสให้ความงามตาม ธรรมชาติของหล่อนผุดผาดเด่นชดั ข้ึนอีก เส้ียว หน้าจากด้านข้างท่ีเส่ียลอบชาํ เลืองเห็น ใบหู เลก็ ๆบางๆมีผิวขาวผอ่ ง แกม้ นวลอ่ิมเอิบผิวบาง จนแลเห็นสายเลือดที่แกม้ เหมือนเด็กๆไปรับ น้าํ ตาเมด็ เลก็ สีน้าํ ผ้ึงบนผิวแกม้ ใตห้ างตาซา้ ยแล เห็นไดช้ ัดในแสงไฟหน้าเวทีที่เปิ ดสว่างตอน หยดุ พกั การแสดงน้ี จมูกของหล่อนเลก็ และโด่ง ปลายเชิดข้ึนนิดๆ รับกบั ปากรูปงอนเป็นกระจบั ท่ีกําลังเผยอยิ้มอยู่น้ันย่ิงนัก และขนตาของ หล่อนที่กาํ ลงั ขยบั ข้ึนลงน้ันเล่า เม่ือมองทาง ดา้ นขา้ ง แลเห็นคลา้ ยปี กผีเส้ือแสนสวยที่กาํ ลงั กระพอื อยตู่ ามกลีบดอกไม.้ ..

๕๔ ‘เสี่ย’ ถอนใจเฮือก กดั กรามระงบั ใจอยา่ ง เต็มที่มิให้ควา้ ตวั เด็กสาวผูน้ ่ารักน้ันมากอดไว้ ตามใจปรารถนา เฟ่ื องลดาหันมามองเขาอย่าง แปลกใจ กลา่ ววา่ “ท่าคุณอาจจะเบ่ือเตม็ ทีกระมงั คะ ลดาได้ ยนิ เสียงถอนใจ มีหยดุ พกั ตอนน้ีตอนเดียวแหละ ค่ะ พอพน้ จากน่ีไปแลว้ กม็ ีละครสนุกๆเรื่อยไป จนจบ” “เปล่าหนู” ‘เสี่ยนภ’ แกเ้ กอ้ “อาเมื่อย เท่าน้ัน เก้าอ้ีตวั เล็กไป เอาตัวอ้วนขยบั ตัวไม่ ค่อยได”้

๕๕ เดก็ สาวยมิ้ แต่ไม่ต่อความ หล่อนนงั่ อึดอดั ใจอยู่อีกเพียงครู่เดียวก็หันไปพูดกบั โฆษิต ซ่ึง นง่ั ขรึมอยา่ งคนมีความคิดในใจวา่ “ลดาจะไปดูซิว่า ดวงเขาไปซ้ือน้าํ หวาน ถึงไหน” และโดยไม่ให้โอกาสใครคดั คา้ น หล่อนหนั มาทางชายร่างอว้ น พนมมือกราบลง กบั เทา้ แขนเกา้ อ้ีแลว้ ลุกข้ึนเดินจากไปโดยเร็ว หากเฟ่ื องลดามีหูทิพย์ หล่อนก็คงจะได้ยิน ถอ้ ยคาํ ที่ ‘เสี่ยนภ’ เอาหนา้ ไปกระซิบที่หูสมุน ของเขาวา่ “ผ่าวะ ษิต นี่ถา้ ไม่ใช่ธุระสําคญั จริงๆ อ้วั เป็ นไม่ยอมไปฮ่องกงเดด็ ***************

๕๖ เวลาสองยาม พอสิ้นเสียงนาฬิกาเรือนใน หอ้ งพกั แขกช้นั ล่าง เฟื่ องลดาและเพ่ือนคู่หูของ หล่อนอีกสิบเอ็ดคนก็ค่อยๆเปิ ดมุง้ และย่องลง จากเตียง เฟื่ องลดาลากพวงห่อก๋วยเต๋ียวผัด ออ กม า จา กใ ต้เตี ย งข อง ห ล่อ น ท้ ัง สิ บ ส อง ห่ อ ชาํ มะนาดทาํ หนา้ ที่กระชากให้หลุดออกจากกนั เป็นห่อๆ แลว้ กระซิบถามวา่ “ตอนจะวาง ดากล้นั ใจหรือเปล่าน่ะ มด ข้ึนดว้ ย มนั ไต่มือฉนั ” “กล้นั เหมือนกนั แหละ แต่มนั เหนื่อยกล้นั ไม่ค่อยอยู่ ไม่เป็ นไรหรอกน่า มนั มีดๆมองไม่ เห็นหรอก กินเขา้ ไปก็ไม่รู้สึก” เสียงเฟ่ื องลดา ตอบจากใตเ้ ตียง กานดาจึงอวดวา่

๕๗ “โธ่ ไม่ยกั บอกฉัน กระบวนกล้นั ใจน่ะ ฉันถนัดนกั ก็วนั น้ันเวรครูถวิล ฉันแกลง้ ไปยวั่ หมาให้กดั กนั ต่อหน้าแขกของอาจารยใ์ หญ่ แก เลยทาํ โทษ เอาฉันไปขังไวใ้ นห้องเล็กต้ัง ชวั่ โมง ฉนั ยงั กล้นั ใจไหวเลย” มีเสียงหัวเราะคิกคักดังข้ึนเบาๆ แล้ว เพ่ือนคนหน่ึงกบ็ ่นวา่ “แม่ดาหาชอ้ นต้งั ชวั่ โมงแลว้ เม่ือไหร่จะ ไดส้ ักทีละ่ ยะ กวา่ จะไดก้ ินกพ็ อดีสวา่ งกนั ” “ไม่รู้ชอ้ นไปไหน เอามือควานจนทว่ั แลว้ อีตอนท่ีเขาซ้ือมาให้ ก็มีชอ้ นครบโหลน่ีนะ น่า กลวั นกั เลงดีดอดมาขโมยไปเสียแลว้ ละ” เฟื่ อง

๕๘ ลดาพดู พลางโงศีรษะออกมาจากใตเ้ ตียง “ป่ วย การหา กิน ดว้ ยมือกไ็ ด้ “วา้ ” สุดาดวงร้องข้ึน “กินดว้ ยมือแลว้ จะ ไปลา้ งกนั ที่ไหลล่ะ ขืนเดินผา่ นหอ้ งครูแจ่มซีได้ โดนเราะตาตุ่ม” “ลงทางหน้าต่างก็ได้น่า” เฟื่ องลดา ตดั สินใจอยา่ งรําคาญๆ “ใครปี นไม่ไดก้ ็ดูดนิ้ว เอาผา้ เช็ด แล้วพรุ่งน้ีค่อยลงไปลา้ ง ดีเสียอีก หอมๆนอนฝันดีไปเลย” “ตกลง” สองสามเสียงกระซิบเห็นดว้ ย แต่ก่อนการ ‘เล้ียงวิบาก’ จะเร่ิมข้ึน เสียงสวิตช์ ไฟฟ้ ากด็ งั แชะข้ึน เดก็ ท้งั สองคนสะดุง้ สุดตวั ที่ ประตู ครูฉลวยยนื ยิม้ อยา่ งอ่อนหวาน ในมือขา้ ง

๕๙ หน่ึงของเธอมีอะไรอย่างหน่ึงเป็นเงาวบั ๆ ส่วน อีกขา้ งหน่ึงหิ้วกระติกน้าํ แข็งใบใหญ่ เธอเดิน ตรงเข้ามายื่นหน้ากลุ่มศิษย์ที่น่ังตะลึงอยู่ พูด ดว้ ยเสียงเยน็ ๆตามนิสัยวา่ “ไดย้ นิ เธอบ่นๆกนั ว่าไม่มีชอ้ น ครูเลยเอา ชอ้ นส้อมของครูมาให้ก่อน มีอย่ใู นลิ้นชกั โหล หน่ึ ง พอดีรับประทานก๋ วยเตี๋ยวแล้วละก็ รับประทานน้ําในกระติกน่ีแนะ น้ําแข็งใส่ยา อุทยั ดว้ ย จะไดห้ ายเหม็นคาวปากแลว้ พรุ่งน้ีก็ ช่วยลา้ งชอ้ นลา้ งกระติกไปคืนครูดว้ ยนะจ๊ะ\" ” ร้ันแลว้ เธอกห็ นั หลงั เดินออกจากหอ้ งไปเงียบๆ เหมือนขามา

๖๐ เดก็ สาวทุกคนมองหนา้ กนั ตาปริบๆอยคู่ รู่ หน่ึง เฟ่ื องลดาถอนใจเฮือกใหญ่ บอกเพ่ือนๆ ดว้ ยเสียงเรียบวา่ “เราลงมือกินกนั เถอะ แลว้ ก็จาํ ไวด้ ว้ ยว่า น่ีเป็นคร้ังสุดทา้ ยที่จะมี ‘มิดไนทป์ าร์ต้ี’ ในเวร ครูฉลวย” “ทาํ ไมล่ะ?” สุดาดวงถามดว้ ยไม่เขา้ ใจ “แกยิ่งไม่ทาํ โทษซีดี เราย่ิงสบาย ถือโอกาสกิน ให้ทุกคร้ังเลยเวลาเวรครูฉลวย ดูซิว่า แกจะเอา น้าํ แขง็ กบั ชอ้ นสอ้ มมาใหท้ ุกคร้ังไหม?” “จะใจดาํ ไปหน่อยละ ดวง” กานดาว่า “ยงั ง้ีเขาเรียกว่าไม่มีน้ําใจนักกีฬา รู้ไวเ้ ถอะ เอาไวเ้ วรครูอื่นดีกวา่ ฉนั เป็นเจา้ ภาพเอง ไม่ตอ้ ง

๖๑ กลวั ...อา้ ว ลดาทาํ ไมไม่กินล่ะ ดูซิของใครๆจะ หมดห่ออยแู่ ลว้ ” เฟ่ื องลดาทาํ ตาปริบๆมองหนา้ เพ่ือน ‘คู่หู’ ท่ีถกู เพ่ือนคนอ่ืนๆลอ้ ว่าเป็น ‘แฟน’ ในท่ีสุดก็ ตอบเสียงเบาๆวา่ “กินไม่ลง...สงสารครู” พดู แลว้ หล่อนก็ ลุกข้ึนจากท่ี กา้ วข้ึนเตียงเหน็บมุง้ แลว้ ลงนอน ตะแคงหนั หลงั ใหเ้ พอ่ื นเสีย “ทาํ เป็นคนใจอ่อนไปไดน้ ่า” ภารดีวา่ ตกั ก๋ วยเต๋ียวช้อนสุ ดท้ายเข้าปากเค้ียวอย่าง เอร็ดอร่อย แลว้ ก็ควา้ กระติกน้ําแข็งมาเปิ ดริน กินอย่างคล่องแคล่ว สุดาดวงยื่นมือมาดึงห่อ ก๋วยเต๋ียวของเพื่อนลดาไป แบ่งเฉล่ียให้เพ่ือน

๖๒ คนโนน้ คนน้ีที่ยงั ไม่อ่ิมรวมท้งั ตวั เองดว้ ยพลาง วา่ “เอ้า ด้านได้ อายอด เสียดายของ ซ้ือ มาแลว้ ไม่ยกั กะกิน แปลกคน” เม่ืออิ่มหนาํ สาํ ราญแลว้ ต่างกเ็ อาชอ้ นและ ห่อใบตองไปซุกไว้ในตะกร้าทิ้งผง แล้วก็ กลบั มายงั เตียงของตน กานดาปิ ดไฟแล้วก็กลับมาท่ีเตียงของ เฟ่ื องลดา ยนหนา้ เขา้ ไปชิดมุง้ กระซิบวา่ “ลดา หลบั หรือยงั จ๊ะ?” “ยงั เลย ไม่รู้เป็ นไงคืนน้ี มนั กลุม้ ใจพิลึก สังหรณ์ใจอะไรกไ็ ม่รู้บอกไม่ถูก “ เฟ่ื องลดา ตอบอ่อยๆ พลิกหนา้ มาทางเพื่อน กานดาจึงวา่

๖๓ “อย่าคิดมากเลยน่า ไม่มีอะไรหรอก เป็ น แต่เธอกระดากใจข้ึนมาก็เลยคิดโน่นคิดนี่ ไม่ เห็นมีใครเขาคิดอะไรสกั คน นะลดานะ นอนให้ หลบั เถอะ พรุ่งน้ีเวรครูพนิดา เราจะไดช้ ่วยกนั คิดแผนการให้เด็ดสะระต่ีเอาชนิดท่ีแกไม่รู้จะ ฟ้ องอาจารยใ์ หญ่ยงั ไงดว้ ย ดีไหมล่ะ” “จะ้ ฉันจะนอนใหห้ ลบั ” เฟื่ องลดาตอบ อย่างว่าง่ายแลว้ ก็เงียบเสียงไป กานดาจึงเดิน คลาํ ทางกลบั ไปยงั เตียงของตนอยา่ งโล่งอก แลว้ ก็ลงนอนคิดแผนการจดั การกบั ครูพนิดา (ซ่ึง พ ว ก นั ก เ รี ย น แ ก่ น ๆ ต้ั ง ส ม ญ า ใ ห้ ว่ า ‘นางสนองพระโอษฐ’์ เพราะความช่างฟ้ องของ เธอ) จนกระทงั่ หลบั ไป

๖๔ แต่ในวนั รุ่งข้ึนเป็ นโชคดีของครูพนิดาที่ จะไม่ถูก ‘จดั การ’ เพราะมีผนู้ าํ ข่าวจากทางบา้ น มาแจ้งแก่เฟื่ องลดาว่า บิดาของหล่อนถึงแก่ กรรมเสียแลว้ เพราะถกู รถชน เพื่อนๆของหล่อน ไม่มีใครมีแก่ใจคิดแผนการอาละวาดครูเวรใน ระยะน้ัน ทุกคนเฝ้ าแต่ผลดั กันปลอบโยนเด็ก สาวลูกกําพร้าให้คลายเศร้าโศก เมื่อความ กาํ สรดค่อยๆจางจากจิตใจของเฟื่ องลดา เพ่ือนๆ สนิทของหลอ่ นกไ็ ดย้ ินเดก็ สาวผนู้ ้ี กล่าวถอ้ ยคาํ อาฆาตมาดร้ายชายผู้ที่เป็ นต้นเหตุแห่งการ สูญเสียบิดาของหลอ่ นในคร้ังน้ีวา่

๖๕ “ฉันจะขอผูกพยาบาทเจา้ ฆาตกรใจโหด นน่ั ไปจนตายทีเดียว” +++++++++++++++

๖๖ บทท่ี ๓ “เฮ้ ลดาทาํ อะไรน่ะ?” กานดาร้องถามเมื่อ เห็นเฟ่ื องลดาก้มๆเงยๆอยู่ท่ีหน้าต่างห้องทํา การบา้ นช้นั บน ซ่ึงอยชู่ ิดร้ัวของโรงเรียน “จุ๊ จุ๊” เฟื่ องลดาหนั มาทาํ หนา้ นิ่ว หล่อน สาวเชือกมะลิลาเส้นเล็กข้ึนมาจากหน้าต่าง กระป๋ องใบย่อมๆก็ติดข้ึนมา ในกระป๋ องมีฝรั่ง ผลงามๆน่ารับประทานบรรจุอยเู่ ตม็ เพ่ือนหลาย คนท่ีกาํ ลงั ทาํ การบา้ นรีบลุกข้ึนจากที่นงั่ ตรงเขา้ มาแบมือขอส่วนแบ่ง เฟ่ื องลดาก็แจกไปทว่ั ๆ เหลือไวผ้ ลเดียวเอาใส่ปากกดั สุภีเพ่ือนผอู้ าวุโส กวา่ จึงดุวา่

๖๗ “สกปรกจงั เด็กพวกน้ี ไม่ทนั ไดล้ า้ งกิน เขา้ ไปได”้ “ไม่สกปรกหรอก พี่ถี เจ๊กมนั เก็บจากตน้ เลย ใชต้ ะกร้อสอย ไม่เชื่อโผล่หนา้ ออกไปดูซี” เฟื่ องลดาเถียง สุภีจึงวา่ “อ้าว แล้วกระป๋ องล่ะ กระป๋ องอะไร? สกปรกแค่ไหนรู้หรือเปลา่ ?” “กระป๋ องซักผา้ นุ่งของลดาเองแหละจะ้ ไม่สกปรกหรอก” เฟื่ องลดาตอบหนา้ ตาเฉย ไม่ เอาใจใส่กบั เสียงกระแอมกระไอเหมือนอะไร ติดคอของเพื่อนๆ สุ ภีค้อนควับอย่างแสน หมน่ั ไส้แลว้ กม้ หนา้ กม้ ตาดูหนงั สือต่อไป เฟื่ อง ลดากดั ฝรั่งเค้ียวกร้วมๆ ปากกพ็ มึ พาํ วา่

๖๘ “ขอให้นายทฬั ห์ พฤทธานนท์ จงพินาศ แหลกลาญไปในพริบตาเดียว เหมือนฝรั่งใน ปากของขา้ พเจา้ ดว้ ยเถิด เจา้ ประคนู้ ” เสียงหวั เราะครืนดงั ข้ึน กานดาร้องถามวา่ “นน่ั กาํ ลงั แสดงบทโศกหรือ? ลดา ทาํ เอา เพอ่ื นๆฮาแน่ะ” “ไม่ใช่บทโศก บทจองเวรตงั หาก ฉันนั่ง แช่งทุกวนั เวลากินขา้ ว เค้ียวไปพลางก็แช่งไป พลาง ต๋ีต่างวา่ กาํ ลงั เค้ียวนายทฬั ห์กิน” เฟ่ื องลดา ตอบ ในดวงตายาวรีสีน้าํ ตาลเขม้ มีประกายแห่ง ความอาฆาตอย่างรุนแรง เสียงเพ่ือนๆฮาอีก และชาํ มะนาดกถ็ ามข้ึน “เออ ชื่อทนั ต์ ที่แปลวา่ ฟันใช่ไหม?”

๖๙ “ไม่ใช่หรอก” เฟ่ื องลดาตอบ สะกดดว้ ย ‘ฬ’ ซ้าํ ยงั มี ‘ห’ การันตอ์ ีก ไม่รู้แปลว่าอะไร ชื่อ กบ็ ๊าบา้ ซ้าํ ตวั ยงั บา้ พอๆกบั ช่ือ เห็นเมื่อวนั รดน้าํ คุณพ่อยงั หน้าไม่อายวางท่าขบั รถโกเ้ ชียว เรา นึกจะเจาะยางไอร้ ถมฤตยูนั่นเสียแลว้ ดีแต่วนั น้นั เรายงั โศกๆอยนู่ ะไม่ง้นั ป่ านน้ี...ฮ่ึม” เดก็ สาว ทาํ ท่ามนั เข้ียว กาํ มือแน่น “อา้ ว ทาํ ไมตาํ รวจไม่ลากคอพ่ีแกไปเขา้ ตะรางล่ะ? ขบั รถชนคนตายท้งั ที” สมพรผซู้ ่ึงไม่ ค่อยเอาเร่ืองกบั ใครๆถามข้ึน เฟ่ื องลดาทาํ หนา้ บดู ตอบวา่ “กค็ ุณพ่อน่ะซี เกิดไปให้การกบั ตาํ รวจว่า เดินไปชนรถเข้าเอง มีอย่างที่ไหน คนชนรถ

๗๐ ตาํ รวจที่ริมถนนก็พลอยตาแชแหม เห็นเป็ นว่า คุณพ่อไปชนรถเหมือนกัน หาว่าคุณพ่อถือ กล่องบงั หน้าแลว้ ก็เดินออกไปชนรถ เขาเบรก ไม่ทนั เลยชน ฮึ คนมนั ใจดาํ น่ะเองถา้ คิดจะเบรก จริงๆทาํ ไมถึงจะไม่ทนั หรือไม่ง้นั ก็คงขบั เสีย เร็วปร๋ือ ถือว่ามีรถคันใหญ่ มันน่า...เสียนัก” หล่อนคาํ รามแถมทา้ ยอีกคร้ังหน่ึง “ก็ฉันว่าแล้วให้จ้างเขาตัดเถอะ ไอ้ กระโปรงน่ะ เกิดเสียดายอฐั จะให้พ่ีสนตดั ให้ เห็นไหมล่ะว่า ทุ่นเงินแต่พ่อตาย” สุดาดวงว่า พลางคอ้ นควกั เฟ่ื องลดามองเพื่อนน่ิงอยดู่ ว้ ยหา คาํ แกต้ วั ไม่ทนั กานดาจึงช่วยแกว้ า่

๗๑ “พุทโธ่ ก็ใครจะตรัสรู้ล่ะว่า จะเกิดเร่ือง ร้ายแรงยงั ง้ีข้ึน ถ้าลดาเขารู้ว่า คุณพ่อจะเสีย เพราะเหตุน้ีเขากค็ งยอมควกั กระเป๋ าแลว้ ละน่า” “แลว้ แม่เล้ียงเธอเขาวา่ ไงมงั่ ล่ะ? ลดา คุณ พ่อตายแล้วเขายงั ดีกับคุณเหมือนเก่าหรือ?” สุดาดวงซกั ต่อไป เหมือนจะดีกว่าเสียอีก ค่าท่ีสงสารเราว่า เป็นลูกกาํ พร้าท้งั พอ่ ท้งั แม่” เฟ่ื องลดาตอบหนา้ ช่ืนและเสริมว่า “พ่ีสนก็เหมือนเก่า เคยดุยงั ไงก็ ดุอยู่เท่าเก่า ก็ที่ฉันต้องมาอยู่ประจํานี่นะ ก็ เพราะคุณพ่อรําคาญว่าทะเลาะกบั พ่ีสนทุกวนั ไม่ใช่เพราะคุณพอ่ ร่ํารวยอะไรหรอก”

๗๒ “อา้ ว ก็ถา้ พ่ีสนเกลียดเธอ แลว้ จะตดั เส้ือ เธอทาํ ไมล่ะ ซ้ํายงั บรรจงทาํ ให้เสียสวยเช้ง” ชาํ มะนาดขดั คอ เฟื่ องลดาจึงเถียงวา่ “ฉนั ว่าดุ ไม่ไดว้ ่าเกลียด หูเป็นยงั ไงนะ พี่ สนดุก็จริง แต่ฉันรู้ว่าพ่ีสนก็รักฉัน เสียแต่ปาก ไม่หวานเหมือนอาสร้อย เราทาํ ผิดก็ดุตรงๆ ส่วนไอ้เราก็ชอบเถียง ถึงได้ทะเลาะกันเร่ือย ท้งั ๆที่เขาแก่กวา่ เราต้งั หกเจด็ ปี ” “อีกนานไหมถึงจะเผาคุณพ่อ?” กานดา ถาม “คงไม่นานหรอก นายทฬั ห์เขาจะเป็นคน ออกเงินใหท้ ้งั หมด อาสร้อยคงไม่กลา้ รอไวน้ าน นกั กลวั เขาจะเปล่ียนใจ”

๗๓ “ง้นั เขาก็ดีพอใชล้ ะซี นายทฬั ห์ของเธอ” ชํามะนาดว่า แต่เฟื่ องลดาทําหน้าเบ้อย่าง ขยะแขยง คา้ นวา่ “ไม่ใช่ของฉันหรอก นายทัฬห์น่ะ ของ ยมบาลตงั หาก” “เฮอ้ พดู คาํ แช่งคาํ ป่ านน้ีคุณทฬั ห์คงทอ้ ง ข้ึนตาย...ว่าแต่...หล่อไหม? ศตั รูตัวเอข้ อง เธอน่ะหนุ่มหรือแก่?” สุดาดวงถามอยา่ งสนใจ ทาํ เอากานดาเหลือบมองอย่างหมน่ั ไส้ แต่เฟื่ อง ลดาไม่ทนั สงั เกตเจตนาของเพ่ือน เพราะความที่ อยากจะนินทาคนที่ตนเกลียด จึงรีบตอบวา่ “หลอ่ จะตายแลว้ รูปร่างยงั กบั ยกั ษว์ ดั แจง้ ใส่แว่นตาโต ท่าทางเชย้ เชย อายุซัก...กะไม่ถูก

๗๔ หน้าตาแก่แรดแล้วละ เวน้ แต่ผมยงั ไม่หงอก หรือจะยอ้ มไวก้ ไ็ ม่รู้” “เขาทาํ งานอะไร? แต่งงานแลว้ ยงั ?” สุดา ดวงซกั ต่อไป “เ ป็ น ผู้ อํ า น ว ย ก า ร ธ น า ค า ร ‘รัตนโกสินทร์’ แต่งงานแลว้ ยงั ไม่รู้ ไม่ไดถ้ าม แต่คงแต่งแลว้ มัง ใครจะอยู่มาได้จนป่ านน้ี” เฟ่ื องลดาตอบ และกานดากเ็ สริมวา่ “ป่ านน้ีมิมีลูกต้ังโขลงแลว้ หรือ อย่าทาํ ‘ท่ึง’ หน่อยเลยน่า ดวง เขม่นลกู ตาจงั ” สุดาดวงคอ้ นควบั อย่างมีจริต ไม่ตอบว่า กระไร พอดีกบั ครูเวรเดินตรวจตามห้องต่างๆ เ ด็ ก ส า ว ๆ เ ห ล่ า น้ ั น จึ ง ก้ ม ห น้ า ก้ ม ต า ล ง ทํา

๗๕ การบา้ นบา้ ง ดูหนงั สือบางอยา่ งเงียบกริบ ทาํ ให้ ครูเวรอมยมิ้ อยา่ งพอใจแกมแปลกใจ ถึงเวลารับประทานอาหารเย็น พอสิ้น เสียงระฆงั นักเรียนประจาํ ทุกช้นั กว็ ่ิงมายืนเขา้ แถวตามช้ันของตนอย่างเป็ นระเบียบท่ีชาน ชาลาหน้าห้องอาหาร ระฆังท่ีสองกังวานข้ึน พร้อมกบั ครูเวรเดินตรวจแถว วนั น้ีครูเวรเดิน ตรวจอยู่นานกว่าปกติ ซ้าํ สีหน้าก็บ้ึงตึง สักครู่ หน่ึ งเธอก็ปล่อยแถวนักเรี ยนช้ ันเล็กๆเข้าใน ห้องอาหารก่อน เรี ยงมาตามลาํ ดับมาจนถึง นกั เรียนช้นั เตรียมปี ท่ีหน่ึง เมื่อสิ้นแถวเตรียมปี ท่ีหน่ีง สมพรซ่ึงยืนอย่ตู น้ แถวเตรียมปี ท่ีสอง ก็ นําแถวออกเดินตามไปแล้วก็ต้องหยุดชะงัก เพราะครูเวรเรียกไว้

๗๖ “ฉันยงั ไม่ทนั อนุญาตเลย เดินแลว้ หรือ ถือว่าเป็ นเตรียมปี สอง ไม่ตอ้ งให้ครูบอกเดินก็ เดินได”้ สมพรทาํ หนา้ ม่อย ถอยหลงั เดินกลบั มายงั ท่ีเดิม คนอื่นๆก็ตอ้ งพลอยถอยหลงั กรูดตามๆ กนั มาดว้ ย ครูเวรสาวกลา่ วต่อไปวา่ “ท่ีฉันกกั พวกเธอไวก้ ็เพราะฉันแน่ใจว่า คนใดคนหน่ึงในพวกเธอนี่แหละเป็ นตัวการ เก่ียวกับเรื่องท่ีแม่ครัวมาฟ้ องวนั น้ี ต้องไม่ใช่ เดก็ ๆแน่ เพราะฉนั ไม่เห็นท่าว่าจะมีใครแก่นได้ เหมือนพวกเธอสกั คน” เ ด็ ก ส า ว ๆ ท้ ั ง แ ถ ว ต่ า ง พ า กัน ม อ ง ห น้ า กนั เองอย่างล่อกแล่ก แลว้ ก็มองหนา้ ครู ทุกคน

๗๗ แสดงท่าว่าไม่รู้เรื่ องว่าได้มีเหตุการณ์อะไร เกิดข้ึน ครูเวรเมม้ ปากแน่น มองผา่ นทุกๆใบอนั เยาว์วัยน้ันนิ่งไปครู่ หน่ึงจึงพูดข้ึนอีกอย่าง หมนั่ ไสเ้ ตม็ ทีวา่ “ดูซิยงั ทาํ หนา้ เป็ นผูบ้ ริสุทธ์ิกนั ไดท้ ุกคน ฉนั จะบอกใหก้ ไ็ ดว้ ่า เม่ือก้ีแม่ครัวเขาฟ้ องฉนั วา่ เธอคนใดคนหน่ึง หรือหลายคนเขาก็ไม่ทราบ ละ ไปขโมยขา้ วตงั ของเขาไปต้งั สามกระทะ ขา้ วตงั นนั่ เป็นของครูมาลีส่ังไว้ แม่ครัวเขาเป็ น คนจน เขากาํ ลงั จะไดร้ ายไดน้ ิดๆหน่อยๆก็ถูก พวกเธอรังแกยงั ง้ี เขาก็แย่น่ะซี ฉันใช้เงินแม่ ครัวไปแลว้ ละ ฉันไม่ตอ้ งการเงินคืนหรอก แต่ ฉันอยากจะรู้เพียงว่า ใครเป็ นเด็กเกเรคนน้ัน ขอใหร้ ับสารภาพมาเสียดีๆ”

๗๘ “แม่ครัวไม่เห็นตวั คนขโมยหรอกหรือคะ คุณครู?” สุภีเอ่ยถามข้ึนดว้ ยเสียงแสดงความ คารวะ ครูเวรมองดูหนา้ ศิษยผ์ มู้ ีความประพฤติ เรียบร้อย จนไดร้ ับตาํ แหน่งหัวหนา้ ช้นั นิดหน่ึง ตอบหว้ นๆวา่ “ก็ไม่เห็นน่ะซีถึงได้จับตัวไม่ได้ ฉันก็ ไม่ใช่จะปรักปรําพวกเธอ แต่ฉันแน่ใจว่า เดก็ ๆ ไม่มีใครกลา้ ถึงเด็กเตรียมหน่ึงก็เถอะ ฉันไม่ เห็นมีใครแก่นสักคน ตอ้ งเป็นลูกนอ้ งเธอคนใด คนหน่ึงละ สุภีเธอไม่รู้ว่ีแววบา้ งเลยหรือ?” “ไม่...ไม่มีหรอกค่ะ หนูรับรอง โธ่กว็ นั น้ี เรา...” สุภีชะงกั หล่อนเกือบจะหลุดปากออกมา ว่า วันน้ีพวกนักเรียนเตรียมสองได้แอบวาน

๗๙ คนงานไปซ้ือขา้ วเหนียวปิ้ ง หนา้ โรงเรียนมาถึง สามสิบห่อ และไดเ้ ขา้ ไปซ่อนตวั รับประทาน กนั อยู่ในใตถ้ ุนเรือนพยาบาลจนอ่ิมแทบจะลุก ไม่ข้ึนไปตามๆกนั ใครเล่าจะรับประทานขา้ วตงั ต้ังสามกระทะน้ันเข้าไปอีกได้ หล่อนกล่าว ต่อไปโดยเร็วว่า “...ทาํ การบา้ นอย่ดู ว้ ยกนั จน ระฆงั อาบน้าํ น่ีคะ หนูไม่เห็นมีใครหายหนา้ ไป สักคน” “เอ้า ถ้ายังง้ันก็ดีแล้ว เม่ือเธอรับรอง แข็งแรงยงั ง้นั ก็ ฉนั ก็จะเช่ือ...เอาละ สมพรเดิน ได้ เดินท้งั แถวน่ะแหละ เวน้ แต่สุภีตอ้ งอยกู่ ่อน ยงั ไปไม่ได.้ ..อา้ ว ทาํ ไมไม่เดินละ? สมพร”

๘๐ สมพรทาํ หน้าเหยเหมือนกับจะร้องไห้ เดก็ อ่ืนๆในแถวกพ็ ากนั หนา้ เสียไปตามๆกนั ใน ท่ีสุดกานดาผไู้ ดร้ ับสมญาวา่ ‘พระเอก’ ของหอ้ ง กถ็ ามข้ึนวา่ “คุณครูทาํ โทษพสี่ ุภีเร่ืองอะไรคะ?” “ฉนั ไม่ไดท้ าํ โทษ กส็ ุภีเขาอยากรับรองว่า เธอทุกคนอยู่กบั เขาท้งั วนั ในวนั น้ี ฉันก็จะตอ้ ง ขอร้องเขาให้ช่วยสืบจบั คนขโมยขา้ วตงั รายน้ี ให้ไดก้ ่อน ถึงจะปล่อยเขาไปรับประทานขา้ ว เขา้ ใจไหมล่ะ? ส่วนพวกเธอน่ะไปรับประทาน กนั ไดแ้ ลว้ ละ” ครูเวรตอบ นกั เรียนทุกคนเงียบ กริบ ไม่มีใครยอมเดิน สุภีไดแ้ ต่ยนื ขยบั แวน่ พดู ไม่ออก

๘๑ ท่ามกลางนาทีอนั น่าอึดอดั ใจน้ี เฟื่ องลดา ไดเ้ อ่ยข้ึนวา่ “คุณครู คะ หนูเองแหละค่ะท่ีเป็ นคน ขโมยขา้ วตงั สามกระทะนน่ั หนูขอสารภาพ” เพ่ือนๆทุกคนตกตะลึง แต่ครูเวรอมยิ้ม อยา่ งมีชยั กล่าววา่ “ดี ม า ก ท่ี ย อ ม ส า ร ภ า พ ว่ า แ ต่ เ ธ อ รับประทานหมดแลว้ หรือยงั ? หรือเอาไปซ่อน ไวแ้ กลง้ แม่ครัวเล่น?” “หนู...เออ้ ...รับประทานหมดแลว้ ค่ะ” “เธอรับประทานกบั ใครบา้ ง ช้ีตวั ให้ฉัน ดูซิ” ครูของหล่อนถามต่อไป คราวน้ีเฟ่ื องลดา อ้ึงไปนิดหน่ึงแลว้ กต็ อบหนา้ ตาเฉยวา่

๘๒ “หนูรับประทานคนเดียวท้งั สามกระทะ นน่ั แหละค่ะ” “อะไรกนั ” ครูสาวอุทาน ทาํ หนา้ บ้ึง “เธอ กลา้ พดู ปดเหลวๆยงั ง้ีเชียงหรือ? ถึงเธอจะทอ้ ง ยุง้ พุงกระสอบยงั ไง เธอก็ตอ้ งรับประทานคน เ ดี ย ว ไ ม่ ห ม ด แ น่ บ อ ก ม า เ ดี๋ ย ว น้ี น ะ ว่ า รับประทานกบั ใคร ไม่ง้นั ฉนั ไม่ใหเ้ ดินท้งั แถว” เดก็ สาวเงยหนา้ ข้ึนมองดูครูเตม็ ตา พดู ชดั ถอ้ ยชดั คาํ วา่ “เมื่อก้ีครูบอกว่า ถา้ ไดต้ วั ขโมยแลว้ ครูถึง จะปล่อยพ่ีสุ ภีไปรับประทานข้าว คร้ันหนู สารภาพเขา้ จริงๆครูกลบั ทาํ โทษเพ่ือนคนอื่นๆ

๘๓ ด้วย ถ้าเช่นน้ันท่ีหนูสารภาพจะมีประโยชน์ อะไรคะ?” “เธออย่ามาเล่นสํานวนกบั ฉัน เฟ่ื องลดา ในเมื่อคนขโมยของขารับประทานมีหลายคน แลว้ เธอมาสารภาพเพียงคนเดียว คนอ่ืนก็สบาย ไปน่ะซี คนทาํ ผิดแลว้ ไม่ตอ้ งรับโทษ จะรู้สาํ นึก ไดอ้ ยา่ งไร?” ครูเวรอธิบายเสียงหนกั ๆ แต่ยงั มิ ทันท่ีเฟ่ื องลดาจะตอบว่ากระไร นักเรียนช้ัน เตรียมปี ท่ีหน่ึงกลุ่มหน่ึงประมาณสิบคน ก็เดิน ตามกนั เป็ นพรวนออกมาจากห้องรับประทาน อาหาร เม่ือครูเวรเหลียวไปมอง คนหน่ึงในกลุ่ม น้นั กพ็ ดู ข้ึนเบาๆวา่

๘๔ “คุณครูคะ พวกหนูท้งั สิบคนน่ีเองแหละ ค่ะ เป็ นคนขโมยขา้ วตังแลว้ ก็รับประทานไป หมดแลว้ ท้งั สามกระทะ พี่เฟื่ องลดาไม่ไดร้ ู้เรื่อง กบั เราดว้ ยหรอกค่ะ” “อา้ วจาํ เลยสารภาพอีกแลว้ ” ครูขมวดคิ้ว แลว้ หนั กลบั มามองเฟื่ องลดา “เธอขโมยจริงๆ หรือเปล่านะ เฟ่ื องลดา” “ถ้ามีคนสารภาพแล้ว หนูก็ต้องเรี ยน คุณครูว่า หนูไม่ไดข้ โมยหรอกค่ะ” เฟ่ื องลดา ตอบ และกล่าวเสริมว่า “หนูคงไม่ตอ้ งเรียน คุณครู หรอกนะคะว่า เพราะอะไร หนูจึง สารภาพเสียเองวา่ เป็นคนขโมย”

๘๕ ถอ้ ยคาํ ของหล่อนทาํ ให้ครูเวรผูซ้ ่ึงกาํ ลงั รู้สึกเสียใจในความเขา้ ใจผิดของตนเองฉุนกึก และปรารภอยใู่ นใจวา่ “เดก็ คนน้ีอวดดีจริง”! คืนน้นั เฟื่ องลดานอนไม่หลบั มิใช่เพราะ ถูกครูเวรยกชื่อของหล่อนเป็นตวั อย่างนกั เรียน ท่ี ไ ม่ มี สั ม ม า ค า ร ว ะ ใ น ช่ั ว โ ม ง อ บ ร ม ค ว า ม ประพฤติตอนค่าํ ซ่ึงครูเวรเป็ นผูอ้ บรมในห้อง ประชุมต่อจากการสวดมนตเ์ ยน็ แลว้ น้นั หล่อน มิไดเ้ ป็นเดก็ ‘อ่อน’ จนถือเร่ืองเลก็ ๆนอ้ ยๆอยา่ ง น้ีเป็นเครื่องกงั วลใจ ตรงกนั ขา้ มเด็กสาวกลบั มี ความภูมิใจเสียดว้ ยซ้าํ ว่า ครูเวรไดร้ ับบทเรียน บทหน่ึงไปจากหลอ่ นเมื่อตอนเยน็

๘๖ “ลดา ลดา หลบั หรือยงั น่ะ?” เสียงกานดา ดงั ข้ึนขา้ งๆมุง้ เฟื่ องลดาพลิกตวั มาทางเพ่ือน อยา่ งดีใจตอบเสียงเครือๆวา่ “ยงั เลย คืนน้ีไม่รู้เป็นไง คิดถึงคุณพอ่ จงั ” “ง้นั ออกมาท่องหนงั สือกนั เถอะ ครูหลบั แลว้ ละ ฉนั ยอ่ งไปดทู ี่หอ้ ง เห็นปิ ดไฟเงียบ” “เออ เอาซี” เฟ่ื องลดารีบลุกข้ึน เปิ ดมุง้ ออกมาขา้ งนอก จบั มือเพื่อนไว้ แลว้ ค่อยๆเดิน ไปยงั ตูเ้ ส้ือผา้ ปลายเตียง เปิ ดบานตูอ้ อกเอามือ คลาํ หาไฟฉาย เมื่อพบแลว้ ก็เปิ ดไฟหยิบสมุด ตาํ ราท่ีทบทวนคา้ งไว้ แลว้ ก็เดินตามกนั ออกมา ท่ีระเบียงซ่ึงเปิ ดไฟไวต้ ลอดคืน เพ่ือสะดวกแก่ นกั เรียนท่ีลุกออกมาเขา้ หอ้ งน้าํ

๘๗ เด็กสาวท้ังสองลงน่ังริ มบันไดหน้า หอ้ งน้าํ ช้นั บน กานดาเอาผา้ ขนหนูผืนหน่ึงคลุม ไหล่ให้เพื่อน ส่วนอีกผืนหน่ึงหล่อนเหวี่ยงข้ึน ไปบนไหล่ตนเองอย่างไม่ปรานีปราศรัย พูด หวั เราะๆวา่ “ตอ้ งห่มผา้ เช็ดตวั ถึงจะท่องหนงั สือไดด้ ี ตาํ ราท่านวา่ ยงั ง้นั ” เฟื่ องลดาเพียงแต่ยิ้มแล้วก็ก้มหน้าลงดู หนังสือ กานดาก็ทาํ ตามอย่างบา้ ง เด็กสาวท้ัง สองดูตาํ ราเพลินจนตอ้ งสะดุง้ สุดตวั เมื่อไดย้ ิน เสียงออ่ นหวานดงั ข้ึนใกลๆ้ “ขยนั กนั ใหญ่เชียวหรือจะ๊ ?”

๘๘ ครูฉลวยนน่ั เอง เธอยนื ยมิ้ มองเดก็ ท้งั สอง อยอู่ ยา่ งกรุณา เมื่อแลเห็นยงั ตกตะลึงกนั อยเู่ ธอก็ กล่าวต่อไปวา่ “ดึกมากแลว้ จะ้ ไปนอนเสียดีกวา่ อยดู่ ึกๆ แลว้ ก็อ่อนเพลีย พรุ่งน้ีเธอจะเรียนไม่ไดผ้ ลนะ จ๊ะ ย่ิงใกลส้ ิบยิ่งควรพกั ผ่อนใหเ้ ป็นเวลา...ไปซิ จะ๊ อยา่ ด้ือ” “ใครจะมีปัญญาด้ือกบั ครูฉลวย เฟื่ องลาก นึกในใจ เงยหน้าข้ึนยิ้มแห้งๆกับครู ยอมปิ ด สมุดท้งั ๆท่ีไม่ค่อยเตม็ ใจนกั แลว้ ลุกข้ึนเดินตาม กานตาเข้าห้องนอน พอลับตาครู หล่อนก็ กระซิบวา่

๘๙ “แหม ถา้ ครูทุกคนมีแต่พระคุณอย่างครู ฉลวยเราคงไม่บา้ ๆบอๆยงั ง้ีหรอกนะ กาน” “แต่ถา้ ไม่มีครูที่ใช้พระเดชไวบ้ ้างละก็ โรงเรียนคงไม่เป็ นโรงเรียนหรอก เธออย่านึก นะวา่ คนอื่นเขาจะยอมแพ’้ พระคุณ’ อยา่ งเธอไป เสียทุกคน นกั เรียนบางคนไม่รู้สึกกบั ‘พระคุณ’ หรอก ตอ้ งปราบดว้ ย ‘พระเดช’ ถึงจะสาํ เร็จ” กานดาคอยอย่างผูใ้ หญ่ และเสริมว่า “วนั น้ีไม่ ง่วงเลย นอนคุยกนั สักพกั หน่ึงก่อน เอาไหมจ๊ะ? ลดา” “เอาซี นอนมุง้ ฉนั นะ ฉนั เขด็ แลว้ กานจาํ ได้ไหม วันน้ันฉันไปนอนคุยมุ้งเธอ แม่ รํามะนาดข้ีหึง แอบมาตัดหูมุ้งฉันขาดหมด”

๙๐ เฟ่ื องลดากระซิบพร้อมกบั หวั เราะเบาๆ กานดา กห็ วั เราะดว้ ย ตอบวา่ “ทาํ ไมจะจาํ ไม่ได้ เข้ียวจะตาย ดีแลว้ นอน มุง้ เธอ เจา้ หลอ่ นไม่กลา้ ตดั หูมุง้ ฉนั หรอก” “เด็กสาวท้ังสองเปิ ดมุ้งเข้าไปนอนบน เตียงของเฟ่ื องลดา กานดาเหน็บมุ้งเรียบร้อย แลว้ กล็ งนอนขา้ งๆเพ่ือน เฟ่ื องลดาพดู ข้ึนอีกวา่ “ฉันนึกๆก็ขนั ชาํ มะนาด น่ีถา้ รู้ว่าเธอมา คุยมุง้ ฉันคงโมโหแทบตาย เพราะไม่รู้จะเล่น งานเธอยังไง จะตัดหูมุ้งเธอก็เกรงใจ กลัว ‘พระเอก’ จะโกรธ ป่ านน้ีมินอนสะอึกสะอ้ืนไป แลว้ หรือ?”

๙๑ ท้ังสองคนแอบหัวเราะกันเบาๆอย่าง ขบขนั แต่แลว้ หล่อนก็ตอ้ งหยุดหัวเราะพร้อม กนั เพราะปรากฏว่า มุง้ ท้งั หลงั หล่นแปะลงมา คลุมหน้าหล่อนไว้ พร้อมกับมีเสียงชํานาด หัวเราะข้ึนบา้ งก่อนที่เสียงฝี เทา้ จะเคล่ือนห่าง ออกไป “ยายรํามะนาดนี่ร้ายจริง” กานดาพึมพาํ ก่อนจะโงเงออกมาจากมุง้ ท่ีกองคลมุ ตวั อยนู่ ้นั +++++++++++++++

๙๒ บทท่ี ๔ พอโอเปิ ล สีน้าํ เงินคนั หน่ึงแล่นเขา้ มาใน บา้ น เด็กหญิงเล็กๆสองคนที่นั่นเล่นทาํ กบั ขา้ ว อยู่บนเส่ือใตร้ ่มทองกวาวใหญ่ขา้ งหญิงชรา ก็ วางมือจากของเล่น กระโดดลุกข้ึนยืนและร้อง วา่ “อาไทวม์ าเอิงเงย อาไทวม์ า” รถยนต์จอดท่ี หน้าตึ ก ชายหนุ่ มใน เคร่ืองแบบนายร้อยตาํ รวจโทก็กา้ วขาอนั ยาว ของเขาลงจากรถอย่างว่องไว หยิบของสิ่งหน่ึง ติดมือมาดว้ ย เขาตรงมาหาแม่หนูน้อยท้งั สอง คุกเข่าลงกบั เสื่อ ชูสิ่งของในมือข้ึน และวา่

๙๓ “อะไรเอ่ย ทายซีจ๊ะ ใครทายถูก อาถึงจะ ให”้ เขาพดู กบั หลานแต่แอบหลิ่วตาลอ้ หญิงชรา ที่นง่ั ยมิ้ แป้ นอยใู่ กลๆ้ น้นั ทีหน่ึง เดก็ หญิงท้งั สอง ซ่ึงมีอายปุ ระมาณส่ีขวบและสามขวบโถมเขา้ หา อา ดวงตาแจ๋ วๆส องคู่ที่ มี สี น้ําตาลอ่อน คลา้ ยคลึงกนั เหลือบข้ึนมองกล่องกระดาษใน มือชายหนุ่ม คนพต่ี อบวา่ “เป๊ ปซี่ว่าตุ๊กกะตาค่ะ ถูกไหมคะ? อา ไทว”์ “โคล่าก็ว่าตุ๊กกะตา เด็กหญิงคนน้องพูด ตาม ไทวห์ วั เราะลน่ั กม้ ลงจุมพิตศีรษะที่มีผมสี น้าํ ตาลอ่อน เส้นละเอียดนุ่มเหมือนเส้นไหมน้นั คนละที พดู ลอ้ ๆวา่

๙๔ “เก่งจริงหลานอา ถูกเป่ งเลย ว่าแต่ตุ๊กตา อะไรจะ๊ ? ตอ้ งทายใหถ้ กู ก่อนถึงจะได”้ “เป๊ ปซี่ไม่รู้ค่ะ” เด็กหญิงเป๊ ปซ่ีส่ันหน้า มองดูอาดว้ ยตาละห้อย แต่เดก็ หญิงโคล่าไม่ฟัง เสียงแกเขย่งปลายเท้าเล็กๆข้ึน และชูมือข้ึน เหนี่ยวมืออาใหล้ ดลง ไทวห์ วั เราะอีก วางกล่อง ลงและกลา่ วแก่หญิงชราวา่ “ดูซิ จ๊ะ ดวงใจ ดู น.ส.โคล่าเขาทํา อาํ นาจบาตรใหญ่ซี ใหท้ ายกไ็ ม่ทาย แต่ของเล่น กจ็ ะเอา” หญิงชราอายุไม่ต่าํ กว่าหกสิบปี คอ้ นให้ อยา่ งเคืองๆดุวา่

๙๕ “เอ คุณไทว์นี่ยงั ไงนะคะ ใจบอกกี่หน แลว้ วา่ ไม่ใหเ้ รียกดวงจงดวงใจ คุณกข็ ืนจะเรียก นี่ถา้ ไม่เกรงใจเครื่องแบบนายตาํ รวจละก็ จะซดั ใหซ้ กั เผยี ะหน่ึง” “ไม่ตอ้ งเกรงใจหรอกจ้ะ ถา้ ไม่กลวั เจ็บ มือละก็ เชิญซัดได้ตามสบาย” ไทว์ยิงฟัน หวั เราะอย่างหนา้ เป็น หญิงชราอดเอน็ ดูใบหนา้ อนั สดชื่นของเขาไม่ไดก้ ็พลอยหัวเราะไปดว้ ย นางมองดูชายหนุ่มที่นางไดเ้ ล้ียงดูเขามาต้งั แต่ อายเุ พยี งหา้ ขวบอยา่ งรักใคร่ปลาบปล้ืมใจท่ีเห็น ร่ างอันสู ง สง่ าของเ ขาในเค ร่ื องแ บบอันทร ง เกียรติของนายตาํ รวจ พลางนึกเปรียบเทียบบุรุษ หนุ่มผนู้ ้ีกบั พช่ี ายคนเดียวของเขาอยใู่ นใจ

๙๖ ไทว์อ่อนกว่าทฬั ห์ถึงสิบปี เต็ม เขามีร่าง สูงเท่าพี่ชายแต่ส่วนกวา้ งนอ้ ยกว่า ใบหนา้ ของ ไทวร์ ่าเริง ริมฝี ปากเผยอยิ้มชนิดเห็นฟันขาวอยู่ เกือบตลอดเวลา แต่ส่วนทฬั ห์เป็นคนขรึมสีหนา้ ปกติของเขามกั สงบเฉยชาและค่อนข้างเศร้า เรื่องขบขนั ท่ีทาํ ให้ไทวห์ ัวเราะดงั ลนั่ ๆจะมีผล เพยี งทาํ ใหท้ ฬั ห์ยมิ้ นิดๆเท่าน้นั นางถอนใจเฮือกจนชายหนุ่มผูก้ าํ ลงั แก้ ห่อหยิบตุ๊กตาออกมาแจกหลานๆเงยข้ึนมอง อยา่ งสงสัยถามวา่ “หนกั อกหนกั ใจอะไรหรือจ๊ะ? เสียงถอน ใจดงั เฮอ้ ๆ นี่คงนึกว่าฉนั จะมา ‘ไถ’ เงินพี่ทฬั ห์

๙๗ อีกละซิ เปล่านาคราวน้ี พี่ทฬั ห์ส่ังให้ฉันมาหา จะ้ ” “เปลา่ หรอกค่ะ ใจกาํ ลงั นึกวา่ ถา้ คุณผชู้ าย หน้าตาแจ่มใสสดช่ืนเหมือนคุณอย่างน้ี ใจคง อายยุ นื ข้ึนอีกหลายปี เชียวค่ะ” หญิงชราตอบ “น่ี เธอทาํ หน้าขรึมเหมือนคนแบกโลกไวท้ ้งั โลก ง้นั แหละ ใจเลยพลอยกลมุ้ ใจไปดว้ ย” “นน่ั ซิ” ไทวร์ ับอยา่ งเห็นดว้ ย ลงนง่ั กอด เข่ามองหน้าพ่ีเล้ียงเก่าแก่อย่างพลอยเป็ นทุกข์ “เราสงสารพ่ีทฬั ห์จงั สงสารเด็กสองคนน้ีดว้ ย กาํ พร้าแม่แต่เลก็ ๆ” เขาเอามือลบู ศีรษะเลก็ ๆท่ีมี หางเปี ยเส้นนิดๆของเป๊ ปซี่และโคล่าดว้ ยความ รักและสงสาร เป๊ ปซ่ีเงยข้ึนดูอานิดหน่ึง ด้วย

๙๘ รู้สึกถึงอาการสัมผสั อนั เตม็ ไปดว้ ยความเมตตา น้ัน แต่ส่วนโคล่ากม้ หนา้ กม้ ตาสวมรองเทา้ ให้ ตุ๊กตาตวั นอ้ ยของแกอยา่ งไม่เอาใจใส่ต่อสิ่งใด “คุณผชู้ ายสัง่ ใหค้ ุณมาทาํ ไมคะตอนบ่ายนี่ เห็นเธอว่าจะไปงานศพน่ีคะ” นางใจถามชาย หนุ่มจึงเงยหนา้ ข้ึนอยา่ งแปลกใจ อุทานวา่ “อ้าว เอ๊ะหรือพ่ีทัฬห์ลืม ก็เม่ือวานเขา โทร.ไปสั่งใหฉ้ นั มาตอนบ่ายเสียดว้ ยน่ีนา วา้ ...” เขาทาํ เสียงแสดงความไม่สบอารมณ์ แลว้ ก็รีบ ลุกข้ึนยืนพูดว่า “ไม่ไดก้ าร ต้องรีบไปหา เสียก่อน ไม่รู้ว่าพ่ีทฬั ห์จะเทศนาอะไรฉันหรือ เปล่า...ไปก่อนนะจ๊ะ ดวงใจเด๋ียวจะมาคุยดว้ ย ใหม่” วา่ แลว้ เขากเ็ ดินตวั ปลิวไปที่ตึกผา่ นบนั ได

๙๙ หน้าตึกส่ีข้นั ดว้ ยการกา้ วขาเพียงสองคร้ัง และ ผา่ นบนั ไดข้ึนช้นั บนอีกยส่ี ิบข้นั นบั จาํ นวนกา้ ว ไดเ้ พียงคร่ึงหน่ึงของจาํ นวนข้นั บนั ได ไทวเ์ ดิน เล้ียวขวาผ่านห้องน่ังเล่นของพ่ีชาย แลว้ เล้ียว ซ้ายผ่านห้องของหลานสาวท้ังสอง แลว้ ก็ถึง ห้องห้องหน่ึงซ่ึงประตูปิ ดสนิท เขายกมือเคาะ พร้อมกบั ส่งเสียงเขา้ ไปวา่ “พฮี่ ะ พ่ี ผมมาแลว้ ฮะ” เสียงฝี เทา้ เบาๆเดินมายงั ประตูก็เปิ ดออก โดยมือของสิน เด็กรับใช้ประจาํ ตวั ของพี่ชาย ทฬั ห์ยืนผูกไทสีดาํ อยู่ที่กระจก เขายิ้มทกั ทาย นอ้ งชายแลว้ กอ็ อกคาํ สั่งวา่ “แกไปไดแ้ ลว้ สิน”

๑๐๐ ไทวร์ อจนเด็กหนุ่มเดินกม้ ตวั ผ่านเขาไป แลว้ จึงเดินเขา้ ไปยืนกลางห้อง แลว้ ก็รีบถอย กลบั มายงั ประตูโดยวิธีเขย่งปลายเทา้ กม้ ลงแก้ เชือกถอดรองเทา้ ออกวางไวเ้ รียบร้อย แลว้ จึง เดินเขา้ ไปหาพี่ชายอีกทีหน่ึง ทฬั ห์มองดูนอ้ ง ดุ วา่ “ประดักประเดิดจริงแกน่ี ฉันสงสัยว่า เวลาแกอยทู่ ี่บา้ นแกคงนอนท้งั รองเทา้ ” ชายหนุ่มผูอ้ ่อนอาวุโสยิ้มแป้ นอย่างไม่ สะดุง้ สะเทือน ถามวา่ “ไม่ใช่เงินหรอก แต่เป็ นตะพด เอาไหม ล่ะ?” นอ้ งชายทาํ เป็นไม่ไดย้ ิน ไถลพดู ไปเรื่อง อ่ืนวา่