นิตยสารบรรณาธร ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 [ทดสอบ]

ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน - ธันวาคม 2564 | แจกฟรี ºÃóҸÃBannathorn ISSN 2774-0021 นติ ยสารอเิ ล็กทรอนกิ ส์ รายสองเดอื น ผลการประกวดเรอ่ื งส้ัน และ บทกวี บรรณาธร รอบที่ 2 พร้อมคอลัมน์น่าอ่าน... • กาแฟ หนังสือ ปากกา : ฉากสุดท้ายในคืนฝันของฆาตกร • แวดวงวรรณกรรมต่างแดน : ตะลุยร้านหนังสือที่เก่าสุดในอังกฤษ • HoroReader จดั ทำโดย สมาคมนกั เขยี นแหง่ ประเทศไทย

ºÃóҸà | 2 ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 สารบัญ 4 ประกาศผลการคดั เลือกเร่ืองสนั้ -บทกว“ี บรรณาธร” รอบที่ 2 เร่อื งสนั้ 7 ขา้ มคลอง มนตรี ศรียงค์ 14 ซปุ เนื้อ ชาตรี เขต 18 ในแววตาของสายนำ้ ณฐั วดี คงแสง 26 ลมหายใจสดุ ท้ายทกี่ อทูเล กรุง ศรีมนั ต์ 31 สนามเด็กเลน่ ณัฐฤทยั จันทรา 41 ห้องบนชัน้ สาม ปันนารยี ์ 46 call me daddy, ถา้ พ่อ (ยังคง) อยู่ ณฐา คำพบิ ูลย์ 55 piccolar bar มิตร ธรนนท์ บทกวี 61 การกลับมาของฝงู ปลาเทราต์ คำกอ้ ย 62 เคร่อื งบนิ จามรี ตนั ไพฑูรย์ดถิ ี 64 ถา้ คณุ มีสบิ หน้าอย่างทศกณั ฐ์ พิณพพิ ฒั น ศรีทวี 66 โป สถติ ย์ภมู ิ กาธกิ าล 68 เมื่อน้ันเหลา่ กวีจงึ ต่นื จิดานันท์ เหลอื งเพยี รสมุท 69 ระหวา่ งทางอพยพ ถนอม ขนุ เพ็ชร 71 เราจะเริ่มนบั หน่ึง นรเศรษฐ ทับทิมทอง 73 Documentary : สารคดไี ม่รจู้ บ องอาจ สิงห์สวุ รรณ 75 ข้อสังเกตจากคณะกรรมการ 77 หลักเกณฑก์ ารประกวดเรอื่ งส้ัน-บทกวี “บรรณาธร”

ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 3 | ºÃóҸà สารบัญ (ต่อ) คอลัมน์ประจำ 80 กาแฟ หนังสอื ปากกา อดศิ ร ไพรวัฒนานพุ นั ธ์ 83 แวดวงวรรณกรรมตา่ งแดน เกศณี ไทยสนธิ 88 HoroReader จุฑามาศ ณ สงขลา 94 จากใจคนทำหนงั สอื กองบรรณาธกิ าร

ºÃóҸà | 4 ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 ประกาศสมาคมนักเขยี นแห่งประเทศไทย เร่ือง ผลการคดั เลอื กเรอ่ื งสัน้ และบทกวี “บรรณาธร” รอบที่ 2 ตามท่สี มาคมนักเขยี นแหง่ ประเทศไทย จัดทำโครงการประกวดเรื่องสนั้ และบทกวี “บรรณาธร” โดย เปิดรบั ผลงาน รอบท่ี 2 ระหวา่ งวันท่ี 1-15 กันยายน 2564 มีผสู้ ง่ ผลงานเข้าประกวด รวมท้ังส้ิน 400 เร่อื ง ประกอบดว้ ย เรอ่ื งส้นั จำนวน 254 เรื่อง และ บทกวี จำนวน 146 เร่ือง คณะกรรมการคัดเลือกพิจารณาและมมี ตใิ หผ้ ลงาน เร่ืองสั้น จำนวน 8 เร่ือง และ บทกวี จำนวน 8 เรอ่ื ง ตามรายช่อื ต่อไปนี้ ได้เผยแพรใ่ นนติ ยสารอิเลก็ ทรอนิกส์ “บรรณาธร” ไดร้ ับค่าตอบแทนเรื่องละ 1,500 บาท และมีสทิ ธเ์ิ ขา้ รับการพิจารณาในรอบตัดสินตอ่ ไป เร่อื งส้นั (เรยี งตามลำดับตัวอักษรของชือ่ เรอื่ ง) ผเู้ ขียน ช่ือเรื่อง มนตรี ศรียงค์ ชาตรี เขต 1. ขา้ มคลอง ณัฐวดี คงแสง 2. ซุปเน้อื กรงุ ศรมี นั ต์ 3. ในแววตาของสายนำ้ ณัฐฤทยั จนั ทรา 4. ลมหายใจสดุ ทา้ ยทกี่ อทูเล ปันนารีย์ 5. สนามเด็กเล่น ณฐา คำพบิ ูลย์ 6. หอ้ งบนช้ันสาม มติ ร ธรนนท์ 7. call me daddy, ถา้ พอ่ (ยงั คง) อยู่ 8. piccolar bar บทกวี (เรยี งตามลำดบั ตัวอักษรของช่อื เรอื่ ง) ผ้เู ขียน ชอ่ื เร่อื ง คำก้อย จามรี ตนั ไพฑูรยด์ ิถี 1. การกลบั มาของฝงู ปลาเทราต์ พิณพิพฒั น ศรีทวี 2. เครื่องบนิ สถิตย์ภูมิ กาธิกาล 3. ถ้าคุณมีสิบหน้าอยา่ งทศกัณฐ์ จดิ านันท์ เหลืองเพยี รสมุท 4. โป 5. เมื่อนั้นเหลา่ กวีจงึ ตน่ื

ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 5 | ºÃóҸà 6. ระหว่างทางอพยพ ถนอม ขุนเพช็ ร 7. เราจะเรม่ิ นบั หนึ่ง นรเศรษฐ ทบั ทิมทอง 8. Documentary : สารคดีไมร่ ้จู บ องอาจ สิงห์สวุ รรณ ประกาศ ณ วนั ท่ี 14 พฤศจิกายน 2564 (นายสกุล บณุ ยทัต) นายกสมาคมนักเขียนแหง่ ประเทศไทย

ºÃóҸà | 6 ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 เร่อื งส้ัน

ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 7 | ºÃóҸà ข้ามคลอง มนตรี ศรียงค์ 1 พวกเขามาถงึ ในเวลาบ่ายสอง ฝนุ่ ทฟ่ี ้งุ ตามล้อจนตวั ถงั รถสีขาวดหู มน่ แดง ปก๊ิ อปั สปี่ ระตูเอียงซ้ายแลว้ เอียงขวาอยู่ตลอดเวลา คาดว่าตอ้ งมีคนแช่งชักหักกระดูกผมเปน็ แนแ่ ท้ รถโคลงโยนตัวกลางแดดบ่าย ดูๆ แลว้ ถา้ เดนิ กันมากค็ งจะไดน้ ่งั พักหายเหนอื่ ยแล้วกระมัง ผมอดหวั เราะไมไ่ ด้ เมอื่ นึกภาพผู้โดยสารทั้งหมดเทตวั เปน็ ระเบยี บซ้ายขวา กระดอนขน้ึ จนก้นลอยจากเบาะน่ัง นกึ ขำเขา้ ไปใหญเ่ มอ่ื คดิ วา่ พวกเขาคงด่าผมกันพร้อม เพรียง โธ-่ ก็เตอื นไปกอ่ นหน้านแี้ ล้ว ย้ำอย่หู ลายคร้ังว่าถนนหนทางแสนจะบา้ นนอกชนบทอย่างทีส่ ุด เปน็ ลกู รงั ทางเดินฝนุ่ ฟ้งุ หน้าฝนกเ็ ป็นโคลนเลนเปยี กล่ืน ยนื ยันกันมาเองนวี่ ่าชอบแบบน้ี แต่นะ กนั ดารอยา่ งนี้ กเ็ ถอะ มไี ฟฟ้าใชม้ เี ครื่องอำนวยความสะดวกทุกอย่างกแ็ ล้วกัน ผมผละจากหน้าต่าง ลงไปยืนรออยู่หน้าบา้ น ก็พอดกี บั ท่ีรถขาวฝนุ่ ลูกรงั จอดดบั เครือ่ งสนทิ ทักทายตามมรรยาท ผมโอบกอดตบไหล่ตบบา่ เพื่อนชายสามคนอย่างสนิท ยิ้มกวา้ งให้เพ่อื นผหู้ ญงิ อกี สองคนพร้อมกลา่ วตอ้ นรบั โคง้ ตวั ผายมือเชญิ ให้ขนึ้ บนบา้ นดมื่ นำ้ เยน็ ๆ กนั กอ่ น ขา้ วของเครอื่ งใชท้ ่ีย้าย สำมะโนครวั มานี้คอ่ ยจดั การทีหลัง พวกเขาทยอยเดินขน้ึ บันไดผ่านประตู เหน็ อาการบน่ กระปอดกระแปดของ สองสาวแลว้ รสู้ ึกขัน แตเ่ พือ่ นชายคนหนง่ึ ยักไหลเ่ บ้ปากเป็นสัญญาณวา่ น่ีเปน็ เร่อื งชว่ ยไมไ่ ด้จรงิ ๆ บา้ นเกิดของผมอยูต่ ิดลำคลองใหญ่ ทางเขา้ แยกจากถนนดำมาพอสมควร สองขา้ งทางเป็นบ้าน ทปี่ ลูกห่างๆ กนั บนทีด่ ินร้างแหง้ ผาก เสาไฟฟ้าเรียงแถวยาวตลอดถนน ตวั บ้านทำจากไมเ้ นอื้ แขง็ ยกสงู ดว้ ย เสาปนู ใต้ถนุ มีเรอื ผพุ ังลำหน่ึงข้ึนคานคา้ งไวน้ านแลว้ หลงั คามงุ กระเบื้องสนี ำ้ เงนิ สด มีความโอโ่ ถงพอให้ ลมโกรกได้ตลอดเวลา หนา้ ตา่ งกว้างดา้ นหนึง่ มองเหน็ ทิวทัศนล์ ำคลอง ดา้ นหนึ่งคือบานท่ผี มยนื มองปกิ๊ อัป สว่ นอีกด้านเปิดกวา้ งให้ลมจากลำคลองผ่านสะดวก มีคอมเพรสเซอรเ์ ครอ่ื งปรบั อากาศของห้องนอนวางอยู่ ใตถ้ นุ สงู พอให้เดนิ เขา้ ไปได้ไมต่ อ้ งก้ม แตน่ นั่ หมายความวา่ บันไดขนึ้ ตวั บ้านก็ตอ้ งชนั ด้วย มโี อ่งขนาดใหญ่ใสน่ ้ำ ไว้ล้างเทา้ กอ่ นย่างขึน้ บนั ได แตพ่ วกเขาทุกคนไมไ่ ด้ล้างเทา้ ไม่เป็นไร พวกเขาไมร่ ้ธู รรมเนยี มปฏิบตั ิน้ี ลำคลองกวา้ งใหญ่สายน้ำเยน็ ช่นื มีความลกึ เท่าไรผมไมเ่ คยด่ิงลงวดั รู้เพียงปลาใหญ่หลากพันธอ์ุ ุดม สมบรู ณต์ ลอดมา คาดคะเนความกวา้ งของลำคลองช่วงหนา้ บ้านแล้ว ก็ไดแ้ ต่ยืนมองนง่ิ ๆ เม่ือคำนงึ ถงึ เร่ียวแรงตน มองฝง่ั ตรงข้ามเห็นปา่ พงรกๆ ดว้ ยพนั ธ์ไุ ม้สมุ ทมุ ขนดั เป็นพงเป็นรกจนนา่ หวาดกลัวงเู ง้ยี วจะ อาศัยชุกชมุ น้ำในคลองไหลเอื่อยแชม่ ชา้ พริ พี้ ิไร สงบและใหค้ วามรูส้ ึกเยือกเย็นจบั จิต

ºÃóҸà | 8 ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 2 พวกเขาเปน็ เพอื่ นร่วมชน้ั สมัยเรียนในตวั เมอื ง หกปีวัยมัธยมหลอมหลอ่ พวกเราเป็นเนื้อเดยี วกนั ไม่แยก ชายหญิง หัวหกกน้ ขวิดดว้ ยกันมาตามประสาวยั รุ่น จนเมอื่ เข้าเรยี นมหาวิทยาลัยน่ันแหละท่ตี า่ งแยกยา้ ย ห่างหายกัน หลังจากเรยี นจบเราทกุ คนก็มีงานประจำที่มัน่ คง ผมพกั อาศยั ในอะพาร์ตเมนต์แหง่ หน่งึ ยุ่งอยู่กบั งาน และชีวิตหนมุ่ โสดจนไมเ่ คยกลับบา้ น เมอื่ ระบบอินเทอร์เนต็ พฒั นาครอบคลมุ ท่ัวถงึ สังคมเสมอื นกลายเป็นท่ี พบปะพูดคุย วันหนึง่ ทง้ั หา้ คนอยากมาเท่ยี วพักผ่อนในชว่ งวนั หยุดยาว นดั แนะวนั เวลาสะสางการงานพร้อมสรรพ ผมจึงต้องกลบั มากอ่ นล่วงหน้าเพอ่ื ปดั กวาดเชด็ ถบู า้ นไว้รับรอง ผมอยู่คนเดียวครองโสดเร่อื ยมา ไม่มีความรสู้ กึ รักผหู้ ญงิ คนไหน ไม่รสู้ ึกว่าเหงาในการครองตนตาม ลำพัง แต่ยอมรบั วา่ เสยี งสายน้ำเออ่ื ยไหลนี่สิ ท่ีเรียกหาให้ผมวนุ่ วายใจไม่เปน็ สุข ลมพดั ยอดไม้โอนเอนส่งเสยี ง หวีดหวิวนั่นอีก กระแสเย็นฉำ่ ของคลอง กลิน่ แห้งของดนิ กลน่ิ หอมของหญ้า บอ่ ยคร้งั ทีห่ ลบั ฝันเหน็ นาฬกิ า เดนิ ถอยหลงั ผมเดินหายไปในเขม็ นาฬกิ านนั้ เดินหาท่ีก่อกองไฟริมคลอง ขดุ หลมุ ใหล้ กึ พอสำหรบั กองไฟใหญ่ๆ เตรยี มเหยอ่ื ไฟเอาไวใ้ หพ้ ร้อม ฟืนไม้ แหง้ หาได้ไมย่ ากนกั มีพอสำหรบั การโชนเปลวได้สามส่วี ันหรอื มากกวา่ ปัดๆ กวาดๆ พน้ื ท่ีบริเวณสำหรับ กางเตน็ ทส์ ามหลงั เดินเลียบตลิง่ หาทเ่ี หมาะๆ ใหพ้ วกเขาพักผ่อน เตรียมขา้ วสารอาหารแหง้ ไวเ้ หลอื เฟอื อันท่ีจรงิ เราควรจะกินปลาเป็นหลกั กนิ ผักเป็นยาสำหรับวันพักผอ่ นน้ี แต่กน็ ่นั แหละ..... คงเพราะเสยี งเพรยี กของลำคลองที่ทำให้ผมลิงโลดใจเมอื่ ได้กลับมา ว่าที่จริงแล้วน้ันผมรสู้ ึกมอี ะไร บางอยา่ งคา้ งคาอยใู่ นใจมากกวา่ อธบิ ายไม่ถกู บอกกล่าวไมไ่ ด้ ผ่านมาเน่นิ นานจนลมื ความคา้ งคาใจท่มี ี จนเมื่อ วานหลงั ทำความสะอาดบ้าน ยนื รมิ หนา้ ต่างมองลำคลองเบ้ืองหนา้ อย่างเลอ่ื นลอย ความค้างคาใจกฟ็ ุ้งมวล เป็นกล่มุ อยู่ในอก พริบตานน้ั ผมรู้แล้วว่าคือความเป็นฝงั่ ตรงข้ามนเ่ี อง แลว้ เสยี งในหกู บ็ อกผมวา่ วา่ ยนำ้ ไปสิ ในปา่ รกนน้ั อาจมีเหมอื งทองคำซุกซอ่ นอยู่ แตผ่ มถามกลบั ไปว่าหากท่ีมคี ืองูพิษละ่ ? ดจู ากความเขยี ว ชอุม่ สดชืน่ ของตน้ ไม้ใบหญ้าแลว้ นับวา่ ดนิ ของฝัง่ ตรงขา้ มอุดมสมบรู ณ์ไมน่ ้อย หรอื เป็นเมืองบังบด ? เป็นถ่นิ ถ้ำ พญานาค ? เจา้ ท่ีเจ้าปา่ ดุรา้ ยจนผคู้ นไม่กลา้ เยือ้ งกรายใกล้ ? ในความเป็นคนนำ้ คลองแล้วนน้ั ความคิดเชือ่ เช่นน้คี อื ความเป็นไปได้ และชาวคลองทั้งเชื่อท้ังยำเกรงอยา่ งสุดจติ สุดใจเสียด้วย หลายคร้ังทผี่ มเพง่ มองสายนำ้ หาดกู ารไหลวนเป็นวังของสายคลองวา่ มบี า้ งหรือไม่ หากมี – น่ันอาจเปน็ ทางเข้าถ้ำของพญานาคผมู้ ฤี ทธ์ิ ขำตัวเองอยเู่ หมือนกนั กับการคดิ เป็นตุเป็นตะ ยิ่งขำหนักขึ้นเมื่อเผลอแหงนมองขึ้นบนฟา้ หาพญาครุฑ ตลิ่งท้งั แถบปกคลุมด้วยหญ้านานาชนิด เขียวลานตาพลว้ิ ใบไหวลู่ หญา้ คาขึ้นสูงทว่ มหัวออกดอก ขาวโพลน ต้นออ้ กอกกธปู ฤษอี ีกเลา่ บางสว่ นเผยหญา้ ปรกดินเป็นพรมสดเขยี ว ถดั เข้าไปในแผ่นดนิ นนั่ แหละ จงึ เร่มิ มไี ม้ขนาดเหมาะๆ ย่ิงลกึ เข้าไปกจ็ ะมองเห็นยอดของไมใ้ หญ่รายท่ัว เสยี งในหูบอกผมครัง้ แล้วครง้ั เล่า ใหว้ ่ายนำ้ ไปดู กระโดดลงน้ำสิ วา่ ยไป ผมตอบว่าอย่าเลย แลว้ เงยี บฟงั เสียงของตวั เองท่ียงั โหมกระพือถอ้ ยคำ ผมรู้ – นี่คือความหวาดกลวั ทเี่ กิดจากความไม่มน่ั ใจของตนเอง ความไม่มั่นใจน้เี กิดจากการไมร่ ู้จกั ทำใหผ้ ม ปฏเิ สธการขา้ มฝัง่ อย่างสิ้นเชิง แม้ทกุ ครัง้ ทมี่ องไปกจ็ ะมีความสงสัยนานัปการ มคี วามอยากรู้อยากเห็นในบริบท ท้งั มวลของฝ่ังตรงข้าม ผมรูอ้ กี นะแหละ – นี่คอื การปอ้ งกันตัวเองจากสงิ่ ทีไ่ ม่รู้จกั ส่งิ ทไี่ มร่ ู้จักยอ่ มไม่น่าไว้วางใจ ถกู ละ่ – นี่คือขอ้ อา้ ง

ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 9 | ºÃóҸà เดนิ เลยี บลำคลองอยพู่ กั หน่งึ กร็ ้สู กึ แปลกตาอยา่ งยิ่ง ผมจำไดว้ ่าตลิง่ แถบนีม้ คี วามกวา้ งของหนา้ ดนิ อย่นู ัก หญ้าหลากชนิดเขียวพืดไปทั้งแถบ รกสูงจนแทบจะมองเบ้อื งหน้าไมเ่ ห็น ต้นพกิ ุลตน้ ปีบดอกหอมร่วง เกล่ือนพืน้ ลำพูชายน้ำจำปีสารภตี ะแบกอกี เลา่ สตั วเ์ ลก็ สตั วใ์ หญเ่ คยเพ่นพ่านอยูใ่ นป่าหญา้ ป่าละเมาะ บัดน้ี แลไปช่างอา้ งวา้ งหัวใจ ไม้ใหญน่ อ้ ยถกู โค่นตัดจนหมด หญ้านานาชนดิ หายเกลี้ยงเหลอื เพยี งดินแห้งๆ ตลงิ่ ถกู น้ำ เซาะกร่อนจนเวา้ ลึกเข้ามา หนา้ ดนิ พงั ไปทง้ั แถบ นี่ผมจากบา้ นเกิดไปนานมากเลยหรือ ? แลว้ ก็ใจหายวูบรบี เดนิ กลบั ไปยงั บ้าน ผมถอนใจโล่งอก เม่ือหน้าดินระหวา่ งบ้านกับคลองยงั ไม่โดนทำลาย มองไปฝัง่ ตรงข้าม หนา้ ดิน ยังคงมีเท่าท่ีเคยเหน็ มา เอาล่ะ.. เดินไปขนสมั ภาระจากรถปก๊ิ อปั แยกส่วนทีเ่ ป็นอปุ กรณเ์ ตน็ ท์ไปกองไว้ท่หี นงึ่ แบกลังเบียร์ไปไวใ้ ต้ถุน เงยหน้าตะโกนเรยี กพวกเขาให้มาช่วยกนั ขนถา่ ยสัมภาระเพอ่ื จะได้พักผอ่ นกนั จริงๆ จงั ๆ กอ่ นฟา้ มืดเราจะไดเ้ ล่นนำ้ ในคลองให้สดช่นื และแชเ่ บียรใ์ นต้เู ย็นใหเ้ ย็นฉำ่ ความแตกตา่ งของฝงั่ ทง้ั สองทำให้เกิดการเปรยี บเทยี บ นำพาส่คู วามสงสัยถงึ ปัจจยั อะไรบา้ งที่ทำให้ ฝัง่ น้ีขาดหาย เราก่อกองไฟดมื่ เบียร์แกล้มยำมาม่า ฟนื ลกุ โชนสว่างแดง ใบหนา้ เราวบู วาบจากแสงเปลวไฟ ลมเยน็ พดั ออ้ ยอ่งิ เรอื่ ยรนิ มาสม่ำเสมอ หลายคนถา่ ยรปู ด้วยสมารท์ โฟนแล้วโพสตล์ งโซเชยี ลมีเดยี อ่านแคปชนั สเตตสั ให้ฟงั กท็ ำให้หัวเราะครน้ื เครง เพอ่ื นชายคนหน่ึงเอย่ ลอยๆ แต่หมายใหเ้ พอ่ื นหญิงทก่ี ำลังเซลฟตี นเอง อย่ไู ดย้ นิ ว่าระวงั มใี ครมาร่วมรปู ดว้ ยล่ะ เธอหยดุ ย้ิมกึก มองเพ่ือนคนนั้นดว้ ยสายตาตำหนไิ ม่พอใจปาก ขมบุ ขมิบกน่ ด่าอย่เู บาๆ รบี เขยิบน่งั แอบแทรกกลางเพ่อื นทนั ที ขณะทีเ่ ขาคนนั้นหัวเราะจนตวั งอ แลว้ กลนิ่ หอม ออ่ นๆ ก็ลอยมา เป็นกล่นิ หอมเย็นวาบเยือกไปถงึ หัวใจ ทุกคนตา่ งนงั่ มองตากัน ไร้คำพดู ใดๆ คล้ายจะจับกล่ิน ใหไ้ ดม้ ั่นวา่ มาจากไหน เปน็ กลิน่ อะไรกันแน่ เหมือนกล่นิ ดอกไม้ กล่ินนัน้ คล้ายๆ จะปนเปความหอมหลากหลาย จนยากแกก่ ารแยกแยะ ผมขนลุกไปทั้งตวั บนฝัง่ ตล่งิ ทีเ่ รานั่งอยู่ไม่มไี ม้ดอกสักตน้ ไกลออกไปจนเกอื บถงึ ตวั เมือง ก็ไม่มีไม้ใหญห่ ลงเหลอื พน้ จากถนนขรขุ ระเขา้ บ้านแลว้ ก็เป็นถนนลาดยาง สองขา้ งทางเปน็ ตกึ คหู าแข็งแรง ทอดตอ่ เนอ่ื งสู่ตวั จงั หวดั พ้นื ท่ีทุกตารางนว้ิ มีราคาสูงเกนิ กว่าใครจะปลูกไมด้ อกเอากลิ่น ผมใชไ้ ม้เข่ียฟนื ท่สี ุก แลว้ ใหร้ ่วงลง สะเก็ดไฟฟ้งุ ลอยด้วยลมผ่าน พรบิ ตาก็วบั หาย สุมฟืนเขา้ ไปให้สว่างกวา่ น้ี ให้ไฟลกุ โชนกว่าน้ี เพือ่ นคนหน่ึงเปิดเพลงรอ็ กจากยูทบู ด้วยสีหน้าจรงิ จงั – เขาบอกวา่ ผีคือพลังงานชนิดหน่ึง ทีเ่ ราจะสยบได้ก็ ดว้ ยมพี ลังงานทีเ่ หนือกวา่ เทา่ นน้ั มาจากฝง่ั ตรงขา้ ม ! ผมอทุ านเต็มเสียงจนเพื่อนๆ สะด้งุ หนั ขวับมองตาม กลนิ่ น้นั ต้องมาจากฝงั่ ตรงขา้ ม แน่ๆ เออื่ ยไหลล่องลมขา้ มฝัง่ ให้เรารบั รสู้ ัมผสั ต้องมีไม้ดอกกลน่ิ หอมจำนวนปรมิ าณมากพอ ตอ้ งมีความ หลากหลายสายพนั ธุม์ ากพอ ทกุ อยา่ งตอ้ งมากพอเราจึงสัมผัสรบั รูไ้ ด้ขนาดนี้ คือความอดุ มสมบรู ณ์ทีย่ งั หลงเหลือ? คอื ภาคพ้นื ตกสำรวจของทางการ ? คือแดนบงั บดลบั แลที่เราไมเ่ คยขึน้ ตล่ิงไปเยอื น ? คอื พืน้ ทแ่ี ปลก หนา้ ท่ีเราไม่เคยรจู้ กั ? เพอื่ นผู้หญิงมองฝัง่ ตรงข้ามด้วยใบหนา้ ขลาดกลัว เธอถามว่าเงามืดทึมสูงนั่นเป็นเปรต หรือต้นไม้กนั แน่ ? ผมมองตามทเ่ี ธอวา่ เงามดื ทมึ สงู เพรียวอยรู่ ายเรยี งแล้วหายวับไปจากสายตา ผมอุทานว่า เฮย้ ขยต้ี าแลว้ มองอีกครั้ง เธอละล่ำละลกั ถามว่าใชไ่ หมๆ ? เหน็ เหมอื นฉนั ใชไ่ หม ? เห็นสิ และมนั หายไป แล้วดว้ ย! ไม่ไดห้ ายไปไหนหรอก แต่สายตาเราฝา้ เลอื นด้วยอปุ าทาน อุปาทานอนั เกดิ มาจากความกลัวจบั หัวใจ ความกลัว ทม่ี าจากการไม่ร้จู ักฝั่งตรงขา้ มเทา่ นั้นเอง ผมบอกพวกเราใหร้ บั รู้ความคิดน้ี เรากำลงั สะกดจิตหมู่ กนั เองให้กลัว อยนู่ ะ ลมดกึ โชยมาพรอ้ มกล่ินหอมออ่ นๆ ของไม้ดอก เสียงกลางคนื ช่างวงั เวงเหลือจะพรรณนา

ºÃóҸà | 10 ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 เป็นความเงียบ ทอ่ี กึ ทึกอยู่ในประสาท เงยี บจนแก้วหูแทบระเบิดทะลัก เราแยกย้ายกนั เขา้ เต็นทน์ อน กองไฟ ยังคงลกุ โชนใหแ้ สง ความร้อน ผมกับเพอ่ื นหนมุ่ คนหน่ึงไม่พูดคยุ อะไรกัน เราตา่ งอยู่ในความลำพังครนุ่ คดิ ของตน ผมสงสัยยิง่ นกั กับอแี คก่ ลนิ่ ดอกไมห้ อมท่ีล่องลมจากฝง่ั ตรงข้าม ทำไมเราจงึ หวาดกลวั กันถึงเพยี งนี้ ? ทำไมคิดไป ถงึ ผีสางนางไม้ น่ากลวั ขนึ้ มาได้ ? หากมหี มาหอนข้ึนมาสกั ตวั ละ่ ? แลว้ ผมก็ผลอ็ ยหลบั ไปในความสงสยั น้ัน ในฝัน – ผมมรี ่างกายแข็งแรง กลา้ มเนอื้ แต่ละมัดดลู ำ่ สนั คนื เดือนมดื ฟา้ ดำสนิทดวงดาวพราวพราย ยนื อยบู่ นตลง่ิ แหง้ แล้งไรห้ ญ้ามองไปยังฝั่งตรงขา้ ม กลน่ิ ดอกไม้โชยแผว่ ลมมาใหห้ อมกรนุ่ ยนิ เสยี งผหู้ ญงิ หลายคนหัวร่อตอ่ กระซิกแวว่ มาจากฝ่ังนน้ั ผมเขม้นมองฝ่าความมดื ทุกนางนุ่งกระโจมอกเล่นนำ้ อยา่ งมคี วามสุข นางหนง่ึ หันมามองและกวกั มอื เรียก แปลกท่ีผมเห็นใบหนา้ นั้นไดช้ ดั ยง่ิ เธอสวย สวยมาก ดัง่ คนใจลอยไร้สติ ผมค่อยๆ ก้าวเทา้ ลงน้ำกอ่ นจะโผวา่ ยสดุ แรง หวั ใจเต้นตกึ ตักด้วยความเสน่หา พลนั – จมูกของจระเข้ใหญ่ หลายตัวก็ลอยก้อนมาแต่ไกล ลำคลองยงิ่ ถ่างกว้างขึ้น ก้อนจมูกจระเขต้ ะปุม่ ตะป่ำเรีย่ ผวิ น้ำ หางทกี่ วัดแกว่ง เคลื่อนยา้ ยรา่ งเป็นกระแสนำ้ ซดั ผมหยุดอย่กู บั ทด่ี ้วยการลอยคอ ตกใจสุดขีดจนลนลานว่ายสะเปะสะปะกลบั ฝัง่ ลำคลองกลบั ถ่างกว้างข้นึ อีก ผมร้องตะโกนใหเ้ พื่อนๆ ช่วยก่อนจมร่างสพู่ ืน้ น้ำ รู้สึกไดว้ ่าเกดิ ความกลวั จน แทบบ้า ตกใจตน่ื ขน้ึ มานงั่ หอบ เสยี งกรนของเพอ่ื นดงั ล่นั กองไฟคอ่ ยราแรงลง ฟนื ทุกทอ่ นสุกหมดแล้ว หากไม่ สุมฟืนเขา้ ใหม่ เราจะไมม่ ีแสงใหค้ วามสว่างตลอดทงั้ คืน จะมากางเตน็ ทก์ ันทำไมไม่รู้ ในเม่ือบนบ้านมีไฟฟ้าใช้ พรอ้ ม กล่องสญั ญาณอนิ เทอรเ์ น็ต มฟี กู นอนหมอนหนนุ ผา้ ห่มกนั หนาว มีห้องน้ำแยกเปน็ สัดส่วนกับสว้ ม ผมชัก หงดุ หงิดกบั การพยายามมรี สนิยมหลงรักธรรมชาติของเพื่อนๆขน้ึ มา แต่เอาเถอะ..... นา่ จะอีกหลายชัว่ โมงกว่าฟ้าสาง นกฮูกสง่ เสยี งมาจากทไี่ หนสักแห่ง ดวงตากลมโต คอหมุนไดเ้ กือบ รอบทศิ นี่มันนกผชี ัดๆ ผมสบถเบาๆ กอ่ นปดิ เปลือกตาพยายามไมค่ ดิ อะไรทงั้ สนิ้ 3 ต้มขา้ วด้วยฟนื กองไฟเสร็จเรียบรอ้ ย ยำปลากระป๋องสามจาน เจยี วไข่ตามจำนวนคน ผมทำไขด่ าว หมแู ฮมไสก้ รอกสำรองไว้อกี คนละชุด เผือ่ พวกเขายังไมอ่ ่มิ ส่วนกาแฟน้นั ผมแจง้ พวกเขาวา่ ใครอยากจบิ กอ่ น ม้ือเช้าก็จดั การเองไดเ้ ลย ต้มน้ำร้อนไวใ้ หแ้ ลว้ อากาศเยน็ มหี มอกออ้ ยอ่งิ ลอยคลุม ทกุ คนตา่ งกม้ หนา้ จดั การ ม้ือเช้าของตน พูดคยุ พึมพำกนั เบาๆ นกเชา้ ส่งเสียงอยู่เจื้อยแจว้ กลน่ิ หอมออ่ นๆ น้นั จางหายไปสิ้น กนิ เสร็จ พวกเขานำถว้ ยจานของตนไปล้างในลำคลอง เทเศษอาหารทเ่ี หลอื ลงไปทงั้ หมด ผมไดแ้ ต่นง่ั มองตาปรบิ ๆ กอ่ น ลกุ ขนึ้ เทเศษอาหารฝงั ดิน รวบรวมภาชนะเพอื่ รอนำไปล้างที่ใต้ถนุ บา้ น คนนุ่งกางเกงขาสัน้ เดินเลยี บตลิ่งไปเร่อื ยๆ ผมนึกถึงความฝันเมอื่ คืน พยายามตคี วามฝันน้นั ใหแ้ ตกว่าหมายถงึ อะไรกันแน่ น่ังขบคดิ เร่ืองราวความฝันอยา่ ง ไม่เปน็ สุข เพอ่ื นคนทเ่ี ดินเลียบตล่งิ ได้กลบั มา ต้ังแตอ่ กถงึ เท้าเปยี กชุ่ม มีฝุ่นทรายตดิ ตามแข้งขามาด้วย เขายิม้ ให้พวกเรา ชีไ้ ปไกลๆ บอกว่ามวนทอ้ งเหลือเกนิ นงั่ ยองๆ ถา่ ยลงนำ้ อยู่ดๆี กเ็ ซพลัดคลอง ผมถามว่าทำไมไม่ เข้าสว้ มบนบา้ น ? ไม่มีคำตอบ เขายิม้ พรายแล้วสดู ลมหายใจลกึ ให้รู้เอาเองวา่ น่คี ือการเป็นอันหนึ่งเดียวกันกับ ธรรมชาติ ผมชักหัวเสยี กับการไม่มีวัฒนธรรมของเพอื่ นคนน้ี เขาน่าจะรู้วา่ ไมค่ วรขี้ลงคลอง

ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 11 | ºÃóҸà ใครคนหนึ่งถามว่าทำไมฝ่ังเราไมม่ หี ญา้ เลย ? ใช้ยาฆ่าหญา้ หรอื ? ตลิง่ ทพี่ งั ลงเป็นแถบก็เพราะไม่มีราก หญา้ ไว้ยดึ เนือ้ ดินให้มน่ั คง ผมรู้ ผนื ดนิ ใดทีไ่ ม่มีหญา้ สานรากลงลึกให้เปน็ ปึกแผน่ ผืนดนิ นั้นยอ่ มทรุดลงงา่ ย ดนิ จะแห้งผากเป็นกรวดผงฝุ่นฟุ้ง เมอ่ื กระแสน้ำในคลองกรากเช่ยี วกจ็ ะพังทลายตล่ิงใหเ้ วา้ ลกึ ยง่ิ ข้ึน ผืนดนิ จะ คอ่ ยๆ หายไป แมบ้ ้านท่ีปลกู ม่นั คงแข็งแรงดีแล้วกเ็ ถอะ วันหนึ่งจะตอ้ งล้มโครมลงไปกบั สายนำ้ นัน่ ยง่ิ ทำใหฝ้ ัง่ ทงั้ สองหา่ งไกลย่งิ ขนึ้ อกี ด้วย เมอื่ ตล่งิ พงั ผิดรปู เดมิ กระแสนำ้ ก็จะเหทิศสะเปะสะปะ กลายเปน็ แรงถากตลง่ิ ที่ ทรงพลัง นี่เป็นเรอ่ื งน่ากลัวอย่างยง่ิ สำหรบั ผม บา้ นท่พี ่อแมป่ ลกู สรา้ งเอาไว้อาจสูญหายไปในพริบตา ฝ่ังตรงข้ามมผี ูค้ นสรา้ งบา้ นเรอื นอาศยั หรอื ไม่ ? เพอื่ นคนหน่งึ จึงจัดการบินโดรนให้ร้ชู ดั แตส่ ญั ญาณท่ี สง่ เขา้ เครื่องรบั คือความมืดดำสนิท เขาส่งโดรนไปอกี คร้ัง โดรนบนิ เหนือลำคลองพงุ่ ไปฝัง่ ตรงขา้ มดว้ ยความเรว็ ภาพทีเ่ หน็ ในเครือ่ งรับคือภาพจริง ผนื น้ำท่ีมรี ้วิ คลน่ื น้อยๆ นกบางตัวตกใจบินหนี ปลาใหญ่ ว่ายเดย่ี วหาเหยอื่ ผมพยายามมองใหล้ ึกลงในสายนำ้ ว่ามีพญานาคอยู่หรือไม่ เมอื่ โดรนบินเข้าตลงิ่ หญา้ เขยี ว ภาพกว็ ูบมดื อกี ครงั้ แมเ้ ขาพยายามบังคับให้โดรนบนิ สูงย่งิ ขึน้ แพนซ้ายขวาหามมุ องศาจับภาพ เครอ่ื งรบั กย็ งั คงมืดดำอยเู่ ตม็ หน้าจอ หรอื จะเปน็ ดนิ แดนลึกลับจริงๆ ? เขาฮึดฮัดขัดใจอย่างมาก การบนิ โดรนล้มเหลวไมเ่ ป็นท่าทุกครงั้ ภาพมดื ดำจะเป็นเฉพาะตลิ่งฝง่ั นน้ั ได้ อยา่ งไรกัน ? ในเมือ่ บินเหนือลำคลอง หลังคาบา้ น ตลอดจนผืนดินแห้งๆ ของฝัง่ ท่ยี ืนอยู่กลบั ไดภ้ าพแจม่ ชัด ทกุ ซอกมมุ องศา แดดไล่เงาจนแทบจะตั้งตรง ภารกจิ สำรวจดินแดนลกึ ลับจงึ หยุดชว่ั คราว กลายเปน็ หัวข้อถกเถียง ยกทฤษฎีเหตผุ ลต่างๆ มาอ้าง เจา้ ของโดรนคาดวา่ นา่ จะเป็นเพราะสนามแม่เหล็กรบกวนสญั ญาณรนุ แรง เพ่อื น หญิงคนนนั้ พยกั หนา้ คล้อยตามเห็นดว้ ย อนั ทีจ่ รงิ เธอคล้อยตามทุกเรือ่ งของทุกคนน่ันแหละ ผมอยากจะให้ เหตผุ ลว่ามีพลังงานลึกลับบางประการปกปกั รกั ษาหญ้าเขียวสดนนั้ อยู่ อยากจะเรียกวา่ ธรรมชาติศกั ดิ์สิทธิ์ใหด้ ู เป็นวทิ ยาศาสตร์ กระน้นั ผมกลบั ตะขดิ ตะขวงใจเกินจะเอย่ ออกมา แลว้ เสียงในหกู บ็ อกผมว่า ทำไมไม่ว่ายไปล่ะ ? ผมสา่ ยหนา้ พัลวนั บอกว่าไม่ดกี ว่า ความกว้างของคลองเกินเรีย่ วแรงจะวา่ ยถงึ กอ่ นย้ิมแหง้ ๆ ใหเ้ พ่ือนออกตวั เสว่าแมลงวนั บนิ มาตอมจมกู บา่ ยกว่าแล้ว ผมเอ่ยปากชวนกินม้อื เทยี่ งกนั กอ่ น แลว้ คอ่ ยมาปวดหัวกับเรอื่ งนใ้ี หม่ หวั ข้อถกเถยี งเร่ิมด้วยการต้งั ขอ้ สงั เกตหญา้ บนฝ่ังที่เราอยู่ ท่าทางนกั วชิ าการดา้ นธรณวี ิทยาบอกวา่ ดินไมส่ มบูรณ์ รว่ นซยุ ไม่อุ้มน้ำ นกั พืชศาสตร์เถียงว่าไมใ่ ชห่ รอก น่ีเป็นดนิ ไมใ่ ช่ทราย หญา้ เป็นพชื ขน้ึ ง่ายในทุก เนอ้ื ดนิ พร้อมกับตักดินขน้ึ มาฟายมือหนง่ึ ขยำจนเปน็ กอ้ นเดยี วกนั ใหด้ ู นักธรณีวิทยาตกั ดินฟายมอื หน่ึงบ้าง กำแล้วขยำสักครกู่ อ่ นโรยลงมาให้เห็นเพอื่ ยนื ยันว่าทฤษฎีของเขาถูกตอ้ ง เบียร์ขวดแรกเยน็ ฉ่ำถูกเปดิ ฝา คนทข่ี ี้ใสค่ ลองเมื่อเช้าหยบิ ฝาจีบแล้วดดี ลงคลอง แรงดดี ทำให้ฝาจีบ กระดอนผวิ นำ้ สองสามทีกอ่ นจมหาย ผมมองตามฝาจบี สลับกบั ใบหน้าเขา นึกโกรธอาการไมร่ ู้ร้อนรู้หนาวว่า ไดท้ ำอะไรลงไป เขายกขวดแล้วซดเบยี ร์ลงคอ ส่งเสยี งกำซาบพร้อมเรอหลังถอนปากขวดออก ผมสบถมบุ มบิ เบาๆ ว่าไอ้... เอาละ่ ปญั หาแท้จรงิ ก็คอื ลำคลอง กว้างขวางฉ่ำเย็นไหลเอ่อื ย ก้ันขวางฝ่งั เป็นสองฟาก หากกลา้ พอ ทีจ่ ะวา่ ยน้ำข้ามก็จะไดย้ นื บนตลง่ิ ทม่ี ีหญา้ อุดมสมบรู ณ์ จะไดเ้ จอป่าไม้นานาพนั ธุด์ กดืน่ ทำไมผมไมก่ ลา้ ว่าย ข้ามไป ? เสียงในหูถามย้ำๆ อยู่อย่างนน้ั ผมไมส่ นใจจะตอบคำถามกวนใจในตอนนี้ บอกเพ่อื นให้บนิ โดรนอีกคร้ัง

ºÃóҸà | 12 ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 แตค่ ราวนีใ้ ห้ลอยสูงเหนอื ลำคลองเทา่ นัน้ ให้สงู ท่ีสดุ เทา่ ทส่ี ัญญาณจะส่งถึง หากแม้นมีสนามแม่เหล็กอยตู่ รงนนั้ จริง โดรนก็จะไม่ถกู รบกวนอยา่ งแนน่ อน เขาบงั คับให้โดรนลอยนง่ิ สูงสุด แล้วภาพของฝัง่ ตรงขา้ มก็ปรากฏในจอ ตล่งิ แปลกหน้าเขียวพืดไปท้งั ฟาก หญ้านอ้ ยใหญเ่ ลียดดินต้นสูงรกเสียจนมองเป็นกลมุ่ ก้อน ยนื ยันว่ารากหญา้ น่ีแหละท่ีคงดนิ ทรงรปู ใหเ้ ป็นตลิ่ง ลึกเข้าไปเป็นป่าไม้ละเมาะและปา่ ไมใ้ หญร่ กชัฏถดั ตอ่ เปรตท่ีเหน็ เม่ือคืนยนื ยาวเหยยี ดสูง ทะลายผลหอ้ ยเป็นพวงอยกู่ ลางปา่ ละเมาะ น้ำจากลำคลองซมึ เนอ้ื ดินสอู่ กบก บ้างก็เซาะเปน็ สาย ลำรางไปหลอ่ เล้ียงพชื ทั้งหลาย ไม้ดอกสะพรงั่ สีเหน็ ชดั น่กี ระมงั ท่กี รนุ่ ลอยหอมขา้ มฝ่งั เรามองภาพฝั่งตรงข้าม แปลกหนา้ อยนู่ าน โดรนยังบินสงู ระดับเดิม จนเพอื่ นตดั สินใจบังคับให้บนิ ล่วงล้ำเขา้ เขตหวงห้าม จอดับพรึบอกี แล้ว เราแปลกใจเหลือจะกล่าว ผมตัดสนิ ใจทวนความฝันใหเ้ พื่อนฟัง บอกบังคบั ให้คนทข่ี ลี้ งคลองขอขมา จากนนั้ ผม พนมมือกล่าวขออนุญาตลำคลองและฟากฝง่ั โนน้ แล้วบอกให้บินโดรนอกี ครง้ั คราวน้ีใหบ้ ินไปถงึ แนวเลยี บตลิง่ มุมสูงเหนือคลองฉายภาพเดมิ คอ่ ยๆ เคลอื่ นไปเบอ้ื งหน้าดว้ ยความไม่มัน่ ใจ ภาพจริงยังปรากฏใน เครือ่ งรับบินหงึ่ เขยิบขยบั ใกลต้ ลง่ิ เขา้ ไปทุกที แล้วหญ้าเขยี วสดกช็ อุ่มตาให้เห็นต้นไม้มากมายอุดมบอกเนอื้ ดินดี เราดีใจกนั สดุ ตวั โดรนบินขึน้ ลงตามการบงั คบั จนจบั ภาพลกึ เข้าไปในแผน่ บกเราจงึ ได้เห็นไมใ้ หญ่มากมายยืน ตน้ แนน่ ขนดั แตล่ ะตน้ ออกดอกออกลูกพราวสลอนแน่น พนื้ น้นั รายไปดว้ ยหญ้าใบเขยี วมรกตวาววับเกลือ่ น ดอกราวอัญมณีหลากสีสนั วรรณะจนดเู หมอื นรงุ้ พรา่ งสายพรายสี นกท่เี ราไมร่ ู้จกั ชนิดกางปีกอวดลายสีของขน ให้เหน็ มสี ัตวน์ อ้ ยใหญแ่ ซมพงหญ้าปา่ ไม้ สายน้ำลำรางสาขาแยกย่อย ทกุ อย่างในจอรับภาพคอื ความตรงข้าม อย่างสนิ้ เชงิ กบั ทเี่ รายนื อยู่ เปน็ ความแตกต่างทเ่ี ราไมเ่ คยร้มู าก่อน ผมคาดหวงั ว่าจะมหี นมุ่ สาวสักหมูห่ นึ่งลดั เลาะ ตามแนวตน้ ไม้ ใบหนา้ รปู ร่างสวยสดงดงามชวนมอง พวกเขาจะหัวเราะช้ีนิ้วมาทางโดรนโบกมอื ทกั ทายใหอ้ ย่าง อบอุ่น คาดหวังวา่ จะมีหญิงสาวหนง่ึ หยุดยืนแล้วกวกั มือเรยี กหา เช้อื เชิญใหเ้ ราวา่ ยนำ้ ข้ามคลองสายน้ี แต่ นั่นแหละ.... โดรนคอ่ ยๆ บินกลบั มาช้าๆ เพอื่ นๆ บน่ พึมพำเสียเวลาเปล่า แยกยา้ ยกันนงั่ ลงบนพน้ื ดนิ แห้งเกรียม เลน่ สมาร์ทโฟนของตนและดม่ื เบยี ร์ 4 ลำคลองกวา้ งใหญ่เกนิ แรงว่ายขา้ ม การสงสยั ว่าทำไมตลง่ิ ของเราแหง้ ผากไร้ความเขียวสด จึงทำให้ สงสัยวา่ ทำไมฝั่งนัน้ มหี ญ้าคลมุ ตล่ิง ความกลัวท่ตี ล่งิ พงั ร่วงเป็นหน้ากวา้ งเวา้ ลึก จงึ สงสยั วา่ ทำไมฝั่งน้ันยงั คงรูป ด่ังเคยเป็น ความสงสยั นี้เกิดมาจากการได้มองเห็น เปน็ การมองเหน็ แบบต้งั คำถาม ผมพยายามหาคำตอบ พยายามถอดรหสั ในทกุ สงิ่ ทุกอยา่ ง ผมรวู้ ่าลำคลองกวา้ งเกินแรงวา่ ยข้าม แตผ่ มยังไมเ่ คยลองวา่ ยดู ความกลัว จบั หวั ใจมาจากไหน ? กลวั อะไร ? ภาพจากโดรนคอื ภาพแทจ้ ริง - จริงๆ หรือ ? น่ผี มสงสัยกระท่ังเทคโนโลยีทเ่ี รา ควบคุมมันได้ ค่ำ มดื เสยี จนไมอ่ าจมองเห็นใดอืน่ ระยะไกลเกินแสงจากกองไฟ ม้ือเยน็ ที่ผ่านมแี ตค่ วามกระวนกระวายใจ ไม่อรอ่ ย เบียร์แช่เย็นกร็ สชาติจดื เฝ่ือนเหมอื นกลืนน้ำ ยงุ และแมลงกลางคนื วนหนีควนั เขา้ หาผิว ตมุ่ แดงคนั เป็น แมๆ่ ระคายเคอื ง ผมตัดสินใจแลว้ จะตอ้ งเป็นคืนน้ีเดย๋ี วน้ีวางขวดเบยี ร์แลว้ ลกุ ขน้ึ ปัดฝ่นุ ตามกางเกง บอกเจ้าของ

ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 13 | ºÃóҸà โดรนว่าผมจะวา่ ยข้ามไป เขาขมวดคิว้ ถามเหตผุ ล แนล่ ่ะผมไม่มเี หตผุ ลที่ดีพอจะอธบิ าย เขาหวั เราะลั่นจูงมอื ผม ไปริมตลิง่ แล้วช้ี ระยะกว้างขนาดน้ี น้ำน่าจะลึกประมาณน้ี เขาเขยง่ ยกแขนสูงสุด ทำปลายมอื พลิ้ว เราควรดื่ม เบียร์แล้วเข้านอนมากกว่า การไมฝ่ ันอะไรเลยยิ่งทำให้ผมหงุดหงดิ เชา้ จงึ ชวนใหพ้ าโลหัวเสีย หันไปเสียงเข้มกับเพอื่ นคนน้นั วา่ อย่าขี้ ลงคลองอีกนะ ยอมรบั ว่าผมกลัวความกว้างลึกของลำคลอง จะวา่ ยข้ามให้ถึงฝงั่ ได้อย่างไร ? จะจมนำ้ เสยี กอ่ นไหม ? ในนำ้ ลกึ มีพญานาคขดขนดซอ่ นอยู่หรือเปลา่ ? ฝูงจระเขอ้ ย่างในฝันละ่ ? หากข้นึ ตล่งิ ไดจ้ ะมงี พู ษิ ซุกซ่อนในพงหญ้า อย่ไู หม ? ผมจะว่ายฝ่าความกลวั น้ีไปไดอ้ ย่างไร ? ผมควรว่ายขา้ มไปไหม ? บา้ นเกิดของผมอยตู่ ิดลำคลอง แต่เลก็ แตน่ อ้ ยเคยโผว่ายอยเู่ ลยี บตลิง่ ราวปลาปราดเปรียว ไม่เคยออกไป น้ำลึกสกั ครง้ั ไมเ่ คยใหค้ วามสนใจฝง่ั ตรงข้ามมากอ่ น สายนำ้ เย็นฉำ่ ริมฝง่ั ทีเ่ คยผดุ ดำให้ความรูส้ ึกปลอดภยั เสมอมา จนเมื่อได้ยืนรมิ หน้าต่างมองไปนน่ั แหละ จนเสยี งในหยู ำ้ เตอื นครั้งแล้วครัง้ เลา่ นัน่ แหละ หนั มองเพ่อื นทง้ั ห้า พวกเขานิง่ เฉยไร้ความสนใจใดๆ หัวใจผมเตน้ ตุ่มตอ่ มตึกตัก ร้สู กึ ได้วา่ หนา้ ซีดเผอื ดราวแชน่ ้ำอยคู่ ร่ึงวนั เกดิ ความยำเกรงต่อลำคลองข้นึ มาอย่างประหลาด เป็นความสะพรั่นพรงึ ต่อลกึ กว้างคลา้ ยไมส่ ิ้นสุด เกิดความกลัว ท่อี ธบิ ายไมไ่ ด้หาที่มาไม่เจอ แต่ก็เกิดความรสู้ ึกบางอย่างด้วยเชน่ กนั เสียงในหเู พรยี กหา เสยี งหัวใจพร่ำถาม ผม คอ่ ยๆ หยัง่ เทา้ ลงนำ้ ต้ืน เยน็ เฉยี บวาบขึ้นจนถึงเข่า ปากคางสัน่ ดว้ ยความกลัว นีเ่ ป็นการตดั สนิ ใจท่แี สนลำบาก ยากเย็น ผมยังสามารถหนั หลงั กลับข้ึนตลิ่งได้ ผมสามารถปลอ่ ยให้ฝง่ั ตรงข้าม เปน็ อย่เู ช่นนน้ั ไปตลอดกาล โดยไม่ ตอ้ งรับร้กู ็ได้ หรือจรงิ ๆ แล้วผมควรหันหลงั กลับเดนิ ขนึ้ ตลิ่งฝ่ังตน ? การจะไปฝ่ังตรงข้ามได้นนั้ ตอ้ งใช้ความ กลา้ หาญว่ายไป แน่ชัดแล้ววา่ อุปสรรคใหญใ่ นการไปถงึ กค็ อื ลำคลองขวางหน้า ลำคลองท่ีมคี วามลกึ อนั ไมเ่ คย ดง่ิ หย่ัง ความกวา้ งอนั สดุ แรงจ้วงน้ำวา่ ย น่ีคือความกลวั ความกลัวทค่ี ้างคา กน้ บ้งึ หัวใจผมตลอดมา ถามตัวเอง ว่าแลว้ จะวา่ ยข้ามไปทำไม ? มเี หตผุ ลดๆี พอจะตอบตนเองไดไ้ หม ? ในเมอื่ ตลิ่งฝ่ังนน้ั ไมม่ ีเครอ่ื งอำนวยความ สะดวกสักอย่าง ไม่มีพ้นื ท่วี ่างใหก้ ่อกองไฟกางเตน็ ท์ ตอบตวั เองวา่ ฝงั่ น้นั ไมม่ ที ่ีกล่าวมาจรงิ น่นั แหละ แตม่ สี ิ่งท่ี ไมม่ ีและในความไม่มนี น้ั คือความมที ่ีมอี ยู่ ไปดูความแตกตา่ งหรือ ? ผมตบบ่า ตนเองจอ้ งตาตนเองเขมง็ เครยี ด ตอบวา่ เปลา่ แต่ไปเพ่ือดูความเหมือนกนั ตา่ งหาก ไปเพอ่ื รบั รคู้ วามมีท่ีไม่มีกบั ความไมม่ ีทมี่ ี ไปทำความรู้จกั ทำ ความเขา้ ใจ ไปให้เหน็ ความเหมอื นทแี่ ตกตา่ งและความแตกต่างทเ่ี หมอื นดว้ ย ตาตนเอง หนั มองเพื่อนๆ แตล่ ะคน พวกเขาลว้ นก้มหนา้ เลน่ สมารท์ โฟนกนั ครำ่ เครง่ ถา่ ยรูปเซลฟีทำใบหนา้ บอ๊ งแบ๊ว แนล่ ่ะ - ผมมีความกลัวในลำ คลองสายนี้ ความลกึ ความกว้าง งใู หญ่ทเี่ ล้อื ยน้ำมองไม่เหน็ จระเขเ้ ปน็ ฝงู ลอยจมกู มา ผมไม่แน่ใจวา่ ความกลัวนี้ มาจากในฝันหรอื จินตนาการเรื่องเลา่ จากใคร แตล่ ำคลองกวา้ งขวางท่กี นั้ ฝ่ังทงั้ สองมาเนนิ่ นานน้ี หากผมฝา่ ความ ขลาดกลัวตอ่ ลำคลองน้ีได้ หากผมกล้า.... ผมพยักหน้าให้กับเสียงในหแู ลว้ โผไปทนั ที

ºÃóҸà | 14 ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 ซุปเนื้อ ชาตรี เขต เปน็ เสยี อย่างน้ี วันเสาร์ท้ังทีอยากจะนอนเตม็ อิม่ มอี ันต้องตื่นทกุ คราวไป อตุ ส่าหย์ อมอดดูบอลคเู่ ดอื ด ตอนดึก ดม่ื เบยี รแ์ คข่ วดเดยี ว ข่มตาหลบั ขบั ตานอนแตห่ วั วนั ไอ้เสยี งบา้ นาฬิกาปลุกบ้านตรงขา้ มดนั มาดังต้งั แต่ฟ้ายงั ไมส่ ว่าง ความพยายามอยู่ทไ่ี หนความล้มเหลวอย่ทู นี่ ั่น อยากจะมีสุขภาพดอี ยา่ งคนอื่นเขาบา้ ง ทำไมมันยากเย็น เสียจริง คืออยา่ งน้ี ในหมู่บ้านเปน็ ทาวนเ์ ฮาส์สองช้ัน เรียงยาวซอยละสบิ กวา่ หลัง เสยี งมันชง่ิ สะท้อน ตรงไปตรงมา เหมอื นแสงแดด เพยี งแตม่ องไมเ่ ห็นทิศทางเทา่ น้นั เอง บา้ นไหนทำจานแตก หมาเห่า แมก้ ระทัง่ เสียงตด มันก็ได้ยนิ ไปหมดนนั่ แหละ ต๊ิดติด๊ ติ๊ด ต๊ดิ ติด๊ ติ๊ด ตด๊ิ ติ๊ดต๊ิด ไอแ้ บบนตี้ ้องเปน็ นาฬิกาปลุกใสถ่ า่ นสามตัวร้อยแบกะดนิ ขายกนั ตาม ตลาดนดั แน่นอน โทนเสยี งเดียวโดดเดีย่ วไมม่ ีเวน้ พัก อดึ อดั ราวโลมาสง่ คลืน่ โซนาร์งมเข็มในมหาสมุทรหมกมนุ่ จนลืมโผล่มาหายใจ มันตอ้ งเป็นนาฬิกาต้ังโตะ๊ แบบหมนุ เข็ม เมอ่ื เข็มส้ันเดินไปตดิ กบั มนั จะดงั ตด๊ิ ติด๊ ตดิ๊ ตด๊ิ ตด๊ิ ติ๊ด ต๊ดิ ติด๊ ต๊ิด รอคนกดปุ่มปดิ สัญญาณ แลว้ ไอ้คนต้งั เวลามนั ไปมดุ หวั อยู่ท่ไี หน อแี บบน้ี ทำอะไรไม่ไดน้ อกจาก ทนทรมานไปจนครบชวั่ โมง บนเตียงนอนอนั แสนสขุ ในวนั หยุดสุดสปั ดาห!์ บางครั้งกน็ ้อยใจโชคชะตา เกดิ มาเป็นคนหูดี รับคลนื่ ความถไี่ ดไ้ วกวา่ คนทั่วไป หวั อกเดยี วกันกบั หมา และแมว เวลาพวกมันไดย้ นิ ประทดั หรือเสียงฟ้าผ่า หัวใจคงตกสะทกเหมอื นผมขณะนี้ แตก่ ะโหลกของ พวกมัน จะปวดจีด๊ บรเิ วณขมบั เหมือนกนั ไหม รู้อย่างนีไ้ มน่ า่ บอกปดั งานคอนเสริ ์ตแถวเกษตรนวมินทร์ เขาหา ซาวนด์เอนจนิ เนยี รไ์ ปดแู ลวงรอ็ คไมป้ ระดบั ขนึ้ โชว์ตอนปิดงาน งานง่ายๆ เสยี บโปรแกรมเราเซต็ ไว้แลว้ ทำทา่ ปรบั น่ีหมนุ นู่นนดิ หน่อย สง่ั ใหซ้ าวดม์ อนเิ ตอร์ดร็อปวอลมู ขนึ้ ๆ ลงๆ ทำหนา้ น่ิวคว้ิ ขมวดว่าเป็นคนตงั้ ใจทำงานเสยี หนอ่ ย ก็น่าจะโอเค วงดนตรีหนา้ ใหมไ่ ม่มใี ครใสใ่ จรายละเอียดของคณุ ภาพเสยี งนกั หรอก ดกึ ปานนน้ั คงเมากนั เละเทะ หรอื ไม่กง็ ่นุ ง่านคอยแตห่ าจงั หวะจับอีหนขู น้ึ เตยี ง ถา้ รับงานเสียก็ไดท้ ้ังเงนิ ได้ทัง้ เมา กลบั บา้ นมาทันดบู อล ยุโรปตอนตสี าม รอโจก๊ อาแปะตง้ั หมอ้ ตอนรุ่งเชา้ กว่าจะนอนคงเลยเวลา ไอ้นาฬิกาปลกุ ซงั กะบ๊วยน่ี มนั ตอ้ งเป็นบ้านตรงขา้ มนีแ่ หละ จะใครเสยี อกี คนแขกชายโสดหัวล้านเพ่ิงยา้ ยมาอย่เู มือ่ สามวนั กอ่ น ห้องนอนตรงข้ามกันพอดเี ป๊ะ ใครๆ กน็ อนชนั้ บนใช่ไหมละ่ บา้ นสองช้ันแบบน้ี อยู่ตวั คนเดยี วคงตงั้ นาฬกิ าปลุก ไวท้ ่ีหวั เตยี งนน่ั แหละ ไมม่ ีอะไรซบั ซอ้ นพอจะเดาได้ แตว่ า่ หูมันหนวกหรอื อยา่ งไรถงึ ไดไ้ ม่ได้ยนิ เสยี งดังปวด ประสาทขนาดนี้ อยากจะตะโกนออกไปดงั ๆ ปลุกไอค้ นตัง้ นาฬิกาปลุกให้ต่ืนเสียที อะไรกันวะเนย่ี คนอยาก นอนต้องมาตืน่ คนอยากตื่นมันไปมดุ ชักโครกอยู่ท่ไี หน

ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 15 | ºÃóҸà แต่เอ๊ะ… หรอื ว่ามันเปน็ อะไรขึน้ มา เห็นในข่าวบอ่ ยๆ คนโสดนอนไหลตาย กวา่ จะมคี นมาเกบ็ ศพ กลิ่น เหม็นฟ้งุ ไปทงั้ ซอย แต่ชีวิตคงไมเ่ ศร้าขนาดนั้นหรอกมง้ั วา่ แลว้ ขอทำมอื ไขวอ้ กเปน็ รปู ไมก้ างเขน พระเยซคู ริสตเ์ จ้า บอกใหร้ กั เพ่อื นบ้านเหมอื นรักตัวเอง สาธุ เอเมน คงนอนต่อไมไ่ หวแล้วล่ะ ลกุ ไปลา้ งหนา้ ลา้ งตา ลงไปชงกาแฟ นง่ั ดูไฮไลต์ฟตุ บอลเมื่อคืนนา่ จะดี ไม่หยอก ไม่มีทางเลือกแล้วน่หี ว่า อยา่ งนอ้ ยกด็ กี ว่านอนกลง้ิ ไปมาอยบู่ นเตียง และไอ้เสยี ง ติด๊ ต๊ิดตด๊ิ คงลง มาไม่ถึงชั้นล่างหรอกมั้ง ไดเรคเชนิ เบยี่ งไปขนาดนอ้ี ยา่ งน้อยตน้ ไทรเกาหลหี น้าบา้ นกบั บานหนา้ ต่างทห่ี บั ไว้ คงชว่ ยซับเสียงอยู่บา้ ง กาแฟสตู รพเิ ศษรอ้ นกร่นุ อยใู่ นมอื ทรอี ินวันซองสีแดงกบั สเี ขียวผสมกัน สูตรน้มี นั ช่วยให้ต่ืนแบบตา สว่างโร่เหมอื นมีลกู ไฟลุกโชนในดวงตาอย่างนน้ั เชยี ว ไอ้เด็กยกลำโพงวงหมอลำมันเป็นคนเผยสตู รลบั รบั รองว่า โดนไปแล้วอยู่ยาวสิบสองช่วั โมง ผมมาปรับสูตรเอาเองนะ ของจริงมันตอ้ งดวดลิโพตามอีกขวด เคยลองแล้ว ไมไ่ หวหวั ใจสั่นยงั กับภูเขาไฟระเบดิ แตก่ เ็ ห็นเดก็ มนั นอนไดท้ กุ ที่นะ ซดั กาแฟแลว้ ผกู เปลนอนใต้คาคบไมห้ น้าตา เฉย พอถามมนั กบ็ อกวา่ เคยอา่ นบทความของคนทำงานในบรษิ ทั กูเกิ้ล ดื่มกาแฟอยา่ งไรใหไ้ ด้ประสิทธิภาพ ผมถาม ว่าอยา่ งไร มนั ทำเป็นยืนกอดอกจับคางแบบสตฟี จอ๊ บ บอกกนิ แล้วใหไ้ ปงีบ ไอ้ตอนงีบ เน่ียแหละทำใหา้ เฟอนี ไหล เขา้ สมองมากกวา่ ปกติ ต่นื แล้วสดใสป๋ึงปงั๋ ฤทธก์ิ าแฟจะตกคา้ งนานกวา่ ปกติ กฟ็ งั หไู ว้หแู หละนะ เพราะเด็ก พวกนม้ี นั ทำงานข้ามจงั หวดั กนิ นอนไมเ่ ป็นเวลา มกั จะหาทำเร่ืองพสิ ดารต่างๆ นานา ปัง ปงั ปงั ! หวั ใจเกือบหล่นลงตาตมุ่ ตกลงไปแค่ประมาณตับอ่อน กวา่ จะดึงข้นึ มาที่เดิมก็พบวา่ ตัวเอง รดู ม่านออกดูตน้ เสียง คนแขกชายโสดหวั ล้านบ้านตรงข้ามยนื เปลอื ยอกเหน็ พมุ่ ดำรางๆ นงุ่ ไวแ้ ตโ่ สรง่ สีขาว กำลังใช้มดี สับอะไรสกั อยา่ งอยู่หน้าบา้ น ผมหรี่ตามองไมช่ ัดจึงเดินกลบั ไปหาแวน่ ตา จังหวะก้ม พลกิ หมอน สำรวจขมุ ทรัพย์แว่นตาบนหัวไว้ก็หลน่ ปลุ งโซฟา ผมจิบกาแฟหยดสดุ ทา้ ยแลว้ กลับไปลอบมองที่หน้าต่าง สายตาโฟกัสบนร่างท้วมน้ัน แขนเปน็ มดั หวั ไหลก่ ลมเหมอื นไม้ขีดไฟ มดี อโี ต้สับท่อนกระดูกบนเขียงท่ีวางบนซงิ ค์ลา้ งจาน เสยี งปังไม่พอยังไดย้ ินเสยี งสัน่ ของจานชามระเบ็งเซง็ แซ่ แสงแดดยามเชา้ ทะลุเงาไม้ส่องเป็นลำเฉียงๆ เหมอื นมีคนส่องไฟพาร์ 80 วตั ต์ ลงมา บนถนน ผมเหน็ ควันไฟเตาถา่ นที่เขากอ่ ไว้ดา้ นหลงั มันพวยพุ่งพลา่ นออกมาปะทะกบั แสงแดดบนถนน หรอื น่ี คอื คอนเสริ ์ตยามเชา้ ของชวี ิต ผมก็บา้ เสยี จริง มองเห็นสิ่งตา่ งๆ ไปไมพ่ ้นจากสง่ิ แวดล้อมในอาชีพตัวเอง พอได้ ยนิ เสียงปังอกี สามชดุ ใหญ่กไ็ ด้ยนิ เสียงนาฬิกาปลุก ตดิ๊ ติ๊ดต๊ิด แว่วมาหลงั จากน้ัน …เป็นอันวา่ เข้าใจผิด เสยี งนาฬิกาปลกุ คงดังมาจากบา้ นอน่ื ผมถอนหายใจอยา่ งเหนอ่ื ยหน่าย คิดผิดหรอื คิดถกู กู้เงินซือ้ บ้านหลังนผี้ ่อนยาวอกี สบิ ปี ตอนแรกดีอยู่ หรอก เงียบสงบเหมือนคุยไว้ในโฆษณา แตพ่ อผา่ นไปสักพกั คนจีนมากว้านซ้ือไปหมดแล้วใหค้ นต่างถิ่นจากไหน ไม่รู้มาเช่าอยเู่ ต็มไปหมด ต่อเดือนใช้เวลาอยู่ในบ้านไมถ่ ึงอาทติ ยด์ ้วยซำ้ ชีวติ ด่งั นกขมิน้ โรงแรมตามตา่ งจงั หวัด ตา่ งหากคือบา้ นทีแ่ ท้จริง แต่อุปกรณเ์ ครอ่ื งเสียง ชดุ มิกเซอร์ แอมพลิฟายเออร์กบั ลำโพงต่างๆ จะไปเกบ็ ไว้ ทีไ่ หนล่ะ คดิ ได้ดังนก้ี ท็ เุ ลาความขนุ่ เคืองลงไปได้บา้ ง

ºÃóҸà | 16 ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 ควนั ไฟอีกชุดลกุ โขมง คมแดดสลกั ขอบควันขาวเป็นร่องซ้อนกันหลายช้นั สร้างมติ ใิ หมข่ น้ึ มา คนแขก บ้านตรงข้ามเหมอื นนกั แสดงมายากลบนเวทีท่ามกลางดรายไอซ์ขมกุ ขมวั เขาเอากระดกู ววั ทอ่ นเท่ากำปัน้ โยนลง ในหม้อใหญ่ ไฟถ่านระบายสีกน้ หม้อดำเขม้ ผมเดาเอาเองว่าคงเป็นซุปเนอ้ื แคค่ ิดก็น้ำลายสอ ดูสเิ ขาเอาหลงั มือ ปาดเหง่อื เป็นพวงออกจากหนา้ ผาก แตเ่ หงอ่ื บนศีรษะผุดข้นึ เปน็ เม็ดขา้ วโพดยงั ไหลลงมาไมห่ ยุด ผมหายใจ สดุ ปอดได้กลนิ่ ฝนื ฉุนๆ จนจามตดิ กนั สองครง้ั เอาชายเส้ือกล้ามเช็ดน้ำหูน้ำตา เมอื่ มองไปที่เดมิ พบว่าเขากำลัง เพง่ มองมาทางผม หวั ใจหลน่ อีกครัง้ คราวน้ลี งไปถงึ ตาตมุ่ จริงๆ ดวงตาของเขาช่างเขม้ ขรึม ดำขลับอย่างห่นุ ขีผ้ ึ้ง ในพิพิธภณั ฑ์ เคราแพะยาวดกเหมอื นองนุ่ ดำ เขายม้ิ ฟันขาว ผมกลบั มาน่ังบนโซฟา ทำเปน็ ไม่ร้ไู มช่ ี้ กาแฟเริ่มออกฤทธิ์ หัวใจเตน้ แรงแต่ทำไมถึงร้สู ึกงว่ ง หรอื จรงิ อย่างไอ้เด็กยกลำโพงบอก กนิ แลว้ นอน สักงบี ต่นื มาจะมพี ลัง ผมยดื ตวั เปลย่ี นอริ ิยาบถเป็นทา่ นอน ฉวยนติ ยสารมติชนสดุ สปั ดาหบ์ นโตะ๊ ทอี่ ่านคา้ งไว้ สองอาทติ ยก์ อ่ นกางออก มนั หมดอายุแลว้ ก็จรงิ แต่บทวิเคราะหก์ ารเมืองยังทรงประสทิ ธิภาพ และการทุจริต คดโกงตา่ งๆ ของรัฐบาลไดจ้ ารึกไวต้ ลอดกาล เรม่ิ อา่ นไปได้สามบรรทดั ความงว่ งงุนเข้าจูโ่ จม ถอดแวน่ ตาโยน ลงบนพ้ืนพรอ้ มกบั ส่งิ พมิ พ์ในมอื … ปงั ปัง ปัง! ผมตื่นสะดุง้ ลุกขึ้นมาน่ังกมุ หัวใจไว้ คราวนีอ้ ะไรอีกวะ ขณะลุกไปดทู ีห่ นา้ ตา่ งจงั หวะน้นั เองเกิดเสยี ง กรอบเบาๆ ใตฝ้ า่ เทา้ ผมยกนิตยสารออกพบวา่ ขาแว่นหกั แบะเหมือนแมงมมุ ถูกบี้ ไอห้ อกเอ้ย เสียตงั ค์อีกแลว้ เปน็ เพราะไอแ้ ขกมุสลิมตัวดี สบั ตะไครห้ รอื คราวน้ี ทำไมมงึ ไม่ไปทำในบ้านวะ เออ กรู วู้ า่ มงึ ทำหน้าบา้ นมงึ แตม่ นั เสียงดังนา่ รำคาญ แถวนไ้ี มใ่ ชส่ ลัมนะเวย้ ถงึ ไดเ้ อ็ดตะโรแต่เช้า ถ้อยคำหลัง่ ไหลเปน็ ชดุ ถา้ จดไว้จะได้เพลงแรพดุเดือดสักเพลง แตม่ ันเปน็ แคค่ วามคิด จงึ ไม่สามารถ สง่ พลงั ออกไปได้ เอ๊ะ! นั่นกล่นิ อะไร ไมใ่ ชค่ วันไฟ เป็นกลนิ่ เคร่อื งเทศโชยมาเป็นระยะ ปมขมวดระหวา่ งขมบั ทัง้ สองดา้ นคลายออกแช่มชา้ ด่ังใบชาในน้ำรอ้ น กลิ่นน้ีนึกถงึ บรรยากาศรา้ นขา้ วหมกไก่ กลิน่ อบเชยนน่ั เอง แต่เดี๋ยว ยังมอี กี ไอ้เมด็ สแี ดงเลก็ ๆ ในซุปก็ไมน่ ่าจะใช่ มันน่าจะเปน็ กลน่ิ หอมเจียวกบั ดอกแปดแฉกในเมนูต๋นุ หวั ใจกลบั เขา้ ประจำท่ี นำ้ ย่อยตอกบตั รเข้างาน มันครางโหยหวนเหมอื นนกั โทษผ้หู ิวโหยถกู จำจองอย่ใู นไสต้ ิ่ง นำ้ ลายแตกซา่ น จินตนาการเหน็ เนื้อลายติดมนั หั่นทรงลูกเต๋า ตกั เขา้ ปากกนั เบาๆ มันจะนุ่มรับรอ่ งฟัน ไขมนั แตก ชุ่มกระพุ้งแกม้ ซปุ เค่ียวกบั ไฟถา่ นหอมหวน รสเปรย้ี วจากมะนาวเขยี วสด พรกิ ขหี้ นตู ำละเอยี ด โรยหอมทอด บรรยากาศเกา่ ๆ คร้ังไปทัวร์คอนเสริ ต์ ภาคใตห้ วนกลับมาให้คิดถงึ แถวปตั ตานีเขามเี มนูชื่อซปุ ช่อมาลี ใชเ้ นอ้ื กีบวัว ต๋นุ จนเปื่อย เอน็ นุม่ หยนุ่ รอ้ น รสชาตอิ มตะไม่มีวนั ลืมเลือน ผมเดินไปหยิบขนมปังแผ่นในครวั ใส่ลงเครื่องปิง้ กดสวติ ชแ์ ลว้ พบวา่ ยงั ไมไ่ ดเ้ สยี บปลกั๊ พอเสยี บปล๊ัก กดสวิตชเ์ ผลอไปเหน็ เชื้อราเขียวๆ ขนึ้ ตามขอบ สำรวจในถงุ สภาพไมต่ ่างกันเลย กล่ินซุปเนอ้ื อวลเปน็ เนอื้ เดียว กับอากาศหายใจ ทอ้ งร้องเสียงดังกวา่ ฟา้ ฟาด ผมเลียปากอย่างลมื ตัว ตัดสินใจควา้ โทรศพั ท์กดสัง่ อาหาร คน้ ดู คำว่าซปุ เนอ้ื รา้ นขายขา้ วหมกไก่มากมายเด้งข้นึ มา กดเลอื กร้านทมี่ ีคะแนนนยิ มมากทีส่ ุด ปรากฏว่ามคี ะแนน เท่ากันสองเจา้ แตอ่ ีกเจา้ มโี ปรโมชนั่ ลดราคาผมเลยกดสั่งข้าวหมกไก่และซปุ เน้อื กับเจา้ น้นั โดยไม่ลมื กำกับว่า ‘ขอหอมทอดเยอะๆ’ ระบบคำนวณแลว้ บอกให้รอประมาณ 20 นาที จงึ ไปอาบนำ้ ระหวา่ งน้ัน

ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 17 | ºÃóҸà ทำเวลาพอดบิ พอดี เนือ้ ตวั สะอาดสะอ้าน เวน้ ไว้แตช่ อ่ งปาก กลัวยาสฟี ันบ่นั ทอนรสชาตอิ าหาร จติ ใจ ปลอดโปร่ง ความขุ่นเคืองท่มี ีเตรยี มพร้อมลงระบายกบั มอื้ แรกของเช้าวนั ใหม่ ผมเดนิ ไปเปดิ ลำโพงบลู ทธู ซิงค์ กบั โทรศัพท์ โหมโรงดว้ ยอัลบั้ม Mountain Breeze ของ Shivkumar Sharma เตรียมจานชามพับทิชชทู่ บครึง่ แลว้ วางชอ้ นส้อมบนน้นั ไมท่ ันไรพัดลมเป่าทชิ ชู่หายวบั พยายามคว้ากลางอากาศแต่ไม่สำเรจ็ มือไม้สั่นจน หยิบจับอะไรผิดพลาดไปเสยี หมด เมอื่ เชค็ ระบบสง่ อาหาร มอื้ เช้าใกล้มาถึงแล้วจงึ ออกไปปลดตรวนรวั้ บา้ น เพื่อนบา้ นหวั ลา้ นไดย้ นิ เสียง ล้อเลอื่ นฝืดๆ เขาหนั มาย้ิมฟันขาว ผมผงกหวั แตไ่ มแ่ สดงอารมณ์ เขาถอื ชามสองมอื ตรงมาหาผม ควันโชยเป็น ฟองนำ้ แตกเปาะแปะในอากาศ ย่ืนชามให้ผมมันใบใหญเ่ ทา่ แตงโมผา่ คร่งึ ซกี เขาบอกวา่ ขอโทษที่เสยี งดงั แต่เชา้ ทำซุปเนือ้ มันต้องทบุ กระดกู ให้ละเอยี ดนำ้ ซุปมันถงึ ไดร้ ส จังหวะเดียวกนั นั้นผู้สง่ อาหารโฉบมอเตอร์ไซคม์ าจอด ทีห่ นา้ บา้ นพอดี “พี่คนไหนสั่งซปุ เนอื้ นะครับ” คนแขกกบั คนส่งอาหารสบตากัน ผมได้แตย่ นื มองหัวแม่เทา้ ตวั เอง

ºÃóҸà | 18 ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 ในแววตาของสายน้าํ ณัฐวดี คงแสง มสี วนแหง่ หนงึ่ ในปา่ คอนกรตี ท่ดี า้ นในสดุ คือสระบวั สเี ขียวมรกตทผี่ มไมอ่ าจลืมไดล้ ง ผมมกั ยนื มอง ออกไปนอกระเบียงห้อง สอดส่ายสายตาหายอดไมก้ ระจกุ ตัวอยู่สักทท่ี า่ มกลางตกึ สูงมากมายท่ีรายลอ้ ม นาน หลายอาทิตย์ที่ผมมองออกไปเพอื่ พบเพียงผนงั คอนกรตี ทง้ั ที่อย่ใู กล้และไกลลบิ ขณะภายในใจถวิลหา เพียงสักสว่ นเสี้ยวทีเ่ หมือนคลา้ ยสวนสาธารณะแห่งน้ันซงึ่ เคยพลัดหลงเขา้ ไปเป็นประจำกอ่ นหนา้ ทช่ี วี ติ จะ ถูกตรึงตราไวเ้ พียงในหอ้ งขงั สเ่ี หลยี่ มและความกลัวจากการระบาดของโรคร้าย บัดนี้เมืองแล้งร้างมีเพียงฟา้ สเี ทากับเสยี งหวดี รอ้ งของรถขนคนปว่ ยใกลต้ าย แม้ผมจะมองไม่เห็นสวนแหง่ นน้ั แต่ผมกลับร้สู กึ ถึงไอเยน็ จากบงึ น้ำทผี่ มเดินหลงเข้าไปตรงด้านในสุด ของสวนได้เปน็ อยา่ งดี ในชัว่ โมงน้นั จำได้ว่าท้องฟ้าเรม่ิ ลดประกายแสง วิบวับจากผิวนำ้ ที่สะท้อนเงาแดดเข้าสู่ สายตาเร่มิ ลาหาย ใกลถ้ งึ เวลาพระอาทิตย์ต้องตก ผมยนื เงียบเชยี บเฝ้ามองกระเพื่อมนำ้ เฝา้ รอเวลาแสงสุดทา้ ย หายไปจากแววตา หากแต่กอ่ นกระทบแสงสุดท้ายจะลาลับ กอ่ นเงาใบไมเ้ คล่อื นตวั เช่ืองชา้ ใตแ้ สงแดดจะพากัน วิง่ เข้าหลบซอ่ นใต้เงามดื ลุงกลบั ปรากฏตัวขน้ึ ข้างกายของผม หรือหากจะพูดให้ถูกต้อง คือ ผมเพ่ิงสังเกตเหน็ การมีอยขู่ องลงุ ลงุ เป็นนักรอ นนั่ คอื สิง่ ทีล่ งุ บอกผม ลุงไมใ่ ชล่ ุงแทๆ้ ของผมแตเ่ ป็นชายชราแปลกหนา้ ที่ผมบงั เอิญเจอทส่ี ระบัวแหง่ นี้ แมผ้ มของลุงจะเป็นสีขาวโพลนท้งั ศีรษะแต่แกกย็ งั ดูแขง็ แรงดี ร่องรอยแหง่ กาลเวลาบนใบหน้าของลงุ ไมอ่ าจ เกบ็ ซอ่ นความเปน็ มิตรผา่ นรอยยม้ิ และแววตาเป็นประกายราวกบั เดก็ ไดเ้ ลย “แลว้ คุณจะลมื ผมเช่นเดยี วกบั ทุกคนน่นั แหละ” ลงุ พูดพลางหัวเราะเบาๆ แล้วโยนหินก้อนทสี่ ามลงไปบนผนื นำ้ สีเขยี วเบอื้ งหนา้ กอ้ นหนิ กระทบผิวนำ้ แล้วกระดอนออกไปอีกสองครัง้ ก่อนจะจมดงิ่ ลงสู่ใจกลางสระ ก่อวงกระเพื่อมเล็กๆ ใหผ้ ืนนำ้ ทด่ี ู เหมือนตายแล้ว สระบัวแห่งนเ้ี ป็นสระท่ขี ดุ ขึ้นตรงส่วนหลงั ของสวนสาธารณะซ่งึ ต้ังอยู่ใจกลางเมอื ง แตด่ ้วยเหตผุ ลประการใด ไมท่ ราบ ระยะหลงั มานสี้ ระบัวกลับถกู ท้งิ รา้ ง ไรว้ ่แี ววผู้คนทย่ี ่างกรายเขา้ มาเยี่ยมเยอื น หรอื แวะชมดอกบวั เหมอื นเคย นานๆ ทีจึงจะมคี นโผล่มาบ้างประปราย ผมเคยมาออกกำลงั กายท่ีนบ่ี ่อยคร้ัง เมือ่ สองสามปกี อ่ น ตอนทยี่ งั พอมเี วลาอยบู่ า้ ง แต่หลงั จากน้นั ก็ค่อยๆ หา่ งหายไปเนื่องด้วยความเหน่ือยลา้ ในแต่ละวนั ที่กัดกิน รา่ งกาย รูต้ วั อีกทีผมกล็ ืมสวนสาธารณะแหง่ น้ีไปเสยี แลว้

ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 19 | ºÃóҸà เยน็ วนั น้ันอากาศหดห่กู ว่าปกติ ทอ้ งฟา้ เตม็ ไปดว้ ยสเี ทาจนแทบมองไมเ่ ห็นยอดตึกทแี่ ขง่ กันอวดความ ย่งิ ใหญ่ส่ทู อ้ งฟ้า อาจเพราะผมโหยหาอากาศบรสิ ุทธ์ิกระมัง ภาพของสระบวั สสี ดใสถึงปรากฏขึ้นมาในความคดิ ผมเฝา้ นกึ อยนู่ านวา่ เคยเห็นสระบัวแบบน้ีที่ไหน แมก้ ระทงั่ ระหวา่ งทางกลับบา้ น ภาพของสระบัวยงั คงแทรก เขา้ มาในหว้ งคดิ เป็นระยะ ขณะทีผ่ มเดินยำ่ เทา้ ไปตามทางคอนกรีตทค่ี นุ้ เคย หางตาพลนั เหลอื บไปเหน็ เงาไม้ สเี ขยี วแทรกผา่ นม่านฝุ่นทค่ี ละคลงุ้ ตรงริมถนน สัญชาตญาณบางอยา่ งบอกให้ผมลองออกนอกทาง ในขณะที่ อกี ใจหน่งึ กร็ ่ำใหร้ บี กลับไปยังที่พกั ตามความต้งั ใจ ผมมองนาฬิกาเหลือเวลาไมม่ ากนัก ผมพรำ่ บอกตัวเองใหร้ ีบ กลับบา้ นพลางยำ่ เทา้ ไปข้างหนา้ ให้เรว็ ข้นึ มารู้ตัวอีกทีกต็ อนทส่ี องขานำผมมาหยุดอยู่ทีร่ มิ สระแห่งนี้เสียแล้ว ผมมองออกไปยังผืนนำ้ ดว้ ยความ งุนงง ดอกบวั ไมไ่ ดม้ ีสสี นั สดเหมือนในภาพท่ีผมจินตนาการ ตรงกันขา้ ม มันเหี่ยวเฉาและดไู ร้ชวี ิตเปน็ หน่ึงเดยี ว กบั พนื้ หลงั แห่งเมอื งสีเทา แปลกยิ่งกวา่ การมาถึงของผมคือการปรากฏตวั ของลุง “ไงไอห้ น่มุ ไปไงมาไงละ่ ไมเ่ คยเหน็ หน้าเอง็ ที่นเี่ ลยนะ” ราวกับคล่นื ยักษ์ท่อี ยู่ดๆี ก็ซดั เขา้ หาฝง่ั ในวนั ทล่ี มทะเลสงบ ท่ามกลางความเงียบ ลุงโผล่มาตอนไหน กไ็ มร่ ู้ ผมหันไปมองชายแปลกหนา้ ซง่ึ ทกั ทายใหผ้ มอย่างเป็นมติ ร ขณะทผ่ี มกำลงั สับสนกับการจโู่ จมของชายชรา ตรงหนา้ รอยยมิ้ เล็กๆ ของแกกลบั ทำใหผ้ มลืมบรรยากาศหดหไู่ ปชั่วครู่ ผมยม้ิ ให้ลงุ แทนการทักทายแล้วหันกลับ ไปมองผืนนำ้ สงบเบ้ืองหนา้ ชายแปลกหนา้ ยนื เงียบเชยี บอยู่ริมบึงไมต่ ่างกันกับผม แมผ้ มกบั ลงุ จะกำลงั เฝ้ามอง วงกระเพอื่ มของนำ้ ณ บงึ แห่งเดียวกัน หากแตส่ ิ่งที่แตกต่างกนั คือ ลุงดกู ลมกลืนเป็นหนึง่ กับสระบัวแหง่ นี้ ขณะผม ดูแปลกแยกจากที่นอ่ี ย่างเห็นไดช้ ัด เน่นิ นานผา่ นไปทไี่ ม่มีใครเอย่ ถอ้ ยคำใดออกมาอีกจนกระทงั่ เสียงกอ้ นหนิ ตกกระทบผวิ น้ำเขา้ มาทำลาย ความเงยี บและความอึดอัดระหวา่ งคนแปลกหน้าสองคน ผมหันกลบั มามองตน้ เสยี ง เหน็ ลงุ กำลังก้มๆ เงยๆ มอง หาก้อนหนิ กอ้ นถัดไป ผมก้มลง หยิบกอ้ นหนิ หนงึ่ กอ้ นและย่นื ใหล้ ุง แกมองผมอยา่ งพจิ ารณาอยู่ครู่หนงึ่ ก่อนเออื้ ม มือเหี่ยวยน่ มารับหนิ กอ้ นนนั้ ไป โยนทง้ิ ลงสู่ผนื น้ำเบ้ืองหนา้ น่ันคอื วธิ ีท่ลี งุ กับผมเรมิ่ รู้จกั กัน ผมเป็นนกั หลงทาง หลังจากวันนัน้ ทีผ่ มบงั เอญิ หลงทางเขา้ มาในสวนสาธารณะทีเ่ คยลมื เลอื นถงึ การมีอย่แู ละได้เจอกบั ลงุ ผมกม็ ักจะหลงทางมาทีส่ ระบวั แห่งน้ดี ้วยความตง้ั ใจบ่อยขนึ้ ในครั้งแรกผมกลบั มาทส่ี ระบัวทนั ทใี นวนั ถดั ไป แอบหวงั ลกึ ๆ ในใจว่าจะได้เจอชายแปลกหนา้ ผู้น้ีอีกครง้ั เอาเถอะ ชีวติ คงไมบ่ งั เอญิ ขนาดน้ัน หากไม่เจอแกก็ถอื เสียวา่ มาดูดอกบวั ก็แลว้ กัน ด้วยเหตนุ ้ีผมจงึ ดใี จระคนประหลาดใจเลก็ น้อยทีเ่ ห็นลงุ ยืนอยู่ตรงมมุ เดิมของสระ ลงุ หันมาทกั ทายผมก่อนเช่นเดมิ ผมหยบิ กอ้ นหนิ ใสม่ ือแกเปน็ สัญญาณเริม่ ตน้ ของบทสนทนา พูดใหถ้ ูกคือแกเร่ิม เล่าเร่ืองของแกในขณะท่มี ือก็โยนก้อนหนิ เลน่ ไปเรื่อย สว่ นผมมหี น้าท่เี ออออไปตามเรื่องทแี่ กเล่าขณะหยิบ

ºÃóҸà | 20 ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 กอ้ นหินใส่มอื แกก้อนแล้วกอ้ นเลา่ พอฟ้ามดื ผมก็บอกลาลงุ แลว้ ต่างไปตามทางของแตล่ ะคน เป็นเช่นนเ้ี รือ่ ยมา ทผ่ี มซัดเซพเนจรมาจบวันอนั วนุ่ วายท่ีริมสระแห่งน้กี ับชายชราซง่ึ ผมไมร่ ูจ้ กั ช่ือ ถึงกระนนั้ ผมกลบั รู้สกึ สบายใจ ทกุ คร้งั ทีม่ าที่น่ีและออกจะโหยหายามเย็นทีร่ มิ สระบวั เสียดว้ ยซำ้ เพราะนนั่ เปน็ เวลาท่ีลุงจะเล่าถงึ เรือ่ งราวใน วยั หนุ่มของแกซ้ำๆ ราวกบั เทปทถ่ี ูกอดั ไว้ ในบรรดาหลายเรือ่ งทแ่ี กเล่า มเี รือ่ งหนึ่งทีผ่ มไม่เคยเสแสรง้ เออออ แต่กลับนั่งฟังอยา่ งสนใจ เร่ืองของลงุ ที่ผูกพนั กับเธอผ้เู คยเจอกนั แคค่ รง้ั เดยี ว “ผมกำลังจะตาย” น่นั คือคำทผ่ี มมักได้ยนิ จากลงุ เวลาทีแ่ กเริม่ เล่าเรอ่ื งนี้ ในคร้ังแรกทไ่ี ด้ยินผมตกใจจนเผลอกล้ันหายใจ ไปชวั่ ขณะ ความตายไม่ใชเ่ รือ่ งทีจ่ ะเอามาพูดเล่น จนเม่อื แกเรม่ิ เลา่ ต่อไปเร่ือย ๆ ผมถงึ ได้คลายความกงั วลลง ลุงเล่าวา่ ในวนั น้นั ลงุ ตัดสินใจจะตาย แตแ่ กกลับไม่ได้ทำตามทหี่ วังไว้ วันนัน้ ทอ้ งฟ้าของลงุ กลายเป็นสเี ทาเข้ม พดู ใหถ้ ูกคอื หลายเดือนทีผ่ ่านมาน้ันท้องฟา้ กลายเป็นสเี ทาใน สายตาของลุง มนั เขม้ ขน้ึ และดหู นกั อึ้งมากขึ้นเร่อื ยๆ ราวกบั จะถล่มลงมาจากฟา้ ได้ทกุ เม่อื ลงุ เฝา้ บอกโชคชะตา ใหฟ้ ้าถล่มลงมาจริงๆ เสียที ลุงจะไดต้ ายๆ ไปซะ แตฟ่ า้ กไ็ ม่เคยถลม่ ลงมา มแี ต่ลุงท่ีเกือบยอมแพต้ อ่ โลกทมึ เทา ไปเสียก่อน กอ่ นหน้านี้ลุงเคยมธี ุรกจิ สว่ นตัว ในขณะท่ีชวี ติ เรม่ิ ม่นั คงและดเู หมือนกำลังจะไปไดด้ ี พิษเศรษฐกิจกลับ แลน่ เขา้ มาจู่โจมจนแกล้มละลาย สำหรับลกู จ้าง พวกเขาตอ้ งตกงาน แต่สำหรบั นายจ้างอยา่ งลงุ นอกจากกิจการ โดนยึดและไมม่ งี านทำ ลงุ ยงั มีหนี้สินอกี หลายสบิ ลา้ นพว่ งมาดว้ ย ในตอนนน้ั อยา่ ว่าแต่หาเงนิ ใช้หน้เี ลย แมจ้ ะ หางานทำเพ่ือหาเงินประทังชวี ติ ก็แทบไม่มีเลยด้วยเหตทุ ่ใี ครตอ่ ใครตา่ งกโ็ ดนพษิ เศรษฐกจิ เล่นงานจนอ่วมดว้ ย กันทงั้ นั้น ลงุ ออกไปขา้ งนอกตวั เปลา่ และกลบั มาอยา่ งส้นิ หวังทกุ วัน แกมกั จะออกไปแต่เช้าและกลบั มาตอนดึก แกไม่กลา้ สู้หนา้ คนทบี่ า้ น ในท้ายที่สดุ แกจงึ ตดั สนิ ใจวา่ จะไม่กลับบ้านอกี จนกวา่ จะมีเงนิ ตดิ ไม้ติดมอื กลบั ไปได้ อย่างไมอ่ าย วนั ท่ีแกก้าวเท้าออกมาจากบา้ นโดยไมไ่ ด้บอกกล่าวใครคือวันสดุ ท้ายท่ีแกไดก้ ลับไปยังท่ีที่ เรียกว่าบ้าน นับแต่นน้ั เปน็ ตน้ มา ชายล้มละลายจึงได้แตเ่ ดนิ ทางพเนจรไปเรือ่ ยๆ โดยไม่มที ที ่าว่าอะไรจะดีขึน้ เลย แล้วแกกโ็ ซซัดโซเซมาจนถงึ สวนสาธารณะแหง่ นี้ ผนื น้ำนิ่งสงบทำใหล้ งุ ลมื เรื่องราวทงั้ หมดทัง้ สิ้นในโลกภายนอกนัน่ ดอกบัวเบื้องหนา้ แมไ้ ม่บานสะพรงั่ แต่กง็ ดงามมากพอทจี่ ะกลบหน้าชายผูท้ ีบ่ ดั นีไ้ มม่ ีอะไรติดตวั เลยแมแ้ ตค่ วามหวัง ในโมงยามนน้ั ลุงคดิ วา่ ยามเกดิ มาน้ันมเี พียงเนือ้ หนงั ในโมงยามต่อไปลงุ ก็แค่จะปลดเปลื้องทุกอย่างแลว้ ดบั สว่ นเกินที่กัดกนิ จติ ใจทั้งหมดน้ัน ผ่านการถ่วงท้งิ ลงไปยังทอ้ งนำ้ พรอ้ มกบั รา่ งกายอันไรห้ ัวนอนปลายเทา้ ของแก ลุงมองเหน็ ภาพตนเองเดินลงน้ำ ไปอย่างช้าๆ นง่ิ สงบอยา่ งที่ไม่เคยเป็นมากอ่ น ไม่มวี นั หนั หลงั กลบั

ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 21 | ºÃóҸà ในความเป็นจรงิ ลุงไดแ้ ตย่ ืนนิ่งอยู่อย่างนัน้ เน่ินนาน แกเหม่อมองลงไปยังผืนน้ำ สบตากับเงาตัวเองท่ี สะทอ้ นกลบั มาอย่างคนแปลกหนา้ เงาตึกขา้ งนอกรายล้อมเงาของลงุ ดอกบวั ในสระยงั คงลอยนงิ่ หายใจโรยรนิ อยา่ งงดงามแมใ้ นยามที่ไมบ่ านสะพรงั่ แลว้ จู่ๆ เงาของลงุ กถ็ ูกทาทับด้วยอกี เงาทเี่ คล่อื นเข้ามาอยา่ งเชื่องชา้ หญิงสาวในชุดนกั ศึกษายืนถดั ออกจากลุงไปไมไ่ กล เธอเหม่อมองไปดา้ นหนา้ ดว้ ยแววตาแสนเศร้า กม้ ลงหยบิ กอ้ นหินบนพืน้ อย่างเชือ่ งชา้ กำไว้แน่นครู่ใหญก่ อ่ นจะโยนมันออกไปสุดแรง แตก่ อ้ นหินก้อนนั้นพุง่ ไปไดไ้ มไ่ กลจากฝ่งั มากนัก มนั ลอยไปชน เขา้ กบั กิง่ ไม้ท่ยี นื่ เขา้ มาแลว้ ตกลงมาทนั ที หญิงสาวหวั เราะกบั ผลลัพธท์ ไ่ี มไ่ ด้คาดคิด เธอกม้ ลงหยิบกอ้ นหิน อีกคร้งั แตใ่ นครั้งน้บี งั เอญิ เงยหนา้ มาเจอกบั ลุงทกี่ ำลังเฝ้ามองผู้มาเยือนอยา่ งเธออย่พู อดี เธอลกุ ขึ้น ยม้ิ ใหล้ ุง แลว้ พดู ขน้ึ แก้เก้อ “สวัสดีคะ่ ” เพียงคำทักทายสนั้ ๆ นัน่ ด้วยเหตนุ นั้ ลงุ จงึ ไมต่ าย นบั แต่นน้ั มา ลงุ จึงมาทส่ี ระบัวแหง่ นี้เพือ่ มชี วี ิต ชีวิตทีล่ ุงจะใชเ้ พอื่ เฝ้ารอเพียงหวังวา่ จะได้พบหญงิ สาว คนน้ันอีกสักคร้ัง ลงุ หวงั เพียงจะได้พูดขอบคุณเธอ สักคำ…ขอบคุณท่ีทำใหล้ ุงยงั คงมีชวี ติ อีกครัง้ ในวันแลว้ วันเลา่ … ขอบคุณทวี่ ันนั้นทำให้ลุงตัดสนิ ใจไม่ตาย หากแต่หญงิ สาวไมเ่ คยปรากฏตวั อีกเลย ลุงจึงไดแ้ ต่เฝา้ รออยู่อยา่ งนน้ั นบั ใบไมท้ ี่รว่ งหล่นตามกาลเวลาที่ ผ่านเลย นับดอกบัวดอกแลว้ ดอกเลา่ ท่งี อกงามและโรยราไป นับตราบกัลปาวสานที่ผา่ นไปเนิ่นนานในความทรงจำ ของลุง ผมฟังเรอ่ื งเล่าของลุง ไดแ้ ตส่ งสัยว่าถา้ หากลุงไดเ้ จอกับหญิงสาวปรศิ นาคนนน้ั ในวนั ถัดไปๆ ขนึ้ มาจรงิ ๆ ลงุ จะยังคงมีชวี ติ อยู่อกี ไหม หรอื ลงุ จะเดนิ หน้าเขา้ สคู่ วามตายยังกน้ บงึ้ ของสระบวั อกี หรือไม่ ก็ในเม่อื เหตุผลท่ีลงุ จะต้องมาท่ีนี่เพอ่ื เฝ้ารอน้ันดำเนนิ มาถึงจุดสิน้ สดุ เสยี แล้ว แตผ่ มกไ็ ม่เคยพบคำตอบมากกว่านนั้ เพราะลุงมกั จะ หยุดพดู ลงเมอ่ื เลา่ จนถึงตรงน้ี ชายแปลกหน้าที่ผมคนุ้ เคยวางเรือ่ งเล่าลงในความเงียบ หยิบกอ้ นหินโยนลงสใู่ จกลาง สระบวั แล้วนง่ั เฝา้ มองวงนำ้ วงแล้ววงเล่าทก่ี ระเพือ่ มกลับมายงั ฝัง่ ผมเองกท็ ำไดเ้ พียงวางตัวเองลงในความเงยี บ เคยี งขา้ งกับลุง เฝา้ มองผิวนำ้ เคลอื่ นไหวไปมา นานๆ คร้งั ถึงจะหยิบก้อนหนิ ขน้ึ มากำไว้ในมอื บา้ ง แต่กลบั ไม่ โยนหินท่ีกำไว้ออกไป ผมไมแ่ น่ใจว่าในความเงียบนั้นลงุ กำลงั คดิ อะไรอยู่ กำลังนกึ ถึงบา้ นท่ไี ม่เคยไดก้ ลบั นกึ ถึงหญิงสาวท่เี ป็นเหมือนบ้าน หรือนกึ ถึงบ้านหลังสดุ ท้ายที่เคยตั้งใจจะเดินทางไปแต่กลบั ไมไ่ ด้ออกเดนิ ทาง สว่ นผมนั้นเฝ้านกึ ถึงบา้ นอีกหลังท่ไี มไ่ ด้กลับไปเยือนเสยี เนิ่นนาน นกึ ถึงคำของผู้เฒา่ ทบ่ี อกวา่ เมื่อออก เดนิ ทางไป อกี ยาวไกลกวา่ จะไดว้ นกลบั มาถึงบา้ น ตอนนัน้ ผมเองไม่ค่อยเข้าใจนกั ทำทีเปน็ หยิบบ้านใส่ลง กระเป๋าแลว้ แบกเดินทางออกมา รูต้ วั อกี ครัง้ กพ็ บวา่ ตอนนน้ั ถา้ ไม่แบกบา้ นเดนิ มาถงึ นีด่ ว้ ยเสียยงั ดีกว่า หากจะ ตอ้ งพบวา่ การนึกขึน้ ได้ว่าเคยมีบา้ นจะทำให้ปัจจุบันในหอ้ งสี่เหลยี่ มเต็มไปด้วยความว่างโหวงขนาดไหน

ºÃóҸà | 22 ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 ไมเ่ คยมีใครบอกผมในวัยทยี่ งั ไร้เดียงสาเลยว่าถึงแมก้ ารสร้างบ้านจะยากเยน็ แต่การกลบั ไปยังบ้านนัน้ ยิ่งยาก กวา่ ผมมองดอกบัวมากมายท่อี ยใู่ นสระแหง่ น้ี สงสัยว่ามนั จะคิดถงึ สายน้ำทีจ่ ากมาหรือไม่ ส่วนผมนนั้ คดิ ถงึ สายน้ำเหลือเกนิ ผมผกู พันกบั สายน้ำอย่างประหลาด อาจเป็นเพราะบา้ นเกดิ ของผมทต่ี ่างจังหวัดมที างนำ้ ตกไหลผา่ นหลังบา้ นกระมงั ผมจงึ มกั ถวลิ หา สายน้ำอยเู่ สมอ ต้ังแตจ่ ำความได้ผมกค็ ุ้นชินกับภาพสายน้ำเย็นใสจนมองเห็นพืน้ หนิ ดา้ นลา่ งไหลไปอยา่ งมชี ีวิต ชวี า ผมยังจำสมั ผัสของผวิ กายทแี่ ตะเข้ากับผวิ น้ำเย็นเฉยี บตง้ั แต่เดก็ จนโตไดด้ ี ยามรอ้ นกไ็ ดว้ ักน้ำจากท่นี ีม่ า ลา้ งหนา้ ลา้ งตวั ยามแล้งกร็ ีบกอ่ หนิ ใหป้ ลาเลก็ ปลาน้อยตามประสาเดก็ น้อยท่ีกลัวพวกปลาจะขาดนำ้ ตาย ยาม หนา้ ฝนก็เฝา้ มองหนา้ ดนิ พังทลายไมเ่ หลอื สภาพเดิมเพอ่ื จะได้เฝา้ มองธรรมชาติในละแวกน้ันฟ้ืนขนึ้ ใหม่เมื่อนำ้ ปา่ ผา่ นไป กรี่ ้อนกีฝ่ นกันแล้วท่ีได้เฝ้ามองสายน้ำมีชวี ติ ไม่จบสิน้ สายนำ้ ในห้วงคำนึงของผมยงั คงไหลเช่ยี ว ขณะผิว นำ้ สีเขียวทีอ่ ยใู่ นสระบวั ใจกลางเมอื งใหญ่เบอ้ื งหน้าเชอ่ื งช้าราวไรช้ วี ิต จะขยบั เคลอ่ื นกเ็ พียงเมื่อเกดิ วงกระเพ่อื ม จากหินสักก้อนก็นานๆ ครงั้ ลงุ เปน็ นกั รอ ลุงผกู พันกับเธอทีเ่ จอกันแคค่ รงั้ เดียว ลุงมาที่น่ีเพื่อมีชีวติ ในขณะที่ผมเป็นนกั หลงทาง ผมผูกพันกบั สายน้ำอย่างประหลาด แต่มีสง่ิ หนึง่ ท่ผี มไม่เคยเล่าให้ลุงฟัง คอื ผมมาที่นเี่ พ่ือตาย ผมฝนั ว่าผมกำลงั จะตาย ผมค่อยๆ เดนิ ลงไปในสระบัว จมดิ่งลงสเู่ บ้อื งล่างอย่างสงบ ผมทงิ้ เมอื งใหญไ่ ว้เบ้อื งหลังอยา่ งไม่เสียดาย ผมแค่ตอ้ งการจมร่างตัวเองลงสูก่ น้ บง้ึ ของสายน้ำสนู่ ิรนั ดร์ทต่ี ดั ขาดจากชีวิตปจั จบุ ันซงึ่ กดั กนิ หัวใจ หวังเพยี งวา่ เยน็ วันนัน้ หลงั พระอาทติ ยต์ กดิน สายนำ้ วนไหลเย็นจะนำผมเดินทางสบู่ า้ นสกั หลัง ผมอยากกลับไปทนี่ ั่น เหลือเกิน ดงิ่ ตัวลงไปในผิวน้ำเยน็ เฉียบเชน่ คราวเดก็ ขดตัวเลก็ จอ้ ยเปน็ อสิ ระอยู่ในพนื้ ที่ทีเ่ ต็มไปด้วยกระแสนำ้ โอบกอด แตผ่ มกลับไม่ตาย เดิมทีผมตง้ั ใจให้เยน็ วันน้ันเปน็ วันสดุ ท้ายทผ่ี มจะเดนิ ทางไกลไปพร้อมแสงสุดท้ายจากพระอาทติ ย์ ผมเรง่ ฝเี ท้าเดนิ ไปข้างหน้าใหท้ ันเวลาทตี่ ง้ั ใจไว้ ในใจมุ่งหมายจะเอนกายนอนหลบั สนิทในหอ้ งวา่ งโหวงดจุ ดงั่ โลงศพแออดั บนตกึ สงู แตอ่ าจเปน็ เพราะผมเกลียดหอ้ งทช่ี อนไชจนหวั ใจกลวงโบน๋ น่ั ผมถึงพลันนกึ ถึงสระบวั ที่เต็มไปด้วยดอกบัวสีสนั สดใสมากมายในความทรงจำ และอาจเป็นเพราะแรงปรารถนาถงึ สายนำ้ และดอกบวั เหลา่ นนั้ ผมถึงหลงทางกลับมายงั สถานทที่ ฝี่ ันถึงในภวังค์โดยบงั เอญิ ในวนั นนั้ ขณะที่เหมอ่ มองออกไปสสู่ ระน้ำสงบขา้ งหนา้ และจนิ ตนาการถงึ ความตายของตนเฉกเช่นเดียว กับลุงในวนั ที่แกฝันถึงความตายทา่ มกลางหมดหวัง ผมนกึ เปลยี่ นใจจากจดุ หมายปลายทางอนั เป็นบา้ นท่ผี ม ต้งั ใจใหก้ ลายเป็นสถานท่ีสุดทา้ ยแห่งลมหายใจ การปรากฏตวั ของลุงกลบั สนั่ คลอนเป้าหมายแหง่ การไรช้ ีวิต ของผม วันแล้ววันเล่าที่เรอื่ งราวของลุงและเธอนำผมออกจากหอ้ งว่างเปลา่ และเงียบเชยี บอันเป็นโลงศพของ

ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 23 | ºÃóҸà ชีวติ ทย่ี นื ตน้ ตาย ผมกลายเป็นนักหลงทางท่ผี กู พันกบั สายนำ้ น่งิ ซึ่งมองไม่เหน็ กน้ สระ ณ สระบัวแห่งน้ี ผืนน้ำ เอื่อยเฉื่อยราวไรช้ ีวิตหลอมรวมเขา้ เป็นสว่ นหนึ่งกบั ดอกบวั มากมายทีแ่ ม้จะถูกทิง้ รา้ งแต่ก็พยายามจะมชี วี ติ นบั แตน่ ้นั ผมมกั ฝนั ถึงลงุ ซง่ึ ยนื อยรู่ ิมสระบวั อยา่ งมีความหวงั เฝา้ รอการมาถงึ ของหญงิ สาวแปลกหน้า ผูห้ นึง่ อยูอ่ ย่างนน้ั ตราบเทา่ ทแี่ กยังมีลมหายใจ เพียงเพอ่ื จะไดพ้ ดู คำวา่ ขอบคุณเพียงคำเดยี วเทา่ นั้น ในฝนั ลงุ ยืน รออยู่อยา่ งนน้ั เนน่ิ นาน นานจนผมเผลอคดิ ไปว่าแกจะอย่อู ย่างนั้นตลอดไป แตไ่ ม…่ .ลุงหายไปในเยน็ วนั หนง่ึ ลงุ หายไปอยา่ งไมม่ ีปีไ่ มม่ ขี ลุ่ยเฉกเชน่ เดยี วกับตอนที่แกปรากฏตัว หลายวันทผ่ี มไดแ้ ต่นง่ั รออยตู่ รงรมิ สระบวั อยา่ งเดียวดาย มองหาชายชราทป่ี รากฏตวั พร้อมรอยยิ้มเป็นมติ รและน่งั ลงเล่าเรื่องเดิมๆ ซำ้ แลว้ ซ้ำเล่า ในทุกๆ วัน ลุงจะเลา่ เรอื่ งเดมิ อย่สู ามอย่าง คอื เรื่องทีล่ งุ เปน็ นกั รอ ลุงผูกพนั กับหญงิ สาวคนหนง่ึ ท่เี คยเจอกนั ท่นี ่ี และด้วยเหตุน้ลี ุงจงึ มาท่นี ่เี พื่อมีชวี ติ บางทลี งุ อาจจะเจอหญิงสาวคนนนั้ แลว้ ทไ่ี หนสักแห่ง กลา่ วขอบคณุ เมื่อภารกจิ เสร็จส้ินแกจงึ ไม่เหลอื เหตุผลท่จี ะมาทน่ี ่ีอกี ผมไดแ้ ตภ่ าวนาวา่ ลุงจะยังมีชวี ิตอยู่ ชายชราผู้ท่คี วามทรงจำเลอื นรางและมกั จะทกั ผมดว้ ย ถ้อยคำเดิมๆ อย่าง “ว่าไงล่ะ ไมเ่ คยเหน็ หนา้ เอง็ มากอ่ นเลย” คนเราเวลาจะหายไป มันง่ายดายเพียงนี้เชียวหรือ ผมได้แตส่ งสัยทุกคร้งั ทีฟ่ ังเรือ่ งลงุ กับหญิงสาว ใช่ มนั งา่ ยดายเพียงนน้ั ในวนั นี้ผมเพง่ิ เข้าใจว่าการทีใ่ ครสักคนหายไปมันงา่ ยดายจริง ๆ ราวกบั ฝนท่ี พลันตกจากฟา้ ในชัว่ พริบตา ราวกับดวงอาทติ ย์ที่พลนั สาดแสงรอ้ นลงมาหลงั หยาดฝนจากไป มันงา่ ยดายเพยี งน้นั หลังจากการจากไปของลุง ผมยังคงไปเยือนสระบัวแห่งนแ้ี ละเฝ้ารออยา่ งเงยี บเชียบเสมอแม้ผมจะ ไมร่ ูว้ ่าตัวเองกำลงั เฝ้ารออะไรอยกู่ ต็ าม ในความเงียบนน้ั ผมมักคิดกบั ตัวเองว่าหากมีโอกาส ผมอยากจะเลา่ ให้ ลงุ ฟังบ้างถงึ เรื่องราวท่ีผมผูกพันกับสายนำ้ ซึง่ อาจเปน็ เพราะผมเตบิ โตมากบั กระแสน้ำท่ไี หลผา่ นหลงั บา้ นไมส้ องชั้น อนั เปน็ ท่ีทผ่ี มเติบโตมา จวบจนกระท่ังวันท่สี ายน้ำสายใหญใ่ นวยั เด็กคอ่ ยย่อขนาดลงในสายตาเหลือกลายเป็น เพยี งลำธารเล็กๆ น่ันแหละ ผมถงึ ตระหนักได้สักทวี ่าชวี ติ นำผมผ่านวนั เวลามาเพียงใด เช่นเดยี วกบั ทวี่ ันเวลานำพา ผมเดินทางหา่ งบา้ นไม้สองชัน้ และสายนำ้ ที่ค้นุ เคยมาไกลแสนไกล สระบวั แหง่ น้ีจึงเป็นสายน้ำเดียวในเมอื งทีพ่ อ จะนำผมยอ้ นกลับสู่คนื วันอันผ่านเลยไดบ้ า้ ง ผมหยิบก้อนหินมากำเอาไว้ในมอื ตามเดิม เพียงแตค่ รั้งน้ีไมม่ ลี งุ ทคี่ อยรับก้อนหนิ ท่ีผมส่งให้ เม่ือไม่มคี น โยนหินลงน้ำ สระบวั จงึ ยิ่งเงียบเหงา เหล่าบัวได้แตเ่ บ่งบานอย่างโศกเศร้า เป็นส่วนหนึง่ แต่ดแู ยกขาดราวกบั อาศัยอยคู่ นละโลกกบั ผวิ นำ้ ผมเพยี งคดิ ถึงวงกระเพือ่ มของนำ้ คิดถึงการมีชวี ิตของฟองคลนื่ ในเย็นวนั หน่ึง ผมจึงไดล้ องโยนหนิ กอ้ นแรกลงไปดว้ ยมือของตัวเอง การโยนหินลงไปในน้ำไม่ไดง้ า่ ยอยา่ งท่ีคิด แมผ้ มจะ อยากให้ผิวน้ำมชี วี ิตเพยี งใด แตผ่ มกต็ อ้ งระวงั ไม่ใหต้ วั เองโยนก้อนหินไปโดนเขา้ กับดอกบัวท่อี ยใู่ นสระ การมี ชวี ิตของบางส่งิ ไม่จำเป็นตอ้ งทำลายอกี สิง่ กไ็ ด้

ºÃóҸà | 24 ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 ตอนนน้ั เองที่ผมเริม่ จะเข้าใจวา่ ลุงนักรอโยนหนิ แต่ละกอ้ นลงไปดว้ ยความรสู้ กึ อย่างไร จะตา่ งกนั ก็ เพียงแคผ่ มเต็มไปดว้ ยความทรงจำมากมาย สว่ นลงุ เวา้ แหวง่ ไปดว้ ยทรงจำอนั จำกดั จงึ ได้แตเ่ ล่าเรือ่ งเดิมซำ้ ๆ ทุกวนั บางทีแกอาจจะเคยพบกับหญิงสาวคนนัน้ และกล่าวคำขอบคณุ แล้วเพยี งแต่จำไมไ่ ด้ บางทแี กอาจจะ อยากกลบั บา้ นเพยี งแต่หลงลมื ทางกลับ ในความทรงจำที่โดนชอนไชของลงุ อย่างนอ้ ยแกกย็ ังจำได้วา่ แกเคยมี เป้าหมายในการรอ อย่างนอ้ ยแกกย็ ังจำไดว้ า่ คดิ ถึงบา้ น นานวันเขา้ ผมเรียนรู้ทจ่ี ะโยนกอ้ นหนิ ลงไปในสระบัวขณะเฝ้ารออยา่ งไร้จุดหมาย ทกุ คร้งั ที่มองวงนำ้ กระเพ่อื ม ผมมกั จะนึกถงึ อะไรสกั อยา่ งหรือนกึ ถงึ บางขอ้ ความข้นึ มาไดเ้ สมอ ในขณะหน่ึงผมถามตัวเองต่อไปว่า ผมมาท่นี เ่ี พอ่ื เฝา้ รออยา่ งไร้จดุ สน้ิ สดุ เช่นนีไ้ ปทำไม คำตอบนัน้ ออกจะง่ายกวา่ คำถามตอ่ มาอยู่มาก นนั่ คือ แลว้ ผม กำลงั เฝ้ารออะไรอยู่ ผมอาจจะรูห้ รือไมร่ วู้ า่ ลุงอาจจะกลับมาหรือไม่กลบั มา ตอนน้ันเองทผ่ี มนึกขน้ึ ได้วา่ หากผมจะ ไม่รอกไ็ ด้ เพียงแต่ผมเลือกทจ่ี ะรอ หลายเดือนแหง่ การรอจบลงเมอ่ื สวนสาธารณะแหง่ น้นั ประกาศปดิ ชว่ั คราวเน่อื งดว้ ยมาตรการควบคุม โรคระบาดทีแ่ พรไ่ ปอยา่ งรวดเร็วในเมอื ง ผมกลับมายืนตน้ ตายในโลงศพสีขาวซง่ึ บรรจุอยใู่ นตกึ ซกุ หวั นอนไม่ไกล กันอกี คร้งั ได้แต่เฝ้ามองหาสว่ นเส้ียวของสวนสาธารณะแหง่ นน้ั และนึกถงึ ลงุ คนเดิมที่ถึงแม้หลังการหายตัวไป จะไม่เคยปรากฏตวั ใหเ้ ห็นอกี เลย แต่กลบั ปรากฏตวั ขึน้ ในความคดิ ของผมเสียบ่อยครั้ง เชน่ เดยี วกบั สระบัว แหง่ นน้ั ท่ีผมมักฝันถงึ อยเู่ สมอวา่ ตนเองกำลงั ยืนเฝา้ รออยา่ งเงียบเชยี บอยทู่ น่ี ั่นเฉกเช่นเดยี วกันกับทม่ี ักทำในยาม เย็นของทกุ วนั ท่ีลงุ เคยพดู กบั ผมวา่ ไม่นานผมจะลืมลงุ เชน่ เดยี วกับอกี หลายคนทเี่ คยได้พบกบั แกนั้น นน่ั ไม่เปน็ ความจรงิ เลย ผมนึกแปลกใจเหลือเกินทถ่ี งึ แมเ้ วลาจะผ่านไปหลายเดอื นแลว้ นบั ต้งั แตว่ นั ท่ปี รารถนาจะเดินทางไกล ในหลบั ใหลพลงุ่ พลา่ น แตก่ ลบั กลายเป็นวา่ บดั น้ีตวั ผมเองยังคงยนื อยู่ตรงนี้ เฝ้ามองฟ้าสีเทาท่ีไม่ยอมพังครนื ไม่เคยเหยียบย่ำลงไปยังบ้านหลังสดุ ทา้ ยแหง่ สายนำ้ แมจ้ ะปรารถนาเพยี งใดก็ตาม ลุงและการเฝ้ารอของลงุ จากไปแลว้ ขณะทกี่ ารเฝา้ รอของผมยังคงดำเนินตอ่ ไปในทกุ คำ่ คืนราวกบั การรอเปน็ เพยี งเปา้ หมายสดุ ทา้ ยและ เปา้ หมายเดยี วแหง่ การรออยา่ งไรเ้ ปา้ หมาย เสยี งรถหวอดังเปน็ ระยะจากถนนเบื้องล่าง ผมหวังเพยี งวา่ ในรถ สักคันเหลา่ นั้นจะไม่ใชร่ า่ งอันไร้ลมหายใจของลุง เมื่อผมไดก้ ลับไปเยอื นสระบัวแหง่ น้นั ผมหวงั ว่าลุงจะยงั คงยืน อยทู่ ี่เดมิ แม้ลงุ จะจำไม่ไดถ้ งึ การมีอยขู่ องผมในวนั แล้ววนั เลา่ ท่ผี ่านไป แต่ผมจำไดด้ ีถึงการมีอยขู่ องลุงใน วนั แลว้ วันเล่าของผม กอ่ นเข้านอนคืนนัน้ ผมนกึ ทบทวนอกี ครั้ง ไมเ่ ขา้ ใจวา่ เพราะเหตใุ ดจงึ ไม่อาจมองหาสวนสาธารณะ แห่งน้นั จากห้องที่ผมอยไู่ ด้ท้งั ท่มี ันกอ็ ยู่ไมห่ า่ งไปจากตกึ แหง่ นสี้ ักเท่าไร ฟา้ มืดลงจนยากท่ีจะมองเห็นไม้สกั พ่มุ ทแี่ อบซ่อนตัวอยู่ใตเ้ งาตกึ แลง้ ไรช้ วี ิตทร่ี ายลอ้ มเมืองน้ไี ด้ คนื นน้ั ผมเอนตวั ลงนอน เฝา้ นึกถึงภาพสายนำ้ ไหล เออ่ื ยในสระบวั และสายนำ้ ไหลเชีย่ วในวัยเด็กซ้อนทบั กนั เปน็ อีกคร้งั ทผ่ี มฝันเหน็ ตวั เองกับสายนำ้ ในฝันนน้ั ผมกำลังยืนอย่ทู ีร่ มิ สระบวั ใจกลางเมืองและมองออกไปยังผนื น้ำสเี ขยี วขยับตวั เอ่ือยเฉ่ือย สวนทางกบั จังหวะสบั สนในเมืองวิ่งวนแห่งน้ี ดอกบัวยงั คงพยายามมีชวี ิตต่อไปอยา่ งงดงามบนผืนน้ำนิ่งสงบ

ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 25 | ºÃóҸà ท่ามกลางฉากหลงั ของตกึ ระฟา้ ทท่ี ะยานแย่งกันเป็นใหญ่ในเมืองสีเทา เงาทีส่ ะท้อนบนผนื น้ำจ้องตาผมราวกบั มชี วี ติ นยั น์ตาของมนั เปน็ ประกายไร้เดยี งสาราวกับเด็กแมใ้ บหนา้ เตม็ ไปด้วยริ้วรอยเหยี่ วยน่ ไร้เงาใดทาบทบั จากเบอ้ื งหลงั นอกจากเงาของผม ณ ริมสระแหง่ นี้ ผมเฝ้ามองเงาสะทอ้ นของชายชราในผนื น้ำก่อนที่ก้อนหิน ก้อนแลว้ กอ้ นเล่าซึ่งถกู โยนใหด้ ำดิง่ ลงไปยังกน้ สระจะสร้างวงกระเพื่อมเลก็ ๆ เพ่ือทำลายเงาอันเดยี วดายให้ จางหายไปช่วั ครกู่ ่อนโดดเด่ียวจะกลบั มาสำนกึ ชดั อีกครง้ั ในฝนั อันยาวนาน ท่ามกลางเวง้ิ ว้าง ว่างเปลา่ และเวา้ แหวง่ ผมยงั คงเฝา้ รออย่ทู รี่ ิมสระบัวแห่งนี้ หวงั ทจ่ี ะมชี ีวิต

ºÃóҸà | 26 ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 ลมหายใจสดุ ทา้ ยที่กอทูเล กรุง ศรมี ันต์ ..1.. พ.ศ. 2537 ทหารถกู เสรมิ เขา้ ไปในสมรภมู ิ การสู้รบเตม็ ไปดว้ ยความดุเดอื ด ทหารฝา่ ยรัฐบาลรุกคบื เขา้ ไปถึง แนวรบั สุดทา้ ยของกองกำลังชนกลุ่มน้อย การปะทะกนั เกดิ ขึน้ ทัง้ กลางวนั กลางคนื เสยี งปนื เลก็ ปืน ค. อาร์พีจี และระเบดิ ดังประสานกันไม่ขาดสาย เฮลคิ อปเตอร์คำรามอยู่เหนอื ท้องฟ้า บนิ โฉบลงมาพร้อมพ่น ห่ากระสุนใสผ่ ู้คนเบ้อื งลา่ ง คล่ืนผูอ้ พยพทะลกั ข้ามแมน่ ำ้ เขา้ มายังฝัง่ ไทย กระสนุ นัดหน่งึ เจาะเขา้ ที่หน้าอกของโมส่วย ความมนึ ชากลายเปน็ ความเจ็บปวดแผไ่ ปทว่ั รา่ ง โลกทัง้ ใบหมุนคว้าง เสยี งปืนรอบข้างดังแผดก้องอยรู่ ายรอบ เพอ่ื นร่วมรบลากรา่ งเขา้ ที่กำบงั ฉีกเสื้อ กดห้ามเลอื ดบริเวณหน้าอก เลือดไหลทะลกั ไมย่ อมหยุด ผา้ สีหมน่ ช่มุ ดว้ ยเลือดแดงสด กอ่ นท่ีการรับร้จู ะหมดไปเขาได้แตเ่ พ้อถึงชื่อหญงิ สาวคนรกั ทเ่ี พิง่ แต่งงานกนั ไดเ้ พยี งเดือนเดยี ว ดวงตาเล่ือนลอยปากขยบั จะพดู แต่มเี พยี งเสยี งออู้ ีใ้ นลำคอ เลือดทะลกั ออกมาพรอ้ มจังหวะเฮือกหายใจ ภาพขณะเคียงคเู่ ข้าสู่ประตวู วิ าห์ และการรำ่ ลาเพือ่ เขา้ สูส่ งครามปกป้องแผ่นดนิ “กอทเู ล” ปรากฏในสำนกึ ทใี่ กลข้ าดหว้ ง ..2.. พ.ศ. 2562 แดดบา่ ยรอ้ นระอุ ข้าพเจ้าโดยสารปะปนผู้คนบนรถสองแถวสีสม้ เดินทางออกจากตัวอำเภอบนถนน สายเล็กๆ ที่ตัดเลยี บเลาะแนวเขา มุ่งหนา้ ไปทางทศิ ตะวนั ตก มนั ค่อยๆเลาะเลยี้ วไตไ่ หล่เขาเข้าสู่ป่าสักผนื ใหญ่ และไปส้ินสดุ ท่ี “ซแู มะถ่า”หมู่บ้านรมิ ฝงั่ แม่น้ำเมย ผ้โู ดยสารหลากชาตพิ ันธ์ุผลดั เปลย่ี นขน้ึ ลงตลอดเสน้ ทาง แตล่ ะคนหอบสัมภาระพะรงุ พะรัง ทงั้ อาหาร แหง้ ถา่ น ข้าวสาร พืชผกั หนักหน่อยก็แพะตวั เป็นๆโดยสารเบียดเสียดกันอยใู่ นนน้ั ขา้ พเจา้ ได้แตข่ ยบั ที่น่งั กระชบั จวี รและยิ้มเปย่ี มเมตตาให้กับทกุ คน ทว่าสายตาแต่ละคทู่ ีม่ องมาลว้ นฉายแววของความฉงน “จะไปไหนตอ่ ครบั หลวงพ่”ี “ไป..บา้ นบูเลอถ่า”

ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 27 | ºÃóҸà “โอ้ อีกต้งั ไกลไม่มรี ถซะดว้ ย เดนิ ไปคงไหวนะครบั ” “โอเค สบายมากๆ” “ระวงั ตวั ดว้ ยนะครบั ทา่ น พกั น้ีฝ่งั โน้นอาจมีการปะทะกัน” คนขับรถเดนิ ลงมาพดู คุยเมือ่ ถงึ จุดส้นิ สุดทางรถ นำ้ เสยี งและสหี น้าดูเปน็ หว่ งพระฝร่ังอยา่ งข้าพเจา้ อยูไ่ ม่น้อย ลงจากรถโดยสาร สะพายย่ามและเคร่ืองอัฐบริขารเดนิ เท้าตอ่ ไปยงั “บูเลอถา่ ” เม่อื ครัง้ เป็นนกั ศึกษา แลกเปลี่ยนจากแคนาดา ขา้ พเจา้ เคยเดนิ ทางมาออกคา่ ยอาสาพฒั นาและเรียนรวู้ ถิ ชี วี ติ กลุ่มชาติพันธ์ุท่นี ี่ ขณะนนั้ ชาวบ้าน 20 ครอบครัว อย่รู ะหว่างการอพยพตัง้ หม่บู า้ นใหม่ เพราะทีต่ ้ังเดมิ ประสบภัยดนิ โคลนถล่ม พวกเขา เรียกตัวเองวา่ ปกาเกอะญอซึ่งหมายถึงคน สรา้ งบ้านดว้ ยไม้ไผ่เรยี บงา่ ย ปลกู ขา้ ว ปลกู ผกั เพอื่ เลย้ี งชพี หากินตามปา่ ตามลำหว้ ย เคารพชวี ิตและเปน็ มิตรกับธรรมชาติ ข้าพเจ้าประทบั ใจในอัธยาศัยของพวกเขา พวกเขาดูใสซ่อื ย้ิมงา่ ยและมีนำ้ ใจต่อขา้ พเจา้ ในทกุ ๆเรื่องการออกคา่ ยครัง้ น้ันทำใหข้ า้ พเจา้ ไดเ้ รียนรู้การมี เมตตาตอ่ เพอ่ื นมนษุ ย์และการเอ้ือเฟือ้ แบ่งปนั แก่ผทู้ ด่ี อ้ ยโอกาสกว่า วันทเ่ี ดนิ ทางออกจากทนี่ ีช่ าวบา้ นมอบ ผลไม้ป่าและถงุ ยา่ มประจำเผ่าใหเ้ ป็นทร่ี ะลึกซ่ึงข้าพเจา้ เก็บรกั ษาไวอ้ ยา่ งดี ขา้ พเจา้ สนใจเมืองไทยและกลับมาอกี ครง้ั เพือ่ เรยี นรพู้ ระพทุ ธศาสนา การได้ทดลองปฏิบตั ธิ รรมทำให้ ข้าพเจ้าเกิดความสนใจใครร่ ูใ้ นเรื่องราวของจติ และสมาธิ จงึ ตดั สนิ ใจบวชเป็นพระในวดั ปา่ ทางภาคเหนือซง่ึ เป็น พ้นื ที่ทคี่ นุ้ เคยดี อยกู่ บั พระอปุ ัชฌาย์สักระยะจึงคดิ ออกธดุ งค์ ปลกี วิเวกหาทสี่ งบสำหรับบำเพญ็ เพียรภาวนา “บเู ลอถา่ ” จึงเปน็ ตวั เลอื กลำดบั หนึ่ง ด้วยความท่ขี า้ พเจา้ เปน็ พระฝรงั่ จึงมกั ได้รบั ความช่วยเหลอื จากคนทั่วไป ทงั้ พ่อค้า ข้าราชการหรือคน ในพน้ื ท่ีตา่ งให้ความเคารพนบั ถือและอยากทำบุญกบั ข้าพเจ้า เหตนุ ้ปี จั จยั ในการดำรงสมณะจงึ มีมาไม่ขาด ครั้นมมี ากข้ึนขา้ พเจา้ จงึ นำไปแจกจ่ายแกช่ าวบ้านและเด็กๆ ไปๆ มาๆ จงึ กลายเป็นพระนกั สงั คมสงเคราะห์ ไปโดยปรยิ าย สำนกั สงฆ์เล็กๆ ไดถ้ ูกสร้างขึ้นด้วยความร่วมมือของชาวบา้ น เพ่อื ให้เป็นท่ีพำนักปฏิบัติธรรม สำหรับข้าพเจ้าและเปน็ ทยี่ ดึ เหน่ยี วจิตใจของพวกเขา วนั ดีคนื ดมี กั มีเศรษฐแี ละผู้ใจบญุ อน่ื ๆแวะเวยี นมาท่หี มูบ่ ้านชายแดนแหง่ นีบ้ ่อยๆ แม้ฝั่งตรงขา้ มจะมี เสยี งปนื จากการปราบปรามชนกลมุ่ น้อย แต่น่ันกม็ ิอาจบัน่ ทอนศรทั ธาอนั แรงกลา้ ของพวกเขาได้เลย ขา้ พเจา้ เป็นมงั สวริ ตั ิ ฉนั เช้าม้ือเดียวและชอบเลน่ โยคะซง่ึ ฝกึ ฝนมาจากอนิ เดยี ในตอนเยน็ เวน้ วา่ ง จากการปฏิบตั ธิ รรม ข้าพเจ้ามักสะพายย่ามซึง่ เติมไปดว้ ยขนมนมเนยและผลไม้ นำไปแจกเดก็ ๆในหมบู่ ้าน บางวนั จับจอบขุดดินปลกู ไมผ้ ลเพอ่ื เปน็ แหล่งอาหารใหก้ บั ชุมชน แม้บเู ลอถา่ จะอยหู่ า่ งไกลถงึ ตะเข็บชายแดน แตก่ ารเดนิ ทางเข้าออกพ้ืนท่ีบอ่ ยคร้งั ของข้าพเจา้ มันเป็นภาพชนิ ตาผ้คู นในแถบถิน่ นแี้ ละบางครงั้ มักมผี ้ขู อ ตดิ ตามไปศึกษาวัตรปฏิบัติของขา้ พเจ้า เหตนุ ีเ้ ร่ืองราวของข้าพเจ้าจงึ ถูกเผยแพร่ผา่ นสื่อโซเชียลและส่อื สำนัก ต่างๆ และบางครงั้ มคี ำวิพากษว์ ิจารณ์ถึงความไม่เหมาะสม แต่ก็มีไม่นอ้ ยทีเดยี วทีเ่ ห็นว่าไม่ใชเ่ รอื่ งเสยี หายอะไร เพราะสาระสำคัญอยทู่ ี่เจตนาและขา้ พเจ้าก็ยำ้ ผา่ นสือ่ ท่ีเข้ามาขอสมั ภาษณว์ ่าทุกอย่างอยูท่ ี่ “จิต” เปน็ สำคญั

ºÃóҸà | 28 ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 ขา้ พเจา้ อยูเ่ มอื งไทยมาหลายปจี ึงสื่อสารภาษาไทยกับคนท่วั ไปได้พอสมควร แมส้ ำเนียงจะผิดเพยี้ น ก็ไมใ่ ชเ่ รื่องเสยี หายอะไร กลับเปน็ ความน่ารักและเปน็ บุคลิกเฉพาะที่ผู้คนจดจำไดง้ า่ ยข้นึ สำนกั สงฆเ์ ล็กๆบนเชงิ เขาทเ่ี งียบสงบ ทำให้การปฏบิ ตั ิธรรมของข้าพเจ้าเปน็ ไปอยา่ งราบร่นื ผ่อนคลาย ออกจากสมาธิ ใช้เวลานง่ั พจิ ารณาความจรงิ ของชีวิตและสังเกตความเป็นอยู่ของชาวบ้าน ดว้ ยประสบการณ์ ทสี่ มั ผสั ผู้คนมาหลายมมุ โลกทำใหข้ า้ พเจา้ ประจกั ษ์ชดั วา่ ชวี ิตชา่ งเต็มไปด้วยความทกุ ข์ ไม่วา่ จะอยูใ่ นเมืองหรอื ป่าเขาตา่ งมคี วามทกุ ขใ์ นการดำเนินชวี ิต ยิ่งบางคนทเ่ี กดิ อยู่ในดนิ แดนทเี่ ต็มไปด้วยสงครามและความขดั แย้ง น่นั เลา่ ย่ิงทกุ ขท์ บั ถมทวคี ูณ วันดคี นื ดขี ณะนั่งปฏบิ ัติธรรมเสยี งปนื จากฝ่ังตรงขา้ มแม่นำ้ ก็ดงั แผดรัวกลบความสงัด ข้าพเจ้าสลด สงั เวชกับสงิ่ ทเ่ี กดิ ข้ึนยิ่งนกั เหตใุ ดกันหนอ มนษุ ย์ถงึ ตอ้ งแบง่ แยกและเขน่ ฆา่ กนั สนั ตภิ าพจากปลายกระบอกปนื จะเกิดได้จริงๆหรือ คดิ แลว้ ข้าพเจา้ ได้แตท่ ำสมาธแิ ผ่เมตตาไปยงั พวกเขาเหลา่ นัน้ ..3.. ป่า “มาเนอปลอว์” ยามนค้ี ุกรนุ่ ดว้ ยกล่นิ เขมา่ และควันไฟ เขาถกู ปลอ่ ยทิง้ ไว้ทโ่ี คนไมใ้ หญ่ เพ่ือน ร่วมรบถอยรน่ ไปยังแมน่ ้ำเมยซง่ึ พวกเขารวู้ า่ หากขา้ มไปอีกฝง่ั ได้ พี่น้องและตัวเองจะปลอดภัย สมรภูมิ แหง่ น้ี พวกเขาไม่เคยเสียทใี หศ้ ตั รแู มเ้ พยี งคร้งั เดียว ทางหนที ไี ล่ในป่าอันกวา้ งใหญ่ ภมู ิประเทศอนั สลับ ซบั ซ้อนของ “มาเนอปลอว”์ เปรยี บเสมือนเขาวงกตที่ศัตรูหนา้ ไหนหาญกลา้ เขา้ มาแล้วมนั จะไมส่ ามารถ กลับออกไปได้แม้แต่รายเดียว แต่ในเมื่อเกดิ ความขดั แย้งแบง่ พรรคพวกกันเอง ดว้ ยถอื เอาเหตุผล อดุ มการณแ์ ละความเช่อื ท่ีแตกต่าง มนั ได้นำมาซึง่ หายนะอันใหญห่ ลวงแกพ่ ีน่ อ้ งและชาตพิ ันธุ์ของ พวกเขาเอง หลายคร้งั ที่หมูบ่ ้านถูกเหล่าทหารป่าเถ่ือนบกุ เผาทำลาย ควันไฟลอยคลุ้งสู่ทอ้ งฟา้ เดก็ และผ้หู ญิง ลม้ ลกุ คลกุ คลานหวีดร้องขวญั กระเจงิ หนคี มกระสุนและใบหน้าอนั ดรุ ้ายของพวกมนั ความหวาดกลวั เหลา่ น้นั กไ็ ดถ้ กู ปัดเป่าไปดว้ ยกองทพั อันแข็งแกรง่ ของพวกเขาเข้าบดขยพ้ี วกมนั ใหถ้ อยร่นกลับไป แต่ครั้งนี้ เห็นทีควนั อนั มดื ดำจะปกคลุมทวั่ ท้องฟา้ ของผืนแผน่ ดนิ กอทเู ลเป็นแนแ่ ท้ การอพยพครั้งใหญค่ งต้องเกิดขน้ึ แมน่ ้ำคงแดงฉานด้วยคราบคาวเลือดผพู้ า่ ยแพ้สงคราม พวกเขายอมรับวา่ มีหนอนบ่อนไส้ มนั เป็นเร่ืองอปั ยศและเจ็บปวดย่งิ นกั ทป่ี ากกระบอกปืนซง่ึ เคย รว่ มเขน่ ฆา่ ศัตรผู ู้รกุ ราน ไดห้ ันกลบั มาเขน่ ฆา่ พวกเดียวกนั นำ้ ตาโมส่วยไหลออกมาด้วยความคับแค้นใจ เช่นเดียวกับสายเลอื ดที่คอ่ ยๆ ไหลอาบรา่ งลงดนิ ความรู้สกึ กำลังหมดส้นิ เปลอื กตาหนักอ้งึ รอบกายพรา่ มวั สมั ผัสเพียงลมหายใจแผว่ เบาของตวั เอง ในความเคว้งควา้ งของห้วงรสู้ ึกเขารำลกึ ถึงหญิงสาวอนั เปน็ ที่รักวา่ ...เจ้าดอกไมห้ อมแหง่ ขุนเขา เธอจะเป็นอยา่ งไรบ้าง พวกมนั จะทำอะไรเธอหรือเปลา่ เธอจะข้ามแมน่ ้ำทนั ไหม เธอคงเป็นหว่ งฉนั เธอคงว่ิงไปรอ้ งไหไ้ ป แต่ฉนั ร้วู ่าเธอคงไมย่ อมแพแ้ กพ่ วกมันตราบทล่ี มหายใจยงั มีอยู่

ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 29 | ºÃóҸà ...กลางไรบ่ นยอดดอยสงู ใหญ่ เมื่อฝนแรกฤดูสาดซดั มา ฉนั ถอื ไมป้ ลายแหลมแทงดินใหเ้ ป็นรอย เธอหยอดเมล็ดขา้ วเคยี งคกู่ ันทั้งวนั จนท่ัวไร่ บนกระท่อมเรานัง่ ช่นื ชมความงามของตน้ ขา้ ว วาดฝนั ถึง ครอบครวั เล็กๆ อันอบอนุ่ หลงั ไดม้ าซง่ึ สันติภาพของแผ่นดิน แต.่ .เรา..คงไมไ่ ดพ้ บกนั อกี ฉันไดท้ ำหน้าทป่ี กปอ้ งพี่นอ้ งอย่างสมบูรณแ์ ล้ว ฉันเคยหวาดกลัว เสียงปนื การตอ่ สู้ และคราบคาวเลือดตอนเปน็ ทหารครง้ั แรก จากอายุ ๑๒ จนบดั น้ี ๑๐ ปแี ล้วท่คี ้นุ ชนิ กับ ส่ิงท่ฉี ันเกลยี ดกลวั ฉันอาจจะไมร่ ้ลู กึ ซึ้งนกั ว่าเรารบกันไปทำไม ฉนั รู้เพยี งเพ่อื ปกปอ้ งพ่ีน้องและแผ่นดนิ ของเรา สงครามทำให้สญู ส้นิ ทุกอยา่ ง บา้ นเรือน พี่นอ้ ง แผน่ ดนิ และเกียรตภิ มู ิ โดยเฉพาะผ้พู า่ ยแพ้ สงครามอย่างพวกเราและผกู้ ำลงั จะตายในสนามรบอยา่ งฉัน ฉันเสยี ใจ.... ท่ีฉันกำลงั จะตาย หากเป็นไปได้ ฉนั อยากจะพาเธอหนีไปให้ไกลจากท่นี ี่ ไปเร่ิมต้นชวี ติ ใหม่ที่ไม่มกี ารสู้รบ แต่ฉนั รวู้ ่ามนั คงสายเกินไป เสียงฝีเท้าหนกั ๆ หลายคูย่ ำ่ ผ่านรา่ งโมสว่ ยอย่างรบี เร่ง เสียงปืนหลายนดั แผดรวั ใกล้ๆ รา่ งท่ี นอนแนน่ ง่ิ พวกมันกำลังเคล่ือนพลรกุ กวาดล้างพวกเขาให้สิ้นซาก “สงครามช่างโหดรา้ ยเหลือเกิน หาก ชาติหนา้ มขี ออย่าได้พบเจอมันอีกเลย” สำนกึ สุดท้ายของโมสว่ ยมีได้แค่นนั้ ทกุ อยา่ งกค็ ่อยๆ ถอยหา่ งออกไป ไรเ้ สียงปืน.. ไร้เสยี งฝีเทา้ ..ไรก้ ล่ินควัน..แล้วความรู้สกึ ของเขาก็ลอยควา้ งไปในความมดื มดิ ...๔.. บางคร้ังข้าพเจา้ กเ็ คยสงสยั เชน่ กันแหละวา่ เหตใุ ดถงึ ต้องเดนิ ทางยาวไกลค่อนโลกและมาพำนกั ใน หม่บู า้ นชายแดนกันดารและคกุ รนุ่ ดว้ ยไฟสงครามเชน่ นี้ แม้บางครั้งพยายามท่จี ะออกจากหม่บู า้ นแหง่ นี้ แตก่ ็ ไมเ่ คยสำเร็จ คลา้ ยๆ มีบางสง่ิ บางอย่างฉุดรั้งให้กลับมา จะเป็นเพราะชอื่ เสียงที่โด่งดังหรอื กไ็ ม่ใช่ จะเป็นเพราะ การยึดติดกับความดที ไี่ ดส้ งเคราะหผ์ อู้ ื่นกไ็ มน่ ่าจะใช่ หรอื อาจจะเป็นเพราะความเมตตาสงสารชาวบ้านท่ีน่กี ็คง ไม่ใช่เรื่องสมเหตสุ มผลและไมใ่ ชก่ จิ ของสงฆ์ ข้าพเจ้าได้ตอบคำถามให้ตวั เองอย่างเดด็ เดย่ี วว่าข้าพเจา้ มาอยู่ทีน่ ่ี เพ่ือแสวงหาความสงบทางจติ วญิ ญาณ และเพอื่ ความหลุดพ้นจากอาสวะกเิ ลสตามแนวทางของพระพุทธองค์ เท่าน้ัน ขา้ พเจา้ อาจดูเหมอื นพระทส่ี งบเสงยี่ ม แตป่ ระเด็นน้ีขา้ พเจ้าสับสนวุ่นวายข้างในยงิ่ นัก ข้าพเจา้ รู้ดีวา่ คำตอบ มากมายทีข่ ้าพเจา้ สรา้ งข้ึนมนั เป็นการเลี่ยงเหตผุ ลท่ีแท้จรงิ ขา้ พเจ้าจากทน่ี ไี่ ปไมไ่ ด้ เพราะ “เมยวดี” หญงิ สาวนยั น์ตาคมเข้มคนน้นั ตา่ งหากล่ะ เธอมักมารอใสบ่ าตรท่หี น้าบา้ น ขา้ พเจา้ เดนิ สำรวมสายตามองตำ่ เมอื่ เปิดฝาบาตรมือเรยี วขาวของเธอ คนนัน้ ก็ตกั ข้าวสวยใส่ ข้าพเจ้าเผลอสตเิ หลือบมองหน้า จังหวะเดยี วท่ีเธอมองขึน้ มาพอดี เม่อื ตาประสานตาเพยี ง ชวั่ ชา้ งกระดิกหูงแู ลบล้นิ ขา้ พเจา้ ก็ร้อนรุม่ สตขิ าดหาย ฟุง้ ซ่านด้วยรปู หนา้ เธอจนหาความสงบไมไ่ ด้ เธอมารอใสบ่ าตรทกุ เชา้ ขา้ พเจา้ ออกบณิ ฑบาตทกุ วนั นานวันเขา้ เธอเรม่ิ เข้ามาสนทนาถงึ ทพ่ี ำนัก เธอบอก “รสู้ ึกค้นุ เคยกับขา้ พเจ้าอยา่ งประหลาด และไม่เคยรสู้ ึกเช่นน้กี ับใครมากอ่ น แมม้ ีผู้ชายมากหนา้ หลายตา มาเกยี้ วพาราสแี ต่เธอกลบั มยิ นิ ดียินร้าย แตก่ ับข้าพเจ้าแล้วเธอบอกวา่ แค่เพยี งแรกเห็นก็รูส้ กึ รกั จนเกนิ จะ ยับยง้ั ได”้ ข้าพเจ้าร้อนร่มุ ยิ่งนัก อยากจะบอกไปวา่ ข้าพเจา้ ก็รูส้ กึ เช่นนนั้ เหมอื นกนั แตก่ ็เกินวิสัยท่จี ะกล่าวออกไป

ºÃóҸà | 30 ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 เมอื่ กามราคะพล่านหนักเขา้ กท็ ำจติ กระสบั กระส่าย ข้าพเจ้าคอยเตอื นสตติ วั เองอยู่เสมอว่าอยูใ่ นสถานะ อะไรและถอื ธรรมวินยั อันใดอยู่ เม่อื ระลกึ ไดจ้ งึ งดบิณฑบาต หลกี เลี่ยงการพบเหน็ เมยวดี หลบมุมตอ่ สู้กบั จิตใจ ตนเอง ทงั้ เรง่ ทำความเพียร เลน่ โยคะ ท้ังงดฉนั อดนอน ทรมานตวั เองเพื่อใหก้ ลบั มาอยใู่ นวิสยั ของ ผู้สลดั ทกุ ข์ แต่กลับทำใหข้ ้าพเจา้ ทุกขห์ นักกว่าเดิม อาการร้อนรุ่มนท้ี ำให้ข้าพเจา้ พบวา่ การปฏบิ ัตทิ ี่ผา่ นมาช่างสญู เปล่า การบอกตัวเองวา่ สงบนงิ่ แล้วเข้าถงึ ธรรมแล้วหรือขดั เกลาใหจ้ ิตมีศลี สมาธิได้ในระดับหนง่ึ แล้วนั้น แท้ทจี่ รงิ กลับเปน็ เพยี งมายาภาพหลอกตวั เอง ข้าพเจ้าเดินไปริมฝัง่ แมน่ ้ำในขณะทีอ่ ีกฟากยงั มเี สียงปนื กึกก้องเป็นระยะ มองสายน้ำไหลเชยี่ วและ หมุนวน ข้าพเจา้ สบั สนวนุ่ วายและรสู้ ึกไร้คา่ ในสมณเพศของตนยิง่ นกั ผ้คู นเคารพกราบไหว้บชู าท้ังศรัทธา ในการนำพาสู่ความพ้นทุกข์ แต่จะรไู้ หมหนอวา่ ขา้ พเจา้ กไ็ ม่ตา่ งอะไรกบั ปุถชุ นผมู้ กี เิ ลสหนาปัญญาทึบคนหนงึ่ คดิ แลว้ ท้อแท้ถดถอย ทรดุ ร่างคกุ เขา่ อยรู่ มิ ฝั่งแมน่ ำ้ ปลอ่ ยนำ้ ตาแหง่ ความสลดสังเวชไหลอาบหนา้ หยาดหยดสู่สายน้ำน่ัน ศพผูห้ ญงิ เปลือยเปล่าลอยข้ึนอืดไหลล่องตามกระแสนำ้ ผา่ นหน้าขา้ พเจ้า กลนิ่ เหม็นคลงุ้ ลอยกระทบ จมกู เน้อื ตัวศพเปน็ แผลเน่าเหวอะหวะ บางสว่ นคล้ายถูกกดั แทะโดยหมปู่ ลาน้อยใหญ่ ดวงตาปูดออกนอกเบา้ ในหน้าบดิ เบ้ยี วเขียวคลำ้ ข้าพเจ้าตกตะลึง ผงะทรดุ น่งั บนทราย “อสภุ ะๆ” เสยี งในจติ กระซบิ ข้าพเจ้าได้สติเพ่ง มองซากศพน่ันแล้วหลบั ตาพิจารณาภาพตดิ ตาน้นั นิง่ นาน นานเพียงใดไม่อาจประมาณ ในความดำด่งิ ของสมาธิ ไร้เสยี ง ไร้ลมหายใจ ขณะสติตามรู้จติ กเ็ กิดภาพ นิมิตเห็นตัวเองกำลังยิงต่อสกู้ ับศตั รู เห็นเพือ่ นรว่ มรบเคยี งบา่ เคียงไหล่โดนยงิ ล้มดิ้นทุรนทุราย เหน็ หญิงคนหนงึ่ อุม้ ลูกหลบหนีผู้ไล่ล่าอย่างไม่คิดชีวิต และเห็น เมยวดี กรดี ร้องว่ิงหนกี ารฉดุ กระชากของทหารหนา้ เหยี้ มคนหน่ึง เธอตอ่ สแู้ ละวิง่ ไปยังแมน่ ำ้ แลว้ กระสุนนดั หนึ่งกท็ ะลรุ ่างของเธอ เธอล้มฟุบอยรู่ ิมแมน่ ้ำนั่น! ภาพถัดมาขา้ พเจา้ เหน็ ตัวเองนอนหายใจระทวยอยู่โคนไม้ เลือดแดงสดชุ่มหน้าอก ขณะทเี่ พ่ือนร่วมรบกำลงั ชว่ ยเหลือ ลมหายใจ ขา้ พเจา้ ระรวยเพอ้ ถึงชอ่ื ใครคนหน่ึงจนแน่น่ิงไป ภาพนิมติ น้ันฉายซ้ำไปซำ้ มาจนขา้ พเจ้ามอิ าจมีสตติ ามร้ไู ด้ ออกจากสมาธิ ทบทวนภาพทเี่ ห็น เช่ือมโยงเรื่องราวการเดินทางของตนเอง ใหร้ ้สู ึกสลดสงั เวชยิ่งนัก บนฝง่ั ตรงขา้ ม ประกายปนื ส่องแสงวูบวาบ เสียงปืนแผดรัวสวนไปมาระหวา่ งเนนิ เขา สงครามทีน่ น่ั ยงั ดำเนิน อยตู่ ลอดเกอื บชัว่ อายคุ น มนั เปน็ การต่อสทู้ ี่ยาวนานท่สี ุดอีกสมรภูมิหน่งึ กลับจากรมิ ฝ่งั แมน่ ้ำ ขา้ พเจา้ เกบ็ กลดสะพายบาตร เดนิ ออกจากบเู ลอถา่ ภายใต้แสงดาวรายระยับ หนั หลังใหก้ บั เสียงปนื บนฝงั่ กอทเู ลและตัดสนิ ใจยตุ เิ ร่อื งราวบางอย่างไว้ทนี่ ี่ เพื่อสันตภิ าพของข้าพเจา้ เอง

ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 31 | ºÃóҸà สนามเด็กเลน่ ณฐั ฤทยั จนั ทรา 1 เงาตะคมุ่ ในพงหญ้าคา เสียงวู่ๆ ไรต้ ัวตนทุกเย็น พงหญ้าขา้ งสนามเด็กเลน่ รา้ ง ชิงช้าเคยไกวเล่นสนมิ เขรอะ โซท่ รุดโทรมกลิ่นเปรี้ยวสหี ลดุ ออก บนั ไดลืน่ สีซีดที่เคยตอ่ คิวเลน่ คล้ายบนั ไดผีสงิ เสยี งกระซิกสะอืน้ ใต้ โพรงบนั ไดพาใครต่อใครหวาดผวา ยังไมม่ ีพ่อแมค่ นไหนพาลูกหลานมาเล่น แตล่ ะวนั แสนส้ันกลับขมขนื่ ยาวนานสำหรับเดก็ เรมิ่ สาวอยา่ งนอ้ ย มนั ทวคี วามทรมานมากขึน้ หลังพ่อเลีย้ ง ผคู้ อยตามใจราวพอ่ แทๆ้ ได้ตายจาก ความรา่ เรงิ ยิ้มเกง่ ราวโลกทั้งใบจะเปน็ ของเธอ ดวงตากลมโต คิว้ ดกหนา ตัวเล็ก กลบั ซูบเซียวแทบไรซ้ ากสีสนั วัยแรกสาวอันสวยงาม เธอชอบตัดผมหนา้ ม้า “นอ้ ยมนั อาย ปิดรอยแผลเป็นตอนตกหลังคาบา้ น” แม่บอกใครต่อใครแบบนน้ั เธอเคยตกหลงั คาบ้าน ไมใ่ ชค่ วามซุกซน แค่ช่วงท่พี ่อเลยี้ งไปคมุ งานตา่ งจงั หวดั แมป่ วดหลังทำเอง ไม่ไหว สังกะสีเกา่ ครำ่ เสียงกรอบแกรบยามลมพดั มนั ผุ รูทะลุใหน้ ำ้ ฝนลงมาเลน่ จะ๊ เอ๋บอกว่าเชด็ ฉนั สๆิ ในบา้ น ของเธอจนเกนิ จะเหน่อื ย บา้ น --จะเรียกว่าบ้านกไ็ ด้นะ พื้นท่สี เี่ หลยี่ มไมร่ คู้ วามกว้างท่แี น่นอน กอ่ รปู จากสงั กะสีสเี ขยี วสด ตีตะปู แน่นท้ังฝาและหลังคา บัดนก้ี ลายสภาพสนี ำ้ ตาลไหม้ แห้ง กรอบ เหมือนขนมปงั ไหม้เกรียม พว่ งกล่ินสนมิ สาบ สมัยโรงเรียนเอกชนแห่งนเี้ รม่ิ สรา้ ง มันอยู่ตดิ กบั สนามเด็กเล่นทเี่ ทศบาลสร้างให้ มนั ยงั เปน็ ป้อมยามหลงั โรงเรยี นที่ครูอำนาจผูเ้ ปน็ เจา้ ของอนญุ าตให้อยู่ได้ หากแม่และพอ่ แทๆ้ ของเธอยังไมม่ ที ไ่ี ป คืนลมแรง แรงจนนอ้ ยและพอ่ คิดวา่ บา้ นจะพงั ลงมา พายคุ ลง่ั บา้ เสียงฝนปะทะหลงั คาดังนา่ กลัว แม่ ของเธอยังไม่กลบั บา้ น เปรีย้ ง! เสียงฟา้ ระเบดิ แสงวาบทะลสุ ังกะสี เธอผวากอดพอ่ ชายรา่ งผอมผเู้ ปน็ หลัก ของครอบครวั หลบั ตาปี๋ ร้องงอแงตามประสา “คิดถึงแม่” พอ่ กอดและปลอบว่างานเลีย้ งเดก็ จบชัน้ มอหก นา่ จะเพิง่ เลิกไม่นาน ฟังจากเสียงเพลงท่เี ปิดล่ันไมส่ นใจ ใครในตำบลหยดุ ลง แม่กับภารโรงคนอื่นคงกำลังเกบ็ ของ ฝนหยดุ เดยี๋ วคงมา ความรกั ท่ีโอบกอด คำพดู ของพ่อ ทำใหอ้ ุ่นใจ เช่ือว่าอกี เด๋ยี วเดยี วแมก่ ็กลบั บ้าน พ่อมยี ้ิมอ่อนโยน แต่เมื่อเหน็ เลอื ดซึมลงมาจากหวั เสยี งร้องไห้จ้า กลบั มาใหม่ และดังกว่าเก่า “พ่อไมต่ ายงา่ ยๆ หรอกนอ้ ยเอ๋ย ใครทำยงั ไงมันกจ็ ะไดอ้ ย่างน้นั ”

ºÃóҸà | 32 ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 ขวดยาแก้ปวดปลวิ โดนสงั กะสี พรอ้ มเสียงฟา้ คำราม เดก็ หญงิ วยั แปดขวบซกุ หน้าในอ้อมกอดของพอ่ จนหลบั ไป ชายหน่มุ ลูบหวั นอ้ ยๆ ของลกู รัก ทเ่ี ขาเฝ้าเลี้ยงดู เอาใจใส่ ปอ้ นข้าว ป้อนนำ้ จนเธอหลบั เขาบรรจง วางลูกบนฟกู เก่ามีรอยปะ หอมหน้าผาก กอ่ นคว้าเสื้อกลา้ มสีขาวมาใสแ่ ละผ้าขาวผนื เก่าคลุมหวั ว่งิ ออกจาก บา้ นไปยงั โรงเรียน กลางสายฝนและเสียงฟา้ ท่ีบรรเลงครนื้ โครมโหมกระหน่ำไมล่ มื หูลมื ตา “นิ่ม ๆ ๆ ๆ ๆ” 2 ฝนตกหนักรว่ มสองชั่วโมง นิม่ ต้องกลับบา้ นช้า ทัง้ ทง่ี านเลี้ยงเลิกตามเวลา หลอ่ นเกลียดฝนผดิ ฤดู มันทำเส้อื ทีต่ ากไวช้ ่วงกลางวนั เปียกไม่เปน็ ทา่ ตอ้ งเก็บมาซกั ใหม่ มันทำดินบรเิ วณบา้ นเหลวแฉะ ซดั เปรอะ เข้าในบา้ นเดือดร้อนเช็ดถู แต่ฝนคราวน้ีต่างจากฝนคราวกอ่ นๆ ฝนเฮงซวย ฝนจัญไร มันหล่นมาพรอ้ มความ สกปรกโสโครกราวของเหมน็ เน่า รดหล่อนใหช้ มุ่ โชก กล่นิ ฝนสกปรกติดตัวจนสะอดิ สะเอยี น ขยะแขยง พยายาม หนแี ตไ่ มพ่ ้น แสงไฟฟา้ ตามเสามวั ซวั ทา่ มกลางละอองฝน หล่อนตากฝนกลบั บ้าน เชด็ นำ้ ตาจนแห้ง ค่อยๆ เปิด ประตชู ะเง้อมองข้างใน ลูกหลับอยูค่ นเดียว ผวั คงออกไปหาเพือ่ นยงั ไม่กลบั บ้านจนหล่อนชินเสยี แลว้ วักนำ้ ขันต่อขนั โครมๆ หยบิ สบ่ถู อู ยา่ งรีบๆ ทำความสะอาดทกุ สว่ นของร่างกายอยูห่ ลายหน ล้าง เสนยี ดจญั ไรออกไปใหห้ มด ฟา้ ค่อยๆ คำรามไกลออกไป หล่อนผลัดผ้า คอยผวั อยูน่ านจนหลบั ไป “นิม่ ๆ” ไก่ยังไมท่ ันโห่ เสยี งคนเอ็ดตะโรร้องเรียก หล่อนสะลมึ สะลือกระชับผา้ ถงุ เดนิ ออ้ มลกู มาเปดิ ประตู ลูก ก็รีบลุกตามแม่ ชะเง้อหน้าเกาะประตฟู ังห่างๆ นม่ิ รีบใส่รองเท้าแตะหหู นบี สีเหลืองเก่า นอ้ ยใส่รองเทา้ ว่ิงตามตดิ ๆ ทีส่ นามเด็กเลน่ รา่ งชายคนหนึง่ นอนแน่นงิ่ อยู่ “มนั น่าจะโดนฟ้าผา่ เม่ือคืน ฝนมันแรง” ป้าคนวง่ิ มาเรียกบอกหล่อน “ท่หี วั มแี ผล น่าจะมีเรื่องกบั ใครมาก่อน” เสยี งอีกคนแว่วมา ไทยมงุ ทยอยสมทบ หลอ่ นโหวงเหวงคล้ายฝันก่งึ จริง เสยี งพดู คยุ จอแจ เหมือนออกจากภวงั ค์ ปลอ่ ย เสยี งโฮออกมา ทรุดตวั กอดร่างไรว้ ิญญาณ หัวใจสูญสลายไปด้วย ใครพดู อะไรหล่อนไมไ่ ดย้ นิ อกี แล้ว นอ้ ยว่งิ เข้ามา กอดแม่ รอ้ งไหต้ าม หลอ่ นซบหน้ากบั ร่างไรว้ ญิ ญาณ สะอน้ื ร่ำพร่ำพดู “แลว้ ฉันจะอยูย่ งั ไง!!” ผวั หลอ่ นเปน็ คนดี ครอบครวั เขาทำประมง เขาออกเรอื กบั พอ่ บอ่ ยๆ หลอ่ นเป็นสาวใตต้ วั ขาว ตาคม หนตี ามเขามาจากเมืองใต้ ครอบครวั ของเขาคอ่ นขา้ งมฐี านะ แตพ่ อ่ แมไ่ มช่ อบหล่อนสักเท่าไหร่ อยากให้แต่งงาน กับคนทห่ี าใหม้ ากกว่าเลยชวนหลอ่ นหนมี า เขาซ่อื สัตย์ จงรกั และขยนั ความรกั มใี ห้หล่อนคนเดยี ว หล่อนจงึ เป็น หญิงสาวทีห่ วงแหนราวสมบัตลิ ำ้ คา่ หายาก หลงั จากที่เพ่อื นแนะนำให้เขามาชว่ ยงานครูอำนาจ ชายสูงวัยที่กำลงั

ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 33 | ºÃóҸà เปดิ กจิ การโรงเรยี นเอกชนที่ใหญท่ ่สี ุดในละแวกน้ี ผัวของหลอ่ นช่วยงานทุกอย่าง ทง้ั เป็นภารโรงยามกลางวัน และช่วยงานอืน่ ตามแต่นายจะเรยี กใช้ หลอ่ นเป็นแม่บา้ น และชว่ ยดแู ลทกุ อยา่ งร่วมกับผวั ความขยนั ทำใหเ้ ขา เมตตาให้สรา้ งเพิงพกั หลังโรงเรียนจนกวา่ จะหาท่ีอยู่ใหมไ่ ด้ ชีวิตท่เี รมิ่ จากศูนย์ ไมม่ ีอะไรติดตัวมา สังกะสใี หม่ๆ ข้าวของเคร่ืองใชท้ จ่ี ำเปน็ ได้จากเงินท่ีครอู ำนาจจา่ ยลว่ งหนา้ เงินเดอื นแต่ละเดอื นของทง้ั ค่เู ริม่ ใช้จ่ายมาก เหมือนไม่มที ีส่ น้ิ สุดจนสมาชกิ ใหม่เกิดข้นึ ตำรวจแทบไม่พบหลักฐานในบริเวณนั้น มนั ไมใ่ ชอ่ ุบตั เิ หตอุ ยา่ งแนน่ อนหลอ่ นยืนยัน เขาไม่เคยทะเลาะ เบาะแว้งกบั ใคร เสียงอูอ้ ฟ้ี งั ไม่ไดค้ วาม เสยี งร่ำไห้ปนสะอ้ืน นำ้ ตาทะลักราวเขื่อนแตก หลอ่ นยกมอื ไหวแ้ ล้ว ไหว้อกี กบั ตำรวจ ช่วยตามหาคนรา้ ยมาดำเนนิ คดใี หไ้ ด้ เด็กหญงิ หลบแม่อยดู่ า้ นหลงั น้ำตาไหลพรากเทา่ ทม่ี นั จะไหลได้ เค็มปนนำ้ มูกเขา้ มาถึงในปาก เม่ือวาน ยังเล่นขีม่ า้ กับพอ่ อยู่เลย เมอ่ื วานยังกอดพอ่ ตอนฟ้ารอ้ ง ยงั เห็นเลอื ดของพ่อก่อนหลับไป 3 หลงั ผัวตาย หล่อนจึงเป็นเจา้ ของภาระอนั หนักอ้งึ แต่เพยี งผเู้ ดยี ว ต้องตน่ื แต่ฟ้ายังหลับอยู่ ปลกุ ลูก อาบนำ้ แตง่ ตวั แลว้ ทำอาหารงา่ ยๆ ก่อนไปโรงเรียนดว้ ยกันโดยใชท้ างลดั ตรงสนามเด็กเล่น หล่อนต้องทำความ สะอาดบรเิ วณโรงเรียน ยกของ ยา้ ยโตะ๊ เกา้ อ้ใี หมเ่ ข้าหอ้ งเรยี น ชว่ ยทำงานบา้ นให้ครูอำนาจ หรอื คอยดูแลแขก เพื่อนครอู ำนาจทมี่ กั มาเยีย่ มเยยี นหรอื พดู คยุ เรอ่ื งการงาน งานท่โี รงเรยี นเหมือนไม่มีวนั สิน้ สดุ บางวันยงั มีตอ่ เนื่อง ไปจนเกือบคำ่ หลายครง้ั ท่ีตอ้ งทำงานเพ่ิมหลอ่ นจะกลับมาหาขา้ วใหล้ ูกสาวกินก่อน ดูแลอาบน้ำแตง่ ตัว กอ่ นปิด บา้ นใหล้ กู อยู่แต่ด้านใน นอ้ ยว่าง่ายเชื่อฟังแม่ จงึ ปิดประตูคอยจนกว่าแม่จะกลับ เพียงชีวิตไร้ทพี่ ึ่ง สงสารลูกทกุ ครั้งที่ต้องใหข้ งั ตัวเองอยู่ในบ้านจนกว่าจะกลับ หลอ่ นเพยี งเปน็ หว่ ง ไม่อยากใหล้ ูกตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกบั หล่อน จึงต้องสรา้ งความปลอดภยั เท่าทีจ่ ะทำได้ ยามปดิ ประตูบ้าน ทกุ ครัง้ ภาพคนื วันฝนตกวันนนั้ ฉายในใจฉับพลนั ราวภาพยนตรท์ ี่ไมเ่ คยหลดุ ออกจากจอชีวิตจอน้ี หล่อนควรรบี กลับบ้านไปหาลกู ผวั ในคนื นน้ั แต่ครอู ำนาจบอกให้หลอ่ นตามไปหอ้ งทำงานส่วนตัว เขาบอกมีของบางอย่างจะให้ หล่อนเดนิ ไปอย่างไมค่ ดิ อะไร แสงไฟสลวั กลิ่นอับเอกสารเก่าและกองกระดาษ โชยกระแทกจมูก ครอู ำนาจถือแก้วเหลา้ นัง่ ไขวห่ า้ งอยทู่ โ่ี ซฟา สวมชุดนอนแพรสนี ้ำเงนิ ในแสงไฟสลวั หลอ่ นเห็นประกายตาที่ไม่คนุ้ เคยจอ้ งมองเหมอื นสง่ พลงั อำนาจบางอย่าง เขาลกุ พรวดขึน้ มาหา ยน่ื ซองสีขาวให้ “เลก็ ๆ นอ้ ย ๆ รบั ไปส”ิ เสียงแหบต่ำ “เธอชว่ ยงานฉนั เยอะมากนะชว่ งน”้ี อกึ อกั ลังเล ขณะทห่ี ล่อนถอยหา่ ง เขาตรงเข้ามาจบั มือและยดั ซองใส่พรอ้ มกระชากตัวอย่างรวดเร็ว เข้าไปกอด หล่อนดันตัวออกยอ้ื มอื เขาให้หา่ งจากเอว แตม่ ันโอบรัดแน่นขน้ึ จนเจ็บ ดงึ ดัน ถอยหนี แตก่ ลับถูก จู่โจมมากขึน้ ไปอกี ข้างในส่นั ไหว กลัวและเจบ็ พนมมอื ขอรอ้ ง เขาแสรง้ ไมไ่ ด้ยิน ดึงหล่อนเขา้ ไปด้านในสุด เสยี งรอ้ งลน่ั กระชากตัวเองออก ดน้ิ สดุ แรง สายฝนกระแทกหลงั คากลบเสยี ง กลนื หายไปในจงั หวะถ่ีกระชัน้ อยู่ เนนิ่ นาน ขา้ งนอกฟ้ายงั คำรามครนื คราง

ºÃóҸà | 34 ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 ลมกระชากก่ิงไม้ออื้ อึง ก่อนซาเม็ดโปรยพรำหลังคาอยู่เปาะแปะ หลอ่ นไดย้ ินเสียงเขียด เสียงอึ่งอ่าง ร้องหาจับคกู่ ลางสายฝน เสยี งรำ่ กระซิกของตัวเองทีไ่ มอ่ าจเล็ดลอดออกจากห้องนนั้ ผมดำยาวสยายปดิ หนา้ อก อนั เต่งตูมเปลอื ยเปลา่ ลุกขน้ึ ควานหาเส้อื ผ้ามาคลมุ รา่ ง เมอ่ื เขาสำเร็จกจิ กลับไปพร้อมด้วยคำพดู ทง้ิ ท้าย “จำไวน้ ะ ถา้ เร่อื งน้รี ถู้ ึงหคู นอน่ื จะไมม่ ีท่ีซุกหวั อีกตอ่ ไป” ความทรมานหลงั จากน้ัน หลอ่ นคือหญิงม่ายไร้ทางเลือกคนหนึ่ง ยามต้องเอาทีด่ นิ ผืนน้อยแลกผืนดิน ทีซ่ กุ อาศัย จงึ ได้แตก่ ำชบั ให้ลกู ปดิ บา้ นเอาไว้อยา่ เปิดประตใู ห้ใครเข้ามา หลายต่อหลายครงั้ ทีอ่ ยากพาลูกหนีไป แตช่ วี ิตมนั ไม่ไดง้ า่ ยอยา่ งนนั้ จะเร่รอ่ นไปไหน ทอ่ี ่ืนกอ็ าจจะเลวร้ายกว่าทๆี่ หลอ่ นอยู่ ครอู ำนาจเรม่ิ กอ่ สรา้ งอาคารเรยี นหลังใหม่ เขาวา่ จา้ งนายช่างชัยมารับเหมากอ่ สรา้ ง ครูอำนาจขยับ ตำแหน่งใหห้ ล่อนมาทำงานธรุ การ และมอบงานพเิ ศษให้หล่อนทำเพมิ่ อีกอยา่ ง “ฉันอยากให้นมิ่ ชว่ ยดูแลช่างชัยเปน็ พิเศษ ตอ้ งเอาใจเขาหน่อย ช่างฝีมอื ดีแบบน้ีหายาก” เหมือนไมม่ ที ส่ี นิ้ สุด ระหว่างงานธุรการ แมบ่ ้าน คนรับคำส่งั ของเจา้ นายมาสือ่ สารกับชา่ งชยั รวมถึง หาข้าว หาน้ำใหเ้ ขาในบางวนั งานจรงิ ๆ ทตี่ ัวเองทำอยู่คอื อะไรกนั แน่ ไมน่ บั รวมงานพิเศษบางอย่างที่ไม่อยาก นกึ ถึง ครอู ำนาจอยากให้ช่างชยั เรง่ งานใหเ้ สร็จทนั ปหี นา้ เขาออกปากกับผูป้ กครองว่าจะมอี าคารหลงั ใหม่ เปิดทันใช้งานแทนหลังเก่า หลอ่ นไม่เข้าใจวา่ ทำไมครอู ำนาจไม่พดู กบั ช่างชยั เอง กลับใช้ใหห้ ลอ่ นพูดแทน “ครอู ำนาจแกก็เหน็ ว่ากลวั จะไมท่ ันน่ะจะ้ พ่ชี ่วยๆ แกหน่อยไดไ้ หม” ในทส่ี ดุ หลอ่ นกต็ อ้ งเป็นคน ส่งสารกับนายช่างผูเ้ ย่อหยิง่ “เอง็ เปน็ เมียเขาหรอื วะ ตอ้ งเสนอหน้าทกุ เรอ่ื ง” ช่างชัยพดู พลางจอ้ งหนา้ หลอ่ น ใบหนา้ คมเข้มของเขา ดดู ดุ นั ข้นึ กวา่ เดิม มนั ไมใ่ ช่ครงั้ แรกทีห่ ล่อนได้ยนิ ถ้อยคำทำนองน้ี นิม่ สงบคำ น่งิ ลกึ เกนิ ใครคาดเดาความคิด หญิงม่ายลกู หนึง่ ไมม่ ีท่ไี ปยังต้องอาศัยท่ซี ุกหวั นอน ยงั มี งานทำดแู ลโรงเรยี นนบั วา่ ดีถมไป กลนื นำ้ ตาเข้าข้างใน เจ็บจุกทกุ ถอ้ ยคำสบประมาท ไมต่ อ่ ปากต่อคำ เสียงครู อำนาจกระแอมขึน้ จากด้านหลัง คลา้ ยว่าเขายนื ฟงั อยู่ก่อน เอย่ ทักชา่ งชัย พลางบอกใหห้ ลอ่ นยกขวดเหล้า น้ำแขง็ โซดามาให้ สองคนเริม่ ตงั้ วงพูดคุย หลอ่ นออกมาทำงานท่ีค้างต่อ ตงั้ ใจจะใหเ้ สร็จก่อนค่ำ พะวงลกู สาว ท่ีอยบู่ ้านตามลำพัง ถงึ นอ้ ยจะชนิ และดูแลตวั เองได้ แต่กย็ ังกังวลอยูด่ ี เจา้ ของโรงเรียนกบั นายช่างคยุ สลับหัวเราะ เหมือนมีเร่อื งถูกใจ หลายคร้ังทีห่ ลอ่ นอดึ อัดกับการดแู ล นายชา่ งผ้จู องหอง เขาเปน็ คนกระด้าง เอาแต่ใจตวั เอง ไมต่ า่ งจากครูอำนาจ ขณะเตรียมตวั กลบั บา้ น ครูอำนาจ เดินถือแกว้ เหล้าเขา้ มาส่งยม้ิ ใหห้ ลอ่ นอย่างอารมณ์ดี สีหนา้ แววตาเขาคาดเดาได้ยาก เขายืนพงิ โตะ๊ เล่าบางอย่าง ให้ฟงั ทง้ั ๆ ท่ีหลอ่ นไมไ่ ด้ถาม เขาพูดถึงการกอ่ สรา้ งท่ีรดุ หนา้ ไปอยา่ น่าพอใจ ขอบคุณทช่ี ่วยใหท้ ุกอย่างดูงา่ ยขนึ้ “เธอช่วยฉันไดม้ ากทีเดียว เขาจะซอ่ มสนามเด็กเล่นของจงั หวดั ทีอ่ ย่ตู ิดกบั โรงเรยี นแถมให้ดว้ ย” เขา หัวเราะร่วน

ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 35 | ºÃóҸà หลงั มคี นตายทสี่ นามเด็กเลน่ กไ็ ม่มีใครอยากเฉยี ดไปแถวนน้ั จนสนามเดก็ เลน่ ทรุดโทรมรกเร้ือ ครอู ำนาจเสนอเทศบาลว่าเขาจะซ่อมแซมให้ คงอยากเอาใจชาวบา้ นแถวนนั้ หรือจะไดม้ ีชอื่ ติดอยู่ทส่ี นามเปน็ การ ประชาสัมพนั ธ์โรงเรยี นอีกทาง “ถ้าฉนั พูดเองคงไม่ได้อย่างนี้ กร็ ูห้ มอนั่นกร่าง ยงั กะอะไรด”ี เสยี งหวั เราะมาเปน็ ระลอก เหมอื นผู้กำชยั ชนะ เขาเลา่ ตอ่ วา่ กำลงั หางานใหม่ให้ช่างชัยทำ เพอื่ นของเขา มีอำนาจ มบี ารมมี าก เขาบอกนายชา่ งถงึ แผนการปรับปรงุ อาคารสำนักงานหลงั ใหมข่ องอำเภอ หวังไวว้ ่าเมื่อ ได้รับงานใหม่แลว้ ช่างชยั คงรดู้ ีวา่ เขาควรทำสง่ิ ใดเป็นการตอบแทน “แค่สามเปอรเ์ ซน็ ต์ แตฉ่ นั ให้เขาซอ่ มสนามเดก็ เลน่ แทน” ครูอำนาจเปรย “ฉนั ไมใ่ ช่คนโลภน่ีนา” หล่อนไม่เขา้ ใจในสิ่งทเ่ี ขาพดู ไมอ่ ยากรับรู้ ไมอ่ ยากเกยี่ วข้อง สง่ิ ที่ต้องการตอนนีค้ อื กลบั บ้านหาลูก อกี สบิ หา้ นาทจี ะสองทมุ่ นาฬกิ าตุ้มแกว่งอยบู่ นฝาผนงั หอ้ ง หล่อนซอ่ นความกระวนกระวายไวห้ ลัง สีหนา้ เรยี บเฉย กล่ินเหลา้ โชยจากครูอำนาจยามเขาอา้ ปากพูด มันระเหยไปกับอากาศช้าเหลือเกนิ เขายนื่ แก้ว เหล้าใหไ้ ปเติมอีกรอบ พร้อมกระเซา้ ตามหลังว่าเอาใจพ่อม่ายแกอ่ ย่างเขาหน่อย อยา่ มัวแตเ่ อาใจชา่ งชัยเพียง คนเดยี ว หลอ่ นรับแกว้ อย่างเล่ือนลอย “อยคู่ ยุ เปน็ เพ่อื นฉันอกี หนอ่ ยส”ิ เขาพูด ขณะรบั แก้วจากมอื หลอ่ น เดินเขา้ มาประชิดตัว หลอ่ นเบี่ยง ตวั หลบ กล่นิ ลมหายใจปนกล่นิ เหลา้ ฉนุ คลงุ้ จากตวั เขา เรือนพกั ของครอู ำนาจเงยี บ มีแตเ่ สยี งจกั จ่ัน กับกลนิ่ ดิน หลังรดน้ำตน้ ไม้เม่ือเย็น ไม่มีคนงานและแม่บ้านหลงั หา้ โมงเย็น นบั ตั้งแต่ภรรยาเขาตายจากไป เขาอยูด่ แู ล กิจการโรงเรียนตามลำพงั ลูกๆ ของเขาไมส่ นใจธรุ กิจโรงเรยี น และแตง่ งานมคี รอบครวั กนั หมดแลว้ หล่อนรดู้ ีวา่ อะไรจะเกดิ ข้ึน ทุกอยา่ งเหมอื นถูกกำหนดไวล้ ว่ งหน้า โดยไมม่ ีทางขัดขืน เขาไม่ต่างจาก เดก็ ซกุ ซน เกเร สนกุ กบั เรอื นรา่ งของหลอ่ นราวเคร่ืองเลน่ ในสนามเด็กเล่น เร่มิ ต้นจากมุดอโุ มงคค์ ับแคบ โลช้ งิ ชา้ อยา่ งสนุกสุดเหวีย่ ง กอ่ นป่ายปนี บันไดลนื่ ลากตัวลงอย่างหมดแรง แลว้ ทรดุ ตวั ลงอย่างชา้ ๆ ตรงเนินทราย ดอ้ื ดา้ น เอาแตใ่ จตัวเอง เต็มไปดว้ ยความปรารถนาอันไม่มที ่สี นิ้ สุด ราวพายุกลางฤดูรอ้ น แม้เขาอายจุ ะหกสิบ ในปีหน้า 4 น่มิ ไม่ไปทำงานหลายวันแลว้ นอ้ ยมาบอกครอู ำนาจว่า แม่ไม่สบาย แมเ้ ขาจะหงดุ หงดิ ตามประสาคน เอาแตใ่ จตวั เอง แตก่ ็พาลคิดไปว่าอาจเป็นเพราะคนื กอ่ นที่ทำใหห้ ลอ่ นลาหยุดงาน “ใหห้ ายดกี อ่ นแลว้ ค่อยมา” เขากำชบั มองคล้อยตามหลงั เด็กสาววยั แรกรุน่ หอมกลิ่นเน้อื สาว เดก็ คนนี้ คลา้ ยแมข่ องเธอไมม่ ผี ิด ราวดอกไมแ้ รกแยม้ ทีเ่ พงิ่ เตง่ ตูมซ่งึ คนสวนเฝ้าดแู ลอย่างเอาใจใส่ เขาจำไดว้ า่ น่ิมเคย เล่าเรื่องลูกสาวให้ฟงั เธออยากให้ลูกไดเ้ รยี นหนงั สือในโรงเรียนดีๆ อยา่ งโรงเรียนเอกชนของเขา

ºÃóҸà | 36 ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 น้อยวิง่ กลบั มาหาแม่ หลอ่ นนอนซมอยบู่ นฟูกเกา่ กล่นิ สงั กะสจี างๆ ขยบั ตวั เบอื นหน้าไป หนี ถอนหายใจ อยู่เปน็ ระยะ หลอ่ นบอกให้ลูกไปโรงเรยี น หลบั ตาจมอยกู่ ับความเจ็บปวด บาดแผลภายในฟกช้ำเหมอื นถกู ใคร กระหน่ำบนรอยแผลรอยเดมิ จมอยูก่ บั คืนวนั กอ่ นขณะทเี่ ดินกลับจากบ้านครอู ำนาจ ผ่านสนามเดก็ เลน่ เปลีย่ วรา้ ง เสน้ ทางเดียวที่ใชอ้ ยูเ่ ป็นประจำ แสงไฟสลัวจากยอดเสา หล่อนสะดุ้งเมื่อเห็นเงาตะค่มุ ของใครบางคน “ทำงานพเิ ศษดว้ ยเหรอ ฉนั อยากจา้ งใหท้ ำงานพิเศษแบบนี้ให้บ้าง” เสยี งทักขึ้นในมา่ นมืด หลอ่ นจำได้ ไมเ่ คยนึกเลยว่าจะเอย่ ปากดูถกู กนั ถงึ เพียงน้ี “โกรธเหรอ ทข่ี ้าพูดไม่ดีกับเอ็งวนั นั้น” เสียงของเขาเรม่ิ ออ้ แอ้ ไม่มีเสียงตอบแตเ่ ดนิ หลบเลี่ยง หลอ่ นรบี สาวเท้าเพื่อใหถ้ ึงบา้ นเรว็ ทสี่ ุด เขาทวนคำถามซ้ำอกี ราว ต้องการคำตอบ หล่อนเร่มิ ว่ิง บ้านยงั อย่อู ีกไม่ไกล ชายหนมุ่ ว่ิงตามควา้ มือหลอ่ น แคต่ อ้ งการคำตอบ “ทำไมเอ็งไมค่ ุยกับข้า” มแี ตเ่ สียงจักจนั่ กบั ลมไกว เหมือนพัดความหนาวเขา้ ข้างใน กำมือแน่น หลอ่ นปลอ่ ยให้คนเมาพดู อยู่ คนเดยี ว ท้ังโกรธและเจบ็ ปวด แค่คนอาศยั ไมม่ ที ไ่ี ป ลูกกำลังโต ไม่ร้จู ะไปทางไหน หลอ่ นมที างเลอื กอ่นื อีกหรือ “ทำไมเอ็งไม่คุยกบั ขา้ ” เสยี งย้ำของเขาดงั กว่าเดิม หลอ่ นกระชากมอื กลับ แต่แรงของหล่อนน้อยกวา่ หนุ่มรา่ งกำยำตรงหนา้ มาก ไม่มีคำตอบอะไรให้ อาคารเสรจ็ ภายในปีน้แี ละมนั ใกล้จะลลุ ว่ งแลว้ หมดหนา้ ท่ีทีต่ ้องพูดเอาใจใครเพ่ือใคร ข้อมือซ้ายหลอ่ นอยใู่ น กำมอื ขวาของเขา สลัดเทา่ ไหร่ก็ไม่ออก ยิ่งผลกั เขายิง่ เขา้ ใกล้ กล่นิ เหล้าโชยฟุง้ ชา่ งชัยเพง่ มองนม่ิ อย่างพิเคราะห์เปน็ คร้งั แรก สายตาของหลอ่ นเยา้ ยวนใจ ผมท่ีมวยไว้เห็นคอยาวระหง เอวเล็ก ผดิ กบั สะโพกผาย ไม่นา่ เชือ่ ว่าหลอ่ นจะมีลูกแล้ว “มนิ า่ ครอู ำนาจถึงได.้ ..” เขาพึมพำ “เมาแลว้ กลบั ที่พกั ไป ไป!๊ ” หล่อนร้อง พยายามสลดั ให้หลุดการเกาะกมุ ช่างชยั เหมอื นคนละคนกับตอนกลางวัน ใจจรงิ เขาพอใจหลอ่ นทีเ่ อาใจใส่ดูแลเป็นอย่างดตี ลอดเวลา ทค่ี ุมงานที่น่ี ปกตเิ ขาไม่พอใจหญงิ คนไหน หรือใครงา่ ยๆ นกั ผู้หญิงสว่ นใหญร่ ักสบาย วันๆ ไม่ทำอะไร ชอบแตง่ ตวั ว่างก็จบั กลุ่มนนิ ทา เขาเห็นแตค่ วามสชู้ วี ิต ทุกวนั ทำงานไม่สงุ สิงใคร หล่อนดูไม่ทะเยอทะยาน ย่ิงขยับเขา้ ใกลก้ เ็ หน็ วา่ หลอ่ นสวยกว่าวันไหนๆ “เอ็งไมต่ อ้ งการคนช่วยเหรอ ข้าทำไดท้ กุ อยา่ งนะ” ดึงรา่ งของหล่อนเข้าแนบชิด นิม่ หลับตาอย่างรา้ วราน ไมอ่ ยากนึกถึงสง่ิ ท่เี กดิ ขึน้ หลงั จากนั้น นอ้ ยกลับมาเม่ือโรงเรยี นเลกิ พรอ้ มคนทห่ี ล่อนไม่อยากเจอ ถือวสิ าสะมากไปแลว้ ทม่ี าพร้อมกบั ลูก ของหล่อน “เหน็ หายไปหลายวัน เลยมาตาม” เขาเอ่ยขนึ้ เหมอื นล่วงรู้ความคิด “ข้าขอร้อง ให้ลกู สาวเอ็งพาขา้ มา”

ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 37 | ºÃóҸà หล่อนรีบพลกิ ตวั เขา้ หาฝาหอ้ งตั้งแตเ่ ขายงั พูดไม่ทนั จบประโยค นำ้ ตาหล่งั ทะลักออกมาเหมือน เขื่อนแตก นอ้ ยเดนิ ออกไปกอ่ ไฟหุงข้าวอยา่ งไมร่ อู้ โิ หนอ่ เิ หน่ “ขา้ ขอโทษ ขา้ ควรจะขอโทษเอ็งตง้ั แต่วนั น้ัน แต่รุ่งข้ึนกไ็ ม่เจอเอ็ง รออย่หู ลายวัน รอ้ นใจจนตอ้ งมาหา” ช่างชยั พูดอยา่ งร้อนรน เขาสุขุม นำ้ เสยี งสุภาพออ่ นโยน มีแตค่ วามเงียบงัน เคว้งคว้าง ชา่ งชัยไมร่ ูจ้ ะหาถอ้ ยคำใดมาเกลย้ี กลอ่ มให้หลอ่ นพูด จะด่าสกั คำเขายนิ ดี ความเงียบของหญงิ สาวช่างน่ากลัว มันทำใหเ้ ขาอึดอัด “ขอข้ารับผดิ ชอบชวี ิตเอ็งได้ไหม ขา้ ยินดีเลี้ยงดูเอง็ และลกู อย่างดี ข้าสญั ญา” น้ำเสยี งของเขาหนักแน่น และจรงิ จงั กวา่ ครงั้ ไหน บ่อนำ้ ตาแตกทะลักทะลาย หลอ่ นนกึ ถงึ ผวั ที่ตายไป เขาชา่ งซอ่ื สัตยแ์ ละรกั หลอ่ น พยายามทำทุกอย่าง ใหห้ ลอ่ นมคี วามสุข แมจ้ ะจนเงินแตเ่ ขารวยนำ้ ใจนกั เพอ่ื นคนไหนลำบากเขากป็ นั ให้ ความจรงิ ใจของมนุษยส์ ำคัญนกั มันหายากเหลอื เกนิ ยากเกนิ กวา่ จะงมเข็มในมหาสมุทร แตช่ ายคนน้ี กำลงั กลา่ วขอโทษแถมสญั ญาว่าจะดแู ลรับผดิ ชอบ ทัง้ ๆ ที่เมือ่ คนื ก่อน เขายังใชก้ ำลงั ขืนใจหลอ่ นเหมอื นสตั ว์ป่า มนั งา่ ยอยา่ งนี้หรอื คำสัญญาจากคนทม่ี ีครอบครวั แล้วอย่างเขาจะใหห้ ล่อนเชือ่ ถือได้อย่างไรกัน “ปลอ่ ยฉันอยูก่ ับลูกเถิด ขอร้อง” หล่อนเอย่ ออกมา 5 อาคารเรียนหลังใหมเ่ สรจ็ แลว้ มันสงู ใหญ่อลงั การกว่าอาคารใดๆ ในบรเิ วณน้ัน บา้ นพักคนงานก่อสร้าง ถูกร้ือออก ครูอำนาจมนี กั เรยี นในโรงเรยี นเพ่ิมมากขนึ้ ผปู้ กครองนยิ มใหล้ ูกเรียนโรงเรยี นเอกชนมากกวา่ โรงเรียน มัธยมของรัฐ บา้ นสงั กะสีของน่มิ และลกู ยังคงอยหู่ ลงั โรงเรยี น สง่ิ ที่เปลย่ี นไปคือชา่ งชัยกลายเป็นสมาชกิ ใหมข่ อง ท่ีนั่น เขาเข้ามาในชีวติ เหมอื นฝันรา้ ย ราวนกั ฉวยโอกาสน่าชิงชงั แต่เขาเปน็ ช่างเมือ่ ทำไมห้ ักไปทอ่ นหน่ึง กต็ ่อมนั ได้แน่นสนิท นบั วนั มันเรมิ่ มัน่ คง ทำให้หล่อนมน่ั ใจมากขน้ึ นบั จากวันทเี่ ขาเดินมาหา แสดงความ รบั ผดิ ชอบในส่ิงทีต่ นได้กระทำลงไป หลอ่ นยังเปน็ คนเจยี มตวั เสมอต้นเสมอปลาย ยังทำงานสารพดั หน้าท่ีในโรงเรยี นของครอู ำนาจ ช่างชัย เปรยเร่อื งหาบา้ นแห่งใหม่ให้หลอ่ นกบั ลูก นน่ั เปน็ ความคิดของเขา แตห่ ลอ่ นยงั อยากอยู่ท่นี ่ี ครูอำนาจบอก หลอ่ นเสมอวา่ จะให้น้อยเรียนฟรีเมื่อข้ึนมธั ยม โรงเรียนนจ้ี า้ งครตู า่ งชาติมาสอนภาษาอังกฤษ หากยงั ช่วยงานท่ีนี่ น้อยจะได้เรยี นฟรี อนาคตลกู สำคญั ที่สดุ ปีนีน้ อ้ ยจะข้นึ ม.1 แล้ว เธอจะได้เรยี นโรงเรยี น แพงๆ โดยไมต่ อ้ งจา่ ย คา่ เทอม นายช่างจึงไมเ่ ซ้าซ้อี ะไรหลอ่ น ถึงอยา่ งไรเขาเองก็ยงั ตอ้ งอาศัยบารมคี รอู ำนาจประมลู งานก่อสร้างอยู่ดี หลอ่ นรู้วา่ เขาจรงิ ใจ แตเ่ มียเก็บอยา่ งหล่อนกไ็ มอ่ าจเรียกร้องอะไรได้มากกว่าน้ี เขาไปๆ มาๆ ระหวา่ ง ไซต์งานใหม่ต่างจงั หวดั กลบั มาหาหล่อนเท่าท่มี ีเวลา คร้งั ล่าสดุ ทชี่ ่างชัยกลับมาหาหล่อนกับลูก เขาบ่นเรือ่ งงาน

ºÃóҸà | 38 ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 รบั เหมากอ่ สร้างท่คี รอู ำนาจฮ้ัวประมลู มาให้ฟงั หลอ่ นเป็นผู้ฟงั ทด่ี ี เสียงนำ้ แข็งกระทบแกว้ บรรจงรินนำ้ สง่ ให้ ฟงั ความคับขอ้ งใจว่าเพ่งิ ไปหาครูอำนาจมา และมีเรือ่ งขัดใจกัน “รู้อยู่แกใ่ จว่าเพ่อื นแกโกง บอกใหเ้ ปล่ยี นใชว้ สั ดทุ ต่ี ่ำกวา่ มาตรฐาน เพ่ือจะไดท้ ำงบซอ่ มบำรุงใหไ้ วข้ึน อีกสองสามปี แทนทแ่ี กจะบอกเพอื่ นให้ลม้ เลกิ ความคิด กลับบอกให้เราทำตามแผนทว่ี างเอาไวซ้ ะอกี ” เขาเลา่ ตอ่ วา่ “เถียงกนั อยูพ่ ักใหญ่ ถึงอย่างไรก็ไม่ทำ มนั ไมถ่ ูกต้อง เลยขวู่ า่ ถา้ จะให้เจ้าอืน่ มาทำแทนก็จะ แฉให้ทกุ คนรู้ ไปบอกเพ่ือนครูดว้ ยนะว่าผมเอาจรงิ ” เขาไมเ่ ห็นด้วยอย่างยิง่ ทเ่ี จา้ หนา้ ท่รี ฐั หาชอ่ งทางทำมาหากินจากภาษีประชาชนแบบนี้ เขาจะเปน็ หนง่ึ ใน ผ้กู ระทำความผดิ หล่อนหยบิ ผ้ามาพบั ตอ่ ซ่อนความกังวลใจไว้เงยี บๆ กลวั เขาจะไมป่ ลอดภยั มันทำใหห้ ล่อน นึกถงึ เร่อื งราวของผวั เก่าทหี่ ลอ่ นไม่ควรนึก “พ่จี ะแวะไปปรบั ปรงุ สนามเดก็ เลน่ ที่โรงเรยี นเพ่อื นครอู ำนาจแถวนครชยั ศรี และจะลงไปคุมงานก่อสร้าง ที่สงขลาตอ่ สกั สองอาทิตย์ อยากได้อะไรก็ไลน์มาบอกนะ” เขาเปล่ียนเร่ือง “ฉันอยากได้สะตอเม็ดใหญๆ่ แกงไตปลาแห้งสกั กระปกุ สองกระปกุ อยา่ งอ่นื เด๋ยี วฉนั ไลน์บอกอีกที” หล่อนคดิ ถงึ บ้านเกิด ไม่รู้ว่าเมอื่ ไหร่จะไดก้ ลบั มีเพียงอาหารทพ่ี อคลายความคดิ ถงึ บ้านเกดิ ไดบ้ ้าง 6 ไปสงขลาคราวน้ีช่างชัยย่งุ ช่วงสปั ดาหแ์ รกยงั โทรไลนค์ ุยกับนิม่ บ้าง จากน้ันเขาก็สง่ ข้อความเปน็ ระยะ หลอ่ นไดแ้ ตร่ อวันทีเ่ ขาจะกลับมา เขาไม่ลืมท่ีจะซอ้ื ของฝากท่ีนม่ิ อยากได้ เชา้ วันกลับ เขาโทรบอกน่มิ ว่าจะมาหาหลอ่ นกอ่ นเขา้ กรุงเทพฯ จากน้นั หายไปหลายช่วั โมง หล่อน พยายามโทรหรอื ส่งข้อความก็ไม่ได้รบั การตอบกลบั จนได้รบั โทรศัพท์จากลูกนอ้ งว่าชา่ งชัยขับรถเสยี หลักควำ่ ลงข้างทาง ศีรษะกระแทกอย่างแรงและเสยี ชีวติ ทันที หล่อนเปล่งเสยี งกรดี รอ้ งคลา้ ยคนบ้า ผวั ทห่ี วังฝากชีวิตไว้ จากไปไม่ทนั ตั้งตัว ฉากท่เี ขาเล่าผนวกเสียงโครมในความคิด มนั ดังกอ้ งหู ภาพศพนอนจมกองเลอื ด สลบั ภาพ ซ้อนของผวั เกา่ ทตี่ ายตรงสนามเดก็ เล่น จอภาพสลบั ไปมาจนแยกไมอ่ อก คดเี กา่ ปดิ ไปแลว้ ดว้ ยเหตุผลวา่ เปน็ อบุ ัติเหตุ แตห่ ล่อนไมค่ ดิ อย่างน้ัน คำใหก้ ารของหลอ่ นไม่มีนำ้ หนัก ไรห้ ลักฐาน เขาตายอยู่ในความเคลอื บแคลง หลอ่ นทรุดตัวลงกบั พืน้ เสยี งสะอน้ื ของหล่อนมีให้ต่อความรกั ความจริงใจ ชีวติ ใหมท่ ี่ชา่ งชัยมอบให้ ความสขุ รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ความอนุ่ ใจ และความลำบากทเ่ี ขายอมอยกู่ ับหล่อนในเพิงแคบๆ หลอ่ นรู้วา่ เขา ไม่ไดร้ ำ่ รวยมากนกั ต้องรบั ผดิ ชอบลูก เมีย พอ่ และแม่แกๆ่ ของเขา หล่อนจงึ ขอเก็บเงนิ ไว้ใหน้ ้อยเรียนแทน บา้ นทเี่ ขาอยากซื้อให้ พอเรยี นจบค่อยคิดขยบั ขยาย ไม่คดิ ว่าเขาจะจากไป ไม่คดิ วา่ จะขาดทพ่ี ่ึงไปอกี ไมค่ ดิ ว่า ชวี ติ ต้องเวยี นว่ายชะตากรรมอุบัตซิ ้ำ น้ำตาของหลอ่ นนองหนา้ ภาพในความคดิ เปล่ียนสกี ลายสภาพเป็นโทรทศั น์ ขาวดำ เสยี งกรดี รอ้ งคลุ้มคลงั่ ดังกอ้ ง น้อยวงิ่ มากอดแมไ่ วแ้ น่นไมใ่ ห้ดงึ ทงึ้ ผมตัวเอง ศพของชา่ งชัยย้ายมากรุงเทพฯ เมยี ตามกฎหมายของเขาจัดการทกุ อย่าง หลอ่ นกบั ลกู เดินทางอยา่ ง ทุลกั ทเุ ล เขา้ กรงุ ฯ ไปตามข้อมลู ท่ีลกู น้องนายชัยใหไ้ ว้ เปน็ ไดแ้ คผ่ ู้ร่วมงานเงยี บๆ หลอ่ นไปงานศพทกุ วนั

ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 39 | ºÃóҸà น่งั หลบอย่ดู า้ นหลังไม่เจอใคร ไมเ่ สนอตัวว่าเปน็ ใคร กราบลาศพคนรักคร้งั สดุ ท้ายกอ่ นร่างจะกลายเป็นเถ้าถา่ น ในวันรงุ่ ข้นึ หลงั งานศพ หลอ่ นทวีความหมน่ ดำด้านใน ถอดทงิ้ ทุกอยา่ งจากโลกภายนอก หมกตวั อยแู่ ต่ในห้อง จมกับทะเลน้ำตาอันขมปรา่ วนั ใดหนกั หนว่ ง หลอ่ นจะกลายรา่ งเปน็ ผีบ้าอาละวาด กรดี ร้องโวยวาย ดงึ ทึ้งผม ตัวเอง แล้วนั่งเหม่อลอยทส่ี นามเด็กเล่น ใหน้ ้อยตามหา บางครง้ั นั่งแขง็ ท่ือราวปูนป้ันท่ีใครเอามาประดบั สนาม เนื้อตวั มกี ลนิ่ สาบโชยคลงุ้ ครอู ำนาจถามสารทกุ ข์สกุ ดบิ กับน้อย เขาอาลัยในความสาวและเวทนานมิ่ นัก เสมอื นเห็นของเล่นใน สนามทีย่ ังเล่นได้อยู่แต่ไม่กล้าเข้าไปเล่น เขาชื่นชมแม่ให้น้อยฟงั ประหนง่ึ เล่าประวัตศิ าสตร์ทีเ่ ขยี นขึน้ เอง หลอกเด็ก นิ่มไม่น่าตอ้ งมาเป็นแบบนี้ มองเดก็ สาวแรกรนุ่ อย่างเอ็นดู ลบู หวั แลว้ บอกเธอวา่ เหนื่อยหนอ่ ยนะเรา และเริม่ พูดถึง ค่าใช้จา่ ยในการรกั ษาพยาบาลของแม่ สิทธิที่อาจจะไมไ่ ดเ้ รียนท่ีนี่หากแม่ของเธอไม่สามารถทำงานได้ เพิงพักท่ี ท้ังสองยงั อาศยั อยู่ และแผนพัฒนาโรงเรยี นบรเิ วณบ้านพักของเธอในปหี นา้ เหมอื นโลกหลน่ มาใหเ้ ดก็ อยา่ งเธอแบกรบั ภาระเอาไวอ้ ยา่ งหนกั หนว่ ง ครอู ำนาจแสดงความใจดอี ยา่ ง ไมม่ ีทตี่ ิ เสนอใหเ้ ธอทำงานแทนแม่ในช่วงเช้าและหลงั เลกิ เรียน ไม่ใหก้ ระทบการเรียน จนกว่าแมจ่ ะหายดี หรอื เธอเรียนจบแล้วขยบั ขยาย ความจำเปน็ ทำใหน้ ้อยต้องโตกว่าวยั เธอลกุ มาเตรียมอาหาร อาบนำ้ หาข้าวให้แม่ ก่อนเดนิ ไปเปิด ประตู ห้องเรยี นทุกห้อง ทำความสะอาดทางเดนิ แลว้ จงึ รบี กลบั มาอาบน้ำแต่งตัวไปเรยี น หลงั เลิกเรียนเธอชว่ ยคนงาน ทำความสะอาดอยา่ งแขง็ ขนั กอ่ นกลับบ้าน วันไหนมีงานใหท้ ำเพม่ิ จะกลบั มาหาข้าวใหแ้ มก่ นิ กอ่ น “ทำงานเก่งนะเรา ไหวไหม” ครอู ำนาจชมเธออย่บู อ่ ยๆ “พอทำไหวคะ่ ” เสียงใส ๆ ตอบอยา่ งออ่ นนอ้ ม “ดีแล้ว แลว้ แมเ่ ปน็ อยา่ งไรบา้ งตอนน”้ี “ชว่ งนี้ดขี ้ึนหนอ่ ยคะ่ แค่เหม่อลอยเปน็ บางที” “ขอใหแ้ ม่หายไวๆ นะ” ครูอำนาจดเู ป็นกันเองมากข้นึ เขาหยบิ เงินจากกระเป๋าสง่ ให้หา้ ร้อยบาท ให้เอาไปซ้ือของกินใหแ้ ม่ น้อย ยกมอื ไหว้ขอบคณุ ขณะรับเงนิ ไว้ เธอแอบชื่นชมเขา รเู้ ลยวา่ ทำไมแมถ่ ึงทำงานได้นานขนาดน้ี “หนูขอไปหาขา้ วใหแ้ ม่ก่อนนะคะ เดยี๋ วรีบกลบั มาทำงานตอ่ ใหเ้ สร็จ” เขายม้ิ พยักหน้า ภาพสนามเดก็ เลน่ ผดุ เข้ามาไม่รสู้ าเหตุ แต่ทำให้เขาย้มิ กว้างกวา่ เดมิ กำชบั ว่าเสรจ็ แลว้ ใหไ้ ปช่วยจดั หนังสือให้หอ้ งสมดุ เขา้ ท่ีให้ด้วย เด็กสาวเดนิ แกมวิง่ กลบั ไปยงั เพิงสงั กะสี แปลกใจกวา่ ทุกวนั เพราะแมล่ กุ ขน้ึ มาหงุ ข้าวราวคนปกติ กับขา้ ว ทำเสรจ็ เรียบรอ้ ย กล่นิ ไข่เจยี วหอมๆ ลอดออกมาจากมุมทท่ี ำครัว

ºÃóҸà | 40 ปีที่ 1 ฉบับที่ 2 | พฤศจิกายน-ธันวาคม 2564 “เหนื่อยมยั้ ” หลอ่ นถามลกู แล้วรอ้ งไห้ เดก็ สาวสา่ ยหนา้ แทนคำตอบ ยื่นมอื เชด็ น้ำตาโอบกอดราวตุ๊กตาตวั โต สำหรับแมแ่ ล้ว เธอทำได้ ทุกอย่างเธอชว่ ยแมค่ ดขา้ ว ตกั อาหารใส่จาน เสียงชอ้ นกระทบจานวนั น้ที ำให้เธออุ่นใจ อาหารอร่อยกวา่ วนั กอ่ น “ครูอำนาจขอใหห้ นูกลับไปชว่ ยจัดหนงั สอื ในห้องสมดุ ” เธอบอกแม่ ไมท่ นั ขาดคำ น่มิ อึ้งไปชวั่ ขณะ หลอ่ นลอบถอนใจ กอ่ นจะบอกใหล้ ูกปดิ ประตูอยู่บา้ น “ทำไมล่ะจ๊ะแม”่ เธอสงสัย “เดี๋ยวแมไ่ ปเอง” 7 เงาตะค่มุ ในพงหญ้าคา เสียงวูๆ่ ไร้ตวั ตนทกุ เยน็ พงหญา้ ขา้ งสนามเด็กเลน่ ร้าง ชงิ ช้าเคยไกวเล่นสนมิ เขรอะ โซ่ทรุดโทรมเหมน็ เปรย้ี วสีหลดุ ออก บันไดลื่นสซี ีดทเี่ คยต่อควิ เล่นคล้ายบนั ไดผีสงิ เสยี งกระซิกสะอ้นื ใต้ โพรงบนั ไดพาใครต่อใครหวาดผวา ยงั ไม่มพี ่อแมค่ นไหนพาลกู หลานมาแถวน้นั นบั จากวันท่มี คี นพบศพ ผอ. ทส่ี นามเดก็ เลน่ เพงิ สงั กะสีทรุดโทรมกวา่ เดิม แคล่ มเบาๆ กพ็ ัดกระชากแผน่ สังกะสีปลิดปลวิ ไมน่ านมนั กพ็ งั ครืนลงมา น่ิมและนอ้ ยหายไปจากเพงิ พักสงั กะสีอยา่ งไร้ว่แี วว...