เขียน คำประพนั ธ์ บทโทรทศั น์ ภำพ สมดุ คำประพนั ธ์ รำยวิชำ ทกศ334 กำรแตง่ คำประพนั ธ์ มหำวทิ ยำลยั ศรีนครินทรวิโรฒ เสนอ อำจำรย์ประภำพร ลมิ ้ จิตสมบรู ณ์ ผ้จู ดั ทำ นำยชยั มงคล ปำนเพิง้ รหสั นสิ ติ 60101010733 คณะมนษุ ยศำสตร์ หลกั สตู รกำรศกึ ษำบณั ฑติ สำขำวิชำภำษำไทย
จากใจ... CHAIMONGz ธารไทป์ บทกวี เป็ นควำมตัง้ ใจท่ีอยำกจะนำซีรีส์ชำยรักชำยที่ข้ ำพเจ้ ำ ช่ืนชอบ มำแปรเป็ นคำประพันธ์ สร้ ำงคุณค่ำให้กับนวนิยำยและซีรีส์เรื่ องนี ้และอยำก ท่จี ะสะท้อนอำรมณ์ควำมรู้สกึ ทีล่ กึ ซงึ ้ ของตวั ละครผำ่ นกลวธิ ีทำงด้ำนวรรณศิลป์ TharnType The Series เป็ นซรี ีสเ์ ร่ืองหนงึ่ ท่ีข้ำพเจ้ำอยำกนำเสนอมมุ มองของ ควำมรักทีเ่ รียกวำ่ “ชำยรักชำย” ของตวั ละคร ธาร และ ไทป์ ซง่ึ แตกต่ำงจำกซีรีส์ชำยรัก ชำยท่ัวไป อยำกให้ ผู้อ่ำนทุกท่ำนได้ เห็นถึงควำมรักของตัวละครท่ีค่อย ๆ เริ่ ม ก่อตัวจำกตัวเลขติดลบ และอยำกให้ ผู้อ่ำนทุกท่ำนซึมซับคุณค่ำทำงวรรณ ศิลป์ ทข่ี ้ำพเจ้ำได้ประพนั ธ์ขนึ ้ ข้ำพเจ้ ำขอขอบคุณพ่ีเมย์ อรวรรณ วิชญวรรณกุล ท่ีได้ แต่งนวนิยำย เร่ืองนขี ้ นึ ้ มำ ขอขอบคณุ พ่ีมวิ ศุภศิษฏ์ จงชีวีวฒั น์ พ่ีกลฟั คณาวุฒิ ไตรพพิ ัฒนพงษ์ และนักแสดงในซีรีส์ทุกท่านที่สวมบทบำทและถ่ำยทอดอำรมณ์ของตวั ละครออกมำ ได้อยำ่ งยอดเย่ียม ทำให้ข้ำพเจ้ำมกี ำลงั ใจ และแรงผลกั ดนั ในกำรประพนั ธ์กวีนิพนธ์ชำย รักชำยฉบบั นี ้ ธำรไทป์ บทกวี ร้อยวจีด้วยรัก ให้ประจกั ษ์ในคำ เป็นลำนำยอดเยี่ยม เตม็ เปี่ ยมด้วยสำรำ สื่อภำษำวรรณศลิ ป์ ให้ยลยินเป็นเอก- นพิ นธ์เสกรังสรรค์ หฤหรรษ์หลำกรส ขอประณตผ้เู กี่ยวข้อง สรรเสริญแซซ่ ้อง มำกด้วยใจจริง
สารบญั ตอนท่ี 1 อนิ ทะโรดกั ฉนั .......................................... 9 ตอนท่ี 2 สงครำมเร่ิมขนึ ้ แล้ว..................................12 ตอนที่ 3 มมุ มองที่เปลี่ยนไป..................................18 ตอนท่ี 4 เปิดใจให้กนั ............................................24 ตอนที่ 5 สำยธำรฉ่ำเยน็ ........................................31 ตอนที่ 6 วนั ธรรมดำท่ีไมธ่ รรมดำ...........................37 ตอนท่ี 7 จดุ หกั เหของควำมสมั พนั ธ์.......................42 ตอนท่ี 8 เกลียดไปเถอะ.. ยงั ไงก็รัก........................48 ตอนที่ 9 บคุ คลที่สำม... สอง... หนงึ่ .......................54 ตอนที่ 10 ฟังดี ๆ ไม่มีรีรัน.......................................62
แนะนาตัวละคร ธำรำผ้พู ระเอก โฉมดจุ เสกสอำงค์ศรี จงรักและภกั ดี คชู่ ีวำเอือ้ อำทร เป็นชำยรักบรุ ุษ รักยอ่ มคดุ ต้องถำ่ ยถอน ครัน้ พบมติ รเรือนนอน จติ อำวรณ์สะท้อนใจ ทิวตั ถ์เนือ้ นำยเอก รูปงำมเฉกเสกสรรให้ เกลียดเกย์สดุ หวั ใจ มเิ ข้ำใกล้หรือตดิ ตำม หวั ร้อนและงอนงำ่ ย สมเป็นชำยนำ่ เกรงขำม หนุ หนั ทกุ โมงยำม อยำ่ ได้รุดเร่งจดุ ไฟ เทคโนหนมุ่ หรรษำ ชำ่ งเจรจำแจ้วเสียงใส เป็นเพ่ือนซีน้ ำยไทป์ แตเ่ ยำว์วยั จวบวนั นี ้
นำยหลงเพื่อนธำรำ หลำยปี กวำ่ ไมห่ ำ่ งหนี สำยเสียงสำเนียงดี ฟังไพเรำะเสนำะกรรณ นำยตมั้ พี่น้องต้ำ เพื่อนธำรำสหำยสนั ต์ ครำวเครำะห์ทะเลำะกนั ตดั สมั พนั ธ์ไมพ่ ำที น้องต้ำเดก็ ชำยชำญ แฟนเก่ำธำรจรัสศรี พบรักกบั เพื่อนพ่ี แตบ่ ำปมีต้องจำกกนั
9 1 อินทะโรดกั ฉนั มำจะกลำ่ วบทไป ถงึ ธำรไทป์ บทกวีรังสรรค์ นวนยิ ำยชำยรักชำยอนั โจษจนั แปรเป็นคำประพนั ธ์สำรำ ควำมวำ่ นำยหนง่ึ นำมทวิ ตั ถ์ พงึ่ เปล่ียนผดั มธั ยมเข้ำศกึ ษำ ณ มหำวทิ ยำลยั ในเมืองฟ้ ำ คณะวทิ ย์กีฬำนำ่ ยำเกรง มีชื่อเลน่ วำ่ ไทป์ ใจฉนุ เฉียว เผลอประเดยี๋ วหวั ร้อนห้ำวเป้ ง เป็นเดก็ ใต้เมืองสรุ ำษฎร์มำดนกั เลง ไมข่ ม่ เหงเดก็ สตรีคนชรำ ไทป์ ทิวตั ถ์หนุ่ บำงร่ำงน้อย ผวิ ขำวสงู ร้อยแปดสบิ ห้ำ ตำกลมโตดงั่ เนตรมฤคำ จมกู ปำกรับกบั หน้ำหลอ่ เอำกำร ผมดำขบั ผวิ ให้โดดเดน่ ผ้ใู ดเหน็ รอยยมิ ้ พิมพ์สงั หำร ต้องตดิ ตรำตรึงใจไปแสนนำน ลมปรำณหยดุ ชะงกั ประจกั ษ์ตำ มีสหำยตวั เล็กชื่อเทคโน รู้จกั กนั นำนโขหลำยปี กวำ่ เพียงมองตำก็รู้ใจในไมช่ ้ำ สมเป็นเพ่ือนกนั มำยส่ี บิ ปี ครัน้ ทงั้ สองเดนิ ทำงมำถงึ หอ ก็มิรอยกของขมนั ขมี เร่งเก็บสมั ภำระไมพ่ ำที กลำ่ วโชคดใี ห้แกก่ นั ไมน่ ำนนกั
10 เมื่อนนั ้ นำยทิวตั ถ์เยือ้ งยอ่ งเข้ำที่พกั สีขำวล้วนชวนอำศยั ในประจกั ษ์ ไมน่ ำนนกั วำงของอนั หนกั องึ โต๊ะสีขำวพรำวพร่ำงชำ่ งสะอำด เบญจมำศแมใ่ ห้ไว้ยำมคดิ ถงึ กระจกเงำบำนน้อยคอยรำพงึ ตดิ ขงึ รูปพกั ตร์นกั ฟตุ บอล ผ้ำปเู ตยี งนอนหมอนข้ำง ลำยขวำงสีนำ้ ตำลเข้มออ่ น ผ้ำหม่ ผืนหนำนำ่ หนนุ นอน โคมไฟเหลืองสลอนระยิบระยบั เหลือบเหน็ อีกเตยี งอยเู่ คยี งข้ำง ยงั อ้ำงว้ำงไมม่ ีผ้ำมำปทู บั คงเป็นเพียงเตียงของเพ่ือนคหู่ ้องหบั ตะวนั ลบั ยงั ไมพ่ บเพ่ือนร่วมเรือน ยำมรำตรีเยี่ยมเยือนแวะหำ เดือนดำรำสอ่ งไสวไมแ่ ปดเปื อ้ น คดิ ถึงพอ่ คดิ ถงึ แมค่ ดิ ถึงเพื่อน นำ้ ตำเคล่ือนเคล้ำคลอนยั นำ คำ่ แล้วคณุ พอ่ เป็นอยำ่ งไร จะมีใครดแู ลแมไ่ หมหนำ ใครจะคอยจดั หำหยกู ยำ ให้คณุ ยำยแกช่ รำผ้สู งู วยั วำ่ พลำงทิง้ ตวั เล่ือนลงนอน หนนุ หมอนหม่ ผ้ำหลบั ตำไซร้ เพ่ือพรุ่งนีไ้ ด้พบกบั วนั ใหม่ ก็หลบั ไปในห้วงนทิ รำ เมื่อนนั ้ นำยธำรำอำรมณ์ศลิ ป์ ถึงห้องพกั จดั แจงของให้เสร็จสนิ ้ แลได้ยนิ เสียงอำบนำ้ ของเพื่อนชำย โต๊ะสีขำวรำวสำลีมีลำยขอบ ดอกกหุ ลำบแมม่ อบให้เม่ือสำย กระจกเงำบำนน้อยมีลวดลำย ขงึ สำยตดิ รูปนกั ดนตรี ผ้ำปเู ตียงนอนหมอนข้ำง ลำยตำรำงขำวเทำสลบั สี ผ้ำหม่ ผืนบำงสีขำวดี นำฬกิ ำของพี่ยงั จำได้ ครัน้ เห็นนำยทวิ ตั ถ์ออกจำกห้อง กลำ่ วทกั ร้องสวสั ดเี พื่อนสหำย เรำชื่อธำรหรือธำรำคนสบำย เรำเพิ่งย้ำยมำท่ีนี่นะเพื่อนเกลอ
อยคู่ ณะดรุ ิยำงคสำกล 11 ยินดที ่ีได้รู้จกั ได้พบเจอ เป็นกงั วลปรึกษำเรำได้เสมอ เม่ือนนั ้ น่ีขนมให้เธอฉนั ซือ้ มำ กลำ่ วทกั ทำยแต้มยิม้ บนใบหน้ำ เรียนคณะวทิ ยำศำสตร์กำรกีฬำ นำยทิวตั ถ์แลเหน็ สหำยำ ขนมนำยท่ีให้มำข้ำขอบใจ สวสั ดธี ำรำข้ำช่ือไทป์ วำ่ พลำงแลดใู บหน้ำเพื่อน ยนิ ดีที่พบหน้ำรู้จกั ไว้ รูปงำมหลอ่ ล่ำทงั้ กำยำ ขำดแคลนส่ิงใดจะชว่ ยหำ อนั ดวงเนตรเหมือนมีเลศนยั มิอำจเคล่ือนมองทำงใดได้เลยหนำ ผวิ ขำวสะอำดตำดพู ร้อมเพรียง สงู ร้อยแปดสบิ กวำ่ ก็ใกล้เคยี ง คงจะมีหญิงสำวมำไมน่ ้อย สำเนียงใสไพเพรำะเสนำะเสียง คงจะมีหญิงสำวมำแวะเท่ียว ผมดำขลบั ไลเ่ รียงเป็นแถวเกลียว วำ่ พลำงทำงคดิ ในใจ เรียงแถวคอยเข้ำหำมำแลเหลียว ตงั้ แตน่ ีอ้ ยดู่ ้วยกนั นะเพ่ือนธำร เรียงแถวเก่ียวควงแขนแสนหวำน สง่ ยิม้ ให้เสียทีหนง่ึ จงึ กลำ่ วขำน อีกยำวนำนกวำ่ จะพรำกจำกกนั
12 2 สงครำมเร่ิมขนึ ้ แล้ว มำจะกลำ่ วบทไป ถึงธำรไทป์ ตอนที่สองครองรำศี สงครำมจะเกิดขนึ ้ ไมช่ ้ำที ดงั วจีท่ีจะพร่ำพรรณนำ เมื่อนนั ้ นำยทิวตั ถ์นง่ั รอสหำยำ พลำงเปลี่ยนชดุ ฟตุ บอลภษู ำ ตกแตง่ กำยำมชิ ้ำพลนั ยนิ เสียงไอ้เทคโนมำแตไ่ กล ตกใจกระไรหรือเพ่ือนฉนั นบั วนั พนั ปี มเิ คยลน่ั เสียงสน่ั ตระหนกตกฤทยั บดั นนั้ เทคโนเพื่อนยำกเสียงสนั่ ไหว เหนื่อยหอบเพรำะวิ่งอยำ่ งวอ่ งไว ดง่ั สำยไฟฟ้ ำฟำดบำดพืน้ ดนิ วำ่ ไอ้ไทป์ เอ็งรู้เร่ืองเสียหรือยงั ข้ำได้ฟังยงั ตกใจไมห่ ำยสิน้ เรื่องพดู ยำกหำกพดู คงพนั ลนิ ้ หำกได้ยินเอง็ คงไมร่ ะคำยฟัง มีกระไรก็พดู เสียให้ชดั มำสำบดั สำนวนเดีย๋ วหงำยหลงั ขืนพดู ช้ำไมท่ นั ใจให้ระวงั ได้หงำยท้องเสียกระมงั ก็ครำนี ้ สงบจิตสงบใจให้เบำเย็น จะได้เห็นจะได้รู้นะลกู พี่ ข้ำจะบอกให้ฟังเสียเด๋ียวนี ้ ฟังให้ดีอยำ่ ให้ขำดเสียสกั ตอน
13 ข้ำไปรู้เรื่องรำวของไอ้ธำร เพื่อนชำยชำญของทำ่ นเม่ือวนั กอ่ น มนั เป็นเกย์มใิ ชช่ ำยแนน่ อน อยำ่ เพิง่ หลอนหเู สียเลยไอ้เพื่อนรัก เมื่อนนั ้ ทิวตั ถ์เคอื งขนุ่ หนุ หนั หนกั ได้ยินควำมตำมทำนองเปล่ียนสีพกั ตร์ กเู กลียดนกั พวกผดิ เพศทเุ รศตำ ประเด๋ียวรอฟังควำมให้ชดั แจ้ง ชีแ้ จงคำขำนครหำ เด๋ียวจะหำวำ่ กไู มเ่ มตตำ ไอ้ธำรำกตู ้องพบประสบกนั หำกไมจ่ ริงอยำ่ งที่เอ็งวำ่ กจู ะมำลงแค้นให้เสียขวญั ให้กอู ำยขำยหน้ำเสียประกนั ไปกลำ่ วหำโทษทณั ฑ์ไอ้ธำรำ ครัน้ ถึงห้องพกั ผลกั ประตู มเิ ห็นมีใครอยเู่ สียเลยหนำ นำยทิวตั ถ์นง่ั รอนำยธำรำ รอฟังพจนำพำที เม่ือนนั ้ ธำรำมงุ่ ตรงไปยงั ที่ เก็บของสมั ภำระไมช่ ้ำที เสร็จกิจจำกดนตรีจงึ กลบั มำ ยินเสียงทวิ ตั ถ์ร้องเรียก พร่ำเพรียกด้วยนำ้ เสียงแปลกภำษำ เหตใุ ดจงึ ตะโกนเอย่ วำจำ จงึ หนั มำด้วยควำมประหลำดใจ ฝ่ ำยทวิ ตั ถ์ตงั้ สตกิ ่อนเอย่ คำ ฝื นกลำ้ ถำมเพื่อรู้ให้จงได้ เอ็งเป็นเกย์ใชม่ ิใชห่ รือวำ่ ไร จงตอบมำเร็วไวให้ทนั กำร ฝ่ ำยนำยธำรยนิ คำเอย่ วำ่ เจ็บอรุ ำดงั่ มีคนถือขวำน ผำ่ กลำงอกเฉือนฤทยั ในวญิ ญำณ สนั่ สะท้ำนกำยำดง่ั เปลวไฟ กเู ป็นเกย์ก็เป็นคนเหมือนอยำ่ งมงึ จงคำนงึ ถงึ ศกั ดศ์ิ รีมนษุ ย์ไว้ กผู ดิ เพศแล้วกผู ดิ หรือกระไร จงตอบมำให้ไวอยำ่ ช้ำกำร
14 ฝ่ ำยทวิ ตั ถ์ตอบคำที่ได้ยนิ กเู กลียดสนิ ้ พวกผิดเพศผิดสงั ขำร เกิดมำเป็ นชำยปรีชำชำญ เสียดำยสงสำรกลบั เปลี่ยนใจ ตงั้ แตส่ ืบไปในภำยหลงั จงระวงั ตวั มงึ เอำไว้ หำกมยิ กข้ำวของออกไป จกั ได้เหน็ ดีกนั สกั วนั ฝ่ ำยธำรำเอย่ ตอบกระชนั้ ชดิ อยำ่ ได้คดิ ละเมอเพ้อฝัน กจู ะอยมู่ ไิ ปไหนทงั้ นนั้ จะรอวนั มงึ ไมท่ นขนออกไป ขิงก็รำขำ่ ก็แรงแขง็ ขนั พลั วนั เสียงสนน่ั หวนั่ ไหว จบศกึ สงครำมมชิ ้ำไว ตำ่ งคนตำ่ งไปตำมครรลอง
มำจะกลำ่ วบทไป 15 เขมำ่ ควนั วนั ววิ ำทอำจมี ถึงวนั ใหมใ่ สแสงสรุ ิย์ศรี เมื่อนนั ้ ทกุ พีน้ ที่คกุ กรุ่นรุนรำน เร่งรีบจรลีมิช้ำนำน ไอ้เพ่ือนยำกข้ำขอถำมเอง็ สกั นิด นำยทิวตั ถ์ชำยชำตอิ ำจหำญ ข้ำอยำกสลบั ห้องโดยไว ไปยงั บ้ำนเทคโนเพื่อนคใู่ จ เม่ือคืนข้ำถำมไอ้ธำรำ พอจะมีเพื่อนสนทิ หรือหำไม่ มนั ตอบข้ำวำ่ เป็นเกย์มริ อนำน ขืนชกั ช้ำจกั ไมท่ นั กำรณ์ ตำมที่เอง็ วำ่ มแิ ปลงสำร บดั นนั้ เม่ือคนื วำนจงึ กอ่ ศกึ คกึ คะนอง ได้ยินข้อควำมตำมทำนอง ข้ำมีเพ่ือนที่เคยนอนค้ำงแรม เทคโนเพื่อนซีไ้ มม่ ีสอง เป็ นเพ่ือนร่วมคณะจำได้ กรีดร้ องตระหนกตกใจ ช่ือแชมป์ มิใชใ่ ครไหน เม่ือนนั ้ จะรีบบอกให้ในทนั ที แย้มยิม้ ยนิ ควำมตำมวจี คำ่ นีม้ ีเรื่องให้ฉลอง นำยทวิ ตั ถ์ดใี จได้ที่ เตรียมพร้อมกบั แกล้มแถมสรุ ำ ขอบนำ้ ใจไมตรีที่ให้มำ ได้ย้ำยห้องสมใจปรำรถนำ เมื่อนนั ้ ที่ห้ องข้ ำพร้ อมเชิญเพ่ือนอีกสำมคน ปรึกษำเพ่ือนชำยสหำยตน ฝ่ ำยมติ รแท้รูปงำมนำมวำ่ หลง นำยธำรำครุ่นคดิ จติ ฉงน จงรีบเร่งเก็บข้ำวของย้ำยออกไป จะจำทนหรือจะออกข้ำงนอกไป ฝ่ ำยธำรำยงั คงนกึ ตรึกตรอง บอกควำมตรงจะทนอยหู่ รือไฉน จะเป็นเชน่ ไรใคร่จะรู้ มีห้องใหมต่ งั้ มำกมำยให้เลือกดู อยำกจะลองดทู ีทำ่ ของเพ่ือนสู หำกวำ่ ยงั อยมู่ ิออกไป
16 เวลำเล่ือนเคลื่อนสพู่ ลบคำ่ ฟ้ ำสีดำคลำ้ สนิทผิดวิสยั ห้องทิวตั ถ์จดั ฉลองลำพองใจ วนั นีไ้ ซร้ไร้ทกุ ข์สขุ อรุ ำ เมื่อนนั ้ นำยทวิ ตั ถ์หนมุ่ น้อยคอยหำ เพื่อนชำยพร้อมเพียงเรียงกนั มำ ดงั วำจำคำสตั ย์ได้นดั กนั วำ่ เพื่อนเอย๋ เข้ำมำยงั ที่ ณ ตรงนีอ้ ำหำรหลำกสรร ขวดสรุ ำเหล้ำเบียร์ครบครัน จงกินกนั ให้หนำใจไมต่ ้องเกรง ฝ่ ำยสหำยไมห่ นำ่ ยแหนงแคลงจิต ไมพ่ ลงั้ คดิ ขนึ ้ เตยี งเสียงโคล้งเคล้ง กินหกเลอะเปรอะเปื อ้ นเหมือนละเลง ทวิ ตั ถ์เพง่ ทำทีทำ่ สบำยสบำย ย่งิ เลอะเทอะเทำ่ ไรก็ย่งิ ดี เตยี งนีข้ องไอ้ธำรมำรหวั ไม้ มนั มำเห็นจะได้อกแตกตำย ทนไมไ่ ด้รีบย้ำยออกไป เม่ือนนั ้ นำยธำรธำรำหน้ำใส เดนิ เข้ำห้องพลนั ทนั ใด ตกใจเกิดอะไรในห้องนอน เหน็ เทคโนแลไทป์ ใครอีกสำม มำทำควำมครืน้ เครงบรรเลงฟ้ อน แล้วน่ีใครมำอยบู่ นเตยี งนอน แมไ่ มส่ อนหรืออยำ่ งไรไอ้เพ่ือนชำย ครัน้ มองหน้ำนำยทิวตั ถ์ถนดั เนตร จง่ึ รู้เหตฉุ บั พลนั สำคญั หมำย คงจะให้เพ่ือนสนทิ มำทำลำย ให้ทนอยไู่ มไ่ ด้แล้วออกไป บดั นนั้ เพ่ือนทงั้ สำมแสนสนกุ สขุ ใจ ร้ องเรียกธำรำมำใกล้ ใกล้ เข้ำในวงเหล้ำเมำด้วยกนั เมื่อนนั ้ นำยธำรำลงนงั่ มชิ ้ำพลนั เลือกลงตรงข้ำงอริรัน้ หวงั ประชนั ตอกหน้ำวำ่ ไมก่ ลวั ฝ่ ำยทิวตั ถ์เคอื งขดั สะบดั หนี รีบลกุ ไมพ่ ำทีขยีห้ วั ชกั สีหน้ำออกอำกำรเงียงวั บอกเพ่ือนตวั ซือ้ ของประเดี๋ยวมำ
17 ฝ่ ำยนำยธำรคลำนลกุ ไปตำมตดิ บอกมติ รชว่ ยทวิ ตั ถ์จดั หำ วำ่ พลำงออกไปไมค่ อยทำ่ ไปยงั หน้ำทวิ ตั ถ์ดสั กร ทำแบบนีค้ ดิ วำ่ กจู ะไปหรือ คดิ ท่ือทื่อแบบนีไ้ มท่ กุ ข์ร้อน แคเ่ ตียงเลอะซกั ไมน่ ำนก็ได้นอน อยเู่ ป็นขอนขดั ตนี มงึ ให้ถงึ ตำย วำ่ แล้วจงึ โน้มแขนโอบกอด หอมหนง่ึ ฟอดแก้มไทป์ ให้ใจหำย แล้วเอย่ คำจำหอมนีไ้ ปจนตำย มงึ โดนเกย์กลำ้ กรำยถึงตวั เม่ือนนั ้ นำยทวิ ตั ถ์ร้อนขนดั ถึงหวั ตะโกนร้องกน่ ดำ่ ไอ้ชำตชิ วั่ อกระรัวใจหวนั่ สนั่ คลอน พลำงกำหมดั จะซดั หน้ำนำยธำร ถกู รุกรำนควำมเป็นชำยชำญสมร ไมก่ ตู ำยมงึ ก็ตำยไอ้ดสั กร โกรธดง่ั ไฟฟอนลกุ ลำม ฝ่ ำยธำรำเอย่ วำ่ กจู ะอยู่ จะคอยดมู งึ ตดิ เชือ้ เพศท่ีสำม มงึ เคยบอกเพศอยำ่ งกมู วั่ ในกำม กระไรตำมหำกกชู วั่ จะมว่ั มงึ
18 3 มมุ มองท่ีเปล่ียนไป มำจะกลำ่ วบทไป ถงึ ธำรไทป์ ตอนท่ีสำมอร่ำมศรี จะผิดแผกแปลกไปหรือตำมที ดงั วจีท่ีจะเอย่ ให้เชยชม ครัน้ งำนเลีย้ งถงึ ครำวเลกิ รำ นำยธำรำช่ืนตำอำรมณ์สม นำยทวิ ตั ถ์สงดั ไปในบรรทม นำยเทคโนนง่ั ตำกลมมองเพื่อนชำย บดั นนั้ เทคโนเพื่อนไทป์ ใจสตั ย์ เอย่ ปำกแทนไทป์ ทิวตั ถ์ อยำ่ ได้ขดั เคอื งโกรธโทษกนั เลย ข้ำเป็นเพ่ือนกบั มนั ตงั้ แตเ่ ดก็ ตงั้ แตเ่ ล็กเลน่ กนั มำสขุ เสวย จำควำมได้มนั เกลียดเกย์ไมเ่ สบย ไมร่ ู้เหตกุ ระไรเลยนะเพ่ือนยำ ครัง้ หนงึ่ มนั เคยโดนเพื่อนยำ้ โดนเกย์ปลำ้ เสียกระมงั ชงั นกั หนำ มนั กำหมดั ซดั ไปที่ใบหน้ำ ใจมนั กล้ำดงั่ นกั เลงไมเ่ กรงใคร เม่ือนนั ้ นำยธำรำฟังคำรับไว้ แตย่ งั ขดั ข้องหมองใจ เหตกุ ระไรใยถงึ ชงั ระวงั เกย์ พลำงคดิ ในใจมิได้เอย่ ไฉนเลยถงึ เป็นเชน่ นี ้ พบคนต้องใจทงั้ ที บญุ มีหรือบำปนำให้ชำ้ ใจ
19 ครัน้ อำทิตย์จะลำลบั อสั ดง สองชีวิตยงั คงสอ่ งไสว ดำเนนิ ตำมครรลองทำนองใน ควนั ไฟยงั เกำะกรับไมด่ บั ลง เม่ือนนั ้ นำยทวิ ตั ถ์หนมุ่ ใสนำ่ ใหลหลง แลเห็นธำรทำงำนตวั ยง ยงั คงเคืองแค้นแนน่ ใจ เอย่ คำเริ่มศกึ หกึ เหิม ซำ้ เตมิ รอยลกึ หวนั่ ไหว ไอ้ธำรเหตใุ ดยงั ไมไ่ ป กเู บ่ือตวั ปลำไหลอยำ่ งมงึ เม่ือยงั เดก็ พอ่ ไมร่ ักหรืออยำ่ งไร มงึ จงึ ได้เสียมำดชำยหำยลกึ ซงึ ้ มำรักชำยชอบชำยใจพอพงึ ปัน้ ปึงหญิงสำวเคล้ำกำย เมื่อนนั ้ นำยธำรำฟั งควำมโมโหร้ ำย ลกุ จำกท่ีลำนลนทนไมไ่ ด้ ดงั่ ถกู สำยฟ้ ำฟำดบำดอรุ ำ เร่งรุดฉดุ ตวั นำยทวิ ตั ถ์ เหวี่ยงสะบดั รุนแรงหนกั หนำ จบั ขงึ ตรึงผนงั ข้ำงฝำ ทำทำ่ จะเร่งรัดมดั กำย มงึ อยำ่ ได้ครหำบดิ ำกู อยำ่ ลบหลดู่ หู มน่ิ ให้เสียหำย กเู ป็นเกย์มงึ จะดำ่ เสียก็ได้ อยำ่ ระคำยไปถงึ พอ่ กู ด้วยไฟโกรธสมุ ตวั ทว่ั กำย มนั่ หมำยแก้นิสยั ไอ้เพื่อนสู กไู มท่ นมงึ คงจกั ได้รู้ จกั ทำช้ใู ห้มงึ ตรอมใจ ฝ่ ำยทวิ ตั ถ์ถกู รัดแนน่ ตรึง ตำถลงึ เสียงสน่ั หวนั่ ไหว ร้องเรียกเสียงคอ่ ยปลอ่ ยกไู ป นำ้ ตำไหลหลง่ั นองขอร้องธำร ฝ่ ำยธำรำเห็นนำ้ ตำของทิวตั ถ์ จงึ คลำยรัดผอ่ นแรงกำแหงหำญ สำนกึ ผิดคดิ ได้ทนั กำร ยนิ เสียงปรำณของไทป์ ไมม่ น่ั คง
20 เม่ือนนั ้ นำยทวิ ตั ถ์ร้องไห้เสียงหลง ผลกั กำยนำยธำรล้มลง บรรจงหยดั ยืนฝื นแรง มองหน้ำนำยธำรำด้วยควำมโศก สดุ วิโยคไร้คำกำแหง เอย่ วำจำสำมคำสำแดง นำ้ เสียงรุนแรงกเู กลียดมงึ เหตกุ ำรณ์จบลงด้วยควำมเศร้ำ นำ้ ตำเคล้ำพลำงหยดุ สดุ ซงึ ้ บำดลกึ ลงใจตดิ ตรึง ร้ำวถงึ ในดวงวญิ ญำณ์ เม่ือนนั ้ นำยธำรรวยเลห่ ์สิเนหำ คดิ เร่ืองนำยทวิ ตั ถ์ไมเ่ ลิกรำ สืบมรรคำกลบั ห้องโดยไว เห็นทวิ ตั ถ์นอนหลบั หม่ ผ้ำ เข้ำหำแลดหู น้ำใส เพ่ือนละเมอร่ำนำ้ ตำโศกำลยั “ปลอ่ ยผมไป” “ไอ้ธำรำชว่ ยกทู ี” เป็นกระไรไอ้ไทป์ เอ็งจงตน่ื อยำ่ กลำ้ กลืนฝันร้ำยจงคลำยหนี ไมต่ ้องกลวั ข้ำกอดเจ้ำอยตู่ รงนี ้ อยำ่ พำทีจงลืมตำมำมองกนั ฝ่ ำยวำ่ นำยทิวตั ถ์ลืมตำตืน่ ถอนสะอืน้ กลืนนำ้ ตำนทิ รำฝัน ผลกั กำยนำยธำรำมชิ ้ำพลนั อยำ่ มำสำคญั กบั กู กมู ไิ ด้เป็นกระไรแคน่ อนหลบั อยำ่ ได้จบั มือมงึ มำคลงึ ถู กอู ยไู่ ด้เป็นกระไรเร่ืองของกู อยำ่ สรู่ ู้ถึงกรู ้อนไมว่ อนมงึ ฝ่ ำยนำยธำรฟังคำเอย่ วำ่ เอ็งจงอยำ่ อวดเก่งเสียงขงึ กขู อโทษจะไมย่ งุ่ เร่ืองของมงึ ปิดประตดู งั ปึงบง่ึ ออกไป
เมื่อนนั ้ 21 เหน็ ทิวตั ถ์นอนซมจมกองไข้ คอยหำหยกู ยำมำบรรเทำ นำยธำรำหนมุ่ กล้ำหน้ำใส เชด็ ตวั ชบุ กำยก็อดทน สิน้ ไร้เรี่ยวแรงสตติ น ครัน้ พบเทคโนเพ่ือนสนิท ทกุ คำ่ เช้ำคอยไกวพดั มิขดั สน วำ่ ข้ำนนั้ ชว่ ยบรรเทำกำย ให้คนตรงหน้ำสขุ สบำย ชว่ ยปกปิดอยำ่ ให้ไทป์ รู้ได้ เมื่อนนั ้ มน่ั หมำยให้เอง็ เป็นตวั แทน ทอ่ งเท่ียวเลีย้ วลอดตลอดแดน ซือ้ ของมำกมำยไปฝำก นำยทวิ ตั ถ์ไมม่ ีทกุ ข์สขุ แสน ทงั้ นำ้ นมขนมพองซองโต ขี่แว้นมหำยงั บ้ำนเทคโน เนื่องจำกดแู ลตอนป่ วยโข บดั นนั้ แตงโมผลไม้นำนำ เห็นเพื่อนไทป์ หำยดีแวะมำ ควำมจริงเอ็งไมต่ ้องทำถึงเพียงนี ้ เทคโนยมิ ้ แย้มหรรษำ มใิ ชข่ ้ำท่ีเฝ้ ำไข้ไมส่ บำย ถือของละลำนตำมำกมำย วนั เดือนปี เห็นแตซ่ ือ้ ถือมำขำย เมื่อนนั ้ แตเ่ ป็นอ้ำยธำรำคกู่ ดั กนั หน้ำน่ิวควิ ้ ขมวดโดยพลนั นำยทิวตั ถ์ฟังคำเอย่ นนั้ ฝ่ ำยเทคโนรีบเอย่ วำจำ หนุ หนั มองหน้ำเพื่อนเกลอ ให้ชว่ ยปกปิดปลอ่ ยเบลอ ไอ้ ธำรำเป็ นคนดีจริงเชียว วำ่ ไอ้ธำรำร้องเสนอ อยำ่ ให้อคตมิ ำปิดไว้ อยำ่ เผลอเลด็ ลอดออกไป แม้ไอ้ธำรมนั เป็นเกย์ก็จริงอยู่ เอ็งจงเหลียวมองดเู สียใหม่ ลองลืมชวั่ มองตวั ธำรในด้ำนดี จงเปิดใจกบั มนั เถิดเกิดผลดี ลองปิดหปู ิดตำเมินหน้ำหนี เพียงเทำ่ นีเ้อง็ กบั มนั ฉนั เพ่ือนชำย
22 เม่ือนนั ้ นำยทิวตั ถ์จรจรัลผนั ผำย ลองนกึ ตรึกตรองคำเพ่ือนชำย ยำ่ งกรำยมำยงั หอใน ฝ่ ำยวำ่ นำยแชมป์ กระแอมเรียก เพิ่งสระผมหวั เปี ยกนำ้ ไหล เร่ืองย้ำยห้องของเอ็งวำ่ กระไร จกั ย้ำยอยหู่ รือไมบ่ อกที ได้ขำ่ ววำ่ เอง็ ทะเลำะกบั ไอ้ธำร มนั กอ่ เร่ืองรำคำญหรือทีนี ้ หรือหลอ่ เหลำเอำกำรมำดดี แตม่ ีนสิ ยั ไมส่ มปอง ฝ่ ำยไทป์ ทิวตั ถ์สงบน่งิ ยืนพงิ กำแพงเท้ำแขนสอง นำยธำรำชำ่ งแสนดีไมเ่ ป็นรอง ข้ำตรึกตรองลองดจู งึ รู้พลงั้ รู้สกึ ผดิ ที่เกลียดเคยี ดแค้น หำกแม้นย้อนควำมกลบั หลงั ไมเ่ ลือกเบยี นเบยี ดเกลียดชงั ระวงั คำพจน์งดทรำม วำ่ พลำงเปิดประตเู ข้ำห้องหอ เห็นธำรยืนรอยมิ ้ สยำม ตนื่ ตระหนกตกใจให้หน้ำงำม ไอ้ธำรำจกั ยนิ ควำมหรือหำไม่ เมื่อนนั ้ นำยธำรำยมิ ้ แย้มแจม่ ใส ยืนยลยินควำมจำกปำกไทป์ อ่ิมอกอม่ิ ใจในทนั ที แลไทป์ ยื่นของตรงหน้ำ นำ้ ซำ่ รสหวำนใสสี พร้อมด้วยข้ำวกลอ่ งบรรจดุ ี อำหำรมือ้ นีด้ ีตอ่ ใจ ฝ่ ำยไทป์ ทิวตั ถ์เอย่ คำ เทคโนยำ้ มงึ เป็นผ้ดู แู ลไข้ เพ่ิงได้รู้กขู อขอบนำ้ ใจ ซือ้ ข้ำวนำ้ มำให้ตอบแทน
ฝ่ ำยธำรำเอย่ คำขอโทษ 23 ไมอ่ ำจปลอ่ ยให้นำยเจ็บแสน ยินไทป์ ไตถ่ ำมคำ่ ยำ อยำ่ ได้โกรธเคอื งจิตคดิ แค้น ให้มำแล้วน่ีไงตงั้ หลำยคำ ป่ วยแทนกนั ได้ใคร่จะทำ นำยธำรำพลำงตอบแลขำ ทงั้ ข้ำวนำ้ หลำยหอ่ เพียงพอใจ
24 4 เปิ ดใจให้ กนั มำจะกลำ่ วบทไป ถึงธำรไทป์ ตอนที่ส่ีศรีสม จะเกิดศกึ หรือจะเกิดควำมภิรมย์ มำเชยชมคำกวีพจนำ บดั นนั้ เทคโนหนมุ่ น้อยหรรษำ พร้อมด้วยทวิ ตั ถ์งำมตำ เลกิ เรียนศกึ ษำประจำวนั โทรศพั ท์เทคโนดงั ก้อง หยบิ มองดชู ่ือบนจอนนั้ นำยธำรำโทรหำทำไมกนั รีบรับเร็วพลนั ทนั ใด ธำรำฝำกบอกทวิ ตั ถ์ ให้ซือ้ ข้ำวเลือกจดั หำมำให้ ถือวำ่ ทวงบญุ คณุ บอกไป หำกไมฟ่ ังควำมก็ตำมที เม่ือนนั ้ นำยทวิ ตั ถ์ยินคำตำมนี ้ หนุ หนั พลนั เอย่ วจี จะรีบจรลีกลบั ไป ครัน้ ถึงห้องสีขำวดำวประดบั งำมระยบั แสงสรุ ีย์ศรีไสว วำงข้ำวกลอ่ งกองบนโต๊ะข้ำงใน วำงไว้รอคณุ ธำรมำผลำญกิน เมื่อนนั ้ นำยธำรำเข้ำห้องเสร็จสนิ ้ มงุ่ ตรงไปยงั โต๊ะของกิน หอมกลนิ่ ข้ำวไซร้ไทป์ หำมำ
มีสไปร์ทของโปรดวำงอยู่ 25 ฝ่ ำยทวิ ตั ถ์มองไปไมค่ อยทำ่ บรรจงแงะแกะกลอ่ งอำหำร คดิ คดิ ดไู มไ่ ด้ฝำกซือ้ เลยหนำ พลำงมองหน้ำไทป์ ยมิ ้ ชงั กซู ือ้ มำกินไปแล้วจำ่ ยตงั ค์ คำแรกแปลกจริงรสเลิศ ยมิ ้ หวำนกอ่ นเปิดฝำหลงั คำสำมรสลำ้ ยำ้ ยวนใจ ขอบคณุ นำ่ รักจงั คดิ ในใจ อำหำรมือ้ ไหนใดเลำ่ คำสองรสเพริศพสิ มยั อำหำรมือ้ ตอ่ ไปคงระอำ คำตอ่ ไปรสรักประจกั ษ์ตำ จกั เทำ่ มือ้ นีเ้ป็นหนกั หนำ ตกดกึ ศกึ หำยวำยเว้น จกั ตรึงตรำเทำ่ มือ้ นีไ้ มม่ ีเลย ฝงู วิหคนอนร่ืนหอู ยเู่ ชน่ เคย ชำ่ งเป็นคืนปลอดทกุ ข์สขุ เสวย เม่ือนนั ้ ไร้คำเอย่ วิวำทะสละไป นอนไมห่ ลบั สำ่ ยสบั คบั ใจ ทำกระไรตวั กกู อ่ นนอน นำยทวิ ตั ถ์หนุ หนั หวน่ั ไหว หรือกอดจบู ลบู คลำทำอำกำร จกั รู้ให้ได้วำ่ ไอ้ธำร มำลบู คลอนชำยชำตอิ ำจหำญ เมื่อนนั ้ ได้ยนิ เสียงธำรจงึ หลบั ตำ พลนั เวียนเปล่ียนใสเ่ สือ้ ผ้ำ ลบู ผมคนตรงหน้ำเสียครำหนง่ึ นำยธำรเดนิ ออกห้องสขุ ำ กคู งเป็นบ้ำหรือวำ่ ไร ตรงมำนงั่ เตยี งนำยไทป์ วำ่ พลำงโน้มเคยี งเอียงคอ ครัน้ จงึ เอย่ วำจำนำ่ หลงใหล ขอให้ฝันร้ำยหำยประจกั ษ์ ถงึ มองมงึ ได้วำ่ นำ่ รัก จบู จอ่ ท่ีขมบั คนหลบั พกั เม่ือนนั ้ ผนั พกั ตร์ยมิ ้ หยอกจงึ ออกไป ลืมตำขนึ ้ พลนั ทนั ใด นำยทวิ ตั ถ์อกสนั่ หวนั่ ไหว ครัน้ ได้ฟังคำธำรำ
26 ฟบุ ฟับสบั สนกงั วลจติ เหตใุ ดจงึ ไมค่ ดิ ขดั ขำ เหตใุ ดจงึ ไมแ่ ค้นธำรำ เหตใุ ดใบหน้ำจงึ ร้อนรุม ครัน้ อรุณรุ่งสวำ่ งสำงฟ้ ำ เมฆำลอยเดน่ เป็นซุ้ม นกน้อยผกผินบนิ ชมุ เกำะกลมุ่ ลอยลอ่ งท้องนภำ บดั นนั้ นำยหลงเพื่อนธำรหรรษำ ทกั ทำยเพ่ือนชำยนำยธำรำ เหน็ หน้ำอิ่มยิม้ พริม้ เพรำ เอย่ วจีถ่ีถำมเป็นกระไร จงึ ได้เดนิ ยมิ ้ พมิ พ์เฉลำ ฝ่ ำยธำรำตอบเพียงเสียงเบำ คนเรำยมิ ้ สขุ เพรำะทกุ ข์คลำย นำยหลงยนิ คำเอย่ วำ่ ยมิ ้ ร่ำเพื่อนมีสขุ ทกุ ข์หำย ไมเ่ หมือนเก่ำเหมือนคนเฉำตำย ผนั ผำยเดนิ มำเคหำนอน วำ่ พลำงคดิ ถงึ ซงึ่ เพื่อนเก่ำ ท่ีเรำเคยร่วมเรียงเคยี งหมอน ชื่อเต้เรำยงั อำวรณ์ คดิ ถึงเมื่อก่อนตอนเลน่ วง ทงั้ ตมั้ น้องชำยนำยเต้ คนเทหวั ใจมงึ เป็นผยุ ผง มนั คงโกรธคดิ วำ่ มงึ พงั รักลง ป่ ำนนีค้ งเลน่ ดนตรีซีก้ นั ฝ่ ำยธำรฟังเพื่อนเอย่ วำ่ มนั คงระอำไมก่ ลบั หนั กคู งทำน้องมนั เจ็บโจษจนั สำยสมั พนั ธ์จงึ โดนตดั มดั ตำย ครัน้ ถงึ ห้องสีขำวพรำวสวำ่ ง หน้ำตำ่ งสีเดน่ เป็นเส้นสำย มลู่ ี่สีกรมคมคำย ลวดลำยวำวแววแพรวตำ เม่ือนนั ้ นำยธำรสขุ โสมนสั สำ เห็นทวิ ตั ถ์ทำงำนละลำนตำ เคำะต้เู รียกหำหยอกเพื่อนชำย
27 ฝ่ ำยไทป์ ร้องตะโกนโยนหมอน ธำรำซ้อนแขนรับจบั เหมำะหมำย เอำมำกอดสอดแขนแนน่ มิคลำย ไทป์ หมำยเอำกลบั ธำรจบั จอง ย่ืนขนมบอกวำ่ ซือ้ มำให้ ฝ่ ำยไทป์ รีบตอบอยำ่ จองหอง ซือ้ มำหวงั ลอ่ ตำมทำนอง อยำ่ มำลองเลน่ กลให้หลงลนิ ้ ฝ่ ำยธำรพลำงยมิ ้ แกมหยอก มไิ ด้หลอกให้มงึ เสียสนิ ้ คนอยำ่ งมงึ กไู มล่ อ่ ด้วยของกิน พกั ตร์ผนิ กระดกนำ้ ฉ่ำคอ เมื่อนนั ้ นำยทิวตั ถ์มองธำรตรงศอ กลืนนำ้ ลำยเร็วไวไมร่ ีรอ ทำไมหนอใจสนั่ คร่ันอรุ ำ วำ่ พลำงตอบกลบั นำยธำร อยำ่ อำจหำญปำกดีเป็นหนกั หนำ ยินธำรโต้ตอบวำจำ ตวั ข้ำยงั มีดอี ีกมำกมำย ฝ่ ำยไทป์ ตดั บทงดพำที มงึ นี่เถียงเกง่ ชิบหำย กจู ะไปอำบนำ้ ชำระกำย มงึ หลบหำยไปสกั ครำคงจะดี ครัน้ อำบนำ้ เสร็จสรรพนงุ่ ผ้ำ มองหำบอ็ กเซอร์หลำกสี เวรของกรรมลืมเสียได้ไอ้ตวั ดี จบพำทีเปิดประตลู อู่ อกไป เห็นไอ้ธำรถือกำงเกงโทงเทงอยู่ นำ่ อดสอู บั อำยเป็นไฉน เอำของกคู ืนมำให้เร็วไว กจู ะใสแ่ ล้วกลบั ไปไสยำ ฝ่ ำยธำรำกลำ่ ววำ่ จะคนื ให้ ฟังเง่ือนไขให้ดนี ะไทป์ จำ๋ ขออำบนำ้ ด้วยคนสกั ครัง้ ครำ จบวำจำผลกั ทิวตั ถ์เข้ำข้ำงใน วำ่ พลำงเชยชมลกั ขณำ หอมกล่นิ กำยำของนำยไทป์ นำยทิวตั ถ์ร้องถำมจกั ทำกระไร มือไม้ออ่ นไหวไมม่ ีแรง เมื่อนนั ้ นำยธำรธำรำกำแหง บรรจงจบู ลบู ไล้ให้เบำแรง มิให้ชำ้ รอยแดงแซมประคอง
28 ฝ่ ำยทิวตั ถ์มอิ ำจขดั ขืน องิ ยืนปลอ่ ยอำรมณ์สมสอง ปลอ่ ยให้ธำรำลมิ ้ ลอง สง่ิ ของประจำตนบนกำย ครัน้ สำเร็จเสร็จกิจพิชิตเพ่ือน ไทป์ เคลื่อนคล้อยหำ่ งจำกสหำย ผ้ำเชด็ ตวั กเู ลอะเปรอะตรงชำย มงึ ไปซกั ให้หำยเสียทนั ที วำ่ พลำงทำงรีบใสบ่ อ็ กเซอร์ วิ่งเพ้อขนึ ้ เตยี งเร็วจ๋ี โกรธมนั สเิ กลียดมนั สิไอ้ตวั ดี ทำไมเป็นเชน่ นีน้ ะตวั เรำ ฝ่ ำยธำรำออกมำแลทวิ ตั ถ์ เงียบสงดั คดุ ค้อู ยใู่ นเล้ำ หวั ร่อชอบใจเสียงเบำ เดนิ เข้ำลงนงั่ ข้ำงเคียง ก้มหน้ำแนบใกล้ในที่ บอกฝันดคี รับไทป์ ใสเสียง ฝ่ ำยไทป์ ลกุ นง่ั บนเตียง แว้งเหวี่ยงศอกกระท้งุ พงุ ธำร ครัง้ หน้ำอยำ่ มำแหย็มแนมกอู ีก ระวงั ปอดฉีกปลีกสงั ขำร นำยธำรำตอบชดั ทดั ทำน ตดิ ใจตรึงนำนเสียกระมงั ครัน้ เดนิ มงุ่ หน้ำมำเตยี ง ฟังเสียงดำ่ ถำกฝำกฝัง ล้มนอนยมิ ้ รับคำชงั นอนฟังจนกระทง่ั นทิ รำ
เกิดเหตเุ ภทภยั นำยทวิ ตั ถ์ 29 ก่อวิวำทกวนประสำทบำทำ ด้วยวำ่ แตะเนือ้ ต้องตวั กระฉ่อนชดั โซเชียลเสียวขำ นำยทิวตั ถ์เคอื งขดั กลดั อำรมณ์ พี่โตกวำ่ เป็นกะเทยไมเ่ ชยชม จบั หวั ลบู ไล้ไมเ่ หมำะสม เมื่อนนั ้ ต่ำตมกิริยำวำจำทรำม เหน็ ขำ่ วแล้วหรือไมร่ ู้ควำม กซู ือ้ ข้ำวนำ้ มำให้ นำยธำรขำนไทป์ ไตถ่ ำม กินกระไรเสียหนอ่ ยเพ่ือนชำย ตดิ ตำมบ้ำงหรือเปลำ่ ขำ่ วนำย จกั ได้อ่มิ คบั ดบั กระหำย ฝ่ ำยทวิ ตั ถ์รำคำญธำรธำรำ จงคลำยกงั วลพ้นใจ มงึ จะทำกระไรก็ทำไป อยำ่ มำวนุ่ วำยตวั กไู ซร้ ฝ่ ำยธำรำก้มหน้ำซุบไทป์ อยำ่ ได้มำทำดีเป็นซีก้ ู จงไว้วำงใจในตวั กู มีทกุ ข์อนั ใดขอให้บอก โปรดได้กินข้ำวเถอะคหู่ ู วำ่ พลำงนำ้ ตำรินไหล จกั อยขู่ ้ำงมงึ เสมอไป อยำ่ ชำ้ ชอกเก็บกดงดไว้ ฝ่ ำยทวิ ตั ถ์ร่ำไห้ใจออ่ น สงสำรไทป์ เวทนำอำดรู ตดั สินใจไขอดตี ที่ปิดปนู เมื่ออำยสุ ิบเอ็ดอเนจอนำถ ยอมถอนกำแพงมลำยสญู โดนหลอกลอ่ ในกำมกำเม แถลงมลู สำเหตเุ กลียดเพศเกย์ มนั บอกวำ่ จะพำไปเลน่ ตดั ขำดเพ่ือนก๊วนสรวลเส ท้ำยท่ีสดุ โดนฉดุ เลน่ กำมำ จำกไอ้เกย์พวกชำ่ งหลงั คำ ไปเหน็ สนำมบอลหรรษำ ฝื นทีทำ่ เหมือนวนั วำนที่ธำรทำ
30 ฝ่ ำยธำรำฟังควำมสงสำรไทป์ โอบไว้ให้หำยคลำยชำ้ ไมต่ ้องสำวควำมตอ่ ให้ระกำ กขู อโทษท่ีทำมงึ ชำ้ กำย ฝ่ ำยทวิ ตั ถ์แสนระกำร่ำไห้ กอดธำรไว้เร็วพลนั มิผนั ผำย กคู งเกลียดเหยียดเกย์จนวนั ตำย ธำรำเอย่ เกลียดกไู ด้ถ้ำหำยตรม
31 5 สำยธำรอนั ฉ่ำเยน็ มำจะกลำ่ วบทไป ถงึ ธำรไทป์ ตอนท่ีห้ำสง่ำศรี ควำมสมั พนั ธ์จะผนั เปลี่ยนในตอนนี ้ ดงั่ พำทีจะบรรยำยขยำยควำม เมื่อนนั ้ นำยธำรำมงุ่ ตรงบรรจงถำม สองพี่ที่ไทป์ มีคดคี วำม หวงั ห้ำมให้เรื่องเบำทเุ ลำลง พ่ีสองคนเคอื งไทป์ ใชห่ รือไม่ โปรดอภยั ให้เพ่ือนผมสมประสงค์ ผมเป็นเกย์ผดิ เพศเจตจำนง พ่ีคงรู้ได้ไมแ่ ปลกใจ เหตทุ ิวตั ถ์วีนแตกแหกพวกพี่ เพรำะผมนีเ้คยจโู่ จมโลมไทป์ ด้วยเหตนุ ีม้ นั จงึ แค้นแนน่ ใจ มเิ ข้ำใกล้เพศที่สำมตำมกีดกนั พี่ลองนกึ ตรึกคดิ เสียนิดหนง่ึ หำกเข้ำถึงส่งิ ท่ีเกลียดเดียดฉนั ท์ พี่คงไมช่ อบใจเหมือนกนั ดงั นนั้ ก็ไมต่ ำ่ งกบั ไทป์ ฝ่ ำยสองพ่ียนิ ควำมของธำรำ ก็เข้ำใจในวำจำกระจำ่ งใส จงึ ขอโทษลบโพ้สตเ์ ร็วไว ขอบคณุ ที่มำไขในควำม
32 เม่ือนนั ้ นำยทวิ ตั ถ์เหน็ ธำรำคยุ ถำม กบั สองพี่ท่ีมีคดีควำม จะเดนิ ตำมไปตอ่ ก็กระไร เลน่ มือถือรอเพื่อนเลื่อนเฟซบ๊กุ ตำลกุ พรำวพร่ำงสวำ่ งไสว ไอ้ธำรำมนั พดู จำอนั ใด สองพี่ถงึ ได้ลบจบคดี บดั นนั้ เทคโนรูปโฉมผอ่ งศรี เร่งเท้ำก้ำวยำ่ งจรลี มำยงั ที่หอห้องเพื่อนชำย กรู ู้เร่ืองรำวทงั้ หมดแล้ว มงึ คลำดแคล้วเสียแล้วเพ่ือนสหำย สองพ่ีท่ีมีเร่ืองวนุ่ วำย บอกวำ่ นำยธำรำไปพำที เขำบอกวำ่ ไอ้ธำรำไปขอโทษ อยำ่ ได้โกรธตวั มงึ เพื่อนซี ้ เขำบอกชดั มนั ชอบมงึ ไอ้ตวั ดี อยำ่ ได้มีเร่ืองแค้นแนน่ ใจ ฝ่ ำยทวิ ตั ถ์ฟังควำมเพ่ือนยำ ใบหน้ำเดือดแดงแสงใส ต่ืนตระหนกอกสนั่ หวน่ั ใจ เหตใุ ดจงึ เขนิ ขวยระทวยกำย ฝ่ ำยเทคโนเอย่ คำวำจำ ไอ้ธำรำเครำะห์กรรมซำ้ ชบิ หำย ชอบใครไมช่ อบมำชอบควำย โดนขวิดบดิ กำยตำยแนน่ อน ฝ่ ำยทวิ ตั ถ์ยินคำเทคโน มงึ น่ีโถเกิดมำได้ไอ้หมำหอน แทนที่จะเข้ำข้ำงกลบั ตดั ตอน มงึ ไปนอนถือดอกบวั เสียเถิดไป ครัน้ ทิวำลำลบั ดบั แสง ดำวแยง่ เดือนยำ่ งสวำ่ งไสว สกณุ ำลว่ งลบั กลบั ไพร ตวั หรีดเรไรเร้ำระงม
เมื่อนนั ้ 33 เรียกธำรำมำไถถ่ ำมควำมปม นำยทวิ ตั ถ์เคืองขดั อำรมณ์สม ฝ่ ำยธำรเอย่ คำวำจำ เหตใุ ดจงึ ชว่ ยล้มควำมผดิ กู เอำใจใสค่ นรักให้เอ็นดู เพรำะกชู อบมงึ หนกั หนำเพ่ือนสู ฝ่ ำยทวิ ตั ถ์เอือ้ นเอย่ วำจำ ผิดอยำ่ งไรบอกกสู ติ วั ดี จะได้ลดหมดบญุ คณุ กนั เสียที หวงั ส่ิงใดบอกกมู ำประเดี๋ยวนี ้ ฝ่ ำยธำรำตอบคำสำนวน ตงั้ แตน่ ีก้ จู ะได้ไมค่ ้ำงคำ ฝ่ ำยทิวตั ถ์เคืองแค้นแนน่ อรุ ำ ครัน้ เสร็จสิน้ บทพจนำ ใคร่จะชวนร่วมนอนหมอนใบหนำ นำยธำรำนอนยมิ ้ กระหยม่ิ ใจ โปรดอยำ่ นอนกลำงวนั ฝันไป ตำ่ งฝ่ ำยตำ่ งนิทรำสลบไสล ครัน้ ตะวนั ฉำยแสงสำดสี นำยไทป์ นอนพนิ ิจพิจำรณำ จรำจรร่อนเร่ในเมฆำ สกณุ ีบนิ ร้องบนท้องฟ้ ำ เม่ือนนั ้ พฤกษำร่มร่ืนช่ืนฤทยั ถือข้ำวกลอ่ งสองที่ดตี อ่ ใจ ถงึ ห้องสีขำวพรำวแสง นำยทวิ ตั ถ์เยือ้ งยอ่ งผอ่ งใส พลำงขนึ ้ ลกุ ปลกุ ธำรให้มำกิน หวงั ชดใช้ให้ธำรำต่นื มำกิน จดั แจงสำรับจบั ช้อนชนิ ้ เม่ือนนั ้ หำกได้ยนิ จงตน่ื คืนนทิ รำ เหตใุ ดไทป์ ซอื ้ ข้ำวมำ เห็นทิวตั ถ์ทำท่ำทีมีพริ ุธ นำยธำรสงสยั ใคร่หำ ซอื ้ ข้ำวปลำมำให้เหตใุ ดกนั จดั หำเผ่ือให้ทำไมกนั จงึ จดุ คำถำมกะทนั หนั พระไมฉ่ นั หรืออยำ่ งไรให้บอกมำ
34 ฝ่ ำยทวิ ตั ถ์อดึ อดั คดั ใจ จกั บอกอยำ่ งไรดหี นำ ฟังคำกใู ห้ดนี ะธำรำ กจู กั ร่วมไสยำกบั มงึ เห็นธำรตกใจมือไม้ออ่ น ทงิ ้ ช้อนทำหน้ำตำถลงึ กไู มอ่ ยำกกงั วลจิตตดิ ค้ำงมงึ กพู งึ ตอบแทนนำ้ ใจ มงึ ชว่ ยกไู ว้เสียหลำยรอบ จกั ไมต่ อบแทนคณุ ก็มิได้ นอนกบั มงึ เสียครัง้ หนงึ่ ให้จำใจ มงึ จกั ได้ไมท่ วงคณุ กู ฝ่ ำยธำรำยนิ คำทวิ ตั ถ์ ก็แจ้งชดั ในประสงค์เพ่ือนสู ไหนมงึ บอกวำ่ จกั ไมน่ อนกบั กู นำยไทป์ ตอบขแู่ คค่ รัง้ เดยี ว มงึ จกั รุกหรือรับขบั สู้ เหน็ ทิวตั ถ์ชะงกั อยซู่ ำ่ นเสียว ฝ่ ำยทิวตั ถ์เอย่ ตอบนอนอยำ่ งเดยี ว ธำรำเคยี ้ วข้ำวยมิ ้ กระหยิม่ ใจ บอกทวิ ตั ถ์ชดั แจ้งให้รับรู้ วำ่ กเู ป็นเกย์รุกบกุ ไล่ วำ่ พลำงกินเสร็จระเหจ็ ไป คลำไคลอำบนำ้ ชำระกำย ครัน้ โสมสอ่ งแสงสำแดงเดช ทว่ั ขณั ฑ์เขตนภำงคส์ วำ่ งสำย รุกขชำตเิ คล่ือนขบั รับพระพำย หมมู่ วลแมกไม้ได้ภิรมย์ เมื่อนนั ้ นำยทวิ ตั ถ์รอเรียงเคยี งสม เร่งธำรำอยำ่ ได้ช้ำขดั อำรมณ์ รอนำนนมจกั ได้เสร็จไว ฝ่ ำยธำรำพจนำอยำ่ รีบร้อน เรื่องแบบนีพ้ ี่จะสอนให้รู้ไว้ เร่ืองแบบนีม้ นั มำกกวำ่ ทำทำไป วำ่ พลำงผลกั ไทป์ ลงนอน ประจงจบู นมุ่ นวลชวนเร้ำ คลอเคล้ำยวนใจมิให้ถอน มใิ ห้เอย่ วำจำเว้ำวอน มใิ ห้คลอนเคล่ือนไหวไปมำ
35 นำ้ แขง็ ก้อนใสในปำก สลบั ฟำกจบู เวียนเปลี่ยนทศิ ำ ร้อนรุ่มกล้มุ กลดั กำยำ สำยธำรำอนั ฉ่ำเยน็ กระเซน็ ซอน กอดจบู ลบู โลมโหมหกั รสรักร้อยเรียงเคยี งหมอน รสสวำทเร้ ำเร่ำรุ่มร้ อน เปี ยกปอนร้อนรักสลกั กำย เมื่อนนั ้ นำยธำรำเก็บผ้ำผนั ผำย ร้องเรียกทวิ ตั ถ์เพื่อนชำย ระคบระคำยอยำ่ งไรบอกมำ ฝ่ ำยทวิ ตั ถ์เอียงนอนถอนระทด เก็บกดจำกกระไรหนกั หนำ มงึ ทำกเู จ็บชำ้ กำยำ ยงั จะมำถำมไถ่ให้ได้ควำม ฝ่ ำยธำรำเผยใจให้ไทป์ รู้ ก็เพรำะกเู คยเป็นรับเลยกลบั ถำม รักครัง้ แรกกมู ิได้เป็นฝ่ ำยลำม จง่ึ ถำมเพรำะเป็นหวงหว่ งใย ฝ่ ำยทวิ ตั ถ์สงสยั นำยธำรำ มงึ มิเคยเชยกญั ญำหรือหำไม่ มงึ เลยเป็นเชน่ นีส้ นทิ ใจ เหตเุ พรำะมไิ ด้ลมิ ้ ลอง ฝ่ ำยธำรำเอือ้ นเอย่ เคยลองแล้ว แตไ่ มแ่ คล้วชอบใจใคร่สมสอง ตวั กชู อบแบบนีท้ ี่มงึ ลอง วำ่ พลำงยมิ ้ ยอ่ งมองเพ่ือนชำย กมู ีเรื่องจกั บอกมงึ ให้รู้ จงตงั้ หฟู ังให้ดีนะสหำย ไมม่ ีใครนอนกบั กแู ล้วแยกย้ำย มำดหมำยครัง้ ท่ีสองประลองกนั ฝ่ ำยทวิ ตั ถ์ยินคำธำรำ เหวี่ยงหมอนเตม็ แรงคว้ำหน้ำหนั นำยธำรชอบคอหวั ร่อพลนั เห็นไทป์ หนุ หนั เขนิ อำย
36
37 6 วนั ธรรมดำท่ีไม่ธรรมดำ มำจะกลำ่ วบทไป ถึงธำรไทป์ ตอนท่ีหกตลกร้ำย สำยสมั พนั ธ์จกั คลำเคล่ือนจำกเพ่ือนชำย จกั บรรยำยพรรณนำพำที เมื่อนนั ้ นำยธำรำชวนทวิ ตั ถ์จรัสศรี ไปเดนิ ห้ำงยำ่ งเยือ้ งจรลี พกั ผอ่ นกำยีให้สบำย ยนิ ทวิ ตั ถ์เอย่ คำตอบรับ จกั ได้จำ่ ยจบั ผนั ผำย ซือ้ ผ้ำปปู รับเปลี่ยนเวียนลำย จกั ได้มิต้องซกั อยรู่ ่ำไป เม่ือนนั ้ นำยทิวตั ถ์ยนิ คำธำรไซร้ หนุ หนั พลนั ดำ่ ทนั ใด เวรตะไลคดิ ดมี ไิ ด้เลย ฝ่ ำยนำยธำรหวั ร่อชอบใจ แกล้งไทป์ หวั ร้อนมินอนเฉย นำ่ รักนำ่ เลน่ เชน่ เคย ที่ไหนเลยจะหำได้ในโลกำ ครัน้ ถึงห้ำงใหญ่ใจกลำงเมือง ลือเลื่องควำมอ้ฟู ่ หู รูหรำ ผ้คู นมำกหน้ำหลำยตำ สนิ ค้ำของใช้มีให้ชม สองสหำยเดนิ เรียงเคียงคู่ แลดเู หมือนคนรักสมคั รสม แสนสขุ สนกุ ช่ืนรื่นรมย์ เกลียวกลมไมเ่ คยเห็นเป็นมำ
38 บดั นนั้ พนกั งำนสำวน้อยละห้อยหำ ยืนเมียงเอียงคอรอลกู ค้ำ ขำยผ้ำปเู ตยี งวำงเรียงรำย เหน็ ธำรำทวิ ตั ถ์มำเลือกซือ้ ร้องหือเทพบตุ รมำซือ้ ขำย มองหำสิ่งใดคะคณุ ชำย ถำมได้รำคำดีอยำ่ รีรอ ฝ่ ำยธำรำเลือกหำผ้ำปเู ตยี ง ขนำดไซซ์ใกล้เคียงกบั เตียงหอ พนกั งำนเหน็ ค้ำนมใิ คร่รอ ผ้ำปหู อ่ ขนำดใหญ่อยซู่ ้ำยมือ นำยทวิ ตั ถ์เคอื งขดั สงสยั เหตใุ ดต้องหอ่ ใหญ่เชียวหรือ วำ่ พลำงเดนิ ออกเสียดอื ้ ดอื ้ พนกั งำนยกมือขออภยั พ่ีคดิ วำ่ เรำสองคนเป็นแฟนกนั ไมท่ นั ได้คดิ พนิ ิจไซร้ ขอโทษเพ่ือนน้องต้องผิดใจ อยำ่ ได้ถือโทษโกรธกนั เมื่อนนั ้ นำยธำรำหวั เรำะขำขนั วำ่ ที่แฟนผมคงเขนิ พลนั จงึ หนุ หนั เดนิ ออกข้ำงนอกไป งนั้ ผมขอเลือกผ้ำผืนนี ้ ให้วำ่ ที่แฟนผมอำรมณ์ใส พี่อยำ่ ได้ลกุ ลนกงั วลใจ มนั มไิ ด้ถือสำวำ่ ควำม ครัน้ ถึงร้ำนอำหำรสำรำญจติ ได้ใกล้ชิดสนิทกนั สมั พนั ธ์สำย ได้คยุ คดิ เหมือนเพ่ือนชำย ได้กลบั ร้ำยเป็นชื่นชมสมอรุ ำ เมื่อนนั ้ นำยธำรำหยบิ ยื่นผืนผ้ำ ใช้ปเู ตียงสีไขล่ ้วนนวลตำ ให้ไทป์ เป็นสญั ญำตอบแทน ฝ่ ำยทวิ ตั ถ์งดั ดรู ำคำ ส่ีพนั ห้ำนำ่ ตกใจเหมือนได้แค้น ซือ้ ทำไมกมู ไิ ด้ขำดแคลน คงรวยแสนถงึ ซือ้ ให้ไมเ่ ก็บตงั ค์
39 ฝ่ ำยนำยธำรขำนคำพจนำ ทำงำนมำได้เงินเก็บเป็ นถงั จงรับไปอยำ่ พะว้ำพะวงั อยำ่ ได้ชงั นำ้ ใจในตวั กู เม่ือนนั ้ นำยทวิ ตั ถ์ฟังชดั ไมข่ ดั หู มงึ ทำงำนส่งิ ใดไยไมร่ ู้ บอกกใู ห้ชดั แจ้งแก่ใจ ฝ่ ำยธำรำกลำ่ ววำ่ เลน่ ดนตรี ตงั้ แตม่ อสี่วยั สดใส แตต่ อนนีต้ ้องยบุ วงลงไป เหตเุ พรำะผิดใจเพ่ือนในวง กเู คยเป็นแฟนกบั น้องเพ่ือน แตต่ ้องเลือนเลิกไปไมป่ ระสงค์ มนั คงคดิ วำ่ กผู ิดตวั ยง ควำมสมั พนั ธ์จบลงไมร่ ัง้ รอ ฝ่ ำยทวิ ตั ถ์ฟังคำเพ่ือนวำ่ แถลงข้ำด้วยเหตใุ ดมิได้ขอ ฝ่ ำยธำรำเอย่ คำไมร่ ีรอ อยำกให้รู้วำ่ กกู ็เจ็บเป็น ธำรทวิ ตั ถ์พบสหำยนำยแชมป์ ร้องกระแอมเรียกไปให้เหน็ แชมป์ กลำ่ ววำ่ มำกบั เพ่ือนตำกแอร์เย็น ชื่อเลน่ ปยุ ฝ้ ำยสำยฤทยั บดั นนั้ ปยุ ฝ้ ำยแรกพบนำยไทป์ ตกหลมุ รักทนั ทีทนั ใด หวงั ให้มำเป็นคอู่ ภิรมย์ จงึ ถำมแชมป์ เพ่ือนสนทิ ชดิ ใกล้ วำ่ นำยไทป์ มีคสู่ สู่ ม หรือยงั โสดเป็นชำยหมำยชดิ ชม ฝำกถำมให้ได้สมใจรอ ครัน้ เย็นย่ำจะค่ำลงแล้ว ก็มิแคล้วจะได้กลบั ห้องหอ นำยธำรำชวนไทป์ ไปตอ่ Lกฮ ช่ือร้ำนที่ธำรทำ เม่ือนนั ้ นำยทวิ ตั ถ์เอย่ ชมอำรมณ์ขำ ท่ีทำงำนร้ำนสรุ ำนำ่ จดจำ คงมีเงินเป็ นกอบกำที่ทำมำ
40 วำ่ พลำงเหน็ ธำรหวำ่ นยมิ ้ หน้ำจิม้ ลมิ ้ มิเคยเห็นเลยหนำ ปกตยิ มิ ้ กวนตีนทกุ เวลำ ในอรุ ำสนั่ ไหวใจระรัว เมื่อนนั ้ นำยธำรำมีควำมสขุ ล้นหวั พำพ่ีจีมำให้แนะนำตวั เป็นนำยหวั ร้ำนสรุ ำท่ีมำกนั วำ่ พลำงฝำกไทป์ กบั พี่จี จะรีบจรลีไปสงั สรรค์ ฝ่ ำยพี่จีตอบตกลงไมช่ ้ำพลนั จะคอยหมน่ั ดทู วิ ตั ถ์ไมข่ ดั ตำ ฝ่ ำยไทป์ ฟังคำพ่ีจีขำน เร่ืองของธำรคยุ กนั หรรษำ ไมท่ นั ใดนำยธำรเดนิ มำ ฟังวำจำคำกระซบิ ของพ่ีจี เม่ือนนั ้ นำยทวิ ตั ถ์มองธำรำเพ่ือนซี ้ ใคร่ยนิ คำพจนำของพ่ีจี บอกเดยี๋ วนีว้ ำ่ ได้ควำมกระไร เม่ือนนั ้ นำยธำรำมีทีทำ่ ผอ่ งใส ตอบคำถำมเพ่ือนชำยนำยไทป์ เอำหน้ำเข้ำมำใกล้จะเอย่ คำ เขำถำมกคู ดิ อยำ่ งไรกบั ตวั มงึ คดิ คะนงึ แคเ่ พ่ือนหรือแคข่ ำ กจู งึ ตอบเขำไปไมก่ ี่คำ กชู อบมงึ สำมคำไมน่ ้อยไป วำ่ พลำงคล้อยเคล่ือนเล่ือนใบหน้ำ จนชิดตดิ นำสำนำยไทป์ ประทบั จบู เบำเบำบอกควำมใน สื่อให้รับรู้ถึงเรื่องรำว ฝ่ ำยทวิ ตั ถ์ปลอ่ ยพำอำรมณ์ เชยชมสำยสมั พนั ธ์อนั สีขำว สำนตอ่ ควำมรู้สกึ ที่ลกึ ยำว ปิ ดรอยร้ ำวด้วยสำยธำรประสำนใจ มนิ ำนนกั ผลกั กำยนำยธำรำ ตอ่ วำ่ อยทู่ ี่โลง่ โปร่งใส ฝ่ ำยธำรำขนุ่ ข้องหมองใจ เหตใุ ดไมร่ ับรักเล่ือนพกั ตร์เมนิ
41
42 7 จดุ หกั เหของควำมสมั พนั ธ์ มำจะกลำ่ วบทไป ถึงธำรไทป์ ตอนท่ีเจด็ ระเห็จระเหิน สองรักต้องชกั ชำ้ ชอกเผชญิ เจ็บเหลือเกินจกั บรรยำยออกไป นำยธำรำกลบั บ้ำนไปไมท่ ำยทกั นำยทิวตั ถ์งนุ งงสงสยั เหตเุ พรำะตอ่ วำ่ จบู หรือกระไร เชอะ! อยำ่ ได้วำ่ จะง้อขอคนื ดี เม่ือนนั ้ นำยธำรำครี ีกนั ต์จรัสศรี กลบั ห้องเยือ้ งยอ่ งจรลี ไมพ่ ำทีกบั ทวิ ตั ถ์อทุ ธจั ใจ ฝ่ ำยทิวตั ถ์เคล่ือนหำธำรำ นำ้ สไปร์ทซือ้ มำข้ำให้ นำยธำรขำนรับตอบขอบใจ คนื นีจ้ กั ไปนอนห้องเพื่อน ครัน้ วนั ใหมส่ รุ ิย์ใสแสงสี สกณุ ีบนิ ร่อนร้องเลือ้ น ตกคำ่ ลอดลำยฉำยแสงเดอื น กลบั เถ่ือนถ่ินท่ีไมล่ ีลำ เม่ือนนั ้ นำยทิวตั ถ์เดนิ ถบั สลบั ขำ ถือสไปร์ทหวงั ไปง้อธำรำ ประมำณห้ำหกกระป๋ องหวงั คล้องใจ วำ่ พลำงปำกบน่ กน่ ดำ่ ซือ้ มำกินให้หมดอยำ่ อดไว้ ให้เบำหวำนขนึ ้ ตำสำสมใจ ขอให้เส้นเลือดอดุ ตนั
43 เม่ือนนั ้ นำยธำรำแสร้งเคอื งขนุ่ หนุ หนั เหน็ สไปร์ทวำงไว้หลำยอนั วำ่ พลนั ไมต่ ้องทำหำกจำใจ กไู มม่ ีสิง่ ใดจะพดู ด้วย อยำ่ หนหวยเคลือบแคลงสงสยั เป็นแบบนีม้ งึ คงจะดใี จ วำ่ พลำงเดนิ ออกไปไมร่ ีรอ ฝ่ ำยทวิ ตั ถ์รัง้ แขนคนโกรธ มใิ ห้โลดแลน่ ออกนอกห้องหอ ประจงจบู นำยธำรำไมร่ ีรอ หวงั ง้อให้หำยเคอื งเร่ืองในใจ ฝ่ ำยธำรำเผยยมิ ้ พมิ พ์ขำ กใู จจำแสร้งงอนผอ่ นไว้ กอู ยำกเหน็ มงึ จกั ง้อวธิ ีใด วิธีนีด้ ตี อ่ ใจเสียจริงเชียว วำ่ พลำงผลกั ไทป์ ลงเตียง มองเมียงชะแง้แลเหลียว กใู คร่รู้ขอถำมคำเดยี ว กขู ้องเกี่ยวเสียวสมั พนั ธ์ฐำนะใด ฝ่ ำยทวิ ตั ถ์เอย่ คำวำจำ มงึ หวงั ให้กวู ำ่ ฐำนะไหน ให้เป็นแฟนแสนรักประจกั ษ์ใจ หรืออยำ่ งไรบอกกมู ำอยำ่ รอรี ฝ่ ำยธำรำไมเ่ อือ้ นเอย่ เผยคำ เคล่ือนคำ้ ทวิ ตั ถ์จรัสศรี ประโลมจบู ข้อเท้ำเย้ำฤดี สง่ิ นีแ้ ทนคำตอบวำ่ มอบใจ จบู หนง่ึ เป็นสญั ญำวำ่ จะรัก มิผนิ พกั ตร์มองไปทำงไหน จบู สองเป็นสญั ญำเตือนใจ มิผนั แปรเปลี่ยนไปให้ระทม จบู สำมเป็นสญั ญำให้คำมน่ั มิลืมวนั ที่ได้ชิดสนทิ สนม จะรักมน่ั สญั ญำมใิ ห้ตรม แม้นสิน้ ลมก็จะรักพิทกั ษ์นำย ฝ่ ำยทวิ ตั ถ์แลธำรำเผยใจ ออ่ นไหวระส่ำระสำย ยมิ ้ น้อยยมิ ้ ใหญ่เขนิ อำย พยกั หน้ำส่ือควำมหมำยรับคำ
44 ครัน้ คืนวนั ผนั แปรเปลี่ยนไป สิ่งใดเคยสขุ กลบั ทกุ ข์ซำ้ อนจิ จำโลกนีไ้ มเ่ ท่ียงธรรม ให้ชอกชำ้ เศร้ำจติ คดิ โศกำ เม่ือนนั ้ นำยทิวตั ถ์สขุ สนั ตห์ รรษำ พบปะปยุ ฝ้ ำยสำยสดุ ำ ชกั ชวนลีลำหำของทำน ครัน้ ถงึ ร้ำนอำหำรสำรำญใจ นำยไทป์ นำเสนอเรื่องอำหำร ร้ำนนีอ้ ร่อยเอร็ดเดด็ ทกุ จำน ถ้ำได้ทำนสกั นิดจะตดิ ใจ เรำขอยำ้ นำเสนอแกงเหลือง ลือเลื่องเคร่ืองแกงปักษ์ใต้ หอมขมนิ ้ กล่ินฉนุ สมนุ ไพร อยำกให้ฝ้ ำยชมิ ลิม้ ลอง ฝ่ ำยปยุ ฝ้ ำยลองลมิ ้ ชิมแกง ยกนวิ ้ โป้ งแสดงทงั้ สอง แกงเหลืองของไทป์ ไมเ่ ป็นรอง คงต้องสง่ั กลบั บ้ำนฝำกยำย
45 ฝ่ ำยทวิ ตั ถ์ยนิ คำเพื่อนวำ่ ยนิ ดปี รีดำในสหำย หวงั สร้ำงสำนสมั พนั ธ์จำกเพื่อนชำย ให้ กลำยเป็ นคนร้ ูใจ เสร็จสิน้ กินอำหำรสำรำญจติ ได้ใกล้ชิดเพื่อนสำวขำวใส ไว้ครัง้ หน้ำคงได้มำพบกนั ใหม่ จกั ได้กระชบั ซบั สมั พนั ธ์ เมื่อนนั ้ นำยธำรำยำ่ งกรำยผำยผนั พบเทคโนเพ่ือนทิวตั ถ์ผ้อู ศั จรรย์ ร้องทกั ทำยกนั เพื่อนเกลอ เป็นอยำ่ งไรมไิ ด้พบประสบเลย ยงั ดดู ีเชน่ เคยเชยเสมอ ทำกระไรที่ตกึ ข้ำนะเพ่ือนเกลอ จกั ชว่ ยเสนอแนวทำง ฝ่ ำยเทคโนยนิ คำเพื่อนธำร มำสง่ เอกสำรงำนช้ำง เลขห้องไมต่ รงหลงทำง เหมือนไอ้ดำ่ งหลงทศิ คดิ งง แตเ่ หมือนโชคชะตำฟ้ ำประธำน ให้พำนพบพ้องต้องประสงค์ ได้เจอมงึ ก็สบำยคลำยลง ไมง่ นั้ คงคอยทำ่ เหมือนหมำรอ ชว่ งนีม้ ีขำ่ วจะมำขงิ ไอ้ไทป์ มนั ตดิ หญิงคยุ จ้อ กเู หน็ มำสองตำเลยนะพอ่ ไมส่ นใจหลกั ตอสหำยำ วำ่ พลำงทำงลำเพ่ือนธำร จำต้องเร่งสง่ งำนแล้วหนำ ไว้พบกนั ครำหน้ำนะธำรำ กลำ่ วอำลำแล้วหนั ผนั กำย ฝ่ ำยธำรำยินคำเทคโนวำ่ เหมือนฟ้ ำผำ่ กลำงฤดีส่ีสำย ทงั้ บนลำ่ งซ้ำยขวำถกู กรีดลำย มเิ จ็บกำยแตเ่ จ็บใจท่ีไทป์ ทำ ครัน้ ดำวเดือนลอยเกล่ือนเวหำ สกณุ ำเงียบเหงำเซำซำ้ ชำ่ งเป็นคืนขื่นขมระทมกรรม ห้องขำวร้ำวชำ้ กลำ้ อรุ ำ
46 นำยธำรทกุ ขโทมนสั สำ ศกุ ร์หน้ำมีเลน่ วงดนตรี เม่ือนนั ้ กตู งั้ วงใหมเ่ ลยครำนี ้ วำ่ พลำงชวนไทป์ เจรจำ เตรียมท่ีทำงไว้ให้จบั จอง สนใจไปดหู รือหำไม่ หำกมงึ ไปกจู ะได้บอกพี่จี เรรวนคดิ หนกั กระอกั ร้อง จำต้องบอกรักสกั ครำ ฝ่ ำยทวิ ตั ถ์ฟังคำชกั ชวน ศกุ ร์หน้ำวนั เกิดฝ้ ำยหมำยปอง แค้นขดั โมโหโทสำ บญุ กรรมคงทำมำเพียงเทำ่ นี ้ ฝ่ ำยธำรำยินคำทวิ ตั ถ์ จะรอฟังผลประจกั ษ์ไมห่ ลบหนี เมื่อพลงั คดิ พินจิ แล้วโศกำ จกั ได้เปรมปรีดสิ์ ขุ ใจ ขอให้โชคดีนะเพ่ือนรัก นอนเอียงหนั หลงั ให้กบั ไทป์ อยำ่ ลืมชอ่ มำลำให้นำรี หวั ใจเจ็บหนกั รักทลำย วำ่ พลำงเดนิ กลบั ประทบั เตยี ง เอย่ พลนั ฝันดเี ป็นควำมนยั คดิ ถกู หรือผิดท่ีขอฝ้ ำย จะกลบั กลำยคลำยสมั พนั ธ์หรือหำไม่ ฝ่ ำยทวิ ตั ถ์หมกมนุ่ ครุ่นคดิ ถำ่ ยถอนเรื่องวิตกตระหนกไซร้ แล้วธำรำสหำยำคกู่ ำย ปวดใจเจ็บสน่ั ลนั่ ระทม พลำงคดิ แล้วทอดตวั ลงนอน ฝ่ ำยธำรำนอนนำ้ ตำไหล พนำเวศไมแ่ ชม่ ช่ืนข่ืนขม ตรอมตรมไร้คเู่ คียงกำย คำ่ วนั ศกุ ร์แสนทกุ ข์เทวษ สำลิกำไร้รังยงั นอนซม นำยธำรอำลำเพื่อนสหำย มองไมเ่ ห็นเพ่ือนชำยที่เคยชม เม่ือนนั ้ กลบั ห้องเยือ้ งยอ่ งกรีดกำย
47 ครัน้ อำบนำ้ ชำระกำยเสร็จสรรพ นอนประทบั บนเตยี งเคียงผ้ำหม่ อดุ หฟู ังเพลงท่ีช่ืนชม หวงั ขม่ อำวรณ์ถอนฤทยั ยนิ เสียงประตปู ิดสนิทกลอน เพื่อนทิวตั ถ์คงจรกลบั แล้วไซร้ พลำงนกึ ตรึกคดิ สนทิ ใน หวงั ให้นอนซบสลบไป ฝ่ ำยทวิ ตั ถ์นง่ั ลงตรงขอบเตยี ง มองเมียงธำรำคนหลบั ใหล นำ้ ตำรืน้ ถอนสะอืน้ ฝื นข้ำงใน โอบกอดธำรไว้มใิ ห้คลำย ขอโทษท่ีไมเ่ คยเข้ำใจมงึ ขอโทษที่ไมซ่ ำบซงึ ้ ถึงสหำย ขอโทษที่ทำรักพงั ทลำย ขอโทษที่ทำนำยเสียใจ ตอนท่ีกจู ะบอกรักปยุ ฝ้ ำย กเู หมือนตำยทงั้ เป็นเยน็ ไมไ่ หว จำต้องกลบั มำหำมงึ ให้ถงึ ไว หญิงคนใดกไู มช่ มใคร่สมสอง ฝ่ ำยธำรำหนั หน้ำเข้ำหำไทป์ ยอดดวงใจอยำ่ ได้เศร้ำหมอง กมู เิ คยโกรธคำมงึ จำจอง อยำ่ ร้องครวญคร่ำร่ำไร วำ่ พลำงจบู หน้ำผำกฝำกรัก ให้ประจกั ษ์ในสญั ญำที่ให้ไว้ นำยทวิ ตั ถ์รู้ซงึ ้ ถึงควำมนยั สองรักสลบไปในนทิ รำ
48 8 เกลียดไปเถอะ... ยงั ไงก็รัก มำจะกลำ่ วบทไป ถงึ ธำรไทป์ ตอนที่แปดมดถำมหำ ชำ่ งแตกตำ่ งกบั ตอนแรกดแู ปลกตำ ดงั จะได้พรรณนำพำที ส่ีสหำยอยกู่ นั พร้อมหน้ำ ทงั้ ธำรำทิวตั ถ์จรัสศรี อีกเทคโนคนเจ่ือนเพ่ือนซี ้ อยทู่ ่ีโรงอำหำรมหำลยั บดั นนั้ นำยเทคโนผ้มู ีอชั ฌำศยั เหน็ ทิวตั ถ์ทำ่ ทีเปลี่ยนไป เหตใุ ดจงึ ใกล้ชดิ สนิทธำร จงึ เอย่ คำทำทีเสียงเบำ มงึ กบั เขำแลดเู หมือนคหู่ วำน สว่ นนำยแชมป์ โมโหไทป์ ใจพำล ฝ้ ำยบอกกเู ม่ือวำนมงึ มีแฟน ฝ่ ำยทิวตั ถ์ปัดป่ วนหวนอำรมณ์ เงยก้มตอบคำเพ่ือนเจื่อนแสน พยกั หน้ำสื่อภำษำวำ่ มีแฟน เทคโนแลน่ ลอดพลนั มนั เป็นใคร วำ่ พลำงสำดสอ่ งสำยตำ หรือจะเป็ นธำรำหำใครไหน ฝ่ ำยทิวตั ถ์เห็นชดั เพื่อนมองไป คว้ำขวดนำ้ คว่ำใสน่ ำยเทคโน
Search
