101 บทท่ี ๑๑ “ พวกเราสบายดี ขอบคุณท่ีถาม แลว้ คุณล่ะจะ๊ .. “ คุณสิรีนาร่องให้ “ ซาบายดี.. ครับ “ เขาพูดตาม “ คุณ..อา้ ..คุณยาย..กาลงั ..ทา..อาราย..อยู่ ครับ “ หนุ่มญี่ป่ ุนจอ้ งมอง อยา่ งสนใจจริงๆ ไมใ่ ช่ถามตามมารยาทเทา่ น้นั “ อ๋อ..เจียนหมาก..จะ้ “ คุณยายตอบพลางสาธิตใหผ้ มู้ าเยอื นเห็นไดอ้ ยา่ งถนดั ถนี่ “ เจียน..เจียน..” เขาทวนคา ทาท่านึกแตก่ ็นึกไมอ่ อก จึงหนั ไปถามคุณครูท่ีตีหนา้ เฉยเมยอยขู่ า้ งๆ “ อุซุคุ คิรุ “ ครูสาวเอย่ เบาๆอยา่ งเอาบุญ “ เรียวไค ชิมาชิตะ (รับทราบ..) อะริงะโต โกไซมสั (ดว้ ยความขอบคุณ) “ คอ้ มศีรษะให้คุณครูแลว้ จึง หนั มาทางคุณยาย “ ไฮ้ ! อุซุคุ คิรุ (ครับ คุณยาย..เจียนหมาก) “ จากน้นั จึงเริ่มเจรจากบั คุณสิรีเร่ืองเรือนคุณป่ ู “ อนั ท่ีจริงนนั่ ไม่ใช่บา้ นของฉนั หรอกจะ้ เป็ นของคุณพอ่ สามีฉนั ซ่ึงก็คือคุณป่ ูของสิธาร สามีฉันก็ไม่ อย.ู่ .. แต่ถา้ คุณจาเป็นตอ้ งใชท้ าโรงพยาบาลสนาม กไ็ ม่เป็นไร..เชิญเถอะนะ..” ยนิ ยอมดว้ ยน้าเสียงอ่อนโยน ระหวา่ งการสนทนา คุณครูก็ช่วยแปลใหท้ ีละประโยค แต่พอมาถึงสองวรรคสุดทา้ ย เสียงของล่ามเบา ลงเหมือนไม่ค่อยเต็มใจเอ่ยเอ้ือนออกมา ผิดกบั ผูท้ ่ีรอรับฟังอยู่ที่แสดงอาการดีใจอย่างออกนอกหน้า รีบทา คารวะอยา่ งนอบนอ้ มอีกคร้ัง ก่อนที่จะพยายามส่งภาษากบั ผหู้ ลกั ผใู้ หญท่ ้งั สอง “ ขอบพระคุณอยา่ งยง่ิ ครับ...วะตะชิ วะ ซึโมริ อิชิบงั โยว งะ ชูริ ซูรุ.. ผม..จะ..ซ่อมแซมให้..ง่า..อยา่ งดี ที่สุด ครับ “ นายทหารหวั หนา้ อูข่ ออนุญาตคุณยายและคุณสิรี ขอตวั คุณครูพาไปตรวจท่ีบา้ นคุง้ กาเหวา่ ระหวา่ งทาง ที่เดินไปดว้ ยกนั สิธารมวั แต่นึกกระหย่มิ ใจวา่ คืนน้ีเธอจะไดส้ ่งข่าวถึงบิดาเป็ นคร้ังท่ีสอง แผนท่ีแนบเนียนคือ พอตกค่าหลงั ม้ือเยน็ คุณยาย คุณสิรี สิธาร พร้อมดว้ ยลุงสน จะไปนงั่ รับลมเล่นท่ีทา่ น้าให้เป็ นกิจวตั ร ทหารญี่ป่ ุน จะไดเ้ ห็นวา่ ครอบครัวไปนง่ั พกั ผอ่ นกนั ตามปรกติ พอถึงวนั นดั หมาย เธอก็จะเล่ือนตวั ลงไปยงั ข้นั บนั ไดท่ีใกล้ ผิวน้ามากที่สุดทาท่าลา้ งพานใส่ดอกไม้ ไดจ้ งั หวะติดต่อส่ือสารกบั สายสืบนาวิกฯอยา่ งแนบเนียน แมว้ า่ ต่อไป พวกหมอและทหารเสนารักษญ์ ี่ป่ ุนรวมท้งั ตวั หวั หนา้ ฐานดว้ ย จะยา้ ยเขา้ ไปอยทู่ ่ีเรือนคุณป่ ูก็ตาม แต่เธอมนั่ ใจ ในศกั ยภาพของเหล่านาวกิ ฯผเู้ ชี่ยวชาญภารกิจใตน้ ้า วา่ จะสามารถพรางตวั ซ่อนเร้นแฝงกายเล็ดรอดหลบหนีไป ไดอ้ ยา่ งสะดวกโยธิน เลือดนกั ต่อสู้กาลงั ฉีดพุง่ พล่านแล่นไปทวั่ สรรพางคก์ ายและใจของสิธาร แผนอนั แยบยล ของเธอเท่ากบั เป็ นการทา้ ทายศตั รูไปดว้ ยในตวั ก็แม่ทพั นายกองที่ไหนจะคาดคิดวา่ สาวนอ้ ยผนู้ ้ีจะใจดีสู้เสือ... แอบติดต่อกบั สายสืบเสรีไทยที่ท่าน้าบา้ นตวั เองซ่ึงอยูใ่ กลโ้ รงพยาบาลสนามญ่ีป่ ุนแค่คืบ ! ภารกิจล่อแหลมน้ี น่าจะเขา้ ตาราลบั ลวงพราง เป็ นกลเม็ดเด็ดพรายท่ีเหนือช้นั เหนือเมฆ.. ย่งิ คิดก็ยิ่งนึกสนุกจนเผลอยิม้ ออกมาโดย ไมร่ ู้ตวั ... ไม่รู้ดว้ ยซ้าวา่ ถูกจอ้ งมองมาตลอดทาง...
102 “ โดว ชิทะ โนะ้ เดสกะ๊ ? (เป็นอะไรไป?) นนั เดะ คกเคนะ อิรุ โนะ้ ? (ขาอะไรรึ?) “ ร่างสูงถามยมิ้ ๆ “ นนั เดะ โมะ๊ ไน (เปล่า..ไม่มีอะไร) “ หญิงสาวรีบหุบยมิ้ ก่อนท่ีจะต่อดว้ ย “ โฮโฮเอมุ โนะ้ คินชิ ซูรุ ? (ทาไม..ยมิ้ ไม่ไดร้ ึ?) “ ตอบแบบยยี วน นายทหารหนุ่มจากแดนอาทิตยอ์ ุทยั ส่งประกายตาที่ทาใหส้ ิธารตอ้ งหลบ “ โยคุ ชิตเตะ อิรุ (คุณน่าจะรู้ ดี) วะตะชิ วะ โมชิรน งะ คินีรุ เดะสุ (ผมตอ้ งชอบอยู่แลว้ ) อะนะตะ งะ เซคิ ยะ โควฟุคุ อารุโยะ (ที่เห็นคุณมี ความสุข..มีชีวติ ชีวา..) “ คาตอบท่ีปลอดการเมือง ทาใหส้ าวเจา้ ผู้ ‘แก่รักชาติ’ตามสานวนคุณยาย ตอ้ งทาเป็ นไม่ไดย้ ิน รีบสาวเทา้ กา้ วใหถ้ ึงท่ีหมายไวๆ จึงไมท่ นั เห็นอาการยมิ้ กรุ้มกร่ิมของหนุ่มต่างชาติต่างภาษา พอถึงบา้ นคุง้ เหวา่ หญิงสาวก็ โล่งอกที่เห็นผใู้ หญ่บา้ นเดินทอ่ มๆอยู่ จะไดไ้ มต่ อ้ งอยกู่ นั ตามลาพงั กบั ศตั รูผรู้ ุกราน... “ ออ้ ..หนูสิธาร “ ผูใ้ หญ่รับไหวห้ ญิงสาว “ อา้ ว... “ เอ่ยอย่างแปลกใจเมื่อเห็นผูท้ ี่อยู่ในเคร่ืองแบบ ทหารญี่ป่ ุนตามเธอเขา้ มาติดๆ “ เขาตอ้ งการอะไร? “ “ เขาเพิ่งมารับตาแหน่งหวั หนา้ ฐานหวั หนา้ อู่ที่อยูท่ า้ ยสวนนอก ค่ะ ตอ้ งออกลาดตระเวนตรวจตราทุก หลงั คาเรือนในละแวกสามสวนทางฝ่ังน้ี ท้งั บางสวนนอก บางสวนกลาง และบางสวนใน ค่ะ “ “ เจอหนูก็ดีแลว้ ค่อยยงั ชว่ั หน่อย... ช่วยส่งภาษาช้ีแจงให้เขารับรู้ดว้ ยวา่ สามสวนของเรา มีท้งั กานนั และผูใ้ หญ่บา้ น คุง้ กาเหวา่ แห่งน้ีจาเป็ นตอ้ งใชเ้ ป็ นสถานีรับแจง้ เหตุฉุกเฉินตามคาส่ังของทางการ.. ฝ่ังกระโนน้ ตรงทางสามแพร่งเลยสี่แยกบา้ นแขกข้ึนไปทางทิศตะวนั ตก กองทพั ญ่ีป่ ุนกาลงั ติดต้งั ฐานปื นใหญ่ต่อสู้อากาศ ยาน พร้อมไฟฉายยกั ษห์ ลายดวงสาหรับสาดส่องข้ึนไปบนทอ้ งฟ้าตรวจจบั เคร่ืองบินที่จะเขา้ มาโจมตี ต่อไปใน การสื่อสารให้เรียกพิกดั น้นั วา่ ‘สามแยกไฟฉาย’ ทางการจึงสั่งลงมาให้กานนั ผใู้ หญ่บา้ นทุกทอ้ งที่เร่งสารวจหา ทาเลเหมาะๆสาหรับติดต้งั เครื่องเปิ ด-ปิ ดสัญญาณเตือนภยั ทางอากาศ ก็เลยเห็นตรงกนั ว่าคุง้ กาเหว่าน่ีแหละ เหมาะเจาะท่ีสุด เพราะเป็นคุง้ ที่อยรู่ ะหวา่ งกลางพอดี ชาวสวนชาวเรือจะไดย้ นิ สัญญาณกนั อยา่ งทว่ั ถึง “ “ ไดค้ ะ่ ..ฝากบอกลุงกานนั วา่ ..ถา้ มีอะไรเพ่มิ เติมกร็ ีบมาบอกหนูไดท้ นั ทีนะคะ “ “ ละแวกสามสวนฝ่ังน้ีโชคดีเหลือเกินที่มีศิษยเ์ อกของท่านครูช่วยเจรจาเป็ นล่ามให้ ไม่อยา่ งน้นั กานนั ผใู้ หญ่คงจะปวดหวั ยงุ่ ตายชกั เป็นแน่ “ คนพูดมองไปทางนายทหารหนุ่มท่ีเดินไปยนื อยตู่ ีนบนั ไดบา้ นคุง้ กาเหวา่ “ เขาคงรอใหพ้ าข้ึนไปตรวจบนบา้ น ง้นั ผมขอตวั ก่อน ไดข้ ่าวคืบหนา้ จะใหเ้ ดก็ ไปบอกท่ีเรือนคุณยายครับ “ หลงั จากน้นั หญิงสาวจึงเดินไปรายงานคาสัง่ ของทางการที่กานนั ผใู้ หญบ่ า้ นตอ้ งปฏิบตั ิตาม ซ่ึงหวั หนา้ อู่ ญี่ป่ ุนก็พยกั หนา้ หงึกๆรับทราบดว้ ยดี สิธารพาเขาข้ึนไปสารวจทุกห้องหับรวมท้งั ห้องพระดว้ ยเพื่อแสดงความ บริสุทธ์ิใจ เรือเอก ทานาบาตะ กม้ ตวั ลงเอียงคอมองสันปกหนงั สือในตูอ้ ยา่ งสนใจ “ นิฮอนโก๊ะ ฮนดานะ ! (ตูห้ นงั สือญี่ป่ ุนนี่ !) “ ชายชาติซามูไรอุทานข้ึนมาอยา่ งประหลาดใจ “ ยานุชิ วะ ดาเร๊ะ? (เจา้ ของบา้ นเป็นใคร?) นนั นิกะ โชคุเคียว อารุ? (มีอาชีพอะไร?) “ คนถามชกั ท่ึง !
103 “ คาเร วะ ฮงยาคุคะ นินารุ (เป็ นนกั แปล) ซือยากุนิ นารุ (เป็ นล่าม) คาเร วะ วะตะชิ โนะ้ ชิโชว เดอารุ (ท่านคือครูของฉนั ) “ ประโยคหลงั เนน้ เสียงหนกั แน่นชดั เจนดว้ ยความภาคภูมิใจ คนฟังจอ้ งหนา้ ‘ ศิษยม์ ีครู ‘ อยา่ งยอมรับนบั ถือ “ อะนะตะ วะ โยย ชิโชว อารุ (คุณมีครูดี) ชิตตากตั เตะ.. ยเู อะ นิ โอย นิฮอนโก๊ะ โยมิ คาคิ โนะ้ เดคิรุ ! (มิน่าล่ะ.. คุณถึงรู้ภาษาญี่ป่ ุนไดถ้ ึงขนาดน้ี!) “ ขากลบั เขาไปส่งเธอถึงตีนบนั ไดเรือน ก่อนท่ีจะขอตวั ไปสั่งการลูกนอ้ งที่อู่ใหข้ นไมแ้ ละเคร่ืองมือช่าง เตรียมปรับปรุงเสริมความแขง็ แรงของฐานตอม่อเรือนคุณป่ ูเป็ นลาดบั แรก จากน้นั จึงจะร้ือเปล่ียนพ้ืนหอ้ งโถง ใหแ้ ขง็ แรงพอที่จะรองรับเตียงสนามไดม้ ากที่สุดเท่าท่ีจะสามารถทาได้ สิธารแทบจะวง่ิ ข้ึนไปบนเรือนดว้ ยอาการท่ีร้อนรน จนคุณสิรีตอ้ งเอย่ ทกั “ ใจเยน็ ๆ..ลูก นงั่ พกั ก่อนเถอะ กินน้ากินท่าใหส้ ดช่ืน มาเหนื่อยๆอยา่ เพ่ิงเล่า.. “ วา่ แลว้ ก็ส่งขนั น้าลอย ดอกมะลิให้ นง่ั มองดูผสู้ ่ือข่าวลบั ท่ีพกั หายใจยาวๆครู่หน่ึง แลว้ จึงหยบิ จอกนอ้ ยๆบนถาดขา้ งขนั ค่อยๆตกั น้าที่ หอมกรุ่นข้ึนมาจิบทีละเล็กละนอ้ ยจนหมดจอก.. รอยยมิ้ ละไมปรากฏข้ึนบนบนใบหนา้ ของท่านเจา้ ของเรือน “ คนโบราณทา่ นลึกซ้ึง.. สมยั อยธุ ยา พวกมา้ เร็วที่วง่ิ หอ้ ฝ่ าเปลวแดดท้งั วนั พอเจอหมู่บา้ นเขตคามก็เขา้ ไปขอน้ากิน พอ่ แก่แมแ่ ก่ป่ ูยา่ ตาทวดก็ตอ้ งคอยสอนสั่งใหค้ ่อยๆจิบน้าแบบน้ี มิฉะน้นั ..หากขืนพรวดพราดปาด ดอกมะลิทิ้งดว้ ยความร้อนกายร้อนใจ แลว้ ซดโฮกๆสนองความกระหาย ก็มีอนั ตอ้ งลมจุกชกั ตาต้งั ดิ้นกระแด่วๆ แลเห็นดาวเดือนเคล่ือนคลอ้ ยรอบหวั ท้งั ที่เป็นกลางวนั แสกๆ เดือดร้อนเจา้ ถ่ินตอ้ งไปตามหมอครูมาเยยี วยานวด เฟ้นเปิ ดประตูลม รักษาอาการลมสวา้ นกวา้ นทอ้ งเป็ นเถาดาน ดว้ ยเหตุไฟธาตุกาเริบปะทะความเยน็ ท่ีกระทบ ฉบั พลนั การท่ีตอ้ งปูพรมดว้ ยดอกมะลิจึงเป็ นอุบายเพื่อชะลอเวลาปรับสมดุลของธาตุท้งั ส่ี ไฟ ดิน ลม น้า ดอก มะลิจะขวางก้นั ไม่ให้สะดวกต่อการลาเลียงความเยน็ เขา้ ไปแบบปัจจุบนั ทนั ด่วน แต่บงั คบั ให้จิบไดท้ ีละเล็กละ นอ้ ย บรรเทาไฟธาตุใหท้ ุเลาลงแบบค่อยเป็นคอ่ ยไป...” คุณยายถ่ายทอดภูมิรู้ของบรรพชนที่สืบสานต่อเน่ืองกนั มาแต่โบราณ อนั เป็นมรดกทางปัญญาท่ีทรงคุณค่ายงิ่ ควรแก่การอนุรักษไ์ ว้ “ หนูมีขา่ วไมส่ ู้ดีมาบอก ค่ะ “ สิธารเกร่ิน “ ร้ายแรงมากม้ยั ..ลูก? “ คุณสิรีตอ้ งเตรียมตวั เตรียมใจอีกแลว้ ... “ หนูไปเจอผใู้ หญ่ที่บา้ นคุณลุงค่ะ “ หญิงสาวค่อยๆลาดบั เร่ืองราวให้คุณยายและมารดาฟัง ผูเ้ ล่าชะงกั ไปชวั่ ครู่เพอื่ รอปรับสมดุลธาตุท้งั สี่ของผฟู้ ังท้งั สอง ก่อนที่จะสรุปประเด็นที่น่าตระหนกตกใจสาหรับผสู้ ูงวยั “ ฝ่ังสามสวนที่เราอย.ู่ .เออ้ ..” สิธารกลืนน้าลายก่อนท่ีจะถ่ายทอดข่าวร้ายออกมาดว้ ยความลาบากใจเป็ น ที่สุด “..คือ..ทางการเลือก..คุ้งกาเหว่า..เป็ นฐานสัญญาณเตือนภยั ทางอากาศ..อา้ ..เม่ือฝ่ ายสัมพนั ธมิตรส่ง เครื่องบินมาโจมตีทางอากาศ..คะ่ “ “ อะไรนะ ! “ คุณสิรีร้องเสียงหลง ใจหววิ ๆข้ึนมาเฉียบพลนั “ หมายถึง..บินมาหยอ่ นระเบิดลง..ซินะ..” ท่านเจา้ ของเรือนพยายามต้งั สติ
104 “ ใช่ค่ะ...” สิธารรับคาดว้ ยเสียงอ่อยๆ แลว้ คลานข้ึนไปหยิบห่อพิมเสนในเชี่ยนหมากคุณยาย เทใส่อุง้ มือใชเ้ ล็บขย้ๆี ยกข้ึนรอท่ีใตจ้ มูกมารดา คุณสิรีสูดดมพอคอ่ ยยงั ชวั่ แลว้ จึงปรารภดว้ ยความปริวติ ก “ ทาไมมาลงท่ีเราล่ะลูก? ทหารญี่ป่ ุนต่างหาก..ท่ียกพลเขา้ มายึดครอง ประเทศไทยไม่ไดเ้ ป็ นฝ่ าย จุดชนวนสงครามสกั หน่อย..” “ แต่รัฐบาลไทยยอมใหก้ องทพั ญี่ป่ ุนผา่ นน่ีคะ แถมยงั ลงนามเป็นพวกเดียวกนั อีก กค็ งหนีไม่พน้ .. “ “ โธ่เอ๊ย.. แลว้ ที่บา้ นเราจะทายงั ไงกนั ดี? ใช่ล่ะ.. ฝรั่งบินมาหมายจะทิ้งลงอู่ เกิดโชคร้ายพลาดเป้ามา โดนเราเขา้ ล่ะ..” คุณสิรีเร่ิมกระสบั กระส่าย เมื่อนึกถึงภาพหวาดเสียวตา่ งๆนานา... “ เหตุยงั มาไม่ถึง ก็อย่าอึงคะนึงวา้ วุ่นไปล่วงหน้า ค่อยๆคิดอ่านแกไ้ ขไปทีละเปลาะๆจะดีกวา่ ..” ผู้ อาวโุ สสูงสุดใหส้ ติลูกหลาน “ หนูวา่ เราตอ้ งเตรียมหาทอ้ งร่องแหง้ ๆ ไวห้ ลบภยั ค่ะ หนูกบั ลุงสนจะช่วยกนั ปรับที่ทาง อาจจะขอแรง เด็กหนุ่มชาวสวนแถวน้ีมาช่วยกนั ‘ลงทอ้ งร่อง’ ขดุ ให้ลึกพออาศยั หลบสะเก็ดระเบิดได้ หาแผน่ ไมป้ ูพ้ืนรองกน้ หลุม เวลานงั่ จะไดไ้ มเ่ ฉอะแฉะ หนูจะมว้ นเส่ือพงิ ไวท้ ่ีขา้ งฝาริมประตู พอไดย้ นิ เสียงหวอก็ฉวยตะกร้าเครื่องใช้ จาเป็นท่ีตอ้ งตระเตรียมจดั ไวใ้ กลต้ วั ก่อนลงบนั ไดกจ็ ะไดค้ วา้ เสื่อไปปูรองอีกช้นั หน่ึง ค่ะ “ เสียงเรียกประตูทาให้หญิงสาวลุกไปเปิ ด “ ลุงสน..” เธอกวาดสายตามองลงไปโดยรอบอย่าง ระแวดระวงั ก่อนจะเอ่ยเบาๆ “ เขา้ ไปพดู กนั ขา้ งในดีกวา่ ..ลุง “ เม่ือบริวารเก่าแก่ทรุดตวั ลงนง่ั หนา้ ยกพ้นื สิธารก็ถามทนั ที “ ไดเ้ ร่ืองม้ยั จะ๊ ? “ “ เรียบร้อยแลว้ ครับ สายสืบนาวิกฯจะดาลงไปซ่อนตวั รออยูข่ า้ งใตศ้ าลาท่าน้าช่วงสองทุ่ม คุณผูช้ าย ฝากขา่ วมาดว้ ยครับ “ “ ง้นั ก่อนเวลานดั หมาย สมาชิกเรือนริมน้าจะพากนั เดินยอ่ ยอาหารไปนงั่ รับลมกนั นะคะ รอเวลาที่หนู จะลงไปนง่ั ลา้ งพานดอกไม้ ลุงสนอยา่ ลืมเตรียมข้ีไตต้ ะไคร้ไวส้ ุมไฟไล่ยงุ ดว้ ยนะจะ๊ “ “ หลงั ตะวนั ชิงพลบผมจะเอาเรือไปล่ามไวท้ ่ีเสาท่าน้านะครับ เป็นท่ีกาบงั สายสืบท่ีดาน้าอยขู่ า้ งใต้ “ “ ไมต่ อ้ งหรอกจะ้ ผดิ สงั เกตเกินไป..หวั หนา้ อูญ่ ่ีป่ ุนจะสงสัยเอาไดว้ า่ เตรียมเรือจะออกไปไหน..พรุ่งน้ี .. ลุงสน ช่วยเลือกหาทอ้ งร่องเหมาะๆไวข้ ดุ ขยายเป็นหลุมหลบภยั ดีกวา่ “ “ ใกลแ้ ปลงสวนครัวก็ไดค้ รับ คุณหนู แถวน้นั ไม่มีตน้ ไมใ้ หญ่ท่ีจะหกั โค่นลงไปทบั ได้ ผมจะปรับคนั ดินใหส้ ูงพอท่ีจะเป็นเกราะกาบงั ใชต้ น้ มะพร้าวตดั เป็นท่อนๆวางตามขวางยนั ผนงั สองดา้ นก่อน แลว้ ค่อยๆเรียง ซอ้ นกนั ข้ึนไปตามแนวทแยงกนั ดินถล่ม กน็ ่าจะพอครับ.. “ “ เด็กหนุ่มสวนในที่ไมไ่ ดเ้ ป็นยวุ ชนทหารคงพอมีเหลือมาช่วยออกแรงบา้ งนะลุง “
105 “ ครับ คุณหนู กานนั ผูใ้ หญ่คงจะเรียกประชุมลูกบา้ นเร็วๆน้ีครับ เหมือนงาน ‘ลงทอ้ งร่อง’ ทุกคร้ัง ผลดั กนั ช่วยระดมลงแรงทีละสวน เรือนริมน้าของพระคุณท่านคงตอ้ งรีบทาเป็ นลาดบั แรก เพราะอยู่ใกลอ้ ู่ซ่ึง เป็นจุดยทุ ธศาสตร์ เป็นด่านหนา้ รับการโจมตีก่อนใครเพ่อื น ขอรับ “ “ บา้ นเรามีกนั แตผ่ หู้ ญิง กจ็ ะช่วยเหมือนเคยแหละ..สน ส่งเสบียงเล้ียงดูปูเสื่อพลพรรคท่ีอาสามาลงแรง ให้ ยามสงครามแบบน้ีก็ย่ิงจะตอ้ งร่วมแรงร่วมใจกนั คนละไมล้ ะมือ... “ ประสบการณ์ท่ีผา่ นมาอย่างโชกโชน เปรียบเสมือนป้อมปราการที่แข็งแกร่ง ไม่วา่ จะมีมหาภยั ใดๆมากระทบกระทง่ั ก็ยงั สามารถยนื หยดั อยไู่ ดอ้ ยา่ ง มนั่ คงตราบที่ยงั มีลมหายใจอยู่ “ จาไวน้ ะลูก..ปลาเป็ นเท่าน้นั ที่ฮึกเหิมฝ่ าฟันวา่ ยทวนกระแสน้า อยา่ ปล่อยชีวิต ใหเ้ รื่อยเปื่ อยเฉ่ือยแฉะ..ไร้สาระ..ล่องลอยอยา่ งไร้จุดหมายเหมือนสวะ...เหมือนปลาท่ีตายแลว้ ...” ค่าน้นั ครอบครัวเรือนริมน้าต่างพร้อมเพรียงกนั ไป ‘ รอท่า ‘ ตามที่ไดน้ ดั แนะกนั ไว้ แต่พอใกลถ้ ึงเวลา นดั หมาย จูๆ่ ก็มีเรือเร็วปักธงริ้วรัศมีอาทิตยอ์ ุทยั ๑๖ แฉกอนั สาแดงสัญลกั ษณ์แห่งจกั รพรรดินาวญี ่ีป่ ุนแล่นตรง รี่เขา้ มา..พอเห็นร่างสูงที่คุน้ ตายนื เด่นเป็ นสง่าอยูท่ ่ีหวั เรือ สิธารก็หันหลงั ให้ทนั ที ใจเตน้ ต้ึกๆนึกในใจ ‘ มาอีก แลว้ ! น่ีเป็นคร้ังที่สามที่เขาแทรกเขา้ มาเป็นยาดา..ระหวา่ งที่เธอออกปฏิบตั ิภารกิจลบั ของบิดา ‘ ยง่ิ คิดกย็ ง่ิ ฉุน.. “ อีตาบา้ ! ผที ะเล ! “ โพล่งออกมาอยา่ งลืมตวั ดว้ ยความขดั เคืองใจ “ เอะ๊ ! ลูกน่ี.. “ คุณสิรีปรามเบาๆ “ ประเดี๋ยวเขาก็ไดย้ นิ เขา้ หรอก ยงิ่ รู้ภาษาไทยมากข้ึนแลว้ “ “ ไม่มีวนั รู้หรอกคะ่ .. หนูเก็บไวว้ า่ เขาโดยเฉพาะ ! “ “ ออ้ ..ดีนะ ! “ ยงั ไม่ทนั จะการาบบุตรสาวต่อ เรือหวั หนา้ อู่ก็เขา้ มาเทียบท่า หญิงสาวยงั คงนง่ั หนั หลงั ใหด้ ว้ ยความร้อนรุ่ม..เพราะเป็ นห่วงสายสืบนาวิกฯที่แช่น้ารออยใู่ ตศ้ าลานานแลว้ .. ปล่อยให้มารดาและคุณยาย รับหนา้ เสื่อตอ้ นรับขบั สู้เช่นเคย “ คมบงั วะ..ซาหวดั ดีครับ “ เรือเอก ทานาบาตะ เอ่ยทกั ทาย “ สวสั ดีจะ้ “ คุณสิรีตอบพลางส่งยมิ้ ใหอ้ ยา่ งเป็นมิตร..เช่นเดียวกบั คุณยาย “ จะไปไหนหรือ? พอ่ คุณ..” ท่านเจา้ ของสถานท่ีช่วยหลานสาวหาวธิ ีไล่อยา่ งสุภาพ “ จา..ไป.. ชิราเบรุ..ซูรุ.. ง่า.. “ ศิษยญ์ ี่ป่ ุนชะเงอ้ คอทาท่าขอความช่วยเหลือ แต่คุณครูก็ยงั คงนง่ั น่ิงเป็ น ทองไม่รู้ร้อน เขาจึงตอ้ งพยายามนึกศพั ท์ดว้ ยตนเอง “ ชิราเบรุ ซูรุ งะ อิคุ.. ไปตรวจ.. โคโนะ้ เฮน็ เดะสุ.. ง่า... บริเวณแถวๆน้ีครับ “ พดู ไดแ้ ลว้ กย็ มิ้ ร่า..ประมาณวา่ อวดคุณครูที่นง่ั ป้ันป่ึ งอยบู่ นศาลาใหไ้ ดย้ นิ ดว้ ย “ เก่งน่ีจะ๊ พูดคายากๆได.้ . ” คุณสิรีเอ่ยชม “ อะริงะโต โกไซมสั ขอบพระคุณครับ ..ชิทสึเรชิมะสุ.. คงตอ้ งขอตวั ก่อนนะครับ..โอยาซูมินาไซ.. ราตรีสวสั ด์ิ.. ครับ “ โคง้ เล็กนอ้ ย..หากสายตาก็ยงั คงเหล่มองข้ึนไปยงั พิกดั ที่พึงประสงค์ ก่อนท่ีพลขบั จะวาดหวั เรือออกจากท่าน้าไป
106 “ บา้ ! ผที ะเล ! เหมือนรู้เวลาเลย โผล่มาไดท้ ุกที.. “ บ่นไม่พอยงั ขวา้ งคอ้ นตามพรายน้าที่ผุดข้ึนเป็ น ฟองทา้ ยเรือเร็วที่เพงิ่ แล่นจากไป แมว้ า่ คุณสิรีจะโล่งอกแลว้ ก็ตาม แตก่ อ็ ดส่ายหนา้ อยา่ งอ่อนใจไม่ได้ “ มวั แต่ ‘ ผที ะเล’ อยนู่ นั่ แหละ..” คุณยายสะกิดเตือนผสู้ ่ือขา่ ว “ ป่ านน้ี..ปลาหมึกยกั ษ.์ .กบั ..มา้ ห้อ..มิพา กนั จมน้าตายไปหมดแลว้ รึ ? “ ผอู้ าวโุ สสูงสุดแกลง้ เปลี่ยนชื่อรหสั ใหม่หมด จนสิธารหวั เราะออกมาได้ “ จริงดว้ ยค่ะ คุณยาย “ วา่ แลว้ ก็รีบหยบิ พาน กา้ วลงไปนง่ั เกือบถึงข้นั บนั ไดที่ปร่ิมน้าอยู่ เหลียวมอง รอบกายอยา่ ไมป่ ระมาท ก่อนท่ีจะเอ้ียวตวั ลงไปดูขา้ งใตศ้ าลา “ อยนู่ ่ีครับ ..หมึกเขียว จาก มา้ น้า.. อยา่ กม้ ต่าครับจะส่อพิรุธ ท่านทราบเรื่องเรือนคุณป่ ูแลว้ ให้เลยตาม เลย..ไม่เป็ นไร แต่สาหรับบา้ นคุง้ กาเหวา่ ท่านจะส่งสายสืบนาวกิ ฯอีกหน่ึงชุดมาประจาท่ีฐานสัญญาณเตือนภยั พร้อมดว้ ยเคร่ืองวิทยุรับ-ส่ง ครับ สายข่าวรายงานวา่ ฝ่ ายสัมพนั ธมิตรจะส่งเคร่ืองบินมาทิ้งระเบิดหลงั ปี ใหม่ ท่านกาชบั ให้คุณหนูคอยสังเกตความถ่ีของเสียงหวอที่ต่างกนั สัญญาณเตือนภยั วา่ เคร่ืองบินกาลงั จะเขา้ มาน้นั เสียงหวอจะส้นั ซอยถี่ๆเพ่ือปลุกเร้าผคู้ นใหล้ ุกจากท่ีนอนโดยเร็ว รีบลงจากบา้ นไปยงั หลุมหลบภยั ครับ ขากลบั ฝูงบินท่ีมาปฏิบตั ิการมกั เปิ ดประตูปล่อยลูกระเบิดท่ีเหลืออยู่ทิ้งให้หมดเพื่อลดน้าหนกั ของเครื่องบินซ่ึงเหลือ น้ามนั นอ้ ยลงเพียงแค่พอบินกลบั ถึงฐานบินเท่าน้นั ขณะเดียวกนั พลปื นก็จะยิงกราดลงมาดว้ ยอยา่ งคึกคะนอง ฉะน้นั ตอ้ งรอฟังหวอปลอดภยั ดงั ข้ึนมาก่อน..จึงจะกลบั บา้ นได้ สัญญาณจะเป็ นเสียงลากยาวมากๆนานอยูค่ รู่ ใหญ่ เพือ่ ใหไ้ ดย้ นิ กนั อยา่ งทวั่ ถึงทุกๆหลุมหลบภยั ครับ พวกผมมีงานเสรีไทยที่จะตอ้ งทาอีกหลายภารกิจ ถา้ มี เรื่องด่วนกใ็ หแ้ จง้ ไปที่วดั เหมือนเคยนะครับ รหสั คร้ังตอ่ ไปคือ ...ปลาดาว จาก ฉลามขาว...ครับผม “ “ รับทราบและขอบคุณ ขอใหส้ ายสืบนาวกิ ฯทุกๆท่านปลอดภยั นะคะ.. ” เสียงเกือบสั่นเครือดว้ ยความ ต้ืนตนั ใจในความอดทนและเสียสละอยา่ งสูงของบรรดาชายชาญทหารกลา้ ผูป้ ิ ดทองใตฐ้ านพระเหล่าน้ี กวา่ จะ ไดจ้ งั หวะยามปลอดพอที่จะเจราจาความกนั ได้ สายสืบนาวกิ ฯก็จะตอ้ งแช่อยใู่ นน้าไปก่อนรอจนกวา่ โอกาสจะ อานวย ไมม่ ีใครรู้ ไมม่ ีใครเห็น นอกจาก..เทพ..เทวดาฟ้าดิน และ ธรณีนี่น้ี..เป็นพยาน... “ เอา้ ! พานดอกไมส้ ึกหมดแลว้ มงั .. “ ท่านเจา้ ของท่าน้าตะโกนถามสายลบั สาว “ ลา้ งแลว้ ลา้ งอีก ไม่ เสร็จซะที.. ประเด๋ียวเถอะ..ศิษยเ์ อกเป็นไดจ้ ุดเทียนเวยี นวน..วกกลบั มาหาคุณครูอีกหรอก..” เสียงกระเซา้ ลอยลง มาจากขา้ งบนศาลา “ ปลาหมึกยกั ษ.์ . ยงั ไมไ่ ปอีกเรอะ ? ตะคริวจะเล่นงานเอานะ “ ช่ือรหสั เพ้ยี นๆของคุณยายทาใหเ้ ม่ือหญิงสาวกา้ วข้ึนไปนง่ั ท่ีเดิมแลว้ จึงสวนกลบั เอาบา้ ง “ ปลาหมึกยกั ษก์ บั มา้ หอ้ ของคุณยาย วา่ ยหนีไปหมดแลว้ ค่ะ เหลืออยูแ่ ต่พวก ..ผนี ้า..ผที ะเล.. แถวๆน้ี “ เธอแลเลยไปทางอู่ “ คนอะไร..มาใหต้ กใจไดท้ ุกที เหมือน..นกรู้.. “ “ เด๋ียวเป็ น ..อีตาบา้ .. เด๋ียวเป็ น ..ผีน้า..ผีทะเล.. นี่แปลงร่างเป็ น ..นกรู้..อีกแล้ว โธ่ถงั เอ๊ย..น่าสงสาร จริงๆ พอ่ ทหารชาญซามูไร..หวั หนา้ อู.่ .” การยวั่ เยา้ หลานสาวคือความสุขของคุณยาย “ แกรู้เขา้ คงขาน่าดู..”
107 “ หนูก็เพลาๆลงบา้ งเถอะ.. ศพั ทแ์ สงสวงิ สวายพวกน้ี.. “ คุณสิรีอ่อนใจแลว้ อ่อนใจอีก “ น่ีเขายงั ไม่รู้ เร่ืองคุณพอ่ นะ.. ถา้ เกิดเขารู้..แลว้ หนูแขง็ กร้าวกบั เขาอยอู่ ยา่ งน้ี จะกระทบคุณพอ่ ไดน้ ะลูก.. “ ประโยคหลงั ของมารดาทาใหห้ ญิงสาวค่อยระงบั ความข่นุ มวั ลง “ หนูจะพยายามคะ่ จะนึกถึงคุณพอ่ ใหม้ ากๆ.. “ รับคาออกไปท้งั ๆที่รู้วา่ ฝืนใจตวั เอง “ ละแวกสามสวนโดยเฉพาะอยา่ งยงิ่ บางสวนกลางท่ีเราอาศยั อยู่ ก็มีเขาเท่าน้นั ที่กุมอานาจเด็ดขาดใน ฐานะหวั หนา้ ฐานญี่ป่ ุน เราจึงตอ้ งพ่งึ เขา..เพื่อความปลอดภยั ของผหู้ ญิงสามคนกบั ลุงสน แถมยงั มีตาแหน่งแห่ง หนของคุณพ่อเป็ นความลบั ที่ตอ้ งช่วยกนั ปกปิ ดไม่ให้เขาล่วงรู้ เร่ืองคอขาดบาดตาย..เชียวนะลูก ถึงแมว้ า่ ใน ตอนแรกที่รู้จกั กนั ..เขาจะสงบเสง่ียม หยิบย่ืนความเป็ นมิตรให้ ก็อาจเป็ นเพราะเขาหวงั จะขอความช่วยเหลือ จากเราเร่ืองท่ีทาง ขอเช่าเรือนคุณป่ ูไปแลว้ ยงั ไม่รู้วา่ ..ไดค้ ืบ..จะเอาศอก..อะไรต่อไปอีก แม่ขอให้หนูเตือนสติ ตวั เองไวต้ ลอดเวลาว่าคุณพ่อกาลงั เล่นบทตีสองหน้าอยู่ หน้าหน่ึงก็เป็ นผูป้ ระสานงานกบั คณะล่ามไทยท่ี กองบญั ชาการฝั่งโน้น ในขณะที่อีกหน้าหน่ึงก็เดินหน้าขบวนการเสรีไทยใตด้ ินใต้น้า ซ่ึงเป็ นปฏิปักษ์กับ กองทพั ญี่ป่ ุน หากวนั ใดหวั หนา้ ฐานทางฝั่งน้ีรู้เขา้ ครอบครัวเราจะตกอยใู่ นภยั อนั ตรายอยา่ งใหญ่หลวง.. “ แต่มีอยสู่ องคนท่ีเห็นแตกต่างไปจากคุณสิรี นนั่ คือท่านเจา้ ของเรือนและบริวารเก่าแก่ ถึงแมว้ า่ ต้งั แต่ วนั แรกที่พานพบประสบอุบตั ิเหตุตรงหวั บนั ไดท่าน้า จนสาวเจา้ พล้งั เผลอส่งภาษาของผรู้ ุกรานออกไป ส่งผล ใหเ้ ขาถือไพ่เหนือกวา่ ..ต้งั เง่ือนไขขอเรียนตวั ต่อตวั กบั ครูสาว อีกท้งั ในฐานะหวั หนา้ ฐานหวั หนา้ อู่ผถู้ ืออานาจ เต็มทางฝั่งสามสวนน้ี ก็น่าจะเอ้ืออานวยให้เรือเอก ทานาบาตะ มีความไดเ้ ปรียบท่ีจะกระทาต่อเธอได้ตามใจ ชอบ แตป่ รากฏการณ์ที่เกิดข้ึนกลบั เป็ นไปในทางตรงกนั ขา้ ม ดว้ ยประการฉะน้ี..โดยที่มิไดน้ ดั หมายกนั ท้งั ลุง สนผูร้ ู้ซ้ึงถึงหวั อกลูกผชู้ ายดว้ ยกนั และท่านผูอ้ าวุโสสูงสุดที่อาบน้าร้อนมาก่อนใคร.. ต่างก็ลงมติเป็ นเอกฉนั ท์ ในใจในทานอง ...นายช่างใหญ.่ ..ผทู้ ่ีไดร้ ับสมญาจากสาวนอ้ ยแรกพบวา่ ..ศตั รูบา้ คลง่ั .. น้นั ส่อเคา้ จะแพส้ งคราม ณ สมรภูมิเรือนริมน้าแห่งน้ีเป็นแมน่ มน่ั .. นบั วนั คุณครูก็ย่ิงดูเหมือนมีอานาจเร้นลบั บางประการเหนือศิษยญ์ ่ีป่ ุน โดยท่ีเธอไมท่ นั รู้ตวั หากวนั ใดเธอระแคะระคายข้ึนมาล่ะก็ ‘..ทหารเอกของคุณยาย..คงจะแยแ่ น่ๆ..’ ลุงสนคิด คืนน้นั คุณยายขอให้สิธารเล่นขิมให้ฟัง เป็ นอุบายท่ีจะปรับธาตุท้งั ส่ีของหลานสาวให้สงบเยน็ คุณสิรี น้นั ฟังไปก็อดคิดถึงสามีไมไ่ ด้ นึกในใจวา่ ความสุขเพียงชว่ั ครู่ผา่ นไป.. และแลว้ ความทุกขค์ วามเส่ียงภยั ก็เขา้ มา แทนที่ และคงอีกยาวนาน...นานจนคุณสิรีไม่อยากคาดเดา เพราะยงั มองไม่เห็นเลยวา่ ..ครอบครัวที่พร้อมหน้า พร้อมตาดงั เช่นเม่ือช่วงบา่ ยและเยน็ ของวนั อาทิตยท์ ี่ ๗ ธนั วาคม พ.ศ. ๒๔๘๔ น้นั ..จะหวนคืนกลบั มาเมื่อใด... ส่วน ‘นกั ดนตรี’ แรกๆก็เล่นเพลงตามใจคุณยายและมารดา แต่ไปๆมาๆก็ลงทา้ ยที่เพลงเก่งของตวั เอง เหมือนเคย หากเป็นเมื่อก่อน..หญิงสาวจะนึกถึงห่ิงหอ้ ยท่ีส่องแสงอยบู่ นตน้ ลาพูใกลท้ ่าน้า ยง่ิ ถา้ เป็ นขา้ งแรมคืน เดือนมืด มองจากระเบียงออกไปจะเห็นระยิบระยบั วะวบั วาวแพรวพราวไดบ้ รรยากาศสอดคลอ้ งไปกบั อารมณ์
108 ของเพลง หากพกั หลงั ๆน้ีดวงตาท่ีเป็นประกายคูห่ น่ึงกลบั ลอยมาให้เห็นแทนหิ่งหอ้ ย สิธารพยายามกลบเกลื่อน ดว้ ยการนึกถึงภาพของชลพทั ธ์แทน แตก่ น็ ่าประหลาด..ที่ไมไ่ ดช้ ่วยอะไรเลย ความรู้สึกกลบั วา่ งเปล่า.. “ มโหรีวงน้ีควรต้งั ชื่อว่า..วงหิ่งห้อยครวญ..” ผูท้ ่ีนอนเอกเขนกอยู่ขา้ งๆคุณสิรีให้ความเห็น “ ไม่ว่า ผฟู้ ังจะขอเพลงอะไร ลงทา้ ยก็ตอ้ งปิ ดวงดว้ ยเพลงน้ีทุกทีไป.. มิน่า..เจา้ พวกห่ิงห้อยถึงไม่ยอมไปไหน วนเวยี น เกาะอยทู่ ี่ตน้ ลาพูนนั่ แหละ คอยรอฟังเพลงสุดทา้ ยจากนกั ดนตรีริมน้า.. “ รุ่งข้ึน ท้งั เรือนคุณป่ ูและอาณาบริเวณคุง้ กาเหวา่ ต่างก็มีภารกิจที่ยงุ่ กนั ไปคนละแบบ หญิงสาวพยายาม ทาเป็ นไม่สนใจเสียงสั่งการท่ีลอยลมมาจากทางดา้ นซ้าย แต่เลือกท่ีจะเดินไปดูงานท่ีบา้ นท่านครูซ่ึงอยูท่ างดา้ น ขวา ผูใ้ หญ่บา้ นกาลังพาเจา้ หน้าท่ีทางการฝั่งโน้นมาสารวจท่ีทาง และในฐานะท่ีได้รับมอบหมายจากท่าน เจา้ ของบา้ นให้เป็ นตวั แทนคอยเป็ นหูเป็ นตาดูแลสอดส่อง เธอจึงไม่รอชา้ ที่จะเฝ้ามองและติดตามการติดต้งั เคร่ืองเปิ ดปิ ดสัญญาณเตือนภยั ทางอากาศ ณ จุดท่ีเหมาะสมท่ีสุด เสียงเฮละโลเป็นภาษาญ่ีป่ ุนยตุ ิลงหลายวนั แลว้ ในไม่ชา้ ตอม่อใหมก่ แ็ น่นหนาแขง็ แรงข้ึน ลุงสนแต่งต้งั ตวั เองเป็น ‘มา้ เร็ว’ คอยวงิ่ มารายงานความคืบหนา้ เป็นระยะๆ “ ตอนที่โยนสามเกลอตอกเสา พยายามเง่ียหูฟังวา่ ทหารช่างญ่ีป่ ุนจะร้องอยา่ งท่ียายหนูบอกหรือเปล่า... แต่ก็ฟังไม่ไดศ้ พั ท.์ . “ คุณยายปรารภข้ึน “ กระผมเขา้ ไปฟังใกลๆ้ ก็ไดย้ ินทานองน้นั ขอรับ พระคุณท่าน ท่ีน่าขาคือพวกเขานุ่งผา้ เตี่ยวลงน้า คง จะซกั ง่ายแหง้ ง่าย ท่ีอูช่ ่วงค่าๆ..พากนั ลงแกผ้ า้ อาบน้ายงั กบั ฝงู เปรต สงครามทาให้ผา้ ขาดแคลน ขอรับ ยิ่งยกพล มาไกลบา้ นแบบน้ี ผา้ ผอ่ นก็ยิ่งหาลาบาก สนบั แขง้ ยงั มีไม่ครบทุกนาย เฉพาะนายทหารเท่าน้นั ที่ครบเคร่ือง หน่อย มีกางเกงขาส้ันใหอ้ าบน้า..ขอรับ “ “ จะร้ือหอ้ งหบั เดิมหรือเปล่า? ลุงสนพอจะมองออกมย๊ั จะ๊ ? “ คุณสิรีถามดว้ ยความเกรงใจสามี “ อ๋อ..ผมถามนายช่างใหญเ่ หมือนกนั ครับ เพราะเห็นวา่ แกพดู ไทยไดม้ ากข้ึนแลว้ แกวา่ สองหอ้ งเดิมจะ ใชเ้ ป็นหอ้ งพกั รวมสาหรับนายช่างใหญ่ หมอ และทหารเสนารักษ์ หน่ึงหอ้ ง ครับผม อีกหอ้ งใชเ้ ก็บหยูกยาและ อุปกรณ์ทางการแพทย์ ส่วนห้องโถงใหญ่จะขอต่อเติมให้กวา้ งขวางข้ึน เปลี่ยนพ้ืนใหม่ให้รองรับเตียงสนาม จานวนมากได้ กบั ปรับปรุงเพิม่ หอ้ งส้วมใหเ้ พยี งพอ เพื่อความสะอาดและสุขอนามยั ที่ดี ครับ “ “ ถ่านเตารีดงวดน้ีแรงดีจริงๆคะ่ แม่ “ สิธารรีดผา้ ใกลเ้ สร็จพอดี “ คงมาจากท่าโบสถใ์ ช่ม้ยั จะ๊ ลุง “ “ ใช่ครับ คุณหนู ถ่านจากท่าโบสถ์ หนั คา ไฟแรงอยูไ่ ดน้ าน..ผมซ้ือตุนไวแ้ ลว้ ครับ ใกลห้ มดเมื่อไหร่ คอ่ ยพายเรือขา้ มฟากไปหาซ้ือใหม่ ขบวนเรือเอ้ียมจุน๊ จากชยั นาทยงั คงข้ึนล่องอยคู่ รับ พอ่ คา้ แม่ขายบอกวา่ ถา้ มวั แต่กลวั สงครามจนมืออ่อนตีนอ่อน ก็มีหวงั อดตายกนั เป็ นแถว ครับ ระหวา่ งทางกลางแม่น้าคงไม่อนั ตราย อีก อยา่ ง..กองทพั พระจกั รพรรดิก็จะตอ้ งซ้ือถ่านไวใ้ ช้ซ้ือขา้ วไวก้ ิน นอกกระน้นั ก็ยงั มี ฟื น ไมเ้ สา ไมเ้ ขม็ ซุงท่อน เล็ก ที่ขายดีมากๆ ขา่ ววา่ ทหารญ่ีป่ ุนเที่ยวไดอ้ อกกวา้ นซ้ือสาหรับทาไมห้ มอนสร้างทางรถไฟไปพม่า ครับ “
109 “ ดี.. จะไดร้ ีบไปกนั ซะใหห้ มด ไปใหพ้ น้ ๆ.. ขวางหูขวางตาน่าราคาญ.. พวกบา้ คลงั่ ! ..คิดแต่จะหาทาง รุกรานดินแดนคนอ่ืนเขาเรื่อยไปไม่รู้จกั จบจกั สิ้น.. “ นาบเตารีดไป..ไฟธาตุก็กาเริบไป.. “ เอาอีกแลว้ ..ลูกนี่.. “ คุณสิรีตอ้ งขดั ข้ึนอีกรอบ “ นี่เขาจะมาอยใู่ กลๆ้ เราแลว้ นะ ห่างกนั ไม่ก่ีกา้ ว ถา้ เขา ไดย้ นิ เขา้ คุณยายกบั แม่จะลาบากนะลูก “ “ กด็ ูซิคะแม่.. คุณพอ่ กลบั บา้ นไมไ่ ดเ้ พราะใคร? คุณลุงกบั ชลพทั ธ์ตอ้ งระหกระเหินเพราะใคร? “ “ คาวา่ ‘ ใคร ‘ ของหนู.. แทท้ ี่จริงคือประเทศ..นะจะ๊ ไม่ใช่คน “ ผูเ้ ป็ นมารดามองบุตรสาวอยา่ งอ่อนใจ “ น้าเสียงของหนูฟังดูเหมือนเจาะจงไปลงท่ีคนๆเดียว เขาเองก็คงถูกเกณฑ์ใหต้ อ้ งเขา้ ร่วมสงครามเหมือนคน อื่นๆ ทาไมลูกถึงไม่มองในแง่ดีของเขาบา้ ง เขาเป็ นถึงหัวหน้าฐานญ่ีป่ ุนควบคุมอยู่ทางฝั่งสามสวนน้ี แต่ก็ ตดั สินใจข้ึนมาตรวจบนเรือนคุณยายด้วยตวั เองเพียงลาพงั ไม่ได้อวดอานาจบาตรใหญ่ส่ังลูกแถวให้ข้ึนมา เหยียบย่าร้ือคน้ จนป่ นป้ี กิริยามารยาทของเขาก็มีสัมมาคารวะนอบน้อมต่อผูอ้ าวุโส..” คุณสิรีทาเสียงเขม้ อยา่ ง เป็นงานเป็นการ “ แม่ขอร้องนะ..แมไ่ ม่อยากเห็นหนูเอะอะปึ งปังใส่เขาอีก ขอใหเ้ ห็นแก่คุณยายและแม.่ . “ หญิงสาวหนา้ เสีย..ไม่ไดเ้ ห็นมารดาข่นุ เคืองเช่นน้ีมานานแลว้ จึงจาใจตอ้ งรับคาแบบไมค่ อ่ ยเตม็ เสียง “ ค่ะ แม่ “ กม้ หนา้ กม้ ตารีดผา้ ต่อ เพราะถ่านในเตาทาทา่ จะราไฟ..ตรงกนั ขา้ มกบั ความรู้สึกของคนรีด “ ป่ านน้ีชลพทั ธ์คงคิดถึงหนูแยแ่ ลว้ ล่ะ. เคยเป็ นคู่หู..เรียนมาดว้ ยกนั ..แปลงานดว้ ยกนั ..ลงเล่นน้างมกุง้ มาดว้ ยกนั “ คุณสิรีจอ้ งหนา้ เลือดเน้ือเช้ือไข ราวกบั จะคน้ หาความรู้สึก ‘ พิเศษ ’ ท่ีบุตรสาวมีต่อชายหนุ่มผูท้ ่ีคุณ สิรีเพ่งิ เอย่ ถึง “ ก่อนสงครามเขาร่าๆเซา้ ซ้ีหนูใหท้ า..ยาทวาย..ค่ะ ของโปรด แต่ช่วงน้นั หนูกาลงั ยุง่ ๆ พอวา่ งนึกข้ึนมา ไดก้ ก็ ะจะทาประชดใส่ชามอ่าง คุณชายจะไดก้ ินซะให้หายอยาก ก็พอดีพวก...” กาลงั จะต่อดว้ ย ‘ บา้ คลงั่ ‘ แต่ พอเห็นสายตามารดาเขมน้ มองอยู่ จึงตอ้ งเล่ียงไปใชศ้ พั ทแ์ สงท่ีไม่แสลงหู “..เออ้ ..ก็พอดีญี่ป่ ุนข้ึน.. ชลพทั ธ์เลย อดไป นี่ถา้ คุณพอ่ ไมห่ า้ มไวก้ ่อน หนูคงจะพายเรือไปสารวจแลว้ ล่ะคะ่ วา่ ทางฝ่ังโนน้ เป็นไงกนั บา้ ง.. ” “ ตอนเขาอยู่ กเ็ ล่นตวั ..ขบั ไล่ไสส่งเขา..” คุณยายเร่ิมเปิ ดฉากเวทีวาทีอีกยก “ มาถึงตอนน้ีกลบั ร้องเรียก เพรียกหาเขา เดก็ คนน้ีนี่.. น่าตีม้ยั ล่ะ? “ “ ที่คุณพอ่ ไม่อนุญาตก็เพราะ หน่ึงหนูเป็ นสาว..อนั ตรายรอบทิศทาง สอง..หนูไม่ค่อยลดราวาศอกให้ ใคร เกิดไปมีเร่ืองเขา้ จะยงุ่ เหยงิ ..ไปกนั ใหญ.่ . “ คุณสิรีรีบอา้ งสามีตีบงั ก้นั ‘ กกั บริเวณ ‘ บุตรสาว ทนั ที “ แหม..แม่คะ หนูทราบคะ่ วา่ ฝ่ังโนน้ คือกองบญั ชาการใหญ่ของกองทพั ญี่ป่ ุน จะไปโวยวายไดย้ งั ไง..” “ ไม่เหมือนทางฝั่งน้ีใช่ม้ยั ล่ะ..โวยไดโ้ วยเอา.. “ คุณยายดกั คอหลานสาว ถูกสองรุมหน่ึง หญิงสาวเลยทาหนา้ มุ่ย
110 “ ใจเยน็ ๆเขา้ ไว.้ .ลูก รอคุณพอ่ หาช่องทางใหไ้ ดก้ ่อน “ โอโ้ ลมปฏิโลมบุตรสาวเสร็จ คุณสิรีก็หนั มาทาง ผูท้ ี่นงั่ รอรับคาส่ังอยู่ “ ลุงสนช่วยเดินไปสังเกตสังกาท่ีเรือนคุณป่ ูดว้ ย เผ่อื มีอะไรขาดเหลือ แลว้ อาหารการกิน เขาทากนั ยงั ไง..รู้ม้ยั จะ๊ ? “ “ ที่อู่น่าจะมีโรงครัว ครับ.. “ พอดีมีเสียงฝี เทา้ หนกั ๆวงิ่ ข้ึนบนั ไดเรือน “ ไม่ทราบใครมาครับคุณ “ ยงั ไมท่ นั ที่ลุงสนจะลุกไปดู ร่างสูงตรงในเคร่ืองแบบเรือเอกแห่งจกั รพรรดินาวญี ่ีป่ ุนก็กา้ วพน้ ธรณีประตูเขา้ มายนื ระวงั ตรงโคง้ คานบั ทา่ นผอู้ าวโุ สท้งั สอง หากแตส่ ายตาน้นั ขีดเขม็ พงุ่ ตรงไปยงั พิกดั เป้าหมายที่พงึ ปรารถนา “ ซาหวดั ดี ครับ “ “ ทาไมไม่เคาะประตูก่อน? ใหญ่โตมโหฬารนกั รึยงั ไง? “ ความตกใจที่จู่ๆเขาก็พรวดพราดเขา้ มาเกือบ ถึงตวั ทาเอาหญิงสาวลืมที่ไดร้ ับปากกบั มารดาเอาไวเ้ ม่ือครู่ เอด็ ตะโรเสียงเขียวออกไปจนได.้ .. “ สิธาร ! “ คุณสิรีแทบลมจบั ท้งั ยนื แต่ก็พยายามทรงกายไว้ ขานช่ือบุตรสาวดว้ ยเสียงอนั ดงั อยา่ งหมด ความอดทนจนเจา้ ตวั หนา้ จ๋อย ทรุดลงกบั พ้ืนกราบแทบเทา้ มารดาอยา่ งสานึกผดิ “ หนูขอประทานโทษ คะ่ “ แมว้ า่ อาคนั ตุกะจะยงั ไม่เขา้ ใจสานวนท่ีถูกประชด หากแต่ปฏิกิริยาของสองแม่ลูกก็ทาให้เขาร้อนตวั ข้ึนมาโดยพลนั ในฐานะท่ีเป็นตน้ เหตุ จึงทรุดตวั ลงเช่นกนั พลางคุกเขา่ โคง้ คานบั แบบญ่ีป่ ุน “ โกเมง็ นาไซ..ขอประทานโทษอยา่ งยง่ิ ..ครับ ผมเห็น..ประตู..เปิ ดอย.ู่ .เลยข้ึนมา ไม่คิดวา่ .. “ ศิษยญ์ ี่ป่ ุน แลเลยไปทางคุณครูซ่ึงสะบดั หนา้ กลบั ไปหาเตารีด แมจ้ ะเสร็จสิ้นทุกชิ้นแลว้ แต่เธอกลบั ควา้ ผา้ เช็ดใบตองกบั ผา้ เช็ดผลไมใ้ นกระจาดมารีดตอ่ อยา่ งขะมกั เขมน้ ทาท่าไม่สนใจ ‘ แขกญ่ีป่ ุน ‘ จนคุณยายอดขาไมไ่ ด้ “ ไม่เป็นไรหรอกจะ้ ฉนั กต็ อ้ งขอโทษแทน.. “ คุณสิรีพยกั พเยดิ ไปทางนกั รีดผา้ “ วาบิรุ..ขออภยั ดว้ ย.. วะตะชิ วะ โนะ้ คาชิสึ นิ นารุ.. เป็นความผดิ ของผมเอง.. คินิซูรุนะ กุดาไซ..โปรด อยา่ ไดถ้ ือสา.. “ นายทหารหนุ่มกม้ ศีรษะลงต่าอีกคร้ัง คุณสิรีจึงตอ้ งปรับเปล่ียนท่าทีเพ่ือใหเ้ ขาสบายใจข้ึน ดว้ ย ใบหนา้ อนั ยมิ้ แยม้ เช่นเดียวกบั ทา่ นเจา้ ของเรือน “ คุณทานาบาตะ..ไม่ตอ้ งเกรงใจ นง่ั ตามสบาย เด๋ียวลุงสนจะหาน้าหาทา่ มาให้ “ เสียงคุณยายออ่ นโยน การท่ีท่านเจา้ ของเรือนเรียกช่ือตนไดอ้ ยา่ งครบถว้ นถูกตอ้ ง..บ่งบอกความเป็ นกนั เอง ทาให้หวั ใจของ หนุ่มญ่ีป่ ุนที่จากบา้ นมาไกล..อบอุ่น..ต้ืนตนั อยา่ งบอกไม่ถูก ความเบิกบานแจ่มใสปรากฏข้ึนบนใบหนา้ ขณะ ชายตามองสาวเจา้ ที่กม้ หนา้ กม้ ตารีดผา้ แบบไมส่ นใจผใู้ ด เขาเขยบิ เขา้ ไปจนชิดก่อนที่จะกระซิบถาม “ นะนิ โอะ๊ ชิเตะ อิมะสุกะ๊ ? (กาลงั ทาอะไรอยหู่ รือ?) “ “ โกะ๊ ฮงั โอะ๊ ทะเบะ๊ มะสุ ! (กาลงั กินขา้ วอยมู่ ง๊ั ! ) “ สิธารกก็ ระซิบตอบ เพ่อื ถนอมน้าใจมารดา เรือเอก ทานบาตะ หวั เราะลนั่ แบบกล้นั เอาไวไ้ มอ่ ยู่ จน ‘ นกั รีดผา้ ’ ตอ้ งหนั ขวบั มาทาตาเขียวใส่ “ ขาอะไรหรือจะ๊ ? “ คุณสิรีเอ่ยถาม แตผ่ เู้ ป็นบุตรสาวชิงตอบเสียเอง “ ถามออกมาไดว้ า่ ทาอะไร..กเ็ ห็นอยแู่ ลว้ วา่ รีดผา้ เหยง็ ๆอยู่ หนูเลยตอบวา่ กาลงั กินขา้ ว..คะ่ ”
111 บทที่ ๑๒ สาวบางสวนกลางหนั ไปขวา้ งคอ้ นใส่หนุ่มเส้นต้ืนจากแดนอาทิตยอ์ ุทยั ดว้ ยความหมนั่ ไส้เหลือกาลงั คราวน้ีท้งั คุณยาย คุณสิรี และลุงสน ตา่ งก็พากนั หวั ร่อชอบใจ “ มาวนั น้ีมีอะไรหรือจ๊ะ? คุณ..นายช่างใหญ่ “ คุณสิรีอมยิ้มเมื่อเอ่ยเรียกสมญานามของนายทหาร หวั หนา้ ฐานหวั หนา้ อู่เป็นคร้ังแรก “ นาย..ชาง..ใย.. “ ศพั ทใ์ หม.่ .น่าสนใจ เขาทวนคา..หากทวา่ สาเนียงยงั แปร่งอยมู่ าก “ นาย..ถูกแลว้ จะ้ แต่คาที่สอง ช่าง..ตอ้ งขม่ เสียงใหห้ นกั กวา่ ..ชาง..ภาษาไทยเหมือนเสียงดนตรี..ไล่เรียง กนั ไปเริ่มจากเสียงสามญั เอก โท ตรี จตั วา..เช่น..กา ก่า กา้ ก๊า ก๋า.. ชาง เป็ นเสียงสามญั เติมไมเ้ อกกลายเป็ น..ช่าง ..เช่นเดียวกบั ..ใหญ่..ไมใ่ ช่..ใย..จะ้ “ วนั น้ี..แม่ของคุณครู..ช่วยวา่ การแทน.. ศิษยญ์ ี่ป่ ุนผวู้ า่ ง่ายโคง้ คานบั รับคาสอนดว้ ยอาการกระด๊ีกระดา๊ ก่อนท่ีจะยดื ลาคอข้ึนเปล่งเสียงออกมาที ละคา “ นาย...ช่าง...ใหญ่ ! “ พอหลุดออกมาไดแ้ ลว้ ก็ยมิ้ แฉ่งอยา่ งภาคภูมิใจ “ นนั่ แหละๆ ใช่แลว้ ! เก่งนี่จะ๊ ...” ทา่ นเจา้ ของเรือนทาตวั เป็นกองเชียร์..เอย่ ใหก้ าลงั ใจ “ นานิคะ ยาคุซุ ? (แปลวา่ อะไรครับ?) “ หนั ไปถามผทู้ ่ียงั ง่วนรีดผา้ สองชิ้นนอ้ ยๆสลบั ไปมา... “ ตายแลว้ ! “ คุณสิรีเพ่ิงเหลียวไปเห็นปฏิบตั ิการซ้าซากของบุตรสาว “ ลุงสน..โตห้ ลง..ช่วยดบั ถ่านให้ ทีเถอะ ก่อนที่ผา้ เช็ดใบตองกบั ผา้ เช็ดผลหมากรากไม.้ .จะไหมค้ าเตารีด ยายหนูก็หนั มาทางแม่ไดแ้ ลว้ นะ ไดย้ นิ ท่ีคุณทานาบาตะ..ถามม้ยั ? ลูกนี่..จะตอ้ งใหแ้ ม่ขอร้องอีกกี่คร้ัง ! “ คุณสิรีฉุนจนตอ้ งเอด็ ตอ่ หนา้ ธารกานลั นนั่ แหละ ‘ แม่คนรักชาติจดั ‘ ของคุณยาย จึงวางเตารีด ตอบดว้ ยเสียงกระดา้ งแบบมะนาวไม่มีน้า.. “ โอวคี โนะ้ กิชิ “ “ ไฮ.้ . “ เจา้ ของสมญานามคอ้ มศีรษะใหเ้ ธอเป็ นเชิงขอบคุณ ก่อนท่ีจะหนั มายมิ้ อยา่ งกวา้ งขวางใหท้ ่าน ผใู้ หญท่ ้งั สอง “ โยโรโคบุ โนะ้ ซึคาเอรุ..ยนิ ดี..รับใช.้ .ครับ “ คราวน้ีเขาพยายามแปลดว้ ยตนเอง “ จะ้ ๆ มีอะไรใหช้ ่วยม้ยั ? “ อีกคร้ังที่ตอ้ งหนั มาขอความช่วยเหลือ จนคุณครูชกั ราคาญ “ อิรัชไชมาเสะ ? “ “ อะริงะโต โกไซมสั ขอบพระคุณครับ คือผมอยาก..ง่า.. ชินชากุ..ซูรุ.. ขอเช่า.. ง่า.. จูเคียว งะ คาจุเอน็ นิ โคบุ..ง่า.. เรือนท่ีอยทู่ า้ ยสวน.. ” ราวกบั ถูกกระทบจากลมปาดหาว..หลานสาวท่านเจา้ ของพ้ืนที่หนั ขวบั มาทนั ทีดว้ ยอุณหภูมิภายในที่ไต่ ระดบั ข้ึนอยา่ งย้งั ไม่อยู่ “ หลงั น้นั ก็จะเช่า หลงั โนน้ กจ็ ะเช่า ง้นั ก็เอาหลงั น้ีไปดว้ ยเลย..จะไดส้ ิ้นเร่ืองสิ้นราว ! “ “ เอะ๊ ! ลูกนี่..เพิง่ เอด็ ไปหยกๆ คุณยายกบั แมเ่ ป็นหนงั หนา้ ไฟอยนู่ ะ ! “
112 เสียงดุเดือดของคุณสิรี ทาให้นายทหารหวั หนา้ อู่..ค่อยๆหนั ไปทางสาวเจา้ ก่อนที่จะเอ่ยดว้ ยน้าเสียงท่ี แสดงความเกรงใจอยใู่ นที “ ตอ้ งขอโทษดว้ ยท่ีทาให้คุณ..ง่า.. โยกุ โอโครุ..โมโหบ่อยๆ แต่ไดโ้ ปรด.. ไทโก๊ะ โอ๊ะ ยุคคุริ อิตเต๊ะ กุดาไซ.. พูดภาษาไทยชา้ ๆหน่อย.. “ “ ตะกี๊คุณเอ่ยถึง.. เรือนทา้ ยสวน..จะเอาไวท้ าอะไรหรือจะ๊ ? “ คุณสิรีจอ้ งตาปรามบุตรสาวไปดว้ ย “ นะนิ โอะ๊ ชิมะสุก๊ะ ? “ สิธารเห็นมารดาโกรธจดั จึงรีบแปลแตโ่ ดยดี “ ไดโดโคโระ โอะ๊ ซูรุ..ไวใ้ ชเ้ ป็น..ง่า.. โรงครัวกบั โรงเล้ียง..ครับผม “ “ ถา้ จาเป็นอยา่ งน้นั ก็ไดจ้ ะ้ ตอนน้ีลุงสนก็ไม่ไดอ้ ยทู่ ี่นนั่ แลว้ “ คุณสิรีพยกั หนา้ เป็ นเชิงอนุญาตโดยไม่ สนใจบุตรสาวที่ทาหนา้ ไมพ่ อใจ “ แตเ่ รือนนน่ั หลงั เลก็ นะจะ๊ จะพอรึ? “ “ ชิคาชิ โซเระ จูเคียว งะ ชีไซ เดะสุ “ ‘ ล่ามจายอม ‘ แปลดว้ ยท่าทางเยน็ ชา “ ไดโจวบุ.. ไม่เป็ นไรครับ .. ทนั โตว ซูรุ โนะ้ ทาเตคาเอรุ..ผมขอปรับปรุงใหม่..ซึโมริ คาคุได ซูรุ.. จะ ขยบั ขยาย..โนะ้ ทาเมะ นิ ฮิโรการุ.. ใหก้ วา้ งข้ึน..ครับผม “ พอแปลไดเ้ อง..กย็ ดื อกอยา่ งเป็นปล้ืม “ วนั น้ีเก่งมาก “ คุณยายชมเป็นคร้ังท่ีสอง “ อีกหน่อยกจ็ ะคล่องข้ึน “ ตกลงจะ้ ..ตามสบายนะ “ คุณสิรีแยม้ ยมิ้ ตอบอยา่ งเตม็ ใจ “ โชดาคุ ซูรุ..ราคุ นิ ชิเตะ กุดาไซ.. “ สิธารจาใจแปลต่อ..ดว้ ยเกรงมารดาจะขนุ่ เคือง “ อะนะตะ วะ ชินเซ-ทสึนะ.. ทา่ นใจดีมาก.. “ เรือเอก ทานาบาตะ โคง้ คารวะผอู้ าวโุ สท้งั สองอยา่ งนอบ นอ้ ม “ โมวอิชิโดะ อะริงะโต โกไซมสั .. ขอขอบพระคุณอยา่ งยง่ิ อีกคร้ัง ครับ “ “ จะใหล้ ุงสน..” คุณสิรีช้ีไปทางบริวารเก่าแก่ “ ไปช่วยดูดว้ ยนะจะ๊ เพราะเขาอยทู่ ่ีนนั่ มาก่อน “ ‘ ล่ามพลอยโจน ‘ ทาหนา้ ท่ีจนครบถว้ นกระบวนความ แมผ้ มู้ าเยอื นกลบั ลงไปแลว้ แต่เธอก็ยงั คงนงั่ น่ิง อยใู่ นทา่ เดิม พยายามระงบั อารมณ์ ผอู้ าวโุ สสูงสุดเห็นดงั น้นั จึงตอ้ งใชน้ ้าเยน็ เขา้ ลูบ “ เขาเป็นหวั หนา้ ฐาน ก็จาเป็นตอ้ งเสาะหาที่ทางสาหรับต้งั โรงพยาบาลสนามและโรงประกอบเล้ียงพวก ทหาร กแ็ คน่ ้นั .. หนูอยา่ คอยตาม..ติดป้าย..วา่ เขาเป็นศตั รูอยูร่ ่าไปซิ..ลูกเอย๊ ..” สิธารรู้ดีวา่ คุณยายใชอ้ ารมณ์ขนั ช่วยบรรเทา ‘ลมร้อน’ ของเธอ จึงปรับอุณหภูมิในใจใหเ้ ป็นปรกติ “ ท่านผนู้ าก็น่าจะ..ติดป้าย..รับคุณยายไปเป็ นเสนาธิการ นะคะ “ วา่ แลว้ ก็หนั มาเรื่องเบาๆบา้ ง “ หนูรีด ผา้ เสร็จแลว้ เยน็ น้ีอยากทานอะไรกนั คะ? “ “ ยาทวาย.. ยายจะกินแทน..ชลพทั ธ์ ทีหนา้ ทีหลงั ..ถา้ นดั พบหมึกยกั ษอ์ ีก ก็ถามเขาซิวา่ เราจะฝากเสบียง ไปใหค้ ุณพอ่ คุณลุงและชลพทั ธ์บา้ ง จะไดม้ ้ยั ? ยาทวายมนั ยงุ่ ยากแฉะแบะ ก็เปล่ียนเป็น ‘ น้าพริกพม่า ‘ ของยายก็ ได้ แหง้ ดี อดั ใส่กระบอกไมไ้ ผใ่ ชใ้ บตองทาจุกปิ ดหวั ทา้ ยแบบขา้ วหลาม หนูแนะนาหมึกยกั ษใ์ ห้ปลอมตวั เป็ น
113 พ่อคา้ เรือเร่ ขายขา้ วตม้ มดั ขา้ วหลาม ขนมเหนียว.. สนเล่าวา่ ท่ีตลาดขายดีเป็ นเทน้าเทท่า ดูเหมือนคุณชอบเคย ขยายให้ฟังวา่ ขา้ วญี่ป่ ุนผสมขา้ วเหนียวลงไปดว้ ย ลิ้นคนญ่ีป่ ุนจึงคุน้ ชินกบั ขา้ วเหนียว ให้คุณชอบเจรจาขอ อนุญาตรองแม่ทพั เรียกเรือขนมแวะที่ท่าน้า ชลพทั ธ์ซ้ือเผอื่ ทหารญี่ป่ ุนที่ตามไปเฝ้าดว้ ย หมึกยกั ษจ์ ะไดส้ ่งของดี จากเรือนริมน้าใหส้ กั สองสามกระบอก..เขา้ ท่าม้ยั ล่ะ..แมค่ นแก่รักชาติ..” วลีหลงั หยอกเยา้ หลานสาวอยา่ งเอน็ ดู ท้งั คุณสิรีและสิธารต่างมองตากนั อยา่ งท่ึงเป็นท่ีสุด.. “ เม่ือตะกี๊ท่ียายหนูเสนอวา่ .. ท่านผนู้ าน่าจะรับคุณยายไปเป็ นเสนาธิการ..ไม่ใช่แค่ลอ้ เล่นแลว้ ล่ะค่ะ “ ผู้ เป็นภรรยาของนายนาวาเอกแห่งราชนาวไี ทยเอย่ ชมมารดา “ จริงดว้ ยค่ะ “ สาวเรือนริมน้ารู้สึกวา่ เลือดรักการผจญภยั สูบฉีดพล่านไปทวั่ สรรพางคก์ าย “ หนูเองยงั คิดไม่ถึงช่องทางน้ีเลย ยอดเยย่ี มคะ่ คุณยาย..พอ่ คา้ เร่..ก็มี ตามดว้ ยแมค่ า้ เร่..จากบางสวนกลาง...” “ ไม่ตอ้ งเลย..ไม่ตอ้ งมาตีขลุม เด๋ียวยายจะตีใหซ้ กั แปะสองแปะ “ ท่านเจา้ ของเรือนกล้วั หวั เราะอยา่ ง รู้ทนั “ ที่ยายบอกทางให.้ .สาหรับหมึกยกั ษ.์ .กบั พวกสายสืบนาวกิ ฯ เท่าน้นั ไม่ไดช้ ้ีโพรงให้กระรอกสาวเรือนน้ี แอบพายเรือขา้ มไปเสี่ยงเป็นเส่ียงตายแบบชายอกสามศอก..” พอคุณสิริตามทนั ความคิดโลดโผนของบุตรสาว ก็อดรนทนไม่ไดต้ อ้ งเขยบิ เขา้ ไปใชเ้ ศษใบตองท่ีเหลือ จากการรองกระจาดใส่ผลไม้ ตีเผยี ะเบาๆเขา้ ท่ีแขนผเู้ ป็ นสายโลหิต “ น่ีแน่ะ ! แม่ตีแทนคุณยายเอง ขวางจริงๆ ลูกน่ี..ช่างหาเร่ืองใส่ตวั ดีนกั สงสัยตอ้ งใหส้ นไปหาชา้ งมาเล้ียง เอาไวฉ้ ุดร้ังแทนแม.่ .” ประชดดว้ ยความระอา.. สิธารหวั ร่อชอบใจในวรี กรรมของตวั เอง “ ยงั จะมาทาหนา้ เป็นอีก..แม่รู้จกั ..หมึกยกั ษ.์ .เมื่อไหร่ จะฝากความไปฟ้องคุณพอ่ ..” คอ้ นควกั ตบทา้ ย “ คุณยายช้ีช่องทาใหห้ นูนึกสนุกข้ึนมา กพ็ ดู เล่นไปยงั ง้นั เองค่ะ..แม่ “ คนพูดแกต้ วั ไปเร่ือยเป่ื อย ท้งั ๆที่ ใจจริงอยากจะทาดงั ปากวา่ เร่ืองวา่ ยน้าพายเรือ..เขา้ ทางเธออยแู่ ลว้ อยากพบบิดามากกวา่ อื่นใด “ พูดถึงขนมเขา้ ขา้ วเหนียว มีอีกอยา่ งท่ีคนญ่ีป่ ุนน่าจะชอบ..ก็..ขนมบวั ลอย..ไง ยายอยากใหท้ หารเอก หวั หนา้ อู่ลองชิมจงั จะดูสีหนา้ เขาวา่ เป็นยงั ไง? “ ผูอ้ าบน้าร้อนมาก่อนใครทอดสายตามองหลานสาวคนเดียวซ่ึง ทาตาโตเหมือนเม่ือคร้ังเด็กๆท่ีคุณยายทาท่าเอาใจชลพทั ธ์มากกวา่ ตน “ สีหนา้ ข้ีอิจฉาแบบน้ีมาอีกแลว้ ..” วิจารณ์ ไปก็ขาไป พลอยทาใหค้ ุณสิรีมองตามแลว้ พยกั หนา้ อยา่ งเห็นดว้ ย “ หนูเห็นยายนัง่ เจียนหมาก จีบพลูไปวนั ๆ คงคิดว่ายายไม่ไดใ้ ส่ใจอะไร..ตรงกนั ขา้ ม..ทุกคร้ังท่ีแก ข้ึนมาบนเรือน ยายจะคอยสังเกตคุณทานาบาตะตลอดเวลา บา้ นเราเหมือนลูกไก่อยูใ่ นกามือของทหารญี่ป่ ุน จะ บีบก็ตาย..จะคลายก็รอด ถา้ ไม่พยายามรู้เขารู้เรา ก็เห็นท่าจะลาบาก ไม่ก็ตอ้ งอพยพไปตายเอาดาบหนา้ เท่าท่ี เจรจากนั มา..เขาก็ใชไ้ ด.้ .มีสกลุ รุนชาติ ไดร้ ับการอบรมบ่มนิสยั มาดี มีสัมมาคารวะต่อผหู้ ลกั ผใู้ หญ่ ซ่ึงไม่จาเป็ น เลย. .เขาถืออานาจเต็มอยูท่ างฝ่ังน้ี ถ้าจะสาแดงความก้าวร้าวหยาบกระดา้ งห่ืนกระหาย ก็ไม่มีหน้าไหนกล้า ขดั ขวางได้ ต้งั แต่หน่วยทหารช่างญ่ีป่ ุนขา้ มมาปักหลกั อยู่ท่ีอู่ ยายนึกห่วงแต่หนูเพียงคนเดียว..กลวั จะยบั เยิน
114 เหมือนที่อื่นๆโดนมา ฉะน้นั จะไม่ให้ยายและแม่โล่งใจไดย้ งั ไง..ที่มาเจอหวั หน้าฐานญี่ป่ ุนผนู้ ้ี เราจึงควรรักษา น้าใจเขาไวบ้ า้ งนะลูก เขา้ ใจท่ียายพดู ม้ยั ? “ สิธารเอย่ ไมอ่ อกบอกไมถ่ ูก ปี นข้ึนบนยกพ้ืนสวมกอดผใู้ หก้ าเนิดมารดาตน น้าตาหยดโดยไมร่ ู้ตวั “ อา้ ว..ผา้ โจงยายเปี ยกหมดกนั เด็กคนน้ีน่ี..เพ่ิงมุทะลุดุเดือดกบั หนุ่มญี่ป่ ุนมาหยกๆ พอยายช้ีช่องให้ก็ เกิดเจา้ ความคิด..เป็นสาวเป็นนางอาจหาญจะพายเรือไปหาผชู้ าย ถูกผใู้ หญ่ดกั คอเขา้ ก็ทาหนา้ ทะเลน้ มาน่ี..น้าตา จะเช็ดหวั เขา่ ยาย..ซะแลว้ ม้ยั ล่ะ ชวั่ เค้ียวหมากไม่ทนั แหลก แม่ก็เปลี่ยนไปไดห้ ลายทีท่า น่าจะส่งไปเป็ นนางเอก ลิเก “ ปรากฏการณ์ที่เกิดข้ึนตรงหนา้ ทาใหค้ ุณสิรีมองดูยายกบั หลานดว้ ยความอบอุ่นระคนต้ืนตนั ใจ..รวมท้งั ทา ใหล้ ุงสนซ่ึงกาลงั เกบ็ กระบุงกระจาดอยู.่ .ตอ้ งแอบถอนหายใจดว้ ยความรันทด ก่อนหนา้ น้ีถึงแมว้ า่ นานทีปี หน.. คุณผูช้ ายจะลาพกั กลบั บา้ นก็ตาม แต่ก็ยงั เบาใจว่าสามารถติดต่อกนั ได้บา้ ง หากทว่าในภาวะสงครามเช่นน้ี โดยเฉพาะอยา่ งยงิ่ การที่คุณผชู้ ายตอ้ งรับหนา้ เส่ือเป็นกระโถนทอ้ งพระโรง ไวอ้ า้ งอิงหลงั สงครามวา่ เป็ นหวั หอก ประสานงานกบั กองทพั ญี่ป่ ุน และลงนามในทุกคาส่ังแทนผูบ้ งั คบั บญั ชา ฉะน้นั จึงถือวา่ ทุกพนั ธกรณีกบั ญ่ีป่ ุน เป็นโมฆะ ปลดปล่อยประเทศไทยใหห้ ลุดพน้ จากการเป็ นประเทศแพส้ งครามตามญ่ีป่ ุนไปดว้ ย แผนอนั แยบยล น้ีจึงทาให้คุณผูช้ ายตอ้ งถูกวางหมากใหเ้ ดินแตม้ เป็ นผปู้ ระสานงานคณะล่าม และผถู้ ูกกกั บริเวณร่วมกบั ท่านครู และคุณชลพทั ธ์ อยา่ งที่ไม่มีวนั คาดการณ์ไดเ้ ลยวา่ อีกกี่ปี กี่เดือนจึงจะไดร้ ับอิสรภาพ.. “ อา้ ว..สน จะลงขา้ งล่างแลว้ เรอะ ? “ ท่านเจา้ ของเรือนทกั เม่ือเห็นลุงสนทาท่าจะเปิ ดประตูเรือนออกไป “ ขอรับ “ บริวารเก่าแก่เลยตอ้ งหนั กลบั มา สิธารรีบเช็ดน้าตาก่อนท่ีจะเอ่ยความ “ ง้นั ลุงสนช่วยลงแปลงสวนครัว..เกบ็ ผกั แนมกบั เครื่องปรุงน้าพริกใหด้ ว้ ยนะจะ๊ ” “ เอะ๊ ..ยงั ไงกนั ลูก? ไหนตะกี๊วา่ จะทา..ยาทวาย..ใหค้ ุณยายไงล่ะจ๊ะ..ม้ือเยน็ ล่อท้งั น้าพริก ท้งั ยา ไม่ไหว นะลูก มนั เสาะทอ้ ง เอาเป็นวา่ ม้ือกลางวนั พรุ่งน้ีค่อยตาน้าพริกเถอะ..” “ จริงดว้ ย..หนูลืมไปค่ะ..แม่ ลุงสนไดย้ นิ ทา่ นผบู้ ญั ชาการใหญ่สง่ั แลว้ ..ใช่ม้ยั จะ๊ ? “ “ ครับ..คุณหนู..” รับคาไปก็ยมิ้ ไป “ คุณหนูของลุงเน่ียนะ..ประเดี๋ยวก็ฟ่ อดแฟ่ ดใส่..ศตั รูบา้ คลงั่ .. ประเด๋ียวลมดี..เธอก็ใชใ้ บไป..เฮอ้ ..” คุณ ยายแกลง้ ถอนหายใจดงั เฮือก “ อีตอนลมดีน่ี..อยากจะให.้ .นายช่างใหญห่ วั หนา้ อู่..มาเห็น ซะจริงๆ “ คาหยอกเยา้ ของท่านเจา้ ของเรือนริมน้าทาใหท้ ้งั คุณสิรีและลุงสนอดขาไม่ได้ ส่วนคนลมเพิ่งจะดีกลบั ทาทา่ ไม่รู้ช้ี รีบลุกหนีเขา้ หอ้ งครัวไปในทนั ท่ีท่ีไดย้ นิ สมญานามและตาแหน่งแห่งหนของคู่อริ... ตวั ตึกสีไข่ไก่สองช้นั รูปทรงอาคารแบบยุโรปซ่ึงบดั น้ีกลายเป็ นกองบญั ชาการใหญ่ของกองทพั ญี่ป่ ุน ตรงทางเขา้ มีซุ้มให้ทหารรักษาการณ์ยนื ยามอยูต่ ลอดย่ีสิบส่ีชวั่ โมง เม่ือเดินเขา้ ไปภายในจะเห็นห้องโถงกลาง สาหรับนายทหารติดต่อ มีเสมียนทหารท้งั ฝ่ ายไทยและฝ่ ายญี่ป่ ุนนง่ั คดั สาเนาตามร่างที่ผา่ นการแปลมาจากดา้ น ใน ซ่ึงเป็นส่วนเฉพาะสาหรับหวั หนา้ ผูป้ ระสานงานและล่ามสองพ่อลูกใชท้ างานร่วมกนั สาหรับห้องนอนน้นั
115 จดั ไวท้ างปี กขวามีทหารญ่ีป่ ุนคุมเขม้ กกั บริเวณไวอ้ ย่างรัดกุมแน่นหนา พ้ืนที่ตอ้ งห้ามอย่างเด็ดขาดคือดา้ นปี ก ซ้ายถดั จากโต๊ะนายทหารติดต่อ ตามทางเดินเรียงรายไปดว้ ยกองกาลงั หนา้ ตาดุดนั จากหน่วยคุม้ กนั เป็ นระยะๆ ไปจนถึงหนา้ ประตูบานสูงแบบฝร่ังเศส ก็ยงั มีทหารเฝ้าระวงั เหตุพร้อมอาวธุ ครบมือทา่ ทางขึงขงั ยนื ยามอยใู่ กลๆ้ โตะ๊ นายทหารเวรประจาตวั ผบู้ งั คบั บญั ชา ซ่ึงทาหนา้ ท่ีตรวจสอบบรรดาบุคคลท่ีขอเขา้ พบแม่ทพั ญ่ีป่ ุน บนดาดฟ้าประดบั ประดาไปดว้ ยธงอาทิตยอ์ ุทยั รัศมี ๑๖ แฉก อนั สาแดงถึงความเกรียงไกรใหญ่ย่ิงของ จกั รพรรดินาวใี นสงครามมหาเอเชียบูรพา โบกสะบดั พดั พลิ้วปลิวไสวเหนือตึกประธานและตึกบริวารรวมไป ถึงบนยอดเสาธงที่ต้งั เด่นเป็นสง่าอยกู่ ลางลาน มีรถทหารว่ิงเขา้ ออกอยา่ งคึกคกั กองทหารรักษาการณ์ถูกจดั วาง อยทู่ ุกประตูทางเขา้ -ออก โดยเฉพาะอยา่ งย่ิงริมแม่น้า มีทหารเดินขวกั ไขวต่ รวจตราอยตู่ ลอดเวลาดว้ ยเหตุท่ีช้นั สองของตึกใหญ่คือห้องนอนของแม่ทพั ญ่ีป่ ุน รองแม่ทพั นายทหารระดบั สูง อีกท้งั ยงั มีห้องเก็บเอกสารลบั ตา่ งๆ รวมท้งั จดั ส่วนหน่ึงเป็นหอ้ งประชุมติดตามประเมินสถานการณ์สงครามและวางแผนการรบข้นั ต่อไป ภายในห้องทางานของคณะล่ามไทย คุณชอบ และ ชลพทั ธ์ มีหน้าที่แปลเอกสารจากภาษาญี่ป่ ุนเป็ น ภาษาไทย ส่งใหเ้ สมียนทหารไทยนอกห้องคดั สาเนา จากน้นั กลบั มาท่ีโต๊ะนาวาเอก ธงทิว ตรวจสอบตวั อกั ษร ก่อนที่จะใส่แฟ้มนาเสนอกรมประสานงานพนั ธมิตร ในทางกลบั กนั นกั ภาษาศาสตร์สองพ่อลูกก็จะแปลเอกสาร ภาษาไทยของทางการเป็ นภาษาญ่ีป่ ุน ส่งให้เสมียนทหารญี่ป่ ุนคดั สาเนาย่ืนให้นายทหารสารบรรณตรวจทาน ก่อนจะนาเสนอแม่ทพั ญี่ป่ ุน งานแปลเอกสารท้งั สองฝักสองฝ่ ายน้ีจึงเป็ นภาระอนั หนกั หน่วง ทาใหใ้ นระหวา่ ง เวลางานท้งั สามคนไม่ค่อยมีเวลาพูดคุยกนั สักเท่าใด จนกวา่ จะเลิกภารกิจประจาวนั หลงั ม้ือเยน็ ทีมงานท้งั สาม ไดร้ ับอนุญาตให้เดินออกไปยืดเส้นยืดสายสูดอากาศบริสุทธ์ิแถวริมแม่น้า ซ่ึงเป็ นอภินนั ทนาการจากแม่ทพั ญ่ีป่ ุนท่ีเห็นวา่ ท้งั สามนงั่ หลงั ขดหลงั แขง็ อยูท่ ่ีโตะ๊ ทางานต้งั แต่เชา้ จรดเยน็ อีกท้งั ผลงานของคณะล่ามไทยก็เป็ น ท่ีประจกั ษ์ ช่วยใหก้ ารติดต่อส่ือสารระหวา่ งสองฝ่ ายเป็ นไปดว้ ยความราบรื่นคล่องตวั ยิ่งไปกวา่ น้นั ยงั มีความ พึงพอใจในกิริยาท่าทางและสาเนียงภาษาญี่ป่ ุนของผูเ้ ป็ นลูกชาย ถึงกบั ติดป้ายหมายหัวเอาไวว้ ่าหากนาล่าม หนุ่มผนู้ ้ีออกตรวจการณ์ภาคสนามไปดว้ ย กจ็ ะเป็นการสะดวกโยธินสาหรับแม่ทพั ญ่ีป่ ุนในการประสานงานกบั เจา้ หนา้ ท่ีบา้ นเมืองของไทยทว่ั ทุกหวั ระแหง สาหรับตวั ผปู้ ระสานงานฝ่ ายไทยคือนาวาเอก ธงทิว น้นั ข่าวกรองญ่ีป่ ุนก็ไดร้ ายงานเกียรติประวตั ิท่ีกลา้ หาญและเสียสละของเลือดราชนาวีหยดน้ี โดยเฉพาะอย่างย่งิ ในช่วงสงครามอินโดจีนที่ผา่ นมาเมื่อตอนตน้ ปี ที่ เขาบาดเจ็บสาหัสแทบเอาชีวิตไม่รอด และในคืนที่ญ่ีป่ ุนบุกเขา้ พระนคร เขาคนน้ีเป็ นนายทหารระดบั สูงเพียง คนเดียวที่เฝ้าระวงั สถานการณ์อยูใ่ นขณะที่กองทหารญี่ป่ ุนบุกเขา้ ยึดหน่วยทหารเรือของไทยกลางดึก เขาจึงถูก ควบคุมตวั มารวมกนั อยทู่ ่ีนี่ตามเง่ือนไขของล่ามใหญฝ่ ่ ายไทย ซ่ึงทางแมท่ พั ญี่ป่ ุนก็เห็นชอบดว้ ย เพราะการท่ีได้ ตวั จกั รฟันเฟื องสาคญั ของราชนาวีไทยที่มีประสบการณ์โชกโชนมาอยใู่ นกามือน้นั ถือเป็ นความไดเ้ ปรียบอยา่ ง ยิ่งของจกั รพรรดินาวใี นการควบคุมส่ังการกองเรือของไทย ผบู้ ญั ชาการสูงสุดฝ่ ายญี่ป่ ุนจึงพยายามยดื หยนุ่ ดว้ ย
116 การถนอมน้าใจและศกั ด์ิศรีของนายทหารเรือไทยผูน้ ้ี รวมท้งั ล่ามสองพ่อลูก ให้บรรเทาความรู้สึกกดดันท่ี เสมือนกบั เป็นนกั โทษถูกคุมขงั ก็ไม่ปาน ดว้ ยการผอ่ นปรนให้เดินไปออกกาลงั กายและนงั่ พกั ผอ่ นท่ีท่าน้านอก ประตูไดห้ ลงั อาหารเยน็ โดยมีทหารญ่ีป่ ุนสามนายติดตามไปเฝ้าระวงั อยา่ งใกลช้ ิด เมื่อไดร้ ับไฟเขียวเช่นน้นั ผูถ้ ูกกกั บริเวณท้งั สามต่างก็ค่อยสดชื่นเบิกบานท่ีไดอ้ อกไปเปิ ดหูเปิ ดตายืด แขง้ ยืดขาพอไดก้ าลงั วงั ชาแลว้ ก็เดินไปนงั่ รับลมแม่น้าโดยมีทหารเวรคุมแจอยูบ่ นทางเดินตรงขา้ มศาลาท่าน้า วนั ถดั มาสายขา่ วท่ีปลอมเป็นพอ่ คา้ ส่งเสบียงใหก้ องบญั ชาการ ก็ไดร้ ับทราบจากเสมียนซ่ึงเป็ นยวุ ชนทหารสมคั ร ไปคดั ลอกสาเนาเอกสารและทาหนา้ ที่สายลบั ไปในตวั ดว้ ย แอบกระซิบใหแ้ จง้ หวั หนา้ นาวิกฯเสรีไทยดาไปรอ ติดตอ่ ทา่ นผบู้ งั คบั การท่ีใตศ้ าลาท่าน้า เมื่อสบโอกาส..ชลพทั ธ์กบั นาวาเอกธงทิวกจ็ ะลุกข้ึนยืนทาท่าทางเอ้ียวตวั ไปมา ภาพท่ีปรากฏแก่สายตาทหารญี่ป่ ุนที่เฝ้ามองอยกู่ ็คือ ล่ามใหญ่ผอู้ าวโุ สนง่ั มองเรือท่ีผา่ นไปมา ในขณะท่ีอา กบั หลานออกกาลงั กายดว้ ยกนั และพูดคุยไปดว้ ยอยา่ งเพลิดเพลิน ซ่ึงแทท้ ี่จริงนาวาเอกธงทิวกาลงั อา้ ปากเจรจา กบั ลูกนอ้ งท่ีแช่น้ารออยตู่ ่างหาก “ เอา้ ..รีบพดู เร็วเขา้ ! “ หนงั หนา้ ไฟของราชนาวไี ทย ข่มเสียงพอใหไ้ ดย้ นิ ลงไปถึงขา้ งใตศ้ าลา ดว้ ยประการฉะน้ี การส่งและรับขา่ วกรองจึงดูแนบเนียนไร้พริ ุธใดๆ “ รหสั คร้ังต่อไปคือ ลิ้นทะเล..ยส่ี ิบหน่ึง จากเกาะคราม..เจด็ สิบหน่ึง ครับผม “ “ ขากลบั ระวงั ตวั ดว้ ย ขอบใจนะ เลิกรับข่าว “ เม่ือครบถว้ นกระบวนความแลว้ ท้งั สามก็พากนั ไปเดินเล่นบนสันเขื่อนเพ่ือล่อเป้าสายตาทหารญ่ีป่ ุนให้ พากนั เปล่ียนพิกดั ท่ีเคยจบั จอ้ ง จะไดไ้ ม่ทนั มองสายน้าขา้ งศาลาซ่ึงสายสืบนาวิกฯจอมอึดกาลงั ดามุดแหวกวา่ ย ตรงไปยงั บรรดาเรือคา้ ขายซ่ึงจบั กลุ่มลอยลากนั อยทู่ ่ีท่าเรือจา้ ง มีท้งั เรือกาแฟ เรือผลไม้ เรือขนม เรือขายยาดอง และยาเส้น อนั เป็นการจดั ฉากให้หวั หนา้ สายสืบนาวิกฯมีช่องทางหลบหนีไดอ้ ยา่ งแยบยล ในขณะท่ีชาวบา้ นท่ี ผา่ นไปมากาลงั มะรุมมะตุม้ เลือกซ้ือกนั อยา่ งโกลาหล รวมท้งั เหล่าทหารญ่ีป่ ุนท่ีเปร้ียวปากก็อดไม่ไดเ้ ช่นกนั ท่ี จะแวะซ้ือยาเส้นไทยไปมวนบุหรี่ กาแฟ ขนมหวาน จึงย่ิงทาให้บรรยากาศตรงน้ันคึกคกั ราวกับเป็ นตลาด น้ายอ่ ยๆ ดูสมจริงสมจงั มากข้ึน ปลอดโปร่งสาหรับภารกิจสื่อสารใตน้ ้าในทางลบั เป็นยงิ่ นกั ระหวา่ งช่วงเวลาท่ีไดร้ ับอนุญาตให้ออกมาหายใจขา้ งนอก ท้งั สามก็ตอ้ งรีบปรึกษาหารือกนั ในเรื่องที่ ไมส่ ามารถคุยกนั ขา้ งในตวั ตึกได้ ดว้ ยเกรงวา่ ทหารช่างญ่ีป่ ุนจะติดเคร่ืองดกั ฟังเอาไว้ “ ตกลงญ่ีป่ ุนต้งั อู่ซ่อมและตอ่ เรือใชใ้ นสงครามท่ีทา้ ยสวนนอก จริงอยา่ งท่ีเราเคยพูดกนั ไวค้ รับ แถมยงั ขอเช่าเรือนคุณพอ่ ผมทาเป็นโรงพยาบาลสนามอีกดว้ ย ผมเป็นห่วงยายหนูเหลือเกินครับ ทา่ นครู “ “ เอายงั ง้ีม้ยั ล่ะครับ คุณทิว “ ล่ามใหญ่ยนื แกวง่ แขนมองไปทางปากคลองอนั เป็นท่ีต้งั ของสมาคมญ่ีป่ ุน “ ปี น้ีเป็ นปี ที่สมควรไดร้ ับการจดจารจารึกไวใ้ นหอจดหมายเหตุแห่งชาติ กรณีที่ท่านผูน้ ามีดาริเปลี่ยน ปูมปี ใหม่ไทยให้สอดคลอ้ งตามหลกั สากล โดยใหถ้ ือวา่ วนั ที่สามสิบหน่ึงธนั วาคมเป็ นวนั สิ้นปี เป็ นเหตุให้ปี น้ี
117 คือปี พ.ศ.๒๔๘๔ เหลือเพียง ๙ เดือน และให้เริ่มนบั ปี ใหม่ พ.ศ.๒๔๘๕ ต้งั แต่วนั ท่ี ๑ มกราคม เลยทีเดียว ไม่ ตอ้ งไปรอถึงวนั ท่ี ๑ เมษายน อยา่ งท่ีถือเป็ นธรรมเนียมประเพณีมาแต่โบราณ และเน่ืองจากผูค้ นยงั ไม่คุน้ ชิน ประกอบกบั อยู่ในภาวะสงคราม ท่านผูน้ าจึงสั่งการให้กานนั ผูใ้ หญ่บา้ นทุกทอ้ งที่จดั พิธีทางศาสนาและเฉลิม ฉลองท้งั ในวนั สิ้นปี เก่าและข้ึนปี ใหม่ให้เหมือนกบั นานาอารยะประเทศ ผมจึงมองเห็นช่องทางราไรข้ึนมาครับ พรุ่งน้ีผมจะเจรจากบั รองแม่ทพั เพราะท่ีญ่ีป่ ุนก็ฉลองข้ึนปี ใหม่เช่นเดียวกนั ผมจะขอความเห็นใจวา่ เราสามคน จะขอแค่ไปทาบุญท่ีวดั พอให้สบายใจบา้ ง จะจดั ทหารญี่ป่ ุนควบคุมไปก่ีคนก็ไม่เป็ นไร ผมเกริ่นแผนข้ึนตน้ ให้ คร่าวๆแลว้ คุณทิวคงจะลงรายละเอียดเองไดน้ ะครับ แต่ขอแนะนาเพิ่มเติมวา่ เราสามคนน่าจะแอบอยูต่ รงปลาย ทางเดินใกลเ้ บ้ืองหลงั องค์พระประธาน ซ่ึงมีประตูสาหรับนาคท่ีบวชใหม่เขา้ ออกเพื่อครองผา้ เหลือง เหล่า สายสืบนาวกิ ฯลูกนอ้ งคุณทิวที่หลบซ่อนตวั อยใู่ นวดั ก็เฝ้าระวงั อยดู่ า้ นนอกบา้ งเผอื่ มีเหตุฉุกเฉิน หวั หนา้ สายดา น้าไปนัดคุณสิรีกบั หนูสิธาร นัดพบกนั ที่น่ัน ยามปลอดคือช่วงฉันเพล ชาวบ้านจะจอแจขวกั ไขว่แย่งกนั ประเคนอาหารถวายพระสงฆ์ ผูค้ นจะพลุกพล่านมาก จงั หวะน้นั แหละครับ..มีอะไรก็รีบๆถามสารทุกขส์ ุกดิบ กนั อยา่ ชา้ นะครับ เวลามีไม่มาก.. ” นาวาเอก ธงทิว แทบจะเลิกทาท่ากายบริหารดว้ ยความตื่นเตน้ ในช่องทางนาทีทองท่ีไดร้ ับฟัง หากนึก ข้ึนมาไดว้ า่ ทหารญ่ีป่ ุนกาลงั เพง่ เลง็ อยู่ จึงไดแ้ ตห่ นั มามองสหายผสู้ ูงวยั กวา่ ดว้ ยแววตาอนั สดใส เสียงสัน่ เครือ “ นี่ถา้ พวกผูค้ ุมไม่จบั จอ้ งอยูต่ ลอดเวลาล่ะก็.. ผมคงกม้ ลงกราบท่านครูแลว้ ล่ะครับ ขอบพระคุณอยา่ ง ยงิ่ ในความคิดที่เฉียบแหลม ผมเร่ิมมีความหวงั ที่จะไดพ้ บครอบครัวบา้ งแมเ้ พียงเส้ียวนาทีก็ตาม พรุ่งน้ีผมจะให้ เสมียนสารบรรณกระซิบสายสืบที่ปลอมตวั เขา้ ไปส่งผกั รีบแจน้ ไปส่งขา่ วที่วดั ใหน้ ดั กบั ยายหนู ครับท่านครู “ คืนน้นั ชลพทั ธ์นอนหลบั ฝันดี เห็นแต่หนา้ สาวนอ้ ยกลอยใจ..ลอยไปก็ลอยมา... รุ่งข้ึน สาวนอ้ ยท่ีชลพทั ธ์ฝันถึงแอบย่องไปทา้ ยสวนแต่เช้า เห็นหวั หน้าฐานญ่ีป่ ุนยืนสั่งการให้หน่วย ทหารช่างร้ือฝาดา้ นหน่ึงออกเพื่อขยบั ขยายเรือนหลงั เล็กของลุงสน ใหก้ วา้ งขวางข้ึน พร้อมๆกบั โรงเก็บของซ่ึง มีทหารอีกกลุ่มหน่ึงกาลังมะรุมมะตุ้มปรับเปลี่ยนเพ่ิมเติมเช่นเดียวกนั เพราะตอ้ งใช้เก็บ ขา้ วสาร ถ่าน ฟื น เคร่ืองครัว ถว้ ยชาม ไหของดอง และสรรพส่ิงจิปาถะอีกหลายรายการ หญิงสาวเฝ้ามองอยสู่ ักครู่ก็ต้งั ท่าหนั หลงั กลบั แต่มีเสียงคุน้ หูดงั ข้ึนเสียก่อน “ โอฮายโย โกไซมสั .. อรุณสวสั ด์ิ โดะโคะ ซึโมริ อิคุ โนะ้ ? นนั่ คุณจา..ไปไหน? “ คนถามยมิ้ ฟันขาว ตดั กบั สีผวิ ที่กร้านแดดและลม ‘ ตาไวดีนกั เห็นเขา้ จนได้ ! ‘ เธอนึกในใจ แตก่ ็ส่งเสียงตอบไป “ จามะซูรุ โนะ้ วะ ยาเมเตะ๊ กดุ าไซ ! เลิกยงุ่ กบั ฉนั ซะที ! “ เอด็ เสียงเขียวแลว้ รีบเดินหนีในขณะท่ีผฟู้ ัง วง่ิ มาดกั หนา้ ไว้ กพ็ อดีลุงสนซ่ึงกาลงั ตดั ใบตองอยแู่ ถวน้นั เรียกข้ึนเบาๆ “ คุณหนู ครับ “
118 “ ออ้ ..ลุงสน “ พอหนั ไปเห็นกองใบตอง หลานสาวท่านเจา้ ของอาณาบริเวณถึงกบั อุทาน “ จะเอาไป ทาอะไรจะ๊ ? ต้งั มากมายก่ายกอง...” ลุงสนช้ีไปทางตน้ เรื่องที่ยนื เคียงเธออยู่ “ ตอนคุณหนูเดินไปบา้ นท่านครู นายช่างใหญ่ถือใบตองไปหา คุณผูห้ ญิง ย่ืนสตางคใ์ ห้หลายอฐั ส่งภาษามือกนั อยูน่ านกวา่ จะรู้ว่าตอ้ งใช้ห่อขา้ วให้ลูกนอ้ งกิน คุณผูห้ ญิงไม่ ยอมเอาสตางค์ สั่งใหผ้ มลงมาช่วยอยนู่ ่ีแหละครับ “ “ ตายแลว้ ! “ ไดท้ ีขี่แพะไล่ เม่ือไม่ไดอ้ ยูต่ ่อหนา้ มารดา แม่คนแก่รักชาติของคุณยายจึงมิพกั ที่จะตอ้ ง เกรงใจผใู้ ด “ กวา่ สงครามจะเลิก ตน้ กลว้ ยในสวนบา้ นเรามิเห้ียนเตห้ มดเลยรึ? “ โวยวายใส่ผทู้ ่ียนื ระวงั ตรงอยู่ แมว้ า่ หนุ่มญี่ป่ ุนจะไม่เขา้ ใจคาวา่ ‘ เห้ียนเต้ ‘ แตท่ ่าทางเอาเร่ืองของเธอกพ็ อจะทาใหเ้ ขาเดาประเด็นถูก “ โซเรดาเคะ คินจิซึ ดาเคะ (ขอสองสามวนั เท่าน้นั ) เด๊ะ ซุยโระ นิ ซาระฮาชีรุย โนะ้ ชิคาซึคุ (พวก เคร่ืองถว้ ยชามกาลงั จะมาถึงโดยเรือขนส่ง) พูดไม่พอ..ยงั หยบิ ซองสตางคท์ ่ีอยใู่ นถุงไถห้ ูรูดส่งใหอ้ ีกดว้ ย “ อะนะตะ โนะ้ โอคาซงั ชิเตะ อาซุเครุ โอะ๊ อาตาเอรุ.. โอะ๊ เนะ้ ไง ชิมะสุ ( โปรดรับฝากสตางคจ์ านวนน้ี ไปใหค้ ุณแมข่ องคุณดว้ ย) “ คราวน้ีไม่ใช่แค่แหยร่ ังแตน..คาพูดของเขาเหมือนแทงลงกลางใจ สาวเจา้ ฉุนขาด..ไม่พูดไม่จา..เดินดิ่ง กลบั เรือน ทาใหร้ ่างสูงตอ้ งกลายเป็นชา้ งเทา้ หลงั คุณสิรีนงั่ ปอกผลไมอ้ ยเู่ ม่ือสิธารข้ึนเรือนมา ตามดว้ ยนายช่างใหญ่ซ่ึงยมิ้ ที่มุมปากแบบมีเลศนยั “ สวสั ดีอีกรอบจะ้ ตะกี๊ก็เจอกนั ทีนึงแลว้ “ “ อรุณสวสั ด์ิอีกคร้ังเช่นกนั ครับ “ เขาแลเลยไปทางเธอผทู้ ่ีข้ึนไปนงั่ บนยกพ้ืนทาเป็ นไม่รู้ไม่ช้ี ช่วยคุณ ยายจีบพลูหนา้ ตาเฉย ชายหนุ่มตา่ งแดนจึงตอ้ งเป็นฝ่ ายช้ีแจงแถลงไข “ คือ..ง่า.. โฮวโซวโยว..ใบตอง..สาหรับ..ง่า..ใส่..ขา้ ว. .” “ ไม่ใช่..ใส่..จะ้ กรณีใบตองตอ้ งใชค้ ากิริยาว่า..ห่อ..เช่น ใชใ้ บตองห่อขา้ ว.. ” คุณสิรีเปิ ดช้นั เรียนวิชา ภาษาไทยแต่เชา้ “ แลว้ น่ี..ลุงสน ไปตดั ให้หรือยงั จ๊ะ? “ ถามพลางหยิบมีดผา่ หมากของคุณยาย ทาท่าตดั ให้ดู ประกอบดว้ ย ท่านเจา้ ของอุปกรณ์การสอน..หวั ร่อชอบใจ “ ขอบพระคุณครับที่กรุณา..สอน..ให้.. โฮวโซวโยว..ใบตอง..ไดม้ าแลว้ ครับ ผมเลย..ง่า..เคียวคะ ซูรุ กุดาไซ..ขออนุญาต..ชิฮาราว..ง่า..จ่าย..” วา่ แลว้ ก็หยบิ ซองสีน้าตาลท่ีใส่สตางคอ์ อกมาจากถุงไถ้ ค่อยๆวางอยา่ ง เบามือบนยกพ้ืนเบ้ืองหนา้ ทา่ นผหู้ ลกั ผใู้ หญ่ “ รับไวเ้ ถอะค่ะ แม่ เม่ือกี๊ท่ีทา้ ยสวน เขายืน่ ให้หนู แต่หนูอยากให้เขาส่งถึงมือแม่โดยตรงมากกวา่ ค่ะ ถา้ แม่ไมร่ ับ..เขาก็คงจะตามต๊ือหนูอีกจนไดแ้ หละคะ่ “ คุณสิรีจึงตอ้ งเอ้ือมมือหยบิ ซองส่งตอ่ ใหม้ ารดาดว้ ยประการฉะน้ี
119 “ แมข่ องฉนั ..คุณยาย ท่านเป็นท้งั เจา้ ของเรือนและอาณาบริเวณน้ีจนถึงทา้ ยสวน ท่านจึงเป็ นผูท้ ่ีสมควร ไดร้ ับคา่ ใบตองจากคุณ สิธารแปลใหแ้ ม่และคุณยายดว้ ย “ คุณสิรีกาชบั บุตรสาวซ่ึงทาท่าสนอกสนใจแต่ใบพลู นายทหารหวั หนา้ ฐานญ่ีป่ ุนฟังคาแปลแลว้ จึงโคง้ คานบั ทา่ นผใู้ หญท่ ้งั สองอยา่ งนอบนอ้ ม “ คงขอซ้ือแค่ สองวนั วนั ที่สาม..ง่า..เรือบรรทุกเคร่ืองถว้ ยชามกค็ ง..ง่า..เทียบทา่ ฝั่งกองบญั ชาการ ทหารจะขนใส่เรือเล็กมาให้ ที่อู่ทางฝั่งน้ี..ง่า..อีกทอดหน่ึง..ครับผม สาหรับ..ค่าเช่า..เรือนสองหลงั ..ง่า.. ผมทาเรื่องขอเบิกไปแลว้ คงจะได้ ราว..ตน้ เดือนหนา้ หลงั ปี ใหม่.ครับ “ ศิษยญ์ ี่ป่ ุนยืดอกอย่างภาคภูมิใจแสดงความเป็ นปล้ืมในวิชาภาษาไทยท่ี กา้ วหนา้ ข้ึนเรื่อยๆ แตค่ ุณครูกลบั ทาหนา้ บูด รู้สึกหมน่ั ไส้เหลือกาลงั “ เชา้ น้ี..พูดเก่งข้ึนมากน่ีจะ๊ ..ประโยคยากๆ ลาดบั ความเองได้ ตอ่ ไปคงไม่ตอ้ งอาศยั คุณครูแลว้ กระมงั ..” คุณสิรีลองใจศิษยเ์ อกของบุตรสาว ในขณะที่คุณยายก็จบั ตามองและคอยเง่ียหูฟังเช่นกนั “ ไม่เก่ง..ยงั ไม่เก่งเลย..ครับผม “ หนุ่มหนา้ มนรีบปฏิเสธทนั ควนั กลวั ข้ึนสมองวา่ จะไม่ไดใ้ กลช้ ิด คุณครูอีก “ ท่านแม่ทพั สั่งให้ผมรู้ภาษาไทยมากๆ ง่า..ไม่เพียงแต่เพื่อใช้กบั ชาวบา้ นเท่าน้นั ครับ แต่จะตอ้ ง เจรจากบั ..ง่า.. เจา้ พนกั งาน..ทางฝั่งน้ี..ดว้ ยครับ “ “ เรียกเตม็ ๆวา่ เจา้ พนกั งานทอ้ งท่ี มี กานนั กบั ผใู้ หญ่บา้ น “ คุณยายอมยิม้ ไปสอนไปเมื่อเดาทางถูกวา่ จะไดร้ ับคาตอบเช่นไรจากศิษยแ์ สนขยนั ของหลานสาว “ แลว้ จะยา้ ยมาอยทู่ ่ีเรือนคุณป่ ูเม่ือไหร่จะ๊ ? “ เมื่อมีศพั ทแ์ สงยากๆ สิธารจึงจาใจตอ้ งแปลให้อีก..อยา่ งเร็วปรื๋อ เพราะอึดอดั กบั ประกายตากรุ้มกร่ิมท่ี คอยรบกวนเธออยู่ตลอดเวลา แมจ้ ะพยายามปัดทิ้งไปสักเพียงใดก็ตาม กลบั ยิ่งชดั เจนอยใู่ นความทรงจาท้งั ใน ยามหลบั และยามตื่น “ อีกสองวนั ..ครับผม “ ตอบทา่ นผใู้ หญ่ แตส่ ายตาจบั จอ้ งอยแู่ ต่พกิ ดั ท่ีหมายปอง “ กินอาหารไทยเป็นม้ยั ? “ คุณสิรีเรียกสติแขกญ่ีป่ ุนใหก้ ลบั คืนมา เขายมิ้ แตจ้ นโดนคอ้ นจากคุณครู “ เอ้อ..ยงั ไม่..ง่า..ไม่เคย..ครับ แต่..ก็..อยากลอง.. “ หนุ่มเหน้าตอบอย่างสุภาพ หากแต่สาวเจ้า เหลืออดเหลือทน ความหมน่ั ไส้ลน้ ทะลกั ออกมาเกินจะหยดุ ย้งั เธอเขว้ยี งกานพลูหน่ึงดอกใส่เขาอยา่ งแมน่ ยา “ เอะ๊ ..หนูน่ี..” คุณสิรีตอ้ งหนั ไปเอด็ คุณครูข้ีโมโห “ ต่อหนา้ คุณยายกบั แม่..ยงั ยงั ง้ี..นะ “ หญิงสาวเลยตอ้ งหันไประบายอารมณ์กบั จิ้งจกขา้ งฝาเช่นเคย ในขณะที่หนุ่มผูไ้ ดค้ ะแนนสงสารจาก ผใู้ หญ่รู้สึกใจมาเป็นกอง ยมิ้ นอ้ ยยมิ้ ใหญเ่ ห็นแสงสวา่ งอยรู่ าไรๆ... เขาแอบเก็บวตั ถุพยานไวเ้ ป็นหลกั ฐาน “ ฉนั กบั แมข่ องฉนั ..คุณยาย กเ็ บ่ือท่ีจะตอ้ งขอโทษคุณซ้าแลว้ ซ้าเล่า.. อยา่ กระน้นั เลย..ขอชดเชยดว้ ยการ เล้ียงตอ้ นรับคุณและหมอประจาโรงพยาบาลสนามที่จะยา้ ยมาอยูเ่ รือนคุณป่ ู ในวนั สิ้นปี ..ยายหนู..แปลใหแ้ ม่ที อยา่ ใหต้ กหล่นแมแ้ ต่คาเดียวนะ “ คุณสิรีลงเสียงหนกั เอาจริงเอาจงั เม่ือเห็นบุตรสาวทาตาโตเท่าไข่ห่าน ทนั ทีที่คุณครูแปลจบ ผูท้ ี่ไดร้ ับสมญาวา่ ..นายช่างใหญ่..หัวหน้าอู่.. ก็รีบลุกข้ึนคุกเข่าโคง้ คารวะศีรษะ จรดพ้ืน เขายนั ตวั ข้ึนปากกพ็ มึ พา “ คิวาเมเตะ๊ โดวอิตาชิมะชิเตะ..ขอบพระคุณดว้ ยความยนิ ดีอยา่ งยงิ่ ครับ “
120 “ เป็ นอนั วา่ ตกลงนะ “ ท่านเจา้ ของเรือนช่วยสรุปเป็ นมน่ั เป็ นเหมาะ “ เรือนริมน้าจะเป็ นเจา้ ภาพเล้ียง คุณและหมอ เชิญใหม้ าลองลิ้มรสอาหารไทยแบบพ้ืนบา้ น ยายหนู..แปลใหย้ ายดว้ ย..” โดนไมแ้ ขง็ เชิงบงั คบั จากท้งั มารดาและคุณยาย ใหแ้ ปลความท่ีขดั แยง้ ต่อความรู้สึก หญิงสาวจึงตบทา้ ย ดว้ ยการทาตาขวางใส่ผูท้ ่ีหน้าบานกว่าจานเชิง.. “ ที่ญ่ีป่ ุนเรียกว่า..โอมิโซกะ..ส่งทา้ ยปี เก่า..ครับ “ นายทหาร หนุ่มวงิ่ ลงจากเรือนไปดว้ ยอาการดีใจเหมือนไดแ้ กว้ หารู้ไม่วา่ ลมปาดหาวเร่ิมก่อตวั ไล่หลงั อีกแลว้ “ ข้ึนๆลงๆจนเหมือนบา้ นตวั เอง..” เลือดรักชาติจดั ..พุง่ กระฉูด ลืมตวั วา่ อยูต่ ่อหนา้ มารดาและคุณยาย คร้ันพอนึกข้ึนไดก้ ็เลยลุกข้ึนทาทา่ จะกา้ วหนีลงขา้ งล่าง แต่คุณสิรีรู้ทนั รีบตบเบาๆท่ีพ้นื เรียกไวก้ ่อน “ ยายหนู..มานี่เลยลูก “ พอบุตรสาวกลบั มานง่ั ใกลๆ้ แลว้ จึงเอ่ยข้ึนดว้ ยน้าเสียงราบเรียบหากทวา่ แฝง ไวด้ ว้ ยความเดด็ ขาดอยา่ งท่ีนานๆคร้ังจะสาแดงออกมาใหป้ รากฏ “ ต้งั ใจฟังใหด้ ี..แม่ขอพูดอีกคร้ังเดียวแลว้ ก็จะ ไม่พูดอีก ถา้ หนูยงั คงออกอาการกิริยาวาจาฉุนเฉียวเกร้ียวกราดโดยเฉพาะอยา่ งย่ิงเม่ือตะก๊ี..ทาลงไปไดย้ งั ไง? เขว้ียงกานพลูใส่คุณทานาบาตะ..ไม่ไดเ้ ห็นแก่แม่เลย “ คุณสิรีหนา้ ตึงเม่ือพูดมาถึงตรงน้ี “ อีกคร้ังเดียวนะ..ถา้ หนูยงั ระงบั อารมณ์ไมไ่ ด.้ . แมจ่ ะถือวา่ หนูหมดสิ้นความเคารพแม่.. หมดสิ้นความเกรงใจคุณยาย..แลว้ “ สิธารหนา้ เสียท่ีทาใหม้ ารดาโกรธเป็นฟื นเป็นไฟเช่นน้ี “ ถา้ คุณพอ่ อยู่บา้ น..” เมื่อเอ่ยถึงสามี คุณสิรีก็เสียงอ่อนลง “ ก็คงจะตดั สินใจเหมือนแม่อยดู่ ี หนูก็รู้วา่ คุณพอ่ เป็นคนเช่นไร.. ถ่ายทอดนิสัยโอบออ้ มอารีลงไปในจิตวิญญาณของลูกดว้ ย แม่เห็นหนูเท่ียวไดท้ ากบั ขา้ ว เล้ียงคนน้นั คนน้ีไม่ว่าจะเป็ นป้าแจ่ม เจตน์ ชลพทั ธ์ ลุงสน กระทง่ั หลานชายผใู้ หญ่ผนั หนูก็ยงั อุตส่าห์ทาขนม เดินไปส่งใหอ้ ยเู่ ร่ือยๆ แม่กบั คุณยายยงั ชมวา่ หนูเป็ นลูกไมห้ ล่นใตต้ น้ ก็วา่ ได้ เช้ือไม่ทิ้งแถว..ไล่มาต้งั แต่คุณตา คุณป่ ู คุณยา่ คุณพอ่ .. ที่ใจกวา้ งย่งิ กวา่ แม่น้า แต่ทาไมล่ะลูก ? “ ผูเ้ ป็ นมารดาจอ้ งตาบุตรสาวอยา่ งพินิจพิเคราะห์ “ พอถึงเวลาคบั ขนั ..อยใู่ ตค้ มหอกคมดาบ บา้ นเมืองถูกยึดครองโดยกองทพั ต่างชาติท่ีมีอานาจมหาศาล หนูกลบั เอะอะปึ งปังใส่เขาเหมือนทา้ ทาย ยงั เคราะห์ดีที่เป็นคุณทานาบาตะซ่ึงเป็ นคนอ่อนโยนไม่ถือสาหาความ แต่ลอง คิดดูบา้ งซิวา่ หากไปเจอนายทหารหวั หน้าฐานญี่ป่ ุนท่ีมีนิสัยโหดเห้ียมหยาบกระดา้ งห่ืนกระหาย.. จะเกิดอะไร ข้ึนแก่ตวั หนู ? การที่คุณยายกบั แม่เชิญเขากบั หมอมา ก็เพื่อเป็นการประกาศใหร้ ู้กนั ทว่ั ท้งั อู่วา่ ที่เรือนริมน้าแห่ง น้ีมีนายทหารหัวหน้าฐานแวะมาเย่ียมเยียนอยู่เสมอ บา้ นเราจะไดป้ ลอดภยั จากทหารญี่ป่ ุนระดบั ล่างๆถึงช้นั ปลายแถวไม่กลา้ มายมุ่ ยา่ มรังแกตามใจชอบ แม่วา่ ..ป่ านน้ีคุณพอ่ คงนอนไม่หลบั เพราะความเป็นห่วงลูกสาว แม่ จึงขอเป็ นคร้ังสุดท้าย..ให้หนูพยายามปรับท่าทีอ่อนลงบ้าง สายสืบมาคราวหน้าแม่จะฝากเรียนคุณพ่อว่า หวั หนา้ อูใ่ หค้ วามเคารพคุณยายกบั แม่เป็นอยา่ งดี คุณพอ่ จะไดไ้ มต่ อ้ งห่วงหนา้ พะวงหลงั เดินหนา้ เต็มตวั อยา่ งท่ี หนูใหก้ าลงั ใจไป..ยงั ไงล่ะจะ๊ .. “ คุณสิรีท้งั โอโ้ ลมและปฏิโลมอยา่ งสุดกาลงั เสียงที่สัน่ เครือของมารดาทาใหส้ ิธารตอ้ งปร่ีเขา้ ไปกอด
121 บทที่ ๑๓ “ หนูขอโทษค่ะ.. ท่ีทาให้ท้งั คุณพอ่ และแม่ตอ้ งเป็ นกงั วลจนนอนไม่หลบั ต่อไปน้ีหนูจะระมดั ระวงั ให้ มากข้ึนกวา่ เดิม.. หนูจะพยายามปลอบใจตวั เองวา่ ..อีกไม่นานเขาก็ตอ้ งจากไป..คะ่ ..” “ ยายดูๆแลว้ คุณทานาบาตะ..น่ี ถูกคดั เลือกเขา้ กองทพั มาอยใู่ นสายงานช่าง แสดงวา่ ก่อนสงครามแก คงมีความชานาญงานดา้ นน้ี ตอ้ งทิง้ ครอบครัวขา้ มน้าขา้ มทะเลมาไกลแสนไกลก็ดว้ ยหนา้ ที่บงั คบั น่าเห็นใจนะ ยายไมไ่ ดเ้ ขา้ ขา้ งใครออกขา้ งใคร.. แต่ก็ดูอยา่ งชลพทั ธ์ซิ.. ห่างไปไม่ก่ีคุง้ น้าเอง เรายงั คิดถึงกนั ขนาดน้ี แลว้ ทาง ครอบครัวคุณทานาบาตะล่ะ..จะขนาดไหน? แกเองก็ลูกผีลูกคน ยงั ไม่รู้วา่ สงครามจะพรากชีวิตก่อนกลบั ถึง บา้ นหรือเปล่า.. เม่ือตะกี๊ท่ียายกบั แม่เชิญกินเล้ียงสิ้นปี แกทาท่าดีอกดีใจเหมือนเด็กๆจนแทบไม่เหลือเคา้ ความ เป็นนายทหารหวั หนา้ ฐานญ่ีป่ ุน ดูๆไปก็น่าสงสาร.. แกก็คงเหงาเหมือนกนั .. “ ท่านเจา้ ของเรือนใชเ้ มตตาธรรม นาทาง หากแต่ในส่วนลึก..กิริยาอาการท่ีเรือเอก ทานาบาตะ ให้ความใส่ใจหลานสาวคุณยายน้นั ..ดูผดิ หูผดิ ตา.. บ่งบอกวา่ เขาคิดอะไรลึกซ้ึงมากไปกวา่ ..แค่ความบงั เอิญท่ีไดม้ าเจอะเจอกนั ในภาวะสงคราม.. เรื่องครอบครัว ของเขาก็เป็ นประเด็นท่ีคุณยายคงจะตอ้ งหาโอกาสถามไถ่ให้ไดค้ วามกระจ่าง ไม่รู้วา่ ผูเ้ ป็ นมารดาของสิธารจะ สงั เกตเห็นเหมือนกบั คุณยายหรือไม.่ . เรื่องเปราะบางทานองน้ีเห็นทีจะตอ้ งแอบซุ่มเงียบ..ถกกนั เป็นการลบั เยน็ วนั น้นั สาว ‘ ลมร้อน’ ลงเล่นน้าตามเคย รู้สึกสดช่ืนสบายเน้ือสบายตวั กระปร้ีกระเปร่าทุกคร้ังท่ีได้ แหวกวา่ ยในสายธาราเหมือนช่ือของเธอ..สิธารลอยคอไปทางแพผกั บุง้ ท่ีลุงสนตะล่อมเล้ียงไวเ้ พื่อเก็บข้ึนไปผดั กบั กระเทียมและเตา้ เจ้ียวซ่ึงเป็นกบั ขา้ วท่ีมีคุณคา่ สูง แตห่ มู่น้ีลุงสนคงจะยุง่ ไม่มีเวลามาดูแล ผกั ตบชวาจึงบุกรุก เขา้ ไปเหมือนใครบางคนไม่ใกลไ้ ม่ไกล.. เห็นท่าจะไม่ไดก้ าร ตอ้ งดึงท้ึงออกเสียบา้ ง คิดดงั น้นั จึงทาท่าเอ้ือมจะ ควา้ ผกั ตบชวาใหต้ ิดมือข้ึนมาสักกอสองกอ แต่แลว้ ก็ไดย้ นิ เสียงลอดออกมาจากใตศ้ าลาท่าน้า “ คุณหนู ครับ “ เธอเกือบสะดุง้ แต่พอจาเสียงไดว้ า่ เป็ นใครก็ดีใจรีบหนั ขวบั ไปทนั ที หญิงสาวตอ้ งเพง่ สายตาอยูค่ รู่หน่ึงกวา่ จะ เห็นเส้ียวหนา้ คล้าที่ถูกมอมดว้ ยโคลนเลนจนกลมกลืนไปกบั ธรรมชาติรอบกาย เธอเหลียวซา้ ยแลขวาจนแน่ใจ วา่ ปลอดคนแลว้ จึงถลากลบั ไปเกาะเสาท่าน้า ไดร้ ะยะพอท่ีจะกระซิบกระซาบกนั รู้เรื่อง “ คุณเป็นใคร? มาจากไหน? “ สายลบั ที่รอบคอบจะตอ้ งตรวจสอบตวั ตนบุคคลกนั ก่อน “ ปลาดาว จาก ฉลามขาว ครับผม ท่านให้มาส่งข่าวด่วน วนั ข้ึนปี ใหม่สากล หน่ึงมกราคมปี หนา้ ก่อน เพล ใหค้ ุณหนูพาคุณยายกบั คุณแมไ่ ปที่วดั พวกผมจะจดั ที่นงั่ ใหห้ ลบมุมจากสายตาผูค้ นและเตรียมทางหนีทีไล่ ไวอ้ ยา่ งรัดกุม ครับ รองแม่ทพั ญ่ีป่ ุนอนุญาตใหท้ ่าน คุณชอบ คุณชลพทั ธ์ ขา้ มฟากไปทาบุญท่ีวดั ไดภ้ ายใตก้ าร ควบคุมของทหารจานวนหน่ึงเช่นเคย ทา่ นย้าวา่ เวลาคุยกนั มีจากดั คือช่วงท่ีชาวบา้ นประเคนภตั ตาหาร ครับ “ “ ข่าวดีเหลือเกิน ขอบใจจะ้ . น่ียงั ไมม่ ืด ระวงั ตวั ดว้ ยนะจะ๊ .. “
122 “ ขอบคุณครับ รหสั ที่วดั คือ...หอยตลบั จาก เสฉวน...นะครับ “ วา่ แลว้ เขาก็ดาหายไปทางดา้ นซา้ ยตาม แนวใตต้ ล่ิงท่ีมุง่ ไปสู่คุง้ กาเหวา่ สาวบางสวนกลางมองตามผวิ น้าท่ีเขาแทรกตวั อยูเ่ บ้ืองล่างแลว้ ก็ให้รู้สึกท่ึงเป็ น อยา่ งมาก เพราะแมว้ า่ ระยะห่างระหวา่ งศาลาท่าน้าท้งั สองจากเรือนคุณยายไปยงั บา้ นคุง้ กาเหวา่ ของท่านครู จะ มิใช่นอ้ ยๆ และเธอก็คอยจอ้ งจบั แบบตาแทบไม่กระพริบ แต่ก็ไม่มีพรายฟองน้าจากนาวิกฯผูท้ รหดปรากฏให้ เห็นเป็นที่พริ ุธแมแ้ ต่ฟองเดียว ความต่ืนเตน้ กบั ข่าวดีที่ไดร้ ับ อยากจะวิ่งกลบั เรือนให้เร็วท่ีสุด สิธารจึงรีบยกตวั ข้ึนนงั่ บนบนั ไดข้นั ล่างสุด เอ้ือมมือไปรวบปลายผมมาบิดน้าออก กาลงั จะลุกข้ึนก็พลนั ไดย้ ินอีกเสียงหน่ึงท่ีทาใหเ้ ธอตอ้ งใจหาย วาบ นึกในใจ ‘ หวดุ หวดิ อีกแลว้ ..นายตวั ดี..นกรู้..แทรกเป็นยาดาไดท้ ุกทีซิน่า..’ ลมร้อนระลอกใหม่เร่ิมก่อตวั .. “ มาทาไม? “ สาวเจา้ เอ็ดเสียงเขียวในขณะท่ีกา้ วข้ึนไปควา้ ผา้ เช็ดตวั มาคลุมไหล่ไวอ้ ย่างมิดชิด เธอ จะตอ้ งเบนความสนใจของเขาไมใ่ หห้ นั ไปสงั เกตความเป็นไปใตน้ ้าใกลค้ ุง้ กาเหวา่ จึงใชภ้ าษาไทยเพื่อใหเ้ ขามวั นึกถึงคาแปล “ วา่ งงานหรือยงั ไง ? เท่ียวไดแ้ อบดูผหู้ ญิงอาบน้า.. “ ไดผ้ ล..นายทหารหวั หนา้ อู่ส่ายหวั พลางนง่ั ลงบนขอบยกพ้ืนของศาลา พลางทวนคาคุณครู.. “ วา่ งงาน..เท่ียวได.้ .แอบดู.. คือ..อาราย ? คบั ..ไม่เห็นเคยเรียนเลย..สามคาน้ี.. “ สายลบั สาวรู้สึกโล่งใจท่ีเหนี่ยวร้ังสายตาของเขาไวไ้ ดใ้ หห้ นั มาท่ีเธอ คงจะตอ้ งถ่วงเวลาอีกสักพกั เพื่อที่ ปลาดาว จาก ฉลามขาว จะไดโ้ หนตวั ข้ึนเรือที่ลอยลารออยใู่ ตถ้ ุนศาลาบา้ นท่านครู พายกลบั วดั อยา่ งสะดวกโยธิน “ กแ็ ปลวา่ ..ผชู้ ายทุกชาติเหมือนกนั หมดน่ะซิ ไดโ้ อกาสเป็นตอ้ ง..ส่องมองหญิง.. “ แกลง้ ยวั่ ใหห้ วั ปั่น “ อีกแระ..” ศิษยญ์ ่ีป่ ุนขมวดคิ้ว “ วนั น้ีทาไมคุณครูไม่แปลใหเ้ รย..แถมเพม่ิ คายากทีเดียวต้งั หลายคา “ สิธารกล้นั หวั เราะ แกลง้ ทาหนา้ ขรึม “ ฉนั เป็นผหู้ ญิง อาบน้าอยรู่ ิมคลอง คุณมีหนา้ ที่อะไรทาไมไม่ไป ทา ? มาแอบดู..ไมม่ ีมารยาท ! “ เธอปล่อยวาจาออกมาเป็นขบวนรถไฟด่วน ต้งั ใจกวนประสาทคูอ่ ริ “ คุณพูดเร็วปร๋ือ..ผมฟังไม่ทนั ..” หนุ่มท่ีไม่ไดถ้ ือซามูไรมาดว้ ยคิดหาทางตอบโตไ้ ม่ใหน้ อ้ ยหนา้ เขาลุก ข้ึนยนื ออกอุบายที่แยบคาย “ ข้ึนไปหาคุณแมค่ ุณดีกวา่ ..รายงานวา่ คุณไมย่ อมพูดญี่ป่ ุน.. “ “ คนข้ีฟ้อง ! “ เพ่ิมเติมศพั ทใ์ หม่ให้ศิษยป์ วดหวั เล่น ความท่ีเกรงวา่ เขาจะหนั กลบั ไปทางทิศของคุง้ กาเหวา่ เธอจึงตอ้ งหาเร่ืองต่อความยาวสาวความยดื “ ผชู้ ายอะไร? ช่างฟ้อง..” เรือเอก ทานาบาตะ กลบั ลงนง่ั ท่ีเดิม ควกั สมุดพกออกมาจากกระเป๋ า “ ผมจะจดคาศพั ทใ์ หม่แปลกๆไว้ คืนน้ีจะข้ึนไปเรียนพเิ ศษ..ตอ่ หนา้ คุณยายกบั คุณแม่ของคุณ.. “ งดั ไมต้ ายออกมาข่สู าวพลางยกั คิ้วหล่ิวตายวั่ เยา้ เม่ือเห็นเขาเป็นตอ่ ความร้อนรุ่มท่ีกาเริบข้ึนมาอีกคราหน่ึง ทาใหห้ ญิงสาวเหวย่ี งผา้ เช็ดตวั คลอ้ งไวท้ ี่หวั บนั ไดตามเดิม ก่อนจะกลบั ลงแช่ในน้าอีก พยายามดึงสายตาของเขาใหโ้ ฟกสั จบั จอ้ งอยทู่ ี่ตวั เธอ จะไดไ้ ม่ทนั มองไปกลางคลองซ่ึงเรือบดนอ้ ยของสายสืบนาวกิ ฯกาลงั พายอยา่ งเงียบเชียบยอ้ นกลบั ไปที่วดั “ อา้ ว..ลงน้าอีกแระ..ไมห่ นาวเหรอ..คบั .. “ ศิษยเ์ อกกพ็ ยายามดน้ ภาษาไทยเอาใจคุณครูสุดฤทธ์ิ
123 “ ไม่..คบั ..ไม่..หลวม.. “ นกั ภาษาศาสตร์ยอ้ นเอาบา้ ง “ สอนไม่จา..บอกต้งั หลายหนแลว้ วา่ ..คบั ตรง ขา้ มกบั หลวม.. ผชู้ ายตอ้ งลงทา้ ยควบกล้าวา่ ..ครับ..ร.เรือ น่ะ กระดกลิ้นดว้ ย ยงั มีคาเพ้ียนท่ีชอบพูดนกั ..ทาไมอยู่ ตอ่ หนา้ คุณยายกบั แม่ พดู ไดช้ ดั เจน..อีกแลว้ อีกแลว้ ..แตพ่ อลบั หลงั ..อีกแระ อีกแระ..ภาษาไทยวบิ ตั ิหมด..” หากช่างกล้องอาชีพมาเจอะเจอเขา้ ก็คงไม่รอช้าท่ีจะเก็บภาพน่าท่ึงในช่วงสงครามมหาเอเชียบูรพา เอาไวเ้ ป็ นท่ีระลึกในหอจดหมายเหตุ แนวหนา้ ก็รบราฆ่าฟันตายกนั เป็ นเบือ ส่วนแนวหลงั ก็สามคั คีปรองดอง สมานฉนั ทก์ บั เจา้ ของถ่ินแหลมทองไทย เพื่ออาศยั อู่ขา้ วอู่น้าเป็ นเสบียงเล้ียงกองทพั ของสมเด็จพระจกั รพรรดิ เป็นฉากประวตั ิศาสตร์ที่ควรแก่การบนั ทึก.. ภาพสาวชาวสวนสอนภาษาไทยอยใู่ นน้าใหแ้ ก่นายทหารญ่ีป่ ุนท่ีอยู่ บนบก เป็นการเรียนการสอนนอกสถานท่ีท่ีน่าประทบั ใจท่ามกลางบรรยากาศที่เยน็ ฉ่าและร่มร่ืน “ คร๊าบ..บ..บ..” คราวน้ีศิษยเ์ ฉไฉแกลง้ ลากเสียงยาว ลอ้ เลียนคุณครู “ ส้ันๆ ! “ ลบั หลงั มารดา..ถือโอกาสดุเสียงดงั อยา่ งไม่ตอ้ งกร่ิงเกรงผใู้ ด “ ครับ..ครับ..ไดย้ นิ ม้ยั ? “ “ ค่ะ ๆ “ เธอชกั จะลอยหนีห่างข้ึน เขาเลยตอ้ งหาวิธีร้ังตวั เธอกลบั มาใกล้ๆ แลว้ ก็ยิม้ อยา่ งสมใจเม่ือ สาวเจา้ โผสองทีเหนี่ยวบนั ไดล่างสุดไวแ้ ลว้ กว็ กั น้าสาดข้ึนไปยงั เป้าหมายขา้ งบนเหมือนเล่นสงกรานต์ “ น่ีแน่ะ ๆ ยว่ั ดีนกั “ ขวา้ งคอ้ นสาทบั ไปอีกเม่ือเห็นเขาหวั เราะอยา่ งพออกพอใจที่ถูกน้ากระเซ็นใส่ “ เยน็ ดี..เยน็ ดี.. อะริงาโต โกไซมสั .. ขอบคุณ..ครับ คุณครู.. “ ปากก็เยา้ แหยไ่ ป ตวั ก็ค่อยๆเล่ือนลงใกล้ หวั บนั ไดท่ีสาวเจา้ กา้ วข้ึนมานงั่ พกั รอบสอง จนถูกเอด็ ตะโรเสียงเขียวอีกคร้ัง “ ถอยไปนะ ! “ สิธารเช็ดผมอยา่ งช้าๆ ทาเป็ นไม่สนอกสนใจ ท้งั ๆท่ีรู้ว่าเขาจบั จอ้ งมองเธอเขม็ง ป่ านน้ีหวั หนา้ สายสืบนาวกิ ฯ น่าจะพายเรือพน้ ไปจากกลางคลองแลว้ ... กลิ่นหอมที่รวยรินมาจากเส้นผมของเธอ ทาให้ชายชาญทหารหนุ่มจากแดนอาทิตยอ์ ุทยั นะจงั งงั เหมือน ถูกตรึงไวก้ บั ที่ดว้ ยตะปูตวั ใหญ่ เขาสูดดม..นิ่งและนาน..ส่งเขา้ ไปเก็บไวอ้ ยา่ งทะนุถนอมในทุกหอ้ งของหวั ใจ “ หูทวนลม..บอกให้ถอยไป.. “ วาจาเขม้ เหมือนขุ่นเคือง..หากแต่ปรากฏการณ์หน่ึงเกิดข้ึนอย่าง ประหลาด..ไออุน่ ของเขาแผซ่ ่านมากระทบโสตสมั ผสั ของเธอเช่นกนั ส่งกระแสวง่ิ พล่านไปมาในส่วนลึก.. “ หูทวนลม.. “ ผพู้ บรักกลางสมรภูมิ วางแผนยทุ ธศาสตร์ตอ่ ความยาวสาวความยดื “ สานวนแปลกอีก แระ..ผมจะตอ้ งจดไวเ้ พม่ิ เติม คืนน้ีคงเขา้ ช้นั เรียนภาษาไทยถึงเชา้ แน่ “ ‘ แสนสุขสมนงั่ ชมวหิ ค ‘ เขานึกในใจ “ บา้ ซิ ! ใครจะสอนหนงั สือท้งั วนั ท้งั คืน.. “ ปฏิเสธไปยงั ง้นั เอง สวนทางกบั ความรู้สึก “ ก็คุณยงั ไงล่ะครับ.. คุณสิธาร.. “ เสียงออ่ นเสียงหวาน ประจบคุณครูไปกแ็ อบดอมดมกลิ่นหอมกรุ่นไป “ แมจ้ ะถูกยิงหน่ึงดอกจากคุณครู..ก็คุม้ ค่า..” แหย่รังแตนหลานสาวคุณยายพร้อมกบั รอยยิ้มเจา้ เล่ห์ มือก็ปลด กระดุมกระเป๋ าเส้ือเครื่องแบบ หยบิ วตั ถุพยานในวนั เกิดเหตุแบมือหราใหเ้ ธอดู “ เกบ็ ไวท้ าไม? “ ถามหว้ นๆ แต่อารมณ์ขนั ของเขากเ็ พมิ่ ความรู้สึกเป็นกนั เองมากข้ึนเรื่อยๆ “ กระสุนนดั น้ีมีช่ือวา่ อาราย..ครับ ? “
124 เขาทาใหเ้ ธอหวั เราะออกมาจนได้ แกข้ วยดว้ ยการตีเขา้ ท่ีตน้ แขนหนุ่มจอมยยี วน “ อะไร ลากยาวเป็น..อา..ราย..ตรงขา้ มกบั ..อีกแลว้ ..หดส้ันลงเหลือ..อีกแระ..ใครสงั่ ใครสอน ? ” “ ก.็ .. ก็... ผมเก็บไวพ้ ดู กบั คุณเท่าน้นั น่ี..อยากเห็นคุณอารมณ์ดี ขาๆแบบน้ี..” หากสายตาของเขาบ่งบอก อารมณ์ท่ีอ่อนโยนลึกซ้ึงกวา่ น้นั จนสิธารตอ้ งหลบเลี่ยงมองไปทางเรือนคุณยาย นึกฉงนฉงายวา่ ทาไมเขาตอบ เหมือนเธอตอนท่ีถูกมารดาดุเรื่องที่ชอบเอย่ ถึงเขาดว้ ยวลีแรงๆ “ ใครเขาเรียกวา่ กระสุนล่ะ? ก็แค่..กานพลู..คุณยายไวเ้ ค้ียวกบั หมาก.. “ คุณครูสอนภาษาต่อ “ ผมถูกยงิ ..ก็ตอ้ งเรียกกระสุนซิครับ “ โจทกผ์ เู้ สียหายร้องทุกขก์ ล่าวโทษ “ กม็ นั น่าม้ยั ล่ะ ? พูดออกมาไดย้ งั ไง.. อยากลอง.. “ ผถู้ ูกกล่าวหาแกต้ า่ งใหต้ วั เอง “ แหม.. “ การออกเสียงของศิษยญ์ ี่ป่ ุนที่ยงั แปร่งๆ หู ทาให้คุณครูอดเอน็ ดูอยู่ในใจไม่ได้ วลีเด็ดน้ีเขา้ ทางหนุ่มที่ไมก่ ลา้ ถือซามูไรมาดว้ ย เขารีบสานต่อ “ ก็.. ก.็ .อยากลอง..อาหารไทย..ก่อน..ไงล่ะครับ “ เสียงดงั เผยี ะติดๆกนั สองสามที เรือเอก ทานาบาตะ หวั ร่อชอบใจ ยทุ ธวธิ ีบรรลุผลสมดงั ใจหมาย “ น่ีๆๆ.. ปากเหรอที่พูดน่ะ..อยากลอง..อาหารไทย ก่อน แลว้ ต่อไปอยากลองอะไรอีกล่ะ ? “ สิธารไม่ รู้ตวั เลยสักนิดวา่ .. กาลงั สานสัมพนั ธ์ไปสู่ความสนิทสนม..แบบเดียวกบั ที่เคยทากบั ชลพทั ธ์ นายทหารหวั หนา้ อูย่ มิ้ หวาน ตาเป็นประกาย.. “ ก.็ . ก็.. มีอีกต้งั หลาย..อยา่ ง..เช่น พายเรือ ปลูกผกั ไวก้ ิน.. จบั กงุ้ จบั ปลา .. สุดแลว้ แต่..คุณครู..จะกรุณา..ครับผม “ “ ตกลงฉนั จะตอ้ งเป็นครูอเนกประสงค.์ .สารพดั สารพนั ..รวมถึงวชิ าชีพดว้ ยซินะ..” ศิษยเ์ จา้ คารมเก็บลูกกระสุนพิศวาสเขา้ ท่ีแลว้ ก็ควกั สมุดพกกบั ดินสอมาจดยิกๆอีกคร้ัง “ อาเน..ก.ไก่ .. ปรา..สง.. สา..รา..พดั สา..รา..พนั วิชา..ชีพ.. “ วนั น้ีไดค้ าศพั ท.์ .มากๆ..ไวเ้ รียนต่อ.. “ จาไม่ไดว้ า่ เมื่อเชา้ กา้ วขา ไหนออกจากโรงพยาบาลสนาม ทาไมเยน็ น้ีช่างโชคดีซะนี่กระไร..ตอ่ ไปจะไดก้ า้ วขาขา้ งน้นั ประเดิมทุกเชา้ ตรู่.. หญิงสาวขยบั ตวั ลุกข้ึน “ ป่ านน้ีคุณยายถือไมเ้ รียวรออยแู่ น่ๆเลย..” แกลง้ บน่ พึมพา “ ไม่เป็นไร..ผมไปดว้ ย..จะบอกท่านเองวา่ ผมแวะมาเรียนภาษาไทยกบั คุณ..เลยชา้ ไปนิด.. “ “ ใครบอก..นิด..คุณยายเค้ียวหมากจนใบพลูหมดแลว้ ล่ะมงั .. ไม่ตอ้ งเลย..ฉนั อธิบายเองได้ จะรีบข้ึนไป ผลดั ผา้ ไมต่ อ้ งตามข้ึนไปดูอีกล่ะ.. “ เธอรีบตีบงั ก้นั ไวก้ ่อน เพราะมีขา่ วด่วนรายงานใหค้ ุณยายกบั มารดาทราบ “ ง้นั ..ผมแคเ่ ดินไปส่ง..นะ “ ชายชาตรีต่อรองอยา่ งไมย่ อมลดละ ถือคติ..ตามตื๊อวนั ละนิดจิตแจ่มใส ท้งั สองจึงเดินเคียงกนั ไปตามทางเดินระหวา่ งแนวแมกไมห้ อม ก่อนถึงบนั ไดทางข้ึนหอ้ งโถงกลาง จะ มองเห็นระเบียงกวา้ งท่ีทอดยาวหนั หนา้ ไปทางลาคลอง ตวั เรือนมีลกั ษณะโดดเด่นของสถาปัตยกรรมแบบเรือน ไทยริมน้าแต่โบราณ ดา้ นหลงั ไดร้ ับความร่มรื่นจากเรือกสวนและลาประโดง ในขณะท่ีดา้ นหน้าก็รับลมเยน็ จากสายน้าซ่ึงเป็นทางคมนาคมหลกั ไปดว้ ยในตวั บนจว่ั หลงั คาตกแต่งดว้ ยลายเครือเถากลมกลืนลอ้ รับกบั แผง
125 ลวดลายฉลุด้วยฝี มือเชิงช่างอนั ประณีตที่ประดบั ประดาขลิบระบายเรียงเลาะไปตามขอบชายคาอย่างวิจิตร บรรจง แนวสุมทุมพุม่ ไมด้ อกไมห้ อมทาใหท้ ว่ั บริเวณดูเขียวขจีสดใสใหค้ วามรู้สึกน่าพกั ผอ่ นหยอ่ นอารมณ์ “ บา้ นคุณ..น่าอยจู่ งั ..วา่ งๆ ขอผม..ง่า..ข้ึนไปนง่ั บา้ ง..จะไดใ้ หม? “ หนุ่มผมู้ ุ่งมนั่ รุกไล่ไปทีละคืบ สิธารแกลง้ ทาเฉย ไมต่ อบ แตค่ นถามยมิ้ แฉ่งอยา่ งมีความหวงั คืนน้ีทานาบาตะฝันดีแน่... เมื่อผลดั ผา้ เสร็จเรียบร้อยแลว้ หญิงสาวก็ออกมาส่งข่าวให้ผูม้ ีพระคุณท้งั สองรับทราบ โดยไม่วายบ่น ถึงยาดาที่เขา้ มาแทรกอีกคร้ังจนได้ “ ไม่ทราบเป็ นยงั ไง.. พอได้เวลารับข่าวจากสายสืบทีไร เป็ นตอ้ งโผล่มาให้ตกใจทุกทีไป คราวน้ีก็ หวดุ หวดิ แบบเส้นยาแดงผา่ แปด..เชียวคะ่ “ “ หนูก.็ . ช่างเขาเถอะ เขาคงไมไ่ ดต้ ้งั ใจจะสอดแนมอะไรหรอก วา่ แต่..ทายงั ไงไม่ใหเ้ ขาตามหนูไปท่ีวดั เกิดจะ๊ เอ๋กบั คุณพอ่ เขา้ จะยงุ่ ล่ะทีน้ี.. “ คุณสิรีเลิกห่วงบุตรสาวชว่ั คราว หนั มาห่วงสามีแทน ท้งั ๆท่ีแสนจะยินดี วา่ เป็นโอกาสแรกท่ีจะไดพ้ บกนั ..หลงั จากกลางดึกของคืนวนั ที่ ๗ ธนั วาคม พ.ศ. ๒๔๘๔ คาเตือนของมารดาทาเอาสิธารถึงกบั อ้ึง เธอเองกเ็ พ่ิงจะนึกถึงขอ้ น้ีไดเ้ ช่นกนั นงั่ ไตร่ตรองอยคู่ รู่หน่ึงจึง ตดั สินใจดว้ ยปัญญาที่ฉบั ไว “ คงจะตอ้ งเสียสละหน่ึงคนแลว้ ล่ะค่ะ ถา้ เขารู้ว่าจะมีงานที่วดั แลว้ ออกไปกนั หมด ท้งั บา้ น มีหรือคะ..ท่ีเขาจะไม่ตามไปดว้ ย ฉะน้นั หนูนี่แหละค่ะ..ท่ีจะอยูโ่ ยงเป็ นตวั ล่อ อา้ งวา่ ตอ้ งมีคนเฝ้าบา้ น เพราะนดั หมายไวก้ บั เรือยป่ี ๊ัวท่ีจะมารับบุหรี่ใบตองไปขายฝ่ังโนน้ ในช่วงเทศกาลฉลองส่งทา้ ยปี เก่าและตอ้ นรับ ปี ใหม่ตามนโยบายของทา่ นผนู้ า คะ่ “ “ เอายงั ง้นั หรือลูก ? “ คุณสิรีถามอยา่ งเห็นใจบุตรสาว “ แลว้ ชลพทั ธ์ล่ะจะ๊ ..อุตส่าห์รอคอยท่ีจะไดพ้ บ กบั หนู มิเสียใจผดิ หวงั แยร่ ึ? “ “ ก็มนั จาเป็ นน่ีคะ.. แม่ช่วยเรียนให้คุณพ่อทราบดว้ ยวา่ หนูไปพลาดท่าจนหัวหนา้ อู่จบั พิรุธไดว้ า่ หนูรู้ ภาษาของเขา เลยตามคุมแจแทบไม่ให้คลาดสายตา ชลพทั ธ์ก็คงฟังเหตุฟังผล..ไม่อย่างน้ันการนดั หมายคร้ัง สาคญั น้ีคงลม้ เหลว เพราะถา้ หนูใชว้ ธิ ีแอบไปโดยไม่บอกไม่กล่าวล่วงหนา้ ..เขาตอ้ งสงสัยแน่ค่ะ แค่ไปทาบุญที่ วดั ทาไมตอ้ งปิ ดบงั แลว้ เลยจะพาลไม่ไวใ้ จ..การติดตอ่ กบั สายสืบกจ็ ะเพ่มิ อนั ตรายมากข้ึน ค่ะ “ “ จริงของหนู.. แต่แม่สงสารชลพทั ธ์เหลือเกิน จะอกแตกตายซะกไ็ มร่ ู้.. “ “ แต่ถา้ ไม่ทาอยา่ งที่วา่ .. หนูเนี่ยแหละค่ะที่จะอกแตกตายก่อนใคร.. คนอะไร ! “ ธาตุไฟเร่ิมคุกรุ่น..ยิ่ง ฉุนเม่ือนึกถึงหนา้ หนุ่มเหนา้ เม่ือครู่ “ ตามจุกจิกอยไู่ ด้ หนีลงน้าแลว้ กย็ งั ไม่วาย.. “ “ เอาเถอะๆ..” คุณสิรี ณ นาทีน้ีใจจรดใจจ่ออยูแ่ ต่สามี “ อยา่ โกรธอย่าข้ึงไปเลยลูก เขาก็แค่อยากพูด ไทยใหไ้ ดม้ ากข้ึน..คล่องข้ึน จะไดใ้ ชต้ ิดต่อกบั กานนั ผใู้ หญบ่ า้ นและซ้ือของในตลาดไดส้ ะดวก..ก็เท่าน้นั เอง จา ไดม้ ้ยั ล่ะ? เมื่อคร้ังที่หนูเร่ิมหดั พูดญี่ป่ ุนใหม่ๆ ก็เห่อ..ออกเสียง โนะ้ ๆ เนะๆ ท้งั วนั จนชลพทั ธ์ต้งั กองลอ้ เลียน.. สะเดาโนะ้ ผกั บุง้ เนะ อยา่ เซมานะ ไมง่ ้นั กจู ะเตะ.. “
126 เมื่อนึกถึงความหลงั ..สิธารก็หวั ร่อชอบอกชอบใจ “ แหม..แม่ไมเ่ คยลืมเลยนะคะ.. “ “ ก็เตือนความจาหนูไง.. นายช่างใหญ่แกก็กาลงั ตกท่ีนงั่ เดียวกบั หนู..เห่อพูดไทย.. ถา้ ไม่ติดวา่ เป็ นการ พบปะกนั ในทางลบั แลว้ ล่ะก็ แม่ก็คงชวนแกไปดว้ ย.. “ “ แมไ่ มต่ อ้ งห่วงหนูนะคะ หนูจะบอกเขาวา่ ลุงสนรับหนา้ ท่ีพายเรือพาคุณยายกบั แมไ่ ปวดั ส่วนหนูตอ้ ง อยทู่ าบุหรี่ขายช่วงเทศกาลงานฉลองของท่านผนู้ า ทานองน้าข้ึนตอ้ งรีบตกั ค่ะ หนูจะถามเขาดว้ ยเร่ืองที่พวกเรือ จา้ งเล่าให้ลุงสนฟังว่าทหารญี่ป่ ุนเท่ียวได้ไปหาซ้ือท่อนไมจ้ ากขบวนเรือเอ้ียมจุ๊นแทบทุกตลาดน้า กวา้ นซ้ือ มากมายข่าววา่ จะทาทางรถไฟไปพม่า.. “ “ ตายแลว้ ..อยา่ เชียวนะลูก ! กองทพั ญี่ป่ ุนจะทาอะไรก็เร่ืองของเขา ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเราที่จะ ไปสอดรู้สอดเห็น หนา้ ศึกหนา้ สงครามจะเป็นโอษฐภยั นะจะ๊ รู้จกั สงบปากสงบคาบา้ ง “ “ ถา้ จะสร้างรถไฟผา่ นสังขละบุรีไปจรดชายแดนที่ด่านเจดียส์ ามองค์ ยงั ไม่ทนั จะทะลุไปถึงเมืองพม่า เลย กเ็ ห็นทีผใู้ ชแ้ รงงานจะพากนั ตายหมดซะก่อนดว้ ยพิษไขป้ ่ า “ ท่านเจา้ ของเรือนแทรกข้ึน “ ป่ าเมืองกาญจน์ อากาศสะบดั ไปสะบดั มาพาใหจ้ บั ไขไ้ ด้ง่ายๆ กลางวนั ร้อนจดั ส่วนกลางคืนหนาวจดั ยงุ ป่ าก็ชุกชุม หยูกยาก็หา ยากแถมราคายงั แพงลิบล่ิว..” ใหค้ วามเห็นไปก็เจียนหมากไปดว้ ย “ นบั วา่ เป็นโชคดีของคุณทานาบาตะที่สังกดั เหล่าทหารเรือ เลยไดก้ ากบั การอยทู่ ี่อู่ หุ่นอรชรเหมือนพระเอกลิเกแบบน้ี ถา้ หากถูกส่งตวั ใหไ้ ปคุมงานแถวน้นั ก็มีหวงั ไดไ้ ปตายในวนั ในพรุ่ง.. “ “ เขาเป็นหลานชายคุณยายต้งั แต่เม่ือไหร่คะ ? “ ความรู้สึกหมนั่ ไส้ไม่รู้มาจากไหน “ เด๋ียวน้ี..ดูคุณยาย เป็นห่วงเขามากกวา่ หนูแลว้ นะคะ “ คราวน้ีผอู้ าวโุ สท้งั สองตา่ งอมยมิ้ มองตากนั “ สิรี..ดูลูกสาวเธอซิ.. โรคเก่ากาเริบอีกแลว้ ไง.. โรคข้ีอิจฉา..เหมือนตอนเป็ นเด็ก ยายเอาใจใส่ชลพทั ธ์ เป็นพิเศษทีไร ไดเ้ รื่องทีน้นั .. “ ท่านเจา้ ของเรือนเอย่ ตอ่ อยา่ งผทู้ ี่ใหค้ วามสาคญั ของแก่นสารมากกวา่ เปลือกนอก “ ยายก็แค่เห็นวา่ คุณทานาบาตะสามารถรักษาความเป็ นมนุษยเ์ อาไวไ้ ดแ้ มใ้ นยามสงครามท่ีสร้างความโหดร้าย ทารุณให้เกิดข้ึนกบั หลากหลายบุคคลหลากหลายพ้ืนที่ แต่สาหรับทางฝั่งน้ีเขากลบั ไม่ไดถ้ ืออานาจบาตรใหญ่ ข่มเหงคะเนงร้ายผูท้ ี่อ่อนดอ้ ยกวา่ ตรงกนั ขา้ ม..ดว้ ยพ้ืนฐานการอบรมท่ีดีมาแต่ออ้ นแต่ออก ทาให้เขามีจิตใจท่ี อ่อนโยนรู้จกั นอบน้อม..ถอ้ ยทีถอ้ ยเจรจา..มีสัมมาคารวะต่อผูห้ ลกั ผใู้ หญ่อย่างยายกบั แม่ คนเรานะลูก..เมื่อเขา เยน็ มา..เรากค็ วรตอ้ งเยน็ ตอบกลบั ไป ยายถือวา่ เป็นบุญของยาย..ของแมห่ นู แลว้ ก็..ของตวั หนูเองดว้ ย.. “ ไดฟ้ ังคาสอนกล่อมเกลาใหส้ ติจากคุณยาย สิธารกจ็ นแตม้ ..เถียงไมข่ ้ึน “ แม่ต้งั ใจจะทาของฝากอยา่ งน้าพริกพม่าของคุณยาย และ พริกกะเกลือ พวกน้ีเก็บไวไ้ ดน้ าน คุณพ่อ คุณลุง และ ชลพทั ธ์ จะไดม้ ีกบั ขา้ วถูกปากบา้ ง หนูช่วยแม่ทานะลูก “ คุณสิรียงั หลงเขา้ ใจอะไรผิดบางอยา่ งจึง เอย่ ปลอบบุตรสาว “ ยงั ไงๆสงครามน้ีก็ตอ้ งมีวนั สิ้นสุด หนูกบั ชลพทั ธ์จะไดก้ ลบั มาใชช้ ีวติ ร่วมกนั ซะที “
127 ทนั ทีท่ีไดย้ นิ ประโยคสุดทา้ ยของมารดา แทนท่ีจะเป็นใบหนา้ ชลพทั ธ์ลอยมาใหเ้ ห็นในมโนสานึก กลบั กลายเป็น..ประกายตาท่ีลึกซ้ึงกรุ้มกร่ิม..โผล่ข้ึนมาแทน หญิงสาวพยายามปัดภาพที่บุกรุกเขา้ มาจู่โจมหวั ใจเธอ.. ทิ้งไป แตก่ ด็ ูเหมือนจะยงิ่ แจ่มชดั ข้ึนทุกวนั จนชกั โมโหตวั เอง.. เพราะไปๆมาๆก็หนีไม่พน้ เร่ืองของเขาอยดู่ ี “ สามสิบหน่ึงธนั วาฯสิ้นปี สากล จะทาอะไรใหพ้ วกญี่ป่ ุนทานกนั ดีคะ ? “ “ แมล่ องคิดกบั คุณยายไวค้ ร่าวๆแลว้ แกงเขียวหวานอยา่ งแรก แลว้ ก็เตา้ เจ้ียวหลนท่ีพวกเขาคงตอ้ งชอบ แน่ ต่อดว้ ยมศั ยาลุยสวน กุง้ ผดั กบั ซอสมะขามผสมงาคว่ั สูตรท่ีคุณพอ่ ชอบ ผดั ผกั บุง้ ตบทา้ ยดว้ ยไข่ตุ๋นเดือน สิบสองคือทรงน้าไวใ้ หซ้ ดคล่องคอ ส่วนขนมก็มีบวั ลอยยนื พ้นื เคียงดว้ ยฟักทองตม้ โรยมะพร้าวขดู “ “ ตายแลว้ ..” ผเู้ ป็นบุตรสาวอุทาน “ แม่จะทาเล้ียงทหารท้งั อูห่ รือคะ ? ต้งั มากมายก่ายกอง.. “ “ แม่ไม่เคยเห็นหนูตระหน่ีถ่ีเหนียวเลย “ คุณสิรีโตก้ ลบั “ เราเชิญให้มาลองชิมอาหารไทย ก็ตอ้ งมี หลายอยา่ งซิจะ๊ แลว้ ก็เผอ่ื แผถ่ ึงลุงสนดว้ ย ใจคอหนูจะใหพ้ วกเขากินแตข่ า้ วราดแกงกนั หรือ..ลูก ? “ “ ดีล่ะ ! “ สุ้มเสียงอาฆาต “ หนูจะใหเ้ ขาชิมแกงเขียวหวานแบบไม่มีวนั ลืมเลย.. คอยดูซิคะ.. “ “ อย่านะ ! “ คุณสิรีรีบร้องห้ามทนั ควนั “ เห็นแก่หน้าแม่บา้ ง..ไม่เอาลูก..มนั บาป “ ใช้ทุกวิธี..ท้งั ปลอบท้งั ขู่ “ ผรู้ ับเชิญมองดูกบั ขา้ วท่าทางน่าอร่อย..แต่พอเค้ียวเจอพริกของหนูที่เผด็ จดั ปวดแสบปวดร้อนลิ้น มนั ทรมานนะลูก..อยา่ แกลง้ เขาเลย แม่ขอร้องล่ะ “ “ เขาเป็ นคนต่างชาติ ยงั ไม่คุน้ กบั เคร่ืองเทศท่ีเผด็ ร้อนของไทยเรา “ ท่านผอู้ าวุโสสูงสุดตอ้ งออกโรง ช่วยปรามอีกแรงหน่ึง “ ลิ้นจะไหมไ้ ส้จะพงั เอา..” พอเห็นหลานสาวหัวเราะก็เลยไดท้ ี “ ยงั จะทาหน้าเป็ นอีก เคียดแคน้ อะไรเขานกั หนา..ไม่ดีนะลูก..พยาบาทจองเวรน่ะอยูใ่ นขอ้ สองของนิวรณ์ห้าเชียว อุปสรรคขวางก้นั ไมใ่ หถ้ ึงฟากฝั่งนิพพาน ส่งผลใหต้ อ้ งเวยี นวา่ ยตายเกิดซ้าๆซากๆตอ่ ไปอยา่ งไม่มีวนั จบสิ้น..ไมเ่ บื่อบา้ งรึ ? “ โดนคุณยายเทศนต์ อ่ จากมารดา สิธารจึงลดเล้ียวไปที่เมนูขนมหวานแทน “ บวั ลอย..ใส่ไข่ดว้ ยม้ยั คะ..แม่ “ เสถามออกไปหนา้ ตาเฉย “ เอะ๊ ! ถามได.้ . กต็ อ้ งใส่ซิจะ๊ ไม่อยา่ งน้นั จะครบเคร่ืองไดย้ งั ไง.. “ คุณสิรีจอ้ งตาบุตรสาวเขมง็ ถึงไดร้ ู้ วา่ เธอกาลงั กลบเกลื่อนเรื่องเผด็ ร้อนเมื่อครู่ “ แต่ยงั ไงแม่คงตอ้ งชิมแกงเขียวหวานของหนูก่อนข้ึนโตะ๊ แน่ๆ ชกั ไมไ่ วใ้ จซะแลว้ .. ลูกคนน้ี.. “ “ แหม.. “ สิธารลากเสียงยาวอยา่ งออดออ้ น “ ก็มีอยคู่ นเดียวน่ีแหละคะ่ ก็ตอ้ งไวใ้ จซิคะ.. “ “ แม่มีลูกอีกซกั คนก็คงจะดีหรอก.. “ ผเู้ ป็นมารดาทาท่างอน บุตรสาวจึงตอ้ งงอ้ พดู ติดตลก “ หนูเก๊าะ..จะทาแบบศรีธนญชยั ไงคะ จะดูแลนอ้ งอยา่ งสะอาดสะอา้ น ควา้ นท้งั ในท้งั นอก แหวะตบั ไตไส้พุงออกมาลา้ งดว้ ย “ เธอหวั ร่อชอบใจจนมารดาตอ้ งตีเขา้ ท่ีแขน “ นี่แน่ะ ! รักนอ้ งดีนกั ! “ ความอบอุ่นใกลช้ ิดจากสายโลหิตใหก้ าลงั ใจลน้ พน้ แก่คุณสิรีเสมอมา
128 “ นอ้ งคงรู้ เลยไม่กลา้ มาเกิด กลวั พ่ีสาวลา้ งในลา้ งนอก..สะอาดเกิน.. “ คุณยายช่วยเพิ่มบรรยากาศใน ครอบครัวให้รื่นรมยข์ ้ึนเหมือนท่ีเคยทาเสมอมา คุณสิรีต้ืนตนั ใจ..หากสามีอยตู่ รงน้ีก็คงร่วมวงสนทนากระเซ้า เยา้ หยอกกนั อยา่ งพร้อมหนา้ พร้อมตา ซ่ึงจะทาใหค้ ุณสิรีมีความสุขท่ีสุดอยา่ งท่ีไม่อาจซ้ือหามาไดด้ ว้ ยเงินตรา.. คืนน้นั ขณะท่ีสิธารกาลงั เล่นขิมอยา่ งเพลิดเพลินในอารมณ์ ก็เหลือบเห็นคุณยายช้ีโบช๊ ้ีเบใ๊ หค้ ุณสิรีมอง ลงไปขา้ งล่าง นกั ดนตรีจึงหยุดกึกนึกถึงชลพทั ธ์ข้ึนมาในทนั ที ‘ ตอ้ งใช่แน่ๆเลย ‘ เพราะสหายสนิทชอบมายนื ฟังเธอเล่นอยแู่ ถวๆแนวพมุ่ ไมใ้ กลร้ ะเบียง หญิงสาวรีบลุกข้ึนยนื ชะเงอ้ คอดู ร่างน้นั ค่อยๆเคลื่อนเขา้ มาจนกระทงั่ อยใู่ นรัศมีของแสงตะเกียง “ คมบงั วะ.. คุณ..ง่า. .เล่นดนตรี..ไพเราะ..มากๆ “ ใบหนา้ คุน้ ตาเจือรอยยมิ้ ที่สดใส “ มาทาไม ? “ ส่งเสียงดุลงไปโดยพลนั เพราะผดิ คาด “ อา้ ว.. คุณทานาบาตะ นนั่ เอง..” คุณสิรีเอ่ยทกั “ ผมขอ..ง่า..ข้ึนไป..ไดม้ ้ยั ครับ ? “ น้าเสียงสุภาพแกมวงิ วอน “ ไดซ้ ิจะ๊ .. รอเดี๋ยวนะ “ วา่ แลว้ ก็ลุกข้ึนโดยไมฟ่ ังเสียงบุตรสาว สิธารแปลกใจตวั เองที่ไมร่ ู้สึกขดั เคืองเหมือนเม่ือก่อน เพียงแต่เขามายนื ตรงท่ีชลพทั ธ์เคยยนื เธอจึงนึก ถึงเพอ่ื นคูห่ ูข้ึนมา นกั ดนตรีกลบั มานง่ั ที่หนา้ ขิม คราวน้ีเล่นเพลง..นางครวญ.. ผมู้ าเยอื นในยามราตรีโคง้ คารวะคุณสิรีต้งั แต่เมื่อประตูเรือนออก ร่างสูงตรงเดินตามเขา้ ไปถึงระเบียงก็ คุกเขา่ คานบั คุณยายที่นอนเอกเขนกอยู่ เขานงั่ ฟังอยา่ งต้งั อกต้งั ใจจนเพลงจบ จึงเลื่อนตวั เขา้ ไปใกลๆ้ ขิม ความท่ี มีดนตรีอยใู่ นหวั ใจ จึงอดไมไ่ ดท้ ่ีจะใชฝ้ ่ ามือลองสมั ผสั กบั สายเสียง “ อยา่ ยงุ่ ! “ เอด็ ตะโรอยา่ งลืมตวั พร้อมท้งั ปัดมือของเขาออกไปอยา่ งรวดเร็วจนไมข้ ิมหลุดพลาดตกลง ไปกระทบกบั สาย ส่งเสียงดงั เปร่ืองใหญ่ “ เอะ๊ ! หนูนี่..เอาอีกแลว้ นะ.. “ คุณสิรีดุเบาๆ “ ขออภยั ดว้ ย..ไม่ทราบว่าคุณ..ง่า..หวง.. “ เขาคอ้ มศีรษะให้เธอ “ ผมเพียงแต่..ชอบ..ดนตรี..บา้ นที่ ญ่ีป่ ุน..ผมเล่น..โคโตะ..ง่า..ใชน้ ิ้วดีด..แทนการ..ตี..แบบของคุณ “ “ น่ีเรียกวา่ ..ขิม..จะ้ “ คุณสิรีใหค้ วามรู้แทนบุตรสาว “ ลองดูม้ยั ? “ พยกั หนา้ ใหส้ ิธารขยบั ตวั ออก เรือเอก ทานาบาตะ เล่ือนตวั เขา้ ไปแทนที่สาวเจา้ อยา่ งกระตือรือร้น ยมิ้ กวา้ งอยา่ งดีใจ แตก่ ย็ งั เกๆ้ กงั ๆกา ไมอ้ ยู่ จนคุณสิรีหวั เราะ “ ไม่ใช่กาแบบน้นั จะ้ หนูทาใหเ้ ขาดูทีซิ.. “ ก่ึงบอกก่ึงสั่ง หญิงสาวเลยตอ้ งแยง่ ไมม้ า ถือและตีใหด้ ู “ ทาแบบน้ี..ต้งั ใจดูที่ไม.้ .ไม่ใช่มามองหนา้ ! “ การาบอยา่ งรู้ทนั คราวน้ีศิษยว์ า่ ง่าย ทาตามคุณครู อยา่ งนึกสนุก ทา่ ทางท่ีเคาะไล่เสียงน้นั บ่งบอกวา่ เล่นดนตรีเป็น “ เก่งนี่จ๊ะ..แต่ไม่ตอ้ งเกร็งมือ แค่จบั ไวเ้ บาๆแลว้ ตีลงไปนิ่มๆ..หนูแปลให้แม่ดว้ ย “ คุณสิรีตอ้ งกากบั การแสดง ในขณะที่ท่านเจา้ ของเรือนทอดสายตามองนายทหารหวั หนา้ อู่อยา่ งพนิ ิจพิจารณา
129 นกั ดนตรีญ่ีป่ ุนเล่นเพลงส้ันๆหน่ึงเพลง ทว่ งทานองหวานซ้ึงตรึงใจ “ เพลงอะไร? ฟังดูกเ็ พราะดีน่ี.. “ คุณยายเอย่ ถาม ใหก้ าลงั ใจผเู้ ล่น “ ชื่อเพลง..ซากรุ ะ..ครับผม เป็นเพลงพ้ืนเมืองประจาชาติของญ่ีป่ ุน เวลาท่ีอยหู่ ่างบา้ น..ง่า..คิดถึงบา้ น.. เราก็มกั จะเล่นเพลงน้ี ครับ “ ตอบผูใ้ หญ่เสร็จก็หนั ไปทางหญิงสาว “ ผมชอบเพลงท่ีคุณเล่นเม่ือครู่..ไม่ทราบ ชื่อเพลงอะไร? ทานอง..ฟัง. แลว้ ..ง่า.. .เศร้า ๆ.. “ “ ช่ือเพลง..นางครวญ..” คนตอบๆแบบถนอมเสียง คุณสิรีจึงตอ้ งช่วยขยายความให้ “ เป็ นเพลงตาม ตานาน..” แถลงไขไปก็ตอ้ งคอยให้ล่ามกิตติมศกั ด์ิแปลไปด้วยทีละวรรค.. ราคาญหนกั เขา้ .. สิธารก็เลยตอ้ ง อธิบายเอง “ ชินวะ..ตามตานานเอ่ยถึง..โฮทารุคะ โนะ้ โซว โซว.. หิ่งหอ้ ย.. “ เธอเล่าอยา่ งรวดเร็ว “ หิ่งหอ้ ย..ตวั ท่ีมี..แสง..ง่า..เรืองๆ..ง่า..เกาะอยูท่ ี่..ง่า..ตน้ ไม.้ .ใกล.้ .ท่าน้า โน่น..ใช่ม้ยั ครับ? “ หนุ่มญี่ป่ ุน พยายามส่งภาษาไทยเพอ่ื ใหผ้ อู้ าวโุ สท้งั สองเขา้ ใจไปพร้อมๆกนั ดว้ ย “ พดู เก่งข้ึนทุกวนั แลว้ นะ “ ทา่ นเจา้ ของเรือนเอย่ ชม “ ใช่จะ้ “ คุณสิรีตอบ “ คอยส่องโคมตามหาผเู้ ป็นที่รัก.. ห่ิงหอ้ ยจึงเกาะอยทู่ ี่ตน้ ลาพตู ลอดเวลา “ “ ดึกแลว้ .. “ นายทหารหนุ่มดูนาฬิกา “ ผมควรกลบั เสียที..” วา่ แลว้ ก็โคง้ คานบั ลาท่านผอู้ าวโุ สท้งั สอง อยา่ งนอบนอ้ มเช่นเคย “ โอจามาชิมาชิตะ..ตอ้ งขอประทานโทษ..ที่มารบกวน “ “ ไม่เป็นไรจะ้ ถา้ วา่ ง..ก็เชิญอีกนะ “ คุณสิรียมิ้ นอ้ ยๆ..เปิ ดไฟเขียวใหอ้ ยา่ งใจดี สิธารเดินไปส่งแขกผไู้ ม่ไดร้ ับเชิญถึงหนา้ ประตู เขาจอ้ งมองดว้ ยประกายตาท่ีทาให้เธอรู้สึกวูบวาบอยู่ ภายใน “ โอยาซูมินาไซ.. ราตรีสวสั ด์ิ.. “ คอ้ มศีรษะเล็กนอ้ ยก่อนที่จะลงจากเรือนไป เม่ือถึงทางแยกท่ีจะเล้ียว ซา้ ยไปทางเรือนคุณป่ ู เขากห็ นั หลงั กลบั มาเห็นเธอยงั ยนื มองอยทู่ ่ีเดิม จึงทาท่าวนั ทยหตั ถก์ ่อนที่จะลบั หายไป รุ่งข้ึน วทิ ยกุ รมโฆษณาการประกาศเชิญชวนประชาชนฉลองส่งทา้ ยปี เก่าและข้ึนปี ใหม่ตามแบบสากล เป็ นปี แรก โดยท่านผูน้ าส่ังให้กระทรวงวฒั นธรรมปรับเปล่ียนท่วงท่าราโทนให้เป็ นการราวงท่ีมีเอกลกั ษณ์ เด่นชดั ข้ึน ขอให้ชาวไทยทุกหมู่เหล่าทุกทอ้ งท่ีช่วยกนั ตอ้ นรับขบั สู้มิตรจากแดนอาทิตยอ์ ุทยั ดว้ ยไมตรีอนั ดียิ่ง ข่าวน้ีลุงสนเล่าวา่ เขา้ ทางพวกปากตลาดเลยถือโอกาสดดั แปลงเน้ือเพลงใหม่ หดั ร้องหดั รากนั เป็นที่สนุกสนาน ‘ ...ลามะลิลา ข้ึนตน้ เป็นลาไมไ้ ผ่ พอเหลาลงไปกลายเป็นบอ้ งกญั ชา เศษฝร่ังมนั ทาเราโศก สุดแสนวปิ โยค...เสียมณฑลบูรพา ญ่ีป่ ุนรีบตีสนิท อยา่ งมิตรที่แสนดี ถีบเศษฝรั่งอปั รีย์ เอาดินแดนเราคืนมา... ‘ “ ดู..ดู๊...ชมรมปากกระโถน..รับลูกทนั ที..ไวกนั จริง.. “ คุณยายแทบขากลิ้ง “ เอาใจท้งั ท่านผูน้ าและ กองทพั ญ่ีป่ ุน เพลงราวงเลยกลายเป็นการเมืองไป แลว้ พวกทหารซามูไรจะฟังรู้เร่ืองเรอะ? “ “ นน่ั น่ะซิคะ..เรื่องท่ีญ่ีป่ ุนอาสาเสนอหนา้ เป็ นตวั กลางไกล่เกล่ียดินแดนมณฑลบูรพานน่ั มนั ช่วงตน้ ปี แต่พอปลายปี กลบั นากองทพั ยกพลข้ึนบกเขา้ มารุกรานยดึ ครองไทยเสียเอง เขา้ ตารา..วา่ แตเ่ ขาอิเหนาเป็นเอง.. “
130 “ เม่ือวานนายมน่ั นายคงกเ็ ชิญชวนเหยง็ ๆใหค้ นไทยหดั ทาก๋วยเต๋ียวขาย เร่ืองของเร่ืองคือเป็ นของโปรด ของทา่ นผนู้ า กรมโฆษณาการก็เลยกลายเป็นทนายหนา้ หอยกยอสรรพคุณของก๋วยเตี๋ยวสารพดั สารเพ.. ทาก็ง่าย จา่ ยก็นิดเดียว สะดวกรวดเร็ว ชามปรกติสามสตางค์ ใส่เครื่องพิเศษกินพุงกางก็หา้ สตางค์ ขนมหวานคร่ึงสตางค์ ลา้ งปากดว้ ยกลว้ ยน้าวา้ แถมใหฟ้ รี พร้อมน้ายาอุทยั หมอมี..หอมกรุ่นชื่นใจ ไม่คิดตงั ..” คุณสิรีเล่าไปยมิ้ ไป “ แหม..แมจ่ าไดข้ ้ึนใจเชียวนะคะ สงสัยอยากจะลองทาดูบา้ ง.. “ สิธารกช็ กั นึกสนุกไปดว้ ย “ แตย่ ายวา่ ..อ่ิมไมท่ นหรอกลูก ไมห่ นกั ทอ้ ง ประเด๋ียวก็หิวอีก อยา่ งพวกคนลากรถกินขา้ วเปล่าสองถว้ ย พูนๆกบั ซีอิ๊วดาบา้ งซีอ๊ิวขาวบา้ ง ถา้ เจา้ ของร้านยองยองเหลาใจดีหน่อยก็จะแถมผกั กาดดองหรือไม่ก็หวั ไชเทา้ หน่ั ฝอยแช่กบั น้าส้ม แกลม้ พอออกรสกบั เขาบา้ ง ก็แค่ม้ือละหน่ึงสตางค์ อ่ิมกวา่ แน่นทอ้ งกวา่ มีแรงลากรถไต่ ข้ึนสะพานยมราชไดก้ แ็ ลว้ กนั พวกน้ีตอ่ สู้ชีวติ อยา่ งทรหดอดทนวริ ิยะอุตสาหะ..น่าสรรเสริญ นง่ั เรือรอนแรมมา จากแดนไกล มีแค.่ .เสื่อผนื ..หมอนใบ..เท่าน้นั หนกั เอาเบาสู้ เกบ็ หอมรอมริบจนต้งั ตวั ได.้ .สบายเมื่อปลายมือ “ “ ตอนน้ีทหารญ่ีป่ ุนข้ึนเตม็ บา้ นเตม็ เมือง พวกน้ีกช็ อบอาหารเส้นๆอยเู่ หมือนกนั คะ่ “ “ ถา้ เป็นนโยบายของท่านผนู้ า เจา้ พนกั งานทอ้ งท่ีสามสวน ท้งั กานนั ผใู้ หญ่บา้ น ก็ตอ้ งตามน้าแหละ.. ส่งเสริมใหท้ ากินทาขายกนั ตอ่ ไปคงจะมีเรือก๋วยเตี๋ยวผา่ นมา ยายหนูเรียกใหว้ กเขา้ ท่าบา้ นเราดว้ ยนะลูก ยายจะ ลงไปดูวา่ หนา้ ตาเจา้ ก๋วยเตี๋ยวน่ีมนั เป็นยงั ไง.. ทา่ นผนู้ าที่ชื่อ..แปลก..ถึงไดต้ ิดอกติดใจนกั หนา.. “ สิธารพลอยขาไปดว้ ย “ ไดเ้ ลยค่ะ หนูก็อยากเห็นเหมือนกนั วา่ มีเคร่ืองเคราก่ีอยา่ ง? วิธีปรุงทายงั ไง? “ พอพูดถึงเร่ืองอาหารการกิน เธอจึงเพงิ่ นึกอะไรออก “ เกือบลืมแน่ะค่ะ เด๋ียวหนูลงไปทา้ ยสวนกบั ลุงสนหน่อย นะคะ พรุ่งน้ีก็สามสิบหน่ึงธนั วาฯแลว้ หนูจะตอ้ งไปเลือกมะพร้าวไวค้ ้นั กะทิ แลว้ จะรดน้าแปลงสวนครัวให้ งามๆ จะไดพ้ ร้อมเดด็ มาทากบั ขา้ วเล้ียง ‘ แขกญี่ป่ ุน ‘ ไงคะ “ พูดติดตลกเพ่ือใหค้ ุณยายและมารดาสบายใจ “ ดีลูก.. “ คุณสิรีเบาใจข้ึนเป็ นกองเมื่อไม่เห็นอาการออกฤทธ์ิออกเดชของบุตรสาวในขณะที่เอ่ยถึงผูท้ ี่ เธอไมป่ ระสงคจ์ ะออกนาม “ กระต่ายขูดมะพร้าว หวั จะหลุดอยรู่ อมร่อแลว้ คงตอ้ งเปลี่ยนใหม่ หนูบอกลุงสน ดว้ ยนะจ๊ะ แล้วก็ให้แกลา้ งถว้ ยชามรามไหกับเตรียมเช็ดโต๊ะตวั เก่งขา้ งล่างด้วย ผา้ ปูอยู่ในตูเ้ ก็บของ แม่จะ รับแขกตรงน้นั ออ้ ..แจกนั ทรงสูง..เอาออกจากตูม้ าทาความสะอาดดว้ ยนะลูก ก่อนไดเ้ วลานดั ..หนูช่วยไปเลือก หาดอกไมก้ า้ นยาวๆมาปักใชใ้ บแซมใหพ้ องาม จะไดด้ ูสดช่ืนข้ึนยงั ไงล่ะจะ๊ .. “ “ แหม..แม่คะ..ไม่ตอ้ งไปเอาใจมาก เหมือนท่านผนู้ าหรอกค่ะ “ อารมณ์อิจฉากาเริบอีกจนได้ “ นี่ก็ แทบจะลอยไดอ้ ยแู่ ลว้ อยากข้ึนเรือนคุณยายก็ไดข้ ้ึน ทีชลพทั ธ์ยงั ไมไ่ ดเ้ ลย.. “ “ อา้ ว..เอะ๊ ..หนูนี่ “ คุณสิรีเร่ิมคนั ไมค้ นั มืออีกหน “ จริงๆนะ..อยากจะตีซกั เผยี ะ..” คอ้ นหน่ึงวงก่อนจะ ตอกกลบั “ หนูก็ไดย้ ินนี่จ๊ะวา่ ทุกคร้ังที่ชลพทั ธ์มาให้เห็น แม่ก็เรียกข้ึนเรือน..แต่ชลพทั ธ์เองต่างหากที่ปฏิเสธ ทาไมแม่จะไม่รู้ว่าเป็ นเพราะอะไร.. อยากคุยกบั หนูตามลาพงั มากกวา่ แต่คุณทานาบาตะแกเป็ นฝ่ ายออกปาก ขอร้อง แลว้ หนูจะใหแ้ ม่ทายงั ไง.. ขบั ไล่ไสส่งเขาไปใหพ้ น้ ๆอยา่ งไม่ใยดีเลยรึ? “
131 บทท่ี ๑๔ ถอ้ ยแถลงของมารดาทาใหส้ ิธารตอ้ งยอมจานน..เถียงไม่ข้ึน ไดแ้ ต่เดินกม้ หนา้ งุดๆไปทางประตูเรือน คุณสิรีมองตามบุตรสาวพลางถอนใจ “ เม่ือตะกี๊..ยงั เห็นลมดีอยู่ แตพ่ อรู้วา่ จะตอ้ งตกแต่งแจกนั รับแขก กลบั แปรเปล่ียนเหวยี่ งเป็ นลมปาดหาวตลบใบเรือข้ึนยอดเสาฟาดรังกาตกทะเลซะนี่ คุณสิรีคิดถึงสามีข้ึนมาใน บดั ดล เลยใชส้ านวนของไตก้ ๋งเรือที่ติดปากสามีอยเู่ ป็ นประจา “ เม่ือคืนก็เป็นฟื นเป็ นไฟใส่เขาเพราะความหวง เคร่ืองดนตรี ทาตวั เหมือนเด็กๆ นี่ถา้ คุณทิวอยดู่ ว้ ย หนูคงไมห่ นกั ใจเทา่ น้ีคะ่ “ “ แมก่ ็อยากจะคุยเรื่องน้ีอยเู่ หมือนกนั “ คนพดู หนั ไปบว้ นน้าหมาก แลว้ ใชผ้ า้ เช็ดริมฝีปากก่อนจะถก กนั เรื่องท่ีเป็นความลบั สุดยอด “ มีอะไรหรือคะ? “ คุณสิรีทาหนา้ งงแบบไมร่ ู้ตน้ สายปลายเหตุ “ ถามจริงๆ เถอะ ไมไ่ ดส้ งั เกตสังกาอะไรบา้ งเลยรึ? “ ท่านเจา้ ของเรือนเร่ิมปูพ้ืน “ ก็พอ่ นายช่างใหญ่ กบั แม่คนแก่รักชาติของเรานน่ั แหละ ลองไตร่ตรองดูซิ มีผรู้ ุกรานที่ไหนบา้ ง..ถืออานาจเตม็ มือ..จะยอมใหส้ าว เจา้ ของประเทศท่ีบงั เอิญเลือดรักชาติลน้ ปรี่..แสดงอาการตอ่ ตา้ นตอบโตอ้ ยา่ งดุเดือดเลือดพล่าน ถา้ ไมม่ ีอะไรอยู่ ในใจ ไมว่ า่ จะโดนเกร้ียวกราดเอด็ ตะไรกี่คร้ังก่ีหน กไ็ มโ่ กรธตอบ.. ไม่มีวนั เข็ดหลาบ..พอมีเวลาเป็นตอ้ งรีบ แจน้ มารับลมปาดหาวเพมิ่ อีกระลอกแลว้ ระลอกเล่า ขนาดลุงสนยงั เคยถามเลยวา่ ทาไมนายช่างใหญด่ ู..เกรงใจ คุณหนูจงั แมก่ ไ็ ดแ้ ต่กลบเกลื่อนไปวา่ เขายกใหเ้ ป็นคุณครู เพราะตอ้ งการเรียนรู้ภาษาไทยมากข้ึน เลยตอ้ งตาม งอ้ เหมือนพระลอตามไก่ แม่พดู ติดตลกไป สนจะไดไ้ ม่สงสยั จนเตลิดเปิ ดเปิ ง.. “ “ คงไมเ่ ป็นไรมงั คะแม่ ยายหนูแกเกลียดข้ีหนา้ ทหารญ่ีป่ ุนข้ึนสมอง พบหนา้ ทีไรเป็ นตอ้ งหาเรื่องโขก สับเขาอยรู่ ่าไป จนเราตอ้ งคอยย้งั ๆไว้ อีกอยา่ ง..สิธารกม็ ีชลพทั ธ์อยทู่ ้งั คนแลว้ น่ีคะ พอสงครามสงบหวั หนา้ อู่ก็ จะตอ้ งกลบั ประเทศญ่ีป่ ุน ส่วนบา้ นเราก็คงจะไดจ้ ดั งานแตง่ งานซะที..” “ มนั จะไมเ่ ป็นอยา่ งน้นั น่ะซิ “ ประโยคน้ีของมารดาทาใหค้ ุณสิรีตอ้ งวางมือจากงานตรงหนา้ หนั มา สนใจเรื่องลบั สุดยอดอยา่ งจริงจงั “ ชลพทั ธ์น่ะรึ? “ ผอู้ าบน้าร้อนมาก่อนใครบรรจงลูบไลส้ ีผ้งึ ทวั่ ริมฝีปาก ดวงตาส่อแววครุ่นคิด “ ก่ีปี แลว้ ล่ะ? ต้งั กะเดก็ จนเป็ นหนุ่มเหนา้ ก็ไดแ้ ตย่ อมใหส้ าวเจา้ เข่นเอาเขน่ เอาเหมือนเขน่ ลูกหิน ไม่วา่ ยายหนูจะข้ึน เสียงยงั ไง ลูกชายคนเดียวของท่านครูกไ็ ดแ้ ต่หวั เราะแหะๆ ยอมเป็นลูกไล่มาตลอด เล่นหวั กนั มาแบบเพ่อื น โต ข้ึนก็ยงั ไมเ่ ห็นมีทีทา่ วา่ ยายหนูจะปรับเปลี่ยนความสัมพนั ธ์กบั ชลพทั ธ์เป็นอยา่ งอื่น ไม่วา่ จะจะตามต๊ือแค่ไหน.. เธอก็ไม่เล่นดว้ ย ยงิ่ พยายามก็ยง่ิ ทาใหส้ ิธารราคาญมากข้ึน ทีน้ีพอเกิดสงครามมหาเอเชียบูรพา กองทพั อนั เกรียง ไกรของญ่ีป่ ุนกส็ ่ง..ลูกทะเล..แห่งจกั รพรรดินาว.ี .มาหลงเสน่ห์..ลูกน้า..ท่ีบางสวนกลางน้ีราวกบั บุพเพสันนิวาส พาขา้ มน้าขา้ มทะเลมายงั ไงยงั ง้นั .. “
132 คุณสิรีแทบไมเ่ ชื่อหูตวั เองเม่ือไดย้ นิ มารดาประเมินหวั ใจของนายทหารหวั หนา้ ฐานญ่ีป่ ุน “ เป็นไปได้ ยงั ไงกนั คะแม.่ . กย็ ายหนูรังเกียจชิงชงั อยา่ งออกนอกหนา้ แคข่ อใหช้ ่วยจดั แจกนั ดอกไมต้ อ้ นรับเขา กย็ งั งอน ตุบ๊ ป่ องๆ ลงไปแลว้ เม่ือกี๊ พอลืมตวั ทีไร..เป็นตอ้ งโวยวายใส่ศิษยญ์ ี่ป่ ุนทีน้นั หนูเองยงั อ่อนใจ แมก่ เ็ ห็นน่ีคะ.. “ “ คอยดูตอ่ ไปกแ็ ลว้ กนั ไมเ่ คยไดย้ นิ คาวา่ ..แขง็ นอก ออ่ นใน..รึยงั ไง? อีกอยา่ ง..ดูๆแลว้ คุณทานาบาตะ น่ีแกกไ็ มเ่ บาหรอก ถูกเอด็ ถูกวา่ ก็นิ่งเฉยซะ..ยมิ้ สู้ตามดว้ ยลูกต๊ือ ใชช้ ่องทางเขา้ หาผใู้ หญ่ ฉลาดม้ยั ล่ะ? ถา้ ไมใ่ ห้ อา้ งวา่ เป็นพรหมลิขิตแลว้ จะอา้ งอะไร? แคว่ นั แรก..แม่สาวเรือนริมน้าของเรากไ็ ปพลาดทา่ เสียทีแพท้ างเขาซะ ง้นั ท้งั ๆท่ีคุณชอบก็เตือน ธงทิวกเ็ ตือนไวแ้ ลว้ ล่วงหนา้ แตก่ ็ยงั ไมว่ ายโดนนายทหารหวั หนา้ ฐานญี่ป่ ุนหลอก แกลง้ ทาทา่ เง้ือง่าจะฟันลุงสน เจา้ หล่อนกล็ ืมตวั หมด เอด็ เสียงเขียวออกไปเป็นภาษาของเขา เขาก็เลยถือไพ่ เหนือกวา่ บงั คบั ทางออ้ มขอติวเขม้ ภาษาไทยแบบตวั ต่อตวั ไดป้ ระโยชน์หลายสถาน แตท่ ี่สาคญั เหนืออ่ืนใดก็ คือเป็นขอ้ อา้ งในการไดใ้ กลช้ ิดกบั สาวเจา้ .. “ ผอู้ าวุโสสูงสุดน่ิงไปครู่หน่ึงก่อนที่จะปรารภต่อ “ ก็ไอค้ วามใกลช้ ิด นี่แหละ..ตวั ดีนกั คอ่ ยๆคืบคลานแทรกซึมเขา้ ไปวนั ละเล็กละนอ้ ยทีละ จนในท่ีสุดกจ็ ะสามารถครอบครองได้ หมดทุกหอ้ งหวั ใจของหนุ่มสาวท้งั คู่ โดยที่ทางฝ่ ายหญิงไมท่ นั รู้ตวั ดว้ ยซ้าไป ถา้ เป็นลิเกกส็ มควรต้งั ชื่อเรื่องน้ีวา่ ‘ รักระหวา่ งรบ ‘ รับรองผชู้ มคบั คงั่ ขายดีเป็นเทน้าเททา่ มีช่ือเสียงโด่งดงั กระฉ่อนไปหลายคุง้ น้าแน่ๆ “ คุณสิรีรู้สึกท่ึงเป็นอนั มาก เพราะไม่เคยนึกมาก่อนวา่ มารดาจะเขา้ ใจเรื่อง..รักๆใคร่ๆ..ไดอ้ ยา่ งลึกซ้ึงถึง แก่นขนาดน้ี แต่ก็ยงั ไม่วาย..เห็นตา่ ง.. “ น่ีถา้ ยายหนูรู้เขา้ คงจะเตน้ ผาง.. ท่าทางแกกย็ งั ดูเป็นห่วงเป็นใยชลพทั ธ์ดีอยนู่ ่ีคะ.. “ “ คาวา่ ..ห่วงใย..ครอบคลุมกวา้ งขวางหลากหลาย..ห่วงป่ ูยา่ ตายายห่วงพอ่ แมห่ ่วงพ่ีนอ้ งเพ่ือนพอ้ ง..” ทา่ นผมู้ ีความคิดลึกซ้ึงสาธยายตอ่ “ แตส่ าหรับ..ความรัก...เป็นเรื่องของคนเพียงสองคน ถา้ มนั เกิดจุดชนวนติด ข้ึนมาวนั ใด.. ก็จะส่งสายใยผกู พนั หวั ใจแน่นหนาข้ึนเร่ือยๆอยา่ งยากจะถ่ายถอน ประเดน็ ท่ีตอ้ งระวงั ก็คือปัญหา รักสามเส้า.. ทหารท่ีออกสงครามมาไกลและยาวนานแบบน้ีมีอยไู่ มน่ อ้ ยที่ก่อโศกนาฏกรรมรักรันทดใหแ้ ก่หญิง ตา่ งชาติตา่ งภาษา กวา่ จะรู้วา่ ตวั เองเป็ นแคน่ างบาเรอแกข้ ดั ชว่ั คราวก็สายไป..ถึงกบั ฆ่าตวั ตายหนีความอบั อายก็ เคยมีมาแลว้ พรุ่งน้ีที่เราเชิญพวกเขามาเล้ียง..แมจ่ ะหาจงั หวะเหมาะๆเลียบๆเคียงๆถามคุณทานาบาตะวา่ ..มีลูกมี เมียหรือยงั ? สีหนา้ เขาจะบง่ บอกวา่ โกหกหรือไม่..คอยช่วยกนั จบั ตาดู..หมอท่ีมาดว้ ยกนั ก็ยอ่ มจะรู้ความจริง ถา้ หวั หนา้ ฐานญ่ีป่ ุนกลา้ พดู โกหกตอ่ หนา้ .. แพทยส์ นามกค็ งจะตอ้ งแสดงอาการฉงนสนเท่ห์และหนั ไปมองหนา้ ผทู้ ี่ อยใู่ นตาแหน่งบงั คบั บญั ชาทหารท้งั อู่ ให้เราไดเ้ ห็นเป็นพิรุธอยา่ งแน่นอน.. “ “ แลว้ น่ีมิตอ้ งปรึกษาคุณพ่อยายหนูหรือคะ? “ คุณสิรีเลยมีเร่ืองปวดหวั ให้ตอ้ งกลุม้ เพ่ิมข้ึน แถมยงั เป็ น เร่ืองคอขาดบาดตายสาหรับสามีอีกดว้ ย “..ยงั ชลพทั ธ์อีก..ไดย้ นิ เขา้ จะวา่ ยงั ไงคะ? “ “ ก็จะเป็นกระต่ายต่ืนตูมไปทาไม..ใหท้ ้งั พอ่ และสหายสนิทของยายหนูวนุ่ วายใจล่ะ.. แม่เพียงแต่สะกิด สะเกาใหร้ ับรู้เงื่อนงาเอาไวบ้ า้ ง จะไดช้ ่วยกนั สอดส่องคอยระแวดระวงั การนดั พบคร้ังแรกควรทาอารมณ์จิตใจ
133 ให้แจ่มใส เขาจะไดไ้ ม่ตอ้ งเป็ นห่วง รายงานสถานการณ์ไปส้ันๆสรุปว่าหัวหนา้ ฐานญ่ีป่ ุนทางฝ่ังน้ีสุภาพอ่อน นอ้ มต่อผูห้ ลกั ผูใ้ หญ่เป็ นอนั ดี พอเขารู้วา่ ยายหนูฟังและพูดญี่ป่ ุนได้ ก็เลยขอมาเรียนภาษาไทยเพ่ิมเติม การไป มาหาสู่ของเขาทาใหพ้ วกทหารญี่ป่ ุนลูกนอ้ งท้งั หลาย ไมก่ ลา้ เขา้ มายมุ่ ยา่ มที่บา้ นเรา.. “ “ จะมีเวลาพบกนั กี่มากนอ้ ยก็มาทราบ.. “ คุณสิรีทาเสียงออ่ ยๆ “ คิดซะว่าแมไ้ ดพ้ บสามียงั ไม่ถึงชว่ั หมอ้ ขา้ วเดือดหรือชวั่ เค้ียวหมากแหลก ก็ยงั ดีกวา่ ไม่มีโอกาส..นะ ลูก “ นกั คานวณระยะเวลาแบบโบราณปรารภ “ อยา่ มวั แต่นงั่ น้าตาซึมอยลู่ ่ะ พอดีหมดเวลา ปี ใหม่สากล หน่ึง มกราคม ๒๔๘๕ เป็นวนั พระใหญ่ ข้ึน ๑๕ ค่า เดือนยี่ ปี มะเมีย แถมยงั เป็นวนั พฤหสั บดี..วนั ครู จึงถือวา่ เป็ นฤกษ์ งามยามดี เป็นวนั อุดมเกณฑเ์ อ้ือส่งเสริมสนบั สนุนกนั ในทางดี เหมาะแก่การไปวดั ไปวา จะทาการมงคลส่ิงใดก็ จงทาดว้ ยจิตท่ีสงบเยน็ ผอ่ งใส แผอ่ านิสงส์ผลกุศลไปใหไ้ พศาล..สะสมเสบียงบุญเอาไวช้ ่วยประคบั ประคองชีวติ และครอบครัวใหฝ้ ่ าฟันอุปสรรคภยนั ตรายท้งั ปวง..รอดพน้ ตลอดปลอดภยั ไปไดใ้ นท่ีสุด.. “ คุณสิรีกม้ ลงกราบมารดาดว้ ยความรู้สึกท่ีอบอุน่ และสานึกในเมตตาธรรมที่ไดร้ ับเสมอมา... ก็พอดีมีเสียงเรียกจากใตร้ ะเบียง คุณสิรีเดินไปชะโงกดูก็ไม่เห็นใคร ไดย้ นิ แตเ่ สียงหา้ วๆพอฟังรู้เร่ืองวา่ “ ผมเป็ นลูกนอ้ งท่านครับ ต่อไปน้ีจะประจาอยทู่ ี่ฐานสัญญาณคุง้ กาเหวา่ ค่าน้ีขอให้ทุกๆท่านลงไปที่ ทา่ น้า พอ่ คา้ เร่จะมาสัง่ บุหรี่ไปขายปี ใหม่ ครับ “ พดู จบก็เงียบหายไปอยา่ งไร้ร่องรอยเหมือนขามา “ ตอ้ งเป็นสายสืบนาวกิ ฯของธงทิวแน่ๆ เพราะปรกติเรือยปี่ ๊ัวจะส่งั บุหร่ีมาทางกานนั บา้ งผใู้ หญ่บา้ ง คง เป็นวธิ ีส่งขา่ วแบบใหม่ ดาน้าทุกคร้ัง กม้ ๆเงยๆส่ือสารกนั บ่อยๆ เขาจะจบั ไต๋เอาได้ แปลงร่างมาทางเรือสะดวก โยธินกวา่ ต่อไปก็ เรือกาแฟ เรือขนม เรือเตา ..โอย้ ..ไดอ้ ีกสารพดั “ ท่านเจา้ ของเรือนหวั เราะหึๆ “ วา่ แต่ช่วง งานฉลองสิ้นปี กบั ปี ใหม่นี่ บุหร่ีใบตองบา้ นน้ีคงมีลูกคา้ จองเพียบ ยายหนูมือเป็ นระวิง..แน่ ชาวเรือชาวสวนต้งั วงราโทนกนั ที่ไหนกต็ าม พวกบุหร่ีกบั ยาเส้นมกั ขายดีเป็นเทน้าเททา่ .. “ “ คุณยายไมท่ นั สมยั เลย.. “ หญิงสาวกลบั ข้ึนเรือนมาทนั ไดย้ นิ ประโยคทา้ ยๆ จึงขดั จงั หวะทนั ที “ ทา่ นผนู้ าสง่ั ใหเ้ ปล่ียนช่ือใหมแ่ ลว้ คะ่ จาก..ราโทน..เป็น..ราวง..วทิ ยกุ รมโฆษณาการปาวๆอย.ู่ . “ “ จะราอะไรก็ช่างเถอะ.. “ ยามน้ีจะ ลิเก ลาตดั เพลงฉ่อย เพลงยาว สารพดั การบนั เทิง ก็ไม่มีวนั ได้ เขา้ ถึงหวั ใจของคุณสิรีท่ีโฟกสั อยเู่ ร่ืองเดียว.. “ ค่าน้ีน่าจะมีข่าวดีจาก..คุณพอ่ ..จะ้ “ “ หรือคะ? เอะ๊ ..ทาไมแม่ถึงทราบล่ะคะ? “ ดีใจก็ดีใจ งุนงงก็ไม่นอ้ ย..ท่ีตวั เอง..ตกข่าว..ไปไดย้ งั ไง.. คุณสิรีเลยตอ้ งเล่าใหฟ้ ัง ยกเวน้ ประเด็นลบั สุดยอดท่ีไดถ้ กกบั คุณยายไวเ้ มื่อครู่.. ตกค่า.. สมาชิกของเรือนริมน้ากพ็ ากนั ลงไปรอที่ศาลาริมคลอง เรือยาเส้นมาตรงตามเวลานดั หมาย เมื่อ เขา้ เทียบท่าแลว้ หญิงสาวท่ีนงั่ รออยบู่ นบนั ไดข้นั เกือบสุดทา้ ยจึงกระซิบถามเช่นเคย “ ใครคะ? มาจากไหน? “
134 “ หอยตลบั จาก เสฉวน ครับผม “ เสียงขานรหสั เบาๆจากผทู้ ่ีแฝงกายเป็ นพ่อคา้ เรือเร่ “ ท่านลืมเตือนวา่ ไม่ตอ้ งหิ้วของฝากไป ทหารญี่ป่ ุนที่คุมอยจู่ ะสงสยั ไดว้ า่ ขออนุญาตไปถวายภตั ตาหารเพล แต่ทาไมมีเสบียงกรัง ถือกลบั ออกมาดว้ ย แต่ถา้ อยากจะฝากไปจริงๆ ก็ใหล้ ุงสนหิ้วไปวางแอบไวข้ า้ งเสาใกลห้ วั บนั ไดท่าน้าบา้ นคุณ ชอบ ผมจะนาไปใหท้ ่านตอนเยน็ ท่ีตลาดน้าท่าเรือจา้ งใกลป้ ระตูดา้ นขา้ งกองบญั ชาการทหารญี่ป่ ุนฝั่งโนน้ ครับ พวกผมแปลงร่างเป็นพอ่ คา้ เรือหลายลา ขายสารพดั อยา่ ง ขา้ วหลาม ขา้ วตม้ มดั ยาดอง บุหรี่ กาแฟ..รหสั น้ีให้ใช้ ตอ่ ท่ีวดั ดว้ ยนะครับ “ “ แต่ฉนั ไปไม่ไดน้ ะจะ๊ .. หวั หน้าฐานญ่ีป่ ุนทางฝั่งน้ีคุมแจเหมือนกนั .. คอยเฝ้าตามติดทุกหนแห่ง..ช่วย เรียนใหค้ ุณพอ่ ทราบดว้ ย..ลุงสนจะไปทาหนา้ ท่ีแทน ส่วนฉนั ตอ้ งอยโู่ ยงเฝ้าบา้ นเพื่อร้ังตวั เขาไวไ้ ม่ใหต้ ามไปที่ วดั ไม่อยา่ งน้นั จะเสียการ..จะ้ “ “ ถา้ อย่างน้นั ..คุณหนูช่วยนดั แนะลุงสนดว้ ยว่า ผมจะทาทีเป็ นลูกศิษยว์ ดั คอยยื่นตะเกียงต่อไฟให้ทุก ท่านจุดธูป ลุงสนจะตอ้ งถามไถ่ผมก่อนเช่นกนั นะครับวา่ ..เป็ นใคร?..มาจากไหน?..มีข่าวเพิ่มเติมคือ..ท่านส่ง สายสืบนาวกิ ฯมาประจาท่ีฐานสัญญาณคุง้ กาเหวา่ แลว้ นะครับ คนท่ีแอบไปแจง้ ให้คุณผหู้ ญิงทราบใตร้ ะเบียง วนั น้ีกบั กาลงั พลอีกหลายนาย ท่านกาลงั ทาเรื่องบรรจุท่ีกรมประสานงานพนั ธมิตร เพื่อเปลี่ยนเครื่องแบบเป็ น พลเรือนกลาโหมผลดั กนั อยเู่ วรเฝ้ารักษาการณ์ ทางญ่ีป่ ุนจะไดไ้ ม่หวาดระแวง ต่อไปจะติดต้งั เคร่ืองรับ-ส่งวทิ ยุ ดว้ ยเพ่อื ติดต่อกบั หน่วยเหนือ ทา่ นฝากบอกคุณหนูวา่ ถา้ มีอะไรไมช่ อบมาพากล ใหค้ ุณหนูรีบวงิ่ ไปแจง้ ที่ฐานคุง้ กาเหวา่ สายสืบนาวกิ ฯที่เฝ้าอยทู่ ุกนายพร้อมที่จะเขา้ ช่วยเหลือในทนั ที ครับผม “ “ ฝากขอบคุณนาวิกฯ ทุกๆท่านนะคะที่เสียสละ อดทน ทุ่มเทแรงกายแรงใจเพ่ือประเทศชาติในคร้ังน้ี รวมท้งั ช่วยดูแลปกป้องคุม้ ครองพวกเราทางฝ่ังน้ีดว้ ย บุญรักษานะคะ..ขอให้สายสืบเสรีไทยทุกๆท่านมีสุขภาพ แขง็ แรง และ ปลอดภยั ในทุกภารกิจ..นะคะ “ พ่อคา้ บุหรี่และยาเส้นค่อยๆเบนหัวเรือออกจากท่าน้า สิธารจึงกา้ วข้ึนบนั ไดกลบั ไปยงั ศาลาท่ีคุณยาย และมารดานงั่ รอฟังข่าวอยู่ โดยมีลุงสนพบั เพียบเอ้ียมเฟ้ี ยมอยูบ่ นยกพ้ืน ความท่ีใบหนา้ ของเธอดูสดช่ืนแจ่มใส ทา่ นเจา้ ของสถานท่ีจึงอดกระเซา้ หลานสาวไม่ได้ “ ไปเจอตวั อะไรต่อตวั อะไรมาล่ะซิ.. ยมิ้ แป้นมาเชียว.. “ ความที่กลวั วา่ จะเจอ..ยาดา..เขา้ มาแทรกอีก เพราะอยู่ไม่ห่างจากเรือนคุณป่ ูที่เป็ นโรงพยาบาลสนาม หญิงสาวจึงขอกลบั ไปเล่าบนเรือนแทน คุณสิรีรู้สึกใจช้ืนข้ึนที่สามีส่งลูกนอ้ งมาอยใู่ กลๆ้ “ ยงั ไมไ่ ดบ้ อกยายเลยวา่ ..ตะกี๊..ตวั อะไรมาแจง้ ความ.. “ สิธารแกลง้ ทาเฉไฉ “ บอกไปคุณยายกจ็ าไม่ไดห้ รอกคะ่ “ “ กอ็ ยากรู้นี่..แลว้ ทาไมตอ้ งเป็นฝ่ ายเขาเท่าน้นั ท่ีเป็นผตู้ ้งั รหสั ฝ่ ายเราต้งั บา้ งไม่ไดห้ รือยงั ไง? เกิดเขาต้งั ไปต้งั มาจน กุง้ หอย ปู ปลา เต่า.. สามะโนครัวในทอ้ งทะเลหมดเกล้ียงแลว้ ล่ะ..จะยงั ไงต่อ..รึวา่ จะใชต้ วั เลขกากบั
135 อยา่ งเช่น..ปลาตวั ที่หน่ึง จาก หอยตวั ที่หน่ึง..งวดต่อไปก็..กุง้ ตวั ที่หน่ึง จาก ปูตวั ที่หน่ึง..เวียนไปจนครบสรรพ สัตวท์ ะเลแลว้ ก็ค่อยข้ึนลาดบั ตวั เลขถดั ไป..ปลาตวั ที่สอง จาก หอยตวั ท่ีสอง กุง้ ตวั ท่ีสอง จาก ปูตวั ท่ีสอง ไล่ เรียงเร่ือยไปจนถึงอสงไขย.. “ อารมณ์ขนั ของทา่ นเจา้ ของเรือนทาใหท้ ้งั คุณสิรี สิธาร รวมท้งั ลุงสนดว้ ยตา่ งก็หวั ร่อกนั จนตวั งอ “ นบั เลขไปนบั เลขมา เลยเวียนหวั หมุนติ้วเป็ นลูกข่าง..ท้งั สายลบั และสายไม่ลบั “ เสนาธิการริมน้าผูม้ ี ดาริคิดคน้ รหสั แบบใหมใ่ หเ้ หตุผลอา้ งอิง “ ยายถึงแนะวา่ เขาควรจะเปิ ดทางใหฝ้ ่ ายเราต้งั รหสั บา้ ง ยายจะไดเ้ ร่ิม จาก..พรรคพวกท่ีนอนเป็นเพอ่ื นกนั ทุกคืน.. “ ทิ้งทา้ ยใหเ้ ป็นปริศนาอีกตา่ งหาก “ ใครกนั คะ? ท่ีนอนกบั คุณยาย..นอกจากแม่..กบั หนู..” หลานสาวชกั กงั ขาท้งั ๆท่ียงั ขาไม่หาย คุณสิรีก็ รู้สึกไมต่ า่ งกนั “ นน่ั น่ะซิคะ..แม.่ .ยงั มีใครอื่นอีก.. พดู ใหล้ ูกหลานงงนะคะ.. “ “ อา้ ว..ไม่รู้อะไรซะแลว้ ยายก็จะใชร้ หสั ปฐมฤกษว์ า่ .. จิ้งจก จาก แมงมุม.. พอคราวถดั ไปก็..ชีปะขาว จาก เตา่ ทอง..ยงั ไงล่ะ อยรู่ ่วมหอ้ งกนั เป็นประจา “ ท้งั ลูกหลานและบริวารเก่าแก่ต่างกก็ ล้นั หวั เราะไม่อยอู่ ีกคร้ัง “ รับข่าวอะไรต้งั เป็นนานสองนาน ถามอะไรเขามากมายล่ะซิ..” ผคู้ ิดคน้ รหสั สายลบั ใหมเ่ ปรย “ ถามแคค่ าถามเดียวแหละค่ะ คุณยาย แต่เขาไม่ยอมตอบ กลบั พายเรือหนีไปเลย “ “ คาถามล่อแหลม..เสี่ยงเป็นเส่ียงตาย..แน่ๆเชียว..หวั หนา้ นาวกิ ฯถึงรีบแจวอา้ ว..” ดกั คอแบบรู้ทนั “ แหม..คุณยายคะ ก็แค่ทวงสิทธ์ิวา่ หนูไปวดั ตามนดั ไม่ไดเ้ พราะตอ้ งเสียสละอยูโ่ ยงผูกติดหัวหนา้ อู่ไว้ เหมือนฝาแฝด หลงั ปี ใหม่วนั ไหนท่ีพวกเขาจะปลอมตวั เป็ นพ่อคา้ เรือเร่ไปพบคุณพ่อ ก็ขอให้หนูพายไปเป็ น แมค่ า้ เรือเร่อีกลา.. จะไดม้ ้ยั ? “ “ ตา๊ ย ! ลูกน่ี.. “ คุณสิรีตบอกผาง “ ดู.๊ .ดู..ไปหาเหาใส่หวั เขาเขา้ แลว้ ม้ยั ล่ะ..” อุทานพลางเลิกแวน่ ข้ึนมองหลานสาว “ มิน่า..ถึงเผน่ แน่บ “ “ เลิกคิดไดเ้ ลยจะ้ ..” คุณสิรีก็เลิกหวั เราะเหมือนกนั กลบั มากลุม้ อีกรอบ “ ลืมไปแลว้ หรือ..เพ่ิงบ่นไป หยกๆวา่ ตอ้ งอยโู่ ยงผกู ติดกบั ฝาแฝด แลว้ หนูคิดหรือวา่ คุณทานาบาตะจะไม่เอาเรือเร็วออกถามหาหนูถา้ รู้วา่ หนู พายเรือออกไปไกล ทีน้ีถา้ ไปเจอหนูในหมูพ่ อ่ คา้ เรือเร่ล่ะก.็ .ความลบั ของคุณพอ่ มีหวงั ไดแ้ ตกหมด แม่หา้ มแทน คุณพอ่ ไดเ้ ลย หวั เด็ดตีนขาด..คุณพอ่ กไ็ ม่มีวนั อนุญาตใหห้ นูไปเส่ียงภยั ถึงขนาดน้นั ! “ แหม..หนูก็แค่ลองคิดเล่นๆเท่าน้นั เองค่ะ..อยากรู้วา่ หวั หนา้ สายสืบจะวา่ ยงั ไง? “ “ ยายถึงบางออ้ ..แลว้ ที่เขาตอ้ งเปลี่ยนยทุ ธวิธีเป็ นพายเรือมา ก็เพราะคุณหนูลูกน้าช่างยิงคาถามที่อาจ ทาใหเ้ ขาหวั ใจวายตายในน้าก็เป็นได้ แช่อยเู่ ป็นนานสองนานจนตะคริวแทบจะกิน..ไม่พอ ยงั โดนซกั ไซ้ไล่เรียง หนกั ขอ้ อีกตา่ งหาก ไมว่ า่ จะ.. หมึกยกั ษ์ หรือ หอยตลบั กต็ อ้ งรีบวา่ ยหนีกลบั ทะเลแบบน้ีแหละ.. “
136 “ พดู ถึงลูกนอ้ งคุณพอ่ เหล่านาวกิ ฯสายสืบเสรีไทย วนั ข้ึนปี ใหม่แม่อยากทากบั ขา้ วอร่อยๆไปฝากพวก เขาดว้ ย หนูช่วยแม่นะลูก แยกเป็ นสามสารับ ชุดแรกถวายเพลพระ ชุดท่ีสองให้ลุงสนเอาไปให้พวกท่ีเฝ้าฐาน สัญญาณคุง้ กาเหวา่ ส่วนชุดท่ีสามสาหรับพลพรรคที่แฝงตวั อยทู่ ่ีวดั “ “ ดีค่ะแม่..ส่วนของฝากพวกอาหารแหง้ ค่อยจดั ทีหลงั นะคะ เพราะกลุ่มพ่อคา้ เร่จะลอยเรือไปติดตลาด ฝั่งโนน้ ช่วงเยน็ ๆ คะ่ คราวน้ีเป็นน้าพริกพมา่ สูตรของคุณยายกบั พริกกะเกลือ ส่งของสาเร็จเรียบร้อยดีแลว้ ก็ค่อย มานง่ั นึกกนั ใหม่วา่ งวดต่อไปจะเป็นอะไรดี..ท่ีสามารถอดั ใส่เก็บไวใ้ นกระบอกไมไ้ ผไ่ ด้ แม่จะไดม้ ีเร่ืองคิดอ่าน ทาอะไรๆใหค้ ุณพอ่ จะไดส้ บายอกสบายใจข้ึนยงั ไงล่ะคะ.. “ คาพดู ของบุตรสาวเปรียบเสมือนน้าทิพยป์ ลอบประโลมจิตใจใหแ้ ช่มชื่น คุณสิรียิม้ ละไม..สีหนา้ ผอ่ งใส เม่ือรู้วา่ เริ่มมีช่องทางส่งส่วยสามีใหไ้ ดร้ ับอาหารถูกปากบา้ ง รุ่งข้ึน ตรงกบั วนั พุธท่ี ๓๑ ธนั วาคม พ.ศ. ๒๔๘๔ ดูเหมือนวา่ ทุกผทู้ ุกนามท้งั ไทยท้งั ญี่ป่ ุนต่างก็มีธุระยุง่ กนั ถว้ นหนา้ ที่เรือนริมน้าของคุณยายก็เช่นกนั เป็นวนั ลงครัวขนานใหญโ่ ดยมีลุงสนเป็ นลูกมือ ท้งั เตรียมอาหาร ไวเ้ ล้ียงแขกม้ือเยน็ เตรียมเครื่องแกงสาหรับเล้ียงเพลพระในวนั รุ่งข้ึนคือวนั ปี ใหม่ และเตรียมกระบอกไมไ้ ผไ่ ว้ ใส่เสบียงกรังเป็นของฝากสาหรับผถู้ ูกกกั บริเวณท้งั สามคนที่ฝั่งโนน้ นาส่งโดยพลพรรคนาวกิ ฯสายสืบเสรีไทย ในคราบของพ่อคา้ เรือเร่ ทางฝ่ ายญ่ีป่ ุนก็โกลาหลไม่แพก้ นั ดูเหมือนมีคาส่ังเร่งรัดให้ขนยา้ ยเขา้ โรงพยาบาล สนามเร็วข้ึน ลุงสนเดินไปสังเกตการณ์ท่ีเรือนคุณป่ ูพบวา่ การจดั ห้องหบั สาหรับ หวั หนา้ อู่ แพทยส์ นาม และ เหล่าทหารเสนารักษ์ พร้อมแลว้ ท่ีจะนอนประเดิมเป็นคืนแรกในวนั สิ้นปี พอดี ใกลถ้ ึงเวลานดั หมาย สิธารเตรียมโต๊ะอาหารปูดว้ ยผา้ ลายดอกไมท้ ี่ปักเองกบั มือ แลว้ จึงจดั วางจานชาม ช้อนส้อม ช้อนกลาง ผา้ เช็ดปาก ผา้ เช็ดมือ อ่างใบย่อมใส่น้าฝานมะนาวแผ่นบางๆลงไปด้วยสาหรับล้างมือ เหยอื กน้า ลอยดอกมะลิ รินใส่ขนั ใบเล็กพร้อมดื่ม เธอยนื พิจารณาดูคร่าวๆ รู้สึกวา่ มีบางอยา่ งขาดหายไป กาลงั คิดอยวู่ า่ คืออะไร..ก็พอดีมีใครคนหน่ึงนาแจกนั ดอกไมท้ ี่จดั อยา่ งแปลกตามาต้งั ตรงกลางโตะ๊ ยาว นนั่ แหละเธอ จึงนึกออกวา่ ลืมเสียสนิทเรื่องแจกนั ดอกไมท้ ี่มารดาสั่งเอาไว้ คืนน้ีตอ้ งโดนดุเป็ นแน่แท.้ .เธอเหลียวไปดูจึงเห็น ใบหนา้ คมสันดวงตาเป็นประกายของผทู้ ่ีช่วยเสริมเติมแตง่ บรรยากาศบนโตะ๊ อาหารใหแ้ ลดูสดชื่นยงิ่ ข้ึน เขาและ บุรุษอีกนายหน่ึงท่ีมาดว้ ยกนั ตา่ งก็โคง้ คานบั แบบญ่ีป่ ุนตรงหนา้ เธอ “ คมบงั วะ..ซาหวดั ดี ครับ “ เรือเอก ทานาบาตะ ยมิ้ ทกั ทายสาวเจา้ พลางผายมือแนะนาผูท้ ี่ยนื อยขู่ า้ ง ๆ “ น่ีคือ หมอ อิโต ซูบาซะ หัวหน้าแพทยป์ ระจาโรงพยาบาลสนามทางฝั่งน้ี “ พร้อมกนั น้นั เขาก็เอ่ยบอกเพื่อน ร่วมงานในทานองเดียวกนั “ น่ีคือ คุณสิธาร เธอเป็นครูสอนภาษาไทยใหผ้ ม “ “ ฮจั จิเมะมะชิเตะ โดะโซะ โยะโระ ชิคุ ..อา้ ..ยินดี..ที่..ได.้ .รู้จกั ..ครับ “ แพทยส์ นามแปลเป็ นภาษาไทย ดว้ ยตนเอง เพราะก่อนลงเรือและในระหวา่ งเดินทางก็ฝึกฝนเบ้ืองตน้ มาพร้อมกบั เรือเอก ทานาบาตะ “ โดโนโยวนิ..เช่นเดียวกนั อิรัชไช..ยนิ ดีตอ้ นรับ โดะโซะ..เชิญค่ะ.. “ เธอโคง้ ตอบนอ้ ยๆตามมารยาท
137 “ ผม..อา้ ..จดั ดอกไม.้ .แบบญี่ป่ ุน..ท่ีเรียกวา่ ..อิเคบานะ.. เพียงแต่ใช.้ .ง่า..ดอกไมไ้ ทย..มามอบใหค้ ุณยาย และคุณแม่ของคุณ..ที่กรุณาเป็น.. “ แขกนึกศพั ทอ์ ยอู่ ึดใจหน่ึงก่อนจะโพล่งออกมาได้ “..เจา้ ภาพ.. “ เขายมิ้ เผล่ “ โดะโซะ โอะ๊ ระคุ นิ ชิเตะเนะ กดุ าไซ.. เชิญ..ทาตวั ตามสบาย..นะคะ “ คุณยายและคุณสิรีเดินออกมาพอดี รับการโค้งคารวะจากนายทหารหัวหน้าฐานและแพทย์ใหญ่ โรงพยาบาลสนาม แจกนั ดอกไมส้ วยสดกลางโต๊ะ ทาใหค้ ุณสิรีนึกอยากจะตีบุตรสาวอีกต้งั น่าเสียดายตรงท่ี หากสิธารจดั แจกนั แบบไทยๆตามส่งั แจกนั ท้งั สองใบกค็ งไดต้ ้งั วางเปรียบเทียบกนั อยา่ งน่าดูชมเป็นแน่แท้ “ จดั เองหรือจะ๊ ..พอ่ คุณ ” ทา่ นเจา้ ของเรือนแยม้ ยมิ้ ตอ้ นรับดว้ ยไมตรีเช่นเคยพลางเอ่ยถาม “ ครับผม..เป็นการจดั ดอกไม.้ .แบบญี่ป่ ุน.. “ “ แตใ่ ชด้ อกไมไ้ ทยลว้ นๆ “ คุณสิรีเอ้ือมมือไปหมุนแจกนั โดยรอบอยา่ งสนใจ “ แปลกดีนะจ๊ะ..ดูมีช้นั มีเชิงลดหลน่ั กนั ไป.. “ “ ครับ..ง่า..รูปแบบ..ของ..อิเคบานะ..กค็ ือ การจดั ดอกไมใ้ ห.้ .ง่า..เรียงลาดบั ..เป็นช้นั ๆ..ตามความหมาย.. จากบนสุดคือ..ก่ิงสวรรค.์ .รองลงมาคือ..ก่ิงมนุษย.์ .ถดั ลงไปอีกถึงจะเป็น..กิ่งโลก..ระหวา่ งกิ่งสวรรคก์ บั กิ่งมนุษย์ จะแซมดว้ ย..ง่า..กิ่งภูเขา..เพราะภูเขาอยสู่ ูงกวา่ มนุษยแ์ ละค้าจุนสวรรคเ์ อาไว้ ระหวา่ งกิ่งมนุษยก์ บั ก่ิงโลกก็แซม ไดอ้ ีก.. “ พอถึงตรงน้ีนายช่างใหญ่ตอ้ งยอมยกธงขาว เพราะคาอธิบายต่อไปยากเกินกวา่ จะส่งภาษาไทยไดด้ ว้ ย ตนเอง จึงตอ้ งหนั ไปขอความช่วยเหลือจากคุณครูซ่ึงกาลงั วดั ผลการฝึ กฝนของศิษยอ์ ยูเ่ งียบๆ เขาอธิบายต่อเป็ น ภาษาของตวั เองพอสงั เขป สิธารแปลตอ่ ใหค้ ุณยายและมารดาฟังจนจบความ “ หวั หนา้ อู่ ช้ีแจงวา่ ศิลปะในการจดั ดอกไมแ้ บบญ่ีป่ ุนท่ีเรียกวา่ ..อิเคบานะ..น้นั อยตู่ รงฝี มือในการวาง โครงหลกั ท้งั สามช้นั ก่อนท่ีจะคอ่ ยๆแซมดว้ ย..กิ่งภูเขา..และ..ก่ิงร้ังทา้ ย ซ่ึงอาจสมมุติใหเ้ ป็นแมกไมใ้ บหญา้ สาย ลมและสายหมอก โดยไม่ให้รกทึบจนเกินไป หรือ โล่งโจง้ เกินไป คะเนดูดว้ ยสายตาให้พอเหมาะพอดี กวา่ จะ ออกมาเป็นศิลปะที่งดงาม คะ่ “ ผแู้ ปลหนั ไปทางคุณยายและมารดา ระหวา่ งการบรรยายสรุปของท้งั คู่ สายตาของผูท้ ี่อาบน้าร้อนมาก่อนใคร..จบั จอ้ งทุกอิริยาบถของนกั จดั ดอกไมอ้ ิเคบานะ ผสู้ าแดงออกถึงอารมณ์อ่อนโยนละมุนละไมซ่ึงขดั แยง้ กบั เครื่องแบบที่สวมอยู่ พูดไปก็ทอด มองหลานสาวคุณยายไปดว้ ยประกายล้าลึกท่ีซ่อนอยใู่ นดวงตามคมคายคูน่ ้นั “ ยนิ ดีที่ไดพ้ บกบั คุณหมอ...” คุณสิรีหนั ไปทางอาคนั ตุกะแปลกหนา้ “ อิโต ซูบาซะ..ครับ ก่อนมาน่ีก็เรียนรู้ภาษาไทยพร้อมๆกบั หวั หนา้ อู่..ง่า..สุโคชิ ชิกะ..ไม่มาก พอขอ ขา้ ว..ง่า..ขอน้า..กิน..ได.้ .ง่า..นิดหน่อย..ครับ “ “ ไดแ้ ค่น้ีกเ็ ก่งแลว้ เชิญคะ่ ..เชิญนงั่ กนั ไดเ้ ลย หนูแปลใหแ้ ม่ดว้ ย “ รับแขกไปกก็ ากบั บุตรสาวไปดว้ ย “ โดะโซะ โอ๊ะ คะเคะนิ นตั เต๊ะ กุดาไซ.. “ ล่ามจาเป็ นแปลพลางผายมือเชิญแพทยใ์ หญ่ให้นงั่ ลง ตาม ดว้ ยแขกประจาท่ีคุน้ หนา้ คุน้ ตา
138 คุณยายและคุณสิรีเริ่มตกั อาหารนาเปิ ดวงขา้ ว สิธารน้นั ไดท้ ีรีบขี่แพะท้งั ฝงู ไล่ศิษยต์ วั แสบดว้ ยการจว้ ง ตกั แกงเขียวหวานเจาะจงเลือกตรงท่ีมีพริกหนาตาประเคนลงไปในจานของคู่กรณี จนผเู้ ป็ นมารดาซ่ึงรู้ทนั ตอ้ ง รีบปรามเบาๆ “ หนู..พอก่อน..” วา่ แลว้ ก็ไม่รอชา้ รีบแกเ้ ผด็ ให้แขกวไี อพี.. คุณสิรีตกั ไข่ตุ๋นอุ่นๆใส่ถว้ ยใบนอ้ ย วางลงขา้ งๆจานขา้ วของผทู้ ี่กาลงั อา้ ปากปะงาบๆดว้ ยความเผด็ ร้อน “ คุณทานาบาตะ ซดไดเ้ ลยนะคะ.. “ พลางทาทา่ ยกถว้ ยข้ึนรอใกลร้ ิมฝีปากใหด้ ูดว้ ย.. ผอู้ าวโุ สท้งั สองรวมท้งั ลุงสนตา่ งพากนั อมยมิ้ ที่เห็นแขกญ่ีป่ ุนรีบทาตามอยา่ งวา่ ง่าย ล่ามสาวเลยตอ้ งตกั ไขต่ ุ๋นใหแ้ พทยส์ นามบา้ ง ซ่ึงก็ออกอาการไมแ่ พห้ วั หนา้ อู่ จากพริกสดท่ีปะปนอยใู่ นเคร่ืองยามศั ยาลุยสวน “ ขอบคุณ ครับ “ หมออิโต ซูบาซะ รีบยกถว้ ยแกงจืดข้ึนซดเช่นกนั ก่อนที่จะหยิบผา้ ออกมาเช็ดหนา้ ในขณะที่ผูด้ ารงตาแหน่งหัวหนา้ ฐานตอ้ งใชผ้ า้ ขนหนูผืนเล็กคลอ้ งคอเอาไวเ้ พื่อคอยซับเหงื่อที่ผุดพราวข้ึนมา ราวกบั น้าพรุ ้อนก็ไม่ปาน หญิงสาวเห็นมารดาจอ้ งเขม็ง จึงไดฤ้ กษต์ กั เตา้ เจ้ียวหลนให้แขกท้งั สองท่ีใบหนา้ แดง ก่าไปดว้ ยฤทธ์ิของพริกและเครื่องเทศ “ อาหารไทย..เผด็ ..มากๆ..” ศิษยเ์ อกพยายามส่งภาษาเลด็ รอดไรฟันออกมา “ ก็เปรียบไดก้ บั นิสัยคนไทยยงั ไงล่ะ ! “ ไม่แปลเพราะจงใจเหน็บแนมเฉพาะตวั “ เคยไดย้ ินม้ยั ? คน ไทยถึงจะเล็ก..ก็เล็กอยา่ งพริกข้ีหนู.. “ เธอลืมไปวา่ เป็ นสานวนใหม่ท่ียากและไม่คุน้ หูผูฟ้ ัง ดว้ ยเหตุน้ีจึงไดร้ ับ การตอบสนองจากศิษยญ์ ่ีป่ ุนดว้ ยการส่ายศีรษะไปมา “ คุณครูไม่เคยสอน.. คืนน้ี..กรุณาช่วยอธิบายดว้ ย..จะเป็ นพระคุณยิ่ง “ คราวน้ีเป็ นทีของนกั เรียนแสน ขยนั บา้ ง ไดแ้ ตม้ ตอ่ ..ตอ่ หนา้ ผหู้ ลกั ผใู้ หญ่ พลางส่งสายตากรุ้มกริ่มยอ้ นศรไปวอนเวา้ คุณครู เรือเอก ทานาบาตะ หนั ไปประจบคุณยายดว้ ยการถามไถ่ช่ือกบั ขา้ วท่ีสาวเจา้ เพงิ่ ตกั มาให้ “ น่ีเรียกวา่ อะไร ครับ ? “ “ เตา้ เจ้ียวหลน..ไง อร่อยดีนะ ไม่เผด็ ..ลองชิมซิ.. “ ท่านเจา้ ภาพใหญร่ ับประกนั คุณภาพ “ เตา้ เจ้ียว..” เขาทวนคาแลว้ นึกอยูส่ ักครู่ “ อาโน..มิโสะ.. ที่ญี่ป่ ุนก็ใช้..ใช้มากดว้ ย..ในการ..ง่า..ปรุง อาหาร ” วา่ แลว้ กต็ กั มาคร่ึงชอ้ นวางบนขา้ วหน่ึงคาทาเหมือนขา้ วป้ันญี่ป่ ุนที่เรียกวา่ ..ซูชิ.. เขาเค้ียวไปกลืนไปยิม้ ไปอยา่ งพอใจเหมือนเด็กๆที่ไดข้ นมถูกปาก “ โออิชิ ! ..อา..รอย.. มากๆ ครับ “ “ ไม่ลากเสียงยาวและไม่ใช่เสียงสามญั อยา่ งน้นั จะ้ “ แม่ของคุณครู ทาหนา้ ที่แทนบุตรสาวท่ีมวั แต่นง่ั หมนั่ ไส้ผทู้ ่ีถือไพเ่ หนือกวา่ อยู่ “ รวบคาเร็วๆไปเลยแลว้ ก็ตอ้ งลงวรรณยุกต์เสียงเอกดว้ ย..อร่อย..อยา่ งท่ีคุณยาย เพ่ิงออกเสียงนาไปเมื่อครู่น้ีจะ้ “ “ อา..หร่อย.. อะ..หร่อย.. อร่อย ! “ นกั เรียนหวั ไวพยายามฝึ กออกเสียงส่งทา้ ยปี เก่า เขายิม้ กวา้ งเม่ือทา ไดส้ าเร็จจนถูกคุณครูขวา้ งคอ้ นใส่อีกหน่ึงดอก
139 “ ลองผดั ผกั บุง้ บา้ งซิจะ๊ ..กผ็ ดั กบั เตา้ เจ้ียวอีกนนั่ แหละกบั กระเทียมเจียว หนูแปลดว้ ย “ คุณสิรีตอ้ งกากบั การแสดงอยตู่ ลอดเวลา เพอ่ื ความสงบสุขในค่าคืนท่ีไม่ควรมีใครจุดชนวนสงครามยอ่ ยๆข้ึนมา “ ผกั ..บุง..บุ่ง..บุง้ ..ง่า.. ผกั บุง้ ! “ ไล่เรียงเสียงไปเรื่อยๆจนไดค้ าท่ีถูกตอ้ ง เอร็ดอร่อยไปดว้ ยฝึกฝนภาษา ภาคพิเศษไปดว้ ย ช่างสุขสมอารมณ์หมายสาหรับเรือเอก ทานาบาตะ เป็นท่ียง่ิ นกั “ หมอ..อี.โต.้ .” คุณสิรีเองก็พยายามลากภาษาตา่ งชาติใหเ้ ขา้ กบั คาศพั ทไ์ ทย “ ไม่คุยเลย.. “ แพทยส์ นามหนั ไปยมิ้ กบั เจา้ ภาพ “ พอพูดได้ แตน่ อ้ ยกวา่ ..ง่า..หวั หนา้ อู.่ . เพราะเขามี..ครู..ดี.ครับ “ ศิษยญ์ ี่ป่ ุนยดื อกอยา่ งภาคภูมิใจในคาชมของสหายสงคราม เลยถูกคอ้ นอีกหลายดอกตามมา “ มูชิซาคานะ..ปลาน่ึง..โชวโดะ โยย ยาวาคาไร..เน้ือปลา..ง่า..นุ่มดี..ครับ “ นกั ชิมต้งั หนา้ ใหห้ า้ ดาว “ แลว้ แกงเขียวหวานล่ะ..ไดก้ ่ีคะแนน? “ ล่ามถามดกั คอคนข้ีประจบ “ กูรีนคาเร โดว เดสก๊ะ? “ นกั ชิมหมายเลขหน่ึงใชข้ อ้ ศอกกระทุง้ เบาๆเขา้ ที่สีขา้ งของนกั ชิมหมายเลข สองแบบหาเพื่อน “ ก็..โออิชิ เดโชว..อร่อยเหมือนกนั ..ใช่ม้ยั ? “ พอนกั ชิมเบอร์สองเงยหนา้ ข้ึนก็จ๊ะเอ๋กบั สายตาของเจา้ ของเมนูท่ีจอ้ งมองมาอยา่ งคาดค้นั เลยตอ้ งตอบ เออออห่อหมกตามหวั หนา้ ฐานไปดว้ ย “ ไฮ้ ! โมะ โออิชิ ..ง่า..ก็..อา..หร่อย..ชิคาชินาการะ..แต่.. ชดโตะ๊ เดะ ชินราซึ นะ..ง่า..เผด็ ..นิด..หน่อย.. “ พยายามฝึกแปลภาษาไทยไปดว้ ยเช่นกนั สองเจา้ ภาพหัวเราะข้ึนพร้อมกนั “ เรือนริมน้าชวนชิมนี่ ม้ือแรกอาจจะยงั ไม่คุน้ ลิ้น ต่อไปก็จะชินไป เองแหละจะ้ “ คุณยายหาเร่ืองใหห้ ลานสาวทาหนา้ ท่ีล่ามช่วยกนั รับแขก แทนที่จะต้งั หนา้ ไล่แขกกลบั ท่าเดียว “ เอบิ..กุง้ ..กบั ..โซซึ..ซอส..อะไร..ครับ? “ เอย่ ถามผหู้ ลกั ผใู้ หญ่ แตส่ ายตาเหล่ไปที่นกั ภาษาศาสตร์สาว “ ชิโรโกมะ มาเซรุ ทามาริง โซซึ โทะ เอบิ โอะ๊ อิตาเมเตะ๊ ..กุง้ ผดั กบั ซอสมะขามผสมงา..” เพราะเป็ น เมนูโปรดของบิดา ผแู้ ปลจึงมีน้าเสียงท่ีออ่ นลง “ โอยอินิ โออิชิ นิ นารุ..อร่อยมาก..อร่อยจริงๆ..ครับผม “ คะแนนเชิญชวนชิมพุง่ ปรี๊ดข้ึนเป็นสิบดาว “ ถา้ ชอบฝีมือครัวริมน้า..วนั หนา้ ก็แวะมาไดอ้ ีกนะ “ คุณยายปิ ดไฟสีอ่ืนหมด เปิ ดไฟเขียวอยา่ งเดียว “ ขอบพระคุณครับ แต.่ .ง่า.. “ หนั ไปแหยส่ าวเจา้ ที่นง่ั หนา้ เฉยเมยอยู่ “ คราวหนา้ ..ขอเป็ น..พวกผมบา้ ง นะครับ จะทาอาหารญี่ป่ ุนตอบแทนใหท้ ุกๆทา่ นลองชิม ครับ “ คนพูดอมยมิ้ เม่ือถูกขวา้ งคอ้ นอีกหน่ึงดอก ของคาวเรียบร้อยแลว้ ต่อไปคือรายการขนมหวานและผลไม้ “ ชตโตะ๊ มตั เตะ๊ กุดาไซ...กรุณารอสักครู่ “ วา่ แลว้ หญิงสาวก็ลุกเขา้ ไปขา้ งใน ไม่นานก็ออกมาพร้อม กบั ถาดใส่ขนม วางแต่ละถว้ ยลงอยา่ งเบามือ..ยกเวน้ ตรงหนา้ แขกประจา เธอจงใจทิ้งน้าหนกั เล็กนอ้ ยพอไดย้ ิน เสียงชอ้ นกระทบกบั ดา้ นขา้ งของขอบถว้ ย แมก้ ระน้นั ก็ยงั ไดย้ นิ คาชมสวนกลบั มาในทนั ที “ อะนะตะ วะ ฮิโจวนิ ยาซาชิ ..คุณ..ใจดี..เหลือเกิน..” ประกายตาหวานฉ่าท่ีเขาส่งถึงเธอ ไม่อาจหลุด รอดการสังเกตอยา่ งใกลช้ ิดของท่านเจา้ ภาพท้งั สอง คุณสิรีจึงตอ้ ง ‘ แปรญตั ติ ‘ เสไปพูดเรื่องขนม
140 “ ขนมถว้ ยน้ีเรียกวา่ ขนมบวั ลอย จะ้ “ เจา้ ของสายตาหยาดเยิม้ จึงไดส้ ติ หันกลบั มาตกั ขนมในถว้ ยข้ึนดูดว้ ยความคลบั คลา้ ยคลบั คลาเหมือน เคยเห็นมาก่อน พอลองชิมไปหน่ึงชอ้ นก็อุทานวา่ “..โมจิ..” แลว้ เลยจดั การจนหมดถว้ ยภายในเวลาอนั รวดเร็ว จนคุณยายอดนึกเวทนาอยูใ่ นใจไม่ได้ ‘ โธ่ถงั เอย๊ ..คงอดอยากปากแหง้ มานานล่ะซิ.. ’ เพราะ หมอ อิโต ซูบาซะ กเ็ ช่นเดียวกนั ..รวดเดียวเกล้ียงถว้ ย..แกเ้ ผด็ ..ชะงดั นกั .. โดยมีหญิงสาวคอยรินน้าเติมใส่ขนั ใบนอ้ ยใหท้ ้งั คู่ “ ขอบคุณครับ “ แขกญ่ีป่ ุนเอย่ ข้ึนพร้อมๆกนั พลางผงกหวั โคง้ คานบั ไปดว้ ยตามความเคยชิน “ ยงั มีผลไมต้ บทา้ ยอีกอยา่ งนะจะ๊ เดี๋ยวลุงสนจะยกมาให้ หนูแปลใหแ้ ม่ดว้ ย “ คุณสิรีพยกั หนา้ ไปทาง บริวารที่ยนื รอรับคาสง่ั อยู่ สักครู่ลุงสนจึงยกถาดออกมาถือไวใ้ หส้ ิธารค่อยๆลาเลียงลงวางตรงหนา้ นกั ชิมท้งั คู่ “ น่ีคือฟักทองน่ึง..โรยดว้ ยมะพร้าวขดู รู้จกั ม้ยั จะ๊ ..ฟักทอง ? “ คุณสิรีเปิ ดฉากติวภาษาไทยภาคค่า “ มูชิคาโบชะ..” ยงั ไม่ทนั จะแปลจบความ กถ็ ูกแทรกข้ึนก่อน “ อาโน..คาโบชะ..ผมจาไดแ้ ลว้ ..ฟักทอง ! ..โทะ..กบั ..มะพร้าว..ง่า..ขดุ ! .. “ “ ไม่ใช่..ขดุ ..จะ้ “ คุณสิรียมิ้ ขาๆ “ ลากเสียงยาวข้ึน..ขูด.. “ วา่ พลางก็บุย้ ใบไ้ ปทางผทู้ ี่ยนื ถือถาดอยูใ่ ห้ เขา้ ไปหยบิ อุปกรณ์การสอนออกมาสาธิตใหแ้ ขกญ่ีป่ ุนดู “ ลุงสนกาลงั ทาท่า..ขดู ..มะพร้าว..จะ้ “ สิธารเห็นมารดาทาหนา้ ท่ีแทนแลว้ จึงนิ่งเฉย ปล่อยใหน้ กั ศึกษาภาคค่าท้งั สองนายนึกศพั ทเ์ อาเอง “ โอโรชิ ! ...” นายแพทย์ อิโต ซูบาซะ โพล่งข้ึนมาก่อน “ ไฮ้ ! โอโรชิ ! ..ง่า.. ขดู .. โอโรชิกาเนะ โคโคนทั ซึ.. มะพร้าว..ขดู .. “ “ มวั แต่สอนภาษาอยนู่ ี่แหละ ประเดี๋ยวก็เยน็ ชืดหมด หนูบอกใหเ้ ขาลองชิมกนั เถอะ “ คุณยายตดั บท ผู้ เป็นหลานสาวจึงตอ้ งเอ่ยปากบอก “ อาจิมิ ชิเตะ โม โยย.. เชิญชิมไดเ้ ลย..ค่ะ.. “ นกั ชิมหมายเลขหน่ึงสนองศรัทธาชวั่ พริบตาเดียวกเ็ กล้ียงจานเช่นเคย “ ฟักทอง..ง่า..นิ่ม..มากครับ..หอม..มะพร้าว..ดว้ ย ผมลืมเล่าวา่ ..คนญี่ป่ ุนมกั ทาขนมโมจิไว.้ .ง่า..ฉลองปี ใหม่..ชินเน็น ชูคุกาไค..แต่สาหรับในคืนน้ีมีเทศกาลที่เรียกวา่ ..โบวเนนไก..หรือ..โอมิโซกะ..ง่า..ส่งทา้ ยปี เก่า..” คุณสิรีสบช่องเห็นเป็นโอกาสเหมาะ จึงรีบผกู เรื่องตามแผน “ พรุ่งน้ีวนั ข้ึนปี ใหม่ ฉนั จะพาแม่ของฉนั ..คือ คุณยายของสิธารไปทาบุญท่ีวดั ลุงสนจะพายเรือให้ “ หยุดเวน้ ระยะใหล้ ่ามแปลเป็ นช่วงๆ “ แต่ลูกสาวฉันตอ้ งอยู่เฝ้าบา้ น เพราะจะมีขาประจามารับบุหรี่ใบตอง “ คุณสิรีน่ิงงนั ไปชวั่ ครู่ดว้ ยหวั อกของความเป็นแม่. .คิดแลว้ คิดอีก..กวา่ จะเอย่ ออกมาได.้ .ก็ตอ้ งกล้นั ใจแทบแย.่ . “ ยงั ไงกฝ็ าก..ดว้ ยนะจะ๊ ..สิธาร..เป็นผหู้ ญิง.. ตอ้ งอยบู่ า้ นตามลาพงั คนเดียว..” ประโยคน้ีของมารดาทาใหล้ ่ามจาเป็นตอ้ งแปลอยา่ งตะขิดตะขวงใจ ตรงกนั ขา้ มกบั ผฟู้ ังที่ถูกขอร้องจาก มารดาของสาวเจา้ แทบไม่เชื่อหูตนเอง ..รู้สึกตวั ลอยเหมือนเทวดามาโปรด ไม่ทนั ไดน้ ึกถึงขอ้ กงั ขาใดๆท้งั สิ้น รีบคอ้ มศีรษะตอบรับโดยพลนั ทนั ทีราวกบั กลวั วา่ ทา่ นผใู้ หญ่จะเปล่ียนใจ
141 บทท่ี ๑๕ “ ไซโคว โยโรคนเด๊ะ.. ดว้ ยความยินดีอยา่ งยงิ่ ครับผม โอโชวกาซึ นิ โอเตระ นิ อิคุ..ง่า..ท่ีญี่ป่ ุนก็ไป วดั กนั ใน..ง่า..วนั ข้ึนปี ใหม่.. “ ออกอาการกระด๊ีกระด๊าจนหญิงสาวตอ้ งรีบลุกข้ึน แกข้ วยดว้ ยการเก็บถว้ ยชาม จานชอ้ นส้อมส่งใหล้ ุงสนซ่ึงกุลีกุจอถือถาดมารองรับเพื่อนาไปลา้ งที่นอกชานดา้ นหลงั ปฏิกิริยาของนายช่างใหญห่ วั หนา้ อู่กส็ ะดุดใจนายแพทยใ์ หญ่มิใช่นอ้ ย นบั ต้งั แต่จกั รพรรดินาวกี ระโจน เขา้ สู่สงครามมหาเอเชียบูรพา หมอ ซูบาซะ อิโต ก็ถูกหมายเรียกตวั ใหเ้ ขา้ ประจาการในกองทพั เรือรุ่นเดียวกบั รองกปั ตนั เรือเดินสมุทร มตั ซึริโยะ ทานาบาตะ ท้งั สองผ่านการฝึ กตามหลกั สูตรเร่งรัดซ่ึงรวมท้งั ภาษาไทย เบ้ืองตน้ ก่อนท่ีจะลงเรือรอนแรมมาข้ึนบกที่ดินแดนสุวรรณภูมิอู่ขา้ วอู่น้าแห่งน้ี และเนื่องจากการหาท่ีทางเพ่ือ จดั ต้งั โรงพยาบาลสนามจาเป็ นตอ้ งมีทหารช่างสนบั สนุน ทหารช่างกบั หมอทหารและเหล่าเสนารักษจ์ ึงตอ้ ง ออกหน่วยปฏิบตั ิภารกิจร่วมกนั ทุกหนทุกแห่ง ความเครียดและความลาบากตรากตราของสงครามทาให้ท้งั คู่ลืม นึกถึงความสุขไปเลย จนกระทง่ั มาถึงค่าคืนน้ีเอง.. ที่หมอและหัวหน้าอู่ได้รับมนั กลับคืนมาอีกคร้ังหน่ึง นายแพทยใ์ หญ่ของโรงพยาบาลสนามจึงมีความรู้สึกเฉกเช่นเดียวกบั เรือเอก ทานาบาตะ เพ่ือนทหารร่วมรุ่น นน่ั คือ..เหมือนสวรรคป์ ระทานความโชคดีมาใหท้ ่ีไดร้ ับมอบหมายใหข้ า้ มมาปฏิบตั ิงานทางฝ่ังน้ี “ พรุ่งน้ี..พระจนั ทร์คืนเพญ็ เต็มดวง.. เรือนริมน้าจะมีมโหรีเล่นสรรเสริญความงามของแสงจนั ทร์ “ คุณยายเริ่มแผนสองเพราะลุงสนตอ้ งแอบนาของฝากคืออาหารแหง้ ในกระบอกไมไ้ ผไ่ ปวางไวข้ า้ งเสาศาลาท่าน้า บา้ นคุง้ กาเหวา่ จึงตอ้ งคิดอา่ นร้ังตวั หวั หนา้ อู่ไวใ้ หน้ านที่สุดเพอ่ื ที่ ‘ตวั อะไรต่อมิอะไร’ ของหลานสาวจะไดล้ อบ พายเรือไปรับของฝากไดอ้ ยา่ งปลอดภยั และสะดวกโยธิน “ ถา้ วา่ งก็เชิญนะ..ฉลองปี ใหม่..ดูพระจนั ทร์สวย.. “ สิธารหนั ไปมองหนา้ คุณยายซ่ึงกาลงั ‘ ช้ีโพรงใหก้ ระรอกญี่ป่ ุน ‘ อยา่ งหนา้ ตาเฉย คร้ันยา้ ยพิกดั ไปทาง มารดาก็เห็นกาลงั จอ้ งเขม็งมาที่เธอ..ก่ึงบงั คบั ก่ึงขอร้อง เมื่อนึกถึงบิดา ท่านครู และ ชลพทั ธ์ ที่จะไดก้ บั ขา้ วถูก ปากไวแ้ กข้ ดั บา้ ง เธอจึงจาใจกดั ฟันแปลอยา่ งเร็วปร๋ือโดยไมห่ นั ไปมองหนา้ ผฟู้ ังที่นง่ั ทาตาคา้ งแบบคาดไม่ถึง ‘ อะไรกนั น่ี ! ‘ เรือเอก ทานาบาตะ เหมือนตกอยใู่ นความฝัน..สวรรคท์ รงโปรดอีกแลว้ ..โอกาสงามลอย มาหาเขาติดๆกนั ถึงสองระลอก ก่อนสงครามบิดาซ่ึงตกพุ่มหมา้ ยเพราะมารดาของเขาเสียชีวิตลง พยายาม คาดค้นั ใหเ้ ขาหาคู่ครอง แต่เพราะเหตุท่ีงานเดินเรือสมุทรทาให้เขาตอ้ งอยใู่ นทะเลเป็ นส่วนใหญ่ ยงั ไม่สมควรมี ครอบครัว ขนาดบิดาของเขาเองก็ยงั ตอ้ งรอเป็ นเดือนกวา่ จะไดเ้ ห็นหนา้ เขา ท่ีสาคญั ก็คือเขายงั ไม่มีเวลานึกถึง เรื่องของหวั ใจเพราะกาลงั สนุกกบั งานท่ีไดร้ ่าเรียนฝึ กฝนทกั ษะมาจากวทิ ยาลยั การเดินเรือที่มีช่ือเสียงของญ่ีป่ ุน ซ่ึงครอบคลุมทุกภารกิจไมว่ า่ จะในตาแหน่ง ตน้ หน ตน้ เรือ ตน้ กล ช่างซ่อมเรือ รวมไปถึงวิชาการออกแบบเรือ และการฝึ กภาคสนามในเรือใหญ่กลางทะเลตลอดระยะเวลาห้าปี ของหลกั สูตร ทาให้ปลายคาบของปี สุดทา้ ย
142 นกั เรียนการเดินเรือ มตั ซึริโยะ ทานาบาตะ สาเร็จการศึกษาดว้ ยคะแนนสูงสุดและไดง้ านทาทนั ทีจากเจา้ ของ กิจการพาณิชยน์ าวีซ่ึงจองตวั ไวล้ ่วงหน้าแลว้ เขาปฏิบตั ิหน้าที่สองตาแหน่งคือผูช้ ่วยกปั ตนั ในเรือเดินสมุทร ขณะเดียวกนั ก็ออกแบบเรือที่ทนั สมยั และประหยดั เช้ือเพลิงเสนอบริษทั ไปดว้ ย จนกระทง่ั จกั รพรรดินาวอี อก หมายเรียกตวั เขาเกณฑเ์ ขา้ กองทพั เพื่อรับใชช้ าติ เขาจึงมีวาสนาไดพ้ บกบั เธอผูท้ ่ีสามารถกระตุกหวั ใจของเขาให้ หวนั่ ไหวไดเ้ ป็ นคร้ังแรกในชีวิต ต้งั แต่วนิ าทีท่ีเกิด ‘ อุบตั ิรัก ‘ บนหวั บนั ไดท่าน้า หวั หนา้ ฐานญี่ป่ ุนทางฝ่ังบาง สามสวนยมิ้ ออกมาโดยไมร่ ู้ตวั เมื่อนึกยอ้ นไปถึงเหตุการณ์ในวนั น้นั ที่จะตราตรึงอยใู่ นหว้ งคานึงตลอดไป “ คุณ..คุณ.. “ สิธารตอ้ งเดินไปเขยา่ แขน ‘ กระรอกญ่ีป่ ุน ‘ ที่กาลงั ตกอยูใ่ นภวงั ค์ “ เป็ นอะไรไป คุณยาย พูดดว้ ย ทาไมนิ่งเฉย..ไมพ่ ดู ไม่จา..เสียมารยาท ! “ เม่ือไดท้ ีก็ตอ้ ง..ขี่แพะไทยไล่กระรอกญ่ีป่ ุน ‘ ผทู้ ี่สวรรคท์ รงโปรด ‘ เพงิ่ ไดส้ ติ รีบโคง้ คานบั ผหู้ ลกั ผใู้ หญ่เป็นเชิงขออภยั “ โอ โซเร อิริมะซึ.. ขอประทานโทษ ครับ ผมกาลงั นึกถึง..ง่า..ที่บา้ น.. “ “ ไม่เป็นไรจะ้ ..” ถอ้ ยคาของเขาเขา้ ทางคุณยายพอดี ท่านเจา้ ของเรือนแยม้ ยิม้ อยา่ งสบอารมณ์ก่อนที่จะ ยงิ คาถามที่ทาใหห้ ลานสาวต้งั ตวั ไม่ติด..จน แทบอยากจะยน่ื ใบลาออกจากทุกตาแหน่งท้งั ล่าม และ คุณครู “ คุณทานาบาตะ แตง่ งานหรือยงั จะ๊ ? “ สิธารทาทา่ จะลุกเดินหนี แตก่ ็ไม่ทนั มารดาที่รู้แกว..รีบเรียกตวั เอาไวก้ ่อน “ หนู..ไม่ตอ้ งไปไหน? แปลใหค้ ุณยายกบั แม่..เด๋ียวน้ี.. “ คุณสิรีลงเสียงหนกั แบบเอาจริงเอาจงั เม่ือจนดว้ ยเกลา้ หญิงสาวกต็ อ้ งข่มความขวยเขิน..แปลอยา่ งเร็วปร๋ือเหมือนรถด่วนขบวนติดปี กบิน ผทู้ ่ีถูกส้มท้งั กระบุงหล่นใส่..นะจงั งงั แทบสลบคาท่ี ‘ เราฝันลึกจนยงั ไม่ยอมต่ืนรึนี่? ‘ จู่ๆในคืนเดียว ไดร้ ับโชคถึงสามช้นั หรือวา่ ดวงวิญญาณของมารดายงั เป็ นห่วงเขาอยู่ จึงทาหนา้ ท่ีแทนกามเทพเอ้ือโอกาสอนั งามใหเ้ ขาไดพ้ บเน้ือคู่ในดินแดนท่ีห่างไกลจากบา้ นเกิด เพียงแต่ท่านผูใ้ หญ่ท้งั สองคงวิตกกงั วลและกริ่งเกรง ปัญหาคาใจอนั เป็นประเด็นสาคญั ในการที่เขาพยายามสานสัมพนั ธ์กบั เธอ “ คุณทานาบาตะ.. คุณทานาบาตะ.. “ คุณสิรีตอ้ งเรียกช่ือซ้า เพราะผทู้ ่ีตอ้ งตอบคาถาม ทาท่าใบก้ ิน..จน แมล้ ่ามเองกจ็ อ้ งมองเขมง็ .. หากภายในกลบั วา้ วนุ่ อยา่ งประหลาด.. สิธารกล้นั ใจรอฟังคาตอบ... เรือเอก มตั ซึริโยะ ทานาบาตะ หลุดออกจากภวงั คเ์ ป็นคร้ังท่ีสอง เขายมิ้ นอ้ ยๆก่อนจะเฉลยความในใจ “ ตอ้ งขออภยั อีกคร้ัง คาถามของทา่ นทาใหผ้ ม..คิดถึง..คุณแม.่ .ที่จากไปเม่ือหลายปี ก่อน ครับผม “ “ หรือจะ๊ ..เสียใจดว้ ยนะ..” คุณสิรีมองเขาดว้ ยแววตาที่อ่อนโยน ไม่ต่างไปจากบุตรสาวท่ีก็พลอยเห็นอก เห็นใจคู่กรณีเฉพาะประเด็นน้ี แมว้ า่ จะยงั ไมแ่ ลว้ ใจในคาตอบอนั เป็นจุดใหญ่ใจความกต็ าม “ สาหรับเร่ือง..ง่า..แต่งงาน.. ยงั ไม่เคย..คิด.. ครับ แต่..” อดีตนกั เรียนการเดินเรือ ขีดเข็มสายตาพุ่งเป้า ทอดสะพานตรงดิ่งไปยงั พิกดั ที่พึงประสงค์ ก่อนจะเอย่ เอ้ือนมธุรสวาจา “ คงั กาเอรุ ชิเต อิรุ..กาลงั คิดอย.ู่ . “
143 “ ตอนน้ีก็เลยเหลืออยูแ่ ต่คุณพอ่ ซินะ..“ ท่านผูอ้ าบน้าร้อนมาก่อนใครตอ้ งรีบทะลุกลางปลอ้ ง ก่อนท่ี คาตอบสุดทา้ ยจะมาลงเอยที่หลานสาว “ แลว้ มีพน่ี อ้ งกี่คนล่ะ? “ ถือโอกาสสารวจสามะโนครัวญี่ป่ ุนไปดว้ ย สิธารโล่งอกสองต่อ ท้งั คาตอบที่ไร้ ‘ เส้าที่สาม ‘ อนั เป็ นอุปสรรคขวางก้นั ระหวา่ งเขากบั เธอ และท้งั การที่คุณยายช่วยตดั บทเปล่ียนเรื่องพดู หญิงสาวจึง รีบแปลอยา่ งฉบั ไวดว้ ยอารมณ์ที่ปลอดโปร่งข้ึน “ ผมเป็นลูก..ง่า..คนเดียว..ครับ บา้ นคุณพอ่ อยทู่ ี่..นางาซากิ..ซ่ึงเป็ น..ง่า.. เมืองท่า..ทางใตส้ ุดของญ่ีป่ ุน.. คุณป่ ูผมเป็ น..ง่า..ช่างไม้ ครับ จึงสร้างบา้ นสาหรับลูกๆคนละหลงั ให้..ง่า..เกาะกลุ่มกนั ไวเ้ พ่ือป้องกนั พายุท่ี รุนแรงรวมท้งั แผน่ ดินไหวดว้ ย อยา่ งนอ้ ยๆก็ไม.่ .ปลิว..ไปหมดท้งั หลงั เหมือนบา้ นท่ีอย.ู่ .เดี่ยวๆ..ครับ คุณพอ่ ผม จึงไมไ่ ด.้ .วา้ เหว.่ .เสียทีเดียว เพราะมี..ง่า..ญาติพนี่ อ้ ง..อยเู่ ป็นเพ่ือนใกลช้ ิดกนั และมีหลานชายสามคนผลดั กนั ไป นอนคา้ งกบั คุณพอ่ ต้งั แต่วนั แรกที่ผมไดเ้ งินเดือนจากอาชีพเดินเรือสมุทร ผมก็แจง้ ทางบริษทั ใหน้ าส่งถึงมือคุณ พอ่ เพราะอยใู่ นเรือกลางทะเล ผมไม่ตอ้ งใชเ้ งินครับ แถมยงั มีค่าเบ้ียเล้ียงล่วงเวลากรณีอยเู่ วรควบคุมเรือกะดึก ถึงเชา้ อีกดว้ ย จนถูกหมายเกณฑใ์ หเ้ ขา้ สังกดั จกั รพรรดินาวี เงินเดือนทหารน้อยกวา่ ท่ีเคยไดร้ ับมาก ผมก็เขียน บอกคุณพอ่ ใหท้ ราบแลว้ ทางสถานีทหารเรือฐานทพั ที่นางาซากิจะนาส่งไปใหค้ ุณพอ่ ถึงบา้ น มาสงครามนี่ก็ได้ เบ้ียเล้ียงรายวนั เพยี งพอครับ เพราะส่วนใหญเ่ บิกจากกองบญั ชาการได้ ขา้ วก็กินท่ีโรงครัวร่วมกบั ทหารท้งั อู่ “ “ รวมความวา่ พอเรียนจบ คุณก็ตอ้ งใชช้ ีวิตอยูใ่ นทะเล เลยเป็ นเหตุผลท่ีตอ้ งชะลอเร่ืองแต่งงานเอาไว้ ก่อน ท่านเจา้ ของเรือนยงั ไม่แลว้ ใจ “ แลว้ สาวๆท่ีชอบพอกนั ไม่วา่ กระไรหรือ? ยายหนูแปลใหย้ ายดว้ ย “ อีกคร้ังที่ล่ามพลอยโจนแทบอยากจะเป็ นขอมดาดิน..มุดหนีไปจากสถานการณ์เฉพาะหน้า ยิ่งเห็น อาการเลิกคิว้ เป็นเชิงถามของตวั ตน้ เรื่อง เธอก็ยง่ิ กระอกั กระอว่ น..ป่ วนในทอ้ งไปหมด.. “ วา่ ไงล่ะ? คุณครู.. ศิษยเ์ อกรอฟังอยนู่ ะ..แปลๆไปเถอะ จะไดร้ ู้ต้ืนลึกหนาบาง..” คุณสิรีใหส้ ติบุตรสาว ดว้ ยเหตุน้ีสิธารจึงตอ้ งทนตากหนา้ แปลส่งๆไปดว้ ยความอึดอดั ขดั ขอ้ ง..กวา่ ทุกๆคร้ัง ความท่ีไดร้ ับการอบรมมาอย่างดีในเรื่องที่เก่ียวกบั ขนบธรรมเนียมประเพณี ทาให้เรือเอก ทานาบาตะ เร่ิมรับรู้วา่ กาลงั ถูกผหู้ ลกั ผใู้ หญเ่ พง่ เลง็ จบั ตาคน้ หาภูมิหลงั ของเขา จึงตอบอยา่ งยดึ ถือความบริสุทธ์ิใจเป็นท่ีต้งั “ เม่ือเด็กๆคุณป่ ูส่งผมเขา้ เรียนในโรงเรียนชายลว้ นท่ีสอนวชิ าชีพดา้ นการช่าง ต่อมาผมขอเขา้ เรียนต่อ ในวทิ ยาลยั การเดินเรือซ่ึงก็เป็ นชายลว้ นอีกเช่นกนั ตอ้ งนอนคา้ งท่ีหอพกั และมีกิจกรรมฝึ กภาคสนามทางทะเล ปลีกเวลาไดเ้ ล็กนอ้ ยช่วงที่ไดร้ ับอนุญาตให้กลบั ไปเยย่ี มท่ีบา้ นไดไ้ ม่ก่ีวนั การเรียนท่ีหนกั และภารกิจรอบดา้ น ทาใหไ้ ม่มีเวลาคิดเรื่องอื่น แมว้ า่ เม่ือสูญเสียคุณแมไ่ ปแลว้ คุณพ่อจะเร่งรัดผมเร่ืองการแต่งงานก็ตาม แต่ผมก็ได้ ยนื ยนั กบั คุณพอ่ ว่าผมยงั ไม่พร้อม เพราะท่ีญ่ีป่ ุน..ผมยงั ไม่เคยมีใครอยู่ในใจ จนกระทง่ั เมื่อมาถึงเมืองไทย..ณ เวลาน้ี.. ผมกาลงั จะเขียนไปสารภาพกบั คุณพอ่ วา่ ..ผมมี..ง่า.. “ “ ทานาบาตะ..แปลวา่ อะไรจะ๊ ? “ เมื่อหนุ่มญ่ีป่ ุนเริ่มวาดหวั เรือตรงดิ่งมาท่ีสาวเรือนริมน้าของคุณยาย คุณสิรีกจ็ าเป็นตอ้ งรีบขดั จงั หวะคาสารภาพน้นั เอาไวก้ ่อน เพราะสามียงั ไมไ่ ดอ้ ยรู่ ่วมรับฟังดว้ ย
144 นกั เดินเรือหวั ไวรู้เท่าทนั มารดาของฝ่ ายหญิง จึงอมยิม้ ตอบดว้ ยอารมณ์ท่ีเบิกบาน เพราะอยา่ งนอ้ ยๆใน คืนน้ีเขาก็ไมเ่ สียเท่ียว.. ถือโอกาสสารภาพทางออ้ มใหเ้ ธอไดร้ ับรู้ไวว้ า่ .. เขามีเธอคนเดียวอยใู่ นดวงใจ.. “ ชื่อผมมาจาก..ง่า..ชื่อ..เทศกาล.’ ทานาบาตะ ‘ งานฉลองประจาปี ทุกวนั ที่..เจด็ ..ของเดือน..เจ็ด.. เป็ น เทศกาล..แห่ง..ความรัก.. “ พอถึงตรงน้ีหนุ่มเหนา้ แดนอาทิตยอ์ ุทยั กส็ ่งสายตาหยาดเยมิ้ ไปก่อกวนสาวเจา้ ใหร้ ้อน วบู วาบ “ งานฉลองให้กบั ..คู่รัก..ตามตานาน..ที่รอคอยพบกนั เพียงปี ละคร้ัง ครับผม “ พอเห็นเธอเบือนหนา้ หนีไปทางอื่น หนุ่มผเู้ ริ่มมีความรักจึงใชว้ ธิ ีแยบคายยอ้ นถามกลบั บา้ ง “ แลว้ ช่ือของ..เธอ..ง่า.. “ เหล่ไปทางหญิง สาว “ แปลวา่ อะไร? ครับ “ ไดผ้ ลชะงดั เพราะผถู้ ูกพาดพิงหนั ขวบั มาทนั ที ทาตาเขียวใส่คนอยากรู้ คุณสิรียมิ้ นอ้ ยๆก่อนที่จะเฉลย “ ..ธาร..แปลวา่ ..สายน้า.. ส่วน..สิ..ใชเ้ ติมขา้ งหนา้ เหมือนบทกว.ี . “ ทานาบาตะ ทาท่านึก.. “ ในภาษาญ่ีป่ ุนก็มีคาท่ีใชป้ ระกอบบทกวีเช่นกนั ชื่อของเธอศพั ท์ภาษาญี่ป่ ุน น่าจะเป็ น..โอกาวะ.. ครับ แต่ในความเห็นของผม ชื่อไทยไพเราะกวา่ .. สิธาร .. “ เป็ นคร้ังแรกท่ีเขาเอ่ยชื่อเธอ ดว้ ยน้าเสียงนุ่มนวลระคนกบั ความเตม็ ต้ืนที่ลน้ พน้ อยใู่ นส่วนลึก “ ฟังแลว้ รู้สึกเยน็ สบาย ครับ “ แต่เจา้ ของช่ือกลบั ร้อนรุ่มข้ึนมาในบดั ดล ไม่วา่ คุณยายและมารดาจะชวนคุยเร่ืองอะไร ไปๆมาๆเขาก็ ลอ้ มอวนวกกลบั มาลงที่เธอทุกทีจนได้ เมื่อทาตวั ไม่ถูกก็ชกั เริ่มเดือดปุดๆ เลยหันไประบายลงท่ีญี่ป่ ุนอีกราย เธอถามเบาๆส้ันๆ แต่ก็ส่งผลให้แพทยใ์ หญ่ประจาโรงพยาบาลสนามทางฝั่งน้ีหวั เราะเสียงดงั ลน่ั จนทุกคนตอ้ ง หนั มาสนใจ คุณยายมองหนา้ หลานสาวก่อนที่จะเอย่ ถาม “ ยายหนูไปพดู อะไรเขา้ ล่ะ? “ สิธารตอบประชดผูท้ ่ีส่งประกายตามารังควานเธออยู่ตลอดเวลา “ ก็หนูเห็นคุยกนั เพลิน ลืมนึกถึงแขก อีกคน หนูเลยถามหมอวา่ ‘ หลบั หรือยงั ? ตอ้ งการเปลสนามม้ยั ? ‘ ก็เทา่ น้นั ..ค่ะ “ ดว้ ยประการฉะน้ี หลงั ม้ืออาหารส่งทา้ ยปี เก่าจึงมีบุรุษหน่ึงนายที่กลบั ไปอยา่ งมีความสุขท่ีสุดนบั ต้งั แต่ เกิดมาเป็นชายชาตรี รู้สึกขอบคุณสงครามที่ทาใหเ้ ขาไดพ้ บกบั ความรัก..ไดอ้ ยใู่ กลช้ ิดกบั เธอผกู้ าหวั ใจของเขาไว้ แบบจะบีบก็ตายจะคลายก็รอด โดยเฉพาะอย่างยิ่งในค่าคืนท่ีแสนวิเศษ..ท่ีเขามีโอกาสเปิ ดใจให้เธอไดร้ ับรู้ รวมท้งั ให้ท่านผูห้ ลกั ผใู้ หญ่ฝ่ ายหญิงเบาใจในการท่ีเขาพยายามสานสัมพนั ธ์ไมตรีกบั เธอ..อย่างไม่เป็ นทางการ มากกวา่ อยา่ งเป็ นทางการ..ฉะน้นั ถึงแมว้ า่ ท่ีนอนจะแข็งราวกบั ท่อนไม้ แต่เรือเอก ทานาบาตะ ก็นึกกระหยิ่มใจ วา่ ตวั เองคงจะนอนหลบั ฝันดีตลอดท้งั คืนเป็นแน่ ตรงกนั ขา้ ม..เธอผทู้ ่ีเขากาลงั พร่าราพึงคะนึงหาอยทู่ ุกลมหายใจเขา้ ออก กลบั ไม่สบอารมณ์ อุตส่าห์เก็บ มาต่อวา่ ตอ่ ขานผหู้ ลกั ผใู้ หญ่ฝ่ ายหญิงของหวั หนา้ ฐานญี่ป่ ุน “ คุณยายกบั แมช่ ่วยกนั ท้งั ..ช้ีโพรงใหก้ ระรอก..ท้งั ..ทอดสะพาน..ทาไมคะ..กลวั หนูขายไม่ออกหรือ? “ “ แน่ล่ะซิ ! “ ท่านเจา้ ของเรือนยวั่ เยา้ หลานสาวต่อ “ นี่ถา้ เขามาสู่ขอนะ ยายจะให้เขาแห่ขนั หมากอวด รอบสามสวนเลย ชดเชยกบั ท่ีรอคอยมานานจนเพลีย..ละเห่ียใจ.. “ ลงทา้ ยติดตลกเป็นเชิงลอ้ เลียน
145 “ หนูกม็ วั แต่พาลรีพาลขวาง..ต้งั แง่ไมช่ อบข้ีหนา้ เขา เรามีภารกิจลบั ตอ้ งทาใหส้ าเร็จถึงสองเรื่อง ลุงสน ไปบอกกานันแลว้ ให้นดั เรือยาเส้นมารับบุหรี่ที่นี่ช่วงเพลวนั พรุ่งน้ี พอตกค่าก็ตอ้ งอาศยั หนูอีกนั่นแหละท่ีจะ เหน่ียวร้ังตวั หวั หนา้ อู่ไว้ คุณยายจึงออกปากเชิญเขาอีกรอบ ตวั อะไรต่อมิอะไรของหนูจะไดพ้ ายเรือไปรับของ ฝากท่ีท่าน้าบา้ นคุง้ กาเหวา่ ไดอ้ ยา่ งสะดวกโยธิน หนูจึงเป็ น..ตวั ช่วย..ที่ขาดไม่ไดส้ าหรับวนั พรุ่งน้ี ถา้ ไม่ให้พ่ึง หนูแลว้ ..ท้งั คุณยาย คุณพอ่ และ แม.่ .จะหนั หนา้ ไปพ่งึ ใครได.้ . ” ผเู้ ป็นมารดาใชน้ ้าเยน็ เขา้ ลูบจนบุตรสาวใจอ่อน “ ฟังท่ีเขาไล่เรียงภูมิหลงั ..กน็ ่าเห็นใจอยหู่ รอก แม่ก็ตาย..เรียนก็หนกั เหมือนทหาร..ตอ้ งออกไปฝึ กงาน กลางทะเล..ไม่ไดก้ ลบั บา้ นกลบั ช่อง เงินเดือนก็ส่งให้คุณพอ่ ..เขาคงไม่โกหกยายกบั แม่หรอก เพราะเขายอ่ มรู้ เต็มอกวา่ ถา้ ป้ันน้าเป็ นตวั แต่งเร่ืองข้ึนมา คนจริงอยา่ งหนู..ตอ้ งเลิกคบกบั เขาแน่ อีกอย่าง..ถา้ เขามีเมียอยู่แลว้ .. หมออีโตเ้ พ่ือนร่วมรุ่นถูกหมายเกณฑ์ ฝึกภาคสนามมาดว้ ยกนั ก่อนลงเรือมาเมืองไทย ก็คงจะตอ้ งแสดงปฏิกิริยา ใหเ้ ราเห็นเป็นพริ ุธแลว้ ยายถึงวา่ น่าเห็นใจ..คร่าเคร่งกบั งานไมพ่ อ ยงั เจอผซี ้าดา้ มพลอย..เครียดกบั สงครามอีก “ “ หนูวา่ เดี๋ยวน้ีดูคุณยายออกจะสงสารเขามากกวา่ หนูแลว้ นะคะ..” อดตอ่ วา่ ตอ่ ขานไม่ได้ ประโยคน้ีเรียกเสียงหวั เราะจากผหู้ ลกั ผใู้ หญ่ไดอ้ ีกคร้ัง “ โรคข้ีอิจฉากาเริบอีกแลว้ .. “ ท่านเจา้ ของเรือน มองลอดแวน่ “ ชลพทั ธ์ไมอ่ ย.ู่ .นึกวา่ อาการน้ีจะทุเลาลง กลบั มีหนุ่มจากแดนไกล..เขา้ มาแทน ซะน่ี “ คุณสิรีพยกั หนา้ เป็ นเชิงเห็นดว้ ยกบั มารดา แลว้ ก็เพ่ิงนึกอะไรข้ึนมาได้ จึงเอ้ือมไปหยิบบางอยา่ งส่งให้ บุตรสาวพลางกาชบั “ พรุ่งน้ีแมฝ่ ากซองทาบุญไวใ้ หพ้ วกแมค่ า้ สวนในดว้ ยนะ “ “ แตแ่ ม่วา่ แมค่ า้ เรือเร่กลุ่มน้ีคงอยากจะแวะมาดูทหารญ่ีป่ ุนท่ีเรือนคุณป่ ูมากกวา่ เพียรพยายามเทียบท่า ทาทีร้องขายขนมอยหู่ ลายคร้ัง แตล่ ุงสนไล่ใหไ้ ปขายท่ีท่าอื่น เพราะรู้ดีวา่ เป็นพวกชอบนินทาใหร้ ้ายป้ายสี.. “ “ ถา้ มีใครถามอะไร.. หนูก็ทาเฉยๆไวน้ ะลูก คนบางจาพวก..ชอบสอดรู้สอดเห็น แลว้ เอาไปแต่งเติม เสริมความใหผ้ ดิ เพ้ียน จะเสียถึงคุณพอ่ ได.้ . อนั ที่จริงแม่ก็เอือมระอา..ไม่อยากขอ้ งแวะดว้ ย พวกน้ี เลยใชว้ ธิ ีฝาก ซองมาให้ เพราะรู้ดีวา่ คุณยายกบั แม่ไม่ใช่ประเภท..บอกบุญไมร่ ับ..” “ หนูจะระมดั ระวงั เตม็ ท่ีคะ่ “ “ แตถ่ า้ ตอ้ งเจอะเจอ..ปากหอยปากปู..เขา้ จริงๆ หนูจะตอ้ งปล่อยทิ้งไปทนั ที อยา่ เก็บเอาเร่ืองไร้สาระมา ไวใ้ นใจให้ขุ่นมวั ไปเปล่าๆปล้ีๆ จาคายายเอาไวน้ ะ.. “ ท่านเจา้ ของเรือนริมน้าจาเป็ นตอ้ งเตือนสติเธอไว้ ล่วงหนา้ แตเ่ น่ินๆ เพราะความสมั พนั ธ์ใกลช้ ิดระหวา่ งนายทหารหวั หนา้ ฐานญี่ป่ ุนทางฝ่ังน้ีกบั หลานสาวคุณยาย น้นั อยใู่ นสถานภาพที่เส่ียงตอ่ การตกเป็นเหยอ่ื ของสมาชิกชมรมนินทา..อยา่ งที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ “ คุณยาย..แม่ ไม่ตอ้ งห่วงทางน้ีหรอกค่ะ ลุงกานนั คงแวะมาอยเู่ ป็ นเพื่อนหนู เพราะลุงสนไปเล่าให้ฟัง หมดแลว้ เร่ืองภารกิจลบั ท่ีวดั อีกอยา่ ง.. ถา้ เขามา..หนูจะบอกให้เขาส่ังทหารยืนยามเป็ นพิเศษกนั ไม่ให้คนนอก เขา้ ไปยมุ่ ยา่ มท่ีโรงพยาบาลสนาม..เรือนคุณป่ ู..ค่ะ “ “ ดี..ลูก ช่วยแมห่ น่อยนะ แม่จะไดไ้ ปพบกบั คุณพอ่ อยา่ งปลอดโปร่ง.. “ คุณสิรีค่อยรู้สึกเบาใจข้ึน
146 “ หมอ..อะไรนะ..ที่แมเ่ คา้ เรียก..อีโต.้ .น่ะ ไมพ่ ดู มาก คุยกนั ไดค้ วามวา่ กระไรบา้ งล่ะ? ยายอยากรู้ “ “ อ๋อ..หมอก็เล่าวา่ ถูกหมายเรียกฉุกเฉินเขา้ กองทพั รุ่นเดียวกบั หวั หนา้ อู่ ค่ะ อยูต่ อนเดียวกนั แลว้ ก็เป็ น บด๊ั ด้ีคู่หูกนั มาโดยตลอด ต้งั แต่ฝึกภาคแบบรวบรัด เรียนภาษาไทย นอนดว้ ยกนั ร่วมกบั ทหารประจาการคนอื่นๆ รองแม่ทพั จึงให้ออกหน่วยคู่กนั เป็ นทีมผสมแพทยส์ นามกบั เหล่าทหารช่าง ท้งั สองคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกนั พ้ืนเพกน็ ่าจะมาจากครอบครัวที่เคร่งครัดขนบธรรมเนียมประเพณีเหมือนๆกนั ถึงไดส้ นิทสนมถูกคอกนั เอางาน เอาการแตก่ ส็ ุภาพเรียบร้อย ซ่ึงหาไดย้ ากสาหรับทหารท่ีออกสงครามหฤโหดอยา่ งน้ี คะ่ “ ผอู้ าวโุ สสูงสุดเพง่ พนิ ิจพิจารณาหลานสาวแบบ..ส่องตะเกียงเขา้ ไปยลถึงข้วั หวั ใจ..แลว้ ก็ใหน้ ึกขา เวลา อยตู่ ่อหนา้ นายช่างใหญห่ วั หนา้ อู่ เธอมกั ทาท่ามึนตึงเอ็ดอึงใส่ แต่คร้ันพออยลู่ บั หลงั โดยเฉพาะอยา่ งย่ิงในคืนน้ี เธอกลบั ลืมตวั เอย่ ถึงเขาในแง่ดีเป็นคร้ังแรก บง่ บอกใหค้ ุณยายชกั จะเร่ิมสงสารชลพทั ธ์ข้ึนมาตะหงิดๆ... คืนน้ี สิธารมีเรื่องให้ตอ้ งคิดก่อนนอน ผูท้ ่ีเธอเคยให้สมญาวา่ ‘ ศตั รูบา้ คลง่ั ‘ กลบั ทาใหผ้ ูม้ ีพระคุณท้งั สองของเธอไวว้ างใจถึงขนาด ‘ ฝากบา้ นฝากช่อง ‘ ใหอ้ ยูใ่ นความดูแล ซ่ึงหมายถึงฝากลูกสาวหลานสาวให้อยู่ ในเง้ือมมือของทหารญี่ป่ ุน ‘ ศตั รูผรู้ ุกราน ‘ ท่ีเธอต้งั ขอ้ รังเกียจชิงชงั มาต้งั แต่ตน้ หากท่านท้งั สองไม่มน่ั ใจหรือ หวาดระแวงวา่ จะเป็ นการ ..ฝากเน้ือไวก้ บั เสือ.. ก็คงไม่มีวนั ยอมปล่อยให้เธอเส่ียงภยั กบั เข้ียวเล็บของศตั รูอยา่ ง เดด็ ขาด วจิ ารณญาณของคุณยายและมารดาในคร้ังน้ีจึงสะกิดใจเธอมิใช่นอ้ ย เชา้ ตรู่วนั รุ่งข้ึน ลุงสนซ่ึงไปดูลาดเลาบริเวณโรงพยาบาลสนาม รีบข้ึนเรือนรายงานความคืบหนา้ “ คุณครับ นายช่างใหญ่ หมอ และทหารเสนารักษ์ เร่ิมเขา้ นอนท่ีเรือนคุณป่ ูเป็ นปฐมฤกษต์ ้งั แต่เมื่อคืน แลว้ ขอรับ ผมเอาเรือไปล่ามเตรียมไวข้ า้ งใตศ้ าลา เห็นนายช่างใหญ่เดินกลบั จากไปตรวจการณ์แถวคุง้ กาเหวา่ กาลงั จะไปอู่ครับ “ ลุงสนขยกั เอาไวเ้ พยี งเทา่ น้ี..ซ่ึงถือวา่ เป็นผสู้ ื่อข่าวที่บกพร่อง เพราะเล่นตดั ตอนช่วงประเด็น ร้อนออกไปเสีย ดว้ ยความเห็นอกเห็นใจหนุ่มจากแดนไกลท่ีถูกรักรุมเร้า ลุงสนจึงอาความช่วงสาคญั เอาไว.้ .. นนั่ คือแทนที่นายทหารหวั หนา้ ฐานญ่ีป่ ุนทางฝ่ังน้ีจะรีบกา้ วสวบๆไปทางเรือนคุณป่ ูเพื่อขา้ มลาประโดงต่อไปยงั อู่ กลบั รีรอมองข้ึนไปยงั ระเบียงของเรือนริมน้า ชะเงอ้ คอสอดส่ายสายตาเหมือนเรดาร์หาพิกดั ที่สนใจอยู่ สัก พกั ก็ยมิ้ กบั ตวั เองดว้ ยท่าทีเหมือนกบั บทกลอนปลอบใจหนุ่มพ้ืนบา้ นท่ีวา่ ...แมย้ งั มิไดพ้ านพบประสบหนา้ ขอ แคเ่ ห็นชายคาก็พอไหว...ลุงสนเองช่วงวยั หนุ่มก็เคยผา่ นประสบการณ์ตะเภาเดียวกนั มาแลว้ เพียงแต่ไม่ประสบ ความสาเร็จ จึงตอ้ งอยโู่ ดดเด่ียวเปลี่ยวเอกามาจนถึงทุกวนั น้ี “ แลว้ อาหารการกินล่ะจะ๊ ? “ ไมว่ า่ จะไทยจะญ่ีป่ ุน...คุณสิรีกย็ งั คงห่วงเรื่องปากทอ้ งเป็นลาดบั แรก “ เรือนที่ผมเคยอยู่ นายช่างใหญ่สั่งขยายออกไปแลว้ ขอรับ ทหารช่างใชไ้ มห้ ยาบๆตีทาเป็ นโตะ๊ และมา้ นงั่ ยาวแบบโรงเล้ียงทวั่ ไป ทุกช้นั ยศไม่วา่ จะเป็ น หวั หนา้ อู่ หมอ เสนารักษ์ และ เหล่าทหารช่าง ก็กินร่วมกนั อาหารชุดเดียวกนั ไม่มีการแบ่งแยก ครับ ผมตีสนิทกบั พอ่ ครัวตอนท่ีตดั ใบตองห่อขา้ วสองวนั แรก ส่งภาษาใบ้ กนั จนเมื่อยมือท้งั คู่เลยครับ ผมพาพวกเกียกกายญี่ป่ ุนไปตลาด ส่ังพอ่ คา้ แม่ขายให้ไปส่งถึงโรงครัวเลย ท้งั แป้ง
147 ไข่ เตา้ หู้ ถวั่ เหลือง ปลา ปู กุง้ หอย ฟักทอง หวั ไชเทา้ พืชผกั พ้ืนบา้ น ในโรงครัวก็มีสารพดั ไห ขอรับ ไหผกั ดอง ไหเตา้ เจ้ียว ไหซีอ๊ิวญ่ีป่ ุน ม้ือเชา้ ผมไม่ทนั ไดเ้ ขา้ ไปดูที่ทา้ ยสวน เพราะมวั แต่เป็ นห่วงเรือนคุณป่ ูอยูค่ รับวา่ พวก เขายา้ ยเขา้ ที่เขา้ ทางเรียบร้อยหรือยงั .. แต่อาหารญี่ป่ ุนก็มีขา้ วเป็ นหลกั เหมือนของเรา ครับ กบั ขา้ วยนื พ้ืนก็น่าจะ เป็นซุปเตา้ หู้ กบั ผกั ดอง ส่วน ปลา ปู กุง้ หอย กแ็ ลว้ แตพ่ อ่ คา้ แมข่ ายจะนามาส่งใหใ้ นแตล่ ะวนั ครับ “ คุณสิรีจดั วางสารับคาวหวานท่ีจะถวายเพลลงตะกร้าเสร็จพอดี แลว้ กเ็ พิง่ นึกอะไรข้ึนมาได้ “ .. เกือบลืม.. ลุงสนช่วยยกกระดง้ ใบตองที่เช็ดสะอาดแลว้ ข้ึนมาไวบ้ นเรือนดว้ ยนะจ๊ะ ยายหนูจะได้ มวนบุหรี่ใบตองเพิ่มจากเมื่อคืน อีกคร่ึงกระดง้ ก็ครบจานวนท่ีเจา้ ประจาส่ังไว้ งานฉลองปี ใหม่ของท่านผูน้ าที่ จดั ใหม้ ีราวงดว้ ย บุหร่ีคงขายดีแน่ แต่..คิดราคาเดิมแลว้ กนั นะลูก เจา้ อื่นโก่งราคา เจา้ เราไม่โลภไม่ฉวยโอกาส วา่ พอถึงเทศกาลตอ้ งคิดแพง เทา่ กบั ซ้ือใจลูกคา้ ไว้ ต่อไปจะไดม้ ีขาประจาเพ่ิมข้ึน.. “ “ ค่ะ แม่ “ สิธารรับคา แลว้ จึงหิ้วตะกร้าภตั ตาหารกบั ห่อหมากของคุณยาย ไปส่งถึงหวั เรือ “ หนูฝากเรียนคุณพ่อว่าไม่ตอ้ งห่วงทางน้ี..กุ้งหอยปูปลาดาน้าลอยลาเฝ้าระวงั อยู่แล้วค่ะ คุณพ่อ เดินหนา้ เตม็ ตวั ไดเ้ ลยนะคะ..” เธอกระซิบแบบติดตลกเพ่ือไม่ใหม้ ารดาเป็ นกงั วล “ คุณยายบอกชลพทั ธ์ดว้ ยนะ คะวา่ หนูกาลงั จะฝากของชอบไปใหก้ ิน “ สงั่ เสียเสร็จเธอกช็ ่วยดนั ทา้ ยเรือส่งออกจากท่าน้าไป ในขณะท่ีท่านผู้ อาวโุ สสูงสุดนึกเถียงอยใู่ นใจ ‘ สาวนอ้ ยเอย๊ ..เขาไม่ไดห้ มายมนั่ ป้ันมือเรื่องอาหารถูกปากหรอก เขาก็แค่อยากจะ เห็นหนา้ สาวเจา้ เท่าน้นั แหละ ‘ ขา้ งคุณสิรีก็กาลงั วติ กวา่ .. ชลพทั ธ์จะผดิ หวงั แค่ไหนท่ีไม่ไดเ้ จอสิธาร พกั หลงั ๆ เด็กสองคนน้ีมกั จะคลาดกนั อยเู่ ร่ือย จะเป็นดว้ ยเคา้ ลางบอกเหตุอนั ใด..ก็เหลือท่ีคุณสิรีจะหยง่ั รู้ได.้ .. วนั น้ีคือวนั พฤหสั บดีท่ี ๑ มกราคม พุทธศกั ราช ๒๔๘๕ ทางจนั ทรคติตรงกบั วนั พระข้ึน ๑๕ ค่า เดือนยี่ ปี มะเมีย ผูค้ นจึงพากนั ไปทาบุญท่ีวดั กนั อยา่ งเนืองแน่น ลุงสนฝากเรือไวท้ ี่ท่าน้าเช่นเคย แลว้ จึงถือตะกร้าเดิน ตามท่านผมู้ ีพระคุณท้งั สองเขา้ ไปภายในวดั สังเกตเห็นพลตระเวนทหารญี่ป่ ุนเดินตรวจตราอยูไ่ ม่ก่ีนาย เทศกาล ข้ึนปี ใหมแ่ บบสากลเป็นคร้ังแรก ทาให้ชาวน้าบางสวนกลางและบางอื่นๆในละแวกใกลเ้ คียงต่างต่ืนเตน้ กบั งาน ฉลองในเดือนยท่ี ่ีไม่เคยมีมาก่อน จึงอุม้ ลูกจูงหลานนาอาหารคาวหวานมาร่วมถวายพระเพลดว้ ยสีหนา้ ท่ียิม้ แยม้ แจ่มใส อีกท้งั ยงั มีแก่ใจตามนิสัยโอบออ้ มอารีของคนไทย จดั เตรียมขนมจาก ขา้ วตม้ มดั ขา้ วหลาม เอ้ือเฟ้ื อเผอื่ แผ่ เจือจานใหแ้ ก่เหล่าทหารจากแดนอาทิตยอ์ ุทยั ที่เดินรักษาการณ์อยู่ บรรยากาศท่ีสมานฉนั ทด์ ว้ ยสัมพนั ธ์ไมตรีอนั ดียงิ่ น้ีทาใหเ้ กิดความร่ืนรมยโ์ ดยทวั่ ไปสมกบั เป็ นงานบุญฉลองวนั ข้ึนปี ใหม่ แมแ้ ต่ทหารญ่ีป่ ุนเองก็รู้สึกโชคดีที่ ไดร้ ับคาสัง่ ใหม้ าเฝ้าระวงั เหตุในสถานท่ีน้ี ทาใหม้ ีโอกาสไดค้ ลายเครียดและพกั ผอ่ นหยอ่ นอารมณ์ไปดว้ ยในตวั เม่ือคุณยายและคุณสิรีกา้ วเขา้ ไปในศาลาใหญ่ ก็เห็นชายร่างกายาสามคนผมเกรียนผวิ คล้าอยา่ งลูกทะเล นงั่ จองที่ไวใ้ หร้ ิมฐานองคพ์ ระประธาน ในขณะท่ีอีกนายหน่ึงทา่ ทางเป็นหวั หนา้ คลานจากพรรคพวกไปหยิบธูป พร้อมท้งั ตะเกียงต่อไฟ..รออยตู่ รงหนา้ สาธุชนจากเรือนริมน้า ลุงสนจึงกระซิบถามตามท่ีคุณหนูไดซ้ กั ซอ้ มไว้ “ คุณเป็นใคร มาจากไหน? “
148 “ หอยตลบั จาก เสฉวน ครับ “ รายงานตวั พลางเปิ ดทางให้ท่านผูใ้ หญ่ท้งั สองจุดธูปเทียน ก่อนท่ีจะรับ ไปปักให้ท่ีกระถางใบเขื่อง เม่ือกม้ ลงกราบพระเสร็จเรียบร้อยแลว้ คุณสิรีก็พาคุณยายเขา้ ไปนง่ั แทนที่ลูกน้อง ของสามีซ่ึงถอยไปนง่ั เฝ้าระวงั อยูไ่ ม่ห่าง ผูค้ นเริ่มทยอยกนั เขา้ มาอยา่ งเนืองแน่น พอไดจ้ งั หวะเหมาะ..ชลพทั ธ์ก็ คลานออกมาจากดา้ นหลงั องคพ์ ระประธาน ยกมือไหวก้ ่อนท่ีจะบอกใบใ้ หผ้ ใู้ หญ่ท้งั สองขยบั ตวั เลื่อนลึกเขา้ ไป ในช่องระหวา่ งประตูหลงั ซ่ึงมีสายสืบนาวกิ ฯในคราบของศิษยว์ ดั อีกหลายนายคุมเชิงอยูด่ า้ นนอกไม่ให้ใครผา่ น เขา้ ไปได้ คุณสิรีใจเตน้ ตูมตามเมื่อเห็นสามีซ่ึงนง่ั อยู่กบั คุณชอบ ค่อยๆเขยิบเขา้ มาหาภรรยา รีบถามไถ่ให้ได้ เรื่องมากที่สุดแข่งกบั เวลาที่มีอยเู่ พยี งนอ้ ยนิด “ เป็นยงั ไงบา้ ง? กลวั ม้ยั ? ลูกล่ะ..อยไู่ หน? ทาไมไมเ่ ห็น? “ “ วนั แรกก็กลวั บา้ งค่ะ แต่เคราะห์ดีท่ีหัวหน้าฐานญี่ป่ ุน..หัวหน้าอู่..ไม่ใช่ทหารอาชีพค่ะ เขาเดินเรือ ทะเลมาก่อนเขา้ สงคราม มีกิริยามารยาทอ่อนนอ้ มต่อผูใ้ หญ่ เลยรู้สึกค่อยยงั ชวั่ ค่ะ บงั เอิญยายหนูเผลอหลุดปาก ภาษาญี่ป่ ุนออกไป เขาก็เลยขอเรียนภาษาไทยดว้ ย แลว้ กค็ อยตามประกบแจ ลูกเลยตอ้ งอยเู่ ฝ้าบา้ นเพ่ือไม่ใหเ้ ขา ตามมายงุ่ ที่น่ีค่ะ “ “ อะไรนะ ! “ ตะโกนลนั่ แบบลืมตวั จนเกือบจะกลบเสียงพระสวด “ นี่เธอปล่อยใหล้ ูกอยูใ่ นเง้ือมมือ ของทหารญี่ป่ ุนไดย้ งั ไง? “ ตอ่ วา่ อยา่ งฉุนเฉียวจนคุณสิรีหนา้ ซีดเป็ นไก่ตม้ “ เออนะ..ดีเหลือเกิน ! แห่กนั มาที่น่ี หมดรวมท้งั เจา้ สนดว้ ย ไม่มีใครอยูเ่ ป็ นเพื่อนลูกสาวฉนั เลย ! “ เหลียวหาหมึกยกั ษข์ องคุณยาย กระซิบส่ังความ ขา้ งหูอยา่ งฉบั ไว หวั หนา้ สายสืบรับคาสั่งแลว้ ก็แงม้ ประตูรีบวง่ิ ตื๋อออกไปทางท่าน้าแบบไม่คิดชีวติ “ นี่ฉนั ใหเ้ จา้ ยอดเร่งเอาเรือออกไปเฝ้าระวงั อารักขายายหนูแลว้ “ นาวาเอก ธงทิว หนั มาทางภรรยา คุณสิรีร้อนตวั รีบอธิบายความ “ เขาไม่ใช่คนโหดเห้ียมหรอกค่ะ ถอ้ ยทีถอ้ ยเจรจา มียายหนูเป็ นล่ามคอย แปลใหค้ ุณยายกบั แม่ เขาขอเช่าเรือนสองหลงั และปรับปรุงขยายตอ่ เติมใหก้ วา้ งขวางข้ึน ท้งั เรือนคุณป่ ูและเรือน ของลุงสนทา้ ยสวน ค่ะ พอมีเวลาเขาก็จะไปเรียนภาษาไทยกบั ยายหนู..ดิฉนั เห็นวา่ ไมม่ ีอะไรร้ายแรง.. “ “ เธอเป็นผหู้ ญิง จะไปรู้อะไร ! “ การเส่ียงภยั ของบุตรสาวยอ่ มเป็นไฟรุมสุมทรวงของบิดา “ ทหารใน สงคราม..มกั อดอยากปากแหง้ หื่นกระหายกนั ท้งั น้นั แหละ ฉนั นงั่ ไม่ติดแลว้ นะนี่ ! “ อาการกระวนกระวายดว้ ยความร้อนรุ่มใจของคนพูด ทาใหท้ ่านผอู้ าวโุ สสูงสุดตอ้ งโนม้ ตวั เขา้ ไปใกลๆ้ บุตรเขย ช้ีแจงเบาๆขา้ งหู “ นายทหารญ่ีป่ ุนคนน้ียงั หนุ่มอยู่ก็จริง แต่พ้ืนเพน่าจะมาจากครอบครัวท่ีอบรมส่ัง สอนมาดี จึงไมใ่ ช่ประเภทหยาบกระดา้ งอยา่ งที่ธงทิวคิด อีกอยา่ งเขาเป็ นหวั หนา้ อู่คู่กบั หมอโรงพยาบาลสนาม นอนดว้ ยกนั ที่เรือนคุณป่ ูนน่ั แหละ นอนรวมกนั หมดกบั ทหารเสนารักษ์ ตวั หมอเองก็สุภาพเรียบร้อยเช่นกนั ถูก เกณฑเ์ ขา้ สงครามพร้อมๆกบั หวั หนา้ อู่ แม่กบั สิรีคอยจบั ตาดูอยตู่ ลอด น่ียายหนูก็ไม่ไดอ้ ยตู่ ามลาพงั ฝากกานนั ไวแ้ ลว้ ให้ช่วยข้ึนไปพูดคุยอยูเ่ ป็ นเพื่อนหลานสาวดว้ ย แลว้ ก็ยงั มีพวกแม่คา้ สวนในท่ีจะไปรับซองงานบุญ กบั พอ่ คา้ เรือยาเส้นท่ีนดั จะไปรับบุหรี่ใบตอง ผคู้ นไปมาหาสู่ท่ีเรือนริมน้าคึกคกั แม่เตรียมการไวร้ อบคอบแลว้ “
149 เหมือนไดน้ ้าเยน็ เขา้ ลูบ อาการไม่ปรกติของนาวาเอก ธงทิว จึงค่อยๆบรรเทาลง.. “ เสรีไทยในอเมริกาส่งข่าวมาแลว้ นะวา่ หลงั ปี ใหม่ฝ่ ายสัมพนั ธมิตรจะส่งฝงู บินมาโจมตีทิ้งระเบิดแน่ น่าจะเร่ิมที่โรงไฟฟ้าและสะพานรถไฟขา้ มแมน่ ้า เพราะญี่ป่ ุนจะลาเลียงวสั ดุอุปกรณ์ไปสร้างทางรถไฟต่อไปยงั พม่า ฉนั ใหน้ าวกิ ฯท่ีแตง่ เป็นพลเรือนกลาโหมเฝ้าฐานสัญญาณคุง้ กาเหวา่ ไปแจง้ กานนั ผูใ้ หญ่แลว้ บางใครบาง มนั ..ระดมชาวสวนช่วยกนั ..ลงทอ้ งร่อง.. ผลดั กนั ทาหลุมหลบภยั ส่วนที่บา้ นเรา..สน..นายเตรียมเลือกทอ้ งร่อง แห้งๆ ขุดลึกให้พอ..จา้ งหลานชายผูใ้ หญ่มาช่วยปูพ้ืนดว้ ยท่อนไมว้ างเรียงเอาสามเกลอตอกให้เสมอกนั แลว้ ขวางอีกช้นั ดว้ ยไมก้ ระดานก่อนท่ีจะใช้เส่ือน้ามนั ปูอีกที เรียกช่างจ่อยสวนในให้มาต้งั เสาต่อคานสาหรับขึง ผา้ ใบสองช้นั พอกนั ฝนกบั เศษดินและกิ่งไมท้ ่ีปลิววอ่ นเพราะถูกสะเก็ดระเบิด.. “ “ ขอรับ “ ลุงสนรับคาส้นั ๆ เพราะรู้ดีวา่ การพบปะคร้ังแรกน้ี..เหลือเวลาอยอู่ ีกไมม่ าก.. “ ฉนั คิดถูกท่ีเร่งออกคาส่ังแปลงร่างนาวกิ ฯใหก้ ลายเป็ นพลเรือนกลาโหมเฝ้าฐานที่คุง้ กาเหวา่ คอยเปิ ด ปิ ดสญั ญาณเตือนภยั ทางอากาศ ไอห้ วั หนา้ อู่มนั จะไดไ้ ม่หวาดระแวงสงสัย เรียนท่านครูแลว้ วา่ ขอใชเ้ รือนหลงั เลก็ ของป้าแจม่ เป็นท้งั สถานีและที่พกั เจา้ หนา้ ที่ ทางบา้ นมีเหตุร้ายอนั ใดใหส้ นรีบวงิ่ ไปแจง้ ไดท้ นั ที ฉนั กาลงั ขอ ติดต้งั เคร่ืองรับ-ส่งวทิ ยุ ที่นนั่ ดว้ ย “ เมื่อโทนเสียงที่ดุเดือดของสามี.. ลดระดบั ลงแลว้ คุณสิรีจึงรีบถามประเด็นสาคญั ท่ีตอ้ งการรู้มากท่ีสุด “ คุณล่ะคะ..จะกลบั บา้ นไดเ้ มือไหร่? “ “ ฉนั รับหนา้ เสื่อแทนท่านผูบ้ ญั ชาการ โดยเฉพาะอยา่ งยงิ่ ในทางนิตินยั ..การลงนามในบนั ทึกขอ้ ตกลง ทุกกรณี เพ่ือเป็ นหลกั ฐานอา้ งอิงหลงั สงครามวา่ ฉนั เป็ นแค่..หนงั หนา้ ไฟ..เล่นละครหลอกญ่ีป่ ุนเท่าน้นั เอง ไม่ ถือว่าเป็ นทางการ เพราะไม่ได้ลงนามโดยท่านผูบ้ ญั ชาการ เอกสารสนธิสัญญาที่ญ่ีป่ ุนบงั คบั ให้ลงนามร่วม ระหวา่ งสงครามจึงถือว่าเป็ นโมฆะ หนา้ ท่ีของฉนั จึงจาเป็ นสาหรับการปลดปล่อยประเทศไทยใหห้ ลุดพน้ จาก สถานภาพแพส้ งครามตามญ่ีป่ ุนไปดว้ ย..” “ แลว้ คุณไม่..อึดอดั ..บา้ งหรือคะ? ตอ้ งจบั เจา่ อยใู่ นที่จากดั ไม่ไดอ้ อกทะเลอยา่ งเคย ดิฉนั เกรงวา่ คุณจะ ราคาญ..แลว้ กพ็ าใหห้ งุดหงิด.. “ เมื่อเห็นสีหนา้ ภรรยาไม่คอ่ ยดี จึงเอย่ ประโยคที่ทาใหค้ ุณสิรีพอจะยมิ้ ออกบา้ ง.. “ ก็กาลงั จะไดย้ าชูกาลงั ..กบั ขา้ วถูกปากตารับเรือนริมน้าของคุณยายไม่ใช่หรือ? เห็นเจา้ ยอดวา่ คืนน้ีจะ ดอดไปรับท่ีท่าน้าบา้ นท่านครู..ฉนั เป็นคนหา้ มเองวา่ ไม่ให้หิ้วพะรุงพะรังเขา้ มาในวดั เพราะขากลบั ก็จะตอ้ งขน ออกไปดว้ ย พวกญี่ป่ ุนจะสงสยั เอาได.้ .เลยตอ้ งใชว้ ธิ ีเดิมของสายสืบนาวกิ ฯนนั่ แหละ “ “ ทหารญ่ีป่ ุนที่กองบญั ชาการปฏิบตั ิต่อคุณดีม้ยั คะ? “ ใจคอคุณสิรีน้นั ห่วงใยสามีเป็นท่ีสุด “ ก็ไดท้ ่านครูน่ีแหละท่ีช่วยเจรจาให้ ฉันตอ้ งแสดงบทบาทตีสองหน้า หนา้ หน่ึงก็ร่วมมือกบั ญ่ีป่ ุนให้ เกิดความไวเ้ น้ือเช่ือใจ อีกหนา้ ก็ตรงกนั ขา้ มกนั เลยทีเดียว ดาเนินภารกิจใตน้ ้าสนบั สนุนขบวนการเสรีไทย จึง
150 นบั วา่ โชคดีอยา่ งยงิ่ ที่ท่านครูย่ืนเง่ือนไขขอทางานร่วมกบั ฉนั อีกท้งั ตวั แม่ทพั ก็ท่ึงในความเช่ียวชาญภาษาญ่ีป่ ุน ของพอ่ ลูกคู่น้ี ถามไถ่ประวตั ิความเป็ นมาอยา่ งสนอกสนใจ โดยเฉพาะอยา่ งยงิ่ ชลพทั ธ์ซ่ึงอ่อนนอ้ มถ่อมตนเขา้ หา เป็นท่ีพอใจของแมท่ พั ญี่ป่ ุนเป็นอยา่ งมาก ฉนั เลยสะดวกโยธินไปหน่ึงเปลาะ..มีล่ามใหญ่อยใู่ กลต้ วั ค่อยยงั ชวั่ ..หายใจไดล้ ึกเตม็ ปอดหน่อย.. “ คุณสิรีนงั่ คนั ปากยิกๆ ร่าๆอยากจะรายงานวา่ ที่เรือนริมน้าก็มีล่ามใหญ่ แต่ตรงกนั ขา้ มกบั ที่สามีพูดมา คือกลบั ทาใหค้ ุณสิรี..หายใจไม่ทว่ั ทอ้ ง..อยบู่ อ่ ยๆ “ ข่าวล่าแจง้ มาแลว้ วา่ พกิ ดั อนั ตรายหลงั ปี ใหม่รวมถึง..แยกไฟฉาย..ดว้ ย เพราะเป็ นฐานป้อมปื น ป.ต.อ. จาไวไ้ ปบอกลูกดว้ ยวา่ เคร่ืองบินที่มาทิง้ ระเบิด ขากลบั มกั จะทิ้งทวนปล่อยท่ีเหลือลงตามทางเพ่ือลดน้าหนกั ของ เคร่ืองบินซ่ึงน้ามนั ร่อยหรอลง แถมพลประจาปื นอาจยงิ กราดสะเปะสะปะลงมาดว้ ยความคึกคะนองบา้ เลือด รัว ปื นกลส่งทา้ ยเป็นตบั หลายชุดเพื่อกลบั ไปทารายงานความดีความชอบ ฉะน้นั อยา่ เพ่ิงโงหวั ลุกข้ึนจากหลุมหลบ ภยั จนกวา่ จะไดย้ นิ เสียงหวอปิ ดทา้ ย ซ่ึงแตกต่างจากหวอแรกที่เตือนภยั เมื่อฝูงบินเริ่มทยอยเขา้ มา เสียงรหสั จะ ส้ันๆซอยถี่ๆเพื่อปลุกผูค้ นให้ลุกข้ึนจากที่นอนเร่งรีบว่ิงลงหลุมหลบภยั จนเม่ือฝงู บินลบั หายไปแลว้ จึงจะเปิ ด หวอปลอดภยั ซ่ึงใชร้ หสั เสียงยาว..ลากยาวเหมือนคนถอนหายใจอยา่ งโล่งอกนนั่ แหละ ชุดสายสืบนาวิกฯท่ีฐาน สัญญาณคุง้ กาเหว่าบา้ นท่านครู มีหลายนายสลบั กบั ชุดศิษยว์ ดั ผลดั เวรกนั ฉนั ให้เจา้ ยอดเป็ นหัวหน้าซ่ึงตอ้ ง แปลงร่างแต่งเครื่องแบบพลเรือนกลาโหม ท่านครูแปลคาสั่งแต่งต้งั เป็ นภาษาญี่ป่ ุนใหแ้ ลว้ เผอื่ ไอห้ วั หนา้ อู่มนั ไปตรวจ จะไดเ้ บาใจวา่ ไมใ่ ช่ทหาร.. ออ้ ..อยา่ ลืมเตรียมพรางไฟดว้ ย ใส่เส้ือผา้ สีทึมๆเขา้ ไว.้ ..” กวา่ จะไดพ้ บกนั น้นั แสนยาก คุณสิรีจึงไม่อยากขดั จงั หวะ ดว้ ยเหตุน้ีตลอดเวลาท่ีสามีสั่งความ คุณสิรี จึงไดแ้ ตร่ ับคาส้ันๆ “ คะ่ ..คะ่ ..ค่ะ “ ส่วนสถานการณ์ทางเรือนริมน้า หลงั จากเดินไปส่งคุณยายและมารดาแลว้ สิธารก็กลบั ข้ึนเรือนไปนงั่ มวนบุหร่ีจนเกือบจะครบตามจานวนที่เจา้ ประจาสั่งไว้ ก็ไดย้ นิ เสียงใครกาลงั เดินข้ึนบนั ไดมา ความที่ใจจรดใจ จอ่ อยกู่ บั เร่ืองที่มารดาสง่ั เธอจึงหยบิ ซองบุญที่วางไวใ้ กลต้ วั ลุกข้ึนเดินไปเปิ ดประตูเพราะคิดวา่ เป็ นพวกแม่คา้ สวนใน แต่แลว้ ก็จะ๊ เอ๋กบั ร่างสูงในเครื่องแบบท่ีคุน้ ตายนื ยมิ้ เผล่อยู่ เขาโคง้ ใหเ้ ธออยา่ งสุภาพเช่นเคย “ อาเคมะชิเตะ โอเมเดโตว.. ซา..หวดั ..ดี..ปี ..ใหม.่ . “ “ มาทาไม? “ มารดาไม่อย.ู่ .เลยส่งเสียงเขียวไดถ้ นดั ปาก “ ก็..คุณแมค่ ุณ..ฝากผม..ดู..แล..คุณ..ไงครับ “ “ ก็ดูเสร็จแลว้ ไง..ไปไดห้ รือยงั ? “ พูดไม่พอ ยงั ดนั ตวั เขาใหถ้ อยร่นลงบนั ไดไปหน่ึงข้นั ในขณะท่ีตวั เธอกา้ วขา้ มธรณีประตูมายืนอยูบ่ นพ้ืนชานพกั วินาทีน้นั เองเกิด..ลมกามเทพ..กระโชกมาแบบไม่มีป่ี ไม่มีขลุ่ย พดั ซองบุญปลิวหวอื หลุดจากมือเธอทาท่าจะโบยบินหนี สิธารไม่ทนั ระวงั ตวั มวั แต่จอ้ งซองเจา้ กรรมพลางเอ้ือม สุดแขนจนควา้ เอาไวไ้ ด้ แตร่ ่างของเธอกเ็ ซไปปะทะกบั มุมระเบียงหวั บนั ไดซ่ึงง่อนแง่นอย.ู่ ...
Search
Read the Text Version
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
- 175
- 176
- 177
- 178
- 179
- 180
- 181
- 182
- 183
- 184
- 185
- 186
- 187
- 188
- 189
- 190
- 191
- 192
- 193
- 194
- 195
- 196
- 197
- 198
- 199
- 200
- 201
- 202
- 203
- 204
- 205
- 206
- 207
- 208
- 209
- 210
- 211
- 212
- 213
- 214
- 215
- 216
- 217
- 218
- 219
- 220
- 221
- 222
- 223
- 224
- 225
- 226
- 227
- 228
- 229
- 230
- 231
- 232
- 233
- 234
- 235
- 236
- 237
- 238
- 239
- 240
- 241
- 242
- 243
- 244
- 245
- 246
- 247
- 248
- 249
- 250
- 251
- 252
- 253
- 254
- 255
- 256
- 257
- 258
- 259
- 260
- 261
- 262
- 263
- 264
- 265
- 266
- 267
- 268
- 269
- 270
- 271
- 272
- 273
- 274
- 275
- 276
- 277
- 278
- 279
- 280
- 281
- 282
- 283
- 284
- 285
- 286
- 287
- 288
- 289
- 290
- 291
- 292
- 293
- 294
- 295
- 296
- 297
- 298
- 299
- 300
- 301
- 302
- 303
- 304
- 305
- 306
- 307
- 308
- 309
- 310
- 311
- 312
- 313
- 314
- 315
- 316
- 317
- 318
- 319
- 320
- 321
- 322
- 323
- 324
- 325
- 326
- 327
- 328
- 329
- 330
- 331
- 332
- 333
- 334
- 335
- 336
- 337
- 338
- 339
- 340
- 341
- 342
- 343
- 344
- 345
- 346
- 347
- 348
- 349
- 350
- 351
- 352
- 353
- 354
- 355
- 356
- 357
- 358
- 359
- 360
- 361
- 362
- 363
- 364
- 365
- 366
- 367
- 368
- 369
- 370
- 371
- 372
- 373
- 374
- 375
- 376
- 377
- 378
- 379
- 380
- 381
- 382
- 383
- 384
- 385
- 386
- 387
- 388
- 389
- 390
- 391
- 392
- 393
- 394
- 395
- 396
- 397
- 398
- 399
- 400
- 401
- 402
- 403
- 404
- 405
- 406
- 407
- 408
- 409
- 410
- 411
- 412
- 413
- 414
- 415
- 416
- 417
- 418
- 419
- 420
- 421
- 422
- 423
- 424
- 425
- 426
- 427
- 428
- 429
