301 บทท่ี ๓๑ ทา่ นเจา้ ของเรือนสบตากบั บุตรเขยก่อนท่ีจะเอย่ ตอ่ “ คิดซะวา่ บุญทากรรมแต่ง..ลูกเรากบั เขา..คงเคยตกั บาตรร่วมขนั ..ทากศุ ลร่วมกนั มา..แต่ชาติปางไหนก็ไม่อาจรู้ได้ ถึงไดม้ าเจอะเจอกนั แบบแปลกๆ เหมือนช่ือท่าน ผนู้ า เขาเองก็มีเหตุผลว่าสงครามอาจพรากชีวิตเขาไปในวนั หน่ึง ก่อนตายจึงขอบอกรักและ.. “ ยงั ไม่ทนั จบ ความก็โดนผทู้ ี่ร้อนใจขดั ข้ึนทนั ที “ อา้ ว..ถา้ มนั มีอนั ตอ้ งลม้ หายตายจาก.. ลูกสาวผมก็ตอ้ งเป็ นหมา้ ยน่ะซิครับ ! พูดแบบน้ีมนั เห็นแก่ตวั นี่หว่า.. “ ชกั ฉุนตะหงิดๆข้ึนมาอีกรอบ “ มนั ตายไปก็หมดความจาไดห้ มายรู้แลว้ แต่ยายหนู..ไหนจะตอ้ ง เสียใจ ไหนจะเสียโอกาสแต่งกบั คนท่ีเขาอายุยืนกวา่ ไอน้ ี่มนั วอนซ้าซาก..เดี๋ยวพ่อด..ประเคน..หนุมานถวาย แหวน..ตามดว้ ย..จระเขฟ้ าดหาง..เขา้ ให.้ .ซะหรอก “ “ เราเป็ นผูห้ ลกั ผูใ้ หญ่ สูงกวา่ เขาท้งั วยั วุฒิ คุณวุฒิ ยศถาบรรดาศกั ด์ิ จะทาอะไรก็ให้เหลือใจที่เขา พอจะเคารพนบั ถือเราไดบ้ า้ ง.. ทาไมไม่ยอ้ นนึกถึงตวั เองเม่ือตอนที่อายุเท่าเขาบา้ งล่ะ..ใช่ย่อยซะท่ีไหน..คุณตา ร่าๆ จะชกั ไมข้ ดั หมอ้ ประเคนลงบนหวั ก็หลายต้งั .. “ คุณยายเอ่ยอา้ งถึงความหลงั เพ่ือลดดีกรีความร้อนในใจ บุตรเขย “ วยั หนุ่มกบั ความรักมนั ก็เหมือนๆกนั ทุกยุคทุกสมยั นนั่ แหละ มนั ก็ใจร้อน ตะเกียกตะกายอยากจะ ไขวค่ วา้ เอามาใหจ้ งได.้ . ที่ธงทิวตดั สินใจชะลอการแต่งงานไวก้ ่อน นน่ั ถูกตอ้ งแลว้ ตรงกบั ใจแม่ท่ีเคยคาดการณ์ ใหส้ ิรีฟัง ระหวา่ งสงครามทางเรามีเหตุผลอนั ชอบธรรมท่ีอนุญาตไดแ้ ค่หม้นั หมาย เป็ นทางออกที่ดีท่ีสุด หลงั สงครามกจ็ ะไดว้ ดั ใจหนุ่มญี่ป่ ุนผนู้ ้ี หากเขายงั มน่ั คงยนื ยนั คาเดิม กค็ ่อยจดั งานแตง่ ใหเ้ ป็นฝ่ังเป็นฝา.. “ เจอไมน้ ้ีของคุณยาย..ผูท้ ่ีเคยผา่ นวยั หนุ่มมาก่อนถึงกบั อ้ึง..พูดไม่ออก ท่านเล่นยอ้ นมิติเวลากลบั ไปหา อดีตซ่ึงยงั มีเรื่อง..ลบั เฉพาะ..ที่ท้งั คุณตาและคุณยายไม่มีวนั รู้จนถึงบดั น้ี นนั่ คือช่วงคืนสุกดิบ นายทหารเรือหนุ่ม โสดแอบทากายกรรมโหนไมใ้ หญ่ริมคลองไตข่ ้ึนไปยงั ห้องสาวเจา้ ออดออ้ นกนั ถึงขนาดฝงู มดทุกรังแทบจะยก ขบวนแห่ขนั หมากมาเพราะความหอมหวานจากมธุรสวาจาของฝ่ ายชายท่ีออเซาะจนลืมเวลา กระทงั่ ไก่สุดแสบ เร่ิมโก่งคอขนั นนั่ แหละ ไอห้ นุ่มรุมรักถึงไดใ้ ชว้ ชิ าแมงมุมไต่กลบั ลงมา นึกอยากจะเชือดเจา้ ไก่กา้ งขวางคอ เอา ไปตม้ ข่ากินซะให้เขด็ ..แต่ท่ีอุตส่าห์ตะกายข้ึนไปล่าลาที่ตอ้ งจากกนั คืนสุดทา้ ย..ก็แค่จบั ไมจ้ บั มือให้เลือดลมวิ่ง กระฉูดเท่าน้นั ไม่ถึงกบั ชิงสุกก่อนห่าม เพราะความที่เคารพในเกียรติยศของฝ่ ายหญิง เมื่อนึกไปถึงวีรกรรม ของตนเองท่ีแมร้ ุ่งข้ึนจะเป็นคืนส่งตวั เขา้ หออยูร่ อมร่อ แต่ก็ยงั อดใจไม่ไหว ตอ้ งปี นข้ึนไปพลอดรักกนั ใหเ้ หล่า จิง้ จก ชีปะขาว เต่าทอง ห่ิงหอ้ ย พากนั อิจฉาตาร้อนไปตามๆกนั
302 เมื่อร้ือฟ้ื นความทรงจาที่แสนชื่นม่ืนในวยั หนุ่มพอเป็ นกระสายยาแลว้ คนหวงลูกสาวก็ใจอ่อนลง..แถม ยงั เผลอยมิ้ ออกมาโดยไม่ทนั รู้ตวั “ อา้ ว.. เลยเงียบไป แลว้ ขาอะไรล่ะนนั่ น่ะ ? “ ท่านผยู้ อ้ นมิติเวลาให.้ .ชกั สงสัย “ กข็ าคุณแม่น่ะซิครับ ไอเ้ จา้ ลูกหมาตกน้า..มนั ไม่ตอ้ งไปเสียเวลาหาญาติผูใ้ หญ่ฝ่ ายชายที่ไหนหรอก.. เพราะท่ีเรือนน้ีก็มีอยหู่ น่ึงทา่ นแลว้ “ หวั ร่อชอบใจ..ไมไ่ ดก้ ระเซา้ แม่ยายมาหลายเพลา คราวน้ีสมาชิกในครอบครัวเลยไดห้ วั เราะตามไปดว้ ย รวมท้งั สิธารซ่ึงรู้สึกปลอดโปร่งโล่งใจข้ึนที่บิดา บรรเทาอาการหงุดหงิดลงได้ และแมแ้ ต่คุณชอบเองก็ค่อยคลายเครียด นึกไปในแง่ดีวา่ การที่เกิดเร่ืองข้ึนตนก็ พลอยไดร้ ับอานิสงส์..ไดก้ ลบั บา้ นกลบั ช่องสักที ส่วนเรื่องชลพทั ธ์น้นั ..ท่านก็หวงั ว่าสิธารคงจะหาวิธีเจรจา แบบ..บวั ไม่ใหช้ ้าน้าไมใ่ หข้ ่นุ ..ใหเ้ พอ่ื นสนิทเขา้ ใจและยอมรับสถานการณ์ไดใ้ นท่ีสุด นาวาเอก ธงทิว เห็นเพ่ือนรุ่นพีน่ ่ิงงนั ไป จึงปลอบโยนราวกบั อา่ นใจออก “ อยา่ ห่วงไปเลยครับ ทา่ นครู เดก็ ของเราท้งั สองคนเป็นเพ่ือนกนั มาต้งั แต่เล็กแต่นอ้ ย บา้ นก็อยูใ่ กลก้ นั แค่น้ี ยงั ไงๆก็ไปมาหาสู่กนั เหมือนเดิมแหละครับ ชลพทั ธ์กลบั มาเมื่อใดผมจะพูดกบั เขาอยา่ งลูกผชู้ ายดว้ ยกนั ลูกผูช้ ายอกสามศอกตอ้ งพร้อมยอมรับความจริงและกลา้ เผชิญหนา้ กบั ความไม่สมหวงั ใหไ้ ด้ ผมจะขอท่านแม่ ทพั อนุญาตให้หลานชายไดพ้ กั ผอ่ นบา้ ง พกั กาย..พกั ใจ.. บ่ายน้ีผมจะร่างหนงั สือ ท่านช่วยแปลให้ดว้ ยนะครับ จะใชไ้ อล้ ูกหมาใหค้ ุม้ ไปเลย “ ลงทา้ ยเป็นเชิงติดตลกมากกวา่ เป็นจริงเป็นจงั “ ตายแลว้ ..หลานญี่ป่ ุนของช้นั ก็กลายเป็ นเรือจา้ งไปน่ะซิ..เชา้ ก็ใชใ้ ห้ไปลางานรอบนึงแลว้ กลบั มา โดนภาคบา่ ยอีกรอบ..โถถงั กะละมงั ..น่ีน่ะเรอะ..หนา้ ท่ีหวั หนา้ อู่ ? “ “ อา้ ว..กร็ องแมท่ พั เจาะจงใหม้ นั มาคุมผมกบั ทา่ นครูนี่ครับ ก็เขา้ ทางน่ะซิ.. “ หวั เราะดงั ข้ึนกวา่ เดิม “ กถ็ ึงวา่ ..ตกลงไม่รู้ใครคุมใคร ? เผลอๆอาจโดนแม่ไมม้ วยไทย..กระดูกออกนอกเน้ือแน่ๆคราวน้ี “ คุณชอบยมิ้ ออกมาได้ พลางยอ้ นถามทา่ นเจา้ ของเรือน “ ดูทา่ แลว้ ..ใครหมดั เดด็ กวา่ ใครล่ะครับ คุณยาย “ “ ก็ตอ้ ง..แมค่ นแก่รักชาติจดั ..น่ะซิ ปะหนา้ หนแรกก็ฉะเขาซะแลว้ จนลุงสนเกือบหวั ใจวายตายเพราะ กลวั โดนซามูไรฟันคอขาด ไดแ้ ต่นง่ั ยองๆ ยกมือไหวป้ ลกๆ “ “ ดี..ดีแลว้ ลูก มนั ตอ้ งใหไ้ ดย้ งั ง้ีถึงจะสมกบั ท่ีเป็ นลูกพอ่ จะไปกลวั มนั ทาไม ? “ ผเู้ ป็ นบิดายมิ้ ร่า แต่ แลว้ ก็หยดุ ชะงกั เหมือนนึกอะไรข้ึนมาได้ “ มิน่า..มิน่าเล่า..ลูกนอ้ งเราถึงได.้ . “ “ ถึงได.้ .อะไรคะ ? “ คุณสิรีถามแทนผฟู้ ังคนอื่นๆรวมท้งั บุตรสาวดว้ ย
303 “ ก็ไอเ้ จา้ ยอดน่ะซิ..วนั ปี ใหม่ท่ีวดั ไอเ้ รารึ..ร้อนใจให้มนั รีบเผน่ ลงเรือเร่งฝี พายมาเฝ้าระวงั ยายหนู ที่ ไหนได้..เผลอแผล็บเดียวโดดลงน้าส่งสัญญาณปลอดภยั ..ปักซะสองธงคู่กนั เลยท้งั ส้มท้งั เหลืองสาแดงรหัส แน่ใจหายทุกห่วง..ยิ่งกวา่ น้นั พอมีโอกาสแอบส่งข่าวกนั ใตถ้ ุนศาลาท่าน้าบา้ นพกั ทางการ พอ่ ก็ถามย้าวา่ เท่าที่ สังเกตเห็น วดั ระดบั ความเสี่ยงไดแ้ ค่ไหน ? เจา้ ยอดการันตีเกินร้อย..อนั เดอร์ซีโร่ครับผม ดูมนั เขา้ ขา้ งกนั ..ฉัน ยงั ฉิวถึงกบั เอด็ ตะโรลงไปวา่ เพ่ิงเฝ้าดูแวบเดียว ดนั คะเนใตศ้ ูนยไ์ ดไ้ ง ? คาตอบคือมาตรวดั ของผมไม่ผิดหรอก ครับ ทา่ ทางหวั หนา้ อู่ออกอาการโจง่ แจง้ วา่ กลวั คุณหนู..เหมือนงูแพเ้ ชือกกลว้ ย..น่ะครับ “ พอเล่ามาถึงตรงน้ีกไ็ ม่มีผรู้ ่วมสนทนาคนใดกล้นั หวั เราะเอาไวไ้ ด้ สิธารหนา้ เป็นสีจดั ข้ึนในบดั ดล รีบเสลุกเขา้ ครัวไปอุ่นน้าพทุ ราใส่เหยอื ก นาออกมารินเติมใหท้ ุกๆท่าน “ ตกลงที่ประชุมน้ีมีมติเห็นชอบในหลกั การแลว้ นะ “ ท่านประธานผกู้ ากบั การถกประเด็นร้อนกล่าว สรุป “ คุณชอบช่วยแปลใหท้ ีนะจะ๊ หนงั สือที่ธงทิวจะใหค้ าตอบรองแม่ทพั ญี่ป่ ุน เราอนุญาตให้แค่หม้นั หมาย กนั ไวก้ ่อน สงครามเลิกเมื่อไหร่..คอ่ ยมาวา่ กนั อีกที.. “ “ ยนิ ดีครับ คุณยาย “ ท่านครูรับปากดว้ ยรอยยมิ้ ที่จริงใจ “ แลว้ ..พิธีหม้นั ..ล่ะคะ จะจดั กนั ยงั ไง ? “ คุณสิรีเอย่ ถามสามี “ เราก็อา้ งเร่ืองสงคราม..ยนั ป้ายไปทุกข้นั ตอนนน่ั แหละ ตอกหน้าฝ่ ายญ่ีป่ ุนกลบั ไปวา่ หนา้ สิ่วหน้า ขวาน ลูกระเบิดปลิวว่อนยงั ง้ี..จะให้จดั เต็มท่ีไดย้ งั ไง ? ก็เอาแต่พอประมาณ แต่ออกจะแหวกแนวสักหน่อย เพราะพอ่ แม่อยา่ งเราก็ตอ้ งคิดอ่านใหร้ อบคอบเพื่อป้องกนั ศกั ด์ิศรีของลูกสาวไม่ใหถ้ ูกไอห้ นุ่มต่างชาติฉีกหนา้ เอาได้ หากรับของหม้นั จากฝ่ ายชาย เกิดมนั สับปลบั เผน่ หนีกลบั ประเทศ ก็จะเยาะเยย้ ไยไพฝ่ ายหญิงไดว้ า่ ก็ให้ ของหม้นั ฟาดหวั ไปแลว้ ไง..จะเอาอะไรอีก ! ดว้ ยเหตุผลเช่นน้ีเจา้ ภาพฝ่ ายหญิงจะจดั เตรียมของหม้นั เอง ยงั ไงๆ ก็เป็ นของๆเราอยแู่ ลว้ ไม่ตอ้ งส่งคืนใหเ้ ป็ นท่ีอบั อายขายหนา้ .. “ พลางหันไปเอ่ยกบั บุตรสาว “ ท่ีพ่อตอ้ งต้งั เงื่อนไขแบบน้ี พอ่ คิดถ่ีถว้ นแลว้ ..หวงั วา่ หนูคงจะเชื่อมนั่ ในทุกการตดั สินใจของพอ่ ..นะลูก “ สิธารน้าตาร่วงอีกคร้ังบนตกั ของบิดาที่เธอกม้ ลงกราบ ส่วนคุณสิรีน้นั ท้งั ต้ืนตนั และโล่งใจเหมือนยก ภูเขาไฟฟูจีออกจากอกไดแ้ ลว้ นง่ั อมยมิ้ ฟังสามีค่อยพดู ค่อยจากบั บุตรสาว “ ของหม้นั ท่ีพอ่ กบั แม่จะเตรียมไวใ้ หล้ ูกกค็ ือ สายสร้อยนพรัตน์ที่พ่อสวมขอ้ มือแม่ในวนั หม้นั ต่อหนา้ คุณตาคุณยาย..หนูไม่ตอ้ งห่วงนะลูก พอ่ จะใหท้ ่านครูช่วยแปลเหตุผลใหเ้ จา้ ตวั การ.. มนั เขา้ ใจ “ “ พ่อเขาคิดอยา่ งน้ีถูกตอ้ งแลว้ “ ท่านเจา้ ของเรือนมองหลานสาวอย่างเอ็นดู “ เป็ นทางออกท่ีต้งั อยู่ บนความไมป่ ระมาท เพือ่ ปกป้องหนูจากความผนั แปรท่ีอาจเกิดข้ึนไดใ้ นภายหนา้ “
304 คุณสิรีเขยบิ เขา้ ไปใกลๆ้ บุตรสาว “ หนูพอใจม้ยั ลูก ? “ สิธารกม้ ลงกราบท้งั คุณยาย บิดา และ มารดา ก่อนที่จะเงยหนา้ ข้ึน “ ขอบพระคุณค่ะ “ “ เป็นอนั วา่ ตกลงตามน้ี ท่ีประชุมลงมติเป็นเอกฉนั ท.์ . “ ท่านประธานสรุป “ ธงทิววา่ ตอ่ .. “ “ หนูแตง่ ชุดพ้ืนบา้ นเรียบๆแบบท่ีไปวดั วนั พระใหญ่กไ็ ดจ้ ะ้ พอ่ จะสวมชุดขาวเพอื่ เป็ นเกียรติแก่ลูกและ วงศต์ ระกูล ส่วนคุณลุงน้นั คงจะปัดฝ่ นุ ชุดเก่ง..ราชปะแตนหางกะรอก..มาเขา้ ร่วมพิธี ใช่ม้ยั ครับ ? “ “ แน่นอนครับ คุณทิวรู้ใจผม..” คุณชอบแยม้ ยมิ้ ฉบั พลนั ทุกคนก็ไดย้ นิ ..เสียงเทา่ ฟ้าหนา้ เทา่ กลอง..ดงั มาแต่ไกล “ คุณยาย..ยายจ๋า.. “ แลว้ เจา้ ของเสียงกโ็ ผล่ใหเ้ ห็นพร้อมดว้ ยผตู้ ิดตามประจาตาแหน่ง “ เสียงมาก่อนตวั ทุกทีนะ กานนั “ ท่านเจา้ ของเรือนรับไหว้ “ เชิญๆ..หูตาไวสมกบั เป็ นเจา้ พนกั งาน ทอ้ งที่ตาบลสามสวน เชิญผใู้ หญ่ผนั ..นงั่ ตามสบายนะจะ๊ เด๋ียว..สน..จะจดั หาน้าหาท่ามาให้ “ “ ท่านผบู้ งั คบั การ..ท่านครู.. “ กานนั ทกั ทายบุคคลสาคญั ท้งั สองท่ีหายหนา้ หายตาไปนาน ผใู้ หญ่บา้ น ก็กระพุ่มมือไหวเ้ ช่นกนั “ เป็ นไงมาไงกนั ครับ ? ดีใจจริงๆท่ีไดต้ อ้ นรับกลบั คืนสู่เหยา้ บางสวนกลาง ทางน้ี เป็นห่วงแทบแย.่ . เด็กๆมนั วง่ิ หนา้ ต้งั ไปบอก เลยรีบมา “ “ เหมาะเจาะจริงๆ..สวสั ดีครับ กานนั ผูใ้ หญ่ กาลงั อยากพบอยพู่ อดี มีเรื่องจะแจง้ ใหท้ ราบ ถา้ ไม่รีบ ร้อนไปไหนต่อ.. เท่ียงน้ีอยกู่ ินขา้ วกลางวนั ดว้ ยกนั ซะเลยนะครับ “ “ ขอบคุณครับ “ กานนั หนั ไปทางคุณชอบบา้ ง “ ทา่ นครูล่ะครับ คงแปลงานจนตาลายกระมงั .. “ “ ก็พอไหวอยหู่ รอกครับกานนั เพียงแต่คิดถึงบา้ น ไม่เคยจากมานานขนาดน้ี.. “ นาวาเอก ธงทิว สรุปสถานการณ์เมื่อกลางดึกคืนวานใหพ้ นกั งานทอ้ งที่ตาบลสามสวนและผใู้ หญ่บา้ น บางสวนกลางไดร้ ับรู้ กานนั หวั เราะเสียงดงั ตามเคย “ นายช่างใหญ่นี่..เวลาทางานก็ดูใจเยน็ ดีหรอก แต่พอถึง เรื่องของหวั ใจกลบั ไวไฟน่าดู.. ยงั ง้ี..ถา้ เขา้ ประกวด..หนุ่มไฟรักสุมทรวง..มีหวงั ไดร้ างวลั ถว้ ยทอง.. “ “ เบ่ือแลว้ ล่ะ..อะไรๆก็แจกถว้ ย..กานนั มีทองเยอะนกั เรอะ ? “ คุณยายขดั คอ “ จนชาวเรือข้ีคร้านจะลง แข่งขนั แลว้ นะ เอะอะก็..ถว้ ยทอง..คิดหาอยา่ งอ่ืนบา้ งซิ..ช่วยนึกให้ก็ได.้ .อยา่ งเช่น พายทอง ตะกาวทอง รึวา่ .. เรือจ๋ิวทอง..ตะเกียงทอง.. ก็ได.้ . “ “ ถว้ ยมนั ทาสีง่ายจะ้ แต่ไม่เป็นไร..คราวหนา้ จะลองทาสีตะเกียงหวั เรือดู..เขา้ ใจคิดนะจะ๊ คุณยาย “
305 กานนั ซดน้าใบบวั บกของลุงสนท่ีจดั มาให้ก่อนท่ีจะเอ่ยความต่อ “ เฮอ้ ..ช่ืนใจจริงๆ..ทุกคร้ังท่ีแวะมา เรือนคุณยาย เหมือนไดน้ ้าอมฤต คราวก่อนน้าพุทรา วนั น้ีฉนั ยงั ไม่ทนั ไดช้ ้าในเลย ลุงสนก็หามาประเคนให้ซะ ล่วงหนา้ ..” ถอ้ ยคาติดตลกเรียกเสียงฮาจากวงสนทนา “ ลุงสนให้ผดิ คนแลว้ ล่ะ ตอ้ งจดั ไปให้เจา้ รองแม่ทพั ถึง จะถูก..ใส่ถว้ ยไม่พอ..ตอ้ งเทใส่โอ่งใหด้ ื่มเชา้ เท่ียงเยน็ และก่อนนอน..มีหวงั ช้าในแน่..เพราะไม่รู้หนเหนือหนใต.้ . ดนั หลบั หูหลบั ตาสั่งการให้หวั หนา้ อู่ฝ่ังน้ีควบคุมเฝ้าระวงั ท่านผบู้ งั คบั การ..ชิชะ..ขากลิ้งลิงกบั หมา..หารู้ไม่วา่ หวั หนา้ อูผ่ มู้ ีตาแหน่ง..นายช่างใหญ่.. แต่พอเขา้ อาณาเขตเรือนริมน้า..อยูต่ ่อหนา้ หลานสาวคุณยาย ตาแหน่งที่วา่ ก็มีอนั ลดลงระดบั ดิ่งลงฉบั พลนั เหลือเป็นเพยี งแค.่ .นายช่างเล็ก..ทุกทีซิเอา้ .. “ วา่ แลว้ กต็ บเขา่ ฉาดใหญ่ “ ทีน้ีล่ะ ก็..ท่านท้งั สองเลยสบายแฮไป “ หวั ร่ออยา่ งสบอารมณ์พลางหนั ไปกระเซา้ คุณสิรี “ มิน่าเล่า..คุณผหู้ ญิงบนเรือน น้ีถึงไดห้ นา้ บานซะขนาดน้ี.. “ “ พอมาถึง..ก็เท่ียวไดพ้ าดพิงไปเรื่อยนะ กานนั “ คุณสิรีซ่ึงก็ยิ้มแบบลืมหุบหันไปทางเจา้ พนกั งาน ทอ้ งท่ีอีกราย “ แยง่ คุยหมด..ผใู้ หญผ่ นั เลยหาช่องแทรกไม่ได.้ . “ “ ไม่เป็นไรครับ ฟังกานนั สนุกกวา่ “ พอไดค้ ิวพดู แลว้ จึงนึกถึงธุระสาคญั ข้ึนมาได้ “ ผมกาลงั จะฝาก คุณยอดไปส่งขา่ ว ก็ปะเหมาะเคราะห์ดีไดพ้ บท่านครู เลยขอเรียนเร่ืองหลุมหลบภยั น่ะครับ กานนั กบั ผมระดม แรงงานจากชาวสวนช่วยกนั ‘ ลงทอ้ งร่อง ‘ ขดุ โกยดินและโคลนข้ึนก่อนเป็ นลาดบั แรก จากน้นั เจา้ จ่อยและ พรรคพวกช่างสวนในจึงลงมือทาตามแบบท่ีนายช่างใหญ่ร่างไวใ้ ห.้ . ที่ตลาดก็เสร็จแลว้ เหมือนกนั ครับ “ “ เห็นยุ่งๆกนั เรื่องประเด็นร้อน เลยยงั ไม่ไดเ้ ล่าใหธ้ งทิวฟัง “ ท่านเจา้ ของเรือนไดโ้ อกาสลาดบั ความ เป็ นมาและเป็ นไปในการปรับปรุงขยบั ขยายเรือนท้งั สองหลงั รวมไปถึงทอ้ งร่องที่ลุงสนขดุ เอาไวแ้ บบลวกๆ ก็ ปรับใหม่ให้กวา้ งข้ึนและลึกข้ึน เจาะช่องใหน้ ้าระบายออกไดแ้ ละทาหลงั คาคลุมป้องกนั สะเก็ดระเบิดให้เสร็จ สรรพ โดยฝีมือของหวั หนา้ อูแ่ ละทหารช่างญ่ีป่ ุน จนกานนั ตอ้ งขอลอกแบบไปทาใหล้ ูกบา้ นท้งั สามสวนดว้ ย “ “ ไอเ้ จา้ หลานญี่ป่ ุนของคุณยายน่ี..มนั รอบจดั จริงๆ.. “ นาวาเอก ธงทิว เพิ่งถึง..บางออ้ .. “ อยา่ งน้ีนี่เอง.. อยฝู่ ่ังน้ีรีบโกยคะแนนนิยมนาล่ิวจนแมแ้ ต่เจา้ สนยงั วางใจถึงกบั โลดแล่นไปอยูฝ่ ่ังโนน้ ไดอ้ ยา่ งสบายใจเฉิบ พอ คาดค้นั เขา้ ก็อา้ งวา่ กานนั ผใู้ หญ่ไม่ทอดทิ้ง..ไปมาหาสู่ดูแลตลอด แถมดว้ ยเจา้ ยอดกบั พลพรรคนาวกิ ฯ วางกาลงั ซุ่มโป่ งอยโู่ ดยรอบท้งั กลางวนั และกลางคืน นึกแลว้ กอ็ ยากจะเตะเจา้ สนให้ตกน้าไปอีกราย ไม่เคยเกร่ินให้รู้เลย วา่ รู้จกั มกั จี่กบั มนั ไม่ง้นั ก็ไล่กลบั มาน่ีแลว้ ไอเ้ จา้ หนุ่มไฟรักสุมทรวงของกานนั ..ก็ดนั หวั ไว..พอเห็นเจา้ สนเขา้ เท่าน้นั ..สมองก็แล่นปรูดปราดคิดออกทนั ทีวา่ ใครเป็ นใคร ? พรวดพราดทะล่ึงจู่โจมย่งิ กวา่ สายฟ้าฟาด..จนเรา แทบหงายหลงั ตกเกา้ อ้ี รู้สึกเหมือนโดนถีบเขา้ เตม็ ตีน.. “
306 กานนั ผใู้ หญ่และผรู้ ่วมวงคนอื่นๆต่างพากนั ฮาครืน ยกเวน้ หญิงสาวท่ีใบหนา้ ออกสีเขม้ จดั นึกคาดโทษ เอาปูนหมายหวั ..ไอห้ นุ่มไฟรักสุมทรวง..ไวใ้ นใจ ‘ บา้ ดีเดือดนกั ..คอยดู.. เจอเมื่อไหร่ละก็.. ‘ “ ไอส้ องตวั นี่..เจา้ สนกบั เจา้ ยอด..ชกั น่าสงสัยข้ึนมาตะหงิดๆ ซะแลว้ .. ยงั กบั มนั รู้กนั เห็นอกเห็นใจไอ้ หนุ่มรุมรัก..น่าจะถลกซี่โครงออกมาเหน็บฝาซะท้งั คู่ เราเลยเซ่อซ่าเป็นไก่ตาแตก สู้กานนั ไมไ่ ด.้ .รู้เร่ืองหมด.. “ เจา้ พนกั งานทอ้ งท่ีตาบลสามสวนอดขาไม่ได้ แต่ก็ช่วยขยายความเพ่ือให้อีกฝ่ ายสบายใจข้ึน “ ก็เพราะ ท่านอยทู่ างฝ่ังโนน้ ผม..ท้งั ในฐานะท่ีเป็ นกานนั และก็เปรียบเสมือนญาติผูใ้ หญ่ของหนูสิธารดว้ ย จึงมาแสดง ตนให้หวั หนา้ อู่ไดร้ ับรู้ว่ามีเจา้ หน้าที่ของทางการไทยเฝ้าระแวดระวงั อยูต่ ลอดเวลา แต่เท่าท่ีไดเ้ ห็นพฤติกรรม ของเขาที่ผ่านมา ก็พอจะเบาใจไดว้ ่าไม่ใช่ประเภทหยาบกระด้างห่ืนกระหายส่อเคา้ เป็ นภยั อย่างร้ายแรงต่อ ผหู้ ญิง หาไม่แลว้ ผมกบั หวั หนา้ สายสืบนาวิกฯของท่านคงจะตอ้ งรีบพาคุณยาย คุณสิรี และหนูสิธาร อพยพไป อยูใ่ นขบวนเรือเอ้ียมจุน๊ ต้งั แต่วนั แรกที่หน่วยทหารช่างญ่ีป่ ุนมาต้งั ที่อู่แลว้ ล่ะครับ วนั ข้ึนปี ใหม่ท่ีท่านนดั หมาย กนั ที่วดั ผมกาลงั จะข้ึนมาอยเู่ ป็ นเพ่ือนหนูสิธาร ก็เห็นหวั หนา้ อู่ซ่อมเสาระเบียงหวั บนั ไดเหยง็ ๆ .. เจอกนั นาที แรกแกก็เป็ นฝ่ ายกม้ หวั ใหผ้ มก่อน บ่งช้ีวา่ มาจากครอบครัวที่สั่งสอนอบรมใหร้ ู้จกั เคารพวยั วุฒิ อ่อนนอ้ มถ่อม ตนจนติดเป็ นนิสัย แมว้ า่ จะอยูใ่ นสงครามและถืออานาจเหนือกว่าก็ตาม แต่ในสถานการณ์ที่หวั หนา้ อู่เกิดไป จะเอ๋กบั ลุงสนเขา้ โดยบงั เอิญ แลว้ ฉุกคิดข้ึนมาไดอ้ ยา่ งฉบั พลนั ตดั สินใจตรงรี่ปรี่เขา้ ไปเป็ นเถา้ แก่ให้ตวั เองลน่ั วาจาสู่ขอลูกสาวท่าน ก็คงเป็นเพราะแกไมแ่ น่ใจวา่ จะมีโอกาสไดพ้ บทา่ นอีก.. “ “ กานนั กบั คุณยายลงสาเภาลาเดียวกนั เลยนะครับ แลว้ ผใู้ หญ่ล่ะครับ ตีตว๋ั มากบั เขาดว้ ยหรือเปล่า ? “ ถามไปก็หวั เราะไป “ พูดไปกจ็ ะเขา้ ทานอง..ถือหางนายช่างใหญ่ แต่แกก็เป็ นอยา่ งที่กานนั วา่ ไวน้ ่ะครับ สุภาพอ่อนนอ้ ม มี สมั มาคารวะ ผมเจอแกที่ฐานสญั ญาณคุง้ กาเหวา่ ยงั นึกวา่ ไมใ่ ช่หวั หนา้ อู่เพราะเห็นเดินตามคุณหนูตอ้ ยๆ.. “ “ ผมถึงไดข้ ารองแม่ทพั ..มีอยา่ งที่ไหนสุ่มสี่สุมห้าใชเ้ รือเอกผพู้ ึงพอใจกบั การเป็ นนายช่างเล็กที่เรือน ริมน้าของคุณยายให้มาคุมนาวาเอกแห่งราชนาวีไทยหวั หน้าครอบครัว มือหดั ใหม่มุทะลุพลุ่งพล่านคิดแต่จะ เอาชนะแบบน้ีแหละท่ีมกั จะโดนเซียนหมากรุกเยาะเยย้ ไยไพทานอง..ไก่อ่อนสอนขนั ..ไมด่ ูตามา้ ตาเรือ.. “ เมื่อผเู้ ป็นบิดาไดร้ ับรู้เร่ืองราวท้งั หมดจากคนรอบขา้ งท่ีลว้ นแลว้ แต่เป็ นผูห้ ลกั ผูใ้ หญ่ท่ีนบั ถือมาเนิ่นนาน จึงคอ่ ยเยน็ ใจข้ึนถึงกบั หยอกลอ้ บุตรสาวได้ “ เมื่อคืนโดนไอล้ ูกหมาตกน้า ‘ หกั งวงไอยรา ‘ พอมาวนั น้ีคุณยายเล่นท่าที่สอง ‘ ยอเขาพระสุเมรุ ‘ ตามดว้ ยทา่ ท่ีสามของกานนั ‘ มอญยนั หลกั ‘ ต่อเนื่องดว้ ยท่าที่ส่ีของผใู้ หญบ่ า้ น ‘ ปักลูกทอย ‘ “
307 นายทหารเรือแห่งราชนาวไี ทยผทู้ ี่ฝึกปรือแม่ไมม้ วยไทยมาต้งั แต่ยงั หนุ่มจนเจนจดั หาตวั จบั ยาก ไล่เรียง ทา่ เด็ดที่ถูกใจเป็นอภินนั ทนาการแก่ผฟู้ ัง และถึงไม่มีระฆงั ก็พกั ยกไดด้ ว้ ยการหนั ไปออ้ นภรรยาผา่ นบุตรสาว “ โดนแบบไม่รู้ตวั สารพดั ท่า.. คืนน้ีจึงสงสัยวา่ พ่อจะเด้ียงแน่ๆ.. แม่คงตอ้ งช่วยนวดให้ รู้สึกเจ็บอก เหมือนตกตาลต้งั แต่เจอท่าแรกของไอต้ วั แสบ..ชะชะ..ริอ่านเป็ นเถา้ แก่ให้ตวั เอง..มนั น่าจะตลบหลงั ดว้ ยท่าที่ห้า หกเจด็ แปดรวดเดียวไปเลย.. ‘ วริ ุฬหกกลบั ‘ ‘ สลบั ฟันปลา ‘ ‘ ปักษาแหวกรัง ‘ และ ‘ ฤๅษีบดยา ‘ ออ้ ..แถม ดว้ ยทา่ ตบทา้ ย ‘ หิรัญมว้ นแผน่ ดิน ‘ ใหม้ นั สาแก่ใจไปเลย.. “ เสียงหวั เราะของวงสนทนาดงั ลนั่ คุง้ น้า คุณยายกบั คุณสิรีน้นั ต่างหวั ร่องอหาย พลอยทาใหท้ ้งั คุณชอบ และผใู้ หญผ่ นั อดขาตามไปดว้ ยไมไ่ ด้ ส่วนกานนั นงั่ ตบเขา่ จนมือแดงแลว้ แดงอีกดว้ ยความชอบอกชอบใจ มีแต่ สิธารคนเดียวที่อยากจะทุบผูย้ นิ ดีเป็นกระสอบทรายญี่ป่ ุน..สกั พลกั่ สองพลกั่ นึกในใจ ‘ ฝากไวก้ ่อนเถอะ..’ “ ฟังไวน้ ะคะ กานนั ผใู้ หญ่ผนั “ วนั น้ีคุณสิรีลมดีจดั “ คุณผชู้ ายเขา้ บา้ นวนั แรกก็หาแม่ไมม้ วยไทยมา อา้ ง..เพิม่ ภาระใหด้ ิฉนั ..อนั ที่จริงตอ้ งตามหวั หนา้ อูม่ านวดใหถ้ ึงจะถูก เพราะเป็นตวั การปล่อยหมดั เด็ด.. “ บรรดาเรือแพที่อยกู่ ลางคลองคงพากนั หนั มามองดว้ ยความสงสัยเมื่อไดย้ ินเสียงหวั เราะดงั สนน่ั ลอยมา จากเรือนริมน้า คราวน้ีวาทะของมารดาที่ไมไ่ ดย้ นิ ไดฟ้ ังมานานแลว้ ทาใหผ้ เู้ ป็นบุตรสาวหวั เราะออกมาจนได้ “ นนั่ ..มนั ตอ้ งอยา่ งน้นั “ เสียงฟ้าผา่ ของกานนั ดงั กวา่ เพ่ือน “ หวั หนา้ ครอบครัวไม่อยูซ่ กั คน ที่นี่เลย เหงาหงอย พอเหยยี บยา่ งมากา้ วแรกเท่าน้นั พรรคพวกไดเ้ ฮลนั่ กนั แบบน้ี “ “ โดนเมียประชดเป็นปฐมฤกษ์ ถือวา่ เป็นมงคลยงิ่ “ ผเู้ ป็นสามีรู้สึกคร้ึมอกคร้ึมใจที่ไดก้ ระเซ้าเยา้ แหย่ ภรรยาใหห้ ายคิดถึง ความอบอุ่นในครอบครัวเร่ิมกลบั คืนมาอีกวาระหน่ึง หลงั อาหารกลางวนั แลว้ นาวาเอก ธงทิว จึงหนั ไปทางบุตรสาว “ บ่ายน้ีหนูช่วยไปท่ีบา้ นคุณลุง ตรวจดู ความเรียบร้อยในห้องชลพทั ธ์ พ่อส่ังให้เจา้ สนกบั เจตน์จดั การเร่ืองท่ีนอนหมอนมุง้ ให้สะอาดสะอา้ น..เปิ ด หนา้ ต่างให้ลมโกรก..ห้องจะไดไ้ ม่อบั ช้ืน..เจา้ ของห้องกลบั มาวนั ใด..อย่างนอ้ ยก็จะปล้ืมใจว่าลูกดูแลให้เป็ น อยา่ งดี ไม่ทิ้งขวา้ งเพ่ือนสนิทมิตรแต่วยั เยาว์ ส่วนพ่อกบั คุณลุงจะนง่ั ร่างหนงั สือสองฉบบั ถึงท่านแม่ทพั ฉบบั แรกขอลาพกั งานให้ชลพทั ธ์บา้ ง จะไดม้ ีเวลาปรับความเขา้ ใจกบั หนู ส่วนฉบบั ท่ีสองก็คือเรื่องการหม้นั หมาย ซ่ึงพ่อจะตอ้ งเจรจากบั มนั ให้รู้เร่ืองโดยมีคุณลุงเป็ นล่ามให้ จากน้นั พอ่ ก็จะใชม้ นั เอาหนงั สือท้งั สองฉบบั ไปยื่น ส่งใหร้ องแมท่ พั ท่ีฝ่ังโนน้ ..น่ียงั ไม่เห็นหวั เลย..ไอล้ ูกหมาตกน้า..” วลีหลงั สุด..ชกั ติดปาก “ โธ่..คุณล่ะก.็ . “ แมจ้ ะขาที่ไดย้ นิ สามีเรียกขานสมญาวา่ ท่ีคูห่ ม้นั บุตรสาว แต่คุณสิรีก็อดทกั ทว้ งไม่ได้ “ ขอซ้ือไดม้ ้ยั คะ..ไอล้ ูกหมาตกน้า..เน่ีย ? “
308 “ ไมไ่ ด.้ .ฉนั ไม่ขาย..” เจา้ ของลิขสิทธ์ิผูต้ ้งั สมญายิม้ ยว่ั “ ฉนั ชอบของฉนั นึกถึงภาพคืนน้นั แลว้ ก็ไม่ อาจปลงใจเรียกเป็นอ่ืนไปไดน้ ี่จะ๊ ..คุณสิรีจ๋า..” ลงทา้ ยดว้ ยคาหวานท่ีแสนช่ืนม่ืน เลยถูกขวา้ งคอ้ นวงใหญ่ “ เด๋ียวน้ีฟังภาษาไทยออกมากข้ึนแลว้ แกไดย้ นิ เขา้ จะนอ้ ยใจนะคะ.. “ “ ทีเป็นเถา้ แก่ใหต้ วั เองทะล่ึงถึงตวั พอ่ ..สู่ขอลูกสาวเขา..ยงั ทาได้ ฉนั ไม่ถีบให้กลิ้งยนั ฝาก็บุญแลว้ ขืน ไอห้ นุ่มหา้ วมาทาเป็นใจปลาซิว..จะไดโ้ ยนผา้ ถุงใหน้ ุ่ง.. “ “ ผมว่าแกคงไม่คิดอะไรหรอกครับ “ ผูใ้ หญ่บา้ นออกความเห็น “ ก็คงจะยิ้มรับเหมือนเคย ไม่เชื่อ ทา่ นลองเรียกต่อหนา้ ใหท้ ่านครูแปลซิครับ “ “ แหมนี่.. รุมตม้ ยาทาแกงหลานญี่ป่ ุนของช้นั กนั จงั เลยนะ “ คุณยายเงียบมานาน ถึงคราวออกโรงช่วย บา้ ง “ หวั เดียวกระเทียมลีบ แถมยงั ถูกปั่นหวั อีกวา่ คุณพ่อบา้ นน้ีหนีไปอยกู่ บั บา้ นเล็กบา้ นนอ้ ยท่ีอ่ืน ถา้ เมื่อคืน ไมจ่ ะ๊ เอ๋กบั ลุงสนเขา้ กค็ งยงั ตามหา..วา่ ที่พอ่ ตา..ไม่เจอ วนั น้ีกน็ ดั หมายไวก้ บั ยายหนูจะพากนั พายเรือไปฝ่ังโนน้ แถวสวนผกั ..ร้อยเอด็ เจด็ ยา่ นน้ากไ็ ม่มีวนั หาเจอหรอก น่าสงสารม้ยั ล่ะ..ถูกสาวเรือนน้ีหลอก..” คุณยายหวั เราะ ‘ สาวเรือนน้ี ‘ ของคุณยายอมยมิ้ เมื่อเห็นบิดายกนิ้วใหเ้ ป็นเชิงยกยอ่ งในวรี กรรมของบุตรสาว “ คุณชอบกลบั มาบา้ นแลว้ ก็จงทาใจให้สบาย “ ท่านเจา้ ของเรือนหนั ไปปลอบผทู้ ่ีไดช้ ่ือวา่ เป็ นท่านครู ของหลานสาว “ เรื่องของบุญทากรรมลิขิต..เป็ นชะตาชีวิตที่เราไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ตอ้ งรู้จกั ปล่อยวาง ขืนเรา เอาแต่ใจ..จบั ถุงชน..บงั คบั ข่มเขาโคขืนให้กินหญา้ ก็รังแต่จะเกิดความขุ่นหมองขอ้ งใจจนพาไปสู่หายนะได้ เมื่อถึงยามเป็นไมใ้ กลฝ้ ั่ง.. ก็ควรจะเป็นร่มเงาใหล้ ูกหลานไดพ้ กั พิงทางใจไปจนกวา่ ชีวติ จะหาไม่เถอะนะ.. “ “ ขอบพระคุณมากครับ คุณยาย “ คุณชอบยกมือข้ึนไหวผ้ อู้ าวุโสสูงสุด “ ผมรู้สึกโล่งเบาข้ึนมาก..ได้ แสงแห่งธรรมช่วยส่องใจใหส้ วา่ งสงบ ชลพทั ธ์กลบั มาเมื่อไหร่..ผมจะใหม้ ากราบคุณยายทนั ทีครับ “ “ คุณคะ ? “ คุณสิรีเพ่ิงนึกอะไรข้ึนมาได้ “ แกฝากอะไรคุณมาบา้ งหรือเปล่าคะ ? “ หนั ไปถามสามี “ ใคร ? “ นาวาเอก ธงทิว ทาทา่ งง เลิกคิว้ ถาม “ ก็..คุณทานาบาตะ..น่ะซิคะ.. “ คุณสิรีออกช่ืออยา่ งสุภาพชน “ อ๋อ..ไอ.้ ..” เกือบหลุดปากออกไปแลว้ แต่พอเห็นภรรยาจอ้ งตาอยู่ เลยแกลง้ เปล่ียนสมญาของผูท้ ่ีถูก พาดพิง “ ไอเ้ จา้ ผคู้ ุมฉนั น่ะรึ..ทาไม ? มนั มีอะไรจะฝาก..วา่ ท่ีแม่ยาย.. เรอะ ? “ สิธารตอ้ งกล้นั หวั เราะแทบแย่ “ ฟังพูดเขา้ .. คุณน่ี.. “ คุณสิรีทาตาขวางใส่สามีซ่ึงหัวร่อดว้ ยความพึงใจท่ีไดล้ ้อเลียนภรรยา ส่วน กานนั ตบเข่าอีกสองฉาด “ บะ๊ ! วนั น้ีสนุกยง่ิ กวา่ ดูมวยคู่เอกซะอีก “ “ ฟังไมไ่ ดศ้ พั ท์ จบั เอามากระเดียด..นะคะ ดิฉนั หมายถึงผา้ ที่จะใชเ้ ยบ็ เป็นผนื ธงกาชาดต่างหากล่ะคะ “
309 “ ธงกาชาด..ไหนกนั ? ฉนั ไม่เห็นรู้เรื่องดว้ ยสักที “ คนถามขมวดคิว้ “ ดิฉนั กบั ลูกรับปากกบั คุณทานาบาตะไวค้ ่ะวา่ จะช่วยเยบ็ ให้ สาหรับโรงพยาบาลสนามกลางที่ฝั่งโนน้ เพราะเห็นว่าอยู่ไม่ห่างจากบา้ นพกั ที่คุณอยู่ ลูก..เป็ นห่วงท้งั คุณพ่อและคุณลุง จึงไดอ้ าสาเย็บผืนธงใหญ่ให้ รวมท้งั โรงพยาบาลสนามที่เรือนคุณป่ ูดว้ ย เม่ือมีฝูงบินเข้ามาโจมตี ไฟฉายยกั ษ์ท่ีติดต้งั ไวจ้ ะส่องให้นกั บิน เห็นชดั ๆ จะไดไ้ ม่ทิ้งระเบิดลงมา คะ่ จะเยบ็ ใหแ้ ห่งละสองผนื ผนื ที่สองสารองไวเ้ ผอื่ ผนื แรกขาด คะ่ “ “ เม่ือคืนก่อนเกิดเรื่อง ผมไดย้ ินรองแม่ทพั แจง้ กบั หัวหน้าอู่ว่าท่านแม่ทพั ส่ังให้หวั หน้าอู่รับเหมาไป จดั ทาสาหรับโรงพยาบาลสนามทุกแห่ง เพ่ือความปลอดภยั ของท้งั หมอ เสนารักษ์ ตลอดจนเหล่าทหารท่ี บาดเจบ็ เขา้ รับการรักษาตวั โดยใหเ้ บิกไดท้ ้งั ผา้ และเงินค่าจา้ งสาหรับชาวบา้ นที่ช่วยตดั เยบ็ “ คุณชอบใหค้ วาม กระจา่ งเพม่ิ ข้ึน “ เอาอยา่ งน้ีก็แลว้ กนั “ หัวเรือใหญ่สรุป “ แม่กบั ลูกรับอาสาไว.้ .ก็เยบ็ แค่สี่ผนื เป็ นพอ ส่วนท่ีเหลือ ใหช้ าวบา้ นตาบลสามสวนมีงานทามีรายไดเ้ สริมระหวา่ งสงคราม ดีม้ยั ครับ.. เจา้ พนกั งานทอ้ งท่ีท้งั สองท่าน ? ผมจะบอกมนั ผา่ นท่านครูวา่ ไม่ตอ้ งเสียเวลาไปหาท่ีอ่ืนหรอก ทางฝ่ังน้ีชาวบา้ นตาบลสามสวนของเราก็มีฝี มือ พอที่จะตดั เยบ็ ใหไ้ ดอ้ ยา่ งรวดเร็วและรับรองคุณภาพได้ “ “ เยย่ี มครับ.. ผมจะป่ าวประกาศกระจายรายไดใ้ หท้ วั่ ถึง “ กานนั รับลูกทนั ที “ ชาวบา้ นคงจะดีใจกนั ยกใหญ่ครับ “ ผใู้ หญ่บา้ นเสริม “ ใช่แลว้ ผูใ้ หญ่.. แต่งานน้ีขืนปล่อยให้แยกยา้ ยกนั ไปแบบต่างคนต่างทา มีหวงั เละแน่..ใหญ่บา้ งเล็ก บา้ ง ยกั เย้อื งลกั ลน่ั กนั ..เสียชื่อหมด อายพวกญี่ป่ ุนตอ้ งเอาป๊ี บคลุมหวั .. ฉนั วา่ นะ..เราลงเรือไปกราบท่านพระครู กนั ดีกว่า ขออนุญาตใช้ศาลาให้ชาวบา้ นนง่ั รวมกนั ทา แลว้ ก็ให้แม่ปริกกบั แม่พลบั ช่างเยบ็ ฝี มือดีของบางน้ี ช่วยกนั ควบคุมใหผ้ นื ธงออกมาขนาดเดียวกนั ถูกตอ้ งตรงตามแบบท่ีนายช่างใหญก่ าหนด “ “ ดีครับ กานนั ผใู้ หญ่ “ ช่วยกนั คิดช่วยกนั อ่าน ช่วยกนั พายช่วยกนั จ้า หางานให้คนไทยไดท้ ามากข้ึน มีกินมีใช้ มีเก็บมีออมบา้ งก็อุ่นใจแลว้ ล่ะครับในยามสงครามอย่างน้ี กองทพั ญ่ีป่ ุนกาลงั เร่ิมสร้างทางรถไฟไป พม่า ผมกบั ท่านครูไดเ้ สนอแนะว่านอกจากใชง้ านเชลยศึกแลว้ ก็ควรจะวา่ จา้ งช่างฝี มือไทยและแรงงานไทย ดว้ ย งานก่อสร้างวางรางรถไฟจะไดร้ ุดหนา้ รวดเร็วและเสร็จไวข้ึน ดา้ นพอ่ คา้ แมข่ ายในขบวนเรือเอ้ียมจุน๊ ก็งาน เขา้ ล่ะครับ หวั หมุนกนั ยกใหญ่เร่งจดั หาสารพดั สรรพสิ่งไปขายญ่ีป่ ุน ไม่วา่ จะเป็ น ท่อนไม้ เสาเข็ม สามเกลอ เหล็ก นอต สกรู ตะปู เชือกมะนิลาทุกขนาด กระสอบเปล่า ผา้ ใบ อะไรอีกล่ะ..อ้งั โล่ ถ่าน ฟื น แมแ้ ต่ โอ่ง ตุ่ม หมอ้ ไห จิปาถะ ขายดิบขายดีเป็นเทน้าเทท่าเชียวครับ เคร่ืองไมเ้ ครื่องมือช่างของเรากใ็ ช่ยอ่ ยนะครับ “
310 “ จริงครับท่าน ขนาดนายช่างใหญ่มาเห็น..สยนุ่ สามหวั ..ในห้องเครื่องมือลุงสน ยงั ติดใจขอยืมไปใช้ เลยครับ วา่ แต่..งานสร้างทางรถไฟที่เร่ิมตน้ จากสถานีหนองปลาดุก บา้ นโป่ ง..ดูเร่งรัดยงั กบั ไฟลนกน้ .. ผมกบั ผูใ้ หญ่ผนั ก็ไม่ไดน้ ่ิงดูดาย..คอยติดตามข่าวสารอยู่ตลอด หนงั สือพิมพ์ต้งั แต่คืนที่ญ่ีป่ ุนข้ึน ผมเก็บไวท้ ุกฉบบั แหละครับ โดยเฉพาะฉบบั ท่ีลงข่าวการต้งั โต๊ะเจรจาระหวา่ งนายกฯฝ่ ายซามูไรกบั ท่านผูน้ า ไดถ้ ่ายภาพคู่กนั ดว้ ย ก็เห็น..พลเอก ฮิเดกิ โตโจ นั่งวางมาดผยองภาคภูมิยิ่งนกั ในแสนยานุภาพของกองทพั ญี่ป่ ุน ถึงกบั คิด สยายปี กไปพมา่ ท่านมีความคิดเห็นยงั ไงครับ “ กานนั ชกั สนใจ “ กานนั รอบคอบมาก ขอช่ืนชมดว้ ยความจริงใจครับ ดีเหลือเกิน..ผมขอยืมหนงั สือพิมพต์ ้งั แต่วนั ที่ ๘ ธนั วาฯ ๒๔๘๔ จนถึงวนั น้ีทุกฉบบั นะครับ จะได้น่ังไล่เรียงสถานการณ์นอกกองบญั ชาการญี่ป่ ุนที่ผมไม่มี โอกาสไดร้ ับรู้ จดบนั ทึกเอาไวป้ ระกอบการตดั สินใจวางแผนภารกิจของขบวนการเสรีไทยต่อไปครับ และฝาก ซ้ือฉบบั ต่อๆไปดว้ ยนะครับ คงไม่เป็นการรบกวนจนเกินไปนะ กานนั “ “ โอย้ ..เร่ืองจ๊ิบจ๊อยครับท่าน ผมฝากเรือกาแฟซ้ือให้ประจาครับ ก็แค่เพิ่มอีกฉบบั ให้พายมาส่งที่เรือน ริมน้าเลย ส่วนฉบบั ที่ผา่ นๆมา ผมจะรวบรวมไวใ้ หน้ ะครับ “ “ ขอบคุณครับ “ พอดีคุณสิรีขอตวั พาคุณยายข้ึนเรือนไปพกั ผ่อน ส่วนสิธารก็เดินไปบา้ นคุง้ กาเหว่า ตามที่บิดาขอร้องไว้ “ นาวาเอก ธงทิวจึงไดโ้ อกาสเริ่มร่ายยาว “ เอาล่ะ..ที่น้ี มาวา่ กนั เร่ืองท่ีกานนั ถามดีกวา่ ครับ หลงั สงครามโลกคร้ังท่ีหน่ึง ญ่ีป่ ุนวางกา้ มใหญ่โตจนสันนิบาตชาติตอ้ งออกมาปราม แต่ญี่ป่ ุนก็หาได้ ยห่ี ระไม่..แถมยงั กาแหงทา้ ทายดว้ ยการลาออกจากสมาชิกสันนิบาตชาติให้มนั รู้แลว้ รู้รอดไปเลย เยาะเยย้ ใหไ้ ด้ อายอีกวา่ เป็นเพียงแคเ่ สือกระดาษเทา่ น้นั พอหวั โจกเริ่มเกเร เยอรมนั ก็เอาบา้ งลาออกตาม เม่ือไม่มีใครทาอะไร ได้ ญี่ป่ ุนก็ยิง่ กาเริบเสิบสานหนกั ขอ้ ข้ึน อา้ ขาผวาปี กทาท่าจะครอบครองน่านน้าแปซิฟิ กไวแ้ ต่ผเู้ ดียว วางกอง เรือเหมือนไข่กบเป็นสายยาวเฟ้ื อยต่อเน่ืองกนั ต้งั แตอ่ า่ วอลาสกา ผา่ นทะเลจีนใต้ อ่าวไทย ช่องแคบมะละกา ไล่ ไปจนถึงอ่าวเมาะตะมะ กานนั ลองนึกภาพตามซิครับวา่ กองทพั ญี่ป่ ุนตอ้ งใชท้ หารจานวนเท่าใดจากเขตหนาว เหนือของโลกไล่เรียงเรื่อยมาจนถึงเขตร้อน ถึงแมว้ า่ จะมีเรือโรงพยาบาลสนามลอยลาคอยช่วยเหลืออยู่ แต่ กาลงั พลก็มีอนั ตอ้ งล้มหมอนนอนเส่ือจานวนมาก เพราะความอ่อนล้าในการเดินทางและพิษไขจ้ ากความ เปลี่ยนแปลงของอากาศ นอกจากน้นั การส่งกาลงั บารุงก็ทาไดย้ ากเพราะเป็ นเส้นยุทธศาสตร์ทางทะเลท่ียาวมาก เกินไป เสบียงอาหารอาจไม่เพียงพอ แผนยุทธการน้ีก็คงเหมือนท่ีกานนั ติติงรองแม่ทพั ญี่ป่ ุนไวน้ น่ั แหละครับ แต่ผมวา่ ตวั แมท่ พั เรือแห่งจกั รพรรดินาวนี ่าจะโดนหนกั กวา่ .. เพราะเล่นเดินหมากบา้ ระห่าจะทาให้พลาดท่าเสีย ท้งั มา้ ท้งั เรือ ไดใ้ นท่ีสุด ครับ “
311 บทท่ี ๓๒ นายทหารเรือแห่งราชนาวีไทย หยุดชะงกั ไปชวั่ ครู่ก่อนท่ีจะเพ่ิมเติมช่วงสุดทา้ ย “ ประเด็นที่เราตอ้ ง คอยเง่ียหูสดบั ตรับฟังข่าวก็คือ ความเป็ นไปกลางมหาสมุทรแปซิฟิ กซ่ึงมีดินแดนที่เป็ นจุดยทุ ธศาสตร์สาคญั ย่ิง ของสหรัฐอเมริกา..นน่ั คือหมู่เกาะมิดเวย.์ . ฐานทพั เรือใหญ่ มีรึครับ..ท่ีสหรัฐฯจะยอมใหญ้ ี่ป่ ุนยดึ ครองไดง้ ่ายๆ คงสู้กนั สุดสตีม..แต่ฝ่ ายญ่ีป่ ุนจะเสียเปรียบกวา่ ตรงที่กาลงั พลเร่ิมอ่อนลา้ ถดถอย เจบ็ ป่ วย ขาดอาหาร ในขณะท่ี ทหารสหรัฐฯ อิ่มหมีพีมนั สุขภาพดี ได้พกั ผ่อนเพียงพอแมใ้ นขณะเตรียมพร้อมตลอดย่ีสิบสี่ชั่วโมง จึงพอ มองเห็นเคา้ รางไดว้ า่ ยง่ิ ทาสงครามขยายพ้นื กวา้ งไกลข้ึนและลากยาวนานข้ึน..กองทพั ญี่ป่ ุนก็รังแต่จะสูญเสียท้งั กาลงั พล ยทุ โธปกรณ์ และเงินทองอยา่ งมหาศาลตามไปดว้ ย ในที่สุดกจ็ ะพาด่ิงลงสู่หายนะและความพา่ ยแพ.้ . “ ผูว้ ิเคราะห์และประเมินสถานการณ์สงครามรู้สึกแปลกๆ แทนที่จะยินดีปรีดาปราโมทยก์ บั ผลกรรมที่จะเกิด ข้ึนกบั ฝ่ ายตรงขา้ มผูก้ ่อสงคราม กลบั นึกเป็ นห่วงบุตรสาวข้ึนมาในบดั ดล.. ถา้ ญ่ีป่ ุนแพ.้ .ไอล้ ูกหมาตกน้ามีหวงั โดนจบั เป็ นเชลยสงคราม และอาจถูกส่งตวั ไปจองจายงั ดินแดนอนั ไกลโพน้ ยายหนูก็จะตอ้ งเศร้าหมองทุกข์ ระทมเพราะการพลดั พรากจากผเู้ ป็นที่รัก.. คิดไปคิดมาเลยกลุม้ ยงิ่ กวา่ นายกฯญ่ีป่ ุน.. “ ท่านครับ.. “ กานนั สะกิดผทู้ ี่นงั่ นิ่งเหมือนถูกตรึงดว้ ยคาถา สีหนา้ ไมส่ ู้ดี “ มีอะไรหรือครับ ? “ “ กย็ ายหนูน่ะซิ.. กานนั “ ภูเขาไฟฟูจีเร่ิมเคลื่อนยา้ ยมาอยกู่ ลางอกนาวาเอก ธงทิว แทนคุณสิรี “ ก็ถา้ ญี่ป่ ุนแพ.้ . ไอล้ ูกหมาตกน้า..มิตอ้ งถูกจบั กลบั ไปขงั ในเรือนจาที่ญี่ป่ ุนหรือ ? “ เจา้ พนกั งานทอ้ งท่ีตาบลสามสวนกเ็ พ่งิ นึกถึงเรื่องน้ี แต่ความท่ีผา่ นการแกป้ ัญหาท่ีพิสดารสลบั ซบั ซอ้ น มาอยา่ งโชกโชน จึงนงั่ ขบคิดไปมองหนา้ ผใู้ หญบ่ า้ นไป สักครู่กพ็ อจะเห็นแสงสวา่ งที่ปลายอุโมงคอ์ ยรู่ าไรๆ “ ท่านครับ.. อยา่ เพ่งิ วติ กไป เรายงั พอมีเวลาเตรียมการแกป้ ัญหา ผมวา่ น่าจะใชไ้ ดค้ รับ วธิ ีของผม.. “ “ ลองเกริ่นมาซิครับ กานนั ผมชกั จะหนกั อก “ นายทหารเรือไทยถอนใจ “ ไม่เป็ นไรครับ ผมกับผูใ้ หญ่ผนั จะช่วยกนั ยกภูเขาออกให้เอง “ กานันผูท้ ี่สมองกาลงั สว่างไสว เหมือนคบเพลิง..หวั เราะออกมาไดเ้ พราะเร่ิมมองเห็นลู่ทางแลว้ “ ไทยเรามีกฎหมายลกั ษณะครอบครัวท่ีน่าจะ ช่วยแกป้ ัญหาน้ีไดค้ รับ ถึงแมน้ ายช่างใหญ่จะมากบั กองทพั แต่หากจดทะเบียนสมรสกบั หนูสิธาร ก็จะสามารถ พานกั อาศยั อยใู่ นเมืองไทยได้ ดว้ ยเหตุผลทางดา้ นมนุษยธรรมซ่ึงไทยจะตอ้ งปฏิบตั ิตามปฏิญญาสากล ครับ “ “ หลงั จากน้นั ก็ย่นื ขอล้ีภยั ซิครับ คุณทิว “ คุณชอบแทรกข้ึน “ ผมจะอ่านทบทวนกฎหมายระหวา่ ง ประเทศอีกทีวา่ กรณีน้ีจาเป็นตอ้ งยนื่ ผา่ น..คณะกรรมการเพ่ือผลู้ ้ีภยั แห่งสนั นิบาตชาติ..หรือไม.่ . “
312 เมื่อเห็นเพื่อนผูร้ ่วมทุกขร์ ่วมสุขกนั มาในสงคราม น่ิงอ้ึงตกตะลึงกบั คาแนะนาจากผูร้ ู้ท้งั สอง คุณชอบ จึงกล่าวต่อไปเพ่ือให้กาลงั ใจและความหวงั แก่ผทู้ ี่กาลงั ตกอยใู่ นวงั วนของปัญหา “ เมื่อเราประเมินสถานการณ์ ออกมาเช่นน้ีแลว้ คุณทิวก็ไตร่ตรองใหด้ ีวา่ หากถึงคราวจาเป็นตอ้ งเตรียมการเอาไวล้ ่วงหนา้ ก็ควรยินยอมใหท้ ้งั คู่จดทะเบียนสมรสกนั ไวก้ ่อนเพือ่ เป็นหลกั ประกนั ดา้ นกฎหมายไทยท่ีจะใชอ้ า้ งอิงขอล้ีภยั และขอพานกั อาศยั ใน ไทยหลงั สงคราม ซ่ึงหากญี่ป่ ุนแพ้ ก็ตอ้ งใหเ้ ขาถูกจบั ไปก่อน แลว้ เราค่อยไปย่ืนขอสิทธ์ิประกนั ตวั ออกมา ผม วา่ ไม่น่าจะเป็นเรื่องคอขาดบาดตายนะ เพราะเขาก็แค่นายทหารช้นั ผนู้ อ้ ย แถมอยูฝ่ ่ ายช่างไม่ใช่ฝ่ ายยุทธการ จึง ไม่มีน้าหนกั ความสาคญั มากพอที่ฝ่ ายสมั พนั ธมิตรจะฉุดกระชากลากถูเอาไปสอบสวนทวนความท่ีญี่ป่ ุน เปลือง ขา้ วสุกเปล่าๆ.. จริงม้ยั ครับ ? กานนั “ วรรคหลงั จงใจพดู ติดตลกเพ่ือผอ่ นคลายใหส้ หายรุ่นนอ้ ง “ จริงครับ ท่านครู เท่าท่ีฟังคุณยายเล่าประวตั ิ นายช่างใหญ่แกไม่ใช่ทหารอาชีพ แต่เป็ นนกั เดินเรือ ซ่ึงกเ็ อ้ือประโยชน์แก่การขอปลดประจาการในไทย ผมไม่ใช่ทหารยงั คิดออกเลยครับ ท่านผูบ้ งั คบั การ.. วนั ใด ที่สงครามยตุ ิ ทุกคนในโลกกเ็ อือมระอากนั หมดแลว้ ล่ะครับ โดยเฉพาะกองทพั ญี่ป่ ุน..คงโดนเหยยี บจมธรณีไป เลย ฉะน้นั ผมวา่ ..คงไม่ใช่รายเดียวหรอกครับที่ผมกบั ผใู้ หญ่จะจดทะเบียนสมรสให้ คงจะมีนายทหารญ่ีป่ ุนอีก หลายรายที่คิดสะระตะไดว้ า่ กลบั ไปก็ตอ้ งถูกจองจา ไม่รู้กี่เดือนก่ีปี สู้หาทางอยทู่ ่ีน่ีไปก่อนยอ่ มปลอดภยั กวา่ รอจนฝ่ ายสมั พนั ธมิตรถอนทพั ไปแลว้ ก็ค่อยกลบั ญี่ป่ ุน ไม่เช่ือก็คอยดูซิครับ..ถึงผมจะไม่ไดเ้ รียนกบั ท่านครู แต่ ผมกพ็ อจะรู้วา่ ชายชาติซามูไรยอมตายดีกวา่ กม้ หวั ใหศ้ ตั รู ก็อาจมีจานวนหน่ึงควา้ นทอ้ งเพื่อรักษาศกั ด์ิศรี แต่ก็ ตอ้ งมีล่ะครับที่ยงั อยากจะมีชีวติ อยตู่ อ่ ไป โดยเฉพาะท่ีเมืองไทย.. “ ผทู้ านายทายทกั ..หวั เราะส่งทา้ ย คราวน้ีท้งั นายทหารเรือแห่งราชนาวีและท้งั ท่านครู..ต่างก็จอ้ งมองเจา้ พนกั งานทอ้ งท่ีตาบลสามสวน ดว้ ยความประหลาดใจแบบคาดไม่ถึง ในที่สุดคุณชอบกเ็ ป็นฝ่ ายเอ่ยข้ึน “ ความรู้จากตารับตาราและจากผสู้ อน..นน่ั กเ็ ร่ืองหน่ึง เป็นเพียงแค่เคร่ืองมือชิ้นแรกเท่าน้นั แต่หากไร้ ซ่ึงวจิ ารณญาณที่จะนามาประยกุ ตใ์ ชก้ บั สถานการณ์เฉพาะหนา้ เพื่อแกป้ ัญหาท่ีเกิดข้ึนใหล้ ุล่วงไปได้ ความรู้จาก ภาคทฤษฎีก็หาไดเ้ กิดประโยชน์อนั ใดไม่ มีแต่จะเส่ือมถอยข้ึนสนิมเลอะเลือนไปไดใ้ นที่สุด อีกอยา่ งนะครับ ความฉลาดอยา่ งเดียวไมพ่ อ แตต่ อ้ งอิงอาศยั ควบคู่ไปกบั ความเฉลียวดว้ ย ซ่ึงมีพร้อมอยใู่ นภูมิปัญญาของกานนั นบั เป็นนิมิตรหมายท่ีดีของการไดก้ ลบั คืนสู่เหยา้ ของเราท้งั สอง ทาให้มีโอกาสสนทนาวเิ คราะห์สถานการณ์กนั อยา่ งแตกฉาน คุณทิวโล่งอกหรือยงั ล่ะครับ ? กานนั ยกภูเขาเหวยี่ งออกไปใหแ้ ลว้ .. “ คุณชอบกระเซา้ อีกฝ่ าย นาวาเอกธงทิวรู้สึกเหมือนเช่นน้นั จริงๆ หายใจยาวลึกไดเ้ ตม็ ปอดอีกคร้ัง ยกมือข้ึนไหวเ้ พ่ือนผอู้ าวโุ ส และกานนั ผใู้ หญ่ ซ่ึงกร็ ีบรับไหวแ้ ทบไมท่ นั จากน้นั ผทู้ ี่เพง่ิ คลายกงั วลกเ็ อย่ ดว้ ยเสียงทุม้ นุ่มนวล
313 “ ผมขอขอบพระคุณอยา่ งยง่ิ ท้งั ท่านครู กานนั และผใู้ หญ่ ท่ีไดก้ รุณาใหก้ าลงั ใจและช้ีทางสวา่ ง..ผมจะ ไมล่ ืมวนั น้ีเลย มวั แตห่ ่วงยายหนูจนคิดอะไรไมอ่ อก..มนั ต้ือไปหมด เป็ นบุญเหลือเกินท่ีไดร้ ับคาแนะนาจากผทู้ ี่ เสมือนเป็ นเครือญาติ ผมเองก็จะถามไถ่เพื่อนท่ีเป็ นนายทหารพระธรรมนูญว่ามีช่องทางใดบา้ งที่จะช่วยผอ่ น หนกั ใหเ้ ป็นเบาในขณะที่มนั ถูกจองจาเบ้ืองตน้ รวมท้งั ข้นั ตอนท่ีจะขอปลดประจาการในไทย จะไดส้ อดรับกบั การยน่ื ขอล้ีภยั และขอพานกั อาศยั ในเมืองไทยเป็นลาดบั ต่อไป แต่..ผมคงตอ้ งขอสงวนเร่ืองน้ีไวเ้ ป็ นประเด็นลบั ถกกนั เฉพาะเราสี่คนเท่าน้นั นะครับ ผมไม่อยากให้คุณยายท่านวติ กไปดว้ ย เดี๋ยวจะนอนไม่หลบั ส่วนคุณสิรีก็ จะเป็ นทุกขไ์ ปล่วงหนา้ เพราะความสงสารลูก ยายหนูก็จะวา้ วุ่นคิดมากหาความสุขไม่ได้ เอาไวเ้ มื่อถึงเวลาที่ จาเป็นตอ้ งตดั สินใจอยา่ งท่ีทา่ นครูกรุณาช้ีแนะไว้ ผมก็จะค่อยๆเฉลยทางออกและลาดบั ข้นั ตอนต่างๆให้คุณยาย คุณสิรี และยายหนู ไดร้ ับรู้ ครับ “ “ ผมสองคน..กานนั ตาบลสามสวนกบั ผใู้ หญ่บา้ นบางสวนกลาง วนั แรกที่หน่วยทหารช่างญี่ป่ ุนขา้ มฝ่ัง มาต้งั อูท่ ่ีนี่..กแ็ ทบหวั ใจวายเหมือนกนั ครับ แต่บารมีหลวงพอ่ โบสถน์ อ้ ยช่วยคุม้ ครองไว้ บรรเทาความหนกั ใจ ใหถ้ ึงสองสถาน หน่ึงมีหนูสิธารคอยช่วยเป็นล่ามและยอมเป็นครูใหห้ วั หนา้ อู่ จึงไดร้ ับความเกรงใจจากลูกนอ้ ง ระดบั รองลงมาจนถึงพลทหาร ไม่กลา้ มาเกะกะระรานข่มเหงรังแก สองนายช่างใหญ่มีความประพฤติที่ทาให้ ชาวบา้ นฝ่ังน้ีค่อยๆลดความหวาดกลวั ลงไปทีละนอ้ ย และกลบั แปรเปล่ียนเป็นช่วยกนั ภาวนาอยา่ ใหแ้ กถูกยา้ ยไป ที่อื่น เพราะไมแ่ น่ใจวา่ หวั หนา้ อูท่ ี่มารับหนา้ ท่ีแทนจะมีนิสยั ตรงกนั ขา้ มหรือเปล่า..” กานนั ทิ้งทา้ ยก่อนท่ีจะหนั ไปพยกั หนา้ กบั ผใู้ หญบ่ า้ น ขอตวั ลงเรือไปวดั จดั การเรื่องที่ทางใหช้ าวบา้ นไดร้ วมตวั กนั เยบ็ ผนื ธงกาชาดใหญ่ ส่วนสิธารน้นั เดินตามลุงสนไปที่บา้ นคุง้ กาเหวา่ ของท่านครู “ คุณ..คุณ.. “ เสียงกระซิบลอดออกมาจากพุ่มไมใ้ กลเ้ รือนเล็ก ก่อนท่ีร่างสูงในเครื่องแบบจะโผล่ ออกมาพร้อมดว้ ยรอยยมิ้ พอลุงสนหนั มาเห็นเขา้ จึงหยุดรอเพ่ือปฏิบตั ิหนา้ ที่กา้ งขวางคอ..พลอยทาให้หญิงสาว ชะงกั ตามไปดว้ ย “ ลุงสน..ข้ึนบา้ นไปก่อนนะจะ๊ .. “ “ คุณหนูอยา่ นาน..นะครับ คุณผชู้ ายรู้เขา้ ..เอาผมตายแน่ ครับ “ โรคผวากาเริบ “ ไมถ่ ึงตายหรอกจะ้ แคส่ าหสั ก็พอ “ คนพูดหวั เราะ จากน้นั จึงหนั กลบั ไปทางผูท้ ี่เธอเอาปูนหมายไว้ ท้งั หวั ..นบั แผลไมถ่ ว้ น.. “ มาไดย้ งั ไง..ไม่ทราบ.. “ ถามเสียงเรียบๆ ลองเชิงดูก่อน “ มาดว้ ย..เรือแห่งรัก..ครับผม “ ไอห้ นุ่มไฟรุมสุมทรวงของกานนั วางถุงกระดาษพกั ไวข้ า้ งกอไม้ ดอก ก่อนท่ีจะกา้ วเขา้ ไปประชิดสาวเจา้
314 รอคอยโอกาสซ้อมกระสอบทรายญ่ีป่ ุนมาต้งั แต่ค่อนดึกเม่ือคืน พอไดฟ้ ังมธุรสวาจาสาบดั สานวนท่ี ชวนใหอ้ ยากออกกาลงั ก็ยง่ิ ทาใหส้ าวเจา้ เลิกใจเยน็ เอด็ ตะโรเสียงเขียว เร่ิมสอบสวนทวนความ “ ทาอะไรไว.้ ..รู้ตวั ม้ยั ? จะรีบร้อนอะไรกนั นกั กนั หนา ? “ “ ก็... “ หนุ่มไวไฟส่งประกายตากรุ้มกริ่ม “ เห็นแวบแรกผมนึกวา่ คุณพ่อคุณไปติดต่อคา้ ขายกบั ทาง กองทพั กลวั วา่ จะไมม่ ีโอกาสไดพ้ บท่านอีก ก็เลยรีบขอแต่งงานกบั คุณ.. ขืนชา้ ก็อดน่ะซิคร๊าบ..บ.. “ ลากหาง เสียงยาว..แบบยวั่ ยุ ไดผ้ ลในบดั ดล กาป้ันนอ้ ยๆซอยถ่ีๆรัวเขา้ ท่ีกลางอกกวา้ ง “ น่ีๆๆ หมนั่ ไส้นกั มุทะลุบา้ บ่ินไม่มีย้งั .. คราวน้ีเร่ืองใหญ่..ยงุ่ กนั ท้งั บา้ น.. “ ฟิ ตซอ้ มยงั ไมท่ นั หนาใจ กถ็ ูกรวบอุง้ มือเอาไวก้ ่อน “ คุณเองก็หลอกผมนะ..เร่ืองคุณพ่อ ผมตอ้ งเอาคืนบา้ งแลว้ ล่ะ.. “ ยอ้ นกลบั ทนั ควนั หาเหตุผลมาอา้ ง ก่อนท่ีจะกม้ ลงประทบั ริมฝีปากบนอุง้ มือเธอ สัมผสั ท่ีนุ่มนวลแนบแน่นส่งกระแสพุง่ ปราดเขา้ ไปถึงหวั ใจ สิธารพยายามสะบดั ออกแต่ก็ไร้ผล “ ปล่อยนะ..อยากตายรึไง..คุณพอ่ มาเห็นเขา้ ล่ะก็.. “ “ ดีซิ.. ผมจะยอมตายอยตู่ รงน้ีแหละ ถา้ คุณไมต่ กลงแตง่ งานกบั ผม.. “ “ คุณพอ่ กบั คุณลุงรออยู่ ยงั ไม่รีบอีก “ แขง็ ใจอา้ งเหตุผล..กลบเกล่ือนความอาย “ อุตส่าห์บ่ึงเรือเร็วจ๋ีกลบั มา..แอบดกั รอคุณก่อน... “ น้าเสียงออดออ้ น “ คิดถึงจะแย.่ . “ คร่าครวญยิง่ กวา่ ห่ิงหอ้ ย แลว้ เลยใชจ้ งั หวะทองโนม้ ลงสมั ผสั เบาๆแถวทดั ดอกไมข้ องสาวเจา้ คราวน้ีโดนผลกั กระเด็น “ บา้ ..คนบา้ ..ผีทะเล..ฉวยโอกาส.. “ สิธารหนา้ เป็ นสีเขม้ จดั โดยไม่รู้ตวั “ ไม่เอาแลว้ ..ป่ านน้ี..ลุงสน. คงนง่ั ไม่ติดแลว้ ล่ะ.. “ พูดจบกร็ ีบชิ่งหนี ทิ้งให้ผทู้ ี่ยืนมองตาม..ยมิ้ อยา่ งกรุ้มกร่ิม แลว้ เดินตอ้ ยๆ ตามไปอยา่ งมี ความหวงั เตม็ เป่ี ยม ยดื อกสูดลมหายใจยาวๆลึกๆ เตรียมตวั ยน่ื ใบสมคั รตาแหน่ง..เขยเล็กเรือนริมน้า.. นาวาเอก ธงทิว ร่างบนั ทึกส้ันๆถึงแม่ทพั ญ่ีป่ ุน ฉบบั แรกขออนุญาตใหช้ ลพทั ธ์ลาพกั กลบั บา้ น ฉบบั ที่ สองเร่ืองการหม้นั หมาย ซ่ึงทา่ นครูก็รีบแปลและเขียนเป็นภาษาญ่ีป่ ุนจนเสร็จเรียบร้อย ก็พอดีตวั การตน้ เหตุของ บนั ทึกฉบบั ที่สองมาถึง จึงไดฤ้ กษเ์ ปิ ดการเจรจาระหวา่ งเจา้ ภาพฝ่ ายหญิง กบั ฝ่ ายชายหวั เดียวกระเทียมลีบผูก้ ลา้ หาญชาญชยั ริอา่ นเป็นเถา้ แก่สู่ขอสาวเจา้ ดว้ ยตนเอง โดยมีคุณชอบรับหนา้ ท่ีล่ามกิตติมศกั ด์ิช่วยแปลความให้ ถึงแมว้ า่ จะผดิ หวงั อยู่บา้ งที่ไม่ไดด้ งั ใจหมายเสียทีเดียว แต่การท่ีไดร้ ับความเห็นชอบจากบิดาของเธอ อนุญาตใหห้ ม้นั หมายกนั ไวก้ ่อน กเ็ พียงพอแลว้ ท่ีทาใหเ้ รือเอก ทานาบาตะ เป็ นปล้ืมท่ีการสู่ขอเป็ นผลสาเร็จ ไม่ ถูกไล่กระเจิงกลบั อูใ่ หเ้ ป็นท่ีอบั อายขายหนา้ ไปท้งั บาง เปลาะแรกไดต้ ีตราจองไวก้ ็ใจช้ืนข้ึนแลว้
315 เมื่อการเจรจาเสร็จสิ้นลงดว้ ยดี ผยู้ ื่นใบสมคั รเป็ น ‘ วา่ ที่บุตรเขย ‘ ก็นอ้ มกายทาคารวะสูงสุดกม้ ศีรษะ จรดพ้ืนตรงเบ้ืองหนา้ ‘ วา่ ท่ีพอ่ ตา ‘ “ โปรดรับความสานึกในความกรุณาท่ีทา่ นมีต่อผมดว้ ย ครับ “ แลว้ หนั ไปทางล่ามใหญ่ “ ขอบพระคุณทา่ นครูดว้ ยครับ “ จากน้นั จึงทาคารวะรวมอีกคร้ังหน่ึงตามขนบประเพณีญ่ีป่ ุนที่ผนู้ อ้ ยพึงกระทาต่อผูห้ ลกั ผใู้ หญ่ “ ผมขอ ฝากเน้ือฝากตวั กบั ทา่ นท้งั สอง หากไดล้ ่วงเกินใดๆใหเ้ ป็นที่ระคายเคือง ก็ตอ้ งขออภยั เป็นอยา่ งยง่ิ ครับ “ ประโยคหลงั ทาให้ ‘ วา่ ที่พ่อตา ‘ ตอ้ งกล้นั ยมิ้ .. เพราะฟังคลบั คลา้ ยคลบั คลาเหมือนผทู้ ่ีมาลาไปบวช จากน้นั ผูถ้ ูกคุมก็ส่งบนั ทึกท้งั สองฉบบั ให้ผูค้ ุมขา้ มฟากไปอีกรอบ ยื่นผา่ นรองแม่ทพั เพื่อนาเสนอแม่ทพั ใหญ่ หวั หนา้ อู่รับไวด้ ว้ ยอาการนอบนอ้ ม ความประหมา่ ทาใหเ้ กือบลืมฝากถุงผา้ ให้ ‘ วา่ ท่ีแม่ยาย ‘ “ มีอีกเร่ือง..เสาธงท่ีจะต่อใหม่ให้สูงข้ึนเพื่อชูธงกาชาดใหญ่ใหป้ ลิวไสวเห็นไดช้ ดั เจน ทหารช่างของ นายก็ยุง่ ๆอยไู่ ม่ใช่เรอะ ? เร่งต่อเรือลาเลียงส่งตามฐานต่างๆ คงไม่วา่ งหรอก กานนั เลยฝากมาบอกวา่ ช่างของ ตาบลสามสวนกร็ ับจา้ งทาใหไ้ ด้ นายจะวา่ ยงั ไง ? “ นาวาเอก ธงทิว พดู เร็วไปหน่อย คุณชอบเลยตอ้ งช่วยแปลความใหอ้ ีก “ ตกลงครับ เพราะท่านแม่ทพั ก็ไดใ้ ห้แนวทางปฏิบตั ิไวแ้ ลว้ วา่ งานเสริมนอกเหนือภารกิจหลกั ให้ วา่ จา้ งชาวบา้ นได้ ทหารท่ีอู่จะไดใ้ ชเ้ วลาซ่อมเรือและตอ่ เรืออยา่ งเตม็ ท่ี ครับผม “ พอรับคาเสร็จ.. หวั หนา้ อู่ก็ต้งั ท่าจะขอตวั “ เด๋ียวก่อน ! “ เสียงสัง่ การเดด็ ขาด นายช่างใหญ่เลยชะงกั “ พรุ่งน้ีนายคานวณความสูงและรัศมีของลาเสาธง..ช่วงโคน ช่วงกลาง จนถึงยอดสุด กบั ขนาดของผืน ธงกาชาดใหญ่มาดว้ ย ไดข้ ่าววา่ งานต่อเรือช่วงน้ีรีบจนหืดข้ึนคอ รอคิวกนั อยหู่ ลายฐาน ง้นั นายเอาสยนุ่ สามหวั มาคืนก่อน ช่างสามสวนจะไดเ้ อาไวก้ ลึงป่ ุมยอดเสาธงให้เนียน รวมท้งั เกลาตลอดลาเสา และฐานโคนเสาดว้ ย ที่พดู นี่ไม่ใช่ทวงนะ..พอต้งั เสาธงเสร็จ นายจะเอาไปใชอ้ ีกก็ได้ แต่มนั เหมาะกบั งานฝี มือมากกวา่ เช่นตกแต่งเรือ แข่ง สลกั เสลาใหส้ วยงามประกวดประขนั กนั แต่การตอ่ เรือไวใ้ ชใ้ นสงคราม เอาแคท่ นทานและทนั การกพ็ อ “ คุณชอบแปลความไปก็นึกขาไป ยงั ไม่ทนั ครบยสี่ ิบสี่ชวั่ โมงหลงั เกิดเหตุเมื่อคืน ปฏิสัมพนั ธ์ท่ีมีต่อกนั ระหวา่ งผสู้ ู่ขอลูกสาวกบั ผเู้ ป็นบิดาเธอ กลบั พลิกจากหลงั มือเป็นหนา้ มือไดอ้ ยา่ งน่าอศั จรรย์ “ พรุ่งน้ีผมจะนาสยนุ่ มาคืน พร้อมกบั ขนาดของเสาและผนื ธง ครับผม “ ช่วงบ่ายแก่ๆ คุณสิรีพามารดาลงมานง่ั รับลมขา้ งล่าง คุณยายจึงออกปากเตือนบุตรเขย
316 “ ธงทิว..ลูกนอ้ งคนเก่ง..หมึกยกั ษ.์ .รู้หรือยงั ล่ะวา่ หวั เรือใหญก่ ลบั มานอนบา้ นแลว้ “ “ ใครครับ..หมึกยกั ษ.์ . “ ผบู้ งั คบั บญั ชาลืมสนิท “ ทาเป็นงงนะคะ “ คุณสิรีไดโ้ อกาสไม่รู้กี่ที..ขี่แพะไล่สามีจนเหนื่อย “ ก็คุณยอดยทุ ธ์น่ะซิคะ ติดต่อ กบั ยายหนูคร้ังแรกใชร้ หสั น้ี คุณยายเลยจาแมน่ ชอบช่ือน้ีมากคะ่ “ “ เออ..จริงซินะ ขอบคุณครับคุณแม่ที่สะกิดผม ต่อไปน้ีติดต่อกนั สะดวกโยธินข้ึน..เจา้ ยอดก็ดาน้าจน ตวั จะเปื่ อยหมดแลว้ เปล่ียนมาลอยลาอยใู่ นเรือใหต้ วั แหง้ บา้ ง.. “ “ คราวก่อนที่ยายหนูไปพบชลพทั ธ์ท่ีอนามยั คุณยอดปลอมตวั เป็นลุงแก่ๆพายเรือจา้ งให้ เจอหวั หนา้ อู่ เขา้ อยา่ งจงั โชคดีที่แกไม่ไดส้ งสัยอะไร.. “ คุณสิรีต้งั ใจเอ่ยชมลูกนอ้ งของสามี “ เธอเป็นผหู้ ญิง..จะไปรู้ทนั ไอพ้ วกกอ้ ร่อกอ้ ติกไดย้ งั ไง..ไอล้ ูกหมามนั ไม่ทนั ไดส้ ังเกตสังกาคนพาย ก็ เพราะมนั กาลงั จบั จอ้ งอยทู่ ่ียายหนูน่ะซิ ! “ “ อีกแลว้ .. “ คุณสิรีหนั ไปยิม้ กบั มารดา “ วกไปเวยี นมาก็ลงท่ีกระโถนทอ้ งพระโรงใบเดิม ทายงั กบั ตวั เองไมเ่ คยเป็นหนุ่ม นะคะ “ “ นน่ั น่ะซิ..แมก่ ็วา่ อยา่ งน้นั แหละ “ ทา่ นเจา้ ของเรือนเป็นฝ่ ายสนบั สนุน “ ท่านครูดูเอาเถอะครับ หวั เดียวกระเทียมลีบตวั จริงคือผมต่างหาก “ หันไปขอความเห็นใจจากคุณ ชอบซ่ึงนงั่ อมยมิ้ ฟังอยู่ “ พาดพิงถึงไอเ้ จา้ ลูกหมาทีไร..เป็นโดนรุมยาทุกที.. “ “ ใครยาใครกนั แน่คะ.. พดู ผดิ พูดใหม่ไดน้ ะคะ “ คุณสิรียอ้ นสามี “ ยอมแพแ้ ลว้ จา้ .. “ นาวาเอก ธงทิว ยกธงขาวเอาด้ือๆ ก่อนจะคุยต่อกบั ท่านครูของบุตรสาว “ ผมได้ ข่าววา่ แม่ทพั ใหญ่ส่ังเร่งขนสัมภาระไปบา้ นโป่ ง ซ่ึงเป็ นแม่ข่ายใหญ่ของแนวที่ห้าญ่ีป่ ุนก่อนสงครามที่แฝงตวั เขา้ มาทาจารกรรม และยงั ไดเ้ สนอใหเ้ ริ่มตน้ โครงการท่ีสถานีรถไฟหนองปลาดุกเช่ือมต่อไปยงั พม่า ครับ แถวๆ วดั ท่ามะเดื่อใกลแ้ ม่น้าก็มีเรือลาเลียงญี่ป่ ุนวงิ่ ไปมากนั ให้ขวกั ไขว่ บริเวณน้นั จึงเป็ นจุดยุทธศาสตร์สาคญั พอๆ กบั สะพานรถไฟขา้ มแม่น้าทุกแห่งซ่ึงเป็ นเป้าหมายหลกั ท่ีฝูงบินฝ่ ายสัมพนั ธมิตรจอ้ งโจมตี โดยเฉพาะอยา่ งยิ่ง สะพานพระรามหกและ สะพานเสาวภาบา้ นท่าเขมร.. ครับ “ “ แม่ก็นึกเสียวๆอยู่ ยงั ปรับทุกขก์ บั สิรีเลยวา่ น่าเป็ นห่วง..สะพานเสาวภา.. ย่ิงถา้ เกิดทิ้งพลาด เลยไป หน่อย..วดั กลางบางแกว้ .. ถดั ไปกโ็ รงสีล่างของเจา้ สวั ทม ไล่ข้ึนไปอีกนิด..โรงสีปล่องเหล็ก..อู่ขา้ วอู่น้าใหญ่.. ถา้ ถูกทาลายยอ่ ยยบั ..ก็น่าเสียดายขา้ วจานวนมหาศาล สมยั สาวๆหากินอยใู่ นขบวนเรือเอ้ียมจุ๊น ก็วงิ่ ข้ึนล่องไปมา หาสู่กบั โรงสีปล่องเหลก็ เหมือนญาติสนิท คุณพระคุณเจา้ โปรดคุม้ ครองดว้ ยเถิด. .” คุณยายยกมือทว่ มหวั
317 “ ผมก็ไม่ไดน้ ่ิงนอนใจครับ..ไดเ้ สนอแนะรองแม่ทพั ไปแลว้ ให้รีบเคลื่อนยา้ ยโรงพยาบาลสนามแถว บา้ นท่าเขมรไปอยใู่ กลๆ้ โรงสีปล่องเหล็ก แลว้ ชกั ธงกาชาดใหญ่ไวบ้ นเสาสูง ติดต้งั ไฟฉายยกั ษส์ าดส่องไปที่ ผนื ธงในคืนที่ฝงู บินสัมพนั ธมิตรเขา้ มาโจมตี เป็ นการบงั คบั ทางออ้ มให้นกั บินปฏิบตั ิตามพิธีสารและอนุสัญญา เจนีวา ฉบบั ที่ ๓ ค.ศ.๑๙๒๙ โดยบินเล่ียงไปทางอ่ืนซะ โรงสีปล่องเหล็กของคุณยายก็จะปลอดภยั แต่ก็ตอ้ งทาใจ เร่ืองสะพานเสาวภานะครับ โดนแน่ๆ.. เพราะเป็นเส้นทางลาเลียงของกองทพั ญ่ีป่ ุน “ “ ยงั ง้นั ก็หายห่วง..โรงสีปล่องเหลก็ ..ซ่ึงสีขา้ วไดม้ ากที่สุดในลุ่มแม่น้าท่าจีน “ คุณยายคอ่ ยโล่งอก “ ผมข่รู องแม่ทพั วา่ หากท้งั โรงสีปล่องเหล็กและโรงสีล่างของเจา้ สัวทม ถูกถล่มล่ะก็ ทหารญ่ีป่ ุนที่ต้งั คา่ ยเรียงรายกนั อยตู่ ลอดแนวชายฝั่งจรดภาคใตม้ ีหวงั ไดอ้ ดขา้ วตายก่อนสงครามเลิกแน่ๆ ครับ “ “ แลว้ นายธงล่ะคะ.. วนั ก่อนแอบปี นระเบียงข้ึนมาพร้อมเจตน์ คุยกนั ไดไ้ ม่นานก็ตอ้ งรีบหลบกลบั ตอนน้ีเป็นยงั ไงบา้ งคะ ? “ คุณสิรีถามไถ่ถึงนายทหารคนสนิทของสามี “ ใหค้ อยติดต่อกบั หมู่เรือดาน้า รายงานเขา้ มาเป็ นระยะๆ ฉนั เป็ นห่วงมาก เธอรู้ม้ยั วา่ ลาละเท่าไหร่ ? ขนาดบริษทั มิตซูบิชิเสนอราคาต่าสุดจนทาใหช้ นะการประมูล ก็ยงั ตกถึงลาละแปดแสนสองหม่ืนบาท “ “ ตายจริง ! “ คุณสิรียกมือทาบอก “ อะไรจะแพงถึงปานน้นั คะ ? “ “ นนั่ แค่เฉพาะตวั เรือนะ สี่ลากป็ าไปเท่าไหร่..ยงั ไมร่ วมค่าโสหุย้ ที่ไทยจดั ส่งกาลงั พลไปเรียนรู้ฝึ กหดั ที่ เมืองทา่ โกเบเป็นปี แต่ก็คุม้ ค่ายง่ิ ..เพราะผูบ้ งั คบั หมู่เรือสามารถนาร่องพาขบวนมาถึงอ่าวไทยไดเ้ องโดยไม่ตอ้ ง มีเรือพี่เล้ียง สามลาแรกคือ มจั ฉาณุ วริ ุณ และ สินสมุทร ออกแบบเหมือนกนั ส่วนลาสุดทา้ ย..พลายชุมพล ต่าง แบบออกไปเล็กนอ้ ย เม่ือคร้ังศึกอินโดจีน เรือดาน้าท้งั สี่ลาก็ไดส้ าแดงสมรรถนะที่สูงจนเป็ นที่เล่ืองลือมาแลว้ ดว้ ยการดาอึดรวดเดียวไดน้ านคราวละ ๑๒ ช่ัวโมง ช่วงที่ออกลาดตระเวนสอดแนมความเคล่ือนไหวเรือรบ ฝร่ังเศสใกลฐ้ านทพั เรือเรียมก่อนถึงแหลมญวน “ นายทหารเรือแห่งราชนาวไี ทยยอ้ นอดีตอยา่ งภาคภูมิใจ คุณชอบแทรกข้ึนบา้ ง “ รองแม่ทพั ปรารภวา่ หมู่เรือของจกั รพรรดินาวที ่ีมายดึ อ่าวไทย จาเป็ นตอ้ งถอน สมอกลบั ไปป้องกนั น่านน้าอีกหลายแห่ง จึงตอ้ งขอความร่วมมือจากราชนาวีให้ส่งกองเรือไปคุมเชิงรักษาอ่าว ไทย ต้งั แต่ปลายแหลมแซงคฌ์ าคส์ ..ขีดเขม็ เร่ือยไปจนกระทงั่ ถึงตากใบ ครับ “ “ โดยปรกติเราก็ลาดตระเวนรักษาการณ์อยู่แลว้ ครับ เพียงแต่พอญ่ีป่ ุนเขา้ มา เราก็ตอ้ งหยดุ ชะงกั เพื่อ รอดูท่าที ผมจะวิทยุรายงานท่านผูบ้ ญั ชาการก่อน ท่านครูกรุณาบอกรองแม่ทพั ให้ทาหนงั สือเป็ นลายลกั ษณ์ อกั ษรดว้ ยนะครับ เพื่อเป็นหลกั ฐานยนื ยนั ในภายหลงั วา่ ญ่ีป่ ุนใหไ้ ฟเขียวเอง เราไมไ่ ดบ้ ุ่มบา่ มวงิ่ รอก.. “ “ ไดค้ รับ คุณทิว ผมจะร่างบนั ทึกเสนอข้ึนไปใหค้ รับ “ คุณชอบรับปาก
318 “ ขอบคุณครับท่านครู การท่ีญี่ป่ ุนเขา้ มายดึ ไทยเป็นอู่ขา้ วอูน่ ้า แตก่ ลบั ปล่อยใหเ้ ฝ้าอ่าวไทยเอาเอง นน่ั ก็ประเมินไดว้ ่า พลเรือเอก อิโซโรกุ ยามาโมโต้ คงมีแผนการใหญ่ท่ีจะกระทายุทธนาวีหลายพิกดั ในแปซิฟิ ก ข่าวในทางลบั แจง้ วา่ กองทพั ญ่ีป่ ุนกาลงั เร่งระดมพลอาสาสมคั รเพอื่ ฝึกใหเ้ ป็ นนกั บินพลีชีพ ยอมแลกนกั บินหน่ึง นายพร้อมเครื่องบินหน่ึงลากบั เรือพิฆาตหรือเรือบรรทุกเคร่ืองบินของฝ่ ายสัมพนั ธมิตร น่านน้าแปซิฟิ กจึง อาจจะกลายเป็นสุสานทางทะเลสาหรับเครื่องบิน เรือรบ และชีวติ ทหารท้งั สองฝ่ ายอยา่ งน่าสยดสยอง.. “ “ รองแมท่ พั ญี่ป่ ุนฝากเตือนท่านดว้ ยวา่ ทะเลใกล.้ .โกตาร์บารู.. มีเรือรบองั กฤษสอดแนมอยู่ ครับ “ “ สายของผมก็รายงานเขา้ มาแลว้ ครับ แต่เรือรบอเมริกนั พวก..ยเู อสเอส..ท้งั หลาย น่าวิตกมากกวา่ ครับ เพราะมีสมรรถนะสูงในการลอบวางระเบิดใตน้ ้า แต่หมู่เรือราชนาวีไทยก็ไม่ระยอ่ มรสุม ครับ เชิญธงช้างข้ึน บนยอดกาฟฟ์ จะนาทุกลา พร้อมเต็มอตั ราศึกทุกเมื่อ รวมท้งั เรือดาน้าท่ีดาอึดไดค้ ราวละ ๑๒ ชวั่ โมงโดยมีกาลงั พล ๓๓ นาย และ ตอร์ปิ โดแปดลูก ต่อหน่ึงลา แต่ผมก็หวน่ั ๆอยวู่ า่ ญ่ีป่ ุนจะมาดึงเรือดาน้าท้งั สี่ลาของเราไปเฝ้า อ่าวเมาะตะมะ เพราะแถวน้นั ก็ยงั มีความเสี่ยงที่เรือรบองั กฤษจะลอยลาเขา้ ไปยดึ พม่ากลบั คืน หากเป็ นเช่นน้นั อ่าวไทยจะไมม่ ีเรือดาน้าคอยเฝ้าระวงั ใตท้ อ้ งทะเลเหมือนอยา่ งในขณะน้ี แลว้ ก็จะเป็ นช่องโหวใ่ ห้เรือรบอเมริกนั แอบเขา้ ไปวางระเบิดได้ ครับ “ คุณชอบไดฟ้ ังความโดยตลอดแลว้ ก็นึกขนั “ กองทพั ญี่ป่ ุนควบคุมกกั บริเวณคุณทิวไดแ้ ต่ตวั ..ใจน้นั โลดแล่นไปเฝ้าหมูเ่ รือท้งั ทะเลในทะเลนอก อยฝู่ ั่งโนน้ คุยเรื่องยทุ ธนาวไี ม่ถนดั พอไดก้ ลบั บา้ นก็เลยต้งั วอร์รูม ท่ีเรือนริมน้าซะเลย นะครับ ระบายออกมาเป็นน้าไหลไฟดบั คุณสิรีเบื่อแยซ่ ิครับ..” “ จะเบ่ือไดย้ งั ไง ? ใครใชใ้ ครสอยให้แต่งกบั ทหารเรือล่ะ ? “ ท่านเจา้ ของเรือนทะลุกลางปลอ้ งข้ึนมา เวทีโตว้ าทีทาทา่ จะเริ่มโดยไมต่ อ้ งมีเสียงระฆงั คุณชอบยมิ้ เม่ือเห็นนาวาเอก ธงทิว ยกั คิว้ หลิ่วตาให้ “ ไมใ่ หแ้ ตง่ กบั ทหารเรือคนน้ี แลว้ จะใหแ้ ต่งกบั คนไหนล่ะคะ ? มาถึงป่ านน้ี...คุณยายเพ่ิงจะพูดนะคะ จนหลานเป็นสาว..แถมกาลงั จะไดห้ ลานเขยในอีกไม่ชา้ ไม่นาน ไวร้ ออุม้ เหลนเถอะคะ่ “ สพั ยอกไปกข็ าไป พอดีสิธารกลบั มาถึง ผอู้ าวโุ สสูงสุดเลยถือโอกาสโยน..ลม..ไปลงท่ีผมู้ าใหมซ่ ่ึงทรุดตวั ลงนง่ั ขา้ งๆ โดย ไม่รู้อีโหน่อีเหน่วา่ วงสนทนากาลงั พดู เร่ืองอะไรกนั อยู่ จึงถูกลมเหวย่ี งเขา้ เตม็ รัก “ น่ีก็อีกราย..ลูกแม่จริงๆ มาอีหรอบเดียวกนั ..ดนั แพท้ างทหารเรือซะน่ี ! เห็นจะตอ้ งเปล่ียนชื่อบา้ น ใหม่ จากเรือนริมน้าเป็น..รังรักนานานาว.ี .แลว้ ติดธงไขวก้ นั ไวท้ ้งั ไทยท้งั ญ่ีป่ ุน ใหเ้ ห็นจะจะกนั ไปเลย “ บรรดาผฟู้ ังและเสมอนอกอยา่ งลุงสนต่างกพ็ ากนั หวั ร่อชอบใจ ยกเวน้ หญิงสาวซ่ึงโดนลูกหลงแบบไม่รู้ เน้ือรู้ตวั แมว้ า่ ใบหนา้ จะออกเป็นสีชมพจู ดั แตก่ อ็ ดตอ่ คารมดว้ ยไมไ่ ด้
319 “ คุณยายลืมไปแลว้ หรือคะวา่ ถึงคุณตาจะไมไ่ ดเ้ ป็นทหารเรือ แต่ก็เคยเป็ นทหารน้าอยยู่ ามตามไฟ พาย เรือออกลาดตระเวนมาแลว้ เหมือนกนั “ “ เมื่อคร้ังกรุงเก่าเรียกวา่ ..กลาบาต..คอยตรวจตราส่องคบตามลาน้า เฝ้าระวงั สายสืบขา้ ศึกแอบซุ่มโป่ ง หาข่าว พอถึงกรุงรัตนโกสินทร์ก็เปล่ียนไปเรียกวา่ ..พลตระเวน..แถมมีหมอคอยดูแลกาลงั พลอีกดว้ ย บนบกก็มี อย่างเช่น..คุณหลวงบริบาล..แพทยใ์ หญ่กระทรวงธรรมการ..บรรดาศกั ด์ิก่อนหนา้ คือ..ขุนแพทยพ์ ลตระเวน.. เคร่ืองแบบโกม้ ากเหมือนตารวจ บนบ่ามีอินทรธนูพ้ืนแดง คาดกระบี่ สวมบู๊ตยาวเลยแขง้ เม่ือหนุ่มๆท่านหล่อ ไม่เบาเชียวล่ะ..พวกพยาบาลสาวๆแยง่ กนั มองไม่วางตา..ส่วนทางน้าก็มี..หลวงโอสถตระเวนชล..ยงั ไงล่ะ พอพูด ถึงคุณหลวง..ก็พาให้นึกถึงท่ีพวกเด็กๆในพระนครแถวถนนเจริญกรุง บารุงเมือง เฟ่ื องนคร ชอบลอ้ วา่ ..นงั่ รถ ลากโกเ้ ดด็ ดวง..นะคุณหลวงกระทรวงนา..นุ่งผา้ ม่วงราชปะแตน..แตไ่ มย่ กั แขวนนาฬิกา.. “ “ คุณยายไม่ตอ้ งเฉไฉไปไกลถึงทา่ นขนุ กบั คุณหลวงหรอกค่ะ “ สิธารยงั ไม่ลืมประเด็นสาคญั ท่ีตอ้ งหา ผรู้ ่วมเครือนาวเี พิ่มเติมใหจ้ งได.้ .นอกเหนือไปจากบิดาและตวั ยุง่ ของเธอ จึงรวบรวดตดั ความเสียเอง “ สรุปได้ วา่ บทบาทหนา้ ท่ีของคุณตากค็ ลา้ ยๆกบั ทหารเรือนนั่ แหละคะ่ “ ผูถ้ ูกยอ้ นศรเอานิ้วจิ้มเบาๆที่กลางหนา้ ผากหลานสาวก่อนท่ีจะกระเซ้า “ เด็กสะบดั ลม..ไม่ตอ้ งมาทา หนา้ เป็นเลย..ยายรู้นะวา่ กาลงั คิดอะไรอย.ู่ ..คืนน้ีเขาจะกลบั มาทนั กินขา้ วเยน็ หรือเปล่าหนอ..ใช่ม้ยั ล่ะ ? “ โดนไมน้ ้ีเขา้ ..เด็กสะบดั ลมของคุณยายเลยรีบลุกหนีเขา้ ครัวโดยมีลุงสนต้งั ท่าจะคลานตามไป แต่แลว้ ก็ ตอ้ งสะดุง้ โหยงเมื่อไดย้ นิ ผมู้ ีพระคุณเรียกไวก้ ่อน “ เดี๋ยวสน ! “ เจา้ ของเสียงก็ชะงกั ไปเหมือนกนั เมื่อไดเ้ ห็นปฏิกิริยาของผทู้ ่ีประหน่ึง..กินปูนร้อนทอ้ ง.. “ อา้ ว ! แลว้ กนั ..เป็นอะไรไปล่ะ ? พอถูกเรียกถึงกบั สะดุง้ รึวา่ ..มีอะไรที่ฉนั ยงั ไม่รู้เก่ียวกบั ยายหนูอีก ? “ “ ไมม่ ี..ง่า..ไม่มี..ไม่มีแน่ๆ..ขอรับ “ ตะกุกตะกกั ..ปากคอส่นั “ แลว้ ทาไมจะตอ้ งย้าแลว้ ย้าอีก..ซ้าๆซากๆ.. ฉนั แค่จะถามวา่ หอ้ งหบั ป้าแจม่ เรียบร้อยดีม้ยั ? “ “ อ๋อ..” รู้สึกคอ่ ยยงั ชว่ั ข้ึน จึงรีบตอบทนั ที “ เจตนจ์ ดั เตรียมเรียบร้อยแลว้ ขอรับ “ “ เออ..นนั่ แหละท่ีตอ้ งการรู้ ก็แค่น้นั เอง ท่าทางนาย..อาการน่าเป็นห่วงนะ ยงั กบั จะเป็ นไขจ้ บั ส่ัน เดิน ไปหาหมอที่เรือนคุณป่ ู..ใหเ้ ขาตรวจดูซิ ไดข้ ่าววา่ ..ซ้ี..กนั ไมใ่ ช่รึ ? “ “ คุณผหู้ ญิงสงั่ ใหผ้ มคอยไปปัดกวาดเช็ดถูอยเู่ ป็นประจา ขอรับ เพอ่ื ความสะอาดของโรงพยาบาลสนาม หมอและทหารเสนารักษจ์ ึงหดั พูดไทยดว้ ย แลว้ ก็เลยฝากซ้ือรองเทา้ สานสาหรับใส่เดินขา้ งบน พ้นื หอ้ งจะไดไ้ ม่ สกปรก ลงจากเรือนแลว้ จึงค่อยสวมบูต๊ ขอรับ “
320 “ ออ้ ..ตกลงกเ็ ลยมีฉนั อยคู่ นเดียวซินะ..ท่ีไม่ได.้ .ซ้ี..กบั ใคร.. “ “ คุณก็หดั ..ซ้ี..กบั วา่ ที่ลูกเขยก่อนเป็นลาดบั แรกซิคะ..” คุณสิรีหวั เราะ ไดท้ ีเป็นตอ้ งขี่แพะไล่สามี ท่าน เจา้ ของเรือนกบั คุณชอบพากนั อมยมิ้ ส่วนลุงสนน้นั เลยถือโอกาสเลี่ยงเขา้ ครัวไปช่วยคุณหนูน่าจะปลอดภยั กวา่ “ สงสัยดวงชะตาผมคงจะตอ้ งประดบั เหรียญเกียรติยศให้เมียในฐานะ..ว่าท่ีแม่ยายดีเด่น..ซะแลว้ ล่ะ ครับ ทา่ นครู “ ยกยอ่ งจบกโ็ ดนสวนกลบั ทนั ที “ คงจะจริงอยา่ งท่ีคุณชอบต้งั ขอ้ สังเกตเอาไวน้ ะคะ อยูฝ่ ่ังโนน้ ตอ้ งสงบปากสงบคา พอไดก้ ลบั บา้ น กลบั ช่องกเ็ ลยเจรจาเป็นต่อยหอยสมกบั ที่อดั อ้นั ตนั ใจมานาน..นะคะ “ “ โบราณท่านมีนิทานยายกบั ตาปลูกถว่ั ปลูกงาให้หลานเฝ้า พอหลานเผลอไปว่งิ เล่นซะ ฝูงนกที่คอยที อยกู่ บ็ ินลงมาจิกถวั่ จิกงา หลานตกใจกลวั วา่ ..ยายมายายด่า..ตามาตี..แต่สาหรับผมนะครับ ท่านครู ไม่กลวั เลย.. ถา้ ไดค้ ืนสู่เหยา้ แลว้ ถูก..เมียด่า..เมียตี..อยฝู่ ่ังโนน้ กเ็ ฝ้าแต่รอคอย.. “ คนพดู ถือคติ..หยอกเยา้ ภรรยาคือยาวเิ ศษ.. คุณยายกบั คุณชอบหวั เราะข้ึนพร้อมๆกนั ในขณะท่ีคุณสิรีกาลงั คิดจะแลกหมดั คืน ก็พอดีระฆงั ช่วยให้ พกั ยกไปก่อน ซ่ึงก็คือผทู้ ี่เดินออกจากครัวมาบอกกล่าวผหู้ ลกั ผใู้ หญ่ “ หนูขอตวั ลงน้าก่อนนะคะ จะไดร้ ีบข้ึนมาทา..มศั ยาลุยสวน..ใหค้ ุณพอ่ ค่ะ “ “ ไปเถอะลูก เด๋ียวแม่จดั การเอง “ พลางหนั ไปทางบริวาร “ ลุงสนแน่ะ..ช่วยลงไปท่ีแปลงสวนครัว เก็บผกั หญา้ พริกมะนาวข่าตะไคร้มาใหค้ รบดว้ ยนะจะ๊ “ “ เฮย้ ! หญา้ ไม่เอานะ เอาแตผ่ กั “ แสนสุขสมเหมือนนงั่ ชมวหิ ค..เม่ือถูกภรรยาซอ้ มกีฬาขวา้ งคอ้ นใส่ “ ขอรับกระผม “ ผทู้ ี่ไม่ไดเ้ ป็นไขแ้ ตก่ .็ .จบั สั่น..เป็นพกั ๆ รับคาแลว้ ก็รีบลงจากเรือนไป ช่วงเวลาอาหารเยน็ สิธารกาลงั ตกั ขา้ วให้คุณยาย ก็พอดี ..นานานาวีสัญชาติญี่ป่ ุน..มาถึง โคง้ คานับ ก่อนยนื่ ซองเอกสารอยา่ งนอบนอ้ มใหแ้ ก่..ผถู้ ูกควบคุม..ท่ีรับมาแลว้ ก็เอ่ยอยา่ งเป็นกนั เองจน..ผคู้ ุม..ใจช้ืนข้ึน “ ขอบใจนะ กินขา้ วกนั ก่อน นง่ั ขา้ งท่านครูน่ีแหละ “ ว่าแลว้ ก็หนั ไปทางผูท้ ่ียนื รอรับคาส่ังอยู่ “ สน ไปจดั จานชอ้ นส้อมมาอีกชุด ตกั ขา้ วใหด้ ว้ ย “ หญิงสาวดูแลท่านผมู้ ีพระคุณเสร็จเรียบร้อยแลว้ จึงเดินไปหยบิ ขนั เล็กอีกลูกมาเพ่ิม รินน้าลอยดอกมะลิ วางใหข้ า้ งๆนายทหารหนุ่มที่นงั่ ยมิ้ แตอ้ ยู่ “ ขอบคุณครับ “ เขาโคง้ ใหเ้ ธอ แต่เมื่ออยตู่ อ่ หนา้ ผใู้ หญ่..เลยไมก่ ลา้ ส่งประกายตาหวานฉ่าอยา่ งเคย “ ตายจริง..เยน็ น้ีมีแต่เผด็ ๆร้อนๆ ลุงสนเขา้ ไปทอดไข่เจียวใส่เห็ดกบั หอมซอยให้นายช่างใหญ่ทีเถอะ.. รอเด๋ียวนะจะ๊ ไมน่ านหรอก “ คุณสิรีเอ่ยบอก..วา่ ที่คู่หม้นั ของบุตรสาว
321 บทท่ี ๓๓ คุณชอบต้งั ทา่ จะแปลให้ แตน่ ายทหารหนุ่มรีบขดั ข้ึนก่อน “ ไม่เป็ นไรครับ ขอบพระคุณ ผมพอเขา้ ใจ พยายามต้งั ใจฟัง จะได.้ .ง่า..คุน้ หู..ครับ “ แค่คุน้ หูยงั ไม่พอ ในเมื่อนายย่ืนใบสมคั รแสดงความจานงขอเก่ียวดองกบั ท่ีเรือนน้ี นายก็จะตอ้ ง ฝึกฝนใหห้ นกั กวา่ น้ี ! “ หวั หนา้ ..นานานาว.ี .กาชบั “ ฉนั จาเป็นตอ้ งรู้วา่ ..นายคุยอะไรกบั ลูกสาวฉนั บา้ ง ? “ “ ผมจะฝึกฝนอยา่ งเตม็ ท่ีสุดความสามารถ.. ครับผม “ ..นานานาวญี ่ีป่ ุน..ตกปากรับคาอยา่ งแขง็ ขนั อด ไมไ่ ดท้ ่ีสายตาจะเปลี่ยนเขม็ พงุ่ เป้าไปทางพกิ ดั ท่ีหมายปอง สิธารชกั ร้อนตวั ..นึกอยากจะลุกหนีเขา้ ครัวตามลุงสนไป ก็พอดีคุณยายรู้ใจรีบแปรญตั ติให้ “ อนั ท่ีจริง..น้าพริกพมา่ กไ็ ม่เผด็ เทา่ ไหร่หรอก..ลองดูนิดเดียวก่อน มา..เอาจานมา ยายจะตกั ให้ลองชิม ส่วนผรู้ ่วมวงทุกคนกเ็ ริ่มไดแ้ ลว้ ล่ะ ไม่ตอ้ งรอหรอก..” วา่ พลางก็ค่อยๆตกั ให้แค่ปลายชอ้ นกลาง “ สมยั กรุงเก่า สูตรน้าพริกพม่าแห้งกวา่ น้ีดว้ ยซ้า เพื่ออดั ใส่กระบอกไมไ้ ผ่ไวก้ ินกบั ขา้ วตงั สาหรับทหารที่เดินทพั ไปทาศึก รอนแรมกนั เป็นเดือนเป็นปี ก็จาเป็นตอ้ งหาเสบียงกรังท่ีเก็บไดน้ านๆแบบน้ีแหละ พวกผูห้ ญิงก็มีหนา้ ท่ีช่วยกนั ปรุงคนละไมล้ ะมือ ส่งให.้ .เกียกกาย..” ศพั ท์แสงโบราณของท่านเจา้ ของเรือนทาเอา..เกียกกายญ่ีป่ ุน.. มึนต้ึบ เลยถือโอกาสทอดสายตาไป วิงวอนสาวเจา้ สิธารเกรงใจท่านครูซ่ึงกาลงั เค้ียวอาหารอยอู่ ย่างเอร็ดอร่อย จึงแปลใหฟ้ ัง ศิษยย์ ส่ี ิบส่ีชว่ั โมงก็ ฟังไปผงกหวั ไปเป็นเชิงรับทราบ จนกระทงั่ ลุงสนยกถาดกบั ขา้ วมาวางใหใ้ กลๆ้ นายทหารตาหวาน..ซ่ึงก็ไม่ลืม หนั มากล่าวขอบคุณอีกคร้ัง “ ขอบใจนะจะ๊ ลุงสน อุตส่าห์ทาผดั ผกั รวมเพ่มิ ใหน้ ายช่างใหญ่อีกอยา่ ง.. “ คุณสิรีต้งั กองชม โดยหารู้ ไม่วา่ ลุงสนกาลงั พาซื่อ “ อ๋อ..ผดั ผกั รวม คุณหนูเตรียมไวแ้ ลว้ เผอ่ื นายช่างใหญก่ ลบั มาทนั ขอรับกระผม “ สิธารนง่ั กม้ หนา้ กม้ ตาพจิ ารณาขา้ วทุกเมด็ ในจาน นึกในใจ ‘ ลุงสนนะ..เปิ ดเผยใหเ้ ขารู้จนได.้ .’ “ ฉันเตือนยายหนูเองแหละ เจา้ สนตวั ดี..ให้เตรียมไวก้ ็ไม่ไดเ้ สียหายอะไร ผกั สวนครัวเราก็ปลูกเอง ฉนั เป็นเจา้ บา้ น จะปล่อยใหผ้ มู้ าเยอื นหิวโซไดย้ งั ไง..” ถึงแมว้ า่ คุณยายจะออกโรงกูห้ นา้ หลานสาวเอาไว้ แต่..ผมู้ าเยอื นจากญี่ป่ ุน.. กร็ ู้สึกเป็ นปล้ืมจนหนา้ บาน กวา่ จานขา้ ว ยมิ้ นอ้ ยยมิ้ ใหญ่ ท้งั เจริญอาหารและเจริญใจไปพร้อมๆกนั
322 หลงั อาหารเยน็ ซ่ึงกเ็ ร่ิมค่าแลว้ นาวาเอก ธงทิว บอกกบั บุตรสาว “ พอ่ กบั คุณลุงจะไปคุยกนั ต่อท่ีบา้ นคุง้ กาเหวา่ นะลูก “ “ ค่ะ ตอนหนูอยใู่ นน้า ลุงกานนั ใหเ้ ดก็ วง่ิ มาบอกวา่ พรุ่งน้ีจะมารับผา้ ไปวดั ค่ะ นดั แนะชาวบา้ นไวแ้ ลว้ ใหไ้ ปนง่ั รวมตวั กนั เพอ่ื เยบ็ ธงกาชาดใหญ่..ท่ีศาลาโรงธรรม ค่ะ “ ผูถ้ ูกควบคุมไดจ้ งั หวะเลยถือโอกาสสั่งงาน..ผูค้ ุม..ให้ยุง่ ๆเขา้ ไว.้ .จะไดไ้ ม่ค่อยมีเวลามารักษาการณ์ที่ เรือนริมน้า “ไดย้ นิ แลว้ ใช่ม้ยั ? คงไม่ตอ้ งแปลนะ นายรีบกลบั ไปคานวณคา่ ความสูงและขนาดของเสาธง พรุ่งน้ี ส่งั ลูกนอ้ งขนไมก้ บั วสั ดุท่ีตอ้ งใชม้ าพร้อมกบั ผา้ ท่ีกานนั จะมารับไปจดั การ ออ้ .. อยา่ ลืมสยนุ่ สามหวั ดว้ ยล่ะ “ “ ครับผม ! “ นายทหารเรือญ่ีป่ ุนรับคาสงั่ จากนายทหารใหญ่แห่งราชนาวไี ทย..อยา่ งแขง็ ขนั “ สน..นายลา้ งจานเสร็จ อุน่ น้าพุทราใส่เหยอื ก แลว้ รีบตามไปนะ “ หนั ไปส่ังบริวารตอ่ “ ขอรับกระผม “ เมื่อสามีกบั คุณชอบลบั ตาไปแลว้ และวา่ ที่คู่หม้นั บุตรสาวก็โคง้ คารวะขอตวั คุณสิรีจึงออกปากเปิ ดไฟ เขียวให้ “ ยายหนูจะไปเดินเล่นก่อนกไ็ ปซิจะ๊ ไมต่ อ้ งห่วง..แม่จะพาคุณยายข้ึนเรือนเอง..” นน่ั ทาใหน้ ายทหารหนุ่มฉีกยมิ้ กวา้ งข้ึนอยา่ งพึงใจ แลว้ ท้งั คู่ก็เดินเคียงกนั ไปอยา่ งเงียบๆจนถึงทางแยก ไปเรือนคุณป่ ู บุคคลในเคร่ืองแบบก็หยดุ อยา่ งอิดเอ้ือนเหมือนเด็กนอ้ ยท่ีไมย่ อมเดินเขา้ โรงเรียน ทาใหห้ ญิงสาว หนั มามองหนา้ คนเกเรเลยทาเป็นช้ีไปท่ีตน้ ลาพู “ ไปดูหิ่งหอ้ ยกนั ดีกวา่ .. “ พดู เหมือนคนวา่ งงาน เลยโดนสวนทนั ควนั “ ตะกี๊..ฟังภาษาไทยรู้เร่ืองม้ยั ? ท่ีคุณพอ่ สั่ง.. “ “ เมเร งะ เมฮาคุนิ คิโคเอรุ..รับทราบคาสัง่ ชดั เจนแจม่ แจง้ ครับผม “ นายช่างใหญ่ หวั หนา้ อู่ ยนื บิดไป บิดมา ขาแขง้ มีอนั สมานฉนั ทก์ บั หวั ใจ..ขยบั ไม่ออก. “ แลว้ ไง..ยงั ไมร่ ีบอีก ! “ แกลง้ ทาเสียงดุ “ ก็..ก็คุณแมค่ ุณอนุญาตแลว้ ไง..ใหไ้ ปเดินเล่นได้ ผมเลยขอติดตามไปดว้ ยคน..นะครับ..นะ..” ทาเสียง ออดออ้ นเป็นมอดกดั ไมไ้ ม่พอ ยงั กม้ ลงไปจนชิดไรผมเธอ.. สิธารผลกั อกผขู้ ยนั กระชบั พ้นื ที่ เลยถูกรวบมือเอาไวท้ ้งั สองขา้ ง “ เด๋ียวเถอะ ! คุณพอ่ มาเห็นเขา้ ล่ะก็.. “ “ ผมจะไดร้ ีบขอแตง่ งานหลงั หม้นั ซะเลย..” เขา้ ตารา..แมวไม่อยู.่ .หนูข้ีโกง..” ทุกคืนจะไดไ้ ม่ตอ้ งแยก จากคุณอีก..” ทอดถอนใจดว้ ยความอดั อ้นั ตนั อุรา
323 “ เหตุการณ์สงบดีแลว้ ไม่ชอบใช่ม้ยั ? “ ประชดออกไปแต่ก็ยอมให้เขาจบั มือไว้ “ เป็ นคนยงั ไง.. ชอบทา้ ทาย..ชอบความตื่นเตน้ ..ง้นั ซินะ.. “ “ กผ็ มคิดถึงคุณน่ี..อยากอยใู่ กลๆ้ คุณ..อยากอยกู่ บั คุณ.. “ และแลว้ ..ดว้ ยความไวปานสายฟ้าแลบ หนุ่ม ช่างออเซาะกใ็ ชร้ ะบบสัมผสั ประทบั แนบแน่นใกลท้ ดั ดอกไมข้ องคู่เคียง ส่งกระแสวบู วาบไปทว่ั ท้งั กายและใจ เธอ หญิงสาวรีบดึงมือออกแลว้ เปิ ดฉากระดมกาป้ันนอ้ ยๆเขา้ ท่ีกระสอบทรายญี่ป่ ุน “ น่ีแน่ะ ! เผลอเป็นไม่ได.้ . “ ทาเป็นฉุน ท้งั ๆท่ีใจยงั สั่นอย.ู่ . “ เด๋ียวก็คานวณเสาธงไมเ่ สร็จหรอก..” “ ก็ไดค้ รับ..แต่ตอ้ ง..ขออีกทีนะ..” โดยไม่รอฟังคาตอบ หนุ่มไฟรักลน้ ทรวงของกานนั ก็ย้าคิดย้าทา ตรงพิกดั เดิม.. พลางกระซิบท่ีขา้ งหูเธอ “ โอยาซูมินาไซ..ราตรีสวสั ด์ิครับ ยอดรักของผม “ ก่อนท่ีจะตดั ใจวิ่ง แยกไปทางซา้ ยอนั เป็นที่ต้งั ของโรงพยาบาลสนาม สิธารต้งั ตวั ไม่ติด..เลยไม่สามารถตอบโตไ้ ดท้ นั การ มวั แต่ตะลึงงนั ดว้ ยความไหวหวน่ั ป่ันป่ วนรัญจวน ใจ.. น่ีเป็นคร้ังแรกท่ีถูกเขาโจมตีอยา่ งหนกั หน่วง แมจ้ ะอายหิ่งหอ้ ย..แต่เธอก็เดินกลบั บา้ นดว้ ยหวั ใจท่ีอิ่มเอม ท้งั คุณยายและคุณสิรีต่างก็อมยิม้ เมื่อเห็นผทู้ ี่กา้ วเขา้ มาทรุดตวั ลงนงั่ ใกลๆ้ ที่ระเบียง ท่านเจา้ ของเรือน ลูบผมหลานสาวอยา่ งเอน็ ดู แกลง้ กระเซา้ ดูเชิง “ ข้ึนมาหนา้ ตาสดใส ไปเจอตวั อะไรมาล่ะคราวน้ี.. “ “ คงไมใ่ ช่หิ่งหอ้ ยนะ..” คุณสิรีกร็ ่วมสมทบเยา้ แหยบ่ ุตรสาวเป็ นการหยอ่ นอารมณ์ ยงั ผลให้ผูท้ ี่เพิ่งถูก โจมตีสองระรอกต่อหนา้ ห่ิงห้อย ตอ้ งทาเป็ นเสกม้ หนา้ หร่ีไฟตะเกียงลง หาไม่แลว้ เลือดท่ีฉีดพุ่งข้ึนบนใบหนา้ เธออาจทาใหผ้ มู้ ีพระคุณท้งั สองสงั เกตเห็นและสงสัยเอาได้ “ อา้ ว..ไปเดินเล่นกลบั มา..ก็ต้งั ท่าจะเขา้ นอนเลยรึ ? “ ทา่ นผอู้ าวโุ สสูงสุดทาเป็นทกั ทว้ ง “ เปล่าค่ะ คุณยาย “ สิธารรีบแกต้ วั แบบน้าขุ่นๆ “ หนูจะประหยดั น้ามนั ปลาสร้อยให้ลุงสนน่ะค่ะ เผอื่ คุณพอ่ ตอ้ งใชส้ ่องทางไปส่งคุณลุงเป็นประจา “ “ เออนะ..ลูกคนน้ี..” คุณสิรีไดท้ ี ดกั คอบุตรสาว “ ลุงสนก็เพ่ิงต้งั กองเคี่ยวน้ามนั ตะเกียงไวป้ ี๊ บใหญ่ๆ ถึงแมว้ า่ ท่านผนู้ าจะให้ทุกบา้ นช่วยพรางไฟ แต่ก็ไม่ถึงขนาดจะตอ้ งหร่ีจนตาหยีแบบน้ีนี่จะ๊ แลว้ ใจคอคืนน้ีจะ ไม่บนั ทึกจดหมายเหตุเรือนริมน้าหรือไงจ๊ะ ? ยิ่งมีปรากฏการณ์เกิดข้ึนท้งั สองฝั่ง..สมควรแก่การลงไวเ้ ตือน ความจากนั ในภายหนา้ ..” ถอ้ ยคาของมารดาทาให้สิธารเพ่ิงนึกออกถึงหน้าท่ีก่อนนอน เลยรีบขอตวั เดินเขา้ ห้องไปหยิบสมุด บนั ทึกออกมาวางบนตงั่ เล็กท่ีใชเ้ ขียนหนงั สือ ก่อนท่ีจะไขป่ ุมขยายไฟตะเกียงใหส้ ูงข้ึนดงั เดิม
324 “ ลงไปรับลมริมคลอง..ก็ไม่นาน แต่ทาไมพอข้ึนเรือนมาได้ กลบั หลงๆลืมๆยิ่งกวา่ ยายอีก “ คราวน้ี ขอ้ ขอ้ งใจของทา่ นผทู้ ่ีนอนเอกเขนกอยูร่ ิมระเบียง ทาใหค้ ุณสิรีพลอยขาไปดว้ ย สิธารเลยตอ้ งทาเป็นกม้ หนา้ กม้ ตาจดบนั ทึก แมก้ ระน้นั ซีกหนา้ ส่วนที่กระทบแสงตะเกียงวบั วาวเป็ นสี ชมพเู ขม้ ..กเ็ ป็นท่ีประจกั ษแ์ ก่สายตาผหู้ ลกั ผใู้ หญท่ ้งั สองจนได้ “ เสร็จแลว้ ก็ประโคมดนตรีให้ยายฟังก่อนนอนด้วยนะจ๊ะ..ลาวคาหอม..กบั ..แขกต่อยหมอ้ ..” เสียง เรียกร้องน้ีทาใหค้ ุณสิรีผงกศีรษะเป็นเชิงถูกใจกบั เพลงตามคาขอของท่านเจา้ ของเรือน เสียงขิมที่ล่องลอยตามลมท่ามกลางรัตติกาลอนั เงียบสงดั ทาให้นายทหารหวั หนา้ อู่ผูท้ ่ีนงั่ คานวณค่า งานของเสาธงอยู่ ตอ้ ง เงยหนา้ ข้ึนดว้ ยรอยยมิ้ ที่แสนสุขสม เรือเอก ทานาบาตะ เพ่ิงรู้ซ้ึงถึงหวั อกผชู้ ายพายเรือท่ี กาลงั ตกอยใู่ นหว้ งรัก..แต่ตอ้ งแยกกายกบั ใจไวค้ นละที่น้นั ..เป็นอยา่ งไร.. ทางบา้ นคุง้ กาเหวา่ เม่ือคุณชอบเปิ ดซองเอกสารใหญ่ออกก็พบซองเล็กแต่หนากวา่ สอดมาดว้ ยพร้อม กบั บนั ทึกขอ้ ความสองฉบบั ท้งั ภาษาไทยและภาษาญ่ีป่ ุน ใชเ้ วลาอา่ นครู่เดียว..ก็เอ่ยกบั คูส่ นทนา “ ผมตอ้ งขอขอบคุณ คุณทิว เป็ นอยา่ งมากนะครับ ท่ีกรุณาเป็ นธุระให้เร่ืองค่าจา้ งของผม หนงั สือจาก กรมประสานงานฯ เขียนมาขออภยั โดย แจง้ เหตุผลวา่ งวดแรกเป็ นการต้งั ฎีกาใหม่ เลยอนุมตั ิออกมาช้า งวด ต่อๆไปรับรองวา่ จะตรงเวลาทุกสิ้นเดือน ส่งผา่ นรองแม่ทพั ญ่ีป่ ุนตามท่ีไดต้ กลงกนั ไว้ เพราะแม่ทพั ใหญ่สั่งให้ นายทหารการเงินต้งั เบิกจ่ายเป็ นกรณีพิเศษให้ชลพทั ธ์ดว้ ย เพื่อเป็ นค่าตอบแทนในฐานะที่เป็ นล่ามเคลื่อนที่ ประจาตวั ผบู้ ญั ชาการสูงสุดของกองทพั ญี่ป่ ุนในไทย โดยใหส้ ่งแนบมาดว้ ยกนั เลยในแต่ละงวด ซองเล็กจึงได้ หนาขนาดน้ีไงครับ.. คา่ จา้ งของพอ่ กบั ลูก..” ผพู้ ดู ช้ีไปท่ีซองยาวสีน้าตาลท่ีดูกร็ ู้วา่ มีอะไรอยขู่ า้ งใน “ ผมยินดีดว้ ยนะครับ โล่งใจไปที..ไม่อยา่ งน้นั ผมก็คงยงั นอนก่ายหนา้ ผากต่อไปอีกทุกคืน รอคอยวา่ เม่ือไหร่ท่านครูกบั หลานชายจะไดร้ ับค่าตอบแทนอย่างสมน้าสมเน้ือ เพราะตวั ผมเองไดร้ ับเงินเดือนประจาอยู่ แลว้ เพยี งแต่แจง้ ใหก้ องคลงั ของราชนาวใี ส่ซองฝากนายทหารการเงินลงเรือไปส่งใหค้ ุณสิรีถึงบา้ น ครับ แต่พอ ญ่ีป่ ุนข้ึนสายสืบนาวกิ ฯกไ็ ปรับใหแ้ ทนแลว้ แปลงร่างเป็นคนเรือจา้ งพายไปฝากไวท้ ี่บา้ นกานนั ..หลายทอดหน่อย แตก่ จ็ าเป็นเพราะตอนน้นั เราสองคนต่างก็ตอ้ งอาพรางบา้ นช่องห้องหอไวไ้ ม่ให้ทางกองทพั ญี่ป่ ุนรู้ระแคะระคาย จนกระทง่ั ไอบ้ า้ ระห่าทะล่ึงตึงตงั เปิ ดโปงความลบั หมด.. “ “ เป็นอนั วา่ เรียบร้อยไปหน่ึงเร่ือง “ เจา้ ของบา้ นคุง้ กาเหวา่ สนทนาตอ่ “ ส่วนเร่ืองที่สอง..แม่ทพั ญ่ีป่ ุน ตอ้ งขออภยั ที่ไม่สามารถเป็ นเจา้ ภาพฝ่ ายญี่ป่ ุนในงานหม้นั ได้ เน่ืองจากมีวทิ ยุด่วนท่ีสุดจากนายกฯ โตโจ ที่เพ่ิง กลบั ถึงญ่ีป่ ุน ออกคาสัง่ เรียกประชุมฉุกเฉินผบู้ ญั ชาการทุกเหล่าทพั .. “
325 พอเล่ามาถึงตรงน้ี คุณชอบก็ช้ีไปที่ขอ้ ความภาษาญี่ป่ ุนท่ีใชห้ มึกสีแดงเพื่อเนน้ ระดบั ความสาคญั สูงสุด “ คุณทิวครับ ภารกิจท่ีวา่ น้ี.. แม่ทพั ญ่ีป่ ุนจะพาชลพทั ธ์ไปดว้ ยโดยใหเ้ หตุผลวา่ หน่วยกา้ นดี แตกฉานภาษาญี่ป่ ุน ท้งั ฟัง พูด อ่าน เขียน สมควรที่จะเสนอตวั ให้นายกฯ โตโจ พิจารณาคดั เลือกชลพทั ธ์ให้เป็ นล่ามสามภาษา สาหรับงานใหญ่นนั่ ก็คือ ..การประชุมร่วมวงศ์ไพบูลยแ์ ห่งมหาเอเชียบูรพา.. ซ่ึงจาเป็ นตอ้ งใช้ท้งั ล่ามภาษา ฝร่ังเศสและล่ามภาษาเยอรมนั เพราะมกั จะมีนายทหารฝ่ ายข่าวกรองของนาซีเขา้ แทรกเป็ นยาดาร่วมรับรู้ความ เคล่ือนไหวของกองทพั ญี่ป่ ุน ฉะน้นั แทนที่จะจา้ งล่ามถึงสองคน กองทพั ญ่ีป่ ุนก็เหมาจ่ายให้คนเดียวไปเลยคือ ชลพทั ธ์ อีกท้งั ยงั ปลอดภยั ตอ่ การรั่วไหลของความลบั ในท่ีประชุม ผลงานท่ีผา่ นมาของชลพทั ธ์ตลอดจนความ ไวเ้ น้ือเช่ือใจเป็นการส่วนตวั ท่านจะทาเป็ นบนั ทึกแนบรายงานเสนอนายกฯโตโจดว้ ย และท่านแม่ทพั อนุญาต ใหช้ ลพทั ธ์ขา้ มกลบั มาบา้ นเพอ่ื จดั เส้ือผา้ ชุดหนาๆ เพราะอากาศท่ีนน่ั หนาวมาก ครับ “ “ เป็นขา่ วดีอยา่ งยงิ่ ครับ ท่านครู นี่ถา้ ยายหนูรู้เขา้ คงต่ืนเตน้ แทนเพื่อนยกใหญ่ ผมยงั เก็บเส้ือกนั หนาว ตอนที่ไปรับมอบเรือดาน้าคูแ่ รก คือ ร.ล. มจั ฉาณุ กบั ร.ล. วิรุณ ท่ีเมืองท่าโกเบเม่ือ ๔ กนั ยายน ๒๔๘๐ ราชนาวี ไทยจึงถือว่า ๔ กนั ยายน เป็ น..วนั เรือดาน้า..ไงล่ะครับ ท่านครู ออ้ ..ยงั มีเส้ือเนวีบลูชุดใหญ่ท่ีกนั ลมกนั ฝนไดด้ ี ผมจะรีบคน้ และจดั ใหค้ รบครัน พรุ่งน้ีเชา้ ..อากบั หลาน..คงจะไดพ้ บกนั ซะที คิดถึงเหลือเกิน..” “ ขอบคุณแทนลูกดว้ ยครับ ชลพทั ธ์มีเวลาเตรียมตวั แค่วนั เดียว รุ่งข้ึนคือวนั มะรืน..เรือเร็วก็จะมารับ ไปข้ึนเคร่ืองพร้อมแมท่ พั ญี่ป่ ุน ครับ “ “ ท่านครูมีบุญนะครับ ลูกชายคนเดียวนาชื่อเสียงมาให้ แมก้ ระทง่ั ผทู้ ี่ยกกองทพั อนั เกรียงไกรเขา้ มายดึ ครอง ก็ยงั เห็นคุณค่าให้ความสาคญั ถึงเพียงน้ี ขอ้ เสียมีอยูอ่ ยา่ งเดียวคือตอ้ งกลายเป็ นหนุ่มชีพจรลงเทา้ ยิง่ ทาง โตเกียวเรียกใชม้ ากข้ึนเท่าใด ก็จะตอ้ งจากบา้ นจากช่องไปนานเท่าน้นั ท่านครูก็คงจะเหงาบา้ งนะครับ “ “ ไมเ่ ป็นไรครับ คุณทิว เราเล้ียงลูกมาก็ใช่วา่ มุ่งหวงั แต่จะผูกมดั เขาให้อยกู่ บั เราตลอดเวลา เขาควรจะ ไดไ้ ปเปิ ดหูเปิ ดตาบา้ ง นี่จึงเป็นโอกาสทองของชลพทั ธ์..ไดเ้ ดินทางไปยงั ประเทศท่ีตวั เองเรียนรู้ภาษาของเขามา เนิ่นนาน ผมยงั นึกไม่ถึงเลยครับ.. คิดไปคิดมาก็เหมือนฟ้าประทานยาวเิ ศษใหช้ ลพทั ธ์..ช่วยบรรเทาความเสียใจ ผิดหวงั ในเร่ืองของความรักลงไปไดไ้ ม่นอ้ ย การไดเ้ ปลี่ยนท่ีทาง.. แปลกท้งั ภูมิประเทศและภูมิอากาศ ไดก้ ิน อาหารญ่ีป่ ุนทุกม้ือ คงช่วยใหจ้ ิตใจสดช่ืน..สนุกสนานกบั การใชภ้ าษาและเรียนรู้สานวนใหม่ๆเพ่ิมข้ึน..หากเป็ น เช่นน้นั จริง ผมก็จะไดเ้ บาใจข้ึน บอกตามตรง..ผมกน็ ึกสงสารลูกอยไู่ มน่ อ้ ย..ครับ “ นาวาเอก ธงทิว นิ่งอ้ึงไปชวั่ ครู่ก่อนท่ีจะปลอบโยนอีกฝ่ าย “ เร่ืองพรรคน์ ้ีจะกะเกณฑใ์ หไ้ ดอ้ ยา่ งใจเราผู้ เป็นพอ่ น้นั ..คงไมอ่ าจทาได้ เป็นเรื่องที่บงั คบั กนั ไม่ได้ ฝืนใจไปกร็ ังแต่จะเกิดผลเสียหายตามมา.. “
326 นายทหารเรือแห่งราชนาวไี ทยซ้ือเวลาดว้ ยการหนั ไปยกเหยอื กเติมเครื่องดื่มอุ่นๆใหท้ ่านเจา้ บา้ นขณะที่ พยายามเรียบเรียงคาพูดระรื่นหูเพ่ือถนอมน้าใจผูฟ้ ังให้ไดม้ ากท่ีสุด “ คุณยาย..ท่านเล้ียงของท่านมาต้งั แต่ออ้ น แต่ออก..ยงั ไม่ขดั ขวางทางเลือกของหลานสาว ส่วนผมเมื่อรู้วา่ เป็ นความเต็มใจของยายหนู.. ผมก็ตอ้ งยินยอม ครับ แมว้ ่าอยากให้เป็ นชลพทั ธ์มากกว่าไอเ้ จา้ ลูกหมาน่นั ก็ตาม ผมรับปากกบั ท่านครูไดอ้ ย่างหน่ึงว่าความ ผกู พนั ระหวา่ งยายหนูกบั ชลพทั ธ์จะไม่มีวนั เปล่ียนแปลง ความรู้สึกของยายหนูที่มีตอ่ เพ่อื นสนิทผเู้ ปรียบเสมือน พ่ีนอ้ งคลานตามกนั ออกมา..จะยงั คงดารงอยตู่ ่อไปจนชวั่ ชีวติ ของท้งั คู่ และผมต้งั ใจจะทาทุกวิถีทางท่ีจะชดเชย ใหห้ ลานชายรู้สึกดีข้ึนอยา่ งสุดหวั ใจของผมเลยทีเดียวครับ ท่านครู ก่อนอ่ืนพรุ่งน้ีผมจะบอกยายหนูให้เวลากบั ชลพทั ธ์อย่างเต็มที่ พูดกนั ซะให้เขา้ ใจ ส่วนไอเ้ จา้ ตวั ตน้ เหคุ ผมจะเรียกมนั มาเปิ ดอกแบบลูกผูช้ าย ไม่ตอ้ ง ปิ ดบงั กนั หากสมคั รใจจะมาเป็ นคู่หม้นั ของลูกสาวผม ก็จะตอ้ งยอมรับให้ไดใ้ นมิตรภาพซ่ึงไม่มีวนั ที่ผูใ้ ดจะ ทาลายได.้ .ระหวา่ งยายหนูกบั ชลพทั ธ์ “ “ ขอบคุณมาก คุณทิว ไดฟ้ ังอย่างน้ีก็ใจช้ืนข้ึน..ถึงอยา่ งไร..ชลพทั ธ์ก็ยงั มีคุณอาที่ให้ความเมตตาอยู่ เสมอ..” ล่ามใหญ่แยม้ ยมิ้ สีหนา้ ดีข้ึน “ ผมจะแปลบนั ทึกของทา่ นแมท่ พั ตอ่ นะครับ เร่ืองท่ีสาม..เรื่องงานหม้นั ทา่ นมอบหมายให้รองแม่ทพั เป็ นตวั แทน ท้งั ยงั ไดแ้ นะนาวา่ ควรจะเป็ นสัปดาห์หนา้ เพราะการโจมตีทิ้งระเบิด จะหนกั หนาสาหสั และถี่มากข้ึน แถมยงั มีการเจรจาสาคญั รออยูน่ นั่ ก็คือสนธิสัญญากาหนดขอบเขตภารกิจของ ราชนาวไี ทยและจกั รพรรดินาวี ซ่ึงหากแมท่ พั ใหญ่กลบั มาไม่ทนั รองแม่ทพั กจ็ ะเป็นผลู้ งนามแทน “ ผเู้ ช่ียวชาญสารพดั ภาษาวางเอกสารบนั ทึกขอ้ ความลงบนโตะ๊ ก่อนท่ีจะสอดเก็บเขา้ ไวใ้ นซองตามเดิม “ สาระสาคญั ก็คงมีเท่าน้ีแหละครับ..” ทาท่าจะเอ้ือมมือไปหยบิ ถว้ ยน้าพุทราข้ึนมาดื่มแกก้ ระหาย แต่ แลว้ ก็ชะงกั ไป เป็นเหตุใหผ้ รู้ ่วมสนทนาดว้ ยตอ้ งออกปากถาม “ มีอะไรอีกหรือครับ ? ทา่ นครู “ “ ผมเพ่ิงนึกออก..เกือบลืมเล่าให้ฟังซะแลว้ เป็ นเร่ืองท่ีคงจะไม่พอหูคุณทิวเป็ นแน่..ก็..เส้นทางรถไฟ สายยทุ ธศาสตร์ที่เริ่มจากสถานีหนองปลาดุกไปจนสุดปลายทางท่ีสถานีทนั บีอูซายตั ในพม่า รวม ๓๗ สถานี วนั ก่อนรองแมท่ พั เปรยๆใหผ้ มฟังแบบโยนหินถามทางวา่ ..กองทพั ญี่ป่ ุนอาจจะตอ้ งขอยมื เงินจากไทยถึงสี่ลา้ นบาท ถึงแมว้ า่ ผมจะคบั ขอ้ งใจเป็นอยา่ งมากก็ตาม แต่ก็จาตอ้ งทนน่ิงเอาไวเ้ พราะรู้ตวั ดีวา่ เป็ นเพียงแคล่ ่ามเท่าน้นั .. “ “ เฮย้ ! พูดแบบน้ีไดย้ งั ไง ? ก็มนั พิมพแ์ บงกใ์ ชเ้ องไดอ้ ยูแ่ ลว้ กลบั จะมาเบียดบงั ภาษีคนไทย อยา่ งน้ี มนั ใชไ้ ดท้ ี่ไหนล่ะครับ ! ไอพ้ วกน้ีเคม็ ยงิ่ กวา่ เกลือ ถา้ ร่วงลงทะเล..มีหวงั กุง้ หอย ปู ปลา ไดโ้ ดดข้ึนไปตายบน ฝั่งเป็นแน่..เพราะทนความเคม็ ไมไ่ หว..”
327 คราวน้ี..คุณชอบถึงกบั หวั ร่อชอบใจในถอ้ ยคาเปรียบเปรยของสหายร่วมสงคราม “ ท่านผนู้ าคงไม่อยใู่ นฐานะท่ีจะปฏิเสธได้ คุณทิวเอายงั ง้ีซิครับ..จดบนั ทึกไวเ้ ป็ นหลกั ฐานอา้ งอิงหลงั สงครามไดอ้ ีกประเด็นหน่ึงวา่ ไทยเราจะเตม็ ใจไดอ้ ยา่ งไรในเม่ือถูกบีบบงั คบั ในลกั ษณะเช่นน้ี เหมือนเจา้ ของ บา้ นที่ถูกโจรปลน้ เอาปื นจ้ีหวั ขืนไมท่ าก็โดนยงิ ตาย แถมลูกเมียกจ็ ะพลอยถูกกระทาย่ายไี ปดว้ ย “ “ ดีครับทา่ นครู ช่วยกนั คิดอา่ นเพื่อบา้ นเมืองเราจะไดร้ อดพน้ จากการถูกกล่าวหาวา่ เป็ นฝ่ ายก่อสงคราม ตามญี่ป่ ุนไปดว้ ย ผมบนั ทึกไวอ้ ยา่ งละเอียดทุกภารกิจของสายสืบนาวิกฯ เรื่องเงินยืมส่ีลา้ นบาท..หากท่านผนู้ า ลงนามเมื่อใด..ผมกจ็ ะบนั ทึกกรณีน้ีเพิ่มเติมทนั ที..ครับ “ “ เป็ นความคิดที่แยบคายมากครับ ผมดีใจที่ไดเ้ ป็ นส่วนหน่ึงของขบวนการใตด้ ินเสรีไทย ถึงแมว้ า่ จะ ไม่ไดอ้ อกภาคสนาม แต่ผมรับรองวา่ จะทุ่มเทสติปัญญาใหถ้ ึงที่สุดครับ วา่ แต่..พอไดก้ ลบั มาบา้ นแลว้ เลยขาด เจา้ หนา้ ที่คดั สาเนา มองไปมองมา..เจตน์คงจะทาไดด้ ีเพราะลายมือสวย ภาษาองั กฤษก็ใชก้ ารได้ แค่ทาหนา้ ท่ี เปิ ดปิ ดสัญญาณเตือนภยั ..น่าเสียดายวิชาความรู้ท่ีเรียนมา ผมจึงอยากขอร้องคุณทิวช่วยปรับเปล่ียนหน้าที่ให้ เจตนม์ าช่วยงานผม..จะไดม้ ้ยั ครับ ? เพราะเรื่องที่ตอ้ งคดั สาเนามีมาก เจา้ หนา้ ที่ฝั่งโนน้ ก็งานลน้ มือ อีกอยา่ ง..ยิ่ง นบั วนั งานแปลก็เพ่ิมมากข้ึน ชลพทั ธ์กจ็ ะตอ้ งไปเป็นล่ามที่โตเกียว คงจะตอ้ งขอใหห้ นูสิธารมาช่วยบา้ งครับ “ “ จงั หวะเหมาะพอดีครับ ผมกาลงั หาที่ลงให้เด็กของผใู้ หญ่บา้ น ส่วนยายหนูแกก็รองานแปลอยู่ พอ ท่านครูกลบั มา ก็เห็นม้ยั ล่ะครับ..หลานสาวดีใจจนเน้ือเตน้ ที่จะไดม้ ีงานมีการทาซะที หยุดพกั ทบทวนตาราก็ นานโขแลว้ ผมรู้นิสัยลูก แกคงราคาญแยแ่ ลว้ ..อยวู่ า่ งเกินไป..ความรู้เขา้ หมอ้ เขา้ ไหหมด.. “ เสียงขิมแวว่ มาแตไ่ กล เจา้ บา้ นเงี่ยหูฟังแลว้ ก็ยมิ้ ละไม “ เราสองคนมวั ถกเร่ืองหนกั ๆซะยดื ยาว เลยไม่ทนั ไดฟ้ ังเพลงจากเรือนคุณยาย ประเด๋ียวนกั ดนตรีจะ นอ้ ยใจ มาพกั สมองกนั บา้ ง..จิบน้าพทุ ราอุ่นๆ..นง่ั ฟังเพลินๆใหส้ บายอารมณ์ซกั หน่อยก็ดีนะครับ “ ทางดา้ นลุงสนน้นั เม่ือท่านผูใ้ หญ่เปิ ดฉากเจรจาความกนั ก็รักษามารยาทดว้ ยการเล่ียงออกไปท่ีท่าน้า กาลงั นงั่ ทอดหุ่ยอาลยั อาวรณ์คิดถึงภารกิจพลพรรคเสรีไทยที่เคยทามา ฉบั พลนั ก็ไดย้ นิ ใครเรียกช่ือตนจนถึงกบั สะดุง้ เฮือก “ ลุงสน..ลุงสน..” เสียงน้นั มาจากบนั ไดข้นั สุดทา้ ยที่ปร่ิมน้าอยู่ แกจึงกา้ วลงไปเพง่ มอง..แลว้ ก็ถอน หายใจอยา่ งโล่งอก “ คุณยอด..มีอะไรครับ ? “ “ ผมมีขา่ วสาคญั จะเรียนใหท้ ่านทราบครับ แต่เดินเขา้ บา้ นท่านครูดา้ นหนา้ ไม่ได้ หวั หนา้ อู่จะสงสัย.. ผมจะรออยใู่ ตบ้ นั ได ลุงช่วยเรียนเชิญท่านออกมานงั่ รับลมตรงน้ี ขอบคุณครับ “
328 ไดฟ้ ังดงั น้นั ความฝักใฝ่ ในขบวนการใตด้ ินใตน้ ้าของลุงสนก็กาเริบข้ึนทนั ที ออกอาการกระดี๊กระด๊ายิ่ง กวา่ ปลากระดี่ไดน้ ้า กาลงั วงั ชาท่ีเคยถดถอยหลงั เกิดเหตุคืนท่ีกระดานหมากรุกคว่าคะมาหงายไม่เป็ นท่าก็กลบั ฟ้ื นข้ึนมาอยา่ งน่าอศั จรรย์ รู้สึกไดถ้ ึงเลือดลมของตวั เองที่วงิ่ พล่านไปทว่ั ท้งั กายใจ “ ไดเ้ ลยจะ้ รอเด๋ียวนะ.. “ วา่ แลว้ ..พลพรรคสน..ก็รีบโกยอา้ วไปปฏิบตั ิภารกิจลบั อีกคร้ังหน่ึง “ ท่านครับ คุณยอดมา.. “ รายงานอยา่ งแขง็ ขนั ฉบั ไว “ ง้นั เรอะ ? อยไู่ หนล่ะ ? “ ผบู้ งั คบั บญั ชาอุทานออกมาดว้ ยความยนิ ดี “ รออยทู่ ่ีโคนเสาบนั ไดท่าน้า ขอรับ “ พลพรรคเสรีไทยกระซิบกระซาบราวกบั อยทู่ า่ มกลางฝงู ชน “ ทา่ นครูครับ ผมขออนุญาตออกไปหาลูกนอ้ งซกั ครู่นะครับ “ คนพูดขอตวั กบั เจา้ บา้ น “ เชิญตามสบายครับ “ คุณชอบยมิ้ “ ผมกาลงั ฟังเพลงอยา่ งมีความสุขครับ “ ครู่ใหญๆ่ นายทหารเรือไทยจึงกลบั มานง่ั ที่เกา้ อ้ีตวั เดิม “ ผมมีข่าวดีมาฝากท่านครูครับ สายของผมสืบความไดว้ า่ ขบวนเรือที่ป้าแจ่มรอนแรมอยดู่ ว้ ย กาลงั จะ ล่องลงมาจากคุง้ บางกะจะแถวๆสาเภาล่ม คงอีกประมาณสองคืนก็จะถึงท่าน้าวดั สมอราย สายสืบนาวิกฯจะ ปลอมเป็นคนเรือจา้ งไปรับป้าแจม่ มาส่งถึงท่ีนี่เลยครับ “ “ ขอบคุณครับ ผมน่ี..ไดค้ ุณทิวช่วยเหลือสารพดั .. “ ผเู้ ชี่ยวชาญหลายภาษาออกตวั “ ก็พ่ึงกนั ไปพ่ึงกนั มาแหละครับ ท่านครูก็กรุณาย่ืนคาขาดกบั ฝ่ ายญ่ีป่ ุนว่าจะยอมทางานใหก้ ็ต่อเมื่อมี ผมเขา้ ร่วมประสานงานในคณะล่ามดว้ ย ไม่อยา่ งน้นั ผมคงโดนเก็บเขา้ กรุไปแลว้ ครับ “ คนพูดถอนหายใจยาว ก่อนที่จะเล่าตอ่ “ ทีน้ีก็มาถึงประเด็นร้อนบา้ งนะครับ จะวา่ ไปชนวนกม็ าจากสหรัฐอเมริกาซ่ึงแมว้ า่ ขณะน้นั ยงั ไม่อยากเขา้ ร่วมสงครามก็ตาม แต่เม่ือจีนร้องทุกขไ์ ปยงั กรุงวอชิงตนั วา่ ถูกญี่ป่ ุนรุกรานหนกั ขอ้ ข้ึน อเมริกาจึง เลือกมาตรการสถานเบาก่อนคือสั่งปิ ดคลองปานามาเป็ นการลงโทษญี่ป่ ุน แต่ทางฝ่ ายญ่ีป่ ุนเหมือนโดนโทษ ประหารเพราะนน่ั คือการตดั เส้นทางลาเลียงน้ามนั และสินคา้ ที่จาเป็ น ทาให้เดือดร้อนอยา่ งหนกั จึงคิดแผนแก้ เผด็ กระตุกหนวดเสือดว้ ยการส่งฝูงบินไปถล่มฐานทพั เรือของสหรัฐฯท่ีอ่าวเพิร์ลแบบไม่ให้ต้งั ตวั ติด เพื่อลาก อเมริกากระโจนเขา้ ร่วมในสงครามคร้ังน้ีใหไ้ ด้ และในเวลาไล่เลี่ยกนั ญ่ีป่ ุนก็เดินแผนยทุ ธการคู่ โดยส่งกองเรือ ยกพลข้ึนบกในไทยดว้ ย เพราะเห็นวา่ นอกจากไทยจะเป็ นฐานส่งกาลงั บารุงท่ีอุดมสมบูรณ์ดว้ ยอู่ข่าวอู่น้าแลว้ ยงั ไดอ้ าศยั เป็นปราการป้องกนั กองกาลงั จีนกก๊ มินตงั๋ ซ่ึงไดร้ ับการสนบั สนุนอาวธุ จากอเมริกา ไม่ให้ลดั เลาะจาก อินโดจีนฝรั่งเศสเขา้ มาในรัฐฉานสมทบกบั กองทหารในความควบคุมขององั กฤษซ่ึงแสดงท่าทีอยา่ งออกนอก หนา้ กวกั มือเรียกอยเู่ หยง็ ๆ นี่แหละครับจึงเป็นท่ีมาของเง่ือนไขหน่ึงในขอ้ ตกลงที่ทางฝ่ ายไทยตอ้ งยอมรับ “
329 “ คุณทิวหมายถึงแนวเขตพ้ืนที่รับผดิ ชอบของทหารไทยท่ีญ่ีป่ ุนเป็นฝ่ ายกาหนด..ซินะครับ “ “ ใช่ครับ ท่านครู เราถูกมดั มือชก..ตอ้ งให้ความเห็นชอบลงนามอยา่ งเดียวโดยไม่มีสิทธ์ิโตแ้ ยง้ ใดๆ ท้งั สิ้น ในอ่าวไทยใหร้ าชนาวีลาดตระเวนจากทางตอนใตข้ องอินโดจีนฝร่ังเศสขีดเขม็ เร่ือยไปจนถึงตากใบ ซ่ึง อนั ที่จริงก็เป็ นภารกิจหลกั ของกองทพั เรือไทยอยู่แลว้ แต่ขอ้ ท่ีเป็ นปัญหาก็คือญี่ป่ ุนโยนเผือกร้อนให้เราโดย มอบหมายใหท้ หารไทยรับผดิ ชอบต้งั แต่ฝ่ังขวาของแม่น้าสาละวนิ เร่ือยไปจนบรรจบกบั แม่น้าโขงบริเวณฐานที่ มน่ั ท่ีญ่ีป่ ุนยึดไดใ้ นอินโดจีนฝร่ังเศส ท่านครูลองตรองดูซิครับว่าทหารของเราจะตอ้ งเผชิญกบั ขวากหนาม อะไรบา้ ง โดยเฉพาะอยา่ งยง่ิ เส้นทางหฤโหดท่ีทุรกนั ดารแสนสาหสั บุกป่ าฝ่ าดงลุยโคลนเลนท่ามกลางสภาพ ภูมิอากาศท่ีช้ืนแฉะ ยุงชุม ตอ้ งสู้กบั โรคมาลาเรีย ขนาดทหารญ่ีป่ ุนท่ีข้ึนช่ือว่าทรหดเหนือกวา่ ชาติใด พอเจอ ยทุ ธภูมิมหาหินเขา้ ก็ยงั ตอ้ งถอยกรูดและโอนภารกิจมาใหท้ หารไทยแบบหนา้ ตาเฉย มนั น่าเจ็บกระดองใจจริงๆ ครับ เพราะญี่ป่ ุนระบุว่าเป้าหมายที่ต้งั ธงเอาไวก้ ็คือตอ้ งรุกไล่กองกาลงั ก๊กมินตงั๋ ให้ถอยกลบั เขา้ ไปในแนว ตะเขบ็ ชายแดนทางภาคใตข้ องจีน โดยแผนยทุ ธการคือตอ้ งตีเมืองสาคญั ใหแ้ ตก ซ่ึงก็คือเมืองเชียงตุง ผมรายงาน ตามท่ีท่านครูแปลเสนอหน่วยเหนือข้ึนไปแลว้ ครับ ไดร้ ับคาส่ังให้พิจารณาจดั การตามท่ีเห็นสมควร ผมจึงรีบ วิทยุด่วนแจง้ ให้กองกาลงั ภาคพายพั เร่งส่งทหารช่างนาหนา้ กรุยทางถมโคลนตมเขา้ ไปก่อน ก็ปรากฏวา่ หวั หมู่ ทะลวงฟันหน่วยแรกรายงานกลบั มาวา่ เจอหล่มโคลนใหญ่ตลอดทาง ใชค้ วายก็แลว้ ..ลาต่างก็แลว้ ..ววั ก็แลว้ ไป ไมร่ อดกลบั ติดหล่มจมปลกั ตายไปกม็ ี เลยตอ้ งยอ้ นเขา้ คา่ ยเรียกระดมชา้ งพร้อมควาญใหไ้ ดม้ ากที่สุด สรุปคือไม่ ว่าจะเป็ นยุทธปัจจยั เคร่ืองมือช่าง เวชภณั ฑ์ของหน่วยเสนารักษ์ สัมภาระอื่นๆรวมท้งั เสบียงกรัง ก็จะตอ้ ง บรรทุกไปบนหลงั ชา้ งเทา่ น้นั ครับ ผมสัง่ ใหน้ าสมุนไพรแกพ้ ิษและแกค้ นั ไปดว้ ย เพราะทหารตอ้ งเจอท้งั ตวั ทาก ยงุ ป่ า แมลงสตั วก์ ดั ต่อยอีกหลายจาพวก ผมอยากรู้จงั ครับวา่ ใครเป็นเจา้ เมืองเชียงตุงคนแรกที่เลือกภูมิรัฐศาสตร์ เช่นน้ี มีแนวป้องกนั ท่ีแขง็ แกร่งทางธรรมชาติ ทาใหศ้ ตั รูผูร้ ุกรานตอ้ งระยอ่ ทอ้ ถอย น่ีก็เสียเวลามาสองคร้ังสอง คราแลว้ ท้งั ญี่ป่ ุนท้งั ไทย ตอ้ งกลบั ไปต้งั หลกั ใหม่ ทหารที่ไปตีเอาเมืองเชียงตุงคราวน้ี แม่ทพั ภาคพายพั คงจะ เสนอบาเหน็จความชอบใหเ้ ป็นกรณีพิเศษแบบยกกอง ครับ “ “ สมควรอยา่ งยงิ่ ผมเห็นดว้ ยครับ น่าเห็นใจทหารของเราเหลือเกิน “ คุณชอบกล่าวปิ ดทา้ ย เมื่อกลบั ถึงเรือนปรากฏวา่ คุณยายเขา้ นอนแลว้ คุณสิรีและสิธารซ่ึงนงั่ คอยท่าอยู่ จึงไดร้ ับฟังข่าวสาร ท้งั หมดจากหวั หนา้ ครอบครัว “ อะไรตอ่ อะไรดูฉุกละหุกไปหมด กระทง่ั การหม้นั หมายก็ยงั ตอ้ งทาพิธีกนั อยา่ งเร่งรีบ หายใจหายคอ แทบไม่ทนั แตก่ ็ดีอยอู่ ยา่ ง..จดั การใหเ้ สร็จๆไปก่อนที่ชลพทั ธ์กลบั จากญ่ีป่ ุน จะไดไ้ ม่แสลงใจ “
330 สิธารรู้ดีวา่ มารดาคงลาบากใจไม่นอ้ ย ในฐานะท่ีเปรียบเสมือนญาติผใู้ หญข่ องลูกชายคุณชอบ “ อยา่ ห่วงไปเลยค่ะ แม่ หนูจะพดู กบั ชลพทั ธ์เอง.. แลว้ กจ็ ะจดั เส้ือกนั หนาวใหด้ ว้ ยคะ่ “ “ ดีแลว้ จะ้ อะไรที่หนูพอจะทาเพอ่ื เป็นการชดเชยใหเ้ พ่ือนสนิทได.้ .ก็ทาไปเถอะลูก..” นาวาเอก ธงทิว ก็มีความรู้สึกไม่ต่างไปจากคู่ชีวติ “ ถนอมน้าใจกนั ไว.้ . เกิดมาพอรู้ความก็ใกลช้ ิดกนั ราวกบั พี่นอ้ ง แลว้ บา้ นก็ คงจะยกหนีไปไหนไมไ่ ด้ กจ็ ะตอ้ งเห็นหนา้ ค่าตากนั อยูอ่ ยา่ งน้ี..หนูเองก็ไดพ้ ่ึงพาร่าเรียนเขียนอ่านฝึ กปรือหลาย ภาษาจากคุณลุง จนสามารถใชท้ ามาหากินอยกู่ บั เหยา้ เฝ้ากบั เรือนได้ ซ่ึงทาใหพ้ ่อกบั แม่หายห่วง ครอบครัวท้งั สองบา้ นน้ีจึงไม่พน้ ท่ีจะตอ้ งขอ้ งแวะกนั อยอู่ ยา่ งน้ีตลอดไป เอาอยา่ งน้ีม้ยั ลูก..เราจดั เล้ียงตอ้ นรับชลพทั ธ์ม้ือเยน็ พรุ่งน้ี เชิญกานนั ผใู้ หญ่มากนั ใหค้ รึกคร้ืน หลงั จากน้นั เพ่ือนเก่าสองคนก็ล่วงหนา้ ไปก่อน พูดคุยกนั ซะใหห้ มด เปลือก พ่อขอให้หนูแน่ใจไดว้ า่ ท้งั คุณยาย แม่ พ่อ คุณลุง กานนั ผูใ้ หญ่ และแมแ้ ต่ลุงสน จะต้งั วงนง่ั คอยเอาใจ ช่วยหนุ่มสาวลูกน้าบางสวนกลางใหย้ งั คงเป็นเพอ่ื นที่ดีตอ่ กนั ตลอดชีวติ นะลูก “ คาพูดของบิดาประหน่ึงเสียดแทงใจดา น้าตาค่อยๆไหลหลง่ั พร่ังพรูอยา่ งเหลือท่ีจะอดกล้นั เอาไวไ้ ดอ้ ีก ตอ่ ไป สิธารโผเขา้ ซบตกั มารดา เธอสะอ้ืนฮกั ๆพร้อมกบั ความอดั อ้นั ตนั ใจที่ถาโถมออกมา “ หนูเสียใจค่ะที่ทาใหช้ ลพทั ธ์ตอ้ งผดิ หวงั “ พร่าราพนั จากส่วนลึก “ แต่หนูก็ฝื นใจตวั เองไม่ไดจ้ ริงๆ ค่ะ.. กบั ..ทานาบาตะ.. ท้งั คุณยายและแม่คงเป็ นพยานยนื ยนั กบั คุณพ่อไดว้ า่ .. เมื่อพบเขาคร้ังแรก หนูก็พยายาม ต่อตา้ นผลกั ไสตีบงั ก้นั ไว้ แต่หนูก็อธิบายไม่ไดว้ ่า..ทาไมจึงกลายเป็ นแบบน้ีไปได.้ .ค่ะ “ หญิงสาวกอดมารดา เอาไวแ้ น่นราวกบั จะหาหลกั ยดึ เหนี่ยว คุณสิรีลูบผมบุตรสาวดว้ ยความเห็นใจ พลางสบตาสามีอยา่ งจะขอความช่วยเหลือ นาวาเอก ธงทิว ซ่ึง นง่ั มองดูอยจู่ ึงเอ่ยปลอบประโลมดว้ ยน้าเสียงอ่อนโยน “ ก็นี่แหละลูก..ความรัก..ท่ีสามารถจู่โจมเขา้ ถึงหวั ใจเราแบบไม่ให้ต้งั ตวั ติด หรือไม่รู้ตวั เลยดว้ ยซ้าไป ก็อยา่ งท่ีคุณยายวา่ ไว.้ .ชีวิตคู่อยบู่ นพ้ืนฐานของบุญทากรรมแต่ง เหมือนพอ่ กบั แม่คงเคยตกั บาตรร่วมขนั ทาบุญ ร่วมกนั มาแต่ชาติปางก่อน..หนูฟังพ่อให้ดี..คืนน้ีนอนให้หลบั เชา้ ข้ึนจะไดส้ ดช่ืนแจ่มใสท้งั กายใจ เพื่อนสนิท จากไปนาน..เพ่ิงมีโอกาสกลับมาบ้านหน่ึงวนั ..รุ่งข้ึนก็ต้องจากไปอีกแล้ว ฉะน้ันเพื่อรักษาน้าใจเพื่อนผู้ เปรียบเสมือนพี่นอ้ งคลานตามกนั มา..หนูจึงควรใหเ้ วลาชลพทั ธ์เต็มที่ ให้เขารู้สึกวา่ แมไ้ ดก้ ลบั บา้ นเพียงแค่วนั เดียวแต่ก็คุม้ ค่าย่ิงนกั ..อยา่ งน้อยก็ทาใหช้ ลพทั ธ์มน่ั ใจในเยื่อใยที่มีต่อกนั อยา่ งไม่มีวนั เปล่ียนแปลง ส่วนเรื่อง ความรักของหนู..พอ่ กบั แม่และคุณยาย ต่างก็เขา้ ใจ เห็นใจ และอยูข่ า้ งหนูเสมอ ขอให้หนูวางใจไดว้ า่ ผูใ้ หญ่ท้งั สามจะร่วมกนั คิดอา่ นแกไ้ ขปมปัญหาไปทีละเปลาะอยา่ งรอบคอบเพ่ือความสุขของหนูในภายภาคหนา้ “
331 บทที่ ๓๔ สิธารกม้ ลงกราบที่ตกั บิดาและมารดาดว้ ยความต้ืนตนั ใจ คุณสิรีเชยคางบุตรสาวข้ึน ใชผ้ า้ ซบั น้าตาให้ “ พรุ่งน้ีตอนย่ารุ่ง หนูเดินไปรอที่ท่าน้าบา้ นคุณลุงไดเ้ ลยนะจ๊ะ พอชลพทั ธ์ข้ึนจากเรือก็ชวนมาพร้อม คุณลุงกินม้ือเชา้ ที่น่ี จะไดเ้ ลือกชุดกนั หนาวของคุณพ่อดว้ ย แลว้ จึงค่อยพากนั กลบั ไปจดั กระเป๋ าเดินทาง ส่วน ทางน้ีคุณยาย คุณพ่อ และแม่ จะช่วยเจรจากบั คุณทานาบาตะเอง เพราะถึงอยา่ งไรเขาก็กาลงั จะเป็ นคู่หม้นั ของ หนู จึงควรไดร้ ับรู้ความสมั พนั ธ์ระหวา่ งเพอ่ื นสนิทมิตรสหายบา้ นใกลเ้ รือนเคียงท่ีมีมาต้งั แต่เล็กแตน่ อ้ ย.. “ “ พูดถึงไอเ้ จา้ ลูกหมาตกน้าแลว้ ยงั คาใจไม่หาย อยากฝากจดหมายไปกบั ชลพทั ธ์ซะจริงๆ “ ถอ้ ยคาปรารภของผเู้ ป็นหวั หนา้ ครอบครัว ทาใหท้ ้งั แมแ่ ละลูกตา่ งกง็ งไปตามๆกนั “ คาใจ..อะไรไม่ทราบคะ ? แลว้ จะมีหนงั สือถึงใครกนั ล่ะคะ ? “ คุณสิรีถามไถ่แทนบุตรสาว นาวาเอก ธงทิว ทาเสียงเขม้ แตแ่ ลว้ ก็ตอ้ งกล้นั หวั เราะเม่ือเห็นบุตรสาวจอ้ งมองอยา่ งรอฟังคาตอบ “ ฉันขอ้ งใจอยากจะร้องเรียนแม่ทพั เรือญี่ป่ ุนว่า เรือเอก ทานาบาตะ ท่ีท่านเจาะจงคดั เลือกส่งมา ออกแบบเรือลาเลียงใหเ้ หมาะกบั แมน่ ้าลาคลองไทย ในตาแหน่งหวั หนา้ อู่ทางฝั่งบางสวนกลางน้นั บดั น้ีกาลงั ทา เกินหนา้ ท่ี บงั อาจออกแบบหวั ใจสีชมพูให้ลูกสาวผม..อีกท้งั ยงั ทะล่ึงย่ืนใบสมคั รกระโดดลงหลุมรักแบบจงใจ โยนบนั ไดทิง้ โดยไม่ประสงคจ์ ะถอนตวั แถมยงั ทาสาเร็จอีกดว้ ย “ คุณสิรีเพ่ิงถึงบางออ้ กว่าจะรู้วา่ สามีแค่กระเซ้าบุตรสาวเล่นเพ่ือผอ่ นคลายบรรยากาศ ซ่ึงก็ไดผ้ ลเมื่อ เห็นใบหนา้ ของสิธารออกเป็นสีระเรื่อ..พลางหลบตาบิดาดว้ ยความเขินอาย “ พอ่ เกือบลืมบอก ชลพทั ธ์คงมาพร้อมกบั เอกสารชุดใหม่ท่ีคุณลุงจะจดั แบ่งให้หนูช่วยแปล หนูจะได้ มีงานทาและฝึกปรือภาษาอีกคร้ังหน่ึง คืนน้ีดึกมากแลว้ ..ไปนอนเถอะลูก หลบั ใหส้ บาย ทาจิตใหผ้ อ่ งใส “ เม่ือเขา้ มาอยใู่ นหอ้ งกนั ตามลาพงั ผเู้ ป็นสามีจึงสพั ยอกภรรยาเป็นยาวเิ ศษก่อนนอน “ นึกไม่ถึงเลยนะ.. “ แกลง้ หยอดวลีแรกคาไวก้ ่อน คุณสิรีซ่ึงกาลงั จะแหวกประตูมุง้ เขา้ ไปเลยตอ้ งชะงกั “ นึกอะไร..ไม่ถึง..คะ ? “ “ อา้ ว..ก็..ยายหนู ลูกสาวเราไง.. “ ต่อทีละวรรค จนผฟู้ ังชกั ราคาญ “ จะพดู ใหต้ ลอดรอดฝั่งซะทีเดียวไม่ไดร้ ึยงั ไงคะ..หลุดออกมาทีละคาเหมือนทองหยอด..” วา่ แลว้ ก็เริ่ม ซอ้ มกีฬาขวา้ งคอ้ น.. ผทู้ ่ีไดช้ ื่อวา่ เป็นสามีหวั เราะชอบใจ “ ยว่ั ใครกไ็ ม่สนุกเทา่ ยวั่ เมีย.. “
332 “ ออ้ ..ดีนะคะ.. “ คุณสิรีชกั งอนเลยผลุบเขา้ มุง้ “ ไมเ่ ล่าก็อยา่ เล่านะคะ..จะสวดมนตแ์ ลว้ ” “ เด๋ียวซิจ๊ะ คุณสิรี.. ” นานแล้วท่ีไม่ไดก้ ลบั คืนสู่รวงรังพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูกเช่นน้ี ผูเ้ ป็ น หวั หนา้ ครอบครัวจึงรู้สึกปลอดโปร่งโล่งสบายเป็ นพิเศษ “ กาลงั ถึงตอนสาคญั แลว้ นา..เฮย้ ! ไอย้ งุ เวร..วอนซะ แลว้ ม้ยั ล่ะ..น่ีแน่ะ ! “ ถ่วงเวลาตบยงุ ก่อนหน่ึงตวั “ ตบชกั เลยน่ี..กินไม่รู้จกั พอ.. “ “ เจริญล่ะคะ่ ..ถา้ หลวงพอ่ มาเห็นเขา้ จะวา่ ยงั ไงคะ ? ดิฉนั เพ่ิงบอกหยกๆวา่ จะสวดมนต.์ .คุณผูช้ าย..เลย ตบยงุ ถวายเจา้ เบิกฤกษใ์ ห้ซะนี่.. “ คนช่างเยา้ แหยเ่ ห็น..คุณผหู้ ญิง..นงั่ หนา้ ควา่ อยใู่ นมุง้ จึงอมยิม้ ก่อนจะเขา้ เร่ืองเสียที “ ก็ใครจะไปคิดล่ะ วา่ สองหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกนั ท่ีมาติดพนั ลูกสาวเรา ไปๆมาๆก็เก่ียวขอ้ งกบั ภาษาญี่ป่ ุนท้งั คู่ นิสัยก็คลา้ ยๆกนั คนหน่ึงเป็นไทยแต่ตอ้ งไปทางานใกลช้ ิดแม่ทพั ญ่ีป่ ุน ส่วนอีกคนเป็ นญี่ป่ ุนแต่กลบั ขอฝากชีวิตไวท้ ี่น่ี..ท้งั น่าท่ึง แลว้ กแ็ ปลกเหมือนช่ือทา่ นผนู้ าม้ยั ล่ะครับ..คุณสิรี “ “ ลมดี..พระกใ็ ชใ้ บไป..นะคะ เวลาอยตู่ ่อหนา้ วา่ ที่คู่หม้นั ของลูกสาว..ดิฉนั เห็นคุณทาท่าขึงขงั เอาเรื่อง สารพดั สารพนั แต่พอลบั หลงั ..กลบั แอบปล้ืมไมใ่ หย้ ายหนูรู้ อยา่ งน้ีกท็ าไดน้ ะคะ..คุณพอ่ .. “ “ อา้ ว..ฉนั ก็ตอ้ งเขียนเสือใหว้ วั กลวั การาบมนั ไวแ้ ต่เน่ินๆ..กนั ไวด้ ีกวา่ แก้ ไมใ่ หม้ นั ทาเขื่องใส่.. “ “ จะคอยดูคะ่ ..วา่ พรุ่งน้ี..ใครจะ..เขื่อง..ใส่ใคร.. “ วา่ แลว้ กห็ นั ไปสวดมนตต์ ามที่เคยปฏิบตั ิเป็นกิจวตั ร รุ่งข้ึนก่อนฟ้าสาง คุณสิรีกบั สิธารช่วยกนั ทากบั ขา้ วใส่บาตร ส่วนลุงสนน้นั เตรียมขา้ วตม้ เครื่องไวเ้ ผ่ือ คุณชอบและชลพทั ธ์ดว้ ย นาวาเอก ธงทิว ไล่บุตรสาวให้รีบไปนง่ั รอสหายสนิทที่ท่าน้าบา้ นคุง้ กาเหวา่ แลว้ จึง เดินตามภรรยากบั คุณยายไปใส่บาตร ฉบั พลนั ก็เห็นหวั หนา้ อูส่ งั่ การลูกนอ้ งขนไมส้ าหรับเกลากลึงให้เป็ นเสาธง รวมท้งั มว้ นผา้ สาหรับเยบ็ เป็ นธงกาชาดใหญ่ มาวางรอไวใ้ กลๆ้ ท่าน้า พอใส่บาตรเสร็จก็พากนั ไปนงั่ พกั บน ศาลา ผทู้ ี่รออยพู่ ร้อมดว้ ยแบบแปลนเสาธงกบั สยนุ่ สามหวั ในมือ จึงกา้ วข้ึนมายนื ระวงั ตรงเบ้ืองหนา้ ท่านผใู้ หญ่ ท้งั สาม พลางโคง้ คารวะเช่นเคย “ ไปนง่ั โน่น.. “ ผสู้ ่งั การท่ีน่าเกรงขามช้ีไปทางมา้ ยาวฝั่งตรงขา้ ม “ เอาแบบแปลนกบั สยุน่ วางไวก้ ่อน มีเร่ืองสาคญั จะคุยดว้ ย “ เมื่อนายทหารเรือญี่ป่ ุนนงั่ ลงแลว้ นายทหารเรือไทยจึงเอย่ ข้ึน “ ฉนั จะพดู ชา้ ๆ..ถา้ นายไม่เขา้ ใจตรงไหนก็ถามได.้ .วนั น้ีลูกชายท่านครูจะกลบั มาบา้ น เขาชื่อชลพทั ธ์.. เก่งสารพดั ภาษาเหมือนคุณพอ่ ซ่ึงรวมท้งั ภาษาญี่ป่ ุนของนายดว้ ย ชลพทั ธ์คือเพ่ือนสนิทที่สุดของสิธาร เหมือน พนี่ อ้ ง ต้งั แตเ่ ดก็ กท็ ้งั เล่นท้งั เรียนมาดว้ ยกนั ..โตข้ึนก็ยงั ทางานแปลร่วมกนั อีก “
333 นาวาเอก ธงทิว หยดุ ชวั่ ครู่ พยายามนึกหาศพั ทท์ ี่ไม่ยากเกินไปสาหรับอีกฝ่ าย “ ท่านครูและชลพทั ธ์ ถูกเรียกตวั ไปเป็นล่ามใหก้ องบญั ชาการใหญฝ่ ่ังโนน้ โดยทา่ นครูนงั่ แปลงานประจาอยกู่ บั โตะ๊ ส่วนชลพทั ธ์เป็ น ล่ามเคลื่อนท่ีออกภาคสนาม และเนื่องจากมีภารกิจพิเศษที่จะตอ้ งบินไปญ่ีป่ ุน ท่านแม่ทพั จึงอนุญาตใหก้ ลบั มา บา้ นหน่ึงวนั เพื่อจดั เตรียมเส้ือผา้ เคร่ืองกนั หนาวใหพ้ ร้อมท่ีจะเดินทางไปกบั ท่านในวนั ถดั ไป ประเด็นสาคญั ที่ ฉนั ตอ้ งบอกใหน้ ายรับรู้ไวก้ ค็ ือ..ชลพทั ธ์กร็ ักลูกสาวฉนั ..รักมาก่อนนายดว้ ยซ้าไป “ พอถึงตรงน้ี ใบหนา้ ของผทู้ ี่นงั่ ฝ่ังตรงขา้ ม ก็เหลือแคส่ องนิ้ว.. “ ซ่ึงไมใ่ ช่เรื่องแปลกประหลาด ขนาดนายมาจากแดนไกลโพน้ ทะเล..ก็ยงั เป็ นไปไดถ้ ึงเพียงน้ี ฉะน้นั ชลพทั ธ์ซ่ึงสนิทสนมกบั สิธารมาต้งั แต่เลก็ แตน่ อ้ ย ก็ยอ่ มไม่เกินความคาดหมายที่เขาจะมีใจใหล้ ูกสาวฉนั “ เมื่อ เห็นนายทหารหวั หน้าอู่ถึงกบั คอตกกม้ หน้าน่ิงงนั เสียงเขม้ จึงหยุดชะงกั แกลง้ ทิ้งช่วงถ่วงเวลา..ดูใจผูท้ ่ีทาท่า เหมือนใกลจ้ ะสิ้นลม สักครู่จึงยอมเอ่ยวาทะเด็ดที่ไมน่ ึกมาก่อนเลยวา่ จะตอ้ งพดู เพ่อื ความสบายใจของบุตรสาว “ เพยี งแต่ชลพทั ธ์..ไม่โชคดีเหมือนนาย..” ไดฟ้ ังวรรคทองที่เหมือนน้าทิพยช์ โลมหวั ใจ สีหนา้ ของผูโ้ ชคดีก็เร่ิมแจ่มใสในบดั ดล อาการโคม่า..จะ เป็นจะตายเม่ือครู่หายขาดเป็นปลิดทิง้ ราวกบั ไดย้ าวเิ ศษ ยมิ้ ออกมาไดจ้ นผหู้ ลกั ผใู้ หญฝ่ ่ ายหญิงนึกขาอยใู่ นใจ “ ยายหนูคิดกบั เขาอยา่ งเพื่อนมาแต่ไหนแต่ไร ไม่ใช่เพราะพอมาเจอนาย..ถึงไดเ้ ปลี่ยนใจนะ ทาความ เขา้ ใจตรงน้ีใหถ้ ูกตอ้ งก่อน “ “ ผมเขา้ ใจครับ “ สุ้มเสียงกระปร้ีกระเปร่ายงิ่ กวา่ ปลากระด่ีไดน้ ้า.. “ ดี..ถา้ อยา่ งน้นั ก็จงเขา้ ใจต่อไปดว้ ยวา่ ชลพทั ธ์จากไปนาน.. เพ่ิงไดก้ ลบั มาก็เพียงแค่หน่ึงวนั เท่าน้นั เขาจึงมีความชอบธรรมที่จะได้รับรู้จากยายหนูเกี่ยวกบั ความเป็ นไปท้งั หมดรวมถึงการหม้นั หมายดว้ ย หวงั วา่ นายคงเป็นลูกผชู้ ายพอที่จะชดเชยใหเ้ ขา..ดว้ ยการเปิ ดโอกาสใหเ้ พอ่ื นเก่าท้งั สองมีเวลาพูดคุยกนั ใหร้ ู้เรื่อง “ เรือเอก ทานาบาตะ ถอดหมวกวางบนมา้ ยาว คุกเข่าทาคารวะสูงสุด วางฝ่ ามือท้งั สองตรงเบ้ืองหน้า โนม้ ตวั ลงจนศีรษะจรดพ้ืนศาลา แลว้ ยนั กลบั ข้ึนในทา่ นงั่ ก่อนท่ีจะเอย่ ดว้ ยน้าเสียงนอบนอ้ ม “ เป็ นพระคุณอยา่ งย่ิงท่ีกรุณาใหผ้ มไดท้ ราบเร่ืองน้ี ผมเป็ นผูม้ าทีหลงั ..จึงสมควรใหเ้ กียรติผทู้ ี่มาก่อน ไมว่ า่ จะดว้ ยฐานะใด..ครับผม “ ต้งั แตค่ ืนเกิดเหตุในบา้ นพกั รองแม่ทพั ญ่ีป่ ุนทางฝั่งโนน้ นบั เป็ นคร้ังที่สองท่ีนายทหารเรือแห่งราชนาวี ไทยตอ้ งกม้ ตวั ลงประคองเรือเอกแห่งจกั รพรรดินาว.ี . “ กลบั ข้ึนไปนงั่ ท่ีเดิมซะ..ลูกนอ้ งผา่ นมาเห็นเขา้ ..จะไม่เหมาะ.. “
334 นาวาเอก ธงทิว เพงิ่ ไดจ้ งั หวะเพง่ พินิจพจิ ารณาผทู้ ่ีบุตรสาวยนิ ยอมตกลงปลงใจดว้ ย “ เอาล่ะ..หมดไปหน่ึงเรื่อง ทีน้ีก็มาถึงเร่ืองของนายบา้ ง เน่ืองจากท่านแม่ทพั มีเวลาแค่วนั เดียวก่อนจะ บินไปโตเกียว ท่านครูจึงเร่งแปลให้ฉันจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว นั่นคือเง่ือนไขพิธีหม้นั ซ่ึงฉันถือว่าเป็ นเรื่อง ส่วนตวั ของครอบครัว ฉะน้นั ท้งั คุณยาย พ่อและแม่ จึงมีสิทธ์ิปกป้องศกั ด์ิศรีของสิธารอยา่ งรอบคอบท่ีสุด พิธี หม้นั จะทาแบบไทยอยา่ งเรียบง่าย เจา้ ภาพฝ่ ายหญิงจะจดั เตรียมทุกอยา่ งเองโดยเฉพาะอยา่ งย่งิ ของหม้นั เพราะ ในสถานการณ์สงครามเช่นน้ี นายอาจจะไม่รอด..หรือ..อาจจะเปล่ียนใจกลบั ประเทศของนาย ถึงตอนน้นั เราก็ จะไดไ้ มต่ อ้ งคืนของหม้นั ใหน้ ายยงั ไงล่ะ..ผใู้ หญ่ท้งั สามนี่ก็ไดย้ นิ เตม็ สองรูหูท่ีนายยืนยนั เป็ นมนั่ เป็ นเหมาะ แต่ เรากจ็ าเป็นตอ้ งถ่ีถว้ นรัดกุมไวก้ ่อน เพอื่ รักษาเกียรติของลูกผหู้ ญิงไทย หากนายไม่มีวาระซ่อนเร้นเคลือบแฝงอยู่ ในใจ นายก็ควรรับได.้ .เขา้ ใจได.้ .” คนพดู หยดุ พกั สงบสติอารมณ์ชว่ั ครู่ ก่อนท่ีจะหลุดประโยคที่ตอ้ งทาใจคร้ัง ยงิ่ ใหญ่ในชีวติ “ คนเป็น..ยาย..เป็ น..แม่..เป็ น..พอ่ ..ยงั ยอมรับได.้ .เพียงเพราะ..สิธารเลือกนาย.. “ นายทหารเรือ ไทยปรับเสียงให้เขม้ ข้ึน “ แต่..ถา้ นายทาเสียเรื่องตอนจบ..ละทิ้งทุกอยา่ งท่ีนี่..ของหม้นั ก็กลบั คืนแม่ของสิธาร หมายความวา่ จะไม่มีเศษซากอะไรเหลือทิง้ ไวใ้ หร้ ะคายเคืองลูกสาวฉนั อีกต่อไป..” ผเู้ ป็ นบิดาของสาวเจา้ จอ้ งตา ฝ่ ายตรงขา้ มเขม็ง “ รึว่า..หากไม่พอใจเง่ือนไขที่ว่ามา ก็ยงั ไม่สายเกินไปท่ีนายจะถอนสมอออกไปจากหัวใจ ของลูกสาวฉนั ซะ ยายหนูอาจจะผิดหวงั บา้ ง..แต่ก็คงไม่นาน เพราะที่นี่..เรือนริมน้ากบั บา้ นคุง้ กาเหวา่ ก็ผูกพนั เหมือนเป็ นครอบครัวเดียวกนั มาต้งั แต่รุ่นป่ ูยา่ ตายาย แลว้ ก็ยงั มีกานนั กบั ผใู้ หญ่บา้ นไปมาหาสู่เป็ นประจา สาย สัมพนั ธ์เหล่าน้ีจึงอบอุ่นเพียงพอสาหรับสิธารไปจนตลอดชีวติ อยแู่ ลว้ ..ไม่จาเป็นตอ้ งมีนาย..กไ็ ด้ “ คาวา่ ‘..ถอนสมอ..’ ทาใหน้ ายช่างใหญห่ วั หนา้ อู่เกิดอาการกระสบั กระส่ายกาเริบเฉียบพลนั ยิ่งพอไดย้ นิ วรรคปิ ดทา้ ย ‘..ไม่จาเป็ นตอ้ งมีนาย..’ ก็ลืมหมดท้งั ตาแหน่งแห่งหนและยศศกั ด์ิ ทรุดตวั ลงคุกเข่าเปล่งวาจา ดว้ ยน้าเสียงอนั เดด็ เด่ียวมน่ั คง “ ผม..เรือเอก มตั ซึริโยะ ทานาบาตะ รักคุณสิธาร..และพร้อมรับทุกเงื่อนไขของท่าน ผมขออนุญาตใช้ ชีวติ ร่วมกบั คุณสิธารท่ีเมืองไทยน้ีจนถึงลมหายใจสุดทา้ ยของผม ขอผใู้ หญท่ ุกทา่ นโปรดเมตตาดว้ ยครับ “ คราวน้ีผสู้ มคั รเก่ียวดองกบั ครอบครัวเรือนริมน้า..โนม้ ศีรษะลงจรดแทบปลายเทา้ บิดาของเธอผเู้ ป็ นท่ีรัก และนิ่งคา้ งไวอ้ นั เป็นการแสดงทา่ ทีขอร้องอยา่ งสุดหวั ใจ..นายทหารเรือไทยจึงตอ้ งกม้ ลงประคองนายทหารแห่ง จกั รพรรดินาวีให้ลุกข้ึนอีกคร้ังหน่ึง น้าตาลูกผูช้ ายญ่ีป่ ุนไหลพรากนองหนา้ ..ทาให้ชายชาตรีแห่งราชนาวีไทย ตอ้ งหยบิ ผา้ เช็ดหนา้ ยน่ื ส่งให้ “ เอา้ ..เช็ดหนา้ เช็ดตาซะ..เป็นอนั วา่ นายตกลงแลว้ นะ..”
335 ประธานเจา้ ภาพฝ่ ายหญิงหวั เราะ ก่อนที่จะสพั ยอกวา่ ที่คู่หม้นั ของบุตรสาว “ สงสารคุณยายเถอะ..จะมีหลานเขยซกั คนกใ็ จเสาะ..ไดย้ งั ไงวะ ? เสียฟอร์มหวั หนา้ อู่หมด ประเดี๋ยว.. พอ่ ด..ยนั ตกน้าซะหรอก.. “ “ คุณนี่.. “ คุณสิรีติงสามีเบาๆ ท้งั ๆท่ีก็นึกโล่งใจเช่นเดียวกบั คุณยาย เม่ือผลการเจราจาออกมาเป็ นที่ พอใจของทุกฝ่ าย โดยเฉพาะอยา่ งยง่ิ บุคคลในเคร่ืองแบบตรงหนา้ ผใู้ หญ่ท้งั สาม..ท่ีโคง้ แลว้ โคง้ อีก ยมิ้ ท้งั น้าตา “ เป็นพระคุณอยา่ งหาท่ีสุดมิได.้ .ครับผม “ เสียงสั่นเครือดว้ ยความปี ติยนิ ดีทว่ มทน้ หวั ใจ ชลพทั ธ์มาถึงแต่เช้าตรู่ ส่งหนงั สือสาคญั ของกองกาลงั ทางเหนือใหบ้ ิดารีบแปล รุ่งข้ึนจะไดน้ าเสนอ ท่านแม่ทพั เพ่ือพิจารณาอนุมตั ิให้ทนั ก่อนข้ึนเคร่ืองไปญ่ีป่ ุน เจตน์จึงว่ิงไปบอกทางเรือนริมน้าวา่ ท่านครูมีงาน ด่วน คุณสิรีจึงให้ลุงสนนาขา้ วตม้ เคร่ืองไปบริการที่บา้ นคุง้ กาเหว่า พอรับม้ือเชา้ เสร็จท่านครูก็ลงมือทางาน ปล่อยใหส้ หายสนิทท้งั สองมีโอกาสปรับความเขา้ ใจกนั สิธารจูงมือชลพทั ธ์ไปนง่ั ถกปัญหาคาใจกนั ท่ีทา่ น้า “ เธอรู้แลว้ ..ใช่ม้ยั ? “ คนถามๆดว้ ยเสียงแผว่ เบาอยา่ งเกรงใจคนฟัง “ รองแม่ทพั บอก.. “ คนตอบก็ตอบอยา่ งถนอมเสียง ท่าทีท่ีเปล่ียนไปอยา่ งสิ้นเชิงของหนุ่มบางสวนกลาง จากการท่ีมกั จะเร่งเร้าเซ้าซ้ีเอาแต่ใจตวั เองอยา่ งน่า ราคาญ กลายมาเป็นสงบนิ่ง มีความเป็ นผหู้ ลกั ผใู้ หญ่ข้ึน ช่วยบรรเทาความกงั วลของหญิงสาวลง เม่ือคืนก่อน นอนเธอกเ็ ตรียมคาพดู ไวบ้ า้ งแลว้ ท่ีจะเป็นการรักษาน้าใจเพื่อนเก่าใหก้ ระทบกระเทือนใจนอ้ ยที่สุด “ ฉนั เสียใจนะ..ชลพทั ธ์ “ เริ่มตน้ ส้นั ๆพลางจอ้ งหนา้ ผทู้ ่ีเจริญเติบโตมาดว้ ยกนั ต้งั แตเ่ ลก็ แต่นอ้ ย “ ถา้ มนั เป็นแคค่ วามจายอมในภาวะสงคราม เมื่อทุกอยา่ งจบ เขากลบั ญ่ีป่ ุน เราก็พร้อมเสมอนะ..” “ มนั ไม่ใช่อยา่ งท่ีเธอคิดนะ ชลพทั ธ์ “ สิธารหนั ไปมองสายน้าเบ้ืองหนา้ “ เธอน่าจะรู้ดีกวา่ ใครวา่ คนอยา่ งฉนั ..ใครจะมาบงั คบั เรื่องน้ีได.้ . “ ประโยคเดียวของเพ่ือนสาวบ่งบอกคาตอบไดก้ ระจ่างแจง้ ที่สุด แมจ้ ะผิดคาดและผิดหวงั ..แต่ลูกชาย ทา่ นครูกพ็ ยายามทาใจขณะรับฟังตน้ สายปลายเหตุของความเป็นมาท้งั หมดจากเธอ “ ดว้ ยอานาจเดด็ ขาดของหวั หนา้ ฐานญ่ีป่ ุนทางฝั่งน้ี หลายคร้ังท่ีมีโอกาสจะล่วงละเมิดให้ฉนั เสียหาย.. แตเ่ ขากไ็ มไ่ ดท้ า.. กลบั ตอบสนองดว้ ยปฏิกิริยาตรงกนั ขา้ มกบั การต่อตา้ นของฉนั .. แลว้ ก็นาพามาจนถึงทุกวนั น้ี หากถามวา่ เป็ นไปไดย้ งั ไง..ฉนั ก็ตอบไม่ได.้ .รู้แต่วา่ มนั เกิดข้ึนแลว้ ในใจของฉนั ..อยา่ งที่ไม่มีวนั เปลี่ยนแปรเป็ น อ่ืน ถึงแมว้ า่ เขาจะตายในสงครามหรือจะตอ้ งกลบั ประเทศของเขา ก็จะไมม่ ีใครมาแทนที่ได.้ .. “
336 สิธารหลีกเล่ียงที่จะใช้คาวา่ ..รัก..เพื่อถนอมน้าใจผูฟ้ ัง และเม่ือไดช้ ้ีแจงเร่ืองราวที่ควรบอกกล่าวให้ เพอื่ นสนิทไดร้ ับรู้จนหมดเปลือกแลว้ เธอจึงเป็นฝ่ ายน่ิงบา้ งเพอื่ ใหเ้ วลาเขาไตร่ตรอง คายนื ยนั ทา้ ยสุดของสิธาร..ทาใหช้ ลพทั ธ์ตระหนกั ไดว้ า่ ..หมดหนทางที่จะโนม้ นา้ วหวั ใจเธอให้ไดอ้ ยา่ ง ใจเขา ยิ่งเม่ือประกอบเขา้ กบั ข้อบาดหมางท่ีผ่านมาก่อนญี่ป่ ุนข้ึน..ซ่ึงต้นเหตุแต่ละคร้ังก็ล้วนเกิดจากความ ตอ้ งการของเขาแต่เพียงฝ่ ายเดียวท้งั สิ้น หนุ่มบางสวนกลางจึงไดค้ ิด..ปลงใจวา่ ถึงอยา่ งไรเขากบั เธอก็ยงั คงเป็ น เพือ่ นบา้ นใกลเ้ รือนเคียงกนั อยา่ งน้ีเรื่อยไป ดีกวา่ ท่ีเขาจะหกั ดา้ มพร้าดว้ ยเข่า..แลว้ มองหนา้ กนั ไม่ติดตลอดชีวติ ความเงียบงนั ผา่ นไปไดไ้ ม่นาน ในที่สุด..ชลพทั ธ์กเ็ อ้ือนเอย่ ออกมาดว้ ยน้าเสียงท่ีทาใหผ้ ฟู้ ังสบายใจข้ึน “ ถึงเวลาท่ีเราจะตอ้ งตดั สินใจแลว้ ซินะ..ระหวา่ ง..ความมึนตึงแตกร้าวจากทิฐิที่เห็นแก่ตวั ของเรา กบั การที่เพ่อื นเก่าท้งั สองยงั คงไปมาหาสู่กนั ไดอ้ ยา่ งสนิทสนมกลมเกลียวกนั เหมือนเดิม “ ชลพทั ธ์หนั ไปมองหนา้ สิธารอยา่ งเต็มตาเป็ นคร้ังแรก และแลว้ ..รอยยมิ้ ก็เร่ิมปรากฏข้ึนบนใบหนา้ ของ เขาเหมือนเม่ือคร้ังวนั คืนเก่าๆ ร่องรอยของความข่นุ ขอ้ งหมองใจปลาสนาการไปจนสิ้น ชายหนุ่มผูไ้ ดช้ ื่อวา่ เป็ น สหายสนิทยกนิ้วกอ้ ยชูข้ึน..ขณะเอย่ ปากรับคากบั เพ่อื นสาวท่ีรอฟังอยอู่ ยา่ งใจจรดใจจ่อ “ ตกลงสิธาร..ชลพทั ธ์..เพือ่ นซี๊คนเดิม..กลบั มาแลว้ ..ท้งั กายและใจ คบกนั ต่อใหซ้ ี๊กนั ไปขา้ งหน่ึงเลย “ สิธารดีใจสุดขีด รีบยกนิ้วข้ึนเกี่ยวนิ้วของเพือ่ นผเู้ ป็นส่วนหน่ึงในชีวิต..ท่ีเธอไม่อาจทิ้งขวา้ งได้ “ ขอบใจมากนะ ชลพทั ธ์ ดีใจเหลือเกินท่ีไดเ้ พ่ือนที่รู้ใจกลบั คืนมา “ เสียงสั่นดว้ ยความต้ืนตนั พลาง เขยา่ นิ้วกอ้ ยที่ประสานกนั ไว้ รู้สึกปลอดโปร่งโล่งใจอยา่ งท่ีไมอ่ าจบรรยายออกมาเป็ นคาพดู ได้ หญิงสาวดึงตวั หนุ่มบางสวนกลางท่ีหายหน้าไปนานให้ลุกข้ึนยืนประจนั หนา้ กนั จบั แขนท้งั สองขา้ ง ของเขาไวม้ นั่ นึกในใจวา่ ก็คงถึงเวลาของเธอเช่นกนั ที่จะชดเชยให้เพ่ือนสนิท คิดดงั น้นั แลว้ จึงเอ่ยวาจาท่ีทาให้ ชลพทั ธ์แทบอา้ ปากคา้ ง เพราะไมเ่ คยคาดคิดมาก่อนเลยวา่ ..จะไดย้ นิ จากปากของสิธาร “ ไหน..ขอกอดทีซิ.. “ พูดไม่พอ ยงั ดึงตวั เขาเขา้ มากอดไวอ้ ีกดว้ ย “ กอดตอบซิ ! ทาไมทาตวั แขง็ ทื่อเหมือนท่อนไม.้ . “ ชลพทั ธ์ตอ้ งกล้นั หัวเราะเอาไว้ เพราะท่าทางอยา่ งน้ีเหมือนสมยั ที่เด็กหญิงจอมซนคิดหาทางประจบ เด็กชายชวนไปพายเรือออกนอกบริเวณท่ีผใู้ หญก่ าหนด เพียงแต่แค่ออดออ้ น..ไม่ถึงกบั กอดอยา่ งน้ี ชลพทั ธ์หนั หนา้ ไปทางประตู จึงเห็นนาวาเอก ธงทิว กบั บิดา แอบยนื ใหก้ าลงั ใจอยเู่ งียบๆ เม่ือผูม้ ีศกั ด์ิเป็ นอา..พยกั หนา้ เปิ ด ไฟเขียวให้ ชลพทั ธ์จึงกอดตอบสิธารเบาๆ ท้งั ๆที่ใจอยากจะกอดใหแ้ น่นกวา่ น้ี “ ไม่เตม็ ใจหรือไง..กอดแน่นๆใหห้ ายคิดถึงหน่อยซิ..กลบั มาไดแ้ คว่ นั เดียว..กจ็ ะตอ้ งไปอีกแลว้ “
337 สุ้มเสียงเหมือนออกคาสั่งอยา่ งเคย ชลพทั ธ์จึงตอ้ งกระชบั วงแขนข้ึนเลก็ นอ้ ยพอใหเ้ ธอรู้สึกได้ ถึงแมว้ า่ จะอบอุ่นปลาบปล้ืม..แต่ความท่ีไม่ใช่ผูช้ ายประเภทท่ีคิดฉกฉวยโอกาสกบั ผูห้ ญิงที่ไม่ไดม้ ีใจให้เขาเชิงชู้สาว โดยเฉพาะอย่างยง่ิ กบั สิธาร ชลพทั ธ์จึงเป็ นฝ่ ายดนั ตวั เธอออกห่างพลางจอ้ งหนา้ ผูท้ ี่แมว้ า่ เขาจะไม่ไดห้ วั ใจเธอ มาครอง แตข่ อใหไ้ ดอ้ ยใู่ กลช้ ิดตลอดไปก็พอใจแลว้ สิธารกวาดสายตามองเพ่ือนชายอยา่ งสารวจตรวจสอบต้งั แตศ่ ีรษะจรดปลายเทา้ “ เธอดูแขง็ แรงล่าสันบึกบึนข้ึนเป็นกอง.. ผวิ กค็ ล้าเหมือนทหารท่ีกราแดด ยง่ิ แต่งเคร่ืองแบบก็ยง่ิ โกไ้ ม่ หยอก มิน่าล่ะ..ลุงสนถึงไดม้ าคุยฟุ้งวา่ ..ท่านแม่ทพั จดั ชุดให้คุณชลพทั ธ์ใส่ซะหล่อเหลาเอาการ..ก็ไม่ผิดหรอก นะ ไหน..ลองใส่บู๊ตให้ครบเคร่ืองหน่อยซิ..” สุ้มเสียงที่ส่ังการเอาๆ เช่นน้ี ทาให้หนุ่มหล่ออดขาไม่ได้ เพ่ิง กลบั มาเจอกนั ไดไ้ ม่ก่ีนาที คุณเธอก็เร่ิมบงการเหมือนเคย เขาไดแ้ ต่ยิม้ ขณะปฏิบตั ิตามคาสั่ง พอสวมบู๊ตเสร็จก็ ลุกข้ึนยนื เด่นเป็นสง่าใหเ้ ธอไดท้ อดทศั นา “ เธอไดอ้ อกงานสนามเดินทางลุยไปทวั่ ทุกหัวระแหง ผลพลอยไดก้ ็คือเป็ นการออกกาลงั กายไปดว้ ย ในตวั ร่างกายเลยฟิ ตเปร๊ียะกระชบั เขา้ รูปเป๊ ะ.. ไม่ไดเ้ ห็นซะนาน กลบั มา..หุ่นเน๊ียบเชียว..ถามจริงๆเถอะ..ไม่มี สาวๆตามจีบบา้ งเรอะ ? หนุ่มหล่อท้งั หนา้ ตารูปร่างชวนมองอยา่ งน้ี.. “ ชลพทั ธ์ส่ายหัว ท่าทางเหนียมอาย “ ไม่มีหรอก.. ไปกบั ท่านแม่ทพั แถมยงั มีนายทหารช้นั ผูใ้ หญ่ รอบตวั ตรวจงานเสร็จก็พากนั เขา้ ค่าย กินขา้ ว อาบน้า พอหวั ถึงหมอนก็สลบเหมือดแลว้ ล่ะ..” สิธารหวั เราะดว้ ยจิตใจท่ีเบิกบาน หมดสิ้นความกงั วลใดๆ “ ชลพทั ธ์..ฉนั ควรจะเขา้ ไปช่วยคุณลุงแปลงานให้เสร็จไวๆ ท่านจะไดม้ ีเวลาพูดคุยกบั เธอบา้ ง ส่วน เธอเดินไปนงั่ เล่นที่บา้ นก่อนซิ..คุณยายกบั แม.่ .คิดถึงมาก คุณพอ่ ก็รออยู่ ขายดีนะ..ตวั เองน่ะ..ไม่รู้ล่ะซิ.. “ น้าเสียงท่ีแจ่มใสร่าเริงและใบหนา้ ท่ีแยม้ ยมิ้ สดชื่นของเพอ่ื นสาว ทาใหช้ ายหนุ่มอดยมิ้ รับไม่ได้ “ ตกลง แต่ตอ้ งขอเวลาปล้ากบั เจา้ นี่ก่อนนะ..” วา่ แลว้ กก็ ม้ ตวั ลงถอดบูต๊ พลางบ่น “ ไมไ่ หว ไอค้ ู่น้ี มนั ถอดเขา้ ถอดออกยาก ขอเปลี่ยนใส่รองเทา้ สานดีกวา่ ถา้ ยงั ง้นั เราไปกราบคุณยายก่อนนะ “ พูดจบก็เดินออ้ ม ระเบียงไปทางประตูดา้ นหลงั ในขณะท่ีสิธารเขา้ ไปในหอ้ งกลางท่ีบิดากาลงั นงั่ ทางานอยู่ เสียงเคาะเกราะบอกเวลาเที่ยงไดไ้ มน่ าน ลุงสนกน็ าอาหารกลางวนั มาส่งใหท้ ่านครูและลูกศิษย์ “ ชลพทั ธ์..ล่ะจะ๊ ลุงสน “ สิธารถามไถ่ขณะจดั โตะ๊ อาหาร “ คุณผชู้ ายชวนเดินไปบา้ นกานนั ดว้ ยกนั ครับ จะไดเ้ ชิญกานนั กบั ผใู้ หญ่มาร่วมงานเล้ียงคืนน้ี ท่านฝาก บอกคุณหนูวา่ วทิ ยกุ รมโฆษณาการเพงิ่ กระจา่ ยขา่ วดีเรื่อง..ห้องแปด... “
338 ลุงสนยงั เล่าแจง้ แถลงไขไม่ทนั จบความ ก็โดนแทรกข้ึนก่อน “ เดก็ ๆ ท่ีสอบภาษาไทยไม่ผา่ น..ก็ไดเ้ ฮ..กนั ล่ะซิ.. “ คุณครูอมยมิ้ “ ครับ คุณหนู กระทรวงธรรมการอนุมตั ิให้เป็ นกรณีพิเศษในภาวะสงคราม..ยกช้นั ผ่านหมดทุกคน เพราะทางกองทพั ตอ้ งการกาลงั พลไปเสริมครับ นายมนั่ นายคงทางวิทยุกรมโฆษณาการก็ขนานนามเด็กรุ่นน้ี เหมือนท่ีคุณท่านบนเรือนวา่ ไวไ้ ม่มีผดิ ครับคือ..หอ้ งแปดรุ่นโตโจสงเคราะห์..ยกยอ่ งนายกฯญ่ีป่ ุน ฮิเดกิ โตโจ แบบออกนอกหนา้ ไปเลย เป็ นโชคดีของหลานชายผใู้ หญ่กบั เพ่ือนครับ คุณผูช้ ายบอกวา่ ไดใ้ บประกาศเม่ือไหร่ ก็จะทาเรื่องขอบรรจุแต่งต้งั ใหท้ าหนา้ ที่แทนเจตน์ เจตนจ์ ะไดข้ ้ึนไปนง่ั คดั สาเนาใหท้ ่านครูกบั คุณผชู้ าย ครับ “ “ ลุงกานนั คงไปรับมว้ นผา้ ท่ีทา่ น้า เอาไปตดั แบง่ ใหช้ าวบา้ นนงั่ เยบ็ กนั ที่ศาลาโรงธรรม.. “ “ เรียบร้อยแลว้ ครับ นายช่างใหญ่แกวาดผงั ขนาดของผนื ธงกากบั ไวด้ ิบดี ส่วนแบบเสาธงกบั สยุน่ สาม หวั ..ผมส่งใหเ้ จา้ จ่อยกบั พวกช่างสวนในท่ีรับทาแลว้ ครับ “ “ ขา้ วตม้ ปลาเม่ือเชา้ น้ี อร่อยมากเลย..ลุงสน “ ท่านเจา้ ของบา้ นเอย่ ชม “ ขอบพระคุณครับ เป็ นเพราะคุณผูห้ ญิงเมตตาคอยสอนคอยแนะให้ตลอดมาครับ คุณท่านบนเรือน ฝากเรียนเชิญวา่ ค่าน้ีเรือนริมน้าจะจดั ม้ือพิเศษเพื่อเป็ นการรับขวญั คุณชลพทั ธ์ สารพดั เมนูเด็ด ครับ แต่ก่อนผม จะมานี่ คุณชลพทั ธ์ฝากทวงถาม..ปลาแหง้ แตงโม..บอกวา่ พอเห็นหนา้ คุณหนูกน็ ึกอยากกินข้ึนมาทนั ที ครับ “ “ ออ้ ..ดีนะ..ขากลบั ลุงสนช่วยไปถามใหท้ ีวา่ .. เห็นหนา้ ฉนั เหมือนปลาแหง้ หรือไง ? “ คุณชอบหวั เราะหึๆ ดีใจมากท่ีลูกชายกบั ผทู้ ี่เป็นท้งั หลานสาวและท้งั ศิษย.์ .เขา้ ใจกนั ได้ “ เป็นหนุ่มแลว้ ยงั ไม่วายร้องขอเหมือนตอนเด็กๆท่ีชอบกุง้ เผาสะเดาลวก จิม้ กบั น้าปลาหวาน “ “ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณลุง ถา้ ทราบเมนูล่วงหนา้ หนูกจ็ ะทาใหค้ ะ่ แตน่ ี่มนั กะทนั หนั เกินไป “ เธอยมิ้ ใหท้ า่ นครู แลว้ ก็แอบกระเซ้าเพ่ือนชายลบั หลงั “ ก็แบบน้ีแหละค่ะ คุณลุง พอสบายใจแลว้ ก็คิดถึงแต่เร่ืองกิน ชลพทั ธ์ตวั จริงล่ะคะ่ .. “ ลุงสนเก็บถว้ ยชามลา้ งเช็ดเสร็จแลว้ ก็ชงชาให้ท่านเจา้ ของบา้ น ส่วนคุณหนูน้นั พอใจแค่น้าลอยดอก มะลิท่ีหอมกรุ่น ก่อนกลบั ก็เอ่ยบอกนกั แปลท้งั สอง “ พอแปลเสร็จ..คุณหนูรีบเอาไปให้ผมดว้ ยนะครับ ผมจะนาไปส่งต่อให้นายช่างใหญ่ คุณผูช้ ายสั่ง เอาไวแ้ ลว้ ครับต้งั กะเชา้ ใหน้ ายช่างบ่ึงเรือไปเสนอรองแมท่ พั เพ่อื ยนื่ ท่านแมท่ พั พจิ ารณาก่อนบินไปญี่ป่ ุน “ ดว้ ยเหตุน้ีเม่ือหนงั สือสาคญั ไดร้ ับการแปลอย่างรอบคอบและรัดกุมแลว้ สิธารจึงปิ ดผนึกแลว้ รีบเดิน กลบั บา้ นส่งซองเอกสารใหล้ ุงสนวงิ่ ตื๋อไปอู่ ขณะเดียวกนั คู่อากบั หลานก็เลาะลาประโดงดา้ นหลงั มาถึงพอดี
339 “ เรียบร้อยแลว้ หรือ..ลูก ? “ ผเู้ ป็นบิดาเอ่ยถาม “ ค่ะ ลุงสนจดั การตามท่ีคุณพ่อกาชบั แลว้ ค่ะ “ เธอตอบส้ันๆ หลีกเลี่ยงการเอ่ยช่ือผทู้ ่ีอาจทาใหเ้ พ่ือน สนิทของเธอกระทบกระเทือนใจ ซ่ึงผถู้ ามก็ไหวทนั จึงหนั ไปใหย้ าหอมหลานชาย “ นงั่ พกั ก่อนเถอะลูก..เด๋ียวยายหนูคงเขา้ ไปหาน้าหาท่ามาตอ้ นรับหนุ่มหล่อของพอ่ ..” พดู ไปยมิ้ ไป พอวางถว้ ยน้าพุทราอุ่นๆลงตรงหนา้ เพื่อนร่วมรุ่นแลว้ หญิงสาวจึงเอ่ยกบั บิดา “ หนูจะข้ึนไปหยบิ เส้ือกนั หนาวสองตวั ของคุณพอ่ มาใหช้ ลพทั ธ์ลองดูนะคะ “ วา่ แลว้ ก็รีบข้ึนเรือน ไป สกั ครู่กล็ งมายน่ื ใหน้ กั เดินทางซ่ึงเมื่อสวมใส่ไดพ้ อดีท้งั สองตวั ก็ยมิ้ แต้ ยกมือไหวเ้ จา้ ของเส้ือ “ ขอบพระคุณมากครับ คุณอา “ “ ท่ีจะไปนี่ เอาเส้ือผา้ ใส่ในไหนล่ะ ? กระเป๋ าหวายหรือกระเป๋ าเส่ือจนั ทบูรณ์ “ คาถามน้ีทาใหฝ้ ่ ายชายท้งั สองวยั หวั เราะออกมาพร้อมๆกนั “ ยายหนูเอย๊ ..เขาไม่ไดไ้ ปท่องเท่ียวนะ..ไปปฏิบตั ิภารกิจในยามสงคราม นงั่ เครื่องบินลาเลียง อยา่ งเก่ง ก็เป้สนามสะพายหลงั พอ่ วา่ ..แคพ่ จนานุกรมสามภาษากห็ นกั แยแ่ ลว้ ล่ะ ติดตามท่านแม่ทพั ไป ก็ควรจะตอ้ งทา ตวั ใหล้ ีบเขา้ ไว้ มีสัมภาระนอ้ ยท่ีสุดเพ่ือความคล่องตวั จะ้ ..ลูก “ “ อา้ ว..แลว้ ชุดนอนกบั ชุดลาลอง ล่ะ ชลพทั ธ์ “ “ ชุดนอน ทางญี่ป่ ุนจดั หาให้ เราจะเอาเส้ือสาลีกบั เส้ือกก๊ั ไปดว้ ย..คงจะช่วยให้อุ่นขา้ งใน แต่ส่วนใหญ่ กแ็ ต่งเครื่องแบบเป็นหลกั แหละ..สิธาร “ “ พดู ถึงเคร่ืองแบบ อาสัง่ ตดั ใหม่ใหแ้ ลว้ สองชุด บา่ ยแก่ๆ จะมาส่ง “ ผมู้ ีศกั ด์ิเสมอดว้ ยหลานชาย คุกเข่าลงตรงหนา้ แลว้ กราบบนตกั ผทู้ ่ีเขานบั ถือเหมือนเป็นอาแทๆ้ “ ขอบพระคุณอีกคร้ังครับ ผมไม่ทนั ไดน้ ึกถึงเรื่องตดั ชุด ท่านแม่ทพั ออกภาคสนามไม่วา่ งเวน้ เลย พอ รู้วา่ จะไป..ก็ตดั ไม่ทนั แลว้ ชุดสารองก็ยงั ไม่แหง้ ถึงแมว้ า่ ท่านแม่ทพั อนุญาตให้ไปเบิกที่ญ่ีป่ ุนได้ มีชุดทหาร สามขนาดใหล้ องเลือกใส่ แตผ่ มก็ดีใจมากครับที่จะไดช้ ุดจากเมืองไทยไปดว้ ย เพราะผา้ เน้ือนุ่มกวา่ กนั “ “ ชลพทั ธ์ตอ้ งเดินสายไปทุกหนแห่ง ส่วนอาอยู่กบั ท่ี ไม่ดูแลหลานชายแลว้ จะไปดูแลลิงท่ีไหนล่ะ..” ต้งั ใจพูดติดตลกเพ่อื ผอ่ นคลายใหเ้ พอ่ื นเก่าแต่เยาวว์ ยั ของบุตรสาว ซ่ึงก็ไดผ้ ลเม่ือสิธารหวั เราะออกมา ทาให้ผูท้ ี่ จากไปนาน..รู้สึกไดถ้ ึงบรรยากาศเดิมๆท่ีกลบั คืนมาใหค้ วามอบอุน่ ทางใจแก่เขาเหมือนท่ีเคยไดร้ ับตลอดมา “ ตามสบายนะลูก..ชลพทั ธ์ พกั กาย..พกั ใจ..ใหเ้ ตม็ ท่ี แลว้ เยน็ ๆ คอ่ ยเจอกนั “ เม่ือลูกและหลานเดินเคียงกนั ออกไป ก็พอดีบริวารเก่าแก่วง่ิ มารายงานความคืบหนา้ สารพดั ภารกิจลบั
340 “ นายช่างใหญ่บ่ึงเรือเอาซองเอกสารไปส่งที่ฝั่งโนน้ แลว้ ขอรับ “ “ ดี..แลว้ เจา้ ยอดล่ะ..มาถึงหรือยงั ? “ ถามโดยไม่รอฟังคาตอบ กา้ วเดินไปท่าน้าก็พบหวั หนา้ นาวกิ ฯ จอมอึด..ลอยเรือรออยแู่ ลว้ จึงนงั่ ลงบนบนั ได “ ไดค้ รบม้ยั ? “ “ ครบตามส่งั ครับผม “ ลูกนอ้ งในคราบคนเรือจา้ งหยบิ ห่อกระดาษกบั กล่องเล็กๆท่ีกระทงเรือ ย่นื ส่ง ใหผ้ บู้ งั คบั บญั ชา “ นายรีบไปท่ีหอ้ งวทิ ยุ แจง้ ข่าวด่วนท่ีสุด ติดต่อไปที่รหสั .. ‘ ชา้ งเชียงตุง ‘ ความวา่ ..’ สินคา้ ที่ส่ังซ้ือ มา กาลงั จดั ส่งไปให้ พาชา้ งออกไปหากินไดเ้ ลย ‘ “ ครับผม ! ข่าวล่า..ญ่ีป่ ุนกาลงั เขา้ ตียา่ งกงุ้ อยคู่ รับ “ “ พอองั กฤษถอนตวั กจ็ ะเหลือแคก่ องกาลงั ของก๊กมินตงั๋ ..ไดข้ า่ วมาวา่ ..โหดร้ายกบั ชาวเชียงตุงมาก..” “ ใช่ครับ ! ท้งั ปลน้ ท้งั ขม่ เหงจนชาวบา้ นตอ้ งอพยพยา้ ยหนีเขา้ ป่ าหมด “ “ ง้นั กล็ ุยมนั ซะ..จะไดช้ ่วยชาวเชียงตุงให้พากนั กลบั คืนสู่เหยา้ ..แต่ฉนั เป็ นห่วงวา่ เส้นทางทุรกนั ดารจะ เป็นอุปสรรคสาคญั วทิ ยเุ นน้ ย้าดว้ ยวา่ ..ใหก้ ลุ่มควาญชา้ งระดมกนั ออกเกี่ยวหญา้ ในป่ าดว้ ย..รหสั น้ีทางโนน้ จะรู้ เองวา่ ตอ้ งจดั การยงั ไง..อีกเร่ือง..พวกนายพรรคนาวิกฯมีสูตรวา่ นเขา้ น้ามนั ไพลใชช้ โลมตวั ป้องกนั ทาก ยงุ เห็บ ป่ า เห็บลม ก็ช่วยเอาบุญทีเถอะนะ..บอกตาราไป..ไม่ง้นั พวกทหารมีหวงั เป็ นไขป้ ่ าตายก่อนตีเอาเชียงตุงคืนให้ ชาวเมือง “ “ ครับผม ขณะน้ีนายธงรับภารกิจคุมหมูเ่ รือดาน้าท้งั สี่ลาอยคู่ รับ “ “ เออ..เกือบลืม..นายวทิ ยยุ ืนยนั รหสั .. ‘ เฝ้าฝูงเป็ ด ‘ ต่อนะ ให้คุมเชิงไว้ ญี่ป่ ุนยึดพม่าไดเ้ ม่ือไหร่.. กองเรือพิฆาตขององั กฤษก็จะเผน่ แน่บ กลบั คืนฐานทพั ฟรีแมนเดิลในออสเตรเลีย พอฝงู เป็ ดกลบั เลา้ แลว้ เรือ ดาน้าส่ีลาของเราจะไดพ้ กั ตรวจสอบแบตเตอร่ีกนั บา้ ง..มีอะไรอีกม้ยั ? ยอด..” “ มีครับผม เรือหลวงท่าจีนกบั เรือหลวงแม่กลองท่ีลาดตระเวนเฝ้าระวงั อยูน่ อกเกาะไผ่ ไดข้ ่าวทางลบั วา่ สหรัฐฯจะส่งเรือดาน้าลอบเขา้ มาวางทุ่นระเบิดแม่เหล็กเอม็ เคในอา่ วไทยโดยจะเริ่มสองลาสองพกิ ดั ครับผม “ “ ชะๆไอเ้ วร! ยงุ่ แลว้ ม้ยั ล่ะ.. “ ผเู้ ป็นหนงั หนา้ ไฟแทนราชนาวไี ทยกุมขมบั “ ถา้ ง้นั ..พอวทิ ยแุ จง้ นายธง แลว้ นายรีบเขา้ พบท่านผูบ้ ญั ชาการ รายงานข่าวน้ีแทนฉนั รวมท้งั ขอเครื่องรับ-ส่งวทิ ยุมาติดต้งั ที่ฐานสัญญาณ คุง้ กาเหวา่ อยา่ งเร่งด่วนท่ีสุด ต่อไปข่าวร้อนทานองน้ีจะมีเขา้ มาอีกเร่ือยๆ ฉนั จะได้ติดต่อกบั ท่านทนั การณ์ผา่ น รหสั พเิ ศษ เรียนท่านวา่ ฉนั ยงั ถูกควบคุมตวั โดยไอบ้ า้ หวั หนา้ อู่ตามคาสั่งรองแม่ทพั ญ่ีป่ ุน.. “
341 บทที่ ๓๕ นาวาเอก ธงทิว ทาท่าครุ่นคิด หยิบสมุดโน้ตเล็กๆออกมาจากกระเป๋ าเส้ือ พลิกหาหัวเร่ืองที่ลาดบั ความสาคญั เอาไว้ ก่อนที่จะเอ่ยต่อ “ มนั มากมายหลายเร่ือง ดีนะ..ท่ีไล่เรียงเอาไวแ้ ล้ว ต่อไปก็คือเงื่อนไข ปลีกย่อยในขอ้ ตกลงที่ทางญ่ีป่ ุนขอให้ราชนาวีไทยทาเคร่ืองหมายระบุวา่ เป็ นฝ่ ายเดียวกนั โดยทาสีขาวคร่ึงบน ของปล่องเรือทุกลาในสงั กดั จึงตอ้ งขออนุมตั ิเบิกสี นายปรึกษากบั กรมอู่ก่อนวา่ จะตอ้ งใชจ้ านวนเท่าไหร่ แลว้ จึงค่อยนาตวั เลขพร้อมรายชื่อเรือและพิกดั ปัจจุบนั ไปเรียนท่านผบู้ ญั ชาการ ฉนั ขอให้นายย้าอีกคร้ังกบั ท่านดว้ ย วา่ ..เครื่องรับ-ส่งวทิ ย.ุ .เป็นความจาเป็นเร่งด่วนท่ีสุด “ “ ครับผม มีเร่ืองอ่ืนอีกม้ยั ครับ ? “ “ เร่ืองเจตน์ ทา่ นครูขอไว้ ช่วยไปแจง้ ทางกาลงั พลกรมประสานงานในภาวะสงครามดว้ ยวา่ ให้เปล่ียน ตาแหน่งของเจตน์เป็ นเสมียนธุรการ และทาเรื่องบรรจุเด็กใหม่สองรายที่เพ่ิงจบหอ้ งแปดเขา้ รับหนา้ ท่ีเปิ ดปิ ด สัญญาณเตือนภยั ที่ฐานคุง้ กาเหวา่ แทน แตน่ ายก็อยา่ ลืมจดั สายสืบนาวกิ ฯสามคนผลดั เปลี่ยนกนั ไปเฝ้าระวงั เช่น เคยดว้ ยนะ เด็กใหม่มนั ยงั ไม่ค่อยรู้เรื่อง จึงตอ้ งมีพ่ีเล้ียง อีกอย่างตอนน้ีท่านครูก็กลบั มานง่ั ทางานท่ีบา้ นแลว้ และฉนั กาลงั ขออนุมตั ิติดต้งั เคร่ืองรับ-ส่งวทิ ยุ นายก็เตรียมสอนเจตน์ฝึ กเป็ นพนกั งานวทิ ยดุ ว้ ย และจดั เวรยาม รักษาความปลอดภยั ใหแ้ น่นหนารัดกมุ เพิ่มข้ึน “ “ รับทราบและพร้อมปฏิบตั ิ ครับผม ! “ ถึงแมว้ า่ จะแฝงกายอยูใ่ นคราบคนเรือจา้ ง แต่พออยูต่ ่อหนา้ ผูบ้ งั คบั บญั ชาท่ีตนนบั ถือเชื่อมน่ั อย่างสุดหัวใจ หัวหนา้ สายสืบนาวิกฯก็เผลอตบทา้ ยด้วยน้าเสียงที่เขม้ แข็ง กระชบั ฉบั ไวตามแบบฉบบั ของทหาร..จนได้ ค่าคืนน้นั เอง หลงั จากอิ่มหนาสาราญกนั ถว้ นหนา้ แลว้ ลุงสนก็เก็บโต๊ะเช็ดจนสะอาดเพ่ือวางกระดาน สกาและกระดานหมากรุกสาหรับผใู้ หญ่สองคู่ประลองฝี มือกนั เม่ือเห็นวา่ ไดเ้ วลาอนั สมควร นาวาเอก ธงทิว ในฐานะเจา้ ภาพใหญ่ จึงเอย่ ข้ึน “ ก่อนท่ีคู่สกากบั คู่หมากรุกจะดวลหมากกนั ผมมีเรื่องท่ีจะนาเสนอซ่ึงเป็ นประเด็นหลกั ของงานเล้ียง รับขวญั หลานชายในคืนน้ี ชลพทั ธ์..ข้ึนไปบนเรือนกบั อา ทุกๆท่านโปรดรอสักครู่..นะครับ “ พูดพลางพยกั หนา้ ใหช้ ายหนุ่มที่ทาหนา้ งงอยู่ ลุกตามข้ึนบนั ไดไป สิธารกระแซะถามมารดาดว้ ยความอยากรู้ คุณสิรีส่ายศีรษะ ไดแ้ ตย่ มิ้ คุณยายจึงตอบแทน “ เดี๋ยวกร็ ู้..ลูก เรื่องลบั สุดยอดของพอ่ เขา.. “
342 ส่วนกานนั ก็หนั ไปทางคุณชอบ หวั เราะเบาๆ ก่อนที่จะเอ่ยอยา่ งคาดเดา “ น่าจะมีอะไรเด็ดๆ...ดีๆ..แน่ครับ ทา่ นครู “ ไม่นาน..นาวาเอก ธงทิว ก็ก้าวลงมา แอบกระซิบให้ผูท้ ่ีเดินตามหลงั คอยอยู่ในมุมมืดก่อน ตวั เอง ออกไปยนื ป่ าวประกาศตรงหนา้ ยกพ้นื ท่ามกลางผทู้ ี่ใจจรดใจจ่อรอฟังอย.ู่ .โดยเฉพาะอยา่ งยง่ิ ท่านครูและสิธาร “ ผมขอแนะนาให้ทุกท่านได้รู้จกั .. เจา้ หนา้ ท่ีพิเศษของหน่วยประสานงานญ่ีป่ ุน-ไทย ฝ่ ายล่าม ใน ตาแหน่ง..ขา้ ราชการพลเรือนกลาโหม ช้นั เอก “ พูดจบกผ็ ายมือไปทางเงาตะคุ่มๆใกลพ้ ุม่ ไม้ “ เชิญปรากฏตวั ไดค้ รับ “ ร่างท่ีออกมายืนเด่นท่ามกลางแสงตะเกียงน้นั อยูใ่ นชุดเครื่องแบบสีน้าตาลติดอินทรธนูดิ้นทองท่ีปัก ดว้ ยฝีมืออนั ประณีต แขนขา้ งหน่ึงหนีบหมวกกะโล่ที่มีตราบ่งบอกสังกดั เม่ือสวมทอ็ ปบูต๊ ท่ีลุงสนแอบไปหยิบ มาขดั เงารอไวใ้ หด้ ว้ ยแลว้ กย็ ง่ิ ทาใหด้ ูผ่งึ ผายสง่างามมากข้ึน ชายหนุ่มเดินไปทรุดตวั ลงนงั่ คุกเข่ากราบท่ีตกั บิดา ซ่ึงน้าตาคลอมองเจา้ ของความคิดท่ียนื ยมิ้ อยา่ งพงึ ใจ ในภารกิจเกียรติยศเพอ่ื หลานชายที่รัก “ คุณทิว..ผมไมร่ ู้จะขอบคุณอยา่ งไรดี..จึงจะสมกบั ความเมตตาท่ีคุณมีต่อชลพทั ธ์ ผมนึกไมถ่ ึงเลย.. “ “ ไม่ใช่ผมคนเดียวหรอกครับ แต่เป็ นท่านแม่ทพั ที่ขอไวก้ บั ท่านผูน้ าดว้ ย พอเพ่ือนผมในทาเนียบส่ง ขา่ วมา ผมก็ประสานตอ่ ใหท้ นั ทีเลยครับ โดยมีเหตุผลอนั สมควรเป็ นขอ้ สนบั สนุนหลายประการ อาทิเช่นตอ้ ง ปฏิบตั ิภารกิจพิเศษท่ีไม่สามารถหาใครทาแทนได้ เป็ นท้งั ล่ามและนกั แปลเอกสารหลายภาษา นอกจากน้นั ยงั ตอ้ งติดตามท่านแม่ทพั หรือคณะนายทหารระดบั สูงของญี่ป่ ุนออกตรวจในภาคสนามทุกพ้ืนที่ ไม่ไดก้ ลบั บา้ น กลบั ช่อง การท่ีตอ้ งประสานงานกบั เจา้ หนา้ ที่ทุกฝ่ ายท้งั ไทยและญ่ีป่ ุน จึงสมควรท่ีชลพทั ธ์จะมีตาแหน่งแห่ง หนเป็ นศกั ด์ิเป็ นศรีแก่ตนเองบ้าง ได้แต่งเครื่องแบบอนั เป็ นที่ยอมรับนับถือของเจ้าหน้าที่ผูเ้ กี่ยวขอ้ ง ไม่ นอ้ ยหนา้ นายทหารท้งั ปวงยามที่ตอ้ งติดตามไปกบั คณะ ที่สาคญั ยงิ่ กวา่ น้นั ก็คือชลพทั ธ์จะไดแ้ ต่งเคร่ืองแบบเขา้ ทาเนียบนายกฯญ่ีป่ ุนอยา่ งสมเกียรติ ทางกรมประสานงานไดร้ ับหนงั สือแจง้ แลว้ วา่ ท่านผูน้ าอนุมตั ิให้ตกเบิก ยอ้ นหลงั ไดต้ ้งั แตว่ นั แรกท่ีเริ่มปฏิบตั ิงานอีกดว้ ย ครับ “ “ ถึงอยา่ งไร..ผมก็ยงั ตอ้ งขอบคุณ..คุณทิวอยดู่ ีครับ “ ยมิ้ อยา่ งสุขใจก่อนท่ีจะหนั ไปใหพ้ รบุตรชาย “ เจริญๆนะลูก..ขอใหป้ ลอดภยั ในที่ทุกสถาน..ในกาลทุกเมื่อ ไปดี..มาดี..ที่ญี่ป่ ุนอากาศหนาวมาก ดูแล รักษาสุขภาพใหอ้ บอุ่นอยตู่ ลอดเวลา..นะลูก..” เมื่อบิดาใหพ้ รเป็นคนแรกแลว้ ชายหนุ่มกเ็ ลื่อนตวั ไปตรงหนา้ คุณยาย กราบลงบนตกั เช่นกนั ทา่ นเจา้ ของเรือนลูบหนา้ ลูบหลงั ผทู้ ่ีเสมือนเป็นเครือญาติเติบโตมาดว้ ยกนั กบั หลานสาว
343 “ คืนน้ียายอิ่มอกอ่ิมใจเป็นที่สุด เห็นมาต้งั แต่ออ้ นแต่ออก ปล้ืมใจแทนคุณพอ่ ..ลูกน้า..หยาดหยดหน่ึง ของบางสวนกลางมีโอกาสสนองคุณแผน่ ดินเยยี่ งบรรพชนผูก้ ลา้ ในอดีต ยายสวดมนตใ์ ห้เป็ นประจาอยแู่ ลว้ ไม่ วา่ หลานชายของยายจะเดินทางไปยงั แห่งหนตาบลใดก็ตาม ขอให้กลบั มาไดอ้ ยา่ งปลอดภยั มีความสุขความ เจริญยงิ่ ๆข้ึนไป..คุณพอ่ เตือนแทนยายแลว้ เรื่องสุขภาพ ดื่มน้าอุน่ ๆไวต้ ลอดเวลา..นะลูก..” ถดั ไปคือคุณสิรีซ่ึงกเ็ อ้ือมไปจบั สองมือที่ยกข้ึนไหวม้ ากุมเอาไว้ “ หายเหนื่อยเป็นปลิดทิง้ แลว้ นะจะ๊ ..หลานรักของอา ไดด้ ารงศกั ด์ิศรีสมเกียรติยศผูร้ ับใชแ้ ผน่ ดินไทย.. หลานจงระลึกไวเ้ สมอว่า ทุกคนท่ีเรือนริมน้าของคุณยาย ท้งั คิดถึง เป็ นห่วง และเอาใจช่วย..ขอให้ชลพทั ธ์ ปลอดภยั เขม้ แขง็ ท้งั กายใจ ทากิจสิ่งใดก็สาเร็จลุล่วงราบร่ืน เป็นที่รักและไวว้ างใจของผหู้ ลกั ผใู้ หญ่..นะจะ๊ “ จากน้นั ก็เป็นกานนั และผใู้ หญบ่ า้ นที่ทยอยกนั แสดงความยนิ ดี “ เห็นตะแรก..ก็ดูล่าสันหล่อเหลาข้ึน..ยงั ไม่พอ ทีน้ีเลยมาดเขม้ เต็มสูบไปเลย เป็ นหนา้ เป็ นตาของชาว บางสวนกลางใหล้ ือลนั่ สนน่ั ไปทว่ั ทุกคุง้ น้า บา้ นท่านครูคงหวั บนั ไดไม่แหง้ กนั ล่ะครับคราวน้ี สาวๆมีหวงั พาย เรือแห่กนั มาดูตวั จนเหมือนติดตลาดน้า.. ” ผฟู้ ังเสมอนอกพากนั หวั เราะสานวนของกานนั ขณะที่หนุ่มเน้ือหอมยมิ้ เขินๆตามนิสยั “ ส่วนผม.. “ ถึงตาผูใ้ หญ่บา้ นบา้ ง “ อยากให้พวกหลานๆไดม้ าดูตวั อย่างที่น่าเจริญรอยตาม จะได้ ขยนั ขนั แขง็ เอางานเอาการ มีความเจริญกา้ วหนา้ อยา่ งคุณชลพทั ธ์บา้ ง ครับ “ ลุงสนกา้ วออกมาจากหอ้ งครัวพอดี รีบปรี่เขา้ มาช่ืนชมดว้ ยอีกคน “ โอโ้ ห..คุณชลพทั ธ์ คืนน้ีเล่นเท่อยูห่ นุ่มเดียวแบบไม่เกรงอกเกรงใจกนั เลยนะครับ หล่อท้งั แท่งแบบ น้ี..รับรอง..เสน่ห์แรง..กระชากใจสาวญี่ป่ ุนไปตามๆกนั แน่ครับ “ วงสนทนาพากนั ฮาครืน แมแ้ ต่คุณชอบเองก็อดขามุขตลกของลุงสนไม่ได้ “ บะ๊ ..ลุงสน อา้ ปากก็เห็นลิ้นไก่..รู้นะ..ร่าๆจะให้คุณชลพทั ธ์หามาฝากล่ะซิ “ กานนั ดกั คอ “ แต่ก็จริง นะ รูปร่างหนา้ ตาคมเขม้ บาดใจเหลือกาลงั ลาก..ไปถึงโน่นคงโดนรุมตอมกนั ห่ึง..คุณสมบตั ิเกินคาดแบบน้ี.. หนุ่มโสดท้งั หล่อเฟ้ี ยวท้งั โกเ้ ป็นบา้ ..สาวๆนง่ั กนั ไม่ติดเป็นแน่ “ “ น่ี..กานนั .. “ ท่านเจา้ ของเรือนอดขดั คอไมไ่ ด้ “ หลานฉนั ไม่ใช่ชา้ งนะจะ๊ ..จะไดเ้ หลือกาลงั ลาก แลว้ ก็ไม่ใช่อะไรที่โดนตอมห่ึงๆดว้ ย..อีกอยา่ งนะ..โกธ้ รรมดาก็พอ ไมต่ อ้ งถึงข้นั ..โกเ้ ป็นบา้ ..หรอก “ อารมณ์ขนั ของคุณยายเรียกเสียงหวั เราะอยา่ งคร้ืนเครงจากผูร้ ่วมวง บรรยากาศที่ชื่นมื่นสนุกสนานช่วย ฟ้ื นฟูจิตใจของหลานชายใหผ้ อ่ งใสดูมีชีวติ ชีวาข้ึน เป็นที่สมคะเนของเจา้ ภาพใหญ่ พลางเอ่ยกบั บุตรสาว
344 “ ยายหนู..พากนั ไปเดินเล่นซิจะ๊ ..พรุ่งน้ีชลพทั ธ์จะออกแต่เชา้ มืด..พ่อจะเล่นสกากบั คุณลุง ส่วนกานนั ผใู้ หญ่กจ็ ะดวลหมากรุกกนั โดยมีคุณยายกบั แม่เป็นกรรมการ เจา้ สนเป็นเสมอนอก..ไปเถอะ..ลูก “ สิธารช่วยจดั เส้ือผา้ ใส่เป้สนามใหช้ ลพทั ธ์ คอ่ ยๆบรรจงพบั ใหแ้ บนท่ีสุดเพ่ือจะไดเ้ หลือท่ีวา่ งพอสาหรับ ใส่พจนานุกรมสามภาษาซ่ึงหนาและหนกั เอาการ เธอลองยกเป้ดูแลว้ กต็ อ้ งรีบวางลงทนั ที “ โอย..หนกั จงั เปลี่ยนเป็ นพจนานุกรมแยกเล่มไปเลยไม่ดีกวา่ เหรอ..สองภาษาก็พอ ญ่ีป่ ุนกบั ฝรั่งเศส จะไดเ้ บาลง ฉนั จะใส่สมุดโนต้ ไปดว้ ยใหเ้ ธอจดบนั ทึกประจาวนั ซ่ึงจะมีประโยชน์มากในวนั ขา้ งหนา้ “ “ ไม่พอ..สิธาร ยงั ไงก็ตอ้ งมีภาษาเยอรมนั ดว้ ย ท่านแม่ทพั บอกล่วงหน้าแลว้ วา่ ฉันจะตอ้ งยืนข้ึนเป็ น ล่ามแปลใหผ้ แู้ ทนกองทพั นาซีที่ไปนง่ั สังเกตการณ์ แลว้ ก็ยงั ตอ้ งแปลรายงานสรุปในท่ีประชุมเป็ นภาษาเยอรมนั ส่งใหเ้ ขาในภายหลงั อีกดว้ ย เดินทางไปหลายท่ี เอาไปหลายเล่ม เดี๋ยวลืมทิง้ ไวท้ ่ีนน่ั ที่น่ี ใชเ้ ล่มเดียวนี่แหละ ไม่ เป็นไรหรอก พอสะพายหลงั แลว้ น้าหนกั จะกระจายไปที่ไหล่สองขา้ งเหมือนสานวนท่ีวา่ ..ไม่เหลือบ่ากวา่ แรง.. ไงล่ะ..ไปคราวน้ีจะไดใ้ ชส้ ี่ภาษาเลยนะ สิธาร ผแู้ ทนจากอินโดจีนใชภ้ าษาฝรั่งเศส ผูแ้ ทนจากกลุ่มเครือจกั รภพก็ ภาษาองั กฤษ ที่แปลกออกไปคือชวาซ่ึงข้ึนกบั ฮอลแลนด์จึงถนดั ใช้ภาษาดตั ช์ แต่ท่านแม่ทพั ไม่อยากใชล้ ่าม หลายคน ความลบั จะร่ัวไหลไดง้ ่าย ก็เลยเจาะจงใหช้ วาส่งผูแ้ ทนท่ีรู้ภาษาองั กฤษเท่าน้นั เป็ นอนั หมดเรื่อง เรา เลยรับเหมาเป็นล่ามหน่ึงเดียวเช้ือชาติไทยในหอ้ งประชุมสุดยอดของญ่ีป่ ุน..” สิธารทาตาโต “ ฟังแลว้ น่าอิจฉา ทาไมฉนั ไม่เกิดเป็ นผชู้ ายนะ จะไดไ้ ปช่วยเธอ..เป็ นการฝึ กฝนทกั ษะ สารพดั ภาษา ท้งั ลบั สมองและสนุกไปดว้ ยในตวั ขอสมคั รเป็นผตู้ ิดตาม..ไม่ไดร้ ึ ? “ กระเซา้ เยา้ แหยส่ หายสนิท “ ที่ประชุมเหล่าทพั ผสมของญี่ป่ ุนเป็ นไดว้ งแตกล่ะซิ ! ไม่ตอ้ งไปหรอก อยูช่ ่วยคุณพ่อทางน้ี..ก็เป็ น ประโยชนเ์ หมือนกนั แหละ “ หยอกกลบั พลางเล่ือนสมุดโนต้ เขา้ ใกลแ้ สงตะเกียง หยบิ ดินสอจดขอ้ ความส้ันๆ “ ลงบนั ทึกเป็ นรหสั ไม่พอ เรายงั ซ่อนเงื่อนไวอ้ ีกช้นั ดว้ ยแสลงสามภาษา รับรองวา่ เป็ นวิธีรักษาความ ปลอดภยั ของขอ้ มูลที่รัดกมุ สุดๆ วนั ขา้ งหนา้ หากคนรุ่นหลงั เปิ ดเจอสมุดบนั ทึกน้ีของเรา คงนง่ั งงเป็ นไก่ตาแตก ท้งั เลา้ .. เม่ือตอนบ่าย..คุณอาขอให้เราช่วยช้ีแจงท่านแม่ทพั ถึงเหตุผลความจาเป็ นท่ีควรมีเครื่องรับ-ส่งวิทยุที่น่ี ใกลต้ วั คุณพอ่ ทา่ นแมท่ พั จะไดส้ ะดวกในการสั่งใหค้ ุณพอ่ ร่างและแปลหนงั สือสาคญั ถึงรัฐบาลไทย โดยไม่ตอ้ ง ขา้ มไปขา้ มมาทุกวนั ..เสียเวลาแปลงานเปล่าๆ ขอให้คุณพ่อไดท้ างานอยู่กบั บา้ น หากมีการประชุมร่วมผสม หลายฝ่ ายหลายภาษา ก็ส่งเรือมารับคุณพ่อไปเป็ นล่ามได้ แต่ภาระหนักตกอยู่ท่ีงานด้านเอกสารมากกว่า ประโยชนอ์ ีกอยา่ งของเครื่องรับ-ส่งวทิ ยุที่บา้ นคุง้ กาเหวา่ ก็คือ หากเราติดขดั ตรงไหน..ก็จะไดข้ ออนุญาตวิทยุมา ถามคุณพอ่ ได้ และจะใชภ้ าษาญี่ป่ ุนโตต้ อบกนั ต่อหนา้ ทา่ นแมท่ พั เพ่ือความบริสุทธ์ิใจ “
345 “ แลว้ เธอลงบนั ทึกช่วยจาไปวา่ ยงั ไงล่ะ ? “ เพอ่ื นสาวผรู้ ักภาษาข้ึนสมองเอ่ยถามอยา่ งสนใจ “ จะยากอะไรล่ะ..สิธาร เรากเ็ ขียนเตือนความจาเป็ นภาษาญ่ีป่ ุนลงไปวา่ ‘ หน่ึงปาก สองหู ‘ ที่ตอ้ งใช้ ในขณะรับ-ส่งวิทยุ ถา้ ฝ่ ายข่าวกรองญ่ีป่ ุนมาตรวจพบ เราก็จะตอบไปวา่ มีโรคประจาตวั คือกินน้าน้อย ตากบั ปากเลยแหง้ ระคายเคืองอยตู่ ลอดเวลา เลยจดไวถ้ ามท่านแม่ทพั ขออนุญาตพบจกั ษุแพทยญ์ ี่ป่ ุนและอายุรแพทย์ ดว้ ย ไหนๆกไ็ ปถึงญี่ป่ ุนแลว้ .. “ อธิบายความเสร็จ เจา้ ของความคิดรหสั สิบคาถามก็หวั เราะชอบอกชอบใจเม่ือ เห็นเพ่ือนสาวจอ้ งมองอยา่ งเป็นงานเป็นการ “ เป็นอะไรไป..สิธาร ถึงไดท้ าทา่ ตกตะลึงพรึงเพริดแบบน้ี “ “ เธอน่ีน่าจะไปอยงู่ านขา่ วกรองนะ..เขา้ ใจใชภ้ าษารู้หลบเป็นปี กรู้หลีกเป็นหาง..” ชมอยา่ งจริงใจ “ แค่น้ีก็หวั หมุนยงิ่ กวา่ ระวงิ แลว้ เธอยงั จะหาภาระมาเพม่ิ ใหฉ้ นั อีกเรอะ ? ฉนั ไดแ้ นวคิดเรื่องการสร้าง และดดั แปลงรหสั มาจากคุณอาผชู้ ายนน่ั แหละ จาไดม้ ้ยั ..รหสั ศพั ทอ์ งั กฤษที่ไมซ่ ้ากนั แลว้ ต่อดว้ ยตวั อกั ษรที่เหลือ น่ะ เธอเป็ นคนสอนฉนั เองนี่นา.. ท้งั สนุกและทา้ ทาย นงั่ คิดศพั ท์เล่นกนั ท้งั วนั จนคุณอาผูห้ ญิงเกือบจะหยิบ มว้ นกระดาษที่จดรหสั ต่างๆใส่จานใหก้ ินแทนขา้ ว..เพราะเรียกแลว้ เรียกอีกก็ไม่กระดิกหูกนั .. “ พอเพอื่ นชายยอ้ นอดีตมาถึงตรงน้ี หญิงสาวก็หวั ร่อจนตวั งอ..ย่ิงนึกถึงภาพมารดาเดินมาตามหลายรอบ คอ้ นแลว้ คอ้ นอีกก็ไม่สาเร็จ จนในที่สุดคุณยายตอ้ งใชอ้ านาจเผด็จการเบ็ดเสร็จเด็ดขาด พร้อมอาวุธครบมือ..ไม้ มะยมแทบหมดตน้ เดินมายนื จงั กา้ แสดงแสนยานุภาพตรงหนา้ หลานสาว นน่ั แหละ..สิธารถึงไดย้ อมลุกข้ึนแลว้ ก็โดน..สัมผสั เบาๆ..เขา้ ท่ีกน้ ดว้ ยปลายไมแ้ บบสุดแสนจะฝืนใจของทา่ นผบู้ ญั ชาการสูงสุด “ จาไดแ้ ลว้ ล่ะซิ.. เอา้ ..หวั เราะจนน้าตาไหลเลย.. “ ชลพทั ธ์ฉีกยมิ้ พลางส่งผา้ เช็ดหนา้ ใหอ้ ีกฝ่ าย คืนน้นั สองเพ่ือนซี๊จึงส่งทา้ ยดว้ ยความหลงั ท่ีก่อใหเ้ กิดความสาราญบานใจก่อนแยกยา้ ยกนั ไปพกั ผอ่ น เชา้ มืดวนั รุ่งข้ึน..สิธารรีบเดินไปที่ทา่ น้าบา้ นคุง้ กาเหวา่ ใกลเ้ วลาท่ีเรือเร็วจะมารับชลพทั ธ์ เม่ือเขา้ ห้อง พระกราบลาขอพรแล้วก็กม้ ลงกราบบิดาดว้ ย จากน้ันก็กา้ วออกไปใส่บู๊ตแล้วเดินไปวางหมวกกะโล่และเป้ สะพายหลงั บนเกา้ อ้ียาว ส่วนคุณชอบนง่ั รอส่งอยทู่ ี่ขอบประตูมองดูเพอ่ื นเก่าท้งั สองอาลากนั “ เราคงกลบั มาไมท่ นั งานหม้นั เธอ แต่ก็ขอใหเ้ ธอสบายใจ มีความสุขสมปรารถนา ฝากคุณพอ่ ดว้ ย “ คนฟังก็เริ่มใจหายเหมือนกนั ท่ีจะตอ้ งพลดั พรากจากสหายสนิทอีกคร้ัง เธอเอ้ือมไปจบั มือเขามากุมไว้ ดว้ ยสายใยแห่งความผกู พนั ท่ีมีตอ่ กนั มาเนิ่นนาน “ ขอบใจนะ ชลพทั ธ์ ขอบใจที่สุดที่เธอใหโ้ อกาสฉนั ไม่วา่ อะไรจะเกิดข้ึน เราสองคนจะเป็ นเพื่อนที่ดี ต่อกนั ตลอดไป ไม่ตอ้ งห่วงคุณลุง.. ฉนั จะมานง่ั แปลงานอยใู่ กลๆ้ ทา่ นเป็นประจา เธอวางใจได้ “
346 “ ฉนั จะบนั ทึกจดหมายเหตุรายวนั ไวใ้ ห้เธออ่านนะ..นี่ยงั ไม่รู้วา่ นอกจากโตเกียวและโกเบแลว้ จะตอ้ ง ไปเมืองไหนอีก กลุม้ อยเู่ ร่ืองเดียว.. “ “ เรื่องอะไรกนั ชลพทั ธ์ ? มากลุม้ เอาจวนแจอยา่ งน้ี..เรือจะมารับอยแู่ ลว้ นะ ทาไมไม่พูดใหฟ้ ังแต่เนิ่นๆ เผอื่ ฉนั จะช่วยคิดแกป้ ัญหาใหไ้ ด้ “ เพื่อนสาวชกั ฉุน “ ก็เรื่องอาบน้านน่ั แหละ ! อา้ ว..หวั เราะทาไม..เพิ่งทาหนา้ นิ่วไปหยกๆ ขาล่ะซิ..ตอนเดินสายไปบา้ น นอก เราก็สบายอยแู่ ลว้ ..แวบลงคลองได้ ถา้ ไม่มีคลองก็ตกั น้าจากตุ่มอาบ..แต่นี่ไปเมืองหลวงของญ่ีป่ ุน แลว้ ก็ หนาวเขา้ ไส้..ไมอ่ าบเลยกก็ ระไรอย.ู่ .เหนียวตวั ตายชกั ไอห้ อ้ งอาบน้ารวมบา้ ๆนนั่ ..ไม่รู้วา่ จะนุ่งผา้ ขาวมา้ ไดม้ ้ยั .. ขืนบงั คบั กนั จริงๆล่ะก็..คงตอ้ งยนื หลบั ตาอาบ.. “ สุ้มเสียงส่อแวววติ กกงั วลเหมือนแบกโลกเอาไว้ แต่พอเห็น เพื่อนสาวหวั เราะคิกๆอยา่ งขบขนั ก็เลยพลอยขาไปดว้ ย “ สิธาร..บา้ ไปแลว้ ..ขาไม่เลิกนะ สงสัยคงเอาไปเล่าให้ คุณยายกบั ลุงสนฟังแน่ๆ “ “ อยแู่ ลว้ ล่ะ ชลพทั ธ์ เรื่องชวนหวั แบบน้ี ขืนไม่เอาไปเล่าต่อ..กเ็ สียของหมดซิ.. “ หญิงสาวกล้วั หวั เราะ ไม่นานเรือเร็วติดธงจกั รพรรดินาวปี ลิวไสวก็เขา้ มาเทียบท่า ชลพทั ธ์หนั ไปยกมือไหวบ้ ิดาอีกคร้ังก่อนที่ จะจบั มือสิธารบีบเบาๆ “ เราไปล่ะนะ เอาใจช่วยเรื่อง ‘ หน่ึงปาก สองหู ‘ ดว้ ย “ เอ่ยรหสั ส้ันๆเป็นที่รู้กนั “ หาหมอใหเ้ จอนะ.. “ หญิงสาวพดู ไดแ้ คน่ ้ีเพราะนายทหารญ่ีป่ ุนของรองแม่ทพั ทางฝั่งโนน้ ท่ีคุมเรือมา ยนื มองดูอยู่ “ ขอใหป้ ลอดภยั ทุกแห่งนะ ชลพทั ธ์ “ เธอบีบมือตอบเขา หนุ่มบางสวนกลางหยิบหมวกกะโล่ข้ึนมาสวมแลว้ ควา้ เป้สะพายหลงั ขยบั ให้กระชับเขา้ ท่ี จากน้นั จึง กา้ วลงเรือ ยนื หนั หนา้ มาทางตวั บา้ น โบกมือใหร้ ่างผอมบางที่อยูบ่ นท่าน้าซ่ึงก็โบกมือตอบขณะมองดูเรือค่อยๆ เคลื่อนห่างออกไปเรื่อยๆ จนกระทง่ั ลบั ไปจากสายตา “ คุณหนูครับ คุณหนู..” เสียงเรียกน้ีทาใหห้ ญิงสาวผูก้ าลงั เหม่อมองสายน้าคิดถึงภาพเก่าๆในอดีต..เกือบสะดุง้ เธอหันขวบั ไป ทางเรือจา้ งท่ีเขา้ มาจอดเทียบท่าโดยไม่ทนั รู้ตวั เม่ือเห็นผูท้ ่ีเป็ นตน้ เสียงแมแ้ ค่เพียงเส้ียวหนา้ ท่ีหลุบอยูใ่ ตห้ มวก ไร้ทรงเก่าๆ ก็จาไดว้ า่ เป็นใคร จึงออกอาการดีใจ รีบทกั ทาย “ คุณยอด..มีเร่ืองด่วนหรือคะ คุณพอ่ ไม่ไดม้ าท่ีนี่หรอกคะ่ “ “ คุณหนูรีบไปเรียนท่านวา่ มีขา่ วร้อนมากครับ ผมจะทาทีวา่ เอาถ่านไปส่งท่ีท่าน้าเรือนคุณยาย ให้ท่าน เตรียมสตางคม์ าจา่ ยดว้ ยนะครับ ถึงแมว้ า่ จะเป็นยามปลอดเพราะหวั หนา้ อูไ่ ปฝ่ังโนน้ แต่ก็ไมค่ วรประมาทครับ “
347 “ ตกลงจะ้ ง้นั ฉนั จะรีบไปเลย คุณยอดพายเรือไปรอท่ีใตถ้ ุนศาลาก่อน.. “ ทนั ทีที่นาวาเอก ธงทิว ทราบความจากบุตรสาว ก็รีบตรงดิ่งไปยงั ท่าน้าพร้อมดว้ ยพลพรรคสนซ่ึงมี หนา้ ที่คอยถ่วงเวลาดว้ ยการขนกระชุถ่านข้ึนขา้ งบนอยา่ งชา้ ๆ นอกจากถ่านแลว้ ก็ยงั มีสินคา้ อื่นๆอีกหลายอยา่ ง เพื่อเป็นการบงั หนา้ ใหด้ ูแนบเนียนยงิ่ ข้ึน “ ทา่ นครับ สะพานเสาวภาโดนลูกระเบิดถล่มจนขาดกลางแลว้ ครับ แตโ่ รงสีปล่องเหล็กไม่เป็ นไรครับ ทหารญี่ป่ ุนกาลงั หวั ฟัดหวั เหวย่ี งและหวั ป่ันไปหมด เพราะหวั รถจกั รยงั ติดคาอยูท่ างฝั่งบา้ นท่าเขมร จะตอ้ งเร่ง ระดมทหารช่างและเชลยซ่อมเพ่ือลากหวั รถจกั รขา้ มไปอีกฝ่ังให้ไดค้ รับ เรื่องที่สองเม่ือคืนวนั ท่ี๘ธนั วาฯ๘๔ท่ี ญ่ีป่ ุนข่มขู่วา่ หากไทยไม่ยอมให้ผ่าน จะส่งฝูงบินจากฐานในไซ่ง่อนมาโจมตีพระนคร ข่าวทางลบั แจง้ มาว่า ฝงู บินญ่ีป่ ุนหน่วยน้ีเตรียมพร้อมจะบินไปถล่มเคร่ืองบินองั กฤษท่ีฐานเบงกอลเหมือนท่ีทากบั ฐานทพั เรือสหรัฐฯ ในอา่ วเพริ ์ล ฐานคุง้ กาเหวา่ จะไมเ่ ปิ ดสัญญาณเตือนภยั เพราะแค่บินผา่ นเท่าน้นั ส่วนเรื่องเคร่ืองรับ-ส่งวิทยุน้นั ท่านผูบ้ ญั ชาการส่ังวา่ หากแม่ทพั ญี่ป่ ุนไม่ขดั ขอ้ งก็ให้ผมขา้ มไปรับท้งั เครื่องและพลวิทยุสองนายมาติดต้งั และ ผลดั เวรกนั ทาหนา้ ท่ีรวมท้งั ฝึกเจตน์ใหใ้ ชง้ านเป็นดว้ ย ครับผม “ “ เสร็จจากน่ีแลว้ นายรีบขา้ มฝั่งไปเรียนท่านผูบ้ ญั ชาการ..เร่ืองด่วนท่ีสุดคือพนั ธกรณีท่ีราชนาวีไทย ตอ้ งปฏิบตั ิตามเงื่อนไขที่จกั รพรรดินาวีขีดเส้นแบ่งแนวเขตพ้ืนที่ความรับผิดชอบให้ มีสองประเด็นสาคญั “ นาวาเอก ธงทิว ยน่ื แผน่ กระดาษให้คนเรือจา้ ง “ นายยืน่ ใหท้ ่านเก็บไวเ้ ป็ นหลกั ฐานดว้ ยนะ หน่ึง หนา้ ท่ีในการ เฝ้าระวงั อ่าวไทย ซ่ึงท่านแม่ทพั ญี่ป่ ุนเห็นชอบตามท่ีฉนั เสนอผา่ นการแปลของท่านครูไปแลว้ ให้ ร.ล.สุราษฎร์ ร.ล.ระยอง ท่ีอยนู่ อกอา่ วประจวบฯ ร.ล.ทา่ จีน ร.ล.แม่กลอง ท่ีอยูน่ อกเกาะไผ่ ร.ล.ตราด ร.ล. ปัตตานี ที่ลอย ลาอยู่ใกล้หัวหิน ออกลาดตระเวนรักษาอ่าวไทยตามแนวเส้นปฏิบตั ิการท่ีญี่ป่ ุนระบุไวใ้ นขอ้ ตกลงระหว่าง กองทพั เรือท้งั สองชาติ โดยเริ่มต้งั แต่แหลมแซงคฌ์ าคส์ทางตอนใตข้ องอินโดจีนฝร่ังเศส ขีดเข็มลากตรงดิ่งลง ไปจนจรดอาเภอตากใบ เรือหลวงหกลาน้ีให้จดั เป็ นสองหมู่ หมู่ละสามลา แล่นสวนกนั ตลอดยี่สิบส่ีชั่วโมง รายละเอียดอยใู่ นวงเล็บหมายเหตุแลว้ ขอ้ ตกลงท่ีสองใหร้ าชนาวไี ทยรับผดิ ชอบต้งั แต่ฝ่ังขวาของแม่น้าสาละวนิ เรื่อยไปจนบรรจบกบั แม่น้าโขงบริเวณฐานท่ีมนั่ ท่ีญ่ีป่ ุนยดึ ครองไดใ้ นอินโดจีนฝรั่งเศส หากท่านเห็นวา่ ควรส่ัง การเพมิ่ เติมประการใด ก็แจง้ มาไดท้ นั ทีนะ ฝากบอกสายสืบนาวกิ ฯทุกนายด้วยวา่ ไม่เสียชาติเกิดท่ีไดอ้ ุทิศชีวติ เพ่ือความอยรู่ อดของแผน่ ดินไทย..ฉนั ระลึกอยเู่ ต็มหวั ใจ ..รีบไปทาภารกิจสาคญั ต่อเถอะ..ยอด..ไม่ตอ้ งรับคาขึง ขงั ตบทา้ ยอีก คนเรือจา้ งพูดเบาๆก็ได้ “ คราวก่อนลูกนอ้ งลืมตวั เลยตอ้ งเตือน จากน้นั จึงลว้ งสตางคจ์ ากถุงผา้ เลก็ ๆในกามือ ส่งใหพ้ ร้อมกบั เสียงในระดบั ปกติ
348 “ เอา้ ..รับไป งวดหนา้ เอาผา้ ใบกบั เชือกมะนิลามาดว้ ยนะ ไวข้ ึงกนั ฝน “ พูดไปก็ยิม้ ไป บ่งบอกความ พงึ พอใจไดเ้ ป็นอยา่ งดี “ ขอบพระคุณครับท่ีเรียกใช้เรือของผม “ คราวน้ีไม่พลาด.. ผูท้ ่ียืน่ มือออกมารับสตางคเ์ อ่ยเบาๆ เงย หน้าข้ึนประสานกบั สายตามุ่งมนั่ ที่ทอดมองลองมา แลว้ ก็อดกม้ หัวลงต่ากว่าท่าทีของคนเรือจา้ งทวั่ ไปไม่ได.้ . ดว้ ยความรู้สึกอ่ิมอกอ่ิมใจและต้ืนตนั ที่ไดร้ ับคาชมเชยจากผบู้ งั คบั บญั ชา จากน้นั จึงค่อยๆเบนหวั เรือออกไปจาก ทา่ โดยมีเสียงตะโกนไล่หลงั มาใหฝ้ ีพายตอ้ งแอบยมิ้ ภายใตห้ มวกเก่าๆซอมซ่อที่หลุบหนา้ อย.ู่ . “ เฮย้ ! คราวหนา้ เอาขา้ วกลอ้ งมาสองกระสอบดว้ ย..เนอ้ .. “ พอเล่นละครจบ เจา้ ของเสียงก็หนั ไปสั่ง บริวารต่อ “ สน..นายเอาถ่านกบั ของจิปาถะเขา้ ไปไวใ้ นห้องเก็บของก่อน แลว้ รีบว่งิ ไปบอกกานนั ผูใ้ หญ่ให้ แจง้ ลูกบา้ นวา่ คืนน้ีไม่ตอ้ งตกใจ เสียงฝงู บินญี่ป่ ุนจะกระห่ึมกึกกอ้ งไปทวั่ ฟ้า แต่ก็แค่บินผา่ น ฉะน้นั จะไม่มียิน เสียงสัญญาณเตือนภยั จากฐานคุง้ กาเหวา่ “ “ ขอรับกระผม “ วนั น้ีลุงสนหวั ใจพองโตยิ่งกว่าหัวหนา้ ฝ่ ายความมนั่ คง เพราะไดป้ ระกอบภารกิจ เพ่ือประเทศชาติหลายประการ แมว้ า่ จะเป็ นขบวนการใตด้ ินใตน้ ้า..ซ่ึงไม่เป็ นท่ีเปิ ดเผยแก่สาธารณะเหมือนปิ ด ทองหลงั พระ ไม่มีตาแหน่งแห่งหนยศถาบรรดาศกั ด์ิใดๆ ตอบแทนก็ตาม แต่ลุงสนก็ขนลุกซู่ทุกคร้ังท่ีไดร้ ับ มอบหมาย ภาคภูมิใจท่ีคุณผูช้ ายไวว้ างใจเรียกใชส้ อยใหต้ ิดต่อกบั หวั หนา้ สายสืบนาวิกฯ รวมท้งั ร่วมเล่นละคร อยา่ งเม่ือครู่น้ีดว้ ย ซ่ึงน่าจะไดร้ ับรางวลั ดีเด่นกนั ถว้ นหนา้ หากส่งเขา้ ประกวด..ท้งั นกั แสดงนาและตวั ประกอบ สิธารพาคุณชอบมาร่วมอาหารเชา้ ดว้ ย นาวาเอกธงทิว จึงถามไถ่ถึงหลานชาย “ เมื่อคืนนอนอ่ิม..หลบั สนิทรวดเดียวตื่นเกือบใกลส้ วา่ ง ครับ เป็ นเพราะคุณทิวกบั หนูสิธารช่วยฟ้ื นฟู จิตใจลูกชายผมใหก้ ลบั มาสดใสเบิกบานเหมือนเดิม ผมไม่ห่วงแลว้ ครับ เพยี งแต่คิดถึงตามประสาพอ่ .. “ “ ผมบอกใหเ้ จตน์นอนใกลๆ้ หอ้ งท่าน จะไดล้ ุกข้ึนช่วยเวลามีเหตุฉุกเฉิน..ครับ “ ทางดา้ นทา่ นเจา้ ของเรือนเม่ือวางชอ้ นลาชามขา้ วแลว้ จึงหนั ไปทางหลานสาว “ ทหารเรือญ่ีป่ ุนล่ะลูก..หายจอ้ ยไปเลย ถูกใชง้ านหวั ปั่น..ไม่รู้ใครคุมใคร.. “ เอย่ พลางหวั เราะหึๆ “ ตอ้ งถามคุณพอ่ คะ่ “ หญิงสาวยมิ้ นอ้ ยๆ “ หนูไปอุน่ น้าพุทราใหค้ ุณยายดีกวา่ นะคะ “ ทาท่าจะลุกข้ึน “ ยายหนู..นงั่ ก่อนลูก พอ่ ข้ีเกียจเล่าหลายที เร่ืองน้าทา่ ใหเ้ จา้ สนจดั การ..กลบั มาพอดี “ บริวารเก่าแก่รีบนงั่ ลงรายงาน “ กานนั ผใู้ หญร่ ับทราบแลว้ ..กาลงั ออกเรือไปแจง้ ท่ีวดั ขอรับ “ “ ดี..ขอบใจ ไปเตรียมน้าร้อนน้าชาให้ท่านครู ของฉันกาแฟดาอย่างเคย น้าพุทราสาหรับคุณยาย.. ส่วนคุณผหู้ ญิงของฉนั ..กน็ ้าใบเตยหอมช่ืนใจที่อยใู่ นเหยอื ก “ พลางส่งยมิ้ หวานใหค้ ุณสิรีอ่ิมใจแทนอ่ิมขา้ ว
349 เม่ือสมาชิกในครอบครัวและคุณชอบ พร้อมท่ีจะรับฟังแลว้ นาวาเอก ธงทิว จึงเร่ิมเกริ่น.. “ คุณยายทาใจดีๆไวน้ ะครับ ยงั ไงมนั กต็ อ้ งเกิด..จนได้ “ “ เอาอีกแลว้ ..คุณน่ี..” คุณสิรีหุบยมิ้ เปล่ียนเป็นขมวดคิว้ แทน “ ชอบขยกั ไวใ้ หค้ นฟังใจเสีย..” “ เจา้ ยอด..เพ่งิ ส่งข่าวเม่ือครู่วา่ .. สะพานบา้ นทา่ เขมร..หรือ..สะพานเสาวภา..ถูกถล่มโจมตีจากฝูงบินจน ขาดกลางแลว้ ..ครับ “ “ วา่ แลว้ .. “ เสียงส่ันเครือของอดีตชาวเรือเอ้ียมจุ๊นผูค้ ุน้ เคยกบั ย่านน้าแถบน้นั ทาให้สิธารตอ้ งคลาน เขา้ ไปใหก้ าลงั ใจผมู้ ีพระคุณ ลูบไลไ้ ปมาบนปลายเทา้ ของคุณยายอยา่ งปลอบประโลม “ สะพานเพอ่ื นยาก..โดนซะแลว้ ..” ราพงึ ราพนั เบาๆ “ ไม่ถึงกบั เสียหายท้งั หมดหรอกครับ และคงกลบั มาใช้งานไดอ้ ีกในเร็ววนั เพราะเป็ นสะพานรถไฟ สายยทุ ธศาสตร์ที่ญ่ีป่ ุนตอ้ งใชล้ าเลียงท้งั เคร่ืองจกั รเคร่ืองมืออุปกรณ์วสั ดุยุทธปัจจยั และสัมภาระไปบา้ นโป่ งเพ่ือ สร้างทางรถไฟต่อไปยงั พม่า ทหารช่างกบั เชลยในค่ายตรงหัวตะพานบา้ นท่าเขมรคงไม่ไดห้ ลบั ไดน้ อนกนั ล่ะ ครับ ระดมเร่งมือซ่อมกนั ท้งั วนั ท้งั คืน..หวั รถจกั รยงั คาอยูเ่ ลย ครับ ยงั ไงก็ตอ้ งลากขา้ มฝั่งให้ได้ บทเรียนจาก คราวน้ีผมเชื่อว่า ญ่ีป่ ุนคงจะตอ้ งรีบต้งั ฐานป้อมปื นต่อสู้อากาศยานพร้อมไฟฉายยกั ษ์ไวป้ ้องกนั ท้งั สะพาน พระรามหกและสะพานเสาวภาอยา่ งแน่นอนครับ เพอ่ื ใชล้ าเลียงเชลยท่ีกกั กนั ไวใ้ นธรรมศาสตร์ขนข้ึนรถไฟไป หนองปลาดุก คงเป็นคา่ ยเชลยที่ใหญเ่ อาการครับ ภารกิจหนกั หนาสาหสั ..เชลยฝรั่งมีหวงั ร้อนตบั แตกตายแน่..” “ เชลยที่วา่ น้ี..มาจากไหนล่ะ “ พอค่อยเบาใจลงเร่ืองสะพานคู่ทุกขค์ ู่ยาก ท่านเจา้ ของเรือนก็มีแก่ใจ ถามไถ่เร่ืองอื่นๆบา้ ง “ พอญี่ป่ ุนบุกเขา้ พระนครได้ ก็ส่งทหารออกไปตรวจคน้ บริษทั ห้างร้านของฝ่ ายตรงขา้ ม ยดึ ทรัพยส์ ิน เงินทองรวมท้งั จบั ตวั มาเป็ นเชลยซ่ึงมีหลายชาติครับ ยกเวน้ เยอรมนั ท่ีเป็ นฝ่ ายอกั ษะดว้ ยกนั นอกน้นั ก็ขนมา จากทางภาคใตล้ าเลียงกนั มาแบบแออดั ยดั เยียดน่าสงสาร ส่วนใหญ่เป็ นทหารฝร่ัง ครับ ค่ายเชลยด่านแรกคง ปักหลกั อยู่แถวหัวตะพานบา้ นท่าเขมรก่อน เพราะตอ้ งเร่งซ่อมสะพานเสาวภา เสร็จภารกิจเมื่อไหร่จึงค่อย เคล่ือนยา้ ยไปท่ีด่านสองซ่ึงเป็นค่ายเชลยใหญ่ใกลห้ นองปลาดุก บา้ นโป่ ง ครับ ส่วนโรงพยาบาลสนามคงยา้ ยไป อยใู่ กลโ้ รงสีปล่องเหล็ก พร้อมติดต้งั ป้อมปื น ป.ต.อ.และไฟฉายยกั ษส์ ่องให้นกั บินเห็น คุณยายจึงไม่ตอ้ งเป็ น ห่วงโรงสีปล่องเหล็กแลว้ นะครับ แต่ท่ีน่าหนกั ใจจริงๆก็คือสหรัฐอเมริกากาลงั พฒั นาเคร่ืองบินทิ้งระเบิดรุ่น ใหมพ่ ิสยั ไกล เพดานบินสูง สามารถบินกลางวนั ได้ พร้อมระเบิดท่ีมีสมรรถนะทาลายลา้ งมหาศาล ผลิตออกมา ใชง้ านไดเ้ ม่ือไหร่..เมื่อน้นั เหยอื่ สงครามเป็ นไดห้ ายนะป่ นป้ี ไม่มีชิ้นดี.. “
350 พอไดฟ้ ังสามีประเมินสถานการณ์ช่วงทา้ ย คุณสิรีก็หนา้ ซีดลงอยา่ งเห็นไดช้ ดั “ เธอไม่ตอ้ งกลุม้ ล่วงหนา้ ไปหรอก “ คนพดู หนั ไปทางคู่ชีวติ “ ที่เราอยกู่ นั นี่..โชคดีแค่ไหนแลว้ อยูฝ่ ่ัง ตรงขา้ มกบั พระนคร ถึงจะมีอู่ต่อเรือญี่ป่ ุน แต่ก็ยงั มีโรงพยาบาลสนามเป็ นเกราะกาบงั นกั บินคงไม่กลา้ ละเมิด อนุสัญญาเจนีวา หากไม่อยากเผชิญกบั การตอบโตอ้ ยา่ งหนกั จากญี่ป่ ุน ทิ้งระเบิดโจมตีโรงพยาบาลสนามและ เรือกาชาดลอยน้าของฝ่ ายสัมพนั ธมิตรจนยบั เยนิ ไมเ่ หลือซาก ออ้ ..ท่านครูครับ ผมเกือบลืม สายสืบท่ีวดั รายงาน วา่ ขบวนเรือเอ้ียมจุ๊นของป้าแจ่มจะเขา้ เทียบท่าตอนเชา้ ลูกน้องผมในคราบคนเรือจา้ งจะรับไปส่งให้ที่บา้ นคุง้ กาเหวา่ แตแ่ กคงจะตอ้ งพกั เหน่ือยสกั ระยะนะครับ กวา่ จะต้งั หลกั จดั ครัวใหม่ให้เขา้ ท่ี ผมวา่ ..ท่านครูมาร่วมวง ท่ีเรือนคุณยายเหมือนเดิมเถอะนะครับ..เจริญอาหารดี.. “ “ ธงทิว พูดไดอ้ ยา่ งใจ..กาลงั จะออกปากอยูพ่ อดีวา่ ..ลูกชายไม่อยู่ คุณพอ่ อยา่ กินขา้ วคนเดียวที่บา้ นเลย เอาเป็ นวา่ ..ป้าแจ่มทากินเองกบั เจตน์ก็แลว้ กนั เผอ่ื ลูกหลานผูใ้ หญ่ที่นง่ั ประจาฐานดว้ ย ส่วนคุณชอบพกั สมอง เดินเล่นมาร่วมวงที่น่ีทุกวนั เป็นอนั ตกลงตามน้ีนะ “ ทา่ นเจา้ ของเรือนบญั ชาการเอง “ ขอบพระคุณอยา่ งยง่ิ ครับ คุณยาย. .” คุณชอบยมิ้ ตอบสมาชิกเรือนริมน้าทุกคนท่ีพยกั หนา้ เห็นดว้ ย “ คืนน้ีฝูงบินญ่ีป่ ุนจะบินผ่านไปถล่มฐานบินองั กฤษที่เบงกอล แกล้ าที่ฝ่ ายสัมพนั ธมิตรทิ้งระเบิดลง สะพานเสาวภา..เอาคืนแทนคุณยาย..ไงครับ “ ท่อนทา้ ยผเู้ ป็นบุตรเขยกระเซา้ แม่ยายใหค้ ลายเครียด “ เวรกรรม..ถล่มกนั ไปมา บินขา้ มหวั คารามกึกกอ้ งทอ้ งฟ้าใหห้ วาดผวา ค่อยยงั ชวั่ นะที่แค่บินผา่ น.. “ ยงั ไม่ทนั จบความดี กโ็ ดนหลานสาวแกลง้ เปรยข้ึน “ อยา่ เผลอกดป่ ุมผดิ มาลงแถวน้ีล่ะ..” “ เอะ๊ ..ลูกน่ี..” คุณสิรีหันมาเอ็ดทนั ควนั แถมยงั ตีเบาๆเขา้ ที่ตน้ แขนบุตรสาว “ น่ีแน่ะ..พูดจาไม่เป็ น มงคล แมย่ ง่ิ กลวั ๆอย.ู่ . วา่ แลว้ ยงั มาทาหนา้ เป็นอีก.. “ คอ้ นหน่ึงวงเม่ือเห็นผถู้ ูกตีอมยมิ้ “ ชลพทั ธ์ล่ะ..เป็นไงบา้ ง ? คงหมดห่วงแลว้ ซินะ.. “ ทา่ นเจา้ ของเรือนเพ่ิงนึกถึงหลานชายข้ึนมาได้ “ ยงั คะ่ ..ยงั กลุม้ อกกลุม้ ใจอยเู่ ร่ืองนึง..” นึกสนุกเลยถ่วงเวลาเล่น “ เร่ืองอะไร ? “ เสียงถามดงั ข้ึนพร้อมกนั โดยมิไดน้ ดั หมาย ท้งั คุณยาย บิดา มารดา และ ท่านครู จน ทาใหส้ ิธารอดขาไมไ่ ด.้ .หวั ร่อชอบใจ เลยถูกตีอีกรอบ “ น่ี..ขออีกทีเถอะ..ขวางจริงๆลูกคนน้ี พอ่ ลูกเหมือนกนั จะเล่าอะไรไม่เคยตลอดรอดฝั่ง ตอ้ งขยกั ไว้ เป็นช่วงๆ..ใหเ้ ราคอยเง่ียหูฟัง..ใจตุ๋มๆต่อมๆ.. “ คุณสิรีไดโ้ อกาสตีกระทบสามี “ อา้ ว..พอ่ เลยโดนถล่มสายฟ้าแลบแบบญ่ีป่ ุนโจมตีอ่าวเพิร์ลซะแลว้ “ หวั เราะพลางขยบิ ตากบั บุตรสาว
Search
Read the Text Version
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
- 175
- 176
- 177
- 178
- 179
- 180
- 181
- 182
- 183
- 184
- 185
- 186
- 187
- 188
- 189
- 190
- 191
- 192
- 193
- 194
- 195
- 196
- 197
- 198
- 199
- 200
- 201
- 202
- 203
- 204
- 205
- 206
- 207
- 208
- 209
- 210
- 211
- 212
- 213
- 214
- 215
- 216
- 217
- 218
- 219
- 220
- 221
- 222
- 223
- 224
- 225
- 226
- 227
- 228
- 229
- 230
- 231
- 232
- 233
- 234
- 235
- 236
- 237
- 238
- 239
- 240
- 241
- 242
- 243
- 244
- 245
- 246
- 247
- 248
- 249
- 250
- 251
- 252
- 253
- 254
- 255
- 256
- 257
- 258
- 259
- 260
- 261
- 262
- 263
- 264
- 265
- 266
- 267
- 268
- 269
- 270
- 271
- 272
- 273
- 274
- 275
- 276
- 277
- 278
- 279
- 280
- 281
- 282
- 283
- 284
- 285
- 286
- 287
- 288
- 289
- 290
- 291
- 292
- 293
- 294
- 295
- 296
- 297
- 298
- 299
- 300
- 301
- 302
- 303
- 304
- 305
- 306
- 307
- 308
- 309
- 310
- 311
- 312
- 313
- 314
- 315
- 316
- 317
- 318
- 319
- 320
- 321
- 322
- 323
- 324
- 325
- 326
- 327
- 328
- 329
- 330
- 331
- 332
- 333
- 334
- 335
- 336
- 337
- 338
- 339
- 340
- 341
- 342
- 343
- 344
- 345
- 346
- 347
- 348
- 349
- 350
- 351
- 352
- 353
- 354
- 355
- 356
- 357
- 358
- 359
- 360
- 361
- 362
- 363
- 364
- 365
- 366
- 367
- 368
- 369
- 370
- 371
- 372
- 373
- 374
- 375
- 376
- 377
- 378
- 379
- 380
- 381
- 382
- 383
- 384
- 385
- 386
- 387
- 388
- 389
- 390
- 391
- 392
- 393
- 394
- 395
- 396
- 397
- 398
- 399
- 400
- 401
- 402
- 403
- 404
- 405
- 406
- 407
- 408
- 409
- 410
- 411
- 412
- 413
- 414
- 415
- 416
- 417
- 418
- 419
- 420
- 421
- 422
- 423
- 424
- 425
- 426
- 427
- 428
- 429
