201 บทที่ ๒๑ เม่ือมาถึงตีนบนั ไดเรือน เรือเอก ทานาบาตะ กโ็ คง้ อาลา “ ผมขอตวั ก่อนนะครับ เสร็จจากที่บา้ น..แลว้ ผมจะตอ้ งไปตรวจโดยรอบท้งั ทางบกและทางน้าเพ่ือทา รายงานส่งท่านรองแมท่ พั ครับ “ จากน้นั ก็หนั ไปทางสาวเจา้ “ โอยาซูมินาไซ..ราตรีสวสั ด์ิ..ครับ “ ไม่วา่ จะ เป็นยามปรกติหรือยามฉุกเฉิน สายตาท่ีเขาทอดมองเธอทุกคร้ัง..มีประกายลึกซ้ึงเสมอ..สิธารน่ิงอ้นั ..ไดแ้ ต่มอง ตามร่างสูงในเครื่องแบบนายทหารแห่งจกั รพรรดินาว.ี .ที่กา้ วสวบๆจากไป.. พอหายเหนื่อยกนั แลว้ คุณยายกป็ รารภข้ึน “ ดูซิ..คุณทานาบาตะ..ออกจะมีภาระสารพดั เรื่อง ยงั อุตส่าห์ปลีกเวลามาช่วยคนแก่ คงเห็นวา่ เป็ นคร้ัง แรกท่ีโดน ตะก้ีตอนที่เขาฉุดหนูข้ึนมาจากทอ้ งร่องหลบภยั ไดย้ นิ แวว่ ๆ..ฟังไมถ่ นดั ..มวั แต่อกส่ันขวญั แขวนกบั เสียงปื นกลท่ีรัวถี่ยบิ ส่งทา้ ย.. เขาวา่ กระไรบา้ ง? บอกยายกบั แม่มาเด๋ียวน้ีนะ..“ เสียงคาดค้นั แกมหยอกเยา้ “ ลุงสนแกเซาะทางข้ึน-ลงไวต้ ้ืนเกินไป พรุ่งน้ีเขากเ็ ลยจะมาฟันดิน.. บากใหล้ ึก..เหยยี บกนั ไดถ้ นดั ..ค่ะ แลว้ ก็จะต้งั เสาคู่วางคานสาหรับเหน่ียวตวั ข้ึน-ลงไดส้ ะดวกอีกดว้ ย ค่ะ แต่กไ็ มท่ ราบจะมาไดจ้ ริงหรือเปล่า..ยงุ่ ท้งั วนั ท้งั คืน.. “ สิธารหารู้ตวั ไม่วา่ ผูม้ ีพระคุณท้งั สองเร่ิมสะดุดใจกบั วลีสุดทา้ ยท่ีวา่ ‘ ยุง่ ท้งั วนั ท้งั คืน ‘ เหมือนท่ี คุณสิรีชอบเอ่ยพาดพิงบ่นสามีลบั หลงั จากการที่ตอ้ งออกทะเลแรมเดือน..บางคร้ัง..แรมปี ..ก็มี.. “ ก็นน่ั น่ะซิ..ยายถึงวา่ ..เขาออกจะหวั ปั่นมือก็เป็ นระวงิ ..ยงั เจียดเวลามาช่วยพวกเรา คิดจะทานนั่ ทานี่ ใหเ้ สร็จสรรพ เห็นจะตอ้ งเล้ียงขา้ วรอบสองซะแลว้ .. “ “ ดีค่ะแม่.. “ คุณสิรีรีบรับคา “ เราก็ไม่อยากเป็ นฝ่ ายรับขา้ งเดียว ถึงคุณทิวอยู่ก็คงตอ้ งตอบแทน เช่นกนั ค่ะ..” พลางหันไปปรามบุตรสาว “ หนูก็อยา่ ไปแกลง้ เขาอีกล่ะ..คราวก่อน..ขนใส่พริกข้ีหนูซะ..แกง เขียวหวานเลยกลายเป็ นแกงเขียวโหด..” แลว้ ผูใ้ หญ่ท้งั สองก็พากนั หวั เราะ ในขณะที่สิธารยมิ้ แห้งๆ เธอกาลงั คน้ หาคาตอบที่ทาให้เขาแตกต่าง จากชลพทั ธ์..ตรงท่ีไม่เคยรีรอท่ีจะเขา้ หาผูม้ ีพระคุณของเธอ อาจเป็ นเพราะเขาคิดถึงแม่ผูจ้ ากไป ทุกคร้ังท่ีเขา พดู คุยกบั คุณยายและมารดา สิธารพยายามจบั ตาเพ่ือหาเร่ืองจบั ผดิ เขา แตภ่ าพท่ีประจกั ษต์ ่อสายตาเธออยเู่ สมอก็ คือรอยยมิ้ สดใสอนั ส่งมาจากใจที่เบิกบาน ความอบอุ่นที่ไดร้ ับจากท่านผูใ้ หญ่ท้งั สองแห่งเรือนริมน้า..ฉาบฉาย อยใู่ นดวงตาที่อ่อนโยนคูน่ ้นั ..สีหนา้ ของเขาบง่ บอกถึงความอิ่มเอมใจจนไม่อยากจากไป.. เมื่อครู่ตอนเอ่ยขอตวั .. เขาพดู วา่ อยา่ งไรนะ? สิธารเพิ่งนึกข้ึนมาได.้ .เขาวา่ เสร็จจาก.. ‘ ที่บา้ น ‘ ..จะตอ้ งไปตรวจท่ีอ่ืนต่อ..ช่างพูดออกมา
202 ไดเ้ ต็มปากเตม็ คา.. ‘ ท่ีบา้ น ‘ ..ราวกบั เป็ นบา้ นของเขาเอง นี่ถือวา่ สถานการณ์ช่วยเอาไวน้ ะ..ไม่อยา่ งน้นั เธอคง ตอ้ งสวนกลบั ทนั ที ‘ คาวา่ ..ที่บา้ น..น่ะ บา้ นของใครไม่ทราบ ? ‘ ประเด็นท่ีคาใจอยูน่ ้ีทาใหแ้ มเ้ มื่อลม้ ตวั ลง นอน..สาวบางสวนกลางก็ยงั ไม่แลว้ ใจ..ถึงกบั เอาปูนหมายหวั เขาไวล้ ่วงหนา้ หากเขาเอ่ยเหมือนคืนน้ีอีก เธอก็ คงไมพ่ ลาดที่จะ..ยอ้ นศร..กลบั พอคิดไดด้ งั น้ี.. สิธารก็อดยมิ้ อยใู่ นความมืดไมไ่ ด.้ . รุ่งข้ึน หลงั จากพาคุณยายข้ึนไปนง่ั พกั ผอ่ นบนเรือนแลว้ สิธารก็เดินไปสารวจที่ฐานสัญญาณคุง้ กาเหวา่ ดว้ ยความห่วงใย ปรากฏวา่ สายสืบทุกนายปลอดภยั ดี แต่เรือโท ยอดยุทธ์ ไล่ให้เธอกลบั เช่นเคยดว้ ยเกรงว่า หวั หนา้ อูจ่ ะมาพบเขา้ ทนั ทีท่ีเห็นหนา้ หลานสาว คุณยายก็เป็นฝ่ ายเอ่ยข้ึนก่อน “ วทิ ยกุ รมโฆษณาการไมย่ อมบอกใหป้ ระชาชนรู้เลยวา่ ระเบิดลงท่ีไหนบา้ ง.. ยายหนูไปหาหมึกยกั ษม์ า ไดค้ วามวา่ กระไรบา้ ง? “ คุณสิรีซ่ึงนงั่ เจียนใบตองอยบู่ นพ้ืน เงยหนา้ ข้ึนมองตามเป็นเชิงถามไถ่เช่นกนั “ คงเป็ นความลบั ค่ะ คุณยาย ขืนออกอากาศก็เท่ากบั รายงานพิกดั ให้ฝ่ ายสัมพนั ธมิตรนาไปวางแผน โจมตีคร้ังต่อไป ซ่ึงแม่ทพั ญี่ป่ ุนจะตอ้ งไม่พอใจ ทางการไทยจึงป่ าวประกาศออกมาโตง้ ๆไม่ได้ นอกจากแอบ ส่งรหสั ใตด้ ินใตน้ ้า ค่ะ “ พดู พลางก็เขยบิ เขา้ ไปช่วยมารดาทางาน “ หนูไดข้ ่าวมาหลายเรื่องค่ะ คุณยอดเอาเรือ ออกไปดูลาดเลาตลอดลาคลองก็พบวา่ .. แถวบริเวณที่เป็ นตวั ตึกกองบญั ชาการทหารญ่ีป่ ุนยงั ไม่โดนระเบิด ค่ะ พรางไฟไวม้ ืดต๊ึดต๋ือ นกั บินเองก็ยงั เพิง่ ประเดิมบินเขา้ พระนครเป็ นคร้ังแรก มองไม่เห็นอะไรจึงบินขา้ มไป ยงั ไม่คุน้ เคยกบั พิกดั ยุทธศาสตร์สาคญั ค่ะ ตกลงลุงสนเลยตอ้ งนอนอยู่ที่บา้ นพกั นายทหารเรือของคุณพอ่ ไปก่อน คะ่ คุณยอดกาลงั ทาเรื่องใหก้ รมประสานงานฯส่งลุงสนเขา้ ไปในฐานะพนกั งานดูแลทาความสะอาดซกั ผา้ รีดผา้ และประกอบอาหาร คะ่ “ หญิงสาวใชผ้ า้ ชุบน้าพอหมาดๆเช็ดทาความสะอาดแผน่ ใบตองท่ีเจียนเสร็จแลว้ ก่อน จะวางเรียงลงในกระดง้ ใหญ่ เธอเล่าพลางมือกป็ ฏิบตั ิภารกิจตรงหนา้ ไปดว้ ย “ ข่าวต่อไป..สายสืบอีกชุดที่พายเรือลาดตระเวนไกลออกไปรายงานวา่ ชาวสวนคลองบางไส้ไก่ท่ี เช่ือมตอ่ กบั คลองบางหลวงเงยหนา้ ข้ึนมองตามแสงไฟฉายยกั ษ์ เห็นฝูงบินฝ่ ายสัมพนั ธมิตรบินวนเวยี นเหมือน อีแร้งอยู่เหนือโรงไฟฟ้าวดั เลียบใกลก้ ระทรวงธรรมการ แต่เพราะถูกไฟฉายยกั ษ์ของญ่ีป่ ุนส่องเป็ นลาใหญ่ ติดตามจ้ีแบบไม่ลดละ นกั บินคงกลวั ถูกปื นตอ่ สู้อากาศยานสอยร่วง ลนลานทิง้ พรวดพราดแบบสุ่มส่ีสุ่มหา้ เลย พลาดเป้า ลูกระเบิดปลิวไปตกใกลต้ ึกเจ็ดช้ันเยาวราช ผูค้ นท้งั ไทยจีนแถวท่าน้าราชวงศ์ต่างแตกตื่นตกใจ โกลาหลกนั ยนั รุ่งเช้าเลยค่ะ แต่ยงั ไงๆฝ่ ายสัมพนั ธมิตรก็จะตอ้ งพยายามทาลายโรงไฟฟ้าให้ได้ เป้าหมายที่ ล่อแหลมอีกแห่งคือฐานป้อมปื น ป.ต.อ. และฐานไฟฉายยกั ษท์ ี่สามแยกไฟฉาย ส่วนเป้าหมายยุทธศาสตร์สาคญั
203 ก็คือทุกสะพานที่มีทางรถไฟว่ิงคู่ขนานอยา่ งเช่นสะพานพระรามหก เพื่อตดั กาลงั กองทพั ญ่ีป่ ุนท่ีจะขนอุปกรณ์ และยทุ ธปัจจยั ไปสร้างทางรถไฟต่อไปยงั พมา่ ..ค่ะ “ “ ถา้ อย่างน้นั ..สะพานเสาวภา..ใกลโ้ รงสีปล่องเหล็ก ก็น่ากลวั จะโดนด้วยเพราะเป็ นสะพานสาคญั จากนครชยั ศรี.. ถา้ ผา่ นสะพานเสาวภาไปไดก้ ็จะไปถึงนครปฐม บา้ นโป่ ง เรื่อยไปจนถึง..เมืองกาญจน์.. แต่ ก่อนอ่ืนคงจะตอ้ งช่วยกนั ภาวนาให้สะพานพระรามหกปลอดภยั เป็ นลาดบั แรก “ ผูค้ ุน้ เคยกบั สารพดั สะพาน ขา้ มแม่น้ามาแต่เยาวว์ ยั ปรารภข้ึนดว้ ยน้าเสียงไม่สู้ดีนกั หลานสาวจึงรีบหนั ไปเล่าประเด็นอ่ืนอื่นเพื่อเบ่ียงเบน ความคิดคานึงของผมู้ ีพระคุณใหค้ ลายความวติ กกงั วลลง “ คุณยาย ฟังหนูเล่าต่อดีกว่านะคะ..คุณพ่อวางหมากไวล้ ่วงหน้าอย่างรอบคอบแลว้ ค่ะ ในหนังสือ รายงานตวั ที่คุณลุงแปลเป็ นภาษาญ่ีป่ ุน แจง้ ให้หวั หน้าอู่รับรู้แลว้ ว่า ในฐานะท่ีเป็ นหัวหน้าฐานสัญญาณคุง้ กาเหวา่ ทุกปักษ์คือสองสัปดาห์คุณยอดจะตอ้ งขา้ มไปรายงานสถานการณ์ท่ีกรมประสานงานฯฝ่ังโนน้ รวมท้งั เบิกเบ้ียเล้ียงของกินของใชต้ ่างๆดว้ ย ช่องทางน้ีเปิ ดไวเ้ พ่ือความสะดวกคล่องตวั ในการท่ีคุณยอดจะออกไปหา ข่าว ส่วนเรือนน้ีหากขาดเหลือส่ิงใด สายสืบท่ีวดั จะพายเรือข้ามไปหาซ้ือมาให้แทนลุงสนค่ะ คุณยอดยงั สืบเสาะไดว้ า่ รองแมท่ พั ญ่ีป่ ุนส่ังซ้ือท้งั ขา้ ว ถ่าน ฟื น ไมเ้ ขม็ ไมท้ อ่ น เกลือ เครื่องเทศ เชือกทุกขนาด และอื่นๆ จากบรรดาเรือเอ้ียมจุ๊นของชาที่ไปชุมนุมกนั อยู่ตามตลาดน้าท้งั ท่าใหญ่ท่ีวดั สมอรายและท่าเล็กท่านอ้ ย ทหาร ญ่ีป่ ุนไล่กวาดซ้ือเรื่อยไปจนถึงวดั แกว้ ค่ะ แลว้ ขนไปเก็บไวท้ ี่สมาคมญ่ีป่ ุนปากคลองจนแทบจะลน้ ออกมานอก โกดงั คุณยอดส่งรหัสแจง้ ไปแล้วค่ะให้ฝ่ ายสัมพนั ธมิตรรับทราบพิกดั ของสมาคมญี่ป่ ุนซ่ึงเป็ นคลงั ส่งกาลงั บารุงใหญ่..น่าจะโดนระเบิดเร็วๆน้ีค่ะ แต่ถา้ บินมาโจมตีกลางคืนก็เห็นจะตอ้ งใชว้ ธิ ีเดาสุ่มเหมือนเมือคืนที่ผา่ น มา พวกแนวท่ีห้าญ่ีป่ ุนที่แฝงกายเขา้ มาในคราบพ่อคา้ ช่วงก่อนสงคราม คงเป็ นเหล่าทหารเสนาธิการค่ะ ถึงได้ วางแผนไวอ้ ยา่ งรัดกมุ หาทาเลที่ต้งั สมาคมญี่ป่ ุนในละแวกสวนผลไม้ มีทา่ เรือขนส่งสินคา้ เตรียมไวพ้ ร้อมสรรพ พอยกพลข้ึนบกเขา้ มายดึ ครองไดก้ ็ใชว้ ธิ ีพรางตวั หลบซ่อนเสบียง เรือเลก็ และอู่ ไวใ้ นท่ีกาบงั ของเรือกสวนและ อาศยั ลาน้าเป็นเส้นทางลาเลียงสารองเผอื่ ทางรถไฟถูกตดั ขาด..หนูวา่ ..เรายา้ ยกลบั ข้ึนไปนอนขา้ งบนเหมือนเดิม เถอะนะคะ คุณยายจะไดไ้ ม่ลมโกรกจนเกินไป... “ “ แต่แมว่ า่ ..ลองดูอีกซกั คืนเถอะ..ลูก ถา้ ไมถ่ ี่มากและทิ้งไกลออกไป..ค่อยยา้ ยดีกวา่ แม่ไม่อยากใหค้ ุณ ยายข้ึนลงบนั ไดแบบรีบเร่ง.. \" เสียงเหมือนมีใครกาลงั ร้ือคน้ บางอยา่ งอยูข่ า้ งล่าง คุณสิรีจึงหยดุ พูดแลว้ พยายาม เงี่ยหูฟัง “ ไดย้ นิ ม้ยั ..ลูก? ใครทาอะไร..เสียงขลุกๆขลกั ๆ..ลุงสนแกกไ็ มอ่ ยแู่ ลว้ น่ี.. “ สิธารต้งั สติ..ควา้ มีดดายหญา้ ท่ีลุงสนเหน็บไวข้ า้ งฝานยั วา่ แกเ้ คลด็ กนั ลมพาย.ุ .ตรงรี่ไปเปิ ดประตูเรือน
204 “ จะไปไหนลูก ? “ คุณสิรีตกใจ..ร้องเรียกเสียงหลง “ แมไ่ ปดว้ ย..” วา่ แลว้ ก็ผลุดลุกข้ึนยนื ทนั ที “ ไม่ตอ้ งค่ะ ” หญิงสาวป้องปากห้ามดว้ ยเกรงวา่ คนขา้ งล่างจะไดย้ นิ “ แม่อยูเ่ ป็ นเพื่อนคุณยายเถอะ ค่ะ เพียงแต่คอยปิ ดประตูไวใ้ ห้แน่นหนา หนูจะค่อยๆกา้ วลงไปทีละข้ึน หากเหลือบ่ากวา่ แรงก็จะรีบว่ิงไปท่ี ฐานสัญญาณคุง้ กาเหวา่ คุณยาย..แม่..ไม่ตอ้ งกลวั นะคะ สายสืบพลพรรคนาวกิ ฯแฝงตวั อยเู่ พียบ..คะ่ “ หญิงสาวทาตามท่ีบอกมารดาไว้ เธอค่อยๆเขยิบลงไปทีละน้อยๆ ห้องเก็บเครื่องมือของลุงสนอยู่ ถดั ไปทางดา้ นหลงั ซ่ึงมีทางเดินเล็กๆทะลุไปออกลาประโดงได้ คร้ังหน่ึงเธอเคยหลบหวั หนา้ อู่จากบา้ นท่านครู ออ้ มเขา้ มาทางน้ีนี่เอง สิธารค่อยๆกา้ วเขา้ ไปหาบานประตูท่ีเปิ ดแงม้ อยู่ เธอกามีดดายหญา้ ไวม้ น่ั ท้งั สองมือ.. กล้นั ใจเคาะลงไปท่ีบานประตู พลางตะโกนถามดว้ ยเสียงที่ดุดนั “ นนั่ ใคร? ออกมาเดี๋ยวน้ีนะ ! “ ร่างสูงท่ีโผล่ออกมาเห็นหลานสาวท่านเจา้ ของเรือนยนื จงั กา้ มือกุม ‘ อาวุธ ‘ ดว้ ยท่าทางขึงขงั ราวกบั นกั สู้บูชิโด ทาใหน้ ายทหารหนุ่มอดขาไม่ได้ เขาโคง้ คานบั ดว้ ยอาการกล้นั หวั เราะจนใบหนา้ แดงก่า “ ขอประทานโทษ..คือ...” ยงั ไมท่ นั จบกระบวนความกโ็ ดนทะลุกลางปลอ้ งเสียก่อน “ บา้ หรือเปล่า ? “ น้าเสียงโกรธจดั เอด็ ตะโรดงั ลนั่ พลางยกปลายมีดดายหญา้ ข้ึนช้ีหนา้ ‘ ฝ่ ายตรงขา้ ม ‘ “ แม่กบั คุณยายตกใจหมด..จะมาสืบข่าวอะไรให้ฝ่ ายคุณรึ ? “ ประชดประชนั ออกไปท้งั ๆท่ีรู้ดีวา่ เขาไม่มีวนั ทา เช่นน้นั ที่บา้ นของเธอ “ หามิได.้ ..” ผบู้ ุกรุกกาลงั จะเอ้ือนเอ่ยอธิบาย แตก่ ไ็ ม่ทนั การ... “ หาอะไร? ถึงหามิได้ ! “ เสียงเขียวขดั ข้ึน..แต่ความฉุนเฉียวคลายลง..สบช่องยอกยอ้ นเล่นสานวน “ คือ..” คราวน้ีผจู้ ู่โจมจบั ทางไดว้ า่ กาลงั ถูกยวั่ เยา้ จึงแกลง้ ถ่วงเวลาดว้ ยการถอดหมวกออกแลว้ ทาท่า เกาหวั แกรกๆทานองงุนงง แลว้ กไ็ ดผ้ ล.. คุณครูภาษาไทยหนั หลงั ถือมีดดายหญา้ กา้ วฉบั ๆข้ึนเรือนไปอยา่ งไม่ใย ดี คู่กรณีจึงยมิ้ อยา่ งสมใจ รีบถลาไปท่ีตีนบนั ไดถอดบูต๊ ออกอยา่ งรวดเร็วแลว้ วงิ่ ตามข้ึนไปติดๆ “ เป็นยงั ไงลูก..ใครรึ ? “ คุณสิรีเห็นบุตรสาวกา้ วเขา้ มาในเรือนดว้ ยสีหนา้ บ้ึงตึง ยงั ไมท่ นั จะเอ่ยถามต่อ ’ ผตู้ ิดตาม ‘ กต็ รงร่ีมานง่ั คุกเขา่ โคง้ คานบั พร้อมกบั ทกั ทายอยา่ งสุภาพเช่นเคย “ ซาหวดั ดี..ครับ “ “ จะ้ ๆ..สวสั ดี..” คุณสิรียงั จบั ตน้ ชนปลายไมถ่ ูก “ ไปไง..มาไง..จะ๊ ? “ “ ผมตอ้ งขอประทานโทษที่..ง่า..” หนั ไปทางหญิงสาวท่ีนง่ั หนา้ คว่าอยูข่ า้ งๆคุณยาย “ ทาใหต้ กใจกนั ท้งั บา้ น “ สารภาพผดิ ไปก็เหล่ไป..เลง็ พกิ ดั อนั พึงปรารถนาแบบไม่วางตา
205 “ ผมกาลงั คน้ หาเคร่ืองมือไปฟันดินตรงข้นั บนั ไดทอ้ งร่องหลบภยั ใหล้ ึกพอท่ีจะเหยียบข้ึนลงไดส้ ะดวก ข้ึน เคยเห็นลุงสนเก็บ..ง่า..ไมด้ า้ มยาวๆท่ีมี..ง่า..ฟันหนู..” ศิษยเ์ อกพยายามอธิบาย แต่คุณครูกาลงั ลมเสียจึงหนั หนา้ หนีไปมองทางอ่ืน ท่านเจา้ ของเรือนจึงช่วยนึก “ คุณคงจะหมายถึง..จอบ..แต่ยายวา่ ใช.้ .เสียม..ง่ายกวา่ นะ “ “ ไดย้ นิ เสียงกกุ กกั ..ไมร่ ู้วา่ เป็นใคร ? เลยให้ยายหนูลงไปดู “ คุณสิรีเห็น ‘ ยายหนู ‘ นงั่ หนา้ บูด จึงหนั มาพดู ตอ่ กบั ‘ นายช่างใหญ่ ‘ ที่พร้อมทาตวั เป็น ‘ นายช่างเลก็ ‘ อยา่ งที่คุณยายเคยออกปากลอ้ เลียนหลานสาวไว้ “ ถา้ ยงั ง้นั ก็ตามสบายนะจ๊ะ ขอบคุณที่ช่วยทาให้ “ รอยยิ้มของผูห้ ลกั ผใู้ หญ่ทาให้ ‘ ช่างอาสา ‘ โคง้ ตอบดว้ ยใบหนา้ ที่บานเป็นจานเชิง “ ผมขอตวั นะครับ จะไดร้ ีบไปทาใหเ้ สร็จไวๆ “ โคง้ คารวะอีกคร้ัง..พลางเหลือบมอง ‘ มือมีด ‘ ท่ีนง่ั ถืออาวธุ คา้ งอยู่ เมื่อ ‘ นายช่างเลก็ ‘ กลบั ลงไปแลว้ ท่านเจา้ ของเรือนจึงหนั มาทางพนกั งานรักษาความปลอดภยั “ อา้ ว..แลว้ น่ีจะนงั่ ถือมีดเป็นรูปป้ันวรี สตรีไปอีกนานม้ยั ? “ ถอ้ ยคาเปรียบเปรยน้ีทาใหค้ ุณสิรีตอ้ งหวั เราะออกมาจนได้ “ ก็ดูซิ..ทา่ ทางยงั กบั จะออกศึก.. “ หยอกลอ้ หลานสาวอยา่ งนึกขาแกมเอน็ ดู “ คุณยายกบั แมก่ ็คอยไมถ่ ือสาหาความอยเู่ รื่อย..คนบา้ ..ทาเอามือไมส้ ั่น..แทนที่จะข้ึนมาบอกกล่าวใหร้ ู้ เร่ืองกนั ก่อน “ ระบายออกมาแลว้ ก็รู้สึกค่อยยงั ชว่ั ..ลุกข้ึนเอามีดดายหญา้ กลบั ไปเหน็บไวท้ ี่เดิม “ ดีนะคะท่ีลุง สนแกรอบคอบ เกบ็ อาวธุ ไวบ้ นเรือนบา้ ง “ ยงั บน่ กระปอดกระแปดอยู่ “ โธ่เอ๊ย..หนูก็..จะเอาเป็ นเอาตายอะไร..เมื่อคืนเขาก็ออกปากเอาไวแ้ ลว้ ไง ก็คงเห็นว่าที่เรือนน้ีเป็ น กนั เอง เขามีงานมากแต่กย็ งั อุตส่าห์เจียดเวลามาทาให้ ก็เลยตอ้ งรีบควานหาเคร่ืองมือเอาเอง “ คุณยายหยดุ โขลกหมากชวั่ ครู่ “ ลงไปดูแกหน่อยซิ..ลูกเอย๊ ..เราเป็นเจา้ ของสถานที่นะ เขามีน้าใจมาทา ใหก้ ็เพราะสงสารยาย ถึงหนูจะขนุ่ ขอ้ งอะไร..กโ็ ยนทิ้งน้าก่อนไดม้ ้ยั ? ถา้ หากหนูยงั เห็นแก่หนา้ ยายและแม่อยู่ “ หญิงสาวหนา้ เจื่อน คุณสิรีเลยตอ้ งเอาน้าเยน็ เขา้ ลูบ “ ลุงสนก็ไปรอช่วยคุณพ่ออยู่ เหลือแต่เราผูห้ ญิง สามคนแลว้ นะลูก..เขาเป็นถึงหวั หนา้ อู่ไปมาหาสู่เป็ นประจา เรือนริมน้าของคุณยายจึงปลอดภยั ไม่มีทหารช้นั ผนู้ อ้ ยกลา้ มารังแกหรือทาห่ามใส่เรา แค่น้ียงั ไมพ่ อท่ีหนูจะเลิกต้งั ป้อมใส่เขาอีกหรือ..ลูก ? สงครามยตุ ิเมื่อไหร่.. เขากก็ ลบั ประเทศของเขาเมื่อน้นั เวลาน้ีเคร่ืองบินกเ็ ริ่มทยอยแห่กนั มาทิ้งลูกระเบิดให้ตายกนั ไปขา้ ง..หนูอาจจะ ทนอีกไมน่ าน.. เพราะหวั หนา้ อูต่ ่อเรือญ่ีป่ ุนอยใู่ นทาเลท่ีล่อแหลมเส่ียงตายอยา่ งท่ีเขาเคยพดู ไว.้ .” ประโยคหลงั ของมารดา..กระตุกหวั ใจของสิธารอยา่ งไม่อาจควบคุมได.้ .
206 คุณสิรีจอ้ งหน้าบุตรสาวก่อนจะเอ่ยต่อ “ เหตุผลของท้งั คุณยายและแม่.. มีน้าหนกั พอท่ีหนูจะลงไปทา หนา้ ท่ีแทนเจา้ บา้ นม้ยั ล่ะ..ลูก ? เอาน้าลอยดอกมะลิใส่ขนั ไปให้เขาดว้ ย “ คาขอร้องของท้งั คุณยายและมารดา ทาใหห้ ญิงสาวอดนึกหมนั่ ไส้อยใู่ นใจไม่ได้ ‘ คนอะไร..ประจบไดป้ ระจบดี..จนไดใ้ จผหู้ ลกั ผูใ้ หญ่ ‘ เม่ือไป ถึงหน้างาน เขากาลงั ตอกเสาคู่วางคานสาหรับโหนเหน่ียวตวั ข้ึนลงทอ้ งร่อง นายช่างเล็กง่วนกบั งานตรงหน้า ดว้ ยท่าทางมีความสุข..ผวิ ปากไปดว้ ยอยา่ งแสนเพลิดเพลิน... “ สนุกมากนกั ใช่ม้ยั ? “ ผมู้ าถึงเอย่ ถามดว้ ยน้าเสียงราบเรียบ แต่กย็ น่ื ขนั น้าลอยดอกมะลิส่งให้ “ ขอบคุณครับ “ ช่างอาสารับภาชนะน้นั ยกข้ึนดื่มอยา่ งกระหาย แลว้ ปาดแขนเส้ือเช็ดปากแบบเด็กๆ “ คอ่ ยยงั ชวั่ ..” รอยยมิ้ สดช่ืนแจม่ ใส “ ตะกี๊ถามวา่ ..สนุกมากใช่ม้ยั ? ..เห็นทาไป..ผวิ ปากไป..” ผถู้ ามคะย้นั คะยอขอคาตอบใหไ้ ด้ นายทหาร หนุ่มจึงตอบแบบไมต่ อ้ งคิด “ ใช่ครับ ผมกาลงั สนุกกบั ..ชุมิ..งาน..ง่า..อดิ..เรก..” ถือโอกาสทาตาหวานใส่สาวเจา้ ซะเลย “ ดี..ดี..ดีมากๆ..” คุณครูแสร้งชมเชยก่อนตลบหลงั “ ลุงสนตอ้ งไปอยู่กบั คุณพ่อท่ีฝั่งโน้น ท่ีน่ีเลย ขาดคนงานดูแลสวนผลไมแ้ ละสวนครัว วา่ งๆก็มาทาแทนลุงสนดว้ ยนะ จะไดผ้ วิ ปากไปดว้ ยอีกร้อยเพลง...\" หนุ่มญ่ีป่ ุนซ่ึงยนื ถือเสียมท่ีใชข้ ดุ และถากดิน..คา้ งอยู่ ต้งั ใจเงี่ยหูฟังผฝู้ ึ กสอนภาษาไทย พอจบั ความได้ และเขา้ ใจอยา่ งทะลุปรุโปร่งจน..ถึงบางออ้ ..ตามทนั วาจาเหน็บแนมของเธอ เรือเอก ทานาบาตะ ก็สุดกล้นั เขา ระเบิดเสียงหวั เราะออกมาดงั ลนั่ สวนชนิดท่ีสิธารเองก็นึกไมถ่ ึงวา่ เขาจะ..ทาไปได.้ .ถึงขนาดน้ี “ หยดุ นะ ! เด๋ียวคุณยายกบั แมก่ ส็ งสัยหรอกวา่ ใครปล่อยคนบา้ มาอาละวาดแถวน้ี ! “ นายช่างเล็ก..ยงั คงหวั ร่องอหายจนตอ้ งนงั่ ลงบนขอบทอ้ งร่องหลุมหลบภยั สักครู่จึงเงยหน้าอนั แดงก่า พดู ไปก็ขาไป.. “ อนั ที่จริงถา้ ท่านท้งั สองรู้เขา้ ก็คงจะดีนะ แต่ถา้ หากคุณยายถาม..ผมก็จะตอบวา่ ถา้ ผมพอปลีกตวั มาได้ ผมก็จะทาให้ดว้ ยความยินดี...” แลว้ เขาก็หนั ไปง่วนกบั งานตรงหนา้ จนเสร็จ จากน้นั ก็กระโดดลงไปใช้ เสียมเซาะดินทีละข้นั ๆใหล้ ึกข้ึน เพือ่ ความสะดวกในการเหยยี บอยา่ งมนั่ เหมาะเตม็ เทา้ ทานาบาตะหยดุ ด่ืมน้าอีก สองสามอึก แลว้ จึงยนื่ ขนั ส่งคืน ‘ ผกู้ ากบั ‘ ท่ียนื คุมประพฤติอยู่ “ พอแล้วครับ สาหรับน้าลอยดอกมะลิท่ีหอมเยน็ ชื่นใจ ขอขอบคุณอีกคร้ัง “ หนุ่มญี่ป่ ุนใช้ปลาย ผา้ ขนหนูท่ีพาดคออยู.่ .ซบั เหง่ือท่ีผดุ ข้ึนพราวเตม็ ใบหนา้ “ คืนน้ีผมคงไม่อยู.่ .คุณดูแลคุณยายดีๆนะ “ ส่ังราว กบั เป็น ‘ พอ่ บา้ น ‘ จนสิธารเกือบจะสวนกลบั ไปแลว้ ..หากไม่ไดย้ นิ ประโยคต่อไป
207 “ กองบญั ชาการใหญ่ฝ่ังโนน้ เส่ียงกบั การโดนทิ้งระเบิด เลยวทิ ยุให้ผมลงเรือเร็วนาขบวนเรือลาเลียง ไปช่วยขนยา้ ยสมั ภาระของทา่ นแมท่ พั เขา้ ไปในสวนลึก ส่วนของทา่ นรองแม่ทพั จะอยูบ่ ริเวณเย้ืองๆโรงพยาบาล สนามฝ่ังน้ี.. “ “ เย้อื งๆ..เรือนคุณป่ ู.. “ สิธารหูผ่งึ ทนั ที “ คุณจะไปเม่ือไหร่ ? “ “ น่าจะเป็ นช่วงค่าๆ ครับผม รอคาส่ังให้ออกปฏิบตั ิการสนบั สนุนฝ่ ายยุทธบริการ..” คนตอบเห็นสี หนา้ ของผูถ้ ามก็เขา้ ใจไปเป็ นอยา่ งอ่ืนจึงมีแก่ใจถาม “ ..เป็ นห่วงคุณพ่อคุณหรือ ? ท่านอยูส่ วนไหนล่ะครับ ? “ ถามแบบซ่ือๆ ไม่ไดม้ ีความระแวงแคลงใจอยใู่ นน้าเสียงเลย หญิงสาวจึงอึกอกั “ ก็..ห่วงบา้ ง..แต่ไม่รู้วา่ อยทู่ ่ีไหน..ลุงสนรู้คนเดียว...ที่บา้ นน้ีไปไม่ได.้ . “ เธอพยายามหนั เหให้ฟังเขา้ ทานองปัญหาระหวา่ ง..บา้ นใหญ่..กบั ..บา้ นเลก็ ... ทานาบาตะ วางเสียมลงกบั พ้ืนแลว้ หยบิ แขนงไมแ้ ขง็ ๆ ขีดลงบนดินร่วนซุย หวั หนา้ อู่วาดแผนท่ีคร่าวๆ ให้เธอดู “ พ้ืนท่ีอยู่ติดลาคลองจึงสะดวกมากในการขนยา้ ยทางเรือ แต่คุณพ่อคุณไม่น่าจะอยแู่ ถวน้ีเพราะเท่าท่ี ผมทราบ ท่านรองแม่ทพั จะอยใู่ นเขตบา้ นพกั นายทหารเรือไทย..ถา้ ลุงสนกลบั มา คุณลองใหแ้ กวาดแผนท่ีใหผ้ ม ดู ผมจะไดบ้ อกถูกวา่ อนั ตรายแค่ไหน ? ถา้ ทา่ นอยใู่ นสวนลึกกย็ อ่ มปลอดภยั กวา่ ริมคลองดา้ นหนา้ อยแู่ ลว้ “ เม่ือเห็นหญิงสาวเงียบงนั ปล่อยใหเ้ ขาพูดอยฝู่ ่ ายเดียว กเ็ ขา้ ใจไปอีกวา่ เธอคงอึดอดั ขดั ขอ้ งเกี่ยวกบั เร่ือง ส่วนตวั ระหวา่ งบิดากบั มารดา นายทหารหนุ่มจึงเงยหนา้ ข้ึนมองสาวเจา้ ดว้ ยสายตาท่ีเต็มไปดว้ ยความเห็นอก เห็นใจ “ หากท่านเลือกอยูอ่ ีกบา้ น..ผมวา่ นะ..ท่านก็คงมีความสุขดีแลว้ ..อยา่ ห่วงไปเลย..เช่ือผมเถอะ..ห่วงแค่ คุณยายกบั คุณแมค่ ุณกพ็ อ.. “ สิธารรู้สึกเตม็ ต้ืนในน้าใจอนั บริสุทธ์ิของเขา เธอไดแ้ ต่นิ่งอ้ึง..พูดไม่ออก..บอกไม่ถูก..ความสับสนใน ใจท่ีมีอยเู่ ป็นทุนเดิม..กาลงั เพิม่ ทวขี ้ึนทุกทีๆ... เรือเอก ทานาบาตะ ปัดเศษดินท่ีติดอยู่ตามเส้ือผา้ ออก แลว้ จึงกม้ เก็บเคร่ืองมือช่าง ก่อนท่ีจะพยกั หน้า กบั หญิงสาวท่ียนื ถือขนั น้าอยู่ “ กลบั บา้ นกนั เถอะ..” อีกคร้ังท่ีเขาเอ่ยอยา่ งคุน้ เคยเสมือนเป็นบา้ นของตนเอง สิธารหนั ไปจอ้ งมองซีก หนา้ ของอีกฝ่ ายท่ีเดินเคียงกนั ดว้ ยความรู้สึกไวเ้ น้ือเช่ือใจ..กระแสอบอุ่นอยา่ งประหลาดแล่นปราดเขา้ ไปสัมผสั ในส่วนลึกของเธอ เขาไม่ทนั รู้ตวั แต่ ก็หนั มาสบตาดว้ ย..ก่อนที่จะหาทางผอ่ นคลายอารมณ์ขุ่นขอ้ งหมองใจของ สาวบางสวนกลางดว้ ยคาพูดหยอกเยา้ ท่ีเขาถนดั
208 “ เอาง้ี..เด๋ียวผมจะวงิ่ ข้ึนไปสมคั รเป็นคนสวนใหม่แทนลุงสน..เอาใจญาติผใู้ หญ่ฝ่ ายหญิงซะหน่อย... ” “ อยา่ นะ ! “ สิธารใชม้ ือขา้ งที่ไม่ไดถ้ ือขนั น้า..ทุบเขา้ ที่ตน้ แขนอีกฝ่ ายซ่ึงหวั ร่อชอบใจ..คุม้ เหลือเกินที่ ยว่ั ไดผ้ ลเกินคาด “ น่ีแน่ะ ! “ เธอระดมกาป้ันนอ้ ยๆแบบไม่นบั ขณะที่ใบหนา้ ออกสีระเร่ือเมื่อไดย้ ินวรรคหลงั ของเขา “ เอามาจากไหน? ญาติผใู้ หญ่ฝ่ ายหญิง..ไมเ่ คยสอนซกั ที..” “ ผมรู้วา่ คุณไมม่ ีวนั บอก เลยแอบถามลุงสน..แหม..ความหมายดีออก.. “ ยกั คิว้ หลิ่วตาใหอ้ ีกต่างหาก “ ออ้ ..ดีนะ..” คุณครูอ่อนใจ..คร้านจะต่อความยาวสาวความยืดใหเ้ ขา้ ตวั มากไปกวา่ น้ี จึงไดแ้ ต่ปราม ดว้ ยเสียงที่เขม้ ข้ึน “ อยา่ ใหค้ ุณยายกบั แม่รู้เชียวนะ ! “ สาทบั แลว้ สาทบั อีก “ มนั ก็ตอ้ งมีอะไรแลกเปล่ียน..” หนุ่มตาหวานยมิ้ ร่าเมื่อถือไพเ่ หนือกวา่ สาวเจา้ อีกคร้ังหน่ึงแลว้ “ อะไรท่ีวา่ น่ะ..คืออะไร ? “ คนถามเริ่มรู้ตวั วา่ ..พลาดทา่ เสียที..อีกจนได้ ผทู้ ี่คุณยายใหส้ มญาวา่ ‘ นายช่างเล็ก ‘ เอาเคร่ืองมือไปเกบ็ ท่ีเดิม ก่อนท่ีจะหนั มาพยกั พเยดิ “ ข้ึนบา้ นกนั เถอะ..” วรรคน้ีทาให้สิธารคนั ปากยกิ ๆ อยากจะยอ้ นถามใจจะขาดวา่ “ บา้ นใครไม่ทราบ ? “ แต่ที่ทาไดก้ ็คือ กา้ วข้ึนบนั ไดตามผนู้ าท่ีวงิ่ เหยาะๆข้ึนไปอยา่ งชานาญ..ราวกบั อยทู่ ่ีเรือนน้ีมาต้งั แต่เกิด “ ออ้ ...มากนั แลว้ .. “ เสียงท่านเจา้ ของเรือนออกอาการดีใจเมื่อไดเ้ ห็น..หลานญ่ีป่ ุน..ตรงร่ีมาคุกเข่าโคง้ คารวะผอู้ าวโุ สท้งั สอง ‘ คนข้ีประจบ ‘ สิธารเอาปูนหมายหวั ไวใ้ นใจ ก่อนที่จะหยบิ ขนั เขา้ ไปเปล่ียนน้าลอยดอกมะลิหอมกรุ่น มาใหใ้ หม่ “ ผมทาเสร็จเรียบร้อยแลว้ ครับ “ คนพดู ยมิ้ กวา้ งจนเห็นไรฟัน จึงถูกเขว้ยี งคอ้ นหลายดอกจนได้ “ ขอบใจนะจ๊ะ กินขา้ วกินปลามาหรือยงั ล่ะจ๊ะ ? “ คุณสิรีถามแบบไทยๆ..ใครมาถึงเรือนชานตอ้ ง ตอ้ นรับ..แต่น่ีเขามาทาให้มากกวา่ แขกธรรมดา ตรงกนั ขา้ มกบั คาวา่ ‘ ผถู้ ืออานาจบาตรใหญ่ ‘ ที่บุตรสาวเคย ปรามาสเอาไว้ “ ไม่เป็ นไร..ขอบพระคุณมากครับ “ โคง้ คานบั อีกคร้ังดว้ ยมารยาทที่ดี “ ผมกาลงั รอคาส่ังใหน้ าเรือ ขา้ มไปฝั่งโนน้ กวา่ จะกลบั อาจจะถึงเชา้ มีภารกิจเร่งด่วนที่ตอ้ งทาใหเ้ สร็จภายในคืนเดียว ครับผม “ “ อุตส่าห์ปลีกเวลามาทาให.้ . บุญรักษานะพอ่ นะ.. “ คุณยายใหพ้ ร
209 “ แตต่ ่อไป..หากมีเวลา..ผมจะขอ..” นายทหารหนุ่มคร้ึมอกคร้ึมใจที่เห็นเจา้ ของคอ้ นหลายวงนงั่ จอ้ งตา แทบไมก่ ระพริบ รอฟังคาเฉลยที่เขาขอแลกเปลี่ยนกบั การไม่ปูดเรื่องสมคั รคนสวนใหม่ “ จะขอทาอาหารญี่ป่ ุน ใหล้ องชิมฝีมือผมบา้ งครับ คราวก่อนเป็นช่วงเปลี่ยนผา่ นปี เก่ากบั ปี ใหม่ กาลงั ยงุ่ ๆอยเู่ ลยไม่มีเวลาทาเองครับ “ “ เอาซิจะ๊ ..ตามใจ..วา่ งเม่ือไหร่กบ็ อกมาแลว้ กนั จะไดจ้ ดั ที่จดั ทางให้ “ “ ผมขอใชค้ รัวลุงสนขา้ งล่างก็พอครับ มีโต๊ะยาวไวใ้ ช้ทากบั ขา้ ว..เหมาะดีแลว้ ครับ ทางโรงครัวทา้ ย สวนจะเตรียมของสด เคร่ืองปรุง และภาชนะพร้อม ผมอยากให้ท่ีบา้ นน้ีไดเ้ ห็นเคร่ืองถว้ ยชามแบบญ่ีป่ ุนซ่ึงทา ดว้ ยวสั ดุช้นั ดีและดว้ ยฝีมือ..ง่า..ประณีต..ครับผม “ ‘ นอกจากข้ีประจบแลว้ ยงั ข้ีโมอ้ ีกต่างหาก..’ ..สาวรักชาติจดั ..ตามสานวนคุณยายอดนึกหมน่ั ไส้ไม่ได้ “ เคร่ืองครัวไม่ตอ้ งขนมานะจะ๊ ใชข้ องท่ีน่ีได้ “ คุณสิรีออกปาก แต่ก็ให้นึกสงสัยอยูค่ รามครัน “ ใน ภาวะสงครามอยา่ งน้ี ยงั ตอ้ งขนถว้ ยชามรามไหหอบไปดว้ ยทุกที่ ไม่ลาบากแยห่ รือจ๊ะ ? “ คาถามตรงไปตรงมา ของมารดา..ช่างถูกใจผเู้ ป็นบุตรสาวยงิ่ นกั “ อ๋อ.. ทางกองทพั จดั ไวใ้ ห้เฉพาะนายทหารระดบั ผูบ้ งั คบั บญั ชาช้นั สูงเท่าน้นั ครับ เพ่ือรักษาไวซ้ ่ึง เกียรติยศตามแบบแผนธรรมเนียมญี่ป่ ุน ส่วนพวกทหารทว่ั ไปก็จะเป็ นภาชนะอีกประเภทหน่ึงท่ีทนทานลา้ งง่าย แตกยาก ครับ ผมเป็นทหารช่างก็จริง แต่กต็ อ้ งทาหนา้ ที่ส่งกาลงั บารุงดว้ ย ครับ “ “ การจดั ทพั สมยั โบราณเรียกวา่ ‘ เกียกกาย ‘ จะ้ “ ญาติกาชาวกรุงเก่าแทรกข้ึน “ มีมาต้งั แต่เม่ือคร้ัง กรุงศรีอยธุ ยาเป็นราชธานีของไทย พอถึงยคุ หลงั ๆเปลี่ยนชื่อเป็น ‘ พลาธิการ ‘ แต่ยายชอบช่ือเดิมมากกวา่ “ ‘ เกียกกายญ่ีป่ ุน ‘ นง่ั งงเป็น..ไก่ตาแตก.. ร้อนถึงคุณครูตอ้ งช่วยแปลให้ “ คืนน้ีฝ่ังโนน้ น่าจะเป็ นเป้าหมายสาคญั ของฝงู บินสัมพนั ธมิตร ผมขนยา้ ยของไปก็คงตอ้ งวิ่งหลบลูก ระเบิดไปดว้ ย ส่วนทางฝั่งน้ีหากฐานสญั ญาณไม่เปิ ดหวอ กไ็ ม่ตอ้ งเคล่ือนยา้ ยนะครับ นอนต่อไดเ้ ลย อาจจะได้ ยนิ เสียงตูมๆบา้ ง ใชผ้ า้ ผวยปิ ดหูไวก้ ไ็ ด.้ .ครับผม “ “ ทาไมถึงเลือกมาโจมตีเฉพาะกลางคืนล่ะจะ๊ ? “ คุณสิรีขอ้ งใจ “ วทิ ยรุ ายงานมาจากฐานสามแยกไฟฉาย ฝงู บินขา้ ศึกมีสองเครื่องยนตพ์ ิสัยต่า จึงมากลางวนั ไม่ไดค้ รับ มีโอกาสโดนส่องดว้ ยปื นต่อสู้อากาศยานร่วงเอาง่ายๆ แต่แนวท่ีหา้ ของญี่ป่ ุนในสหรัฐอเมริกาส่งข่าวมาแลว้ วา่ โรงงานผลิตเคร่ืองบินทิ้งระเบิดกาลงั เร่งพฒั นาเป็ นส่ีเครื่องยนตพ์ ิสัยไกล..บินไดส้ ูงเกินรัศมีของปื นต่อสู้อากาศ ยาน ซ่ึงก็จะทาให้สามารถบินมาทิ้งระเบิดช่วงกลางวนั ได้ แต่ความสูงของเพดานบินอาจจะทาใหร้ ะยะหวงั ผล ต่า นอกจากจะเสี่ยงโฉบลงไปใหใ้ กลเ้ ป้าหมายมากที่สุดครับ ส่วนการทิง้ กลางคืนมีแง่ดีตรงท่ีหากหลบรัศมีของ
210 ไฟฉายยกั ษไ์ ด้ ก็จะสามารถถลาลงใกลพ้ ิกดั ท่ีตอ้ งการในระยะหวงั ผลสูง แต่ขอ้ เสียคือมองเห็นเป้าไม่ถนดั ..จึง อาจทิ้งผดิ ทิ้งถูก พลาดเป้าไดง้ ่าย ครับผม “ “ ไม่วา่ จะกลางวนั หรือกลางคืน ผูค้ นบนดินขา้ งล่างก็เส่ียงภยั เหมือนกนั หมด เวรกรรมจริงๆ.. “ คุณ สิรีนง่ั ปลงอนิจจงั “ ยงั ไงก็..ขอให้ปลอดภยั นะพอ่ คุณ..จะไดม้ าทากบั ขา้ วญ่ีป่ ุนให้..’ ที่บา้ น ‘ ลองชิม.. “ สิธารอดหนั ไป มองหนา้ ท่านเจา้ ของเรือนดว้ ยความท่ึงไม่ได้ ก็คุณยายเล่นใชค้ าวา่ ..’ ที่บา้ น ‘ ..บ่งบอกความคุน้ เคยเหมือนเขา ไมม่ ีผดิ ..ราวกบั รู้ใจ..หลานญี่ป่ ุน.. “ ขอบพระคุณครับ..คงตอ้ งขอตวั ก่อนนะครับ “ ผรู้ ับพรโคง้ คารวะท่านผูใ้ หญ่ท้งั สองพลางแอบเหล่ ตามองสาวเจา้ ท่ีเตรียมลุกข้ึนตามไปเปิ ดประตูหน้า นายทหารหนุ่มทาท่ากา้ วออกไป..แต่แลว้ ก็หันขวบั มายืน ประจนั หนา้ กบั ..ฝ่ ายตรงขา้ ม..ในระยะแคเ่ ส้นยาแดงผา่ แปด..กระซิบสัง่ เสียแกมหยอกเยา้ พอใหไ้ ดย้ นิ กนั สองคน “ ผมไปก่อนนะ ถ้ารอดชีวิตกลับมาจะรีบสมคั รเป็ นคนสวนใหม่ทนั ที “ พูดพลางยกั คิ้วให้อย่าง ลอ้ เลียน ถึงกระน้นั ก็ยงั เห็นประกายตากรุ้มกร่ิมที่ฉาบฉายอยู่บนใบหน้าคมสันน้นั พูดจบก็รีบวิ่งเหยาะๆลง บนั ไดไปเช่นเดียวกบั ขาข้ึน กา้ วสวบๆไปอยา่ งรวดเร็ว แต่ก็ไม่วายหนั กลบั มามอง เม่ือเห็นสาวเจา้ ยงั ยืนดูอย.ู่ .ก็ ตบเทา้ ยนื ระวงั ตรงทาวนั ทยหตั ถใ์ หเ้ ธอ ก่อนท่ีจะวงิ่ เล้ียวซ้ายไปทางเรือนคุณป่ ู อากปั กิริยาของเขาทาใหส้ ิธาร อดขาไม่ได.้ .แมว้ า่ ยงั นึกขวางไมห่ าย ‘ คนบา้ ..บา้ ไม่เลิก..น่ีถา้ คุณยายกบั แม่ไม่อยูใ่ กลๆ้ นะ เมื่อก้ีเป็ นไดโ้ ดนอีกสักพลก่ั สองพลกั่ ..เป็ นแน่..” เข่นเข้ียวอยู่ในใจ..โดยหารู้ตวั ไม่ว่าเขากาลงั ไดร้ ับความเป็ นกนั เองจากเธอเฉกเช่นที่ชลพทั ธ์เคยไดร้ ับมาก่อน อนั มีรากฐานมาจากความใกลช้ ิดสนิทสนมซ่ึงจะสานตอ่ ..เป็นเยอ่ื ใยท่ีผกู พนั แน่นแฟ้นเพ่ิมข้ึนเร่ือยๆ.. หญิงสาวเดินกลบั มานง่ั ใกลๆ้ มารดาและคุณยาย ซ่ึงนงั่ ปรับทุกขก์ นั อย.ู่ . “ น่าแปลกเหลือเกิน..” คุณสิรีเปรยข้ึน “ ตกลงคืนน้ีท้งั คุณทิว คุณชอบ ชลพทั ธ์ และ คุณทานาบาตะ มีอนั ตอ้ งตกท่ีนงั่ เดียวกนั ในอาณาบริเวณเดียวกนั คือ ขนยา้ ยขา้ วของอยา่ งฉุกละหุกจากตวั ตึกกองบญั ชาการใหญ่ ญ่ีป่ ุนไปยงั บา้ นพกั นายทหารเรือไทย เพียงแต่ท้งั สองฝ่ ายต่างไม่รู้จกั กนั เท่าน้นั เอง นอกจากลุงสนคนเดียว..ก็ ตอ้ งช่วยกนั ภาวนา..อยา่ ใหแ้ กเกิดจบั พลดั จบั ผลู..จะ๊ เอ๋เขา้ จงั ๆกบั นายช่างใหญต่ ่อหนา้ คุณทิว.. “ “ นายช่างใหญ.่ .ที่ยอมทาตวั เป็น..นายช่างเลก็ ..ที่บา้ นน้ี “ หวั เราะหึๆ พอใจท่ีไดก้ ระเซ้าหลานสาว “ ดู ทีรึ..งานตวั เองก็ยงุ่ มือเป็นระวงิ หวั เป็นสวงิ ..อยแู่ ลว้ ยงั ไมล่ ืมท่ีรับปากไว้ อุตส่าห์หาเวลามาทาใหจ้ นได.้ . “ มีพลนั ก็เสียงเรียกท่ีหนา้ ระเบียง “ คุณยาย..ยายจ๋า.. “
211 บทท่ี ๒๒ ผถู้ ูกเรียกชะโงกหนา้ ไปดู “ กานนั นี่เอง..ข้ึนมาเลย อยา่ ชา้ .. “ สิธารจึงลุกข้ึนเดินไปเปิ ดประตูเรือนให้ ยกมือไหวผ้ ทู้ ่ีกา้ วขา้ มธรณีประตูเขา้ มา “ บา้ นน้ีถา้ เมาหวั ทิ่มหวั ตาคลานข้ึนมา คงมีอนั ลม้ ฟาดพ้ืนเพราะกา้ วขา้ มไม่พน้ แน่ๆ คุณตานะคุณตา.. ช่างวางยาลูกหลาน.. “ วาจาสาแดงความเป็นกนั เองมาต้งั แต่สมยั ท่ีท่านเจา้ ของเรือนฝ่ ายชายยงั มีชีวติ อยู่ “ อา้ ว..เอาแลว้ ม้ยั ล่ะ ! นานๆมาที พาดพงิ สามีท่ีรักของฉนั ไดย้ งั ไงจ๊ะ ? “ คุณยายเอ่ยทกั ทายคนเก่าคน แก่ร่วมรุ่นที่ตา่ งกค็ ร้ึมอกคร้ึมใจที่ไดพ้ บปะกนั หญิงสาวเขา้ ไปยกขนั น้าลอยดอกมะลิมาวางใหต้ รงหนา้ “ ขอบใจจะ้ จาเริญๆนะ..วนั น้ีลุงมีข่าว..สามะคญั ..มาบอก “ “ ประเด๋ียวก่อน ! “ ผูอ้ าวุโสสูงสุดยงั ไม่หายขอ้ งใจ “ ตะก้ีจะวา่ กระไร..ที่กานนั เอ่ยสรรเสริญสามี ฉนั น่ะ.. “ ท้งั คุณสิรีและสิธารหวั เราะข้ึนพร้อมๆกนั “ อะไร ? “ อาคนั ตุกะแกลง้ ทาเป็นงง “ อ๋อ..กน็ น่ั ไง..” วา่ พลางก็ช้ีไปที่พิกดั อนั ตราย “ ธรณีประตู.. ถา้ มีการประกวดวดั วา่ บา้ นไหนสูงกวา่ กนั ล่ะก็ รับรองวา่ ..เรือนริมน้าของคุณยาย..ตอ้ งชนะแน่..ประเภทสูงลิ่ว ก็ คุณตาถือศีลหา้ ไมเ่ สพสุรายาเมา เลยกนั ท่าลูกเขย..หลานเขย..ไวเ้ สร็จสรรพ.. “ วรรคหลงั กระเทือนหลานสาวคุณยายท่ีสุดจนหนา้ ออกเป็นสีระเรื่อ “ อา้ ว..ทีน้ีเลยพาดพงิ หมดท้งั บา้ นเลยนะ กานนั “ คุณสิรีโวยบา้ ง “ กจ็ ริงม้ยั ล่ะ ? ท่านผบู้ งั คบั การเรือโดนเขา้ ไปก่ีทีล่ะ ? “ ถามอยา่ งทา้ ทาย “ ไมเ่ คยจะ้ แมค้ ร้ังเดียวกไ็ ม่เคย “ ผทู้ ่ีกาลงั คิดถึงสามี..ยนื ยนั “ ก็เป็ นอนั วา่ ..ลูกเขยรอดตวั ไป เหลือแต่..หลานเขย..นี่แหละ ! วา่ แลว้ ก็หนั มาถามหญิงสาวท่ีนงั่ กม้ หนา้ กม้ ตารีดผา้ ทาเป็นไมไ่ ดย้ นิ “ ชลพทั ธ์..ล่ะ หนูสิธาร..เคยโดนธรณีประตูของคุณตาทดสอบหรือยงั ? “ หญิงสาวพยายามกลบเกล่ือนโดยการส่ายศีรษะเป็นเชิงไม่รู้ไม่เห็น แตก่ านนั กลบั เขา้ ใจไปอีกทางหน่ึง “ ยงั ไมเ่ คย..ไมเ่ ป็นไร..ฝากไวก้ ่อนกแ็ ลว้ กนั ไวว้ นั แห่ขนั หมาก จะคอยจอ้ งตาไม่กระพริบเชียววา่ หนุ่ม ชลพทั ธ์จะกา้ วขา้ มพน้ หรือเปล่า. .”
212 ท่านเจา้ ของเรือนรู้ดีวา่ หลานสาวกาลงั พูดไม่ออกบอกไม่ถูก จึงเบี่ยงเบนประเด็นทนั ที “ น่ี..กานนั .. ถามจริงๆเถอะ เม่ือเชา้ กินอะไรมา ? “ “ กินอะไร? “ ผูถ้ ูกถามแกลง้ ทาเป็ นนึก “ เอ๊ะ..ตูขา้ รับทานอะไรเป็ นม้ือแรกของวนั น้ีหนอ..ความจา นะความจา..ออ้ ..นึกไดแ้ ลว้ ..ขา้ วตม้ กุง้ กบั ขนมบา้ บิ่น “ “ มิน่าล่ะ..ถึงไดบ้ า้ บ่ิน..แขวะไปหมดท้งั เรือน “ เจา้ บา้ นหวั ร่อชอบใจ “ ถา้ อย่างน้ัน ต่อไปถ้าจะแวะมาเรือนริมน้า ต้องหาชื่อขนมมงคลกินตอนเช้าอย่างเช่น ทองหยิบ ทองหยอด ทองเอก ถว้ ยฟู ขนมช้นั .. “ “ ก็จริงม้ยั ล่ะ..อยๆู่ มาถึงก็เร่ิมแจกแจงไล่เบ้ียต้งั แต่คุณตาไปจนกระทงั่ ถึงลูกเขย หลานเขย ยงั ดีท่ีไม่ไล่ เรียงใหค้ รบแปดสาแหรกไปเลย..” “ คุณยายก.็ .” คนพูดเอ้ือมไปหยบิ ..ยาอนั ตรายตอ้ งห้ามระดบั ข้ึนบญั ชีดาของรัฐบาล..ในเชี่ยนหมากมา เค้ียวอยา่ งถือวสิ าสะ “ ไมไ่ ดม้ าเหยยี บชานเรือนซะนาน เลยตอ้ งร้ือฟ้ื นราลึกถึงบรรพบุรุษเจา้ ที่เจา้ ทาง.. “ “ ป่ านน้ีสามีฉนั บนสรวงสวรรคค์ งร้อนกน้ แลว้ ล่ะวา่ ใครนะบงั อาจพาดพงิ ถึง.. “ คราวน้ีวงสนทนาเลยไดห้ วั เราะกนั เป็นท่ีครึกคร้ืน แตแ่ ลว้ คุณยายก็ทาตาโต..เพิ่งเห็นกานนั เค้ียวกร้วมๆ “ อา้ ว..ตายแลว้ กานนั มาแยง่ หมากช้นั กินไดย้ งั ไง ? ท่านผูน้ าส่ังห้ามไวเ้ ด็ดขาดไม่ใช่รึ ? เจา้ พนกั งาน ทอ้ งที่ตาบลบางสามสวน “ “ เถอะน่า..คุณยาย “ เจา้ พนกั งานทาท่าโมเม “ ไอฉ้ นั น่ะ..ขอซกั ..คาสองคา..เท่าน้นั แหละ ปวดฟัน กรามจะ้ เลยอาศยั กินเป็ นยา..ก็แลว้ นี่อะไรล่ะ ? “ แกต้ วั พลางช้ีไปที่..ของกลาง.. “ ใครบอกวา่ เป็ นเช่ียนหมาก หลวงโอสถท่านวา่ เป็น..เชี่ยนยา..ต่างหาก แบบเดียวกบั ลูกสมอเป็นเภสชั ของภิกษุสงฆน์ น่ั แล..” เค้ียว..ยา..ไปก็ บรรยายสรรพคุณไป “ ยาท่ีเค้ียวอยนู่ ่ีช่วยรักษารากฟันใหแ้ ขง็ แรง โปลิศจะจบั ไดไ้ ง ? ชาวบา้ นชาวช่องไม่มีอฐั ไปหาหมอฟัน แถมตอนน้ีหมอฟันญ่ีป่ ุนกล็ ุกข้ึนมาแตง่ เคร่ืองแบบทหารเขา้ สงคราม..ซะง้นั ! “ “ อยบู่ า้ นไมม่ ีใครเขาคุยดว้ ยหรือไง ? มาน่ีเลยเป็นปากชกั ยนตข์ นาดนกแกว้ นกขนุ ทองยงั บินหนีหมด.. จอ้ สู้ไม่ได้ ต้งั กะมานี่..ยงั ไม่หยุดปากเลย..หมาก..เอ๊ย..ยา..ก็หมดไปหลายจีบแลว้ นะ ท่าจะอดอยากปากแหง้ มา นาน อยู่ท่ีอื่นคงไม่กลา้ เค้ียว..ยา..ให้เพลิดเพลินเจริญใจไดอ้ ย่างน้ีล่ะซิ แลว้ น่ีจะตอ้ งไปขอฤกษ์หลวงพ่อก่อน ม้ยั ? ถึงจะเล่าความได้ เดี๋ยวกล็ ืมหรอกวา่ ต้งั ใจจะมาพดู เรื่องอะไร.. “ ต้งั แต่กานนั ข้ึนมาบนเรือน ท้งั คุณสิรีและสิธารต่างก็ไดห้ วั เราะกนั ไม่หยุดไม่หย่อน จนกระทงั่ เสียง เคาะเกราะจากฐานสัญญาณคุง้ กาเหวา่ ..ดงั กอ้ งไปทวั่ อาณาบริเวณ
213 “ เท่ียงแลว้ ค่ะ..หนูขอเขา้ ครัวก่อนนะคะ “ วา่ แลว้ หญิงสาวกล็ ุกเขา้ ไปดา้ นใน “ กานนั อยู่กินกลางวนั ดว้ ยกนั ก่อนนะ อ่ิมแลว้ ค่อยเล่า..รอยายหนูลา้ งถว้ ยชามใหเ้ สร็จก่อน จะไดฟ้ ัง พร้อมๆกนั ..” ท่านเจา้ ของเรือนออกปากชวนตามแบบฉบบั เจา้ บา้ นท่ีเอ้ืออารีเหมือนเคย หลงั ม้ือกลางวนั กานนั หยบิ บุหร่ีใบตองที่คุณสิรีจดั วางไวใ้ หพ้ ร้อมไมข้ ีดไฟ จุดสูบอยา่ งสบายอารมณ์ “ ไมข้ ีดไฟน่ีก็หายากข้ึนทุกวนั ชาวสวนตอ้ งตีหินเหล็กไฟจุดข้ีไต้ แต่ท่ีตลาดน้าวดั สมอราย.. เอ้ียมจุ๊น ของชาน่าจะยงั พอมี ท่ีน่ีขาดเหลืออะไรก็บอกไดน้ ะจ๊ะ จะให้เด็กๆมนั พายเรือออกไปหาซ้ือมาให้ พวกขบวน เรือโยงเอ้ียมจุน๊ ไมก่ ลวั ลูกระเบิดอยแู่ ลว้ พอเห็นท่าไมด่ ีก็โดดลงน้าก่อน ต้งั แต่ท่าโบสถ์ลงมาท่าวดั ชะลอ ท่าวดั ขนุน ท่าวดั ยาง ท่าวดั แกว้ ก็ยงั คา้ ขายกนั พอไหวอยู่ เรือแล่นข้ึนล่องกลางแม่น้าปลอดภยั กวา่ บนบกอยูแ่ ลว้ ถา้ จะตอ้ งแวะจอดติดตลาดเป็นพกั ๆก็จาเป็น ขืนมวั กลวั หวั หดอยู่ ก็มีหวงั ไดอ้ ดตายก่อนโดนระเบิดตาย.. “ “ ขอบใจนะกานนั ท่ีต้งั ใจดีจะช่วยเป็นธุระให้ แต่พอดีธงทิวส่ง..หมึกยกั ษ.์ .มา.. “ คุณยายอมยมิ้ “ หมึกยกั ษ์ ! “ คนสูบบุหรี่ป๋ ุยๆ..เพลินอยู่ เจอข่าวใหม่..ถึงกบั วางมือดว้ ยความงงงนั “ หมึกยกั ษท์ ่ี ไหนกนั ? ทาไมกานนั อยา่ งฉนั ไม่เห็นรู้เรื่องเลย.. “ เป็นหนา้ ที่ของสิธารในการเล่าแจง้ แถลงไขใหเ้ จา้ พนกั งานทอ้ งท่ี..ไดค้ วามกระจ่าง “ คุณยายต้งั ชื่อเก่งนะ..จาง่าย..ลืมยาก..ท่ีแทก้ ห็ วั หนา้ ฐานสญั ญาณคุง้ กาเหวา่ นน่ั เอง เขารายงานวา่ สลบั สับเปลี่ยนหมุนเวียนกนั อยู่เวร ส่วนพลพรรคเสรีไทยท่ีเหลือก็กระจายตวั อยูต่ ามวดั บา้ ง สถานีอนามยั บา้ ง โรง ลิเกบา้ ง “ คนพูดหยิบขนั น้าลอยดอกมะลิยกข้ึนด่ืมก่อนจะเอ่ยต่อ “ น่ีก็ต้งั ใจจะมาขอคุณยายจดั ราวงตาม นโยบายทา่ นผนู้ าท่ีทา้ ยสวน “ “ เอะ๊ ! กช็ ่วงปี ใหม่จดั ไปแลว้ นี่ กานนั “ เจา้ ของสถานที่ซ่ึงกาลงั นงั่ ‘ เจียนยา ‘ อย.ู่ .เลิกแวน่ ข้ึนถาม ผูเ้ ปิ ดประเด็นเหลียวซ้ายแลขวามองไปทางประตูหน้าต่างอย่างระมดั ระวงั ก่อนท่ีจะทาท่าป้องปาก กระซิบกระซาบ..จนสิธารตอ้ งเขยบิ เขา้ ไปฟังใกลๆ้ “ คุณยอดขอร้องมาใหจ้ ดั ข้ึนเพื่อเบ่ียงเบนความสนใจของหวั หนา้ อู่และทหารญี่ป่ ุนทางฝั่งน้ี หมึกยกั ษ์ ของคุณยายกบั พลพรรคจะตอ้ งแอบลอบขา้ มไปดูลาดเลาฐานป้อมปื นต่อสู้อากาศยาน ข่าววา่ แม่นยงั กบั จบั วาง ฝูงบินฝร่ังถูกยงิ ร่วงตกหลายลา ไฟฉายยกั ษแ์ รงจดั เหมือนตะเกียงประภาคาร ส่องข้ึนฟ้าเป็ นลาแสงใหญ่สวา่ ง จา้ .. ภารกิจสืบข่าวน้ีคุณยอดอาจจะตอ้ งใชเ้ วลาท้งั คืน หากเขาเดินไปตรวจพบวา่ หวั หนา้ ฐานสัญญาณคุง้ กาเหวา่ หายไปนานผิดปรกติ..จะเกิดพิรุธเป็ นที่น่าสงสัย ก็เลยจาเป็ นตอ้ งหาทางเหน่ียวร้ังตวั หวั หนา้ อู่ไวท้ ี่ทา้ ยสวนให้ นานที่สุด..กะจะมอมเหลา้ ให้สิ้นเร่ืองสิ้นราว..ญ่ีป่ ุนชอบสาเกใช่ม้ยั ? ง้นั จะให้ลองซดสาโทของไทยบา้ ง..” ว่า
214 แลว้ ก็หัวเราะดงั ลน่ั “ ถา้ ไม่หงายทอ้ งตึงล่ะก็ เห็นจะตอ้ งทุบทิ้งท้งั หมอ้ ท้งั ไห..กระบอกแรกเชิญชวนชิมก่อน พอติดใจแลว้ กจ็ ะส่งป้อนไปเรื่อยๆแบบนบั กระบอกไม่ถว้ น กวา่ จะฟ้ื นก็โน่น..วนั ถดั ไป หมึกยกั ษก์ บั พลพรรค สายสืบที่ขา้ มไปฝั่งโนน้ จะไดป้ ฏิบตั ิการอยา่ งสะดวกโยธิน..ติดขดั เรื่องเดียวคือทายงั ไงจะใหเ้ ขาไปร่วมงานราวง ได.้ .คืนฉลองปี ใหมก่ ท็ ีนึงแลว้ ฉนั ก็ออกปากเชิญแลว้ แต่แกไมย่ อมไป อา้ งวา่ มีนดั ..เราก็งง..บะ๊ ..มาเขา้ สงคราม อยา่ งน้ียงั จะมีนดั กบั สาวท่ีไหนได้ ? “ ท่านเจา้ ของเรือนเหลือบแลไปทาง..สาว..ท่ีกานนั สงสัย เห็นหนา้ เป็นสีเขม้ ข้ึนจึงตอ้ งช่วยแกต้ ่างให้ “ คืนน้นั พอดีหมึกยกั ษต์ อ้ งรีบเอาของไปส่งให้ธงทิวที่ฝ่ังโนน้ พวกเราเลยตอ้ งช่วยร้ังตวั เขาไวก้ ่อน ก็ แผนเดียวกบั ที่กานนั จะจดั ราวงนนั่ แหละ แต่หนกั ใจตรงท่ีเขาเป็ นถึงหวั หนา้ ฐานหวั หนา้ อู่ จะไปร่วมราวงเฉิบๆ กินเหลา้ เมาแอ๋ใหล้ ูกนอ้ งเห็นไดย้ งั ไง ? ..เสียการบงั คบั บญั ชาหมด.. “ “ ง้นั กข็ อแคส่ องเพลงก็ยงั ดี..” กานนั ต่อรอง “ แลว้ ก็ใหล้ ูกนอ้ งสนุกกนั ต่อ.. แต่ฉนั จะลองชวนแกลิ้ม รสน้าตาลเมา..ใหก้ ระดกทีละอึกสองอึกก่อน..” “ เร่ืองเหลา้ ยาปลาปิ้ งต่อหนา้ ลูกนอ้ ง..คงไม่สัมฤทธ์ิผลแน่ๆ ทางที่ดีควรขอความช่วยเหลือจากคุณครู.. น่าจะหวงั ผลไดม้ ากกวา่ “ กานนั จึงหนั มาทางหลานสาวคุณยาย “ ช่วยๆกนั หน่อยเถอะนะหนู..ก็งานของคุณพ่อท้งั น้นั แหละ จะส่ังให้มือโทนซัดกนั ให้เต็มเหนี่ยว พวกเสมอนอกก็ช่วยกนั แหกปากร้องใหด้ งั คบั คลองกอ้ งสองหูหัวหนา้ อู่ ไม่ให้ทนั ไดย้ ินเสียงระเบิดระยะไกล จากสามแยกไฟฉายโน่น.. “ สิธารจึงตอ้ งรับคาโตโ้ ผงานราวงเฉพาะกิจ “ ตกลงค่ะ..ลุงกานนั “ “ ดีๆ จะ้ ..ช่วยกนั คนละไมล้ ะมือ ส่วนวนั เวลาตอ้ งรอฟังตะแลป๊ แก๊ปสง่ั มาเมื่อไหร่..กจ็ ดั ราวงเม่ือน้นั “ “ ยงั ไมไ่ ดข้ อบใจกานนั เลยเร่ืองวนั ปี ใหมท่ ี่มาอยเู่ ป็นเพอ่ื นยายหนู “ เจา้ ของเช่ียน..ยา..เงยหนา้ ข้ึนยมิ้ “ ..เจา้ หวั หนา้ อู่น่ี..ดูมีสัมมาคารวะดีนะ..คุณยาย รู้จกั ผหู้ ลกั ผูใ้ หญ่..ฉนั ยงั งงอยวู่ า่ ..นายช่างใหญ่..มาต่อ เรืออะไรท่ีเรือนริมน้า..” ท้งั คุณยายและคุณสิรีตา่ งหนั มายมิ้ ใหก้ นั ในขณะที่หญิงสาวหนา้ ออกสีระเร่ือ “ อยๆู่ ก็มาซ่อมเสาระเบียงหวั บนั ไดให้ หนูสิธารบอกวา่ เกิดเหตุกะทนั หนั นายช่างใหญ่กลวั คุณยายจะ ตีลงั กาลงไปเลยรีบอาสาทาให้..กุลีกุจอ..ท่าทางชานาญเชิงช่างไมซ้ ะดว้ ย แป๊ บเดียวก็เสร็จแน่นหนากวา่ เดิม สายสืบเล่าให้ฟังวา่ แนวท่ีห้าของญ่ีป่ ุนแอบส่งแผนที่และขนาดความกวา้ งของลาคลองไทยไปให้ทางโตเกียว
215 รับทราบเพอ่ื คดั เลือกผทู้ ี่ออกแบบเรือเขา้ กบั ภูมิประเทศไดเ้ ก่งท่ีสุดมาเป็ นหวั หนา้ อู่ทางฝ่ังน้ี ดูๆไปแบบไม่อคติ นะ..ผลงานก็เขา้ ตากรรมการอยา่ งเรา..ไม่เบาหรอก..คุณยายลองสังเกตซิจ๊ะ..เรือลาเลียงแบบพิเศษที่ว่ิงผา่ นอู่ไป มา..หนา้ ตดั แคบหวั สอบเพรียวลม..เพื่อใหแ้ ล่นลดเล้ียวเขา้ คลองซอยไดว้ อ่ งไวไมต่ ิดขดั .. “ คืนน้ีนกั ดนตรีไม่มีแก่ใจจะเล่นขิม เพราะมวั แต่ห่วงทางฝ่ังโน้น เธอจาไดว้ ่าบริเวณบา้ นพกั นายทหาร อยใู่ กลส้ วน มีตน้ ไมใ้ หญ่รายรอบจนบางทีกิ่งกา้ นสาขายน่ื ล้าไประหลงั คาจนทหารตอ้ งปี นข้ึนไปรานทิ้งเสียบา้ ง ช่วงที่บิดาบาดเจ็บสาหสั จากสงครามอินโดจีน หลงั จากท่ีแพทยอ์ นุญาตให้กลบั ก็ตอ้ งไปพกั ฟ้ื นอยูท่ ี่บา้ นพกั ทางการเพราะยงั ไม่สะดวกที่จะขา้ มคลองไปมา สิธารจึงคอยไปดูแลสลบั กบั มารดา..ทาใหม้ องออกวา่ คลองซอย ท่ีหวั หนา้ อู่จะนาขบวนเรือขนยา้ ยสัมภาระเขา้ ไปในสวนลึก จะตอ้ งผา่ นแนวตล่ิงดา้ นหนา้ บา้ นพกั ทหาร เธอจึง คอ่ นขา้ งวติ กกงั วลและภาวนา..อยา่ ใหล้ ุงสนออกไปนงั่ กินลมชมวิวท่ีศาลาท่าน้าในคืนน้ีเลย เพราะอาจจะ๊ เอ๋เขา้ กบั นายช่างใหญ่ท่ีชอบยืนเด่นเป็ นสง่าอยู่ตรงหวั เรือ ถึงแมว้ า่ จะเป็ นกลางคืน..แต่ไฟฉายใหญ่ก็อาจส่องใหเ้ ขา เห็นจนความแตก.. หญิงสาวพยายามงีบเอาแรงบา้ ง..เผ่ือคืนน้ีอาจจะตอ้ งวิ่งหนีลูกระเบิดอีก หรือหากไปทิ้งฝั่ง โนน้ ..เธอกจ็ ะไดล้ ุกข้ึนไปสังเกตการณ์ที่ท่าน้า เสียงเคาะเกราะบอกเวลาสองนาฬิกา ไม่นานนักก็ไดย้ ินเสียงระเบิดหลายลูกติดๆกนั แต่ไม่มีเสียง สัญญาณเตือนให้วิ่งหลบภยั สิธารจึงรู้ทนั ทีว่าเป็ นการโจมตีทางฝั่งตรงขา้ ม เธอรีบลุกข้ึนบอกคุณยายและ มารดา “ ไมใ่ ช่ฝ่ังน้ีค่ะ คุณยอดจึงไม่ไดเ้ ปิ ดหวอ คุณยายกบั แมน่ อนกนั ต่อเถอะค่ะ หนูจะออกไปดูที่ท่าน้า..ไม่ ตอ้ งห่วงนะคะ พลพรรคของคุณพอ่ อยเู่ วรยามคอยระวงั เหตุใหร้ อบๆบริเวณ หนูไปไม่นานหรอกค่ะ “ พูดจบก็ ตลบชายมุง้ ของผมู้ ีพระคุณท้งั สอง..เหน็บสอดใหเ้ ขา้ ที่ตามเดิม ก่อนท่ีจะควา้ ผา้ คลุมไหล่คลานลงจากยกพ้ืนช้นั ล่างโดยไม่ลืมหิ้วโกร่งตะเกียงลูกที่สองท่ีตามไฟไวข้ า้ งเสา ระหวา่ งทางท่ีจะตรงไปสู่ท่าน้า กลิ่นไมห้ อมอบอวล กรุ่นกาจาย..ทาใหน้ ึกถึงร่างสูงที่เคยเดินตามเธอเกบ็ ดอกไมข้ ้ึนไปบูชาพระ..สาวบางสวนกลางชกั สะดุดใจ..ก่อน นอนกน็ ึกถึงเขา..พอตื่นข้ึนมาก็นึกเห็นภาพเขาอีก..เธอกาลงั ถามตวั เองวา่ ..เป็ นอะไรไปรึ... สิธาร..? พอไปถึงท่าน้า เธอเห็นเปลวไฟลุกเป็นหยอ่ มๆทางฝ่ังโนน้ เหนือข้ึนไปทางปากคลอง หญิงสาวพยายาม ชะเงอ้ เพง่ มองไปทางบริเวณบา้ นพกั ทหารของบิดาซ่ึงอยเู่ ย้อื งๆเรือนคุณป่ ู แต่ก็ไม่ค่อยแน่ใจ..กะระยะไม่ถูก จึง เล่ือนสายตาจากระยะไกลมาพกั อยทู่ ี่หวั บนั ไดทา่ น้า ฉบั พลนั ภาพ..อุบตั ิเหตุ..คร้ังแรกก็ปรากฏข้ึนให้ระคายเคือง อีกรอบ ‘ คนบา้ ! บา้ ต้งั แต่วินาทีแรกท่ีเจอะเจอ..ไม่เคยเห็นใครลา้ งอะไรริมน้าหรือยงั ไง ? เซ่อซ่าเป็ นท่ีสุด ‘ แถมยงั ไม่ทนั หายฉุนจดั กโ็ ดนผผี ลกั ตรงหวั บนั ไดเรือนฉลองปี ใหม่..เขา้ ตาราผีซ้าดา้ มพลอย..หนกั เขา้ ไปอีก..ถูก พวกชมรมปากเปราะเอาไปตีสีใส่ไข่ทว่ั ตลาด สิธารจนปัญญาจริงๆที่จะหาคาตอบว่า เหตุใด ? เขา..ซ่ึงอยูห่ ่าง
216 จากเธอไกลแสนไกล..ตอ้ งมีอนั มาพานพบเธอแบบถึงเน้ือถึงตวั ..โดยที่เธอเองก็ยอมรับวา่ ท้งั สองคร้ังเขาไม่ได้ ต้งั ใจเลยดว้ ยซ้า..มนั เป็นอุบตั ิเหตุจริงๆ..ขนาดชลพทั ธ์ซ่ึงใกลช้ ิดกบั เธอมาต้งั แต่เล็กแต่นอ้ ย..ก็ยงั ไม่เคยมีโอกาส เช่นน้ี เพราะสิธารจะคอยระมดั ระวงั รักษาระยะห่างเอาไวเ้ สมอเพ่ือป้องกนั การตกบนั ไดพลอยโจน เธอไม่เคย เปลี่ยนความรู้สึกที่มีตอ่ ชลพทั ธ์เป็นอยา่ งอ่ืนนอกจากเพือ่ นสนิทเทา่ น้นั ต่างจากเจา้ ของประกายตากรุ้มกร่ิมท่ีรุก เร้ารบกวนหวั ใจเธอ..ไม่สร่างซา..แมใ้ นยามรัตติกาลเช่นน้ี.. คนอะไร..อยทู่ ะเลตวั เองก็ดีอยูแ่ ลว้ ทาไมตอ้ งแล่น มาจนถึงบางสวนกลาง..เท่าน้นั ไม่พอ..ยงั บงั อาจล่วงล้าเขา้ มาป่ันป่ วนในห้วงคานึงของเธอ..อยา่ งไม่หยุดหยอ่ น.. ราพงึ พลางนึกข้ึนมาไดว้ า่ ป่ านน้ีเขาคงอยูก่ ลางลาคลองผา่ นบา้ นพกั ทหาร เธออดขวางศตั รูผรู้ ุกรานไม่ได.้ .แอบ แช่ง... เพ้ียง ! ขอให้ตกน้าป๋ อมแป๋ มทีเถอะ ! ..นี่ถา้ คุณยายรู้เขา้ จะว่ายงั ไง ? เพราะย่ิงนบั วนั ท่านก็ย่ิง..ฝักใฝ่ .. หลานญี่ป่ ุนมากข้ึน คนเจา้ เล่ห์ ! ข้ีประจบก็เท่าน้นั ..เต่าญ่ีป่ ุนมาทีหลงั แต่ก็โกยคะแนนนาลิ่วทิ้งกระต่ายไทย แบบไมเ่ ห็นฝ่ นุ ..น่าหมนั่ ไส้เหลือกาลงั ..สิธารยนื คิดอะไรต่อมิอะไรเรื่อยเป่ื อย จึงสะดุง้ สุดตวั เมื่อไดย้ นิ เสียงเรียก “ คุณหนูครับ.. “ เสียงคุน้ หูท่ีไม่ไดย้ นิ มานาน ดงั ข้ึนใตศ้ าลา หญิงสาวรีบชะโงกลงไปมอง ร่างน้นั ค่อยๆปรากฏตวั ในเรือซ่ึงพายออกมาอยใู่ กลๆ้ ตีนบนั ไดท่าน้า “ ผมเองครับ..” และแลว้ ผรู้ ายงานตวั กโ็ ผล่หนา้ ใหร้ ่างแบบบางบนศาลาเห็นไดถ้ นดั ข้ึน แมว้ า่ เป็นคืนขา้ งแรม แต่สิธารกจ็ าไดอ้ ยดู่ ี “ เจตน.์ .เจตน์..จริงๆดว้ ย “ ร้องเรียกดว้ ยความดีใจ “ ข้ึนมา นง่ั ขา้ งบนซะ จะไดค้ ุยกนั สะดวก “ เธอเองก็กา้ วลงไปนงั่ อยบู่ นยกพ้ืนศาลาในขณะที่ผมู้ าใหม่ล่ามเชือกเรือไว้ กบั เสาแลว้ จึงข้ึนไปนง่ั บนหวั บนั ไดอยา่ งสงบเสงี่ยม “ ไปไงมาไงจ๊ะ.. ป้าแจ่มล่ะ ? เอ๊ะ ! แลว้ ทาไมถึงรู้วา่ ฉนั อยูท่ ่ีท่าน้ากลางดึกคืนน้ีล่ะ ? ..ถามเยอะ.. ค่อยๆเล่าก็ไดจ้ ะ้ “ คนใจร้อนรู้ตวั เหมือนกนั “ แม่เจอเพ่ือนเก่าแถวบางปลามา้ ครับ ชกั ชวนให้ไปคา้ ขายด้วยกนั ในเอ้ียมจุ๊นอีกขบวนท่ีผูกโยงข้ึน ล่องระยะส้ัน รับเหมาขนขา้ วเปลือกไปส่งโรงสีปล่องเหล็ก จากน้นั ก็แวะติดตลาดนดั วดั กลางบางแกว้ ซ้ือหา จิปาถะล่องลงไปขายต่อแถวสุพรรณ ครับผม แม่บอกวา่ สนุกดีแถมไดต้ งั ใชด้ ว้ ยเพียงแต่ตอ้ งระวงั ตอนลอดใต้ สะพานเสาวภาบา้ นท่าเขมร เพราะอาจจะถูกโจมตีทางอากาศจากฝงู บินสมั พนั ธมิตร ครับ แตห่ ากขบวนเรือแล่น โยงผา่ นวดั กลางบางแกว้ เขา้ เขตโรงสีปล่องเหล็กได.้ .ก็เป็ นอนั วา่ ปลอดภยั ..ครับ พอผมไม่ห่วงแม่แลว้ ก็เลยขอ กลบั มาดูแลบา้ นใหค้ ุณผูช้ าย พบคุณยอดเล่าเรื่องท้งั หมดใหฟ้ ังและยงั บอกอีกวา่ ผมมาเขา้ ทางแกพอดีครับ กาลงั หาใครสกั คนอยเู่ ป็นหลกั ท่ีฐานสัญญาณคุง้ กาเหวา่ แกจะไดล้ อยตวั ..กลบั ไปเป็ นหน่วยเคลื่อนที่เร็ว..ปฏิบตั ิงาน ใตด้ ินอีกหลายภารกิจไดอ้ ยา่ งไม่ตอ้ งห่วงหน้าพะวงหลงั คุณยอดจะกราบเรียนท่านผูบ้ งั คบั การทาเรื่องเสนอ
217 กรมประสานงานแตง่ ต้งั ผมเป็ นเจา้ หนา้ ที่พลเรือนกลาโหมเพ่ิมอีกหน่ึงนาย รับหนา้ ที่แทนคุณยอดซ่ึงจะอา้ งกบั หวั หนา้ อู่ญ่ีป่ ุนท่ีมาตรวจว่า ไดร้ ับคาส่ังจากกรมประสานงานให้ยา้ ยไปอยู่หน่วยจดั ซ้ือจดั หาเสบียง คุณยอด ขอใหผ้ มช่วยงานคืนแรกอยแู่ ถวๆน้ี ครับผม “ “ เป็นขา่ วดีมากๆ เดินตามมาเลยนะ เจตน์ “ วา่ แลว้ ก็กา้ วออกจากศาลาทนั ที เดินไปพูดไป “ จะหยบิ พวงกุญแจบา้ นคุณลุงให้ เรือนเล็กของป้าแจ่มไม่วา่ งแลว้ เจตน์ข้ึนไปนอนบนบา้ นไดเ้ ลยนะจ๊ะ ห้องเล็กขา้ งๆ หอ้ งคุณชลพทั ธ์ ดีแลว้ ท่ีเจตน์กลบั มา บา้ นจะไดไ้ มเ่ หงา ออ้ ..หนงั สือภาษาต่างประเทศยา้ ยลงไปไวใ้ นห้องเก็บ ของใกล้ๆห้องเจตน์ที่เรือนเล็ก แต่เวลาน้ีเจา้ หน้าท่ีสองสามนายผลดั กันมานอนเวร ระหว่างน้ียามว่างหมน่ั ทบทวนภาษาองั กฤษไวด้ ้วยนะจ๊ะ ท่ีนอนหมอนมุง้ มีสารองอยู่แลว้ ในตู้ “ หญิงสาวค่อยๆย่องไปหยิบพวง กญุ แจในตะกร้าที่วางอยใู่ กลป้ ระตูมุง้ ยนื่ ส่งใหเ้ ดก็ หนุ่มพลางกาชบั เบาๆ “ ฉนั จะแจง้ ใหล้ ุงกานนั กบั ผใู้ หญ่ผนั รับรู้ดว้ ย.. ถา้ ไม่มีอะไรแลว้ ก็รีบกลบั ไปนอนพกั เอาแรงไว้ “ คืน น้ีฤกษด์ ี.. ไดเ้ จตน์กลบั มาดูแลบา้ นใหค้ ุณลุง..โล่งใจข้ึนเป็นกอง..สาวบางสวนกลางอดยมิ้ ใหก้ บั ตวั เองไมไ่ ด้ “ หายไปไหน..นานสองนาน..” เสียงแหบแห้งของผูช้ ราที่นงั่ อยใู่ นมุง้ ..ทาท่าจะลุกข้ึน ส่วนคุณสิรีน้นั กาลงั ลา้ งหนา้ อยทู่ ่ีนอกชาน “ คุณยาย..รีบลุกข้ึนทาไมคะ ? เพิ่งตีส่ีเอง..” หญิงสาวค่อยๆตกั น้าลอยดอกมะลิจากขนั สาครบนตงั่ ใกลท้ ี่นอน..รินใส่ถว้ ยใบนอ้ ยป้อนให้ท่านเจา้ ของเรือนถึงในมุง้ “ เสียงคุณยายยงั ไม่ยอมต่ืนเลย..จิบน้าให้ชุ่ม คอก่อนนะคะ “ เธอคอยดูจนคุณยายดบั กระหายพอแลว้ จึงขยบั ผา้ ห่มคลุมร่างผมู้ ีพระคุณใหก้ ระชบั ยงิ่ ข้ึน “ ขา้ งล่างนี่ไม่ไหวแลว้ ..เยน็ ยะเยอื กมาก หนูพาคุณยายข้ึนเรือนดีกวา่ นะคะ แลว้ จะไดล้ งมาเก็บท่ีนอน หมอนมุง้ กลบั เขา้ หอ้ งหอของเราตามเดิมนะคะ “ “ ...ลมดีตอนตีส่ี ไดข้ า่ ว..พอหู..มาล่ะซิ.. “ ผอู้ าวโุ สสูงสุดเดาทางอยา่ งรู้ใจ “ เด๋ียวรอแม่..ข้ึนไปฟังพร้อมๆกนั เถอะนะคะ “ คุณสิรีทาธุระส่วนตวั เสร็จก็พยงุ มารดาข้ึนเรือน ส่วนบุตรสาวรับหนา้ ท่ีเก็บขา้ วของและเคร่ืองนอนจดั เขา้ ท่ีเขา้ ทางตามเดิม จากน้นั จึงลงนงั่ ท่ีระเบียงใกลๆ้ ผหู้ ลกั ผใู้ หญ่ท้งั สอง “ ฟังข่าวดีก่อนนะคะ แลว้ ค่อยหุงหาขา้ วปลาเตรียมใส่บาตรกนั “ พอสิธารเล่าจบ คุณสิรีก็ถอนหายใจอยา่ งโล่งอก “ เหมือนคุณพระคุณเจา้ ช่วย.. มีเจตน์มาคอยเฝ้าบา้ นใหค้ ุณชอบแลว้ ทางเราจะไดห้ ายห่วง.. “ “ เอะ๊ ! ไม่เขา้ ใจ ! “ จู่ๆ คุณยายก็โพล่งข้ึนมาอยา่ งไม่มีปี่ มีขลุ่ย
218 “ ไม่เขา้ ใจอะไรคะ ? “ ท้งั ลูกท้งั หลานเลยถามข้ึนพร้อมๆกนั “ อา้ ว..ก็ไหนท่านผนู้ าประกาศปาวๆวา่ ไทยอยขู่ า้ งญี่ป่ ุนแลว้ ทาไมยงั กกั ตวั ชาวบางสวนกลางไวส้ าม คน ? บา้ นกอ็ ยแู่ ค่คืบ ขา้ มฝั่งเชา้ ไปเยน็ กลบั ..ไม่ไดร้ ึ ? นี่ถูกควบคุมตวั ไวย้ งั กบั นกั โทษ..หมายความวา่ ยงั ไง ? “ “ คุณพ่อตอ้ งรับหนา้ เสื่อเป็ นหนงั หนา้ ไฟแทนผบู้ ญั ชาการนี่คะ คุณยาย “ สิธารช้ีแจง “ ทางญี่ป่ ุนก็รู้ แลว้ วา่ ..คณะเสรีไทย..ในอเมริกาประกาศไม่ยอมรับการตดั สินใจของรัฐบาลไทย แถมยงั เรียกระดมพลพรรค จากองั กฤษ ฝรั่งเศส อเมริกา เป็ นอาสาสมคั รโดดร่มลงมาร่วมขบวนการใตด้ ินในไทยเพ่ือต่อตา้ นญ่ีป่ ุน ฉะน้นั ถา้ ปล่อยคุณพอ่ ..กค็ งเหมือนกบั ..ปล่อยปลาลงน้า..กระมงั คะ..คุณยาย กองทพั ญ่ีป่ ุนคงกลวั วา่ คุณพอ่ จะรับหนา้ ที่ เป็นหวั เรือใหญ่เสรีไทยภาคสนาม การขา่ วของญ่ีป่ ุนวางโครงข่ายในไทยไวห้ ลายปี ก่อนยกพลข้ึนบก พวกแนว ท่ีหา้ ปลอมตวั เขา้ มาหลากหลายอาชีพคะ่ รวมท้งั สมาคมญ่ีป่ ุนที่ปากคลอง บา้ นโป่ งก็ซ่องสุมกนั อยเู่ ป็ นกลุ่มกอ้ น พอเกิดสงคราม..อยๆู่ ..หมอฟัน..ช่างตดั เส้ือ..ช่างภาพ..พอ่ คา้ ..ซ่ึงลว้ นเป็ นคนญ่ีป่ ุนที่เคยทามาหากินเป็ นนานสอง นาน ตา่ งลุกข้ึนแต่งเครื่องแบบทหารเขา้ ร่วมกบั กองทพั ญ่ีป่ ุนแบบหนา้ ตาเฉย.. “ “ แต่ไทยเรากไ็ มน่ อ้ ยหนา้ ..ไมใ่ ช่หรือ..ลูก ? “ คู่ชีวติ นายทหารเรือปรารภเบาๆ “ ใช่ค่ะ..แม่ “ สายตาของคนตอบสะทอ้ นแสงตะเกียงเป็นประกายข้ึนมาอยา่ งภาคภูมิใจ “ เอกราชของ ชาติไทยที่ยืนยงมาไดต้ ลอดทุกยุคทุกสมยั ส่วนหน่ึงก็เป็ นเพราะความเสียสละของบรรดาท่านผูต้ ่อสู้แบบปิ ด ทองใตฐ้ านพระ..อย่างสายสืบนาวิกฯที่กาลงั อุทิศตนเพ่ือบา้ นเกิดเมืองนอนอยู่ในขณะน้ี..ค่ะ กว่าจะได้รับ อนุญาตให้ออกปฏิบตั ิงานใตด้ ินไดก้ ็ตอ้ งผ่านการฝึ กซ้อมมาอยา่ งโชกโชน..ถูกเค่ียวอยา่ งหนกั จนกระทง่ั มีขีด ความสามารถสูงท้งั บนบกและในน้า ราวกบั เป็น..อาทมาต..กรุงเก่า..มาเกิดใหมใ่ นยคุ น้ี.. “ “ ถา้ ..หมึกยกั ษแ์ ละพลพรรคนาวิกฯ เป็ น..อาทมาต..กลบั ชาติมาเกิด ก็นบั เป็ นบุญของแผน่ ดินไทยท่ียงั พอมีคนดีผูก้ ล้าหาญช่วยกนั พยุงสถานการณ์ที่ล่อแหลมยามสงคราม พลิกกลบั ให้เป็ นคุณต่อประเทศชาติ บา้ นเมืองในทา้ ยท่ีสุด สายสนกลในก็คือผูบ้ ญั ชาการเหล่าทพั ตอ้ งลอยตวั ไว.้ .เพ่ือเป็ นขอ้ อา้ งหลงั สงครามว่า ไม่ไดส้ ่อท่าทีร่วมมือกบั ญ่ีป่ ุนอยา่ งเต็มใจ เช่น ไม่ยอมลงนามเองในคาสั่งใดๆ แค่ให้ลูกนอ้ งอย่างคุณพ่อของ หนูรับหนา้ เส่ือเป็นหนงั หนา้ ไฟ..ทาแทน อนั แสดงเจตนาวา่ ช่วงสงคราม รัฐบาลไทยถูกญี่ป่ ุนมดั มือชกใหต้ กอยู่ ในสถานะจายอม ดว้ ยประการฉะน้ี..ยายขอทานายไวเ้ ลยว่า สงครามยุติเมื่อไหร่..คุณพ่อของหนูซ่ึงรับเหมา ตาแหน่งกระโถนทอ้ งพระโรงในวกิ ฤตคร้ังน้ี..คงจะตอ้ งลาออกจากราชการ..สนองคุณแผน่ ดินจนถึงที่สุด.. “ ผู้ อาบน้าร้อนมาก่อนใครคาดคะเน..ราวกบั มองเห็นภาพตอนจบของภารกิจเสรีไทยใตด้ ินที่ลูกเขยแบกภาระอย.ู่ . ความหมายในทุกถอ้ ยกระทงความส่งผลใหผ้ ฟู้ ังท้งั ลูกและหลานตา่ งพากนั น้าตาซึม...
219 เสียงเคาะเกราะจากฐานสัญญาณคุง้ กาเหวา่ บอกเวลาหา้ นาฬิกาก่อนยา่ รุ่ง “ ตายแลว้ ..เด๋ียวไมท่ นั ใส่บาตร เร็วเขา้ ลูก..” คนพดู รินน้าพทุ ราอุ่นๆลงในถว้ ยตะไลใหม้ ารดาแลว้ จึง ลุกตามบุตรสาวเขา้ ไปในครัว หลงั อาหารเชา้ ซ่ึงเป็นขา้ วตม้ ปลาทรงเคร่ืองครบครันแบบโบราณ คุณสิรีเอย่ เตือนบุตรสาว “ หนูอิ่มแลว้ กน็ อนพกั บา้ งนะลูก ลุกข้ึนกลางดึกต้งั แตต่ ีสอง นอนไม่พอเดี๋ยวจะโผเผปวดหวั เสียงาน เสียการอีกหลายเร่ือง.. แม่เกบ็ ลา้ งเอง ไปงีบซกั หน่อยเถอะจะ้ ..” “ หนูอยากวง่ิ ไปบอกลุงกานนั เรื่อง..เจตน.์ .ก่อนค่ะ “ “ ไม่ตอ้ ง ! “ ท่านเจา้ ของเรือนตอ้ งออกโรงช่วยไล่ตอ้ นหลานสาว “ ไปนอนซะดีๆ..เกิดไม่สบาย ข้ึนมาล่ะก.็ .ยายอุม้ ไม่ไหวนะ ! “ อารมณ์ขนั แต่เชา้ ของคนพูดเรียกเสียงหวั เราะจากลูกหลานจนได้ “ หมออีโต้ ก็จะพลอยเดือดร้อนไปดว้ ย..ถา้ โดนฉีดยาล่ะก็นะ..ยายจะหวั ร่อใหน้ ้าหมากกระจายเชียวล่ะ..วา่ แลว้ ยงั จะมาทา หนา้ ทะเลน้ อีก..” ท่านเจา้ ของเรือนยกนิ้วจิ้มเบาๆบนหนา้ ผากผูท้ ่ีเงยหนา้ ยิม้ แป้นอยู่ “ วานน้ีช่วงท่ีหนูไปลงน้า กานนั ให้เด็กว่ิงมาบอกวา่ วนั น้ีตอนสายจะพาผูใ้ หญ่ผนั มาคุยดว้ ย ยายจะเล่าเรื่องเจตน์ให้ฟังเอง หนูตอ้ งนอน ชดเชยเอาแรงไว้ ภารกิจขา้ งหนา้ รออยอู่ ีกก่ีมากนอ้ ยกไ็ ม่รู้ได้ ไปซะ..ลูก “ ลงทา้ ยดว้ ยน้าเสียงออ่ นโยน นน่ั แหละ..หญิงสาวจึงยอมเขา้ ไปพกั ผอ่ นในหอ้ งของเธอ เสียงคนพูดกนั อยขู่ า้ งนอก..ปลุกใหส้ ิธารตื่น เธอนอนหลบั สนิทเกือบสองชว่ั โมง รู้สึกสดชื่นข้ึน จึงรีบ ลา้ งหน้าล้างตาก่อนที่จะเปิ ดประตูออกจากห้อง ภาพที่ปรากฏแก่สายตาก็คือ..ท้งั กานนั และผูใ้ หญ่บา้ นกาลงั เพลิดเพลินกบั การ..เค้ียวยา..บารุงรักษารากฟัน “ ลุงกานนั ทางฝั่งโนน้ เป็นยงั ไงบา้ งคะ ? คุณยอดเล่าอะไรให้ฟังบา้ ง ? ไฟไหมก้ ี่แห่ง ? คุณพ่อกบั คุณ ลุงปลอดภยั หรือเปล่า ? ขนยา้ ยขา้ วของกนั เสร็จหรือยงั คะ ? “ “ คุณยาย..ขอพมิ เสน..หน่อยเถอะ..” กานนั ลอ้ เลียนหลานสาวท่านเจา้ ของเรือน “ ลมจะใส่..ถามรัวยงั กบั ปื นกลเลย..เจา้ ขา้ เอย๊ ..” “ ก็น่ีแหละ..ใจร้อนใจไฟไม่มีใครเกิน ถึงไดล้ งแช่น้าแต่ละทีเป็ นนานสองนาน เรียกแลว้ เรียกอีก..ไม่ ค่อยจะยอมข้ึน.. “ คุณยายเสริม “ ตอบรวมๆกนั ไปเลยกแ็ ลว้ กนั นะ..หวั หนา้ ฐานคุง้ กาเหวา่ ฝากข่าวมาวา่ ท้งั คุณพอ่ หนู ท่านครูและหนุ่ม ชลพทั ธ์ ปลอดภยั ดี เม่ือคืนไดเ้ จตน์กลบั มาเฝ้าให้แทน คุณยอดแกเลยสะดวกโยธิน ขา้ มไปช่วยลุงสนขนของ หลงั จากระเบิดลงรอบนอกกองบญั ชาการญ่ีป่ ุน ไฟไหมส้ ามสี่แห่ง แมว้ า่ ตวั ตึกใหญ่โดนแค่ฉิวเฉียด แต่แม่ทพั
220 กบั รองแม่ทพั ก็อยู่ต่อไปไม่ไดอ้ ีกแลว้ จาตอ้ งยอมตามขอ้ เสนอของคุณพ่อหนู..ที่ขอยา้ ยไปอยู่บา้ นพกั ทางการ ตวั แมท่ พั ยา้ ยถดั เขา้ ไปในสวนลึก ใหร้ องแม่ทพั คอยควบคุมคุณพ่อ ท่านครู และชลพทั ธ์ โดยอยูบ่ า้ นหลงั ติดกนั มีทหารญ่ีป่ ุนเฝ้าเวรยามเหมือนเดิม ท้งั ไทยท้งั ญี่ป่ ุนสาละวนขนยา้ ยกนั ท้งั คืน กวา่ จะเสร็จก็ไก่ขนั พอดี คุณยอด กะวา่ หวั หนา้ อู่คงจะตอ้ งนอนพกั จึงขอพบหนูด่วนจี๋เลย รีบว่งิ ไปหาแกหน่อย แกจะไดง้ ีบเอาแรงบา้ ง ภารกิจ รออยูเ่ พียบ..ถา้ หนูยงั พอจาได้ ศาลาท่าน้าตรงหนา้ บา้ นพกั ทหารยกพ้ืนไวส้ ูงกนั คลื่นสาดซดั จึงเหมาะท่ีสุดที่ จะเอาเรือเลก็ ลอยลาเขา้ ไปรออยขู่ า้ งใตแ้ อบรับส่งขา่ วกนั ไดส้ บายๆ..” “ ลุงกานนั พูดใหห้ นูมองเห็นภาพเลยล่ะค่ะ “ สาวบางสวนกลางแยม้ ยิม้ พลางหนั ไปทางผูม้ ีพระคุณท้งั สอง “ ง้นั หนูรีบไปก่อนนะคะ คุณยาย..แม่ นี่ก็เพลแลว้ เกิดเขาตื่นแลว้ เดินมานี่ ใหบ้ อกวา่ ลุงสนไม่อยู่ หนูเลย ตอ้ งไปดูแลปัดกวาดเช็ดถูบา้ นคุณลุงบา้ ง..นะคะ “ สิธารรีบลงจากเรือนอยา่ งฉบั ไว เธอเองก็หวนั่ ๆอยเู่ หมือนกนั กลวั ..ตวั ยงุ่ ..จะตื่นเร็ว จึงรีบว่ิงไปจนถึง หอ้ งพกั หวั หน้าฐานซ่ึงกาลงั นอนอยู่บนมา้ ยาว แต่ดว้ ยความท่ีไดร้ ับการฝึ กฝนให้ระแวดระวงั ภยั อยูต่ ลอดเวลา คนนอนไวจึงลุกข้ึนไดใ้ นทนั ทีที่หูไดย้ นิ เสียงฝีเทา้ ไม่คุน้ หู “ อุย๊ ..ขอโทษจะ้ เลยมาปลุก.. “ “ ไม่เป็ นไรครับ ผมมีเวลานอนท้งั วนั ค่าๆถึงจะออกปฏิบตั ิงานอีก ท้งั สามท่านยา้ ยเขา้ บา้ นพกั ทหาร เรียบร้อยแลว้ นะครับ รองแมท่ พั อยอู่ ีกหลงั ใกลๆ้ กนั มีทหารญี่ป่ ุนยนื ยามหลงั ละสองนาย ช่วงตะวนั ชิงพลบท้งั สามทา่ นจะไปนง่ั เล่นรับลมกนั ที่ศาลาทา่ น้าซ่ึงยกพ้ืนไวส้ ูง ผมพายเรือลอดเขา้ ไปพูดคุยไดง้ ่ายข้ึนครับ กาลงั รอ หนงั สือคาสั่งแต่งต้งั เจตน์เป็ นขา้ ราชการพลเรือนกลาโหม อนุมตั ิเม่ือไหร่ผมจะพาเจตน์เขา้ กรมประสานงานฯ เพ่ือรับเคร่ืองแบบพร้อมคาส่ังฉบบั ภาษาญี่ป่ ุนสาหรับรายงานตวั กบั หวั หนา้ อู่ ข่าวสาคญั ก็คือแผนจดั ราวง..ตก ลงเป็นคืนพรุ่งน้ีนะครับ แต่ทา่ นสั่งเปลี่ยนเป้าหมายใหม.่ . ” “ เปลี่ยนเป้าหมายใหม.่ . “ หญิงสาวทวนคาหวั หนา้ สายสืบนาวกิ ฯ “ ยงั ไงจะ๊ ? “ “ ญ่ีป่ ุนฉลาดมาก ต้งั ฐานป้อมปื น ป.ต.อ.ไวท้ ี่สามแยกไฟฉาย ถา้ เสรีไทยส่งสัญญาณผิดพลาด ฝงู บิน อาจบินเลยเป้าไปลงพระบรมมหาราชวงั หรือวดั พระแกว้ ฝ่ ายเราจึงตอ้ งยกเลิกการแจง้ พิกดั ที่จุดน้ีไปโดยปริยาย ใหน้ กั บินเล็งมุมเอาเองพุง่ ตรงไปท่ีไฟฉายยกั ษ.์ .จะไดไ้ ม่เหวยี่ งขา้ มแมน่ ้า ครับ ท่านส่ังใหไ้ ปทาภารกิจอื่น..ลอบ ดาน้าไปวางระเบิดโกดงั เกบ็ ยทุ ธปัจจยั ที่สมาคมญี่ป่ ุนปากคลอง ครับ เพราะซ่อนอยใู่ นสวนนอก เครื่องบินหาไม่ พบ แตค่ ุณหนูตอ้ งช่วยเหนี่ยวร้ังตวั หวั หนา้ อู่ไวท้ ี่ลานราวงใหน้ านท่ีสุด สายกาเหวา่ รายงานวา่ หวั หนา้ อู่ออกเรือ ตรวจลาน้าผา่ นสมาคมญ่ีป่ ุนทุกคืน...”
221 บทที่ ๒๓ หวั หนา้ ฐานสัญญาณคุง้ กาเหว่าหยุดชะงกั ไปชวั่ ครู่เมื่อเห็นสีหนา้ และอาการถอนหายใจของบุตรสาว ผบู้ งั คบั บญั ชา บ่งบอกความอึดอดั ขดั ขอ้ ง..เขาจึงตอ้ งช้ีแจงเหตุผลความจาเป็ น.. “ ท่านผูบ้ งั คบั การจะบนั ทึกเป็ นหลกั ฐานแสดงต่อฝ่ ายสัมพนั ธมิตรหลงั สงครามว่า ไทยพยายามทุก วถิ ีทางในการตอ่ ตา้ นญี่ป่ ุน การปฏิบตั ิงานในลกั ษณะน้ีจะไดร้ ับการบนั ทึกไวอ้ ยา่ งต่อเนื่องเป็ นขอ้ อา้ งอิงลบลา้ ง ความผดิ เพ่ือใหไ้ ทยไม่ตอ้ งตกอยใู่ นฐานะประเทศผแู้ พ้ ไม่ตอ้ งถูกปรับให้ตอ้ งชาระค่าปฏิกรรมสงคราม ท่าน ขอให้คุณหนูพึงระลึกไวว้ า่ ทุกๆภารกิจของขบวนการใตด้ ินเสรีไทย คือผลงานที่จะช่วยแกต้ ่างใหป้ ระเทศชาติ ในวนั ขา้ งหนา้ เม่ือสงครามยตุ ิลง ครับผม “ “ ทาไมถึงแน่ใจกนั จงั วา่ ฝ่ ายสัมพนั ธมิตรจะชนะล่ะจะ๊ ? “ “ กล่าวโดยสรุปก็คือฝ่ ายอกั ษะที่มีเยอรมนั กบั ญ่ีป่ ุนเป็นหวั หอก ต่างอา้ ขาผวาปี ก..เยอรมนั หวงั ครองซีก โลกตะวนั ตก แบ่งใหญ้ ี่ป่ ุนครองซีกโลกตะวนั ออก แลว้ จะดูแลไหวหรือครับ ? จึงต่างใชว้ ิธีโจมตีแบบสายฟ้า แล่บ ทหารผูน้ อ้ ยเองก็เหน่ือยลา้ อาวุธยทุ โธปกรณ์ก็พินาศยอ่ ยยบั ไปเรื่อยๆ ในขณะที่สหรัฐอเมริกากาลงั เร่ง ผลิตเคร่ืองบินทิง้ ระเบิดรุ่นใหม่สี่เครื่องยนตร์ ะบิดลูกใหญ่กวา่ บินไดพ้ ิสัยไกลเพดานบินก็สูง..พน้ รัศมีปื นต่อสู้ อากาศยานของญ่ีป่ ุน จึงสามารถทิ้งระเบิดกลางวนั ได้ น่ียงั ไม่นบั เรือดาน้าท่ีทนั สมยั ของท้งั อเมริกาและองั กฤษ ท่านบ่นกบั ผมวา่ นอนไม่หลบั ..เป็นห่วงน่านน้าท้งั ฝั่งอ่าวไทยและอนั ดามนั ..ผมส่งขา่ วแคน่ ้ีก่อนนะครับ “ เม่ือหญิงสาวกลบั ข้ึนเรือนอีกคร้ัง ทุกคนกินม้ือกลางวนั เสร็จแลว้ กานนั ผูใ้ หญ่สูบบุหรี่ใบตองไปก็นง่ั หน่ั หญา้ ปลอ้ งไปดว้ ยเพ่ือทาไส้ตะเกียงไวใ้ ชท้ ี่ลานราวงพรุ่งน้ี คุณสิรีแยกสารับไวใ้ หบ้ ุตรสาวเรียบร้อยแลว้ “ กินขา้ วซะลูก เหลือหนูอยคู่ นเดียวแหละ กานนั ก็รอจะคุยธุระต่อ “ “ กเ็ รื่องจดั งานราวงน่ะ หนูกินใหเ้ สร็จก่อนแลว้ ค่อยมาเตี๊ยมกนั นายช่างใหญ่ต่ืนกี่โมงก็ไม่รู้ เยน็ ๆฉนั กบั ผใู้ หญ่จะไปเชิญแกใหไ้ ปร่วมงานราวงตามนโยบายท่านผนู้ า.. “ “ แตเ่ พลงเสแสร้งดดั แปลง..ไมต่ อ้ งมาร้องในสวนฉนั นะ “ ท่านเจา้ ท่ีเจา้ ทางแกลง้ บ่น “ วา่ ยงั ไงนะ..ที่ พวกชมรมปากกระโถนแตง่ ป้อยอกองทพั ญี่ป่ ุนน่ะ..” ผูใ้ หญ่บา้ นรับอาสาร้องให้ฟัง “ ลามะลิลา..เอา้ ..ลามะลิลา.. เศษฝรั่งมนั ทาเราโศก สุดแสนวิปโยคเสีย มณฑลบูรพา ญี่ป่ ุนรีบตีสนิท อยา่ งมิตรที่แสนดี ถีบเศษฝรั่งอปั รีย์ ..เอาดินแดนเราคืนมา.. “
222 “ จะมีชาวบา้ นซกั กี่คนที่ชอบ..ลามะลิลา..เน้ือร้องแบบน้ี “ คุณสิรีส่ายศีรษะแตก่ ย็ มิ้ แบบขาๆ “ แถม..ทหารญี่ป่ ุนก่ีคนจะฟังรู้เร่ือง ? นอกจากนายช่างใหญ่ที่ไดค้ รูดี “ กานนั สัพยอก..คุณครู..ท่ี กาลงั กม้ หนา้ กม้ ตากินขา้ ว แกลง้ ทาเป็นไม่ไดย้ นิ เสียงฝี เทา้ หนกั ๆคุน้ หูวิ่งข้ึนบนั ไดมา สิธารไม่ตอ้ งเงยหนา้ ดู..ก็รู้วา่ เป็ นใคร..พลนั หวั ใจเจา้ กรรมก็เตน้ ตูมตามแบบควบคุมไม่ไดจ้ นเธอนึกเคืองตวั เอง “ อายยุ นื จริงๆ..กานนั พูดถึงอยแู่ หมบ็ ๆ.. เขา้ ทานอง..พอคานึงถึง..มา้ ก็ถึง..” ท่านเจา้ ของเรือนทกั ทายผู้ มาใหมด่ ว้ ยสานวนโบราณ เมื่อร่างสูงในชุดทหารกา้ วเขา้ มาดว้ ยใบหนา้ อิดโรยจากการตรากตรางานหนกั ตลอด คืนท่ีผา่ นมา เขาทรุดตวั ลงนงั่ พบั ขาแบบญ่ีป่ ุน โคง้ คารวะผอู้ าวโุ สทุกๆท่านอยา่ งนอบนอ้ มถ่อมตน “ ซาหวดั ดี..ครับ “ เอย่ พลางทอดสายตาพุง่ ไปหาพิกดั ท่ีพึงประสงค์ กานนั ตบเขาดงั ฉาด “ บะ๊ ! รู้ไดไ้ งฟ่ ะ..กาลงั อยากพบอยพู่ อดี “ “ ทานขา้ วมาหรือยงั จะ๊ ? “ คุณสิรีห่วงเร่ืองปากทอ้ งเช่นเคย นายช่างเล็กของเรือนริมน้า..เห็นสาวเจา้ นงั่ กินขา้ วอยู่อย่างไม่สนใจใยดี จึงอมยิ้มก่อนจะตอบอย่าง สุภาพ “ ขอบพระคุณครับ แต่ผมทานมาแลว้ ครับ “ “ บะ๊ ! “ อีกฉาดตามมาติดๆ หวั เขา่ กานนั รับแรงตบบอ่ ยจนชาชิน “ นบั วนั ยง่ิ พูดไทยชดั ข้ึนทุกที “ คาชมของเจา้ พนักงานทอ้ งท่ีตาบลสามสวน ส่อเคา้ จะวกเขา้ เรื่องคุณครูกบั ศิษยเ์ อกอีก ยงั ผลให้สาว ผูส้ อนร้อนตวั จนตอ้ งรีบอ่ิม..รวบสารับเขา้ ครัว สิธารกลบั เขา้ มานงั่ พร้อมขนั น้าลอยดอกมะลิวางลงตรงหน้า หนุ่มจากแดนอาทิตยอ์ ุทยั ท่ีขยนั ส่งประกายตาใหเ้ ธออยา่ งไม่หยดุ หยอ่ น จนคุณยายตอ้ งกระแอมกระไอไต่ถาม “ พอ่ คุณ..วนั น้ีมา..มีอะไรจะ๊ ? “ พอถูกทกั เขา้ นายทหารเรือญี่ป่ ุนจึงยอม..ขีดเขม็ ใหม่..ยา้ ยพิกดั ไปทางทา่ นเจา้ ของเรือน “ ผมจะมาขอยมื ..ง่า..เครื่องมือ..ท่ีวนั ปี ใหม.่ .ผมหยบิ จากหอ้ งลุงสนไปซ่อม..ง่า.. เสาระเบียงหวั บนั ได.. รูปร่างเป็ นดา้ มยาวๆ..ถอดหวั เปลี่ยนไดห้ ลายแบบ..หนา้ ตดั ..หนา้ สามเหล่ียม..และ..หวั โคง้ ..ใช.้ .ง่า.. “ เม่ือนึก ศพั ทไ์ มอ่ อกจึงตอ้ งทามือทาไมป้ ระกอบ ผใู้ หญ่ผนั เขมน้ มองภาษามือของหวั หนา้ อู่แลว้ ก็นึกออก “ กลึง..ใช่ม้ยั ? ที่แปลวา่ ขดั เกลา แตง่ ใหเ้ รียบ “ “ นาเมราคานะ ซูรุ “ สิธารจาตอ้ งเฉลยใหแ้ บบตดั ราคาญ “ ไฮๆ้ ใช่ๆ ขอบคุณครับ “ ศิษยเ์ ริ่มกระด๊ีกระด๊าเหมือนปลากระด่ีไดน้ ้า..หนั ไปคานบั คุณครู ก่อนท่ีจะ ตอ่ ความกบั ผหู้ ลกั ผใู้ หญ่ “ เอาไวใ้ ช.้ .ง่า.. เกลาเส้ียนไม.้ .แต่งขา้ งเรือใหเ้ รียบ..”
223 “ ลองพดู ซิจะ๊ ..ไมย่ ากหรอก กระดกลิ้นนิดนึง.. “ คุณสิรีอา้ ปากสาธิตใหด้ ู “ กลึง..อยา่ งน้ี..” “ ก..ลึง.. “ นกั เรียนพยายามทาตาม “ ไม่ตอ้ งเวน้ ระยะ..ออกเสียงควบกล้าไปดว้ ยกนั เลย.. กลึง.. “ คุณยายสอนบา้ ง เรือเอก ทานาบาตะ สูดลมหายใจยาวลึก ต้งั สมาธิก่อนที่จะโพล่งออกมา “ กลึง ! “ “ เออ ! อยา่ งน้นั แหละ..” กานนั ตบเข่าอีกฉาด “ บุญพาวาสนาส่ง..สานกั การเรียนการสอนวนั น้ีมี คุณครูหลายคนช่วยกนั ฝึ กสอน..ไม่เก่งหนน้ีแลว้ จะไปเก่งหนไหนล่ะ ? เครื่องมือท่ีนายช่างใหญ่ส่งภาษาใบ.้ . ไทยเราเรียกวา่ ..สยนุ่ ..ออกเสียงยากหน่อย..สะ-หยนุ่ .. “ ตกลงมีคุณครูเพิม่ ข้ึนอีกหน่ึงราย “ ซา..ยนุ่ ! “ หวั หนา้ อู่กาลงั เขา้ หลกั สูตร..ติวเขม้ .. “ ไมใ่ ช่ท้งั ..ซา..และไม่ใช่ท้งั ..ยนุ่ ! “ ครูฝึกสอนหมาดๆหวั ร่อชอบใจ “ ยุน่ ! น่ะ..พวกนายช่าง..ตอ้ ง ออกเสียงตวั แรกนิดเดียวเบาๆ คือ..ส.. ส่วนคาหลงั ทุม้ ๆนุ่มๆคือ...หยนุ่ ...ลองใหมซ่ ินายช่าง ไมย่ ากหรอก.. “ นกั เรียนคนเดียวของสานกั เหล่ไปเห็นคุณครูตวั จริงนง่ั จอ้ งคุมประพฤติอยู่ จึงต้งั ใจเตม็ ที่.. “ ส..หยนุ่ ..ง่า.. สยนุ่ ! “ พอออกเสียงได.้ .ก็ยมิ้ แต.้ . “ นนั่ ๆ อยา่ งน้นั ! “ เสียงฉาดๆดงั ต่อเนื่อง คืนน้ีหวั เข่ากานนั ระบมแน่ “ เก่งน่ี..ฝึ กเดี๋ยวเดียวเอง..” ชมไปก็อรรถาธิบายไปดว้ ย “ ..สยนุ่ .. คือเครื่องมือช่าง รูปร่างคลา้ ยส่ิว มีสามหวั ..หนา้ ตดั หนา้ สามเหล่ียม และ หวั โคง้ ..สารพดั ประโยชน์..ใชก้ ลึงหวั ไมใ้ หก้ ลมเกล้ียงก็ได้ ใชข้ ดั แต่งหนา้ ไมใ้ ห้เรียบก็ได้ ที่ญี่ป่ ุนไม่มีเรอะ ? นายช่างใหญ่.. “ “ มีครับ แต่ทางกองทพั ไม่ไดส้ ั่งใหข้ นเคร่ืองมือมาหมดทุกรายการ ผม เห็นที่น่ีมี..เลยอยากขอยืมไป เป็นแบบ..ลองทาไวใ้ ชง้ านช่วงเร่งๆ.. ครับ “ “ รู้สึกว่า... เคร่ืองมือที่บา้ นน้ีดูดีไปหมด ..น่าหยิบ..น่าจบั ..น่าลองใช้.. “ คุณครูอดตีรวนดว้ ยความ หมน่ั ไส้ไมไ่ ด้ “ ยกไปลองซะท้งั หอ้ งเคร่ืองมือเลย..ดีม้ยั ? “ กานนั หวั เราะลน่ั ..พลอยทาใหค้ นอื่นๆหวั ร่อตามไปดว้ ย “ ดูเอาเถอะคะ่ กานนั ครูสานกั น้ี..ดุยงั กบั เสือ.. “ คุณสิรีถือโอกาสฟ้อง “ นายช่าง.. “ กานนั หนั ไปทางนายทหารหนุ่ม แกลง้ ทาเป็ นป้องปาก แต่พูดเสียงดงั ใหไ้ ดย้ ินกนั ถว้ น ทวั่ “ บอกใหเ้ อาบุญ..คุณครูดุก็เพ่ือ..สยุน่ ..ขดั เกลาศิษยใ์ หเ้ ก่ง..ยงั ไงล่ะ..ส่วนท่ีฉันกบั ผูใ้ หญ่บา้ นอยากเจอนาย ช่าง..ก็จะชวนไปร่วมราวงแถวทา้ ยสวนใกลๆ้ โรงครัวนนั่ แหละ อา้ ว..งง..ซะนี่.. “ “ ลุงจอ้ เร็วไปหน่อย นายช่างแกเลยงงเป็นไก่ตาแตก..หนูช่วยทีเถอะ..”
224 หญิงสาวจึงตอ้ งทาหนา้ ท่ีล่ามจาเป็นอีกคร้ัง “ เชิญนะ..นายช่างใหญ่..วงราโทนบางสวนกลางยนิ ดีตอ้ นรับ “ กานนั ย้า “ เชิญหมออีโตแ้ ละทหาร เสนารักษท์ ุกนายดว้ ย “ “ อิรัชชาอิ.. “ สิธารเตม็ ใจแปลเม่ือนึกถึงภารกิจของเรือโท ยอดยทุ ธ์ “ คิวาเมเตะ๊ โด๊ว อิตาชิมะชิเตะ..ดว้ ยความยินดีอยา่ งยิง่ ขอบคุณครับ อิซึ ไท ดงั ซุ โนะ อิชชุ อิรุ ? ง่า..ราวง..จะมีเม่ือไหร่ ? ครับ “ “ คืนพรุ่งน้ี..นายช่าง.. “ กานันให้เหตุผลประกอบ “ ลูกระเบิดจะลงอีกหลายระลอก ชาวสวนจึง จาเป็ นตอ้ งรวมตวั กนั ไว้ จะไดถ้ อ้ ยทีถอ้ ยอาศยั ช่วยเหลือเจือจานกนั เมื่อเกิดเหตุร้ายกบั ชุมชน..ราวง..เพื่อผอ่ น คลายอารมณ์และใหก้ าลงั ใจกนั และกนั .. “ อีกคร้ังท่ีคุณครูตอ้ งแปลให้ศิษยเ์ อกเขา้ ใจตามขอ้ อา้ งของกานนั ในการจดั ราวงคร้ังน้ี แปลไปก็หวงั ไป ดว้ ยวา่ เขาจะไมป่ ฏิเสธ “ อาชิตะ โนะ โยรุ.. คืนพรุ่งน้ี.. “ นายทหารแห่งจกั รพรรดินาวญี ่ีป่ ุนเอ่ยทวนคากานนั เขากาลงั นึกถึง ภารกิจตามตารางท่ีตอ้ งปฏิบตั ิในยามค่าคืน แลว้ ทาท่าลงั เล.. สิธารใจหายวาบ..มองหนา้ คุณยายแบบขอความช่วยเหลือ แต่แลว้ ก็นึกอะไรข้ึนมาได้ รีบโพล่งออกไป ดว้ ยความกลวั วา่ เขาจะเปล่ียนใจ “ นนั เด๊ะ ? ดาเร๊ะ โต๊ะ เดเอา ยาคุโซคุ ซูรุ เดสก๊ะ ? ทาไม ? นดั ใครไวร้ ึ ? “ ถามแลว้ ก็อยากกดั ลิ้น ตวั เอง ไมน่ ึกเลยวา่ ..เธอจะพูดออกไปได.้ . เรือเอก ทานาบาตะ นิ่งอ้ึงไปสักครู่ จนสิธารหายใจไมท่ วั่ ทอ้ ง “ อยา่ บงั คบั ใจกนั เลย..แกอาจไมอ่ ยากไปก็ได.้ . “ ผผู้ า่ นโลกมายาวนาน..ใชไ้ มต้ าย.. ผเู้ ป็นหลานสาวรีบแปลความนยั ..ท่ีทาใหแ้ ขกรับเชิญตอบแบบไมค่ อ่ ยเตม็ เสียง.. “ คือ..ผมจะตอ้ งออกตรวจลาน้าช่วงดึก..ครับผม “ “ แคค่ ืนเดียวจะเป็นไรไป..นายช่าง..ลูกนอ้ งก็เยอะแยะผลดั เวรกนั บา้ งซิ.. เมื่อคืนวานนายช่างก็อดหลบั อดนอนมาท้งั คืนแลว้ “ กานนั ช่วยหวา่ นลอ้ มเร็วปรื๋อ หญิงสาวจึงรีบแปลให้ดว้ ยความกงั วล แปลไปก็สบตา ผฟู้ ังไปดว้ ย จนกระทงั่ ในท่ีสุดชายชาตรีอยา่ งเขากต็ อ้ งยอมแพ.้ .พยกั หนา้ ชา้ ๆ.. “ ตกลงครับ ถือเป็ นเกียรติท่ีไดร้ ับเชิญ “ ตกปากรับคากบั เจา้ พนักงานทอ้ งท่ีตาบลสามสวน แต่ สายตาน้นั ขีดเขม็ พงุ่ เป้าไปท่ีหลานสาวท่านเจา้ ของเรือน
225 สิธารเหมือนยกภูเขาออกจากอก เธอเลื่อนขนั น้าใหเ้ ขา แกลง้ ต่อวา่ เพ่อื กลบเกล่ือนการเซา้ ซ้ีของเธอเมื่อ ครู่ “ น้าบา้ นน้ีไม่อร่อยรึยงั ไง ? วางให้ต้งั นานแลว้ .. “ ทานาบาตะไดฟ้ ังดงั น้นั ก็อมยิม้ รีบยกขนั น้าข้ึนจิบทีละ นอ้ ยตามท่ีคุณยายเคยสอนเอาไว้ เล่นเอาท้งั กานนั และผใู้ หญบ่ า้ นอดท่ึงไม่ได้ “ บะ๊ ! ใครสอนเน่ีย..คุณยายล่ะซิ.. ไมง่ ้นั ถา้ ดื่มไม่เป็น ยกซดโฮกๆล่ะก.็ .เป็นไดช้ กั ตาต้งั “ “ เมื่อคืนกไ็ ม่ไดน้ อน แลว้ น่ีจะเอา..สยนุ่ ..ไปทาอะไรล่ะจะ๊ ? “ คุณสิรีถามดว้ ยความห่วงใย นายทหารหนุ่มวางขนั น้าลงก่อนตอบ “ ผมจะขออนุญาตยมื ไปเป็นตวั อยา่ งเพอ่ื ทาไวใ้ ชท้ ่ีอู่ ครับผม “ “ เอาซิจะ๊ ..ไดเ้ ลย..ตามสบายนะ..พอ่ คุณ “ ท่านเจา้ ท่ีเจา้ ทางเอ่ยตอบอยา่ งใจดีเช่นเคย “ ขอบพระคุณครับ ถา้ อยา่ งน้นั ..ผมขอตวั ก่อนนะครับ..” พลางโคง้ คารวะผอู้ าวโุ สทุกๆท่าน “ หนู..ตามลงไปช่วยแกเลือก..สยุน่ ..ในห้องเครื่องมือขา้ งล่างหน่อยเถอะ..ลูก “ คุณสิรีเปิ ดโอกาสให้ บุตรสาวตะล่อมหวั หนา้ อู่อีกคารบหน่ึงเร่ืองงานราวง เพอื่ ที่คืนวนั พรุ่งน้ีจะเป็น..ยามปลอด..สาหรับภารกิจใตน้ ้า ของสายสืบนาวกิ ฯ ตามแผนของสามี หญิงสาวจึงลงจากเรือนไปควบคุม..ตวั ยุง่ ..ซ่ึงรู้แกวว่าเธอเดินตามมา จึงแกลง้ ออ้ ยอิ่งอยู่ในห้องเก็บ เคร่ืองมือ หยิบนนั่ เลือกน่ี..ก็ยงั ไม่ใช่ที่ตอ้ งการสักที จน..จเร..ผูต้ รวจการที่ยืนพิงประตูรออยูต่ อ้ งเอ่ยถามดว้ ย เสียงเขม้ อยา่ งเอาเร่ือง.. “ ตกลงจะเลือกถึงเยน็ ม้ยั ?..จะไดไ้ ปทาอยา่ งอ่ืนก่อน.. “ นายช่าง..หวั ร่อทานองยว่ั เยา้ ขณะแกต้ วั แบบน้าขนุ่ ๆ “ ก็..มนั ต้งั หลายอยา่ งในน้ีน่ะ ไม่เชื่อคุณก็ลองเขา้ มาดูซิ..หา..ยา๊ ก..ยาก..” เขาแกลง้ ตีหนา้ เซ่อ จนสาวเจา้ ชกั ราคาญ จึงเดินไปที่แผงแขวนเครื่องมือ มองปราด เดียวก็เห็น “ นน่ั ไง..ลุงสนแกจดั ไวเ้ ป็ นระเบียบ หาง่ายออกจะตายไป.. “ เธอช้ีไปที่..สยุน่ ..สามหวั สามดา้ มท่ี อยแู่ ถวกลาง “ โน่น..ดูที่..สยนุ่ ..มาจอ้ งอะไร ? “ สิธารหนา้ เป็ นสีจดั ข้ึน.. เอด็ ตะโรออกไปเม่ือรู้ตวั วา่ ถูกหลอก จนฉุนขาด.. “ ฮาคารุ ซูรุ คุเซะ อารุ โมะโนะ ! เจา้ เล่ห์เพทุบายนกั นะ ! “ คนเจา้ เล่ห์ยมิ้ รับพลางยืน่ หนา้ เขา้ ไปใกลๆ้ พร้อมดว้ ยคาพูดที่ต้งั ใจแหยร่ ังแตนสาวเจา้ “ เดี๋ยวข้ึนไปอีก ทีดีกวา่ เม่ือตะก๊ี..ลืมสมคั ร..คนสวนใหม่..กบั คุณยาย “ ไดผ้ ลเกินคาด..หญิงสาวประเคนสองกาป้ันรัวเขา้ ที่ตน้ แขนคนช่างแหย่ “ นี่แน่ะ ! เมื่อวานกท็ ีนึงแลว้ ..ยงั ไม่ไดช้ าระความ..” ทานาบาตะ..ซ่ึงรอโอกาสเช่นน้ีมานานแลว้ ..รีบฉวยสองมือนอ้ ยๆข้ึนมากาไวแ้ นบอก ก่อนที่จะเอ่ยดว้ ย น้าเสียงนุ่มนวล..
226 “ รู้ม้ยั ..เมื่อคืนผมเกือบตาย..เรือลาท่ีอยูถ่ ดั จากเรือผม โดนลูกระเบิด..กระแทกเรือผมพลิกคว่าจนผม กระเด็นตกคลอง ตอ้ งวา่ ยข้ึนตลิ่งบา้ นพกั นายทหารเรือไทย.. “ สมั ผสั แรก..แมจ้ ะตกตะลึงวา่ ..เขาช่างทาลงไปได.้ .แต่ก็รู้สึกถึงกระแสอบอุ่นท่ีแผซ่ ่านไปทว่ั ท้งั กายและ ใจ..ทาใหเ้ ธอนิ่งงนั ไปชว่ั ขณะ จนกระทง่ั ไดย้ นิ คาวา่ ..บา้ นพกั นายทหารเรือไทย.. สิธารจึงเรียกสติใหก้ ลบั คืนมา “ ปล่อยเด๋ียวน้ีนะ ! ปล่อยซิ ! คนบา้ ! ผที ะเล ! “ หญิงสาวสะบดั มือใหพ้ น้ จากการถูกเกาะกุม..แปลก ใจไม่น้อย..ไม่คิดวา่ ที่เธอแช่งเขาให้..ตกน้าป๋ อมแป๋ ม..จะเป็ นจริงไปได.้ . และย่ิงประหลาดใจหนกั ข้ึนที่เขาเกิด อุบตั ิเหตุตรงหนา้ ทา่ น้าบา้ นพกั ของบิดา กงเกวียนกาเกวยี นอะไรหนอ..ถึงไดท้ าใหช้ ีวิตของเขากบั เธอมีอนั ตอ้ ง ประสบชะตากรรมร่วมกนั เช่นน้ี หญิงสาวถอนหายใจยาวด้วยความพิศวงในลิขิตชีวิตท่ีแมจ้ ะคิดหันเหให้ เบ่ียงเบนไปยงั หนทางอ่ืน..กห็ าทาไดไ้ ม่.. “ คุณ..คุณ..สิธาร.. “ ไม่ มีใครอีกแลว้ ท่ีจะเรียกขานช่ือเธอไดอ้ ยา่ งอ่อนหวานซาบซ้ึงเช่นน้ี..ทานาบาตะ กม้ ต่าจนประชิดใบหนา้ ของสตรีผเู้ ป็ นท่ีรัก..กลิ่นหอมจางๆสัมผสั เขา้ ไปถึงหวั ใจเธอ “ เป็ นอะไรไป..โกรธผม หรือ ? ผมขอโทษนะครับ.. ลืมตวั ไป..เม่ือคืนตอนที่ตกลงไปในน้า..ผมก็ยงั คิดถึงคุณตลอดเวลา..ลูกนอ้ งผมตาย ไปสอง เรือยบั เยนิ หน่ึงลา หากผมตอ้ งตายไป..ผมคงพาความสุขท่ีอยใู่ กลค้ ุณไปดว้ ย.. “ “ อยา่ พูดอยา่ งน้นั ..คนโบราณถือ..ไม่ ใหแ้ ช่งตวั เอง.. “ เสียงหญิงสาวแผว่ ลง “ ผมเพยี งแคอ่ ยากใหค้ ุณรู้ไวว้ า่ ..ผมคิดอยา่ งไรกบั คุณ..แมก้ ระทง่ั ..เม่ือถึงลมหายใจสุดทา้ ย.. “ หนุ่มญ่ีป่ ุนตีวงลอ้ มกรอบสาวบางสวนกลางจนเธอตอ้ งรีบเบี่ยงเบนประเด็น “ ตะก๊ี.. เล่าวา่ เรือล่มหนา้ บา้ นใครนะ ? “ ฝ่ ายชายไม่ทนั สงสัยคาถามเพราะเขา้ ใจไปวา่ ฝ่ ายหญิงพยายามเฉไฉเมื่อถูกเขารุกคืบเรื่องของหวั ใจ จึง คิดสะระตะวางแผนนดั หมายตอ่ ความยาวสาวความยดื เขากระซิบเบาๆท่ีขา้ งหูเธอ “ คุณลงมานานแลว้ ..คุณยาย กบั แม่คุณเป็นห่วงแย.่ .ไวค้ ืนน้ีเถอะนะครับ ผมจะเล่าใหฟ้ ัง.. “ การยนื ประกบในระยะประชิดแคเ่ ส้นยาแดงผา่ แปด..จนแกม้ ของหนุ่มและสาวหวุดหวิดจะแนบกนั ทา ใหส้ ิธารสบช่องตอกย้าใหเ้ ขามาร่วมงานราวงในคืนน้ีใหจ้ งได.้ . “ เจอกนั ท่ีลานราวง..ทา้ ยสวน แตถ่ า้ มีนดั กบั คนอื่นที่ชอบพอ..ก็เชิญตามสบายนะ..” แกลง้ อา “ ไม่ มีครับ..ไม่ มี.. “ หนุ่มผมู้ ีรักลน้ ทรวงรีบส่ันศีรษะ ปฏิเสธเป็ นพลั วนั “ ไม่ มีใครอ่ืนในหวั ใจของ ผม..นอกจากคุณเพียงคนเดียวเท่าน้นั ..” ระล่าระลกั พลางฉวยมือเธอมากุมไวอ้ ีก คราวน้ีสิธารเตรียมต้งั ป้อมสู้
227 เอาไวแ้ ลว้ สะบดั ออกทนั ควนั พร้อมกบั ระดมกาป้ันทุบพลก่ั ๆเขา้ ท่ีกลางอกกวา้ ง “ คนฉวยโอกาส.. “ เอด็ เสียง เขียวก่อนจะวง่ิ หนีออกจากหอ้ งเคร่ืองมือ พอข้ึนถึงเรือนก็โดนรุม..จากสามคั คีชุมนุมญาติกา.. “ เฮอ้ ..รอดตวั ไป นึกวา่ จะหา..สยนุ่ ..จนถึงเยน็ .. “ ท่านเจา้ ของเรือนเปรยข้ึนราวกบั ไดย้ ินท่ีเธอประชด เขา “ เขา้ ภาษิต..ใชแ้ มวไปปิ้ งปลายา่ ง..ใชช้ า้ งไปเฝ้าไร่ออ้ ย..ใชม้ ดฝงู นอ้ ยไปขนน้าผ้งึ .. “ วาทะที่ติดตลก..เรียกเสียงฮาจากทุกคนในวงสนทนา “ ฉนั วา่ นะ..คุณยาย เพลงใหมข่ องท่านผูน้ า ลามะลิลา..ที่ป้อยอญี่ป่ ุนน่ะ เห็นจะไม่ตอ้ งใชก้ บั นายช่าง ใหญ่ เพราะดูไปดูมาแลว้ กลายเป็นวา่ แกต่างหากท่ีตอ้ งเอาใจพวกเรา..โดยเฉพาะอยา่ งยงิ่ ..คุณยายและคุณสิรี..เขา้ ข่าย..สบาย..บร๋ือ..สะดือโบ๋..“ กานนั กล้วั หวั เราะพลางหนั ไปทางหลานสาวท่านเจา้ ของเรือนที่หนา้ เป็ นสีชมพู ข้ึนในบดั ดล “ พรุ่งน้ีลุงจะสั่งพวกเด็กๆ ขนกระดาษสารพดั สีกบั เชือกมาให้ หนูช่วยลุงเอาบุญทีเถอะนะ ตดั เป็นธงสามเหลี่ยมหลากสีผกู โยงขึงเป็นรัศมีกระโจมเหนือลานราวง “ “ ไดค้ ะ่ ลุงกานนั แลว้ ของวา่ งกบั ขนมล่ะคะ ? “ “ ไม่เป็นไร..ใหโ้ อกาสแม่คา้ ท่ีตลาดมาต้งั วางขายทหารญี่ป่ ุน รวมท้งั น้าหวานและน้าผลไมด้ ว้ ย หนา้ ที่ ของหนูก็คือ..หาวธิ ีร้ังตวั หวั หนา้ อู่ไวใ้ หอ้ ยดู่ ึกมากท่ีสุดเทา่ ที่จะทาได.้ .” “ หนูจะพยายามค่ะ..ลุงกานนั “ รับปากออกไปในท่วงทานองใหผ้ ฟู้ ังเขา้ ใจไปวา่ เธอตอ้ งฝื นใจ แต่แท้ ท่ีจริงความรู้สึกในส่วนลึก..สิธารเร่ิมยอมรับวา่ ..ยิ่งนบั วนั ..คนเจา้ เล่ห์ ก็ย่ิงสามารถร้ือถอนกาแพงแห่งอคติท่ีเธอ เคยก้นั ไว.้ .ทลายลงไปเร่ือยๆจนเกือบจะหมดสิ้นแลว้ ..หวั ใจของเธอค่อยๆเปิ ดประตูแงม้ ออกทีละนอ้ ยๆ.. เม่ือกานนั กบั ผใู้ หญ่บา้ นกลบั ไปแลว้ หญิงสาวจึงนง่ั ถ่ายทอดข่าวสารที่ไดร้ ับจากหวั หนา้ ฐานสัญญาณ คุง้ กาเหวา่ ใหค้ ุณยายและมารดารับทราบ รวมท้งั ภารกิจในคืนน้ีท่ีเธอคงจะตอ้ งอยดู่ ึกเพื่อเหนี่ยวร้ังตวั หวั หนา้ อู่ ไว.้ . ไม่ ใหเ้ ป็นอุปสรรคตอ่ แผนงานใตด้ ินของบิดา เรื่องเดียวท่ีสิธารไม่กลา้ เล่าใหผ้ หู้ ลกั ผใู้ หญ่ฟังก็คือ เขาตอ้ ง มีอนั ตกน้าป๋ อมแป๋ ม..เพราะเธอแอบแช่งเอาไว.้ . “ แหม..เกือบตายซินะ.รอดหวดุ หวดิ เชียว...” คุณสีรีเอย่ อยา่ งเสียวไส้ “ นี่ก็หมายความวา่ ..พวกเราช่วยกนั หลอกล่อหวั หนา้ อู่ไว้ เพื่อใหโ้ กดงั ในสมาคมญ่ีป่ ุนถูกทาลาย..ยงั ง้ี คุณทานาบาตะจะไม่ถูกลงโทษเรอะ ? “ ทา่ นผรู้ ักษาศีลอยเู่ ป็นนิจ ปรารภข้ึนดว้ ยความห่วงใยหลานญี่ป่ ุน “ นนั่ น่ะซิคะ..แม.่ . “ คุณสิรีก็รู้สึกกระอกั กระอ่วนใจเช่นเดียวกบั มารดาที่จาเป็ นตอ้ งเลือกระหวา่ งทาง สองแพร่ง ทางแรกคือภารกิจเพ่ือประเทศชาติของสามีซ่ึงอาจมีผลทาให้หวั หนา้ อู่ตอ้ งเดือดร้อน ส่วนทางที่สอง คือการรักษาศีลซ่ึงตอ้ งวางอุเบกขา..ไม่ฝักใฝ่ ฝ่ ายใด...
228 “ เหมือนบา้ นเรากาลงั ตีสองหนา้ กบั คุณทานาบาตะ..ทาใหแ้ กละเลยหนา้ ท่ีในการสอดส่องระแวดระวงั จนสมาคมญ่ีป่ ุนพงั พินาศ หนา้ ศึกหนา้ สงครามอยา่ งน้ี..โทษท่ีแกไดร้ ับอาจถึงตาย.. มนั ก็บาปไม่ใช่นอ้ ยเลยเชียว นะ..” น้าเสียงของท่านเจา้ ของเรือนบ่งบอกถึงความอึดอดั ขดั ขอ้ งในอนั ที่จะตอ้ งฝื นใจทาเร่ืองท่ีขดั แยง้ กบั หลกั ธรรมที่ถือปฏิบตั ิมาตลอดชีวติ สิธารจึงตอ้ งกรากเขา้ ไปช้ีแจง “ คุณยายอยา่ วิตกไปเลยค่ะ หนูวา่ ..ฝี มืออยา่ งคุณยอดและพลพรรคนาวิกฯ อาจจะทาจารกรรมเบ้ืองตน้ แค่จุดชนวนตน้ เพลิง เพื่อให้นกั บินฝ่ ายสัมพนั ธมิตรสังเกตเห็นพิกดั สมาคมญ่ีป่ ุนไดช้ ดั เจนในความมืด และ สามารถต่อยอดทิ้งระเบิดลงไปทาลายให้สิ้นซาก ก็จะกลายเป็ นว่าสมาคมญ่ีป่ ุนโดนโจมตีทางอากาศไปโดย ปริยาย คะ่ หลานญี่ป่ ุนของคุณยาย..ก็จะไมโ่ ดนสอบสวนลงโทษ.. “ ประโยคหลงั ต้งั ใจหยอกเยา้ ผูอ้ าวโุ สสูงสุด ใหเ้ บาใจและนอนหลบั มิฉะน้นั แลว้ ตวั เธอเองนี่แหละที่จะบาปหนา..ทาใหผ้ มู้ ีพระคุณตอ้ งหนกั อกหนกั ใจ.. “ ถา้ เป็นไปอยา่ งน้นั ได.้ .ยายกค็ ่อยโล่งอก..” ทา่ นผดู้ าเนินชีวติ ตามทานองคลองธรรมแยม้ ยมิ้ “ แลว้ คืนพรุ่งน้ี..หนูจะย้อื ตวั ..หวั หนา้ อู่..ไวไ้ ดน้ านแค่ไหนล่ะลูก ? “ คุณสิรียงั อดเป็นห่วงไมไ่ ด.้ . “ หนูกะวา่ จะไปช่วยตกั ขนม รินน้าหวานใหพ้ รรคพวกลุงกานนั ที่ไปช่วยงาน แวว่ ๆวา่ ครูขลุ่ยจากสวน ในจะสาแดงฝีไมล้ ายมือใหล้ อยลมไปหลายคุง้ น้าเลยค่ะ.. เป่ าเรียกแขก ดึงดูดความสนใจท้งั ไทยท้งั ญี่ป่ ุน คะ่ “ “ ทา่ ทางน่าสนุกนะ ยายชกั อยากจะไปราเฉิบๆกบั เขาบา้ งแลว้ ล่ะซิ.. “ เออออห่อหมกตามน้าไปก็ยิม้ ไป ทา่ นเจา้ ของเรือนนง่ั พนิ ิจพิจารณามองหลานสาวอยา่ งทะลุปรุโปร่ง เล้ียงมาต้งั แต่ตีนเท่าฝาหอย ทาไมคุณยายจะ ไมส่ งั เกตเห็นความเปลี่ยนแปลงในทางท่ีดีข้ึนที่..สาวรักชาติจดั ..มีต่อผทู้ ่ีเธอต้งั กาแพงตอ่ ตา้ นไวต้ ้งั แต่แรกวา่ เป็ น ..ศตั รูผรู้ ุกราน.. จึงไดแ้ ต่ภาวนาขอให้อานิสงส์ผลบุญกุศลท่ีท่านสั่งสมมา..โปรดช่วยคุม้ ครองปกปักรักษาและ เก้ือหนุนเลือดเน้ือเช้ือไขหน่ึงเดียวคนน้ี..ให้ปลอดภยั จากภยนั ตรายท้งั ปวงและมีชีวิตท่ีกา้ วไปในหนทางแห่ง ทานองคลองธรรม หวั ใจของสาวนอ้ ย..เพงิ่ จะไดส้ มั ผสั กบั ความละมุนละไมหวานซ้ึงตรึงใจเป็ นคร้ังแรกในชีวติ ขอเทพยดาฟ้าดินที่ไดล้ ิขิตปฐมบทเบ้ืองตน้ ไวแ้ ลว้ ..โปรดดาเนินเรื่องต่อให้จบลงอยา่ งสวา่ งไสวงดงาม.. คุณยาย ขอเพยี งเท่าน้ี..ขอความสุขสมหวงั ในความรักจงบงั เกิดมีแก่..สิธาร..ดว้ ยเถิด... หลงั อาหารเยน็ ทา่ นผอู้ าวโุ สสูงสุดเตือนหลานสาวใหบ้ นั ทึกจดหมายเหตุก่อนท่ีจะลงมือเล่นขิม “ หนู อยา่ ลืมที่วิทยุกรมโฆษณาการประกาศข่าวเรื่องเมื่อคืน.. เครื่องบินสัมพนั ธมิตรทิ้งระเบิดพลาดเป้าไปตกแถวๆ ลานมะเกลือใกลค้ ลองมอญ “ พอจดเสร็จสิธารก็เริ่มบรรเลงเพลง แต่ส่ออาการผิดปรกติจนผูม้ ีพระคุณท้งั สอง
229 ต่างรู้สึกได.้ .เม่ือนกั ดนตรีเล่นไปก็ชะเงอ้ มองไปทางแนวหมู่ ไมด้ า้ นล่าง..พะวกั พะวนจนเสียสมาธิ ในท่ีสุดก็ หยดุ เล่นเอาด้ือๆ พอเงยหนา้ ข้ึนกพ็ บสายตาของท้งั คุณยายและมารดาทอดมองอย.ู่ . “ หนูขอลงไปขา้ งล่างหน่อยนะคะ..” เธอละสรรพนาม..’ เขา ‘..ไวใ้ นฐานที่เขา้ ใจ.. “...นดั ไวว้ า่ จะมาคุย เรื่องที่คา้ งอยู่ ป่ านน้ียงั ไม่มา.. “ วา่ แลว้ ก็ลุกข้ึนเขา้ ห้องหยบิ ผา้ คลุมไหล่เปิ ดประตูลงจากเรือน เม่ือถึงทางแยกที่ จะเล้ียวซา้ ยไปโรงพยาบาลสนามเรือนคุณป่ ู เธอก็เห็นเรือเร็วติดธงจกั รพรรดินาวีอาทิตยอ์ ุทยั ๑๖ แฉกปลิวไสว แล่นตะคุ่มๆเสียงดงั ข้ึนๆใกลเ้ ขา้ มา หญิงสาวจึงเดินไปรอที่ท่าน้า แลว้ ก็เห็นร่างสูงตรงหนั ไปสั่งลูกนอ้ งสอง สามคาก่อนที่จะกระโดดข้ึนบนั ไดกา้ วพรวดเดียวมายนื ประชิดตรงหนา้ เธอ..โคง้ นิดๆก่อนจะออกตวั อยา่ งสุภาพ “ ตอ้ งขอโทษจริงๆที่ผดิ เวลา ผมไปกองบญั ชาการ..ขอลาพกั สองวนั นี่ก็ให้ผูช้ ่วยเอาเรือออกไปส่อง ไฟตรวจลาน้าแทนแลว้ ..ทาไมไมร่ ออยบู่ นบา้ น ? “ “ ก็ไม่แน่ใจวา่ ..จะมาหรือไมม่ า.. กาลงั จะเดินไปถามหมอซูบาซะ.. “ “ มาซิครับ ! ผมนดั ไวแ้ ลว้ ยงั ไงก็ตอ้ งมา..” เรือเอก ทานาบาตะกม้ ลงมองสาวเจา้ ดว้ ยประกายตาท่ี ลึกซ้ึงจริงจงั “ ยกเวน้ ผมจะตายไปเสียก่อน.. จึงจะผดิ คาพดู ท่ีใหไ้ วก้ บั คุณ “ สายใยแห่งความอบอุ่นผูกพนั แผซ่ ่านเขา้ ถึงหวั ใจเธอ “ แม่กบั คุณยายใกลจ้ ะเขา้ นอนแลว้ พูดตรงน้ีก็ ได.้ .เมื่อคืนคุณตกน้าแลว้ ไปข้ึนตล่ิงที่บา้ นใคร ? มีคนออกมาช่วยหรือเปล่า ? “ ประโยคหลงั ทาใหแ้ ววตาของนายทหารหนุ่มฉาบฉายความอ่อนโยนต้ืนตนั ..จนเผลอกุมมือเธอแนบไว้ กบั อกพลางกระซิบถามเบาๆ “ คุณห่วงผมหรือ ? “ สิธารรีบถอนมือออกจากการเกาะกุม มองไปทางระเบียงบา้ น “ คุณยายกบั แม.่ .ยงั นง่ั อยตู่ รงน้นั ไมร่ ู้จะเห็นหรือเปล่า ? “ ผกู้ ่อเหตุ..ยมิ้ สดใส เขากม้ ต่าลงไปอีกจนแทบจะแนบกบั เรือนผมของเธอ “ เห็นก็ดีนะซิ ! ผมจะไดว้ งิ่ ตื๋อข้ึนไปสารภาพ.. “ “ อยา่ นะ ! “ ดุค่อยๆ..กลบเกล่ือนความเขินอาย.. “ ถามเรื่องนึง..แตก่ ลบั ไปพูดอีกเร่ือง.. “ “ ก็..เรื่องน้ีสาคญั กวา่ น่ีนา..” น้าเสียงออดออ้ น..ทาให้ผฟู้ ังตอ้ งเดินหนีไปนง่ั บนยกพ้ืนท่าน้า เลยเขา้ ทางหนุ่มญี่ป่ ุนรีบถลาลงไปนง่ั ที่ปลายเทา้ เธอ..มุมเหมาะเจาะ..ลบั ตาผูค้ น เรือเอก ทานาบาตะ เอ้ือมไปกุมมือ หญิงสาวอีกคร้ัง น้าเสียงท่ีเอ่ยออกมา..แมจ้ ะแผว่ เบาส่ันพร่าดว้ ยความประหม่า..หากทวา่ แฝงไวด้ ว้ ยความแน่ว แน่มนั่ คงและตราตรึงหวั ใจผฟู้ ังยงิ่ นกั .. “ สิธาร..ผม..รัก..คุณ..” สิธารใจเตน้ ไม่เป็นส่า..รู้สึกไดว้ า่ มือตวั เองเยน็ เฉียบ..
230 “ ฮิโตเมโบเระ ซูรุ คุณคือ..รักแรกพบ..ของผม ผมรักคุณต้งั แต่วินาทีแรกท่ีเห็นคุณตรงหวั บนั ไดท่าน้า น้ี เพียงแค่เห็นเส้ียวหน้าของคุณ..ก็เหมือนถูกดึงดูดให้ตอ้ งกม้ ต่าลงเพื่อมองดูถนดั ข้ึน แต่แลว้ คุณก็ลุกพรวด ข้ึนมาชนผมจนเกือบตกลงไปในน้า..หากผมไมเ่ สียมารยาทโอบร้ังตวั คุณเอาไวก้ ่อน “ เขาบีบมือเธอเบาๆ “ คุณ ไม่ รู้หรอกวา่ ..วินาทีน้นั แหละที่ผมไดร้ ู้จกั กบั ..ความรัก..หัวใจผมแทบจะหยุดเตน้ ..นึกวา่ ฝันไป ต้งั แต่น้นั มา จนกระทงั่ ถึงวนิ าทีน้ี ผมก็ยง่ิ แน่ใจวา่ ..ผมไม่ มีวนั รักใครอื่นไดอ้ ีกนอกจาก..คุณ..เพียงคนเดียวเท่าน้นั ทุกคืนวนั หวั ใจของผมพร่าตอกย้าวา่ ... ทานาบาตะ..รัก..สิธาร... และจะรักตลอดไปตราบจนถึงลมหายใจสุดทา้ ย.. “ ผเู้ ป็นท่ีรักเงยหนา้ ข้ึนสบตาเขา กาแพงแห่งอคติที่เคยขวางก้นั ..บดั น้ีไดพ้ งั ทลายลงจนไมเ่ หลือซาก “ ใครสอนให้พูด ? “ เป็ นคร้ังแรกที่หญิงสาวยอมใหเ้ ขาจบั มือโดยไม่สะบดั ออกเหมือนเคย กระแส แห่งความด่ืมด่าผกู พนั แล่นปรูดปราดไปมาระหวา่ งกนั “ ไมม่ ีใครสอน..ผมพดู เองนะ..จากน่ี.. “ หนุ่มเกาะกุมมือสาวเจา้ แนบไวก้ บั อก “ หวั ใจผมเอง “ “ เดี๋ยวจะข้ึนไปฟ้องคุณยายกบั แม่.. “ “ ดีซิครับ..ผมจะไดส้ ารภาพวา่ ..ผมรักหลานสาวทา่ น..รักลูกสาวทา่ น.. “ “ ถามเรื่องบา้ น..ทาไมมาออกเร่ืองน้ีได.้ . “ ฝ่ ายหญิงแกเ้ ก้ียว ท้งั ที่รู้สึกอ่ิมเอิบเตม็ หวั ใจ “ ไมใ่ ช่บา้ นคุณพอ่ คุณหรอก ผมเลยไม่ รีบเล่าไงล่ะ..” ความไม่รู้หนเหนือหนใตข้ องเขา ยิง่ ทาให้สิธาร ท้งั สงสารและเห็นใจ “ ยงั ดีนะที่หลงั ริมน้าไม่ ใช่ท่ีพานกั ของท่านรองแม่ทพั ไม่อย่างน้ันล่ะก็..ผมคงโดน ลอ้ เลียนไปร้อยเอ็ดเจ็ดยา่ นน้าวา่ เป็ นทหารเรือประสาอะไร..ถึงไดพ้ ลาดพล้งั ตกน้าตกท่าเปี ยกซ่กท้งั ชุดทหาร รอดตวั ไปท่ีบริเวณริมตล่ิงตรงท่ีเกิดเหตุเป็นบา้ นพกั นายทหารเรือไทย แต่ก็มีทหารญ่ีป่ ุนอยูเ่ วรยามคอยเฝ้าระวงั รักษาการณ์เพ่ือความปลอดภยั ของท่านแม่ทพั ซ่ึงอยูบ่ า้ นหลงั ใน..” ผูเ้ ล่าข่าวยอ้ นกลบั ไปเร่ืองอุบตั ิเหตุ “ นี่ถา้ เรือผมอยลู่ าท่ีสอง ก็คงไม่ ไดม้ านง่ั สารภาพรักกบั คุณแลว้ ผมจึงตอ้ งรีบชิงพูด..ก่อนที่อาจจะไม่มีโอกาสให้คุณ ไดร้ ับรู้ความในใจของผม.. เรือลาถดั ไปโดนลูกระเบิดลงตรงๆเตม็ ๆ..แหลกท้งั เรือท้งั คน.. “ สิธารหลบั ตา..ไม่อยากนึกภาพ..ที่หวนั่ เกรงวา่ เขาอาจถึงคราวเคราะห์บา้ ง ทาให้หญิงสาวพลิกกลบั มา บีบมือทานาบาตะไวแ้ น่นจนนายทหารหนุ่มรู้สึกได้ “ กลวั หรือ ? ผมขอโทษ..ทีหลงั จะไม่เล่าเร่ืองหวาดเสียวอีกแลว้ “ คนพูดถือโอกาสยื่นหน้าเขา้ ไป สมั ผสั เบาๆท่ีไรผมเธอ..สิธารตอ้ งเบ่ียงตวั หลบ “ ไมเ่ อาแลว้ ..ข้ึนบา้ นดีกวา่ ..ยงิ่ อย.ู่ .ยงิ่ เสียเปรียบ.. “ สาวเจา้ บ่นพมึ พา แต่ ยง่ิ วา่ กเ็ หมือนยงิ่ ย.ุ .ถูกรุกราน โจมตีจากนายทหารแห่งจกั รพรรดินาวอี ยา่ งไม่..มีทีทา่ วา่ จะสงบศึก
231 บทท่ี ๒๔ ลมหายใจอุ่นๆระคนกล่ินหอมจางๆ ที่คุน้ เคย..ระเร่ือยจากไรผมไปขา้ งแกม้ ..สิธารตอ้ งผลกั อกกวา้ งน้นั ก่อนท่ีจะขยายพ้ืนที่ต่อไปอยา่ งไม่หยดุ ย้งั “ พอแลว้ .. “ เสียงเธอสน่ั พร่าดว้ ยความรู้สึกรัญจวนอยา่ งท่ีไม่เคย เกิดข้ึนมาก่อน กวา่ จะยอมพกั ยก..ผบู้ ุกรุกกส็ ่งทา้ ยดว้ ยการกม้ ลงประทบั ริมฝีปากลงบนหลงั มือนอ้ ยๆน้นั ..ถ่ายทอด ความปรารถนาผา่ นสายใยรักไปสู่หวั ใจของเธอ ทานาบาตะยมิ้ อยา่ งสุขสม ประคองร่างแบบบางใหล้ ุกข้ึนพลาง กมุ มือสตรีผเู้ ป็ นที่รักเดินเคียงกนั ไปท่ามกลางความเงียบสงดั ของรัตติกาล.. สิธารกา้ วข้ึนไปยนื ตรงหวั บนั ไดจุดเกิด ..อุบตั ิเหตุรักคร้ังท่ีสอง.. เธอรอใหเ้ ขาหนั กลบั มาอยา่ งเคย.. ตา ประสานตา..ใจประสานใจ..แมใ้ นความมืด แตก่ ็สามารถส่องเขา้ ไปแผค่ วามอบอุ่นลึกซ้ึงในหวั ใจสองดวงได้ อยา่ งน่าอศั จรรย.์ .. เม่ือเธอกา้ วข้ึนบนเรือนก็เห็นท้งั คุณยายและมารดายงั คงนง่ั กนั อยทู่ ่ีระเบียง จึงเดินไปเกบ็ ขิมท่ีวางทิง้ ไว้ เมื่อตอนที่ลุกพรวดพราดออกไป พลางเอย่ เบาๆ.. “ หนูนึกวา่ แมพ่ าคุณยายเขา้ นอนไปแลว้ .. “ “ กร็ อฟังเรื่องบา้ นพกั คุณพอ่ ท่ีฝ่ังโนน้ ..ยงั ไงล่ะจะ๊ .. “ คุณสิรีพดู ไปกค็ อ้ นบุตรสาวไป “ อ๋อ.. “ คาสารภาพรักของเขาท่ีทา่ น้าทาใหส้ ิธารลืมไปเลยวา่ เร่ืองท่ีเธอผลุนผลนั ลงไปรอคอยเขาน้นั เก่ียวขอ้ งกบั มารดาดว้ ย คุณยายรับรู้อาการจบั ตน้ ชนปลายแทบไมถ่ ูกของหลานสาว จึงช่วยปะติดปะต่อให้ “ ตกลงพอ่ ทหารเอกญ่ีป่ ุนไป..ตกน้าป๋ อมแป๋ ม..หนา้ บา้ นใคร..ล่ะจะ๊ ? “ สิธารสะกิดใจ..อีกคร้ังแลว้ ที่คุณยายเหมือนมีญาณหยง่ั รู้กระแสจิตของเธอ จึงใชว้ ลีที่เธอแอบแช่งเขา “ เขาไม่ รู้หรอกค่ะวา่ นนั่ คือบา้ นพกั ทางการของคุณพ่อ หนูพยายามเบ่ียงเบนใหเ้ ขาเขา้ ใจไปวา่ คุณพอ่ มีอาชีพคา้ ขายอยทู่ างฝั่งโนน้ ..ค่ะ “ ขาดคาก็ไดย้ นิ เสียงเรียกเบาๆท่ีใตร้ ะเบียง “ คุณหนูครับ คุณหนู.. “ หญิงสาวชะโงกไปดู “ เจตน.์ .นนั่ เอง มีอะไรจะ๊ ? “ “ ลูกนอ้ งท่าน จะมาส่งข่าวครับ “ ฉบั พลนั ผถู้ ูกเอ่ยถึงก็คอ่ ยๆโผล่หนา้ ออกมาในรัศมีของแสงตะเกียง “ นายธง ! “ สิธารท้งั ดีใจท้งั ตื่นเตน้ “ มาไดย้ งั ไงคะ ? “
232 “ คุณหนูรับห่วงเชือกผมดว้ ยครับ ผมกบั เจตน์จะปี นข้ึนตรงเสาหวั มุมระเบียงครับ “ หญิงสาวรับเชือกมาแลว้ กพ็ นั ไวก้ บั คอเสาตามแบบฉบบั กะลาสีเรือที่บิดาเคยสอนไว้ จากน้นั ผทู้ ี่มากบั ความมืดท้งั สองนายก็ปี นข้ึนมานง่ั พบั เพยี บเรียบร้อยอยตู่ รงหนา้ ท่านเจา้ ของเรือนซ่ึงแยม้ ยมิ้ ทกั ทายอยา่ งยนิ ดี “ พอสม..เจตน์...เป็นไงมาไงจะ๊ ถึงมาดว้ ยกนั ได.้ ..” “ กระผมแอบลอยเรือลอดใตศ้ าลาบา้ นพกั ท่านเพอื่ รับส่งข่าวกนั ขอรับ ส่วนเจตนไ์ ปรายงานตวั ขอร่วม ขบวนการเสรีไทยดว้ ย ท่านจึงมอบหมายใหอ้ ยปู่ ระจาเฝ้าฐานสัญญาณคุง้ กาเหวา่ แทน..เรือโท ยอดยทุ ธ์ ครับผม ทางกรมประสานฯ กาลงั ออกคาสั่งแต่งต้งั เจตน์เป็นเจา้ หนา้ ท่ีพลเรือนกลาโหม แสดงตวั ต่อหวั หนา้ อู่ ครับ ส่วน กระผมไดร้ ับคาสั่งใหแ้ จง้ ผบู้ งั คบั หมูเ่ รือดาน้าเตรียมพร้อมเพอื่ เดินหนา้ เตม็ ตวั ทางญ่ีป่ ุนคงจะขอความร่วมมือ มาในเร็วๆน้ี..ครับผม “ “ เรือดาน้าสี่ลาที่ต่อโดยโรงงานในญ่ีป่ ุนเม่ือปี พ.ศ.๒๔๘๑ ใช่ม้ยั จะ๊ ? “ คุณสิรีไมเ่ คยลืม “ ท่ีจาได้ เพราะเป็นเรือดาน้าชุดแรก.. “ เอ่ยไดแ้ ค่น้ีก็ใหร้ ู้สึกต้ืนตนั ข้ึนมาในอกดว้ ยความคิดถึงสามีเป็นท่ีสุด.. “ ขอรับกระผม เป็นศกั ด์ิศรีและความความภาคภูมิอยา่ งยิง่ ของราชนาวไี ทย เรือดาน้า.. มจั ฉาณุ..วริ ุณ.. สินสมุทร..และ..พลายชุมพล “ เขา้ ใจต้งั ชื่อ..ลว้ นเป็ นนกั ดาน้าอึดในวรรณคดีไทย.. “ ทา่ นผอู้ าวโุ สสูงสุด..ชอบ..อก..ชอบใจ “ ตาม พ.ร.บ.บารุงกาลงั ทหารเรือ ปี พ.ศ.๒๔๗๘ บริษทั มิตซูบิชิ..เสนอราคาต่าสุดขอรับ คือ ลาละ แปดแสนสองหม่ืนบาทถว้ น ท้งั สี่ลาตอ่ ท่ีเมืองท่าโกเบ เรือดาน้าสามลาแรก มจั ฉาณุ วริ ุณ สินสมุทร เป็นแบบ เดียวกนั ส่วนลาสุดทา้ ย..พลายชุมพล..ออกแบบใหต้ ่างกนั เลก็ นอ้ ย แต่ทุกลามีลูกเรือจานวนเท่ากนั คือ ๓๓ นาย บรรจุตอร์ปิ โดไดล้ าละ ๘ ลูก ราชนาวไี ทยส่งนายทหารจานวนหน่ึงไปฝึกงานอยทู่ ี่นน่ั เรือดาน้าสี่ลาจึงสามารถ เดินทางถึงไทยไดโ้ ดยไม่ตอ้ งมีเรือพ่ีเล้ียง และไดท้ าพธิ ีข้ึนระวางประจาการพร้อมเรือหลวงศรีอยธุ ยา เม่ือวนั ท่ี ๑๙ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๔๘๑ ก่อนจดั ต้งั กรมนาวกิ โยธินเจ็ดเดือน ครับผม พลเรือเอก อิโซโรกุ ยามาโมโต้ แม่ ทพั เรือ..ผบู้ ญั ชาการสูงสุดของจกั รพรรดินาวี จึงเช่ือใจเรือดาน้าท้งั สี่ลาของไทยและยกยอ่ งชมเชยคณะกรรมการ ท่ีมีความรอบคอบ พจิ ารณาอนุมตั ิการออกแบบเรือใหพ้ อเหมาะกบั ความต้ืนของอ่าวไทย โดยส่งั ต่อใหม้ ีขนาด เพียงคร่ึงหน่ึงของเรือดาน้ามาตรฐาน ทาใหม้ ีความคล่องตวั แล่นไดฉ้ ิว..ท้งั ใตอ้ ่าวไทยและอนั ดามนั ขอรับ “ “ คุณทิวเล่าใหฟ้ ังดว้ ยความปลาบปล้ืมวา่ เรือดาน้าท้งั สี่ลาน้ี..สร้างช่ือเสียงขจรขจายเป็นที่กล่าวขวญั เล่ืองลือในสงครามอินโดจีน ใช่ม้ยั คะ ? “
233 “ ใช่ครับ ในศึกอินโดจีนเม่ือ ปี พ.ศ. ๒๔๘๔...ไดร้ ับคาสง่ั ใหป้ ฏิบตั ิการลบั ใกล.้ ..ฐานทพั เรือเรียม... ก่อนถึงแหลมญวน เพ่ือคอยสอดส่องเฝ้าระวงั ไม่ใหเ้ รือพิฆาตและเรือรบของฝรั่งเศสเขา้ มาลอบโจมตี เรือดาน้า ท้งั ส่ีลาเดินเครื่องเตม็ ท่ี สามารถปฏิบตั ิภารกิจใตน้ ้าสอดแนมสืบหาข่าวช่วงกลางคืนดารวดเดียวไดถ้ ึงวนั ละ ๑๒ ชวั่ โมง..จึงโผล่ข้ึนสู่ผวิ น้า ลาดตระเวนต่อในช่วงกลางวนั ขอรับกระผม “ “ มาถึงสงครามมหาเอเชียบูรพาคราวน้ี ก็ดูเหมือนวา่ ญ่ีป่ ุนยงั ตอ้ งอาศยั กองทพั เรือเป็ นหลกั ใช่ม้ยั จะ๊ ? “ “ ใช่ครับผม แต่ท่านผกู้ ารไดข้ ่าวมาวา่ พลเรือเอก ยามาโมโต้ วางผงั กองเรือแบบอา้ ขาผวาปี กกางขอ้ ยดึ ครองมหาสมุทรแปซิฟิ กต้งั แต.่ .อลาสกา้ ..ลงมาจรดทะเลจีนใต.้ .ยาวเหยยี ดเหมือนไข่กบ..ซ่ึงไม่ใช่ยทุ ธศาสตร์ที่ดี .. กระจายตวั แบบหวั แหลกหวั แตก.. ท่ีสาคญั ก็คือ..ยากต่อการส่งกาลงั บารุง และทาใหญ้ ี่ป่ ุนไมม่ ีกองเรือเหลือ พอที่จะดูแลน่านน้าทางอินโดจีน ช่องแคบมะละกา และ อา่ วเมาะตะมะ จึงจาเป็นตอ้ งยกพลข้ึนบกเขา้ มาขอ ความช่วยเหลือจาก..ราชนาวีไทย.. ขอรับกระผม.. “ “ คุณพอสม..พอรู้ม้ยั จะ๊ วา่ ..ทางโนน้ จะปล่อยตวั ท่าน..เม่ือไหร่ ? “ คุณสิรีอยากรู้เรื่องเดียว “ ทา่ นผบู้ งั คบั การฝากเรียนคุณผหู้ ญิงวา่ ..ยงั กลบั บา้ นไมไ่ ด้ รองแม่ทพั ญ่ีป่ ุน..คุมแจ..ครับผม “ “ เม่ือคืนฝ่ังโนน้ โดนระเบิดหนกั ม้ยั ? “ คราวน้ีคุณยายเป็นฝ่ ายถามบา้ ง “ กองบญั ชาการใหญ่ญี่ป่ ุนพรางไฟไวม้ ืดมากครับ นกั บินจึงตอ้ งกะเอาเองแบบเดาสุ่ม สะเปะสะปะ พลาดลงน้าบา้ ง..แตย่ งั ไม่โดนตวั อาคารหลกั ครับ ท่านเล่าวา่ .. เรือลาเลียงญี่ป่ ุนโดนลูกระเบิดเขา้ จงั เบอร์ เศษ ชิ้นส่วนปลิววอ่ น น้าในคลองถึงกบั มว้ นตวั ไปปะทะเรือเร็วนาขบวน เหวยี่ งนายทหารญี่ป่ ุนที่ยนื อยตู่ รงหวั เรือ กระเด็นกระดอนตกน้า ทา่ นมองจากหนา้ ตา่ งเห็นเขา้ พอดีครับ สัง่ ไมใ่ หล้ ุงสนออกไปท่ีศาลาท่าน้า พวกทหาร ญี่ป่ ุนกาลงั วนุ่ วายอยู่ อาจจะเสียอารมณ์..พาลรีพาลขวางได.้ .ขอรับ “ สิธารหูผ่งึ .. แต่ก็โล่งอกไปที เพราะวา่ .. “ แหม..นี่ถา้ ลุงสนสวมวญิ ญาณ..จิตอาสา..วงิ่ ถลาออกไปจะช่วย.. เกิดจะ๊ เอ๋เขา้ กบั นายช่างใหญท่ ี่ตกน้า ป๋ อมแป๋ มแลว้ ตะเกียกตะกายข้ึนตลิ่งหนา้ บา้ นพกั คุณพ่อสิธารเขา้ .. มีหวงั ความไดแ้ ตกกนั พอดี.. “ คุณยายทะลุ กลางปลอ้ งข้ึน..ราวกบั อ่านใจหลานสาวออก “ ทา่ นทราบจากลุงสนแลว้ ครับวา่ เขาคือหวั หนา้ อู่ เม่ือพินิจพิเคราะห์จากสารรูปที่เปี ยกซ่กหมดสภาพ ของนายทหารเรือหวั หนา้ ฐานญี่ป่ ุนฝ่ังบางสวนกลาง ทา่ นถึงกบั มีอารมณ์ขนั วจิ ารณ์วา่ ..ดูทา่ ทางเหมือนพระเอก ลิเกตอนถูกตวั โกงถีบตกน้า.. “ ข่าวขาขนั คลายเครียดน้ี เรียกเสียงหวั เราะจากท้งั คุณยาย คุณสิรี และแมแ้ ต่..สิธารเอง..ซ่ึงชอบใจมาก
234 “ สงสัยชะตาฟ้าลิขิตใหน้ ายทหารเรือสองชาติน้ีตอ้ งมาเก่ียวขอ้ งกนั ในไมช่ า้ ..เป็นแน่ “ ทา่ นผอู้ าบน้า ร้อนมาก่อนใคร..เอย่ คาทานายทายทกั ทาใหท้ ้งั ลูกและหลานตา่ งหนั มามองหนา้ กนั “ กองทพั เรือญ่ีป่ ุนขอความร่วมมือจากราชนาวไี ทยหลายเรื่องครับ ทา่ นจึงรีบฉวยโอกาสเรียกประชุม ผใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชาเพ่ือรับฟังแนวทางปฏิบตั ิ รวมท้งั รหสั ใหม่ที่จะใชต้ ิดต่อระหวา่ งหมู่เรือกบั หอ้ งวทิ ยสุ ่วนกลาง รองแมท่ พั ญี่ป่ ุนขอเขา้ ไปนง่ั ฟังดว้ ยโดยทา่ นครูกบั คุณชลพทั ธ์ช่วยกนั เป็นล่าม แปลประโยคต่อประโยค ทา่ น หลีกล่ียงในการแนะนาตวั ผมวา่ เป็นนายธง เพราะฝ่ ายยทุ ธการของญ่ีป่ ุนจะตอ้ งไม่ ไวว้ างใจแน่ ทา่ นเลยฉีกลูก ไปวา่ ..ผมอยฝู่ ่ ายส่งกาลงั บารุง ท่านเรียกตวั มาทาหนา้ ท่ีเสมียนดว้ ย ขออนุญาตใหผ้ มผา่ นเขา้ ออกเพื่อช่วยงาน หนงั สือและจดั ส่งเสบียงใหบ้ า้ ง ซ่ึงรองแม่ทพั ญี่ป่ ุนกอ็ นุญาต ครับผม “ “ เป็นข่าวดีจริงๆ จะ้ “ คราวน้ีคุณสิรีหูกางเหมือนใบเรือบา้ ง “ นายธงกไ็ ม่ตอ้ งหลบๆซ่อนๆพายเรือ ลอดใตถ้ ุนศาลาท่าน้าบา้ นพกั นายทหารฝั่งโนน้ อีก แต่ก็คงตอ้ งวง่ิ รอกประสานงานทางทะเลดว้ ยซินะจะ๊ .. “ “ ใช่ครับ ผมตอ้ งแอบกลบั ไปสงั เกตการณ์ท่ีหมู่เรือบา้ งเป็ นคร้ังคราว เผอื่ มีเหตุฉุกเฉินกบั พลพรรค นาวกิ ฯที่อาสาออกไปปฏิบตั ิภารกิจใตน้ ้า จะไดร้ ีบส่งรหสั ใหท้ า่ นตดั สินใจ ขอรับ ท่ีผมตอ้ งรีบมาคืนน้ีก็เพอ่ื แจง้ ยอดยทุ ธ์ยกเลิกภารกิจเดิม เพราะรองแม่ทพั สง่ั ใหท้ หารขนยา้ ยยทุ ธปัจจยั จากสมาคมญ่ีป่ ุนเขา้ ไปเกบ็ ไวใ้ น สวนลึกหมดแลว้ ครับ เหลือแตโ่ กดงั เปล่าๆ ทา่ นเลยสง่ั ใหผ้ มมาระงบั และใหย้ อดยทุ ธ์รอภารกิจตอ่ ไป ขอรับ “ “ เฮอ้ .. โล่งอกไปที..เราอุตส่าห์ช่วยกนั คิดการใหญ่..หลอกล่อร้ังตวั หวั หนา้ อูเ่ อาไว้ กย็ งั วติ กกนั วา่ จะทา ใหแ้ กเดือดร้อนถึงชีวิต..หากสมาคมญ่ีป่ ุนปากคลองถูกวางระเบิดทาลาย คุณพระคุณเจา้ คงรับรู้..จึงคลี่คลายให้ หมดปัญหา..ไม่ตอ้ งมีเวรภยั ต่อกนั .. “ ท่านเจา้ ของเรือนยกมือท่วมหวั “ มิน่า..เม่ือคืนแกถึงไดน้ าขบวนเรือท่ีอู่ ไปช่วยกนั ขนยา้ ยไมร่ ู้ ก่ีเที่ยว จนถูกระเบิดเละไปหน่ึงลา ตวั แกก็โดนลูกหลงเกลียวคล่ืนเหวยี่ งตกน้าตกท่า..” คุณสิรีพาคุณยายขาไปดว้ ย อากปั กิริยาของผมู้ ีพระคุณท้งั สองท่ีหวั ร่อต่อกระซิกกนั ดว้ ยความเอน็ ดูผทู้ ี่เธอเคยตราหนา้ วา่ เป็นศตั รูผู้ รุกราน..ทาให.้ .สาวรักชาติจดั ..ตามสานวนคุณยาย..เกิดอาการหมนั่ ไส้แกมอิจฉาข้ึนมาตะหงิดๆ เหมือนทุกครา ท่ีคุณยายและมารดาแกลง้ แสดงทีทา่ เป็นห่วงเป็นใยชลพทั ธ์อยา่ งออกนอกหนา้ .. ขา่ วด่วนที่ไดร้ ับจากนายธงเรื่อง คาส่ังยกเลิกภารกิจของขบวนการใตน้ ้าเสรีไทยสายนาวกิ ฯ ที่สมาคมญ่ีป่ ุนปากคลอง ไม่เพียงแต่ทาใหผ้ อู้ าวโุ ส ท้งั สองหมดกงั วลเรื่องท่ีเขาอาจจะไดร้ ับโทษสถานหนกั แมส้ ิธารเองก็พลอยโล่งใจไปดว้ ย คืนน้ีคงเป็นฤกษง์ าม ยามดีสาหรับความสมั พนั ธ์ระหวา่ งเขากบั เธอ ดว้ ยความคิดคานึงน้ี ..พอหวั ถึงหมอน.. ความอ่ิมเอม..อบอุน่ ใน ส่วนลึก..จึงทาใหเ้ ธอหลบั สนิทเป็นคร้ังแรกนบั ต้งั แตเ่ กิดสงครามเป็นตน้ มา...
235 รุ่งข้ึน สิธารจาไดว้ า่ เขาลาพกั เธอจึงไมไ่ ดอ้ อกไปไหน กานนั ใหเ้ ด็กเอา กระดาษสี เชือก และ แป้ง เปี ยก มาส่งให้ หญิงสาวจึงต้งั กองตดั เป็นรูปธงสามชายผนื นอ้ ยๆ ขนาดเท่าๆกนั หลากหลายสี แลว้ ติดเขา้ กบั เชือกเวน้ ระยะช่องไฟใหส้ วยงามสาหรับผกู โยงข้ึนเป็นสายธงราวทรงกระโจมคลุมเหนือลานราวงท่ีทา้ ยสวน คุณสิรีนึกสนุกลุกจากการคดั ใบตองทาท่าจะไปร่วมวงช่วยบุตรสาว แตก่ ็ตอ้ งชะงกั เมื่อเห็นแขกญ่ีป่ ุนขาประจา กา้ วข้ึนมาบนเรือนเสียก่อน เขาทรุดตวั ลงนง่ั ขา้ งสาวเจา้ ก่อนที่จะโคง้ คารวะผอู้ าวุโสท้งั สองดว้ ยรอยยมิ้ กวา้ งอนั บง่ บอกถึงความแจม่ ใสเบิกบานเป็นพิเศษ “ วนั น้ีเป็ นวนั พกั ของผมครับ ที่จริงเมื่อวานเป็นวนั แรกที่ลาพกั แต่พอขา้ มไปกองบญั ชาการแห่งใหม่ ในสวนลึกฝั่งโนน้ เพ่อื ยน่ื ใบลา ท่านรองแม่ทพั เลยขอใหผ้ มเตรียมที่ทางไวส้ าหรับจอดเรือลาเลียงหลบสายตา นกั บิน กวา่ จะเสร็จก็มืดค่า เลยเสียเวลาไปหน่ึงวนั เหลือแคว่ นั น้ีครับ “ “ ใครถาม ? “ เสียงราบเรียบลอยมาจากคนใกลต้ วั ท่ีแมจ้ ะแกลง้ ขดั คอ แตก่ ไ็ มก่ ลา้ หนั ไปทางเจา้ ของ ประกายตาหวานซ้ึงที่เธอรู้ดีวา่ กาลงั จอ้ งมองดูอยู่ หนุ่มหนา้ มนอมยมิ้ เช่นเดียวกบั ผหู้ ลกั ผใู้ หญ่ “ ไม่เป็นไรๆ บอกกนั ให้รู้ก็ดีแลว้ จะ้ “ คุณสิรีออกโรงช่วย “ ใช่ๆ กาลงั จะถามเชียววา่ ..มาแตห่ วั วนั ..ไม่ไปทางานหรือ ? เห็นแตง่ ตวั ตามสบาย “ คุณยายเสริม “ ผมใหห้ มอซูบาซะรักษาการแทน และอนุญาตใหท้ หารผลดั เวรกนั ไปร่วมงานราวงคืนน้ีได้ ครับ “ “ ไหนๆวนั น้ีก็วา่ งแลว้ อยกู่ ินขา้ วกนั ท้งั ม้ือกลางวนั และม้ือเยน็ เลยนะจะ๊ “ คุณยายทอดสะพานเหล็ก แทนสะพานไม้ แมแ้ ตค่ ุณสิรีก็พลอยเออออห่อหมกไปดว้ ย “ นน่ั ซิ..ลาพกั สองวนั ไปๆมาๆกลบั ถูกใชง้ านหน่ึงวนั ซะนี่ ฉะน้นั วนั น้ีตอ้ งชดเชยใหค้ ุม้ นะจะ๊ “ อีกคร้ังที่สิธารคนั ปากยบิ ๆ อยากจะถามมารดาวา่ ..ตกลงทา่ นเป็นแม่เธอหรือแม่เขา..กนั แน่ ? “ ครับผม “ ถึงชายหนุ่มจะฟังไมร่ ู้เรื่องท้งั หมด แตท่ ่าทีและรอยแยม้ ยมิ้ ของท่านผูอ้ าวโุ สท้งั สองน้นั เป็นเครื่องแสดงเจตนาที่ดียง่ิ กวา่ คาพูด “ ถา้ เช่นน้นั .. “ ทานาบาตะในชุดลาลอง เส้ือคอกลมและกางเกงขาส้ันสีน้าตาล พยายามส่ือสารดว้ ย ภาษาไทยลว้ นๆ เพราะคุณครูก็เอาแต่ง่วนอยกู่ บั การแตง่ ริ้วธงสามชายสีต่างๆ ไมย่ อมหนั มาช่วยแปลใหอ้ ยา่ ง เคย ศิษยญ์ ่ีป่ ุนจึงตอ้ งใชว้ ธิ ี..ไมไ่ ดด้ ว้ ยเล่ห์..กต็ อ้ งแหยด่ ว้ ยกล.. “ ดว้ ยความกรุณาของทา่ น ผมขอโอกาสแสดงฝีมือพ่อครัวอาหารญ่ีป่ ุนสาหรับม้ือเยน็ นะครับ “ ไดผ้ ล สาวเจา้ หนั ขวบั มาทนั ควนั
236 “ ..จืดชืดจะตายไป พอดีแหละ..ดึกๆเป็นไดล้ ุกข้ึนมาตาน้าพริกแกเ้ ล่ียน ไมต่ อ้ งหลบั ตอ้ งนอน.. “ “ ไมเ่ ป็นไร..คุณทานาบาตะ “ คุณสิรีใหก้ าลงั ใจ “ ฉนั ..กบั ..แม่ของฉนั ..กินได้ เหมือนเมื่อวนั ข้ึนปี ใหม่ไงจะ๊ ..ก็อร่อย..ใชไ้ ดน้ ะ.. “ “ ใช่ๆ “ วนั น้ีคุณยายยดึ เกา้ อ้ีฝ่ ายสนบั สนุนเตม็ ที่ “ ปลาน่ึงเน้ือนุ่ม เหมาะสาหรับผสู้ ูงวยั ส่วนแกง กะหร่ี..ยายหนูช่วยทา..อาจาด..แกลม้ ให.้ .ก็เลยเขา้ กนั ไดด้ ี “ “ เป็นอนั วา่ ..ตกลง..” คุณสิรีตกปากรับรองสนธิสัญญาทางไมตรีระหวา่ งไทยกบั ญ่ีป่ ุน ณ เรือนริมน้า คลองบางสวนกลาง “ ม้ือเยน็ ..ยกครัวใหค้ ุณไปเลย เริ่มนึกรายการอาหารไดเ้ ลยจะ้ .. ” “ ขอบคุณครับ คงตอ้ งขอรบกวนยมื กระดานชนวนและดินสอหินไวจ้ ด..ง่า..คนดาเตะ..เมนู..ไม่ใหซ้ ้า กบั คราวก่อนซ่ึงเป็ นชุดอาหารฉลองเทศกาลปี ใหม่ ผมจะนาของสดและเคร่ืองปรุงจากโรงครัวมาทาท่ีน่ีครับ “ เห็นบุตรสาวทาเป็ นไมร่ ู้ไมช่ ้ี คุณสิรีจึงตอ้ งลุกข้ึนไปหยบิ เคร่ืองเขียนมาให.้ .จุมโพญ่ ่ีป่ ุน..ซ่ึงรับไวพ้ ร้อม กบั โคง้ คานบั ตามมารยาทที่ดี ก่อนที่จะลองแหยร่ ังแตนดว้ ยความคร้ึมอกคร้ึมใจเป็ นที่ยงิ่ .. “ คุณสิธาร..ไมช่ อบอาหารญ่ีป่ ุน ผมทาอาหารไทยใหก้ ไ็ ด.้ .ครับผม “ “ ไมต่ อ้ ง ! “ แมจ้ ะทาเป็นดุ.. แต่กไ็ ม่ส่อแววข่นุ เคืองหรือขดั ขอ้ งหมองใจอยา่ งท่ีเคยเป็นมา..จนผมู้ ี พระคุณท้งั สองตา่ งรู้สึกได้ “ ประเด๋ียวฝนกไ็ ดต้ กลงมาเจด็ วนั เจด็ คืนหรอก.. มีที่ไหน..คนญ่ีป่ ุนทากบั ขา้ วไทย ใหค้ นไทยกิน ? \" “ มีซิ..คร๊าบ..บ..” แกลง้ ลากเสียงยาวแถมยกั คิว้ หลิ่วตายว่ั เยา้ อีกต่างหาก สาวเอาปูนหมายหวั หนุ่มไวใ้ นใจ ‘ ฝากไวก้ ่อนนะ..ลบั ตาคุณยายกบั แมเ่ ม่ือไหร่ล่ะก็..เป็นน่าดูแน่ๆ.. ‘ “ เอาอยา่ งน้ีก็แลว้ กนั “ คุณสิรีตอ้ งสวมบทบาท..อนุญาโตตุลาการ..ชว่ั คราว ไกล่เกลี่กรณีพพิ าท ระหวา่ งคนสองชาติ “ สาหรับยายหนู..ฉนั จะทาใหเ้ อง ส่วนคุณ..ตามสบายนะจะ๊ “ แตพ่ อหนั ไปเห็นสายตา กรุ้มกร่ิมของหนุ่มญี่ป่ ุนที่ท่านเจา้ ของเรือนพยกั พเยดิ ใหม้ องตาม..ซ่ึงโฟกสั จบั จอ้ งอยทู่ ่ีบุตรสาวแบบไม่ยอม คลาดสายตา คุณสิรีก็นึกถึงสามีข้ึนมาในบดั ดล..จึงรีบแปรญตั ติเบ่ียงเบนความสนใจของเขา “ เออ้ ..ลืมถามไปวา่ เป็นอยา่ งไรบา้ ง ? คืนวนั ก่อนท่ีเรือลาเลียงถูกระเบิด..? “ “ ขอบพระคุณครับ “ นายทหารเรือแห่งจกั รพรรดินาว.ี .ไดส้ ติ หนั มาโคง้ คานบั อยา่ งนอบนอ้ ม “ ผม ปลอดภยั ครับ โชคดีที่เรือเร็วนาหนา้ เรือลาเลียงในระยะห่าง ลูกระเบิดลงตรงๆกลางลาที่ตามมา ลูกนอ้ งสอง นายเสียชีวติ ทนั ที ร่างแหลกละเอียดไปกบั เรือซ่ึงแตกกระจายหมด ครับ “ คุณสิรีนิ่วหนา้ เมื่อนึกถึงภาพสยดสยอง “ น่ีขนาดกลางคืนนะ.. “
237 “ ระยะแรกฝ่ ายสมั พนั ธมิตรยงั คงใชฝ้ งู บินแบบสองเคร่ืองยนต์ ระเบิดขนาดเบาแนบอยใู่ ตป้ ี ก สหรัฐอเมริกากาลงั เร่งผลิตเครื่องบินรุ่นใหมส่ ี่เคร่ืองยนตล์ ูกระเบิดใหญข่ ้ึน ผลคาดหวงั สูง รัศมีการทาลาย กวา้ งไกลข้ึน ครับ ท่ีอูเ่ ตรียมปรับระดบั ความลึกของหลุมหลบภยั และสร้างบงั เกอร์ป้องกนั ไวท้ ่ีปากหลุมดว้ ย ส่วนท่ีบา้ นน่ี.. “ คาหลงั จงใจสะกิดตอ่ มหมน่ั ไส้ของเธอ ..’ อีกแลว้ นะ..พดู ยงั กบั เป็นบา้ นตวั เอง..’ และมีหรือที่ เขาจะไม่รู้ใจเธอ.. จึงแกลง้ ตอกย้าอยา่ งชา้ ๆ..ชดั ๆ.. “ ส่วนที่บา้ นนี่..ผมจะคานวณก่อนวา่ ควรลึกขนาดไหน..ไม่ ตอ้ งห่วงนะครับ ผมจะมาช่วยขดุ ใหด้ ว้ ยตวั เองครับ “ “ ขอบคุณล่วงหนา้ นะจะ๊ “ ถึงเขาจะรับแรงแขง็ ขอบ แต่เม่ือนึกถึงสามีแลว้ ก็จาเป็นตอ้ งถามออกไป ดว้ ยความเกรงใจ “ แต.่ . เราจะรบกวนคุณมากเกินไปหรือเปล่า ? “ “ หามิไดค้ รับ ! “ นายทหารหวั หนา้ ฐานญี่ป่ ุนทางฝ่ังน้ีรีบปฏิเสธโดยพลนั “ ทา่ นท้งั สองมีเมตตา อยา่ งสูงท่ีอนุญาตใหเ้ ช่าเรือนสองหลงั รวมท้งั ความช่วยเหลืออื่นๆ.. “ หนั ไปทางคุณครูซ่ึงนงั่ ทาเป็นทองไมร่ ู้ ร้อน “ ผมจึงมีเหตุผลที่จะช้ีแจงทา่ นรองแม่ทพั ในการสงั่ ทหารช่างมาช่วยทาให้ ที่สาคญั กค็ ือ... “ หยดุ ชะงกั ชว่ั ครู่..เพ่ือกระตุน้ ความสนใจใหเ้ ธอหนั มามอง ซ่ึงก็ไดผ้ ล “ ท่านท้งั สองทาใหผ้ มรู้สึกเสมือนวา่ บา้ นหลงั น้ีคือ บา้ นของผมเอง ครับ “ พูดจบกฉ็ ีกยมิ้ เมื่อเห็นหลานสาวท่านเจา้ ของเรือนทาตาโต “ ข้ีตู่กลางนา...ข้ีตาตุก๊ แก...” สิธารคอ้ นขวบั “ พูดเอง..เออเอง...” เม่ือเห็นผสู้ มคั รสมาชิกใหมข่ องบา้ น..งงงวยกบั ภาษิตของสาวบางสวนกลาง คุณยายจึงแทรกข้ึน “ ไม่ ตอ้ งไปฟังแม่คนข้ีหวงหรอก..หวงไปหมด..ไม่รู้เรื่องอีกล่ะซิ..เอาเป็นวา่ ผใู้ หญท่ ้งั สองท่ีบา้ นน้ียนิ ดีนะที่คุณคิด เช่นน้นั ไทยเรามีธรรมเนียมมาแตโ่ บราณ...ใครมาถึงเรือนชาน ตอ้ งตอ้ นรับ...วา่ แลว้ ก็หนั ไปทางคุณครูที่นง่ั ทา ตาเขียวใส่ศิษยญ์ ี่ป่ ุนอยู่ “ หนูช่วยแปลที่ยายพดู เรื่องคตินิยมของคนไทยในการตอ้ นรับขบั สู้แขกเหรื่อ..ดว้ ย “ ในฐานะท่ีเป็น หลกั ของครอบครัวแทนบิดาของหลานสาว ท่านเจา้ ของเรือนก็จาเป็นตอ้ ง..ตีบงั ก้นั ..เอาไวก้ ่อน ยงั ไม่เปิ ดไฟ เขียวผา่ นตลอด... สิธารรู้ดีวา่ คุณยายกาลงั ปกป้องเธอไวจ้ ากคาครหานินทาของชมรมปากเปราะซ่ึงอาจจะตีสีใส่ไขไ่ ปทว่ั ตลาดอีกวา่ .. ท่านเจา้ ของเรือนริมน้ายดั เยยี ดหลานสาวใหน้ ายทหารญี่ป่ ุนแบบใส่พาน..หากแต่เขาเองหาไดร้ ู้ ความนยั ไม่.. เธอจึงไม่อยากทาลายความรู้สึกดีๆ ที่เขาอุตส่าห์ลาพกั เพ่ือใชเ้ วลาอยใู่ กลช้ ิดเธอ และไมอ่ ยาก ทาลายบรรยากาศที่ท่านท้งั สองกาลงั สบายอกสบายใจ.. ดว้ ยเหตุน้ีเม่ือแปลความเสร็จ เธอจึงกระเซา้ เขาบา้ ง “ ทาไมวนั น้ีพูดไทยคล่อง..เป็นต่อยหอย.. “ แกลง้ ใชส้ านวนแปลกๆ “ รู้ม้ยั .. แปลวา่ อะไร ? “
238 ชายหนุ่มสัน่ ศีรษะแบบเดก็ ๆ แตห่ วั ใจกลบั พองโตเมื่อสัมผสั ไดถ้ ึงอารมณ์ความรู้สึกของเธอ..ท่ีเขาไม่ เคยไดร้ ับมาก่อน... “ ก็แปลวา่ ..พูดมาก..ปากมาก..ปากเป็นชกั ยนต.์ .น่ะซิ..” คุณครู เพิ่มวลียากเขา้ ไปอีก “ เอาอีกแลว้ ..ชกั ..ยนต.์ . คืออะไรอีกล่ะ..คร๊าบ.บ..? “ ศิษยญ์ ่ีป่ ุนเกาหวั แกรก ๆ “ ความหมายกเ็ หมือนๆ กนั นน่ั แหละ สานวนไทยมีหลากหลาย..ซบั ซอ้ น.. “ หญิงสาวยงั ไมล่ ืมท่ีถาม คา้ งเอาไว้ “ ไมต่ อ้ งมาทาเป็ นเฉไฉเลยนะ ทาไมวนั น้ีพูดไทยคล่องโดยไม่ตอ้ งช่วย ? “ “ กผ็ มไดค้ รูดีไงครับ..กานนั ยงั รู้เลย..” เขายมิ้ กบั ผหู้ ลกั ผใู้ หญ่ท้งั สองที่นง่ั มอง..ครูกบั ศิษย.์ .อยา่ งสนใจ “ ไม่ตอ้ งมาอา้ งกานนั ตะก๊ีสานวนยากๆ อยา่ ง..ฝนตกเจด็ วนั เจด็ คืน..ทาไมไมถ่ าม ? “ คุณครูคาดค้นั “ ก.็ .ก.็ ..” ศิษยพ์ ยายามหาคาตอบ “ ท่ีญ่ีป่ ุนกม็ ี..ฝนตกเจด็ วนั เจด็ คืน..” โมเมขา้ มน้าขา้ มทะเลไปก่อน “ อยา่ ใหร้ ู้นะวา่ ท่ีผา่ นมา..แกลง้ ทาเป็นไม่รู้ภาษาไทย..” คุณครูจอ้ งเขมง็ อยา่ งจะจบั ผดิ “ เมื่อเก่งแลว้ ก็ ดี.. ทีน้ีจะไมแ่ ปลใหอ้ ีก “ “ แหม... “ เสียงแปร่งๆของหนุ่มญี่ป่ ุนทาใหท้ ้งั คุณยายและคุณสิรีอดขาไม่ได้ รวมท้งั สิธารเองดว้ ย แต่ ก็จาตอ้ งทาเป็นตีหนา้ ตายรอฟังคาแกต้ า่ งของเขา “ ผมยงั ไมเ่ ก่งเลย..แคเ่ รียนรู้มากข้ึนเทา่ น้นั “ ความสัมพนั ธ์ที่ใกลช้ ิดของหนุ่มสาวคูน่ ้ี โดยเฉพาะอยา่ งยง่ิ การตอ่ ปากตอ่ คาที่ฝ่ ายหญิงใหค้ วามเป็น กนั เองมากข้ึนเหมือนที่ชลพทั ธ์เคยไดร้ ับ ทาใหส้ องญาติผใู้ หญ่ฝ่ ายหญิงตา่ งรู้สึกเอะใจโดยมิไดน้ ดั หมายกนั เม่ือเลือดเน้ือเช้ือไขเพยี งหน่ึงเดียวของเรือนริมน้าแห่งน้ีเร่ิมเปิ ดประตูหวั ใจ..ยอมรับความอ่อนโยนละมุนละไม ในความรักจากผทู้ ่ีเธอเคยชิงชงั วา่ เป็นศตั รูผรู้ ุกราน ทาให้ท่านท้งั สองอดหนกั ใจไม่ได้ หากเขาตอ้ งมีอนั เป็นไป จากสถานการณ์ที่ล่อแหลมของสงคราม.. หรือ..เม่ือสงครามยตุ ิลงและเขาตดั สินใจเลือกกลบั ญี่ป่ ุน..กจ็ ะสิ้นเรื่อง สิ้นราวกนั ไป.. แต่.. ถา้ หากเขาเลือกอีกทางหน่ึง..ตดั สินใจพกั พิงอยใู่ นไทย..และขอแต่งงานกบั เธอล่ะ..ลาพงั สาหรับท้งั คุณยายและคุณสิรีน้นั ..อะไรที่เป็นความสุขของสิธาร..ผใู้ หญ่ท้งั สองก็ไม่มีความขดั ขอ้ งใดๆ แต่บิดา ของเธอต่างหากท่ีไม่เคยไดร้ ับทราบอารัมภบทปูพ้ืนความเป็นมาในการปลูกตน้ รักบนเรือนริมน้าของนายทหาร หวั หนา้ ฐานญี่ป่ ุนฝ่ังบางสวนกลาง...จะมีปฏิกิริยาเช่นไร ? คุณสิรีเองก็จนดว้ ยเกลา้ ..ไม่อาจคาดคะเนอารมณ์ ความรู้สึกของสามีได.้ . ผเู้ ป็ นยายและผเู้ ป็นแม่ของฝ่ ายหญิงจึงไดแ้ ต่หวงั วา่ บุญกุศลท่ีทาร่วมกนั มาในครอบครัว คงจะช่วยหาทางออกท่ีปลอดโปร่งใหไ้ ดใ้ นทา้ ยที่สุด... ทานาบาตะค่อยๆเขยบิ ตวั เขา้ ไปใกลๆ้ จอ้ งมองทา่ นง่ั ของเธอ แลว้ พยายามทาตาม ท่านง่ั พบั เพยี บที่ดู เกง้ กา้ งของหลานญี่ป่ ุน..ทาใหค้ ุณยายอดไมไ่ ดท้ ี่จะออกปากดว้ ยความเอน็ ดู
239 “ ถา้ ไม่ถนดั ..ก็นงั่ ตามสบายเถอะ.. “ “ ไม่เป็นไรครับ ผมอยากหดั ..อยเู่ มืองไทยกค็ วรนง่ั ..พบั ขาแบบไทย..ใหเ้ ป็น “ พดู ไปกก็ ระแซะเขา้ ไป เรื่อยๆ.. “ ไทยเราเรียกวา่ ..นง่ั พบั เพียบ..จะ้ “ คุณสิรีทาหนา้ ที่แทนคุณครูซ่ึงสนอกสนใจอยแู่ ต่งานตรงหนา้ “ นง่ั ..ง่า..พบั ..เพยี บ...” นกั ศึกษาผใู้ หญ่..ทวนคา.. “ ใช่แลว้ ..เก่ง...แตต่ อนน้ีตอ้ งขอตวั ไปเตรียมม้ือกลางวนั ก่อนนะจะ๊ “ วา่ แลว้ คุณสิรีก็ลุกเดินเขา้ ครัว ปล่อยใหค้ ุณยายอยกู่ ากบั ช้นั เรียนวชิ า ญี่ป่ ุน-ไทย ท่ีดูท่าจะไม่มีวนั ไดป้ ิ ดภาคการศึกษา.. “ ทาซุเครุ อิริมสั สุกะ๊ ? ..ใหผ้ มช่วยม้ยั ? “ ถามไป..กก็ ระชบั พ้ืนท่ีไป..จนกระช้นั ชิดขนาดเส้นยาแดง ผา่ แปด..ลูกมดยงั ขยบั ตวั แทรกยาก..คุณยายเลยไม่เป็นอนั จีบพลู “ จะเสร็จอยแู่ ลว้ “ คนตอบก็ไมก่ ลา้ หนั ไปเพราะกล่ินหอมจางๆท่ีคุน้ เคยรวยรินออ้ ยอ่ิงอยแู่ ถวๆไรผม “ จะเอาไปทาอะไร ? “ ศิษยย์ อดขยนั หมน่ั เรียนรู้ภาษาไทย ทาทา่ จะควา้ เกียรตินิยมดีเด่นมาครอง แต่ แทนท่ีจะมองวตั ถุตอ้ งสงสยั ท่ีตนหาเร่ืองไตถ่ าม กลบั เอียงคอมองหนา้ คุณครู.. “ โซวโชคุ ซูรุ ...ไวต้ กแตง่ ประดบั ประดา “ ไท ดงั ซุ โนะ อิดชุ ฮิโรบะ ..ลานราวง.. ยงั ไงล่ะ.. “ คุณครูรวบเชือกท้งั หมดชูข้ึนสูงๆ เพอ่ื ใหศ้ ิษยช์ ่างซกั มองเห็นภาพ “ ผกู โยงไวใ้ ห้เป็นรูปทรงกระโจม..เทน็ โตะ๊ โนะ เคโจว.. อยา่ งน้ีไง.. “ ท่าทางเธอนึกสนุกอยเู่ หมือนกนั “ ผมลงไปทาใหก้ ็ได้ “ นายช่างใหญค่ อยจอ้ งขออาสาเป็ นนายช่างเลก็ อยเู่ รื่อย “ ไม่ตอ้ งหรอก เดก็ ๆของลุงกานนั จะมารับไปจดั การเอง “ เพิง่ หนั ไปเห็นท่านเจา้ ของเรือนนง่ั น่ิงเป็น ..ผชู้ ม..อยา่ งไมว่ างตา ใบหนา้ จึงออกสีระเรื่อ..รีบแกเ้ ก้ียวดว้ ยการช้ีไปท่ีกระดานชนวนกบั ดินสอหินบนยกพ้ืน “ แมอ่ ุตส่าห์เอามาใหแ้ ลว้ ไหนวา่ จะจดรายการสาหรับทาม้ือเยน็ ..อยกู่ บั คุณยายก่อนนะ จะเขา้ ไปช่วยแม.่ . “ เม่ือหญิงสาวกา้ วเขา้ ไปในครัว คุณสิรีกาลงั เตรียมทอดปลา “ แม่คะ..หนูทาเองคะ่ ..มีอะไรบา้ งคะ ? “ “ ก็มี..ปลาทอด เขาคงกินไดน้ ะลูก หนูยามะเขือยาวใหค้ ุณยาย อยา่ ใส่พริกมากนะจะ๊ เตา้ หูไ้ ขท่ าแกง จืดจะไดซ้ ดคล่องคอ แลว้ ก็..กุง้ หวาน.. “ “ หนูวา่ ..จะตกั พริกกะเกลือ..ใหเ้ ขาลองชิมดู..ค่ะ แม่ “ โทนเสียงเม่ือเอย่ ถึงชนชาติศตั รูของบุตรสาวท่ี คุณสิรีไม่เคยไมย่ นิ มาก่อน ทาใหผ้ เู้ ป็นมารดาตอ้ งหนั ไปพนิ ิจพิจารณาสีหนา้ ของสายโลหิต.. สงั เกตไดถ้ ึง สญั ญาณบางอยา่ งในแววตาของเธอที่บ่งบอกความสุขใจ.. คุณสิรีนึกสงสารชลพทั ธ์ข้ึนมาทนั ที..
240 “ แลว้ น่ีปล่อยใหอ้ ยกู่ บั คุณยายหรือจะ๊ ? “ ถามส่งไปเพ่ือไม่ใหบ้ ุตรสาวจบั ความคิดคานึงได้ “ ใหค้ ุณยายเป็นครูบา้ งก็ดีค่ะ ช่างซกั ช่างถาม คุณยายกช็ ่างอธิบายความ..ไดเ้ รียนกนั สนุกแน่คะ่ “ รอยยมิ้ ท่ีสดช่ืนแจ่มใสของคนพูด ทาใหค้ ุณสิรีรู้สึกผอ่ นคลายเบาใจข้ึน สงครามมหาเอเชียบูรพายงั คง อีกยาวนาน เขามีโอกาสเส่ียงตายสูง ฉะน้นั ช่วงเวลาท่ี..เรือเอก ทานาบาตะ ยงั มีชีวติ อย.ู่ .ครอบครัวน้ี จึงควร ตอบแทนผทู้ ี่ใหค้ วามปลอดภยั มาโดยตลอด เป็นท่ีรู้กนั ทว่ั ทุกคุง้ น้าละแวกสามสวนวา่ หวั หนา้ อูไ่ ปมาหาสู่ท่ี เรือนริมน้าเป็ นประจา ท้งั ทหารผนู้ อ้ ยและพวกปากเปราะเราะรานจึงต่างก็ไม่กลา้ กล้ากรายเขา้ มาล่วงล้าก้าเกิน เม่ือคุณสิรีเดินกลบั ออกไปดา้ นนอกพบมารดานงั่ อยบู่ นยกพ้นื ตามลาพงั จึงเอย่ ถามแบบสัพยอก ก่อนท่ี จะทรุดตวั ลงนง่ั เป็นเพื่อน “ หลานญี่ป่ ุนไปไหนซะล่ะคะ ? ริ้วธงสามชายสารพดั สีที่ยายหนูทากห็ ายไปดว้ ย “ “ กานนั ใหเ้ ดก็ ๆข้ึนมาเอา พอ่ คนอยากรู้อยากเห็นก็ตามลงไปดูดว้ ย เห็นวา่ จะเลยเขา้ โรงครัวสัง่ ให้ เตรียมของสดและเครื่องปรุงไว้ บ่ายๆใหข้ นมาส่งที่น่ี..แม่กเ็ ตือนแกแลว้ วา่ อยา่ ลืมมากินม้ือกลางวนั “ “ เราจะใหเ้ ขาทากบั ขา้ วญี่ป่ ุนที่ไหนดี..คะ ? “ “ ม้ือเที่ยงก็กินกนั ขา้ งบนน่ีแหละ พอตกบา่ ยค่อยยา้ ยลงไปขา้ งล่าง ใหเ้ ขาทาท่ีครัวลุงสน ทหารท่ีขน ของจากโรงครัวทา้ ยสวนมาส่งจะไดส้ ะดวก ไม่ตอ้ งถอดเกือกตะกายข้ึนเรือน “ “ แลว้ เป็นยงั ไงบา้ งล่ะคะ ? ในสายตาของแม่.. “ คุณสิรีหนั ไปมองหนา้ มารดา กระซิบถามเบาๆ ดว้ ย เกรงวา่ ผทู้ ่ีอยใู่ นครัวจะไดย้ นิ “ เขาฉลาดตรงที่..แสดงออกอยา่ งเปิ ดเผยตอ่ หนา้ ผหู้ ลกั ผใู้ หญ่ ไม่ปิ ดบงั อาพราง แตก่ ไ็ มบ่ ุ่มบ่าม คอ่ ย เป็นค่อยไป พรมน้าเยน็ เขา้ ใส่วนั ละนิดละหน่อย จนในท่ีสุด..สาวของเรากใ็ จออ่ นจนได.้ ..” “ เมื่อครู่..ในครัว ดูแกพ้นื ดีมากค่ะ แววตามีประกายแปลกๆ...” “ เราสองคนกส็ อดส่องเตม็ ท่ีแลว้ บุญกุศลคงจะช่วยประคบั ประคองใหน้ าวาชีวติ สองลาน้ีแล่นละล่อง เคียงคูก่ นั ไปดว้ ยดี ...” หนุ่มเหนา้ จากแดนไกลร่วมวงม้ือกลางวนั บนเรือนริมน้า.. ดว้ ยความรู้สึกผกู พนั เสมือนเป็นครอบครัว ของตนเอง หญิงสาวตกั แกงจืดเตา้ หูใ้ ส่ถว้ ยเล็กวางลงทางขวามือของคนตาหวาน ตามดว้ ยยามะเขือยาว “ เคยกินม้ยั ? ยาแบบไทยๆ...” ผชู้ วนชิมเอ่ยถามเบาๆ “ ไม่เคยครับ ขอบคุณ “ คอ้ มศีรษะใหส้ าวเจา้ หน่ึงที “ ขอลองก่อนนะ..” วา่ แลว้ ก็ตกั ข้ึนลิ้มรส หาก ทวา่ เค้ียวไปโดนพริกเขา้ .. จึงซี๊ดปากยกมือข้ึนพดั ไปมาเหยง็ ๆ จนแมค่ รัวอดหวั เราะไม่ได้ “ อุตส่าห์ใส่พริกนิดเดียว..เพราะทาใหค้ ุณยาย..” เธอรีบตกั กงุ้ หวานให้ “ รีบกินน่ีซะ ช่วยแกเ้ ผด็ ได้ “
241 บทท่ี ๒๕ แขกญ่ีป่ ุน..ทาตามอย่างวา่ ง่าย แลว้ ก็พยกั หนา้ หงึกๆเป็ นเชิงค่อยยงั ชว่ั สิธารเลื่อนขนั น้าลอยดอกมะลิ ให้ เขาจิบทีละนิดก่อนท่ีจะหนั มายมิ้ ยอ่ งผอ่ งใส “ เยน็ น้ีลองเมนูของผมบา้ งนะ ไมเ่ ผด็ เลย.. “ จุมโพอ่ าสา..ทา้ ประลอง หลงั อาหาร เขากลุ ีกุจอยกถาดจานชามไปใกลโ้ อง่ ใบเข่ือง อาสาช่วยลา้ ง..ลา้ งไปก็มองหนา้ สาวเจา้ ไป “ อิโซอิเดะ เนะ ! เร่งมือหน่อย.. มองท่ีจานชามซิ ! “ เธอตอ้ งเอด็ เขา้ ให้ “ ดูซิ..จะออกนอกกะละมงั อยแู่ ลว้ เดี๋ยวไดห้ ล่นลงมาแตกหรอก.. ทีหนา้ ทีหลงั ..ไมต่ อ้ งเลยนะ ถา้ ลา้ งเอง..ป่ านน้ีเสร็จไปต้งั นานแลว้ “ กวา่ จะลา้ ง.. จะเช็ด.. ครบหมดทุกใบ.. ก็ทาลายสถิติโลกประเภทชา้ ท่ีสุด.. ตกบ่ายเขาช่วยประคองท่าน เจา้ ของเรือนลงไปนง่ั บนยกพ้นื ช้นั ล่าง พอคุณสิรีตามลงไปนงั่ เป็นเพ่ือนแลว้ ทานาบาตะกจ็ ดั แจงเอาผา้ ซบั เหงื่อ โพกศีรษะวางมาดเป็น..จุมโพญ่ ่ีป่ ุน..แลว้ เดินเขา้ ไปในครัวอยา่ งมน่ั ใจเตม็ ร้อย ชว่ั อึดใจเดียวทุกคนที่อยูข่ า้ งนอก ก็ได้ยินเสียงอะไรต่อมิอะไรกระทบกระทงั่ กนั ดังโพล้งเพล้งจนสิธารตอ้ งเดินเขา้ ไปตรวจการณ์ ปรากฏว่า กระทะหมอ้ ไหรวมท้งั ตะหลิวหล่นลงมากระจายกนั อยูบ่ นพ้ืน เพราะเขาไปดึงผา้ ที่ลุงสนคลุมเอาไวเ้ พื่อป้องกนั หนูและแมลงสาป พอ่ ครัวมือใหม่กม้ ลงเกบ็ สรรพส่ิงที่ตกเกล่ือนอยู่ เม่ือเห็นสาวเจา้ ..จึงเงยหนา้ ข้ึนยมิ้ เจ่ือนๆ “ ซุ่มซ่าม..เซ่อซ่า.. “ เธอแกลง้ วา่ ไปอยา่ งน้นั เองท้งั ๆที่อดเอน็ ดูไม่ได้ ดูทีรึ..เรือเอกแห่งจกั รพรรดินาวี ลงนง่ั เจ๋ียมเจ้ียมอยใู่ นครัวช้นั ล่างของเรือนคุณยาย..แถมยงั ทาหนา้ เป็ นอีกดว้ ย นึกขาพลางกม้ ลงจะช่วยหยบิ ช่วย จบั เขากช็ ิงลุกพรวดข้ึนมาเสียก่อน..ส่งผลใหข้ า้ งแกม้ ของฝ่ ายชายกระทบเบาๆเขา้ กบั ซอกหูฝ่ ายหญิง..กลิ่นหอม จางๆพิร้ีพไิ รรวยรินอยูข่ า้ งไรผมเธอ คราวน้ีสิธารไม่รอชา้ ทุบพลก่ั ๆถ่ียิบเขา้ ท่ีตน้ แขนหนุ่มที่ยืนยมิ้ อยา่ งพึงใจ “ น่ีแน่ะ ! อยๆู่ ก็ลุกข้ึนมา.. “ “ อา้ ว..ก็ทีคุณยงั เคย..เม่ือวนั แรกท่ีเจอกนั ผมกาลงั กม้ ลงไปดูวา่ คุณนง่ั ทาอะไรท่ีบนั ไดท่าน้า คุณก็ลุก พรวดข้ึนมาชนผม..จาไดม้ ้ยั คร๊าบ..บ..? “ ลากเสียงยวั่ เยา้ ..ขณะกม้ ลงประชิดเรือนผมเธอ เลยโดนเขา้ อีกหลาย พลก่ั แตก่ ระสอบทรายหนุ่มกลบั ยมิ้ แป้น..อยากจะโดนซอ้ มท้งั วนั ท้งั คืน.. “ นี่ถา้ คุณยายกบั แม่ไม่นงั่ กนั อยขู่ า้ งนอก เป็นไดโ้ ดนไม่นบั .. “ เจา้ ของกาป้ันหนา้ แดงก่าเมื่อถูกร้ือฟ้ื น อุบตั ิรักปฐมฤกษ.์ . สัมผสั แรกท่ีตราตรึงอยใู่ นกน้ บ้ึงของหวั ใจ “ ยงั ไม่ รีบเกบ็ อีก..ใส่ถาดยกไปวางนอกชาน..จะลา้ งเอง..ไมง่ ้นั น้าหมดโอง่ แน่ๆกวา่ จะเสร็จ.. “ จดั การกบั ภารกิจวนุ่ ๆของตวั ยงุ่ เรียบร้อยแลว้ สิธารจึงกลบั ออกไปนงั่ บนยกพ้นื ดา้ นนอก
242 “ อะไรตกเสียงดงั โฉ่งฉ่างล่ะ..ลูก ? “ คุณสิรีถาม “ คนซุ่มซ่ามน่ะค่ะ แม่ น่ียงั ไม่ทราบวา่ จะทาอะไรบา้ ง ? “ พูดยงั ไม่ทนั ขาดคา ทหารท่ีโรงครัวก็ว่ิง ตุบ้ ๆแบกถาดของสดและเครื่องครัวญ่ีป่ ุนเขา้ มายนื ระวงั ตรง หญิงสาวจึงช้ีไปทางหอ้ งครัวใหเ้ ขา้ ไปส่งกนั เอง “ นี่ยายยงั อิ่มอยนู่ ะลูก จะทาม้ือเยน็ ต่อเลย..ไมไ่ หวนะ...” ท้งั ลูกและหลานหวั เราะออกมาพร้อมกนั “ แคเ่ ตรียมไวก้ ่อนค่ะ กวา่ จะงุ่มง่ามเงอะงะก็พอดีคุณยายหิวแหละคะ่ แคล่ า้ งจานก็ชา้ เหมือนตวั ทาก “ “ หนูก็..เขาคงติดนิสยั ช่าง..จะทาเร็วๆเป็น..ลิงลา้ งกน้ ..ไดย้ งั ไงจะ๊ งานพงั หมด.. “ คุณสิรีขาบุตรสาว “ ทาไมตอ้ งเป็นลิง..เป็นตวั อื่นไมไ่ ดห้ รือคะ ? “ “ อา้ ว..ไมเ่ คยเห็นล่ะซิ..ลิงลา้ งกน้ ..แผลบ็ ๆ เรากระพริบตายงั ไมท่ นั เลย..เสร็จแลว้ ..” คุณยายอธิบาย “ ไม่อยา่ งน้นั เขาจะไดร้ ับแต่งต้งั ให้เป็ นนายช่างใหญ่หรือลูก..ผลงานคงเขา้ ตาแม่ทพั เรือญี่ป่ ุน ประณีต พิถีพิถนั ..เขา้ ภาษิตไทยที่วา่ .. ชา้ เป็นการ นานเป็นคุณ ..” “ แหม..แต่เนี่ย...” สาวข้ีบ่นไม่ยอมเอ่ยชื่อหนุ่มผูถ้ ูกพาดพิง “ ช้าเกิน..นี่คะแม่ ถา้ เปิ ดร้านอาหารคง จะตอ้ งติดป้ายเตือนลูกคา้ ไวล้ ่วงหนา้ วา่ ..หากประสงคจ์ ะส่ังม้ือเยน็ กรุณารับประทานม้ือกลางวนั มาใหอ้ ิ่มก่อน แลว้ ค่อยมานอนรอ...” คราวน้ีถึงตาผอู้ าวโุ สท้งั สองขบขนั กนั ..จนคุณสิรีถึงกบั น้าหูน้าตาไหล “ หนูล่ะก็.. ช่างวา่ แก.. มวั แต่นินทาอยขู่ า้ งนอก เขา้ ครัวไปดูหน่อยเถอะลูก งมโข่งอยคู่ นเดียว เดี๋ยวก็ จบั ตน้ ชนปลายไม่ถูกหรอก.. “ แลว้ กจ็ ริงดงั ท่ีผเู้ ป็นมารดาคาดเอาไว้ เมื่อหญิงสาวจึงเดินเขา้ ไปในครัวอีกคร้ัง ..ตวั ยงุ่ ..นง่ั อยบู่ นมา้ ยาว ขา้ งโตะ๊ ทากบั ขา้ ว พินิจพจิ ารณาดูรายการในกระดานชนวนที่ถืออยูใ่ นมือ สลบั กบั การหนั ไปมองของสดพะเรอ เกวยี นท่ีกองอย.ู่ .พลางส่ายหวั ไปมา.. อากปั กิริยาน้ีทาใหผ้ ทู้ ี่ยนื สงั เกตการณ์อยหู่ นา้ ประตูตอ้ งแอบอมยมิ้ “ งงล่ะซิ.. ก็ดูท่ีใหล้ ูกนอ้ งขนมา ยงั กบั จะเล้ียงท้งั บาง..วางกองเตม็ หอ้ งไปหมดจนจะไม่มีที่เดิน.. “ จุมโพอ่ าสาหมดปัญญา.. หนั มาทาตาละหอ้ ย “ ทาซุเครุ ซูรุ โยะ ชิเตะ..กุดาไซ.. โปรดช่วยผมดว้ ย.. “ สุ้มเสียงออดออ้ น..เวา้ วอนสาว “ ไหนดูซิ..จะทาอะไรบา้ ง ? “ เธอเดินไปนง่ั ขา้ งๆเขา ควา้ กระดานชนวนที่จด..เมนูเด็ด..มาจาระไนที ละรายการ “ มิโสะชิรุ..ซุป ชาวงั มุฉิ..ไข่ตุ๋นใส่เห็ด อุเมโบชิ มูซุซะคะนะ..ปลาน่ึงบ๊วยใส่ เซะโรริ..ข้ึนฉ่าย มินโตะ..ใบสะระแหน่ เนงิ..ตน้ หอม โชวกะ..ขิง ผดั คาโบฉะ..ฟักทอง กบั ซายะอิงเกน..ถว่ั แขก โทวโมโรโคชิ ..ขา้ วโพด กรุ ีนพสี ุ..ถวั่ ลนั เตา.. โอย้ ..พอแลว้ ! ใครจะกินเขา้ ไปหมด..ตอ้ งเรียกทหารท้งั อูข่ องคุณมาแลว้ ล่ะ ! “
243 “ จะทาอะไรก่อนดีล่ะ ? ผมจะลา้ งพวกน้ีเลยนะ “ ถามพลางช้ีไปทางผกั สดสารพดั อยา่ งท่ีกองสุมกนั อยเู่ กือบเตม็ โตะ๊ ทากบั ขา้ ว ท่ีปรึกษาสนั่ ศีรษะเป็ นเชิงปฏิเสธ “ ชินไมโนะ เรียวรินิง เดอารุ ! พอ่ ครัวมือใหม่ ! “ ให้สมญาไปก็ ขาไป “ ไม่ตอ้ งเลย..เด๋ียวทาเอง เพราะตอ้ งคดั แยกท่ีจาเป็ นตอ้ งใชก้ ่อน ส่วนท่ีเหลือจะใส่ถาดคืนโรงครัวคุณ นะ ไปลา้ งปลาเถอะ.. “ สงั่ จบก็นึกอะไรออก หนั ขวบั กลบั มาจอ้ งตวั ยงุ่ เขมง็ “ อยา่ บอกนะวา่ ..ทาไมเ่ ป็น ! “ “ เป็ น..คร๊าบ..บ..เป็ น.. “ ‘ พ่อครัวหวั ปั่น ‘ รีบรับคาพลางเอ้ือมไปหยิบปลาที่ควกั ไส้ออกเรียบร้อย แล้วจากโรงครัวท้ายสวน..ข้ึนวางบนเขียง ยกมีดให้สันเอียงลงเกือบแนบตวั ปลา แล้วขอดเกล็ดอย่าง ทะมดั ทะแมง แต่กไ็ มว่ ายยอกยอ้ นบ่นพึม..จงใจให้ผกู้ ากบั การไดย้ ิน “ แหม..ทาปลาไม่เป็ น ก็เสียชื่อคนญี่ป่ ุน หมดซิคร๊าบ..บ..คุณผหู้ ญิง.. “ ลงทา้ ยดว้ ยเสียงยานคางอยา่ งลอ้ เลียน หากทวา่ คาแรกยงั คงแปร่งอยูเ่ หมือนเดิม ส่งผลใหผ้ ทู้ ี่ง่วนอยกู่ บั กองสีเขียวๆตรงหนา้ อดยมิ้ ใหก้ บั สารพดั ผกั สดท่ีกาลงั คดั แยกอยไู่ มไ่ ด้ “ มิโสะชิรุ..ไม่ตอ้ งหรอกนะ..ขอร้อง..คงจะเค็มซ่ึงไม่ดีกบั คุณยาย สามอย่างก็พอแลว้ ไหนจะไข่ตุ๋น ปลาน่ึงบว๊ ย ผดั ฟักทองทรงเคร่ือง กินไม่หมด..น่าเสียดายนะ คนไมม่ ีจะกิน..ยงั มีอีกไม่นอ้ ย “ ประโยคหลงั เขาหนั มาขมวดคิว้ ถาม คุณครูเลยตอ้ งแปลใหฟ้ ัง “ โกเม็งนาไซ..ตอ้ งขออภยั ดว้ ย ผมลืมนึกถึงขอ้ น้ีไป ขอบคุณที่เตือนนะครับ “ วา่ แลว้ ก็คอ้ มหวั ให้ อยา่ งสุภาพ สิธารรู้สึกปลอดโปร่งที่เขาก็มีสานึกเช่นเดียวกนั .. เธอจึงมีแก่ใจแยม้ พรายภารกิจลบั เฉพาะ “ พอเตรียมของเสร็จแลว้ คุณจะตอ้ งกลบั ไปอู่หรือเปล่า ? “ “ วนั น้ีเป็ นวนั ลาพกั ของผมไง.. “ เขาเลิกคิ้ว “ ลืมแล้วหรือ ? จริงซิ..กว่าจะถึงม้ือเย็นก็อีกหลาย ชว่ั โมง คุณอยากจะทาอะไรล่ะ ? “ “ ไปพายเรือเล่นกนั ม้ยั ? “ เธอลองหยง่ั เชิงดูก่อน “ ไปซิครับ ! “ ผเู้ ช่ียวชาญการขอดเกลด็ ปลา..ทาท่ากระด๊ีกระด๊าย่ิงกวา่ กระดี่ไดน้ ้า “ ไปไหนก็ไดท้ ่ีมี คุณไปดว้ ย “ ราวกบั สวรรคท์ รงโปรด..เสมือนรับรู้ความในใจของเขา..รีบทาต่อจนเสร็จ “ รอผมลา้ งมือให้ หมดกลิ่นคาวปลาก่อนนะครับ ครู่เดียว.. ชตโตะมะเตะ กุดาไซ.. “ สิธารรู้สึกสวา่ งไสวข้ึนมาอยา่ งฉบั พลนั เขาไม่อิดเอ้ือนท่ีจะไปกบั เธอ..ท้งั ๆที่ยงั ไม่รู้วา่ จะไปไหน..ดว้ ย เหตุน้ี..เธอจึงเดินตามไปที่นอกชานรอดูเขาลา้ งมือ ขณะท่ียน่ื ผา้ แหง้ ส่งให.้ .เธอกก็ ล้นั ใจยงิ คาถามสาคญั
244 “ อยากไปดูแถวๆที่คุณตกน้าน่ะ..ไดม้ ้ยั ? “ เสียงแผว่ ลง..เดาไม่ถูกวา่ เขาจะสงสัยประการใดหรือไม่.. ทานาบาตะเช็ดมือเสร็จทาท่าจะส่งกลบั แต่พอสิธารยน่ื มือออกไปจะรับคืน เขากฉ็ วยโอกาสรวบอุง้ มือนอ้ ยๆไว้ แลว้ เอย่ ดว้ ยน้าเสียงท่ีจริงจงั “ โดว..อิตาชิมะชิเตะ.. ดว้ ยความยนิ ดี..คิวาเมเตะ๊ ..อยา่ งยิ่ง โยโรคนเด๊ะ ไคเดะฮุเนะ โอะไคคุ ชิมะสึ.. ผมยินดีออกไปพายเรือกบั คุณ เดโมะ..แต่..ซึโมริ ฮุเนะ มตเตะคุรุ โดะโคะ ? จะไปหาเรือไดท้ ี่ไหนล่ะครับ ? คุณผหู้ ญิง...” คาหลงั เขากระเซา้ เธอจนชกั จะติดปากเหมือนท่ีสหายสนิท..ชลพทั ธ์..ชอบลอ้ เลียนอยบู่ ่อยคร้ัง สิธารปลดมือออกจากการเกาะกมุ พลางเอด็ เบาๆ..ท้งั ๆท่ีความอบอุ่นซาบซ่านเขา้ ไปเติมเตม็ ในส่วนลึก “ คุณยายกบั แม่อยขู่ า้ งนอกนะ ! เดี๋ยวกไ็ ดโ้ ดนไมม้ ะยมหรอก..” เธอส่งผา้ สะอาดใหเ้ ขาเช็ดหนา้ เช็ดตา ดว้ ย เพราะเม่ือครู่ไม่เพียงแต่ลา้ งมือ.. ทานาบาตะยงั ลา้ งหน้าคลายร้อนอีกด้วยจนหยาดน้าเกาะพราวอยู่บน ใบหนา้ อนั คมสัน พอเช็ดเสร็จก็เอาผา้ ผนื น้นั คลอ้ งคอ..เขายมิ้ สดใสขณะเอย่ ปาก “ ขอยมื ไวก้ ่อนนะครับ “ “ วา่ แตเ่ รือล่ะครับ ? “ เขาถามย้า หวั ใจแสนเบิกบานที่เธอใหค้ วามไวว้ างใจชวนไปไหนสองต่อสอง “ ไปขอใชท้ ี่บา้ นคุง้ กาเหวา่ ของท่านครูได้ วาตาชิบุเนะ..เรือขา้ มฟาก..น่ะ แต.่ ..” หญิงสาวแอบกระซิบ อยา่ งคาดค้นั “ อยา่ บอกคุณยายกบั แม่ นะ ! “ “ ไฮๆ้ ครับ ! “ วา่ แลว้ กย็ กนิ้วช้ีขวางริมฝีปากตนเอง ท่าทางข้ีเล่นของเขาทาใหเ้ ธออดยมิ้ ใหไ้ ม่ได้ ดา้ นนอกคุณสิรีกาลงั นาบใบตองเพื่อใชม้ วนบุหรี่อยา่ งเคย ส่วนคุณยายนง่ั ..เจียนยา..ตามขอ้ อา้ งของลุง กานนั อยบู่ นยกพ้นื อยา่ งสบายอารมณ์ เม่ือจุมโพห่ นุ่มกบั บุตรสาวเดินออกมา ผเู้ ป็นมารดาจึงเอ่ยทกั “ สนุกม้ยั ? ภารกิจประกอบอาหารในวนั พกั ของหวั หนา้ อู่.. ในครัวทาอะไรกนั บา้ งจะ๊ ? “ คาถามแสน จะธรรมดา แต่ ใบหนา้ ผทู้ ่ีชิงตอบ..พาลออกสีระเร่ือดว้ ยอาการร้อนตวั “ เตรียมไวเ้ สร็จสรรพแลว้ คะ่ ตอนเยน็ กท็ าไดเ้ ลย...” “ อา้ ว..แลว้ นี่ต้งั ท่าจะไปไหนกนั ? “ ท่านเจา้ ของเรือนดกั คอเหมือนรู้แกว หลานสาวรีบโยนกลองไปใหผ้ ตู้ ิดตามที่ยนื ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อยขู่ า้ งๆ “ จุมโพม่ ือใหม่..อยากไปเที่ยวชมแปลงสวนครัวและลาประโดงทา้ ยสวนค่ะ หนูเห็นมีเวลาวา่ งอีกหลาย ชวั่ โมง เลยจะพา..เดินดูไปเร่ือยๆ คะ่ “ “ ง้นั กต็ ามสบายเถอะ..พอ่ คุณ.. “ คุณยายเปิ ดไฟเขียวแทนคุณสิรี “ ขอบพระคุณครับ “ หนุ่มหวั ไวรีบรับคา กลวั สาวเจา้ จะเปล่ียนใจ แต่กไ็ มล่ ืมรายงาน “ ผมเอาปลา.. เขา้ นอน.. ใน..ง่า..โดนาเบะ..เรียบร้อยแลว้ ครับ “
245 ผหู้ ลกั ผใู้ หญ่ตา่ งหวั ร่อชอบใจกบั ศพั ทแ์ สงของจุมโพอ่ าสา แมแ้ ต่คุณครูเองกก็ ล้นั ยมิ้ เอาไวไ้ ม่อยู่ “ กรณีน้ีไม่ใชค้ ากิริยา..นอน..จะ้ เพราะปลาตายแลว้ ตอ้ งพูดวา่ ..วาง..ไวใ้ น..อะไรนะ ?..โดะๆ เบะๆ น่ะ ? “ คุณสิรีออกโรง..ทาหนา้ ที่แทนบุตรสาว..เปิ ดหลกั สูตรเร่งรัดระยะส้นั ..ติวเขม้ ..ตวั ตอ่ ตวั .. “ โดนาเบะ แปลวา่ หมอ้ ดิน ค่ะ เคลด็ ลบั คือระหวา่ งการน่ึง สรรพคุณของสมุนไพรจะค่อยๆซึมเขา้ ไป ในเน้ือปลา ค่ะ ทาใหไ้ ดเ้ น้ือปลาที่หวานและหอมเคร่ืองเคราตา่ งๆ เป็นสูตรโบราณของญี่ป่ ุน คะ่ “ หลงั จากไดร้ ับอนุญาตแลว้ สิธารก็พาทานาบาตะออกไปตามทางเดินแคบๆ ตรงไปสู่แปลงสวนครัว ตามท่ีไดบ้ อกกล่าวไวก้ บั ท่านผูม้ ีพระคุณท้งั สอง เธอช้ีให้เขา ‘ เยี่ยมชม ‘ ประมาณหน่ึงอึดใจ แลว้ จึงลดั เลาะ เลียบลาประโดงดา้ นหลงั เรือนไปยงั บา้ นคุณชอบ ทาเอาผูต้ ิดสอยห้อยตามชกั นึกสนุกในภารกิจลบั สุดยอดของ สาวบางสวนกลาง เธอบอกใหเ้ ขารออยแู่ ถวๆพุม่ ไมก้ ่อน เพราะจะตอ้ งไปเจรจากบั เจา้ หนา้ ที่ของทางการ สิธาร กา้ วพรวดเขา้ ไปในหอ้ งเวร ปลุกชายร่างกายาในชุดเครื่องแบบพลเรือนกลาโหมท่ีนอนอยใู่ นเปลสนามให้ทะล่ึง ลุกข้ึนพร้อมกระชบั ปื นในมือทนั ที พอเห็นวา่ เป็นใคร..เขาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่.. “ ตายจริง..ขอโทษทีนะคะ มารบกวนจนคุณตื่นทุกที.. “ สาวใจร้อนรู้ตวั เหมือนกนั “ ไม่เป็นไรครับ แต่ทีหนา้ ทีหลงั ..ช่วยใหส้ ุ้มใหเ้ สียงหน่อยนะครับ “ “ อีกสองคนไปไหนล่ะจะ๊ ? “ เผลอทาหนา้ ท่ี..จเร..แทนบิดา “ ผมให้ไปตรวจสอบเสาที่ต้งั ลาโพง ครับ ปี น้ีน้าคงหลากมาก..ตอ้ งคานวณฐานท่ีต้งั ..ยกให้สูงไวแ้ ต่ เนิ่นๆเพ่ือใหพ้ น้ น้า.. วา่ แต่ ..คุณหนูมาทาไมครับ ? “ หวั หนา้ สายสืบนาวกิ ฯ ก็ไต่ถามแทนบิดาของเธอเช่นกนั “ อ๋อ..วา่ จะขอยมื เรือ..ไปพายเล่น..แถวๆน้ี จะ้ “ “ คุณยายกบั คุณแมท่ ราบหรือยงั ครับ ? แลว้ ไปคนเดียว..ช่วงน้ีน้าก็เช่ียวมาก.. ท่านรู้เขา้ ..คงกระทืบผม เละแน่ๆครับ “ เรือโท ยอดยทุ ธ์ ชกั ใจไม่ ดี จึงตอ้ งขบู่ ุตรสาวผบู้ งั คบั บญั ชาเอาไวก้ ่อน “ ไม่เป็ นไรจะ้ หวั หนา้ อู่..ไปดว้ ย ตะก๊ีขอแม่กบั คุณยายแลว้ ..” เธออาความที่ขออนุญาตแค่ไปดูแปลง สวนครัวกบั ลาประโดงดา้ นหลงั ที่ติดกบั สวนใน แถมยงั พาดพิงถึงบุคคลที่สาม “ เขาอยญู่ ่ีป่ ุนไม่เคยพายในคลอง ..ก็เลยจะลองดูจะ้ “ โอกาสงามๆอยา่ งน้ี..หาไมไ่ ดอ้ ีกแลว้ เธอจึงอา้ งอิงเรื่อยเปื่ อย..เพ่ือใหไ้ ดเ้ รือไปใช้ “ คุณหนูมาก็ดีแลว้ ครับ “ ท่านมอบหมายภารกิจใหม่ให้แลว้ คืนน้ีพวกผมจะตอ้ งไปจุดพลุสีแดงส่ง สัญญาณเตือนฝงู บินสมั พนั ธมิตรใหร้ ู้วา่ ..ลานพระบรมรูปทรงมา้ เป็ นจุดตอ้ งหา้ ม เจตน์..อยูโ่ ยงเฝ้าฐานสัญญาณ คุง้ กาเหว่า แต่หนงั สือคาสั่งแต่งต้งั ยงั ไม่ออก คุณหนูจึงตอ้ งเหน่ียวร้ังหัวหน้าอู่ไวท้ ี่ลานราวงจนกว่าผมจะ กลบั มาประจาฐาน นะครับ..ผมจะออกไปเตรียมเรือไวใ้ ห้ คุณหนูจะไปไหนก็รีบไปเถอะครับ “
246 “ คะ่ ๆ ขอบคุณนะคะ เด๋ียวเขารอนาน..จะสงสัยเอาได้ คืนน้ีฉนั จะทาหนา้ ท่ีให้ดีท่ีสุดเช่นเดียวกบั พวก คุณ..สายสืบเหล่าพลพรรคนาวกิ ฯ ผสู้ นองคุณแผน่ ดินไทย คะ่ “ ความอ่ิมเอมและปล้ืมปิ ติที่บา้ นเกิดเมืองนอนของเธอยงั มีบรรดาผเู้ สียสละเพอื่ ประเทศชาติอยูอ่ ีกไม่นอ้ ย ทาให้สีหนา้ ของเธอสดช่ืนแจ่มใสดว้ ยรอยยิ้มที่ประทบั ใจผูร้ ออยู่ใกลพ้ ุ่มไมต้ ามคาสั่ง สิธารพาทานาบาตะข้ึน บนั ไดบา้ นหลงั ใหญ่แลว้ เดินไปตามระเบียงโดยรอบ ซ่ึงเป็ นลกั ษณะของสถาปัตยกรรมเฉพาะของบา้ นริมน้า โบราณที่นิยมออกแบบระเบียงสี่ทิศไวเ้ พอ่ื ชมทศั นียภาพริมแมน่ ้าลาคลอง ส่วนดา้ นหลงั ก็หนั ไปทางสวนผลไม้ ตกเยน็ ก็อาศยั พกั ผอ่ นนง่ั ๆนอนๆ ..ดูดาวในยามค่าคืน รวมท้งั นาเคร่ืองดนตรีมาบรรเลงขบั กล่อมไปดว้ ยก็ได้ ตามแต่อธั ยาศยั ท่ามกลางสายลมที่เยน็ สบายและกล่ินหอมของดอกไมน้ านาพนั ธุ์ เรือโท ยอดยทุ ธ์ ซ่ึงแฝงตวั อยใู่ นชุดเคร่ืองแบบพลเรือนกลาโหม จดั เรือเล็กจากใตถ้ ุนศาลาไปเทียบรอ ไวท้ ี่ท่าน้าใหแ้ ลว้ “ ขอบคุณนะคะ ไปไม่นาน..เด๋ียวเอามาส่งคืนให้ค่ะ “ เธอเอ่ยกบั เจา้ หนา้ ที่ของทางการอย่างสุภาพ เพ่อื ไมใ่ หด้ ูสนิทสนมจนหวั หนา้ อูอ่ าจผดิ สังเกตเอาได้ “ ไม่เป็ นไร เชิญครับ “ หวั หนา้ ฐานสัญญาณโคง้ ศีรษะเล็กน้อยให้ผูท้ ่ีเดินตามมาซ่ึงก็ยมิ้ ตอบ ไม่ได้ แสดงท่าทีขึงขงั อยา่ งเคยเพราะอยใู่ นชุดลาลอง เรือเอก ทานาบาตะ รีบชิงไปนง่ั คดั ทา้ ยเรือ ใหส้ าวเจา้ นง่ั พายตรงกลาง ภาพน้ีทาให้ผูท้ ่ียนื ดูอยอู่ ดพิศวง อยูใ่ นใจไม่ได.้ ..’ ไอเ้ จา้ หวั หนา้ อู่นี่..มนั มาทาสงคราม..หรือวา่ ..มาจีบสาวกนั แน่วะ..แลว้ ทาไมคุณหนูถึงไดไ้ ว้ เน้ือเช่ือใจถึงขนาด..ลงเรือลาเดียวกนั ..แบบสองต่อสอง..อยา่ งน้ี ! มีรึท่ีชายอกสามศอกอยา่ งเรือโท ยอดยทุ ธ์ จะ มองไม่ออกวา่ ไอเ้ จา้ หมอนน่ั มนั คิดยงั ไงกบั คุณหนู..แถม..คุณยายกบั คุณผูห้ ญิง..ก็พลอยเออออห่อหมก..ยอมเปิ ด ไฟเขียวให้อีก..คงจะตอ้ งมีเหตุผล..ต้ืนลึกหนาบาง..อะไรสักอยา่ งท่ีเขายงั ไม่รู้.. นี่สงสัยว่าคุณหนูคงจะแอบไป ซุ่มดูบ้านพักของท่านเป็ นแน่ ยังดีท่ีกลางวนั ไม่มีใครอยู่ ท่านกับคุณชอบเดินเข้าไปทางานในอาคาร กองบญั ชาการใหญ่ญ่ีป่ ุนแห่งใหม่ในสวนลึก ส่วนคุณชลพทั ธ์ออกเดินสายติดตามท่านแม่ทพั ไปทวั่ ทุกหนทุก แห่ง ทาหนา้ ที่..ล่ามเคลื่อนที่..สาหรับลุงสน..ท่านใหไ้ ปช่วยปัดกวาดเช็ดถูบา้ นพกั ของรองแม่ทพั ญ่ีป่ ุนบา้ ง และ เริ่มฝึกงานสายสืบสารองไปดว้ ย อาทิเช่น ออกปฏิบตั ิการแถวตลาดและท่ีชุมนุมชน ส่งข่าวใส่ยา่ มท่ีศิษยว์ ดั เดิน หิ้วตามพระออกบิณฑบาต ขณะเดียวกนั ก็หยบิ มว้ นกระดาษรหสั ข่าวในยา่ มออกมาดว้ ย..การลว้ งส่งและรับข่าว ในย่ามพระน้ี ตอ้ งฝึ กกนั อยู่นาน..กว่าจะท้งั ทิ้งและฉกข้ึนมาไดใ้ นเส้ียวนาทีโดยไม่ให้เป็ นที่พิรุธ โดยหามีผใู้ ด สังเกตเห็นไมว่ า่ ..ระหวา่ งซอกนิ้วของมือที่โผล่กลบั ข้ึนมาจากยา่ มน้นั มีมว้ นกระดาษเล็ก กวา่ นิ้วกอ้ ยติดมาดว้ ย
247 ภารกิจของขบวนการใตด้ ินเสรีไทยน้ีเป็ นความทา้ ทายท่ีจุดประกายความตื่นเตน้ ใหแ้ ก่ลุงสนเป็ นอยา่ งมาก แก ถึงกบั หายา่ มเก่าๆมาฝึ กการทิ้งมว้ นข่าวส่งลงไปขณะท่ีใส่ซองธูปเทียนพร้อมกบั คีบมว้ นข่าวรับในยา่ มติดซอก นิ้วข้ึนมาใหไ้ ดใ้ นชวั่ พริบตา หลงั จากที่ต้งั ใจขยนั ฝึ กไดไ้ ม่นาน ลุงสนก็..ใชก้ ารได.้ . ระหวา่ งฟิ ตซ้อม บางคร้ัง เพอื่ ไม่ใหท้ หารญ่ีป่ ุนที่รักษาการณ์คุมเชิงอยสู่ งสัยเอาได้ แกกเ็ ลยไปศึกษาวชิ ามายากลที่เล่นหากินตามงานวดั มา แสดงจาอวดใหพ้ วกทหารยามดูเป็นการบงั หนา้ ซ่ึงกไ็ ดร้ ับความสนใจและสนุกสนานผอ่ นคลายความเครียดไป ในตวั ผลพลอยไดก้ ค็ ือลุงสนกลายเป็นท่ีชื่นชอบและเป็น..คนคุน้ เคย..ของเหล่าทหารยามประจาบา้ นพกั รองแม่ ทพั ญ่ีป่ ุนรวมท้งั ท่ีรักษาการณ์อยรู่ ายรอบบริเวณบา้ นพกั นาวาเอก ธงทิว คุณชอบ และ ชลพทั ธ์ ดว้ ย ทานาบาตะ พายเรืออยา่ งคล่องแคล่วจนสิธารตอ้ งเอย่ ชม “ พายเก่งน่ี..นึกวา่ ขบั เรือเป็นอยา่ งเดียว “ “ แหม..” พูดกี่ทีก็ยงั แปร่งอยูท่ ุกคร้ัง ทาใหส้ าวเจา้ ที่นงั่ หนั หลงั ให้อมยมิ้ ฟังหนุ่มญี่ป่ ุนต่อวา่ ต่อขาน “ เคเบซึ ซูรุ...ดูผดิ ...กด็ ูใหม่ไดน้ ะ “ “ ไมไ่ ดด้ ูถูก.. “ ฝีพายกลางลาเรือหวั เราะ “ ตรงกนั ขา้ ม..คงั ชิน ซูรุ..รู้สึกท่ึงน่ะ คิดซะวา่ เป็ น..โฮเมรุ.. คาชมเชย..ก็แลว้ กนั “ “ ผมเรียนที่วทิ ยาลยั การเดินเรือแห่งมหาวทิ ยาลยั โยโกฮามา ซ่ึงตอ้ งทดสอบความแขง็ แกร่งของร่างกาย ทุกปี ท้งั วา่ ยน้าระยะไกล ดาน้าลึก พายเรือทวนกระแสน้า แบกเรือในโคลนเลน..คิดดูซิครับ..แค่เดินตวั เปล่าก็ แยอ่ ยแู่ ลว้ ..ผมชนะการแข่งขนั กรรเชียงเรือสามปี ซอ้ นเลยนะ นี่..แคพ่ ายขา้ งเดียว...โยย ราคุนะ...สบายๆ “ “ โฮระฮุคิ ! ..ข้ีโม.้ .. “ หญิงสาวหนั ไปคอ้ น ผทู้ ี่นง่ั อยใู่ นตาแหน่ง ‘ เจา้ คุณทา้ ยน้า ‘ หวั เราะเสียงดงั ลนั่ คลองจนถูกเอด็ เขา้ จนได้ “ ประเดี๋ยวเรือ ตารวจน้าก็ไดแ้ ถเขา้ มาตรวจหรอก..เพราะสงสัยวา่ คนบา้ ที่ไหนมาพายเรืออยแู่ ถวน้ี ! “ เธอรู้สึกปลอดโปร่งใจ อยา่ งบอกไม่ถูก และแสนจะต่ืนเตน้ ยนิ ดีเป็ นท่ีสุดเมื่อมองเห็นศาลาบา้ นพกั ทหารของบิดาอยใู่ กลแ้ ค่เอ้ือม แต่ก็ ตอ้ งแกลง้ ทาเป็นไมร่ ู้จกั ถามเสียงเนิบๆ “ อีกไกลม้ยั .. จุดที่เกิดเหตุคืนน้นั น่ะ ? “ “ โน่นไงครับ.. “ เขาพยกั พเยิดไปทางเป้าหมายเดียวกบั เธอจริงๆ “ เคราะห์ดีท่ีเรือเร็วลาท่ีผมนาหนา้ เบากวา่ จึงทิง้ ระยะห่างจากเรือลาเลียงที่ตามมาพอสมควร เลยโดนแค่คลื่นมว้ นกระแทกเรือจนผมกระเด็นตกน้า ตอ้ งวา่ ยไปข้ึนตล่ิงใกลท้ ่าน้าตรงน้นั แหละครับ “ ทานาบาตะ ยกพายข้ึนช้ี “ แต่อยา่ เขา้ ไปเทียบท่าเลยนะ มี ทหารเฝ้าอยู่สองนาย พวกขาจะสงสัยเอา บริเวณน้นั เป็ นเขตทหาร อนุญาตแค่เรือคา้ ขายเขา้ ไปชว่ั ครู่ชว่ั ยาม
248 เท่าน้นั ผมว่าคุณพ่อคุณน่าจะอยู่ในสวนทางขวามือมากกว่า..ผมเคยขบั เรือออกลาดตระเวนแถวๆน้ัน เห็น หลงั คาบา้ นเรือนอยหู่ ลายหลงั ไปดูกนั ม้ยั ครับ ? “ “ ช่างเถอะ.. ดูคลองท่ีคุณตกน้าก็พอแลว้ กลบั ดีกวา่ “ สิธารทอดสายตามองบา้ นพกั ของบิดาอีกคร้ัง ก่อนที่จะวาดหวั เรือกลบั “ มาดูแคน่ ้ีเอง..นึกวา่ จะไปตามหาคุณพอ่ คุณ.. “ ‘ เจา้ คุณทา้ ยน้า ‘ บน่ พึม หญิงสาวน่ิงอ้ึง.. เธอยงั จาเป็นตอ้ งปิ ดบงั เขาต่อไป ท้งั น้ีก็เพอื่ ความปลอดภยั ของบิดาเป็นสาคญั แต่ทานาบาตะกลบั เขา้ ใจการเงียบงนั ของเธอเป็ นอยา่ งอื่น คิดว่าเธอคงอดั อ้นั ตนั ใจเรื่องปัญหาความ แตกแยกในครอบครัว จึงใหค้ วามเห็นทานองปลอบใจ “ ผมเคยบอกคุณแลว้ ไงว่า.. เม่ือท่านตดั สินใจแยกไปอยู่ที่อื่น..ก็คงมีความสุขแลว้ คุณห่วงแต่คุณยาย กบั คุณแม่คุณจะดีกวา่ ผมตอ้ งขออภยั ..หากเป็นการกา้ วก่ายเรื่องภายในครอบครัวคุณ..เพียงแต่ผมไม่อยากให้คุณ และคุณแมต่ อ้ งจมอยกู่ บั ความทุกข.์ .ความเจบ็ ปวดที่รังแต่จะบน่ั ทอนกดั กร่อนความรู้สึก..ไมส่ ร่างซา.. “ สิธารกล้นั น้าตาไวแ้ ทบไม่อย.ู่ .ดว้ ยความซาบซ้ึงในความปรารถนาดีของเขาผสมผสานกบั ความอดั อ้นั ตนั ใจท่ีไม่สามารถบอกความจริงให้เขารู้ได้ อาการน่ิงเฉยของเธอ..ทาให้ทานาบาตะตอ้ งระบายความในใจ ออกมา “ คืนน้นั ท่ีผมสารภาพกบั คุณ..มนั พร่ังพรูออกมาจากหัวใจผม ผมรักคุณต้งั แต่แรกพบ..นอนคิดถึงทุก คืน ยง่ิ นบั วนั กย็ ง่ิ ผกู พนั มากข้ึน..มีความสุขทุกคร้ังท่ีใกลช้ ิดคุณ.. อยากใชช้ ีวติ อยกู่ บั คุณตลอดไป.. “ สาวบางสวนกลางน้าตาคลอหล่อร้ืนดว้ ยความเตม็ ต้ืนอยา่ งท่ีไมเ่ คยเกิดข้ึนมาก่อนเม่ือไดฟ้ ังคาพร่าราพนั ของหนุ่มจากแดนไกล.. ความรู้สึกหลากหลายระคนกนั ไป..ท้งั อ่ิมเอม..อบอุ่น..ท่วมทน้ ..ทุกอณูหวั ใจ.. จากน้นั ท้งั สองก็ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรกนั อีก จนกระทง่ั นาวานอ้ ยวกกลบั เขา้ เทียบท่าคุง้ กาเหวา่ “ ผมจะล่ามโซ่เรือเอาไวก้ ่อน คุณเขา้ ไปบอกใหเ้ จา้ หนา้ ท่ีมาเอาไปเกบ็ ได้ “ สิธารกาชบั เรือโท ยอดยทุ ธ์ ไม่ตอ้ งรายงานใหบ้ ิดาทราบ..ท่านจะกงั วลใจไปเปล่าๆปล้ีๆ แลว้ จึงกา้ วไป ตามทางเดินสู่เรือนริมน้าของคุณยาย ทานาบาตะสาวเทา้ ข้ึนไปแนบขา้ ง แอบชาเลืองมองคู่เคียงจนเธอรู้สึกได.้ . หนั มาสบประกายตาหวานซ้ึง..ส่งกระแสสัมผสั ท่ีอ่อนโยน..ละมุนละไม..รัญจวนใจ.. เมื่อท้งั คูเ่ ดินมาถึงบริเวณใกลย้ กพ้นื ช้นั ล่าง ทา่ นเจา้ ของเรือนเป็นฝ่ ายทกั ข้ึนก่อน “ อา้ ว..มากนั แลว้ .. “ “ หายเขา้ กลีบเมฆไปเลยนะจะ๊ ? ไปเยย่ี มชมแปลงสวนครัว..ถึงไหนล่ะ ? “ คุณสิรีคอ้ นบุตรสาว
249 สิธาร..ไม่ มีคาแกต้ วั ใดๆนอกจากอมยมิ้ พลางหนั ไปส่ง ‘ ซิก ‘ กบั หนุ่มผรู้ ู้หนา้ ที่ดี “ ผมขอตวั ไปทากบั ขา้ วเลยนะครับ “ โคง้ หน่ึงทีก่อนที่จะตรงด่ิงเขา้ ครัว ส่วนหญิงสาวเตรียมจดั โตะ๊ อยูด่ า้ นนอก เมื่ออาหารพร้อมแลว้ ..จุมโพ่อาสา..ก็ทยอยนาออกมาต้งั วางรวมท้งั หมอ้ ดินซ่ึงช่วยอุ่นขา้ วให้ร้อน อยไู่ ดน้ าน และแลว้ ..เรือเอก ทานาบาตะ กย็ ดื อกเปิ ดตวั ดว้ ยการเช้ือเชิญอยา่ งนอบนอ้ มท้งั สองภาษา.. “ อาจิมิ ชิเตะ โมะ โชวไต ซูรุ โยะ..เชิญชิมฝี มือผมไดเ้ ลยครับ..เซอิบไพ โนวเรียวคุ เดะ โชวริ ซูรุ.. ผมทาอย่างสุดความสามารถ.. อุเมโบชิ มูซุซะคะนะ..ปลาน่ึงบ๊วย ชตโต๊ะ โชวยุ เดะ อาจิ โอ๊ะ ซึเครุ..ปรุงรส ดว้ ย..โชย.ุ .ง่า..ซีอิ๊วญี่ป่ ุน..เล็กนอ้ ย..โนะ ทาเมะนิ โยย นิโอย..เพื่อใหม้ ีกลิ่นหอม.. ครับผม “ “ ขอบใจมากนะจะ๊ .. “ ท้งั คุณยายและคุณสิรีพร้อมเพรียงกนั ตอบรับคาเชิญของพอ่ ครัวหนุ่มซ่ึงมีสีหนา้ เบิกบาน ส่วนผูช้ ิมก็ยิ้มแยม้ ตลอดม้ืออาหารเขาคอยแกะปลาให้คุณยาย ตกั กบั ขา้ วใหค้ ุณสิรี ดว้ ยท่าทางราว กบั เป็นลูกหลานของครอบครัวน้ี.. การตอกย้าคาสารภาพรักในเรือกลางคลอง..และการถอ้ ยทีถอ้ ยปฏิบตั ิอยา่ งสุภาพอ่อนนอ้ มของเขาต่อผู้ มีพระคุณท้งั สองของเธอ..อย่างสม่าเสมอตลอดมา.. ไดล้ ะลายความเยน็ ชาดว้ ยทิฐิมานะที่เคยเป็ นป้อมปราการ ขวางก้นั ความรู้สึกของหญิงสาว..ให้ปลาสนาการไปจนหมดสิ้น ขณะเดียวกนั กระแสที่อบอุ่นผูกพนั ใกลช้ ิด เชื่อมน่ั ไวว้ างใจก็ทยอยหลง่ั ไหลเขา้ ไปแทนที่..เติมเตม็ หวั ใจเธอให้อิ่มเอิบ..สดใส..แช่มช่ืน..ไดอ้ ยา่ งน่าพศิ วง.. เมื่อลา้ งจานชามเสร็จเรียบร้อยแลว้ คุณสิรีก็พามารดากลบั ข้ึนบนเรือน ส่วนสิธารเก็บขา้ วของโดยมี ชายหนุ่มช่วยขนปิ ดทา้ ยขบวน..ราวกบั เป็นพอ่ บา้ นที่ดีทาหนา้ ที่คอยระวงั หลงั ใหค้ รอบครัว “ ก่อนไปราวง เล่นขิมใหย้ ายฟังซกั เพลงซิลูก กวา่ หนูจะกลบั ยายก็คงหลบั ไปแลว้ ล่ะ..นะ..” คนพูดหนั ไปมองเครื่องดนตรีประจาบา้ น ทานาบาตะจึงกม้ ตวั ลงยกขิมไปวางไวต้ รงระเบียง ส่วนคุณสิรีก็จดั วางหมอน ใหท้ า่ นเจา้ ของสถานที่เอกเขนกอยา่ งสบายอารมณ์ “ คุณยายอยากฟังเพลงอะไรล่ะคะ ? “ นกั ดนตรีเองก.็ .ลมดี..เช่นกนั “ คืนน้ีกานนั จดั ราวง..ง้นั ก็น่าจะเป็ นเพลงที่ร่ืนเริงหน่อยซิลูก อะไรดีหนอ ? “ ผูร้ อฟังทาท่านึก “ ยาย คิดออกแลว้ ..เอาเพลงน้ีกแ็ ลว้ กนั ..ไมไ่ ดฟ้ ังมานานแลว้ ..โฉมไฉไล..ไง.. “ ศิษยญ์ ่ีป่ ุนทาท่าขยกิ ๆอยากรู้ความหมายของชื่อเพลง ร้อนถึงคุณครูอีกจนได้ “ อุซึคุช่ี ซูกาตะ เนะ “ นกั ศึกษาภาคค่าพยกั หนา้ ชา้ ๆ.. ดวงตาท่ีสดใสส่อแววราลึกถึงบา้ นเกิดเมืองนอน..
250 “ ที่ญ่ีป่ ุน..มีเพลงพ้ืนบา้ นช่ือ ‘ มตโตะโมะ อุซึคุช่ี ฟูจียามะ ‘ สรรเสริญความงดงามของภูเขาไฟฟูจี.. ขณะเดียวกนั ก็มี..ไฮกุ..ของปรมาจารยโ์ บราณสอนเตือนใจเอาไวว้ ่า ‘ แม.้ .ภูเขาไฟฟูจี..มีอยู่ลูกเดียว แต่ภูเขา ท้งั หลายก็หาไดไ้ ร้คา่ ไม่.. ‘ เป็นบทกวที ี่ใหก้ าลงั ใจชนทุกช้นั เขม้ แขง็ ในการตอ่ สู้ชีวติ ..อยา่ ไดท้ อ้ ถอย..ครับ “ “ คาสอนทานองน้ีก็คลา้ ยๆบทกวขี องไทยจะ๊ “ คุณสิรีสานต่อ..รู้สึกเห็นใจนายทหารเรือหนุ่มจากแดน อาทิตยอ์ ุทยั ท่ีกาลงั คิดถึงบา้ น.. สิธารสบตาหนุ่มท่ีจบั จอ้ งอย.ู่ . ก่อนจะเร่ิมเล่นเพลง ‘ โฉมไฉไล ‘ โดยมีคุณสิรีคลอเน้ือร้องตาม ‘.....งามทรงอวดองคส์ ีดาไท้ สัจจาใจมทั นามารศรี ผวิ ปลงั่ ดงั่ ทมยนั ตี กลิ่นดงั กากีชื่นระร่ืนใจ ขนงเนตรเกศแกม้ บุษบา ปัญญาเปรียบปอร์เชียได้ อชั ฌาศยั สาวติ รีอรทยั ทว่ั โลกยั ตอ้ งประสงคอ์ นงคน์ าง.....’ “ ยายวา่ ..งมเขม็ ในมหาสมุทร..ยงั ง่ายกวา่ ..จะหาหญิงใดมีคุณสมบตั ิครบถว้ นตามเพลง ‘ โฉมไฉไล ‘ ท่ี พรรณนามานี่น่ะ แม้ ..น้าทว่ มหลงั เป็ด..แลว้ ก็ยงั หาไมไ่ ดห้ รอก...” “ ..งมเขม็ ในมหาสมุทร.. ง่า ..น้าท่วมหลงั เป็ด.. “ ศิษยย์ อดขยนั เซา้ ซ้ีคุณครูอีก ผูฝ้ ึ กสอนยิ้มน้อยๆ ก่อนจะแปลให้ฟัง ค่าคืนน้ีคุณครูใจดีเป็ นพิเศษ..ไม่ออกอาการหงุดหงิดราคาญ เหมือนเคย.. จนคุณสิรีอดนึกกร่ิงเกรงไม่ไดว้ า่ ..หากความสัมพนั ธ์ของท้งั คู่ผูกพนั แนบแน่นมากข้ึนตามที่มารดา คาดคะเนไว.้ . สามีจะมีปฏิกิริยาเช่นไร ? เมื่อไปถึงลานราวง กานนั กวกั มือเรียกเหยง็ ๆ หญิงสาวรีบเล่ียงไปทางโตะ๊ ยาวท่ีจดั วางของวา่ งเอาไว้ ไม่วา่ จะเป็ นขา้ วหลาม ขนมห่อใบตอง ขนมบวั ลอย สาคูเปี ยกถว่ั ดา ลอดช่อง น้าพุทรา น้ามะพร้าว น้าออ้ ย น้าตาลสด คืนน้ีเป็ นวนั พระข้ึนแปดค่า คุณยายจึงขอร้องกานนั งดสุรายาเมาทุกประเภท เพื่อเป็ นตวั อยา่ งอนั ดี ในการส่งเสริมประเพณีวฒั นธรรมไทยท่ีปลอดอบายมุข ยิ่งในยามสงครามเช่นน้ี หากปล่อยให้มีการทะเลาะ ววิ าทตีรันฟันแทงเพราะเมาสุราอาละวาด ก็จะเป็นชนวนใหเ้ กิดความบาดหมางระหวา่ งคนสองชาติได้ “ มาเลย..นายช่าง..ยินดีตอ้ นรับ เดี๋ยวนะ..หาคู่..ให้ก่อน..” กานนั ส่งเสียงเรียกนางราวยั กลางคนที่นดั แนะกนั ไว้ “ ป้าพลบั ..พระเอกมาแลว้ จา้ .. “ ว่าพลางก็ตรงรี่ไปจูงมือมาให้รู้จกั กบั หัวหน้าอู่ซ่ึงยิ้มทกั ทายเป็ น อยา่ งดี “ ซาหวดั ดีครับ “ ทาเอา..ป้าพลบั ..ผทู้ ี่ประแป้งไวท้ ้งั หนา้ ให้ดูแฉลม้ แช่มชอ้ ยยมิ้ ร่ารับทนั ที “ หวดั ดีจะ้ คืนน้ีฉนั ก็โชคดี..น่ะซิ.. ไดร้ าวงกบั หนุ่มหล่อจากแดนซามูไร.. “ พวกเสมอนอกไดฟ้ ังกพ็ ากนั เฮลนั่ “ เอา้ ! มือโทน เริ่มไดเ้ ลย ! “ กานนั ตะโกนบญั ชาการ “ ครูขลุ่ยพร้อมหรือยงั จะ๊ ? “
Search
Read the Text Version
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
- 175
- 176
- 177
- 178
- 179
- 180
- 181
- 182
- 183
- 184
- 185
- 186
- 187
- 188
- 189
- 190
- 191
- 192
- 193
- 194
- 195
- 196
- 197
- 198
- 199
- 200
- 201
- 202
- 203
- 204
- 205
- 206
- 207
- 208
- 209
- 210
- 211
- 212
- 213
- 214
- 215
- 216
- 217
- 218
- 219
- 220
- 221
- 222
- 223
- 224
- 225
- 226
- 227
- 228
- 229
- 230
- 231
- 232
- 233
- 234
- 235
- 236
- 237
- 238
- 239
- 240
- 241
- 242
- 243
- 244
- 245
- 246
- 247
- 248
- 249
- 250
- 251
- 252
- 253
- 254
- 255
- 256
- 257
- 258
- 259
- 260
- 261
- 262
- 263
- 264
- 265
- 266
- 267
- 268
- 269
- 270
- 271
- 272
- 273
- 274
- 275
- 276
- 277
- 278
- 279
- 280
- 281
- 282
- 283
- 284
- 285
- 286
- 287
- 288
- 289
- 290
- 291
- 292
- 293
- 294
- 295
- 296
- 297
- 298
- 299
- 300
- 301
- 302
- 303
- 304
- 305
- 306
- 307
- 308
- 309
- 310
- 311
- 312
- 313
- 314
- 315
- 316
- 317
- 318
- 319
- 320
- 321
- 322
- 323
- 324
- 325
- 326
- 327
- 328
- 329
- 330
- 331
- 332
- 333
- 334
- 335
- 336
- 337
- 338
- 339
- 340
- 341
- 342
- 343
- 344
- 345
- 346
- 347
- 348
- 349
- 350
- 351
- 352
- 353
- 354
- 355
- 356
- 357
- 358
- 359
- 360
- 361
- 362
- 363
- 364
- 365
- 366
- 367
- 368
- 369
- 370
- 371
- 372
- 373
- 374
- 375
- 376
- 377
- 378
- 379
- 380
- 381
- 382
- 383
- 384
- 385
- 386
- 387
- 388
- 389
- 390
- 391
- 392
- 393
- 394
- 395
- 396
- 397
- 398
- 399
- 400
- 401
- 402
- 403
- 404
- 405
- 406
- 407
- 408
- 409
- 410
- 411
- 412
- 413
- 414
- 415
- 416
- 417
- 418
- 419
- 420
- 421
- 422
- 423
- 424
- 425
- 426
- 427
- 428
- 429
