251 บทท่ี ๒๖ นกั ดนตรีพ้ืนบา้ นต่างก็เริ่มขยบั ตวั เตรียมบรรเลงตามถนดั เสียงกานนั ยงั ส่งั การต่อ “ พวกลูกคู่ก็หันมาร้องรับดว้ ย อยา่ มวั แต่กม้ หนา้ กม้ ตาโซ้ยของวา่ งกนั เพลินล่ะ..ป้าพลบั รานาหน้า.. นายช่างจะไดร้ าตาม.. ประเดิมเปิ ดลานเป็นคูแ่ รก คู่อื่นๆกอ็ ยา่ ชา้ ต่อแถวไล่เรียงกนั ไปไดเ้ ลย..ปล่อยลวดลายกนั ใหส้ ุดฝีมือ เผอื่ จะส่งแขง่ กบั บางอื่น ชิงขนั น้าพานรองกบั เขาบา้ ง.. “ จากน้นั ลานราวงทา้ ยสวนของคุณยายก็คร้ืนเครงไปดว้ ยเสียงเพลงท่ีร้องและให้จงั หวะดว้ ยโทน..โดยมี ขลุ่ยบรรเลงนาเจ้ือยแจว้ ล่องลอยตามลมไปหลายคุง้ น้า.. ผูใ้ หญ่ผนั รากบั ลูกบา้ นเป็ นคู่ที่สอง แต่ละเพลงก็ร้องรา กนั จนมีใครก็ไดโ้ พล่งเพลงใหม่นาข้ึนเป็ นตน้ เสียงก่อน.. พวกลูกคู่หวั ไวก็จะรีบเปล่ียนมาร้องรับทนั ทีทนั ควนั แบบไม่ยอมแพก้ นั ส่วนมากก็เป็นเพลงราวงท่ีคุน้ หู..เคยปากกนั อยแู่ ลว้ จนกระทง่ั มาถึงเพลงยอดนิยมพ้ืนบา้ นที่ หนุ่มๆชอบร้องเก้ียวสาวๆ .....ลามะลิลา ข้ึนตน้ เป็นมะลิซอ้ น พอแตกใบออ่ นเป็นมะลิลา ใจเดียวไมเ่ หลียวใครอื่น (ลูกคู่-จริงๆนะ) ใจเดียวไมเ่ หลียวใครอ่ืน สุดแสนเตม็ ต้ืนศรรักปักอุรา พน่ี ้ีจึงคอยตามเฝ้า (ลูกคูแ่ ทรกอีก-.เอา้ ! ) พ่นี ้ีจึงคอยตามเฝ้า เพราะรักรุมเร้า..นะเจา้ กานดา..... เม่ือถึงวรรคสุดทา้ ย ทานาบาตะก็หนั ไปมอง..เจา้ กานดา..ที่ยนื คุมประพฤติอยูห่ ่างๆ เขาส่งยมิ้ หวานให้ เธอ ขณะเดียวกนั พวกชมรมปากเปราะก็พยกั พเยิดให้พรรคพวกดู พรุ่งน้ีเหล่าปากกระโถนเห็นทีจะมี..ยาแซ่บ รสเด็ด..ไปใส่สีตีไขใ่ หล้ ือลน่ั ไปท้งั ตลาดเป็นแน่ หญิงสาวกส็ งั เกตเห็นท่าทีท่ีไม่เป็ นมิตรจากผูไ้ ม่ประสงคด์ ีบาง คน ประกอบกบั เพลงทอ่ นสุดทา้ ย หากเกิดมีใครแกลง้ เปล่ียนเป็น...เพราะรักรุมเร้า..นะสิธารา..เธอจะเอาหนา้ ไป ไวท้ ี่ไหน..ดว้ ยความกริ่งเกรงดงั น้ี..หลานสาวท่านเจา้ ของสถานที่จึงค่อยๆแอบหลบเล่ียงหนั หลงั กลบั หากแต่ ทุกอิริยาบถของเธอ..ไม่มีวนั คลาดไปจากสายตาของ..หวั หนา้ ฐานญ่ีป่ ุน..ฝ่ังบางสวนกลาง เขารีบบอกกล่าวขอ ตวั กระทนั หนั พลางพยกั หนา้ ให้ หมออิโต ซูบาซะ เขา้ วงไปราคู่กบั ป้าพลบั แทน แต่ก็ไม่ลืมโคง้ ขอบคุณกานนั ซ่ึงยมิ้ ใหแ้ ละมองตามหลงั อยา่ งรู้ทนั เชิงชายดว้ ยกนั เสียงฝี เทา้ ..ตุบ้ ๆ..ที่ดงั ใกลเ้ ขา้ มา ทาให้สิธารแอบยิม้ อยใู่ นความสลวั ของแสงจนั ทร์คืนวนั พระข้ึนแปด ค่า ไมต่ อ้ งหนั ไปดูกร็ ู้วา่ ใคร... “ ชตโตะ มตั เตะ กุดาไซ..เดี๋ยว..เด๋ียวก่อน..ไดโ้ ปรด..” พรวดเดียวก็กา้ วมาเคียงขา้ งสาวเจา้ “ โม๊ะ อิคุ ขอผมไปดว้ ย..”
252 “ ทาไมไมร่ าต่อล่ะ ? เห็นกาลงั สนุก..ไม่ใช่รึ ? “ ถามเนือยๆแบบไมใ่ ส่ใจใยดี “ ก็..ซา..หนุก.. เดโมะ..แต่.. อะนะตะ โทะ อิคุ อิโจว คินีรุ อิริมสั ...ผมชอบไปกบั คุณมากกว่า “ น้าเสียงออดออ้ น ใกลจ้ ะถึงเรือนคุณยาย หญิงสาวแหงนข้ึนไปดูทอ้ งฟ้า คนเคียงขา้ งจึงทาตามบา้ งพลางบรรยายไทย... “ ดวงจนั ทร์..เหลือ..คร่ึงเดียว.. “ “ พดู ใหถ้ ูกตอ้ ง.. พระจนั ทร์คร่ึงดวง.. ฮนั บุน โยะ ซึคิ .. “ คุณครูอดสอนไมไ่ ด้ “ ไม่เหมือนหวั ใจของผม.. รักคุณ..เตม็ ดวง.. เลยนะ “ หนุ่มญี่ป่ ุนเปิ ดฉากเวา้ วอน เจา้ กานดา..อดขาไมไ่ ด.้ .คิดจะจีบสาว..ยงั .. ‘ พืดผดิ พดื ถืก ‘ .. เธอตีเขา้ ท่ีแขนเขาเบาๆเป็นค่ายกครู “ ตอ้ งพูดวา่ ..รักท้งั หวั ใจ..รักหมดใจ..กรณีน้ีไมใ่ ชล้ กั ษณะนาม ‘ ดวง ‘ เพราะเป็ นเร่ืองของจิตใจ ไม่ใช่ วตั ถุสิ่งของหรือดวงดาว “ คืนน้ีหลกั สูตรพิเศษทาทา่ จะยาวถึงเที่ยงคืน ราวกบั กามเทพเปิ ดไฟเขียว..คาอธิบายของคุณครูเขา้ ทางศิษยญ์ ่ีป่ ุน..เขาฉวยอุง้ มือน้อยๆมากุมไว.้ . กระแสที่อบอุ่นซาบซ่านรัดรึงรุมเร้าแผเ่ ขา้ ไปหวนั่ ไหวอยใู่ นสายสมั พนั ธ์ของท้งั คู่ “ ผม..รัก..คุณ..เตม็ หวั ใจ..รักหมดใจ.. “ ทานาบาตะกม้ ลงสัมผสั เบาๆบนหลงั มือเธอ “ วนั น้ีท้งั วนั ผม มีความสุขมาก โดยเฉพาะอยา่ งยง่ิ คุณทาใหผ้ มปล้ืมใจที่คุณไวใ้ จผมถึงขนาดชวนพายเรือออกไปไกลๆ หากผมมี ชีวติ รอดจนถึงสงครามยตุ ิ คุณกจ็ ะไดแ้ จง้ ชดั วา่ ..ผมรักคุณมากเพียงใด..และ..จริงจงั แค่ไหน.. “ “ ไปเรียนกบั ใครมา.. ถึงพูดไดย้ าวๆยากๆ..ต้งั แต่ตอนท่ีอยูใ่ นเรือแลว้ เพิ่งนึกออกวา่ ลืมสอบสวนทวน ความ.. “ สิธารเองก็รู้สึกป่ันป่ วนไปหมด ไดย้ ินเสียงหวั ใจตนเองเตน้ ต้ึกต้กั เหมือนใครมาตีกลองอยูข่ า้ งใน จึง หาเร่ืองถามส่งๆออกไปแกข้ วย.. “ เปล่านะ..ผมเรียนกบั คุณคนเดียว แตท่ ่ีพูดได.้ .ก็เพราะออกมาจากตรงน้ีไง..” เขากุมมือเธอไปแนบอก “ ออกมาจากหวั ใจของผม “ เรือเอก ทานาบาตะ โนม้ ลงประชิดขา้ งแกม้ เธอ..กล่ินหอมจางๆท่ีคุน้ เคยระเร่ียอยู่ ขา้ งไรผม..สิธารรีบเบ่ียงหลบฉากโดยพลนั “ แม่รออยนู่ ะ..ดึกแลว้ .. “ แต่ก็ไม่วายโดนสัมผสั สายฟ้าแลบส่ง ทา้ ย.. เธอจึงผลกั อกเขาอยา่ งแรงแลว้ วง่ิ ไปท่ีตีนบนั ไดกม้ ลงลา้ งเทา้ ก่อนจะรีบข้ึนเรือนโดยไม่หนั มามองผูจ้ ู่โจม อีกเลย ทิง้ ใหห้ นุ่มรักสุมทรวงยนื ยมิ้ อยา่ งสมใจก่อนจะวงิ่ กลบั ที่พกั กลางดึก เสียงเคาะเกราะบอกเวลาตีสอง ทางฝ่ังน้ีไม่ไดเ้ ปิ ดสัญญาณเตือนภยั ทางอากาศ แต่ก็ไดย้ ิน เสียงกระห่ึมของฝงู บินตามดว้ ยเสียงระเบิดดงั ตูมๆทางฝ่ังตรงขา้ มเย้อื งไปทางแยกไฟฉาย ต่อดว้ ยฝูงบินระรอกท่ี สองส่งเสียงกึกกอ้ งหายไปทางทิศตะวนั ออก..
253 เหมือนสังหรณ์ใจ..สิธารรู้สึกวา้ วุ่นนอนพลิกตวั ไปมาด้วยความเป็ นห่วง..ลานพระบรมรูปทรงมา้ .. ตามท่ีเรือโท ยอดยุทธ์ แจง้ ข่าวเอาไว้ บุตรสาวคนเดียวของนาวาเอก ธงทิว และคุณสิรี นึกภาวนาอยู่ในใจ.. ขอใหส้ ายสืบเหล่าพลพรรคนาวิกฯทาภารกิจสาเร็จดว้ ยเถิด..ขอให้นกั บินมองเห็น..พลุไฟสีแดง..ช้ีจุดตอ้ งหา้ ม ทิง้ ระเบิด หรือไมก่ ็ขอใหล้ ูกระเบิดลอยเลยเถิดไปตกลงในแมน่ ้า ..พระบรมรูปทรงมา้ ..จะไดป้ ลอดภยั .. รุ่งข้ึนตอนสายๆ วทิ ยกุ รมโฆษณาการประกาศแถลงการณ์ของรัฐบาล สรุปสาระส้ันๆวา่ ..นบั ต้งั แต่ไทย ยอมให้กองทพั ญ่ีป่ ุนผ่านเข้าประเทศ ฝ่ ายสัมพนั ธมิตรได้ส่งฝูงบินมาจู่โจมทิ้งระเบิดท้งั ในพระนครและ ตา่ งจงั หวดั ทาลายอาคารบา้ นเรือน วดั วาอาราม สถานท่ีราชการ สาธารณูปโภคตา่ งๆ และท่ีสาคญั เหนืออื่นใดก็ คือชีวติ ประชาชนคนไทย..ตอ้ งลม้ หายตายจากไปอยา่ งน่าเวทนา ดว้ ยเหตุน้ีรัฐบาลไทยจึงไม่อาจทนนิ่งเฉยดูดาย อยไู่ ดอ้ ีกตอ่ ไป จึงขอประกาศสงครามกบั ฝ่ ายสัมพนั ธมิตร นบั ต้งั แต่บดั น้ีเป็นตน้ ไป... “ แยแ่ ลว้ ..คุณพระคุณเจา้ ช่วยลูกชา้ งดว้ ย “ คุณสิรียกมือข้ึนท่วมหวั “ ขนาดไม่ประกาศเป็ นศตั รูกนั ยงั ทิ้งโครมๆ แลว้ น่ี..แถลงไขออกโจง่ แจง้ ..มิแห่กนั มามืดฟ้ามวั ดินหรือ ? คุณทิวก็อยตู่ รงจุดยทุ ธศาสตร์...” “ ลูกชา้ งก็อยา่ เพ่งิ ตีโพยตีพายไปก่อนไขเ้ ลย ลูกคนแถวน้ีจะกลุม้ ใจไปเปล่าๆ อะไรจะเกิดก็ตอ้ งเกิด “ ท่านผูอ้ าวุโสสูงสุดตอ้ งช่วยลดความดนั โลหิตใหบ้ ุตรสาว “ เราอยูท่ างฝั่งน้ีก็ใช่วา่ จะลอยลาสบายๆ..อาจโดน ก่อนธงทิวก็ได้ คนทิ้งลูกระเบิดอยูถ่ ึงบนฟ้า จะทิ้งลงมาแบบแม่นเป็ นจบั วาง..ไดย้ งั ไง ? ท่ีผา่ นๆมาก็พลาดเป้า เจอลูกหลงกนั ไมน่ อ้ ย..เราจึงควรต้งั จิตภาวนา..ปล่อยวางตามบุญตามกรรม.. “ เสียงเคาะประตูหนา้ ทาใหผ้ พู้ ูดชะงกั มองตามหลานสาวที่เดินไปสอบถามเบาๆเช่นเคย “ ใครคะ ? “ “ ผมครับ คุณหนู ผมเอง.. “ เสียงคุน้ หูทาใหห้ ญิงสาวรีบเปิ ดบานประตูทนั ที “ ลุงสน ! ดีจริง..มาไดย้ งั ไงจะ๊ ? รีบเขา้ มาเลย..” ผมู้ าใหมต่ รงเขา้ ไปกราบทา่ นผมู้ ีพระคุณท้งั สองซ่ึงกด็ ีอกดีใจไมแ่ พก้ นั “ ..แหม..วนั น้ีทา่ จะฤกษด์ ี.. รอกนั อยวู่ า่ เม่ือไหร่จะมาส่งขา่ ว “ ใจคอคุณสิรีนึกเป็นห่วงสามีเป็นท่ีสุด “ ทาไมกลบั มาคนเดียวล่ะ ? “ ท่านเจา้ ของเรือนเอ่ยคาถามแรก “ คุณผชู้ ายฝากกระผมมาเรียนคุณๆวา่ ..ยงั มาไมไ่ ดต้ อนน้ีขอรับ หวั หนา้ ขบวนการใตด้ ินท่ีประเทศนอก ตะแล๊ปแก๊ปส่ังมาวา่ ให้อาความไวจ้ นถึงท่ีสุด เพราะภารกิจของสายสืบเสรีไทยเหล่าพลพรรคนาวิกฯของท่าน ทาผลงานไดด้ ีเป็ นที่ประจกั ษ์แก่หน่วยข่าวกรองของฝ่ ายสัมพนั ธมิตร สามารถใช้เป็ นขอ้ อา้ งอิงหักลา้ งไดใ้ น ภายหลงั .. เพอ่ื ใหไ้ ทยรอดพน้ จากการตกเป็นประเทศแพส้ งครามตามฝ่ ายอกั ษะ ขอรับ “ คุณสิรีหนา้ จ๋อย..เหลือสองนิ้ว.. แทบไมม่ ีแรงพูดตอ่ ...
254 “ คุณผชู้ ายขอร้องคุณผหู้ ญิงอยา่ ไดเ้ ป็ นห่วง ท่านสบายดีขอรับ ส่ังให้ผมพายเรือออกไปที่ตลาดน้าวดั สมอรายหาซ้ือขา้ วสาร ถ่าน และของใชจ้ าเป็ นอ่ืนๆ มาตุนไว้ พอมาถึงผมก็ทยอยขนเขา้ ห้องเก็บของแลว้ ก็แวะ ไปดูในหอ้ งเคร่ืองมือพบวา่ ..สยนุ่ ..หายไปท้งั สามหวั เลย ไมท่ ราบใครเอาไปใช.้ .ขอรับ ? “ “ โน่นเลย..” คุณสิรีช้ีไปทางบุตรสาว “ ศิษยเ์ อกนน่ั แหละมาเห็นเขา้ เกิดชอบใจ ขอหยิบขอยืมไปเป็ น แบบไวล้ องทาใชท้ ี่อูบ่ า้ ง “ “ ง้นั กไ็ มเ่ ป็นไรขอรับ พอดีช่วงน้ีกระผมมีงานอื่นที่..สามะคญั ..ตอ้ งทา ครับ “ สายสืบฝึกหดั ยดื อก “ นนั่ ซิ..อยากรู้วา่ วนั ๆทาอะไรกนั บา้ ง ? มากด็ ีแลว้ ..เล่าใหฟ้ ังทีเถอะ “ คุณสิรีกางหูเหมือนใบเรือ “ รองแม่ทพั ไปไหนก็ตอ้ งหนีบคุณผูช้ ายไปดว้ ยขอรับ ส่วนคุณชลพทั ธ์เป็ นล่ามประจาตวั ท่านแม่ทพั ต้งั กะเชา้ จรดเยน็ ก็ทางานกนั อยูท่ ่ีสวนใน ครับ ยกเวน้ วนั ที่พวกญ่ีป่ ุนมีประชุมคณะเสนาธิการร่วม ท้งั สามท่าน จึงไม่ตอ้ งออกจากบา้ น แต่ก็ยงั อยใู่ นสายตาของทหารรักษาการณ์ตลอดเวลาขอรับ จึงตอ้ งหาวธิ ีติดต่อกนั ใตถ้ ุน ศาลาท่าน้าช่วงค่า ไมอ่ ีกทีก็ช่วงเชา้ ท่ีพระออกบิณฑบาต รับส่งข่าวกนั ในยา่ มพระของศิษยว์ ดั ..ขอรับ “ “ ชลพทั ธ์..ล่ะจะ๊ ลุงสน เป็นยงั ไงบา้ ง ? “ หญิงสาวถามถึงสหายสนิท “ คุณผูช้ ายเดาถูกวา่ คุณหนูจะตอ้ งถามถึง จึงฝากมาส้ันๆว่ากาลงั ..ข้ึนหมอ้ ..ครับ เพราะท่านแม่ทพั เอน็ ดูคุณชลพทั ธ์มาก ใหต้ ิดสอยหอ้ ยตามไปดว้ ยทุกหนแห่ง นอนคา้ งอา้ งแรมร่วมกบั พวกนายทหารญ่ีป่ ุน ทีน้ีก็ เลยเป็ นเรื่องข้ึนมา ขอรับ “ ลุงสนกม้ หนา้ ซ่อนยิม้ ขยกั ประเด็นร้อนเอาไวช้ วั่ อึดใจ ทาเอาผูฟ้ ังท้งั สามพากนั ตกใจโดยเฉพาะอยา่ งยง่ิ สิธาร..ถึงอยา่ งไรเธอก็ยงั เป็นห่วงเพือ่ นเก่าที่เปรียบเสมือนเครือญาติ “ มีเร่ืองอะไรกนั หรือจะ๊ ? ลุงสน..ร้ายแรงม้ยั ? “ ผสู้ ื่อขา่ วเงยหนา้ อนั แดงก่าเพราะกล้นั หวั เราะเอาไว้ “ จเรทหาร ฟ้องแม่ทพั ญี่ป่ ุนวา่ คุณชลพทั ธ์ฝ่ าฝื นกฎ..ไม่ยอมแกผ้ า้ อาบน้าร่วมกบั บรรดานายทหาร ครับ ในแต่ละค่ายญ่ีป่ ุนจะจดั พ้ืนท่ีอาบน้ารวมสาหรับนายทหารซ่ึงก็ไม่ไดม้ ีคอกก้นั มิดชิด เพราะถือว่ามีแต่ ผชู้ ายดว้ ยกนั ส่วนระดบั ช้นั ประทวนจนถึงพลทหารจะตอ้ งเดินไปแกผ้ า้ อาบกนั ริมแม่น้าลาคลอง แต่ไม่ว่าจะ ไปพกั แรมท่ีค่ายไหน..คุณชลพทั ธ์ก็ไม่ยอมเขา้ ร่วมกบั ใครครับ แกนุ่งผา้ ขาวมา้ ฉายเดี่ยวลงคลองแบบถือสันโดษ หลงั เกิดเรื่องคุณชลพทั ธ์เลยตอ้ งช้ีแจงเป็ นคุง้ เป็ นแควใหแ้ ม่ทพั ญี่ป่ ุนเขา้ ใจขนบธรรมเนียมประเพณีของไทย ซ่ึง แมแ้ ต่พวกผชู้ ายก็ไม่แกผ้ า้ อาบน้ากนั ในที่สาธารณะ ไม่วา่ จะเป็ นในแม่น้า ลาคลอง ลาหว้ ย หรือแมแ้ ต่ตกั น้าอาบ จากตุ่มบริเวณบา้ นตวั เองกต็ าม ในที่สุดคุณชลพทั ธ์กไ็ ดร้ ับอนุญาตใหป้ ลีกตวั ไปอาบน้าตามลาพงั ไดค้ รับ “
255 ตอนแรกผูฟ้ ังท้งั สามออกอาการกงั วลกบั ท่าทีของลุงสนท่ีกม้ หน้างุด..ดว้ ยความวติ กวา่ อาจเกิดเหตุร้าย ข้ึนกบั หนุ่มบางสวนกลาง แต่พอไดฟ้ ังคาเฉลยต่างก็หวั ร่องอหายโดยมิไดน้ ดั หมายกนั ยิ่งสิธารดว้ ยแลว้ หวั เราะ จนน้าตาไหลจนตอ้ งหยบิ ผา้ ข้ึนมาซบั “ นึกภาพออกเลยวา่ ..สีหนา้ ของหนุ่มบางเราจะเป็ นยงั ไง..ตอนท่ีพวกนายทหารญ่ีป่ ุนเรียกใหไ้ ปแกผ้ า้ อาบน้าดว้ ยกนั เป็นคร้ังแรก...” คุณยายขากลิ้ง “ หลงั จเรทหารเอาเร่ืองคุณชลพทั ธ์ซ่ึงแต่งกายตามสบายอย่างพลเรือน เพื่อให้ไดร้ ับความนบั ถือและ เกรงใจกนั มากข้ึน แม่ทพั ญ่ีป่ ุนจึงสั่งเบิกเครื่องแบบสามชุดใหค้ ุณชลพทั ธ์แต่งเหมือนนายทหารญี่ป่ ุนเกือบทุก ประการยกเวน้ ไม่ตอ้ งปักเคร่ืองหมาย รวมท้งั ท็อปบู๊ตและกระเป๋ าหนงั สะพายดว้ ย..โกไ้ ปเลยครับ ท่านแม่ทพั ช้ีแจงให้คุณชอบฟังว่า เมื่อคุณชลพทั ธ์ตอ้ งออกเดินสายภาคสนาม จะไดไ้ ม่ดูแปลกแยกไปจากคณะนายทหาร ในขบวน อีกท้งั ยงั จะตอ้ งเหยียบย่าลงบนซากปรักหกั พงั ต่างๆ จึงจาเป็ นตอ้ งสวมบู๊ตครับ แลว้ ก็ยงั จะตอ้ งสวม หมวกให้ดูเป็ นระเบียบเหมือนกนั อีกดว้ ย ชุดเคร่ืองแบบจะมีพลทหารนาไปซกั รีดให้ เม่ือแรกที่ผมเห็น..ยงั นึก วา่ เป็นนายทหารญ่ีป่ ุนท่ียา้ ยมาประจาการใหม่เลย ครับ “ “ ดีเลย..กลบั มาจะลอ้ ซะใหเ้ ขด็ ..” เพอ่ื นสาวบางเดียวกนั ยงั ขาไม่หาย “ โอย..อยา่ เชียวนะครับ แกอายจะแย.่ .วนั แรกดูเกง้ กา้ งพิลึกล่ะครับ คุณผชู้ ายตอ้ งจบั มาทบทวนร้ือฟ้ื น ท่าทางของยวุ ชนทหารกนั ใหม่ แต่การตระเวนออกภาคสนามทาให้คุณชลพทั ธ์ดูกระปร้ีกระเปร่าข้ึนครับ ออก ตวั วา่ ดีกวา่ ใหน้ ง่ั จบั เจ่าอยกู่ บั ท่ีเหมือนนกในกรง ไดเ้ ดินสายไปนนั่ ไปน่ีกช็ กั สนุกตามประสาหนุ่มๆ ครับ “ “ ใช่สิ..ก่อนสงครามก็วิ่งรอกระหวา่ งโรงภาษีกบั บา้ น เชา้ จรดค่า วนั ไหนกลบั เร็ว..พอเราทกั เขา้ ..ดนั พาลไปเร่ืองอื่นซะน่ี.. “ ลมปาดหาวเริ่มส่อเคา้ เม่ือนึกยอ้ นไปถึงเร่ืองเก่าๆ “ หนูก.็ . “ คุณสิรีตอ้ งรีบระงบั ทางลมบุตรสาว “ เร่ืองมนั ก็แลว้ ไปแลว้ ช่างเถอะ..ลูก “ “ กเ็ คยบอกแลว้ ไง.. “ คุณยายไดโ้ อกาสทะลุกลางปลอ้ งข้ึนทนั ที “ สาวเรือนน้ี..แปล๊ก..แปลก..เหมือน ชื่อท่านผนู้ า อีตอนหนุ่มเขาอยู.่ . เขาจีบ.. ก็เล่นตวั สารพดั พอเขาไปไกล..กลบั ต่อวา่ ต่อขานลบั หลงั เฮอ้ ..แม่คน เอาใจยาก..ไม่ รู้..หนุ่มไหน..จะลอยลา..พายมาเทียบท่าสาเร็จ..” ถอ้ ยความลอ้ เลียนของทา่ นเจา้ ของเรือนส่งผลใหใ้ บหนา้ หลานสาวออกเป็นสีระเรื่อโดยพลนั “ เราก็โล่งไปเปลาะหน่ึงนะคะ..แม่ ท่ีหลานชายได้รับการปกป้องให้เกียรติจากแม่ทัพญี่ป่ ุนจน นายทหารระดบั รองๆลงไปตอ้ งเกรงใจ..ไมด่ ูถูกดูแคลนใหไ้ ดร้ ับความคบั แคน้ อึดอดั ขดั ขอ้ ง..” “ เป็นธรรมดาท่ีผใู้ หญ่ยอ่ มพอใจเด็กที่เอางานเอาการเหมือนท่ีบา้ นเราเอ็นดู..นายช่างเลก็ ..นน่ั แหละ “
256 “ คิดๆดูก็น่าแปลกนะคะ แม่ ทางฝั่งโน้น.. แม่ทพั ญี่ป่ ุนนบั ถือความรู้ลึกดา้ นภาษาท่ีชลพทั ธ์สามารถ ช่วยงานสาคญั ๆได.้ .ท้งั เป็ นล่ามและยงั งานแปลหนงั สืออีกรอบด้าน ส่วนทางฝั่งน้ีชาวบางสวนกลางรวมท้งั ชาวสวนในและชาวสวนนอกดว้ ย กโ็ ชคดีท่ีไดน้ ายช่างใหญใ่ จดีมาเป็นหวั หนา้ อู.่ . “ คุณสิรีปรารภ “ นนั่ น่ะซิ.. ตอ้ งอนุโมทนา..โชคชะตาฟ้าลิขิต..ที่เป็ นคุณแก่ครอบครัวเรา คุณชอบ และ ชลพทั ธ์ “ ให้ ความเห็นไปกอ็ ดนึกฉงนฉงายไปดว้ ยไม่ได.้ .เหตุใด..ท้งั หนุ่มไทยและหนุ่มญี่ป่ ุนที่กาลงั เอ่ยถึง..ต่างก็สาแดงท่าที มา..ตะเภาเดียวกนั ..มุ่งตรงเขา้ เทียบท่าเรือนริมน้า..ย่ืนความจานงประสงคจ์ ะขอลงเอยกบั หลานสาวคุณยาย..ขอ้ ยตุ ิจะจบลงเช่นไรก็ตาม ขออยา่ ให้ฝ่ ายหน่ึงฝ่ ายใดตอ้ งมีอนั เป็ นไปในทางร้ายเลย ขอให้มีทางออกท่ีดีสาหรับ ทุกๆฝ่ ายเถิด.. ในฐานะท่ีเป็นคนกลาง คุณยายก็ตอ้ งภาวนาเช่นน้ีตอ่ ไป.. “ กระผมมีอีกขา่ วที่สมควรเรียนใหท้ ุกทา่ นทราบเป็นการเฉพาะ ขอรับ “ “ วา่ มาเลย..สน “ ผทู้ ี่ต้งั กองภาวนาเม่ือครู่..ขยบั ตวั แกเ้ มื่อยขบ เตรียมฟังเตม็ ที่ “ คืนวนั ท่ีผมขา้ ไป ช่วงตีสองฝูงบินเริ่มเขา้ พวกเราก็ช่วยกนั ขนไปวิ่งหนีระเบิดไปครับ จนตีสาม เศษๆ.. เครื่องบินฝ่ ายสัมพนั ธมิตรลาหน่ึงใจกลา้ มาก โฉบลงมาต่า..หยอ่ นลูกระเบิดลงเสียงดงั ตูมใหญ่ คุณผชู้ าย รีบแงม้ ม่านหน้าต่างดู ครับ ผลปรากฏว่าแรงระเบิดก่อให้เกิดคล่ืนสูงกลางคลองมว้ นตวั กระแทกเรือเร็วนา ขบวนจนพลิกคว่าปลิวหวือเกือบปะทะชนเขา้ กบั ศาลาท่าน้า เหว่ียงนายทหารญ่ีป่ ุนท่ียืนอยูห่ ัวเรือกระเด็นตก คลอง ผมกาลงั จะออกไปดู แต่คุณผูช้ ายห้ามไว้ ขอรับ ท่านวา่ ..ให้พวกเขาจดั การกนั เอง เราไม่ควรเขา้ ไปยุ่ง เกี่ยว แค่ลอบสังเกตการณ์เฉยๆก็พอ ผมเลยแอบมองตามก็เห็นทหารยามท่ียืนรักษาการณ์อยู่ ตรงเขา้ ไปช่วยดึง ร่างที่ตะเกียกตะกายอยรู่ ิมตลิ่งลากข้ึนมานง่ั พกั สกั ครู่ ก่อนท่ีจะพาเดินโซซดั โซเซไปขา้ งโอ่ง..ตกั น้าลา้ งหนา้ ลา้ ง ตวั จากแสงไฟฉายที่ทหารยามญ่ีป่ ุนส่อง..พอผมเห็นใบหนา้ ท่ีลา้ งคราบโคลนออกหมดแลว้ ก็เผลออุทานออกไป วา่ ‘ นายช่างใหญ่นี่ ! ‘ จนคุณผชู้ ายตอ้ งหนั มาเตือน “ พูดเบาๆ ! ว่าอะไรนะ ? “ ท่าทางท่านแปลกใจมาก ขอรับ กระผมจึงกระซิบขยายความเพิ่มเติม “ นายช่างใหญ่... หวั หนา้ อู่ทางฝ่ังโนน้ ครับ “ คุณผชู้ ายเลยจบั ตา พินิจพิเคราะห์จนกระทงั่ มีเรือกูภ้ ยั เขา้ เทียบท่ารับตวั นายช่างใหญ่ไป ท่านจึงเดินกลบั ไปนง่ั ที่มา้ ยาวใกลเ้ ตียง นอน ส่ายศีรษะก่อนจะใหค้ วามเห็น “ ไอล้ ูกหมาตกน้า..นนั่ น่ะรึ... หวั หนา้ ฐานญ่ีป่ ุนฝ่ังบางสวนกลาง ? สารรูป ยงั กบั พระเอกลิเกตอนถูกตวั โกงถีบตกน้า ! “ “ นายธงมาเล่าให้ฟังแลว้ ..แต่พอไดย้ ินซ้าก็อดขากนั อีกไม่ได้ “ คุณสิรีซ่ึงก็พลอยหัวเราะตามมารดา และบุตรสาว ชอบอกชอบใจกวา่ ใครในถอ้ ยคาเปรียบเปรยของสามี คุณยายอดรนทนไม่ได้ ตอ้ งต้งั ตวั เป็นทนายแกต้ า่ งใหผ้ ถู้ ูกกล่าวหา
257 “ ดู..ดู.๊ .ธงทิว..ช่างสรรหาวาจาบรรยายภาพหลานญี่ป่ ุนของช้นั ซะ..หมดสง่ากนั พอดี..ก็โดนลูกหลงจาก แรงระเบิด ถึงไดต้ กน้าตกท่า มนั ก็ตอ้ งมะล่อกมะแล่กกนั มงั่ น่ะซิ...” “ กระผมเลยถือโอกาสเรียนคุณผูช้ ายวา่ นายช่างใหญ่วยั ไล่เล่ียกบั คุณชลพทั ธ์ แลว้ ก็น่าจะไดร้ ับการ อบรมมาดีเช่นกนั เพราะแสดงความเคารพนอบน้อมต่อคุณยายและคุณผูห้ ญิงตลอดมาต้งั แต่วนั แรกท่ีข้ึนไป ตรวจตราบนเรือน กบั คุณหนูกไ็ ม่เคยใชอ้ านาจบาตรใหญ่..ขอรับ “ “ ดีแลว้ ..สน..ธงทิวคงกลุม้ แยแ่ ลว้ ล่ะเพราะความเป็นห่วงลูกสาว.. พอ่ ยายหนูจะไดเ้ บาใจข้ึน...” ขาดคา ทา่ นผอู้ าวโุ สสูงสุดกไ็ ดย้ นิ เสียงตะโกนลน่ั ๆอยตู่ รงหวั บนั ได “ คุณยาย..ยายจ๋า.. “ “ ไดย้ นิ แลว้ ..กานนั ..เสียงมาก่อนตวั .. “ เจา้ บา้ นหวั เราะหึๆ ขณะที่ลุงสนลุกข้ึนไปเปิ ดประตู ผูใ้ หญ่บา้ นเดินตามกานนั มาด้วย สิธารรีบเขา้ ไปรินน้าลอยดอกมะลิไวต้ อ้ นรับเจา้ พนกั งานทอ้ งที่ท้งั สอง สีหนา้ ของเธอบง่ บอกอาการขาไมห่ ายจากสมญาที่บิดาต้งั ใหพ้ ระเอกลิเกหลงโรง..จนกานนั ตอ้ งเอ่ยปากทกั “ ขอบใจนะหนู ไดข้ า่ วดีอะไรรึ.. ยมิ้ แป้นมาเชียว.. “ พอคุณยายเล่า..ขา่ วดี..ของหลานสาวใหฟ้ ัง กานนั ถึงกบั ระเบิดเสียงหวั เราะดงั ไปหลายคุง้ น้า “ ไมน่ ึกเลยวา่ ท่านจะมีอารมณ์ขนั ในยามหนา้ ส่ิวหนา้ ขวาน..น่ีพอไดร้ ับแจง้ จากสายสืบท่ีฐานคุง้ กาเหวา่ วา่ ลุงสนแอบยอ่ งเงียบข้ึนเรือนคุณยาย ก็เลยสบช่องชวนผูใ้ หญ่มาเปิ ดประชุมพลพรรคเสรีไทยบางสวนกลาง นายช่างใหญ.่ .พระเอกลิเกตกน้า..อยา่ เพ่งิ ข้ึนมาใหว้ งแตกตอนน้ีล่ะ.. “ “ ยงั ไม่มาหรอกครับ คุณยอดหวั หนา้ ฐานสัญญาณส่งลูกนอ้ งไปซุ่มโป่ งไวเ้ รียบร้อยแลว้ ครับ ไดข้ ่าว วา่ วนั น้ีออกไปหาซ้ือไมม้ าต่อเรือเพ่มิ เพราะยงั ขาดเรือลาเลียงอีกมากสาหรับข้ึนเหนือล่องใต.้ .ยงั แม่น้าท่าจีนอีก สงสยั แกคงจะง่วนตอ่ เรือจน..สยนุ่ สามหวั ..ของผม..มีหวงั หวั หลุดหมดแน่ๆ ครับ “ สมาชิกในวงสนทนาตา่ งหวั เราะข้ึนพร้อมกนั “ คุณผูช้ ายใหม้ าแจง้ กบั ท่ีประชุมน้ีวา่ เม่ือเจตน์จบห้องแปดแลว้ และดว้ ยจิตอาสาจึงเสนอตวั ขอรับใช้ สนองคุณบา้ นเมือง ในภาวะสงครามเช่นน้ีตอ้ งการกาลงั พลที่เขม้ แข็งไวช้ ่วยงานอยูพ่ อดี ท่านจึงทาเรื่องไปที่ กรมประสานงานฯขออนุมตั ิบรรจุ..เจตน.์ .เป็นขา้ ราชการพลเรือนกลาโหมช้นั จตั วา ซ่ึงจะไดร้ ับเงินเดือนประจา คุณชลพทั ธ์กาลงั แปลคาส่งั แต่งต้งั เป็นภาษาญี่ป่ ุนใหเ้ จตน์ถือไวส้ าหรับรายงานตวั ต่อหวั หนา้ อู่ ครับ “ “ ดีใจแทนป้าแจม่ ..ลูกชายคนเดียวไดเ้ ขา้ รับราชการมีตาแหน่งแห่งหนมนั่ คง..ไม่ตอ้ งนอนก่ายหนา้ ผาก หวาดผวากลวั จะไปเขา้ ซุม้ นกั เลงหวั ไมท้ ่ีไหนใหต้ อ้ งเดือดเน้ือร้อนใจ “ คุณสิรีรู้ซ้ึงถึงหวั อกผเู้ ป็นแม.่ .
258 “ ลุงสนจะ๊ ..เม่ือคืน..ลานพระบรมรูปทรงมา้ ..ปลอดภยั ม้ยั จะ๊ ? “ สิธารกล้นั ใจรอฟังคาตอบ “ พระบรมรูปทรงมา้ ..ปลอดภยั ครับ คุณหนู..แต.่ . “ เสียงลุงสนอ่อยลง..แลว้ เลยสะดุดหยดุ กึก “ แต.่ .แต่..อะไรจะ๊ ? “ ตอนแรกหญิงสาวกโ็ ล่งข้ึน..หากพอไดย้ นิ คาทา้ ย..หวั ใจกเ็ สียววบู ลงอีก “ พระที่นง่ั อนนั ต.์ .ครับ.. “ ลุงสนตอบส้ันๆ เหมือนอะไรมาจุกอยทู่ ่ีลาคอ “ อะไรนะ ? “ เสียงตะโกนดว้ ยความตกใจของพลพรรคเสรีไทยบางสวนกลางดงั ข้ึนพร้อมเพรียงกนั สิธารใจหายวาบ..หนา้ สลดลง..ไมต่ ่างไปจากคุณยายและมารดา “ ตายจริง ! “ คุณสิรีอุทาน ส่วนท่านเจา้ ของเรือนเลิกแวน่ ข้ึนถาม “ โดนเยอะม้ยั ? “ ผเู้ ป็นหลานสาวรอฟังคาตอบดว้ ยใจระทึก “ มุขดา้ นหน่ึงพงั ถล่มลงมาครับ นอกน้นั ไม่เป็ นไร..สายสืบเหล่าพลพรรคนาวกิ ฯหน่วยเส่ียงตายก็ลุย เตม็ ที่แลว้ ครับ วงิ่ ดาหนา้ ฝ่ าห่ากระสุนของทหารญ่ีป่ ุน..ระดมจุดพลุไฟสีแดงเพลิงแสดงพิกดั เป้าอนั ตรายหา้ มทิ้ง ระเบิดให้นกั บินเห็น คุณผูช้ ายหวั เสียมากครับ ส่งรหสั ไปต่อวา่ ทนั ที..สงสัยเป็ นมือใหม่หดั บิน..ยงั กะระยะไม่ แม่น ใจไวด่วนโยกคนั บงั คบั เปิ ดสลกั ปล่อยลูกระเบิดเร็วเกินไป เลยโดนหางเลขเขา้ จนได้ ครับ ท่านผูน้ าจึงถือ โอกาสอา้ งสถานการณ์น้ี ประกาศสงครามกบั ฝ่ ายสัมพนั ธมิตรเอาใจญ่ีป่ ุน แต่ก็แอบหลิ่วตาขา้ งหน่ึงกบั หน่วย ข่าวกรองประเทศนอก ครับ “ “ ลุงสนสรุปสถานการณ์คืนแดงเดือด..จบแลว้ ฉนั ก็จะต่อดว้ ยข่าวดุเด็ดแต่ไม่เผด็ มนั ..” กานนั ติดตลก เพอื่ บรรเทาอาการความดนั ข้ึนพรวดพราดของสมาชิกทุกเพศวยั ในท่ีประชุม “ เคร่ืองบินฝ่ ายสัมพนั ธมิตรโดน ป.ต.อ. ญ่ีป่ ุนสอยร่วงไปหน่ึงลา ชาวสวนบางเราไปเย่ียมญาติแถวน้นั กลบั มาเล่าใหฟ้ ังวา่ ป้อมปื นญี่ป่ ุนท่ีแยก ไฟฉายยกั ษ์อยู่ยงคงกระพนั เหมือนคลุมดว้ ยผา้ ยนั ต์..ที่พลาดเป้าก็คงเพราะแสงจา้ ที่ส่องเขา้ ตานกั บินนน่ั แหละ ในทางกลบั กนั ..เคร่ืองบินท่ีเขา้ มาโจมตีกลบั โดนเขา้ จงั เบอร์ ไปตกในสวนบางสะแกนอก ใกลต้ ลาดพลู เมื่อเชา้ ตารวจทหารไปตรวจสอบพบวา่ เป็นเคร่ืองบินองั กฤษ ปี กสองช้นั นกั บินกบั ผชู้ ่วยร่างแหลกเหลว..ตบั ไตไส้พุง กระจดั กระจาย..กระเดน็ ข้ึนไปแขวนอยบู่ นก่ิงไม้ บรรดาไทยมุงท้งั หลายต่างพากนั คายของเก่าออกเป็นแถว.. “ “ พอ ! พอแลว้ ..กานนั ประเด๋ียวก็กินกลางวนั กนั ไม่ลงหรอก “ คุณสิรีรีบยกมือหา้ มทพั ดว้ ยความ เสียวไส้ พลางหนั ไปทางบุตรสาว “ หนูลงครัวใหแ้ มท่ ีเถอะลูก วนั น้ีมากนั พร้อมหนา้ พร้อมตา.. “ “ คุณหนูไมต่ อ้ งครับ ไวเ้ ป็นธุระของผมเอง..อุตส่าห์มาถึงท่ีน่ีแลว้ ..” ลุงสนรีบชิงลุกข้ึนเดินเขา้ ครัวไป หลงั อาหารแลว้ สายสืบสารองท่ีอาสาขา้ มฝั่งไปร่วมขบวนการใตด้ ินเสรีไทย ก็นงั่ เล่าขา่ วต่อ..
259 “ เย็นน้ีจะมีการประชุมวาระพิเศษคณะผูป้ ระสานงานผสมญ่ีป่ ุน-ไทย ในสวนลึกที่ต้ังอาคาร กองบญั ชาการใหม่ครับ ซ่ึงน่าจะมีบุคคลสาคญั และนายทหารระดบั สูงไปร่วมดว้ ยเพ่ือหารือแผนยทุ ธการร่วม รองแม่ทพั ญ่ีป่ ุนจึงยกระดบั การรักษาความปลอดภยั เพิ่มความเขม้ งวดมากข้ึน และสั่งการให้หวั หนา้ อู่ทางฝั่งน้ี คุมเรือลาเลียงไปรับอาหารจากโรงครัวใหญ่ของกองทพั ญ่ีป่ ุนใกลท้ ่าน้าราชวงศ์ ผมสบช่องเห็นพวกทหารญี่ป่ ุน วิ่งกนั ให้วุ่นเตรียมการกนั ยกใหญ่ จึงรีบโกยอา้ วไปที่หลงั เข่ือนขอยืมเรือจากสายสืบพลพรรคนาวิกฯที่ลอยลา ซุ่มโป่ งอยู่ แลว้ รีบจว้ งเร่งฝีพายไปตลาดท่าน้าวดั สมอราย หาซ้ือขา้ วของมุ่งตรงมานี่ครับผม คุณผชู้ ายฝากมาวา่ หลานชายผใู้ หญบ่ า้ น..หน่วยกา้ นดีแขง็ แรงบึกบึน น่าจะไปช่วยงานใตด้ ินอีกแรงหน่ึง ท่านจะฝากฝังให้เหมือน ..เจตน์..หลงั สงครามแลว้ ยามวา่ งกค็ อ่ ยช่วยลงสวนเป็นงานอดิเรก.. ครับ “ “ ก็ดีนะ..ผใู้ หญ่..จบหอ้ งแปดแลว้ ไม่ใช่รึ ? “ ทา่ นเจา้ ท่ีเจา้ ทางใหญ่..ออกปากสนบั สนุน “ คือวา่ .. “ ผูใ้ หญ่บา้ นกลืนน้าลายก่อนช้ีแจง “ ปี ก่อนควรจะจบแลว้ ครับ แต่ทวา่ หลานชายผมมนั ไม่ ค่อยเอาถ่าน คุณหนูก็อุตส่าห์เมตตาเรียกแลว้ เรียกอีกให้มา..คืบ..ภาษาไทยโดยเฉพาะ มนั ก็ทาไขหูซะ..ข้ีเกียจ สันหลงั ยาวจนตวั เป็นขน คอยเล่ียงบาลีอยเู่ รื่อย..ผมก็หวดมนั จนกา้ นมะยมหมดไปหลายตน้ แลว้ ครับ “ “ ไม่สนใจภาษาไทย.. แลว้ จะสอบผา่ นหอ้ งแปดไดย้ งั ไง ? “ คุณสิรีติง “ ท่านบรมครู..ไม่มีวนั ให้ผา่ น ไปไดง้ ่ายๆหรอก ทา่ นวา่ เป็นคนไทยถา้ สอบตกภาษาไทย กอ็ ายต่างชาติท่ีเขาใฝ่ เรียนรู้ภาษาพอ่ ภาษาแม่ของคน ไทยน่ะซิ.. อีกอยา่ ง..รากฐานทางภาษาน้นั เช่ือมโยงกบั รากฐานทางวฒั นธรรม.. “ “ แต่ฉนั เพิ่งไดข้ ่าวจากกระทรวงธรรมการเย้ืองๆโรงไฟฟ้าวดั เลียบ รายงานข้ึนไปวา่ ทะเบียนนกั เรียน ชายที่สอบไม่ผา่ นห้องแปดเพราะตกวิชาภาษาไทย..มีจานวนไม่น้อย “ กานนั หันไปทางผูใ้ หญ่ “ ในขณะที่ กองทพั ซ่ึงกาลงั ฝึกนายทหารรุ่นเร่งด่วนเพอื่ รับใชช้ าติ..ยงั ตอ้ งการกาลงั พลอีกมากโดยเฉพาะเด็กหนุ่มๆ เลยส่อ เคา้ วา่ ทางการจาเป็นตอ้ ง..ยกประโยชน์ใหจ้ าเลย..เสียแลว้ งานน้ี สรุปคืออนุมตั ิให้ผา่ นหมดทุกคนแต่ตอ้ งเขา้ รับ การฝึ กเพ่ือติดยศนายร้อยรุ่นสงครามมหาเอเชียบูรพา เด็กหนุ่มกลุ่มน้ีคงไดเ้ ฮ..และขนานนามการจบห้องแปด ของพวกตนวา่ เป็น..รุ่นโตโจสงเคราะห์.. “ กานนั หวั เราะหึๆ เมื่อเห็นผใู้ หญ่บา้ นมีสีหนา้ ผอ่ นคลายข้ึน “ โตโจ นี่ไดพ้ กั ท่ีบา้ นบรรทมสินธุ์ของพระยาอนิรุทธเทวา..เชียวนะ ท่ีรัฐบาลไทยซ้ือมาเป็ นบา้ นพกั ของนายกรัฐมนตรี.. กท็ า่ นผนู้ า..นนั่ แหละ ขา่ ววา่ นายกฯ ญี่ป่ ุน คนน้ีเป็นแมท่ พั ใหญม่ าก่อน..ยศพลเอก.. “ “ ยงั ดีนะ..ท่ีเขาไม่ขอพกั ท่ีบา้ นนรสิงห์ของเจา้ พระยารมราฆพ..ที่กลายเป็น..ทาเนียบสามคั คีชยั ..ไปแลว้ เพราะสง่างามโอ่อ่ากวา่ กนั แยะ “ คุณยายเสริม “ รัฐบาลเพ่ิงซ้ือมาหยกๆมิใช่รึ ? เม่ือปี กลาย ยา้ ยจากทาเนียบใน วงั สวนกหุ ลาบ..มาโกห้ รูท่ีใหมแ่ ทน.. “
260 “ คืนน้ีคุณยอดก็จะนาเหล่าพลพรรคนาวิกฯไปจุดพลุไฟสีแดงช้ีพิกดั ตอ้ งห้ามทิ้งระเบิดให้นกั บินเห็น อีกหลายสถานที่..ขอรับ “ ลุงสนรายงานอย่างนอบน้อม “ ท้งั บา้ นนรสิงห์ บา้ นบรรทมสินธุ์ อาณาบริเวณ โดยรอบพระบรมมหาราชวงั วดั พระแกว้ วดั โพธ์ิท่าเตียน วงั สราญรมย์ ทุง่ พระเมรุ ภูเขาทอง วงั สวนกุหลาบ สนามเสือป่ า วงั พญาไท กองสัญญาณทหารเรือหวั มุมถนนวทิ ยฝุ ั่งตรงขา้ มสวนลุมพินีสถาน ภารกิจกระจายตวั เช่นน้ีจะตอ้ งระดมสายสืบเหล่านาวกิ ฯจากทุกทิศทางรวมท้งั ท่ีประจาอยฐู่ านคุง้ กาเหวา่ ดว้ ย ครับผม คุณผชู้ ายจึง อยากไดห้ ลานชายผูใ้ หญ่กบั เพ่ือนที่จบหอ้ งแปดรุ่นโตโจสงเคราะห์ ไปผลดั เปลี่ยนเวรยามกบั เจตน์ ท่านจะทา เรื่องขอแยกรายช่ือมาสองนายจากกองทพั บรรจุเป็นขา้ ราชการพลเรือนกลาโหมช้นั จตั วาเช่นเดียวกนั ขอรับ “ “ เอา้ ! ผใู้ หญ่.. “ กานนั แทรกข้ึนทนั ที “ ฟ้าประทานโอกาสทองมาใหแ้ ลว้ ถา้ รีบไม่ควา้ เอาไวก้ ็..โง่ เตม็ ประดา..เชียวล่ะ.. เรือกสวนไร่นากท็ าพออยพู่ อกินกนั ไปก่อน เป็ นหนุ่มเป็ นแน่น..ถา้ มีส่วนรับใชบ้ า้ นเมือง ในยามสงคราม..กไ็ ม่เสียชาติเกิดเป็นชายไทย..นะ “ “ ผมฝากลุงสนไปกราบขอบพระคุณท่านดว้ ย ไอห้ นูมนั คงดีใจจนเน้ือเตน้ ..บุญพาวาสนาส่งให้ไดเ้ ขา้ รับราชการเป็นศกั ด์ิเป็นศรีแก่ท้งั ตวั เองและครอบครัว “ ผใู้ หญบ่ า้ นยมิ้ หนา้ บาน “ ผูใ้ หญ่รีบบอกหลานชายให้คดั เลือกเพื่อนหน่ึงคน แลว้ เอารายชื่อไปฝากเจตน์ไวท้ ี่ฐานสัญญาณคุง้ กาเหวา่ สายสืบนาวกิ ฯท่ีลอยลาอยใู่ กลๆ้ จะนาไปส่งใหท้ า่ นเพอ่ื ทาเร่ืองเสนอกรมประสานงานฯต่อไปครับ “ “ ตกลง..ลุงสน ผมจะรีบจดั การทนั ทีครับ “ ผใู้ หญ่หนั ไปทางกานนั อยา่ งจะขอตวั “ ไปเลย..ผใู้ หญ่ ขา่ วสารที่ตอ้ งถกกนั ในที่ประชุมวนั น้ี..คงมีแค่น้ีก่อน..เร่ืองหาเจา้ หนา้ ที่ใหม่ไปอยูเ่ วร ผลดั เปล่ียนกะกนั ท่ีฐานสัญญาณคุง้ กาเหวา่ สาคญั กวา่ ..คุณยอดจะไดห้ ายห่วงและออกเดินสายนาพลพรรคเหล่า นาวิกฯไปปฏิบตั ิภารกิจแดงเดือดตามสถานที่สาคญั ๆทวั่ พระนคร ในฐานะกานนั ผูด้ ูแลรับผดิ ชอบทอ้ งท่ีตาบล สามสวน ระหว่างที่รอคาสั่งบรรจุแต่งต้งั จากกรมประสานงานฯ ฉนั ขอวางตวั หลานชายผูใ้ หญ่กบั เพ่ือนให้ไป ช่วยเจตน์ท่ีฐานสัญญาณ เท่ากบั ฝึ กงานไปพลางก่อน ถา้ หัวหน้าอู่ถามก็ให้ตอบว่าคุณยอดถูกยา้ ยโอนไปขน สมั ภาระหนกั ส่งกาลงั บารุง ทางการจึงส่งเด็กหนุ่มเพิ่งเรียนจบใหมๆ่ มาเฝ้า..ฐานสัญญาณ..แทน “ “ เร่ืองที่คุณผูช้ ายเป็ นห่วงทางเรือนริมน้าก็คือ..หลุมหลบภยั .. ขอรับ ขณะน้ีสหรัฐอเมริกากาลงั เร่ง ผลิตเคร่ืองบินทิ้งระเบิดแบบส่ีเคร่ืองยนต์ซ่ึงบินไดไ้ กลข้ึนและนานข้ึน ใช้ฐานบินขององั กฤษในอ่าวเบงกอล และท่ีกลั กตั ตา อนั ตรายร้ายแรงอยตู่ รงท่ี..ลูกระเบิดรุ่นใหม่จะท้งั ใหญ่ข้ึน หนกั ข้ึน อานุภาพทาลายลา้ งรุนแรง มหาศาล และครอบคลุมรัศมีกวา้ งไกลข้ึน ขอรับ “ “ เวรกรรม..มุง่ คิดแต่จะประหตั ประหารกนั ใหป้ ่ นป้ี “ คุณสิรีอุทานดว้ ยความหวาดหวน่ั พร่ันพรึง
261 บทที่ ๒๗ “ คุณผชู้ ายจะใหผ้ มหาเวลามาช่วยขดุ หลุมหลบภยั ใหล้ ึกข้ึน ขอรับ “ “ ไมเ่ ป็นไรหรอก ลุงสน “ กานนั ตอบแทนทา่ นเจา้ ของเรือน “ ขา้ มไปขา้ มมาบอ่ ยๆ นายช่างใหญ่จะ สงสัยเอาได้ นานๆค่อยแอบมาส่งข่าวอยา่ งวนั น้ีจะเหมาะกวา่ ฝากเรียนท่านวา่ ไม่ตอ้ งห่วงทางน้ี..ไวเ้ ป็ นหนา้ ท่ี ของกานนั ผูใ้ หญ่บา้ น หนุ่มๆท่ีว่างงานอยู่ก็ยงั พอมีให้เรียกระดมกนั มาช่วยไดอ้ ยา่ งเคยแบบภารกิจ..ลงคลอง.. หรือ..ลงทอ้ งร่อง..นนั่ แหละ พ่งึ พาอาศยั แรงงานรวม ช่วยกนั ขดุ ทีละหลุมจนกวา่ จะเพียงพอสาหรับสามสวน “ “ คุณผชู้ ายสงั เกตเห็นสวนลึกดา้ นในกาลงั ถูกดดั แปลงใหเ้ ป็นที่เก็บซ่อนเรือลาเลียง ขอรับ เพราะที่อู่ฝ่ัง น้ีโล่งโจง้ เกินไป ไม่มีเกราะกาบงั พอต่อเรือเสร็จ..ขืนลอยลาเอาไวก้ ็จะเป็ นเป้าล่อลูกระเบิด แมว้ ่าจะบินมา กลางคืน แต่นกั บินก็อาจปล่อยพลุไฟลงมาส่องสวา่ งหาเป้าก่อนแลว้ คอ่ ยทิ้งตูมลงมา ครับ หวั หนา้ อู่ก็คงจะตอ้ ง นาเรือลาเลียงท่ีต่อใหม่ไปพกั เก็บซ่อนไวแ้ ถวๆน้ันก่อน จนกวา่ จะถูกส่งต่อไปใช้ตามค่ายทหารญ่ีป่ ุนที่อยู่ริม แมน่ ้าลาคลอง เช่น ที่สะพานเสาวภาบา้ นทา่ เขมร หรือ บริเวณท่าเรือบา้ นโป่ ง ใกลค้ า่ ยเชลยใหญ่ ครับ “ “ ถา้ ยงั ง้นั ..คุณผชู้ ายของลุงสนกม็ ีหวงั ได.้ .จะ๊ เอ๋..กบั หวั หนา้ อู่ฝั่งน้ีเขา้ ซกั วนั น่ะซิ.. “ คุณยายคาดคะเน “ ขอรับ ท่านก็ออกปากอยูเ่ หมือนกนั ว่าเห็นทีจะตอ้ งเรียนภาษาญ่ีป่ ุนกบั ท่านครูบา้ งแลว้ เผือ่ ปะหนา้ กนั จะไดถ้ ามวา่ ‘ นี่ ! นายเจรจา..โนะๆ..เนะๆ..อะไรกบั ลูกสาวฉนั บา้ ง ? “ สมาชิกในท่ีประชุมพากนั ฮาครืน ยกเวน้ สาวที่ร้อนตวั จนตอ้ งแอบหนั ไปมองจิ้งจกขา้ งฝา “ กานนั ไมร่ ู้อะไร..นายช่างใหญ่ของลุงสนนี่ไมเ่ บาหรอกนะ..” ท่านผูอ้ าวโุ สสูงสุด “ เจา้ บทเจา้ กลอน ใช่เล่นซะเมื่อไหร่..ดูๆไปกช็ กั จะเหมือนพระเอกลิเกอยา่ งท่ีธงทิววา่ ไว.้ .จริงๆ “ วรรคหลงั เรียกเสียงหวั เราะจากวงสนทนาได้อีกคร้ัง รวมท้งั สิธารดว้ ยที่อดนึกขาถอ้ ยคาเปรียบเปรย ของผบู้ งั เกิดเกลา้ ไม่ได้ ฟังข่าวจากลุงสน..คืนน้ีพระเอกลิเกของบิดา..คงไม่วา่ งมาตอแยเธอ เพราะตอ้ งคุมขบวน เรือลาเลียงอาหารจากโรงครัวใหญ่แถวท่าน้าราชวงศ์ ไปส่งท่ีกองบญั ชาการแห่งใหม่ของญี่ป่ ุนในสวนลึกฝ่ัง โนน้ ..เขาคงจะยงุ่ จนไม่มีเวลาคิดถึงเธอแน่.. “ ลุงสนฝากเรียนดว้ ยนะวา่ กานนั ขอแนะนาให้ท่านผูบ้ งั คบั การเร่ิมไวห้ นวดไดแ้ ลว้ ใครบงั อาจมาขอ ลูกสาว จะไดถ้ อยกรูดไปสิบเกา้ .. “ เจา้ พนกั งานทอ้ งท่ีตาบลสามสวนหยอกเยา้ หลานสาวคุณยาย สิธารน้นั ..พอไดฟ้ ังกานนั วกเขา้ หาตวั เองอยเู่ รื่อยๆแบบจุดเทียนเวยี นวน เลยรีบเลี่ยงลุกเขา้ ครัวไป ท่าน ผอู้ าวโุ สสูงสุดมองตาม ก่อนจะหนั มาช้ีหนา้ เจา้ พนกั งานทอ้ งท่ี
262 “ ดูซิ..หลานสาวช้นั อายจนวงิ่ หนีจูด๊ ไปแลว้ .. “ “ อา้ ว..กพ็ ดู เร่ืองจริงนี่นา..คืนก่อนพอหนูสิธารเดินกลบั เท่าน้นั นายช่างใหญ่กาลงั ราเฉิบๆอยู.่ .รีบรี่ไป ลากหมออีโตเ้ ขา้ วงแทน แลว้ ตวั เองก็เผน่ แน่บโกยหนา้ ต้งั ทนั ที ลงแบบน้ี..เห็นทีจะตอ้ งทาไมส้ ้ันไมย้ าวให้จบั กนั ซะแลว้ ล่ะ.. “ “ แบบน้ี..น่ะ..แบบไหนล่ะ ? พดู ใหง้ งนะ.. “ คุณสิรีขมวดคิ้วดว้ ยความขอ้ งใจ “ นน่ั น่ะซิ.. พดู ใหเ้ ป็นปริศนาอยเู่ รื่อยนะ กานนั “ คุณยายเองก็ตามไม่ทนั “ ใครจะจบั ไมส้ ้ันไมย้ าว ? แลว้ จบั ไปทาไมกนั ? “ “ อา้ ว..แหม..ถามได.้ .งงกนั ล่ะซิ..พวกไมเ่ คยจีบสาว..กินน้าก่อนดีกวา่ ..ตอ้ งเล่นตวั ซกั หน่อย.. “ วา่ แลว้ กห็ นั มาหยบิ ขนั ข้ึนจิบน้าลอยดอกมะลิอยา่ งชา้ ๆ..ทีละจิบ... “ ชกั จะหมน่ั ไส้แลว้ นะ.. ดู..ตวั ทากยงั กินเร็วกวา่ .. บอกมาซะดีๆ “ คนพดู วางมือจาก..เช่ียนยา.. เจา้ พนกั งานทอ้ งที่ตาบลสามสวน..ค่อยๆวางขนั น้าลงก่อนจะเฉลยคาตอบแบบตรงไปตรงมา “ คุณยายก.็ .จะมีใครอีกล่ะ..นอกจาก..หนุ่มบางสวนกลาง..ชลพทั ธ์..กบั ..นายช่างใหญ่..หวั หนา้ อู่..น่ะซิ ถา้ ไมจ่ บั ไมส้ ้ันไมย้ าว..ก็เห็นจะตอ้ ง..เป่ ายงิ ฉุบ..กนั แลว้ ล่ะ..งานน้ี.. ” “ กานนั น่ี ! “ ผหู้ ลกั ผใู้ หญ่ฝ่ ายหญิงท้งั สองต่างส่งเสียงข้ึนมาพร้อมๆกนั “ หลานสาวช้นั ไม่ใช่ขนมในขวดโหลนะ จะไดใ้ ห้จบั ไมส้ ้ันไมย้ าว “ คุณยายโวยวายแต่ก็อดขาไม่ได้ ส่วนคุณสิรีน้นั ..ชกั จะกลุม้ ข้ึนมาอีกในบดั ดล “ ก็มนั ลาบากใจน่ีนา.. “ เถา้ แก่..ชงั่ น้าหนกั ไม่ถูก “ ดีท้งั คู่..ถา้ เปรียบมวยล่ะก็..แฟนมวยเป็ นไดแ้ หก สงั เวยี นข้ึนไปเผาเวทีแน่ หา้ มชก..เพราะ..ฝีมือเยย่ี มไร้เทียมทาน..ท้งั คู่..แถม..หล่อท้งั คู่..อีกแน่ะ.. “ “ ไปนนั่ ..จากเวทีมวยไปเวทีชายงาม.. ถามจริงๆเถอะ..ท่ีไดเ้ ป็นกานนั น่ี..จบั ไมย้ าวไดล้ ่ะซิ..” “ โดนคุณยายศอกกลบั ซะแลว้ ซิเรา.. “ กานนั พลาดท่าเสียมวยต้งั แต่ตน้ ยกแรก “ จะไมส้ ้นั ..ไมย้ าว..ก็ไม่ใช่เรื่องท่ีเราจะเจา้ ก้ีเจา้ การได้ ! ตอ้ งโน่น..คนที่แอบหลบอยใู่ นครัวต่างหาก.. จะเป็นผชู้ ้ีขาดตดั สินใจ ผใู้ หญ่อยา่ งเรามีหนา้ ท่ีแค่คอยสอดส่องตามดูพวกเขา และคอยช่วยประคบั ประคองให้ ไปกนั ไดต้ ลอดรอดฝ่ัง..ไม่วา่ จะ..กบั ใคร..ก็ตาม...” คุณยายสรุปประเด็นญตั ติท่ีอ่อนไหวยงิ่ กวา่ เร่ืองสงคราม “ เฮอ้ ..มิน่า..เม่ือตอนขาข้ึน..ถึงไดเ้ กือบลื่นไถลหวั ทิ่มหวั ตา...” “ อา้ ว..แลว้ ก็เพ่งิ บอก ตรงไหนล่ะ กานนั ? ลุงสนมาพอดี..จะไดช้ ่วยซ่อมให.้ . “ คุณสิรีพาซื่อ กานนั หวั ร่องอหาย.. “ ไม่มีอะไรในกอไผน่ อกจาก..เรือนคุณยาย..หวั บนั ไดไม่แหง้ ..มนั ก็ลื่นน่ะซิจะ๊ ..”
263 “ จริงๆเลยนะ..กานนั นี่..มุขเยอะ รับไม่ทนั .. “ คุณสิรีส่ายหน้ายอมแพ้ “ หัวเราะจนเจ็บทอ้ งไป หมดแลว้ นะ..ลุงสนช่วยไปดูยายหนูทีเถอะ คงกาลงั ง่วนทาของฝากให้คุณพ่อกบั คุณลุง ที่ง่ายสุดก็ยาขิงดองกบั กุง้ แหง้ น้าพริกพม่าของคุณยาย แลว้ ก็..พริกกะเกลือ..สองอยา่ งหลงั เกบ็ ไวก้ ินไดห้ ลายม้ือ..ฝากลุงสนไปดว้ ย “ สิธารไมล่ ืมกาชบั ลุงสนวา่ คืนน้ีอยา่ ออกไปนงั่ กินลมชมววิ ท่ีศาลาทา่ น้า เพราะหวั หนา้ อู่จะคุมขบวนเรือ ลาเลียงผา่ นไปมา ถา้ เห็นลุงสนเขา้ ..ความลบั จะแตก.. ช่วงบ่าย หญิงสาวเดินไปที่ฐานสัญญาณคุง้ กาเหวา่ ภารกิจขบวนการใตด้ ินใตน้ ้าของพลพรรคนาวิกฯ กาลงั ขยายขอบเขตกวา้ งไกลและเส่ียงอนั ตรายมากข้ึน “ ขอโทษนะจะ๊ “ ท่ีหนา้ ประตูหอ้ งเวร หญิงสาวใหส้ ุ้มใหเ้ สียงตามที่เรือโท ยอดยทุ ธ์ ขอร้องเอาไว้ “ เชิญครับ วนั น้ีหวั หนา้ อู่ยุง่ ท้งั วนั ..ยามปลอด..ครับ “ หวั หนา้ ฐานสัญญาณพลิกแผนที่พิกดั สาคญั ๆ ในพระนครให้หงายกลบั ข้ึนมากางอยู่บนโต๊ะตามเดิม หลงั จากที่คว่าลงทนั ทีเม่ือไดย้ ินเสียงฝี เทา้ จากภายนอก โดยสลบั เอาดา้ นล่างข้ึนแทน ซ่ึงก็คือคาแปลภาษาญ่ีป่ ุนตวั โตๆที่ท่านครูเขียนไวแ้ บบเนน้ ๆเพื่อตบตาหวั หนา้ อู่ท่ี เดินมาตรวจตรา เช่น คาทกั ทายเบ้ืองตน้ ท้งั สามเวลา คากล่าวลา คาขอโทษ คาขอตวั เป็ นอาทิ ซ่ึงเม่ือนายทหาร ญี่ป่ ุนเห็นเขา้ กย็ อ่ มพอใจท่ีเห็นคนของทางการฝ่ ายพลเรือนเอาใจใส่เรียนรู้ภาษาของตน “ คุณยอด..ไวมากจริงๆ มองไม่ทนั เลย.. เขา้ มาก็เห็นแต่..หัวหนา้ ฐานสัญญาณกาลงั ขมกั เขมน้ ฝึ กฝน ภาษาญี่ป่ ุนอย.ู่ . คาสั่งแตง่ ต้งั เจตน์ อนุมตั ิออกมาหรือยงั คะ ? คุณจะไดห้ ายห่วง ออกปฏิบตั ิภารกิจต่อได้ “ “ จวนแลว้ ครับ ท่านส่ังให้ผมไปรับคาส่ังพร้อมเครื่องแบบสามชุดสาหรับเจตน์ ลาดบั ต่อไปก็จะเป็ น หลานชายผูใ้ หญ่บา้ นกบั เพื่อน คงไดร้ ับการบรรจุแต่งต้งั ในไม่ชา้ ครับ เมื่อคืนน้ีท่านเสียใจท่ีสุดกรณี..มุขดา้ น หน่ึงของพระท่ีนงั่ อนนั ต.์ .โดนทาลายถล่มลงมา พวกผมก็โหมไฟกนั เต็มสตีม..ฝ่ าห่ากระสุนของทหารญี่ป่ ุนใน สนามเสือป่ า หวดุ หวดิ จะถูกจบั ได.้ .ท่านถึงกบั ส่งรหสั ไปต่อวา่ ท่ีฐานบินอ่าวเบงกอล ครับ “ “ ไม่เป็ นไรจะ้ อยา่ งน้อยๆเรือนริมน้าของคุณยายก็จะบนั ทึกจดหมายเหตุรายวนั ไวเ้ ป็ นหลกั ฐานว่า.. สายสืบเสรีไทยเหล่าพลพรรคนาวิกฯ ไดท้ ุ่มเท เสียสละและอุทิศชีวิตเพ่ือสนองคุณแผน่ ดินเกิด คุณพ่อคงฉุน นกั บินที่โยกคนั เปิ ดสลกั ลูกระเบิดเร็วเกินไป.. เสด็จเต่ีย..ท่านคงทรงรับทราบและให้พรปกป้องคุม้ ครองเลือด ราชนาวที ี่ยอมพลีชีพเพ่อื ชาติ..เฉกเช่น..กองอาสาอาทมาต ๔๐๑ ทา่ น เมื่อปี พ.ศ.๒๓๐๒ ก่อนเสียกรุงคร้ังที่สอง สมดงั ทอ่ นหน่ึงของบทเพลงที่ทรงประพนั ธ์ไวว้ า่ .. ‘ ส่วนตวั เราตาย ไวย้ นื ไวย้ ืนแต่ชื่อ ให้โลกท้งั หลายเขาลือ วา่ ตวั เราคือ...ทหารเรือไทย...’ “ สามวนั ผา่ นไปโดยไม่มีวแี่ ววของหวั หนา้ อู่ ในขณะท่ีเจตน์เขา้ รับตาแหน่งแทนเรือโท ยอดยทุ ธ์ แลว้
264 “ โธ่เอย๊ ..ยงั ไม่ทนั ไดส้ ง่ั เสียอะไรเลย นี่ถา้ ..หมึกยกั ษ.์ .แอบดาน้ามาส่งข่าวใหห้ นูอีก ยายฝากอวยพรให้ พลพรรคนาวิกฯ ทุกๆนายปลอดภยั ใน..ที่ทุกสถานในกาลทุกเมื่อดว้ ยนะ..ยายหนู ออ้ ..แลว้ เจตน์ จะเจรจากบั หวั หนา้ อู่ รู้เร่ืองไดย้ งั ไงล่ะ ? “ ทา่ นเจา้ ที่เจา้ ทางใหญเ่ ฉาะหมากไปกเ็ อ่ยถามไป “ ก็เหมือนคราวก่อนตอนคุณยอดมาใหม่ๆ น่ะค่ะ..คุณยาย “ ผูเ้ ป็ นหลานสาวซ่ึงกาลงั นง่ั มวนบุหร่ี ใบตองงวดใหม่ช้ีแจง “ หนงั สือคาสั่งมาพร้อมแลว้ ท้งั สองฉบบั ค่ะ ภาษาไทยเจตน์เก็บรักษาไว้ ส่วนฉบบั ท่ี ท่านครูแปลเป็ นภาษาญ่ีป่ ุน ใชร้ ายงานต่อ..หวั หนา้ อู่..ค่ะ “ รอยแยม้ ยิม้ โดยไม่รู้ตวั ปรากฏข้ึนบนใบหนา้ ของผู้ พูดเมื่อเอ่ยคาลงทา้ ยที่พาดพิงถึงผทู้ ี่หายหนา้ ไปหลายวนั ทาเอาท้งั คุณยายและผเู้ ป็นมารดาตา่ งหนั มาสบตากนั เชา้ ตรู่วนั รุ่งข้ึนหลงั ใส่บาตรเสร็จแลว้ ขณะท่ีสิธารกาลงั ปาดขา้ วสุกที่ติดอยขู่ า้ งๆถว้ ยชามลงในน้าเป็ น อาหารให้ปลา ส่วนคุณยายกบั มารดาซ่ึงนงั่ พกั รออยู่บนศาลาท่าน้ากาลงั จะลุกข้ึน ก็พอดีร่างสูงในเครื่องแบบ ทหารญ่ีป่ ุนวง่ิ มายนื ระวงั ตรงโคง้ ใหอ้ ยา่ งงาม ผหู้ ลกั ผใู้ หญ่จึงตอ้ งนง่ั ลงใหม่ “ โอฮายโย โกไซมสั .. อรุณสวสั ด์ิ ครับผม “ ฝูงปลาเข็มท่ีรุมตอดเมล็ดขา้ วสุกท่ีเหลือ..เป็ นพยานเพียงหน่ึงหน่วยที่รู้เห็นรอยยิม้ อย่างพึงใจของหญิง สาวท่ีกม้ หนา้ โปรยทานหลงั ใส่บาตร เมื่อเธอไดย้ นิ เสียงคุน้ เคยที่หวั ใจเจา้ กรรมทรยศต่ออุดมการณ์..รักชาติจดั .. พร่าเพรียกหาบุคคลที่เธอเคยต้งั ขอ้ รังเกียจวา่ เป็น..ศตั รูผรู้ ุกราน.. “ หายไปซะหลายวนั งานยงุ่ มากซินะ.. “ คุณยายเอ่ยทกั ทายดว้ ยไมตรี “ หนา้ ตาดูซูบๆไป..ไดน้ อนพกั บา้ งหรือเปล่าจะ๊ ? “ คุณสิรีถามไถ่อยา่ งห่วงใย “ ขอบพระคุณครับ ผมเพง่ิ กลบั มาถึงตีสอง พอไดง้ ีบบา้ ง กาลงั จะไป..ที่บา้ น..กพ็ อดีพบตรงน้ี “ “ มีอะไรหรือจะ๊ ? “ คุณสิรีถามแทนมารดา “ หลงั เสร็จสิ้นการประชุมร่วม..ผมไดย้ น่ื รายงานถึงทา่ นรองแม่ทพั .. เร่ืองหลุมหลบภยั ใกลโ้ รงพยาบาล สนาม ทา่ นกอ็ นุมตั ิใหต้ ามเสนอ ครับ “ “ จะช่วยทาอะไรอีกล่ะ..พอ่ คุณ ? “ ท่านเจา้ ของเรือนออกปากถามอยา่ งเกรงใจ “ ปรับปรุงหลุมหลบภยั เดิมใหล้ ึกข้ึน ครับ ที่ทางตรงน้นั ขา้ งล่างมีน้ามากอยแู่ ลว้ ยิ่งพอถึงฤดูน้าหลาก จะท่วมมิดหลุม จึงตอ้ งเจาะเปิ ดให้น้าใตด้ ินมีช่องทางไหลออก และจาเป็ นตอ้ งทาหลงั คากาบงั ไวด้ า้ นบนดว้ ย ผมจดั เตรียมวสั ดุอุปกรณ์และกาลงั พลพร้อมแลว้ ที่จะลงมือได.้ . จึงมาขออนุญาตก่อนครับ “ สองผอู้ าวโุ สหนั มามองหนา้ กนั อยา่ งพดู ไมอ่ อกบอกไม่ถูก “ ท่ีบา้ นก็ปรึกษากนั อยวู่ า่ ..เกรงใจจริงๆ..ทาใหห้ ลายเร่ืองแลว้ .. “
265 คุณยายเอ่ยไดแ้ ค่น้นั .. ร่างสูงก็ทรุดตวั ลงนงั่ คุกเขา่ ตรงเบ้ืองหนา้ ผหู้ ลกั ผใู้ หญ่ รีบทกั ทว้ งอยา่ งสุภาพ “ หามิได.้ .พวกผมต่างหากท่ีตอ้ งเกรงใจท่าน มารบกวนใช้สถานที่ท้งั ดา้ นหน้าและดา้ นใน ท่ีอู่ก็ส่ง เสียงดงั อยู่ตลอดเวลา แลว้ ..ท่ีบา้ น..ก็อยู่กนั ตามลาพงั ผูห้ ญิงสามวยั จึงมีเหตุผลที่ท่านรองแม่ทพั เห็นสมควร ช่วยเหลือ ประกอบกบั ภารกิจของผมตลอดสามวนั ท่ีผา่ นมา..ลุล่วงไปดว้ ยดี จึงไดร้ ับอนุญาตให้ลาพกั เพื่องาน พเิ ศษน้ีไดจ้ นกวา่ จะแลว้ เสร็จ ครับผม “ น้าเสียงกระตือรือร้น..ปิ ติยนิ ดี..ปรีดาปราโมทย์ “ ถา้ อยา่ งน้นั ก็ตกลงจะ้ ไม่รู้วา่ จะตอ้ งขอบใจ..ก่ีหน.. ไปลุยงานอดหลบั อดนอนหลายวนั .. เพิ่งกลบั มา เหน่ือยๆ ยงั ไมท่ นั ไดพ้ กั .. “ คุณยายมองหนา้ ..หลานญี่ป่ ุน..อยา่ งเห็นใจ “ ไมเ่ ป็นไรมิได้ ครับ ผมยนิ ดีรับใชเ้ สมอ.. “ วา่ พลางก็ลุกข้ึนยนื โคง้ คานบั อีกคร้ัง “ ง้นั ผมจะรีบไปสั่งการนะครับ และจะควบคุมดว้ ยตนเองทุกข้นั ตอน..“ “ ชตโตะมตั เตะ.. เด๋ียว ! เด๋ียวก่อน.. “ เสียงประกาศิตดงั ขดั ข้ึน เรือเอก ทานาบาตะ หนั ไปมองผทู้ ่ีเขาคิดถึงอยตู่ ลอดสามวนั ท่ีไม่ ไดพ้ บเธอ แมใ้ บหนา้ เขาจะดูซูบเซียว ไปบา้ ง หากแต่ประกายตาก็ยงั ส่อแววลึกซ้ึงเช่นเคย เขาแค่เลิกคิว้ ถามพร้อมดว้ ยรอยยมิ้ ท่ีมุมปาก “ กานนั ..ผใู้ หญ่บา้ น..ฝากบอกวา่ ..หวั หนา้ ฐานสัญญาณคุง้ กาเหวา่ คนเก่าถูกยา้ ยไปท่ีอ่ืนแลว้ มีคนใหม่ มาแทน เขารอ.. โชวรุย เดะ ซือโคคุ ซูรุ ..รายงานตวั ..กบั คุณ ควรจะไปตรวจรับคาสัง่ แต่งต้งั ก่อน “ “ ขอบคุณครับท่ีบอก ถา้ เช่นน้นั ..ผมขอตวั ไปที่ฐานสญั ญาณ..ก่อนนะครับ “ “ จะ้ ๆ เชิญเถอะ.. “ คุณสิรีพยกั หนา้ ก่อนท่ีจะหนั ไปทางบุตรสาว “ หนูวางถาดถว้ ยชามไวท้ ี่นี่แหละ เด๋ียวแม่เอาไปเอง.. คุณครูไปทาหนา้ ท่ีล่าม..ซะ..” กระเซา้ พลางอมยมิ้ กบั มารดา ..คิดถึงสามีเป็นที่สุด.. ระหวา่ งทางเขาแอบกระซิบกบั เธอ “ สามวนั ท่ีผา่ นมา..ผมไปแต่ตวั นะ..ใจผมอยูก่ บั คุณตลอดเวลา.. “ หนุ่มญี่ป่ ุนเอียงหนา้ เขา้ หาสาวบางสวนกลาง “ คิดถึงคุณ..คิดถึง..ท่ีบา้ น..” “ บา้ นใคร..ไมท่ ราบ ? “ สวนกลบั ทนั ที..อยากถามมานานแลว้ .. “ ก็..บา้ นคุณ..แต่.. ” หนุ่มไวไฟกา้ วข้ึนขวางประจนั หนา้ กบั เธอ “ ผมขออยูด่ ว้ ยนะครับ.. “ สุ้มเสียง ออดออ้ น..ออเซาะ..พอๆกบั สายตาที่กรุ้มกร่ิม..ท้งั ๆท่ียงั สวมเคร่ืองแบบท่ีน่าเกรงขามอยู่ สิธารตอ้ งทาเป็ นเหลียวหลงั ไปดูผูใ้ หญ่ แลว้ แกลง้ เอ็ดเบาๆ “ เดี๋ยวคุณยายกบั แม่ก็เห็นเขา้ หรอก ทีน้ี แหละ..เป็นไดอ้ ดข้ึนบา้ น “ ทาเป็นขู่ หากหวน่ั ไหวในส่วนลึก.. หนุ่มต่างแดนผมู้ ีรักลน้ ทรวง..หาไดห้ ยดุ ย้งั พฤติกรรมไม่ เขายงั คงรุกไล่เธอต่อไป.. “ ขอผมอยดู่ ว้ ยนะ..นะ.. “ ไม่เซา้ ซ้ีอยา่ งเดียว กล่ินหอมจางๆยงั ประชิดติดไรผมเธอ..อีกแลว้ ..
266 สิธารผลกั อกกวา้ งน้นั อยา่ งแรงพลางเบ่ียงตวั หลบ..แต่กถ็ ูกควา้ อุง้ มือข้ึนสัมผสั จมูกชายหนุ่มเสียก่อน “ ปล่อยนะ! ถา้ พวกน้นั เห็นเขา้ ล่ะก.็ . เม่ือวนั ปี ใหมจ่ าไม่ไดแ้ ลว้ รึ ? “ เอด็ ตะโรไปแต่หวั ใจแสนอบอุน่ “ จาไดค้ รับ แต.่ .ยง่ิ พวกเขาพูดกนั ไปทว่ั ผมกจ็ ะยงิ่ ขอบคุณ.. “ “ ทาไม ? “ สาวบางสวนกลางหนั ขวบั มาเอาเร่ืองทนั ทีเพราะตามไมท่ นั หนุ่มญี่ป่ ุน “ อา้ ว..ก็..เมื่อรู้กนั หมดแลว้ ผมก็จะไดข้ อคุณแต่งงานซะเลย..ยงั ไงล่ะครับ “ ผลกค็ ือ..กาป้ันนอ้ ยๆระดมทุบเขา้ ท่ีกลางอกคนโมเม.. “ บา้ ..ฉวยโอกาส..พูดเองเออเอง “ วา่ แลว้ สาว เจา้ กร็ ีบวงิ่ หนีไปยงั บา้ นท่านครูอยา่ งรวดเร็ว เจตน์..ในชุดเครื่องแบบพลเรือนกลาโหมช้นั จตั วา ลุกข้ึนยืนระวงั ตรงทนั ทีท่ีเห็นวา่ ใครมา..แต่หวั หน้า ฐานสัญญาณคุง้ กาเหว่าคนใหม่ก็อดแปลกใจไม่ไดเ้ ม่ือเห็นสีหนา้ ของผูม้ าเยือนท้งั สอง หญิงสาวผูท้ ่ีเขาเคารพ เหมือนครูเดินนาเขา้ มาก่อนดว้ ยใบหนา้ ออกสีชมพเู ขม้ .. ท้งั ๆที่เชา้ ตรู่น้ียงั มิไดม้ ีแสดงแดดแผดกลา้ แต่ประการใด ส่วนนายทหารญ่ีป่ ุนท่ีตามหลงั ก็อมยมิ้ ราวกบั ถูกอกถูกใจอะไรมา..’ นี่น่ะรึ..หวั หนา้ อู่ ? ‘ เจตนน์ ึกในใจ “ สวสั ดีครับ ผม..นายเจตน์ มุ่งทาดี ไดร้ ับการบรรจุแต่งต้งั และมอบหมายหนา้ ท่ีให้มาเป็ นหัวหน้า ฐานสัญญาณคุง้ กาเหว่าคนใหม่ ตามหนังสือคาส่ังท้งั สองฉบบั น้ี ครับ “ รายงานตวั พลางยื่นเอกสารส่งให้ หวั หนา้ ฐานญ่ีป่ ุนฝ่ังบางสวนกลาง.. ซ่ึงรับแตฉ่ บบั ภาษาญ่ีป่ ุนไว้ และส่งฉบบั ภาษาไทยคืนกลบั ใหเ้ จา้ หนา้ ท่ีของ ทางการไทย “ ยนิ ดีที่ไดร้ ู้จกั ครับ มีเร่ืองฉุกเฉิน..วงิ่ ไปแจง้ ท่ีอู่ ไดน้ ะ ตลอดยสี่ ิบส่ีชวั่ โมง.. “ “ ขอบคุณครับ “ เจตนต์ บเทา้ แสดงความเคารพอีกคร้ัง นายทหารญ่ีป่ ุนโคง้ ตอบนอ้ ยๆตามมารยาท ขากลบั หญิงสาวรีบเดินจ้าอา้ วจนคนเคียงขา้ งอดยว่ั เยา้ ไม่ได้ “ อะไรหายหรือครับ ? รีบจงั .. “ “ หมอหาย.. “ โตค้ ารมไปกห็ อบไป “ หมอรักษาคนบา้ ..น่ะ.. “ ผถู้ ูกกล่าวหา.. หวั เราะชอบใจดงั ลน่ั เลยโดนตีเขา้ ที่แขน “ หยดุ นะ ! บา้ ไม่เลิก..ใกลจ้ ะผา่ นระเบียง บา้ นแลว้ คุณยายกบั แม่..ชอบนงั่ กนั อยตู่ รงน้นั .. ซึซึชิมุ.. สารวมระวงั หน่อย.. “ เอด็ เสียงเขียวเหมือนเคย ดว้ ยประการฉะน้ี เม่ือเห็นคูห่ นุ่มสาวเดินเคียงกนั มาผา่ นหมู่ ไมใ้ หญ่ ใกลท้ ่าน้า คุณสิรีจึงอดราพึงไมไ่ ด้ “ ดูซิคะแม่..ออกอาการน่าเป็นห่วงท้งั คู่.. “ ท่านเจา้ ของเรือนมองตามแลว้ นิ่งไปครู่หน่ึง ก่อนท่ีจะเอย่ “ ถึงวา่ ซิ.. อยากปรึกษา..ธงทิว.. ถา้ เขากบั สาวของเราเกิดชอบพอกนั ..จะวา่ ยงั ไง ? “
267 “ จะไหวหรือคะ.. ยายหนูมิตอ้ งแล่นตามไปอยญู่ ่ีป่ ุนรึ ? “ เหมือนภูเขาไฟฟูจียา้ ยมาอยกู่ ลางอกคุณสิรี “ โอย้ ..ถา้ ถึงข้นั น้นั ล่ะก.็ .ธงทิว..ไม่มีวนั ยอมหรอก..หวั เด็ดตีนขาดซิ ! “ ระฆงั พกั ยกอีกจนได้ เม่ือหลานสาวกา้ วข้ึนเรือน ทรุดตวั ลงนง่ั ใกลๆ้ คุณยายจึงตอ้ งรีบแปรญตั ติ “ เราน่าจะจดั เล้ียงพวกทหารท่ีอู่ที่จะมาช่วยปรับปรุงหลุมหลบภยั ใหน้ ะ.. “ “ ทานาบาตะ..คงไม่รบกวนค่ะ ไดย้ นิ วา่ จะส่ังโรงครัวทา้ ยสวนจดั แจงให้ค่ะ คุณยายเป็ นอะไรไปคะ ? มองหนูแลว้ ก็ยมิ้ .. “ ถามเหมือนเอาเร่ือง แตซ่ ่อนอาการ..ลมดี..ไวไ้ ม่มิด “ เอะ๊ ! แลว้ จะใหย้ ายทาหนา้ ยกั ษใ์ ส่หนูรึยงั ไง ? “ เมื่อโอกาสอานวยก็อดกระเซา้ หลานสาวไม่ได้ “ ก็ เม่ือตะก๊ี..ยายเห็นหนุ่มท่ีเดินอยขู่ า้ งๆหนูน่ะ หนา้ บานยงิ่ กวา่ จานเชิง เดินไปยมิ้ ไป ยายก็เลยมีอารมณ์ร่วม...” “ ลุงกานนั ไม่มาใหต้ ่อปากตอ่ คาเล่น..คุณยายกเ็ ลยมาลงท่ีหนู..ใช่ม้ยั คะ ? “ ปากเถียงแต่หนา้ ก็แดง “ หนั มาเขา้ เร่ืองเฉพาะหนา้ กนั ดีกวา่ .. “ ท่านเจา้ ของสถานที่เอ่ยอยา่ งเป็ นงานเป็ นการ “ หนูลองคิดดู.. พวกเขามาทาให้หลายเรื่องแลว้ ..ต้งั แต่ปรับปรุงเรือนคุณป่ ูและเรือนลุงสนท่ีทา้ ยสวน หนน้ี..หลุมหลบภยั ..ยิ่ง หนกั หนายงุ่ ยากเขา้ ไปใหญ่ ผลพลอยไดก้ ค็ ือช่างของกานนั ผใู้ หญ.่ .จะไดไ้ ปช่วยขุดใหช้ าวบา้ น ไม่ตอ้ งเสียเวลา มาทาใหเ้ รา แต่ทหารลูกนอ้ งคุณทานาบาตะที่จะมาช่วยทาให.้ .ไม่วา่ จะก่ีวนั ก็ตาม หนูทาขนมเล้ียงเถอะ..คิดวา่ เห็นแก่ยาย..เห็นแก่แม่.. เราเป็นฝ่ ายรับอยขู่ า้ งเดียว มนั อึดอดั ใจ..นะลูก.. “ “ เอาอยา่ งน้ีดีม้ยั ? “ คุณสิรีเสนอความเห็น “ แม่จะขอแรงเด็กของกานนั ผูใ้ หญ่มาต้งั โต๊ะแบบท่ีลาน ราวง จดั วางอาหาร ขนม และ อวยใหญ่ใส่น้าด่ืมพร้อมขนั ใบเล็ก แม่คิดวา่ จะทา..ผดั ไทย..ให้พวกทหารช่าง ญี่ป่ ุน และเผอ่ื เด็กๆท่ีมาช่วยงานดว้ ย ขนมกง็ ่ายๆ กลว้ ยตม้ ฝานบางๆกินกบั มะพร้าวขดู โรยงาควั่ คลุกน้าตาล วนั ถดั ไปก็เปล่ียนเมนูเป็นแกงกะหรี่ไทย กบั ขนมบวั ลอยท่ี เดก็ ๆเล่าวา่ พวกทหารญ่ีป่ ุนชอบซ้ือกินกนั “ “ ดีๆ เห็นดว้ ย.. “ ท่านประธานในที่ประชุมอนุมตั ิทนั ที “ หนูเคยอ่านเร่ืองน่ารู้เก่ียวกบั ประเทศญี่ป่ ุน ใหย้ ายฟังวา่ พวกเขาอยเู่ มืองหนาวจึงชอบเครื่องดื่มร้อนๆ อุน่ ๆ ของเราก็มีนี่นา..น้าขิง น้าพทุ รา..ไง..” “ หนูหยิบสตางคใ์ นห้องแม่ เดินไปบา้ นกานนั ฝากเด็กๆพายเรือไปหาซ้ือเส้นก๋วยเต๋ียวและเครื่องผดั ไทย ออ้ ..ตะเกียบดว้ ยนะจะ๊ ตามถนดั ของพวกเขา.. ช่วยแมน่ ึกใหค้ รบดว้ ยวา่ ยงั ขาดอะไรอีก.. “ ระหวา่ งรอเดก็ ๆกลบั มาจากตลาด คุณยายก็นงั่ โขลก..ยาของกานนั ..พลางคิดสะระตะเรื่องหวานใจของ หลานสาวไปดว้ ย เมื่อครู่เธอเผลอเอ่ยช่ือหวั หนา้ อู่ออกมาอยา่ งสนิทสนมโดยไม่ทนั รู้ตวั ราวกบั คนคุน้ เคยเฉก เช่นเดียวกบั ท่ีเธอเคยเรียกชลพทั ธ์ น้าเสียงน้นั ส่อแววไวเ้ น้ือเช่ือใจอยา่ งเต็มเปี่ ยม ท่านผผู้ า่ นโลกมามากกวา่ ใคร อดท่ึงในวถิ ีชีวติ ของท้งั คูไ่ ม่ได.้ .แมอ้ ยหู่ ่างกนั แสนไกล แตแ่ ลว้ ชะตาฟ้าลิขิตก็ขีดเขม็ ใหโ้ คจรมาพบกนั จนได้
268 ยงิ่ ยอ้ นกลบั ไปวนั แรกที่หลานสาวได.้ .ปะหนา้ ..นายทหารญี่ป่ ุน มาจนกระทง่ั ถึงบดั น้ี คุณยายก็ยง่ิ พิศวง มากข้ึนในพฤติกรรมของเธอที่พลิกกลบั จากหนา้ มือเป็ นหลงั มือไดอ้ ยา่ งไม่น่าเช่ือ..เพียงชวั่ ระยะเวลาไม่นานนกั จากการต้งั แง่รังเกียจชิงชงั ..นายทหารหนุ่มจากแดนอาทิตยอ์ ุทยั ก็สามารถทาลายกาแพงแห่งอคติท่ีเธอก้นั ไวจ้ น ไม่เหลือซาก เธอค่อยๆแงม้ ประตูหวั ใจออกรับความดีและสุนทรีภาพทางอารมณ์ของเขาซึมซบั เขา้ สู่กระแสจิต มากข้ึนเรื่อยๆ.. หลานสาวคุณยายไดส้ มั ผสั กบั ..ความรัก..แลว้ จริงๆ ใครจะหา้ มได.้ . ไม่นานนกั หญิงสาวกเ็ ดินกลบั เรือนพร้อมดว้ ยกานนั และผใู้ หญบ่ า้ น “ อุตส่าห์รับปากไวแ้ ลว้ ว่าจะระดมกนั มาช่วย.. “ นัง่ ลงกน้ ยงั ไม่ทนั ร้อน กานนั ก็ต่อว่าท่านเจา้ ของ สถานที่ทนั ที “ แต่หนูสิธารกใ็ หเ้ หตุผลจนตอ้ งยอมแพ้ อยา่ งวา่ ล่ะ..ก็เขามนั ..นายช่างใหญ่..ของเรามีแต่พวกเด็ก หนุ่มๆ ความรู้ไมเ่ กินหอ้ งแปด..นี่เห็นพวกทหารญ่ีป่ ุนขนแผน่ เหลก็ มาดว้ ย ทา่ ทางจะรับแรงแขง็ ขอบเอาการ “ “ กานนั นี่..รู้จกั งอนเป็ นกบั เขาเหมือนกนั นะ อายอุ านามปาเขา้ ไปเท่าไหร่แลว้ ล่ะ ? “ คุณยายหวั เราะ หึๆ พาคุณสิรี สิธาร และผใู้ หญบ่ า้ น..ขาไปดว้ ย “ เขาขอรองแม่ทพั มาแลว้ ของก็ต้งั กองเบิกมาเสร็จสรรพ ไม่ทาไดย้ งั ไง..แถวน้ีน้าใตด้ ินก็อยตู่ ้ืน ขืน ลงแรงอยา่ งเดียว..ขดุ ไปขดุ มาจะกลายเป็นบอ่ เล้ียงปลาไป การน้ี..ตอ้ งใชค้ วามรู้เชิงช่างจริงๆอยา่ งเขาวา่ .. “ “ นายช่างใหญ่..แกชื่ออะไร..บาๆ..ตะๆ..นะ คุณยาย ? “ “ ทานาบาตะ.. “ “ เฮย้ ! ..สี่พยางค์ ! .. ผดิ หลกั เกณฑก์ ารต้งั ช่ือของท่านผนู้ า “ เจา้ พนกั งานทอ้ งท่ีโวย “ ยงุ่ จริงๆ..ไอเ้ รื่องช่ือไม่เกินสามพยางค.์ .เน่ีย..ทาไมตอ้ งจากดั จาเข่ีย..ใหป้ วดเศียรเวียนเกลา้ “ ท่านผู้ อาวโุ สสูงสุดส่ายศีรษะ “ น่าจะประชดต้งั ชื่อเด็กเกิดใหม่เป็ นตวั เลขไปเลย..ลูกหน่ึง..ลูกสอง..ลูกสาม..เรื่อยไป จนถึง..ลูกสิบสี่..ถา้ เล้ียงกนั ไหวนะ จะไดห้ มดปัญหา ! ชื่อเสียงเรียงนามท่ีเคยฟังไพเราะสละสลวยความหมาย หอมฟุ้งจรุงใจอยา่ งเช่น..ลดาไสว..เลยตอ้ งถูกตดั ทอนลงหน่ึงหน่วยเหลือแค่..ดาไสว..ซ่ึงแปลไม่ไดค้ วาม..น่าเป็ น ห่วงนะ..กฏที่แหกคอกจะทาใหภ้ าษาไทยวบิ ตั ิหมด.. “ “ อา้ ว..เอาแลว้ ม้ยั ล่ะ ? วจิ ารณ์ทา่ นผนู้ า ประเดี๋ยวก็จบั ซะหรอก ! “ “ แลว้ เน่ีย..อะไรไมท่ ราบ ? “ ท่านเจา้ ของเรือนศอกกลบั ..ช้ีไปที่กระพุง้ แกม้ ของอีกฝ่ าย “ เจา้ พนกั งาน ท่ีจะจบั ..มานง่ั เค้ียวหมากของฉนั ไดย้ งั ไง ? ตอ้ งถูกต้งั ขอ้ หา..อมของกลาง..แลว้ ล่ะ..” “ เอาอีกแลว้ .. “ กานนั โบกไมโ้ บกมือปฏิเสธเป็นพลั วนั “ คุณยายแกลง้ ทาเป็ นลืม..ฉนั ทวนความจาให้ กไ็ ด.้ .เค้ียวยา..ตา่ งหาก..สมุนไพรรักษารากฟันไง.. “ แกต้ ่างใหต้ วั เองพลางหยบิ กานพลูท่ีเหลือคืนใส่..เชี่ยนยา..
269 ม้ือกลางวนั หญิงสาวเรียกเด็กๆช่วยกนั ยกหมอ้ ผดั ไทยพร้อมดว้ ยตะเกียบและกระทงใบตองที่ใชแ้ ทน ถว้ ยชาม ไปวางไวบ้ นโต๊ะกลางสาหรับทหารลูกนอ้ งหวั หนา้ อู่ท่ีมาช่วยปรับปรุงหลุมหลบภยั จากน้นั เธอจึง เตรียมต้งั สารับใหค้ ุณยายกบั มารดารวมท้งั แขกรับเชิญขาประจาคือกานนั และผใู้ หญ่บา้ น “ หนู.. “ คุณสิรีหนั ไปเรียกบุตรสาว “ เสียงเคาะเกราะบอกเวลาเท่ียงแลว้ หนูออกไปชวนแกหน่อยซิ จะ๊ ..ใหม้ านงั่ กินท่ีนี่ พวกทหารลูกนอ้ งจะไดไ้ ม่ตอ้ งเกร็ง..พกั ผอ่ นกนั ตามสบาย ขา้ งนอกมีเดก็ ๆดูแลอยแู่ ลว้ “ สิธารจึงเดินออกไปที่หนา้ งาน นายช่างเล็กของคุณยาย..ยงั อยูท่ ่ีกน้ หลุม เมื่อเงยหนา้ ข้ึนเห็นเธอ ก็กา้ ว เหยียบคน่ั บนั ไดดินข้ึนมาพร้อมดว้ ยรอยยิม้ พลางใช้ผา้ ขนหนูผนื เล็กท่ีคลอ้ งคออยูเ่ ช็ดเหงื่อที่ผุดพราวไปทวั่ ท้งั ใบหนา้ ซอกคอ และแขน “ แมใ่ หม้ าตาม.. “ หญิงสาวเอ่ยส้นั ๆ แลว้ หนั หลงั กลบั เดินนาไปยงั ยกพ้นื ช้นั ล่างของเรือน “ เอา้ ..มากนั แลว้ เชิญจะ้ .. “ คุณสิรีร้องทกั “ ผมขอไปลา้ งมือก่อนนะครับ “ วา่ แลว้ ก็เดินไปที่นอกชานซ่ึงต้งั โอ่งใบเขื่อง หญิงสาวเขา้ ครัวไปตกั ผดั ไทยร้อนๆจดั วางใหพ้ ร้อมขนั น้าลอยดอกมะลิ..ใหเ้ ขานง่ั ระหวา่ งกานนั กบั ผใู้ หญ่บา้ น ส่วนตวั เธอเล่ียงไปนง่ั ตรงกลางระหวา่ งคุณยายกบั มารดา นายทหารหนุ่มลา้ งเน้ือลา้ งตวั เสร็จกเ็ ขา้ ประจาที่ รีบรายงานความคืบหนา้ “ คร่ึงวนั เชา้ ขุดลงไปจนลึกพอแลว้ ครับ บ่ายจะตอกเสาเข็มเล็กก่อนเดินท่อระบายน้า ทิ้งไวถ้ ึงพรุ่งน้ี เพอื่ รอดูวา่ น้าใตด้ ินยงั เออ่ ข้ึนมาคร่ึงหลุมอีกหรือไม่..หากผลการทดสอบเป็ นท่ีไวว้ างใจ จึงจะปูพ้ืนดว้ ยอิฐมอญ จากน้นั กต็ ้งั เสารับโครงหลงั คา.. “ “ พอๆ.. น่ีเวลาอาหาร หยดุ เร่ืองงานไวก้ ่อนเถอะ.. “ คุณยายตดั บททะลุกลางปลอ้ งข้ึน หลานญี่ป่ ุนจึง อมยมิ้ ก่อนที่จะกม้ ลงจดั การกบั เมนูเด็ดในชาม “ เคยกินม้ยั ล่ะ ? ผดั ไทยสูตรด้งั เดิมเชียวนะ “ ทา่ นเจา้ ของเรือนริมน้า..เชิญชวนชิม “ ยงั ครับ.. เพิ่ง..คร้ังแรก “ เขาเค้ียวตุย้ ๆเหมือนเด็กๆ “ อาโน..โออิชิ.. อร่อยดี..ครับ ถา้ ผมจะขอ..ง่า.. ชิคาตะ โควชิคิ โนะ เรียวริ ซูรุ..สูตรวธิ ีปรุง..ไปใหพ้ อ่ ครัวที่โรงเล้ียงลองทาดูบา้ ง จะไดม้ ้ยั ครับ ? “ ‘ ข้ีประจบอีกแลว้ นะ..ตวั ดี ! ‘ หญิงสาวอดนึกขวางไม่ได้ “ อ๋อ..ไดซ้ ิจะ๊ ..จะใหย้ ายหนูแปลใหก้ ่อน “ คุณสิรีใจดีเช่นเคย “ เครื่องปรุงกห็ าซ้ือไดต้ ามตลาดจะ้ “ ขาดคาคุณสิรี ผดั ไทยในชามของ..ผชู้ ิม..ก็หมดเกล้ียงภายในพริบตา เขาเงยหนา้ ข้ึนยิ้มปะเหลาะเป็ น เชิงร้องขอ..จึงไดร้ ับการขวา้ งคอ้ นวงใหญจ่ ากหญิงสาวก่อนที่จะลุกไปตกั มาเพ่ิมให้ “ กินน่าเล้ียงจริงๆ ม้ือเชา้ คงไมม่ ีอะไรรองทอ้ งมาล่ะซิ..” ทา่ นเจา้ ของเรือนหวั ร่อชอบใจ
270 “ ครับผม พอดีก่อนสว่างตอ้ งช่วยหมอรับทหารบาดเจ็บจากระเบิดท่ีฝ่ังโน้น เม่ือคืนโรงพยาบาล สนามใกลแ้ ยกไฟฉายโดนเขา้ ไปเตม็ ๆครับ เลยตอ้ งถ่ายโอนมาทางฝ่ังน้ี ท่านแม่ทพั ถึงกบั สั่งการใหร้ ีบส่งวทิ ยุ ประทว้ งไปทนั ทีวา่ ฝ่ ายสัมพนั ธมิตรละเมิดอนุสัญญาเจนีวา ฉบบั ท่ี ๓ ค.ศ. ๑๙๒๙ ท่ีระบุวา่ ประเทศคู่สงคราม ทุกฝ่ ายตอ้ งใหค้ วามเคารพสถานพยาบาลและโรงพยาบาลทุกแห่งที่รักษาผูบ้ าดเจบ็ จากการสู้รบ หา้ มมิให้โจมตี ทาลายอยา่ งเด็ดขาด ซ่ึงฝ่ ายสมั พนั ธมิตรก็วทิ ยขุ ออภยั มาโดยแกต้ ่างวา่ นกั บินตาลายเพราะไฟฉายยกั ษก์ วาดส่อง ไปทวั่ ทอ้ งฟ้า จึงไมส่ ามารถมองเห็นธงกาชาดผนื เลก็ ๆบนหลงั คาโรงพยาบาลสนามของกองทพั ญี่ป่ ุนได้ “ “ กแ็ ห่กนั บินมาทิ้งระเบิดตอนกลางคืน แลว้ จะไปเห็น..ไปหน..อะไรได.้ . “ คุณยายใหท้ ศั นะ “ ท่านพูดมีประเด็น..ครับ สอดคลอ้ งกบั แนวทางที่ผมเสนอข้ึนไปยงั ท่านแม่ทพั และไดร้ ับอนุมตั ิแลว้ สาหรับแบบแปลนใหม่ในการปรับเปล่ียนขนาดของผืนธงเหนือโรงพยาบาลสนามทุกแห่งให้เป็ น..ธงกาชาด ยกั ษ.์ .โดยติดต้งั ไฟฉายยกั ษส์ ่องไปท่ีผืนธงดว้ ย..เปิ ดเฉพาะเวลาท่ีฝูงบินเขา้ มาโจมตี เมื่อดาเนินการเสร็จพร้อม ใช้งานแลว้ จะวิทยแุ จง้ ให้ฝ่ ายสัมพนั ธมิตรทราบท้งั ทางวิทยุ โทรพิมพ์ และเอกสารท้งั ภาษาองั กฤษ ฝร่ังเศส และ เยอรมนั เพ่ือป้องปรามไม่ ใหน้ กั บินมีขอ้ แกต้ วั ไดอ้ ีก ครับผม “ “ ไฟฉายยกั ษ์พวกน้ีทางานไดย้ งั ไงล่ะ..นายช่าง.. “ กานนั ถามซ่ือๆดว้ ยความใฝ่ รู้โดยไม่มีอาการส่อ พิรุธอยา่ งพวกจารชนท่ีสืบหาข่าวในทางลบั จึงไดร้ ับคาตอบอยา่ งตรงไปตรงมา “ ใชแ้ บตเตอร่ีพิเศษผลิตโดยอู่ มิตซูบิชิแห่งเมืองท่าโกเบ ซ่ึงเป็ นอู่ ท่ีรับจา้ งต่อเรือดาน้าขนาดเล็กสี่ลา ใหแ้ ก่ราชนาวไี ทย ครับ “ “ เห็นหนา้ ตาละอ่อนหล่อเหลา..นึกวา่ แค่ถูกระดมใหม้ าเขา้ สงครามเหมือนทหารเกณฑ์ทว่ั ไป ที่ไหน ไดล้ ่ะ..ความรู้เพยี บ..มิน่า..ถึงไดเ้ ป็น..หวั หนา้ อู่..” เจา้ พนกั งานทอ้ งท่ีไทยเอ่ยชมหวั หนา้ ฐานญ่ีป่ ุนอยา่ งจริงใจ “ ก่อนสงครามผมเรียนดา้ นการเดินเรือ ครับ ซ่ึงตอ้ งรู้กฎหมายทะเล สนธิสัญญาทางนาวี แลว้ ก็ยงั ตอ้ ง ฝึกหนกั เหมือนพวกนาวกิ โยธิน ซ่ึงเป็นคาสัง่ เขม้ งวดมาจากท่านผบู้ ญั ชาการทหารขอใหท้ างวทิ ยาลยั การเดินเรือ เร่งฝึ กซ้อมนกั ศึกษาชายไวเ้ พ่ือเรียกเขา้ ประจาการได้ทนั ที พอเรียนจบ..ผมออกเดินเรือได้ไม่นาน..ญ่ีป่ ุนก็ กระโจนเขา้ สู่สงครามมหาเอเชียบูรพา ผมกบั เพ่ือนๆที่จบรุ่นเดียวกนั ไดร้ ับหมายเรียกตวั เขา้ รับใชช้ าติโดยผา่ น การพจิ ารณาประวตั ิการศึกษาจากท่านแม่ทพั ใหญ่แห่งจกั รพรรดินาวี..พลเรือเอก อิโซโรกุ ยามาโมโต.้ .ซ่ึงเป็ นผู้ มีอานาจสิทธ์ิขาดในการคดั เลือกนายทหารเรือระดบั หัวหนา้ ฐานส่งกระจายไปปฏิบตั ิหน้าท่ีตามภูมิภาคต่างๆ พอดีผลงานปี สุดทา้ ยของผมซ่ึงไดร้ ับเหรียญเชิดชูเกียรติ คือการออกแบบเรือตามสภาพลาน้าที่แตกต่างกนั ..นี่คง เป็นเหตุผลที่ท่านแมท่ พั ใหญ่ส่งผมมาเป็นหวั หนา้ อู่..ท่ีนี่ ครับ “
271 บทท่ี ๒๘ “ เป็ นอยา่ งน้ีน่ีเอง..แม่ทพั เรือญ่ีป่ ุนวางแผนมาต้งั แต่ตน้ ..เตรียมฟิ ตซ้อมฝึ กเขม้ กาลงั พลหนุ่มๆแน่นๆ เอาไวล้ ่วงหนา้ แลว้ ภาษาไทยล่ะ..นายช่าง ไดเ้ รียนมาบา้ งหรือเปล่า ? “ “ พอถูกเรียกตวั กรมยทุ ธศึกษากจ็ ดั แบ่งเลยครับ เราไม่มีสิทธ์ิเลือกเอง ภาษาองั กฤษเรียนมาแลว้ ห้าปี ในวทิ ยาลยั การเดินเรือ ภาษาอื่นๆมีหลากหลาย ครับ มลายู ตากาล็อก ดชั ท์ พม่า และ ไทย ผมโชคดีจริงๆ ครับท่ีท่านแม่ทพั ใหญ่คดั เลือกให้มาออกแบบเรือลาเลียงไวใ้ ชง้ านตามแม่น้าลาคลองของท้งั ไทยและพม่า แต่ ผมไมม่ ีเวลามากครับ ไดเ้ รียนรู้ภาษาไทยระยะส้ันกระช้นั ชิดก่อนลงเรือมายกพลข้ึนบกท่ีบางปู เป็ นพวกกลุ่มคา ทกั ทายเชา้ สายบา่ ยเยน็ และคาขอขา้ ว..ขอน้า..กินเทา่ น้นั เอง ครับ “ ช้ีแจงไปกเ็ หล่มองไปทางพิกดั ท่ีพึงประสงค์ พร้อมกบั ส่งยิ้มหวานยิ่งกว่าน้าตาลสดให้สาวบางสวนกลางท่ีคอยจอ้ งจบั ผิดอยู.่ .เร่ืองพ้ืนความรู้ท่ีแทจ้ ริงทาง ภาษาไทยของเขาก่อนเขา้ มาเมืองไทย.. “ ตะก๊ีไดย้ นิ วา่ จะทาธงกาชาดผนื ใหญ่ คุณเบิกผา้ มาใหพ้ อก็แลว้ กนั จะเยบ็ ให้เอง..งานถนดั ของผหู้ ญิง อยแู่ ลว้ ท่ีสาคญั คืออยากมีส่วนร่วมปกป้องสถานพยาบาลกลางสนามรบ “ คุณสิรีเสนอแนะดว้ ยจิตอาสา “ นนั่ น่ะซิ.. ให้ที่บา้ นน้ีทาอะไรตอบแทนบา้ ง..นะพ่อนะ..” คุณยายสนบั สนุนเต็มที่ “ แหม..ไม่รู้ซะ แลว้ .. เรือนริมน้า..น้ีมีช่างฝีมือที่รวดเร็วจนลิงอาย เยบ็ ผา้ ถุงใหแ้ ม่..ยงั กบั จุลกฐิน..เริ่มต้งั กะเชา้ ..สายซกั ..บ่ายรีด.. เสร็จสรรพเยน็ พอดี..แม.่ .ไดใ้ ส่โกไ้ ปเลย..” แมส้ ิธารเองก็ยงั ขาถอ้ ยคาของคุณยาย ก่อนจะหนั มาแปลใหห้ นุ่มญี่ป่ ุนที่นงั่ งงเป็นไก่ตาแตกเขา้ ใจตาม รุ่งข้ึนช่วงสายๆ ขณะที่สิธารกาลงั นวดแป้งใกลจ้ ะไดท้ ่ีแลว้ เรือเอก ทานาบาตะ เดินจากหนา้ งานเขา้ มา สังเกตการณ์ภารกิจของสาวเจา้ บา้ ง เขานง่ั ลง..ศึกษาดูงาน..อย่างใกลช้ ิด พอนวดเสร็จเธอก็เร่ิมป้ันให้เป็ นลูก กลมๆเลก็ ๆ ใบหนา้ คมสันเจือรอยยมิ้ ...มองตามดว้ ยความสนอกสนใจทุกเมด็ .. “ โคเนรุ ซูรุ..นวด..ง่า..ขยา..แลว้ ก.็ .ป้ัน..คลา้ ยๆขนมแบบคืนน้นั ใช่ม้ยั ? “ “ ใช่มงั๊ .. “ สาว..ลมดี..แกลง้ ยยี วนหนุ่มผชู้ ่างซกั ไซ.้ . “ ทาไมตอ้ งมี..มง๊ั ..ดว้ ยล่ะ ? ใช่..กบั ..ใช่มงั๊ ..ต่างกนั ยงั ไง ? “ วนั น้ีศิษยญ์ ี่ป่ ุนเขา้ ช้นั เรียนควบสองวิชา ไปเลย ท้งั โภชนาการและภาษาไทย “ ไมแ่ ตกตา่ งกนั ..มงั๊ .. “ สิธารหวั เราะชอบใจท่ีไดย้ อกยอ้ นอีกฝ่ าย ทานาบาตะ..แกลง้ ช้ีหนา้ สาวเจา้ แตใ่ นใจน้นั ปล้ืมปิ ติอยา่ งยง่ิ ท่ีเธอยอมพดู เล่นดว้ ย
272 “ คุณคงจะหมายถึง..โซว..ใช่..ใช่แลว้ ..อยา่ งน้นั แหละ..” หนุ่มญี่ป่ ุนแกลง้ ทาเป็ นจาไม่ได.้ ..” แต่..ขนม น่ีเหมือน..โมจิ..เพียงแตม่ ีขนาดเล็กมากๆ “ “ คราวน้ี..โซวจาไน..ไม่ใช่แลว้ ล่ะ ..คืนน้นั ..โบวเน็นไก..เล้ียงส่งทา้ ยปี เก่า..แม่ก็บอกไปแลว้ ทีนึงไงวา่ ชื่อ..ขนมบวั ลอย.. “ “ ขอโทษครับ ..ขนม..บวั ..ลอย..คืนน้นั ยงั ไม่ทนั ไดร้ ู้ที่ไปที่มาว่าทาไมบวั ถึงไดม้ าลอยอยู่ในขนม “ ศิษยห์ นุ่มเอียงคอถามคุณครูสาว หาเรื่องต่อความยาวสาวความยืดไปเร่ือยๆ พกั ภารกิจขา้ งนอกไวช้ ว่ั คราว..ขอ เขา้ มาหากาลงั ใจในน้ีก่อน.. สิธารอดหวั เราะคาถามของเขาไม่ได้ เธอคีบลูกแป้งข้ึนมาให้เขาดู “ เมด็ น่ี..ฮาซุ งะ ไดโยว ซูระ..ใช้ แทน..บวั ..จากน้นั ก็..นิรุ ซูรุ..เอาไปตม้ ข้นั ตอนต่อไปคือ..โคโคนทั ซึ มิรุคุ อุชิ อุคาบุ ซูรุ..นาไปตม้ ต่อใน น้ากะทิท่ีผสมน้าตาลมะพร้าว น้าตาลทราย เกลือป่ น คืนส่งทา้ ยปี เก่า..โบวเน็นไก..เราตอกใข่ใส่ลงไปดว้ ย..คน ไทยมกั เรียกรวมกนั วา่ ..บวั ลอยไข่หวาน.. แถมดว้ ยมะพร้าวอ่อน พอตกั ใส่ถว้ ยเลก็ แลว้ จึงโรยงาควั่ .. “ “ โมว วาคารุ ชิตะ..เขา้ ใจแลว้ ครับ “ พูดไม่พอ..ยงั เขยิบตวั ..ใกลเ้ ขา้ ไปอีกนิด..ชิดเขา้ ไปอีกหน่อย.. จนถูกเอด็ ตะโรเสียงเขียวเขา้ จนได.้ .. “ ชิริ โกมิ ซูรุ ! ถอยไปนะ ! คุณยายจอ้ งเขมง็ แลว้ ..เห็นม้ยั ? “ นนั่ แหละ ผอู้ าสาปรับปรุงหลุมหลบภยั ..จึงลุกข้ึนยนื พร้อมกบั ส่งยิม้ ไปปลอบขวญั คุณยาย แต่ก็ยงั คง ออกอาการออ้ ยอ่ิง..ทาท่าเหมือนหนกั แขง้ หนกั ขา..กา้ วไมค่ ่อยจะออก.. “ มวั แตท่ ศั นศึกษาวธิ ีทาขนม..กวา่ หลุมหลบภยั จะเสร็จ..สงครามคงจะเลิกพอดี.. “ เหน็บหนุ่มผอู้ ูง้ าน “ ก็ไดค้ ร๊าบ..บ..คุณผูห้ ญิง.. “ ลอ้ เลียนสาวท่ีหมายปอง ดว้ ยหัวใจที่สดใส แช่มช่ืน เบิกบาน..ก่อนจะ เดินกลบั ไปที่หน้างาน ก็พอดีเรือจากฝ่ังโน้นนาของที่ส่ังไวม้ าส่ง เรือเอก ทานาบาตะ จึงยอ้ นกลบั เขา้ ไปหา ทา่ นเจา้ ของพ้นื ท่ีซ่ึงนง่ั จีบพลูอยบู่ นยกพ้ืนช้นั ล่าง หวั หนา้ อู่สั่งใหท้ หารยกมว้ นผา้ ใบใหญว่ างแอบไวข้ า้ งเสา “ ผมขอฝากไวต้ รงน้ีก่อนนะครับ สาหรับไวใ้ ชค้ ลุมหลงั คา “ พดู ไปตากเ็ หล่มองหลานสาวคุณยายไป “ ไดจ้ ะ้ แมย่ ายหนูเขา้ ครัวอยู่ เท่ียงน้ีอยา่ ลืมมากินดว้ ยกนั อีกนะ “ “ ขอบพระคุณครับ “ โคง้ คารวะอยา่ งนอบนอ้ มก่อนจะกา้ วขาออกไป ม้ือกลางวนั คุณสิรีจดั เมนูอย่างที่ไดต้ ้งั ใจไวค้ ือขา้ วราดแกงกะหร่ีแบบไทยพร้อมดว้ ยอาจาดแกเ้ ล่ียน ส่งผลใหน้ ายทหารหนุ่มเจริญอาหารเป็นพเิ ศษ สนองศรัทธามารดาของสาวเจา้ ถึงสองจานคร่ึง.. “ เดี๋ยวกไ็ มม่ ีทอ้ งเหลือใส่..ขนมบวั ลอย..หรอก “ ผคู้ ุมประพฤติแกลง้ บ่น
273 “ โธ่ถงั เอย๊ ..ช่างเถอะลูก..นานๆแกจะไดก้ ินของถูกปาก “ คุณสิรีแกต้ า่ งให้ “ ไม่ใช่อะไรร๊อก..“ กานนั ข้ึนเสียงสูงอยา่ งรู้ไต๋เชิงชายดว้ ยกนั “ นายช่างแกไดย้ าชูกาลงั ดี..ตา่ งหาก “ “ เป็นปี่ เป็นขลุ่ยกนั ดีจงั นะ กานนั ..” คุณยายเพิม่ ความงุนงงในสานวนไทยใหห้ ลานญี่ป่ ุนถือโอกาสส่ง สายตาเวา้ วอนคุณครูอีกคร้ัง “ ง่า..ยา..ชู..กาลงั ..กบั ..เป็นป่ี ..เป็นขลุ่ย..คืออะไรครับ ? “ สิธารไม่พูดไมจ่ า..แกข้ วยดว้ ยการเล่ือนถว้ ยขนมไปตรงหนา้ ศิษยญ์ ี่ป่ ุน เม่ือคุณครูทาหูทวนลมกานนั จึง รับหนา้ ที่แทน เจา้ พนกั งานทอ้ งที่ตาบลสามสวนใชว้ ธิ ีด้งั เดิม..ออกท่าทางท้งั มือและแขนจนหนุ่มหวั ไวตามทนั เขายิ้มกวา้ งอยา่ งถูกใจพลางยกมือข้ึนไหวผ้ ูท้ ี่พยายามแปลดว้ ยภาษาใบ้ “ เก่งมากครับ ผม เขา้ ใจแลว้ ขอบคุณ ครับ “ พูดจบก็ใช้ช้อนเล็กตกั ขนมบวั ลอยเขา้ ปาก..ไม่ก่ีจว้ งก็หมด ทานาบาตะ เลื่อนถ้วยเปล่าไปตรงหน้า เจา้ ของตารับขนมแสนหวานจบั จิตจบั ใจ.. “ ขอผมอีกถว้ ยนะครับ..ไดโ้ ปรด.. “ สุ้มเสียงวอนเวา้ “ ตายแลว้ ! ทอ้ งยงุ้ พงุ กระสอบ ! “ สาวเจา้ โวยกลบั ดว้ ยสานวนไทยลาดบั ที่สามของวนั น้ี “ อะไรอีกล่ะ? ..ทอ้ ง..พุง้ ..ยงุ ..กรา..ซอบ.. “ ผฟู้ ังชาวไทยต่างฮาครืนในอาการ ‘ พดื ผดิ พืดถืก ‘ ของหนุ่มจากแดนซามูไร “ ไม่ใช่แลว้ ..สลบั สับสนไปหมด ตอ้ งไล่เรียงใหม่..ชา้ ๆ..ทีละคา..เร่ิมจาก..ทอ้ ง..ยุง้ ..พุง..กระสอบ.. ทอ้ งกบั พงุ มนั กค็ วามหมายเดียวกนั ส่วนยงุ้ กบั กระสอบน้นั ไวใ้ ส่ขา้ ว เพยี งแต่หน่ึงยงุ้ เก็บขา้ วไดเ้ ป็ นพนั กระสอบ สานวนน้ีเปรียบเทียบคนท่ีกินเก่งวา่ ทอ้ งใหญ่ ใส่อาหารไดเ้ ยอะเหมือนกระสอบ..เหมือนยุง้ ..ยงั ไงล่ะ..พอเขา้ ใจ ม้ยั ? นายช่าง..ออ้ ..กระ..เสียงส้ัน ไมใ่ ช่..กรา..ส่วน.. สอบ..ออกเสียง..สอ เสือ..ไมใ่ ช่..ซอบ..ซอ โซ่.. “ “ เขา้ ใจแลว้ ครับ กานนั ขอบคุณมาก เอาใหม่นะ..ทอ้ ง..ยงุ้ ..พงุ ..กระ..สอบ..” “ ตกลงวนั น้ีเขา้ ช้นั เรียนหลกั สูตรติวเขม้ สานวนไทย.. แลว้ หลุมท่ีกาลงั ลงมือทากนั อยูน่ ่ี..จะเสร็จทนั สงครามคร้ังน้ีม้ยั ? “ ดว้ ยความหมน่ั ไส้เป็ นกาลงั คุณครูจึงทะลุข้ึนมากลางปลอ้ ง เรียกเสียงฮาไดอ้ ีกคร้ังจาก บรรดาผรู้ ่วมวง แมค้ ุณสิรีเองกย็ งั เดินยมิ้ ไปตกั ขนมมาใหห้ นุ่มทอ้ งยงุ้ พุงกระสอบ..อีกหน่ึงถว้ ยเตม็ ๆ “ ตามสบายนะจะ๊ ..ยายหนูทาไวเ้ ยอะ ไมต่ อ้ งเกรงใจ พวกทหารขา้ งนอกก็เหมือนกนั ..ขอเพ่ิมได้ ออก แรงกนั หนกั ก็ยอ่ มตอ้ งกินบารุงกาลงั กนั เป็นธรรมดา “ “ ขอบพระคุณครับ “ โคง้ คานบั อีกหน่ึงทีก่อนจะตกั บวั ลอยเขา้ ปากพลางยกั คิว้ หลิ่วตาใหค้ นทาขนม ตกเยน็ หลงั เสร็จงานเสร็จการและไดร้ ับการขอบอกขอบใจจากผูห้ ลกั ผูใ้ หญ่ท้งั สองแลว้ สิธารก็ต้งั ใจ ตอบแทนดว้ ยการพาเขาไปนงั่ พกั ผอ่ นที่ศาลาทา่ น้า
274 “ เดี๋ยวผมจะขา้ มไปกองบญั ชาการฝั่งโนน้ ท่านรองแมท่ พั เรียกเขา้ พบ คงเป็นเรื่องท่ีผมเสนอไป “ “ ธงกาชาดใหญ่ กบั ไฟฉายยกั ษ.์ . “ สาวบางสวนกลางทวนความให้ “ ใช่ครับ ผมเคยทาผลงานทานองน้ีไวท้ ี่ญ่ีป่ ุนก่อนมาเมืองไทย จกั รพรรดินาวมี ีแผนส่งกองเรือออกไป ครองน่านน้าแปซิฟิ ก ซ่ึงจาเป็นตอ้ งมีเรือโรงพยาบาลสนามเคล่ือนท่ีล่องลอยอยูใ่ นทะเล ผมเป็ นตน้ คิดเสนอให้ วาดสัญลกั ษณ์ธงกาชาดใหญไ่ วด้ า้ นขา้ งของลาตวั เรือท้งั สองฝั่งและทาสีใหเ้ ห็นไดช้ ดั แต่ ไกลจากบนฟ้า เพื่อให้ นกั บินฝ่ ายตรงขา้ มรับรู้และบินเลี่ยงไปโดยไม่ทิ้งระเบิดใส่ ตามอนุสัญญาเจนีวา ฉบบั ที่ ๓ ค.ศ. ๑๙๒๙ ท่านแม่ ทพั เรือคงอ่านพบในประวตั ิผลงานของผม..จึงอนุมตั ิใหต้ ามเสนอ และส่งั การลงมาให้ท่านรองแม่ทพั รับเร่ืองไว้ ประสานงานตอ่ ไปใหเ้ สร็จเรียบร้อยทุกๆโรงพยาบาลสนามของญ่ีป่ ุนในไทย ครับ “ “ วนั ท่ีพายเรือไปกบั คุณ เพ่ิงนึกออกวา่ เห็นธงกาชาดปลิวไสว..เลยบริเวณบา้ นพกั ทหาร..ลึกเขา้ ไปอีก แต่มองไมค่ ่อยถนดั เพราะระยะไกล..เป็นธงผนื เล็กๆ.. “ “ ใช่ครับ..คุณตาดีจริงๆ ก็นนั่ แหละ..ตน้ เหตุท่ีทาใหผ้ มตอ้ งคิดอา่ นเสนอเร่ืองน้ี..คืนน้นั ..ระเบิดที่ตกใส่ เรือลาเลียง..หากเฉียงลึกเขา้ ฝ่ังเหนือข้ึนไปอีกนิดเดียว เป็ นไดถ้ ล่มบรรดาทหารที่บาดเจบ็ สาหสั จากการสู้รบอยู่ แลว้ ..ซ้าเติมใหแ้ หลกเหลวเป็นเสี่ยงๆแน่.. เพราะพิกดั ที่ผมกาลงั พูดถึงคือโรงพยาบาลสนามกลางที่เพิ่งอพยพยา้ ย มาพร้อมกบั กองบญั ชาการใหญ่ ขอ้ ช้ีแจงของผมจึงมีน้าหนกั เพียงพอสมควรไดร้ ับการอนุมตั ิ ผมรวบรวมขอ้ มูล แนบแผนไปดว้ ยแลว้ ท้งั พิกดั โรงพยาบาลสนามทุกแห่ง จานวนไฟฉายยกั ษแ์ ละแบตเตอร่ีสมรรถนะสูงจากอู่ มิตซูบิชิแห่งเมืองท่าโกเบ ส่วนผา้ ธงน้นั หาซ้ือไดใ้ นไทยอยแู่ ลว้ “ นายทหารหัวหนา้ ฐานญี่ป่ ุนฝั่งบางสวนกลาง พดู ไปก็เดินไปดว้ ย ทาใหผ้ ฟู้ ังตอ้ งกา้ วตาม จนกระทงั่ เขาพานงั่ ลงบนยกพ้ืนใกลห้ วั บนั ไดทา่ น้า “ โรงพยาบาลสนามมีจานวนเท่าไหร่..คุณก็เบิกผา้ มาให้พอ แม่กบั ฉันยินดี เต็มใจ และพร้อมท่ีจะ ช่วยงานดา้ นกาชาดอยูแ่ ลว้ แต่อยากจะแนะนาวา่ ทุกแห่งควรเตรียมสารองไวส้ องผนื เผอ่ื ผืนแรกขาด แค่เยบ็ ธง ใชเ้ วลาไมน่ านหรอก แตจ่ ะทาใหท้ ่ีโรงพยาบาลสนามเรือนคุณป่ ูก่อน เพราะคุณนอนอยูท่ ี่นนั่ .. “ เอ่ยวรรคหลงั ออกไปดว้ ยสายใยที่ผกู พนั ..โดยไมท่ นั รู้ตวั .. และแล้ว..สิธารก็ตอ้ งชะงกั ..น่ิงอ้ึงเหมือนรูปป้ัน. .เมื่อจู่ๆ ผูท้ ี่น่งั เคียงขา้ ง.. ทรุดตวั ลงไปคุกเข่าอยู่ ตรงหนา้ เธอ ประกายตาท่ีทอดมอง..ส่อความหมายลึกซ้ึง ชดั เจน แน่วแน่.. “ คุณห่วงผมถึงขนาดน้ี.. “ เรือเอก ทานาบาตะ ดึงมือสตรีผเู้ ป็นท่ีรักมากุมไว้ ก่อนจะเอ่ยดว้ ยน้าเสียงที่ อ่อนหวาน..นุ่มนวล..ละมุนละไม..ระคนกนั ไปในหว้ งรักที่เปี่ ยมลน้ พน้ ประมาณ “ ผมขอแต่งงานกบั คุณ คุณสิธาร.. แตง่ งานกบั ผมเถอะนะ..ไดโ้ ปรด.. “
275 หวั ใจของผรู้ ับฟังแทบหยดุ เตน้ มือไมเ้ ยน็ เฉียบจนเขาเองก็รู้สึกได้ จึงค่อยๆลูบมือเธอเบาๆ..ส่งกระแส ความอบอุ่นให.้ . พลางท่องบทกลอนไทยที่อุตส่าห์แตง่ เพื่อโอกาสน้ีโดยเฉพาะ กระซิบท่ีขา้ งหูหญิงสาว “ ..จะรักเธอคนเดียว ไม่แลเหลียวหญิงอ่ืนใด จะรักเจา้ ดวงใจ ทุกชาติไปครองคูก่ นั ...” อาการนิ่งงนั ดว้ ยความตกประหมา่ ของเธอ ทาใหน้ ายทหารแห่งจกั รพรรดินาว.ี .ระบายความรู้สึกต่อ.. “ คืนท่ีเรือเร็วของผมรอดพน้ จากลูกระเบิดอย่างหวุดหวิด เป็ นแรงกระตุน้ ให้ผมไม่อาจรอช้าไดอ้ ีก ต่อไป..หากวนั ขา้ งหน้า..ผมตอ้ งตายในสงคราม ดวงวิญญาณของผมก็จะเป็ นสุข..ท่ีไดบ้ อกรักคุณ.ไดข้ อคุณ แต่งงานแลว้ ..ใหค้ ุณไดร้ ับรู้ความในใจของผมท่ีอยากใชช้ ีวติ ร่วมกบั คุณตลอดไป..ตราบถึงลมหายใจสุดทา้ ย.. “ “ ตะกี๊... พูดเร่ือง..ธงกาชาดใหญ่ ไฟฉายยกั ษ์ กบั โรงพยาบาลสนาม..อยู่ ดีๆ ทาไมปุบปับมาพูดเรื่อง สาคญั ในชีวิตอยา่ งกะทนั หัน.. คุณไม่ ให้ฉนั ต้งั ตวั ติดเลย.. เรื่องแบบน้ีตอ้ งอาศยั เวลา อยูๆ่ คุณมาคาดค้นั ถาม เหมือนคาถามทว่ั ๆไปอยา่ งเช่น..กินขา้ วกนั มยั๊ ? ..ยงั ง้นั หรือ ? “ สิธารตอ้ งทาเป็ นต่อวา่ เขา ท้งั ๆท่ีรู้สึกเตม็ ต้ืน ในส่วนลึกท่ีเคยอา้ งวา้ งวา่ งเปล่า..บดั น้ีอบอวลอ่ิมเอมไปดว้ ยอุ่นไอรัก.. ทานาบาตะ ยินดีปรีดาจนเน้ือเตน้ ..แทบลืมตวั กระโดดลงไปฉลองในน้า..เม่ือไดร้ ับการสนองตอบจาก เธอซ่ึงบ่งบอกเยอื่ ใยในสายสมั พนั ธ์ระหวา่ งหวั ใจสองดวง.. เม่ือเริ่มตน้ แลว้ มีรึท่ีเขาจะหยดุ ย้งั .. “ คุณยายกบั แมน่ ง่ั เล่นอยบู่ นระเบียง มองลงมาเห็นหมด เด๋ียวข้ึนไปเป็นไดโ้ ดนซกั ไซไ้ ล่เรียงแน่ “ “ ดีซิ..คุณช่วยเรียนท่านท้งั สองดว้ ยวา่ พรุ่งน้ีผมจะไปขอแต่งงานกบั คุณ “ แมญ้ าติผูใ้ หญ่ฝ่ ายหญิงจะ จอ้ งดูอยูก่ ็ตาม แต่เขาก็ยงั คงกุมมือเธอไวแ้ น่น ไม่ยอมปล่อย แววตา..มุ่งมน่ั ..เอาจริง.. “ ผมสารภาพรักกบั คุณ ขอคุณแต่งงาน ผมกค็ วรไปเรียนใหท้ า่ นท้งั สองทราบจากปากของผมเองอยา่ งลูกผชู้ าย.. “ “ คุณขา้ มไปทาภารกิจใหเ้ สร็จก่อนเถอะนะ แลว้ ค่อยมาวา่ กนั .. “ เสียงของสิธารแผว่ เบา..หากทวา่ ขา้ ง ในกลบั หวนั่ ไหว..ใจเตน้ โครมคราม.. “ ก็ได.้ .ครับ..” ยอมตกลงดว้ ยเสียงอ่อยๆ กม้ หนา้ น่ิงจนสิธารอดสงสารไมไ่ ด้ จึงพูดใหก้ าลงั ใจ “ เร่ืองที่คุณเสนอมีความเร่งด่วนมาก จะช่วยปกป้องคุม้ ครองสถานพยาบาลและโรงพยาบาลสนามทุก แห่ง ซ่ึงหมายความว่าเป็ นเกราะคุม้ ภยั ให้บรรดาทหารท่ีบาดเจ็บจากการสู้รบ รวมท้งั หมอ เสนารักษ์ และ พยาบาลฝ่ ายไทยที่เขา้ ไปช่วยดูแลผปู้ ่ วยดว้ ย หลายพนั ชีวติ รออยนู่ ะ รีบไปก่อนเถอะ..จะตอ้ งข้ึนเรือนแลว้ “ สิธารข้ึนไปยนื บนหวั บนั ไดแลว้ หนั กลบั มาอยา่ งเคย ก็เห็นทานาบาตะ แหงนหนา้ มองดูอย.ู่ .ตาต่อตา.. ใจถึงใจ.. เธอรีบกา้ วเขา้ ประตู.. เดินตรงไปนงั่ ใกลๆ้ คุณยายกบั มารดาซ่ึงต่างจอ้ งเขมง็ ราวกบั เป็นตุลาการ.. “ มีอะไรที่คุณยายกบั แม่..ควรจะตอ้ งรับรู้ม้ยั จะ๊ ? “ คุณสิรีเร่ิมเบิกความ
276 “ คุณยาย..กบั .. แม่.. เห็น.. “ ตะกุกตะกกั แบบไมค่ ่อยเตม็ เสียง “ ใช่จะ้ .. ทาอะไรกนั จะ๊ ? “ ถามเสียงเรียบๆ แตค่ ุณสิรีกน็ ึกกลวั คาตอบอยคู่ รามครัน “ คือ.. “ ใบหนา้ ออกสีระเร่ือข้ึนเรื่อยๆจนเป็ นสีเขม้ จดั ..ขณะแถลงแจง้ คดี.. “ เขาขอหนูแต่งงาน ค่ะ “ เมื่อผูม้ ีพระคุณท้งั สองต่างหนั มองหน้ากนั .. แต่ยงั เอ่ยถอ้ ยคาใดๆไม่ออก.. หญิงสาวจึงถ่ายทอดความในใจของ เขาที่บอกรักเธออยา่ งหมดเปลือก..โดยไมม่ ีการปิ ดบงั อาพรางใดๆ.. เพราะตระหนกั วา่ ท้งั คุณยายและมารดายอ่ ม ใหค้ าปรึกษาท่ีดีท่ีสุดแก่เธอ “ อะไรกไ็ มส่ าคญั เท่ากบั ..หนูคิดยงั ไง ? แมจ่ ะไดเ้ รียนใหค้ ุณพอ่ ทราบ.. “ คุณสิรียงิ คาถามเขา้ เป้า สิธารน่ิงไปชว่ั ครู่ ก่อนที่จะโผเขา้ กอดมารดา ร้องไหส้ ะอึกสะอ้ืนจนท่านเจา้ ของเรือนตอ้ งเขยิบเขา้ ไป ช่วยลูบหลงั หลานสาวอยา่ งเห็นใจ “ หนูจะทายงั ไงดีคะ..แม.่ .คุณยาย.. หนูรักเขา..ค่ะ “ น้าตาร่วงพรูเพราะความกดดนั ท่ีอดั อ้นั มานาน “ แมก่ บั คุณยายกร็ ู้..” คุณสิรีเองกส็ ะทอ้ นใจเช่นกนั คิดถึงสามีเป็นท่ีสุด... “ คุณทานาบาตะ เป็ นคนดี สุภาพอ่อนโยน มีน้าใจไมตรี นบั เป็ นความโชคดีของตาบลสามสวนและ บา้ นเราท่ีมีเขามาควบคุมดูแลอยทู่ างฝ่ังน้ี หาไม่แลว้ ..ในสงครามที่ประเทศไทยกินน้าใตศ้ อกอยู่ หากไดห้ วั หนา้ ฐานญ่ีป่ ุนที่จิตใจหยาบกระดา้ ง หื่นกระหาย..บา้ นท่ีมีแต่ผูห้ ญิงสามวยั อย่างเรือนริมน้า..คงเหมือนตกอยใู่ นขุม นรก..ยายจึงเห็นวา่ ..ในส่วนคุณสมบตั ิของความเป็ นมนุษย.์ .คุณทานาบาตะ..สอบผา่ นฉลุย..สาหรับแง่ที่เป็ นคน ญ่ีป่ ุน ก็ไม่ไดเ้ ป็ นปัญหาสาหรับบา้ นเราเพราะหนูเองก็ร่าเรียนเขียนอ่านภาษาของเขาไดส้ บายๆอยูแ่ ลว้ ติดอยู่ เรื่องเดียว.. “ ท่านผอู้ าวโุ สสูงสุดหนั ไปเปิ ดโอกาสให้บุตรสาวไดพ้ ูดบา้ ง คุณสิรีต้งั สติ..หายใจยาวๆลึกๆ.. ถึงเวลาแลว้ ที่ตอ้ งช่วยประคบั ประคองความรู้สึกของเลือดเน้ือเช้ือไข เพียงหน่ึงเดียว..ให้ยอมรับความจริง..หากการณ์ไม่เป็ นไปอยา่ งที่หวั ใจเธอเรียกร้อง คุณสิรีจึงปรารภต่อจากท่ี มารดาคา้ งเอาไว้ “ ติดอยเู่ รื่องเดียว..ท่ีคุณยายกบั แม่เป็นกงั วลกค็ ือ..หลงั สงครามเลิก..เขาจะกลบั ไปอยูญ่ ี่ป่ ุนเป็ นการถาวร หรือเปล่า..หากมีแนวโนม้ จะเป็ นเช่นน้นั ..หนูก็ตอ้ งเตรียมใจเผชิญกบั ความผิดหวงั ซะแต่เน่ินๆ.. เพราะไม่มีวนั เป็ นไปไดท้ ่ีคุณพ่อจะยินยอมให้เขาพรากลูกสาวไปจากอกพ่อแม่.. แค่ข้นั ตอนแรกก่อนเถอะ แมแ้ ต่งงานกนั ที่ เมืองไทย แม่กย็ งั ไมแ่ น่ใจวา่ คุณพอ่ จะรับได.้ . “ “ แตถ่ า้ ตรงกนั ขา้ ม.. “ เห็นสีหนา้ หลานสาวหม่นหมองอมทุกข์ ท่านเจา้ เรือนอดรนทนไม่ไดต้ อ้ งออก โรงช่วย “ หากคุณทานาบาตะตดั สินใจไมก่ ลบั ญ่ีป่ ุน ตกลงยนิ ยอมใชช้ ีวติ อยทู่ ี่นี่กบั ยายหนูล่ะ..จะวา่ ยงั ไง ? “
277 คราวน้ีคุณสิรีจนดว้ ยเกลา้ .. นิ่งอ้ึงไปพกั ใหญก่ วา่ จะเอ่ยถอ้ ยกระทงความออกมาได้ “ ผทู้ ี่ช้ีชะตาไดม้ ีเพียงคนเดียวคือ..คุณพอ่ ยายหนู..คะ่ “ เมื่อนึกข้ึนมาไดจ้ ึงหนั ไปกาชบั บุตรสาว “ หนู ตอ้ งคุยกบั เขาให้รู้เรื่องก่อนนะจ๊ะ ถ้าเขายืนยนั จะอยู่กับหนูท่ีนี่.. ลาพงั คุณยายกบั แม่..ไม่ขดั ข้อง..หากเป็ น ความสุขของหนู.. ซ่ึงก็หมายความวา่ คล่ีคลายอุปสรรคที่ขวางก้นั ไปไดห้ น่ึงเปลาะ เหลือปราการอีกเพียงหน่ึง ด่านเท่าน้นั คือคุณพอ่ ..” คุณสิรีถอนหายใจเม่ือนึกถึงความเด็ดขาดของสามี “ ปมปัญหาเปลาะที่สองน่ีแหละ..ท่ี แม่ทานายทายทกั ไม่ถูกวา่ ..จะออกมาอีท่าไหน ? ถา้ คุณทานาบาตะ..ไม่ฟังอีร่าค่าอีรม.. ยกขนั หมากแห่ไปสู่ขอ ลูกสาวจากคุณพอ่ ซ่ึงเป็นหวั หอกขบวนการเสรีไทยภาคสนามท้งั ใตน้ ้าและใตด้ ิน คุณพอ่ จะมีปฏิกิริยาเช่นไร ? “ ความกริ่งเกรงของคุณสิรี ทาใหท้ า่ นผอู้ าวโุ สสูงสุดตอ้ งแทรกข้ึนอยา่ งติดตลก..คลายเครียดใหล้ ูกหลาน “ แค่ นึกวาดภาพ.. ก็ขาแลว้ “ จีบพลูไปหวั ร่อหึๆไป “ ขืนหลานญี่ป่ ุนของช้นั ..ทะเล่อทะล่าหนา้ เป็ น.. แบกขนั หมากเขา้ ไป มีหวงั ได.้ .บ่อนแตก..เป็นแน่ ! สีหนา้ ท้งั รองแม่ทพั ญี่ป่ ุน ท้งั นาวาเอก ธงทิว คงต่างฝ่ ายต่าง ..ตกตะลึงอ้ึงท่ึง..นึกไม่ ถึงวา่ จะมีใครกลา้ หาญชาญชยั ..เสี่ยงตายไดข้ นาดน้นั ..” “ น่ากลวั จะโดนคุณทิวใช้แม่ไมม้ วยไทย..จระเขฟ้ าดหาง..จนคางเหลือง..ไม่ก็..หิรัญมว้ นแผ่นดิน.. เหวย่ี งลงคลองหนา้ บา้ นพกั ..ตกน้าตกทา่ อีกรอบ..” คุณสิรีแสนจะครั่นคร้ามในความดุเดือดเลือดพล่านของสามี “ เขาวา่ ..พรุ่งน้ีจะมาขอกบั คุณยายและแม่.. ค่ะ “ สิธารบอกกล่าวกาหนดการสาคญั ในชีวติ ของเธอ “ ก็ตอ้ งยงั ง้นั ซิ ! “ ท่านผูอ้ าบน้าร้อนมาก่อนใครทาท่าถือหางหลานญ่ีป่ ุน “ ในยามสงครามอยา่ งน้ี ญาติผใู้ หญ่ฝ่ ายชายไม่สามารถมาเป็นเถา้ แก่ได.้ .กไ็ มเ่ ป็ นไร..สาคญั ที่สุดก็คือตวั เขา..ใจเขา..นน่ั แหละ ! ลูกผชู้ าย ตวั จริงตอ้ งตดั สินใจเด็ดขาด..ไม่โลเล..ไม่เหลาะแหละ..ไม่อมพะนาอาความไว้ รักจริง..ก็ตอ้ งแต่งจริง..ไม่กลวั การเผชิญหน้ากบั ญาติผูใ้ หญ่ฝ่ ายหญิง..กลา้ ยืดอก..เขา้ ตามตรอกออกตามประตู..มาสู่ขอดว้ ยตวั เอง.. “ พูดจบก็ หนั ไปแยม้ ยมิ้ ใหข้ อ้ คิดหลานสาว “ ค่อยๆผา่ นไปทีละข้นั ตอน..อยา่ ร้อนรน นี่เป็ นเร่ืองใหญ่ในชีวิตของหนู ทา ใจใหป้ ลอดโปร่ง อยา่ งนอ้ ยๆข้นั ตอนแรกนี่ ท้งั ยายและแม่..ก็อยขู่ า้ งหนู..แน่ยงิ่ กวา่ แช่แป้ง..” สานวนหลงั สุด ทาใหส้ ิธารคอ่ ยยมิ้ ออก..เบาใจข้ึน “ พรุ่งน้ีถา้ เจรจากนั เป็ นท่ีออมชอมดว้ ยดี ก็จะเหลือแต่คุณพอ่ ของหนูซ่ึงยาย คิดวา่ เขากจ็ ะตอ้ งผอ่ นปรนอยา่ งสุดสตีมนาวี..เชียวล่ะ เพราะหนูคือแกว้ ตาดวงใจของพอ่ ของแม่ และของยาย “ คาปลอบโยนท่ีสะเทือนใจทาให้สิธารตอ้ งกรากเขา้ ไปกอดท่านผมู้ ีพระคุณต่อท้งั มารดาและตนเอง..น้าตาของ หญิงสาวไหลพรากยง่ิ กวา่ เมื่อครู่ เธอสะอ้ืนฮกั ๆในออ้ มอกคุณยายขณะท่ีฟังทา่ นเตือนสติ “ หนูตอ้ งเปิ ดใจกบั คุณ พอ่ ให้หมดเปลือกแบบท่ีพูดกบั ยายและแม่ ถา้ ไม่ ติดเง่ือนไขที่หนูตอ้ งยา้ ยไปอยูท่ ่ีญี่ป่ ุน..หากเขารู้ว่าอะไรคือ ความสุขของหนู..ทาไมเขาจะยอมไม่ได.้ .” ท่าน เชยคางหลานสาวข้ึน..ใชผ้ า้ ผนื นอ้ ยซบั น้าตาใหพ้ ลางแกลง้ บ่น
278 “ เฮอ้ ! ลูกนกลูกกา..ไม่ก่ีวนั ก็ปี กกลา้ ขาแข็งโผบินหนีพอ่ แม่ไปแลว้ น่ีอะไร..โตเป็ นสาวแลว้ ยงั ไม่ ยอมพน้ ไปจากอกยายอีก.. “ ถอ้ ยคาหยอกเยา้ น้ีทาใหค้ ุณสิรีหัวเราะออกมาได้ แต่พอไดย้ ินประโยคถดั ไปของ มารดา “ เมื่อไหร่จะมีใครมาจบั ไมส้ ้ันไมย้ าวอย่างกานนั ว่าซะทีก็ไม่รู้.. “ ซ่ึงความจริงท่านจงใจหยอกลอ้ หลานสาวมากกวา่ จะคิดขบั ไล่..ไสส่ง.. แตก่ ลบั สะเทือนซางคุณสิรีเขา้ จงั ๆ ..ลมปาดหาวเลยทาท่าต้งั เคา้ “ นน่ั ซินะ..ทาไมเขาไมข่ ้ึนมาพูดกนั ซะเดี๋ยวน้ี..ใหร้ ู้แลว้ รู้รอดไปเลยล่ะ..ลูก ? “ ความดนั ทุกระบบใน ตวั คุณสิรีกาเริบข้ึนอยา่ งเฉียบพลนั จนแมแ้ ต่สิธารเองซ่ึงผละจากอกคุณยาย..นง่ั เช็ดหนา้ เช็ดตาอยู่ ตอ้ งหนั ขวบั ไปมองมารดาอยา่ งแปลกใจที่กลบั เป็นฝ่ ายร้อนรนแทนเธอ “ พอดีรองแมท่ พั เรียกเขาไปพบเร่ืองขอ้ เสนอธงกาชาดใหญ่กบั ไฟฉายยกั ษน์ ่ะคะ่ แม่ “ คืนน้ีสิธารพยายามปรับอารมณ์ใหส้ งบระงบั ตามที่คุณยายสอน และหาทางผ่อนคลายดว้ ยการเล่นขิม ตรงระเบียงเช่นเคย เล่นไปกน็ ึกถึงประกายตาที่แสนหวานซ้ึงตรึงใจสอดคลอ้ งกบั บทเพลง.. ‘....แสงจนั ทร์ส่องทาบทาธาราพร่าง แจ่มกระจ่างดงั่ เงินยวงบนสรวงสวรรค์ ลมสะบดั โบกพดั พาลดาวลั ย์ กล่ินกรุ่นครันพลนั หอมชื่นร่ืนราตรี ห่ิงหอ้ ยนอ้ ยคอยลาพูมิรู้ห่าง ไมจ่ ืดจางรักไม่คลายไม่หน่ายหนี เสียงพลิ้วแผว่ แวว่ กงั วานหวานดนตรี สาเนียงน้ีขิมพรมพร่าคร่าเพลงครวญ....’ นกั ดนตรีวางไมข้ ิมลงยกมือไหวค้ รู..แลว้ จึงหนั มาทางผมู้ ีพระคุณท้งั สองที่นงั่ มองอยูด่ ว้ ยอาการเดียวกนั คือ..ตกอยใู่ นหว้ งคิดคานึง.. “ คร้ังน้ีคือ..หวั เล้ียวหวั ต่อ..ของชีวติ หนูท่ีตอ้ งต้งั สติขบคิดอยา่ งรอบคอบ ” ท่านเจา้ ของเรือนเริ่มเกร่ิน อยา่ งเนิบๆกบั หลานสาว “ ความเก่าก่อนสงครามยงั คงคา้ งคาอยูใ่ นหวั ของท้งั คุณพอ่ และคุณชอบ..เรื่องหนูกบั ชลพทั ธ์.. หนูจึงตอ้ งเล่าแจง้ แถลงไขให้คุณพ่อรับรู้การตกลงใจที่เด็ดเด่ียวของหนู ท้งั ยายและแม่..มน่ั ใจว่าคุณ พ่อไม่มีวนั หักหาญน้าใจลูกอย่างแน่นอน แมแ้ ต่ผูห้ ลกั ผูใ้ หญ่อย่างคุณชอบเองก็คงเขา้ ใจและเคารพในการ ตดั สินใจของ..คู่ รัก..ที่ไม่สมควรถูกล่วงละเมิด..โดยเฉพาะอย่างยิ่งครอบครัวเรือนริมน้าของคุณตากบั ยาย..ก็ ไม่ได้ใช้วิธีคลุมถุงชน..ไม่บงั คบั ข่มเหงน้าใจลูก..ชีวิตคู่ของแม่กับคุณพ่อจึงราบรื่นร่มเย็นเป็ นสุขตลอดมา ถึงแมว้ า่ คุณพอ่ จะตอ้ งอยใู่ นเรือกลางทะเลมากกวา่ อยบู่ า้ นก็ตาม “ ผูเ้ ป็ นประธานในการถกประเด็นสาคญั ..พกั จิบน้าขิงอุ่นๆ ก่อนที่จะใหท้ ศั นะต่อ “ แต่..เง่ือนไขที่หนูจะตอ้ งเตรียมคาตอบไวห้ ากคุณพอ่ ยอ้ นถามก็คือ หาก คุณทานาบาตะจาเป็นตอ้ งกลบั ไปอยทู่ ่ีญ่ีป่ ุนเป็นการถาวร หนูจะแตง่ งานกบั ชลพทั ธ์ไดห้ รือไม่ ? “ คาถามน้ีทาใหส้ ิธารนิ่งอ้ึง..ไมท่ นั ไดน้ ึกถึงปัญหาที่คาราคาซงั อยกู่ บั บุตรชายทา่ นครู
279 “ ไหนๆจะตอ้ งถกกนั แลว้ หนูก็ไดเ้ ช้ือน้ีมาจากยาย..คือไม่ออ้ มคอ้ ม..วา่ กนั ตรงไปตรงมาใหถ้ ึงแก่นไป เลย.. ชลพทั ธ์สนิทสนมกบั หนูมาต้งั แต่ออ้ นแตอ่ อกและรอคอยความหวงั อย.ู่ . จูๆ่ พอเกิดสงคราม คุณทานาบาตะ ก็กา้ วเขา้ มาในชีวิตของหนู..ในหวั ใจของหนู เมื่อคิดถึงความสัมพนั ธ์ที่เรือนริมน้ามีต่อบา้ นคุง้ กาเหวา่ มาเน่ิน นาน ท้งั ยาย แม่ และ คุณพอ่ จะทาไมร่ ู้ไมช่ ้ี..เอาหูไปนาเอาตาไปไร่..ไดย้ งั ไง ? ผูใ้ หญ่สามคนก็ตอ้ งหาวธิ ีถนอม น้าใจคุณชอบซ่ึงจะยงั คงเป็ นเพ่ือนบา้ นที่ดีต่อกนั ตราบจนชว่ั ชีวิต แต่ก็จะไม่บงั คบั หนูหากหนูไม่ตกลงปลงใจ กบั ชลพทั ธ์.. อยากจะคงความสัมพนั ธ์ไวใ้ นฐานะสหายสนิทเหมือนเดิม..ก็ไม่เป็ นไร เพียงแต่หนูตอ้ งมีเหตุผลที่ ดีให้คุณพ่อรับฟังได้ และสาหรับผูผ้ ิดหวงั ..ชลพทั ธ์..หนูก็ควรแสดงน้าใจไมตรีชดเชยดว้ ยการให้เวลาเพ่ือน สนิทบา้ ง วา่ ยน้า พายเรือเล่นดว้ ยกนั พูดคุยสนุกสนาน ทากบั ขา้ ว ขนม อร่อยๆ ไปใหบ้ า้ ง ชลพทั ธ์ก็จะไม่รู้สึก นอ้ ยเน้ือต่าใจ คุณชอบเองก็จะรู้สึกดีข้ึน ถึงอยา่ งไร..ก็จะตอ้ งเป็ น..ท่านครู..ของหนูตลอดไปนน่ั แหละ ยายเช่ือ ว่าชลพทั ธ์เป็ นลูกผูช้ ายพอท่ีจะเคารพการตดั สินใจของหนู หลงั สงครามงานแปลเอกสารก็คงทยอยเขา้ มาอีก เร่ือยๆ จะไดไ้ ม่กินแหนงแคลงใจกนั หนั หนา้ เขา้ หากนั ร่วมงานกนั อยา่ งกลมเกลียวเหมือนที่เคยเป็ นมาก่อน สงคราม.. ไปนอนซะ..หลบั ใหส้ บาย พรุ่งน้ีหนา้ ตาจะไดส้ ดใส ยายกบั แม่..พร้อมเสมอที่จะทาเพือ่ หนูนะลูก..” สิธารน้าตานองหนา้ ..คลานเขา้ ไปกราบเทา้ คุณยายและมารดา ดว้ ยความสานึกในพระคุณอนั ท่วมทน้ ลน้ ประมาณท่ีไดร้ ับตลอดมาต้งั แต่จาความได.้ .. เชา้ ตรู่วนั รุ่งข้ึน เรือเอก ทานาบาตะ เดินจากที่พกั ไปยืนรอบุคคลสาคญั ท้งั สามท่ีกาลงั ใส่บาตรอยู่ เม่ือ ช่วยส่งทา้ ยเรือพระออกจากท่าแลว้ สิธารก็กม้ ลงเก็บถว้ ยชามเช่นเคย ขณะท่ีคุณสิรีพามารดาไปนงั่ พกั บนศาลา ร่างสูงตรงในเครื่องแบบนายทหารแห่งจกั รพรรดินาวี กา้ วข้ึนไปนง่ั คุกเข่าบนพ้ืนศาลาตรงหนา้ ผูใ้ หญ่ท้งั สอง พลอยทาใหห้ ญิงสาวตอ้ งทรุดตวั ลงบนยกพ้ืนใกลห้ วั บนั ได..ที่เกิดอุบตั ิรัก..คร้ังแรก รอฟังดว้ ยใจระทึก.. “ โอฮายโย โกไซมสั ..อรุณสวสั ด์ิ ครับผม “ โคง้ คารวะคร้ังที่หน่ึง “ จะ้ ..มีอะไรจะ๊ ..” คุณสิรีถามเบาๆดว้ ยสีหนา้ ยมิ้ แยม้ เช่นเดียวกบั คุณยาย ทหารเอกผกู้ ลา้ หาญชาญชยั ยดื อกหายใจยาวลึก ก่อนท่ีจะเอย่ คาสารภาพดว้ ยน้าเสียงที่หนกั แน่น จริงจงั “ ผม..รัก..คุณสิธาร ครับ ! และขออนุญาตมาสู่ขอดว้ ยตนเอง ผมขอแตง่ งานกบั คุณสิธาร..ครับ ! “ และแลว้ ..โดยท่ีไม่ มีใครคาดคิด เขาวางฝ่ ามือสองขา้ งแนบกบั พ้ืนตรงหน้า ก่อนท่ีจะกม้ ศีรษะลงจรด แทบปลายเทา้ ญาติผใู้ หญฝ่ ่ ายหญิงท้งั สอง จนคุณสิรีตอ้ งรีบกม้ ตวั ลงไปประคองเขาลุกข้ึนนงั่ เหมือนเดิม “ คุณทานาบาตะ..” สะดุดหยดุ กึก.. ต่อไม่ ติด.. เมื่อเห็นความเด็ดเดี่ยวในแววตาของชายหนุ่ม ท่านผู้ อาวโุ สสูงสุดจึงตอ้ งช่วยยงิ คาถามสาคญั ใหแ้ ทน
280 “ นอกจาก..ยาย..กบั ..แม่ แลว้ สิธารยงั มีคุณพ่อท่ีสมควรตอ้ งบอกกล่าวใหร้ ับรู้ ถึงแมว้ า่ จะอยูอ่ ีกบา้ น หน่ึงก็ตาม..ประเด็นสาคญั ท่ีเป็ นปัญหาในขณะน้ีก็คือ ถึงแมว้ า่ คุณจะดูไม่น่ากงั วลมากนกั ในสายตาผูใ้ หญ่อยา่ ง เราก็ตาม แตก่ เ็ ป็นเพียงภาพพจนใ์ นระยะส้ันที่ยงั ไมม่ ีความแน่นอนชดั เจน หากคุณแคเ่ สแสร้งเพียงเพ่ือใหไ้ ดต้ วั ลูกหลานของเรา แลว้ พาพลดั พรากจากบา้ นเกิดไปอยูป่ ระเทศของคุณ จากน้นั เราก็ไม่สามารถรับรู้ไดเ้ ลยวา่ คุณ อาจระบายความอดั อ้นั ในส่วนลึกที่แทจ้ ริงในทิศทางตรงกนั ขา้ มลงท่ีลูกหลานของเรา ดว้ ยเหตุน้ี..เงื่อนไขเดียวท่ี ญาติผใู้ หญฝ่ ่ ายหญิงจาเป็นตอ้ งต้งั แง่กบั คุณก็คือ..หากคุณจาเป็ นตอ้ งกลบั ไปอยทู่ ่ีญี่ป่ ุนเป็ นการถาวร ก็จงลม้ เลิก ความต้งั ใจที่ขอมา.. เราไม่ มีวนั อนุญาตอยา่ งเด็ดขาด..” คุณยายเน้นประโยคสุดทา้ ยดว้ ยเสียงดงั ฟังชดั อย่างท่ี หลานญี่ป่ ุนไมเ่ คยไดฟ้ ังมาก่อน.. เขาจึงยมิ้ สู้..ช้ีแจงดว้ ยอาการนอบนอ้ ม แตก่ ย็ นื หยดั ในเจตนาเดิม “ ความวิตก..หวนั่ เกรง..ท่ีท่านกล่าวมา ผมเขา้ ใจดีครับ จึงขอเรียนใหท้ ราบวา่ ผมเหลือคุณพ่ออยเู่ พียง คนเดียว พานกั อยกู่ บั เครือญาติบา้ นใกลเ้ รือนเคียง มีหลานชายสามคนซ่ึงเป็ นประมงพ้ืนบา้ นอยเู่ ป็ นเพื่อน โดย ก่อนมาเมืองไทยผมทาเรื่องแจง้ ฝ่ ายการเงินของกองทพั จดั ส่งเงินเดือนของผมไปให้คุณพอ่ ทุกเดือนครับ ผมมา สงครามไม่มีธุระตอ้ งใชเ้ งิน อีกอย่างเบ้ียเล้ียงสาหรับนายทหารระดบั หวั หนา้ ฐานก็ไดร้ ับอยเู่ ป็ นประจา ไม่ได้ เดือดร้อนอะไร ผมตดั สินใจแลว้ วา่ เม่ือสงครามยุติลง ผมจะไม่กลบั ญี่ป่ ุน แต่จะขออยทู่ ่ีเมืองไทยตลอดไป ผม มีความรู้ท้งั งานออกแบบเรือและช่างซ่อมเรือ อาจประสานกบั สมาคมญี่ป่ ุนปากคลองเช่าอู่ทามาหากินไดไ้ ม่ยาก ครับ มีรายไดส้ ่งให้คุณพ่อและหาเล้ียงครอบครัวไปดว้ ย เม่ือมีฐานะมน่ั คงข้ึนก็ต้งั ใจจะให้คุณพ่อลงเรือมา พกั ผอ่ นท่ีนี่บา้ ง..ผมเล่ามายืดยาวก็เพ่ือยืนยนั ความต้งั ใจท่ีแน่วแน่..” เถา้ แก่ผูส้ ู่ขอเจา้ สาวให้ตวั เองพกั หายใจครู่ หน่ึงก่อนท่ีจะเอย่ ดว้ ยน้าเสียงท่ีหนกั แน่น กอ้ งกงั วานเขา้ ไปในทุกหอ้ งหวั ใจของเธอ.. “ ผม.. ทานาบาตะ ขออนุญาตใช้ชีวิตร่วมกบั ..คุณสิธาร.. ที่เรือนริมน้า บางสวนกลาง ประเทศไทย.. ตราบจนถึงลมหายใจสุดทา้ ยของผม ครับ “ “ แน่ใจแลว้ รึ..วา่ คุณจะอย.ู่ .ได.้ . “ คุณยายถามย้าส้ันๆ “ ผมขอใหค้ าสัตย.์ .ขอยนื ยนั อีกคร้ัง..ผมอยากแต่งงานสร้างครอบครัวร่วมกบั คุณสิธารท่ีนี่ ครับ “ “ ที่บา้ นเรา ไม่บงั คบั ใจลูกหลาน ก่อนที่จะไปบอกกล่าวใหค้ ุณพอ่ ของเธอไดร้ ับรู้ สิธารจะตอ้ งเป็ นผู้ ตดั สินใจดว้ ยตนเอง ฉะน้นั ..พูดคุยกนั ซะใหร้ ู้เร่ือง..ก่อน เขา้ ใจม้ยั ..พอ่ คุณ ? “ “ ครับผม “ คนมีความหวงั ..ยมิ้ แต.้ .รับคาผใู้ หญ่ “ ถา้ อยา่ งน้นั ..คุณยายกบั แม่..ข้ึนเรือนก่อนนะลูก “ คุณสิรีเอ่ยเบาๆกบั บุตรสาว “ ไดค้ วามวา่ กระไร แลว้ คอ่ ยปรึกษาหารือกนั อีกที.. “
281 บทท่ี ๒๙ นายทหารแห่งจกั รพรรดินาวขี ยบั ตวั ถอยห่างเพอ่ื ให้ผใู้ หญ่ท้งั สองกา้ วลงจากศาลาที่พกั จากน้นั ก็ค่อยๆ กระเถิบลงไปนงั่ อยบู่ นพ้ืนท่าน้า เงยหนา้ ข้ึนมองผทู้ ี่นงั่ เงียบอยูบ่ นยกพ้ืน ก่อนที่จะ ‘ พูดคุยกนั ซะใหร้ ู้เรื่อง ‘ อยา่ งท่ีไดไ้ ฟเขียวมา “ ผมคิดถึงคุณตลอดเวลา.. รู้ม้ยั ครับ.. “ เริ่มเกริ่น “ ยิ่งตอ้ งนาขบวนเรือไปไกลหลายวนั ก็ยิ่งคิดถึง เหลือเกิน อยากกลบั มาเร็วๆ อยากอย.ู่ .ใกลๆ้ คุณ..อยากอยกู่ บั คุณ.. “ น้าเสียงออดออ้ นออเซาะ “ เอาเชือกมดั ติดกนั ไวเ้ ลย..ดีม้ยั ? “ หญิงสาวแกลง้ พูดติดตลกแกข้ วย “ ผมพดู จริง..คุณก็กลบั พูดเป็นเล่น..ไม่เห็นใจกนั เลย.. “ ตอ่ วา่ ตอ่ ขาน แต่กระชบั พ้ืนท่ีเขา้ ไปเร่ือยๆ “ กองทพั เขาส่งคุณมาทาอะไร ? “ เธอทาเป็นขึงขงั เพือ่ กลบเกล่ือนความรู้สึกภายใน “ ก็...” คนโมเมหัวไวนกั “ ก็..ส่งมาเช่ือมสัมพนั ธไมตรี..ไงครับ “ พลางฉวยมือเธอมากุมไวอ้ ย่าง ทะนุถนอม.. “ ผมขอเป็ น..คู่ครอง..ร่วมชีวติ กบั คุณตลอดไป.. ผมรักคุณ.. และ..ขออยเู่ คียงขา้ งคุณตราบจนถึง.. ลมหายใจสุดทา้ ยของผม..“ พูดคล่องราวกบั นง่ั ทอ่ งมาท้งั คืน สิธารเหลืออีกเพยี งคาถามเดียวท่ีจะตดั สินโชคชะตาของท้งั เขาและเธอ “ ที่คุณบอกคุณยายกับแม่เม่ือครู่น้ีว่าจะอยู่ต่อที่เมืองไทย..มนั จะเป็ นไปได้ยงั ไงในเมื่อคุณมากับ กองทพั ผบู้ งั คบั บญั ชากต็ อ้ งพาคุณกลบั ไป.. “ ยงั ไม่ทนั จบความดี เขาก็สวนกลบั ทนั ที “ เป็ นไปไดแ้ น่นอนครับ ! สงครามยุติลงเมื่อใด... ผมจะเดินเร่ืองขอปลดประจาการท่ีน่ี.. พร้อมท้งั จะ ยนื่ คาร้องผา่ นกรมประสานงานฯ ขอล้ีภยั เพื่อพานกั อยใู่ นไทยอยา่ งถาวร.. ” ท่าทีขึงขงั ขณะที่เอ่ยใหค้ ามนั่ สัญญา “ โปรดไวว้ างใจ..ผมมีช่องทางหาเล้ียงครอบครัวไดแ้ น่นอนครับ “ หนุ่มญ่ีป่ ุนผมู้ ีรักลน้ ทรวงโนม้ ศีรษะลงไปอีก “ ผมขออยูท่ ี่นี่กบั คุณตลอด..โยเซ..ชวั่ ชีวติ ที่เหลือของผม..นะครับ “ กล่ินหอมจางๆรวยรินอยขู่ า้ งๆไรผมของ หญิงสาว เขากระซิบขา้ งหูเธอดว้ ยน้าเสียงที่ออ่ นหวานจบั ใจระคนกบั ความดื่มด่าซาบซ้ึง “ สิธาร..คุณเตม็ ใจรับรักของผมและยนิ ดีจะแตง่ งานกบั ผมม้ยั ? “ สมั ผสั ที่นุ่มนวลแมแ้ ผว่ เบา.. แต่กท็ าใหห้ วั ใจของสาวบางสวนกลาง..วูบวาบ..หวนั่ ไหว..ใจเตน้ ระรัวไม่ เป็นส่า แตเ่ ธอก็ตอ้ งแขง็ ใจถามตอ่ เพอ่ื ใหไ้ ดเ้ ร่ืองไดร้ าวไปบอกคุณยายกบั มารดา “ ท่ีพดู ออกไป..นึกหรือวา่ จะทาไดจ้ ริง ? รู้ไดย้ งั ไงวา่ กองทพั เขาจะอนุญาต ? “ “ ผมไม่ ใช่ทหารอาชีพนี่ครับ ผมเป็นนกั เดินเรือทะเล..” เงยหนา้ ข้ึนยมิ้ สดใส
282 “ อาชีพเดินเรือทะเล..รายไดด้ ี เมื่อถูกเรียกตวั มาช่วยชาติในสงคราม ก็ถือวา่ ไดเ้ สียสละทาหนา้ ท่ีอยา่ ง ครบถว้ นจนสงครามยตุ ิ ผมจึงมีความชอบธรรมที่จะพน้ จากสภาพการเป็นทหาร เพียงแต่ขอปลดประจาการท่ีนี่ เท่าน้นั เอง..ขอเพียงคุณวางใจในตวั ผม วิชาความรู้ท่ีติดตวั มาก็พอจะใชท้ ามาหากินได.้ .อย่างที่ผมเรียนให้คุณ ยายกบั คุณแมข่ องคุณไปเมื่อครู่น้ี ผมขอยนื ยนั อีกคร้ัง คุณจะไดไ้ มต่ อ้ งเป็นกงั วลวา่ หากผมต้งั ใจจะใชช้ ีวิตอยูใ่ น เมืองไทย ผมจะหาเล้ียงปากเล้ียงทอ้ งเล้ียงครอบครัวไดย้ งั ไง..ไม่วา่ จะเป็ นการออกแบบเรือขนส่งสินคา้ ล่องตาม แม่น้าลาคลองให้มีรูปทรงที่เพรียวข้ึนเพื่อลดการตา้ นของกระแสน้า การออกแบบเรือขา้ มฟากให้แข็งแรงรับ น้าหนกั ผโู้ ดยสารไดอ้ ยา่ งปลอดภยั และการออกแบบเรือเร็วสาหรับใชใ้ นการตรวจลาน้าของทางการ ผมกะจะ เช่าอู่ต่อจากกองทพั ญี่ป่ ุน รับจา้ งออกแบบต่อเติมและซ่อมแซมเรือ อนั ท่ีจริงอีกงานที่ผมน่าจะทาไดด้ ีก็คือเป็ น เจา้ หนา้ ที่นาร่องพาเรือสินคา้ ตา่ งชาติที่ลอยลาอยปู่ ากอ่าว..แล่นเขา้ เทียบท่าเรือเพื่อประเมินภาษีอากร เพียงแต่ผม ไม่อยากไปทางานไกลบา้ น แค่ตอ้ งห่างจากคุณไม่..กี่วนั ..ผมก็แยแ่ ลว้ ..” ลงทา้ ยไมว่ ายออ้ นใหส้ งสารอีกจนได้ “ พูดมาก..คอแห้งหรือยงั ? “ คนฟังโล่งใจข้ึน..จึงมีอารมณ์หยอกเยา้ ..เถา้ แก่..ท่ีริอ่านออกปากสู่ขอ เจา้ สาวใหต้ วั เอง.. “ ข้ึนบา้ น..ไปทานขา้ วกนั เถอะ.. “ เธอแกลง้ ทาเป็นไม่ รู้ไม่ ช้ี “ แตค่ ุณยงั ไมไ่ ดร้ ับปากกบั ผมเลย..” เสียงออดๆเหมือนมอดกดั ไม้ เรือเอก ทานาบาตะ ไม่ยอมเปลี่ยน ประเด็น หนุ่มผรู้ อคอยคาตอบแนบแกม้ ประชิดเรือนผมสาวเจา้ ..พลางกระซิบวอนเวา้ .. “ ตกลงนะ..นะครับ.. “ และแลว้ เพียงแค่เส้ียววินาที.. นายทหารหัวหน้าฐานญี่ป่ ุนก็จู่โจมรุกไล่ดว้ ย สัมผสั ที่แนบแน่นจนถูกผลกั กระเด็นไปชนเสายกพ้ืนศาลา ตามมาดว้ ยกาป้ันนอ้ ยๆ รัวถี่ยบิ เขา้ ท่ีกลางอกกวา้ ง “ น่ีแน่ะ ! เผลอเป็นไม่ได.้ .เด๋ียวคุณยายไดห้ กั ไมม้ ะยมลงมาหวดเอาหรอก.. “ เถา้ แก่หนุ่มหวั ร่อชอบใจ “ ผมยอมครับ ยอมถูกหวด....ก็..คุณผูห้ ญิงยงั ไม่ให้ความหวงั ผมซกั นิดนึง เลยนี่..ผมจะขอร้องอยู่อยา่ งน้ีแหละ..” คนข้ีออ้ นเล่นลูกต๊ือไม่พอ..ยงั กระชบั พ้ืนท่ีขอพกั พิงอิงแอบอยู่แถวทดั ดอกไมเ้ ธออีกจนหญิงสาวตอ้ งยอมแพ.้ .ก่อนท่ีท่านผูม้ ีพระคุณท้งั สองที่จบั ตามองแทบไม่กระพริบ..จะเสียวไส้ มากไปกวา่ น้ี.. สิธารต้งั สติชวั่ ครู่.. ก่อนที่จะเอ้ือนเอ่ยการตกลงปลงใจคร้ังสาคญั ท่ีสุดในชีวติ ของเธอ “ คุณก็ตอ้ งไปขอคุณพอ่ ใหไ้ ดก้ ่อนซิ ! “ คาตอบท่ีรอคอย..ทาใหผ้ ฟู้ ังแทบกระโดดดว้ ยความลิงโลด..เกือบลืมตวั โผเขา้ กอดเธอให้สมกบั ความรัก ที่อดั แน่นลน้ พน้ หวั ใจ ยงั ดีที่ไม่ลืมวา่ กาลงั อยใู่ นสายตาญาติผใู้ หญ่ฝ่ ายหญิง แต่แลว้ ก็อดใจเอาไวไ้ ม่อยู.่ .เรือเอก ทานาบาตะประทบั ริมฝีปากแนบพกิ ดั ออ่ นนุ่มน้นั .. พลางพร่าราพนั ซ้าๆดว้ ยความต่ืนเตน้ สุขสมหวงั ดงั ปรารถนา “ ขอบคุณครับ..ขอบคุณอยา่ งยงิ่ ..ขอบคุณเหลือเกิน.. “
283 สิธารต้งั ตวั ไม่ติด หวั ใจเจา้ กรรมส่ันไหวระริกจากกระแสสัมผสั ท่ีรุมเร้า เธอสะบดั หนีเหมือนวินาที แรกท่ีถูกโอบร้ังเอาไวใ้ กลห้ วั บนั ไดท่าน้า.. สาวเจา้ ผถู้ ูกโจมตีประเคนสองกาป้ันลงแบบไม่ย้งั ยงิ่ กวา่ เม่ือครู่ “ คนบา้ ! ดูซิ..แม่..ถึงกบั ลุกข้ึนยนื จอ้ งแลว้ นะ..ไม่เอาแลว้ ..โดนคุณยายตีตายแน่ๆ.. “ วา่ แลว้ ก็รีบลุก พรวดข้ึนผละออกจากท่ีน้นั ไป โดยมี..คนบา้ ..ไม่ยอมรอชา้ ...ตามไปติดๆ..ยมิ้ นอ้ ยยมิ้ ใหญ่..ตวั เบาแทบลอยลม.. คุณสิรีหนั หลงั กลบั จากการเฝ้าคุมประพฤติคู่อนั ตรายที่ระเบียง..ทรุดตวั ลงนง่ั ใกลม้ ารดา รอฟังผลการ เจรจา สกั ครู่คู่กรณีก็กา้ วเขา้ มาในเรือน หญิงสาวเล่ียงเขา้ ครัวไปอุ่นขา้ วตม้ เคร่ืองร้อนๆ ส่วน..เถา้ แก่ ให้ตวั เอง.. คุกเขา่ โคง้ คารวะอีกรอบ ก่อนที่จะรายงานความคืบหนา้ จนสิ้นกระบวนความ “ ก็เป็ นอนั วา่ ..เหลือข้นั ตอนสุดทา้ ยซ่ึงยากเยน็ แสนเขน็ แต่คุณก็จะตอ้ งฝ่ าฟันไปให้ได.้ .นนั่ คือคุณพ่อ ของยายหนู “ คุณสิรีสรุปประเดน็ “ ผมจะทาใหส้ าเร็จ..ครับผม “ น้าเสียงเด็ดเด่ียว มุง่ มน่ั หนกั แน่น จริงจงั “ แต่ตอนน้ี..กินขา้ วกนั เถอะนะ เด๋ียวหลานสาวฉนั จะเป็นลมไปซะก่อน “ คุณยายมองหลานญ่ีป่ ุนผยู้ ่ืน ใบสมคั รเป็น..วา่ ที่หลานเขย “ ขอบพระคุณครับ “ เขาหนั ไปทางสาวเจา้ ซ่ึงเลื่อนถว้ ยเครื่องด่ืมร้อนๆวางใหข้ า้ งชามขา้ วตม้ “ ท่ีบา้ นน้ีไม่ มีกาแฟนะจะ๊ “ คุณสิรีช้ีแจงแทนบุตรสาว “ เพราะสามีของฉนั ไม่ ไดอ้ ยทู่ ่ีน่ี ..เลยมีแต่น้า ผลไมอ้ ุ่นๆซ่ึงมีสรรพคุณหลายอย่างรวมท้งั ช่วยยอ่ ยอาหารดว้ ย ท่ีสิธารจดั มาใหค้ ุณเรียกวา่ ..น้าพุทรา..ยงั มีอีก หลายอยา่ ง เช่น น้ามะขาม..ช่วยระบายทอ้ ง น้ามะยม น้าขิง น้ามะตูม น้าดอกอญั ชนั ลว้ นดีตอ่ สุขภาพ “ ฟังไปกินไป..สนองศรัทธาเจา้ ภาพ..ขา้ วตม้ สองชาม น้าผลไมส้ องถว้ ย เถา้ แก่หนุ่มผปู้ ระสบความสาเร็จ ในการทาบทามสาวเจา้ ให้ตนเอง..หนั ไปขอบคุณและยิม้ หวานใหเ้ ธอผูท้ ่ีทาให้เขาท้งั อิ่มทอ้ งและอิ่มใจ ก่อนจะ ขอตวั กบั ผหู้ ลกั ผใู้ หญ่ “ ทหารบาดเจบ็ ถูกนาส่งมารักษาท่ีโรงพยาบาลสนามฝั่งน้ีเพ่ิมข้ึน.. เลยขาดแคลนยาครับ หมอกย็ งุ่ มาก..ไปเองไมไ่ ด้ ผมจึงตอ้ งขา้ มไปโรงพยาบาลสนามกลาง ฝ่ังโนน้ ขอเบิกงวดใหม่ ครับ “ หญิงสาวลุกไปส่งที่หวั บนั ไดเรือน หนุ่มญ่ีป่ ุน เกิดอาการโรคออ้ ยสร้อยกาเริบ..ขาเร่ิมหนกั กา้ วไม่ออก อีกแลว้ ทาท่าออ้ ยอ่ิงประวงิ เวลายนื ประกบเธอไมห่ ่าง..กล่ินหอมจางๆที่เจนใจระรวยรินอยแู่ ถวๆไรผมเธอ “ หมอซูบาซะกาลงั เขียนรายการยาและเวชภณั ฑท์ ี่จาเป็ น ช่วงเยน็ ผมตอ้ งขา้ มไปรับแทน..กวา่ ฝ่ ายพสั ดุ จะจดั หาครบก็คงจะค่ามืด พรุ่งน้ีผมจะพาคุณนงั่ เรือไปฝ่ังโนน้ ตามหาลุงสนแถวๆ ที่ผมเคยช้ีใหด้ ู..นะครับ “ ไวยง่ิ กวา่ ปรอท..พูดจบก็ฝากรักส่งทา้ ยวนั สู่ขอดว้ ยสัมผสั ท่ีละมุนละไมตรงพิกดั เดิม ก่อนจะตดั ใจหนั หลงั ลงบนั ไดกม้ ใส่บูต๊ แลว้ รีบวง่ิ จากไปแบบไมก่ ลา้ เหลียวหลงั ..ดว้ ยความกลวั วา่ จะ..ไปไมร่ อด..
284 สัมผสั สายฟ้าแลบบริเวณทดั ดอกไม้ แมจ้ ะชวั่ พริบตา..แต่ความนุ่มนวลท่ีแนบผิวเน้ือก็ส่งกระแสพุ่ง ปราดเขา้ ไปวูบวาบหวน่ั ไหวกลางใจเธออีกรอบ สิธารขวา้ งคอ้ นเหว่ียงตามไปยงั ร่างที่กาลงั จะเล้ียวโคง้ ไปทาง โรงพยาบาลสนาม แมก้ ระน้นั ..เธอก็อดอมยมิ้ ดว้ ยความพงึ ใจในภารกิจของ..เถา้ แก่..เชา้ วนั น้ีไม่ได.้ . ภายในอาคารซ่ึงใชเ้ ป็นกองบญั ชาการใหม่ของญ่ีป่ ุน ปี กดา้ นหน่ึงเป็ นส่วนของหน่วยแปลและล่ามฝ่ าย ไทย กลางห้องต้งั โต๊ะยาวสาหรับใช้เป็ นท่ีตรวจลาดบั ความสาคญั ของเรื่อง จดั พิมพ์ และคดั ลอกเอกสาร เพื่อ เสนอข้ึนไปตามลาดบั ช้นั มีเจา้ หน้าท่ีผูป้ ฏิบตั ิงานในระดบั ต่างๆน่ังทางานอยู่ ด้านในสุดเป็ นห้องสาหรับ หวั หนา้ คณะและผเู้ ชี่ยวชาญทางภาษาสองพอ่ ลูก มีโตะ๊ ทางานสามตวั แต่มีผนู้ ง่ั ประจาอยเู่ พียงแค่สองตวั โต๊ะตวั ท่ีสามวา่ งเปล่า มีพยี งเคร่ืองเขียนบางชิ้นวางอยู่ บุรุษท้งั สองในหอ้ งกาลงั เอ่ยพาดพิงถึงผทู้ ่ีเคยนงั่ โตะ๊ น้นั “ คราวน้ีชลพทั ธ์ไปนานจริงๆ กลบั มาคงผิวคล้าลงนะครับ “ ผูอ้ ยใู่ นชุดเครื่องแบบนาวาเอกแห่งราช นาวไี ทยปรารภข้ึน “ คุณพอ่ คิดถึงลูกชายแยเ่ ลย..” “ แต่ดูชลพทั ธ์มีชีวิตชีวาข้ึนนะครับ เหมือนช่วงท่ีผมให้เดินสายขา้ มไปแปลงานชิปปิ้ งท่ีโรงภาษี ก็ อยา่ งวา่ ..คนหนุ่มเบ่ือนงั่ จบั เจา่ อยกู่ บั ท่ี พอไดอ้ อกไปยดื เส้นยดื สายบา้ ง เลือดลมกว็ ง่ิ พล่านสูบฉีดคล่องตวั ดีต่อ สุขภาพท้งั กายใจ อารมณ์ก็พลอยแจม่ ใสไปดว้ ย งานยงุ่ ไม่มีเวลาเหงา หวั ถึงหมอนกห็ ลบั ยาวเลยครับ “ “ ทา่ นสบายใจ ผมกห็ ายห่วง เร่ืองของหนุ่มสาวคงตอ้ งไวส้ งครามยตุ ิแลว้ ค่อยวา่ กนั ใหม่.. ช่วงหนา้ สิ่ว หนา้ ขวานอยา่ งน้ีเรามีหนา้ ท่ีตอ้ งส่งกระทงนอ้ ยๆของเราให้ลอยลาลุล่วงไปดว้ ยดีในทุกลาน้านะครับ ท่านครู “ พูดจบท้งั คู่ก็หวั เราะออกมาอยา่ งรู้กนั ท่ีตอ้ งใชร้ หสั แกเ้ ผด็ การถูกดกั ฟังในห้องท่ีอยใู่ นความควบคุมของกองทพั ญ่ีป่ ุน ‘ กระทงนอ้ ยๆ ‘ หมายถึง..ขบวนการเสรีไทย..ส่วน ‘ ลอยลาทุกลาน้า ‘ หมายถึง..ภารกิจใตน้ ้าใตด้ ินของ สายสืบเหล่าพลพรรคนาวกิ ฯ ..การพดู คุยเปิ ดเผยจะกระทาไดเ้ ฉพาะเม่ือออกไปนงั่ ..กินลมชมววิ ..ที่ท่าน้าเท่าน้นั หลงั จากที่เรือโท ยอดยทุ ธ์ ไดต้ รวจสอบเป็นท่ีน่าไวว้ างใจแลว้ วา่ ไมม่ ีเคร่ืองดกั ฟังท้งั ขา้ งบนและใตพ้ ้ืนศาลา เสียงเคาะประตูตามระเบียบปฏิบตั ิ ทาใหผ้ บู้ งั คบั บญั ชาตะโกนสวนออกไป “ เขา้ มาได้ “ ผใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชาถือซองประทบั ตราธงประจากองทพั ญ่ีป่ ุน เขา้ มายนื ตบเทา้ ระวงั ตรง ก่อนที่จะรายงาน ดว้ ยเสียงดงั ฟังชดั “ ขออนุญาต ครับผม มีบนั ทึกด่วนถึงท่านจากรองแมท่ พั ญ่ีป่ ุน “ พดู จบกย็ น่ื ให้ นาวาเอก ธงทิว รับซองวางบนโตะ๊ “ ขอบใจ ไปได้ “ อีกฝ่ ายทาความเคารพอีกคร้ังก่อนออกจากห้อง ไป นายทหารเรือไทยเปิ ดออกแลว้ ลุกข้ึนเดินไปส่งใหท้ า่ นผรู้ ู้ทางภาษาซ่ึงนงั่ อยทู่ ี่โตะ๊ ใกลก้ นั พลางออกปาก “ คิดถึงลูกสาว ครับ..ป่ านน้ีจะมีเวลาทบทวนภาษาญ่ีป่ ุนหรือเปล่าก็ไมร่ ู้.. “
285 “ เมื่อครู่คุณทิวเพ่ิงลอ้ ผมวา่ ..คุณพ่อคิดถึงลูกชาย..ท่ีแทต้ วั เองก็..คุณพอ่ คิดถึงลูกสาว..ไม่ต่างกนั หรอก ครับ อยา่ ห่วงไปเลย ผมทิง้ ตารับตาราไวบ้ า้ งท่ีบา้ นคุง้ กาเหวา่ แลว้ ก็กาชบั ให้แกหมนั่ อ่านหนงั สือความรู้ทวั่ ไป เกี่ยวกบั ประเทศญ่ีป่ ุนไปพลางๆ เผอ่ื จาเป็ นตอ้ งช่วยกานนั ผูใ้ หญ่บา้ นประสานงานกบั ทหารญ่ีป่ ุน จะได.้ .รู้เขารู้ เรา..ไม่ทาอะไรเป็ นท่ีขดั เคืองขนบธรรมเนียมประเพณีหรือยว่ั ยคุ วามโกรธของพวกเขา..” วา่ พลางก็รับเอกสาร น้นั มานงั่ อา่ นอยคู่ รู่หน่ึง ก่อนจะแปลใหผ้ รู้ ่วมงานฟัง “ รองแม่ทพั ญ่ีป่ ุนดูจะติดใจบริการของลุงสนซะจริงๆ ก็ทาให้สารพดั ท้งั ซกั ผา้ ซกั มุง้ เครื่องนอน รีด แลว้ ปูใหมอ่ ยา่ งเร่ียมเร้เรไร..มุง้ ก็หอมแดด ต่างจากใหพ้ ลทหารซกั ชุ่ยๆ ออกกลิ่นเหม็นเปร้ียว เยน็ น้ีเลยเชิญเรา สองคนไปกินขา้ วญ่ีป่ ุน และขอตวั ลุงสนไปช่วยชงและเสิร์ฟน้าชาใหด้ ว้ ย ครับ “ “ แตผ่ มวา่ ..รองแม่ทพั ญี่ป่ ุนดูเหมือนรู้แกวอยา่ งไรชอบกล ไม่ค่อยปล่อยใหผ้ มมีเวลาไปนง่ั เล่นที่ศาลา ทา่ น้าทุกวนั อยา่ งเคย หาเร่ืองเรียกไปกินขา้ วดว้ ย ใหส้ อนหมากรุก หมากกระดานไทย จนดึกเลยเวลาไปรับลม ชมววิ ตอนเยน็ เจา้ ยอดคงชะเงอ้ คอจนเป็ นยรี าฟไปแลว้ มงั ครับ สาเหตุท่ีรองแม่ทพั ญี่ป่ ุนคอยจบั ตาดูผมแทบจะ ทุกย่างกา้ วก็คงเพราะคืนท่ีโรงพยาบาลสนามหัวถนนพรานนกถูกถล่ม ความจริงนักบินทิ้งระเบิดพลาดเป้า ตา่ งหากครับกะจะให้ลงป้อมไฟฉายยกั ษ์ แถมโรงพยาบาลสนามฝั่งตรงขา้ มสะพานพุทธก็โดนอีกแห่ง นกั บิน กะจะทิง้ กลางสะพาน พลาดแลว้ พลาดอีก..ไอท้ ี่น่ากระทืบมากท่ีสุดก็คืนที่มุขพระที่นงั่ อนนั ตโ์ ดนความชุ่ยของ นกั บินฝ่ ายสัมพนั ธมิตรจนถล่มลงมา ผมอุตส่าห์ส่งหน่วยเส่ียงตายสายสืบพลพรรคนาวิกฯไปก่อกองไฟระบุจุด อนั ตรายห้ามทิ้งระเบิด ลูกนอ้ งเจา้ ยอดโดนทหารญ่ีป่ ุนรัวปื นกล ตอ้ งอาศยั ความไวซิกแซกหลบหลีกเกือบตาย หมู่ ผมยงั ฉุนไม่หายจนถึงบดั น้ี..” หวั หอกเสรีไทยายปฏิบตั ิการใตน้ ้าใตด้ ินระบายความรู้สึก “ มนั กผ็ า่ นไปแลว้ ..คุณทิว อยา่ เกบ็ มาเป็นอารมณ์เลยครับ เทพยดาฟ้าดินท่านยอ่ มเป็ นพยานในผลงาน ของทีมนาวกิ โยธินท่ีเหน็ดเหนื่อยวงิ่ รอกโดยเฉพาะอยา่ งยง่ิ ภารกิจใตน้ ้า ผมเองยงั ภาคภูมิใจไปดว้ ยท่ีไดร้ ่วมงาน กบั ผบู้ งั คบั บญั ชาของพวกเขา วนั ขา้ งหนา้ ยงั ตอ้ งต่อสู้อีกหลายยก เก็บแรงและสมองไวใ้ ชต้ ่อไปเถอะครับ..วา่ แต่ค่าน้ีเตือนลุงสนอยา่ ลืมเอากระดานหมากรุกไปดว้ ย ท่าทางรองแม่ทพั ญี่ป่ ุนสนใจมาก เป็ นกีฬาในร่มท่ีผอ่ น คลายไดด้ ี เราตอ้ งไม่ทาเป็ นทุรนทุรายที่ไม่ ไดไ้ ปนงั่ เล่นที่ศาลาท่าน้าอย่างเคย เด๋ียวเขาจะจบั พิรุธได้ แสดง ละครกนั หน่อยครับ หวั เราะสนุกสนาน..ใหเ้ ขาเห็นวา่ เรากไ็ ม่ ไดเ้ กี่ยงงอน ชอบดว้ ยซ้า.. “ “ ขอบพระคุณที่เตือนสติผมครับ คืนน้ีผมจะเล่นบทพระเอกให้ท่านชม ท่านรับลูกดว้ ยนะครับ “ คน พดู ยมิ้ ออกขณะท่ีทอดมองผอู้ าวโุ สกวา่ ดว้ ยสายตาท่ีแสดงความนบั ถืออยา่ งจริงใจ ผเู้ ช่ียวชาญทางภาษาหวั เราะ “ หลงั สงครามเราคงหารายไดเ้ พมิ่ จากละครเวทีไดส้ บายๆ นะครับ “
286 ขบวนเรือเร็วติดธงจกั รพรรดินาวรี ัศมีอาทิตยอ์ ุทยั ๑๖แฉก แล่นตามกนั เขา้ ไปในคลองซอยผา่ นศาลาท่า น้าหนา้ บา้ นพกั นายทหารแห่งราชนาวี ลุงสนหนั ไปดูแวบๆแลว้ กไ็ ม่ไดส้ นใจอะไรอีก เพราะตลอดวนั ตลอดคืน ก็ไดย้ ินเสียงเรือญ่ีป่ ุนจนชินหู เพียงแต่เรือเร็วลาหน้าเท่าน้นั ที่ดูคุน้ ตายงั ไงพิกล ลุงสนนึกในใจ..ช่างเถอะ..อีก หน่อยก็คุน้ ตาหมดทุกลานน่ั แหละ ! ถา้ มวั แต่ละสายตาไปมองขบวนเรือที่ว่ิงผ่านเขา้ ออก ก็พอดีแหละ..งาน ประจาท่ีทาอยมู่ ีหวงั คา้ งเต่ิง..ไมเ่ สร็จทนั เวลา ยงิ่ ค่าน้ีจะตอ้ งเตรียมตวั รับจอ๊ บที่รองแม่ทพั โปรดปราน ซ่ึงท่านครู ก็ต้งั กองสอนแลว้ สอนอีก แถมเขียนตวั โตเท่าหมอ้ แกงในกระดานชนวน..ให้ลุงสนวางไวห้ วั นอนท่องไปเรื่อยๆ แทนนบั แกะนบั แพะจนกวา่ จะหลบั ไป ลุงสนจึงจาไดแ้ ม่นยายิ่งกวา่ ช่ือนางเอกลิเกในดวงใจ ประจวบกบั ศพั ท์ ญ่ีป่ ุนของท่านครูกเ็ ขา้ ทางลุงสน ..พธิ ีชงชาญี่ป่ ุน..ออกเสียงวา่ ..ซะโดหรือชะโด..พบั ผา่ เถอะ..นึกถึง..ปลาชะโด.. เขา้ ไว้ ส่วนคาวา่ ..น้าชา..เวลาพดู กบั ผใู้ หญต่ อ้ งออกเสียงวา่ ..โอะชะ..กใ็ กลเ้ คียง โอชา..ม้ยั ล่ะ? สาหรับผงชาเขียว ท่ีใชจ้ ริงในพิธีซะโดหรือชะโดน้นั ออกเสียงวา่ ..มทั ฉะ..ก็สูสีกบั ..มจั ฉา..อีกนนั่ แหละ..ศพั ทญ์ ่ีป่ ุนที่เหมือนลอย ตามน้ามาจึงเอ้ือให้สมองของรองแม่ทพั มีประจุบวกต่อลุงสนมากข้ึนเรื่อยๆ..เพราะทุกคร้ังที่รองแม่ทพั ช้ีไปที่ โตะ๊ เคร่ืองชงชา ลุงสนก็จะวา่ คาถาเหมือนทอ่ งอาขยาน ‘..ชะโด..โอะชะ..ชตโตะมตั เตะ..กุดาไซ..’ แมส้ องวรรค หลงั ท่ีแปลวา่ ..กรุณารอสักครู่..ชดโตะมตั เตะ..กุดาไซ..น้นั ดูจะยากกวา่ ปลาชะโดและโอชะ..โอชา..แต่ลุงสนก็ไม่ มีวนั ลืมท่ีคุณชลพทั ธ์ชอบลากภาษาญี่ป่ ุนเขา้ ทางไทยใหส้ นุกสนาน..จาง่ายข้ึนวา่ ..ซดบนโต๊ะซะ..ไม่ตอ้ งทาเต๊ะ.. ไม่ง้นั กดู ่าใส่.. ความคล่องภาษาของลุงสนจึงเป็นที่พอใจและไดร้ ับคาชมเชยจากรองแม่ทพั ญ่ีป่ ุนอยูเ่ สมอ ทา่ นครูเพ่ิมเติมวา่ เม่ือยกกองทพั ขา้ มน้าขา้ มทะเลมาไกล น้าชาสาหรับแม่ทพั รองแม่ทพั และนายทหาร ระดบั สูง จึงไม่สะดวกที่จะใชเ้ ตม็ รูปของแบบพิธีการซ่ึงก็คือ..มทั ฉะ..ผงชาเขียวละเอียดเนียน..เพื่อลดข้นั ตอนที่ ยงุ่ ยากลงเพราะตอ้ งนาชาเขียวไปบดให้ละเอียดดว้ ยมือในครกใบนอ้ ย แลว้ ก็ไม่ตอ้ งมีพีธีรีตรองมากมายถึงกบั ตอ้ งใช.้ .ฉะเซน..ไมค้ นชา..ลุงสนจึงรอดตวั ไปสาหรับศพั ทค์ าน้ี อาขยานของลุงสนจึงเป็ นเพียงพิธีการชงน้าชา ธรรมดาที่เรียกวา่ ..ชะ..เพยี งแตเ่ พ่ือความสุภาพก็ตอ้ งเติม..โอะ..ขา้ งหนา้ เป็น..โอะชะ..นน่ั เอง เม่ือคิดสะระตะไดด้ งั น้ีจึงรีบเร่งมือภารกิจตรงหนา้ ลุงสนชอบรีดผา้ ที่ระเบียงเพราะลมเยน็ ดี อ้งั โล่ท่ี เผาถ่านรอไวก้ ็ต้ังสารองอยู่บนพ้ืน หากเตารีดราไฟลง ก็จะได้ก้มลงคีบถ่านแดงจากอ้ังโล่มาเปลี่ยนใส่ ปฏิบตั ิการร้อนแรงน้ีสะดวกและปลอดภยั กว่าที่จะทานอกบา้ น และเป็ นที่สนอกสนใจของเหล่าทหารญ่ีป่ ุน ช่วงบ่ายแก่ๆอย่างน้ีนบั เป็ นยามปลอด..เพราะไม่มีนายทหารเวรเดินมาตรวจตรา พวกยามรักษาการณ์ก็จะสบ โอกาสกระแซะลุงสนให้ช่วยรีดนนั่ รีดนี่ให้ ซ่ึงลุงสนก็ไม่เคยขดั ใจ เพราะแกถือคติ ‘ น้าพ่ึงเรือ เสือพ่ึงป่ า ‘ เรื่องข้ีปะติ๋วพรรคน์ ้ี..ลุงสนใชเ้ ป็นกศุ โลบายผกู มิตรไวไ้ ดเ้ สมอ แมก้ ระทง่ั ในยามหนา้ ศึกหนา้ สงคราม..
287 สิธารกาลงั ลอยตวั อยใู่ นคลองเม่ือไดย้ นิ เสียง..รหสั กาเหวา่ ยาว..ยามปลอด..นน่ั แสดงวา่ เขาออกเรือไปฝั่ง โนน้ แลว้ วนั พระข้ึนสิบหา้ ค่าเช่นน้ี..น้าจึงลน้ ตล่ิง พลนั เธอก็เห็นเรือใบตอง..คงจะเป็ นของเด็กๆสวนในหรือ สวนนอกที่ผกู เล่นกนั แลว้ ลอยตามน้ามา แตเ่ พราะความท่ีบอบบางเล็กจิ๋ว พอเจอคลื่นที่ซดั ข้ึนจากตล่ิงกระแทก โครมเขา้ ให้ จึงมีอนั พลิกคว่าเหมือนท่ีเคยเห็นมาต้งั แต่เล็กจนโต เพียงแต่คร้ังน้ีทาให้นึกไปถึงคืนท่ีเรือเร็วนา ขบวนของเขาตอ้ งประสบเหตุไม่ต่างจากเรือใบตองน่ี.. เธอนึกขาอยูใ่ นน้า หากบิดาทราบข่าววา่ ..พระเอกลิเกที่ ตกน้าตกทา่ นน่ั แหละ..บงั อาจขอแต่งงานกบั ลูกสาวของท่านในระหวา่ งสงคราม..ท่านจะวา่ อยา่ งไร ? รอยยมิ้ ท่ีสดใสชื่นบานของผกู้ าลงั ตีโป่ งอยใู่ กลแ้ พผกั บุง้ ทาใหญ้ าติผใู้ หญท่ ้งั สองตอ้ งช้ีชวนกนั ดู “ ตวั อะไร..กุง้ หอย ปู ปลา..แสดงตลกให้ดู ถึงไดย้ ิม้ หวั อยูค่ นเดียว..ลมดี..แม่ก็ใชใ้ บไป..นะ แลว้ นี่ใจ คอจะลอยตามไปถึงฝั่งกระโนน้ หรือไร ? ไมย่ อมข้ึนซกั ที “ ไดโ้ อกาสคุณยายไมเ่ คยพลาดหยอกเยา้ หลานสาว “ แหม..คุณยายคะ..กาลงั เยน็ สบายเชียว.. “ ตอ่ รองเหมือนเคย “ โอย้ ..ไม่ตอ้ งบอกกร็ ู้ หนา้ บานเป็น..เหม..อยา่ งน้ี หนุ่มญ่ีป่ ุนกลบั มาเห็นเขา้ จะวา่ ยงั ไงเนี่ย ? “ “ คุณยายไมไ่ ดย้ นิ ..กาเหวา่ ร้องยาวยดื เมื่อตะก๊ีหรือคะ ? “ เถียงไปก็หนา้ แดงไปเมื่อถูกผใู้ หญ่..เจาะใจ.. “ รหสั สายสืบพลพรรคนาวกิ ฯ ที่เฝ้าดูอยู่ บอกใหร้ ู้วา่ หวั หนา้ อู่..ไมอ่ ยแู่ ถวน้ีคะ่ “ วา่ แลว้ กห็ นั กลบั ไปวา่ ยตอ่ “ อาการชกั จะน่าเป็นห่วงนะ..สิรี.. “ พดู ติดตลกมากกวา่ จะถือเป็นเร่ืองคอขาดบาดตาย “ แต่หนูห่วง..คุณทิว..มากกวา่ ใคร..ค่ะแม่ “ คนพูดทาหนา้ นิ่วเม่ือนึกถึงสามี “ อยา่ เครียด..หนุ่มสาวอยูห่ ่างไกลกนั คนละฟากฝ่ังทะเล จู่ๆสงครามก็จุดชนวนใหต้ อ้ งมาพบปะเจอะ เจอกนั ..ใจตรงกนั ..รักกนั ..ฝ่ ายลูกผชู้ ายชาติอาทิตยอ์ ุทยั ก็กลา้ เผชิญหนา้ เป็ นเถา้ แก่สู่ขอดว้ ยตวั เอง ส่วนทางดา้ น สาวบางสวนกลางของเราก็ยนิ ยอม..รับดอกรักมาปลูกในหวั ใจจนหนา้ บานยมิ้ แฉ่งซะขนาดน้ีแลว้ ..เราจะไปฉีกคู่ แลว้ เหวยี่ งทิง้ ใหก้ ระจดั กระจายแบบตาม่องล่าย..ยงั ง้นั รึ ? ถึงธงทิวก็เถอะ..จะกลา้ หกั หาญน้าใจลูก..เข่ียทิ้งแบบ ไม่ดูดาดูดี..เชียวหรือ ? สงครามก็ยงั ไม่มีทีท่าจะบรรเทา ตรงกนั ขา้ มกลบั ส่อเคา้ หนกั หนาสาหสั ข้ึน ชีวิตทุกผู้ ทุกนามแขวนอยบู่ นเส้นดา้ ย..เส่ียงตายเหมือนๆกนั ฉะน้นั ..ขณะที่ยงั เป็ นๆอยเู่ ราควรจะเลือกความสุขหรือความ ทุกขล์ ่ะ ? “ คนพูดแอบกระซิบพอให้ไดย้ ินกนั แค่สองคน “ อย่ารุ่มร้อนไปก่อนไขเ้ ลย..ธงทิว..คงจะหาทาง ออกเหมือนท่ีแม่ คิดไว.้ . ใชส้ งครามน่ีแหละเป็นขอ้ อา้ ง ชะลอการแต่งงานเอาไวก้ ่อน..” สิธารไดย้ นิ แวว่ ๆวา่ คุณยายกาลงั พดู ถึงเขากบั เธอ จึงยกตวั ข้ึนจากน้า นงั่ บิดผา้ ถุงที่ชุ่มโชกให้พอหมาดๆ ก่อนท่ีจะกา้ วข้ึนไปบนศาลาท่าน้า “ แมค่ ะ..ตะกี๊ คุณยายกระซิบวา่ อะไรคะ ? “ ผเู้ ป็นมารดาไม่ตอบ แตก่ ร็ วบผมเธอมาซบั กบั ผา้ ผนื ใหญ่
288 “ หูผ่งึ ล่ะซิ ! วา่ แต่เขา..ท่ีแทต้ วั เองนี่แหละ..นกรู้ตวั จริง ! “ ท่านเจา้ ของเรือนใชน้ ิ้วจิ้มกลางหนา้ ผากผู้ สืบสายโลหิตอยา่ งหมน่ั ไส้แกมเอน็ ดู “ วา่ แลว้ ยงั มาทาหนา้ เป็นอีก..ดูลูกสาวเธอซิ..สิรี.. “ ผูถ้ ูกพาดพิงทาจมูกยน่ เป็ นเชิงลอ้ เลียนคุณยาย เหมือนท่ีชอบทาในวยั เด็ก พลางส่ายศีรษะไปมาพร้อม ดว้ ยรอยยมิ้ หยอกเยา้ “ อา้ ว..ดุก๊ ด๊ิกอยา่ งน้ี..แม่จะเช็ดผมหนูให้ถนดั ไดย้ งั ไงจะ๊ ..นี่แน่ะ ! “ ผูเ้ ป็ นมารดาอดรนทนไม่ได้ ตอ้ ง ตีเบาๆเขา้ ท่ีตน้ แขนบุตรสาว “ ยวั่ คุณยายดีนกั ! “ สิธารหวั เราะ..ตน้ รักกาลงั ผลิดอกเบ่งบานในหวั ใจของเธออยา่ งที่คุณยาย..ส่องเขา้ ไปดู..จริงๆ “ ไม่ รู้คุณทานาบาตะ..พลดั ท่ีนาคาที่อย.ู่ .เดินทะเล่อทะล่ามาตกหลุมรัก.. สาว..สะบดั ลม..ไดย้ งั ไง ? “ มาอีกแลว้ ..สานวนคร้ังกรุงเก่า..หากเขาไดย้ นิ เขา้ กค็ งขยกิ ๆใหเ้ ธอแปลอีกเช่นเคย “ คืออะไรคะ..สะบดั ลม..แหม..สารพดั สาบดั สานวน..นะคะคุณยาย “ ท่ีเธอเก่งภาษาไทยกเ็ พราะ..คืบ.. กบั คุณยายมาต้งั แตเ่ ลก็ จนโต “ ..สาวสะบดั ลม..ก็อยา่ งเช่น..เธอผูห้ น่ึง..แรกๆก็ก่อ..ลมปาดหาว..ต้งั ป้อมตีหนา้ ยกั ษใ์ ส่เขากล่าวหาวา่ เป็น..ศตั รูบา้ คลงั่ ..ศตั รูผรู้ ุกราน..แต่พอไปๆมาๆ พฤติกรรมเบ่ียงเบนเอียงกะเทเร่จนคว่าคะมาหงายกลายเป็ นผถู้ ูก รุกรานคือเขา..ซะง้นั ! นายช่างใหญ่ยอมศิโรราบลดตาแหน่งลงเหลือแค่..นายช่างเล็ก..ใชค้ วามอ่อนโยนและ น้าใจไมตรีแปรเปลี่ยนพายุหมุนให้สงบเยน็ เป็ น..ลมดี..ข้ึนมาไดอ้ ยา่ งตอนน้ียงั ไงล่ะจ๊ะ..แม่สาวน้อย..” คราวน้ี ท่านผอู้ รรถาธิบายหวั เราะหึๆ เม่ือเห็นหลานสาวทาเป็นไม่รู้ไมช้ี “ พอยายพดู แทงใจดาเขา้ เลยทาเป็ น..หูทวนลม..สานวนน้ีคุณครูเคยแปลให้เขาฟังหรือยงั ล่ะ..คืนน้ีจะ กลบั มาดูพระจนั ทร์ตกน้าอีกม้ยั ? ข้ึนสิบหา้ ค่า..แจม่ กระจ่างสวา่ งโพยมแน่ๆ ตอบมาซะดีๆ..” “ คงมาไม่ ไดค้ ่ะ คุณยาย แต่..พรุ่งน้ีเขาวา่ จะชวนหนูพายเรือไปตามหาลุงสน.. “ หญิงสาวพดู ยงั ไมท่ นั จบความ มารดาก็ขมวดคิว้ ทะลุกลางปลอ้ งข้ึนทนั ที “ จะไปตามหาท่ีไหน ? ..ร้อยเอด็ เจด็ ยา่ นน้า.. มิพายกนั จนเม่ือยมือเรอะ ? “ “ แมค่ ะ..ฟังหนูก่อนคะ่ .. “ สิธารเกือบเผลอเปิ ดเผยความลบั ออกไปแลว้ วา่ เธอเองนนั่ แหละคือตวั การที่ เคยชวนเขาพายเรือไปฝั่งโนน้ ขืนย้งั เอาไวไ้ ม่ทนั มีหวงั โดนเอด็ แน่ๆ เลยจาเป็ นตอ้ งโยนกลองไปใหเ้ ขาอีกตาม เคย “ เขาเล่าวา่ ออกเรือตรวจลาน้าทางฝั่งโนน้ เลยเขตบา้ นพกั ทหารออกไปแถวสวนผกั เห็นมีบา้ นเรือนเป็ น หยอ่ มๆอยหู่ ลายหลงั ก็เลยเดาวา่ คุณพอ่ อาจจะอยบู่ ริเวณน้นั ก็ไดค้ ่ะ “ “ ..เถา้ แก่..ญี่ป่ ุน..ใจร้อนน่าดู..คงเร่งวนั เร่งคืนอยากเจอวา่ ท่ีพอ่ ตา จะไดส้ ู่ขอใหส้ ิ้นเรื่องสิ้นราว “
289 ท่านผอู้ าวโุ สสูงสุดหวั ร่อชอบใจท่ีไดก้ ระเซา้ เยา้ แหยจ่ นหลานสาวหนา้ แดง “ ถา้ ยงั ง้นั ก็แลว้ ไป.. “ อาการคุณสิรีเร่ิมค่อยยงั ชว่ั ข้ึน แต่ก็อดเหน็บเถา้ แก่ของคุณยายไม่ได้ “ คงหา เจอหรอก..แถวน้นั น่ะ.. ไม่ รู้จะเร่งรัดอะไรกนั นกั กนั หนา.. “ บน่ ตามประสาแม่ ที่อดหวงลูกสาวไมไ่ ด้ “ ช่างปะไร..หนุ่มรักรุมเร้าก็พรรคน์ ้ีแหละ..ให้เขาไดอ้ อกตระเวนหาจนเหน็ดเหน่ือย จะไดล้ ดความ ร้อนลงบา้ ง หนูกท็ าเป็นไม่ รู้ ไม่ ช้ี..ตามน้าไป หาไมพ่ บกเ็ ป็ นอนั ยดื เวลาต่อไปไดอ้ ีกพกั ใหญ่ ที่สาคญั หนูรีบส่ง ขา่ วฝากหมึกยกั ษไ์ ปบอกคุณพอ่ วา่ ช่วงน้ียงั ไม่ตอ้ งใหล้ ุงสนขา้ มมา ที่น่ีขาดเหลืออะไร..เจตน์อยทู่ ้งั คน พายเรือ ออกไปหาซ้ือให้ไดท้ ี่ตลาดน้าวดั สมอราย อา้ งเหตุผลกบั คุณพ่อวา่ ทางโรงพยาบาลสนามฝ่ังน้ีตอ้ งการคนงาน ช่วยซกั ผา้ เป้ื อนเลือดของทหารบาดเจบ็ ท่ีส่งมารักษาตวั เพิ่มข้ึน “ “ ทา่ นผนู้ าน่าจะขอตวั คุณยายไปเป็นประธานคณะเสนาธิการร่วม นะคะ “ สิธารยิม้ ยอ่ งผอ่ งใส “ หนู แตง่ ตวั เสร็จแลว้ จะรีบไปที่ฐานคุง้ กาเหวา่ ฝากเจตน์แจง้ สายสืบท่ีซุ่มโป่ งอยใู่ นลาประโดงบา้ นลุงกานนั ให้พาย เรือไปบอกคุณยอดอีกที คะ่ “ ขณะเดียวกนั ‘ เถา้ แก่..ญี่ป่ ุนใจร้อน ‘ ท่ีคุณยายเพิ่งกล่าวถึงกาลงั ตรวจนบั ยาและเวชภณั ฑ์ทีละรายการ อยา่ งละเอียดถี่ถว้ น พร้อมท้งั จดบนั ทึกเพ่ือทาบญั ชีแยกประเภทรายงานต่อรองแม่ทพั ซ่ึงกาชบั ให้ใชเ้ ฉพาะเท่าท่ี จาเป็ นเท่าน้นั เน่ืองจากหยูกยาหายากข้ึนเรื่อยๆทาใหร้ าคาสูงล่ิวตามไปดว้ ย เรือเอก ทานาบาตะ รีบทาจนเสร็จ เพราะจะตอ้ งเขา้ พบทา่ นรองแม่ทพั ที่หอ้ งทางาน ท้งั การนาเสนอบญั ชียาและเวชภณั ฑข์ องโรงพยาบาลสนามฝ่ัง อู่ต่อเรือ กบั อีกเรื่องท่ีสาคญั พอๆกนั นน่ั ก็คือภารกิจท่ีเขาเสนอตามลาดบั ช้นั ข้ึนไปถึงท่านแม่ทพั ในการขยายผืน ธงกาชาดของทุกโรงพยาบาลสนามให้ใหญ่ข้ึน และติดต้งั ไฟฉายยกั ษส์ าดส่องเฉพาะเมื่อเวลาฝูงบินขา้ ศึกเขา้ โจมตี ซ่ึงเขาเชื่อมนั่ วา่ จะไดร้ ับการอนุมตั ิจากท่านแม่ทพั อยา่ งแน่นอน พอกาลงั จะเดินออกจากหน่วยพสั ดุของ โรงพยาบาลสนามกลาง ก็มีทหารหนา้ ห้องจากตึกบญั ชาการวิ่งมาแจง้ ว่าท่านรองแม่ทพั ส่ังให้หวั หน้าฐานฝ่ัง บางสวนกลางควบคุมการขนของที่เบิกจ่ายแลว้ ข้ึนเรือให้เสร็จ จากน้นั ก็พาลูกนอ้ งไปกินม้ือเยน็ ท่ีโรงเล้ียงและ พกั ผอ่ นกนั ตามสบาย ช่วงค่าๆนายทหารเวรจากกองรักษาการณ์จึงจะนาเขา้ พบท่านรองแมท่ พั กวา่ จะจดั วางกล่องยาและเวชภณั ฑล์ งเรือลาเลียงครบทุกรายการซ่ึงตอ้ งคลุมดว้ ยผา้ ใบผืนใหญ่สองช้นั เพื่อกนั น้ากระเซ็นเขา้ ใส่..ก็มืดพอดี หลงั จากพาลูกนอ้ งท่ีมาช่วยขนของไปกินอาหารท่ีโรงเล้ียงเป็ นที่อ่ิมหนา สาราญกนั แลว้ เรือเอก ทานาบาตะ ก็ถือโอกาสใหท้ หารช่างทางฝั่งน้ีตรวจสอบไฟฉายบนหลงั คาเก๋งเรือเร็วนา ขบวน เพราะไหนๆก็ตอ้ งอยู่รอเขา้ พบท่านแม่ทพั ฉะน้ันเพื่อใช้เวลาว่างให้เป็ นประโยชน์ หากได้เปลี่ยน อะไหล่ ไฟฉายเรือดว้ ย..ก็จะไม่เสียเที่ยว ไดธ้ ุระหลายเร่ืองในคราวเดียวกนั
290 ภายในบา้ นพกั ที่ทางการไทยจดั ไวส้ าหรับรองแม่ทพั ญ่ีป่ ุน ผูเ้ ชี่ยวชาญทางภาษาหรืออีกนยั หน่ึง..ล่าม ใหญ่..กาลงั นงั่ สอนวธิ ีการเดินหมากรุกไทยให้กบั ผทู้ ี่ถืออานาจรองจากแม่ทพั ญี่ป่ ุนซ่ึงนง่ั อยฝู่ ่ังตรงขา้ มกบั ผเู้ ล่น จากราชนาวไี ทย คุณชอบลากเกา้ อ้ีมานงั่ อยรู่ ะหวา่ งกลาง และแปลความใหเ้ ป็นช่วงๆ โดยมีลุงสนคอยใหบ้ ริการ ตามอาขยานที่ท่องประจาซ่ึงก็คือการชงชาญี่ป่ ุนเสิร์ฟใหท้ ุกๆท่าน แลว้ จึงนง่ั พบั เพียบรอฟังคาส่ังอยขู่ า้ งๆเกา้ อ้ี นายทหารเรือไทยผมู้ ีพระคุณของตน “ ท่านออกปากว่า.. อิโงะ ..หมากรุกญ่ีป่ ุนเล่นง่ายกว่า “ ล่ามใหญ่ รู้สึกผ่อนคลายท่ีเห็นรองแม่ทพั ทาท่าสนอกสนใจตวั หมากรุกไทย “ ท่านครูช่วยกรุณาเรียนวา่ หมากรุกไทยสนุกและไม่ยากหรอกครับ เล่นบ่อยๆเขา้ ก็จะมองเห็นลู่ทาง เหมือนวางแผนยทุ ธการ..ยงั ไงยงั ง้นั .. “ พอคุณชอบแปลความให้ ผทู้ ี่เพงิ่ หดั เล่นก็ลองของแบบไม่ รู้ ..อิโหน่อิเหน่.. ดนั เรือข้ึนกินเบ้ีย.. ซะง้นั “ อา้ ว..จะเอาทองมารู่กระเบ้ืองซะแลว้ ..” รุ่นลายครามหวั เราะเมื่อเจอ..ไก่อ่อนสอนขนั ..” ท่านครูช่วย เตือนดว้ ยว่า..หลงั ยงั ไม่เยน็ รีบถอนสมอเร่งฝี จกั รเดินหนา้ เต็มตวั กลบั พิกดั เดิมไปเลยนะครับ มีท่ีไหน..เอาเรือ มาแลกกบั เบ้ีย..ท่านครูกรุณาให้ความกระจ่างดว้ ยว่า ตวั หมากที่สาคญั ก็เหมือนกบั แม่ทพั นายกองใหญ่ๆ ตอ้ ง รักษาเน้ือรักษาตวั เอาไวส้ ู้รบกบั ขา้ ศึกที่มีฝี มือระดบั เดียวกนั ไม่ใช่บุ่มบ่ามเอาชีวิตไปแลกกบั พลทหาร เสียของ หมด..รู้ถึงไหนอายถึงนนั่ ..” ล่ามใหญแ่ ปลความใหอ้ ีกฝ่ ายรับทราบเกือบท้งั หมด ยกเวน้ ..วรรคสุดทา้ ย..จาตอ้ งขยกั เอาไวเ้ พ่ือเห็นแก่ สมั พนั ธไมตรีที่ดีตอ่ กนั รองแม่ทพั ญ่ีป่ ุนพยกั หนา้ หงึกๆ ก่อนท่ีจะลากเรือกลบั ท่ีต้งั เดิมพลางบ่นพึม “ ยาซาซีไนโยะ..(ไมง่ ่ายเลย) ..โทเทโมะ ชิเอะ คิตาเอรุ ซาวรุ ุ..(ตอ้ งฝึกสมองมากๆ) “ คุณชอบก็หนั ไปแปลกลบั ใหฝ้ ่ ายไทยฟัง พอดีมีเสียงเคาะประตูดงั ข้ึนเบาๆ “ สน..ไปเปิ ดดูทีรึวา่ ใครมาพบท่านรองแม่ทพั “ นายทหารแห่งราชนาวไี ทยผูอ้ ยใู่ นชุดลาลองเอ่ยกบั บริวารเก่าแก่ เมื่อเห็นฝ่ ายตรงขา้ มไม่ทนั ไดย้ ินสรรพเสียงสาเนียงใด เพราะมวั แต่กม้ หนา้ กม้ ตาใชค้ วามคิดแก้ ทางคู่ตอ่ สู้ในสนามหมากกระดานอยา่ งเอาจริงเอาจงั ลุงสนจึงลุกเดินไปเปิ ดประตู ภายนอกมีทหารรักษาการณ์ ยนื ยามเฝ้าระวงั เหตุอยหู่ น่ึงหมู่ นายทหารเวรกา้ วมายนื ระวงั ตรงทาความเคารพอยา่ งขึงขงั รายงานวา่ ขออนุญาต นานายทหารเขา้ พบตามคาสั่งเมื่อตอนเยน็ รองแม่ทพั เงยข้ึนพยกั หน้า นายทหารเวรจึงทาความเคารพอีกคร้ัง ก่อนหนั หลงั กลบั ออกไป โดยปรกติจะตอ้ งมีนายทหารคนสนิทนง่ั เฝ้าประตูอยดู่ า้ นในหอ้ ง แต่คืนน้ีรองแม่ทพั เปิ ดโอกาสใหเ้ ขาไดไ้ ปพกั ผอ่ นบา้ ง ลุงสนจึงรักษาการแทนทาหนา้ ท่ี..นายทวารยนื รักษาประตู..อยตู่ รงน้นั
291 บทท่ี ๓๐ ดว้ ยประการฉะน้ี..เมื่อมีเสียงเคาะประตูดงั ข้ึนอีกคร้ัง นายทวารจาเป็ นจึงรีบเปิ ดให้ และแลว้ ..ทนั ทีที่ บุคคลในเคร่ืองแบบผกู้ า้ วเขา้ มาเห็นวา่ ..ใครคือ..ผรู้ ักษาประตู..ใหร้ องแม่ทพั ญี่ป่ ุน จึงเกิดปรากฏการณ์ที่ท้งั คู่ต่าง กล็ ืมตวั อุทานออกมาดว้ ยความแปลกใจสุดขีด.. “ ลุงสน ! “ ผมู้ าใหมอ่ อกชื่อนายทวารของผบู้ งั คบั บญั ชา ดว้ ยความงุนงงยง่ิ กวา่ ไก่ตาแตก “ นายช่างใหญ่ ! “ ส่วนพลพรรคเสรีไทยแต่ดนั ไพล่ไปรักษาประตูใหฝ้ ่ ายญ่ีป่ ุน ก็ตกใจแทบสิ้นสติ.. อาการเขา้ ข้นั โคม่า..เข่าอ่อน..ลืมหายใจ..ขาสั่นพบ่ั ๆ ..หนาวยะเยอื กข้ึนไขสันหลงั โดยไม่รู้ตวั .. รีบคลานหวั ซุก หวั ซุนกลบั ไปนงั่ ท่ีเดิมพลางนึกหวาดหวนั่ เสียววาบอยใู่ นใจ.. ‘ ไอส้ นเอย๊ ..ตายแน่ๆ คืนน้ี.. ‘ รองแม่ทพั ญ่ีป่ ุนซ่ึงไม่ทนั ไดฟ้ ังคาอุทานของผูใ้ ด จาใจตอ้ งละสายตาไปจากกระดานหมากรุกไทยของ เล่นชิ้นใหม่ เพ่ือรับความเคารพจากนายทหารหัวหนา้ ฐาน..หัวหน้าอู่ทางฝั่งโนน้ ก่อนท่ีจะเดินไปหยิบซอง เอกสารคาสั่งอนุมตั ิจากแม่ทพั ใหญ่ส่งให้ พร้อมท้งั เอ่ยใหก้ าลงั ใจ ในขณะที่ผูใ้ ตบ้ งั คบั บญั ชายื่นมือออกมารับ ดว้ ยอาการใจลอย เขาแทบฟังไม่ไดศ้ พั ทว์ า่ รองแม่ทพั พูดว่ากระไรบา้ ง..คนไทยในห้องน้นั ที่ฟังออกมีเพียงคน เดียวก็คือคุณชอบที่ได้ความว่าเขาได้รับคาชมเชยจากท่านแม่ทพั ในเร่ืองที่นาเสนอ และท่านยงั ได้อนุมตั ิให้ เบิกจา่ ยคา่ ตอบแทนแก่ชาวบา้ นที่รับอาสาตดั เยบ็ ผนื ธงกาชาดใหญ่สาหรับโรงพยาบาลสนามทุกทอ้ งที่อีกดว้ ย แรกทีเดียว..ผบู้ งั คบั บญั ชาก็ไม่ทนั สังเกตเห็นอาการผิดปรกติของผูใ้ ตบ้ งั คบั บญั ชา จนกระทง่ั เมื่อกล่าว ยกยอ่ งช่ืนชมตามที่ท่านแม่ทพั ฝากมาอย่างยืดยาวครบถว้ นกระบวนความแลว้ จึงเพ่ิงเห็นอากปั กิริยาท่ีแปลก ประหลาดของนายทหารแห่งจกั รพรรดินาวผี ูน้ ้ี.. ที่แมย้ ืนระวงั ตรงอยูต่ ่อหนา้ รองแม่ทพั หากแต่สายตาของเขา กลบั ขีดเขม็ พงุ่ เป้าไปที่ผทู้ ี่นงั่ เป็นสง่าอยบู่ นเกา้ อ้ีโดยมีลุงสนนงั่ หนา้ ซีดยง่ิ กวา่ ไก่ตม้ อยบู่ นพ้ืนใกลๆ้ ก็พอดีกบั ที่ นาวาเอก ธงทิว เงยหนา้ จากกระดานหมากรุกข้ึนมาประสานสายตากบั ผทู้ ี่ยืนจอ้ งอยู่ พอเห็นเคา้ หนา้ นายทหาร หนุ่ม..ภาพท่ีเรือเร็วญ่ีป่ ุนถูกคลื่นซัดดว้ ยแรงอดั จากลูกระเบิดจนหงายทอ้ งบริเวณลาคลองหน้าบา้ นพกั ..ก็ฉาย แวบเขา้ มาในความทรงจาทนั ที อดเผลอหลุดปากออกมาไม่ได้ “ นนั่ มนั ..ไอล้ ูกหมาตกน้า..คืนน้นั นี่นา.. “ “ นะนิกะ โยว ? (มีอะไรหรือ ?) “ รองแม่ทพั เอ่ยถามส้นั ๆ ผทู้ ่ียืนตกตะลึงอยูต่ รงหนา้ จึงไดส้ ติ กม้ ลง กระซิบขา้ งหูผบู้ งั คบั บญั ชาซ่ึงพอไดร้ ับฟังถอ้ ยแถลงส้นั ๆของนายทหารหนุ่มแลว้ ก็อุทานออกมาอยา่ งแปลกใจ “ หยา... ชิงจิ กาไท ! (เหลือเชื่อ ! ) “
292 รองแมท่ พั ญ่ีป่ ุนเดินกลบั มานง่ั ที่เดิมดว้ ยรอยยมิ้ อยา่ งมีเลศนยั แกลง้ ราพงึ ราพนั ออกมาสองคาติดๆกนั .. “ โซโซ โมะ โอโยบาไน ! โซโซ โมะ ซึคาไน ! (คาดไม่ถึงเลยนะน่ี ! ) “ พลางกระดกนิ้วเป็ นเชิง อนุญาตใหต้ วั ตน้ เร่ืองกา้ วเทา้ มายืนอยเู่ บ้ืองหนา้ นาวาเอก ธงทิว ก่อนที่จะหนั ไปแจง้ คุณชอบช่วยแปลความให้ หวั หนา้ คณะผปู้ ระสานงานฝ่ ายล่ามรับทราบดว้ ย “ ท่านรองแมท่ พั บอกวา่ นายทหารหนุ่มผนู้ ้ีมีความสาคญั จะเรียนใหค้ ุณทิวทราบ “ พอถึงตรงน้ีลุงสน ก็นึกอยากจะแปลงร่างเป็นขอมดาดินมุดหนีไปเสียใหไ้ ด้ บุคคลในเคร่ืองแบบยนื ระวงั ตรงพดู ไป ล่ามใหญ่ก็แปลไป..ประโยคต่อประโยค “ เขาคือเรือเอก ทานาบาตะ หวั หนา้ ฐานหวั หนา้ อูอ่ ยทู่ ี่ฝ่ังโนน้ และไดร้ ับความกรุณาจากครอบครัวคุณ เป็ นอยา่ งมาก ท้งั การอนุญาตใหเ้ ช่าเรือนสองหลงั เพ่ือใชท้ าเป็ นโรงพยาบาลสนาม โรงครัว โรงเล้ียง และโรง เกบ็ สัมภาระต่างๆ “ จบความแปลทอ่ นแรก ผทู้ ่ีเริ่มจบั ทางได.้ .ก็เป็นฝ่ ายตดั บททนั ที “ ทา่ นครูกรุณาบอกเขาวา่ ผมรับทราบแลว้ “ ชกั ฉุนขาดที่ไอพ้ ระเอกลิเกตกน้าดนั มาเปิ ดโปงความลบั ที่อุตส่าห์ลงกลอนซ่อนเงื่อนเอาไว้ นึกในใจ ‘ มิน่าเล่ารองแม่ทพั ถึงไดท้ าท่ากระหยม่ิ ยมิ้ ยอ่ ง ‘ คุณชอบหันไปทาหนา้ ที่ต่อซ่ึงก็น่าจะจบเรื่อง แต่นายทหารหนุ่มยงั คงยืนนิ่งอยู่ ผูท้ ่ีนง่ั หน้าตึงจึงถาม ออกไปเป็ นภาษาไทยดว้ ยความราคาญ “ มีอะไรอีกล่ะ ? ไม่ยอมไป “ ซ่ึงดูเหมือนหนุ่มญ่ีป่ ุนจะรู้ภาษา จึง หายใจยาวๆลึกๆหน่ึงเฮือก..ก่อนจะโพล่งมธุรสวาจาออกไปดว้ ยเสียงอนั ดงั ฟังชดั หนกั แน่น “ ผมรักลูกสาวทา่ นครับ ! “ ประโยคเด็ดที่เสมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจ ทาใหน้ าวาเอก ธงทิว ลุกพรวดข้ึนทนั ทีจนกระดานหมาก รุกเอียงคว่า ส่งผลใหก้ าลงั พลทุกระดบั ช้นั กระเดน็ กระดอนไปคนละทิศละทางเกลื่อนพ้นื “ อะไรนะ ? “ ถามห้วนๆดงั ลนั่ ห้อง ทาเอาลุงสนมือไมส้ ั่น รีบลนลานคลานตะครุบตวั ..ขุน..เม็ด.. โคน..มา้ ..เรือ..เบ้ีย.. เป็นพลั วนั “ พูดใหม่ ซิ ! วา่ ยงั ไงนะ ? “ เจา้ ของเสียงผตู้ กตะลึงพรึงเพริด..ในชุดลาลองเส้ือคอกลมผา้ ป่ านลินิน ตราคา้ งคาวสีขาวสะอาดตา สวมกางเกงแพรสีตองอ่อน สืบเทา้ เขา้ ไปยนื ประจนั หนา้ กบั นายทหารหนุ่มแห่ง จกั รพรรดินาวี รู้สึกเหมือนถูกตีเขา้ ที่แสกหนา้ ...มึนต้ึบ...ดว้ ยความไม่รู้ตน้ สายปลายเหตุ อาการดุดนั ตน้ แบบท่ีถ่ายทอดไปสู่สาวเจา้ ท่ีเขารัก ทาให้เรือเอก ทานาบาตะ รีบทรุดตวั ลงวางมือท้งั สองขา้ งทาบพ้ืน ทาคารวะอยา่ งสูงสุด..ศีรษะจรดแทบปลายเทา้ ผทู้ ่ีกาโชคชะตาของเขาอยใู่ นขณะน้ี
293 “ ผมรักลูกสาวท่านครับ และขออนุญาตแต่งงานกบั เธอครับ “ ความเป็นผหู้ ลกั ผใู้ หญ่ ทาใหต้ อ้ งกม้ ลงไปประคอง..หนุ่มผหู้ าญกลา้ ..ใหล้ ุกข้ึนยนื นาวาเอก ธงทิว ข่ม ใจระงบั สติอารมณ์อยคู่ รู่หน่ึง จึงบอกกล่าวดว้ ยภาษาไทย “ ให้ฉันพูดกบั รองแม่ทพั ก่อน “ จากน้นั จึงกลบั ไปนง่ั ดว้ ยสีหนา้ เครียด ลุงสนน้นั คลานตามเก็บตวั หมากรุกและกระดานเสร็จแลว้ กจ็ ริง แต่มิบงั อาจนาไปวางท่ีเก่าดว้ ยเกรงวา่ บรรดากาลงั พลทุกระดบั ช้นั จะมีอนั ไดร้ ับความเสมอภาค..ถูกเหวี่ยงให้กระเด็นออกไปยืดเส้นยดื สายอีกรอบหน่ึง พลพรรคเสรีไทยจึงจาเป็ นตอ้ ง แอบซุกกองทพั นอ้ ยเอาไวใ้ ตเ้ กา้ อ้ีทา่ นผมู้ ีพระคุณ ท่าทีท่ีพลิกหนา้ มือเป็นหลงั มือของผแู้ ทนราชนาวไี ทย จากสุนทรียภาพทางอารมณ์ระหวา่ งการพกั ผอ่ น ในช่วงค่าซ่ึงกาลงั เป็นท่ีสาราญดว้ ยสันถวไมตรีอนั ดี แตพ่ อชวั่ ไม่ก่ีนาทีผา่ นไป..กลบั กลายเป็ นตรงกนั ขา้ มอยา่ ง สิ้นเชิง รองแมท่ พั ญี่ป่ ุนซ่ึงนงั่ ฟังไปก็คิดสะระตะไปดว้ ยวา่ ..ปรากฏการณ์ที่ไม่คาดฝันน้ี..ใหค้ ุณมากกวา่ ใหโ้ ทษ สาหรับภารกิจในความรับผิดชอบของตน ได้รู้ที่อยู่และครอบครัวของผูท้ ่ีกองทพั ญี่ป่ ุนตอ้ งจบั ตามองความ เคลื่อนไหวทุกฝี กา้ ว อีกท้งั ยงั มีหวั หนา้ ฐานหวั หนา้ อู่ทางฝั่งโนน้ ตามประกบท้งั กลางวนั และกลางคืน ตนก็จะ ไดล้ ดภาระลง เพราะถึงอยา่ งไรช่วงกลางวนั ก็ส่งเรือไปรับมาทางานที่ฝ่ังน้ีไดอ้ ยูแ่ ลว้ เม่ือพิจารณาบวกลบคูณ หารไดผ้ ลลพั ธ์ออกมาเป็ นท่ีพอใจแลว้ รองแม่ทพั จึงหนั ไปส่งภาษาอย่างรวดเร็วกบั ล่ามใหญ่ ซ่ึงก็น่ังพิศวง งงงวยอยา่ งไม่รู้หนเหนือหนใตเ้ ช่นเดียวกบั หวั หนา้ คณะผปู้ ระสานงาน “ ทา่ นรองแม่ทพั ขอร้องใหค้ ุณทิวใจเยน็ ๆ ทา่ นกลบั สบายใจดว้ ยซ้าที่รู้วา่ คุณทิวอยทู่ ี่ไหน..ต่อไปน้ีท่าน จะไม่เขม้ งวดแลว้ ถา้ รู้แต่แรกวา่ บา้ นคุณอยู่ ฝั่งโน้น แถมหวั หน้าอู่ก็พกั อยูใ่ กลๆ้ ท่านก็คงอนุญาตให้กลบั ไป นอนพกั ท่ีบา้ นไดต้ ้งั นานแลว้ โดยนายทหารหวั หนา้ ฐานจะคอยดูแลรับส่งขา้ มฟากทุกเชา้ เยน็ ..ยกเวน้ วนั เสาร์ซ่ึง ทางกองทพั มีประชุมคณะเสนาธิการร่วม และวนั อาทิตยซ์ ่ึงเป็ นวนั หยุดของทางการไทย ส่วนเรื่องที่เด็กรักกนั น้นั หากรู้ไปถึงหูผูบ้ ญั ชาการสูงสุดของกองทพั ญี่ป่ ุนในไทย ท่านแม่ทพั ก็คงยินดีรับเป็ นเจา้ ภาพฝ่ ายชายไปสู่ ขออยา่ งเป็นทางการ เพอ่ื กระชบั มิตรภาพและสัมพนั ธไมตรีอนั ดีระหวา่ งญี่ป่ ุน-ไทยใหแ้ น่นแฟ้นยงิ่ ข้ึน “ เมื่อครู่ รู้สึกเหมือนโดนไอล้ ูกหมาตกน้าตีเขา้ ท่ีแสกหนา้ มาถึงนาทีน้ีเจอหมดั เด็ดของรองแม่ทพั ญ่ีป่ ุน เขา้ ให้อีก เล่นเอาครูแม่ไมม้ วยไทยแทบจะกลบั เขา้ มุมไม่ถูก เห็นดาวเดือนเคลื่อนคลอ้ ยโคจรอยู่รอบหัว มี อาการดงั ท่ีโบราณวา่ ไว้ ..เจบ็ อกเหมือนตกตาล..จุกเสียดแน่นไปถึงลิ้นปี่ จนตอ้ งผอ่ นลมหายใจยาวๆลึกๆ.. “ ท่านครูกรุณาเรียนทา่ นรองแมท่ พั วา่ ผมยงั มืดแปดดา้ น..จบั ตน้ ชนปลายไมถ่ ูก จึงตอ้ งขออนุญาตกลบั บา้ นเด๋ียวน้ีเลย ผมตอ้ งพดู กบั ลูก อีกอยา่ ง..เมื่อความแตกเช่นน้ีแลว้ ก็ไม่จาเป็นตอ้ งปิ ดบงั อะไรอีกต่อไป “
294 คนพูดสบตากบั เพื่อนรุ่นพ่ีดว้ ยความเห็นอกเห็นใจ “ ท่านครูบอกไปเลยครับวา่ เราเป็ นเพื่อนบา้ นกนั ชลพทั ธ์กลบั มาพระนครเม่ือใด ก็ขอความกรุณาจากท่านรองแม่ทพั จดั เรือไปส่งท่ีบา้ นท่านครูดว้ ย เราสามคน ถูกกกั ขงั หน่วงเหน่ียวมานานแลว้ ยงิ่ เกิดเรื่องบา้ บอคอแตกอยา่ งน้ี ผมอยตู่ อ่ ไปไมไ่ ดแ้ ลว้ ครับ “ ระหวา่ งท่ีคุณชอบแปลความอยู่ ผทู้ ี่กาลงั รุ่มร้อนเหมือนยนื อยูบ่ นกองเพลิง..ก็หนั ไปบอกบริวารเก่าแก่ ใหร้ ีบไปเกบ็ ขา้ วของท่ีจาเป็นโดยเร็วที่สุด ลุงสนจึงลุกข้ึนทนั ทีกม้ หนา้ งุดๆไปจดั การตามสั่ง รองแม่ทพั ญ่ีป่ ุนฟังความที่ล่ามใหญแ่ ปลกเ็ ขา้ ใจดีวา่ หวั หนา้ คณะผปู้ ระสานงานฝ่ ายล่ามไทยกาลงั โกรธ จดั เพราะความลบั ท่ีปกปิ ดเร่ืองที่อยู่ถูกเปิ ดเผยแบบไม่คาดคิดโดยหวั หนา้ อู่ทางฝ่ังโน้นซ่ึงน่าจะไดร้ ับความดี ความชอบจากท่านแม่ทพั โขอยู่ เพราะท่านเองได้กาชับกาชารองแม่ทพั ให้จบั ตาดูผูแ้ ทนราชนาวีไทยอย่าง ใกลช้ ิดทุกฝี กา้ ว เนื่องจากข่าวในทางลบั รายงานวา่ นาวาเอก ธงทิวผนู้ ้ีเป็ นตวั จกั รฟันเฟื องใหญ่ของขบวนการ เสรีไทยภาคสนามท้งั ใต้ดินและใต้น้า แม่ทพั ญ่ีป่ ุนจึงกาลังคิดหาทางสั่นคลอนความน่าเชื่อถือที่ทางฝ่ าย สัมพนั ธมิตรมีต่อนายทหารกลา้ แห่งราชนาวีไทยผูผ้ ่านการรบอย่างดุเดือดโชกโชนมาแลว้ เมื่อคร้ังศึกอินโดจีน ก็บงั เอิญเกิดเรื่อง..รักระหว่างรบ..ของไอเ้ จา้ หนุ่มไฟแรง..ซ่ึงช่วยเอ้ือให้แผนของท่านแม่ทพั ง่ายดายข้ึนใน พริบตา หากแพร่กระจายขา่ วออกไปวา่ บุตรสาวของนาวาเอกผนู้ ้ีตกลงเกี่ยวดองกบั นายทหารเรือญ่ีป่ ุน ทางฝ่ าย สมั พนั ธมิตรกย็ อ่ มเคลือบแคลงระแวงสงสัยในจุดยนื ของเขา อนั จะส่งผลสั่นสะเทือนต่อทุกภารกิจของสายสืบ เสรีไทยอยา่ งแน่นอน หลงั จากไตร่ตรองเห็นประโยชนต์ อ่ กองทพั ญ่ีป่ ุนในปรากฏการณ์..พิธีสู่ขออยา่ งห้าวหาญ..ของลูกผูช้ าย พายเรือจากแดนอาทิตยอ์ ุทยั แลว้ รองแม่ทพั ซ่ึงระดบั ความสุนทรีทางอารมณ์พุง่ ข้ึนทะลุเป้า จึงลุกข้ึนยืนตบบ่า หวั หนา้ อู่และสงั่ การใหร้ ับหนา้ ที่ควบคุมเฝ้าระวงั หวั หนา้ คณะผปู้ ระสานงานฯอยา่ งเขม้ งวด รวมท้งั จดั เรือมาส่ง ที่ฝั่งน้ีตอนเชา้ และรับกลบั ไปในช่วงเยน็ จากน้นั จึงหันกลบั มากล่าวอาลาแขกคนสาคญั ซ่ึงล่ามใหญ่แปลความ ไดว้ า่ คืนน้ีเป็ นนิมิตรหมายอนั ดีในการสานสัมพนั ธไมตรีท่ีมีต่อกนั อยแู่ ลว้ ใหแ้ น่นแฟ้นยง่ิ ข้ึน รองแม่ทพั ยงั ได้ สง่ั การใหห้ วั หนา้ อูเ่ ร่งไปจดั เรือเร็วสองลาแล่น..อารักขา..กระหนาบซา้ ยขวากลบั ไปฝั่งโนน้ พร้อมๆกนั ดา้ นลุงสนน้นั ..จดั ของไปก็มือไมส้ ่ันไป ใบหน้าที่เหลือสองนิ้วเมื่อตอนเกิดเหตุใหม่ๆ บดั น้ีย่ิงหดลง เรื่อยๆเหลือแค่สองหุน.. นึกหวาดหวนั่ ชะตากรรมตนเองท่ีจะตอ้ งเผชิญในทนั ทีท่ีคุณผชู้ ายถึงเรือน ไดแ้ ต่โอด ครวญอยใู่ นใจ ‘ เจา้ สนเอย๊ ..จะรอดม้ยั รอดเนี่ย.. ‘ บนเรือนริมน้า คุณสิรีกา้ วออกจากหอ้ งมารดาก็เห็นบุตรสาวยงั คงนง่ั อยทู่ ี่ระเบียงมองไปทางท่าน้า จึง เตือนเบาๆ “ ดึกแลว้ ..อยา่ รอเขาเลยลูก คุณยายก็เพ่ิงหลบั ไป แม่เลยออกมาดูหนู นงั่ ทนตากยงุ อยทู่ าไม..ลูก “
295 คุณสิรีใชแ้ ส้ที่ถือมาดว้ ยโบกไปมาไล่ยงุ สิธารเลยตอ้ งรีบควา้ มาทาแทน หูก็ฟังไปดว้ ย “ เรื่องที่ขอเบิกยาและเวชภณั ฑ์คงตอ้ งรอผูใ้ หญ่ลงนามอนุมตั ิ จะไปเร่งก็ไม่ได้ หนูควรจะเขา้ นอน พกั ผอ่ นนะลูก พรุ่งน้ีจะไดม้ ีแรงพายเรือออกตามหาลุงสน..ร้อยเอ็ดเจด็ ยา่ นน้า..ตามที่เขาชวนไวไ้ ม่ใช่หรือจะ๊ ? “ คาของมารดาและรอยยิม้ ที่เป่ี ยมไปดว้ ยเมตตา ทาให้ผเู้ ป็ นเลือดเน้ือเช้ือไขเพียงหน่ึงเดียว..ยิม้ ตอบดว้ ย ความรู้สึกอบอุน่ ใจเป็นท่ีสุด..โผเขา้ ไปกอดบุพการีผมู้ ีพระคุณทว่ มทน้ ชีวติ เม่ือลมดีข้ึนกม็ ีอารมณ์ขนั ตามมา “ ขอบคุณค่ะ แม่ พรุ่งน้ีตอนท่ีพายเรือขา้ มไปสวนผกั แลว้ เขาช้ีโบ๊ช้ีเบ๊เดาสุ่มไปวา่ ลุงสนคงอยู่แถวๆ น้นั หนูคงตอ้ งกล้นั หวั เราะแทบแย.่ .ไมอ่ ยา่ งน้นั เขาคงสงสยั แน่ๆเลยคะ่ “ “ ถา้ ไมเ่ ป็นเพราะห่วงความปลอดภยั ของคุณพอ่ แม่กไ็ ม่อยากปิ ดบงั อาพรางหรอกจะ้ .. “ ขาดคาคุณสิรีกม็ ีเสียงเคาะประตูถี่ๆ หญิงสาวรีบลุกพรวดดว้ ยความดีใจ ร้องถามท่ีหนา้ ประตูเช่นเคย “ ใครคะ ? “ ถึงจะคิดวา่ เป็นเขา แต่เพ่อื ความไมป่ ระมาทก็ตอ้ งถามไถ่กนั ก่อน “ พอ่ เอง... ลูก.. ” เสียงทุม้ นุ่มหูที่ห่างหายไปนาน ดงั ข้ึนดา้ นนอก “ แม่คะ.. คุณพอ่ ค่ะ ! “ หัวใจของสิธารแทบหยดุ เตน้ ดว้ ยความยนิ ดีสุดขีด จนลืมไปวา่ คุณยายหลบั แลว้ ตะโกนเรียกมารดาเสียงหลง ก่อนที่จะหนั มาเปิ ดประตู “ คุณพอ่ .. คุณลุง.. “ ความประหลาดใจยง่ิ เพ่ิมเป็นทวคี ูณเม่ือเห็นผทู้ ่ีกา้ วตามบิดาเขา้ มาในเรือน เธอยก มือไหวท้ ่านท้งั สองอยา่ งนอบนอ้ ม ส่วนคุณสิรีน้นั หายง่วงเป็ นปลิดทิ้งเมื่อไดเ้ ห็นหนา้ สามีท่ีคิดถึงอยูท่ ุกวนั คืน รีบกรากเขา้ ไปไหวเ้ ช่นเดียวกนั แมว้ า่ จะฉงนสนเทห่ ์อยไู่ ม่นอ้ ยกต็ าม... “ ลูก..จดั ท่ีทางใหค้ ุณลุงนง่ั พกั ก่อน..เชิญตามสบายนะครับ เพิ่งขา้ มฟากมาเหน่ือยๆ เดี๋ยวยายหนูคงหา เคร่ืองด่ืมร้อนๆมารับรองคุณลุง สั่งในบา้ นเสร็จก็หนั ไปทางบริวารที่นงั่ อยบู่ นชานพกั หวั บนั ไดใกลธ้ รณีประตู “ สน รีบหิ้วสัมภาระของท่านครูไปไวท้ ่ีบา้ นคุง้ กาเหว่า ช่วยเจตน์เปิ ดหน้าต่างระบายให้ลมโกรกก่อน ถูพ้ืน หอ้ งกลางและหอ้ งนอนของทา่ น แลว้ จดั เครื่องนอนหมอนมุง้ ใหเ้ รียบร้อยดว้ ย ออ้ ..ลา้ งโอ่งเล็กที่ใชใ้ ส่น้าดื่มดว้ ย แลว้ คอ่ ยเอาหมอ้ ใหญ่มาตกั น้าฝนที่เรือนคุณยายไปใส่ใหท้ า่ น “ “ ขอรับกระผม “ ลุงสนรับคาสั่งดว้ ยความโล่งใจวา่ คืนน้ีคงจะไม่ถูกคุณผชู้ ายไล่เบ้ียเรื่องหวั หนา้ อู่.. สถานการณ์บนเรือนริมน้าเลยต่างชุลมุนกนั ท้งั แม่ท้งั ลูก คุณสิรีรีบเขา้ ไปในห้องจดั แจงเส้ือผา้ และ เคร่ืองนอนของสามี รวมท้งั ผา้ ขาวมา้ สาหรับอาบน้าและผา้ เช็ดตวั ซ่ึงก็ทาให้ดว้ ยความยนิ ดีปรีดาเป็ นอยา่ งยิ่ง แมจ้ ะยงั ไม่รู้วา่ คราวน้ีจะอยูไ่ ดส้ ักกี่วนั แต่ก็ช่างเถอะ..คืนเดียวก็ยงั ดีกวา่ ถูกห้ามขาดเหมือนที่ผา่ นมา..น่ียงั ไม่รู้ เลยวา่ แอบลบั ลอบขา้ มมากนั หรือไม่หนอ..มือก็เป็นระวงิ ไป..สมองก็คิดใหว้ นุ่ ไป..
296 ส่วนสิธารก็เขา้ ครัวติดเตาชงชาและอุ่นน้าพุทราให้ท่านครูและบิดา เธอเองก็วา้ วุ่นใจไม่ต่างไปจาก มารดา..ทาไปก็อดสงสัยไปดว้ ยไม่ไดว้ า่ .. ทาไมจู่ๆ บิดาและท่านครูถึงกลบั บา้ นได้ ? รึวา่ เรือโท ยอดยุทธ์ แอบ พาขา้ มมาชวั่ ครู่.. แตค่ งไม่น่าใช่เพราะไดย้ นิ บิดาสง่ั ใหล้ ุงสนไปบอกเจตน์ช่วยกนั ทาความสะอาดบา้ นคุง้ กาเหวา่ พร้อมจดั เครื่องนอนใหท้ า่ นครู ท่าทีจึงมิใช่แวะมาประเดี๋ยวประด๋าว..ถึงกบั สามารถนอนคา้ งอา้ งแรมได.้ .หรือวา่ เป็ นแผนของบิดาอา้ งกบั รองแม่ทพั ว่าท่านครูไม่ค่อยสบาย ขออนุญาตพากลบั มาพกั ท่ีบา้ นบา้ งสักสองสามวนั เพอื่ ที่บิดาจะไดห้ าโอกาสแวะมาเยี่ยมมารดาและคุณยายที่เรือนริมน้ากลางดึกกลางด่ืนแบบน้ี..ย่ิงคิดไปไดห้ ลาย ทาง หญิงสาวกย็ งิ่ กงั ขามากข้ึน... จนเมื่อสิธารนาเครื่องดื่มร้อนๆมาต้งั วางใหบ้ ิดาและท่านครูแลว้ จึงเพ่ิงสังเกตเห็นสีหนา้ ท่ีเคร่งเครียด ของผบู้ งั เกิดเกลา้ ก็พอดีมารดาเดินออกมาร่วมวงดว้ ย “ คุณยายหลบั แลว้ ใช่ม้ยั ? “ ประโยคแรกที่หวั หนา้ ครอบครัวเอ่ยถาม “ ค่ะ หลบั ไปไดซ้ กั พกั แลว้ “ คุณสิรีตอบเบาๆ “ เอาล่ะ..ถา้ ยงั ง้นั ฉนั จะระวงั ไมใ่ หเ้ สียงดงั “ จิบน้าพุทราใหใ้ จร่มๆ ก่อนที่จะเริ่ม..เปิ ดคดี.. “ ระหวา่ ง ที่ถูกควบคุมตวั อยทู่ างฝ่ังโนน้ มีความเป็นไปอนั ใดบา้ งทางฝั่งน้ีเกี่ยวกบั ลูกท่ีฉนั ยงั ไม่รู้ ? ทาไม..วนั ปี ใหม่ท่ีวดั เธอถึงไม่ รีบเล่าใหฉ้ นั ฟัง ? “ สิธารใจหายวาบ. เยน็ ยะเยอื กไปถึงไขสันหลงั รู้แลว้ วา่ เรื่องอะไร.. เดาทางถูกทนั ทีวา่ ‘ ตวั ยุง่ ของเธอ ‘ ตอ้ งสร้างวรี กรรมสกั อยา่ งเป็นแน่.. แต่มารดากลบั ยอ้ นถามเพราะคาดไม่ถึงในความบา้ บ่ินของ..วา่ ท่ีบุตรเขย.. “ กว็ นั น้นั คุณเป็นฝ่ ายส่งั การอยขู่ า้ งเดียวนี่คะ..มีเรื่องอะไรหรือคะ ? “ “ กไ็ อเ้ จา้ หวั หนา้ อู่น่ะซิ.. มนั ดนั ทะล่ึงขา้ มฟากไปขอแต่งงานกบั ยายหนู..ต่อหนา้ รองแม่ทพั ญี่ป่ ุน ! จน ความลบั ของฉนั แตกหมด ! มนั เกิดบา้ คลงั่ อะไรข้ึนมา..? ” ออกอารมณ์ฉุนเฉียวอยา่ งเหลืออด สิธารทรุดตวั ลงกราบแทบเทา้ บิดา ในเม่ือเขากกลา้ แบบลูกผชู้ าย..เธอก็จะตอ้ งห้าวหาญอยา่ งลูกผูห้ ญิง เช่นกนั ถึงอยา่ งไรสกั วนั เธอก็จะตอ้ งช้ีแจงใหบ้ ิดาทราบอยแู่ ลว้ เพยี งแต่..ไม่ คิดวา่ จะมาถึงเร็วเช่นน้ี.. “ ไม่ใช่ความผดิ ของแม่หรอกคะ่ หนูผดิ เองท่ีไม่ ไดเ้ รียนใหค้ ุณพอ่ ทราบเพราะไม่อยากรบกวนสมาธิใน การวางแผนภารกิจที่สาคญั ตอ่ ประเทศชาติ ไม่ทนั คิดวา่ เร่ืองของหนูจะบานปลายถึงกบั สร้างความเดือดร้อนให้ คุณพอ่ ไดข้ นาดน้ี หนูตอ้ งกราบขอประทานโทษอยา่ งยง่ิ ค่ะ.. “ เธอกม้ กราบอีกคร้ัง..น้าตาที่หยดตอ้ งหลงั เทา้ บิดา ทาใหน้ าวาเอก ธงทิว ตอ้ งรีบกม้ ลงประคองบุตรสาวใหเ้ งยหนา้ ข้ึนพลางใชผ้ า้ ซบั น้าตาให้ “ พอ่ มาแลว้ ไง..ลูก ค่อยๆเล่าใหพ้ อ่ ฟัง พอ่ ไม่ มีวนั ถือโทษโกรธลูก.. “
297 น้าเสียงท่ีอ่อนโยนบ่งบอกความเมตตาปรานีเช่นที่เคยมา ทาให้สิธารย่ิงสะอ้ืนฮกั จนมารดาตอ้ งเขา้ มา ลูบหลงั ดว้ ยความเห็นใจ หญิงสาวต้งั สติก่อนที่จะสาธยายความเป็ นมาของเขากบั เธอเกือบทุกเหตุการณ์ยกเวน้ อุบตั ิรักท้งั สองคร้ังท่ีเขาจาเป็นตอ้ งโอบตวั เธอไว.้ . “ คุณทานาบาตะช่วยปรับปรุงและขยบั ขยายเรือนท้งั สองหลงั ก่อนที่จะขอเช่า ค่ะ “ คุณสิรีช่วยเพิ่มเติม “ รวมท้งั การสร้างหลุมหลบภยั ใหใ้ หม่พร้อมหลงั คาป้องกนั สะเก็ดระเบิด การไปมาหาสู่ของหวั หนา้ อู่กบั ที่น่ี ทาใหท้ หารผนู้ อ้ ยไม่กลา้ มาเกะกะระรานบา้ นเราเลย ตวั เขาเองก็สุภาพอ่อนนอ้ มกบั คุณแม่และดิฉนั อีกอยา่ งที่ เรือนคุณป่ ู..หวั หนา้ อู่อยใู่ นห้องพกั รวมร่วมกบั หมอและเสนารักษเ์ หมือนโรงนอนทหารทว่ั ไป เพ่ือสงวนพ้ืนที่ ไวต้ ้งั เตียงผปู้ ่ วยใหไ้ ดม้ ากที่สุด คะ่ “ “ คุณพ่ออยา่ ไปลงที่แม่เลยนะคะ..เพราะหนูจะย่ิงรู้สึกผดิ มากข้ึนที่เป็ นตน้ เหตุทาให้คุณพอ่ คุณแม่ตอ้ ง ข่นุ หมองขอ้ งใจกนั ท้งั หมดเป็นความผดิ ของหนูคนเดียวค่ะ “ เมื่อการณ์กา้ วไกลมาถึงขนาดน้ีแลว้ ..คงถึงเวลาที่ เธอจะตอ้ งเปิ ดเผยความในใจให้บิดารับทราบ “ เขาก็ขอหนูค่ะ แต่หนูใหร้ อถามคุณพ่อก่อน ไม่คาดคิดวา่ เขา จะหาคุณพอ่ จนพบไดเ้ ร็วขนาดน้ี คะ่ หนูเสียใจที่ทาใหค้ ุณพอ่ ตอ้ งเดือดร้อน.. “ คาพูดของสิธารทาให้ผูเ้ ป็ นบิดาลดดีกรีความพลุ่งพล่านลง..ขณะเดียวกนั ก็แปลกใจอยา่ งย่ิงเพราะรู้สึก โดยสญั ชาตญาณไดว้ า่ ..บุตรสาวมีใจใหไ้ อล้ ูกหมาตกน้านนั่ จริงๆ..มิน่าเล่า..มนั ถึงไดใ้ จกลา้ บา้ บิ่น เพราะถือไพ่ ดี อยู่ ในมือแบบน้ี.. นาวาเอก ธงทิว นึกสงสารชลพทั ธ์ข้ึนมาในบดั ดล.. “ เปล่าเลยลูก..พอ่ ไมไ่ ดเ้ ดือดร้อน ตรงกนั ขา้ ม..เกิดเร่ืองข้ึนกด็ ีไปอยา่ ง..พ่อเลยไดก้ ลบั มาหาแม่ไงจ๊ะ..” รอยแยม้ ยมิ้ และสุ้มเสียงสาเนียงของหวั หนา้ ครอบครัวท่ีกลบั มาสดใสเหมือนเดิม ทาให้ท้งั แม่และลูกต่างก็รู้สึก โล่งใจไปเปลาะหน่ึง นงั่ ฟังผทู้ ี่จะช้ีชะตาหวั หนา้ อู.่ .กล่าวต่อไป “ อะไรจะเกิดมนั ก็ตอ้ งเกิด..เพียงแต่ถูกจู่โจมกะทนั หันเลยตกใจยิ่งกว่ากลางดึกคืนวนั ที่เจ็ดธนั วาฯปี ก่อนซะอีก..” พอถึงตรงน้ีก็สังเกตเห็นใบหนา้ บุตรสาวออกสีระเร่ือข้ึนทนั ที จึงยงิ คาถามแบบเขา้ เป้า “ พ่อขอ ถามคาเดียว ตอ่ หนา้ ..แม.่ .และ คุณลุง หนูตอบพอ่ มาตรงๆ..ไม่อยา่ งน้นั พ่อจะจดั การเรื่องราวต่อไปไม่ถูก..ต้งั ใจ ฟังดีๆนะ..ลูก..หนูรักเขาหรือเปล่า ? “ แววตาของท้งั บิดาและมารดาที่ต่างรอคอยคาตอบอย่างใจจรดใจจ่อ.. ทาให้สิธารรวบรวมพลงั จากทุก หอ้ งหวั ใจเปล่งเสียงออกไปอยา่ งชดั ถอ้ ยชดั คา “ ..รัก..ค่ะ.. “ “ แลว้ ..ชลพทั ธ์..ล่ะ ? “
298 หญิงสาวคลานเขา้ ไปกราบตรงเบ้ืองหนา้ คุณชอบ “ หนูตอ้ งขอประทานโทษคุณลุง ค่ะ ต้งั แต่เด็กเร่ือยมาจนถึงบดั น้ี ชลพทั ธ์คือเพื่อนสนิทที่สุดของหนู เหมือนเครือญาติท่ีเติบโตมาดว้ ยกนั ..เล่นดว้ ยกนั ..เรียนดว้ ยกนั .. หนูไม่ มีความรู้สึกแบบอื่นที่แปลกแยกแตกต่าง ไปจากท่ีเคยเป็นมา และถึงแมว้ า่ ..ทานาบาตะ..จะตอ้ งมีอนั เป็ นไปในสงคราม หนูก็จะยงั คงมีความรู้สึกเช่นเดิม ต่อชลพทั ธ์..ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงเป็นอยา่ งอื่นไดค้ ่ะ “ สิธารชะงกั เม่ือเห็นสายตาของบิดามารดาและคุณชอบ แต่เธอก็จาเป็ นตอ้ งช้ีชดั ลงไป..ไม่อยา่ งน้นั จะถูกกล่าวหาวา่ เป็ นหญิงสองใจ..รักเผื่อเลือก หญิงสาวปรับโทน เสียงใหน้ ุ่มนวลท่ีสุดเท่าที่จะทาได้ ก่อนจะปล่อยคาพูดจากใจออกไป “ หนู..ไม่สามารถแต่งงานกบั ชลพทั ธ์ได้ คะ่ ..คุณลุง..โปรดยกโทษใหห้ นูดว้ ย.. “ “ แหม.. หนูพูดยงั กบั ทาผิดอุกฉกรรจ์ เร่ืองความรักน้นั บงั คบั กนั ไม่ไดห้ รอก อย่าวิตกไปเลย..ลุงจะ คอ่ ยๆ ปลอบใจชลพทั ธ์เอง “ แมจ้ ะพูดออกไปในฐานะเป็ นผหู้ ลกั ผใู้ หญ่ท่ีสมาชิกทุกคนของเรือนริมน้าต่างให้ ความเคารพนบั ถือมาชา้ นาน แต่ในใจน้นั ก็อดรู้สึกเสียดายไม่ไดแ้ ละนึกสงสารบุตรชายเป็ นที่สุด คุณชอบปลง ตกวา่ คงเป็นเร่ืองของพรหมลิขิตท่ีไมอ่ าจฝืนชะตากรรมได.้ .หากมิไดเ้ คยทาบุญร่วมกนั มาแตป่ างก่อน พอดีลุงสนข้ึนมารายงาน “ บา้ นท่านครู พร้อมเรียบร้อยแลว้ ขอรับ “ “ เห็นไอล้ ูกหมาตกน้าม้ยั ? สน “ นาวาเอก ธงทิว เพงิ่ นึกข้ึนมาได้ “ ใหล้ ูกนอ้ งเอาเรือกลบั ไปที่เรือนคุณป่ ู ตวั แกนงั่ รออยทู่ ่ีทา่ น้า ครับผม “ “ ใหม้ นั รอไปก่อน รอซะใหเ้ ขด็ ..ไอบ้ า้ หวั ชนฝา..บา้ ไดถ้ ว้ ย.. “ วา่ แลว้ ก็หนั มาทางภรรยาและบุตรสาว ท่ีนง่ั หนา้ เจ๋ียมเจ้ียมฟังอยู่ คาอุทานของสามีทาใหค้ ุณสิรีนึกขนั ในใจ..พอ่ ลูกมาตะเภาเดียวกนั .. “ หนูอยูก่ บั แม่นะ พ่อจะไปส่งคุณลุง เสร็จแล้วก็จะเจรจาความกบั ไอผ้ ูค้ วบคุมคนใหม่ซักหน่อย.. หน็อยแน่ะ.. พอได้รับคาส่ังจากรองแม่ทัพให้ทาหน้าที่แทนนายทหารฝ่ังโน้น.. เลยไม่ยอมไปไหน น่ัง รักษาการณ์คุมเชิงอยอู่ ยา่ งเคร่งครัด ประเด๋ียวเถอะ..ขากลบั จากบา้ นท่านครู จะถีบใหต้ กน้าซะอีกหน ! “ วรรคสุดทา้ ยทาใหค้ ุณสิรียมิ้ ออกมาจนไดเ้ พราะรู้ใจสามีวา่ เร่ิม..ลมดี..ข้ึนแลว้ จึงพูดติดตลกใหบ้ ุตรสาว คลายความกงั วลลง ก่อนท่ีจะสรุปส้ันๆ “ รองแมท่ พั เปิ ดไฟเขียวผา่ นตลอด..ทาทา่ ยงั กบั จะเป็นเจา้ บ่าวซะเอง..นี่กอ็ ีกราย..พอ่ เกือบลืมตวั โดดถีบ ไปแลว้ ดีแต่วา่ ท่านครูคอยร้ังๆเอาไว้ ทาไมพ่อจะอ่านเกมไม่ออก..เขา้ ทางแม่ทพั ญ่ีป่ ุน..จดั งานแต่งให้ใหญ่โต เอิกเกริกประโคมข่าวให้ฝ่ ายสัมพนั ธมิตรเคลือบแคลงสงสัยในตวั พอ่ ต่อไปขอ้ มูลที่ทางเราส่งไปก็จะไดห้ มด ความน่าเชื่อถือ พอ่ จึงตอ้ งประวงิ เวลาเอาไวใ้ หถ้ ึงที่สุด.. “
299 เมื่อเห็นสีหนา้ บุตรสาว..ผเู้ ป็นบิดาจึงเสียงอ่อนลง “ พอ่ จาเป็นตอ้ งเล่าใหแ้ ม่กบั ลูกมองเห็นสถานการณ์ ที่เราควรระวงั เท่าน้นั หนูอยา่ กลุม้ อกกลุม้ ใจไปเลย..นอกจากเร่ืองภารกิจของขบวนการเสรีไทยใตด้ ินใตน้ ้าแลว้ เหตุผลส่วนตวั ก็คือ.. พอ่ ยงั ไม่รู้จกั ตวั ตนที่แทจ้ ริงของไอเ้ จา้ หวั หนา้ อู่เลย ขอใหห้ นูเห็นใจพอ่ บา้ ง..ให้โอกาสพอ่ ไดพ้ สิ ูจนว์ า่ มนั รักลูกจริง ไม่ใช่แค่หาที่พกั พิงทางใจชว่ั คราว พอสงครามเลิกก็เผน่ หนีกลบั ประเทศ พ่อหวงั วา่ หนูคงจะเขา้ ใจเจตนาของพ่อท่ีตอ้ งคิดใหร้ อบคอบที่สุดสาหรับช่วงหวั เล้ียวหวั ต่อท่ีสาคญั ของชีวติ ลูก ฉะน้นั .. หากรองแมท่ พั ถามไถ่..คาตอบของพอ่ คือ..ตอ้ งให้สงครามยตุ ิก่อน..จึงจะอนุญาตใหจ้ ดั งานแต่งได้ ! แต่หนูก็ไม่ ตอ้ งนอ้ ยใจ เพราะพอ่ จะจดั งานหม้นั ให้ลูกมีหนา้ มีตาตามสมควร หากหลงั สงคราม..มนั บิดพลิ้วเปลี่ยนใจกลบั ญี่ป่ ุน เราก็แค่ถอนหม้นั ลูกก็แค่เสียใจ..เท่าน้นั ขอใหล้ ูกรู้ไวว้ า่ ที่พ่อคิดอ่านเช่นน้ีก็เพ่ือรักษาเกียรติยศของลูก สาวคนเดียวของพอ่ .. “ นาวาเอก ธงทิว มองบุตรสาวดว้ ยสายตาที่เป่ี ยมไปดว้ ยความปรารถนาดีเตม็ หวั ใจ สิธารน้าตาซึม กม้ ลงกราบแทบเทา้ บิดาอีกคร้ังดว้ ยความต้ืนตนั ใจ ก่อนจะเงยหนา้ ข้ึน..แทบพูดไม่ออก “ ขอบพระคุณค่ะ หนูเขา้ ใจทุกอยา่ ง..และตระหนกั ในความห่วงใยของคุณพอ่ คะ่ “ “ แม่กบั ลูกเขา้ นอนกนั ก่อน ไม่ตอ้ งห่วงประตู พอ่ จะใหเ้ จา้ สนนง่ั เฝ้าไว้ “ เชา้ วนั รุ่งข้ึน..หวั หนา้ ครอบครัวท่ีเพงิ่ คืนสู่เหยา้ ลงไปใส่บาตรกบั คูช่ ีวติ ประเดิมเป็ นปฐมฤกษเ์ พ่ือเป็ นสิริ มงคลในการที่ไดก้ ลบั มาบา้ นอยูก่ บั ครอบครัวอย่างอบอุ่นอีกคร้ัง โดยขอร้องให้คุณยายอยูบ่ นเรือนเป็ นเพ่ือน หลานสาวก่อน.. เสร็จแลว้ จึงเดินกลบั มาเล่าเรื่องราวท้งั หมดที่เกิดข้ึนใหท้ า่ นไดร้ ับทราบ “ ตกลงกลางดึกเม่ือคืนก็ยงั ไมไ่ ดเ้ จรจากบั มนั ลืมไปวา่ ไม่ มีล่าม แลว้ ก็คิดจะแกเ้ ผด็ รองแม่ทพั ญ่ีป่ ุนท่ี สั่งให้มนั คอยติดตามควบคุมเฝ้าระวงั ผม ตะกี๊เลยเดินไปขอร้องท่านครูช่วยกรุณาไปบอกมนั ที่ท่าน้าให้ขบั เรือ ไปแจง้ รองแมท่ พั วา่ ผมกบั ทา่ นครูขอลาพกั ผอ่ นสามวนั ก็เห็นไอเ้ จา้ หวั หนา้ อู่ โคง้ คานบั รับคาดิบดี.. “ พอเล่ามาถึงตรงน้ี ท่านผอู้ าวโุ สสูงสุดกห็ วั เราะหึๆ จนทุกคนแปลกใจ รวมท้งั สิธารดว้ ย “ คุณยายขาตรงไหนคะ ? “ “ นนั่ น่ะซิ..ลูก “ ผเู้ ป็นบิดาเออออดว้ ย “ จะไม่ ใหข้ าไดย้ งั ไง..พ่อลูกมา..อีหรอบ..เดียวกนั ธงทิว..หารู้ไม่วา่ แรกๆท่ีเจอ..นายทหารหวั หนา้ อู่.. แมค่ น..รักชาติจดั ..น่ะ ออกฤทธ์ิออกเดชกบั เขาขนาดไหน..ดุเดือดเลือดพล่านเอด็ อึงเขาทุกคร้ังที่เจอ ยายกบั แม่.. ลมจะใส่เอา.. ไม่พอ..ยงั ตราหนา้ เขาอีกวา่ เป็ นศตั รูผรู้ ุกราน ที่ไหนได.้ . ผูถ้ ูกกล่าวหากลบั เอ้ียมเฟ้ี ยมสงบเสงี่ยม เลยไม่รู้วา่ ..ใครรุกรานใคร..กนั แน่ มาถึงคราวพอ่ บา้ ง..รองแม่ทพั ส่ังให้หวั หนา้ อู่ควบคุมแจ กลบั ถูกไล่เบ้ียใช้ ส่งไปซะง้นั กเ็ ลยไม่รู้วา่ ..ใครคุมใคร..อีกเหมือนกนั “
300 “ ก็มนั น่าม้ยั ล่ะครับ.. อยูๆ่ ไม่ มีป่ี ไม่ มีขลุ่ย..พรวดพราดเขา้ ถึงตวั ..ขอลูกสาวเขา..รู้จกั รึ..ก็ยงั ไม่เคย เสียดายไม่หาย..ถา้ รองแม่ทพั ไม่ไดน้ ง่ั อยดู่ ว้ ย เป็ นไดโ้ ดนแม่ไมม้ วยไทยท้งั มือท้งั ตีนแน่ๆ.. “ พลางหนั ไปทาง บุตรสาว “ หนูช่วยพอ่ หน่อยเถอะลูก เรียนเชิญคุณลุงมาทานขา้ วกบั เราระหวา่ งที่ป้าแจ่มยงั อพยพอยู่ บ่ายน้ีพ่อ จะให้เจา้ สนไปฝากข่าวไวท้ ่ี..ท่าน้าวดั สมอราย ขบวนเรือเอ้ียมจุ๊นข้ึนมาเมื่อไหร่..ให้แจง้ ป้าแจ่มรีบกลบั บา้ น ทนั ที คุณลุงจะไดม้ ีแม่บา้ นผคู้ ุน้ เคย..อยดู่ ูแลบา้ นช่องหอ้ งโถงใหโ้ ปร่งโล่งเยน็ สบายเหมือนเดิม.. “ อาหารเชา้ ม้ือแรก..ตอ้ นรับการคืนสู่เหยา้ ของ..หวั หนา้ ครอบครัว..ดาเนินไปดว้ ยความช่ืนม่ืน สิธารชง กาแฟใหบ้ ิดาและทา่ นครู ระหวา่ งรอขา้ วเรียงเมด็ ..นาวาเอก ธงทิว หนั ไปสัง่ บริวารเก่าแก่ “ สน..ลา้ งจานเสร็จแลว้ ไปช่วยเจตน์จดั หอ้ งให้คุณชลพทั ธ์ดว้ ย ปัดกวาดเช็ดถูทาความสะอาดใหเ้ รี่ยม ปูที่นอนหมอนมุง้ เตรียมไว้ ส่วนป้าแจ่มคงตอ้ งยา้ ยข้ึนไปนอนบนบา้ นร่วมกบั เจตน์ชว่ั คราว เพราะเรือนหลงั เลก็ จดั ใหพ้ วกสายสืบไวน้ อนคา้ งอา้ งแรมกนั บอกเจตนเ์ ตรียมเครื่องนอนและตูเ้ ส้ือผา้ ใหแ้ ม่ดว้ ย “ “ ขอรับกระผม..เรืออีกลาท่ีฝากไวใ้ ตถ้ ุนบา้ นทา่ นครู..พายกลบั เขา้ ลาประโดงสวนคุณทา่ นเลยนะครับ “ “ เออ..จริงซิ..ลาที่ฉนั พายออกไปกลางดึกคืนวนั ที่ญี่ป่ ุนข้ึน..น่าจะนาข้ึนระวางเป็ นเรือประวตั ิศาสตร์.. เรือลาน้ีทาคุณแก่แผน่ ดินมาก..ไดอ้ าศยั ขา้ มฝั่งไปท่ีกรมส่งวทิ ยแุ จง้ รหสั ฉุกเฉินให้ท่านผบู้ ญั ชาการรับทราบ และ สัง่ การลงมาอยา่ งฉบั ไว ถึงมีวนั น้ีได.้ . หาไม่แลว้ ..คงไมท่ นั การแน่ ” พอลุงสนต้งั ท่าจะออกเดิน หวั หนา้ ครอบครัวกเ็ พงิ่ นึกอะไรข้ึนมาได้ “ เฮย้ ..เดี๋ยว..อย่าเพิ่งไป เกือบลืมซะน่ี..ยงั ไม่ไดส้ อบสวนทวนความเลยวา่ ..ทาไมถึงไม่เคยแยม้ พราย เรื่อง..ไอเ้ จา้ ลูกหมาตกน้า..ใหฉ้ นั ไดร้ ับรู้บา้ ง ? รึวา่ ..รู้กนั กบั คุณหนู.. “ ‘ ซวยแลว้ ตู..นึกวา่ จะรอด ‘ ลุงสนนึกในใจ แต่ กร็ ีบแกต้ วั แบบน้าขนุ่ ๆ “ กระผมเคยเรียนแลว้ วา่ คุณหนูไมก่ ลวั นายช่างใหญ.่ . “ “ แค่น้นั มนั จะไปพออะไร..ขยายความไปอีกสักหน่อย..พิกุลจะร่วง..รึยงั ไง ? “ “ อยา่ ไปคาดค้นั เลย สนน่ะ..ไม่ รู้อะไรนกั หรอก..” ทา่ นเจา้ ของเรือนออกรับแทนบริวารผูซ้ ่ือสัตยพ์ ลาง โบกมือไล่ “ ไปเถอะ..สน..จะได้ รีบไปช่วยเจตนท์ ่ีบา้ นคุณชอบ “ จากน้นั เริ่มถกปัญหาคาใจกนั ต่อ “ แม่กบั สิรีก็อยากจะคุยกบั ธงทิวเรื่องน้ี แต่ ติดขดั เมื่อวนั ปี ใหม่เวลากระช้นั ชิดมากเลยไม่ทนั ไดป้ ูพ้ืน ให้ฟัง เด็กคนน้ีมีพ้ืนฐานความประพฤติท่ีบ่งบอกวา่ ไดก้ ารอบรมส่ังสอนมาดี รู้จกั อ่อนนอ้ มมีสัมมาคารวะต่อ ผใู้ หญ่ มีสติปัญญาความรู้ความสามารถถึงขนาดแม่ทพั เรือญ่ีป่ ุนคดั เลือกให้มาเป็ นหวั หนา้ ฐานหวั หนา้ อู่ทางฝ่ัง น้ี ทาสองหนา้ ที่ดูแลโรงพยาบาลสนามควบคูก่ นั ไปดว้ ย เห็นวา่ ถนดั ออกแบบเรือใหเ้ หมาะกบั ลาน้า.. “
Search
Read the Text Version
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
- 175
- 176
- 177
- 178
- 179
- 180
- 181
- 182
- 183
- 184
- 185
- 186
- 187
- 188
- 189
- 190
- 191
- 192
- 193
- 194
- 195
- 196
- 197
- 198
- 199
- 200
- 201
- 202
- 203
- 204
- 205
- 206
- 207
- 208
- 209
- 210
- 211
- 212
- 213
- 214
- 215
- 216
- 217
- 218
- 219
- 220
- 221
- 222
- 223
- 224
- 225
- 226
- 227
- 228
- 229
- 230
- 231
- 232
- 233
- 234
- 235
- 236
- 237
- 238
- 239
- 240
- 241
- 242
- 243
- 244
- 245
- 246
- 247
- 248
- 249
- 250
- 251
- 252
- 253
- 254
- 255
- 256
- 257
- 258
- 259
- 260
- 261
- 262
- 263
- 264
- 265
- 266
- 267
- 268
- 269
- 270
- 271
- 272
- 273
- 274
- 275
- 276
- 277
- 278
- 279
- 280
- 281
- 282
- 283
- 284
- 285
- 286
- 287
- 288
- 289
- 290
- 291
- 292
- 293
- 294
- 295
- 296
- 297
- 298
- 299
- 300
- 301
- 302
- 303
- 304
- 305
- 306
- 307
- 308
- 309
- 310
- 311
- 312
- 313
- 314
- 315
- 316
- 317
- 318
- 319
- 320
- 321
- 322
- 323
- 324
- 325
- 326
- 327
- 328
- 329
- 330
- 331
- 332
- 333
- 334
- 335
- 336
- 337
- 338
- 339
- 340
- 341
- 342
- 343
- 344
- 345
- 346
- 347
- 348
- 349
- 350
- 351
- 352
- 353
- 354
- 355
- 356
- 357
- 358
- 359
- 360
- 361
- 362
- 363
- 364
- 365
- 366
- 367
- 368
- 369
- 370
- 371
- 372
- 373
- 374
- 375
- 376
- 377
- 378
- 379
- 380
- 381
- 382
- 383
- 384
- 385
- 386
- 387
- 388
- 389
- 390
- 391
- 392
- 393
- 394
- 395
- 396
- 397
- 398
- 399
- 400
- 401
- 402
- 403
- 404
- 405
- 406
- 407
- 408
- 409
- 410
- 411
- 412
- 413
- 414
- 415
- 416
- 417
- 418
- 419
- 420
- 421
- 422
- 423
- 424
- 425
- 426
- 427
- 428
- 429
