อินทรีย์กับเหยี่ยว

นกอนิ ทรีตัวหน่ึงเกาะอยู่บนยอดของก่งิ โอก๊ ใหญ่ มันดูเศร้าสร้อยและห่อเห่ียวมาก ไม่สมกบั เป็นอนิ ทรี เลย เหย่ยี วตัวหน่ึงผ่านมาเหน็ เข้าพอดี \"ทาไมเจ้าถงึ ได้ดูหงอยเหงาเช่นน้ันเล่า\" เหย่ียวถาม \"ข้าอยากแต่งงาน\" อนิ ทรีตอบ\" ไม่ข้าไม่อาจหาคู่ ซ่ึงจะดูแลข้าอย่างท่ขี ้าต้องการได้เลย\"

\"เลือกข้าส\"ิ เหย่ียวเอ่ย \"ข้าแขง็ แรงมาก แขง็ แรงกว่าเจ้าเสยี อกี \" \"ทา่ นคดิ จริงๆ หรือว่าท่านจะดูแลข้าได้\" อนิ ทรีถามด้วยความกระตือรือร้น

\"แน่นอนสิ ทาไมล่ะ\" เหย่ยี วตอบ \"น่ันเป็นเร่ืองท่งี ่ายดายย่ิงนัก ข้าแขง็ แรง พอท่จี ะโฉบนกกระจอกเทศข้ึนมาได้ด้วยกรงเลบ็ ของข้า ราวกบั มนั เป็นขนนกเลยทเี ดยี ว อนิ ทรีตอบ : ตกลงเหย่ยี วในทนั ที

ทว่าหลังจากท่แี ต่งงานกนั เม่ือเหย่ยี ว ออกไปหาอาหารให้เจ้าสาวของมนั ท้งั หมด ท่ไี ด้มากลับกลายเป็นเพียงหนูตวั เลก็ ๆ เท่าน้ัน \"น่ีน่ะรึ นกกระจอกเทศท่ที ่านพูดถึง\" อนิ ทรีกล่าวด้วยความรังเกยี จ

\"เพ่ือชนะใจเจ้า ข้าจะพูดหรือสญั ญาอะไร กไ็ ด้ท้งั น้ันแหละ\" เหย่ียวตอบ :: นิทานเร่ืองน้ีสอนให้ร้วู ่า :: ทุกส่งิ ล้วนเทา่ เทยี มในเร่ืองของความรัก

:: พุทธภาษิต :: สลี ทสสฺ นสมปฺ นนฺ ธมมฺ ฏฐฺ สจจฺ วาทนิ อตตฺ โน กมมฺ กุพพฺ าน ต ชโน กุรเุ ต ปิ ย ผู้ประพฤติดี มคี วามเหน็ ถูกต้อง ม่นั อยู่ในคลองธรรม พูดคาสตั ย์ ปฏบิ ตั ิหน้าท่ขี องคนสมบูรณ์ คนย่อมเทดิ ทูนด้วยความรัก