นิทาน มดกับตั๊กแตน

นทิ าน เรือ่ งมดกับต๊กั แตน

กาลคร้งั หนึง่ นานมาแล้ว ณ บรเิ วณทุง่ หญ้าอนั กวา้ งใหญ่ มีครอบครวั มดฝูงเล็ก อาศัยอยู่รวมกันใต้โพรงดนิ ขนาดกาลงั พอเหมาะ ซึง่ ขา้ ง ๆ โพรงดินนัน้ คอื ขอนไมเ้ กา่ ที่ตั๊กแตนเจา้ สาราญใช้พกั อาศัยเชน่ กัน

ในชว่ งฤดรู ้อนท่ีผลผลิตพืชพรรณงอกงามออกรวงมากมาย สมาชิกบา้ นมดทง้ั หลายตา่ งขยนั ขนั แขง็ เก็บเกี่ยวพืชเหลา่ นน้ั มาตุนไว้สาหรบั หน้าหนาว สว่ นเจา้ ต๊ักแตนกลบั เอาแต่เลน่ ดนตรอี ย่างเพลดิ เพลนิ และแปลกใจว่าทาไมฝูงมดตอ้ งขยันถึงเพียงน้ี เม่อื เหน็ เชน่ นั้นตัก๊ แตนจงึ แวะไปสอบถาม \"ฝงู มดตวั นอ้ ยเอย๋ พวกเธอจะเรง่ ทางานเกบ็ พชื พรรณไปทาไมกนั มากมาย\" ต๊กั แตนเอย่ \"กเ็ กบ็ ไวก้ นิ ตลอดฤดหู นาวนะ่ สิ\" เสยี งของมดซง่ึ เปน็ หัวหนา้ ตอบกลบั พลางเกบ็ เก่ียวพชื พรรณไปดว้ ย \"โห ! ฤดหู นาวเลยหรอื อกี นานเลยนะ เพราะนกี่ เ็ พง่ิ จะเขา้ หนา้ รอ้ นเอง\" เจา้ ตกั๊ แตนพูดดว้ ยนา้ เสียง แปลกใจ \"กเ็ ราเกบ็ เกย่ี วตอนน้ี ฤดหู นาวจะไดม้ อี าหารกนิ อยา่ งอดุ มสมบรู ณแ์ ถมไดพ้ กั ผอ่ นแบบเตม็ ทไ่ี งละ่ \" หวั หนา้ มดอธิบาย \"แตเ่ ทย่ี วเลน่ พกั ผอ่ นในฤดรู อ้ นกส็ นกุ ไปอกี แบบนะ ทาไมจะตอ้ งรอถงึ หนา้ หนาวดว้ ย\" เสียงตก๊ั แตนโตก้ ลบั \"เอาเถอะ ฉนั ขอกลบั บา้ นไปเลน่ ดนตรี เตน้ รา กอ่ นแลว้ กนั นะ\"

ต๊กั แตนเดิน กลบั ไปอยา่ งสบายใจไมเ่ ดอื ดรอ้ น ส่วนฝงู มดกท็ าหนา้ ท่ขี องตนอย่างแขง็ ขนั

เวลาผ่านไปไมน่ านนกั ลมหนาวเยน็ ยะเยือกกม็ าเยือน เปน็ สญั ญาณเตือนวา่ เขา้ สู่ฤดหู นาวแลว้ นนั่ เอง ในขณะเดียวกันผลไม้พชื พรรณทีเ่ คยงอกเงยต่างโรยรา จะหาอาหารมากินแทบไม่มี แต่ถงึ อยา่ งไรฝูงมดกไ็ ม่เดอื ดรอ้ น เพราะพวกมันเกบ็ ตนุ ของกนิ ไว้แล้วมากมาย \"ดนี ะเนย่ี ท่ีเราเกบ็ อาหารเอาไว้เยอะแยะ คราวนจี้ ะไดก้ นิ แบบไมต่ อ้ งกลวั อด\" มดตัวเลก็ เอ่ยขึน้ มา \"ใช่ ๆ ตอ้ งขอบคุณพวกเราจรงิ ๆ ทขี่ ยนั ขนั แขง็ อดทนทางานทาใหเ้ รามกี นิ ในวนั น\"้ี หวั หน้ามดประกาศขอบคุณทา่ มกลางความยินดีของมดทกุ ตวั

กอ๊ ก ก๊อก ก๊อก ! !... เสยี งเคาะประตหู น้าโพรงมดดังขน้ึ \"สงสยั มแี ขกมาเยย่ี ม หรอื เอาอาหารมาแลกเป็นแน่\" มดตวั เลก็ พูดแลว้ เดินไปเปิดประตู

หนา้ ประตนู ้ันคือตั๊กแตนเจ้าสาราญผู้พักอาศยั อยู่ขา้ ง ๆ ท่เี คยมีทา่ ทางสดใสรา่ เรงิ แต่คราวนี้ ตั๊กแตนกลบั ยืนกม้ หน้าดว้ ยความหวิ โซ พอประตเู ปดิ จงึ รีบเดนิ ตรงมาหาหัวหนา้ มด ท่เี คยสนทนาด้วยทันที \"สวสั ดมี ดเอย๋ ฉนั หวิ เหลอื เกนิ ไมไ่ ดก้ นิ อะไรมาหลายวนั พอจะมอี าหารแบง่ ฉนั บา้ งไหม\" ตก๊ั แตนขอร้อง \"อะไรกนั บา้ นเธอไมม่ อี ะไรกนิ เลยหรอื ชว่ งฤดรู อ้ นผลผลติ ออกจะอดุ มสมบรู ณ์\" หวั หนา้ มดถามด้วยความสงสัย

\"ฉนั มวั แตย่ งุ่ กบั การเลน่ ดนตรแี ละเตน้ รา เลยไมม่ เี วลามานง่ั ทางานกกั ตนุ อาหารไวก้ นิ อยา่ งเธอ\" คาแกต้ ัวของตก๊ั แตน

\"อะไรกัน ! น่ีเธอไม่ทำงำนเลยเหรอ มัวแต่เล่นดนตรีสนุกสนำนเน่ียนะ\" หวั หน้ามดตวาด ด้านตกั๊ แตนก็ทาหน้าเจ่ือนโดยไมม่ ีคาตอบโต้ \"ถ้ำเธอไม่รู้จกั แบ่งเวลำ เล่นกับเวลำทำงำน ฉันก็คงปันอำหำรให้เธอไม่ได้ เจ้ำกลับไปเถอะ\" พอสิ้นคาพูดของหัวหนา้ มด เจ้าตั๊กแตนเลยเดินกลบั บ้านไปแบบหิวโหย ส่วนฝูงมด ก็พักผ่อนแบบสาราญกบั อาหารทต่ี นุ มาจากช่วงหน้ารอ้ น