หนังสือนิทานอีสป

นทิ านอีสป สอนใจเด็กดี ผู้จดั ทาํ นางสาววริ าวรรณ กงิ กา้ น คอมพวิ เตอร์ธุรกจิ ปวช.2/1

นทิ านอีสป เรอื ง ชาวนากับกงิ ไม้

ขณะทีชาวนาคนหนึงกําลังเดนิ ไปทํางานทีท้องนา อยู่ ๆ เรเกขอ้ ะากงกดะ็เเ้วดสยยีินคจไปวรชางิ มนๆเเจขเบ็ลา้ กปยับว\" ดกวนัพิงไตรมอ่อ้ อ้ มมยทาา่ เังงขโจาทกงั ษ็เจดวนินา่ หผ\"วักา่บิงนวไทมมาน้แงดมี เดงนั มิชเขอา่ งาีก ไ\"คมกเจรร่ ิงกงา้จูั้ ไ็ไกแมกั ม็รลต้รต่ ูว้:ะะอ:้อวา่ชคบเงังนนรว\"เกาพจา่ชจับบ็าา\"ะลกเเวต:ร:ดมิงนัวนาินไกักาอิทมผโช็อีกมาก้ า่อยนตโิงนหบูข่เ่อเมรมดหอไอืาปาางมิ ทงกเ\"เอรนารเจอีกงืขาีสงึ เงนาอชชตพโี นน่าททัดูดวนใษํากหนกไทีคิงมร้า่อกุไนจเูว้ นมจวาง่ึอจน้า้ นัพืนถะันเเาเึงดสทจลไนิมา้ันมใสนจอทห่ ก่ันาีล\"กิงแทบไไหีนมปเรลีเว้ าระา่ \"า

นทิ านอสี ป เรือง ววั ชนกบั กบ

ววั สองตัวสกู้ ันอยา่ งดเุ ดือดในท่งุ นา โดยทีสดุ ทางขา้ ง หนึงเปนหนองนํา มกี บชราตัวหนึงอาศัยอยูใ่ นหนองแหง่ เ\"ลนเจือันา้ ดไมมพนั เ่ ลหต่าน็ ัวนหส\"รทนั อื่าขน\"วกกญั บลหชัวนอราะขี ไตณรอหะบรเฝอื \"วา\"มา่ กวอบวั งหตกนัวาทมุ่ รีพตตัวา่อ่ ยหสแนกู้ พึงันถจ้ดาะเุ ถมดกูขือดนึ ดัน จแาลก้วหพญวกา้ งเราามกๆ็จะทถากู งบฝแีงบนนนู้ จมมายโคงั ลกนอ\"กเหขตอกุงาหรนณองเ์ ปนนําดฝังงทนีี เจา้ กบบอก ววั ตัวทีพา่ ยแพถ้ กู ดันลงไปในหนองนําและ ก::ีบเมเทอื ้าผอยู้ ันงิ มใหหญมึ า:่ล:ขน้มอิทลงางมนนัผเรกทู้ อื ็บีองพี่อนนวีสกแอกอนกบให็ตจรน้้อวู้ถงา่ เึงจแบ็ กป่คววดาตมาตมาไยป ด้วย

นทิ านอีสป เรอื ง ราชสหี ใ์ นหว้ งรกั

สงิ โตตัวหนึง ตกหลมุ รกั ลกู สาวคนตัดไม้ มนั จงึ ไปขอคนตัดไมใ้ ห้ ยกลกู สาวใหแ้ ต่งงานกันมนั คนตัดไมไ้ มอ่ ยากยกลกู สาวใหก้ ับ สใงิ หโ้ตแตแ่มตขี ่กอ้ ็ไมแก่มลว้ า่้าป\"ลฏกู ิเสสธาวจขงึ า้ นบึกออบุบบาายงบยองิ กนกักับฟสนงิ แโตลวะเา่ ลจ็บะยขกอลงกูทส่านาว ขออางจทท่าํานออันอตกรใาหยห้ แมกด่นกาง่อไนด\"้ ถ้าท่านรกั นางจรงิ ก็ต้องถอนเขยี วเล็บ สงิ โตจงึ ตอบตกลงทันที มนั รบี กลับไป ถอนเขยี วเล็บของมนั ออกจนหมด แล้วมาหาคนตัดไมแ้ ละลกู สาว อีกครงั แต่คราวนีพวกเขาไมก่ ลัวมนั อีกต่อไปแล้ว เจา้ สงิ โตถกู ::ความพรวกั กมเพีขาลใชังไ้ อมันไ้ :ล:ยน่ตงิ ิทีจในาหนตญเ้อร่องื แกงมนลส้ ับีสตัอเขนวา้ ป์ใไหปาร้อทูว้ ยีดา่ ูใ่ นรุ า้ปยาตกา็ยมงั เดติม้องพา่ ย แพใ้ หแ้ ก่ความรกั

นทิ านอสี ป เรือง ลากับเงา

นักเดินทางจา้ งลาตัวหนึงใหแ้ บกตัวเขาไปยงั ชนบทอันหา่ งไกล เจา้ ของลาติดตามนักเดินทางไปด้วยโดยเดินอยูข่ า้ งๆ นักเดินทาง เพอื จูงลาแบะนําทางถนนสายนันทอดขา้ มทีราบซงึ ไมม่ ตี ้นไมเ้ ลย สกั ต้น แสงแดดจดั จา้ สาดสอ่ งลงมาอยา่ งรอ้ นแรง ความรอ้ นทวี ขนึ จนในทีสดุ นักเดินทางตัดสนิ ใจทีจะหยุดพกั และเนืองจากแถว นันไมม่ รี ม่ เงาอืนเลย นักเดินทางจงึ นังหลบอยูใ่ ต้เงาของเจา้ ลา ความรอ้ นก็มผี ลกับคนจูงลาไมแ่ พน้ ักเดินทางเชน่ กัน อีกทังยงั ยาํ แยก่ วา่ เนืองจากเขาเดินด้วยเท้ามาตลอดทาง เขาเองก็อยากจะ พกั ใต้เงาของลา เขาจงึ เรมิ เถียงกับนักเดินทาง โดยบอกวา่ นกั เดิน ทางจา่ ยค่าจา้ งเฉพาะลาเท่านัน ไมไ่ ด้รวมถึงเงาของมนั ไมช่ า้ ทัง สองก็แลกหมดั กัน และในระหวา่ งทีพวกเขากําลังต่อสกู้ ันอยูน่ ัน ::การถกเถียงก:ัน: นเริทอื าเงจนา้เเงลราาอืกกง็เด็มนินกัีสหสอนญูนีไปใเหสร้ ยี ูว้ สา่ งิ ทีจบั ต้องได้ไป ในทีสดุ

นทิ านอีสป เรอื ง หมาปากับสงิ โต

หมาปาตัวหนงึ ขโมยลกู แกะมาได้ตัวหนึง และแบกไปยงั ถําเพอื จดั การเปนอาหาร แต่แผนการของมนั ต้อง เปลียนไปอยา่ งสนิ เชงิ เมอื มนั เผชญิ กับหนา้ สงิ โต ซงึ ชงิ ลกู แกะไปโดยไมเ่ อ่ยขอโทษสกั คํา หมาปาถอยหา่ งไปอยู่ ใน\"ทระ่ายนะไปมลม่ อสี ดทิ ภธัยมิ าแแลยะง่กชลงิ่าวขดอ้วงยๆนขําา้ เไสปยี องยเจา่ งบ็ นปันวนดะว\"า่ สงิ โตหนั หลับมา แต่เจา้ หมาปาอยูไ่ กลเกินกวา่ สงิ โตจะ ส\"อขนอบงทๆเเรจยี า้ นงใันหหโ้ ดรอืยไเมจต่า้ ซ้ออื งมเปาลหือรงอื แครนงเลมียนั งจแงึ กกะลให่าวเ้ จวา้า่ มา เปนข::อโกงงขเวขญั ามลา::่ะอนเยจิทา่า้ างไนดไรเม้ รขกนัอื า้ ็โมงทดนาีสนอีส\"ิ โยอกา่ นงงกใไหรลร้หับูว้ รไา่ อปื อไหยนา่ งชนว่ ันยบอก

นทิ านอีสป เรอื ง หมากบั หนังสตั ว์

หมาหวิ โซฝูงหนึงเหน็ หนังสตั วจ์ าํ นวนหนึงจมอยู่ ณ ก้น แมน่ ําซงึ คนฟอกหนงั นํามาแชท่ ิงไว้ หนงั สตั วด์ ๆี นบั เปน อาหารชนั เลิศสาํ หรบั หมาหวิ โซ ทวา่ นําบรเิ วณนันลึกเสยี จนพวกหมาไมอ่ าจเอือมลงไปถึงหนังสตั วจ์ ากรมิ ตลิงได พวกมนั จงึ ปรกึ ษาหารอื กัน และตัดสนิ ใจวา่ วธิ ที ีดที ีสดุ คือ ดืมนําในแมน่ ําใหห้ มดวา่ แล้วทังหมดก็รบี ก้มลงไปเลียนํา อยา่ งรวดเรว็ เท่าทีจะทําได้ แต่ไมว่ า่ จะดมื แล้วดมื เล่าสกั เพยี งใด จนพวกมนั ทยอยท้องแตกตายไปทีละตัวๆ นําใน ::จงอแยม::า่ น่ พนําทิยกาา็ยนยงั เาครมอืงทงสํานงูในเีสทสอ่างิ นเทดใหีเมิ ปร้ อนูว้ ยา่ไูดป่ ไี มไ่ ด้

นทิ านอีสป เรอื ง ราชสหี ์กบั หนู

ราชสหี ต์ ัวหนึงเอนกายหลับใหลอยูใ่ นปาทึบ หวั อันใหญ่โตของมนั วางอยูบ่ นหวั อุ้งเท้า หนูน้อยขกี ลัวบงั เอิญวงิ มาบนตัวของมนั โดย ไมไ่ ด้ตังใจ ด้วยความกลัวและรอ้ นรนทีจะรบี หนีไปใหพ้ น้ เจา้ หนู กลับแล่นปรูดไปบนจมูกราชสหี ์ ราชสหี ง์ ีบหลับอยูด่ ีๆ ครนั ถกู สรองบคยสกวา่าาวงรมนแขฉมนอนุ รนั่นโอ้จอกงงึนรต\"\"ธกะรหปราวุณชบงั สอจาหีุ้งปะฆร์เลทูสา้่ ่อ้าหกึ ยอนขันขูใบหา้ใขหไต้ ปนัญายแย่โงิลต\"น้วปลสักลงกัเ่อไมปวยอืบนั ขคนหา้ ิดไเนปจวึงา้เา่ ขถสเา้จิดตั จา้ \"วะหเต์ตจนัวอา้ ูจนหบะ้อนมแยูผาทชดนนู้ ว่ ้วเ่ายจยา้ อะไรมนั ได้ แต่มนั เปนสตั วท์ ีมเี มตตาจงึ ปล่อยเจา้ หนูไปในทีสดุ อีกไมก่ ีวนั ต่อมา ขณะกําลังซุม่ ล่าเหยอื อยูใ่ นปา ราชสหี ก์ ็ติดบว่ ง ของนายพราน มนั ไมอ่ าจหลดุ เปนอิสระบว่ งของนายพรานไดจ้ งึ คํารามเสยี งดังก้องปาด้วยความโกรธแค้น เจา้ หนูจาํ เสยี งนันได้จงึ รบี วงิ มาเจา้ ปากําลังดินรนอยูใ่ นตาขา่ ย มนั รบี วงิ ตรงไปทีเชอื กเสน้ ใหรเญจาชา้ ่เหสสนหี น้ กูก์ ห็เลนป่าึงนวซอ\"งึ บิสรดัรดั ะนร\"ีทาท::คช่า่า::นวสนนาคหี หมทิ งเ์ วัเาอมเนเหารตเไราน็ ตวะอื แก้าตงไล่อมอน้วนเ่สีนควจอทยา่ นะแีขสกใญมูา้หัดบร้แ้ เแวูอ้ปตทา่ กล่หะ่าวเนชา่ ูกจอื ็ชะกตว่ จอยนบรขาแาชทดสนหีใทนไ์ ด่าทน้\"ีส\"ดุ

นทิ านอสี ป เรอื ง หมาจิงจอกกบั องุ่นเปรยี ว

วนั หนึงมหี มาจงิ จอกตัวหนึงมองเหน็ พวงองุ่นสกุ หอ้ ย ระยา้ ลงมาจากเถาทีเลือยพนั ไปตามกิงก้านของต้นไม้ องุ่นเหล่านันดฉู ําไปดว้ ยนํา เจา้ หมาจงิ จอกมองจนนําลาย สอ อยากลิมลององุ่นยงิ นัก พวงองุ่นเหล่านันอยูบ่ นกิง ไมส้ งู ซงึ เจา้ หมาจงิ จอกจาํ ต้องกระโดดเพอื ควา้ มาใหไ้ ด้ กระโดดครงั แรก มนั พลาดพวงองุ่นไปหลายชว่ งตัว มนั จงึ ถอยไปตังหลักเล็กนอ้ ย ก่อนจะกระโจนเขา้ ใสอ่ ีกครงั เพยี งเพอื ควา้ นําเหลวเชน่ เคย มนั ลองแล้วลองเล่าอีก ทเหชพีไลน่มาวนค่ยงี\"่มุรอมอคงนับุ่่นาพเแดอตอว้่ยจย่กขะส็ไนึไรขาค้ ย\"วนวตค่ ีขาวามา้ รา้ ดหมงั ินมเากรหาียยนรจใอเนพเกดทอื หียีสจรดดุะอื คฉมนวันนั ี\"า้ ทจพแงึ์ลว\"ขน้วงา้ังมอชลนังา่ งุ่นกงแโเ็เปงดล่อรินะมยะี จไอวรางๆก ::คนมากมายพร:ไ:ปอ้ นมดิทจ้วายะนเทสเร่าแทอื สงีเรหนง้ ยสีดยี อถู ดนกู หใเหยหร้ายูวม้ ยี า่ ดหยามต่อสงิ ที ไกลเกินเอือม

นทิ านอีสป เรอื ง หมาปาหลงกลลา

จอตหลงึใะําหมไาแเรกหท้ากทปินม้าลํากาหาไ้งตมป่อญทัวจนาําหหา้งึทเอนปลเีขดยงึงนา้ ินูใ่ กเจเนขจขละทา้บ็มามม่งุไขามนัาหกาหเ่วเญินสมาา่ หมมอืา้\"ญเอทนัหจกีเ\"มา้า้ขมันชทายี นั ปว\"่ีนวลไยา\"ีมขาลเดกหจไ่ าดเู ี็ตน็คทส้มกอิด้าาาทยบ็ถใดชีเตวาีแจอ้มา่ าบ็นุบกว\"ใ่\"ขาา่็เหลหยา้ \"ขา้ โขลหพดา้ าือลหนูดเบอจนหแา้เกอ่ นหเลลปยาน็ ้ว่อมน เพราะมนั เจบ็ เหลือเกินหมาปาพยายามหาหนามทีจาํ เท้า ของลา ลาได้โอกาสก็ใชข้ าอีกขา้ งหนึงเตะหมาปาอยา่ งสดุ กําลังทําใหฟ้ นมนั ล่วงหมดปากและมนั ก็ราํ พงึ ราํ พนั กับ ตัวเองวา่ พอ่ สอนใหม้ นั ฆา่ สตั ว์ แต่ไมไ่ ด้สอนใหม้ นั รกั ษา ::ความหวงั ::ดนีขทิ อางนเเรราอือสงาตั นจวกสี ์ ลอับนมใหาร้ทวู้ ําา่ รา้ ยเราเอง

จบแล้วคา่ า