หนึ่งกล่องที่ถูกลืม

สารบัญ 1 เรื่อง หน้า ผู้อำนวยการ 2 ผู้กำการแสดง 3 เขียนบทและเรียบเรียงเนื้อเรื่อง 4 จัดหาสถานที่ถ่ายทำ 5 แต่งหน้าแต่งกาย 6 ช่างภาพ 7 นักแสดง 8-12 นักแสดงประกอบ 13 ตัดต่อ 14 รูปเล่ม 15 บทละคร 16-47

2 ผู้อำนวยการ นางสาวอธิชา หลอดศิลป์ เลขที่ 41

3 ผู้กำกับการแสดง นางสาวอธิชา หลอดศิลป์ เลขที่ 41 ( ผู้กำกับการแสดง ) นางสาวธัญวรัตน์ ธรฤทธิ์ เลขที่ 16 ( ผู้ช่วยกำกับการแสดง )

4 เขียนบทและเรียบเรียง เนื้อเรื่อง นางสาวภัทรวดี จันทร์ทอง เลขที่ 31 นางสาวศลิษา ชิราภรณ์ เลขที่ 36 นางสาวเสาวลักษณ์ ชูศรี เลขที่ 40 นางสาวอธิชา หลอดศิลป์ เลขที่ 41

5 จัดหาสถานที่ถ่ายทำ นายกฤษกร ชูสม เลขที่ 1 นายศรายุธ คงละออ เลขที่ 3 นายสุภฤกษ์ รักงาม เลขที่ 4 นางสาวกัญญารัตน์ กุลพรหม เลขที่ 7

6 แต่งหน้าแต่งกาย นางสาวจินตนา โมสิเเก้ว เลขที่ 10 นางสาวณัฐธิตา ชัยฤทธิ์ เลขที่12 นางสาวปานชนก เพชรโตรม เลขที่25 นางสาวรัฐธิดา ปิลวาสน์ เลขที่ 33 นางสาวสุชาวดี กูลเกื้อ เลขที่ 39

7 ช่างภาพ นางสาวณิชารีย์ ชุมทอง เลขที่ 13 นางสาวเนตรชนก ปานตู เลขที่ 22 นางสาวรุ่งฤดี บรรดาล เลขที่ 34 นางสาวอรัญฐิญา หล่อพันธ์ เลขที่ 44

8 นักแสดง นางสาวอธิชา หลอดศิลป์ เลขที่ 41 ( รับบท อันอัน ) นางสาววิชญาพร กอภักดี เลขที่ 35 ( รับบท เปียโน )

9 นักแสดง นายวายุ เพ็ชจุ้ย เลขที่ 2 ( รับบท สไปร์ท ) นางสาวอรปรียา พูนพนัง เลขที่ 43 ( รับบท น้ำพุ )

10 นักแสดง นางสาวนิธินารถ ราชรักษ์ เลขที่20 ( รับบท ไออุ่น ) นางสาวจรัญญา รักษากิจ เลขที่ 9 ( รับบท เนย )

11 นักแสดง นางสาวปริชาติ ชังชาสิทธิ์ เลขที่ 24 ( รับบท พระพาย ) นายอชิระ กาลสุวรรณ์ เลขที่5 ( รับบท พี่ภูผา )

12 นักแสดง นางสาวศศินันท์ แซ่หลี เลขที่ 37 ( รับบท น้ำขิง ) นางสาวณัฏฐวรรณ บุญนำ เลขที่ 11 ( รับบท พี่กีต้าร์ ) นางสาวเพียรพร สุขสาร เลขที่ 30 ( รับบท ผีนางรำ )

13 นักแสดงประกอบ นางสาวกนกวรรณ จีนเจียง เลขที่ 6 นางสาวทอฝัน นนทบุตร เลขที่ 15 นางสาวนริศรา ช่วยบุญชู เลขที่ 17 นางสาวบัณฑิตา ภักดีชน เลขที่ 23 นางสาวพิมพิศา ธุริราช เลขที่ 29 นางสาวมนทกานต์ เพชรสวัสดิ์ เลขที่ 32

14 ตัดต่อ นายอชิระ กาลสุวรรณ์ เลขที่ 5 นางสาวนวลอนงค์ เจษฏารมย์ เลขที่ 18 นางสาวนิภาศิริ เพ็ชรกำเหนิด เลขที่ 21 นางสาวปริชาติ ชังชาสิทธิ์ เลขที่ 24 นางสาวอธิชา หลอดศิลป์ เลขที่ 41 นางสาวอรัญฐิญา หล่อพันธ์ เลขที่ 44

15 รูปเล่ม นางสาวเขมิกา ศรีระวิ เลขที่ 8 นางสาวนารีรัตน์ ชำนาญ เลขที่ 19 นางสาวปิยาพัชร แก้วระกำ เลยที่ 26 นางสาวพิกุลแก้ว นวลขาว เลขที่ 28 นางสาวสราศินี นิลสุวรรณ เลขที่ 38 นางสาวอภัชญา ชูช่วยสุวรรณ เลขที่ 42

16 บทละคร ละครสั้นเรื่อง หนึ่งกล่องที่ถูกลืม ____________________________________________ ตัวละคร : อันอัน เปียโน สไปร์ท น้ำพุ เนย ไออุ่น พะพาย พี่ภูผา ไออุ่น น้ำขิง ครู ผีนางรำ พี่กีต้าร์ #1จุดเริ่มต้น 3ปีที่แล้ว ณ โรงเรียนพระแสงวิทยา ห้องสมุด การกระทำ พระพาย : นั่งอ่านหนังสือ สไปรท์ : มึงจะขยันไปไหนวะพาย สไปรท์ : กูเห็นนั่งก้มหน้าก้มตาอ่านแต่หนังสือ สไปรท์ : กูหละเหนื่อยแทน ไออุ่น : เออนั่นดิ ไออุ่น : ไม่สนใจมาเล่นเกมส์กับพวกกูหรอ เนย : พวกแก่ก็อย่าไปขัดพายมันสิ พระพาย : จะไม่ให้เราอ่านได้ไงหละ พระพาย : ยังอีกไม่กี่วันก็จะถึงวันสอบเข้า ม.4 แล้วนะ พระพาย : พวกแกไม่อยากเข้าหรอ ห้องวิทย์-คณิต ห้องภาษาอะ

สไปรท์ : ระดับกูห้องทั่วไปกูก็เอาอะ 17 สไปรท์ : ขำอ่อน น้ำพุ : จะว่าไปก็เหลือเวลาไม่กี่วันแล้วนะ น้ำพุ : กูว่าต้องพึ่งไสยศาสตร์ เนย : ทะลึ่งหนะเธอ เนย : พูดบ้าอะไร สไปรท์ : เออกูเห็นด้วยกับมึงหวะอุ่น ไออุ่น:ว่าแต่จะทำอะไรดีอะ สไปรท์ : กูเคยเห็นของต่างประเทศเขาทำพิธีฝังกล่องรุ่นหวะ สไปรท์ : แค่เอารูปไปใส่เขียนข้อความอะไรก็ได้ที่อยากให้เกิดขึ้น สไปรท์ : แต่มันมีคาถาด้วย เปียโน:พวกแกจะเล่นกันจริงหรอ สไปรท์ : เออดิวะ น้ำพุ : แล้วคาถาเราต้องเอามาจากไหน สไปรท์ : ลุงของไอเนยมันไง สไปรท์ : กูเห็นแกหนะเก่งด้านนี้ ไออุ่น : เออใช่ ไออุ่น : เธอไปขอคาถาที่ลุงมาหน่อยสิ เนย : นี่จริงจังหรอวะ สไปรท์ : ก็ใช่สิ เนย : เออๆก็ได้วะ

ไออุ่น : กูก็ทำ 18 ไออุ่น : มึงอะพาย ไออุ่น : เอาด้วยไหม พระพาย : มันจะดีหรอ ไออุ่น : ดีสิ ไออุ่น : จะได้ไม่ต้องเสียแรงอ่านหนังสือให้มาก สไปรท์ : เออ สไปรท์ : จะได้มีเวลาไปส่องพี่ภูผาของมึงไง น้ำพุ : กูพร้อมรับมึงเป็นพี่สะใภ้ทันทีเลยนะ555 น้ำพุ : 5555 พระพาย : เพ้อเจ้อหนะ พระพาย : //แอบยิ้ม พระพาย : ก็ได้ พระพาย : เรายอมทำด้วยก็ได้ เนย : แกหละเปียโน สไปรท์ : เออ น้ำพุ : เหลือแต่มึงละโน เปียโน : ไม่เอาอะ เปียโน : เรากลัว เปียโน : เราขอไม่ทำได้ไหม สไปรท์ : ป๊อดหวะ เขารักเพื่อนมากจึงทำให้ค่อนข้างที่จะใส่ใจกับคำพูดของเพื่อนทุกคน

สไปรท์ : ถ้าแค่นี้ก็ทำไม่ได้แล้วจะมาอยู่กลุ่มเราทำไม 19 เปียโน : ก้มหน้า เปียโนเป็นคนที่อารมณ์อ่อนไหวอยู่แล้ว เขารักเพื่อนมากจึงทำให้ค่อนข้างที่จะใส่ใจกับคำพูดของเพื่อนทุกคน เนย : จะไม่เล่นจริงหรอโน เนย : แกจะได้เข้าห้องวิทย์-คณิต เนย : เป็นพยาบาลแบบที่แกฝันไง ไออุ่น : ใช่ ไออุ่น : เล่นเหอะ เปียโน : เราขอไปคิดก่อนนะ สไปรท์ : จะคิดอะไรหละ สไปรท์ : ให้คำตอบตอนนี้แหละ สไปรท์ : จะได้รีบๆทำให้เสร็จๆ เปียโน : ก็ได้ น้ำพุ : ให้ได้งี้สิวะ ตัดมาตอนใกล้เลิกเรียน สไปรท์ : มึงอย่าลืมไปขอคาถาจากลุงมึงมานะเนย เนย : เออหน่า เนย : กูไม่ลืมหรอก สไปรท์ : โอเคงั้นกลับบ้านกัน น้ำพุ : พาย พระพาย : เขิน

น้ำพุ : ไปเที่ยวบ้านกูไหม 20 น้ำพุ : พี่ภูผาอยู่บ้านตลอดนะ น้ำพุ : 5555 พระพาย : เขิน พี่ภูผา : เดินมาหยุดหน้าห้องของน้องสาว น้ำพุ : นั่นไงพี่ภูผามาละ พี่ภูผา : มีอะไรหรอน้ำพุ น้ำพุ : พายมันแอบชอบพี่อยู่นะ พระพาย : พูดอะไรกันพุ พระพาย : เรายังไม่ได้บอกเลย พระพาย : แอบยิ้ม พี่ภูผา : ยิ้มให้พระพาย พระพาย : //เขิน พี่ภูผา : ปะกลับบ้านกันพุ น้ำพุ : โอเคค่ะคุณพี่ พี่ภูผา : พายหละ พี่ภูผา : กลับกับใคร พระพาย : พายกลับกับพ่อค่ะ. พระพาย : พูดไปเขินไป พี่ภูผา : โอเคงั้นพี่ไปก่อนนะ พระพาย : ค่ะ

น้ำพุ : บ๊ายบ่ายนะพาย 21 พระพาย : บ๊ายบ่ายจ้า 17:00 ตอนนี้ก็เลยเวลาเลิกเรียนไปประมาณ 1 ชั่วโมงแล้วเพื่อนใน กลุ่มทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน ยังเหลือแค่เปียโนที่นั่งคิดอะไรบางอย่างอยู่ใต้ต้นไม้คนเดียว เปียโนจะกลับบ้านช้าทุกวันเพราะต้องรอพี่กีต้าร์ซ้อมวาดภาพ พี่กีต้าร์ : จะไปอยู่ห้องศิลปะกับพี่ไหม เปียโน : ไม่เป็นไรค่ะ เปียโน : โนรออยู่ตรงนี้ก็ได้ ด้วยความที่เป็นเปียโนเป็นคนค่อนข้างขี้อายจึงทำให้ไม่ชอบไป อยู่ในกลุ่มคนเยอะๆ พี่กีต้าร์ : โอเค พี่กีต้าร์ : ถ้ามีอะไรก็เดินไปหาพี่นะ พี่กีต้าร์ : พี่ซ้อมอยู่ห้องศิลปะไม่ไปไหนหรอก พี่กีต้าร์ : หรือถ้าไม่กล้าเดินไปก็ค่อยทักหา เปียโน : โอเคค่ะ อันอัน : นั่งคนเดียวหรอน้อง อันอันเป็นผีที่เคยผูกคอตายใต้ต้นไม้ต้นนี้ เขาได้เสียชีวิตไปนานหลายปีแต่ก็ยังไม่ไปเกิดเพราะอาฆาตแค้น บางอย่างที่เคยมีอยู่ในใจ

เปียโน : พี่ 22 เปียโน : มีอะไรหรอคะ ด้วยความที่อันอันเป็นวิญญาณที่ตายมานานแล้วจึงทำให้คนที่ มองเห็นเขามอง เขาเป็นเพียงคนปกติทั่วไปไม่ได้มีความน่ากลัวแต่อย่างใดแต่ มันก็ขึ้นอยู่กับบางเหตุการณ์ เพราะบางครั้งเขาอาจปรากฎกายให้คนอื่นเห็นในสภาพที่น่ากลัว อันอัน : พี่อยู่ที่นี่มานานแล้ว อันอัน : ส่วนใหญ่คนที่ชอบมานั่งใต้ต้นนี้คนเดียวก็มีแค่พวก ชอบคิดมากเท่านั้นแหละ อันอัน : น้องคงจะเป็นหนึ่งในนั้นใช่ไหม เปียโน : พี่รู้ได้ไงคะ อันอัน : ทำไมพี่จะไม่รู้ อันอัน : พี่โตมาก่อนน้องซะอีก อันอัน : พี่รู้หมดแหละว่าใครคิดอะไร เปียโน : เงียบ อันอัน : กำลังเสียใจกับคำพูดเพื่อนอยู่ใช่ไหม เปียโน : ทำไมพี่รู้ เปียโน : เราเพิ่งจะเคยเจอกันเอง เปียโน : พี่อ่านใจหนูได้หรอ อันอัน : คงงั้นมั้ง5555

อันอัน : เก่งใช่ไหมล่ะ 23 อันอัน : 5555 อันอัน : 5555 อันๆเป็นผีที่เรียกกได้ว่าเก่งมากเลยทีเดียว เพราะเขาจะรู้หมดว่าใครคิดอะไรอยู่ อันๆได้นั่งคุยกับเปียโนมาสักพัก เขาพยายามจะทำให้เปียโนวางใจเขา และแน่นอนว่าผีที่มีความอาฆาตแค้นอย่างอันๆคงคิดจะทำแต่ เรื่องไม่ดี อันอัน : มาดูกันสิ อันอัน : ว่าฉันจะทำอะไรได้บ้าง อันอัน : โลกนี้มันไม่น่าอยู่หรอก อันอัน : พวกแกต้องมาสัมผัสความตายแบบฉัน อันอัน : เพราะความตายเท่านั้นคืออิสระ

#2 เหตุการณ์ 24 เช้าวันต่อมา 08:45 ไออุ่น : เดินเข้าห้อง เนย : เดินตามมา สไปรท์ : มาแล้วหรอวะ น้ำพุ : อีสองคนคู่รักนี่ น้ำพุ : ทำไมมึงไม่มากันตอนเลิกเรียนเลยคะ เนย : กูมัวแต่ยุ่งกับคาถาเนี่ยหละ เนย : เลิกบ่นค่ะ เนย : อีหน้าไหนละมันอยากได้ สไปรท์ : ได้แล้วหรอวะ น้ำพุ : เออนั่นดิ น้ำพุ : ทำไมไวจังวะ น้ำพุ : พวกเราพึ่งจะคุยกันเมื่อวานนะ เนย : ได้แล้ว เนย : กูเห็นพวกมึงดูตื่นเต้น เนย : ก็เลยรีบไปขอมาให้เลย ไออุ่น : ไหนๆก็ได้มาแล้ว ไออุ่น : ทำกันวันนี้เลยเถอะ ไออุ่น : จะได้จบๆ

น้ำพุ : เออกูก็ว่างั้น 25 สไปรท์ : แล้วจะทำกันตอนไหน น้ำพุ : พักเที่ยง ไออุ่น : ใช่เราก็ว่างแค่ตอนพักเที่ยง พระพาย : ไม่ได้นะ พระพาย : จะทำตอนพักเที่ยงไม่ได้ น้ำพุ : ทำไมวะพาย น้ำพุ : หรือมึงจะอ่านหนังสืออีก พระพาย : ไม่ใช่อย่างงั้น พระพาย : เราแค่คิดว่า พระพาย : ถ้าทำตอนพักเที่ยงเด็กยังอยู่เต็ม พระพาย : ไหนจะครูที่เดินผ่านไปมาอีก พระพาย : เขาคงสงสัยแน่ ไออุ่น : นั่นซิ น้ำพุ : งั้นตอนหลังเลิกเรียนดีไหม สไปรท์ : กูอะได้หมด สไปรท์ : แต่พวกมึงอะรีบกลับบ้านไหม ไออุ่น : กูกับเนยไม่รีบ น้ำพุ : กูค่อนให้พี่ภูผามารับก็ได้ สไปรท์ : มึงหละพาย พระพาย : เดี๋ยวเราค่อยให้พ่อมารับเหมือนกัน

น้ำพุ : พ่อแกจะมาอีกไหมหละ 26 น้ำพุ : ว่าทำไมกลับช้า พระพาย : ไม่หรอก เนย : ถ้าถามมึงค่อยบอกว่าทำงานกลุ่ม เนย ::โอเคไหม พระพาย : โอเค สไปรท์ : ส่วนอีเปียโน สไปรท์ : เด็ก ป.1 ของกู555 สไปรท์ : มึงคงกลับบ้านช้าเป็นปกติอยู่แล้วใช่ไหม เปียโน : ใช่ สไปรท์ : งั้นดิวะ สไปรท์ : พิธีจะเริ่มวันนี้ สไปรท์ : หลังเลิกเรียน ใต้ต้นไม้ต้นเดิม เปียโน : พี่อันอัน เปียโน : พี่อยู่ตรงนี้อีกแล้วหรอคะ อันอัน : อื้อ อันอัน : นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย อันอัน : แล้วน้องอะ อันอัน : มาทำไมอีก เปียโน : ก็มานั่งเหมือนทุกวันแหละค่ะ

อันอัน : อ่อ 27 อันอัน : มีอะไรไม่สบายใจก็ระบายกับพี่ได้นะ อันอัน : พี่พร้อมรับฟัง เปียโน : ค่ะ อันๆและเปียโนก็ได้นั่งเงียบกันมาสักพัก จู่ๆอันๆก็ได้เริ่มบทสนทนาขึ้นมาอีกครั้ง ความอัดอั้นภายในใจหลายๆอย่าง ได้บีบบังคับให้เขาพูดความ รู้สึกออกมา เปียโน : พี่ว่าโลกนี้มันน่าอยู่ไหมคะ อันอัน : ก็ไม่เห็นจะน่าอยู่หรอก อันอัน : ทุกคนในโลกนี้มีแต่พวกมารยา อันอัน : ไม่มีใครรักเราจริงหรอก อันอัน : อีพวกเพื่อนๆที่บอกว่ารัก อันอัน : ลับหลังมันก็นินทา อันอัน : คนรักที่เคยรักมาก มันก็หักหลังกันได้ เปียโน : นั่นน่ะสิคะ เปียโน : ทำไมเพื่อนบางคนดูไม่สนใจหนูเลย เปียโน : เขาเห็นหนูเป็นตัวอะไร เปียโน : ทำไมเขาไม่แคร์หนูเหมือนที่หนูแคร์เขาบ้าง อันอัน : ทำไม อันอัน : เศร้าหรอ

เปียโน : ก็มีบ้างค่ะ 28 อันอัน : เปียโน อันอัน : เคยได้ยินไหม อันอัน : ที่เขาบอกว่า ความตายเท่านั้นคืออิสระ เปียโน : เคยได้ยินค่ะ เปียโน : พอพูดความตายหนูก็อยากลองสัมผัสมันบ้างจัง อันอัน : สนใจไหมล่ะ อันอัน : พี่มีวิธีนะ อันอัน : ในเมื่อโลกนี้มันไม่น่าอยู่ เราก็ไปอยู่ในโลกของเราดี กว่า อันอัน : ยื่นมือให้เปียโน เปียโน : คะ อันอัน : ไปไหน ไปอยู่ในโลกของเรา ด้วยความที่เปียโนคนจิตอ่อนมากจึงทำให้สิ่งลี้ลับบางอย่าง สามารถที่จะครอบงำจิตใจพอได้อย่างง่ายดาย เปียโน : ฉันตายยังไงแกก็ต้องตายแบบฉัน เปียโน : อีพวกมนุษย์ร้อยเล่ห์มารยา ตอนนี้อันอันได้ครอบงำกับร่างของเปียโนอย่างเต็มตัว ความแค้นของเขาฆ่าคนได้โดยไม่สนว่าคนๆนั้นจะเป็นคนดีหรือ คนเลว เธอคิดแค่ พวกมนุษย์ทุกคนก็เลวเหมือนกันหมด

อันอัน : อันอัน:พวกแกต้องตายแบบฉัน 29 อันอัน : เด็กน้อยผู้ใสซื่อ อันอัน : ต่อจากนี้เราเป็นพวกเดียวกันแล้วนะอีหนู อันอัน : 555555 การตายเปียโนอื้อฉาวไปทั่วทั้งโรงเรียน ทุกคนในโรงเรียนต่างรู้กันดีว่าสาเหตุที่ทำให้เปียโนตาย ก็คงมาจากความเฮี้ยนภายใต้ต้นไม้แห่งนี้ แต่สำหรับเพื่อนในกลุ่มของเปียโนไม่ได้คิดแบบคนอื่น 2 สัปดาห์ผ่านไป พระพาย : พวกแก พระพาย : เราว่าเราจะไม่ทำพิธีนั่นแล้วนะ สไปรท์:ทำไมวะ พระพาย : เราคิดว่าที่เปียโนตายก็คงมาจากเรื่องที่เราอยากทำ พิธีนี้ น้ำพุ : กูก็คิดแบบพาย น้ำพุ : แต่กูว่าเราคงต้องทำพิธีนี้ต่อ พระพาย : ทำไมเธออยากทำต่ออีกพุ น้ำพุ : ก็มึงจำไม่ได้หรอ เปียโนมันไม่ได้อยากทำพิธีนี้ น้ำพุ : เพราะความไม่เต็มใจของมันไงจึงทำให้มันตาย น้ำพุ : เพราะฉะนั้นเราก็คงต้องทำพิธีนี้ต่อ เนย : ตอนนี้ทุกอย่างพร้อมแล้ว

เนย : กูว่าเรามาเริ่มฝั่งกล่องนี้กันเลย 30 เนย : อย่าให้ใครต้องมาตายไปอีก ไออุ่น : นั่นดิ ไออุ่น : รีบๆเหอะ ไออุ่น : กูอยากกลับบ้านแล้ว เวลาผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง กล่องรุ่นนี้ก็ได้ฝั่งลงไปใต้พื้นพิภพ ในวันที่คำอธิษฐานสำเร็จ พวกเราจะกลับมาเอากล่องนี้ด้วยกัน #3 ปัจจุบัน ในปัจจุบัน ห้องน้ำ น้ำพุ : อีเนย!!! มึงอย่าร้องเพลงดิ น้ำพุ : กูขี้ไม่ออก!!! เนย : กูไม่ได้ร้องเว้ย!!! เนย : มึงอะรีบๆ เนย : เดี๋ยวก็เข้าเรียนสายหรอกก น้ำพุ : เออๆ กูรีบอยู่ อันอัน : ยังคงเป็นดั่งเหมือนกับเมื่อวาน ~ อันอัน : อยู่ในส่วนลึกความทรงจำ~ อันอัน : แต่ต่างกันเพียงในตอนนี้~~~

น้ำพุ : อีเหี้ยเนย!!! 31 น้ำพุ : กูบอกว่าอย่าร้องเพลง เนย : กูไม่ได้ร้อง เนย : พุมึงอย่าหลอนดิ้ เนย : เพลงอะไรของมึง น้ำพุ : //รีบเดินออกจากห้องน้ำ เนย : เสร็จแล้วหรอ น้ำพุ : เออ น้ำพุ : ไปเรียนกัน ตอนนี้พวกเราทุกคนก็อยู่ ม.6 น้ำพุกับเนยได้อยู่ห้องวิทย์ คณิตห้องเดียวกัน รวมถึงพะพายด้วย ส่วนฝั่งของสไปรท์ก็ได้อยู่ห้องเดียวกับไออุ่น ไออุ่น : มึง!!! ไออุ่น : ใครทำน้ำที่โต๊ะกูหกว่ะ สไปรท์ : กูไม่ได้ทำ อันอัน : 555555 สไปรท์ : ใครหัวเราะอะ ไออุ่น : ไม่ใช่กู สไปรท์ : เออกุคงหูฝาด ไออุ่น : วันนี้คาบว่างเราตรงกับพวกห้อง 2 ไออุ่น : นัดมันปนั่งเล่นกันห้องสมุดไหม

สไปรท์ : เออน่าสนใจ 32 ห้องสมุด น้ำพุ : กูว่าจะไม่มาละ น้ำพุ : การบ้านโคตรเยอะ พะพาย : ใช่ พะพาย : ทำกันแทบไม่ทัน สไปรท์ : ไหนอีเนยอะ น้ำพุ : ไปห้องน้ำ สไปรท์ : มาๆเล่นเกมส์ ไออุ่น : ไม่รอเนยก่อนเหรอ น้ำพุ : เออใช่ รอเนยมันก่อนก็ได้ เนย : //เดินเข้ามา เนย : พวกมึง กูไปห้องน้ำมา น่ารำคาญมาก เนย : ไม่รู้อีหน้าไหนมาร้องเพลงเสียงดัง ไม่เกรงใจคนอื่น เลยหวะ ไออุ่น : มาๆอย่าพึ่งวีน เล่นเกมส์กัน พวกเราทั้ง 5 คนต่างก็เล่นเกมกันมาสักพักจนได้สังเกตเห็น อย่างหนึ่ง พะพาย : เดี่ยวนี้เด็กนาฏศิลป์เขามาซ้อมกันในห้องสมุดหรอ เนย : ไหนว่ะ พะพาย : ก็นั่นใงยืนรำอยู่สวยเชียว

เนย : …………………. 33 เนย : ปล่อยเขารำไปเถอะ พะพาย : อื้อ สไปรท์ : ไหนใครรำวะ กูไม่เห็นจะเห็นเลย พะพาย : ก็นั่นใง ที่ช่องหนังสืออะ ไออุ่น : กูว่ามึงอ่านหนังสือเยอะจนเพี้ยนแล้วแหละพาย ไออุ่น : ใครจะมารำในห้องสมุด โรงเรียนเรามีห้องนาฏศิลป์ พะพาย : แต่เราเห็นจริงนะ เนย : มึงมองใหม่ดีๆดิพาย พะพาย : เอ้า!!!หายไปไหนแล้ว สไปรท์ : เล่นเกมส์ต่อเหอะพูดอะไรไร้สาระ เสียเวลาเดียวก็ หมดชั่วโมงว่างหรอก พะพาย : ไปไหนนะเห็นอยู่เมื่อตะกี๊เอง น้ำพุ : เหี้ย!!! ใครฉีกสมุดกู น้ำพุ : การบ้านกูน่ะเว่ยยย น้ำพุ : แล้วจะเอาอะไรส่งครูวะ!!!!! เนย : ไหนนนน น้ำพุ : นี่ไง!!! เนย : เหี้ย!!!วิชาคณิตด้วย มึงโดนครูด่าตายแน่ น้ำพุ : เออดิ อย่าให้กูรู้นะว่าอีหน้าไหนมันมาทำกูไม่ปล่อยมึงไว้ แน่

อันอัน : 55555555 34 อันอัน : แก่จะทำอะไรฉันได้ อีโง่!!!! เปียโน : ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้คะ อันอัน : พวกมันทุกคนสมควรโดนแบบนี้ เปียโน : แต่หนูสงสารเขา อันอัน : อย่าโลกสวยเลยโน มันเป็นกรรมของพวกมัน เปียโน : กรรมอะไรคะ อันอัน : เดี๋ยววันนึงเธอก็รู้เองแหละ 5555555 พะพาย : พวกแกลองเอาเรื่องราวประมาณสัปดาห์นึงที่ผ่านมา มาคิดดูดิเราโดนผีหลอกแล้วแหละ สไปรท์ : ผีบ้าผีบออะไรกัน มึงอะงมงาย พะพาย : เราพูดจริงนะ ดูสิแต่ละเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับพวกเรา น่ากลัวทั้งนั้น น้ำพุ : ถ้าเป็นผีจริงก็ออกมาให้กูเห็นดิ กูอยากรู้เหมือนกันว่า อีผีไหนมันกล้าฉีกสมุดคณิตกู!!! พะพาย : อย่าพูดแบบนั้น น้ำพุ : ทำไมวะ กูไม่กลัวมันหรอกแน่จริงก็ออกมาหลอกกูเลย ดิ พะพาย : พุไม่กลัวแต่เรากลัวนะ อย่าพูดแบบนี้สิ พะพาย : พี่ภูผาคะ!!!! หนูฝากพี่ไปพูดกับน้ำพุให้หน่อยนะคะหนู พูดไปเขาก็ไม่ฟัง

พี่ภูผา : ได้สิ เดี๋ยวพี่จะพูดกับพุให้ 35 พะพาย : ขอบคุณนะคะ ยังใงพุก็เป็นเพื่อนหนูเหมือนกัน พี่ภูผา : พายก็ดูแลตัวเองดีๆนะ พี่เป็นห่วง พี่ภูผา : //ลูบหัว พะพาย : //ยิ้ม// //เขิน// พะพาย : ค่ะพี่ภูผา #4 เด็กใหม่ ห้อง 602 ครู : นักเรียนคะ วันนี้ครูมีเพื่อนใหม่มาแนะนำนะคะ น้ำพุ : หล่อไหมคะ 55555 ครู : สวยค่ะ //ยิ้ม น้ำพุ : แต่สู้หนูไม่ได้ใช่ไหมคะ555 ครู : จ้าๆ5555 เชิญเข้าห้องมาเลยค่ะเด็กใหม่ น้ำขิง : //เดินเข้ามา ครู : แนะนำตัวเองกับเพื่อนๆสิจ้ะ น้ำขิง : หวัดดี!!! น้ำขิง : ชื่อน้ำขิงนะ เรียกขิงก็ได้ไม่ซีเรียส น้ำพุ : //แอบพูดกับเนย น้ำพุ : ห้าวจังหวะอีเด็กใหม่นี่ น้ำพุ : มึงว่าเอาเข้าแก๊งค์เราดีไหมวะ

สไปรท์ : เออๆน่าสนวะ 36 น้ำขิง : //เดินไปนั่งโต๊ะหลังสุดที่ว่างอยู่ น้ำขิง : ขอนั่งด้วยนะ เปียโน : อื้อได้สิ น้ำพุ : อีเหี้ยมันพูดกับใครว่ะ เนย : มึงถามมันดิสบายดีเปล่า สไปรท์ : กูว่าเด็กใหม่บ้าหวะ นี้เพื่อนทั้งห้องส่งสายตาไปที่น้ำขิง เพราะเขากำลังสงสัยว่าน้ำ ขิงกำลังพูดกับใครอยู่ น้ำขิง : มองไรกันอะ น้ำพุ : มึงไง น้ำพุ : พูดกับใครวะ ไม่เห็นจะมีคน น้ำขิง : ก็นี่ไง เพื่อนพวกแกด้วยไม่ใช่หรอ? สไปรท์ : เหี้ย!!!มึงเห็นอะไรวะ น้ำขิง : //หันไปพูดกับเปียโน น้ำขิง : แกชื่อไรอะ เปียโน : เราชื่อเปียโน น้ำขิง : เค สไปรท์ : ตกลงแก่พูดกับใคร น้ำขิง : เปียโนไงง สไปรท์ : อีเหี้ยย!!!! มึงอย่ากวนตีนดิ

น้ำขิง : เอ้า!!! ก็นี้ไงมันนั่งหัวโด่อยู่ 37 พะพาย : เธอรู้จักเปียโนด้วยหรอ น้ำขิง : ก็พึ่งจะรู้จักไง น้ำขิง : ทำไมพวกมึงปล่อยให้เพื่อนต้องนั่งคนเดียวแบบนี้ว่ะ สไปรท์ : มึงเลิกหลอนได้สักที สไปรท์ : อีเปียโนมันตายไปนานแล้ว เลิกพูดถึงมันสักที น้ำขิง : พวกมึงเป้นอะไรกัน กูพึ่งมาเว่ยย น้ำขิง :กูไม่รู้หรอกใตรเป็นใครตาย เสียอารมณ์หวะ น้ำขิง : //หันไปมองเปียโน น้ำขิง : ไปห้องน้ำกันดีกว่า เปียโน : อื้อ เนย : อีเหี้ยกูว่าเด็กใหม่มันเห็นจริงๆ กูว่าเปียโนยังไม่ไปไหน พะพาย : ใช่ เราก็คิดงั้น น้ำพุ : เหี้ย!!!แสดงว่าผีอีเปียโนมันฉีกสมุดคณิตของกูอะดิ น้ำพุ : มึงทำไปเพื่อไรวะ กูโดนครูตีมึงรู้ปะ เนย : พูดไปก็เท่านั้นแหละ ป่านนี้เปียโนมันคงอยู่ในห้องน้ำกับ เด็กใหม่ละ น้ำพุ : ผีก็อยู่ส่วนผีดิวะ มายุ่งกับสมุดกูทำไม เนย : ปล่อยมันไปเถอะ ยังไงตอนนี้มึงก็มีสมุดใหม่แล้ว พะพาย : อย่าทำให้เปียโนเขามีบ่วงเลยนะ น้ำพุ : //เดินออกจากห้องด้วยอารมณ์ที่ร้อน

เนย : พุมึงจะไปไหน ไปรท์ตามพุไปสิ 38 ห้องน้ำ น้ำขิง : ทำไมมึงใส่ชุด ม.ต้นหละ เปียโน : เรามีแค่ชุดนี้ชุดเดียวเท่านั้น น้ำขิง : โรงเรียนให้มึงใส่หรอ555555 น้ำขิง : จะว่าไปหน้ามึงก็ยังเด็กเนาะ เปียโน : จริงหรอ เปียโน : //ยิ้ม อีเหี้ยโน!!! น้ำพุ : //เดินเข้ามาในห้องน้ำ น้ำขิง : มึงตามกูมาหรอ น้ำพุ : กูไม่ได้ตามมึงค่ะ กูตามผีที่มากับมึง น้ำขิง : ผีอะไรของมึงอะ น้ำพุ : ก็ผีอีโนไง อันอัน : หลีกไปโน พี่จัดการมันเอง น้ำขิง : เหี้ย!!!อีโนไปไหนวะแล้วนี่ใครอีกเนี่ยโว้ยยยโรงเรียนนี่ กูงงไปหมดแล้ว อันอัน : มึงเห็นกุด้วยหรอ หึเก่งดีหนิ น้ำขิง : แล้วมึงเป้นใครทำไมกูจะไม่เห็น อันอัน : กูเป็นผีมึงไม่กลัวกูหรอ น้ำขิง : ผีก็ผีเหอะกูชินละ

น้ำพุ : มึงพูดกับใครวะอีเหี้ย 39 น้ำขิง : กูพูดกับผีมึงจะทำไม น้ำพุ : กูไม่ตลก น้ำขิง : แล้วมึงว่ากุตลกหรอ เข้ามาวันแรกก็มีผีมาวุ่นวายละ น้ำขิง : พวกมึงไปทำอะไรกันมาวะ กูรำคาญหวะ น้ำพุ : กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย มีแต่ผีที่มาวุ่นวายกับพวกกู อันอัน : //ร้องเพลง น้ำพุ : อีเหี้ยเสียงนี้มาอีกละ กูไปแล้วมึงจะพูดกับผีไหนก็พูด ไป น้ำพุ : //วิ่งออกจากห้องน้ำ ห้องเรียน น้ำพุ : พวกมึง อีเนยกับอีไปรท์ไปไหนวะ พะพาย : เห็นมันบอกว่าไปห้องสมุด น้ำพุ : อีพายมึงไปห้องสมุดกับกุหน่อย พะพาย : ห้ะ น้ำพุ : //ดึงมือพายออกจากห้อง น้ำพุ : มาเหอะหน่า พะพาย : //เดินตามแรงดึง ห้องสมุด สไปรท์ : โว้ยยย!!! อย่ามาหลอกกูนะ สไปรท์ : กูกลัวแล้ว กูกลัวแล้ว

สไปรท์ : //ไหว้ 40 ผีนางรำ : //รำ สไปรท์ : อีเหี้ยย มึงหยุดรำเถอะกูกลัวแล้ว สไปรท์ : //สั่น //ไหว้ ผีนางรำ : //รำ //สแหยะยิ้ม น้ำพุ : //วิ่งเข้ามา น้ำพุ : อีเหี้ยย นี่กุหนีผีมาหาผีหรอวะ ไออุ่น : เกิดอะไรขึ้นอะเธอ ทำไมพวกมันเป็นแบบนี้ เนย : มันโดนผีเล่นงานดิวะ ไออุ่น : เธอช่วยพวกมันได้ไหม ทำอะไรสักอย่างสิ เนย : เค้าแค่มีเซ้นส์ แต่ก็เป็นบางครั้ง ไออุ่น : แล้วเราจะทำยังใงละ พะพาย : น้ำขิงหละ ไออุ่น : น้ำขิงคือใคร พะพาย : เด็กใหม่ห้องเราเอง ไออุ่น : แล้วเกี่ยวไรกัน พะพาย : เราว่าน้ำขิงเขาช่วยได้นะ เนย : ใครก็ได้รีบไปตามมาเหอะจังหวะนี้

#5 ตอบจบ 41 น้ำขิง : //วิ่งเข้ามา เนย : ขิงมึงช่วยพวกกูหน่อยน่ะ เนย : กูรู้ว่ามึงช่วยได้ น้ำขิง : หึ ไม่ว่ากูบ้าแล้วหรอ พะพาย : นะขิงนะ พะพาย : เห็นแก่พวกเราเถอะ ถือว่าเพื่อนห้องเดียวกัน น้ำขิง : แล้วให้กูช่วยไง เนย : ตอนนี้คือบอกให้พวกผีทุกตนหยุดหลอกก่อนได้ไหม เนย : นะขิงนะ เนย : สงสารพวกมัน น้ำขิง : เออๆ น้ำขิง : //เดินไปใกล้ๆไปรท์และพุ น้ำขิง : มองหาบางอย่าง น้ำขิง : หยุดหลอกมันเหอะ ไม่ว่าผีตนไหนก็ตาม น้ำขิง : ถ้าทำอะไรที่ล่วงเกินไปก็มาบอกฉัน ฉันช่วยเอง น้ำขิง : จะสื่ออะไรถึงมันมาบอกฉันตรงๆ อย่าทำแบบนี้ น้ำขิง : มันเป็นบาปของพวกเธอเอง อันอัน : พวกมันสมควรโดนแบบนี้ น้ำขิง : อะไรที่ว่าสมควร อันอัน : พวกมันชอบทำให้เพื่อนต้องเสียใจ

อันอัน : พวกเพื่อนปลอมๆ 42 อันอัน : ทำร้ายจิตใจกันเองได้ไง ชั่ว!!!! น้ำขิง : แล้วที่เธอทำอยู่เธอคิดว่ามันดีแล้วหรอ น้ำขิง : เธอไม่อยากไปเกิดหรอ น้ำขิง : ฉันรู้ว่าเธอก็ไม่อยากวนเวียนอยู่แค่ในโรงเรียนนี้หรอ อันอัน : มึงอย่ามาทำเป็นรู้ดีไปกว่ากู น้ำขิง : เอ้าอีผีนี่ น้ำขิง : กูอุตส่าห์ใจเย็นกับมึงแล้วน่ะ น้ำขิง : เออมึงหยาบกูก็หยาบค่ะ อันอัน : เออ ถ้ามึงไม่เป็นห่วงอีพวกนี้ น้ำขิง : มึงอย่ามาขู่ดิวะ อันอัน : กูไม่ได้ขู่ อันอัน : แต่กูเคยทำเพื่อนมันตายมาแล้ว น้ำขิง : นี่มึงเป็นคนฆ่าโนหรอ อันอัน : เออดิวะ กูเห็นพวกมันเจ็บ อันอัน : กูสะใจสุดๆไปเลย555 น้ำขิง : อีประสาท เนย : ขิง น้ำขิง : ใจเย็นๆน่ะ เนย : เธอ เนย : เราขอโทษนะถ้าทำอะไรให้เธอไม่พอใจ

เนย : ส่วนเรื่องเปียโนพวกเราไม่ได้อยากให้มันเกิดขึ้นเลย 43 น้ำขิง : มึงเห็นผีได้หรอวะเนย เนย : แค่บางครั้งเท่านั้นแหละ น้ำขิง : งั้นมึงก็พูดเหอะก็ว่า ถ้ากูพูดต่อคงได้ตบมัน เนย : เธอใจเย็นๆนะ เนย : เราไม่รู้ว่าเธอต้องเจออะไรมาบ้าง เนย : แต่เธอลองคิดดูสิ เนย : อดีตของเธอมันไม่ได้มีพวกเราอยู่เลย เนย : อย่าเคียดแค้นไปเลย พะพาย : ถึงเราไม่เห็นเธอแต่เราก็พอจะรู้นะว่าเธอคงเจ็บปวดไม่ น้อยกับอดีตที่เธอต้องเจอมา พะพาย : แต่เราอยากให้เธอแยกแยะนะ ว่าเราไม่ได้เกี่ยวกับเธอ อันอัน : //ร้อง เปียโน : //ยืนอยู่ข้างๆ อันอัน : ขอโทษ อันอัน : เราขอโทษจริงๆ อันอัน : ขอบคุณพวกเธอนะ ที่ช่วยเตือนสติเรา อันอัน : เราขอโทษที่ทำให้พวกเธเดือดร้อน อันอัน : แล้วก็ขอโทษโนนะที่พี่ทำให้โนต้องตาย เปียโน : หนูเข้าใจพี่ เปียโน : หนูไม่เคยโกรธพี่เลยนะ

เนย : โน 44 เนย : พวกกูรักมึงนะ เนย : พวกกูไม่คิดเลยว่าแค่คำพูดบางคำที่พวกกูพูดไปอะ เนย : มันทำร้ายจิตใจเธอมากขนาดนั้น เนย : ใจจริงอะพวกกูมีมึงอยู่ในอนาคตของพวกกูนะ เปียโน : เราไม่เคยโกรธพวกเธอเลย เปียโน : ผิดที่เราเองไม่เข้มแข็งพอ เนย : ไม่เลยนะ เนย : มึงอะเก่ง เปียโน : เรามีอีกเรื่องที่อยากจะบอก เปียโน : เธอยังจำกล่องๆนั้นได้ไหม เปียโน : ที่พวกเราเคยไปฝังกันที่หลังห้องครูสมร เปียโน : กล่องรุ่นของพวกเราใง เปียโน : ขอโทษที่ไม่ได้อยู่ฝังกล่องด้วยกันนะ เปียโน : แต่พวกแกอย่าลืมไปเอากล่องนั้นขึ้นมา เปียโน : เพราะสิ่งที่พวกแก่เจออยู่ในตอนนี้มันก็เพราะเรื่อง กล่องนั้น เนย : จริงด้วย เนย : กูขอบคุณมึงนะที่บอก เปียโน : อื้ม เราเต็มใจ เปียโน : เราต้องไปก่อนนะ

เนย : พวกมึง 45 เนย : โนจะไปแล้ว เนย : ถึงพวกมึงจะมองไม่เห็น เนย : แต่พวกมึงกูพูดให้มันได้ยินได้นะ ไออุ่น : กูขอโทษที่เคยพูดไม่ดีกับมึง สไปรท์ : กูก็ขอโทษนะโน น้ำพุ : พวกกูรักมึงนะ พะพาย : หมดห่วงแล้วนะโน พะพาย : เราขอให้แกโชคดีกับเส้นทางของแกนะ เปียโน : //ยิ้ม อันอัน : พี่ไปแล้วนะ ขอบคุณที่ช่วยเตือนสติ อันอัน : //ยิ้ม เมื่อความแค้นและความห่วงได้หายหมดไปก็ทำให้อันอันและเปีย โนได้เดินทาง ไปยังแสงสว่างเห็นเส้นทางของตน 2 วันต่อมา วันขุดกล่อง สไปรท์ : กูจำไม่ได้แล้วว่าฝังไว้ตรงไหน ไออุ่น : ขุดต่อไปเหอะ เดี๋ยวก็เจอ เนย : กูว่าแถวนี้แหละ สไปรท์ : //ขุด

สไปรท์ : เหนื่อยหวะ 46 น้ำพุ : เอามากูช่วยขุดเอง น้ำพุ : //ขุด 10 นาทีผ่านไป น้ำพุ : เห้ย นี่ไง น้ำพุ : กล่องใบนี้ใช่ไหมวะ พะพาย : ไหน พะพาย : //เดินไปดู พะพาย : ใช่ เราจำได้ ไออุ่น : เธอ ไออุ่น : หยิบขึ้นมาเลยได้ไหม ไออุ่น : ต้องทำอะไรก่อนไหม เนย : อย่าพึ่งหยิบ!!! เนย : ท่องคาถานี่กันก่อน เนย : เพื่อความถูกต้องตามพิธี ทำให้มันถูก น้ำพุ : งั้นเริ่มกันเลย ทำพิธีขุดกล่องเสร็จ พี่ภูผา : //ลูบหัวน้ำพุ พี่ภูผา : ต่อไปนี้พี่ขอให้พุเจอแต่เรื่องที่ดีนะ พี่ภูผา : ทำอะไรก็ขอให้มีสติกับทุกเรื่อง พี่ภูผา : พี่รักพุนะ

น้ำพุ : ค่ะพุก็รักพี่ 47 เนย : แหม่ พี่น้องคู่นี้ เนย : น่าอิจฉาน้อง ใช่ไหมพาย พี่ภูผา : //หันไปมองพาย พะพาย : อะไรเล่า น้ำพุ : มึงอะไม่ต้องมาอิจฉาหรอกพาย น้ำพุ : กูรู้นะว่ามึงกับพี่ภูผาอะกิ๊กกั๊กกัน เนย : ว๊ายๆๆ เนย : อิพายมีความรักหวะ ไออุ่น : สมหวังสักทีนะพาย พะพาย : //ยิ้ม พะพาย : เขิน ~ เมื่อทุกอย่างถูกต้อง ความสุขก็ได้ปรากฏแก่กลุ่มของเรา ~