มดกับตั๊กแตน

มดกบั ตั๊กแตน

กาลคร้ังหน่ึงนานมาแลว้ ณ บริเวณทุ่งหญา้ อนั กวา้ งใหญ่ มี ครอบครัวมดฝงู เลก็ อาศยั อยรู่ วมกนั ใตโ้ พรงดินขนาดกาลงั พอเหมาะ ซ่ึงขา้ ง ๆ โพรงดินน้นั คือขอนไมเ้ ก่าท่ีตกั๊ แตนเจา้ สาราญใชพ้ กั อาศยั เช่นกนั

ในช่วงฤดูร้อนท่ีผลผลติ พชื พรรณงอกงามออกรวงมากมาย สมาชิกบา้ นมดท้งั หลาย ตา่ งขยนั ขนั แขง็ เก็บเกี่ยวพชื เหลา่ น้นั มาตนุ ไวส้ าหรับหนา้ หนาว ส่วนเจา้ ตกั๊ แตนกลบั เอาแตเ่ ลน่ ดนตรีอยา่ งเพลิดเพลิน และแปลกใจวา่ ทาไมฝงู มดตอ้ งขยนั ถึงเพียงน้ี เม่ือ เห็นเช่นน้นั ตก๊ั แตนจึงแวะไปสอบถาม \"ฝงู มดตวั นอ้ ยเอ๋ย พวกเธอจะเร่งทางานเก็บพชื พรรณไปทาไมกนั มากมาย\" ตก๊ั แตนเอย่ \"กเ็ ก็บไวก้ ินตลอดฤดูหนาวน่ะสิ\" เสียงของมดซ่ึงเป็นหวั หนา้ ตอบกลบั พลางเกบ็ เก่ียวพชื พรรณไปดว้ ย \"โห ! ฤดูหนาวเลยหรือ อีกนานเลยนะ เพราะนี่ก็เพง่ิ จะเขา้ หนา้ ร้อนเอง\" เจา้ ตก๊ั แตนพดู ดว้ ยน้าเสียงแปลกใจ \"กเ็ ราเกบ็ เก่ียวตอนน้ี ฤดูหนาวจะไดม้ ีอาหารกินอยา่ งอุดมสมบรู ณ์แถมได้ พกั ผอ่ นแบบเตม็ ที่ไงละ่ \" หวั หนา้ มดอธิบาย \"แตเ่ ที่ยวเลน่ พกั ผอ่ นในฤดูร้อนกส็ นุกไปอีกแบบนะ ทาไมจะตอ้ งรอถึงหนา้ หนาวดว้ ย\" เสียงตก๊ั แตนโตก้ ลบั \"เอาเถอะ ฉนั ขอกลบั บา้ นไปเลน่ ดนตรี เตน้ รา ก่อน แลว้ กนั นะ\" ตกั๊ แตนเดินกลบั ไปอยา่ งสบายใจไมเ่ ดือดร้อน ส่วนฝงู มดกท็ าหนา้ ท่ีของตน อยา่ งแขง็ ขนั

เวลาผา่ นไปไมน่ านนกั ลมหนาวเยน็ ยะเยอื กกม็ าเยอื น เป็นสัญญาณเตือนวา่ เขา้ สู่ฤดู หนาวแลว้ นน่ั เอง ในขณะเดียวกนั ผลไมพ้ ชื พรรณที่เคยงอกเงยต่างโรยรา จะหาอาหาร มากินแทบไม่มี แต่ถึงอยา่ งไรฝงู มดก็ไม่เดือดร้อน เพราะพวกมนั เก็บตุนของกินไวแ้ ลว้ มากมาย \"ดีนะเน่ียที่เราเกบ็ อาหารเอาไวเ้ ยอะแยะ คราวน้ีจะไดก้ ินแบบไม่ตอ้ งกลวั อด\" มดตวั เลก็ เอ่ยข้ึนมา \"ใช่ ๆ ตอ้ งขอบคุณพวกเราจริง ๆ ท่ีขยนั ขนั แขง็ อดทนทางานทาใหเ้ รามีกินใน วนั น้ี\" หวั หนา้ มดประกาศขอบคุณท่ามกลางความยนิ ดีของมดทุกตวั ก๊อก ก๊อก ก๊อก ! !... เสียงเคาะประตหู นา้ โพรงมดดงั ข้ึน \"สงสยั มีแขกมาเยย่ี ม หรือเอาอาหารมาแลกเป็นแน่\" มดตวั เลก็ พูดแลว้ เดินไปเปิ ดประตู

หนา้ ประตูน้นั คือตก๊ั แตนเจา้ สาราญผพู้ กั อาศยั อยขู่ า้ ง ๆ ท่ีเคยมีทา่ ทางสดใสร่าเริง แต่ คราวน้ี ตกั๊ แตนกลบั ยนื กม้ หนา้ ดว้ ยความหิวโซ พอประตูเปิ ดจึงรีบเดินตรงมาหา หวั หนา้ มดที่เคยสนทนาดว้ ยทนั ที \"สวสั ดีมดเอ๋ย ฉนั หิวเหลือเกินไมไ่ ดก้ ินอะไรมาหลายวนั พอจะมีอาหารแบง่ ฉนั บา้ งไหม\" ตกั๊ แตนขอร้อง \"อะไรกนั บา้ นเธอไม่มีอะไรกินเลยหรือ ช่วงฤดูร้อนผลผลิตออกจะอดุ ม สมบูรณ์\" หวั หนา้ มดถามดว้ ยความสงสยั \"ฉนั มวั แต่ยงุ่ กบั การเล่นดนตรีและเตน้ รา เลยไม่มีเวลามานง่ั ทางานกกั ตนุ อาหาร ไวก้ ินอยา่ งเธอ\" คาแกต้ วั ของตก๊ั แตน

\"อะไรกนั ! นี่เธอไม่ทางานเลยเหรอ มวั แต่เล่นดนตรีสนุกสนานเน่ียนะ\" หวั หนา้ มด ตวาด ดา้ นตก๊ั แตนก็ทาหนา้ เจ่ือนโดยไม่มีคาตอบโต้ \"ถา้ เธอไม่รู้จกั แบ่งเวลาเลน่ กบั เวลาทางาน ฉนั ก็คงปันอาหารใหเ้ ธอไม่ได้ เจา้ กลบั ไปเถอะ\" พอสิ้นคาพดู ของหวั หนา้ มด เจา้ ตกั๊ แตนเลยเดินกลบั บา้ นไปแบบหิวโหย ส่วนฝงู มดก็พกั ผอ่ นแบบสาราญกบั อาหารที่ตุนมาจากช่วงหนา้ ร้อน นิทานเร่ืองน้ีสอนใหร้ ู้วา่ : คนเราควรจะรู้จกั หนา้ ที่ของตวั เอง เวลาไหนควรทางาน เวลาไหนควรเลน่ หาก มวั แตเ่ ลน่ ไม่ยอมทางานเลย สักวนั หน่ึงชีวิตอาจเจอเร่ืองเดือดเน้ือร้อนใจจนหนั ไปพ่งึ ใครไมไ่ ด้ เพราะเราไมย่ อมทางานเพอื่ หาเล้ียงและยนื บนลาแขง้ ของตนนนั่ เอง