ไก่โต้ง กบั สนุ ัขจ้งิ จอก เรียบเรียงโดย นางสาว สุภาวดี เลยี่ มอยู่
กาลคร้งั หนงึ่ นานมาแลว้ … ณ หมู่บา้ นในชนบทแห่งหนงึ่ มีชาวบา้ นเล้ ียงไก่โตง้ ไวต้ วั หนงึ่ เพอื่ ใหม้ นั คอยรอ้ งขนปลกุ พวกเขาในเวลาฟ้ าใกลส้ าง ไก่โตง้ จึงถูกจดั ใหอ้ าศยั อยู่ทีท่ า้ ยหมู่บา้ น ซึ่งอยู่ไม่ไกลจาก ป่ าทีม่ ีสุนขั จ้ ิงจอกตวั หนงึ่ คอยทีจ่ ะหาโอกาสจบั ไก่โตง้ ตวั น้ ี กนิ
จนวนั หนงึ่ สุนขั จ้ ิงจอกเห็นโอกาสเหมาะ ไม่มีชาวบา้ นอยู่ แถวน้นั จึงเดนิ รีไ่ ปหาไก่โตง้ ในทนั ที เมอื่ ไปถึง มนั จึงเอ๋ยทกั ข้ ึนว่า “เจา้ ไก่โตง้ ผูง้ ามสง่า…เจา้ รูไ้ หมว่าขา้ กบั พอ่ ของเจา้ เป็ นเพอื่ นกนั ” “ขา้ จาไดว้ ่า เสียงขนั ของพอ่ เจา้ ช่างไพเราะ นกั เจา้ เองกค็ งขนั ไดไ้ พเราะเช่นกนั เจา้ จะกรุณาขนั ใหข้ า้ ไดย้ ินสกั นดิ ไดห้ รือไม่”สุนขั จ้ ิงจอกแสรา้ งขอรอ้ ง ไก่โตง้ ได้ ยินกย็ ้ มิ แลว้ พยกั หนา้ รบั อย่างภาคภูมใิ จ
เมอื่ ไก่โตง้ เริม่ โก่งคอขนั เจา้ สุนขั จ้ ิงจอกซึ่งรออยู่รีบ กระโดดข้ ึนคาบไก่โตง้ ไวแ้ ลว้ วิง่ หนไี ปทนั ที ไก่โตง้ ตกใจ จึง พยายามขนั เสียงใหด้ งั ยิง่ ข้ ึนหวงั ใหช้ าวบา้ นไดย้ นิ เมอื่ ชาวบา้ นไดย้ นิ เสียงรอ้ งของไก่โตง้ จึงตะโกนบอกกนั ว่า “ดู นนั่ หมาจ้ ิงจอกกาลงั คาบไก่ของเราวิง่ หนไี ปแลว้ ” แลว้ ต่าง ก็พากนั ควา้ ท่อนไม้ แลว้ วิง่ ไล่ตามไป
เมอื่ ไก่โตง้ เห็นชาวบา้ นวิง่ ตามมา มนั จึงหนั มาบอกเจา้ สุนขั จ้ ิงจอกว่า “เจา้ ไดย้ นิ ทีพ่ วกเขาพูดกนั หรือไม่ ว่าจะไม่ยอม ใหเ้ จา้ เอาขา้ ไปหรอก เจา้ ตอ้ งโดนจบั แนๆ่ ” “ทาไมเจา้ ไม่ รอ้ งบอกพวกเขาไปว่า ขา้ เป็ นไก่ของเจา้ พวกเขาจะไดเ้ ลกิ ตาม”ไก่โตง้ ใชอ้ ุบายหลอก
และโดยไม่ทนั ทีส่ ุนขั จ้ ิงจอกจะคิดไตร่ตรอง มนั กร็ ีบเปิ ด ปากเพอื่ ตะโกนทนั ที จงั หวะน้นั เอง เจา้ ไก่โตง้ รีบบนิ หนไี ป เกาะทีก่ งิ่ ไมแ้ ลว้ หนั มาพูดเยาะเยย้ ว่า “เจา้ นชี่ ่างโง่เขลา เสียจริง ขา้ ไม่มวี นั เป็ นของเขา้ หรอก”
พอดีกบั ทีช่ าวบา้ นวิง่ มาถงึ ต่างช่วยกนั ทุบตีเจา้ สุนขั จ้ ิงจอก เป็ นการใหญ่…ก่อนทีจ่ ะอุม้ ไก่โตง้ กลบั ไป…สุนขั จ้ ิงจอกได้ แต่ครา่ ครวญว่า “ขา้ ตอ้ งมาเจ็บตวั แถมอดกินเจา้ ไก่โตง้ นนั่ เพราะความเบาปัญญาของตวั ขา้ เองแท้ ๆ”
มชี าวบา้ นเล้ ยี งไก่โตง้ ไวต้ วั หนงึ่ เพอื่ ใหม้ นั คอยรอ้ งขนั ปลกุ พวกเขา ในเวลาใกลฟ้ ้ าสาง ไก่โตง้ จึงถูกจดั ใหอ้ าศยั อยู่ที่ทา้ ยหมูบ่ า้ น ไม่ไกลกนั นกั มีสนุ ขั จ้ ิงจอกตวั หนงึ่ คอยที่จะจบั ไก่โตง้ ตวั น้ กี ิน จนวนั หนงึ่ สนุ ขั จ้ ิงจอกเห็นโอกาสเหมาะ ไม่มีใครจึงเดินรีไ่ ปหาไก่ โตง้ ทนั ที
เมอื่ ไปถงึ มนั จึงเอย๋ ทกั ข้ ึนว่า “เจา้ ไก่โตง้ ผูง้ ามสง่า…เจา้ รูไ้ หมว่าขา้ กบั พอ่ ของเจา้ เป็ นเพอื่ นกนั ” “ขา้ จาไดว้ ่า เสียงขนั ของพอ่ เจา้ ช่างไพเราะนกั เจา้ เองก็คงขนั ได้ ไพเราะเช่นกนั เจา้ จะกรณุ าขนั ใหข้ า้ ไดย้ ินสกั นิดไดห้ รือไม่” สุนขั จ้ ิงจอกแสรง้ ขอรอ้ ง ไก่โตง้ ไดย้ ินก็ย้ มิ แลว้ พยกั หนา้ รบั อยา่ งภาคภูมิใจ
เมอื่ ไก่โตง้ เริ่มโก่งคอขนั เจา้ สนุ ขั จ้ ิงจอกซึ่งรออยูร่ ีบกระโดดข้ ึนคาบไก่โตง้ ไวแ้ ลว้ วิ่งหนีไป ไก่โตง้ ตกใจ พยายามขนั เสียงดงั หวงั ใหช้ าวบา้ นไดย้ นิ เมอื่ ชาวบา้ นไดย้ ินเสียงรอ้ งของไก่โตง้ “ดูนนั่ !…หมาจ้ ิงจอกกาลงั คาบไก่ของเราวงิ่ หนีไปแลว้ ” ชาวบา้ นตะโกนบอกกนั แลว้ ต่างพากนั ควา้ ท่อนไมอ้ อกวิง่ ไลต่ ามไป
เมือ่ ไก่โตง้ เห็นชาวบา้ นวิ่งตามมา มนั จึงหนั มาบอกเจา้ สุนขั จ้ ิงจอก ว่า “เจา้ ไดย้ นิ ที่พวกเขาพูดกนั หรือไม่ ว่าจะไมย่ อมใหเ้ จา้ เอาขา้ ไป” “ทาไมเจา้ ไมร่ อ้ งบอกพวกเขาไปว่า ขา้ เป็ นไก่ของเจา้ พวกเขาจะได้ เลิกตาม” ไก่โตง้ ใชอ้ ุบายหลอก โดยไมท่ นั คิดไตร่ตรอง เจา้ สุนขั จ้ ิงจอกรีบเปิ ดปากเพอื่ ตะโกนทนั ที
จงั หวะน้นั เอง เจา้ ไก่โตง้ รีบบินหนไี ปเกาะที่กิ่งไมแ้ ลว้ หนั มาพูดเยาะ เยย้ ว่า “เจา้ นชี่ ่างโง่เขลาเสียจริง ขา้ ไม่มีวนั เป็ นของเขา้ หรอก” พอดีกบั ที่ชาวบา้ นวิง่ มาถงึ ต่างช่วยกนั ทุบตีเจา้ สนุ ขั จ้ ิงจอกเป็ นการ ใหญ่… ก่อนที่จะอุม้ ไก่โตง้ กลบั ไป…สนุ ขั จ้ ิงจอกไดแ้ ต่ครา่ ครวญวา่ “ขา้ ตอ้ งมาเจ็บตวั แถมอดกินเจา้ ไก่โตง้ นนั่ เพราะความเบาปัญญาของตวั ขา้ เองแท้ ๆ”
นิทานเรื่องน้ สี อนใหร้ ูว้ ่า “เมอื่ มีภยั …จงต้งั สติ…และใชป้ ัญญาแกไ้ ข”
Search
Read the Text Version
- 1 - 13
Pages: