วรรณคดีลาว เรื่องพื้นเวียงจันทน์

๙๖ น้องจักเอาพระแก้ว องค์เอกมหานิล คืนกลับเมือเวียงจันทน์ บใ่ หไ้ ผเห็นแท้ ปกี ุนนน้ั สิลาศลี สกิ ออก พเี่ อ้ย ออกจากถา้ ในหว่าง เดือนสิบสอง น้องสิยอมอื นบ พ่อพระอนิ ทร์เทิงฟ้า ข้าขอเสีย่ งพระ แก้ว ลองเดชสรสิทธ์ิ คันว่า ผู้ข้าได้เสวยราชย์สร้าง เวียงจันทน์ แทนปู่ ก็ดีถ่อน ขอให้ฤทธิ์พระแก้ว ทาให้หว่ันไหว ไปเถิงเท่า หัว เมืองทุกประเทศ น้องเส่ียงแลว้ ปีนั้นจิ่งค่อยฟงั พ่ีเอย้ ให้เจ้าจาคา ข้อย อย่าได้หลงลืมหล่าย น้ันถ่อน ข่อยสิลาแจ่มเจ้า วันนี้ด่วนไป ก่อนแหลว ท้าวกล่าวแล้ว นางเหล่าโมทนา ดอมน้องชาย เอก องค์เป็นเจ้า แต่น้ัน ท้าวสั่งแล้ว ท้าวเหล่าเลยลา ท้าวก็เอาตนเข้า หิมพานต์ยามเท่ียง มันหากแล้วท่อนี้ ทองดาหล่าบ่เห็น แท้แหลว บัดนี้ จักกล่าวเถิงท้าว คาปนอ้ายพ่ี กับท้ังนางนาถน้อย บุญกว้าง คู่คน ก่อนแหลว ท้าวก็จิงกล่าวต้าน ลาเจียงคาน้องนาถ กับท้ัง นางสะใภ้ แก้วแก่นสามผิว บัดนี้ อ้ายจักลาแจ่มเจ้า น้องพี่ทั้งสอง ก่อนแหลว นับแต่อ้ายเอาตนเข้า เวสาลีนานขนาด เจ้าเอ้ย ได้สิบ ห้าขวบม้ือ ปีกุนแท้เท่ียงจริง แท้แหลว อ้ายจักพากันเข้า กรุงศรี เยี่ยมแม่ ก่อนแหลว ทัง้ อา้ ยน้อง อาขอ่ ยอยู่กรงุ พ้นุ แหลว คอ่ ยอยู่ ดีเยอ พระกษัตราเจ้า ทั้งสองเป็นพ่ี เฮาน้ี ขอให้สีแจ่มเจ้า ยืนม่ัน หม่ืนปี อย่าให้มีโภยต้อง อนตายบังเบียด ฝูงหมู่โภยพยาธิฮ้าย ในเน้ืออย่าให้มี เจ้าเอ้ย แต่ว่าความเฮาเว้า จากันให้มันคอ่ ง ให้เจ้า จาจื่อไว้ คาต้านอย่าให้หลง พี่เอ้ย น้องสั่งแล้ว ก็ขึ้นข่ียนต์ยาน เหาะทยานเวหา สทู่ ะเลหลวงกว้าง ฯ ภานวุ ัฒน์ ศรีสรุ ะ ปริวรรต

๙๗ จบลานที่ ๔ ผูกท่ี ๗ ลานท่ี ๕ ท้าวก็หันยนต์เข้า กรุงศรีเมืองใหญ่ พอคราวเถิง ฮอดนคร เมืองแก้ว บาก็จาจ่ือได้ หมดถ้วนสู่อัน คาปนท้าว เถิงเมืองยาม เท่ียง ท้าวก็กวัดปิ่นเป้ือง ยนต์เข้าจอดจา แต่น้ัน คาซ่าเท่า เถิง พ่อปติ ตา นางก็แตง่ ลกู น้อย ไปเย่ียมเบิ่งยล ก็จงิ เห็นยนต์ทา้ ว ทงั้ สองมาฮอด มาจอดยัง้ สนามกวา้ งยอดเมอื ง บญุ เฮืองท้าว คาปน ยืนอยู่ หยบั เขา้ ใกล้ บาท้าวเหลา่ หวั อันว่า ตนตัวท้าว เสมอพรหม คือฮปู ก็จิงหยับเข้าใกล้ เห็นถว้ นสปู่ ระการ ท้าวก็ไขวาจา ตอ่ เขามี ฮู้ ข้าจิงจารจาต้าน นาบาหัวอยู่ แต่น้ัน ท้าวจิงมืนตาข้ึน ทาฤทธี เลยปาก แลบล้ินข้ึน ตาคึ้งใส่เฮา แม่เอ้ย ท้าวนั้นหากลิ้นก่านแท้ ก็หากต่างคนเฮา อันว่า คนในกรุงศรี ก็บ่มีจริงแท้ แต่นั้น แม่ กล่าวต้าน จาต่อวงศา บาก็พากันไหล หลั่งลงไปต้อน องค์จอม เจ้า มหาธรรมจอมเลศิ กษัตริย์เอกเหง้า บุญกว้างหน่อเวียง เสียง สนั่นก้อง ดังเท่าท่ัวกัน คือด่ังจักจั่นฮ้อง เดือนห้าชั่วแซว อันว่า คาปนท้าว จอมธรรมมาฮอด มาจอดย้ัง นางหล่าแม่เมือง แท้ แหลว แต่น้ัน แม่ก็ไปฮอดท้าว ในที่ยนต์เหาะ ท้าวก็ลงมาหา แม่คีงบุญกว้าง แม่ก็บายแขนเจ้า คาปนแล้วย้อยหย่ัง ยมนาไหล อาบปางสองแก้ม แม่ก็คิดนาเจ้า ท้ังสองยังค่อยอยู่ ดีลือ เจ้าหาก หนีจากข่อย นานแท้แม่บ่เห็น ลูกเอ้ย แต่น้ัน ฝูงผู้เฒ่า ตายายทั้ง วรรณคดลี าวเร่ืองพืน้ เวียงจันทน์

๙๘ ปู่ กับท้ังลุงอาวอา สู่คนชาวเช้ือ เขาก็มายามเจ้า คาปนหมดหมู่ เขาก็หลูหลั่งเข้า ยามเจ้าสู่คน แต่น้ัน คาปนท้าว ขานเขาคาม่วน เฮาหากประกอบแท้ บุญเจ้าเหล่ือมงา แม่เอ้ย แต่ว่าวงศาเชื้อ ตา ยายพ่อแม่ ยังค่อยสุขอยู่สร้าง ศีลสร้อยค่อยอยู่ดี แด่ลือ แต่น้ัน แม่กล่าวต้าน ยังค่อยเทียรคา สุขสาบาย อยู่ในกายเน้ือ ลูกเอ้ย แม่ก็มีคาสุข เพ่ิงบุญจอมเจ้า แต่น้ัน แม่กล่าวต้าน จาต่อบาคาน เถิงเฮือนตน จอดเซาสนามกว้าง แม่จิงหามาให้ โภชนังทุกส่ิง ของกนิ มีบไ่ ฮ้ ถวายเจา้ สปู่ ระการ ฯ จบลานท่ี ๕ ผกู ท่ี ๗ ลานที่ ๖ แต่นั้น ท้าวก็พาน้องแก้ว บุญเพ็งเสวยโภชน์ แม่ก็ถามแจ่ม เจ้า บาท้าวดุ่งเดิน ใด๋นอ แม่ก็คึดฮอดเจ้า ม้วยม่ิงมรณา เป็น เพราะบญุ บาคาน ก็จิงมาเห็นหน้า แตน่ ้นั ท้าวเสวยโภชนาแลว้ รนิ น้าส่วยมือ พลันเปียง ลูบสีสรงน้า คราวเดียวแล้ว ขันสลายอยื่น มวนมอบให้ บุญกว้างพระยอดชาย แต่นั้น ท้าวกล่าวต้าน จาต่อ มารดา กลายภูชุน ผู้เดียวยินน้อม ลูกก็เอาตนเข้า ดงหลวงค้าว เค่ง มีแตเ่ สยี งแฮดช้าง คณาเนื้ออย่ดู ง มที ง้ั กาเหว่าฮอ้ ง ยามแลง ค่ายสิคา่ มที ้งั นกใส่ฮ้อง ปลายไม้ฮา่ ไฮ พุ้นเยอ มเี ครือเกีย้ ว เลียน ต้นก่ายกัน มีทั้งจันทน์แดงพร้อม จันทน์หอมเต็มป่า มีท้ังดวง ภานวุ ัฒน์ ศรสี ุระ ปรวิ รรต

๙๙ ดอกไม้ มาลาสรอ้ ยหื่นหอม มที ง้ั ดวงดอกซ้อน ซอนขึ้นหว่างผา พุ้ นเยอ มีท้ังทาด ๆ น้า ตีต้องโง่นหิน พุ้นเยอ มีท้ังปูปลาหอย ล่องลอยตามน้า มีท้ังมังกรแข้ พึงคณาสัตว์ป่า เต้นไต่ก้อน ผา ล้านหว่างภู มนั ก็ชุมกนั เขา้ คณนานบั โกฏิ มีท้งั ไก่เถ่ือนพร้อม ฝูง หมู่นกยาง มีท้ังกวางฟานเต้น เห็นดางกระฮอกด่อน มีกระแต กระฮอกจ้อน หมีเม่นล่ินแลน เฮาก็แลไปหน้า ภูผาหลายหน่วย เห็นแต่ลิงวอกเต้น ปลายไม้ส่งเสียง เสียงสน่ันก้อง เทิงภูวีว่อน พุ้นเยอ เฮาก็คิดค่ังแค้น มโนเศร้าชอบครอง เฮาก็เซาอยู่หัน่ เจ็ด วนั ทัดเทยี่ ง ไปก็ไปบไ่ ด้ เหวหว้ ยฮ่อมภู เฮากค็ อยไปหน้า ภผู าตัน ห่อม บ่มีปล่องสิซ้น เทียวแท้ก็บ่มี เฮาก็เวทนาทกุ ข์ อยู่เนาในหัน่ แตน่ นั้ ยังมีรสั สเี จา้ เพศตาไฟองค์หนงึ่ ทา่ นกอ็ ยู่แห่งห้อง ผาล้าน ฮูปแมว พุ้นแหลว เพ่ินก็เดินมาเล่น อรัญญาหิมเวสน์ เพ่ินก็มา พบพอ้ ตวั ขอ่ ยอยู่ดง แม่เอย้ ฯ จบลานที่ ๖ ผกู ท่ี ๗ ลานที่ ๗ วรรณคดีลาวเร่อื งพ้ืนเวียงจันทน์

๑๐๐ แต่นัน้ ขา้ กบ็ นบอกให้ องค์พอ่ พระรัสสี ข้าก็เปน็ ลูกเจ้า เหลา คาเป็นชื่อ เป็นคนสร้าง เวียงจันทน์นครเทศ อยู่สืบสร้าง นาเจ้า พอ่ พระองค์ จริงแหลว ทา่ นกเ็ ดินแลน่ เลน่ กรงุ ศรีเมอื งใหญ่ เพ่ิน จิงได้แม่ข้าน้อย เป็นคู่เทียมสอง ท้าวจิงเอาตนหนี จากนครกรุง กว้าง เหิงนานล้า มารดาตนแม่ มานแก่แล้ว เลยได้ออกมา เปน็ กษตั รยิ ์เชอ้ื คนชายลิ้นก่าน ไทยจิงย้าน จาข้าพรากเมอื ง น้ี แหลว ท่านก็มายามเจ้า เจียงคาพระยาใหญ่ ก็จิงมาฮอดเจ้า เดียวนี้ฮอดแม่เมือง แม่เอ้ย อันว่า ทองดาท้าว ก็เอาตนเข้าบวช อยู่สืบสร้าง เป็นเจ้าแห่งรัสสี แท้แหลว แต่นั้น ท้าวกล่าวแล้ว แม่เหล่ายอมือ เถิงสามี ยอดคุณผัวแก้ว อันว่า บุตราเจ้า ทองดาเขา้ บวช ขอใหบ้ ญุ ส่งยู้ ชขู ้ึนสสู่ วรรค์ แดถ่ อ่ น แต่นั้น แม่ กลา่ วแล้ว ทา้ วเหล่าเลยถาม ลงุ อาขอ่ ย เกศีแมย่ ่า ยงั ลือ แต่วา่ ลูกแก่นแก้ว อาเจ้าก็หากยัง บ่เด้ แต่น้ัน แม่กล่าวต้าน อาเจ้าก็ หากยัง แต่น้ัน ท้าวกล่าวต้าน เช่ิงแม่มารดา ข้าขอนาเอามา อยา่ นานเนอเจา้ ยงั มีหลานชายเจา้ ราชวงศเ์ ป็นใหญ่ เปน็ คนชัน้ เวียงจนั ทนเ์ หมือนหลอ่ จรงิ แหลว ทา้ วจงิ ไดข้ า้ น้อย เชญิ เจา้ ดว่ น ไป แท้ดาย แม่ส่ังแล้ว เขาแต่งเดาดา พากันขึ้น เฮอื บินเปื้อง ปิ่น ทยานไปผ่าย ตามเวหาลัดเร่ง ก็จิงได้ขวบม้ือ จริงแท้ฮอด เมือง แต่นั้น เขาก็ไปเถิงห้อง เวียงจันทน์เอกราช ฮอดปากคุ้ม พระยาเจ้าเหล่านอน แต่น้ัน นายปักตูเจ้า โลมเขาเสียงอ่อน สี แจ่มเจ้า มานี้เหตุใด๋ แต่นั้น จันทราเจ้า ไขคาบนบอก เดยี๋ วนี้ ตูข้ามาเถิงแล้ว เกศีเจ้าย่า เฮานั้น ยังอยู่ย้ัง เฮือนข่อยผู้เดียว ภานวุ ฒั น์ ศรสี ุระ ปริวรรต

๑๐๑ เห็นแต่นายปักตูต้าน จันทราน้อยหนุ่ม เดี๋ยวนี้ หลานไปนอนอยู่ ก้า ปกั ตตู าวันออก พ้นุ เยอ เฮอื นยา่ เจา้ ไปหาคือสงิ า่ ย หลาน เอย้ คนั วา่ เขาให้เข้า บาทา้ วจ่งิ ไป นน้ั เนอ ฯ จบลานท่ี ๗ ผูกท่ี ๗ ลานท่ี ๘ สมเด็จเจ้า ใจเมืองพอฮขู้ า่ ว บ่เด้ แต่นน้ั ทา้ วก็จดั คนเฝา้ ปัก ตูเวียงผาสาท พระบาทเจ้า กลัวย้านหน่อเวียง แท้แหลว แต่นั้น นายปักตูต้าน จากันคาม่วน สองอ้ายน้อง เดินด้ันด่วนไป ฮอดแห่งห้อง ปักตูก้าฝ่ายเหนือ แต่นั้น นายปักตูเจ้า จาเขาสอง ออ่ น ซ้ากล่าวตา่ น จาเว้าต่อเขา เดียวน้ี การเมืองฮ้อน ฉันใด๋ ไดด้ งุ่ มาเด้ แต่น้นั จันทราทา้ ว ไขคดีเลยกล่าว มานี้มาเชญิ เอา เจ้า เกศีแม่ยา่ หากเป็นแม่บาบญุ กวา้ ง บาทา้ วหนอ่ เวยี ง ทา้ ว ก็เนาอยู่ย้ัง เฮือนแห่งมารดา แท้แหลว ท่านจิงทันตูขา้ ท้ังสอง น้องนาถ มากล่าวต้าน เชิญเจ้าย่าตน แต่นั้น นายปักตูฮู้ มี คนดูประหลาด นายจิงบอกให้ท้าว อยู่ห่ันบ่มี นายจิงเอาตนเขา้ ไปหานายย่า ก็จิงก้มกราบไหว้ ไขแจ้งบ่บัง ยังมีคาปนท้าว หลานชายมาฮอด มาจอดยั้ง สนามกว้างแห่งพระองค์ แต่นั้น สองอ่อนน้อย กุมารน้อยออ่ น เข้าพักย้ัง ในหั่นอีหลี เชิญแม่ไป เดียวน้ี ถามบาตรงถ่ี การเดือดฮอ้ น เชิญเจ้าด่วนพลัน แต่น้ัน วรรณคดีลาวเรอ่ื งพนื้ เวียงจันทน์

๑๐๒ นางก็ประสูติลูกแก้ว ระลึกฮอดคาฝันเป็นประหลาด คือสิแม่นลูก แก่นแก้ว นางหล่าเกิดมา บ่อย่าแหลว นางก็เลยไปนา หมู่เขา คนใช้ นางก็วาจาต้าน หลานชายโดยฮีบ แต่น้ัน จันทราท้าว ขานคาพระแม่ เชิญแม่ไปพร่าพร้อม จอมแก้วแม่เมือง เถิงโฮง หลวง กล่าวจายังท้าว อันว่า บุตราเจ้า ท้ังสามเจ้าลูก กูเอ้ย เดียวน้ี ยังมีคาปนท้าว แนวเวียงจันทน์เน้ือแม่ พระองค์นั้น ท้าว กม็ าอย่ยู ง้ั เฮอื นท้าวแม่พระองค์ ฯ จบลานท่ี ๘ ผูกที่ ๗ ลานท่ี ๙ ท้าวจิงมาทันข้า ทั้งสามน้องพ่ี แต่น้ัน บาคานท้าว ท้ังสาม ลูกแม่ ต้านต่อเจ้า เทวีแก้วหน่อเมือง อันว่า บาคานท้าว คาปน กับแม่ แต่น้ัน กล่าวต้านแล้ว ขานตอบบาคาน อันว่า บาคานท้าว เหลาคาเนื้อหน่อ ก็แม่นเป็นชาติเช้ือ หลานหล่าแห่งกู แม่น้ีเป็น ลูกท้าว อานุราชเวียงจันทน์ นั้นแหลว แต่น้ัน นางกล่าวแล้ว ลูก เหล่าวาจา ให้ตนตัวข้า ไปหาพระยาพ่อเจ้า เสวยแล้วก็จิ่งไป เจ้า เอ้ย แต่นั้น นางจิงพาบาท้าว ไปเถิงพระยาพ่อ ก็จิงขอขาบเจ้า บุญกว้างพ่อพระยา แด่ถ่อน ลูกจักไปเที่ยวเล่น ตามประเทศกรงุ ศรี กับทั้งมารดาเจ้า ท้ังสามเนื้อหน่อ ไปเท่ียวเล่น อรัญญาในป่า มี ท้ังมวนช้างม้า เสือฮ้ายแฮดกระทงิ แต่นั้น พระสั่งแล้ว ลูกเหล่าลา ภานุวัฒน์ ศรีสุระ ปรวิ รรต

๑๐๓ ลง เถิงเฮือนตน แต่งเดาดาห่าง แล้วจิงเอาตนเข้า ยนต์เหาะเลย แล่น เฮือก็ผันถีบขึ้น แคมน้าแม่พระยา บาก็เบ็ดเฮือขึ้น ตาม กระแสแม่น้าใหญ่ ก็จิงเถิงแห่งห้อง สนามหลวงเซาอยู่ แล้วจิงเอา กันขึ้น เมือเมืองหลิงหล่า ไปเถิงโฮงพระแม่แล้ว เห็นแก้วพระยอด เมือง ท้าวจิงลงมาฮบั ต้อน มเหสีเจ้าย่า ท้าวก็จับจ่องนิ้ว เชิญเจ้า ข้นึ โฮง ทา้ วจิงยอมอื ไหว้ กษัตราเจา้ ย่า ว่าใหค้ อ่ ยสุขอยสู่ รา้ ง เมอื ง บา้ นคอ่ ยสาราญ แด่ลอื กับทัง้ แนวมารดา อยสู่ บายเบาเนอ้ื กบั ท้งั มหาราชเจ้า สามีโกผัวของย่า ยังค่อยสุขอยู่ล้วน คาฮ้อนอย่าให้มี แด่ถ่อน แต่นั้น ท้าวกล่าวแล้ว ย่าตอบบาบุญ สายใจเอย้ ค่อยอยู่ ดีเนอเจ้า เป็นพระบุญบาท้าว สายสมรเจ้าย่า กูเอ้ย จงค่อยสุขอยู่ สร้าง เมืองบ้านฮ่วมพระองค์ แต่น้ัน นางกล่าวแล้ว นางเหล่าเลย กลาย นางก็ยมนาทกุ ข์ ผู้เดียวยินนอ้ ม ฯ จบลานที่ ๙ ผกู ที่ ๗ ลานที่ ๑๐ มาคึดฮอดแต่พระกษัตราไท้ เหลาคาหลานกู เด้นอ อาก็เห็น ลกู เจา้ คือทา้ วราชวงศ์ แท้นอ เจา้ สังบ่มาเพมา้ ง กรงุ ศรใี ห้มนั แปร่ แหน่เด้ แตน่ นั้ ท้าวตอบตา้ น บอกย่าเกศี เจา้ จงฟงั หลานหล่า จา เว้าส่ังสอน อันว่า เหลาคาท้าว เพิ่นหากมุดมอดเมี้ยน มรณาลด ชวั่ แล้วเด้ มรณม์ ่งิ เม้ียน ตายแทต้ ั้งแต่นาน แท้แหลว แตน่ น้ั ทา้ ว วรรณคดลี าวเร่ืองพ้นื เวียงจันทน์

๑๐๔ กล่าวแล้ว ย่าเหล่าเลยถาม อันว่า เหลาคาท้าว ตายอยู่เมืองใด๋ หลานเอ้ย ท้าวตอบต้าน บนบอกตามความ อันว่า เหลาคาตาย อยเู่ มืองแกวพ้นุ ภูชนุ กว้าง นครคาประเทศใหญ่ คาบแจม่ เจ้า อยู่ ในถ้าหง่าหิน แต่นั้น ย่ากล่าวต้าน ถามอ่อนคาปน ท้าวจิงไขคดี บอกฮาสองเจ้า ยังแต่เจียงคาท้าว ทองดาสองอ่อน เป็นลูกท้าว แนวเชื้อหน่อเวียง เขาก็ติดต่อส้น นาอา้ ยอยู่บ่เซา ย่าเอย้ เขาก็มา เซาน้ี กรุงศรีเมืองแม่ มาแวะย้ัง เมืองนี้บ่กลาย ย่าเอ้ย แม่ก็บน บอกให้ ด้ันดุ่งเดนิ ไป เขากพ็ ากันไป บ่เซาเดนิ ย้าย กลายแดนดา้ ว หิมพานต์ค้าวเค่ง ก็จงิ ฮอดแห่งหอ้ ง เวสาลเี มืองใหญ่ กจ็ ิงได้ เมยี แก้วฮูปงาม เขาก็มวนมอบท้าว ยอให้สู่อัน ท้าวก็ลุโชคได้ เสวย ราชย์เป็นพระยา ในเมืองเวสาลี แม่นพระองค์เป็นเจ้า ท้าวก็ค่อย อยู่สร้าง เป็นเจ้านั่งนคร ย่าเอ้ย ข้าจิงติดต่อส้น ยามน้องจ่ิงได้มา น้แี หลว ฯ จบลานท่ี ๑๐ จบผูกที่ ๗ ผกู ที่ ๘ ผูกท่ี ๘ ลานที่ ๑ ภานวุ ัฒน์ ศรสี ุระ ปรวิ รรต

๑๐๕ แต่น้ัน ท้าวกล่าวแล้ว ย่าเหล่ายอมือ โมทนาดอม หน่อเวียง เป็นเจ้า ให้เจ้าผิเอาถ่อน เมืองเวียงของปู่ เจ้าน้ัน อนั ว่า ของปู่เจ้า กรุงกว้างยาดเอา แท้แหลว อันว่า ของเวียงนี้ นับแต่ของคูณแท้ สามประการถ้วนถ่ี ย่าเหล่าแล้ว ให้หลานหล่าจ่ือเอา แม่ถ่อน อันหน่ึง องค์พระแก้ว องค์อาจมหานิล เป็นจอมเวียง โลกลือท้ัง คา่ ย กบั ทั้งกญุ ชโรช้าง พลายสารตัวหนง่ึ เป็นชา้ งแกว้ คาล้านก็บ่ ปาน หลานเอ้ย กับทั้งศรีคันไชยแก้ว ดวงดีดาบประเสริฐ สาม ประการครบถ้วน ลือล้าลูกดี ง้าวปู่เจ้า ดูประเสริฐมีฤทธิ์ เป็นมุง คุล เหล่ือมมุงเวียงกว้าง แม่แหลว นอกกว่าน้ัน นับหม่ืนเถิงแสน เงินคาหลาย โกฏิกือกองล้าน กับท้ังกุญชโรช้าง หัสสานับหม่ืน คนหล่ืนล้น เหลือด้ามฮอดพัน เขาก็เอาไปแท้ ปันกันใช้จ่าย แท้ แหลว เอาแตเ่ จ้า หลานหลา่ ฮ่าคนิง แดถ่ ่อน ฉนั ใดจ๋ ิงสิได้ ของเฮา หมดทุกส่ิง บ่กลัวแต่เจ้า หลานแก้วส่างปอง ห่ันถ่อน แต่นั้น ย่า เหล่ายอยืมนบ เอาแต่บุญบาคาน สิเกิดมีเมือหน้า แต่น้ัน ท้าว กล่าวแล้ว ต้านต่อบาบุญ ดูราโอรินทร์ท้าว คาดอนน้องอุ่น แพง เอ้ย กับทั้งท้าว เนาวมินทร์น้องอุ่น แพงเอ้ย สามแจ่มเจ้า ฟัง ถ่อนข่อยสิสอน เจ้าน้ันเป็นแนวเช้ือ กษัตราเมืองล่าง เชื้อพ่อเจ้า ไทยเชอ้ื หนอ่ กรุง น้องเอ้ย แนวนามเชอื้ มารดาพระแม่ พระองค์นน้ั เป็นเชื้อน้อง แนวท้าวหน่อเวียง แท้แหลว เดียวนี้ ให้น้องพิจารณ์ แจ้ง ในมโนให้ถว้ นถี่ ให้น้องเขยี นขดี แต้ม มูลไว้สู่ประการ แด่ถอ่ น อันหน่ึง ให้น้องทาการสร้าง นาไทยให้มันชอบ ตราบต่อเท่า ได้ วรรณคดลี าวเรอ่ื งพืน้ เวียงจันทน์

๑๐๖ เป็นเจ้านั่งนคร ถ้าว่าการน้องฮ้อน คิดโศกแนวใด๋ ให้น้องเดินไป เถงิ ฮอดเมอื งพระองค์ท้าว เฮาจกั สอนส่งั ให้ วิชาดที ุกอย่าง คนั วา่ โทษต้องเจ้า เถิงฮ้ายบ่ให้เคือง น้องเอ้ย อนั หน่ึง ให้น้องไปยามอา้ ย เวสาลีพระยาใหญ่ เมืองนั้น เพ่ินก็หากแม่นอ้าย เป็นเจ้าแห่งเฮา น้ี แหลว ขอให้น้องไปยามอ้าย พอเทียวไปเห็นป่อง บาดว่าต้องโทษ ฮ้าย ทางพุ้นก็จิ่งดี น้องเอ้ย อันว่า เวสาลีนั้น วิชาดียอดย่ิง จริง ดาย คันว่าเจ้าอยากได้ แนวน้ันก็อย่าเคือง น้องเอ้ย อันว่า สอง เมืองนี้ เป็นอ้ายพี่พระองค์ น้ันดาย ก็หากแม่นบอ่ นอย่เู จ้า บาท้าว สู่เมือง น้องเอ้ย ขอให้น้องไปยามแท้ นานมามันสิห่าง แพงเอ้ย ให้เจ้าไปคอยแม่เจ้า พระพ่อบิดา แล้วจิงลงเมืองหนี เที่ยวไปยาม อ้าย ว่าเนอ อ้ายส่ังแล้ว ให้น้องจ่ือจาเอา อย่าได้ไลลืมหลง สู่ ประการความตา้ น อา้ ยสงั่ แล้ว สิไลขา้ งหา่ งลา ก่อนแหลว ฯ จบลานท่ี ๑ ผูกที่ ๘ ลานท่ี ๒ แต่น้ัน คาปนท้าว ลาจากกรุงศรี ว่าค่อยอยู่ดีเยอ จุลลาแก้ว มารดาพระแม่ ขอ่ ยเอ้ย กับทัง้ ฝงู พน่ี ้อง อาวอาป้าแม่ กูเอ้ย กับท้งั ย่าแจ่มเจ้า สิลาพร้อมพร่ากัน ค่อยอยู่ดีเยอ เจ้าผู้น้องนาถน้อย นาถหนุ่มหญิงสาว เจ้าผู้สีสมเพิ้น เถิงนางแมนม่ิง ให้น้องตาหล่า สิง่ หลิงชู้ผู้อยู่ไกล แดแ่ ม ขออย่ามีโภยต้อง อนตายมาบงั เบยี ด สงั ภานวุ ัฒน์ ศรีสุระ ปริวรรต

๑๐๗ เนอ ความเจ็บอย่าให้ได้ ความไข้อย่าให้มี แด่ถ่อน หลานนี้ ยาม เม่ือกรุงศรีส่วย ยามใด๋จ่ิงสิมายามแม่ จริงแหลว ท้าวกล่าวแล้ว ก็ ข้ึนสู่ยนต์เหาะ ทยานเวหา ฮอดพะโยมยังฟ้า ท้าวก็เบ็ดยนต์เข้า ยมนาแม่น้าใหญ่ เบ็ดใส่ห้อง เมืองแก้วประเทศมา เจียระบัพพา ห้อง นครหลวงเกาะใหญ่ กับท้ังแม่ขวัญแก้ว เทียมพระองค์พร้อม พร่า สีแจ่มเจ้า ไปพร้อมพร่ากัน สามวันแท้ กลายเขตยมนา ก็ จิงพากันลง จอดสนามเมืองแก้ว แลว้ จงิ เอาตนขน้ึ เมือโฮงของเก่า พระพอ่ เจ้า เห็นแลว้ ช่ืนชม ก็จงิ่ จงู แขนเจ้า ท้ังสองตนลูก ถามข่าว แม่เจ้า บาท้าวคอ่ ยอย่ดู ี แด่ลือ กับทั้งชาวเมอื งพร้อม เจียงคานอ้ ง นาถ พระองค์นั้น ก็ค่อยสุขอยู่สร้าง ศีลสร้อยค่อยสาบาย แด่ลือ แต่น้ัน ท้าวกล่าวต้าน พระองค์พ่อบิดา แต่ว่ามารดาข่อย นางจุล ลาพระแม่ ก็ยังสุขอยู่ล้วน บุญเจ้าเหลอ่ื มงา พระเอ้ย แต่ว่าเจยี งคา ท้าว ทองดายงั อยู่ ตุ้มไพร่น้อย เมืองบ้านอย่เู กษิม พระเอ้ย บดั นี้ จักกล่าวเถิงโอรินทร์ท้าว กษัตราสามอ่อน ท้าวก็เหน็ หนอ่ เช้ือ กรุง ท้าวหน่อพระยา ท้าวนั้นเปน็ ลูกเจ้า นางเกศเกศี เป็นเมียบา พระ ยอดเมืองเป็นเจ้า เนาเวียงแท้ กษัตราเป็นหน่อ ท้าวก็เว้ากล่าว ต้าน จาแม่มารดา บิดาเอ้ย พ่อพระยาสองเจ้า เดียวน้ี ลูกจักไป เดินเล่น หัวเมืองประเทศใหญ่ ขอให้พระพ่อเจ้า กูณาข้าโผดผาย แด่ถ่อน ลูกจักไปเฮียนแก้ว วิชาดีต่างประเทศ เฮียนปากเว้า จา เล่นสู่ภาษา พระเอ้ย ชาติที่เป็นกษัตริย์แท้ ขอเฮียนทุกประเทศ เฮียนปากเวา้ จาเล่นสูค่ วาม แท้แหลว ขอให้มหาราชเจา้ เอาบตุ รา วรรณคดลี าวเรอ่ื งพ้นื เวียงจันทน์

๑๐๘ สามอ่อน ไปฝากไว้ กรุงกว้างประเทศไกล แด่ถ่อน กับทั้งเงินคา พรอ้ ม อาภรณเ์ ครอื่ งนุ่ง ท้ังเสื้อผา้ ขอใหโ้ ผดผาย แดถ่ ่อน ฯ จบลานท่ี ๒ ผกู ท่ี ๘ ลานท่ี ๓ แต่นั้น สมเด็จผู้ จอมบุญมหาเอก ท่านก็ปากกล่าวต้าน จา เว้าลูกตน ว่าดี ๆ แล้ว กษัตราลูกพ่อ กูเอ้ย เจ้าหากคิดด่ังน้ัน กู แก้วก็ชอบใจ แท้แหลว แต่ว่าเงินคาน้ี ของมีบ่ให้โศก พ่อจักขนส่ง ให้ ของเจ้าบ่ให้เคอื ง ลูกเอ้ย แม่นว่ากษัตราเจ้า ท้ังสามใจกล้าเก่ง ฤทธ์เิ ดชกลา้ ดแี ท้เถิงเขา ลกู เอย้ ให้เจา้ มีใจกล้า สตเิ ตม็ เสมอหนอ่ เวียงน้ัน ให้เจ้ามีใจเก่งกล้า เสมอท้าวราชวงศ์ ท่านหากเป็นพ่ีนอ้ ง นางเกศเกศี เป็นมารดา แห่งพระอวนองค์เจ้า แท้แหลว เดียวนี้ ให้ลูกไปเฮียนเอาแท้ วิชาดีทุกประเทศ แล้วจิงคืนมาสร้าง กรุงศรี ให้มันฮุ่ง ลูกเอ้ย พอพ่อถามกล่าวแล้ว ท้าวเหล่าลาลง เถิงเฮือน ตน แมค่ งี ถามถอ้ ย แต่ว่าบิดาไท้ เถิงเมอื งกบ็ ป่ ลอ่ ย ไปลือ แต่นน้ั ท้าวกล่าวต้าน พระแม่มารดา แต่ว่าองค์ราชา บ่ขีนจริงแท้ ราชา เจ้า ใจดีสุทธะย่ิง จริงแหลว พระพ่อเจ้า สิยอมให้ส่งไป แม่เอ้ย บัดน้ี จักกล่าวเถิงสมเด็จเจ้า จอมเมืองมหาเอก เสวยราชย์สร้าง กรุงกว้างแห่งนคร ท่านก็ค้อนฟาดฆ้อง ตีป่าวเสนา ทั้งทหาร สู่ คนมาเต้า เฮาจักเว้า ความหนึ่งฟังเดียวนี้ ก็จักเอาบาท้าว สาม คนไปส่ง ต่างประเทศบ้าน เฮียนแก้วศาสตรศิลป์ ไปส่งไว้ เมือง ภานุวัฒน์ ศรีสรุ ะ ปรวิ รรต

๑๐๙ ใหญ่เวสาลี เมืองนั้นมีวิชาแท้ ผญาดีสุทธะย่ิง จริงแหลว เดียวนี้ ให้สูพากนั เฝา้ ฮกั ษาเมืองใหเ้ ฮาแด่ เฮาจักไปสง่ เจา้ สามอ่อนกุมาร กูจักผัดหมายไว้ สามเดือนจิงสิต่าว คืนแหลว พระยาสั่งแล้ว ขุน เหล่ายอมือ โมทนาดอม สู่คนดาถ้วน แล้วจิงทันมาพร้อม หมด โหราทง้ั แปด มาฮอดเจ้า หาฤกษย์ ามดี ทา่ นจงิ่ หายามให้ วันดมี อื้ มอด เดือนสิบสองข้ึน สิบเอ็ดค่าวันเสาร์ วันน้ันดีขนาดแท้ ยาม แถใกล้เที่ยง วันน้ันขวบใช้ได้ ยามน้ันชอบดี พระเอ้ย แต่นั้น พระ ยาก็จัดเอาได้ คนดีเพชฌฆาต นับอ่านได้ ดูถ้วนหม่ืนปลาย เดา ดาได้ ศรีคนั ไชยดวงประเสริฐ สบสอดเส้อื แหวนแก้วค่าเมือง กบั ท้ังเงินสล่ี ้าน คาเข้มสีแ่ สน เขาก็ขนไปไว้ สะเภาหลวงลาใหญ่ เถิง ยามแล้ว เขาก็ไปเชิญเจ้า พระบิดาท้ังสี่ ลงจากห้อง ผาสารทมุง มณี ท้าวจิงเอาตนเข้า สะเภาหลวงเนาอยู่ สี่กษัตริย์แจ่มเจ้า ไป หน้ากก่อนขุน ฝูงหมู่เพชฌฆาต ไปนาแหนแห่ เสียงเสพเจ้า ดัง ก้องหม่ีนัน เขาก็แห่นาเจ้า เถิงสะเภายามเท่ียง ส่ีแจ่มเจ้าเสด็จเข้า สสู่ ะเภท ท่านเอ้ย ฯ จบลานท่ี ๓ ผกู ที่ ๘ ลานที่ ๔ แต่น้ัน เสนาผู้ กษัตราเลยสั่งพระยาว่า คอยไปดีเยอสีแจ่มเจ้า พระยาเมืองผู้ประเสริฐ ข่อยเอ้ย ขอให้สีแจ่มเจ้า เดินได้ดั่งประสงค์ แด่ถ่อน แต่นั้น ราชาเจ้า จาเขาเม้ียนเครื่อง แล้วจิงตกแต่งห้าง วรรณคดีลาวเร่อื งพน้ื เวียงจันทน์

๑๑๐ เสากระโดงกวัดแกว่ง ไฟแล่นกลุ้ม สะเภาย้ายเผ่นทยาน ฟังเสียง ค่ืน ๆ ก้อง ตามแม่พระคุงคา พุ้นเยอ แต่น้ัน เขาก็เอาตนขึน้ เมือ เฮือนของเก่า ฮอดแห่งห้อง เฮือนท้าวสู่คน แต่นั้น พระก็เบ็ด สะเภาเข้า ตามทะเลแม่น้าใหญ่ หลายวันได้ หลายคืนคราวเคร่ง ก็จิงข้าวแม่น้า เลยม้มแม่ทะเล ดูนานได้ สามเดือนไปฮอด ก็จิ่ง ค่อยเห็นห้อง ดอยสุดทะเลใหญ่ เห็นท้ังยอดช่อฟ้า ขาวส่ิงด่ังดาว อันนี้ กห็ ากแม่นเมอื งของเจ้า เจยี งคามหาเอก งามล่นื ล้น ปนุ ดา้ ม ด่ังสวรรค์ แท้นอ อันนี้ เป็นแต่บุญกูแก้ว จิงเถิงเมืองใหญ่ อันว่า ลูกแก่นไท้ บุญกว้างกว่ากู แท้แหลว แต่น้ัน พระกล่าวต้าน ต้าน ต่อนายสะเภา เขาก็ขัดหัวเฮือ ปิ่นเวียนหาบ้าน ปานฝนย้อย ตก ลงแสนห่า นายก็ชักหม้อน้า ท้ังช้ามอดไฟ ก็จิ่งไปเซาย้ัง สนาม ใหญ่เซาพัก แล้วจิงดึงสะเภาฮ้อง สัญญาณเปิดโหวด ให้เขาฮู้ข่าว เจ้า บุญกว้างฮอดสนาม แท้แหลว บัดนี้ จักกล่าวเถิงราชาเจ้า เสวยราชย์เวสาลี ก่อนแหลว ท้าวก็ได้ยินเสียงฮ้อง สะเภาทองมา ฮอด มาจอดยั้ง สนามกว้างท่าเพยี ง อันนี้คือสิแม่นเสียงสะเภาเจ้า มหาเอกกรุงศรี เดินครี ี เท่ียวนทียังน้า คอื สิมาหาห้อง เมืองกรุง ยามพี่ แท้แหลว ทา้ วก็จ่ิงเปา่ แกรวานขนุ สูค่ นมาเตา้ แลว้ จิงไปฮับ เจ้า มหาเอกกรุงศรี มีทหารหลาย หมื่นปลายมาเต้า แล้วจิงเอา ปืนให้ ขรรค์กระบ่ดี วงแสง ดแู ฝงงามเกง่ิ คนนครฟา้ ฯ จบลานท่ี ๔ ผกู ที่ ๘ ลานที่ ๕ ภานวุ ัฒน์ ศรสี รุ ะ ปรวิ รรต

๑๑๑ แต่นั้น นายกรมเจ้า หันเขาจับแอบ ท้ังต่อยต้อง ตีแท้เสพ กลอง เสียงสน่ันก้อง เทิงบนคีค่ืน ไปฮับเจ้าหมื่นล้าน กรุงกว้าง ประเทศไทย ท้าวก็ไปก่อนหน้า ถ้วนหมู่รีพล คนท้ังหลาย แห่ ตามพระองคเ์ จ้า ก็จิงลงไปต้อน ฮบั เอามหาเอก มหาราชเจ้า บุญ กว้างว่าสบาย ดีลือ เม่ือนั้น น้องชายแก้ว โอรสาสามหน่อ ก็จ่ิงจับ จ่องนิ้ว มืออ้ายว่าสบาย ฝูงหมู่พระยาเมือง เขาก็ยอมือนบ ขาบ พระองค์เป็นเจ้า บัดนี้ จักกล่าวเถิงท้าว ทหารไทยนับหม่ืน เขาก็ แหนแห่เจ้า บุญกว้างออกสะเภา มหากษัตริย์เจ้า พาพลย้ายย่าง พระบาทเจ้า เจยี งคาไปกอ่ น ขึ้นขมี่ า้ ทหารหุ้มแห่พระองค์ ฟังยิน เสียงหนั่นก้อง เทิงบนคคี ่ืน พุ้นเยอ เสียงแห่เจ้าลุ่มฟ้า ทั้งห้าหนอ่ เวียง พระยาทหารไทยเขา แวดระวังพระยาเจ้า ฝูงหมู่นายทหาร เจ้า เจียงคาไปก่อน เล่ือน ๆ ย้าย ไปหน้าบ่เซา ก็จิงเถิงแห่งห้อง ผาสาทมุงมณี ทหารเขาหลาย แวดระวังเวียนล้อม แต่นั้น ราชา เจ้า เจียงคาเสด็จออก ออกจากม้า ผันข้ึนสู่โฮง กับท้ังสมเด็จเจ้า เสวยราชย์กรุงศรี พระก็เลยเสด็จ ออกมามวลพร้อม กับทั้งสาม แจ่มเจ้า บาท้าวพร่าพระองค์ หกกษัตริย์เจ้า เลยเข้าสู่โฮง โขง เมอื งช้นั ทหารหลายลา้ นเลกิ ชมุ หมฝู่ งู ขนุ เขา เลกิ ราเมอื หอ้ ง กับ ท้ังกรุงศรีแก้ว ทหารไทยลาเลิก เขาก็เมือสู่ห้อง สะเภาทองเลียน จอด การตลอดแลว้ เยน็ จ้อยอยสู่ บาย แทแ้ หลว บัดน้ี จกั กลา่ วเถงิ สมเด็จเจ้า มหาเอกกรุงศรี ก่อนแหลว ไทยก็มีวาจา ต่อเจียงคา ท้าว เดียวนี้ ยังมีโอรินทร์ท้าว คาดอนน้องนาถ กับทั้งเนาวราช วรรณคดลี าวเรอื่ งพ้นื เวียงจันทน์

๑๑๒ แก้ว สามท้าวลูกเฮา เขาอยากมาเฮยี นฮู้ วิชาดีต่างประเทศ เขาก็ แอ่วพ่ีเจ้า นานแล้วจิ่งมา ขอให้บาบุญพระ สั่งสอนเขาแท้ ฉันใด๋ ได้ ตามพระองคส์ สิ อนสัง่ ขอให้สอนลูกแกว้ ของข่อยให้ดี ขอให้มี ฤทธิ์เพี้ยง สองพระองค์เสมอภาค กันเนอ ข่อยจักให้เงินและแก้ว คาฮ้อยมอบถวาย คือว่าการเมืองชั้น กรุงศรีนครเทศ ขอให้เป็นพ่ี น้อง กันแท้ด่ังเดียว แต่ว่าเงินคาแก้ว ปันกันใช้จ่าย เมืองพุ้นพ้ี ให้เป็นเฟ้ืองเปี่ยงเดียว ให้ท่านเทียวไปเล่น เมืองบ้านประเทศเฮา ภาควา่ ตอ้ งโทษฮา้ ย พระอวนข่อยสิส่อยปอง แท้แหลว ฯ จบลานที่ ๕ ผูกท่ี ๘ ลานท่ี ๖ บัดน้ี ข่อยจักฝากลูกแก้ว สามท้าวให้พระองค์ เป็นตายแท้ ฉันใดบ๋ ่ว่า บ่กลวั ตอ่ เจ้า สิสอนใหส้ ่อู ัน ขอใหเ้ ฮียนอยนู่ ้ี ผองเทา่ ช่ัว ดี พ่ีจักวางของให้ อาภรณท์ กุ สง่ิ มอบใหเ้ จ้า บาท้าวสูอ่ ัน แล้วจงิ เอาเงินให้ บาบุญผู้ละหม่ืน ยอยื่นให้ บาท้าวซื้อกิน แล้วจ่ิงส่ัง ลูกแก้ว สามหน่อแนวกษัตริย์ ให้เจ้าพากันเฮียน หมั่นดีเยอเจ้า อย่าได้พากันเล่น เสียเงินพ่อเปล่า ๆ คันว่าเจ้าบ่ได้ อวนข่อยบ่ให้ เมือ แท้แหลว แต่นั้น พระก็ส่ังลูกแก้ว แล้วสั่งชาวเมือง ว่าค่อยอยู่ ดีเยอ ข่อยจักลาจากเจ้า วันนี้ด่วนไป ก่อนแหลว ข่อยก็มานานแล้ว สามเดอื นทดั เทีย่ ง ตงั้ แต่มาอย่คู ้าง เมอื งนสี้ ี่วนั นแ้ี หลว คอ่ ยอยู่ดี เยอ ราชาเจ้า เสวยเมืองเป็นใหญ่ กับท้ังเกศีสร้อย สามผิวน้อง ภานวุ ฒั น์ ศรีสุระ ปรวิ รรต

๑๑๓ นาถ กับทั้งฝูงไพร่ฟ้า เมืองบ้านสู่คน กับท้ังมณฑลห้อง ดอยสูง เกาะใหญ่ ข่อยจักลาท่านไท้ วันนี้สิต่าวเมือ ก่อนแหลว บัดน้ี จัก กล่าวเถงิ ราชาเจ้า พระยาใหญก่ งจกั ร เสวยเมอื งเวสาลี ก่ิงกรงุ นคร กว้าง ทา่ นก็ทนั เอาพร้อม นายกรมผู้ใหญ่ มาฮอดแลว้ เลยซ้าเป่า แตร ทั้งทหารหลาย สู่คนมาเต้า แล้วจิงวางมือให้ ขุนนาย ทรงเครื่อง ตีตอ่ ยฆ้อง เสพมหาราชเจ้า ลงหอ้ งแหง่ สะเภา แล้วจ่งิ แห่รถม้า พร้อมพร่าหัสสาดร ทรงเอาราชาพระ ข่ีทยานกลับบ้าน กับทั้งเจยี งคาท้าว บาคานไปสง่ บาบ่าวทา้ ว เจียงคาขน้ึ ข่ี กับท้งั สี แจ่มเจ้า ไปหน้าก่อนพล คนโฮฮ้อง เสียงนันดาสนั่น ฝูงหมู่พล ทหารเขา แห่แหนพระองค์เจ้า เสียงนันพ้ืน ควงบนก้องสนั่น แหนแห่เจ้าลุ่มฟ้า ทั้งค่ายท่ัวนคร ท่านจิงลาพลหนี จากนครหน ห้อง ฯ จบลานท่ี ๖ ผกู ที่ ๘ ลานท่ี ๗ เม่ือน้ัน มหาราชเจ้า เลยเข้าสู่สะเภา เขาก็เอากันห้าง เสา ประดงหลักใหญ่ ชักป่ินเป้ือง ไฟกุ้มเร่งเร็ว สะเภาก็โยกทยานไป เร่งเร็วโดยฮีบ ลมถีบฟ้ง สะเภาแล่นตามลม พุ้นเยอ เมื่อน้ัน บา คานท้าว เจียงคากลับต่าว เสวยราชยส์ รา้ ง เป็นเจ้าผา่ นนคร สอน ลอนนิ้ว เสนาแหนแห่ ภูวนาถเจ้า บาท้าวส่งคืน เมือเถิงห้อง ปรางค์ทองผาสาท บัดน้ี จักกล่าวเถิงสมเด็จเจ้า พระยาใหญก่ รงุ ศรี วรรณคดีลาวเรอื่ งพ้นื เวียงจันทน์

๑๑๔ ก่อนแหลว พระก็พาพลหลวง ล่วงลงสายน้า ฟังเสียงหื่น ๆ ก้อง สะเภาทองเดินแลน่ ไปตามสายแม่น้า ทะเลกว้างหวา่ งแปน แล้วจิ งฮอดแห่งห้อง นครเทศกรุงศรี ฝูงหมู่นางเทวี แล่นลงมาต้อน สอนลอนน้ิว เสนาหลายหมู่ เขาก็แหนแห่เจ้า บุญกว้างขึ้นสู่โฮง หลิงดูเหล่ือน ๆ ย้าย ทหารแห่ตามหลัง พุ้นเยอ ฟังเสียงแกรวง พร้อม ท้งั กลองแกมขล่ยุ เสียงสนน่ั กอ้ ง เทงิ บนคคี ื่น หลืน่ ๆ ล้น คนฮอ้ ยหนง่ึ ปลาย เขากเ็ อารถมา้ ทยานแยน่ ไปฮบั ในนที ทา่ เวนิ วังกว้าง แต่น้ัน พระบาทเจ้า เสด็จออกสะเภาทอง พระก็เอาตน ข้ึน มาเทิงตาฝั่ง คนหล่ังเข้า ถวายเจ้าสู่ประการ เขาก็อัญเชิญ เจ้า ขึ้นสู่ราชรถ พระก็ลีลาไป นั่งสบายเบาเน้ือ แต่นั้นนายสะเภา เจ้า ไขลมให้ไฟแลน่ ฟังเสียงคน่ื ๆ ก้อง ดังหา้ วท่ัวเมอื ง บญุ เฮือง เจ้า เหลียวแลหลิงหลา่ ลูด ๆ ย้าย ไปช้าบ่แล่นไว เหลียวเบง่ิ พล หลวงย้าย ตามหลังแหนแห่ ฮอดแห่งห้อง โฮงกว้างอยู่สบาย นางสนมหนุ่มน้อย เขามาถวายบาท มหาราชเจ้า บุญกว้างท่ีเซ็ง แท้แหลว แตน่ นั้ ทา้ วกบ็ อกใหแ้ จง้ ดูถว้ นสู่อัน แตน่ น้ั นายขุนเจ้า เสนาผูใ้ หญ่ เขาก็ฮขู้ า่ วเจ้า ดูถว้ นสู่ประกา เขาก็ลงจากห้อง เฮือนตนหมดหมู่ พระก็อยู่สืบสร้าง เป็นเจ้าแผน่ นคร แท้แหลว ฯ จบลานท่ี ๗ จบผกู ที่ ๘ จบบริบูรณ์ พืน้ เวยี งจนั ทน์ ภานวุ ัฒน์ ศรสี รุ ะ ปรวิ รรต

๑๑๕ เร่มิ ปริวรรต วันเสาร์ ที่ ๓๐ มีนาคม พุทธศกั ราช ๒๕๖๒ แรม ๑๐ ค่า เดือน ๔ ปีจอ เวลา ๐๙.๐๙ นาที ปริวรรตเสรจ็ วันเสาร์ ที่ ๒๗ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๖๒ แรม ๘ ค่า เดอื น ๕ ปีจอ เวลา ๑๔.๒๙ นาที วรรณคดีลาวเรื่องพนื้ เวียงจันทน์

๑๑๖ ภานุวฒั น์ ศรสี รุ ะ ปรวิ รรต