ปวช-รุ่น 14-02-ปัญญายุทธ์-พรนัชชา

สายนา้ และโอกาส

ตัวละคร ชายคนแรก ชายคนท่ีสอง ที่เดินทางมาเพอ่ื ทจ่ี ะขึน้ เรอื ทรี่ มิ ฝ่งั แม่น้า ที่เดินทางมาเพือ่ ท่จี ะขึ้นเรอื ที่รมิ ฝ่งั แมน่ ้า เฉินกุ้ยเซยี ง นักพรตจากเขาปญั ญายทุ ธ์

กาลครงั่ หน่ึงไมน่ านนัก มีชายคนหนึ่ง เดนิ ทางมาข้นึ เรอื ทร่ี มิ ฝง่ั แมน่ ้า เพื่อจะขา้ มฟากไปอีกฝง่ั หน่ึง แต่รออยูน่ านแล้วก็ยงั ไมม่ ีเรอื ผ่านมาสกั ที “ทา้ ไมเรือถงึ ยงั ไม่มาเลยซกั ทนี ะ” ชายคนแรกเอย่

สกั พกั หน่ึง ก็มีชายอีกคนหนงึ่ เดนิ ทางมาเพ่อื ทจ่ี ะขึน้ เรืออีกเชน่ กนั “สวสั ดี ท่านก็มารอข้ึนเรือเหมือนกนั รึ” ชายคนท่ีสองเอ่ย “ใช่แล้ว แต่ยงั ไม่เหน็ เรือผา่ นมาเลยสกั ล้า” ชายคนแรกตอบ

ทั้งคูจ่ งึ ยนื รอเรอื อยู่ท่รี มิ ฝั่งแมน่ ้าดว้ ยกัน และในเวลา ตอ่ มา ก็มีนักพรตผู้หน่งึ เดนิ ทางมาเพอ่ื ท่จี ะขนึ้ เรอื ดว้ ยอีกเชน่ กัน นกั พรตผ้นู ั้นคือ เฉินก้ยุ เซียง นนั่ เอง ท้งั สามคน จงึ ยืนรอเรืออยดู่ ว้ ยกัน ทรี่ ิมฝัง่ แมน่ ้า แตร่ อแลว้ รอเล่า ก็ยังไมเ่ ห็นมีเรือผ่านมาสกั ที

จนชายทั้งสอง เร่ิมปรึกษากันวา่ จะตอ้ งท้าอย่างไรดี ชายคนท่ีสองเอย่ ว่า “เราจะเอาอยา่ งไรกนั ดี นี่ก็รอมานานแลว้ เรือก็ยังไมม่ าสกั ที” ชายคนแรกจึงเอ่ยว่า “ขา้ ว่าเรารอต่อไปอีกสักหนอ่ ยเถอะ ข้าเช่ือวา่ อกี ไม่นาน หนา้ จะมเี รือผา่ นมาบ้างอกี สกั ลา้ ”

ชายคนที่สองเอ่ยว่า “ทา่ นนักพรตมคี วามเหน็ อย่างไรบ้างหรือไม่” เฉินกุ้ยเซียงจงึ เอ่ยวา่ “กด็ เี หมอื นกนั ”

แต่เมอื่ เวลาผ่านไป กย็ งั ไม่มที ที่ า่ วา่ จะมเี รือลา้ ใดผา่ นมาเลยสักลา้ มีกแ็ ตเ่ ศษขอนไม้ลอยตามน้ามาเท่านั้น ชายคนที่สองจงึ เอ่ยวา่ “ขา้ ว่า เราน่าจะเก็บเอาขอนไมท้ ่ลี อยน้ามา มาเกบ็ ไวน้ ะ เผอื่ ว่าอาจจะมปี ระโยชน์อันใดได้บ้าง” ชายคนแรกเอ่ยว่า “ทา่ นนักพรต มีความเห็นอย่างไรบา้ งครบั ” เฉินกยุ้ เซียงจงึ เอย่ วา่ “กด็ ีเหมอื นกนั ”

ชายคนที่สอง จงึ ลยุ น้าไปเก็บขอนไม้ขนึ้ มา แล้วเม่อื มอี ะไรลอยตามน้ามา เขากล็ งไปเกบ็ มาไวเ้ รื่อยๆ แตพ่ อนานเข้า ก็ยังไมม่ ีเรอื ลา้ ใดผ่านมาอกี เช่นเดิม และขอนไม้ท่ีเก็บมานั้น ก็ยังไมร่ ู้ว่าจะเอามาใช่ประโยชน์อันใดไดเ้ ลย จนเวลาผ่านไปนานมากแล้ว

ชายคนทส่ี องจงึ เอย่ ว่า “ท่านนักพรต นีเ่ รากร็ อคอยมานานมาแล้ว และเมื่อเห็นมอี ะไร ลอยนา้ มา เรากเ็ ก็บมาไว้ แต่ก็ยงั ไม่สามารถใช่ประโยชน์อนั ใดได้เลย เห็นท่วี ่า วันน้ี พวกเราคงจะไมไ่ ดข้ ้ามฟากไปไหนโดยเป็นแนแ่ ท้ ทา่ นคดิ ว่า เราควรจะทา้ อยา่ ง ต่อไปดี”

เฉินกุ้ยเซียง จึงกลา่ วอยา่ งใจเยน็ วา่ “อันว่าโอกาสของคนเราน้นั เปรยี บเหมือนสายน้า ทพ่ี ัดพา บางทก่ี ม็ าหา บางทกี่ ็ไมม่ าหา การรอคอยโอกาสนนั้ ก็เปรยี บเหมือน ทพ่ี วกทา่ นรอคอยให้เรอื ผ่านมา ซง่ึ กไ็ มร่ วู้ า่ จะมาหรือไม่ ดงั นั้น เม่อื มีโอกาสมาถึง เรากต็ ้องรบี ไขว่คว้าเอาไว้ ไม่ปลอ่ ยให้ผ่านเลยไป แต่ถึงกระน้ัน บางทเี ราก็ยังไมร่ อู้ ยดู่ ีว่า ท่คี วา้ เอาไว้น้ัน ใช่หนทางสูค่ วามสา้ เรจ็ จรงิ หรอื ไม่ เหมอื นดง่ั ท่พี วกทา่ น ชว่ ยกนั เก็บเอาเศษขอนไม้ต่างๆ ทีล่ อยนา้ มา อันแล้วอันเลา่ แตส่ ดุ ทา้ ยแล้ว ก็อาจจะหาประโยชน์อนั ใดมไิ ดเ้ ลย สดุ ทา้ ยแลว้ เมื่อรอคอยก็แล้ว ไขวค่ วา้ กแ็ ลว้ โอกาสก็ยังไม่มาถึง แทนทจ่ี ะยอม พ่ายแพต้ อ่ โชคชะตา ส่งิ ทีด่ ีทส่ี ดุ ท่ีควรกระท้ากค็ ือ สร้างโอกาสขึน้ มาเสียเอง ดังนัน้ ข้าเห็นวา่ เราควรไปหาตดั เอาไม้ไผแ่ ถวนี้ มาตอ่ เป็นแพ แลว้ แจวข้าม แม่น้าแห่งนเ้ี อง กันเถดิ ”

ดจุ เหมอื นสายลมแห่งปัญญาพัดผา่ นเขา้ มา ชายหนมุ่ ทัง้ สอง ได้ฟังคา้ ช้แี นะ จากเฉนิ กุ้ยเซียง ต่างกเ็ หน็ ดว้ ยทันที วา่ แลว้ ทั้งสาม ก็เขา้ ไปในปา่ ไผ่ แล้วตดั ไมไ้ ผ่ มาตอ่ เปน็ แพ และใชข้ า้ มแมน่ า้ ได้สา้ เร็จ

ชายหนมุ่ ทงั้ สองพากนั กล่าววา่ วนั นพ้ี วกข้า นอกจากจะสามารถขา้ มแม่น้าได้ส้าเร็จแล้ว ยังไดห้ ลงั คดิ ในการใชช้ วี ิตอกี ด้วย ท่านนกั พรต มีปัญญายทุ ธ์ท่ีแหลมคม สมค้าร่้าลอื นับถือๆ

ปญั ญายทุ ธ์ จากเรอ่ื งน้ี โอกาสในชีวิตของคนเรานนั้ เม่ือผา่ นเขา้ มาแล้ว เราควรรบี ไขว่คว้าเอาไว้ ไม่ปล่อยใหผ้ า่ นเลยไป เพราะอาจจะไม่มผี า่ นเขา้ มาใหเ้ ห็นอกี แต่ในบางครง้ั หากมวั แต่รอคอยโอกาสให้ผ่านเขา้ มา และรอไขว่คว้าโอกาส เพยี งอย่างเดยี ว อาจจะไม่สามารถท้าใหเ้ ราประสบความสา้ เร็จได้ เพราะการรอคอยโอกาสน้นั คอื ความไม่แน่นอน ดงั นนั้ หากโอกาสยังมาไมถ่ ึง หรืออาจจะมาชา้ เกินไป เราก็จงสร้างโอกาส ขนึ้ มาดว้ ยตัวของเราเอง

เรือ่ งโดย : นทิ านปญั ญายุทธ์ จดั ทา้ โดย : นางสาวพรนัชชา ศกั ดเิ์ จรญิ ชยั กลุ ระรับช้นั ประกาศนียบตั รวิชาชพี ชน้ั ปีท่ี 3 รนุ่ ท่ี 14