สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๓๗

๗๖๔ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายโจโฉคร้ันมาถึงเมืองอ้วนเสีย แล้วก็รีบพาทหารทั้งปวงข้ามมาเมืองซงหยง จึงให้คนเข้าไปหาเล่าจ๋องออกมา ชัวมอกับ เตียวอุ๋นจึงว่าแก่เลา่ จ๋องว่า มหาอุปราชมาถึง เมอื งแลว้ ให้เข้ามาหาทา่ นออกไปบัดนี้ ก็ควร จะออกไปคานบั ตามประเพณี อองอุ้ยผู้เปนที่ ปรึกษาค่อยกระซิบว่าแก่เล่าจ๋องว่า แต่ก่อน ถึงท่านจะได้อ่อนน้อมต่อโจโฉแล้วก็จริง แลบัดนี้เล่าป่ีก็หนีโจโฉไปมิได้ต่อสู้ เห็นว่าโจโฉคร้ังน้ีจะมีใจทนงนัก มิได้จัดแจงท่ีจะรักษาตัวเปน กวดขันเหมือนแตก่ อ่ น เหน็ จะประมาทอยู่ ขอทา่ นได้จดั แจงทหารใหพ้ รกั พร้อม แลว้ ลอบยกไปจับเอา ตัวโจโฉเห็นจะได้โดยง่าย ถ้าได้ตัวโจโฉแล้วปัญญาแลความคิดของท่านก็จะปรากฎแก่คนทั้งปวง แลท่านก็จะเปนท่ียาเกรงด้วย ซ่ึงจะคิดทาการใหญ่สืบไปภายหน้าก็เห็นจะสาเร็จ เล่าจ๋องจึงเอา ถ้อยคาของอองอุย้ บอกแกช่ ัวมอ ชัวมอได้แจ้งดังนั้นก็ให้หาอองอุ้ยเข้ามาแล้วว่า อองอุ้ย (Wang Wei) ตัวเองน้ีมิได้รู้จักลักษณะแผ่นดินท่ีจะฉิบหายแลจะเจริญ เหตุใดจึงอาจเจรจาดังนี้ อองอุ้ยได้ฟงั ชัวมอว่าดังนั้นก็โกรธ จึง ว่าอ้ายศัตรูขายเจ้า เมื่อไรกูได้กินเน้ือมึงจึงจะหายความแค้น ชัวมอได้ยินอองอุ้ยว่าดังน้ันก็สั่งทหารให้เอาตัวไปฆ่าเสีย เก๊งอวดจึงห้ามปรามขอไว้ ชัวมอจึงพาเตียวอุ๋นออกไปหาโจโฉ ถึงริมฝั่งน้าท่าข้าม โจโฉจึงถามว่า ในแว่นแคว้นหัวเมอื งเกงจวิ๋ นม้ี ีสเบียงอาหารแลไพร่พลเมืองท้ังปวงมากน้อย เทา่ ใด ชวั มอ จึงบอกว่ามีทหารม้าห้าหมื่น ทหารเดิรเท้าสิบห้าหมื่น ทหารเรอื แปดหมน่ื เข้ากนั เปนยีส่ บิ แปดหม่นื แลสเบียงอาหาร น้ันได้เก็บซ่องสุมรวมไว้ในเมืองกังเหลงเปนอันมาก ถ้า ประมวญกันเข้ากับหัวเมอื งทง้ั ปวงนนั้ จะกินไดป้ ระมาณปหี นึง่ www.samkok911.com

ตอนที่ ๓๗ ๗๖๕ โจโฉจึงถามว่า เรือรบมีอยู่สักก่ีลา ผู้ใด บังคับบัญชาว่ากล่าว ชัวมอจึงบอกว่า เรือรบใหญ่ น้อยมีอยู่เจ็ดพันเศษ อยู่ในบังคับบัญชาข้าพเจ้าท้ัง สองคนนี้ส้ิน โจโฉได้แจ้งดังนั้นก็มีความยินดี จึงตั้ง ให้ชัวมอเตียวอุ๋นเปนนายกองทัพเรือ แล้วว่าบัดนี้ เล่าเปียวก็ถึงแก่ความตายแล้ว แลฝ่ายเล่าจ๋องผู้ บุตรก็มาอ่อนน้อมตอ่ เรา ๆ ก็จะทลู พระเจ้าเหี้ยนเต้ ชว่ ยทานบุ ารงุ ให้กนิ เมืองเกงจ๋วิ สืบไป ชัวมอเตียวอุ๋นได้ฟังดังน้นั ก็มีความชื่นชมนกั จึงคานบั แล้วลามา ซุนฮิวจึงว่าแก่โจโฉว่า ชัวมอกับเตียวอุ๋นสองคนน้ี เปนคนประจบประแจงสอพลอ ยังมิทัน เห็นน้าใจเหตุไฉนท่านจึงตั้งแต่งให้เปนนายกองทัพเรือนั้นยังกระไร อยู่ โจโฉหัวเราะแล้วจึงตอบว่า ตัวเราไม่รู้จักน้าใจคนน้ันจะทาการไปได้หรือ ประการหน่ึงทหารเราชัดเจนแต่ทางบกไม่ชานาญใน การเรือ เราทาท้ังนี้ปราถนาจะเอาใจไว้ จะได้ฝึกสอนทหารเราให้สันทัด แล้วกาจัดเสียเม่ือปลายมือ จะยากงา่ ยอะไรเลา่ ฝ่ายชัวมอเตียวอุ๋นกเ็ อาเน้อื ความมาบอกแกเ่ ลา่ จอ๋ ง ตามถอ้ ยคาโจโฉวา่ ทุกประการ เล่าจ๋อง ได้แจง้ ดงั นั้นกม็ คี วามยินดี จงึ เอาเน้ือความไปแจง้ แก่นางชัวฮหู ยนิ ผู้เปนมารดา คร้นั เวลาเช้าก็แต่งเข้า ของสาหรับซึ่งจะคานับนั้นเสร็จแล้ว เล่าจ๋องกับนางชัวฮูหยินก็ออกมาหาโจโฉ เอาตราสาหรับว่า ราชการเมอื งน้ันออกมาดว้ ย คานบั แล้วกม็ อบให้แก่โจโฉ ๆ มีความยินดนี ัก กย็ กทหารทง้ั ปวงไปตั้งอยู่ นอกเมอื งซงหยง ชัวมอเตียวอุ๋นก็จุดธูปเทียนคานับ รับโจโฉ เชิญให้โจโฉเข้าเมือง โจโฉจึงหา เกงอวดมาแล้วว่า ตัวเราได้เมืองเกงจวิ๋ บดั นี้ ใชจ่ ะมีความยนิ ดีหามไิ ด้ ซึ่งเราได้ตวั ท่านนมี้ ี ความยินดียิ่งกว่าได้เมอื งเกงจิ๋วอีก แล้วก็ต้ัง เกงอวดเปนเจ้าเมืองกังเหลง จึงให้ฮูสวน อองซานเปนท่ีขุนนางผู้ใหญ่ ต้ังให้เล่าจ๋อง เปนเจ้าเมอื งเฉงจิว๋ แล้วกเ็ ร่งใหร้ ีบไป สามก๊กวิทยา

๗๖๖ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) เล่าจ๋องได้ฟังดังน้ันก็ตกใจจึงอ้อนวอนขอตัวว่า ซ่ึงท่านจะตั้งให้ข้าพเจ้าเปนเจ้าเมืองเฉงจ๋ิว นั้น คุณมหาอุปราชหาท่ีสุดมิได้ ซ่ึงข้าพเจ้าอุตส่าห์ออกมาคานับท่านท้ังนี้ ใช่จะมีความปราถนาเปน เจ้าบ้านผ่านเมืองนั้นหามิได้ ข้าพเจ้าจะขอเปนแต่ไพร่อยู่ในเมืองเกงจ๋ิวน้ี จะได้รักษาศพของบิดาแล ญาติท้ังปวงตามประเพณี ขอท่านได้กรณุ าแกข่ า้ พเจา้ เถิด โจโฉจงึ วา่ ซึ่งเราจะให้ทา่ นไปอยเู่ มอื งเฉงจิว๋ บัดนี้ด้วยความเอ็นดูท่าน เห็นว่าเมืองเฉงจิ๋วนั้นกับเมืองหลวงใกล้กัน ท่านจะได้เข้าเฝ้าแหนพระเจ้า เหี้ยนเต้ ประการหนึ่งท่านจะอยู่ในเมือง เกงจิ๋วน้ีไกลพระเจ้าเหี้ยนเต้ แลเปนท่ี เบียดเบียฬแก่คนท้ังปวงจะอยู่มิสบาย จะได้ ความเดือดร้อนเมื่อปลายมือ เล่าจ๋องได้ฟัง ดังน้ันก็กลัวโจโฉ ขัดมิได้ซังตายรับคานับแลว้ ลาพามารดาไปเมืองเฉงจ๋ิว ครั้นถึงฝั่งน้าท่า ข้ามขุนนางทั้งปวงซ่ึงไปส่งนั้นก็อาลากลับมา สน้ิ แตอ่ องอุ้ยน้ันติดตามเลา่ จอ๋ งไป www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๗ ๗๖๗ ขณะเมือ่ เล่าจ๋องออกไปจากเมืองแลว้ โจโฉจึงส่งั อิกม๋ิ วา่ ทา่ นจงคมุ ทหารรีบไปสกัดฆา่ เล่าจ๋องเสยี อกิ ิ๋มกค็ มุ ทหารรีบ ตามไป คร้ันทันเล่าจ๋องจึงร้องว่า บัดน้ีมหาอุปราชใช้ให้เรา ตามมาฆ่าทา่ นแมล่ กู ทัง้ สองเสยี ท่านอย่าวนุ่ วายไปเลย จงน่ิงให้ เราตัดสีสะไปให้มหาอุปราชเสียโดยดีเถิด นางชัวฮูหยินได้ฟัง ดังน้ันก็ตกใจ แม่ลูกกอดคอกันเขา้ ไว้ก็รอ้ งไห้ อองอุ้ยเห็นดงั นน้ั ก็มีความโกรธ จึงกลับหน้าเข้ามาจะต่อสู้ อิกิ๋มก็ให้ทหารจับเอา ตัวฆ่าเสีย แล้วก็ตัดสีสะนางชัวฮูหยินแลเล่าจ๋องน้ันกลับมา อิก๋ิม (Yu Jin) ให้แก่โจโฉ ๆ ก็ให้บาเหน็จรางวลั แก่อิกม๋ิ แล้วส่ังให้ทหารไปจับ เอาครอบครัวขงเบ้ง ณ ตาบลเขาโงลังกั๋ง ทหารทั้งปวงก็รีบไปค้นหาครอบครวั ขงเบ้งก็มไิ ดพ้ บ แล้วก็ กลับมาบอกแก่โจโฉ ๆ มีความแค้นกาเริบมิรู้วาย ขณะเมื่อขงเบ้งจะยกไปจากเมืองซินเอี๋ยนั้น เกรง โจโฉจะทารา้ ยแก่ครอบครัว จึงยักเอาไปซอ่ นไว้ ณ ตาบลสากั๋ง ทหารจึงค้นมพิ บ ฝ่ายซุนฮิวจึงว่าแก่โจโฉว่า เมืองกังเหลงน้ันเปนที่ม่นั คงนกั แลสเบียงอาหารก็ซ่องสุมไว้เปน อันมาก ถ้าแลเล่าป่ีไปตั้งได้เราจะตามไปทาการรบพุ่งก็จะขัดสน จะเอาชัยชนะยาก โจโฉจึงตอบว่า ท่านว่าก็ชอบ ใช่ว่าจะลืมน้ันหาไม่ เราคิดอยู่แลเราจะให้ ทหารรีบล่วงหน้าไปเข้าตีเอาเมืองกังเหลงให้ได้ก่อน โจโฉจึงใหเ้ อาบาญชีพลทหารของเล่าจอ๋ งมาตรวจดู ขาด อยู่คนหน่ึงชื่อว่าบุนเพ่ง โจโฉจึงให้คนไปหาตัว พอพบ บุนเพง่ เขา้ มาคานบั จงึ ถามว่า แต่เรามาอย่ใู นเมอื งซงหยง น้ีก็หลายวันแล้วเหตุใดตัวจึงหลบหลีกอยู่มิได้มาหา เรา บุนเพ่งจึงว่า ข้าพเจ้าได้มาหาท่านน้ันใช่จะหลบล้ีอยู่หา มิได้ ด้วยข้าพเจ้าเกิดมาเปนชาติทหาร มิได้ทาการอาสา เจ้าให้บ้านเมืองอยู่เยน็ เปนสุขน้ันข้าพเจ้ามคี วามอายนกั จึงมิได้มาหาท่าน ว่าแล้วก็ร้องไห้ โจโฉได้ฟังดังนั้นก็ชอบ ใจ ชมว่าเปนคนสัตย์ซื่อ จึงต้ังให้บุนเพ่งเปนเจ้าเมือง กังแฮ แลว้ ใหค้ มุ ทหารบันดามกี าลงั อนั กล้าแขงนนั้ หา้ พนั บุนเพง่ (Wen Ping) ยกรบี ไปตามเล่าปี่ โจโฉกย็ กกองทพั หลวงหนุนไป สามกก๊ วิทยา

๗๖๘ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายขงเบ้งจึงว่าแก่เล่าปี่ว่า อันครอบครัวมาท้ังนี้ถงึ สามหมน่ื ส่หี ม่นื มีทหารเกณฑ์รบอยู่แต่สามพันน้อยตัว นัก แลท่านก็เดิรเคร่าครอบครัวอยู่ฉนี้ กองทพั โจโฉก็ยกตดิ ตามกระช้ันใกล้เข้า มาแล้ว ซ่ึงท่านให้กวนอูไปขอคน ณ เมืองกังแฮมาช่วย แต่วันไปคุ้มเทา่ บัดนี้ กาหนดเดือนหน่ึงแลว้ จะได้มิไดก้ ็ยงั ไม่ กลับมา ร้ายแลดีก็ยังมิได้รู้เลย จะทา ประการใด เล่าป่ีจึงว่า ถ้าฉน้ันท่านอย่าเห็นแก่เหน่ือยเลย อุตส่าห์ไปเองหน่วยหน่ึงเถิด ด้วยท่านได้มี คุณแก่เล่าก๋ไี ว้แต่ก่อน เล่ากี๋เห็นท่านไปเองแลว้ จะเสียมิไดจ้ ะจัดแจงผคู้ นทหารทั้งปวงให้ ขงเบ้งรบั คา แลว้ กล็ าเล่าปี่ แลว้ พาเลา่ ฮองไปดว้ ยเปนสองนายคมุ ทหารหา้ รอ้ ยรบี ไปเมืองกงั แฮ แลเม่ือเล่าปกี่ ับบิตก๊ บฮิ องกนั หยงพาครอบครัวอพยพมาวันน้ัน ก็เกิดลมหัวดว้ นพดั หอบเอา ผลคลีฟุ้งตลบขนึ้ ไปตรงหน้ามา้ เลา่ ปตี่ กใจจงึ ถามบิตก๊ บฮิ องกนั หยงว่า เหตุดังน้ีจะดีแลรา้ ยประการใด กันหยงจึงจับยามดู แล้วบอกแก่เล่าป่ีว่า เหตุเปนท้ังน้ีร้ายนัก เวลากลางคืนวันน้ีภัยจะมาถึงท่านเปน มั่นคง ขอให้ท่านทิ้งครอบครัวอพยพเสีย รีบหนีไปก่อนเอาตัวรอดเถิด เล่าป่ีจึงว่า เสียแรงได้หอบห้ิว คนทั้งปวงมาแต่เมอื งซนิ เอ๋ยี จนถงึ ทน่ี ีแ่ ล้ว แลจะท้ิงเสยี เอาตวั รอดนั้นเรามริ ทู้ ี่จะทาได้ กนั หยงจงึ ว่า ถา้ ท่านมิฟังคาข้าพเจ้าภัยก็จะมาถึงตัว เล่าปี่จึงถามว่าหนทางซ่ึงไปข้างหน้าชื่อตาบลใด ทหารทั้งปวง บอกว่า ไปข้างหน้านี้จะเข้าแดนเมือง ตงหยง มีเขาใหญ่เขาหน่ึงช่ือว่าเกงสัน เล่าปี่ได้ฟังดังน้ันก็พาครอบครัวรีบเดิร ไปถึงเขาเกงสัน จึงให้ครอบครัวท้ังปวง ต้ังชุมรุมอยู่ริมเนินเขา แลครั้งน้ันเปน ฤดูหนาวกาลังหนาวนัก แลอาณา ประชาราษฎรทั้งปวงเดิรมาเจ็บป่วย เปนอันมาก ก็ร้องไห้ระงมไปท้ังเสียง เดก็ แลเสยี งผใู้ หญ่ www.samkok911.com

ตอนที่ ๓๗ ๗๖๙ ครั้นเวลาประมาณสามยาม เล่าป่ี ได้ยินเสียงคนโห่ร้องอื้ออึงคะนึงมาทาง ทิศเหนือ ดังหนึ่งแผ่นดินจะถล่มก็ตกใจ จึงข้ึนม้าคุมทหารสองพันยกออกไปพบ ทัพโจโฉยกตามมา เล่าปี่ก็ขับทหารเข้าสรู้ บ กันเปนสามารถ ทหารโจโฉก็ล้อมเล่าป่ีเข้า ไว้ เตียวหุยเห็นว่าเล่าป่ีเข้าอยู่ในกลาง ทหารโจโฉดังนั้น ก็ตีฝ่ายทหารเข้าไปช่วย เล่าป่ี ๆ ได้ทีดังน้ันก็รบหักตามเตียวหุยออกมาด้านตวันออก พอบุนเพ่งคุมทหารมาก้าวสกัดหน้าไว้ เล่าปีจ่ ึงขบั มา้ ข้นึ หน้ารอ้ งด่าบุนเพ่งวา่ อา้ ยทรยศต่อเจา้ ยังมีหนา้ เขา้ กับโจโฉอีกเลา่ บนุ เพ่งไดย้ ินดงั นนั้ กม็ คี วามอาย ไมอ่ าจรอหน้าเล่าปี่อยู่ได้ ก็คมุ ทหารบากหนไี ป ฝ่ายทหารโจโฉไดท้ ีดงั นั้นก็ไล่ติดตามเลา่ ปี่มา เล่าปี่แลเตียวหุยสองคนพ่ีน้องก็ช่วยกันรบพ่งุ ต้านทานรอมาจนเวลารุ่งสว่าง ขึ้น คร้ันทหารโจโฉห่างออกไปไกลแล้วก็หยุดพักทหารอยู่ เห็นทหาร เหลือตามมาด้วยนั้นประมาณร้อยหนึ่ง แลครอบครัวอพยพของตัวแลอาณาประชาราษฎรท้ังปวง กระจัดพลัดพรายกันไป เล่าป่ีก็รอ้ งไห้ วา่ คนทง้ั หลายมาพลอยฉบิ หายลม้ ตายเพราะเราผเู้ ดียว ท้งั บุตร ภรรยาครอบครัวของเราจะตายอยู่ท่ีแห่งใดก็มิได้เห็นแก่ตา แลเมื่อเล่าป่ีลงนั่งหยุดร้องไห้อยู่นั้น พบบิฮองต้องอาวุธบาดเจ็บ เปนหลายแห่ง ตัวน้ันโทรมไป ด้วยโลหิต วิ่งเข้ามาบอกว่า บัดนี้จูล่งเอาใจออกหากไปเข้า ด้วยโจโฉแล้ว เล่าป่ีได้ยนิ ดังนัน้ ก็ตวาดเอาบิฮองว่า ท่านนี้หา ความพิเคราะห์มิได้ อันจูล่งน้ีมี ความสัตย์ซ่ือรักใคร่เราเปนอัน มาก ซึ่งจะไปอยู่ด้วยโจโฉน้ัน อย่าสงสัยเลย สามก๊กวิทยา

๗๗๐ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) เตียวหุยจึงว่า แต่ก่อนเขาเห็นเราพอจะเปนที่ พานักได้ แลบัดนี้เราพี่น้องถึงอับจนแล้ว เขาจึงเอาใจออก หากกระมงั เล่าปจ่ี งึ ว่า น้าใจจลู ง่ นัน้ สัตย์ซอื่ แน่นอนนัก จง คิดดูเมื่อคร้ังกวนอูไปอยู่ด้วยโจโฉออกฆ่างันเหลียงบุนทิว เสีย เจ้าก็สงสัยว่าพี่เอาใจออกหากไปอยู่ด้วยโจโฉ จนถึง จะฆ่ากันเสีย แลคร้ังนี้ถึงมาทว่าจูลง่ จะไปอยู่ดว้ ยโจโฉจริง ดรี ้ายจะมเี หตจุ งึ ไป อนั จูล่งนั้นเห็นจะไม่ทิ้งพ่เี สยี เปนมน่ั คง เตียวหุยไม่เช่ือมีความโกรธนกั จึงคุมทหารม้าย่สี ิบรบี กลับ เตยี วหยุ (Zhang Fei) ขึ้นไปจะให้พบจูล่ง คร้ันถึงต้นสพานเตียงปันเก้ียว จึงเห็น ป่าอันหน่ึงอยู่ข้างทิศตวันออกก็พาทหารเข้าไป จึงตัดเอา ก่ิงไม้มาผูกหางม้าเข้าแล้วส่ังว่า ถ้าเห็นกองทัพโจโฉยกมา จงตีม้าให้วิ่งวกเวียนไปในป่าให้ผลคลีฟุ้ง ตลบข้ึน กองทัพโจโฉไม่รู้ก็จะสาคัญว่าซุ่มคนอยู่ในป่าเปนอันมาก เตียวหุยสั่งทหารดังนั้นแล้วก็ขบั มา้ ยนื ถือทวนสกดั อยู่ตน้ สพาน www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๗ ๗๗๑ สามก๊กวิทยา

๗๗๒ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายจูล่งเข้ารบตลุมบอนอยู่ใน กลางกองทัพโจโฉ ตีตลบออกมาแลว้ กลบั ตี หักเข้าไปเล่า เสาะหาเล่าป่ีแลครอบครัวทั้ง ปวงมิได้พบ ก็ตีตลบเข้าออกวุ่นวายอยู่แต่ เวลายามหนึ่งจนรุ่งสว่างข้ึน จูล่งจึงคิดว่า จะเสาะหาเล่าปี่ก็มิพบ ท้ังครอบครัวก็ หายไปจะเปนประการใดมิได้รู้ แลเล่าปี่ ปลงธรุ ะไวแ้ กเ่ ราใหร้ ักษาบุตรภรรยา มาให้ หายเสียในท่ามกลางกองทัพฉน้ีดูมิบังควรนัก จาจะอุตส่าห์ตีฝ่าฟันเข้าไปหาครอบครัวให้จงได้ ถึงมา ทวา่ จะตายในท่ามกลางสงครามกต็ ามเถดิ แม้มิไดค้ รอบครัวเลา่ ป่ีจะเอาหน้าไปไว้แหง่ ใด จลู ่งคดิ ดังนัน้ แล้ว ก็ขับม้าฝ่าเข้าไปในท่ามกลางทหารโจโฉกับทหารประมาณสามสิบม้า เห็นชาวเมืองท้ังปวงถูก อาวุธบาดเจบ็ เปนอนั มาก แลเสียงรอ้ งไห้อ้อื อึงคนงึ ไป จูลง่ กข็ ับม้าเวยี นหาครอบครัวเล่าป่ี พบกันหยง ถูกอาวุธลาบากนอนซุ่มอยู่ในกอหญ้า จูล่งจึงถามว่า ท่านยังพบนางกาฮูหยินนางบิฮูหยินท้ังสองบ้าง หรือ กันหยงจงึ บอกว่า บดั นที้ ่านท้งั สองเห็นกองทัพโจโฉจวนจะทันเข้า ก็ลงจากเกวยี นอุม้ บุตรหนีปน ระวลไปกบั ชาวเมอื งท้ังปวง ข้าพเจา้ จึงควบมา้ ตามไป พอถงึ เชงิ เขาทหารโจโฉคนหน่ึงเอาทวนแทงถูก ข้าพเจ้าตกม้าลงแล้วชิงเอาม้าไป ข้าพเจ้าเจ็บลาบากเดิรไม่ได้จึงหนีซ่อนอยู่ จูล่งให้ทหารคนหน่ึงลง เสียจากม้า ให้อ้มุ กันหยงขนึ้ ข่มี า้ แล้วจงึ บอกวา่ ทา่ นรบี ออกไปเถดิ ถ้าพบเล่าปี่นายเราจงบอกวา่ บดั นี้ นางกาฮูหยินพลัดไปยงั หาพบตวั ไม่ เราจะสืบเสาะหาให้จงไดจ้ ึงจะกลบั ไป ถา้ เรามิได้นางกาฮหู ยนิ แม้ จะเปนตายประการใดกม็ ิได้คิดชวี ิต จูล่งสั่งแลว้ กค็ วบม้าไป พอไดย้ นิ เสียงทหารคนหนง่ึ ร้องทักออกมาว่า จลู ่งจะรบี ขบั ม้าไปแห่งใด จูลง่ ได้ยนิ ดงั นน้ั กช็ กั ม้าหยุดไว้ แล้วถามว่าท่านนี้ผู้ใด ทหารน้ันจึงบอกว่า ข้าพเจ้าเปนคนขับเกวียนของนางกาฮูหยิน ถูก เกาทัณฑ์ป่วยไปมิได้ จูล่งจึงถามว่านางไปอยู่แห่ง ใด ทหารจึงบอกว่า บดั นี้นางหนีปนไปกับชาวเมือง ข้างทศิ ใต้ จูล่งไดฟ้ ังดังนนั้ กท็ ิ้งทหารทงั้ ปวงเสีย ขบั ม้ารีบตามไปแต่ผู้เดียว พอพบชาวเมืองท้ังสองหนี ซุ่มอยู่เหล่าหนึ่งจึงถามว่า นางกาฮูหยินอยู่ในพวก นีด้ ว้ ยหรอื www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๗ ๗๗๓ นางกาฮหู ยนิ ได้ยินดงั นัน้ แลมาเหน็ จลู ่งกค็ อ่ ยคลายใจ จึงร้องบอกไปวา่ ขา้ พเจา้ อย่นู ่ี ท่านจง ช่วยชีวติ ไวใ้ ห้รอด แลว้ กร็ อ้ งไห้ จลู ง่ โจนลงจากหลังม้าขมขี มนั เข้าไปหาแล้วจึงว่า ซึง่ ขา้ พเจ้ามไิ ด้ระวัง ระไวท่านแลใหไ้ ด้ความลาบากน้ันโทษข้าพเจา้ ผดิ นักหนา แล้ว บดั น้ีนางบฮิ หู ยินกบั อาเตา๊ ผ้บู ตุ รน้ันไป อยู่แห่งใดเล่า นางกาฮูหยินจึงบอกว่า ขณะเมื่อลงจากเกวียนเข้าปนระวลกับชาวเมืองน้ันมาด้วยกัน ครั้นทหารโจโฉไล่ตเี ข้ามาภายหลัง ตา่ งคนตา่ งแตกกระจดั กระจายไปมิร้วู ่าจะไปอยแู่ ห่งใดเลย บิต๊ก (Mi Zhu) เมอื่ พูดกันอยนู่ ัน้ พอทหารโจโฉกองหน่ึงไล่ขับครอบครัว เข้ามา จูล่งได้ยินเสยี งรอ้ งไห้อื้ออึงคนึงขึ้น จูล่งตกใจโดดขึ้นหลงั มา้ ขมีขมัน แลไปเห็นอิโตคุมทหารกองหนึ่งประมาณพันเศษ จับได้ บติ ๊กมดั มอื คมุ มาบนหลังมา้ กข็ บั ม้าควบเขา้ ไปตวาดดว้ ยเสยี งอนั ดัง จะรบด้วยอิโต ๆ ขับม้าเข้ารบด้วยจลู ่งไม่ทันได้เพลงหน่งึ จูล่งก็เอา ทวนแทงถูกอิโตตกม้าตายแล้วก็แก้บัดบิต๊กเสีย ชิงได้ม้าทหารสอง ตัวจึงใหบ้ ิต๊กแลนางกาฮูหยินข่ีมา้ พาออกมาสง่ ถึงตน้ สะพาน เตยี วหุยแลเหน็ จลู ง่ มาดังนนั้ ก็รอ้ งวา่ เหตุใดจลู ง่ จงึ เอาใจออกหากพเี่ ราไปเขา้ ดว้ ยโจโฉ จลู ่ง จึงร้องว่า ท่านอย่าว่าดังน้ัน ซึ่งตัวเรามาช้าน้ีเพราะเหตุด้วยนางกาฮูหยินนางบิฮูหยินทั้งสองหายไป เราเท่ียวเสาะหาอยู่จึงช้ามาต่อภายหลัง ซ่ึงเราจะเอาใจออก หากไปอยู่ด้วยโจโฉน้ันหามิได้ เตียวหุยได้ฟังดังน้ันจึงว่า นี่หากกันหยงมาบอกหนักเบาแก่เราก่อน หาไม่ตัวท่านกับเรา ก็จะได้ผิดใจกัน จูล่งจึงถามว่า บัดน้ีนายเราอยู่แห่งใดเล่า เตียวหยุ จึงบอกวา่ พ่ีเราอยขู่ า้ งหลงั ทางไมไ่ กลนักดอก จลู ง่ จงึ ว่าแก่บิต๊กว่า ท่านพานางกาฮูหยินไปให้นายเราก่อนเถิด ตัว เราจะกลบั ไปเท่ียวสืบเสาะหานางบิฮหู ยินกับอาเตา๊ ใหไ้ ด้กอ่ น แล้วจะกลับมา จูล่งก็ควบม้ากลับไปพบแฮหัวอิ๋นคุมทหาร ประมาณห้าสิบคน ข่ีม้าถือทวนเหน็บกระบ่ียนื สกัดทางจูลง่ ไว้ จูล่งก็ขับม้าเข้ารบกับแฮหัวอิ๋นได้เพลงหน่ึง ก็เอาทวนแทงถูก แ ฮ หั ว อ๋ินต กม้ า ต า ย ทห า ร ท้ังป วงก็แ ต กห นีไ ป แ ล แฮหัวอ๋ิน (Xiahou En) แฮหัวอน๋ิ คนน้ีเปนคนสนิธของโจโฉ มีกาลงั มาก โจโฉรกั ใครใ่ ห้ ถอื กระบช่ี ือ่ กเี ทนเกีย้ ม ถ้าจะฟนั เหล็กก็ดุจหน่งึ วา่ ฟนั หยวก สามก๊กวิทยา

๗๗๔ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) จูล่งได้กระบี่แล้วก็ชักออกดู เห็นอักษรจารึกอยู่ก็รู้ว่ากระบ่ีเอกของโจโฉ จูล่งเหน็บสะพาย แล้วก็ควบม้าตีฝ่าเข้าไปหานางบิฮูหยินในกองทัพแต่ผู้เดียว มิได้กลัวแก่ความตาย พบครอบครัว ชาวเมืองทั้งสองก็ถามหานางบิฮูหยินมิได้ขาด คนหน่ึงจึงช้ีมือว่า นางบิฮูหยินถูกทวนที่ขาเดริ มิได้ อุ้ม ลูกน่ังซ่อนอยทู่ ี่รมิ ผนงั ตึกตรงนี้ จูล่งแจ้งดังนัน้ ก็ควบม้ารบี ไปถึงตกึ หลังหนึ่งไฟไหมย้ ังแตผ่ นงั ก็เข้าไป ดูเห็นนางบิฮูหยินอมุ้ อาเตา๊ น่งั รอ้ งไหอ้ ยูร่ ิมปากบ่อ จูล่งโจนลงจากมา้ ว่ิงเข้าไปคานับแลว้ ก็ร้องไห้ นางบิฮูหยิน กับ อาเตา๊ (Lady Mi and Adou) www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๗ ๗๗๕ นางบิฮูหยินเห็นจูล่งมาดังนั้นก็ดีใจจึงว่า ท่านมาพบข้าพเจ้าบัดนี้ก็เหมือนหน่ึงเอาชีวิตลูก ข้าพเจ้าไว้ ขอท่านได้มีความกรุณาพาเอาอาเต๊าน้ีไปให้บิดาให้ได้เห็นหน้าหน่อยหนึ่งเถิด อันตัว ข้าพเจ้านี้ถึงจะตายก็ตามแต่เวรหนหลัง จูล่งจึงว่า ซึ่งท่านได้ความลาบากท้ังน้ีก็เพราะข้าพเจ้ารักษา ท่านมิได้ โทษมีแก่ข้าพเจ้าเปนข้อใหญ่ แลบัดน้ีข้าพเจ้าตดิ ตามมาพบท่านแล้ว ขอเชิญท่านขึ้นม้าเถดิ ข้าพเจา้ จะเดิรเทา้ ตีฝ่าทหารทง้ั ปวงนาหนา้ ท่านออกไป นางบฮิ หู ยินจงึ ว่า ทา่ นอย่าวติ กถึงขา้ พเจ้าเลย ตัวข้าพเจ้านี้ปว่ ยหนักอยู่แลว้ เห็นจะมิรอด แลบุตรข้าพเจ้านจ้ี ะรอดชีวติ ก็เพราะท่าน ซึง่ ทา่ นจะลงจาก ม้านั้นก็เหมือนหนึ่งชีวิตลูกข้าพเจ้าหาไม่ ท่านจงรีบเอาแต่ลูกข้าพเจ้าไปเถิด อย่าเปนห่วงเปนใยด้วย ข้าพเจ้านี้เลย จูล่งจึงว่าท่านอยา่ หนักหน่วงให้ข้าพเจ้าช้าอย่เู ลย เชิญขึ้นม้าเรว็ ๆ เถิด เสียงทหารโจโฉ โหร่ ้องกระช้นั ล้อมเขา้ มาใกลอ้ ยูแ่ ล้ว นางบิฮหู ยนิ จึงว่า ท่านเอ็นดแู ล้วจงรบี พาเอาบุตรข้าพเจา้ น้หี นีให้ รอดเถดิ ตัวขา้ พเจ้านี้จะไปด้วยมไิ ด้ จะมาเปนหว่ งอยดู่ ว้ ยข้าพเจ้าน้ีก็จะพากันตายเสียเปลา่ แลว้ กเ็ อา ลูกส่งให้จูล่ง ๆ ก็มิรับ แต่เฝ้าเชิญนางบิฮูหยินข้ึนม้าถึงสองครั้งสามครั้ง นางบิฮูหยินก็มิได้ขึ้น อ้อนวอนกันอยเู่ ปนช้านาน เสียงทหารโจโฉก็ย่งิ โหร่ ้องกระช้ันใกล้เข้ามา จูล่งจึงว่า ท่านจะหนักหน่วง อยู่ฉนี้ ถ้าแลทหารโจโฉยกมาถึงเข้าจะมิพากันวุ่นวายเสียการไปหรือ นางบิฮูหยินได้ฟังดังน้ัน ก็เอา อาเต๊าผู้บุตรเลี้ยงเปนลูกของนางกาฮูหยินภรรยาหลวงนั้นวางลงไว้เหนือ แผ่นดินต่อหน้าจูล่ง แล้วก็ โจนลงในบ่อนา้ ตาย สามกก๊ วิทยา

๗๗๖ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) จลู ง่ เหน็ ดังนน้ั กร็ ้องไห้ จงึ กวาดเอาดนิ ถมบอ่ เสีย หวงั จะมใิ หท้ หารโจโฉเห็นซากศพ จงึ เอาผา้ หอ่ ตัวอาเต๊าเขา้ ทาเปนอู่สวมฅอลงแล้ว ปลดกระดุมเกราะเสียแหวกอก ออก เอาอาเต๊าซ่อนเข้าในเกราะกลัดดุมหุ้มตัวไว้แล้วก็ข้ึน ม้าขับออกมา พอพบฮันเบ๋งซ่ึงเปนทหารรองโจโฉคุมทหาร เดิรเท้ากองหน่ึงออกสกัดทางไว้ จูล่งก็ขับม้าเข้ารบด้วย ฮันเบ๋งได้สามเพลง ฮันเบ๋งเสียที จูล่งแทงด้วยทวนตกม้า ตาย ก็รบหักฝ่าออกมา พอพบกองทัพเตียวคับตั้งสกัดอยู่ อีก จึงขับม้าเข้ารบด้วยเตียวคับได้สิบห้าเพลงก็ชักม้าควบ หนี เตียวคับเห็นได้ทีก็ขับม้าไล่ตามไป จูล่งขับม้าหนีไป โดยเร็ว ปะหลุมเก่าแห่งหน่ึงม้าย้ังตัวมิทันก็ตกลง เตียวคับ เตยี วคบั (Zhang He) ได้ทีขับม้าสอึกกระโจนมาแทงด้วยทวน ขณะนั้นเปนบุญ ของอาเต๊าซ่ึงจะได้เปนกษัตริย์ มิควรท่ีจะตายด้วยอาวุธ ก็ ให้บันดาลเปนแสงเพลิงวาบสว่างเปนเปลวข้ึนจากหลมุ เตียวคับเห็นดังนั้นก็ตกใจ ม้าน้ันก็ยืนชงักอยู่ จูล่งกระทบื เตอื นพนังข้างม้าโดดเผน่ ข้ึนจากหลมุ หนีไปได้ เตียวคบั เห็นประจักษ์ดังนั้นก็มิอาจทจี่ ะตาม แต่ม้าเอ๋ียนแลเตียวคีสองคนคุมทหารว่ิงตามร้องมาข้างหลังว่า จูล่งคร้ังนี้จะหนีเรามิพ้นแล้ว ฝ่าย เจียวเหียแลเจยี วหลาสองคนคุมทหารก้าวสกัดอยู่ข้างหนา้ จูล่งก็ขับม้าเข้ารบด้วยทหารทั้งสี่นายเปน สามารถ แลทหารเลวท้ังนัน้ ก็เขา้ ล้อมรมุ รบพุ่งเปนอลหม่าน จลู ่งก็ชักกระบีอ่ อกไล่ฟันทหารทง้ั ปวงล้ม ตายเปนอนั มาก โจโฉข้ึนอยู่บนเนินเขาเกงสัน แลลงไปเห็นจูล่งเข้ารบพุ่งตลุมบอนด้วยทหารทั้งปวง แลฝ่า ฟันไปมไิ ดย้ ่อท้อ จงึ ถามวา่ ทหารเล่าปคี่ นนี้ชอ่ื ใดมฝี มี ือเขม้ แขง็ นกั โจหองได้ยินโจโฉถาม ก็ขับมา้ รบี ลง ไปจากเนินเข้าสกดั หนา้ จูล่งไว้ แล้วกร็ ้องถามว่าท่านนี้ชือ่ ใด จูลง่ จึงรอ้ งบอกว่าเราชือ่ เตยี วจลู ่ง โจหอง ชักม้ากลบั ไปแจ้งแกโ่ จโฉ ๆ จึงสรรเสรญิ ว่าทหารคนน้ีมีอานาจประดจุ เสอื แล้วจึงสง่ั ให้ไปรอ้ งประกาศ ว่า อย่าให้ผใู้ ดเอาเกาทณั ฑ์ยงิ จูล่งเลยจะตายเสยี จงชว่ ยกันล้อมจับเอาเปนใหไ้ ด้ ฝา่ ยจลู ง่ ก็ขบั ม้าไลฝ่ า่ ฟันทหารทงั้ ปวงออกมาได้ ด้วยเหตวุ ่าโจโฉหา้ มทหารท้งั ปวงมใิ ห้ยิงเกาทัณฑ์ แลบญุ ของอาเต๊าทีจ่ ะได้ เปนกษัตริย์น้ันด้วย จึงพเอิญให้จูล่งฆ่านายกองใหญ่เสียได้ถึงสองนาย ทหารเอกห้าสิบคน โลหิตติด เกราะแลขา้ งม้าดุจหนง่ึ รดดว้ ยนา้ ครั่ง www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๗ ๗๗๗ จลู ่งฝา่ ทัพรบั อาเต๊า สามก๊กวิทยา

๗๗๘ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๗ ๗๗๙ จูล่งขับม้าพาอาเต๊ารีบมาถึงเนินเขาแห่ง หนึ่ง พบจงจิ๋นกับจงสินพี่น้อง ซ่ึงเปนทหารรอง แฮหัวตุ้นชักม้าสกัดหน้าไว้ จูล่งขับม้าเข้ารบด้วย จงจิ๋นจงสินได้สามเพลง แทงจงจ๋ินตกม้าตาย จูล่งก็ ขับม้ารีบหนีไป จงสินขับม้าไลต่ ามกระช้ันตดิ มา้ จูล่ง ไป กระหยับจะแทงด้วยทวน จวนจะได้จะเสีย รอมรอ่ อยู่ จลู ่งชักมา้ หันตัวจะกลับมาต่อสู้ด้วยจงสนิ พอม้าจงสนิ ไลก่ ระชัน้ ชิดไปยง้ั ตัวไม่ทนั อกจงสนิ แลอกจูล่งจักแหลน่ จะประทะกันเข้า จลู ่งเอาทวนปัด ทวนจงสินโดยเร็วกระเด็นไป จึงชักเอากระบี่ฟันจงสินถูกสีสะตลอดลงไปตัวขาดออกตกลงซีกหน่ึง จงสนิ ขาดใจตายในทันใด จูลง่ กข็ ับม้ารีบหนไี ปถงึ สะพานเตยี งปันเกยี้ ว พอไดย้ ินเสียงทหารโจโฉโห่รอ้ ง ตามมาข้างหลัง กาลังม้าแลกาลงั จูล่งก็ออ่ นลง พอแลเห็นเตียวหยุ ยนื อย่ทู ส่ี ะพานจึงร้องวา่ ครงั้ นี้เหลือ กาลังขา้ พเจา้ นัก ท่านชว่ ยข้าพเจา้ ด้วย เตียวหุยจงึ ร้องวา่ ทา่ นรบี ข้ามสะพานไปเสยี ใหพ้ น้ เถิด ขา้ พเจา้ จะสู้เอง จูล่งก็รีบข้ามสะพานไปทางประมาณสองร้อยเส้นก็พบเล่าปี่พักอยู่ จูล่งก็ลงจากม้าเข้าไป คานับแล้วร้องไห้เล่าความให้ฟังทุกประการ แล้วว่าข้าพเจ้าได้แต่อาเต๊าบุตรของท่านห่อมาในเกราะ แลเมื่อข้าพเจ้าตีหักออกจากที่ล้อมรบพุ่งกันอยู่กับทหารโจโฉนั้นยังได้ยิน เสียงร้องไห้อยู่ บัดนี้น่ิงไป นานแลว้ มไิ ดย้ นิ เสียงร้องไห้ จะเปนอันตรายเสียก็มิรูเ้ ลย สามกก๊ วิทยา

๗๘๐ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) จลู ่งแกเ้ กราะออก เห็นอาเต๊านอนหลับก็ดีใจจึงว่าแกเ่ ล่าปีว่ า่ บุญของท่านนักหนา บุตรทา่ น หาเปนอันตรายส่ิงใดไม่ แลว้ จลู ่งก็อุ้มอาเต๊าส่งใหเ้ ลา่ ป่ี ๆ รับเอาอาเตา๊ แลว้ ทาเปนโกรธทิ้งบุตรลงแลว้ ว่า เพราะอ้ายจญั ไรคนเดยี วนี้ จูล่งทหารเอกเราจักแหล่นจะเสียแก่ข้าศกึ จูล่งเห็นดงั นั้นกต็ กใจรบี ลกุ เขา้ ไปรับเอาอาเต๊าไว้ได้แลว้ คุกเข่าคานบั วา่ ท่านอยา่ โกรธแก่บุตรทา่ นเลย อันตวั ข้าพเจ้านี้ถงึ จะตายก็ จะเอาโลหติ ทาแผ่นดนิ ไว้ให้ปรากฎ จะขอสนองคุณทา่ น ฝ่ายบุนเพ่งคุมทหารไล่ติดตามจูล่งมาถึงสะพานเตียงปันเก้ียว เห็นเตียวหุยถือทวนยืนสกัด อยู่ท่ีต้นสะพาน แลเห็นผลคลีท้าวม้าซ่ึงทหารเตียวหุยตใี ห้วิ่งฟุ้งตลบอยู่ในป่า ก็สาคัญว่าทหารเขา้ ซุ่ม อยู่เปนอันมาก ยั้งม้าอยมู่ ไิ ด้รุกเข้าไป พอโจหยนิ ลิเตียนแฮหวั เอี๋ยนงักจ้ินเตียวเล้ยี วเตียวคับเคาทูแปด นายคุมทหาร ตามมาทัน เห็นดังนั้นก็คิดว่าขงเบ้งแต่งกลอุบายซุ่มทหารไว้ ก็ชวนกันหยุดอยูส่ ิ้น จึงให้ คนรบี ไปแจง้ แก่โจโฉ ๆ ร้ดู งั นน้ั กย็ กทหารรีบมา www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๗ ๗๘๑ เตยี วหยุ แลไปเหน็ ทหารยกมาเปนอันมาก เหน็ สปั ทนกั้นมาขา้ งหลงั กร็ ู้ว่าโจโฉยกตามมาเอง จึงร้องตวาดออกไปดว้ ยเสียงอันดงั วา่ ตวั กูชือ่ เตียวหุย ผู้ใดซึ่งมฝี ีมอื เขม้ แขงจงมาสูก้ นั ลองกาลงั ดใู ห้ถึง แพ้แลชนะ ทหารโจโฉได้ยินเสียงเตียวหุยก็ตกใจ ตกตลึงอยู่มิได้เข้ารบ เตียวหุยก็ให้ทหารแก้ก่ิงไมซ้ ่ึง ผูกหางม้าออกแล้ว ให้ชักกะดานสะพานเสีย แล้วพาทหารกลับมาหาเล่าปี่ จึงเล่าเน้ือความให้ฟังทุก ประการ เลา่ ปจี่ งึ ว่าอันตัวเจา้ นี้มีฝมี ือกลา้ หาญกจ็ รงิ แต่ทวา่ เสียดายทาอุบายมิตลอด ซง่ึ เจ้าชักสะพาน เสียท้ังน้ี เหมือนจะบอกแกโ่ จโฉว่าคนน้อยให้ตามมา ถ้าเจ้ามิชักสะพานเสยี โจโฉก็จะสาคัญว่าซมุ่ คน ไว้ในปา่ มากจะกลัวอยู่ เลา่ ปวี่ า่ ดงั นนั้ แลว้ ก็พาทหารบากลงทางลดั จะไปท่าฮนั จิ๋น ฝ่ายเตียวเล้ียวกับเตียวคับเคาทูเห็นเตียวหุยหนีไปแล้ว จึงกลับไปบอกแก่โจโฉว่า บัดน้ี เตียวหุยชกั สะพานเสยี หนไี ปแล้ว โจโฉไดฟ้ ังดงั นน้ั จงึ วา่ เตียวหยุ ผู้เดยี วหามีทหารไม่ จึงชักสะพานเสยี หนีไปเพราะกลัวเราจะตาม แล้วจงึ เกณฑ์ทหารสามพันให้ไปทาสะพานเปนสามเส้น กาหนดให้แลว้ แต่ ในเวลาวันเดยี วจะรบี ข้ามทหาร ลเิ ตยี นจงึ ว่าแก่โจโฉว่า ซง่ึ ท่านจะรบี ยกตามเล่าป่ีไปนั้นขา้ พเจา้ ยังคิด เกรงอยู่ เกลือกจะเปนกลอุบายของขงเบ้ง อันเตียวหุยจะมีปัญญาความคิดทากลถึงเพียงน้ียังไม่เห็น ดว้ ย ขอทา่ นอย่าเพ่อทาการล่วงไปกอ่ น โจโฉจงึ ว่าอุบายแตเ่ พียงนจ้ี ะกลัวอะไรนัก ถึงจะย่ิงกวา่ นีเ้ ราก็ ไม่กลัว โจโฉก็รบี ยกทหารขา้ มสะพานตามไป สามกก๊ วิทยา

๗๘๒ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๗ ๗๘๓ ฝ่ายเล่าป่ีได้ยินเสียงทหาร โห่ร้องตามมาข้างหลังดังหน่ึงแผ่นดิน จะทรุด แลมาเห็นผงคลีฟุ้งตลบไปใน อากาศ จึงว่าเราจะไปบัดน้ีก็มีทะเล ขวางหน้าอยู่ ข้างหลังเล่ากองทัพก็ ตามมาจะทาประการใดดี จึงสั่งให้จูล่ง ตระเตรียมตัวลงมาอยู่ข้างหลังคอยรับ กองทัพซึ่งจะตามมา ขณะนั้นโจโฉจึงว่าแก่ทหารทั้งปวงว่า เล่าปี่ครง้ั น้ีอุปมาเหมือนปลาขังอยู่ในถัง เสือตกอย่ใู น หลุม ถ้าแลจะละเสียให้เล็ดลอดหนีไปได้บัดนี้ ก็เหมือนปล่อยเสือเข้าป่า ปล่อยปลาลงในมหาสมุทร ทหารทง้ั ปวงจงชว่ ยกันเขม้นขมกั จับตัวเลา่ ป่ใี ห้จงได้ ทหารทงั้ ปวงต่างคนต่างรบี ขึ้นหน้าขบั กนั ตามไป ฝ่ายกวนอูซึ่งไป ณ เมืองกังแฮ ได้ทหารหม่ืนหนึ่งลงเรือคุมกลับมาถึงกลางทาง รู้ระคายไป ว่าเล่าป่ีแตกมาถึงสะพานเตียงปันเกีย้ ว ก็ให้ทหารจอดเรือเข้า ณ ท่าฮันจิ๋น ยกทหารรบี ขึ้นบกมาสกดั รับเล่าป่ี พอเล่าปี่แยกไปทางลัดมิได้พบกัน มาถึงเนินเขาแห่งหน่ึงพบกองทัพโจโฉยกติดตามเล่าป่ีมา ทางใหญ่ กวนอูก็ขับทหารโหร่ อ้ งยกรบี สวนทางข้นึ มา โจโฉเห็นดังนั้นจึงวา่ ซึ่งลิเตียนทัดทานเรานัน้ ก็ เห็นจะต้องด้วยกลขงเบ้งจริงเหมือนคาลิเตียน แล้วก็ส่ังให้ทหารถอยกลับลงมา กวนอูก็ไล่รบพุ่ง ติดตามไปทางประมาณร้อยเส้น เห็นทหารโจโฉถอยไปมิได้ต่อรบ ก็กลับหลังย้อนมาตามทางลัด พบเล่าป่ีก็มีความยินดี จึงพาไปลงเรือแล้วถามว่านางบิฮูหยินพ่ีสะใภ้ข้าพเจ้าไปอยู่ไหนเล่า เล่าปี่จึง บอกเน้ือความแก่กวนอูตามซ่ึงได้รบพุ่ง กับโจโฉน้ันว่า นางบิฮูหยินกระโจนน้า ตายเสียแล้ว จูล่งจึงเอาแต่บุตรนี้มาให้ เรา กวนอูได้ฟังดังน้ันก็ทอดใจใหญ่ว่า วันเมื่อไปตามเสด็จพระเจ้าเห้ียนเต้ ถ้าท่านมิห้ามข้าพเจ้าที่ไหนจะได้ความ เดือดรอ้ นถึงเพียงน้ี สามกก๊ วิทยา

๗๘๔ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) เลา่ ปจ่ี งึ วา่ ครงั้ นนั้ ตวั พก่ี อ็ นาถา หาท่ีจะ ต้ังเปนภูมฐิ านมไิ ด้ เหมือนหนตู ดิ จ่นั กลัวจะทาการ นั้นมติ ลอดจึงห้ามเสีย แลเม่ือเล่าป่พี ูดกันกับกวนอู อยู่น้ัน พอเล่าก๋ียกกองทัพเรือมาข้างฟากตวันตก เล่าป่ีได้ยินเสียงโห่ก็ตกใจ จึงแลไปเห็นนายเรือ แต่งตัวใส่เส้ือโพกสีสะด้วยผ้าขาวก็สังเกตได้ว่าเล่า กี๋ เล่าป่ีให้ทหารทั้งปวงสงบอยู่ คร้ันเล่าก๋ีมาถึงจึง จอดเรือเข้าคานับเล่าป่ีแล้วร้องไห้ ว่าบัดน้ีข้าพเจ้าแจ้งไปว่าท่านเสียทีแก่โจโฉแตกมา ข้าพเจ้าจึงยก กองทัพมาหวงั จะช่วยทา่ น เลา่ ปม่ี คี วามยินดี จึงเลา่ เนือ้ ความแตห่ ลังใหห้ ลานฟงั ทกุ ประการ แล้วให้เคลือ่ นเรือออกจาก ท่า พอเห็นเรือรบกองหนึ่งใช้ใบมาข้างทิศตวันตก เล่ากี๋ประหลาทใจจึงว่าแก่เล่าป่ีว่า ข้าพเจ้าเกณฑ์ ทหารยกมาคร้ังนี้ก็ส้ินเชิง เมืองกังแฮผู้คนก็เบาบางมากนัก บัดน้ีเรือรบใช้ใบตามมาเปนอันมาก เห็น จะเปนทหารของโจโฉ ถ้ามิดังน้ันก็จะเปนทหารจิวย่ีให้ยกมาทาอันตรายเปนมั่นคง จะทากะไรดี ครั้น เรือรบเข้าไปใกล้ เล่าป่ีแลไปเห็นขงเบ้งน่ังมาข้างหน้าเรือซุนเขียนอยู่ท้ายก็มีความยินดี จึงให้ทหาร เรียกให้ข้ามฟากมาแล้วถามว่า เหตุไฉนท่านค่อยลา้ หลังอย่ฉู น้ี ขงเบ้งคานบั แล้วจึงบอกว่า ซึ่งข้าพเจา้ ล้าหลังอยู่ เพราะข้าพเจ้าอยู่เกณฑ์คนเพ่ิมเติมมาอีกจึงช้า เล่าปี่ได้ฟังดังนั้นก็ให้ใช้ใบแล่นมา จงึ ปรึกษากับขงเบ้งซง่ึ จะคิดอ่านทาการรบพุ่งกับโจโฉสบื ไป ขงเบ้งจึงว่า หัวเมอื งปากน้าเมืองกงั แฮน้ัน มีค่ายคูมนั่ คงพอจะตัง้ อยู่ตอ่ สู้กับโจโฉได้ ขอให้ยกไป อยู่เมืองแฮเค้าปากน้าเมืองกังแฮเถิด เข้าปลาอาหาร ก็บริบูรณ์เห็นจะไม่ขัดสน แล้วจึงว่าแก่เล่ากี๋ว่า ท่าน จงเร่งกลับไปเมืองกังแฮ ตระเตรียมทหารทั้งปวงให้ พร้อมไว้ จะได้ช่วยกันทาการไปข้างหน้า เล่ากี๋จึงว่า ซึ่งจะให้กลับไปตระเตรียมผู้คนน้ันก็ชอบอยู่ แต่ ข้าพเจ้าคิดว่าจะเชิญท่านไปด้วยให้ช่วยจัดแจงทหารทั้งปวง แม้เสร็จแล้วจะกลับมาอยู่เมืองแฮเค้าก็ ตามเถิด ขงเบ้งเห็นชอบด้วยจึงให้กวนอูคมุ ทหารห้าพันไปรกั ษาเมอื งแฮเค้าไว้ แล้วก็พาเล่าป่ีไปเมือง กงั แฮด้วยเลา่ กี๋ www.samkok911.com