สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๑๘

ตอนท่ี ๑๘ ๓๖๙ ขณะนั้นโจโฉปูนบำเหน็จ ทแกล้วทหำรใหญ่น้อย แล้วให้คุม เอำครอบครัวลิโป้ขึ้นไปไว้ ณ เมือง ฮูโต๋ โจโฉจึงยกกองทัพมำถึงเมือง ชีจ๋ิว อำณำประชำรำษฎรท้ังปวงรู้ ดังนั้น ก็แต่งโต๊ะจุดธูปเทียนออกมำ คำนับโจโฉเปนอันมำก รำษฎรทั้ง ปวงจึงว่ำแก่โจโฉว่ำ ขอให้ท่ำนตั้ง เล่ำปี่ไว้เปนเจ้ำเมืองชีจ๋วิ เถิด โจโฉจึง ตอบว่ำครัง้ นเี้ ล่ำป่มี คี วำมชอบ เรำจะพำข้ึนไปเฝ้ำพระเจำ้ เหยี้ นเตก้ ่อน ถำ้ พระรำชทำนบำเหนจ็ แล้วจงึ จะให้กลบั ลงมำเปนเจ้ำเมืองชจี ว๋ิ แลว้ สงั่ ให้รกั ษำครอบครัวเลำ่ ปไ่ี วด้ ว้ ย โจโฉก็พำเล่ำปี่ยกกองทัพกลบั ข้ึนไปถึงเมืองฮูโต๋ โจโฉจึงเข้ำไปเฝำ้ พระเจ้ำเหี้ยนเตก้ รำบทูล ว่ำ ครั้งนี้เล่ำปี่ทำรำชกำรมีควำมชอบเปนอันมำก พระเจ้ำเห้ียนเต้ได้ฟังดังนั้นก็มีควำมยินดี จึงให้หำ เลำ่ ป่เี ขำ้ มำเฝ้ำ แลว้ ตรัสถำมวำ่ ตัวเปนบตุ รผู้ใด เลำ่ ปจี่ ึงกรำบทูลว่ำ ข้ำพเจ้ำเปนบุตรเลำ่ เหง แลบดิ ำ ข้ำพเจ้ำเปนเชื้อพระเจ้ำเฮ้ำเก๋งเต้ พระเจ้ำเหี้ยนเต้ได้ฟังดังนั้น จึงให้หำอำลักษณ์เอำจดหมำยลำดับ กษัตริย์มำดู นับตำมพระรำชวงศ์ ต่อ ๆ ลงมำกแ็ จง้ ว่ำเลำ่ ป่ีเปนอำว์ ของพระองค์ แล้วตั้งให้เล่ำปเี่ ปน ที่ยีเตงเฮ้ำ แปลภำษำไทยว่ำเปน เสนำบดผี ใู้ หญฝ่ ่ำยกรมวัง แต่นั้น มำพระเจ้ำเหี้ยนเต้นับถือเล่ำป่ี ว่ำเปนอำว์ โจโฉกับเล่ำปี่ก็ถวำย บังคมลำ ตำ่ งคนต่ำงออกไปทอ่ี ยู่ สามกก๊ วิทยา

๓๗๐ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ซุนฮกจึงเข้ำไปว่ำแก่โจโฉว่ำ บั ด น้ี พ ร ะ เ จ้ ำ เ ห้ี ย น เ ต้ นั บ ถื อ เ ล่ ำ ป่ี ว่ำเปนเช้ือพระวงศ์ นำนไปเห็นเล่ำปี่ จะทำร้ำยท่ำนเปนม่ันคง โจโฉจึงตอบ ว่ำ ถึงพระเจ้ำเห้ียนเต้จะนับถือเล่ำป่ี ว่ำเปนเช้ือพระวงศ์ก็ดี อันรำชกำรทั้ง ปวงเปนสิทธ์ิอยู่แก่เรำส้ิน อุปมำ เหมอื นอยูใ่ นเงือ้ มมอื เรำ ถงึ มำทวำ่ เล่ำ ป่ีจะคิดทำอันตรำยแก่เรำ ๆ จะกลัว อะไร ทุกวันนี้เรำเกรงแต่เอียวปิวซ่ึงเปนพี่น้องกับอ้วนเสี้ยวอ้วนสุดนั้น จะเปนไส้ศึกอยู่ในเมืองหลวง แล้วอว้ นเสย้ี วอ้วนสุดกม็ ีกำลงั อยู่ ซนุ ฮกเห็นชอบด้วย โจโฉจึงคิดกลอุบำยให้พรรคพวกของตัวนน้ั ฟอ้ งว่ำ เอียวปิวใหห้ นังสือลับไปถึงอ้วนสดุ ว่ำ ให้ อ้วนสุดยกทัพมำตีเมืองฮูโต๋ เอียวปิวจะรับเปนไส้ศึก โจโฉจึงให้จับเอำตัวเอียวปิวมำจำคุกไว้ แล้วให้ หมนั ทองปรึกษำโทษ ฝ่ำยขงหยงรู้ดังน้ันจึงมำหำโจโฉ โจโฉ (Cao Cao) แลว้ ว่ำ เอียวปิวทำรำชกำรเปนขนุ นำงสืบ ๆ กันมำแต่ปู่แลบิดำจนถึงตัวเอียวปิว ก็ยัง มิได้เห็นควำมร้ำยส่ิงใด แต่ท่ำนจะเช่ือฟัง แต่ผู้ฟ้อง มิได้พิจำรณำให้เห็นเท็จแลจริง นั้นไม่ควร ขอให้ท่ำนพิจำรณำให้ถ่องแท้ กอ่ น โจโฉจงึ ตอบว่ำ กำรทั้งน้เี ปนกำรรับส่ัง พระเจ้ำเห้ียนเต้ มิใช่เรำทำตำมอำเภอใจ ข ง ห ย ง จึ ง ว่ ำ ม ห ำ อุ ป ร ำ ช เ ป น ผู้ ส ำ เ ร็ จ รำชกำร ถึงรับส่ังพระเจ้ำเห้ียนเต้ก็จำจะ พิจำรณำให้เห็นผิดแลชอบก่อน โจโฉได้ยิน ดังนั้นก็มีควำมละอำย จึงให้ปล่อยเอียวปิว ออกแลว้ ถอดเสยี จำกทขี่ ุนนำง www.samkok911.com

ตอนท่ี ๑๘ ๓๗๑ เอียวงันซ่ึงเปนขุนนำงอยู่ในพระเจ้ำเหี้ยนเต้แจ้งว่ำ โจโฉกระทำหยำบช้ำดังนั้น จึงทำ เร่อื งรำวกรำบทูลพระเจำ้ เห้ยี นเต้วำ่ โจโฉทำกำรแอบรับสงั่ เอำตวั เอยี วปิวมำทำโทษ แลว้ ถอดเสียจำก ที่ขุนนำง พระเจ้ำเห้ียนเต้กม็ ไิ ดต้ รสั ประกำรใด โจโฉรดู้ ังนัน้ จงึ ใหท้ หำรไปจบั ตวั เอียวงันฆ่ำเสยี แต่นัน้ มำขุนนำงผใู้ หญผ่ ู้นอ้ ยในเมอื งฮโู ตก๋ ็เกรงโจโฉเปนอนั มำก เทียหยกท่ีปรึกษำจึงว่ำแก่โจโฉ ว่ำ บัดนี้ขุนนำงผู้ใหญ่ผู้น้อยท้ังปวงกอ็ ยู่ใน อำนำจมหำอปุ รำชสนิ้ เปนไฉนมหำอุปรำช จงึ มคิ ดิ เอำสมบัติ จะน่ิงไว้ทำกำรเมอ่ื ไรเลำ่ โจโฉจึงตอบว่ำ บัดน้ีขุนนำงซึ่งพระเจ้ำ เหีย้ นเต้ไวพ้ ระทยั กม็ มี ำกอยู่ เหน็ เรำจะทำ กำรไม่สำเร็จ เรำคิดอ่ำนจะเชิญเสด็จพระ เจ้ำเหี้ยนเต้ไปประพำสป่ำดูท่วงทีก่อน โจ โฉก็จดั แจงเคร่อื งสำหรับประพำสป่ำไวพ้ รอ้ มแล้ว จงึ กรำบทูลเชิญเสด็จพระเจำ้ เหีย้ นเต้ไปประพำสปำ่ พระเจ้ำเหี้ยนเตจ้ งึ ตรสั วำ่ จะไปเล่นป่ำนั้นกจ็ ะป่วยกำรไพร่พลมไิ ด้มีประโยชนส์ ิ่งใด โจโฉจึง ทูลว่ำ ประเพณีกษัตริย์แต่ก่อนเสด็จไปประพำสป่ำปหี น่ึงส่ีคร้ัง แล้วจะได้ลองฝีมือทหำรท้ังปวง ด้วย บัดนี้บ้ำนเมืองเรำยังไม่ปรกติ ขอเชิญพระองค์เสด็จไปประพำสป่ำ จะได้ทอดพระเนตร์ข้ำรำชกำร ทหำรทงั้ ปวง พระเจ้ำเห้ยี นเต้ไดฟ้ งั ดงั น้ันกไ็ ม่อำจที่จะขดั ใจโจโฉได้ โจโฉจึงใหต้ รวจตรำทหำรสิบหมื่น พร้อมด้วยเครื่องศัสตรำวุธ พระเจ้ำเห้ียนเต้เสด็จข้ึนทรงม้ำพระที่นั่ง ขุนนำงท้ังปวงกับเล่ำปี่กวนอู เตียวหุยก็ข่ีม้ำตำมเสด็จไป แต่โจโฉน้ันทำทเี ปน เจ้ำข่ีม้ำเคียงม้ำพระท่ีน่ัง มิได้ยำเกรงพระเจ้ำ เห้ียนเต้ ครั้นเสด็จไปถึงชำยป่ำกว้ำงแห่งหน่ึง จึงให้หยุดทหำรท้ังปวงไว้ ขุนนำงกับทหำรทั้ง ปวงไล่ฝูงเน้ือเขำ้ มำถงึ เนินเขำช่องแคบตรงหน้ำ พระท่นี ่งั พระเจำ้ เหีย้ นเตจ้ ึงตรสั แก่เล่ำปว่ี ำ่ เรำ จะขอดูฝีมือเกำทัณฑ์ท่ำน เล่ำป่ีๆรับสั่งแล้ว จึง ขน้ึ มำ้ ยิงเกำทณั ฑ์ไปถูกลมงั่ ตัวหนง่ึ ล้มลงกับท่ี สามกก๊ วิทยา

๓๗๒ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) พ ร ะ เ จ้ ำ เ หี้ ย น เ ต้ จึ ง ท ร ง เกำทัณฑ์ยิงกวำงก็ไม่ถูก จึงตรัส แก่โจโฉว่ำ ท่ำนจงยิงกวำงตัวน้ันให้ ถูก โจโฉจึงทูลว่ำ ถ้ำพระองค์จะใคร่ เห็นฝีมือข้ำพเจ้ำ จงพระรำชทำน พระแสงเกำทัณฑ์น้ันมำ ข้ำพเจ้ำจะ ยิงถวำยให้พระองค์ทอดพระเนตร พระเจ้ำเห้ยี นเตก้ ็เอำเกำทณั ฑซ์ ง่ึ ทรง น้ันย่ืนให้โจโฉ ๆ รับเอำพระแสง เกำทัณฑ์มำยิงถกู กวำงตัวน้ันล้มลง ขุนนำงท้ังปวงซึ่งอยใู่ กลน้ นั้ เห็นพระแสงเกำทณั ฑ์เกลียงมังกรนนั้ ต้องกวำงล้มลง ก็คิดว่ำพระเจ้ำเหี้ยนเต้ทรง ต่ำงคนต่ำงก็เข้ำมำกรำบถวำยบังคมหน้ำพระที่นั่ง โจโฉ เห็นดงั นั้นกม็ คี วำมยินดี จึงขับม้ำผำ่ นหน้ำม้ำพระท่ีนงั่ ออกไปแล้วรอ้ งวำ่ ตัวเรำยิงเกำทัณฑ์ไปถกู กวำง แล้วหรอื ขุนนำงแลทหำรทั้งปวงเห็นโจโฉทำหยำบชำ้ ต่อหนำ้ ที่น่งั กต็ กใจตลงึ อยู่สน้ิ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๑๘ ๓๗๓ แต่กวนอูเห็นโจโฉทำดังน้ันก็โกรธ ขับม้ำเข้ำมำเงื้อง้ำวข้ึนจะฟันโจโฉ แล้วแลมำดูเล่ำป่ี ๆ เห็นดังนั้นจึงกระหยิบตำ แล้วส่ันสสี ะเปนทีห้ำมกวนอูอยำ่ ให้ทำกวนอูก็หยดุ อยู่ เล่ำปี่จึงว่ำแกโ่ จโฉวำ่ ฝีมือเกำทัณฑ์มหำอุปรำชนี้หำผู้ใดเสมอมิได้ โจโฉจึงแกล้งตอบว่ำ ฝีมือเรำเปนแต่ประมำณ แล้วกลบั หน้ำมำคำนับพระเจ้ำเห้ียนเต้ จึงกรำบทูลว่ำ ข้ำพเจ้ำยิงไปถูกกวำงนั้น เพรำะพระแสงเกำทัณฑ์แล บำรมีของพระองค์ พระเจำ้ เหยี้ นเตม้ ิไดแ้ จง้ กลอุบำยโจโฉ ชวนขุนนำงทัง้ ปวงไล่เน้ือเลน่ อยู่จนเวลำเยน็ แล้วก็เสด็จกลับเข้ำเมือง โจโฉก็เอำพระแสงเกำทัณฑ์ไว้เปนกรรมสิทธิ์มิได้ถวำยคืน ขุนนำงทั้งปวงก็ กลับไปบ้ำน ก ว น อู จึ ง ว่ ำ แ ก่ เ ล่ ำ ป่ี ว่ ำ โจโฉทำหยำบช้ำต่อพระเจ้ำเห้ียนเต้ ข้ำพเจ้ำจะฆ่ำเสียเหตุใดพี่จึงห้ำมไว้ เล่ำป่ีจึงตอบว่ำ พระเจ้ำเห้ียนเต้กับ ตัวเรำอยู่ในหว่ำงทหำรโจโฉ ถ้ำเจ้ำ ฆ่ำโจโฉเสียทหำรเขำน้ันก็จะฆ่ำพ่ี เสียบ้ำง ท้ังจะทำอันตรำยพระเจ้ำ เหีย้ นเตด้ ้วย พ่ีจงึ ห้ำมเจำ้ เพรำะเหตุ ฉนี้ สามก๊กวิทยา

๓๗๔ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ฝ่ ำ ย พ ร ะ เ จ้ ำ เ หี้ ย น เ ต้ ก็ เ ข้ ำ ไ ป ห ำ นำ ง ฮกเฮำผู้เปนมะเหษี จึงตรัสเล่ำเน้ือควำมซึง่ ไปประพำส ป่ำ โจโฉทำหยำบช้ำท้ังปวงน้ันให้นำงฮกเฮำฟังทุก ประกำร แล้วตรสั ว่ำตัวเรำได้เสวยรำชสมบัตมิ แี ต่ควำม ระกำใจ ครั้งตั๋งโต๊ะนั้นก็ทำหยำบช้ำแก่เรำเปนอันมำก ครั้งลิฉุยกุยกีก็คิดทำอันตรำยแก่เรำต่ำงๆ คร้ังน้ีเรำคิด ว่ำ โจโฉจะช่วยทำนุบำรุงแผน่ ดิน ก็กลับมำทำหยำบชำ้ แก่เรำอีกเล่ำ อันชีวิตของเรำกับเจ้ำน้ี ไม่รู้จักว่ำควำม ตำยจะมำถึงวันใด แล้วก็ทรงพระกรรแสง นำงฮกเฮำได้ ฮกเฮา (Empress Fu) ฟังดังนั้นก็ร้องไห้แล้วทูลว่ำ ขุนนำงผู้ใหญ่ผู้นอ้ ยทั้งปวง ซึ่งกินเบ้ียหวัดผ้ำปีก็มิได้ช่วยทำนุบำรุงแผ่นดิน ละให้พระองค์ทรงพระทุกข์อยู่ฉน้ีก็เปนสำหรับกรรม ของพระองคก์ บั ขำ้ พเจำ้ ขณะน้ันพอฮกอ้วนผู้เปนบิดำนำงฮกเฮำนั้นเข้ำไปเฝ้ำที่ข้ำงใน เห็นพระเจ้ำเห้ียนเต้ทรง พระกรรแสงจึงทูลถำมว่ำ พระองค์ขัดเคืองสิ่งใด พระเจ้ำเหี้ยนเต้จึงตรัสเล่ำเน้ือควำมซึ่งโจโฉทำกำร หยำบช้ำให้ฮกอ้วนฟังทุก ประกำร ฮกอ้วนจึงทูลว่ำ เม่ือเสด็จไปประพำสป่ำวันนั้นข้ำพเจ้ำเห็น ประจักษ์อยู่สิ้นแล้ว แต่มิรู้ท่ีจะทำประกำรใด ขุนนำงท้ังปวงเล่ำก็มิได้มีใจเจ็บร้อนด้วยพระองค์ ขำ้ พเจ้ำเห็นแตต่ ังสินซ่ึงเปนพระรำชวงศ์ จะชว่ ยคิดอำ่ นกำจดั โจโฉเสียได้ ฮกอ้วน (Fu Wan) พระเจ้ำเห้ียนเต้จึงตรัสว่ำ กำรครั้งนี้ควรจะหำ ตังสินเข้ำมำปรึกษำหรือประกำรใด ฮกอ้วนจึงทูลว่ำ ทุกวันนี้โจโฉจะไดไ้ ว้ใจหำมิได้ คิดอ่ำนแตง่ หญิงคนสนธิ เข้ำมำ สอดแนมดูดีแลร้ำยในพระรำชวังอยู่เปนนิตย์ ซ่ึงจะให้หำ ตังสินเข้ำปรึกษำรำชกำรน้ัน เกลือกรู้ไปถึงโจโฉ กำรที่คิดไว้ จะเสียไป ขอให้ทรงพระอักษรซ่อนไว้ในกลีบเสอ้ื จึงให้หำตัว ตังสินเข้ำมำเอำเสื้อน้ันประทำนให้ แล้วบอกตังสินว่ำ เม่ือไป ถึงบ้ำนแล้วให้เอำพระอักษรนั้นออกมำอ่ำนดู เหน็ โจโฉจะไมร่ ู้ ควำมลับ พระเจ้ำเห้ียนเตเ้ ห็นชอบดว้ ย ฮกอ้วนกล็ ำออกไป www.samkok911.com

ตอนท่ี ๑๘ ๓๗๕ พระเจำ้ เห้ยี นเต้จงึ เอำพระแสงแทงนิ้วพระหัดถใ์ หโ้ ลหิตไหลออกมำแล้ว เอำเขยี นลงกบั แพร ขำวตำมพระรำชดำริห์ แล้วส่งใหน้ ำงฮกเฮำเยบ็ ซ่อนไว้ในกลบี เส้ือ จึงใหห้ ำตวั ตังสนิ เข้ำมำแล้วตรัสว่ำ เวลำคืนนี้เรำกับนำงฮกเฮำคิดถึงท่ำน เมื่อคร้ังพำเรำหนีลิฉุยกุยกีไปนั้นควำมชอบท่ำนมีเปนอันมำก เรำจึงเอำเส้ือผืนน้ีให้เปนบำเหน็จ แล้วค่อยกระซิบสั่งว่ำ ถ้ำไปถึงบ้ำนแล้วจงเอำหนังสือในกลีบเส้ือ ออกซ่อนอำ่ นดู แมเ้ ห็นควำมทกุ ขข์ องเรำ จงเรง่ คดิ กำรให้สำเร็จอย่ำใหผ้ ูใ้ ดล่วงรู้ ตังสนิ กร็ ับเอำเส้ือใส่ แล้วกรำบถวำยบังคมลำออกจำกประตวู ังขำ้ งในจะไปบ้ำน ขณะนั้นหญิงซ่ึงเข้ำไปสอดแนมก็มำบอกแก่โจโฉวำ่ บัดนี้พระเจ้ำเหยี้ นเต้ให้หำตงั สินเขำ้ มำ เฝ้ำท่ีข้ำงใน แล้วประทำนเส้ือให้ผืนหนึ่ง ข้ำพเจ้ำเห็นปลำดอยู่ โจโฉได้ฟังดังน้ันก็รีบเข้ำไปในวัง พอ พบตังสินเข้ำท่ีประตูวัง จึงถำมว่ำท่ำนไปไหนมำ ตังสินจึงบอกว่ำ รับสั่งให้หำเข้ำไปพระรำชทำนเสื้อ โจโฉจึงถำมว่ำ ซึ่งประทำนเส้ือนั้นท่ำนมีควำมชอบสิ่งใด ตังสินจึงบอกว่ำ ทรงพระดำริห์ถึงเม่ือคร้ัง ขำ้ พเจำ้ พำเสด็จหนลี ฉิ ยุ กุยกีไป โจโฉไดฟ้ ังดังน้ันก็กริง่ ใจ จึงทำเปนวำ่ ทำ่ นมีควำมชอบได้พระรำชทำน เสื้อ จงถอดมำให้เรำจะชมสกั หนอ่ ยหนงึ่ ตงั สินไดย้ นิ ดงั นัน้ ก็ตกใจ บิดพลวิ้ อยู่มไิ ด้ถอด โจโฉเห็นตังสิน สามก๊กวิทยา

๓๗๖ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) บิดพลิ้วอยู่ก็มีควำมสงสัย จึงให้ทหำรถอดเอำเส้ือน้ันมำดูก็มิได้เห็นสิ่งใด โจโฉเอำเส้ือใส่เข้ำทำเปน หัวเรำะ แล้วว่ำเสื้อนี้สมตัวเรำ ท่ำนให้เรำเถิดหรือ ตังสินจึงตอบว่ำ เส้ือน้ีเปนของพระรำชทำน ซึ่งข้ำพเจ้ำจะให้ท่ำนน้ันไม่ควร ถ้ำท่ำนจะต้องประสงค์แล้วจะเอำไว้ก็ตำมเถิด โจโฉจึงตอบว่ำ เรำจะ ปรำถนำอะไรแกเ่ สอ้ื น้ี แลว้ โจโฉก็ถอดเส้ือให้ตงั สิน ๆ ก็ลำโจโฉไปบำ้ น ตงั สิน (Dong Cheng) ครัน้ เวลำค่ำตงั สินอย่ใู นท่ีนอนแต่ผู้ เดียว จึงเอำเส้ือมำพิเครำะห์ดูเปนช้ำนำน ก็เห็นแพรขำวแล้วเลำะออกมำดู เปนลำย พระหัตถ์พระเจ้ำเห้ียนเต้ทรงพระอักษรด้วย โลหิตเปนใจควำมว่ำ แต่โจโฉเข้ำมำอยู่ใน เมืองหลวงได้สี่ปีแล้ว ทำกำรหยำบช้ำต่ำง ๆ จะต้ังขุนนำงแลลงโทษผใู้ ดกม็ ิได้ยำเกรงบอก กล่ำวให้เรำรู้ สุดท่ีจะอดกลั้นทนทำนได้ เรำจงึ เอำโลหติ ในนวิ้ มอื เขียนอักษรเปนควำม ลับมำให้แจ้ง แม้ตังสินเห็นขุนนำงผู้ใดมี สติปัญญำซื่อสัตย์ตอ่ แผ่นดิน ก็ให้ชักชวนกัน ทำกำรกำจัดโจโฉเสียให้จงได้ ตัวเรำแล ขุนนำงกับรำษฎรท้ังปวงจะได้อยู่เย็นเปนสุข สบื ไป ตังสินเห็นอักษรดังน้ันก็มีควำมสงสำรนัก ร้องไห้รักพระเจ้ำเหี้ยนเต้ แต่ตังสินคิดตรึกตรอง ถ่ำยเททุกข์ร้อนแต่ในเวลำกลำงคืนน้ันนอนไม่หลับจนรุ่ง ข้ึน จึงเอำพระอักษรนั้นถือเข้ำไปในหอดู หนังสือ เอนตวั ลงดูพระอกั ษรพลำง ๆ คิดทจี่ ะล้ำงโจโฉ แต่ยงั ไม่เหน็ ช่องประกำรใด จึงเอำพระอักษร น้นั ใส่ในมือเสื้อไว้ ดว้ ยกำลงั อดนอนกห็ ลบั ไป พอจูฮกขุนนำงซึ่งเปนเพ่ือนรักกับตังสินเคยไปมำหำกันก็เข้ำไปถึงหอดู หนังสือ เห็นตังสิน นอนหลับอยู่ หน้ำตำเสร้ำหมอง เอำมือนั้นพำดอกไว้ เห็นแพรขำวในมือเส้ือจึงเอำออกมำดู เห็นเปน อักษรเขียนดว้ ยโลหิต จึงอ่ำนดูก็รเู้ น้ือควำมว่ำพระเจ้ำเหี้ยนเตค้ ิดอำ่ นให้ตงั สินฆ่ำโจโฉเสีย จูฮกจึงเอำ พระอักษรมำใส่ไว้ในมือเส้ือของตัว แล้วปลุกตังสินขึ้นว่ำ เหตุไฉนช่ำงมีควำมสบำยนอนหลับได้ดังนี้ www.samkok911.com

ตอนที่ ๑๘ ๓๗๗ ตังสินตื่นขึ้นไม่เห็นพระอักษรในมอื เสือ้ ก็ตกใจตัวส่ัน จูฮก จฮู ก (Wang Zifu) เห็นดังนัน้ จงึ แกล้งวำ่ ท่ำนจะคิดทำรำ้ ยโจโฉหรอื เรำจะไป บอกโจโฉให้แจ้ง ตังสินได้ฟังจูฮกว่ำดังน้ันก็ยิ่งตกใจดัง ชีวิตจะออกจำกกำย แล้วว่ำซึ่งท่ำนจะไปบอกโจโฉน้ันใช่ จะตำยแต่ตัวเรำหำมิได้ เหมือนหนึ่งท่ำนแกล้งฆ่ำชีวิต พระเจำ้ เหี้ยนเตเ้ สยี ด้วย จูฮกจึงว่ำอยำ่ กลัวเลย เรำจะใคร่ ลองใจท่ำนดอก ตัวเรำก็เปนข้ำพระเจ้ำเห้ียนเต้ ต้ังใจทำ รำชกำรโดยสุจริต แต่ขัดสนด้วยยังหำผู้ใดจะคิดเปนหลกั มิได้ ถ้ำท่ำนจะคิดกำจัดโจโฉ เรำจะขออำสำแผ่นดินร่วม คดิ ดว้ ย ตังสินได้ฟังดังน้ันก็มีควำมยินดี จึงว่ำถ้ำท่ำนต้ังใจสุจริตต่อแผ่นดินอยู่ฉน้ี เห็นว่ำพระเจ้ำ เห้ียนเต้ยงั มีพระบำรมีอยู่ จูฮกจึงว่ำเรำกับท่ำนจะคิดทำนุบำรุงแผ่นดนิ แล้ว จงให้หนังสือสัญญำไวต้ ่อ กันให้เปนสำคัญ จึงคิดกำรสืบไป พอคนมำบอกตงั สนิ ว่ำ บัดน้ีตันอิบกับโงหว้ นซึ่งเปนขุนนำงจะมำหำ ท่ำน ตังสินได้ยินดังนั้นก็มีควำมยินดี จึงบอกแก่จูฮกว่ำ ตันอิบกับโงห้วนเปนเพ่ือนรักของเรำมำ ท่ำน จงเข้ำไปแอบอยู่ในม่ำนก่อน เรำจะให้ไปรับตันอิบโงห้วนเข้ำมำ แล้วตังสินก็ให้คนออกไปเชิญเข้ำมำ ถ้อยทีถ้อยคำนับกัน ตันอิบจึงว่ำแก่ตังสินว่ำ เม่ือพระเจ้ำเหี้ยนเต้เสด็จไปประพำสป่ำน้ัน โจโฉทำกำร หยำบช้ำก็เห็นอยู่ ยังมีควำมแค้นบ้ำงหรือไม่ ตังสินจึงบอกว่ำ เรำเห็นประจักษ์อยู่แต่มิรู้ที่จะทำ ประกำรใด โงห้วนจึงว่ำ เกิดมำเปน ชำยแลว้ ๆ ก็เปนข้ำรำชกำร ถึงตวั จะตำยก็ไม่ว่ำ แต่ให้ได้ทำนุบำรุง แผ่นดินใหอ้ ยเู่ ยน็ เปนสุขเถิด จะได้ มีชื่อปรำกฎไว้ภำยหน้ำ จูฮกซึ่ง แ อ บ อ ยู่ ใ น ม่ ำ น ไ ด้ ยิ น ดั ง น้ั น จึ ง ออกมำว่ำแก่ตังสินว่ำ ท่ำนจง เปนพยำนเรำด้วย บัดน้ีตันอิบกับ โงหว้ นคดิ กันจะทำรำ้ ยโจโฉ เรำจะ สามกก๊ วิทยา

๓๗๘ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) เอำเน้ือควำมไปบอกแก่โจโฉให้แจ้ง ตันอิบได้ฟังดังนั้นก็โกรธจึงว่ำ เกิดมำเปนข้ำรำชกำรจะอำสำ แผ่นดิน มิได้กลัวควำมตำย ตังสินจึงห้ำมตันอิบว่ำ อย่ำโกรธเลย เน้ือควำมทั้งนี้ได้คิดกับจูฮกไว้ก่อน ท่ำนท้ังสองอีก แล้วจึงปรึกษำแก่ท่ำน ซ่ึงจูฮกว่ำน้ีจะลองใจท่ำนดอก แล้วตังสินก็เอำพระอักษรนั้น ออกให้ตันอิบกบั โงห้วนดู ตนั อิบกบั โงห้วนเหน็ พระอกั ษรก็ร้องไหร้ ักพระเจำ้ เหยี้ นเต้ จูฮกจึงว่ำ ท่ำนทั้งสองอยูก่ บั ตังสินก่อน เรำจะไปหำจูลันมำปรกึ ษำ ควำมลับด้วย แล้วจูฮกก็พำจูลันมำ แล้วจึงเอำพระอักษรออกให้ดู จึงคิด พร้อมใจกันลงช่ือไว้เปนสำคัญท้ังห้ำ คน ตังสินจึงให้แต่งโต๊ะมำแลว้ ชวนกัน เสพย์สุรำ แล้วสำบำลไว้ต่อกันว่ำ มิได้ เอำเน้ือควำมทงั้ นไ้ี ปแพร่งพรำย ฝำ่ ยม้ำเทง้ เจ้ำเมอื งเสเหลียงเขำ้ มำในเมอื งหลวง เมอ่ื พระเจ้ำเหยี้ นเต้เสด็จไปประพำสป่ำนน้ั ได้ตำมเสด็จไปด้วย ม้ำเท้งเห็นโจโฉกระทำหยำบช้ำต่อพระเจ้ำเห้ียนเต้ ก็มีควำมเจ็บแค้นเปนอนั มำก อยู่มำวันหน่ึงม้ำเท้งไปจะเข้ำหำตังสิน นำยประตูจึงไปบอกตังสินว่ำ ม้ำเท้งมำหำท่ำน ตังสินน่ังเสพย์ สรุ ำกับขนุ นำงส่ีคนไดย้ ินดงั นัน้ กต็ กใจ จึงใหย้ กโต๊ะออกมำเสีย แล้วให้ขุนนำงสี่คนนน้ั แอบซ่อนอยู่หลัง ฉำก ตังสนิ ก็ลกุ ออกไปรบั มำ้ เท้งกค็ ำนบั กนั ตำมสมควร ม้ำเท้งเหน็ หนำ้ ตงั สินสดใสบริบรู ณอ์ ยู่ สำคญั วำ่ ตังสนิ ไมเ่ จบ็ ร้อนต่อแผน่ ดิน ม้ำเท้งทอดใจใหญแ่ ลว้ จึงว่ำ ตวั ทำ่ นเปนขนุ นำงผู้ใหญ่ เสยี แรงพระเจ้ำ เหี้ยนเต้นับถือท่ำนว่ำเปนเช้ือพระวงศ์ ควรหรือไม่เจ็บร้อนด้วยแผ่นดิน เรำจะลำท่ำนกลับไปแล้ว ตังสินคิดกริ่งใจยุดชำยเสอื้ ม้ำเท้งไว้แล้ววำ่ เหตุไฉนท่ำนจึงว่ำเรำไม่เจ็บร้อนด้วย แผ่นดิน ม้ำเท้งจึงตอบว่ำ เม่ือพระเจ้ำ เหี้ยนเต้เสด็จไปประพำสป่ำ โจโฉกระทำ หยำบช้ำ เรำเปนแต่ข้ำรำชกำรหัวเมืองยัง มีใจเจ็บแค้น ท่ำนเปนเช้ือพระเจ้ำเหย้ี นเต้ เหตุใดมำนิ่งสบำยอยู่ฉน้ี ไม่คิดกำจัดศัตรู รำชสมบตั เิ สยี www.samkok911.com

ตอนที่ ๑๘ ๓๗๙ ตั ง สิ น ยั ง ไ ม่ ไ ว้ ใ จ ม้ ำ เ ท้ ง ทำเปนตกใจแลว้ ตอบว่ำ เหตุไฉนท่ำนจึง เอำควำมนี้มำเจรจำ ทุกวันน้ีโจโฉเปน มหำอุปรำช สำเร็จรำชกำรช่วยบำรุง แผ่นดิน แลท่ำนมำเจรจำดังนี้ ถ้ำมีผู้รู้ เห็นเอำเน้ือควำมไปบอกแก่โจโฉ เรำจะ มพิ ำกนั ตำยเสียหรือ มำ้ เทง้ จงึ ว่ำ ท่ำนยัง นับถือโจโฉเปนดีอยู่อีกเล่ำ ท่ำนเปนคน สอพลอรักชีวิต ไม่เปนใจท่ีจะบำรุง แผ่นดินใหเ้ ปนสุข ท่ำนคอ่ ยอยเู่ ถดิ เรำจะ ลำไปแล้ว ตังสินเห็นว่ำม้ำเท้งมีใจ ม้าเท้ง (Ma Teng) ซื่อสัตย์ต่อพระเจ้ำเห้ียนเต้ จึงว่ำท่ำน อย่ำเพ่อโกรธ ขอให้งดฟังดูก่อน แล้วตังสินก็เอำพระอักษรของพระเจ้ำเห้ียนเต้นั้นมำให้ม้ำเท้งดู ม้ำเท้งแจ้งในพระอกั ษรดังน้ันก็โกรธ กระทืบเท้ำขบฟันจนโลหิตใหลออกจำกปำก แล้วจึงว่ำแก่ตงั สนิ ว่ำ เร่งคิดอ่ำนกระทำกำรในนี้เถิด เรำจะกลับไปเมืองเสเหลียง จึงจะยกทหำรมำช่วยกำจัดศัตรู รำชสมบัติเสยี ให้จงได้ ตงั สนิ จึงให้ขุนนำงสคี่ นน้ันออกมำหำมำ้ เทง้ แลว้ กระทำสตั ย์สำบำลลงช่อื พร้อม กนั ทั้งหกคน แล้วตงั สนิ จึงวำ่ แก่มำ้ เทง้ ว่ำ กำรซึ่งจะบำรงุ แผน่ ดินครั้งน้จี ะสำเร็จเพรำะท่ำน จูฮกจูลันตันอิบโงห้วนจึงว่ำ เรำจะคิดประกำรใดจึงจะได้ผู้ซึ่งสัตย์ซื่อต่อแผ่นดินมำช่วยคิด อำ่ นอีก ตงั สินจงึ วำ่ กำรทัง้ นเ้ี ปนควำมลบั เรำจะแพรง่ พรำยนักก็จะเสยี กำรไป ม้ำเทง้ ได้ยินขุนนำงทัง้ สี่ คนกับตังสินพูดกันดังนั้นคิดข้ึนได้ถึงเล่ำป่ี ก็ตบมือหัวเรำะว่ำ เรำได้อีกคนหนึ่งแล้ว ตังสินจึงถำมว่ำ ผู้ใด ม้ำเท้งจึงว่ำ เล่ำปี่ก็เปนเช้ือพระเจ้ำเห้ียนเต้ เหตุใดท่ำนจึงมิได้คิดกำรด้วย ตังสินจึงว่ำเล่ำปี่ เปนเช้ือพระวงศ์ก็จรงิ แต่อยูใ่ นอำนำจโจโฉ เรำจะไว้ใจมิได้ก่อน มำ้ เท้งจึงว่ำ เมือ่ พระเจ้ำเหย้ี นเตเ้ สดจ็ ไปประพำสป่ำ ขุนนำงทั้งปวงเข้ำถวำยบงั คม โจโฉชักม้ำผ่ำนหน้ำพระท่ีน่ังออกมำ ทำอำกำรประหนึ่ง จะรับคำนับขุนนำงท้ังปวง กวนอูโกรธเงื้อง้ำวขึ้นจะฟันโจโฉ เล่ำป่ีกระหยิบตำส่ันสีสะห้ำมกวนอู เรำ เห็นกิริยำเล่ำป่จี ะคดิ รำ้ ยโจโฉอยู่ แต่หำกเกรงว่ำทหำรซ่ึงเปนใจแก่โจโฉน้ันมำก เล่ำป่ีกลัวจะเสียทจี ึง ห้ำมกวนอูไว้ ท่ำนจงคิดอำ่ นพูดจำกบั เล่ำปี่ดูเถิด ตังสินเหน็ ชอบด้วย ม้ำเท้งกับขุนนำงทั้งสี่คนนัน้ กล็ ำ ตงั สินกลบั ไปบำ้ น สามกก๊ วิทยา

๓๘๐ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) คร้ันเวลำค่ำตังสินจึงเอำพระอักษร ของพระเจำ้ เหย้ี นเตล้ อบไปหำเล่ำป่ี ๆ เหน็ ตงั สิน มำก็ดีใจเชญิ ใหก้ ินโต๊ะ ตังสนิ จงึ ถำมเล่ำปวี่ ่ำ เม่ือ พระเจ้ำเหี้ยนเต้เสด็จไปประพำสป่ำ กวนอูเง้ือ ง้ำวขึ้นจะฟันโจโฉ เหตุไฉนท่ำนจึงห้ำมไว้ เล่ำป่ี ตกใจจงึ วำ่ ทำไมท่ำนจึงเหน็ กำรทง้ั นี้ ตงั สินจึงวำ่ ผูอ้ ืน่ มิไดส้ ังเกต แตเ่ รำผเู้ ดยี วเหน็ อยู่ เล่ำป่ีได้ฟังตังสินว่ำเห็นประจักษ์อยู่ดังนั้น คร้ันจะปฏิเสธเสียก็จะเปนเท็จจึงตอบว่ำ กวนอู เหน็ มหำอุปรำชทำเกินอยู่หน่อยหนึ่ง นอ้ งเรำจงึ โกรธ เพรำะเจบ็ ร้อนด้วยพระเจำ้ เห้ียนเต้ ตงั สินไดย้ นิ เล่ำป่ีว่ำดังน้ัน คิดถึงพระคุณพระเจำ้ เห้ียนเต้ก็ร้องไห้ ว่ำแม้ขุนนำงทั้งปวงมีใจเจ็บรอ้ นเหมือนกวนอนู ี้ แล้ว ไหนเลยพระเจำ้ เห้ียนเต้จะได้ควำมเดือดรอ้ นดังนี้ เล่ำป่ีได้ยินดังน้ันก็คดิ สงสัยว่ำ โจโฉแกล้งแต่ง กลอุบำยให้ตังสินมำพูดจำ จึงแกล้งตอบว่ำทุกวันนี้โจโฉเปนมหำอุปรำช ช่วยทำนุบำรุงแผ่นดินอยู่ เหตุไฉนท่ำนจึงว่ำพระเจ้ำเห้ียนเต้ได้ควำมเดือดร้อนน้ันไม่ควร ตังสินโกรธลุกขึ้นว่ำ ท่ำนเปนผู้ใหญ่ พระเจำ้ เหย้ี นเต้กน็ ับถอื วำ่ เปนเชอ้ื พระวงศ์ เหตุไฉนทำ่ นจงึ ยกย่องอ้ำยขบถ จะลองใจเรำหรือ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๑๘ ๓๘๑ เล่ำปี่เห็นว่ำตังสินสัตย์ซื่อต่อพระเจ้ำ เห้ยี นเต้จงึ ตอบวำ่ เดมิ ทเี รำสงสัย คดิ ว่ำท่ำนแต่งกล อบุ ำยมำลวงเรำ ๆ จึงแกลง้ เจรจำทง้ั น้ี ตังสินจึงเอำ พระอกั ษรนนั้ ให้เล่ำป่ีดู เลำ่ ปเ่ี หน็ พระอกั ษรแลว้ คิด สงสำรก็ร้องไห้ ตังสินจึงเอำหนังสือสัญญำซึ่งคิดจะ ทำกำรด้วยกันทั้งหกคนให้เล่ำปี่ดู เล่ำป่ีจึงว่ำ ซ่งึ ท่ำนคดิ อำ่ นกำจัดศัตรูรำชสมบตั ิเสยี นนั้ เรำจะขอ ทำกำรด้วย ตังสินจึงว่ำ แม้ท่ำนจะคิดทำนุบำรุง แผ่นดินด้วยเรำก็ให้เขียนหนังสือสัญญำไว้เปน สำคัญ จะได้ช่วยกันทำกำรสืบไป เล่ำปี่ก็เขียน เล่าปี่ (Liu Bei) หนังสือสัญญำเข้ำชื่อด้วยอีกคนหนึ่งนั้นให้ตังสิน แล้วกำชับ ว่ำ ซึ่งจะทำกำรครั้งนี้ให้ทำ่ นคิดตรึกตรองจงดี แม้แพร่งพรำยไปกำรเรำจะไม่สำเร็จจะเสยี ท่วงที ตังสินรบั คำเลำ่ ปแ่ี ล้วก็ลำไปบำ้ น สามก๊กวิทยา