สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๓๐

ตอนท่ี ๓๐ ๖๒๕ ฝ่ายโจผผี ูบ้ ุตรโจโฉนัน้ อายไุ ดส้ บิ แปดปีมีสติปญั ญา โจโฉมีความรกั ใคร่เปนอันมาก แม้จะยก กองทัพไปแห่งใดโจผีก็ไปด้วยบดิ า ในขณะเมอ่ื โจโฉไดเ้ มอื งกิจวิ๋ นั้น โจผบี ตุ รโจโฉถือกระบ่ีคมุ ทหารเขา้ ไปถึงประตูตึกอ้วนเสี้ยว ทหารจึงห้ามโจผีว่า มหาอุปราชได้สั่งกาชับไว้ว่า อย่าให้ผู้ใดทาอันตรายแก่ บุตรภรรยาญาตพิ ี่น้องอ้วนเส้ยี ว แลราษฎรชาวเมอื งให้ไดค้ วามเดือดร้อน ซึ่งท่านจะเข้าไปน้ันเหน็ จะ ละเมิดคามหาอุปราช โจผี (Cao Pi) เอียนซี (Lady Zhen, Zhenji) โจผีได้ฟังดังน้ันก็โกรธร้องตวาดเอา แล้วเดินเข้าไปถึงในตึกเห็นหญิงสองคนกอดฅอกัน ร้องไห้อยู่ โจผีฉุนโกรธขึ้นมาจึงชักกระบี่ออกจะฟันหญิงท้ังสองเสีย แล้วกลับคิดได้จึงถามว่า เจ้าท้ัง สองนช้ี ือ่ ไร เหตใุ ดจึงมาร้องไหอ้ ยฉู่ นี้ นางเล่าชือจงึ บอกวา่ ข้าพเจ้าช่ือนางเลา่ ชือ เปนภรรยาอว้ นเสย้ี ว แลนางผู้นั้นช่ือเอียนซี เปนภรรยาอ้วนฮีเจ้าเมืองอิจ๋ิวซึ่งเปนบุตรอ้วนเสี้ยว โจผีจึงบอกให้นางเอียนซี นั้นเงยหน้าข้ึน แล้วพิศดูเห็นรูปรา่ งน้ันงามก็มีความรักใคร่ จึงบอกแก่นางท้ังสองว่าตัวเราช่ือโจผเี ปน บตุ รมหาอปุ ราช เราจะรักษาอยมู่ ิให้เปนอันตรายได้ สามก๊กวิทยา

๖๒๖ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายโจโฉข่ีม้าพาเขาฮิวกับทหารเข้ามาถึงประตูเมืองกิจิ๋ว เขาฮิวนั้นมีใจกาเริบว่าโจโฉกับตัว น้ันเปนเพ่ือนกันมาแต่ก่อน จึงขับม้าข้ึนมาเคียงโจโฉ แล้วเอาแซ่ม้าชี้เข้าท่ีประตูเมืองว่า ถ้าเราไม่คดิ อ่านให้รบพุ่งยังจะได้เข้ามาเห็นประตูเมืองกิจิ๋วหรือ โจโฉได้ฟังดังน้ันก็ทาเปนหัวเราะแล้วมิได้ตอบ ประการใด แต่ทหารท้ังปวงนั้นมีใจโกรธเขาฮิวอยู่ โจโฉจึงเข้าไปถึงประตูตึกอ้วนเสี้ยว แล้วถามนาย ประตวู ่า ผู้ใดเขา้ มาทาอันตรายบุตรภรรยาพ่ีน้องอ้วนเสยี้ วบ้าง นายประตจู งึ ว่า บัดนโ้ี จผีบุตรทา่ นเข้า ไปอยู่ท่ขี ้างใน โจโฉจงึ ใหห้ าตวั โจผอี อกมา แล้ววา่ กล่าวห้ามปรามมิให้ทาวุ่นวาย ขณะน้นั นางเล่าชอื กอ็ อกมาคานบั โจโฉแลว้ วา่ ซ่ึงโจผเี ข้ามาอยู่นั้นไดป้ ้องกันรักษาพรรคพวก ข้าพเจา้ ถ้ามิไดโ้ จผีทหารทงั้ ปวงก็จะทาอันตรายต่างๆ บดั น้ีข้าพเจ้าจะยกนางเอยี นซผี เู้ ปนลกู สะใภ้ให้ เปนภรรยาโจผี โจโฉจึงให้หาตัวออกมา เห็นนางเอียนซีรูปงาม ควรจะเปนภรรยาโจผี ก็ยกให้อยู่ ด้วยกัน โจโฉจึงให้แต่งโต๊ะแล้วให้จดุ ธูปเทียนคานับศพอ้วนเส้ียว แล้วร้องไห้รกั เปนอันมาก ที่ปรึกษา แลทหารทั้งปวงเห็นก็มีความสงสยั จึงถามโจโฉว่า ท่านกับอ้วนเสี้ยวทาศกึ ขับเคี่ยวกันมา บัดนี้ท่านได้ เมืองกจิ ิ๋วแลว้ เหตใุ ดจึงแต่งเครื่องเส้นแลว้ ร้องไห้รกั อว้ นเสยี้ วดงั นี้ www.samkok911.com

ตอนที่ ๓๐ ๖๒๗ โจโฉจึงแกล้งอุบายหวังจะให้ทหารทั้งปวงสรรเสริญว่าตนมีใจสัตย์ซ่ือแล้ว เล่าความว่า เมื่อคร้ังตั๋งโต๊ะตั้งตัวเปนมหาอุปราชน้ัน เรากับอ้วนเส้ียวแลสิบเจ็ดหัวเมืองยกกองทัพไปต้ังอยู่นอก ด่านกิสุยก๋วนจะกา จัดตั๋งโต๊ะเสีย อ้วนเส้ียวจงึ ลอบถามเราว่า แม้ทาสงครามพ่ายแพ้ตั๋งโตะ๊ แล้วจะไป ตั้งซ่องสุมทหารอยู่ตาบลใด จึงจะได้คิดการต่อไป เราจึงถามอ้วนเส้ียวว่า ตัวท่านจะไปอยู่แห่งใดเล่า อ้วนเส้ยี วบอกเราว่าจะมาอยู่หวั เมืองฝา่ ยเหนอื น้ี ด้วยมีที่ทางกว้างขวาง ทัง้ สเบยี งอาหารกบ็ ริบรู ณ์ แล ทหารก็ชานาญในการศึกจะได้คิดการใหญ่ต่อไป เราจึงว่าตัวเราน้ีไม่เลือก ถ้าท่ีใดตาบลใดเห็นคน ท้ังปวงจะเปนใจด้วยเรา ๆ ก็จะอยู่คิดการท่ีนั้น ถึงอ้วนเส้ียวกับเราเปนคู่ทาศึกขับเค่ียวกันก็ดี แต่ได้ เปนเพอ่ื นกนั มาแต่กอ่ น เราจงึ ร้องไห้รกั เพราะเหตุฉะนี้ ทหารท้งั ปวงได้ฟงั โจโฉว่าดังนั้น กส็ รรเสรญิ ว่าน้าใจมหาอปุ ราชน้สี ตั ย์ซ่อื นัก โจโฉจึงจัดแจง เงินแลสิ่งของให้นางเล่าชือภรรยาอ้วนเส้ียวเปนอันมาก แล้วส่ังว่าบันดาหัวเมืองฝ่ายเหนือนี้ อาณา ประชาราษฎรไดค้ วามเดือดรอ้ นเพราะมกี ารศกึ มาหลายปีแลว้ ในปนี ้ีอย่าไดเ้ รยี กเอาส่วยสาอากรเลย คร้ันเวลารุ่งเช้าเคาทูข่ีมา้ เข้ามาถึงประตูเมือง พอพบเขาฮิว ๆ จึงว่า อันทหารเหล่าน้ีได้เข้า มาในเมอื ง ก็เพราะความคดิ ของเราจึงได้เมอื ง เคาทูจึงตอบว่า ตัวกูก็เปนทหารมีฝมี ือรบพุ่ง สู้เอากาย ฝ่าเข้าสู้อาวุธจึงได้เมือง เหตุใดมึงจึง บังอาจอวดตัวว่าได้เพราะความคิดของ เขาฮวิ (Xu You) มึง เขาฮิวจึงตอบว่า ตัวมึงมีฝีมือก็จริง แต่กูคิดอ่านให้มึงจึงได้ทาตาม อุปมา เหมือนกูเปนนายได้ใช้มึง เคาทูได้ฟัง ดังน้ันก็โกรธ จึงชักกระบี่ออกตัดสีสะ เขาฮิวห้ิวเข้าไป แล้วบอกแก่โจโฉว่า เขาฮิวพูดจาหยาบช้า บัดน้ีข้าพเจ้าฆ่า เสียแล้ว ตัดเอาสีสะมาให้ท่าน โจโฉจึง ว่า เขาฮวิ นั้นเปนเพ่อื นกบั เรามาแตก่ ่อน ซ่ึงพูดจาท้ังน้ีเปนทางสพั ยอก เหตุใดตวั จึงบังอาจฆ่าเขาฮิวเสียน้ันไม่ควร แล้ว โจโฉจึงให้คาดโทษเคาทูไว้ จึงให้แต่ง การศพเขาฮิวแล้วใหเ้ อาไปฝังเสีย สามก๊กวิทยา

๖๒๘ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ขณะนั้นโจโฉจึงให้ไปเกล้ียกล่อมผู้มีสติปัญญาอัน อย่หู วั เมืองฝ่ายเหนอื ซ่ึงขึน้ แก่หวั เมอื งกจิ ิ๋ว ไดซ้ ยุ ตาที่ปรึกษา อ้วนเสี้ยว ซึ่งได้ว่ากล่าวทัดทานมาแต่ก่อน อ้วนเสี้ยวไม่เชื่อ ฟัง ซุยตาจึงทาป่วยออกไปอยู่ ณ บ้านนั้น โจโฉมีความยินดี จึงใหซ้ ยุ ตาเปนที่ปรึกษา แล้วโจโฉได้บาญชพี ลเมอื งกิจ๋ิว ซ่ึงมี ครอบครัวถึงสามสิบหม่ืนเศษ โจโฉจึงว่า อันเมืองกิจิ๋วนี้เปน หัวเมอื งเอก ผู้คนจงึ มมี าก ซยุ ตาจึงวา่ อนั มบี าญชีพลเมืองอยู่ ซยุ ตำ (Cui Yan) นนั้ ก็จรงิ ซึง่ ท่านจะไว้ใจว่ามคี นอย่ตู ามบาญชีน้นั ไม่ได้ ดว้ ยมี ศึกมาหลายปีแลว้ ผู้คนก็ล้มตายเปนอันมาก บัดนี้อ้วนถากบั อ้วนซงรบพุ่งกัน ผู้คนทั้งปวงแตกฉานซ่านเซนไปทุกตาบล ขอท่านจงปราบปรามให้ปรกติ จงเกล้ียกล่อมให้บ้านเมืองอยู่เย็นเปนสุขแล้ว ทหารแลไพร่บ้านพลเมอื งก็จะกลบั เข้ามาหาท่าน โจโฉ เห็นชอบดว้ ย จึงคดิ อา่ นทาตามซุยตาว่า แลว้ กใ็ ห้ไปเท่ียวฟงั ข่าวอ้วนถาอ้วนซง ฝ่ายอ้วนถาเมื่อขณะโจโฉตั้งรบเมืองกิจิ๋วอยู่นั้น อ้วนถาก็ยกกองทัพไปตีได้เมืองกาเหลง เมืองฮันเบ๋ง เมืองปุดไฮ เมืองโฮกั้น แล้วกวาดทหารได้เปนอันมาก ครั้นแจ้งกิตติศัพท์ว่าอ้วนซงหนี โจโฉไปซุ่มซ่อนอยู่ป่าก็ยกไปติดตาม ฝ่ายอ้วนซงก็พาทหารไปอยู่กับอ้วนฮีผู้พ่ี ณ เมืองกิจิ๋ว อ้วนถา ก็มิได้ไปติดตามอ้วนซง ก็ยกกลับมาเมืองเพ็งง้วนก้วน จึงคิดว่าบัดน้ีโจโฉตไี ด้เมืองกิจิ๋วแลว้ ครั้นจะนิ่ง ไว้ญาติพ่ีน้องแลอาณาประชาราษฎรจะได้ความเดือดร้อน จาจะยกกองทัพไปรบกับโจโฉชิงเอาเมือง กิจิว๋ คืนให้ได้ ขณะนั้นพอม้าใช้ไปบอกแก่อ้วนถาว่า มหาอุปราชให้หาตัวไปจะคิดราชการด้วย อ้วนถาจึง วา่ แกม่ า้ ใช้วา่ ตัวจงไปบอกแก่โจโฉเถิด เรา ไม่ไปแล้ว โจโฉแจ้งดังนั้นก็แต่งหนังสือให้ ม้าใช้ถือไปอีกเปนใจความว่า ตัวเราเปน ผู้ใหญ่ให้หาอ้วนถามาจะคิดราชการด้วย อ้วนถาขัดแข็งไม่มา แลบุตรเราซ่ึงจะยกให้ เปนภรรยาอ้วนถานั้นเราไม่ให้แล้ว โจโฉก็ จั ด แ จ ง ท ห า ร เ ป น อั น ม า ก ย ก ไ ป เ มื อ ง เพง็ ง้วนกว้ น หวังจะรบด้วยอว้ นถา www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๐ ๖๒๙ ฝ่ายอ้วนถาแจ้งในหนังสือนั้นแล้ว รู้ข่าวว่าโจโฉยกกองทัพมา จึงแต่งหนังสือให้ไปถึง เล่าเปียวเจ้าเมืองเกงจ๋ิวเปนใจความว่า โจโฉยกกองทัพมาตีได้เมืองกิจ๋ิวแล้ว บัดนี้จะยกมาตีเมือง เพง็ งว้ นกว้ น ทา่ นจงเห็นแก่ไมตรขี า้ พเจา้ ขอใหย้ กกองทัพมาชว่ ย เล่าเปียวแจ้งในหนังสือดังน้ัน ก็ปรึกษากับเล่าปี่ ๆ จึงตอบว่า บัดนี้โจโฉไปตีหัวเมืองฝ่าย เหนอื ไดแ้ ล้ว กม็ ใี จกาเรบิ ใหญ่หลวงนกั ซึ่งบุตรแลญาตพิ นี่ อ้ งอว้ นเสย้ี วจะคิดอา่ นรบพงุ่ แกแ้ ค้นนน้ั เห็น ไม่ได้ บันดาแซ่อ้วนน้ันเห็นโจโฉก็จะจับตัวได้โดยเร็ว อันน้าใจโจโฉนั้นเห็นจะยกมาทาอันตรายเมือง เราด้วย ซ่ึงท่านจะยกไปช่วยอ้วนถานั้นไม่ควร ขอให้บารุงทหารไว้ให้มีกาลัง ถ้าโจโฉยกมาก็จะได้ ป้องกันรักษาเมอื งไว้ เล่าเปียวเห็นชอบด้วยจึงว่า ถ้าเราไม่ยกไปช่วยอ้วนถาแล้ว จะให้มีหนังสือตอบเขาไป ประการใดดี เล่าป่ีจึงว่า ตัวท่านเปนผู้ใหญ่ จงแต่งหนังสือไปเปนทสี ั่งสอนอ้วนถาวา่ การสงครามยงั มี อยู่ จงคดิ อ่านสมัคสมานพน่ี ้องท้ังปวงให้ปรองดองกันเปนปรกติ แล้วจะได้ช่วยกนั รบพงุ่ ต้านทานโจโฉ เล่าเปยี วเหน็ ชอบดว้ ย จึงให้แต่งหนังสือตอบไปตามคาเลา่ ป่ี อ้วนถาแจ้งในหนังสอื เลา่ เปียวดังนั้นก็พเิ คราะหเ์ หน็ ว่า ซ่ึงเล่าเปียวตอบมาดงั น้ีเห็นว่าไม่ให้ กองทัพมาช่วย จึงคิดว่า ซ่ึงจะต้ังอย่ใู นเมืองนี้เหน็ จะต้านทานโจโฉไม่ได้ แล้วก็จัดแจงทหารท้ังปวงยก ไปต้ังอยู่ ณ เมืองลาพี้ สามกก๊ วิทยา

๖๓๐ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายโจโฉรู้ดังน้ันก็ยกกองทัพตามไปถึงแดนเมืองลาพี้ พอเปนเทศกาลหนาว น้าในแม่น้าน้ันแขงเปนปึก เรือซึ่งจะเข้าไป ส่งสเบียงน้ันไม่ได้ โจโฉจึงให้ป่าวร้องชาวบ้านมาขุดฟันน้า ให้เรือ สเบียงเข้ามาได้ ราษฎรท้ังปวงรดู้ ังนน้ั ต่างคนตา่ งทุกขร์ ้อนว่า ครั้ง นี้จะได้ความลาบาก จึงชวนกันท้ิงบ้านเรือนเสียหนีซุกซ่อนไป โจโฉแจ้งดังน้ันก็โกรธ จึงสั่งให้ทหารเร่งตามไปจับตัวมาฆ่าเสีย ฝ่ายชาวบ้านครั้นรู้ตวั กก็ ลัวความตาย จงึ ชวนกนั มาเขา้ เกลี้ยกล่อม โจโฉ (Cao Cao) แล้วขอโทษยอมทาราชการดว้ ยโจโฉ ๆ จงึ คิดแตใ่ นใจว่า ซง่ึ ราษฎร ชาวบ้านกลับมาขอโทษดังนี้ ครั้นจะยกโทษเสียเล่า การซ่ึงส่ังไป แลว้ กลัววา่ ภายหลังจะไมส่ ทิ ธ์ขิ าด แมจ้ ะให้ทาโทษชาวบา้ นทัง้ ปวง เลา่ เรากจ็ ะถูกนินทา จาเราจะคิดเอาการให้ได้ท้ังสองฝ่ายแลว้ ว่าแกช่ าวบา้ นทงั้ ปวงว่า ซงึ่ เราจะฆ่าเสีย นั้นก็มีความสงสารอยู่ จงพากันหนีซุกซ่อนให้พ้นทหารเราเถิด ชาวบ้านท้ังปวงได้ฟังดังน้ันก็ตกใจ ร้องไหร้ ักกันอ้อื องึ แลว้ กร็ บี หนซี ุ่มซอ่ นไป แลเหลา่ ทหารโจโฉพบปะเขา้ ก็ฆา่ ฟนั เสียเปนอนั มาก www.samkok911.com

ตอนที่ ๓๐ ๖๓๑ ฝ่ า ย อ้ ว น ถ า รู้ ว่ า โ จ โ ฉ ย ก ม า ดั ง น้ั น ก็จัดแจงทหารแล้วยกออกมารบดว้ ยโจโฉ ๆ เหน็ อว้ นถายกออกมา กข็ ับมา้ ออกมาหน้าทหาร แล้ว ว่าแก่อ้วนถาว่า เดิมตัวกลัวอ้วนซงผู้น้องจึงหนี มาเขา้ เกล้ียกล่อมเรา ๆ กม็ ีความเอน็ ดูจะยกบตุ ร ให้เปนภรรยา บัดนี้เราไดเ้ มืองกจิ ๋ิวแลว้ เราใหห้ า ตัวก็ไม่ไป แล้วตัวกลับคิดร้ายต่อเราก่อนฉนี้ เปนคนหามีกตญั ญูไม่ อว้ นถาจึงตอบว่า เหตุทั้งนี้ เพราะตัวยกกองทัพมารบพุ่ง เราพี่น้องจงึ ได้ผดิ กัน คร้ันไดเ้ มืองแล้วตัวก็ทาร้ายแก่พ่นี ้องเราต่างๆ เรา จึงมีความแค้น เหตุใดจะว่าเราไมร่ จู้ ักคุณ โจโฉได้ฟังดงั น้ันก็โกรธ จึงให้ซิหลงออกไปรบด้วยอ้วนถา ๆ จึงให้แพอ๋ันออกไปรบด้วยซิหลงได้หา้ เพลง ซิหลงก็เอาง้าวฟนั แพอัน๋ ตกม้าตาย อ้วนถาเห็นดงั นน้ั ก็ย่อ ทอ้ ขับมา้ พาทหารถอยหนีเขา้ ไปในเมอื งลาพ้ี โจโฉยกกองทัพตามเข้าไปตั้งล้อมเมอื งไว้ อว้ นถาเห็นจะ ตา้ นทานมิได้ จึงให้ซินเบง้ ออกไปอ่อนนอ้ มขอเข้าเกลยี้ กลอ่ มโจโฉอีก โจโฉแจง้ ดังนั้นจงึ ตอบว่า อ้วนถา เจรจาไว้กับเราแต่ก่อนนั้น ก็คืนคาเสียกลับคิดร้ายต่อเรา บัดน้ีส้ินคิดแล้วหรือจึงให้มาอ่อนน้อมดังนี้ เราหายอมไม่ แล้วว่าซินผีน้องท่านก็มาอยู่ทาราชการด้วยเรา แลตัวท่านจะกลับเข้าไปหาอ้วนถาน้ัน ก็จะพลอยตายเสียม่ันคง จงอยู่ด้วยเราเถิดจะเล้ียงให้ ถงึ ขนาดเหมือนน้องชายท่าน ซินเบง้ จึงตอบว่า ซ่ึงมหา อุปราชเจรจาดังน้ีไม่ควร อันคาโบราณกล่าวไว้ว่า ธรรมดาเปนข้าท้าวบ่าวพระยา ให้ตั้งใจจงรักภักดีต่อ เจ้านาย ถ้าเจ้านายน้ันมีความสุขก็พลอยสบายด้วย แม้มีทุกข์ร้อนก็พึงให้ทรมานกายลาบากด้วยจึงจะควร แลตัวข้าพเจ้าอยู่กับอ้วนเสี้ยวก็ช้านานแล้ว บัดนี้ อ้วนเสี้ยวผู้มีคุณก็ถึงแก่ความตาย ข้าพเจ้าจะขออยู่ แทนคุณแซ่อ้วนสืบไปกว่าจะสิ้นชีวิต ซ่ึงซินผีผู้น้อง ข้าพเจ้ามาอยู่กับท่านน้ัน ก็ตามแต่วาสนาเขา โจโฉได้ ฟังดังนั้นก็คิดว่าซินเบ้งนี้มีน้าใจซื่อสัตย์นัก เห็นจะว่า กล่าวเกล้ียกล่อมไว้ไม่ได้ จึงว่าตัวท่านไม่ยอมอยู่ด้วย ซินเบ้ง (Xin Ping) เราแล้ว ก็จงเร่งไปบอกอว้ นถาตามคาเราว่าเถิด สามกก๊ วิทยา

๖๓๒ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ซินเบ้งก็ลาโจโฉกลับไปบอกแก่อ้วนถาทกุ ประการ อ้วนถาได้ฟังดังนั้นก็โกรธซินเบ้ง แล้วว่า น้องของตัวไปอยู่กับโจโฉ บอกการหนักการเบาให้ ทุกสิ่ง บัดน้ีเราให้ตัวไปว่ากล่าวโจโฉก็ไม่ยอม แลเน้อื ความทั้งนีโ้ จโฉใช้ให้ตวั กลบั มาทาร้ายเราหรือ ซินเบง้ ไดฟ้ งั ดังนัน้ มีความแคน้ เปนอันมาก จนลมจับ ล้มสลบลงกับที่ อ้วนถาจึงให้ทหารยกเอาตัวซินเบ้ง ออกไปเสียภายนอก อยู่หนอ่ ยหน่ึงซนิ เบง้ กข็ าดใจตาย กวั เต๋าจึงว่าแกอ่ ว้ นถาว่า ซ่ึงเราให้ไปอ่อนนอ้ มโจโฉก็ไม่ยอม บดั น้ีตวั เรากเ็ ข้าอยู่ท่ีแคบขดั สน เหมือนหนึ่งคนไข้หนักหมอคาดวันตายอยู่แล้ว จาจะคิดอ่านเอายาทั้งปวงประสมกันเข้าวางดูอีกคร้ัง หนึ่ง แม้พอชอบโรคก็จะคลายหาไม่ก็จะตาย ขอให้ท่านเกณฑ์เอาชาวเมืองให้ส้ินเชิงยกไปเปนกอง หน้า ท่านจงคุมทหารท้ังปวงยกเปนกองหนุน ไปรบด้วยโจโฉอีกครั้งหน่ึง อ้วนถาเห็นด้วย ในเวลา กลางคืนนั้นก็กะเกณฑ์ชาวเมืองทั้งปวงเปนทัพหน้าสี่กองให้พร้อมไว้ แล้วจัดแจงบันดาทหารซึ่งจะ เปนกองหนุนได้ครบส่ีกอง คร้ันเวลารุ่งเช้าจึงให้เปิดประตูทั้งสี่ทิศ แล้วยกกองทัพออกไประดมตีค่าย โจโฉท้ังสดี่ ้าน โจโฉเห็นดงั นั้นก็ให้ม้าใช้รีบบอกต่อกันไปทุกค่าย แล้วขับทหารออกรบพุ่งต้านทานเปน สามารถแต่เช้าจนเท่ียง แลทหารทั้งสองฝ่ายแทงฟันกันล้มตายเปนอันมาก มิได้แพ้ชนะกัน โจโฉเหน็ ดังนั้นคิดเกรงวา่ ทหารทัง้ ปวงจะอิดโรย จึงขึ้นไปบนเนินเขาแล้วตีกลองรบ หวังจะเร่งทหารท้ังปวงให้ รบพุ่งหักหาญเอาชัยชนะจงได้ เหล่าทหาร โจโฉได้ยินเสียงกลอง ก็รุกรบเข้าไปฆ่าฟัน ชาวเมืองแลทหารอ้วนถาล้มตายพ่ายพังไป ฝ่ายโจหองเหน็ ดังนั้นก็ขับม้าไล่ตามฆ่าฟันไป ในระหว่างทหารอ้วนถา แล้วได้รบกับ อ้วนถาเปนสามารถ โจหองได้ทีก็เอาง้าวฟัน ถูกอ้วนถาเปนหลายทีจนตกม้าตาย กัวเต๋า น้ันขับม้าจะหนีกลับเข้าเมือง ฝ่ายงักจิ้นเห็น ก็ขับม้าไล่ตาม แล้วขึ้นเกาทัณฑ์ยงิ ไปถูกกัวเต๋าตกลงในคูเมืองตาย โจโฉจึงให้ทหารตัดเอาสีสะอ้วนถา ไปประกาศแก่ราษฎรเมืองว่า อย่าให้ผู้ใดร้องไห้รักอ้วนถา ถ้ามีผู้ใดมาร้องไห้ก็จะจับเอาตัวฆ่าเสีย www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๐ ๖๓๓ ครั้นประกาศแล้วให้เอาสีสะอ้วนถาเสียบไว้ประตูเมืองฝ่ายเหนือ โจโฉจึงคุมทหารยกเข้าเมืองลาพ้ี แลว้ ปราบปรามชาวเมืองใหอ้ ยูเ่ ปนปรกติ พอม้าใช้มาบอกโจโฉว่า มีนายทหารสองคนคมุ ทหารเปนอัน มากยกมาใกลเ้ มอื งลาพี้ โจโฉได้ฟงั ดงั น้นั ก็จัดแจงทหารยกออกนอกเมืองหวังจะรบพุ่งด้วย ฝ่ายเตียวเหียนกับเตียวหลาเห็น โจโฉยกออกมา ก็ลงจากม้าวางอาวุธถอด เกราะเสยี แล้วเข้าไปคานบั โจโฉ ๆ จงึ ถามวา่ ท่านท้ังสองนี้ชื่อใดมาแต่ไหน นายทหารท้ัง สองจึงบอกว่า ข้าพเจ้าช่ือเตียวเหียน เตียวหลา เปนนายทหารอ้วนฮีผู้บุตร อ้วนเสี้ยว ข้าพเจ้ารู้กิตติศัพท์ว่ามหาอุปราช มีใจกว้างขวางรักทหารโดยสจุ ริต ข้าพเจ้าจึง พาทหารท้ังปวงมาหวังจะทาราชการด้วยท่าน โจโฉได้ฟังดังน้ันก็มีความยินดี จึงตั้งให้เตียวเหียน เตยี วหลาเปนนายทหารซา้ ยขวา ฝ่ายเตียวเอ๋ียนนายโจรอยู่ ณ เขาเอ๊งสัน รู้ข่าวว่าโจโฉได้เมืองกิจิ๋วแลเมืองลาพี้แล้ว ก็คุม พวกโจรประมาณสิบหม่ืน มาขอเข้าอยู่ทาราชการด้วยโจโฉ ๆ ตั้งให้เตียวเอ๋ียนเปนที่ปักจงกุ๋น แปลภาษาไทยว่าเปนเจา้ พระยาปราบหัวเมอื งฝา่ ยเหนือ เตียวเหยี น , เตียวหลำ และ เตยี วเอ๋ียน (Jiao Chu , Zhang Neng and Zhang Yan) สามก๊กวิทยา

๖๓๔ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายอองส้ิว คร้ันรู้ว่าอ้วนถาตายแล้วก็มีความ สงสาร จึงไปน่ังร้องไห้รักอ้วนถาซึ่งเสยี บสสี ะไว้ ทหารผู้รกั ษา เห็นดังนั้นจึงจับเอาตัวไปให้โจโฉ ๆ จึงถามผู้ร้องไห้น้ันว่าตัว ช่ือใด เหตุใดจึงมาร้องไห้รักอ้วนถา อองส้ิวจึงว่า ข้าพเจ้าชื่อ อองสิ้ว เปนท่ีปรึกษาอ้วนถา ข้าพเจ้าได้ห้ามตักเตือนให้คิด อ่านประนอมกัน บันดาญาติพี่น้อง ให้พร้อมใจช่วยป้องกัน รักษาเมืองกิจ๋ิวไว้ให้ได้ อ้วนถาไม่ฟังคาข้าพเจ้าจึงเสียเมือง อองสวิ , อองสว้ิ (Wang Xiu) จนตัวตาย ข้าพเจ้าจึงมาร้องไห้รักเพราะเหตุฉน้ี โจโฉจึงถาม ว่า เม่ือเราเอาสีสะอ้วนถาไปประกาศแก่ชาวเมืองทั้งปวงว่า ถ้าผู้ใดมาร้องไหร้ ักเราจะใหล้ งโทษถึงตายนั้นตวั รหู้ รอื ไม่ อองส้วิ จงึ บอกวา่ ซง่ึ ท่านส่งั นั้นข้าพเจา้ กแ็ จ้ง อยู่ โจโฉจึงว่าตัวรู้อยู่แล้ว เหตุใดจึงมาร้องไห้น้ันไม่กลัวความตายหรือ อองส้ิวจึงตอบว่า แต่ก่อนนั้น ขา้ พเจา้ มคี วามสุขมาก ก็เพราะอว้ นถาเล้ียงดู บัดนอ้ี ว้ นถาถงึ แก่ความตาย ครั้นนิง่ เสียกเ็ หมือนหนึ่งคน หากตัญญูต่อนายไม่ ซงึ่ จะเปนคนอยูไ่ ปนั้น ผูใ้ ดจะสรรเสริญนบั ถือวา่ เปนคน จึงได้มารอ้ งไห้รักเพราะ คิดถึงคุณอ้วนถา ถึงมาทว่าท่านจะฆ่าข้าพเจ้าเสียด้วยโทษลเมิดนี้ก็ตาม แต่ขอให้ข้าพเจ้าได้แต่งการ ศพอว้ นถาเถดิ ก็จะกม้ หน้าตายตามนายไป โจโฉได้ฟังดังน้ันก็เห็นจริงจึงว่า บันดาหัวเมืองฝ่ายเหนือน้ีมีทหารมีฝีมือแลสติปัญญา ประกอบทั้งสัตย์ซื่อต่อมุลนายอยู่เปนอันมาก แม้อ้วนเส้ียวกับบุตรมีน้าใจโอบอ้อมอารเี ลี้ยงคนดีใหถ้ ึง ขนาดอยู่แล้ว ที่ไหนเราจะได้เมืองกิจ๋ิว แล้วโจโฉจึงให้ทหารแต่งการศพอ้วนถาตามประเพณี แลอองส้ิว น้ันโจโฉก็ต้ังให้เปนชาวคลัง แล้วถามอองส้ิวว่า บัดนี้อ้วนซงหนีไปอยูก่ ับอ้วนฮี ณ เมืองอิวจ๋ิว ท่านจะ คิดอ่านประการใดจึงจะจับตัวอ้วนซงได้ อองสิ้วจึงตอบว่า มหาอุปราชก็มีคุณแก่ข้าพเจ้า ถ้าเปนการ อนื่ มมี าขา้ พเจ้าจะคิดอ่านสนองคุณท่านตามสติปญั ญา ซ่ึงจะใหข้ า้ พเจา้ คิดจบั ตวั อ้วนซง ซ่ึงเปนพี่น้อง ของนายน้ันจนอยู่ ตามแต่ท่านจะโปรด โจโฉได้ฟังดังนั้นก็สรรเสริญว่า อองส้ิวนี้มีน้าใจสัตย์ซ่ือต่อผู้มี คุณ แล้วจึงปรึกษาทหารท้ังปวงว่า เราจะคิดประการใดจึงจะได้ตัวอ้วนซงมา กุยแกจึงว่า ขอให้แต่ง ทหารอว้ นเสีย้ ว ซึ่งมาอยู่ดว้ ยทา่ นน้ัน ยกกองทัพไปคดิ อ่านทาการรบพุ่งจบั ตัวอว้ นซงมา โจโฉเห็นชอบ ดว้ ย จงึ ใหเ้ ตยี วเหียนกับเตยี วหลาคุมทหารกองหนึ่ง ลิกองลเิ ซยี งคมุ ทหารกองหน่งึ ม้าเอ๋ียนกับเตยี วคี คุมทหารกองหน่ึง ยกไปตเี มืองอิวจวิ๋ จับตวั อ้วนฮีอ้วนซงมาใหไ้ ด้ นายทหารทั้งสามกองก็ยกกองทพั ไป แล้วโจโฉจงึ ให้เตยี วเอี๋ยนนายโจรกับลเิ ตียน งักจิน้ คุมทหารไปจับตัวโกกนั ณ เมอื งเปง๊ จิ๋ว www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๐ ๖๓๕ ฝา่ ยอ้วนฮี อ้วนซงร้กู ิตติศพั ทว์ า่ โจโฉให้กองทพั ยกมาดังนัน้ ก็คดิ กนั ว่าเราจะอยู่ตา้ นทานนั้น ไมไ่ ด้ กพ็ าทหารออกจากเมืองหวังจะไปพงึ่ อยูด่ ้วยโฮห้วน เจ้าเมอื งเลยี วไส ซง่ึ ขน้ึ แกเ่ มืองอวิ จิว๋ ฝ่ายโฮห้วนขณะเมื่อโจโฉมารบได้เมืองกิจิ๋ว โฮห้วน (Wuhuan Chu) น้นั โฮหว้ นจงึ ชกั ชวนพวกเพ่อื นซึ่งเปนทหารอว้ นเส้ียว มาสบถสาบาลว่าจะร่วมรักกัน แต่ใจโฮห้วนนั้นคิดจะ ไปเข้าด้วยโจโฉ ครั้นอยู่มาโฮห้วนจึงให้ไปเชิญพวก เพื่อนมาเสพย์สรุ าพรอ้ มกัน โฮห้วนจึงเอากระบี่วางไว้ บนโต๊ะแล้วว่า โจโฉน้ันเข้มแข็งกล้าหาญนัก ทั้งทหาร ใหญ่น้อยก็มีเปนอันมาก บัดน้ีก็ตีได้เมืองกิจ๋ิวแล้ว แม้ เราจะนิ่งอยู่ฉนีก้ ็จะไมพ่ น้ มอื โจโฉ เราจะชวนกนั ไปเข้า ด้วยโจโฉ ถ้าผู้ใดไม่ยอมเราจะเอากระบ่ีเล่มน้ีตัดสีสะ เสยี ฮันหองได้ยินดังนั้นก็โกรธ ฉวยกระบี่นั้นท้ิงเสียแล้วว่า อ้วนเส้ียวเล้ียงดูเราให้ได้ความสุข ก็ยังมิได้แทนคุณก่อน บัดน้ีลูกหลานนายเราได้ความเดือดร้อนเสียบ้านเมือง ควรจะต้ังใจอาสาถึง สิ้นชีวิต ซึ่งจะคิดทรยศไปเข้าดว้ ยโจโฉนั้นเราไมเ่ ห็นดว้ ย นายทหารท้ังปวงเห็นโฮห้วนกับฮันหองตอบ กันดังนั้นก็มิได้ว่าประการใด โฮห้วนจึงว่าแก่ฮันหองว่า การทั้งน้ีเราคดิ อ่านกับคนท้ังปวง ๆ ก็ยอมส้ิน แต่ตวั ผู้เดียวไมย่ อมเขา้ ด้วย ซง่ึ จะมาอยู่ในพวกเรานไี้ มค่ วร จึงให้คนใช้ขับฮันหองออกไปเสีย ฝ่ายทหารโจโฉทั้งสามกองนั้น คร้ันยกมาใกล้เมืองอิวจ๋ิว รู้ข่าวว่าอ้วนฮีอ้วนซงหนีไปทาง เมืองเลียวไส ก็ยกกองทัพตามไปถึงเมืองเลียวไส ในขณะนั้นโฮห้วนรู้ก็ออกมารับทหารโจโฉ แลนายทหารท้ังสามกองจึงถามว่า อ้วนฮีอ้วนซงมาอาศรัยท่านอยู่หรือ โฮห้วนว่าหามิได้ แล้วบอกว่า ข้าพเจ้านี้จะสมัคไปทาราชการด้วยมหาอุปราช นายทหารท้ังปวงก็พาตัวโฮห้วนมาหาโจโฉ แล้วแจ้ง เน้ือความซึ่งมีมาแต่หลงั โจโฉมีความยินดจี ึงต้งั ให้โฮห้วนเปนท่ีเจ้าเมอื งเลยี วไสดงั เกา่ แต่เอาตัวไว้ทา ราชการดว้ ย สามกก๊ วิทยา

๖๓๖ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) ขณ ะ น้ันม้ า ใช้ ม า บ อกแ ก่โ จ โ ฉว่า เตียวเอี๋ยนงักจิ้นลิเตียนซ่ึงไปตีเมืองเป๊งจ๋ิวนั้น โกกันเจ้าเมืองคุมทหารออกมาต้งั คา่ ยรบั อยตู่ าบล ด่านโฮกวน ได้รบพุ่งกันเปนหลายคร้ัง แล นายทหารท้ังสามคนจะหกั เอาเมืองนัน้ ไม่ได้ โจโฉ แจ้งดังนั้นจึงจัดแจงทหารแล้วยกหนุนไปถึงด่าน โฮกวน แลนายทหารท้ังสามคนก็บอกเน้ือความ แกโ่ จโฉตามซ่งึ ไดร้ บพ่งุ กบั โกกนั ทกุ ประการ โจโฉแจ้งดังน้ันจึงปรึกษากับนายทหาร ทั้งปวงว่า เราจะคิดประการใดจึงจะได้ตัวโกกัน โดยง่าย ซุนฮิวจึงว่า ทหารอ้วนเสี้ยวซ่ึงมาอยู่ใน กองทัพเราเปนอันมาก จงจัดหาผู้ซึ่งมีสติปัญญา ให้ทาเปนหนีไปหาโกกัน แล้วให้คิดอ่านเปนไส้ศกึ โกกนั (Gao Gan) ก็จะจับโกกันได้โดยง่าย โจโฉเห็นชอบด้วย จึงกระซิบสง่ั ลิกองลิเซียง ใหเ้ รง่ คิดอา่ นไปทาการจับตวั โกกันใหไ้ ด้ ครั้นเวลาค่าลิกองลิเซียง ก็พาทหารซึ่งสนิธประมาณห้าสบิ คนไปถึงประตูด่านแล้ว บอกแก่ ทหารซงึ่ รกั ษาประตวู ่า เราจะขอเขา้ ไปหาโกกัน นายประตจู งึ เอาเนื้อความไปบอกโกกัน ๆ แจ้งดังนั้น กเ็ ยีย่ มเชิงเทินออกไปแลว้ ถามลกิ องลเิ ซยี งวา่ ตวั มาหาเรานีด้ ว้ ยเนื้อความส่งิ ใด ลกิ องลิเซียงจึงตอบว่า ตัวข้าพเจ้าเปนทหารอ้วนถา ซ่ึง ข้าพเจ้าไปเข้าด้วยโจโฉน้ันเพราะ อ้วนถาใช้จึงจาใจอยู่ บัดนี้โจโฉทา การหยาบช้าต่าง ๆ แก่ข้าพเจ้าให้ ได้ความเจ็บแค้น ข้าพเจ้าจึงลอบ หนีมาหวังจะอยู่ด้วยท่าน แล้วจะ ไดช้ ว่ ยกันคดิ อ่านแก้แคน้ โจโฉ www.samkok911.com

ตอนที่ ๓๐ ๖๓๗ โกกันได้ฟังดังนั้นก็ยังมีใจสงสัยอยู่ จึงว่าแก่ลิกองลิเซียงว่า ถ้าตัวคิดดังน้ันจงให้ ทหารซ่ึงมาด้วยอยู่แต่ภายนอก แต่ตัวท้ังสอง นั้นจงเข้ามาพูดจากับเราก่อน ลิกองลิเซียงเห็น โกกันยังแคลงอยู่ดังนั้น ก็แกล้งทาวางอาวุธ ถอดเกราะเสีย หวังจะให้โกกันสิ้นความสงสัย จงึ พากนั เขา้ ไปคานบั โกกนั แล้วบอกว่า โจโฉพ่ึง ยกกองทัพมาถึง ทหารทั้งปวงยังอิดโรยอยู่ แล้วก็ต้ังค่ายคูน้ันยังไม่แน่นหนา เวลากลางคืนวันนี้ถ้าท่านยกกองทัพออกไปปล้นก็จะได้ค่ายโจโฉ โดยงา่ ย โกกันได้ฟังดังนั้นเห็นชอบด้วยก็สิ้นความสงสัย จึงเกณฑ์ทหารซึ่งมีฝีมือเตรียมไว้ประมาณ หมืน่ หนึง่ ฝ่ายโจโฉจงึ จัดแจงทหารใหอ้ อกต้งั อยนู่ อกค่ายสก่ี อง แลว้ สั่งให้ลเิ ตียนงกั จิน้ คุมทหารออกไป ซุ่มอยู่เปนสองกอง ถ้าเห็นโกกันออกมาปล้นคา่ ยแล้ว ให้ตีสกัดไว้อย่าให้โกกันถอยกลับเข้าประตดู า่ น ได้ นายทหารท้งั ปวงกไ็ ปทาตามโจโฉสัง่ ฝ่ายโกกันครั้นเวลาประมาณสองยามเศษ จึงให้ลิกองลิเซียงเปนกองหน้า ตัวโกกันเปนกอง หนุน คมุ ทหารเปดิ ประตูดา่ นโหร่ อ้ งออกไปปล้นคา่ ยโจโฉ ฝา่ ยโจโฉซ่งึ ซ่มุ อยู่สี่ดา้ น เหน็ โกกันคมุ ทหาร ออกมาปล้นค่ายก็จุดปทัดสัญญาข้ึน แล้วขับทหารตีกระหนาบเข้ามาทั้งส่ีด้าน ฆ่าฟันทหารโกกันล้ม ตายเปนอันมาก โกกันเห็นดังน้นั ก็คิดว่าเราเสียกลอุบายโจโฉแลว้ จึงพาทหารซ่ึงเหลือนั้นถอยกลับไป จะเข้าในประตูด่าน พอลิเตียน งักจิ้นคุมทหารตีกระหนาบเข้ามา สกดั ทางไว้ แล้วทหารทั้งสี่กองน้นั ก็ ตามรบพุ่งมาล้อมเข้าไว้ โกกันจึง พาทหารขับม้ารบฝ่ายทหารโจโฉ ออกได้รีบหนีไป ในขณะนั้นโจโฉก็ เกณฑท์ หารยกไปติดตามโกกัน สามกก๊ วิทยา

๖๓๘ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายโกกันหนีออกจากแดนเมืองกิจิ๋ว มาถึงเมืองตันอูจึงเข้าไปหาโจเอียนอ้องผเู้ ปนเจ้าเมือง แล้วเล่าเน้ือความว่า บัดน้ีโจโฉมีกาลงั กลา้ แข็ง ท้ังทหารก็มีเปนอันมาก ยกทัพมาทาอันตรายหัวเมอื ง ฝ่ายเหนือให้ได้ความเดือดรอ้ น ข้าพเจ้าเหน็ โจโฉมีน้าใจกาเริบ จะล่วงมาถงึ แดนเมืองนี้ ขอให้ท่านยก กองทพั ไปตเี อาหวั เมืองซึ่งโจโฉรบได้นนั้ อันตรายจึงจะไม่ถึงเมืองท่าน โจเอียนอ้องได้ฟังดังน้ันจึงว่า โจโฉไม่มีความผิดกับเรา ซึ่งจะยกล่วงมาตีเอาเมืองเรานั้นไม่ เห็นด้วย หากตัวมีใจพยาบาทโจโฉ จึงแกล้งยุยงหวังจะให้เรามีศัตรูสืบต่อไป แล้วก็ให้ทหารขับโกกัน ออกไปเสียนอกเมือง ฝ่ายโกกันก็คิดแต่ในใจว่า เราจะไปอาศรัยเล่าเปียวเจ้าเมืองเกงจ๋ิวดีกว่า แลว้ กพ็ าทหารกลบั เข้าแดนหวั เมืองฝ่ายเหนอื รีบ เล็ดลอดไปถึงกลางทาง พอเวลากลางคนื หยุดพัก อยู่ ออ๋ งต๋าซ่งึ เปนทหารนนั้ ลอบฆ่าโกกันเสีย แล้ว ตัดเอาสีสะไปให้โจโฉ ณ แดนด่านโฮก้วน โจโฉมี ความยนิ ดี จงึ ตง้ั ให้ออ๋ งต๋าเปนทหาร แล้วโจโฉยก กองทพั เขา้ ตเี อาเมอื งเป๊งจ๋ิวได้ ในขณะนน้ั โจโฉปราบปรามไพรบ่ ้านพลเมอื งให้อยูเ่ ปนปรกติแล้ว จงึ ปรกึ ษากับทหารท้งั ปวง ว่า เราจะยกกองทพั ไปตีเอาหวั เมอื งฝ่ายตวนั ตกซึง่ ขึ้นแกเ่ มืองกิจว๋ิ ท้งั จะไดต้ วั อว้ นฮอี ว้ นซงดว้ ย จงึ จะ สิ้นเส้ียนหนาม โจหองกับทหารรองจึงห้ามว่า อ้วนฮีอ้วนซงน้ันเห็นจะไม่เข้าอาศรัยอยู่ในเมืองได้ จะ พากันซุ่มซ่อนอยู่ในป่า ถึงมาทว่าจะมีทหารอยู่ด้วยก็น้อย อันหัวเมืองตวันตกน้ัน เปนแต่หัวเมือง เล็กน้อยแลว้ ทางก็ไกล ซ่ึงจะยกล่วงไปตีนั้นเห็นไม่ควร เกลือกเลา่ เปียวกับเล่าปี่ร้กู ็จะยกไปตีเอาเมอื ง ฮูโต๋ เห็นทา่ นจะขึ้นไปช่วยไมท่ ัน ขอให้ท่านยกกองทัพกลับไปรักษาเมืองฮโู ตไ๋ ว้ดีกวา่ กุยแกจึงว่า ซึ่งโจหองว่าน้ีไม่ชอบ อันหัวเมืองฝ่ายตวันตก เมื่ออ้วนเส้ียวอยู่น้ันก็ทนุบารุง เปนปรกติอยู่ การศึกก็ไม่มีถึง เห็นจะมีใจประมาทอยู่ บัดนี้อ้วนฮีอ้วนซงก็ไปอาศรัยอยดู่ ้วย จาเราจะ ยกกองทัพไปปราบปรามให้ส้ินทีเดียว อันเล่าเปียวน้ันเปนแต่คนช่างพูด จะคิดการสิ่งใดก็ไม่ตลอด บัดนี้ได้เล่าป่ีมาไว้ คร้ันจะทนบุ ารงุ ใหถ้ งึ ขนาด เลา่ เปยี วกไ็ มไ่ วใ้ จเลา่ ปี่ อนั เลา่ ปกี่ เ็ ห็นจะไม่เปนใจสจุ รติ ต่อเล่าเปียว การท้ังปวงซ่ึงคิดกันนั้นก็แก่งแย่งกันอยู่ ไม่ควรท่ีจะเกรงเลา่ เปียวกับเลา่ ปี่ ขอให้ท่านยก ไปปราบปรามหัวเมอื งฝา่ ยตวนั ตกเสียให้ราบก่อนจึงจะควร www.samkok911.com

ตอนที่ ๓๐ ๖๓๙ โจโฉเห็นชอบด้วย ก็จัดแจงเกวียนสเบยี งได้สามพันเล่ม แล้วยกกองทัพไป ข้ามทุ่งป่าพงแล เขาเปนหลายตาบล ทางนั้นกันดารนักหาต้นไม้ใหญ่มิได้ ลมพัดหอบเอาทรายฟุ้งตลบไปทั้งกองทัพ โจโฉเห็นดังนั้นก็คิดว่า ยกมานี้ทหารเราได้ความลาบากนัก จะใคร่ยกกองทัพกลับไป ครั้นจะปรึกษา กุยแกเล่า กุยแกก็ป่วยนอนมาบนเกวียน โจโฉมาเยียนเห็นกุยแกนั้นป่วยหนัก โจโฉร้องไห้รักแล้วว่า ซ่ึงท่านป่วยน้ีเพราะเรายกกองทัพพาท่านมา เราไม่มีความสบายจะใคร่ยกกลบั ไปเมอื ง กุยแกจึงตอบ ว่า อันคุณของท่านมีอยู่แก่ข้าพเจ้าเปนอันมาก อย่าวิตกถึงข้าพเจ้าเลย ถึงมาทว่าข้าพเจ้าจะตายก็จะ เอาชีวิตแทนคุณท่าน อันคาโบราณกลา่ วไว้ว่า การส่ิงใดเห็นได้การแล้ว ก็ให้เร่งคิดอ่านทาการไปกวา่ จะสาเร็จ ซ่ึงจะยกกองทัพไปคร้ังน้ี ข้าพเจ้าเห็นจะช้า ทหารก็จะลาบากนกั แล้วชาวเมืองรู้กจ็ ะตระเตรยี มไว้ รบพุ่ง ขอให้ต้ังกองทัพไว้ที่นี่ ให้จัดแจงทหารซึ่งกล้า แข็ง เอาสเบียงใส่ไถ้คาดเอวถืออาวุธสาหรับมือแล้ว จับชาวบ้านให้นาทางไปเที่ยวโจมตีเอา อย่าให้ทัน ชาวเมอื งร้ตู วั ก็จะไดโ้ ดยงา่ ย สามกก๊ วิทยา

๖๔๐ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) โจโฉเห็นชอบด้วย จงึ ใหห้ ยดุ ทัพ ตั้งมั่นอยู่แดนเมืองเอ๊กจ๋ิว แล้วให้หานาย บ้ า น ค น ห น่ึ ง อ อ ก ม า จ ะ ใ ห้ น า ท า ง ไ ป นายบ้านจึงว่า ข้าพเจ้าไม่รู้แห่งทาง แต่มี ทหารกองตะเวนของอ้วนเสี้ยวคนหนึ่งชื่อ เตียนติ๋วหนมี าอยูเ่ มืองน้ี เจนทางแลตาบล บ้านส้ิน โจโฉจึงให้หาตัวเตียนติ๋วมาถาม ระยะทางจะให้นาไป เตียนติ๋วจึงบอกว่า ซึ่งจะใหย้ กไปหัวเมืองตวันตกน้นั ข้าพเจา้ จะนาไปได้อยู่ แต่ตาบลแดนเมอื งหลิวเซียน้ันทางกันดารนัก ถ้าจะเดิรเทา้ กต็ อ้ งลยุ น้าแลเลน แมจ้ ะไปเรือนา้ ก็ตื้น ขอให้กลบั ไปเขา้ ทางตาบลอหี ลง ตอ่ ไปถึงกึง่ ทาง น้ันลาบากนัก จะต้องไต่ตามริมเนินเขาช่องแคบไป คร้ันพ้นที่นั้นแล้วออกทุ่งใหญ่ จึงวกเข้ามาทาง เมอื งหลวิ เซีย เป๊กตนุ้ เจ้าเมืองนน้ั ไมท่ นั รู้ตวั เหน็ ทา่ นจะไดเ้ มอื งน้นั โดยง่าย โจโฉได้ฟังดังน้ันก็มคี วามยินดี จึงให้ทหารอยู่รักษากุยแกที่ตาบลน้ัน แล้วต้ังให้เตียนต๋วิ เปน นายทหารสาหรับนาทาง ให้เตียวเล้ียวเปนกองหน้า โจโฉเปนกองหลวง แล้วยกกองทัพไปถึงเขา เป๊กลงสาน พอพบอ้วนฮีอ้วนซงกับเป๊กตุ้น คุมทหารเปนอันมากมาตั้งสกัดอยู่ปากทางซ่ึงจะออกทุ่ง ใหญ่ เตียวเล้ียวเหน็ ดังนั้นก็ตกใจ จึงให้ทหารตั้งสงบอยู่ แล้วขับม้ารีบมาบอกโจโฉว่า เป๊กตุ้นเจ้าเมอื ง หลิวเซีย คุมทหารมาต้ังสกัดปากทางไว้ โจโฉแจ้งดังน้ันก็ขึ้นไปบนเนินเขา เห็นทหารเป๊กตุ้นมิได้ต้ัง เปนกระบวนทัพ แล้วส่งธงแดงอาญาสิทธิ์สาหรับแม่ทัพแลกะเกณฑ์ทหารให้เตียวเล้ียว เร่งขับทหาร เข้าโจมตีกองทัพเป๊กตุ้น เตียวเลี้ยวก็รับเอาธงแลว้ เรยี กเคาทูซิหลงอิกิ๋ม เปนส่ีนายทั้งเตียวเล้ียว ก็พา กันขับม้ารีบขึ้นไป คุมทหารออกโจมตี ฆ่าฟันทหารเป๊กตุ้นล้มตายเปนอันมาก เตียวเลี้ยวน้ันเข้ารบพุ่งกับเป๊กตุ้นเปน สามารถ แลว้ เอาทวนแทงเปก๊ ตนุ้ ตกม้า ตาย เหล่าทหารท้ังปวงก็เข้ามาอ่อน น้อมแก่ทหารโจโฉสิ้น อ้วนฮีอ้วนซง เห็นดังน้ันก็พาทหารอ้อมหนีไปหัว เมืองตวันออก www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๐ ๖๔๑ โจโฉจึงพาทหารท้ังปวงเข้าไปเมืองหลิวเซีย แล้วจะตั้งให้ เตียนติ๋วอยู่รักษาเมือง เตียนต๋ิวจึงร้องไห้แล้วว่า ข้าพเจ้าเปนคนหนี นาย ท่านมาพบเข้าก็มิได้เอาโทษนั้นคุณหาที่สุดมิได้ ซ่ึงท่านจะซ้าให้ เปนเจ้าเมืองนี้ไม่ได้ เหตุว่าหนีนายมาแล้วมิหนาซ้าจะมาให้ผู้อื่นต้ัง แต่งตัวเปนดีน้ันมิชอบ ถึงมาทว่าท่านไม่เอ็นดูจะฆ่าฟันข้าพเจ้าเสีย ด้วยขัดคาท่านข้อน้ีก็ตามเถิด โจโฉได้ฟังดังนั้นก็มีความยินดี จึง สรรเสริญเตียนต๋ิวว่าน้าใจสัตย์ซื่อนัก จึงว่าท่านไม่พอใจอยู่เปนเจ้า เมอื งกต็ ามเถดิ แล้วกต็ ง้ั เตียนติ๋วไว้เปนท่ปี รึกษา เตียนตว๋ิ (Tian Chou) ขณะน้ันโจโฉได้ม้าประมาณหมื่นเศษ แลเมืองนั้นขัดสนด้วยสเบียงอาหาร เปนเทศกาล หนาว โจโฉจึงให้ยกทัพกลับมาทางประมาณสองพันเส้น ในกองทัพน้ันขาดสเบียงแลน้า โจโฉก็ให้ฆ่า ม้าเชลยนั้นแจกทหารทง้ั ปวงกนิ แล้วใหข้ ดุ บอ่ ลกึ ประมาณเก้าวาสบิ วาจึงไดน้ ้าแจกทหาร แลว้ ยกมาถงึ เมืองเอ๊กจ๋ิวให้หยุดทัพอยู่ ปูนบาเหน็จทหารใหญ่น้อยตามสมควร แต่ผู้ท่ีห้ามไม่ให้ยกไปหัวเมืองฝ่าย ตวันตกนั้น โจโฉแกล้งปูนบาเหน็จมากกว่าทหารทั้งปวงส่วนหน่ึงบ้างสองส่วนบ้าง แล้วประกาศแก่ ทหารทงั้ ปวงว่า ซ่งึ เรายกมาตเี มอื งหลวิ เซยี ครง้ั น้ีทางกไ็ กล บนั ดาผทู้ ห่ี ้ามปรามก็ได้รับบาเหนจ็ เปนอัน มาก เหตุว่าเราไม่ฟัง ขืนยกไปตีได้นัน้ ก็เพราะเทพยดาช่วยเรา แต่น้ีสืบไปเมอื่ หน้าถ้าเราจะทาการสิ่ง ใด กอ็ ยา่ ให้ทหารทัง้ ปวงคิดยอ่ ทอ้ ว่าจะเหนจ็ เหน่ือยลาบากยากแค้นเลย ขณะเม่อื โจโฉยังมาไม่ถึงน้ัน กุยแกตายแล้ว ทหารรักษาศพไว้ท่าโจโฉ คร้ันโจโฉกลับมาถึงก็ ปนู บาเหน็จทหาร แลว้ ใหแ้ ต่งการศพ โจโฉจงึ ให้จดุ ธปู เทยี นเสน้ ศพกุยแกแล้วรอ้ งไหร้ กั วา่ คร้งั น้กี ยุ แก มาถึงแก่ความตาย อุปมาเหมือน เทพยดาทาลายชีวิตเราเสีย แล้วว่าแก่ ที่ปรึกษาท้ังปวงว่า อายุท่านท้ังน้ีกับ เราก็คราวกัน แต่กุยแกนั้นอายุอ่อน กว่าเรา ๆ คิดไว้ว่า แม้ตัวเราตายจะได้ ฝากบตุ รแลครอบครวั มอบการทง้ั ปวง ไว้ให้กุยแกช่วยทานุบารุงสืบไป กุยแก ก็มาตายเสียก่อนดังนไ้ี มค่ วรเลย ทไี่ หน ตัวเราจะมคี วามสบาย สามก๊กวิทยา

๖๔๒ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) กุยแก (Guo Jia) www.samkok911.com

ตอนที่ ๓๐ ๖๔๓ ในขณะน้ันคนใชส้ นธิ ของกุยแกจึงเอาหนงั สือมาใหโ้ จโฉแล้วบอกว่าหนังสือฉบับ นเี้ มอ่ื กยุ แก ใกล้จะสิ้นใจนั้นได้อุตสา่ ห์เขียนไว้ให้ท่าน คานอกนั้นกุยแกส่ังไว้ว่า ให้มหาอุปราชทาตามหนังสือน้จี ง ได้ อันเมืองเลียวตัง๋ น้ันก็จะตกอยู่ในเง้ือมมือท่าน โจโฉจึงรับเอาหนังสอื มาดูแลว้ ก็พยกั เอา จึงเก็บเอา หนังสือนั้นใส่หีบซ่อนไว้ แต่ที่ปรึกษากับทหารท้ังปวงไม่แจ้งเนื้อความประการใดก็มีความสงสัย ครน้ั เวลารุ่งเช้าแฮหัวตุ้นจึงบอกโจโฉว่า ข้าพเจ้าแจ้งกิตติศัพท์ว่า กองซุนของเจ้าเมืองเลียวตั๋ง ซึ่งอยู่ฝ่าย ตวันออกเมืองกิจ๋ิวนั้น คิดองค์อาจตระเตรียมทหารแต่งค่ายคูประตูหอรบไว้มั่นคง ทั้งอ้วนฮีอ้วนซงก็ ไปอาศรัยอยดู่ ว้ ยกองซุนของ ข้าพเจ้าเหน็ ว่ากองซุนของนั้นจะเปนศตั รูของท่านจึงคดิ อ่านทาการท้งั นี้ ขอใหท้ ่านเร่งยกกองทพั ไปกาจดั เสียให้ทนั ที แลว้ จะได้จบั ตัวอ้วนฮอี ว้ นซงดว้ ย แมล้ ะไวช้ า้ กองซนุ ของ จะมคี วามคดิ แกข่ ้ึน โจโฉได้ฟังดังนั้นก็หัวเราะแล้วตอบว่า การทั้งน้ีอย่าวิตกเลย เราหาให้ท่านทั้งปวงได้ความ ลาบากไม่ จงชวนกันรอฟังดูสักเก้าวันสิบวันก่อนเถิด กองซุนของก็จะตัดสีสะอ้วนฮีอ้วนซงมาให้เรา ทหารท้ังปวงไดฟ้ งั ดังน้นั กม็ คี วามสงสยั อยู่ สามก๊กวิทยา

๖๔๔ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายอ้วนฮอี ว้ นซงเมอ่ื หนโี จโฉไปน้ัน ได้ ทหารประมาณพันเศษ ครั้นถึงเมืองเลียวตั๋ง ก็บอกเนอื้ ความทัง้ ปวงแก่นายประตใู ห้เข้าไปแจ้ง สารทุกข์แก่กองซุนของ ว่าเราพี่น้องจะขอเข้าไป อยู่อาศรัย นายประตูก็เอาเน้ือความเข้าไปบอก แก่กองซุนของ ๆ แจ้งดังนั้นจึงปรึกษาแก่ขุนนาง แลทหารท้ังปวงว่า บัดน้ีอ้วนฮีอ้วนซงหนีโจโฉมา จ ะ ข อ อ า ศ รั ย เ มื อ ง เ ร า จ ะ เ ห็ น ป ร ะ ก า ร ใ ด กองซนุ ก๋งผู้น้องจึงว่า ครง้ั อว้ นเส้ยี วเม่ือยังไม่ตาย นั้น ข้าพเจ้าแจ้งกิตติศัพท์ว่า อ้วนเส้ียวจะยกมา ทาอันตรายเมืองเราเนืองๆ อยู่ บัดน้ีอ้วนฮี อ้วนซงเสียเมืองหนีมา ซึ่งเราจะให้อยู่อาศรัยน้ัน ไม่ได้ ด้วยน้าใจอ้วนฮีอ้วนซงน้ันอุปมาเหมือน หนึ่งกา แม้จะให้อาศรัยอยู่ในเมืองเรา นานไปจะ กองซุนของ (Gongsun Kang) คิดการกาเริบชิงเอาเมืองเราเหมือนชิงรังนก กระเหว่า ของให้ลวงอ้วนฮีอ้วนซงเข้ามาแล้วจับ ตัวฆ่าเสีย แล้วตัดเอาสีสะไปให้แก่โจโฉ เมืองเราก็จะไม่มีอันตราย กองซุนของจึงตอบว่า พี่เกรงอยู่ ว่าโจโฉนั้นมีกาลังกลา้ หาญนัก เกลือกจะยกกองทัพล่วงตีถึงเมืองเรา ซึ่งเราจะให้ฆ่าอ้วนฮีอ้วนซงเสยี นน้ั ไมค่ วร ถา้ เลยี้ งไวเ้ ปนทหารก็จะได้ตา่ งมือเราไปรบพงุ่ โจโฉดีกวา่ กองซนุ ก๋งจงึ ว่า ซึ่งทา่ นคิดน้ีก็ชอบ อยู่ ขอให้แต่งทหารออกไปสืบดูให้รูว้ ่า ถ้าโจโฉจะยกล่วงมาตีเมืองเราจึงเลยี้ งอ้วนฮอี ้วนซงไว้ แม้โจโฉ ไม่ยกมาแล้วก็ให้จับเอาอ้วนฮีอ้วนซงฆ่าเสีย ตัดเอาสีสะส่งไปให้โจโฉ กองซุนของเห็นชอบด้วย จึงให้ ทหารไปสืบดกู องทพั โจโฉ ทหารรับคาแลว้ กล็ าไป กองซุนของจึงให้ทหารออกไปรบั อว้ นฮีอ้วนซง ฝ่ายอ้วนฮีอ้วนซงจึงปรึกษากันว่า ทหารในเมืองเลียวต๋ังนี้มีอยู่ประมาณห้าหมื่นเศษ เห็น พอจะตา้ นทานโจโฉได้ แมเ้ ราเขา้ ไปอยแู่ ล้วจงึ คดิ อา่ นชิงเอาเมืองฆ่ากองซนุ ของเสยี จงึ เกลย้ี กล่อมซอ่ ง สมุ ชาวบา้ นชาวเมอื งบัญจบกบั ทหารเรา แลว้ ยกไปรบชิงเอาหัวเมอื งฝ่ายเหนือของเราคนื ครน้ั ปรึกษา แล้วก็พากันเข้าไปหากองซุนของ ในขณะน้ันกองซุนของให้เลี้ยงดูจัดแจงที่อยู่ให้ แล้วกองซุนของทา ปว่ ยมไิ ดอ้ อกวา่ ราชการ หวังจะฟงั ขา่ วกองทัพโจโฉ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๐ ๖๔๕ ฝ่ายทหารซึ่งไปสืบข่าว จึงกลับมา แจ้งข้อราชการแก่กองซุนของว่า บัดน้ีโจโฉยงั ต้ังทัพอยู่ ณ เมืองเอ๊กจิ๋ว จะได้คิดอ่านซึ่งจะ ยกมาตีเมืองเลียวตั๋งนั้นหามไิ ด้ กองซุนของได้ ฟังดังนั้นก็มีความยินดี จึงจัดทหารประมาณ ห้าสบิ ถืออาวุธครบมือซุม่ ไว้ทขี่ ้างในแล้วส่ังว่า ถ้าอ้วนฮีอ้วนซงเข้ามาปรึกษาราชการ แม้ได้ ยินเสียงเราร้องว่าเอาเถิด จงช่วยกันจับอ้วนฮี อว้ นซงไปฆา่ เสยี แลว้ จงึ ให้คนออกไปบอกอ้วนฮกี ับอ้วนซงเขา้ มาปรึกษาราชการ อว้ นฮอี ว้ นซงกค็ านับ กองซุนของ แล้วมิได้เห็นแต่งที่แลมีเก้าอ้ีนั่งตามธรรมเนียมดังนั้นก็หารู้เท่าไม่ จึงว่าแก่คนใช้ว่าให้ขอ เสือ่ มาจะได้ปนู ่งั ปรกึ ษาราชการ กองซุนของได้ฟังดงั น้ันกถ็ ลงึ ตาตวาดเอาแล้วว่า จะไดเ้ สอ่ื ทไ่ี หนมาให้ นง่ั อันสสี ะมงึ ทั้งสองน้จี ะต้องใสถ่ ังไปทางไกล แลว้ กร็ ้องวา่ ให้เรง่ ลงมือเถดิ ทหารท้งั ปวงได้ยนิ ดังนั้นก็ ชวนกันเข้ากลุ้มรุมจับตัวอ้วนฮีอ้วนซงฆ่าเสีย แล้วตัดเอาสีสะใส่ถังไว้ กองซุนของจึงให้ทหารเอาสีสะ อว้ นฮอี ว้ นซงนั้นไปใหโ้ จโฉ ณ เมืองเอ๊กจ๋ิว ทหารก็เอาถงั สสี ะไป ขณะเม่อื โจโฉตั้งอยู่ ณ เมืองเอ๊กจิ๋วน้ัน แฮหัวตุ้นกับเตียวเลี้ยวจึงว่าแก่โจโฉว่า ท่านไม่ยกไป ตีเมืองเลยี วตั๋งแล้วกจ็ ะตั้งรออยใู่ ยใหช้ ้า จงเลกิ กองทพั กลับไป ณ เมอื งฮโู ต๋ดีกวา่ เกลือกเลา่ เปียวเล่าป่ี จะยกมาทาอันตราย จะได้คิดอ่านป้องกันรักษาเมอื ง โจโฉจึงตอบว่า ซ่ึงท่านท้ังปวงว่าทั้งนี้ก็ชอบ แต่ เราจะของดไว้ให้ชาวเมืองเลียวต๋ังเอาสีสะอ้วนฮีอ้วนซงมาให้แล้วจึงจะยก กองทัพกลับไป ทหารทั้ง ปวงได้ฟังดังน้ันก็ไม่เชื่อ ต่างคนต่างเมินหน้ายิ้ม พอคนใช้เข้ามาบอกว่า ทหารกองซุนของเอาสีสะ อ้วนฮีอ้วนซงมาให้ ในขณะนั้นท่ีปรึกษา กับทหารท้ังปวงก็ตกใจแลดูหน้ากันตลึง อยู่ โจโฉจึงให้ทหารกองซุนของเข้ามา ทหารนั้นคานับแล้วแจ้งเน้ือความว่า ก อ ง ซุ น ข อ ง รู้ กิ ต ติ ศั พ ท์ ว่ า อ้ ว น ฮี อ้วนซงเปนศัตรูของมหาอุปราช จึงจับตัว ฆ่าเสียแล้วตัดเอาสีสะส่งมาให้ แลตัว กองซนุ ของนัน้ ขอพง่ึ บุญมหาอุปราชสืบไป สามกก๊ วิทยา

๖๔๖ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) โจโฉแจ้งดังน้ันก็มีความยินดี หัวเราะแลว้ ว่าแก่ทหารทั้งปวงว่า กุยแกน้นั อ่อนแต่อายุ อันสติปัญญาจะหมายการส่ิง ใดมิได้ผิด แล้วให้เงินทองเสื้อผ้าแก่ทหาร กองซุนของเปนอันมาก จึงให้แต่งตราตั้ง ก อ ง ซุ น ข อ ง เ ป น เ จ้ า เ มื อ ง เ ลี ย ว ต๋ั ง เ ป น บาเหน็จตามมีความชอบ ทหารนั้นก็รับเอา ตรา แล้วก็ลาโจโฉกลับไป ณ เมืองเลียวตั๋ง ที่ปรึกษาแลทหารทั้งปวงจึงถามโจโฉว่า เมื่อทหารกองซุนของเอาสีสะอ้วนฮีอ้วนซงมาให้น้ัน ท่าน สรรเสริญกุยแกว่ามีความคิดประมาณการส่ิงใดไม่ผิดนั้น กุยแกว่าประการใดไว้แก่ท่าน โจโฉจึงเอา หนังสือกุยแกซ่ึงให้ไว้เม่ือใกล้จะตายน้ันออกให้ดู ที่ปรึกษาแลทหารอ่านดูในหนังสือน้ันใจความว่า ข้าพเจ้ากุยแกขอบอกไว้แก่มหาอุปราชให้แจ้ง ด้วยข้าพเจ้ารู้ว่าอ้วนฮีอ้วนซงนั้นหนีไปอยู่ด้วย กองซุนของเจา้ เมอื งเลยี ว ตัง๋ อย่าให้ท่านยกกองทพั ไปทาอันตรายเมืองเลียวตั๋ง ให้ไพร่บา้ นพลเมืองได้ ความเดือดร้อนเลย ด้วยเหตุว่ากองซุนของกับอ้วนฮีอ้วนซงนั้นก็หมายใจจะคิดร้ายกันอยู่ แม้ท่านจะ ขืนยกไปตีเมืองเลียวตั๋ง ข้าพเจ้าเห็นว่ากองซุนของกับอ้วนฮีอ้วนซงจะประนอมพร้อมกันช่วยรบพุ่ง ท่าน ทหารทั้งปวงก็จะได้ความลาบาก ที่ปรึกษาทั้งปวงครั้งแจ้งในหนังสือดังน้ันก็ตบมือสรรเสริญ กุยแก ว่ามีสตปิ ญั ญาหมายการดังเทพยดาดลใจ แลว้ ชวนกนั แตง่ เคร่อื งเสน้ จดุ ธูปเทยี นไปบชู าศพกยุ แก www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๐ ๖๔๗ ขณะเมื่อกุยแกแรกมาอยูด่ ้วยโจโฉนั้นอายุไดย้ สี่ บิ เจ็ดปี ทาราชการมีบาเหน็จความชอบมาสิบเอ็ดปี เม่ือตายนั้นอายุได้ สามสิบแปดปี โจโฉจึงยกกองทัพมาตั้งอยู่ ณ เมืองกิจ๋ิว แล้วให้ ทหารเอาศพกุยแกไปแต่งการฝังไว้ ณ เมืองฮูโต๋ เทียหยกจึงว่า แก่โจโฉว่า อันหัวเมืองฝ่ายเหนือน้ี ท่านก็ปราบปรามราบคาบ แล้ว ขอให้ท่านยกกองทัพกลบั ไปเมืองบารุงทหารให้มกี าลัง แล้ว จะได้ยกไปตีซุนกวน โจโฉจึงตอบว่า ซ่ึงท่านตักเตือนดังน้ีก็ต้อง กุยแก (Guo Jia) ความคิดเรา ครั้นเวลาค่าโจโฉจึงพาซุนฮิวข้ึนบนหอรบ เห็นดาว ฝ่ายทิศใต้นั้นมีรัศมีรุ่งเรือง จึงชี้ให้ซุนฮิวดูดาวแล้วว่า ซึ่งเราจะยกกองทัพไปตีเมืองกังตั๋งน้ันยังไม่ได้ ด้วยดาวฝา่ ยทศิ ตรงเมืองกงั ตง๋ั น้ันยงั มีรัศมสี ุกใสผอ่ งแผว้ อยู่ ซนุ ฮิวจึงตอบวา่ มหาอปุ ราชมวี าศนาใหญ่ หลวงอยู่ ถึงมาทว่าดาวฝ่ายทิศใต้ยังมีรัศมีบริบูรณ์อยู่ก็ดี แม้จะยกไปปราบปรามก็จะราบคาบไปด้วย บญุ แลปัญญาท่าน พอโจโฉกบั ซนุ ฮิวแลเหน็ ทแ่ี ผ่นดินใตห้ อรบเปนแสงเพลิงพลุ่งข้ึนสงู ประมาณสี่ ศอก โจโฉจึงถามซนุ ฮวิ วา่ เหตุใดจึงเปนดงั นี้ ซนุ ฮวิ จงึ ว่า ใต้ดินตรงนนั้ เห็นจะมสี ิง่ ของประหลาท โจโฉกล็ งมา ให้ทหารขุดได้นกยูงทองแดงตัวหน่ึง ใหญ่เท่าผลส้มแป้น โจโฉจึงเอามาดูแล้วถามซุนฮิวว่า ซ่ึงเราได้ ของสง่ิ นีจ้ ะดแี ลรา้ ยประการใด ซุนฮวิ จงึ วา่ ครั้งมารดาพระเจ้าซนุ เตย้ งั เปนชาวบา้ นนอกอยนู่ ้ัน นิมิตร์ ฝันว่าได้กลืนหงส์หยกเข้าไปไว้ อยู่มานางน้ันก็มีครรภ์คลอดบุตรมาเปนชาย ครั้นใหญ่ข้ึนปรากฎว่ามี กตญั ญูนกั ขณะนนั้ พระเจา้ เงี่ยวเต้ได้เสวยราชสมบัติ แจ้งว่าบุตรนางนั้นมีความ สัตย์ซ่ือ กตัญญูต่อมารดา จึ ง ป ร ะ ท า น ร า ช ธิ ด า ต่อมาถึงได้ราชสมบัติทรง พระนามว่าพระเจ้าซุนเต้๑ ซ่ึงทา่ นได้นกยูงทองแดงน้ีก็ ดีอยู่ ๑ มีอยใู่ นเรือ่ งไคเพ็ก สามกก๊ วิทยา

๖๔๘ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) โจโฉแจง้ ดังนั้นกม็ ีความยินดี จึงเกณฑ์ ชาวเมืองให้หาอิฐปูนมาแล้วให้ตั้งเมืองข้ึนริม แม่น้าเจียงโหตาบล เงียบกุ๋น สร้างปราสาทสูง ใหญ่ ปีหน่งึ จงึ สาเร็จการ แลว้ เอานกยงู ขึ้นไวบ้ น ปราสาทสาหรับจะได้คานับบูชา โจสิดซึ่งเปน น้องโจผีจึงว่าแก่โจโฉผู้บิดาว่า ท่านสร้าง ปราสาทน้ีแล้วจงสร้างเปนท่ีปารัศว์ขึ้นสองข้าง ๆ ขวานั้นให้ทารูปมังกร ข้างซ้ายนั้นให้ทารูป หงส์ไว้ แล้วให้ทาสะพานสูงตลอดเข้าไปทาง แกลปราสาทใหญใ่ ห้เดริ ถึงกันทั้งสองข้าง จึงจะ โจสิด (Cao Zhi) งามสมกัน โจโฉเห็นชอบด้วย แล้วส่ัง ให้โจผี กับโจสิดเปนแม่การอยู่จดั แจงทา อันเตียวเอี๋ยน น้ันให้คุมทหารไปตั้งป้องกันกากับอยู่ปลายแดนเมืองกิจ๋ิว ขณะนั้นโจโฉได้ทหารเลวอ้วนเส้ียวไว้ ประมาณห้าสิบหมื่น กับทหารเอกเปนอันมาก โจโฉจึงให้จัดแจงพร้อมแล้วก็ยกกลับมา ณ เมืองฮูโต๋ ปูนบาเหน็จทหาร โจโฉจึงให้เอาตัวกุยเอ๊กบุตรกุยแกมาเล้ียงไว้ แล้วปรึกษากับทหารท้ังปวงว่า เราจะ ยกกองทัพไปกาจัดเล่าเปียวกับซุนกวนเสีย จะเห็นดีประการใดบ้าง ซุนฮกจึงว่า ท่านไปทาการ สงครามพึ่งกลับมา ทหารท้ังปวงยังบอบช้าอิดโรยอยู่ ของดไว้บารุงทหารให้มีกาลังก่อน ต่อข้ึนปีใหม่ จงึ ยกไปทาการ โจโฉเหน็ ชอบด้วย กบ็ ารงุ ทหารให้มนี ้าใจในการสงครามไว้ www.samkok911.com