ส่งเสริมการอ่าน

ทา่ มกลางสภาพอากาศที่เลวร้ายในฤดูฝนท่ีตกตลอดท้งั วนั ผมนง่ั มองออกไปนอกหนา้ ต่างท่ีผพุ งั ของบา้ นหลงั โทรมๆ แห่งหน่ึงกลางหุบเขา ผมนงั่ มา3 ชว่ั โมงแลว้ ฝนยงั ไม่มีท่าทีวา่ จะสร่างซาลงเลย คุณคงสงสยั วา่ เหตุใดผมถึงตอ้ งมานงั่ คนเดียวในท่ีที่น่ากลวั แบบน้ี กอ่ นอ่ืนผมจะเล่าเร่ืองตวั เองกอ่ น ตอนน้ีผมอายุ 17 ปี แลว้ ผมเป็นเดก็ ร่างผอม หนา้ ตาบา้ นๆ ดูข้ีโรค คุณคงคิดวา่ ผมตอ้ งโดนแกลง้ เวลาอยูโ่ รงเรียนแน่นอน แตไ่ ม่ครับ กลบั กนั เลยล่ะ ผมเป็นหวั โจกในการรวมกลุม่ แกลง้ คนอ่ืนเลยละ ผมเป็นบุตรชายคนเดียวของผคู้ รองทวีป มอนสเทรีย ผมไดเ้ ขา้ โรงเรียนที่ดีท่ีสุดในโลกที่พอ่ ผมเป็นเจา้ ของ และเมื่อผมอายุ 20 ผมจะเป็นผปู้ กครองตอ่ จากพอ่ พอ่ ผมเป็นคนดีนะดีมากเลย แต่เฉพาะกบั คนอื่นนะ ไม่ใช่กบั ผมเลย เพราะอะไรนะหรอ เพราะผมเคยมีพ่ชี าย คนที่พอ่ รักดง่ั ดวงใจ แตเ่ ขาตายตอนอายุได้ 3 ขวบ เป็นผีมือผมเอง ผมไมไ่ ดต้ งั่ ใจนะ ผมจาไมไ่ ดด้ ว้ ยซ้าวา่ ผมทาอะไร กต็ อนน้นั ผมแค2่ ขวบ อาจเป็นความผดิ ของพอ่ เองกไ็ ดท้ ี่ปลอยผมกบั พ่ไี วส้ องคน แลว้ ตอนน้นั ผมแคพ่ ยายามไปที่สพานเวทมนต์ พผ่ี มเลยตามมาดว้ ยและเขาเดินเขา้ ไปในสพานนนั่ แลว้ กห็ ายไปตลอดกาล ผมไม่รูม้ าก่อนเลยจนอายุได้ 10 ปี แมถ่ ึงเลา่ ใหผ้ มฟัง ตอนน้นั พอ่ ผมโกรธมากถึงกบั จะโยนผมเขา้ สพานหายนะนนั่ ธรรมดาแลว้ สพานเวทจะเป็นเครื่องที่จะส่งเราไปในที่ที่เราตอ้ งการ แต่ในตอนน้นั สพานมนั เกิดขดั ขอ้ งเกินควบคุมได้ มนั จึงทางานยอ้ นกลบั เพราะผทู้ ี่ร่ายเวทน้นั เกิดเสียชีวติ ในวนั น้นั พอดี บงั เอญิ ไหมละ ผมเลยบงั เอิญซวยไปดว้ ย แตช่ ่างเถอะผมซวยมา 17 ปี แลว้ นี่ นนั่ คือเรื่องของผม แตเ่ ร่ืองท่ีทาใหผ้ มหมดสิ้นทุกอยา่ ง เสียตาแหน่งการเป็นผปู้ กครอง เสียแมผ่ เู้ ป็นท่ีรักที่สุดของผมไป เสียพอ่ ท่ีเกลียดผมมา 17 ปี แลว้ ยงั ตอ้ งหลบหนีอยทู่ า่ มกลางหุบเขาที่มีหมาป่ าตวั เทา่ กระทิงโตเตม็ ที่รอกินเน้ืออนั นอ้ ยนิดของผม เพราะเม่ือสามวนั กอ่ นผมไปโรงเรียนตามปกติ ระหวา่ งคาบเรียนวิชาธนูเวทเพอ่ื การต่อสูซ้ ่ึงเป็นวิชาที่ผมตงั่ ใจเรียนมากท่ีสุด จู่ๆ อาจารยป์ ระจาช้นั เรียนเดินเขา้ มาในหอ้ งดว้ ยสีหนา้ ท่ีน่าจะกินผมได้ แลว้ ตะโกนเรียกดว้ ยเสียงที่ทาใหผ้ มอดขาไมไ่ ดเ้ พราะเสียงของอาจารยเ์ ป็นเสียงท่ีเลก็ แหลมไมเ่ หมาะกบั ที่เธอเป็นคนตวั ใหญ่ ใหญ่กวา่ ผูช้ ายซะอีก “พล!! สุรพล” ผมลุกข้ึน “ครับอาจารย์ ผมไมไ่ ดท้ านะครับ” ผมรีบตอบเพราะเธอตอ้ งรู้แน่ๆวา่ ผมเอาแมวของเธอไปขงั ไวใ้ นโรงเก็บอุปกรณ์ทาความสอาด ท่ีจะทางานเองถา้ มีอะไรสกปกอยูใ่ นระยะ 5 เมตร แลว้ แมวนนั่ กม็ ีขนร่วงตลอดเวลา คุณคิดดูสิวา่ มนั จะชอบขนาดไหน มนั นอนอยไู่ ดท้ ้งั วนั โดยไมข่ ยบั ตวั ไปไหนเพราะความเพลินที่แปรงเวทมนตท์ างานแลว้ แปรงขนมนั ตลอด มนั ถึงกบั หนีไปนอนเองกม็ ีนะ แต่อาจารยค์ ิดวา่ ผมจบั มนั ไป แต่ควาวน้ีผมจบั มนั ไปจริงๆ “เรามีเร่ืองตอ้ งคุยกนั เชิญที่หอ้ งเดี๋ยวน้ีเลย” แลว้ เธอกเ็ ดินมาควา้ แขนผม แตม่ ีเสียงหน่ึงดงั มาจากหนา้ หอ้ ง เป็นเสียงของอาจาร์ผสู้ อนในวิชา “คุณจะเขา้ มาแลว้ เอาตวั นกั เรียนท่ีกาลงั เรียนอยูอ่ อกไปเฉยๆไมไ่ ดน้ ะครับ” อาจารยร์ ่างทว้ มสวมหมวกทรงสกั หราด พดู ออกมา “นี่นกั เรียนประจาช้นั ของฉนั และฉนั ตอ้ งคุยเดี๋ยวน้ี ที่หอ้ งของฉนั ถา้ ไมไ่ ดก้ ห็ ยบิ กระดูกมงั กรที่โด่งดงั มาซดั ฉนั สิ แลว้ เราจะไดเ้ ห็นดีกนั ” อาจารยผ์ สู้ อนร่างทว่ ม ท่ีผมจาช่ือไมไ่ ด้ ยอมเงียบแลว้ บอกวา่ “15 นาที ถา้ ไมม่ า ผมจะไปคุยกบั ผอ.” แลว้ อาจารยก์ ล็ ากผมมาถึงหอ้ งพกั อาจารย์ แลว้ จบั ผมนงั่ ลง เธอเริ่มประโยคแรกท่ีทาใหผ้ ม งง มาก “เธอตอ้ งออกจากที่น่ีเดี๋ยวน้ี และหา้ มกลบั บา้ นเด็ดขาด” เธอบอกพร้อมกบั หยิบของบางอยา่ งออกจากกระเป๋ ายาวซ้ึงผมเดาวา่ มนั คือกระเป๋ าเกบ็ ธนูและยื่นธนูท่ีใชเ้ รียนใหผ้ ม ผมรับมนั ดว้ ยความงุนงง