กระต่ายกับเต่า

กาลครัง้ หนง่ึ นานมาแล้ว ณ ป่าใหญ่แหง่ หนงึ่ มี กระตา่ ยน้อยตวั หนงึ่ วิง่ เลน่ อยใู่ นป่าอยา่ งสบายใจ มนั ชอบดถู กู สตั ว์อนื่ วา่ เช่ืองช้า ไมค่ ลอ่ งแคลว่ วอ่ งไง เหมอื นกบั ตวั มนั จนมนั หลงตวั เองวา่ ไม่มีใคร

วนั หนง่ึ กระตา่ ยเห็นเตา่ คลานต้วมเตีย้ ม กระตา่ ย จงึ หวั เราเยาะเย้ยวา่ \"มวั แตค่ ลานต้วมเตีย้ มอยแู่ บบนีเ้มื่อไหร่จะถงึ ละ่ ฮา่ ฮา่ ฮ่า\"

เตา่ รู้สกึ ไมพ่ อใจท่ีกระตา่ ยพดู จาแบบนนั้ ใสต่ น จงึ พดู ขนึ ้ วา่ \"เจ้ากระตา่ ยหลงตวั เองอย่างเจ้า ไมเ่ ห็นว่าจะเก่ง ตรงไหน ดแี ตโ่ ม้ไปวนั วนั \"

กรระตา่ ยตวั หนงึ่ หลงตวั เอง ชอบคยุ โวโอ้อวดวา่ วงิ่ เร็วกวา่ ใคร ๆ เมื่อพบเตา่ ต้วมเตีย้ มมา ก็ หวั เราะเยาะ \" นี่ เจ้าเตา่ ! มวั แตค่ ลานงมุ่ งา่ มอยู่ อย่างนี ้ เมื่อไรจะไปถงึ สกั ที ตอ่ ให้เจ้าว่งิ ไปกอ่ น ครึ่งวนั

กระตา่ ยผ้ทู ะนงในตนเองเห็นเตา่ พดู จาอยา่ งนนั้ จงึ ท้าวง่ิ แขง่ กบั เตา่ เมื่อการแขง่ ขนั เร่ิมขนึ ้ กระตา่ ยวิ่งด้วยความเร็วสดุ ฝีเท้านาเตา่ ไปก่อน พอถึงกลางทางหนั กลบั ไป มองข้างหลงั ไมเ่ หน็ แม้จะเงาของกระตา่ ย

ข้าเดินตามไปทีหลงั ก็ยงั ทนั เลย \" เตา่ นกึ คนุ่ เคอื ง ไมพ่ อใจจงึ ท้ากระตา่ ยวิง่ แขง่ กระตา่ ยก็หวั เราะ จนตวั งอ \" ฮ่า ฮ่า! หน็อยแน่ บงั อาจมาท้านกั วงิ่ อยา่ งข้ารึ \" ทงั้ สองประลองฝีเท้ากนั โดยมี หมาจิง้ จองเป็นกรรมการตดั สนิ

เจ้ากระตา่ ยจงึ นงั่ พกั ท่ีใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างทางจน เผลอหลบั ไป สว่ นเจ้าเตา่ ยงั คงคลานต้วมเตีย้ ม อยา่ งไมย่ อ่ ท้อ เจ้ากระตา่ ยสะด้งุ ตื่นขนึ ้ มาอีกทีเมื่อเจ้ากระตา่ ย คลานจะถึงเส้นชยั แล้ว มนั รีบวง่ิ ไปข้างหน้าอยา่ ง รวมเร็วหวงั จะไลใ่ ห้ทนั แตก่ ็สายไปเสียแล้ว เพราะเตา่ สามารถเอาชนะกระตา่ ยได้ในการ ว่ืงแข่งขนั

สว่ นเจ้าเตา่ ก็ยงั คงเดนิ ต้วมเตีย้ ม ๆ อย่างไมเ่ หน็ด เหน่ือยยอ่ ท้อ เดนิ มาเรื่อย ๆ จนเกือบจะถึงเส้นชยั ด้านกระตา่ ยท่ีนอนอยแู่ ถวนนั้ ก็สะด้งุ ตื่นขนึ ้ เห็น รอยเท้าเตา่ ท่ีพืน้ ก็รีบวิ่งตามไป แตก่ ็ไมท่ นั เสยี แล้ว เพราะเม่ือเจ้ากระตา่ ยวง่ิ มาถึงเส้นชยั ก็พบวา่ เจ้า เตา่ ที่ตวั เองเคยสบประมาทไว้นนั้ ได้เดนิ เข้าเส้น ชยั เป็นผ้ชู นะในการแขง่ ขนั ครััง้ นี ้

เหตกุ ารณ์นีท้ าให้เจ้ากระตา่ ยรู้สกึ เสียใจมากท่ี ต้องมาพา่ ยแพ้ให้กบั เจ้าเตา่ เพียงเพราะความ ประมาทของตวั เองนน่ั เอง...

หากเราใช้ชีวติ อยา่ งประมาทก็อาจเป็นหนทางท่ี นามาสคู่ วามพา่ ยแพ้ได้ ดงั เชน่ เจ้ากระต่ายตวั นีท้ ี่ ประมาทเลนิ เลอ่ คดิ วา่ ตวั เองวงิ่ ได้เร็วกวา่ จงึ ชะลา่ ใจ ไมค่ ดิ ที่จะพยายามหรือวิง่ แข่งให้สาเร็จ จนสดุ ท้ายก็โดนเจ้าเตา่ วง่ิ แซงเข้าเส้นชยั ไปใน ที่สดุ เชน่ เดยี วกนั กบั การเรียน หากเดก็ ๆ หลงคิด วา่ ตวั เองเกง่ แล้ว จงึ ไมข่ ยนั ตงั้ ใจอา่ นหนงั สอื เพ่ือนท่ีเขามีความขยนั และมีความพยายาม มากกวา่ ก็อาจมีผลการเรียนที่ดกี วา่ เราได้