ไหมรักสยบแค้น

รินณณ์ าเดลล่ี 1

ไหมรัก สยบแค้น พมิ พ์คร้ังแรก : มิถุนายน 2562 พิมพโ์ ฆษณาคร้ังน้ีไดร้ ับอนุญาตจากเจา้ ของลิขสิทธ์ิตามกฎหมายแลว้ @สงวนสิทธ์ิเพิม่ เติมตามพระราชบญั ญตั ิลิขสิทธ์ิ พ.ศ.2537 เพิ่มเติม 2538 ขอ้ มลู ทางบรรณานุกรมของสำ� นกั หอสมุดแห่งชาติ ผแู้ ต่ง : รินณ์ณาเดลลี่ รูปเล่มจดั หนา้ : ดบั เบิ้ลเอส พิมพท์ ่ี : บริษทั เลิฟปริ้นท์ จำ� กดั ผจู้ ดั พมิ พ ์ : รินณ์ณาเดลลี่ E-mail : [email protected] Facebook : รินณ์ณาเดลล่ี , รินณ์ณาเดลล่ี นกั เขียนสายติสท์ 2

รินณ์ณาเดลลี่ เมื่อความหนา้ ดา้ นไร้ยางอายมีชยั ชนะเหนือทุกสิ่ง ชนะจิตสำ� นึก ผดิ ชอบชวั่ ดีของความเป็นคน ชนะแมก้ ระทง่ั เกียรติยศศกั ด์ิศรีท่ีเคยภาค ภมู ิใจหนกั หนา น่าเสียดายทุกสิ่งที่เคยสร้างและสะสมมา สุดทา้ ยเหลือแต่ เปลือกเน่าเหมน็ น่าขยะแขยง #รินณ์ณาเดลล่ี 3

ไหมรัก สยบแค้น แนะน�ำเรื่อง นิยายชุด ลิขิตรักป้ อมพิรุณ บอกเล่าเร่ืองราวชีวติ รักของส่ีพี่นอ้ ง และหน่ึงสหายสนิทท่ีถกู สวรรคจ์ ดั สรรคู่ครองมาใหเ้ คียงคู่ กวา่ ความ รักแต่ละคนจะลงตวั ตอ้ งผ่านเหตุการณ์มากมายท้งั ควบคุมไดแ้ ละมิอาจ จดั การใหส้ ำ� เร็จ เรื่องแรก ไหมรักสยบแค้น ประมุขใหญ่ป้ อมพิรุณกบั สตรีผมู้ ีสายโลหิตของ ศตั รู เรื่องที่สอง ฮูหยนิ เกบ็ ตก ประมุขรองป้ อมพิรุณกบั บุตรสาวนกั โทษอาญา แผน่ ดิน เร่ืองท่ีสาม เจอกนั พรุ่งนีฮ้ ูหยนิ ของข้า ประมุขสามป้ อมพิรุณกบั ดรุณีน้อยเจา้ ของร้าน เปาจ่ือฟ่ ู เร่ืองที่สี่ ยง่ิ ห้าม...ข้ายงิ่ รัก นอ้ งสาวสุดทอ้ งของป้ อมพิรุณกบั บุรุษตอ้ งหา้ ม ที่ขดั หูขดั ตาพี่ชายท้งั สาม เรื่องที่หา้ บนั ทกึ รักหอกระจายข่าว (นิยายวาย) ท่านอ๋องเจา้ สำ� ราญกบั เจา้ ของหอกระจายข่าว 4

แนะน�ำตวั ละคร รนิ ณ์ณาเดลลี่ จางอเี้ ซียว ประมุขป้ อมพริ ุณ ผมู้ ีอดีตแคน้ ฝังลึกที่ตอ้ ง ลงมือสะสางตอบแทน เหยามอ่ี งิ บุตรสาวพ่อบา้ นท่ีถูกบงั คบั ให้ดำ� รงสถานะเจา้ สาวสวมรอยอยา่ งไม่เตม็ ใจ ว่านซั่ว ผกู้ ำ� ความลบั คนบงการฆ่าลา้ งผลาญคนตระกูล หวง ท่านหญงิ ไป๋ หลนั หลานสาวคนโปรดของจกั รพรรดิ เป็น ธิดาของพระพี่นางท่ีจกั รพรรดิรักและเกรงใจ จางอหี้ ยวน ประมุขรองป้ อมพิรุณ สุภาพใจเยน็ อ่อนโยน มี เหตุผลรู้จกั แยกแยะถกู ผดิ ซูปี้ หญิงงามคนดงั ของหอช่ืนบุปผา ทุ่มเทผลกั ดนั ช่วยเหลือจางอ้ีเซียวเพราะหวงั หลุดพน้ ออกมามีชีวติ ใหม่ 5

ไหมรกั สยบแคน้ หมายเหตุ : นิยายเรื่องน้ีเขียนข้ึนจากจิตนาการเพอ้ ฝันของผเู้ ขียน ชื่อเรื่อง ตวั ละคร สถานท่ีและเหตุการณ์ ลว้ นถกู แต่งเติม ข้ึนท้งั สิ้น มิไดม้ ีอยจู่ ริง 6

ความในใจผู้เขียน รนิ ณ์ณาเดลล่ี หลงั จบชุด หวั ใจของส่ีพยคั ฆ์ ผเู้ ขียนไดร้ ับคำ� แนะนำ� ติชม มากมายท้งั ดีและไม่ดี ซ่ึงขอนอ้ มรับและจะนำ� มาปรับปรุงแกไ้ ขในผลงาน ชิ้นต่อไป เพราะชอบแนวเร่ืองแบบสุขนิยม ดงั น้นั นิยายทุกเรื่องที่เขียนแม้ ระหวา่ งทางจะเตม็ ไปดว้ ยตวั ละครน่าโมโห เหตุการณ์น่าหงุดหงิดรำ� คาญ แต่บทสรุปสุดทา้ ยยอ่ มสมหวงั ผเู้ ขียนมองวา่ นิยายหน่ึงเร่ืองกค็ ลา้ ยกบั ชีวติ คน บางแง่มุมแสนสุข บางแง่มุมกลบั น่าเบ่ือหน่าย บางอารมณ์รู้สึกสนุก บางอารมณ์กลบั น่า ร�ำคาญ ผนั เปล่ียนหมุนเวยี นกนั ไปในแต่ละวนั จนกวา่ จะหมดลมหายใจ นับจากน้ีผูเ้ ขียนจึงสัญญากบั ตวั เองว่าจะต้งั อกต้งั ใจขุดไหดอง ร้ือนิยายที่เขียนคา้ งไวม้ าสานต่อให้จบสมบูรณ์และส่งต่อให้ผูอ้ ่านได้ จินตนาการต่ออยา่ งเพลิดเพลิน ขอบคุณทุกการสนบั สนุนดว้ ยดีเสมอมา หวังว่าทุกคนจะมีความสุขและสนุกในการอ่านนิยาย ของ รนิ ณณ์ าเดลล่ี 7

ไหมรกั สยบแคน้ 8

รนิ ณ์ณาเดลลี่ บทท่ี 1 รบั เจา้ สาว ท่ ามกลางพื้นท่ีกว้ างขวางมองด้ านหลังเห็ นทิวเขาภายใต้ การ ป ก ค ลุ ม ข อ ง ต้ น ไ ม้ ใ ห ญ่ สี เ ขีย ว ช อุ่ ม ท อ ด ตั ว ล ด ห ลั่น กัน สุ ด ลู ก หู ลู ก ต า เหลือบมองเบ้ืองล่างเห็นผนื นาสลบั ทอ้ งทุ่งหญา้ เขียวชุ่มช่ืน กวาดสายตา มองไปโดยรอบจะเห็นบา้ นผคู้ นนบั พนั หลงั คาเรือนต้งั หนาแน่นรวมกนั เป็นชุมชนใหญ่ ท้งั หมดน้ีรวมเป็นอาณาเขตในความดูแลของป้ อมพริ ุณ สกลุ จาง ณ ปราสาทหยาดพริ ุณท่ีพำ� นกั ของท่านประมุขจางอ้ีเซียว บรรยากาศภายในวนั น้ีแตกต่างจากทุกวนั ท่ีผา่ นมา เพราะ... “ท่านประมุข ขบวนเจา้ สาวกำ� ลงั จะมาถึงหนา้ ประตูป้ อมแลว้ เชิญท่านประมุข...เอ่อ...” สายตาคมดุตวดั มองหนา้ คนพดู โทสะท่ีแฝงผสมผสานในแววตา ทำ� ใหพ้ อ่ บา้ นคนสนิทหุบปากหยดุ กล่าวคำ� เตือนอยา่ งกริ่งเกรง จนท่านลุง ตงั่ ผทู้ ี่ประมุขเคารพเปรียบประดุจบิดาบุญธรรมตอ้ งออกหนา้ ช่วยเหลือ “ท่านประมุขอยา่ ดุนกั เลย พอ่ บา้ นจา้ นเตือนดว้ ยความหวงั ดี วนั น้ีเป็นวนั ที่ท่านรอคอยมานานสิบหา้ ปี แลว้ มิใช่หรือ อยา่ ทำ� ใหเ้ สียฤกษส์ ิ” 9

ไหมรัก สยบแคน้ แววตาของจางอ้ีเซียววาววบั กระตุกรับประโยคกระแทกใจวูบ หน่ึง แต่ยงั ไม่ยอมขยบั ตวั ทำ� ตามท่ีทุกคนบอก ประมุขป้ อมพริ ุณยงั คง กระดกสุราหอมฤทธ์ิแรงร้อนเขา้ ปากอีกหลายจอก รอจนกระทง่ั พอ่ บา้ น ร้อนรนกระหืดกระหอบว่ิงเขา้ ว่ิงออกดูขบวนเจา้ สาวแลว้ แอบกระซิบลุง ตงั่ ใหเ้ ร่งรัดอีกที จางอ้ีเซียวจึงยอมลุกข้ึนใหเ้ สี่ยวอ้ีผลดั เปล่ียนอาภรณ์ เป็ นชุดมงคลสีแดง การแต่งงานวนั น้ีเกิดข้ึนเพราะเงาแคน้ ฝังลึกที่ยงั เป็ นปริศนาลบั ดำ� มืดในอดีต สตรีท่ีกำ� ลงั เดินทางมาเขา้ พธิ ีเป็นบุตรสาวของผทู้ ่ีจางอ้ีเซียว สงสยั วา่ มีส่วนฆาตกรรมบิดาและมารดาของตนเม่ือสิบหา้ ปี ก่อน ประมุขป้ อมพิรุณหันมองท่านลุงตง่ั ผูช้ ่วยชีวิตพวกตนพี่นอ้ งเอา ไวอ้ ยา่ งไม่กลวั ตาย ซ้ำ� ยงั ยอมลำ� บากหอบพาเดก็ นอ้ ยรอนแรมมาต้งั รกราก ที่เมืองแถบชายแดนกนั ดาร หลายปี ท่ีผา่ นมาลุงตงั่ อดทนตรากตร�ำทำ� งานทุกอยา่ งเพื่อช่วยจาง อ้ีเซียวกอบกฐู้ านะ นบั วา่ เหน่ือยสายตวั แทบขาดกระเดน็ กวา่ จะช่วยกนั ก่อสร้างป้ อมพิรุณข้ึนมาไดส้ ำ� เร็จ ประมุขป้ อมพิรุณนึกยอ้ นเร่ืองราวตอนท่ีตนและน้องท้งั สามมี ชีวติ ในฐานะทายาทสกลุ หวงก่อนจะเปล่ียนมาใชแ้ ซ่จางของตระกลู มารดา เพอ่ื ปกปิ ดและหลบซ่อนตวั ตนจากศตั รู ตอนเกิดเรื่องหวงอ้ีเซียวเพิง่ อายสุ ิบหา้ นอ้ งชายคนรองหวงอ้ี หยวน อายสุ ิบปี นอ้ งชายคนท่ีสามหวงอ้ีฝาน อายหุ า้ ปี ส่วนนอ้ งสาวคน เลก็ หวงอ้ีซินเพ่งิ จะสามปี เด็กน้อยท้งั สี่ร่�ำร้องอยากออกไปเท่ียวงานฉลองปี ใหม่ท่ีกำ� ลงั ครึกคร้ืนสนุกสนาน ลุงตงั่ คนสนิทของหวงสิงผเู้ ป็นบิดาจึงรับอาสาพา เดก็ นอ้ ยออกไปเอง ไม่คิดว่านน่ั จะเป็ นคร้ังสุดทา้ ยท่ีครอบครัวอบอุ่นจะไดอ้ ยพู่ ร้อม 10

รินณณ์ าเดลล่ี หนา้ เพราะเพยี งแค่ลุงตงั่ พาเดก็ ท้งั สี่คลอ้ ยหลงั ออกไป บา้ นสกลุ หวงกถ็ กู คนชุดดำ� เกือบสามสิบคนบุกทลายจนราบไม่เหลือแมส้ กั ชีวติ ในช่วงเวลาเพยี งคร่ึงชวั่ ยาม ครอบครัวบา้ นสกลุ หวงท่ีแสน อบอุ่นเจด็ สิบกวา่ คนตอ้ งหมดลมหายใจตายภายใตค้ มดาบของพวกมนั ไม่ เวน้ แมแ้ ต่ทารกนอ้ ยวยั หน่ึงเดือน หลงั ทำ� พธิ ีฝังศพคนในครอบครัวอยา่ งเร่งรีบ ลุงตง่ั รีบพาเดก็ นอ้ ย ท้งั หมดท่ีเหลือรอดหลบออกจากเมืองไปพำ� นกั ที่บา้ นเดิมของตนอยา่ งเร่ง ร้อนเพื่อรักษาชีวติ ของทายาทสกลุ หวง “หากจะทอดตามองหาศตั รูของนายท่าน ลุงสงสยั วา่ เร่ืองคร้ังน้ี เป็นฝีมือวา่ นซวั่ มนั ลงมือฆ่าเพราะนายท่านบงั เอิญไปล่วงรู้ความลบั ชว่ั ชา้ อยา่ งหน่ึงของมนั คาดวา่ คงเป็นเร่ืองร้ายแรงยง่ิ เพราะนายท่านเคยเปรย วา่ จะรายงานเร่ืองน้ีต่อฝ่ าบาท นอกเหนือจากบณั ฑิตสญั ชาติจิ้งจอกแซ่ วา่ นแลว้ ลุงคิดไม่ออกวา่ ผใู้ ดที่มีความแคน้ ล้ำ� ลึกกบั นายท่านจนถึงขนาด ลงมือหนกั หนาโหดเห้ียม น่าเสียดายท่ีไร้หลกั ฐานเอาผดิ ” เม่ือทางการสรุปสาเหตุฆ่าลา้ งตระกูลหวงอย่างรวบรัดน่าสงสัย ท้งั ท่ีผตู้ ายเป็นถึงพระอาจารยร์ ับหนา้ ที่สงั่ สอนเหล่าองคช์ าย ลุงตงั่ จึงเปิ ด ปากปรับทุกขก์ บั หวงอ้ีเซียวเดก็ ชายอายสุ ิบหา้ ท่ีกำ� ลงั มีเส้นทางชีวิตสดใส แต่ตอนน้ีกลบั ตอ้ งรับภาระเป็ นหวั หนา้ ครอบครัวดูแลนอ้ งชายนอ้ งสาวที่ ยงั เลก็ และลุงผตู้ ิดตามสูงวยั อีกหน่ึงคน “ขา้ กำ� ลงั คิดเช่นเดียวกบั ท่านลุง เพยี งแต่ขา้ มีขอ้ ติดใจเรื่องหน่ึง วา่ นซว่ั เป็นแค่บณั ฑิตในคณะท่ีปรึกษาส่วนพระองค์ อำ� นาจในมือไม่มี ใหก้ ำ� รวบ การควบคุมกรมอาญาใหท้ ำ� คดีตระกลู หวงปิ ดจบรวบรัดไดน้ ่า สงสยั เช่นน้ี ขา้ คิดวา่ เบ้ืองหลงั วา่ นซวั่ ตอ้ งมีผบู้ งการสำ� คญั อยู่ คนผนู้ ้นั แหละท่ีเราตอ้ งสืบหาเพื่อแกแ้ คน้ ไปพร้อมกนั ” หนุ่มนอ้ ยสกลุ หวงเอ่ยตอบเสียงสน่ั เครือ หวั ใจยงั เจบ็ ปวดกบั 11

ไหมรกั สยบแค้น การจากลาท่ีโหดร้ายจนยากจะรับ ภาพสยดสยองเหล่าน้นั ยงั คาตาติดตรึง ฝังอยกู่ บั หวงอ้ีเซียว เสียงร้องไหข้ องนอ้ งชายนอ้ งสาวยามรู้วา่ ชีวติ ที่เหลือ ไร้ซ่ึงบิดามารดาคอยป้ องอุม้ ชูยงั บาดลึก ส่วนลุงตง่ั กเ็ อาแต่โทษตวั เองท่ี ละทิ้งผเู้ ป็นนายไปในช่วงเวลาอนั ตรายจนตอ้ งจบชีวติ “ท่านลุงช่วยพาขา้ กบั นอ้ งไปจากเมืองน้ีที อาศยั อยทู่ ่ีนี่ขา้ กลบั รู้สึกไม่ปลอดภยั ” คำ� พูดน้ีของนายนอ้ ยกระแทกใจลุงตง่ั อยา่ งจงั จนตอ้ งหวนคิดถึง ท่าทางของนอ้ งชายและนอ้ งสะใภท้ ี่มองพวกตนดว้ ยสายตาแปลกๆ “เราจะต้งั หลกั ต้งั ตน้ กนั ใหม่ เมื่อไหร่ที่ขา้ ลุกยนื จนมนั่ คง เราจะ ตามกลบั มาทวงหน้ีเลือดคร้ังน้ีจากวา่ นซว่ั และคนบงการ” ลุงตง่ั เงยหนา้ ที่นองน้ำ� ตาลูกผชู้ ายมองทายาทคนโตของผเู้ ป็นนาย เห็นแววมุ่งมน่ั แฝงรอยแคน้ ลน้ ทะลกั จนลุงตง่ั ยงั รู้สึกหนาวยะเยอื กในอก จากวนั ที่คุณชายใหญ่สกุลหวงประกาศเจตนาแข็งกร้าวจะลา้ ง แคน้ เดก็ หนุ่มวยั เพิง่ สิบหา้ กต็ ้งั โตะ๊ ขอขมาบรรพชนตระกลู หวงขอเปล่ียน แซ่หวงเป็ นแซ่จางเพ่ืออำ� พรางตวั และวนั น้ีครบสิบห้าปี ที่เกิดเหตุฆ่าลา้ ง ตระกลู หวงแลว้ จวนมหาบณั ฑติ สกลุ ว่าน วนั ที่แม่สื่อของป้ อมพิรุณถือเทียบมงคลมาทาบทามสู่ขอบุตร สาว วา่ นซว่ั ท่ีบดั น้ีเติบโตจากบณั ฑิตแถวหลงั ในทอ้ งพระโรงกลายเป็น มหาบณั ฑิตดูแลสั่งสอนเหล่าองคช์ ายและคอยถวายคำ� ปรึกษาใกลช้ ิดองค์ จกั รพรรดิกำ� ลงั ปิ ดห้องหนังสือเดินลูบเคราวนไปวนมาอยู่ลำ� พงั ภายใน หอ้ ง สมองกำ� ลงั ครุ่นคิดพจิ ารณาอยา่ งหนกั หน่วง ชื่อเสียงและฐานะของป้ อมพิรุณยงิ่ ใหญ่ร่�ำรวย พ้ืนที่ภายใตก้ าร ครอบครองของนายใหญ่ป้ อมพิรุณลว้ นมง่ั คงั่ น่าคบหายง่ิ นกั พ้ืนท่ีแนว 12

รินณณ์ าเดลล่ี ราบมีเหมืองทองและเรือกสวนไร่นาอุดมสมบูรณ์ พ้นื ที่ดา้ นบนมีตน้ โสม พนั ปี ที่ช่วยแตกหน่อออกลกู หลานโสมใหเ้ กบ็ ขายไม่เคยขาด ซ้ำ� ลึกลงไป ใตภ้ เู ขายงั เตม็ ไปดว้ ยอญั มณีมากราคาใหข้ ดุ หากนั ไม่มีวนั หมด ท่ีสำ� คญั นายใหญ่ป้ อมพิรุณถือสัมปทานคา้ เกลือแถบชายแดนฝั่งตะวนั ออกอยใู่ น มือ แสดงใหเ้ ห็นวา่ คนผนู้ ้ีมีสายสมั พนั ธ์ต่อราชสำ� นกั ไม่ธรรมดา บุรุษที่มีเครือข่ายอำ� นาจและมีทรัพยส์ ินมากมายปานน้ีมาเสนอตวั เป็นบุตรเขย คนโลภเช่นวา่ นซว่ั มีหรือจะปฏิเสธ เพียงแต่วา่ ... ‘เฮ้ อ’ มหาบณั ฑิตแซ่วา่ นถอนหายใจยง่ิ คิดยง่ิ กลดั กลุม้ ตนเพง่ิ ใชห้ นา้ ท่ี พระอาจารยก์ รุยทางผลกั ดนั บุตรสาวเพียงคนเดียวให้ก่อร่างสานสัมพนั ธ์ กบั องคช์ ายห้าผไู้ ดร้ ับการคาดหมายว่าจะไดค้ รองตำ� แหน่งรัชทายาทและ กำ� ลงั เป็นไปอยา่ งราบร่ืน “จะทำ� อยา่ งไรดี ขา้ ตอ้ งเลือกระหวา่ งองคช์ ายท่ียงั ไร้อำ� นาจกบั บุรุษลึกลบั แต่เพียบพร้อมเป็นบุตรเขย ขณะที่ว่านซ่ัวคิดไม่ตกได้แต่เดินวนกลับไปกลับมาในห้อง หนงั สือคลา้ ยหนูติดจน่ั ภายในใจนึกแยกแยะชงั่ น้ำ� หนกั คุณสมบตั ิบุรุษ ท้งั สอง ทางเรือนพำ� นกั คุณหนูวา่ นกก็ ำ� ลงั เอด็ อึงไปดว้ ยเสียงคร่ำ� ครวญ ตดั พอ้ ร้องไห้ “บิดาไม่รักบุตรสาวแล้วจึงคิดส่งขา้ ไปตกระกำ� ลำ� บากกับคน เถื่อนในแดนห่างไกลอดอยากกนั ดารเช่นน้นั ” วา่ นชิวเช่ียนยงั เป็ นดรุณีนอ้ ยผา่ นโลกคบั แคบของสตรีตระกลู สูง เพยี งสิบหา้ ฝน ชีวติ ของนางลว้ นหอ้ มลอ้ มดว้ ยความสุขสบายสมบูรณ์ พนู สุขมาต้งั แต่เกิด คร้ันพอเร่ิมแตกเน้ือสาว บิดามารดากว็ าดภาพฝันถึง โลกอีกใบท่ีสวยงามและยง่ิ ใหญ่เหนือสตรีอ่ืนใหแ้ ก่นาง มิหนำ� ซ้ำ� ผเู้ ป็น 13

ไหมรกั สยบแคน้ บิดายงั ชกั นำ� ชกั พาองคช์ ายหา้ บุรุษที่จะเติมต่อโลกยงิ่ ใหญ่ของนางมาเกี่ยว พนั รู้จกั ยามน้ีนางกบั องคช์ ายหา้ กำ� ลงั คบหาพดู จากนั ราบรื่น แลว้ เหตุใด จึงมีบุรุษป่ าเถ่ือนแดนไกลยน่ื มือสอดเทา้ เขา้ มาแทรกขวาง “เป็นตายอยา่ งไร ขา้ กไ็ ม่ยอมแต่งออกไปเดด็ ขาด ป้ อมพริ ุณ ฮึ แค่ ฟังชื่อกร็ ู้วา่ เป็นดินแดนเถื่อนไร้อารยะธรรม ซ้ำ� สถานท่ีต้งั ยงั อยตู่ ิด ชายแดนแสนกนั ดาร เร่ืองอะไรจะใหส้ ตรีงามในหอ้ งหอเช่นขา้ ยา้ ยชีวติ ไปอดอยากลำ� บากกายอยทู่ ่ีนน่ั เป็นแค่ยาจกคนเถ่ือนกลบั คิดลิ้มชิมเน้ือ ห่านฟ้ า ช่างไม่เจียมเงาหวั ” “หุบปากเดี๋ยวน้ีนะ เป็นกลุ สตรีพดู จาไร้ความย้งั คิดเช่นน้ีได้ อยา่ งไร” ฮูหยินแสร้งดุบุตรสาวพอเป็ นพิธีเพื่อกนั ผูอ้ ่ืนไดย้ ินแลว้ จะเกิด คำ� ครหาว่าคุณหนูสกุลว่านไร้มารยาทไม่มีความเป็ นกุลสตรีกล่าวถอ้ ยคำ� วพิ ากษว์ จิ ารณ์ดูถกู ผอู้ ่ืนลบั หลงั คุณหนูว่านหุบปากหยุดคำ� พูดแต่ยงั คงท่าทีสะอึกสะอ้ืนปล่อย หยาดน้ำ� ตาไหลร่วงราวกบั เมด็ ฝนพรมใบหนา้ วา่ นฮูหยนิ เห็นบุตรสาวยอมสงบปากคำ� กใ็ หร้ ู้สึกเห็นใจ ในฐานะ ของคนเป็นแม่ นางคิดวา่ เทียบมงคลจากป้ อมพิรุณคราวน้ีน่าหวาดกลวั จริง เสียดว้ ย เมื่อครู่แอบสอบถามพอ่ บา้ นถึงความเป็นมาของบุรุษท่ีส่งเทียบมา สู่ขอไดค้ วามน่าหวน่ั ใจวา่ “ประมุขป้ อมพิรุณจางอ้ีเซียวเป็ นคนหนุ่มท่ีก่อร่างสร้างตวั จน ร่ำ� รวยมง่ั คง่ั กล่าวกนั วา่ ทรัพยส์ ินของบุรุษผนู้ ้นั มีมากเสียจนตอ้ งขดุ อุโมงค์ ทะลวงหุบเขาเพือ่ ฝังเงินฝังทอง” พ่อบา้ นจวนสกุลว่านหยุดชะงกั คำ� พูดเหลียวซ้ายมองขวาอย่าง ระมดั ระวงั ก่อนขยบั เขา้ ใกลฮ้ ูหยนิ ลดเสียงเล่าเป็นเสียงกระซิบ “มีหลายคนเล่าวา่ ประมุขผนู้ ้นั ป่ วยเป็นโรคประหลาดตอ้ งใชช้ ีวิต 14

รนิ ณณ์ าเดลลี่ ท่ามกลางความมืดประดุจผดี ูดเลือดกลวั แสงแห่งตะวนั ทุกวนั น้ีนอกจากพ่ี นอ้ งและคนใกลช้ ิดแลว้ ยงั ไม่เคยมีผใู้ ดไดเ้ ห็นใบหนา้ ที่แทจ้ ริง” ฮูหยินว่านฟังแลว้ ให้หนกั อกหนกั ใจเกินจะเอ่ยออกมาเป็ นคำ� พดู วา่ นชิวเช่ียนเป็นธิดาที่สกลุ วา่ นรักทะนุถนอมดง่ั แกว้ ตาดวงใจ หากตอ้ ง ส่งไปแต่งกบั บุรุษป่ าเถ่ือนลึกลบั น่ากลวั มิเท่ากบั ส่งดอกไมบ้ อบบางใหม้ ือ มารยำ่� ยหี รอกหรือ ‘ไม่ได้ ข้าไม่ยอมให้เช่ียนเอ๋อร์แต่งออกไปเช่นนี้ ข้าต้องหา หนทางเกลีย้ กล่อมท่านพี่’ วา่ นฮูหยนิ พึมพำ� กบั ตนเอง “มารดา ท่านตอ้ งช่วยลกู นะเจา้ คะ ” ว่านชิวเช่ียนเห็นมารดามีท่าทีเอนเอียงจึงใช้สารพดั คำ� พูดท้งั ขู่ ท้งั ปลอบท้งั ยกเหตุผลร้อยพนั อย่างมาเกล้ียกล่อมนางใฝ่ ฝันเฝ้ าหวงั ถึง ตำ� แหน่งพระชายาเอกรัชทายาท ภายหนา้ อาจปี นไดถ้ ึงบลั ลงั กห์ งส์ แต่ถึงแมอ้ งคช์ ายหา้ พลาดท่ามิไดร้ ับแต่งต้งั เป็นรัชทายาท แต่ดว้ ย พระนิสยั โอบออ้ มเป็นที่รักใคร่ของพีน่ อ้ ง มากนอ้ ยกย็ งั ไดเ้ ป็นถึงท่านอ๋อง ครองฐานะและสมบตั ิเสพสุข ในเม่ือเทา้ ขา้ งหน่ึงของนางกำ� ลงั กา้ วข้ึนสู่สรวงสวรรค์ จู่ๆมีคน คิดกระชากนางร่วงหล่นสู่ประตูนรก เร่ืองอะไรนางจะยอมศิโรราบโดย ง่ายเล่า ฮึ... เป็นตายอย่างไรนางกไ็ ม่ยินยอมให้ผ้อู ่ืนพรากวาสนานีไ้ ปจาก มือเดด็ ขาด ดา้ นฮูหยินว่านฟังแลว้ ถอนใจยาวแมจ้ ะเห็นดว้ ยกบั บุตรสาวแต่ สามีกม็ ิใช่คนพดู ง่าย ขณะสองแม่ลกู กำ� ลงั ครุ่นคิดหาช่องทางเจรจา วา่ น ซว่ั กลบั เดินเขา้ มาไดย้ นิ ถอ้ ยประโยคน้นั พอดิบพอดี “พวกเจา้ เลิกคร่ำ� ครวญไดแ้ ลว้ ยงั ไงเดือนหนา้ บา้ นสกลุ วา่ นตอ้ ง 15

ไหมรกั สยบแค้น มีเจา้ สาวส่งใหป้ ้ อมพริ ุณแน่นอน พวกเจา้ เตรียมตวั ไวเ้ ถอะ” สิ้นถอ้ ยคำ� ของมหาบณั ฑิตผเู้ ป็นบิดา เสียงกรีดร้องราวกบั โลก ถล่มของวา่ นชิวเชี่ยนกด็ งั ลนั่ ฟ้ าแทรกสวนข้ึนมาทนั ที วนั ทห่ี ้าเดอื นสามตรงตามฤกษ์มงคล คร่ึงเดือนก่อนป้ อมพิรุณส่งประมุขรองจางอ้ีหยวนน�ำขบวน สินสอดพร้อมเก้ียวหลงั ใหญ่เดินทางไปรับเจา้ สาวถึงจวนสกลุ วา่ นแลว้ รับ หนา้ ที่คุม้ กนั วา่ ที่พี่สะใภเ้ ดินทางรอนแรมมาเขา้ พิธี “ถึงแลว้ พสี่ ะใภ้ ท่านรออยตู่ รงน้ีสกั ครู่” จางอ้ีหยวนกระซิบบอกสตรีในเก้ียวก่อนผละตวั แยกจากขบวน มุ่งหนา้ ไปยงั ทิศท่ีต้งั ปราสาทอนั เป็นที่พำ� นกั ของประมุขป้ อมพริ ุณ เจา้ สาวในเก้ียวท่ีทนนง่ั หลงั ขดหลงั แขง็ เร่ิมขยบั ตวั จบั ชายผา้ ม่าน แงม้ ดูบรรยากาศภายนอก ครรลองสายตารับภาพกำ� แพงสูงก่อตวั ดว้ ยหิน ศิลากอ้ นใหญ่ทอดยาวซา้ ยขวาไม่จบไม่สิ้น เหนือกำ� แพงปักธงผา้ ผนื ใหญ่ โบกสะบดั พริ้วไหวตามแรงลมพดั ตามแนวกำ� แพงมีทหารถือดาบยนื เรียง รายห่างกนั คนละสามช่วงแขนคอยเฝ้ าสงั เกตการณ์ระแวดระวงั ภยั ‘ป้ อมพิรุณนับว่ายิ่งใหญ่น่าเกรงข้ามสมคำ� ร่�ำลือ’ นางละสายตามามองซุ้มประตูกวา้ งใตป้ ้ ายอกั ษรงดงามเขียนว่า ป้ อมพิรุณ ภาพท่ีปรากฏให้คือทุกอยา่ งลว้ นเงียบสงบราวกบั ที่น่ีมิไดก้ ำ� ลงั มี งานมงคล หากไม่เห็นผา้ สีแดงและตวั อกั ษรมงคลที่แขวนแปะไวห้ ลายจุด นางคงคิดวา่ ขบวนเก้ียวพาเจา้ สาวมาส่งผดิ ท่ี เหยามี่อิงถอนหายในปิ ดผา้ ม่านแลว้ ขยบั เอนหลงั พิงเก้ียวรอคอย ผนู้ ำ� ทางกลบั มารับอยา่ งสงบ หญิงสาวยอ้ นนึกถึงวนั ท่ีครอบครัวสกุลว่านอา้ งบุญคุณกำ� หนด 16

รินณ์ณาเดลลี่ ชะตาชีวิตส่งนางท่ีเป็ นแค่บุตรสาวพ่อบา้ นและเป็ นเพียงสาวใชค้ นสนิท ของคุณหนูวา่ นมาแต่งงานแทน ใช่...นางถกู ส่งมาเป็นเจา้ สาวแทนวา่ นชิวเช่ียน ฐานะของนาง ตอนน้ีคือบุตรสาวสกลุ วา่ นซ่ึงทำ� ใหน้ างท้งั หวาดกลวั ท้งั กงั วล หน่ึงเดือนก่อน จู่ๆนายท่านเรียกสามชีวติ แซ่เหยามาพบแลว้ เอ่ย ปากสง่ั ใหเ้ หยามี่อิงคุกเข่ายกน้ำ� ชามอบตวั เป็นบุตรสาวบุญธรรมโดยไม่ไถ่ ถามความสมคั รใจของพอ่ แม่ลกู ท้งั สาม “นายท่าน บ่าวขอถามสกั ประโยคเถิด ทำ� ไมจึงตอ้ งการรับอิงเอ๋ อร์เป็ นบุตรบุญธรรม” เหยาตว้ นรวบรมความกลา้ เอ่ยถามผเู้ ป็นนายอยา่ งตรงไปตรงมา “ขา้ ตอ้ งการให้นางแต่งไปป้ อมพิรุณในฐานะบุตรสาวสกุลว่าน จำ� ไวว้ า่ ฐานะบุตรบุญธรรมรู้กนั แค่ในจวน คนภายนอกจะรู้วา่ เจา้ เป็นบุตร สาวร่างกายอ่อนแอท่ีถกู ขา้ ส่งไปรักษาตวั นอกเมือง ส่วนแม่เจา้ เป็นฮูหยนิ รองของขา้ ” เหยาม่ีอิงไดฟ้ ังแลว้ เกิดความรู้สึกกลืนไม่เขา้ คายไม่ออก พอ่ บา้ น เหยายนื ตกตะลึงตาคา้ ง คำ� วา่ ฮูหยินรองสน่ั สะเทือนปมเจบ็ ปวดดา้ นลึกที่ กดเกบ็ เงียบเชียบ ‘น้องสาว เจ้าได้ยินหรือไม่ นายท่านว่านเรียกเจ้าว่าฮูหยินรอง ซำ้� ยงั รับบตุ รสาวเจ้าเป็นบตุ รบญุ ธรรม สวรรค์ช่างเล่นตลกย่ิงนัก’ “นายท่าน บ่าวเกรงวา่ ...” พอ่ บา้ นเหยาพยายามคิดถอ้ ยคำ� เกล้ียกล่อมใหผ้ เู้ ป็นนายเปล่ียนใจ แต่ทวา่ ไร้ประโยชน.์ .. คนอยา่ งวา่ นซวั่ ยดึ ถือความคิดตนเอง หากเอ่ยปากวา่ ตอ้ งการยอ่ ม หมายความตามน้นั ยากท่ีผอู้ ื่นจะชกั ใยเปล่ียนแปลง “เอาตามน้ีแหละ พวกเจา้ อยา่ โยกโยม้ ากเร่ือง ถือซะวา่ บุตรสาว 17

ไหมรัก สยบแคน้ พวกเจา้ มีวาสนาไดเ้ ป็นถึงฮูหยนิ ประมุขป้ อมพริ ุณผมู้ ง่ั คงั่ ภายหนา้ พวกเจา้ จะพลอยสบายไปดว้ ย” ‘ฮึ...พวกตนอาจต้องทุกข์หนักมากกว่า หากนายท่านรู้ชาติกำ� เนิด แท้ จริ งของเหยาม่ีอิง’ พอ่ บา้ นเหยาอยากโตแ้ ยง้ ประโยคน้ีกบั ผเู้ ป็นนาย แต่วา่ นซว่ั กล่า วจบลุกข้ึนสะบดั ชายเส้ือกา้ วเทา้ เดินออกไปจากห้องทิ้งเรื่องที่เหลือให้ฮู หยนิ ของตนจดั การต่อ พ่อบา้ นเหยายืนกำ� หมดั นิ่งส่วนภรรยาทรุดตวั หมดแรงอยบู่ นพ้ืน ตกใจจนร้องไหไ้ ม่ออกไปแลว้ “เราจะทำ� อยา่ งไรดีล่ะ เป็นแบบน้ีไม่ได้ เป็นแบบน้ีไม่ได”้ ภรรยาพอ่ บา้ นเหยาส่ายหนา้ พมึ พำ� ราวกบั คนไร้สติ ดา้ นวา่ นฮูหยนิ เม่ือเห็นครอบครัวแซ่เหยาลงั เล ภายในรู้สึกโมโห หงุดหงิด แต่ท่าทีภายนอกกลบั ใชว้ ธิ ีคุกเข่าร้องห่มร้องไหเ้ อ่ยถอ้ ยคำ� มากมายสารพดั ท้งั ขอร้องท้งั ข่มข่ทู ้งั ทวงบุญคุณที่สกลุ วา่ นมีต่อครอบครัว นาง “พวกเจา้ กร็ ู้วา่ เช่ียนเอ๋อเพิ่งอายสุ ิบหา้ สกลุ วา่ นมีบุตรสาวคนเดียว ซ้ำ� ยงั เล้ียงดูทะนุถนอม จู่ๆจะใหน้ างยา้ ยไปใชช้ ีวติ ตกระกำ� ลำ� บากในแดน เถ่ือนแมแ้ ต่หนูตวั นอ้ ยยงั ไม่โผล่ไปกินอาหาร พวกเจา้ เห็นนางมาแต่เลก็ แต่นอ้ ยทนดูไดห้ รือ” ‘ท่านรักถนอมบตุ รสาว แต่กลบั ผลกั ไสบตุ รสาวผ้อู ื่นให้ไปเผชิญ ทุกข์ คุณหนูว่านเป็นบตุ รสาวคนเดียว แล้วอิงเอ๋อมิใช่หรือ’ ประโยคโตเ้ ถียงน้ีกลืนอยใู่ นทอ้ งของพอ่ บา้ นเหยามิอาจเปล่งออก มาเถียงเป็นเสียงไดส้ กั คำ� “ฮูหยนิ ท่านเองกเ็ ห็นอิงเอ๋อมาแต่เลก็ แต่นอ้ ย ขา้ ขอใหท้ ่านเมตตา นางสกั นิด” 18

รินณ์ณาเดลลี่ “เมตตาบุตรสาวเจา้ หมายความวา่ จะใหข้ า้ ส่งเช่ียนเอ๋อไปใหไ้ ด้ ใช่หรือไม่ พวกคนสกลุ เหยา เจา้ ลืมแลว้ หรือวา่ บุญคุณสกลุ วา่ นท่วมหวั พวกเจา้ มากี่รุ่น” วา่ นฮูหยนิ ตวาดสวนคำ� วิงวอนของภรรยาพอ่ บา้ นจนคนฟังสะอึก ผเู้ ป็นนายทวงบุญคุณขนาดน้ี ครอบครัวของพอ่ บา้ นเหยาเป็นบ่าวใหส้ กลุ วา่ นเล้ียงดูมาต้งั แต่รุ่นป่ ูยอ่ มมิอาจขดั แยง้ โตเ้ ถียง “ฮูหยนิ ใหบ้ ่าวกล่าวสกั คำ� ประมุขป้ อมพริ ุณส่งแม่สื่อทาบทาม คุณหนูสกลุ วา่ น แลว้ ท่านส่งบ่าวซ่ึงเป็นบุตรสาวพอ่ บา้ นและเป็นสาวใช้ ของคุณหนูไปแทนจะไม่เกิดเร่ืองร้ายในภายหลงั หรือ” ว่านฮูหยินหยุดร้องไห้สะบดั ผา้ เช็ดหน้าที่เม่ือครู่เพิ่งใชป้ ิ ดหน้า ซบั น้ำ� ตาแลว้ ลุกข้ึนตามแรงประคองของสาวใช้ “บุตรสาวพอ่ บา้ นอะไรกนั เลิกพดู จาเหลวไหลไดแ้ ลว้ ตอนน้ีเจา้ เป็นคุณหนูใหญ่สกลุ วา่ น นายท่านปล่อยข่าวออกไปแลว้ วา่ เจา้ ร่างกาย อ่อนแอต้งั แต่ยงั เยาวจ์ ึงมิค่อยไดพ้ บปะผคู้ น ขา้ มน่ั ใจวา่ สตรีฉลาดเฉลียว หวั ไวเช่นเจา้ คงไม่ทำ� เรื่องโง่งมจนคนที่ป้ อมพริ ุณจบั พิรุธได้ ที่สำ� คญั พอ่ ม แม่เจา้ อยใู่ นกำ� มือสกลุ วา่ น เจา้ จงจดจำ� ไวใ้ หด้ ี” ถอ้ ยประโยคทา้ ยของว่านฮูหยินท้งั กดดนั ท้งั ข่มข่จู นบุตรสาวพ่อ บา้ นที่จู่ๆถกู ยกฐานะเป็นบุตรสาวบุญธรรมถึงกบั นิ่งอ้ึงหนกั ใจ เรือนพกั พ่อบ้านแซ่เหยาในจวนสกลุ ว่าน พ่อแม่ลูกท่ีเพิ่งโดนชะตากรรมโหมกระหน่ำ� จนชีวิตผกผนั กำ� ลงั นงั่ หนั หนา้ ปรึกษาหารือกนั เคร่งเครียด พอ่ บา้ นเหยาลบู หวั บุตรสาวดวงตา ปร่ิมน้ำ� คลอเคลือบ ข่าวคราวเกี่ยวกบั ประมุขป้ อมพิรุณที่ส่งคนไปสืบเสาะ มาลว้ นอนั ตรายน่าหวาดหวน่ั ท้งั สิ้น ยามน้นั นึกเห็นใจวา่ คุณหนูตอ้ งเผชิญหนา้ กบั สามีอารมณ์ร้าย ไม่ 19

ไหมรัก สยบแคน้ นึกวา่ สุดทา้ ยกลบั ตอ้ งมานง่ั กลดั กลุม้ ทุกขท์ นเพราะบุตรสาวของตนกลาย เป็นผรู้ ับเคราะห์แทน “พอ่ ไม่คิดวา่ เร่ืองจะลงเอยเช่นน้ี” “แม่ใจจะขาดแลว้ อิงเอ๋อร์” “ขา้ ไม่เป็นไร ท่านท้งั สองอยา่ เป็นห่วงเลย ชวั่ ชีวติ พวกเราทำ� แต่ ความดี ขา้ มนั่ ใจวา่ พทุ ธองคต์ อ้ งเมตตา สวรรคต์ อ้ งปราณี ไม่นำ� เรื่องเลว ร้ายมาสู่ชีวติ พวกเราแน่” เหยาม่ีอิงตอ้ งแสร้งทำ� ตวั เขม้ แข็งเอ่ยคำ� ปลอบใจสองผใู้ ห้กำ� เนิด ท้งั ท่ีความจริงแลว้ ภายในใจของนางกำ� ลงั อ่อนแอและหวาดกลวั อยา่ งท่ีสุด เช่นกนั หนึ่งวนั ก่อนขนึ้ เกยี้ วเดนิ ทาง เจา้ สาวตวั แทนถกู เรียกพบเพอื่ ลองชุดและเครื่องประดบั เจา้ ของ ร้านตดั เส้ือรับอาภรณ์สีแดงสดจากมือผูช้ ่วยยื่นให้เหยามี่อิงผลดั เปลี่ยน หญิงสาวมองดว้ ยความต่ืนเตน้ ตื่นตะลึง ชุดแต่งงานลว้ นเป็นความใฝ่ ฝัน ของสตรีทุกนาง แมค้ ร้ังน้ีจะไปในฐานะเจา้ สาวตวั แทนแต่เม่ือไดส้ วมชุด มงคลน้ียอ่ มหวั ใจเตน้ รัวเป็นธรรมดา “ขา้ ตอ้ งนำ� ติดตวั ไปท้งั หมดเลยหรือ” “น่าหมน่ั ไส้ อยา่ ตีหนา้ ซ่ือ ดูจากแววตาขา้ กร็ ู้วา่ เจา้ ชอบ” วา่ นชิวเช่ียนปล่อยวาจาจิกกดั ระหวา่ งนง่ั ดูบุตรสาวพอ่ บา้ นที่เป็น ลกู ไล่รองมือรองเทา้ มานานลองชุดแต่งตวั ขนาดยงั มิไดต้ กแต่งประดบั ประดาเตม็ ชุด เหยามี่อิงยงั เปล่งประกายงดงามเยา้ ยวนปานน้ี ไม่อยาก คิดถึงยามนางแต่งครบชุดเล่า ‘ฮึ...’ วา่ นชิวเชี่ยนแค่นเสียงสะบดั ภายในรุ่มร้อนไม่เป็นสุข บุรุษป้ อม 20

รินณณ์ าเดลลี่ พิรุณส่งเทียบสู่ขอระบุตวั คุณหนูสกุลว่านแสดงว่าปรารถนาในตวั นาง สตรีเมื่อมีบุรุษมาช้ีตวั สู่ขอยอ่ มเชิดหนา้ หลงลำ� พองว่าบุรุษผนู้ ้นั หลงใหล ความงาม คร้ันเห็นสตรีที่บิดาส่งตวั ไปแทนงดงามเกินหนา้ นางจึงรู้สึกไม่ ค่อยพอใจสกั เท่าไหร่ เชา้ ตรู่วนั ท่ีเหยามี่อิงตอ้ งออกเดินทางไปแต่งงานท่ีป้ อมพิรุณ สาย หิมะหยดุ โปรยเปิ ดทางให้แสงอาทิตยส์ าดสว่างกระจายความอบอุ่นสู่ทุก คนพ้นื โลก ยกเวน้ เจา้ สาวท่ีอยใู่ นเก้ียวมงคล คร่ึงชวั่ ยามก่อนนายท่านวา่ นเรียกนางเขา้ ไปพบ เมื่อไปถึงฮูหยนิ วา่ นพร้อมกบั ยนื่ กล่องกำ� มะหยสี่ ีแดงใหก้ ล่องหน่ึง “สินเดิมของเจา้ ในฐานะบุตรสาวสกลุ วา่ น” เหยามี่อิงกม้ คำ� นบั ก่อนยน่ื สองมือรับมาถือไว้ สีหนา้ ราบเรียบ นิ่งเฉยของเจา้ สาวทำ� ใหว้ า่ นชิวเชี่ยนที่นงั่ อยดู่ า้ นขา้ งอดเอ่ยปากเหน็บแนม อดีตสาวใชข้ องตนไม่ได้ “เจา้ ไม่พอใจหรืออยา่ งไร โชคดีเท่าไหร่แลว้ ที่เจา้ ไดแ้ ต่งออกไป เป็นฮูหยนิ ประมุขป้ อมพริ ุณ หากยงั ร้ังอยทู่ ่ีสกลุ วา่ น เจา้ กต็ อ้ งเป็นสตรี แขวนคาคานหรืออยา่ งมากกไ็ ดบ้ ่าวไพร่ดว้ ยกนั เป็นสามี คร้ังน้ีถือวา่ ขา้ กบั ท่านแม่และท่านพอ่ มีบุญคุณอยา่ งมากที่ช่วยใหเ้ จา้ ไดส้ ามีที่ดีปานน้ี” ส่วนนายท่านวา่ นซว่ั กล่าวประโยคสำ� ทบั หนกั แน่น “เจา้ จงจำ� ไวว้ ่าตอนน้ีเจา้ เป็ นบุตรสาวของขา้ และวาสนาคราวน้ี เป็นเพราะขา้ มอบให้ เช่นน้นั เจา้ ตอ้ งทำ� ตามคำ� สง่ั ของขา้ อยา่ งเคร่งครัด ระหวา่ งใชช้ ีวติ อยทู่ ี่นน่ั เจา้ ตอ้ งหาโอกาสสำ� รวจทรัพยส์ ินของป้ อมพิรุณ จากน้นั กค็ ่อยๆเกบ็ ดูดมาใหข้ า้ ช่วยสะสม ภายหนา้ เมื่อประมุขป้ อมพริ ุณ เกิดเบื่อหน่ายทอดทิ้ง เจา้ กบั ครอบครัวจะไดไ้ ม่ตกระกำ� ลำ� บาก” 21

ไหมรกั สยบแคน้ เหยามี่อิงฟังแลว้ น่ิงอ้ึง คิดต้งั คำ� ถามไร้เสียงตอบโตอ้ ยภู่ ายในใจ ‘นายท่านคิดให้ข้ายกั ยอกทรัพย์สมบัติสามีต้ังแต่ยงั มิได้เข้าพิธีเลย เชี ยวหรื อ’ พลนั เสียงป่ี เสียงกลองนำ� ขบวนเจา้ สาวดงั ข้ึนกะทนั หนั หลงั จากท่ี เงียบไปพกั ใหญ่ เหยาม่ีอิงท่ีกำ� ลงั คิดเร่ืองราวเร่ือยเปื่ อยถึงกบั สะดุง้ ตกใจ รีบจบั ผา้ คลุมหนา้ ของตนใหเ้ ขา้ ท่ี นอกเก้ียวประมุขรองป้ อมพิรุณท่ีทิ้งขบวนหายไปเกือบคร่ึงชว่ั ยามยอ้ นกลบั ออกมาพร้อมดรุณีนอ้ ยหนา้ ตางดงามสดใสนางหน่ึงเม่ือเดิน มาถึงนางเอ้ือมมือเปิ ดม่านประตูบุกเขา้ เก้ียวเจา้ สาวทนั ทีจนคนดา้ นในร้อง วีด้ “ซินเอ๋อร์ เจา้ อยา่ เสียมารยาทกบั พส่ี ะใภ”้ จางอ้ีหยวนปรามน้องสาวแสนซนเสียงเขม้ ส่งผลให้ดรุณีน้อยท่ี กำ� ลงั มุดหวั เขา้ ไปดา้ นในหนั กลบั มายน่ จมกู ใส่พ่ีชายคนรอง “ขา้ แค่อยากเห็นหนา้ พ่ีสะใภค้ นงาม แต่ลืมไปวา่ นางมีผา้ แดง คลุมหนา้ แหะ...แหะ” “รีบไปเถอะ พีใ่ หญ่รออยู่ ชกั ชา้ เสียฤกษ์ เจา้ จะโดนลงโทษ” จางอ้ีซินย่นจมูกใส่พี่ชายอีกหนและยินยอมถอยตวั เองออกจาก เก้ียวมายนื แกวง่ แขนเคียงขา้ งพี่ชายคนรองแต่โดยดี “ไปข้ึนมา้ ไดแ้ ลว้ ” จางอ้ีหยวนจูงมือนอ้ งสาวไปยงั มา้ ขาวตวั หน่ึงที่ยืนสะบดั หางรอ อยดู่ า้ นขา้ งก่อนพาตวั เองโหนมา้ สีดำ� ปลอดอีกตวั แลว้ กระตุน้ สีขา้ งใหม้ นั ขยบั ข้ึนนำ� หนา้ ขบวน “เคลื่อนเก้ียวได”้ แม่สื่อร้องบอกให้ขบวนเจา้ สาวเคล่ือนตามหลงั มา้ ของประมุข 22

รนิ ณ์ณาเดลลี่ รองกบั นอ้ งสาว เสียงบรรเลงดนตรีที่ดงั ครึกคร้ืนตลอดทางทำ� ใหช้ าวบา้ น หลายร้อยครอบครัวท่ีอาศยั อยู่ภายใตอ้ าณาเขตกวา้ งขวางของป้ อมพิรุณ ต่างเยยี่ มหนา้ ออกมาชมกนั อยา่ งสนอกสนใจ ประมุขใหญ่แต่งงานวนั น้ีทุกคนลว้ นรับรู้ เดิมทุกคนต่างตื่นเตน้ จะช่วยตระเตรียมงานคนละไมค้ นละมือ แต่ทวา่ ท่านลุงตง่ั กลบั ถือคำ� สง่ั ท่านประมุขออกมาประกาศว่างานมงคลคร้ังน้ีจะจดั ภายในปราสาทอยา่ ง เรียบง่าย หากทุกคนตอ้ งการร่วมยนิ ดีใหไ้ ปลงช่ือเขียนคำ� อวยพรไวท้ ี่สมุด หนา้ ปราสาทหยาดพริ ุณ แมท้ ุกคนจะแปลกใจกบั คำ� ส่ังน้ีแต่ไม่มีใครกลา้ ออกปากไต่ถาม หาความกระจ่างชดั ดงั น้นั ทว่ั ทุกหลงั คาบา้ นจึงใชว้ ธิ ีแขวนผา้ แดงและ ตวั อกั ษรมงคลสะพรั่งเตม็ หนา้ บา้ นเป็นการแสดงความยนิ ดีจากใจต่อท่าน ประมุข เก้ียวเจา้ สาวถูกแบกผ่านทุ่งนาผืนกวา้ งเต็มไปดว้ ยรวงขา้ วชูยอด พลิ้วไสว กลิ่นหอมเฉพาะตวั แผก่ ำ� จายใหค้ วามสดช่ืนทวั่ บริเวณ “ฮ้ือ...กลิ่นรวงขา้ วหอมจงั ” เจา้ สาวในผา้ คลุมหน้าสีแดงสดสูดกลิ่นหอมท่ีสายลมอ่อนหอบ พาแทรกผา่ นผา้ ม่านหนา้ ต่างเขา้ มาอยา่ งชื่นชอบ นางเป็นบุตรสาวพอ่ บา้ น ยอ่ มเคยคุน้ กบั การช่วยบิดาดูแลเรือกสวนไร่นาของสกลุ วา่ น เหยามี่อิงยกปลายผา้ ม่านแง้มมองมองทิวทัศน์ด้านนอกอย่าง หลงใหล น่ีใช่ไหมคือความอุดมสมบูรณ์อยา่ งน่าอิจฉา ดา้ นซา้ ยมีทุ่งนา ดา้ นขวามีแม่น้ำ� กวา้ ง ใบหนา้ ผคู้ นที่นี่ลว้ นสดใสแววตาเปี่ ยมสุข ริม ฝีปากประดบั รอยยมิ้ ผสมเสียงหวั เราะรื่นเริงท่ีลอยแวว่ มาเป็นระยะ ...ป้ อมพิรุณในความรู้สึกแรกที่ได้สัมผสั ช่างน่าร่ืนรมย์เสียจริง... แต่แล้วความคิดของเหยาม่ีอิงก็สะดุดหยุดเมื่อความรู้สึ ก 23

ไหมรกั สยบแค้น หวาดหวน่ั กบั ชีวติ ในภายภาคหนา้ ที่นางกำ� ลงั พบเจอผดุ เขา้ มาแทนท่ี หากบุรุษเจา้ ของป้ อมพิรุณรู้ว่านางเป็ นแค่ตวั แทนที่สกุลว่านส่ง มาสวมรอยเพอื่ หวงั ในทรัพยส์ มบตั ิ ถึงวนั น้นั จะเกิดอะไรข้ึนบา้ งหนอ ‘ไม่แน่หรอก บางทีนางอาจไม่ต้องรอนาน อีกประเด๋ียวเมื่อได้ พบหน้ากัน ทุกส่ิงอาจจบสิ้นทันทีเลยกเ็ ป็นได้’ เหยาม่ีอิงทอดถอนครุ่นคิดวนไปมาอยา่ งกลดั กลุม้ หนกั ใจ ประตูใหญ่ด้านหน้าปราสาทหยาดพริ ุณ ประมุขสามจางอ้ีฝานยืนสองมือไขวห้ ลงั เขยง่ ตวั ชะเงอ้ มองตาม ถนนที่ทอดยาวรอคอยขบวนอย่างใจจดใจจ่อพลนั เสียงดนตรีปี่ กลอง บรรเลงแวว่ ดงั มาตามสายลม มนั ดงั ใกลเ้ ขา้ มาเรื่อยๆจนกระทงั่ เห็นมา้ สองตวั ของพี่ชายคนรองและนอ้ งสาวคนเลก็ กา้ วเหยาะๆนำ� หวั ขบวน “นน่ั ไง มากนั แลว้ ” บ่าวคนสนิทที่ยนื ช่วยชะเงอ้ อยขู่ า้ งกายร้องตะโกนเสียงดงั “รู้แลว้ น่า จะตะโกนทำ� ไมหนวกหู” จางอ้ีฝานปรามบ่าวคนสนิทท้งั ท่ีตวั เองกำ� ลงั ต่ืนเตน้ ไม่แพก้ นั ...พ่ีใหญ่แต่งงานเชียวนะ เร่ืองเลก็ น้อยท่ีไหนกันเล่า... หลายปี ท่ีผา่ นมา พวกตนเฝ้ าเพยี รเสาะหาสตรีเพยี บพร้อมมา เสนอใหพ้ ีช่ ายคนโตคดั เลือก แต่ผลสุดทา้ ยพวกนางมกั ถกู พ่ีใหญ่ไล่ ตะเพิดกลบั ออกไปอยา่ งรุนแรงไม่ไวห้ นา้ สกั คน เกิดเช่นน้ีหลายต่อหลายคร้ังจนพวกตนตอ้ งยกมือยอมแพ้ ใครจะ นึกวา่ จู่ๆพีใ่ หญ่กลบั ลุกข้ึนมาจดั งานแต่งดว้ ยตวั เอง แลว้ จะไม่ใหพ้ วกตน ตื่นเตน้ ดีใจไดอ้ ยา่ งไรกนั ...ฮูหยินที่คนท้ังป้ อมพิรุณรอคอยมานานแสนนานปรากฏตัวขึน้ แล้ว... 24

รนิ ณ์ณาเดลลี่ “เจา้ สามทำ� อะไรตรงน้ี” จางอ้ีหยวนทกั ถามน้องชายที่ยืนชะเงอ้ ชะแงพ้ ยายามสอดส่าย สายตาเขา้ ไปดา้ นในเก้ียวเจา้ สาว เดาจากท่าทางลุกร้ีลุกรนโดยไม่ตอ้ งถาม ซ้ำ� กร็ ู้เจตนาทะลุปรุโปร่ง ประมุขรองส่ายหน้าโหนร่างลงจากมา้ แลว้ มือหน่ึงควา้ คอน้อง ชาย อีกมือลากแขนนอ้ งสาวเดินนำ� ขบวนเขา้ ไปดา้ นใน เก้ียวเจา้ สาวถูกแบกผ่านประตูปราสาทไปยงั ลานกลางแจง้ ท่ีจดั เตรียมไวป้ ระกอบพิธี รอบลานกวา้ งยามน้ีประดบั ตกแต่งดว้ ยผา้ สีแดง มงคลสลบั กบั พวงดอกไมห้ อมหลากสีส่งกลิ่นหอมอวลไปทว่ั บริเวณ เหยาม่ีอิงถกู แม่ส่ือจูงลงจากเก้ียวพาเดินเขา้ ไป โดยมีเจา้ บ่าวยนื น่ิง มองเจา้ สาวดว้ ยสายตาคมเคลือบลกู ไฟโทสะอ่อนเจือจาง “บ่าวสาวคำ� นบั ฟ้ าดิน” ชายชราผทู้ ำ� หนา้ ท่ีเจา้ พิธีตะโกนบอกดว้ ยเสียงไม่ดงั ไม่เบา จาก น้นั เจา้ สาวถูกพาไปยงั โต๊ะพิธีต้งั ป้ ายวิญญาณบิดาและมารดาผลู้ ่วงลบั ของ ส่ีพี่นอ้ งแห่งป้ อมพิรุณ “คำ� นบั บิดามารดา” สิ้นคำ� พดู น้ี จอกสุราจอกหน่ึงถกู ยดั ใส่มือใหน้ างเทลงพ้ืนเพือ่ เซ่น ไหวป้ ้ ายวญิ ญาณ เหยามี่อิงรับมาถือไว้ ขณะเทสุรา นางนึกภาวนาวงิ วอน ขอใหผ้ อู้ าวโุ สท้งั สองเมตตาและใหอ้ ภยั ดว้ ย เพราะนางถูกบงั คบั ใหจ้ ำ� ใจ ตอ้ งสวมรอยมาแต่งงาน มิไดเ้ ตม็ ใจจะหลอกลวงคนของป้ อมพิรุณ “บ่าวสาวคำ� นบั ซ่ึงกนั และกนั ” เจา้ บ่าวเจา้ สาวหนั หนา้ เขา้ หาและโนม้ ตวั คำ� นบั ซ่ึงกนั และกนั โดย ไร้การประสานมือ วบู หน่ึงเหยามี่อิงรู้สึกอา้ งวา้ งหดหู่ นางเพง่ิ เป็นดรุณีวยั สิบเกา้ ยอ่ มตอ้ งมีความเพอ้ ฝันเช่นสตรีทว่ั ไป หวงั แต่งงานกบั บุรุษรูปงามหล่อ 25

ไหมรกั สยบแคน้ เหลาและรักใคร่ใยดีซ่ึงกนั และกนั หวงั จดั งานที่อบอวลดว้ ยความรักและ ความสุขมีบิดามารดาร่วมยนิ ดีพร้อมหนา้ หวงั ครองรักกนั ยง่ั ยนื ยาว และ หวงั มีทายาทสืบสกลุ ชว่ั ลกู ชวั่ หลาน ...แต่พอถึงวนั น้ี วนั ท่ีนางไดเ้ ขา้ พธิ ีแต่งงานจริง ทุกส่ิงท่ีเกิดลว้ น ตรงกนั ขา้ มกบั ส่ิงท่ีเคยเฝ้ าเพอ้ ฝัน... เจา้ บ่าวเขา้ พิธีเป็นบุรุษแปลกหนา้ ซ้ำ� นางยงั ถกู ส่งมาในฐานะอ่ืน ยามนางข้ึนเก้ียวออกจากประตูจวนสกุลว่านมารดาร่�ำไห้น้ำ� ตาแทบเป็ น สายเลือดส่วนบิดายนื มองดวงตาแดงก่ำ� กดั ฟันข่มใจ “เสร็จพิธีแลว้ ส่งเจา้ สาวเขา้ หอ้ งหอได”้ เสียงดงั แหลมของคนกระทำ� หน้าที่เจา้ พิธีดงั สอดเขา้ มาในห้วง ความคิดกงั วลของเจา้ สาว ถอ้ ยคำ� ถามที่หมุนวนเวยี นอยใู่ นความคิดตอนน้ี คือ ถา้ ประมุขป้ อมพริ ุณรู้ความจริงวา่ นางเป็นเจา้ สาวจำ� แลงที่ถกู นายท่าน วา่ นจบั สวมรอยมา บุรุษผนู้ ้นั จะคิดจดั การอยา่ งไรกบั นางหนอ เหยาม่ีอิงถอนใจเฮือกใหญ่ ช่วงเวลาน่าหวาดหวน่ั เริ่มคืบคลาน ใกลเ้ ขา้ มาเร่ือยๆ อารมณ์หวาดกลวั สายหน่ึงหลง่ั ไหลโอบลอ้ มหวั ใจท่ีเตน้ รัวแรง ยามกา้ วเดินสองขากส็ น่ั จนตอ้ งเกร็งตวั อาศยั แรงพยงุ จากแม่ส่ือ ช่วยค้ำ� ไว้ ...ชะตากรรมท่ียงั ไม่รู้ผล ช่างสน่ั คลอนจิตประสาทเหลือเกิน... ลานกว้างบริเวณจดั งานพธิ ี   บ่าวไพร่กำ� ลงั เร่งมอื จดั ส่ิงของเกบ็ กวาดสถานทใ่ี ห้กลบั สภาพเก่า เจา้ สาวถกู ประคองเดินออกจากบริเวณพธิ ีไปแลว้ เหลือเพียงเจา้ บ่าวกบั แขกเหรื่อสำ� คญั สองสามคนยนื สนทนากนั อยู่ “พ่ีรอง พใ่ี หญ่ไม่จดั งานฉลองจริงหรือ น่ีงานมงคลประมุขป้ อม พิรุณเชียวนะ” 26

รนิ ณณ์ าเดลล่ี สองศรี พี่น้องจางอ้ี ฝานและจางอ้ี ซิ นกระแซะเข้ามาเกาแขน กระซิบรบเร้าถามพ่ีชายคนรองดว้ ยท่าทีกระเห้ียนกระหือรือยงิ่ “อืม” “อะไรกนั แค่ อืม หรือ” จางอ้ีหยวนหนั สายตามองนอ้ งชายนอ้ งสาวท่ีเกาะติดดุจลูกลิงอยู่ ขา้ งซา้ ยและขวา   พลางถามกลบั วา่ “แล้วพวกเจ้าจะให้ข้าตอบว่าอย่างไร  ถ้าอยากรู้เหตุผลก็เดิน เขา้ ไปถามพใ่ี หญ่เอาเองสิ” สองคนพี่น้องส่ ายหน้ารั วถอยเท้ากรู ดยกมื อสองข้างโบกวุ่น แสดงท่าทีราวกบั พี่ชายคนรองกำ� ลงั ขบั ไล่ให้ไปคุยกบั หัวหน้าปี ศาจยุค พนั ปี “ไม่เอาดีกวา่ ขา้ ไม่อยากรู้แลว้ กไ็ ด”้ นอ้ งเล็กจางอ้ีซินละล่ำ� ละลกั บอกพ่ีชายคนรองก่อนควา้ มือพี่ชาย คนที่สามวง่ิ ไปทางหอ้ งครัวเพอื่ หาอาหารกิน ส่วนจางอ้ีหยวนปรายสายตามองไปยงั ทิศเรือนพกั ที่ถูกจดั เป็ น หอ้ งหอดว้ ยสายตาเห็นใจเงียบๆ ตลอดระยะเวลาคร่ึงเดือนที่เดินทางร่วม กนั สตรี่ท่ีเป็นวา่ ที่พ่ีสะใภว้ างตนสงบเสง่ียมไม่เรียกร้องเรื่องมากดงั่ ข่าวที่ สายสืบส่งรายงานมาล่วงหนา้ หากไม่คิดอคติจะรู้สึกไดว้ า่ นางสุภาพอ่อน โยนและข้ีเกรงอกเกรงใจเสียดว้ ยซ้ำ� ประมุขรองเหลียวสายตากลบั มามองพ่ีชายท่ียืนสนทนากบั แขก สำ� คญั สองสามคนอยอู่ ีกดา้ นแลว้ ถอนหายใจเฮือกหน่ึง ...แผนการแกแ้ คน้ คร้ังน้ีของพใี่ หญ่ ผเู้ ป็นนอ้ งชายเช่นตนรู้แจง้ โดยตลอดและยนิ ดีทุ่มเทปฏิบตั ิตามคำ� สง่ั เตม็ ที่... แต่คร้ันไดพ้ บกบั วา่ ท่ีพี่สะใภผ้ ตู้ กเป็นเหยอ่ื แกแ้ คน้   ส่วนลึกจางอ้ี หยวนผดุ ความรู้สึกไม่สบายใจอยา่ งมาก   27

ไหมรัก สยบแคน้ ...เร่ืองท่ีเกิดกบั บุพการีและคนในตระกูลน้ันเป็ นเร่ืองเลวร้ายที่ พวกตนพี่นอ้ งมิอาจปล่อยวางกจ็ ริง...  หากแต่ตนรู้จกั แยกแยะถูกผิด  ถา้ จะลงมือแกแ้ คน้ ก็ควรกระทำ� ที่ตวั ตนเหตุมากกว่าบนั ดาลโทสะใส่ผบู้ ริสุทธ์ิท่ีไม่รู้อิโหน่อิเหน่  คะเนดู แลว้ ตอนเกิดเร่ืองคุณหนูวา่ นผนู้ ้ียงั เยาวว์ ยั เช่นเดียวกบั อ้ีฝานกบั อ้ีซิน ซ่ึง ตนกบั พี่ใหญ่เห็นพอ้ งตรงกนั จะใหน้ อ้ งท้งั สองใชช้ ีวิตสงบสุขสวยงามไม่ ตอกย้ำ� ใหจ้ ดจำ� เรื่องพยาบาทลา้ งแคน้ ของครอบครัวปล่อยใหเ้ ป็นหนา้ ท่ี ของพ่ชี ายท้งั สองและลุงตง่ั จดั การแทน       งานแต่งประมุขป้ อมพริ ุณไร้งานเล้ียงฉลอง หลงั บ่าวสาวกราบ ไหวฟ้ ้ าดินเสร็จเรียบร้อยแลว้ แขกเหรื่อจำ� นวนนอ้ ยนิดท่ีถกู เชิญมาเป็น สกั ขีพยานไดจ้ ิบน้ำ� ชาหอมร้อนๆคนละถว้ ย ขนมมงคลคนละกล่อง และรับซองแดงคนละซอง ก่อนถกู เร่งรัดส่งตวั ออกกลบั ส่วนเจา้ สาว หมาดๆในหอ้ งหอ มีเพยี งคำ� อวยพรแผว่ เบาจากนอ้ งชายนอ้ งสาวของสามี และผคู้ นภายในป้ อมพริ ุณ จากน้นั ทุกอยา่ งท้งั ดา้ นในและดา้ นนอกกลบั สู่ ความเงียบสงบราวกบั มิไดม้ ีงานมงคลแต่งฮูหยนิ ของประมุขใหญ่ เหยามี่อิงนง่ั บีบสองมือถอนใจภายใตผ้ า้ คลุมหนา้ สีแดง รอคอย การมาของประมุขป้ อมพิรุณผูช้ ้ีชะตากรรมที่เหลือน้อยนิดอย่างใจส่ัน ระทึก นางกงั วลวา่ ประมุขผเู้ ป็นสามีเขา้ พิธีจะเคยพบหนา้ คุณหนูวา่ นมา ก่อนและเกิดพึงใจจึงไดส้ ่งเทียบมงคลสู่ขอ หากคืนน้ีเปิ ดผา้ แดงออกมา แลว้ สตรีผเู้ ป็นเจา้ สาวกลบั มิใช่คนที่ตอ้ งการตวั เร่ืองยำ่� แยว่ นุ่ วายอาจจะ เกิดข้ึน ซ้ำ� ร้ายข่าวลือน่ากลวั เกี่ยวกบั ประมุขป้ อมพริ ุณท่ีบิดาเล่าใหฟ้ ังยงั วนเวยี นกอ้ งอยใู่ นหู ดงั น้นั ในชวั่ ขณะท่ีรอคอย อารมณ์หวาดหวนั่ จึงหลงั่ ไหลเขา้ 28

รนิ ณ์ณาเดลลี่ ครอบงำ� สตรีที่ถกู บงั คบั ใหส้ วมรอยจนคิดภาพเลวร้ายไปต่างๆนาๆ ‘...แอ๊ดดดดด...’ เสียงเปิ ดประตหู อ้ งดงั ข้ึนในความเงียบสงดั เจา้ สาวที่กำ� ลงั ครุ่นคิดวติ กหนกั หน่วงถึงกบั สะดุง้ มือไมส้ นั่ ใจนางรู้สึกคลา้ ยกบั กำ� ลงั มี ยมทูตมารับตวั เพอ่ื ไปฟังคำ� พพิ ากษาตดั สินโทษทณั ฑจ์ ากยมบาล วบู หน่ึงเหยาม่ีอิงกลบั งุนงงตนเองวา่ เหตุใดจึงรู้สึกเช่นน้ี อาจเป็น เพราะพธิ ีแต่งที่เงียบเหงาเหมือนไม่ไดจ้ ดั งาน หรือเป็นเพราะท่าทีรวมท้งั สายตาห่างเหินของนอ้ งชายสามีและท่านลุงตง่ั ยงั ดีที่ประมุขสามกบั คุณ หนูจางส่งรอยยิ้มทกั ทายให้ความเป็ นกนั เองช่วยสลายความเคร่งเครียด กดดนั ของนางลงไดบ้ า้ ง ถึงแมก้ ระน้นั นางยงั แอบคิดวา่ ...หรือใจจริงประมุขป้ อมพิรุณมิได้ต้องการแต่งงานกับคุณหนู ว่าน แต่ทว่าม่งุ หวงั ในเรื่องอื่น... คิดมาถึงตรงน้ีคำ� ถามกเ็ กิดอีกวา่ แลว้ ประมุขผนู้ ้นั มุ่งหวงั ในเรื่อง ใดกนั เล่า “เฮอ้ พอเถอะ ยงิ่ คิดยง่ิ ซบั ซอ้ นเลื่อนเป้ื อน บุรุษส่งเทียบมงคล ขอสตรียอ่ มตอ้ งคิดอยากตกแต่งเป็นภรรยา อีกท้งั คุณหนูวา่ นเป็นบุตรสาว มหาบณั ฑิตท่ีจกั รพรรดิทรงไวว้ างพระทยั ต่อใหข้ วญั กลา้ แขง็ แค่ไหน ประมุขป้ อมพริ ุณกค็ งไม่กลา้ ลอ้ เล่นกบั เรื่องเช่นน้ีหรอก” เจา้ สาวตวั แทนกระซิบดุในความคิดเหลวไหลของตวั เองพลาง ถอนใจยาวออกมาอีกเฮือกเพ่ือระบายความอดั อ้นั ท่วมทน้ ขณะท่ีเหยามี่อิงกำ� ลงั ตระหนกกงั วลจนลมหายใจแทบหดหาย อยภู่ ายใตผ้ า้ คลุมมงคลจึงไม่ไดเ้ ห็นสีหนา้ แขง็ กระดา้ งและแววตาสะทอ้ น แสงอำ� มหิตของบุรุษที่ไดช้ ื่อวา่ เป็นสามี จางอ้ีเซียวกา้ วเทา้ ชา้ ๆมายงั โตะ๊ กลางหอ้ ง หยบิ กาสุราเทลงจอก ยกดื่มจนหมด แลว้ หยบิ คนั ชงั่ ทองเดินไปหาสตรีท่ีนงั่ บนเตียงโดยรักษา 29

ไหมรัก สยบแค้น ระยะห่างกบั นางอยา่ งนึกรังเกียจ ...บตุ รสาวคนชั่วย่อมไม่น่าอภิรมย์ใกล้ชิด... จางอ้ีเซียวกำ� ชบั ตอกย้ำ� ซ้ำ� ไปซ้ำ� มากบั ตวั เอง ก่อนยน่ื คนั ชงั่ ในมือ เก่ียวปลายผา้ คลุมกระตุกเปิ ดอยา่ งแรง ยามเห็นใบหนา้ งามตกแต่งอยา่ ง ประณีตเผยโฉมปรากฏชดั เจนต่อสายตา ประมุขป้ อมพริ ุณถึงกบั หวั ใจ กระตุก ...วูบหน่ึงนึกเสียดายสุดซ้ึงที่นางเกิดเป็ นบุตรสาวของศตั รูแซ่ วา่ น... จางอ้ีเซียวหลบั ตาสะบดั หนา้ รีบปัดความคิดเหลวไหลใหพ้ น้ ออก ปรับเปลี่ยนทีท่าใหก้ ลบั มาเคร่งขรึมต้งั สติมนั่ จดจ่ออยกู่ บั แผนการท่ีวางไว้ “ป้ อมพิรุณขอตอ้ นรับคุณหนูวา่ น ...อ่ะ...ไม่ใช่ ตอ้ งเรียกวา่ ฮู หยนิ ” คำ� เรียกฮูหยินของผเู้ ป็ นสามีแรกพบหนา้ แมอ้ ีกฝ่ ายจะใชน้ ้ำ� เสียง เรียบเยน็ ห่างเหิน แต่กลบั ทำ� ใหโ้ พรงอกของเหยามี่อิงปลอดโปร่งโล่ง อยา่ งประหลาดคลา้ ยคร่ึงร่างหลุดพน้ จากหลุมดำ� น่ากลวั ส่ิงสัมผสั กระทบใจนางยามเห็นหนา้ บุรุษผูเ้ ป็ นสามีร่วมพิธีมิใช่ ใบหนา้ หล่อเหลา สนั กรามคมสนั ไรหนวดจาง หากแต่เป็นรัศมีความ หม่นหมองราวกบั เคืองแคน้ คนท้งั โลก ดวงตาคมดุดนั เยน็ ชาคลา้ ยเป็นดง่ั มือผลกั ผอู้ ่ืนใหห้ ่างไกล ทวา่ ท่วงท่าเฉยเมยต่อทุกสรรพสิ่งกลบั แฝงไอ อำ� มหิตกำ� จายออกมาใหจ้ บั ตอ้ งได้ “ขะ...ขา้ ...เอ่อ..” “ขา้ มีงานสำ� คญั ตอ้ งสะสาง เจา้ นอนเถอะไม่ตอ้ งรอ” เจา้ บ่าวคืนแรกตดั บทสนทนาท้งั หมดแลว้ หมุนตวั เดินออกจาก ห้องหอโดยมิไดค้ ลอ้ งแขนดื่มสุรามงคลทอดทิ้งความสุขในค่ำ� คืนวสันต์ เทียบเท่าทองคำ� พนั ชงั่ อยา่ งไม่ใยดี 30

รนิ ณณ์ าเดลล่ี เหยามี่อิงมองตามแผ่นหลงั ผูเ้ ป็ นสามีเขา้ พิธีครู่หน่ึงก่อนถอน หายใจอีกเฮือกแลว้ ลุกข้ึนเดินไปหลงั ฉากผลดั เปล่ียนชุดเจา้ สาวลา้ งหนา้ ลา้ งตาที่ถกู ตกแต่งดว้ ยสีสนั จนสะอาดสดใส จากน้นั เดินกลบั มาลม้ ตวั นอนหลบั เดียวดายบนเตียงมงคลอย่าง เป็ นสุขและสบายใจ ดา้ นนอกหอ้ งหอ จางอ้ีเซียวท่ีกา้ วเทา้ ออกมานานแลว้ กลบั หยดุ ยนื สองมือไขวห้ ลงั อยหู่ นา้ ประตหู อ้ ง หูคอยเง่ียฟังเสียงสตรีท่ีถกู ทิ้งร้างไว้ ดา้ นในเพียงลำ� พงั หากแต่หน่ึงกา้ นธูปที่อดทนรอ ทุกส่ิงกลบั เงียบสงบไร้เสียง โวยวายด่าทอคร่ำ� ครวญดงั่ ท่ีควรจะเป็น สองคิ้วหนาของประมุขป้ อมพริ ุณ ขมวดมุ่น อารมณ์หงุดหงิดเริ่มก่อตวั บางเบา “เหตุใดนางจึงสงบเสงี่ยมนกั ไหนข่าวบอกวา่ บุตรสาววา่ นซวั่ ท้งั เจา้ อารมณ์ท้งั เอาแต่ใจมิใช่หรือ” จางอ้ีเซียวบ่นพึมพำ� พลางครุ่นคิดถึงรายงานของสายสืบฉบบั ท่ี เกี่ยวกบั การใชช้ ีวติ และอุปนิสยั ส่วนตวั ของคุณหนูวา่ น แต่คร้ันนึกถึงคำ� บอกเล่าของน้องชายคนรองที่คุมขบวนเจา้ สาว รวมกบั ดวงตากระจ่างใสแมเ้ ด็ดเดี่ยวแต่ยงั แฝงรอยหวาดกลวั กงั วลที่เห็น เมื่อครู่ หวั ใจของจางอ้ีเซียวกลบั อ่อนยวบโดยไร้สาเหตุ ‘เอาเถอะ เห็นแก่ท่ีนางเป็นสตรีและวางตัวดีไม่สร้างปัญหาให้อี้ หยวนมาตลอดการเดินทาง จะยอมละเว้นให้นางได้พักผ่อนอย่างสบายใจ สักคืน พรุ่งนีค้ ่อยเร่ิมต้นจัดการนางกย็ งั ไม่สายเกินไป’ “ท่านประมุข ตอ้ งการอะไรหรือเจา้ คะ” สาวใชป้ ระจำ� เรือนพำ� นกั ของฮูหยนิ เอ่ยถามดว้ ยเสียงและท่าทางก ลา้ ๆกลวั ระคนความสงสยั อยากรู้ ‘คืนแต่งงาน เจ้าบ่าวเช่นท่านประมขุ ควรอย่ใู นห้องหอกบั เจ้าสาว 31

ไหมรกั สยบแค้น มิใช่หรือ แล้วทำ� ไมจึงมายืนทำ� หน้าบูดบึง้ คนเดียวข้างนอกห้องเล่า’ อนั น้ี นางถามกบั ตวั เองคนเดียว มิไดอ้ า้ ปากเอ่ยถามใหโ้ ดนลงโทษ ประมุขจางตวดั สายตาคมดุมองคนถาม ก่อนสาวเทา้ ยาวเดินลบั หายไปท่ามกลางความมืดสงดั เช้าวนั รุ่งขนึ้ สาวใชป้ ้ อมพิรุณท่ีถูกพ่อบา้ นคดั สรรให้มาดูแลรับใชฮ้ ูหยินต่าง ยนื ตะลึงอา้ ปากหวอ เม่ือเปิ ดประตเู รือนพกั เขา้ มาแลว้ เห็นฮูหยนิ คุณหนูที่ พวกนางไดย้ นิ วา่ ท้งั เยอ่ หยง่ิ และเอาแต่ใจนง่ั รอในชุดอาภรณ์ที่ผลดั เปล่ียน เรียบร้อยแลว้ โดยไม่ตอ้ งรอใหส้ าวใชช้ ่วยเหลือ ซ้ำ� ยงั ส่งรอยยมิ้ หวาน หยด พดู จาดว้ ยน้ำ� สียงเกรงอกเกรงใจยง่ิ “มากนั แลว้ หรือ” เมื่อคืนพวกนางเพิง่ จบั มือปรึกษาแบ่งหนา้ ท่ี ทุกคนต่างกำ� ชบั เตือนซ่ึงกนั และกนั เพราะฮูหยนิ เป็นคุณหนูมาจากตระกลู สูง แต่พวกนาง เป็นแค่สาวชาวบา้ นจึงกริ่งเกรงวา่ อาจทำ� ผดิ พลาดจนโดนลงโทษ แต่ทวา่ .... “เอ่อ...ฮูหยนิ ” หน่ึงในสาวใชพ้ ดู ไดแ้ ค่น้นั แลว้ กน็ ึกคำ� พดู ไม่ออก อีก “พวกเจา้ เขา้ มาเกลา้ ผมหน่อย ขา้ ทำ� เองไม่ถนดั ” สาวใชต้ ่างหนั มองหนา้ กนั เล่ิกลก่ั ส่งสายตากนั ไปมาแทนคำ� พดู ที่ เขา้ ใจตรงกนั วา่ ‘คงเหลือแต่ส่ิงนีใ้ ห้พวกนางทำ� ’ 32

รินณ์ณาเดลลี่ บทที่ 2 มใิ ช่พบหน้ากนั คร้ังแรก ศาลาหินทรงแปลกตาต้งั อยู่ริมทะเลสาบน�ำ้ ใส ลมเยน็ พดั สดช่ืนโชยชายเขา้ มาเป็นระยะ ศาลาแห่งน้ีจางอ้ีเซียว ส่ังให้ก่อสร้างแยกออกมาเป็ นเรือนกลางใชเ้ ป็ นพ้ืนท่ีส�ำหรับครอบครัว พบปะทานอาหาร กฎของท่ีนี่ ทุกคนตอ้ งทานอาหารเชา้ และเยน็ พร้อมหนา้ ยกเวน้ ผมู้ ีภารกิจสำ� คญั ติดพนั หรือเดินทางไปต่างถิ่น ซ่ึงส่วนใหญ่ผทู้ ี่หายหนา้ หายตาไปมกั จะเป็นประมุขรองของป้ อมพริ ุณ แต่วนั น้ีทุกคนอยรู่ วมตวั ครบถว้ นเพ่อื ตอ้ นรับพ่สี ะใภใ้ หญ่ของตระกลู “พสี่ ะใภห้ ลงทางหรือเปล่า ป่ านน้ีจึงยงั ไม่ปรากฏตวั ” จางอ้ีซินผุดลุกผุดนั่งชะเงอ้ ชะแงม้ องไปทางทิศเรือนพกั ฮูหยิน ใหญ่ มือหน่ึงลบู หนา้ ทอ้ งปลุกปลอบตวั พยาธิท่ีเริ่มส่งเสียงร้องโครก ครากดว้ ยความหิว “เจา้ มานง่ั เถอะน่า พ่ใี หญ่กอ็ ยดู่ ว้ ย เด๋ียวคงพากนั มา อะ...อา้ ว” 33

ไหมรัก สยบแคน้ จางอ้ีฝานที่เพิ่งพดู ปลอบนอ้ งสาวถึงกบั หลุดคำ� อุทาน เม่ือเห็นพี่ ชายคนโตกา้ วเทา้ เขา้ มาโดยไร้เงาร่างของพีส่ ะใภ้ “ทำ� ไม” จางอ้ีเซียวถามเสียงเขม้ เมื่อนอ้ งชายและนอ้ งสาวมองมาดว้ ยแวว ตาสีหนา้ แปลกๆ “พ่สี ะใภล้ ่ะ” “ไม่รู้สิ” “อา้ ว” อ้ีฝานและอ้ีซินร้องข้ึนพร้อมกันแล้วนิ่งอ้ึงหันมองหน้าพ่ีชาย คนรองคลา้ ยตอ้ งการความช่วยเหลือ แต่ตอ้ งผดิ หวงั เพราะพช่ี ายคนรอง เอาแต่นงั่ นิ่งสงบปากสงบคำ� ไม่แสดงความเห็นใดๆ ส่วนจางอ้ีหยวนแมไ้ ม่พดู แต่ภายในใจกค็ รุ่นคิด ‘เร่ืองเม่ือคืน ลงุ ต่งั แอบมากระซิบบอกแล้ว เจ้าบ่าวทิง้ เจ้าสาว นอนร้างเดียวดายอย่ใู นห้องหอ ส่วนตัวเองกลบั ปี นขึน้ หอคอยไปน่ังร่�ำ สุรามองดาวจนฟ้ าเกือบสาง’ “มาแลว้ พส่ี ะใภม้ าแลว้ มาเลยมานงั่ น่ี” การปรากฏตวั ของเหยาม่ีอิงเรียกความสนใจของทุกคนยกเวน้ ประมุขผเู้ ป็นสามี จางอ้ีซินกระวกี ระวาดเขา้ ไปจบั จูงพส่ี ะใภพ้ ามานงั่ เกา้ อ้ี ตวั ถดั มาจากพชี่ ายคนโต ส่วนตวั นางรีบทรุดลงนงั่ อีกดา้ น ท่าทีสนิทสนม เตม็ ใจตอ้ นรับของนอ้ งสาวสามีทำ� ใหเ้ หยาม่ีอิงผอ่ นคลายอาการวิตกกงั วล ลงมาก “อาหารพ้นื ๆของชนชายแดน หวงั วา่ คุณหนูตระกลู สูงจะรับไหว” จางอ้ีเซียวแค่นเสียงเยาะเหยยี ด แต่เหยาม่ีอิงน่ิงฟังเงียบใชเ้ พยี ง สายตามองกวาดทวั่ โตะ๊ ดว้ ยนิสยั นางน้นั เป็นคนกินง่ายไม่เร่ืองมาก อีก ท้งั อาหารเหล่าน้ีนางลว้ นเคยลิ้มรสชาติยามติดตามบิดาไปตรวจเรือกสวน 34

รินณ์ณาเดลลี่ ไร่นาของสกลุ วา่ นตามสถานที่ต่างถิ่น “ขา้ คุน้ ชินดี ขอบคุณท่านท่ีเป็นห่วง” “ใครห่วงเจา้ กนั ” จางอ้ีเซียวสะบดั เสียงพลางยกตะเกียบในมือคีบอาหาร พี่นอ้ งคน อื่นเห็นพี่ชายขยบั ตะเกียบจึงกม้ หน้ากม้ ตาเร่ิมลงมือจดั การชามขา้ วของ ตนเองบา้ ง ม้ือน้ีบนโตะ๊ อาหารไร้ซ่ึงเสียงพดู เป็นคร้ังแรก แมแ้ ต่นอ้ งสาวคน เลก็ ท่ีเคยอา้ ปากเล่าเร่ืองโนน้ เรื่องน้ียงั สงบเสงี่ยมใชป้ ากช่างเจรจาแค่เค้ียว อาหาร สองตาซุกซนหลุบต่ำ� มองแค่ชามขา้ วตรงหนา้ ตน ดา้ นเหยามี่อิงแมเ้ กิดอารมณ์กระอกั กระอ่วนเพราะรู้สึกว่าเกา้ อ้ีท่ี นงั่ รองกน้ มิใช่ตำ� แหน่งแห่งที่ของตน หากแต่เมื่อถกู ผลกั ถลำ� เขา้ มาแลว้ ยอ่ มตอ้ งเดินหนา้ ต่อใหส้ ุดทาง โชคดีที่ชีวติ ก่อนหนา้ บิดามารดาสง่ั สอน ใหน้ างวางตวั เหมาะสมไม่กดตนเองต่ำ� ตอ้ ย อีกท้งั คุณหนูวา่ นรักสบาย เขา้ ข้นั ข้ีเกียจ ฮูหยนิ วา่ นจึงบงั คบั บุตรสาวพอ่ บา้ นเช่นนางใหเ้ ขา้ เรียน เพอ่ื ช่วยจดจำ� ความรู้มาทบทวนใหค้ ุณหนู นางจึงแตกฉานอกั ษรและวชิ า กลุ สตรีแทบทะลุปรุโปร่ง ดงั น้นั ยามใชช้ ีวติ ท่ีน่ีนางสามารถหยบิ ยกวชิ า เหล่าน้ีมาใชอ้ ำ� พรางตนมิใหเ้ กิดพริ ุธจนถกู จบั ได้ “พีส่ ะใภก้ ินนี่สิ” เป็นนอ้ งสาวคนเลก็ จางอ้ีซินคีบไก่แช่น้ำ� ผ้งึ ชิ้นหน่ึงวางบนขา้ วใน ชาม เรียกความคิดเหม่อลอยของเหยาม่ีอิงใหก้ ลบั มาใส่ใจเร่ืองตรงหนา้ หญิงสาวส่งยมิ้ รับใหน้ อ้ งสาวสามีแทนคำ� พดู ขอบใจ ก่อนเหลือบ ตาลอบมองสำ� รวจคนในครอบครัวป้ อมพิรุณ ประมุขรองจางอ้ีหยวนนิ่งขรึมสุภาพ ตลอดคร่ึงเดือนที่เดินทาง ร่วมกนั เอ่ยวาจากบั นางนอ้ ยมาก รักษาระยะห่างและใหเ้ กียรติ จางอ้ีฝานและจางอ้ีซิน สองพน่ี อ้ งวยั ไล่เล่ียกบั ท่าทีเปิ ดเผยจริงใจ 35

ไหมรัก สยบแค้น ช่วยใหเ้ หยามี่อิงผอ่ นคลายเบาใจไม่นอ้ ย มีเพียงความเย็นชาห่างเหินของจางอ้ีเซียวผูเ้ ป็ นสามีเท่าน้ันที่ ทำ� ใหค้ วามสงสยั แปลกใจผดุ ข้ึนเป็นระลอก ...จะบอกว่าประมุขป้ อมพิรุณรู้ความจริงว่านางเป็ นเจา้ สาวตวั ปลอมกไ็ ม่น่าใช่ เพราะดูจากลกั ษณะแลว้ หากรู้วา่ ตนถกู หลอก บุรุษผนู้ ้ี คงไม่ยอมใหเ้ กบ็ งำ� เงียบแน่ เหยามี่อิงถอนใจคีบไก่ชิ้นอว้ นเขา้ ปากกดั พลางคิดทบทวนอยา่ ง เรื่อยเป่ื อย ก่อนมา บิดาเอ่ยเล่าถึงข่าวลือและเตือนอยา่ งห่วงใยเพราะนาง ตอ้ งแต่งงานกบั บุรุษที่ถกู กล่าวหาวา่ เป็นปี ศาจดูดเลือด ตอนน้นั นางเองก็ หวาดหวน่ั แต่คร้ันพอไดพ้ บหนา้ เขา้ จริงๆ เหยามี่อิงกลบั รู้สึกวา่ ข่าวท่ีบิดา บอกน้นั ออกจะเกินความจริงอยหู่ ลายส่วน ประเมินจากท่าทางและการแสดงออก ประมุขป้ อมพริ ุณเป็นบุรุษ เยน็ ชาเขา้ ถึงยากแต่มิไดห้ ลบซ่อนตนจากผอู้ ื่นดงั่ คำ� บอกเล่า เท่าท่ีฟังจาก เหล่าสาวใชเ้ ม่ือตอนเชา้ บรรดาเจา้ เมืองและพอ่ คา้ คุมกองคาราวานต่างหา หนทางสานสมั พนั ธ์กบั ประมุขป้ อมพริ ุณมิไดข้ าด จึงอาจกล่าวไดว้ า่ จางอ้ี เซียวเก่งกาจเป็นที่ชื่นชอบกริ่งเกรงของผคู้ น ‘เอ...ว่าแต่ท่าทางยกสองมือปิ ดปาก ทำ� ตาเหลือกโพลงของสาวใช้ พวกน้ัน ยามถามถึงหอคอยสูงท่ีต้งั ตระหง่านกลางป้ อม คืออะไรกนั นะ’ จวบจนช่วงเวลาหน่ึงกา้ นธูปผา่ นไปอยา่ งอึดอดั จางอ้ีเซียววาง ถว้ ยและตะเกียบยกถว้ ยชาร้อนดา้ นขา้ งข้ึนจิบและขยบั ตวั ลุกข้ึนเอ่ยคำ� พดู ลอยๆไม่เฉพาะเจาะจง “เดี๋ยวเจา้ ตามขา้ ไป ขา้ มีงานใหเ้ จา้ ทำ� ” ทุกคนที่เหลือหนั มองหนา้ สบตางุนงง คำ� สง่ั น้ีของผเู้ ป็นพ่ชี าย 36

รนิ ณณ์ าเดลลี่ หมายถึงใครกนั พลนั สายตาสามพี่นอ้ งเบนไปหาสตรีท่ีเพิ่งแต่งเขา้ มาใน ตระกลู เป็นตาเดียว เหยามี่อิงยกนิ้วช้ีหนา้ ของตนเป็นคำ� ถามและไดร้ ับการ พยกั หนา้ อยา่ งพร้อมเพรียงเป็นคำ� ตอบ คร้ันนางเลิกคิ้วแทนคำ� ถามเพ่ือความแน่ใจและได้รับการพยกั หนา้ ย้ำ� ยนื ยนั กลบั มาอีกคร้ัง นางจึงลุกข้ึนก่ึงเดินก่ึงวง่ิ ตามบุรุษที่เดินล่วง หนา้ ไปไกลอยา่ งเร่งรีบ แต่ทิ้งระยะห่างพอประมาณไม่ใหช้ ิดใกลจ้ นอีก ฝ่ ายเกิดอารมณ์หงุดหงิด เส้นทางท่ีจางอ้ีเซียวเดินนำ� เป็ นคนละเส้นทางกบั ทิศท่ีต้งั เรือน พำ� นกั ช้นั ใน แมใ้ นใจเกิดความสงสยั แต่นางเลือกเกบ็ งำ� ปากไวไ้ ม่เอ่ยถาม ‘ข้าเพ่ิงเข้ามาวนั แรก ผ้เู ป็นสามีคงไม่คิดลงมือสังหารทันทีหรอก น่า’ เหยาม่ีอิงกระซิบขบขนั กบั ตวั เอง ก่อนเปล่ียนเป็นพึมพำ� พร่�ำบ่น เศร้าสร้อย ‘น่าเสียดายท่ีเขาจำ� ข้าไม่ได้’ ฮูหยนิ ป้ อมพิรุณเพ่งมองแผน่ หลงั กวา้ งของผเู้ ป็ นสามีท่ีเดินนำ� อยู่ ดา้ น มือขา้ งหน่ึงรวบกำ� ถุงผา้ ขา้ งเอวอยา่ งเผลอไผล สิ่งของท่ีอยภู่ ายใน ถุงผา้ ใบน้ีสำ� คญั ต่อนางยง่ิ ต้งั แต่เกบ็ ไดน้ างระวงั รักษาอยา่ งหวงแหนหวงั วา่ สกั วนั หน่ึงจะไดส้ ่งคืนใหเ้ จา้ ของ แต่ทวา่ เม่ือถึงวนั ท่ีไดพ้ บหนา้ เจา้ ของ แทจ้ ริง นางกลบั มิอาจยน่ื มนั คืนใหไ้ ด้ ของสำ� คญั ในถุง คือ หยกม่วงสลกั ตวั อกั ษร ‘หวง’ หยกชิ้นน้ีหล่น จากตวั จางอ้ีเซียวในงานเทศกาลสารทท่ีเมืองหลวงแควน้ หมิงหวง่ั คืนวนั น้นั นางอยใู่ นคราบบุตรสาวพอ่ บา้ นจวนวา่ น คุณหนูของ นางเกิดอยากกินขนมน้ำ� ตาลอาบไอจนั ทร์ของหอเฟิ นเยว่ ว่ากนั ว่าหากสตรีไดก้ ินขนมน้ีแค่หน่ึงกอ้ นในคืนวนั สารทจะได้ รับพลงั ความงามเยา้ ยวนจากดวงจนั ทร์ 37

ไหมรัก สยบแคน้ ดงั น้ันผูค้ นทว่ั ทุกสารทิศจึงแห่แหนมาย้ือแย่งซ้ือจนแน่นขนัด ถนนหนา้ หอเฟิ นเยว่มีคนยืนชูตวั๋ เงินต่อแถวกนั ยาวเหยียดจนมองไม่เห็น หางแถว เหยาม่ีอิงที่ถูกบงั คบั ให้ออกมาซ้ือยืนหนา้ ม่อยถอนใจคิดหาทาง ซ้ือขนมน้ำ� ตาลใหไ้ ดส้ กั กอ้ นหน่ึง มิเช่นน้นั กลบั ไปมือเปล่าตอ้ งถกู คุณหนู อาละวาดทุบตีเป็ นแน่ ขณะท่ีบุตรสาวพอ่ บา้ นจวนวา่ นกำ� ลงั ครุ่นคิด พลนั เหตุวนุ่ วายก็ เกิดข้ึนเสียก่อน เม่ือคนท่ีต่อแถวอยดู่ า้ นหลงั เกิดไม่พอใจในความล่าชา้ จึงท้งั ผลกั ท้งั ดนั คนดา้ นหนา้ จนแถวแตกและคนท้งั หมดกไ็ หลกองมารวม กนั เป็นกอ้ นเดียว คราวน้ีถนนหนา้ หอเฟิ นเยวเ่ กิดชุลมุนเปรียบประดุจคนกลุ่มใหญ่ กำ� ลงั ก่อการประทว้ ง เสียงร้องโอดโอยผสมเสียงตะโกนด่าทอดงั ลน่ั สนน่ั ไปทว่ั แต่ละคนมองหนา้ จอ้ งตากนั ประหน่ึงเป็นศตั รูคู่อาฆาต ต่าง กระแทกต่างเหยยี บเทา้ บางคนใชข้ อ้ ศอกกระทุง้ เปิ ดทาง บางคนใชฝ้ ่ ามือ ฟาดคนอ่ืนใหห้ ลบและเหยามี่อิงท่ีเป็นสตรีบอบบางก็ถูกผลกั ถูกกระแทก จนลม้ หนา้ คะมำ� ซ้ำ� ยงั โชคร้ายโดนเหยยี บท่ีขาจนลุกไม่ข้ึน ขณะกำ� ลงั คิดวา่ วนั น้ีคงโดนเหยยี บตายตรงน้ีแน่ จางอ้ีเซียวก็ ปรากฏตวั ข้ึนประคองนางลุกยืนก่อนใชร้ ่างกายแขง็ แรงใหญ่โตฝ่ าฝงู ชน เขา้ ไปซ้ือขนมน้ำ� ตาลมายดั ใส่มือนางที่ยนื ตะลึงมองถึงหา้ กอ้ น คร้ันนางส่งเงินใหก้ เ็ มินเฉยบอกปัด อีกท้งั ยงั มีน้ำ� ใจโยนนางข้ึน มา้ แลว้ ควบพากลบั ไปส่งยงั จวนสกลุ หวง ตอนบุรุษผนู้ ้ีสะบดั กายข้ึนมา้ แลว้ ควบจากไป เหยามี่อิงเห็นอะไร บางอยา่ งร่วงจากเอวคนผนู้ ้นั จึงวง่ิ เขา้ ไปดู พบวา่ เป็นถุงผา้ สีน้ำ� เงินเขม้ ภายในบรรจุหยกม่วงเน้ือดีสลกั อกั ษร 38

รนิ ณณ์ าเดลลี่ นางรีบเงยหนา้ ตะโกนเรียกแต่บุรุษผนู้ ้นั ควบมา้ ไปไกลแลว้ บุตร สาวพอ่ บา้ นจึงเตร็ดเตร่ร้ังรออยคู่ รู่ใหญ่ เผอ่ื เจา้ ของหยกจะนึกข้ึนไดแ้ ละ หวนกลบั มาเอา แต่รออยนู่ านสองนานผเู้ ป็นเจา้ ของกไ็ ม่ยอ้ นกลบั มาสกั ที จน กระทง่ั บ่าวเฝ้ าประตเู ห็นนางยนื นานผดิ สงั เกตจึงเดินเขา้ มาถาม “ไม่อะไร ขา้ คิดเร่ืองโนน้ เรื่องน้ีเรื่อยเปื่ อย เจา้ ไปเฝ้ าประตูเถอะ” หลงั ปฏิเสธบ่าวเฝ้ าประตู เหยาม่ีอิงชะเงอ้ มองไปทางทิศท่ีบุรุษผู้ น้นั ควบมา้ จากไปอีกคร้ังก่อนตดั สินใจหนั หลงั กา้ วเทา้ เขา้ ประตูจวน เมื่อหยกชิ้นน้ีมีเจา้ ของ นางจึงต้งั ใจเกบ็ ไวอ้ ยา่ งดีหวงั ส่งคืนใหถ้ ึง มือในวนั ใดวนั หน่ึง ใครเลยจะคิดวา่ สวรรคก์ ลบั เล่นตลก สองปี ใหห้ ลงั นางไดพ้ บ หนา้ เจา้ ของหยกอีกคร้ัง แต่เป็นการพบหนา้ ที่นางไม่กลา้ ควกั ถุงหยกมา ยน่ื คืนให้ เพราะเกรงความลบั สวมรอยเป็นเจา้ สาวจะถกู จบั พิรุธได้ เมื่อคืนตอนเปิ ดผา้ คลุมหนา้ นางมวั แต่ต่ืนตระหนกกงั วล อีกท้งั ในหอ้ งมีเพียงแสงเทียนสลวั และจางอ้ีเซียว จึงมิทนั ไดเ้ ฉลียวใจนึกถึง จวบจนเมื่อเชา้ ยามกา้ วเขา้ ไปในศาลาหินไดเ้ ห็นใบหนา้ บุรุษ ท่ีนางกราบไหวฟ้ ้ าดินชดั เจนจึงตกใจอยา่ งมาก ไม่นึกวา่ โชคชะตาจะ เล่นกลนำ� พาพวกนางมาเจอกนั ในสถานการณ์เช่นน้ี เหยาม่ีอิงถอนหายใจระบายความอึดอดั หนกั หน่วงสามทีติดดว้ ย ความกงั วล นึกภาวนาขอใหช้ ่วงเวลาท่ีอยรู่ ่วมกนั ในป้ อมพิรุณจางอ้ีเซียว จดจำ� นางไม่ได้ มิเช่นน้นั ดูจากนิสยั ของบุรุษผนู้ ้ียอ่ มตอ้ งสืบสาวราวเรื่อง จนกระจ่างแน่ ชีวติ ของตนนางไม่ห่วง นางห่วงแต่บิดากบั มารดาท่ีอยใู่ นเง้ือม มือของสกลุ วา่ นเท่าน้นั เกรงจะถกู ระบายโทสะจนไร้ความสงบสุขชวั่ ชีวติ 39

ไหมรัก สยบแคน้ “เฮอ้ ...” บุตรสาวพอ่ บา้ นสกลุ วา่ นถอนหายใจอีกเฮือก ชีวติ น้ีของนางเริ่ม วนุ่ วายยงุ่ ยากมากข้ึนทุกทีแลว้ หลงั ถูกบุรุษข้างหน้าพาเดนิ ลดเลยี้ ววนไปวนมาอยู่พกั ใหญ่ ขาสองขา้ งของเหยาม่ีอิงเร่ิมปวดและอ่อนลา้ คร่ึงเดือนมานี่นาง เร่งเดินทางเพอ่ื มาเขา้ พิธีจึงมิไดน้ อนหลบั สบายสกั เท่าไหร่ จนกระทงั่ เมื่อ ถูกเจา้ บ่าวทิ้งร้างใหน้ อนเฝ้ าหอ้ งหอเดียวดายแมไ้ ดห้ ลบั สนิทเป็ นคืนแรก แต่ถึงกระน้นั ร่างกายกย็ งั ไม่ฟ้ื นตวั สดชื่น “ท่าน...เอ่อ...ท่านประมุขจะพาขา้ ไปไหน สิ้นคำ� ถามสงสยั อาคารไมย้ กเสาสูงหลงั คาโปร่งโล่งกวา้ งไร้ กำ� แพงตีก้นั เป็นฝาผนงั หลงั ใหญ่ปรากฏข้ึนในสายตาพอดิบพอดี เหยามี่อิงขมวดสองคิ้วเพง่ มองเขา้ ไป ดา้ นในแบ่งเป็นสองฝั่งมี คนสองกลุ่มกำ� ลงั ทำ� งานของตนชุลมุนวนุ่ วาย ฝ่ังดา้ นขวากำ� ลงั หน่ั เน้ือหนั่ ผกั กองท่วมสูงดูจากปริมาณของที่หั่นกองและเตรียมไวน้ ่าจะใชส้ �ำหรับ เล้ียงดูคนสกั สองร้อยคน ส่วนฝั่งดา้ นซา้ ยกำ� ลงั ขะมกั เขมน้ ก่อเตาไฟพดั เร่งจนควนั โขมง ไม่ตอ้ งถามกร็ ู้วา่ ที่นี่คือโรงครัว ...ว่าแต่พานางมาทำ� ไมกนั ... นนั่ คือคำ� ถามท่ีนางไม่กลา้ เอ่ยถาม ไดแ้ ต่เดินตามบุรุษผเู้ ป็นสามี เขา้ ไปดา้ นใน “ท่านประมุขมา” เสียงแม่ครัวผหู้ น่ึงตะโกนบอก ทุกคนต่างรามือจากงานที่ทำ� รีบ ว่ิงมายืนเรียงแถวประสานมือและประสานเสียงทำ� ความเคารพผเู้ ป็ นนาย ใหญ่ “คารวะท่านประมุข” 40

รินณณ์ าเดลลี่ ขณะกล่าวถอ้ ยคำ� พร้อมเพรียงทุกคนแอบเหลือบตามองดว้ ยความ แปลกใจและสงสยั อยา่ งยง่ิ ...ร้อยวนั พนั ปี ประมขุ ใหญ่ป้ อมพิรุณไม่เคยย่างกรายมาท่ีนี่ แล้ว เหตใุ ดวนั นีจ้ ึงมาได้ แถมยงั พาฮูหยินเดินตามติดมาด้วย... ส่วนสตรีท่ีถูกเพ่งเล็งสงสัยกำ� ลงั ชะเงอ้ มองเลยไปยงั ด้านหลงั อยา่ งสนใจใคร่รู้ พ้นื ที่วา่ งโล่งถกู ขดุ ยกจดั แบ่งเป็นแปลงปลกู ผกั หลาก ชนิด คนงานหลายคนกำ� ลงั ออกแรงทำ� งานอยา่ งขะมกั เขมน้ บางส่วนตกั น้ำ� จากร่องก้นั ระหวา่ งแปลงสาดกระจายใหค้ วามชุ่มช่ืนตน้ อ่อนตน้ แก่ท่ีชู ไสว บางส่วนกม้ ๆเงยๆเลือกเกบ็ ผกั ที่โตเตม็ ที่แลว้ หอบมาส่งที่โรงครัว “นบั จากวนั น้ี อาหารทุกม้ือของคนในปราสาทหยาดพริ ุณยกให้ นางทำ� ” เหยาม่ีอิงท่ีกำ� ลงั กวาดสายตามองความเขียวชอุ่มของแปลกผกั สด อยา่ งเพลิดเพลินหนั ขวบั กลบั มามองเจา้ ของคำ� สง่ั ดว้ ยความตกใจ ส่วนแม่ ครัวที่ยืนเขา้ แถวเรียงรายต่างทิ้งหัวเข่ากระแทกพ้ืนโขกหัวส่งเสียงระงม ขอร้องนายใหญ่ “ท่านประมุข พวกบ่าวทำ� ผดิ เร่ืองใด โปรดสอนสง่ั ” ทุกคนต่างวงิ วอนร้องไหร้ ้องห่มหวน่ั เกรงถูกขบั ไล่ขายตวั ออกไป ลำ� บากลำ� บน กวา่ กา้ วเทา้ เขา้ มาทำ� งานในป้ อมพิรุณไดต้ อ้ งย้อื แยง่ แข่งขนั กนั อยา่ งเอาเป็นเอาตาย เร่ืองอะไรจะยอมถกู ผลกั ออกไปโดยง่าย...ไม่มีทาง “ขา้ มิไดจ้ ะไล่พวกเจา้ แค่มอบหมายหนา้ ที่สำ� คญั ใหฮ้ ูหยนิ นาง เป็ นคนชอบทำ� งานไม่ชอบนั่งๆนอนๆหายใจทิ้งให้หมดเปลืองอาหาร พวกเจา้ แค่คอยดูฮูหยนิ ทำ� งานมิใหเ้ สียเร่ืองเท่าน้นั กพ็ อ” สายตาทุกคู่ ณ ที่น้นั เตม็ ไปดว้ ยคำ� ถาม ต่างหนั มองกนั และกนั แลว้ ส่ายหนา้ ไม่มีคำ� ตอบ 41

ไหมรกั สยบแคน้ ท่านประมุขแต่งฮูหยนิ มาเป็นนางกน้ ครัวหรือ ถา้ มิใช่...แลว้ เหตุใดจึงมีคำ� ส่ังประหลาดมอบหมายให้นางลงมือทำ� อาหารเล้ียงคนต้งั มากมาย หากนบั นิ้วดูกป็ ระมาณสองสามร้อยคนเชียวนะ โอ้!!! สตรีตระกูลสูงรูปร่างบอบบางดจุ กิ่งอ้อ ซำ้� ยงั เป็นฮูหยิน ท่านประมขุ จะต้องทำ� อาหารเลีย้ งคนจำ� นวนสองสามร้อยคนทุกวนั ถือ เป็นงานหนักหน่วงย่ิง แต่น่ีเป็นคำ� สั่งของประมขุ มีผ้ใู ดเคยบิดพลิว้ ไม่ทำ� ตามได้ หรื อ “ขอรับ/เจา้ ค่ะ ท่านประมุข” ทุกคนในท่ีน้นั ตอบรับประสานเสียง มีเพยี งสตรีที่เพ่งิ ถกู มอบ หมายหน้าที่โดยไม่รู้ล่วงหน้าเท่าน้ันท่ียงั ยืนงุนงงอย่ใู นกองผกั ท่ีใชป้ รุง อาหาร จางอ้ีเซียวปรายหางตามองสตรีขา้ งกายแวบหน่ึงกระตุกยิ้มมุม ปากคลา้ ยสาแก่ใจก่อนสะบดั ชายเส้ือคลุมหนั หลงั เดินจากออกมา “ท่าน...เอ่อ... เด๋ียวสิ ท่านรอขา้ ดว้ ย” เหยามี่อิงไดส้ ติร้องเรียกวง่ิ ตามหลงั จางอ้ีเซียวไดย้ นิ เสียงจึง กระตุกยมิ้ อยา่ งดูแคลนก่อนหยดุ กา้ วเทา้ ยนื น่ิง น่าสงสารท่ีเหยามี่อิงเกรงตามไม่ทนั จึงวง่ิ ซอยเทา้ เตม็ ที่ คร้ันอีก ฝ่ ายหยดุ เคล่ือนไหวกะทนั หนั นางจึงร้ังแรงวง่ิ ไว้ หยดุ ไม่ทนั ใบหนา้ งาม ท่ิมกระแทกเขา้ แผน่ หลงั แขง็ แรงจนเจบ็ ตอ้ งร้อง โอ๊ย!!! ออกมาคำ� หน่ึง บุรุษเจา้ ของแผ่นหลงั เบนสายตาคมดุหันมามองสตรีท่ีกำ� ลงั ยก สองมือกมุ จมูก ดวงตาสองขา้ งเคลือบคลอน้ำ� ใสปริ่มจะหยดลงบนสอง แกม้ “เจา้ มาทำ� ไม ขา้ บอกใหอ้ ยจู่ ดั การอาหารมิใช่หรือ” ถอ้ ยน้ำ� เสียงในคำ� ถามแฝงอารมณ์เยย้ หยนั ดูถกู เจือจาง ประกอบ กบั สายตาดูแคลนท่ีสะทอ้ นวาบบนใบหนา้ คร้ามเขม้ ทำ� ใหเ้ หยามี่อิงนึก 42

รนิ ณ์ณาเดลล่ี สงสยั บางอยา่ งอยคู่ รามครัน แต่ทวา่ ... “ขา้ ถามวา่ เจา้ ตอ้ งสิ่งใดจึงวง่ิ ตามมาอยา่ งไร้มารยาทเช่นน้ี ได้ ข่าววา่ สกลุ วา่ นอบรมบ่มเพาะสตรีในตระกลู อยา่ งเขม้ แต่เท่าที่เห็นการ แสดงออกของคุณหนูวา่ น ออ้ มิใช่...ขา้ ตอ้ งเรียกวา่ ฮูหยนิ กลบั มิไดเ้ ป็นดงั่ คำ� บอกเล่าท่ีไดย้ นิ มาสกั นิด” เสียงตวาดแกมเหน็บแหนมทำ� เอาเหยาม่ีอิงสะดุง้ จนร่างกระตุก หลงลืมเร่ืองที่นึกสงสยั ไปชว่ั ขณะ นางหลบั ตาสูดลมหายใจเขา้ ลึกและ ผอ่ นยาวดุจตอ้ งการต้งั สติเรียกขวญั กำ� ลงั ใจ “ขา้ เพียงตอ้ งการถามให้แน่ชัดว่าท่านจะให้ขา้ ทำ� หน้าที่ต้งั แต่ บดั น้ีใช่หรือไม่” “ใช่” สิ้นคำ� ยนื ยนั หนกั แน่น เหยามี่อิงกส็ ะบดั ตวั หนั หลงั เดินจ้ำ� เทา้ กลบั ไปที่โรงครัวทิ้งบุรุษผเู้ ป็ นสามียนื สองมือไขวห้ ลงั เชิดคางวางท่าคา้ ง มองตามร่างบางท่ีเดินจากไปอยา่ งงุนงง หน่ึงช่ัวยามให้หลงั ผคู้ นในโรงครัวต่างยนื จบั กลุ่มกระซิบกระซาบมองฮูหยนิ หมาดๆ ของป้ อมพริ ุณเดินวนุ่ เดี๋ยวซา้ ยเด๋ียวขวา หยบิ จบั สำ� รวจผกั ผลไมแ้ ละเน้ือ สตั วส์ ำ� หรับปรุงอาหาร ท่าทางท่ีเห็นน้นั คล่องแคล่วทะมดั ทะแมงราวกบั คุน้ เคยงานเหล่าน้ีเป็นอยา่ งดี “พวกเราควรทำ� ยงั ไง” หน่ึงในแม่ครัวกระซิบถามความเห็นคน อ่ืนและไดร้ ับการส่ายหนา้ เป็นคำ� ตอบ “ท่านประมุขสงั่ ใหน้ างทำ� แต่เม่ือครู่ประมุขรองส่งคนสนิทมา กำ� ชบั ใหพ้ วกเราช่วยดูแลอยา่ งดี” 43

ไหมรัก สยบแค้น แม่ครัวคนเดิมต้งั คำ� ถามข้ึนอีกคร้ังและยงั ไดร้ ับการส่ายหนา้ แทน คำ� ตอบดุจเดิม “เอะ๊ !!!พวกเจา้ เอาแต่ส่ายหนา้ แลว้ ขา้ จะรู้ไดอ้ ยา่ งไร” แม่ครัวเจา้ ปัญหาลืมตวั ตวาดลนั่ ก่อนถูกคนประมาณยส่ี ิบคนท่ียนื มุงจบั กลุ่มเอามือท้งั หนาท้งั เหมน็ รุมปิ ดปากจนหายใจแทบไม่ออก “อ่อยอา้ อ๋ายไอไออ้ อก” คนถูกปิ ดปากพยายามร้องขอความช่วยเหลือแต่ไม่มีใครเขา้ ใจ ทุกคนต่างมุ่งมน่ั มิให้แม่ครัวหลุดเสียงพูดกระทบฮูหยินออกมาให้ผูอ้ ื่น ไดย้ นิ เดี๋ยวจะเกิดปัญหา อยา่ งไรเสียสตรีตรงหนา้ ก็เป็ นฮูหยินท่ีท่านประมุขกราบไหวฟ้ ้ า ดินเขา้ มาอยา่ งถกู ตอ้ ง แมว้ นั น้ีไดร้ ับมอบหมายหนา้ ที่ไม่ค่อยเหมาะสม แต่นนั่ อาจเป็นเพราะ...ท่านประมุขตอ้ งการใหบ้ ่าวไพร่เห็นความ สามารถของฮูหยนิ กเ็ ป็นได้ “พี่สะใภ้ พวกขา้ มาช่วย” ดรุณีนอ้ ยประจำ� ป้ อมพิรุณส่งเสียงกงั วานใสพร้อมรอยยมิ้ กวา้ งนำ� หนา้ ก่อนจะพาร่างตวั เองเขา้ มาคลอเคลียพี่สะใภอ้ ยา่ งสนิทสนม นางชอบ สตรีผนู้ ้ีแมจ้ ะไดพ้ บและสนทนากนั เพยี งแค่หน่ึงวนั “เจา้ ทำ� เป็นเหรอ” จางอ้ีฝานเอ่ยขดั คอนอ้ งสาวอยา่ งหมน่ั ไสร้ ะคนเอน็ ดู “กใ็ หพ้ ส่ี ะใภส้ อนสิ ยากตรงไหน” จางอ้ีซินย่ืนแขนเก่ียวเกาะพี่สะใภค้ นโตแลว้ หันมาแลบลิ้นทำ� หนา้ ทะเลน้ ใส่พช่ี ายคนที่สาม “ขา้ เตม็ ใจสอนถา้ เจา้ อยากเรียน” เหยามี่อิงตอบพลางกางแขนขา้ งหน่ึงโอบเอวสาวนอ้ ยตอบแทน ความสนิทสนมที่ไดร้ ับอยา่ งจริงใจ 44

รนิ ณ์ณาเดลลี่ “วา่ แต่พี่สะใภท้ ำ� เป็นหรือ ขา้ งุนงงที่พี่ใหญ่มอบงานหนกั เช่นน้ี ใหท้ ่าน” จางอ้ีฝานเอ่ยอยา่ งกงั ขาไม่กระจ่างใจ “ท่านประมุขอาจตอ้ งการใหข้ า้ พิสูจนต์ วั เอง พวกเจา้ อยา่ กงั วลเลย ขา้ ทำ� ไหว” คำ� ยนื ยนั น้ีมิไดเ้ กินเลยจากความเป็นจริง หนา้ ท่ีด้งั เดิมของนาง ยามเป็นบุตรสาวพอ่ บา้ นอยจู่ วนสกลุ วา่ นกค็ วบคุมดูแลโรงครัวอยแู่ ลว้ เหล่านายท่านในสกลุ วา่ นลว้ นมากเรื่อง อาหารการกินตอ้ ง พถิ ีพถิ นั รสชาติเลิศลิ้น พอ่ ครัวแม่ครัวสกลุ วา่ นเปลี่ยนหนา้ มาหลายสิบคน สุดทา้ ยกลบั มาลงตวั ท่ีเหยามี่อิงดว้ ยความบงั เอิญ สาเหตุเพราะคุณหนูวา่ นเกิดหิวโหยข้ึนมายามดึก คืนน้นั แม่ครัว เกิดป่ วยไขก้ ินยานอนหลบั ไปต้งั แต่หวั ค่ำ� คร้ันจะเปิ ดประตจู วนออกไป ซ้ือหาของกินดา้ นนอก เวลากด็ ึกดื่นไม่เหมาะสมเสียแลว้ บุตรสาวพ่อบา้ นตดั ความร�ำคาญจึงลงมือติดเตาฉวยมีดท้งั หนั่ ท้งั สบั จนไดข้ า้ วผดั ไข่หอมกรุ่นชามหน่ึง คราแรกคุณหนูว่านเห็นเป็ นแค่ข้าวผัดธรรมดาจึงเก่ียงงอน ผลกั ไส แต่ดว้ ยความหิวจึงยอมตกั ใส่ปากคำ� หน่ึง “อร่อย ขา้ วท้งั นุ่มท้งั หอมเค้ียวเพลินรสชาติละมุนลิ้นมาก” สิ้นคำ� ชมที่หาไดน้ อ้ ยนกั จากปากวา่ นชิวเช่ียน ขา้ วในชามกถ็ กู ตกั กินจนหมดเกล้ียงไม่เหลือเลยสกั เมด็ เชา้ วนั รุ่งข้ึน ฝีมือผดั ขา้ วของบุตรสาวพอ่ บา้ นถกู เล่าต่อสู่นาย ท่านวา่ นและฮูหยนิ สองคนน้นั ไม่เชื่อจึงสง่ั ใหเ้ หยาม่ีอิงลงครัวทำ� อาหาร พิสูจนค์ ำ� พดู จากน้นั คร่ึงชวั่ ยามบนโตะ๊ อาหาร กบั ขา้ วหา้ อยา่ งน้ำ� แกงหน่ึง อยา่ งลว้ นถกู ตกั ถูกซดจนหมด เจา้ นายสกลุ วา่ นต่างนง่ั เชด็ ปากจิบน้ำ� ชา 45

ไหมรัก สยบแคน้ ช่วยย่อยก่อนมีคำ� สั่งให้เหยาม่ีอิงดูแลอาหารสามม้ืออาหารว่างหน่ึงมือ เพยี งคนเดียว น่าแปลกที่พอ่ ของนางมีความสุขท่ีบุตรสาวกลายเป็นแม่ครัว คง เพราะมองวา่ อาหารการกินเป็นเรื่องละเอียดอ่อนและสำ� คญั หากไดร้ ับ มอบหมายยอ่ มแสดงวา่ ผเู้ ป็นนายไวว้ างใจข้นั สูง คิดถึงตรงน้ีเหยาม่ีอิงถอนหายใจเฮือกหน่ึง ตอนน้นั นางอุตส่าห์ ย้งั ฝีมือใชแ้ ค่หา้ ส่วนคร่ึงเพราะไม่ตอ้ งการใหผ้ ลงานเขา้ ตา ที่ไหนได้ สวรรคก์ ลบั นึกสนุก รสชาติอาหารท่ีฝีมือแค่คร่ึงกลบั ถกู ปากเหล่าเจา้ นาย เขา้ ให้ ‘เฮ้อ...ขนาดย้ายร่างจากจวนสกลุ ว่านมาอย่ทู ี่ป้ อมพิรุณ ตำ� แหน่ง แห่งที่ยงั ไม่เปล่ียนเลย’ ...วนั ก่อนนางยนื อยหู่ นา้ เตาไฟหอ้ งครัวสกลุ วา่ น ณ เวลาน้ีนาง ยนื อยหู่ นา้ เตาไฟทำ� อาหารโรงครัวกวา้ งของป้ อมพริ ุณ... แสงสุดท้ายของตะวนั ลบั เหลย่ี มขอบฟ้ าพ้นไปแล้ว วนั แรกของฮู หยนิ ป้ อมพริ ุณกก็ ำ� ลงั ผ่านพ้นไปเช่นกนั ...หน่ึงวนั หลงั การแต่งงานมีผ้ใู ดเป็นเช่นนางบ้างหรือไม่ แต่งเข้า มาเป็นฮูหยินใหญ่แต่กลบั วิ่งว่นุ หน้าเคลือบมนั เยิม้ อย่ใู นโรงครัว... เหยาม่ีอิงครุ่นคิดอย่างขบขนั และลงมือจดั การงานท่ีเหลืออย่าง เพลิดเพลินโดยไม่รู้วา่ ท่าทางเช่ียวชาญของนางลว้ นอยใู่ นสายตาบรรดาแม่ ครัวและสาวใชท้ ี่เฝ้ าชมดูอยา่ งสงบเสง่ียมไม่กลา้ สร้างปัญหาใดๆ ก่อนหนา้ จางอ้ีซินกา้ วเทา้ ออกจากโรงครัวไดอ้ อกคำ� ส่ังกำ� ชบั เดด็ ขาดใหท้ ุกคนช่วยเหลือพสี่ ะใภข้ องนาง ภายใตส้ ายตาคาดโทษกวาดมอง ไปยงั บรรดาแม่ครัวเจา้ ของพ้ืนที่ เหมือนตอ้ งการตอกย้ำ� วา่ ผใู้ ดคิดกลน่ั แกลง้ ฮูหยนิ ป้ อมพริ ุณตอ้ งเจอบทลงโทษไม่ตายดีแน่ 46

รนิ ณ์ณาเดลล่ี ผอู้ ื่นมิอาจขดั คำ� สง่ั ท่านประมุข แต่เหนือท่านประมุขยงั มีคุณหนูส่ี ท่ีพี่ชายท้งั สามท้งั รักท้งั ตามใจ เพราะฉะน้นั คำ� สง่ั ของนางสามารถหกั ลา้ ง ทุกคำ� สง่ั ที่ไม่ร้ายแรงไดอ้ ยา่ งหมดจด เหยามี่อิงวางอาหารจานสุดทา้ ยลงบนถาด สาวใชป้ ระจำ� เรือน ศิลาหินรีบพงุ่ เขา้ มายก “ประมุขรอง ประมุขสามกบั คุณหนูสี่รออยทู่ ่ีโตะ๊ อาหารแลว้ เจา้ ค่ะ ส่วนท่านประมุขยงั อยบู่ นหอคอย” ฮูหยนิ หน่ึงวนั ของป้ อมพริ ุณเผยสีหนา้ งุนงงสงสยั “หอคอยคือที่ใด” ทุกคนในโรงครัวต่างร่วมใจกนั ยกนิ้วช้ีไปที่หอหินสูงเสียดฟ้ า แทนคำ� ตอบ “เช่นน้นั อาหารม้ือน้ีตอ้ งยกไปใหท้ ่านประมุขท่ีนน่ั ใช่หรือไม่” ทุกคนพยกั หนา้ พร้อมเพรียงโดยไม่เอ่ยเสียงตอบอีกตามเคย เหยา ม่ีอิงรีบหนั มาแบ่งอาหารใส่จานชุดใหม่คร้านจะสนใจสีหนา้ ท่าทางแปลก ประหลาดคนเหล่าน้นั ตลอดสายจรดค่ำ� นางวง่ิ วนุ่ อยหู่ นา้ เตาท้งั ร้อนท้งั เหน่ือย ตอนน้ีส่ิงที่นางโหยหาคือแช่ร่างกายจ่อมจมลงในน้ำ� อุ่นร้อนเพ่ือ คลายอาการปวดเม่ือยอ่อนลา้ ท่ีเผชิญมาท้งั วนั “ขา้ แบ่งเสร็จแลว้ พวกเจา้ ยกไปใหท้ ่านประมุขได”้ ฮูหยินป้ อมพิรุณบอกพลางแกะปมถอดผา้ กนั เป้ื อนท่ีตวั ออกมา สะบดั ก่อนยน่ื ใหส้ าวใชข้ า้ งกายรับไปเกบ็ ใครจะคิดวา่ หนั กลบั มาอีกทีจะ เห็นคนหลายสิบชีวิตที่ยนื มุงสูดกลิ่นแอบหยบิ อาหารถอยหลงั ห่างไปรวม ตวั กนั อยมู่ ุมหน่ึงราวกบั เจอส่ิงน่ากลวั ขนหวั ลุก “ทำ� ไม เกิดส่ิงใดหรือ” คำ� ถามน้ีไร้คำ� ตอบเพราะทุกคนเอาแต่เจา้ มองหนา้ ขา้ ขา้ มองหนา้ เจา้ เจา้ กระทุง้ ศอกใส่ขา้ ขา้ กก็ ระทุง้ ศอกใส่เจา้ 47

ไหมรัก สยบแคน้ เหยามี่อิงถอนใจเฮือกใหญ่ระบายความอึดอดั ร�ำคาญท่ีสะสมมา ต้งั แต่เม่ือครู่ “พวกเจา้ สกั คนช่วยบอกขา้ ใหก้ ระจ่างที” “หอคอยเทียบนภาเป็นสถานท่ีตอ้ งหา้ ม บ่าวไพร่มิอาจล่วงล้ำ� ปกติขา้ จะเป็นคนจดั การดูแล แต่วนั น้ีโรคชรารุมเร้าเดินข้ึนบนั ไดสูงหลาย สิบข้นั ไม่ไหว รบกวนรับหนา้ ที่ยกอาหารไปส่งใหท้ ่านประมุขทีเถอะ” ลุงตงั่ เอ่ยเสียงเรียบ เหยาม่ีอิงลอบมองสำ� รวจไม่เห็น แต่คิดอีกที ลุงตงั่ คงเป็นเหมือนพอ่ ของนาง แมป้ ่ วยไขก้ ลบั แสร้งแสดงตนเขม้ แขง็ “เช่นน้นั ขา้ ขอลา้ งหนา้ ลา้ งตาสกั ครู่ หากโผล่ยกอาหารไปใหท้ ่าน ประมุขสภาพน้ีอาจโดนโกรธเคืองได”้ “อีกคร่ึงชวั่ ยามกวา่ จะถึงเวลาอาหารของท่านประมุข เชิญฮูหยนิ กลบั เรือนผลดั เปลี่ยนเส้ือผา้ ให้สะอาดสะอา้ นก่อนแลว้ ค่อยยกไปก็ยงั ไม่ สาย” กลบั เป็นลุงตง่ั ท่ีเอ่ยแนะนำ� เสียงเรียบ เหยามี่อิงฟังดูมีเหตุผลจึง พยกั หนา้ รับรู้แลว้ ผละเดินกลบั เรือนพำ� นกั ท่ามกลางสายตามองตามอยา่ ง เป็นห่วงกงั วลของเหล่าคนในครัว ความจริงหน้าที่น้ีเป็ นของลุงตง่ั เพราะไม่มีบ่าวไพร่ผูใ้ ดกลา้ รับ อาสา หอคอยแห่งน้นั เป็นสถานที่น่ากลวั ทุกสิบหา้ วนั จะไดย้ นิ เสียงร้อง โหยหวนคลา้ ยสตั วบ์ าดเจบ็ ดงั กอ้ งกงั วานทว่ั ซ้ำ� เชา้ รุ่งข้ึน เส้ือผา้ กบั อ่าง น้ำ� เป้ื อนเลือดสีแดงฉานยงั ถูกยกออกมาให้เห็นและคืนน้ีครบรอบสิบห้า วนั ท่ีเวยี นกลบั มาอีกคร้ังแลว้ แมบ้ ดั น้ีผคู้ นในปราสาทไดย้ นิ จนชาชิน แต่ กไ็ ม่มีใครอยากกา้ วเทา้ เขา้ ไปในน้นั เมื่อไดย้ นิ วา่ ลุงตง่ั ใหฮ้ ูหยนิ ยกอาหาร ไปท่ีหอคอย บ่าวไพร่ทุกคนในครัวจึงรู้สึกห่วงฮูหยนิ หน่ึงวนั ของป้ อม พริ ุณ วนั น้ีนงั่ สูดกล่ินหอมของอาหารที่ฮูหยินลงมือปรุงจนตวั ตะกละ 48

รนิ ณณ์ าเดลลี่ ในกระเพาะดีดโลดโวยวาย หนกั เขา้ ทุกคนทนไม่ไหวจึงแอบหยบิ ลองลิ้ม คนละหน่ึงคำ� แต่คนในครัวมียสี่ ิบกวา่ ชีวติ ไหนจะคนงานแปลงผกั ดา้ น หลงั ท่ีถกู กลิ่นหอมตามไปกวกั มือเรียกมาอีกเกือบสามสิบชีวติ สุดทา้ ยเจา้ หยบิ คำ� หน่ึง ขา้ หยบิ คำ� หน่ึง อาหารท่ีเตรียมไวใ้ นชาม อ่างใบใหญ่เพอ่ื เล้ียงคนท้งั ปราสาทพร่องหายไปเกือบคร่ึง โชคดีฮูหยนิ มิไดด้ ุด่า นางยนื มองทำ� ตาโตแลว้ ปล่อยเสียงหวั เราะ จากน้นั สง่ั ใหห้ น่ั ผกั หนั่ เน้ือผสมโยนลงกระทะผดั อาหารจานใหม่ออกมาแทน ฝี มือทำ� อาหารรวมกบั อุปนิสัยอ่อนโยนน่ารักประทบั ใจบ่าวไพร่ ต้งั แต่วนั แรก แมก้ ระทงั่ แม่ครัวใหญ่ที่ชอบวางกา้ มกดข่มผอู้ ื่นยงั ยอม อ่อนขอ้ ใหฮ้ ูหยนิ หลายส่วน คร้ันเห็นนางถกู ส่งเขา้ ไปเผชิญชะตากรรมจึงอดเห็นใจนางไม่ได้ เรือนพำ� นักฮูหยนิ ป้ อมพริ ุณ ฮูหยินท่ีทุกคนในครัวกำ� ลงั เป็ นห่วงลา้ งหนา้ ผลดั เปล่ียนอาภรณ์ ชุดใหม่อยา่ งเร่งรีบก่อนสาวเทา้ นำ� สาวใชเ้ ดินตรงไปยงั ทิศท่ีต้งั หอคอย น่า แปลกท่ีพอใกลถ้ ึงสาวใชท้ ี่เดินตามมากลบั วางถาดอาหารไวบ้ นเกา้ อ้ีหิน อ่อนระหวา่ งทางแลว้ หนั หลงั วง่ิ หนีกนั หมด ปล่อยเหยามี่อิงยนื โดดเดี่ยว อา้ ปากคา้ งในเวลาโพลเ้ พลข้ องยามจุดตะเกียง ฮูหยินคนใหม่กวาดสายตามองซ้ายขวาครู่หน่ึงจึงกม้ ตวั ยกถาด อาหารข้ึนมาถือแลว้ พยายามฝืนกา้ วอยา่ งมนั่ คงท้งั ที่ใจเตน้ ระรัว นางเริ่ม รู้สึกหวาดกลวั บรรยากาศและท่าทีแปลกประหลาดของผคู้ นท่ีวนเวียนอยู่ รอบตวั แลว้ ...หรือข่าวลือท่ีพ่อของนางได้ยินมาจะเป็นความจริง ประมขุ ป้ อม พิรุณท่ีนางแต่งด้วยเป็นปี ศาจกระหายเลือด... ขณะสมองคิดวาดภาพกระเจิดกระเจิงไปต่างๆนาๆ สองเทา้ นางก็ 49

ไหมรัก สยบแค้น ยงั คงกา้ วไปเร่ือยๆจนถึงท่ีต้งั หอคอย หนา้ ประตูมีบ่าวร่างกายกำ� ยำ� แขง็ แรงหนา้ ตาดุดนั น่ากลวั สองคน เฝ้ าอยู่ พอเห็นนางปรากฏร่างกช็ กั ดาบเล่มใหญ่ไขวท้ บั กนั ขวางทางไว้ พร้อมตวาดถามเสียงเห้ียม “เขตหวงหา้ ม ใครกลา้ บุกรุก” “อยา่ เสียมารยาทกบั ฮูหยนิ ใหญ่ นบั จากน้ีนางจะเป็นผสู้ ่งอาหาร ใหท้ ่านประมุขแทนขา้ พวกเจา้ จำ� หนา้ ไวใ้ หด้ ี” เหยาม่ีอิงสะดุง้ สุดตวั มืออ่อนแรงจนเกือบปล่อยถาดอาหารหล่น ลงพ้ืน จู่ๆลุงตงั่ โผล่มาส่งเสียงเรียบเยน็ ราวกบั วญิ ญาณจากเงามืดอยดู่ า้ น หลงั ต่อใหค้ นขวญั กลา้ ยงั อาจตกใจตายได้ “เชิญฮูหยนิ ” บ่าวชายสองคนพยกั หนา้ รับแลว้ เกบ็ ดาบ ผลกั ประตูใหฮ้ ูหยนิ กา้ ว เขา้ ไปดา้ นใน ไอเยน็ และความมืดหลงั บานประตูที่ถูกเปิ ดทำ� ใหเ้ หยามี่อิงใจส่ัน รัว ท้งั ที่นางมิใช่สตรีข้ีขลาดแต่ยามน้ีทำ� ไมกลบั นึกหวาดกลวั ยง่ิ ฮูหยินป้ อมพิรุณสูดลมหายใจเขา้ ลึกและถอนหายใจยาวต้งั สติ ก่อนกา้ วเทา้ เขา้ ไปอยา่ งเดด็ เด่ียว 50