เด็กสาวที่น่าสงสาร

The story poor girl เด็กสาวท่นี ่าสงสาร

ตื้ด ตืด้ ตื้ด เสียงนาฬิกาปลกุ จากโทรศัพท์ของฉันดังขนึ้ ในตอนเช้า เป็ นเช้าท่นี ่าเบ่ืออีกเเล้ว นฉี่ ันต้องลุกไปเรียนอีกเเล้วหรออ น่าเบ่ือจริงๆ ไม่อยากไปเรียนเลย โรงเรียนเป็ นสถานที่ท่นี ่าเบื่อมาก ฉันต้องเรียนไปอีกนานเเค่ไหนกันนะ ฉันอยากที่จะหลุดพ้นจากการเรียนหนงั สือพวกน้ีสักที ฉันไม่ชอบการเรียน สอนเเต่เร่ืองทีฉ่ ันไม่ชอบ ฉันชอบการเรียนทเี่ ราสามารถออกความคดิ เห็นได้ ได้อิสระในการทางานต่างๆ “ ลนิ !! จะสายเเล้วตื่นได้เเล้วลกู ” เเม่ตะโกนเรียกฉัน “ รู้เเล้วๆ หนูตื่นเเล้ว ” ฉันรีบลกุ ไปจากเตยี งเพือ่ เดินไปเข้าห้องน้า ฉันขอเเนะนาตัวเองนะคะ ฉันชื่อลิน อายุ 18 ปี เป็ นลูกคนเดียวของครอบครัวนี้ กาลังเรียนอย่ชู ้ันมธั ยมศึกษาปี ท่ี 6 ถงึ จะเรียนมาถึงขนาดนี้เเล้ว เเต่ฉันกไ็ ม่ชอบท่ีจะไปโรงเรียน เพราะฉันไม่ชอบทจี่ ะเรียน ไม่ชอบท่ีจะทาตามกฎของโรงเรียนเพราะมันน่าเบื่อมาก เเละตอนเด็กๆฉันเจอครูทวี่ ันๆส่ังเเต่งานพอเด็กทาอะไรไม่ถกู ใจกด็ ่าก็ตี เเล้งเร่ืองหนึ่งทท่ี าให้ฉันจาฝังใจกค็ ือ ตอนเดก็ ฉันป่ วยบ่อย เข้าโรงพยาบาลบ่อยมาก เเล้วมอี าการหนกั ถึงข้ันผ่าตัดทาให้นอนโรงพยาบาลเป็ นเดือน พอออกจากโรงพยาบาลฉันต้องทาการพกั ฟื้ นอย่ทู บ่ี ้านประมาณ 2-3 วัน เเล้วหมอบงั คับให้เดนิ เยอะๆ เเม่เลยพาฉันไปเดนิ ตลาดด้วย เเต่ด้วยฉันหยุดเรียนเป็ นเดือน เมื่อเเพ่ือนมาเจอฉันที่กาลังเดินตลาดอยู่ เพอื่ นกไ็ ปฟ้องครูเเล้วครูกไ็ ม่ฟังฉันเลยเพราะเชื่อเพ่ือนฉันมากกว่า จนเเม่ของฉันต้องมาคยุ กับครูเเล้วเอาใบรับรองเเพทย์มาให้ดู เเต่พอเเม่คุยกับครูเสร็จ เมื่อเเม่กลบั บ้านไปครูก็ยงั ใช้คคาพดู ในเชิงเเซะฉันตลอดทุกวนั จนทาให้ฉันเริ่มทีจ่ ะไม่อยากเรียนกบั ครู ชอบดถู กู ฉันบ้าง ฉันด่าฉันว่าฉันท้งั ทฉี่ ันไม่ได้ทาอะไรผิด มันทาให้ฉันเริ่มที่จะเกเรียน ไม่อยากไปเรียน

เวลา 7.25 น. “ ลนิ ! สายเเล้วนะ เสร็จยังลูก ” เเม่ตะโกนเรียกฉันอีกรอบ “ เสร็จเเล้วๆ ” ฉันตอบเเม่ไป “ ช่วงน้ลี ินไปโรงเรียนสายทุกวันเลยนะ ” เเม่ถามฉัน “ ก็หนูขเี้ กยี จที่จะตื่นเช้านิ ไม่ได้อยากจะไปโรงเรียนด้วย ” ฉันพูดบอกเเม่ “ ทนอกี เเค่ไม่กเี่ ดือนเองนะลูก จะจบอย่เู เล้ว ” เเม่พดู บอกฉันด้วยความอ่อนโยน “ เด๋ียวหนูก็ต้องไปเรียนต่อท่มี หาลยั อีก อีก 4 ปี อ่ะเเม่ ” ฉันพดู ทักท้วงเเม่ “ เรียนจบให้พ่อเเม่สบายใจไม่ได้หรอลกู ” เเม่พูด “ เเม่ก็พูดเเบบนี้อ่ะ เเล้วหนูกต็ ้องมานั่งเครียด จะเข้ามหาลัยไหน เเม่กไ็ ม่ให้ ท้งั ทอี่ ยากให้หนูเรียนมหาลยั เเท้ๆ จะเรียนอะไรเเม่ก็ไม่ชอบ สรุปหนูต้องเลอื กอะไรหรือเเม่ ” ฉันพดู กับเเม่ด้วยสีหน้าเศร้า เเม่เงียบสักพกั เเล้วพดู บอกให้ฉันไปโรงเรียน “ ไปโรงเรียนได้เเล้วไป ตอนเย็นค่อยมาคยุ กัน ” เเม่พดู “ ค่ะๆ เเม่กพ็ ูดเเบบนี้ตลอด สรุปก็เหมือนเดิม ” ฉันพดู เเล้วเดินไปโรงเรียน เเม่ฉันก็เป็ นเเบบนต้ี ลอดสรุปก็เป็ นเเบบเดิมตลอดฉันเครียดมากกบั การเข้ามหาลยั ในอกี ไม่ก่เี ดือน ฉันยงั เลือกไม่ได้เลยว่าอยากเรียนอะไรหรืออยากเป็ นอะไร ฉันไม่มคี วามฝัน ไม่มคี วามสามารถท่โี ดดเด่นจนฉันไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร ฉันเครียด ฉันเหนื่อยมากๆ....

ณ โรงเรียนเอกชนเเห่งหนึ่งใจกลางเมืองกรุง ฉันเดินเข้าโรงเรียนด้วยสีหน้าไม่ดี จนไปถงึ โต๊ะประจาท่ีนั่งกบั พวกเพ่อื นๆ “ อ้าวลนิ วันนี้มาเร็วกว่าปกตนิ ะ ” เเพรวเพื่อนสนทิ ฉันเอ่ยทักฉันด้วยความตกใจเลก็ น้อย “ เถยี งกับเเม่ต้งั เเต่เช้า เลยรีบออกจากบ้านมาอ่ะ ” ฉันพูดบอกเพอ่ื นสนทิ “ เร่ืองอะไรอ่ะ? ” เพอื่ นสนิทอกี คนของฉันทช่ี ่ือว่าใยไหมถาม “ เรื่องเดมิ ๆอ่ะ น่าเบ่ือมาก ” ฉันตอบ “ อีกเเล้วหรอ เฮ้อ!! สงสารเเกเลย ” เเพรวพดู “ น้นั เเหละฉันเหนื่อยมาก สายล่ะ เข้าเรียนกันเถอะ ” ฉันพูด ณ เวลาเลกิ เรียน หลงั จากท่เี ลกิ เรียนฉันกเ็ เยกย้ายกับเพื่อนเพ่ือกลับบ้าน เเต่ระหว่างทางฉันก็เดนิ นึกเล่นๆว่าถ้าวันหนง่ึ ฉันได้สิ่งท่ีต้องการตามทห่ี วงั ฉันจะเป็ นยงั ไงนะ ระหว่างที่นึกเล่นๆอย่กู ็มผี ้หู ญิงเเก่ๆเดินเข้ามาหาเเล้วพูดว่า “ หนูจะได้ สิ่งทีห่ นูต้องการในเร็วไวนะ ” ยายคนน้ันพดู เสร็จเเล้วกเ็ ดนิ หายไปในซอยเลก็ ๆ ทงิ้ ให้ฉันงนุ งงอยู่ตรงน้นั คนเดียว “ อะไรกันอ่ะ พดู ให้งงเเล้วก็หายไป ” ฉันพดู กบั ตวั เองเเล้วกเ็ ดนิ กลับบ้าน พอถึงบ้าน ฉันกไ็ ปเปลีย่ นเสื้อผ้าเเล้วเดนิ ไปหาพ่อเเม่ เพอ่ื คุยเร่ืองที่จะต่อมหาลัย “ พ่อเเม่ สรุปจะให้หนูต่อมหาลยั ท่ไี หน ” ฉันถามพ่อเเม่ออกไป “ หนูอยากต่อมหาลัยอะไร กต็ ่อเลยลูก พ่อเเม่ไม่บังคบั ลินเเล้ว ” พ่อพดู “ จริงหรอคะ!?! ” ฉันพูดถามเเม่ด้วยความตกใจ “ จริงลกู ” เเม่พดู “ พ่อเเม่ได้คุยกันเเล้ว พ่อเเม่บงั คับลูกไป ลกู กเ็ รียนไม่มคี วามสุข ” พ่อพดู เสริมจากที่เเม่พดู

“ ง้นั หนูไปเรียนการโรงเเรมนะ ” ฉันพูดบอกเเม่ “ ได้ลูก ” พูดเเม่ “ ขอบคณุ ค่ะ ” ฉันพดู ขอบคณุ พ่อเเม่เเละสวมกอดท่านด้วยความดใี จเเละว่งิ ขนึ้ ห้องไปเพ่อื บอกบรรดาเพอื่ นสนิทของฉัน ท้งั หลาย หลังจากวันน้นั พ่อเเม่ฉันกอ็ นุญาตให้ฉันทาทกุ อย่างโดยไม่ห้ามเรื่องขดั อะไรฉัน ให้ฉันเเรียนในสิ่งท่ชี อบเร่ืองการโรงเเรมเพราะฉันชอบงานบริการมากๆเเละได้เจอผ้คู นมากมาย พอฉันเรียนจบม.6 ก็ได้ต่อมหาลัยช่ือดังของจังหวดั เเละเมื่อฉันเข้าเรียนกไ็ ด้เรียนอย่างราบรื่นอย่างไม่มอี ะไรตดิ ขัด ฉันได้เรียนรู้เเละฝึ กฝนการเรียนต่างๆที่ชอบฉันอย่างต้งั ใจเเละได้ใช้ชีวติ กบั เพือ่ นๆอย่างสนกุ สนาน ได้เตม็ ที่กับการใช้วัยรุ่น หนึ่งปี ในมหาลัยผ่านไปฉันได้เจอเพอ่ื นใหม่มากมาย รุ่นพี่ท่นี ่ารักเเละอาจารย์ท่ดี เู เลลกู ศิษย์อย่างเอาใจใส่เเละเป็ นกนั เอง ถึงจะเร่ืองบางเรื่องทีท่ าให้ปวดหวั มีปัญหาบ้างในบางทเี จอเพอ่ื นทไี่ ม่ดบี ้าง เเต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดีเเละฉันก็ได้เกรดใน 2 เทอมเเรก ในมหาลัยที่ค่อนข้างจะดีมากเพราะฉันต้งั ใจทจ่ี ะเรียนทุกวิชาอย่างดีเเละสนกุ ไปกับมนั พอผ่านไปปี ที่ 2 การเรียนเริ่มยากขนึ้ เเต่ก็ยงั มอี ุปสรรคในการเรียนเยอะ เพราะด้วยฉันต้งั ใจเรียนเลยเป็ นทช่ี ื่นชอบของอาจารย์หลายๆคนทาให้เพ่ือนๆหลายคนไม่ชอบฉันเพราะคิ ดว่าฉันขปี้ ระจบประเเจงหวงั คะเเนนจากอาจารย์เเต่ด้วยฉันเป็ นคนไม่ใส่ใจคาพูดคนอนื่ ทาให้ฉันใช้ ชีวิตไ ด้ปกตเิ เละไม่สนใจคาพดู คนอน่ื ให้รกสมองตวั เอง ซ่ึงเกรดปี ท่ี 2 ของฉันก็ดขี นึ้ กว่าเดมิ ทาให้พ่อเเม่ภูมิใจ

เข้าสู่ปี ที่ 3 ในการเรียนมหาลัย ฉันต้องออกไปฝึ กงานท่โี รงเเรมด้วยเเละต้องเรียนรู้งานจากประสบการณ์จริงทไี่ ด้เจอเเต่ละวนั ถงึ จะเหนื่อ ยเเต่ก็สนกุ ที่ได้ดูเเลเเละบริการให้ลกู ค้าเเละผ้ทู ่ีมาพักในโรงเเรมทฉ่ี ันไปฝึ กงานน้นั มคี วามสุขมนั กค็ ้มุ มาก ท่ไี ด้ทา เเต่กย็ งั มีงานทีค่ ณะทีต่ ้องทา ทาให้เหน่ือย 2 เท่าตัวมากๆ พอฉันกลบั ถงึ บ้านก็สลบคาเตียงทุกวัน ปี สุดท้ายปี ท่ี 4 เป็ นปี ทีต่ ้องทาโปรเจคก์เเละต้องมาสรุปทุกอย่างทไี่ ด้เรียนรู้ไป เร่ิมทจี่ ะหางานเพอ่ื ทาเป็ นอาชีพในอนาคตเเต่ในเเต่ละปี ท่เี รียนมาฉันมคี วามสุขมากเพือ่ นๆเเละรุ่นพร่ี วมถึ งรุ่นน้องน่ารักมากๆ มหาลยั เป็ นการเรียนที่ดีมากฉันมีความสุขทีส่ ุด ณ วันจบพิธีการศึกษามหาลยั “ เย้! ในทสี่ ุดกเ็ รียนจบเเล้ววว ” ฉันตะโกนด้วยความดีใจ “ ดใี จใหญ่เลยนะลูกสาวพ่อ ” พ่อยมิ้ เเละพูดกบั ฉัน “ เป็ นสาวเต็มตัวเเล้วสิลูกเเม่ ” เเม่พูด “ หนูเรียนจบเเล้วนะพ่อเเม่ หนูจะทาให้พ่อเเม่สบายเอง ” ฉันพูดด้วยความจริงใจ “ จ้าลกู ” เเม่พูดตอบรับฉัน “ มาๆมาถ่ายรูปกัน ” พ่อเรียกฉันเเละเเม่ไปถ่ายรูป หลังจากผ่านวันจบไป ฉันกเ็ ริ่มหางานทา พอฉันได้งานท่ีทาไปได้ 1 – 2 เดือน ก็เกดิ ปัญหาโรค ระบาดอย่างหนกั ทาให้ทุกโรงเเรมเเละสถานที่ต่างๆทว่ั ประเทศต้องปิ ดช่ัวคราวเเต่ด้วยสถานการณ์กย็ งั ไม่ ดขี นึ้ ทาให้ครอบครัวฉันขาดรายได้อย่างมาก การเงินในบ้านเริ่มมีปัญหา พ่อเเม่กท็ ะเลาะกนั บ่อยมากๆ พ่อเเม่มีปากเสียงกนั ทกุ วนั เถยี งกนั เรื่องค่าใช้จ่ายต่างๆ จนอย่มู าวันหนง่ึ พ่อได้ทบุ ตีเเม่ ฉันจึงเข้าไปห้ามเเละโดนลูกหลงไปด้วย

“ พ่ออย่าทาอะไรเเม่นะ เเม่เจบ็ หนูขอร้อง ” ฉันพดู อ้อนวอนพ่อ “ ดูเเม่เเกสิ!! วนั ๆไม่ทาอะไรใช้เเต่ฉัน พอเงนิ หมดก็มาด่าฉัน!!! ” พ่อตะคอกใส่ฉันด้วยความโมโห “ กเ็ เกเป็ นหัวหน้าครอบครัว เเกก็ต้องหาเลีย้ งพวกฉันสิ!! ” เเม่ตะคอกกลับ “ ฉันเบื่อกบั คาว่าครอบครัวเเล้วนะ เลิกๆกนั ไปเลยไหม สุดจะทนเเล้ว!! ” พ่อสวนกลับ “ เออ!!! ” เเม่ตะคอกกลับใส่พ่อ “ พ่อเเม่ใจเยน็ ๆนะ ค่อยๆพดู กนั ” ฉันห้ามพ่อเเม่ท้งั นา้ ตา “ เลกิ กนั ไปเลยไป!! ” เเม่ตะคอกใส่พ่ออีกคร้ัง คนื น้นั พ่อเเม่ได้เเยกห้องกันนอน วันต่อมากไ็ ม่คยุ กัน พ่อได้เก็บเสื้อผ้าเเล้วมาบอกฉันว่า “ พ่อไปอย่บู ้านเพ่ือนสักพักนะลูก ดูเเลตัวเองดๆี ล่ะ ” พ่อบอกฉันเเล้วเดินออกจากบ้านไป เมื่อเเม่ออกมาจากห้องไม่เจอพ่อก็ถามฉันว่าพ่อไปไหน “ พ่อเเกไปไหนลิน ” เเม่ถามฉัน “ พ่อบอกว่าจะไปอย่บู ้านเพ่ือนสักพักเเม่ ” ฉันตอบเเม่ เเล้วเเม่ก็พดู ขนึ้ มาว่า “ ถ้าพวกฉันไม่ส่งเเกเรียนไอ้คณะบ้าบออะไรน้นั ปานนี้ฉันมเี งินเก็บมากกว่าน้ีเเล้ว ” เเม่พูด “ หมายความว่าไงอ่ะเเม่ ” ฉันถามเเม่ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนกั “ เพราะค่าเทอมเเกไง ทาให้ฉันไม่มเี งินถึงทกุ วนั น้ี ” เเม่พูดด้วยเสียงเเข็ง “ มนั ไม่เกีย่ วกนั นะเเม่ มันมโี รคระบาดอยู่ เศรษฐกิจมนั ไม่ดี ” ฉันพดู บอกเเม่ “ จะยงั ไงก็ช่ังกไ็ ม่น่าเกิดมาเป็ นลกู ฉันเลย ภาระ!! ” เเม่พดู เเล้วเดินเข้าห้องไป ตลอดวนั น้นั ฉันนงั่ คิดมากกบั คาพดู ของเเม่มาก มันคงเป็ นความจริงสินะฉันมันไม่น่าเกดิ มาเลย ภาระคนอื่นป่ าวๆ ทาอะไรก็ไม่ได้ ไม่เก่งสักอย่าง ฉันคิดมากกบั คาพดู เเม่จนไมเกรนขนึ้ เริ่มนอนไม่หลบั ความเครียดเร่ิมสะสม จนทาให้ฉันเป็ นโรคซึมเศร้าไปในท่สี ุด เเต่พ่อเเม่ฉันก็ยงั ไม่รู้ว่าฉันเป็ นโรคนี้

ฉันคดิ ตลอดทกุ วนั ว่าฉันเกดิ มาทาไม เกิดมาเเล้วได้อะไร มเี เต่เป็ นภาระคนอน่ื ตายๆไปกค็ งจะดี ทกุ คนจะได้สบาย พ่อเเม่จะได้เลิกทะเลาะกันสักที อย่มู าวันหนึ่งด้วยความคิดมากผสมกบั อาการของโรคซึมเศร้าทาให้ฉันทาอะไรโดยไม่คดิ เอามมี ากรีดข้อมือตัวเองจนเลือดไหลออกมา “ ไหนๆกจ็ ะตายเเล้ว เปิ ดเพลงสักสักหน่อยเเล้วกัน ” I got no boy ( ฉันไม่มีคนรัก ) I got no friends ( ไม่มีเพ่ือนทีฉ่ ันจะไว้ใจได้ ) My parents drama never ends ( พ่อเเม่ของฉันก็เอาเเต่ทะเลาะกนั ไม่ยอมหยดุ ) It’s gettin’ harder to pretend ( มันยากขนึ้ ทกุ ทเี วลาท่ีฉันต้องเเกล้งทาเป็ นว่าฉันสบายดี ) I’m sick and tired ( ตอนน้ฉี ันเหนื่อยมากๆเลย )

พอถงึ ท่อนน้ีสตขิ องฉันก็หลดุ ไปทันที ฉันคงตายเเล้วสินะ คงหลุดพ้นจากตรงนเ้ี เล้วสินะ ฉันได้หายเหน่ือยสักที พ่อเเม่คงสบายเเล้วล่ะ ภาระคนนไี้ ด้ตายหายไปจากโลกนสี้ ักที...... ฉันสะด้งุ ตื่นขนึ้ มากลางดกึ เเล้วพบว่าท่ีได้เห็นน้นั ล้วนเป็ นความฝนั ท้งั ปัญหาต่างๆโอกาสที่พ่อเเม่ได้ให้ฉัน ทุกส่ิงทุกอย่างล้วนเป็ นความฝัน ฉันเข้าใจเเล้วท่ียายเเก่คนน้นั มาพดู กับฉัน ฉันเข้าใจท้งั หมดเลยเเล้วฉันก็ได้ทงิ้ ตัวลงนอนบนท่ีนอนเเล้วหลับไป เช้าวนั ต่อมา.... “ พ่อเเม่ หนูไม่อยากเรียนมหาลยั น้ันเเล้ว พ่อเเม่อยากให้หนูเข้าท่ีไหน หนูเข้าได้หมดเลยนะ ” ฉันพดู บอกพ่อเเม่ “ จริงหรอลกู !! ” เเม่พดู ด้วยความดใี จ “ ง้นั พ่ออยากให้ลกู เรียนภาษาอังกฤษเยอะๆ ภาษาญ่ีป่ นุ หรือลูกชอบภาษาเกาหลดี ้วยล่ะ ” พ่อพูดเเละถามฉัน “ ภาษาง้นั หรอคะ ได้นะคะ หนูเรียนก็ได้ สนกุ ดี ” ฉันตอบพ่อ ฉันกบั พ่อเเม่ก็ได้คยุ กนั อย่างเข้าใจเเละกส็ รุปได้ว่าจะเรียนท่ีไหนพอฉันจบม.6 ฉันกเ็ ข้ามหาลัยท่พี ่อเเม่ต้งั ใจให้เข้า ได้เรียนภาษาต่างๆ ได้เจอเพ่อื นทด่ี ี เเต่ด้วยสังคมมหาลยั เป็ นสังคมท่โี ตมากกว่าตอนมธั ยม ก็มคี นหลากหลายเเบบ ท้งั ดีเเละไม่ดีเเละนี้ก็คอื เรื่องราวของฉันหรือก็คอื ลินน้นั เอง

----------------------------------------------------------- END -------------------------------------------------------