พลับพลึงธารกลางสายฝน

101 09 ผเู ดยี ว (พลับพลึงธาร) หลังจากที่วงลูนาไดไฟลเพลง ‘เคก’ มาจากโพรดิวเซอรแลว พวก เขาก็โทรตามฉันไปอัดเสียงคอรัส หลังจากนั้นก็วางแผนถายทำเอ็มวีทันที เรื่องราวในเอ็มวีก็คลายกับวันที่ฉันไดเจอกับเรนในวันแรก เพียงแตสลับ บทบาท เรนเปนเจาของคาเฟ สวนฉันเปนลูกคา พวกเรามาถายทำที่ JK Café ซึ่งเปนรานของเพื่อนสนิทของวงดนตรีที่ชื่อวา Emotions ซึ่งอยูคาย เดียวกับเรน การทำงานในวันนี้สนุกสนานมากเพราะมีสมาชิกของอีกวง มารวมเลนดวย คนที่รับบทเจาของรานก็คือเรน ฉันเปนลูกคา พี่พีท มือ

102 กีตารของอีกวงเลนเปนแฟนของฉัน คนที่เหลือก็เลนเปนลูกคาบาง เปน พนกั งานในรานบา ง เปนการรวมตัวทค่ี รึกครืน้ มากเลยทีเดยี ว เราเร่มิ ถา ยกนั ตัง้ แตพระอาทติ ยยังไมข้ึน ตากลองถา ยฉากท่ีเรนเปด รานและมีแสงอาทิตยสาดเขามา เรนตองเลนฉากนี้หลายรอบเพราะผูกำกบั ตองการภาพหลายมุม เสร็จแลวเราก็ถายฉากที่ฉันกับพี่พีทเดินมาที่ราน ชุด ที่ฉันสวมวันนี้เปนเสื้อกลามสีขาวทับดวยเส้ือคลุมสีชมพู ทอนลางก็เปน กระโปรงทรงจีบและรองเทาผาใบสีขาว พี่พีทที่รับบทเปนแฟนฉันสวมเสื้อ ยืดสีดำกับกางเกงยีนส ฉันไดกินขนมในฉาก มันอรอยจนฉันอยากจะให เจาของรา นตัวจริงสอนเลย วันนี้เซนทำหนาที่เปนตากลองคอยเก็บภาพบรรยากาศการถายทำ ไอลินก็รับหนาที่เปนพิธีกรพาชมเบื้องหลังเมื่อไมไดเขาฉาก เมื่อพักกอง ในชวงเที่ยง ฉันก็เอาขาวกลองมานั่งกินเงียบๆ คนเดียว มองไปทางเรนกับ เพื่อนที่กำลังเซ็ตเครื่องดนตรีอยู จูๆ ไอลินก็ยื่นไมคสัมภาษณฉัน พี่เซนยก กลองตามถา ย คนู ีท้ ำงานเขาขากนั ดจี รงิ ๆ เลย “เปน ยังไงบา งคะคณุ พลบั งานวนั น”้ี “สนุกคะ ทุกคนนารักมาก” นี่เปนครั้งแรกที่ฉันไดเจอกับวง Emotions ทุกคนนา รกั เปน กนั เองดีมาก พ่ีพที เดินผานมา พธิ ีกรจำเปนกด็ งึ เขามาเขากลอ งดวย

103 “พี่พีท ทกั ทายผูช มหนอยคะ ” “สวัสดีครับทุกคน ผมพีท Emotions ฝากผลงานวงพวกเราดวย กำลังจะปลอ ยอาทิตยหนา” “พี่พที ฟง เพลงเคกแลวรสู ึกยงั ไงบา งคะ” “เพลงนี้เปนเพลงที่ดีมากครับ เขียนมาจากประสบการณตรงของ เรน อยากใหทกุ คนไดฟ ง กนั เยอะๆ” “ไดร วมงานกับนางเอกของเราครั้งแรก รูส กึ ยังไงบา ง” “ดีใจมากเลย ไมอยากจะบอกเลยวาผมนะติดตาม #เรนพลับ อยู ชอบคูนมี้ ากๆ เลย เรยี กกนั วาเบบีๆ๋ นารักมากๆ เลยครับ” “ขอบคุณคะ” ฉันบอก ไดยินแบบนี้มันก็เขินจนไอลินแซววาหนา แดง “ขอบคุณคะคุณพลบั พพี่ ีท” หันไปพูดกับกลองตอ “ตอไปก็จะเปน ฉากท่เี ราเลน ดนตรีกันแลว ขอไปเตรยี มตวั กอ นนะคะ” พอพวกเขาเซ็ตเครื่องดนตรีเสร็จก็พักกินขาวกันกอนที่จะถายตอ เรนมานัง่ กนิ ขาวขา งฉัน หยิบเอาเคก ทีใ่ ชถา ยทำเสรจ็ แลวมาใหฉันดวย “เบบีเ๋ ปน ไงบา ง เหนื่อยไหม”

104 “ไมเหนื่อยเทาทีมงานหรอก แทบไมไดพักเลย แลวเรนละเหนื่อย ไหม” “ไมครับ” เรนยกมือมาลูบหัวฉันและยิ้มให “เห็นหนาเบบี๋ก็หาย เหนอ่ื ยแลว ” แลวเราก็เลิกกองกันตอนเกือบหกโมงเย็น พวกเราชวยทีมงานเก็บ พวกอุปกรณดนตรีขึ้นรถ กอนจะแยกยายกันกลับ เรนเปรยขึ้นมาขณะที่รถ ตดิ ไฟแดง “อิจฉาพี่จีกับพี่บลูเนาะ คบกันตั้งแตพี่บลูอายุ 19 จนตอนนี้ 32 แลวกย็ งั หวานกันอยู” ฉันพูดถงึ พเ่ี จาของราน กน็ าอจิ ฉาจรงิ ๆ ฉันก็อยากจะ คบกับเรนไปนานๆ เหมอื นกนั “วันนี้วนั ครบรอบหกเดอื นแลว ไวจงั เลยเนาะ” “เรนจำไดเ หรอ” “เรนจดไวใ นไดอารน่ี ะ จะไปฉลองกนั ทีไ่ หนดี” “ที่ไหนก็ได”

105 “พลับหยิบซองในลิ้นชักใหหนอยสิ” ฉันหยิบซองสีขาวออกมา เรน ทำเซอรไพรสอะไรหรือเปลาเนี่ย พอเปดออกมาก็เจอกับตั๋วเครื่องบินไป เชยี งใหม กำหนดการคือวันมะรืนน้ี “ตว๋ั เคร่อื งบินไปเชียงใหมเ หรอ” “เรนอยากพาพลับไปเทีย่ ว อยากเจอพอกบั แมของพลบั ดว ย” “ขอบคณุ นะ พลับไมไ ดเ จอพอ กบั แมนานแลว ” วันเดินทาง คุณเพิรลขับรถมาสงเราที่สนามบินและยังมีขนมไปฝาก พอแมและหอมหมื่นลี้ดวย เรามาถึงเชียงใหมในชวงบาย ฉันกาวเขาไปใน บานก็พบกับแมที่กำลังนั่งอานหนังสืออยู สวนพอกำลังเช็ดทำความสะอาด โมเดลรถยนตที่สะสมเอาไว พอเห็นหนาเราสองคนก็ตกใจ กอนที่แมจะเปน ฝายเขามากอดฉัน สวนพอก็กวักมือเรียกเรนใหมานั่งใกลๆ เรนไดเจอกับ พวกทานคร้ังแรกกม็ ที าทเี กร็งๆ หนอย “หอมไมอยเู หรอจะแม” “ไมอยู ไปเที่ยวกับเพื่อน สวัสดีจะเรน” แมรับไหวเรน รับขนมมา จากมือเขาและบอกใหฉันนำขนมไปจัดจาน พอฉันกลับมาก็เห็นภาพนารัก เรนกำลังบีบไหลใ หก บั พอ

106 “เลาใหฟงหนอยสวิ ารูจักกนั ไดย ังไง” ฉันน่งั ลงตรงขามกบั พอ และเลา เร่อื งใหฟง พอ พยักหนาเขาใจ “เรนนวดเกงดีนะ พอชอบ” “ขอบคณุ ครับ” “แลว จะแตงงานกนั เมอื่ ไหรละ” “ยังไมไ ดคิดเลยครับ” “พอ กับเรนดูสนทิ กันเร็วดีนะคะ” “ก็เรนชอบเรื่องรถเหมือนกับพอไง” แมเปนคนตอบ “แลวน่ี วางแผนจะไปเท่ยี วไหนกนั บาง” “พรุงนี้เราจะไปถา ยรปู ในตัวเมืองแลวก็ไปพกั ที่แมลายครบั ” “ดๆี ท่นี ่นั อากาศดี” เราคุยกันสักพักหอมหมื่นลี้ก็กลับมา เธอกรี๊ดดังลั่นบานทันทีที่เห็น เรน หยบิ เอามือถอื มาถายรปู ใหญเ ลย “เจ พาพ่เี ขยมาก็ไมบอก” “มันกะทนั หนั นะ บอกไมทนั ”

107 “เด๋ยี วหอมทำขนมให เอากลับไปกนิ ทีก่ รงุ เทพนะ” เห็นเรนยิ้มแกมปองเพราะดีใจที่ครอบครัวฉันตอนรับเปนอยางดี ฉนั กย็ ิ้มตามจนแกม จะแตกแลว เชาวันรุงขึ้นพวกเราตื่นมากินขาวเชากอนจะไปเที่ยว เราสองคนใส เสื้อเชิ้ตสีครีมกับกางเกงขาสั้น รองเทาผาใบรุนเดียวกับสีเดียวกัน ตางกัน ตรงทฉ่ี ันสวมหมวกบกั เกต็ แตเรนไมไดส วม หอมหมื่นลีเ้ ห็นชุดของเราสองคน กข็ อถา ยรูปเอาไปลงในไอจหี ลายรูปเลย “ใสช ุดคูก ันตลอดเลยนะ อิจฉาอา” “เอาเวลาอิจฉาไปทำงานไดแ ลว สง ขนมชา เด๋ยี วลกู คากบ็ นหรอก” หอมหมื่นลี้พยักหนาให เดินไปที่หองครัวสวนตัวและลงมือทำขนม สงลูกคา ฉันกับเรนไปหาพอ กับแมแลวกลาวลา “ขับรถดีๆ นะ ลูกเขย” พอหยิบกุญแจรถสวนตัวมาใหและอวยพร ใหเราโชคดี แมฉนั ก็ห้ิวตะกรา ของกินหลายๆ อยางมาใหดวย “ขอบคุณจะ” เมอื่ รถพรอ ม เสบียงพรอ ม เราก็ออกดนิ ทางทนั ที ทแ่ี รกท่ีเราแวะไป ก็คือคาเฟที่ชื่อวามากาด ตั้งอยูในตลาดวโรรสซึ่งเรียกอีกชื่อวากาดหลวง

108 รานจะตั้งอยูบริเวณชั้นสองของตึก เราสั่งชาเขียวหวานนอย กาแฟ ลาเต กับเคกอีกคนละชิ้น กินเสร็จก็ไปถายรูปกันที่บนดาดฟาซึ่งมีมุมให ถายรูปหลายมุม บังเอิญไดเจอแฟนคลับของเรนจึงวานใหเขาถายรูปคูให พวกเราผลัดกันถายรูปกันครูหนึ่งก็แยกยาย ฉันกับเรนนั่งมองวิวเมือง เชยี งใหม ฉันเคยมานัง่ ชมววิ ท่นี ่ีหลายครัง้ แลว นะ แตรูสึกวาคราวนวี้ วิ มันสวย กวา ท่ีเคย “คดิ อะไรอยูเหรอพลบั ” “ก็คิดวาวิวตรงนี้มันสวยกวาทุกครั้งที่มา” ฉันหันไปมองหนาคน ถาม “คงเพราะมากับเรนละมงั้ ” “พลับก็ปากหวานไมแพเรนเลยนะ” ฉันหัวเราะ เอนหัวพิงซบกับ ไหลของอกี ฝา ย เขาสง หฟู ง มาใหฉนั เพลง ผเู ดยี วของ Tilly Birds ดงั ขึ้นมา ใครนะทีพ่ ูดกนั วา รกั แทมจี รงิ แตรกั ทฉี่ ันผานมา ตอ งจบลงทค่ี วามปวดราว ทนทุกขท รมานจนกลวั กลัวการรักใครอีก แตใครที่หายไปจากฉนั อาจเปน เพราะเขาไมใ ชค นนนั้ คนท่ฉี ันจะสวมแหวนลงทน่ี ว้ิ นาง

109 พอออกจากคาเฟ เราก็เดินเที่ยวชมกาดหลวง ไดของฝากเปนของ กินขึ้นช่ือและโปสตการดไปฝากสมาชิกและทีมงานของวง เราไปกินม้ือเทีย่ ง แถวๆ ถนนนิมมานเหมินทรและตรงเขาที่พักที่ชื่อวา ‘เนรมิต’ ซึ่งไดไอเดีย การสรางมาจาก Rock Lake แคลิฟอรเนียร ประเทศสหรัฐอเมริกา ซึ่งเปน ทะเลสาบท่ีลอมรอบดวยปาสน และมีอากาศที่เย็นสบาย บรรยากาศของท่ี พักก็คือสวยมากราวกับอยูที่ตางประเทศ ฉันกับเรนไดรูปไปลงไอจีเปนรอย รูปเลย เราสงั่ Afternoon Tea มาดวย ชากับเคก โดนใจฉนั มากเลย พอถึงชวงเย็นเราก็กินชาบูที่ริมระเบียงทามกลางอากาศเย็น มองเหน็ ดาวสองสามดวงอยูบ นทองฟา ทำใหร สู ึกผอนคลาย “ขอบคุณท่ีพามานะ พลบั ชอบทีน่ ่มี ากเลย” “เรนมีอะไรจะให” เขาหยิบเอากลอ งแหวนขึ้นมาวางตรงหนาฉนั “นี่จะขอแตงงานเหรอ” ฉันถามไปตรงๆ เรนยิ้มกอนจะเปดใหฉ ันดู ขา งในเปนแหวนเงินสองวง เรนยน่ื แหวนใหฉนั ดใู กลๆ ขางในสลักคำวา The One ซ่งึ เปน ชอ่ื ภาษาอังกฤษของเพลงผเู ดียว “เรนอยากใสแหวนคกู บั เบบ๋ี โอเคหรือเปลา ” “โอเคสิ” ฉันหยิบแหวนอีกวงท่ีใหญกวา มาถือไว แบมือมาตรงหนา อกี ฝา ย เขาวางมอื ซายทับลงบนมือฉัน ฉนั สวมแหวนลงบนนว้ิ นาง เรนก็สวม

110 แหวนใหฉันเชนกัน เรานั่งกอดกันทามกลางแสงของพระจันทรที่สาดสองลง มา “อยูขา งกนั ตลอดไปเลยนะเบบ๋”ี “พลบั พลงึ ธารจะอยูตรงน้ี อยกู ลางใจของสายฝนตลอดไปเลย” ฉัน รบั คำสั้นๆ และเอนซบไหลเ ขา บรรยากาศรอบดานเย็นแตใจฉันรูสกึ อุน โชค ดีจังทม่ี ีเรนอยขู างกาย เธอมเี พยี งผูเดียว เธอมีเพยี งผูเดยี ว คนท่ฉี ันจะรักไปชั่วกาล The End