พลับพลึงธารกลางสายฝน

51 You gave me a smile that took my breathe for a while Do you remember the first time we sat Next to each other; seemed like forever Do you remember the moment you let Your soft hand attach to my cold and dry hand Do you remember every day we chat It made me so sad ‘cause I do not have you now Oh you had my heart Locked up in a cage Oh you had my heart Locked so hard I just cannot break it out เสียงของเธอบวกกับเนื้อหาของเพลงทำใหใจผมสั่นแบบที่ควบคุม ไมไ ด

52 “ขอบคุณนะเรนท่คี อยดแู ลพลบั มาตลอด” “ขอบคุณพลับที่ดูแลเรนเหมือนกัน” ผมยื่นมือเปลาไปใหเธอ “หัวใจดวงนี้ เรนขอฝากใหพลบั ดแู ลมันใหดนี ะ” “แหม ไมคิดวาเรนจะพูดอะไรแบบนี้” เธอวางมือนุมบนมือของผม “ขอบคุณนะ สัญญาวา จะดูแลอยางดีเลย” พลับสงย้ิมใหผม เปน รอยยมิ้ ที่หวานท่สี ุดที่ผมไดเ จอในชีวิต จนถึงชวงเย็นๆ พลับก็ออกไปรองเพลงในงานอีเวนตที่รับจางไวเมื่อ เดือนกอน เหลือผมอยูเพียงลำพัง ผมจึงใชเวลานั้นไลฟงเพลง Tilly Birds จนครบทุกเพลง และเกิดไอเดียดีๆ วาจะคัฟเวอรเพลง แคเธอเขามา หลังจากออกโรงพยาบาลแลว วันตอมาผมก็ออกจากโรงพยาบาลโดยมีพี่เพิรลมารับ รถตูมุงหนา ไปยังคอนโดของผม เพื่อเตรียมตัวไปถายปกนิตยสารกับสมาชิกวง และไป เลนดนตรีที่บารแถวสุขุมวิท ผมอดแปลกใจไมไดที่เจอพลับ เพราะเธอบอก ผมวา จะไปซอื้ หนังสือและเสริมสวย “ไหนพลบั บอกวา จะไปซอื้ ของไง”

53 “พลบั คดิ ถงึ เรน” เธอจบั มือผมท้ังสองขาง ผมสมั ผสั ไดถึงความรูสึก ที่เธอสงมาให ไมคิดเลยวาจะไดยินคำนี้จากปากเธอ ผมรูสึกเหมือนไดขึ้น สวรรคเ ลย “คดิ ถงึ พลับเหมือนกนั ” ผมบอก แลว เสียงแซวกด็ ังขน้ึ มาจากเพ่ือน ของผม ผมผละมือออกจากมือพลบั และกน็ ั่งลงบนโซฟาขา งกนั “จบี กนั ไมเกรงใจคนโสดแถวน้เี ลยนะ” คติ ตีว้ า ผมสวนกลบั ไปขำๆ “เธอก็มีแฟนเปนตากลอ ง ทำมาเปนพดู ” “จะ ไดทีแซวใหญนะพอ” เธอหัวเราะและขยับไปนั่งขางแฟนท่ี กำลังน่ังดูทมี งานเซต็ ฉาก ลืมบอกเลยวา เขาชื่อเซน เปน ตากลองประจำวงผม เรารจู กั กนั มาตงั้ แตเริ่มทำวงใหมๆ ผมขอเลาเกี่ยวกับวงสักหนอยนะฮะ ผมไดรูจักเอยและโกเ พราะเรา เรียนอยูคณะเดยี วกัน พวกเราตัดสินใจเขาชมรมดนตรีเพราะเปนงานอดิเรก ที่ชอบ วันนั้นผมเห็นใครบางคนที่สวมฮูดคลุมศีรษะกำลังกมหนาตีกลอง อยางเมามัน ขางกันคือเมืองที่กำลังพรมนิ้วไปลงบนคียบอรดในบทเพลง เดียวกนั ผมยิม้ ใหกับมือกลองทีเ่ งยหนาข้นึ มาหลงั จากตีไปจนจบทอน “สวัสดี พวกนายมาเขาชมรมเหรอ ยินดีตอนรับนะ” เธอทักทาย ผมประหลาดใจเมือ่ รวู าเธอเปน ผูหญิง ผมชอบลีลาการตกี ลองของเธอมาก มี

54 ความหนักแนนและแมนยำมากกวามือกลองที่ผมเคยไดรวมงานดวยในสมัย มธั ยม หลังจากนั้นเราก็คุยกันและตัดสินใจตั้งวง Lunar ซึ่งไอลินเปนคน คิดชื่อขึ้นมา เธออยากไดชื่อที่จำงาย และมีความหมายสำหรับพวกเรา พวก เราทง้ั หาชอบมองพระจนั ทรหลงั จากเลิกเลนดนตรจี นดึก พี่ชายของไอลินจึง ตั้งบรษิ ทั โดยใชช่ือเหมอื นกับชอ่ื วงเรา “เรนกนิ ขา วมายงั พลับทำแซนดว ชิ มาให” “ยังเลย ขอบคุณนะ” ผมรับกลองอาหารมาจากมือเธอและ รับประทานของขางในจนหมดเกลย้ี ง “อรอ ยมากกก” “อรอยก็กนิ เยอะๆ นะ วันนพ้ี ลบั ต้งั ใจจะไปดูเรนเลนดนตรดี ว ย” เธอพูดและหยิบโทรศัพทขึ้นมาถายรูปผม ใสแคปชันที่ทำใหผมอด ย้มิ ไมได ต้งั ใจทำงานนะนองชาย #แคพี่นอ ง #ที่ไมไดแปลวาพีน่ อ ง

55 05 แคเ ธอเขามา (พลับพลึงธาร) ฉันนั่งมองทีมงานที่กำลังขะมักเขมนจัดฉากสตูดิโอในธีมฤดูหนาว วันนี้วง Lunar จะมาถายปกนิตยสารเกี่ยวกับดนตรีชื่อดังเลมหนึ่ง ทีมงาน อยากใหมีการถายคลิปเบ้ืองหลัง ฉันจึงไดมารบั บทเปนพิธีกร ฉันรออยูไมถ งึ สบิ นาที พวกเขากม็ าถงึ ฉนั ลุกข้ึนและเดินไปหา “ไหนพลบั บอกวาจะไปซือ้ ของไง”

56 “พลับคิดถึงเรน” ฉันถือวิสาสะจับมือเขาทั้งสองขาง ใจของฉันสั่น ไหวอยางควบคุมไมได แสดงวาฉันเริ่มมีใจใหเขาบางแลว นั่นเปนเรื่องที่ดี สำหรับเราสองคน “คิดถึงพลับเหมือนกัน” เขาบอก จากนั้นก็มีเสียงแซวดังมาจากไอ ลิน เขาผละมือออกจากมือฉันและก็นั่งลงบนโซฟาขางกัน ความอบอุนท่ี สงผา นปลายนิว้ มอื ยังไมจางหายไปในความรสู ึก “จีบกันไมเกรงใจคนโสดแถวนี้เลยนะ” ไอลินวา อดขำไมไดเลย จริงๆ นอกจากเรนแลว ในวงไมม ีใครโสดเสยี หนอย “เธอกม็ ีแฟนแลว ทำมาเปน พูด” “จะ ไดทีแซวใหญนะพอ” เธอหัวเราะและขยับไปนั่งขางแฟนท่ี กำลังนั่งดูทีมงานเซ็ตฉาก ฉันเพิ่งไดรูวาเขาชื่อเซน เปนตากลองของวง ทำ หนาท่ถี า ยภาพบรรยากาศเวลาเลน คอนเสริ ต และภาพโปรโมตงานตา งๆ ระหวางทเี่ รารอทีมงานเซต็ ฉากฉันก็ไดร ูทม่ี าของวง พอนึกถึงภาพท่ี เรน เอย โก กาวเขาไปในหองชมรมดนตรีและเห็นไอลินตีกลองกับเมืองที่ กำลังดีดคียบอรด มีออราบางอยางรายลอมรอบตัวของทั้งสองคนราวกับ ภาพในการต นู ก็อดจะทง่ึ ไมได จากทีฉ่ ันเคยเห็นไอลินตีกลอง เธอใสอารมณ มากจนฉนั กลัววาฉาบหรอื วา กลองจะแตกหกั พงั งายๆ

57 ฉันยังไดรูอีกวาตอนเด็กไอลินโดนแกลงบอย ชอบเก็บอารมณมา ระบายกับขาวของที่บาน พอของเธอก็เลยซื้อกลองของเลนมาให ทำใหเธอ กลายเปนมือกลองมาจนปจจุบันนี้ เธอมีพี่ชายสองคนคือพี่เชนกับมีน พี่เชน อายุมากกวาฉันสองป สวนมีนอายุเทา ฉนั พี่เชนคือคนทีก่ อตัง้ บรษิ ัท Lunar Entertainment เขาดูแลฝายศิลปนนักรอง สวนมีนดูแลฝายนักแสดง ทั้งคู สามารถสรา งศิลปน หลายวงใหโ ดงดงั ขึ้นมาได “เรนกินขา วมายัง พลบั ทำแซนดว ชิ มาให” ฉันยนื่ กลอ งอาหารสงให เขา “ยงั เลย ขอบคณุ นะ” เขารับกลอ งไปและลงมอื กนิ จนหมดเกลย้ี ง “อรอยมากกก” “อรอยกก็ ินเยอะๆ นะ วนั นี้พลบั ตัง้ ใจจะไปดเู รนเลน ดนตรีดว ย” ฉนั หยบิ โทรศัพทข น้ึ มาถายรปู เขา พรอ มกับใสแ คปชัน ตัง้ ใจทำงานนะนอ งชาย #แคพ น่ี อ ง #ทีไ่ มไดแ ปลวา พ่นี อ ง มองเห็นรอยยิ้มของเรน ทำใหฉันอดใจไมไหวตองใชนิ้วจ้ิมแกมของ เขา

58 นารักกกกกกกก ฉันนั่งมองสมาชิกวงทั้งหาถายรูปอยางเพลินๆ พอถายรูปรวมเสร็จ ไอลนิ ก็ถา ยเดี่ยวเปนคนแรก พอถา ยเสร็จเธอกม็ านง่ั ขา งฉนั ตามมาดว ยเรน “จะทำยงั ไงดีเน่ยี ” ไอลินท่ีกำลังเลนโทรศัพทอุทานขนึ้ พลางมองไป ที่เรนทกี่ ำลังเปดสมดุ ทวนตารางงาน “มเี รอ่ื งอะไรเหรอ” เรนถาม เขาปด สมดุ ลงและหันหนา มาฟง “ปาเราเดนิ ตกบันไดแขนหกั พเี่ ชนเฝาอยูทไี่ ปโรงพยาบาล” “เธอถายเสรจ็ แลว น่ี จะไปหาปา เลยกไ็ ดน ะ” “เราจะรบี ไปเยยี่ มปาแลวจะรบี กลบั มาเลนคอนเสริ ตนะ” “เด๋ยี วเราตีกลองแทนให” เรนบอก “นายจะรอ งไปดวยตีไปดวยเหรอเรน” เธอทำหนา งง “ไมน า จะไหว นะ” “งัน้ ใหพลบั ไปรองแทนไหม วันน้ีพลับวาง” ฉนั เสนอตัวข้ึนมา

59 “ดีเลยๆ รบกวนดวยนะคุณพลับ” เธอกระซิบขางหูฉันแตไดยินไป ถึงเรน “เด๋ียวฉนั จะบอกความลับของเรนให เรนเคยลมื เนอื้ บนเวที แลว ก็ยืน ขำจนจบเพลง” “เราไดยินนะ” “เราไมแกลงแลว ขอไปถามพี่โตกอน” ไอลินเดินไปคุยกับผูจัดการ วงครใู หญและเดินกลบั มา “พโี่ ตโ อเค ขอบคุณมากนะคณุ พลับ เราขอตัวกอ น แลว เจอกนั นา ” “เจอกัน ขอใหคุณพอหายไวๆ นะคะ” “ขอบคณุ คะ ” เธอบอก กอ นจะสะกิดเรียกเซนไปดวย พอท้งั หมดถา ยแบบเสรจ็ เราก็รีบกลับไปเตรยี มตัวเลนคอนเสริ ต ฉัน ที่ขับรถมาเองตองกลับไปเปลี่ยนเสื้อผากอ น เรนขออาศัยติดรถมาดวย พอรู วา เราจะแยกมา สามหนมุ ในวงก็แซวไมหยุดจนเราสองคนหนาแดง ฉนั กดเปดเพลงในเพลยลิสต เจอเพลงแคเธอเขามาของ Tilly Birds ฉันฮัมเพลงตาม พอหันไปเจอเรนที่นั่งขางๆ ก็เขินจนรองตอไมถูก ภาพของ เขาที่ฉันเห็นตางไปจากเดิมมาก ราวกับมีออราสีชมพูรายลอมรอบตัว ที่ฉัน เห็นแบบนัน้ เพราะวาฉนั กำลงั ตกหลุมรักใชไหม

60 แคเธอเขามา วนั เวลาท่ีเคยรอใครก็เลือนหาย ทำใหท กุ การรอคอยมีความหมาย ไมรูวา เปนเพราะอะไร เธอไดท ำใหทกุ ๆ วันของฉันดีกวา วนั ท่ีฉนั ไมม ีใคร “เรน” ฉนั เรยี กชือ่ เขาแผว เบา แตเ สยี งนั้นก็เดินทางไปถงึ หูของเขา “มีอะไรเหรอพลบั ” “เปลา แคอ ยากเรยี กชือ่ เฉยๆ นะ” “อมื ” ฉันนึกถึงภาพเอ็มวีเพลงนี้ เปนเรื่องราวคูรักที่ออกเดินทางไป ดว ยกัน เหมือนกับภาพของเราสองคนในตอนนี้ “เรนรูไหมวาเราสองคนตอนนเี้ ปน เหมือนในเอม็ วเี พลงเลยนะ”

61 “เรนเคยดู ชอบมากเลย เรนก็อยากจะใชชีวิตรวมกับใครสักคน ไม ตองหวอื หวามาก แคจับมอื กนั ไปทกุ วันกพ็ อ” “โรแมนตกิ นะ พลับกห็ วังวาจะเจอคนน้นั เหมือนกนั ” เราสองคนมองหนากัน กอนที่ฉันจะยื่นมือซายออกมาแบตรงหนา เขา เรนยิม้ และวางมอื ลงทบั เราจับมอื กนั ไปจนถึงปลายทางเลย “ขอบคณุ เรนทเี่ ขา มาในชีวิตพลบั นะ” “ขอบคุณพลบั ที่ยอมเปด ใจใหเรนเหมือนกัน เรนขอบคุณจริงๆ” ตอนนี้เราสองคนนั่งอยูบนโซฟาในหองนั่งเลนคอนโดของฉัน การ แตงกายขึ้นคอนเสริ ตของเรนคือเสื้อยดื สีเหลืองที่มีรูปพระจนั ทรและมีอักษร ตัวหวัดพิมพชื่อวง สวนฉันสวมกางเกงยีนสสีฟาออนมีรอยขาดตรงหัวเขา สี ตัดกับเสื้อยืดสีดำที่เขียนเปนตัวอักษรภาษาญี่ปุนหลายตัวซึ่งฉันอานไมออก แตมีอยตู วั หนงึ่ คอื คำวา เรน คนที่มีความหมายในชวี ิตฉนั “เสอื้ สวยจงั พลบั ซือ้ มาจากไหนเน่ีย” “เพอ่ื นใหม านะ เขาทำเส้อื ผาสไตลน้”ี ฉนั ชไี้ ปทีต่ วั อกั ษรตัวนั้นและ บอกเขา “ตัวนี้อานวาเรน แปลวาดอกบัว ดอกบัวกับดอกพลับพลึงธารเปน พชื ทีอ่ ยูใตน ้ำเหมอื นกนั เลย”

62 “เหรอ” “ดอกบัวตองคูกับดอกพลบั พลึงธารเนาะ” ฉันหยอดตอ เรนหันหลงั ใหฉัน คงจะเขินมากสินะ ฉันสะกิดไหลเขา เขาหนั มาดวยใบหนาหงอยๆ “พลับพูดแบบนี้ เรนยิ่งชอบ ตอนนี้เรนไมอยากจะเปนแคพี่นอง อะไรบาๆ นั้นอีกแลว” “เรน...” ฉันยกมือขึ้นแตะแกมแดงๆ ของเขา ถอนหายใจหนักและ ย้มิ ให “พลับเขา ใจแลว” ฉันขยับไปใกลเขามากขึน้ ถอดแวนที่เกะกะสายตาออก ประทับจบู ลงบนริมฝปากของคนที่กำลงั ตกอยใู นภวังค “ไมเปน แลวละพี่นอ ง เปน แฟนกนั เลยดกี วา” “พูดจรงิ หรือพดู เลน เนยี่ พลบั ” “พูดจริงสิ” ฉันอมยิ้ม มองเรนที่ขยับเขามาใกลและใชสองแขนโอบ หลังฉนั กอนจะหลบั ตาลงรับรสจบู ท่เี รนมอบให เราจูบกันสักครูใหญกอนจะผละออก เสียงโทรศัพทของเรนก็ดังขนึ้ ทันที เขากดรับสาย คุยกันไดสักครูก็หันมาบอกฉันวาเอยโทรมาฝากซื้อเคก ในรา นดังทีข่ ายใกลกับคอนโดของฉนั เราจงู มอื กนั ไปซ้ือ เมื่อซอ้ื ของเสร็จเรา ก็ขับรถไปที่รานที่จะเลนคอนเสิรต เราไปถึงที่รานกอนเวลานัดจึงมีเวลา

63 ซาวดเ ชก็ อยางเหลือเฟอ เราตกลงจะเลน เพลงของวงเทาทฉ่ี ันรองไดและเพิ่ม เพลงของวงอื่นๆ ไปดวย ฉันเลือกเพลงของวง Tilly Birds มารองดวยคือ เพลง Unwanted และเพลง Heart In A Cage “คุณพลับตองสะกดคนดไู ดอยูห มัดแนๆ เลย” เอยเอยบอกหลังจาก ทฉ่ี นั รองจบไปสองเพลง “ฉันก็หวังวา จะเปนอยางนั้นนะ ชักจะตื่นเตนแลวสิ” ฉันหันไปมอง เรนที่กำลังตีกลอง เราสบตากัน แลวฉันก็ใจเตน สายตาที่สงมาบอกวาเขา เชอื่ ใจฉนั วา จะทำไดด ี ฉันหยบิ ไมคขึน้ มารองอีกเพลงพลางกระโดดไปตามจงั หวะเพลง แค ซาวดเช็กยังสนุกขนาดนี้ เลนจริงคงสนุกกวาเปนเทาตัว พอซาวดเช็กเสร็จ เราก็กลับเขามาในหองพัก อาหารที่วางเรียงรายบนโตะทำใหทองฉันรอง เรนหวั เราะขำกอ นจะขยบั เกาอใี้ หฉ นั น่ัง เขากมุ มือท่เี ย็นเฉียบของฉนั “มอื เย็นมากเลยพลบั ” เขานวดมือฉนั เบาๆ “ผอนคลายหนอย” “ขอบใจนะ” “บริการทุกระดับพลับประทับใจ ฮิ้วววว” เมือง เอย และโก ประสานเสียงอยางพรอมเพรียงกัน เรนใชแขนขางที่วางตีไปที่ไหลของเอย เบาๆ แกเขนิ “จะแซวไปถึงไหน”

64 “ก็จะแซวไปจนกวา จะมลี ูกเตม็ บานหลานเต็มเมืองเลยไง” “ไอบา” เห็นแกมแดงๆ ของเรนทีไรก็อดจะเอานิ้วจิ้มไมได เขาหัน มาและจับมือนั้นอยางออนโยนจนฉันรูสึกอบอุนในอก “กินขาวเยอะๆ นะ พลับจะไดมีแรง” เขาบอก และปลอยมือนั้น ฉันยิ้มใหกับเขาและจัดการ อาหารตรงหนาจนอิ่ม ชั่วโมงตอมาเราก็เดนิ ไปยืนอยูหลังเวที ฉันกับสมาชิก วงและทีมงานกอดคอกันสงเสียงใหพลงั กันและกนั กอนทีท่ ุกคนจะทยอยเดิน ขึ้นไปบนเวที เสียงดนตรคี ลอเบาๆ ประกอบเสียงพูดของเรน “สวัสดีครับทุกคน พวกเรา Lunar วันนี้ไอลินติดธุระ เราเลยมี สมาชิกใหมม ารวมแจม ขอเชิญพบกับ พลับพลึงธารครับบบ” เขาผายมือมา ทฉี่ ัน ฉันคอยๆ กาวขึน้ ไป รับไมคมาจากเรนและหนั มาคุยกบั คนดู “สวัสดีคะทุกคน ฉันขอฝากเนื้อฝากตัวดวยคะ” เสียงคนฟงกรี๊ดดี ใจและตะโกน เรนพลับๆๆ หลายรอบ พอเสยี งกลองหนักแนนดังขน้ึ มา ฉันก็ โฟกัสกับการรองเพลงตรงหนา แมจะมีตะกุกตะกักบางแตก็ผานไปไดดวยดี จวบจนกระท่งั ตอนทีเ่ รนขอกีตารจากทีมงานและมายืนขา งฉนั “ในโอกาสที่พลับไดมาเลนกับพวกเรา ผมก็มีเพลงพิเศษที่จะเลน ใหกับทุกคนฟง เปนเพลงที่ผมแตงใหผูหญิงที่นารักคนหน่ึง ไมเคยเลนท่ีไหน มากอ น หวังวาทกุ คนจะชอบ เพลงนช้ี ่ือวาเคกฮะ”

65 รมิ ฝปากของคุณท่ีเอย ถอยคำ หวานลำ้ ยิง่ กวา ไซรปั ฮันน่ี ตาเรยี วรีท่ีมองมาทำใหใจผมส่นั ไหว ไดแ ตเฝาเพอทกุ ที ผมตกหลุมรกั เสยี งของคุณ ท่ีรองเพลงอกหัก วอนเทพแหง ความรักชวยกนั สักครัง้ *ขอไดไ หม ผมขอไดไหม แคส ักครัง้ ท่ผี มจะไดใ กลกบั คุณ เพราะคุณมีเขาคนนน้ั เปนเจาของใจ ผมกค็ งไมมีสิทธิ์ ทำไดเพยี งยืนมองคุณอยูตรงน้ี สายตาของคุณทำใจผมละลาย เสยี งใสๆ ฟงเทา ไหรก็ไมเคยเบ่ือ ฉำ่ หวานยง่ิ กวาเคกในมือคนู ี้

66 ขอแคไ ดส มั ผสั ความหวานละมุนของคุณ เทา นน้ั กเ็ พียงพอ วินาทีที่เรนมองหนาฉัน ความรูสึกที่สงมาผา นสายตา ทำใหฉันรูสึก ราวกับถูกตรึงไวด วยหมุดที่มองไมเหน็ เสียงเดียวที่ฉันไดยินคือเสียงของเรน ที่กลาวขอบคุณฉันสั้นๆ ที่มารองเพลงให แตฉันก็รูดีวาความหมายมันกวาง มากกวาน้ัน ขอบคณุ เชนกนั นะ แคเรนเขามา ชีวิตเราก็เปล่ยี นไป มันดีกวาที่เคย เปนมา

67 06 เร่ืองดีๆ (ลปิ ปกร) หลังจากที่เลนคอนเสิรตเสร็จ พวกผมก็ยืนแจกลายเซ็น พลับยืนอยู ขางๆ ผม มีแฟนคลับวงบางคนขอลายเซ็นพลับและขอใหเราถายรูปคูกัน พลบั ดสู นกุ กบั งานวันน้ีมาก “พี่พลับเซ็นใหหนูหนอย ชื่อพริ้มเพราคะ” นองบอกชื่อใหพลับ เขียนชอ่ื เธอลงไปดว ย “พ่รี อ งเพลงเพราะมากๆ เลยคะ ” “ขอบคณุ มากนะคะ” ผมมองรอยยิ้มของพลับแลวก็อดยิม้ ตามไมได พอนองพริ้มเพราเดินออกไปก็มีผูหญิงสามคนเดินแทรกเขามา คนหนึ่งควง

68 แขนผม คนหนึ่งเบียดพลับจนกระเด็นไปชนกับเวที สวนอีกคนยืนถายรูป หนาตาระรื่น ผมดึงมือที่ควงแขนผมออกและไปดูอาการพลับที่หัวโขกขอบ เวทีอยางเตม็ แรง “พลับเปนไงบาง” ผมมองเห็นเลือดที่ไหลออกมาใจก็ตกลงไปท่ี ตาตมุ “พี่เรน มาถายรูปดวยกันกอนสิ” เธอยังดึงมือผมไปถายรูปแตผม สะบดั มอื ออก “น่ีคณุ ทำอะไรลงไปรตู ัวบา งไหม พลับหวั แตกแลวเนยี่ ” “ฉันเปนแฟนคลับพี่นะ ซื้ออะไรใหตั้งเยอะแยะ ไมเหมือนยายนี่ท่ี เกาะพี่ดงั ” “ขอบคุณ แตผมหวังวาผมจะไมเห็นหนาพวกคุณอีก ถาคุณไมเลิก วุนวายกับแฟนผม ผมไมปลอยคุณไวแน” ผมพูดออกไปเสียงแข็ง หวังวา พวกเขาจะเลิกพฤติกรรมเถื่อนๆ แบบนี้สักที ผมอุมพลับที่ดูเหมือนจะมี อาการขาแพลงดวยกลับไปที่หองพักศิลปน ผมรีบขอกลองยาจากเจาของ รานมาทำแผลใหแฟนผมทันที ผมเอาสำลีซับเลือดจนมันหยุดไหลแลวปด ปากแผล ใชท ชิ ชเู ปย กเช็ดรอยเลอื ดท่ีเปอ นบนใบหนา “ขอโทษนะพลับ เรนทำใหพ ลับเดอื ดรอนอกี เนีย่ ” “ไมใชค วามผิดเรนสกั หนอย ไมตองขอโทษหรอก”

69 “พลับเจ็บมากไหม” เอยที่เดินตามหลังมาถามขึ้น เมืองกับโกก็ ควานหายามานวดเทาใหเธอ พลับบอกวา เจ็บนดิ เดียว แตถงึ ข้ันหัวแตกน่ีมัน ไมเ รียกวานิดเดียวนะพลบั “เด๋ียวเราพาพลับไปหาหมอกอนนะ แลว เจอกนั ” ผมขับรถพาเธอไปที่โรงพยาบาลใกลๆ พอตรวจรางกายเสร็จหมอก็ บอกวาแผลบนศรี ษะไมเ ปนอะไรมาก ใหร ะวังแผลอักเสบเทาน้นั สว นทีเ่ ทา มี อาการเอ็นอักเสบใหฉีดยาและเปลี่ยนมาใสรองเทาเพื่อสุขภาพแทน และ หมอใหพลับนอนพักที่บานไมตองขับรถหรือทำงานที่ใชขามาก ผมไมมีงาน คอนเสิรต ทไี่ หนจงึ รบั หนา ท่ีไปรบั ไปสง เธอทกุ วนั ได กำหนดการวันนี้ผมตองไปทำวีซา แตผมแวะมาหาพลับที่คอนโด กอน ผมมาบอยจนยามจำหนาไดแลวแหละ พลับยื่นกลองอาหารสองกลอง ใหญม าใหผ มกนิ เปนมือ้ กลางวนั “พลับทำสลัดปลาแซลมอน ไมรูวาเรนชอบกินไหม” ผมยิ้มตอบ บอกเธอไปวานั่นเปนอาหารที่ผมชอบ แคผมไดอยูใกลเธอก็รูสึกวาทุกสิ่ง อยา งบนโลกใบนมี้ ันสดใสขึ้นมา วันนี้หลังจากที่ผมยื่นเอกสารทำวีซาเสร็จผมก็รีบกลับมาหาพลับ ทันที คุณจะวาผมเปนคนติดแฟนก็ไดนะ แตเวลาที่เราจะไดอยูดวยกันมีไม มาก อีกไมกี่เดือนผมก็ตองไปญี่ปุนแลว ผมเปดประตูและเดินหาพลับก็เจอ

70 กบั พลับทก่ี ำลงั นงั่ อานหนงั สอื รอเวลาใหเคก อบเสรจ็ เคก น้เี ปน ของพ่โี ต เขา รเี ควสมาวา อยากใหพ ลบั ทำเคกใหเน่ืองในวนั เกดิ “กลับมาแลวครับ” ผมพูดพรอมกับหอมแกมคนที่เผยรอยยิ้มโชว ฟน ครบทุกซี่ “เบบหี๋ ิวไหม” คำสรรพนามท่ีแปลกไปทำเอาผมงง “เบบี๋?” “ก็เราเปลี่ยนสถานะแลว พลับก็อยากลองเปลี่ยนคำเรียกบาง หรือ เรยี กวาทร่ี ักดี” “เรยี กวาอะไรกไ็ ดตามใจพลับ” “เบบี๋ พลบั ทำสเตก็ ปลาทอดไว เดี๋ยวไปอนุ ใหน ะ” “ไมเ ปนไร เดี๋ยวเรนทำใหเ องนะเบบ”๋ี หลังจากทเี่ ราจดั การกบั อาหารตรงหนาเสร็จ ผมก็หยิบกลอ งออกมา หามุมท่ีเราจะไลฟสดกนั ทางยทู ูบ “เบบจ๋ี ะไลฟเ หรอ”

71 “ใช ขอใชกีตารนะ” ผมหยิบกีตารของพลบั มา ใหเธอเลอื กเพลงมา หนึ่งเพลงเพื่อรองเปนเพลงแรก เธอเลือกเพลง เรื่องดีๆ มารอง ผมชอบการ ใชภาษาในเพลงนีม้ ากเลย สายตาเธอท่ี อบอนุ กวา ของใคร ฉันจะขอจำไป รอยยม้ิ ที่เธอมี เวลาเธอเขนิ อาย ฉันจะไมทง้ิ ไป โอบกอดที่ใหฉนั เมอ่ื ไรทที่ อใจ จะคอยนึกถึงเร่ือยไป และมือคนู น้ั ที่คอยปาดนำ้ ตา ฉนั จะขอใหเราเกบ็ ไว แมน านเทาไหร เราจะไมโ ยนท้งิ ไป

72 และขอใหเ รา จดจำส่งิ ทส่ี วยงามไดไหม พอเพลงจบพลับก็อานคอมเมนตของคนดู มีหลายคนชมวาเพลง เพราะมาก ผมหันไปมองรอยยิ้มพลับที่ประดับอยูบนหนาก็ยิ่งรูสึกวาชอบ มากกวา เดมิ ผมยกมอื ไปแตะแกม นมุ นิ่ม “เพลงอะไรตอ ดีเบบ”ี๋ “อานคอมเมนตกอน ใครอยากฟงเพลงอะไรก็ขอกันมาไดเลยคะ” พลับอานคอมเมนท สมาชิกในวงคนอื่นก็มาดูไลฟแลวก็แซวเรื่องที่เราเรียก กนั และกนั วา เบบ๋ี “เบบ๋ี บอกไปเลยไหม” “หือ บอกอะไร” ผมกระซิบถามวาบอกคนกลางไลฟไปเลยไหมวา เราเปน แฟนกนั แคน ัน้ พลบั กห็ นาแดงไมพดู จาพยักหนารัวๆ ผมเลยประกาศ กลางไลฟไปเลยวาเราเปนแฟนกัน เรื่องนี้เปนเรื่องที่ผมกับพลับเคยคุยวา อยากทำใหมันชัดเจน ทางบริษัทก็ไมไดมีปญหาอะไร ทีนี้ก็ขึ้นอยูกับแฟน คลับแลวละวาจะโอเคหรือเปลา แตพลับเปนคนที่นารัก ทุกคนก็คงจะโอเค แหละ

73 ยี่สิบนาทีตอมาพวกเราก็พูดปดไลฟ ผมวางกีตารลงที่เดิมและขยับ มานั่งที่โซฟา สวนพลับเดินไปที่เตาอบและเอาเคกออกมาแตงหนาดวยครีม และผลไมสดที่หั่นเตรียมไวแลวในตูเย็น เสร็จแลวก็นำไปใสในตูเย็นรอเวลา ใหพ ี่โตม ารับเคก เราสองคนกลบั ไปน่ังทโ่ี ซฟาเหมอื นเดมิ ผมหยิบมือถอื มาไล ดทู วิตเตอร สว นพลับกห็ ยบิ หนงั สอื เลม เดิมมาอาน “งวงจัง” ผมพูด นอนเหยียดตัวและหนุนตักพลับที่นั่งนิ่ง ผมมอง เรียวนวิ้ ยาวทที่ าเลบ็ เจลสฟี านำ้ ทะเลสีโปรดของผม “ทำเล็บใหมมาเหรอ เมื่อเชา เหมือนไมใชส ีน้”ี “พลับไปกนิ ขาวกบั เพื่อนมา แลวก็ไปทำเล็บกัน เบบีช๋ อบไหม” “ชอบส”ิ ผมจับมือเธอมาดเู ลบ็ ใกลๆ และวางลงขา งแกม “มือพลับ นิม่ มาก” “ถา ชอบก็อยาปลอ ยมอื พลับนะ” ผมยิ้ม ผมตั้งใจเอาไวแลววาผมจะจับมอื พลับใหแนน มากพอ เราจะ เดินไปดวยกัน แมระหวางทางฝนจะตกหนัก แสงแดดจะสองลงมาใหเรา ระคายผิว หรือวาจะมีพายุโหมกระหน่ำ เราก็จะกอดกัน รองเพลงของวง Tilly Birds ดวยกัน จากตอนแรกที่ผมเฉยๆ กับวงนี้ ตอนนี้ผมรูสึกรักพวก เขาขึ้นมาแลว

74 วันเวลาก็ลวงเลยผานไปจนถึงวันที่ผมตองเดินทางไปญ่ีปุน พลับมา สงผมท่ีสนามบินและยื่นถุงคกุ กใ้ี หผ มไปกินระหวางทาง “ดูแลสขุ ภาพดีๆ นะเบบี๋ ถายรูปซากรุ ะมาใหดูเยอะๆ เลยนะ” “ไดจ ะ ” ผมดงึ พลับเขามากอดแนบแนน “แคร ูวาจะไมไ ดก อดไปอีก เปนเดอื นกค็ ดิ ถงึ แลว ” รอบน้ีสามหนมุ ไมแซวผมเพราะแตละคนก็จบั คลู าแฟน ก็มีแตไอลิน นี่แหละท่ีพาแฟนไปดวยเลยไมต องลา เธอออกปากแซวผมใหญเ ลย “วิดีโอคอลทุกวันเลยสิจะไดหายคิดถึงเบบี๋” ผมคลายกอดออกแต ยงั โอบเอวพลบั อยู “คนทพ่ี าแฟนไปสวีตถึงญี่ปุนนะไมตองพดู เลย” แซวมาแซวกลับไม โกง “สวีตอะไรกนั พ่เี ซนไปถายเบ้ืองหลงั ตางหาก” เธอพูดจบก็เงียบไป แตผมเห็นนะวา เธอนะหูแดงมาก คบกนั มาหลายปก ย็ งั ไมเลิกเขินอีก “เรนจะคดิ ถึงเบบ๋ที ุกวนั แลยนะ รักนะครบั ” “พลบั ก็จะคิดถึงเบบี๋ทุกวนั เหมือนกนั รกั เหมือนกนั คะ” จบประโยคนน้ั ผมก็คอยๆ ปลอ ยมือพลับและเดนิ เขา เกตไป ผมถอน หายใจ มองครู ักที่ควงแขนกันอยา งนกึ อิจฉาในใจ

75 สิบกวาชั่วโมงพวกผมก็มาถึงที่ญี่ปุนแลว เรานั่งรถไฟไปบานพอแม ผมทันที พวกทานยายมาอยูขางบานอามินตรา ญาติทางฝายพอที่แตงงาน กบั คนทน่ี ี่ พวกทานจดั เตรียมหองพักใหอยางเรียบรอย ผมนอนหองเดียวกับ เอย โก เมืองและพี่เซน สวนไอลินไดนอนหองพักอีกหองหนึ่ง นอกจากพวก เราทง้ั หกกย็ งั มีทีมงานอีกสองสามคนมาดวย แตเขาไปพักอยูบา นของโพรดิว เซอร พวกเราเก็บของไวในหองพักเสร็จก็มารวมกันที่หองกินขาวที่มี อาหารฝมอื พอแมผมทำวางเรียงรายอยูบนโตะ ไม “ไมพาหนูพลับมาดวยเหรอลูก” แมผมถามขึ้น แมผมรูจักพลับจาก อินสตาแกรมที่ผมอัปรูปบอยๆ วันที่ผมประกาศเรื่องพลับกลางไลฟ แมก็ยัง สง ขอความมาบอกผมเลยวา ใหพาพลบั มาหาทา นหนอย “พลับตดิ งานเลยมาไมไ ดจะ แม” “บอกพลบั ดวยนะวา แมอ ยากเจอ” “วางๆ ผมจะคอลหาพลับใหค ยุ กบั แมน ะ” “จะ” แมตอบรับดวยทาทางอารมณดี ทาทางแมจะถูกใจแฟนผม คนน้ีมากเลย เมื่อทองของทุกคนอ่ิมเราก็ยายมารวมกนั อยใู นหองนัง่ เลน คุยกันวา วันที่เราไมไ ดอ ัดจะไปเทีย่ วไหนกันดี ผมหยิบหนังสือที่พลับใหมาวางไวกลาง

76 วง ชื่อวา TOKYO CHARACTER CAFÉ เปนหนังสือแนะนำคาเฟจากอนิเมะ เร่ืองตางๆ ในโตเกยี ว เขียนขน้ึ โดยคุณ WOEI WOEI “พี่เซน หนูอยากไปท่ีนี่ Fujiko F.Fujio Museum Cafe” ถาเอยชื่อนักเขียนการตูนผูเปนตำนานคนนี้ ผมวาเรือ่ งแรกที่ทุกคน จะนึกถึงเลยก็คือเจาแมวไรหูตัวสีฟา ผูที่มีกระเปาวิเศษ สามารถหยิบเอา สงิ่ ประดิษฐในโลกอนาคตออกมาใชป ระโยชนได “งั้นก็ไปกันเลยสิ” พี่เซนพูดขึ้นกอนจะลุกขึ้นไปหยิบกระเปากลอง มาเชก็ แบตเตอรี่ “กลองพรอม” “คนก็พรอม” จากขอมูลบอกวา หากจะเขาชมพิพิธภัณฑตอ งซ้ือกับ รา น Lawson ลวงหนา ซ่งึ เราไมไดซ ้ือไว จงึ เขาไปไดแ คโซนคาเฟกบั รา นขาย ของท่ีระลกึ เทา นน้ั พวกเราข้ึนรถไฟสาย Odakyu Line ลงท่สี ถานี Noborito แลว เดิน ไปยังพิพิธภัณฑ ระหวางทางเดินเลียบคลองจะมีคาแรกเตอรจากพิพิธภัณฑ ยืนตอนรับอยู คนที่สนุกที่สุดในวันนี้คือพี่เซนที่ถายทั้งรูปทั้งคลิปวิดีโอที่เรา จะใชในเอ็มวีเพลง จากเดิมที่ใชเวลาไมถึงยี่สิบนาทีกลายเปนสี่สิบนาที เมื่อ มาถึงที่รานเมืองก็รับหนาที่สั่งอาหารใหเพราะเขาเรียนจบศิลป-ญี่ปุนตอน เรียนมธั ยมปลาย ผมส่งั เมนสู ตูเน้ือทเ่ี สิรฟ พรอมกับขนมปง สลดั และกราแตง มนั ฝรง่ั ผมถา ยรูปสง ไปใหพ ลับดู บอกวากบั เธอถา กลับไปจะลงมือทำดวยกัน ในรายการทำอาหารของเรา

77 “คิดถึงเบบี๋จังเลยครับ” พี่เซนแซวขึ้นมาทามกลางความเงียบที่แต ละคนกำลงั กมหนา กมตากินอาหาร “เบบี๋รบี กลบั มานะ พลบั คิดถงึ เบบ๋มี ากๆ เลย จุบๆ” ไอลนิ แซวตอ “แซวกันอกี แลว ไมเบื่อบางหรือไง” “เราดีใจอะที่นายเจอพลับ ดูแลนายดี๊ดี ไมเหมือนคนที่ผานๆ มา กลับจากญปี่ นุ ไปสขู อเลยไหม” “เราเพิ่งคบกันไมก ี่เดือนเองนะ” “จะพอ รบี ๆ กินใหเสรจ็ จะไปหาซ้ือของฝากใหคณุ พลบั ” พอพวกเรากินเสร็จ กโ็ ดนไอลนิ ลากไปเดินยอ ยทีร่ า นคาทันที

78 07 อภัย (พลบั พลึงธาร) เสยี งแจงเตือนในไลนดงั ขึน้ ขณะทีฉ่ นั กำลังดูซีรสี ท ีเ่ รนเลนเมอ่ื ปกอน พอกดดูก็เห็นวาเปนภาพสตูเนื้อที่มีเครื่องเคียงเปนสลัดและกราแตงมันฝร่ัง พรอมกบั ขอ ความส้ันๆ ‘อยากทำเมนนู ้ีกบั เบบี๋ในรายการของเราจัง’

79 ฉนั เลยตอบกลับไปวา ‘ตั้งใจทำงานนะเบบ’๋ี ฉันอมยิ้มกับภาพนั้นและหันกลับไปมองโทรทัศนตอ ตอนนี้หอม หมน่ื ล้ลี งจากเชยี งใหมมาพักกับฉันชวั่ คราวเพราะอยากมาเจอ ฉันหวนคิดถึง ชวงวัยเด็กที่เราสี่พี่นองอยูดวยกัน ตอนนี้อัญชันทำงานอยูในหองแล็บของ โรงพยาบาลทางภาคใต สวนกาสะลองก็แตงงานและยายไปใชชีวิตกับสามที ี่ ฟนแลนดแลว พวกเราส่ีพน่ี องเลยอยูพ รอมหนา กันแคปละคร้ัง บางปก็ไมได เจอกันดวยซ้ำ “หอมไมคิดเลยนะวาเจจะไดคบกับเรน ตอนเจอกันครั้งแรกยังไม รจู ักกนั ดว ยซ้ำ” หอมหม่ืนล้พี ูดขึ้นขณะท้ิงตัวบนโซฟา ยน่ื แกว น้ำฝรงั่ ใหฉัน “เจก ไ็ มคดิ เหมือนกนั ” “อยากเจอวาทีพ่ เ่ี ขยจัง กลบั มาเม่ือไหรนะเจ” “เดือนพฤษภาโนนแหละ” “เจไ มค ิดถงึ เรนแยเหรอ”

80 “คิดถึงสิ แตการคิดถึงกันแบบนี้ก็ดีนะ จะไดรูวาความจริงแลวเรา รกั กนั แคไหน” “อูหู หวานกวานำ้ ตาลรอยเทา อจิ ฉาเจจ งั ” “สักวนั หอมกจ็ ะไดเจอคนรักทีด่ ี” เราคุยเลนกันสักพักก็เปลีย่ นบรรยากาศมาหาขนมอรอยๆ กินในคา เฟทีฉ่ นั เคยเห็นเพื่อนรวี วิ ในไอจี ไมค าดคดิ เลยวา จะเจอกบั คูปรบั เกา ทเี่ คยทำ รา ยฉนั ในรานทว่ี งลูนา ไปเลน คอนเสิรต เธอคนนนั้ เดินตรงมาหาฉันท่ีหนาคา เฟ ฉันยงั จำภาพเหตกุ ารณว นั นั้นไดดี แมว าเรนพดู เหมือนไมเ อาเรือ่ งแตเขาก็ ไปพาฉันไปแจงความทนั ทหี ลังจากทีอ่ อกจากโรงพยาบาล ฝายที่ถูกทำรายก็ ถูกลงโทษไปตามระเบียบ ตองขอบคุณคุณตำรวจจริงๆ ที่ทำตามหนาที่ไม ปลอ ยปละละเลยเหมอื นในขาวทีฉ่ นั เห็นประจำ “คุณพลับ” คำสรรพนามที่เรียกฉันไดเปลี่ยนไป แตฉันก็ยังไมไวใจ เธออยูดี “คุณเปน ใคร” “ผูห ญิงคนนีแ้ หละที่ผลกั พี่หัวแตก” “เอา จะมาหาเรื่องกันเหรอ” เห็นทาทางนุมนิ่มแบบนี้แตหอมก็อยู ชมรมมวยไทยนะ เคยขน้ึ ชกสมยั เรียนแลว ก็ไดเ ขม็ ขัดแชมปมาดว ย

81 “เปลา แคจะมาขอโทษอีกครั้ง” เสียงน้นั ฟงดอู อนลงกวาตอนท่ีเจอ กันครั้งแรกมาก “ฉันไดรับโทษอยางสาสมแลว นอกจากฉันจะตองจาย คาปรบั ฉนั ยงั ถูกแบนจากวงและแฟนคลบั อีกดว ย ถกู หา มไมใ หไปดคู อนของ วงหนง่ึ ปเ ต็ม” “หา มีแบบนี้ดวยเหรอ” อยาวาแตหอมงงเลย ฉันก็งง อาจจะเปน คำสัง่ จากไอลนิ ก็ได เธอคงจะไปฟองพี่ชาย และพวกเขาก็ชอบตามใจเธอเสีย ดว ย “โอเค ฉนั ยกโทษให แตอยาไปทำแบบนกี้ บั ใครอีกนะ” “คะ” เธอคนนั้นพูดและเดินจากไป ฉันกับหอมก็เดินเขาไปในคาเฟ ฉันสั่งเคกชาเขียวกินคูกับกาแฟลาเต สวนหอมสั่งเคกบลูเบอรรี ฉันสง ขอความไปเลาใหเรนฟง เรนก็บอกใหฉันระวังตัวใหมากๆ ฉันรับคำและสง สตกิ เกอรรูปแมวไปให ออกจากคาเฟพวกเรากเ็ ดนิ ซ้ือของไปเรื่อยจนเยน็ เราซื้อพิซซาสอง ถาดมากนิ ทหี่ อง “เจ คอลหาเรนไดป ะ หอมอยากคยุ ดวยอะ” “ไมเ อา หวง” “นนี่ อ งเองไง”

82 “ลอเลนหรอกนา” ฉันสงขอความไปหาเรน ไมนานเขาก็คอลกลับ มา สมาชิกวงทั้งหาหันมาทักทายกลอง พวกเขาที่อาบน้ำเสร็จเรียบรอยอยู ในชดุ นอนคอลเลก็ ช่ันของวงทีว่ างขายเมือ่ หลายเดอื นกอน “สวสั ดคี ุณพลบั เรนกำลงั พูดถงึ คณุ อยพู อดี” “สวสั ดคี รับเบบ๋ี สวัสดคี รบั หอม” “เรน ไอลิน เอย เมือง พี่โก” หอมดีใจใหญเลยที่ไดเจอหนาสมาชิก ทั้งวง “ครั้งกอนที่ลูนามาเลนคอนเสิรตเชียงใหมฉันก็ไปดูนะ สนุกมากๆ เลย” “ขอบคุณคะ” ไอลินเปนคนตอบ “คุณพลับ ฉันซื้อของฝากมาจาก ฟูจิโกะมวิ เซียมคาเฟด วย” เธอหยิบเอากระเปา ผาปกลายโดเรมอน ตุกตาดารุมะโดเรมอนและ โดเรมีออกมาโชว “นา รกั จงั เลยคะ ” เรนเอาของที่ซื้อมาโชวบาง เปน หมวกสองใบลาย เดียวกันแตคนละสี และกลองดนตรีไม เมื่อเลนจะมีเสียงเพลง Doraemon No Uta ซึ่งเปนเพลงประจำเรอ่ื งทท่ี ุกคนตองรจู กั อยางแนนอน “กลอ งดนตรีนารักมากเลย”

83 พวกเราคุยกันอีกสักพักก็แยกยายกันไปพักผอน ฉันลุกไปแปรงฟน และกลับมานอนที่เตียงขนาดคิงไซส หอมวางมือถือลงบนโตะใกลๆ และ บอกฝนดี “ฝนดจี ะ หอม” ฉนั หลบั ตาลง ไมน านก็ลวงเขา สหู ว งนิทรา ในภาพความฝนสีซเี ปยนั้น ฉันกำลังยืนอยูหนาคอนโดมิเนียมสูงสิบ ชั้น เปลวเพลิงอันรอนแรงกำลังเผาไหมบริเวณหองพักของฉันบนชั้นสาม ควนั ไฟที่พวยพงุ ทำใหสายตาพรา มวั เสยี งใครบางคนกำลงั เรียกหาฉนั “เบบี๋ ชวยเรนดว ย” เสียงน้ันดังมาจากตน เพลงิ เรนกำลงั สำลักควัน ไฟ ฉนั คิดอยูในใจเพยี งอยางเดียวคือตองไปชวยเรนใหได ฉันว่งิ เขาไปในหอง ของตัวเอง เขากำลงั ยืนอยตู รงระเบียง พอเหน็ หนาฉนั เขากเ็ ดินเขามาหา “เบบี๋มาชว ยเรนแลว ดใี จจัง” “เราไปกันเถอะ” เราสองจับมือกันแนนในความฝนและขยับมาท่ี หองนง่ั เลน เรนควา เอาผาขนหนูไปชบุ น้ำและคลุมรางเราสองคน ขณะกำลัง จะกาวออกไปที่ทางเดิน บานประตูท่ีโดนไฟไหมก็หลนลงมาตรงหนาเรา เร นควาเอาผาขนหนฟู าดไปบนบานประตจู นไฟดบั “ไปกันเถอะ” เมื่อวิ่งออกมาไดไมถึงหานาทีฉันก็ปลอยมือที่จับ กบั เรนและทรดุ นงั่ ลงไปกับพื้น

84 “เบบ๋ีไปกอ นเลย เดี๋ยวพลบั ตามไป” เขาดึงดันที่รอฉนั แตฉันปฏิเสธ และผลักมือเขาออกไป วินาทีนั้นเปน วินาทีเดียวกับที่โคมไฟระยาบนเพดาน มันแกวงไปมาเพราะไฟที่ลุกลาม ไมนานมันก็ตกลงมาบนรางของฉันทำให สตสิ ัมปชัญญะก็หลุดลอยไป ฉันตื่นข้ึนมาเพราะไดยินเสียงหอมหม่ืนลีร้ องเพลงดังแววมา เหลียว มองดูนาิกา มันบอกเวลาหกโมงกวา ฉันจึงลุกขึ้นไปอาบน้ำเตรียมตัวไป ถายแบบลงหนังสอื แฟชั่น “เขาครัวเองเลยเหรอหอม” ฉันกมลงมองดูอาหารที่หอมทำ มีขาว ผดั ไข มมี นั ฝรัง่ อบกับเบคอนยางเปนเคร่ืองเคียง “คิดถึงเมนูแรกที่เจทำใหหอมกิน” ฉันตักขึ้นมากินหนึ่งคำ รสชาติ อรอยกวา ท่ีฉนั เคยทำเสียอีก “อรอยมาก” เราสองคนกนิ ขา วกันเสรจ็ หอมก็ขับรถพาฉันไปที่กอง ถา ย ระหวางท่ฉี นั ทำงานเธอกไ็ ปเดินเลนในหางใกลๆ การทำงานในวันนี้เปนไปอยางสงบเรียบรอยแทบไมมีปญหาเลย จนกระทั่งฉันที่เปลี่ยนชุดเปนรอบที่สามและไปยืนอยูที่หนาฉาก ไฟ LED ท่ี ถกู จัดไวติดๆ ดับๆ หลายรอบ

85 “ขอโทษนะครับ” ฝายฉากเอยขอโทษที่ทำใหง านลาชา เขาลองปด แลวเปดใหมหลายครั้งมันก็ไมติดสักที ระหวางรอฉันก็เดินออกมานอกฉาก และนั่งลงตรงสวนหยอม ทีมงานยกโตะไมตัวยาวเดินผานมา มันจะไมเปน อะไรเลยถาคนยกโตะ จะไมจามขึ้นมา ทำใหเขายกสองมือขึ้นมาปดปากและ จมกู ผลคอื โตะยาวตวั น้นั หลนลงมากระแทกตัวฉันอยา งแรง เมอื่ ฉันถกู พาไป สงโรงพยาบาลก็ไดรับการวินิจฉัยวาแขนขางซายหัก เรื่องมันแปลก ประหลาดยิง่ กวานน้ั เมือ่ ฉันเจอกบั สาวชดุ สีแดงที่โรงพยาบาล ฉนั คนุ หนา เธอ เหมือนเคยเลนละครสักเรื่องหนึ่ง เธอเขามาทักฉันตอนฉันนั่งอยูที่สวนใกล กับหอ งพัก “คณุ กำลังรับเคราะหแทนเนื้อคู” “อะไรนะคะ” “เนื้อคูของคุณกำลังจะเบญจเพส คุณกำลังรับเคราะหหนักแทน เขา” “เนื้อคูฉันเหรอ?” หรือวาจะหมายถึงเรน เดือนหนาเขาก็จะ เบญจเพสพอดี “รกั ษาตัวใหดี ไปทำบญุ เยอะๆ” “ขอบคุณคะ” ฉันไมมีทางรูไดวาสิ่งที่เธอพูดมามันจริงเท็จแคไหน แตฉันกจ็ ะเชื่อเธอ

86 ฉันนอนอยูในโรงพยาบาลเปนวันที่สอง เรนก็วิดีโอคอลมา น้ำเสียง เขาดูรอนรนเกินกวา เหตไุ ปมาก “เบบเี๋ จ็บมากไหม” “เจบ็ มากเลย แตท นได เบบี๋ไมต องเปน หวงนะ หอมดูแลเบบ๋ีอยางดี เลย” “เรนขอโทษที่โทรมาชา พอดมี ีประชุมเรื่องการอดั นะ” “อือ ไมเ ปน ไร วางก็คอยโทรมา” “เรนตกใจมากเลยตอนรูวาเบบี๋แขนหัก หายไวๆ นะ คิดถึงมากๆ เลยตอนน”ี้ “จะ คดิ ถึงเหมือนกนั นะเบบ๋”ี เรนกดวางสายไปเพราะเพื่อนมาตามไปอดั เพลงตอ วันตอมาฉันก็ออกจากโรงพยาบาล เรนก็ทำใหฉันอารมณดีโดยการ วิดโี อคอลมาหาตอนเที่ยง เขากินขาวฝมือคุณแมและก็คุยกับฉนั ไปดวย แถม ยงั รอ งเพลง อภัย เพลงโปรดของ Tilly Birds ใหฉ ันฟง “เบบี๋กินขาวเยอะๆ นะจะไดหายไวๆ”

87 “จา เบบก๋ี ต็ ั้งใจทำงานนะคะ” พอจบมื้อเที่ยงเขาก็ออกไปทำงาน สวนฉันก็นอนดูทีวีไปเร่ือยเปอย พอรสู ึกเบื่อก็หยบิ เอานติ ยสารข้ึนมาอา น เจอหนา ของผูหญิงชุดแดงคนน้นั ท่ี แทเ ธอคอื หมอดูคนดังชื่อวากสุ ุมาน่ีเอง มีเบอรโ ทรกบั เพจเฟซบุกบอก ฉันจึง ลองติดตอไปดู พลับ : สวัสดีคะ ฉันชื่อพลับที่คุณทักเรื่องรับเคราะหแทนเนื้อคู ฉัน อยากรูวาเนอื้ คูของฉันคอื ใคร กุสมุ า : กค็ อื แฟนคุณตอนนี้แหละคะ พลบั : “ความฝน เมอ่ื คืนกอนเก่ยี วของกับเร่ืองน้ีไหมคะ” กุสุมา : “เกี่ยวคะ คนที่ฝนวาไฟกำลังไหมบานจะเจอเคราะหหนัก แตจ ะไมมอี ะไรหนกั ไปกวา แขนหกั แลวคะ คณุ สบายใจได” คุณวาฉนั จะเลา เรื่องน้ีใหเรนฟงดไี หม

88 ฉันใชชีวิตกับการใสเฝอกมารวมเดือนหมอก็สั่งใหผาเฝอกออกได แตก็ยังคงตองระมัดระวังแขนใหมาก สิ่งแรกที่ฉันก็คือการไปทำบุญถวาย สังฆทานเจ็ดวันเจ็ดวัดตามคำแนะนำของแมหมอ ฉันรูสึกสบายใจมากขึ้น แนนอนวาฉันก็ระมัดระวังตัวมากขึ้นเพื่อจะไดเจอกับเรนอีกครั้งในสภาพ รา งกายทส่ี มบูรณ

89 08 ใหกอดของฉันบอกทุกอยาง (ลิปปกร) วันท่ี 19 เมษายน เปนเวลาหนึ่งเดือนที่วงลูนามารวมตัวกันทำ อัลบั้มชุดที่ 2 เราอัดเพลงเสรจ็ ไปเจ็ดเพลงตามตารางงานที่เราจัดไว เราเลย พักสมองโดยไปพกั ผอนทีโ่ รงแรมโตเกียวโดมหน่ึงคนื วันรุงขึ้นเราก็ตระเวนเที่ยวใกลๆ โรงแรม ที่แรกที่เราทั้งหกไปก็คือ Moomin Bakery & Café รานตกแตงสไตลยุโรปเหนือ เมื่อกาวเขาไปขาง ในก็รูสึกถึงความสนุกสนาน ในรานมีมุมใหถายรูปหลายมุม มีตุกตาใหใช เปนพร็อพถายรูปดวย เมนูที่ผมกับเมืองสั่งไปก็คือพาสตาครีมแซลมอน เอย

90 กับโกสั่งพาสตามีตบอล สวนไอลินกับพี่เซนสั่งเบอรเกอรแซลมอนทอดและ เบอรเกอรหมู พวกเราทุกคนสั่งลาเตอารตท่ีบารสิ ตาจะวาดนมเปนรูปของมู มนิ พ่ีเซนเอาแกวทง้ั หมดมาวางเรียงกันและถายรูปลงในไอจีของวง พอออกมาจากรานเราก็มุงตรงมาท่ี Tokyo Dome LaQua City ท่ี เปนทั้งชอปปงมอลลและสวนสนุกในที่เดียว พวกเราตอคิวเลนรถไฟเหาะ และเครื่องเลนอื่นๆ จนเหนื่อยหอบ ปดทายดวยการขึ้นไปบนชิงชาสวรรค เราแบงกลุมขึ้นไปสองรอบเพื่อใหพี่เซนถายวิดีโอบรรยากาศเพื่อนำไปใช ในเอ็มวี ตอ มาเราก็เขา ไปชม The Baseball Hall of Fame and Museum ซึ่งกอตั้งขึ้นในปค.ศ. 1959 ในพิพิธภัณฑมีการแบงออกเปนหลายมุม โถง ทางเขา ท่รี วบรวมสิง่ ของตางๆ เกี่ยวของกบั กีฬาเบสบอล ภาพถา ยกบั ประวัติ ของนักกีฬามืออาชีพและสมัครเลนตั้งแตอดีตจนถึงปจจุบัน มีหอเกียรติยศ จัดแสดงปายที่ปนนูนเปนรูปของนักกีฬา รวมไปถึงอนุสาวรียนักกีฬาท่ี เสยี ชวี ิตในชว งสงครามอกี ดวย ขณะท่ีเราเดินเท่ยี วชมพิพิธภณั ฑโดยท่ีมีเมือง เปนไกดจ ำเปน เราก็ไดรถู งึ ความยิ่งใหญเกรียงไกรของกฬี าเบสบอลในญป่ี ุน “เหนื่อยจัง” ผมบนขึ้นมาหลังจากทิ้งตัวลงบนเกาอี้ภายในราน Kumayo Kotan Kumakita เปนรานอาหารสไตลเกียวโตที่ตั้งอยูบนชั้นสี่ ของโรงแรม เราจองหอ งอาหารสวนตวั ไวจึงสามารถพูดคุยกันอยางเปนอิสระ ผมถา ยรูปตัวเองคูกับอาหารและสงไปใหพลับ พลับตอบกลับมาวาอิจฉา ผม จึงสัญญากับเธอวาคราวหนาจะพาเธอมาดวย หลังจากที่เรากินดื่มกันจน

91 พอใจเราก็แยกยายกลับไปนอน เราจองหองพักไวสามหอง ผมนอนหอง เดยี วกับเอย สวนพี่เซนอยกู ับไอลนิ เมอื งและโกนอนหอ งเดียวกนั คืนนัน้ ผมคงดื่มมากไปจึงทำใหฝ นประหลาด ผมฝน ถงึ ผูหญิงชุดแดง ผมยาวถึงกลางหลังและทาลิปสติกสีมวงเขม เธอคนนั้นเดินผานผมไป ผม เหลยี วมองตามไปเพราะการแตงตัวของเธอสะดุดตาผมมากๆ “เบบี๋ มองคนอื่นเหรอ” สายตานั้นจองจับผิดทั้งที่ผมไมไดทำอะไร เลย “แคมองเฉยๆ เอง ไมไ ดคิดอะไร” “พลับไมเชื่อ เบบี๋มองตาคางอยางนั้น จะนอกใจกันใชปะ” ผมไม เคยคดิ จะนอกใจเธอเลยนะ “เด๋ียวๆ เรนไมไดคิดอะไรกบั เธอท้งั น้ัน” “น่ีจะบอกวา พลบั งเี่ งาคิดไปเองใชป ะ” “เปลา เบบ๋ใี จเยน็ ๆ สิ” “งน้ั เราก็หางกันสักพกั เถอะ” “ไมเอานา พลบั ” ผมดึงมือพลบั ใหอยกู บั ผม “คยุ กันใหร เู รอื่ งกอน”

92 “เราเลิกกันเถอะเรน” เธอพูดจบก็สะบัดมือผมออกและเดินจากไป ทันที . . “ไมเอาไมเ ลกิ ” “หือ โวยวายอะไรแตเชานะเรน” เสียงเอยถามขึ้น เขาตื่นนอนและ อาบนำ้ เรยี บรอยแลว “ฉนั ฝน วา เลกิ กับพลับ เพราะวามองผหู ญงิ คนอน่ื ” “เออ แฟนฉันก็เคยฝนแบบนั้นเหมือนกัน เขาบอกวาถาฝนวาเลิก กับแฟนจะไดโชคลาภนะ ยังไงมันก็เปนแคฝนนา อยาคิดมาก” เอยตบไหล ผมและลุกขึ้นไปชมวิวที่ระเบียงหอง ผมมองนาิกา ที่ไทยก็เจ็ดโมงเชาแลว อาบนำ้ แลววิดีโอคอลไปหาพลบั ดีกวา “เบบ๋ี เปนไงบาง วันน้มี ีงานไหม” ผมถามขึ้นกอ น “วันนี้มีรองเพลงที่หางตอนบาย” พลับนั่งลงที่โตะเครื่องแปงและ เรม่ิ ลงมอื แตง หนา “กำลงั จะแตงหนาเลย” “กนิ ขาวแลวหรือยัง”

93 “กินขาวไขเจียวหมูสับอะ เบบี๋ไมสบายหรือเปลา เสียงไมคอยดี เลย” “เรนฝน รา ยนะ” “เลา ใหฟงหนอยสิ” “ฝนวา เรนมองผหู ญงิ คนอืน่ แลวเราก็ทะเลาะกัน เบบีเ๋ ลยบอกเลิก” “ผูหญงิ คนน้นั ตอ งสวยกวา พลับแนเ ลยถึงบอกเลิก” “ผูหญิงคนนั้นสวมชุดสีแดง ทาปากสีมวง เหมือนจะเปนหมอดูช่ือ กุสุมา” “จริงเหรอ พลับเคยเจอเขาที่โรงพยาบาล เขาทักวาพลับกำลังรับ เคราะหเบญจเพสแทนเนื้อคู” “หมายถึงเรนเหรอ เรนอายุยสี่ บิ หาวันน้นี นี่ า” “Happy Birthday นะคณุ เนอื้ คู” “ขอบคุณนะครบั แตเบบ๋เี ชอื่ เรือ่ งน้ันเหรอ” “ก็อยากจะเช่ือนะ เบบ๋วี าพลับงมงายหรอื เปลา” “เอยบอกวาถาฝนวาเลิกกบั แฟนจะไดโ ชคลาภ เรนก็อยากเช่ือแบบ น้ีนะ เบบ๋ีวาเรนงมงายหรือเปลา ”

94 “ก็อยากจะเชื่ออะไรก็เชื่อไปเถอะ ขอใหเชื่อใจวาพลับไมบอกเลิก เรนงา ยๆ แบบนั้นแนน อนก็พอ” “ขอบคุณนะ เรนไมกวนเบบ๋แี ลว ตงั้ ใจรอ งเพลงนะครับ” “ตั้งใจทำงานเหมือนกนั นะคะ” หลังจากที่พวกเราเช็กอินออกจากโรงแรม พี่เซนกับไอลินก็ขอ แยกตัวไปเที่ยวแบบสวนตัว ทิ้งใหชายไรคูสี่คนตองเที่ยวกันแบบเหงาหงอย เพราะคิดถึงแฟน รา นท่ีพวกเราเลือกมาเยือนกค็ ือ One Piece Restaurant Baratie ซึ่งตั้งอยูบนดาดฟาของตึกฟูจิทีวี การตูนเรื่องนี้สรางสรรคขึ้นโดย อาจารยเออิจิโระ โอดะ ซึ่งทุกคนก็นาจะผานหูผานตากับ ลูฟ พระเอกผู ใฝฝนจะเปนเจาแหงโจรสลัดผยู ิ่งใหญ ภายในรานจำลองมาจากภัตตาคารลอยทะเลของเชฟขาแดง หาก เดินผานครัวก็จะไดยินเสียงลูฟกับซันจิโวยวาย ในวันเสารอาทิตย เชฟขา แดงก็จะออกมาทักทายลูกคาและถายรูปรว มกนั สวนเมนูอาหารก็จะอิงจาก ในเนื้อเรื่อง ซึ่งเมนูที่พวกเราสั่งก็เปนเมนูเด็ดของทางราน โซโบโระดงหรือ ขา วหนาเนือ้ สบั ไขค นฟู กับเคกโรลชาเขียวรปู แมลงส่อื สาร

95 พออกจากรานพวกเราก็มุงหนากลับไปที่บานโพรดิวเซอรเพื่อ ประชมุ เตรยี มตวั อดั คลปิ เลน ดนตรีลงแชนเนลยูทบู ในวนั พรุงนี้ ครู ักสุดหวาน ตามมาสมทบในชว งเย็น วันรุงขึ้นพวกผมก็มาจดั เตรียมสถานที่อัดคลิปแตเ ชา สถานทถี่ ายทำ คือสตูดิโอของโพรดิวเซอร เราตั้งใจจะทำ Cover เพลง ใหกอดของฉันบอก ทุกอยาง เพลงนี้พลับชอบมากที่สุดในบรรดาเพลงของ Tilly Birds ทั้งหมด พอจัดสถานทีเ่ สร็จพวกเราก็เร่ิมซอมกนั เพลงน้ีเราอยากใหมนั พิเศษกวาเดิม เราจะสลับตำแหนงกันเลน ผมที่รองนำเปลี่ยนไปตีกลอง ไอลินที่ตีกลองไป เลนกีตาร เอยมือกีตารไปเลนคียบอรด เมืองมือคียบอรดไปเลนเบส และโก มือเบสไปรองแทนผม เราซอมกับไปสามสี่รอบ กวาจะไดอัดจริงก็บายแลว แลวอัดไป ทั้งหมดสี่เทค ผมที่นานๆ จะตีกลองสักทีก็ลมแทบจับ เสร็จงานผมก็คอลไป หาพลับทเี่ สรจ็ งานรอ งเพลงแลว เชน กนั “เหน่ือยจังเลย” “เหนอ่ื ยก็พกั เติมพลังสกั หนอยนะ” “อยากกอดเบบ๋”ี “กลบั มาเมือ่ ไหรจ ะใหก อดจนพอใจเลยละ ” “พดู จริงนะ”

96 “จรงิ สิ พลับคิดถึงเบบีม๋ ากนะ บอกไวเผื่อไมรู” “ความคิดถึงของเธอกับฉัน มนั เทากนั หรือเปลา ถามจริงๆ วาใจเธอ เปลย่ี นไปหรือเปลา” “ฉันไมคิดไปเองใชไหม ความคิดถึงท่ีฉนั ไดเคยสง ไป สงไปไมเคยถึง เธอเลย” “แตความคิดถงึ ของเบบี๋ท่สี งมามันมาถงึ เรนนะ” “จะ พอคนคลั่งรัก ความคิดถึงที่เบบี๋สงมาก็สงมาถึงเหมือนกัน แต ตอนน้พี ลับตอ งขอตัวไปกินขาวกอ นแลว นัดเพอ่ื นไว” “ครับผม กนิ ขา วใหอรอยนะ แลวเจอกัน” “แหมๆๆๆ จบี กนั ดวยเพลงของ Tilly Birds” “ไอลินก็จีบพี่เซนดวยเพลง Three Man Down เหมือนกันนั่น แหละ” ผานมาอีกสองสัปดาหอันแสนหนักหนวง ในที่สุดพวกผมก็อัดเพลง กันเสร็จครบทุกเพลงแลว ตอไปก็เปนหนาที่ของโพรดิวเซอรกับทีมงานแลว พวกผมจะเที่ยวเลน อีกสักสองสามวันกอนจะกลบั เมืองไทย เรือ่ งท่ีผมจะกลับ ผมยังไมไดบ อกพลับเลย ต้งั ใจจะเซอรไพรส แตผมกลับเซอรไพรสม ากกวา

97 เรื่องมันมีอยูวาวันที่ผมบินกลับเมืองไทย ตรงกับวันที่พลับวางพอดี ผมถามเธอแลววาอยูไหน เธอบอกวาอยูในคอนโด ผมออกจากเกทมา กำลัง เดินมาหาพี่เพิรลก็พบกับผูชายรูปรางสูงใหญคนหนึ่งกำลังทักทายผูหญิงคน หนึ่งดวยการหอมแกม ผมคงจะไมเขาไปยุงถาผูหญิงคนนั้นจะไมใชพลับที่ หอมแกมเขากลับ ทาทางพวกเขาสนิทสนมกันมาก พวกเอยที่เห็นภาพ เดยี วกับผมปลอบใจวาอาจจะไมมอี ะไรเกดิ ขึน้ กไ็ ด ผมอยากรูใหแนชัดจึงลาก กระเปาเดินเขา ไปหาเธอ “เบบ๋”ี พลบั หันมาตามเสยี งเรยี ก เธอมีสีหนา ประหลาดใจกอนท่ีจะ ยิ้มกวางเม่ือเห็นผม เธอจับมือผม ผมคอยๆ ดงึ มือเธอออกและใชน้ิวโปงชี้ไป ทางชายแปลกหนา ผมคงแสดงอาการมากไปพลับเลยรูวา ผมรสู ึกอยางไร “เบบี๋หึงใชไหม” เธอเงยหนาขน้ึ มามองผมและจบั มอื ผมไวอีกครง้ั สี หนาของเธอเจื่อนลง ผมไมชอบเลย ครั้งนี้ผมจึงไมสะบัดมืออก เธอยิ้มกวาง และอธบิ ายตอ “ขอแนะนำใหรูจักกับศิลปนะ เขาเปนลูกชายของนา เราสนิทกัน มาก เจอกันเราก็หอมแกมกันแบบนี้แหละ เบบี๋อยาโกรธนะ สัญญาวาจะไม ทำอีก” เธอยกน้ิวกอยขึน้ มางอ ผม เห็นแบบนีผ้ มจะโกรธไดอยา งไร “ศิลป คนนีแ้ ฟนพี่เอง ชอื่ เรน อายุเทา ศลิ ปแ หละ” “ยนิ ดที ี่ไดรจู ักนะครบั พ่ีเขย”

98 พอถกู เรียกวาพเ่ี ขยกเ็ ขนิ แฮะ ผมยกมอื ขึ้นเกาคอแกเ กอ เรายังไมได คยุ อะไรตอก็มีผหู ญิงอีกคนเดนิ เขามา พลบั แนะนำวา เธอคืออัญชัน นองสาว อกี คนทไี่ ปทำงานอยูที่ใต อญั ชนั แวะมาเทยี่ วหาพ่สี าว กอ นจะไปเยี่ยมพอกับ แมที่ภาคเหนือพรอมกับศิลป พลับขับรถไปสงอัญชันกับศิลปที่คอนโด และ เก็บเสื้อผามานอนคางกับผม แมวาเธอจะมานอนคางกับผมหลายครั้งแตผม ก็ยังอดจะตื่นเตนไมได เมื่อบานประตูปดลงผมก็เดินตรงไปอาบน้ำเปลี่ยน เส้อื ผา ในขณะที่พลบั กดโทรสงั่ อาหาร เพราะไมมีของสดในตเู ยน็ เหลอื อยเู ลย เมื่อผมออกจากหองน้ำก็เห็นวาพลับกำลังดูคลิปที่วงลูนา Cover เพลงใหกอดของฉนั บอกทุกอยาง “เพราะมากเลยเรน” ผมนั่งลงขางเธอและยกแขนขึ้นโอบ พลับ วางมือถือลงและกอดตอบผม ใหกอดของฉนั บอกทุกอยาง ความคิดถึงทีฉ่ ันเกบ็ ไวมานาน ทุกความรสู ึกท่อี ยภู ายในจิตใจต้งั แตวันทเี่ ธอไป อยูในนีใ้ นออมกอดน้ี อยา เพ่งิ รีบไป เราไมไดเ จอกันนานเทา ไร เธอจำไดไหม

99 เราไมไดค ยุ กันนานเทา ไร ตั้งแตต อนไหน ในความฝนของฉนั ยังเปนภาพเธออยา งนน้ั ความคิดถึงของฉนั ไมเคยไปถึงเธอสกั คร้งั “พลับคดิ ถึงเบบม๋ี ากเลยรูไหม” “เรนก็คิดถงึ มากๆ เหมือนกัน” ชว งเวลาเกือบสองเดือนทผี่ มแยกจากพลบั มนั ทำใหผ มไดร ูว า ผมโหย หาออมกอดของเธอมากเพียงใด ถาเปนไปไดผมก็อยากจะกอดเธอเอาไวให นานทส่ี ดุ เทาที่จะนานไดเลย “เรนขอกอดเบบี๋ตลอดไปเลยไดไ หม” “ไดสิ” “วงลูนาคุยกันแลววาอยากใหเบบี๋มารองคอรัสในเพลงเคก เบบี๋วา ไง” “ดีสิ พลบั รักเพลงนี้มาก” “แลวรกั คนแตง เพลงดวยหรอื เปลา ”

100 “รกั ทส่ี ดุ ในโลกเลย” “เรนก็รกั เบบีม๋ ากเลยละ ครบั ”