ซวยงัก__ฉบับอ่านสนุก

ซวยงกั ฉบบั อ่านสนุก งกั ฮุย ยอดขนุ พล ฝ่ ายนางเนียฮหู ยนิ เมอื รู้วา่ กิมงึดตุดหนีกลบั ค่ายไดก้ ็บอกผวั วา่ พวกฮวนมีอุบายมาก พวกหนึงอาจจะหาทางหนีไปแต่อีกพวก หนึงอาจจะมาปลน้ ค่ายเรา ฮนั ซีตงจึงวา่ เรากบั ลูกๆจะคุมทหาร ซุ่มอยนู่ อกค่าย เจา้ จงอยรู่ ักษาค่าย ถา้ พวกฮวนบุกมาก็ใหท้ หาร เอาเกาทณั ฑย์ งิ ตา้ นไว้ นางเนียฮูหยนิ ผฉู้ ลาดกวา่ ผวั จึงวา่ ขา้ พเจา้ จะใหท้ หารปลกู หอสูงสักสีสิบวาใหแ้ ลว้ ในคาํ นี ขา้ พเจา้ จะขึนไป ส่งสัญญาณอยขู่ า้ งบน เวลากลางคืนจะใชโ้ คมไฟส่งสัญญาณ โคมไฟชีไปทิศใดแปลวา่ ขา้ ศึกหนีไปทิศนนั เวลากลางวนั ใหค้ อย ดูธงขาว โบกไปทางไหนใหไ้ ปทางนนั ถา้ มีเสียงกลองดงั ต่อเนืองใหร้ ุกเขา้ ไปไม่หยุด ถา้ หมดเสียงกลองก็ใหห้ ยดุ ทพั ฮนั ซีตงฟังวธิ ีของเมียแลว้ ก็ออกปากชมวา่ เจา้ นีเป็นผหู้ ญงิ ก็จริง แต่

มีสติปัญญาในการศึกเป็นแม่ทพั ไดค้ ลา้ ยซุนปิ นแม่ทพั ครังแผน่ ดิน เลียดก๊ก แลว้ ฮนั ซีตงกบั ลูกทงั สองคนก็คุมทหารสามพนั ไปซุ่มอยู่ ทีกองเรือ นางเนียฮหู ยนิ ก็สังทหารใหเ้ ร่งสร้างหอสูงจนแลว้ เสร็จ ในเวลาหนึงยาม ฝ่ ายกิมงึดตุดก็ปรึกษากบั คบั มชิ ีทีจะรีบฝ่ าทพั ฮนั ซีตงออกไป คบั มชิ ีวา่ ตอ้ งใหท้ หารพวกหนึงยกไปตีค่ายฮนั ซีตง เราหนีไปก็คง ไม่มีใครตามเพราะทหารจีนจะมวั เป็ นห่วงรักษาค่ายอยู่ กิมงึดตุด จึงสังใหเ้ นียมมุดฮวดคมุ ทหารสามหมนื ไปตีค่ายฮนั ซีตง เวลาใกล้ สองยามเนียมมุดฮวดก็คุมเรือรบบุกค่ายจีน กิมงึดตุดกบั บรรดา นายทหารก็ลงเรือเลก็ ร้อยลาํ เป็นกองหนุนตามไป เนียมมดุ ฮวดมาถึงฝังเห็นค่ายจีนเงียบสงบก็นึกวา่ ประมาทไม่ รักษาค่าย จึงยกพลขึนบก แต่เสียงประทดั ก็ดงั ขึน แลว้ ลูก เกาทณั ฑก์ ็พุ่งออกมาจากค่ายจีนอยา่ งหนาแน่น ทหารฮวนต่างรีบ พากนั ลงเรือถอยกลบั กิมงึดตุดตามมาเห็นเขา้ ก็รีบสังถอยเรือหนี เหมือนกนั นางเนียฮูหยนิ ดูอยบู่ นหอรบ เห็นทพั เรือฮวนถอยไป ทิศเหนือก็ใชโ้ คมส่งสัญญาณ กองซุ่มทีอยทู่ ิศเหนือก็ออกเรือมา

ขวางแลว้ ฆ่าฟันทหารฮวนลม้ ตายลงมาก กิมงึดตุดจึงถอยเรือลง ทางใต้ นางเนียฮูหยนิ ก็ส่งสัญญาณใหท้ หารทางทิศใตอ้ อกมา จดั การ ทหารของกิมงึดตุดก็ลม้ ตายไปอีกมาก จนถึงเวลาสวา่ ง ฮนั เซียงเตก็ ก็คุมกองเรือมาขวางทางทิศตะวนั ออก ฮนั เอียนติดคุม กองเรือมาขวางทางทิศตะวนั ตก กิมงึดตุดเห็นมีคลองเลก็ อยจู่ ึงคุม กองเรือแล่นเขา้ ไปในคลอง โดยไม่รู้วา่ จะไปโผล่ทีไหน ฮนั ซีตงเห็นกิมงึดตุดพาทหารหนีเขา้ คลองไปก็ยกมอื ขึนคาํ นบั เทวดาแลว้ วา่ ครังนีบุญบารมีของเจา้ นายเราเห็นประจกั ษ์ กิมงึด ตุดจึงหนีเขา้ ไปในคลองตนั ไม่ใหเ้ ราตอ้ งรบเปลืองชีวติ ไพร่พลอีก เรารักษาปากคลองเอาไว้ พวกฮวนก็ตอ้ งอดตายอยใู่ นคลองนนั เอง แลว้ ฮนั ซีตงจึงสังทหารใหเ้ อาเรือมาปิ ดปากคลองไว้ ใหท้ หารเอา ตวั นายทหารฮวนทีจบั ไดม้ ารับความชอบ โซเตก็ ก็คุมตวั เลงโฮว ไตอ๋องลูกเขยของกิมงึดตุดมา ฮอกบเู อาหวั ฮอเฮกตดั นายทหาร ฮวนมาให้ ครังนีไดท้ งั ตวั ทงั หวั นายทหารฮวนมารับความชอบ กนั มาก ไดเ้ รือรบและอาวธุ ของพวกฮวนก็มาก ฮนั ซีตงจึงใหจ้ ด ความชอบบรรดาทหารและนายทหารทุกคนเอาไว้ แลว้ จึงสังตดั

หวั เชลยเสียเกลียง หวั ของเลงโฮวไตอ๋องกบั อึงเปงโหนวนนั ให้ เอาไปแขวนไวท้ ีเสาธงหนา้ ค่าย เมือไดท้ ีขา้ ศึกแลว้ ทหารฮนั ซีตงก็ฉลองกนั เฮฮากีบก๊าบ กิน เหลา้ ร้องราํ กนั สนุกสนาน คิดว่าคราวนีจบั ตวั แม่ทพั ฮวนไดแ้ น่ ฮนั ซีตงก็พาเมยี ขึนไปทีวดั บนเขา มองไปทีคลองก็เห็นเรือพวก ฮวนจอดติดกนั เป็นแพอยทู่ ีปลายคลอง พวกฮวนตอ้ งขึนฝังตงั ค่ายกนั พอหลวงจีนออกมารับฮนั ซีตงก็ถามวา่ อาจารยเ์ ตายวดอยู่ ไหม หลวงจีนตอบวา่ หายไปหลายวนั แลว้ ไม่ทราบวา่ ไปไหน ฮนั ซีตงก็พาเมยี ไปนงั ดคู ่ายฮวนอยทู่ ีศาลา แลว้ ก็วา่ ครังนีกิมงึดตุด ดงั ลกู ไก่ในกาํ มือ บีบเขา้ เมอื ไรก็ตายเมอื นนั แต่พวกฮวนอบั จนถึงทีตายแลว้ ถา้ เราเอาทหารบุกเขา้ ไปก็คงสู้ตาย เราจะ เปลืองทหารไปมาก รอมนั อดอาหารจนหมดแรงแลว้ ค่อยบุกเขา้ ไปก็จะจบั ตวั ไดง้ ่าย นางเนียฮหู ยนิ ผฉู้ ลาดกวา่ ผวั ก็เตือนวา่ ท่านอยา่ ไดป้ ระมาท เมือ ไดท้ ีแลว้ ก็ควรเร่งทาํ รังรออยถู่ า้ เกิดเหตุพลิกผนั แลว้ กิมงึดตุดหนี ไปไดเ้ ราก็จะไดค้ วามผดิ กิมงึดตุดเป็นคนมีฝีมอื ทงั วาสนาดีรอด

ตายมาไดห้ ลายครังแลว้ ฮนั ซีตงจึงวา่ เจา้ พดู นีกถ็ ูก แต่เราวา่ เจา้ วติ กมากเกินไป อีกสองสามวนั ก็คงจบั ตวั มนั ไดแ้ ลว้ แลว้ สอง ผวั เมียจึงลงจากเขากลบั มาทีค่าย ฝ่ ายกิมงึดตุดเมือเขา้ มาในคลองตนั แลว้ หาทางจะทะลุออกไป ตลาดบางกะปิ ไม่ไดก้ ็มนึ ตึบ มองไปขา้ งหนา้ ก็เป็นเทือกเขาขวาง อยไู่ ม่มที างทีจะขา้ มไปได้ ตงั ค่ายพกั แลว้ หาหนทางจะหนีไปก็ ไม่มีวธิ ี จึงปรึกษากบั คบั มชิ ี คบั มิชีจึงแนะนาํ ใหข้ อทาํ สัญญา สงบศึก แลว้ วา่ จะส่งของบรรณาการกบั มา้ สามร้อยตวั มาใหท้ ุกปี ถา้ ฮนั ซีตงยงั ไม่ยอมค่อยคิดทางอืน กิมงึดตุดหมดท่าแลว้ จึงทาํ ตามทีตวั ฮ่อแฮ่แนะนาํ เขียนหนงั สือขอสงบศึกแลว้ ก็ใหท้ หาร ถือไปหาฮนั ซีตง เมอื ทหารมาเขา้ พบฮนั ซีตงแลว้ ส่งหนงั สือให้ ฮนั ซีตงไดอ้ ่านแลว้ ก็วา่ เราไม่ตอ้ งการของบรรณาการ แต่อยาก ไดต้ วั นายเจา้ ไปถวายเจา้ นายเรา แลว้ จึงสังใหท้ หารตดั จมกู ทหาร ฮวนเสียแลว้ ปล่อยตวั กลบั ค่ายมา เมือกิมงึดตุดเห็นทหารเดินสารของตวั กลายเป็นตวั ฮ่อแฮ่ตวั ทีสอง ก็โกรธนกั ร้องวา่ เราเกิดมาเป็นชายชาติทหารครังนีก็ถึงทีอบั จน

อยแู่ ลว้ ไม่ควรจะใจอ่อนยอมงอ้ ขา้ ศึก เป็นตายอยา่ งไรพรุ่งนีก็ จะตีฝ่ าออกไปใหไ้ ด้ ท่านเชือเถอะวา่ จะเป็นสมยั นีหรือสมยั ไหนก็ตาม ใครที ประกาศอะไรแบบนีออกมาแลว้ ร้อยทงั ร้อยก็จะทาํ อยา่ งทีตวั เอง ประกาศไม่ได้ เพราะวนั รุ่งขึนเมือกิมงึดตุดพาขบวนเรือออกมา จะตีฝ่ ากองเรือจีนออกไปก็ไม่สาํ เร็จ ทหารจีนระดมยงิ เกาทณั ฑ์ หนาแน่นจนกองเรือฮวนฝ่ าออกมาไม่ได้ กิมงึดตุดทีเคยประกาศ วา่ จะสู้ตาย จะไม่ยอมออ้ นวอนงอนงอ้ ขา้ ศึก กลบั เป็นคนร้องบอก ใหฮ้ นั ซีตงออกมาพดู ดว้ ย ฮนั ซีตงก็แล่นเรือเขา้ มาพอเห็นหนา้ กนั แม่ทพั ฮวนผปู้ ระกาศวา่ จะไม่ยอมงอ้ ขา้ ศึกก็ถอดหมวกออกคาํ นบั แม่ทพั จีนแลว้ วา่ เดิมแผน่ ดินซ้องกบั ไตกิมก๊กเป็นอนั หนึงอนั เดียวกนั ดงั บา้ นพีเมืองนอ้ ง มาเกิดเหตุร้าวฉานเพราะคนเมอื งกงั หนาํ เป็นโจรรุกรานเขา้ ไปในไตกิมก๊ก ฮ่องเตเ้ มืองเปี ยนเหลียงก็ เพกิ เฉยไม่ช่วยจดั การ ขา้ พเจา้ จึงยกทพั มาสู้รบติดพนั มาจนวนั นี บดั นีขา้ พเจา้ เขา้ ทีอบั จนแลว้ จะส่งของบรรณาการมาใหท้ ุกปี เป็นไมตรีดงั ก่อน ขอท่านจงปล่อยขา้ พเจา้ กลบั บา้ นเมอื งเถิด

ฮนั ซีตงโตว้ า่ ท่านพดู เรืองเมอื งกงั หนาํ นนั เป็นการปลายเขต ปลายแดน แต่นีท่านบุกมาตีเมอื งหลวงเรา จบั เอาสองฮ่องเตไ้ ป ขงั ไว้ พวกเราชาวซอ้ งลว้ นเจบ็ แคน้ ทุกตวั คน ถา้ ไม่ไดส้ อง ฮ่องเตก้ ลบั มาท่านจะพดู ประการใดเราก็ไม่ฟัง จะเอาชีวติ ท่านให้ ได้ แลว้ ฮนั ซีตงก็ถอยเรือกลบั ค่ายไป กิมงึดตุดหมดท่าก็ตอ้ ง ถอยกองเรือตวั เองกลบั ค่ายเหมือนกนั กลบั มาถึงค่ายแลว้ แม่ทพั ฮวนก็ปรึกษาตวั ฮ่อแฮ่อีกครัง คบั มิ ชีก็หมดท่าเหมือนกนั จึงแนะนาํ วา่ ใหป้ ักประกาศไวว้ า่ ใครมาบอก วธิ ีหนีทพั เรือจีนออกไปไดจ้ ะใหร้ างวลั เตม็ ที กิมงึดตุดก็ใหท้ าํ ป้ าย ไปปักไว้ แต่ก็ไม่มีใครมาบอกได้ แต่ชะตากิมงึดตุดก็ยงั ไม่ถึงฆาต ตามทีนางเนียฮหู ยนิ บอก กบั ผวั ไวว้ า่ แม่ทพั ฮวนคนนีมีวาสนาดี เพราะวนั ต่อมาเทวดาก็ แปลงกายเป็นชายหนุ่มมาหาทหารฮวน บอกวา่ เรามวี ธิ ีหนีขา้ ศึก มาบอกนายท่าน ทหารจึงรีบพาตวั มาพบกิมงึดตุด เมือไดพ้ ูดจา กนั แลว้ เทวดาก็บอกวา่ คลองนีแต่เดิมคือแม่นาํ เล่าฮวนฮอ้ ต่อมา ตืนเขินเป็นแผน่ ดินกนั กลางอยู่ ถา้ ขดุ คลองออกไปทางทิศเหนือ

สักสามวนั ก็จะไปทะลุแม่นาํ ได้ แลว้ ยงั มแี ม่นาํ ชินฮวยไหลมา บรรจบแม่นาํ เล่าฮวนฮอ้ แรงนาํ สองสายก็จะบ่าเขา้ มาในคลองนี พาใหเ้ รือท่านแล่นทวนหนีออกแม่นาํ ไปได้ เมือออกไปถึงแม่นาํ แลว้ ท่านจงแล่นเรือทวนขึนไปทีท่าเกวยี นคงั ขึนบกทีนนั ก็จะ เดินทางกลบั ไปไตกิมก๊กได้ กิมงึดตุดไดย้ นิ คาํ เทวดาบอกก็ดีใจเหมอื นตายแลว้ เกิดใหม่ ถามชือแซ่เทวดา เทวดาก็ไม่บอก เอาเงินทองมาใหเ้ ป็นรางวลั ก็ ไม่รับ แต่บอกวา่ เรามานีหมายจะช่วยชีวติ คน ไม่ไดเ้ ห็นแก่ ทรัพยส์ ิน แลว้ เทวดาก็เดินออกจากค่ายหายไป กิมงึดตุดจึงพดู กบั คบั มชิ ีวา่ พวกเรายงั ไม่ถึงทีตาย ผวู้ เิ ศษจึงมาบอกหนทางให้ ท่านจงไปรวบรวมทหาร ช่วยกนั ขดุ คลองออกไปทางเหนืออยา่ หยดุ พกั คบั มิชีจึงออกมาระดมทหารช่วยกนั ขดุ คลองไม่หยดุ ไม่ หยอ่ น ขดุ ไปไดส้ ามวนั สามคืนก็ทะลุออกแม่นาํ ได้ พอนาํ ใน แม่นาํ ไหลเขา้ คลองกิมงึดตุดก็พากองเรือหนีออกแม่นาํ ไปขึนฝังที ท่าเกวยี นคงั

ฝ่ ายฮนั ซีตงปิ ดปากคลองอยไู่ ดส้ ิบหา้ วนั ไม่เห็นพวกฮวนออกมา ก็ส่งทหารเขา้ ไปดู ทหารก็กลบั มารายงานวา่ พวกฮวนขดุ คลองตนั หนีไปออกตลาดบางกะปิ ไดแ้ ลว้ ฮนั ซีตงรู้เขา้ ก็โกรธนกั หยบิ กระดาษคาํ โคลงของเตายวดมาดตู วั อกั ษรทีอ่านไม่เขา้ ใจ คือเล่า ฮวนฮอ้ เจา๊ แปลวา่ หนีทางเล่าฮวนฮอ้ คราวนีอ่านแลว้ เขา้ ใจไดด้ ี ทีเดียว จึงพดู กบั เมียวา่ เมือก่อนเราตีความไม่ออก บดั นีกิมงึดตุด ก็หนีไปตาม ทีอาจารยเ์ ตายวดทาํ นายไวแ้ ลว้ เมียไดย้ นิ เขา้ ก็ หมนั ไส้ผวั เพราะเตือนแลว้ ก็ไม่ฟัง จึงซาํ เขา้ ใหว้ า่ ทีเป็นดงั นีก็ เพราะท่านประมาทเกินไป ฮนั ซีตงเป็นคนดีจึงไม่เถียงเมยี แต่สัง ใหถ้ อยกองเรือกลบั ไปทีค่าย ตวั เองกบั ทหารกองหนึงก็เดินทาง ไปหางกั ฮุย ฝ่ ายกิมงึดตุดขึนท่าเกวยี นคงั แลว้ ก็ออกเดินทางมุ่งหนา้ สู่ บา้ นเมืองตวั เอง พอมาใกลด้ ่านเทียนเซียงก๊วนทีงกั ฮุนคุมทหาร สามพนั ซุ่มอยกู่ ็พดู กบั คบั มิชีวา่ งกั ฮุยฮนั ซีตงจะวา่ เป็นคนมีปัญญา ก็ยงั ไม่ใช่ ทางนีก็เป็นทางสาํ คญั อยู่ ถา้ ฉลาดจริงก็น่าจะให้ ทหารมาซุ่มอยู่ ต่อใหเ้ รามปี ี กก็คงไม่พน้ คบั มิชีก็เตือนวา่ ท่าน อยา่ เพ่อประมาท จงปลอมตวั เป็นทหารเลวกนั เหนียวไวก้ ่อน กิม

งึดตุดจึงใหท้ หารทีหนา้ ตาคลา้ ยกนั ชือกอไทเปามาสวมชุดแม่ทพั ตวั เองก็สวมชุดทหารเลวเดินทางมาจนถึงด่าน ฝ่ ายงกั ฮุนก็จุด ประทดั ขึนแลว้ ยกพวกออกมา งกั ฮุนก็ประกาศวา่ เรามาคอยทีนี นานแลว้ กิมงึดตุดจงลงจากมา้ มายอมใหเ้ รามดั แต่โดยดี กิมงึดตุดเห็นปากตวั เองศกั ดิสิทธินกั ก็ตกใจแทบร่วงจากมา้ ตงั สติไดก้ ็ส่งซิกใหก้ อไทเปาเขา้ สู้กบั งกั ฮุน ตวั เองกบั นายทหารก็ ตีหกั ออกดา้ นขา้ งหนีไป ฝ่ ายงกั ฮุนก็ลอ้ มจบั กอไทเปาเอาไวไ้ ด้ คิดวา่ เป็นกิมงึดตุด จึงรีบคุมตวั มาใหง้ กั ฮุยทีเมอื งตนั จิว พอเอาแม่ทพั ฮวนตวั ปลอมมาส่งใหพ้ ่อ พ่อเห็นเขา้ ก็รู้วา่ ไม่ใช่ จึงถามกอไทเปาวา่ เป็นใครจึงปลอมตวั เป็นแม่ทพั กอไท เปาก็ตอบแบบชายชาติทหารวา่ เราเป็นนายทหารชือกอไทเปา ปลอมตวั ดงั นีเพอื แทนคุณเจา้ นาย ท่านจบั มาไดแ้ ลว้ จะฆ่าฟัน อยา่ งไรก็ทาํ เถิด เราไม่เสียดายชีวติ งกั ฮุยเห็นปากดีนกั จึงสังให้ ทหารเอาตวั ไปฆ่า แลว้ ก็มาเล่นงานลูกวา่ เมืออยทู่ ีเขางูเท่าซวั ได้ รบกบั กิมงึดตุดอยหู่ ลายครังจาํ มนั ไม่ไดห้ รือ ถึงไดโ้ ง่เสียรู้ไปจบั ตวั ปลอมมา เจา้ ผดิ ครังนีมีโทษมาก แลว้ จึงสังทหารใหเ้ อาตวั

งกั ฮุนไปฆ่า ดูเหมือนในสมัยนันสังฆ่ากนั ได้ง่ายเหลอื เกนิ เป็ น อย่างทเี ตยี วเหลยี งเคยพูดไว้ในเรืองไซ่ฮันว่า ทาํ ดมี าร้อยพนั ครังก็ ไม่เท่าทําผิดครังเดยี ว เพราะทาํ ผดิ ครังเดยี วนอกจากลบล้างความ ดที งั หมดทเี คยทําแล้ว บางทถี ูกตัดหัวเอาง่ายๆ บรรดานายทหารเห็นนายโกรธอยกู่ ็เงียบกริบ ไม่มใี ครกลา้ ออกปากขอโทษให้ งกั ฮุยคงเสียวแวบ้ อยใู่ นใจเหมอื นกนั เพราะ คงคิดวา่ สังฆ่าลูกแลว้ นายทหารคงขอโทษให้ แต่คราวนีหวั หด กนั หมด ไม่มีใครกลา้ ขอใหเ้ พราะกลวั จะซวยไปดว้ ย ก็เลยตอ้ ง เลยตามเลย สังแลว้ จะถอนคาํ สังเองโดยไม่มีคนขอก็ไม่ได้ ทหาร จึงคุมตวั งกั ฮุนออกมาจากทีวา่ ราชการ แต่งกั ฮุนก็ยงั ดวงดีอยเู่ พราะ เดินออกมาก็สวนกบั ฮนั ซีตงทีมาพบงกั ฮุย ฮนั ซีตงจึงถามทหารวา่ จะคุมตวั นายทหารหนุ่มคนนีไปไหน ทหารก็เล่าความใหฟ้ ัง ฮนั ซีตงจึงหา้ มไวแ้ ลว้ เขา้ มาหางกั ฮุย ขอใหง้ ดการลงโทษ แลว้ เล่าเรืองทีฮนั เอียนติดจบั แม่ทพั ปลอมมาได้ บอกกบั งกั ฮุยวา่ เป็น อุบายทีพวกฮวนใชบ้ ่อย ไม่ควรจะเอาโทษลูก งกั ฮุยเห็นมีคนขอโทษใหล้ กู แลว้ ก็โล่งใจ จึงยกเลิกคาํ สัง

ฮนั ซีตงก็เล่าเรืองทีลอ้ มกองเรือกิมงึดตุดไวไ้ ด้ แต่พวกฮวนก็ขดุ คลองหนีออกไปไดต้ ามคาํ ทาํ นายของเตายวด งกั ฮุยจึงวา่ คนทียงั ไม่สิ นบุญเทวดาก็ยงั ช่วยอยู่ แลว้ จึงชวนฮนั ซีตงยกทพั ไปเฝ้ า ฮ่องเตท้ ีเมืองกิมเหลง ฝ่ ายฮ่องเตจ้ อมเซ่อเมอื มาถึงเมืองกิมเหลงเห็นบา้ นเมอื งยบั เยนิ เตม็ ทีก็อนาถใจ ถามกบั ขนุ นางวา่ ควรจะยา้ ยเมอื งหลวงไปอยทู่ ีใด เพราะไม่ตอ้ งการซ่อมเมอื งกิมเหลงใหเ้ สียเวลาเสียเงิน เมยี วโป้ ว กบั เล่าเจียหงนั ก็ทูลวา่ ควรจะไปอย่ทู ีเมอื งนิมอนั ซึงยงั บริบรู ณ์ดีอยู่ จึงรับสังใหเ้ มยี วโป้ วกบั เล่าเจียหงนั ไปเกณฑร์ าษฎรทีเมอื งนิมอนั สร้างพระราชวงั ขึน พองกั ฮุยกบั นายทหารมาเขา้ เฝ้ าถวายรายงาน ราชการสงครามแลว้ ก็ตรัสชมเชย แลว้ ใหเ้ ลียงโตะ๊ บรรดานาย ทหารทุกคน แต่วนั นนั ลีกงั ป่ วยไม่ไดเ้ ขา้ เฝ้ า จึงไม่มีใครทูลให้ ประทานบาํ เหน็จรางวลั ทหาร ทงั เงินทองจะแจกใหก้ ็ไม่มี บรรดา นายทหารจึงตอ้ งกลบั ค่ายมอื เปล่า

เวลาผา่ นไปจนทีเมืองนิมอนั สร้างพระราชวงั สาํ เร็จ ฮ่องเต้ จึงใหโ้ หรหาฤกษย์ ามดีทีจะเสดจ็ ออกไปอยทู่ ีเมอื งนิมอนั ลีกงั ยงั ไม่หายป่ วยก็อุตส่าหโ์ ซเซมาเขา้ เฝ้ าทลู ทดั ทานวา่ ไม่ควรยา้ ยไปนิม อนั ใหเ้ หตุผลวา่ ฮ่องเตแ้ ต่โบราณดูชยั ภูมิแลว้ เห็นวา่ เมอื งทีควร เป็นเมอื งหลวงคือเปี ยนเหลียง รองลงไปคือกิมเหลง ดว้ ยเสบียง อาหารบริบรู ณ์ มีแม่นาํ กบั ภูเขาเป็นปราการ มีขา้ ศึกมารุกราน หวั เมืองทงั สีทิศก็ยกทพั มาช่วยได้ ฮ่องเตแ้ ต่โบราณเห็นวา่ เหมาะ แลว้ จึงเลือกเป็นเมอื งหลวง พระองคจ์ ะทิงไปอยทู่ ีนิมอนั ขา้ พเจา้ ไม่เห็นดว้ ยเลย ฮ่องเตจ้ อมเซ่อก็แยง้ ดว้ ยเหตุผลทีน่าฟังวา่ เมืองกิมเหลงนีทพั ฮวนมากระทาํ จนยบั เยนิ แลว้ ผคู้ นก็หนีหายไปมาก จะไปทาง ไหนก็เห็นแต่บา้ นเรือนร้างจนน่ากลวั วา่ ผจี ะหลอกไปทุกแห่ง เรา จึงใหไ้ ปสร้างวงั ทีนิมอนั เมืองนนั ก็เป็นชยั ภมู ิ ขา้ วปลาก็บริบรู ณ์ ผคู้ นทีจะเป็นกาํ ลงั ก็มาก เราเห็นวา่ จะสุขสบายกวา่ ทีนีเสียอีก ท่านอยา่ ทดั ทานเลย ลีกงั เห็นวา่ ป่ วยการทีจะเกลียกล่อมคนโง่ จึงวา่ ขา้ พเจา้ ก็เฒ่า

ชะแรแก่ชราเตม็ ทีแลว้ โรคภยั ก็มาก เห็นจะตามเสด็จไปสนอง พระคุณไม่ได้ ขอลาออกกลบั ไปอยบู่ า้ นเก่า ฮ่องเตไ้ ดย้ นิ เขา้ ก็ดี ใจ เพราะขืนใหอ้ ย่ตู ่อไป ตาเฒ่านีก็คงตงั หนา้ เป็นฝ่ ายคา้ นขดั แยง้ เราไปเรือย จึงอนุญาตใหล้ าออกได้ ลีกงั จึงกลบั มาเก็บทรัพยส์ ิน แลว้ พาครอบครัวเดินทางกลบั บา้ นเก่า ฝ่ ายงกั ฮุยรู้วา่ ฮ่องเตจ้ อมเซ่อจะออกเดินทางไปอยเู่ มอื งนิมอนั ก็ พานายทหารมาเขา้ เฝ้ าทลู ทดั ทาน ขอใหอ้ ยทู่ ีเมอื งนีซ่อมแปลง เมืองใหเ้ ขม้ แขง็ สะสมเสบียงและผคู้ นแลว้ ยกทพั ไปตีไตกิมก๊ก รับสองฮ่องเตก้ ลบั มา เมียวโป้ วกบั เล่าเจียหงนั ทลู ใหเ้ สดจ็ ไปอยู่ นิมอนั นนั อยา่ ไดเ้ ชือ ดว้ ยสองคนนีชอบแต่ประจบสอพลอ ฮ่องเตไ้ ดย้ นิ อยา่ งนีเขา้ ก็ตดั สินใจทนั ทีวา่ กไู ม่เอากบั มึงแลว้ มึง ไปรับพีรับพ่อกกู ลบั มา แลว้ กจู ะเป็นอะไรล่ะ จึงบอกงกั ฮุยวา่ ท่านจะไปตีเมอื งฮวนนนั ทางก็ไกล บา้ นเมืองเวลานีก็ยบั เยนิ โจร ผรู้ ้ายก็ชุกชุม ยงั ไม่ควรยกไปในเวลานี น่าจะทาํ ไมตรีกบั เมอื ง ฮวนเสียมากกวา่ งกั ฮุยไดย้ นิ เขา้ เห็นวา่ ฮ่องเตไ้ ม่เชือตวั ก็นอ้ ยใจ จึงถวายตรา

แม่ทพั คืน บอกวา่ จะกลบั ไปอยบู่ า้ นเลียงแม่เลียงเมีย เมอื มศี ึกจึง จะมารับราชการอีกที ฮ่องเตก้ ็ดีใจทีอา้ ยตวั ขวากหนามจะพน้ ไป อีกตวั หนึงจึงไม่ทดั ทาน บรรดานายทหารเห็นฮ่องเตม้ องทหาร เป็นหมาไล่เนือ ไดเ้ นือแลว้ ถีบหมาก็เลยพากนั ลาออกเสียหมด เลยเขา้ สู่ยคุ กงั ฉินเริงร่าอีกครังหนึง และการตัดสินใจผิดของฮ่องเต้จอมเซ่อครังนีกค็ ือการให้ โอกาสฮวนได้ฟื นตวั เพอื สร้างความเดอื ดร้อนให้คนจนี ในวนั ข้าง หน้านันเอง เป็ นการสรุปได้โดยไม่ต้องมใี ครโต้แย้งว่าเคราะห์ กรรมของราษฎรนันกเ็ กดิ จากการมีผู้นําโง่บัดซบนันเอง ฝ่ ายฮนั ซีตงมีทหารมากจึงยกมาถึงทีหลงั งกั ฮุย มาใกลเ้ มอื ง แลว้ ก็ใหม้ า้ เร็วเอาหนงั สือมาทลู ก่อนวา่ จะมาเขา้ เฝ้ า ฮ่องเตร้ ู้เขา้ ก็ คิดอยใู่ นใจวา่ อา้ ยตวั ขวากหนามมาอีกแลว้ จึงใหข้ นุ นางถือราช โองการไปตงั ใหฮ้ นั ซีตงเป็นเซ่งอนั กุนอ๋องครองเมอื งยนุ จิว ไม่ ตอ้ งมาเขา้ เฝ้ าใหเ้ สียเวลา ฮนั ซีตงไดร้ ับราชโองการแลว้ จึงเดินทาง ไปเมอื งยนุ จิว

เมือถึงวนั ฤกษด์ ีฮ่องเตจ้ อมเซ่อก็พาขนุ นางและบริวารออก เดินทางมายงั เมืองนิมอนั เมยี วโป้ วเล่าเจียหงนั ก็มารับเสดจ็ พาไป ดูวงั ดูตาํ หนกั สร้างใหม่ ฮ่องเตเ้ ห็นเขา้ ก็ชอบใจ เมอื ออกวา่ ราชการก็ประกาศเปลียนพระนามเป็นเซียวเฮงฮ่องเต้ ซึงทีจริง น่าจะเปลียนเป็นเซียวนงั ฮ่องเตม้ ากกวา่ แลว้ ตงั ใหเ้ มยี วโป้ วเล่า เจียหงนั เป็นมหาเสนาบดีผสู้ าํ เร็จราชการฝ่ ายซา้ ยฝ่ ายขวา วา่ ง่ายๆ ก็คือฮ่องเตไ้ ม่สนใจจะวา่ ราชการแลว้ แลว้ แต่เมียวโป้ วเล่าเจีย หงนั จะจดั การกนั เอง และพอเขา้ สู่ยคุ กงั ฉินเริงร่าพวกทีไดด้ ีก็คือ พวกกงั ฉิน พวกตงฉินก็ทยอยกนั ลาออกไปเลียงเป็ด งาน ราชการทงั ปวงก็อยใู่ นกาํ มือของคู่หูค่ฮู า ฝ่ ายกิมงึดตุดเมือเดินทางถึงเมอื งตวั เองและไดเ้ ขา้ เฝ้ าพ่อรายงาน ขอ้ ราชการทีไปพ่ายแพท้ หารจีนแลว้ พ่อก็ยวั ะเป็นอนั มาก ตวาด วา่ เจา้ อวดสติปัญญาและฝีมือ อาสาเป็นแม่ทพั พาพนี อ้ งลกู หลาน ทงั ไพร่พลไปตายมากมาย แลว้ ยงั มีหนา้ กลบั มาหาเรา เพชฌฆาต

จงเอาตวั มนั ไปฆ่าเสีย พวกเพชฌฆาตไดย้ นิ นายสังก็เขา้ มากมุ ตวั นายนอ้ ย บรรดา ขนุ นางกล่าวขอโทษไวล้ งั จ๊กู ็ไม่ยกให้ คบั มชิ ีจึงแกต้ วั ใหว้ า่ ทีบุตร ท่านแพม้ าครังนีมิใช่ดว้ ยโง่ แต่เป็ นเคราะหร์ ้ายจึงไดเ้ สียที ทีหนี มาไดก้ ็ดว้ ยเทวดามาบอก บุตรท่านยงั ไม่สิ นบุญท่านจะฆ่าเสียก็ ดงั ขดั คาํ เทวดา แลว้ คบั มชิ ีก็เล่าเรืองรายละเอียดทีเอาตวั รอดกนั มาได้ พยายามสรรเสริญกิมงึดตุดวา่ เป็นผมู้ ีบุญ จึงไม่ตายทงั ที เสียทีขา้ ศึกหลายครัง ลงั จ๊ฟู ังจนเมือยหูแลว้ ก็เลยยกโทษใหล้ ูกกบั แม่ทพั นายกองทุกคน กิมงึดตุดจึงรอดตายกลบั มาทีตาํ หนกั ตวั เอง ได้ กลบั มามีชีวติ สุขสบายตามเดิมแลว้ กิมงึดตุดก็ยงั ไม่พอใจ แทนทีจะตงั หนา้ เสพสุขกลบั คิดแคน้ อยากจะปราบงกั ฮุยใหไ้ ด้ จึง เรียกคบั มชิ ีมาปรึกษาถึงการทีไดพ้ ่ายแพท้ หารจีนมา คบั มชิ ีก็วา่ เดิมท่านไดช้ ยั ชนะจีนจนจบั ตวั ฮ่องเตม้ าไดส้ ององคน์ นั ก็เพราะเรา มีกงั ฉินเป็นไส้ศึก แต่ท่านเกลียดกงั ฉินจึงฆ่าเตียปังเชียงเสีย เรา จึงไดแ้ พพ้ วกซอ้ งดงั นี กิมงึดตุดจึงวา่ ท่านพดู มาก็ถกู แลว้ แต่ถา้

เราจะคิดทาํ การต่อไปอีกจะทาํ อยา่ งไร คบั มชิ ีวา่ ขา้ พเจา้ สังเกตดู ฮ่องเตว้ งศซ์ อ้ งนีชอบเลียงพวกกงั ฉินไว้ คงั อ๋องซึงไดเ้ ป็นซอ้ งเกา จงฮ่องเตน้ ีก็เป็นเดก็ หนุ่มสันดานโง่ ถา้ ท่านส่งคนไปเป็นไส้ศึก อยา่ งเตียปังเชียงเราก็คงจะตีเมอื งซอ้ งไดอ้ ีก กิมงึดตุดก็วา่ บา้ นเมือง เราก็อยไู่ กลทาํ อยา่ งไรจะไปรู้จกั ขนุ นางเขาได้ แต่ก่อนไม่มีใคร รู้จกั ท่าน ท่านจะแอบไปทาํ อะไรกไ็ ด้ เวลานีเขารู้จกั ท่านกนั ทวั แลว้ จะไปทาํ เหมอื นเมอื ก่อนก็ไม่ได้ คบั มิชีจึงแนะวา่ ขนุ นาง หา้ คนทีตามสองฮ่องเตม้ านนั ตายไปเสียสี เหลือฉินไควอ่ ยคู่ น เดียว ลกั ษณะบอกวา่ ขีโกง เวลานีถกู ลงั จู๊ไล่ออกจากเมอื งถา้ ไป ตามมาใชง้ านก็คงสาํ เร็จ กิมงึดตุดจึงสังทหารออกสืบหาตวั ฉินไคว่ ฝ่ ายฉินไควเ่ มอื ถูกขบั ไล่ออกจากเมอื งก็ระเหเร่ร่อนกบั เมียมา อยทู่ ีเชิงเขาฮอลนั ซวั ตวั ฉินไควก่ ็รับจา้ งทาํ งานไปตามเรือง ส่วน เมียคือนางเฮงสีซึงเป็นสาวสวยนนั รับจา้ งซ่อมเสือผา้ กางเกงพอมี เงินมาซือขา้ วกินกนั แต่ชาวบา้ นแถบนนั ก็เมตตาดว้ ยนางเฮงสี นนั นอกจากสวยแลว้ ยงั เป็นคนช่างพดู ประจบประแจงอีกดว้ ย ทหารฮวนออกตามหาตวั ฉินไควอ่ ยหู่ ลายวนั ก็ยงั ไม่ไดข้ ่าว

กิมงึดตุดเฝ้ าคิดถึงแต่เรืองฉินไควอ่ ยทู่ ุกวนั จนกลุม้ ใจ จึงออกมาล่า สัตวเ์ ล่นแกก้ ลุม้ เทียวไล่เนือยงิ นกเล่นจนเยน็ ก็มาพบนางเฮงสี ซึงออกมาเก็บฟื น เห็นหนา้ เขา้ ก็วาบหวาม ไม่ตอ้ งพดู จาไถ่ถาม อะไรก็พานางเฮงสีกลบั มาดว้ ย เมอื พามาถึงตาํ หนกั แลว้ ก็ใหเ้ อา เสือผา้ มาเปลียนเสียใหม่ แลว้ จึงค่อยถามวา่ เป็นใคร นางเฮงสีก็ คุกเข่าคาํ นบั แลว้ ดดั จริตเล่นหูเล่นตากบั กิมงึดตุด บอกวา่ ขา้ พเจา้ ชือเฮงสีเป็นภรรยาฉินไควซ่ ึงตามสองฮ่องเตม้ า เมือถกู ลงั จู๊ขบั ไล่ จึงไปปลูกบา้ นอยทู่ ีนนั เยบ็ ผา้ เก็บฟืนขายเลียงชีพ กิมงึดตุดไดย้ นิ วา่ เป็นเมียฉินไควก่ ็ดีใจ บอกวา่ เราใหค้ นไปสืบหาสามีเจา้ อยเู่ ป็น นานก็ไม่ไดข้ ่าว มาพบกนั วนั นียนิ ดีนกั ตวั เจา้ เองก็มรี ูปร่างเป็น ทีเจริญใจเรา เราจะใคร่เป็นไมตรีใหส้ นิทไว้ จะทะนุบาํ รุงเจา้ กบั สามใี หม้ ีความสุขสบายต่อไป นางเฮงสีเห็นราชรถมาเสยแลว้ ก็จีบปากจีบคอพดู วา่ ขา้ พเจา้ ตกมาอยใู่ นแผน่ ดินท่านแลว้ เมือ ท่านเห็นประการใดกไ็ ม่อาจขดั ขวาง สุดแลว้ แต่ท่านจะเมตตา กิมงึดตุดเห็นอีคนสวยใจนกั เลงขนาดนีก็ไม่ตอ้ งเสียเวลาพดู อะไรกนั อีก จดั การจูงนางเขา้ หอ้ งทนั ที หลงั จากเล่นผผี า้ ห่มกนั จนพอใจแลว้ จึงออกมาสังทหารใหไ้ ปรับตวั ฉินไคว่มา พอไดต้ วั

มาก็บอกวา่ จะเอาไวเ้ ป็นทีปรึกษา แลว้ ก็เลียงดสู องผวั เมยี อยา่ งดี ตวั นางเฮงสีนนั เดินเขา้ ออกตาํ หนกั กิมงึดตุดอยา่ งสบายใจ และ แน่นอนวา่ ฉินไควก่ ็รู้วา่ เมยี ตวั เองเป็ นกิกกบั กิมงึดตุด ยงิ อยไู่ ป นานเขา้ เขายงิ งอกออกมาทุกวนั แต่จะพดู อะไรไปก็ป่ วยการเปล่า ทาํ ใจเสียวา่ อุปมาดงั โยนหินลงบ่อแหน มนั ไม่มีอะไรเสียหาย แต่ทีไดค้ ือชีวติ ทีสุขสบายไม่อดอยากเหมือนเมอื ก่อน น่าสงสัยวา่ ในเวลาทีอดอยากอยดู่ ว้ ยกนั นนั นางเฮงสีก็คงไม่ไดถ้ ือเนือถือตวั สักเท่าใด คงจะทาํ ใจนกั เลงมานานแลว้ อยมู่ าวนั หนึงกิมงึดตุดก็เรียกสองผวั เมียมาถามวา่ คิดจะกลบั บา้ น กนั บา้ งหรือไม่ ฉินไควว่ า่ ขา้ พเจา้ ตามสองฮ่องเตม้ าก็ดว้ ยความ ภกั ดี เมือตอ้ งมาตกยากก็คิดถึงบา้ นอยากกลบั ไป แต่เวลานีท่าน เลียงดูอยา่ งดีก็ไม่ไดค้ ิดจะกลบั อีก ขออยสู่ นองคุณท่านไปจนตาย กิมงึดตุดจึงวา่ ถา้ ท่านอยากกลบั บา้ นเราก็จะใหท้ หารไปส่ง จงบอก ตามจริงเถิด ฉินไควก่ ็วา่ ทีคิดถึงบา้ นนนั ก็เพราะเป็นทีฝังศพพ่อ แม่ป่ ยู า่ ตายาย แต่ท่านเลียงดอู ยา่ งดีนีพระคุณเป็นทีสุด ถึงจะตายก็ ไม่ลืมพระคุณ กิมงึดตุดเห็นมนั จะเยนิ เยอ้ จึงวา่ ท่านจะกลบั บา้ นก็ ไม่ยาก ถา้ ไปขอหนงั สือจากสองฮ่องเตก้ ลบั ไปฝากคงั อ๋อง เขาก็

คงจะชุบเลียงท่านเป็นขนุ นางผใู้ หญ่ ถา้ ท่านซือตรงต่อเรารักเรา จริงอยา่ งทีพดู เราก็จะยนิ ดี ฉินไควไ่ ม่ใช่คนโง่ กิมงึดตุดพดู มาอยา่ งนีก็รู้แลว้ วา่ จะให้ ตวั กลบั ไปเป็นไส้ศึกแบบเตียปังเชียง จึงบอกวา่ ขา้ พเจา้ ไม่มีวนั ลืมพระคุณท่าน ท่านจะใชอ้ ยา่ งไรขา้ พเจา้ ก็จะทาํ ตาม กิมงึดตุด จึงใหท้ หารพาตวั ฉินไคว่ไปหาสองฮ่องเต้ พอผวั ไปแลว้ ก็หนั มา หาเมีย แลว้ จูงนางเขา้ หอ้ งอีกหน นางเฮงสีสาบานวา่ จะทาํ ตามที กิมงึดตุดคิดไวใ้ หส้ าํ เร็จ กิมงึดตุดก็สาบานวา่ ถา้ การสาํ เร็จแลว้ จะ ตงั ใหเ้ ป็นมเหสีฝ่ ายซา้ ย พดู จากนั เป็นมนั เหมาะแลว้ ก็เล่นผผี า้ ห่ม กนั ยกใหญ่ พงศาวดารว่าการเล่นผผี ้าห่มครังสุดท้ายนีทงั สองคน สะวงิ กนั เต็มเหนียวเพอื ให้อีกฝ่ ายลืมไม่ลง แต่ดูแล้วคนเขียนออก จะรู้มากไปหน่อย เพราะเรืองนีกเ็ กดิ ขนึ ในห้องนอนและเขารู้กนั แค่สองคน คนเขียนจะไปรู้ได้ยังไงว่าสะวงิ หรือไม่สะวงิ ฉินไควไ่ ปหาสองฮ่องเตแ้ ลว้ ก็บอกว่ามาลากลบั บา้ น ขอให้ เขียนหนงั สือถึงฮ่องเตด้ ว้ ยจะไดค้ ิดกนั มาช่วยพระองค์ แลว้ เอา กระดาษพ่กู นั ส่งให้ ซอ้ งคิมจงฮ่องเตก้ ็เขียนวา่ ความลาํ บากของ

เรากบั พระบิดาเป็นประการใดฉินไควร่ ู้อยทู่ ุกประการ แลว้ ก็เอา หนงั สือส่งใหฉ้ ินไคว่ พระเจา้ หลวงก็ตรัสกบั ฉินไควว่ า่ เจา้ ดู เอาเถิด ความลาํ บากของเราเป็นอยา่ งไรก็จงบอกคนทงั ปวงใหร้ ู้ เราไม่รู้จะสังความขอ้ ใดแลว้ แลว้ ทงั สององคก์ ็ร้องไหใ้ หฉ้ ินไควด่ ู ฉินไควข่ ีเกียจดจู ึงลากลบั มาหากิมงึดตุด เอาหนงั สือส่งใหด้ แู ลว้ เล่าความให้ฟังวา่ ไดพ้ ดู จาอะไรกนั บา้ ง กิมงึดตุดก็เลียงอาหาร เป็นครังสุดทา้ ยทงั ผวั เมยี รุ่งเชา้ จึงใหท้ หารพามาส่ง พอพน้ แดนฮวนทหารก็มอบห่อผา้ ซึงมที รัพยส์ ินเงินทองใหเ้ อาไวซ้ ือขา้ ว กินไปตามทาง สองผวั เมยี ก็เดินทางมาจนถึงด่านเมืองลูจิว เล่า ความใหจ้ งเปี ยนายด่านฟังแลว้ เอาหนงั สือของฮ่องเตใ้ หด้ ู จงเปี ย จึงใหท้ หารพาตวั มาส่งทีเมืองนิมอนั พอมาถึงเมอื งหลวงและไดเ้ ขา้ เฝ้ าแลว้ ฉินไควก่ ็เอาหนงั สือให้ ฮ่องเตด้ แู ลว้ เล่าความต่างๆใหฟ้ ัง ฮ่องเตก้ ็ถามวา่ พกี บั พ่อนนั ได้ ความลาํ บากอยา่ งไร ฉินไควก่ ็ทูลวา่ ถกู ขงั เป็นหมอู ยใู่ นหลุมลึก ไดเ้ ห็นแต่ฟ้ ากบั ดิน อาหารก็มีแต่ขา้ วกบั เนือเคม็ วนั ละมอื มีนาํ ดืมแต่ไม่มนี าํ อาบ จะถ่ายอะไรก็ในนนั ทงั สกปรกทงั เหมน็ ฮ่องเต้ ฟังแลว้ ก็ไม่ซกั ถามอะไรอีก แต่บอกวา่ เจา้ สองคนผวั เมียหนีกลบั

มาบอกข่าวเรานีก็นบั วา่ กตญั ตู ่อเจา้ นาย แลว้ จึงตงั ฉินไคว่เป็น ขนุ นางผใู้ หญ่ฝ่ ายพลเรือน ตงั นางเฮงสีเป็นยปิ ิ นฮหู ยนิ