เพชรพระอุมา เล่ม7 ดงมรณะ

1462 หลอ นฝน ยิม้ “ขอบใจมาก ท่ีอุตสาหมาเปน พวกฉันเปน คร้งั แรก อยาไปคบนะกับไชยันตน ะ เปน คน นิสัยไมด ”ี “อา ว! เสียคนอกี แลว ซิเรา วา !...” ไชยยนั ตรองลนั่ ออกมา “ถามจริงๆ เถอะ เธอพสิ มยั อยากกนิ มนั มากนกั หรอื คางนะ ?” ดารินถาม “ก็ถา ไดก ด็ ี ไมไ ดกินมานานแลว แมเจา ประคุณคอยขดั คอไวเ รื่อย” “เอาละ เธอจะไดกินแน แบกไปเองนะ แลว ก็ถลกหนงั ทําเองดวย อยา ใหลําบากคนอนื่ ๆ เขา ฉนั ยกใหเธอคนเดยี วท้ังตวั เลย” กลา วจบ หญงิ สาวก็ปลดไรเฟล ออกจากไหล ยกขึ้นประทบั บาชา ๆ เล็งดวยศนู ยก ลอ งไป ยังยอดไมสงู ลบิ หา งออกไปทางหนึ่ง อดึ ใจเดยี วกอ นท่ใี ครจะรูวา อะไรเปน อะไร .300 แม็กนม่ั ใน มอื ของหลอ นก็ระเบิดขนึ้ กกึ กอง พอส้ินกังวานเสียง ตางกไ็ ดย นิ อะไรชนดิ หน่ึงรวงลงมาจากยอดไม ตน นัน้ เสียงระลงมาตามกงิ่ ไมเ บือ้ งตาํ่ ปะทะลมอู แลว กก็ ระทบพนื้ ดงั พลก่ั ไดย ินมาอยา งถนัด ดา รินลดปนลง “ไป...” หลอ นพูดกระแทกเสียงหนกั ๆ ในลําคอ พยกั หนา กับเพอื่ นชาย “ไปเก็บมา แลว ก็เชิญสวาปามเขาไปเสยี ใหสมกับทค่ี ราํ่ ครวญรํา่ รอ งนัก สอยลงมาให แลว ” ไชยยนั ตอาปากคาง เสยี งดารนิ ตวาดไลม าอกี ใหไ ปเก็บคา ง พรอ มกับเดินเขา มาผลกั ไส เกดิ กบั เสยโหฮ ้วิ ออกมาอยางดใี จ ควาขันพลาสตกิ กับขวดเหลา ขาวขน้ึ มาได แขง กนั วงิ่ แนบ บกุ ปา เขาไปยังโคนไมใ หญต นนน้ั ครูห นึ่งกห็ ิ้วเอาคางดําขนาดใหญต ัวหนงึ่ ยิ้มกริม่ เขา มาเชอื ดคอ รอง เลอื ดผสมกบั เหลาขาวในขวดเรยี บรอ ย เดนิ เขยาขวดมาพลาง กระสุนเจาะกลางใบหนาของมันพอดี “โอโ ฮ! นอ ย ตาดีเหลือเกนิ เห็นมันไดย งั ไงนี่” เพ่อื นชายย้ิมแหง ๆ พูดมาออยๆ “ไมตองมาทาํ ไก ใชใ หไ ปเกบ็ ทําไมถงึ ไมไปเกบ็ ” หลอนตวาดเบาๆ แลว หวั เราะหึๆ “คณุ หญงิ ตาดจี รงิ ๆ ครบั ผมยงั ไมเหน็ เลยวา มนั นั่งแอบอยบู นยอดกะเหร่ียงนั่นอกี ตวั หน่งึ นกึ วาหนไี ปหมดแลว ” พรานใหญก ลา วพรอ มกับหวั เราะเบาๆ “กเ็ หน็ มนั โผลห นา ออกมามองนะซิ ทแี รกก็นกึ วาใบไมเ หมือนกนั แตพอเขา ศูนยก ลอง จึงเหน็ ถนดั ออ ! นนั่ ตาเสย กบั ตาเกดิ จดั แจงเอาเลอื ดผสมเหลาอกี แลวหรอื ” “โธ นายหญิงครบั ของดีแทๆ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1463 เกดิ อาปากหวั เราะแหะ ไชยยันตแ ยง ขวดไปรนิ ลงขันพลาสตกิ แลวยกข้นึ ดมื่ พลาง แจกจายไปใหเ ชษฐา ซ่ึงรบั ไปอยางกระตือรอื รน ดารินเบป าก หนั หนา ไปทางอ่นื เสยี อยาง สะอิดสะเอยี น “เหมอื นมนษุ ยสมัยหนิ ” หลอ นบน เกงตัวหนึ่ง สมทบดวยคางอีกตวั หน่งึ อนาคตของคณะทัง้ สบิ กส็ ุกใสแลว สาํ หรับอาหาร เยน็ นน้ั ประมาณบายสามโมง ก็เริ่มไตขึ้นไปตามชะงอ นหนิ ของหนา ผาชนั ตดั ทางขึน้ สสู นั เต้ยี ๆ ของเขาอีกลกู หนึ่ง แลว กไ็ ตต อ ยังลูกทสี่ องขนึ้ ไปอีกเปน ลําดับ เพราะเหลี่ยมสลบั เรยี งซอนกันอยู เปนช้นั ๆ พอขึน้ ถึงยอดเนนิ สดุ ทายของทิวนนั้ กม็ องเหน็ เขาหวั แรง อยางถนดั ตาอกี ครั้ง ระยะหา ง ออกไปเพยี งประมาณไมเ กิน 5-6 กิโลเมตร ขณะนนั้ พระอาทติ ยก าํ ลงั ตกทางดานหลัง มองเหน็ ภมู ภิ าพรอบดา นภายใตแ สงอสั ดง งดงามจบั ตา ดารินควกั เข็มทศิ ออกมาตรวจสอบอีกครั้ง และกจ็ รงิ ดงั เชนท่เี ชษฐาอธบิ ายไว เขาหวั แรงอยทู างทิศตะวนั ตกเฉยี งเหนอื เหมือนเชน ท่เี ขม็ ชบ้ี อกไวกอนจะออกจากหลมชาง มนั เปนเวลา 17 นาฬิกาตรง แตพรานใหญอ ธบิ ายใหทราบวา การเดนิ ทางเฉพาะวนั นี้ ตอ ง ยุตลิ งชวั่ คราวลงเพยี งแคนกี้ อ น เพราะจะอยา งไรเสยี อกี ไมน านนักตะวนั กจ็ ะลับ และตางกป็ น เขา กนั มาแลว อยา งหนกั แคม ปถูกกาํ หนดลงยงั ชยั ภมู อิ ันเหมาะทีส่ ุด ตามหลักของการแรมคนื ในปา เบื้องหลงั ประชิดกอนหนิ ใหญ ทีม่ บี รเิ วณตอนลา งตดั เวา เขา ไปแทนหลงั คากนั นาํ้ คางไดเกอื บครึ่ง เบ้อื งหนา เปนบรเิ วณราบโลง ปราศจากพุมไมบงั ในระยะประชดิ นอกจากตน ไมใหญตน หนึ่งท่ียนื ตระหงา น อยูโ ดดเด่ยี ว แผก่ิงใบประหนงึ่ พุมฉัตรยักษ ทกุ สิ่งทกุ อยางดาํ เนินไปชนิดแขงกบั แสงตะวนั ท่ีกําลงั จะลบั หายไปอยางรวดเร็ว ทกุ คนชวยกนั คนละไมล ะมอื โดยแคลว คลอ งวองไวอยางรหู นาทีก่ ันดอี ยูแ ลว ขงึ หลงั คา กนั นา้ํ คาง ปผู าใบผืนใหญรองนอน ถากถางบรเิ วณและหาฟน สํารองสาํ หรับหงุ หา รวมท้งั กอ ไฟใน เวลากลางคนื พออากาศเร่ิมขมุกขมัว ขาวก็เดือดอยบู นหนิ สามเสา และเกง กบั คา งก็กําลังถูกยางสง กลิ่นหอมนาํ้ ตกอยูบนกองไฟราง ทันใดน้นั เอง ไชยยนั ตผ ูใชเทา เข่ยี กองใบไมท างดานทีจ่ ะกําหนดใชเปน ดา นหนั ศีรษะ นอน ใกลกบั ผนังหนิ ดานซายกร็ อ งอทุ านอะไรออกมาคาํ หนงึ่ อยางประหลาดใจตน่ื เตน ทุกคนหนั ขวับไป เห็นอดีตนายทหารปนใหญกาํ ลงั กมลงมองอะไรอยูช นิดหนง่ึ บนพืน้ ทเ่ี ขาใชกวาดใบไมอยู นัน้ “อะไรนะ ไชยยนั ต” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1464 เชษฐาผกู ําลังเอาปลาสเตอรติดสนเทา เพราะถกู รองเทา กดั อยู รอ งถามไปพรอมกับเงย หนา ขึน้ โดยเรว็ สหายของเขาทรดุ ตัวลงใชมอื ตะกยุ กวาดกองใบไมอยา งรวดเร็ว แลว หยบิ อะไร ชนิดหนึ่งขน้ึ มาชใู หท ุกคนเหน็ มนั เปน กิง่ ไมท อนหนึง่ ยาวประมาณคบื เศษ ปลายดานหนึง่ ถกู ไฟกนิ ไวด ําเปน ถา น ลักษณะเปนฟน ที่ใชกอ ไฟ ผูท่กี ระโจนพรวดเขา ไปถึงเปนคนแรกก็คอื รพนิ ทร ตอมาก็เชษฐาและดารนิ แลว ทกุ คนท่ี กําลงั แยกยา ยทาํ งานอยูกว็ ิง่ กรูกันเขาไป “ฟน!” เชษฐาอุทานออกมาเบาๆ ขมวดควิ้ ดวยความพิศวง รับไมทอนนั้นมาจากมอื ไชยยนั ต พิจารณาดูอยา งถถี่ ว น ขณะนน้ั เองบุญคาํ กบั จันกช็ ว ยกนั กวาดกองใบไมบริเวณใกลเ คยี งออกไป อยางรวดเรว็ ไมก่อี ดึ ใจตอ มา จงึ พบเศษฟน อีกหลายทอ นถกู ใบไมกลบซอ นเงยี บอยูใ กลๆ ท่ไี ชย ยันตคน พบเปน ดนุ แรก “มีคนผานมากอ นหนา เราแลว นาย!...” เสียงบุญคาํ พูดกับพรานใหญอยา งตน่ื เตน “แตม ัน นานเตม็ ที นเี่ ปน รอยกอ ไฟเกา ” พรานใหญเหลอื บสบตาคณะนายจางของเขา ซ่ึงกําลงั อยูในอารมณต ่ืนเตน สาํ หรับ หลกั ฐานทค่ี น พบอยา งบังเอญิ นนั้ เขาเมมรมิ ฝปากเลก็ นอย เคา หนา เตม็ ไปดวยอาการครนุ คดิ ไตรตรอง แลว กวาดตาไปรอบๆ บรเิ วณ “กะถกู ไหม วา มันนานมาสกั เทา ไหรแ ลว ?” เชษฐาถามแผว ตํ่า ตาเปน ประกาย พรานใหญย งั ไมตอบในทนั ทีน้ัน กมลงหยิบทอนฟนขึน้ มาพิจารณาดอู ีกครั้ง ทกุ คนพา กนั ละจากงานเฉพาะหนาอน่ื ๆ มามงุ ลอมกันอยทู ี่นน่ั อึดใจตอมา เขากบ็ อกใหค นเหลา นนั้ กลบั ไป ทาํ หนา ทซ่ี งึ่ ยังคางอยตู ามเดิม แลว มองตาเชษฐาอีกครัง้ เดาะฟนทอ นนั้นขึน้ ลงอยูในมอื “ผมกก็ ะไมถ ูกเหมอื นกนั ครบั แตสังเกตจากรอ งรอยรสู กึ วา มนั จะนานมาแลว เจด็ แปด เดอื น หรือมฉิ ะนน้ั กเ็ ปน ปขนึ้ ไป คนกอ เอาฝุนโกยดับมนั ไวเปน การพรางไฟ แตใ บไมม ันหลน ลงมา ชว ยปด ทบั อีกทีหนง่ึ หนาตั้งเกอื บคบื ...” “แตม ันคงไมน านจนถงึ สบิ ๆ ป หรือรอยๆ ปข ึ้นไปไมใชหรอื ?” ดารินเสริมมาโดยเร็ว จอ งพจิ ารณาดดู นุ ฟน เหลา นนั้ “ครบั คงไมนานถึงขนาดนนั้ หรอก ถา จะใหผ มกะก็รูส ึกวาไมเ กินสองปเปนอยา งสงู ” “ชว ยกนั คน รอบๆ บริเวณน่ีเถอะ เรานาจะไดหลักฐานอะไรเพม่ิ เติมขึน้ อกี ” เชษฐากลาว โดยเรว็ อยา งรอ นใจ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1465 ทง้ั ส่คี นแยกยายกันออกเดินตรวจคนหารองรอยเพิม่ เติม ในทนั ทนี นั้ เชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ ผูอดิ โรยออนเพลยี เตม็ ท่ี และตองการพักในทนั ทที ่ีปลดสัมภาระลง บดั น้ีความตนื่ เตน กระตอื รือรน แทบจะทําใหล มื เหน่อื ยหมดสิน้ จากหลักฐานทค่ี น พบกนั โดยบงั เอญิ น้นั ตางเดนิ สํารวจตามพน้ื ไปรอบๆ อยา งถี่ถว น พยายามท่ีจะคนหารองรอยเพิม่ เตมิ ใหไ ด จากกองฟน เกา ทีค่ นพบ มนั บง ใหทราบชดั วา ไดม คี นมาพักแรมอยทู นี่ กี่ อ นหนา แลว สวน จะเปน ใคร มจี าํ นวนอยสู กั เทาไหร ผา นไปนานแลว เพียงไหน เหน็ สงิ่ ท่จี ะตองคน หาโดยอาศยั หลักฐานเพม่ิ เติมซง่ึ อาจไดม า และทาํ ใหอ า นไดช ัดขน้ึ ไมนานนกั เชษฐากค็ น พบกระดกู ทอ นหนึ่ง ซ่งึ สนั นิษฐานวา เปน กระดูกขาหลังของหมู ปา ทงิ้ อยใู นระหวา งซอกโขดหินยอ มๆ สองลกู ไมหา งออกไปนัก ไชยยันตพ บรอยกง่ิ ไมท ี่ถกู มดี ตดั ไว สวนดารินคน ไดห นิ ทางกลมกอ นหนึง่ ลักษณะควรจะเปนกอนหนึ่งกอนใดของหนิ สามเสา ทใ่ี ช แทนเตาหงุ หา เพราะมรี อยไฟกนิ ดําอยแู ถบหน่ึง ถกู ใบไมก ลบทบั หา งออกไปทางดานตะวันออก ของบรเิ วณแคมปทพ่ี กั ประมาณ 20 เมตร แตอ ีกสองกอนนนั้ ไมพ บ “หลักฐานเพยี งแคน้ี มันไมช วยใหเราทายอะไรไดถูกเลย นอกจากจะรอู ยางเดียววาเคยมี คนผา นมาพกั อยทู นี่ ”ี่ หวั หนาคณะพมึ พํากบั สหายรักและนอ งสาว สหี นาเครงขรึมเต็มไปดว ยความคดิ หนัก หนวง ผสมกบั ความรูสึกอนั ไมอ าจกลา วถกู “พ่ีใหญไมค ดิ หรอื คะ วาอาจเปน พก่ี ลางกไ็ ด” ดารนิ พดู เหมอื นกระซบิ พชี่ ายถอนใจเบา “มันเลื่อนลอยเกินไป ในการทีจ่ ะคดิ เชน นน้ั ” “เมือ่ พวกหลม ชางไมเคยผา นกันมาทนี่ ี่ กน็ าจะสันนษิ ฐานวาเปน อนุชานะ มา ยงน้ั จะมี ใคร” ไชยยนั ตเสรมิ มาอีกคน “ปาแถบนี้ทัง้ หมด มนั ไมไ ดผูกขาดวาจะเปน แดนของพวกหลม ชางโดยเฉพาะ อาจมพี วก ชาวปา อ่นื ๆ ผา นมาก็ได โดยทพ่ี วกหลมชา งไมร ู เพราะถึงอยางไรบรเิ วณนี้มนั กย็ งั ไมเ ปน เขตปลอด เสนเดนิ ทางของคนเสียทเี ดยี ว มันเพยี งแคช ายดงของ ‘นรกดาํ ’ เทา น้ัน” “พรานใหญไมม คี วามเหน็ อะไรจะใหเ ราไดบางเลยหรอื คะ” ดารินเอย อยา งกังวล แลว กวาดตามองหารพนิ ทร คร้นั แลว ท้งั สามก็เหน็ จอมพรานเดนิ ตรงเขามาโดยเรว็ สีหนาและแววตาขรมึ สงบอันเปนบุคลกิ เดิมๆ อยางท่ีเคยเหน็ อยูเปนประจาํ ชนดิ อา นอะไรไมอ อก พอเขามาถึง ใบหนากรานเกรยี มน้นั กป็ รากฏรอยยิม้ นอ ยๆ “สงสยั แตแรก ก็ไมผ ดิ ไปหรอกครับ” “หมายความวา ยงั ไง?” เชษฐากับไชยยนั ตถ ามออกมาโดยเรว็ พรอมกนั จอ งเขาเขม็ง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1466 “เราไดห ลกั ฐานการพักครั้งแรกของคุณชายอนชุ าแลว คอื ทีน่ เี่ อง ฟลุก เหลือเกิน สวนที่ แงซายบอกวาพบที่ลาํ หว ยตรงเขาหวั แรง จะตอ งเปน แหลงพักครง้ั ที่สอง ถัดจากนีไ่ ป” “อะไรทําใหคณุ แนใ จอยา งนน้ั ?” หวั หนา คณะรอ งออกมา แลว ทง้ั สามกต็ ะลงึ ไป เม่ือพรานใหญแ บมือขวาของเขาทก่ี าํ อยอู อกไปใหด ตู รงหนา มนั คอื ซองบหุ ร่ลี คั กส้ี ไตรค เกา ๆ ซองหนง่ึ ถกู กํายับยยู ่ี ยังมีกระดาษแกว ชน้ั นอกหมุ ตดิ อยูดว ย ลักษณะเปนซองที่สบู หมดแลว แลวเจา ของขยาํ ทิง้ ดารนิ อทุ านอะไรออกมาคําหน่งึ ตะครบุ ไปจากมอื เขาโดยเรว็ ลมื ตาโพลง จอ งพจิ ารณาดว ยมืออนั สัน่ เทา เชษฐาและไชยยนั ตมีสีหนา แดง เร่ือข้ึน ตาเปน ประกายตน่ื เตน “ชัดแลว! ไมมคี นปาคนไหนสูบลัคกส้ี ไตรค นอกจากอนชุ าคนเดียวเทานั้น” อดีตนายทหารปน ใหญ มิตรสนิทของราชสกลุ ผสู าบสญู แทบจะตะโกนออกมา “คณุ พบมาจากไหนน?ี่ ” เชษฐาถาม พยายามขม เสยี งใหเปนปกติ จอมพรานบยุ ปากไปท่ตี น ไมใ หญ อันยนื เดน โดดเดยี่ วอยไู มหางออกไปนัก “ในโพรงโคนตนสยานน่ั ครบั ปนอยูกบั เศษกง่ิ และใบไมแ หงๆ ท่อี ยูในโพรงนั่น...และน่ี กเ็ ปน หลกั ฐานสําคญั อีกช้ินหนง่ึ ทีจ่ ะยนื ยนั วา เจาของกองไฟทเ่ี ราคนพบน่ี จะเปนใครไปไมไดเ ปน อันขาด นอกจากคณุ ชายอนชุ า” กลา วจบ เขากแ็ บมือทกี่ าํ ไวอ ีกขางหนงึ่ ออกไป เชษฐารับส่งิ น้ันไปดูดว ยหวั ใจอนั เตนแรง พมึ พําออกมาวา “.450 ไนโตรเอกซเปรส!...” แลวเมมริมฝปากเปนเสนตรง เงยหนา ข้ึน “ชด ประชากร ใชปน ขนาดนป้ี ระจํามอื หรือ?” “อันนี้รอ ยเปอรเซ็นตเ ตม็ ครบั เพราะผมมโี อกาสไดเ หน็ ปน ของคุณชด หรือคุณชายอนุชา ท่ีเราพบกันที่โปง กระทงิ อยา งเชน ท่บี อกแลว ในตอนตน ผมยังขอดปู น ของแกเลย เปนดบั เบล้ิ บารเรลแฝดคขู นานของริกบ้ี สวนของหนานอนิ พรานพ้ืนเมอื งทไ่ี ปดวย ใชล กู ซองแฝดขนาด 12 ดามัสกสั รุนเกา ” “พบปลอกกระสนุ นัดนี้ทีไ่ หน?” “ก็ใกลๆ กับโคนตนไมตน น้ันแหละครบั ปลอกลูกปนพบกอ นซองบหุ รี่เสียดว ยซํ้า บังเอญิ เดินไปเหยยี บจานขอบทา ยปลอกเขา มนั ดดี ตวั กระเด็นขน้ึ มาบนหลงั เทาจึงเห็น” “ไมม ีปญหาแลว เชษฐา” ไชยยนั ตกระซิบ แลว ความเงียบก็ปกคลมุ บคุ คลท้งั สซี่ ง่ึ ยืนลอ มวงประจนั หนา แลตากัน นง่ิ อยู ตอ มา เชษฐากเ็ อย วา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1467 “คุณคดิ วา จะมปี ลอกกระสุนใหเราคน พบมากกวานัดนบี้ างไหม?” นัน่ เปนคาํ ถามอยางหวาดระแวง ดว ยความรอบคอบตามนสิ ยั ซ่งึ รพินทรเ ขาใจ ความหมาย “ผมตรวจโดยถ่ถี วนทสี่ ุดแลว ครบั เชอ่ื วา มปี ลอกเดยี วตกอยู และปลอกกระสุนลกู ซอง อันควรจะเปนของหนานอิน กไ็ มป รากฏวา จะหลนใหเ หน็ แสดงวา คุณชายอนชุ าคงจะลนั่ ปน ขนึ้ นดั เดียว เพ่อื หาอาหารมากกวาจะมีเหตฉุ ุกเฉนิ ใดๆ ข้นึ ” “ถา ง้ันกค็ งลอหมูปา ขนาดใหญ แลวก็ยา งไฟน่ังหมา่ํ กบั หนานอนิ สองคนอยตู รงนี้แหละ ทีซ่ อกหินโนน เราพบกระดกู ขาหมปู าอยทู อนหนงึ่ ” ไชยยนั ตวา “หมูท้งั ตัว สังเกตจากกระดกู ขากอ็ อกเบอ เรอ เบอรา ทาํ ไมเราถึงพบกระดกู ขาทอ นเดียว กระดกู สวนอน่ื ๆ หายไปไหนหมด กระดกู ทพี่ บจะเปน กระดกู หมทู เี่ ราสันนิษฐานวา พีก่ ลางยิงหรอื เปลาก็ไมร ู อาจไมใชก ไ็ ด” ดารินแยง เบาๆ “เรือ่ งกระดูกไมส าํ คัญหรอก มันนานมาแลว ตอใหทงิ้ ไวเ กล่อื น สตั วป ามันกอ็ าจมาคาบ แทะกนิ กระจดั กระจายไปหมด หลงเหลอื อยูใหเ ราเหน็ เพยี งทอนเดียวกไ็ ด” พช่ี ายบอกมา ขา วกับเนือ้ ยา งสุก ความมดื ก็โรยตวั ลงมาคลมุ ปาไวอ ยา งสนทิ ท้งั หมดลอมวงกินกนั ริม กองไฟใหญ และภายใตแ สงสวางสลวั ๆ จากตะเกยี งรว้ั ทแี่ ขวนไวบ นกิ่งไมท ป่ี ก กบั พ้นื สว น ประกอบของรสชาตอิ าหารมีไดก แ็ ตเ พยี งเกลอื พริกไทย พรกิ แหง ปน และน้ําปลาผง ซง่ึ อยางหลงั ดารินเปน ผูเตรียมมาดวยนิสยั อันรอบคอบของผหู ญิง เมื่อนาํ มาละลายกบั นํ้าตม มันก็แปรสภาพมา เปนนํ้าปลา ใชเ พมิ่ รสไปไดตามแกนดกี วาเกลอื เปลา ๆ เล็กนอย การกรากกราํ อยางหนกั และเสียเหงื่อไปอยา งมาก ทําใหร า งกายออนเปล้ียเพลยี แรง สิง่ ท่ี จะชดเชยไดก ค็ ือเกลอื เปน หลกั ใหญ และมันเปน ความจริงในขอทว่ี า เกลือยอมจาํ เปน สาํ หรบั ชวี ิต เดินปาเสยี ยิ่งกวา ขา วสาร ตามทพี่ รานใหญไดบอกไวแตแรก ซง่ึ ในทัศนะของแพทยอยา งดารนิ ก็ ยอ มเหน็ ดว ย หลอ นกระซบิ เตือนใหพ ช่ี ายและเพ่ือนกนิ เกลอื เปลาๆ คนละหยบิ มือใหญๆ เพอื่ ทดแทนใหแ กเ หงอ่ื อนั มากมายทีเ่ สยี ไป กาแฟตมท้ังกา รสเขม ขน เปน ส่งิ ลา งคอของคณะทุกคนหลงั อาหาร จากนั้นก็เตรยี มเขา นอนทา มกลางอากาศอนั ทวคี วามหนาวเยน็ ฮวบฮาบลงอยางรวดเรว็ การนอนแบงออกเปนสองพวก คณะนายจา งสามคนภายใตแ บล็งเกต็ ใหญผ นื เดยี วกัน หันศีรษะไปทางผนงั หนิ ดารนิ เปน ไขแดงอยูตรงกลาง สดุ ขวาชดิ กบั ไชยยนั ตเปนทนี่ อนของพราน ใหญรพินทร สุดซายชิดเชษฐา แงซายนอนกนั ดา นปลายเทา พรานพนื้ เมืองสค่ี นและคะหย่นิ อกี คน หน่ึงรวมเปน หา นอนกนั ในลกั ษณะของรัศมีวงกลม ศีรษะทง้ั หา หนั เขา ชนกนั ปลายเทา ช้อี อกไป ทางแนวปา ทุกทศิ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1468 ไฟกองใหญเ พียงกองเดียว กอ ไวทางดา นปลายเทา ของคณะนายจาง ตะเกียงร้วั ตง้ั อยู ทางดานศีรษะ ไรเฟลประจาํ มอื ตง้ั แนบชิดขนานไปกบั ลาํ ตัวของแตล ะคน หนั ปากกระบอกไป ทางดานปลายเทา เพ่อื การหยิบฉวยขึน้ มาใชง านไดท ุกขณะจิต เปห ลงั แปรสภาพมาเปนหมอนหนนุ ศรี ษะ ก่งิ ไมแ หง ถูกนําเขา มาขวางเปนรั้ว ก้นั ระหวางแนวปา กบั ที่พักนอนไวทกุ ดาน มันจะ กรอบแกรบขนึ้ มาทันทที ี่มีอะไรเหยียบผานเขา มา ความเคยชนิ ของคณะนายจางทกุ คน ทาํ ให สามารถเขาใจ และไมมปี ญหาใดๆ เกดิ ขน้ึ ยามเมอื่ แรมคนื อยูกลางพ้ืนปฐพีทแ่ี วดลอมไปดวยภยั ปา รอบดา น ตรวจสอบความเรียบรอยของท่พี กั ชว่ั คราวโดยรอบคอบถีถ่ วนท่ีสดุ แลว รพินทรกง็ ดั เอา นํา้ ยาเคมีประเภทยาฆา แมลงชนิดหนง่ึ ออกมาจากยา มหลงั สวนตวั หยดลงกบั พน้ื บางๆ ไปรอบๆ บริเวณทพี่ ักในรัศมีวงกลม กลนิ่ ฉนุ ของมันระเหยขน้ึ และลอยมากระทบจมกู ของคณะทุกคนเปน ระยะ เม่ือยามลมโชย เชษฐา ดาริน และไชยยันตลอบสงั เกตดอู าการของเขาเงียบๆ อยา งประหลาด ใจ เพราะไมเ คยเหน็ พรานใหญป ฏิบัติเชน นมี้ ากอน เมือ่ จดั การหยดยาเสร็จเรียบรอ ย เขาก็กลับเขามา จดั ทน่ี อนของตวั “คืนน้เี ราจะนอนกนั ทกุ คน โดยไมจ าํ เปน ตองมกี ารอยูยามเลย” รพินทรบ อกนาํ้ เสยี งเร่อื ยๆ ขณะท่งี ดั แจก็ เกตประจําตวั ขน้ึ มาสวม รดู ซปิ ขึน้ มาจนชิดคอ “ฮา ! จะดหี รอื ผกู อง?” ไชยยนั ตทว งเบาๆ “พวกเราทกุ คนตอ งการการพกั ผอ นใหม ากทีส่ ดุ ครบั เพราะเหน่อื ยกนั มาทกุ คน ตอ ไปน้ี เมือ่ ถงึ เวลานอน เราจะนอนกนั หมด ไมมกี ารอยยู ามเหมอื นเชนทีแ่ ลว มา ยกเวน จะเกิดกรณีฉกุ เฉนิ พิเศษขึ้นจรงิ ๆ เทาน้นั คอยพจิ ารณาเปน ครง้ั ๆ ไป” “คุณแนใ จวา ถึงแมค ุณจะหลับ กส็ ามารถควบคุมสถานการณใดๆ ไดท นั การงัน้ กระมงั ?” ดารินถามดว ยหางเสยี งไมสบายใจนกั กวาดสายตาอันหวาดระแวงไปยงั ราวปาทะมนึ มืด รอบดา น ทกุ คนเห็นจอมพรานยิม้ นดิ หนง่ึ “ถาเหตุรา ยมนั เกดิ ขน้ึ ในขณะที่ผมหลบั ไมรูตวั ก็ชวยไมไ ดเ หมอื นกนั แตข อใหเ ชอ่ื เถอะ วา ผมนอนไว พรานของผมอีกสี่คน แงซาย หรือคะหยิน่ กล็ ว นนอนไวกนั ท้งั นนั้ ถึงพวกคณุ ทัง้ สาม ผมกเ็ ช่อื วา คงจะรสู กึ ตัวอยูเสมอ เราท้ังสิบคนคงจะไมหลับเปน ตายพรอ มๆ กนั หมดหรอก น่ัน ประการหนงึ่ สว นอกี ประการหนง่ึ ผมก็สรางรว้ั เตือนภยั และกนั้ ภยั ไวส าํ หรับพวกเราแลว เชือ่ แน วาคงไมม ีอะไรกลํา้ กรายเขา มาได” “หมายถึงกิง่ ไมแ หง ทส่ี ะไวร อบดานนนั่ กระมัง?” รพินทรทดลองไฟฉายประจาํ มือของเขา พลางตอบวา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1469 “กิง่ ไมแหงนนั่ จะเปนแตเ พยี งแคย ามระวงั เหตใุ หเ ราเทานัน้ มนั ไมส าํ คญั เทากับนํ้ายาฆา แมลง ท่ีผมหยดเอาไวรอบๆ กล่นิ มนั แรงมาก มันจะเปน เกราะปอ งกนั เราอยางดที สี่ ดุ สัตวป า ทกุ ชนดิ โชยกลนิ่ นํา้ ยาชนดิ นเ้ี ขา จะไมมวี ันยา งกรายเขามาใกลเปน อันขาด ถา ยงั ขนื เขา มาอกี ก็เรียกวา ผดิ วิสัย” เชษฐามองดหู นาพรานใหญ อยางอดทีจ่ ะท่งึ ไมไ ด ไมวายทจ่ี ะคิดอยใู นใจวา บรุ ษุ ผูน้ี เหมาะสมแลว ที่มีอาชพี หากนิ อยกู ับปา ดูเขาชํา่ ชองจดั เจนการใชชีวติ อยใู นปา ทกุ กระเบียดนวิ้ ไมม ี อะไรบกพรองเลยจนนิดเดยี ว “คุณเพิง่ จะมาใชยานเี่ อาคืนน้ีเองนะ หรอื ?” “ทแ่ี ลว มามันไมจาํ เปนครบั ...” รพนิ ทรต อบอยา งสงบ มอื งว นอยกู ับการทํางานอยา งแคลวคลอง จัดการแยกไฟจากกอง ใหญ มาสมุ อยทู างดานปลายเทาของคณะนายจา งเพ่ือชว ยความอบอุน “แตส าํ หรบั คนื น้ี และคนื ตอไป มันจาํ เปน แนๆ เพราะตามที่ผมไดเ รยี นแลว พวกเรา จะตองนอนหลับกันทกุ คน ไมม กี ารอยยู าม เราตองหาวธิ ที ีป่ ลอดภยั ทสี่ ดุ เอาไวก อน ลําพงั ควนั ไฟ หรือกงิ่ ไมแ หง ทีส่ ะไวอยา งเดยี ว บางทีมนั กช็ วยอะไรเราไมไดน กั ถา บงั เอิญออนเพลยี หลับสนิทไป พรอมกนั หมด แตก ลิน่ ยาชนดิ นี้ มันจะเปนรั้วอีกชน้ั หน่ึงกนั เราไว ธรรมชาตขิ องสัตวปา ทกุ ชนดิ พอไดกลนิ่ ยาฆาแมลง มนั กเ็ ปด ไมอ ยากจะแผว พานเขามาใกล ตามปกตถิ า ผมนอนปาคนเดยี ว กลางดนิ และอยากจะนอนใหห ลับสบายโดยไมต อ งมาคอยกงั วลสะดุงตื่นอยู ผมก็มกั จะใชว ธิ ีหยด ยาฆาแมลงชนดิ นไี้ วเปนรัศมหี างๆ รอบตวั เสมอ เทา ทีป่ รากฏมากไ็ มเคยเห็นมีอะไรยางกรายเขา มา รบกวนตลอดทั้งคืน” “น้าํ ยาอะไรนะ?” ไชยยนั ตถามอยางสนใจ เพราะตอ งการจะถายทอดทุกสง่ิ ทกุ อยา ง ในเชงิ ปา จากพราน ใหญใ หไดมากทสี่ ุดอยูแ ลว รพินทรก ็หยบิ ขวดน้าํ ยาเคมชี นดิ นน้ั สง ไปใหแทนคําตอบ คณะนายจาง ท้ังสามผลดั กนั เอาไปพิจารณาจนทว่ั “ความรใู หมอกี แลว...” ไชยยนั ตพ มึ พาํ นัยนต าเปนประกาย หัวเราะออกมากอนสง ขวดคนื ไปให “ไมยักรมู ากอนวา คณุ มีลูกไมด ปี ระจําตวั อยางนี้ มนิ า ถงึ ไดน อนไดท ุกแหง ในปาอยา งไม อาทร รอบตัวสารพัดสารเพเลยนะผูก อง เรยี นจากคณุ ไมรจู ักหมดจกั ส้ิน ความจริงมนั ก็เปนเรอื่ ง พน้ื ๆ ธรรมดานีเ่ อง แตพวกเรามองขามมันไปเสยี จริงซิ เสอื ชา ง กวาง แรด มนั กต็ อ งเปด แนบไป หมด ลงถาไดก ล่ินไอนี่ ถามนั ไมใชเสือสมงิ อยางไอก ุด หรอื ชางเหลอื ขออยางไอแหวง ” “หวั แหลมชะมดั !” เสียงแนมเบาๆ มาจากนกั มานษุ ยวิทยาคนสวย [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1470 “รเู คล็ดแลว มินา ละ สงสยั มานานแลววา ทาํ ไมถึงเกงกาจนัก เกงกวา พรานพืน้ เมอื งเสยี อกี ท่แี ทก เ็ อาความฉลาดรูมากอยา งคนที่เจรญิ แลว มาเปนขอไดเปรียบพวกพรานพนื้ เมืองคนอน่ื ๆ เขาอยางนน้ี เี่ อง นกึ วา จะแนส กั แคไ หน เอาเปรียบสัตวส ารพัด คร้ังแรกนึกวา ฝมอื เสยี อีก” “โธ! เราเปน คน มันเปน สตั ว จะเอาฝม อื อยา งเดยี วไปขับเค่ยี วกบั มนั ไดยงั ไงละ ครบั ถา ไมง น้ั เราก็ควรสกู ับเสอื หรอื ชา งดวยมือเปลา ไมควรจะใชปน แตถ าคุณหญงิ เหน็ วา ผมเอาเปรียบ และไมย ตุ ธิ รรมกับพวกมนั ทัง้ ๆ ที่สวสั ดภิ าพของคณุ หญงิ เอง กข็ ึ้นอยูก บั ขอทถ่ี กู เรียกวา ‘เอา เปรียบ’ นด้ี วย คนื ตอ ๆ ไป ผมก็จะไดไ มตองหยดยาไลม ัน ใชวธิ นี อนฟง เสียงเอา” “เอาเหอะๆ เอาตามวธิ ขี องคณุ กแ็ ลว กนั ไมขอคดั คานวโี ตอ ะไรหรอก” หญิงสาวรบี บอกมาโดยเรว็ ทกุ คนหวั เราะ “วา แตจ ะตองใชย ายห่ี อ น้อี ยา งเดยี วเทานน้ั หรอื ถึงจะสงกลน่ิ ไลพ วกมนั ไปได” ไชยยนั ตถามมา “ผมเคยใชชนดิ นี้อยเู ปน ประจาํ ครับ แตเ ชือ่ วาชนิดอน่ื ก็นาจะใชไ ด ถา กลิน่ มนั ฉนุ เหมอื นๆ กนั ” “เปน อนั วาคนื น้ี พวกเรานอนกนั ไดอ ยางไมต อ งกงั วลง้ันหรือ?” “พวกคณุ นอนใหห ลบั สบายเถิดครบั โปรดอยา กังวลอะไรไปเลย ปลอ ยภาระใหผ มกับ พวกน้ีเอง” ทุกคนเอนตวั ลงนอนประจําท่ีของตน ความเงียบสงดั ของปาใหญแ ละความหนาวเยน็ แทรกซมึ ไปทกุ ขมุ ขน ระยะเวลากอนหนา ท่ีนทิ รารมณจ ะคืบคลานเขา มาคลอบงําน้ี ตางปลอ ย ความคดิ ใหล องลอยไปตามอารมณ ซง่ึ สว นมากมนั ไปอยทู อ่ี นาคตของการเดินทาง อนั เปน ภาพทด่ี าํ มดื เกนิ ความคาดคะเนไดท ้ังมวล เสียงนกกลางคนื รอ งมาเปน ระยะ นานๆ จะไดย ินเสียงชางแหวก สายลม แวว ขน้ึ มาจากหบุ ลกึ เบือ้ งลางสลับไปกบั เสยี งเหา หอนของหมาใน ตะเกียงร้วั ที่จุดแขวนไว บนปลายไมกลางบรเิ วณ สาดแสงเพยี งสลวั ราง และเปลวไฟในกองแลบเตนอยูไปมาตามกระแสลม ระคนไปกบั เสียงแตกปะทเุ บาๆ ของฟน ดารินนอนกอดอกลืมตาโพลง จบั อยูทห่ี ลังคาผาพลาสติกที่มุงขึงอยูเตี้ยๆ เชษฐาเอา หมวกครอบปด หนาลง สวนไชยยนั ตยงั นอนสูบบหุ รีแ่ ดงๆ ณ เชิงผา รมิ ตนไมใหญต รงน้ี ชด ประชากร หรือ ม.ร.ว. อนุชา วราฤทธ์ิ ไดเ คยมาพกั นอนอยูกอ นแลว และบัดนี้ คณะของฝา ยติดตาม ก็ไดม าหยุดพักนอนซา้ํ รอยโดยบงั เอิญท่สี ุด โดยไม อาจคิดคํานงึ ไดว าฝา ยท่ีลวงหนาไปกอ นเมอื่ ขวบปท ีแ่ ลวมานน้ั ปา นนเ้ี ปน ตายรายดอี ยทู ่ใี ด เสยี งกรนดงั แขง กนั มาจากทางดานพวกลกู หาบ มีเสยี งถอนหายใจของใครคนหนง่ึ ใน กลมุ ของนายจา ง แลวกม็ เี สยี งไหวตวั เบาๆ จากน้ันไลทเตอรจ งึ สวางวูบตรงกลาง...ดารนิ จดุ บุหร่ี [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1471 “ยังไมหลบั อีกหรอื นอ ย” เสียงไชยยนั ตพ ึมพําถามเบาๆ “ยัง นเ่ี หน็ จะมเี ราต่นื กนั อยสู องคนเทา นน้ั กระมัง” เสียงกระซิบตอบ “ฉันก็กําลังจะหลับอยเู หมอื นกนั ” “ฉันรบกวนเธอหรอื ?” ดารนิ เผยอตวั ขึน้ ขยบั จะดับบหุ ร่ีกับกอ นหินเหนือศรี ษะ เพราะเขา ใจวา ควันไปรมถกู หนาไชยยนั ต แตเ พือ่ นชายรบี บอกมาวา “เปลาหรอก สูบเสยี ใหหมดตัวกไ็ ด แลว นอนเสยี เอาแรงไว อยา ลมื วาเราตอ งเดินกัน หนกั ” หญงิ สาวลกุ ขนึ้ นง่ั พิงยามหลงั ทีใ่ ชเ ปนหมอนหนุนศีรษะน่ังสบู บุหร่ี เหมอมองดกู องไฟ ทางดา นปลายเทา อยูคนเดยี วเงยี บๆ ขณะหนง่ึ หลอ นเหลือบไปก็เหน็ ไชยยนั ตลมื ตามองน่งิ มา จึง ฝนยิม้ ให เพอ่ื นหนมุ ยนั กายข้ึนนัง่ ดว ย เออ้ื มมือไปหยบิ กระติกบรรจบุ รนั่ ดีเปดจกุ ออกด่ืม แลว มองดใู บหนาซดี เซียวของดาริน สงบรนั่ ดมี าให แตหลอ นสั่นศีรษะ “เปนอะไรไปหรอื ไมส บายหรือเปลา ?” หญิงสาวส่นั ศรี ษะ “เปลา ” “กงั วล ทไ่ี มมใี ครอยูยามกระมงั ?” นกั มานษุ ยวิทยาสาวถอนใจเบาๆ มองดบู หุ รีใ่ นมือท่สี งควนั อยกู รุนๆ “ไมใ ชเรือ่ งนน้ั หรอก ไชยยนั ต” หลอ นพูดแผว เบา นํ้าเสียงเศราเตม็ ไปดวยแววกงั วลเปน ทกุ ข “ฉนั คิดถึงพก่ี ลางอยา งไรบอกไมถูก มารูสกึ เอามากในคืนน้ี โดยเฉพาะอยา งยิ่งเมื่อรูว า พวกเราไดม านอนพักอยตู รงท่ีซงึ่ เขาเคยนอนมากอนแลว เลยทําใหน อนไมหลับ เวรกรรมอะไรก็ไม รู ทาํ ใหพี่นองเราตองพลัดพรากกันอยางนี้ ถาเขายงั มชี วี ิตอยู เขาจะนึกรบู างไหมหนอวา พวกเรา กําลงั ติดตามคน หาเขา ดว ยความยากแคนทรมานถึงเพียงนี”้ ไชยยนั ตย้ิมใหอ ยางปลกุ ปลอบใจ เอื้อมมือมาจบั แขนหญิงสาวบบี เบาๆ “ไมเ พยี งแตเธอหรอก นอย เชษฐา หรอื ฉนั กม็ คี วามรสู กึ อยางเดยี วกนั กับเธอน่นั แหละ แตเรากไ็ มส ามารถจะทําอะไรใหดไี ปกวานี้ ถงึ อยางไรเราก็กาํ ลงั ออกติดตามเขาอยแู ลว อยาคิดอะไร ใหม ากเลย สงบใจนอนใหห ลับดีกวา เอาแรงไวสูกับเหตกุ ารณข างหนา” ดารนิ มองดอู ดตี นายทหารปน ใหญดว ยประกายตาอันรกั สนิทซงึ้ ดุจพ่ีนอ งรว มสายโลหิต [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1472 “ความจรงิ มนั ไมใชธรุ ะอะไรของเธอเลยนะ ไชยยันต ทีเ่ ธอตอ งมาพลอยทุกขยากทรมาน เสยี่ งชวี ติ ตดิ ตามพ่ีกลางในคร้งั น้ดี วย เธอควรจะมคี วามสขุ อยูในเมอื งกับใครสักคนหนง่ึ ท่เี ธอรกั และเขาก็รกั เธอ เธอดีกบั พวกเราเหลือเกนิ ไมใ ชพ่นี องก็เหมอื นพ่ีนอ ง” “เลิกพดู อยางนี้เสียทีเถอะนอ ย...” เพ่ือนชายกลาวขรมึ ๆ ใบหนา เครงลง “เธอเปนผหู ญงิ คงไมเขา ใจหรอกวา มิตรภาพระหวางผชู ายตอ ผูชายดว ยกนั นนั้ นะ มันมี ความหมายลึกซ้งึ ขนาดไหน ฉนั สบื ขาวติดตามหาอนชุ าตงั้ แตเ ขาเรม่ิ หายสาบสญู ไปในระยะตน ๆ แลว แตม นั มดื ไปหมด กวา ทีจ่ ะทาํ ความเขาใจกบั เชษฐาได เหตุการณมนั ก็ลว งเลยมาถงึ ปกวา มนั ก็ เปนเวลาเดียวกับท่ีเธอ กลบั จากอังกฤษและชวยพูดกบั พ่ชี ายใหญของเธออีกคนหนง่ึ นนั่ แหละ เรา มาแวว ขา วเขา และเริ่มออกตดิ ตามแทจ ริง มันกเ็ กือบจะเรียกไดว า สายเสยี แลว อยางทเี่ ห็นๆ กันอยนู ี่ การคนหาเพือ่ นรกั คนหนึ่งนนั้ ถือเปน หนา ทข่ี องฉันเหมอื นกัน มนั ไมดอ ยไปกวา ...เธอผเู ปน นอ ง และเชษฐาผเู ปน พีข่ องคนคนนัน้ หรอก และไมวามันจะเกดิ อะไรข้นึ แมถ งึ ขน้ั ชีวติ ฉันกพ็ รอมแลว ยิ่งกวานน้ั เหตกุ ารณม ันกผ็ ูกพนั แนน แฟน ไปหมดทกุ ดา น นอกจากหนาที่ในฐานะเพื่อนระหวา งฉนั กับอนุชาแลว ระหวางฉนั กบั เธอ และเชษฐา ฉนั ก็ทิ้งไมไ ดอีกเหมือนกนั ” หญงิ สาวเอาหนา ผากซบกบั ไหลของไชยยนั ต “ฉนั ไมรจู ะขอบใจเธออยางไรถูก ในความรูสกึ อนั แสนดที ีเ่ ธอมตี อพวกเรามาตลอด ไม เสียแรงนะท่เี ราเหน็ กนั มาแตเ ล็กแตน อ ย ฉันยังจาํ ได แตไ หนแตไรมาแลว เธอเปน คนดนี ารกั เชน น้ี เสมอตนเสมอปลาย ไมเคยเปลยี่ นแปลงเลย สวนฉันก็เปนคนนิสยั ไมด มี าแตเ ดก็ เหมือนกนั ติดตวั มาจนกระท่ังเดีย๋ วนี้ เธอไมเคยโกรธถอื โทษฉนั เลย แมว า ฉันจะเอาแตใจตวั เกะกะเกเร แผลงฤทธ์ิ เอากับเธอมาสารพัดตงั้ แตสมัยท่ีเรายังเปน เดก็ อยดู วยกนั บางขณะ ฉนั คดิ วา ฉันควรจะตองตอบ แทนความดีของเธอใหคมุ คาบา ง แตก ็นกึ ไมออกวาจะหาวธิ ีตอบแทนอยางไร” ไชยยนั ตย ้ิม โอบแขนกอดไหลร าชสกุลสาวไวอ ยา งออ นโยน และตบทีไ่ หลน ้นั เบาๆ “เธอเปนนองเล็กของเราสามคน นอย เมือ่ เด็กๆ อนชุ าหรอื เชษฐารังแกเธอ ฉนั ก็ยงั ปองกนั ไวทกุ ครั้ง แมแตจ ะตองฟาดปากกับเจาสองคนนั่น และเธอกเ็ คยเอาไมไ ลต เี จาสองคนนน่ั เมื่อเขาชว ยกันรุมตอ ยฉนั คนเดยี ว ถึงเราจะไมไดเ กิดจากพอแมเดยี วกนั ไมไ ดเ ปน วงศาคณาญาติ อะไรกันเลย แตเราก็เปนพนี่ อ งกนั ไดทั้งสคี่ น อยาคดิ อะไรใหม ากไปเลย ขอใหร ูไ วว า ฉนั จะไมม วี นั ท้งิ เธอ เชษฐา หรอื อนชุ าหรอก” “ไชยยนั ต” “หอื ม? ” “เธอคิดวา...เธอตองการอะไรจากฉนั บา งไหม?” “คิดวา คงไมม หี รอก นอกจากความเปน อนั หน่ึงอันเดยี ว เสมือนเราเปนสายโลหิตคลาน ตามกนั ออกมาตลอดไปเชน นี”้ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1473 ไชยยนั ตตอบ ทอดตาเหมอ ออกไปดูแสงไฟในกอง แววตาแฝงรอยขรึมเศรา ลึกซงึ้ ควกั บหุ ร่อี อกมาจดุ สูบขน้ึ ใหมอ กี มวนหนงึ่ อัดควันลกึ “เธอกไ็ ดอ ยแู ลวในส่งิ นั้น...” “ฉนั ก็พอใจทสี่ ุดแลว” “ไชยยนั ต” “หือม” “เคยคิดทจี่ ะแตงงานกบั ฉันบา งไหม?” อีกฝายอง้ึ แลวยกั ไหล เปาบหุ รเี่ ปน ทางยาว “ไมก ลาคดิ หรอก แตเพยี ง...ฝนๆ ในขณะหลับไปเทานน้ั เม่อื รูส ึกตวั สตกิ ลบั คืนมาก็อาย ตวั เอง” “ทาํ ไมถึงจะตอ งอาย?” “มันเปน สิ่งทเ่ี ปน ไปไมได” “ตดิ ขัดอะไรหรือ?” “แนละ ตดิ ขดั มากทส่ี ุด!” “อะไร” “เธอไมม ีหัวใจในดา นนนั้ ใหแ กฉนั ...” “ฉัน...ฉนั อาจพยายามกไ็ ดน ะ” หลอ นกระซบิ เหมือนรําพงึ ตาทอดไปจบั อยูท่ีกองไฟกองเดียวกนั อกี ฝา ยหน่ึงยิ้ม “มันไมม ีประโยชนอะไรหรอกนอ ย ฉนั จะเปน ตวั นาํ ทกุ ขทรมานมาใหเ ธอเสียเปลา ๆ ซง่ึ ฉันเองกไ็ มต อ งการใหเ ปน เชน นนั้ อยาเปน หว งฉนั เลยในดานนนั้ อยา ใชความพยายาม ถงึ อยางไร มนั ก็ไมส ําเร็จ ในเมอ่ื หวั ใจมนั ไมม ีอยเู ปน ทนุ จงรกั ฉันอยา งที่เธอรักเชษฐา และอนุชาเถิด ตลอดเวลาท่เี ราคบกันมา เธอเคยเหน็ ฉันแสดงอะไรเปน การเหน็ แกตวั บา งไหม” “ไมเ คยเลย” “ดังนน้ั ใหฉันมีความภาคภมู ใิ จในสนั ดานสวนน้ขี องฉันตลอดไปเถิด” “ฉนั ...ฉนั ไมค วรจะพดู วา ฉนั จะพยายามเลยนะ” “ถงึ ไมพดู ฉันก็รูตวั ดีมานานแลว บอกแลว ยังไงวาไมตองกังวลอะไรกับฉันในเร่อื งน้ี หรอก สมมตวิ า ฉันจะแตงงานกบั ใครสักคน ฉันกจ็ ะแตง งานกบั คนทีฉ่ ันรักเขา และเขากร็ กั ฉัน ไมใชฉ ันรักเขาขา งเดยี ว สว นเขามแี ตความเวทนากรณุ าน้าํ ใจใหอยา งเดียว ไมมคี วามรักเปน พน้ื ฐาน ทีจ่ ะมอบใหไ ด” “น้ําใจของลูกผชู ายอยางเธอ เปนส่ิงทผี่ หู ญิงควรเคารพ...ขอโทษดวยนะ ถาฉันจะพดู อะไรทําใหเ ธอไมสบายใจ ฉนั กน็ กึ ไมออกเหมือนกันวา เหตุไรจึงพดู เรื่องนก้ี บั เธอ ราตรสี วัสด์!ิ ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1474 หลอ นจูบแผว และเร็วทแ่ี กม ของไชยยนั ต แลวเอนตัวลงนอน หลับตาพลกิ ตะแคงไป ทางดา นพช่ี ายท่ีนอนขนาบอยูอ กี ดา นหนง่ึ ปลอยใหเพือ่ นชายนั่งสูบบหุ รี่เงียบๆ อยคู นเดียว พรอม กับหวงคดิ ทไี่ มมสี ิง่ ใดสามารถทายถูกได ไชยยนั ตสบู บหุ ร่จี นหมดตัว น่งั กอดเขา สดับฟงเสียงไพรลึกยามราตรี อกี ครหู น่ึงกป็ ด ปากหาว ซกุ ตวั เขาไปอยภู ายใตผาคลมุ แลวก็ผลอ็ ยหลบั ไปงายๆ ตามนิสยั จากเสยี งกรนเบาๆ ได ระดับของไชยยนั ต อนั แสดงวาหลับสนทิ แลว นน่ั เอง...ผทู ่นี อนเอาหมวกครอบหนา ขนาบอยูทาง ดา นขวา จึงคอ ยๆ ไหวตัวอยางเบากริบ เสยปก หมวกขน้ึ ... ดาริน วราฤทธิ์ เขาใจผดิ ถนัด เมอ่ื สักครนู ้ไี มใชเ พยี งหลอนและไชยยันตเทาน้นั ที่ตนื่ สนทนากันอยู หากแตย ังมใี ครอีกคนหนง่ึ ท่ียังไมไดห ลบั ลงเลยแมแ ตง บี เดยี ว ยกเวน แตจ ะนอน สงบนง่ิ เงยี บงนั เหมอื นปราศจากความรสู กึ ใดๆ ทง้ั สนิ้ ท้ังๆ ท่ีประสาททกุ สว นตนื่ พรอ ม...รพินทร ไพรวลั ย ผมู ีหนา ท่รี บั ผิดชอบตอความปลอดภัยของชวี ิตผูรวมคณะทกุ คน! ผูหญิง...ชางเปน เพศทีอ่ านหวั ใจยากเสยี นก่ี ระไร อดีตนายรอยตาํ รวจเอกตระเวนชายแดน ผมู าหาเล้ียงชพี ดวยวชิ าพราน โดยผวิ เผนิ เบื้อง นอก หลอนคอื ขม้ินกับปนู ทเี ดียวสาํ หรับนายทหารหนมุ เพือ่ นเกาแกค นนน้ั ท้งั ๆ ทีใ่ นสวนลกึ หลอ นแสนท่จี ะสนิทสนมกลมเกลยี วเออื้ อารีเห็นอกเหน็ ใจสหายตา งเพศผูนั้น จนเขาอดทจี่ ะภมู ใิ จ แทนใหแกไ ชยยันตม ไิ ด เดย๋ี วนี้ เขาพอจะประจักษแ ลว หลอ นพรอมเสมอที่จะแตงงานกับไชยยนั ต เพียงแตว า รอ ใหอ กี ฝายหนง่ึ เสนอมาเทานน้ั ทวา บุรษุ ผนู ี้หยง่ิ เกนิ ไป เปน ลกู ผชู ายแทๆ ทีไ่ มปรารถนาจะหกั หาน น้ําใจฝายตรงขา ม ทงั้ ๆ ทต่ี นเองกอ็ าจมีสิทธอ์ิ ยา งเตม็ ท.่ี ..ถูกของไชยยนั ตแลว รกั เขาเพยี งขา งเดยี ว แมจ ะไดต ัวมาก็ไมมปี ระโยชนอนั ใด แต. ..ความเหน็ อกเหน็ ใจ ยอมเปน ฐานคอนกรีตอนั มั่นคงทสี่ ุดของความรกั ดารินมี รากฐานอนั มน่ั คงนีไ้ วสาํ หรบั เพ่อื นชายแลว อาคารแหงความรกั มันนา จะกอ สรา งขน้ึ มาไดบ นฐานนี้ ไมชากเ็ ร็ว อาจเปน ระยะที่บกุ บนั่ ฟน ฝาทองไพรอยูด ว ยกนั นแ่ี หละ และจะวาอนั ทจ่ี รงิ คนทั้งสองก็ เหมาะสมทดั เทียมกนั ทส่ี ุดในทกุ ดา น ขอใหไ ชยยนั ตจ งสมประสงคในจินตนารมณข องเขาเถิด...คนท่รี ักรางมากอนแลว ชวย ภาวนาให. .. ณ ทใ่ี ดทห่ี นง่ึ ...คลบั คลา ยคลับคลาวาจะเคยไดย ินบทราํ พึงเศราๆ ของใครสกั คนหนง่ึ บรรยายออกมาเปน ลํานําเพลงขอ ความของมันนาจะถอดออกมาไดดังนี้ อนิจจา! ความรกั เจา เอย เจา ชา งเปนแตเ พยี งฝนหวาน ลอยระเริงอยใู นหว งรําพงึ ของขา ฯ เทานน้ั เองละหรือ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1475 ณ บัดน้ี ขา ฯ ไดประจักษแลว วา อานภุ าพแหง ความรักมันหนักลนเพยี งใด โฉดชนท่ไี มเคยเขา ถงึ ในกฎแหงวันวนของความรักเทานัน้ จงึ จะใจดาํ กระดางเสมือนท่ีเจา ไดปฏิบัติตอ ขาฯ ดจุ ฉะน้ี รักขา ฯ ยอ มอปุ มาเพียงเศษธุลอี นั ไรคา มาตรวา ปราศจากเจา เสียแลว ชวี ิตขา ฯ จะไมมกี ารเรมิ่ ตน ฉะนั้น จงรกั ตอบขาฯ ใหด จุ เดียวกับทีข่ าฯ ไดร ักเจา นั้นเถดิ ชวยทาํ ชนมชพี ของขา ฯ ใหค ืนคงข้ึนมา ใหทุกสิ่งทกุ อยางดาํ เนนิ ไปตามครรลองของมัน เชนท่ไี ดต้ังปรารถนาอธิษฐานไวใ นหว งจนิ ตนาการของขา ฯ นน้ั เทอญ... รพินทร ไพรวลั ย ถอนใจลึก คอยๆ ขยบั กายลกุ ข้นึ อยา งแผวเบา เดินไปเอาฟนใสก องไฟ ทกี่ าํ ลังมอดแดง เปาใหเ ปลวลกุ ตดิ ข้นึ อีกคร้ัง แลวเอามืออิงผงิ ไออนุ อยทู ่นี นั่ นานสกั เทา ใดไมท ราบ เขาต่นื จากภวังค แสงไฟฉายสาดจา จับมาทเี่ บ้ืองหลัง เหลยี ว กลบั ไป กต็ องยกมือขน้ึ ปองเพราะตาฟาง อดึ ใจตอมา ไฟฉายดวงน้ันกด็ ับวูบ ใครคนหน่งึ ลกุ ขน้ึ เดนิ ออกมาจากใตเพิงกันนาํ้ คา ง “บอกวาจะนอนกันหมดทุกคน แลวทําไมตวั เองถึงมานงั่ อยอู ยางน”ี้ เสยี งเบา แตก ระดางไวอ าํ นาจถามมา “ไฟมันมอดกเ็ ลยลกุ ข้นึ มาใสฟ น ” เขาตอบลอยๆ โดยไมมองหนา “ดนี ะ ทไ่ี มซัดเปรี้ยงเขาให ลืมตาขนึ้ มาเห็นอะไรก็ไมร ู น่ังอยรู ิมกองไฟ รปู รา งของมัน ผดิ วกิ ลแปลกตาไป ดูไมใ ชค ณุ เลย พอฉายไฟนนั่ แหละถงึ จาํ ได” และก็จริงดังเชน ทีพ่ ดู ในมอื ของนอ งสาวคนสวยของนายจา งยงั ถอื ปน ส้ัน งา งนกรา อยู ในมอื เพ่งิ จะลดนก สอดกลบั เขา ซองขางเอวเม่ือมายนื อยตู รงหนาเขา รพนิ ทร ไพรวลั ย ยิ้มเนอื ยๆ “นา เสียดาย ทไี่ มยิง” “ใสฟน เสร็จแลว ยัง?” “เสร็จแลว” “แลวทําไมถงึ ยังไมไปนอน” “นอนไมห ลบั ” “ทาํ ไม?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1476 “มนั หนาว ตองลกุ ขึ้นมาผิงไฟ” “ชายผาหมทางดานไชยยันต เหลอื อีกต้งั รวมวา ทําไมไมน อนใหชิดเขามา แลว เอาชายผา หมนั่นหม” “ลกู จา ง ไมอ าจเออ้ื มพอท่ีจะหม ผาผืนเดียวกับนาย” “หมน่ั ไส! เมอื่ ไหรจ ะเลิกสาํ บัดสํานวนชวนเกลยี ดขห้ี นา อยางน้ีเสยี ที ฉันพยายามจะญาติ ดกี บั คณุ จนถึงที่สุดแลว นะ ไหนๆ กร็ ว มหวั จมทายกันถงึ ข้นั นีแ้ ลว” “ขอบพระคณุ เปน อยา งมาก ในความพยายาม โปรดอยากงั วลกบั ผมเลย” “อยา ลมื วาฉนั เปน นาย มสี ิทธิ์ที่จะออกคําสัง่ ได” รพนิ ทรผ ุดลุกขนึ้ มองจองหนา “ประเดยี๋ วบบี คอตายเลย คําก็นายสองคํากน็ าย จะขมขกู นั ไปถงึ ไหน” “รา ยกาจจรงิ ! รพนิ ทร! ! น่-ี นี่ บังอาจสามหาวกับฉนั ถงึ เพยี งน้ีทีเดยี วหรอื ” ดารินรอ งออกมาเสยี งสัน่ ลืมตาโพลง หนา แดงกํ่า “เอาซิ! จะบีบคอฉันก็เอา เชญิ !!...” พรานใหญถอนใจเฮอื ก แววตาโรยลง “บางขณะ ผมเปนคนกกั ขฬะ หยาบชา ผมเสียใจ...คุณหญงิ ไมค วรจะมายงุ กบั ผมนกั ” “ฉนั เกลียดคณุ ” “ผมทราบ” “คณุ ช่ัวชาสารเลว!” “ใชแ ลว” “บัดซบ-สามหาว!!” “ดา ไปใหพ อใจ หรอื ทาํ อะไรสักอยางกไ็ ด ทีจ่ ะใหค ุมคา กบั โทสะ!” ไมท ันจะขาดคาํ ของเขา ฝา มืออนั หนักหนว งทส่ี วมถงุ หนงั ก็สะบดั ปง เต็มเหน่ยี วมาที่ ใบหนา ของเขา จนหนา สะบดั มนั เปน ฝา มือของผหู ญงิ กจ็ ริง แตเ ปน ฝา มอื ของผหู ญงิ คนทจี่ ับปน มาแลว มิหนําซ้าํ ยังสวมถุงหนงั และสดุ แรงโทสะ มนั ก็เกือบพอๆ กับมอื ผชู ายทีเดียว เลือดขนไหลปรีอ่ อกมาจากมมุ ปากของรพนิ ทร ไพรวัลย ผยู นื หลับตาหนาชาหูลั่นกริ่งไป ทงั้ แถบ “ตบอกี ! หรือจะใหย่งิ ไปกวา น้ันกเ็ อา ปน ยังไงละ รบั รองวาจะไมหลีกหรอื หลบเลย” ดารนิ ตะลึงผงะหลงั ไปเล็กนอ ย เม่ือมองเหน็ เลอื ดจากริมฝป ากของเขา กายส่ันเทา กดั ริม ฝปากแนน แลว ทนั ทีนน้ั เองกย็ กมือขนึ้ ปดหนา รองไหก ระซิกออกมา ถูกแลว...ผูหญงิ ! ...ยากนักทผ่ี ชู ายจะเขาใจ!! “อยา รอ งไหดงั ไป ประเดย๋ี วคนอื่นตื่นมาเห็น” เสียงเรอื่ ยๆ ดังมาใหหลอนไดย ิน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1477 “เอาละ เปนครัง้ ที่เทาไรก็จําไมได แตขอใหไดย ินวาขอโทษ คืนนไ้ี มม แี รงเพราะเหนอื่ ย มาก นอนเอาแรงเสีย พรงุ น้ตี บใหมกไ็ ด” “คนใจราย พลอยทาํ ใหฉ นั เปน คนใจรา ยไปดวย” หลอนพดู ในขณะที่รองไห ซบหนาอยกู ับฝา มอื เชน นั้น สะอ้นื ฮกั “ครับ ผมใจรา ย แต. ..กเ็ พ่ือปลอบใจตวั เองเทานั้น” “เวรกรรมอะไรกไ็ มร ู ท่ที าํ ใหฉ นั ตอ งมาพบคณุ ...” “ไมเพียงแตคณุ หญิงเทานัน้ ผมเองก็คดิ อยทู กุ ขณะจติ คิดจนนอนไมห ลบั ตองลกุ ข้นึ มา น่งั อยนู ่ี ผมเตือนแตแ รกแลว คุณหญิงไมค วรเดนิ ทางมาในคร้ังน้ีเลย หรอื อยางนอยกอนจะออก เดนิ ทางมา ก็ควรแตง งานกบั คณุ ไชยยนั ตเ สียกอน มนั จะเปน กศุ ลแกผ มไมใ ชนอ ย” ดารินเอาผาเชด็ หนาซบั นํ้าตา ระทวยรา งอยางหมดเรีย่ วหมดแรงไปนงั่ บนขอนไม เสียง เครือสะอ้นื “ถาเรามชี วี ติ รอดกลับมาไดในการเดนิ ทางครั้งนี้ ฉนั ต้งั ใจไวแ ลว ทจ่ี ะแตง งานกับเขา...” แลว หลอนกเ็ งยหนา มองดูเขา กระชากเสยี งมาปนรอ งไห “ไมต อ งมาสะเออะแนะหรอก ไมใ ชเร่อื งของคณุ !” “ครบั ผมมันสะเออะ สะเออะไปเสียหมดทุกอยาง...กลบั ไปนอนเสียเถอะ” “ไมไ ป!” “ถา งน้ั ผมไปเอง” “ไปเหอะ” รพินทรหมุนตวั กลบั เดนิ ดมุ ตรงไปยงั ท่ขี องเขา แตก าวออกมาไดเ พยี งส่ีหา กาวก็ชะงัก หนั กลบั มาดู เหน็ ม.ร.ว. สาวเจาอารมณนงั่ เอามือเทา คางมองดกู องไฟอยเู ชนนนั้ แลว ก็ตดั สนิ ใจเดนิ กลบั ไปที่ ลมตวั ลงนอนหลบั ตาเสยี นานเทานาน ดารินคงนั่งซมึ อยูท่เี กา ครนั้ แลว เงาอนั สงู ใหญข องใครคนหนง่ึ ก็คอ ยๆ ลกุ ขน้ึ เดินตรงเขา ไปที่หลอ นอยา งแชม ชา คนน้นั คอื คนใชชาวดง แงซาย! “นายหญงิ ลุกข้นึ มานัง่ อยทู าํ ไมคนเดยี ว?” เสียงหาวทกั มาจากฝงตรงขา มของกองไฟท่ขี วางหนาอยู หญงิ สาวกม ลงซอนคราบนํา้ ตา ใชผาเชด็ หนาซบั จนแหงสนิท แลวเงยขน้ึ สลัดผม ฝนยิ้ม “ไฟมันมอด” หลอนตอบเหมอื นใครคนหน่งึ ท่ตี อบหลอ นมาแลว ดว ยประโยคเชน นเี้ ม่ือครู บงั คบั เสยี ง ใหเ ปนปกติ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1478 “ก็เลยลกุ ขึ้นมาใสฟ น ” “ปลอ ยใหแงซายทาํ นายหญงิ ไปนอนเสียดกี วา ” “ไมเปนไรหรอก ฉนั จะนัง่ ผงิ ไฟสักครู เธอนัน่ แหละกลบั ไปนอนเสยี ไมต องหว งฉนั ” นัยนตาคมลกึ เปน ประกายจากใบหนาสีทองแดงนน้ั จบั น่ิงมาท่หี ลอนพรอ มกับอาการยม้ิ นอยๆ “มีอะไรท่ีแงซายจะรบั ใชนายหญงิ ไดบา ง?” “ฆาคนคนนัน้ ...ถาเธอทาํ ได! ” ดารนิ โพลง ออกมาโดยไมรูสกึ ตวั พรอ มกับบุยปากไปทางรา งของพรานใหญ ทน่ี อน หงายเหยยี ดยาวสงบนิ่งอยใู กลๆ กบั ไชยยนั ตห างออกไป หลอ นเหน็ คนใชช าวดง แยกเขยี้ วเห็นฟน เปนเงาวับ และทนั ทนี น้ั ก็เคลอ่ื นออกจากท่ี อยา งเบากริบ ตรงด่งิ ออ มเขาไปทางดา นศีรษะของรพนิ ทรผนู อนนิง่ อยู ประหนงึ่ อาการของภตู สมิง ที่ยอ งเขาหาเหย่ือ ตามประกาศิตบงการทเี่ จา นายใชมาดว ยอารมณ แลว กม็ าหยดุ ยนื เปน เงาทะมนึ อยู หางเพียงสองกา ว “สมมตวิ าถา แกไดร บั คําส่งั ใหมาฆา ฉนั ละก็ ลงมือได! ” จอมพรานพดู ขนึ้ อยางแผว เบา ราบเรยี บทงั้ ๆ ที่ดวงตาปด “ผมจะฆาผกู อง หรอื ผกู องจะฆาผม ไมเปน ส่งิ ท่ียากนกั หากเราจะประจันหนา กนั เพยี ง สองตอ สอง แตถาเราจะฆา กนั ในขณะน้ี ผมตอ งเปน ฝายถูกฆากอนแน มันไมเปน สิ่งยุติธรรมนัก ไมใชหรือ?” เปนคาํ กระซิบตอบ ที่ราบเรยี บพอๆ กนั “หมายความวา ยงั ไง?” “กห็ มายความวา คนที่ออกคําสงั่ ใหผ มมาฆา ผกู อง คงจะสง ลกู ปนมาเด็ดหวั ใจผมเสยี เอง กอนหนา ทผี่ มจะทันแตะตอ งผกู องแมแคปลายเล็บ” “แกเปนคนฉลาด แงซาย แตส าํ หรบั ครั้งนี้ แกอาจโงกไ็ ดท อี่ า นไปในรปู นี”้ “ถา เกมน้ไี มเ สย่ี งจนถึงขนั้ เอาชีวิตเปน เดมิ พันละก็ ผมอยากจะทดลองดูเหมือนกันวา ผม อา นผดิ หรือถกู ” “แกจะมาบอกฉันเพียงแคน ี้เองหรอื ?” “มดขนไขก ลางดกึ ฝนอาจตกหนกั ” “ใหม นั ตกลงมาเสยี กอ น แลวคอ ยแกไ ข คอยเฝานายหญิงของแกไวด ว ย ถาเธอยังไมก ลบั เขา นอน แกอยา นอนเปน อนั ขาด ฉันจะหลับละ” แงซายถอยหางออกมา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1479 ดารินผอนลมหายใจทก่ี ล้ันไวออกมายาวเยอื ก เม่ือเจาคนใชช าวดงเดนิ หนาตาเฉยกลบั มา ทห่ี ลอนอีกครง้ั ฝน ใจถามวา “ยองเขาไปจนถงึ หอคอยแลว ทําไมถึงถอยกลับมาเสยี ?” “ยงั ไมไดโอกาส เขาหลบั สนิทเมอื่ ใด แงซายจะลงมอื เมื่อนั้น” คาํ ตอบนั้น ทาํ ใหคนไดยนิ ถึงกบั ใจหาย...ตายละ! น่จี ะทํายงั ไงดี มิตอ งนงั่ เฝา คนคนนั้น ตลอดท้ังคืนหรอื เพราะอุตรพิ ลง้ั ปากออกไปเชน นน้ั แตไ หนแตไ รมาแลว พิสจู นไดวา เจา คนใชช าว ดงของหลอ นคนนี้ สามารถปฏบิ ัตทิ ุกสงิ่ ทกุ อยา งตามคําสั่งของหลอนไดเ สมอไมม กี ารบกพรอง ลักษณะทาทขี องมันท่ียอ งกรบิ เขา ไปยังพรานใหญทนั ทที หี่ ลอ นออกคาํ ส่ัง ก็บงชัดอยูวา เอาจรงิ แบบถอื บัญชาประกาศติ จนหลอ นถงึ กับตอ งใจหายใจควํ่าภาวนาอยู แงซายจะเขาใจบา งหรอื เปลา วา คาํ พูดของหลอ นปราศจากความหมายใดๆ ทั้งส้ิน มนั เปน เพียงแคก ารระบายอารมณค า งของผหู ญิง คนหนง่ึ เทานนั้ รวมทง้ั การประชดแดกดนั ซงึ่ ตรงขา มกบั หัวใจ ใครจะนึกวา เจาน่ีจะโงเงาพาซื่อเชน น้ัน ดารินคํานงึ กับตนเองอยา งขวญั ระทึก พยายามอานสหี นาและแววตาของเจา คงดงรา ง ยักษ ผูเปรยี บประหนง่ึ ทาสผูซ่อื สัตยข องหลอ น แตก อ็ านอะไรไมอ อก...จากเคาหนา ตายอนั ดูยาก น้ัน งันไปครูใหญ คนที่ใจไมเหย้ี มจรงิ เหมือนปาก กต็ องยอมแพเ พราะถกู ซอนกลเอาเสยี อยา งสนิท ตามไมทัน “แงซาย...” หลอนหลุดปากออกมาตะกุกตะกัก “นายหญิงไมต องกงั วล...” แงซายกระซบิ อาการขึงขังนากลวั “ถาแงซายฆา ผูกองไมส าํ เรจ็ ยอมใหต ดั หวั นายหญงิ นอนใหห ลบั สบายเถดิ ตน่ื มาพรงุ นี้ เชา รบั รองวา แมแ ตศ พของเขากจ็ ะไมมใี ครเหน็ จะไมม ใี ครรวู าเกิดอะไรขนึ้ เขาจะหายไปเฉยๆ แลว แงซายจะนาํ ทางใหเอง” “ไม! อยา นะ!!” ดารนิ รองล่ันออกมาอยางลืมตัว กายสั่น “อยาฆา เขา อยา ทําเปนอันขาด ไดย นิ ไหม” องครกั ษป ระจาํ ตวั ของหลอ นทําสหี นา ตื่นประหลาดใจ เหลียวมองไปรอบๆ กิรยิ า ประหนงึ่ ระแวง แผว เสยี งกระซบิ เบาๆ ลงอีก “นายหญงิ ไมไ ดส งั่ แงซายใหฆ าเขาหรอกหรอื แงซายขอผลัดใหผูกองหลับกอน แลว จะ ลงมอื ทําไมนายหญงิ กลับใจเร็ว...” หญิงสาวสน่ั ศรี ษะโดยแรงจนผมกระจาย หลอนตกใจเอาจริงๆ พูดปากคอสนั่ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1480 “ฉันพดู เลนนะ เขา ใจไหม? ฉันไมไ ดห มายความท่จี ะใหเ ธอฆาเขาจริง” “นายหญงิ พดู เลน ?” เจา คงดงผลู ึกล้ํา ทาํ หนา ซือ่ อยา งสนทิ ดารนิ ยกมือลบู อกหนาซีด “ตายแลว !...โธ! น่เี กอื บไปแลว ซิ ถาจะถือวา นัน่ เปน คาํ สัง่ ฉันกไ็ ดถ อนคําสัง่ แลว โดย เด็ดขาด อยา ทาํ อะไรเขาไมว า หลับหรือตน่ื ตอหนาหรือลบั หลัง...และเมอ่ื ไรทั้งสิ้น ไดย นิ ไหม รับคําซิ” “แงซายไดย นิ แลว นายหญิง” แงซายรับคาํ ทื่อๆ “ฉันจะแนใ จไดอยางไรน่ี ชกั ไมไวใ จเสยี แลว” หญงิ สาวครางออกมากบั ตนเองอยางใจไมด ี “ไวใจเถอะ นายหญิง จะใหแงซายทําอะไรกไ็ ดท้งั สน้ิ นายหญงิ เพยี งแตอ อกคาํ ส่งั มา เทา นน้ั ถา ใหฆ า พรงุ นี้กจ็ ะไมม ผี กู องเหลอื อยอู ีก ถาไม แงซายก็จะไมแ ตะตอง” “ดีแลว ขอบใจมาก ทซี่ ่ือตรงตอคําสั่งของฉัน ขอยํ้าอกี ครั้งวาอยาทาํ อะไรเขาอยา ง เดด็ ขาด” เจา คงดงกม ศรี ษะลงอยา งหนา ตาย ซอ นยิม้ หลอนถอนใจยาวออกมาอกี ครง้ั หลับตาลง อยา งหมดแรง “เอาละ เธอไปนอนได ฉันกจ็ ะกลบั เขา นอนเหมอื นกัน” บอกมาอยา งไมสบายใจนกั จองหนา แงซายเหมอื นจะคาดค้ันอีกครั้ง แลว เดนิ กลบั เขา ที่ นอน ลืมตาโพลงกระสบั กระสา ยคอยฟง เสยี งอะไรอยคู รูใหญ กอ นทจี่ ะผล็อยหลับไปดว ยความ ออนเพลยี ราวๆ ตีสอง ท้ังคณะตองตนื่ ข้ึนมาอยางชุลมนุ เพราะฝนทซี่ ดั กระหน่าํ ลงมาอยางหนัก ไฟที่กอ ไวด ับหมด ทัง้ หมดตองยายเขามานัง่ หอ ตวั เบยี ดกันอยู ภายใตหลังคาคลมุ ของผาพลาสติก ไมเ ปนอันหลบั นอน เพราะละอองฝนท่ซี ัดเขามาจนเปย กโชกรอบดา น ผา กันฝนผืนใหญอ กี ผนื หน่งึ นํามาใชประโยชนอ ะไรไมได เพราะตอ งสละใหแ กส มั ภาระและเสบยี งซ่ึงจะยอมใหเ ปยกนํ้าไมไ ด บุญคํากบั คะหยิ่น ชว ยกนั เอาพลั่วสนามทมี่ ตี ดิ ตวั กันมาดว ยเลมหนึ่ง และมีดขุดเซาะรอบ บรเิ วณทพ่ี กั ใตห ลงั คาคลมุ ใหเ ปน รอ งสําหรับทางนํา้ ไหล กนั ไมใ หเ จิง่ นองเขา มาทว ม แตกระนน้ั ตรงท่เี อาผา ใบปูไวกย็ งั แฉะไปหมด ตา งนั่งจบั เจาตวั สัน่ ดว ยความหนาวเยน็ อาศัยไอตวั ของกนั และกนั ฟง เสียงฝนซัดอูลงมา กระทบราวปารอบๆ และหลงั คาที่ขงึ ไว เรงเวลาใหเ ชาเสียโดยเรว็ ปริมาณนา้ํ ฝนทห่ี ลน ลงมาบน หลงั คา ขงั เปน แองเพม่ิ นาํ้ หนกั ถวงลงมา จนตอ งคอยใชไ มงา มคํ้ายันใหนา้ํ ที่ขังอยู หกเทลงกบั พน้ื อยบู อยๆ กนั ไมใหหลงั คาทขี่ งั นํ้าไวขาดลงมา เตม็ ไปดว ยความทลุ กั ทุเลทรมานยิ่ง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1481 “สนุกจรงิ ใหม ันไดย งั งซี้ โิ วย เทวดา!” ไชยยนั ตสบถอุบ นง่ั กอดเขา คางส่นั กระทบกันหงกึ ๆ “ดี ฤกษเยน็ อยาไปดาเขา เดีย๋ วเทเจด็ วันเจด็ คนื กต็ อ งนง่ั เปน ลงิ อยบู นตนไมกนั หมด เทา นน้ั ” เชษฐาบอกอยา งอารมณดี กางเสอ้ื ฝนซง่ึ คณะมีตดิ มาเพียงตัวเดยี ว คลมุ ใหนองสาวผขู ด ตัวเยน็ สะทา นอยูตรงกลาง แลว บอกใหทกุ คนเบียดชดิ กนั เขามาอกี ราตรรี อบดานมืดมิดไปหมด ดู เสมือนอยใู นเหวนรก ไมเหน็ และไมไ ดย นิ อะไร นอกจากพายทุ ่ีพดั กิง่ ไมค รางอยูค รืนครัน และเสยี ง ทีเ่ ทจั้กลงมาราวกบั ฟารว่ั เทาน้นั มันตกหนกั อยปู ระมาณชว่ั โมงเศษ พายุกส็ งบ สายฝนเหลอื เพียงพรําๆ ไดย ินนา้ํ จากในลาํ หว ยทีเ่ คยแหง ใกลๆ ทพ่ี กั ไหลอูเชย่ี วกรากแซระงมประสานกนั กับเสยี งกบเขยี ดทร่ี อ งอยูรอบดา น ทัว่ ไปเพราะไดน ้าํ ตางนง่ั พงิ กันหลับนกตลอดครงึ่ หลงั ของราตรีจนกระท่งั สวา ง “คาดไมถ งึ มากอนเลยวาจะตกกลางคืน...” พรานใหญบอกกับนายจางของเขา เมื่อทุกคนต่นื ขนึ้ อีกครงั้ ตอนฟา เริม่ สาง “ไมงน้ั ยอมเสยี เวลาตดั ไมม าปลูกรานยกพนื้ ไมตองเปยกฝนเหมือนอยางเม่ือคนื ” “เรือ่ งเล็ก ทดลองชมิ กนั เสยี บา งกด็ ”ี เชษฐาตบไหลเขา บอกมาอยา งไมอ ินงั ตอ เหตกุ ารณ มนั เปนเชา ของอีกวันหนง่ึ ทด่ี ารนิ วราฤทธ์ิ เงียบขรึมผดิ สงั เกตไป ราชสกลุ สาวกบั พราน หนุมไมส บตามองหนากนั เลย แตเ ชษฐาและไชยยันตไ มม อี ะไรเฉลยี วคิดคน พบ เขาใจวามนั เนอ่ื งมาจากการกรากกราํ หนกั ตอการเดนิ ทาง ทาํ ใหห ญิงสาวขรึมสงบเครง เครียดลง ขณะนน้ั เอง ระหวางเตรียมเกบ็ ของและหงุ อาหาร บุญคํากับคะหยนิ่ ผชู วนกันเดินลงไป ตกั น้ํามาสํารอง ก็พากนั จ้าํ อา วหนา ตาตน่ื เลกิ ลั่กข้ึนมาทัง้ สองคน ตรงลิว่ เขาไปซุบซบิ อะไรกบั จอม พราน ผูบัดนกี้ ําลังชว ยเกิดกบั เสย มดั หอสมั ภาระอยู ไชยยนั ตหันไปสังเกตเหน็ ความผดิ ปกติน้ัน ก็ สะกดิ ไปยังเชษฐา แลวตา งมองจับอาการของคนเหลานน้ั อยางสงสัย ระยะมนั หา งออกไปประมาณ ยสี่ บิ กาว ไชยยนั ตอดรนทนอยูไมไ ด ขยับจะอา ปากตะโกนถามออกไป แตเชษฐายกมอื หามไว แลวเดนิ ตรงเขา ไปทนั ที ไชยยนั ตกับดารนิ ตามตดิ เขาไปดว ย “เกิดอะไรขึ้น” รพินทรก ัดริมฝป าก สีหนา เต็มไปดวยความคลางแคลงพศิ วงใจอยางไรพิกล ควา ไรเฟล ประจาํ ตวั ทพี่ งิ อยูขา งๆ ขน้ึ มาถอื มองหนา เชษฐากบั ไชยยนั ตสลับกนั อยอู ึดใจ ก็บอกตา่ํ ๆ วา “มันพลิ ึกเสยี แลว ละครับ สองคนน่ีบอกวา ลงไปพบรอยตีนคน ย่าํ อยเู กลอ่ื นในลําหว ย ขางลางนี่ เปนรอยใหม สงสยั วาจะตอนที่ฝนตกเม่ือคนื นี้เอง” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1482 “รอยตีนคน!” นายจา งทัง้ สองอุทานออกมาพรอมกัน ลมื ตาโพลง “มนั จะเปน ไปไดย ังไง คนทีไ่ หนกนั จะมาเดนิ ยาํ่ อยตู อนทฝ่ี นตกเมื่อคืน และในปา เขต ปลอดมนุษยต รงท่เี ราพกั กันอยนู ”ี่ “ผมกส็ งสยั อยู ลงไปดูกันเถอะครับ” พรอ มกบั พดู เขาออกเดินดมุ ตัดทางอนั เทลาดนน้ั ลงไปทันที โดยมบี ญุ คํากับคะหยน่ิ นํา ลว่ิ ลงไปกอน คณะนายจา งฉวยไดไ รเฟล ประจาํ มือ ตามตดิ ลงไปโดยเรว็ โดยสงั่ ใหแ งซายกับจนั เพยี งสองคนอยเู ฝา ของ และคอยดไู ฟหุงหา ไมก ชี่ วั่ อดึ ใจ ทุกคนก็พากนั ตดั ทางดานแคบๆ ลงมาถึงปลายลาํ หวยตอนหนง่ึ ซึง่ แยก ออกเปนสองแคว ขณะนน้ี า้ํ สแี ดงขุนคลัก่ อันเกดิ จากฝนที่ชะไวต ั้งแตเ มอ่ื คืน ไหลเซาะผานอยรู กิ ๆ มรี ะดบั ลกึ เพยี งแคฟตุ เดยี ว ท้ังๆ ทีฝ่ ง หวยกวางและสูงชันถงึ สองเมตร แลวตา งก็พบกบั ความ ประหลาดใจขดี สุด พากันยืนงนั จองลงไปยงั พืน้ หว ยแฉะๆ เบ้อื งลาง มนั เปนพนื้ สแี ดงลูกรงั ดินรวนซุย บางแหงกเ็ ปน ดินเหนยี ว สง่ิ ที่บญุ คําและคะหยนิ่ ราย งาน ตรงตามจรงิ ทุกอยางนนั่ ก็คอื บริเวณพืน้ ดินกน หว ยแหงนน้ั มรี อยตนี ของอะไรสักอยา งหนง่ึ ซงึ่ ควรจะเปน มนุษยเ ดินย่ําอยกู ลาดเกลอื่ น ฝนทต่ี กไวเ มอ่ื คนื น้เี อง ทาํ ใหร องรอยเหลา นั้นปรากฏอยู อยางชัดเจน รพินทรก ระโดดท้งิ ยอจากฝง หวย ลงไปยงั เบื้องลางในทนั ทีนน้ั อกี สามคนกป็ ฏบิ ตั ติ าม ในเวลาไลเล่ยี กัน ระหวา งท่เี ชษฐาและไชยยนั ตท รดุ ตวั ลงน่ังสาํ รวจรอยตนี เหลา นั้นอยางใกลช ิด พรานใหญก เ็ ผนขา มสายธารนํ้าเลก็ ๆ ไปยงั อกี ฟากแลว ไตร ากไมข ึน้ ไปยังฝง ตรงขา ม บญุ คาํ ตาม นายขน้ึ ไปดว ย อดึ ใจใหญตอ มาทง้ั สองจงึ ยอ นกลบั มาท่ีเดมิ อกี ครัง้ สีหนาของเขาเตม็ ไปดว ยปรศิ นา ยงิ่ ทําใหท ุกคนงุนงงหนกั ขนึ้ “ไดร อ งรอยอะไรเพิ่มเติมไหม?” เชษฐาถาม “มีรอยขน้ึ ฝง ทางดา นนี้ประมาณ 3 รอยครบั ตัดไปทางดานดานใต แตกร็ ะยะสั้นๆ เทา นั้น เพราะพนื้ แขง็ เปน หนิ ดานปนกรวด” “แตร อยท่ีปรากฏอยูในลาํ หว ยนี่ มันไมนอยกวา 5-6 คนทเี ดยี ว” ไชยยนั ตว า “วา แตท างฝง เรา มรี อยบางหรือเปลา ” เชษฐาเอย ตอมาโดยเร็ว เงยขนึ้ ไปยงั ฝงเดมิ ทีล่ งมา ขณะนัน้ เองคะหยนิ่ ผเู ดนิ กม ๆ เงยๆ ราวกบั หมาลา เนื้อหา งข้ึนไปทางตอนเหนอื ของลาํ หว ย ไดม าถงึ ตาํ แหนง ท่ตี น ไมตน หนึง่ ลม พาด ขวางลาํ หว ย กลายเปน สะพานขาม ก็รอ งบอกมาอยา งตื่นเตน วา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1483 “นาย มันไตม าบนตนไมนด้ี ว ย” เชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ เผน กลบั ขึ้นไปยังลาํ หว ยฝงเดิม แลวตรงเขาไปยงั คะหยนิ่ ผคู ลานพงั พาบตรวจรอยอยบู นลาํ ตนไมท ีท่ อดขวางอยนู ้นั รพินทรกับบุญคํา กว็ ง่ิ ออมมาอกี ฟากหนงึ่ และถงึ ดา นปลายของตนไมเ กาๆ ตนนัน้ รอยโคลนสแี ดงเหมือนเลือดติดอยกู ับลําตน ไม อนั มลี ักษณะเปน สะพานขามลําหว ยนนั้ โดยเฉพาะอยา งยิ่ง รอยของมอื อันเปอ นโคลนทใ่ี ชไตพ ยงุ ตัวไป พอจะสงั เกตเห็นไดถ นัด เกดิ กับเสยผเู ดนิ พลานอยูบ นฝง หางตลง่ิ ออกไป กใ็ หส ัญญาณเรยี กทกุ คนอีกครงั้ ท่ีโคนไมใ หญต น หน่ึง หา งจากริมฝงหว ยตาํ แหนง ทค่ี ะหยนิ่ พบรอยไตตน ไมข า มหว ย ออกมาประมาณ 20 เมตร รอยตีนชนดิ เดยี วกนั ไปย่าํ วนเวยี นอยทู นี่ ่นั โคลนทต่ี ิดจากตวั ยงั มีรอย เปรอะไวก บั ใบไมเนา ๆ ใตโ คนตน และทลี่ าํ ตน ตรงโคนบางแหง กม็ รี อยโคลนอยางเดียวกันนีต้ ดิ อยู ดว ย แตจากรอยเทาทีเ่ หน็ เปน พยานหลกั ฐานอยู ยนื ยนั ไดวา มอี ยูคนเดยี วเทา น้ัน รพนิ ทร ผูยืนองึ้ อยู กลายเปน เปา รวมจดุ ของสายตานายจา งท้งั สามที่จอ งมาเปนตาเดยี ว “ตอนฝนตกแนๆ อาคนั ตกุ ะลกึ ลบั เหลา นี้ เขามาปว นเปย นอยใู กลๆ แคม ปของเรา จํานวนประมาณ 6 ถงึ 10 คน สวนมากอาศัยเดินยาํ่ มาในลาํ หว ย คนหนึง่ ไดขน้ึ มาหยดุ ซุม ดเู ราอยูท่ี โคนตนไมต น นี้แลวกผ็ ละไป วิธีไปก็ไตข า มตนไมลมตน นัน้ ไปยงั ฝง หว ยโนน สว นเจา คนอน่ื ๆ หรอื ‘ตวั ’ อืน่ ๆ ที่ชุมนมุ กันอยูใ นลําหว ย กแ็ ยกยายกนั ขนึ้ ฝงในรัศมไี มห างกนั ออกไปนัก...ผมอา น อยา งนี้ พอจะใกลเ คยี งบา งไหม?” ไชยยนั ตทําลายความเงยี บงนั ของทุกคนขนึ้ ดว ยเสยี งดัง พรานใหญห ันไปสบตาเขาแวบ หนึ่ง แลว ตรงเขาไปยังตาํ แหนงโคนตน ไมท มี่ รี อยมาหมอบอยู ทดลองนงั่ ลงยังตําแหนง น้ัน มองฝา พมุ ไมโปรง ยอ นกลบั ขึ้นไปยงั บรเิ วณท่ีตง้ั แคมปแลว เขากบ็ อกไดท นั ทวี า อดีตนายทหารปนใหญ สนั นษิ ฐานไดใ กลเ คยี งความจริงทส่ี ุด เพราะตําแหนงท่ีเขาทดลองน่ังน้ัน สามารถจะมองเหน็ ขึ้นไป ยงั ทพี่ ักไดอ ยางถนดั โดยเฉพาะอยางยิ่งในเวลากลางคนื ทีก่ อ กองไฟ และจดุ ตะเกียงร้วั แขวนปลาย ไมไ ว เขาไมเ อย วาจากระไรในขณะนนั้ พยายามกวาดสายตาสํารวจไปรอบๆ อีกคร้ังอยา ง ระมดั ระวัง “เหน็ จะตอนทพ่ี วกเรานง่ั หนาวสัน่ หลับๆ ต่นื ๆ กนั อยกู ระมงั ” เชษฐาเปรยแทรกมา บางสง่ิ บางอยางจากสีหนาและแววตาของพรานใหญ แมจ ะยังไม สามารถคาดอะไรไดถ กู แตค วามที่เคยชนิ ทาํ ใหห ัวหนา คณะรสู ึกไดใ นทันทวี า เหตุการณมันไม เขาเคานกั “ครับ คงจะเปน ตอนน้นั แหละ” “พวกเทวดา ทผี่ มดา เมอ่ื คืนนม้ี ัง้ ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1484 ไชยยนั ตพ ยายามมีอารมณข นั แตไมมใี ครพลอยขันไปกบั เขาดว ย เพราะตางจมอยูในหว ง ไตรต รองหนกั รพินทรเ บนสายตาไปท่ีดารนิ เปน คร้ังแรก สําหรบั เชา วนั น้ี “คุณหญิงเปน นกั มานษุ ยวิทยา...” เสยี งของเขาเครง ขรึม เปนการเปนงาน “จากรอยเทาเหลาน้นั พอจะใหรายงานอะไรไดบางไหมครบั บางทมี นั จะเปน ประโยชน อยางมาก สําหรับชวยในการสนั นษิ ฐานของผม” หญงิ สาวยม้ิ แคนๆ เมนิ หนา ตอบมาดว ยหางเสยี งทมี่ ีอะไรอยใู นใจ “ถา พรานยงั ไมมปี ญ ญาจะรู นักมานษุ ยวิทยาก็ชว ยไมไ ดเ หมอื นกนั นแี่ ปลวามืดแปดดา น เลยหรอื วาเจา พวกนี้เปน พวกไหน ยองเขา มาดูพวกเราทาํ ไม ไหนบอกไวย งั ไงวา มนษุ ยแ หลง สุดทายก็คอื หลมชา ง แลว หลกั ฐานท่ีเหน็ ผิดวกิ ลอยนู ่คี อื อะไร ฮ!ึ นา ชมเสยี แลว” “ผมขอสารภาพวา ไมหยงั่ รอู ะไรไปเสยี หมดทกุ อยางหรอกครับ โดยเฉพาะอยางย่งิ เมอื่ เกินจากหลม ชา งทผ่ี มเคยสาํ รวจมาแลว อยาวาแตผมเลย คะหยิ่นเอง เปน เจา ครองอยยู ังแถบใกลเ คยี ง น่ี กย็ งั บอกไมไ ด เรื่องนี้ผมก็ย้ําไวหลายครัง้ แลว วา เราไมม ีโอกาสรูไดเลยวาเราจะเผชิญกับ อะไรบาง มนั เปน ความล้ลี บั อันดํามืด ครง้ั แรก ผมรสู ึกยินดีเม่ือทราบวา คณุ หญิงเปนแพทย และนกั มานษุ ยวทิ ยา คิดวา อยางนอ ยวุฒภิ ูมขิ องคณุ หญงิ คงจะชว ยเหลือพวกเราไดไ มม ากกน็ อย แตเดย๋ี วน้ี ปรากฏวาคณุ หญงิ ไมยอมใชความรอู นั นนั้ ชวยเหลือพวกเรา รวมทง้ั ตัวคุณหญงิ เองดวยเลย เมื่อ ความจําเปนมาถึงอยางเดยี๋ วน้ี” เปน ครงั้ แรกทร่ี พินทร ไพรวลั ย ประถอ ยคาํ กับราชสกุลสาวผแู สนหย่ิงตอ หนา พีช่ าย และ เพ่ือนสนทิ ของหลอนเองอยา งกราวกระดางตรงไปตรงมา ทาํ เอาท้ังเชษฐาและไชยยนั ตมองหนาเขา แตพ รานใหญไ มส นใจ เพราะมีปญหาหนกั หนว งยิ่งกวานัน้ กําลังเผชิญอยู มนั หมายถงึ ชวี ิตในความ รับผดิ ชอบของเขาทุกชีวิต “ออ! คณุ รูสกึ ยนิ ดหี รือ มนี กั มานษุ ยวิทยาและแพทยต ดิ ตามมาดวยคร้งั น.ี้ ..” หลอ นกระแทกเสียงหนักๆ เผด็ รอ นพอกัน “ฉันเห็นคณุ เดอื ดเน้อื รอนใจแทบประดาตายทเี ดยี ว เมอ่ื นักมานษุ ยวิทยาและแพทยค นน้ี ขอเดินทางรวมมาดวย ถา คิดกาํ จดั ไดก ็คงจะกาํ จดั เสยี ทเี ดียวแหละ” “เวลาน้ี ไมใชเ วลามาทะเลาะกัน!!” เชษฐาขดั หาวๆ แสดงความไมพ อใจชดั ออกมาเปน คร้งั แรก หนาตงึ มองดหู นา นอ งสาว และพรานนําทางสลับกันไปมาแลววา “จะใหร ายงานอะไรเขาได เกี่ยวกับรอยเทา เหลา นั้นกบ็ อกเขาไปนอ ย! อยา ลืมวาเราทุก คนอยูในเรอื ลาํ เดียวกนั ” “เรือลําทม่ี ีกปั ตนั ใหญชอื่ รพนิ ทรเปน คนถอื หางเสอื เสียดว ย” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1485 นองสาวยกั ไหลต อ ถอ ยคําพช่ี ายมาอยา งเยาะๆ กม ลงจดุ บหุ รี่อัดควนั หนกั หนว ง แลว สะบดั หนา เงยขึน้ พูดเสยี งกระดางตอ มา “นี่ นายพราน ขอใหร ูไ วน ะ นกั มานษุ ยวทิ ยานะ เขาจะใหรายงานไดก ต็ อ เม่อื เหน็ รปู ราง หนา ตาของมนุษยน ้นั วัตถุเครื่องใช หรอื อยา งนอ ยโครงกระดกู ก็ยงั ดี ไมใ ชเ ห็นเพยี งแคร อยเทา แลว จะบอกไดวา เจาของรอยเทา เปนฝรงั่ มังคา หรือพมารามัญตระกลู ใด ชอ่ื อะไรอยูทไ่ี หน นน่ั มันเปน วิชาของนักทรงเจา เขาผี หรอื ไมก็พวกพรานที่หากนิ อยูกบั รอยเทา ...” “นอย!!” พี่ชายตวาดลัน่ มา หลอ นหวั เราะแหลมสูง ยกั ไหลอ กี คร้ัง “แตเ อาละ เมอ่ื ตองการกจ็ ะบอกให มนั เปน เพยี งขอ สันนษิ ฐานตามหลกั ของสามญั วนิ จิ ฉยั ท่คี นตาไมบ อดทกุ คนควรจะบอกไดท ั้งนน้ั ไมจ ําเปน จะตอ งเปน นกั มานษุ ยวทิ ยาหรอก เจาของรอยเทา เหลา น้ีนํา้ หนกั ตัวโดยเฉลย่ี จากหลักฐานท่ีย่าํ พ้นื ออ นไว ประมาณ 65 ถึง 70 กิโลกรัม สว นสูงระหวาง 5 ฟตุ ถึง 5 ฟุตสิบน้วิ สังเกตจากชว งท่ไี ตอยูบนลําตนไมทอดขามลาํ หวย ลกั ษณะ ของรอยเทา ทปี่ รากฏอยู แบนหนา พนื้ ฝาเทากวา งเสมอกัน ไมมีรอยเวา เปน เทาลกั ษณะเดยี วกับพวก ‘พรี-มทิ ิป’ หรอื พวกปาเถอ่ื นประเภทยุคตน ประวัตศิ าสตรท ้ังหลาย พอใจหรือยัง” จบประโยคหลอนเลกิ ค้ิวถาม รพนิ ทรไมสนใจอะไรดวยอกี เหลอื บลงไปจองรอยตนี เหลาน้นั อกี คร้ังพรอมกบั หร่ตี า ไชยยนั ตกระซิบมาอยางเรา รอน “คุณวนิ จิ ฉยั ไมถ ูกจริงๆ หรอื วา มันเปน พวกคนปา คนเขาเผาไหน?” พรานใหญน ิง่ เงียบอยเู ชน นนั้ ใชน้วิ ขยป้ี ลายจมกู ลกั ษณะนท้ี ุกคนยอ มอา นออกวา รพนิ ทร ไพรวลั ย อยูในสภาพลงั เลอึดอัดใจเพียงไร “ลองคิดดใู หดซี ิ พวกตองเหลอื งหรือเปลา พวกนีเ้ รร อนอยไู มเ ปน ท่ี ตระเวนหากนิ ไป ตามปา ลึกทกุ ปาเทาท่มี ันจะด้นั ดนซอกซอนไปได” หัวหนา คณะออกความเห็นเหมอื นจะหยัง่ เสยี งมา ก็เหน็ เขาสายหนา ชาๆ “ผมก็อยากจะใหมันเปน ขา ตองเหลืองเหมอื นกันแหละครบั จะไดสบายใจกนั ได แตก ลวั จะไมใ ช สงั เกตดมู ันมีอะไรผิดแปลกไปเปน ตรงกนั ขาม” จอมพรานอึง้ ไปครู กบ็ อกวา “พวกขา ตองเหลือง เปน พวกขลาด ขี้อาย ต่นื กลวั อยเู สมอ ไมเปน พษิ เปน ภยั กบั ใคร ทองเทยี่ วหากนิ ยายถิ่นของมนั ไปตามเรือ่ งเหมือนสตั วปา ไดกลิ่นมนษุ ยก็จะหลบหนเี ปด เปง ไปไกล ทีเดยี ว ไมย อมเขาใกล กลางคนื เขานอน กลางวนั จงึ ออกหากนิ จะไมซ อกแซกไปไหนในเวลา กลางคนื เลย ทนี ีล้ องพิจารณาดูเถดิ ครับ ดกึ สงัดของเมอื่ คืนทแ่ี ลว กลางพายุฝนอันนากลัว เจาพวกน้ี [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1486 ปว นเปย นเลียบเคยี งเขามาใกลท ่พี ักเราอยา งมเี ลศนัย มหิ นาํ ซา้ํ เจา คนหนงึ่ หรือตวั หนึ่ง ยังบงั อาจยอ ง มาซมุ ดูเราอยทู ีโ่ คนไมตนน้ี พฤตกิ ารณข องพวกมนั ไมใชพวกขาตองเหลอื งแนนอน ย่ิงกวานน้ั ลกั ษณะแบบน้ี ผมก็ยังไมพ บในพวกคนปา คนเขาเผา ไหนเทาทีเ่ คยรจู กั มา มันชักจะไมช อบกลอย”ู “ความจริง พวกคนปาคนเขา คุณกป็ รโุ ปรงแยกประเภทไดห มดไมใชห รือ ในตํารบั ตาํ รา เขากแ็ ยกประเภทมนุษยพ วกน้ีไวใ นสารบบจนหมด พวกคนดงท่อี าศยั อยใู นแถบอนิ โดไชนาและ คาบสมุทรมลายนู ะ มนั คงไมพนพวกใดพวกหนง่ึ ไปไดห รอก” ไชยยนั ตว า จอมพรานยิ้มขรึมๆ “ครับ! ตํารา หรอื สารบบของนักมานษุ ยวทิ ยาเขาจาํ แนกไวห มดแลว...หมดเทาทเ่ี ขาจะรู ได ผมเองกร็ หู มดเหมือนเชน ทต่ี ําราเขาเขยี นไวเ หมือนกนั บางทีอาจมากไปกวานน้ั แตเมื่อมาพบ หลกั ฐานทเี่ หน็ อยูนี่ ผมก็ไมก ลาจะลงความเหน็ อยางใดได งตู วั ที่ใหญท ่สี ดุ ในโลกเขาก็มีบันทกึ กนั ไวแลว เหมือนกนั แตสถิตทิ บ่ี นั ทกึ ไว เหน็ จะไมไดห นงึ่ ในรอยของเจา สองตัวท่ีเราเผชิญกันมาแลว เม่อื เปน เชนน้ี ถงึ เวลาแลวหรอื ยังครบั ทเ่ี ราจะเลิกอาศยั ตาํ ราเสียที” เชษฐากบั ไชยยันตเ งยี บงันไป “ทาํ ไมถึงไมเ รียกแงซายลงมา!” ทนั ใดนั้น ดารนิ กโ็ พลงขน้ึ มาลอยๆ และทกุ คนกน็ กึ ข้นึ มาได เชษฐาหนั ไปสงั่ เสย ในทนั ที ใหไ ปตามเจาคนใชชาวดงลงมา ไมกีอ่ ดึ ใจหลงั จากน้นั จอม พเนจรก็ปรากฏรา งสงู ใหญเ ดนิ ตรงเขามาดว ยอาการอันสงบ “พอจะบอกไดไ หม อะไรน?ี่ ” ไชยยันตถ าม ช้ใี หด ูลงไปยงั รอยตนี เหลา นัน้ ...แลลงไปปราดเดียว แงซายเงยหนาขึน้ มองไปยังพรานใหญผูจองมากอนแลว ทกุ คนเห็นดวงตาของอดีตนายทหารกองโจรกะเหรี่ยงเบิก วาว หนา ซดี เผือด! [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1487 56 มนั เปนชวงระยะเวลาแหง ความคดิ ทีไ่ มม ใี ครสามารถคะเนส่งิ ใดไดท ั้งสนิ้ ทามกลาง ความเงียบสงดั น้ี สงิ่ เดยี วเทา นนั้ ทสี่ ัญชาตญาณกระตุนเตือนตรงกนั หมด น่นั กค็ อื สงั หรณร าย! ชว่ั พริบตาเดยี ว ท่แี งซายตกอยใู นลกั ษณะเชนน้ี แลว ทุกคนกเ็ ห็นเคาหนาของกะเหร่ียงพเนจรเย็นเฉยี บ ลงเปน ปกติ ไมม ีรว้ิ รอยใดๆ ใหส งั เกตไดอ กี “ถา แกเคยรอู ะไรมากอนเก่ียวกบั รอยตีนประหลาดเหลา นี้ แกกค็ วรจะงา งปากตวั เอง ออกมา” พรานใหญเ ตอื นมาดว ยเสียงหา วต่าํ “ผมเพยี งแตสงั หรณเทานนั้ มันอาจผิดกไ็ ด” คําตอบเบาลกึ มาจากใบหนาตายน้ัน “ไมม ีใครวาแก แมว าแกจะสันนษิ ฐานผดิ แงซาย” เชษฐาโพลงออกมาโดยเรว็ แทบจะระงับความรอนใจไวไมได “สางเขียว!” แงซายหลดุ ปากออกมาแหบๆ เสียงพวกพรานพน้ื เมืองทงั้ ส่ี และคะหยิน่ อุทานอะไรออกมาจากลาํ คอฟงไมไ ดศัพท หนาต่นื เลกิ ล่ักมองกัน อาการของคนเหลา นน้ั เต็มไปดว ยความสะดงุ สะเทอื น หรืออยางนอย ก็ ต่นื เตน หวนั่ ไหวไปกบั ประโยคที่หลดุ ออกมาจากปากของแงซาย อนั เปน ตรงขามกบั คณะนายจา ง ท้ังสามคน ซง่ึ ไมส ามารถเขา ใจอะไรได มแี ตความเรา รอนงุนงง “สางเขยี ว? มนั คืออะไร?” เชษฐาและไชยยนั ตรองออกมาพรอ มกัน รพินทร ไพรวลั ย ดูดบหุ รีจ่ นแกมตอบ มา นตาของเขาหรีห่ ยบิ หยีเสน ขึ้นทขี่ มับ เขายงั ไม สนใจกับความกระหายอยากรขู องนายจาง จอ งนงิ่ ไปยังรอยตีนเหลา นัน้ แลว เหลอื บขน้ึ มองตาแง ซายอกี ครัง้ ถามเบาๆ วา “เคยพบมาดว ยตัวเองบางหรอื เปลา หรอื เพียงแตเดาเอาตามท่ีเคยไดย ินบอกเลามา” “ผมเคยไดยนิ คาํ บอกเลา มากอ น ไมเคยเชื่อเหมือนเชน ท่ีผูกองไมเ ช่ือในขณะนี้ แตอ ยาง นอ ย ผมกเ็ คยพบกับพวกมนั มาแลว ครั้งหนง่ึ ทางปา ดานตะวนั ออกของแนวลาํ นํ้าสาละวนิ เขตตะ นิน่ ตายี่ตอนเหนอื ” จอมพรานอ้ึงไปอึดใจ ไชยยนั ตอดรนทนอยูไ มไ ด ขยับปากขนึ้ อีกครง้ั แตเชษฐาผูเยอื ก เย็นและรอบคอบกวา ยกมอื ขึ้นหามไวเ สียกอ นเปนสญั ญาณใหส งบ เขารูดีวาพรานใหญกาํ ลังอยใู น ระหวางใครค รวญหนัก สอบถามอะไรแงซายเก่ียวของกบั เรอ่ื งทคี่ ณะฝา ยตนยังไมอ าจเขา ใจได [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1488 กระจางชดั นัก ไมสมควรท่ีจะขัดจงั หวะซกั ถามซอนขนึ้ มากอ นทงั้ สน้ิ สิง่ ที่จะทําไดในขณะน้ีก็คอื คอยจับดอู าการและคาํ พดู โตต อบของทั้งสอง ซ่ึงยังไมช ว ยใหก ระจางได “พบยงั ไง เมื่อไหร? ” “ปเศษมาแลว ผมทอ งเทีย่ วลา สตั วอ ยใู นเขตตะนนิ่ ตายี่ เลาะขึ้นไปตามเทอื กเขาสงู ใกล แนวฝง สาละวนิ บางส่งิ บางอยางเตือนใหร ูตัววาถูกตดิ ตาม ผมเรง หาท่ซี อนตวั ทํารอยลวงไปทาง หนึง่ แลว ปน ตนไมข้ึนแอบบนคาคบใหญ ไมน านผมก็เหน็ มันโผลอ อกมาจากพงทบึ รอบดา น แลว กระจายกันออกคน หาผมเหมือนเสือตามสูดกล่ินเนอื้ แตมนั ไมเ หน็ ผม พอมนั ไปกนั แลว ผมกล็ ง จากตน ไมอ อกติดรอยสะกดหลังพวกมันไป ครงึ่ วนั ตอ มา ผมกพ็ บหลกั ฐานตามทไี่ ดย ินมากอน...” แงซายเสียงแหบหายเขาไปในลาํ คอ กลืนนา้ํ ลายฝดๆ “เลาไปใหละเอยี ด!” “ศพของพรานปาชาวยะไขคนหนึ่ง มีรอยถกู ฆา และยางกนิ สดๆ ในปากถ้ําตืน้ ๆ เหนือ ไหลเขาตอนหน่งึ เหตุการณเ กดิ ขึ้นประมาณ 2 ช่วั โมงกอนหนา ผมจะไปถงึ เศษกระดกู บางสว น และหวั ของเขาเทานน้ั ท่ถี กู ทิ้งไวใ หเ ห็น มนั ไมพ บผมแตบังเอญิ ไปพบพรานยะไขคนน้ันเขาแทน ผมรจู กั เขาดี เขาช่อื ทวยโส” “ฮ๊ึอย! !” เสียงไชยยนั ตร อ งลั่นออกมาอยา งลืมตวั แมจะจบั กระแสความโตต อบระหวา งรพนิ ทรก ับ แงซาย ยังไมไ ดถนดั ชัดเจนนักวา อะไรเปน อะไร แตถอ ยคําประโยคหลงั ของจอมพเนจร กท็ าํ ให คณะผจญภยั ชาวกรงุ ทง้ั สามเย็นวาบเขา ไปถึงไขสันหลงั อยางบอกไมถ กู ดารนิ จบั แขนพีช่ ายบบี แนน อยา งลมื ตัว คงมีแตเชษฐาเทานนั้ ทตี่ ะแคงหูจับฟง อยูในอาการสงบ รพนิ ทรชาํ เลืองไปทางคณะนายจา งของเขาแวบหน่งึ แลว กลับไปจบั อยูทแ่ี งซายตามเดมิ “แลวหลังจากน้นั ละ?” “ผมถอยกลับ หนีเอาตัวรอดอยางเร็วทสี่ ุด เทา ทีค่ วามสามารถในการเดนิ ปา ของผมจะ อาํ นวยใหไ ด กลางคนื ตอกทอยนอนบนยอดไมส ูง กลางวนั เลาะลดั ดอ มไปอยางสตั วป า มันไดก ลน่ิ ผมอีกในตอนสายของวันรงุ ข้ึน โอบลอ มสกดั เขา มาตามวิธขี องมัน ไมม นี กั ลาชนดิ ใดจะชํานาญใน การสะกดแกะรอยเหยื่อไดเ ทา สางเขียว เหมอื นภูตผีจะคอยกระซบิ นําทางมนั ตลอดเวลา พอตกเทยี่ ง ผมก็เขาตาจน หมดทางออก” “แกรอดมาไดอ ยา งไร?” แงซายเปดริมฝปากออกไปในลักษณะแสยะ ตาวาวโรจนเ หย้ี มเกรยี ม “ผมตอบการลา ดว ยการลา แทนที่จะหาทางหนีอยา งเดียว ผมทาํ อุบายหลอกลอ ใหม นั เขา ทางปน ทีละคน โดยทีม่ ันไมรตู าํ แหนงแนนอนวาผมอยทู ี่ใด พอพวกมนั ถูกยิงตายไปทลี ะคนครบ คนทีส่ ี่ มันชะงกั ผมรอดมาไดเพราะปน .44-40 กระบอกนนั้ และดว ยกระสุนที่มตี ิดตวั อยูไมเ กนิ 15 นัด แมลกู มนั จะเกา เต็มที มนั ก็ลนั่ ทุกนดั ทยี่ งิ ไป เม่ือพน เหตกุ ารณนนั้ มาแลว ผมบอกตวั เองวาผมได [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1489 ฝนรา ยไปในขณะที่บกุ อยูกลางดง ไมอยากจะเชอ่ื วามันเปน ความจริง จนกระทั่งมาเหน็ รอยตนี นเ่ี ขา อกี ” พรานใหญก ดั ริมฝปาก กวาดสายตาไปรอบๆ อีกครัง้ แลว ลวงเอาแผนทอี่ อกมาคลดี่ ู “บริเวณปาทแ่ี กพบกับพวกนี้ มันเหนอื ขึ้นไปมาก ถา จะเปรียบเทียบกับตาํ แหนงทเี่ ราอยนู ่ี มันไมนาจะเพน พา นลงมาถึงเลย” “ปามนั มีเขตตดิ ตอ ถึงกนั หมด ผูกอง” แงซายตอบสัน้ ๆ จอมพรานยกมือข้นึ ขยี้ปลายคาง แลวหนั มาสบตา ย้ิมใหแ กค ณะนายจา งเขาเปน ครง้ั แรก “สถานการณม นั ไมเขา ทาเสยี แลวละครบั แตผมคิดวาคงไมร ายแรงนา วิตกอะไรนกั ” “โปรดบอกใหกระจา งหนอ ย อะไรมนั เปนอะไร พวกผมสามคนน่นี ะ ใจรอนแทบระเบิด อยแู ลว ” ไชยยนั ตพูดออกมาโดยเรว็ “สางเขยี ว เปนชื่อท่ีพวกชาวปาชาวเขาถอื กนั วาเปน ผีดบิ ประเภทหนง่ึ แบบเดยี วกับ อนั ตรายลล้ี ับนา สะพรึงกลวั ในดงลกึ ทงั้ หลาย เช่ือกนั มานานแลว วา มนั มีตัวตนอยจู ริง แตก ไ็ มม ใี คร ยืนยนั ไดแ นชดั ผมเองกน็ านๆ จะไดย นิ พรานรนุ เกาเอย ถงึ สักทหี นง่ึ ไมเ คยพบดว ยตัวเองมากอน เพิง่ จะมาไดร บั การยนื ยนั จากแงซายเดยี๋ วนเ้ี อง ถา มันมจี ริงอยางแงซายวา กแ็ ปลวา มันเปนมนษุ ยป า เถือ่ นหลงสํารวจเผาหนึ่ง นสิ ยั เหีย้ มโหดดรุ า ย ไมผดิ อะไรกบั สตั วปา และจุดเดนชดั พเิ ศษของมนั ก็ คอื ลาสตั วทกุ ชนิดกินเปนอาหารโดยไมล ะเวน แมแ ตม นุษยด วยกนั หากคนละพวกกับมนั มนั จะ เปนคนปาตระกลู ไหนหลงเหลอื อยูใ นโลกนี้มาไดอยา งไร เกนิ กวา ทเี่ ราจะรูได ผมแวว แตชอ่ื ของมนั ในฐานะนยิ ายเทา นั้น ไมเ คยไดรบั รายงานแจมชดั สกั คร้ังเดยี ว นอกจากทีไ่ ดย นิ จากปากคําของแง ซายเด๋ียวน”ี้ “สนุกละซโิ หวย!” อดีตนายทหารปน ใหญคราง สีหนาปน ยาก หนั ไปสบตาเชษฐาสนั่ เลก็ นอ ย “แงซายสาบานวาเปน ความจริง นายหญงิ อยา งนอยทสี่ ุดก็จรงิ เทาทแี่ งซายไดพ บมากบั ตัวเอง” คําตอบของอดตี นายทหารกองโจรกะเหรี่ยง หนกั แนนมนั่ คง “ขณะทแ่ี กพบ พวกมนั มีจาํ นวนสกั เทา ไหร? ” “หมูน นั้ มอี ยปู ระมาณ 20 กวาคน นายทหาร” “ลกั ษณะหนาตา รปู ราง เคร่อื งมือหรืออาวธุ ท่ีใช? ” แงซายเบกิ ตามองออกไปยงั แนวปา ทบึ อยางปราศจากท่ีหมายเหมือนจะเพงภาพในอดีต ใหปรากฏขน้ึ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1490 “ไมเ หมือนกบั ชาวเขาเผาทีแ่ งซายรูจ กั แตเหมอื นสัตวปา สกปรกรุงรงั กวา ขาตองเหลอื ง ดรุ า ยอํามหติ ยงิ่ กวาวาท่ีชอบลา หวั มนษุ ย ปาเถอ่ื นกวา ลวั ะ มแี ตเพียงหนังสตั วป ด กายทอ นลา ง ผม ยาวกระเซงิ ใชห อก มดี ดาบใบใหญ และธนชู บุ ยางนอ งเปน อาวุธ ชอบขุดหลมุ ปก ขวากดกั คนและ สตั ว บางขณะก็ใชบ ว งแรว รา งกายทาดว ยน้าํ ยางจากใบไมจนเขยี วคลาํ้ พอกหนา ดว ยดนิ ขาว รอ ง เปน เสยี งนกหรือสัตวปา ไดเหมอื นทุกชนดิ สาํ หรบั ใชในการสงสญั ญาณ เคลือ่ นไหวไปในปาไดเ ร็ว และลึกลับเหมอื นเงาปศ าจ” ไชยยนั ตมองตาเชษฐาดว ยความรสู ึกอนั ไมอ าจกลาวถูก กระซิบ “มนั เปน ไปไดห รอื ?” หัวหนาคณะยมิ้ เครียดๆ “ประสบการณทีผ่ า นมา มนั ‘ลบ’ คาํ ถามชนดิ น้ีออกไปจากความรูส กึ ของเรานานแลว ไมมอี ะไรทจี่ ะเปน ไปไมไ ดห รอกไชยยันต” แลวเขากห็ ันไปทางพรานใหญ “เม่อื กน้ี ีผ้ มไดย ินแงซายพดู กบั คณุ แตจ ับกระแสความไมไ ดช ัดนกั ไดย นิ แวว ๆ วาแงซาย พบเจา พวกมนษุ ยผปี า นใี่ นเขตตะนิน่ ตาย่ี ใกลแนวฝง สาละวินไมใ ชห รือ มนั เปน ปา ตอนใด อยทู ่ี ไหน?” “ตะนิ่นตาย่ี หมายถงึ เขตทเี่ ราเรียกกนั วาตะนาวศรีนแี่ หละครับ แตม นั อยูท างฝง พมา สาละวินก็คือแมนา้ํ สาละวนิ หรอื แมน ํ้าคงนน่ั เอง บริเวณทีแ่ งซายบอกวา ไดพ บเจา พวกนี้ ผมเขา ใจวา จะเปน ดงลึกในรฐั กะเหร่ยี งดานเหนือ” “แลวเจา พวกนั้นมนั จะเพน พา นเขา มาถงึ น่ีไดอ ยางไร?” ดารินเอย กับเขาอยางลมื เร่ืองขุนเคอื งชั่วขณะ เพราะความตื่นเตนตอสถานการณ ซงึ่ มี อิทธิพลอยเู หนอื เหตุจกุ จกิ ของหัวใจ “ผมขอเรียนใหพ วกคณุ ท้งั สามทราบเสียเดยี๋ วนเ้ี ลยครบั ” จอมพรานกลา วหา วๆ ยมิ้ ขรมึ ปรากฏขึ้นทีร่ มิ ฝปากอนั ครมึ้ ไปดว ยหนวดเครา “พวกคณุ ไมร ตู วั เองเพราะผมก็ไมไ ดเ รยี นใหทราบ ขณะน้ีเราไมไ ดอยใู นเขตประเทศไทย แลว เราออกนอกเสนพรมแดนมานานแลว ทีเดยี ว ตง้ั แตแ งซายเร่ิมตอกทอย และเราไตก นั มาบนสนั เขากันอยา งขนานใหญครั้งนน้ั หว ยแมเ ลิงเปนแหลง สดุ ทา ยทีเ่ รายนื อยูบนแผน ดินไทย ดงทีเ่ ราบกุ มาน่ีเปน เขตเรยี กวา ‘ตะนิ่นตาย’่ี มนั เปนดงทบึ ติดตอกบั รฐั กะเหรยี่ ง ไมเ คยมีนกั สาํ รวจปา คนใด สามารถบกุ เขา มาคนควา สํารวจมนั ไดท่ัวถงึ แลวกลับออกไปเขียนรายงานได. ..” พรอ มกนั เขากช็ ้ีไปทางดานเหนือ “ถา มุง เหนือโดยตลอด ประมาณสิบวัน เราจะพบแมน าํ้ สาละวิน ปา กบั เขาเช่อื มกนั ได ตลอดหมด โดยอาศยั ทวิ ตดิ ตอกนั เปน พดื เพราะฉะนน้ั ไมมีปญหาเลยวา ถา เจา มนุษยผีดิบเผา นมี้ ีอยู จรงิ และแงซายไดเผชิญมาเปนความจรงิ ทําไมมนั จึงจะเพน พา นมาถึงทน่ี ี่ไมได” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1491 คาํ พดู ของเขา ทําใหคณะผจญภัยชาวกรุงหนั มามองดูตากันเองอยา งงงๆ “ผกู อง! นี่เราเพ่งิ จะมารูตวั เอาเดีย๋ วน้ีเองวา เราขามพรมแดนมาต้งั ลกึ โขแลว นแ่ี ปลวา เรา ขา มสันตะนาวศรมี าแลว ร”ึ รพินทรกมศีรษะลง “ขามมาแลว ครบั กอ นจะลงหบุ หมาหอนดว ยซ้ํา! ถา ดูในแผนทส่ี ากลในขณะน้ีกจ็ ะไดรู วา เราก็บายหนาขน้ึ เหนือ พน ภาคตะน่ินตาย่ขี ึน้ มาอยใู นเขตรฐั กะเหรยี่ งแลว ดว ย กาํ ลงั จะแทงทะลุ ขน้ึ ไปบรรจบกับรัฐกะยา ตอ ไปก็อาจเปน แดนของพวกไทยใหญ ซ่งึ ตองสดุ แลวแตแ ผนที่ของมัง มหานรธา จะช้ใี หส ังเกตงา ยๆ จากลกั ษณะของปา และภูเขาก็จะทราบไดดี ปาเขตไทยของเรา ไม สลับซบั ซอนเหมือนเชน ทเ่ี ราเผชญิ อยนู ี่ เรากาํ ลงั บกุ บ่นั กันอยใู นดงอนั ล้ลี ับของปาพมา อนาคตจงึ เปน ส่งิ ทเี่ ดาอะไรไมไดทั้งส้ิน” “นกึ ไปไมถึงเลย...” เชษฐาพมึ พาํ “เรามวั แตเ ผชญิ กับปญหาตา งๆ ติดพันกันมาตลอดจนไมท ันเฉลยี วใจคิดถึงระยะเดนิ ทาง ของเรา แลว ก็ไมเ คยสนใจถามคุณสักครัง้ วา เราหา งจดุ เร่ิมตน มาเทา ไหรแลว ถา งน้ั ก็ไมม อี ะไร สงสัยแลว ลงวา ถาขณะนเ้ี รามะงุมมะงาหรากันอยกู ลางดงเขตพมา มนั เปน ปา ทีไ่ มม ีรายงานสาํ รวจ อยา งแนชดั มากอนจรงิ อยางคณุ วา ความรทู างภูมศิ าสตรก็บอกเราอยแู ลววา สภาพของปามันลึกลาํ้ ขนาดไหน ชาวเขาหรือคนดงในเขตปา ประเทศไทยของเรา ก็รูๆ กนั อยูแลว วา มอี ยูไ มกเ่ี ผา เทา นน้ั แลว กไ็ มถึงกบั ปา เถอื่ นดรุ ายอะไรนกั แตถ า มนั เปน ปา เขตนอกสํารวจของพมาก็นา คิด แลว นจ่ี ะให เขา ใจวา อยางไร เมอื่ คืนน้ีไอพ วกสางเขยี วมาเลียบเคียงดอ มๆ มองๆ เราอยู” “คงจะนา้ํ ลายสอ อยากเอาพวกเราคนใดคนหน่งึ เสยี บไม ทําบารบ ิควิ เตม็ ทแี ลว” ไชยยนั ตเ สริมตํ่าๆ พรอมกับหอไหลล ง “คงไมง ายสาํ หรับมนั นกั หรอกครับ สําหรบั คณะของพวกเราสิบคน...” รพินทรตอบมา พรอมกับหัวเราะ “ผมก็เชื่อวามนั คงจะคดิ อยา งนีอ้ ยูเหมอื นกนั ถา ไมง ั้นเมื่อคนื นีม้ ันคงจะจเู ขาเลน งานเรา แลว โชคดอี ยอู ยาง ทเี่ ราบังเอิญรตู ัวเสียกอน ผมไมค ดิ วา จะมีอะไรหนักใจนกั เรากลับไปทาน อาหารเชากนั เถอะครับ คอ ยหารือกันทีหลงั ” ท้ังหมด พากันกลับขึ้นมายังทพี่ กั ดว ยความรูสกึ สะบัดรอนสะบัดหนาวอยางไรบอกไม ถกู ระหวางการรบั ประทานอาหาร ซ่งึ ตางเรง รบี กินเพ่ือรองทอง เอากาํ ลังใหห มดภาระไป เสียโดยเรว็ และดว ยความไมเปน สุขนัก คณะนายจางสอบซักถามแงซายอยางละเอยี ดอีกครั้ง ถงึ เจา มนุษยผ ีดบิ ‘สางเขยี ว’ และตางอดไมไ ดท ่จี ะรูส ึกต่นื เตน งุนงง เมอ่ื ทราบวา ขณะนี้ คณะเดนิ ทาง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1492 ทั้งหมดไดขามพนสนั ตะนาวศรี อนั เปน แนวพรมแดนก้ันเขต เขามาอยูใ นดงดิบลล้ี ับของฝง พมา แลว มันเปน การลว งลํ้าเขามาโดยไมทันเฉลยี วคิดรสู กึ ตวั เลย หากรพินทรไมบอกข้ึน ทั้งๆ ที่ ตา งก็ยอมรบั รไู วล ว งหนา แลว ในความทุรกนั ดารวบิ ากของดนิ แดนมหาภยั ทจี่ ะบกุ บน่ั ไป กย็ ังอดท่ี จะใจหายไมไ ด เมื่อทราบวาพงไพรที่เหยียบยืนอยนู ้ี เปนดงมหากาฬนอกประเทศ มนั เปน ความรูสกึ นึกคิดโดยทั่วๆ ไปของมนษุ ยท กุ คน ยามเม่อื สาํ นกึ วาตนเดนิ อยูใ นเขตดินแดนของตนเองแทๆ ไฉน จึงมาโผลอ อกนอกประเทศเชน นี้ แลวก็มาเผชิญเขากับปญหา ทีไ่ มไดม กี ารเตรยี มกายเตรยี มใจมากอน น่ันก็คอื สางเขยี ว! ซึง่ ปญ หาน้ี นกั มานษุ ยวทิ ยาอยา งแพทยหญงิ ดารนิ วราฤทธิ์ ก็ไมสามารถจะใชความรเู ทาที่ศึกษาร่ํา เรยี นมาตแี ตกออกไปได ส่งิ ทีไ่ ดรับฟง จากแงซาย มันดจู ะคานกับหลกั วิชาไปหมดทกุ อยา ง ทวา สง่ิ ตา งๆ ท่ีหลอ นไดเผชิญพบเห็นมาแลว ดว ยตาตนเอง ตลอดระยะการเดนิ ทางมหาภยั ครง้ั นี้ มนั ทําให หลอ นและผูรว มคณะไมอาจพอท่จี ะเห็นเปน เร่ืองเหลวไหลโคมลอย เหมือนเชน ทเ่ี ปน ความรสู กึ ครัง้ แรก สมยั ทีเ่ ร่ิมตนออกเดนิ ทางระยะตน ๆ “จรงิ ของคณุ ผกู อง ยิง่ ลว งลํ้าลึกเขา มา เราก็ย่งิ พบอะไรแปลกๆ พิสดารชนดิ คาดไมถงึ เปนลาํ ดับ ซ่ึงความจริงมันใหประโยชนอยางมหาศาลแกก ารสํารวจดงดบิ ภาคพ้นื นข้ี องเรา ที่ไมเคย มใี ครสามารถใหร ายงานแนช ดั มากอน แตน า เสียดายเราไมไ ดเ ดนิ ทางมาคร้ังนเี้ พอ่ื การสาํ รวจ เรามา ในวัตถปุ ระสงคสําคญั อีกอยางหนึ่ง ซง่ึ จะยอมใหส่งิ อันนา ศกึ ษาคนควาเหลาน้ี มาเปน อปุ สรรคถวง วัตถปุ ระสงคใ หญของเราไมได คุณมีแผนอยางไรแลวหรือยงั สาํ หรบั เจา พวกสางเขยี วท่ที ําใหพวก เราตองสะบัดรอ นสะบดั หนาวอยูน ”ี่ ไชยยนั ตห นั มาเอยกับพรานใหญเ ปน งานเปนการ ภายหลังจากซุบซบิ หารอื กนั เองใน ระหวางฝายตน รพินทร ไพรวลั ย เปบ ขา วคาํ สดุ ทา ยเขาปาก แลวกรอกนาํ้ ดมื่ ตามเขา ไป สหี นาอาการของ เขาเฉยๆ ยากทจ่ี ะอานความรสู กึ ไดอยเู ชน เดมิ “อยางทีผ่ มเรียนแลวครับ ไมตอ งกังวลอะไรมาก เพยี งแตระมัดระวงั เพมิ่ ขึ้นเทานนั้ และ มงุ ตามเข็มเดมิ ของเรา โดยไมม ีอะไรเปลี่ยนแปลง...” เขาตอบ หนั ไปออกคาํ ส่งั ใหพวกลกู หาบเตรยี มเก็บของออกเดนิ ทาง แลวหนั มากลาวตอ วา “มนั อาจไมแผว พานเขามายงุ เกี่ยวอะไรกับเราเลยกไ็ ด หรอื ถา มนั เขาเลนงานเรา อยางที่ เลนงานแงซายมาแลว ปน สบิ กระบอกของเราตา นมนั อยู อาวุธสมัยหนิ กบั ดนิ ขบั ไนโตร มันเปรยี บ กันไมไ ดหรอกครับ ผดิ นกั ก็เอาลูกปน ใหม นั กินแทนเนอ้ื คนท่มี ันเคยชอบดเู สยี บาง โดยเฉพาะอยา ง ย่งิ .600 ไนโตรฯ ของคุณไชยยันตเ คยถลม กะโหลกชา งหรือสะบกั แรดมาแลว คราวนอ้ี าจมีโอกาส ไดล องซอ มเปา เจา มนษุ ยป าเถื่อนหลงสาํ รวจพวกนด้ี ูบาง ผมวาถาถูกหัวกค็ งจะคอดว นไปเลย [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1493 เหมือนๆ กบั ไองตู ัวทงี่ บั ระเบิดไนโตรของแงซายตัวนนั้ มนั เปน เพยี งแคปญหาเลก็ ๆ เทา นั้นครบั เมอ่ื เปรยี บเทียบกบั ทเี่ ราผา นมาแลว” กลาวจบ เขากห็ ัวเราะอยใู นลําคอ ไมมีอาการวติ กกงั วลอยางใด แตเชษฐาผูรอบคอบและ ชา งสงั เกต ยอมตามทันวา น่ันเปนการพดู เพอ่ื ปลกุ ปลอบ ใหกําลงั ใจเขา อันเปนตรงขา มกับ ความรูสึกแทจ รงิ ในขณะน้ี คนอยาง รพินทร ไพรวลั ย ไมใ ชค นประมาทหรือมองขามอะไรไปไดง า ยๆ แตเ ขามบี คุ ลกิ ของผนู าํ ทด่ี ีอยอู ยางหนึง่ คอื จะไมทําอะไรใหผ ูท่ีรว มทางหรอื อยใู นความรบั ผดิ ชอบขวัญเสียเปน อัน ขาด โดยการแสดงทาเหมอื นไมเ กิดอะไรขึน้ และตดั การวิตกวิจารณออกไปเสีย สิง่ ที่หวั หนาคณะจะสงั เกตเห็นไดจ ากจอมพรานอกี อยา งหน่งึ ก็คือ แตไ หนแตไ รมา นบั ตงั้ แตเรม่ิ ออกเดนิ ทาง รพินทรไมเ คยใชปน สน้ั ติดตวั เลย ทเ่ี อวของเขาคงมแี ตม ดี โบวีย่ าวขนาดแปด นิว้ ตดิ เข็มขดั อยเู ทาน้นั แตใ นการเตรยี มออกเดินทางตอในเชา วันนี้ พรานใหญล ว งเจา .44 แม็กนม่ั อันเปนปนของเชษฐาเอง ทมี่ อบใหเ ขาไวเ ปนสวนตวั ต้ังแตย ังอยบู า นพกั หนองน้าํ แหง กอ นออก เดินทาง ออกมาจากยามหลงั บรรจุกระสนุ ลงในเพลงิ เต็มอตั รา แลว เอากระสุนสํารองใสไวใ น กระเปาเสือ้ ท้ังสองดา น เหนบ็ ปน ไวท เ่ี ขม็ ขดั ดา นหลงั เพราะไมมเี ขม็ ขดั ปน ส้นั โดยเฉพาะเหมอื น กลุมนายจาง ไชยยนั ตเหลือบไปเห็นเขาก็รอ งทกั มาวา “ออ! ปนกระบอกนน้ั ยังอยู เอาติดตวั มาดว ยหรอื นี่ ตั้งแตใหไปแลวไมเ คยเหน็ เลย ผมนึก วา คณุ เกบ็ ไวท บ่ี านหนองนา้ํ แหงเสยี อกี ” “ผมเอาตดิ ตัวมาดว ยครบั แตเก็บไวใ นยา มหลงั ตลอดเวลา เพราะยงั มองไมเ ห็นความ จําเปน ท่จี ะใชม ัน” อดตี นายทหารปนใหญห วั เราะ มองดูจอมพรานดว ยสายตาชน่ื ชม นกึ อยใู นใจวา บรุ ษุ ผูนี้ รอบคอบรดั กุมเสมอ ไมเ คยสอ ความหละหลวมใดๆ ใหเ ห็นเลยสกั ครง้ั ดารินชําเลืองนดิ หนงึ่ หลอ น เองกก็ ําลงั มีความรูส ึกเชน เดยี วกับไชยยนั ตแ ตไมป รปิ ากเชนไร มรสมุ หัวใจท่ีคกุ คามหนกั มาเม่ือคนื เปน ทุนเดิมอยแู ลว มาสบกบั ปญหาอนั ทําใหจิตใจไมป กติเขาในเชา วนั น้อี กี ทาํ ใหน กั ผจญภยั สาว เชื้อพระวงศเ ครยี ดขรึมยิง่ ขึน้ จะจติ ใจเขม แขง็ อาจหาญทรหดสกั ปานใดก็ตาม สงิ่ ท่แี งซายเลาใหฟ ง มันกองอยใู นหู ของหลอนส่นั สะเทอื นขวญั ใชนอ ย หลบั ตาวาดภาพไปถึงฉากในภาพยนตรทห่ี ลอนเคยดูอยา ง หวาดเสยี วสมยั เมอื่ ยงั เปน เดก็ เกย่ี วกบั เรือ่ งของคณะลองปาไปเผชญิ หนา กับมนษุ ยป า เถอ่ื น ท่ี มองเหน็ มนษุ ยดวยกนั เองเปน สตั วอนั โอชะ แลว ก็อดสยองใจเสยี มไิ ด อะไรจะเกดิ ขนึ้ บา ง สมมติวา ในระหวา งการเดินทาง ท้งั คณะถกู ดกั โจมตี แลวพลาดทา เสียที ตกไปอยูใ นเงอื้ มมอื ของพวกมนั แตแ ลวหญิงสาวกฝ็ นใจขมความหวาดหวั่นพรน่ั พรงึ ลง เม่อื บอกกับตนเองวา รอบดานของหลอ นลว นแลวแตบุคคลทเี่ ต็มไปดว ยสมรรถภาพ ควรแกก ารอบอนุ ใจทั้งสิ้น ภายใตการนําของ ‘เจาไพร’ คนน้ัน แนล ะ ถา คนคนน้ยี ังอยูเคยี งขา ง หลอนหาหวัน่ เกรง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1494 อะไรสักอยางหน่ึงไม ครน้ั แลว ก็อดท่จี ะนกึ ตําหนติ นเองไมได ทาํ ไมตนถึงหมนั่ แชงชกั หกั กระดูก เขาผนู ้ันนกั คดิ แลว เจาตัวก็ลอบถอนใจเบาๆ ไมเ ขา ใจตวั เองเหมอื นกัน “เราเคยเผชญิ กับปญหาใหญๆ มาแลว กจ็ รงิ ...” หวั หนา คณะเอยขนึ้ ขณะทเ่ี หวย่ี งเปข น้ึ หลัง หันไปใหนอ งสาวชว ยรดั สายเขม็ ขัดให “แตน ัน่ เปน สตั วดิรัจฉานเทา นัน้ จะปา เถอื่ นโงเงา สกั ขนาดไหน เลห เ หลยี่ มไหวพรบิ มัน ตองเหนือกวาสตั วแ นๆ และท่สี าํ คัญท่สี ดุ ก็คอื ทั้งสบิ ชวี ติ พวกเราทม่ี าดวยกนั น่ี ผมไมต องการให ชีวิตใดชวี ิตหนงึ่ ตอ งเพลีย่ งพลา้ํ ไปเปน อนั ขาด คุณประมาณการณไ วแ ลว หรือยงั ?” “ประมาณการณอ ะไรครบั ?” “พวกสางเขียวมอี ยูจาํ นวนสกั เทา ไหร? ” “ยากทจี่ ะเดาเหลอื เกนิ ครบั แตจากรอยเทา เฉพาะที่มนั ยอ งเขามาดเู ราเม่อื คนื นี้ เพยี งไม เกิน 10 คนเทานน้ั ผมก็ไมอ ยากจะเช่อื เหมอื นกนั วา มันจะมีอยเู พียงแคน นั้ ” “นัน่ อาจเปน หนว ยลาดตระเวนดูลาดเลาของมนั กไ็ ด” ไชยยนั ตแสดงความเหน็ อยางทหาร “สงแมวมองเขามาสํารวจดกู ําลงั ของฝา ยเรากอน แลว พวกสวนมากกค็ อยดักเลนงานเราท่ี ใดที่หนง่ึ เมื่อโอกาสเปน ของมัน” รพนิ ทรย้มิ “ครบั ถามันฉลาด ก็ตอ งเปน ไปในรปู นน้ั ฝายเราตองพรอ มอยเู สมอ ตอไปนี้จะกม หนา กมตาเดินกันถา ยเดยี วเหน็ จะไมไดแลว ขอใหระลึกไวทกุ ขณะจติ วา ทกุ ฝก า วยาง เราตกอยใู นสายตา รเู ห็นของไอพ วกผีปา เหลา นแี้ ลว มนั อาจปลอ ยใหเ ราเดินทางผานไปเฉยๆ โดยไมเ ขามายุง เกย่ี วดวย หรอื อาจเขาจโู จมเม่ือไหร มนั กาํ้ กึง่ กันอยู เตรียมกายเตรยี มใจไวใ หพรอ มนะครบั เหตกุ ารณอ นั อาจ เหมือนตอนทเี่ ราปะทะกับกองทัพลิงครงั้ น้ันก็ได ถาพวกมนั มีจาํ นวนมากเกนิ กวา ทค่ี าดไว แตผ มไม อยากจะคิดวามนั จะกลา บา เลือดกบั ลูกปน ถงึ เพยี งนน้ั แงซายมปี นเพยี งกระบอกเดยี ว ยงิ มนั ควา่ํ ไป เพียงสีค่ น กย็ ังทําใหมันชะงกั เอาตวั รอดมาได” “แตถามันใชย ทุ ธวิธสี ายฟาแลบ จูโจมพรวดเดยี วถงึ ตวั กน็ า คดิ เหมือนกันนะผูกอง เรายงิ มนั ไมทนั แน ลําพังปนแคส ิบกระบอก และสวนมากก็ลว นเปน ปน ลาสัตวขนาดหนักทัง้ นั้น มลี กู ซองเพียงสองกระบอกเทานน้ั ปน สน้ั ก็มวี งกระสนุ จํากัดเพียงแคห กนดั กวาจะบรรจใุ หมกม็ หี วังได เลน คาราเตก นั บางละ หรอื ยงั ไง” คาํ พดู ของไชยยนั ต ทาํ ใหพ รานใหญต องหวั เราะอกี คร้ัง “กน็ าคิด อยางผูพันวา ...” เขาตอบเยา ๆ พลอยมอี ารมณขันตามไปดว ย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1495 “แตก รณอี ยางท่วี า นน่ั มนั จะเกิดขึน้ ไดย ากมาก กอ นทม่ี ันจะบุกเขา ถงึ ตัวเราในระยะ ประจัญบาน พวกเราจะตอ งไดย นิ เสียงกอนแลวและเตรยี มรบั มือทนั คะหยนิ่ กด็ ี แงซาย หรอื บญุ คํา ก็ดี พวกนห้ี ผู ที งั้ น้นั ใบไมล น่ั แกรกเดียวก็บอกไดว าสิง่ ทท่ี าํ ใหเกิดเสยี งน้ัน คอื อะไร อาศยั เปน เรดารได” ต้ังใจไววาจะไมแสดงความคดิ เหน็ อะไรอีกเลย แตดารนิ ก็อดรนทนอยไู มไ ด ในปญ หาท่ี หลอนครนุ คิดอยู “ธนอู าบยาพษิ มนั อาจปลวิ มาทางที่ใดทีห่ นึง่ ปกอกหรอื หลังใครเขาสกั คนหน่ึงกอ นทจี่ ะ ทนั รูส ึกตวั ในกรณนี ี้ คิดแกไขกันไวแ ลว หรอื ยัง หรอื วา จะปลอ ยใหมกี ารตายเกิดขนึ้ เสยี กอ น แลว คอ ยแกไ ขทีหลัง” พรานใหญชําเลืองไปทางหลอ นนดิ หน่ึง แลว เบนไปทางอื่นเสยี ขอ ขอ งใจของดารนิ มี เหตุผลควรคดิ มากเสยี กวา ปญ หาของไชยยนั ตอ กี แตเ ขากม็ ีคําตอบไวเ รยี บรอ ยแลว ในกรณีท่ีคนใด คนหน่งึ ในคณะนายจางถามขน้ึ “ทกุ สิง่ ทุกอยางในโลกนี้ มีของแกกนั ตกทงั้ นัน้ เมอ่ื มียาพิษไดกม็ สี ิ่งท่ีจะแกยาพิษได เหมอื นกนั ในคณะของเรามีนกั เลงยางนอ งตวั ฉกาจตดิ มาดวยคนหนง่ึ เขาช่ําชองดี ทัง้ การผกู และ การแก...” แลว เขากช็ มู ือข้นึ ดดี โดยแรง คะหยนิ่ ผกู ําลังเตรียมเอาสมั ภาระใสค านหาบคูกบั แงซาย หนั หนา มา รพนิ ทรก ก็ วกั มอื เรียก เจานักเลงชาวดอยนาํ รางอนั สงู ใหญเ ขา มาทนั ที “คะหยนิ่ ! นายหญิงสงสัยวายางนอ งของเจา มีฤทธเิ์ ดชอยา งไร และเมอื่ ใครถูกเขาแลว จะ แกไขไดอยา งไร” คะหยน่ิ ยิงฟนยิม้ จดั แจงทรดุ ตวั ลงนง่ั ขัดสมาธกิ ับพื้น ปลดไถส มี อๆ ทีม่ ดั แนนตดิ กับ หลงั ออกมาแกป ากไถท่มี ัดไวดว ยเชอื กออก ลว งมือหยบิ เอาปลองไมร วกเล็กขนาดหวั แมม ือ ยาว ประมาณหน่ึงคืบ มีไมระกาํ อดั ไวทางดา นหนึ่งแทนจกุ ออกมาวางไวตรงหนา แลว หยิบเอาหอ ใบตองแหง อกี หนึ่งขึน้ มาคลอ่ี อก ภายในบรรจสุ ิง่ ท่มี องดูผาดๆ เหมอื นเปลอื กหรอื รากไมบ างชนิด แตทุบแตกเปน ฝอยแลละเอยี ดออ นนุมเปน ปุยเหมอื นเปลือกตาลหยี มีสเี หลอื งออ นๆ เปน กอ น ขนาดกาํ มอื ใหญๆ พรานพื้นเมอื งท้งั ส่แี ละแงซายกเ็ ขา มาลอมวงมงุ ดอู ยดู วย คณะนายจา งจอ งมองดูคะหยนิ่ อยางงงๆ ไมเขาใจวาเจา นายบา นหลมชางกําลงั จะทาํ อะไร กพ็ อดกี ับทพี่ รานใหญบอกมาวา “ในกลอ งไมร วกเลก็ ๆ ที่ปด จุกไวนนั่ คอื ยางนอ ง อาวธุ ประหารสําคญั ของพวกชาวเขา และคนดงท้งั หลาย สวนรากไมทบุ แตกเปนฝอยปยุ ๆ น่ัน เปน วา นระงบั พิษชนิดหนง่ึ ทจี่ ะใชแ กก นั ผมจะใหค ะหยิน่ ทาํ ใหด ูเดีย๋ วนว้ี า ปฏิบัตกิ ารของยางนอ งมันเปน อยางไร และวานชนิดน้นั จะแกไ ข ไดอยางไร” แลว เขาก็สงภาษากบั คะหยนิ่ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1496 เจานักเลงชาวดอย ดึงมดี เหนบ็ อนั คมกรบิ ออกมาจากเอว กรีดขวบั เขา ใหทขี่ อ มอื ของ ตนเอง เปน แผลยาวขนาด 2 ซม. ลกึ พอทจ่ี ะใหเ ลือดไหลปรีอ่ อกมา แลว ต้งั ขอมอื ขน้ึ ปลอยใหเลอื ด ไหลเปนทางตามแขนลงมายงั ขอ พับ พลางยม้ิ กริ่ม พยกั หนาสงภาษาสง่ั ความไปยงั แงซาย อดีต นายทหารกองโจรกะเหร่ียงทรดุ ตวั ลงนั่ง หยิบหลอดบรรจุยางนอ งของคะหยนิ่ ทีว่ างอยตู รงหนา เปด จุกออกอยา งระมดั ระวัง ใชก า นไมแ หงเล็กๆ จ้ิมลงไปแลว ดงึ ขนึ้ มา ส่งิ ทค่ี ณะผจญภัยชาวกรงุ มองเห็นตดิ ปลายกา นไมขึ้นมากค็ อื ของเหลวขน สดี าํ สนทิ ชนดิ หนง่ึ มีความเขม เหนียวหนดื ลักษณะคลา ยๆ น้าํ ยาง แมจ ะไมเคยเหน็ มากอนเลย กบ็ อกไดใ นทนั ที วา มนั เปนสแี หง มรณะโดยแท แงซายเขมน มองหนา คะหย่นิ เหมอื นจะไมแนใจ เจา นักเลงใหญพ ยกั หนารอ งสงั่ มาดว ยเสยี งหา วหนักแนน อกี คร้ัง จงึ คอ ยๆ แหยปลายไมตดิ ยางนอ งน้ัน เขาไปแตะกับ กลุมเลอื ดท่ีหยดมากองอยตู รงขอ พับของคะหย่นิ ทามกลางสายตาอนั จอ งอยางต่นื ตะลงึ ของคณะนายจา งทง้ั สาม ทันทที ่ียางนองสัมผัสกบั หยดเลือด...มันก็แปรสสี นั อนั แดงสด ใหกลายเปน ดาํ คลา้ํ ไปในทนั ที แลวคอยๆ ไหลทวนจากขอพบั ตามรอยทเี่ ลอื ดไหลลงมา มงุ ขน้ึ ไปสูบ รเิ วณขอ มอื ท่ีขณะน้ีตงั้ ชันขึ้น จดุ หมายปลายทางของมันก็ คือพุง ทวนเขาหาปากแผล มองเหน็ ไดอยา งถนดั เพราะสีทค่ี ล้ําผดิ ไปจากเลอื ดปกติ ประมาณสอง นิ้ว กอ นทจ่ี ะถงึ ปากแผล คะหยิน่ กเ็ อาคมมีดกดสกดั กัน้ ไว แลว ปาดไลก ลุมเลอื ดท่ีกลายเปน พิษดวย ฤทธิย์ างนองเหลานนั้ กลับลงไปกองอยูท พ่ี บั แขนตามเดมิ พอปลอยมดี ออก มันกค็ อ ยๆ แลน ทวน ขนึ้ ไปอกี โดยอาศัยจากเลือดกลมุ ใหมท่ีเพิง่ ไหลจากปากแผลมาจรดเปนทางแลน ข้ึนไป “โอโ ฮ! ถึงขนาดนเ้ี ชยี วหรอื วงิ่ ทวนเลอื ดขนึ้ ไปเลย” ไชยยนั ตรองออกมาอยางสยองใจ ในขณะท่ีเชษฐากับดารนิ ขนลุก “น่แี หละครบั เห็นเสียอยางน้ี จะไดเขา ใจวา ฤทธ์ิเดชของยางนอ งเปน อยา งไร ทค่ี ะหยิน่ ทําใหดนู ี่ เปน วิธีทดลองพษิ ของยางนอ งท่ที ําขน้ึ วา จะแรงพอหรอื ไม ถา มันแรงพอมกั จะตอ งแลน ทวนสายเลือด มงุ เขาหาปากแผลอยางน้ี พวกนกั เลงยางนอ งทง้ั หลายใชวธิ ที ดสอบอยางน้ีท้งั นนั้ ” “ตาย! น่ีเลน ลองกบั ตวั เองอยางนี้นะร”ึ ดารนิ อทุ านดว ยความหวาดเสียว พรานใหญหัวเราะหึๆ “ถา ไมลองกบั ตวั เอง แลว จะลองกบั ใครเลาครบั พวกนชี้ าํ นาญมาก พอพิษทีผ่ สมเลือดจะ แลนเขาไปถึงบาดแผล กเ็ อามดี กดกน้ั ไวอ ยางที่คะหยิน่ ทาํ ใหด นู นั่ ” “แลว ถา กน้ั ไวไ มท ัน ใหม นั เขา ถึงปากแผลไดละ ?” “กฝ็ ง ถา ไมมยี าแกท นั ” คะหยน่ิ ทดลองเลน กบั มฤตยรู ายน้นั อยูสองสามครง้ั อยางชาํ นาญ ทา มกลางความต่นื เตน หวาดเสยี วของคณะนายจาง แลวใชม ดี ปาดสลัดเลือดท่กี ลายเปน พษิ รายเหลา นน้ั ทิง้ ไป ทาํ อยู เชน น้นั จนกระทัง่ เลอื ดกลมุ ใหมไ หลลงมาแทนท่ี และไมม ีทีทา วาจะวิ่งยอ นเขา หาปากแผลอกี พลางพยักหนา เตือนใหแงซายเอายางนองแตะอกี คร้ัง แตดารินรองทวงมาโดยเร็ว [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1497 “เด๋ียวกอ น! นี่จะเลน ลองกนั จรงิ ๆ เลยหรือ ถาปลอยใหพ ษิ เขาบาดแผล แลวยาแกไมไ ด จะวา ยังไง บา แลว! ลองกนั แบบเอาชวี ติ เสยี่ งอยา งน้ีไมเ อา!” คะหยน่ิ หวั เราะรา “ไมต อ งกลัว นายหญงิ พษิ เขาแผล คะหยน่ิ กแ็ กไ ด แตค ะหยิ่นจะใหน ายหญิงสบายใจ ไม ตองใหเขาแผลกไ็ ด คะหยน่ิ จะเอายาดดู พษิ ใหด ขู างนอก” วา แลวเจาจอมโมแ หงหลม ชา ง ก็หยบิ วัตถอุ ันเปนฝอยละเอียดขึน้ มาขยาํ ในกํามือ ใหบ ุญ คาํ เอาน้าํ ในกระบอกเทราดจนเปยกชุม แลว บบี นํา้ ออกเหลอื เปน กอนหมาดๆ ฉีกแยกออกจากกอ น ใหญมาสวนหนงึ่ ขนาดเทา หวั แมม อื ถอื เตรียมไวใ นมอื ขวา พยักหนาเปน สัญญาณกบั แงซาย จอม พเนจรกแ็ ตะกา นไมท่ีติดยางนองลงกับหยดเลือดทกี่ องอยบู นซอกขอ พบั แขนอีกคร้งั พษิ คอยๆ แลน ยอ นความชนั ของลาํ แขนข้ึนไป เหมอื นปรอทท่ีถกู ไฟลนขา งลาง อีกประมาณสองนิ้วจะเขา ถึงปาก แผล คะหยนิ่ กเ็ อากอนยาแตะหมับเขา ใหทป่ี ลายของสายเลือด อนั อยูตรงบรเิ วณขอพบั อยางแปลกประหลาดมหศั จรรยท ่ีสดุ ราวกับเลน กล เลือดสคี ลํา้ ทวี่ ิ่งทวนข้ึนไปยังปาก แผล ชะงกั กึกเหมอื นมีอะไรมายดึ ไว ตอมาก็ไหลกลบั อยา งรวดเร็ว ดดู ซึมเขาไปในกอนยาจนหมด สิ้น กอนยาสีเหลอื งกแ็ ปรไปเปน ดําคล้าํ ไปในพริบตา คะหยน่ิ ใชก อ นยานนั้ เช็ดเลอื ดพษิ จนเกลยี้ ง แลวโยนท้งิ ไป เอาฝา มอื อีกขางหนง่ึ อุด บริเวณปากแผลไวหามเลอื ด “พอจะเขา ใจหรอื ยงั ครับวา ยางนองมีปฏบิ ัตกิ ารของมนั อยา งไร และยาน้นั มปี ระสทิ ธิ ภาพในการดดู พษิ ไดอ ยางไร” พรานใหญห นั มากลา วกบั คณะนายจา งของเขาเบาๆ พรอมกันก็สงปลาสเตอรไปให คะหยนิ่ ปดแผล “ฮือม เดด็ แท! ...” หวั หนา คณะผตู ลอดเวลามองดูอยูเงยี บๆ ครางออกมาอยา งพอใจ ตาเปน ประกาย “มนั ดเู หมือนจะรา ยกาจศกั ดสิ์ ิทธิ์พอๆ กันทเี ดยี ว ระหวางยาพษิ กบั ยาแก วาแตมนั จะทัน กันหรอื สงั เกตดเู จา ยางนองนนั่ รายแรงเหลอื เกินน่ี ขนาดทางไหลของเลือดนอกบาดแผลแทๆ และ เปนทางตัง้ ชนั อยา งนั้น มนั ยังแลนสวนขน้ึ ไปได ลงซมึ เขา บาดแผล มันมิไดก ระจายพิษราย เฉยี บพลันเรว็ กวา นนั้ สกั สิบเทาหรอื ” “กเ็ อาเรื่องทีเดยี วครบั แตถ งึ อยา งไร มนั ก็ไมทําใหต ายในเวลาฉบั พลนั กะทนั หนั นกั อยา งนอยกพ็ อมีเวลาสําหรับการแกไ ขไดท นั ถาไมล าชาปลอ ยใหสายจนเกนิ ไปนกั ” ไชยยนั ตสูดลมหายใจอยา งปลอดโปรงข้ึน ตบไหลค ะหย่ินหนกั หนว ง แลว วา “ใหมนั ไดยังงซี้ ิ คะหยิน่ ไมเสยี แรงเลยทมี่ ีเจา มากบั พวกเราดวย” คะหยนิ่ ยงิ ฟน ขาวแหง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1498 “พอ ของคะหยนิ่ เคยฆาสางเขยี วมาแลว สบิ คน มันจบั แมข องคะหยิน่ ไป พอไปตาม กลับมาได รบกะไอพวกผดี บิ อยสู ามวันสามคนื มันสพู อ คะหยน่ิ ไมไ ด” “ถยุ ! เอง็ เหน็ มากะตารวึ ะ” บุญคาํ ขัดคอโพลง มา คะหยน่ิ แบะปาก “คะหยนิ่ ยังไมเ กดิ เวลานัน้ พอ เลาใหฟ ง คะหย่นิ พบมันเมอื่ ไรจะฆามันใหเหมอื นกับทพ่ี อ เคยฆา” “ถยุ ! เอ็งน่ีมันก็ดีตรงขโี้ มนีแ่ หละวะคะหยิ่น ขาวา กระดกู ของเอ็งคงจะหวานกรอบ สําหรับพวกมนั ทีเดียว” พรอ มกบั ขากเสยี สองถุย ตาพรานเฒาแหงเขาอมึ ครมึ ไสคอนายบานหลม ชา งหวั ซนุ ไป ทามกลางความครืน้ เครงข้ึนเปนครง้ั แรก คะหยน่ิ สบถดา อบุ อบิ หันมาคอ นบุญคําปะหลบั ปะเหลอื ก แตไมกลาสาํ แดงเดชอะไร เพราะเคยคราสมฤทธิต์ าเฒา กระดูกเหล็กมาแลว แตไ หนแตไ ร ถงึ แมจะ แก ตวั ผอมเกรง็ เล็กนดิ เดยี วก็จรงิ แตไ มว าจะเปนปา ลา งปา บน ทง้ั สองฝง ตะนาวศรี ยกเวน จาก รพินทร ไพรวัลยแ ลว ไมม ีใครทีจ่ ะไมร จู กั บุญคาํ ซ่ึงจัดวา เปน พรานอาวุโส ในดา นอายแุ ละเวท มนตรคาถาอาคม ตลอดจนกลเม็ดเดด็ พรายรอบตวั สารพัด กอ นเคล่ือนท่ี เชษฐาสง่ั ใหท ุกคนเตรยี มกระสุนสาํ รองท่ีใชก ับเหตฉุ ุกเฉนิ ข้ึน โดยไม เสยี เวลาไปเปด กลอ งเอาจากคลงั กระสนุ กลาง เปน การเตรยี มกนั อยา งเต็มอัตราศึก แลว กเ็ รียกพวกที่ ทําหนา ที่เปนลูกหาบท้งั สามคู เขา มานัดแนะสงั่ การไวล วงหนา “ทนั ทที เี่ กดิ เหตรุ า ยข้ึน ไมตอ งหวงของ ทง้ิ หาบเขา หาทก่ี าํ บงั กอ น และใหถ อื หลักปฏิบัติ เชนนี้ตลอดไปทีเ่ กิดเหตฉุ ุกเฉนิ ข้นึ ” ทั้งหกรับทราบ เขา ใจคําสัง่ เขาเปนอยางดี ภายหลังซกั ซอมกันเปน ทเ่ี ขาใจแลว เชษฐาก็ รสู ึกปลอดโปรง ขน้ึ ผูรวมคณะทงั้ หมด โดยเฉพาะอยา งยง่ิ ผทู าํ หนาที่เปน ลกู หาบทง้ั หก ลวนเปนบคุ คลท่เี คย รว มทมี และรฝู มือจิตใจกนั มาเปน อยา งดแี ลว จนพอจะมน่ั ใจไดว า วกิ ฤตกิ ารณมาถงึ เมอ่ื ใด คน เหลา น้ียอมรหู นาที่ของตน และเผชิญหนา รบั มือไดอยางอสิ ระโดยไมจาํ เปนตอ งหว งกงั วล เพราะแต ละคนเหลาน้นั หาใชล กู หาบสามัญธรรมดาไม แทท จี่ รงิ กล็ วนมอื พรานชนั้ ยอดเยยี่ วหวั กระเด็น ทั้งสนิ้ ซง่ึ ไชยยันตข นานนามคนเหลา น้ีวา ‘หกทหารเสือ’ การเดินทางก็เรมิ่ ขึ้น มุงชองเขาหัวแรงอันเปน เปา หมายเดมิ ฝนเม่อื คืนพรมปา บนเขาลกู นไ้ี วช มุ โดยตลอด ทาํ ใหก ารไตเขาเปนอยา งลําบากยากเย็นเพราะหนทางลน่ื ท้ังหมดเคล่อื นที่ไปอยา งระมัดระวงั ขา มฝงหว ยทป่ี รากฏรอยตีนอนั เตม็ ไปดว ยลบั ลม ของเจา พวกผีไพรนักลามนษุ ย ซึง่ มาปว นเปยนอยเู มอื่ ตอนหวั รงุ ของคนื ทีแ่ ลว ยดึ ทางดา นสายใหญ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1499 ตามทศิ ทางการไปของพวกมันอยพู กั หนึง่ พอรอยตีนเหลาน้นั หาย เพราะพืน้ แขง็ เปน หนิ ทั้งหมดก็ พบตนเองเลยี บเลาะไปในระหวางไหลส งู ดานตะวนั ตกเฉียงเหนอื แลเหน็ ชอ งเขาหวั แรงไมหาง ออกไปเทาใดนกั ตลอดระยะการสํารวจตรวจสอบของทุกคน ไมปรากฏวาจะมีรอ งรอยของสางเขยี วให ปรากฏเหน็ อีก มันอนั ตรธานไปอยา งปราศจากวแ่ี ววประหนง่ึ จะพากนั ตดิ ปก บนิ หรือมิฉะนนั้ ก็อาจ แยกไปเสยี ดานอนื่ คนละดา นกบั ที่รพนิ ทรน ําตดั มา บรรยากาศของการเดิน เตม็ ไปดว ยความเครียดขรึม ตา งตนื่ พรอ มอยูท ุกขณะท่เี คล่อื น ผานไป ไรเฟล ท่ตี ามปกตสิ ะพายอยูกับไหลถ กู ปลดลงมากระชบั อยใู นมอื ตลอดเวลา หลายตอหลาย ครัง้ พรานใหญห ยุดชะงัก เหมือนจะดกั จบั รหสั ทา มกลางความเงยี บสงดั ของราวปา อันสลับไปดวย โตรกตรวยชะงอ นหิน แลว กอ็ อกเคล่ือนทอี่ ยา งเบากริบตอ ไป คณะนายจา งทเี่ วน ระยะประมาณ 20 หลา เดนิ เกาะหมูก นั ไปตามเบอ้ื งหลัง ยอมจะ สังเกตเห็นวา พรานนาํ ทางใชความระมัดระวังอยางยิง่ ยวด เมื่อทศิ ทางที่จะผานไปเบอื้ งหนานัน้ เปน ภมู ปิ ระเทศอนั ไมนาไววางใจ เขาตรวจดตู ามพื้นดนิ กอนหินและตน ไมอ ยูบอยครงั้ ทา มกลางความ อึดอดั หายใจไมทั่วทอ งของคณะชาวกรงุ ทง้ั สาม ซง่ึ เดาไมถกู วา มหาภยั จะจโู จมเขามาในรปู ใด เม่อื ไหร ประสาทตงึ เครยี ดไปหมด บางส่ิงบางอยา งทกี่ ดบงั คบั ความรสู ึกของแตล ะคน อันไมอ าจ กลาวไดถกู นี้ ทําใหต างเดนิ ไปอยา งเงียบเชยี บ ไมม ใี ครปริปากพูดคําใดกันเลย แมแ ตไชยยันตผ ูเคยมี นสิ ัยชา งคยุ นอกจากผง้ึ ดงตัวขนาดเขอื่ งกวาหวั แมม ือ ซ่งึ มักจะบนิ หึง่ ปว นเปยนเขามาใกลแลว ไมมี สัตวช นิดใดปรากฏรอ งรอยใหเห็นแมก ระทงั่ นก ท่ีตามปกติแลว ไมเ คยขาดเสียง แมจ ะไมเห็นตวั ตลอดเวลาสองชัว่ โมงเต็มๆ พอขึ้นช่ัวโมงทสี่ าม เข็มนาฬิกาขอ มอื ของเชษฐาชบ้ี อกเวลา 10 นาฬกิ าเศษเลก็ นอ ย หนทางก็เรมิ่ บา ยลงหุบ ซง่ึ เปน แนวติดตอ กบั ชอ งเขาหวั แรงทมี่ องเหน็ อยเู บื้องหนา ไมน านนัก สภาพของปาก็เร่มิ แนน ทบึ ข้ึนอกี พน้ื ดินแหงแขง็ แสดงวาฝนไมไ ดตกมาถงึ บริเวณน้ี ทันใดน้นั รพินทรผูแหวกกิ่งไมซ อกซอนนําไปเบือ้ งหนา ก็หยดุ ชะงักนิง่ อยูทกี่ อ นหิน ใหญลูกหน่ึง จบั เตม็ ไปดว ยตะไครและเฟร นแลดเู ปน พมุ ชอุมเขยี ว ตน ไมใ หญตน หนงึ่ ถกู พายุถอน รากเอนทบั และคาอยูในลกั ษณะนนั้ มานานนม มีกลว ยปา ขน้ึ อยปู ระปราย สลับไปกับมะคาไฟท่ี ออกลูกดกเปน ชอ สแี ดงพดื ลานตา สอดแซมไปดวยลกู ไขเ นา ลักษณะของพรานใหญกม ๆ เงยๆ อยู ยังบริเวณนัน้ เหมอื นจะสะดดุ ใจในบางส่ิงบางอยาง เชษฐากบั ไชยยนั ตก เ็ คลื่อนตามเขา มาถงึ ภายในไมก อี่ ึดใจตอ มา โดยมีดารินผูแทบจะ หมดกาํ ลงั ดว ยความอิดโรยออ นเปลีย้ โผเผ เขา มาสมทบเปน คนทสี่ าม “มะไฟปา เหรอ คอแหงเปน ผงอยา งน้ี มันคงเขาทอี ยูเหมอื นกันนะ” ไชยยนั ตกระซบิ หอบๆ เอนตวั พงิ กบั กอ นหนิ ใหญพ กั เอาแรง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1500 “ครบั นั่นนา สนใจอยูเหมอื นกัน แตทน่ี าสนใจกวา น้ันยงั ม.ี ..” “อะไร?” แทนคําตอบ รพนิ ทรบ ุย ปากไปที่ใตเ พงิ หนิ ซ่ึงบัดนี้เขายืนอยูตรงหนาบงั มุมไชยยันต และเชษฐาซ่งึ หยดุ ยืนกันอยอู ีกดา นหนึ่ง หัวหนา คณะกาวสวบจากทเี่ กา ไปยืนเคียงขา งพรานใหญ ทันที พุงสายตาลงไปยงั ตาํ แหนงทเ่ี ขาชี้บอก ไชยยนั ตก บั ดารนิ กต็ ามติดเขา ไปดว ยความสงสยั แลว ท้ังหมดกพ็ ากนั ยนื งนั ไปดว ยความพศิ วงครามครนั ใตเพิงหนิ อนั มลี าํ ตน ไมใ หญห กั พาดครอมทบั ไวอ กี หน่ึงนัน้ เปน ลกั ษณะคลายๆ หอ ง คูหาเนือ้ ทีป่ ระมาณ 5-6 ตารางเมตร พ้ืนปูไวดว ยใบตองแหง เหมือนสตั วอะไรสกั อยางหน่ึงมาทาํ เปนรงั นอนไว นอกจากใบตองแหง ที่ปพู น้ื ไมม ีตนไมห รอื สง่ิ รกรุงรังอันเปนสภาพพ้ืนปา โดยปกติ ใหเ ห็นเลย ตรงตําแหนง ปากเพงิ ทีร่ พนิ ทรยืนอยู มรี อยกอ ไฟเกาๆ และกระดกู สัตวเลก็ ประเภทนก หรือกระจงทิ้งอยกู ลาดเกล่ือน พืน้ ใบตองแหงท่ีปไู ว มีรอยนอน ลาํ ตนไมท ่ลี ม พาดแทนหลงั คาสวน หนึง่ ก็มีรอยของมคี นถาก ริมกอนหินดานซา ยมอื ดา นนอกของบริเวณใตเว้งิ ออกมา ไมทอนขนาดขอมอื กลมและ ตรงแหนวมรี อยถากตบแตง ไว ยาวประมาณวาเศษ ต้ังพิงท้งิ อยู มนั ไมไ ดเปน กิ่งไมต ามธรรมชาติ หากแตถ กู ตัดและเหลาเอาไว เพ่อื ใชใ นวัตถปุ ระสงคถ าไมใชพ ลองก็ดามหอก ภายหลังจากสาํ รวจอดึ ใจเดยี ว ทั้งสามกส็ ามารถบอกไดใ นทันทวี า มนั เปนทีพ่ กั หรือ มิฉะน้ันก็ ‘รัง’ ของมนษุ ยประเภทหนงึ่ ไมใ ชส ตั วแนนอน แมวาการเปน อยจู ะใกลเ คียงกบั สตั ว “ทีพ่ ักนอนของไอพวกสางเขียวร”ึ เชื้อพระวงศห นมุ ใหญห วั หนา คณะ เอย ขน้ึ แผวตํา่ กวาดตาไปรอบๆ “ไมใ ชหรอกครบั ลกั ษณะแบบน้ี เปนรงั นอนของพวกมะราบร”ี “มะราบรี?” ไชยยนั ตขมวดคว้ิ อทุ านงงๆ ไมเขาใจความหมาย ดารินหันขวบั ไปมองตาพรานใหญ โดยเร็ว “หมายถึงพวกตองเหลอื งรึ” รพินทรกม หวั ลงนดิ หน่งึ มองตอบหลอ นอยา งประหลาดใจ แลวกน็ กึ ข้นึ มาไดว า ราช สกลุ สาวผนู น้ั เปน นักศกึ ษามานุษยวทิ ยา อยางนอ ยหลอนกค็ งจะรูจกั คนดงเผานีม้ าบา งตามสมควร จากตาํ รา ผิดกบั ไชยยนั ตแ ละเชษฐาผูไมสามารถเขาใจได เม่ือเขาเอยคาํ วา ‘มะราบรี’ ออกมา พ่ชี ายมองดหู นา นองสาว “หมายความวา ยังไงกนั มะราบร?ี ตองเหลือง มันเก่ียวกนั ยงั ไง?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1501 “ก็ผีตองเหลอื งนัน่ แหละคะ พวกนเี้ รยี กตวั เองวา ‘มะราบรี’ แปลวา ‘คนปา’ เราเรียก ผีตองเหลือง แตล าวเรยี ก ‘ขา ตองเหลือง’ แตเอะ! เทา ท่รี ู ถิน่ ของพวกตองเหลอื งอยแู ถวปาเมืองนาน แพร แลว ก็เชยี งรายเทา นนั้ ไมใ ชห รอื จะกระเซ็นกระสายมาถงึ ฟากนไี้ ดย งั ไง” “ผมก็ไมท ราบเหมือนกนั แตอ ยากจะใหค ําตอบอยางเดยี วกับทแี่ งซายตอบมาแลว เมอ่ื ผม ถามถงึ พวกสางเขียว คําตอบของแงซายกค็ อื ปาเขามีเขตแดนตดิ ตอ กนั หมดโดยเฉพาะอยางย่ิงพวก ตองเหลอื งเปน เผา พเนจรเรร อน ชอบยายถ่นิ ไปเร่ือยๆ อยูแลว หลกั ฐานท่เี หน็ อยูนี้ผมมั่นใจวา จะตองเปน พวกตองเหลอื ง มันหมายความวา มีพวกนป้ี วนเปย นอยแู ถวนด้ี ว ยเหมอื นกัน แตถา ให แนนอน ตอ งบญุ คํา...” แลวเขากห็ ันไปทางพวกลกู หาบ ทีแ่ หวกรกตามเขา มาถงึ ทหี ลงั กวักมอื เรยี กบุญคาํ เขามา พลางชี้ใหด ใู นเพงิ ใตห นิ นนั้ ตาพรานเฒาพอมองเหน็ เขา กต็ าลกุ “มะราบร!ี ” แกรอ งออกมาเบาๆ “ตรวจดใู หล ะเอยี ดซิ กลมุ นม้ี กี ีค่ น ยังอาศัยเปนทน่ี อนอยู หรือยา ยไปแลว ตัง้ แต เมอื่ ไหร? ” จอมพรานส่งั คนของเขา บญุ คําทรุดตัวลง คลานเขาไปสํารวจใตเพงิ นัน้ อยางละเอียด ใชจ มกู สูดกล่นิ ดมไปรอบๆ บริเวณอยางชาํ นาญ แลว แลน ออกมาตรวจตราบริเวณรอบๆ พกั ใหญกเ็ ดินหนา ต่ืนเขา มา “พวกนมี้ อี ยเู จด็ แปดคน นาย มันผละรังนอนยายถิ่นอยา งกะทนั หนั เม่อื สามวนั ที่แลวมา น่เี อง คงตกใจกลัวอะไรสักอยา งแนๆ หาไมค งไมผลุนผลนั แลน หนที งิ้ รงั ไปอยา งนั้น” คณะนายจา งกบั พรานใหญแ ลตากัน “ตกใจกลวั อะไรสักอยา ง ผละหนไี ปอยางกะทันหนั ...” เชษฐาพึมพาํ ตามคาํ ของบญุ คํา กดั ริมฝป าก “คําตอบ...เรากด็ ูเหมือนจะรูก ันอยทู กุ คนแลว ไมใ ชห รือ เมือ่ ไดห ลักฐานแบบน”้ี รพินทรย งั ยนื น่งิ ไชยยนั ตห นั ไปทางสหายของเขาพลางกระซิบ “ไอพ วกผดี ิบสางเขียวกระมงั ทท่ี าํ ใหขาตองเหลอื งพวกนกี้ ระเจงิ ไป?” หัวหนาคณะปาดแขนขน้ึ เชด็ เหงอื่ บนหนา ผาก “หรอื ใครมขี อ สนั นษิ ฐานทดี่ ไี ปกวาน้ี ชวยกันคดิ หนอย” พรานใหญห นั มาทางคะหยิน่ ผูกาํ ลังหยบิ ไมท อ นกลมยาวทพี่ งิ อยูปากเพงิ ข้นึ มาพิจารณา “เจา พวกหลม ชาง ทองเท่ียวไปในปาละแวกนม้ี าแตเ กดิ เคยพบเหน็ พวกมะราบรีในแถบ นบ้ี า งหรือไม?” คะหยนิ่ มองลงไปยังแหลง พกั นอนลักษณะประหลาดนนั้ อีกครัง้ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1502 “ในชีวติ หา สบิ ปของคะหยน่ิ เคยพบมะราบรี 3 ครั้ง โผลอ อกจากดงเขา ไปในหมบู าน หลมชา งของคะหยน่ิ ไปกันคราวละ 7-8 คนเปน ชายท้งั ส้ิน เอาเสื่อกก กระบุง ตะกรา กับหนังสัตว เขาไปขอแลกกบั เหลก็ สาํ หรบั ทาํ ใบหอกใบดาบ ไดข องแลกแลวก็หายกลับเขา ดงไป คะหย่นิ ออก ตามสะกดหลงั มันไป แตมนั หายเรว็ เหมอื นผี ไมเคยพบพวกมนั ในดงเลย ไมเ คยไดร อ งรอยอะไร ของมัน แมแตท ี่พกั นอน เพงิ่ จะมาเหน็ เด๋ยี วนี”้ “ครงั้ สุดทา ยเจา เคยพบ เมือ่ ไหร? ” นายบา นหลม ชา งทําทา คิด “ราวๆ ส่ปี มาแลว” รพนิ ทรม องไปทางเชษฐา “ถา งั้นเหน็ จะไมมีปญ หาอะไรอกี แลวครบั คณุ ชาย รงั ท่เี ราพบน่ีเปน พวกตองเหลอื งแนๆ การท่ีพวกนี้เคยเขาไปในหมบู า นหลมชา งตามที่คะหยิน่ บอก ก็แสดงอยแู ลว วา แถบน้ีมคี นดงพวกน้ี เคยทองเทยี่ วไปมา และอยา งทเ่ี รากร็ กู นั อยูแลว ขาตองเหลอื งเปน คนดงที่ลาหลังท่ีสุด ในบรรดา ชาวเขาทัง้ หลายเทาทเ่ี รารจู ัก การเปน อยูกล็ ึกลบั แอบๆ ซอ นๆ เหมือนพวกสัตวปา ไมไ ดร วมกลุม กันเปน นคิ ม หรือหมูบา นอยางพวกชาวเขาเผา อนื่ ๆ เรรอนซอกซอนไปเรือ่ ยๆ ตามฤดูกาล จํานวน คนก็มีไมมากนกั แตกฉานซานเซ็นกระจดั กระจายอยใู นปาดงทั่วไป แตก ไ็ มไดเ ปนพิษเปน ภยั กบั ใคร อปุ นสิ ยั ใจคอก็ไมใ ชพ วกดุรายเหย้ี มโหดอะไรนัก ไอเ จาคะหยน่ิ ของเรานยี่ ังดเุ สยี กวาอีก รูปการณท ่เี ราเหน็ อยนู ่ี กค็ งเปน อยา งทีค่ ุณชายวานนั่ แหละครับ เจา พวกคนดงทน่ี าสมเพชเหลา นคี้ ง ถูกภยั อะไรสกั อยา งหนงึ่ รบกวนรังควานเสยี แลว ไอพวกสางเขยี วจะตอ งเหน็ พวกน้ีเปนสตั วลาท่ี แสนโอชะทเี ดยี ว สางเขียวมอี าํ นาจอิทธพิ ลอยูเหนอื กวา ไมผ ดิ อะไรกบั เสือและกวาง เทาทีผ่ มเคย เหน็ พวกตองเหลอื ง อยางเกงก็มีเพยี งแตม ีดกับหอกเปน อาวุธเทา นนั้ กลมุ ๆ หนึง่ กม็ ีจาํ นวนคนไม มากนัก แลว กไ็ มใ ชน ักสทู กี่ ลาหาญมไี หวพริบอะไรเลย แตขุดผักหาหญา จับสตั วเ ลก็ กนิ เปน อาหาร ไปวันๆ เทา นนั้ กําลังจะสญู พันธุหมดเผาไปทุกวนั แลว ” ไชยยนั ตน งิ่ คดิ อะไรอยคู รู ก็เอย อยางระมดั ระวัง “นัน่ เปนขอสนั นษิ ฐาน เมอื่ เราลงความเห็นวามเี จาพวกผดี บิ ที่เราเรยี กกันวา สางเขียว ปวนเปย นอยใู นละแวกนี้ แตข อความแนใ จจากคณุ อกี สักครงั้ เถอะ ผูกอง คุณแนใ จหรอื วา รอยเทาที่ เราเหน็ นนั่ จะไมใ ชร อยของพวกตองเหลือง ในเมือ่ เรากร็ ูช ดั กนั ออกไปเด๋ยี วนแ้ี ลว วา มตี องเหลอื ง อยูแถวน”้ี “เฉพาะแคร อยเทา ผมกบ็ อกไมไ ดห รอกครบั วามนั จะเปนพวกไหนแน แตพ ฤตกิ ารณมัน ไมใ ชพวกตองเหลืองอยา งท่ีเรียนแลว และพฤติการณชนดิ นี้ มันไปประมวลสอดคลอ งกนั ไดก บั คาํ บอกเลาของแงซาย อีกอยา งหนง่ึ รองรอยการผละหนเี ตลิดเปดเปง ของพวกตองเหลอื ง กด็ ูเหมือนจะ ยิง่ ยนื ยนั ใหเราแนใ จขน้ึ อีก ผมรูสัญชาตญาณ อุปนิสยั ใจคอ และการเปน อยขู องพวกตองเหลืองดี [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1503 พอสมควร แตเ จามนุษยก นิ คนท่แี งซายบอก ยงั ไมเคยรูจ กั นอกจากไดยนิ คาํ บอกเลา อนั เลื่อนลอย เทานน้ั ” “เรานา จะผานเขา มาในแดนมิคสญั ญเี สียแลว” หวั หนาคณะพมึ พาํ กวาดสายตาไปรอบๆ ตาพรานเฒาแหงเขาอึมครมึ ซงึ่ ไมเคยแสดง ความคิดเหน็ ใดๆ เลยในเรอื่ งนก้ี ็เงยหนา ขนึ้ สูดลมหายใจฟุดฟด แลวโพลงออกมาวา “บุญคําไดก ลิ่นคาวเลือด!” พรอมกบั พูด แกกาวออกไป เกดิ เสย จนั และแงซาย ก็กระจายกนั ออกสํารวจบริเวณรอบดา นในทนั ทนี ้ัน คะหยิ่น ขยับตัวจะตามออกไปดว ย แตด ารินแตะไหลไว “คะหยน่ิ เจาบอกวา พวกมะราบรี เคยเขาไปในหมบู านของเจา” “ใชแ ลว นายหญิง” “เจาเคยทํารายพวกนี้บางหรอื เปลา ?” คะหยนิ่ สั่นหวั “เปลาเลยนายหญิง มันเอาของเขา มาขอแลกของ คะหยนิ่ ก็ใหม นั ไป” “พวกนน้ั ใชภ าษาอะไรติดตอกบั เจา หรือวา เจา เขาใจภาษาของมัน?” “คะหยนิ่ พูดภาษาของมันไมไ ด แตมนั พูดแมว ได พดู ขมไุ ด มันพดู ขมกุ บั คะหยนิ่ ” “คณุ เคยสังสรรคใ กลชิดกบั พวกตองเหลืองมาบา งหรือเปลา ?” เชษฐาถามพรานใหญ “กเ็ คยบา งสองสามครง้ั สมยั ท่ยี งั เปน ตาํ รวจชายแดนอยทู างภาคเหนอื อยา งทีค่ ะหย่ิน บอกนัน่ แหละครับ เราติดตอ พูดจากับพวกนด้ี ว ยภาษาแมว หรือขมุ เจาพวกนี้พดู ภาษาชาวเขาตางๆ เหลานน้ั ไดบ าง สดุ แลวแตมนั จะตดิ ตอ ใกลชดิ กับพวกไหน ภาษาของมันเองกม็ เี หมอื นกัน แตไ มมี ใครสามารถเขาใจได นานๆ คร้งั มันจะโผลอ อกมาจากดง เขาไปตดิ ตอ กับพวกชาวเขาที่เจริญกวา เอาสนิ คา เขา มาแลกขายกับของจําเปน ท่มี นั ตอ งการ สว นมากกเ็ ปนพวกโลหะมคี ม แลว ก็หายเขา ดง หลบไปตามเดมิ ไมม าม่วั สมุ สมาคมอยดู ว ยนานนกั ผมกเ็ พ่ิงมาทราบเดี๋ยวน้ีเหมอื นกันวา พวก ตองเหลืองเคยเขา มาตดิ ตอ กบั กะเหร่ยี งหลม ชาง ถึงจะปา เถือ่ นลาหลงั อยางไรกต็ าม ขา ตองเหลอื งยงั เปน ชนเผา ทโี่ ลกรจู ักอยบู า ง ผดิ กบั สางเขยี ว ซ่ึงลลี้ ับมืดมนนอกสารบบ” แลว ฝา ยทย่ี นื พูดจากนั อยู ชะงกั ลงอยา งกะทนั หนั เพราะสัญญาณเรยี กของฝา ยทแ่ี ยกยาย กนั ออกไปสาํ รวจบริเวณรอบดา น มันดงั มาจากเสย ผกู ม ๆ เงยๆ อยตู รงพมุ ไมแนนทึบตอนหนง่ึ ระดบั ตาํ่ ลาดลงไปหา งประมาณ 50 เมตร [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1504 กอนทีพ่ รานใหญ และคณะนายจางจะรุดมาถึง เกดิ จนั บญุ คาํ และแงซาย ไดเ ขา มามุง ลอมกนั อยูทีน่ น่ั กอ นแลว ส่งิ ที่เห็นดว ยสายตาอนั ต่ืนตะลงึ ทาํ ใหค ณะผจญภัยชาวกรงุ ทงั้ สามเพ่งิ จะ เขา ใจไดใ นบดั น้ีวา จมกู หรือฆานประสาทของตาพรานเฒาบญุ คาํ คมเฉียบเพยี งไร เลือดจริง!! ในพงรกทบึ ของเสือหมอบ และเถาเครอื ไมรวกอันหนง่ึ ยาวประมาณวาเศษ เสยี้ มปลาย แหลมคมกรบิ ราวกับใบหอกในลักษณะปากฉลาม ถกู ปก ซอ นอยูท่ีนน่ั เอนประมาณ 45 องศาสวน เขาหาทางดาน มันจะทะลวงเขา ในระดับลิ้นปห รอื ทรวงอกของใครกต็ ามทีว่ ิ่งพรวดพราดผานเขา ไป และมันกค็ งจะทําหนาทขี่ องมันแลว เพราะปลายแหลมอันนากลัวนั้น บัดนเ้ี กรอะกรงั ไปดว ย เลือดขน ตรงพ้ืนเบ้อื งต่าํ กป็ รากฏนองอยเู ปนกองโต มรี อยตีนเหยยี บย่ํากองเลือดชลุ มุนอยทู ่ีนัน่ เลอะเทอะไปหมด แลวพงเสือหมอบ และพุมไมเบ้อื งหลัง มีรอยโหวล ูแหลกไปเปน ทางไป ลกั ษณะ ของเหยือ่ ถูกลาก รอ งรอยเหลานั้น เกดิ ขึน้ ประมาณ 2 วันมาแลว ท้งั หกพราน กระจายกันออกคน หาในพงรกดานนนั้ อยา งรวดเรว็ ดว ยสญั ชาตญาณอนั เคย ชิน ไมก อ่ี ึดใจหลงั จากน้ันกพ็ บขวาก หรอื หอกไมรวก ปกซมุ ซอ นอยใู นบรเิ วณพงรกขา งเคยี ง สลบั กันเปน ฟน ปลาอีกส่ีหาอนั ทกุ อนั หนั ปลายคมกรบิ เอนสวนไปยงั ตาํ แหนง ทศิ ทางของรังนอน พวกตองเหลืองทัง้ สน้ิ เสียงบญุ คําสบถสาปแชง พึมอยูใ นลําคอ ขณะที่ออกซอกซอนตรวจอยางละเอียดวา จะมี พงดานใดปกขวากดกั ไวบาง ไมน านกพ็ บวาบรเิ วณทปี่ ก ขวากดกั ไวน น้ั มอี ยูแถบเดียวเทา น้นั คอื ดานเหนอื ของรงั นอนพวกตองเหลือง อนั เปนเสน ทางไปอยางสะดวก ไมต ดิ หนาผาทางสูงชนั หรอื โตรกเหว “จะใหเ ขาใจวา ยงั ไงนี?่ ” ไชยยนั ตอ ทุ าน “แบบนก้ี ็ชดั แลว ไมม ีปญหาอะไรอีกเลย” หวั หนาคณะพดู หนกั ๆ หนั กลบั ไปใชสายตากะระยะเพิงนอนของพวกตองเหลืองที่ คน พบ รวมทงั้ ภมู ิประเทศขา งเคียงแลว เปรียบเทียบกับแนวขวากดกั “แกเขาใจวา ยงั ไง?” “ขวากดกั เหลานี้ เปนฝมือของพวกสางเขยี วแนๆ เลอื กดกั ไวใ นทศิ ทางทีม่ ันกะไวแ ลววา พวกมะราบรขี ณะทแี่ ตกตนื่ หนจี ะตองเผน ออกทางดานนี้ แลว มันก็เจอขวากทม่ี ันดกั ไว รอยเลอื ดท่ี เหน็ นน่ั จะตอ งเปน พวกตองเหลืองคนหน่ึงเจอเขาใหเต็มรัก แลวศพก็ถกู ถอดออกจากขวากลากเอา ไป” “เอ...ไมนาจะเปนไปไดเ ลยนี่ สมมตเิ รากาํ หนดใหว ามะราบรนี อนพักกนั อยูใตเ พงิ นนั่ ระยะท่ขี วากปก ดกั ไวเหลา น้ี มันไมห า งจากที่น่ันเทาใดนกั ถา ไอพวกผีดบิ จะเขา มาเหน็ เหยอื่ ของมนั [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1505 อยูตรงน้ัน ธุระอะไรมันจะตอ งดักขวากไวใ หเสียเวลา พวกมันจโู จมเขา ถึงตวั เลยไมส ะดวกกวาหรอื สวนจะพิจารณาวา มนั ดักสมุ ๆ ไวก อ นหนา กจ็ ะมอี ะไรเปน ตน เหตุใหม ะราบรวี งิ่ อยางกระเจงิ มา ปะทะขวากเขา เตม็ แรง คนที่จะถูกเสียบอกจะตอ งว่ิงเขา มาเต็มเหนย่ี วทเี ดยี วแหละ สางเขยี วหวงั ไว ลวงหนา ไดอ ยา งไรวา มะราบรีจะตอ งว่ิงมาถกู ขวากของมัน” “นนั่ นะซคิ ะ พี่ใหญ ถาสางเขียวเขามาถึงรังนอนของมะราบรีในระยะขนาดนีแ้ ลว แปลวามนั จะตอ งมองเหน็ ทห่ี มายของเหยอื่ อยางชดั เจน ทําไมจะตอ งดักขวากไวเสยี เวลา จูโ จมถงึ ตัวยอ มไดผ ลกวา ” ดารินเสรมิ มาโดยเรว็ เชษฐาพยายามอานรปู การ แลวเหลอื บไปทางรพนิ ทร ผยู นื สงบนิ่งเหมอื นจะขอความเห็น “คุณสันนิษฐานอยางไร ผกู อง?” “ผมกย็ งั งงอยูเหมอื นกนั ครบั ” “หรือวาจะเปน ขวากของพวกมะราบรีเอง ทีด่ กั ศัตรูไว และเลอื ดที่เหน็ นน่ั เปนเลอื ดของ ฝา ยตรงขา ม” “สมมตวิ า เราพักนอนกันอยทู ี่เพิงนั่น เราคงไมปก ขวากเพือ่ ดักหรือปอ งกันศตั รู โดยหนั ทางปลายเสยี้ มแหลมเขาหาตวั เองไมใ ชห รอื ครับ” คาํ พดู ของรพนิ ทร ทาํ ใหทกุ คนอ้งึ ไปอีก “น่นั ซิ แลว เราจะอา นเหตุการณน้ไี ปในลกั ษณะไหน?” “ชว ยกนั คิดใหด ี ลองวาดสมมติฐานเขา หลายๆ ดาน ท่ยี นื งงกนั อยูน่ี มีคนผานวชิ าทหาร และเสนาธกิ ารมาแลวถงึ สามคน สว นอกี คนหนงึ่ เคยรว มอยใู นกองโจรแบบเกอรริลลาวอรแ ฟร ทาํ ไมจะอา นภาพเหตุการณตอนนไี้ มออกเชยี วหรอื วามนั เกิดขึ้นอยางไร” ผูหญงิ คนเดยี วในคณะ กระตนุ เตือนพชี่ ายทมี่ ีอดตี เปน ทหารมาและพรอ มกับประโยค สุดทาย สายตาของหลอนไปอยทู หี่ นา ตายของแงซาย “แงซาย เธอมีความคิดยังไงมง่ั ?” จอมพเนจรเหลอื บแวบไปทางพรานใหญ ตอบอยางสงบวา “แงซายรูเ พียงสองอยางเทา นัน้ ขวากของสางเขียว เลือดของมะราบรี มนั จะเกิดขน้ึ อยา งไร พรานใหญน าจะอานไดดกี วาทกุ คน!” รพินทรแยกเขยี้ ว “ฉนั ไมใ ชพอมดหมอผี สามารถมองเหน็ ภาพทผ่ี านไปแลว ได ไมหยง่ั รูอะไรไดหมดทกุ อยาง! ในฐานะท่แี กรวมเปน รว มตายอยูกบั เรา ฉันเปด สิทธ์ิใหแ กมานานแลว ในดานแสดงความ คิดเหน็ แตแ กดจู ะมีความภาคภูมใิ จมากทเ่ี ย็บปากตวั เองไวแ นน สนทิ ในทุกคร้งั โดยซอนแววยม้ิ เยาะไวใ ตผ วิ หนา ซื่อของแก!!” ดารินตาวาวขนึ้ ในบดั นนั้ แตพ่ีชายขวางหนา เสียกอนแลว ก็พดู อยา งใจเย็นวา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1506 “อยา หวั เสีย รพินทร เอาละ ผมคดิ วา พอจะมีขอ สนั นษิ ฐานแลว กอนอน่ื เราตองสมมติ ตัวเองวา ถาเราเปนไอผดี บิ พวกนัน้ เราจะทําอยา งไร ในเมือ่ มองเหน็ เหย่อื อยยู งั ใตเ พงิ หนิ นน่ั ...เรา ตอ งการจะลา เหยอื่ กลุมนน้ั ใหไ ดห มดทุกคน หรือใหม ากที่สดุ แตไ มแ นใ จวาจะไดส ักแคไ หน กอนทจ่ี ะจโู จมเขาถงึ ตัว ซึง่ แนล ะ จะตอ งมกี ารปะทะตอสูก ันบา งตามสญั ชาตญาณเอาตัวรอดของ เหย่อื เราจงึ มาดกั ขวากไวอ ีกชนั้ หนง่ึ ตรงนี้ โดยกะตําแหนง ที่คาดไวแ ลววา เมือ่ เหยื่อผละหนี จะตอง แลน ออกทางนี้ ซ่งึ ก็จะปะทะกับขวาก...” “คิดถึงความจริงดวยวา ขณะท่มี านัง่ ปก ขวากอยนู นี่ ะ เหยื่อจะไมรูตวั เสียกอ น ระยะมัน ใกลแ คน ้เี อง” ไชยยนั ตข ดั มาโดยเร็ว คาํ พดู ของนายจางท้งั สอง รพนิ ทรก ต็ าสวา งข้นึ ในทนั ทนี น้ั “ผมมองเห็นทางเลาๆ แลว ” เขาพดู ขณะทกี่ ัดริมฝป าก ถอยออกไปยืนยังทโ่ี ลงตอนหน่งึ ระหวา งเพิงนอนของ ตองเหลอื ง กบั แนวท่ีปก ขวากไว “เหตกุ ารณม นั จะตองเกิดข้นึ ในเวลากลางคืน จาํ นวนของฝา ยลาและฝายถกู ลา กจ็ ะตอ งมี ปรมิ าณไลเลี่ยกัน ไมม ากกวากนั นัก นี่จงึ เปนเหตผุ ลทวี่ า ทาํ ไมตองปกขวากเอาไวใ หคอยประหาร แทน เพราะรอู ยูวา จํานวนฝา ยตนไมพ อทีจ่ ะเขาลอมตะครบุ ฝา ยถกู ลา ไวไ ดหมด ฝายลาหรอื สาง เขยี ว ยองเงยี บเขามา ในขณะท่ีมะราบรีนอนเผลอตัว อาจโดยรทู หี่ มายตาํ แหนงรังนอนไวก อ น ลว งหนา หรอื มาพบเขาในเวลากะทนั หนั กไ็ ดทง้ั สองอยาง ภายหลังจากตรวจลูท างแลว ก็คาํ นวณวา เมือ่ ฉุกเฉิน ฝา ยถกู ลาจะตอ งเผนหนเี ปด เปง ออกมาทางดานนี้ เพราะเปน ทางสะดวกทสี่ ดุ จงึ แอบปก ขวากดกั ไวก อน แลว กแ็ ยกยา ยกันเขาจโู จมตะครบุ ตัว มะราบรไี มใ ชน ักสูกจ็ รงิ แตกว็ องไว ประเปรยี วมาก ท่ถี ูกจับไดห รือฆาตายในทันทีนนั้ ก็สว นหนึ่ง ท่ีเหลอื รอดกเ็ ผนหนอี อกมาทางดา นน้ี ตามที่ฝา ยลา กาํ หนดไว คนหนึ่งจงึ มาปะทะเสียบเขา กับขวากดกั ทเี่ หน็ รอยเลอื ดอยูน น่ั ” ไชยยนั ตด ดี นว้ิ โดยแรง รอ งออกมา “ควิ อดี !ี ! ใสแหนวแลว ผกู อง มันตอ งเปน อยา งท่ีคุณวา นแี่ หละ” “ฮึ! กวา จะเกดิ ไอเดยี ขนึ้ มาได ก็ตอ งหาเร่อื งกับคนอืน่ เขาเสยี กอน คนพาล!” เสยี งเบาๆ ของใครคนหน่ึงบน เปรยมา แตคนทไ่ี ดย นิ ทาํ หูหนกั เสยี เปน การตัดไฟตน ลม เขาไมอ ยากจะสนใจกบั อารมณล ึกลบั ของผหู ญิงอกี ตอไป หนักกายไมว า แตห นกั ใจนนั้ สดุ ท่ีจะทน!! สหี นาทเ่ี ครียดอยูกอนแลวของหวั หนา คณะ ปรากฏร้ิวรอยเพ่มิ ขน้ึ ความสยดสยอง ปรากฏขึ้นในแววตาทีห่ รีล่ ง ขณะท่มี องไปยังกลุมเลอื ดตดิ อยูบนปลายขวาก และท่ีกองอยูกับพ้นื [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1507 “นคี่ งเหมอื นกบั ตอนทีเ่ ราไลราว ลาเลียงผากันทีเ่ ขาโลน ครั้งนน้ั ทเี ดยี ว มนุษยเผา หนง่ึ ไล ตอนจับมนษุ ยอ ีกเผา หน่ึงกนิ เปนอาหาร!...” “แลวเราก็จําเปนตอ งผา นเขา มาในถ่ินของมนั เสียดว ย ปานน้คี งขึ้นเมนู รายการอาหาร พเิ ศษของมนั แลว ” ไชยยนั ตค รางออยๆ บญุ คาํ ก็หัวเราะเหอะๆ ยัดใบกระทอมเขาปากเคย้ี วหยบั ๆ “โธ นายหาร อาหารมอื้ ตอไปของเรา แทนทจ่ี ะหาสตั วอ น่ื ใหเสยี เวลา เรากเ็ อาไอพ วกสาง เขียวน่ันแหละแทน กนิ มนั แทนสตั วอ ื่นเสยี บา ง มันกนิ คนอนื่ ได เราก็กนิ มนั ไดเ หมือนกัน” “พดู บาๆ บุญคาํ !” ไชยยนั ตร อ ง “อาว! จรงิ ๆ นา นายทหาร บุญคําจัดการใหเ อง หวั ใจคนยํากินดีออก จริงไหมวะ คะหยนิ่ ” หัวหนาบานหลมชางยิ้มแหง ๆ ไชยยนั ตท ําหนา พิกล หนั มาทางพรานใหญ “ถามจริงๆ เถอะ ผูกอง อตี าน่ีมาจากเผาสางเขยี วหรือเปลา ชกั จะไมไ วใ จเสยี แลว ซิ ดู เซย้ี วๆ ยงั ไงพกิ ล” “พอกันแหละครบั ผูพ นั หมบู า นทีแ่ กเคยเปน หวั หนา กอ นท่ีผมจะเอาตวั มาอยดู วยนนี่ ะ ผี ปอบทั้งน้นั ดทู ต่ี าแกเถอะมแี ววเสยี เมอ่ื ไหร ชอบกนิ เครอ่ื งในสดๆ ทกุ ชนดิ คะหยน่ิ หงอแกกเ็ พราะ เร่ืองนี้แลหะ แกขจู ะเอาตบั มนั ออกมาจิม้ พริกกะเกลอื ” “แหลวกนั นายหนอนาย!...” ตาพรานเฒา แหง เขาอึมครึมบนพาํ คน พรานใหญปะหลบั ปะเหลอื ก เอามือเกาหวั กรากๆ “ขายบุญคาํ ซะแลว บุญคาํ เคยจบั ผี ไมเ คยเปน ผีสักหนอย อยากเปน เหมือนกนั แหละ จะ ไดลวงตับสาวๆ แถวหนองน้าํ แหงมากนิ เสียใหห มด แตพ อจะลว งทไี ร เหน็ นายมองตาเขยี วทกุ ที บุญคํากเ็ ลยอด แหะ! แหะ!” “อะไรกนั หมายความวา ยังไง?” ไชยยนั ตห นา ต่ืน “บญุ คาํ เปนหมอผีประจําหนองน้าํ แหง ครบั ...” พรานใหญพดู หนา ตาเฉย “ท่นี ัน่ สาวๆ มกั จะถกู ผเี ขากนั อยูเปน ประจาํ แทบไมเ วน อาทิตย วิธไี ลผ ขี องบุญคําก็คอื กลายเปน ผปี อบ จับสาวๆ ที่ผเี ขา เหลา นัน้ ถอดเส้อื ผา ออกหมด ศกั ดิ์สทิ ธิช์ ะงกั ดเี หมอื นกัน ปอบตา บุญคําจบั ผสี าวๆ เปลอ้ื งผาทีไร ผีเปน ออกทกุ รายไป ผมหา มไมใ หแ กจับผโี ดยวธิ นี ้ี จึงกลายเปน ขอ พิพาทขัดใจกนั มาทกุ วนั ท่แี กโกรธนักท่ีผมขัดแกเรื่องน”้ี “ตาเฒาลามก!” คะหยน่ิ วา พรอมกับยงิ ฟน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1508 ทุกคนหวั เราะออกมางอหาย ลมื เรอื่ งหวาดเสียวสยองใจท่เี ผชิญอยเู บอื้ งหนาไปชว่ั ขณะ เสียงบุญคาํ รองอมู า ทาํ หนา เร่ียแลว ขมงึ ตายกเทา หราสอ งไปทางคะหยนิ่ สบถดาเจากะเหร่ยี งหลม ชา งเปนไฟ จากนนั้ แกกเ็ ดนิ เลยี่ งหางออกไปทางหน่งึ ดารินพยายามจะวางหนาเฉยเบอื นไปเสยี ทาง หนง่ึ กัดรมิ ฝป าก แตแ ลว ก็ตอ งปลอ ยคกิ ออกมา คงมแี ตแงซายคนเดยี วเทา นน้ั ทสี่ งบน่งิ หนาตาย เปนปกติ ตอมาเชษฐากส็ ง่ั ใหพ วกนน้ั จดั การถอนขวากออกใหห มด รพินทรกระดกิ นว้ิ เรยี กแงซาย เขามาพูดอะไรตามลําพงั อยคู รู ก็หนั มาบอกเชษฐาวา “ขณะนี้ เราเขา มาสูป ากทางของชองเขาหวั แรงแลว ผมจะใหแ งซายเปน ผนู าํ ไปยงั ตาํ แหนง ทเี่ ขาพบที่พกั แรมของคณุ ชายอนชุ า แลว จะพักกินอาหารกลางวนั กนั ที่น่ัน” “แงซายจําท่ีหมายไดแ มนยาํ หรอื เปลา?” “ไมต องหว งหรอกครับ ลงเขา มาอยใู นละแวกใกลเ คยี งแลว จะตอ งคน พบเอง” แลวพรานใหญกเ็ รียกคนเหลา น้ันเขามารวมกลมุ เตือนใหท กุ คนระวงั หลมุ ขวาก บว งแรว ตลอดจนกบั กลตา งๆ ของพวกสางเขียว ซง่ึ อาจแฝงซุมซอนอยใู นบรเิ วณท่วั ไปท่ีจะตอ งเดนิ ผาน “ตามแผนเดมิ รพนิ ทร เราจะไมพยายามยุงกบั มนั เลย มุงไปตามทศิ ทางของเรา ยกเวน แต จะหลีกเล่ียงไมไดจ รงิ ๆ กจ็ ะทาํ เพยี งแคป อ งกนั ตัวเทา นน้ั ” หวั หนาคณะยาํ้ นโยบาย “ถา เราผา นเจา พวกน้ไี ปได โดยไมเกดิ อะไรขึน้ ก็ตอ งนบั วาปาฏิหาริย! ” ไชยยนั ตพ ึมพาํ พรอ มกับยกั ไหล “กไ็ มแ นเ หมอื นกัน อา นอะไรยงั ไมไดท้ังสน้ิ รอ งรอยท่ีเห็นแสดงวา พวกมันทาํ การลาขา ตองเหลืองอยา งขนานใหญใ นบรเิ วณนแ้ี ลว สว นหนึง่ แอบเขาไปซมุ ดูเราเมอื่ คนื น้ี การทม่ี นั เพียงแต แอบดเู ฉยๆ โดยไมเขาโจมตี อาจเปน ความหมายวา มนั ไมต องการจะยุงเกยี่ วกบั เราก็ได จะเปนการ ดีมากทง้ั สองฝาย ถา เรากับมนั ไมมกี ารปะหนา กนั ไดเลย” “ขอใหเปน งน้ั เถดิ สวรรคเจา ขา...แตบอกกลา วกอ นเนอ รายการนไ้ี มม ีการมาน่ังอา นใจ หรือเลนจติ วิทยากนั อกี แลว ถาโผลใ หเ ห็นเมื่อไหรล ะก็ ขอซัดกอ นละ ตั้งแตอ อกเดนิ มาน่ี หายใจ ไมไ ดท ว่ั ทอ งเลย” “เหน็ ก็ตอ งฆา นายทหาร เอาไวไ มไ ด! ” บญุ คาํ สนบั สนุน แงซายพยักหนา เปน ความหมายกบั คะหยน่ิ แลว ทัง้ สองผูเ ปนลกู หาบสมั ภาระอันเดยี วกนั กย็ กคานข้ึนใสบา จอมพเนจรอยูท างดานหนา ออกเดนิ เลีย้ วเลาะตดั พงไป ทาํ หนา ทีน่ าํ ทางแทน รพนิ ทรผสู ืบเทาเวน ระยะมาเบื้องหลัง แตแลวชวั่ ขณะหน่ึงเขาก็สะกดิ ไชยยันตช วนไปเดนิ ปดทา ย ขบวนคุมอยูเบอ้ื งหลงั เพราะบญุ คํากับจนั ทเี่ ดินอยหู ลงั สุดน้นั ทาํ หนา ทหี่ าบหาม ไมส ามารถคมุ กนั ตนเองไดถ นดั นัก คงปลอยใหส องพ่ีนอ งราชสกลุ ตามหลงั แงซายและคะหยนิ่ ไปดว ยกัน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1509 ภูมิประเทศในระยะน้ี รกทบึ ไมสามารถเห็นส่ิงรอบดานไดไกลนัก ทกุ คนเตม็ ไปดวย ความอึดอดั กระสบั กระสา ย กวาดสายตาอยา งระแวดระวงั อยตู ลอดเวลา ดารินกบั เชษฐาเหวย่ี งไร เฟล ข้นึ สะพายไหล ดึงปน สั้นประจําตวั ออกมาถอื กระชบั ไวแ ทน เพราะม่ันใจวาในระยะจโู จม กระชนั้ ชิดเชนน้ี ปน สั้นยอ มอาํ นวยผลใหดกี วา ไมน านนกั แงซายกห็ ยดุ ชะงัก บุยปากใหเ ชษฐาดดู า มหอกอันหน่ึง หลน อยกู บั พนื้ ริม ตนไมใ หญ สวนปลายอนั เปน โลหะ ปกตดิ อยกู บั ลําตน ไม หลุดออกจากดามซ่ึงใชเ สน หวายมดั พนั ไว ลกั ษณะมนั เปน อาวธุ ของพวกขา ตองเหลอื ง แลวรอยเลอื ดบางสวนก็ปรากฏใหเหน็ ยงั ตําแหนง นัน้ อกี บอกใหท ราบวาไดม กี ารปะทะตอสกู ันทน่ี ่ัน ตางผา นกนั ไปอยางเงยี บกรบิ นอกจากหลักฐานทเ่ี หน็ แลว ทัง้ ปาเต็มไปดว ยความสงัด มี แตเสียงลองไนเทาน้นั ทแี่ ซระงมไปทกุ สมุ ทุมพมุ พฤกษ และเสยี งฝเทา ทง้ั สบิ คูท ยี่ ํา่ สวบสาบไปบน ใบไมแ หงไมม ที างท่จี ะกําจดั ได นอกจากคอยๆ ยอ งๆ ซ่งึ น่นั พรานใหญยอมเหน็ วายงั ไมจาํ เปน “เราไมไดหลบมนั แตเ ราไปในลักษณะเตรยี มพรอม...” เขากระซบิ กบั ไชยยนั ต ผเู คยี้ วหมากฝรงั่ เยบิ ๆ อยูใ นปาก ถือไรเฟล เตรียมพรอมในระดับ เอว “มันจะไดยนิ หรือเหน็ เรากช็ างมนั ขออยา งเดยี วอยา พรวดเขา มาก็แลวกนั พยายามมอง สงู ไวบ า ง อยามองแตต ามพมุ ไมอยางเดยี ว” “เสยี ดายจริงๆ ไมนกึ วา จะมาเจอกับมนษุ ยพ วกน้.ี ..” อดีตนายทหารปนใหญแ ยกเขีย้ ว กระซิบตอบ “ถา รูล ว งหนา ตดิ ซบั แม็ชช่นิ กนั มาสักสองกระบอก ก็จะอุนใจกวาน้ี พรวดเขา มากก็ วาด ใหเรยี บเปน แถวๆ ปนลาสัตวมันชว ยอะไรไมไดนกั ในเหตกุ ารณประจญั บานประชดิ ตวั และโดยภูมิ ประเทศแคบจาํ กัดแบบน”ี้ “แตก ็ดกี วา หอกหรอื ธนพู ันเทา ถาไมเสียสติ มันจะดักเลนงานเรามันก็ตองคดิ มากอยู เหมือนกนั ไมง ัน้ เมอื่ คนื คงเอาเขา แลว ” “เราคํานวณไมถ ูกวา เจา พวกนี้มกี าํ ลังอยสู กั เทา ไหร ถา เปนจาํ นวนรอ ย กน็ าดู เจอศกึ ใหญแ น” แตละฝกาวยา ง ท่ีเคลอ่ื นผานกันไป เต็มไปดว ยปริศนาที่ตไี มแ ตก และก็จรงิ ดังทร่ี พินทรคาดไว ระหวางผา นเขา ไปในปาถลม แงซายกบั คะหยน่ิ ผูเดนิ เปน เรอื นาํ รองไปหนา แถว กค็ น พบหลมุ ขวากเขาหลมุ หนง่ึ สะปากหลุมไวดว ยกง่ิ ไมแ หง บางๆ ลกึ ใน ระดับอก ภายใตเตม็ ไปดวยหลาวไมไผเสย้ี มปากฉลามปกพราว ไมว า คนหรือสัตว หากถลําหลน ลง ไป ชีวติ ทจ่ี ะรอดอยา หวงั เชษฐาหร่ีตามองดูอยางหนักใจ สารภาพกบั ตนเองวา ถา เขาเปน ผเู ดินนาํ อยเู บ้ืองหนา เหน็ จะไมมที างรอดหลุมมรณะน้ไี ปไดแ น เพราะสงั เกตไมพ บรอยพริ ธุ “มันขุดไวน านแลว แตย งั ไมม อี ะไรหลนลงไป” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1510 แงซายบอก ภายหลงั จากตรวจสอบดว ยความชํานาญตามวสิ ยั คนเจนไพร หลุมขวากหลมุ นั้นเอง เตือนใหทุกคนตระหนกั ดวี า ทกุ ฝก า วยาง แวดลอมไปดวยมหนั ตภัย “ไอพ วกรยิ าํ ...” ไชยยนั ตจปุ ากโคลงหัว “แบบน้ีมันนาฆาท้ิงเสยี ใหห มดพันธ”ุ ประมาณบายโมงเศษ กข็ น้ึ สเู นินใหญ ปาเร่ิมโปรง ขึ้น ไมน านนกั ก็มาถงึ ดงสกั ซึ่งแตละ ตนสูงใหญทะยานเยย่ี มฟา ชนิดแหงนคอตง้ั ข้ึนเรยี งรายกันเปน ระเบียบ ปราศจากไมอ ื่นๆ แทรกแซง ราวกับใครมาปลกู ไว แลวแงซายผูนําหนา กป็ ลงคานหาบลงทใ่ี ตตน สกั ใหญต น หนงึ่ บริเวณชายเนนิ ที่ลาดลงไปสูลาํ ธารนํ้าสายเลก็ ๆ ซง่ึ อกี ฝา ยหน่ึงเปนดงทบึ ตาํ่ ลงไปกวา ระดบั เนนิ ที่ ยืนอยู เมือ่ ทุกคนตามเขา มาถงึ จอมพเนจรกช็ ลี้ งไปยงั เนนิ เบอ้ื งลางชดิ ลําธาร “ทก่ี อ นหินนน่ั แหละ นายใหญ แงซายพบรอยพกั แรมของนายชดกบั หนานอนิ ” สมั ภาระถูกวางกองไวย ังโคนไมต น นนั้ แลว ทุกคนก็ไตเนินลงไปยงั ตาํ แหนง ทแ่ี งซาย ชี้บอกในทันที โดยอดีตนายทหารกองโจรกะเหรย่ี งเปน ผูนํา มนั เปน หนิ ใหญส องลูก ซอ นทบั เกยกันอยูภายใตรมเงาของตนไมเ อน พื้นเปนกอ นกรวด สีสันตา งๆ และไดระดบั ราบเรียบเสมอกนั เหมือนจะเปน ชานตดั ทมี่ นษุ ยม าประดษิ ฐไว ธารนํ้าใส อยตู าํ่ ลงไปประมาณ 20 เมตร ใตเ พิงหนิ สองลกู นนั้ มองเหน็ ไดช ดั วา เปน ชัยภูมอิ นั เหมาะเจาะที่สดุ สาํ หรับพักแรม เหนอื กวาทกุ แหง ในละแวกใกลเ คยี ง แงซายกวาดสายตาไปรอบๆ แลว เดินเขาไปยงั โคนตน ไมเ อนท่ี ทอดครอมหินทงั้ สองลกู นั้น ในระดับเหนอื ขน้ึ ไปเล็กนอ ย ทกุ คนกม็ องเห็นรอ งรอยของการผา นมา พกั แรมตรงตาํ แหนงนไ้ี ดอ ยา งชดั เจน เศษฟน เกาๆ ถกู ทงิ้ กระจัดกระจายบรเิ วณนน้ั ความปลอด มนษุ ย ทาํ ใหม นั คงรปู รอยอยใู นลักษณะเดมิ แมจ ะเปนเวลาทผี่ านมานานนม ทุกคนมองเหน็ รอยกองฟน เหลานน้ั เงยี บกริบไปอกี ราวกับจะนดั กนั ไว เชษฐาถอนใจลึก พึมพาํ อะไรอยใู นลาํ คอฟง ไมไ ดศพั ท รพนิ ทรก ็สัง่ ใหพวกลกู หาบ ไปลาํ เลียงสมั ภาระลงมายงั ทน่ี ่ี เพื่อเตรยี มหยดุ พกั หุงหา ขณะนน้ั เอง ไชยยนั ตผเู ดนิ เกรส ํารวจเขาไปใตเพงิ ฝา กร็ องอะไรออกมา ดวยสาํ เนยี งตนื่ เตน พรอ มทง้ั ตะโกนเรยี กทุกคนเร็วปร๋อื ทงั้ หมดพรวดตามเขาไปทนั ที แลว ยืนจอ งตะลึงไป เม่ือไชยยนั ตผทู รุดตัวนงั่ คกุ เขา อยใู ต เพงิ ชใี้ หด ไู ปทผ่ี นงั ดานหนงึ่ อันเปนแผนหินหนาตัดราบเรียบ ราวกบั มใี ครมาตบแตงปาดผิวไวเ ปน อยา งดี ความกวา งของบริเวณผิวตัดเกลย้ี งขนาดแผน กระดานดาํ ใหญๆ ในหอ งเรยี นแตห นิ เปน สขี าว นวล อกั ษรภาษาไทยทเี่ ขยี นดวยถา นสีดํา จงึ ปรากฏอยชู ดั เจน ขอ ความของมันทาํ ใหท ุกคนตนื้ ตนั ขน้ึ มาถงึ คอหอย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1511 “ณ ที่ใดดวงใจไมไ หวหว่นั ขอฝาฟน อุปสรรค และขวากหนาม ถึงสิ้นชาตวิ าสนาชะตาทราม จะฝากนามใหโ ลกรูกกู ช็ าย!” “ณ ทนี่ ้ไี รญ าตแิ ละขาดมิตร ยังก็แตบ า วสนทิ พสิ มยั เสมอเพ่อื นเสมอื นญาติไมค ลาดไกล เปนเพ่อื นตายเคียงกคู ชู ีวา!” ประโยคสุดทาย ลงช่ือ ‘อนุชา วราฤทธ’ิ์ และวนั เดอื นปทเ่ี ขียนขอความไว “โธ! กลาง...” เชษฐาหลดุ ปากแหบๆ ออกมาไดเ พยี งแคน ั้นกแ็ นน ไปหมดท้งั ลาํ คอ น้ําตาคลอดว ยความ สะเทือนใจสดุ ขีด ดารินเมม ปากอันสน่ั ระรกิ ถลาเขาไปเอามอื ลบู คลําท่ผี นังหิน สลกั ตวั อกั ษร เหลา น้นั ในทส่ี ุดกซ็ บหนาลงรองไหก ระซบิ พราํ่ รําพันสะอกึ สะอือ้ ออกมาฟงไมไ ดศ พั ท ไชยยนั ต นิ่งซึม รพนิ ทรผ ไู มเกย่ี วของกับกรณี นอกจากเปน พรานรับจา งนําทางโดยหนา ที่ บดั นกี้ ย็ อมรบั กับตนเองวา ตนื้ ตันสลดเศราอยางไรพิกล เมอื่ ไดมาเหน็ ลายมอื จารกึ ขอ ความแสดงถึงความในใจ ของผทู พี่ เนจรหายสาบสญู ไป พรอ มทั้งอาการความรูส ึกในขณะนข้ี องฝา ยติดตาม พรานใหญพ ดู อะไรไมอ อก บรรยากาศปกคลมุ ไปดว ยความเงยี บชวั่ ขณะ คงไดยนิ แตเ สียงสะอน้ื ราํ พนั ของดารนิ เทาน้นั ทุกคนตรึงนง่ิ อยกู บั ที่ ดเู หมือนจะลมื เรอื่ งอ่นื ๆ หมดสนิ้ แนล ะ แผน หนิ ทป่ี รากฏลายมอื ครง้ั สดุ ทา ยของ ม.ร.ว.อนุชา วราฤทธิ์ เขยี นไวด ว ยความ สะเทือนใจ นอยใจในวาสนาชะตากรรมของตนเอง มันบบี ความรสู ึกผมู าพบเหน็ อยา งเคน หัวใจ โดยเฉพาะอยางยงิ่ สองพนี่ องผเู กยี่ วของโดยตรง มนั เตือนใหตอ งระลกึ ยอนไปถึงความหลงั อนั ผดิ พลาด แบบลน้ิ กบั ฟนในระหวางพีน่ อ ง ตลอดจนความไมเขา ใจซึ่งกนั และกนั ซึ่งกวา อกี ฝา ยจะ ยอมรบั ยอมเขา ใจเหตุการณ มันกเ็ หลือใหเห็นหลักฐานไดเ พียงแคน ้ี เขาไมเคยเห็นนาํ้ ตาของ ม.ร.ว. เชษฐามากอ นเลย แตส ําหรบั วนั นเี้ หน็ มนั ไหลรินออกมา เปนทาง ทวาชัว่ ขณะเดยี วเทา นน้ั ก็แหง สนิทดวยกําลังใจอันเขม แขง็ แลว กเ็ คลื่อนเขา ไปโอบกอด นอ งสาวไวแ นน กระซบิ ปลอบโยนแผว ตา่ํ ความรสู กึ บางอยางที่กดดัน บีบหวั ใจอยภู ายในขณะน้ี ทาํ ใหจ อมพรานไมอาจทนดสู ภาพ ของพน่ี องคนู น้ั ได เขาปลีกตัวออกมาจดุ บหุ รส่ี บู เงยี บๆ แลวรอ งสง่ั ใหพ วกน้นั เตรยี มหงุ หา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee