เพชรพระอุมา เล่ม7 ดงมรณะ

1412 ดที ัว่ ไป เขากป็ ฏิบตั กิ ันอยางนีแ้ หละ ไมใชดิงยะอยางเธอ ตอ งการโทรฟไ วโ ออวดใครกระมัง ถึงยิง ไมเลอื ก” “ออ ! เดี๋ยวนี้เหน็ พรานใหญเ ปนคนดแี ลว หรือ?” “สว นทด่ี ีกว็ า ด”ี “เดี๋ยวกอน เมอื่ ตอนเท่ยี งนกี่ นิ กวางผัดฝมือฉนั หรือเปลา?” เพือ่ นชายเปลีย่ นเรอ่ื ง ถามมาหนาตาเฉย นกั มานุษยวทิ ยาสาวพาซ่อื ตอบวา “กเ็ ห็นอยูวากนิ อยดู ว ยกนั ถามทําไม?” “เปนยงั ไง ฝมอื ฉัน เด็ดไหม?” “ก็ไมเลว” ไชยยนั ตห นั ไปปด ปากหวั เราะคกิ คัก ขยบิ ตากับบญุ คําท่ีนัง่ อยใู กล ดารินสังเกตเหน็ ก็ ขมวดค้วิ ถามเสียงตํา่ ๆ มาวา “อะไรกัน หวั เราะกนั คิกคกั ” “ชา งครับ นายหญงิ ชา งผัดเผ็ด ไมใชก วางหรอก บุญคาํ เปน คนแล นายทหารเปนคนทาํ ครวั ” บุญคําบอกมาออ ยๆ มาดวยสําเนียงเหนอ ๆ ของแก ดารินตะลงึ เบกิ ตาโตจอ งหนา ท้งั สอง รองล่ันออกมา “ชางผัดเผด็ !!!” “ใครบอก กวางตะหาก อยา ไปเชอื่ บุญคาํ ” ไชยยนั ตร ีบพดู โดยเรว็ วางหนาเฉย แลวหันไปแยกเขย้ี วกับบุญคาํ “แหม! อตี านี่ ปากสวา งจริงแฮะ” “บญุ คาํ เปน พราน บุญคําโกหกไมไ ด” ตาพรานเฒาแหงเขาอึมครมึ กระซบิ ตอบ ดารนิ ตะแคงหเู ง่ียอยแู ลว พอจะจับกระแสความไดไ มพ ูดอะไรอกี จนคาํ เดียว คอยๆ เดนิ เลีย่ งเขา ไปที่ .600 ไนโตรเอกซเปรสของไชยยนั ตเอง หกั ลาํ กลอ งออกแลวเดนิ งุนงานหากลอ ง กระสุน “น่ันจะทาํ อะไรนะนอ ย” ไชยยนั ตร องถามมา ชกั ใจไมด ี “เดยี๋ วก็ร!ู ” หลอ นคํารามลอดไรฟนออกมา แลวกเ็ หลอื บไปเห็นกระสนุ เขา พอดี ปรดี่ ่ิงเขาไป บญุ คํา กห็ นั มาสะกดิ ไชยยนั ตก ระซิบบอกเรว็ ปรือ๋ “เผน เหอะนาย ทา จะไมเ ขาการแลว บุญคาํ เผนกอนละ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1413 วาแลวตาพรานเฒา ก็กระโจนผลงุ ลงจากเรือนหอแนบไป ไชยยนั ตก็เผนโครมแลน ตามหลังไปดว ย ดารินบรรจกุ ระสนุ เขา ลาํ กลองเสร็จ หักลาํ กลับเขาที่ กเ็ ปนเวลาเดยี วกบั ทีร่ พนิ ทร ไพร วัลย เดนิ สวนขึ้นมาบนเรอื น เขาชะงกั เล็กนอยเม่อื เห็นนอ งสาวคนสวยของนายจาง ลากปน ยงิ ชา ง หนา งอเปน มาหมากรกุ ปรีอ่ อกมาอยา งเอาเปน เอาตาย จงึ ดกั หนา ไวโดยเร็ว “อะไรครับคุณหญงิ เกิดอะไรข้นึ ?” หลอนสะบัดแขน พูดกราวๆ “หลีกไป อยามาขวางหนา เดี๋ยวเหอะ เดย๋ี วโดนอีกคน” พรานใหญห นา ตนื่ “น่ีเกิดอะไรขน้ึ ทาํ ไมไมบอกผม มีเรอ่ื งรา ยแรงอะไรหรอื ครบั ” หญิงสาวหวั เราะดๆุ ในลาํ คอ กวาดสายตาลงไปยงั เบอ้ื งลา งเหมอื นจะคน หาอะไรสกั อยา ง แตห ลอ นมองไมเหน็ ว่ีแววของบุญคําหรือไชยยนั ต ทงั้ สองอนั ตรธานไปเสยี แลว จงึ หัน กลับมาจอ งหนา เขา รพนิ ทรย งั คงงงหนา ตน่ื อยูเชน นน้ั “ก็ไมร า ยแรงอะไรหรอก อยากจะสั่งสอนคนสักสองคน” “สงั่ สอน! ดวยปนยงิ ชา งนน่ี ะหรอื ครบั ?” รพินทรรอ ง ลมื ตาโพลง “ปน ยิงชางกระบอกนมี้ นั ยงั เลก็ ไปเสยี อีก อยากจะไดใ หม นั ใหญก วา น!้ี ” พรานใหญก ระพริบตาถเี่ รว็ “จะไมอ ธิบายหนอยหรอื ครบั วา อะไรเปน อะไร?” “ฮ!ึ ” “ผมจะไปรูไดย ังไงวา ‘ฮ’ึ แปลวา อะไร” “เราอกี คนหนงึ่ อยากจะรนู ัก เปน ตัวการดว ยหรือเปลา ” หลอนตวาดมา เอามือผลกั อกเขา “ตวั การ? ในเรอื่ งอะไรกนั ?” “เอาเน้ือชา งมาหลอกใหฉ นั กินเมอ่ื กลางวนั น้นี ะซิ!” เสียงของหลอนเอ็ดตะโรลน่ั เรอื น รพินทรก ะพรบิ ตาจอ งหนา หลอนอยูครู กพ็ อจะเขา ใจอะไรไดเลาๆ มองดูราชสกุลสาว อยา งขนั ๆ “เอาละๆ ผมพอจะนกึ ออกแลว ใครคงมาบอกคณุ หญิงละซวิ า อาหารมอ้ื กลางวันทแี่ ลว มี เนอื้ ชา งดว ย” “กวางผัดเผ็ด ทีแ่ ทม นั คอื เนอื้ ชางตวั ทไี่ ชยยนั ตย งิ เม่อื เชาน้!ี !” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1414 หลอ นพูดเหมอื นจะรอ งไห “ใครบอกคุณหญงิ ละ?” “จะมีใคร ก็ตวั ดีสองคนนน่ั แหละ” “ตวั ดี สองตัว?” “ไชยยนั ต กะตาเฒาบญุ คําของคุณน่นั แหละ เจ็บใจนกั ยงั มหี นา มาเยาะเยย เสยี อกี เมื่อ กลางวันนีถ้ ูกหลอกใหก นิ เน้ือชา งไมเ ปน ไร แตเ ย็นนต้ี อ งกนิ เน้ือไชยยันตกะบุญคําใหได อาจเปน คณุ ดว ยอกี คนหนึ่ง ถาคุณรว มดวย” รพนิ ทรใชแ ขนปาดปากกระบอก .600 ท่สี อ งเรอ ราอยแู ถวๆ ปลายคางของเขาออกไป ชา ๆ แลว ดึงจากมอื หลอนไปถือไวอ ยา งนมุ นวลออนโยน ถอดลกู ออก หญงิ สาวกระทบื เทา โดยแรง เดินไปนั่งหนา บอกบญุ ไมร ับอยูท เ่ี กาอี้รมิ นอกชาน เขาเดินไปหยุดอยใู กลๆ กลัน้ หัวเราะจนหนา แดง “นํ้าใจคณุ หญงิ จะกนิ เนอื้ คณุ ไชยยันต บญุ คํา แลว ก็ผมเขาไปลงคอเชยี วหรือครบั ” “คงเหม็นสาบพลิ กึ แตกจ็ ะพยายาม” หลอนวา เอามือกอดอก เทา คาง กัดเล็บ มองไปทางอนื่ รพินทรทรดุ ตัวลงน่ังบนนอก ชานใกลๆ กบั เกา อ้ีไมไผของหลอน ควกั บหุ รีอ่ อกมาสงใหหลอ น หญิงสาวสัน่ หนาแรงๆ เขาจึง หยิบขน้ึ มาจดุ สบู เองตัวหนง่ึ “สองคนนัน่ ลอ คณุ หญงิ เลนนะ ครบั ...” เขาบอกเรยี บๆ มองดูชวงขาอวบใหญแ ขง็ แรงไดรูปงามทไ่ี ขวกนั อยูตรงหนา ขยับแกวง อยไู ปปมาเหมอื นเจา ตวั จะพยายามระงบั อารมณ “เม่ือกลางวนั นี้ ผมเปนคนคุมพวกน้นั ทําอาหารดวยตัวเอง ขอรบั รองวาไมม เี น้อื ชางปน อยูดว ยเลย ใครทไ่ี หนกนั ครับ จะเอาเน้อื ชา งมาทาํ เปนอาหาร ในเมือ่ เรามเี นอ้ื อ่ืนๆ อยอู ดุ มสมบรู ณ แลว และเม่ือกลางวนั นท้ี ัง้ คณุ ไชยยนั ตก ับบญุ คาํ ทัง้ สองคน ไมไดเขา ไปยุง ดว ยเลย มีผม เกดิ เสย แลว กแ็ งซายชว ยกันทาํ อยสู คี่ นเทา น้ัน คณุ ไชยยันตไ ปหากลวยไมก บั บุญคาํ และคะหยิ่นทางหนา ผา นํ้าตกโนน กลับมาถึงก็เวลาอาหารพอด”ี “โกหกหรือเปลา ?” หลอ นกระชากเสยี ง ครง่ึ ยิ้มครงึ่ บึ้ง จองเขามาอยา งคาดคนั้ รพนิ ทรเปาควนั บหุ ร่เี ปน ทาง ยาว “โธ! จริงซิครับ ผมจะมาโกหกคุณหญิงทาํ ไม” “แลว ทําไมสองคนนัน่ ถงึ มากะลอนกะฉนั ทาํ เอาผะอืดผะอมอยนู ”่ี “คงแกลง เยา คณุ หญิงสนุกๆ ง้นั เอง คณุ ไชยยันตแกขีเ้ ลน ออก คุณหญิงกร็ ดู ีอยแู ลว ” ดารินหวั เราะออกมาได แตย ังไมว ายตาควาํ่ ตาหงาย และโดยเหตุผลกลใดไมแจง เหมือนกนั พาลมาคอ นเขาเขา ใหด ว ย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1415 “นี่! นายพราน บอกกลาวเสยี ใหรนู ะ ลกู ศิษยของคณุ นะ ดนี กั น”ี่ “ลูกศิษยผ ม...ใครกัน?” “ก็นายไชยยนั ต อนนั ตรัยนะซ!ิ ” “ออ!...ทําไมหรือครับ?” “ใจดําอาํ มหติ มาก ยิงสตั วไ มเลือก คะนองมือใหญ ถอื วา ไดอ าจารยด สี อนวชิ าให เจอะ อะไรเปนยงิ ดะ สอนมารยาทพรานใหเ ขาเสียม่งั ซิ อยา เอาแตสอนวิธีรงั แกสัตวอยางเดยี ว” “แปลวา เปน ความผดิ ของผม?” “ใช คา ทไี่ มรูจกั อบรมบม นิสยั ลูกศิษยใหด ”ี “เอาละ ครรู บั ฟองเอาไวแ ลว เดยี๋ วจะหาไมเ รียวตกี น ลูกศษิ ยสกั คร่ึงโหล” “ตวั ครเู องกจ็ ะโดนดวยสักโหลหนง่ึ ” “กด็ ีเหมือนกนั ” พรานใหญพ ยกั หนา หงึกๆ “วาแต ใครจะเปนคนตผี มละ ?” หลอ นปนหนา เครง ขรึม แตแลว กห็ วั เราะ ขณะนน้ั จนั กเ็ ดนิ หนา ตนื่ เลิกลัก่ ขนึ้ มาบนเรอื น ตรงเขา มาทีห่ ลอ นโดยเรว็ มพี วก ชาวบา นหญิงชายสองสามคนตามมาดว ย คนพวกนน้ั ทาทางกระสับกระสาย ยืนเกาะออกนั อยูทห่ี ัว บนั ไดเรอื น “มอี ะไรหรือ?” รพินทรถ ามสวนไปโดยเรว็ กอ นท่จี นั จะเดนิ เขามาถงึ “เมียของเจาคะโหนงทที่ ายบานโนนครับ มนั เจ็บทองจะออกลูกมาตง้ั แตเ ท่ียงแลว พวก นน้ั ชวยกนั ยังไงกย็ งั ไมย อมออก ทามันจะแยเตม็ ที ผวั มนั ตามมาดว ย เกาะหวั บันไดอยูโนน มันจะ มาขอใหน ายหญงิ ชวย” จนั รายงานโดยเร็ว ดารินผุดลกุ ขน้ึ ในทนั ทีน้นั “นงั แอท่ีทอ งแกน ่ันนะ ร?ึ ” “ครับ” “เอะ ! ก็ฉนั สงั่ ไวแลว นวี่ า ถาเมยี มนั เจ็บทอ งใหผวั มนั รีบมาบอกทันที นี่เจ็บมาตง้ั แตเ ทย่ี ง แลว ทาํ ไมมาบอกเอาเดย๋ี วน”้ี จันอึกอักตอบไมถ กู หนั ไปทางบนั ไดเรือนทีเ่ จา คะโหนง ผูยนื หนา ซีดอยู สง ภาษาซกั ถาม กันลง เลง แลวก็หันมาย้มิ แหง ๆ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1416 “มันนกึ วาหมอตําแยกับหมอผที ่ีน่ี จะชว ยเมยี มนั ใหออกลูกไดค รับ ปลาํ้ กันหลายช่ัวโมง แลว ลูกมนั กย็ งั ไมยอมออก หมอผีเสกนํ้ามนตใหน ังแอกนิ เขา ไปต้ังหลายขนั เจา คะโหนงมันเห็นทา ไมด ี กเ็ ลยแลน มาพึง่ นายหญงิ ” “ไมรอใหตายเสยี ทัง้ ลูกทง้ั แมกอนน่ี แลวคอ ยมาบอก!” แพทยสาวประจําคณะเดนิ ทางวา แลวผลบุ กลับเขา ไปในหองของหลอ นโดยเรว็ อึดใจ เดียวก็โผลออกมาพรอมกบั กระเปา เคร่อื งมอื หนั มาทางพรานใหญ ผบู ัดนี้กาํ ลังยนื ซักถามพวกน้ัน อยู ออกคาํ สัง่ สัน้ ๆ “คุณควรจะไปกบั ฉนั ดว ย” “ผมไมเคยเรียนวชิ าหมอตาํ แยมากอน ผมจะชว ยอะไรได” “ถึงไมเคยเรียนมากอน กเ็ รยี นเสยี วันนเ้ี ลย คนอยปู า อยดู อยอยางคณุ อาจมสี กั วันหนงึ่ ก็ ได ทจ่ี ะตองทาํ คลอดใหภรรยาของคุณเอง ฉนั ตอ งการลูกมือทฉ่ี ลาดกวา ชาวบานปา พวกน้ี แลว ก็ มองไมเหน็ ใครนอกจากคณุ ” พรอมกับพูด หลอนกระชากแขนเขาใหต ามมาดวยอยา งไมย อมฟง เสยี ง รพนิ ทรจ าํ ตอง เดนิ ตามมาดว ย เพราะหลอ นไมย อมปลอยแขน ท้ังหมด โดยการนําของชายผูเปน สามี พากนั เดนิ ตรงไปยงั เรอื นทายหมบู า นอยา งรบี รอ น จนั ควากระเปา เครอื่ งมอื ของหลอ นลิ่วไปกอ นพรอมกับเจา ผัว พรานใหญถอนใจเฮอื ก “ชาตินีท้ งั้ ชาติ ผมเห็นจะไมม ภี รรยาหรอกครับคณุ หญิง เพราะฉะนน้ั เหน็ จะไมมีโอกาส ทําคลอดใหแกภรรยาของผมเองตามทค่ี ุณหญิงวา แน อยา ใหผ มไปดวยดกี วา การทาํ คลอดเปน เรอ่ื ง ของหมอ ไมใชเ รื่องของพราน” “ฉนั บอกแลว วา ฉนั ตอ งการลูกมือผชู วย ไมไดยนิ หรอื ?” “เอา! เอายังไงก็เอากนั จะเอามือฆา ไปเปนมือผชู ว ยทาํ คลอด อยางมากกม็ ีหวงั ตายทั้งแม ทั้งลูก” “อยา ลมื วาพวกน้ีนบั ถือคณุ คุณควรจะไปดว ย อยางนอ ยกเ็ ปน กําลงั ใจอบอนุ ใหก บั พวก เขา คุณไมต อ งทาํ อะไรเลย หยบิ เครอื่ งมือสงใหฉ นั ตามแตจะส่งั เทา นนั้ ” “คณุ หญิงมเี ครอื่ งมือทาํ คลอดมาดว ยหรอื ?” “เครื่องมือโดยตรงไมม ีหรอก แตมนั กพ็ ออนโุ ลมไดใ นยามจําเปน การทาํ คลอดมันไมใ ช เรื่องยากยิ่งอะไรนกั หรอก เปนเรอ่ื งทธ่ี รรมชาติชวยอยแู ลว” “ไมน กึ วาศลั ยแพทยจ ะเปน หมอตาํ แยไดด ว ย” “บา ! พดู ใหด นี ะ หมอตําแยคือหมอทท่ี าํ คลอดคุณออกมา สาํ หรบั ฉัน เขาใจไวเสยี ดว ยวา เขาเรียกสตู ิแพทย” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1417 “กด็ ีเหมือนกนั น่ันแหละ ผดิ กันแตว า ใครจะเรยี นมาจากสถาบันแพทยศ าสตร หรือใครจะ เรียนมาจากตามบาน อยา งแรกเรยี กโกเ ปน ทางการหนอ ยวาสตู ิแพทย อยา งหลังเรียกตามประสา ชาวบา นวา หมอตําแย หนาทค่ี วามสาํ คญั อยา งเดยี วกนั ชว ยคนใหค ลอดลกู ” ดารินหยุดยนื เทาเอว “จะมาชว ยกนั ใหช ีวติ ใหมอ อกมาดโู ลก หรอื วา จะมาฆากันน”่ี “อยางแรกไดก ุศล แตอยา งหลงั บาป” “กจ็ ะเอากศุ ลหรือเอาบาป?” “เอากศุ ลดกี วา...นะครับ แหะ! แหะ!” “ถางน้ั หบุ ปากเสยี ที ไมต อ งพูดอะไรอกี คอยทําแตทฉี่ ันสัง่ เขาใจ” “หมอตาํ แย เอย ! สตู แิ พทยเ ขาตอ งเปน คนใจเยน็ ไมใ ชห รือ” “กเ็ ย็นไมไหวเหมือนกนั สาํ หรบั คนปากตาํ แยแบบน”้ี “จะไปชว ยทํางาน ยังวา อีก” “วาซิ! กม็ ายว่ั อยูไ ด อยากรเู หมือนกนั วา หมอตําแยคนไหนนะท่ที าํ คลอดคณุ ออกมา ปาก ถงึ พูดอะไรไมเ ขาหูคนเลย” รพินทร ไพรวลั ย หุบปากเงยี บลง เวลาเกือบชวั่ โมงเต็มๆ ทเี่ ขาตอ งหายใจไมทวั่ ทอง เปน ลกู มอื ของดารนิ ในการทําคลอด เมียของเจาคะโหนง ซง่ึ มอี าการไมด ีนกั ทาํ ทาจะไปไมร อดทง้ั แมท้ังลกู เพราะการทาํ คลอดอยา งไม ถกู วิธีของพวกพ้นื เมอื ง กอนหนาทแี่ พทยส าวจะถูกตามมาถงึ กวาทารกจะโผลอ อกมาดูโลกได ท้ังแพทยและลูกมอื จาํ เปนกเ็ หง่ือตก แลวมารดาและ เดก็ ก็ปลอดภยั ทามกลางความโมทนาสาธปุ ลาบปลืม้ ปต ใิ จของเจาคะโหนง ผูเปนพอ และญาติโยม ท่มี าแวดลอมคอยเฝา อยูหางๆ ทง้ั หลาย ทารกทเ่ี กิดออกมาเปนชาย “พอ ของเด็กบอกวา ถา ไมมนี ายหญิง ทง้ั เมียและลูกของมนั คงไมรอด ขอยกลูกชายทเี่ กิด ใหมใ หน ายหญงิ ...ทํานองขอใหเ ปน แมย กนัน่ แหละ” พรานใหญแ ปลถอ ยคําของคะโหนง ใหห ลอ นฟง “ตกลง ฉนั ยอมรับ จะมาดูแลใหใ นระหวา งทย่ี งั อยหู ลม ชางน่ี และฝากใหพ อแมจ รงิ ของ มันเลยี้ งดูไปพลางๆ ระหวา งจากไป สว นกาลขางหนา ถา พอแมข องมันยังคดิ ทจี่ ะยกใหจรงิ กใ็ หส ง ตวั ไปใหฉันทกี่ รุงเทพ?” หลอ นยิม้ บอกเสยี งใส คะโหนง กม หวั ลงจรดพื้นแทบเทาของหลอ น “นายหญิงจงตง้ั ชือ่ ใหแกล ูกชายดว ยเถิด” ดารินเลิกคิ้ว ทาํ ตาโต นิง่ คดิ อยูครกู บ็ อกมาวา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1418 “จงเรยี กลกู ชายวา ‘เจา พลาย’ ก็แลวกนั มนั จะไดกลา หาญ แขง็ ฉกรรจเ หมอื นชา งพลาย ตอไปในอนาคตขางหนา ขออวยพรใหแกเ จา ลกู ชายดวย จงแขง็ แรง โตเร็ว และมปี ญ ญาด”ี ระหวางเดินกลับเรอื นที่พกั ดารินมีใบหนา สดชน่ื แจม ใสเปน สขุ อกี ฝายหนงึ่ เอา ผาขนหนูขึน้ มาเชด็ เหงือ่ ตามใบหนา เบป าก “เปนครั้งแรกในชีวติ ที่ผมเห็นความทรมานของผูหญิงในขณะที่จะคลอดลกู นา เห็นใจ เหลือเกิน ผมแทบทนดไู มไหวทเี ดียวแหละ เพง่ิ จะมารเู อาเดี๋ยวนี้เองวา มนษุ ยเปน สัตวท่ีออกลกู ยาก ทส่ี ุด ผดิ กับดริ จั ฉานอ่นื ๆ มาก” หางตาคมจบั อยทู ่ใี บหนาเขา “ดไี หมละ ทไ่ี ดม าเหน็ เสยี กบั ตาเองอยา งน้ี เปน การถกู แลว ทีค่ ุณรกั และมีกตัญสู งู ตอ คณุ แมคณุ เอง คนทีอ่ ยใู นฐานะแมทกุ คน กอนท่ีจะใหก าํ เนดิ ลูกออกมาได กต็ อ งผานศึกใหญท ่สี ุดใน ชวี ิตแบบท่ีเหน็ อยนู น่ั แหละ เปนหรือตายเทากันในขณะน้นั ไหนจะอมุ ทอง ไหนจะเจบ็ ปวดทรมาน ชวี ติ แทบแตกดับขณะทคี่ ลอด และไหนจะเหนือ่ ยยากฟมู ฟกขณะทลี่ กู เลก็ แบเบาะ ถา จะพดู กนั ไป ตามจรงิ แลว พระคณุ ของแมยอ มเหนือกวา พอ ” เขาไมม ีทางแยง หลอ น “ผมนกึ วาไมร อดแลว ทงั้ แมท ง้ั ลูก สมมติวาไมออกจริงๆ คุณหญิงจะทํายังไงน่ี มิตอ งผา หรอื ” “ผา เขา ไปไดย งั ไง เราไมมีอปุ กรณใ นการผาตดั ใหญเ ลยสักอยา ง ขนื ผา เขา ไปกเ็ ทา กบั ท้งิ แม เอาแตล กู ไวอ ยา งเดยี ว ตอ งปลุกปล้ํากันไปตามมีตามเกดิ อยางท่เี หน็ นนั่ แหละ นถี่ าอยู โรงพยาบาลฉนั กท็ าํ ซซี าเร่ยี นแลว ไมต องมาชลุ มนุ เหง่ือตกกันอยใู หเสยี เวลา” “ซีซาเรี่ยน?” “ซซี าเร่ียน เซ็คชน่ั หรอื ซีซาโรโตม่ี หมายถึงการเอาเดก็ ออกทางหนา ทอ งโดยวิธผี า เปน คาํ เทคนิค ในทางอ็อบสเตตริกส” “ออ !” “คราวนเี้ หน็ หรอื ยงั ละวา หมอตาํ แยกับสตู แิ พทยม นั ผดิ กนั ?” “ก็รูอยูแ ลว วาผมเปน ‘พรานไพร’ มาถามผมบา งซิวา ชา งกะลิงแตกตา งกนั ยงั ไง ผมเปน อธบิ ายน้าํ ลายแตกฟองไดเหมอื นกนั ” “หนอย! น่ีมาวาฉนั น้ําลายแตกฟองง้นั ร?ึ ” “เปลา ๆ! โธ โมโหซะเร่อื ย ขอถามอาจารยเพื่อประดับความรตู อไปสักหนอยเถอะ ทาํ ไม ถงึ เรียก ‘ซีซาเรยี่ น’ จะเรยี ก ‘มารค แอนโทเนย่ี น’ หรอื ‘คลโี อพัตเตรยี น’ ไมไดห รือ” หลอนอดหวั เราะออกมาไมไ ด ชาํ เลืองคอ นนดิ หนึง่ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1419 “ถามารค แอนโทนหี รอื คลโี อพัตรา เกดิ โดยวิธผี า ตัดออกทางหนา ทองเปน คนแรกของ โลก เขาก็อาจตัง้ ช่อื ชนิดนใี้ หก ็ได แตน่บี งั เอญิ ซีซารเ ปน คนออกมาดโู ลกแบบน้ีกอ น เขากเ็ ลยเอาช่ือ ของซีซารมาเปนตนตํารบั ” “ซีซารน ะหรอื เกิดโดยวิธผี าออกทางหนา ทอ ง” “นยั วา ยังง้นั แตฉันไมไ ดเ หน็ เพราะเกดิ ไมท นั หรือเกดิ ทันและอยูในหอ งทําคลอดนัน้ ดวย กย็ งั ระลึกชาติไมได” “วทิ ยาการในทางแพทยศาสตร โดยเฉพาะอยางยิ่งศัลยกรรมของมนุษยเ ราในยคุ น้นั เจริญถึงขนาดนน้ั เทยี วหรอื ?” “จะเจรญิ แคไ หนก็ไมร ูเ หมอื นกนั แตทร่ี แู นๆ กค็ ือ มนษุ ยชาตยิ คุ นั้นรูจักการผาตดั กนั ขึ้น แลว ไมงน้ั จะผา ทองเอาซีซารอ อกมาจากทอ งแมไดอยา งไร” “แลวหลังผา ตดั เอาซซี ารอ อกมาแลวละ แมเ ปน อยางไร รอดหรือเปลา?” “ถามมากจรงิ ฉันจะไปตรัสรูไดย งั ไง ไมม ีรายงานในเรอื่ งน้ีถา ยทอดมาใหร ูนย่ี ะ รๆู กนั แตเ พยี งวา ตานั่นออกโดยวธิ นี ี้ เขาถงึ ไดเอาชอื่ มาตงั้ เปน คาํ เทคนคิ สําหรบั การผา ตัดชนดิ นี้ ซึ่งจะ โกหกหรือจรงิ ฉันกเ็ วน จากการรับผิดชอบ” หลอ นพูดเสียงกระชากอยา งฉวิ ๆ แตห วั เราะ “คณุ หญิงชาํ นาญทางอายุรกรรม กบั ศัลยกรรมโดยเฉพาะไมใ ชหรือครับ ไมนกึ วา จะ เชยี่ วชาญในทางสูตกิ รรมดว ย” “โธ! มนั ก็ไอส าขาใดสาขาหนึ่งของแพทยศาสตรเ หมอื นๆ กันนน่ั แหละ แพทยท ุกคนถา จําเปน จริงๆ กส็ ามารถทาํ ในสาขาใดสาขาหน่ึงไดทง้ั น้ัน เพราะขณะที่เรียนกต็ องผา นมาแลว ทกุ ดาน เพยี งแตว า บนั้ ปลายใครมุงเอาดีไปในทางไหนเทา นนั้ สําหรบั ฉนั ตามปกตแิ ลว ก็ไมใ ชสตู ิแพทย โดยเฉพาะ แตถาคณุ แสงโสมเกิดฉกุ เฉนิ กะทนั หนั จะตองคลอดลูกกนั กลางปาละก็ หมอดารนิ ก็ พอจะชว ยไดไ ปตามแกน” อกี ฝายหน่ึงหนา แหยไปถนดั กลนื นํ้าลายฝด ๆ ลงคอแลวบนออกมาออ ยๆ วา “โธ คุณหญิงครับ เอาช่ือผูหญิงคนนน้ั มาพูดกบั ผมทาํ ไมก็ไมร ู กราบไหวว ิงวอนไวห ลาย คร้ังแลว ผมไมอ ยากไดย นิ เลย” ดารินเมมริมฝป ากยิม้ ไมเ อย อะไรอีก คดิ อยใู นใจวา น!ี่ ตอ งเอาเสยี อยา งนี้ ถึงจะสาใจ ไม งัน้ ปากมากกวนโมโหนกั ตอ ไปน้ีเหน็ จะหุบปากเลิกย่วั ไดเ สียที และก็จริงดังวา เขากับหลอ นเดินกลบั ไปถงึ เรอื นพักเงียบๆ โดยไมไดก ลาวคาํ ใดกนั อกี เลย หลอนแยกข้ึนเรือนไปน่ังเลน กบั เจา ลูกลายพาดกลอนตัวโปรด ซ่ึงบัดนี้มันติดหลอ นแจเหมอื น ลกู แมวเช่ืองๆ และคยุ กับนางอั้ว เปน ครูสอนภาษาชาวเขาใหห ลอน สวนรพินทรนนั้ เชษฐาเพง่ิ ตนื่ จากนอนกลางวันลงมานั่งอยทู ่นี อกชานบาน กวกั มอื เรยี ก ใหเขาไปสนทนาดว ย มีแงซายเปนคนนวดประคบขาให [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1420 ครั้นแลว วนั เวลาแหงการออกเดินทาง ก็คบื ใกลเขามา จนสามารถกําหนดวนั ไดแ นน อน เชษฐาขาหายแข็งแรงเปน ปกตดิ ีเหมือนเดิม ซึ่งมันเปนระยะเวลาเทาท่ดี ารนิ กําหนดไวใ ห อยา งแมน ยํา สว นเจามกุ เ็ กือบจะหายเรียบรอยดีแลว เชนกัน จนสามารถที่จะเดนิ ไปไหนมาไหนได หลมชา งท้ังหมูบาน เปล่ียนโฉมหนา การเปน อยไู ปในอกี ลกั ษณะหนึ่ง ผดิ ไปจากเดมิ มาก โดยการยางกรายเขามาพาํ นกั อยดู ว ยของคณะเดินทาง ทุกคนยิ้มแยม เปนสขุ แตแลว กบ็ ังเกดิ ความ อาลัยเม่อื รูแนน อนวา อกี ไมก ี่วนั บุคคลท่ีเปรยี บเสมือนเทพเจามาโปรดเหลา นี้จะจากไปแลว สู ดนิ แดนซึง่ ไมม สี ่งิ ใดมาประกนั อนาคตได “มุอยากขอตามไปกบั พวกเจา นายดว ย” เจา มุ ผูมีความซาบซง้ึ ในพระคุณ ไมผ ดิ อะไรกับคะหยิ่นผเู ปน บดิ า กลาวออกมาจาก ความรูสกึ แทจริง “เรารูดีถงึ ความรูสึกของเจา ...” เชษฐาตอบเยือกเย็น ย้ิมใหก บั หนุม ชาวดอยอยางปราณี พรอมกบั เอือ้ มมือมาตบเบาๆ ที่ ศรี ษะ “แตค ะหยน่ิ พอ ของเจา ไดท าํ หนา ทน่ี ้ีแทนใหแ กเจา แลว เจาจงอยูกบั นงั อวั้ ปกครอง หมูบา นใหม ีความสุข รอคอยการกลบั มาของพอ เจา เถิด” “มจุ ะไมม โี อกาสไดรับใช ตอบแทนเจานายบา งทีเดยี วหรือ?” “มี และก็สําคญั ไมนอยทเี ดยี ว...” ดารินบอกมาเสียงออ นโยน แตหนกั แนน “กอ นเราจะจากไปในดงดาํ เราจะฝากของไวใหอยใู นความดแู ลระวังรักษาของเจา จงเกบ็ ไวใหด ี รอการกลับมาของเรา นน่ั คือหนาทซี่ ง่ึ เราตอ งการใหเจาทาํ ” “มุสาบานวา จะรักษาของทุกชน้ิ ของเจานายไวเ หมอื นกับชวี ติ ของมุเอง” ลูกชายหวั หนา บา น รบั คําอยา งแข็งแรง มองดนู กั มานษุ ยวิทยาสาวดว ยดวงตาอนั แจมใส เปนประกาย สามวนั กอนหนาการออกเดนิ ทาง จงึ เปน ระยะของการจดั เตรยี มของใชจําเปน ทจ่ี ะตอ งนาํ ติดตัวไปดวย ซ่งึ ถูกนาํ ขึ้นมาพิจารณาอยางรอบคอบอกี คร้ัง โดยเทียบกบั กาํ ลังคนสิบคนท่จี ะขนเอา ไปได พรานพื้นเมอื ง 4 คน แงซาย และคะหยน่ิ รวมเปน 6 คน จะแปรสภาพเปนลกู หาบ สําหรับสัมภาระสว นรวมตางๆ ยกเวน ของจําเปนติดตวั ของแตล ะคน ซง่ึ บรรจอุ ยใู นยา มหลงั ติดตวั เครื่องนงุ หม ถูกกาํ หนดไววา จะนาํ ตดิ ตัวกนั ไปคนละไมเ กนิ 3 ชุด เปนชุดสําหรบั เดนิ ปา ทง้ั สน้ิ ผา หม ขนสตั วขนาดใหญทใี่ ชร ว มกันสาํ หรับคณะนายจางหนึ่งผนื ผาใบปพู ้นื และผา พลาสติกกันนา้ํ คา งหรือฝน ซงึ่ ขณะเคล่ือนยายใชเปน สง่ิ หอ ของไปในตัว [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1421 ในดา นเสบยี ง เกลือถูกพจิ ารณาเปน สิ่งสําคญั อันดบั แรก เหนอื กวาขาวสารซาํ้ ไป ซ่งึ อยาง หลงั กําหนดใหคนสบิ คนกนิ ไดภ ายในเวลาเพียงอาทติ ยเ ดยี ว ซึง่ หลงั จากนัน้ ไปแลว เปน เร่ืองของ การฝากทอ งไวกบั ปาท่จี ะผา นไปเบื้องหนา ถดั ไปก็เปนน้าํ ตาล กาแฟ บุหร่ี ยาเสนและบร่ันดี ซง่ึ บรรจุลงไปในขวดพลาสติกแบบขนาดหนง่ึ แกลลอน รวมทัง้ อาหารกระปอ งอีกเลก็ นอ ย นา้ํ หนกั รวมกนั ท้งั ส้ินไมเกนิ หน่งึ รอยกิโลกรัม พวกยาและเครอื่ งเวชภณั ฑ เปนหนา ทก่ี ารจัดเตรยี มของ ม.ร.ว.หญงิ ดาริน วราฤทธ์ิ โดยเฉพาะ ซึ่งไมมใี ครยงุ ดว ย นอกจากปลอ ยใหเ ปน ภาระของหลอ นตามลาํ พัง บรรจอุ ยูใ นหบี หนงั กะทัดรดั ภายในบุนวมกนั กระเทอื นเปนอยา งดี มีนา้ํ หนกั ซึง่ ไมเ ปนภาระอะไรมากนกั ตอมากเ็ ปนเคร่อื งอปุ กรณเ บด็ เตล็ด รวมทง้ั ของจกุ จิกแตจาํ เปนตา งๆ มีเข็มทิศ ไฟฉาย ประจาํ ตัวของแตละบคุ คล แบตเตอรี่สาํ รอง ไมข ีดไฟ นาํ้ มนั ตลอดจนถานไฟแชก็ เชือกประจาํ ตวั หมอสนาม กระตกิ นาํ้ ตะเกยี งร้วั และตะเกยี งทีใ่ ชด ว ยแบตเตอรี่ เตาใชนํ้ามนั กา ดสําหรบั กรณี ฉกุ เฉินจําเปน ซึ่งไมส ามารถจะใชไ ฟธรรมชาตไิ ด ยากนั แมลงพรอ มกระบอกฉดี สมดุ บนั ทกึ ประจําวนั (ซ่ึงไชยยนั ตเ รยี กวาปมู เดนิ ปา ของเขา) รวมทงั้ เครือ่ งใชจําเปน ประจาํ ตวั ของแตละคน ซ่ึง ไมเ กินพกิ ัดทจี่ ะบรรจลุ งไปในเปห ลังได แนละ มนั เปน การจดั เตรยี มที่ตองอาศัยความละเอยี ดถถี่ ว นยบิ ซ่ึงขนึ้ อยูกบั ความชํานาญ เคยชนิ มากอนของรพนิ ทร ไพรวัลย อนั อยูใ นฐานผูนํา สัมภาระส่ิงของท่ีจะนาํ ตดิ ตัวไปดว ยนน้ั จะตองอยใู นสภาพเบ็ดเสร็จและจาํ เปน จรงิ ๆ โดยไมขาดไมเกนิ แมแ ตน ดิ เดยี ว ยอ สวนลงมาแลว มี นาํ้ หนกั เพยี งหน่ึงในยี่สิบสวน ของจํานวนนา้ํ หนกั ทีข่ นกนั มาแตแ รกเทา น้นั เชษฐาเอง แมจะเปน ผู รอบคอบถถ่ี วนเพยี งไรกต็ ามในภาวะเชน นี้ เขาก็คงงงไปหมดเหมอื นกัน ไมส ามารถกําหนดไดถกู วา ควรจะเอาอะไรไปบา ง ตองอาศยั พรานใหญเ ปน ผแู นะโดยตลอด “เสอ้ื ผาท่ีจะใชในเวลากลางวัน ควรจะเปนชดุ เบาบาง สวมใสไดอ ยางสบายทสี่ ดุ ผลดั เปลีย่ นกนั สองชุด ชดุ ทีส่ ามเปนชดุ กันหนาวโดยเฉพาะ รองเทา อยาใชชนดิ หนกั โดยเฉพาะ อยา งยงิ่ ถงุ เทา ควรเตรยี มไปมากๆ หมัน่ เปล่ียนอยเู สมอ อยา ใหโชกเหงือ่ มิฉะนน้ั เวลาเดนิ นานๆ รองเทา จะกดั โปรดอยาลมื ถงุ มือหนังดว ย” สําหรบั อปุ กรณเครื่องใช เขาบอกใหท กุ คนทราบวา “สิ่งที่เราจะตองประหยดั ทส่ี ุด ก็คือถานไฟฉาย เราตอ งพยายามใชมนั ใหไ ดตลอดการ เดนิ ทางทกุ ระยะ เพราะฉะนน้ั แมเ ราจะมีไฟฉายตดิ ตวั กันทกุ คน และมถี า นสาํ รองไปดวย แตกจ็ ะ ใชเ มือ่ คราวจําเปน จรงิ ๆ เทา นนั้ และในดา นอาหารก็คือเกลอื อยางอนื่ หมดไมเ ปน ไร เราจะตองมี เกลอื อยูเ สมอ” แลวเขากห็ นั มาทางนักมานษุ ยวิทยาสาวคนสวย ผูมีภาระกงั วลใจหนักกวา ทกุ คน ตาม นิสัยของผูหญิง หลอนหวงโนนน่อี ยูตลอดเวลา เตรียมของใชส ว นตวั บรรจุใสเปหลังเสียจนลนปรี่ บอกยิม้ ๆ วา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1422 “ยามหลังอนั นนั้ จะตองตดิ ตวั คุณหญงิ อยู เพราะฉะนนั้ คาํ นงึ ถึงนํ้าหนกั ของมันดว ย ตาม ความเหน็ ของผม คุณหญงิ ไมค วรจะแบกนํ้าหนกั เกนิ กวา 5 กิโล เร่อื งน้าํ หนกั ในการบรรทกุ เดินปา นี่ มันเปน อัตราถว งทบั ทวที ม่ี กั จะคดิ ไปไมถึง ตลอดเวลาทีแ่ ลวๆ มา คณุ หญงิ เดนิ ตัวเปลา มาท้งั ส้ิน อยา งดกี แ็ บกปน ประจาํ มอื เทา นั้น แตคราวนีม้ เี คร่อื งหลงั ดวย สมมติวา มันมนี า้ํ หนกั หา กิโล ในขณะ เร่มิ ออกเดินทาง พอชวั่ โมงท่ีสองมนั จะหนกั เปน 10 กิโลขึ้นมาทันทีในความรสู กึ และชัว่ โมงตอๆ ไปก็จะทวขี ึ้นเปนเงาตามตวั ทลี ะเทา ผลสดุ ทา ย เวลาหมดแรงออ นกําลงั เขา จรงิ ๆ นํา้ หนกั เพยี ง 5 กโิ ลทค่ี ุณหญงิ บรรทกุ อยู จะรูสกึ เหมอื นขา วสารท้ังกระสอบทีเดยี ว” “ฉนั เขา ใจท่คี ณุ บอก แตไมเปน ไรหรอก” หลอ นยม้ิ นดิ หน่ึง รบั คําเสยี งเบา แตหนักแนนมนั่ คง “และอกี ประการหนงึ่ ทผ่ี มจะเตอื นกค็ อื ชดุ เดนิ ทางของคุณหญิงเทาท่ีสังเกตเหน็ มา ตัด เยบ็ ในแบบฟต เปร๊ียะรัดแนบตัวทงั้ สิน้ มันสวยเกอ ยหู รอกครับ ถาเราจะสวมเดนิ ปาในฉากของ ภาพยนตรท ่ีสมมตกิ นั ขึน้ แตในเรอื่ งจรงิ มันไปกันคนละเรอื่ งทเี ดยี ว อยางท่คี ณุ หญงิ กป็ ระสบมากับ ตวั เองแลว ขน้ึ เขาลงหว ยพักเดยี ว ตะเขบ็ มนั ก็ปริแยกหรือไมก ข็ าดออกงายๆ ไมเหมาะทจี่ ะใช สมบกุ สมบัน ผมอยากทราบวา คณุ หญิงมชี ุดเดินปา ท่มี นั่ คงปลอดภยั กวา นน้ั มาดว ยหรอื เปลา ” ดารินหวั เราะจดื ๆ “เอาละ ฉนั จะพยายามเลือกชดุ ที่มนั หลวมทสี่ ดุ แลวก็ไมใชเร่อื งใหญอ ะไรนกั ฉนั มีดา ย เข็มมาพรอ ม เนอื้ คนยังเย็บได เสอ้ื ผา ขาดทําไมถงึ จะเยบ็ ไมไ ด หรือถา มันจะขาดก็ใหมันขาดไป ผดิ นักก็เดินตวั เปลา กย็ งั ไหว ดเี สยี อกี จะไดไมห นกั เส้อื ผา!” เจอเอาคําตอบเขาแบบน้ี พรานใหญก เ็ ลยไมก ลา พดู อะไรกับหลอนอีก สดุ ทาย กม็ าถงึ เรอ่ื งอาวุธ อนั เปนปจจัยทีส่ ําคญั ทส่ี ดุ เหนอื กวาทกุ ส่ิง ซ่งึ ทงั้ สามคอื รพินทร ไชยยนั ตและเชษฐา ตองพิจารณากันอยเู ปนเวลานาน มนั เปนปญ หาทีจ่ ะตองใครค รวญ และเลือกใหเหมาะสมกบั สถานการณอ นาคตอนั ยังไมอ าจทายถกู นนั้ ไมนอ ยไปกวาสิ่งของติดตัว อน่ื ๆ ในทีส่ ุดภายหลังจากพจิ ารณากันอยางรอบคอบแลว กก็ าํ หนดกนั ลงไปวา ตัวพรานใหญ เองและเชษฐา คงใชไรเฟลขนาด .458 แอฟรกิ นั แมก็ นมั่ อนั เปน ปน วนิ เชสเตอร โมเดล 70 คมู ือ ตามเดมิ .600 ไนโตรดบั เบลิ บารเรล อนั เปนปน ใหญท ส่ี ดุ กท็ งิ้ ไมไ ดอยตู ามเดมิ สําหรบั เหตุการณท่ี ยังไมทราบวาจะเผชิญกับอะไรบา งกระบอกน้ี ไชยยนั ตใ ชเ สียจนชาํ นาญแลว กใ็ หเ ปน อาวธุ คูมอื ของนายทหารปนใหญไป นบั เปน ไรเฟล ขนาดหนกั สามกระบอก ซงึ่ อยูใ นมือของบคุ คลชั้นหัวหนา สามคน [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1423 สว นดารนิ นัน้ เพ่อื ความสะดวกคลอ งแคลว รวดเร็วในการใช และเหมาะสมกบั กาํ ลังของ หลอ นทส่ี ุด โดยกําหนดใหเ ปนมือสําหรับ ‘สอย’ ในระยะไกล และหวงั ผลแนนอน จงึ ให .300 เว เธอรบ แี มก็ นม่ั ตดิ ศูนยก ลองขยายสีเ่ ทา เปน ปน ประจํามอื แงซายกบั บญุ คาํ ใหถือ .375 ฮอลแลนดแอนดฮ อลแลนดค นละกระบอก กระบอกแรก เปนเอฟเอนของคณะนายจาง สําหรบั สถานการณทว่ั ๆ ไป ไมว า จะหนกั หรอื เบา อกี สี่คนทเี่ หลอื คอื เกดิ เสย จนั และคะหยนิ่ ถูกกาํ หนดใหเ ปนมอื ปนประเภทอาหาร จัน และคะหยนิ่ คหู นงึ่ ใชล กู ซองขนาดสิบสอง กระบอกหนึง่ เปน กึ่งอตั โนมัติ เอฟเอนกระบอกหนง่ึ เปนปม แอ็คชน่ั เรมิงตนั ซ่งึ เชษฐามอบใหเ ปนของกาํ นลั คะหยน่ิ กอ นหนาแลว สวนเกดิ กับเสย อกี คู หน่งึ ใชไ รเฟล ขนาด 30/60 เปน ปนซีแซดของรพนิ ทรเ สยี กระบอกหนงึ่ และมลั ลิเคอรของเชษฐาอกี กระบอกหน่ึง ปนสัน้ ประจาํ ตัวของคณะนายจาง แถมพเิ ศษดวยขนาด .22 อีกกระบอกหน่งึ ซงึ่ ดารนิ เอา ใสประจาํ ไวในเปห ลงั สว นตวั ของหลอน เปน ปนของรเู กอรแ บบซิงเก้ลิ ซิกส ใชก ระสนุ ขนาด .22 ไดท้งั แบบลองไรเฟล และแบบแมก็ น่มั เพยี งแคเปลีย่ นลกู โม ซ่งึ โดยลํากลอ งทย่ี าวถงึ 9 น้ิวของมนั และโดยมอื ปน ทีช่ ํานาญขนาดดารนิ ก็ยอ มหมายถึงวาทัง้ คณะ มีปน ยาวลกู กรดเพ่มิ ขน้ึ มาชวยหา อาหารอกี กระบอกหนึ่ง โดยยอ สวนลงเกบ็ ไวในเปห ลงั ไดอยางสบาย และไมเ พ่ิมนา้ํ หนกั อะไรให มากนกั ซึง่ รพนิ ทรก เ็ หน็ วา น่ันเปน ความฉลาดและมีไหวพรบิ ไดเยย่ี มยอดของนักมานุษยวทิ ยาสาว ในการเลือกปน กระบอกนัน้ ติดตัวไปดว ยอยางรอบคอบอีกกระบอกหนง่ึ ไมเ สียแรงทห่ี ลอ นเองก็ เปน นักเลงปน ตัวยง จากนนั้ กเ็ ปน พวกระเบดิ ไนโตร หรอื ทเี่ รยี กวาไดนาไมท ซ่งึ เหตกุ ารณท่ีผานมาแลว สอนใหทัง้ คณะรูว า มันมีความจาํ เปน ไมย ง่ิ หยอนไปกวาอาวุธปนเพยี งไร เคร่ืองกระสนุ ปน ทกุ ชนิด และวตั ถรุ ะเบดิ เมอ่ื รวมกันเขา ทั้งหมดแลว มนี ํา้ หนกั เหนอื กวา สงิ่ ของอ่ืนใดท้ังสน้ิ ซ่ึงกห็ ลกี เลยี่ งไมไ ด พอจัดเตรยี มคดั เลือกเร่ืองอาวธุ เสรจ็ สรรพ รพินทรก ับไชยยนั ตก ช็ ว ยกนั จดั การถอดเขม็ แทงชนวนของปนทุกกระบอกทีเ่ หลืออยู ไมส ามารถนําไปดว ยไดน นั้ ออกหมด เปน จาํ นวนกวา สิบ กระบอก เก็บเรียบรอยลงหบี ผนึกแนน และขนขน้ึ ไปไวบนเรอื นคะหยนิ่ มอบใหอ ยใู นหนา ท่ดี แู ล รกั ษาของเจามตุ ามที่กําหนดไว “อยา ใหใ ครเขาไปยงุ กบั มนั เปนอนั ขาด” พรานใหญส ่ังกาํ ชับ ซึ่งเจา มรุ บั คาํ โดยแขง็ แรง คร้ันแลว บายของวันสุดทายกม็ าถงึ คณะท้งั สบิ คนอยูใ นภาวะท่อี ุน เครือ่ ง เตรียมพรอ ม สาํ หรับการเดนิ ทางสแู ดนมหาวบิ ากในรุงอรุณของวันรงุ ขึน้ สขุ ภาพและพลานามยั ของทุกคนสด ชืน่ แขง็ แรงดี ไมว า โดยทางกายหรือทางจติ ประสาท [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1424 บา ยวนั สดุ ทา ยนีเ้ อง เชษฐา วราฤทธิห์ วั หนา คณะ กเ็ ดนิ ถอื กรรไกรตรงเขาไปท่ีนอ งสาว คนสวย ผูซ ึ่งพอหันมาพบพชี่ ายขยับกรรไกรอยใู นมือ ปรีใ่ กลเขามาถงึ กับหนาเสยี ยกมอื ขึน้ ลูบเสน ผมงามยาวสยายอยา งใจหาย “นอย ถงึ เวลาแลวทจี่ ะตอ งเลิกสวยเสียท”ี “พใ่ี หญจ ะตัดผมนอ ยหรือคะ?” ดารินพูดแผว เบากุกกกั ตาปรอยเศรา พี่ชายเกือบใจออ น แตตอ งแข็งใจบอกเฉียบขาด “มันยาวเกนิ ไป ไมเหมาะสําหรับหนทางขางหนา เราตองการความคลอ งแคลว รดั กมุ ทส่ี ดุ หวังวา นอ ยคงเขา ใจดโี อยไมต องใหพ ่อี ธบิ ายอะไรมาก!” “มนั ...มนั กไ็ มเ กะกะอะไรนคี่ ะ นอยเกลา มนั ไวไ ด” “เชอื่ พดี่ กี วา !” เชษฐาพดู สน้ั ๆ หนาขรึมจริง นอ งสาวอดิ เอื้อนรรี อเสียดายผมงามอยคู รู ก็ถอนใจเฮือก หันหลังใหโดยดอี ยา งตดั สนิ ใจเดด็ ขาดตามนสิ ัย “ตะลงคะ!” “ตดั ใหเ หมือนทรงผมพระเอกละครยอนยคุ แมเ ลอื่ นเลยนะ เชษฐา” ไชยยนั ตร อ งกระเซามาพรอมกบั หวั เราะชอบใจ คนถกู กระเซา ชกู ําปน หรา แลว ไมก นี่ าทหี ลังจากนนั้ เสนผมดําขลบั ละเอียดออนปานไหม ทีย่ าวสยายเกอื บจรดหลัง ประดจุ เทพธดิ าไพร ก็หดสั้นเหลือเทยี มตน คอ แลดงู ามเกค มเขมไปอกี แบบหนง่ึ ภายหลังจากใช แปรงปด เปนอนั หมดภาระการหมน่ั เกลา หม่นั สางไปเสยี ที นางอ้วั เปนคนประคองเก็บผมของ ‘นายหญิง’ ไวอ ยางทะนถนอม ซ่ึงหลอนก็อนญุ าตให ไปดวยความเตม็ ใจ หลังอาหารเยน็ ค่าํ นน้ั ขณะทีพ่ รานใหญก าํ ลงั ตรวจสอบดขู องสวนตวั ของเขา ที่บรรจุอยู ภายในยา มหลงั ตรงมมุ หนงึ่ ของชานเรือน อันใชเ ปน ทีน่ อนประจํา นองสาวของนายจางก็ตรงเขา มา หยดุ ยืนอยูต รงหนา รพนิ ทรเ งยหนาขน้ึ ยิม้ ใหน ิดหน่งึ แลว จดั ของตอ ไป “ยุใหพ ีใ่ หญเอาตะไกรมาตดั ผมฉันใชไ หม?” “ไมไดยุ แตก เ็ หน็ วา คณุ ชายทาํ ถกู ตอ งแลว” “ไมตอ งมาแกต วั คุณนน่ั แหละ เปนตวั การ” “ไมกลัวบาปเหรอ มาโทษแบบน้?ี ” “ฮึ! ความจริงผมของฉนั จะยาวสักแคไ หน มนั ก็ไมไ ดไปหนักอะไรใครสักหนอย” “ถงึ วาซิ หนกั เหมอื นกนั แหละ หนกั เจาของเองยังไงละ เปนยงั ไง เบาขนึ้ สักกโิ ลหน่ึงได ไหม หลังจากตัดแลว” “ถาฉันสาปคุณไดละก.็ ..” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1425 “จะสาปใหเ ปน อะไรด?ี ” “ไอง ูตวั ท่งี ับเอาลกู ธนูติดไนโตรของแงซายตัวนั้น!” “จา งผมกไ็ มย กั งับธนูตดิ ระเบดิ ลกู นน้ั เขาไปใหโง ตรงกนั ขา ม...จะกลนื ผหู ญงิ สวยแต ปากจดั คนหนง่ึ เขาไปไวใ นทอ ง มันคงทาํ ใหอม่ิ ไปจนตลอดชวี ติ โดยไมตองกินอะไรอีก” วาแลว เขากอ็ าปากหาว รัดสายเขม็ ขดั เคร่ืองหลงั โยนโครมไปชิดเสา พลางเอนตวั ลง นอนหงายไขวห าง หลบั ตาลงปากบอกตอไปวา “พรุง น้จี ะตองเดินหนกั ขอนอนเอาแรงกอนละ ราตรีสวสั ด์ิครับ คณุ หมอดาริน” หญิงสาวรอ งอะไรออกมาคาํ หน่งึ เหลยี วซา ยแลขวา แลวเตะโครมเขา ไปที่ปลายเทา อนั เหยยี ดยาวของเขา รพนิ ทรสะดุงลมื ตาขึน้ อยา งตกใจ หลอ นกบ็ อกหนาตาเฉยวา “ไมขอโทษ เพราะเจตนา!” แลวก็กาวขา มปลายเทา เขา เดนิ ผละไป พรานใหญเปา ลมออกจากปากเบาๆ ส่ันศีรษะชา จากน้ันจึงลมตวั ลงนอนตามเดิม... [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1426 54 คร้ันแลว การเดนิ ทางในชวงท่สี อง ก็ไดม าถงึ นับเปนเวลาเชา ตรูของวนั รงุ ขนึ้ หมอกและ ละอองน้ําคา งยังคงปกคลมุ อยูทวั่ ไป ลานกวา งของหมบู า น ณ บดั น้ี แนน ขนดั ไปดว ยชาวบา นท่ีพากนั ยนื ออคอยสง กลางลาน ศาลเพยี งตาและรา นสาํ หรบั วางเคร่อื งสงั เวยบัตรพลี ซงึ่ ตระเตรียมไวแตเ มื่อคืนตงั้ เดนอยู ตลบ อบอวลไปดว ยควันธูป ตาพรานเฒาบุญคาํ หมผา ขาว นง่ั ขัดสมาธหิ ลับตาพนมมอื โอมอานโองการ อญั เชิญเทพยดาอารกั ษเ จาปา เจาเขา ตลอดจนผีสางนางไมท้งั หลาย ใหม ารับเครอ่ื งเซน สรวงสังเวย ตามพิธีการเบกิ ฟาของแกดว ยสาํ เนียงอนั องั เวงใจ ทกุ คนเงียบกรบิ คงไดย ินแตเสยี งบริกรรมของบญุ คาํ เทาน้ัน ตอมา แกกม ลงกราบ แลว หยบิ ธูปมาอีกมดั หนึง่ จุดขน้ึ ทงั้ มดั เดมิ เขามาท่ีเชษฐาผูเ ปน หัวหนาคณะเปนคนแรก สง ธูปใหเ จด็ ดอก ราชสกลุ หนุมรับมาอยา งสงบ จากนัน้ แกกส็ ง ไปยงั ไชย ยันต ดารนิ และทุกคนที่รว มคณะจนครบคน โดยมีรพินทรเปน คนสดุ ทาย ประสบการณท ผ่ี า นมาแลว ทาํ ใหค ณะนายจางชาวพระนครท้ังสาม เขา ใจไดด ีวา ควรจะ ปฏบิ ัติเชนไร ตางไมไดเอย คาํ ใดกนั เลย ทัง้ สามคนผูมเี จตจํานงในการบกุ บน่ั ตดิ ตามคนสาบสูญ ถือ ธปู เดนิ ตรงเขาไปทรดุ คกุ เขา อยูหนาศาลเพยี งตา พนมมือขนึ้ จบอธษิ ฐาน บอกกลาวอยูในใจสงบน่งิ อยคู รู ก็ปก ธูปไวบนกาบกลว ย ซงึ่ ใชเปนทปี่ กบนรา นเครือ่ งบตั รพลีแลว กม ลงกราบ จากนน้ั จึงถอย ออกมา คนอ่ืนๆ ก็ทยอยเขา ไปปฏิบัตติ ามจนครบ ทามกลางความเงยี บสงดั นน้ั ปาท้ังปา ตรงึ อยกู บั ท่ีไปชว่ั ขณะหน่งึ อยางพิศวง แมก ระท่งั นกกไ็ มสง เสียงรองข้นึ ใบไม สกั ใบก็ไมก ระดิก ครัน้ แลว ตอมาอีกครใู หญ ทามกลางควันธูปทีล่ อยเปนกอนออ ยอ่งิ อยู ก็มลี มเยน็ พดั โชย เบาๆ มาจากดา นเหนือ แสงตะวนั รงุ เร่ิมสาดทะลมุ า นหมอกลงมา กระจายความอบอนุ ไปทว่ั และลม ก็แรงขึน้ กลมุ หมอกจากลงอยางรวดเร็ว ทศั นวสิ ยั ดีขึ้นเปน ลาํ ดับ จนกระทง่ั มองเหน็ ปารอบดา นได อยางชดั เจน นกรอ งแซแซดอยูบนกงิ่ ไม ฝูงลิงคา งออกหากินเปน ปกติ “ปา เปด ใหเ ราแลว นาย” บุญคาํ แหงนหนา ข้นึ มองทองฟา แลวพมึ พาํ ออกมาอยา งยินดี ทุกคนสดู ลมหายใจลกึ เต็ม ไปดวยพลังใจอันกระปรก้ี ระเปรา “ทาํ ไมบุญคําไมท ําพธิ ชี นดิ นเ้ี สยี ตง้ั แตเ ราเรม่ิ ออกเดนิ ทางคร้ังแรกท่หี นองน้ําแหง ?” ไชยยนั ตกระซิบถาม พรานเฒาหวั เราะเรื่อยๆ ในลําคอ เคีย้ วใบกระทอ มหยับๆ อยใู นปาก [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1427 “ปาทีเ่ ราผานมาแลว เปน ปาทบ่ี ุญคํากับพรานใหญห ากนิ อยูเปนแดน มันเปรยี บเหมอื น บานของเราเอง อะไรๆ กค็ นุ เคยกนั ดี แตปาท่เี ราจะเดนิ ไปขา งหนา...เปน ปาทพี่ วกเราทกุ คนยังไม เคยรูจ ัก ถาเขาไมเปด ให เราก็เขาไปไมได” ไมม ีใครซกั ถามอะไรบุญคาํ อกี ฤกษเ ดนิ ทางกค็ ือเวลาทีธ่ ูปดับ ระยะเวลาระหวา งนี้ รพนิ ทรกับเชษฐาตรวจสอบแผนที่ และเอาเข็มทิศข้นึ มาเทยี บเพือ่ กาํ หนดเข็ม พรอ มกบั พดู กนั เบาๆ ไชยยันตเคย้ี วหมากฝรงั่ เยิบๆ มองฝา ออกไปยังทศิ ทางเบ้ืองหนา อันเห็นขนุ เขาใหญต ัง้ ทะมนึ ค้าํ ฟา อยู ดารนิ รัดสายหนังกันแกวงของซองปน ส้ัน ตดิ เอวเขา กบั ทอนขาเหนอื หัวเขา แลวหนั ไป หยอกลอกบั ‘เจาพลาย’ ลูกชายตวั นอ ยของเจาคะโหนง และนายแอทหี่ ลอนทาํ คลอดให ซงึ่ พอแม ของมนั หอบหวิ้ ออกมาคอยยนื สงอยดู ว ย...ดว ยความเอน็ ดูรกั ใคร ประหนง่ึ วาเจา ทารกเลอื ดชาวเขา จะเปน บตุ รหลานของหลอ นเอง “อยูใ หด ีนะ พอ พลาย แมกําลงั จะจากไปแลว” หลอ นพดู ออ นหวาน ย้มิ พยกั หนา กบั ทารกแรกเกดิ ทข่ี อมาประคองอุม อยใู นออ มแขน เจาลกู ไพรโดยสายกําเนดิ ลืมตาแปวจอ งหนาหลอ นเหมอื นจะเดียงสา เขา ใจถอ ยคําของหลอ นแลว ก็ เบะปากรองไห ดารินหัวเราะชอบใจ ไกวออมแขนทป่ี ระคองอุมอยู เหก ลอมปลอบโยนเลนหวั อยู กบั มนั คะหยน่ิ ก็สัง่ เสยี อยกู ับเจามุลกู ชายของมัน ซึง่ ขณะนน้ี างอ้ัวยืนอยูเคียงขา ง เกิด จนั เสย ยนื รวมกลุมกนั อีกทางหน่งึ หนา กองสัมภาระ แงซายคนเดียว ยืนหางกลมุ ของทุกคนออกไปทางหนงึ่ สงบนิ่งเหมือนหุน ทอดสายตา หรซ่ี มึ ไปยังเขาหัวแรงเบ้อื งหนา อนั เปน ทศิ ทางเดยี วกบั ไชยยนั ต ลักษณะการจมลกึ อยใู นหว งภวงั ค รมิ ฝป ากปรากฏรอยย้มิ นอ ยๆ แตก รามบดกนั นูนเปน สัน ในทสี่ ุด ธปู ทกุ ดอกก็ดบั สนทิ หมดควนั ลง “ไดเ วลาแลว ไปกนั เถอะครบั ” รพินทรกลาวพรอมกับย้มิ ขรึมๆ กบั คณะนายจางของเขา แลว หันไปโบกมอื เปน สัญญาณ กับพวกน้นั ทงั้ หกคนก็เขา ประจําทีส่ มั ภาระ ซึ่งจัดสรรแบง หนาท่กี นั ไวพ รอมสรรพแลว บุญคํากบั จนั คหู นึง่ เสย กบั เกดิ คหู นงึ่ และคะหยิ่นกบั แงซายผมู ีรา งสงู ใหญไ ลเล่ยี กันอกี คหู น่ึง รวมเปน สามคู แบกคานหามสัมภาระทีแ่ บง ออกเปนสามหีบหอใหญ ผนึกแนน แข็งแรงตามแตสภาพของสิ่งของที่ บรรจอุ ยูภายใน นอกเหนือจากยามสนามทต่ี ิดหลงั และปน ประจาํ ตวั คนละกระบอก ดารนิ สง เด็กออ นคืนไปใหแ มข องมนั กาํ ชบั สัง่ เสยี กับพอ แมใหด แู ลเปน อนั ดี แลว เดนิ เขา ไปหยดุ ยนื อยตู รงหนาของมุ ซึง่ บดั นีเ้ ปนหวั หนา บานหลม ชางแทนพอ โดยสมบูรณ “หวงั วาเจาคงไมล มื ส่ิงตางๆ ท่ีเราส่งั ไว เรากาํ ลังจะจากเจา ทัง้ สองไปอยูเ ดย๋ี วนแ้ี ลว” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1428 หลอนกลา วดว ยรอยย้ิม หนมุ สาวชาวดอยทัง้ สองยืนหนา สลด จองมองดูหลอ นดว ยหยาด น้ําตาคลอ แลวนางอว้ั ก็สะอนื้ โผเขามากอดขาดารินไวดว ยความอาลัยรัก ตื้นตันเหลอื ทจ่ี ะกลา ว มุก็ กม ลงฉุดเมยี ใหถ อยหา งออกมา แลวหนั มาทางนกั มานษุ ยวิทยาสาว ผูเปรียบเสมอื นเจาแมแ หง ชาว หลม ชา งทัง้ หลาย พูดเสยี งแหบหา วสน่ั เครือ “มุจะไมล ืมถอ ยคาํ ของนายหญงิ จนตาย ขอใหน ายหญงิ และทุกคนจงปลอดภยั ในการ เดนิ ทาง มุ นางอว้ั และชาวหลมชางทุกคน จะเฝา รอคอยการกลบั คืนมาของนายหญิงและคณะ” “เราทง้ั หมด รวมทัง้ คะหยิ่นพอ เจาดว ย กห็ วังไวว า จะไดก ลับคืนมาทนี่ ่ีอกี คร้งั แตอกี สัก เมือ่ ไหร จา วทส่ี ถิตอยบู นเขาหวั แรงโนนเทา นนั้ ทจี่ ะรูไ ด ขอใหพวกเจาทกุ คนจงอยกู ันอยา งมี ความสขุ ลากอ น!” กลาวจบ ดารนิ ยกมือข้ึนโบกใหแ กช าวหลม ชา งทกุ คน ดอกไมป า นานาชนิด ก็พลันโปรย ปรายเขา มาที่ตวั หลอน และคณะเดินทางทงั้ หมดเปนสาย จนแลสะพรงั่ ไปหมดทงั้ ลานดนิ บรเิ วณ น้ัน นัน่ คือนํา้ ใจและความภักดี ทีช่ มรมชาวดอยแหลงสดุ ทา ย จะแสดงใหไ ดจ ากแกน แท จรงิ ใจ แตก ็ไมม สี รรพสาํ เนียงใดๆ ทจี่ ะผานออกมาไดจ ากลาํ คอของคนเหลานนั้ มันเปน ความเงียบสงัดซึมเศราอยางไรพกิ ล รพนิ ทร ไพรวลั ย เปาบหุ ร่ีเปนทางยาว เดนิ สาํ รวจขบวนลกู หาบรว มตายท้ังหก และหบี หอ สมั ภาระเหลา น้ันอกี คร้ัง ซักถามคนเหลา นนั้ สองสามคาํ แลว ก็เดนิ จ้าํ ออกไปเบ้อื งหนา ถอด หมวกออก ยนื สาํ รวมนิ่งหนั ไปยังทิศทางท่ีต้งั เขม็ ไปเบอื้ งหนาอยู อึดใจ กค็ รอบหมวกไวบ นศรี ษะ ตามเดมิ เหลยี วกลบั มาโบกมอื เปนสญั ญาณใหเริม่ ตน การเดนิ ทาง ทั้งคณะเร่ิมเคลือ่ นออกเดินในทันทนี ้ัน ดวยอาการปกติ เชษฐา ไชยยันต และดารนิ เดิน รว มกลมุ เปน หนากระดานตามหลงั การนาํ ของเขา เวน ระยะเพยี งไมกก่ี าว ถัดไปก็เปนขบวนการ หาบหามของลูกหาบมือดที ง้ั หก ซ่ึงหาบสมั ภาระเปน คู เดินตามกนั ไปในลกั ษณะเรียงแถว หัวหนา บานหลมชางคนใหมแ ละเมยี ของมนั ตลอดจนลกู บา นทงั้ หลาย เดินตามหลงั เงียบๆ มาสง ดวยเปนขบวน และหยดุ ยืนอยเู มอื่ คณะเดนิ ทางเร่มิ บา ยหนาขึน้ เนนิ เขา เปน บรเิ วณไร กลว ย กอนทจ่ี ะลับตา กม็ เี สยี งตะโกนออื้ องึ เซ็งแซข ้นึ มา เมอ่ื เหลียวกลับลงไปมองก็เหน็ พวกน้นั โบกมอื อยูไ หวๆ “พวกนนั้ อวยพร ขอใหการเดินทางของเราจงปลอดภัย และคน พบ ชด ประชากร ตามที่ เราปรารถนาไว” พรานใหญห นั ไปบอกแกท ้ังสาม เชษฐา ไชยยันต และดารนิ โบกมอื ตอบลงไปเปนครง้ั สุดทาย อึดใจตอมา...ตางกม็ องไมเห็นกนั เพราะฝา ยเดนิ ทางเรม่ิ ลับมมุ ไหลเขา กลนื หายไปในความ ทะมนึ ของปา ใหญ พนจากสายตาของฝา ยที่คอยเฝา สงอยเู บ้อื งลา ง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1429 “นา แปลกนะ วันแรกทีเ่ รามาถงึ หลม ชา ง บรรยากาศมนั เตม็ ไปดว ยความเครียดหนกั ไม แนใจวาจะเขากบั พวกน้ีไดหรือไม แตแลว ในวนั จาก เราก็มีความรูสึกเหมือนกบั วา ไดจ ากบา นของ เราเองเหมอื นกัน” ไชยยนั ตเ อยขนึ้ โปรยๆ ขณะทเี่ ดินรวมกลมุ กันไป “ไมตรีจติ มิตรภาพอนั แทจรงิ ยอ มหาไดใ นปา มากกวา ในเมอื ง” เปน คาํ พูดคลายจะราํ พงึ ของหวั หนา คณะ ซง่ึ ไมเ จตนาทจ่ี ะเอย กบั ใครโดยเฉพาะ ไชยยนั ตเรง ฝเทาข้นึ ไปเดนิ เคยี งไหลพ รานใหญ “รูส ึกเปน ยังไงบาง ผูก อง?” รพินทรหันมายิม้ ให “ปกติเรยี บรอ ยดที กุ อยา งครบั คณุ ไชยยนั ตละ ” “มตี นื่ เตนบา ง เมื่อรูส กึ วา เราเริ่มออกเดนิ ทางกันอยางแทจ ริงแลว แตใ นดานกําลังใจมนั ม่นั คงเพยี บพรอมดเี กินคาด โดยเฉพาะอยา งยิง่ ภายหลังจากท่ีพวกเราทง้ั หมดทาํ พิธปี ด เปา แลว” พรานใหญห ัวเราะเบาๆ “ผมยินดที พี่ วกคณุ พอจะเขาใจในสิง่ เหลานี้ไดบ า งแลว โดยอาศยั จากประสบการณที่ เหน็ ๆ มากอ นที่จะเริ่มเดนิ ทางแทจ รงิ ในครงั้ น้ี เหน็ ไหมครบั อยางนอ ยทีส่ ดุ เรากไ็ ดร ับผลในดาน กําลงั ใจเต็มเปย มจากสิ่งท่เี ราไดก ระทําลงไป เรากาํ ลงั จะมุง หนาเขาสูด นิ แดนล้ลี ับ เราก็ตอ งทําตัวให เขา ไดกับความลล้ี ับน้ี แบบหนามยอกกต็ อ งบงดวยหนาม ผมไมจําเปน จะตอ งอธบิ ายอะไรใหพ วก คุณฟงแลว ทาํ ใหตองฝนความรสู ึกเหมอื นในระยะแรกๆ เพราะรดู อี ยูว า นบั วนั ทเ่ี ราใชช ีวติ อยู ดว ยกนั ในปา สง่ิ ตา งๆ ทีพ่ บเห็น มันจะสอนใหพ วกคณุ เองดกี วา ทจี่ ะบอกกันดว ยคําพดู ต้งั แตบดั นี้ เปนตนไป เตรียมกาย เตรียมใจไวใ หพรอมเถดิ ครบั สําหรับระยะทางเดินขางหนาของเรา ผมเองก็ ยังบอกไมถ กู เหมอื นกนั วา เราจะเผชิญหนา กับอะไรบา ง” ไชยยนั ตส ดู ลมหายใจลึก ตาเปนประกายแกรงกรา ว มองขึ้นไปยงั ทอ งฟา กวา งอัน กระจางแจมใสดวยตะวนั เชา และกราดไปยังดงใหญ ท่แี วดลอมอยูร อบดา น “ผมไมห ว่ันอะไรอกี เลยจนนดิ เดยี ว โดยเฉพาะอยา งย่ิง เม่ือขบวนของเราไดค ณะรวมทมี ครบชดุ อยางทม่ี าดว ยกนั นี่ ตอ ใหหนทางขางหนามันจะเปน นรกโลกนั ตรส กั ขนาดไหน เหตุการณ ตางๆ ท่เี กดิ ขน้ึ กอ นหนา ทเี่ ราจะมาถึงหลม ชาง มันหลอ หลอมจติ ใจพวกเรามาเปน อยา งดแี ลว วาแต เรากาํ ลังตงั้ เข็มไปทางไหนกอ นเปนอนั ดบั แรก?” ไชยยนั ตถามถงึ ทิศทาง ระหวา งที่พรานใหญกบั เชษฐาหารอื กันอยู เกี่ยวกับการเดนิ ทาง เขาไมไดม ารว มอยูดวย รพินทรช้ีมือไปยงั เขาหวั แรง ทเี่ หน็ เขยี วครมึ้ เปนเงารางๆ อยูในกลมุ ละอองหมอกยามเชา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1430 “เราจะตรงเขา หาเขาหวั แรงน่ันกอ น แลวเบี่ยงไปทางขวาทางดา นตรงขามกบั สวนทีเ่ ปน จะงอยปากนก ตรงบริเวณทเ่ี หน็ เปน ชองเขาใหญสองลกู ลาดลงมาบรรจบกนั นั่น จากน้ันจะอาศัย แผนท่ีเกาสอบเทียบ เพ่ือคนหาเปาหมายเปน ระยะๆ ไป ตอ งคอยๆ สอบคลาํ ทางไปทีละจุด” ขณะนน้ั ราชสกุลสองพ่นี อง ก็กา วเขา มาเกาะหมเู ดินรวมกลุม เมือ่ หนทางกวางพอท่จี ะ เดนิ เรยี งหนากระดานกนั ไปได “มนั หางจากทน่ี ่อี อกไปไมใ ชน อย คาํ นวณจากสายตาครา วๆ ถาตดั เปน เสนตรงไป กเ็ ห็น จะไมน อ ยกวา 20 กโิ ลเมตร ผา นดงทึบไมน อยกวาสองสามดง ยงั มีเขาเลก็ ๆ อกี หลายลูกกน้ั ไว ยงั ไม รูเ ลยวากวาจะไปถึงใชเ วลาสกั เทา ไหร” เชษฐาเอย ขนึ้ เบาๆ ตาจบั นิง่ ไปยังเปาหมายทเี่ หน็ ทางดานตะวันตกเฉยี งเหนอื “เราจะพยายามตัดเสนทางในแนวตรงใหไดม ากท่สี ดุ ครบั ” พรานใหญต อบอยา ง ระมัดระวงั “ผมคิดวาอยางชา พรุง นีเ้ ท่ียงเราควรจะถึง” “ไมนาเลยนะ กม็ องเห็นอยใู กลๆ แคน้ีเอง ทาํ ไมตองใชเวลานานถงึ ขนาดนนั้ ” ผเู ปรยแทรกขน้ึ คือนักมานษุ ยวิทยาสาว เดินทางพลางสองกลอ งไปพลาง “ทเ่ี ห็นใกลๆ อยูเ พียงแคนน้ี ะ หมายถงึ ภเู ขาใหญท งั้ ลูก” “น่นั แหละ ระยะเพียง 20 กิโล ควรจะเดนิ กนั ไดถ งึ ภายใน 5-6 ชั่วโมงเปน อยา งสงู ” “บอกเขาซิ ผกู อง” ไชยยนั ตพ ดู พรอ มกับหัวเราะหๆึ “บอกวา 5-6 ชัว่ โมงท่ีเขาวา นนั่ นะ มันยังชาไป ถาหากวามถี นนแบบซเู ปอรไ ฮเวยตดั จาก ท่เี ราเดนิ อยนู ี่ เปนสะพานลอยขา มดงทเ่ี หน็ เขียวอยูขางลา ง ตรงไปยงั ตีนเขาหวั แรงเปน เสนตรง ถา มันมีถนนอยางวา น่ี และถา เขาใชร ถยนตแรงสูงชนดิ ทเ่ี คยขับเยย มฤตยอู ยใู นกรุงละก็ สัก 10 นาที ก็ คงถงึ มงั้ หรือถาไปดว ยเฮลคิ อปเตอรก ็ยงิ่ เรว็ กวานัน้ อกี ...พดู ออกมาได ยงั กะไมเ คยเดนิ ปางัน้ แหละ ท้งั ๆ ทีก่ เ็ ดนิ เสยี จนขาฉ่ิงมานบั ไมถ วนแลว ” ดารนิ ไมพูดอะไร แตผ ลกั ไหลไ ชยยนั ตเซเขารกไปโดยแรง “ปา มันทบึ มาก เราเดนิ เปน เสน ตรงไมไ ด ประเด๋ยี วพอลงจากเขาลกู นี้ตัดเขาดง เรากจ็ ะ มองไมเหน็ เขาหวั แรงลูกนนั้ เพราะตน ไมบ งั หมด ตอ งอาศัยเขมทิศกนั แลว ยิ่งกวานน้ั ยังตอ งปน เขา อีกหลายลกู ” “แปลวา เรากาํ ลงั จะเขา เขตทเี่ รียกวา ‘นรกดํา’ แลวง้นั หรอื ?” พรานใหญส นั่ ศีรษะ “ยังกอ นครับ อยา งนอ ยกต็ อ งไปถงึ เขาหวั แรง เสียกอ น วันนท้ี ัง้ วนั เรายงั เดนิ อยใู นดงท่ี เหน็ เขยี วมดื อยขู างลา งนแ่ี หละ” “ต้ังแตบดั นเ้ี ปน ตนไป เราจะไมพ บหมบู า น หรอื ผูค นอกี แลว กระมงั ?” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1431 หญิงสาวถามเสียงเบา “ยงั สงสัยอยู แตถ าพบ ก็แปลวาผมไมเคยรมู ากอน” จากน้ันก็ไมมใี ครพูดกันอกี นอกจากการตง้ั หนา ตั้งตาเดนิ กนั อยา งคร่ําเครยี ด รพนิ ทรท ้งิ ระยะนําลา้ํ หนาออกไปตามเดิม เมอื่ หนทางแคบเรียงเดีย่ ว ผานไรก ลว ยของ พวกหลม ชา งวกเลียบไปตามไหลเ ขาดานตะวนั ตก อนั เปนดานตรงขา มกับทเ่ี คยตามงูยักษม าแลว ไมช ากท็ ้งิ บริเวณอันเปน ไรน น้ั ไวเ บือ้ งหลงั สปู ารกทีเ่ ต็มไปดว ยตนไมใ หญสงู เสยี ดฟา นานๆ จะได ยินเสยี งพวกทหี่ าบสมั ภาระอยูเ บอื้ งหลัง พูดกันพมึ พําเบาๆ พรานใหญน าํ รดุ หนา ไปอยางรวดเร็ว ดว ยฝเ ทา เต็มท่ีของเขา และคณะนายจางทง้ั สาม ก็ สบื ตดิ หลังมาอยา งกระชนั้ ชดิ ดว ยกําลงั ทอ่ี ยตู วั ความเคยชินทฝ่ี ก ฝนมาแลว อยางดเี ย่ียมจากการบกุ บัน่ ฟน ฝากันมาแลวในระยะตน แงซายกบั คะหยนิ่ อยรู ้งั ทา ยขบวน มนั จริงอยา งทจ่ี อมพรานบอกไว ชว่ั โมงเศาตอ มา กต็ ัดลงจากเขาอันเปน ทตี่ ้ังหมูบานหลม ชางเขา สดู งทึบ ภาพของเขาหวั แรงอนั เปน ทห่ี มาย มองเหน็ เปน ทวิ กนั้ ขอบฝง อยลู ิบๆ กพ็ ลันลับ หายไป เพราะถูกบดบงั ไวห มดส้ินเมื่อลงมาสูหบุ รพินทรน าํ รุดไปตามดา นสตั วท ี่คดเคยี้ วซอกซอน พาดตดั กันอยูไปมาราวกบั คนมาทําไว นั้นอยูค รใู หญ กใ็ ชม ดี เดนิ ปา ถางพงตดั แยกเขาไปในสว นอนั เปน ปารก โดยใชเ ข็มทศิ ดอู ยูเปนระยะ ตอมากท็ ะลอุ อกมาพบกับทางดา นอันเดินสะดวกอกี แลวก็หกั ตดั ทางใหม สลบั กนั อยเู ชน น้ันครัง้ แลวครงั้ เลา จนคณะนายจา งไมส ามารถจะจดจาํ ไดว า ขณะนต้ี า งอยทู างดานไหนของหมบู านหลม ชา ง นอกจากจะใชดูจากเขม็ ทิศประจําตวั แตละคน ซงึ่ กาํ หนดแนวทางไวก อนท่ีจะลงจากเนนิ เขา หลม ชางมา นอกจากกิ้งกา ดง ตัวขนาดทอ นแขน สีสนั ประหลาดที่มนั จะเกาะชคู อทําตวั พองอยูต าม โคนไมแ ลว ปา ทั้งปาเงยี บสงัดเปลา เปล่ยี ว มองไมเห็นสัตวอ ะไรแมแตล งิ หรอื คา งสกั ตัวเดยี ว อากาศกลางดงระอุอา ว เตม็ ไปดว ยกลนิ่ อบั ของใบไมเ นา เชษฐากับไชยยันต ชกั มดี เดนิ ปาทีเ่ สียบหลงั ตดิ ประจําตวั อยดู ว ยออกมา ชว ยรพนิ ทรถ าก ถาง ในกรณีทม่ี กี ารตัดทางบกุ เขา รก ดารนิ ปลด .300 เวเธอรบ แี ม็กน่มั ประจาํ ตัวลงจากไหลม าถอื ไว ในมืออยางไมป ระมาท ในขณะท่ีคณะพรรคท้ังสามถือมดี อยใู นมือ ฟน ก่ิงไมเ ปด ทางมดุ ลอดซอก ซอนกันเขา ไป ประมาณสบิ นาฬกิ า หนทางเดนิ กเ็ รมิ่ ไตขน้ึ สพู นื้ ท่ี อันเตม็ ไปดว ยมอและมาบสลบั ไปกับ ลาํ หว ยแหง การเดนิ ยากลาํ บาก เต็มไปดว ยอปุ สรรคทวีขึ้นทกุ ขณะ โดยเฉพาะอยางยิง่ พวกทีห่ าบ หามสัมภาระ บางขณะไมส ามารถจะหาบกนั ไปไดโดยปกติ ตอ งปลดหบี หอ ออกจากคานหาม และ ใชว ิธีแบกสง หรือมฉิ ะนัน้ กม็ ัดดวยเชือกชว ยกนั สาวชกั รอกขึ้นไป ในกรณีทไ่ี ตข ึ้นฝง ลําหวยสงู ชัน ท้งั หมดตอ งหยดุ รอและคอยชว ยเหลือลาํ เลยี งสมั ภาระเหลา นน้ั คนละไมคนละมอื ตลอดเวลา ตาม [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1432 เสน ทางท่ไี มเ คยปรากฏรองรอย วา มนษุ ยค นใดผานเขา ไปนน้ั เมือ่ ถึงบรเิ วณทพี่ อจะเดนิ ไปได ตามปกติ กใ็ สค านหามแบกกันตอ ไปสลับกันอยูเชน น้ัน การเดนิ ไมส ามารถจะไปไดเ ร็วนกั ท้ังหกคน ไมว า จะเปนพรานพนื้ เมอื งของรพินทร แงซายหรอื คะหยนิ่ ทรหดบกึ บนึ ราว กบั ควายปา ไมม ใี ครแสดงทาเหนื่อยออนหมดกาํ ลงั ลงเลยแมแ ตน อ ย ตลอดระยะเวลารวมสาม ชว่ั โมงเตม็ ที่ แบกหามบกุ ปา ฝา พงมาโดยไมม กี ารหยุดพกั เลยแมแตนอ ย นบั แตเ รม่ิ ออกจากหมูบา น หลม ชา ง แตล ะคนยังสดชน่ื กระปร้ีกระเปราเหมือนเดมิ อันเปนคณุ สมบัตชิ ั้นเยยี่ มของลูกไพรโดย สายเลอื ด คณะนายจางทง้ั สามเสียอกี ท้งั ๆ ท่เี ดนิ กนั ตัวเปลา มแี ตเพยี งเปห ลังสว นตัว และไรเฟล ประจํามือ ยังเหงอ่ื โชกราวกบั อาบน้าํ ทัง้ ตวั ด่มื นา้ํ กนั คนละไมต ํ่ากวา สองสามครง้ั มาแลว ในขณะท่ี พรานใหญแ ละอกี หกคนยังไมมีใครแตะตอ งนํา้ หรือแสดงวา ตองการเลย “จรงิ ของรพนิ ทร...” ไชยยนั ตพดู ขนึ้ หอบๆ เปา ลมระบายความรอ นออกจากปาก หยบิ ผา ขนหนทู พี่ นั คออยูขน้ึ ซับเหง่อื ชุม โชกใบหนา จนเขาตา ขณะนนั้ ทง้ั หมดเพงิ่ จะไตล ําหวยชันตอนหนึ่งข้นึ มาได และหยดุ รอพวกลูกหาบท่กี ําลังทยอยสง ของขึน้ มา โดยมพี วกหนง่ึ รอรับอยูขา งบน “นีถ่ า เราเอาเกวียนกับควายมาดว ย กม็ หี วงั ตองท้ิงเสยี ภายในระยะชัว่ โมงแรกทอี่ อกเดนิ มานัน่ เอง หนทางมนั ไมมีทางจะใชส ตั วห รอื พาหนะใดๆ เปนเครื่องบรรทกุ ผอ นแรงไดเ ลย นอกจากจะหาบหามกนั มาเองอยา งน”้ี พรานใหญย ้ิมๆ อยใู นสหี นา บอกเรยี บๆ วา “ระยะทผ่ี านมานยี่ ังดี อกี สกั 2 ชว่ั โมงขางหนา เรากจ็ ะตองปนเขากนั แลว เกวยี นหรือ ควายท่ีคณุ ไชยยันตหวงั ไวว า จะใชเ ปน เครอื่ งผอนแรงบรรทุก ไมม ีทางจะไปกบั เราไดอยา งเดด็ ขาด” เชษฐาใชม ือขา งหนึ่งปาดแขนเสื้อข้นึ ดนู าฬิกา “เราออกจากหลมชา งเม่อื 7 โมงตรง น่ีเกือบ 11 โมงแลว เดนิ กนั มารว ม 4 ชวั่ โมงเตม็ ๆ ยังมองเหน็ ทองฟาไมถ นดั เลย เหมอื นงมอยใู นถ้าํ งั้นแหละ พอจะบอกไดไหมวา ขณะนี้อยตู รงไหน” “บนเชิงเขาทิวแรก ทก่ี น้ั ระหวา งหลม ชางกบั เขาหวั แรง ครบั เขาลกู นี.้ ..กค็ อื เขาที่เรา มองเหน็ เปน รปู คลายๆ กระทงิ หมอบ ตอนที่อยูบนไรก ลวยทห่ี มบู า น” ไชยยนั ตผ วิ ปากหวอื กวาดสายตาไปรอบๆ ทั้งๆ ทไ่ี มสามารถจะสังเกตเหน็ อะไรได นอกจากความรกทบึ รอบดาน ระเกะระกะไปดว ยเถาวลั ยข นาดใหญซ ึ่งหอยพนั อยูท ว่ั ไป “ตายโหง! ปา น่ีมันยิง่ กวาทะเลเสยี อกี ไมม ีทางจะกําหนดอะไรไดสักอยา ง นผ่ี มไมร ตู ัว สักนดิ วาขนึ้ มาอยบู นเชงิ เขาแลวตัง้ แตเ ม่ือไหร” “เราเรมิ่ ขึน้ เขามาต้ังแตตดั หวยลกู แรกเมอื่ ช่วั โมงทีแ่ ลว มานแี่ หละครับ จาํ ไดไหมครับ ตรงท่ีเราพบรอยชา งลมตน ไมไ วเ ปน แปลงเหนอื ขอบเหวนะ ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1433 “วาว! ใหตาย ผมเห็นจะเปนนักเดนิ ปาทีด่ ไี มไ ดเ ลย หมดทา จรงิ ๆ สําหรับเรอื่ งการสงั เกต ทศิ ทาง นี่ยังนกึ วาอยกู น หบุ เสียอกี ” อดตี นายทหารปนใหญจุปากเบาๆ โคลงศรี ษะ ควกั บหุ รี่ออกมาจุดสบู แลวสงแจกจา ยไป ใหเชษฐากับพรานใหญ “แกมนั เอาแตเ ดินอยา งเดียว ไมรจู ักจะสังเกตเสยี บาง...” เชษฐาวา ขดี ไลทเตอรปองสงไปใหรพนิ ทรกอ น แลว จดุ ของตนเอง พลางอดั ควันลกึ “ไมรสู ึกหรอกหรือวา พอขามหว ยลูกแรกแลว เราผา นข้นึ ยอดมาแลว กีล่ กู ” ไชยยนั ตค งกะพรบิ ตางงๆ อยเู ชนนนั้ หยอ นตัวลงน่ังพกั ขาบนก่ิงเถาวลั ยใหญต อนหนง่ึ “จะไปรไู ดย งั ไง ถึงผานขน้ึ มอ กล็ งมาบ สลับกันอยูอยา งนั้น ทางเดนิ มนั เดย๋ี วข้ึนสงู เดยี๋ ว ลงตํา่ เปน ระลอกคลนื่ ครง้ั แลวคร้งั เลา จาํ ไมห วาดไหว แลว ไอมอมาบ หรอื ท่ตี อนท่ลี ุม นีน่ ะ กนหบุ มันก็มีเหมอื นกัน ไมใชม เี ฉพาะบนเขา” “ถา แกกาํ หนดทศิ ใหถ กู กจ็ ะรูว า เรามุงตะวนั ออกมาตลอดระยะ นบั ต้ังแตผา นหว ยลกู แรก มอท่ผี านมาแตล ะลกู สงู กวามาบ นนั่ ยอมแปลวา เราไตข้นึ สูงทกุ ขณะ” เชษฐาบอก เสยี งไชยยนั ตบ นพาํ เพราะยงั งงอยไู มห าย แตพ รานใหญลอบชําเลอื งมองดู อดีตทานทตู ทหารบก หวั หนา คณะอยางนยิ มนบั ถืออยใู นใจ ในชัน้ เชงิ การเดินปาแลว สุภาพบุรษุ ใน ราชสกลุ ผูนมี้ พี ชิ านพอตวั ทเี ดียว แมว า จะเปน นกั เดินปาสมัครเลน ช่วั ครชู ่ัวยามในอดตี ที่ผานมา แต คนละเอยี ดรอบคอบชางสังเกตอยางเชษฐา ยอ มไมม ีวนั ทพี่ รานปา จะตมตนุ เอาไดง า ยๆ เหมอื นพวก ชาวกรงุ ทีเ่ ขา ปาท้ังหลาย ถูกของเชษฐาแลว ทศิ ทางทเ่ี ขานํามา แมจ ะคดเคีย้ ววกวนสักปานใดกต็ าม แตส ว นใหญก็ บายขน้ึ ตะวนั ออกตรงตามทเี่ ชษฐาพูด “อยา งง้ีไงละ ท่เี ขาเรยี กวา เดนิ แบบมะงุมมะงาหรา ไดแ กฉนั เสยี จรงิ ๆ อยากจะรูเคลด็ ลับ เหลอื เกิน วา คนชาํ นาญเขามอี ะไรเปนเคร่อื งสังเกต ถงึ บังคบั การเดนิ แบบงมของตนเอง ใหมงุ เขา สู ทศิ ใดทิศหนึง่ ท่ตี อ งการไดเ สมอ ตามความรูสกึ อยางฉันกเ็ หน็ เดยี๋ วซายจดั เดยี๋ วขวาจดั วกไปเวยี นมา นา ปวดหัว กําหนดอะไรแนน อนไมไ ดเลยสักอยา ง เดนิ เรอื ในมหาสมทุ ร ดเู หมอื นยงั จะงายเสียกวา เดนิ ดงทีม่ องไมเหน็ อะไร นอกจากตน ไมม ดื ไปหมดแบบน้ี หมื ? ผูกองชว ยบอกหนอ ยซ”ิ ประโยคหลงั เขาหันไปถามพรานใหญ รพินทรยม้ิ ขันๆ ในทาทางอาการของไชยยนั ต “ขอ นผี้ มกจ็ นใจจริงๆ ครับ คณุ ไชยยันต ไมร ูจะเอาอะไรเปน เกณฑห รือบรรทดั ฐานเพอ่ื กาํ หนดเปนหลกั ตายตวั ลงไปได แตมนั กห็ นวี ิชาลูกเสอื เบื้องตน ไปไมไดหรอกครบั คือไมว า จะ เลย้ี วซา ย เล้ียวขวา กลบั หนา หันหลังอยา งไร เราจะตองกําหนดทศิ ใหญๆ ทัง้ สีท่ ิศใหไดอยาง แมน ยาํ แลวกม็ ุงไปตามทิศที่เราตองการ มนั ก็ไมผ ิดเปา หมายที่เราตอ งการจะเดินไปใหถงึ ไอทเี่ ลยี้ ว ซาย เลย้ี วขวา กลบั หนา กลับหลงั อะไรเหลาน้ี มันก็เปน เรือ่ งธรรมดาของการเดินปาทุกแหง ทไี่ มม ี [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1434 ถนนตดั ไวใ หเ พราะเราตองหาทางเดนิ เลาะลดั ไปใหส ะดวกนน่ั เอง มนั เปนไปไมไดในการที่ต้ังเข็ม ไว แลว กต็ ดั ตรงแนว ไปทางนน้ั ถา ยเดยี ว โดยไมมกี ารเล้ียวไปทางอืน่ ถาเปน ทางอากาศ หรอื ทาง ทะเลละก็ได เพราะไมม อี ุปสรรคอะไรขวางก้ัน ลงวางเขม็ ใหต รงทศิ ก็ถือหางเสอื ไปทางดา นนน้ั ได ตลอดเลย น่ีเราตอ งหลีกหบุ หลกี เหว บางทีกป็ า รกทีไ่ มส ามารถจะผานเขา ไปได ตองออ มไป เพราะฉะนั้น อยางที่คุณไชยยันตว า เมอ่ื ตะกกี้ ็ถกู เหมือนกนั คอื แลน เรอื ไปในมหาสมุทร ยังงายเสยี กวาการเดนิ ในปาทึบ เพราะทะเลเรายงั มองเหน็ สังเกตทศิ ไดถ นดั มงุ ใหเปนแนวตรงไปยงั ทศิ ใดทศิ หน่ึง ไมช ากเ็ รว็ จะตอ งพบฝง แน แตปา นน้ั บางทรี ัศมเี พยี งแคต ารางกิโลเมตรเดียว คนไมชํานาญก็ ยังเดนิ หลงอยไู ดเปนเดือน เปนป หาทางออกไมไ ด เดนิ วนเวียนเปน วงกลมอยูนั่นเอง” “สรุปไดงายนดิ เดียว ในเร่อื งน้ี...” เชษฐาพดู ย้ิมๆ ตัดบท ตบที่ไหลเพ่อื นรกั “ขอ สงสัยของแก มคี ําตอบทตี่ รงท่สี ุดคอื คนท่ีเขาชาํ นาญแลวอยา งรพินทร เดนิ ปา มาแลว นับเปน สิบๆ ปข ้ึนไป ก็ยอ มชํานาญกวา สวนแกมนั นักทอ งปาหนาใหม เพง่ิ จะมาเดนิ ปา เอา จริงจังไมเ กนิ เดอื นหนึ่งมานี่เอง เพราะฉะนน้ั อยา หม่ันมปี ญหากงั ขาอะไรอยูเ ลย คอยเดนิ ตามเขาไป อยางเดยี วก็แลว กนั ” “ท่ถี ามก็เพราะตอ งการจะศกึ ษาเรียนร”ู อดีตนายทหารปนใหญบอกออ ยๆ “นีน่ ะเหรอ นายทหาร อยากรวู า เรยี นสาํ เร็จจนกระท่งั ไดยศพนั ตรมี าไดอยา งไร ขนาด วิชาลูกเสือสํารองก็ยังไมรู กาํ หนดทิศยงั ไมถ กู ” คูอริสาวพดู เบาๆ มาอยางไดท ี ขณะทีเ่ ปด จกุ กระตกิ ออกกรอกน้ําดืม่ ไชยยนั ต ขยปี้ ลายจมกู อยางฉนุ ๆ “ไดทเี ปนไมไ ดน ะ ขแี่ พะไลซ ะร่าํ ไป” “ไมไดขี่แพะไลห รอก แตร าํ คาญทีข่ ยายข้ีเทอออกมาใหจ ับได นา ขายหนา จริงๆ” “แลว เราละ รหู รือวา ทิศไหนเปน ทศิ ไหน ขณะท่อี ยกู นั ตรงน?้ี ” “ถงึ ฉนั จะไมรู ก็ไมเ หน็ เสียหายอะไรตรงไหน ฉันเปน หมอ ไมไดเ ปน ลูกเสอื ทหาร หรอื พรานปา ผหู ากนิ อยกู บั ทศิ ...” ม.ร.ว. สาวคนสวยซอ นยิม้ พดู เนบิ ๆ มาหนา ตาเฉย “แตถงึ เปนหมอกต็ ามเหอะ ฉันก็ยงั ช้ที ศิ ใหเ ธอไดถ ูก” “ไหนบอกมาซิ ตะวนั ออกอยูทางไหน?” ไชยยนั ตก ระชากเสยี งถามมาโดยเรว็ ดารนิ ยม้ิ เยาะ “กอ นจะมาลองภมู ิฉัน ตรวจสอบภูมิของตนเองกอนดีกวา ในฐานะท่ตี ัวเองเปน ทหาร แลว ตอนทอ่ี ยหู ลมชา งกเ็ หน็ คุยโวไวนกั วา เด๋ียวนเี้ ดนิ ปาไดชาํ นาญแลว เอาละ ตวั เองนัน่ แหละ บอก มาซิตะวันออกอยูไ หน เออ! บอกมา...ถาถกู กใ็ หยศเปน นายพนั ตรีตามเดิม” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1435 “แลว ถาผิดละ ?” เพอื่ นชายซักสงสัย ดารินดื่มนา้ํ กลั้วคออกี ครั้ง ยกั ค้วิ ให “ถอดลงเปนพลทหาร!” ไชยยนั ตกลืนนํ้าลาย ทําหนาพิกล รพนิ ทรกับเชษฐากดั รมิ ฝปากกล้นั หวั เราะ อดตี นายทหารปน ใหญถ อดหมวกออกเกาศีรษะกรากๆ บน พาํ “วะ! จะเลนถอดยศเปนพลทหารเสียแลว” “กน็ าถอดหยอกอยูรึ ถาชท้ี ศิ ไมถกู เร็ว บอกมาตะวันออกอยูไหน” หลอ นขูสําทับมาโดยเร็ว ไชยยนั ตค รางเบาๆ ในลําคอ มองไปทางพรานใหญเหมือนจะอาศยั เปน ท่พี งึ่ ดารนิ กต็ ัด ลาํ มาทันทีวา “หามบอกขอสอบกนั นะ แลว กห็ ามดเู ข็มทศิ ดว ย ไมงัน้ ถือเปนโมฆะ ปลอยใหไ ชยยนั ตช ้ี ทศิ เอาเอง” อีกฝา ยฝนหวั เราะ “ฮโี ธ! เรื่องกลวยๆ แคน เ้ี อง” วาแลว เขาก็ลกุ ขนึ้ ยนื เดินไปทตี่ น ไมตนหนง่ึ พยายามเอามือลูบคลําดรู อบๆ ตน ดาริน หัวเราะลน่ั รอ งออกมา “หมดทาแลว ! นายพันตรีไชยยันต อนนั ตรัย ลงถึงข้นั เอามือคลําตนไม...ไมม ีทางหรอก อยาเอาวิชาลูกเสอื สํารองมาใชหนอ ยเลย ไมเ ห็นหรือวาดงนี้นะมนั ทบึ เสยี จนแสงตะวนั ลอดลงมาไม ถึงพืน้ คลําใหต ายกไ็ มรวู า ดา นไหนแดดสอ ง อนั หมายถงึ ตะวนั ออกอยา งท่จี ะตองการหา” “บะ ! สาํ คญั รเู สียดวยวาวิชาลูกเสือเขาทาํ กนั ยงั ง”้ี ไชยยนั ตบน อบุ ระหวา งทด่ี ารินกมลงหัวเราะตัวงอ เชษฐาหึๆ อยูในลาํ คอ สว นรพนิ ทร ยิม้ ๆ เขาพอใจอยูอ ยางหนึ่งมาแตตน แลว นั่นคือไมว าจะอยูในภาวะฉกุ เฉินคร่ําเครยี ดสกั เพียงใดก็ ตาม นายจางหนมุ สาวของเขาคนู ้ี มอี ารมณค รกึ ครนื้ รา เรงิ หยอกเยา กันเลนเปน ท่ีสนุกสนานเสมอ ทง้ั คมู อี ารมณข ันและขีเ้ ลน มันเปนบุคลิกทีด่ ีของนักผจญภยั ซงึ่ ไมเ คยหวั่นไหวตอ อนาคตท่รี ออยู เบอื้ งหนา ไมวา จะรา ยแรงสกั ขนาดไหน และสง่ิ นี้เปน ปจ จัยสําคัญทสี่ ุด ของการรว มเดนิ ทางฟน ฝาอันตรายดว ยกัน อยา งนอ ย ท่สี ดุ มนั กช็ ว ยคลคี่ ลายบรรยากาศอันเครียดหนกั ลงได เม่ือไมไ ดท ี่พงึ่ จากการคลาํ ตน ไม ไชยยนั ตก ็หันรีหนั ขวาง หมุนไปรอบตัวอยอู ึดใจ แลว ก็ ตัดสินใจชส้ี ง เดช “นี่ ตะวนั ออกอยทู างน!ี้ ” ดารินมองดูอยา งสมเพชระคนขบขัน แลวบอกวา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1436 “เอาละ หนั ไปถามพรานใหญค ูข าของเธอดซู ิวา เธอชีผ้ ิดหรือถกู ในฐานะเปน พรานนํา ทาง ฉันมอบใหเขาเปนกรรมการตดั สนิ ” ไชยยนั ตเ หลยี วไปทางรพนิ ทร แลว ลอบขยิบตาให ถามวา “ผมชถ้ี ูกใชไ หม ผกู อง?” “ครบั ถกู เผงเลย ผูพ นั !” พรานใหญต อบหนา ตาเฉย ดารินเอียงหนา ตะแคงหูจอ งตาเขาเปง รองเสยี งสูง “ไหนวา ยังไงนะ คุณรอยตาํ รวจเอกรพนิ ทร ไพรวลั ย ไดย นิ ไมถ นดั ” “ผมรับรองวา นายพันตรีไชยยนั ต อนนั ตรยั ช้ที ิศตะวันออกไดถกู ตอ งแลว ครบั ผม!” ดารินช้ีหนาเขา “ขบถภายในประเทสเสียแลว ผกู อง!!...” หลอ นรอ งหนกั ๆ แลวหนั มาทางพชี่ าย “พใ่ี หญเ ปน พยานนะคะ พรานนําทางของเราคนนส้ี อนิสยั ใหเ ห็นวา ไมซ ื่อสัตยส จุ รติ เสีย แลว ไมเ คารพในอาชีพพรานของตวั เจตนากลบเกลื่อนอําพรางความจริง ไชยยนั ตช้ตี ะวนั ตกเฉยี ง เหนอื เปน ตะวนั ออก เขากย็ ังอตุ สา หร ับรองใหวา เปน ทิศตะวนั ออก” “กแ็ ลว คณุ หญงิ วา ทศิ ตะวนั ออกอยไู หนละครับ?” พรานใหญท าํ หนาตาย ถามมา “คณุ ก็รูอยแู ลววา มันอยดู านน้ี ตรงขา มกบั ทไ่ี ชยยนั ตช ้เี ลย” หลอนตวาดแหว ชี้มือใหดู “เอ...หมอทําไมถงึ กลาเถียงพรานในดานทศิ ละครบั ?” “เถียงซิ ทําไมจะไมเ ถยี ง ในเม่อื หลักฐานตายตัวมนั อยนู ่.ี ..” ดารินเอด็ ลนั่ ปา งัดเขม็ ทิศออกมาจากกระเปาเส้ือ สง พรวดไปใหด จู นเกือบถกู หนา เขา จนรพินทรตอ งผงะหนาหลบ “นี่ๆ เหน็ ไหม ทศิ เหนือมนั อยทู างน้ี ตะวนั ออกมนั ก็ตอ งอยทู างนี้ หรอื วา พรานจะเถียง เขม็ ทิศ อันเปน มาตรฐานตายตวั ของโลก” “อา ว! แลว คณหญิงก็ไมบ อกเสียแตแ รกวา ดเู ข็มทิศเปน ” รพินทรเอาน้วิ เกาจมูก พูดออ ยๆ เชษฐากบั ไชยยนั ตห วั เราะลน่ั ออกมา พรานใหญห ลบตา หลอน เบอื นหนา ไปกล้ันหวั เราะจนตวั เขยา ดารินรองอะไรออกมาคาํ หน่ึงกรากเขามาผลกั อกเขาเซ ไป “เด๋ียวตอ ยเปรย้ี งเลย...ออ! นึกวา ดเู ข็มทศิ ไมเปน ก็เลยมาแหกตากนั ซ่ึงๆ หนา งีเ้ องหรอื เสยี แรงใหเ กยี รตยิ กใหเ ปน กรรมการ ดลี ะนะ เรา...” “นอ ย! แลว กนั เรานท่ี ําไมถงึ นักเลงยังงนี้ ะ” พ่ีชายรองทกั มาปนหัวเราะ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1437 “เจออันธพาล ก็ตอ งนักเลงดว ยอยา งน้แี หละคะ ” หลอ นหันมาบอกพช่ี าย ตาขนุ เขยี ว พรานใหญห ันมายกมอื ไหวห วั เราะแหะๆ “โธ! คณุ หญิงอยา โมโหผมเลยครบั ผมขอโทษที ไมไ ดมีเจตนาจะหลอกลวงอะไร คุณหญงิ เลย สงสารนายทหารยศถงึ พนั ตรี จะตอ งถกู ถอดยศฮวบเดยี วลงมาเปน พลทหาร กเ็ ลยตอ ง ยอมผดิ จรรยาพรานไปบา ง กน็ ึกสงสัยแตแรกเหมอื นกนั แหละ ตอนท่ีพูดกนั ถงึ เรอ่ื งทิศทาง...เห็น คุณหญงิ แอบเอาเขม็ ทิศขนึ้ มาดลู ับๆ ลอ ๆ อยู ผมกไ็ มน กึ วา คุณหญิงจะดูเข็มทิศเปน นกึ วาพกติดตวั เลนๆ ง้นั เอง” “หนอย!...ดถู ูก กะอแี คเ ขม็ ทศิ เด็กประถามหนงึ่ มนั ก็ดูเปน ปลายเขม็ ดา นแตมพราย นา้ํ มัน จะตอ งชีไ้ ปทางดา นทิศเหนอื ตลอดเวลา ไมว าจะหกคะเมนตลี ังกายังไง ยกเวนแตจะไปลอ็ ก เข็มมนั ไวเ สีย อยากจะหาทิศ กเ็ พยี งแตห มุนหนาปด ใหด า นเหนอื ตรงกับปลายเขม็ อกี สามทศิ ที่ เหลือมันก็ช้ีทนโทใหเ ห็นเอง ถึงฉันจะไมเคยเรยี นวชิ าลกู เสอื ฉนั กเ็ ปนนักวทิ ยาศาสตรมากอ นยะ สนามแมเ หลก็ กเ็ รยี นมาแลว ตงั้ แตอยมู ัธยมตน” “จรงิ ผมลมื ไปถนัด ลืมไปวา คณุ หญิงเกง ทกุ อยา ง” “ไมต องมาประชด!” หญงิ สาวกระชากเสยี ง คอ นตาคว่าํ ไชยยนั ตก บ็ อกมาเบาๆ วา “ดแี ลว เดี๋ยวใหผูชาํ นาญในการอา นเขม็ ทศิ เปน คนนาํ ทางก็แลวกนั คณุ ไมตอ งนํา” “หบุ ปากเสยี ทเี ถอะ พลทหารไชยยนั ต! ” “วา ! ซวย...อยา ใหถ ึงขัน้ พลเลยนา สิบเอกกย็ ังดนี ะทานแมท ัพ” “พลทหารก็ยังมากไปสาํ หรบั กองทพั ไทย อยากสง ใหไ ปเปนพลทหารเลวเสยี ดว ยซํา้ !” ไชยยนั ตเอามอื โปะลงไปกลางศีรษะตนเอง ถอนใจเฮือก ท้งั หกคนทกี่ ําลังชวยกนั ทยอยเอาหีบหอ สมั ภาระขึน้ มาจากลําหว ยชนั พากันขนของตาม ขน้ึ มาทัน พรานใหญส ่งั ใหพ กั อยเู หนอื รมิ ฝง หว ยประมาณ 10 นาที พวกนนั้ จึงลงนั่งมวนบหุ รส่ี ูบ เชษฐาก็โยนบหุ รไี่ ปใหซ องหนง่ึ ทกุ คนสบู ยกเวน แงซายเพยี งคนเดยี ว ซ่ึงแตไ หนแตไ รมา ไมเคยมี ใครเหน็ สบู บหุ รีห่ รือแตะตอ งของเสพติดมนึ เมาใดๆ ทัง้ สิ้น “เราจะตดั เนินเขาลกู น้อี กี สักช่วั โมง กเ็ ทย่ี งวนั พอดี แลว จะหยดุ พกั ใหญห ุงหาอาหาร กลางวัน” “ขาของคณุ ชาย รูส กึ เปน ยงั ไงบา งครับ” หัวหนาคณะยม้ิ หนักแนนมนั่ คง เหยยี ดขาขางท่ีเคยพกิ ารอยูเปน เวลาถงึ เดอื นเศษออกไป แลว งอกลบั เขา มาสะบดั แรงๆ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1438 “ไมต อ งเปน หว งหรอก รพนิ ทร มันหายเปน ปกติเรยี บรอ ยดที กุ อยา งแลว เหมือนไมเ คย บาดเจ็บมากอ น คณุ กเ็ หน็ อยูแ ลววา ผมทดลองซอ มเดนิ ปา ในระหวา งท่ียังพกั อยหู ลมชาง ระยะ ทางเดนิ ติดตอ กนั เปน วันๆ กไ็ มเหน็ เปนอะไร” “นายใหญเ ดนิ ไมไหว ข่ีคอคะหย่นิ ไปกไ็ ด” เจานกั เลงชาวดอยยิ้มยิงฟน ขนั อาสาออกมาอยางแขง็ แรง เชษฐาหวั เราะอยา งอารมณดี เอือ้ มมือมาตบไหลอดีตนายบา นหลมชาง ผบู ัดนก้ี ลายมาเปนคนของเขา “ขอบใจเจา มาก คะหยิ่น แตถ า ฉนั ขค่ี อเจา เสียแลว ใครจะเปน คูก บั แงซายหาบหบี ใบนน้ั ” “จริงของนายใหญ” คะหยน่ิ ย้ิมแหง ๆ แลว หนั ไปฉวยขวดเหลาปา ทบี่ ุญคาํ ถอื จบิ อยูม าด่มื อกั ๆ หนาตาเฉย บญุ คําเอาตนี ถบี ยนั เขา ใหทสี่ ขี า งพรอมกบั สบถดา ขรมถมเถ แตเ จายกั ษใหญไ มสะดงุ สะเทอื น ทกุ คน หัวเราะคร้ืนเครง พอเหงือ่ หมาด รพนิ ทรใ หส ัญญาณออกเดนิ ทางตออยางบุกบ่นั การไดพกั แมจ ะชั่ว ระยะเวลาสัน้ ๆ กช็ ว ยใหทุกคนกาํ ลังกลับคืนมา ทิศทางเดนิ คงไตเ ขามุง ตะวนั ออกอยตู ามเดิม อาศยั ท่ตี น ไมใ หญข ึ้นเบยี ดเสียดรกทบึ ไป หมดทกุ ดาน และเนินเขาลูกนั้นกวา งใหญ จงึ ทําใหแ ทบจะไมร ูสกึ วา บัดน้ตี างขนึ้ เขาสงู มาเปน ลําดบั รพินทรค งนําไปในลักษณะเคย คือเลาะลดั ตัดพงอยูเปนระยะ โดยไมส นใจกบั ทางดาน สัตวทีเ่ ห็นอยปู ระปราย หลายตอหลายคร้ังทพี่ รานใหญหยดุ ยนื เหมอื นจะลงั เลคิดเพ่ือหาลทู าง อาการของเขาก็คงเหมือนกบั ทคี่ ณะนายจา งทกุ คนเคยเห็นมาแลว มองอยสู ่ดี าน ซาย ขวา สงู ต่ํา แลว ก็ออกจ้าํ อา วไป บอ ยคร้ังทเ่ี ขาหยุดรออยทู ีเ่ บอื้ งหนา ทํามือเปน สัญญาณเตือนใหค ณะเดนิ เลียบชิดไปทาง ดานซา ย หรือดา นขวาโดยเฉพาะ น่ันหมายถงึ ใหห ลีกสงิ่ อันตรายตา งๆ หากไมใชต อ หลมุ ตวั ขนาด หวั แมม อื ทข่ี ดุ โพรงทาํ รังอยูกบั พนื้ ดนิ โดยมใี บไมกลบอาํ พรางเปนกลดักเพือ่ รอใหเหยื่อตกลงไป ก็เปน พวกงูรายท่ีดกั พันซมุ อยตู ามกง่ิ ไม หรือมฉิ ะนนั้ กเ็ ปน พวกตนไมท ี่หนามหรอื ใบมพี ษิ หาก กระทบเขากบั ผวิ หนงั ระยะนี้ คณะนายจา งทัง้ สามไมไดข ้นึ มาเดนิ เคยี งบาเคยี งไหลกบั เขา คงปลอย ใหน ําหนาไปท้ิงระยะประมาณ 10 เมตร แลว คอยสบื รอยเทา ตามหลงั อยางระมดั ระวงั เพราะ ตระหนกั ดวี า อันตรายจากธรรมชาติที่แวดลอมอยู เรม่ิ ทวมี ากขึ้นทกุ ขณะ “ระวงั หนอยนะครบั ตอหลมุ ชุมมากแถวนี้ อยา พยายามแยกหา งกนั ออกไปตามรอยผม ไว” เสยี งเขารองเตอื นมาเบาๆ โดยไมไ ดหันหลงั กลับมา ใชส ายตากวาดพจิ ารณาไปยงั พืน้ รอบดา น การเคล่ือนไหวไปขางหนา เร่มิ จะชา ลง แตล ะกาวทเ่ี หยยี บลงไป เตม็ ไปดว ยความระวงั ไม [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1439 เดินสวบๆ เหมือนแตแ รก ทาํ ใหฝา ยนายจา งตองระวงั ตวั แจ แปรขบวนลงมาเปนเรยี งเด่ียว ไชยยันต ลา้ํ ไปเบอ้ื งหนา ดารินถกู ขนาบอยกู ลาง ปดทา ยดว ยเชษฐา เบ้ืองหลงั อกี หกคนท่แี บกหามอยกู ค็ อ ยๆ พยุงไตก นั ขน้ึ มาชนิดตวั ลีบ แตสาํ หรบั คนเหลา น้นั ไมม อี ะไรจะตอ งหว ง เพราะคลอ งแคลวจัดเจนดี อยูแลว ในภัยปา “จะรูไดย งั ไงน่ี วา บรเิ วณไหนเปน หลมุ ของมนั ?” ไชยยนั ตถ ามเบาๆ อยางหนกั ใจ กมลงมุดลอดก่งิ ไมเต้ีย แทรกตวั ผา นตามหลังเขาไป อยา งยากเยน็ “สงั เกตใหด ีครบั บรเิ วณไหนเปน พน้ื เกลีย้ งเกลาราบเรียบผิดปกตกิ ็มันละ” พรอมกับบอก รพนิ ทรใชก ่ิงไมเ ลก็ ๆ อันหนงึ่ ทต่ี ัดติดมอื มาดวย ยาวประมาณ 2 วา คอ ยๆ แหยป ลายดา นหน่งึ ลงไปท่บี ริเวณพน้ื ใบไมอนั ราบเรียบ ราวกับมใี ครมาเกล่ียไวจ นเสมอกนั รมิ ทางดานหนึ่ง หนั มองดไู ชยยนั ตผ ตู ามหลงั เขา มาใกลชดิ เขาท่ีสดุ แลว เสอื กปลายลงไปชาๆ กงิ่ ไมอ นั นนั้ แทรกทะลหุ ายลงไปกบั พื้นตรงนนั้ อยางงา ยดาย แสดงวาขา งใตเปนโพรง มใี บไมปกคลุมอยู เพียงบางๆ เทา น้ัน เขาทงิ้ ก่งิ ไมท ท่ี ดลองแหยใ หด นู น้ั เสียบคาเปน เคร่ืองหมายสงั เกตเห็นไดช ัด สําหรบั ทุกคนที่ตามมาขา งหลงั ไชยยนั ตแ ละเชษฐาครางออกมาเบาๆ ในลําคออยางหวาดเสยี ว กวาดตามองสํารวจไปทางดา นอืน่ ๆ ดวยอาการหายใจไมท วั่ ทอง “ไมมที างอ่นื ทม่ี นั ปลอดภัยกวา นี้หรือ?” หัวหนา คณะพดู เบาๆ “ผมกาํ ลงั คิดอยูเหมอื นกนั ครบั ” จอมพรานตอบ พลางใชส ายตาสาํ รวจอยูอีกอึดใจ กเ็ หนยี่ วรากไมใ หญท ่โี ผลพนดิน เกะกะออกมา ในระดับทส่ี งู กวาไตข นึ้ ไป แลวออมโคนตน ไมตน นน้ั เลี้ยววกไปทางขวาอนั เปน ไหลของบรเิ วณเทลาดตอนน้นั พลางทรุดรอโบกมอื ใหต าม ทกุ คนทยอยตามหลังเขาไปทีละคนอยา งชา ๆ แตแ ลว ทนั ใดนั้นเองตา งกส็ ะดงุ ขึ้นสดุ ตัว ดว ยเสียงรองอา วดงั กอ งไปทงั้ ดงทบึ ทา มกลางความเงยี บ อะไรชนดิ หน่ึง เปนเงาดาํ มืดเผน วูบลงมา จากคาคบไมใ นระดบั พนื้ ลาดชันที่สูงขนึ้ ไปประมาณ 7-8 วา ใบไมแ ละก่ิงไมแหง เล็กๆ ทพี่ ้ืนตรง นั้น กระจายโครมคราม รพนิ ทรผกู าํ ลงั ยืนกวาดสายตาไปรอบๆ รอคอยคณะพรรคอยู ทรุดตวั ลงนง่ั โดยเรว็ พรอ มกบั สลัดไรเฟลออกจากไหลป ระทบั ข้นึ แตเ ขาก็จองเฉยอยูเชน นน้ั โดยไมลัน่ ไก เจา สิ่งท่ีเผนลงมาจากคบไมเบ้ืองสงู ...คอื เสือดาํ ขนาดหมาอลั เซเชย่ี น ขณะนมี้ ันกาํ ลงั เผน ตะกยุ หนีขนึ้ เนนิ ไปอยา งตนื่ ตกใจ ระยะน้นั มีแตลาํ ตน ของไมใหญ ปราศจากพุม ไมบ ัง จงึ เห็นมนั ควบปเุ ลงอยอู ดึ ใจเตม็ ๆ ไชยยันตมัวตกตะลงึ ยืนตวั เยน็ ปนยังสะพายอยกู บั ไหล ดารินผงะถอยมา ชนพีช่ าย แลวตวัด .300 แม็กน่มั ขน้ึ ไหล แตเชษฐาปดเสยปากกระบอกขึ้นเสียกอ น รอ งหามเร็วปรอ๋ื “อยา ยงิ นอ ย! ปลอยมนั เถอะ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1440 นกั มานษุ ยวิทยาสาวย้ังไวไ ดท ันควันเหมือนกัน กอ นที่จะปลอ ยกระสนุ เสยี เปลา ขน้ึ ฟา ไชยยนั ตสบถลน่ั “ไอเวร! อยไู มอ ยูก ็รองวาก กระโจนตบุ ลงมางน้ั แหละ ใจหายหมด!” เบ้ืองหลงั เกดิ กับเสย ผูก าํ ลงั ชวยกันพยงุ หบี ของไตขนึ้ มา บัดนล้ี มกลง้ิ ชนกันขลุกขลกั ไป ปะทะคขู องจนั กับบญุ คํา ตอ งชวยกนั พยงุ หิ้วขึน้ มา พวกน้ันพากนั บน พําอยา งหวั เสยี พรานใหญถอนใจยาว คอ ยๆ ยดื ตวั ข้ึนยนื ตามเดมิ หนั กลบั มาทางคณะนายจาง พดู ปน หัวเราะ “แหม! ไอด าํ ตวั นนั้ ทําเอาเสียเสน ทเี ดียวแหละครบั ” “ดที มี่ นั ตกใจแลวกระโจนหนี แทนท่จี ะหลบนิง่ อยูบนตนไม แลวคอ ยหาโอกาสเผนลง มาเลนงานพวกเราคนใดคนหนง่ึ ตอนที่ผา นเขาไปใตมนั คอ ยโปรงใจหนอย ท่ไี ดเหน็ เจาพวกนบี้ าง แลว ทแี รกผมนกึ วา วันน้ที ง้ั วนั เราจะไมไดพ บสตั วอะไร นอกจากงกู บั ก้ิงกา เสียอกี ” เชษฐากลา วเรยี บๆ ดว ยนํา้ เสยี งปกตขิ องเขา แลว พยักหนา บอกตอ มาวา “ไดก ารแลว รพินทร ไอด ํามนั ชวยนาํ ทางใหเ รา ผมวา ตามหลงั มันขนึ้ ไปทางนีด้ กี วา สัตว มนั ตอ งรดู ีวาทางไหนเปน ทางปลอดภัยสาํ หรบั มนั ” นั่นคือไหวพรบิ และความเขาใจในภาวะของปา ไดเปน อยา งดขี องเชษฐา ซงึ่ พรานใหญก ็ คิดอยูก อนแลว ทันทีท่ีเห็นเสอื ดาํ ตวั นั้นเผนอาวไป เขาก็นาํ ตัดทางตามหลงั การไปของเสอื ดําตัวนัน้ ทนั ที โดยไมม อี ะไรตอ งลังเล หรอื มวั คน หาทางอน่ื ใหเ สียเวลา ระยะอันเทลาดชนั ชว งน้ัน ตา งตองไปในลักษณะคลานไต โดยจาํ เปน ตอ ง อาศัยมือแบบสี่เทาชว ยอีกครง้ั สว นพวกสมั ภาระกต็ อ งใชวิธีลากเข็นขน้ึ ไปทีละชว ง “เหน็ จะตองระวงั กนั หนอ ยละ ไมร วู า มนั จะไปคอยดักเลนงานเราอยตู รงไหน” ไชยยนั ตก ระซิบอยางไมไ วใจกบั สหายของเขา ท่ไี ตเคียงมาขา งๆ แตเ ชษฐาสน่ั ศีรษะ “ไมต องกังวลในขอ นน้ั ถา มันจะคดิ เลนงานเรา มันกเ็ อาเสียแตแ รกแลว ลงเผนหนอี ยาง เมอื่ ตะกี้ กแ็ ปลวา ปา นนี้ไปไกลลิบ ไมค ดิ ท่จี ะดกั เลน งานอะไรเราหรอก มนั ยังไมถ กู เจ็บจนถึงกบั จะตองคิดอาฆาต แลว มันกเ็ ปน ฝา ยตกใจเรา เมอ่ื ตะกี้ถงึ ไดห า มนอยไวไ มใ หย งิ เพราะถา ยงิ รพนิ ทร ก็คงยงิ กอนพวกเราทกุ คนแลว ไมปลอ ยใหถ งึ มอื เราหรอก” “นอยกไ็ มไ ดต งั้ ใจจะยิงหรอกคะ พอเหน็ วา เปน เสือ มือมันกจ็ ะเหนยี่ วไกออกไปตาม สญั ชาตญาณอยา งเดยี วเทา นนั้ ตอใหช นิ สักขนาดไหน กไ็ มมีทางจะใจเย็นไดอยางนายรพินทรน นั่ ” “ใชซิ ตานนั่ เหน็ เสือเทากับแมวธรรมดาตวั หน่งึ ถา มันไมกระโจนเขา ใสเขา แลวกเ็ หน็ ชา งเหมือนหมบู า น ถา มนั ไมม ว นงวงวิง่ เขา หา” ไชยยนั ตเ สริมมา พรอมกับหวั เราะกรอ ยๆ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1441 และกจ็ ริงดังเชษฐาวา ไมม ีวแี่ วววาเจาเสือดาํ น้นั จะยงั ปวนเปย นใหเ ห็นเงาอยูใ นละแวกที่ ไตตามมนั ข้ึนมาเลย พสิ ูจนไ ดชดั วา มนษุ ยเปน สตั วร า ยนา กลวั อนั ตรายเหนือกวาสัตวช นดิ ใดในโลก จนถึงขนาดสตั วป า ท่ีมนี ิสัยดรุ า ยเองแทๆ ถาไมถึงกบั จวนตวั หรือไดร ับทุกขเวทนาจนถึงกับ สันดานวปิ รติ ไปแลว มันยอมหลีกลี้หนหี นาเสมอ ไมมีวันคดิ ทจ่ี ะตอ กรดว ย พน จากทางชนั ตอนน้นั กถ็ งึ ไหลอกี ตอนหน่ึง ซงึ่ เปน ดานชา งเกา ออ มเขาลูกนัน้ ไป บรรจบกับลําหว ยลึก สลบั ไปกบั โตรกเหวบางตอน พกั ใหญต อ มาก็โผลอ อกชอ งเขาทางดาน ตะวนั ตกเฉยี งเหนอื มองเหน็ ทองฟา ไดถนดั ข้ึน เพราะตน ไมไ มท บึ นกั กระจายอยเู ปน หยอ มๆ แซม ไปดวยพุม ไมเ ลก็ และเถาเครอื ซง่ึ เพงิ่ จะมองเหน็ เปน คร้งั แรกนบั แตออกเดินทางมา เลือกไดโคนตน เสล่ียงยักษระหวา งหมูโขดหนิ อันโลง เตยี นตอนหนงึ่ รมิ ผาตดั รพนิ ทรสงั่ ใหปลงหาบ หยุดพกั หงุ หาอาหารกลางวนั กนั ทนี่ ั่น ขณะนน้ั มันเปน เวลาลว งไปถึงบายโมงตรงพอดี “เราเดินเลยกาํ หนดทกี่ ะไวต ง้ั ชว่ั โมง” เขาบอกระหวา งลงนงั่ พกั ลอมวง “ก็ดเี หมือนกนั เพราะตง้ั แตบ กุ มา กย็ ังมองไมเ หน็ วาตรงไหนจะเหมาะสาํ หรับพกั ไดเลย เพงิ่ จะมาเจอเอาตรงนแ้ี หละเปน ครง้ั แรก” อาหารกลางวนั มือ้ น้นั เปน การกนิ กนั ในแบบประทงั ซึง่ จะยดึ ถือเปน หลักตลอดไป สําหรบั การเดนิ ทางในระยะตอไปขา งหนา เพียงแคขา วสุกทห่ี ุงขึน้ และเนอื้ แหง ปง โดยมีเครอื่ ง กระปอ งประกอบบางเลก็ นอ ย สําหรบั คณะนายจา งเทา นน้ั สําหรบั กาแฟจะมกี เ็ ฉพาะมอ้ื เย็น ติดตอ ไปถงึ มอ้ื เชา เพราะพอมเี วลาพกั กันไดน าน ผดิ กับมือ้ กลางวนั ท่เี พียงแคร องทองและพักเหนอื่ ย ชั่วขณะ “ในการเดนิ รอบบาย กอนหยุดพกั คา่ํ นี้ เราจะเดนิ หาอาหารสดไปดวยระหวา งทาง” พรานใหญบ อกแผนเฉพาะหนาใหท ราบเปน ระยะ “กด็ ีเหมอื นกนั แตใหถอื เปน เพียงผลพลอยไดระหวางทางเทานั้น อยา ใหเ สยี เวลาการ เดินทางของเราเลยแมแตน ิดเดยี ว พบกเ็ อา...ไมพ บก็แลว ไป เนอ้ื แหงของเราท่ตี ิดมาดว ย พอกินไป ไดอาทิตยเ ตม็ ๆ เอาไวใหเ สบียงหมดคอยวากนั ทหี ลัง” หวั หนา คณะใหความเห็นมา “แตถาไดเ นื้อสด อยา งนอยสักวนั ละมอื้ กจ็ ะดมี ากทีเดยี ว พวกเราตอ งใชกาํ ลงั กันอยา ง มาก โปรตีนจากเนื้อสดจะชว ยไดเปน อยา งด”ี นนั่ เปนขอแนะนําในทางหลกั วิชาแพทยข อง ม.ร.ว. หญิงดาริน ซ่งึ ทกุ คนจาํ เปน ตอ งรับ ฟง อยเู หมอื นกนั [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1442 ขา วสุกทงั้ สิบคนลอมกนิ กันพรอมหนา โดยไมม กี ารแบง วง มนั แสดงถึงสัญญาณแหง การรวมเปนรว มตาย ใหค วามเปน กันเองอยางสนทิ สนมเสมอกนั หมด พวกพรานพนื้ เมืองของ รพนิ ทรส ่คี นและแงซาย...มอี าการเกรงใจ กระดากกระเด่อื งบา งเล็กนอ ยในครงั้ แรก แตแ ลว ก็สนิท ใจขนึ้ เม่ือเชษฐาอธิบายใหเ ขาใจ ซึ่งทาํ ใหม คี วามรสู ึกท้ังเคารพทัง้ รักนา้ํ ใจยิง่ ขน้ึ เสรจ็ จากอาหาร ความหมายเพยี งแคร องทองม้อื นั้น ตา งนง่ั พักสบู บุหรี่ สนทนากนั อยอู กี ครูพอใหข าวเรยี งเมด็ “เห็นคุณกับคะหย่นิ เคยบอกไวว า เคยออกสํารวจเกนิ จากเขตหลม ชา งมาทางดานขอบดง ของนรกดาํ มากอ นบา งแลวเหมือนกนั ...” ไชยยนั ตเอย ถามข้นึ “เคยผานมาถงึ ตรงท่ีเราพกั กนั อยูนบ่ี างไหม?” “มันยงั อยใู นรศั มีที่ผมเคยสํารวจมาแลว ครับ แตเพราะดา นตะวนั ตกเฉยี งเหนอื ของเขาลกู น้ี ผมยังไมเคยไดผ า นมา” แลว เขากห็ นั ไปสอบคะหยิ่น อนั เปน เจา ถ่นิ สง ภาษากนั อยคู รูจงึ บอกตอมาวา “คะหยนิ่ ยังไมเ คยผา นมาทางน้เี หมือนกัน ผมนาํ ตดั ทางมาครง้ั นี้ คนละทางกับคร้งั ที่เคย มาสํารวจดว ยตนเอง...คอื ในครัง้ นี้ ตั้งเข็มเพอื่ ทจี่ ะใหย น ทางใหถึงเขาหวั แรง โดยเรว็ ท่สี ุด” “นายละ แงซาย?” หวั หนา คณะหนั ไปทางคนใชชาวดง ท่ีน่ังกอดเขาสงบนง่ิ อยู “ตอนที่นายตามหลงั ชด ประชากรเขาไปอยา งทีบ่ อกไว นายไปถึงไหน ผานเขาหวั แรง ไป แลวหรอื ยัง?” “แงซายขามเขาหวั แรงไปแลว นายใหญ” เปน คาํ ตอบหาวต่ํา แตก ระแสเสียงเบาลึก “ผา น ชอ งเขาขาด ตดั ปา แดงไปอีกท้งั วนั แลว ก็ผา นเขา ‘นรกดาํ ’ ไปอีกสีว่ นั ส่ีคนื แตแลวกต็ องถอยกลบั ตามทีไ่ ดเ คยบอกไว” “แงซายบุกเขา ไปไกลกวาผมมากครับ” รพินทรบ อกกบั นายจางเบาๆ เชษฐาอดั ควันบุหร่ีลกึ ตาจับนงิ่ อยทู ่ีคนใชช าวดง “แกมีอะไรเปน แนวนาํ ทาง สําหรับการบุกติดตามไปในคร้ังนน้ั ?” อดีตรอ ยโทกองโจรกะเหรี่ยงส่ันศรี ษะ “ไมม เี ลย นายใหญ” “แลว แกเอาอะไรมาเปนท่หี วงั ในการออกตดิ ตามเขาไป” ไชยยนั ตซกั ตอ มาโดยเร็ว [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1443 “ผมหวังแตเ พยี งวา นายชดกับหนานอนิ ออกลว งหนา ไปกอนเพยี งหาวัน มงุ ไปทางเขา หัวแรงเปน อันดบั แรก จากคาํ บอกเลา ทีไ่ ดร บั ทางจากคะหย่นิ ผมก็เรงฝเ ทาตดิ ตามไปโดยคิดวาอาจ ตามทัน เม่ือไปถึงทน่ี น่ั ผมพบแตเพยี งหลกั ฐานบางอยา งที่พสิ จู นไ ดว า ท้งั สองไดผ า นลวงหนา ไป กอนแลว เทานนั้ ” “หลกั ฐานอะไร?” ครัง้ นี้ คณะนายจางทัง้ สามคนและรพนิ ทร ถามข้นึ แทบจะพรอ มกันเปน เสียงเดยี ว “ทโี่ คนไมใ หญตนี เขา เหนอื ลําหว ยเลก็ ๆ ลูกหนึ่ง มรี อยกอ กองไฟหุงหาอาหารและพัก นอนทนี่ น่ั มีรอยเทา ย่ําอยูใ นลําหวย แลวกม็ รี อยออกเดินทางตอ ใหสงั เกตไดเพยี งระยะสัน้ ๆ จากนนั้ ก็ไมพบอะไรอีก เพราะดนิ แขง็ ” ทกุ คนนิง่ กนั ไปชวั่ ครู “ผมคดิ วา ถา แงซายไมรับอุปทวเหตุ ถกู งกู ดั เสียกอ นกน็ าจะตามสองคนน่นั ไดท นั ครับ” พรานใหญก ลา วอยา งใครครวญ “ก็ไมไดม ปี ระโยชนอ ะไรขนึ้ มาสําหรบั การตดิ ตามของเราในครง้ั น้เี ลย...” ดารินพูดแผวเบา หร่ีตาลง “สมมตวิ า แงซายตามสองคนนั่นทัน ปา นนกี้ ็คงพากันเดินทางเงยี บหายเขากลีบเมฆไป หมด ดเี สียอกี ที่แงซายถอยกลบั มาเสยี กอ น และมารว มกบั เราในครัง้ นี้ อยา งนอยทส่ี ดุ กย็ ังทําใหเ รา ไดกระแสขา วลาสดุ จากแงซายบาง อยา งทไี่ ดรบั อยนู ”่ี ระหวางทเี่ ชษฐาและไชยยนั ตจ มน่ิงอยใู นหว งคิด รพนิ ทรกห็ ันไปทางคนใชชาวดง “ตอนท่แี กตามนายชดกับหนานอิน โดยมงุ เขาหวั แรง เปน เปา หมายแรก แกตดั มาทางดาน ไหน?” แงซามกมลง ใชกง่ิ ไมเลก็ ๆ ขดี ลงกับพ้นื ดนิ เปน แผนท่ี “ผมมาคนละทางกบั ท่เี รากําลงั มากนั เดยี๋ วนี้ ตัดไปทางตะวนั ตกแลว ตวี กข้ึนเฉยี งเหนือที่ ดอยหมี ตอกทอย ไตหนา ผาชันลดั ข้ึนบนสันอีเกง พอไตเขาลงอกี ฟากก็ถงึ เขตเขาหวั แรง” พรานใหญเมม รมิ ฝป าก หวั คิว้ ขมวด จองหนา หนมุ กะเหรี่ยงพเนจรเขมง็ ถามต่าํ ๆ ตอ มา โดยเรว็ วา “ใชเ วลาเดนิ ทางสกั เทา ไหร? ” “ราววันเตม็ ๆ ผมออกจากหลม ชางเชาตรู นอนบนสันอเี กง พอตะวันขน้ึ ก็ถงึ เขาหวั แรง” รพินทรย กหลังมอื ข้นึ ขยี้ปลายจมกู แรงๆ แลว ฝนหวั เราะหึๆ ออกมา บังคับเสียงใหเ ปน ปกติ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1444 “ความจริงแกกร็ ว มทางมาดว ยนะ แงซาย เมอื่ เราเดนิ ไกลขึน้ แกกต็ อ งเดนิ ไกลดว ย เหมือนกนั ทาํ ไมแกไมบอกฉนั เสียแตแ รกวามันมีทางลัดทีใ่ กล ประหยดั เวลาไดมากกวาทเ่ี ราเดิน กันมาน”่ี “ผกู องไมไ ดถ ามผม...” เปนคาํ ตอบแบบหนาตายตามเดมิ “แลวผมก็ไมแ นใจวา ผกู องมที างลัดท่ยี น ทางไดใ กลก วา ผมหรอื เปลา อีกอยางหนึ่ง ถา เลือกไปทางทผี่ มเคยไปแลว มันอนั ตรายมาก ตอ งไตห นา ผาสูงกวา ทเ่ี ราเคยผา นมาแลว ทุกครัง้ ครั้ง น้นั ผมไปคนเดยี วไมม ีของอะไรมาก แตคราวนเี้ รามากนั หลายคน สมั ภาระกม็ าก ลําเลยี งไตผาชัน สงู กวา 200 เมตรขนึ้ ไปไมได หรือไดก ็อาจตอ งเสียเวลามาก” พรานใหญสายหนาชาๆ บน อะไรพําอยูในลําคอ เมือ่ เชษฐาและไชยยันตถามมา เขาก็ อธิบายใหฟ ง “เราควรจะยนเวลาไปถึงเขาหัวแรงไดอยางนอ ยก็ 4-5 ชัว่ โมง ถา แงซายไมหุบปากของ มนั นิง่ ไว” “จะหงดุ หงดิ เอากบั แงซายไดยังไง มนั เปนความผดิ ของคณุ เองทก่ี อ นออกเดนิ ทางมา ทําไมไมถามเขาเสียกอ น ทง้ั ๆ ท่กี ็รอู ยแู ลว แงซายเคยไปถงึ เขาหัวแรง มากอ นแลว เมือ่ คณุ เปน ผนู ํา และเปนผวู างเข็มในการเดนิ ทางโดยสิทธข์ิ าด แงซายจะไปกลาทว งหรอื ใหค ําแนะนําไดอยางไร คณุ อาจจะวา เขาสรู อู วดดีกไ็ ด ถา เขาบอกเสียแตแรก” ดารนิ ออกรับแทนมาโดยเรว็ พรานใหญห วั เราะหๆึ อยูเชนนั้น “เปลา ผมไมไดหงุดหงิดอะไรเจาองครักษพ ิเศษของคุณหญิงหรอกครบั เพยี งแตคดิ วา ถา หมอน่ีใหความรว มมอื กบั คณุ อยางเตม็ ใจและใหด ีท่สี ดุ เหมอื นเมื่อคราวยงิ ธนูตดิ ระเบิดฆางยู ักษนน่ั ละก็ เราจะพน อปุ สรรคไปไดอ ีกมาก” หญงิ สาวยมิ้ ตาเปน ประกายพออกพอใจ จบั ไปยงั คนใชช าวดงพยกั หนา พดู มาดว ยวา “กถ็ าความจําเปนสดุ ยอดมนั มาถงึ และเขาขอรอ งเราก็ทาํ ใหไ ดน ะแงซายนะ ตอนนี้มนั ยงั ไมจ าํ เปนนัก ปลอ ยผูกองเขาฉายเดยี่ วไปกอ น เขาเปนกปั ตันเรอื นี่ เรามนั เพียงแคก ะลาสีเทาน้ัน เรือ่ ง อะไรจะตอ งไปอวดฉลาดใหโ ง” แงซายหลบตาหลอ น แลว นงิ่ เฉยสงบงันอยเู ชนนั้น ไชยยันตก ส็ ะกิดแขนเพอื่ นสาว กระซบิ มาไดย นิ สองตอ สองวา “เธอทาํ ไมถ ูก นอย! ทําไมถงึ พดู อะไรเปน เชิงใหทา ยเจา คนใช ใหม นั หมดความยาํ เกรง แขง็ ขอกบั พรานนําทางของเราอยา งนน้ั ” ดารินยกั ไหล ยมิ้ จืดๆ แลว เปรยภาษาเยอรมนั เพือ่ ไมใหแงซายฟง เขา ใจวา “ไมไดใหทายหรอก แตสงสาร ทถ่ี กู คนขเี้ บงคอยขม ขเู ลน งานจับไหวจับพรบิ อยูเร่อื ย” “บาแลว! จุดไตต าํ ตอ คนฟง เยอรมันออกดที ีส่ ุดนั่งอยนู นั่ ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1445 ไชยยนั ตล มื ตาโพลงรองออกมาอยา งพาซ่อื นักมานษุ ยวทิ ยาสาวหวั เราะเสยี งใส “ไมไดจ ดุ ไตต าํ ตอหรอก แตเ ขาเรยี กวา จุดไตสอ งตอทเี ดียวแหละ เจตนาโดยตรงท่ีจะให นักเรียนเยอรมนั ฟงออกและเขา ใจ” อดีตนกั เรยี นนายทหารจากเยอรมันนี ผกู ลายมาเปน ‘พรานไพร’ น่งิ เอาหทู วนลม พช่ี าย หนั ไปมองหนา นอ งสาวดว ยสายตาตาํ หนิ หลอนจงึ เบอื นหนา ไปเสยี ทางอน่ื ยิม้ ๆ อยูในที สงบ ปากคําลง “เอาละ...” หัวหนา คณะเดนิ ทางเอย มา “เราไปถงึ เขาหัวแรง เปนใชได เสยี เวลาไปบางสัก 4-5 ชัว่ โมง มนั จะกระไรนกั ” “ผมเองก็ลืมนึกไป ทีถ่ กู ควรจะใหแ งซายนาํ ไปจนกวา จะถึงเขาหวั แรง เสียกอน เพราะ หมอรทู างดกี วา ผม แตห ลวมตัวมาทางนแี้ ลว ก็ตอ งเลยตามเลย ขนื ยอนกเ็ สียเวลาแย เพราะมันคนละ ทศิ เลย” “นายยังจําไดแ มน ยําอยหู รอื เปลา ทตี่ รงไหน...เปน ท่ีซง่ึ สองคนน่นั หยดุ หุงหาและ พกั ผอน อยางทีบ่ อกนะ ?” ไชยยนั ตถามเจา ชาวดงผลู กึ ลับ ภายหลังน่ิงตรกึ ตรองอยอู ึดใจ แงซายกต็ อบอยา งระมดั ระวงั วา “ผมคดิ วาพอจะจาํ ได” “ถา งั้นดแี ลว เม่อื ไปถงึ เขาหวั แรง แกนําพวกเราไปยังท่นี ่นั กอน เราตองการไปเหน็ หลักฐานเหลาน้ันดว ย” เชษฐาออกคาํ สงั่ มาขรึมๆ แงซายกม ศรี ษะลงอยา งออนนอ ม และรบั คาํ โดยสงบสํารวม ระยะเวลาระหวางนี้ ดารนิ ควักเขม็ ทิศออกมาพิจารณาอีกครั้ง แลว เล่ียงเขา ไปนงั่ ใกล พีช่ าย เพ่ือขอศึกษาสอบถามถึงการใชเขม็ ทิศ ประกอบการเดนิ ทางโดยสงั เขป ตามนสิ ยั ของ นักศกึ ษาอยา งหลอน “เข็มทิศอยา งเดยี ว ชวยอะไรเราไมไ ดหรอก ถาหากไมม แี ผนท่หี รอื สถานที่ใหญๆ ท่ีใช เปนหลกั ในการเทยี บ...” เชษฐาอธบิ ายกับนองสาวเบาๆ “เขม็ ทศิ จะบอกใหร ูเ ฉพาะทศิ ตางๆ อยา งเดยี วเทา น้นั แตไ มส ามารถบอกใหเ ราเดนิ ตรง ไปยังจดุ ใดจดุ หนึง่ ในปาทึบท่ีเราตองการได เวน แตจะมแี ผนที่ประกอบอยางทบ่ี อกแลว ” “แลวถามแี ผนทป่ี ระกอบละ คะ เราจะใชเ ขม็ ทิศยังไง?” ดารินกระซบิ ถามชําเลอื งไปทางพรานใหญ ผขู ณะนก้ี ําลังนงั่ คยุ อยูกับไชยยนั ต โดยเกรง วา เขาจะไดย นิ จบั ไดว า หลอ นกําลังปรกึ ษาหารืออะไรอยกู บั พีช่ าย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1446 “อันน้กี อ็ ธบิ ายยากเหลอื เกนิ มันหนีหลกั การคาํ นวณไปไมพน รวมทง้ั หลกั ความจรงิ ที่ นอยจะตองคอ ยๆ เรยี นรไู ปดว ย” พ่ีชายบอกอยางลาํ บากใจ ใชป ลายมีดเดนิ ปา ขดี ลงกับพ้ืน ใหนองสาวดูประกอบ คาํ อธบิ าย “สมมติวา เราจะเดินจาก จดุ ก. ไปยังจดุ ข. นหี่ มายถึงวามแี ผนทีอ่ ยูในมือเรียบรอยแลว กอ นอ่ืนเราตอ งหาทางคาํ นวณใหไ ดระยะใกลเ คียงเสียกอนวา ระหวางจดุ หมายทัง้ สองหางกนั ประมาณสักเทาไหร อนั นี้เปนหนาที่ของแผนทีจ่ ะตอ งระบุไว หรอื ฉะนัน้ ถาไมไ ดบอกไว เราก็ จะตองกะเอาตามสายตาหรอื สวนประกอบแวดลอมอื่นๆ ภายหลงั จากไดระยะทางแลว กอนจะออก เดนิ ทางจากจดุ ก. เราจะตองเอาเขม็ ทิศออกมาเทียบ หาตาํ แหนง ใหไ ดว า จดุ ก. อยทู ศิ ไหน และจุด ข. อยูทิศไหน เม่ือไดท ิศทางของจุดเร่มิ ตน และจดุ ปลายแลว เราจึงเร่ิมตนออกเดนิ การเดนิ ในระยะ นี้ ยอ มเดนิ ไดโ ดยอสิ ระคือสดุ แลว แตภ มู ปิ ระเทศท่เี ราจะเดินไปได จะเลย้ี วซา ย เลยี้ วขวา กลับหนา หันหลัง หนั อยา งใดกส็ ุดแลว แตเพือ่ ความสะดวกในการไป ทวาที่สําคญั กค็ ือ เราจะตอ งมงุ ไปทาง ทิศทเ่ี ขม็ ทศิ ไดชตี้ ําแหนง เปา หมายไวก อนแลว ขณะท่ีเราตั้งไวก อ นเริม่ ตน ออกเดนิ ทางครงั้ แรก ระยะระหวางทเ่ี ดนิ งมอยนู ี้ ถา เกดิ การสงสยั ขน้ึ เมือ่ ใด กเ็ อาเขม็ ทิศขน้ึ มาสอบเทยี บ แลวเราจะรไู ด ทันทีวาเราเดินอยใู นแนวทางของเปาหมาย หรอื ออกนอกแนวทางไปเทา ไหร โดยอาศัยคาํ นวณกบั ระยะทางทีเ่ ดนิ เขามาเปนสว นประกอบดว ย เม่อื พบวา ออกนอกเสนทางไปก่อี งศาทางทิศไหน ก็ พยายามเดนิ ยอ นกลบั ใหอ งศาคืนเขา มาในทิศทางเดมิ โดยวธิ ที บ่ี อกคราวๆ นี่แหละ เรากจ็ ะไปถงึ เปา หมายท่ตี องการได เทา ๆ กับท่ีถา จะยอนกลบั มาทเ่ี กา กย็ อ มทาํ ไดเหมือนกนั คอื สาวทศิ มาตาม เขม็ ทบี่ อกไวก อ นแลววา จดุ เร่ิมตนของเรานน้ั อยูท ิศไหน พอจะเขา ใจหรือยัง” ดารินย้มิ แหงแลง ซอยเปลือกตาถีๆ่ ตอบออ มแอมวา “ก็พอจะเขา ใจคะ แตรูสกึ จะยุง ยากอยูไมน อ ยเหมือนกนั ” “เปนธรรมดา นอยไมไ ดเรยี นการใชเขม็ ทิศประกอบกบั แผนท่ีมากอน แตคอ ยๆ ฝกไป อกี หนอยกเ็ ขา ใจไดด ีเอง” “สําหรับนอย รูส กึ วา มันมดื ไปหมด ตอ ใหมีเขม็ ทิศอยใู นมือก็ไมมที างจะไปยังท่ีหมายท่ี ตอ งการไดเลย นอกจากรวู า จะมงุ ไปเหนือ ใต ออก หรือตกเทานน้ั สมมตินะคะ สมมตวิ าเราตัง้ แคมปก อ นอยทู ีน่ ี่ แลว เราออกเดนิ ทางไปประมาณ 2-3 ช่วั โมง เราจะใชเขม็ ทศิ ชว ยยังไงถงึ จะให เดินยอ นกลบั มาถงึ ทีต่ ง้ั แคมปของเราตรงนไ้ี ดตรงเผง ปา มันกวา ง และทบึ ไปหมด และทศิ ท่เี ข็มจะช้ี ใหได มนั ก็ชก้ี วางๆ จรงิ อยเู ราอาจยอ นกลบั มาถูกทิศ แตห า งจากท่เี ดิมไปตง้ั กิโลเมตร เราก็คน ไม พบแคมปอ ยนู น่ั เอง น่ีพูดถงึ คนไมช ํานาญเสน ทางมากอ น โดยใชเ ขม็ ทศิ ชวยอยางเดียว นอยงง เหลือเกิน” พช่ี ายยมิ้ ใหอ ยา งปรานี เอื้อมมอื มาตบไหล [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1447 “พ่ีก็บอกแลว ยงั ไงวา ลําพังเขม็ ทศิ อยา งเดยี ว โดยไมมีแผนที่หรอื สถานทใี่ หญๆ อนั เปน เปา หมายสาํ คญั ที่เราจะใชย ดึ เปน หลกั มนั ก็ชว ยไมไดเ หมือนกนั ในกรณีทีน่ อ ยสงสัยและถามมานี่ พ่ีจะอธิบายใหฟ งดงั นี.้ ..สมมตวิ านอ ยจะออกเดนิ อยา งอิสระไปจากแคม ปท่ีเราตงั้ อยนู ี่ และตองการ จะยอนกลับมาใหถ ึงท่ีเกาโดยไมหลง แรกทีเดยี ว นอ ยตอ งคาํ นึงถึงขอ เท็จจรงิ เสียกอนวา แคม ปท ี่ เราต้งั พักอยนู นี่ ะ มันเล็กนดิ เดียวเมื่อเทยี บกับปา ใหญ เราจะเอาบริเวณต้ังแคม ปของเราเปนเปาหมาย ทีก่ าํ หนดไมได แตจ ะตอ งอาศัยเปา หมายที่เดนชัดประกอบกอนเดนิ ออกไป สังเกตใหดแี ละจาํ ให แมนเสียกอน วา ตรงท่เี ราตง้ั แคมปอยูมันใกลเ คยี งกับอะไรใหกาํ หนดไดบ า ง เปน ตน วา เนนิ เขา ชาย ทุง ลกั ษณะของตนไมใหญทเี่ หน็ ชัดบางประเภท หนาผาหรอื ลําหวย ชนดิ ที่ถาเรายอ นกลับมาถงึ ใน รัศมีใกลเ คียง เราจะตองจําได ทีนีพ้ อเรมิ่ ตน ออกเดนิ ทาง ทนั ทีท่ีกา วพน ไปจากแคม ป ดูเข็มทิศให แนว า เม่อื เราหันหลังใหแ กแ คมปนั้น ทต่ี งั้ แคมปเ รามันอยทู างทิศไหน จากนัน้ ก็ออกเดนิ ไป จะไป ทางไหนก็สดุ แลว แตใ จ แตต ลอดเวลาเรารูแ ลว วา แคม ปข องเราอยูทางดา นไหนโดยอาศัยดูจากเข็ม ทศิ ทกี่ ําหนดไวกอ น เวลาเดนิ กไ็ มใ ชเ ดนิ เร่ือยเจื่อยสง เดชเฉยๆ จะตองคาํ นวณรูระยะทางทเ่ี ดนิ มาแลว รดู ว ยวา เรา กลับทิศกลับทางไปทางดานไหนแลว บาง ระยะสกั เทาไหร เม่ือจะกลับกเ็ อาเขม็ ทศิ ออกมาดู เขม็ จะชบ้ี อกเราทันทีวา ตาํ แหนง ทตี่ ั้งแคมปน้ัน อยทู างดา นไหน บางทเี ราอาจงง แทบ ไมเชื่อเอาเสยี ดวยซํ้าวา มนั ไมนา จะไปอยูทางดานนนั้ ดานนี้ เพราะเราคดิ เอาตามประสาทสัมผัส ของตนเองวา มันควรจะอยูอ กี ดา นหน่ึง เปน ตน คิดวา ควรอยขู า งหลงั ของเรา เพราะเราออกเดนิ มา นัน้ เราหันหลงั ใหบริเวณแคม ป แตเหตุไรเวลาจะกลับเข็มทิศจงึ ชี้บอกวา มนั อยูทางดา นหนา หรอื ซายขวาของเรา อยา งนเ้ี ปนตน ทีเ่ ปน อยา งนน้ั แสดงวาระหวางทเ่ี ราเดนิ วกไปเวยี นมาน้ัน เราไดห นั หนากลบั มายงั ทิศทางเดมิ น่นั เอง วกวนเสยี จนเราเองก็จาํ ไมได เม่ือสาวทางกลบั มาตามเข็มทศิ ที่ บอกไว แนน อนท่ีสดุ ในขอ ทว่ี า จะใหม นั กลบั มาตรงเผงยงั ท่ตี ัง้ แคมป ซึง่ เปน จดุ เล็กนดิ เดยี ว ยอ ม เปนไปไมไ ด จะเปน ไปไดกเ็ พยี งสามารถยอนกลับเขามายงั ละแวกใกลเคียงเทา นนั้ จากนน้ั เราก็ อาศยั สังเกตดว ยตาและความจาํ เอาเอง โดยจดุ หมายตางๆ ทบ่ี อกไวแ ตแ รก คอื พวกตนไมภเู ขาลาํ หว ย อะไรเหลา นี้ แลว เราก็จะกลับมาถงึ จุดเล็กๆ ที่เราตั้งแคม ปอ ยูได” นกั มานษุ ยวิทยาสาว ผูก ําลงั เรยี นเขม็ ทิศ มสี ายตาทส่ี วา งขึ้น พยักหนาชาๆ ครางออกมา “ออ ! ...พอจะเขาใจดีขึ้นแลวคะ สงสยั มาต้งั นานแลววา เข็มทศิ อยา งเดยี วมนั จะชว ยใหเ รา เดนิ กลับแคม ปไดอยางไร นอยทดลองดตู ั้งหลายครั้งแลว ตอนที่ออกเดินจากแคม ป เอาเขม็ ทศิ ตดิ ไปดว ย แตพ อจะเดินกลบั เขาจรงิ ๆ เดินไมถ ูกเลย มันมดื ไปหมดเลย คิดเอาตามความรสู กึ ใน ขณะนน้ั วา ควรจะไปทางนน้ั ทางน้ี แตแลว ก็ไมถ กู สกั อยาง อยๆู พรานใหญก ็นําโผลพรวดออกมาถึง แคม ปแ ลว โดยไมร ตู ัว พยายามจะจบั เคล็ดอยูเ ทาไหร ก็จบั ไมไ ด” “นน่ั แปลวา นอยไมร จู กั สังเกตจุดใหญๆ ใกลเคยี งกับบรเิ วณแคม ปเ ราไวก อ น ถึงแมจะ เดินเฉยี ดใกลเขา มาแลว กย็ ังจาํ ไมไ ด จึงพบตวั เองวา เดินตามพรานกลบั มาถงึ แคม ปโดยไมร ตู ัว หรือ บางทจี ะเหน็ ไดวา เราออกเดนิ ไปทางดานซายของทีต่ งั้ แคมป แตแ ลว เวลาขากลับ โผลก ลบั ออกมา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1448 ทางดา นขวาเปนตน นแ่ี ปลวา ระหวา งทท่ี องปา อยู เราไมไ ดเดนิ เปน เสนตรง หากแตเดินออ มรอบ บรเิ วณท่ีต้งั แคม ปเ ปน วงกลมเลยทีเดยี วโดยไมร ูตัว และทพี่ รานนาํ กลบั มาไดถ ูก กห็ มายถึงวา ไมว า จะเดนิ เฉออกไปทางไหน เขารูอ ยทู กุ ขณะ กาํ หนดไวถ ูกตอ งแมน ยาํ วาแคมปอยทู างทิศไหนนนั่ เอง นี่พดู ถงึ พวกชาํ นาญในดา นเข็มทิศ แตถ าพรานพน้ื บา นไมรูจักเขม็ ทศิ มากอ น เขากก็ ลับมาไดโ ดย อาศัยความจําและความชํานาญน่นั เอง แตถ ึงอยา งไรพวกนี้ก็ตองอาศยั ตะวนั ชว ย ซง่ึ กห็ มายถงึ ตอง อาศยั ทศิ อยูเหมือนกัน พวกน้ันมีวิธสี งั เกตตะวนั ตามวธิ ขี องเขา ซึง่ เราควรไดเปรยี บกวา เพราะมีเขม็ ทศิ ชวยอยแู ลว บอกไดทนั ทที ิศไหนเปน ทศิ ไหน ไมว า จะกลางวนั หรอื กลางคนื ” ดารินชาํ เลืองไปทางพรานใหญอกี คร้ังอยางระมดั ระวัง เห็นเขาพูดอยกู ับไชยยันต ตามเดิม โดยไมไ ดหนั มาสนใจดว ย ก็แอบพดู กบั พชี่ ายตอ ไป ตายังจับอยทู ีเ่ ขม็ ทิศในมอื “ตอนท่เี ร่มิ ตน ออกจากหลมชา ง นอ ยกด็ ูเข็มไวแ ลว เหมอื นกัน พบวา ทีต่ งั้ หลมชา งอยู ทางตะวนั ออก และเขาหวั แรง อยทู างตะวนั ตกเฉียงเหนอื แตช ว่ั โมงทแ่ี ลว มานี่เตม็ ๆ พรานใหญน ํา เราบายหนา ขน้ึ มาทางตะวันออกโดยตลอด น่มี แิ ปลวาเขานํายอนกลับไปยงั หลม ชา งตามเดิมหรอื คะ” เชษฐาหวั เราะเบาๆ มองดนู อ งสาวดว ยความปราณรี กั ใคร ถึงแมจ ะไมม ีความรใู นเร่อื ง การใชเขม็ ทศิ มากอน ดารนิ ก็เปน คนรอบคอบชา งสงั เกตไมใชน อ ย “ถกู แลว เมอ่ื ประมาณหนงึ่ ช่วั โมงทแี่ ลว มาน่ี รพินทรนําข้นึ ตะวนั ออกมาตลอด นั่น หมายถงึ วา เขาออมทางเพื่อความสะดวกในการเดนิ ไมม ปี ญ หา ถาจะถอื กันตามทศิ ทางแลว หากยงั เดินมงุ ตะวนั ออกเชนนี้ตอ ไป เราจะตองทะลกุ ลับไปยังหลม ชางหรือบริเวณใกลเคยี งนั่นเอง แตน อย ตอ งไมลมื วาเราออกเดินทางมาแลว ท้ังหมดเปน เวลาเทา ไหร ระยะทางสวนมากมนั มงุ ไปทางเหนอื และตะวนั ออกเฉียงเหนอื เพง่ิ จะมามงุ ตะวันออก เพราะเบี่ยงเสนทางเอาเพียงชว่ั โมงเดียวมานีเ่ อง ดี แลว ทีน่ อยสังเกตไดอยางน้ี ประเดย๋ี วพอเริ่มตนออกเดนิ ทางใหค อยสงั เกตเขม็ ทศิ ไวใ หม แลว จะ เหน็ เองวา เขาจะนาํ ไปทางตะวนั ตกเฉยี งเหนอื ตามเดิม ถาผดิ สงั เกตอยา งท่ีพวี่ านี่ กแ็ ปลวาเราไมม ี วนั ถงึ เขาหวั แรง นอกจากเตลดิ เปดเปง ไปทางอืน่ อกี อยา งหน่งึ ท่จี ะถอื เปน หลกั พิสจู นก ็คอื เม่อื ไหร ก็ตามท่ีเราใกลเ ขาหัวแรงเขา ไป จนมองเห็นดว ยตาเปลา ถนัด นอยจงเอาเขม็ ทศิ ออกมาดูอีกครั้ง จะ เห็นวาเข็มช้ไี ปทางเขาหวั แรง ตอ งเปนตะวนั ตกเฉยี งเหนอื อันเปน ทิศทางเดยี วกบั ทม่ี นั ชบ้ี อกไว ตอนท่เี ราออกจากหลมชา งนนั่ แหละ ไมมผี ดิ ไปหรอก” นองสาวยิ้มออกมาอยางยนิ ดี พมึ พํา “โชคดเี หลอื เกนิ ทพี่ ี่ใหญม คี วามรเู รอ่ื งเข็มทศิ เปน อยางดี พอแนะสอนใหน อยได ไมง ้ัน นอ ยคงมืดอยนู ่ีเอง ตาพรานนน่ั ไมเคยสอนนอยในเรือ่ งนีเ้ ลย” “กเ็ ขาจะสอนไดยังไงละ ในเมอื่ เราอวดรไู ปหมดเสียทกุ อยา ง” พีช่ ายวา ยิ้มๆ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1449 พักกนั เพยี ง 45 นาที รพินทรก็ใหสญั ญาณออกเดนิ ตอไปอยา งแขงกบั เวลา ขณะทท่ี ุกคน พรอ ม พรานใหญสอบถามเวลาจากไชยยนั ต แลว พดู จาหารอื เบาๆ กบั คะหย่ินและบญุ คําอยูอ ดึ ใจ จากน้นั จงึ เร่ิมออกเดนิ นํา ดารนิ ลอบเทยี บเข็มทศิ อกี ครั้ง ก็รูส ึกดวยความพศิ วงวา เขานาํ บา ยหนาข้ึนตะวนั ออกอยู ตามเดิม แตห ลอนกไ็ มไ ดปริปากคําใด ปา โลง มองเหน็ ทองฟา บรเิ วณจํากดั อยอู กี เพียงครูเ ดยี ว กม็ ดุ เขา ดงทบึ กนั อีกตามเคย การ เดินในระยะหลงั รอบบายน้ี แตละคนแทบจะไมมีโอกาสไดพดู จาคาํ ใดกนั อกี เลย นอกจากการตง้ั หนาต้งั ตาเดนิ ถา ยเดยี ว จากการสงั เกตอนั รอบคอบทุกระยะของเชษฐา เขาบอกกบั ตนเองวาพอจะจับวธิ เี ดินของ พรานใหญรพนิ ทรไดเปนเลาๆ นน่ั กค็ อื จะไมเดนิ เฉียดเขา ไปใกลพ ุมไมท ึบทีส่ าํ รวจมองไมเ ห็น อะไรไมถ นดั โคนไมใ หญห รือจอมปลวกเลย นอกจากจะเลย่ี งผา นไปในระยะหา ง และทุกครั้งที่ ผา นจะตองใชค วามระมัดระวังเปน พเิ ศษเสมอ โดยจบั สายตาสงั เกตอยทู ่นี นั่ ตลอดเวลา และกระชบั ไรเฟล เตรียมพรอม ไมมองเฉพาะในระดบั พ้นื เทานัน้ หากแตมองสูงไปตามกง่ิ ไมเหนอื ศีรษะดว ย ทุกระยะ มนั แสดงถึงความชาํ นาญคนุ เคยดกี บั ภยั ปา ทมี่ กั จะมีมาถึงไดโ ดยไมร ตู ัวเสมอและกไ็ ว ทายาด คร้ังหน่งึ ระหวา งพากันเดนิ เลาะไปในลําหว ยอันคดเคย้ี ว กอ นจะหาทางขนึ้ ได จอมพราน ผูเดนิ นาํ อยเู บอ้ื งหนา ดว ยอาการปกติ ทนั ใดนนั้ กเ็ ผนหวอื ไปเบ้ืองหนาสุดตวั พรอมกับรอ งเตือนผทู ี่ สืบเทาตามหลังมาวา “ระวงั ง!ู ” กอ นทใ่ี ครจะทนั รูสกึ อยา งใด ไชยยนั ตผ ูย าํ่ สวบๆ ตามมาเปน คนท่ีสอง กเ็ หยยี บลงไปบน กลางลาํ ตวั ของงูกะปะตัวหนึ่งทดี่ ิน้ พรวดพราดอยูใ นหลมุ รอยตนี ชาง มนั แวงงบั ตดิ หลงั เทาอดตี นายทหารปน ใหญแนน ไชยยันตร องลนั่ อยางตกใจ สลดั เทา ออกไปโดยแรง แตม นั จะหลดุ กห็ าไม คงฝง เข้ยี วตดิ อยูเชน นนั้ โชคดเี หลือเกนิ ทร่ี องเทาของไชยยนั ตเปนแบบทอปสูง หนังหนาเกนิ กวา ทเ่ี ขีย้ วของมัน จะฝงทะลุลงไปได ดารนิ ผตู ดิ หลงั มา เผนตวั ลอยหลบไปยงั อกี ฝง หนง่ึ ของลาํ หวย ดวยสญั ชาตญาณอนั วองไวผสมกบั ความหวาดกลัวขยะแขยง เชษฐาโจนเขามากระทืบลงไปกลางลําตัวของมันดว ย รองเทาพื้นหนาของเขา ขย้ีสว นหวั แหลกตดิ ดนิ หลุดจากรองเทา ของไชยยนั ตม าได เกิดตน่ื เตน อลเวงกนั ไปทง้ั ขบวนชวั่ ขณะหนง่ึ รพินทรเ ปาลมออกจากปาก โคลงศรี ษะชาๆ มองดูไชยยันตผูยนื หนาซดี ดว ยความขัน ระคนตน่ื ตกใจเลก็ นอย [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1450 “เคราะหด แี ทๆ ที่คณุ ไชยยนั ตสวมทอ ปหนงั หนา ไมง ัน้ ละยุง ใหญทีเดยี ว ผมใจหาย หมด” “ไปยงั ไงมายังไงกันนี่ ทแี รกมันอยูต รงไหน?” เชษฐาถาม เตะซากงเู ขารมิ ทางไป “ขดอยใู นรอยตนี ชางน่นั แหละครบั ผมเหยยี บเขากอ นเปน คนแรกแลว ไมทนั ดู พอรสู กึ วา เหยียบงู ผมก็เผน เลย คณุ ไชยยันตเดนิ ตามมาเปน คนทส่ี อง กเ็ ลยไดจงั หวะกัดของมนั ” หัวหนาคณะหวั เราะเบาๆ ตบไหลสหายของเขาผูย นื สบถสาบานอกสน่ั ขวัญแขวนอยู “ระวงั หนอ ย ไชยยนั ต แกเดนิ ตามหลังรพินทรเปน คนทสี่ อง งทู ่ถี กู เหยยี บมนั มกั จะกดั คนที่เหยยี บมนั เปนคนแรกไมทนั ถาหากเผนเสียกอ น แตค นที่เดนิ ตามหลังมาเปนเจอแน มัวแตเ ตน เหยงๆ รอ งอยไู ด ทาํ ไมไมเ อาสนปนกระแทกมนั ลงไป” “ปโู ธ! พอกมลงมองเหน็ เปน งู งับติดหลงั เกอื กกข็ นลุกไปหมดท้ังตวั แลว ขยะแขยงจะ ตายโหง!” ไชยยนั ตเบป าก ทาํ ตวั สยิว ยกเทา ขางน้นั ยนั กบั รากไม แลว กมลงพิจารณาดูอกี ครง้ั เหมอื นจะไมแ นใ จวา ...คมเขย้ี วของอสรพษิ รา ย ฝงทะลเุ ขาไปถงึ เนื้อหรอื เปลา “เลนเอาตวั รอดคนเดยี วนี่ มอี ยางหรอื ตัวเองเหยยี บไวแลวปลอยใหค นขา งหลังถูกกัด ความจริงควรจะเห็นกอ นและเตอื นใหพวกเรารูทัน หรอื ไมง้ันก็กระทบื มนั ใหตายเสยี กอ นเลย” ดารินตอ วามา พรานใหญห วั เราะแหงๆ ยกมอื ข้ึนปายเหงอื่ สลัด ตอบออ ยๆ “ผมตอ งขออภยั ครับ ไมเ หน็ มนั จรงิ ๆ เหยยี บลงไปแลว ถงึ รวู าเปน งู พอรอ งบอกกพ็ อดี คุณไชยยนั ตเ หยยี บสวบลงไป” “ดีแลว ละ ทใี่ หมันกดั ไชยยนั ต เพราะรองเทา หนากัดไมเ ขา ถาคณุ เผน ไมท นั มนั กดั คณุ เขา ละกแ็ ยทเี ดยี ว ลําพงั รองเทา ผาใบอยา งคณุ มนั กดั ถึงเนอ้ื แน” เชษฐาวา แลวโบกมือ ใหออกเดนิ ตอ ทั้งหมดเร่ิมเคลือ่ นขบวนตอ ไป ภายหลังจากเกิดอุปท วเหตุตน่ื เตน เล็กนอยนน้ั ไชยยันต เลยตกลงมาเปน คนท่ีสี่ โดยเชษฐาขนึ้ ไปแทนทเ่ี ปน คนทีส่ องถัดจากรพนิ ทร คราวนเี้ ขากม ดพู ื้น ตลอดเวลาเพราะความเสยี ว “นอย หวังวา คงไมลืมตดิ เซรม่ั มาดว ยนะ” เพอื่ นชายถามมาเบาๆ อยา งใจไมด ี “เซรัม่ นะ มหี รอก แตไ มร ชู ว ยไดส กั แคไ หน เพราะเปน เซรัม่ ชนิดรวม และถึงแมเซร่มั จะ ชวยไวไ ดก ล็ ําบากทีเดยี ว มหี วงั ตองนอนหรอื ไมก็พกิ ารเปนเวลานบั อาทติ ย กวา จะหายเปนปกติ ไมใชพอถกู กดั ฉดี ยาแลวจะแขง็ แรงไดเ หมือนเดินในทนั ทเี มอ่ื ไหร บอกกลา วเสยี กอ น ใครเปน อะไรก็พอรบั ไวอ ยู แตสําหรบั งนู ข่ี อที ทุกคนตองระวงั ใหม าก อยา ใหใ ครไปถูกกดั เขา เปนอันขาด” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1451 บุญคําหาบคูกบั จัน เดนิ เรียงตามหลงั ไชยยนั ตมา หวั เราะเอิ๊กออกมา “เดนิ ตามหลังพรานใหญตอ งไวครบั นายทหาร แกเผนเรากต็ อ งโจนตามดวย ชาไมไ ด อี แบบเดยี วกันนีแ่ หละ ไอจ ันโดนเขาทหี น่ึงแลว ทห่ี ว ยแมเลงิ ปกอนน”้ี “ทําไมหรือ?” “ก็เดนิ กนั ไปตามลาํ หวยแหง อยางนแ้ี หละครับ พรานใหญเดนิ หนา ไอจันเขาตามหลงั เดนิ ไปไดพักใหญ พรานใหญกก็ ระโดดรอ ง ‘งู’ ไอจ ันกก็ าวสวบซ้าํ รอยลงไปพอดี จว บเดียวเทา นน้ั ลงไปนอนตัวหงกิ รอ งล่นั หวย ไอก ะปะคางเหลี่ยมอยา งง้ีเหมือนกนั หมปู า มนั กดั ขาดไวคร่งึ ตัว พรานใหญเ หยยี บเขากอ นแลว มันกดั ไมทนั ไมร ูแกมีดอี ะไร เหยยี บงนู ับครัง้ ไมถ วน ไมเคยกัดแก ไดส กั ที คนเดนิ หลงั เจอเขา ทกุ ทีไป” “อา ว! แลว ยังไง จนั ถกู กดั แลว ทาํ ยังไง เอายาท่ีไหนฉีด” ไชยยนั ตถามโดยเรว็ อยา งตกใจ “จะเอายาฉดี ทไ่ี หนกนั ครบั นายทหาร รกั ษากันไปตามเรอื่ ง เอาผา ขาวมาขันชะเนาะขา ขา งทีถ่ กู กัด ชว ยกันแบกกลบั ปางพัก โชคของไอจนั จะไมต าย ตาเฒา ซอตาเอ หวั หนา กะเหร่ยี งฟาก โนนตามชางงานผานพอดี เขา มาขอแบง ขา วสาร รูเรอ่ื งไอจันถกู งูกดั แกกเ็ ลยเอายาของแกที่ติดยาม มาดวย ดดู ตรงปากแผลตรงท่เี ขยี้ วงกู ัด ถอนพษิ ออกมาได ไอจ นั รอดตาย แตน อนขาบวมอยูรว ม เดือน ถึงเดย๋ี วน้ขี ามันกย็ ังเปๆ อยเู พราะถกู งกู ัดคราวนนั้ ถามมนั ดูเองเหอะ” “จริงครบั นายทหาร จนั ถูกกดั มาแลว ” จนั ผูหาบอยทู างดานหลังของบุญคาํ รับคาํ ยนื ยันมา ดารนิ ไดยนิ การคุยกนั ขา งหลงั ไดอยา ง ถนัดโดยตลอด กถ็ ามมาวา “ยาอะไรกนั ทวี่ า ชว ยจนั ไวไ ดนะ ?” “ผมก็ไมทราบเหมือนกนั ครบั มนั เปนแทง ดาํ ๆ ยาวสักเทา นว้ิ ช้ีได เอาชบุ นาํ้ เปย กๆ แลว ตั้งตรงปากแผลตรงรอยเขยี้ วเดี๋ยวเดยี วเทา นั้น ปากแผลดดู ยาแทง นน้ั ตดิ เดเ ลย มนั ติดอยสู กั รว ม ชัว่ โมงกห็ ลดุ ออก ซอตาเอเอายาแทง นนั้ ไปแชใ นนํ้าออกเปนสีเขียวๆ แกบอกวา เปนพิษงูทย่ี าดูด ออกมาแลว คายออกในน้ํา จนั รอดตายเพราะยาแทง นั้น” “ฮอื ม! แปลกมาก เปนยาท่ีวเิ ศษกวา เซรมั่ ทเี ดยี วแหละ ถา เปน อยางทว่ี า นน้ั ” ดารนิ รองออกมาดว ยอาการต่ืนๆ ประหลาดใจยิง่ แลวกถ็ ายทอดใหพ ีช่ ายผเู ดนิ อยูเบอ้ื ง หนา ทราบถึงการคุยของพวกทเี่ ดนิ อยขู างหลัง เชษฐาสอบซกั ตอไปยงั พรานใหญผ ูเปนหวั แถว ก็ ไดร บั คาํ ตอบเรียบๆ วา “จรงิ ครับคุณชาย ยาแกพิษงขู องซอตาเอขนาดนน้ั ศกั ดสิ์ ทิ ธจิ์ ริงๆ ตอนนัน้ ผมกน็ ึกวา จนั เสรจ็ แลวเหมอื นกนั โชคดที ีต่ านั่นผา นมาพอดีและชว ยไว” “รไู หม มันเปน ยาที่ประกอบขึน้ ดว ยอะไร?” เชษฐาเตม็ ไปดว ยความสนใจ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1452 “ผมคิดวาคงจะเปนพวกสมนุ ไพรครับ แตม ันดําสนทิ เหมือนถาน สากๆ โปรงๆ ลักษณะ คลา ยถา นหนิ งน้ั แหละ นํา้ หนกั เบาๆ ตานน่ั บอกวาไดต กทอดมาจากพอ อีกทีหนง่ึ นับวา บรรพบรุ ุษ หลายช่วั คนแลวไดม าจากพระธุดงค เจาของเลา วา ชวยคนถูกงกู ัดมาเสียนกั ตอนกั แลว แกตดิ ตวั อยู เสมอเวลาเดินปา ” “เอ...ของดีน่ี ทาํ ไมคณุ ไมข อปะเหลาะ แบงตานน่ั ไวบ างละ ?” พรานใหญห วั เราะ “ผมกข็ อแบง แกเหมือนกันแหละครับ แตแกบอกวายาแทง นน้ั มีขนาดความยาวของมัน ไดพ อดสี าํ หรบั ทจ่ี ะใชด ูดพษิ งอู ยางไดผล ถาตัดใหส ้ันลง ก็จะไมมกี าํ ลงั ดดู พิษไดศ กั ดิ์สิทธ์พิ อจงึ ตัด แบงไมไ ด ถาผมจะเอา แกกต็ องใหผ มทั้งแทง เลย ผมก็เลยไมอยากหกั คอแก เพราะรูวา แกหวงมาก” “แหม! นา เสยี ดายนะ ถามันศักด์สิ ทิ ธไิ์ ดผ ลจริงอยางวา น่ลี ะก็ คณุ นา จะหาทางขอแกมา ใหไ ด แมว า จะมกี ารซือ้ หรอื แลกเปลี่ยนอะไรกนั บา ง ของแบบนจี้ ะไปหาไดทไ่ี หน ขอแนะนําวา ถา เจอตานนั่ อกี เมอื่ ไหร หาทางปะเหลาะเอาใหด เี ถอะ” ไชยยนั ตรอ งบอกมาจากเบื้องหลังอยา งกระตือรอื รน “มันดดู ตดิ กบั ปากแผลท่ถี กู งูกดั เลยหรอื ” ดารนิ ซักมาอยา งไมว ายกังขา “ครับ ขอนผ้ี มยืนยนั ได เพราะเหน็ มากบั ตา แตไ มใ ชปากแผลตรงเขีย้ วงูเฉยๆ วธิ ใี ชย า... ตอ งเอามีดแหวะปากแผลใหเ ปดกวาง ปลอยเลอื ดใหไหลออกมา แลวเอายาแตะตรงแผลนน้ั มันดดู แทง ยาตดิ แนน เลย เหมือนปลงิ เกาะ” “อาการโดยทว่ั ๆ ไปของจนั เปน อยางไรบาง หลงั จากนัน้ ...ฉนั หมายถงึ วา ภายหลงั จากท่ี ยาไดด ดู เอาพษิ งอู อกจนกระทง่ั หลุดจากปากแผลไปเองนะ?” “ตอนท่หี ามจนั กลบั มาถึงแคม ป จันทนพษิ ไมไหวสลบไปแลว ชพี จรและหวั ใจเตน ออ น เต็มที เกา สิบเกา เปอรเ ซน็ ตผ มวาตาย พอซอตาเอเอาแทง ยาแทงนน้ั ดูดแผลใหจ นแทง ยาหลดุ ออก จากปากแผลเอง จนั กค็ อ ยๆ รสู ึกตัวขน้ึ แตย ังมอี าการปวดบวมเหลอื อยู ตอ งรกั ษาตวั กินยารากไมอ ยู เกอื บเดอื นกวา จะหาย” “นา เอามาวิเคราะหแยกธาตุเหลอื เกนิ วา มันเปน สารหรือสมุนไพรพวกไหน ทีม่ ี คณุ สมบตั ิในการดูดพษิ ไดอ ยา งชะงัดถงึ เพยี งน้นั วงการวทิ ยาการแพทยป จ จุบนั ยงั คน กนั ไมพ บเลย” หลอ นเอยออกมาเหมือนจะพดู กับตัวเอง ไชยยันตก็สะกดิ หลงั ขดั มาวา “อยา หม่ันเปน นักวเิ คราะหห รอื วจิ ยั อะไรในปาดกี วา เรอ่ื งยาดูดพษิ งูนะมันยังเร่ืองเล็ก ธรรมดาสามญั เหลือเกิน ถา จะเปรยี บเทยี บกบั ความลลี้ บั มหศั จรรยตางๆ ทเ่ี ราเจอกันมาแลวนบั ครง้ั ไมถ ว น ขืนแกท าํ ตวั เปน นักวทิ ยาศาสตร กม็ หี วงั บา ตายอยใู นปานี่แหละ หลายตอหลายอยางมาแลว ท่นี กั วทิ ยาศาสตรอยางเธอวเิ คราะหไ มถ กู ยงั ไมเข็ดอกี หรอื ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1453 “ฮือม จริง!” นกั วิทยาศาสตรส าวรบั ออกมาอยางงา ยดายเปนครง้ั แรก พรอมกบั ยมิ้ เจื่อนๆ “แตท ่อี ยากไดม าวิเคราะห กเ็ พราะเหน็ วามนั ไมน า จะเปน เรอื่ งล้ลี ับมหศั จรรยอะไร เกินไปนักนะซิ ยาชนิดนนั้ จะตอ งเปนสมุนไพรหรือสารอะไรสกั อยา งหน่ึง อาจเปนสารเชิงเดี่ยว หรอื มฉิ ะนนั้ กเ็ ชงิ ประกอบ ถา เราแยกออกไปไดว าอะไรเปน อะไร มนั จะเปนประโยชนใ นวงการ แพทยม าก วาแตน ี่แนะ นายพราน คณุ มดี อี ะไรนะ เหน็ บุญคําบอกวางูไมเคยกดั คุณเลย ท้ังๆ ที่คณุ เหยยี บมนั หลายครง้ั แลว คนอื่นตามหลังโดนเขาทกุ ท”ี พรานใหญห ัวเราะขันๆ ในคาํ ถามของหลอ น “กม็ ีดีอตี อนกระโดดหนีไดเ ร็วยงั ไงละครบั แตจะวา งูไมเคยกดั ผมกไ็ มถกู ตอนสมยั เดก็ ๆ ผมเคยถูกงกู ดั เหมอื นกนั เพราะไปจับมนั เลน ” “จับงูเลน ?” ดารนิ รอง “ครับ” “บา ! งูมันไมใชสัตวท ี่นาพสิ มัยถึงข้นั จะจบั เลน เลยน่นี า ถงึ เดก็ ก็ควรจะรู” “กถ็ ึงวา นะซิครับ แตทํายงั ไงได เด็กกาํ ลังซน ไมก ลวั อะไรสักอยาง กลับเห็นเปน ของ สนุก” “แลว มนั กดั เขา มิแทบตายไปร?ึ ” “ไมแทบตายหรอกครับ จ๊กั กะจีด้ ”ี “งอู ะไรของคุณกนั กัดแลวจกั๊ กะจี้?” “งูเขยี วปากจิ้งจกครบั คุณหญิงเคยเหน็ หรือเปลา ตัวเล็กๆ ออ นไปออนมาสีเขยี วสด เหมือนกง่ิ ไม ทีเ่ กาะอยูตามร้วั พรู ะหง หรอื ตามพมุ ไมเ ลก็ ๆ นะ ปากมนั แหลมๆ เหมอื นจ้งิ จก” “ออ!...รจู ัก ทําไม? งูแบบนน้ั ไมม พี ิษ กดั ไมเ จ็บปวดอะไรหรอกหรอื ” “มนั ไมม พี ิษ ไมม อี นั ตรายอะไรหรอกครับ จงิ้ จกยงั กดั เจบ็ เสียกวา ตามปกติแลวมนั ก็ไม อยากจะกดั ใคร ถาไมถึงกับเอาน้ิวเขา ไปแหยเลน ในปากมัน หรอื บางทีแหยใ หก ดั กย็ ังไมกดั เลย แต มนั จะโมโหขนึ้ มาทันที ถาไปแกลง มันอยา งหนง่ึ คือ มนั เกลียดขคี้ วายเปน ทส่ี ุด เดก็ ทองนาหรอื เดก็ ตามชนบททั้งหลาย มักจะรนู ิสยั ของมนั ในขอนด้ี ี ก็เลยเอามาเปนการเลน สนกุ ” ดารินหนาตนื่ งง “หมายความวา ยงั ไง ทาํ ไมมนั ถงึ ตองเกลียดข้คี วาย และไอการเกลียดขค้ี วายของมันทว่ี า ทําใหเ ด็กเลนสนกุ นะ เปนยงั ไง” “กถ็ า จบั มนั มาไดสักตวั หนึ่ง เรากเ็ อามนั ทว่ิ หวั ลงไปในกองข้ีควายซคิ รับ พอมนั ดิ้นหลุด ข้ึนมาจากขค้ี วายได มันจะเล้ือยไลไ มเลอื กหนา สุดแลว แตจ ะอยใู กล เรากว็ งิ่ หนีกนั เปนท่ี สนุกสนาน พอมนั เลิกไล เรากจ็ บั มันเอาหวั ไปปกข้ีควายใหมใหม ันไลอ ยแู บบน้ี สนกุ ดี เม่ือสมัยผม [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1454 เดก็ ๆ ผมก็เลน อยา งนแี้ หละ ไมมีของเลน อยา งลกู ผดู มี เี งนิ เขา กต็ อ งเลน โดยวิธเี อางเู ขยี วหมกข้ีควาย แลว ว่งิ หนใี หม นั ไล เฮๆ กันไดท้งั วนั ตามประสาเดก็ วดั บา นนอก” “เรอ่ื งจรงิ หรือเปลา น่ี มีอะไรพสิ ดารมาเลาใหฟง อกี แลว ?” “ไมเช่ือคุณหญิงก็ลองดซู คิ รับ” “แปลกน!่ี ทําไมมนั ถึงตอ งไลเ ฉพาะเวลาเอาหวั มนั ไปจมิ้ ขีค้ วายดว ย” หลอนรองออกมา พรอมกับหัวเราะ เช่ือครงึ่ ไมเชอ่ื ครึง่ “ผมกไ็ มทราบเหมอื นกนั เร่อื งน้ี เหน็ ทีนกั วิทยาศาสตรจ ะตอ งวจิ ยั เสยี อีกแลว กระมัง แต รบั รองไดวา ถา วิจัยเรอื่ งนเี้ ปนไดพ บความจรงิ อยา งท่ผี มบอกนีแ่ นๆ เรื่องงูเขียวปากจงิ้ จกกับข้คี วาย นี่ เด็กๆ ตามบา นนอกรดู กี นั ทุกคนแหละครบั เดก็ ชาวกรุงมวั แตเ ลน สเกต เลนโบวล ่งิ ตกุ ตุน ตกุ ตา หรอื เครอื่ งเลนอันเปน พวกจกั รกลท้ังหลาย กเ็ ลยไมร ูว ิธีเลนของเด็กบา นนอก” “มเี รือ่ งแปลกๆ เก่ยี วกับสารพดั สตั วมาเลาใหฟง ไมร จู ักหมดสนิ้ นะเราน่ี ยอมรบั วา เรอื่ งนี้ เปน เร่อื งแปลก เปนอีกเร่อื งหน่ึงทไ่ี มเคยมคี วามรูมากอ นเลย” “ก็ผมหารับประทานอยกู บั สตั ว” อีกฝายบอกมาออยๆ การสนทนาโตต อบไปตามทางขา มไปขา มมา ระหวา งเชษฐาผเู ดิน อยกู ลาง การเดนิ ทอ งไปตามลาํ หว ยอนั สะดวกกวาบกุ ไปตามพง ทําใหท ้งั คณะท่ีเดนิ เรียงแถวเดยี ว ตามกันเปนขบวน สามารถพูดคยุ กนั ไดถ นดั ขึ้น และบรรยากาศผอนคลายความตงึ เครียดลง “สอ นิสยั ใหเหน็ มาแตเ ดก็ ๆ ทเี ดยี ววา ชอบรังแกสัตว แมก ระทั่งงูเงย้ี วเขย้ี วขอกไ็ มย อมละ เวน อตุ สา หไ ปจบั มันมาทรมานเลน ...” “อาว...แลวกัน...เลา ใหฟ ง ดๆี ...” “ถาฉนั เปน ผูใ หญ แลว บังเอิญเห็นเดก็ ซนไมเปน เรอื่ งคนนั้น กําลงั จับงูเขยี วเอาหัวทิ่ม ขี้ควายอยลู ะก.็ ..” “คงมารวมวงสนกุ ดวย...” “เปลา! จะจบั เดก็ วดั คนนน้ั เอาหัวท่มิ ขค้ี วายแทนงทู นี่ า สงสารตวั นน้ั เสยี ใหเ ข็ด” “รงู ้ี ไมยกั เลา ใหฟง” เสียง รพนิ ทร ไพรวลั ย บน อบุ อิบ แลวเรงฝเ ทา ขน้ึ หนทางเดนิ ในลําหวยอนั ยาวเหยยี ดคดเคย้ี วเปนเวลารวมชั่วโมง ทาํ ใหคณะนายจางทกุ คนเริม่ รสู ึกตวั วาบายหนาลงตํ่าแลว ดารนิ ดเู ข็มทิศอีกครงั้ ก็งงงนั ประหลาดใจย่งิ ขน้ึ ทศิ ทางบายลง ตะวนั ตกเสยี แลว เปนตรงขา มกับทห่ี ลอ นรูใ นครัง้ แรก ชนิดคนละทิศละทางและไมเ ปด โอกาสให รูต ัวเลย หากไมดูจากเขม็ ทิศ แลวก็ไตข ึ้นฝง ทางดา นซา ยมอื คราวนี้ทศิ เหนอื กอ็ ยขู างหนา ปา บริเวณน้นั เริม่ โปรงขน้ึ แลเหน็ กอรวกสลับไปกับพลวงและไมเบญจพรรณ ดา นสตั วซ ึง่ ตลอดเวลาแทบจะมองไมเ ห็นเลย [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1455 บดั น้เี ร่ิมเหน็ ตดั กันไปมาเตม็ ไปหมด รพนิ ทรม ีอาการกม ๆ เงยๆ อยพู ักหนง่ึ ก็หยดุ ยนื รอ จนทุกคน เคล่อื นเขา ไปถงึ “มอี ะไรหรือ?” เชษฐาถามเบาๆ พรานใหญก ม ลงหยิบยอดไมอ อนๆ ทห่ี ลน อยเู กล่อื นกลาดขน้ึ มายอดหนง่ึ ชใู หห วั หนา คณะดู แลว แหงนมองสอดสายไปยังกง่ิ ไมสูงรอบดาน คณะนายจา งสังเกตเห็นไดว า ยอดไมก ง่ิ นั้น เหย่ี วเฉาลงแลว ไมสดนกั แตใ บยงั เขยี วอยู “พวงคาง มักจะหากนิ อยบู รเิ วณนีเ้ ปนแดน...” เขาพูด ตายงั สอดสาย แลวเหลือบลงยงั เบอ้ื งตา่ํ รอบดาน ตามสุมทุมพุมไม และทางดา น ซ่ึงเปน พน้ื ดนิ แข็ง “แตท ําไมวนั น้มี ันเงยี บหายกันไปหมด” “ทําไม? คดิ จะเอาคางมาเปน อาหารเย็นวนั นี้อีกละซ”ิ ดารนิ พดู หวนๆ พรานใหญแ ละอีกสองชายไมส นใจกบั คาํ ของหลอ น เพราะกําลงั ใครครวญอยใู นบางสง่ิ บางอยาง ไชยยันตก ก็ มลงเกบ็ ขึน้ มาพจิ ารณาดอู กี ยอดหนึ่ง “พวกมนั หกั ยอดไมเ หลา นไ้ี วก วี่ นั มาแลว น่ี” “รอยเกา ประมาณ 3-4 วนั มาแลว ” เชษฐาและไชยยันต อา นสีหนาและแววตาของเขาแตก ็ไมเ หน็ รอ งรอยผิดปกตอิ ยางใด นอกจากควกั บหุ รี่ออกมาจดุ สบู แลวเดนิ ตรงเขา ไปที่จัน ผูส ะพายลูกซองบรรจุหานดั แบบกึ่ง อัตโนมตั ิซ่งึ เปน ปนประจาํ มอื สง ไรเฟล .458 ไปใหส ะพายแทนแลกเอาลกู ซองมา สอบถามเบาๆ ถึงชนิดของลกู ปน ท่ีบรรจุอยู จันตอบวา เปน แบบลูกปราย 9 เมด็ ทัง้ หา นดั เขากข็ ยับลกู เลอ่ื นแงม ดู กระสนุ ทป่ี ระจาํ อยูในรังเพลงิ ตรวจสอบหา มไก แลว ถอื หนีบไวใ นซอกแขน หนั มาบอกคณะ นายจางเรียบๆ วา “ถา โชคไมเลวเกินไปนัก เราควรจะไดเนอ้ื สดอะไรสกั อยา งหนึง่ กอ นหยดุ พักเย็นน”ี้ พลางก็ออกนําตอไปยังทางดา นสายใหญ ดว ยฝเ ทา ท่เี บากรบิ แบบยอ งสตั ว แตแ ลว อดึ ใจนนั้ เอง ทกุ คนกเ็ ห็นเขาหยดุ ชะงกั นง่ิ อยกู ับทอ่ี กี คร้งั พรอมกบั กลน่ิ ชนิด หน่ึงกโ็ ชยมาตามลม วบู หนึง่ มาสัมผัสฆานประสาทท้งั คณะพรอ มกนั หมด มันเปนกลิ่นซากเนา ... [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1456 55 จอมพรานยังคงยนื สงบนิ่งอยูเ ชน น้นั เหมือนจะคาํ นวณหาทม่ี าของกลน่ิ อันเปน ตน ลม บริเวณใดบรเิ วณหนึง่ เชษฐากบั ไชยยนั ตม องตากนั ดารินก็กา วอยา งเงยี บกริบเขามาสมทบ พวก ลกู หาบทั้งหมด พลอยชะงกั ยืนนง่ิ อยูกบั ทไ่ี ปดวย อดึ ใจตอมา ทง้ั สามก็จรดฝเ ทาตามเขา มาเคียงพรานใหญ กลนิ่ เหม็นเนาอยางรนุ แรงนน้ั โชยตลบฉุนกกึ มาอีกเมอื่ ลมเริ่มพดั ดารนิ แทบจะสําลัก ครางอะไรออกมาในลําคอ ยกมอื ข้นึ ปด จมกู ไว “เหนือลม ขางหนาท่เี ราจะผา นไปใกลๆ น่ีเอง” รพนิ ทรกระซบิ “เขาไปดใู หรแู นซิ อะไร” หัวหนาคณะบอก ปลดไรเฟล ลงจากไหลมาถือกระชบั ไว ไชยยนั ตก ป็ ฏบิ ตั ิตาม ยกเวน แต ดารินคนเดยี ว หลอนลว งผาเช็ดหนา ขนึ้ ปด จมกู เตม็ ไปดวยความอึดอดั กระสบั กระสาย อยากจะหลกี ทางใหพน กลน่ิ อันเหมน็ อยา งรายกาจนั้นไปเสยี โดยเร็ว โดยไมเอย คําใดอกี พรานใหญเ ร่มิ เคลื่อนที่ตอไปอยางระมัดระวัง คณะนายจางจรดฝเทา ตามหลงั เขาเวน ระยะประมาณ 3-4 กาว ทางดา นสายนนั้ ลาดตาํ่ ลงไปสูมาบตอนหนงึ่ อนั เตม็ ไปดว ยพุมไมเตยี้ ๆ สลบั กบั ตน ไม ใหญทีส่ ูงชะลดู มรี อบกิ่งไมห ักผานไปประมาณ 3-4 วนั มาแลว อึดใจใหญต อ มา รพินทรก ็ หยดุ ชะงกั ลงอกี คร้ัง คอ ยๆ ทรดุ ตัวลงนั่ง และจากความเคยชนิ ตอเหตกุ ารณม าอยา งดแี ลวของคณะ นายจางทกุ คน โดยไมตอ งเตอื นกันเลย ทั้งสามผอนฝเ ทาแผวเบาลงอกี จนกลายเปนยอ ง ทา มกลางความเงียบ มีเสยี งชนิดหนง่ึ แวว มาใหไ ดย นิ อยางถนัด เปนเสยี งกดั ทึง้ ฉกี ซาก และเสยี งเคย้ี ว กลว้ั ไปกบั เสยี งคํารามอยูเบาๆ ดงั มาจากหลงั พมุ ไมนอกโคงของทางดาน ไมห า ง ออกไปจากเบอื้ งหนา เทา ใดนัก “ไอลายแน เหน็ จะกําลงั ลอซากอะไรเพลนิ อยูทเี ดยี ว” ไชยยนั ตอ านอยา งคนท่เี ร่มิ จะคุนเคยชํานาญขึน้ ความชินทาํ ใหคณะผจญภัยชาวกรงุ ทัง้ สาม ไมม ีความตื่นเตน ใดๆ ทั้งสิน้ กลน่ิ ไอของสตั วร ายในช้นั เสือ กเ็ หมอื นกับสัตวปาธรรมดาท่ี ปราศจากความหมายชนดิ หน่งึ เทา นนั้ ในความรูสกึ “ก็รๆู อยูแลว วา มันกาํ ลังกินซากเนา อะไรสักอยา งอยู หลีกทางไปเสียไมด ีกวา หรือ...ฉนั ทนกลน่ิ แทบจะไมไหวอยูแ ลว ” ดารนิ กระซบิ ทําหนา ยุง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1457 “ใหม ันหลกี เรา ดกี วาเราจะหลกี มัน เสือใหญป ระมาทหรือมองขา มไปไมได อีกอยาง หนึ่ง เราตอ งอาศยั ผานทางนน้ั อยูแลว ดว ย ขืนเล่ียงกอ็ อมไกลแย” พรานใหญต อบ “นอยกับไชยยนั ตอ ยูตรงนี้ ฉนั จะเขาไปกับรพินทรเ อง” เชษฐาออกคําสัง่ แลว หันกลับไปโบกมอื เปน สญั ญาณใหล กู หาบท้งั หกคนเขาหลบกอ น จากนั้นกส็ ะกดิ แขนรพินทร ชวนกันคลานแหวกพงเสอื หมอบและไมเ ลก็ ๆ ซ่งึ ขึ้นรกอยู ริมทางตรงเขาไปยงั ซมุ ขอ ยอันแนนทึบไปดว ยเถาวัลยเบอ้ื งหนา เสียงนัน้ ไดยินถนัดชดั เจนขนึ้ ทุก ขณะทค่ี ืบใกลเขามา เสียงฉีกเนือ้ ดังควากๆ เสียงเค้ยี วกรอดๆ และเสยี งแมลงวนั ท่ีครางห่ึงๆ ระหวา งทท่ี รดุ หมอบ พงุ สายตาผา นรอยโหวข องพุมไมค นหาออกไปน่ันเอง รพนิ ทรก ็ สะกิดแขนราชสกุลหนุมใหญ ผูเ ปน นายจา งเบาๆ ชี้ใหด ไู ปทางซา ย โคนกอรวกอนั แผเงาคร้มึ เชษฐาเบนสายตากง็ งงันไปดว ยความประหลาดใจ แสงตะวนั บาย สอ งลอดกิง่ ไมเ บื้องบนทไี่ มส จู ะหนาทึบนัก เปน จดุ สวา งพราวไปทวั่ ทาํ ใหม องเห็นภาพน้ันไดถนัดตามสมควร ซากของอะไรชนดิ หนง่ึ ...พ้ืนสีนํา้ ตาลเขม ร้ิวดาํ นอนขนึ้ อึด้ ทึด่ ขากางอยบู นกองใบไมทีเ่ กล่อื นพนื้ หนา แมลงวันบิน่ วอ น และแตกฮือขน้ึ ทุกครง้ั ท่ซี ากน้นั ไหวตวั อันเน่อื งมาจากถกู ทง้ึ จากสัตวสสี นั ชนิดเดยี วกนั อีกตัวหนงึ่ ซง่ึ นอนหมอบแทะตรงบริเวณ ทอ งซากอยอู ยา งตะกรมุ ตะกราม มันใชทั้งเข้ียวและเลบ็ จากองุ เทาหนาทั้งสอง ตะกยุ ตะกายจน เคร่อื งในพงั ทะลกั ทลายออกมา ขยํ้าเคีย้ วกินอยางเพลดิ เพลนิ ลายพาดกลอนดว ยกนั ทงั้ คู ท่ีนา ประหลาดใจยง่ิ สําหรับเชษฐาก็คือ ตวั หนึง่ กาํ ลังกนิ อีกตวั หน่ึง!! เขาเบกิ ตาจองเหมือนจะไมเ ชอื่ สายตาอยกู ึง่ อดึ ใจ พลางหนั มามองพรานใหญฉงนสนเทห ครามครนั เหน็ อีกฝายหนง่ึ อยูในอาการปกตเิ หมือนเดมิ ไอโ ครง ตวั นน้ั เขื่องไมใ ชน อ ยทเี ดียว คํานวณดวยสายตาผาดๆ ขนาดของมันไมย งิ่ หยอ นไปกวา ไอก ุดทีเ่ คยพชิ ติ กันมาแลว “เอาไงครบั ?” จอมพรานพดู โดยการขยบั รมิ ฝป ากใหเ ขาใจความหมายแทนการออกเสียง “ไลม ันไปเสีย” เชษฐาตอบในอาการเดยี วกนั รพนิ ทรก ็บุย ใบเ ปนสัญญาณใหเ ตรยี มระวังตวั อดีตนายพัน โททหารบกเชอ้ื พระวงศเขาใจความหมายไดท นั ที ขยบั ตัวคุกเขา ในทา ทีถ่ นัด ประทับไรเฟล เตรยี มพรอม นิว่ แตะรออยทู ่ีไก เขาไมตอ งการฆามนั ...ตอ งการเพยี งใหม ันเตลดิ หนีออกไปพน ทาง เทานั้น แตแ นล ะ เสือลายพาดกลอนขนาดใหญ เปนสัตวท ีจ่ ะไววางใจอะไรไมไดทงั้ สน้ิ รพนิ ทรก ค็ วา กิ่งไมแหง ข้นึ มาทอนหน่งึ ขนาดขอ มือยาวประมาณศอกลุกข้นึ ยนื ขวา งกง่ิ ไมทอนน้ันโดง ตรงไปทีม่ ัน พรอ มกบั สงเสียงตะเพิด “เฮว!” ดงั ลน่ั ขน้ึ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1458 รา งทก่ี ําลังหมอบแทะซากอยู แผดเสยี งคํารามโฮกขึน้ สน่นั ปา พรอ มกับเผนตัวลอยขึน้ ยนื แยกเข้ยี วเหลืองออ ย ขณะที่มนั ผงาดรา พองตัวข้ึนเต็มที่ขณะน้ี แลเหน็ ใหญโตพว งพีกวา ทม่ี อง ผาดๆ ในครง้ั แรกถึงสองเทา จนเชษฐาเองกแ็ ทบผงะดวยตบะจา วปาของมัน วบิ ตาเดียว มนั กส็ าํ เหนียกถงึ ท่มี าของเสียง และแทนทจ่ี ะเผน หนเี ขาปา ไปอยา งทหี่ วังไว มันกลบั คาํ รามกองขนึ้ อีกคร้งั กระโจนพรวดสวนเขามาภายในเส้ียววินาที...แทบจะดูไมทัน ดว ย ความดรุ า ยและสัญชาตญาณในการหวงเหยื่อ รพินทรใจหายวาบ เขากะการณผ ิดถนัด วดั ปากกระบอกเบราวน ิ่งกึง่ อัตโนมตั ทิ ่ีหนบี อยู ในซอกแขนขึ้น แตเ ชษฐาเรว็ ทันการและแนนอนไวว างใจไดเสมอสาํ หรับวิกฤติการณเ ชนน้ี กอ นท่ี ปากกระบอกลูกซองของเขาจะจบั เปาหมายไดถ นดั แม็กนัม่ แอฟรกิ นั ในมอื ของ ม.ร.ว. หนุม ก็ กัมปนาทสน่ันหว่ันไหว มนั เปนจังหวะเดยี วกนั กบั ทรี่ างของพยคั ฆร า ยลอยขึ้นจากพนื้ หัวกระสนุ นาํ้ หนัก 500 เกรน วิ่งเขาทะลวงกลางทรวงอกของมันอยางถนดั ถนท่ี ่สี ุด ถงึ กับพลิกหงะตลี งั กาหกหลังลงไปกลง่ิ ทบั ซากเหยือ่ อยา งนาดู แลว ซกั พราดๆ อยูตรงนน้ั เอง โดย ไมม ีเสียงรองหรอื คํารามอีกเลยแมแตอ ดึ เดยี ว ไมถึงอึดใจกส็ งบ นิ่ง ตายสนทิ ! เชษฐากระชอกปลอกทิ้ง สง ลกู ใหมข้นึ ลาํ กลอ งอยางรวดเร็วอันเปน นสิ ัย เผน ออกจากพง ตรงเขาไปพรอ มรพนิ ทร เปน เวลาเดยี วกบั ท่ดี ารินและไชยยันตแ ลน เขา มาถงึ ลมื กล่ินเนาเหมน็ อยา ง รุนแรงน้ันลงชั่วขณะดว ยความตื่นเตน “ฮา ! อะไรกนั น่ี กอนจะยิงมกี ารโหเฮว เอาฤกษขึน้ เสยี กอ นงัน้ หรือ?” ไชยยนั ตร อง มองดซู ากเสือตัวนนั้ แลว เหลยี วกลบั ไปมองดหู นา สองคนอยางสงสัย เชษฐาหวั เราะหๆึ “ไอท โ่ี หเฮวนะ รพินทรเจตนาจะทําเสยี งใหมันตกใจแลวเผน หนไี ป แตพอเฮว มันกโ็ ฮก สวนเขามา ก็เลยตองกดเปรย้ี งเขาให กรรมของมันเอง ไมร จู ะชว ยไดย งั ไง ทั้งๆ ทกี่ ็แผเมตตาไปให แลว ” อกี หกคนแลน ตามเขา มารมุ ลอมสมทบ แลว ครางอ้อื “เอะ? หมายความวายังไงกนั น่ี ซากนีเ่ ปน ซากเสือ ทําไมเสือมันถึงกนิ เสือ?” ดารนิ ลืมตาโพลง จอ งพิจารณาซากทง้ั สองกา ยซอ นกนั อยู คณะนายจา งทกุ คนพากนั พิศวงไปหมด รพินทรก วาดสายตาไปรอบๆ แลว ช้ีใหน ักผจญ ภัยชาวกรงุ ท้ังสามดหู ลักฐานท่แี วดลอ มอยู “พอจะทายเหตกุ ารณไ ดถกู ไหมครบั วา อะไรเปน อะไร” ทกุ คนสาํ รวจไปรอบดาน อันเปน บริเวณขา งเคียง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1459 “เอ...รูสกึ วา จะมกี ารฟาดกนั อยางขนานใหญ ระหวา งเสอื กับชางโขลง ตรงบริเวณนี้ เปน เทอื กไปเลย มรี อยเลือดสาดกระจายไปหมด แตคงจะผา นมาแลวสกั สามส่ีวัน...” เชษฐาพมึ พําเปลี่ยนสายตามาจับอยทู ่ซี ากเสือ ซ่งึ ข้ึนอดื อยู “แลวไอตวั น้กี ถ็ ูกชา งกระทืบตายอยูต รงน้ี เพราะพลาดทา เสยี ที ออ ! ใชส ิ ไมผ ิดไปหรอก ซากของมนั แหลกเหลวยับเยินเปนพยานหลักฐานใหเ หน็ อยนู ่ี สว นหยอ มเลอื ด ที่กองกรังสาดไปท่ัว น่ัน คงจะเปนเลอื ดชา ง” รพนิ ทรกมศรี ษะลง “ครบั คุณชายทายไดถ กู ตอ งแลว ไอตวั เปน ซากแหลกอยูนี่ จะมอี ยูดว ยกันในขณะนนั้ สกั กตี่ ัวก็ไมทราบ โจนเขาใสชา งทีล่ งมากินโปง ผมทายวามนั คงเจตนาจะเลน งานลกู ชา งนอ ย แลวก็ ปะทะกบั แมชา งและพวกสีดอท่คี มุ โขลง ฟาดกนั เปน ศกึ ใหญ เหมือนอยา งทเ่ี ราเคยเหน็ มาแลว ตอน ท่อี อกจากหวยแมเลิง เสอื พลาดทา ถกู กระทบื ยบั สว นชา งกค็ งเลือดสาดไป” “นน่ั ไมใชขอสงสยั อะไรเลยนี่ สง่ิ ท่ีนา แปลกก็คอื ทาํ ไมไอตัวนม้ี นั จึงมากินซากพวกมนั เอง” ดารินวา ขมวดค้วิ “ก็ไมนาสงสยั หรอื นาแปลกอะไรจนนดิ เดยี วเลยครบั ...ทาํ ไม? คณุ หญงิ คงคดิ มากอน กระมงั วา เสือมันไมกนิ เสอื ?” ประโยคหลงั เขายอนถาม ดารนิ หนั ไปมองไชยยนั ต สหี นา ฉงน ระคนประหลาดใจเตม็ ที ไชยยันตบอกรองมาเบาๆ วา “เอะ! มันกินกนั เองดวยเหรอ หรอื ยงั ไง เชษฐา?” หวั หนาคณะไมกลาวเชนไร แตเคา หนากค็ งสอ ความงงงันไมน อยไปกวา อกี สองคน เชนกัน “ก็เหน็ ชดั ๆ กบั ตาอยูนแี่ ลว ยงั ไงละครบั ...” รพนิ ทรต อบเรียบๆ “ไอท ีว่ าเสอื ไมก ินเสอื นะ มนั เปน ความเขาใจของคนเมือง ที่ไมเคยรูจกั สนั ดานแทจริง ของเสอื มากอน แลว ก็ตั้งเปนขอ คิดไวเ องเชนน้ัน หรอื มฉิ ะน้นั กเ็ ปน สาํ นวนของนักประพนั ธ ชาวกรงุ ผูไมประสีประสากบั ธรรมชาตขิ องสัตวปา ทม่ี ักจะเปรียบเทยี บ เปน ถอยคาํ ทาํ นองวา ‘เสือ ยอมไมกนิ เสือดว ยกนั เอง’ ความจรงิ เจา สัตวก ินเนือ้ ประเภทเสือน่ี มนั กนิ ทง้ั นั้นแหละครับ ไมเ ลือก วา จะเปน เสือดว ยกันเองหรือเปลา โดยเฉพาะเมอ่ื มนั บังเอญิ มาพบเปนซากตายอยอู ยางนี้ ในขณะท่ี มนั กาํ ลงั หวิ โซหาอาหารอ่ืนไมได สวนทวี่ า เสือตอ เสอื เวลาพบเหน็ กนั จะตรงเขา ห้าํ หั่นตอสเู พื่อเอา อีกฝา ยหน่ึงเปน อาหารหรอื ไมน ัน้ ผมก็ไมท ราบเหมอื นกนั เพราะยังไมเ คยเหน็ เสือกดั กนั จนตายไป ขางหน่ึง แตทเี่ คยเหน็ และทยี่ นื ยนั ไดก ็คอื ซากเสือท่ตี ายแลว ถา เสอื ตัวอื่นมาพบมนั ก็หม่าํ อรอยไป [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1460 เทานน้ั ทเี่ หน็ อยู ก็เปน พยานหลักฐานยืนยันชดั อยแู ลว ไอต ัวนกี้ ําลงั กินซากเพ่ือนของมันเองทถ่ี ูก ชางกระทืบไว เสอื มันเปนดริ จั ฉานช้นั ต่ําครับ มันไมมีหริ ิโอตตัปปะ ธรรมะ หรอื ความตะขดิ ตะขวง ใจอยางมนษุ ยเ ราหรอก ถึงมนุษยเ องทุกวนั นก้ี เ็ ถอะ รายกาจอาํ มหิตและเลอื ดเย็น ตะกละตะกลามยิ่ง กวา เสอื เสยี อกี ผิดกันก็เพยี งแตไ มไ ดมาขบเคยี้ วเนอ้ื กันกนิ ซง่ึ ๆ หนา เทานัน้ แตก นิ ในแบบท่ฉี ลาด กวา ซ่ึงผลสรุปก็ไมผ ดิ กนั ไปนน่ั เอง” คําพดู ของเขา ทําใหท ุกคนเงยี บงนั ไปดวยความนกึ คดิ “ถกู ของคณุ เสอื มันกนิ เสือ ตามแบบฉบบั ของเสอื มนั ยงั ไมส ยดสยอง เทากับคนกนิ คน กันเองในแบบของคน” เชษฐาเอย ขนึ้ เสียงลกึ ยิ้มกรา นๆ “มองโลกในแงรายเหลือเกนิ นะ มนิ า ละ เปนเพรสสิมสิ ตอยางน้นี เ่ี อง ถงึ ไดห ลกี ลหี้ นี หนา มนษุ ยมาสมาคมคบหาอยกู ับสัตวปา แบบน”ี้ ดารนิ ตงิ ชําเลอื งหางตาคมผานใบหนาเขา “ทพี่ ดู เมื่อกี้นน้ี ะ เกือบจะเปน ปรชั ญาทเี ดียว ผกู อง” ไชยยนั ตว า แลวหนั ไปตบแขนสหายของเขา “ไง เชษฐา...พอขาหายเปกม็ อื ใชไดเ หมือนเดิมนะ เที่ยงแทแนน อนเสมอ!” “มอื นะ มันไมเ ทีย่ งแทแ นน อนสักขนาดไหนหรอก แตอ ํานาจปะทะขนาด 5,040 ฟตุ ปาวด มันแนน อนเสมอสาํ หรับเจาสัตวเ พยี งแคชนั้ เสือ ถาลูกมนั เลก็ กวานี้ กไ็ มแนเ หมอื นกนั วา ระยะเผา ขนประจนั หนา แบบนี้ ฉนั หรอื รพนิ ทรจ ะหนงั หวั ถลก ทงั้ ๆ ทตี่ อ ใหยงิ ถูกมนั ” เช้อื พระวงศห นุมมองเลยขึ้นไปบนยอดไม กลาวตอมาวา “สงสัยแตแรกแลววา พวกลงิ พวกคา งมนั หายกนั ไปไหนหมด ทง้ั ๆ ท่แี ถวนก้ี เ็ ปน ดงของ มนั ทแ่ี ทก ไ็ อน ีเ่ อง คงมาวนเวียนกนิ ซากอยหู ลายวันแลว” ไมมใี ครสนใจกบั เหตกุ ารณเลก็ ๆ นอยๆ นั้นอกี และไมเ สยี เวลาอยบู รเิ วณนัน้ ตอไป พอ ข้ึนเหนอื ลม หา งจากทน่ี นั่ มาไดเพยี งเล็กนอ ย กลิ่นเหมน็ เนา อนั รบกวนจมกู กห็ มดสน้ิ ไป ทุกคนสังเกตเหน็ รอยเตลดิ ไปของชา งโขลง ซึ่งปาหกั เปน ทางและมีรอยเลอื ดเกาๆ หยด เรย่ี อยูเ ปน ระยะ บกุ ไปตามรอยน้ันชวั่ ครใู หญ รพนิ ทรก น็ าํ แยกตดั ทงิ้ รอยชางนั้นเสยี ช่วั โมงเตม็ ๆ ตอ มา กไ็ ตขึน้ สสู นั เขาเลก็ ๆ ลูกหนึ่ง อุดมไปดวยหนิ และกรวดกอนใหญๆ ผานแหลงนํ้าพุ ซ่ึงเต็มไปดว ยรอยสัตวแทบทุกชนดิ แตเ ปนรอยเกา และก็ผา นโปงอีกแหงหนงึ่ มี รอยชางลงกินไวสองสามวนั มาแลว รพนิ ทรก็สํารวจอยางถถ่ี วนระมดั ระวงั ทกุ ระยะ แลวโคลง ศีรษะชาๆ อุบอบิ อยูในลาํ คอเหมอื นจะพดู กับตวั เอง “รอยเกา ท้ังนน้ั สงสยั ฟาวลเ ปลาวนั น”้ี “อยา ไปกงั วลอยเู ลย ไมไ ดอะไรกช็ า งมนั ” เชษฐาวา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1461 พรานใหญก วกั มือเรียกบุญคาํ กับจัน ท่หี าบสัมภาระคกู ันใหเ ดนิ ลา้ํ หนาขบวนออกมา หัน ไปสง่ั อะไรสองสามคํา แลว บอกคณะนายจางวา “ผมจะใหบ ญุ คํากบั จันนําแทนช่ัวคราวกอน โปรดอยาเปน หวง เดยี๋ วพบกัน” วาแลว ก็สาวเทาผละแยกเขาริมทางหายลับไปอยา งรวดเร็วราวกบั เงาผี ทั้งหมดเร่มิ เคล่อื นขบวนตอ ไป โดยตามบญุ คาํ และจนั ผูหาบของไปเบอ้ื งหนา พกั ใหญต อมาก็ไดย นิ เสยี งลูก ซองระเบดิ ขน้ึ นดั หนง่ึ และมเี สียงคา งรอ งคกิ คลอกแตกตน่ื ยอดไมไ หวครืนอยชู ่ัวครจู งึ เงียบหายไป “ไอเ นอื้ สดแน เยน็ นี้ ถาไมห มูปากก็ วาง” ไชยยนั ตร องออกมาอยางดใี จ “ฮ!ึ กวางที่มนั โจนอยตู ามยอดไมนะซิ พนนั เอาอะไรกนั กไ็ ด” ดารนิ ทําเสยี งขน้ึ จมกู “ยง่ิ ดีใหญ ใครไมกนิ แตอ ยา มาขัด” “เชิญเถดิ ยะ เชญิ ตามสบาย ถึงขดั ยังไงมันกส็ าย เพราะมิสเตอรนน่ั ซัดลงมาเสยี แลว ” ไมกี่นาทหี ลงั จากนน้ั ทกุ คนเหน็ รพนิ ทรย ืนดกั คอยอยเู บื้องหนา ระหวา งซมุ กอไผ เบอ้ื ง หนาแทบเทาเขามสี ัตวอะไรชนดิ หนง่ึ สีแดงๆ กองอยู พอใกลเ ขามาจงึ เห็นวา มนั เปน เกงหนุมตัว หน่งึ ทกุ คนรอ งออกมาดวยความยินดี ยกเวน ดารนิ คนเดยี วทห่ี นา เจ่อื น เพราะทายผดิ “วเิ ศษจรงิ ผูกอง! นอยพนนั กบั ผมวา คณุ ลอ คา งเขาใหแ ลว ” “กก็ าํ ลังจะเอาคา งอยูเหมอื นกนั แหละครบั พอดีเจา นี่พรวดพราดออกมาจากกอไผ ตัด หนา ใหเ หน็ เสยี กอน” เขาตอบเรยี บๆ แลวสง่ั ใหเ กิดกับเสย เอาเถาวลั ยม ดั ขาทง้ั สด่ี า น หามไปพรอ มกบั สมั ภาระ ดวย ซงึ่ เจา สัตวย อ มๆ ตัวนนั้ ไมไ ดเพมิ่ น้ําหนกั อะไรใหม ากนัก “เกง ก็ดี ตัวกาํ ลงั เหมาะสาํ หรับหนึง่ มื้อ ยงั เปนหว งอยวู าถาเปน สตั วใ หญ เราจะตอ งท้งิ เนอ้ื อยางนาเสียดาย” หัวหนา คณะกลา ว ไชยยนั ตสะกดิ แขนพรานใหญ “ถาผมเปน คณุ ผมไมย กั เอาเกง แตจะเอาคา ง” “ทาํ ไมหรอื ครบั ?” “จะไดไ มมีใครคนหน่งึ มาแยง กินดวยยังไงละ ” จอมพรานหนั มามองนกั มานษุ ยวิทยาสาว ที่ยืนเฉยอยู ยมิ้ ใหแ ลว ตอบแทนใหดว ยนาํ้ เสยี ง ออ นโยนวา “คงไมห รอกครับ คุณหญงิ สัญญากับพวกเราทกุ คนไวแลววา ออกเดนิ ทางจากหลมชา ง เมอ่ื ไหร เธอจะทานทกุ ส่งิ ทกุ อยา งท่ีพวกเราทานกัน อยา งนน้ั ใชไหมครบั ?” ประโยคหลงั เขาหนั ไปถาม [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee