เพชรพระอุมา เล่ม11 จอมผีดิบมันตรัย

2430 มาตรวาพบซากของไอมัมมพี่ ันปต วั นั้น ดเู หมือนทาํ ลายไดง ายกวา เพราะถึงอยางไร ซากคนกเ็ ปนเพียงวัตถเุ ล็กนอ ย ไมเกนิ กําลงั ทีจ่ ะชว ยกนั เผาจี่ หรอื แยกชิ้นสวนใหขาดว่ินออกมาจาก กันได “เดีย๋ ว! ใจเยน็ ๆ ไว คอยๆ คดิ ถึงอยางไรเรากค็ งไมมโี อกาสจะไปยงุ อะไรกบั หนิ ทง้ั กอนลูกน้ันไดแ นนอน นอกจากจะรอเวลาใหม ันเปลย่ี นแปลงเปนอยางอน่ื ” ในที่สดุ ไชยยนั ตก็เอย ข้ึนดว ยนํา้ เสียงอนั หนักแนนมัน่ คง “เปลย่ี นแปลงอยา งไร?” “ก็ยังบอกไมถกู เหมือนกัน...แตผมเชอ่ื วา ถา เราเฝา อยูท ่ีนี่ รอจนกระท่ังเหน็ มนั กระดิก ตวั เปลยี่ นสภาพจากหนิ มาเปน อินทรยี ทม่ี ีชวี ติ เมือ่ ใดนน้ั ลกู ปนของเราคงเปน ผล” มาเรียส่ันศีรษะอยางไมเ หน็ ดว ย “มันเกินความคิด และเกนิ ทจ่ี ะหวังไดในขอ นัน้ เราจะตอ งอาศยั เวลานานสกั เทา ใด เพอ่ื เฝา เห็นส่ิงมหศั จรรยท สี่ ดุ นคี้ าตา ขณะน้เี ราเองกําลังดิ้นรนตอ สกู บั การเอาชีวิตรอด หลงทาง ขาด อาหาร กําลังแสวงหาทางออกไปสโู ลกภายนอก คุณคิดวาเราไดเปรียบมันนกั หรอื ฉนั คิดวา ระหวางการรอทจ่ี ะใหมนั เคลอ่ื นไหวมชี วี ติ ขึ้นมา เพื่อเราจะไดฆามันน้นั นา จะเปนมนั ตะหาก ทรี่ อ ใหเราอดอาหารหลงทางตดิ อยูในน้ตี ายไปเอง” คําแยง ของแหมม สาวเต็มไปดวยเหตผุ ล ซงึ่ เขากไ็ มก ลาคา น ถูกแลว ขณะนี้ทั้งเขาและ หลอนตกอยใู นฐานะไรจ ดุ หมายปลายทางและอบั จน ดน้ิ รนตอ สทู ุกฝกาวยา ง ก็ดว ยวัตถปุ ระสงคใน ขอแรกอยางเดยี ว คือแสวงหาทางออกจากใตบาดาล เปนการตอ สูเพอื่ เอาชีวิตรอดของตนเองกอ น ความหวงั อนื่ ใดทงั้ ส้นิ การกระทาํ ทุกส่ิงทุกอยางยอมอยใู นความหมายเพ่ือปอ งกนั และปลกี ตวั ให รอดมากกวา ทจี่ ะไปคดิ การณใ ดนอกเหนอื ไปจากนนั้ ได บัดนี้ ไชยยนั ตชัง่ ใจอยา งหนกั หนว งเครง เครยี ดทส่ี ุด ระหวางการคดิ คน หาทางจะ ทําลายเสอื หนิ ตัวนี้ กบั การแสวงหาทางรอดของตนเอง อยา งไหนควรจะทาํ กอ นกัน “พับผา เถอะ อยากจะไดจรวดยงิ รถถงั สักกระบอกหน่งึ !” เขาคาํ รามออกมาอยางเจ็บใจตอ สถานการณ “ฉันไมหวงั มากถึงเพยี งนนั้ หวงั เพยี งแคระเบิดไนโตรฯ ทต่ี ดิ อยใู นหบี วตั ถุระเบิดของ เราเทา น้นั แตเด๋ยี วนีไ้ มรูมนั ไปอยูเ สียทไี่ หนแลว รวมท้ังพวกเราคนอน่ื ๆ ดว ย” มาเรียกระซบิ ตอบมาแหบแหง “แทนที่จะพบไอโครงดาํ กลายรา งเปนหนิ อยเู ชนนี้ ทําไมเราถึงไมพบไอศ พตายซากน้ัน มนั จะทาํ ใหเรามีหนทางมากกวาน”ี้ “มนั กเ็ หมือนกับความคิดของฉนั ที่วา แทนท่เี ราทั้งสองคนจะพบกนั บนหาดริเวียรา ทาํ ไมเราถงึ มาทองนรกอยดู ว ยกันอยางน”ี้ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2431 ไชยยนั ตลงมอื คนยามหลังเขาอยางรวดเรว็ เพอื่ สํารวจหาจาํ นวนลกู ปน ท่ีมตี ิดตวั อยู ปากกถ็ ามมาอยา งรีบดว นวา “คุณเหลือลูกปนอกี กีน่ ดั ?” “จะทาํ ไม?” “บางทีลกู ปน ของผมกบั ของคุณภายหลงั จากแกะดนิ ขบั ออกมารวมกนั แลว เราอาจได ระเบิดสักลกู หน่ึง อาํ นาจของมันจะมีอยูแคไ หนก็สดุ แลว แตปรมิ าณดนิ ขับท่ีเราจะแกะออกมาได” อุงมือรอนผา วของสาวผมทองกดลงมาที่ขอ มอื เขา “ไมมปี ระโยชนห รอก สงวนลกู ปน เราไวส ําหรบั ตอ สกู ับศัตรทู ่มี ชี ีวิตดีกวา ไมควรจะ ใหม ันสญู เสียไปกบั ศตั รูท่ีเปน แตเพยี งกอนหนิ ฉันเชอ่ื วา คุณสามารถท่ีจะทาํ ระเบดิ ไดจากดนิ ขบั ของลูกปน ของเรา แตค ิดหรอื วา ตอ ใหแกะดินออกมาทุกนดั ทเ่ี รามอี ยู...มันจะมีอาํ นาจพอทจ่ี ะ ทําลายหนิ ใหญแ ทงน้ีใหพ ินาศได” ชายหนุมท้ิงแขนลงอยา งส้ินหวงั “ถา งน้ั จะเอายงั ไง?” “อะไรทเี่ ราตองการเปน สิ่งแรกสดุ ?” หลอ นยอ นถาม “เอาชีวิตรอดออกไปจากทนี่ !่ี ” “เพราะฉะนน้ั เรากค็ วรหาทางใหส มั ฤทธผิ ลในขอนั้น หลกี มนั เสยี กอนเถอะไชยยันต นน่ั เปนวธิ ีเดยี วที่เราจะเลอื กไดอ ยา งถูกตองท่สี ดุ ในภาวะเชนน”ี้ “ผมเสียดายโอกาสน้ีของเราเหลอื เกนิ โอกาสทเ่ี ราเขาถึงตวั มันไดแลว แตกจ็ นปญ ญา ไมสามารถจะทําอะไรมนั ได” “ชว ยไมไ ดเ ลย โชคเปน ของมนั ขณะนีเ้ ราเปรยี บเหมอื นคนเรอื แตกอยกู ลางทะเล สงิ่ แรกกค็ ือวา ยเขาหาฝง ไมใชไ ปมวั พะวงอยถู งึ เร่ืองอื่น” คําพูดของมาเรีย ทําใหเ ขายอมเหน็ ดว ย และระงับความพยายามทจี่ ะเสยี เวลาคิดคน หาทางทําลายซากเสือหินนนั้ ลงช่วั คราว ปรกึ ษาหารอื กนั อยอู กี ครเู ดยี ว ตา งกต็ ดั สนิ ใจท่ีจะละซากเสือหนิ ตวั นน้ั ปลีกหนีหลบ เอาตัวรอดไปกอ น “ฉนั แนใจวาเรามีทางรอดออกจากใตบาดาลนรกนแี่ ลว และรูส กึ วาเราจะตอ งอยทู ใ่ี ดท่ี หนงึ่ ใกลก ับทางออกมากทสี่ ุด” มาเรียวา ขณะท่สี อดสายสายตาไปรอบๆ หลืบหนิ ทีแ่ วดลอมคหู าอนั มลี ักษณะเหมอื น หอ งโถงนนั้ ไชยยนั ตง งในครงั้ แรก แตแลวก็ตามทันความคดิ ของเพอ่ื นสาวผูร วมสถานการณ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2432 “คุณหมายถงึ จากการทีเ่ ราเหน็ ไดเสือหนิ ตวั น้กี ระมัง” หลอ นกม ศีรษะลง “ถกู แลว มที างเดนิ สําหรบั มนั เพอ่ื หลบเขา มาพักนอนและกลายรา งเปน หินอยูทน่ี ี่ เพราะฉะนัน้ กต็ อ งแปลวา มที างเดนิ สาํ หรบั เราเพอ่ื ออกไปสูโลกภายนอกดว ย” จากความมดื มดิ อบั จน ทค่ี ลํากนั มาอยา งปราศจากจดุ หมาย บัดนแ้ี สงสวางแหง ความหวังเรมิ่ ฉายชัดข้ึนแลว อดีตนายทหารปนใหญต าเปน ประกาย “จริงของคุณ เมย ถา ง้ันเรารีบคน หากันเถอะ” มาเรยี สะกดิ หลงั เขา ออกเดินนาํ ลัดเลาะไปตามหลบื หนิ เหลา นั้น ตายงั จับจอ งอยูท่ีเสอื หินที่นอนหมอบตลอดเวลา มาหยดุ ยนื สังเกตลูทางอยดู านขวาของมนั แลว เลอื กเอาหนทางเดนิ แคบๆ ขนาดครือตวั เปน หนทางไป โดยใหเหตุผลกบั ไชยยนั ตวา ถา มาตรแมวาลับหลัง เจาเสอื โครง ดํามหากาฬมนั จะกลับคืนชพี ข้ึนมาอยา งกะทันหนั มันกไ็ มอ าจจะแทรกตวั ตามหลังมาได เพราะ หนทางเปน ซอกอันแคบจํากัดน้ันปลอดภยั กวา ที่จะเลือกเดินไปตามทางสายใหญ ทเ่ี ห็นลอ ตาอยอู กี ดา นหนง่ึ หนทางอันลมุ ๆ ดอนๆ บางครัง้ กต็ องปน ไต บางคร้ังก็ตองแทรกกายเบยี ดตวั ลบี ไปใน ระหวา งผนงั ขนาบแคบทัง้ สองดา นนน้ั นาจะเปนทางเดนิ ของสตั วรายตวั ยาวประเภทเลอ้ื ยคลานเสีย มากกวา สตั วสองเทาหรอื ส่ีเทา อยางไรกต็ าม ท้งั สองกด็ ้นั ดน ซอกซอนกนั ไปดว ยความมานะ พยายาม และดวยพลังชว งสดุ ทายของชีวติ ยิ่งลกึ เขา ไป อณุ หภมู ิอนั รา ยแรงจากบอ ลาวากเ็ ริ่มลด นอ ยลงเปน ลาํ ดับ จนกระทงั่ อยูในระดับอบอุนกาํ ลงั สบาย แตแ สงทจ่ี ะใชน าํ ทางกลับนอยลงทุกที แลวมนั ก็มืดสนิทลงทลี ะนอ ยจนตองอาศยั ไฟฉายสอ งสาํ รวจทาง กําลังจะออ นเปลย้ี ลดถอยลงไป ทกุ ขณะ “เราอาจคลาํ มาผดิ ทางเสียแลว” เสียงมาเรยี รําพงึ อยางทอดอาลัย ขณะทห่ี ยดุ หายใจหอบเอาไฟฉายสองไปตามผนังหิน ท่ีแวดลอ มอยรู อบดาน มืออนั อบอนุ มัน่ คงของไชยยนั ต ตบมาท่ีหลงั ของหลอนอยา งปลอบใจ ทง้ั ทต่ี ัวของเขา เองกอ็ ยากจะลม ตวั ลงนอน และหลบั ไปอยา งชนดิ ไมตน่ื อกี แลว “เคยดาํ น้ําลอดใตแ พเลนบา งไหม?” “ใตแพ?” หลอนทวนคําเสียงสงู อยางไมเขา ใจ “ออ! ขอโทษ ภูมิประเทศในถน่ิ กาํ เนิดของคุณคงไมเคยเลน วิธนี ม้ี ากอ นหรอก ใน แมน ้าํ ทว่ั ไปของประเทศไทย มักจะมแี พไมไ ผ หรือมฉิ ะน้นั กแ็ พซุงลองมาตามลาํ นา้ํ เสมอ เดก็ ทว่ี าย [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2433 นาํ้ เลน อยใู นแมน้ํา มกั จะหาทางสนกุ โลดโผนโดยการดาํ นา้ํ ลอดใตแ พอันกวา งใหญน ้นั ถือเปนเกม เส่ียงท่ีนาตนื่ เตน บางคนตอ งเสยี ชีวิตเพราะการเลน วิตถารชนดิ น้ี คือดํานํา้ จากฟากหนึ่งของแพ หมายจะโผลใ หพนยังอกี ฟากหนงึ่ แตบรเิ วณแพทีบ่ งั อยลู มหายใจทก่ี ลน้ั ไวห มด จงึ ทําใหจมนํา้ ตาย น่นั เปน เพราะเด็กทีซ่ นแลว พบอปุ ท วเหตุตอ งตายชนดิ นี้ ไมรวู ธิ ี ตดั สินใจไมถ ูก ผมเองเคยเลน อตุ ริ อยางน้ี และกเ็ กอื บตายเพราะโผลไมพนบอ ยครั้ง แตก ร็ อดอยา งหวดุ หวิดมาไดท ุกท”ี “คณุ รอดไดอยางไร?” “เม่อื โผลค รง้ั แรก หวั กระแทกพืน้ แพ ถา หมดสติดํายอนหลังหมายจะกลบั ออกทางเดมิ หรือเปลี่ยนทศิ ทางไปดานอน่ื กต็ อ งตายทกุ ราย เพราะโผลไมพน อยวู นั ยังคาํ่ วิธที ถ่ี ูกตองกค็ อื กลนั้ ใจ ชว งสุดทา ย ดาํ พงุ ไปเบือ้ งหนาอกี ครั้ง มันจะผา นพน ออกไปได ทฤษฎขี องการดาํ นํา้ ลอดแพกค็ อื เม่อื ดาํ ลงไปแลว ตองเดนิ หนา อยา งเดยี ว อยา ไปหลงควางหมนุ วนอยู และไมม กี ารถอยหลัง” “แปลวา เราไมควรจะเปลย่ี นเสนทางหนั กลับหรือไชยยันต?” “ถา จะเอาตามทฤษฎีของผม กต็ ายดาบหนา” “ตกลง เราจะไมยอนกลบั !” หลอนตดั สนิ ใจ ช่ัวโมงเศษหลงั จากนนั้ แสงรําไรกป็ รากฏอยยู ังปลายทางเบอ้ื งหนา ลาํ แสงน้ี สวา ง เรืองรองแจมใสขึน้ ทุกขณะ และมันกเ็ ปนแสงแหง ชวี ิต เพราะมันคือแสงของทิวากาลของโลกเบ้อื ง นอก ไอแดดและอากาศบริสทุ ธโ์ิ ชยสวนเขา มาสัมผสั ผวิ กาย ชุบชวี ติ ที่ตายไปแลว กวา คร่งึ ให เหมือนกบั วา ไดเกิดใหมอกี ครัง้ ทัง้ สองรวบรวมกําลงั เทาทจี่ ะมอี ยูทั้งหมด ผนวกกบั เรยี่ วแรงพเิ ศษทเ่ี กดิ จากความปต ิ ยินดี เพราะเห็นทางรอดรออยเู บอื้ งหนา เดนิ สวนทางออกไปอยางไมเ ห็นแกความเหน็ดเหนอ่ื ยจน แทบขยับกายตอ ไปมิได ปากทางนนั้ เรมิ่ จะกวางขวางออกไปทุกขณะท่ีเดนิ ออกมา และแลว ในทส่ี ดุ ตางกพ็ บตนเองโผลเต็มตัวออกมาจากปากถาํ้ เลก็ ๆ ตอนหน่งึ ของ ชะงอ นผาในระหวา งกอ นหนิ ใหญส องลกู ทีข่ นาบเปนปากประตอู ยู บรเิ วณนัน้ คอื ปา หนิ ของซอก ตีนเขาใหญลูกหน่ึง ซึง่ มรี ัศมีสีทองของตะวนั บา ย อาบระยับอยบู นยอดชะงอ นอนั สูงลิบล่ิวขึ้นไป บนศีรษะชนิดแหงนคอตงั้ มาเรยี ทิ้งกายฮวบทรดุ คกุ เขา ลง ยกมอื ข้นึ ทาํ อาเมนสงจูบใหกับทอ งฟา แลวหงายลงไป นอนแผอ ยกู ลางพ้ืนหนิ ราบเรียบกลางแสงแดดออน ทส่ี ะทอ นกระทบเงาหนิ ฉาบลงมา ดวงตาทั้ง สองปดสนิทลง สวนไชยยนั ตก็ลงไปนอนกลงิ้ อยา งหมดเรี่ยวแรงอยูขางๆ ทงั้ สองไมไดพ ดู อะไรกนั เปนเวลานาน สาํ หรับลมหายใจแหง ชวี ิตใหมน้ี “ไชยยนั ต?” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2434 เสยี งพมึ พําดังมาจากเพ่อื นสาวตา งผิว ผหู ลบั ตานิ่งอยู ไชยยนั ตค รางตอบอยูในลําคอ โดยไมเปด เปลอื กตาขึน้ เชนกนั “ฮอื ม” “คงไมไดฝ นหรือเพอไปนะ ทเ่ี ราออกมาพบทองฟา อกี ครงั้ ” “มันเปนเวลาบายทอ่ี ากาศโปรงใสที่สุด เมย ผมไดกลน่ิ ดอกไมปาบางชนดิ ดว ย!” “ฉนั อยากลุกขน้ึ รองตะโกน ‘บราโว’ ตอ ชวี ติ ใหมของเรา อยากจะคกุ เขา สวดระลกึ คณุ พระผเู ปนเจา แต. ..ฉันหมดแรงเสยี แลว ” เสยี งของมาเรยี เหมือนแววมาจากไกลแสนไกล ผานโสตอนั ล่ันออ้ื ของเขา “ผมกเ็ หมือนกนั ” ไชยยนั ตตอบดว ยริมฝป ากเผยอขมบุ ขมิบ ความรูสกึ ครัง้ สดุ ทา ยอันเลอื นรางเหมอื นฝน นนั้ ฝามอื ของเขากบั หลอนควานเปะปะ มาพบกัน แลวบีบประสานกนั แนบแนน ครนั้ แลว ทง้ั สองตางก็ผลอ็ ยหลับไป โดยไมก ระดกิ กระเดยี้ หรือพดู คาํ ใดกนั อีกเลย เปน การเผลอหลบั ของรา งกายทส่ี ุดจะทนทานตออาํ นาจความออนเพลยี สะบกั สะบอมขีดสุดได... หลับอยา งวิสญั ญภี าพ ชายหนุม สะดงุ ตน่ื พรวดพราดขนึ้ มาอีกคร้ัง ดวยเสยี งระเบดิ กึกกอ งของไรเฟล มนั ดงั สะเทือนเลื่อนลนั่ อยูไมห างจากตวั เขาเทา ใดนกั ขณะนนั้ ปา หนิ ที่แวดลอ มปกคลุมอยดู ว ยแสงสลวั โพลเ พล ระหวา งที่ฉวยไรเฟลทะลงึ่ โลดขนึ้ ยืนกเ็ หน็ มาเรีย ฮอฟมนั ยนื หางไปเบ้ืองหนาประมาณ 10 กาว กระชากลกู เลอื่ นสลัดปลอก กระสนุ กระเดน็ ตกลงมากลงิ้ อยูก บั พน้ื พรอ มกับสง นดั ใหมขนึ้ ลาํ แตถ อื ในทาชูปากกระบอกขึ้นสงู ตาจับจอ งไปเบอ้ื งหนา เขากระโจนพรวดเดยี วถึงตวั หลอ น “อะไร?” รองถามออกมาดว ยเสยี งเกือบจะเปน ตะโกน ก็เห็นดวงตาสีผักตบคูนั้นเปน ประกาย แจมใส ยมิ้ ใหน ิดหนึ่ง ไมตอบวาอะไรท้ังสิน้ แตส าวเทา ไตตามโขดหนิ สงู ๆ ตา่ํ ๆ เหลา นนั้ ตรงไปที่ เชิงชะงอ นผาอนั เห็นอยเู บอื้ งหนา โดยเร็ว ไชยยนั ตเ ตม็ ไปดว ยความสงสยั เรงฝเทา ตามมาติดๆ พอถงึ เนินหนิ ใตช ะงอน หางจากทนี่ อนอยคู ร้งั แรกประมาณ 50 เมตร และมาเรียนํามา หยุดยืนกม ดูอะไรอยูตรงนน้ั เขาก็รอ งอทุ านล่นั ออกมา “เลียงผา!” แพะภูเขาหนมุ ฉกรรจตวั หนง่ึ นอนคอพับเลอื ดไหลรินอยูบนซอกหนิ กอ นนัน้ ขาท้งั สี่ ยงั กระตกุ อยเู ปน จังหวะ กระสนุ ไรเฟลของมาเรยี ตดั เขากระดกู กา นคออยา งเฉียบขาด แมน ยาํ ท่ีสุด [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2435 หลอ นทรดุ ตัวลงเอามือลบู คลาํ ซากเลยี งผาอยางยินดี แลว เหลือบตาขนึ้ ดูเขาผยู งั จอ ง ตะลึงอยู “พระเจาสง อาหารมาใหเ ราแลว ไชยยนั ต ระหวางท่ีฉนั จดั การกับมัน คุณหาฟน กอไฟ ขึ้นเถอะ!” ไชยยนั ตร วดเรว็ ทันการดเี หมือนกนั เขาไมป รปิ ากคาํ ใดใหเ สียเวลา ในขณะน้นั หมนุ ตัวไปรอบๆ ในแสงสวางของสนธยากาลท่ีเหลืออยเู พยี งเลก็ นอย แลว ผละไปหาฟน โดยเรว็ โชค เขา ขา งเปน อยา งยิง่ บริเวณนั้นเปน ปา โปรง สลับไปกับกอนหนิ มีตน ไมเล็กขน้ึ อยปู ระปรายท่วั ไป พอจะอาศยั ทําฟนได และใกลกบั โขดหินลกู ที่เลยี งผาถกู ยงิ ตกลงมาตาย ก็เปนลาํ ธารตื้นๆ ไหลคด เคีย้ วซอกซอนไปในระหวา งภเู ขา ไมเกินครึง่ ชว่ั โมงตอ มา ไฟกองใหญกถ็ กู กอขึ้น ขาเลียงผาทง้ั ขาถกู นําขนึ้ หมนุ ยางบน งามไม ท่ปี ก เปนหลกั ไวท ้งั สองดานกองไฟ ท้งั สองคนชวยกนั อยางคลองแคลวรวดเรว็ ไมมี อุปสรรคอะไรเลย ในเมื่อมาเรยี ฮอฟมนั ชํานาญเย่ยี มอยูแ ลวในการใชช วี ิตรอนแรมอยใู นปา หลอน เปรียบเสมอื นพรานอาชีพคนหนง่ึ และเขาก็เปน ลูกมอื ทผ่ี า นงาน เคยชนิ มาพอสมควร ไมทนั ชว่ั เหนือ่ ยของการรว มมอื กนั อยา งประสานสมั พนั ธ เนอื้ เลยี งผาก็เร่ิมสกุ หอมกรนุ นาํ้ ตกฉีล่ งหาถา น ยา งอันลกุ แดง รอเวลาทจี่ ะระออุ ยา งทว่ั ถึงเพือ่ เปนอาหารประทังชีพ ขณะนนั้ ก็มดื สนิทพอดี ทงั้ สองนัง่ อยูบ นกอนหนิ หนา กองไฟ มองดเู นื้อยางอยางหวิ โหย แตก ็เตม็ ไปดว ยความหวงั อนั แจมใสแชม ช่นื ไชยยนั ตงัดเอาบร่นั ดอี นั เหลอื อยูเพยี งเลก็ นอ ย มา แบงดมื่ กับหลอ นคนละอึก “คุณตื่นต้งั แตเ มือ่ ไหร? ” “กอ นหนาคณุ สัก 10 นาทีเหน็ จะได ตอนนนั้ ไมรูมนั หลับไปไดอ ยา งไร ไมรูส ึกตัวเลย ผล็อยไปเฉยๆ เหมอื นถกู วางยาสลบง้นั แหละ” “ผมกเ็ หมอื นกนั นีเ่ ราเผลอหลบั กันไปนานเทาไหร? ” “ประมาณ 2 ชว่ั โมงเศษๆ” “เปน การ ‘พกั เคร่อื ง’ อยางสนิทน่งิ ดีเหลอื เกินนะ และกโ็ ชคดีทเ่ี รายงั ตน่ื กนั ขน้ึ มาอีก วา แตค ณุ เหน็ เจา นไี่ ดอ ยางไร?” เขาบยุ ปากไปยงั ขาเลียงผาบนกองไฟทก่ี ําลังเร่มิ เหลือง “ฉันรูสกึ ตัว ลกุ ขึ้นมา เหน็ คุณยงั นอนหลับนงิ่ อยกู เ็ ลยไมไ ดป ลกุ ออกเดนิ สาํ รวจไป รอบๆ บรเิ วณใกลๆ พอดเี หน็ มนั โผลอ อกมาจากชะงอนหนิ นน่ั ความจรงิ มอี ยูห ลายตัว แตไ อต วั น้ี ชากวา ไอตวั อน่ื ๆ...” แลว หลอ นก็ยกั ไหล “บางทีมนั อาจมเี จตนามาชว ยชีวติ เราก็ได” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2436 ไชยยนั ตพ ยายามกวาดตามองสํารวจไปยงั ภูมปิ ระเทศ ซึ่งบดั นี้ปกคลมุ อยูด ว ยมา นอนั ดาํ สนิทของราตรี “เหมอื นตายแลวเกดิ ใหม...” เขาพมึ พํา ยกมอื ขนึ้ ลบู คางอันเต็มไปดว ยเครา “รสู ึกวาปา ที่เราโผลออกมาพบใหมน ้ี จะอดุ มสมบรู ณด มี าก ผดิ ไปกวา ทุง นรกทผ่ี าน กนั มาแลว อยา งนอ ยท่ีสุด เจา เลียงผานกี่ เ็ ปน เครือ่ งพสิ ูจนใ หรูได เรารอดตายแนแลว เมย เพียงแตไ ม รอู นาคตเทา นนั้ ” “ปลอยใหมนั เปน หนาทีข่ องสวรรคเบื้องบนเถอะ!” หลอนพดู ส้นั ๆ อยางหมดอาลยั ตายอยาก เน้ือสกุ ไดท ี่ ทงั้ สองลากออกมาจากกองไฟ ใชม ดี เฉือนออกมาแทะกนิ ตามธรรมชาติ ดง้ั เดมิ ของมนษุ ย เปน การกนิ เพื่อประทงั ชวี ิตแทจ รงิ โดยไมไดค าํ นึงถงึ รสชาตใิ ดๆ ทงั้ ส้นิ เมือ่ กระเพาะไดร บั อาหาร พลังงาน และพลังความคิดก็เร่มิ กลบั คนื มา ภายหลังจาก ขวางกระดูกขาชนิ้ หนึง่ เขาไปในกองไฟ มาเรยี เอามอื ทงั้ สองลูบเชด็ กับทอนขาของตนเอง แลว เอน หลงั ครึ่งน่ังครึ่งนอนพงิ อยกู บั โขดหนิ ตาเหมอ จับอยทู ่ีเปลวไฟในกองอยา งครุนคดิ “ฉนั ไมหว งใครเทา กบั นอย ปา นนจ้ี ะอยูทไ่ี หน...เปน อยา งไรบา งกไ็ มร”ู เสียงนั้นเอย ออกมาแผวเบาลักษณะรําพงึ ความวติ กกังวลของไชยยนั ตท ่มี ีอยกู อ นแลว กถ็ ูกกระตนุ ใหทวีหนกั ขน้ึ แววตาของเขา คร่าํ เครยี ดลงดว ยความทุกข “จนปญญาเหลือเกิน มนั มืดมดิ ไปหมด ไมร ูจะเดาเหตุการณไดอ ยา งไร” เสียงของเขาแหบเครือเศรา หมอง ควกั บหุ รีอ่ อกมาคาบไวต วั หนึ่ง โยนซองไปให แหมมสาว ตางจุดสูบอดั ควนั หนกั หนว ง โอกาสท่ีสาํ นึกตนเองวา ชวี ติ รอดปลอดภัยแลว ยิ่งทําให ตอ งหวนคดิ ถงึ เพื่อนฝงู ผรู ว มคณะย่ิงขึ้น “คุณคิดอยางไรตอ ไป ไชยยนั ต? ” นิง่ งันกนั ไปครู หลอ นกข็ อความเหน็ ข้นึ “พรงุ นี้ เราจะพยายามคน หา เผอ่ื วา จะพบใครทรี่ อดชีวิตอยูบา ง ผมอยากจะเช่อื วา นอกจากเราสองคน คงมใี ครรอดอยบู า งเปนแน” “สําคัญท่สี ดุ ก็คอื ไพรวลั ย ถาคนคนนัน้ ยงั ไมต าย เขาจะตอ งติดตามคน หาพวกเราคน อน่ื ๆ ที่รอดอยูจนครบ แตถาเขาตายเสยี คนเดยี วเทา นนั้ ใครบา งกต็ ามท่ีโชคดีมชี ีวิตรอดเปะปะอยูได เชน เดยี วกบั เราสองคนในขณะนี้ ก็จะหลงเตลิดเปด เปง ไปคนละทศิ ละทางหมด” “นาแปลกทพ่ี วกเราแตกกระจดั กระจายกนั ออกไปหมด ชนดิ ท่ีไมมวี แี่ ววกนั เลย” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2437 “ในถาํ้ ทเ่ี ราหนโี ขลงชางเขา มา เตม็ ไปดว ยปลองเหวลกั ษณะของมันก็คงจะเปน รพู รนุ เหมอื นรงั ปลวกน่ันแหละ ตา งคนตา งหนีชา งพลัดตกลงไป หรือบางคนหลบไมทนั กค็ งจะถกู เหยยี บ แหลกเหลวไปแลว สวนทต่ี กเหวลงมา ใครโชครายก็คงกระทบแงห ินตาย หรือมิฉะนัน้ ก็พลดั ตกลง มาในธารใตด นิ ถกู กระแสนาํ้ พัดพาไปทอี่ นื่ ๆ แตฉ นั เช่อื วา พวกเราทงั้ หมดทีก่ ระจายกนั ออกไปนัน้ คงจะหางไมเกนิ รัศมี 20 กิโลเมตร จากจดุ เรม่ิ ตน พรุงนภ้ี ายหลังจากการสาํ รวจภูมปิ ระเทศ เราอาจ ไดรองรอยอะไรเพิม่ ขนึ้ ” “ลกั ษณะของปา มันผิดไปจากทเี่ ราผานกนั มาแลว มาก ราวกับคนละภาคพนื้ ทีเดยี ว” “ฉนั ก็งงอยเู หมือนกัน อยากคิดวาเราโผลอ อกมายังอกี โลกหนึ่ง ถา ไมใ ชเ พราะพบเสอื หนิ ตวั นั้น ซงึ่ เปน เคร่อื งยืนยนั วาเราไมไดอ ยไู กลจากทเี่ ดิมสักเทา ใดเลย ทวาภมู ิประเทศมนั สลับซบั ซอน บงั ตาเราอยเู ทา นั้น” มาเรยี กลาวอยา งไตรต รอง แลว มองดูกลมุ ควนั ขาวมวั ทล่ี อยปกคลมุ พืน้ ทีอ่ ยทู ว่ั ไป ราว กับไอหมอก ผดิ กันแตว าแทนท่มี ันจะหอบเอาความหนาวเยน็ มาสมั ผสั กาย กลบั กลายเปนไอระอุ อุนของบอ ลาวาทรี่ ะเหยออกมาจากปากปลอ ง ซึ่งคงจะมีอยูท่วั ไป ทาํ ใหอากาศบริเวณหุบทง้ั หมด เหมอื นอบดว ยเครอื่ งทําไออนุ แมต ะวนั จะลบั โลกไปแลว และในหบุ เขาเชนน้กี ็ทาํ ใหไ มรสู ึกหนาว เยน็ อยางเชนทค่ี วรเลย ชว ยใหรูสึกสบายผิดไปกบั ปาทวั่ ไปยามราตรีกาลท่ีผา นพบกันมาแลว “บรเิ วณที่เราโผลออกมาทนี่ ี่ ถึงแมจ ะพนจากกน เหวนรกข้นึ มาไดก ต็ าม มนั ก็ยังเปน สว นทลี่ ึกทส่ี ดุ ของหุบตอนหนง่ึ มปี ากถํ้าหรอื ปลองระเหยของไอลาวาอยเู ตม็ ไปหมด” “ผมชอบอุณหภมู ทิ น่ี ่เี สยี จรงิ ราวกบั อยใู นหอ งทําไออุน ถงึ แมจะเหมน็ กลิ่นกํามะถัน บางก็ตาม มนั เปนครงั้ แรกท่ีอากาศสบายท่สี ุดนับต้งั แตเ ดนิ ปา มา คนื น้ี เราจะไมห นาวกนั จนปวด กระดกู อยางทพี่ บอยเู ปน ประจาํ ” ไชยยนั ตว า และมนั กจ็ ริงเชนนนั้ อากาศท่ีแวดลอมอยูใ นขณะนี้ มอี ุณหภมู ใิ กลเคยี งกับคนื ฤดรู อ น กรุงเทพฯ ไมจําเปน จะตองใชก องไฟเลย นอกจากกอ ไวเปนเพื่อนเทาน้ัน ชยั ภมู ิส่งิ แวดลอมกด็ ู เหมอื นจะใหค วามมน่ั ใจไดม ากที่สุด ปลอดภัยจากภยันตรายท้งั มวล “แตม ันไมถูกกับฉนั เลย มันรอนพอๆ กบั เตาอบ” มาเรยี บน พรอมกบั เปาลมลงไปในคอเสื้ออนั ขาดกะรงุ กะริ่งของหลอน ระหวา งทเ่ี ขาเอนตัวลงนอนหงายเหยยี ดยาว เอาศีรษะพาดยา มหลังอยา งผอ นอารมณ ก็ สงั เกตเหน็ เพอื่ นสาวผรู ว มสถานการณล กุ ข้นึ เอาไฟฉายสองสํารวจไปรอบๆ คร้ันแลวตอ มา กาํ ลงั ครุน คดิ อะไรอยคู นเดยี ว กร็ ูส ึกวา จะเหน็ รา งขาวทางดานหางตาแวบๆ เดนิ ผละไปทางธารนํ้า เบ้ืองหลังใกลๆ พอหนั กลับมา กเ็ ห็นเสือ้ ผา ของมาเรียกองทงิ้ อยกู บั พื้น เจาของอนั ตรธานไปเสียแลว ชายหนมุ รบี ผดุ ลุกขึ้นอยางรวดเรว็ ควาปน กับไฟฉายสอ งกราดลงไปในธารนํ้า แตก ไ็ ม พบอะไร นอกจากผิวน้ํา แกงโขดหนิ และไอขาวมวั บางๆ ลอยกรุนปกคลมุ อยเู หนือธารทั่วไป [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2438 “เมย! ” เขารองเรียกเสียงหนกั ๆ ไมมีเสียงตอบ นอกจากเสยี งน้าํ ทไ่ี หวกระฉอกอยูเบาๆ ไชยยนั ตเดนิ เขา มาจนชดิ ขอบฝงอันอุดมไปดว ยวา น และพันธุไมนํ้าบางชนดิ ฉายไฟ กราดไปตามโขดหนิ กลางนาํ้ ที่งอกอยูท ั่วไป แลว จองตะลึงงันหยดุ หายใจลงชวั่ ขณะ... กลางธารนาํ้ ใสเหมือนกระจก ระดับลกึ เพยี งอก รมิ โขดหินกอนใหญท่งี อกอยใู น ระหวา งกอตะไครนา้ํ มาเรยี ฮอฟมนั นอนทอดกายแชน ํา้ พงิ หนิ อยทู นี่ นั่ หันปลายเทา เหยยี ด ลาํ ตวั อันเปลือยเปลา ครึง่ จมคร่งึ ลอยมาทางดา นเขา สขี าวโพลนของผวิ อนั ประดบั ไปดว ยขนออ นปยุ สี ทอง ซง่ึ ปกคลมุ อยูทว่ั ไปตดั กับสีเทาของกอ นหนิ และความเขยี วสะกานของพันธไุ มน ํา้ แลประดจุ นางไมในเทพนยิ ายของแอนเดอรส ัน บวั ซง่ึ มีปลายยอดสที ับทมิ เหนอื ทรวงทั้งคู อวบอลา งเต็มเตา ลอยฟองกระเพอ่ื มปรม่ิ ๆ อยเู รย่ี ผวิ นาํ้ ไรเฟลกับไฟฉายคมู อื วางอยบู นกอนหินเหนือศีรษะ ในระดบั ทพ่ี อเอื้อมถึง แวบเดยี วเทานนั้ ท่สี องไฟไปพบ ไชยยนั ตด ับไฟฉายวบู ทุกส่ิงทุกอยา งกลางธารนา้ํ กลายเปน เงาตะคุม “เส่ยี งอนั ตรายมาก ในการที่ผละแยกมาอาบน้ําอยูคนเดียว” “รอนจนทนไมไหว” เสียงตอบมาลอยๆ จากเงามดื “ถางน้ั ก็รีบอาบ แลวรบี ขน้ึ ผมจะนั่งเปน เพื่อนอยูตรงนแ้ี หละ” ไชยยนั ตบอก ฉายไฟสํารวจไปรอบๆ บรเิ วณ โดยระวังลําแสงไมใ หส าดไปกระทบ รางท่ีนอนละเลยี ดนุงสายวารนิ อยูนัน้ “ฉันไมต อ งการเพ่ือนสาํ หรับการนัง่ เฝา แตต องการเพือ่ นทจ่ี ะลงอาบน้ํากับฉนั ดวย โดดลงมาเถดิ ไชยยนั ต นํ้าในธารนเ้ี ปนน้าํ ท่ีอุดมไปดว ยแร และอุน สบายมาก พนันวา จะไมมแี หลง เตอรก ีซ บาธ ที่ไหนในโลกวเิ ศษเทา กบั ธารนา้ํ แรธ รรมชาติทนี่ ่ี มนั จะชว ยใหเรามีกาํ ลัง และหวั คดิ ดี ขึ้น ถา ลงมาแชส ักพัก...” เขาอึกอัก เสยี งลอยมาอีกวา “พกั สมองเรือ่ งอื่นใดเสยี ช่ัวขณะ ถึงจะคดิ ก็ไมมีประโยชนอ ะไร come on boy, don’t take life seriously!!” ไชยยนั ตทดลองแชมือลงไปในสายธาร มนั เปน นํา้ อนุ นา สบายและแชม ชน่ื สําหรับการ ลงไปนอนแชอ ยางยิ่ง จริงตามทม่ี าเรยี บอก และบางทมี ันนาจะชว ยใหส ภาพอันหมักหมมเหนยี ว เหนอะ อันเปน ตน เหตขุ องจติ ใจเศราหมอง เครยี ดคล้าํ และออนละเหยี่ เพลยี แรง คลคี่ ลายไปในทาง ท่ีดีขนึ้ แตถ ึงอยางไรความรสู กึ อนั ตะขดิ ตะขวง สองจติ สองใจกย็ ังครอบงาํ อยู ไชยยันต เรยี บรอ ย สภุ าพ และมกั จะเกรงใจคนเสมอ โดยเฉพาะอยางยิง่ สภุ าพสตรีในยามท่ีเขาไมเ มาเหลา [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2439 “ผมจะอาบเหมือนกนั แตใ หค ณุ ข้นึ เสยี กอ น เราอาบคนละทเี หมาะกวา ” “ถางน้ั ก็กลบั ไปนอนเสยี เถอะ stupid!” ไชยยนั ตห นาชา เพราะถกู ดา เยยเอาซ่ึงๆ หนา เลือดแลนข้นึ หนา เปน ริว้ ท้งั เจ็บ ทั้งคนั ที่ หัวใจ “มันเรอ่ื งอะไร ทีม่ าวา ผมเปน ไอง่ัง หะ !...” “ไมม ีน้ํายาหรอก คุณนะ !!” ถา จะแปลคําพดู ของมาเรยี ออกมาเปนไทยๆ จากสํานวนนน้ั กค็ งจะไดความหมาย ทาํ นองนี้ “ประเดย๋ี วพดั ปลํ้าเสียเลย พบั ผา” นายทหารหนมุ รอ งออกมาเปนภาษาไทย อกี ฝายคงฟงไมร ูเรอื่ ง แตก อ็ าจเขา ใจความหมายตามประสาทสัมผสั มเี สียงหวั เราะ แหบพรา เยยยัว่ มาอกี กระแสเสียงน้ันมนั ย่วั ไปหมดทกุ อยา ง ไมว า โทสะหรือราคะ พรอ มถอยคาํ เปรยวา “งั่งชนิดไหนนะ ทย่ี นื ไมไ ดส ตอิ ยบู นฝง นนั่ ?!!” เทา นน้ั เอง หนมุ ไทยกไ็ วล ายอาชาชาติ ไชยยนั ตถ อดเสอื้ ผา ออกหมด แบกปนกบั ไฟฉาย เดนิ ทองนํ้าโครมๆ ตรงเขา ไปหา รูสกึ วาหลอ นจะปด ปากหวั เราะ แลว ก็ฉายไฟสวา งจาจบั มาท่เี ขาเต็มตัว คร้ังแรกถงึ กับสะดุงโหยง ขยบั จะงอตวั หลบลง แตแ ลวก็แขง็ ใจ วางหนาตาเฉย เดินลุยนาํ้ เขาไปถึงหลอน วางไฟฉายกบั ปน ของตนเองลงบนโขดหนิ กอนเดยี วกนั แลว กระชากไฟฉายของมาเรีย ทถ่ี ือข้นึ จส้ี องเขาเผาขนมา สองกลับไปยงั รางของหลอ นท่ีครึ่งนัง่ ครึ่งนอนในทา หงายอยู มาเรียหร่ีตาใหน ิดหน่งึ อมน้ําเปาเลน แลว ชูขางามขางหนง่ึ ขนึ้ มาพน นา้ํ ถีบขอมือเขาเฉ ไป อกี ขาหนงึ่ ใตน าํ้ เลื้อยมาเกี่ยวขอ เทาเขาไว พรอมกนั ...ขาที่ลอยพนน้ํากย็ นั มาทเ่ี ขา พรบิ ตา นั่นเอง ไชยยนั ตก็เสยี หลักลม โครมลงไปในน้ํา หนาควา่ํ คะมําลงไปกลางลาํ ตัวของแหมม สาวเลอื ด เยอรมนั ปนฝรง่ั เศส พรอมกบั เสียงหวั เราะแหลมท่ีกงั วานล่ันไปทงั้ สายธาร หลอ นรา ยกาจอยา งมหากาฬพอๆ กบั ความรา ยกาจของ ‘นรกดาํ ’ ท่แี วดลอมอยใู น ขณะนี้ เกินความคาดฝน ทจี่ ะเช่ือไดม ากอ นของเขา เพราะทนั ทที ี่หนา ถลาํ จมนาํ้ ลงไปปกอยกู ลาง ลาํ ตัวขาวอลองฉอง มาเรยี ขยุมจกิ ศีรษะเขาไว กระชากแกวงไปมาอยา งรุนแรง พรอมกับกดขย้ี ใบหนา ของเขาลงกบั บรเิ วณทไ่ี ชยยนั ตเกดิ มาไมเ คยจะไปขอซบกับผหู ญิงใด “kiss it!” หลอนตะโกนลั่นอยา งดเุ ดอื ด กล้นั ไปกับเสียงหัวเราะปา เถอ่ื น [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2440 ไชยยนั ตสาํ ลกั ตาเหลอื กอยใู ตน ํา้ ปากจมกู หนา ตาของเขา เกลอื กเชด็ อยกู ลางตวั ของ หลอ น เกินจะขัดขนื หรอื ปอ งกันทนั เพราะคดิ ไมถ งึ วูบนั้นเอง เขากท็ ะลึ่งโลดขน้ึ มาพน ไดด ว ย ความคดิ ท่ตี อ งการฆา หลอ นดว ยความเคยี ดแคนอับอายเหลือท่จี ะกลา ว แตแ ลว กน็ กึ ขึน้ มาไดว า มา เรยี ฮอฟมัน เปน คนตางชาติ หลอนไมเ ขาใจธรรมเนยี มประเพณขี องไทย และคงไมเ ขาใจดว ยวา ลูกผชู ายไทยถอื ศกั ดศิ์ รเี ชนไรบาง จงึ พยายามสะกดกล้ันโทสะไว คดิ ปลงเสียวา ...สถานการณเทาที่ เผชญิ อยูน้ี มนั ที่สดุ ทจ่ี ะมหาซวยอยแู ลว บางทีการกระทาํ วิตถารของมาเรยี อาจแกเคลด็ ชว ยใหโชค ดขี ้นึ มาไดบ า งกระมัง “บิ๊ทซ!” เขาผรสุ วาทออกมาอยา งเหลืออด “บัสตารด!...” หลอนสวนตอบมาอยา งหลายโลนพอๆ กัน ยังหวั เราะอยา งเผด็ รอนอยเู ชน นน้ั แหย ปลายเทามาถบี กระตนุ อารมณเขา ใหท ี่สขี า ง “…come on! F..uck me if you can!!” พรบิ ตานน้ั เอง ไชยยนั ตควา ขาของมาเรยี ไว ยกชูขน้ึ สงู ในกลยทุ ธก ารจับเตะของมวย ไทย แตแทนที่จะใชศอกหรอื อาวธุ อืน่ ใดสวนตอบ มอื อกี ขา งหนง่ึ เขาขยุม เต็มกําลังไปตรงตาํ แหนง ทห่ี นาถูกบังคบั ใหเ กลือกจูบเมอื่ ตะกี้ มาเรียรอ งเสียงแหลมลั่นสะบดั ดิ้นสุดแรงเกิด แตแกไ ขสถานการณไ มไ ด รา งกายทอ น บนจมท่ิมลงไปในนํา้ สาํ ลกั คล่ักๆ อาการเดียวกับเขาเม่ือครนู บ้ี า ง ไชยยันตหวั เราะออกมาดว ยเสยี ง คาํ ราม จบั ขาของหลอ นชูสูงไวเชนน้ัน อกี มือหนง่ึ กแ็ กแ คน พลิกหมนุ รา งอันขาวโพลนนนั้ ใหหวั ดํากดลงไปในนา้ํ เกอื บจะเกา สิบองศา และคราวนีก้ ็เปน โอกาส หรือเปนทีของเขาบา ง ที่จะขยาํ้ ขย้ี ท่ิมตําซอนไซเขาไปยงั ท่ีใด กะเวลากดนํ้า เอาใหต าเหลอื กเชนกนั “เสรจ็ พอ ละวะ นงั เสอื ขนทอง หนอยแนะ! ไมร ูจักนายไชยยนั ตซ ะแลว จับหอ ยหัว บชู ายญั เสียเลย” เขาคํารามอยคู นเดียวอยา งทะยานใจ มาเรยี ฮอฟมนั เปน ‘นงั เสอื ’ จรงิ ๆ! เสอื ตวั เมียในฤดูผสมพันธุเ สียดว ย ทง้ั ๆ ทศ่ี ีรษะปก จมอยูในน้าํ หลอ นแกวง ตัวเขามาควาขาเขาทย่ี นื อยไู วก ัดฉับเขาใหท ่หี นา แขง หนุม ไทยพลาดทาอีกครัง้ รองโอกปลอยมอื ทีจ่ ับออกดว ยความตกใจระคนเจ็บปวด มา เรยี หมุนตวั นํ้าแตกกระจายแลว กลบั ขนึ้ มายนื ทรงตวั สาํ ลกั จามเพราะกินน้าํ เขาไปหลายอึก ไชยยนั ต น้นั พอต้ังตวั ตดิ ก็ปรีต่ รงเขา ใส ระดบั นาํ้ ทยี่ ืนอยเู ทยี มเอว เขายงั ไมทันจะเขา ถงึ ตัว แหมมสาวกป็ น หมัดฮุกขวาโครมเขามาท่กี ระโดงคางอยางถนัดถนี่ อดีตนายทหารปน ใหญคาดกลยทุ ธไมถ ึง เผลอ ตัวรองอุทานลั่นออกมาอกี คร้งั ถลาหมนุ ควางเสยี หลกั ไป คราวนหี้ ลอ นสบถกรูเกรียวออกมาเปน ภาษาขางพอ ฟง ไมไดศ พั ท วงิ่ ไลต ามเขา มาจกิ ศรี ษะเขากระชากฟด เหวย่ี งไปมา ลักษณะไมผดิ อะไร [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2441 กบั หญงิ ยปิ ซใี นการตอสูอยา งแมวปา พยายามจะเตะ กดั ชก ตอย ตบ และขว น สุดแตว า จะมโี อกาส อยางไหน แมก ระทั่งเอาหวั ชน พรอมกบั แผดเสียงอยา งบา คล่ัง เปนไปในอาการของแซโดแมโซ คสี ติค อนั เปน การวกิ ลวิการทางเพศ ชนิดดุเดอื ดกระหายเลือดแบบหนึง่ ไชยยนั ตเ องกเ็ ร่ิมระหํ่าพลงุ พลา นข้ึนมาพอๆ กัน เขาจิก ท้ึง ตบ และกระชากฟดเหวี่ยง กบั หลอ นอยกู ลางธารนา้ํ ทา มกลางฉากอนั เปนความมดื ของราตรีกลางหุบลกึ นน้ั เสยี งสบถผรุสวาท ดาทอและคําหยาบโลน แซร ะงมเอด็ องึ ไปหมด ชนดิ ท่เี จา ปา เจาเขา ถา หากมจี รงิ กค็ งจะตอ งอดุ หู หรอื มฉิ ะนน้ั กเ็ ผนกระเจิงไปหมด มันสน้ิ สุดลงดว ยการจบั ลอ็ กแบบยวิ ยดิ สูของไชยยนั ต ขณะน้นั รา งของหลอนถูกขึงพืด หงายแผต ิดอยกู บั โขดหนิ กลางน้าํ โดยมีรางใหญโ ตแข็งฉกรรจข องไชยยนั ตประกบอยูขา งบน เหน่ือย หอบ หมดเรยี่ วแรงไปดวยกนั แตมาเรยี ยงั ไมห มดอารมณคลง่ั รา งของหลอ นบดิ อยูเรา ๆ รองตะโกนแหลมกรีดดว ยคาํ หยาบท่ีสุด “ฉีกฉนั ออกเปน ชิน้ ๆ ฆา ฉนั เสีย!!” “เมย! ” เขากระซิบเรียกใหส ติ เม่อื นั้นเอง หลอนดูเหมอื นจะกลับคนื รสู ึกตวั ข้ึนมาสงบน่ิงราบคาบลง ลมื ตาขนึ้ จอ ง หนา ไชยยนั ตหัวเราะเบาๆ เขาเขาใจอาการอนั แสดงออกใหเห็นชดั ในดานจติ พาธของหลอ นเปน อยางดี คอ ยๆ ปลอยมอื ทข่ี งึ ขอมือของหลอ น และถอยหา งออกมา มาเรียรดู ตัวเองลงไปนั่งแชน า้ํ หลบั ตาลงอกี ครัง้ ศีรษะพิงแงห ิน “เมย! ...” เขากระซบิ เรยี กอกี คร้ัง ทอดวงแขนมาประคองโอบเอวไว แตค รงั้ นี้เปนการสมั ผัส อยางแผวเบาออ นโยนทสี่ ุด “เยส?...” เสียงหลอนครางอยา งแผวระโหย อารมณเ ถ่ือนจางสลายสดุ สน้ิ ลง “ผมรุนแรงกับคุณไปหนอย...เปนอยางไรบา ง?” “โอ! เทอริฟก !” หลอนพึมพํา เบนศีรษะพงิ กบั ไหลเ ขา “เจ็บมากไหม?” “เจบ็ แตก ็มคี วามสุขท่สี ดุ คุณละ เจ็บบา งไหม?” “เจ็บ...แตไ มไ ดมีความสขุ เลย เหนอ่ื ย แลวกเ็ ปลอื งแรงไปเปลา ๆ ผมไมถนดั ท่จี ะเมค เลิฟโดยวิธีนห้ี รอก และจะวา อนั ท่จี ริง ผมก็ไมไ ดช น่ื บานหรรษาอะไรเลยสกั นดิ เดียว มนั หมดสิน้ ไปกบั การออกแรงตอสอู ยา งเดียว” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2442 “ประเด๋ยี ว ฉันจะทาํ ใหค ณุ มคี วามสขุ ที่สดุ ใหค ุมกบั คา ทอี่ อกแรงเปลา เมือ่ ครูน้ีทเี ดยี ว” มาเรียกระซบิ หอบๆ เอยี งหนาจูบเบาๆ ท่รี ิมฝปากเขา แลว เอามอื จบั แขนทัง้ สองของ ไชยยนั ตใหก อดไวรอบตวั หลอนไมเ ดยี ดฉันทไ มวา เขาจะวางฝา มอื ตรงตาํ แหนง ไหน ภายใต กระแสน้าํ อนั อบอุน ประหนง่ึ อยใู นอางอาบน้าํ แบบเตอรก ชิ นัน้ เนือ้ แนบเนื้อ ในธารนํ้านั้น เปนการพกั เหนอ่ื ยอยูครู ความรูส กึ อันมอดดับไปดว ยการ ออกแรงตอ สูของไชยยนั ต ก็เร่ิมกอ จุดและลุกโชนขึ้นเปน ลาํ ดบั สัมผัสคร้งั นี้ มันเปนการสัมผัส อยา งออนละมนุ ตามรสนยิ มของเขา ระหวา งผวิ ตอผวิ มกี ระแสนํา้ อุน เกือบจะรอนเปน สือ่ ชวย ความรูสกึ มนั ผดิ แผกพสิ ดารไปกวาปกติ ชวนใหฉงน หลอ นเรม่ิ ตน จบู เขาอยา งหนักหนว ง มอื ท้ังสองเร่ิมควานไล แลว กไ็ มร ังเกียจท่ีจะให เขาตรวจสอบทางสรรี ะ ในทสี่ ดุ เขาเองกลบั เปนฝายตองจบั ขอมอื หลอ นไว “โน! เปนตายผมก็ไมยอมเสยี ทคี ณุ อยา งนน้ั อีกแลว” มาเรียหวั เราะเสยี งใส ทอดลําขาอันเครยี ดครดั ใหล อยตามสายนาํ้ เสยี ดสเี บาๆ กบั ตัวเขา แลวฉุดออกไปทร่ี ะดับน้าํ กลางธารสวนหน่ึงที่ลกึ ทส่ี ุด ยนื เต็มสว นสดั แคร ะดับอก หนั หลังบอก “ชวยถหู ลงั ใหฉ ันที” หลอ นบอก ชายหนุมเอามอื ขดั หลังให แตแลว กป็ ระชดิ แผน หลังมาเรีย สวมกอดไว ตะโพกงอน เชดิ กลมหนาเปนสว นทส่ี มั ผสั ไดม ากทส่ี ุด เพราะมันโคงลํา้ ชว งเอวออกมามาก มอื ของเขาลบู ไลอ ยู ทีห่ นาทองอันเครียดไปดว ยกลา มเน้ือปราศจากไขมนั นนั้ อุดมไปดว ยปยุ ขนออ นละเอยี ดนุมราวกับ คลุมดว ยกาํ มะหยี่ ใจทีเ่ คยกรา วและมนั่ คงทสี่ ดุ บดั นี้กลับเตน ไมเปน สา่ํ ตึงเครียดแทบระเบิด “ไมน าเชอ่ื เลยวา คุณแตงงานมาแลว ตง้ั 3 ป อยา งที่บอก” เขากระซบิ “ทําไม?” “เหมอื น...พรหมจารยี ” หลอนหวั เราะ หงายหนา จอ รมิ ฝปากทหี่ เู ขา “ยงั ไมท นั ลอง จะรูไ ดอยา งไร?” “เนื้อหนงั มังสาขา งนอกนก่ี บ็ อกอยูแ ลว ” “อยา เพ่ิงไวใจนะ ทะเลที่เหน็ ฝง อยใู กลๆ อาจจะเวิ้งวา งลกึ ลบั วา ยเทา ไหรกไ็ มถ งึ ฝง เมอื่ ลองลงไปวายเขาจรงิ ” “ข้นึ ไปขางบนเถอะ เมย” มาเรยี ส่ันศรี ษะ อมย้ิม “ไมหรอก ฉันอยากดูปญญาคุณ...ท่นี !่ี ” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2443 “ถา งนั้ ...ยา ยไปทน่ี ้ําตื้น...” “โน!” “ถาง้ัน...” เขาพยายามจะพลกิ หลอ นใหห ันหนา กลบั มา มาเรียสนั่ ศีรษะอมยมิ้ อยูเชน นนั้ “โน!...” “นกึ วา ไมมปี ญ ญางน้ั ร”ึ “เกดิ เปน ชาย ตอใหฉลาดในสรรพวทิ ยาการทั้งโลก แตก จ็ ะกลายเปน นายงงั่ ที่สุด ถาเขา ไมเรียนรูใ นเรอ่ื งชนดิ หนึง่ ...” มาเรียเปรย แกลง สลดั ผมใหป ลายปด หนา เขาเหมอื นจะตบเยย ฉะนนั้ ยนื กอดอก หัน หลงั ใหเ ฉย ไชยยนั ตแยกเข้ยี ว ในชวี ิตชายชาตรขี องเขาท่ผี า นผูห ญงิ มานับรอย ไมเคยพบใครทา ทาย เยาะหยนั และสบประมาทเทา น้ีมากอนเลย และมันถึงคราวแลวท่มี าเรยี ฮอฟมนั ควรจะตองรจู กั เขา งา ยนิดเดยี ว กระแซะเขา แทรกกลางเขาไปเทาน้นั ปลายขาของมาเรยี ทีย่ นื เหยยี บพ้นื ชดิ กันอยกู เ็ สียจงั หวะ แยกหา งออก ลาํ ตัวเสียหลักเบนล้าํ ลอยฟองนํ้าไปเบอ้ื งหนา 30 องศา หลอ น อุทานแหลมเมอื่ รตู วั วา เสียที แตก ็ชา เกนิ กวา ที่จะเบยี่ งเบนพลิกพลวิ้ เสยี แลว “โอว วว อีซ!่ี ไชยยันต อา ววว. ..” ไชยยนั ต อนนั ตรัย เพงิ่ จะตระหนกั ซึมซาบแกใ จเดยี๋ วนีเ้ องวา ความประทับใจอนั ดื่มดา่ํ อยางไรท่เี ปนจดุ บนั ดาลใหท า นมหากวสี นุ ทรภู รจุ นาเหตุการณระหวา งพระอภยั กบั นางเงือก ยาม เมอ่ื พบกนั กลางสายธาร ในชวี ิตจรงิ ของทา นคงจะเคยภริ มยส มสวาทกบั สตรใี นนา้ํ มากอนแลว สมัย ทีร่ อนเรพ เนจรใชชีวิตอยใู นเรอื นแพ เทย่ี วลอ งไปตามแมน ํา้ ลาํ คลอง... ไฮโดรเจน 2 สว น บวกออกซเิ จน 1 สวน อันเปน สูตรของน้าํ มนั กอใหเกดิ ความแนน ฝด ใครสกั คนหนงึ่ เอาเนื้อถเู นือ้ ในนํ้ากย็ ังลั่นปด ไมค ลอ งเหมือนชโลมดวยนา้ํ มันปน มาเรยี หลับตาแนน สะบดั หนาเราๆ อยไู ปมา แตก ด็ นิ้ ไมพ น ไดแ ตรอ งคาํ วา “อีซยี่ ! อี ซยี ! ...” แลว กอ็ ทุ านไมเ ปนภาษาเยอรมันหรอื ฝรั่งเศส นายปน โต (ตามทค่ี ะหยนิ่ เคยเรียกไชยยนั ต) ไมฟ ง เสียงเสียแลว เพราะวา เขาเองก็เพง่ิ จะมาพบกับสัจธรรมอันลา้ํ รสของทานสนุ ทรภเู ขาอยา งปราโมทยโ อชเอมทส่ี ดุ ดาริน เชษฐา รพินทร หรอื ใครตอใครจะเปน ตายรายดีอยทู ่ีไหน ไชยยนั ตลืมเสยี แลวอยางสนทิ ในภาวะเชนนี้ ประสาททุกสว นเขมง็ เกลยี วเครยี ดแทบระเบดิ เขาเองกพ็ รํ่าอะไรออกมาไมเปนภาษาเหมือนกนั ตึง ไปหมดทกุ สวน ตอใหเ อาปน ใหญม ายงิ กรอกหใู นขณะนีก้ ไ็ มร สู ึก ตะโพกอนั งอนชอ ยอวบหนาเตม็ ไปดว ยสปรงิ แหง ชวี ิต ลาํ ขาทีใ่ หญง ามแข็งแรง อกซ่ึงลน ราวกบั อดั ดว ยพาราฟน แตแทท่จี รงิ เปน [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2444 ตอมไตเนอื้ แท อนั เกดิ จากเผา พันธุผ นวกกบั การบรหิ ารออกแรงอยูกลางแจงตลอดเวลา และอะไรตอ มอิ ะไรทมี่ นั ย่งิ ใหญไพศาลลานตาลานใจ ไดแตเหลอื บๆ มานาน เพงิ่ จะไดค นควาทดสอบกนั ออกไปเดี๋ยวน้ีเอง! ถา ดอ็ กเตอรฮอฟมนั ฟนคืนชีพข้ึนมา และมาใหเ ห็นหนา กันอยูใ นขณะนี้ ไชยยนั ตมี หวังเอา .600 ไนโตรฯ ผา กะโหลกเสยี เทาน้ัน เทาของนางเงอื กผมทอง หลุดลอยจากพนื้ ลอยฟองอยูในน้ําเหมือนอาการวายของกบ หนา ควํา่ จมผลุบจมโผลอ ยูในนํา้ “ไมเหน็ หรอื ฉันกาํ ลังจะจมนํ้า!” หลอ นละลา่ํ ละลกั ไชยยนั ตห ัวเราะกระชาก “ถา ไมอยากจม เกาะหนิ ขา งหนาไว มือคุณถึง เมย! ” “ไม! ไมเ อา ปลอ ยฉัน” “ไมปลอ ย เกาะที่หินขา งหนา ถา ไมเ กาะสําลกั น้ําตายเอง!” มาเรยี ด้ินสาํ ลกั อยูค รู ในทสี่ ดุ ก็ตองยอมจํานน เผยอตวั ขึ้นเกาะโขดหินไว และนั่น หมายถงึ หลอนไดห ลวมตวั เขาไปครง่ึ คอนแลว มิลลิเมตรตอ มิลลเิ มตรของการคบื หนา มันเปนความทรมานจนปวดราวไปทกุ ระบบ ประสาท ผสมผสานไปกับความสขุ สันตห รรษาสดุ ยอดแทบระเบดิ เสยี งคาํ รามปนหัวเราะของเขา เสยี งครางเครือสั่นสลับไปกับอาการกรดี รอ งอยางสะดุงผวา ซ่ึงปรากฏแทรกอยเู ปนระยะ กลางฉาก อันเปนความมดื มดิ ทแ่ี วดลอ มไปดวยมา นหมอกไออนุ ของธารน้ํารอนนั้น กลนิ่ วานเสนห จันทร ตลบอบอวลไปตลอดทงั้ สองฟากฝง “รายกาจจรงิ ไชยยันต! ” “จาํ ไว คราวหลงั อยาเรียก ไอง่ัง” “ปลอ ยกอนเถอะ แลวขน้ึ ไปขางบน...” “นรกหรอื สวรรคก ็มาหยดุ ไวไ มได! ” ไชยยนั ตขบฟน รัดเอวหลอ นไวแ นน ตลอดกายส่นั เทิ้มพยายามตอ สอู ดกล้ันกับอาํ นาจ ชนิดหน่งึ ท่ีหมนุ ควา งแรงกลาอยูภายใน ซึง่ กาํ ลังจะหาทางทะลักทลายออกมา ประดุจมหานทีที่ หาทางระเบดิ เข่ือนทาํ นบ ถกู แลว! นรกหรอื สวรรคก ็ไมมีทางจะมาหยดุ เขาไวไ ดใ นภาวะเชนน้ี แต เขาเองน่นั แหละจาํ ตอ งหยดุ กลน้ั ใจขมสตอิ ยกู บั ทโี่ ดยไมกลา ทจ่ี ะขยบั เขย้อื นแมแ ตน ิดเดยี ว เพราะ ตระหนกั อยกู บั ตัวเอง ถา มนั ลัน่ อีกกรึบเดยี วเทา นั้น ไมวา จะเดนิ หนา หรือถอยหลัง เมื่อนน้ั สวรรค ลม ทัง้ ๆ ท่ยี งั เดนิ เขา ไปไมถงึ จุดหมายปลางทางอันลาํ้ ลกึ “อทิ ’ส เวร่ีโทต...อะโฮ! เฮาว วนั เดอรฟ ลู ยูอาร! !...” เขากดั กราม หลุดพึมพําออกมาอยา งลมื ตวั “โอเค โก ออน ไชยยันต! ควิค!!...” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2445 ไชยยนั ตไมต อบ ยืนตวั แขง็ หลบั ตาแนนอยูเชนนนั้ ดูเหมือนมาเรียจะไหวทนั หลอ น เอีย้ วตวั ตะแคงหนากลับมามอง รอ งถามมาอยา งโลดเรา “...ฮวาย สต็อป?” หนมุ ไทยไมยอมกระดกิ กระเดี้ย ถา หากสามารถจะมองเหน็ กนั ในความมืดได เขากค็ งเหน็ มาเรยี ฮอฟมนั ย้มิ อยางเทา ทัน และเตม็ ไปดวยเลหเ หลีย่ มเลศนยั หลอนไหวตัว! กรึบเดยี วเทา นั้น!! ไชยยนั ต อนนั ตรยั ก็หมดสิน้ ทุกอยา ง เหมอื นเกาะแขวนอยบู นปากเหวดว ยสายเชอื ก อนั ตึงเปรียะ เปอ ยใกลจ ะขาด ซงึ่ ในทันทนี ั้น ก็ถูกอะไรมากระตกุ กระชาก รา งของเขาขาดลอยหลน ลงไปในเหวนน้ั ลึกลงไป...ลึกลงไปอยา งเควง ควา งไมมที สี่ ้นิ สุด ปราศจากอาการยดึ เหนยี่ วใดๆ ท้งั มวล พรอ มกบั เสยี งรอ งอทุ านแหลมยาวออกมาไมเปนภาษา กระแดวดนิ้ ไขวค วา หาท่ียึดเหน่ียวจน สุดพลงั ฤทธ์ิ หนามืดหมดสติวบู ... หนุมไทยใจฉกรรจมารสู ึกตวั อีกคร้งั เม่ือตนเองจมลงไปสําลักนา้ํ เหมือนคนเพ่ิงฟน จากสลบ และผูที่จิกหวั เขาประคองขนึ้ มาคอื มาเรยี สําเนยี งเสียงหวั เราะแผวเบาของหลอนในเงามดื และเขากโ็ ผเผถลาํ เขา ไปซบนง่ิ อยูกบั อบอนั หยนุ เปนสปริงนาเกลือกหนนุ ย่ิงกวาหมอนยางคูนน้ั หลอนจิกผมเขา กระชากเบาๆ ไปมา “พัวรบ อย! ฉันไมอ ยากฉดุ คณุ ข้นึ มาจากใตนา้ํ เลย ปลอยใหจมนํา้ ตายเสยี รูแลวรูร อด” “ตายก็ไมว า ขอเพียงใหเ กดิ ใหม. ..อนิ ยวั ร วูมป! ...” “ชีท! ไมม ีทางหรอก วา แตจ ะทําอยางไรดี นี่ฉนั กาํ ลังมคี วามคดิ ท่ีอยากจะฆาคณุ เสยี นกั เตือนแลว ก็ไมเ ชอื่ บอกใหข นึ้ ไปขางบน” กลาวจบ ดว ยเสยี งกระซิบอยา งแคน ๆ นั้น มาเรยี ผลักหนา เอาเขายันหนาทองเขา ดนั ใหผ ละหลงั อไู ปในนา้ํ ไชยยนั ตแ ข็งใจรวบรวมกาํ ลงั ท่หี มดสนิ้ ออนเปลย้ี ไปใหก ลับคืนมา แลวทรง กายยนื ข้นึ เต็มสว นสดั ตรงเขาไปกอดรัดเคลาเคลยี หลอนเปนพลั วนั อกี ครัง้ มาเรยี สบถอบุ อบิ สะบดั ปดปองคอ นควักอยูค รู แลวกย็ อมใหเ ขาเคลาเคลยี พะนอไคลก ลางธารอีกครั้ง “ไมมนี ํา้ อดนํา้ ทนเลย...” หลอนตอ วา ขณะท่พี าดลาํ ตวั อยูบนตกั เขา ตา งครึ่งน่งั ครึ่งนอนอยูบ นหนิ ใตนํา้ ซ่งึ โผล งอกขึ้นมาเปน แทน อันราบเรยี บ มอื เริ่มซนอกี ครั้งตามเผาพนั ธฝุ รง่ั เศสขา งแม ไชยยนั ตไมห วงหาม ในขณะเดยี วกนั กไ็ มย อมเสียเปรียบ “ชว ยไมไ ดเลย คุณเจตนาแกลง ผม” มาเรยี เปล่ียนมอื ทั้งสองมาทอดคลอ งคอเขาไว ยนื่ ริมฝปากไปจอปาก แลว ดุลิน้ พลิก พล้ิวเขา ไปพนั อยกู ับล้ินและบริเวณภายในปากของเขา จนขนลกุ เกรยี วไปหมดทั้งตวั นนั่ คือละออง [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2446 ไอของอ็อกเทนที่โชยกระตนุ กองเพลงิ ทซี่ าดับ ใหตดิ เช้อื ลกุ ฮอื ข้นึ อกี หลอนเกงเหลอื เกนิ ...เกงอยา ง มหาประลยั โลก ซงึ่ เขาไมเ คยพบในผหู ญงิ คนใดมากอ น แมแตสาวแกแ มหมายชาวปารเิ ซยี งแทจริง ถงึ แมส าวประเภทนงุ หม สาหรีเสพยเ ครื่องเทศอันเปนเมอื งตนตํารบั เองก็เถอะ “ฉันจะทาํ ให ‘เจาชายนทิ รา’ ตื่นขึ้นมาอกี ครงั้ ” หลอ นกระซิบ เนนฟนขบย้าํ เบาๆ ทแ่ี ผน อกเขา ไลแ นวไปจนถึงสขี างและหวั ไหล มือก็ ยงุ อยูใตน า้ํ “กค็ งไมย ากนกั หรอก” มาเรียหอไหลสยิวกายนิดหนงึ่ พรอ มกับหวั เราะคิก ลมื ตาโต “ทแ ดร อทิ ’ทสิ ...” “พทุ อทิ อนิ !...” นางเงือกผมทองบนตักของเขาส่ันศรี ษะ “โน! น็อท เยท็ ” “เมย?” “อะหะ?” “ยู อาร เกรท!” “แอนด ยู อาร สตรอง...ไอ ลั๊ฟ อิท!” “โดน ’ท ยู เฮียร ม?ี ไอ เซด...พุท อิท อนิ !” มาเรียหุบเขา ปดแนน หนบี เอาขอมือขา งหนึง่ ของไชยยนั ตเ ขาไวด ว ยเหมือนจะบบี ให แหลกลาญไป แตเน้อื นมุ ของปลขี าไมสามารถทาํ อนั ตรายกระดกู ขอมอื ของเขาได ทวา ก็ไมสามารถ จะดงึ กลบั ออกมาไดเ หมอื นกนั เพราะมนั มัน่ คงเหนยี วแนน ราวกบั ดกั หมี “จะหกั มอื ผมหรอื ?” “ไมวามือหรอื อะไรทั้งสนิ้ ถามันลกุ ลํ้าในขณะทฉ่ี ันบอก ‘โน’ มนั จะถกู บดใหยอ ยยบั ไปทีเดียว ฉนั ไมต อ งการใหค ุณรบี รอน แลวกต็ กหลนเสียหายอยางเมอื่ กน้ี ้ีอีก” “สาบานวาจะไมเ ปนอยา งนนั้ อกี ถาเปน ...จะนอนลงใหเ หยยี บยอดอก” “จรงิ ร?ึ ” “จรงิ ” “ถา งั้น เรากลับขน้ึ ฝง ฉนั ไมอยากจะเปนนางเงอื กอกี ตอไป” แหมม สาวเปด ปลเี ขา ปลอยมอื ไชยยนั ตเ ปน อสิ ระ ตนเองถบี หิน ตีกรรเชียงไปยังหนิ กอนตรงขาม ดําผดุ ดําวา ยเลนน้ําอยทู ี่นน่ั พออดตี นายทหารปนใหญเดินลุยนาํ้ เทียมอกใกลเขามา หลอ นกท็ รงกายยืนขน้ึ ควาปนกับไฟฉาย วง่ิ กลับข้ึนฝง ตรงไปยังกองไฟทก่ี อ ไว ทรดุ ตัวลงคกุ เขา ซนุ ฟนเขาไปจนลกุ โชติ แลวเอามอื สะบดั ผมอนั เปยกลชู ุมโชกน้ํา ผง่ึ ไอไฟโดยไมส นใจไยดกี บั [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2447 เสือ้ ผาอกี ตอไป รศั มไี ฟจากกองสาดจบั รางเปลือยผดุ ผอง แดงเรอ่ื แลเห็นไดถ นดั กวา อยใู นความมดื ของธารนาํ้ ไชยยันตจองภาพน้ันอยา งลานใจอกี ครัง้ ถกู แลว เขาเคยเหน็ มาเรีย ฮอฟมันในเรอื นกาย แรกเกดิ ปราศจากอาภรณใดๆ หอหุมมากอ นแลว แตม นั เปนคนละสภาวะกบั ในขณะนี้ ยามนัน้ มนั เปน เวลาแหงความเปนความตาย ซง่ึ สภาพของหลอนทาํ ใหเกดิ ความสงั เวช มากกวาจะเกิดความรูส ึกอนื่ ใดขน้ึ ได แตย ามน้ีมนั เราอารมณน กั โดยเฉพาะอยางยิ่งเม่อื หวนคดิ ไป ถงึ กายสัมพนั ธระหวา งเขากบั หลอ นเมือ่ หยกๆ ท่ผี า นมา มนั ชางเหมอื นกบั นักฝน เปย กกลางฤดรู อน สมยั ทีย่ งั เริม่ แตกพานฉะน้ัน ฝน ทต่ี นื่ ขน้ึ มาอยา งกง่ึ ออนเพลยี ก่ึงสุขกระสนั ตื่นเตน แลว ก็อยากจะ หลบั เพือ่ ฝน ตอ ใหส ะใจ เขาเดนิ ใกลเขาไปทางเบอ้ื งหลงั หลอน ไมอาทรตอเครื่องนงุ หมดจุ กนั จะพะวงสนใจ อยูก ับมันไปทาํ ไมมี ในเม่อื อากาศทง้ั ภายนอกและภายใน มนั ระอุอาวเผากายอยเู ชน น้ี หลอนกําลงั เปน ‘อฟี ’ ผหู ญงิ คนแรกของโลก ก็ทาํ ไมเขาถึงจะเปน ‘อาดัม’ ไมได ภายในสวน ‘อเี ดน’ ทเ่ี ตม็ ไปดว ยระบดั ไอลาวา เชนน้ี ปามันอาถรรพณแรงรายนัก กจ็ ะลองแกอาถรรพณประชดมนั ดูสักที เปน ตายรา ยดี ตอ ง แปลงสัญชาตเิ ปน สัตวป าเหมือนมนุษยย คุ ตนประวตั ิศาสตรใ หม นั รไู ป มาเรีย ทอดกายนอนชนั เขา ขางหน่งึ ขึน้ ไขวมอื ทั้งสองประสานรองศรี ษะ ขณะที่เขา หยอนตวั ลงใกลๆ ดวงตาคนู นั้ ลืมใส กระทบแสงไฟสอ งประกายเขียวเขมวาววาม หยดนา้ํ เกาะพราว เหมอื นเกลด็ เพชรลอดทุกขุมขน ในแสงสวา งรางๆ จากกองไฟเชนน้ี เขาจึงเพง่ิ สังเกตเห็นรว้ิ รอย ของการโรมรันกนั อยา งปาเถ่อื นในธารนาํ้ รางอนั งามสะพรัง่ อวบอดั เขียวชาํ้ เปน จ้าํ ตลอดท้ังตวั ท่ี ทรวงอกทง้ั สองขา ง หนาทอ งและนอง เทาๆ กบั ท่ีเขาเองก็เพิ่งรวู าปากแตกหอเลอื ด โหนกแกม ชา้ํ และเจ็บยอก แปลบเสยี วทชี่ ายโครง ตลอดจนบริเวณเชิงกราน “อยา ใหเ ราตองตอสูก ันอยางเมือ่ ตะกน้ี ีอ้ ีกนะ” เขาพดู ออมแอม อยา งไมสูจะไวใ จนัก มอื ลูบอยทู ่ีตน ขาอวบขา งทวี่ างราบกับพน้ื นน้ั มา เรียหวั เราะ ภเู ขาเน้ือทั้งสองลูกกระเพอื่ มเปนระลอก “กลัวเหรอ” “ยอมรับวากลวั รูสกึ วา ตนเองรังแกผูหญิงอยางปา เถื่อนทสี่ ดุ ...” ไชยยนั ตถ อนใจยาว เอื้อมมอื ไปลบู ไลต รงบรเิ วณเขยี วช้าํ ของหลอน “ดซู ิ เขยี วไปหมด หมดนีม่ นั เลวระยาํ จริงๆ ไมน าทําคุณใหเ จ็บเลย” “ฉันตองการใหค ณุ ทําเชน นน้ั ถาคุณไมสู ไมท าํ ฉนั อยา งท่ีทําลงไปแลว ฉันอาจฆาคณุ เสยี กไ็ ด” “นากลวั เหลอื เกนิ ” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2448 “ใช! สเตเกลเขากก็ ลวั ฉนั ในขอน้ีแหละ แตอ ยา กลวั ไปเลย มันไมเ กิดขึ้นบอยนัก หรอก” พรอ มพูด หลอ นหวั เราะเบาๆ เผยอตัวข้ึน ฉุดไชยยันตใ หน อนลงเคียงขา ง พลิกตะแคง หันหนา เขามา พาดทอ นขาเกยตะโพกเขาไว อกี มือหนง่ึ ลบู ไลเ ลนอยูตามใบหนา “คณุ เคยบงั คบั ใหเ ขาทําวิธนี ก้ี บั คณุ หรือ?” หลอ นพยกั หนา คบี นวิ้ ท่ปี ลายจมูกเขาเลน “สองครง้ั เทานั้น ตงั้ แตเ ราแตงงานกันมา และทง้ั สองคร้งั เขาเกือบจะหยา กบั ฉนั ” “ทาํ ไม และอยา งไร?” ไชยยนั ตกายตอบ กอดรดั ลบู คลําไปตามผิวทป่ี ระดบั ไปดวยขนอยุ อันออ นนุมของรา ง ทอ่ี ยใู นออมตระกอง มนั ใหค วามรสู ึกทลี่ ะลานในแผกไปกวา ผวิ ละเอยี ดเกลยี้ งเกลาของหญงิ เอเชีย เต็มมือ เต็มกาํ ไปทุกสว น “คร้งั หนึง่ ฉนั บอกใหเ ขาใหใ ชก าํ ลงั เต็มท่เี พ่ือขมขนื ฉันใหไ ด และฉนั บอกเขาไวก อ น แลว วา ฉันจะสูอยา งไวลดแคท็ ทเี ดยี ว เขาเหยาะแหยะเกนิ ไป และทะเลอทะลาเขามาโดยไมทนั ระวังตวั ฉันเตะ แลว เขากล็ งไปดิน้ หนา เขยี ว พอฟน ขน้ึ มา คาํ แรกทเี่ ขาพดู กบั ฉนั ก็คอื ‘เราหยา กนั ดีกวา’ ฉนั กบ็ อก ‘โอเค’ แตพอรงุ เชา เขาก็ทาํ เปน ลืมเสีย พอฉนั เตือนเรอ่ื งที่เขาทาหยา เขาก็พูดไป อีกอยางหนึ่ง” “คณุ นะ เหรอเตะดอ็ กเตอรฮอฟมันลงไปดนิ้ หนา เขยี ว” “ใช!” “เตะอีทา ไหนกนั นํ้าหนกั ตวั คุณแคน ้ี และน้ําหนกั ของสามีคณุ แคไ หน” “คุณไมเชอ่ื หรอื ” “มันเชอ่ื ยากเหลือเกิน” “ถางน้ั ลกุ ขึ้นยนื ซิ แลวฉนั จะเตะคณุ ใหด ู ดูซวิ าคณุ จะลงไปชักดิน้ เหมอื นสามีของฉนั ไหม?” ไชยยนั ตข มวดค้วิ จองหนา ชกั เอะใจ “หมายความวา คณุ เตะ...” มาเรยี ทําจมูกยน นดิ หนึ่ง พยกั หนา อกี ครงั้ “ความจริงฉนั กไ็ มไ ดต ั้งใจจะทาํ อนั ตรายเขาถึงเพยี งนั้นหรอก มันกาํ ลังชุลมุน ฉัน เหวยี่ งเทา ออกไปสดุ แรงเกดิ แลวมนั ...” “มันก็หลดุ เขาไปในระหวา งขาของเขา?” ไชยยนั ตรองลน่ั ตอประโยคของหลอนมา มาเรียหวั เราะอายๆ ไมต อบแตพยกั หนา อดีตนายทหารหนมุ ปลอ ยกากออกมาสุดเสยี ง [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2449 “เดด็ แท! ใหมนั ไดย งั ง้ซี ิ กน็ า ใหเขาทาหยา อยูห รอก แมคณุ เอย โชคของนายไชยยนั ตด ี มาก ทีไ่ มห ลวมตวั ถกู เตะอยา งด็อกเตอรฮอฟมันบา ง... ออ ! แลวอีกครง้ั หน่ึงละ มันเกิดข้นึ อยางไร?” “เขากาํ ลงั นอนหลับอยู. ..” “แลว?...” “ฉนั ยอ งเขามา เอากุญแจมอื ท่ีเตรยี มไว สบั ขอ มอื สองขางเขามดั ไขวห ลงั แลว มดั ขาตดิ กับเตียง เอาแสมา เฆย่ี นเขาอยา งไมน ับ เขารอ งเอะอะโวยวายลนั่ บา น แตม นั ไมมีประโยชนอะไร คน ใชผวิ ดาํ สองคนในบา น ฉันปลอยใหไ ปเท่ียวในเมืองเสยี กอ นแลวเมื่อตอนบาย ขณะนนั้ เราอยู ดว ยกันท่บี า นพกั เมืองไนโรบี ฉนั เฆยี่ นเขาจนเลือดอาบไปทง้ั ตัว แลว บงั คบั เขา...” ไชยยนั ตล ืมตาโพลง ตะลงึ พรงึ เพริดไปหมด “บังคับ...อะไร?” มาเรยี ดงึ หนา เขาเขามาแนบ แลวกระซบิ เปน ภาษาฝร่งั เศสทีห่ ู อีกฝายตาเหลือก หลุด ปากออกมาเปน ภาษาไทย “ตายหะ !...” “คุณดาฉนั หรอื ?” “เปลา ผมเพยี งแตแปลกใจเทานน้ั ทําไมคณุ ตองการใหเ ขาทําเชน นัน้ ตองใชว ธิ เี ฆย่ี น บงั คบั เขาดวยหรือ ขอรองดีๆ เขาไมย อมทาํ ใหหรือยังไง?” “เขาทาํ ใหฉ นั เสมอแหละ แตม ันไมมีรสชาตอิ ะไรเลย ถา ฉนั ไมร สู กึ วาไดบงั คบั ใหเ ขา ทาํ เหมอื นกับทาส ไดเห็นเลือด เห็นความเจ็บปวดของเขา ขณะนน้ั ฉันรสู กึ วามีอาํ นาจ มีความสขุ ราวกับราชนิ ีทเี ดยี ว” ไชยยนั ตกระเดือกนาํ้ ลายลงคอ ทองอกั ษรจาก ก.ไก ไปจนถงึ ฮ.นกฮกู นรกดํามีสงิ่ ที่ เขาจะตอ งศึกษาเรียนรดู ว ยความนา สะพรงึ กลวั มากเหลอื เกนิ แตมันก็ไมม ากไปกวา อารมณว ปิ รติ ผิดสามญั ของแมสาวเลอื ดเยอรมนั ผสมฝรง่ั เศสผูนี้ “แลว เขากข็ อหยา คณุ อีก?” “ก็ช่ัวคืนนน้ั เทานั้น เขาพดู ดวยพิษโทสะเดอื ดแคน ทฉ่ี นั ทํารนุ แรงกบั เขาไปเชนน้ันเอง สเตเกลไมมวี นั ยอมหยาขาดจากฉนั หรอก แมวา ฉนั จะรายกาจจนถึงขนาดฆาเขาเสียกต็ าม เขารกั ฉัน มาก...โอ! พัวร สเตเกล...” ประโยคหลงั หลอ นพมึ พําอยูในลําคอ แววตาเศรารนั ทดลง เมอ่ื หวนระลกึ ไปถึงสามผี ู วายชนม ไชยยนั ตไมเ ปด โอกาสใหห ลอนราํ พึงถงึ อดีตสามใี นดานเศรา สลด “ไมเ หน็ เลา ใหล ะเอยี ด มนั ลงเอยอยา งไร สาํ หรับเหตุการณว นั นัน้ ” “ฉนั เลาใหฟน แลว ไมใ ชห รือ?” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2450 “ยังไมต ลอด คณุ บอกแตเ พยี งภายหลังจากท่ีจับเขามดั เฆีย่ นตเี ขาดว ยแสมา แลว คณุ ก็ บงั คับเขา...แลวยังไง เขายอมทําใหไหม?” “ครัง้ แรกเขาไมยอม เขากําลงั โกรธแคน มแี ตสบถสาปแชง ดาทอฉนั แลวสาบานวา ถา เขาดนิ้ หลุด เขาจะฆา ฉนั เสยี แตไ มมวี ันหรอก...ถึงอยางไรขณะน้นั เขากด็ นิ้ ไมห ลุด ฉันมดั เขาไว แนนหนาท่สี ุด...มดั อยา งเชลยโทษประหารทเี ดยี ว” แลว หลอ นก็หอ ไหล หัวเราะคกิ ๆ มอี ารมณเรงิ โรจนข น้ึ มาอกี เมือ่ ระลึกถงึ พฤติกาม ของตนเองในอดีต อันเตม็ ไปดวยความเผด็ รอน “แลว ยังไงตอ ไป?” “ในที่สดุ เขากย็ อมจํานน ยอมทําตามทฉ่ี นั ออกคําส่งั ” “คณุ ทรมานเขาจนเขาตอ งยอมง้ันรึ?” “เปลา ฉนั ขูเ ขาอกี อยา งหนึง่ ” “ขูยงั ไง?” “ขวู า ถา เขาไมยอมทําใหฉนั ฉันจะแลน ออกไปที่หมูบา นของคนงานผิวดาํ ทีอ่ ยไู มห าง ออกไปนกั ทอดกายลงนอนกลางลาน แลว ประกาศหาชายฉกรรจสกั คนหน่งึ หรือสกั ก่ีคนกไ็ ดให เรียงแถวกนั เขา มาคลีค่ ลายอารมณใหแ กฉนั ขณะนั้นฉนั ไมมเี ส้อื ผาตดิ ตัวเลยสกั ชนิ้ เดียว เขากลวั ฉนั จะทําอยางน้นั ก็เลยตอ งยอมแพ” ไชยยนั ตก ลนื นา้ํ ลายอกี ครงั้ “แลวคณุ ก็แกม ดั เขา” “เปลา” “อา ว! แลวเขาจะทําใหค ุณไดอ ยางไร” “ฉนั ใหเ ขาทํา ในขณะที่ยังถูกมดั เปนเชลยอยนู น่ั แหละ ถา ปลอยเขาเปนอิสระในตอน น้นั ฉันจะผูกมดั เฆยี่ นตีเขาทาํ ไม บอกแลววา เขาตอ งปฏิบตั ิใหฉ ัน ในลกั ษณะของทาสท่ีถูกบงั คับ ความตน่ื เตน เกษมสขุ ของฉันอยูในลกั ษณะการชนิดน”้ี “เคยไปใหหมอโรคจติ ตรวจอาการดูบางหรอื เปลา ?” “เคย แตไ มไ ดไ ปเองหรอก สเตเกลเขาสงฉันไป หลังจากนนั้ ประมาณ 2 อาทติ ย เรามา ทาํ ธรุ ะกนั ท่ีลอนดอน เขาพาฉนั ไปหาจติ แพทย ผชู าํ นาญทางเซ็กโซโลยค่ี นหนง่ึ เปน คนอังกฤษแท หนมุ รูปหลอ เสียดวย” “แลวหมอบอกหรอื เปลา วา คณุ เปน ‘คนปว ย’ ประเภทไหน มกี ารเยยี วยารกั ษากนั อยางไรบา งไหม?” มาเรยี หวั เราะ “หมอยงั ไมทนั จะบอกวา ฉนั เปน คนปว ยประเภทไหน หรือรกั ษาเยียวยาอยางไรหรอก สเตเกลรีบพาฉนั บนิ กลบั ไนโรบีเสยี กอ น แลว กไ็ มค ดิ ทจี่ ะพาฉันไปหาหมอโรคจิตคนไหนอกี เลย” “ทําไม?” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2451 “เขาจับไดว า ฉนั นดั หมอใหม าสอบอาการสัมภาษณใ นหอ งนอน ระหวา งท่เี ขาไมอ ย”ู “คุณนัดหมอเลน ชรู ?ึ ” “ฉนั ประชดเขาตะหาก แลว กก็ ระทาํ โดยเจตนาทจ่ี ะใหเ ขารดู วย” “เพ่อื อะไร?” “ไมตองการใหเ ขาทาํ แส หรอื เดอื ดรอนเกินกวา เหตุ เทยี่ วไดพ าฉนั ไปตรวจใหเ สยี เวลา ซง่ึ มันก็ไดผ ล เขาไมกลา พาฉนั ไปหาหมอคนไหนเกยี่ วกบั เร่อื งน้อี กี ” “ทําไมไมเลาใหต ลอดวา เกดิ อะไรขึ้นบาง ขณะทห่ี มอเขา มาสอบอาการในหองนอน” ไชยยนั ตล ว งอยางถงึ แกน ตืน่ เตน เรงเรา อยูในอาการรุกในคําถาม และการตอบอยาง เปดอกของหลอ น แหมมสาวหยิกกลางลําตวั เขา “เครซี่! จะซักกันไปถงึ ไหน” “อยากรู ผมก็จดั อยูใ นขา ยโรคจติ ประเภทหนึ่งเหมอื นกนั คือจะมีความเกษมสขุ สดุ ยอด กต็ อ เมือ่ ไดย ินคําสารภาพเลาบอกของผหู ญงิ สกั คนหนึ่ง เกี่ยวกับเรอื่ งชนดิ น”้ี “ไมรู ไมบ อก!” หลอนกระชากเสยี ง แลวพลิกตัวขึน้ เอาอกทาบทับแผน อกเขาไว มอื ทั้งสองจบั ศรี ษะ เขากดลงกับแผนหนิ ท่ีนอนหงายอยู สน่ั ไปมาอยา งมนั เขี้ยว คาํ รามออกมาวา “ฉันอยากจะฉกี คุณฟด คุณออกเปน รวิ้ ๆ เหมือนสิงโตฉีกเหย่อื แลว ดดู ซับคณุ เขา ไปใน สว นท่ีลึกทสี่ ดุ !” ไชยยนั ตกอดรา งอันอวบใหญนน้ั ไวแ นน กระชัย ลบู ตงั้ แตแผนหลงั ลงไปจนถึงลอน ตะโพกกวางใหญไพศาล มาเรยี ฮอฟมันแขง็ เปรียะไปหมดทุกสว น เหมอื นตกุ ตายางทอ่ี ดั ลมไว อยางเต็มท่ี เขาเองในขณะนกี้ ็มีความรสู กึ อยากจะจกิ ขยุม เน้ือหนงั มงั สาของหลอ น ใหข าดติดมอื ออกมาทีเดียว พยายามจะพลกิ หลอนลง แตม าเรยี ฝน ตวั ไวไมย อม หลอ นแข็งแรงราวกบั ผชู าย ลักษณะยามนป้ี ระกาศชัดถึงความเปนผพู ิชติ บาํ ราบอยูเ หนือเขา ประหน่ึงนางแมงมุม ทกี่ กเหยอื่ ไว ภายใต “กแ็ ลวรอชา อยทู ําไม? แมส งิ โตรา ย” เขากระซบิ ตาเขียวคนู ้ัน ปรปี่ รอื พราวไปดว ยประกายปรารถนา กองไฟท่กี อไวข าดเชอ้ื เรม่ิ หรีโ่ รย ลง ในทสี่ ดุ ก็เหลอื แตถ า นแดง รอบดา นเปน ความมดื มดิ มองเหน็ กันและกันในระหวางแนบชดิ เปน เพยี งเงาสลวั แมจ ะตง้ั สติ เตรียมใจไวอยา งเขมแขง็ ทส่ี ดุ ไชยยนั ตก แ็ ทบจะควบคมุ ตนเองไวไ มไ ด ปาดงพงไพรทาํ ใหธรรมชาติในทางสรรี ะประเภทหน่งึ ของเขาขาดแคลนอดกลั้นมานาน และเพอ่ื น ในยามกนั ดารของเขาในขณะนก้ี เ็ ปนผูห ญงิ แท อยา งนอยทสี่ ุดกแ็ ทในสภาพของทางรางกาย มหิ นาํ ซา้ํ ตลอดท้งั องคาพยพยงั เปลงปลง่ั หนั่นแนน ชวนใหวาบหวามปน ปวนใจนกั รสู กึ วา รมิ ฝป ากอนั ผะผาวไซห ามาตามใบหนา แลว กพ็ บกบั ริมฝปากของเขาบดเฟน แนบแนน ชาดกิ ไปตลอดทกุ ระบบประสาท หลอ นทาํ ตามทีพ่ ดู ไว. ..ดดู ซับเขาเขาไปในสวนที่ลกึ ลํ้า [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2452 ทส่ี ุด อยา งแชม ชาแตร อนแรงยงิ่ เพียงแตว า ไมไดฉ ีกเขาออกเปนร้วิ ๆ อยา งเชน ทขี่ ูเทา นัน้ อศั จรรย ในคืนหนงึ่ ภายใตโปงผา แบลง็ เกต็ ท่นี อนรว มกนั อยูท งั้ คณะ มันเปน แตเ พยี งเงาจาํ ลองแหงความ เกษมสันต ทเ่ี ปรียบไมไดห นึ่งในรอ ยของความจริงในขณะนี้ และมนั กเ็ ปนจรงิ ตามท่หี ลอ นไดบอก ไว หลอ นทําเสียงดงั อยา งขาดสติ เมื่อเกดิ ความลมื ตวั เควงควางอยใู นกระแสธารแหงความปต ิ ทะยานใจขดี สุด... ท้งั คตู กอยใู นสภาพเหมอื นคนท่กี ระหายนํ้าจัด เดนิ กราํ มากลางทะเลทราย ครนั้ แลว ก็ พบเขากับบอนาํ้ ...ไมมีสง่ิ ใดจะมายับยง้ั สกดั กน้ั ไวไ ด. .. แมว า การด่ืมใหเต็มกระหายอยากนน้ั จะมคี วามตายเปน ผลติดตามมาเบื้องหลังก็ตาม บดั น้ีไฟไดม อดสนทิ ลงแลว ทง้ั ไฟในกอง และไฟแหงอารมณ ทกุ หนทกุ แหงปกคลมุ อยใู นความมดื ที่น่ีไมมีนํ้าคา ง ไมม ลี ม ไมมปี า อนั แสนหนาวเหนบ็ ทรมาน มีแตร ะดบั ไอของไอ ลาวาทีพ่ ัดผา นปลอ งตีนหุบเขาออกมา ราวกับหองที่อบดว ยไออนุ บรมสุขกลางฤดหู นาว มนษุ ยต า ง เพศตางภาษา แตก ็สามารถเกย่ี วพนั กนั ได ในวงจรของชวี ิตอันเปน งานประณตี ละเอียดออนของ ธรรมชาติ ทั้งคนู อนตะแคงหันหนาเขา หากนั สขุ สมอารมณห มายและปรีด์เิ ปรมเอมอิม่ ครน้ั แลว ขณะจติ แหงสวรรควายนัน้ เอง ไชยยนั ต อนันตรัย ก็หวนคดิ ถงึ อนาคตและชะตากรรมของพวกพอ ง วูบขึ้นมาอีกครั้ง “ฉันรวู า คณุ ยังไมห ลับ แตท ําไมถงึ ซมึ นิ่งไป” หลอ นถาม “เมย. ..” ชายหนมุ เอย ขนึ้ แผวเบา เครง ขรึม “เราสองคนไมไ ดมาปกนกิ แลว กจ็ บั คแู ยกผละจากพรรคพวกมาอยดู ว ยกันตามลําพงั สองตอสอง ง้ันมใิ ชร?ึ ” เพอ่ื นสาวตางผิว นกั ผจญภยั ในทกุ ดาน เขา ใจความหมายในคําพดู ของเขา ปดแขนท่ี โอบรอบเอวออกพลกิ ผละหา งออกไปนอนหงาย มองจับขึน้ ไปยังดวงดาวริบหรดี่ วงหน่งึ กลาง ฟากฟา สูงระหวา งชองเขาเบอื้ งบน เปรยมาลอยๆ วา “กิน เพ่ือมีชวี ติ อยู และอยเู พื่อคลค่ี ลายปญ หา ไมใชปลอยใหความทกุ ขเ ศรา หวนั่ วติ ก มาเปน อุปสรรคสกดั ก้ัน จนไมก ลา ที่จะกนิ ใหตนเองดํารงชีพอยไู ด...ไชยยนั ต ถา คุณคิดวา เพอ่ื นของ คุณตายกันหมดแลว และคณุ ตองการจะกระโดดเขา หรอื โจนบอลาวาตายตามไปดว ย ฉันจะไมหา ม คณุ ไวเ ลย” ไชยยนั ตแ ทบสะอึก นั่นเปน การสบประมาทกนั อยางแรง เขาอาจแสดงความออ นแอ อะไรออกไป จนมาเรยี หม่ินเอา เลือดแลนขึ้นหนาดว ยความโกรธ แตแ ลว กโ็ กรธไมล ง...ถูกแลว เขา [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2453 ยอมรบั วา ...เพื่อนสาวตางผิวผรู วมสถานการณร า ยกับเขาผูน ี้ มีจิตใจที่กราวแขง็ ท่สี ุด หลอ นไมห วน่ั ระยอ วิตกกงั วลกับอะไรสกั อยา งเดยี ว ยง่ิ กวาหนว ยกลา ตายในสมรภูมนิ รก กําลงั ใจอันกราวแขง็ บกึ บนึ เชนนี้แหละ เปน ส่งิ ที่ตอ งการที่สดุ ในภาวการณเชนทีเ่ ผชญิ อยนู ี้ ความหมายในคาํ พดู ของหลอ น มนั กนิ ลกึ อยหู ลายแงใหค ิด ฟง แลวทั้งแสบทั้งคันหวั ใจ จนบอกไมถูก “เลิก เพลย ของเราเม่อื ครูน้ี กเ็ ปน การ ‘กิน’ เพื่อใหมีชีวิตอยเู หมอื นกันรึ?” แมนกั ผจญภยั สาวผูก ราวสวาทยกั ไหล “อยาเรยี กวา ‘เลิฟ เพลย’ นนั่ มนั มคี วามหมายมากเกินไป ทถ่ี กู ควรเรยี กมันวา ‘พซิ ิกัล รเี ลช่นั ’ เสยี มากกวา มนั เปน การสัมพนั ธท างกาย ขึ้นอยกู บั กฎของธรรมชาตเิ ทา น้นั คณุ กบั ฉนั เปน สัตวโลกชนิดเดยี วกนั แลว ก็คนละเพศ เมอื่ ความตอ งการเกิดข้นึ ตรงกัน เราก็รว มมือกนั หาทาง คลี่คลาย เปน การแกไ ขวกิ ฤตการณค วามจาํ เปน ชนดิ หน่งึ เหมอื นกัน กจ็ ําเปน พอๆ กับการเสพย อาหารนนั่ แหละ ทาํ ไมจะตอ งคดิ อะไรมาก อยา นกึ ดว ยวา..ถึงแมฉนั จะพอใจในหนวยกา นช้ันเชงิ คณุ สกั ขนาดไหน ฉนั จะกลายเปนตังเม คอยเกาะติดคณุ แจ หรอื ออ นวอนขอรอ งใหค ุณอยรู วมชวี ติ กับฉันตลอดไป อยา งผูห ญิงสวนมากเขาปฏิบตั กิ นั ภายหลังเมอื่ มีสมั พนั ธกับผชู ายคนใด พระเจา ให คณุ มาอยา งหนงึ่ และใหฉ ันมาอกี อยา งหนง่ึ ลําพังตวั ของมนั เองแตล ะอยา ง ก็ใหผลไพบลู ยอะไรแก เจาของไมไดเ ตม็ เมด็ เตม็ หนว ยนกั ยกเวน แตจ ะนํามาสัมพันธก นั ไมมใี ครเสยี เปรียบไดเปรียบ” “เปนปรัชญาทที่ ันสมยั มาก ถาผหู ญิงท้ังโลกยึดถือหลักนี้อยางเดยี วกบั คณุ ผชู ายจะ ปรดี ิ์เปรมอยางทส่ี ุด” “กอ็ ยาคดิ วาผหู ญิงท้งั โลกน้ี จะมีฉนั ยดึ หลักนอี้ ยูค นเดียว มนุษยเราแตล ะคนมีอายอุ ยู ไมน านวนั นกั หรอกไชยยันต และมนุษยชาติก็เปนสัตวโลกชนิดหนง่ึ ภายใตก ฎเกณฑของธรรมชาติ จารตี ประเพณี หรือกฎเกณฑใ ดๆ ตอ ใหมากําหนดตงั้ กนั ไวภ ายหลงั ใหด วู เิ ศษเลศิ ลอยอยา งไร มนั ก็ หนีกฎเกณฑเ ดิมไปไมได ฉนั เกลียดลทั ธปิ ากวา ตาขยบิ ปากกบั ใจไมต รงกนั คนอยางฉนั ใจคดิ อยางไร ปากกพ็ ูดออกมาอยางนัน้ ...เอาละ ฉนั งวง แลวกเ็ พลยี เหลือเกนิ ขอหลบั กอ นละ หวังวาเรา จะพบกนั อกี เมอ่ื ลมื ตาตน่ื ขนึ้ กดู ไนท! ” มาเรยี บอกมาเปนประโยคสดุ ทาย แลวกเ็ งยี บเสียงไป ไดยินแตล มหายใจแผวไดระดบั หลอ นหลับไปอยางงายดายทสี่ ดุ ไชยยนั ตนอนน่งิ สงบปลอยความคิดใหลอ งลอยไปสารพัดอยาง ตามลาํ พังโดยไมสนใจกับหลอนอีก มชิ า มนิ าน อดตี นายทหารปน ใหญกเ็ ผลอหลบั ไปอีกคนโดยไม รสู ึกตวั สะดงุ ต่นื ขึ้นอกี ครัง้ มนั เปน เวลาสักเทา ใดไมทราบได รอบตัวมืดมดิ เปน เหวนรกอยู เชน นนั้ ผทู ่ีเขยาแขนเขา คือเพ่ือนสาวผูน อนเคียงขาง พรอ มกับเสยี งกระซิบเรียกอยา งรอ นรน [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2454 “ตื่นเร็ว! ไชยยนั ต!...” “เกดิ อะไรข้นึ ?” “ฟง เสียงอะไรนัน่ !!” ไชยยันตล มื ตาสวางโพลงในความมดื เงย่ี หู แลว โสตประสาทกส็ ัมผสั กบั เสียงหนึ่ง มัน แวว มาในความเงยี บสงดั เปน เสียงปก ขนาดใหญ ที่กระพอื ตัดอากาศดงั ใกลเ ขา มาอยางรวดเรว็ ... [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)