เพชรพระอุมา เล่ม11 จอมผีดิบมันตรัย

2230 [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2231 80 ราชสกุลหนมุ หัวหนาคณะตะลึงพรึงเพริด เขาไมแ นใ จวา ฝนไปหรอื เปลาเม่อื ไดยนิ คาํ บอกเลา เชน นี้ มารูสกึ ตัวแนใ จกต็ อ เม่ือสหายรกั รว มตายถูกกระชากแขนใหย ืนขน้ึ และพรอ มกันนัน้ พรานใหญ ดารนิ มาเรีย ก็พรูกันเขา มาหอมลอม สหี นา ของทุกคนซีดเผือด “รพนิ ทร” เชษฐาหลดุ ปากออกมาเสียงแทบไมผ า นลาํ คอ จอ งหนา จอมพรานตาเบิกโพลง “เปน ความจรงิ หรือ?” “มันผดิ วกิ ลอยางไรเสยี แลว ละครบั คณุ ชาย หนิ กอ นทเี่ ปน รูปเสือทเี่ ราพบบนถํา้ ตอน เย็นเมือ่ วานนนั่ อันตรธานไปไดจริงๆ ผมกบั บุญคํายอ นขนึ้ ไปดูหยกๆ น่ีเอง ไมพ บมนั เสียแลว ” ความตน่ื เตน ตกใจตอเหตุการณ ขจัดความงวงเงยี โผเผของเชษฐาไปราวกับปลิดท้งิ กม ลงควาไรเฟลประจาํ ตวั ขน้ึ มา “ไปดดู ว ยกนั ใหเ ห็นชดั วา มนั จะเปน ไปไดอ ยา งไร!” เขาพดู หนักๆ ในลาํ คอ และออกเดินล่ิวนําหนา ไป ในทนั ทนี น้ั ทง้ั หมดก็ตดิ ตามกันมา เปน ขบวนอยา งกระช้นั ชดิ ตลอดเวลาไมม ใี ครปรปิ ากพูดคาํ ใดกนั เลย เพียงไมก ี่อดึ ใจตางก็บรรลถุ ึง ปากถ้ําทข่ี ึน้ มากอ นแลวเม่ือเย็นวาน ณ ท่นี ้ี ยกเวน จากรพนิ ทรกบั บญุ คํา ทุกคนยนื ตะลงึ เหมอื นถกู สาปใหก ลายเปน หินไป ช่ัวขณะ “โน!...อมิ พอสซิเบลิ !!” เสียงมาเรียระเบิดลัน่ ออกมา ดวงตาของหลอ นเหลอื กลานมีอาการเหมอื นจะชอ็ กหมด สติลง มุมหนงึ่ ของปากคูหาถ้ํากวาง ซงึ่ ทกุ สายตายนื ยันไดวาเมื่อเยน็ วานน้ี มหี นิ ใหญม หึมา รูปลักษณะเปน เสอื โครง ใหญย นื ผงาดเอี้ยวคออยู และตา งกไ็ ดเ ขา ไปลบู คลําพิจารณาดูจนใกลช ิด ณ บัดน้ี มนั หายไปเสยี แลว ! ไชยยนั ตเปนคนแรก ที่กระโจนพรวดเดยี วเขาไปถงึ ตําแหนงนนั้ และคนอ่ืนกถ็ ลนั เขา ไปตดิ ๆ แสงแดดในยามเชา สองผา นสายหมอกทโี่ ปรยปลิวเปน ละอองเขามาถงึ ยงั บริเวณนัน้ ทําให สงั เกตเห็นอะไรอยา งถนัดชดั เจนทสี่ ุด และ ณ บัดนี้ อดตี นายทหารปนใหญกําลงั เอามอื ลบู คลําอยู กับกอ นหนิ ซ่งึ จําไดว า เทา หนา ทง้ั สองของเสอื หินยนื เหยยี บเกาะอยเู ม่ือเยน็ วาน มอื ของเขาสั่น สะทาน มสี หี นาปนยากท่สี ดุ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2232 ดารนิ หวั เขา ออ นอยากจะรอ งกรดี ออกมาใหส ดุ เสยี ง แตก ไ็ มม คี ําใดหลุดพน ริมฝป าก อันแหง ผากของหลอ นออกมาได ซวนเซไปพิงแงผ นงั หินงอกตอนหน่ึง มาเรยี ขยบั ริมฝป ากขมุบ ขมบิ เหมอื นจะสวดออ นวอนพระผเู ปนเจา สว นพวกพรานทั้งน้นั กม็ ีสีหนา ไมเ ปน ผูเปน คน ส่นั เทมิ้ กันไปหมด...รํา่ ๆ จะออกแลน ปาราบไปไมรูท ิศรทู าง มเี ชษฐาคนเดยี วเทานั้น ภายหลงั จากสะกดสตอิ ารมณควบคมุ สตไิ วได เขากก็ วาด สายตาไปรอบๆ อยางถี่ถว นพนิ จิ พจิ ารณา ไมมีรอ งรอยหรอื ว่แี ววอะไรทั้งสนิ้ “เอ!...” หัวหนา คณะรอ งขนึ้ ดังๆ พรอ มกับฝน หวั เราะเสยี งแปรง “นี่มันเปน ฉากของการเลนกลมโหฬารทีเดยี วแหละ กเ็ ม่อื วานนี้เราก็เหน็ กนั อยทู กุ คน ไมใชหรอื วา มันเปน หนิ และยนื อยูตรงนี้ หินภเู ขาไฟอยา งการวเิ คราะหข องเมย” “คะ หนิ ...แตห นิ มนั ยา ยตวั เองได” มาเรียตอบมาเกือบไมมีเสยี ง “ฮือ้ ...เปน ไปไมไดนา ตอ งมใี ครเลนกลใหเ ราดูแลว!” เชษฐายงั คงพดู ปนหวั เราะอยูเชน นนั้ อันเปน ตรงขามกบั ความรสู กึ แทจรงิ พลางมอง ไปยังจอมพราน กลาวตอมาเหมอื นไมไ ดเกดิ อะไรข้ึน เปน การปลอบขวญั ทุกคน “หรือยงั ไงผูก อง คุณกบั ตาบญุ คาํ มาชว ยกนั แบกไอเสอื หินตวั นนั้ ไปซอ นไวท ไ่ี หน?” พรานใหญไ มต อบ เพยี งแตย ิม้ และย้มิ นน้ั แหง ผาก เดนิ วนไปรอบๆ บริเวณ พยายาม ตรวจดูตามพนื้ โดยไมป ริปากคําใดกับใครอกี ทง้ั สนิ้ ไชยยันตกดั รมิ ฝป ากแนน แทบหอเลอื ด เพ่อื จะ พสิ จู นใ หแนชดั วา สิ่งท่ปี รากฏกับตาในขณะนไี้ มไ ดฝ นไป หนา ผากเปน รว้ิ รอยยนสอ แววอศั จรรยใ จ เหลอื ทจี่ ะกลาว ระหวา งนที้ กุ คนดูเหมอื นจะกลายเปน ใบก นั ไปหมด สายตาทีม่ องจองกันเองอยไู ป มา ลวนเปนคาํ ถามทไี่ มมีคําตอบ มาเรยี เลีย่ งเขา มายนื เบยี ดชดิ กับเพ่อื นสาย กระซบิ เบาท่ีสุด “มันหายไปไดอ ยา งไร?” “พระเจาเทานน้ั ที่จะรูได! ” ดารินตอบดว ยริมฝป ากขมบุ ขมบิ ระหวางทเี่ ชษฐายืนหวั เราะเหมอื นจะขบขนั แปลกใจทสี่ ดุ ซ่งึ มเี ขาเพยี งคนเดียวเทา นน้ั ทม่ี องสถานการณใ นแงข บขนั บุญคําก็เคล่อื นเขา มาชิดพรานใหญ พูดเสียงสนั่ เครอื ไดย นิ กนั เพยี ง สองตอสอง [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2233 “เมือ่ วานผมบอกนายแลว นายกไ็ มเ ช่ือ มนั คอื สมงิ พราย! วิญญาณกลับคนื เขามาสงิ รา ง หนิ มันกลายเปน เสือจองจะเลน งานเราเมอื่ คนื แลวกห็ นไี ปแลว ไอโ ครง ดําท่ีจอ งรังควานพวกเรามา ตลอดกบั เสอื หินทเ่ี ราพบทน่ี ่ีเมื่อเยน็ วานนเ้ี ปนตวั เดยี วกนั ” เขาเหลือบตาขนึ้ สบพรานเฒา คใู จ อง้ึ ไปนาน สดุ ท่จี ะตดั สินใจอยา งไรได แตอยางไรก็ ตาม สําหรบั เด๋ยี วน้ี เขาไมวาคําพูดประสาบญุ คาํ จะเปน สิง่ เล่ือนลอยเหลวไหลเกินไปแลว จาก หลกั ฐานสิง่ แวดลอมทเ่ี ผชญิ อยู “เราจะตองไดพ บมันอกี บุญคาํ !” “หรอื ไม เรากต็ ายกนั ท้ังหมดเสยี กอ น” แกกระซิบตอบ เคาหนาเย็นกระดางเหมอื นหนิ รพนิ ทรตบแขนพรานเฒา เบาๆ แลว เดนิ กลับมารวมกลมุ กับคณะนายจาง ซึ่งยงั มงุ ลอม อยตู รงตาํ แหนง ทเ่ี หน็ เสอื หนิ ยืนตระหงานอยูเมือ่ เยน็ วาน “เหน็ วแ่ี ววการเคลือ่ นไหวของมันบา งไหม?” เชษฐาถาม จอมพรานส่นั ศรี ษะแทนคาํ ตอบ “ถงึ ไมไดหลกั ฐานอื่นใดเลย อยา งนอ ยที่สดุ เรากค็ วรจะพจิ ารณาใหถ ถ่ี วนตรงตาํ แหนง ทีเ่ สอื หนิ อยูต รงนี้...” ไชยยนั ตบ อกมาเสยี งหนกั ๆ ใชม ือกวาดลบู บนกอ นหนิ ลูกทขี่ าคหู นาของเสือหนิ เหยยี บยนื อยู “เหน็ ไหมวา มันไมม รี อ งรอยอะไรสักนดิ เดยี วท่ีจะแสดงใหเหน็ วา มกี อ นหนิ รูปเสือมา ต้งั แตตรงน้ี ตามปกติ ถา มันเปน กอนหนิ จริง และประดษิ ฐานอยตู รงนม้ี าเปนเวลานาน หากมอี ะไร สักอยา งมาเคลอื่ นยา ยถอนมันออกไปก็ควรจะเห็นรอยอะไรบา ง ตอ ใหใชว ิธีแซะหรอื ประคองกัน อยางระมดั ระวงั สักเพยี งไหน หินสองกอนซอ นทับกนั อยู เมื่อกอ นหนงึ่ ถูกงัดเอาออกไป มนั จะตอ ง เหลือรอยใหเ ห็นอยางไมมปี ญหา แตน ไี่ มม วี ่แี ววอะไรสกั นดิ เดยี ว ราวกบั วาเปนสตั วท ีม่ ชี วี ติ มา อาศัยเหยียบยนื และแข็งตัวนิ่งอยชู ว่ั ระยะสน้ั ๆ ตอ จากนัน้ กเ็ คลือ่ นตวั เองไป มนั ถึงไมทิ้งรอยอะไร ไวใหพบ” “ฉนั เห็นดว ยกบั เหตุผลขอคดิ ของคณุ ไชยยันต! ” มาเรยี รับรองมาอีกคนหนงึ่ และทกุ คนก็ไมรูจะคานหรือมีความเหน็ แยกไปในทางอืน่ ใดได รพนิ ทรไมจ ําเปน ตอ งเขาไปตรวจดตู ามที่ไชยยนั ตวา เพราะเขาเองก็เฉลยี วคดิ พรอมกบั ประสบกบั ความงงงันจบั ตน ชนปลายไมถกู มากอ นแลว ขณะที่เขามาพบพรอมกบั บญุ คาํ กอ นท่จี ะ ไปรายงานใหค ณะทั้งหมดทราบถงึ สิง่ ผิดวิกลน้ี หัวหนา คณะยงั หวั เราะเสยี งแปรงอยูเ ชนนนั้ สหายของเขายนื ขึ้นชา ๆ กลาววา [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2234 “มันไมม ปี ระโยชนอะไรหรอก เชษฐา ทแี่ กจะมายนื หวั เราะรว นอยอู ยา งนนั้ ฉันเองก็ อยากจะหวั เราะเหมือนกนั และถา หัวเราะออกไปไดเสยี งมันก็คงจะฟงพิลึกเหมอื นๆ กบั เสยี ง หัวเราะของแกขณะนีแ้ หละ” “ฉนั ขําทก่ี อ นหนิ ท้ังกอน มันหายไปไดอยางลึกลับ ขําส่ิงวกิ ลวิการท่ีเราหาเหตุผล ไมไ ด ซ่งึ มนั แวดลอมคุกคามอยูรอบตวั เราไปหมดในขณะนี้ บางทพี วกเราอาจฝนไปพรอ มๆ กัน หมด วาแตนแี่ นะ มาชว ยกนั พจิ ารณาดซู ิวา พวกเรานอนหลบั กนั อยทู บ่ี า นพกั หนองน้ําแหงของ รพนิ ทร แลวฝน พสิ ดารกนั ไปหรอื เปลา บางทรี ะยะเวลาระหวางน้ีอาจเปนคืนสุดทา ยที่เรา ตระเตรยี มตวั ออกเดินทาง แลว ดนั ฝน ลวงหนา ไปกอนกไ็ ด” วาแลว เชษฐากข็ ีดไลทเตอรสวา งพรบึ ขน้ึ ลนกบั ฝา มืออกี ขา งหน่ึง เขาสัมผัสไดก บั ความรอนจากเปลวไฟนนั้ จงึ ยักไหล สีหนา คงยม้ิ อยา งเยอื กเย็นตามเดมิ ขณะทพี่ ึมพาํ ตอ วา “ออ ! ความจรงิ แฮะ ไมใ ชค วามฝนแนๆ ถกู ไฟยังรอนแทบพองอยนู ่ี เอาละ พวกเราลง ความเหน็ กนั วา อยา งไรในสิ่งทีพ่ บเห็นน่?ี ” ประโยคหลงั เขาถามกราดไปยงั ทุกคนทย่ี นื กนั อยูในอริ ยิ าบถตางๆ ทกุ คนเงยี บกรบิ พรานใหญมองนง่ิ ไปยังราชสกุลสาว ผยู นื พิงแงห นิ กอดปน น่งิ เหมือนถูกสะกด “นกั มานุษยวทิ ยาจะวา อยา งไรครบั ?” “ฉันเปนนักมานษุ ยวทิ ยา ไมไ ดเปน นกั สัตวศาสตร หรอื วา ผเู ชี่ยวชาญในทางโลกพศิ วง เพราะฉะนนั้ ตอบไดค ําเดยี ววาจนดว ยเกลา! คุณเองเปรยี บเหมอื นเจา ปา ทาํ ไมถึงไมบ อกใหเ รารวู า มันคืออะไร” “เช่ือไหมครับวา เสือหนิ ตัวนน้ั กับเสือโครง ดาํ ท่ีทาํ ตัวเปนศัตรูจองทาํ รายพวกเรา มัน คือตัวเดยี วกัน ขณะที่โจมตเี รามันเปน เสอื จรงิ แตเ มอื่ ลบั ตาและตอ งการจะปลีกหลบ มนั ก็ทงิ้ ซากให แขง็ ทือ่ เปน หนิ ” ดารินยกมอื อนั สั่นเทาขึ้นเสยเสนผม “ขณะนี้ เดยี๋ วน้ี เม่อื ยังไมอาจเห็นชดั กับสายตาชนดิ คาหนังคาเขา ยังไมเชื่อ เพราะไมรู จะเอากฎเกณฑใดๆ มาเชอ่ื ได แตยอมรบั วา นเี่ ปนสงิ่ ลกึ ลบั พสิ ดารทส่ี ดุ กค็ ุณละเชื่อเชน นนั้ ร?ึ ” จอมพรานโคลงศรี ษะอยางอึดอัดใจเปน ทส่ี ุด “ผมเองก็บอกไมถกู เหมอื นกนั แตกอ็ ยากจะคิดอยา งทคี่ ณุ หญิงคิดนั่นแหละ ผมยอมรบั วา รเู รอ่ื งสตั วและเรอื่ งปา ดงมาดพี อสมควร ทวาตั้งแตออกจากหลม ชา งมาแลว ผมรูส กึ เหมอื นกบั วา ปานรกดาํ ของมังมหานรธานก่ี าํ ลังจะทําใหผ มตองส้นิ ลาย มนั ก็อาจเชน เดยี วกับนกั สํารวจทงั้ หลาย ทพ่ี ากันเอาชวี ติ มาทงิ้ เสียกอนหนา เราแลว ไมทราบก่รี นุ กี่สมัย” “ไพรวัลย จอมพรานผยู ง่ิ ยงอยา งคณุ ไมน าจะพดู อะไรใหพ วกเราทอถอยเลยนะ” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2235 มาเรียตาํ หนมิ า ดวงตาอันเตม็ ไปดวยแววทรหดบกึ บึนจบั นิ่งมาทีเ่ ขา พรานใหญย ิ้ม แคนๆ กมศรี ษะใหน ดิ หน่งึ “ขออภัย ผมกลาวอยางจริงใจ สญั ญากันไวแ ลว วา เรามอี ะไรกจ็ ะพดู กนั อยา ง ตรงไปตรงมา ไมจาํ เปนจะตองปกปด เง่อื นงาํ ไว ผมชักไมแ นใ จข้นึ มาเสียแลว วา ผมจะนาํ พวกคณุ ฝาความลี้ลับ อันนา สยองกลัวของดงมหากาฬนี้ไปไดต ลอดรอดฝง เพียงไหน และไมค ดิ วา คาํ พูด ของผมจะทาํ ใหพ วกเราขวญั เสยี เพราะทกุ คนในทีน่ ี้ ผมไววางใจแลว ท้ังส้ินวา เปน นักสทู ่ี เพียบพรอมไปดว ยฝมอื เปน นกั ผจญภยั ทเี่ ลอื ดเขมขน พวกเราทง้ั หมดหลวมตวั เขา มาใจกลางความ ล้ลี บั มหศั จรรยนแี้ ลว ถอยกลบั หรือกาวไปขางหนายอ มมผี ลเทา กัน สิง่ ทผ่ี มตองการจากพวกคณุ ทกุ คนก็คอื สติและกําลงั ใจอันมน่ั คงทสี่ ดุ ตลอดเจนความรอบรสู ามารถในวิชาการแขนงตา งๆ ซ่งึ พวก เรามีกันอยแู ทบจะครบองค รวมทง้ั อาํ นาจของลกู ปน ที่เรามอี ยูในมือ” “ฟาดกบั มัน รพินทร ใหรูไปวา พวกเราตอ งตายกนั ท้ังหมดเหมือนนกั สาํ รวจรุนกอน! สาํ หรับพวกผมสีค่ นนี่เยน็ ใจได สําคัญกลอมใจปลอบขวญั พวกพรานพ้นื เมอื งทกุ คนไวใ หดกี แ็ ลว กัน พวกนก้ี ลา หาญและฝม อื ดีก็จริง แตเ ขาอาจหวน่ั ไหวไปกบั สิง่ ที่มองดูเหมือนอาํ นาจภผู ีปศ าจน้กี ็ ได” ไชยยนั ตบ อกมาอยางเด็ดเดยี่ วหา วหาญ รพินทรล อบชาํ เลอื งไปทางกลมุ คนของเขาอยา งกริง่ เกรงตามคําพดู ของไชยยนั ต พวก พรานพื้นเมืองเหลา นี้ ตอใหมฝี มอื และความกลา หาญสักเพยี งใดก็ตาม แตก ็เปน พวกที่ดอ ย การศกึ ษา และมกั จะหวาดกลวั ระยอ ตอ อํานาจลลี้ บั ทมี่ นั ผดิ ปกตไิ ปจากธรรมชาติเสมอ เหตุการณท ่ี ประจักษชัดอยูกับตาในขณะนี้ มันหลอกหลอนความรสู ึกของพวกนน้ั เสียจนสุดที่จะควบคมุ สตไิ ด ขวญั เริ่มจะเสยี ไป ย่งิ คะหยน่ิ กับสางปา ก็ย่งิ อาการหนัก ทงั้ สองกายสั่นเทาเปน ลกู นก แสดงความ หวาดกลวั พรนั่ พรึงขีดสดุ จนถงึ กับบญุ คาํ ซ่งึ เปน คนมนั่ คงอาวุโสที่สดุ ในกลุม พรานพ้ืนเมือง ตอ ง พูดจาปลอบปลุกใจระคนไปกบั การผรุสวาทดาทอตามนสิ ัยของแก อยา งไรก็ตาม เขากย็ งั มคี วามเชอ่ื ม่นั วา จะควบคมุ กาํ ลงั ใจของบคุ คลเหลานไี้ วไ ด “มนั อยทู ่พี วกเราครบั ...” จอมพรานกระซบิ “ถา พวกเราไมแ สดงใหเ หน็ วา มนั เปนเรอื่ งนากลวั และมีขวัญดีอยูเ สมอ พวกเขากจ็ ะ คลายความหวาดกลวั ลงเอง” “ก็นาเหน็ ใจพวกนนั้ เหมือนกนั ฉนั เองก็แทบจะชอ็ กอยแู ลว” ดารนิ กลาวขึ้นแผว เบา ดวงตาอนั เคยเปน ประกายแวววาวแจมใส บัดนล้ี กึ โรยแหง ผาก ดว ยอํานาจความหวาดระทกึ ผสมกบั ความกรากกรําสมบุกสมบัน ขวญั และกําลังใจของหลอ นไม ปกตมิ าตงั้ แตเ มอื่ คนื แลว พรานใหญจองดอู ยา งกงั วล แตแ ลว กบ็ งั เกดิ ความแนใ จจากประสบการณ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2236 เทา ท่ีเคยรเู หน็ กนั มากอน เขาเชอ่ื วา เมือ่ วนิ าทีคบั ขนั ขดี สุดมาถึง นองสาวของนายจา งยอ มเขม แขง็ อาจอง สามารถเผชญิ กับทุกสถานการณไ ดเสมอ เพราะอยา งนอ ยท่ีสดุ หลอ นกม็ เี ลือดระห่าํ มุทะลุ อยูใ นตวั ไมน อ ย “คุณหญิงรูสึกเปน อยา งไรบา งครับ สาํ หรับเชา วนั น้ี?” เขาหมายถึงอาการของหลอน หมอดารนิ ฝน ย้มิ อยางแหง แลง แววฮดึ สฉู ายผานไปในดวงตาท้ังคู “ยอมรบั วาไมส จู ะสบายนกั ทงั้ จิตและกาย แตถ งึ อยา งไรคณุ และทกุ คนก็ไมตอ งหว ง ฉนั ไปไดเสมอและเผชิญไดใ นทุกสภาวการณ” “จะวาอนั ท่จี รงิ เหตกุ ารณทเี่ ราพบน่ี มนั กไ็ มใ ชส่ิงใหมแ ละแปลกอะไรไปนัก เราพบ อะไรทม่ี นั วติ ถารอยางนีข้ ้ึนมากอนแลวนบั ไมถ วน ทําไมถึงจะมาใจฝอ กนั เสยี กะเพยี งไอเ สือ ประหลาดตวั นี้” ไชยยนั ตเปรยประกาศ พรอมกบั หวั เราะหยนั เยยเหตุการณอ ยใู นลาํ คอ “สาํ หรับพวกเรา กไ็ มมใี ครขวัญเสียผิดปกติไปน”่ี เชษฐาวา มองกราดไปยงั พรรคพวกทุกคน แลวมาหยดุ นิ่งอยทู ่มี าเรีย ถามวา “คุณกลวั มากไหม เมย? ” แหมม สาวย้ิมกรอ ยๆ “ครั้งแรกทเ่ี หน็ หนิ รูปเสือนนั่ อนั ตรธานไป ฉันตกใจมากคะ แตถ ึงจะตกใจหวาดกลวั เพยี งใด เรากไ็ มมที างเลอื กอยางอืน่ ความกลวั มแี ตจ ะฆาใหเ ราตายเร็วยง่ิ ขึ้น ฉันคดิ วา ถา รอดชวี ิต กลับไปยังถิ่นศิวไิ ลซตามเดมิ ฉนั คงจะเขยี นหนงั สือไดเ ลม หนามาก เกยี่ วกบั ส่งิ ที่ไดพ บเหน็ ในการ เดินทางเขา มายงั โลกหลงสาํ รวจสว นน้ี และชาวโลกเขาก็คงจะเห็นวา มนั เปน บนั ทกึ เหตกุ ารณที่ เหลวไหลทีส่ ุด หรอื มิฉะนนั้ คนเขยี นกเ็ สยี สตไิ ป” “อยา เพ่ิงคดิ การณไกลถงึ เพยี งนนั้ ดีกวา มาคิดกันวา วนั นี้เราจะเรม่ิ ตนกนั อยา งไร...” หวั หนาคณะบอก แลว หนั มาทางจอมพราน พยกั หนา “ถอยเถอะ รพนิ ทร กลับไปปรึกษากนั ทแ่ี คมป” ทงั้ หมดผละออกจากปากถ้าํ ยอนกลับลงมายังที่พัก รพินทรเรยี กคนของเขาทงั้ สี่ รวมท้งั คะหยน่ิ และสางปาเขา ไปรวมกลมุ ซบุ ซิบอะไรกนั ครูใ หญ ซง่ึ เชษฐาเชอ่ื วา พรานใหญคงจะ พูดจาปลอบขวัญ และกําหนดแนะอะไรกับคนพวกนน้ั เพราะเห็นทงั้ หกคนคลายความหวาดหวน่ั ลง แตกเ็ ครงขรมึ กนั ไปหมด ไมมีใครเบกิ บานเลนหวั หรือตลกคะนองเหมือนเคย ระหวางบรรจกุ ระเพาะจากเสบียงตามมตี ามเกดิ ซึ่งเจยี ดแบง มาจากเมอื่ เย็นวาน เชษฐา ก็เอยถามทกุ คนขึ้นวา “เอาละ เรามาชวยกันวนิ จิ ฉยั วา เสอื หนิ ตวั นน้ั หายไปไดอ ยา งไร” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2237 ในกลุมนิ่งงนั กนั ไปชว่ั ขณะหนงึ่ ผูม ีหนา ทีร่ ับผดิ ชอบตอ คําถามชนิดน้ี ก็คือพรานใหญ โดยปรยิ าย เพราะทุกคนในกลุมนายจา งไมมีใครปรปิ าก นอกจากสงสายตามาที่เขาเปนเปาเดยี ว “ผมไมก ลา วนิ จิ ฉัยลงความเห็นอยางใดได เพราะถาจะบอกวามันกลายรา งเปน เสือจรงิ ภายหลงั เมอื่ ลับตาพวกเราแลว และเคลอื่ นไหวไปได ผมก็ไมมเี หตุผลทจ่ี ะมาอธิบายไดว า มนั เกดิ ขึ้นไดอยางไร” รพนิ ทรต อบอยางสาํ รวม “ทาํ ไมไมลองถามความเห็นพวกพรานพ้ืนเมืองดู โดยเฉพาะอยา งย่ิงบญุ คํา แกอาจมี คาํ ตอบอะไรบา งกไ็ ด” ไชยยนั ตหยง่ั มา ภายหลงั จากลงั เลช่ังใจอยคู รู รพินทรก็ตะโกนเรยี กบุญคาํ กวกั มอื ใหเ ขามานั่งรวมกลมุ คณะนายจาง “เลา ใหน ายจา งฟง บุญคําคดิ วา ไอเ สือหนิ ตวั นน้ั มนั เปน อะไร” เขาส่งั บญุ คาํ กะพริบตาปรบิ ๆ ทาํ หนา เลกิ ลกั่ เหมือนจะไมแ นใ จ เมื่อเขาพยกั หนาเตือน และ ไชยยนั ตก ับเชษฐาเรง เราซกั ไซข อความเหน็ มาอีกครง้ั แกจึงบอกถึงส่ิงท่เี คยไดพ ูดกบั จอมพรานไว แลว ถา จะละเวน ก็แตเพียงเรือ่ งวธิ ีแกอาถรรพณเ ทา นั้น เพราะตาเฒา ยอมฉลาดพอท่ีจะรวู ามนั เปน สง่ิ ทแี่ กไมส มควรจะพดู ออกไป ท้ังสฟ่ี ง อยา งตน่ื ตะลึงและใชค วามคดิ อกี คนหน่งึ ไดรับการแปลถา ยทอดใหเ ขาใจ แตก ็ เขา ใจไดเฉพาะคาํ บอกเลาเทา น้นั “บุญคํากระซบิ บอกผมต้งั แตเ ยน็ วานนี้แลว แตผ มเหน็ วา ไรส าระเกินไป ถึงเด๋ยี วน้ี ผมก็ ยังไมเช่ือในสิ่งที่แกเลา ” รพินทรพ ดู ขึน้ ตํา่ ๆ เม่ือบุญคํากลาวจบลง “สมิงพราย!” เชษฐาทวนคาํ แชม ชา ดวงตาท้ังคูหรีล่ งขณะทบ่ี ดเมมรมิ ฝป ากแนน “ไอเสือตวั นัน้ นะรึ ทีเ่ ปน ‘สมิงพราย’ อยา งที่บญุ คาํ เขาใจ ก็แลว ถาง้ันขณะทวี่ ิญญาณ ของมันถอดออกจากรา ง ท้งิ ซากใหก ลายเปน กอ นหิน วญิ ญาณของมนั จะไปสงิ สอู ยูท่ีไหน” “มันตองมีรางอีกรางหนึ่ง นายใหญ แตจะเปนรา งของอะไร เรายงั ไมร”ู ตาพรานเฒา บอกมาโดยเรว็ น้าํ เสยี งม่นั คง ทันใดนนั้ เอง ราวกับจะนดั กนั ไว รพินทรและอกี สี่คนในกลมุ นายจา งหันมาจองหนา กนั เองอยางฉกุ ใจ ดารินรองออกมาเร็วปรอ๋ื [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2238 “มันจะเปน ไปไดไ หม? สมมตวิ า เม่ือวิญญาณนน้ั เขา เสอื หินมันก็กลายเปน เสอื มชี วี ติ ขน้ึ มา แลวพอถอดออกมาเขา รา งของไอศ พตายซากนนั่ ศพก็ลกุ ขึ้นมาเดนิ ไดโดนสลบั กนั สดุ แต ความตอ งการของมัน รา งใดรา งหนง่ึ ในระหวา งสองรา งอันเปนเสือหินกบั ศพตายซากนี้ จะเรม่ิ มี บทบาทข้นึ ก็ตอ เม่ือวญิ ญาณเลือกเขาสงิ รางใด” “นอย! ฉันกําลงั คิดอยางเธอ!” มาเรียพดู เสยี งสน่ั “นายหญิงนาจะคดิ ถูกแลว บญุ คาํ ก็เพ่ิงจะนกึ ไดเดย๋ี วนเี้ อง มันตองเปน อยา งนั้น ไอเ สอื หินกบั ไอผีตายซากจะตองเปน วญิ ญาณเดยี วกนั !” บญุ คํารอ งขึ้นละลาํ่ ละลัก “นา คดิ นะ ผกู อง หรือคณุ มีความเหน็ อยา งไร?” เชษฐาถาม เรมิ่ มีอาการตื่นเตน กระตอื รอื รน ในการคลอ ยตามข้ึน “ขอใหเ ปนอยา งนัน้ จรงิ เถดิ ครบั ทางแกไ ขของเราก็มองเหน็ อยงู า ยๆ แลว ” “คณุ จะทํายงั ไง?” ไชยยนั ตซกั โดยเรว็ “ทําลายมนั เสียท้ังสองราง สุดแตว า จะมโี อกาสพบรางใดเขากอ น และไมต องคาํ นงึ ดวย วา ขณะที่เราพบนัน้ มันจะมีวญิ ญาณครองอยหู รอื ไม ตอ ไปน้เี ราจะทาํ อยางท่เี ครเมอรเคยทํา คือถา พบศพตายซากนน่ั นอนใหเหน็ อยทู ไ่ี หนอกี เราจะเผาเสยี และเฝาดมู นั จนกวา จะกลายเปนขีเ้ ถา แต ถา เห็นมนั ขณะท่เี คลื่อนไหวอยางสิ่งมีชีวิต เราจะสกดั จบั มนั ในทกุ วิถที าง ไมวา จะโดยลกู ปนหรอื โดยกาํ ลงั คน สดุ แตว า อยา งไรจะหยุดมนั ลงได สาํ หรบั เสอื ตัวนัน้ ก็เหมือนกนั ถา ประจนั หนากนั แบบเสือจริงกย็ ิง ถา ไปพบตอนเห็นหนิ เอาระเบิดไนโตรยัดเขา ไป ไมเ หน็ มีปญ หายากเยน็ อะไรเลย ทีเ่ ราพลาดโอกาสอยา งแลว ๆ มาก็เพราะเรายังไมรูวา อะไรเปน อะไรเทา น้นั ” “มันจะไมง า ยเหมือนอยางทว่ี านัน่ นะ ซ!ิ ” ดารินแยง “ก็ไมเหน็ มอี ะไรยาก ทแ่ี ลว มา ไมว า จะในรางเสือหรอื รางคน เรายังไมม ีโอกาสยิงมัน ถกู เทานั้น ผมก็อยากเห็นเหลือเกนิ วา ถา มนั โดนลูกปน อยางจังๆ มนั จะเปนอยา งไร กลวั แตว า มนั จะไมไดเ ปน อยางทคี่ ุณหญงิ วา เทานน้ั ” “ก็ถา มนั เปน อยา งทีน่ อ ยวา แลว คุณมีเหตุผลที่จะสนั นิษฐานอยางไร?” มาเรยี ตงั้ กระทมู าสวนควนั เขาสน่ั หนา “ผมบอกแลว วา ไมทราบ ทุกสิ่งทกุ อยา งมนั ขึน้ อยกู ับพิสจู นใ นบั้นทาย ขณะนเ้ี ขม็ ของ เราก็คือติดตามแงซายอยางเดิม ระมัดระวงั ปกปอ งชีวติ พวกเรากนั เองไวอยางสดุ ความสามารถ และ จัดการโตต อบทาํ ลายลา งกับทุกสิง่ ที่มันจะมาเปน ภยั อันตรายตอ เรา สดุ แลวแตเ หตกุ ารณเ ฉพาะหนา สําหรบั เรือ่ งสมงิ พรายน่ี ถา มันเปน ไปอยา งท่เี ราสงสยั กันแบบนี้ ผมกบ็ อกวิธีแกใหแ ลว ซง่ึ มันก็ไม มอี ะไรจะเหมาะสมไปกวาน”้ี [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2239 เชษฐาหวั เราะออกมาเบาๆ มองสบตาจอมพราน “คุณพดู ไดถกู ตอง และควรแกส ถานการณท่ีสุดแลว ผกู อง การวิตกวิจารณ หรอื คิด อะไรใหว นุ วายเกินไปกวา เหตุการณเฉพาะหนามันพน ปญ หาของพวกเราทุกคน แกไ ขขับเค่ียวมนั ไปทลี ะเปลาะ พวกเราพรกั พรอ มกันต้ัง 11 คนจะย่ันอะไร” “คุณตรวจรองรอยรอบบริเวณท่ีพกั ของเราละเอยี ดแลว หรอื เมอ่ื คืนนี้ทง้ั รา งเสือและ รางคนมันมาเดินปวนเปยนเลยี บเคยี งอยใู กลเรา อาจมหี ลกั ฐานอะไรทช่ี ว ยใหช ช้ี ัดขนึ้ อกี ก็ได” ผแู นะคือมาเรยี “ไมมีประโยชน ผมตรวจรอบบรเิ วณไมไ ดผ ลแลว ถงึ ไดไถลยอนขน้ึ ไปดบู นถํา้ นน้ั อยา งไมต ั้งใจ จึงพบวาหินกอ นน้นั มนั หายไป มนั เปน การยอนไปพบโดยบังเอญิ เหมอื นเมอื่ ตอนท่ี ไอศ พตายซากนัน่ หายไปตรงแองนาํ้ ทเ่ี ราพบครั้งแรกนนั่ แหละ” “เราจะตอ งไดค ําตอบน้อี ยางแนนอน วาอะไรมนั คืออะไร” หัวหนาคณะยาํ้ อยางมนั่ ใจ แดดเร่มิ แรงขน้ึ อากาศก็ทวีความอา วแหง ผาก วนั มหานรกเรมิ่ ตน สญั ลักษณอ นั แหง แลง กันดารของมันใหเ ห็นชดั อยา งไมมีอะไรมาเปลีย่ นแปลง รพินทรสอบถามความรสู กึ และภาวะทางกายของคณะนายจางทกุ คน เมื่อแนใจวา การ เดนิ ทางไมจ าํ เปน จะตองประวงิ หรอื ยับยงั้ เขาก็สง่ั เกบ็ ของ บรรจนุ ้ําเตม็ อัตราศึกเทา ทีจ่ ะมภี าชนะ เกบ็ ใสแ ละขนเอาไปเปนทุนสํารองได แลว นําออกเดนิ ทางทนั ที ไมม ใี ครเขา ใจวา เรมิ่ ตน ของการเดินทางวนั น้ี พรานใหญย ึดอะไรเปน หลัก และไมม ี ใครปริปาก ปลอ ยทุกส่งิ ทุกอยางใหเ ปน การตัดสินใจของเขาเพยี งคนเดียว การเดินยอนผา นขนึ้ มายังปากถา้ํ แหง เดิม แลว ไตเ ลาะบายข้ึนเนนิ เขาทางดานตะวนั ตก เฉยี งเหนอื มาหยุดชะงกั ลงั เลอยูครูหน่งึ ในระหวางปา พลวงสลบั ไปกบั รกฟา พื้นเบอื้ งลางรกไปดว ย เหด็ ปรง และเปง มีดานเล็กๆ พาดสลบั กันไปมา ราวกบั ใครมาลากเสน แผนที่ไว สว นหนงึ่ ทอดลง ไปสเู บ้ืองตํ่าทางดา นตนี เขา อกี สว นหนึง่ นําข้นึ สูเบือ้ งบนเวน ระยะหา งกันออกไปเปน ไมใหญ ลักษณะเหยี่ วแหง อุดมไปดว ยหนามราวกบั ตน งว้ิ ชลู าํ ตน ซึง่ มแี ตกิ่งกา นตระหงา นเงอ้ื ม ทามกลาง เปลวแดดสไี ฟทีฉ่ ายฉานปานจะอบลาํ ตนไมเหลานั้น ใหกลายเปน ถา นสกุ หลายตน มีรอยดาํ เหมอื น ถูกไฟกิน มันเปนปาแดงทอี่ ยูใจกลางดงดิบ ส่ีคนเดินเลี้ยงตัวตามแนวเดนิ อนั เอียงลาดข้นึ เขามาทนั โดยเกาะยดึ กอนหินและลาํ ตนไมพ ยงุ ไวเ ปนหลกั ภมู ปิ ระเทศทเี่ หน็ อยูน้ี มนั ทําใหแ ทบจะสนิ้ หวงั จอมพรานเปาลมออกจาก ปาก ระบายความรอ นอบอาวในตัว หนา ผากเต็มไปดว ยร้วิ รอยยน “แงซายอาศยั ตดั ทางขึ้นมาจากดา นน.้ี ..” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2240 เขาบอก ชีม้ อื ลงไปยงั ทางดา นท่ีทอดลงสเู บอ้ื งตาํ่ รอยเทาไถลลื่นไวย ังพ้นื ดนิ ลูกรงั ปรากฏใหเหน็ รางๆ “แตด ทู น่ี น่ั ซคิ รับ ไอกองกอยยงั ไมย อมทง้ิ เรา เครื่องหมายของมันทําทางใหเ ราบา ย หนา ขึ้นบน” พลางกบ็ ยุ ปากขึ้นไปยังดา นตรงขา ม ซึง่ มีเศษกิ่งไมย าวขนาดศอกเศษตัง้ อยูบนทาง ปลายสว นหนงึ่ หักงอไวเ ปน ลูกศรช้ที ิศทาง เชษฐากา วเขาไปหยิบขึ้นมาพจิ ารณา แลว กดั ริมฝป าก เบาๆ “ใชแ ลว มนั ละ พบสญั ญาณของมันเขาอกี จนได วาแตพบรอยของแงซายขึ้นทางดา นนี้ บางไหม?” “ยังไมพ บครับ แตเชื่อวา มนั คงลว งหนาไปแลว แงซายกบั กองกอยแยกกันไมอ อกใน ขณะนี้ แตผ มเช่อื วา ทศิ ทางทม่ี นั ชี้บอก กค็ อื ย่ัวใหเ รารูวา แงซายไปทางไหน เพ่ือหวงั ผลในการตาม เทานนั้ ” เมื่อพวกลูกหาบหามของเขา มาถงึ พรานใหญก็เคล่อื นทต่ี อ หนทางมนั เลาะออ มลกู เขา อนั แหงแลง และขนึ้ สูงทกุ ขณะ มีสญั ญาณหกั ก่งิ ไมใ หเ หน็ อยูเปนระยะ จากดา นเล็กอนั เลีย้ วลัด โผล ทะลอุ อกมาสูเสน ทางสายใหญร าบโลง แลวกแ็ ยกเขาสเู สน ทางเคย้ี วคดเล็กแคบสลบั กันไปคร้ังแลว ครัง้ เลา สง่ิ ท่ีพบเหน็ ไมมอี ะไรนอกจากตนไมแ หง กอนหนิ แลว กก็ อนหนิ ไมมที ่สี นิ้ สดุ ประกายแดดกร็ อนแรงกลาขน้ึ ทกุ ขณะทเี่ วลาลวงผา นไป มที ุง อยูบ นยอดเนนิ แตล ะลกู ทผ่ี า นข้ึนมาถึง แลว ก็ไตขน้ึ สูงเพ่อื ทีจ่ ะบรรลุถงึ ยอดเนนิ อกี ลูกหน่งึ ที่เรียงสลบั ซบั ซอนตามลําดบั ไหลข้ึนไป สตั วทพ่ี บมีแตน กหวั ขวานขนาดใหญทเี่ กาะอยู ตามลําตนไมแหง และโขกจะงอยปากอนั แขง็ ราวส่วิ เหลก็ ของมันดงั รัวอยูเปน จังหวะ แตล ะตัวทพ่ี บ มขี นาดเกอื บไกชน และสีสันดําสนทิ ราวอกี า สง เสียงรอ งพกิ ลเมอ่ื เหน็ สง่ิ แปลกปลอมคอื มนษุ ยทง้ั 11 ชวี ติ ทก่ี รํากันมาอยางอดิ โรยสะบักสะบอม ไชยยนั ตส ะกิดใหดารนิ ดู กระซิบบอกวานนั่ แหละคือ อกี าปากเหลก็ ในนรก โปงรางดนิ จืดมานานแลว ผา นพบสองสามแหงปราศจากรองรอยของสตั วส ี่เทาชนิด ใด นอกจากรอยลงงาของชา งโทน รอยทิม่ แทงเหลา นนั้ ขดุ ลกึ ลงไปในดินราวกบั รถแทรกเตอรไ ถ แตมนั เกาไมตาํ่ กวา อาทิตยหน่ึงมาแลว พรานใหญอ ธบิ ายใหท ราบวา มันพยายามท่ีจะขดุ หานาํ้ กนิ เพราะชา งมีคณุ สมบตั ิพเิ ศษ ในการสามารถดมกลนิ่ นาํ้ ใตพ้นื ดิน และมีปญ ญาขดุ หากนิ เองได แตร อยทีเ่ ห็นนนั้ แมไ อพ ลายโทน ตวั นน้ั มนั ก็คงหมดหวงั ทจ่ี ะไดกินนา้ํ เพราะสดุ ชวงงาอันยาวเหยียดของมนั ทง่ี ัดดนิ ลกึ เปนหลมุ ถึง หนึ่งเมตร [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2241 สงิ่ ที่จะพบไดก ค็ อื ทรายปนกรวดลูกรัง ทมี่ ีลักษณะแคชนื้ ๆ เลก็ นอยเทา นนั้ รอยตนี ท่ีมันยาํ่ ไว ทาํ ใหไ ชยยันตถงึ กับกระเดอื กนํา้ ลายลงคออยา งยากเย็นท่ีสุด เพราะ คนรางใหญอ ยา งเขาลงไปทดลองน่ังขัดสมาธไิ ดอ ยา งพอดบิ พอดี “นเ่ี ห็นจะใหญกวา ไอแ หวงมากทีเดยี ว” อดตี นายทหารปน ใหญครางออกมา “กส็ องเทา ไอแ หวง ลงไอตวั น้ีเทา เดยี วนน่ั แหละครบั เปนบุญตาอีกอยา งหนง่ึ ทพี่ วกเรา มโี อกาสเห็น” “เดี่ยวหรอื ?” เชษฐาถาม “ชา งโบราณใหญโตผิดปกตแิ บบนี้ มนั จะอยตู ามลาํ พงั ตวั เดยี วครบั และสวนมากกเ็ ห็น กนั แคร อยเทา นั้น ไมเ คยมรี ายงานวาใครเผชิญหรอื พบเหน็ ตัวจริงของมนั เลย แตส าํ หรับพวกเราเหน็ จะเจอมนั แนไมชากเ็ ร็ว” “ตา งคนตางไปดีกวา อยา พบพานกนั เลย” ดารินภาวนาแผวเบา สงกระแสจิตแผเ มตตาไป หลอนไมคดิ วาสตั วป าประเภทชา งจะ เปนศัตรรู ายกาจอะไร เมือ่ เปรียบเทยี บกบั มหาภยั พบิ ตั ทิ ีจ่ โู จมราวมี าในระยะหลงั ๆ และตั้งใจไวว า ถาไมจาํ เปนขดี สดุ ในดานปอ งกนั ชีวติ ตนเอง หรอื คณะพรรคแลว หลอ นจะไมท ําอนั ตรายมันอยา ง เดด็ ขาด มาเรยี อีกคนหนงึ่ ท่ีเขาไปวดั รอยนัน้ อยางสนใจย่งิ แลว เบป ากไมพดู คาํ ใด นอกจากสาย ศรี ษะชา ๆ อยา งไรก็ตาม คณะทงั้ หมดไมม ใี ครต่นื เตน กับรอยชางอนั ใหญโ ตน้ันจนเกินไปนกั เพราะความเคยชินกับขนาดของสตั วอันผิดปกตใิ นปา หลงสํารวจน้เี สยี แลว ชางรอยตนี วดั เสน ผา น ศนู ยกลางไดส ามฟุตตัวนไ้ี มม คี วามหมายอะไรสักนดิ เมอื่ ตางหวนคิดไปถึงเจา งยู ักษด ึกดําบรรพ ขนาดเทา รถดว นทัง้ ขบวน หรอื ตะขาบตัวเทาซงุ เพราะถงึ อยา งไร สตั วป ระเภทชางซึง่ ชาวโลก ทั้งหลายถือกนั วาเปน สตั วบกทต่ี ัวใหญท่สี ดุ ในพนื้ พภิ พนี้น้นั ความจริงมนั ไดปรากฏออกมากับ สายตาของคณะเดินปา ชุดนแี้ ลว วา ความเขา ใจชนดิ น้นั ผดิ ถนดั มนี ้าํ ดื่มไวส าํ รองแลว สาํ หรบั สองวัน แตป ญหาก็ผดุ ขึ้นกลางใจของทกุ คน ขณะทีร่ อน แรมบากบ่นั กนั ไปขึน้ อกี วา วนั นจ้ี ะไดอ าหารจากไหนมาประทังชีพ ถา ไมใชเสบยี งกระปอง ซ่ึง เหลืออยยู อบแยบเตม็ ที ทวา มตปิ ระจาํ ใจมกี นั อยแู ลววาตายเอาดาบหนา และบัดนใี้ นดา นความรสู กึ นึกคิด ไมม ใี ครหวังอะไรอกี แลวทง้ั สนิ้ ไมห วังแมแตว า ชวี ติ ตนจะรอด ไชยยนั ตแ ละเชษฐาผานสนามรบมาแลว กลางสมรภูมิอันยากแคนกนั ดาร ตกอยใู นที่ ลอ มทามกลางกระสุนปนใหญและจรวดทต่ี กระเบิดอยรู อบตัว หวิ โหยเพราะขาดเสบียงเหน็ด เหน่อื ยสนิ้ แรงเพราะรบหนกั หนาวส่ันกอดปน จมอยใู นบงั เกอร อันทวมทน ไปดว ยหมิ ะ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2242 ยามนัน้ ใครมาตอรองชีวิตใหก บั ตนเอง ระหวาง 1 ตอ 100 วาจะรอดไปได เขากไ็ ม ปรารถนาที่จะรอง เหตุการณอ ันยากแคน แสนเขญ็ ในครง้ั กระน้ัน กย็ ังไมส ามารถเปรียบเทยี บกบั ยามที่ เดนิ โซซัดโซเซลากขาตามหลงั รพินทร ไพรวัลย อยใู นขณะนไ้ี ด ทีน่ ไี่ มม กี ระสุนปน ระเบดิ หรือ จรวด แตม อี ํานาจทาํ ลายชวี ติ ทีร่ ายกาจโหดเหี้ยม ยิ่งไปกวา นน้ั นน่ั คอื ภัยทเ่ี กดิ ข้นึ จากการพายตวั เอง ขณะใดขณะหนง่ึ ทห่ี มดความเหนีย่ วรั้งจิตใจ อาจทาํ ใหคลุม คลัง่ เสียสตไิ ปไดใ นทนั ทจี ากสิ่งแวด ลอมรอบดาน พรานนําทางทคี่ ณะของเขาไดม อบความไวว างใจฝากชีวติ ไวให ในการเดินปา ทา มัจจรุ าชในครง้ั นี้ ไมเ คยทาํ ใหผิดหวัง เขาตอสกู ับภยั เฉพาะหนา ทจ่ี ะบน่ั ทอนกําลังและครา ชีวติ ของ ทุกคนไป คือความหวิ โหย ดว ยการเสาะแสวงหาอาหารไปพลาง เผอื ก มัน กลอย และพืชบางชนดิ พอจะใชเ ปนอาหารได ถกู เขาสัง่ ใหพ วกพรานพื้นเมอื งเก็บตนุ ไวเ ปน รายทางไป สุดแตจะหาได ตอ มาทร่ี ิมทงุ หญา คาตนี เนนิ อีกแหงหนึ่ง เขาก็ใหเ ก็บลกู เดอื ยที่ขึ้นอยูเ ปน ดง “ไมเ ลอื กอาหารเสียอยางเดยี ว ไมต องกลวั อดตายในปา” เขาบอกพรอมกบั ยม้ิ ใหอ ยางปลกุ ปลอบใจทกุ คน ยมิ้ ชนิดนน้ั ชางใหทกุ คนอบอนุ เชือ่ มน่ั และมกี าํ ลังใจข้นึ ความเหน็ดเหน่ือยกรําหนัก ทาํ ใหท ั้งหมดเครงขรมึ พูดกนั นอ ยคําทส่ี ดุ ยกเวน จําเปนจรงิ ๆ แมไ ชยยนั ตผมู อี ารมณส นุกคะนองและมองเห็นทกุ ส่ิงทุกอยางในแงข บขันอยเู สมอ ก็ ไมอาจสรา งความครกึ ครน้ื ใดๆ ออกมาได ในระหวา งกม หนา กมตาเดนิ กนั ไป ความจรงิ เขาอยากจะ พูดคยุ กับพรรคพวกทกุ คน แตมนั ไมมีเสยี งท่ีจะผานลําคออนั แหง ผากออกมาได ในระหวางกม หนา กมตาเดนิ กันไป ความจรงิ เขาอยากจะพดู คยุ กบั พรรคพวกทุกคน แตมนั ไมม เี สยี งทจ่ี ะผา นลําคออัน แหง ผากออกมาได ผานเขา ใตช อ งเขาชะโงก ตะวนั อนั แรงกลา แฝงเขากลีบเมฆ เบอื้ งหนา เปน ปาเตง็ ใบ แหงแดงราวกบั ยอมไวด ว ยครง้ั พนื้ ดนิ จับหนาไปดว ยฝุน บัดดลจอมพรานผูเดนิ นาํ อยูเ บ้ืองหนา กม็ ี อาการผิดสงั เกตไป เขาหยดุ ชะงกั กม ๆ เงยๆ อยกู ับพ้นื ตอนหนึง่ เชษฐาเขาไปถงึ เปน คนแรก แลวก็เหน็ ทนั ทโี ดยไมจ ําเปน ตองชบี้ อกจากพรานใหญ รอยเทา ของมนษุ ยค หู นึ่ง เหยยี บประทบั ไวบ นพน้ื ฝนุ น้นั เหน็ ไดอยางถนัดเปน รอยท่ี เดินไปในทศิ ทางเดียวกบั ทค่ี ณะทั้งหมดบา ยหนาไป ชว งของการกาวหนา จากรอยหนึง่ ไปสอู กี รอย หนง่ึ หา งประมาณ 3 ฟุต เปน รอยเดนิ อยา งถว งน้ําหนักตวั ไดส มํา่ เสมอ และเดนิ โดยปกติ รอยนน้ั ปรากฏใหเหน็ อยูชว งส้ันๆ จากน้ันก็กลืนหายไปบนพน้ื ใบไมแหง ทหี่ ลนลงมาปกคลมุ ทึบ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2243 ระหวา งทเี่ ชษฐายืนจอ ง รพนิ ทรผ ละจากที่เดิม ออกเดนิ คน หาตดิ ตามอยา งรวดเรว็ หาง ออกไปประมาณ 20 เมตร สีหนาของเขางง พยายามเดินออ มแยกไปทางดา นอื่นๆ ในรศั มีรอบดา น แลว ยอ นกลบั มายังที่เดิม ซึง่ บดั นี้ทุกคนมายนื มุงรวมกลมุ กนั อยู “เจา แงซายของเราเดนิ มาทางนีเ้ อง กะถกู ไหม ผานมานานสกั เทา ไหรแ ลว” ไชยยนั ตเ งยหนา ขน้ึ ถาม แลวตางก็เหน็ สหี นา ของรพนิ ทรผ ิดแปลกไป “ชวยกนั พิจารณาใหด ีซิครบั วา นนั่ มนั เปน รอยตนี ของแงซายหรือเปลา ” คําพดู น้นั เอง ทําใหท ัง้ หมดสะดงุ ใจ กมลงจอ งสํารวจอกี ครั้ง เชษฐาผสู งสัยอยูก อนแลว แยกเขี้ยวหรต่ี ายิบหยลี ง ปาดแขนเสอ้ื ข้ึนปายเหงอ่ื ท่คี าง “เรือ่ งจะใหจาํ รอยตีนกนั น่ี มนั ยากเหลอื เกิน เพราะไมค นุ ตาหรือวดั ขนาดเอาไว แตผม กลา พนันไดวา ใครก็ตามทเี่ ปน เจา ของรอยตนี นี่ ไมควรจะเปนแงซาย...” “นอยกว็ า ไมใ ชคะ...” ผเู ชีย่ วชาญในทางมานุษยวทิ ยาเสริมมาโดยเร็ว น้าํ เสียงตน่ื เตน “แงซายไมควรมีเทาท่ีใหญถงึ ขนาดน้ี ถึงเขาจะรูปรางสูงใหญส กั ขนาดไหนก็ตาม เทาก็ ไมควรจะกวา งต้งั 6 นิ้ว และยาวถงึ 1 ฟตุ รอยตนี ประทบั พนื้ ไวเ ตม็ ไมมรี อยเวา เลย ราวกับใครเอา เทาท่ีหลอดวยปลาสเตอรม ากดไว มันผดิ ปกติไปมากทีเดยี ว นวิ้ ทกุ นว้ิ มชี ว งยาวเสมอกนั หมด” “แลวงั้นมันเปน รอยตนี ใคร?” ไชยยนั ตรอ งลัน่ ออกมา ตา งยนื มองหนา กันเงยี บไปช่ัวขณะ พวกพรานพ้ืนเมอื งปลงหาบลงชั่วคราวพรกู นั เขา มา พอเหน็ เขาก็เลกิ ลกั่ กนั ไปหมด “ไอแงซายทําไมตนี โตยังง”้ี บุญคํารอ งอุทาน ลืมตากวาง “แงซายนะ ตีนไมโตหรอก ทม่ี ันโตกเ็ พราะมันไมใ ชแ งซาย!” ไชยยันตตอบ บญุ คาํ ทรดุ ตวั ลงจองพิจารณาโดยใกลอยา งลุกลน คะหยิน่ และสางปาผเู ปน เอตทัคคะ ในการอา นรอย กก็ ม จนหวั แทบจะชนกนั เอง ภายหลงั จากแหวกฝุน และใบไมข างเคียง ตลอดจน สาํ รวจลกั ษณะอยูครู สา งปากพ็ ูดลุกลน “ไมนานน่ีเอง นาย! มนั ผา นไปลว งหนา เราไมถึงชวั่ โมง” วาแลว เจา ตองสูก ็ออกคลานจับตามรอยตีนท่บี ายหนา ไปใหเหน็ ชว งสัน้ ๆ น้นั ราวกบั หมาบลดั ฮาวนดสดู กลิ่น คะหยน่ิ ยนื ยนั เห็นดว ยมาอกี คน “นํ้าหนกั ตวั อยใู นระหวา ง 70 ถึง 75 กโิ ลกรมั ” พรานใหญสรปุ การอา นรอยนน้ั อยางแมน ยาํ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2244 “มใี ครจาํ ไดบา งไหม ขนาดเทาของศพตายซากนั่น เปนขนาดเดียวกับรอยตนี นห้ี รือ เปลา?” เชษฐาถามโดยเรว็ ทุกคนนิ่ง แลตากนั ไปมา อดึ ใจ รพนิ ทรก อ็ อ มแอม “ผมกไ็ มแนใ จเหมอื นกนั ครบั ตอนท่ลี ากมนั ขนึ้ มาจากแองน้ําเมอื่ วานซนื กไ็ มท นั สงั เกต รสู ึกวา คณุ หญิงตรวจมนั ละเอียดกวา พวกเราทกุ คน” เปนความจริงตามที่จอมพรานพดู นกั มานุษยวทิ ยาสาวเปน ผทู ่เี ขาตรวจซากศพเกา แก เปน ทอนหนิ นนั้ ดว ยความพนิ ิจพจิ ารณาถีถ่ ว นไปกวา ทกุ คน เพราะมนั เปนหนาท่ีของหลอ นโดยตรง ดารินมีสีหนาปน ยากทส่ี ุด เมื่อพรรคพวกมองขอความเหน็ มาเปนตาเดียว รมิ ฝปากของหลอนเผยอ ขมุบขมบิ สนั่ หนาไปมา แลวก็หลดุ ออกมาวา “ฉัน...ฉันไมก ลาลงความเหน็ เพราะไมไ ดส งั เกตในขอ น้ันเหมอื นกนั บอกไดอ ยาง เดยี ววา ขนาดนํา้ หนกั ตวั ควรจะใกลเคยี งกนั ” “พบโดยบงั เอญิ หรอื ไดรอ งรอยอะไรมากอ น แลวตามมาพบเขา?” ไชยยนั ตถามบา ง จองหนาเขา “ควรจะเรยี กวา บงั เอิญมากกวา ผมบายหนา มาทางน้ี ก็โดยตามสัญลักษณน าํ ทางของไอ พวกกองกอยทบ่ี อกไว จึงพบเขา” “ก็แปลวา มนั เดินอยใู นทศิ ทางเดยี วกับเรา โดยนําอยูเบอื้ งหนา ?” “อยางนอย กอ็ าจจะระยะหนงึ่ ครบั ” ไมท นั จะขาดเสยี ง เขากโ็ บกมอื เปน สัญญาณใหอ อกเดนิ ตอ โดยเร็วเรงฝเ ทาขึ้นอกี สิง่ แปลกปลอมท่ีปรากฏแทรกขึน้ มา ทําใหท งั้ หมดตื่นตวั จากความกะปลกกะเปล้ียอกี ครงั้ “จําไวอยางเดยี ว รพนิ ทร อยาสนใจมงุ ตามรอยตนี ลกึ ลับนี่เปน หลกั เราจะยดึ หลักของ แงซายหรือผกี องกอยทท่ี าํ ไวใ หเหน็ เทา นนั้ ” หัวหนาคณะสงั่ จอมพรานรบั คาํ สายตาของเขากราดไปรอบดา นในขณะท่ีเดนิ ไปอยางเรง รดุ นองสาว แทบจะลมื ความเหน็ดเหน่ือย เรง ฝเ ทา ขึน้ มาจนทนั พช่ี ายผเู วนระยะหา งจากพรานใหญประมาณ 10 กาว หลอ นเหว่ยี งไรเฟล เปลย่ี นไหลส ะพาย “ทาํ ไมหรือคะ พี่ใหญ ทําไมถงึ สั่งเขาเชนนน้ั ?” หลอนถามอยางสงสยั “จุดหมายของเราคือตามแงซาย ไมใ ชต ามรอยประหลาดนัน่ ขนื ไปมัวใสใ จกบั มนั ประเดยี๋ วเขวออกนอกเสน ทางไปไหนก็ไมร ู มันอาจเจตนาลอ เราใหไปทางอืน่ ก็ได” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2245 แลว เขากห็ ันไปส่งั ไชยยนั ตก บั มาเรีย ใหลดฝเ ทาลงไปคุมกนั อยทู า ยขบวนอยา ง รอบคอบ ทัง้ สองเขา ใจความหมายโดยไมจ ําเปน ตองซักไซ หยดุ ยนื รมิ ทาง รอคอยใหล ูกหาบทง้ั สามคูเดินผานลว งหนาไปกอ นแลว ปด ทา ยขบวน “คุณเดนิ หนา ผมจะอยรู ้ังทา ยเอง” ไชยยนั ตบ อกเพอ่ื นสาวตา งผวิ พรอมกับยิม้ ให มาเรียยม้ิ ตอบ ปลดไรเฟล จากการ สะพายไหลข ้นึ มาถอื ไวใ นมอื ท้งั สองในทาเตรียมพรอม และไชยยนั ตก็บอกตนเองวาเพิ่งจะ สงั เกตเห็นเดยี๋ วน้ีเอง วิธีสะพายไรเฟล ของมาเรียผิดไปจากพรรคพวกทุกคน แมก ระท่งั รพินทรเ อง คือหลอ นจะสะพายโดยวิธเี อาปากกระบอกลงดนิ “ใหฉ ันอยทู ายดีกวา ถาคณุ ยอมรบั ความจรงิ วา ฉนั หูตาไวกวาคุณ?” “ผมไมเกง ไปกวาคณุ หรอก แตอ ยา งนอ ยทสี่ ุด กข็ อใหไ ดร ับเกยี รตใิ นความเปน ผชู าย บาง” “เกยี รตลิ มๆ แลงๆ ชนดิ นเี้ ปน เรื่องของวฒั นธรรมในเมอื ง ไมใชในปา ลึกทามกลาง ภยนั ตรายรา ยกาจเชนน้ี เราเลอื กเอาวิธปี ลอดภัยทสี่ ดุ ไวด กี วา” หลอนวา เอามอื ปาดหลังเขาอยางสนิท ผลักใหเ ดนิ ลว งหนา แตไชยยนั ตร รี อ เดินชะลอ ลงมาเคียงกนั ตาสบกันอีกครัง้ วันน้ีมาเรียแกรงกวาเมอ่ื วานมาก ตรงขา มกบั ดาริน ซง่ึ ระโหยออ น เปลีย้ ลงไป ลกั ษณะของหลอนไมเ หน็ดเหนอ่ื ยออ นเพลียอะไรนัก กาํ ลงั วงั ชาอยูตวั “ถางนั้ เราเดินไปใกลๆ กนั กแ็ ลว กนั ผมทิ้งคุณไวห ลังไมไ ด” “ตกลง ไชยยนั ต” หลอ นบอกยมิ้ ๆ ปาดทอนแขนเชด็ เหงอ่ื บนใบหนา นักผจญภยั หนมุ ชาวกรงุ ชาํ เลอื ง จองสาวผมทองท่เี ดนิ เคยี งขางไมวางตา อารมณช มุ ชื่นอันเรนลบั ก็กอ เงาขนึ้ ตา นกบั ความแหงผาก แรน แคน ทกุ ขท รมาน เขาบอกกบั ตนเองวา ความเหน่อื ยอาจลดนอ ยลงในการมโี อกาสไดเ ดินเคยี งคู สนทนาไปกับหลอ นตามลาํ พงั โดยไมต องหวงวา ดารินหรอื เชษฐาจะจับตามองอยู “เมย! ” “อ้ือหือม” “คุณเปนคนสวยมากนะ ดร.ฮอฟมันโชคดีท่ไี ดคุณเปน ภรรยา แตก ็โชครา ยท่ีมอี นั เปนไปตอ งจากภรรยารูปงามไปเสียกอน” ตาสผี กั ตบคูน้นั ชายดเู ขา ปรากฏรอยยิ้มท่ีมมุ ปาก “ปา มนั เปลี่ยวกันดาร และวา เหวมากจนกระทั่งทาํ ใหคุณเห็นฉนั เปน คนสวยไป” “ผมพูดจากใจจริง พดู จากความรสู ึกทเี่ รม่ิ จะคอยๆ เห็นในความจรงิ ขอ น้ี ไมใชพ ดู เพราะความขาดแคลน หรอื ความหนา มดื ” “ฉันสวยในดา นไหนกนั นะ?” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2246 “เปด เผย – ตรงไปตรงมา – กลา หาญ – ทรหด – ฝม ือ แลว กใ็ บหนา และทรวดทรง” มาเรยี เบิกตานดิ หนึ่ง ตะแคงใบหนา พรอ มกบั เลิกคว้ิ ขึน้ “ขอบคณุ – คุณทําใหฉันมคี วามรสู กึ เหมอื นกับวากําลังเดนิ เลน อยใู นอทุ ยานอนั ร่นื รมย สมัยอายุ 15 – 16 ตอนเร่มิ จะมเี พอ่ื นชายเปน คนแรก แตฉนั วาสเตเกลโชครา ยทกุ ดานในการไดฉนั เปนภรรยา” “ทําไมหรือ?” แววตาของหลอ นสลดลงวบู หน่งึ ขณะท่ีทอดไปเบื้องหนา “ฉันเปนสวนหน่งึ ทที่ าํ ใหเขาตองเอาชวี ิตมาทิ้งเสียในไพรลึกนี่ ถาเขาแตง งานกบั ผหู ญิงอื่น เขาคงจะถูกภรรยาเหน่ียวรั้งไว ใหใชชวี ิตรว มสขุ กนั ตามปกตขิ องผูครองเรอื นทั้งหลาย คงไมปลอ ยใหเ ขามาบกุ บนั่ ตระเวนดงอยเู ชน น้ี แตนเ่ี ขามาแตง งานกับฉนั ซงึ่ ฉันไมเคยขัดขวางเขา เลยในเรอื่ งนี้ ดูเหมือนจะสนบั สนุนเสียอกี ดว ย เพราะนสิ ัยนิยมไพรของฉนั มนั ตรงกนั กับเขาอยกู อ น แลว ” “ไมควรจะลงโทษตวั เองเชน นี้ คนเราถา ลงถงึ ท่ี ตอใหเขานอนกอดคณุ อยูบนเตียงเขาก็ ตองตายอยวู ันยังค่าํ หนไี มพน ” “คณุ เชือ่ วา พรหมลขิ ิตมจี ริงหรอื ?” “มันเปนคตทิ างตะวนั ออก และผมก็เปน คนตะวันออก เราเชือ่ กนั วา แตล ะชวี ติ ของ มนษุ ยมเี สน ทางกาํ หนดไวเ รยี บรอ ยแลว ไมม ีส่ิงใดมาดดั แปลงแกไขเสยี ได โดยมี ‘กรรม’ เปน ตวั บันดาล แตเ ราไมสามารถจะรูไ ดเ ทานนั้ วา ‘กรรม’ ของเรามอี ยเู ชนไร และจะสง ผลใหวถิ ีชวี ติ เรา ดําเนนิ ไปในทาํ นองไหน” หลอ นหนั มาจอ งหนา เขาอีกครงั้ ดว ยแววทึ่ง “คณุ เปนนกั ปรชั ญาดว ยหรอื ?” “ผมเปน ชาวพทุ ธ และพุทธศาสนา กค็ ือปรชั ญา หรอื ตรรกศาสตรท ่วี า ดว ยความจริง แบบกาํ ปน ทุบดนิ นั่นเอง...คณุ แตง งานมานานเทา ไหรแ ลว เมย?” “3 ป” ไชยยนั ตม องไปทที่ รวดทรงของหลอนโดยไมต้ังใจ “คุณคงไมใชภ รรยาคนแรกของเขากระมงั ?” “คุณก็นา จะรแู ลววา วัยอยา งสเตเกล คงไมแ ตง งานกบั ฉนั เปนครั้งแรก เขาสมรส มาแลว 3 คร้งั หยา ทงั้ 3 ครั้ง ครัง้ ที่ 4 คือฉัน เราเขาโบสถกันภายหลังจากทเี่ ขาหยา ขาดจากภรรยาคน หลงั สดุ เพยี งวนั เดยี วเทา นน้ั ” “แลว คณุ ละ?” “หมายถึงอะไร?” “รกั เดียว รักแรกงนั้ หรือ?” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2247 มาเรียหวั เราะเสยี งใสกงั วาน นยั นต าปรากฏแสงวาววาม “ฉนั มีครู กั มาหลายคน แตพ อหนมุ หวั ใสเหลาน้ันหนักแนนมั่นคงสคู นสงู อายไุ มได ฉนั เลอื กสเตเกลเปนคสู มรสเปน คนแรก ชวี ิตแตง งานอะไรก็ไมสาํ คญั เทา กบั จติ ใจที่จะอยดู ว ยกนั ได หรือไม” “สามป. ..” ไชยยันตพมึ พํา “เยส, ฮวาย? ” “ไมม ีเด็กเลยร?ึ ” “เรากะกนั ไวว า เราจะมีลูกดว ยกันในปที่สี่ หมายถงึ วาสเตเกลยตุ ิงานคน ควาบกุ ปาบกุ ดงของเขาลงแลว และเรามชี วี ติ อยรู ว มกนั แบบชาวเมืองเสียที แต. ..วนั เวลาน้นั หมดโอกาสเสยี แลว” “ทํายังไงนะ ถงึ ได. ..หา มผลผลติ ของธรรมชาตไิ วได?” หลุดปากถามออกไปเชน นน้ั แลว ไชยยนั ตกร็ ูส ึกวาตนเองถามอยางโงทสี่ ุด ภรรยาสาวสวยของนกั สาํ รวจผลู วงลบั หนั มาจองหนา เขาดวยสายตาฉงนระคนขบขัน นอ ยๆ อาการมองเชน นนั้ ทาํ ใหไ ชยยนั ตก ระดาก เมนิ หลบไปออ มแอม “ขออภยั ผมกไ็ มทราบตัวเองเหมือนกนั วาทําไมถึงถามอะไรโงๆ อยางนี้” หลอ นกลบั หวั เราะเบาๆ “ถาฉนั พรอมท่จี ะมลี ูกกับเขาได รบั รองไดวา เพียงสปั ดาหแ รกเทา นนั้ มันจะเปน ผล สเตเกลยังแข็งแรงมาก เขามลี ูกกับภรรยาเกาๆ รวมแลวหลายคน แตอ ยางท่ีบอกแลว ความจาํ เปน ทาํ ใหฉ นั ตอ งระวงั ไวกอน เราเรมิ่ มีลกู เมอื่ ไหร เราจะมใี ชชวี ติ กรากกราํ ผจญภยั กนั อยอู ยา งนี้ไมได บาง ทคี ณุ อาจอยากศกึ ษาเก่ยี วกับเบิรธ คอนโทรลกระมงั คุณไมมีความรใู นเร่อื งนีเ้ ลยรึ?” “ผมจะไมสงสยั เลย ถา คุณอยใู นเมือง แตชวี ติ สวนมากระยะหลงั นี่ คุณกบั สามีอยูกนั ใน ปา” “ทุกครง้ั กอ นทีจ่ ะออกปา หรือถน่ิ ทุรกันดาร นรีแพทยจะตอ งมภี าระจดั การใหฉ นั เสมอ มีหว งวงแหวนชนิดหน่งึ สําหรับวัตถปุ ระสงคช นิดน้ีโดยเฉพาะ เชอื่ ไดแนน อนเทา ๆ กับวธิ อี ัน ปลอดภยั อนื่ ๆ ลําบากเพยี งแคเ ฉพาะเวลาใสเ ทาน้นั แตสะดวกทีไ่ มตอ งมาคอยกังวลถงึ มันอกี ตลอด ระยะอนั ยาวนานเปน แรมเดอื น แลว อกี อยา งยาคุมกม็ ีสารพัดย่ีหอ ” “แตค ุณใชห ว งวงแหวน?” “ถามหมอดารนิ ถา คณุ ยงั ไมเ ขา ใจ” “ถึงไมเขา ใจ กเ็ หน็ จะไมถามหรอก – เปนอันวาเขา ใจละวา คณุ มวี ิธปี องกนั ที่ดี ทแี รก ยังนกึ เปน หว งแทนวา คณุ ใชชวี ิตรว มกบั สามใี นปานานๆ บางทีก็หากําหนดไมไ ดว า จะไดก ลับเขา เขตเจริญเม่อื ใด ระหวา งนเ้ี กดิ ตั้งครรภข ึน้ จะทํายังไง” “พนนั ก็ไดวา ไมมที าง!” ไชยยนั ตเอยี งหนา เขามากระซิบ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2248 “แนห รอื ?” “เอาอะไรเปนเดมิ พนั ละ ?” หลอ นกระซบิ ยอ นมา ตาเตม็ ไปดวยประกายทาทาย ไชยยนั ตเสยี ววาบเขา ไปถึงขั้วหวั ใจ เหมอื นใครเอากระชายมาเหลาใหปลายแหลมแลว แหยเ ขาไปในหู หนาทีซ่ ีดคล้าํ เพราะความเหน่อื ยของเขาแดงเขมข้ึน “ทาํ ไมถงึ สะพายปน เอาปากกระบอกลงดนิ ” เขาเปลีย่ นเรื่องแกค วามอลหมานดาลใจของตนเอง “คุณเปน ทหารมาแลว ไมน า จะสงสยั เลยวา ทาํ ไมฉนั ถงึ ชอบสะพายปน แบบน”้ี “นัน่ มันพวกคารไบนห รือซบั แมชีนกนั ทม่ี ลี ํากลองสนั้ ไมใชไ รเฟล ” “ก็โดยนยั เดยี วกันนน่ั แหละ การเอาลาํ กลอ งลง ชวยใหเ ราตวัดปน ข้ึนมาอยใู นทาเตรยี ม ยิงไดร วดเรว็ กวาสะพายเอาลาํ กลอ งขน้ึ บน สามารถยิงไดในทนั ทโี ดยไมตอ งเอาสายสะพายออกไป พน ไหล ถา จะเปน เพียงแตต วัดปน ขน้ึ มาอยใู นระดบั เอวเทา นน้ั แตก ารสะพายเอาลาํ กลอ งขึน้ อยา ง นอ ยคุณกต็ องปลดปน ออกจาไหลก อ น มนั ทาํ ใหเสยี เวลา” “วนั เดอรฟ ลู ! รูส กึ ววา คณุ จะถนัดในเรอ่ื งของลกู ผชู ายใจฉกาจโดยเฉพาะทีเดยี ว” “สิ่งแวดลอ มตง้ั แตว ยั เดก็ ฝกสอนฉันมาเชน น้นั ” “เคยคดิ อยากกลบั เพศมาเปนผชู ายบา งไหม?” “บางขณะ บางเวลา ฉันทําหนา ท่เี ปน ‘แมน’ เหมือนกนั ” ยิ้มของหลอ นมคี วามหมายใหตองคิดหนกั “ขณะทมี่ ีความจาํ เปนจะตองปกปองคุม ครองผอู น่ื กระมงั ?” “โน หนา ทกี่ ารปกปอ งคมุ ครอง มนั ไมจ ํากัดวา จะเปน ของผชู ายโดยเฉพาะ บางขณะ ผูหญิงกต็ อ งทําหนาท่นี ี้อยแู ลว เหมอื นกัน” “แลว งั้น – ยังไง?” หนุมไทยโงอกี “ในคอนแวนต หรือในหอพักหญิงของมหาวิทยาลยั ซิ ฉันเลือกบทบาทของผูชายเสมอ เพอื่ นๆ ก็ถนัดท่จี ะเกณฑฉนั ใหต อ งทําอยา งนั้นเสียดวย” “วาว!” ไชยยนั ตใ จหววิ อกี คร้งั คิดไปถงึ ราตรสี งดั กําดัดดกึ ในคนื หน่ึง ภายใตโ ปงคลุมของ แบล็งเกต็ ผนื เดยี วกัน ขณะเม่อื พรรคพวกอ่นื ๆ พากนั นอนหลบั กนั ไปหมดแลว เหลือไวแ ตเ ขากบั หลอนผนู อนเคียงกนั อยูต ามลําพงั เหตกุ ารณใ นคนื น้นั จนกระท่ังบัดน้ี เขากอ็ ยากจะคดิ วา มนั เปนความฝนอนั เกิดขน้ึ จาก อํานาจกดดนั ทางธรรมชาติ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2249 คุณพระชว ย! นี่มนั ของจรงิ เสียแลว “ตกใจหรอื ?” “ประหลาดใจและตนื่ เตน คณุ นยิ ม เลสเบียนนซิ มึ หรือ?” “ก็ไมถึงกบั ขน้ึ สมองหรอก แตคุณตองเขาใจ สงิ่ เหลา นเ้ี ปนเรื่องสามญั ธรรมดาในกลมุ ของเพศเดียวกนั ทีย่ ังไมม ีโอกาสเกีย่ วขอ งสมาคมกับเพศตรงขาม ฉันกลา สาบานวา มนั มีอยทู ุกแหง โดยส่ิงแวดลอ มดงั กลา ว ไมว าจะในคกุ หรอื ไมกลุม ชคี อนแวนต” “แลว ...ปจจบุ นั นลี้ ะ ?” “หมดความจาํ เปน เมือ่ ฉันกา วหลุดพน จากท่ีกกั กนั ออกมาสโู ลกกวา ง แตถ งึ อยา งไรฉัน ก็ติดนิสัยทจี่ ะเปน แอคทฟี มากกวา พาสชพี ” “แมก ระทงั่ ...กบั สามขี องคุณ?” “ดูเหมือนเขาจะพอใจอยา งนน้ั เสยี ดว ยซ”ิ ไชยยนั ตก ระเดือกน้ําลายอนั แหง เหนยี วลงคออยางยากเยน็ ลืมความเหนด็ เหน่อื ย และ วกิ ฤตกิ ารณท แ่ี วดลอมอยใู นขณะนไี้ ปชวั่ ขณะ สัมภาษณตอ “คณุ ฝก ใฝอ ยใู นดา นไหน โฮโม หรอื เฮเทอโร” มาเรยี หวั เราะจนอกภเู ขาไหวกระเพือ่ มเปน ระลอก มองดูเขาอยางขบขนั ท่ีสดุ “ไมนาสงสัยอะไรเลยน่ี ถาฉนั หมกมนั่ อยูกับอยา งแรกจนแกไ มห ลดุ ฉันกค็ งไม แตงงาน คณุ คดิ วา ฉันจะลักเพศผิดปกตไิ ปง้นั หรือ” “ขอถามอะไรอกี สักนิดเถอะ” “มากกวา นิดกไ็ ด” “สางปา ไอทาสตองสูของคุณคนนน้ั ?” “ฮวาย?” “จริงหรือ ทว่ี า มนั พิการในทางเพศ” แหมม สาวผูเ ลอื ดรอ นระอุอยเู ปน นจิ อมยิม้ “ฉนั บอกนอ ย และนอยกค็ งบอกคณุ อกี ตอหน่งึ ซิ?” “ใช! ผมอยากรูความจริง” “จะรไู ปทาํ ไม?” ดูเหมอื นหลอนกร็ สู ึกสนุก ในการทีจะยวั่ อารมณเ พ่อื ดอู าการของเขา “ก็อยากรวู า สา งปาเก่ยี วของอะไรกับคณุ บาง นอกเหนือไปจากการเปน ทาสรบั ใช” “ภายหลังจากใหสบู กัญชาสกั สองสามบอง เขาเปน นักนวดทด่ี ี คณุ จะลองดูก็ได” “คณุ ตอบไมต รงคาํ ถามผม!” “ถามวายังไงนะ?” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2250 “มันพกิ ารทางเพศ จริงหรอื เปลา ?” “ก็ถาไมจริงละ” “ถา งัน้ มนั ก็เปน ทาสหรอื คนใชชาย ทมี่ ีความสขุ อยา งนาอจิ ฉาท่ีสดุ ในโลก” “อยา อิจฉาเขาเลย ถาคุณเปน อยา งเขาละก็ คุณแทบจะฆา ตัวตายทเี ดยี ว แตส า งปาก็อยู มาไดโ ดยไมอาทร ฉนั กไ็ มร ูเหมอื นกนั วา เขามชี วี ติ อยไู ปเพื่ออะไร ซา้ํ ยงั รกั ชวี ติ อยากจะอยไู ปให อายุยืนนานอกี เสยี ดว ย” “สักวนั หนึง่ ผมจะจับมนั แกผ า พิสูจน” เขาพูดออกมาดว ยเสียงคําราม คราวน้สี าวผมทองหัวเราะออกมาดังลน่ั ทาํ เอาจนั ผูหาบของอยูทายสดุ คูกับเกดิ เหลยี ว หนา กลับมามอง “ก็ลองดู แลว คณุ จะรวู าฉันไมไ ดโ กหกเลย” หลอนบอก แลว ทนั ทนี น้ั กห็ ยดุ ชะงกั กกึ ลงอยางกะทนั หนั เงยวูบขนึ้ ไปยังยอดปลวก สูงริมทางอนั ทบึ ไปดวยรกฟา ไชยยนั ตก ็สัมผัสไดก บั ความผิดปกตบิ างอยา งนี้ขึน้ พรอ มกัน สะบัดไรเฟลออกจาก ไหลอยา งรวดเรว็ พรรคพวกที่เดนิ เขาแถวเรยี งเด่ยี วกันไปเปนงูกินหาง เวน ระยะหา งออกไป ไมมใี คร เหลียวมาสนใจพบกับอาการของสองคนรง้ั ทา ยเบ้ืองหลงั ซึ่งบดั น้ี จองตาไมก ะพริบจบั ขึ้นไปบน ยอดปลวกดว ยอาการเตรยี มพรอ ม เพราะเหตุท่ีวา เศษดนิ กอนขนาดเทา กําปน เล็กๆ กอ นหน่งึ กลง้ิ หลนลงมาจากยอด ปลวกนัน้ อยางผดิ ธรรมชาติ มันเล็กนอยแทบไมม ีความหมายอะไรเลย ถา หากเหตกุ ารณน มี้ นั เกิดขึน้ ในทอ งถนิ่ อันเปน บา นเมอื งทอี่ ยูอาศัยของมนษุ ย แตในดงมหากาฬทีแ่ วดลอ มอยูในขณะน้ี มนั ยิ่งกวาสัญญาณภยั ใดๆ ทงั้ สนิ้ บางที อาจเปน เพราะเสยี งหวั เราะลน่ั ของมาเรยี เมอื่ หยกๆ น่เี อง ทําใหส ง่ิ มชี วี ติ อันหลบ ซอ นอยเู บอื้ งบนในซมุ รกนน้ั ไหวตวั เปน ผลใหเ ศษดินหลดุ รว งลงมา ทั้งสองจรดฝเ ทาแผว เบา แยกกันเขาหาทมี่ นั่ ต้งั หลกั ซง่ึ เหน็ วาพอจะยดึ ไดใ กลเ คียงทส่ี ดุ โดยไมจ ําเปนตอ งนัดแนะหรอื กลาวเตือนกันเลย สญั ญาณแหงการประจนั รวมทงั้ หาทางปลอดภัย ไวก อ นใหแ กต นเอง กลายเปน สัญชาตญาณไปเสียแลว เน่ืองจากเหตกุ ารณท่ีเกดิ ขน้ึ ซํ้าแลวซํ้าอกี เปน บทฝก หดั ใหอยา งขนึ้ ใจ มาเรยี บุยใบใ หเ ขาสงบคอยระวงั เหตุการณอยูท ี่เดิม อันเปนกอนหนิ ใหญขนาดตุมสาม โคกงอกอยูร ิมทาง ตวั หลอ นเองคอยๆ ยอ งอยา งเบากรบิ .375 แม็กนั่มยกขน้ึ ในจงั หวะพรอมทจ่ี ะ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2251 ประทบั ไหลป ลดหามไก ออ มไปทางฐานโคกดานขวาจอมปลวกใหญ เพือ่ คนหาทม่ี าของตน เหตุ ไชยยนั ตกป็ ระทบั ดบั เบ้ิลไรเฟล พรอ มใจเตน แรง อดึ ใจตอ มานน้ั เอง กอนทม่ี าเรียจะเคลื่อนไหวจากทเี่ ดมิ ไปไดไ มเ กิน 10 กาว ก็ปรากฏ เสียงดังพรบึ ! น้าํ หนกั ตวั อนั มากมายของอะไรชนดิ หนง่ึ เผนจากทส่ี งู ลงมายังพืน้ เบื้องลาง แหมมสาว เผนหวอื เขา ยดึ โคนตะแบกใหญ ดว ยอาการอนั รวดเร็วปานสายฟาแลบ ไชยยนั ตผูเยอ้ื งยางอยยู งั อีก มมุ หน่ึง กเ็ หน็ ปาปรงทางซีกซายทขี่ น้ึ เปน ดงไหวลู พรอมกบั เงาสีดํา เขาเหวย่ี งลํากลองไปทางดา น ท่ีหางตาชําเลอื งเหน็ ในพริบตานั้น แลว .600 ไนโตรฯ ก็กมั ปนาทขนึ้ เหมือนฟาผาทามกลางความ เงยี บสงดั ทีเ่ ห็นถนัดท่สี ดุ กค็ อื กิง่ ไมเ ลก็ ปลิวกระจายข้ึนเปน ทางโลง พรอ มกบั ความปน ปว น เหมอื นเกดิ พายุหมนุ ขน้ึ ในปา ปรงหางออกไปราว 30 หลานั้น รา งของไอก าฬพยัคฆเ ผนลอยลว่ิ ข้ึนมาใหเ หน็ ทง้ั ตัวในลักษณะกระโจน มนั พงุ ไปเบ้ืองหนา ขา มเหนอื พงไมเต้ียๆ แลดูไมผดิ อะไรกับ มา ลูกผสม พรบิ ตาเดียวก็หายวบั ลงไปในความรกทึบนน้ั อกี ซึง่ กไ็ ลๆ กันกบั ทล่ี ํากลองซายของเขา คํารามกึกกองซอนข้ึนอีกนดั เสยี งตูมใหญ รพินทร ไพรวลั ย ขณะนก้ี าํ ลงั สาวเทา พรวดๆ ไปเบอื้ งหนา และหา งจากทา ยขบวน ประมาณ 50 เมตร สะดุงสุดตัว ซงึ่ กเ็ ปนอาการเดยี วกบั ทุกคนที่ไมท ันรูเ น้อื รตู ัว เขาหนั หลังกลับเผน สวนทางผา นหนา ดารินกบั เชษฐาที่ยนื ตะลึงไปชวั่ 1 ใน 10 ของวินาที ไชยยนั ตเมอ่ื ลนั่ นัดท่สี องออกไปแลว กห็ กั หางเหยย่ี วฟาดลํากลองปน หักลง เพ่ือคาย ปลอกกระสนุ เกาพรอ มทง้ั บรรจใุ หมอ ยา งเรว็ ทส่ี ดุ เทาท่ีเขาจะทาํ ได มาเรยี กก็ ระโจนตัดหนาเขาข้ึน ไปเหยยี บยืนอยบู นกอ นหินเบอ้ื งหนา เสียง .375 ในมอื ของหลอ นแผดระเบิดสนนั่ หวนั่ ไหวถยี่ บิ มันเปนการยงิ อยา งรวดเรว็ ทส่ี ดุ เทา ทก่ี ลไกของปน แบบโบลทแ อ็คช่ันจะอาํ นวยใหไ ดจากมอื ท่ี ชาํ นาญเยยี่ มยอด หลอ นยงิ ออกไปทัง้ 5 นัด ภายในเวลาเพยี ง 4 วนิ าที แหมม สาวไมเหน็ เปา หมายได ถนดั เทากับไชยยนั ต แตห ลอ นสง กระสนุ ไปตามแนวพงไมทีเ่ ห็นไหวอยอู ยางยงิ สมุ ในวนิ าทีท่ี 6 จอมพรานกแ็ ลนเขามาถงึ ยังที่ท้งั สองยืนอยู ระหวางทเ่ี ขาเบกิ ตาโพลง กวาดสายตาอยางรวดเร็วพยายามคน หาจุดหมาย พวกลกู หาบก็รอ งกนั ขนึ้ เอะอะโวยวายพลางชี้บอก เขาหนั ขวับไปทางปา หินซีกซา ยมือดา นหลัง อันเปนแนวตดิ ตอกับปา ปรง กแ็ ลเหน็ ชวงตะโพกดํา สนทิ กาํ ลังผานแวบไปในแนวกอ นหินเหลา นัน้ มนั เร็วราวกับปรอท ระยะทกี่ ระโจนหนแี นวลกู ปน ของไชยยนั ตแ ละมาเรียเพยี งชวั่ พริบตาเดยี วเทานนั้ สามารถวกออมไปอกี ทางหนึง่ ซึง่ อยูหางไกล ออกไปไดเสยี แลว รพนิ ทรเ หวยี่ งไรเฟล หนั มาทางนัน้ ยังไมทนั จะหมนุ ตวั ตามตงั้ หลักไดท นั .300 เวเธอร บีแมก็ นัม่ จากราชสกุลสาว ซึง่ ยงั ยืนอยทู ี่เดิมกแ็ ผดแหลมกงั วานปา เสยี งหัวกระสนุ แรงสงู หวดี เสียดอากาศแลน ผานเลยหวั รพนิ ทร มาเรยี และไชยยันตไ ปไดย นิ ถนดั กระทบเขา กบั กอนหนิ ทีเ่ ห็น [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2252 เงาดาํ ๆ ลับลอ อยนู ้ัน แตกเปน มานฝนุ ขาวมัว แลว แฉลบเฟยวผา นเขา ไปดงไมด งั สนน่ั ปรากฏเสยี ง คํารามโฮกสะเทอื นลัน่ เลอ่ื นข้นึ เปนคร้ังแรก รางใหญโ ตนนั้ หมุนกลับ พุง ผา นพงไมระยะส้ันๆ เขา หาแนวหิวใหญอกี ฟากหนึ่ง จงั หวะนเ้ี อง เชษฐา และพวกลูกหาบจึงมโี อกาสไดระเบดิ กระสนุ ขึ้น เอ็ดอึงประสานกนั ฟงไมไ ด ศพั ท รพนิ ทรกระชากมาเรยี ท่ีกาํ ลงั ยืนเรอรา สาละวนในการบรรจุกระสนุ ชดุ ใหมอ ยู ดึงให น่งั คกุ เขาราบกับพื้น เพือ่ หลบแนวกระสุนจากพวกพอ งทสี่ าดมาจากดานหลงั สวนไชยยันตก ไ็ ว พอใช อดตี นายทหารปนใหญโจนเขา กําบงั อยหู ลงั กอ นหนิ ในขณะคนอื่นๆ ระดมยงิ กันเปน ประทัด งานตรษุ กระสุนลูกซองจากใครสักคนหน่งึ ถา ไมใ ชจ ันก็คงเปน คะหยนิ่ ถากยอดหินท่เี ขาหดหวั หลบอยูกระจายวอ น ถาชาในการเอาตัวรอดกวานัน้ เพียงเส้ียววนิ าที เขาก็มีหวังถูกกระสนุ ปนพวก เดยี วกันเขา อยา งจังทสี่ ุด มันแผดเสยี งคาํ รามขึ้นอยางโกรธแคน อีกครั้ง แตคราวนีด้ งั หางออกไปในปา หนิ นน้ั และไมส ามารถจะมองเหน็ ตวั ได เพราะแนวบงั ของกอ นหนิ อันงอกอยสู ูงๆ ตาํ่ ๆ สลับซับซอ นระคน ไปกับพงไม เชษฐา ดาริน และกลมุ พรานพนื้ เมืองก็วง่ิ ฮือกนั เขามาถงึ บรเิ วณท่ีท้ังสามคนหมอบ หลบชิดดิน โดยไมม ีโอกาสจะเงยข้ึนมาได ขณะทพี่ วกขางหลังกาํ ลงั ยิงกนั อยา งดุเดอื ด โดยท่ียังไมมโี อกาสจะพดู คําใดกนั ไดท ัง้ สนิ้ ทกุ คนไหวตวั อกี ครั้ง เม่อื เหน็ รพนิ ทรเ ผน ลกุ ข้ึน พุงตรงเขา ไปยงั ปา หนิ ท่เี ห็นอยเู บ้ืองหนา และไดย ินเสียงคาํ รามล่ันมานนั้ ดว ยลกั ษณะครึ่ง เดินครึ่งว่ิง “ตามรพินทรไ ปเร็ว แยกกนั ออกเปน ปก กา นอ ยมากบั พ!่ี ” เชษฐาตะโกนสง่ั การเรว็ ปรอ๋ื ทัง้ หมดแยกกระจายกนั ออกอยางรวดเรว็ แผเปน หนากระดาน ว่ิงตโี อบเขา หาแนวหนิ เบ้อื งหนานน้ั ดวยเลอื ดในกายท่ีเตน เรา ไชยยันตก ระชบั ปนทเ่ี พิ่งบรรจกุ ระสนุ ชดุ ใหมเ สร็จ อีกมือ หนึง่ กาํ สาํ รองไวพรอม กวดกระชน้ั ตามหลงั พรานใหญไ ป มาเรียกว็ ิง่ แยกไปทางดา นซา ยพรอ มกบั พรานตอ งสูของหลอน เกิดกับจนั หอ แนบ ตีรัศมอี อ มหา งออกไปอีก ในขณะท่เี สย บุญคาํ คะหยิน่ กับ ราชสกุลสองพน่ี อ งแลน สกดั ไปทางดา นขวา อนั เน่ืองมาจากปาเบ้อื งหนาโปรง พอสมควร ทัง้ หมดพอจะมองเห็นแนวการเคลื่อนไหวของกนั และกนั ได สาํ หรบั รพนิ ทรน ั้นเขาไม สนใจกบั อะไรอีกทงั้ สน้ิ ตะลยุ พรวดๆ ไรเฟล ถือกระชบั แนบตวั อยใู นระดับเอว แวบเดยี วก็หายลับ เขา ไปในกลุมหนิ และพงไมเหลา นน้ั คร้ันแลว เมอ่ื ตา งเขา มาถงึ บริเวณปาหินและยึดทกี่ าํ บัง สอดสา ยสายตาคน หา พรอมกบั ปากกระบอกปน ทีจ่ องพรอ ม ความเงยี บกป็ กคลมุ ชั่วขณะ คงไดย นิ แตเ สยี งหวั ใจของตนเองเตน หลายคนเคลื่อนยา ยตนเอง คอ ยๆ ยดึ ท่กี ําบงั ทีละระยะบกุ ลึกเขาไปเปน ลาํ ดบั [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2253 เชษฐา ดารนิ บดั นยี้ อ งเขา มาหยดุ ยืนเคยี งกนั อยใู นระหวา งซอกหินแคบสองลกู ปาแลง ใบไมกจ็ รงิ แตก ย็ ังรกทบึ และเกะกะไปดว ยมมุ กําบงั ตา งๆ จากกิ่งกา นของเถาเครอื และกอ นหนิ ใหญนอ ย นองสาวขยบั จะรุดหนา แตพ ชี่ ายเหนยี่ วไหลไว “ปา รกมาก คอยอยูตรงนดี้ กี วา อยายงิ จนกวา จะเหน็ ตวั แนชัดไมง นั้ อาจถูกพวกเรา กนั เองเขา ” เชษฐากระซบิ ดารนิ ชะงกั น่ิงอยกู บั ท่ี เสยลํากลองไรเฟลประจํามอื ขนึ้ สูงส่สี บิ หาองศาจากระดบั พน้ื กายของหลอ นสน่ั นอยๆ ดว ยความตื่นเตน ตาเบกิ กวา งไมกะพรบิ อดึ ใจใหญใ นความเงยี บสงดั อนั เตม็ ไปดว ยความระทกึ ใจ ทาํ นายส่งิ ใดไมถ ูกนั้น ท้งั 11 คน ออกพน จากสายตาของกนั และกนั แลว ไมม ีใครรูวาใครอยทู ไี่ หน เคลือ่ นไหวอยา งไร น่นั เปน สงิ่ นา เกรงอันตรายอยา งทีส่ ุดของการตามเผชญิ สตั วร ายในปารก ทุกคนตระหนกั ดวี า ตองเตรียมเผชิญ กบั ภยั อันตรายจากไอดาํ มหากาฬ โดยอิสระลาํ พังตนเอง ขณะเดียวกันกต็ องระมัดระวงั การยงิ พลาดถูกกันเอง เพราะไมท ราบวาพวกตนแยกยายกนั ไปอยทู ่ไี หนบาง เชษฐาเหน็ สถานการณแ ลว กเ็ รม่ิ กงั วลหนกั เขาไมควรส่งั ใหทุกคนตามหลงั รพนิ ทรเขา มาเลย จะสัง่ ใหถ อยกลบั ก็ไมม ีโอกาสเสียแลว ในนาทีคบั ขันท่สี ดุ เชน น้ี ตา งฝา ยตางไดแตคอยรอฟง เสียงปน ทลี่ นั่ ขน้ึ พรอมกับเหตกุ ารณค บื หนาดว ยใจอนั เตน ไมเปนจังหวะ ตอ มา จงึ มีเสียงกขู ้นึ เบาๆ ดงั มาจากใจกลางปา หิน แลว ก็มเี สยี งกูตอบกันไปมารอบ ดานไปหมด มิชา มินาน รา งของพรานใหญก ็ปรากฏตวั ขนึ้ กอ น เขาเดนิ กลบั ออกมาดว ยสีหนา เครง เครยี ดผดิ หวัง เดนิ กมู าไมขาดปากเพื่อเปน สญั ญาณเตอื นใหพวกพอ งรูโ ดยไมเ ขา ใจผิด จากน้ัน อกี หลายตอหลายคนกค็ อยๆ โผลก ันออกมาคนละดา น แลว มารวมกลุมครบ จาํ นวนอยทู ีร่ มิ ปากทาง อันเปน ตาํ แหนง ทก่ี ลุม กระสนุ ปน ที่ชวยกนั ระดมยงิ ในครั้งแรก กนิ กอ นหนิ ไวเปนรอยแตกพรนุ ไปหมด เชษฐานับจาํ นวนจนครบไมมีใครขาดหายไป “เปน ยงั ไงบาง?” เขาถามขึน้ อยางรอนใจ จอมพรานยกแขนข้ึนปายริมฝปากอยา งเดือดดาลใจ แลว สะบดั เหงอ่ื ออกไป “หมดหวัง! มนั ไดป าหินรกเตม็ ไปดว ยทก่ี าํ บังนี่ หลบไปเสียแลวอยา งฉลาดท่ีสดุ ดู คลายจะลอ ใหต ามเหมอื นกนั เพราะท้งิ ทายใหเ หน็ อยแู วบๆ ราวกบั จะเลน เอาเถิดเจาลอ ไมไ ด จังหวะเหมาะๆ ผมก็เลยไมไดยิง ระหวางซอกโขดหินตอนหน่ึงมนั ลอ หนา ออกมามองผม เหน็ ชดั ทีเดียว พอยกปน ข้นึ เทา นน้ั มันก็หลบวูบ” “ดแี ลว ทถ่ี อยออกมาเสยี กอ น ไมม ีประโยชนอ ะไรทจี่ ะตาม ภูมปิ ระเทศตอนนอ้ี ํานวย ใหมนั มาก วาแตที่ยิงกนั สนนั่ เมือ่ ตะกี้ ไมถ ูกมนั บางเลยหรอื ?” “ไมมีรอ งรอยอะไร วา มนั จะถูกลกู ปนของเราเลยครบั เพราะไมเ ห็นรอยเลือด มีแตร อย ตีนปรากฏอยบู างแหงทฝี่ ุนจับมากๆ เทาน้นั ตอนน้ผี มกก็ ลารับรองไดวา มนั ยงั ไมไ ปไกล หลบคมุ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2254 เชิงอยูในปา หนิ นแ่ี หละ ถาเราตาม มันกจ็ ะลอหลอกใหต ามไปเรอื่ ยๆ โดยอาศัยความรกทบึ ของปา เปนท่หี ลบตวั ...” แลว เขากห็ นั ไปทางมาเรยี กบั ไชยยนั ต “เห็นตวั มันอยา งไรกันน่ี ใครเปน คนยิงกอ น?” สองคน ผูรง้ั ทายขบวน และเปนคูแ รกทเี่ ผชญิ กบั เหตุการณม องดหู นา กันเอง เตน ไป หมดท้ังระบบประสาท แทบไมม ีเสยี งผานลาํ คอออกมาไดใ นขณะนั้น แลวไชยยันตกอ็ ธิบายใหท กุ คนทราบถงึ เหตกุ ารณท เ่ี ขาและมาเรยี เผชญิ ดว ยเสยี งแหบ พรา พฤติการณล ักษณะเชน น้ี มนั เกดิ ข้นึ ซ้ําสองเหมือนเมือ่ คราวทมี่ ันดันจโู จมขบวนเดนิ ทางมา กอ นแลว แตใ นครง้ั แรกนน้ั เชษฐาเปนผคู มุ อยรู ั้งทา ยขบวน กอ นดนิ ที่มันทาํ รว งหลน ลงมา อัน เนื่องมาจากการไหวตวั นนั้ แทๆ ท่ชี วยชีวิตไชยยนั ตแ ละมาเรยี ไวก อนที่มันจะเผนลงมาขยาํ้ ขมองคน ใดคนหนึ่ง “พอเมยแ ยกจะออมไปดทู างดานหลงั มันก็เผนพรวดผละออกกระโจนไปในปา ปรง เพราะไหวทนั วาเรารตู วั เสยี แลว ฉันยิงตามหลังมันไปท้งั ๆ ที่เหน็ ไมถนดั มนั ปจจบุ ันทนั ดว น เหลอื เกิน ไมม โี อกาสจะเล็งไดเ ลย” ไชยยนั ตบ อกตอนทายของการเลาอันรวดเร็วนั้น ระหวา งท่ที กุ คนนิ่งคอแขง็ หนักใจตอ สถานการณอันลอ แหลมกันไปหมด พรานใหญ ก็หนั ไปทางหวั หนาคณะ พดู ต่าํ ๆ “โชคดีมาก ทีค่ ณุ ชายสงั่ ใหส องคนน่ีคมุ อยทู า ยขบวน มนั กะทจ่ี ะเลนงานทายขบวนเรา อยตู ลอดเวลา ซง่ึ ก็คงจะเปนพวกทหี่ าบของนัน่ เองเพราะรจู ุดออน” เชษฐาโคลงศีรษะชา ๆ กดั กรามแนน “ไอมหากาฬนมี่ นั เจตนาจองลางจองผลาญพวกเราจรงิ ๆ และทาํ ศกึ ตดิ พันกับพวกเรา มาในระยะคาบเกยี่ ว ติดตอ กนั มานานทสี่ ุด นานกวา สัตวรา ยทกุ ชนดิ ที่เคยขบั เคย่ี วกบั เรามาแลว และดว ยเลห กลไหวพรบิ เหนอื กวา มากนกั ยิ่งกวา ไอแหวง สกั สบิ เทา เอาละ ใหมนั รไู ป ถาไมม นั ก็ เราคงไดแ หลกกนั ไปขา งหนึง่ แตน าแปลกเหลอื เกนิ พวกเรายงิ มันมาแลวหลายครั้ง มันหลบรอดไป ไดท กุ ท”ี “ทาํ ไมรสู ึกในความผิดปกติ ถึงไมส งสัญญาณใหพวกเรารูตวั บาง?” ดารนิ ถามขึ้น เตม็ ไปดว ยความวิตกเปน ทกุ ข “โอ ก็อต! เราไมม ีโอกาสบอกอะไรพรรคพวกทีล่ ว งหนา ไปกอนไดเลย...” มาเรยี ตอบอยางสาํ ลกั ตาสเี ขยี วลุกวาว “กอ นหนิ มนั กล้งิ ตกลงมาตรงทางเดินขา งหนา เรา มอี ะไรสักอยา งหน่งึ ซุมอยูบนยอด ปลวกนัน่ ซ่ึงเราก็ไมแ นใ จวา มนั คอื อะไร แตส ังหรณว ามนั เปน ส่งิ รา ย สง่ิ ท่เี ราจะทําไดก ็คือเตรียม [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2255 ระวังตวั เองและคนหามนั แลว เหตุการณกเ็ กิดข้นึ อยา งทไี่ ชยยนั ตเ ลา ใหฟ ง แลว ฉันคิดวา มันอาจ เปน เพราะฉนั กําลังคยุ สนุกอยูกบั ไชยยนั ตแ ละหวั เราะดังล่ันขึ้น มันกําลงั หมอบซุมอยูก เ็ กดิ การ ตกใจ จึงขยบั ตัวทําใหก อ นดนิ หลดุ รว งลงมาเปนการเตอื นเรา” “ถางัน้ กจ็ งขอบคณุ พระเจา เถิด ทบ่ี นั ดาลใหคณุ หวั เราะขน้ึ กอนทหี่ วั ขมองจะแหลกไป” รพินทรตอบเสยี งแหง หยอนกายลงน่ังพักขาอยางออนเปล้ยี เพลยี ใจบนแงห ินใกลๆ เปดกระตกิ นาํ้ ออกดม่ื กลั้วคอเปนคร้งั แรก “ตอนทพ่ี วกเรายงิ กันสนน่ั หวั่นไหวเม่ือตะก้ี คณุ ไมม ีโอกาสไดล น่ั กระสุนบางเลยหรอื ผูก อง?” เชษฐาถาม เขาสนั่ ศีรษะแววตาแหงผากเครง ขรึม “ผมเองก็เจ็บใจอยจู นเดย๋ี วนว้ี า มนั ไมเคยเขา ทางปน ของผมถนัดเลยจนครัง้ เดียว พวก เราสว นมากไดเปาหมายดีกวาผม แตเ พราะความตนื่ เตน และรบี ดว นเกนิ ไป ทาํ ใหย งิ พลาดกนั หมด แมก ระทัง่ มอื ดีๆ อยางคุณหญงิ กับเมย ตลอดเวลามันกลายเปนวา พวกเรายิงไลม นั เทา น้ัน และมันก็ เจตนาจะลอ ใหย งิ เสียดวย” “ฉันก็เหน็ เปาหมายไมถ นดั เหมอื นกนั แตใ นภาวะเชนนน้ั ผดิ ถกู เปน อกี เรือ่ งหนึง่ ทวา ตอ งยิงละ สมุ ไปตามเรอ่ื ง” ดารินแกด วยเสยี งออมแอม ไมเ ตม็ ปากนัก ความจรงิ หลอนไดเปา หมายถนดั ตาท่ีสดุ อยางนอ ยกห็ น่งึ ในสีข่ องวนิ าที ขณะท่ีมนั ว่งิ ผา นไปในระหวา งกอ นหนิ แตค วามต่ืนเตนจนระงับสติ ไมได ทําใหหลอ นยงิ พลาดไปอยา งหวุดหวดิ กระทบกอนหนิ เสยี กอ น บญุ คาํ เปน อีกคนหน่งึ รองมา จากรพนิ ทร ท่ีไมม โี อกาสยงิ เลยแมแตนัดเดยี ว เพราะมองไมเ ห็นตวั นอกจากเงาของมนั ท่เี ลี้ยวลดั ผานไปในระหวางกอนหนิ อยา งรวดเรว็ จนดไู มทนั เทา นั้น แกขบเขย้ี วเคยี้ วฟน สบถดา อยขู รมถมเถ ดว ยความโกรธแคน เหลือทจี่ ะกลาว “ไอป าหนิ รกเถาวัลยน ัน่ แทๆ ทีช่ วยมนั ไว. ..” แกวา “มนั ก็ฉลาดเหลอื หลาย เลือกจอ งจะเลนงานเราในบรเิ วณท่สี ะดวกในทางหนที ไี ลข อง มนั ความจริงปา แถบน้ีสว นมากก็โปรงโลง มันไมน า จะกลาเลย เอางเ้ี หอะนาย มันคอยดกั เลนทา ย อยูย งั ง้ี นายลงมาเดนิ คุมหลงั เสีย ใหบญุ คํานาํ หนาเอง ดซู ิวา คราวนม้ี ันจะเปลยี่ นไปดกั ตะครบุ หวั บญุ คําทเ่ี ดินอยหู นา ไหม บญุ คาํ แกะรอยไอกองกอยได นายไมต อ งหวงวา จะพาผิดทางหรอก” เชษฐาสา ยหนา อยางไมเหน็ ดวย ขดั โดยเร็ว “ฉันเช่ือวา ท้งั พรานใหญแ ละบุญคํา คมุ ปดหัวปด ทายขบวนไดโ ดยไมต อ งหวง แตอ ยา ลมื วา บญุ คําไมไดเดนิ ตวั เปลา แตห าบของอยูดวย ถามนั ซุม โจนเขา ใส บญุ คําคงรบั มอื มนั ไมทันแน เพราะฉะน้นั บญุ คําและพวกเราทแ่ี บกหาม ทุกคนอยา หว งใยในขอน้ีเลย หนา ทก่ี ารคมุ กนั เปนของ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2256 พวกฉนั 5 คน โดยเฉพาะพรานใหญน าํ หนาดแี ลว สวนดานหลัง พวกฉนั จะพิจารณากนั เองวา จะ ผลัดเปลย่ี นใครลงไปคุมไว เชอื่ วาทกุ คนทรี่ ับหนา ที่น้ี คงคุม กันได” “ดานหลังสองครงั้ แลวทีม่ นั พลาด คราวนเ้ี หน็ จะตองระวงั กลางขบวนแลวละครับ...” ภายหลงั จากนง่ิ อยูครู จอมพรานก็กลา วขนึ้ อยางระมัดระวัง “ถา มันโจนใสก ลางขบวนเราเมื่อไหร เราจะเสยี เปรียบมนั อยางที่สุด เพราะยงิ ไมถ นดั ติดพวกเรากันเองทง้ั หนาหลงั ตอ ไปน้ผี า นเขาไปในภมู ปิ ระเทศคับขัน เปน ตน วาดงรกทบึ เตม็ ไป ดว ยทีก่ าํ บัง เราจะตองเพิ่มการระมดั ระวงั ตวั ขึ้นอีกเปน สองเทา เช่อื ใจไดแ นนอนแลว ครบั วา ไอด าํ ปลอดจะตามรงั ควานดกั จูโ จมเราอยูเชน นไ้ี ปทุกระยะการเคลอื่ นไหวสุดแตโ อกาสเหมาะของมนั จนกวาพวกเราจะแตกดบั ไปทีละคนจนหมดท้งั คณะ หรอื มฉิ ะนน้ั กจ็ นกวา เราจะสังหารมันลงได” เชษฐาย้มิ เยือกเย็น เต็มไปดว ยความเด็ดเด่ียวมั่นคง ตบไหลเขาเบาๆ “ผมเหน็ ใจคณุ เหลือเกนิ ผกู อง และเขา ใจความรสู ึกของคณุ ดีดว ยวา เตม็ ไปดว ยความ หว งหนา พะวงหลงั เชนไร ความกงั วลของคุณมันอยใู นขอ ท่ีวา ตองรับภาระหนกั ในการคอยคมุ ครอง ปอ งกนั ชีวิตพวกเราทง้ั หมด อยา กังวลไปเลย ทําใหด ที สี่ ดุ เทา ทจี ะทําไดก แ็ ลวกนั สําหรบั พวกผมส่ี คนจะพยายามชว ยเหลอื ตวั เองใหไดม ากทส่ี ดุ หากเกดิ เหตุคับขนั ขึ้น ขณะเดียวกนั กส็ าํ นกึ ในภาระที่ จะคมุ ครองพวกลกู หาบดว ย” แลว หวั หนา คณะก็หันไปกาํ ชับซักซอ มความเขา ใจกบั ทกุ คน ใหยดึ ถือหลกั ความ ปลอดภยั จากการยงิ พลาดถูกกันเองใหม ากทีส่ ุด เพราะนนั่ ดเู หมือนจะเปนส่งิ นากังวลหนักใจยง่ิ กวา อะไรทง้ั สนิ้ เขามองเห็นเหตุการณฉ ุกเฉนิ ทีเ่ กิดการยงิ กนั ข้นึ อยางอิสระเปน โกลาหล เหน็ อาการ หมอบหลบอยกู บั ท่ีโดยไมก ลาเงยหวั ข้ึนของ รพนิ ทร ไพรวัลย ในขณะทค่ี นอนื่ ๆ ซลั โวผานขา ม ศีรษะจอมพรานไปหดู ับตบั ไหม โดยมวั แตค ํานึงถึงเปา หมายทีต่ องการจะสงั หาร และมันดเู หมือน จะเปนเพราะรพนิ ทรต องมวั คอยหลบแนวกระสนุ อยูน ัน่ เอง จึงพลาดโอกาสน่ันไปอยางนา เสยี ดาย หาไมเ ชนนนั้ จอมพรานอาจควา่ํ มนั ลงไดแลว ดว ยกระสุนสั่งของเขา “ถา ยังยิงมนั ไมได ก็ไมเ ปนไร ขออยางเดยี วอยา ยิงใหถ กู พวกเรากนั เอง!” เชษฐาย้ําแลว ยา้ํ อกี ตา งน่ังพักซักซอ มความเขาใจกนั เปน อันดีแลว ก็เรง การเดนิ ทางตอโดยไมย อมเสียเวลา แมแตน อ ย ปาแดงอนั แหง แลงรอนระอนุ ัน้ ประเดย๋ี วขึน้ สงู ประเดี๋ยวลาดตํา่ ลง ทัง้ หมดจับกลุม กัน เขา ขบวนมา ในครัง้ นีไ้ มทอดระยะใหหางกนั เกนิ ไปนกั โดยมีไชยยนั ตแ ละมาเรียคุมหลังตามเดมิ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2257 จะเปนลางสงั หรณ หรือประสาทหลอนอยางไรไมท ราบได ไชยยันตผ ูซ่งึ บดั นล้ี ืม ขอความสนทนา อันใหร สชาติทน่ี าตนื่ ใจแปลกประหลาดระหวางเขากับมาเรีย กอ นหนา ทจี่ ะมี เหตรุ ายเขามาแทรกขัดจังหวะเสยี อยางกะทนั หนั เขาเดนิ ระวงั ตวั แจ หูตาเปด พรอ ม ปน ไมไ ดส ะพายแตป ลดมาถือกระชับอยใู นมอื ราบ กบั กองรบหนว ยจโู จมซึ่งเขา เขตอันตราย โดยไมท ราบวาฝายตรงขา มจะโผลพ รวดพราดออกมา โจมตีเมื่อไหร แวว เสียงคลายๆ จะมีอะไรยองตามหลังมาทกุ ระยะ กม็ กั จะคลบั คลายคลับคลาวา เงา ดาํ ประหน่ึงภาพมายาของปศาจหลบวูบเขาแอบซุมรกหรอื ตน ไมอยูเ สมอ หลายตอ หลายคร้ังท่ีเขาหยดุ พิจารณา และเกอื บจะทดลองยงิ สมุ ออกไป แตก เ็ กรงวา พรรคพวกจะตื่นโกลาหลและพจิ ารณาวา เขาประสาทออนเกินไป โดยมอี าการหลอกตวั เองขนึ้ มา สังเกตจับอาการไปยังมาเรยี ซึ่งเดินเคียงอยใู กลๆ แหมมสาวเครง ขรมึ ไมป ริปากพดู คาํ ใดกบั เขา ผดิ ไปกวาครั้งแรก รสู ึกวา หลอ นจะคอยจบั รหสั อะไรดว ยความระมดั ระวังอยเู หมือนกนั แลว ภรรยามายของ ดร.ฮอฟมนั กห็ ยดุ ชะงกั อยกู ับที่อกี ครัง้ พลอยทาํ ใหไ ชยยนั ตหยดุ ตามลงดว ย “ฉนั คิดวา คณุ รูสกึ เหมอื นฉนั ” หลอนกระซิบ ตาวาวกราวกราดไปยังแนวปาเบอ้ื งหลัง ท่ีเต็มไปดว ยตน ไมแ ละโขด เนนิ อาํ พรางตาระเกะระกะ “อะไร?” “มนั ยองตามหลงั เรามาทุกระยะ และเหมอื นจะอานทา ทที ายใจเราถกู ทกุ คร้งั ท่ีเหลยี ว กลับ มันหลบ” “ถา งนั้ ประสาทของผมกไ็ มไ ดหลอนตวั เอง ปลอยใหพรรคพวกลวงหนาไปกอน เรา ดักดทู ามนั อยทู ี่กอ นหนิ น่ดี ไี หม มนั อาจชะลา ใจโผลอ อกมาใหเ หน็ ถนดั ก็ได โดยคิดวา เราหา ง ออกไปแลว” มาเรยี ยิ้มเครยี ดๆ “ฉนั อยากจะทาํ อยางนน้ั เหมอื นกนั แตส ถานการณแ บบน้ี เราไมควรจะทาํ อะไรลงไป โดยอิสระ โดยไมใ หพวกเรารบั รูไวเ สยี กอ น เฉพาะอยา งย่ิง ไพรวลั ย เขาคนเดียวเทา นั้นจะตดิ สนิ ใจ ไดถ กู ตองทีส่ ุดวา เราควรทาํ อยา งไร ถงึ แมฉ นั จะเช่อื มือตัวเองสักแคไหน แตกย็ งั เช่อื ไดน อ ยกวา มิสเตอรฮันเตอรของเราน่นั ” ความเหน็ อันรอบคอบของมาเรีย ทาํ ใหไชยยนั ตฉกุ ใจคดิ ข้นึ มาได เขามองไปเบือ้ งหนา อันเปน ขบวนทง้ั หมดเขา แถวเรยี งเด่ียวเปน หางกนั ไป และรา งโปรงแกรง เกรง็ ทน่ี ําดุมๆ อยหู ัว ขบวน กอนทจ่ี ะเอย ปากเชน ไรนั่นเอง มาเรยี กย็ กไรเฟล ในมือข้ึน เปาลมลงไปในรูของตมุ ลูกเล่อื น อยางชํานาญปรากฏเปน เสียงแหลมยาว เหมือนเสยี งรอ งของนกบางชนดิ ในความเงียบสงดั เชน นี้ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2258 มนั ดังกงั วานไปไกล รา งนน้ั หยดุ ชะงกั หนั กลบั มาพรอ มกบั คนอื่นๆ ทพ่ี ลอยเหลียวหลงั มอง หลอน ก็โบกมอื เปน สญั ญาณเรียก รพินทรห ลีกเขาขา งทาง ใหพ วกลูกหาบผานลว งหนาไปกอน แลวเขากเ็ ดนิ ยอนกลับ มายงั มาเรยี และไชยยันตซ่งึ ยงั ยืนอยทู เี่ กา ดารินขยบั จะยอ นตามลงมาดว ยความสงสยั แตพ ชี่ ายฉุด แขนไวบอกวา “ไมตอ งไปหรอก เราเดนิ ลวงหนาไปกอนดกี วา ประเดยี๋ วกร็ ูเองวามีอะไร พวกลกู หาบ ล่วิ ไปโนน แลว จะไมม ใี ครคมุ กันให ถา เราไปรวมกลมุ กนั ขางหลงั เสยี หมด” เมื่อจอมพรานเขา มาถงึ ไชยยนั ตก เ็ อาหวั แมมอื ปายขา มไหลไปทางเบอ้ื งหลงั “ไอน นั่ กาํ ลงั แกะรอยเราดิกมาทกุ ระยะ มนั ยองตามอยูขา งหลงั ตลอดเวลา” รพนิ ทรต าลกุ โพลงดวยความประหลาดใจ หนั ไปจอ งมาเรยี “จริงหรือ เมย? ” แหมมสาว เชอ้ื สายพรานใหญพยกั หนา นดิ หนง่ึ แทนคําตอบ ความแคลงใจของเขาใน ขอ ท่ีวาไชยยนั ตเ พอ ไปเองกส็ ุดสิ้นไปในทนั ทีนัน้ เขาไมเ ช่อื ไชยยนั ต แตจ าํ เปน ตอ งเช่อื มาเรยี เพราะรูมือกันมากอน ระหวางทยี่ นื จอ งสวนไปทางปาดานหลงั ดว ยความสุดพศิ วง ไชยยันตก ก็ ระซบิ ตอ มาวา “ผมกับเมยไมอ ยากใหพลาดโอกาสนี้อีก ถึงไดบอกใหคณุ รู” “แตถ าคุณไวว างใจเรา กไ็ ปเดนิ นําขา งหนา ตามเดมิ ก็ได เพยี งแคบอกใหรตู ัวเสยี กอ น เทา นั้น” มาเรยี กระซบิ เสรมิ มาบา ง ไมท ันจะขาดคาํ พดู ของหลอ น ทงั้ สามกไ็ ดยนิ เสียงเล็บตะกยุ ดงั ควากๆ มาจากตีนเนิน ดา นตรงขา มโดยไมเหน็ ตวั เพราะยอดเนนิ บงั อยู เสียงนน้ั ไมดงั จนเกนิ ไปนกั และพวกทเี่ ดินลว งหนา ไปกอนกไ็ มม อี าการจะแสดงวาไดย นิ เพราะขณะน้ที ง้ิ ระยะหางออกไป “คณุ สองคนลว งหนาขน้ึ ไปกอ นดีกวา ผมจะอยตู รงน้ีกอ น ฝากเรียนถามคุณชายดว ยวา จะอนญุ าตใหผ มตามมันหรอื ไม ถา ตกลง เมยเปา ลูกเลือ่ นปน ใหสัญญาณสองครงั้ แลวทุกคนเดนิ ตอไปตามทศิ ทางได โดยไมต องหวงผม ใหบ ุญคํานาํ ไป แลวผมจะตามไปทนั เอง” สองคนผละจากเขา อยางไมมีปญหาอะไรทจี่ ะตอ งเกยี่ งงอน หรอื ถกเถียงกันให เสียเวลา แลว อึดใจใหญๆ ตอ มาน่นั เอง เชษฐากับดารินก็ไดรับรายงานใหทราบวา ...เกิดอะไรข้ึน ทางเบือ้ งหลัง และพรานใหญขอการตัดสนิ ใจสง่ั การจากหวั หนาคณะมาเชน ไร อดตี ทานทตู ทหารบก บอกใหน อ งสาวและอีกสองคนเดนิ ตามขบวนลกู หาบเปน หนว ย คุมกันไปตามปกติ สว นตนเองเดินยอนกลบั มาพบพรานใหญยนื สูบบุหรซ่ี ุมอยูหลงั จอมปลวก [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2259 “อยา หลงกล รพนิ ทร ผมแนใ จวามนั มเี จตนายว่ั เพ่อื หมายลอใหเราพะวาพะวงั เปลี่ยน เสน ทาง การตามมนั กค็ ือการออกนอกทิศทางที่เรากําลงั มุงไป” พรานใหญนง่ั คิดหนักหนว ง มานตาเกรยี มกระดา งทงั้ คหู ร่ซี ึมลง แลว กร็ สู ึกวา คาํ พดู ของนายจางนา จะเปน ความจริง ไอดาํ มหากาฬ...วางแผนอะไรบางอยา งกบั คณะของเขาเสียแลว รูปการของมนั สอ ชดั ใหเห็นวาตองการจะดงึ ความสนใจของฝา ยมนษุ ยใหห นั ไปพะวง หว งอยกู ับมัน โดยมีเจตนาลกึ ลบั อะไรบางประการ ถาไมม าในรูปกอ กวนแบบสงครามประสาท ก็คง เปน อบุ ายท่ีจะชกั จงู ใจใหเ ดนิ ทางเบนออกจากเขม็ เดิม หรอื มิฉะน้นั กถ็ ว งประวิงใหลา ชา ลง หา ไมเ ชน นน้ั มนั คงไมเ พียรพยายามสะกดตามมาเบ้ืองหลงั ขบวน และทําอาการลับๆ ลอๆ เหมือนจะ เตอื นใหฝ ายมนุษยร ูตัวเชน นี้ การขวนตะกายโคนตน ไมก ด็ ี หรือการทาํ เสียงอน่ื ๆ เตือนใหมาเรยี กบั ไชยยนั ตไ ดรตู ัว วามนั ยองสะกดมาเบ้ืองหลงั ทุกระยะกด็ ี นาจะแสดงใหเห็นถงึ เจตนานน้ั อยางเดน ชดั ซึง่ ถาจะ พจิ ารณากนั ถงึ สตั วใ นขั้นเดรจั ฉานท่วั ๆ ไปแลว ตอใหมสี มองฉลาดลํา้ สักเพียงใด ก็ไมน า จะคดิ หรอื ทําไดถ ึงเพียงน้ี อยางไรกต็ าม เขามคี วามรูสึกภายในทจ่ี ะตอ งแสดงใหน ายจา งทราบ “ตั้งแตเ มอื่ คนื นี้เปนตน มา เราเปนฝา ยรบั ถา ยเดยี วครบั คุณชาย เหตุผลทเ่ี ราจําเปน ตอ ง มวั คอยรับกค็ อื มนั เปน เวลากลางคืน ซึ่งเกรงกนั ไปวาเราจะเปน ฝายเสียเปรยี บ และขณะน้เี ดย๋ี วน้ี เรา มองเห็นไดเ ทา ๆ กบั มันแลว ในชวี ิตพรานของผมไมเ คยเลยสักคร้งั ท่ีจะมสี ิงหส ัตวใ ดกระทําการอนั ดูหมนิ่ หยาบหยามไดเ หมือนเชน ท่ไี อเสือแมลงภตู ัวนท้ี าํ อยขู ณะน้ี ไมว ามันจะรา ยกายสกั เพยี งไหน ผมเองก็เขาใจอยางคณุ ชาย คอื รูว ามันหลอกลอ เพอื่ วตั ถปุ ระสงคล กึ ลับอะไรสักอยา งหนึง่ แตเ มื่อวนั บังอาจลอ ทําความพะวา พะวงั ใหเราได มันก็ควรเส่ียงกบั วาระสุดทายของตัวเองดว ย ไมใชท าํ เอาได ขา งเดียว...” เขาหยุดเวน ระยะบดรมิ ฝปากสนทิ แนน จอ งมองไปยงั แนวปาดา นหลงั อนั เตม็ ไปดว ย ซอกมมุ อําพรางตา ซ่งึ ลวนเปนทแ่ี อบกาํ บงั ไดเปน อยา งดี เพยี งแคห า งออกไปไมเ กนิ 20 – 30 เมตร กลาวตอมาดว ยเสยี งเหยี้ มเกรียม “แทนทจี่ ะเดนิ คอยระวังตวั จากการดกั จูโจมของมนั อยูเชน นี้ ผมอยากจะเดนิ เขามามนั บางละ โอกาสอยา งน้ไี มมที ่ไี หนอกี แลว ตลอดเวลาสัตวรายทกุ ชนดิ มีแตจ ะหลบหลกี หนีหนาผมไป หางไกลลบิ ตามกันไมไหว แตไอน ย่ี อ งปว นเปยนเขามาใกลอ ยตู ลอดเวลา คุณชายคมุ ขบวนของเรา ท้งั หมดไปตามทิศทางเดมิ เถิดครบั ไมตอ งกลัววา ผมจะผิดเสนทาง เพราะบญุ คาํ นาํ ได และไมต อ ง เปน หว งผม ถงึ อยา งไร ผมกจ็ ะตามไปทนั ภายในเวลาไมน านนัก” เชษฐามองดูเขาดว ยสายตารกั สนิท ย้มิ ให พลางสา ยศรี ษะคานอยางไมยอมใหปฏเิ สธ หรอื บายเบย่ี งใดๆ ได [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2260 “อยา ดีกวา ผูก อง อยา เสยี เวลา และอยา ‘ติดกับ’ ลอ ของมัน ไมเฉลียวคดิ บา งหรอื วา มนั มายว่ั ใหคณุ ออกตามหา งไปทางหนงึ่ เพื่อจะยอนตลบมาเลนงานพวกเราอีกทางหน่ึง พนนั กนั ก็ ไดวา ถาคณุ มาเดินคุมหลัง มนั จะออ มไปดักอยูข า งหนา หลบหลกี อยอู ยา งน้ีแหละ เพราะฉะนนั้ เรา ไปตามเสนทางของเราดีกวา ไมตองคดิ วาจะตองไปตดิ ตามลา มัน คอยจงั หวะอยแู ตว า ถา มันหลวม ตวั เขา ทางปนเราเม่ือไหรก็ไมต อ งยั้ง ซัดใหแหลกเลย ผมเดาไดว า ถา คุณผละจากขบวนของเรา ท้งั หมด มุงตามมนั เม่ือไหร ลักษณะของคณุ จะกลายเปน ‘พระลอตามไก’ เมอ่ื นั้นคอื ไปอยา งชนิด หายหว งเลย มนั ยวั่ ใจทงิ้ ทา ยใหค ณุ เหน็ ลบั ลอ อยเู ร่ือย พอจะเขาทางปน เหมาะกห็ ลบซมุ เสยี แลว ก็ ถอยหา งลอ ใหต ามไปอกี จากเทา ทเ่ี หน็ มาแลวมนั ฉลาด ลวงรูพ อทีจ่ ะกําหนดไดว าการหลกี หลบ ลูกปน นน้ั ควรทาํ อยา งไร ระหวา งมนั กบั คณุ มนั อาจทําอนั ตรายอะไรคณุ ไมไดเ ลยกจ็ ริง แตท ม่ี นั ทาํ ไดกค็ ือ หลอกใหค ณุ ตามและพลัดกับคณะของเราทง้ั หมด ใจเย็นๆ ไวร พนิ ทร เราตองไดฟ าดกับมนั อยา งเหมาะๆ อกี แนน อน โดยไมจ าํ เปนตอ งไปมงุ ตามมันใหเ สยี เวลาหรอก” แมวามคี วามรสู ึกท่ีขัดแยง เชน ไร เขาก็จาํ เปนตองยอมปฏิบตั ิตามความเห็นชข้ี าดนน้ั โดยฝา ฝน มไิ ด เชษฐาจงึ เปน อกี ผหู นึง่ ทีเ่ ดนิ อยูท ายขบวน เคยี งคกู ับพรานใหญเหมอื นจะไมไวใ จ ถา ปลอ ยจอมพรานไวเ บ้ืองหลงั คนเดยี ว เขาอาจปลีกตัวแยกตามไอด ํามหากาฬไปในขณะใดขณะหนงึ่ ทีม่ ากรายลอ เขา มาใกลๆ ระหวางทเ่ี ดนิ ปดทา ยขบวนไปเงียบๆ พรอมทงั้ ประสาทแหง การสดบั ตรับฟง ทเ่ี ปด พรอม ทงั้ รพนิ ทรและราชสกลุ หนุมไมไดว ่แี ววใดๆ ของมหากาฬพยัคฆอกี เลย เหมอื นกบั วา มนั เปลี่ยนเสนทาง ลมเลิกการสะกดตดิ ตามมาฉะนนั้ ตางไมไ ดปรปิ ากคาํ ใด นอกจากสายตาของเชษฐา ทม่ี องมาเงยี บๆ เหมอื นจะเปนความหมายบอกใหพรานใหญทราบวา ทเ่ี ขาพดู ไวน ัน้ มนั เปน ความ จริงเพยี งไหน แตรพินทรไมย อมวางใจประสาทใดๆ ทงั้ สนิ้ เขาเชื่อวา มนั อาจเวนระยะการตามหา ง ออกไปกไ็ ด ไมเ กนิ ครึง่ ชวั่ โมงของเหตุการณท ีผ่ า นไปอยา งดุษณภี าพนัน้ เอง บุญคํากบั คะหยน่ิ อัน เปนลูกหาบคแู รกท่เี ดนิ นาํ ไปเบอ้ื งหนา โดยมีไชยยนั ตคมุ มาอยางกระชั้นชดิ ก็หยดุ ชะงกั กม ลง มองดูพ้นื และพูดกนั เอะอะอยา งตน่ื ตระหนกระคนประหลาดใจ ไชยยันตวง่ิ เขา ไปยนื งงอยดู วย จากนน้ั ไมถงึ พรบิ ตา ดารนิ และมาเรยี ซงึ่ เดินเคยี งคยุ กนั เบาๆ อยใู นระหวา งลกู หาบอกี สองคู กพ็ รู กนั เขาไปถึง คนเหลาน้นั หนั กลบั มายังรพนิ ทร และหวั หนา คณะผทู อดทงิ้ ทายทอดหางจากขบวน ประมาณ 30 เมตร แลว โบกมือเรียกมาอยางรีบรอ น เมอ่ื ท้ังสองวิง่ ตามเขามาถึง ก็เห็นพื้นดา นอันจบั หนาไปดวยฝนุ ในระหวางสองฟากปา หนิ นน้ั ปรากฏรอยตีนของไอเสือปศาจประทบั อยอู ยา งถนัดชัดเจน เปน รอยใหมเ หมอื นกบั วา มนั จะ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2261 เดนิ ผา นไปเมอื่ อึดใจใหญๆ นเี้ อง โดยเลาะลดั ออกมาจากแนวโขดหนิ ซาย ตัดขามทางหายเขา ไปใน ปา ซีกขวามือ จากรอยนนั้ ทําใหมีความรสู กึ คลายๆ กันวา ถาจะแกะรอยตามกแ็ ทบมองเหน็ บ้ันทาย กนั ภายในสองสามนาทนี ที่ ีเดยี ว เชษฐาแยกเข้ียวออกมา “จรงิ อยา งทผี่ มพูดไวไ หม ผูก อง พอคณุ ลงไปเดินคุมทา ยขบวนมนั กว็ กมาอยดู านหนา และพับผา เถอะ รอยตนี ชนดิ นี้มันเจตนาใหเ ราตามชัดๆ” “ใหม ันไดอ ยางนี้ซิ พอเจาประคุณเอย !” ไชยยนั ตค รางออกมา “ถา ตามรอยนี้ สาบานไดว าเราจะพบตวั มันภายในไมเ กิน 5 นาที” มาเรียบอกโดยเรว็ กวาดสายตาตามรอยซง่ึ เลาะเลยี้ วหายไปในระหวา งกอนหนิ ท่ี ขน้ึ อยูส ลบั ซับซอ นสูงประมาณแคย อดอก ไมพ ดู เปลา แหมม สาวขยบั ตัว แตด ารนิ ควา เขม็ ขดั ดา นหลงั ไว “อยาทาํ อะไรโงๆ เมย!” ภายหลังจากพนิ จิ นิ่งเหมือนจะเขาฌานอานรปู การอยูครงึ่ อดึ ใจ รพนิ ทรก ็หันไปทางตา พรานเฒา “รอยไอกองกอยไปทางไหน บุญคํา?” คนของเขาช้ไี ปทางเสน ทางดา นท่บี ายหนา มา “มันหกั ไมทาํ สัญญาณ ช้ีใหไ ปตามเสน ทางนแี่ หละนาย แตร อยตีนไอชิบหายนม่ี นั เดิน ตดั เสน ทางไปโนน แยกคนละทาง” “เห็นชดั หรอื ยงั มันพยายามดงึ ความสนใจเราใหต ามมนั แทนทจ่ี ะเดนิ ไปตามเสน ทาง เดมิ ” เชษฐาหนั มากลา วโดยเรว็ กับจอมพราน รพนิ ทรถว งหนกั ไปหมดทงั้ สมอง “เราไมเปลย่ี นเสน ทางเสียอยา งเดียว ดซู ิวา จะเกิดอะไรขนึ้ อีก...” เขาตัดสินใจฉบั พลนั นนั้ หันไปส่ังการกับบญุ คําและพวกลูกหาบใหยดึ แนวทางเดมิ แลวบอกหว นๆ กับคณะนายจา งวา “เอาละครบั ขางหลงั มีอันตรายกวาขา งหนา ผมจะรับภาระระวงั หลังตามเดมิ เอง โปรด เพมิ่ ความระมดั ระวงั ขน้ึ ใหม ากทสี่ ดุ ดว ย ภมู ิประเทศท่เี ราจะผานตอนนี้ ชยั ภมู เิ ปน ขอไดเ ปรยี บของ มนั เตม็ ท่ี เพราะท่กี ําบงั ตามากเหลือเกนิ ” การเดนิ ท่ีมอี ันเปนไปตอ งใหพ ะวกั ภวังค หยดุ ชะงักกนั อยตู ลอดเวลา เพราะจากการ ราวีของไอดาํ ปลอด เรม่ิ ตน ตอ ไป ตะวันบายยง่ิ ทวีความรอนระอุปานจะเผาผลาญทกุ ส่ิงทกุ อยางให มอดไหมเ ปน เถา ถาน หนิ ทุกกอ นในละแวกนน้ั เปนสนี า้ํ ตาลปนดาํ คลา้ํ ปราศจากตน ไมหรือพืชใดๆ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2262 ข้นึ ทงั้ สิน้ พ้นื เต็มไปดว ยดนิ ลูกรงั และกรวด ริมฝปากของทกุ คนแหงผากแตกเปน สะเกด็ โชคดีที่มี นา้ํ เปน ทนุ สํารองอยูพ อเพยี ง หาไมเ ชนนนั้ ก็ยงั ไมม ใี ครกลา ยืนยันได ขบวนเดนิ ทางมหาวิบากจะ ผา นพนกระทะทองแดงนี้ไปไดห รือไม ทีส่ ดุ โดยหนทางแคบๆ ราวกบั จะมใี ครมาตัดไวใ หเปน ทางเดนิ อนั เคยี้ วคดนนั้ ตา งก็ พบตนเองถกู บบี เขาซอกอยใู นระหวางผนงั หนิ ผา ลกั ษณะเปน โตรกชองเขาทั้งสองดา น มแี ตห นิ ลวนๆ แตล ะโขดหนิ ท่ีงอกชะโงกอยรู ะเกะระกะรอบดา น แลดูราวกบั ภาพของสตั วประหลาดทยี่ นื เดน เหนิ หาวอยใู นลกั ษณะตา งๆ บางกอนมีสวนฐานอนั คอดก่ิวตดิ อยกู ับผาใหญเ พยี งนิดเดยี ว เพราะ ถูกกระแสลมและพายุทรายที่พัดผา นมานานนับศตวรรษ ทําทาเหมือนจะขาดหลนลงมาวนิ าทใี ด วนิ าทหี น่ึงกไ็ ดทง้ั สน้ิ ขณะทตี่ า งเดนิ ผา นลอดกนั ไปดว ยจติ ใจอนั เตน ระทึกหวาดระแวง บัดนี้ ทง้ั หมดไมม ใี ครกลาเผลอตวั นอกจากชว ยกนั สอดสายตาคน หาเงาภัยทอี่ าจแฝง ซอนอยยู ังซอกมมุ ใดรอบดาน “เคยผานไปทแ่ี กรนด แคนยอน ในรฐั อรโิ ซนาบางไหม?” ในความเงยี บซ่ึงมีแตเสยี งฝเ ทาของ 11 คน ย่าํ สวบสาบไปบนพ้ืนกรวดทราย มาเรียกระ ซิบถามไชยยนั ต “ไมเคย” “มันเหมือนกบั ภูมิประเทศตอนนไ้ี มมผี ดิ มองไปทางไหนเหน็ แตภ เู ขาหนิ โตรกเหว ลึก” “ผมภาวนา ขอใหม ีคาวบอยขีม่ าสวนทางมาสักคน!” ไชยยนั ตกระซบิ ตอบดวยเสยี งแหบแหง บดั ใจนนั้ เอง ก็ปรากฏเสียงลนั่ ค่กึ ข้ึนจากยอดผาดานบนเหนอื ศีรษะของทุกคนขึน้ ไป รพินทร ไพรวลั ย ผกู ําลังเดินไตเ นนิ ชนั อยทู า ยขบวน เงยวูบขึน้ ไปเปน คนแรก ภาพทีเ่ ห็นกลางเวหา ในระหวา งซอกเขาทามกลางแสงตะวันอนั แผดจา ซ่งึ ทอดเปนลาํ ลงมา ทาํ ใหหัวใจของเขาแทบหยดุ เตนลงช่วั ขณะ ตะลึงตวั แขง็ อา ปากคาง เสยี งทจี่ ะรองตะโกนเตือนพรรคพวกออกไป ไมสามารถ หลดุ พน ลาํ คอออกมาได. .. คนทีแ่ หงนขึน้ ไปพบเปนคนทีส่ อง ก็คอื ดารนิ วราฤทธ์ิ หลอนแผดรอ งเสียงหลง โวยวายออกมาไมเ ปน ภาษาอยา งตกใจขีดสดุ ... มีเสียงตมู สนน่ั ข้ึนอกี คร้ัง บนแงหนิ ระดับตา่ํ ลงมา พรอ มกบั มานฝนุ และสะเกด็ หนิ แตก กระจายเปนฝอยราวกับถกู ระเบิด และบดั น้ที ุกคนทีก่ าํ ลงั เดนิ งุดๆ เรยี งแถวกนั อยเู ปน ลําดบั ไดเ งย ขึน้ ไปพบกับมหัตภยั อันเปน ท่มี าของเสียงน้นั พรอมกนั หมด ดว ยเลอื ดในกายที่จบั แข็งเปนกอน หินภเู ขา กอ นขนาดโอง มงั กร หลดุ จากทใ่ี ดทหี่ น่ึงยงั เบอ้ื งบนนัน้ ลอยละลิว่ บงั แสง ตะวนั หลน สวนลงมายงั ชอ งทางเดนิ แคบๆ นน้ั ดว ยอัตรากฎดึงดดู ของพืน้ โลก คึ่กทล่ี น่ั ข้ึนคร้ังแรก เปนเสียงทีม่ นั หลุดเลอื่ นจากทเ่ี ดิมของมัน สวนท่ปี รากฏเสียงครืน คอื การหลนลงมากระทบกบั แง [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2263 เบือ้ งตํา่ ทยี่ ื่นลาํ้ ออกมา จากน้นั กก็ ระดอนกระทบหนา ผาท้งั ดา นซายและขวา สุดแตแ รงเหวย่ี งของ มันจะบนั ดาล และดว ยน้ําหนกั เปน ตัน บา ยหนาลงมายงั ขบวนเดนิ ทางท้งั หมดในซอกอนั บังคบั แรงสง และแสงสะทอ นจากการทม่ี ันปะทะกบั โขดหนิ ในระดบั ลาดตํา่ ลงมา เสริมใหทวพี ลงั รายกาจ ยิ่งขน้ึ ราวกบั ถูกขวางมาดว ยมอื ของอสูรยกั ษ พริบตาสุดทา ยท่ีเหน็ มนั กระแทกสนนั่ หวน่ั ไหวลงกับเนนิ หินเบ้ืองหนา ของทกุ คน ซ่งึ หางออกไปประมาณ 20 เมตร และหมนุ ติว้ ดว ยความเรว็ สงู สดุ พุงสวนลงมาใสด านหนา ของขบวน ทกี่ าํ ลงั ไตตามกันข้นึ ไป “นายหญิง หลบเร็ว!” เสียงพรานพน้ื เมอื ง ถาไมบ ญุ คํากจ็ นั ตะโกนสุดเสยี งตะเบ็ง ใครจะเคล่ือนไหวเพอื่ หลบหลกี เอาตัวรอดเชนไร ในวนิ าทดี ับจิตนไ้ี มม ีใครรับรไู ด เพราะมนั เปน ภาวะตวั ใครตวั มัน แตภ าพทเี่ หน็ เดนชดั ทสี่ ดุ ก็คอื นกั มานษุ ยวิทยาสาวดาริน วราฤทธิ์ ประสาททุกสวนของหลอนถกู ยึดใหแขง็ นง่ิ อยกู บั ที่ เพราะความตะลึงตกใจ หินมฤตยกู อนนั้นพงุ ล่ิวตรงเขามาหาหลอนอยา งรวดเร็ว... [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2264 81 ใครคนหนง่ึ ทยี่ ืนเย้อื งจากหลอนไปทางเบื้องหลัง และเปนคนเดยี วทอี่ ยูใกลเ คยี งทสี่ ุด เผนเขาปะทะหลอ นสดุ แรงเกิด แลว กระชากลม คะมาํ ลงดว ยกนั กลง้ิ เขา ไปในระหวางซอกหินแคบ จํากดั รมิ ทาง นอนหมอบซอนทบั กนั อยูพรอ มกับตาํ แหนงทด่ี ารนิ ยนื ตะลึงอยเู ดมิ อนั หา งออกไป เพยี งแคเออ้ื มก็ถกู บดกระแทกเสียงดงั สนนั่ เหมอื นโลกทง้ั โลกจะถลม ทลายลง ประสาททกุ สว นชาดกิ ไมสามารถจะตระหนกั ไดใ นขณะนั้นวา ตนเองยงั มชี วี ิตอยู หรือวา ลองลอยไปสูโลกไหนแลว ในอนสุ ตอิ ันเลอื นรางรูส กึ ไดตอไปวา หลังจากทมี่ ันพุงกระแทก พ้ืนตรงท่เี คยยนื อยูนนั้ แลว มนั ก็กระโจนครืนโครมชนทุกส่ิงทกุ อยา งทีก่ ดี ขวางหนาอยา งดุราย ระ ตาํ่ ลงไปเปน ลาํ ดับอยา งรวดเร็ว และทิศทางทม่ี ันบดขยี้ลงไปนั้น ก็คอื ชอ งทางเดนิ แคบๆ ในระหวา ง ซอกเขา ซงึ่ ขบวนท้งั หมดกําลงั เขาแถวเรยี งรายกนั อยูท ามกลางสรรพสําเนียงรองอยา งตระหนก ตกใจทแี่ ซประสานกนั อ้อื องึ ฟง ไมไ ดศัพท ผูทชี่ วยชวี ติ ราชสกุลสาวไวไดอ ยา งหวดุ หวดิ ท่สี ุด ก็คือมาเรยี ฮอฟมนั พสิ จู นใ ห เหน็ ชัดวา ในวนิ าทีฉกุ เฉนิ ขดี สุดนน้ั แหมม สาวไมไดเ สยี สติไปเลย ตรงขา มกบั นักมานษุ ยวทิ ยาซง่ึ ความงง ไมท นั รตู วั ทาํ ใหม วั ตะลึงอยู เชษฐาดูเหมอื นจะเปน คนทสี่ องท่ีประจันหนา กับหนิ มฤตยกู อ นนั้น เขาเองไมไ ดตกใจ ตอกอนหนิ ทพี่ ุงสวนลงมา แตก็มัวตกตะลงึ ที่เหน็ นองสาวเปนเปา ขวางทางอยหู นา มรณภยั นนั้ อยา ง ไมอ าจชว ยตวั เองได และเขาก็อยูหา งเกินกวาที่จะใหก ารชวยเหลือใดๆ ไดท้ังส้ิน มาไดสตขิ ึ้นอกี ครัง้ เมอ่ื มันกระแทกโครมผา นตําแหนง ทด่ี ารนิ ยนื อยูลงมาแลว และกาํ ลงั โจนล่ิวเขา ใสเ ขา หัวหนา คณะถีบตวั เองพุงเขาไปเบยี ดแนบอยกู ับผนงั ผาอยา งไมค ิดชวี ิต โดยสละไรเฟลประจาํ มือท่เี กะกะอยู ท้ิงลงกับพ้ืน มนั กต็ ูมสะเทอื นเลอ่ื นลัน่ ผานสนั หลังเขาไป หา งเพยี งชวั่ ฝา มอื เดยี ว อยา งดรุ า ยเกรย้ี ว กราดราวกับพายพุ ระกาฬ เชษฐาหลุดผงะลงมายนื อยกู ลางทางเดนิ อกี ครง้ั ขณะทม่ี นั ผานพนไปแลว ทามกลาง มานฝนุ สะเกด็ ธลุ ีทก่ี ระจายวอ นตามหลงั มนั ลงไปนั้น เขาเห็น .458 แมก็ นมั่ แอฟรกิ นั ประจาํ มือของ เขาทหี่ ลน อยกู บั พ้นื กระเดน็ วอนตามแรงเหวยี่ งของมันไปดวย ตวั ลาํ กลอ งเหลก็ และพานทาย แยก ช้นิ สว นกระจดั กระจายออกจากกนั ไปคนละทิศละทาง! มันแหลกเหลวยอ ยยบั ไมม ีชนิ้ ด!ี พริบตาตอ ไป ไชยยนั ต เกดิ เสย และสา งปา กก็ ระโจนผละออกจากท่เี ดมิ ของตนไปคน ละทิศละทาง โชคดอี ยบู า งทตี่ าํ แหนง ซง่ึ คนเหลา น้ันเดนิ อยนู นั้ ยงั มบี ริเวณกวางพอทจี่ ะหลกี หลบได [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2265 ไมแคบจาํ กดั เหมอื นระยะหนาอันเปน ชองท่ีดารินกับมาเรียเผชญิ สภาพของคนเหลานนั้ แลไมผ ดิ อะไรกับลิงคางทเ่ี ผน หนเี อาชีวติ รอด แลวมันก็ลิว่ เลยมายงั รพนิ ทร ไพรวัลย อนั เปนคนร้งั ทา ยขบวนตาํ่ สุด ไมเปนการคบั ขนั สาํ หรบั เขาเสยี แลว เพราะมองเหน็ เหตกุ ารณอยูทกุ ระยะ มเี วลาพอท่ีจะตระเตรยี มได และแรงที่ กลง้ิ ลงมากเ็ ริม่ จะออ นลงแลว เขาหลบเขา หาโขดหินกอ นหนึง่ ทง่ี อกบงั อยูขางหนา ปลอ ยใหม นั กลิง้ ขามหัวไป แลวเผนขึ้นยนื โดยเร็ว ทา มกลางความพะวาพะวังหวงใยพรรคพวก ซ่ึงขณะนี้ยังไมทราบ วา ใครจะไดร บั อันตรายเชนไรบาง ทนั ทีนน้ั ก็เห็นเงาดาํ ผานแวบไปบนยอดชะงอ น อนั เปน ที่หลดุ รวงลงมาของหนิ กอ น นัน้ จอมพรานว่งิ สดุ ฝเทา โดยทงิ้ ความหว งกงั วลใดๆ ไวก อ นทัง้ สิน้ ไตปน ข้ึนไปยงั ภเู ขา หนิ อยางรวดเรว็ พรอ มกบั สายตาที่เบิกโพลง พยายามกวาดคนหาเปาหมายไปยงั แงห ิน อนั งอกอยู เปนกําบงั ระเกะระกะนน้ั จอ งไรเฟลนิว้ แตะรออยูท่ไี ก ตดั สินใจทจี่ ะยงิ ในทันที แมเ พยี งชัว่ พรบิ ตาที่ ส่ิงแปลกปลอมผา นใหเ ห็นโดยจะไมย อมเสียโอกาสอีกแลว ปลอยหนาทกี่ ูต ะโกนคน หาและ สอบถามความปลอดภัยของกนั และกันใหแ กพ วกเบ้อื งลา ง มาเรียเปนคนฉุดแขนดารินใหลกุ ขึ้นยืน นกั มานษุ ยวิทยายังงงๆ อยู เหมอื นตกอยูใ น หวงฝน ไชยยันตกับเชษฐาก็เผน เขา มาถงึ รูสกึ เหมอื นตายแลวเกดิ ใหม เม่อื เหน็ หญิงสาวทั้งสอง ปกตเิ รียบรอยดี ไมมรี างกายสวนใดบบุ สลายยอยยบั ไป เชษฐานัน้ รอ งสง่ั เร็วปรื๋อใหทกุ คนอยทู เี่ ดิม ตนเองฉวยได .600 ไนโตรฯ ของไชยยันต แลว ก็ปน ปายตัดทางตามรพนิ ทรข้นึ ไปอกี ดานหน่ึงอยา ง รวดเรว็ ทส่ี ุด ท้งั สองมองเหน็ กนั อยา งถนดั แมจ ะไตเ ขาข้ึนมาคนละดาน รพนิ ทรโ บกมือเปน สัญญาณไปทางกลมุ หนิ ดานขวามือ พรอมกับกระโดดไตเ ขา มาโดยเร็ว อดีตทานทูตทหารบกก็ออก วิ่งพรอ มกับพยายามมองคนไปทุกซอกทุกมุมโขดหิน ปน ประทับพรอ มอยูบนไหล ไมก่ีอดึ ใจจอม พรานก็วง่ิ เขามาถงึ นายจาง “ทางโนน ครับ บนยอดหนิ ลกู ขางหนา นน่ั !” เขาบอกเร็วปรอ๋ื แลว เผน ขา มแงหนิ ไปทีละชวงอยา งแคลวคลองปราดเปรยี ว เชษฐาก็ กวดตามกระชนั้ มาตดิ ๆ ครเู ดยี วทั้งสองคนก็มายนื เดน อยูบนชะงอ นหนิ อันเปน ลานเรียบย่นื ลํ้า ออกไปจากซอกผาสงู จากระดบั ท่ีพวกขางลางยืนชมุ นมุ แหงนมองดใู นขณะน้ปี ระมาณ 50 ฟุต หมนุ ตวั ไปรอบๆ สหี นา ของพรานใหญสอความแคน เคอื งผิดหวงั อกี ครั้ง กดั กรามแนน เชษฐาจอ ง หนาเพราะเดาเหตกุ ารณไมถูก วิ่งกวดตามรพนิ ทรขึน้ มาเพราะความเปนหว งเทา นั้น “เหน็ อะไรผดิ ปกติหรอื ไอหนิ มฤตยกู อนนน้ั มันหลนลงไปใสเ ราไดอยางไร?” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2266 “ถา ตาไมฝ าด ผมสาบานวา เหน็ บ้ันทา ยของไอดาํ มหากาฬน่ันแวบหนง่ึ ตอนทก่ี อนหนิ พลัดหลุดจากชะงอ นน่ีรว งลงไปใสพ วกเรา” เขาตอบดวยเสยี งคาํ รามตาลกุ โรจน “แตมันเรว็ เหมอื นผแี วบเดียวเทา นน้ั หายไปเลย กะวาขอใหเหน็ ถนดั สักนิดเทานนั้ มนั ไมเ ปดโอกาสใหเ ลย” “คณุ แนใ จหรอื วา มันไมไ ดเ กิดขึน้ จากอปุ ท วเหตุ บงั เอญิ พวกเราผานเขา ในเวลาทกี่ อ น หนิ ทีค่ อดกว่ิ ถกู ลมกรรโชกขาดหลนไปพอด”ี รพนิ ทรแสยะยิม้ “นน่ั มนั โอกาส 1 ในพนั ลานครบั ทห่ี ินทซ่ี ึ่งถกู ลมพดั มาเปน เวลาแสนๆ ป จนคอดกว่ิ แลว บังเอิญถึงวาระสดุ ทา ยขาดตกลงในเวลาทเี่ ราผานมาพอดี หนิ กอนท่ีตกลงไปใสเ ราไมใ ชห นิ ที่ ขาดลงไปเอง แตเปน กอ นหนิ ท่ีวางอยเู พียงหม่นิ ๆ บนชายชะงอนน”ี่ พรอ มกับพูด เขาชีใ้ หเชษฐาดรู อยอนั เคยมีกอนหินวางอยตู รงพื้นเบือ้ งหนา รมิ หนาผา ตดั ชัน “มนั ถกู กาํ ลงั ชนดิ หน่งึ เคลอ่ื นผลกั ใหหลดุ ลงไป กาํ ลงั ชนดิ นนั้ มหาศาลมากและตอ ง ไมใชมนษุ ยป ถุ ุชน เพราะสามารถจะเคล่ือนหนิ น้าํ หนกั เปน ตนั ใหห ลุดรว งลงไปได โดยอาศยั แรง สง ของกอ นหนิ ท่ีวางอยหู มนิ่ เหมก อ นแลว เปน ทนุ ” “ไอเ สอื ตวั น้นั มาผลกั กอนหนิ น้รี ?ึ ” เชษฐารอ งล่ัน “โดยวธิ ีใดวิธหี นึง่ ซงึ่ ผมกเ็ ดาไมถ กู เหมือนกนั อาจใชตนี ตะกายดนั อาจเอาสีขางเบียด ปะทะหรืออาจว่งิ เขาชน แตเปนมนั แนๆ ครบั เพราะผมเหน็ ตอนทเี่ งยขึ้นมา เนอื่ งจากไดย ินเสยี ง กอ นหินลนั่ เสียดายท่มี นั หลบฉากทนั อกี ” เชษฐายนื ตะลงึ ครางออกมา “นม่ี นั มปี ญญาทจี่ ะฆา เราดว ยวธิ ีนีเ้ ชยี วหรือ?” “อาจยง่ิ กวา วธิ นี ีก้ ็ไดค รบั สําหรับไอส มงิ พรายตัวนน้ั มนั ดําเนินการรา ยกบั เราครบถวน หมด ไมว าเขี้ยวเล็บ เลหก ลและอุบายทั้งทางตรงทางออม” ระหวางทห่ี วั หนาคณะยงั งนั ไป ดว ยความรูส กึ อนั ไมส ามารถจะกลา วถกู จอมพราน มองลงไปยังพรรคพวกขา งลาง ถามวา “พวกเราเปน ยงั ไงบางครบั ?” “เรียบรอ ย ปลอดภยั ดีทกุ คน ไมม ีใครเปน อนั ตราย” “ขอบคณุ สวรรค ตอนท่เี หน็ กอนหนิ ลอยควา งลงมา ผมคดิ วา ไมใ ครก็ใครในพวกเรา คงจะแหลกเละกนั ไปบาง โชคดแี ทๆ ท่ที ุกคนหลบรอดไปไดห มด” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2267 เชษฐาพยายามกม ลงมองตามพนื้ หนิ อนั รอ นระอรุ าวกับยา งไฟ เพือ่ จะหารอ งรอย แต มันกป็ ราศจากประโยชน เพราะมันเปน หินภเู ขาท่แี หง ผากแขง็ แกรง แลวหัวหนา คณะกห็ วั เราะ ออกมาดวยเสยี งพิกล “เออ เอากะมนั ซิ นอกจากจองจะคอยขบขย้ําแลวยังมาดักรอคอยจงั หวะทงิ้ ระเบิดใส เราก็ไดเ สยี อกี ดว ย ถา เปนลิงหรอื ชางละก็ จะไมสงสัยเลยในยทุ ธวิธีแบบน้ี แตนมี่ นั เปนเสือ พอเขยี่ หนิ ใสเ ราแลว กเ็ ผน หลบไปเลย ไวรายกาจอะไรยงั ง”้ี “มนั อาจรอู ะไรเทา ท่เี รารู เพยี งแตว าพดู ไมไ ดเ ทานน้ั เดี๋ยวนี้ผมไมคดิ วา มันเปนเสอื อกี แลว แมว า รปู รางของมนั จะเปน เสือ” พรานใหญพดู ลอดไรฟน ออกมา “คุณคิดเหมือนผมหรอื เปลา ?” หวั หนาคณะกลาวโดยเรว็ อยา งฉกุ ใจบางอยาง “อะไรครับ?” “พฤติการณข องไอเ สือผตี ัวน้นี ะซิ เรามาพบและเผชญิ กับมัน ขณะเมอ่ื เราเริม่ ตน ในการ ตดิ ตามแงซาย คลายๆ กบั วา มันจะพยายามสกัดก้นั ทําลายแผนการ ไมใ หเ ราตามแงซายไปงน้ั แหละ เราย่ิงไดรองรอยแงซายกระชัน้ ชดิ เขา ไปเทา ไร มนั ก็ขดั ขวางเลนงานเราหนกั ขอขึน้ เพียงนนั้ สมมติ วา ถาไมเกดิ เหตุใหเ ราตอ งตามแงซาย หรอื ไอผกี องกอยมามันจะมายุงเกยี่ วกับเราไหม?” “ผมก็ไมท ราบเหมือนกนั ยังอานอะไรไมถกู แตอยา งนองเครเมอรก บั พวกของเขา กต็ ก เปน เหยื่อของมนั มากอ นแลว เม่ือเขาผา นเขามาในเขตมฤตยูนี่ จากหลักฐานของบนั ทึกทเี่ ขาไดเอย อา งไว” ระหวางท่ที ง้ั สองยนื พดู กันอยู เสยี งไชยยนั ตก็กเู รยี กขึน้ มา เพราะเหน็ ทงั้ คูขึ้นไปยืนนง่ิ อยูบนชะงอนผา รพินทรกบั เชษฐาชวนกนั ไตกลบั ลงมายังเบอื้ งลาง แลว พรรคพวกท้ังหมดกเ็ พ่งิ จะ ทราบวา อะไรเปน สาเหตุใหรพินทรกวดตามขึ้นไปบนไหลผ า ดารินกบั มาเรียตะลึงพรงึ เพริดไป แทบจะเชอื่ เสยี มไิ ด สวนไชยยันตต าเหลอื ก “อีแบบน้ี ถา มันแยง ปนจากพวกเราไปได มนั คงเอาปนกระบอกนั้นมายงิ เราได เหมือนกนั ไอเ สอื ผตี ัวนั้นใหธรณีสบู เด๋ยี วนี้เถอะ ฉันนกึ วากอ นหนิ กอนน้นั มันรวงลงมาเพราะ อปุ ท วเหตุ คิดไปไมถึงเลยวาไอช บิ หายนัน่ จะผลกั ลงมาใสเ รา คุณแนใ จหรือผูกองวาเมอ่ื กนี้ ี้คุณเหน็ มนั ” “ย่ิงกวา แนอ กี ครบั คุณไชยยันต ไมงั้นผมกไ็ มก วดตามมันขนึ้ ไปหรอก แตมนั ก็นกรู เหลอื เกิน ไมย อมโผลเงาใหเ ห็นอีกแมแตป ลายหาง ภูมปิ ระเทศอํานวยใหมนั อีกตามเคย เพราะเปน ดงหนิ ทห่ี ลบกาํ บงั ซอ นตัวเตม็ ไปหมด” แลวเขากห็ ันมาทาง ม.ร.ว. ดารนิ จองอยา งจะสาํ รวจใหแนช ดั วา ตวั ตนของหลอ นยัง อยคู รบถวนสมบูรณเหมือนเชน ทตี่ าเหน็ ในขณะน้ีหรือเปลา พรอ มกับเปาลมออกจากปากพึมพาํ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2268 “ผมนกึ วา คณุ หญิงแหลกไปแลว ตอนทห่ี นิ กอนนั้นกลิง้ เขา ใสเ พราะเหน็ ยนื ตะลงึ ไม ขยบั เขยื้อนอยคู นเดียว” ราชสกุลสาวฝนย้มิ ออกมาอยางแหง แลงทสี่ ุด มองไปยงั มาเรยี คปู รบั ในยามปกติ ทวา เพื่อนแทใ นยามคับขนั ของหลอ น ดวยสายตาทส่ี าํ นกึ ในการตกเปนหนชี้ วี ติ “ถาไมใ ชเ พราะเมยช ว ยไวท นั ฉันก็คงแหลกไปอยา งท่คี ุณหรือใครๆ เขา ใจแลว ประสาทของฉันชา เกนิ ไป ขอบใจเมย! ” ประโยคหลงั หลอ นหันไปบอกกบั เพอ่ื นสาวตา งผวิ ดว ยคําพดู เสยี งสนั้ ๆ แตเตม็ ไปดวย ความหมาย มาเรยี สน่ั ศีรษะใบหนาเครยี ดตอบตาํ่ ๆ “ทําไมถึงจะตอ งมาขอบใจ คนทเ่ี คยเปน หนชี้ วี ิตเธอมาแลวนบั ครัง้ ไมถ ว น ฉันชว ยเธอ ไวใ นคร้งั นี้ กไ็ มไดค ดิ ท่จี ะชดเชยกับสง่ิ ทเี่ ธอทาํ ใหแ กฉ นั มาแลว เพราะมันมากเกินกวา ท่จี ะตอบ แทนได ฉนั ทาํ ไปเพราะสัญชาตญาณเทา นน้ั อยามวั แตต นื่ ตะลึงกนั อยูเลย ชว ยกนั ตรวจสอบเดยี๋ วนี้ เถอะวา สมั ภาระขา วของอะไรของเราถกู หนิ นรกนน่ั บดแหลกเสยี หายไปบา งหรือเปลา ฉนั เปน หว ง แตเครื่องเวชภณั ฑข องเธอเทา นนั้ นอ ย” ทกุ คนนกึ ขน้ึ มาไดตามคําพดู ของสาวเลอื ดเยอรมันผสมฝร่ังเศส ตา งหนั ไปสั่งพวก ลูกหาบที่กาํ ลังยืนพูดกันแซด ระคนไปกบั เสียงสบถผรสุ วาทสาปแชง ตอ เหตุการณ แลวแยกยายกัน ออกตรวจสอบหบี หอสัมภาระโดยเรว็ เชษฐาไตเ นนิ ลงมาหยิบซากไรเฟล อันแหลกยอยยบั ของเขาขึน้ มาพจิ ารณาดูอยา งสดุ เสียดาย พรอ มกบั โคลงศีรษะ นอกจากพานทายทแ่ี ตกสะบัน้ กลายเปน เศษไมแ ลว ตวั ลาํ กลองเหลก็ บริเวณลูกเลื่อนและรงั เพลงิ ยงั ถกู กระแทกเสียจนเหลก็ กลา ทง้ั ดนุ บดิ เบยี้ วไป อกี สค่ี นตามเขา มา ลอ มดอู ยูดวยพรอ มกบั เสยี งอุทาน หวั หนา คณะสงเหลก็ ลํากลอ งไปใหร พนิ ทรแลวเบป าก ไชยยนั ต กห็ ัวเราะหๆึ ตบไหลส หายของเขา “อยา ไปมวั ปลงอนจิ จงั เสยี ดมเสยี ดายอยูก ับไอปน กระบอกน้ีเลย ดีแลวละท่มี นั รบั เคราะหแ ทนแกเสียได” “แลวคราวนฉ้ี นั จะเอาปน ทไ่ี หนใช?” เชษฐาบน กไ็ ดยนิ เสยี งหวั เราะเบาๆ ดังแวว มาจากพรานใหญ ในมือของรพนิ ทรขณะนี้ ถอื ไรเฟลชูอยสู องกระบอกขางละกระบอก กระบอกหนง่ึ คอื .460 เวเธอรบีแม็กนม่ั อนั เปน สมบตั ิ ของ ดร.ฮอฟมัน ซงึ่ ขณะนเ้ี ขารับภาระถือตดิ มือมาดว ยตลอดเวลา นบั ตั้งแตแงซายหนีหายไป สว น อกี กระบอกหนึ่งเปน .458 ซง่ึ เปนไรเฟลประจาํ มอื ทเ่ี ชษฐามอบใหก อ นออกจากหลม ชาง “นีย่ งั ไงครับ เรามไี รเฟลสําองอยูอ ีกกระบอกหนงึ่ ผมคนเดียวถือกระบอกหน่ึง สะพาย อีกกระบอกหนึ่ง เกงกางเปนภาระนานแลวตงั้ แตเ จาแงซายหนีเราไป คราวนก้ี ถ็ งึ เวลาท่ีคณุ ชาย [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2269 จะตอ งแบง ภาระไปบางละ เลือกเอาไดส ุดแตใ จชอบ จะเอา .458 ขนาดเดมิ ทเ่ี คยถนดั หรือถา จะให อุนใจที่สดุ กค็ วรเปน .460 ของ ดร.ฮอฟมนั กระบอกน”ี้ สภุ าพบรุ ุษในราชสกุลยม้ิ แคน ๆ ขณะนน้ั ไชยยนั ตก ็สง .600 ไนโตรฯ มาใหอกี กระบอกหนง่ึ บอกวา “หรือแกจะเอาไอร โู ตของแกกระบอกน้คี นื ไปก็เอา ฉนั แบงเอาจากรพนิ ทรก ็ได” “แบกใหไหลล ูของแกไปตามเดิมเถอะ ไมรบั ประทานหรอกไอ ป.ต.อ.กระบอก น้นั นะ ” เชษฐาวา พลางปดปนของไชยยนั ตเ ฉไปอยา งไมสนใจ หนั ไปควา .460 มาจากมือของ รพินทร เดาะถวงนา้ํ หนกั แลวทดลอง ยกขึน้ ประทบั ไหล ถอดลูกเลือ่ นดกู ระสนุ ท่ีบรรจุพรอมอยูใน รังเพลิง “ศนู ยเ ปนยังไง? ยังไมเ คยยิงซกั ทีกระบอกนี้” “ใชไ ดครบั ผมปรบั ไวแลว จะใหด ลี องทางปน ใหรไู วสกั นิดกไ็ ด” “กระสุนสําหรบั ปนกระบอกนีเ้ หลืออยูเทา ไหร?” “ย่สี ิบแปดนดั ” หัวหนาคณะหมนุ ตวั ไปรอบๆ แลว เขากป็ ระทบั ไรเฟลขนาดหนกั กระบอกนนั้ ข้นึ เล็ง ผานศูนยกลอ งข้นึ ไปยงั ปลายชะงอนหนิ บนหนา ผาตอนหนง่ึ ระยะหางออกไปประมาณ 150 เมตร ลกั ษณะของมนั เปน ตุมงอกเดนออกมาลกู ขนาดมะพราวหา ว ทุกคนแหงนมองตามดารินกบั มาเรียผูย ืนเยอ้ื งไปทางปากกระบอกท่ีสอ งขนึ้ ไป หลกี ออมมายนื ทางดา นหลงั ในขณะทพ่ี วกพรานพ้นื เมืองพากนั นงั่ ยองๆ กับพืน้ ยกมอื อดุ หูอยา งนกรู ครูเดยี ว มนั ก็ระเบดิ ตมู สะเทือนเลอ่ื นล่ันไปท้งั ซอกเขา เศษดนิ ที่เกาะอยกู ับผนังผา ขางเคียงรวงพรู เสยี งน้ันทมุ หนกั และสะทอนไปดงั ครนื อยยู ังขนุ เขาไกลรอบดาน รา งอันสงู ใหญ กํายาํ ของราชสกลุ หนุม สะทา นยวบ ผงะเซถอยหลังมากา วหนง่ึ ภาพทีท่ ุกคนเห็น แงห นิ ขนาดลกู มะพราวน้ันกระเดน็ ขาดหายไปในพริบตาชนดิ หา ซากไมพ บ เหลอื ไวแ ตมานควนั ขาวมวั ตรงบริเวณทมี่ นั ถูกปลดิ ปลวิ ไป เชษฐากระชากลูกเลอื่ นสลดั ปลอกลงไปกระเดน็ กล้ิงอยกู ับพื้นสงควนั กรนุ แลวยกมันขนึ้ พจิ ารณาอีกครงั้ อยางพอใจ ในขณะท่ี คนอืน่ ๆ ย้ิมออกมาดวยความยนิ ดี “ฉนั เพ่ิงเหน็ ฝมือพ่ีใหญถนดั ตาเดย๋ี วน้เี อง” มาเรยี พดู อยางตนื่ เตนยินดี มองมาท่รี าชสกุลหนมุ ดว ยตาอันเปนประกายนับถือ และ เคารพยาํ เกรง “ไมมใี ครใชปน กระบอกน้เี หมาะสมเทาพใ่ี หญ รบั มันไวเ ถอะคะ ฉนั จะยนิ ดีมาก หาก ปนของสเตเกลกระบอกนถี้ กู ใชโดยผูทฉ่ี นั เคารพเสมอพ่ชี ายรวมสายโลหิต” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2270 “กาํ ลงั หลีกเลี่ยงปนท่ีมนั ถบี หนักๆ จนแลกกับไชยยนั ตไปทหี น่ึงแลว มาเจอไอ กระบอกนที้ ารณุ หนกั ขึน้ ไปกวา เกาเสียอกี เอาละ ถงึ อยา งไรกเ็ หน็ จะไมมีทางเลีย่ ง” พลางเหลอื บตาดูจอมพราน ถามวา “อีตอนที่คุณยงิ ตะขาบยกั ษตวั น้นั รสู กึ เปน ยังไงบาง ผมหนากวาคุณต้งั เยอะ ยงั เตม็ กลืน” พรานใหญแ ตฝ มอื อันเปน ตรงขามกบั รปู ลักษณะอนั เพรยี วกะทดั รดั หวั เราะเบาๆ “กต็ ีลังกาไปสองหรือสามครัง้ ขณะทีล่ ่ันกระสุนออกไปน่ันแหละครับ แตต อนน้ันมนั ไมร ูส กึ อะไรเลย อํานาจความตกใจ ความกลวั มนั ทําใหล ืมแรงถบี ของปน เสียหมด ถาจะใหย งิ เปา กนั เลนๆ ก็ออกจะขยาดเขด็ เขย้ี วอยเู หมอื นกัน” “ถนอมมนั ไวใ หดีท่สี ดุ เถดิ เชษฐา แรงปะทะแปดพนั กวา ฟุตปอนดข องมนั มีความ จําเปน ท่สี ุดสาํ หรับไอดงนรกที่แวดลอ มเราอยใู นขณะน้ี ผูก องของเรารอบคอบมาก ทอี่ ุตสา หหอบ ห้ิวมันมาดวย” ไชยยนั ตพดู หนักแนน “เครือ่ งเวชภณั ฑเปน อยา งไรบา ง?” เชษฐาถามนองสาว “เรียบรอยปลอดภยั คะ สมั ภาระถกู กระทบแตกไปหอ หน่งึ แตไ มม ีความหมาย เพราะ เปนหอท่บี รรจุเครื่องนอน พวกน้ันจดั การหอ มัดเรียบรอ ยตามเดิมแลว” หวั หนาคณะเดนิ ไตย อ นลงมาจนถงึ ชายเนิน ตาํ แหนงทหี่ นิ มรณะกอนน้นั มาหมดฤทธ์ิ เดช พงิ ตดิ อยกู ับซอกหินใหญต อนหนง่ึ จากการพิจารณาอยา งถี่ถว นระมัดระวัง เขาก็บอกกบั ตนเอง วา ท่พี รานใหญบอกไวน น้ั ถกู ตอ งแลว หนิ กอ นนน้ั ...เปน หนิ กอ นทเ่ี คยวางอยูยงั หนา ผาเฉยๆ และ ถูกดันใหต กลงมา ไมใ ชห นิ ท่ขี าดหกั จากภเู ขาอนั เกิดจากถึงกาลเวลาของมัน ไรเฟล ทถ่ี กู กระแทกหกั ยอ ยยับกระบอกนนั้ ถกู เจา ของปกเหล็กของลาํ กลอ งเปน อนสุ รณไวค าทางเดิน แลวลกู ปน ท่ตี ิดตวั เขาซึ่งใชป ระจาํ กับปนทเ่ี สียหายไปแลว กถ็ กู สง มอบตอไป ใหรพินทร เพราะเหลืออยคู นเดยี วท่ใี ชป น สาํ หรับกระสนุ ขนาดน้นั ในขณะเดยี วกันพรานใหญก ็ มอบลูกปน .460 เวเธอรบไี ปใหเชษฐา เพราะไมมีประโยชนอะไรเหมือนกนั ทเ่ี ขาจะตดิ ตวั ไวอ กี และบดั นเ้ี ขากไ็ มจ าํ เปน ตอ งถือกระบอกหนงึ่ และสะพายอีกกระบอกหนึ่งใหเกะกะเพ่ิมนํา้ หนักอกี แลว จะวา เปน ผลดีหรือผลเสียก็ไมทราบเหมอื นกนั ทีไ่ รเฟลประจํามอื ของเชษฐาตอ งเสยี หาย และ จําเปน ตอ งท้งิ ไปเพราะเหตกุ ารณอ นั รา ยกาจรนุ แรงนน้ั “รบกบั สงิ สาราสตั วม าก็มาก เพิง่ จะมาเจอไอเ สือผตี วั นแ้ี หละที่เลน เสยี ปนนายใหญ พงั ” บญุ คําครางออกมาพรอ มกบั จุปากเบาๆ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2271 “ปนพังไมเ ปน ไร อยาใหขมองของพวกเราคนใดพงั ก็แลว กัน” เชษฐาตอบ ทา มกลางความรอ นอา วจนรสู กึ แสบผวิ นนั้ การเสยี เวลาอยชู ากับที่เทา ใด กเ็ ปน การบ่นั ทอนกําลงั ลงเทานั้น ดงั นน้ั พอต้งั ตัวสงบอารมณราบคาบลงได ขบวนท้งั หมดก็เรม่ิ บุกบั่นรดุ หนา ตอไปอยา งทรหด ภายหลงั หารอื กนั ไมกคี่ าํ ก็มีมตเิ หน็ พอ งในระหวา งบคุ คลช้ันหัวหนา วา รปู ขบวน จะเปนไปตามเดมิ คอื รพินทรค ุมระวังอยูทางขางหลงั และเชษฐาขนาบชดิ พทิ ักษค ุมกนั ใหแ กบ ุญคาํ กบั คะหยนิ่ อนั เปนลกู หาบนาํ หนา คแู รก ซ่ึงมีหนาทเ่ี ปน ผูนําทางดวย สว นไชยยนั ต ดาริน และมา เรยี เดมิ ระวงั เวน ระยะเรียงรายกันอยกู ลางขบวน การจโู จมจากกาฬพยคั ฆอ ันเปนศตั รรู า ยที่หมายพิฆาต จะมาอกี ในรปู แบบใดยงั ไมม ี ใครกาํ หนดได แตเช่อื ตามหลกั วามันจะไมดําเนินการซา้ํ รอยเดมิ ในเวลาทไ่ี ลเ ล่ยี กนั นอกจากจะแสวงหาวธิ อี ืน่ ตอ ไป หนทางนนั้ ยิง่ สงู ขึน้ – และสูงขน้ึ เหมอื นกบั วา จะไตข นึ้ ไปสูหลังคาโลก ท่ีมีดวงตะวนั แดงฉานปานลกู ไฟแผดแสงกลา รอคอยอยา งอยไู มมีทางทจี่ ะเลย่ี งหลกี ลงดานอนื่ เพราะรอยของผี กองกอยปรากฏท้ิงไวใ หเ หน็ ชัดทกุ ระยะ บางครั้งหนทางกไ็ ตชันจนถงึ กับตองคอ ยๆ ปน ปายพยงุ กนั ขึ้นไปอยางเชอ่ื งชา บางครั้ง ก็เปนเนินลาดพอทจี่ ะเดนิ ไดโ ดยสะดวก แตก ็ตอ งฝนกับกฎดึงดดู ของโลก ไมมีความยากแคนแสน สาหสั ใดๆ ของการเดินทาง จะยง่ิ ไปกวาการเดนิ ขนึ้ เขาอนั ไมรทู ก่ี าํ หนดหมาย ขาของทุกคนสน่ั ดิกและออ นเปลยี้ นอ งตงึ ปวดราวมีความรูสึกเหมอื นจะระเบดิ ออกมา รองเทา ที่เดินยา่ํ กันมาจนเคยชิน และไมเคยกัดมาเลยกเ็ รม่ิ แสดงพษิ สงของมนั เพราะตองใชจ กิ และ ยันอยูตลอดเวลา ทงั้ มาเรียและดารินอยากจะถอดออกทิง้ และเดนิ ไปดว ยเทา เปลา อยา งพวกพราน พื้นเมือง แตก ็ตระหนกั ไดด วี า นนั่ ยอ มเปน ส่ิงโหดรา ยทารณุ เหนอื ไปกวา เพราะพื้นกรวดหนิ ดนิ ลกู รงั ทุกตารางนิว้ รอนเหมอื นเตาขนมครกมีถา นลนอยูขา งใต และบางคณะ ในความสาํ นึกท่ีเกดิ วบู วาบขน้ึ กลางใจอันฟุงซา นเลอื่ นลอย เพราะ เหน่อื ยหนกั ของแตล ะคน ตา งคดิ พศิ วงวาชาติกอ นนต้ี นไดท ําบาปหนาอะไรไว จึงตอ งมาไดร ับ ความยากแคนทรมานเหมอื นตกอยใู นนรกเชนน้ี มันเปน นรกจริงๆ นรกทพี่ านพบขณะทยี่ งั มชี วี ติ อยูยงั พ้นื พิภพนี้ แมก ระทง่ั จอมพราน รพนิ ทร ไพรวลั ย เอง เขาก็ยอมรบั สภาพอนั เลวรา ยเลอื ดตาแทบกระเดน็ น้ี หา งกนั ประมาณ 30 เมตรเทาเดมิ ในระหวา งหวั ขบวนและทายขบวน ซึง่ คืบไตตามกัน ขึน้ ไปอยางไมส ามารถจะเรง เวลาไดน กั กลมุ ขางหนาลับสายตาหายขึน้ ไปบนตะพกั ตอนหนึ่ง ภายหลังจากทยอยปน ปายบริเวณทส่ี งู เปน หนาผาราว 12 ฟุตนัน้ ข้ึนไป รพนิ ทรยงั คงเดนิ อยางทอดฝเ ทาถว งเวลาอยูดา นหลงั ออมแรงไปพลาง เพราะเล็งเหน็ อยวู าไมมปี ระโยชนอ ะไรทเี่ ขาจะทําเวลาขน้ึ เพราะพรรคพวกดา นหนาเดินชา อยแู ลว ทันใดนน้ั กถ็ กู [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2272 ปลกุ ใหตนื่ ขนึ้ จากความคดิ คาํ นงึ อีกคร้งั เพราะเสียงพดู กนั เอะอะของพวกทล่ี วงหนาขึ้นไปกอ นแลว พอเงยขนึ้ ไปกเ็ หน็ เสยแลนถลาโผลออกมาริมชายผาน้นั โบกมอื รอ งเรงมาดว ยเสยี งตะโกนกระหดื กระหอบ “นาย! เรว็ ข้ึนมาดอู ะไรน!ี่ !” ทกุ คนลบั กายขึ้นไปหมดแลว เหลือแตเ ขาคนเดยี วที่รัง้ ทา ย รพินทรรวบรวมกําลงั วง่ิ ขน้ึ เนินชัน แลวปน ปายหนาผาขนึ้ ไป อดึ ใจเดยี วเขากข็ ้นึ มายนื อยบู นไหลหนิ กวา งบรเิ วณหนึ่ง ซงึ่ พรรค พวกยืนชุมนุมกนั อยกู อ นแลว ตรงชะงอนหนิ ลกู ใหญบ งั แสงแดงเปนเงารม ลกั ษณะของมนั มอง คลายๆ โพรงหรอื คูหาหอ งอยา งดี เพราะหนิ สองลกู ตั้งแทนผนงั สองดา น และหนิ ใหญอีกแผนหน่ึง ปดทับอยูดานบนแทนหลงั คา คนเหลานนั้ กาํ ลังยืนรายลอ มมุงดอู ะไรอยู เขายงั ไมท นั เหน็ พอเผนแทรกเขาไปถึงที่น้นั พรานใหญก ย็ นื ตัวแข็งแทบจะเชอ่ื ตาตวั เองเสียมิได ศพตายซาก ซง่ึ ไมสามารถจะคะเนอายขุ องมนั ไดซ ากนน้ั นนั่ เอง!! มนั นง่ั เหยยี ดเทาย่นื ยาวไปเบอื้ งหนา มอื อันเปนหนังหุม กระดกู อยบู นเขาดานละขาง หลังพิงกบั กอนหนิ แขง็ ท่อื เทาๆ กบั กอ นหินทุกกอนท่ีแวดลอมอยใู นขณะน!้ี ซากนั้นนงั่ อยูในเงารม ของเพิงหิน กอ นทใ่ี ครจะขยับตวั เคลื่อนไหวอยา งใดตอ ไปนัน่ เอง พรานใหญกร็ อ งเร็วปร๋ือ “อยา เพงิ่ ครบั ! เฉยไวก อน!!” ไชยยนั ตผ ูก ําลงั จะเคลื่อนเขาใกล ก็ชะงกั กกึ ทกุ คนจอ งภาพนั้นตาไมก ะพรบิ ดว ย ดวงตาอนั เบิกโพลงแทบจะถลนออกมานอกเบา อดึ ใจใหญๆ ทเี ดียว ทท่ี ง้ั 11 ชวี ิตยืนลอมมุงจองดู มนั ตาไมก ะพริบทามกลางดุษณภี าพ “ทุกคนแนใ จหรอื เปลาครบั วา มันเปน ซากเดยี วกบั ท่เี ราพบนอนแชอยใู นแองนํา้ ” ครน้ั แลว จอมพรานกป็ ระกาศถามขึน้ ไปยังพรรคพวกโดยไมเ ปลี่ยนสายตา “เห็นจะไมมีปญ หาหรอก รพินทร” เชษฐาตอบดว ยเสียงทแ่ี ทบจะไมผา นลําคอออกมา ตายังจอ งนงิ่ อยเู ชนนนั้ “คุณสงสยั อะไรอกี หรือ?” ไชยยนั ตโ พลงออกมาดว ยเสยี งสั่นสะทา น “กเ็ พราะไมต อ งการสงสยั อะไรอกี เลยแมแ ตเปอรเ ซ็นตเ ดียวนะ ซิครบั ผมถงึ ขอสอบ ความเหน็ ของพวกเราทกุ คน เพ่ือยืนยนั ใหแ นชัดที่สุด...คณุ หญงิ ครบั โปรดบอกวา ใชไอผตี ายซาก ตวั เดยี วกบั ทเี่ ราพบกันมากอนแลว นน่ั หรอื เปลา” นักมานษุ ยวทิ ยาสาวสัน่ เทิ้มไปหมดทั้งกาย หนาขาวเผือด ทกุ คนอยากจะเขา ไปใกลช ดิ มัน ติดขัดแตร พนิ ทรย ับย้งั ไวกอน มีหลอ นคนเดยี วเทา นน้ั ท่ีคอยๆ ถอยหา งออกไปโดยไมรูสึกตวั มาเรียสังเกตเหน็ อาการทีม่ ที าเหมอื นจะชอ็ กของเพ่อื นสาว ก็ควา แขนไวมน่ั กระซิบเรยี กปลุกสติ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2273 และเม่อื รพินทรถ ามยํา้ มาอกี ครง้ั หลอนก็มสี ีหนาเหมือนจะรองไห เต็มไปดวยความ หวาดสยองพรั่นพรงึ ขดี สดุ ริมฝป ากคนู ้ันขมบุ ขมิบ แตก ไ็ มม ีเสยี งใดจะลอดออกมาได ในที่สดุ กห็ นั หนา หนี ยกมือ ขน้ึ ปด ตา มนั เปน อาการหวาดกลัวซึ่งทกุ คนไมเ คยเหน็ มากอน สําหรบั ดารนิ วราฤทธิ์ ผูแกรงกราว ปานอกสามศอก เชษฐาเหน็ ทาผิดปกติกค็ วาตัวนองสาวเขามากอดไวแ นน กระซบิ ปลอบโยน มา เรียกระโดดเขา มาประคองอีกคนหนึง่ คงเหลอื แตเพยี งไชยยนั ตก บั รพนิ ทรเทา นัน้ ทยี่ นื มองตากนั อยู เสยี งมาเรียรองบอกมาวา “นอ ยกาํ ลังจะเปน ลม! ไพรวลั ย คุณอยาถามใหเ สียเวลาเลย พวกเราทกุ คนมีความเหน็ ตรงกันวา มนั คอื ไอศ พตายซากรางเดยี วกันน่ันแหละ หรือคณุ คดิ วา มันมีอกี ตวั หน่ึงทีร่ ูปลกั ษณะ หนาตาเหมือนกันราวกับลูกแฝดก็ตามใจ” “เสยี เวลาอยูทาํ ไม ลองเดด็ หวั มันเสียดวยลกู ปน นเ่ี ถอะนะ!” ไชยยนั ตค ํารามออกมา ประทับดับเบ้ิลไรเฟล ขึน้ จองไปยงั ศรี ษะของรางนั้น แต รพินทรข ยุม ขอ มือไว บบี แนน “ใจเยน็ ๆ ไวค รับ คณุ ไชยยันต มนั เปน โอกาสดที ส่ี ดุ ของเราแลว ทจี่ ะพสิ จู นก นั ให เหน็ ชัดออกไป ถึงอยา งไรมันก็อยหู มดั เราแลว ไมม ีทางหนไี ปไหนไดแนน อน ไมม เี หตผุ ลอะไรที่ เราจะตอ งทําดว ยอาการขลาดกลวั เชน น้ัน” คาํ พดู อันเตือนสตขิ องเขา ทาํ ใหนกั ผจญภยั หนุมชาวกรงุ คิดข้ึนมาไดล ดปนลง รพนิ ทร พดู ถกู แลว เหตุใดเขาจงึ จะตอ งรบี รอ นทําอันตรายตอซากอันเห็นนงั่ แขง็ เปนทอ นไมน ้ี ในเมอ่ื มันตก อยูในกํามอื แลว ส่งิ ทีจ่ ะตอ งคน ควาหาหลกั ฐาน มนั มอี ยมู ากมายนกั แลว กร็ สู กึ ตนเองวา เขาต่ืนเตน ตกใจเกินไปนนั่ เอง ตรงกันขา มกบั จอมพรานผเู ยอื กเย็นและม่ันคงทส่ี ดุ ระหวา งทเี่ ชษฐากับมาเรียกําลงั ชวยกนั สาละวนปฐมพยาบาลดาริน โดยการประคองให น่ังพกั เงารม และเอายาดมลนจมกู ให รพนิ ทรก็ใชลํากลอ งไรเฟลคอ ยๆ แหยท ดลองไปยงั ใบหนา และลําตัวของซากนั้นอยา งระมัดระวงั ทอ นไมแ กรง ๆ เราดีๆ น่ีเอง! คราวนีเ้ ขาใชด า มพานทายกระทงุ หนกั ๆ ไปที่ศีรษะ แลว ออกแรงยนั มนั ก็ลม ตะแคงลง ไปนอนกงโก ในลกั ษณะทา น่งั เหยียดเทาเชน นั้น ตวั โคง งอเปน มุมฉาก เสยี งมนั ลม ลงไปกระทบ พืน้ ดนิ ดังกกึ และไมว าจะเขยี่ กระทงุ ใหม ันขยบั เขย้ือนไปเชนไร สภาพแขง็ ท่ือในทา นั่งชนดิ นนั้ ก็ ยงั คงอยเู ชน เดมิ พรานใหญห นั ไปสบตาไชยยันตอ ีกครั้ง “หิน หรือมฉิ ะนั้นกไ็ มทอนชดั ๆ ใชไหมครบั ?” “ใช! ก็สภาพเดียวกบั ทเ่ี รามองขามไอเ สอื หนิ ตวั นั้นนน่ั แหละ” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2274 ไชยยนั ตต อบอยางยากเยน็ ทส่ี ดุ ขณะนน้ั ดาริน ซึง่ ดเู หมือนจะคอยยังช่วั จากอาการ วงิ เวยี น กแ็ ขง็ ใจเดนิ เขา มาโดยการประคองของพี่ชายและมาเรยี อนั เปน เวลาเดยี วกับทรี่ พินทรทรุด กายลงนง่ั พจิ ารณาดูรา งนนั้ อยา งใกลชิด โดยมไี ชยยนั ตจ องปน เตรียมพรอ มคอยระวงั อยูอ ยา งไม ไวใ จ “อยามองขา มความจริงอะไรไปเสียอยางหนงึ่ นะ...” เสียงมาเรยี บอกมาดังๆ “เราพบมนั ครัง้ แรก ในลกั ษณะนอนแข็งเหยยี ดยาวอยใู นแองน้ํา จะจบั มันเคลือ่ นไหว อยางไรมนั กแ็ ขง็ ทอ่ื ในทา เหยยี ดยาวอยเู ชน น้นั แตเราพบในครงั้ น้ี มันอยใู นทา นง่ั ซึ่งเปลย่ี น อิริยาบถไปจากครัง้ แรก พสิ ูจนช ดั แลว วาตวั มันเองจะตอ งเคลื่อนไหวได ไมงน้ั สภาพท่ีเคยนอน เหยยี ดยาวจะเปลีย่ นมาเปนนง่ั ไดอ ยา งไร สมมตถิ าจะคดิ วา มสี ัตวอ ะไรเปนพาหนะนาํ มันมาจากที่ เดิม” ทกุ คนเหน็ ดว ยกบั เหตุผลขอคดิ ของแหมมสาวผรู อบคอบดวยความสะทานใจ ระหวา ง ทต่ี างตะลงึ นง่ิ ขบคิด มาเรียกบ็ อกตอมาวา “และฉันกลา สาบานวา ไอรางนแี้ หละ ทโี่ ผลใ หเห็นในคืนนนั้ ซง่ึ ฉนั ยงิ มนั ออกไป ขณะทไี่ ฟฉายของไชยยนั ตดบั ” จอมพรานเมมริมฝป ากเลก็ นอ ย “มาพบมนั เขา ไดอยา งไรครบั นี่” “ตอนที่ขนึ้ มาถึงไหลต อนน้ี ผมรสู กึ วาพวกเราจะแยก นั เตม็ ทีแลว ก็เลยอยากหาทรี่ มพกั กนั สักครู เหลอื บมาเหน็ เพิงหิน ก็เลยหลบเขา มาแลว กพ็ บมนั นัง่ อยกู อ นแลวตรงนแ้ี หละ โผลพรวด เขามาเห็นครง้ั แรกแทบช็อก!” เชษฐาเปนคนตอบ “ไชยยนั ต วดั ขนาดตีนของมันซิ” เสียงแหบพรา ดงั มาจากรมิ ฝปากของดารินเปนประโยคแรก ทงั้ หมดกเ็ พง่ิ จะคิดถงึ มา ได และเขาใจความหมายของนกั มานษุ ยวทิ ยาสาวในทันทนี ้ัน กอนทอี่ ดีตนายทหารปนใหญจะปฏิบตั ิตามคําแนะนําของดารนิ รพนิ ทรกเ็ ดนิ ออมไป ทางดา นปลายเทา ของซาก สํารวจอยา งพินจิ พจิ ารณา ทกุ คนนอกจากดารนิ กม็ ุงกนั เขา มาตรวจทเี่ ทา น้นั แลวอึ้งกันไปหมดอีกครง้ั “วายงั ไง ผูก อง?” เชษฐากระซิบเบาที่สดุ จอมพรานกลืนน้าํ ลายลงคอ แลวเอานวิ้ เช็ดเหงือ่ ที่เกาะพราวอยู บนขนตา “เทากนั พอดีครับ ไมเ พยี งแตต ีนเทารอยทเ่ี ราเห็นอยนู น่ั เทา นัน้ ที่ฝาตนี ของซากน่ี ยัง เห็นไดชดั วา มกี ารเหยยี บเดนิ มากับพืน้ จากรอยฝุนของเศษดินที่ตดิ อย!ู ” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2275 ขาดคาํ ทา มกลางความพรงึ เพรดิ ของทกุ คน รพนิ ทรก ม ลงควาขอ เทา ทงั้ สองของศพ ตายซากอนั แขง็ ทอ่ื เปน ทอ นไมน ั้น ลากโกรกจากใตเ พงิ ท่มี นั นอนอยู ออกมาสูพ้ืนหนิ โลงเบอื้ งนอก ทา มกลางแสงแดดอนั แผดเปรี้ยง ใครตอใครท่ขี วางทางอยเู บื้องหนาเขา พากนั กระโดดหลบหนหี าง ออกไปอยางลมื ตวั พอออกมาสูแสงแดดเบ้ืองนอก เขาก็ปลอ ยมนั ใหน อนตะแคงคแู ขง็ กระดางอยู เชน นน้ั ถอยกลับมายนื อยูกบั พรรคพวกกลาวตอมาดวยเสยี งคาํ ราม “ถกู ตอ งตามที่คณุ หญงิ เขาใจแลวครับ ไอน เี่ ดินไดจริง!!” ทกุ สายตาจบั นงิ่ ไปที่รางนน้ั เปนเปาเดยี ว ดว ยความรูสกึ อันไมสามารถบรรยายได เชษฐาเดนิ ตรงเขาไปอยางแชม ชา ใชปลายไรเฟลทดลองเขยี่ ดูดว ยตวั เอง ซงึ่ เขากไ็ มส ามารถคน พบ อะไรมากไปกวาซากอันแข็งกระดา งเปน ทอ นหินปราศจากชีวติ จติ ใจ “ผมพอจะนึกอะไรออกแลว ...” หัวหนาคณะเอย ขึน้ หาวๆ “ตลอดครง่ึ ช่ัวโมงหลังมาน่ี ไอโครงดาํ ตวั นั้น ใชค วามพยายามทกุ วถิ ีทางเทา ท่มี นั จะทํา ได เพื่อจะหลอกลอและสกดั กั้นโดยหมายเปลยี่ นทิศทางเดินของเราเสยี ไมใหม ุงมาทางดา นนี้ มนั รู วา ถา เรามุงมาตามเสน ทางเดมิ เราก็จะตองมาพบเขากับซากนี้ จงึ กอ กวนดงึ ความสนใจใหออกนอก เสน ทางตลอดเวลา มันไมตองการใหเ รามาพบรา งนเ้ี ขา นนั่ เอง!” “จริงของแก เชษฐา มันจะตอ งเปน อยางทแี่ กสนั นษิ ฐานนนั่ แหละ” ไชยยนั ตรอ งบอกมาอยางรอ นรน “คณุ หญิงจะไมเ ขา ไปตรวจดมู ันสกั ครั้งหรือครับ?” พรานใหญห ันมาถามราชสกลุ สาว ผูย นื นง่ิ อยู ดารนิ สั่นศรี ษะโดยเรว็ สหี นา ของหลอ น สอ ใหเหน็ ชดั วา พยายามอยา งย่ิงทีจ่ ะตอ สกู ับอํานาจบางสิง่ บางอยางทว่ี ิ่งเขา จับใจ “ไมม ปี ระโยชน กฎของสรีระและชวี วิทยาไมสามารถนาํ มาใชวิเคราะหไ ด กบั เจาสงิ่ ประหลาดนาสยดสยองนัน่ ถาจะถามความเหน็ ของฉันในขณะนี้ กบ็ อกไดอ ยา งเดยี ววา จะโดยวิธีใด ก็ตาม จงทําลายมันเสยี ใหเ ร็วที่สดุ กอนทม่ี นั จะพรวดพราดลกุ ขึ้นทํารา ย หรือวิง่ หนเี ราไปซง่ึ ๆ หนา” “ใจเยน็ ๆ ไว เดีย๋ วกอน ขอพิจารณาดมู นั ใหเตม็ ตาอกี หนอยเถิด กอนท่จี ะตดั สนิ ใจ จัดการอยางไรลงไป เชษฐาอนั เปน คนหนึง่ ทีไ่ มไ ดม คี วามสะดงุ สะเทือนจนเสยี ขวญั กลาวข้นึ พรอ มกับยม้ิ ดุๆ ใชเ ทาเขยี่ และเหยยี บลงไปบนซากนนั้ แลว ในทสี่ ดุ กล็ งทนุ ทดลองสมั ผสั ดว ยมือเอง โดยไม สนใจกบั เสยี งรอ งหา มของนอ งสาว ผูจ ิตใจครองอยูด วยความหวาด แลว ก็เงยขนึ้ ยม้ิ กบั ทกุ คนท่ี แวดลอมอยู กลา วตอ มาวา [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2276 “ใหต ายเถอะ ผมมีความคดิ ใหมเ กดิ ขนึ้ เสียแลว แทนที่จะทําลายรางมนั ใหสลายไปเสยี เดย๋ี วนี้ กลับอยากท่จี ะใหมนั เคลอื่ นไหวลุกข้นึ มาได อยากจะพูดคยุ สมั ภาษณก ับมนั เสียจริงๆ เผื่อ บางทีมนั จะบอกอะไรเราไดบ า ง ไมวา จะในดานรา ยหรอื ดกี ต็ าม” “สวรรคท รงโปรดเถอะ ขออยา ใหไ อผีตายซากน่นั ลกุ ขน้ึ มาไดอยางท่ีพ่ีใหญตอ งการ เลย พวกเราจะชอ็ กกนั ทง้ั หมด!” มาเรียรอ งลน่ั มา “ถอยออกมา เชษฐา ฉนั อยากจะทดลองเอาลูกปน ผา สมองของมนั ด”ู ไชยยนั ตผ กู ระเห้ยี นกระหายพูดเหยี้ มๆ ประทับไรเฟล ขึ้น แตเ ชษฐาไมยอมลุกข้ึนจาก การน่งั ยองๆ อยูขา งซาก สัน่ ศีรษะ “ปว ยการ ทําไมถงึ จะตองเสยี ลกู ปน ดว ย กบั ไอซากแขง็ โปกนอนนงิ่ เปน ทอนไมน ่ี เรา มวี ธิ ที จ่ี ะทาํ ลายมันไดโดยไมต องลงทุนหมดเปลืองอะไรเลย แกหวาดกลวั มนั มากเกินไปไชยยันต” สหายของเขาอ้งึ ไปอกี ครั้งในคําพูดนน้ั คอยๆ ลดปน ลง บญุ คํากร็ อ งบอกมาเสียงแหบ แหง วา “อยามัวไปดูมนั อยเู ลย นายใหญ รบี เผามันเสยี เถอะ แตบ ญุ คําก็ยงั สงสัยวาไฟจะกนิ มนั หรอื เปลากไ็ มร ู มนั เปน ซากอาถรรพณ หอ หมุ ดว ยเวทมนตร” เชษฐาหวั เราะอกี ครง้ั “มนตก็มนตละ บญุ คาํ ประเด๋ยี วเราจะไดเ ห็นกนั กบั ตาอยา งชดั ทส่ี ดุ วา จะมีอะไรบา งในโลกน้ี ท่ีมีอํานาจย่ิงไปกวาพระเพลิง” กลาวจบ เขากล็ กุ ขึ้น ถอยเขา มายนื เคยี งไหลกบั พรานใหญ ออกคําส่ังวา “เอาละ ผกู อง จัดการชว ยกนั ฌาปนกจิ มนั เสีย!” รพนิ ทร ไพรวลั ย ตะโกนส่ังคนของเขาทันทีน้ัน ท้ังหมดกระจายกันอยูโดยเรว็ เพือ่ เดนิ หาไมม าทาํ ฟน อยางเรง รีบ ตา งหยดุ ยง้ั ขบวนลง ช่วั คราวตรงตาํ แหนงนั้น แตภเู ขาหนิ ท้ังลกู แทบจะมองไมเ หน็ ไมทีจ่ ะนํามาเปนฟน ไดเลยแมแ ต ทอ นเดียว นอกจากพวกซุมไมอ นั แหง โกรนซุมเล็กๆ ซึ่งงอกประปรายอยตู ามซอกหิน พรานพน้ื เมอื งทั้ง 6 คนแยกยา ยกนั ออกเดนิ แสวงหา ในระหวา งท่ีกลมุ นายจา งและจอม พรานหลบกาํ บงั เปลวแดดอยใู ตเ พิงหนิ จับสายตาเฝาซากของมนั ไวใ นระยะทห่ี างออกไปเพยี งไม เกนิ 20 กา ว กลมุ พรานพื้นเมือง แยกกนั เดินหา งออกไป และเพียงแคระยะทค่ี นทง้ั หาทรุดตวั ลงน่งั กบั พื้นน่นั เอง เหตุการณท่เี กดิ ขนึ้ อยางจูโจมโดยไมคาดฝน และไมท นั จะเตรียมระวังก็อบุ ตั ิขน้ึ ชวั่ พริบตา [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2277 มีเสียงดับพรบึ ปรากฏข้ึนจนแผนดนิ สะเทอื น ตรงตําแหนง ทซ่ี ากถูกทงิ้ นอนตากแดด อยนู ั้น พรอ มกบั เงาดํามะเมอื่ มมหมึ าทบี่ งั แสงตะวนั เขามาราวกับราหู ทกุ คนเหน็ พรอมกนั หมดดว ย อาการตะลึงไปชั่วเสี้ยววนิ าที เสยี งไชยยนั ตรอ งออกมาอยา งลมื ตัววา “เฮย !” คาํ เดยี วเทานนั้ เจารา งทะมนึ มหมึ าท่ีดเู หมอื นจะกระโจนลงมาจากยอดหินดา นบน กอ็ า ปากเห็นกรงเข้ยี วขาววับพรอ มกบั แผดเสยี งคํารามคูขวญั สะทา นสะเทอื น มันไมไ ดพ งุ เขามาใสคน ทัง้ หา ทนี่ งั่ ตวั แขง็ กันอยูใ นอาการตา งๆ หากแตก มลงอาปากคาบศพตายซากไวใ นกรงเขี้ยว อกี พรึบ หน่งึ ตอ มา กค็ อื เสยี งทม่ี นั เผน กระโจนขน้ึ ไปบนยอดกอ นหนิ ใหญทมี่ นั โดดลงมาเมอ่ื พริบตาทแี่ ลว รพินทรกบั ไชยยันตขยุม ไรเฟล ท่ีพาดตักอยู วดั ข้ึนแลว ลาํ กลอ งปน กต็ กี นั เองขลกุ ขลกั อยูตรงน้นั เชษฐากระโจนขึ้นยนื แตก็ปะทะมาเรียผูกําลงั เงยจากพื้น แตเ สียงล่ันเปร้ยี ง! เปร้ียง! เปรี้ยง! ซา้ํ ถย่ี ิบกันขน้ึ สามครั้ง เปนเสียงปน สนั้ .357 ทีก่ ระชากข้ึนมาจากซองขางเอวของ ม.ร.ว. หญิงดาริน หลอนเปนคนเดยี วเทา นนั้ ท่ีมโี อกาสล่ันกระสุนขน้ึ ไดอ ยา งทนั กบั เหตกุ ารณจ ากทาทนี่ งั่ หมดแรงพิงผนังหนิ อยู ไรเฟล .300 ยังคงวางพาดอยกู บั ตกั และหลอ นไมไ ดใ ชมนั เพราะฉวยขึ้นมา ไมท ัน เปน การยิงดวยสัญชาตญาณแหง ความตกใจ ซึง่ บันดาลใหเ กิดความวอ งไวรวดเร็วขนึ้ อยางไม นาเชื่อ หัวกระสุนอนั แรงฤทธิท์ ั้งสามนัด ไลแถวตามตดิ หลังเงาดาํ นัน้ ขนึ้ ไปอยา งหวุดหวดิ กระทบกอ นหนิ ในระยะทีห่ า งออกไปไมถ ึง 10 เมตร แตกเปน สะเกด็ สะทอ นกลบั เขามาเขาหนาของ พรานใหญ ผกู าํ ลงั แลน ถลาเปนธนพู ุงจากแหลงอยา งถนดั ถนี่ เขาผงะกลบั เอามอื ท้งั สองตะปบตาไว แนน แลวยนื ตัวงอหมนุ ควา งอยตู รงนั้นเองหาทิศทางไมถกู เชษฐากบั ไชยยนั ตโ จนผา นพน ตวั เขา ออกไปโดยไมท ันหนั มาสงั เกตเหน็ พรอมกบั เสียงตะโกนเอด็ อึงราวกบั เกดิ มิคสัญญี “เรว็ ! มันคาบเอาไอผ นี ่นั หนไี ปแลว!” ทายประโยค ถกู กลบดวยเสยี งกกึ กองของปนท่ปี ระสานกันนับนดั ไมถกู ซง่ึ พรานใหญ ไมม ีโอกาสจะลืมตาขึน้ เหน็ เหตกุ ารณต อ ไปไดใ นขณะนน้ั ดวงตาทง้ั สองแปลบปวดแสบพรา ไป หมด นอกจากเสยี งรัวสนน่ั หว่นั ไหวของปน ชนิดตางๆ ซง่ึ แผดแซอ ยูร อบตัว แลว ก็เปน เสยี งของ ความโกลาหลอ้ืออึงของพรรคพวก ฟงดไู มผ ดิ อะไรกับเจก เรือแตก ดเู หมือนจะแวว เสียงเจาตวั คนท่ี เปน ตนเหตทุ ําใหเขาดวงตาพิการไปชัว่ ขณะ ดังแหลกแทรกข้ึนดวย คลายๆ กับวาหลอ นจะตะโกน “ทางดานนี้ ซอกหินซา ยมือ!” พรอมกันน้นั กไ็ ดย ินเสยี งแหลมหนกั แสบแกว หขู องปน ส้ันถี่ยิบขน้ึ อกี สามนดั รอบ ดา นเปนเสยี งวิง่ คกึ่ เสยี งฝเ ทา กระโจนไลกันไปบนแงห ิน ทา มกลางการแผดตะโกนสงภาษาบอก ความกนั จนจําแนกไมถ กู วา ใครพดู อะไรบา ง จอมพรานยังยนื หมนุ ควา ง โลกมืดมนไปหมดอยูท ี่ เดิม ตอมาเขาก็รูสกึ วา มีใครคนหน่ึงเขา มาโอบประคองไว เซเปะปะเขา ไปกระทบสวนอกอันนมุ หนกั ราวกับสปริง แลว วงแขนนน้ั กร็ ดั ไวร อบไหลเ ขา พยุง [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2278 “ไพรวลั ย! คุณเปน อะไรไป?” เปลา ! หาใชค นที่เปนตน เหตุให ‘ตะเกยี ง’ ของเขาดับไมใชค นท่ีเขา มาประคองถาม รอนรนอยูในขณะนี้ หากแตเปนภรรยามา ยของอดตี นายจา ง หลอนอาจเปน คนเดียวทห่ี ันมาพบกบั อาการผดิ ปกตขิ องเขา รพินทรย งั คงเอามอื ทัง้ สองปด ดวงตาแนน อยูเชนน้ัน แยกเข้ยี ว เสียงมาเรียรองถาม ละล่ําละลักมาอีก หลอ นพยายามจะแกะมือเขาออก “ตาผม...มนั ลมื ไมขึ้น แสบเหลอื เกิน!” “โอก็อด! ถูกอะไรเขา นะ ” “สะเก็ดหิน มนั ปลวิ เขาตา” เขากัดฟน บอก มาเรียอุทานออกมาอยางตกใจอีกครัง้ ครงึ่ ประคองคร่งึ ลากเขามาใตร ม เพงิ หนิ กดให นง่ั ลง “นัง่ เฉยๆ อยาขยี้ ฉนั จะดูใหเ อง” หลอนพดู เรว็ ปร๋ือ แกะมอื ทก่ี มุ ปดตาของเขาออกดว ยความเปนหว งรอ นใจ ขณะนน้ั เอง พรรคพวกทอี่ อกไลส กดั ยงิ ไอก าฬพยคั ฆ ก็วง่ิ กลับมาดวยความเกรยี้ วกราดผิดหวัง แตแลว ความรสู ึกก็เปลย่ี นแปลงไปอยา งกะทนั หนั เมอื่ เหน็ แหมมสาวกาํ ลังลุกลี้ลกุ ลนปฐมพยาบาลพราน ใหญอ ยู “รพนิ ทร เปนอะไรไปนนั่ !” เชษฐา ไชยยนั ตต ะโกนถามลนั่ พรอ มกบั เผน พรวดเขา มา สวนดารนิ จอ งอยางพศิ วง ระคนตกใจ “สะเก็ดหินแตกจากลกู ปน ของนอย กระเดน็ เขาตาเขา!” มาเรยี เงยหนาข้นึ ตอบ ทงั้ สามอุทานออกมาดวยความตระหนก นายจา งชายท้งั สอง กรากเขาไปทรุดตัวรายลอ มพรานใหญชว ยกนั ดู สว นนายจา งสาวคนสวยเขา มายืนหนา ซดี งงอยู ตรงหนา “คุณพระชว ย เปน ยังไงบางน.่ี ..” เสียงของหลอนเครอื เต็มไปดวยความเสียใจ “คงไมเปน ไรนกั หรอก มีเลือดออกนิดหนอ ยทีเ่ ย่อื ตาดา นลาง ฉันเหน็ เศษหนิ ทเ่ี ขาไป ติดอยใู ตขอบตาแลว ขอผา สะอาดสกั ผืนเถอะนอย จะเขย่ี ออก” มาเรยี ทําหนา ทตี่ อบแทนมาเชน เดมิ ดารินหนั มาคน เปห ลังของหลอ นอยา งรีบรอ น ควาผากอซมว นหน่ึงออกมาสงใหเพ่อื น สาวตา งผิว ซ่งึ ทําหนาทเ่ี ปน พยาบาลอยใู นขณะน้ี มาเรยี รบั ไปขมวดชายใหเปนปลายเรยี วแหลม ปล้นิ เปลือกตาดานลา งของพรานใหญถ า งออก แลวใชมือแผว เบาๆ คอยๆ บรรจงเขี่ยเศษหนิ ทีต่ ดิ อยู [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2279 ในเปลือกตาลา งออก โดยมีเชษฐากบั ไชยยนั ตค อยชวยกนั ใหความรว มมอื อึดใจเดียวหลอนก็เปาลม ออกจากปาก “ออกหมดแลว ละ รูสกึ เปน ยังไงบาง?” รพนิ ทรไ มต อบคาํ ถามของหลอน นงั่ กมหนา เอาฝามือกดเปลือกตาไว ปากกถ็ ามวา “อยหู รอื เปลา ครบั ไอเสือตวั น้นั ผมไดย ินเสียงพวกเรายงิ กันหดู บั ” “อยูอะไรกนั เลา มนั คาบไอผ ตี ายซากนนั้ เผน หายไปแลว ยงิ กันไมถ กู เลย เพราะกอน หินมันสลับซับซอ นไปหมด ไมตองไปกงั วลถามถึงไอเสอื หรือไอม ัมม่ีนน่ั อยหู รอก ถึงยงั ไงเราก็ ฟาลว อกี คร้ังหนงึ่ แลว วาแตค ุณเถอะ ตาเปน ยงั ไงบา ง” เชษฐากบั ไชยยนั ตพ ดู เรว็ ปรอื๋ มาดวยความเปนหวงเหลือท่ีจะกลา ว ขณะนน้ั พวกพรานพ้นื เมอื งกพ็ ากันวิ่งตามเขามาถึง และเหน็ เหตกุ ารณน ัน้ พากนั ราย ลอมมุงดแู ทบจะลืมเรอื่ งเสือกับศพตายซากท่สี ูญหายไปดวยตอ หนา ตอ ตาเสยี ช่วั ขณะ เสียงพดู ถาม กนั แซด รพินทรค อยๆ กะพริบตาลืมขน้ึ กลอกตาไปมา มาเรยี กส็ ง ผา กอซไปใหซ บั อดึ ใจใหญ ตอมาเขากพ็ อจะลืมไดส วางข้นึ แตก ต็ องกะพรบิ ตาบอยๆ เพราะยงั เคืองตาอยู ฝนย้มิ ออกมา “คงไมเปนไรหรอกครับ รูสึกคอยยงั ชว่ั ข้นึ มากแลว แสบๆ เคืองๆ อยบู า งนดิ หนอย เทา นน้ั ประเดย๋ี วคงหาย” แลวเขากห็ ันไปกลาวขอบคุณมาเรีย “ฉนั เสียใจเหลอื เกนิ ทเ่ี ปนตน เหตใุ หคณุ ตองเจบ็ ตวั ...” ดารินทรดุ ตวั ลงน่ังคกุ เขา ลงตรงหนา กลาวข้ึนแผว เบา “แลว ก็ไมร ตู วั เลย เพงิ่ จะมาเหน็ เอาเดย๋ี วนี้ ตอนนั้นมันชลุ มนุ ไปหมด” รพนิ ทรย ิ้มใหท ั้งๆ ที่ยงั เอามือกดผากอซปดตาอยู “โธ! คุณหญงิ ครบั มนั เรอื่ งอุปท วเหตแุ ทๆ แลว ก็เรอื่ งเล็กนอยเหลือเกิน โปรดอยา กังวลไปเลย บอกแลว วา ประเด๋ยี วผมก็หาย” “ก็มัวแตน ง่ั เฉยอยูทําไม – ทําไมถึงไมตรวจตาใหเ ขา ไมรูแกวตาแตกไปหรอื เปลา ยอด ชายนายพรานของเราดันตาบอดไปละก็ สวัสดีแดยนั กันอยใู นปา มรณะนเ่ี อง ไมตอ งมีปญ ญาไป ไหนกนั อีกแลว ” ไชยยนั ตบ อกมาดว ยเสยี งขนุ ๆ หมอดารนิ ไมม ปี ากเสยี งคาํ ใดทั้งสิ้น – ในคาํ ดุนัน้ เพราะกาํ ลังตกใจขยบั ตัวเขา มาใกล พึมพาํ ขอตรวจอาการจากเขา รพนิ ทรยืน่ หนา ไปใหโ ดยดี ราชสกลุ สาวเปดเปลือกตาของเขาขน้ึ อยา ง ระมัดระวัง ทงั้ ดา นลา งและบน ปากก็บอกใหเ ขาทดลองลมื ตาข้ึน และกรอกลูกนยั นต าแลว สีหนา ของหญงิ สาวก็ดีขน้ึ ย้ิมออกมาได [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)