นัก ถึงกับมคี วามประสงคท่ีจะยกบุตรสาวของตนใหส มรสดว ย อับดุลลอฮรูสึกตกใจในความประสงคของ คอลฟี ะฮเ ชนนี้ คร้ังแรกอับดลุ ลอฮพยายามปฏเิ สธโดยอา งวา มีภรรยาแลว และไมประสงคที่จะมีเปนคน ท่ีสอง แตผูถือสาสนของคอลีฟะฮใหขอคิดวา ความประสงคของคอลีฟะฮนั้นทานไมควรปฏิเสธ โดยเฉพาะอยางย่ิงเมื่อยังตองทํางานอยูภายใตการบังคับบัญชาของทานอยู อับดุลลอฮจึงจําตองคลอย ตาม และไดรับการแสดงความยนิ ดีจากบุคคลสําคัญในเมือง ไดรับเชิญไปในงานเลี้ยงอยางมโหฬาร ไม วาจะไปทีใ่ ด เขาจะตอ งไดร บั การยอมรับในฐานะบตุ รเขยของคอลฟี ะฮ เม่ือวันแหงการกินเลี้ยงสองสามวันผานไป ผูถือคําสั่งจากคอลีฟะฮก็มาขอใหอับดุลลอฮหยา ขาดจากซัยนับภรรยาของเขา เพราะคอลีฟะฮอางวา จะยอมใหบุตรสาวของตนไปเปนภรรยาของคนท่ีมี คูครองเปนคแู ขงของบุตรสาวของตนไมไ ด อับดลุ ลอฮไมม ีความเต็มใจทจี่ ะหยาจากภรรยาเดิมของตน แต ผูถือหนังสือจากคอลีฟะฮข เู ขญ็ วา ถาเขาไมปฏิบัตติ าม ความหายนะกจ็ ะมาสเู ขา เหตุผลที่อับดุลลอฮอยากจะไดบุตรสาวของคอลีฟะฮมาเปนภรรยา ก็ดวยเหตุที่หวาดระแวงวา ถาไมปฏิบัติตามความประสงคของคอลีฟะฮ ตัวเขาก็อาจจะหลุดจากตําแหนงขาหลวง และอาจเปน อันตรายถึงชีวิตดวย อับดุลลอฮจึงจําตองเขียนหนังสือหยากับซัยนับภรรยาของตน ผูถือสาสนจึงนํา หนังสือหยา มาใหกับมอุ าวิยะฮ วันรงุ ขึ้นเม่ืออบั ดุลลอฮก ําลังจะเขา ไปหาพอ ตาในอนาคต กลบั ถูกผูเ ฝา ประตูวังหยุดไวโดยกลาว วา ทา นคอลีฟะฮไ มสบายและไมต องการทจ่ี ะพบเขา อับดุลลอฮแ ยง วาเขากําลังจะเปนบุตรเขยของมุอาวิ ยะฮอ ยแู ลว และการเขา หาคอลฟี ะฮในเวลาเจ็บไขเ ชน น้ี จะไมท ําใหค อลีฟะฮรําคาญหรือเพิ่มอาการไขให กําเริบเลย ผูเฝาประตูกลับตอบวา น่ันเปนเร่ืองของเม่ือวานน้ี แตในวันนี้เร่ืองมันเปลี่ยนแปลงไปแลว เพราะบุตรสาวของทานไมประสงคที่จะแตงงานกับเขา ดวยเหตุผลที่ไมสามารถจะนํามากลาวในขณะนี้ ได ในวนั ตอมาอับดุลลอฮก็ไดรับคําส่ังจากคอลีฟะฮใหรีบเดินทางกลับไปอิรัก โดยกลาววาการขาดจาก งานเปนเวลานานเชนน้ี จะกระทําใหกิจการงานในหนาท่ีเสียหาย อับดุลลอฮที่นาสงสาร ไหนจะเสีย ภรรยา ไหนความหวังจะตองสลายลง ก็จําเปน ตอ งกลับไปทาํ หนา ทต่ี ามคําสงั่ ดวยหัวใจอันรา วราน ทันทีท่ียะซีดรูวาซัยนับถูกหยาแลว ก็จัดการสงอบูดัรดา พรอมดวยจดหมายหยาของอับดุลลอฮ ไปใหซัยนับ ท้ังขอใหซัยนับสมรสกับตนดวย ขณะนั้นซัยนับอยูท่ีมะดีนะฮกับบุคคลในครอบครัวของนาง เมื่ออบูดัรดาเดินทางมาถึงมะดีนะฮ กอนเขาพบซัยนับ ก็ไดแวะเขาไปเย่ียมทานฮูเซนกอน ตามธรรม เนียมของคนที่มาเมอื งนี้ ทานฮูเซนถามถึงจดุ ประสงคของอบูดัรดา ท่ีเดินทางมามะดีนะฮ อบูดัรดาไดเลา เรื่องราวตางๆ ใหฟงพรอมกับเสริมวา แมตัวเองก็รูสึกหลงรักซัยนับเหมือนกัน และมีความประสงคท่ีจะ ขอเธอดวย เม่ือทานฮูเซนไดฟงเชนนั้น จึงกลาววา ทานเองก็มีความประสงคจะขอซัยนับ ถาเธอมีความ ยินดแี ละประสงคจ ะสมรสกบั ทาน เมื่ออบูดรั ดาไปปรากฏตัวอยูตอหนาซัยนับ พรอมดวยจดหมายหยา และคําขอทําการสมรสของ บุคคลทั้งสาม ครั้งแรกนางครํ่าครวญและรํ่าไหเม่ือรูวาถูกสามีหยา แตสําหรับคําขอของบุคคลทั้งสามน้ัน นางกลาววา “ทานอบูดัรดา สําหรับคําขอของทานฉันขอปฏิเสธ เพราะการที่จะไดทานมาเปนคูครองน้ัน
คงจะไมไดความอะไรสําหรับตัวฉัน ทีนี้ก็ยังเหลือแตยะซีดและฮูเซน ฉันใครจะขอรองทานใหเปนผู พิพากษาตดั สินดูซิวา ฉนั ควรจะเลอื กผูใด” “ยะซีด” อบูดัรดากลาว “เปนบุตรของคอลีฟะฮ มีอํานาจวาสนาและทรัพยสินเงินทอง ฉันคิดวา เธอควรจะแตงงานกับเขา ถาเธอยังรักความสุขสบายในโลกน้ี แตทานฮูเซนเปนผูบริสุทธ์ิผุดผอง อยูทุก วันน้ี ถาเธอหวังความสขุ ในโลกหนา ก็ขอใหร บั คําของทา นฮูเซน” “สําหรับความสุขในโลกน้ี” ซัยนับตอบ “ฉันไมเคยใหความสนใจตอมันอีกแลว เพราะเปนของ แลกเปล่ียนกันได ทรัพยสมบัติท่ีฉันมีอยู ก็เพียงพอท่ีฉันจะมีชีวิต อยูอยางสบายตลอดชาติ แตฉันไมอาจ ดูถูกชีวิตในโลกหนาได เพราะมนั ยอมเปนอยูชวั่ นิรนั ดร เพราะฉะน้ัน ฉันขอรับคําขอสมรส ของทานฮูเซน แทนยะซีด” หลังจากพิธีสมรส ซัยนับก็เขามาอยูในครอบครัวของทานฮูเซน ผูถือสาสนของยะซีดเมื่อเห็น เหตุการณกลับเปล่ียนไปเชนนั้น ก็มีความตกใจ รีบนําเร่ืองไปเลาใหยะซีดฟง และเม่ือส้ินหวังท่ีจะไดนาง มาเคลียเคลายะซีดก็พาลหาเหตุใหบิดาของตนไลอับดุลลอฮออกจากหนาท่ีรับผิดชอบ อับดุลลอฮผูนา สงสารจึงตองทนรับกรรมท่ีไมใชความผิดของตน ทรัพยสมบัติของเขาทั้งในอิรักและกูฟะฮก็ถูกริบ จน กลายเปน คนสิ้นเนอื้ ประดาตัว จนกระท่ังไมมจี ะกิน แตเขาจําไดวาเคยมอบเหรียญทองคําสองถุงไวแกซัย นับภรรยาของเขา เขาจึงคิดท่ีจะนําเงินดังกลาวมาทํามาหากิน และเพื่อใหไดเงินนั้นมา เขาจําตองเดิน ดวยเทาจากอิรักไปมะดีนะฮ เม่ือมาถึงมะดีนะฮเขาจึงทราบวา ซัยนับไดสมรสกับทานฮูเซน และยายเขา ไปอยูกับครอบครัวของทานแลว อับดุลลอฮจึงมาเคาะประตูบานทานฮูเซน ซัยนับออกมายืนอยูดานหลัง บานดวยน้ําตานองหนา นางไมกลาไปตอนรับสามีเดิมของนาง เพราะบัดนี้นางไมใชภรรยาของเขาแลว แมแ ตอบั ดลุ ลอฮเ องก็นํา้ ตาคลอ เพราะความอาลัยในตวั นาง เม่ือทานฮูเซนทราบวาอับดุลลอฮมาเยี่ยม ทานจึงออกไปพบ และดึงมานท่ีก้ันระหวางอดีตสามี ภรรยาผเู คราะหรายออก พรอมกบั กลาววา “ขอพระเจาทรงเปนพยานดวยเถิด ฉันไมเคยแมแตจะชายตา ดูซัยนับ นางยังเปนภรรยาของทานอยู เพราะการหยาซ่ึงกระทําโดยไมมีความเต็มใจ แตกระทําเพราะถูก บังคับดวยเลหกล ยอมไมเปนการหยา และดวยเหตุผลเดียวกันการสมรสของฉันก็ไมเปนการสมรสดวย ฉันนาํ นางมาไว ก็เพอื่ คอยมอบใหแกท านเทานนั้ ” สองสามีภรรยาจึงพากันเดินทางกลับบานและซาบซึ้งในกลอุบายอันดีงามของหลานทาน ศาสดา และตางกแ็ ชง ชกั หักกระดูกเลห กลอนั ชัว่ รา ยของมุอาวิยะฮ อยา งโกรธแคน เมื่อมีเสียงเรียกรองกลาวหาถึงความไรศีลธรรมของยะซีด ตลอดทั่วแควนอาหรับ มุอาวิยะฮจึง คิดที่จะแกไขความรูสึกของประชาชนท่ีมีตอบุตรของตน โดยคิดจัดใหยะซีดไปทําพิธีฮัจญ เพ่ือแสดงให บุคคลตางๆที่มาทําฮัจญไดพบเห็นและนําขาวดีไปเผยแพร แตถึงแมในสถานที่ศักด์ิสิทธ์ิดังเชนท่ีมักกะฮ และมะดีนะฮ ยะซีดกย็ งั ไมส ามารถเอาชนะอํานาจฝา ยตํ่าของตนได ยังคงแสดงออกใหประชาชนไดรูเห็น เสมอ อัลลามะฮ อบิ นเิ ญาชี บนั ทกึ ไวในหนังสือ “ประวัติศาสตรฉบับสมบูรณ” (ตารีคอัลกามิล) เลม 4 วา คร้งั หนึ่งเม่ือยะซีดกําลังดื่มสุราอยูที่มะดีนะฮ ขณะท่ีทานอับดุลลอฮ บุตรของอับบาส และทานฮูเซน
ไปท่ีบานของเขา ยะซีดไมยอมใหอับดุลลอฮเขาพบ แตยอมใหทานฮูเซนเขาพบ ขณะน้ันเขาเมาจนส้ิน ความรูสึกผิดชอบชั่วดี โดยกลาดื่มสุราไปหนึ่งจอกตอหนาทานฮูเซน และยังหนาดานพอที่จะสงใหทาน ด่ืมอกี ดว ย ซ่งึ ทานฮูเซนไดก ลา วปฏเิ สธอยางสัน้ ๆ วา “ขาอยูเหนอื สง่ิ ใดๆ” ยะซีดผูนี้เองที่หมายม่ันกันวา จะใหเปนผูปกครองอาณาจักรอิสลามตอไป มุอาวิยะฮบิดาของ เขา เปนผูกระทําผิดนานาชนิด โดยอางศาสนาอิสลามบังหนา สุภาษิตอาหรับกลาววา บุตรเปนผูแสดง บุคลิกลักษณะภายในของบิดา โดยเหตุผลประการเดียวกันนี้ ยะซีดยอมเปนผูแสดงบุคลิกลักษณะ ภายในของมอุ าวิยะฮ เมื่อถอดหนากากออกก็จะเหน็ ตัวจรงิ ของมุอาวิยะฮ จากความประพฤติของยะซีด มุอาวิยะฮไดวางยาพิษทานฮาซัน เพื่อกําจัดผูที่ตัวเห็นวาเปนศัตรูของตน ท้ังท่ีเคยใหสัญญาไว เปนลายลักษณอักษร และแมจะตกลงไววา จะใหที่ประชุมเปนผูเลือกตัวบุคคลท่ีจะเปนผูนําของ อาณาจักรอิสลามตอไป แตบัดน้ีเขามีความคิดวา คงไมมีใครกลาคัดคาน ถึงแมเขาจะไมปฏิบัติตาม สญั ญา โดยกลัววา ที่ประชมุ จะเลือกบคุ คลอ่นื เปนคอลีฟะฮตอจากตน มอุ าวิยะฮจ ึงพยายามแตง ตัง้ ยะซดี ใหครองตําแหนงคอลีฟะฮแทนตนตอไป เขาพยายามทุกวิถีทางดวยการใชอํานาจ ทรัพยสิน เลหเหลี่ยม ไมเลือกวาจะเปนแนวสุจริตหรือทุจริต เพื่อใหการแตงตั้งยะซีดแทนตน บรรลุผลกอนท่ีเขาจะถึงแกความ ตาย อับดุลบาร มกั กี ไดแ สดงไวในหนงั สือของเขาชื่อ “อิสติอาบ” ถึงเจตนาของมุอาวิยะฮขณะที่ทาน ฮาซนั ยงั มชี ีวติ อยูดังนี้ “มุอาวิยะฮไดเผยเจตนาของตนตอคนกลุมหน่ึง โดยขอใหเก็บเปนความลับกอนที่ จะถงึ เวลาอนั สมควร หลงั จากไดกระทาํ การฆาตกรรมทา นฮาซนั เขาก็ไดนําเรือ่ งท่ีจะแตงตง้ั ยะซีดออกมา เปดเผย แตเขาก็ไมโงพอท่ีจะนําเร่ืองมาเปดเผยในสถานท่ีใด นอกจากท่ีซีเรีย เพราะมุอาวิยะฮรูวาพวก มักกะฮและมะดีนะฮ จะเกิดต่ืนเตนในขาวน้ี เขารูวาที่ซีเรียนี้เขาพอจะแสดงความคิดเห็นและผลักดันให ประสพผลสาํ เรจ็ ได อยางไรก็ตาม ถึงแมกระท่ังซีเรีย ก็ยังมีบุคคลสองคนท่ีมุอาวิยะฮคิดวาเปนภัยคุกคามตอการแต ตั้งยะซีดเปนทายาท น่ันคืออับดุลเราะฮมาน บุตรของคอลิด และสะอัด บุตรของอุสมาน คนท้ังหลายรัก ใครแ ละเคารพบคุ คลสองคนน้ี ครง้ั หนงึ่ ในการเจรจากบั มุอาวิยะฮ อบั ดุลเราะฮมาน เปดเผยชื่อของเขาใน ฐานะบุคคลที่จะปกครองอาณาจักรอิสลามคนตอไป มุอาวิยะฮฟงอยางสงบ และตั้งใจท่ีจะเห็นอับดุล เราะฮมานถูกเก็บดวยอาวุธเงียบที่เคยใชไดผลชะงัดมาแลว ทุกๆ วัน มุอาวิยะฮจะเสแสรงแสดงความรัก และเคารพอับดุลเราะฮมานมากขึ้น เขามักจะมีจดหมายไปแสดงความรักใคร และสนใจตัวอับดุลเราะฮ มาน จนคราวหนึง่ อบั ดุลเราะฮม านปวย เมื่อทราบขาวน้ีมุอาวิยะฮรีบสงเพ่ือนชาวยิว พรอมดวยยาพิษให ไปจัดการตามคําสั่ง ยาท่ีถูกปรุงข้ึนโดยหมอยิว ถูกนํามาใหอับดุลเราะฮมานกิน ยังผลใหเขาตองถึงแก ความตายไป ทันทีที่รบั ประทาน บัดนี้ยังคงมีแตสะอัด บุตรของอุสมานเทาน้ันท่ียังเปนกางขวางคอเขาอยูในซีเรีย คร้ังหน่ึงสะอัด ไดมาเย่ียมมุอาวิยะฮ ระหวางที่สนทนากัน มุอาวิยะฮไดลองถามวา เขาคิดที่จะเปนคูแขงของยะซีดใน การครองตาํ แหนง คอลีฟะฮคนตอไปหรือไม สะอัดรับวาเปนเชนน้ันจริง และยังสําทับดวยวา “ตระกูลของ ฉันเปนตระกูลท่ดี ีกวาตระกลู ของยะซดี ”
“ออ ขอนั้นแนนอน” มุอาวิยะฮตอบ “แตความสามารถของยะซีดและผูสนับสนุนเขามีสูงกวา ทา น” ภายหลังจากการสนทนาตอไปอีกเล็กนอย สะอัดไดรับของกํานัลเปนเงินสี่แสนดรักมาส และ ไดรับแตงต้ังใหดํารงตําแหนงขาหลวงของแควนโคราซาน ซึ่งเปนแควนหนึ่ง หางไกลไปในเปอรเซีย โดย เหตุนีส้ ะอัดจึงถกู จาํ กดั อํานาจอยใู นทหี่ า งไกลจากรศั มีการวางแผนของมุอาวยิ ะฮ เม่อื ศัตรูทง้ั คูถ กู กาํ จดั คนหนง่ึ ดว ยยาพษิ และอกี คนดว ยการติดสนิ บน มุอาวิยะฮจึงเรียกประชุม บคุ คลสําคญั ของซีเรยี และเปด เผยความมงุ หมายของตนเก่ียวกับยะซดี บุคคลสามคนคือ ซุฮัยร บุตรของ กอยส สะอัด บตุ รของอาสและฮาซีน บุตรนมุ ัยร ไดแ สดงตวั เขาขา งมุอาวยิ ะฮ หนังสือ รูซาธัส ซอฟา เลม 2 ไดบันทึกคําพูดของบุคคลทั้งสามนี้ไวอยางละเอียด แต ณ ท่ีนี้เรา ขอกลาวแตเพียงวา คนท้ังสามแสดงความคิดเห็นเขาขางฝายมุอาวิยะฮ พวกน้ียกยองท้ังมุอาวิยะฮและ บตุ ร ซํา้ ยังแสดงตอ ไปวา ไมมใี ครเหมาะสมทจ่ี ะเปนคอลฟี ะฮแทนมอุ าวิยะฮได ย่งิ ไปกวายะซีด บุคคลผูหนึ่ง มีนามวาอะฮนัฟ ซ่ึงมุอาวิยะฮสงสัยวา จะมีใจฝกไฝอยูกับบุคคลในครอบครัวของ ทานศาสดา ไดมาอยูในท่ีประชุมดังกลาวดวย ในระหวางการสนทนายกยองมุอาวิยะฮและยะซีด เขา ยังคงสงบนิ่ง มิไดกลาวแสดงความคิดเห็นใดๆ มุอาวิยะฮจึงหันไปถามเขาวา “ทานอะฮนัฟ ขอใหเราได ฟง ความคิดเหน็ ของทา นบาง” อะฮนัฟ ตอบวา “สําหรับความเหมาะสมของยะซีดน้ัน ทานเทาน้ันที่จะเปนผูตัดสินไดถูกตอง และแทจริง ถาทานคิดเห็นดวยความสุจริตใจแลว พระเจาก็คงจะทรงพอพระทัย และก็ไมจําเปนตองขอ ความคดิ เห็นจากผูอ่นื แตขอใหทา นระวังวาพระเจาจะลงโทษ ถาทา นมิไดท ําดว ยความสจุ รติ ใจ” คําพูดอันมีเหตุผลของทานอะฮนัฟ ไดจมหายไปภายใตเสียงโหรอง แสดงความยินดีของบุคคล ในท่ีประชุม และตางกพ็ ากนั ใหคาํ ม่ันสญั ญาตอ ยะซีด โมเคอเรีย บุตรซูบา ขาหลวงเมืองกูฟะฮ ไดรับมอบอํานาจอยางสูงเพ่ือท่ีจะเกลี้ยกลอม ประชาชนในเมืองน้ันใหรับรองยะซีด ในฐานะคอลีฟะฮตอจากมุอาวิยะฮ แตชาวเมืองกูฟะฮไมยอมลง ความเห็นดวยงายๆ แตดวยการใหสินบนอยางไมอั้น ขาหลวงแหงกูฟะฮก็สามารถซื้อบุคคลสําคัญใน เมืองนั้นไดถึง 10 คน บุคคลท้ังส้ินน้ีถูกสงเขามาหามุอาวิยะฮ เพื่อสาบานตนตอหนาวาจะซื่อตรงตอยะ ซีด แตยงั มไิ ดเผยแพรก ารสนบั สนนุ อยางเปดเผย หนังสือรูซารธั ซอฟา ไดบนั ทกึ เหตกุ ารณท ่เี กิดขึ้น ระหวา งมอุ าวิยะฮและมูซา ไวดังตอไปน้ี มุอาวิยะฮ :- โมเคอเรียของเจา ไดซื้อบุคคลทั้งสบิ น้ใี หก ับขา เปนเงนิ เทาใด ? มซู า :- เปน เงนิ สามพันเหรยี ญ มุอาวยิ ะฮ :- คนพวกน้จี ะมีความรูส ึกเคารพศาสนาอยางไร ในเมื่อยอมตวั ลงเหน็ แกเ งิน โดยวิธีการเชนน้ีมุอาวิยะฮสามารถกําความสําเร็จในกูฟะฮไดพอสมควร มุอาวิยะฮจึงเพงเล็ง ไปสูอิรัก ซึ่งดวยอํานาจของคมดาบ ยาพิษ การเนรเทศ และวิธีการปฏิบัติที่ผิดมนุษย ทําใหแผนดินอิรัก วางเปลาลงจากบุคคลที่มีความจงรักภักดีในครอบครัวของทานศาสดามุฮัมมัด แตก็ยังมีบุคคลกลุมนอย
จํานวนหน่ึงเหลืออยู ที่มีความเกลียดชังมุอาวิยะฮและยะซีด แตพวกนี้ไมกลาแสดงความรูสึกของตน ออกมานอกหนา เพราะกลวั ถูกทํารา ย ณ ทีน่ ้มี อุ าวยิ ะฮกไ็ ดรับความสาํ เร็จเปน อยา งดี ความสําเร็จที่ไดรับจากแควนตางๆ เหลาน้ี ไดเปนกําลังใจใหมุอาวิยะฮ คิดการคืบหนาไปยังมัก กะฮและมะดีนะฮ โชคดียังคงเปนของฝายมุอาวิยะฮอยูตามเดิม เม่ือปรากฏวาขาหลวงของมะดีนะฮ คือมัรวาน บุตรของฮะกัม บุตรเขยของคอลีฟะฮคนที่สาม ผูทรลักษณ ซ่ึงมีความประพฤติและจิตใจท่ีช่ัว ราย ความปรารถนาและเจตนาท่ีมุงรายตอครอบครัวของทานศาสดา ยอมเปนท่ีประจักษมาแลว มุอาวิ ยะฮย งั รดู ว ยวา อับดลุ ลอฮ บตุ รของอุมัร คอลีฟะฮคนท่ีสองมีอิทธิพลอยูมากในภูมิภาคสวนนี้ เพ่ือท่ีจะซ้ือ อับดุลลอฮมาอยูฝายตน มุอาวิยะฮไดสงเงินจํานวนหน่ึงแสนดรักมาส มาใหมัรวานเพ่ือสงมอบใหอับ ดุลลอฮ บุตรของอุมัร โดยขอใหเขารับรองยะซีดเปนรัชทายาท เม่ือมัรวานนําเงินไปใหอับดุลลอฮ คร้ัง แรกอับดุลลอฮก็รับไว แตเมื่อไดรับทราบวาจะตองรับรองยะซีดเปนคอลีฟะฮคนตอไป อับดุลลอฮถึงกับ สะอึก และจึงคนื เงินไปพรอ มกับกลาววา “ฉันอายมุ ากแลว ชราแลว และฉันไมมีความประสงคที่จะขายศรัทธา อุดมคติ และความเช่ือม่ัน ของฉันดว ยราคาเพยี งเทา นี้” มัรวานแจงใหมุอาวิยะฮทราบวา อับดุลลอฮไมยอมรับเงินสินบน ท้ังยังไมยอมที่จะรับยะซีดเปน คอลฟี ะฮคนตอไป มัรวานยงั แจง ตอไปอีกวา มีผูคนจาํ นวนมากท่ียังจงรักภักดีตออับดุลลอฮ เพราะฉะนั้น ยอมจะเปนการไรผลท่ีจะเกล้ียกลอมใหผูคนเห็นชอบ และรับรองยะซีดเปนทายาท ถาอับดุลลอฮไมเห็น ดวย แมแตอาอิชะฮก็แสดงความเปนปฏิปกษอยางเปดเผย ในการที่จะเลือกยะซีดเปนทายาท นาง คดั คานวาแมแตอบบู กั รและอมุ รั ก็ยงั ไมเคยเลือกบตุ รของตนเปน ทายาท การกระทาํ ของมุอาวิยะฮนี้ เปน การกระทําเยี่ยงกษตั ริยผ ูประสงคจ ะครอบครองดวยอํานาจ (รูซาธัส ซอฟา หนา 33) เมื่อมอุ าวิยะฮอ า นจดหมายแลวจึงใครครวญดู แลวจึงสงยะซีดไปมักกะฮและมะดีนะฮ ในฐานะ ผูแ สวงบุญ ทง้ั ยังแนะนําใหยะซีดแสดงความใจกวา งและความใจบุญสุนทาน ตอชาวเมืองท้ังสอง เพื่อจะ ใหผูคนตกเปนเหยื่อกับความใจบุญ แลวจะไดมีความรูสึกเขาขางฝายตน กลลวงช้ินน้ีไดรับความสําเร็จ พอสมควร เพราะเม่อื ชาวมกั กะฮและมะดนี ะฮบางพวก ไดสวนแบง ตา งกส็ รรเสรญิ ยกยองยะซีด ตอมามุอาวิยะฮ จึงเชิญอับดุลลอฮ บุตรชายของซุเบร ใหเดินทางมายังซีเรีย อับดุลลอฮ บุตร ของซุเบร น้ีเปนคนฉลาดแกมโกงไมนอยเหมือนกัน เพราะเขาก็ตั้งใจมานานแลวท่ีจะเปนคอลีฟะฮ เขา ตอ งสูญเสียบิดาซ่งึ ทาํ ตนเปน ปฏิปก ษกับทา นอะลีในคราวสงครามอูฐ เมอื่ อับดุลลอฮมาถึงดามัสกัส มุอา วิยะฮตอนรับเขาอยางสมเกียรติและดวยความนอบนอม แตคําพูดอันไพเราะและคําม่ันสัญญาอัน กวางขวาง ไมสามารถที่จะเปล่ียนใจอับดุลลอฮได ซ่ึงในไมชาก็กลับมามะดีนะฮ โดยรูสึกถึงอันตรายที่ ตนปฏิเสธขอ แนะนําของมอุ าวิยะฮ อีกครั้งหน่ึงท่ีมัรวานไดรับหนังสือใหรวบรวมบุคคลสําคัญในมะดีนะฮ ณ ทําเนียบเจาเมือง และ ใหเชิญชวนคนเหลาน้ันใหยอมรับรองยะซีดในฐานะทายาทของคอลีฟะฮ เสมือนกับท่ีบุคคลสําคัญใน ซเี รยี กูฟะฮแ ละอยี ิปตเคยกระทํามาแลว
มัรวานตองไดรับความลําบากใจอยางย่ิงในการปฏิบัติตามคําสั่งน้ี เพราะอับดุลเราะฮมาน บุตร ของอบูบกั รไดจ ับขาของเขาลากลงมาจากแทนเทศนา ในขณะที่มัรวานกาํ ลังกลาวสรรเสริญและเชิญชวน ใหประชาชนมาสาบานตนรับรองยะซีด พวกอุมัยยะฮตางก็ไมพอใจท่ีขาหลวงของตัวถูกปดขาตอหนา ธารกํานัล ตางจึงคิดการท่ีจะแกแคนอับดุลเราะฮมาน แตอาอิชะฮไดเขามาขัดขวางเสียกอน โดยนําเอา บรรดาสตรเี ขามารองดา และวา กลาวมัรวาน มุอาวิยะฮไดรับจดหมายจํานวนหนึ่ง เลาเหตุการณที่เกิดข้ึน ในมะดีนะฮ ทําใหมุอาวิยะฮตอง กระวนกระวาย เพราะไมรูวา จะทําอยางไรดี ท่ีจะใหความประสงคของตนสําเร็จผล และในขณะน้ัน จดหมายของอุมรั บุตรของอสุ มาน ไดท ําใหเ หตุการณเลวรายลงไปอีก จดหมายดงั กลา วมีใจความดงั นี้ “”พวกอิรักและหัวหนาพวกฮิญาซมักจะเขาแสดงความคารวะตอทานฮูเซน ฉันไมเชื่อวาทานฮู เซนจะรกั ษาความสงบและจะไมก อการปฏวิ ตั ิ ถงึ แมข ณะนจ้ี ะไมมีสงิ่ ใดแสดงวาจะเปน เชน น้ัน แตฉันก็ยัง ไมก ลารับรองการกระทําของเขา ถา ทา นหาชวี ติ ไมแลว ขอใหฉันไดร บู า งวาทา นมีความคดิ เหน็ อยา งไร” เมื่ออานจดหมายฉบับน้ีมุอาวิยะฮรูสึกกระสับกระสาย เพราะรูวา ในบรรดาบุคคลท่ีอาศัยอยู ในฮิญาซ ทานฮูเซนเปนผูที่คูควรท่ีสุดที่จะเปนคอลีฟะฮมากท่ีสุด เขาจึงมีจดหมายไปถึงทานฮูเซน แตไม กลากลาวออกมาตรง วาใหเลือกยะซีดเปนทายาทคอลีฟะฮ แตเปนจดหมายท่ีรําพันถึงวิกฤติการณ ที่ไม เหมาะสมบางประการของทานฮูเซน จากปากคําของอุมัร บุตรอุสมาน จดหมายของมุอาวิยะฮไปถึง ทา นฮูเซน มีความดังนี้ “ฉันไดขาวเกี่ยวกับตัวทานมากเหลือเกิน ถาขาวเหลาน้ีเปนจริง ฉันก็อยากใหทานเปลี่ยน พฤติกรรมของทานเสียใหม และเลิกท่ีจะดําเนินการตามความคิดของทาน แตถาขาวที่ฉันไดรับไมเปน ความจริง และทานมิไดเปนไปตามขาวที่เลาลือ ก็ขอใหทานตั้งตัวใหม่ันในการรักษาสัญญาของทาน ถา ทานคิดจะตอตานฉัน ขอใหระวัง อยาใหเกิดการกระทบกระทั่ง ในระหวางสาวกของทานศาสดาดวยกัน โดยท่ีทานเปนสาเหตุ ขอใหเขาใจประชาชนและใหใครครวญดู ดวยความพินิจพิเคราะหของ ผูชํานาญการ ขอใหมีความม่ันคงในการเคารพสาวกของทานศาสดา และกฎของศาสนาอิสลาม อยาไป เอาใจใสคาํ ของพวกวิกลจรติ ” เมื่อทานฮูเซนไดอานจดหมาย ทานจึงเรียกใหนํากระดาษ น้ําหมึก ปากกามาทันที และลงมือ ตอบจดหมายของมอุ าวิยะฮดงั นี้ “มุอาวิยะฮ ฉันไดรับจดหมายของทานแลว ซึ่งฉันรูสึกประหลาดใจ ที่ทานอางถึงความไมเปน มิตรที่ฉันมีตอทาน ขอใหจงรูไวดวยวา ประตูแหงสวรรคมิไดเปด หรือปดได โดยปราศจากคําบัญชาแหง พระผูเปนเจา สิ่งที่ทานไดฟงมาเก่ียวกับตัวฉัน เปนการแตงเร่ืองขึ้นจากพวกมดเท็จและมักเยินยอที่ หลอกลวง ขอใหทานจงรูไวดวยวา ในปจจุบันน้ีฉันมิไดคิดเปนปฏิปกษตอทาน แตฉันก็ตองการใหทานรู ดวยวา ฉันไมมีความพอใจ ในการที่ตองตัดใจเสียและเปนปฏิปกษตอทาน ตัวทาน พรรคพวก รวมท้ัง พวกทหารซาตานของทาน ไดถือเอาความน่ิงเฉยของฉัน เปนตนเหตุในการถือสิทธิอันไมชอบธรรม การ ประพฤติในทางมจิ ฉาชพี สกปรก โสมม และทารณุ โหดรายตา งๆ
โอ มอุ าวยิ ะฮ ทานมิใชหรอื ทฆ่ี า ฮาญรั บตุ รของอะดี กานดี ซึ่งเปนผูที่นับถือกันวา เปนผูท่ีเจริญ รอยตามทานศาสดา ดวยความบริสุทธิ์ใจ ผูซ่ึงคิดเห็นวาการแกไขเปลี่ยนแปลงหลักธรรมของศาสนา แมแตนอ ย เปน การกระทาํ ท่ีแสดงถึงการขาดความจงรกั ภกั ดี ตอพระผเู ปนเจา ทานมิไดแสดงความสนใจ แมแตนอย เมื่อใดก็ตามท่ีไดรับการตําหนิจากบุคคลที่นับถือศาสนาอยางน้ี เปนการขาดความบริสุทธิ์ใจ ทานไดฆาบุคคลท่ีทานสัญญาและสาบานวา จะคุมครองปองกันภัยให ทั้งๆที่บุคคลเชนนี้ มิไดกอกรรม ทาํ เขญ็ ในส่ิงใดเลย มุอาวิยะฮเอย ทานมิใชหรือท่ีเปนผูฆาอัมรบุตรของฮูมูกี กาซัย ซึ่งเปนผูที่มีความจงรักภักดีตอ ทานศาสดาเปนอยางย่ิง เปนผูท่ีนมาซและถือศีลอดอยูมิไดขาด ทานฆาบุคคลผูน้ีทั้งๆ ที่ ทานสัญญาไว เปนลายลักษณอักษรวา ทานจะไมทํารายเขา คําม่ันสัญญาตางๆ ที่ทานใหไวนั้น มันชางมากมายจนนา ตายใจเสียเหลือเกิน ซ่ึงถาทานใหกับเพื่อนฝูง นกมันก็จะทิ้งรังของมันบนยอดเขา และบินมาอยูกับทาน ทานเองเปนผูทําลายสัญญาของตนเอง เปนกบฏตอพระผูเปนเจา และลางผลาญบุคคลผูบริสุทธ์ิอยาง ปราศจากความผิด ทานไมใชหรือ ท่ียักยอกเอาซียาด บุตรของซัมเมีย โดยอางวาเปนนอง โดยมิไดรูวาเขาเปนบุตร ของทาส ตระกูลบนีซะกีฟ ? แลวรับเปนบุตรของอบูซุฟยาน บิดาของทาน ซึ่งซิยาดผูนี้ไดเปนชูกับภรรยา ของผูอื่น และตามกฎหมายอิสลามตองไดรับโทษใหประจาน โดยใหประชาชนขวางปาดวยกอนหิน แต กลับแตงตั้งทาสซะกีฟผูน้ีเปนขาหลวงอิรัก คนถอยผูนี้ไดลงโทษตัดมือตัดเทามุสลิม แทงนัยนตาของเขา ดวยเหล็กแหลมท่ีเผาไฟแดง และแขวนคอพวกเขาไวบนตนไม บุคคลเหลานี้มิไดเปนมุสลิมที่มีสิทธิเทา เทียมกับทานกระน้นั หรอื ? ทานมิใชหรือ โอ มุอาวิยะฮ ท่ีอนุญาตเปนลายลักษณอักษร ใหซิยาด บุตรของซัมเมีย ฆาทุกคน ทีย่ กยองทานอะลีในอริ ัก จนไมเหลือแมแตคนเดียว และทานอะลีคนน้ีมิใชหรือ ที่โดยคําบัญชาของพระผู เปนเจา ทําใหทานและบิดาตองยอมจํานนดวยคมดาบ ดวยความค่ังแคนท่ีเกาแกน้ีเปนเดิมพัน ที่สงให ทานตะเกียกตะกายไปสูตําแหนงคอลีฟะฮ ซ่ึงความจริงทานมีสิทธิเปนเจาของ ก็เพียงหมูบานซาทาและ ซาอฟี เทานน้ั ทา นขอมาในจดหมาย ใหฉนั สงบสติอารมณ และมิใหกอเหตุรายในหมูมุสลิมคนใด ที่เจริญ รอยตามทานศาสดา เทาที่ฉันรูไมมีมุสลิมคนใด ที่พวกเขาเจริญรอยตามทานศาสดา ตาของฉัน จะกอ เหตุอันใดข้ึน จะมีก็แตการชักนําท่ีผิดทํานองคลองธรรมของทานเทาน้ัน ท่ีจะกอเหตุรายขึ้น และทานได คิดแลววา ไมม ีอะไรทีจ่ ะดีมีประโยชนเทาเทียมกับ ไดมีการปฏิวัติโคนลมทาน ตลอดท่ัวอาณาจักรอิสลาม ถาฉันเปนตนเหตุท่ีจะกอการปฏิวัติตอตานทาน ซึ่งฉันก็จะไดมีโอกาสเขาไปอยูใกลพระผูเปนเจามากขึ้น ทุกที แตถาการกระทําของฉันทําใหตองลาชาไป ฉันก็จะวิงวอนใหพระเจายกโทษให ในการที่ฉันละเลย หนาที่ ขอใหพ ระเจา จงดลใจฉนั ใหไ ปในทางท่ีถกู ทานเขียนมายังฉันวา ถาฉันรักษาประโยชนของทาน ทานก็จะรักษาประโยชนของฉัน แตถาฉัน ไมรักษาประโยชนของทาน ทานก็จะไมรักษาประโยชนของฉันเชนกัน แทนท่ีฉันจะหวังและเชื่ออยางที่ ทานเขียนมา ฉันรูจักความคดในของอในกระดูก และวิธีการดําเนินวิเทโศบายแบบฉลาดแกมโกง ไรสัตย ธรรมของทานดี ซึ่งจะแสดงออกมาใหเห็นอยางแจมชัด ในเวลาอันไมชานี้ ทานกําลังน่ังอยูบนความ
เขลารูเทาไมถึงการณ ท่ีทําลายคําม่ันตางๆ ของทานเองลงอยางงายดาย ดวยใจจริงเปนเดิมพัน ฉันขอบ อกวาทานไมรักษาสัญญาของทานเลยแมแตขอเดียว ยิ่งบานเมืองมีความสงบทานก็ย่ิงกอการราย โดย การทําผิดคํามั่นสัญญามากขึ้น ทานฆาบรรดามุสลิม ท้ังๆ ที่พวกเขาไมเคยคิดการขบถ คิดรายตอทาน เขาเหลาน้ันไมมีความผิดอันใด แตเพราะเหตุวบุคคลเหลาน้ันมีความรัก เคารพยกยองเรา ทานฆาพวก เขาเพราะเหตุขอเดียวนี้เทาน้ัน ถาทานตองตายลง พวกนั้นก็รอดตาย เพราะมีโอกาสท่ีจะรอดพนจากคม ดาบของทาน มุอาวิยะฮขอใหทานรูดวยวา วันแหงการพิพากษาจะตองมาถึง และในวันนั้นพระเจาจะนํา บญั ชี ซึง่ ไมวา ความชวั่ ท่ที านกระทําจะเลก็ หรือใหญก็ตาม จะมีปรากฏอยูในบัญชีนั้น พระเจายอมทรงรู ถึงความมุงหมายในการกระทําของทา น ท้ังรูดว ยวา ทา นไดจ องจาํ บุคคลที่บรสิ ทุ ธ์ิ ใสความและเอาผิดแก เขา โดยที่เขามิไดกระทําผิด ในบุคคลจําพวกนี้ มีบางคนถูกทานฆาตาย บางคนก็ถูกเนรเทศ ทานบังคับ ใหประชาชนสาบานตนใหกับยะซีด บุตรของทาน ซ่ึงเปนคนขี้เมา โดยการกระทําเชนน้ี ทานไดทําตัวของ ทานใหต่ําลงและทําลายศาสนาของตัวเอง ทานฟงเสียงคนที่รูเทาไมถึงการณ กดขี่ขมเหงผูบริสุทธ์ิ เพื่อ จะใหส ําเรจ็ ตามแผนการของทา น” จดหมายของทานฮูเซนขางตน ซึ่งตอบไปอยางชัดเจน ไมมีการปกปดใดๆ ไปถึงมือมุอาวิยะฮ เม่ือเขาเปดอานจดหมาย ก็เกิดความโกรธแคน สั่งเตรียมกองทหารที่ดีที่สุด เฟนคนใหพรอมท่ีจะเดินทาง ไปมะดีนะฮ พรอ มดวยทหารจาํ นวนน้ี มุอาวิยะฮจึงออกเดนิ ทางไปมะดีนะฮ ภายในเวลาสองสามวนั ณ มะดีนะฮ ทานฮูเซนเปนคนแรกท่ีมุอาวิยะฮเขาพบ และเพียงแตชายตาดูทานเทาน้ันมุอาวิ ยะฮก็เลือดเดือด และกลาวคําพูดที่ไมสมควรออกมา “ไมมีความรูสึกดีท่ีไดพบทาน ไมยินดีเลยท่ีไดพบ ทา น ตวั ของทานเปนคนท่มี เี ลือดเดือดอยูภายใน และเลอื ดน้ันจะตอ งไหลนอง” ดว ยความแปลกใจ ดว ยคาํ พูดท่ไี มสมควร ไมส ุภาพ ทานฮูเซนจึงตอบไปวา “ฉันไมอ ยใู นฐานะท่ี จะรับฟง คําพูดเชน นี”้ แตมุอาวยิ ะฮก ลับตอบวา “ท่ีพูดน้ยี งั นอยไป ทานเปนผูที่ตองการส่ิงท่ีพระเจาไมสามารถบันดาล ใหได และความประสงคของพระองคเ ปนอยา งไร พระองคค งบันดาลใหสําเร็จ” บคุ คลสําคญั ๆ คนอ่นื ในมะดีนะฮไ ดร ับการปฏิบัติไมดีไปกวาทานฮูเซน และเปนเรื่องท่ีเกินความ จําเปน ท่ีจะนําเอาคําตอบโตที่อับดุลลอฮ บุตรของซุเบร อับดุลเราะฮมาน บุตรของอบูบักร ไดโตตอบกับ มอุ าวิยะฮ แตจ ะขอสรปุ วา บคุ คลเหลา น้ี พรอ มดวยทานฮูเซนตางกอ็ อกเดินทางไปสูมักกะฮ เพ่ือปองกันมิ ใหเกดิ การนองเลือดข้ึนในมะดีนะฮ เพราะเหตุทีพ่ วกเขาไมย อมรบั ยะซดี เปน คอลีฟะฮคนตอ ไป เม่ือในมะดีนะฮไมมีบุคคลสําคัญท่ีจะมาเปนกางขวางคอ มุอาวิยะฮจึงเรียกประชุม แลว ประกาศในที่ประชุมวา “ตามความคิดเห็นของฉันเห็นวา ไมมีใครเหมาะสมท่ีจะเปนคอลีฟะฮแทน ตอ จากฉนั เทากบั ยะซีด แตผ ูคนชอบแตจ ะแตงเรอื่ งใสราย ถึงความไมม ศี ลี ธรรมของเขา ซึ่งฉันรูดีวาเปนการ เสแสรงแกลงกัน ฉันรูวาคนพวกนี้จะไมหยุดใสรายปายสีบุตรของฉัน จนกวาฉันจะลงโทษพวกเหลานี้ อยางหนัก ขอใหทานจงชักนําฮูเซนบุตรของอะลี อับดุลลอฮ บุตรของซุเบรและอับดุลเราะฮมาน บุตร
ของอบบู ักร ใหเ ดนิ ไปในทางทถ่ี ูก และขอใหพวกเขาไดเ ปลยี่ นใจรับรองยะซีด เปนผูบงั คับบญั ชาคนตอไป ของเขา มฉิ ะน้นั ฉนั จะจดั การกบั พวกเขาใหส มกับท่สี มควรจะไดรบั “ .เม่ือกลาวจบ มุอาวิยะฮ ไดเขามาพูดกับอับดุลลอฮ บุตรของอุมัร ซ่ึงขณะนั้นยังคงอยูในมะดี นะฮ เปนการสวนตัว แตอับดุลลอฮก็ใหคําตอบโดยหลีกเล่ียงไปโดยกลาววา “ฉันจะสนับสนุนคนที่ ประชาชนสวนใหญเห็นชอบเลือกขึ้นมาเปนคอลีฟะฮ” ตอจากนั้นก็เก็บตัวเงียบอยูกับบาน ไมยอมติดตอ กับผูใด การนงิ่ เฉยของอับดุลลอฮ บตุ รของอมุ ัร เทากบั ชวยใหม อุ าวิยะฮม ีพรรคพวกชาวมะดีนะฮเพิ่มขึ้น ในท่ีสุดมุอาวิยะฮจึงเดินทางมามักกะฮ เสมือนกับนักการทูตที่เปลี่ยนหนาไดตามสถานการณ แลวเสแสรงทําตัววา เปนผูที่มีมนุษยธรรมอยางเหลือเกิน พูดจากับทานฮูเซนดวยความสุภาพและเคารพ นบนอบ พรอ มท้ังสงของกํานัลไปใหเปนจํานวนมาก แตทา นฮูเซนไมใ ชบ ุคคลชนิดท่ีจะเอาลงได ดวยการ ขูหรือการปลอบ ทานปฏิเสธที่จะรับของกํานัลของมุอาวิยะฮ อยางที่ลูกผูชายจะพึงกระทํา ทั้งๆ ที่ ทานฮู เซนปฏิเสธของกาํ นลั อยูทนโท มุอาวิยะฮกย็ ังหนาดานพอทจี่ ะขอพบทา นฮเู ซนเปนการสว นตวั ในการพบปะเจรจากันในคร้ังน้ี มุอาวิยะฮพูดดวยเสียงสุภาพออนโยนวา “ถาทานจะไดกรุณา อนญุ าต ฉนั จะไดก ลาวถึงบางส่ิงบางอยาง ซง่ึ ฉนั เชื่อวาทา นปรารถนาที่จะฟง และคงจะใหคําตอบฉันได ในทางท่ีเหมาะสมและเปนผลดี” “สงิ่ ทท่ี า นจะถามน้นั อะไรเลา?” ทานฮูเซนถาม มุอาวิยะฮจึงเริ่มเร่ืองตอไป “ฉันไดสงจดหมายไปยังมณฑลตางๆ และขอรองบุคคลสําคัญ ณ ที่ นั้น ใหรบั รองยะซีด เปนคอลีฟะฮแทนตอจากฉัน แตฉันกลับทําลาชาในการขอความเห็นชอบจากบุคคล ที่มีความสัมพันธทางสายโลหิต กับยะซีด เพราะฉันเชื่อวาพวกเขาคงไมเปนอุปสรรคในการรับรอง ยะซีด เปนคอลีฟะฮ แตดวยความประหลาดใจฉันไดพบวา บางคนกลับต้ังตัวเปนปฏิปกษตอเขา และไมยอมท่ี จะรบั รองเขาเปนคอลฟี ะฮแทนตอ จากฉัน ฉันยังไมเคยเห็นใครเลยท่ีดีไปกวายะซีด ในการท่ีจะแตงต้ังเขา เปนคอลีฟะฮแ ทนตอ จากฉนั ” “จงหยุดกระดิกล้ินของทานเสียที มุอาวิยะฮ” ทานฮูเซนตอบ “มีบุคคลตั้งมากมายที่ดีและ เหมาะสมกวายะซดี “ มุอาวิยะฮเขาใจถึงความหมายของทานฮูเซนดี จึงตอบวา “ไมมีปญหาใดๆ ท่ีบิดามารดาของ ทานเปนผูสูงศักด์ิกวายะซีด แตจะอยางไรเสีย ยะซีดก็ยังเปนบุคคลท่ีเหมาะสมท่ีจะเปนคอลีฟะฮ มากกวา ” ทา นฮูเซนจึงตอบวา “อายข้เี มานะหรอื ทเี่ หมาะสมดีกวาฉัน” คําตอบของฮูเซนขอน้ีทําใหมุอาวิยะฮ เดือดดาลขึ้นมาอีก เขาจึงใชวาจาขมขูทานฮูเซน ในเม่ือ ไมสามารถที่จะเอาชนะทานฮเู ซนได ดว ยขอเทจ็ จริง ดว ยคําพูดทีว่ า “ขออยาใหคําพดู ของทานเขาหูยะซีด มฉิ ะนนั้ ทา นอาจจะตองลาํ บากเพราะการกระทําของเขา” แตท านฮเู ซนตอบวา “ฉนั ไดก ลา วถึงยะซดี ตามที่ฉันรูเห็น และขอใหยะซีดกลาวถึงฉันตามท่ีเขารู เห็น”
จากน้ันมุอาวิยะฮก็ไปเกลี้ยกลอม อับดุลเราะฮมาน บุตรของ อบูบักร อับดุลลอฮ บุตรของซุเบร และเม่ือเห็นวาไมสําเร็จ จึงเสแสรงส่ังใหคนประกาศวา บุคคลสําคัญๆ ของมะดีนะฮ ที่อยูในมักกะฮ ขณะนี้ ตางไดรับรองยะซีดเปนคอลีฟะฮคนตอไปแลว และยังกลาวแจงตอไปวา จะไดมีการสาบานตัว รับรองยะซดี เปนทางอับดุลลอฮ บุตรของญะอฟร โดยใชวิธีการเดียวกัน แตบุคคลเหลานี้ไมยอมเห็นชอบ ตามมอุ าวยิ ะฮ ในที่สุดการโดยเปดเผย มุอาวิยะฮจึงรีบจัดการเรียกประชุมใหญ โดยมีทั้งประชาชนและบุคคลสําคัญของมักกะฮ พรอม ทัง้ ทา นฮูเซนและบคุ คลสําคัญอ่ืนๆ ของมะดีนะฮ เม่ือผูคนไดมาชุมนุมกันเปนจํานวนมากมาย มุอาวิยะฮ ก็ยืนข้ึนบนแทนเทศนาท่ีจัดไว พรอมกับแถลงวา “ไดมีเสียงเลาลือกันวา ฮูเซน อับดุลลอฮ บุตรของซุเบร อับดุลเราะฮมาน บุตรของอบูบักรและบุคคลอื่นๆ มีความเห็นคัดคานการแตงตั้งยะซีดเปนคอลีฟะฮตอ จากฉัน แตเมื่อฉันไดพบแตละทานเหลานี้ แตละทานก็แสดงความยินดีและแสดงความตั้งใจ ที่จะรับรอง ความคิดเห็นน้ีตอหนา ประชาชน” มอุ าวิยะฮไดออกคาํ สัง่ ใหทหารของตนสองคนยืนอยูขางๆ ผูท่ีมีความเห็นคัดคานเขา พรอมดวย ดาบ และมีคําส่ังใหทหารเหลาน้ี พรอมที่จะตัดศีรษะ ผูท่ีคัดคานคําพูดของเขา ทหารที่ยืนอยูขางทานฮู เซน จงึ เตรยี มท่ีจะลงมอื ตดั ศรี ษะของทาน ตามคาํ สง่ั ของมุอาวิยะฮ แตเขากลับใหสัญญาณทหารใหหยุด การกระทําดังกลาวเสีย แลวหันมาหาทานฮูเซนพรอมกับกลาววา “กรุณาอยารีบรอน เม่ือฉันพูดจบแลว ทา นอยากจะพูดอะไรกพ็ ดู ได” จากน้ันมุอาวิยะฮ จึงเร่ิมพูดจายกยองสรรเสริญบุตรของตน โดยกลาวถึงความดีตางๆ ท่ีเห็นวา ยะซีดมี ทันทีท่ีพูดเสร็จ จึงส่ังใหผูคนที่จัดไวกอนอยางลับๆ สงเสียงรองอื้ออึงขึ้น โดยเหตุฉะนี้ทานฮูเซน และบคุ คลสําคญั อืน่ ๆ จึงไมม ีโอกาสที่จะพูดคดั คานมุอาวยิ ะฮ บุคคลเปนจํานวนมากท่ีอยู ณ ที่น้ันตางก็ กรูกันเขาไปสาบานตนตอมุอาวิยะฮรับรองยะซีด โดยตางคิดเอาเองวา ทานฮูเซนและบุคคลสําคัญอื่นๆ ไมมคี วามประสงคจ ะคดั คาน ตางกก็ ลับไปดวยความพิศวง ในลกู ไมทมี่ อุ าวยิ ะฮน ํามาใช ดังไดกลาวมาแลววา เพ่ือที่จะไมใหบุคคลในครอบครัวของทานศาสดา บรรลุถึงอํานาจหนาท่ี และวิธกี ารเลือกคอลฟี ะฮจ ึงไดเปลี่ยนไปตามกาละสมัย แตวธิ กี ารเลือก โดยที่บิดาเลอื กบุตร ก็เปนวิธีการ เลอื กอีกแบบหนึ่ง เพ่อื มใิ หบ ุคคลในครอบครวั ของทา นศาสดา ซึ่งเปนเจาของสิทธิ์ไดมีโอกาสถกู เลือก ขอจบบทน้ีลงดวยการเนนย้ําวา มุอาวิยะฮไดประกอบกรรมราย ในทุกวิถีทาง เพื่อท่ีจะใหฐานะ ของบุตรชายของตนม่ันคง และภายหลังจากที่ไดประกอบอกุศลกรรมตางๆแลว มุอาวิยะฮจึงกลาววา ทั้งหมดน้ีฉันทําเพอื่ ยะซีด บทท่ี 8 ยะซีดผนู ําอาณาจกั รอสิ ลาม
ยะซดี กาํ ลังอยูระหวางไปเยี่ยมมารดาซึ่งอาศัยอยูในหมูบานกับบิดาของนาง เม่ือไดรับจดหมาย แจงขาวการมรณะกรรมของมุอาวิยะฮ ในวันท่ี 15 เดือนรอญับ ฮิจเราะฮศักราช 60 (พฤษภาคม ค.ศ.680) ซ่ึงเขียนโดยมุสลิม บุตรของอะกาบ ยะซีดจึงรีบกลับนครดามัสกัส เพ่ือจะเขาดํารงตําแหนงตอ จากบิดา ยะซีดเขาเยี่ยมศพบิดา พรอมดวยเพ่ือนฝูงและร่ําไหดวยความอาลัยอยางสุดซึ้ง ตอจากนั้นก็ ตรงไปยังวงั เขยี วขจี และแตงตวั ลงมาดวยผาโพกศรี ษะสดี ํา พรอมดวยดาบของบดิ า หอ ยอยขู า งเอว กระโจมผาไหมอันมีคาไดถูกกางข้ึนเพื่อยะซีด พรอมดวยตั่ง ภายในกระโจมปูดวยพรมอันสูงคา ยะซีดขึ้นไปน่ังบนต่ัง บรรดาผูคนพากันไหลมาเทมา เพื่อแสดงความเสียใจตอมรณกรรมบิดาของยะซีด และขณะเดียวกันกแ็ สดงความยนิ ดีตอ คอลฟี ะฮค นใหม เมื่อเสร็จพิธีการดังกลาวนี้แลว ยะซีดจึงยืนขึ้นกลาวสุนทรพจนดังตอไปนี้ “ประชาชนชาวซีเรีย ทั้งหลาย ฉันมีขาวดีท่ีจะบอกกับพวกทานวา พวกเราเปนฝายถูกเสมอ และพวกเราก็ไดสนับสนุนศาสนา ของเราตลอดมา เราไดรบั พระพรจากสวรรคเปนเวลานาน แตขอใหระวังสงครามกําลังจะเกิดขึ้น ระหวาง พวกเรากับอริ กั เพราะระหวางสองสามคืนมาน้ีฉันไดฝนไปวา ไดมีลําธารเลือดไหลตัดระหวางพวกเรากับ อิรัก ฉันพยายามที่จะขามแตขามไมพน บุตรของซิยาดไดปรากฏออกมา และไดขามลํานํ้าไป ฝายฉัน เพยี งแตยนื ดูอยูเฉยๆ บคุ คลตา งๆ ในซีเรีย ตางกร็ อ งออกมาเปน เสียงเดียวกันวา พวกเราพรอมที่จะอยูรับ ใช และฟงคําส่ังจากทาน พวกเราพรอมท่ีจะปฏิบัติตามบัญชาและติดตามทานไปทุกหนทุกแหง เรา พยายามท่ีจะชวยเหลือทานจนสุดความสามารถ พวกอิรักไดเคยเผชิญกับการเปนอัศวินของเรามาแลว เรายังคงใชดาบเลมเดมิ ท่ีเคยใชม าแลว ในสนามรบศกึ ซฟิ ฟน” ยะซีดไดกลาวตอไปอีกวา “ขอเอาชีวิตของฉันเปนเดิมพัน ฉันขอรับรองวาพวกทานไดกลาว ความจริง ฉันขอเอาพวกทานเปนหัวเร่ียวหัวแรง ในกิจการงานเมืองทุกอยาง … นี่เปนปรากฏการณที่ แทจริงที่แสดงวาบิดาของฉัน ไดสูระมัดระวังสิทธิของทาน ไมมีบุคคลใดในชาวอาหรับท่ีจะมีจิตใจ กวา งขวาง และเต็มไปดว ยกุศลเจตนาเชน บดิ าของฉนั ทั้งทานยังเปนผูทมี่ ิไดขาดเสยี ซ่ึงมธุรสวาจา คําพูด ของทานไมเคยมีท่ีจะขาดตกบกพรอ ง แมกระทัง่ ในวาระสดุ ทายแหง ชวี ติ ของทา น” เมื่อยะซีดกลาวออกมาถึงข้ันนี้ ก็มีเสียงคัดคานออกมาจากผูท่ีฟงอยูขางหลังวา “อายศัตรูของ พระเจา มอุ าวิยะฮไ มเคยปรากฏวามคี วามดเี หลานีเ้ ลย แกมนั อา ยโกหก” ยะซีดตกใจท่ีไดมีฝายคานปรากฏข้ึนอยางกระทันหัน จึงส่ังจับเจาคนคัดคานผูน้ัน ทหารตาง ออกคนหาคนผูน้ัน แตเขาก็ลองหนหายตัวไปพรอมกับคําพูดของเขา เจาเกลอคนหนึ่งของยะซีดจึงพูด เอาใจวา “ทานผูเปนใหญ อยาไปปรารมภกับคําพูดของศัตรูเลย จงเสวยสุขกับอาณาจักรอันไพศาล ซึ่ง ตกทอดมาจากบิดาของทานเถิด บัดนี้ทานเปนคอลีฟะฮของเราแลว และตอจากทานเราก็จะรับรองบุตร ของทาน” ยะซีดรูสึกพอใจในคําเยินยอน้ัน จึงส่ังใหรางวัลจํานวนมากแกเพ่ือนผูนี้ แลวก็รําพันตอไปวา “มุ อาวิยะฮเปน ผูร ับใชพระเจา พระองคจึงทรงยกยองและประทานเกียรติใหแกทาน และทานเปนบุคคลท่ีดี ท่ีสุดในโลก แตจะนํางานของเขาไปเปรียบเทียบกับคอลีฟะฮอื่นๆ ไมได ฉันไมสามารถที่จะยกยองบิดา
ตอหนาพระเจา เพราะพระองคเทาน้ันท่ีรูความจริง ถาพระเจาจะทรงโปรดทาน ก็คงไมเหลือบากวาแรง ของพระองค แตหากพระองคจะทรงลงโทษตอบาปที่กระทํามาแลว ก็สุดแทแตพระองคเถิด แตฉันคิดวา พระองคจะทรงยกโทษใหในท่ีสดุ ” เมือ่ ยะซีดเห็นวาฐานะของตนในซีเรียม่ันคงแลว จึงไดมีหนังสือไปถึงขาหลวงของทุกหัวเมือง ให กระทําการสาบานตนตอเขา วาลีดขาหลวงประจํามะดีนะฮ ไดรับคําส่ังเชนกัน พรอมดวยคําขอรอง พิเศษแตกตางไปจากหนังสือฉบับอื่น เพราะยะซีดรูดีวาพวกชาวมะดีนะฮ คงไมรับรองตนเองเปนคอ ลีฟะฮงายๆ คําขอหรือคําสั่งพิเศษน้ันก็คือ วาลิดตองจัดการใหอับดุลเราะฮมาน บุตรของอบูบักร อับ ดุลลอฮ บุตรของอุมัร อับดุลลอฮ บุตรของซุเบร และโดยเฉพาะอยางย่ิงทานฮูเซน บุตรของอะลี ให สตั ยาบันรับตนเปนคอลฟี ะฮ ถา บุคคลเหลานปี้ ฏเิ สธกใ็ หต ดั ศรี ษะสงมาใหแ กตน วาลีดจึงปรึกษากับมรั วาน ขาหลวงคนกอนท่ียะซีดส่ังพักงานไวกอน เพื่อไวเรียกใชงานในหนาที่ สําคัญอ่ืนๆ มัรวานส่ังใหสงทหารไปเรียกบุคคลทั้งส่ี ซ่ึงขณะนั้นอยู ณ สถานที่ฝงศพของทานศาสดา เม่ือ ทหารไปถงึ จึงแจงคําสง่ั ของขาหลวงใหทราบ แตมีทานฮูเซนคนเดียวเทานั้น ที่ยอมสัญญาวาจะไปพบกับ ขาหลวงทจี่ วน เพือ่ จะเจรจาในเรอื่ งการรบั รองยะซีดเปน คอลฟี ะฮ ทานฮูเซน ไดมุงกลับบานไปกอน เมื่อรวบรวมผูคนในบานพรอมแลว จึงตรงไปยังจวนของ ขา หลวง แตก อ นที่จะเขาไปขางในจวน ทานสั่งคนของทานใหรออยูดานนอก และใหคอยสดับฟง และว่ิง เขาไปชว ยเหลือในทันที ถาทา นขน้ึ เสียงดัง อันเปน สญั ญาณใหทราบถึงอันตราย วาลีดยืนขึ้นทันที เม่ือเห็นทานฮูเซน เพ่ือเปนการแสดงความเคารพตอหลานของทานศาสดา และเชิญใหน ่ังทางดานขวา มัรวานกอ็ ยู ณ ทนี่ ้นั ดวย วาลีด จงึ อานจดหมายของยะซีด ซงึ่ ตอนแรกๆ ก็กลา วถงึ มรณะกรรมของมอุ าวยิ ะฮ ตอนตอ มาก็ กลาวถึงการใหผูนําทั้งส่ีของมะดีนะฮ รับรองยะซีดเปนคอลีฟะฮ และในจํานวนน้ีชื่อของทานฮูเซนไดรับ การกลาวถึงเปนกรณีพิเศษ และใหลงโทษตัดศีรษะ ถากลุมบุคคลดังกลาวไมยอมเชื่อฟง พรอมกับใหสง ศีรษะของคนเหลา นั้นมาใหยะซีดโดยไมรอชา ขณะท่ีอานจดหมาย วาลีดหยุดลงทันทีเพราะไมกลาอานตอนที่ใหลงโทษทานฮูเซน และบุคคล ท้ังสามถึงตาย เพราะกลัวบุคคลเหลานั้นจะไมยอม ใหคํามั่นสัญญารับรองยะซีดเปนคอลีฟะฮ วาลีด แกไขสถานการณดวยการยื่นจดหมายไปใหทานฮูเซนอานเอง ทานฮูเซนรับมาแลวอานดูเงียบๆ พลาง กลาวกับวาลีดวา “บคุ คลอยา งฉนั จะรับรองหรือปฏิเสธการเปน คอลีฟะฮข องยะซีดอยางเงยี บๆ ไมได ตอง ใหเราจัดชุมนุมชาวเมืองมะดีนะฮ แลวปรึกษาหารือพวกเขาดูกอน ถาพวกเขาเห็นควรวาจะรับยะซีดเปน คอลีฟะฮ ฉันก็จะทําเชนน้ันตอหนาชุมชน แตถาพวกเขามีความเห็นเปนอยางอื่น ฉันก็ไมอาจปฏิบัติให เปน ไปตามประสงคข องทา นได” วาลีดเห็นคลอยตามทานฮูเซน แตเจามัรวานผูหฤโหดกลาวแทรกวา “เจาวาลีด ถาสุนัขจ้ิงจอก หนีออกไปจากกําแพงสี่เหล่ียมของหองนี้แลว เจาก็จะไมไดรับอะไรเลยแมเทาผงธุลี อยาเสียเวลาในการ ตดั ศีรษะฮเู ซน เพราะจะหาโอกาสอันดอี ยางนีไ้ มไ ดอ กี แลว”
ทานฮูเซนมีความโกรธเปนอยางย่ิงตอวาจาอันสามหาว จึงชักดาบออกมาพลางตะโกนวา “อาย คนนอกศาสนา แกหรือวาลิดท่ีบังอาจจะตัดศีรษะขา อยาหวังเลยตราบใดท่ีขายังกุมดาบเลมน้ีอยูคําพูด ของเจา เปน คําพูดทโ่ี ปป ดทง้ั สิน้ ” เมื่อทานฮูเซนพูดจบพวกตระกูลฮาชิม ท่ีรออยูที่ประตูตางก็กรูกันเขาไปในหอง เพราะไดยิน เสียงอันดังของทานฮูเซน เจามัรวานจึงรีบเผนหนีออกไปทางประตูหลัง แตวาลีดกลาวขออภัยทานฮูเซน และนําทานมาสง ท่ปี ระตู ทานฮูเซ็นคิดเห็นแลววา การอยูในมะดีนะฮตอไปยอมเปนอันตรายตอชีวิต ทานจึงเตรียมการ เดินทางไปมักกะฮ ซึ่งถึงแมทุกวันนี้มุสลิมก็ถือวา เปนสถานท่ีท่ีปลอดภัยสําหรับทุกคน ภายในขอบเขต ของสถานกะอบะฮ อนั ศักด์ิสิทธ์ิ ยอมเปน บาป แมแ ตฆ ามด ปลวกยุง หรอื ทําลายแมแ ตต นหญา ขอใหเราทุกคนหยุดวิจารณ การปฏิบัติตนของทานฮูเซน การยึดถืออยางม่ันคงและแนวแน ใน การปฏบิ ตั ทิ ไี่ มยอมรับ ยะซีดเปนคอลีฟะฮ ตามคัมภีรอัล กุรอาน บุตรหลานชองบุคคลชั้นศาสดายอมจะ ไดรับพรจากสวรรค และยอมประกอบดวยคุณงามความดี ซึ่งสมควรจะไดรับความใครครวญ เปนพิเศษ จากสามัญชนทั่วไป ถ่ินท่ีเกิดและส่ิงแวดลอมยอมมีอํานาจเหนือบุคคล จึงอาจมีบางที่มีความจําเปน แตกตางไปจากน้ี แตกฎเกณฑที่วานี้ก็ยังเปนที่นับถือกันอยู มีความถูกตองโดยคนสวนใหญ ฉะน้ันทาน ฮาซันและฮูเซน จึงถือกําเนิดมาจากบิดามารดา ผูประกอบไปดวยศักดิ์ศรี และเปนท่ีรูจักกันโดยทั่วไปวา เต็มไปดวยเมตตา ขันติธรรม และความกลาหาญ ก็ยอมเปนเสมือนหน่ึงดอกไมของพันธุไมที่ดีท่ีสุด ซ่ึง ตามคตธิ รรมของทัง้ ฝายชอี ะฮและซนุ นี ตา งก็กลาวไวว า บุคคลทงั้ คูน ี้ยอมถอื เปน ผูน าํ ในสวรรค ทานฮูเซนยอมทราบดีวา บิดาของทานมีสิทธิอันชอบธรรม ในการเปนผูนําตอจากทานศาสดา จนกระท่งั พี่ชายและตัวของทา นเอง แตเ มอ่ื บดิ าของทานถูกละเมิดในเบือ้ งตน ทานก็คิดเห็นวา ถาทานจะ สงวนสิทธ์ิของทาน ดวยการใชอํานาจ ศาสนาอิสลามซึ่งเพ่ิงหย่ังรากลงเพียงต้ืนๆ ก็จะสลายลง ถึงแมวา ประชาชนสว นใหญจะไดรสู าํ นึก ถงึ ความผิดพลาด และยอมรบั ทา นอะลีเปนผนู ําในภายหลัง แตก็ออกจะ สายเกินไปเสียแลว เพราะความลาชาน้ัน ไดกอใหเกิดความเสียหายแกชุมชนอยางหนัก แตทวาพืชพันธุ ของมารรายก็ยังคงกระจายออกไปท่ัว เพื่อบดบังแสงสวางแหงธรรมและพระผูเปนเจา ชีวิตของทานอะลี และเจตนารายของพวกอุมัยยะฮ ที่เกิดจากความอิจฉาริษยาท่ีมีตอทาน ยอมพิสูจนใหเห็นวาสามารถ สรางความเสียหายอยางใหญหลวง ใหเกิดขึ้นไดอยางไร นโยบายที่เต็มไปดวยเลหกระเทของพวกอุมัย ยะฮ ไดทําใหทานอะลีตองพายแพ และทานฮาซันตองเก็บตัวเองอยางเงียบเชียบ การฆาตกรรมทาน ฮาซันดวยยาพิษ ทั้งๆ ที่ทานยอมท่ีจะไมยุงเกี่ยวกับกิจการงานเมืองนั้น เปนการแสดงอยางแจงชัดถึง เจตนา และความกระหายเลือดของพวกอุมัยยะฮ ที่มีตอชาวตระกูลฮาชิม ซึ่งเปนผูมีความบริสุทธ์ิ และ ไมยุงเกี่ยวกับกิจการงานของพวกอุมัยยะฮ ความจริงพวกอุมัยยะฮมีจิตใจพยาบาททานศาสดาและ บุคคลในครอบครัวของทาน มีความประสงคอยางแรงกลาที่จะทําลายสมาชิกทุกๆ คนในครอบครัวของ ทาน ทานฮูเซนไดมองเห็นแลววาการวางเฉยของทานฮาซันพี่ชาย ไมสามารถแกไขสถานการณของ อาณาจักรอิสลามอันเลวรายใหดีขึ้นได ทานแนใจวาพวกอุมัยยะฮ จะตองคิดฆาทานใหตายตกไปตาม กัน เสมือนพี่ชายของทาน แตทานไมมีความประสงคจะหล่ังเลือดของทาน โดยมิไดประโยชนอันใด ทาน
ประสงคท่ีจะสละชีวิตของทานอยางเปดเผย แตใหไดผลแดทานศาสดาอยางแทจริง ทานตองการจะ แสดงใหประชาชนเห็นวา พวกอุมัยยะฮนี้เปนพวกปาเถ่ือน โหดรายทารุณ ไมมีศาสนา ไมมีหลักธรรมใน ใจอยางไร จนกระท่ังการฆาบุตรหลานของทานศาสดา ผูไรความผิดก็ถือเปนเร่ืองเล็ก ทานตองการให มนุษยชาติรูวาทุกสิ่งทุกอยาง ไมไดสิ้นสุดลงเพียงในโลกนี้ เพราะโลกหนายังมี และเพื่อความสุขของโลก หนาทานจึงยอมสละความสุขของโลกน้ี ทานยังตองการจะแสดงใหเห็นถึง ความมานะอดทนของ ครอบครวั ของทา นศาสดา ทง้ั ความเสียสละในนามของศลี ธรรมและมนุษยธรรม โดยเฉพาะอยางย่ิง ทาน ตองการสอนบทเรียนของการตั้งมั่นอยูในอุดมคติ แมแตในสถานการณที่เลวรายอยางส้ินดี เพื่อพระเจา ทานจึงยอมเดินไปบนทางที่เต็มไปดวยขวากหนาม และพรอมที่จะยอมรับชะตากรรมจากน้ํามือของพวก มนุษย ที่มีจิตใจเหมือนมารราย ทานมิไดใชชีวิตดวยวิธีการรุกราน แตใชวิธีการปองกันตัวเพื่อมิใหเปนที่ ถูกตําหนิ ไดว า ทา นมเี จตนารุกราน การทําอตั วนิ ิบาตกรรมยอมเปน ความผิด และตามอุดมคตขิ องศาสนา บคุ คลใดจะนําตัวเองไปสู อนั ตรายโดยเจตนาไมได มิฉะนั้นเขาตองรับผิดชอบการกระทําของเขาตอพระเจา โดยเหตุฉะนี้ทานฮูเซน จําตองเลือก เดินทางออกจากมะดีนะฮ เพราะเหตุวาถาทานยังคงอยูในมะดีนะฮก็จะเปนการกระทํา อัตวินิบาตกรรมไป ทั้งวาลีดก็มักสงคนมาขมขูใหรับยะซีดเปนคอลีฟะฮ ถายังขืนปฏิเสธอยูตอไปก็จะ ไดรับอันตราย ทานฮูเซนไปยังสถานที่ฝงศพของทานตา และพบกับมัรวานระหวางทาง ซึ่งเขาก็ไมละ โอกาสที่จะพูดจาหวานลอมใหทานยอมใหสัตยาบันกับยะซีด โดยอางวาเปนผลประโยชนตอตัวทานเอง ทัง้ ในโลกนี้และโลกหนา ทานฮเู ซนจงึ กลา วตอบโตไปอยางรุนแรงวา “ถาหากประชาชาตินีต้ องถูกทดสอบอยูภายใตการปกครองของคนอยา งยะซีดแลวก็ จงกลาวคํา อาํ ลาใหกับอสิ ลามไดแลว” การโตเถียงระหวางท้ังสองฝายเปนไปอยางรุนแรงและยืดเยื้อ จนในท่ีสุดมัรวานตองเปนฝายละ จากไปดวยความไมพอใจอยางรนุ แรง ณ สถานทีฝ่ งศพของทานศาสดา ทานฮเู ซนแสดงการคารวะดว ยน้ําตานองหนา พลางกลาววา “ทานศาสดาของพระผูเปนเจา ขอใหทานจงเปนพยานดวยวา หลานของทานไดรับการปฏิบัติ จากสาวกของทานอยางไร ถาหลานยอมรับยะซีด ซึ่งเปนบุคคลขี้เมา มีความประพฤติผิดหลักธรรมของ ศาสนา ทงั้ ยงั เปนผูมคี วามโหดรายทารณุ ใหเ ปน คอลฟี ะฮ หลานเองกจ็ ะกลายเปน คนไมม ศี าสนาเชนกัน ถาหลานปฏิเสธไมยอมรบั เขาเปนคอลีฟะฮ หลานก็ตองตาย ขอใหแนะนําหลานดวยเถิดวา หลานควรจะ ทําอยางไร” กลาวแลวทานก็ทรุดตัวลงหลับตาอยู ณ ที่นั้น ทานฮูเซนมองเห็นภาพทานศาสดามุฮัมมัด กลาวกับทานวา “หลานรัก เปนความประสงคของพระเจาท่ีจะเห็นเจาเสียสละชีวิตเปนพลี และบรรดา บุตรภรรยาของเจาถูกจองจํา พระเจาทรงกําหนดสถานที่อันสูงสงไวใหเจาแลว ซึ่งเจาจะไปถึงไดดวยบัน ใดแหงขันตธิ รรมและการเสยี สละ” จากนั้นทา นฮเู ซนจึงไปเยย่ี มหลมุ ฝงศพของมารดา แลวกลับบานพรอมกับบอกกลาวแกญาติทุก คนวา ทานจะตองจากมะดีนะฮ นองสาวของทานคนหน่ึงเปนหมายชื่อ กุลซูม อาศัยอยูกับทาน แต นองสาวคนโตช่ือซัยนับ ซึ่งเปนภรรยาของอับดุลลอฮ บุตรของญะอฟรนั้นอยูกับสามี ทันทีท่ีซัยนับทราบ
วาพ่ีชายชายคนเดียวของเธอจะออกเดินทาง เธอจึงขออนุญาตสามีเพื่อติดตามทานฮูเซนไป เมื่อไดรับ อนญุ าต เธอจงึ ละออกจากบานของเธอมาอยูท่ีบา นของพี่ชาย ครั้นถึงวันกําหนด ในตอนรุงอรุณ ครอบครัวและมิตรสหายของทานฮูเซนซึ่งพรอมท่ีจะออก เดินทางแลว ทุกคนตางมาเตรียมพรอมกันอยูที่บานของทาน ซัยนับและอุมมุกัลโซม กําลังดูแลความ เรียบรอยของบรรดาเด็กๆ และสตรี และส่ังเสียบรรดาสมาชิกในครอบครัวของทานฮูเซนคนอื่นๆ ที่ไมได รวมเดินทางไปดวย สตรีและเด็กๆ ชาวมะดีนะฮที่ทราบขาวตางมามาชุมนุมกันอยางเนืองแนน เพราะซัย หนับคือตัวแทนความรักของทานหญิงฟาฏิมะฮที่พวกเขามีอยู เธอคือผูท่ีคอยชวยเหลือเกื้อกูล ดูแล สารทุกขสุกดิบ แทนทานหญิงฟาฏิมะฮ อัซซะฮรอ เปนผูใหคําแนะนําส่ังสอนแกบรรดาสตรีแทนทาน ศาสดา เสียงรอ งไหส ะอกึ สะอ้นื ของพวกนางจึงดงั ขนึ้ อยางตอเนอื่ ง เด็กๆ ที่ยืนคลอเคลียอยูใกลๆ มารดาของพวกเขา ตางจองมองไปท่ีอากัปกิริยา การเคลื่อนไหว ตา งๆ ท่อี ยูเบ้ืองหนา สายตาของพวกเขาบงบอกถึงความรูสึกสูญเสียบางอยาง ใชแลว นับจากนี้ไป เสียง หัวเราะเจื้อยแจวท่ีบงบอกถึงความสนุกสนานราเริงของเด็กก็จะเงียบหายไป ทุกครั้งที่พวกเด็กๆ หิว กระหายก็จะตรงมายังบานของทานฮูเซน และพบกับบรรดาปาแหงครอบครัวของทานศาสดา ที่เตรียม ของหวานขนม นมเนยไวใ หพ วกเขาทุกคร้งั มุฮัมมัด อิบนิ อัลฮานาฟยะฮ นองชายตางมารดาของทานและอับดุลลอฮ บุตรของอับบาส บคุ คลสาํ คัญทั้งสองตระกลู ฮาชิม ไดเขา มาหาทานฮเู ซน โดยทานอบั ดุลลอฮ กลา ววา “ฉันยังจําไดถึงคําทํานายของทานศาสดาวา การเดินทางไปอิรักของทาน จะทําใหทานถึงชีวิต ฉะน้ัน ฉันจึงเห็นวาเปนหนาท่ีของฉัน ท่ีจะแนะนําและทัดทาน มิใหทานออกจากมะดีนะฮ ทานฮูเซนได อธิบายถึงสถานการณท่ีแทจริงของทานในมะดีนะฮ และยังแจงถึงคํากลาวของทานศาสดา ขณะที่ทาน เคลิม้ ไป ณ สถานท่ีฝง ศพ “ถาเชน นัน้ ” อับดุลลอฮกลา วรับ “ทานกจ็ งเตรียมตัวตาย” ตอจากนนั้ มฮุ ัมมัด จึงพดู ข้นึ บา งวา “ถา จะไปตายแลว ทานจะนาํ เดก็ และผหู ญิงไปดวยทาํ ไม?” ซัยนับซ่ึงกําลังฟงคําพูดของมุฮัมมัดดวยความตั้งใจ จึงทัดทานข้ึน “มุฮัมมัด ทานมีสิทธิอันใดท่ี จะแยกพแ่ี ยกนอ ง “ ทานฮูเซนจึงอธิบายวา “เปนพระประสงคของพระเจา ใหฉันกระทําการเสียสละและบริจาคชีวิต ของฉันและทั้งของพ่ีนอง และถาไมนําเด็กและผูหญิงไป การเสียสละบริจาคคร้ังน้ีก็ไมสมบูรณ โอ นองชายท่ีรัก แมวาโลกนี้จะไมมีท่ีพํานักอีกแลว ฉันก็จะไมใหสัตยาบันตอยะซีดโดยเด็ดขาด ขอใหพระ เจาจงตอบแทนความดีงามใหเจา ตอคําแนะนําท่ีเต็มไปดวยไมตรีจิต ฉันหวังวาคําแนะนําของเจาคงจะ มั่นคงและสงผลตอความสําเร็จของฉัน ฉันตัดสินใจท่ีจะไปยังมักกะฮ แตสําหรับเจา โอนองชายของฉัน จงอยูเปนหูเปนตาและทําหนาที่แทนฉัน ในกิจการตางๆ ดวยเถิด” กลาวจบ ทานอิมามไดมอบแผนวะซี ยะฮ ไวใหมฮุ ัมมดั บนิ อลั ฮะนะฟยะฮ มีบางคน ณ ท่ีนั้นใหทานฮูเซนเปดคัมภีรอัล กุรอานดูและปฏิบัติตามนั้น เมื่อมีผูนําคัมภีรอัลกุ รอานมา ทานฮูเซนก็รับมาเปดดูโองการ ซ่ึงในบรรทัดแรกของหนาคัมภีรที่เปดออก ตอนน้ัน มีความวา
ทกุ ๆ ชวี ิตตองไดลิ้มรสความตาย ทานฮเู ซนจึงกลาวกบั บคุ คลทั้งหลายดวยเหตุผลวา ไมวาทานจะอยูหรือ ไปจากมะดีนะฮ ความตายยอมเปนของแนนอนสําหรับทาน เพ่ือปองกันการวิจารณดวยเหตุผลวา เมื่อ ทานรูวา ทานจะถูกฆาตกรรมในมะดีนะฮ ทานก็ควรออกเดินทางไปมักกะฮ ณ สถานท่ีศักด์ิสิทธ์ิอัลกะอ บะฮ เพราะในขอบเขตของสถานที่ศักด์ิสิทธ์ิ ทานยอมไดรับความคุมครองจากการทํารายหรือถูกฆา ฉะน้นั ทา นฮูเซนจงึ เหน็ สมควรออกเดนิ ทางไปมักกะฮ ในขณะท่ีทุกคนกําลังสาละวนอยูกับการเตรียมการตางๆ อยูนั้น ณ สถานท่ีฝงศพของทาน ศาสดา มีรางของสตรีคนหนึ่ง นั่งหมอบอยูกับพ้ืน ในความมืดสลัวยามรุงอรุณ รางกายสั่นเท้ิมอยู ตลอดเวลา ในความเงียบสงดั นน้ั มีเสียงสะอ้ืนดังแววออกมาเปนระยะ ลอยไปตามสายลมที่พัดเอ่ือยยาม หัวรุง นานๆ ครั้งสตรีผูนี้จะยกมือขึ้นขอพรโดยหันหนาไปทางนครมักกะฮ จากน้ันจึงผินหนาไปทางเมือง กูฟะฮ ราวกับวากําลังสนทนาอยูกับใครคนหน่ึง ถึงเร่ืองที่สําคัญอยางยิ่ง อากัปกิริยาของสตรีผูน้ีไมได สนใจใยดตี อ กจิ กรรมท่ีกาํ ลังดําเนินอยู ณ ชานเมอื งมะดีนะฮเ ลย “แมครับ พวกเรากําลังจะออกเดินทางแลว” เม่ือสตรีผูนั้นหันกลับมา ก็พบบุตรชายทั้งส่ีคนของ นางคือ อับดุลลอฮ ญะอฟร อุสมานและอับบาส ยืนกมหนาอยูอยางสงบ ไมมีใคร ยอมสบตาผูเปนแม แมแ ตค นเดยี ว เหมือนกับวา พวกเขากาํ ลังพยายามสะกดความรสู ึกบางส่ิงบางอยา งไว อุมมุลบะนีน ฟาฏิมะฮ บุตรของคอลิด ภรรยาของทานอะลี บุตรของอบีฏอลิบ คอยๆ มองดูลูก ชายทงั้ ส่ี อยา งต้ังใจ จากนนั้ จงึ กลา วขึน้ วา “เจาท้ังสี่คน จงทําหนาท่ีปกปองพ่ีชายของพวกเจาดวยชีวิต เพราะน่ันเปนความไววางใจท่ีพอ ของลูกมอบไวใ ห” หลังจากรับคําสั่งเสียจากผูเปนแมแลว ชายหนุมแหงตระกูลฮาชิม ก็ไดสวมกอดมารดาเปนครั้ง สุดทา ยเปนการอําลาจาก หัวใจของแมแทบแตกสลาย เพราะนางรดู แี กใจวา นีเ่ ปนครงั้ สดุ ทายที่จะไดเห็น หนา ลกู นางไมส ามารถทาํ ได แมแ ตจ ะออกไปสง ลูกๆ ออกเดนิ ทาง “ฝากสลามของแมไปยังฮูเซน พ่ีชายของลูกดวย บอกทานวาชีวิตของลูกทั้งหมดแมยอมสละแก ทา น ตามคําส่ังของทา นอะล”ี จากน้ันนางจึงหันไปยังทิศที่ต้ังของบัยตุลลอฮและกลาววิงวอนวา “โอ พระผูเปนเจา โปรดรับ การพลีของขาพระองคและลูกๆ ของขาพระองคดวยเถิด ลูกทุกคนท่ีขาพระองคมี ขาพระองคไดสละให พระองคจนหมดส้นิ แลว” เม่ือชาวเมืองมะดีนะฮกําหนดแกใจดีแลววา ไมมีอะไรจะหยุดยั้งทานฮูเซนใหเปลี่ยนความคิด ของทา นได ตางกค็ ราํ่ ครวญดวยความเศราสลดวา “พวกเราไดสูญเสียทานศาสดา ทานอะลี ทานหญิงฟาติมะฮ ทานฮาซัน และทานฮูเซน ซ่ึง สัญลักษณแ หงความดีของบคุ คลดงั กลาว กจ็ ะตองจากไป” ทานฮูเซนไดขอตัวกลับไปบานกอน เพ่ือกลาวคําอําลาตอทานหญิงอุมมุสะลามะฮ ภรรยาของ ทา นศาสดา ที่เคยเล้ียงดูทานมาแตน อ ย
ทา นหญิงอุมมุสะลามะฮกลาวกบั ทา นฮเู ซนวา “หลานเอย ! ยายจะมีความสุขไดอยางไรที่หลาน มากลาวคาํ อําลาตอ ยาย เม่ือรําลึกถึงคําทํานายของทา นศาสดาวา หลานจะตองถูกสังหารในอิรกั “ ทานฮูเซนตอบวา “หลานรูดีถึงวันเวลาสถานท่ี และบุคคลที่จะฆาหลาน หลานรูดีถึงผลท่ีจะ เกิดขน้ึ ในการเดนิ ทางคร้งั น้ี ไมม อี ะไรจะมาเปลยี่ นแปลงความประสงคข องพระเจาได” ทานหญิงอุมมะสะลามะฮ ก็ไดแตรํ่าไหดวยความวิปโยคเปนที่ย่ิง ตอจากน้ันทานฮูเซนไดเขามา เยี่ยมบุตรสาวคนเล็กของทานท่ีนอนปวยอยู เธอขอใหทานพาเธอไปดวย แตดวยขอหามจากคัมภีรอัล กุ รอาน ซ่ึงมีวาอยานําผูปวยไปใหทุกขเวทนา ทําใหทานจําตองปฏิเสธคําขอของบุตรสาว บันทึกการเจรจา โดยละเอียดของบิดากับบุตรสาวคูน้ี ยอมทําใหบุคคลท่ีใจแข็งที่สุด จะตองรูศึกวิปโยคโศกสลด การ ปฏิบัติของทานฮูเซนทุกระยะยอมเปนการพิสูจน ใหเห็นถึงความเที่ยงตรง ในการปฏิบัติตามกฎเกณฑ และขอ บงั คับของศาสนา บัดน้ีอูฐ พรอมดวยคน และที่นั่ง เคร่ืองเดินทาง ไดมาพรอมอยูที่หนาประตูบานแลว ทานฮูเซน จึงบัญชาใหพวกผูหญิงขึ้นนั่งบนหลังอูฐ อับบาส กับอะลี นองชายและบุตรของทาน ตางก็กุลีกุจอ ชวย พวกสตรีขึ้นบนหลังอูฐ เมื่อหลานของทานศาสดา เดินออกพนประตูบาน มาของทานก็กําลังรอคอยอยู พรอมแลว ทานฮูเซนในเครื่องแตงกาย เยย่ี งทานศาสดากอ็ อกมาขึ้นมา พรอมกลา วราํ พงึ กบั ตนเองวา … “โลกนเี้ ปน ฉะนเ้ี อง ทีศ่ ีรษะของซะกะเรยี และยะฮยา ถกู สงไปใหอายพวกข้ีเมา” คําพูดของทานฮู เซนน้แี สดงถงึ ปรัชญาอันลึกซงึ้ สาํ หรับผสู งั เกตการณทัว่ ไปจะเหน็ ไดว า คาํ พูดของทานเปนการแสดงผลท่ี จะบังเกิดข้ึน ในการเดินทางของทาน และสําหรับศาสนิกชนใหตระหนักถึงความไมเที่ยงแทแนนอนของ โลกนี้ ความยากลําบากตางๆ ที่พระเจาไดทดลองกําหนด ใหผูบริสุทธ์ิปฏิบัติ และความสุขสบายของโลก นี้ ซ่งึ บุคคลกลาซือ้ และแลกเปลี่ยนดว ยความสุขของโลกหนา แลว ทานฮูเซนก็หันไปทางหลุมฝงศพของทานศาสดา พลางกลาววา “ทานศาสดาของพระผูเปน เจา หลานไมอยากจากทานไปเลย แตหลานถูกบังคับใหสละจากท่ีน่ีไปเพ่ือปองกันการนองเลือดในเมือง น”ี้ จากนั้นทา นกอ็ อกเดนิ ทาง ในวันที่ 28 รอญับ ฮิจเราะฮศักราช 60 (7 พฤษภาคม ค.ศ.680) ทามกลาง การคร่ําครวญของชาวมะดีนะฮ ทานยังไปไมไดไกลนัก ก็ปรากฏวามีคนขี่มาตามมา คืออับดุลลอฮ บุตร ของยะฮฟ ร สามีของซัยนับ เมอื่ ไดสอบถามวา ตามมาดวยธุระอันใด อับดุลลอฮก็มอบ บุตรท้ังสองคือ อูน และมฮุ มั มดั ใหแ กทา นฮเู ซน พลางกลา ววา “ทานอิมามฉันชราเต็มท่ีแลว มืออันส่ันเทาของฉันก็ไมสามารถจับดาบไดอยางกระชับมั่นคง และโดยเฉพาะอยางย่ิงคนแกๆ อยางฉัน อาจจะไมเปนท่ีโปรดปรานของพระเจา ฉะนั้น ฉันจึงนําเอาบุตร ท้ังสองของฉัน มาเปน พลีแกพระเจา แทนตัวฉนั ” แลว บุคคลทงั้ สองตา งกส็ วมกอดกันดวยความอาลัย เด็ก ทั้งสองจึงว่ิงไปหาซัยนับผูเปนมารดา ซ่ึงรับขวัญบุตรทั้งสองดวยความยินดี ท่ีไดมาเปนกําลัง ชวยทานฮู เซนในยามจาํ เปน เม่ือเดินทางมาได 5 วัน ทานฮูเซนก็บรรลุสูจุดหมายท่ีนครมักกะฮ ทานจึงเขาไปอยูในอาณา บริเวณของสถานอัล กะอบะฮอันศักดิ์สิทธิ์ เปนท่ีเห็นไดแจงชัดวา การละท้ิงมาเสียไดเชนนี้ ยอมเปนที่
ปลอดภัยในวาระนั้น และทานไดดําเนินชีวิตอยางสงบสุข ดวยการวิงวอนขอพรและปฏิบัติภารกิจทาง ศาสนา บทท9่ี ทานฮเู ซน ณ นครมกั กะฮ ชาวมกั กะฮใ หก ารตอนรบั ทานฮเู ซน เปน อยางดี บตุ รของซุเบรซึ่งอยูท่ีมักกะฮข ณะนน้ั กม็ ผี นู บั ถอื เชนกัน แตการมาของหลานทานศาสดาไดเปลี่ยนใจชาวมักกะฮ ตางก็กรูกันเขามาหอมลอมทาน และ ตา งกแ็ สดงความประสงคท ่ีจะไดท านมาเปนมิ่งขวัญของพวกเขา ทานฮูเซนเปนผูเดียว ซึ่งเปนผูนําในการ นมาซหาเวลาตามพิธีการทางศาสนา แมแตอับดุลลอฮ บุตรของซุเบรก็จําตองแสดงความเคารพตอทาน เสมอๆ ถึงแมจะมาอยางไวทาก็ตาม เพราะตัวเขาเองก็มีความคิดและความประสงคท่ีจะเปนผูนําแทน ทานฮูเซนเสียเอง ทานฮูเซนไมเคยกระทําการเพ่ือเปนการชวงชิงอํานาจจากผูปกครอง หรือมีการคบคิด ใดๆ เพื่อกอเหตุราย ท้ังๆ ท่ีทานสามารถจะกระทําได เพราะผูคนพลเมืองในนครมักกะฮตางก็เคารพรัก นับถือทาน ทานเพียงแตเทศนาส่ังสอนหลักการของอิสลามตามคัมภีรอัล กุรอานและคําส่ังสอนของทาน ศาสดา ความมุงหมายของทานมีอยูวา ตองการจะใหประชาชนเขาใจอุดมคติของศาสนาอิสลามอยาง แทจ รงิ ย่งิ ทานไดฟง ถึงการประพฤติผิดหลักธรรมและศาสนาของยะซีดมากเพียงใด ทานก็ดูเหมือนจะยิ่ง เครงเครยี ด ในการสัง่ สอนศาสนาของทาน ใหด ําเนนิ ชวี ติ ใหถูกตองตามหลักทํานองคลองธรรมและคัมภีร อัล กุรอาน ทานมีความเกรงกลัววาพวกอาหรับซ่ึงเคารพนับถือส่ิงหลอกลวงตางๆ และเปนผูท่ีไมใครมี ความศรัทธาในศาสนาเทาใดนัก จะถูกชักนําจากยะซีด ที่ไมนําพาในศาสนา แตนําไปในทางท่ีผิด และ ความพยายามทัง้ หมดของทา นศาสดา ก็จะสญู เสียไปโดยเปลาประโยชน ยะซีดเปนคนชอบแตงกลอนและชอบใชความสามารถไปในทางเยาะเยยเสียดสีทานศาสดา และคาํ สั่งสอนในคัมภีรอัล กุรอาน ในขณะเมาสุรามักจะแสดงโวหารเปนเชิงลอเลียน คําสั่งสอนในคัมภีร อลั กรุ อานดังน้ี “ดังนั้นความวิบัติจงมีแดผูนมาซ ผูท่ีเขาเพิกเฉยตอการนมาซของพวกเขา “ แลวก็เติมคําของ ตนเองลงไปอกี ดงั นี้ “พระองคไมเคยกลาวโทษผูท่ีเปนนักสุราบาน แตพระองคไดทรงกลาวโทษผูกราบกรานไหว พระองค” โดยการละเวนคาํ วา “ผูทเ่ี ขาเพิกเฉยตอการนมาซของพวกเขา” บางครง้ั ยะซีดก็แตงกลอนเปน เชิงดูหมนิ่ ทา นศาสดาดงั นี้ “…ไมมีเทวทูตใด นําสาสนของพระเจาลงมาใหมุฮัมมัดดอก มันเปนเพียงกลลวงของบุตรหลาน ฮาชิม…” การแสดงออกอยางเปดเผย ถึงการไมนําพาและนับถือศาสนาอิสลามของยะซีดทั่วๆ ไป และ รวมท้ังการแสดงการดูหม่ินคําสอนของอัล กุรอาน รวมท้ังศาสดาดวย ทําใหทานฮูเซนไดรับความ สะเทือนใจ เปนอยางย่ิง เพราะในประเทศอาหรับขณะน้ัน จะหาใครที่ชํ้าใจตอการกระทําของยะซีด เทากบั ทา นฮูเซนนั้นไมม แี ลว
เมื่อจิตใจของยะซีดมิไดมีความผูกพันอยูกับคัมภีรอัล กุรอาน และทานศาสดาแมแตนอยแลว อะไรเลาจะมาหยุดย้ังมิใหเขาประกอบกรรมช่ัว อันเปนการทําลายความศักด์ิสิทธ์ิของอัล กะอบะฮ ทา นฮูเซนมคี วามแนใจเหลอื เกนิ วา เมอื่ ยะซีดมีความเปน ศตั รขู น้ึ มาอยา งเตม็ ทแ่ี ลว กค็ งจะไมนกึ ถึงความ บริสุทธ์ิและความศักดิ์สิทธ์ิของอัล กะอบะฮ แลวไมชาก็คงคิดฆาตกรรมทาน ภายในเขตของสถานอัล กะอบะฮ อนั บรสิ ทุ ธ์แิ ละศักดสิ์ ทิ ธิน์ ี้ แตท า นกย็ งั สงบรอดูเหตุการณ ใหม ันเปนเชน น้นั แนน อนเสียกอ น พวกชาวกูฟะฮ ตางตระหนักถึงจิตใจอันไรศีลธรรมของยะซีด รวมทั้งความประพฤติท่ีไรจรรยา ขาดศลี ธรรม ตางมีความประสงคท่ีจะใหทานฮูเซนมาเปนผูนําทางศาสนาของตน แตบุคลิกของชาวเมือง นี้ มักไมใครเสมอตนเสมอปลาย ความไมซื่อสัตยของคนเมืองน้ีเปนที่เล่ืองลืออยูท่ัวไป แควนกูฟะฮเปน แควนที่มีความอุดมสมบูรณ เปนที่พึงพอใจของมุอาวิยะฮ ฉะนั้นเขาจึงขูดรีดทรัพยสินเงินทองจาก ชาวเมืองเปนจํานวนมาก เทาที่จะรีดได พวกชาวกูฟะฮตางพากันเอือมระอาเบื่อหนายตอการปกครอง อยางรีดนาทาเรนของพวกอุมัยยะฮ มิหนําซ้ําคนท่ีถูกสงมาปกครองชาวเมืองน้ี ก็ยังเปนผูที่หยอน สมรรถภาพในทางศาสนาอีกดวย บางทีก็มีผูเขียนจดหมายถึงคอลีฟะฮบอกใหทราบถึงความไร ประสิทธิภาพของขาหลวงในการประกอบศาสนกิจ ประจําวันใหถูกตอง ถึงแมวาจะไดมีการเปล่ียนตัว ขาหลวงใหมแลว ก็ยังไมทําใหชาวเมืองกูฟะฮพึงพอใจได เพราะเหตุวาขาหลวงคนใหมก็คงไมดีไปกวา คนเกาเชน เคย ชาวกฟู ะฮกําลังรอคอยเวลาอยแู ลว และในเม่อื การประกาศตัวเปน คอลีฟะฮของยะซีด ได กระทําข้ึนโดยพละการ ตางก็ออกมาแสดงความไมพอใจอยางรุนแรง โดยทั่วๆ ไป ท้ังเมื่อทราบวา ทานฮู เซนไดตั้งใจอยางมั่นคงท่ีจะไมรับรองความเปนคอลีฟะฮของยะซีด ตางก็ไดพยายามติดตอทางจดหมาย กับทานฮูเซน เพือ่ เชอ้ื เชญิ ทา นใหเปน ผนู ําของพวกเขา มีชาวกูฟะฮจํานวนหน่ึงไมพอใจในการปกครองที่เปนอยูขณะน้ัน ไดรวมกลุมปรึกษากันที่บาน ของอิบนิสะอัด ซ่ึงเคยเปนบุคคลท่ีเคยสนับสนุนทานศาสดาเสมอมา และรวมสาบานวาจะชวยเหลือ สนับสนนุ ทา นฮูเซนทกุ วิถที าง ถึงแมตองสละทรัพยสินและเลือดเนื้อก็ตาม ท่ีประชุมไดพรอมกันตกลง สง จดหมายไปใหทานฮูเซน โดยมีบุคคลสําคัญๆ ที่มีช่ือตอไปนี้ คือ สุไลมาน บุตรของสะอัด มุซัยยับ บุตร ของนิกาบะฮ รูฟยบตุ รของซดี าด และฮาบบี บุตรมะซอฮรี จดหมายที่สงไปมใี จความดังนี้ “พวกเราขอขอบคุณตอพระผูเปนเจาที่ศัตรูผูโหดรายและกดขี่ไดหาชีวิตไมแลว (หมายถึงมุอาวิ ยะฮ) พวกเราไมเคยไปประชุมตามคําบัญชาขาหลวงของยะซีด หรือยอมรวมนมาซกับเขาในวันศุกร ได โปรดกรุณามาเปนผูนําของพวกเราดวยเถิด และในทันทีท่ีพวกเราไดทานมา พวกเราจะขับไลขาหลวง เมืองกฟู ะฮน้ีใหไปเสียใหพน ” อับดุลลอฮ บุตรของสะบาอและอับดุลลอฮ บุตรของดาล ไดรับการแตงตั้งใหนําจดหมายไปให ทานฮูเซน และในไมชาจดหมายเชื้อเชิญดังกลาว ก็เพ่ิมจํานวนข้ึนอยางมากมาย ทานฮูเซนไดรับ จดหมายไมนอยกวาหารอยฉบับ บางฉบับมีลายมือชื่อบุคคลเพียงคนเดียว บางฉบับก็มีถึงสามส่ีคน กอยส บุตรของมุซีร อบั ดลุ เราะฮม าน บุตรของอับดุลลอฮ อุมาเราะฮ บุตรของอุบาอิด ซิสราบี ฮาซัร บุตร ของรุฮบิน ยะซีด บุตรของฮาริส ยะซีด บุตรของอาดิม อุรวะฮ บุตรของกอยส อัมมาร บุตรของฮัจญาจ มุฮมั มดั บตุ รของอมุ ัยร และบคุ คลอ่ืนๆ อกี เปนจาํ นวนมาก มขี อ ความท่นี าสนใจดังนี้
“ทุกส่ิงทุกอยางไดจัดสรรไวอยางพรอมมูลแลว กองทัพที่เตรียมขบวนไว ก็กําลังรอคอยความ ชวยเหลอื จากทานอยู ขอไดโปรดรบี เรงมายงั เราดว ยเถดิ ถาหากทานไมปฏิบัติตามคําขอรองของเราแลว ไซร ทา นกจ็ กั ตองตกเปนผูประกอบกรรมชัว่ ตอ หนาพระพกั ตรข องพระผูเปนเจา เพราะจุดประสงคของเรา ในการน้ี ก็เพ่ือศาสนาในฐานที่ทานเปนอิมาม (ผูนํา) จึงเปนหนาที่ของทาน ในอันที่จะตองนําพวกเราไป ตามวถิ ีทางแหงพระผเู ปนเจา ในเม่ือเราเชอื้ เชญิ ทา น” จดหมายฉบับกอ นๆ นัน้ ไมทาํ ใหทานฮูเซนกระตือรอื รน และสนใจ ทานจึงไมต อบ แตเม่ือทานถกู ตําหนิในจดหมายฉบับสุดทาย ถึงความไมรับผิดชอบของทานในทางศาสนา โดยไมยอมเดินทางเผยแผ ศาสนาใหแกชาวกูฟะฮ ตามความประสงคและคําเชื้อเชิญของพวกเขา ทานจึงคิดวาเปนหนาที่ที่ทาน จะตองตอบจดหมาย ทา นจึงไดเ รยี กหานาํ้ หมกึ และปากกา และลงมอื ตอบจดหมายไปดงั นี้ “ในนามของพระผูทรงการุณยธรรมและความเที่ยงธรรม จดหมายฉบับนี้เขียนโดยฮูเซน บุตร ของอะลี ถึงบรรดามุสลิมแหงกูฟะฮ ผูมีความศรัทธาในพระเจา ฮานีและซิยาด ไดนําจดหมายฉบับ สุดทายมาถึงฉัน จากจดหมายที่มีถึงปจจุบันนี้ และตลอดจนฉบับท่ีมีมาแตกอนๆ แลว ฉันพอจะเขา ใจความปรารถนาของพวกทานในการท่ีจะตองการอิมาม เพ่ือเปนผูสั่งสอนอบรมทานในทางศาสนา ฉัน ไดใครครวญถึงพวกญาติมิตรและสหายของฉัน แตก็ยังไมเห็นใครมีความรู มีความปรารถนาดี และมี ความบริสุทธิ์ใจเทากับมุสลิม บุตรของอะกีล ผูเปนญาติของฉัน ฉันจึงขอสงเขามายังทาน และส่ังใหเขา สงเร่ืองราวความเปนอยูของพวกทานมาใหฉัน ถาเขาแจงมายังฉันวา พวกทานมีความปรารถนาอยาง แรงกลา ท่ีจะสนับสนุนและพรอมที่จะเสียสละเพ่ือธรรม ฉันก็จะไดพิสูจนตัวของฉันใหเห็นวา อิมามท่ี แทจ ริงยอ มยอมและพรอ มอยูเสมอ ทีจ่ ะเสียสละทกุ สง่ิ ทุกอยา งเพ่อื ศาสนา ธรรมะ และมนษุ ยธรรม” จากจดหมายอันนบั จาํ นวนไมถวนของชาวกูฟะฮ คําตอบของทานฮูเซนเพียงฉบับเดียว ไดแสดง ถงึ เจตนาอันบรสิ ทุ ธ์ทิ ่ีจะผดุงศาสนา คําตอบของทานมิไดนําพาหรือเอาใจใสในความชวยเหลือทางทหาร แตกลบั มุงทีจ่ ะสงเสรมิ ศาสนาฝา ยเดยี ว ทา นยงั แสดงถึงความรอบคอบของทาน ในการสงคนของทานไป ชิมลางดูกอ น เพื่อตรวจสอบความแนนอนทางใจของชาวกฟู ะฮ ขณะนั้นมุสลิม บุตรของอะกีล อยูก บั ทานฮูเซน แตทวาครอบครัวยังอยูที่มะดีนะฮ เม่ือทานฮูเซน สงจดหมายของทานพรอมทั้งสั่งใหไปกูฟะฮ มุสลิมจึงพาเอาครอบครัวมาอยูกับทานฮูเซน อันมีภรรยา และบุตรชายสี่คน เขามอบบุตรคนโตสองคนและภรรยาไวกับทานฮูเซน และออกเดินทางไปกูฟะฮพรอม ดวยบตุ รคนเลก็ สองคน เมือ่ วันท่ี 15 รอมาฎอน ฮจิ เราะฮศ กั ราช 60 (22 มิถนุ ายน ค.ศ.680) เน่อื งดวยมีความประสงคจ ะไปทางลดั มุสลิมจึงนาํ คนนําทางชาวอาหรับทะเลทราย ไปดวยสอง คน แตก ็ยังไมว ายเกิดเรื่อง เม่ือคนนาํ ทางทง้ั สองเกิดหลงทาง คณะเดินทางจึงจําเปนตองต้ังท่ีพักอยูกลาง ทะเลทราย ซึ่งหาน้ําไมไดเลย คนนําทางชาวเบดูอินพยายามทุกวิถีทางที่จะหานํ้ามาแตก็ไมสําเร็จ ดวย ความหมดหวัง จึงตางพากันทอดอาลัย แตอยางไรก็ดี มุสลิมพยายามตะเกียกตะกายไปจนถึงหมูบาน แหงหนง่ึ และหานํ้าจนพบ มุสลมิ คดิ เห็นวาเหตุการณท่ีเกิดข้ึนแสดงถึงลางราย จึงใหคนถือจดหมายไปใหทานฮูเซน เลาถึง เหตุการณตางๆที่เกิดข้ึน แตทานฮูเซนกลับมีจดหมายตอบกลับมาวา ทานศาสดาและบุคคลใน
ครอบครวั ของทานมิไดใชลางตา งๆ เปนเครื่องนําทางและขีดคั่นชะตาชีวิต และการตัดสินใจในเหตุการณ กิจการตางๆ ของมนุษยนั้นควรจะข้ึนอยูกับความรูสึกรับผิดชอบช่ัวดีของตนเอง มุสลิมไดถูกส่ังให เดินทางตอไป โดยมติ อ งกลัวเกรงสิ่งใด แมแ ตความตาย จนกวางานที่ไดรับมอบหมายใหท าํ สาํ เร็จลง มุสลิม บุตรของอะกีล มาถึงกูฟะฮในวันท่ี 25 เชาวัล ฮิจเราะฮศักราช 60 (27 กรกฎาคม ค.ศ.680) พอชาวกูฟะฮรูวามุสลิมมาถึง ก็มีผูคนจํานวนมากเขาหอมลอม และตางก็ยอมสาบานตัวตอ มุสลิมวา จะยอมรับนับถือทานฮูเซนเปนผูนําทางศาสนา ตอจากน้ันอีกเพียงไมกี่วัน ผูที่ยอมสวามิภักด์ิ โดยรับรองทานฮูเซนเปนผูนําทางศาสนาก็เพ่ิมข้ึนถึงแปดหมื่นคน มุสลิมมักจะเปดการเทศนาในมัสยิด ทุกๆ วนั ดวยกําลังผูคนจํานวนมากเชนนี้ หากทานฮูเซนประสงค ทานก็สามารถปฏิวัติรัฐบาลชุดปจจุบัน น้ี ไดทนั ที แตท า นไมเ คยมคี วามประสงคท ่ีจะทาํ ลายความสงบสุขของบา นเมือง นุอมาน บุตรของบะชีร ขาหลวงของยะซีดท่ีกูฟะฮ ไดเฝาดูเหตุการณอยางใกลชิด แตก็มิได กระทําส่ิงใดเปนการขัดขวาง การกระทําของมุสลิม เพราะการดําเนินงานของมุสลิมเปนการดําเนินงาน ทางดา นศาสนาแตเพยี งดา นเดยี ว มิไดม ีการขอ งแวะกบั กจิ การของฝายปกครองแตประการใด ถึงแมจะมี คนบางจําพวกกลาวหาวา นุอมานโงเขลาและขลาด ในการท่ีไมกลาขัดขวาง การดําเนินงานดานศาสนา ของมุสลิม แตน ุอมานกต็ อบพวกน้นั วา เขาจะไมเ กยี่ วของขัดขวาง หรือหาความกับการดําเนินการเผยแผ ศาสนาดวยความสงบ เมื่อมีการทําลายความสงบสุขของบานเมืองเม่ือใด เขาจึงจะทําการขัดขวาง แต พวกอุมัยยะฮจํานวนหนึ่งไดมีจดหมายไปถึงยะซีด เลาถึงความสําเร็จในการเผยแผศาสนาของมุสลิม และกลาวหาวานุอมานออนแอ ไมพยายามและกลาท่ีจะใชกําลังเขาขจัดการดําเนินงานของมุสลิม ธรรมชาติและสันดานในการระแวงและข้ีสงสัยของยะซีด ทําใหเขาคิดฝนจินตนาการเปนภาพท่ีนากลัว ตางๆ เปนตนวา ความสําเร็จในการเผยแผศาสนาของมุสลิม จะนําความเสื่อมสลายมาสูตน ในการแก ครองอาณาจักรอิสลาม หลงั จากที่ไดปรกึ ษากบั ญาติคนหน่ึง ยะซีดก็มีจดหมายไปถึงอุบัยดุลลอฮ บุตรของซิยาด ซึ่งเกิด มาโดยไมทราบวาใครเปนพอเปนแม มุอาวิยะฮรับนับถือไวเปนนองเพื่อใชในกิจการ ที่ตองใชเลหเหล่ียม นานาประการ และความทารณุ ช้นั ยอด ขณะนั้นอุบยั ดลุ ลอฮกเ็ ปนขาหลวงเมืองบัศเราะฮอยูแลว บัดน้ียะ ซีดไดขยายความเปนขาหลวงของเขาไปจนถึงกูฟะฮ ในจดหมายท่ีมีไปถึงอุบัยดุลลอฮ ยะซีดเขียนตอน หนึง่ วา “ทานเปนลูกธนูดอกที่แนท่ีสุดสําหรับฉัน ในการใชยิงศัตรู ฉะนั้น ฉันจึงขอใหทานอยาไดรอชา ในการไปกูฟะฮ ฆาเผาพันธุของอะลีใหหมดอยาใหเหลือแมแตคนเดียว จงควานหามุสลิมใหได เสมอ เหมอื นกบั การคนหาเพชรอันมคี า และใหต ัดศีรษะสง มายังฉัน” ครนั้ ไดร บั จดหมายฉบับน้ีอบุ ัยดุลลอฮ กอ็ อกเดินทางไปกูฟะฮทันที เมื่อเดินทางมาถึงใกลเมืองก็ หยุด เพ่ือเปล่ียนเครื่องแตงกาย ใหมองดูคลายทานฮูเซนแลวก็เขาเมือง ผูคนที่กําลังรอคอยทานฮูเซนอยู ตางก็เขาใจวาเปนหลานทานศาสดาจริง จึงกระทําความเคารพอยางนอบนอม ตางก็แสดงความยินดีซ่ึง กันและกัน ท่ีจะไดทานฮูเซนมาชี้ทางของพระเจาและศีลธรรมให เมื่อไปถึงจวนของขาหลวง อุบัยดิล ลาฮ ก็เอาผาคลุมหนาออก ทําใหชาวกูฟะฮตองชะงักดวยความประหลาดใจ แลวจึงมีคําสั่งใหชาวกูฟะฮ
มารวมตวั กนั ที่มสั ยดิ เพราะขา หลวงคนใหมม คี วามตอ งการที่จะเจรจากับประชาชน คนนับจํานวนหมื่นๆ ไดม ารวมกลุม กนั อบุ ยั ดุลลอฮ จงึ ยนื ขนึ้ บนแทนเทศนา กลาวคําขูเข็ญตอที่ชมุ นมุ ชนดงั นี้ … “พวกผูชายจะตองถูกขย้ีจนแหลก และพวกผูหญิงจะตองถูกจับเปนเชลย ถาพวกทานยังคงขืน ใหความชวยเหลือเจามุสลิม สวนพวกท่ีชวยเหลือยะซีด จะไดรับรางวัลอยางงดงาม ถาสามารถกดดัน และทาํ ลายพวกของฮูเซนได” เมื่อไดฟงคําขูน้ี ผูคนตางก็มองหนากัน แลวทยอยกลับบาน ในการนมาซตอนเย็น มุสลิมพบวา ไมม ีแมแ ตเงาของผูที่เคยมารวมนมาซกับเขา เมื่อรูถึงตนเหตุ มุสลิมจึงกลับไปยังบานของฮานี บุตรของอุ รวะฮอ ยางเงียบๆ ซงึ่ ทา นผูนี้ถึงแมจ ะปว ยอยู กย็ ังยอมรบั ใหมุสลิมอาศัยอยูดวยความยินดี อุบัยดุลลอฮรูจักกับฮานีเปนอยางดี และมักจะแวะเย่ียมเยียนเพ่ือไตถามสารทุกขสุกดิบ อุบัย ดุลลอฮจึงแจงไปยังฮานีวาเขาจะแวะไปเย่ียม และเมื่อถึงวันที่อุบัยดุลลอฮจะมาเยี่ยม ฮานีก็จัดการให มสุ ลมิ ซอ นตวั อยูใ นหองๆ หนง่ึ พรอมดวยดาบ เพ่ือจะออกมาฆาอุบัยดุลลอฮไมใหรูตัว ขณะท่ีสนทนาอยู กบั ฮานี เมื่ออุบัยดุลลอฮ มาเย่ียมฮานีตามวันท่ีนัดหมายกัน ฮานีไดสงสัญญาณใหมุสลิม โดยทําเปน รองเพลงตามท่ีตกลงกันไว เพื่อใหมุสลิมออกมาฟนเจาศัตรูของครอบครัวทานศาสดาใหถึงส้ินสุดกันไป แตมุสลิมกลับไมออกมาตามสัญญาที่ตกลงกัน พอสักครูอุบัยดุลลอฮลากลับ ฮานีจึงซักไซไลเลียงมุสลิม วา ทําไมปลอยโอกาสทองผานมือไปเชนนี้ แตมุสลิมตอบวา “ทานศาสดาและบุคคลในตระกูลของทาน ยังไมสามารถประพฤติตัวเปนสุนัขลอบกัดไดลงคอ ทั้งๆ ที่ตระหนักวาบุคคลผูนั้นเปนผูเลวรายสมควรที่ จะฆา เสยี ” อุบัยดุลลอฮพยายามคนหามุสลิมแตหาไมพบ เปนเวลาหลายวัน แตมีทาสอยูคนหนึ่งชื่อ มุอัก กิล ซ่ึงอุบัยดุลลอฮยอมรับนับถือ ถึงเลหเหล่ียมอันชาญฉลาดของมัน มุอักกิลเท่ียวนําถุงเงินจํานวนหน่ึง พันเหรียญ เที่ยวเดินไปตามถนน โดยแสดงตนวาเปนคนของทานฮูเซน ที่ใชมันมาเพ่ือนําถุงเงินนี้ไปมอบ ใหมุสลิม แลวก็เที่ยวทําลับๆ ลอๆ สอบถามชาวกูฟะฮถึงที่อยูของมุสลิม เพื่อนําเงินจํานวนน้ีไปมอบให เขา สหายของมุสลิมบางคนพาซื่อเชื่อถือคําพูดของมัน จึงพามันไปยังบานของฮานี โดยกลาววามุสลิม หลบอยทู ีน่ นั่ ไมใหใครรู เพราะเกรงอบุ ยั ดลุ ลอฮจ ะรูเขา เมื่อมุอักกิลถูกนําตัวไปพบกับมุสลิมก็แสดงตนคารวะเขาอยางสูง แลวมอบถุงเงินใหมุสลิมโดย กลา ววา ทานฮูเซนส่งั ใหน ํามามอบ แลวจึงกลบั ไปเลา ความจรงิ ทง้ั หมดใหอ ุบยั ดุลลอฮ ตามที่พบมา อุบัย ดุลลอฮจึงเชิญฮานีมาที่จวนของขาหลวง แรกทีเดียวฮานีก็อางวาตัวเองปวย แตในที่สุดก็จําตองไปหา อุบัยดลุ ลอฮ เนอ่ื งจากอดรนทนตอ การเรียกรอ งซํา้ ๆ ซากๆ ไมได เมอื่ ฮานเี ขา ไปหา อุบัยดุลลอฮไ ดสาํ รอกคาํ พูดเยาะเยย ฮานวี า “ขาทงั้ สองขางของขโมยไดพาตัว มนั มาหาฉันเอง” ฮานีรูสึกฉงนตอคําพูดท่ีมีเลศนัยเชนน้ี เพราะยังไมระแคะระคายวาอุบัยดุลลอฮรูที่หลบซอนตัว ของมุสลิมแลว จึงตอบวา “ทานผูเปนใหญ ฉันมีความประหลาดใจเปนอยางย่ิงที่ไดรับฟงคําพูดเชนน้ี จากปากของทา น”
“มุสลมิ อยูท่ีไหน!” อบุ ัยดลุ ลอฮตะคอก “ฉนั ไมรูน”่ี ฮานตี อบ อุบัยดุลลอฮ ส่ังใหนํามุอักกิลออกมา แลวถามวา “เจาเห็นมุสลิมท่ีไหน?” เจาทาสจึงบอกตามที่ ตนเห็น ฮานีรูสึกละอายที่ความลับของตนถูกเผย จึงแสรงกลาวขึ้นวา “ทานผูเปนใหญ ฉันไมไดเชิญ มุสลิมมาที่บาน แตเมื่อเขามาหาฉันถึงบาน ก็เปนธรรมดาอยูเอง ท่ีชายชาติอาหรับอยางฉัน จะนําเอา แขกของตนมามอบใหก ับผูทีค่ ดิ จะฆาเขาไดอยา งไร?” “ฉันจะตองควา นทอ งเจา ” อุบัยดุลลอฮรอ งตะโกนดวยความโกรธ “ทา นจะทําเชนนัน้ ไมได” ฮานตี อบ “นานเทา นานทฉ่ี นั ยงั มีชวี ิตอยู อุบัยดุลลอฮจึงฟาดหนาฮานีดวยไมเทาในมือ จนทําใหเกิดบาดแผลขึ้นเล็กนอย ฮานีจึงชักดาบ ออกจากฝก และยา งสามขุมเขา หาอุบัยดุลลอฮ เจาขาหลวงข้ีขลาดขยับหนีและรองส่ังทหารใหจับตัวฮานี ไว เหลาทหารจึงกรูกันเขาไปจะจับฮานี แตถึงแมเพ่ิงจะฟนจากอาการไข ฮานีก็ไดตอสูกับศัตรูเปน สามารถ กวา จะจับตัวเขาไดเ หลา ทหารกเ็ ปนศพไปถงึ ยส่ี ิบหา คน ตลอดเวลาทีต่ อสฮู านีรอ งตะโกนวา “ขาจะไมส งคนในครอบครัวของทานศาสดาแมแ ตค นเดียวใหกับเจา ตราบทข่ี า ยงั มชี ีวติ อยู “ แตในท่ีสุดฮานีก็ถูกจับตัวลามโซไวได เม่ือถูกนําตัวไปอยูตอหนาอุบัยดุลลอฮ เจาคนข้ีขลาดได เอาทอนเหล็กฟาดไปทศ่ี รี ษะของฮานีอยางรุนแรง ฮานีรองออกมาวา “ขอใหพระเจาจงเจริญ ขอใหทานศาสดาของพระเจาจงเปนพยานวา ฉันไดสละชีพ เพ่ือบุคคล ในครอบครัวของทา นอยา งไร?” อบุ ัยดุลลอฮจงึ เอาทอ นเหลก็ ฟาดลงไปบนศรี ษะของฮานอี กี สองสามครง้ั จนถงึ แกความตาย ศพ ของเขาถูกโยนทงิ้ ลงไปใตอ าคารจวนของขาหลวงผกู ระหายเลือด ขณะที่ฮานีถูกฆาตายอยูในจวน พวกของฮานีจํานวนถึงส่ีพันคนตางก็ลอมจวนขาหลวงไว และ ตะโกนวาจะบุกเขาไป ถาหากฮานีไดรับอันตรายแมแตนอย อุบัยดุลลอฮจึงส่ังคัดซาเรีย ใหหลอกพวกที่ ลอมจวนอยูวา ฮานียังมีชีวิตอยู ขณะน้ีกําลังปรึกษาเรื่องการบานการเมืองอยูกับทานขาหลวง พวกฮานี เบาปญญาก็เช่ือคําพูดของพวกขาหลวง แตอยางไรก็ดีเม่ือความจริงร่ัวไหลออกมา ความรูสึกรุนแรงที่จะ ตอ สูกบั อบุ ัยดลุ ลอฮข องพวกของฮานีกถ็ ดถอยลงไปมากแลว มุสลิมจําตองจากบานของฮานีไป เมื่อทราบถึงการกระทําของอุบัยดุลลอฮ เขาเดินกระเซอะ กระเซิงไปตามตรอกซอกซอยของเมืองกูฟะฮ ดวยความรูสึกอันเต็มไปดวยความเศราสลดใจ มุสลิมเดิน ไปอยางไรจุดหมาย จนกระท่ังไปถึงหนาบานของหญิงชราคนหน่ึงช่ือเฏาอะฮ มุสลิมจึงหยุดอยู ณ ที่น้ัน และกลาวทักทายหญิงชราเจาของบาน เม่ือเฏาอะฮถามวา เขามาหยุดอยู ณ ท่ีน้ีมีความประสงคอันใด มุสลิมจึงแจงชื่อเสียงของเขา และขอใหนางไดใหท่ีพักเขาจนกวาจะค่ํามืด เฏาอะฮจึงกลาววา สามีของ นางเปนผูท ี่อยูใ นตระกลู ฮาติม อันมีจิตใจกวางขวาง และมีความสัมพันธใกลชิดกับครอบครัวทานศาสดา นางจึงยอมตอนรับเขา แตทวาบุตรของนางเปนผูที่เขาพวกกับฝายขาหลวง เมื่อกลับมาพบวามารดาของ
ตนรบั เอามสุ ลิมไว จงึ ดใี จ รีบไปแจงกบั อุบยั ดลุ ลอฮแ ละไดรับรางวัลเปนเงินทองจํานวนมาก อุบัยดุลลอฮ จึงออกคําส่งั ใหทหารเขา ลอ มบานของหญงิ ชราไวแ ละคอยเฝา ดเู หตุการณอยางใกลช ดิ ฝายเฏาอะฮไดนํานํ้าเขาไปใหมุสลิมในตอนเชามืด มุสลิมกลาวกับนางวา เม่ือคืนที่ผานมาเขา ฝน เห็นทา นศาสดาและทา นอะลีมาหาและกลาววา “พวกเรากําลงั คอยเจาอยู และขอใหเจา อยรู วมกับเราบนสวรรคเถิด” ขณะท่มี สุ ลมิ กําลังเจรจาอยูกับหญิงชรา เขาไดยินเสียงฝเทามา แตมุสลิมก็ยังคงไปทําพิธีนมาซ ยามรุงอรุณตามปกติ แตหลังจากน้ันเขาสังเกตเห็นวาเสียงฝเทามามีจํานวนมากข้ึนผิดสังเกต และมา หยดุ ลอ มบา นทเ่ี ขาหลบซอ นตวั อยู ตอมาไมนานนักปรากฏวา มีทหารบางพวกพยายามบุกรุกเขามาในบาน มุสลิมจึงรีบสวมเส้ือ นอกและฉวยดาบมากระชับไวในมือ พรอมกับโจนทยานออกจากบานไปอยางรวดเร็ว ประดุจพยัฆคลา เหย่อื ทาํ ใหพ วกทหารขขี้ ลาดหลายรอยคนภายใตการนําของมุฮัมมัด บุตรของอัชอัษ แตกฮือออกและลา ถอยไมเปน ขบวน เน่ืองจากคูตอ กรของเขาคือบุรุษจากตระกูลฮาชิมท่ีกําลังจนตรอก และมีความสามารถ ในเชิงดาบอยางยิ่งยวด มุสลิมตอสูกับเหลาศัตรูอยางกลาหาญ โดยไมคํานึงถึงวาฝายศัตรูจะมีจํานวน มากสกั ปานใด ทําใหท หารของกูฟะฮลม ตายระเนระนาดเปนจาํ นวนมาก อยางไรก็ตาม เม่ือการตอสูดําเนินไปสักพักหนึ่ง มุสลิมก็ถูกฟนเฉ่ียวเขาท่ีปาก จนริมฝปากฉีก แตเขาก็ตอบโตผูท่ีเขามาฟนจนเกือบขาดสะพายแลง เมื่อพวกนั้นเห็นความกลาหาญเด็ดเดี่ยว จึงปนข้ึน ไปบนหลังคาบาน และโยนกอนหินลงมาใสศีรษะของเขา เม่ือบาดเจ็บหนักเขา มุสลิมจึงตองยืนเอาหลัง พงิ กําแพงบา นไว แตในท่ีสุดก็ถูกลอมจับตวั มาพนั ธนาการดว ยโซเ อาไวจ นได มุสลิมถูกลากตัวข้ึนลา พรอมดวยดาบท่ีจออยูตรงคอหอย ตรงไปยังจวนของอุบัยดุลลอฮ ใน สภาพเลอื ดไหลโทรมกาย นา้ํ ตาไหลนองอาบแกม ทั้งสองขา ง เมื่อถูกเยาะเยยถากถางวา เขารองไหเพราะขี้ขลาด และหวาดกลัวความตายที่กําลังจะเผชิญ มสุ ลิมหนั ไปตวาดดว ยเสยี งอันดังวา “ขอสาบานตอพระผูเปนเจา ฉันไมไดรองไหเพราะเกรงกลัวความตาย ถึงแมฉันจะไมชอบความ ตาย แมเพียงชั่วระยะเวลากระพริบตาเดียวก็ตาม แตฉันรองไหใหกับญาติพี่นองของฉันท่ีกําลังจะ เดนิ ทางมา ฉนั รอ งไหใ หกับทา นฮูเซน และอะลี ซยั นลุ อาบดิ ีน บตุ รของทา น” ระหวา งทางท่ไี ปยงั จวนของขาหลวง มุสลมิ รูสกึ กระหายนํ้าอยางหนัก จึงเอยปากขอน้ําจากผูคน ขางทาง เมื่อเขาจรดริมฝปากลงไปจะดื่ม เลือดและฟนก็ไหลหลุดออกมาเต็มในนํ้า มุสลิมจึงรําพึงกับ ตัวเองวา “มุสลิมเอย! ชะตากรรมของเจาในโลกน้ี คงมไิ ดม ีน้าํ ด่มื เหลอื ไวใ หเ จาดืม่ อกี ตอไปแลว “ ถึงแมจะออนระโหย เพราะตองเสียเลือดไปในการตอสู และตองตกอยูในเงื้อมมือศัตรูก็ตาม มุสลิมก็เดินเขาไปหาอุบัยดุลลอฮในจวนอยางองอาจ และเมื่อยืนอยูตอหนาเขา มุสลิมไมยอมแมแตจะ กมศีรษะแสดงความคารวะเจามนุษยผูมีใจหฤโหด พวกของอุบัยดุลลอฮ ณ ท่ีน้ัน จึงกลาวเตือนวา “ทําไมไมเคารพทา นผูเปน ใหญ”
“ผูเปนใหญของฉนั กค็ อื ฮูเซนไมม ีผูอ่นื ” มุสลิมตอบอยา งไมเ กรงกลวั “ถึงแมแกจะเคารพหรอื ไม ก็ตองถกู ตดั หวั ในวันน้ี” อุบยั ดุลลอฮกลาว “น่ันเปนส่ิงแนนอนเหลือเกิน ที่ฉันหวังไวแลววา จะไดรับจากจากคนใจหฤโหดเชนแก” มุสลิม ตอบ เม่ือเปนเชนนั้น อุบัยดุลลอฮ จึงออกคําส่ังใหนําตัวมุสลิมไปประหาร แตกอนถูประหารมุสลิมได ขอรองวา มีชาวกุเรชคนใดบางท่ีสมัครจะรับฟงคําขอรองและการส่ังเสียของเขากอนตาย อุมัร บุตรของ สะอัด จึงแสดงตนวาเขาเปนผูท่ีจะรับฟงคําของมุสลิม มุสลิมจึงกลาววา “ฉันไดสงจดหมายไปใหทานฮู เซนทราบวา การดําเนินงานในศาสนาของฉันในกูฟะฮ ไดรับความสําเร็จผลเปนอันดี จึงขอใหทาน เดินทางมาพบฉันท่ีนี่ ฉันอยากใหทานไปแจงใหทานฮูเซนทราบวา ชาวกูฟะฮน้ีหาความสัตยมิได ขอให ทานเลกิ ลม การเดนิ ทางมากูฟะฮเ สียเถดิ ” อุมัรกลาวตอบวา “พวกเรามีความประสงคท่ีจะใหฮูเซนพบกับชะตากรรมเหมือนกับทาน ฉะน้ัน เราจะไมแ จงใหเขาทราบความตามทท่ี า นปรารถนาดอก” มุสลิมจึงกลาวตอไปวา “ฉันเปนหนี้ชาวกูฟะฮอยู 700 เหรียญ ขอใหทานชวยขายมาและเสื้อ เกราะของฉันเพื่อใชห นแ้ี กฉันดว ย” “ตองดูกอนวา จะทําเชน น้ันไดหรอื ไม” อมุ ัรตอบ มุสลิมกลา วตอ ไปอีกวา “เมื่อฉนั ถกู ประหารแลว ขอใหฝ ง ศพของฉนั ดว ย” อุมรั ตอบวา “เราจะฝง ในเวลาที่เราเห็นสมควร” จากน้ันมุสลิมถูกนําตัวข้ึนไปบนดาดฟา บรรดาเพชฌฆาตตางขอใหเขาย่ืนคอออกมาใหฟน แต โดยดี แตมุสลิมปฏิเสธ “ใจขายังไมกวางพอท่ีจะรวมทําบาปกับพวกแก ฉันจะไมชวยเหลือพวกแกในการ กระทําการฆาตกรรมตัวเองอยางเดด็ ขาด” อยางไรก็ดี เหลาเพชฌฆาตก็ชวยกันบ่ันคอมุสลิมจนสําเร็จ โดยตลอดเวลามุสลิมพร่ํากลาวแต คาํ วา “โอพระผูอภิบาล โปรดพิพากษาระหวางเรากับกลุมชนที่หลอกลวงและโกหกตอเรา ทําใหเรา ไดร บั ความอัปยศ” ตอ มาศีรษะของฮานีและมุสลิม ก็ถูกสงไปเปนของขวัญแกยะซีด ศพท่ีไรศีรษะของทั้งสองคนถูก ผูกเชือกที่เทา แลวใหมาลากไปตามถนนเพ่ือเปนการแสดงวา ผูท่ีชวยเหลือทานฮูเซนจะตองประสบกับ ชะตากรรมเชนนั้น กอนหนาที่มุสลิมจะถูกจับกุม เขาไดสงบุตรชายสองคนกลับไปพบกับทานฮูเซน เพ่ือรายงาน สถานการณใหทานทราบ หนุมนอยทั้งสองคนเดินทางออกจากกูฟะฮ โดยออกเดินในเวลากลางคืนและ ซอนตัวอยูกลางทะเลทรายในเวลากลางวัน อยางไรก็ตามหลังจากทั้งสองผานหุบแหงความตายมาแลว เกดิ หลงทาง และเดินอยางไรจดุ หมายไปจนกระทง่ั ถกู จับกุมได แตถูกปลอยเนื่องจากทหารไมทราบวาทั้ง สองคนคือบตุ รชายของมุสลมิ ที่อุบยั ดลุ ลอฮก าํ ลังตอ งการตวั
ในที่สดุ สองพน่ี อ งจงึ ไดพ บกบั สตรผี มู ีจติ ใจดีงาม ซงึ่ เปนภรรยาของชายผมู นี ามวา ฮารษิ ซง่ึ กาํ ลงั ตามลาเด็กหนุมท้ังสอง เพื่อหวังรางวัลนําจับจากขาหลวงเมืองกูฟะฮ นางนําทั้งสองกลับมาที่บานเพื่อ เลี้ยงอาหารและใหซอนตัวอยูภายในบานของนาง จนเมื่อฮาริษกลับมาและบนกับภรรยาวาเขาควานหา ตัวเด็กหนุมจากตระกูลฮาชิมทั้งสองคนมาตลอดวันกับคืนหนึ่งแตไมพบ ซ่ึงภรรยาผูมีน้ําใจงามของเขาก็ เอาแตน ่ิงเงยี บไมก ลาววา กระไร จนกระทั่งตกดึกฮาริษถูกปลุกใหต่ืนขึ้นมา เพราะเสียงรองไหของหนุมนอยที่ฝนเห็นบิดาของตน มาบอกวา ในไมชาท้ังสองจะตองตามเขาไปอยางแนนอน ฮาริษรีบลุกข้ึนจากที่นอน เดินตามเสียงรองไห เขาไปในอีกหองหนึ่ง และเขาใจในทันทีวาอะไรเปนอะไร เขารอจนกระทั่งรุงเชาจึงฉุดกระชากลากดึงเด็ก หนมุ ท้ังสอง ไปตามชายฝงแมนํ้ายูเฟรติส เพ่ือนําพวกเขาไปมอบใหอุบัยดุลลอฮ โดยไมฟงเสียงทัดทานข องภรรยาผูมจี ติ ใจสูงสงของตนเองเลยแมแตนอ ย ทงั้ ยงั ทบุ ตที าํ รา ยนางจนไดร ับบาดเจบ็ อีกดวย แตดวยการขัดขืนของเด็กหนุมท้ังสองและความโกรธท่ีถูกเหยียบจมูกในบานของตน ประกอบ กับความแคนท่ีตองตามหาพวกเขาอยูกลางทะเลทรายถึงวันกับคืนหน่ึง ทําใหฮาริษตัดสินใจบั่นคอเด็ก หนุมทั้งสองท่ีริมฝงแมน้ํายูเฟรติสน่ันเอง จากน้ันจึงโยนรางของท้ังสองคนลงในแมนํ้า แลวห้ิวศีรษะของ พวกเขาเขาเมืองกฟู ะฮ เพ่อื รับรางวัลกอนใหญจ ากขา หลวงจอมหฤโหดตอไป บทท่ี 10 ทานฮเู ซนออกจากนครมักกะฮ ทานฮเู ซนยงั คงเอาใจใสอยูแตเ รื่องศาสนกจิ ภายในนครมกั กะฮ จนถึงเดือนซุลฮจิ ยะฮ เดอื นทส่ี ิบ สองตามปฏิทินอิสลาม ซึ่งชาวมุสลิม จะพากันมายังนครมักกะฮ เพื่อประกอบพิธีฮัจญ ผูคนเปนจํานวน มากตางก็ไปคารวะทานฮูเซนเม่ือเดินทางมาถึง ถาทานมีความประสงคจะเปนใหญทางอาณาจักร โอกาสน้ีก็ดูจะเหมาะสมท่ีสุด แตทานก็มิไดใชโอกาสน้ีมาอางสิทธิของทาน และปลุกปนประชาชนให ตอตานการปกครองของรัฐ เปนการทําลายความสงบสขุ ของชมุ นุมชนมสุ ลิม พวกอาหรับบางพวกท่ีมีจุดมุงหมายใหญในชีวิตคือการกิน มีความประหลาดใจท่ีทานฮูเซนมิได นําอูฐนําแพะมาเพื่อทําบุญ พวกน้ีเม่ือเห็นวาไมมีแพะและอูฐมากับบุตรหลานของทานศาสดา ตางก็มี ความสงสยั ตา งกลวั วาจะไมไ ดร ับสวนแบง เนื้อ เมอื่ อดรนทนไมไ ด ตา งก็เขาไปถามทานฮเู ซนวา “ทานศาสดามุฮัมมัดคุณตาของทาน ทานอะลีบิดาของทาน และทานฮาซันพ่ีชายของทาน เคย นาํ แพะและอูฐเพื่อแจกจา ยในการทําบญุ แตเ ราไมเหน็ วาทานนําส่ิงเหลา นมี้ ากับทา นเลย” ทานฮูเซนตอบ แตค ําตอบของทา นไมอ าจสรา งความพึงพอใจใหแกเหลาชนผูเห็นแกปากแกทอง ของตนเปน ท่ตี ั้ง และเมื่อไมเ หน็ วามีสตั วอะไร ท่ีจะนําไปเชือด เพื่อจะแจกจายเนื้อเปนการทําบุญ อยูในที่ พักของทานฮูเซน พวกเขาจึงอดที่จะรบเราถามทานถึงเร่ืองเหลาน้ีบอยๆ มิได เม่ือทานอดรนทนไมได ทานจงึ เรียกอับบาส นอ งชายตางมารดาของทา น พรอมดว ยอะลีบุตรชายของทาน และหลานชายอีกสาม
คนคือ กอเซ็ม อนู มฮุ ัมมัดและญาตคิ นอื่น เมอื่ บุคคลเหลาน้ีมาพรอมหนากัน ทานก็ช้ีไปยังบุคคลเหลาน้ี พลางกลาววา … “นอี่ ยา งไรละ ส่ิงที่ฉนั จะนําไปเชือดในสถานทแี่ ละเวลาที่ฉันเหน็ สมควร” แตพวกเหลาน้ันตางก็ยังไมสามารถเขาใจ ความหมายในคําพูดของทานได ตางก็รอคอยดูวา ที่ ทานกลาวออกมานัน้ หมายความวาอยา งไรกนั แน ยะซีดไดรับรายงานถึงความนิยมที่ทานฮูเซนไดรับในนครมักกะฮ ซ่ึงเปนเคร่ืองกอใหยะซีด เกิด ความระแวง ถึงแมวาจะยังไมมีขอเท็จจริงอันใดมายืนยัน ท้ังไมใชวิธีของทานฮูเซนก็ตาม ที่จะถือโอกาส กอการปฏิวตั ิหลงั พิธีฮัจญ ขณะท่มี ีผูคนเปน จาํ นวนมาก ชุมุนมกันอยูที่นครมักกะฮ ซ่ึงทําใหยะซีดเกรงวา ตัวจะตองพนจากตําแหนงคอลีฟะฮ ซ่ึงเปนที่ทราบกันดีวาเขาข้ึนครองโดยปราศจากสิทธิอันชอบธรรม ใดๆ ยะซีดจึงสงกองทหารผูชํานาญสามสิบคน รวมไปกับคาราวานชาวซีเรีย ที่จะไปทําพิธีฮัจญ ณ นคร มักกะฮ ทหารเหลานี้ตางก็ซอนกริชไวในเส้ือคลุมของตน ดวยความมุงหมายท่ีจะหาทางประหารทานฮู เซน ขณะที่กําลังประกอบพิธีฮัจญ แตอยางไรก็ตามทานฮูเซนทราบถึงแผนการคร้ังนี้แลว เกรงวาถา เหตุการณเ ชน ท่วี า น้นั เกิดขน้ึ ก็จะเปน การทําลาย ความบริสุทธิ์ผุดผองของสถานท่ีศักด์ิสิทธ์ิ อัล กะอบะฮ อีกนัยหนึ่ง ถาทานถูกลอบฆาตกรรม ก็จะไมกอใหเกิดประโยชนอันใด ยะซีดก็คงสามารถปฏิเสธการ กระทาํ ของตน โดยจัดการฆา บคุ คลผูกระทาํ การฆาตกรรมทา นฮูเซนเพียงคนเดียว ดวยเหตุฉะนี้ทานฮูเซนจึงเตรียมตัวออกเดินทางจากนครมักกะฮ และชางเปนประสบการณที่ ตรงกันเสียเหลือเกิน คือในวันที่ทานออกจากมักกะฮ ซึ่งเปนวันที่ 8 ซุลฮิจยะฮ ฮิจเราะฮศักราชที่ 60 (12 กันยายน ค.ศ.680) น้นั มุสลมิ ถกู ตัดศรี ษะท่กี ูฟะฮ ทานออกจากนครมักกะฮโดยไมไดทําฮัจญ ท้ังๆ ที่วัน กระทําพิธีนั้นใกลเขามาเต็มที อับดุลลอฮ บุตรของอับบาส รวมทั้งมิตรสหายและผูท่ีเคารพรักทานฮูเซน คนอ่ืนๆ ซึ่งมานครมักกะฮเพื่อประกอบพิธีฮัจญ ตางออนวอนทานใหอยูท่ีนครมักกะฮ และใหเปล่ียน ความคิดท่ีจะไปกูฟะฮเสีย ตางก็กลาวถึงความไมซื่อตรงของชาวกูฟะฮ ซึ่งมีตัวอยางท่ีเคยทรยศตอ ทานอะลีและทานฮาซัน ซ่ึงเปนบิดาและพี่ชายของทาน แตการทัดทานใดๆ ก็ดูเหมือนจะไรผล เพราะ ทา นฮเู ซนไดต ง้ั ใจแนว แนท จ่ี ะปฏิบตั หิ นาท่ี เสียสละอันศกั ด์ิสทิ ธิ์ของทา นทีก่ ูฟะฮ ทานกลาววา “ฉันไมประสงคท่ีจะใหพระเจาตําหนิฉันได วาฉันหลีกเลี่ยงที่จะปฏิบัติหนาที่ของ ฉัน ในการนําประชาชนไปยังหนทางที่ถูกตอง ถาปรากฏวาชาวกูฟะฮทรยศ และฉันถูกฆา ในการปฏิบัติ หนาที่ ฐานะของฉันก็จะอยูใกลพระเจา และพวกเหลานั้นก็จะตองรับผิดชอบในการทรยศ และความ โหดรายของพวกเขา พวกเจาหนาที่บานเมือง ซึ่งไดรับคําส่ัง ใหเกล้ียกลอมทานฮูเซน ใหอยูในนครมัก กะฮใหจงได เพื่อประโยชนตามแผนการอันช่ัวรายของยะซีด ตางก็พยายามเกลี้ยกลอมทานฮูเซนตางๆ นานา ดวยความออนหวานใหทานหยุดยั้งอยูตอไป เพ่ือจะไดประกอบพิธีฮัจญในวันที่ 9 และ 10 ซุลฮิจ ยะฮ แตท านปฏเิ สธอยา งเปดเผยวา “ฉันจะไมเปนแกะตัวท่ีทําใหความบริสุทธ์ิผุดผอง ของสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ อัล กะอบะฮ ตองสูญ สลายลง ดวยน้าํ มือและแผนการของบคุ คลที่ช่ัวรา ย” ทา นฮเู ซนพรอ มดวยบุตรภรรยา ญาติวงศ และผตู ิดตามใกลชิด เพียงจํานวนเล็กนอย ตางก็ออก เดินทางจากนครมักกะฮ หลังจากออกเดินทางไดหนึ่งวัน ก็มาถึงสถานท่ีที่เรียกวา ทัฟ ณ ท่ีนี้อับดุลลอฮ
บุตรของญะอฟร สามีของซัยนับ ซ่ึงเดินทางมานครมักกะฮเพื่อประกอบพิธีฮัจญ ไดพบกับทานฮูเซน และแนะนําใหอูนกับมุฮัมมัดบุตรชายทั้งสองของเขาที่ติดตามทานฮูเซนมา ใหมีความจงรักภักดีและ พรอมเสมอ ท่ีจะเสียสละเพ่ือลูงของตน ซึ่งเปนอิมามของยุคนั้น จนถึงวาระสุดทาย วันรุงขึ้นทานฮูเซนก็ เดินทางตอไปจนมาถึงสถานท่ีแหงหน่ึง มีช่ือวา ศิฟาอ ณ ที่น้ีทานฮูเซนไดพบกับกวีผูมีช่ือเสียงของ อาหรับนามวา ฟะรอซดัก บุตรของฆอลิบ โดยท่ีเขากําลังรีบเรงเดินทางพรอมดวยมารดาไปนครมักกะฮ บังเอิญสายตาของเขาเหลือบไปพบกระโจมจํานวนหน่ึงอยูกลางทะเลทราย เขาจึงเขาไปสอบถามวาเปน ของผูใด และเมื่อรับทราบวาเปนกระโจมของทานฮูเซนหลานของทานศาสดา เขาจึงเขาไปแสดงความ คารวะตอทา นฮูเซน เมื่อตางไดทักทายปราศรัยกันพอสมควรแลว ฟะรอซดักจึงสอบถามทานฮูเซน ถึงสาเหตุท่ีตอง เดินทางออกจากมักกะฮ ขณะท่ีใกลเวลาประกอบพิธีฮัจญเต็มที ทานฮูเซนจึงตอบวา “ถาฉันไมรีบออก จากมักกะฮก็อาจจะถูกจับ หรือมิฉะน้ันก็ถูกลอบฆา” จากนั้นทานฮูเซนก็ถามฟะรอซดักตอไปบางวา มี ขาวอะไรจากกูฟะฮบาง ฟะรอซดัก จึงตอบวา “ชาวกูฟะฮรักทาน ปากของพวกเขาก็สรรเสริญทาน แต เม่ือเขาที่คับขัน ดาบของพวกเขาก็จะชักออกเพ่ือฆาทาน” ทานฮูเซนจึงกลาววา “ทานไดกลาวความจริง ซึ่งฉันเองก็รูอยูเต็มอกแลว พระเจายอมเปนใหญและอํานาจของพระองคยอมแผปกคลุมไปท่ัวทุกส่ิงทุก อยา ง แตเรากข็ อสดุดตี อ พระองคเสมอทัง้ ในยามผจญทกุ ขแ ละเสวยสขุ เราพรอมเสมอท่ีจะตอนรับชะตา กรรมของเราตามบญั ชาของพระองค” หลงั จากสนทนากนั ตอ ไปสักครูฟะรอซดกั กล็ ากลับ เม่ือเดินทางมาไดถึงวันที่สาม ทานฮูเซนก็มาถึงหมูบานซะละบียะฮ ในเวลาบาย ณ ท่ีน้ีทานพบ กับบรุ ุษหนง่ึ นามวา อบฮู ัรเราะฮ อะซะดี ซึ่งเขาไดถามทานถึงสาเหตุที่ตองเดินทางออจากมักกะฮและมะ ดนี ะฮ ในวนั เวลาเชนน้ซี ึง่ เปน เทศกาลฮัจญ ทานฮเู ซนจึงตอบชีแ้ จงขอสงสยั ของอบูฮัรเราะฮดงั น้ี “อบูฮัรเราะฮ พวกอุมัยยะฮไดย้ือแยงสิทธิของฉันไปทั้งหมด แตฉันก็ยังยอมนิ่งอยูดวยความ อดทน พวกน้ีกลาวรายฉันในที่เปดเผยตอหนาชุมชน ฉันก็อดทนตอคํากลาวรายน้ัน โดยปราศจากการ อาฆาต แตบัดนี้พวกนี้มีความตั้งใจท่ีคิดจะฆาฉัน ซึ่งแนนอนเหลือเกินวาพวกเขาจะตองกระทําเชนน้ัน แลวคําสาปแชงจากพระผูเปนเจาก็จะหล่ังไหลลงมาสูพวกเขา เน่ืองจากความผิดและจะทําใหพวกเขา หมดอํานาจลง ท้ังๆ ท่อี าํ นาจทั้งหมดอยูในมือ พระผูเปนเจาจะสงบุคคลท่ีทารุณ แข็งกระดางมาเปนนาย ปกครองเหนือพวกเขา พวกเขาจะตองตกไปอยูในอํานาจของบุคคลท่ีเลวยิ่งกวาหญิงใจทราม พวกนี้ จะตอ งเสื่อมเกียรตลิ งยิ่งกวา ประชาชนแหงซะบาอ (เยเมน)” บุรุษอีกผูหน่ึงที่มีโอกาสไดพบทานฮูเซนคือ ฏรมาฮ บุตรของฮากีม ขณะน้ันฏรมาฮไดออกจาก บานเพ่ือรวบรวมอาหารและส่ิงจําเปนสําหรับชีวิตในปตอไป เมื่อรวบรวมสิ่งตางๆ ดังกลาวไดแลว จึง เตรียมตัวจะกลับบาน เม่ือฏรมาฮและพวกเขาทราบขาววาทานฮูเซนมาพักอยูท่ีนั่น เขาจึงแวะเขาไป เย่ยี มเพอ่ื คารวะทาน ขณะทสี่ นทนากนั อยนู น้ั เขาไดกลา ววา “ขาพเจากลัววาทานจะตกเปนเหยื่อของชาวกูฟะฮ ขาพเจาเห็นเปนหนาท่ีท่ีจะแถลงความจริง บางอยางใหทานทราบ ขาพเจาขอรับรองวา ถาทานเขาไปในกูฟะฮ ทานจะตองเสียชีวิตอยางแนนอน ขาพเจาคิดวาทานจะเขาไปไมถึงชานเมืองเสียดวยซํ้า เพราะมีการเตรียมการไวอยางพรอมมูลแลวท่ีจะ
หยุดย้ังทานไวกลางทางแลวฆาทานเสีย ฉะนั้นขาพเจาขอใหคําแนะนําวา ทานควรจะเปล่ียนทิศทางแลว เดินทางไปเยเมนเสียจะดีกวา ซึ่ง ณ ที่นั้นปราการแหงญะบัลอีวาเญา ยอมเพียงพอท่ีจะปองกันทานจาก ศัตรู ขาพเจาขอสาบานในนามของพระผูเปนเจาวา ปราการน้ีพวกเรายังไมเคยยอมจํานนตอผูใด ขณะ เรายังมีชีวิตอยู ขณะที่ทานพักอาศัยอยู ณ ท่ีนั้น พวกพองของขาพเจา (ญาติของฮาติมผูมีใจกวาง) จะ ชว ยเหลือทา จนสุดความสามารถของเขา” ทานฮูเซนตอบวา “ไดมีการตกลงกันระหวางฉันกับชาวกูฟะฮวา ฉันจะตองไปอยูในหมูพวกเขา เพ่ือส่ังสอนศาสนา ฉันคิดวาเปนการเสื่อมเกียรติท่ีฉันจะเปนผูลมขอตกลง ถาฉันประสบความในการ ปฏบิ ัติหนา ทข่ี องฉัน ฉันกจ็ ะขอขอบคุณพระผเู ปนเจา มิฉะน้นั ฉนั กจ็ ะขอถวายชีวิตเปน พลีตอพระองค” จากสถานท่ีแหงน้ีทานฮูเซนไดสงอับดุลลอฮ บุตรของยักฎิร ไปกูฟะฮเพ่ือสืบดูและฟงขาวคราว ของมสุ ลิมและสถานการณท ว่ั ไป ณ ท่ีน่ัน ในโลกแหง เหตแุ ละผลนี้ ทา นฮเู ซนไมเคยท่ีจะนาํ ความรอบรู ซึง่ ทา นไดมาโดยญาณภายในมาใช ตามท่ีเปนท่ีเขาใจกัน โดยทั่วไปในหมูมุสลิม ทานยอมทราบดีถึงเหตุการณที่เปนมาแลวและท่ีจะเกิดข้ึน ตอไปในอนาคต แตเพ่ือท่ีจะกระทําตัวของทานใหเปนตัวอยาง ในการปฏิบัติหนาที่และเสียสละ ทานได ลดตัวของทา นมาอยใู นฐานะของคนธรรมดา และไมเคยนําความรอบรูพิเศษใดๆ หรืออํานาจท่ีทานมีอยู สดุ ประมาณใหเ ปน การผดิ แปลกไปจากเหตุผลธรรมดา ในวันรุงขึ้นทานฮูเซนก็ยังคงเดินทางตอไปยังกูฟะฮอยางปกติ แตทานก็สืบทราบวามีทหารของ ยะซีดคอยสอดแนมติดตามอยูทุกฝกาว ทั้งคอยจุกทางเดินท่ีจะไปสูทางอ่ืนเสีย นอกจากทางท่ีจะไป กูฟะฮ ฮะซีน บุตรของนุมัยร ไดต้ังศูนยบัญชาการของเขาท่ี กอดิซียะฮ ตามคําส่ังของอุบัยดุลลอฮ บุตร ของซยิ าด และแจงกับประชาชนท่นี น่ั วาทานฮูเซนกาํ ลงั เดินทางมาอิรัก ตอจากนั้นทานฮูเซน ก็หยุดพักท่ีวากิเซาะฮ ซ่ึงเต็มไปดวยทหารซีเรีย ซึ่งคอยสอดแนมและ สอดสองดูวา ทานจะเดินทางสูกูฟะฮหรือไม ณ ที่นี้ทานไดส่ังใหคนไปเรียกซุฮัยร บุตรของกอยน บะญี ละฮ มา ณ ที่พักของทาน ซุฮัยรผูนี้เปนบุรุษท่ีมีชื่อผูหน่ึงของกูฟะฮ ท้ังยังเปนหัวหนาเผานะคีละฮ และ เดนิ ทางออกจากมครมักกะฮหลงั ทา นฮเู ซน โดยคอยตดิ ตามหลังทาน ดวยการท้ิงระยะหางแตพอสมควร เพราะกลัวทหารของพวกอุมัยยะฮฆาฟนเอา เมื่อคนของทาน มาเรียกซุฮัยรท่ีกระโจม ซุฮัยรกําลัง รับประทานอาหารเชารวมกับพรรคพวกคนอ่ืนๆ ของตนอยู แตเมื่อซุฮัยรและพรรคพวกทราบถึงคําเชิญ ของทานฮูเซน ตางก็กมหนาลงดวยความละอาย เพราะเห็นจะไมมีใครอีกแลวท่ีจะกลาใหคําตอบรับคํา เชญิ เชนน้ี ทันใดน้ันดีลมั บุตรขี องอมั ร ภรรยาของซุฮยั ร ก็ปรากฏตวั ขน้ึ พรอ มกับกลาวคําตเิ ตียนวา “นาละอายจริง หลานชายของทานศาสดาของพระผูเปนเจาสงคนมารองเรียก พวกทานยังทํา เฉยไมใ หค าํ ตอบอกี หรอื ?” คําตําหนิติเตียนของหญิงผูเปนภรรยาทําใหซุฮัยรรูสึกละอายใจ เขาจึงออกจากที่พักตรงไปพบ ทานฮูเซนทนั ที หลงั จากสนทนากับทา นฮูเซนสักครหู นึง่ ซุฮยั รกก็ ลับไปที่พักของตนดวยความพอใจและปติยินดี เปนลนพน เขาสั่งใหคนของเขาถอนเสากระโจมแลวยายมาไวใกลกับกระโจมของทานฮูเซน จากนั้นซุ
ฮัยรไดไปหาภรรยาเพื่อกลาวขอโทษนาง โดยกลาววาเขาไมอยากเห็นภรรยาของตัวเองตองตกไปอยูใน มือของทหารชาวซีเรียใจโหด หลังจากที่เขาและทานฮูเซนถูกฆาตาย ซุฮัยรจึงยกทรัพยสินท้ังหมดท่ีตนมี ใหภรรยา และใหพรรคพวกของเขาสงนางกลับไปอยูบานบิดาของนาง ในขณะที่ซุฮัยรกําลังจะจากสามี นางกลา วข้นึ วา “ขอใหพระผูเปนเจาไดประทานพรใหกับทานดวยเถิด และขอใหระลึกถึงฉันบาง เมื่อทานและ ทานฮูเซนไดไปอยู ณ สถานท่ีแหงเดียวกับทานศาสดา แตเมื่อทานไดรับพรท่ีจะติดตามทานฮูเซน ทําไม ฉันจะขอรับพรที่จะติดตามทานหญิงซัยนับ บุตรของทานอะลี ผูเปนนองสาวของทานฮูเซนบางไมได หรอื ?” ความจงรักภักดีของภรรยา ไดกอใหเกิดความรูสึกอันดีย่ิงแกซุฮัยร เขาจึงออกจากระโจม เรียก พรรคพวกเขามา แจงใหทุกคนทราบวา ผูใดจะเดินทางรวมไปกับเขา หรือจะกลับสูภูมิลําเนาของตนก็ ตามแตใจปรารถนาเถดิ ตอจากนัน้ สองสามภี รรยา ก็รวมเดนิ ทางไปกบั ทานฮเู ซน ทานฮูเซนเริ่มเดินทางออกจากวากิเซาะฮอีกคํารบหนึ่ง และภายหลังจากที่เดินทางออกไปเปน ระยะทางพอสมควร ทานก็หยุดพัก ณ สถานที่แหงหนึ่งช่ือวา คุซัยมียะฮ ซ่ึงอยูใกลกับหมูบานรามาล ณ ที่แหงนี้ ทานฮูเซนไดหยุดพักเปนเวลาหน่ึงวันและหน่ึงคืนเต็มๆ ขณะท่ีทานฮูเซนพักอยู ณ หมูบาน ดังกลาว ทานสังเกตเห็นชายผูหน่ึงควบมาผานกระโจมของทานไปอยางรีบดวน ทานจึงส่ังคนของทาน สองคน คืออับดุลลอฮ บุตรของสุไลมานและมุนซิร บุตรของมัชมะอัล ซ่ึงเปนเผาบนีอะซัด ออกไปตาม ชายผูน้ันกลับมา หาทาน เมื่อตามไปทันและไถถามวาเปนใคร ชายผูน้ันก็ตอบวา เขาชื่อ บักร และอยูใน เผาบนอี ะซัดเชน กนั แลวชายผูน้ันก็เลาเหตุการณที่เขาพบเห็นในกูฟะฮขณะนั้น ซึ่งเขาเพ่ิงเดินทางจากมา เขาไดเลา ถึงการฆาฮานีและมุสลิมอยางทารุณ และเม่ือถูกถามถึงอับดุลลอฮ บุตรของยักฎิร คนถือหนังสือของ ทานฮเู ซนไปยงั เมืองกฟู ะฮ เขาเลา เหตุการณดังตอไปน้ี “ขณะทีอ่ ับดลุ ลอฮ บุตรของยักฎริ เดินทางไปกูฟะฮ กถ็ กู ทหารของฮาซีน บตุ รของนมุ ัยรจับตัวได และนําไปหาผูบังคับบัญชา เม่ือคนตัวก็พบจดหมายท่ีทานฮูเซนเขียนถึงบุคคลสําคัญๆ ของกูฟะฮ แตอับ ดุลลอฮ สามารถฉวยจดหมายเหลานั้นมาทําลายไดกอน และปฏิเสธท่ีจะแจงนามของเจาของจดหมาย เขาจึงถูกลา มและลากตัวไปใหอ บุ ัยดลุ ลอฮ ตัดสินชะตากรรม ตามแบบฉบับแหงความเปนธรรมของพวก อุมัยยะฮ เม่ือเห็นหนาคนถือหนังสือของทานฮูเซน อุบัยดุลลอฮก็โกรธเปนฟนเปนไฟ จึงส่ังใหอับดุล ลอฮบอกชื่อเจาของจดหมายและใหออกปากประณามสาปแชงทานอะลีและบุตรหลานของทาน อับ ดลุ ลอฮไมยอมปฏิบตั ติ ามคําขอขอแรกแตเสแสรง ทําเปนยอมปฏิบัติตามคําขอขอหลัง จากน้ันอับดุลลอฮ ถูกนําตัวข้ึนไปบนหอคอย เขาจึงตะโกนดาสาปแชงผูคนในตระกูลอุมัยยะฮ บัดน้ีความโกรธของอุบัย ดุลลอฮ เปนไปอยางเหลืออด จึงสั่งใหลากตัวอับดุลลอฮลงจากหอคอย นําไปประหารชีวิต โดยส่ังให เฆ่ยี นตแี ละโยนจากทีส่ ูงมาสพู ืน้ ดนิ ” อับดุลลอฮ บุตรของสุไลมานและมุนซีร บุตรของมัชมะอัล ตางก็ตกใจและสลดใจไปตามๆ กัน ตอเหตุการณที่เกิดขึ้น ณ กูฟะฮตางก็ไมกลาเลาเร่ืองตางๆ ใหทานฮูเซนฟงในทันที แตเม่ือทานเริ่ม
เดินทางออกจากคุซัยมียะฮ มาพักเปนคร้ังที่หก ณ ซะอละบียะฮ อับดุลลอฮและมุนซิร จึงเลาเหตุการณ ตางๆ ท่เี กิดขนึ้ ทก่ี ฟู ะฮ ตามคําบอกเลา ของบักร ยังมบี รุ ุษอีกสองคนทนี่ ําขาวจากกูฟะฮมาเลาแกท านฮูเซน คือ ฮิลาล บุตรของนาฟแ ละอมุ ัร บุตร ของคอลิด ทา นฮูเซนมีความรูสึกสลดใจเปนอยางมาก ตอเหตุการณท่ีเกิดข้ึน ณ กูฟะฮ ทานจึงส่ังพักการ เดินทางเปนเวลานาน เพื่อเปนการไวอาลัยตอเหตุการณรายที่เกิดขึ้น แลวทานก็ส่ังเรียกบุตรทั้งสองของ มุสลิม ซ่ึงอยูในอารักขาของทานพลางกลาววา “มันเปนการเพียงพอแลวที่เจาตองสูญเสียบิดา ตอไปน้ี ขอใหเจาเดินทางกลับไปมะดนี ะฮ และมีชวี ติ อยอู ยา งสงบเถดิ ” แตเ ดก็ หนุมทก่ี ลา หาญท้ังสองกลา วตอบวา “ไมล ะครบั ทา นลงุ เราจะขออยูแกแคนแทนบิดาของ เรา และขอยอมตายอยูกับทา น” ทานฮูเซนรับขวัญคําตอบของหลานโดยกลาววา “ชีวิตยอมปราศจากความสุข ในเมื่อผูมี ศลี ธรรมและความดีงามนานาประการตองถกู ทาํ ลายไปจากโลกน”้ี จากน้ันทานก็เขาไปในกระโจมของพวกสตรี ทานมีบุตรสาวคนหนึ่งชื่อวา อามินะฮ แตทาน มักจะเรียกเด็กผูหญิงคนนี้วา สุกัยนะฮ เด็กนอยว่ิงเขามาหาเพ่ือจะนั่งตักของทาน แตทานยังไมใหเธอน่ัง แตกลับสั่งใหเรียกบุตรสาวของมุสลิมเขามา เมื่อเด็กหญิงมาถึงทานก็อุมข้ึนสวมกอด และสั่งใหหาตางหู งามๆ มาใสแกห นนู อ ย ขณะที่ทานกําลังลูบศีรษะและหลังของเด็กนอยอยูไปมา ดวยความสงสารน้ัน หนู นอ ยทแ่ี สนฉลาด ก็ดูเหมือนจะรูท ันถึงจิตใจของทานฮูเซน จึงกลา วกับทา นวา “คุณลุงขา ทําไมคุณลุงถึงไดลูบศีรษะและหลังของหนูเหมือนกับท่ีคุณลุงเคยทํากับเด็กกําพรา เลา ” คําถามของเด็กนอยทําใหทานฮูเซนผูมีจิตใจอันออนโยน รูสึกตื้นตัน ดูราวกับหัวใจจะหยุดเตน ทานจงึ กลา วปลอบหลานของทา นวา “หลานรกั ตัง้ แตบัดน้ี ลงุ เปน พอ ของหนูนะ” บัดนี้จํานวนคนซึ่งติดตามทานฮูเซนไดมีจํานวนเพิ่มขึ้นเปนหลายพันคน บุคคลสวนใหญที่ ติดตามทาน ตางก็พากันเขาใจเอาเองวา การเดินทางคร้ังนี้ก็เพื่อรวบรวมพ้ืนท่ี และต้ังตัวเปนใหญใน อาหรับ ดวยความหวังวาจะไดรับสวนแบงจากทรัพยสิน ท่ีปลนมาไดในการสงคราม บุคคลเหลานี้ตางก็ ติดตามทา นฮเู ซนไปในทางทรุ กนั ดาร บัดนี้ทานฮูเซนตองการที่จะแสดงสถานการณอ ันแทจ รงิ ใหแ กพวกท่ี ติดตามทานไดทราบ เพื่อทานจะไดมิตองรับผิดวาเปนผูปดบังเงื่อนงําแหงความจริงแกผูท่ีติดตามทาน ทา นจงึ เรียกผูทตี่ ดิ ตามทา นมาชุมนมุ กนั พรอมหนา ทา น แลวทานกก็ ลา วอธิบายดงั ตอ ไปนี้ “ทา นทั้งหลาย ไดรูเหน็ เปนพยานแลว วา อะไรไดบังเกิดข้ึนแกฉัน มันยอมเปนไปตามธรรมชาติที่ เหตกุ ารณตางๆ ยอ มเปลี่ยนแปลงไปตามเวลา ความดกี ําลังจะสูญส้ินไป แตความเลวรายกําลังจะเขามา แทนท่ี เปน เวลาทคี่ นดจี ะตองเผชิญกับความตายและเหลาวายรายกลับมีชีวิตรอด ฉันขอใหทานท้ังหลาย พึงสังวรไววา บุคคลใดที่ปราศจากความกลาหาญที่จะเผชิญกับคมหอคมดาบ เพ่ือรักษาความดีจนชีวิต หาไม ก็ขอใหถ อนออกไปเสียจากท่นี ี่ ณ บัดนี้ ทานฮูเซนกลาวยังไมทันขาดคํา ก็มีบุคคลซ่ึงขาดความมั่นคง ท่ีจะรักษาความดีเปนจํานวนมาก ถอยหนไี ปในทางทศิ คางๆ ทว่ั ทุกทาง
แลวทานฮูเซนก็กลบั เขา ไปในกระโจม ดวยความเศราโศก ทต่ี อ งสูญเสียมุสลิม บุตรของอะกีลไป ในขณะนั้นอะลี บุตรชายคนท่ีสอง ไดเขามาหาทาน เมื่อเห็นบิดาอยูในลักษณะเศราระทมจึงเขาหาโดย ใกลชิด เมื่อทา นเหน็ บตุ รชายเขามา จงึ ถามความประสงคข องเขา “คณุ พอครบั ” อะลบี ุตรของทานกลา วขึน้ “เรามไิ ดทาํ ทกุ ส่ิงทกุ อยางถกู ตองดอกหรือ” “ขอพระเจาทรงเปนพยานเถิด” ผูเปนบิดากลาวตอบ “เราไดกระทําทุกสิ่งทุกอยางตามทํานอง คลองธรรม” “ถาเปนเชน นั้น” ผูเปนบุตรกลา ว “เราจะตอ งกลวั อะไรกับการสละชพี เพ่อื รักษาความยตุ ธิ รรม” คํากลาวของบุตรซึ่งพรอมอยูเสมอที่จะท่ีสนับสนุนความถูกตอง ไดกอใหเกิดกําลังใจอกผูเปน บดิ าทา นจงึ เอยปากอวยพรบตุ รและสง่ั ใหอ อกเดนิ ทางไปสูกฟู ะฮตอ ไป ขณะที่เกิดเหตุการณตางๆ ข้ึน บุตรชายคนโตของทานฮูเซน ซ่ึงเกิดจากภรรยาชัรบานู ซึ่งเปน ธิดาของจักรพรรดเิ ปอรเ ซียน้ัน คงนอนปว ยอยดู ว ยพิษไข ขณะเดินทางตอไปทานฮูเซนไดผานบอน้ํา ทานจึงสั่งใหบรรจุนํ้า ในภาชนะสําหรับเก็บน้ํา ให เต็มตามจํานวนท่ีมีอยู ผูที่ไดรับคําส่ังตางก็ไมทราบวา ทําไมทานจึงไดส่ังการเชนนี้ ตางจึงพากันแจงตอ ทานดวยความนอบนอมวา ตามระยะทางที่จะไปนั้น น้ํายังพอจะหาไดเปนจํานวนมาก ไมจําเปนตอง บรรจุน้ําใหเต็มท่ีไปจากท่ีน่ี แตทานก็ยังคงยืนยันตามคําส่ังเดิม ตางจึงตองปฏิบัติตามคําสั่งน้ัน เมื่อได เดินทางตอไปอีกเล็กนอย กองคาราวานเล็กนี้ก็ไดไปถึงสถานท่ีแหงหนึ่งเรียกวา อัชร็อฟ ผูนําทางของ ทานฮูเซนก็กลา วออกมาวา “โอพ ระผูเ ปนเจา” เมอ่ื ทานฮเู ซนถามวา “มีอะไรหรือ” ผนู ําทางผูน้นั กช็ ี้แจงวา”ผมเคยผา นสถานที่นบ้ี อ ยๆ และครัง้ สดุ ทา ยทผ่ี มผานเม่ือเร็วๆนี้ ผมก็ไม เคยเห็นสวนอินทผาลัมอยู ณ ที่นี้เลย แตท าํ ไมตอนนจี้ งึ เห็นสวนอินทผาลมั อยทู ่นี ่ี “ “ดเู สียใหดี” ทา นฮเู ซนวา “แลว บอกฉนั อกี คร้งั หนึ่งซิวา มนั คืออะไรกนั แน” “ผมประหลาดใจจริงๆ ครับ ผูนําทางตอบวา “เจาสวนอินทผาลัมนี่ดูเหมือนจะไมไดหยุดนิ่ง แต เคลื่อนไหวไปมาได” “ดูใหด ๆี อกี สกั ครง้ั หน่งึ เถดิ ” ทานฮเู ซนแสดงความเห็น เมื่อไดเพงดูอีกสักครู ผูนําทางก็ตอบวา “ทานครับมันไมใชตนอินทผาลัมเสียแลว แตเปนทหาร กองหน่งึ พรอ มดวยอาวุธครบมอื มุงตรงมาทางเราครบั ” ภายในเวลาสองสามช่ัวโมง ทหารมาจาํ นวนหนง่ึ พันคน ภายใตการบังคับบัญชาของฮรู บุตรของ ยะซี ตะมีมี ก็มาปรากฏตัวอยูตรงหนากองคาราวานของทานฮูเซน ในสภาพที่เหนื่อยออนขนาดหนัก เพราะตองผจญกับความรอนแรงของแสงอาทิตย และความกระหายน้ํา แมแตสัตวพาหนะอยางมา ก็ เหน่ือยออน น้ําลายฟูมปาก ทหารตางเปนลมแดด ดวยความรอนและความเหน่ือยออนไปตามๆ กัน ทานฮูเซนจึงส่ังใหคนของทานหยุดกางกระโจม ณ สถานท่ีแหงน้ัน และเมื่อฮูรเดินโซซัดโซเซมาหา ทานฮู เซนกาํ ลงั จะถามอยูแลววา เขามาดว ยเร่ืองอันใด กพ็ อดีทฮ่ี ูรรองขอนํ้าดวยความกระหายวา
“ไดโปรดเถิด ขอน้ําขาพเจาด่ืมใหรอดชีวิตเสียกอน แลวขาพเจาจะเรียนใหทราบ ถึงวาขาพเจา มาทีน่ ่ีทาํ ไม” ทานฮูเซนจึงส่ังคนของทานใหจายน้ําแกทหารของฮุรและมาศึกอยางไมอ้ัน ขณะท่ีท้ังคนทั้งมา กําลังดื่มน้ํา ทานฮูเซนสังเกตเห็นทหารคนหนึ่ง ไมสามารถจะดื่มนํ้าจากถุงเก็บนํ้าซึ่งทําดวยหนัง เม่ือเขา พยายามเปด ถงุ นํา้ ออก นํ้าก็ไหลออกมาแรงจนเกินไป ไมสามารถจะด่ืมได ทานจึงเดินเขาไปใกลและยก ปากถงุ ใหส งู ขน้ึ และชว ยเหลือเขาจนดม่ื นํา้ ได ฮูรขอบคุณทานฮูเซนพลางกลาววา มาก็ดูเหมือนไดด่ืมนํ้าอยางอิ่มหนํา เพราะสังเกตดูตางก็ยก ศีรษะข้ึนจากน้ําตามๆ กัน แตทานฮูเซนแยงวา มานาจะยังไมหายหิวน้ํา ถามันไมไดด่ืมนํ้าและยกศีรษะ ขึน้ ถึงสามครงั้ ขณะน้ันใกลถึงเวลานมาซบาย ทานฮูเซนเตรียมทําพิธีนมาซ จึงหันมาถามฮูรวาจะนมาซกับ พรรคพวกของเขาหรอื ไม แตฮรู ตอบวา เขาจะนมาซตามหลังทาน ท้ังหมดจึงทําพิธีนมาซ โดยมีทานฮูเซน เปนผูนํา จากนั้นฮูรจึงแจงถึงความมุงหมายและหนาที่ที่เขาไดรับมอบใหมากระทํา ฮูรไดอานจดหมายที่ อุบัยดุลลอฮแ ตงตั้งเขาใหเปนผูจัดการนําทานฮูเซนไปยังกูฟะฮ และแสดงใหทานฮูเซนเห็นวาเขาตองการ ปฏบิ ัตติ ามคําส่ังของขาหลวง “ความตายจะมาสูเจา” ทานฮูเซนกลาวอยางหนักแนน “ถาเจาตั้งใจจะปฏิบัติเชนนั้น” จากน้ัน ทานส่ังคนของทานขึ้นมาและอูฐ เม่ือทุกคนพรอมดีแลว ทานฮูเซนก็ควบมาออกนํา ฮูรจึงส่ังทหารใหเขา ขวางไว และตัวฮูรเองเขามายึดบังเหียนมาของทานฮูเซนไว เพ่ือนําเขาไปสูกูฟะฮ ทานฮูเซนจึงชักดาบ ออกมาพรอมกับกลาววา “แมของเจาตองเดือดรอนแน เหตุใดจึงมายึดบังเหียนมาของฉันไว เจาตองการ อะไร” ฮูรกลาวตอบดวยความละอายและความโกรธในเวลาเดียวกันที่ทานเอยช่ือมารดาของเขาตอหนา คนจํานวนมาก “ทานฮูเซน ถาเปนบุคคลอ่ืน มากลาวช่ือมารดาของขาพเจาเชนน้ี ขาพเจาจะตอบโตเขา อยางรุนแรง แตขาพเจาตองการสดุดีช่ือมารดาของทานทุกครั้งที่เอยถึง เพราะทานหญิงเปนบุตรีแหง ทา นศาสดาของขา พเจา ขาพเจาเพยี งตอ งการนาํ ทานไปพบบุตรของซิยาด” จากน้ันฮุรจึงกลาวกับทานฮูเซนอยางแผวเบาวา “ไดโปรดเถิด ขอใหเราปลีกตัวออกจากท่ีน่ีไป เจรจากันในทรี่ โหฐานเถิด” เมื่อทานฮูเซนเห็นวาฮูร เปนผูที่มียางอาย ไมใชคนหนาดาน จึงคลายความโกรธลง และตามฮูร ออกหา งจากกองทหารไป จากนั้นฮรู จงึ พดู ขน้ึ วา “ขอใหมือขา พเจาดว นเถดิ ถา ขาพเจา ยึดบังเหียนมาของ ทา นดวยเจตนาราย แตขาพเจามคี วามเสยี ใจที่จะเรยี นทา นวา ขา พเจามที ี่ทางเปนของตนเองอยูในกูฟะฮ ซ่ึงอยูภายใตการปกครองของขาหลวงเมืองกูฟะฮ และถาขาพเจาไมปฏิบัติตามคําสั่งของเขา ขาพเจา เกรงวาท่ีทางของขาพเจาจะถูกริบ เพราะฉะน้ันวิธีท่ีดีที่สุดก็คือ ขอใหทานไปรวมกับขาพเจา เปน ระยะทางเพยี งเลก็ นอ ยกวา จะคาํ่ และกอ นสวางก็ขอใหท าน ไดเลือกทางเดนิ ของทานออกไปตามใจชอบ เถิด ขาพเจาจะไดมีจดหมายไปถึงอุบัยดุลลอฮ แกตัวไปวา ดวยความเคารพในสิ่งหวงหามของทาน ศาสดา (สตรีในครอบครัวของทาน) ขาพเจาจึงต้ังกระโจมหางออกไปจากกระโจมของมิตรสหายของ ทานฮเู ซน แตท านกลบั หนีขาพเจา ไปเสยี ในยามวิกาล“
ทานฮูเซนมีความเห็นใจฮูร และตกลงตามคําขอของฮูร แลวจึงเปล่ียนเสนทางเดิน คือแทนที่จะ ไปกูฟะฮหรือกลับไปมะดีนะฮ กลับเปนเสนทางไปสูอะซีมและกอดิซียะฮ ซึ่งเสนทางที่เปลี่ยนน้ีเขวไป จากเสนทางสูกูฟะฮเพียงเล็กนอย ฮูรก็ติดตามทานไปตลอดทาง จากน้ันทานฮูเซนก็ไปหยุดอยูที่ ฮะซีบุล ฮะญานาต ณ ที่น้ีทานพบบุรุษสี่คน ควบมาจากกูฟะฮตรงมาหาทาน ฮูรจึงพยายามเขาขวางไมใหบุคคล เหลานี้พบทานฮูเซน แตทานไมยอมและเรียกคนทั้งส่ีเขาไปพบ หน่ึงในสี่คนนั้นช่ือฏรมาฮ บุตรของอะดี ฏออี ไดถามทานฮูเซนวา “ทานฮูเซนครับ คนสําคัญในกูฟะฮน้ัน บัดน้ีเปนศัตรูกับทานทุกคนแลว แต สําหรับบุคคลทั่วไป ถึงแมวาจะยังคงรักทานอยู แตการขูขวัญและใหสินบนจากบุตรของซิยาด จะทําให พวกนีช้ ักดาบออกมาตอ สูกบั ทา น” เมื่อทานฮูเซนถามถึงกอยซ บุตรของมุซะฮฮัร ศ็อยดาวี คนนําสาสนของทานที่สงไปกูฟะฮ ฏร มาฮกลาววา “กอยซถูกนําตัวไปพบอุบัยดุลลอฮ ซึ่งมีคําสั่งใหเขากลาวคําประณามสาปแชงทานอะลี และบุตรหลานของทาน แตตรงกันขามกอยซกลับกลาวคําประณามสาปแชงอุบัยดุลลอฮและพรรคพวก ของมนั กอยซจ ึงถกู สังหารเชนเดียวกับอบั ดลุ ลอฮ บตุ รของยักฎิร เม่ือทราบขาวนี้ ทานฮูเซนมีความสลดใจจนนํ้าตาคลอเบาท้ังสอง ดวยจิตใจที่ราวราน ทานได รําพงึ โองการจกั คมั ภรี อ ัล กรุ อานดังนี้ “บางคนไดเดินทางไปถึงจุดจบแลว และบางคนก็กําลังเดินทางไปสูจุดจบอันเดียวกัน โดยมิไดมี การเปลย่ี นแปลง” แลว ทานฮูเซนก็กลาวคําอํานวยพรแกผูท่ีสละชีวิตเพื่อพระเจาและความเที่ยงธรรมดังนี้ “ขอพระ เจาไดโปรดกรุณาใหพวกเราท้ังหลาย อยูรวมกันในโลกหนาดวยความคุมครอง และความกรุณาปรานี ของพระองคท าน” ฏรมาฮมีความฉงนสนเทห ท่ีเห็นมิตรสหายของทานฮูเซนมีจํานวนเพียงนอยนิดเหลือเกิน จึง กลาวปรารภวา “การตระเตรียมของฝายอุบัยดุลลอฮนั้นย่ิงใหญเหลือเกิน จนกระทั่งทองทุงของกูฟะฮ เนอื งนองไปดวยกําลังทหาร อยางท่ีขาพเจาไมเคยพบเห็นมาเลยในชีวิต เมื่อตรวจพลเปนที่เรียบรอยแลว ทหารทั้งหมดน้ีจะถูกสงมาตอสูกับทาน ขาพเจาเห็นวาพวกทานมีจํานวนนอยเสียเหลือเกิน แมแตทหาร ของฮูรทมี่ ากับเขากเ็ พียงพอท่ีจะตอสูกบั ทาน” ทา นฮเู ซนเริ่มเดนิ ทางตอ ไปอีก และหลังจากที่เดินทางมาเปนเวลานาน ทา นก็หยุดลง ณ สถานที่ อันมีนามวา ซีุชม ณ ท่ีนี้ทานฮูเซนไดรวบรวมพลพรรคของทานอีกคร้ังหน่ึง พรอมกับกลาวปราศรัยตอ พวกเขาวา “เหตุการณท่ีเกิดขึ้นเปนท่ีแจงชัดแกทานท้ังหลายดีอยูแลว และโลกไดเปลี่ยนแปลงไป ความ ดีสูญหายจนเกือบหมดส้ินแลว นี่เปนสมัยของทรราช ผูท่ีติดตามประพฤติความดีตางก็พนผานไปแลว เวลาทผ่ี ซู งึ่ เชื่อในพระเจา และความดีท่ีแทจ ริง จะตองสละชีวิตเปนพลีในนามแหงพระเจาและความดีงาม ไดมาถึงแลว ชีวิตที่ตองรวมกับทรราชเหลาน้ี มีแตความอัปยศอดสูและความลําบากสําหรับฉัน ฉันจึง ชอบทจ่ี ะสละชีวิตเปน พลีใหแกพระเจา ความดแี ละความเท่ยี งธรรม ตอ จากนัน้ ซุฮัยร บุตรของกอยน ไดลุกขน้ึ กลา วตอบทานฮูเซนแทนมิตรสหายของทานวา “ทานผู เปนหลานของศาสดาแหงพระเจา พวกเราไดฟงคํากลาวแลว ขอพระผูเปนเจาจงเปนพยาน ถาแมนการ
หนีเอาตัวรอดจากทาน จะไมมีความผิด หรือเหลาพวกเราทั้งหลายนี้สามารถจะมีชีวิตอยูนิรันดรไมมีวัน ดับ พวกเราก็จะขอยอมตายภายใตการนําของทาน ดีเสียกวาการมีชีวิตอยูภายใตการปกครองของเหลา นทรราช” ตอจากนั้นนาฟอ บุตรของฮิลาล ก็พูดขึ้นบางวา “พระเจาจงเปนพยานดวย ไมเห็นจะเปนการ ลําบากหรือคับแคนอันใด ในการท่ีจะไปพบกับพระผูสรางเรา พวกเราไมเคยเกลียดหรือกลัวความตาย เลย พวกเรามีความแนนอนและม่ันคง ในความมุงหมายและเจตนาดีท่ีถูกตอง พวกเราขอเปนมิตรกับ มติ รของทานและเปนศัตรกู บั ศัตรขู องทา น” ตอจากนั้นบุร็อยร บุตรของคอฎีร ไดลุกข้ึนกลาวบางวา “ขอพระเจาทรงเปนพยานดวยทานผู เปนหลานของทานศาสดา พระเจาคงจะอวยพรใหแกเราบนนามของทาน ถาพวกเราไดทําการตอสูเพื่อ ทาน” จากนั้นกองคาราวานนอยๆ ของทานฮูเซนก็ออกเดินทางจากท่ีนั่นตอไปอีก โดยมีฏรมาฮเปน ผูนําทาง บางครั้งฮูรก็มารวมเดินทางกับทานฮูเซนดวย บางคร้ังก็แยกออกไปตางหาก ในไมชาก็ถึง สถานท่ีแหง หน่ึงเรยี กวานัยนะวา ณ ท่ีน้ันมาลิก บุตรของนะซัร กันดี คนนําสาสนไดข่ีอูฐมาจากกูฟะฮ นํา สาสน ของอุบัยดลุ ลอฮมามอบใหฮรู ซ่งึ มีใจความวา “เมื่อจดหมายถึงมือเจาและผูแทนของขาอยูกับเจา จงควบคุมฮูเซนไวใหจงดี บีบบังคับและนํา เขาไปยังท่ีปราศจากนํ้าและไรท่ีพักพิงอาศัยเทาน้ัน ขาไดสั่งคนถือหนังสือของขาไมใหละจากเจา จนกวา เจา จะปฏิบตั ิตามคาํ สั่งของขา” ทานฮูเซนยังคงเดินทางตอไป จนกระท่ังถึงทุงราบ ซ่ึงอยูหางจากกูฟะฮประมาณ 10 ไมล และ หางจากแมน้ํายเู ฟติสประมาณ 3 ไมล ณ สถานทแี่ หง นมี้ า ของทานฮูเซนไดห ยดุ ลง ไมยอมกาวเดินตอไป แมวาทานจะเปลี่ยนมาตัวใหมมาก็ยังคงเหมือนเดิม แมทานตองฝนหวดแสลงไป ซึ่งเปนส่ิงที่ทานไมเคย ปฏิบัติ มาก็ยังคงยืนน่ิงไมยอมกาวขาเดิน ทานจึงส่ังใหเรียกหมูชนที่อาศัยอยูในละแวกดังกลาวมา สอบถาม เมื่อผูคนเหลานั้นเขามาหาทานดวยความนอบนอม ทานจึงถามถึงชื่อของสถานที่แหงน้ัน มี ผตู อบวามนั ช่ือ ฆอติรยี ะฮ อกี คนหนง่ึ แยงวา มันยงั เปน สวนหน่งึ ของ นัยนะวา แตคนทีส่ ามบอกวามนั ช่ือ ซะฟะยะฮ ทานฮูเซนยังคงสอบถามตอ ไปวา ยงั มชี อ่ื อื่นๆ อกี หรอื ไม จนกระท่ังชายชราผูหนึง่ กลาวขน้ึ วา “ทานผูเปนหลานของทานศาสดา ฉันไดยินพอแม ปูยา ตายาย เรียกสถานท่ีแหงน้ีวา กัรบะลาอ อันเปนสถานท่ี ที่ศาสดาทานกอนๆ เมื่อผานสถานที่แหงน้ีก็มักจะไดรับความยากลําบากอยางแสน สาหสั ” ทานฮเู ซนผงกศีรษะรับคําบอกเลา พลางกลาววา “อา! ท่ีน่ีเองคือสถานท่ีแหง “ความยาก” และท่ี แหง “ความลาํ บาก” การเดินทางของฉนั จะสิ้นสดุ ทีน่ ี”่ แลว ทา นจึงสง่ั ใหค นของทานหยุดพกั ณ สถานทีแ่ หงนี้
บทท่ี 11 ทานฮูเซน ณ กัรบะลาอ นักประวัติศาสตรไดลงความเห็นเปนเอกฉันทรวมกันวา ณ วันพฤหัสบดีท่ี 2 เดือนมุฮัรรอม (เดือนที่หน่ึงของปฏิทินอิสลาม) ปฮิจเราะฮที่ 61 หรือวันท่ี 1 ตุลาคม ค.ศ.680 เปนวันท่ีทานฮูเซนและ ผูติดตามจํานวนนอยนิดของทานเดินทางถึง กัรบะลาอ เม่ือลงจากพาหนะท่ีทานขี่ ทานไดกอบดิน ที่อยู ณ สถานที่แหงนั้นมาเทียบกับเน้ือดินท่ีทานนําออกมาจากกระเปาเสื้อของทาน ซ่ึงเปนเน้ือดินที่ทานตา ของทานมอบใหไว พรอมกับทํานายวา ทานจะตองพลีชีพ ณ แผนดินท่ีมีเนื้อดินตามตัวอยางท่ีทานใหไว เมื่อทา นฮูเซนไดเ ทียบและดมดูเน้อื ดินทงั้ สองแลว ทา นก็โยนมนั ลงพลางกลาววา “สถานท่ีน้ีเปนสถานที่สุดทายของเรา ณ ที่แหงน้ี ทั้งคนหนุมสาวและคนแกของเราจะตองถูก พิฆาต ณ ท่ีน้ีเหลาสกุลสตรีของเราจะตองถูกย้ือแยงเคร่ืองนุงหม ณ ท่ีนี้มิตรสหายและผูที่รักใครเรา จะ พากันมาเยี่ยมเยยี นสถานทฝี่ งศพของเรา อันคําทาํ นายของทา นจะปราศจากความจรงิ ยอ มเปนไปไมไ ด” กอนที่จะกลาวถึงเหตุการณอันนาสยดสยองของกัรบะลาอ ขอใหเรามาคนควาหาท่ีตั้งตามหลัก ภมู ิศาสตรข องกัรบะลาอ และสอบสวนประวตั ิความเปน มาของสถานทแ่ี หง นีต้ ามสมควร บนแผนท่ีของบริเวณคาบสมุทรอาหรับหรือท่ีต้ังของประเทศอิรักปจจุบัน เราจะพบกัรบะลาอ ตั้งอยูหางจากแมน้ํายูเฟรติสราว 3 ไมล หางจากแบกแดดมาทางทิศตะวันออกเฉียงใตราว 50 ไมล ณ ที่นีผ้ ูคนจากทวั่ ทกุ สารทิศตางหล่ังไหลกนั มา เพ่ือเย่ยี มและเคารพศพของทานฮูเซน บัดนี้ กัรบะลาอกําลัง เจริญข้ึนเปนเมืองนอยๆ ทั้งในดานประชากรและการคา แตในสมัยท่ีทานฮูเซนมาถึงสถานที่แหงน้ี มัน เปนทองทุงทะเลทราย ที่จะหาตนไมข้ึนสักตนเดียวก็แสนยาก และผูคนตางก็หวาดกลัวไมมีใครกลาต้ัง รกราก อยู ณ ท่นี ้ัน มองออกไปสดุ สายตา จึงเห็นหมูบานหลังนอยๆ ของเผา บนอี ะสัด ตงั้ อยลู ิบๆ แมแตมูซา (โมเซส) ก็หลงทางอยู ถึง 40 ป ณ สถานที่เปลี่ยวอันนาสะพึงกลัว ซ่ึงอยูใกลกันกับ กาดิชบารน ี ซ่งึ ปจ จุบนั นเ้ี รยี กวา กอดิซียะฮ เปนท่ีเช่ือถือกันในหมูมุสลิมวาสําเภาของนูฮ (โนอา) ไดตองพายุอยู ณ ท่ีนี้กอนในวันท่ี 10 มุฮัร รอม ภายหลังอีกหนึ่งอาทิตยจึงไปคางอยูบนยอดเขาูดีย แมแตทานศาสดาอีซา (เยซู) ก็เคยผานกัรบะ ลาอ และแสดงความวิปโยค ถงึ เหตกุ ารณซ ึง่ จะเกิดข้นึ ตอไปภายภาคหนาอกี เจด็ รอ ยป ไมม ขี อสงสยั หรือปญหาเคลอื บแคลงใดๆ วา ในสมยั ฟาโรห แหง อัยคุปต สถานท่ีแหงนี้ เปนที่อยู อาศยั ของบุคคลท่ีมใี จเปน ปฏิปกษกับพระเจา ซ่ึงพระองคไดทําลายคนเหลาน้ันลง เพื่อลางทุงกัรบะลาอ ใหสะอาดหมดจด เพ่ือบุคคลจํานวนหน่ึงอันนอยนิด จะไดใชทุงกัรบะลาอ เปนสถานที่พลีชีวิตเพ่ือความ ดแี ละเพ่ือพระเจา ขอใหเรายอนกลับมาถึงเรื่องราวของเราอีกคร้ังหน่ึง ทานฮูเซนยังไมทันจะไดเลือกสถานที่อัน เหมาะสมสําหรับตั้งท่ีพัก ฮูรก็ส่ังใหทหารของตนตั้งกองลงยังริมฝงแมนํ้ายูเฟรติส เพ่ือปองกันมิใหทานฮู เซนเขามาต้ังกระโจมริมนํ้าไดกอน ซุฮัยร บุตรของกอยน ผูมีความชํานาญในการศึกเปนอยางดี ไดให ความเห็นแกทานฮูเซนวา เมื่อฮูรมีทหารมาแตเพียงหนึ่งพันคน ยอมเปนการงายท่ีจะจูโจมไมใหรูตัว และ
ทําลายขาศึกเสียใหสิ้นเชิง แตทานฮูเซนไมเห็นดวยโดยอางวา ทานจะไมยอมเปนฝายกอศึกข้ึนกอน เพราะจะถูกตราหนา วาเปน ผรู กุ รานในสายพระเนตรของพระเจา บุคคลบางคนทมี่ ไิ ดซ าบซ้งึ ถงึ ประวตั ิศาสตรข องอิสลาม ไดกลาวหาวา เหตุการณอันนาสลดใจที่ เกิดขน้ึ ณ กรั บะลาอน ้นั เปน เหตุการณท ีเ่ กีย่ วเน่อื งกบั การเมือง ไมมีความสําคัญทางศาสนา การที่ทานฮู เซนปฏิเสธคาํ แนะนาํ ของมติ รผูเจนจัดในการสงคราม ยอมแสดงใหเห็นน้ําใจและเจตนาของทาน ในอันท่ี จะผดุงความยุติธรรม และหลักธรรมของทานศาสดามุฮัมมัด ย่ิงเสียกวาที่จะคิดเอาชนะขาศึกศัตรูดวย กาํ ลังอาวุธ ทานฮูเซนและมิตรสหายของทานตางลงจากพาหนะของตน และเหลาสตรีก็ลงจากพาหนะ เชนกัน ขณะที่อุมมูกุลซูม นองสาวคนเล็กของทานฮูเซนวางเทาลงบนพื้นดินพลันฝุนละอองสีเหลืองก็ ปลิวฟุงกลบไปทั่วบริเวณนั้น ทําใหเธอรองบอกกับพ่ีชายของเธอวา “ฉันมีความหวาดหวั่น และเกรงกลัว ตอ ทุงราบอันนา สะพงึ กลวั น้ี ฉนั ขอใหพี่ยา ยสถานที่ตงั้ กระโจมไกลออกไปจากสถานทแ่ี หง นีเ้ ถดิ ” “โชคไมอํานวยที่จะใหเรายายออกไปขางหนาหรือถอยไปขางหลังจากสถานที่แหงน้ี” ทานฮุเซน ตอบ ทา นฮูเซนลบู คลําดาบของทานพลางกลาววา “โอ อนาถ! มิตรภาพของโลกน้ี ทกุ วนั คืน มแี ตผคู นถูกเขนฆา จะหาสิ่งใดมาแทนกันกม็ ไิ ด บุคคลทกุ คนจะตอ งเดนิ ไปตามทางทฉี่ นั เดนิ เวลาทจี่ ะตอ งจากโลกนีข้ องเรา ไดเ ขามาใกลเ สยี เหลอื เกนิ แลว อํานาจของพระเจาเทา น้นั ทจ่ี ะควบคุมทุกสงิ่ ทกุ อยา ง พระองคเ ทา นั้นทีเ่ ปนยอดของความดี และไมมผี ใู ดท่จี ะประเสริฐเทียบเทียมพระองค” อบูมิคนัฟ นักประวัติศาสตรผูมีชื่อไดบันทึกเหตุการณอันนาสลดหดหูหัวใจ ณ กัรบะลาอ ตาม คําบอกเลาของทานอะลีซัยนุลอาบิดีน บุตรชายคนโตของทานฮูเซน ซ่ึงนอนปวยอยูในวันแหงการฆา สังหารมีใจความดังน้ี “ฉันตั้งใจฟงคํารําพันของคุณพอ อยูดวยดวงใจที่เศราสลด แตฉันก็พยายามสะกด ใจไว อาของฉันซัยนับ ซึ่งดวงใจของทานแหลกสลายลงแลว ภายใตภูผาอันถมึงทึงของความยากลําบาก อยางแสนเข็ญ ไดมาปรากฏกายตอหนาพอดวยนํ้าตานองหนาพลางกลาววา “พี่ที่รักผูเปนความสุขตา เปนความฉ่ําเย็นตอหัวใจ และเปนชีวิตจิตใจของฉัน ฉันอยากจะตายเสียยิ่งกวาไดยินคําพูดเชนนั้นของ พ่”ี เมื่อทานฮูเซนเห็นนองมีความวิตกกังวลจนเกินควร จึงใหสติวา “อยาใหเจามารรายมันทําลาย ความอดทนของนองเสีย ความตายเปนสิทธิของทุกๆ คน ไมวาจะอยูบนกองทุกขหรือกองสุข ความตาย ยอมเปนของเที่ยงแท พระเจาเทานั้นท่ีเปนพระสัพพัญู ไมรูเกิดแกเจ็บตาย พระองคเทานั้นท่ีสามารถ บัญชาใหเหตกุ ารณตา งๆ เกดิ ข้นึ ตามความประสงคของพระองค คุณพอและคุณตาของพ่ีนั้นเปนบุคคลท่ี ดีกวา พี่เสียอีก ทานก็ยงั ตองตาย เพราะฉะนน้ั ความตายจึงเปน ทั้งสทิ ธแิ ละหนาท่ีของมนษุ ย”
“เม่ือพี่ถูกฆา” ทานฮูเซนกลาวตอไป “ขออยาใหนองแสดงความเศราสลดใจ แตประการใดเปน อันขาด” จากน้ันทานฮูเซนก็ปลอบโยนเธอและพาเขาไปในกระโจม เมื่อออกมาจากกระโจมทานมีคําส่ัง ใหเหลามิตรสหายของทานตั้งกระโจมรายลอมกระโจมของพวกสตรี เมื่อเสร็จการแลวทานสั่งใหเรียก ผูคนเผาบนีอะซัด ท่ีตั้งถิ่นฐานอยูบริเวณน้ัน ทั้งหญิงและชาย หนุมและแก มารวมกัน และสอบถามวา ใครเปนผูครอบครองผืนดินท่ีทานยืนอยู บัดน้ันทานไดจายเงินจํานวน 60,000 เหรียญทอง เพื่อซ้ือท่ีดิน จากเจาของ ท้งั ทค่ี นสว นใหญพากนั คัดคา นวา พ้นื ทีเ่ หลาน้ีเปนทองทะเลทรายรกราง ไมมีอะไรที่สามารถ งอกเงยออกมาได แตทานฮเู ซนกลาววาทา นจะฝง รกรากทนี่ ี่ และทาํ ใหพ้นื ท่ีน้กี ลายเปนเมือง จากน้ันทาน จึงกลาวขอรอ งตอ ชาวบนอี ะซดั ดงั น้ี “ฉันไมมีความประสงคท่ีจะคากําไรจากที่ดินผืนท่ีฉันซ้ือน้ี แตฉันขอรองกับพวกทานวา ภายใน เวลาอีกไมกี่วัน ฉันพรอมดวยบุคคลไมวาหนุมหรือแก ที่ติดตามฉันมา จะถูกฆาเหมือนฝูงแกะอยู ณ ที่น้ี และศัตรูจะท้ิงซากศพของเราไวอยางไมนําพา ฉันขอรองใหพวกทานฝงศพของพวกเรา และเม่ือมิตรของ เราเดินทางมาคนหาเพ่ือเยี่ยมเยียนศพ ฉันขอใหพวกทานรับรองพวกเขาสัก 3 วัน และนําพวกเขามา เยีย่ มท่ีฝงศพของเรา” แลวทานก็เรียกหญิงชาวบนีอะซัดคนหน่ึงเขามา พลางกลาววา “ถาพวกผูชายไมทําตามคําขอ ของฉัน และปลอยซากศพของเราไว โดยไมฝง เพราะเกรงกลัวการถูกทําทารุณกรรมจากพวกอุมัยยะฮ ขอใหพวกเธอชวยกรุณาดูแลวา ศพของเราไดรับการนําพาและเอาใจใสพอสมควร เพราะพวกเธอเปน ผูหญิงคงไมม ีใครคิดทาํ ราย” สุดทายทานเรียกเด็กๆ ชาวบนีอะซัดเขามาพลางกลาววา “ถาผูปกครองของพวกหนูๆถูกพวกอุ มัยยะฮขูเข็ญ และใหสินบนไมใหฝงศพของเรา ฉันขอใหพวกหนูนํากอนดินคนละกอนมาชวยถมศพของ พวกเราในเวลาท่ีพวกหนๆู มาเที่ยวหรือวิ่งเลน อยูแถวน”้ี ในวนั ที่ 3 มฮุ รั รอม ทหารจาํ นวนหกพนั คน ภายใตการบังคับบัญชาของอุมัร บุตรของสะอัด บุตร ของอบวี ักกอส ไดเ ดนิ ทางมาถงึ กรั บะลาอ อมุ ัรผูน เ้ี ปนนายทหารภายใตก ารบังคับบัญชาของอุบัยดุลลอฮ บุตรของซิยาด กอนทีอ่ ุมัรจะรบั ทาํ งานนี้ อุบัยดลุ ลอฮไ ดเ รยี กประชมุ ลกู นอ งของตน โดยมีการต้ังรางวัลวา ผูใดสามารถทาํ ลายทา นฮเู ซนและพลพรรคของทา นได จะไดรับรางวัลตอบแทนดวยการใหเปนผูปกครอง เมืองเรย เปนเวลาสิบป ซ่ึงหมายถึงผลประโยชนมหาศาลจากการเก็บผลประโยชนตางๆในทองถิ่น อุมัร เปนคนแรกท่ีว่ิงออกไปแสดงความจํานงกอน แตขอเวลาสักหน่ึงเดือน เพื่อจัดการธุรกิจสวนตัวให เรียบรอย กอ นออกเดนิ ทางไปเผชิญหนา กบั ทา นฮูเซนแตคําขอน้ีไดรับการปฏิเสธ อุมัรจึงขอเวลาเพียงสิบ วัน แตเพยี งสบิ วนั ก็ยงั คงถกู ปฏเิ สธอกี อุมรั จงึ รีบกลบั ไปบา น แตก็เผอิญพบกับลูกหลานของบรรดาสาวกทานศาสดาท่ีเคยอพยพไปมะ ดีนะฮและลูกหลานของบรรดาสาวกผูคอยชวยเหลือทานศาสดาอยูที่มะดีนะฮ รอคอยเขาอยู พวกน้ีตาง ต้งั คาํ ถามตอ อุมัรวา
“อุมัร ! ทานกลาท่ีจะตอสูกับกับหลานของทานศาสดาเชียวหรือ ในเม่ือบิดาของทาน (สะอัด บตุ รของอบวี ักกอส) เปน บุคคลทห่ี กทีป่ ระกาศตนเขารับนบั ถือศาสนาอิสลาม” อุมัรตอบวา “มีขอของใจอยูสองประการ ท่ีทําใหฉันตัดสินใจไมถูก การที่ตองสูญเสีย ผลประโยชนของเมืองเรย และการตอสูกับทานฮูเซน แตฉันเลือกเอาขางตอสูกับทานฮูเซนเสียยิ่งกวา การทจ่ี ะเสียผลประโยชนจากเมอื งเรย” แลวอุมัรก็รําพันขอความดังตอไปน้ี “ขอพระเจาทรงเปนพยาน ฉันตัดสินใจไมถูกวา จะเลือก เดินทางไหน การที่จะตองสูญเสียเมืองเรย หรือการฆาทานฮูเซน ซึ่งเปนญาติของฉัน ความสับสนในโลกน้ีมี มากมาย ฉะนั้นผลประโยชนจากเมอื งเรย คงจะทาํ ใหฉ ันเปน ทอ่ี บอนุ ใจ แนนอนเหลือเกินวา พระเจาจะตองอภัยใหแกฉัน ถึงแมการกระทําของฉันจะเปนการกระทําที่ เลวชั่วชาติ ที่สุดในหมูมนุษย คิดดูใหดีโลกน้ียอมมีคาของมันสําหรับปจจุบัน แตโลกหนานั้นเปนแต ความหวังและคํามัน่ สัญญา ลมๆ แลง ๆ เทาน้นั ไมมมี นษุ ยทฉ่ี ลาดคนใด ที่จะปลอ ยปลาทอี่ ยูในมอื เพือ่ ไปหาสวรรคว ิมานอันใด มนุษยพ ากนั กลา ววา พระเจาเปนผูสรา งสวรรควิมาน มนษุ ย โลกและนรก ถาคาํ ตอบเหลาน้ีเปน ความจริง ฉันกจ็ ะชดใชบาปของฉนั ในภายหลัง แตถาคําตอบเหลาน้ีเปนเพียงคําหลอกลวง ฉันก็จะไดรับความสําเร็จในการเปนเจาของโลกอัน ไพศาลน้ี พรอ มดว ยความสขุ สบายนานาประการ” อบูมคิ นัฟ ไดบ ันทกึ ไวว า พออมุ รั กลาวขอความน้ีจบ กไ็ ดย นิ เสยี งกลา วตอบมาจากทใ่ี ด หรือใคร กไ็ มสามารถจะทราบได ซึง่ มขี อ ความดงั น้ี “จงระวังเจา ลูกไมมีพอ ความพยายามของเจาจะไรผ ล เจาจะตองสูญเสีย แมแ ตส ิง่ ท่ีเปนของๆ เจา เอง ในไมชาเจาจะตอ งถกู สงไปยังขุมนรกอันไมรจู บ ถาเจา ฆา ทานฮเู ซน ท้งั ๆ ทร่ี ูว า ทานบริสทุ ธ์ไิ มมคี วามผิด เจา กจ็ ะกลายเปน คนทีม่ นษุ ย โดยทวั่ ไปตฉิ นิ เจาผูสูญเสียที่ใหญหลวงในหมูมนุษยชาติและสัตวโลก เจาจะไมมีโอกาสไดล้ิมรสชาติของ ผลประโยชนท ่เี มอื งเรย ภายหลังจากการท่เี จาฆาทานฮูเซน” ตอจากนั้นชีอับ บุตรของรุบอี มาถึงกัรบะลาอ พรอมทหารจํานวน 4,000 คน และยังมีทหาร ขบวนอ่ืนๆ อีก เชน อุรวะฮ บุตรของกอยส ซีนาน บุตรของอนัส ฮาซิน บุตรของนุมัยร ชิมร ซิลเยาชัน มะ ซาอิร บุตรของราฮี อัล มะซีนี ยะซีด บุตรของริกาบี กัลบี และบุคคลอ่ืนๆ อีก ซึ่งตางก็คุมทหารเขามาไม นอยกวาจาํ นวนพนั ฮูรเองกไ็ ดรับเพ่มิ เขา มาอีกสองพัน อบมู ิคนัฟ ไดบ ันทกึ ไววา ทุงกัรบะลาอเต็มไปดวยทหารของยะซีด จํานวนถึง 80,000 คน ซึ่งเปน ชาวกูฟะฮและอริ กั ซ่ึงยังไมรวมพวกซีเรยี และที่อน่ื ๆ อกี
ทุกคร้ังท่ีกองทหารเขามาท่ีทุงกัรบะลาอ เสียงกลองและแตรก็จะดังสนั่นหว่ันไหวไปท่ัวทุก สารทิศ ทุกครั้งที่ซัยนับไดยินเสียงกลองและแตรเหลานี้ดังข้ึน เธอจะเรียกอับบาสมาถามวา “มีกองทหาร ทเ่ี ปน ฝายมาชว ยทา นฮูเซนบา งหรือเปลา ” แตคําตอบท่ีไดรับก็คือ “ไม” ทุกครั้งไป ซัยนับจึงขอรองใหทานฮูเซนมีจดหมายไปถึงมิตรสหาย ของทาน ใหมาชวยตอสูเพ่ือรักษาความเปนธรรม ถึงแมทานฮูเซนจะรูดีถึงผลแหงการเขียนจดหมาย เชนนั้น แตเพื่อเอาใจและตามใจเธอ ทานจึงเขียนจดหมายไปหามิตรสหายบางคนของทาน จดหมาย ฉบับหน่ึงทเ่ี ขียนไปถงึ มฮุ มั มดั อัลฮานาฟยะฮ นอ งชายของทา น มีขอความดังน้ี “จากฮูเซน บุตรของอาลี ถึงมุฮัมมัด บุตรของอาลี และบุคคลท่ีอยูในตระกูลฮาชิมคนอื่นๆ ท่ีอยู รว มกบั เจา ขอใหเจาไดช ว ยรับรไู วดว ยวา ฉันไดหนั หลงั ใหก บั โลกน้ี และยนิ ยอมสละชีวิตเปนพลีเพื่อธรรม ฉันไดฝกตนเองโดยคิดเสียวา โลกน้ีเปนอนิจจังและฉันเชื่อวา โลกหนาเปนโลกแหงนิรันดร ฉันไดเทียบดู คา ของโลกในปจจุบนั นก้ี บั โลกในอนาคต และฉันขอเลอื กโลกในอนาคตแทนโลกปจจบุ ัน” ในวันท่ี 4 เดือนมุฮัรรอม อุมัร บุตรของสะอัด แสดงความประสงคท่ีจะสงคนไปไตถามถึงเหตุท่ี ทา นฮูเซนมากูฟะฮ แตไมมชี าวกฟู ะฮคนใดกลาเขาหนาทาน เพราะชาวกูฟะฮน่ีเองท่ีเปนผูเชิญทานมายัง กูฟะฮ แตบัดน้ีไดไปเขากับฝายศัตรูเพ่ือตอสูกับทาน อยางไรก็ดี กาซีร บุตรของอับดุลลอฮ ไดอาสาที่จะ เขาพบทานฮูเซน เม่ือเขาใกลที่พักของทาน เขาจึงรองขึ้นดวยเสียงอันดังวา “ทานฮูเซน ! ทานมาที่น่ีดวย เหตุอันใด ทา นมาหาพวกเราทําไม ?” ทานฮูเซนถามพวกพอ งของทา นดูวา มใี ครรจู กั มนษุ ยสามหาวผนู ้ีบา ง อบูตัมมามยั ซยั ดา วี ตอบวา “บคุ คลผนู ้เี ปนผทู ชี่ ั่วชาติท่ีสุดในโลก” ทา นฮเู ซนจงึ สงคนไปถามเขาดวู า ตองการอะไร เม่ือคนของทา นสอบถามดูจงึ ทราบวา เขาขอเขา พบเพอ่ื เจรจากับทา นฮเุ ซนเปนการสวนตวั ซฮุ ยั ร บุตรของกอยน อนญุ าตใหเขาเขา พบได แตต องปราศจากอาวธุ แตกาซีรปฏิเสธไมย อมทําตาม จงึ ไมไ ดร ับอนญุ าตใหเขา พบ อุมัร บุตรของสะอัด จึงสงกุรเราะฮ บุตรของกีซี ฮันซาลี เขาพบทานฮูเซน ซึ่งทานแจงวา ชาว กูฟะฮไดเชื้อเชิญทาน มาสอนสอนศาสนาและศีลธรรมจรรยาแกประชาชน ทานรูสึกวาเปนหนาท่ีของ ทานที่จะปฏิบัติตามคําขอนั้น แตถาพวกนั้นเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมาในบัดน้ี และไมมีความประสงคเชนเดิม ทานก็จะเดินทางกลับ จากนั้นทานฮูเซนก็ขอใหกุรเราะฮกลับไปชี้แจงเรื่องน้ี ณ คายของอุมัร แตกุรเราะฮ ไมยอมกลับโดยกลาววา “ฉันจะไมยอมกลับไปนรกอีก เม่ือฉันออกมาพนแลว คายของทานฮูเซนน้ัน เปรียบเสมือนสวรรค ไมมีคนใดท่ีเขามาแลวจะกลับออกไปอีก” แลวกุรเราะฮก็เรียนกับทานฮูเซนวา “บรรดาผูท่ีมีจดหมายตางๆ ไปเช้ือเชิญทานนั้น บัดน้ีตางก็เขาไปมีตําแหนงสําคัญๆ ในคายของอุมัร เพ่ือ ต้ังตวั เปนศัตรูกับทา น” ในเวลาค่ํา อุมัรขอรองใหทานฮูเซนออกมาสนทนากัน ทั้งสองฝายตางออกมาสนทนากันจนดึก ทานฮูเซนไดแสดงจดหมายตางๆ ท่ีชาวกูฟะฮเขียนถึงทาน และแสดงความประสงคที่แทจริงของทานใน การมายงั กฟู ะฮ ในคนื ตอมาทานฮูเซนกบั อุมรั ตา งกอ็ อกมาสนทนากนั ณ ทีเ่ ดมิ อกี เปนเวลานาน เคาลีซึ่ง มีความเกลียดชังครอบครัวของทานศาสดามาเปนเวลานาน ไดมีจดหมายฟองไปยังอุบัยดุลลอฮ โดย
กลาวหาวา อุมัรแสดงความอะลุมอลวย ตอทานฮูเซน และคงไมสามารถปฏิบัติตอทานฮูเซนอยาง เขมงวด ขอความท่ีแปลจากคําส่ังของอุบัยดุลลอฮ โดยอบูมิคนัฟและและอุซามี กูฟ มีขอความตรงกัน ดงั นี้ “ถึงผูเปนบุตรของสะอัด ฉันไดทราบวา ทานไดสละเวลาตลอดคืนสนทนากับฮูเซน ณ ชายฝง แมนํ้ายูเฟรติส ทานสนทนากับฮูเซนอยางฉันมิตร โดยกลาวถึงเหตุการณและเร่ืองราวตางๆ ทั้งยังแสดง ความอะลุมอลวยทุกวิถีทาง ตอจากนี้ไป นับต้ังตั้งแตทานไดรับจดหมายฉบับนี้ ถาทานยังมีเจตนาและ ความปรารถนาดกี ับตวั ทานเอง กข็ อใหทา นเปนธรุ ะชว ยดูแล อยาใหน ้าํ แมแตห ยดเดียวผา นเขา ไปในคาย ของฮุเซนได ใชทหารของทานขวางทางระหวางคายของฮูเซนกับฝงแมน้ํายูเฟรติสไว ฉันยอมใหพวกยิว และคริสเตียนใชนํ้าจากแมน้ํายูเฟรติสได แตจะไมยอมใหกับฮูเซนและพวกของมัน ใหระวังรักษาฝง แมน้ําไวใ หจ งดี พวกมันจะไดไ มสามารถใชน า้ํ จากแมนํ้าได สิ่งเหลานี้ฉันทําไปเพื่อแกแคนแทนคอลีฟะฮอุสมาน ถึงแมฉันจะรูดีวา การทํารายศพน้ันไม กอใหเกิดผลดีผลรา ยประการใด แตฉนั ขอใหพ วกทา นใชมา เหยียบยาํ่ ศพของพวกน้ี หลังจากท่ีฆาพวกมัน แลว ถาทานไมอาจปฏิบัติตามคําส่ังของฉันได ก็ขอใหทานมอบอาญาสิทธิ์ ใหชิมร ซิลเยาชัน ผูถือ จดหมายฉบับน้ี และกลบั เขา มาหาฉนั เพอ่ื ฟงคําส่งั ตอไป” จดหมายฉบับนี้ไดถูกปดผนึกและย่ืนใหกับชิมรนําออกไปทันที และในเวลาเชาของวันท่ี 7 มุฮัร รอม ชิมรก็ไดนําจดหมายมาย่ืนใหกับอุมัร บุตรของสะอัด ณ คายที่กัรบะลาอ ดวยลักษณะทาทางที่เต็ม ไปดวยความยะโส และความหวังท่ีจะไดเปนผูบัญชาการทัพของอุบัยดุลลอฮ ชิมรไดแจงใหคนเขาไป บอกอุมัรใหออกมารับจดหมาย อุมัรผูยะโสไมยิ่งหยอนไปกวาชิมร จึงไมยอมฟงเสียงชิมร กลับสั่งใหชิมร เขาไปหา และมอบจดหมายใหกับเขาเองภายในกระโจม อุมัรรับจดหมายมาอานไปพลางผงกศีรษะไป พลาง เมอื่ อานเสร็จจึงกลาวกับชมิ รว า “ไมมีอายมนุษยทาสสถุลคนใด ท่ีจะยอมรับหนาท่ีฆาบุคคลผูบริสุทธิ์เชนทานฮูเซน แตเพ่ือท่ีจะ ทําลายแผนการของเจา ฉันจะตองรบั งานชน้ิ นี้อยา งแนน อน โดยไมต อ งคาํ นงึ ถงึ ผลของมัน” อุมัรยังอานจดหมายไมทันจบดี ก็รีบเรงเรียกอัมร บุตรของฮัญญาจ และมีคําส่ังใหนําทหาร จํานวนหารอยคน ไปเฝาระวังบริเวณชายฝงแมนํ้ายูเฟรติส เพ่ือเปนการบังคับมิใหทานฮูเซนและพรรค พวกของทานไดใชนํ้า โดยเหตุฉะนี้ทานฮูเซนและมิตรสหายของทาน จึงตองอดใชน้ําอันธรรมชาติได สรางสรรคม าใหแกการดํารงชีวิต เจาหลานของอบูซุฟยานและนางฮินด ผูมีใจหยาบชาหินชาติ พากันด่ืม นํ้าในแมนํ้ารวมท้ังมาลา และสุนัข ทั้งยังเอาเหยือกซึ่งเต็มไปดวยนํ้าเทลงพ้ืนดิน เพ่ือเปนการแสดงความ เยยหยันตอทานฮูเซนและมิตรสหาย ชายผูหนึ่ง ซ่ึงมีนามวาอับดุลลอฮ บุตรของฮาซีน อัลซาดี ไดยืนอยู ชายฝงแมน้ํา พรอมกับเรียกทานฮูเซนดังนี้ “ฮูเซน เห็นน้ําท่ีใสสะอาดบริสุทธิ์นี้ไหม ขอใหพระเจาทรงเปน พยาน แกจะไมไดนา้ํ นแี้ มแ ตหยดเดยี ว จนกวา แกจะตายไปดวยความกระหาย” ทานฮูเซนเงยศีรษะขึ้น พลางวิงวอนขอตอพระเจาวา “โอพระผูเปนเจา โปรดใหเขาตายและ อยาไดย กโทษใหเขาเลย”
ทันทีท่ีคําขอของทานฮูเซนยังไมทันจบดี หนังสือประวัติศาสตร อัลกามิล ของอิบนิอะซีร บันทึก วา“ความรสู กึ กระหายนํา้ อยา งยิง่ ยวด ก็พลันบังเกิดกับคนใจบาปเชนน้ัน มันเร่ิมด่ืมนํ้าจากแมน้ํา แตตอง กลับอาเจียรออกมาอีก ซ้ําๆ ซากๆ อยูเชนน้ีจนตายคาท่ีอยู ณ ที่น้ัน ทั้งๆ ท่ีประจักษถึงความตายของ เพื่อนของตนที่อยูตอหนาตอตา เหลากองทหารของมนุษยใจบาปก็ยังไมยอมเลิกลอเลียนทานฮูเซน แต ทานก็มิไดขอใหพระเจาลงโทษพวกน้ันอีก ทานเพียงแตแสดงใหเห็นถึงความศักดิ์สิทธิ์ของพระผูเปนเจา แหงสากลโลกแลว ถาพวกน้ันยังจะพยายามทําตัวเปนคนตาบอด ไมยอมรูเห็นก็เปนเร่ืองของเขา ทานมี หนา ทแ่ี ตเ พยี งอดทนตอ ความรายกาจของมนษุ ยพวกน้ันตอไป …” วนั ที่ 7 มุฮรั รอมผา นไปท้ังวนั โดยทท่ี ุกคนในกระโจมคา ยพกั ของทา นฮูเซน ไมวาจะเปนเด็ก หรือ ผูใหญ ไมมีโอกาสไดล มิ้ นา้ํ แมแ ตเ พยี งหยดเดยี ว ริมฝปากที่ซีดแข็งและแหงผากของเด็กๆ ตางเปลงเสียง รองออกมาวา น้ํา นํ้า สําเนียงของเด็กท่ีขอนํ้าและเสียงของมารดาที่ปลอบประโลมเพราะไมมีน้ําใหบุตร ยอมเปนภาพท่ีสะเทือนใจแกผูพบเห็น แตก็ยังไมมีใครสามารถหานํ้าใหกับเด็กๆได คืนวันตอมาความหิว กระหายกย็ งิ่ แสดงอํานาจอนั รา ยกาจของมันยิ่งขน้ึ ในเชาวันท่ี 8 มุฮัรรอม พวกเด็กๆ ตางนอนเกลือกกลิ้ง กระเสือกกระสนดวยความขาดแคลนน้ํา และอาหาร อับบาสนองชายผูภักดีของทานฮูเซน ไมสามารถท่ีจะทนดูสภาพอันนาสังเวชภายในคายอีก ตอไปได จึงพยายามขุดบอ เพื่อหานํ้าแกกระหายของพวกเด็กๆ แตทวา เม่ือขุดลงไปกลับพบแตแผนหิน เรียงรายอยูภ ายใตเ ตม็ ไปหมด ทา นจึงเปลย่ี นที่ขุด แตผ ลท่ไี ดร บั กเ็ ปน เชนเดมิ ราตรกี าลเย่ียมกรายเขามา แตยังไมเห็นทางที่จะไดนํ้า ทานฮูเซนจึงเรียกอับบาสผูนองเขามา “เจาจงชวยนําทหารกลา ตีหักออกไป เอาน้ํามาจากชายฝงแมน ้าํ ยูเฟรติส” “ไดส พิ ี”่ อับบาสกลา วตอบ พรอมดวยทหารมาจํานวน 30 คน และทหารราบพรอมดวยทหารมา พรอมถงุ หนงั บรรจนุ ํ้าจํานวนย่ีสบิ และเมื่อเขามาใกล ฝายขาศึกซึ่งนําโดยอัมร บุตรของฮัจญาจ ผูมีหนาท่ีเฝาระวังชายฝงแมนํ้าก็ รอ งถามวา “ใครกนั ทีเ่ ขา มาใกลช ายฝงแมนํ้า?” ชายคนหน่ึงที่รวมทางมากับอับบาสตอบวา “ฉันเองฮิลาล บุตรของนาฟ ญาติของเจาเอง” และ แสรงรอ งออกไปวา “ฉนั กระหายน้ําเสยี เหลอื เกนิ จึงไดร ีบรุดมายงั ฝง แมน้ํา “ “ตกั เอาไปตามสบายเถดิ ” เปนคาํ ตอบของอัมร บุตรของฮจั ญาจ “อายวายราย!” ฮิลาล บุตรของนาฟผรุสวาทออกมาอยางเหลืออด “แกอนุญาตใหฉันด่ืมนํ้าใน แมนํา้ ได แตใ หล กู หลานของทา นฮเู ซนอดนาํ้ ตาย” “ถูกแลว” อัมรต อบ “ฉันรูดี แตว า ฉนั ตองปฏบิ ัติตามคําสั่ง” อิลาลจึงรองบอกพรรคพวกใหตรงไปยังฝงแมน้ํา โดยไมแยแสตออุปสรรคท่ีขวางกั้นอยู จึงเกิด การตอสูกนั อยางดเุ ดอื ด แตอับบาสและทหารของทานก็สามารถตีฝาลงไปจนถึงริมฝงแมนํ้าได โดยพวก หนึ่งตักนํ้ากรอกใสถุงหนัง อีกพวกหน่ึงก็ตอตีปะทะเปนแนวปองกันใหพวกท่ีกําลังบรรจุนํ้า และดวย ความสามารถของอับบาสและทหารคูใจ ทําใหสามารถตีฝาแหวกวงลอมแนวทหารขาศึกกลับมาหา
ทานฮูเซนได ถงุ นํ้ายี่สิบใบถกู นาํ ไปใหท านฮูเซน และแลวทานก็ไดแจกจายนํ้าใหแกเด็กและผูหญิงโดยท่ัว กนั เมอื่ อุมรั บุตรของสะอดั รวู า พวกของทา นฮูเซน สามารถตีฝาวงลอ มเขา มาจนถึงริมฝงแมน้ําได ก็ ใหรูสึกประหลาดใจในความสามารถของพวกทานฮุเซนเปนอยางย่ิง จึงส่ังทหารจํานวนหลายพันเขาไป สมทบเปน แนวปองกันฝง แมนํ้าเพ่มิ เติม เพอ่ื ปอ งกันพวกของทานฮูเซนตีตะลยุ ฝา เขา ไปอีก เชาตรูวันรุงข้ึน ทานฮูเซนสังเกตเห็นทหารของขาศึกจํานวนมากมุงหนามายังคายพักของทาน ดวยเจตนาที่จะทําลายใหราบคาบ ทานจึงส่ังใหรีบนํามาของทานออกมา เม่ือข้ึนมาแลวทานจึงรีบควบ ตะบึงตรงออกไปยังแนวของขาศึก ซึ่งกําลังรุกเขามา เมื่อมาถึงทานจึงกลาวออกมาดวยเสียงอันดัง เพ่ือใหฝายสัตรูหยุดฟงทาน ทานฮูเซนจึงเร่ิมกลาวสรรเสริญสดุดีพระเจาและทานศาสดา พลางกลาวแก ทหารเหลานนั้ วา “ประชาชนทั้งหลายที่เรียกตัวเองวา มุสลิม พวกทานรูหรือไมวา ฉันเปนใคร และเปนลูกหลาน ใคร จากนั้นลองใครควรดูทีหรือวา พวกทานมีสิทะอันใดท่ีจะมาฆาฉัน ฉันเปนหลานที่แทจริงของทาน ศาสดาทย่ี งั เหลอื อยู ฉนั เปน บตุ รของทานอะลี ซง่ึ เปน ผูรบั ใชพ ระเจา ซึง่ พรองคไ ดท รงเลือกแลว ฉันขอยืนยันวา ฉันคือผูที่นับถือพระองค และศาสดาของพระองคทุกๆทาน จนถึงทานศาสดา มุฮัมมัด และทานศาสดามุฮัมมัดมิไดเคยกลาวกับพวกทานดอกหรือวา ทานไดมอบส่ิงสําคัญสองส่ิง ใหกับพวกทาน คือคัมภีรอัล กุรอานและบุตรหลานของทาน ส่ิงเหลาน้ีพวกทานคงเคยไดยินไดฟงมาและ ทราบดีแลว ถาพวกทานยังเห็นวาท่ีพูดนี้ไมเปนจริง ก็ยังมีบุคคลท่ีเปนสาวกของทานศาสดามีชีวิตอยู พวก ทานจะลองถามพวกเขาดูบางก็ได เชน ญาบิร บุตรของอับดุลลอฮ อัลอันซอรี อบูสะอีด คุดรี ซาล บุตร ของซาลี ซยั ยิดี สะอีด บุตรของอรั กอม และอนสั บุตรของมาลิก พวกทานลองถามบคุ คลเหลา นีด้ บู า งก็ได วา ทฉ่ี ันพดู น้ีจริงหรือไม” ชิมรพยายามท่ีจะกลาวขัดคอ แตฮาบีบ บุตรของมะซอฮิร ตวาดใหเงียบ เม่ือชิมร เงียบเสียงลง ทานฮูเซนจึงรองเรียก ชีอับ บุตรของรุบอี กาซีร บุตรของซาอับและบุคคลอื่นๆ ท่ีสงจดหมายไปเชิญทาน แตบัดน้ีไดไปเขาพวกกับขาศึก เพื่อที่จะสังหารทาน ทานไดกลาวกับบุคคลเหลาน้ีวา “พวกทานมิไดมี จดหมายไปเชอื้ เชญิ ฉันดอกหรือ พวกทานมิไดแ จง ไปในจดหมายหรอื วา พวกทา นจะยอมรวมทุกขรวมสุข กับฉนั ” แตพวกนน้ั กลับปฏเิ สธไมรับรู ทานฮูเซนจงึ เรยี กคนใหนาํ จดหมายนั้นมาอานใหฟง แตก็ไมไดรับ คําตอบแตประการใด ทานจึงพูดตอไปวา “ถึงแมพวกทานจะปฏิเสธวาไมไดเขียนจดหมายเหลานั้น และ สมมติวาจดหมายเหลานั้นเปนจดหมายปลอม ฉันก็อยากจะถามวา เพราะเหตุใดพวกทานจึงไดมา ขวางทาง ไมย อมใหฉ นั เดินทางไปโดยอสิ ระ” กอยส บุตรของซิยาด ไดสํารากออกมาวา “ขอแรกทานจะตองปฏิบัติตามคําส่ังของอุบัยดุลลอฮ บตุ รของซิยาด โดยยอมรับยะซดี เปนคอลีฟะฮ แลวพวกเราจึงจะฟงคําส่งั ของทา น”
ทานฮูเซนตอบวา “พวกทานจะใหฉันยอมสยบเยี่ยงทาส และทรราชผูโฉดเขลานั้น ฉันจะปฏิบัติ ตามอยางไรได แตเร่ืองทั้งหมดน้ีฉันของฝากใหพระเจาทรงเปนผูตัดสิน ในวันที่ความตายจะมาฉุด กระชากเราไปยืนอยตู อหนา พระองค” แลวทานฮูเซนก็สั่งใหพลพรรคของทานกลับไปยังกระโจมคายพัก คงไวแตนองชายของทานคือ อับบาสและอะลี อักบัรบุตรของทานและตัวทานเอง จากน้ันจึงเชิญอุมัร บุตรของสะอัด ใหมาประชุม เจรจากัน อุมัรออกมาพรอมทาสและบุตร ช่ือฮัฟซ ทานฮูเซนจึงกลาววา “นาอนาถแท โอ อุมัร ทานไม เกรงกลัวพระเจา ซ่ึงวันหน่ึงเราจะตองกลับไปหาพระองคบางหรือ ทานชางไมเกรงกลัวท่ีจะทํารายฉัน ทง้ั ๆ ท่ีทานรูอยแู กใจวา ฉนั เปน หลานของทานศาสดา มันเปน หนาท่ีของทานท่ีจะตองเชื่อฟงคําส่ังของฉัน เพือ่ ที่จะใหเ ปน ที่พึงพอพระทัยของพระผูเปนเจา” อุมัรตอบวา “ถาฉันเชื่อฟงทาน อุบัยดุลลอฮ จะไดรื้อทําลายบานของฉัน แลวฉันก็จะกลายเปน คนไรบาน” ทานฮเู ซนจึงกลาววา “ฉันจะหาบา นใหทา น ดกี วาทมี่ อี ยใู นขณะน”้ี อุมรั กลา วแยง วา “อุบัยดุลลอฮมนั จะยึดทรพั ยสมบตั ิของฉันจนหมด” “ชา งมันเถอะ” ทา นฮเู ซนวา “ฉันจะชว ยชดใชใหจ นเปน ทพี่ อใจของทา น” “ฉันกลัววา” อมุ รั แยง “ลกู เมียของฉันซ่งึ ขณะน้อี ยใู นกูฟะฮจ ะไมไ ดรับความปลอดภัย” ดวยความรูสึกที่อยากจะชวยอุมัรและพลพรรคของเขาใหพนจากการกระทําบาป ท่ีจะมาฆา ทานและบุคคลอื่นๆ ท่ีปราศจากความผิด แตเมื่อคําแนะนําส่ังสอนของทานไมสามารถที่จะแทรกซึม เขา ไปในหัวใจของคนเหลานั้น และเม่ือพวกเขาไดแสดงเจตจํานงและเจตนาท่ีจะทําลายลางทาน และมิตร สหายของทา น ทา นจึงกลาวทํานายเหตกุ ารณใ นภายภาคหนา ไวด งั นี้ “ทานจะไมมีโอกาสไดลิ้มรสผลประโยชนจากเมืองเรย มากนัก เพื่อเปนการแลกเปลี่ยนกับการ ฆาตกรรมฉนั ” แตอ มุ ัรกลบั หวั เราะเยาะ “ไมมากกน็ อย ฉนั ตองมโี อกาสลิ้มรสบางละ” กองทหารที่ถอยออกไป เพ่ือเปดโอกาสใหกับการเจรจาดวยความสงบนั้น ไดกลับรุกเขามาใหม เมื่อการเจรจาโดยสันติเลิกลมไป ทานฮูเซนจึงส่ังใหอับบาสนองชายของทาน สงคําขอไปยังขาศึกดังนี้ “ตั้งแตนอยคุมใหญ ฉันมีใจรักการวิวอนขอพรและนมาซตอพระผูเปนเจา ฉันขอเวลาสักหนึ่งคืนเพ่ือ วิงวอนขอพร นมาซเคารพภกั ดีตอพระองค และอา นคัมภรี อลั กุรอาน” อุมัร บุตรของสะอัด จึงปรึกษาชิมรวา ควรที่จะใหเวลาหน่ึงคืนตามคําขอของทานฮูเซนหรือไม “ทา นเปน ผูบ งั คับบัยชา จงทาํ ตามใจท่ีทา นปรารถนาเถิด แตถาขาฯ เปนทาน ขาฯ จะไมมีวันยอมผอนผัน ตามคําขอของทานฮเู ซนอยา งเด็ดขาด” “แปลก” อัมร บุตรของฮัจญาจ กลาวขึ้น “เราใหเวลาแกขาศึกชาวเตอรก และไดเลม เปนเวลา แรมเดอื น แตหลานของทา นศาสดาขอเวลาเพยี งหนงึ่ คนื ทานกลบั ไมย อมอนุญาต” คนอื่นๆ พากันสนับสนุนคําพูดของอัมร อุมัร บุตรของสะอัด จึงยอมผอนผันเวลาใหทานฮูเซน หนงึ่ คืน แตก็ยังพูดแถมทายดวยวา “เวลาทฉี่ ันสละใหน้ี ก็เพ่ือเปดโอกาสใหทานฮูเซน ไดมีโอกาสคิดกลับ
ใจมายอมรับยะซีดเปนคอลีฟะฮ เราก็จะไดจัดการสงตัวไปใหอุบัยดุลลอฮ บุตรของซิยาด แตถาฮูเซน ปฏิเสธกจ็ ะตอ งสูรบกนั เราจะไดจดั การฆาเสยี ใหห มด” เมื่อขอตกลงดังกลาวไดเสร็จสิ้นลงในเวลาเย็นวันที่ 9 มุฮัรรอม ท้ังสองฝายตางก็ถอยกลับไปพัก ในคายของตน แตถ งึ แมข าศกึ จะกลับไปแลว แตความหิวกระหาย ก็ยังเปนศัตรูที่คอยทําลายความเปนอยู อันดีในคายของทานฮูเซน เราขอนําคํากลาวของสะกีนะฮ บุตรีอายุ 4 ขวบของทานฮูเซน ซ่ึงไดเลา เหตกุ ารณใ นคนื วนั นน้ั เมอื่ อกี สองสามวนั ตอมาดังนี้ “ในวันท่ี 9 มุฮัรรอม ความอดอยากน้ําแทบจะทําใหเราเอาชีวิตไมรอด ภาชนะท่ีใชเก็บน้ํา ท้ังหมดแหงผาก ในเย็นวันน้ัน เราตางหิวนํ้ากันจนแทบจะทนไมไหว ฉันตั้งใจจะไปหาอาซัยนับ เพ่ือรอง อุทธรณ ถึงความหิวกระหายของฉัน โดยเขาใจวา นาหญิงจะซุกซอนน้ําเอาไวใหเด็กๆ บาง ฉันจึงเขาไป ในที่พักของทานอา ก็พบวาทานกําลังอุมอะลี อัสกัร นองชายอายุ 6 เดือนของฉันอยู ทานอาผุดลุกผุดน่ัง เพื่อปลอบโยนนองนอย ท่ีรองไหจาเพราะความกระหายน้ํา ปากของทานก็พรํ่ารําพันกลาวปลอบ ประโลมตางๆ นานา “หนูนอยอะลี รอเด๋ียว หยุดรองไหทีเถิด หนูท่ีนาสงสาร เจาจะอดทนตอความหิวโหยและ ยากลําบากน้ีไดอยางไร หนูรูไหมวาหัวอกของอานะเปนเชนไร เม่ือไดยินเสียงรองไหของหนู ท้ังไดเห็นหนู เกลือกกลง้ิ ไปมา เพราะความหวิ กระหายน้ํา แตอาน้อี ับจน กระท่ังไมสามารถหานา้ํ มาใหห นดู ่ืมได” ความรูสึกของฉันขณะนั้นมันตีบตันจนบอกไมถูก เม่ือไดมาเผชิญกับความนาสังเวช อาหญิง ของฉันถามออกมาวา “นั่นสุกัยนะฮใชไหมจะ ที่กําลังรองไห” ฉันเรียนใหทานทราบ แตไมกลาบอกกับทานอาวาฉัน รองไหเพราะความกระหายนํ้า ดวยเกรงวาจะทําใหทานกระวนกระวายไมสบายใจมากข้ึน ฉันจึงแสรง ไถลไปอยา งอื่นวา ใหไ ปถามคนอื่นๆ ดูวา มีนํา้ เหลือสกั เล็กนอยใหนองเล็กหรอื ไม ทาอาจงึ อมุ นองเล็กของ ฉัน เที่ยวเดินถามหานา้ํ จากพป่ี า นา อาคนอนื่ ๆ ขณะน้ันพอดีเพ่ือนของคุณพอช่ือ บุรอยร ฮัมดานี รูเร่ืองเขา จึงออกความเห็นวา ควรจะจูงเด็ก ออกไปเอาน้าํ ท่ีรมิ ฝงแมนํ้าจะดีกวา แตเพื่อนของคุณพออีกคนหน่ึง ช่ือ ยะฮยา มัซนี ไมเห็นดวย โดยอาง วา ถาเด็กเกิดอันตรายจากขาศึก ก็จะเปนความผิดของเรา และอางวาไมควรนําเด็กไปดวย แตควรเล็ด ลอดไปดวยถุงหนังบรรจุนํ้า ถาหากเกิดความจําเปนตองตอสู เราก็จะตอสู และขอถวายชีวิตเพื่อเปนพลี ในนามของพระเจา และมนษุ ยธรรม และเพือ่ เหน็ แกเด็กตาดําๆ ซง่ึ เปนลกู หลานของทานศาสดา บุรอยร ฮัมดานีเหน็ ดวยกบั ความคดิ ของยะฮย าตางพากันเล็ดลอด พรอมดวยคนอีกสามคนจาก คายของทานฮูเซน เพ่ือไปยังชายฝงแมนํ้า ยามริมฝงไดยินเสียงคนแปลกปลอมเล็ดลอดเขามา จึงรอง ถามวา “ใคร” “ฉันคอื บรุ อยร เปน คนเผา ฮมั ดาน ฉนั กระหายนํา้ จงึ ไดม ายังฝงแมนํ้านี้” บุรอยร ฮมั ดานตี อบ “อยาเพิ่งรุกลํ้าเขามา” ทหารยามสําทับ “ขอใหรออยูกอนจนกวาฉันจะไดรับบัญชาจาก ผบู ังคบั บัญชา”
อิชัคซึ่งเปนผูคุมแนวแมนํ้าอยู ณ บริเวณน้ัน เปนญาติของบุรอยร จึงอนุญาตใหตักน้ําได ในไม ชาพวกของฮูเซนทง้ั สค่ี นกไ็ ปถงึ ริมฝง แมนาํ้ ขณะที่กาํ ลังตักนํ้าอยูอยางเรงรีบน้ันจึงเจรจากันวา “อายบุตร ช่ัวชาตขิ องสะอดั น่ี มนั ชา งไมม เี มตตาจิตทจ่ี ะแบงปน นาํ้ ใหแ กลกู หลานของทานศาสดาบางเลย” บุรอยรจึงเตือนวา “อยามัวแตพูดจาเลอะเทอะใหเสียเวลาเลย รีบตักนํ้าแลวรีบนําไปใหบุตร หลานของทา นฮเู ซนเถดิ ” บงั เอิญทหารยามของยะซดี ไดย ินเขา จึงขสู าํ ทับวา “เราอนญุ าตใหทานดืม่ แตไมใชต ักเอาไปใหฮู เซน ฉันจะตอ งฟองอิชัคนายของฉัน” บุรอยรพยายามออนวอนไมใหทหารยามโวยวาย แตเจานั่นไมยอมเชื่อ รีบนําเรื่องไปฟอง เจา นาย อิชคั จึงส่งั ใหท หารของตนจบั พวกของฮเู ซนมาใหตน ถามีการตอสูก ็ส่ังใหจับตาย โดยไมยอมให คนเหลาน้ันเล็ดลอดกลับเขาคายของทานฮูเซนไดอีก ในไมชาการปะทะกันจึงเกิดข้ึน ทานฮูเซนเกรงวาบุ รอยร จะเพล่ียงพลํ้าไดรับอันตราย จึงส่ังใหทหารมาของทานจํานวนหน่ึงไปชวยบุรอยร ทหารตางชวยกัน ตีฝา นาํ บุรอยรก ลับเขา คา ยโดยปลอดภยั พรอมดวยถุงหนังบรรจุนํา้ สาํ หรับเดก็ ๆ เมื่อบรุ อยรนาํ น้าํ เขามาในคา ย พวกเดก็ ๆตา งพากันมาหอมลอมจนเต็ม แตดวยความลุกลี้ลุกลน ของเดก็ ๆ นาํ้ ในถงุ น้ําจึงหกและไหลลงในพื้นทรายจนหมดสน้ิ บุรอยรรอ งออกมาดวยความสลดหดหูใ จวา “มันเปน ชะตากรรม เปน กรรมของเดก็ ๆ ที่จะตองอดน้าํ ” เม่ือจวนจะคํา่ ทหารของขา ศกึ ตางกร็ ุกไลเขามารายลอมกระโจมคา ยพกั ของทา นฮเู ซน ทานเกรง วาศัตรูจะตีหักเขามา ทานจึงส่ังใหขุดสนามเพลาะ แลวเอาไฟจุดโดยรอบ คงมีทางเหลือใหคนเขาออก ทางเดียว เจาทหารมาขาศึกคนหน่ึงชื่ออิบนิ อบีุวัยรียะฮ ไดเหยาะยางมาเขามาใกลคายพักของทานฮู เซน และเมอื่ เหน็ ไฟลกุ อยรู อบคา ย มนั จึงพดู เยาะเยยออกมาดวยความโอหงั วา “เจาพรรคพวกของฮูเซน ไฟที่ลุกอยูขณะน้ีเปนเครื่องเตือนใหพวกเจารูถึงไฟนรกที่กําลังรอคอย พวกเจาอยู” ทานฮูเซนตอบโตออกไปทันทีวา “เจาพูดถึงเรื่องไฟ ขณะที่ขากําลังจะกลับคืนไปสูพระเจา กระนั้นหรือ” แลว ทานกย็ กมือทงั้ สองขางขอตอ พระองควา “โอ พระผูเปนเจา ขอพระองคจงโปรดประทาน ไฟในโลกนี้ใหบ คุ คลผนู ้ไี ดล้ิมรส เพิ่มเติมจากไฟนรก ซง่ึ กําลงั รอคอยบคุ คลผนู ีอ้ ย”ู ไมทันที่คําขอของทานฮูเซนจะขาดคํา มาของอิบนิ อบีุวัยรียะฮก็เกิดต่ืน และพยศข้ึนมา ทํา เอาคนขต่ี กจากหลังมา แตเทาของมันขางหนง่ึ กลบั ติดอยทู ี่โกลนมา มา ทก่ี ําลงั ตืน่ ลากเจา ของของมันไปท่ี กองไฟ จนในทส่ี ดุ ก็ถูกเผาเปนเถาอยตู รงน้นั อยา งทันตาเห็น แลวราตรีกาลอันนาสะพึงกลัวก็มาถึง รายรอบมนุษยกลุมหน่ึง ซ่ึงมีจิตใจผูกพันอยูกับพระเจาก็ คอื เหลา มารรา ยซึ่งจดุ ประสงคสง่ิ เดียวของพวกมนั กค็ ือ ตองการทาํ ลายบุคคลที่มีจิตใจผูกพันกับพระเจา กลุมนี้ ใหส้ินชื่อและสิ้นซากไปจากโลก พวกเหลารายตางสาละวน กระเห้ียนกระหือรือท่ีจะจับอาวุธข้ึน สังหารบุคคล ซึ่งแมแตจิตใจของพวกมันก็ยอมรับอยูเต็มอกวา เปนผูบริสุทธ์ิผุดผองปราศจากราคี เด็ก นอ ยๆ ในคายของทานฮูเซน ตางกน็ อนดวยความกระวนกระวาย หิวกระหาย รอความตาย ทั้งเสียงทหาร ขาศกึ รอบๆคายทานฮูเซน ยอมกอใหเ กดิ ความสะดงุ แกเ หลาสตรี
ทานฮูเซนเดินตรวจตราดคู นของทาน ปรากฏวา สวนมากมีความรอนรนกระวนกระวาย ทานเห็น วาเปนหนาทีข่ องทา นท่ีจะแจงความจริงแกบุคคลเหลานี้อีกครั้งหนึ่ง ทานไมมีความประสงท่ีจะใหผูที่ไมมี ความเต็มจริงมารวมประสบความทุกขยากลําบากกับทาน ทานตองการแถลงความจริงใหคนเหลาน้ัน ทราบวา ส่ิงที่พวกอุมัยยะฮตองประสงคอยางแทจริงก็คือศีรษะของทาน และพวกนั้นคงพอใจ และไม ประสงคส่ิงใดหลังจากไดศีรษะของทานแลว โดยเหตุฉะน้ีทานจึงเรียกชุมนมบุคคลท้ังหมดท่ีมากับทาน และช้แี จงขอ เท็จจรงิ ตางๆ ทั้งความหวงั ท่ีจะหนรี อดออกจากวงลอมนีม้ ีมากนอยเพียงใด โดยประการฉะน้ี ทานฮูเซนประสงคจะดูวาบุคคลใดบาง ท่ีนับถือศาสนา หลักธรรมและอุดมคติ ของอสิ ลามอยา งแทจ ริง และบคุ คลใดบางท่นี ับถือศาสนาและอุดมคติ เพอ่ื หวงั ลาภยศเงินทอง เมื่อคราว มีชัยชนะและไดแกวแหวนเงินทองและทรัพยสินน้ัน มันไมเปนการยากท่ีจะแสดงตนวาเปนผูรักนับถือ ศาสนา หลักธรรม และอุดมคติ แตถึงคราวท่ีจะตองเผชิญกับความยากลําบากและความตาย จะมี มนุษยสักก่ีคนท่ีกลาสละความสุขสวนตัว ยอมลําบากและยอมตายเพื่อธรรมะและอุดมคติ แตทวาการมี ชีวิตอยูกับฝายมีชัยท่ีปราศจากธรรมะและหิริโอตัปปะน้ัน มันเลวรายเสียยิ่งกวาความยากลําบากใดๆ โดยเฉพาะเลวรา ยยิง่ กวาความตายเสียอกี เม่ือผูคนมาพรอมหนากันแลว ทานก็กลาวกับผูอยู ณ ท่ีนั้นวา “ฉันขอขอบคุณพระผูอภิบาลของ ฉันที่ ท่ีไดสรางใหฉันเกิดมาในหลักธรรมและอุดมคติของศาสนาที่ดี ซ่ึงเม่ือฉันปฏิบัติตาม ทําใหฉันมี จิตใจและญาณอันสมบูรณที่สามารถลวงรูสิ่งตางๆ ไดอยางทะลุปรุโปรงและลึกซ้ึง ฉันขอขอบคุณ พระองคท่ีเลือกฉันเปนขาชวงใชของพระองค ฉันขอขอบคุณพระผูเปนเจาท่ีพระองค ทรงอนุญาตใหฉัน เปน ขา ชวงใช เพอื่ เผยแผพ ระนามของพระองคแกมนุษยชาติ วาใครคือพระเจา ที่แทจรงิ ทานทั้งหลาย บดั นี้ฉนั ขอปลดเปล้อื งน้าํ หนกั อนั หนกั องึ้ ท่ที บั อยูบนบาของฉัน ฉนั ยอมอนญุ าตให พวกทานปลีกตัวออกไปจากฉันดวยความเต็มใจ ถาพวกทานยังกลัวและรูสึกละอายท่ีจะถูกตําหนิ ฉัน ขอรับรองวาราตรีกาลอันมืดมิดน้ี จะชวยปกปดมิใหมีใครจําพวกทานได ท่ีฉันกลาใหคําแนะนําดังน้ี เพราะฉันรูดีวาขาศึกมีความกระหายเลือดของฉันเทานั้น และพวกเขาก็คงไมถามเซาซี้ผูใดมากนัก ถา พวกเขารูแนว า บุคคลผูน้นั ไมใ ชฉ ัน” เมือ่ ทานฮเู ซนกลา วจบ สุกัยนะฮ บตุ รสาวคนเล็กของทา นเลา วา “ฉนั ไดเห็นผูคนหลบออกไปเปน หมๆู แตล ะหมมู ผี ูคนนับเปนสิบๆ ฉนั กไ็ ดแ ตร องไห ดว ยความขมขื่นและเสยี ใจ คณุ อาซยั นบั เทานัน้ ทคี่ อย ปลอบประโลมฉนั ” แลวซุฮัยร บุตรของกอยน ก็พูดขึ้นบางวา “สมมติวาถาขาศึกสามารถฆาฉันไดสักพันคร้ัง ฉันก็ ยนิ ยอม ถา สามารถปองกันความยากลําบากทจี่ ะบงั เกิดขน้ึ แกตวั ทา นและครอบครัวของทานได” จากนน้ั อับบาสนองชายตางมารดาของทานฮูเซนก็พูดขึ้นบางวา “ฉันขอสาปที่จะมีชีวิตอยูดูโลก หลังจากท่พี ่ีถกู ฆาแลว ” ทานฮูเซนมองไปยังเพื่อนตายของทานดวยสายตาท่ีเต็มไปดวยความรัก พลางกลาววา “ดวยใจ จริงฉันขอกลาววา ฉันมีความภูมิใจในเพ่ือนท่ียืนอยูเคียงขางฉัน ณ บัดน้ี ไมมีใครที่มีเพื่อนตายได มากมายเทา กับฉัน ในสถานการณเชนนี”้
บัดนี้เราจะไดมาใครครวญดูวา คํากลาวของทานฮูเซนมีความจริงสักเพียงไหน สําหรับมนุษย ธรรมดาในโลกน้ี เราจะหาคนที่มีน้ําใจจริงนั้น เปนการหาที่ยากแทๆ เพราะไมมีใครที่จะไมมีความเห็นแก ตวั อยูเ ลย และความเหน็ แกตวั น่เี องที่เปน เคร่ืองบอ นทําลายความรกั และนํ้าใจของคน แตที่มีจิตใจงดงาม อยางแทจริงนั้น จะตองสละความเห็นแกตัว ขอใหเราจงมามองและเทียบเคียงบุคคลใจเพชรเหลาน้ีวา คําสอนของทานศาสดา ไดชวยใหบุคคลเหลาน้ี มีจิตใจที่เต็มไปดวยความรักที่แทจริง และความสัตยซื่อ เพียงใด พวกยิวแหงไอยคุปต ซึ่งทานศาสดามูซา (โมเซส) ไดชวยปลดเปล้ืองใหเปนอิสระน้ัน จะหาคนท่ี รักและซ่ือสัตยตอทานอยางแทจริง มีเพียงไมก่ีคน ถึงแมทานศาสดาอีซา (เยซู) ก็มีสานุศิษยที่รักใครและ ซ่ือสัตยตอทานอยางแทจริงไมกี่คน เม่ือเทียบกับจํานวนบุคคลท่ียอมตายเพื่อทานฮูเซนแลว ก็จะเห็นวา แมแตศาสดาทั้งสองทานที่กลาวนามมาแลว ก็หาไดมีบุคคลที่รักใครและซ่ือสัตยตอทานอยางแทจริง เทากับทา นฮเู ซนไม ซมี อนซ่ึงสญั ญาวา จะเอาเลือดเขา แลกกับชีวิตของอซี า เมื่อถึงคราวท่ีทานจะถูกจับ ซี มอนกลับหนเี อาตัวรอดดว ยความกลัว ผูใกลชิดทานศาสดามุฮัมมัดเอง ก็ใชวาจะดีนัก บุคคลจํานวนมากที่ติดตามทานในการศึก ซ่ึง แนวาจะมีชัยนั้น ตางก็หวังตําแหนงและลาภยศ แตในคราวศึกอุฮุด ไดพิสูจนใหเห็นถึงความซ่ือสัตยของ สาวกของทานวามีอยูเพียงใด ครั้งน้ันปรากฏการณในการศึกแสดงวา ทานศาสดาจะตองพายแพ พวก เพ่ือนกินของทานตางก็ตีตัวออกหา ง ยกเวน บคุ คลเพียงเจ็ดคนเทาน้ัน ซ่ึงรวมทานอะลีอยูดวย สวนพวกท่ี เหลือนั้นตางก็หนีเอาตัวรอดเหมือนฝูงวัวฝูงควาย ทั้งๆ ท่ีทานศาสดาและทานอะลีไดรองเรียกดวยเสียง อันดังวา “พวกเจายังกลาหนีอีกหรือทั้งๆ ท่ีขาผูเปนศาสดาของพวกเจา ซ่ึงพระเจาสงลงมา รองเรียกให พวกเจา กลับ” แตพวกน้ันกลับหนอี ยางไมตอ งเหลยี วหลงั โดยไมย อมรบั รวู า ใครเปนผเู รยี ก ความจริงยอมเปนการยากเหลือเกินที่จะหาเพื่อนตาย แมแตสักคนเดียว แตทานฮูเซนสามารถ พิสูจนใหเห็นไดวา ทานมีเพ่ือนตายถึงเจ็ดสิบสองคน ในยามยากท่ีสุดของชีวิตมนุษย ในยามท่ีตองอด ทั้งนและอาหาร ตองทรมานดวยความรอนและควันไฟท่ีเผาไหม เพ่ือปองกันขาศึกศัตรูโดยรอบ ท้ังที่เปน ที่รับประกันอยางแนนอนวาตองตายอยางไมมีปญหา เหลาเพื่อนแทของทานฮูเซน ก็ไมมีแมแตคนเดียว ทแี่ สดงความยอทอ สินบนและสัญญาท่ีจะใหครองตําแหนงสําคัญๆ ท่ีอุมัร บุตรของสะอัด ประเคนลงมาใหแก บุคคลเหลานี้ เพื่อใหละทิ้งทานฮูเซนนั้น มีความหมายสําหรับคนเหลาน้ีเพียงสายลมท่ีพัดผานเลยไป เทาน้ัน คนเหลานี้ตอสูเพ่ืออุดมคติและมนุษยธรรม ดวยความกลาหาญจนโลหิตหยาดสุดทาย โดยสละ เลือดเน้ืออันเปนเปลือกนอกไวกับแผนดิน สวนวิญญาณอันบริสุทธ์ิของผูคนเหลาน้ี ก็ไดไปสู ณ แดน สุขาวดีช่ัวนิรนั ดร ขอใหกลับมายังเร่ืองของเราอีกครั้งหน่ึง คืนนี้เปนคืนของวันสุดทาย ในชีวิตของทานฮูเซนและ มิตรสหายของทาน เวลาของทานเหลานี้ ท่ีจะกลับคืนสูพระผูเปนเจาไดใกลเขามาแลว ถึงแมวารางกาย ของคนเหลาน้ีจะออนแอลงเพราะความหิวกระหาย แตจิตใจน้ันยังคงผองใสอยู ทุกคนตางรอเวลาที่จะ มอบกายถวายตัวในนามของพระผูเปนเจา อุดมคติและมนุษยธรรม และตางก็ตั้งม่ันอยูในจิตใจวา การ
อุทิศรางกายและเลือดเน้ือในครั้งนี้ คงมิไดเปนไปโดยเปลาประโยชน ท้ังนี้เพ่ือรักษาจิตใจอันทรงศักดิ์ศรี มใิ หตองมัวหมองและดา งพรอยลง อบูอิวากี อัสฟราอินี นักเขียนซุนนีไดกลาวไววา ทานฮูเซนและมิตรสหายของทาน ไดใชเวลาใน คืนน้ี วิงวอนขอพรและระลึกถึงพระผูเปนเจา รอบๆ บริเวณคายของทานน้ันเต็มไปดวยเสียงเหลาน้ี พระ เจา ผูท รงยง่ิ ใหญ ไมม พี ระเจา อ่ืนใดนอกจากอัลลอฮ มหาบริสทุ ธิ์ยิ่งแดอัลลอฮ แตละคนในคายของทานฮู เซนตา งก็อยูในสภาพกราบกรานตอ พระผูเปน เจา ทง้ั สิ้น ฏอบรีย นักเขียนซุนนีผูมีชื่อเสียงอีกทานหน่ึง บันทึกไววา ในคืนน้ันตลอดทั้งคืน ทานฮูเซนและ มิตรสหายของทาน ใชเ วลาใหหมดไปกบั การเคารพภกั ดตี อ พระเจา (ซาลาฮนุ นาซาเทยี น หนา 36 ) กองทัพขนาดจิ๋วของทานฮูเซนกองทัพนี้ คือกองทัพท่ีสมบูรณที่สุดในโลก ท่ีทหารในกองทัพตาง แยงกันอาสาออกสูสมรภูมิ จนถึงขนาดท่ีทานตองขอรองบางคนท่ีเปนกําลังสําคัญใหรั้งรอไวกอน ส่ิงท่ี สาํ คญั ย่ิงประการหน่ึงกอนที่วัน อาชูรอ จะมาถึงคือ การท่ีทานฮูเซนไดเคี่ยวกรําคนของทานอยางหนักใน ดานจิตวิญญาณและการเคารพภักดตี อพระผเู ปนเจา ในคา่ํ คนื นนั้ ทานไดก ลาวกับสหายของทา นอีกคร้ัง หนง่ึ เพือ่ ใหแ นใ จวา บคุ คลเหลานคี้ ือผทู ่ีเปนมติ รแทในยามยากของทา นจรงิ ๆ ทา นกลา ววา “สหายที่รักและญาติของฉันทุกคน ฉันรูดีวาความยากลําบากและความคับแคนที่พวกทานเผชิญ นั้น หนักหนาสาหัสขนาดไหน ยะซีดและคนของเขาตองการเพียงเลือดและชีวิตของฉันเทานั้น ถาหาก พวกทา นตดั สนิ ใจทีจ่ ะจากไปในคนื นี้ ก็นับวา เปนความยินดที ี่ฉนั จะใหพ วกทานไดเลด็ ลอดออกจากกัรบะ ลาอแหงนี้ไป และหากวาพวกทานกริ่งเกรงวาสิ่งนี้จะสรางความลําบากใจใหฉัน ฉันก็ขอพูด ณ ท่ีน้ีวาทุก ส่ิงทุกอยางที่พวกทานไดทําใหฉันนั้น เพียงพอแลวสําหรับฉันที่จะไดรับเกียรติยศและความพึงพอใจของ พระผูเปนเจา หลังจากหยุดนิดหน่ึงทานกลาวตอวา “หรือหากวาบางทีทานอาจจะรูสึกละอาย ท่ีจะหลบออกไป ในสภาพเชน น้ี ดงั นั้นฉนั จะดับเทียนนีเ้ สยี และพวกทา นจะไดใชค วามมืดมดิ ของราตรีน้ีหลบออกไป ซึ่งจะ ไมม ีใครแมแ ตคนเดียวเหน็ ทานหลบออกไป จากนั้นทานจึงสั่งใหดับไฟหมดทั้งคาย ในความมืดนั้นไมวิญญาณแมแตดวงเดียวท่ีเคลื่อนไหว บรรดาสหายและญาติสนิทของทานฮูเซน รูสึกต้ืนตันในอารมณเกินกวาที่จะพูดสิ่งใดออกมาได พักใหญ ผานไป เม่ือทานเห็นวาไมมีใครขยับเขย้ือนแมแตนอย ทานจึงส่ังใหจุดไฟขึ้นมาใหม ทานมองเห็นทุกคน อยูในสภาพกมหนาลงสูพ้ืนดิน น้ําตาไหลนองใบหนา บางคนถึงขนาดสะอื้นไหอยางหนัก ดวยความ อาลัยและสงสารตอสภาพความกดดันที่ทานอิมามตองเผชิญอยูอยางสุดจะบรรยายได จะมีแมทัพคนใด ในโลกนี้อีกท่ีขย้ันขยอขอรองใหทหารของตนเองหลบออกจากสมรภูมิไป แลวตัวเองยินยอมสละชีวิต อยางเดยี วดายอยเู พียงคนเดยี ว หลงั จากทีท่ กุ สง่ิ ทกุ อยา งตกอยูในความเงยี บ เพราะไมอาจควบคุมตัวเอง ใหกลาวส่ิงใดออกมาได ในที่สุดฮาบบี อบิ นิ มะซอฮริ กก็ ลา วขึ้นเปน คนแรก เหมือนเปน ตัวแทนบรรดาสหายของทานฮูเซนวา “ทานคือทุกส่ิงทุกอยางสําหรับเรา โอ ฮูเซนเราจะอธิบายใหทานฟงอยางไรวา ชีวิตของพวกเราแต ละคนนี้ จะไรคายิ่ง หากไมมีทาน ไมใชเพียงเพราะเรารูวาทานเปนหลานชายของทานศาสดาเทาน้ัน แต
พวกเรารูว า เราไมอ าจหาบุคคลใดทม่ี ีจรยิ ธรรมทีด่ งี าม นา เคารพยกยอง นา นับถอื เออื้ เฟอเผ่อื แผ ใจบญุ สุนทานมากไปกวาทาน เราไมกลาท่ีจะเรียกทานวาสหายเสียดวยซ้ํา เพราะเรารูในสภาพอันต่ําตอยของ เรา เรารวู า ทานปฏบิ ตั ิตอเราในลกั ษณะที่เราไมอ าจพัฒนาไปสคู วามสูงสงนั้นได โอ นายของพวกเรา โอฮู เซน” จากน้ันมุสลิม บุตรของเอาซะญะฮ ซึ่งเคยเปนสาวกของทานศาสดา และเปนผูท่ีทานอะลีให ความเคารพนับถือในฐานะที่เปนผูสูงทั้งวัยท้ังคุณวุฒิ ความจริงใจและความสัตยซื่อ ทานฮูเซนเรียกทาน ผูนี้วาคุณลุงเสมอมา เพราะเปนบุคคลท่ีเคารพของท้ังทานศาสดาและทานอะลี ถึงแมทานผูนี้จะมีกําลัง กายออนลงมาก เพราะมีอายุถึงปูน 80 ทานก็ยังรูสึกวาเปนโชคของทานท่ีไดมารวมตายกับทานฮูเซน เมื่อไดฟง คําพดู ของทานฮเู ซน เขาจึงกลาวกับทา นฮเู ซนดังน้ี “ทานผูเปน หลานศาสดาของพระเจา ทา นตอ งการใหฉันละทง้ิ ทาน และไมชวยเหลือทานในเวลา เชนนีห้ รือ ฉนั จะแกตวั ตอพระเจา อยา งไรดี วา ฉันปฏบิ ตั หิ นา ทข่ี องฉันทีม่ ีตอทา นดวยดี ขอพระองคจงเปน พยานดวยเถิดวา การกระทําเชนน้ีจะเกิดขึ้นไมได ฉันจะตองอยูกับทานอยางแนนอน ไมวา มันจะราย หรือดี ฉันจะตองใหทรวงอกของศัตรูของทานไดล้ิมรสคมหอกและคมดาบของฉันบาง เมื่อฉันหมดกําลัง ลง ฉันก็จะใชกอนหินขวางปาเหลาศัตรู เพื่อปองกันตัวทานและบุตรหลานของทาน และขอพระองคจง เปนพยาน ฉันจะไมมีวันจากทานไปในเวลาเชนน้ี มิฉะน้ันฉันจะตองไดรับคําตําหนิจากพระเจาอยาง แนนอน ขอใหพระองคจงไดชวยเปนพยานดวยเถิดวา เราจะไดพยายามกันอยางสุดความสามาถ เพ่ือ ปฏิบัติหนาท่ีของเราในการปองกันบุตรหลานของทานศาสดา เพราะเราเช่ือวาถึงแมเราจะตองตายลง เพราะปองกันทา นในโลกนี้ เราก็จะเกิดใหมไ ปรอทา น เพื่อรับความสุขชัว่ นริ นั ดรในโลกหนา ” ความรูสึกทฮี่ าบีบและมสุ ลมิ แสดงออกมาจากกน บึง้ ของจิตใจนั้น เปน เสมือนเสียงแหงตัวแทนของ บรรดาสหายของทา นฮเู ซน พวกเขาพูดเปนเสียงเดียวกันวา “เราทุกคนขอพลีชีวิต เพ่ือการปกปอง และชวยเหลือทาน ชีวิตที่ ปราศจากทานคือชีวิตท่ีไรคา เราจะไมยอมมีลมหายใจอยูจนถึงขณะท่ีเวลาที่ทานกําลังจะถูกสังหาร เพราะเราไมอาจทนตอสิง่ นนั้ ได โอทา นฮูเซน” เมื่อทานฮูเซนเห็นปฏิกิริยาของตระกูลฮาชิมและสาวกของทาน พรอมทั้งไดรับฟงคําพูดตางๆ ท่ี แสดงความเขาใจและการตระหนักถึงหนาที่ความรับผิดชอบ และแสดงใหเห็นความจงรักภักดีของพวก เขาท่ีมีตอความเปนผูนําของทาน ทานจึงไดวิงวอนขอแกพวกเขาวา “ขอพระผูเปนเจา ทรงตอบแทน ความดีงามแกพวกทาน แทจริงฉันไมเห็นวาจะมีใครในโลกน้ีมีญาติท่ีประเสริฐไปกวาญาติของฉัน และ ฉันไมเห็นวาในโลกนี้จะมีใครมีสหายที่ประเสริฐไปกวาสหายของฉัน โอ พระผูเปนเจา ขอขอบคุณตอ พระองค ที่ทรงประทานผคู นท่ีประเสริฐเหลา นี้ ใหขาพระองค” คืนนี้เปนคืนท่ีทานฮูเซนตองปฏิบัติหนาท่ีหลายอยางใหเสร็จสิ้นไป ทานจะตองปลอบประโลม เหลาสตรีและเด็กใหมีความอดทน ต้ังอยูในความสงบ ท้ังแนะนําใหปฏิบัติตน โดยมิยนยอ เมื่อ สถานการณรายแรงยิ่งข้ึนในวันขางหนา คอยแนะนําสั่งสอนเพ่ือนรวมตายของทานเปนคร้ังสุดทาย ทาน จะตองมอบอํานาจการเปนผูนํา ซ่ึงเปนผูแทนอันชอบธรรมของพระเจาแกอะลี ซัยนุลอาบิดีน ผูเปนบุตร
Search
Read the Text Version
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
