นิทานอีสป เรื่อง1212

นิทานอีสป เรอ่ื ง \"มดนอ้ ยจอมขยนั \" ในฤดูร้อนท่ีร้อนมากของวันหนึ่งจ้ิงหรีดจอมข้ีเกียจตัวหนึ่งเห็นฝูงมดขนข้าว, เศษผลไม้และลูกไม้ต่าง ๆเดินราเรียงกันเอาเข้าไปเก็บสะสมไว้ในรังอย่าง ขะมักขเม้น มันจึงเกิดความสงสยั ขึ้นมาอย่างมากจึงถามพวก มดว่า \" น่ีเจ้ามด พวกเจ้าน่ะขนข้าว,ขนอาหารไปเก็บไว้ทาไม ?ในทุ่งก็มีมากมายกินกัน ไม่รู้จักหมดรู้จักสิ้นอยู่ แล้ว พวกเจ้าน่ีช่างแปลกจริง ๆ ร้อนออกจะตายไป บ้าบอไม่มี ท่ีเปรียบ ขยันกันจริงนะพวกเจ้า ฮ่า ๆๆ \" มัน คิดดูถูกพวกมดอย่างมาก...พวกมดจึง หันมาตอบกวน ๆกับมันว่า \" ท่านว่าแปลกมากหรือ? แต่พวกข้าว่าไม่ เห็นจะน่าแปลก ตรงไหนเลย ฤดูกาลนี้พืชพันธ์ธัญญาหารอุดมสมบูรณ์ พวกข้าเก็บได้ง่ายและท่ี เหลือกินก็จะ ชว่ ยกนั ขนเอาไปเกบ็ สะสมไว้เป็นสะเบียงในฤดหู นาวที่แห้งแล้งไม่มีพชื พนั ธ์ ธัญญาหารใหเ้ ก็บกินกัน ได้ง่าย ๆไงล่ะ \"เจ้าจิ้งหรีดเม่ือได้ฟังดังนั้นจึงพูดข้ึนว่า \" จะไปคิดอะไร กันมากมายถึงกาลไกลโน่นให้ปวดหัว ด้วยล่ะเสียเวลาป่าว ๆ เอาอย่างข้านิสินึกจะกินก็กิน นึกจะนอนก็นอนอาหารมีอยู่รอบตัวไม่เห็นเคยอดอยาก สกั คร้งั เลย \" ตอบแล้วมันก็บินหนีไปแทะ อ้อยขา้ งทางอาหารโปรดของมันเหมือนขเ้ี กยี จต่อกรกบั พวกมด พวก มดมองเจ้าจิ้งหรีดท่ีบิน จากไปแล้วคิดว่า \" ยังไม่รู้ถึงความอดอยาก ถึงได้ดูถูกและล้อเลียนพวกเรา รอให้ฤดู หนาวมาถงึ กอ่ น





เถอะ...ฮ.ึ ..แลว้ จะรูส้ กึ \" แม้แต่ในวันที่ฝนตกหนัก พวกมดก็ยังยอมเปียกฝนด้วยตัวที่ส่ันเทาไม่ลดละและเลิกขนเสบียงอาหาร เลยมัน ยังคงต้ังหน้าต้ังตาลาเรียงเข้าไปเก็บไวใ้ นรังอยู่อย่างเดมิ ...เจา้ จ้ิงหรีดซ่ึงน่ังหลบฝนอยใู่ ต้ใบไม้ เมื่อมันเหลือบไป เห็นพวกมดเข้าเท่าน้ันมันก็หัวเราะออกมาด้วยเสียงอันดังและส่ายหัวไปมาแล้วพูด ดูถูกล้อเลียนพวกมดว่า \"ขยันกันจริง ๆนะพวกเจ้า ฮ่า ๆๆ..ฝนตกเฉอะแฉะน่าราคาญจะตาย อย่างวันนี้ พวกเจ้าถ้าจะบ้าเอาอย่างมาก เลยนะ...ข้าวา่ มานอนหลบฝนกับข้าไม่ดกี ว่าเหรอ รอให้ฝนหยุดเสยี ก่อนจะดีกวา่ นะ ฮ่า ๆๆๆ \" แต่พวกมดก็ยัง เดินขนของไปแลว้ หนั มาตอบกับจิ้งหรีด เหมอื นไมย่ อมให้เสียขนอาหารไปเลยสักนิด \" บอกแล้วไง ตอนนีย้ ังพอ มพี ืชพันธ์ธญั ญาหารให้เก็บอยู่ ต้องรบี เอาไปเก็บสะสมไว้อีกให้มาก ๆไง \" จิ้งหรีดสา่ ยหัวไปมาดว้ ยความเบื่อใน ความคดิ ของ พวกมดมันเลยแกลง้ นัง่ หลับไม่ยอมหันกลบั ไปมองพวกมดอีกเลย...



และในวันที่ลมพัดแรงแสนแรง พวกมดก็ยังคงทางานและหน้าที่ของมันอยู่ไม่มีเปล่ียนแปลง พวกมันเดินเกาะ กลุ่มกันเดินต้านลมขนข้าวขน เสบียงอาหารอยู่เหมือนเดิม เจ้าจิ้งหรีดนั้น วันน้ีหนีลม แรงเข้าไปหลบอยู่ใน โพรงไม้และเมอื่ มนั มองออกไปและเห็นพวกมดเข้าให้อีก มนั จงึ ตะโกนออกมา ดว้ ยเสยี งอนั ดงั แลว้ ก็ยงั พูดดูถูกพวกมดเหมือนเดมิ อีกน่ันแหละวา่ \" ข้าวา่ พวกเจา้ นบ่ี ้าจริง ๆของ แทเ้ ลยหละ... ลมพัดแรงจะตายไป ยังจะขยนั กันอยู่ได้อีก เดีย๋ วกป็ ลิวไปตามลมหรอก ฮา่ ๆๆๆ \" พวกมดน้นั ฟังเจ้าจิ้งหรีดพูด ดูถูกและล้อเรยี นจนเคยเสียแลว้ แต่พวกมันก็ไมไ่ ดค้ ดิ โกรธ แถมยัง หยดุ เดนิ และพดู เตือนเจา้ จ้งิ หรดี ดว้ ยอีกวา่ \" น่ีท่านจ้ิงหรีด นี่ก็ใกล้จะถึงฤดูที่แห้งแล้วแล้วนะ ท่านได้เตรียมและหาเก็บสะสมเสบียงอาหารไว้บ้างแล้วหรือ ยงั ?? \"



เมื่อย่างเข้าฤดูแล้ง แหล่งอาหารของมดและแมลงต่าง ๆก็เริ่มเหลือน้อยลงเข้าทุกที พื้นดินน้ันก็เร่ิม แตกระแหง ต้นไม้ที่ยืนต้นนั้นใบก็เร่ิมเห่ียวเฉาลง เจ้าจ้ิงหรีดท่ีชอบเอาแต่ความสบายและไม่เคยคิด ถึงกาล ข้างหน้าสักนิดเลยน้ัน เพราะมันมัวแต่เอาแต่ร้องราทาเพลงอย่างมีความสุขมาตลอดไม่ได้คิด เตรียมตัวไว้รับ สภาพท่ีแห้งแล้งหาของกินยากท่ีเยือนมาถึงน้ีเลย มันจาต้องน่ังเอาใบไม้คลุมตัว ไว้ด้วยความหนาวและพร้อม กับความหิวโหยด้วยมันไม่ได้กนิ อะไรมาหลายวันแลว้ เรย่ี วแรงทเี่ คยมกี ็ หมดไป มนั จงึ ไม่สามารถท่จี ะบินไปหา แหลง่ อาหารทอ่ี ยไู่ กล ๆกบั ใครเขาได.้ ..



แล้วในท่ีสุดฤดูหนาวก็มาเยือน หิมะเร่ิมตกพราลงมา เจ้าจิ้งหรีดหนาวสะท้านด้วยความหนาวและ หิวโหย เหลือเกิน....และเมื่อส้ินไร้หนทางเข้า มันจึงเที่ยวคลานไปตามท่ีต่าง ๆที่มีรังของพวกแมลง เพ่ือหวังขอเศษ อาหารจากพวกแมลงเหล่านั้นกินปะทังชีวิตของมัน มันคลานตะเวนไปเรื่อย ๆจน ร่างกายสกปรกมอมแมมไป หมดจนกระทั่งมันมาพบกับรังของพวกมดท่ีมันเคยพูดดูถูกและล้อเลียน เอาไว้อย่างมากมาย แต่เพราะความ หิวและใกล้จะตาย มันพยายามรวบรวมพลังที่มีเหลืออยู่น้อยนิด น้ันเคาะประตูรังของพวกมดทันที \"ก๊อก ๆๆ ได้โปรดเถิด นึกว่าสงสารแมลงด้วยกัน ช่วยแบ่งเศษอาหาร ให้ข้าปะทังความตายและความหิวสักนิดเถิดท่าน มด \"



พวกมดจงึ เปิดประตูให้แล้วพูดว่า \" พวกเราจะแบ่งอาหารให้กบั เจ้ากไ็ ด้ แตเ่ จา้ จะต้องสานึกผิดที่ ไดเ้ คยพดู ดูถูก และลอ้ เลยี นพวกข้าเอาไว้เม่ือก่อนเสียก่อน \" เจา้ จิ้งหรีดจงึ พูดว่า \" เจา้ ไม้ต้องบอกให้ข้า สานึกหรอก มดเอ๋ย... ข้ารู้ซึ้งและเข้าใจที่เจ้าบอกแล้วว่าความอดหยากและแล้นแค้นน้ันมันเป็นอย่าง ไร? เพราะกว่าจะหาข้าวได้สัก เม็ด ผลไม้สักผล...นี่ถ้าข้าเชื่อพวกเจ้าเสียต้ังแต่แรก ป่านน้ีคงตุนอาหารไว้ เต็มบ้าน ไม่ต้องมานั่งคลานอย่าง กระเสือกกระสนและเที่ยวขอเขากินอย่างหรือยิ่งกว่าขอทานแบบน้ี ว่าแต่เจ้ามีข้าวสักเม็ดหรือปล่าวบรจิ ากให้ ข้าสักหน่อยเถอะ \" มดส่ายหัวอย่างอิดหนาระอาใจ แต่ก็กวักมือเรียกให้เข้ามาในรัง แล้วแบ่งข้าวให้จิ้งหรีดกนิ หลายเม็ด....