สาวิณี

กาลคร้ังหน่ึงนานมาแลว้ มีบา้ นหลงั หน่ึงในชนบท ซ่ึงเจา้ ของคือชาวนา เขาเล้ียงไก่ ไวเ้ ป็นจานวนมาก ทุก ๆ วนั ชาวนาจะปลอ่ ยใหฝ้ งู ไก่ออกมาเดินคุย้ เขี่ยหากินตาม ธรรมชาติท่ีลานดินใกลก้ บั ทุ่งนา

เชา้ วนั หน่ึง ขณะที่พอ่ ไก่กาลงั เดินคุย้ เขี่ยหาอาหารท่ีลานหนา้ บา้ นของชาวนาอยนู่ นั่ เอง มนั กเ็ หลือบไปเห็นพลอยเมด็ งามเมด็ หน่ึงส่องประกายระยบิ ระยบั อยบู่ นพ้ืน

พอ่ ไก่จอ้ งมองพลอยวบิ วบั เมด็ น้นั พลางราพงึ ข้ึนมาวา่ “เอกอ้ีเอก้ เอก้ … ถา้ นายขา้ มาพบเมด็ พลอยน้ี เขาตอ้ งดีใจมากแน่ ๆ และตอ้ งเกบ็ ข้ึนมาเลย ทีเดียว แต่สาหรับขา้ พลอยเมด็ น้ีไม่มีคา่ เลยแมแ้ ตน่ อ้ ย อนั ท่ีจริง ขา้ วเปลือก 1 เมลด็ ยงั จะมีคา่ มากกวา่ พลอยท้งั หมดในโลกเสียดว้ ยซ้า”

จากน้นั พอ่ ไก่กเ็ ดินผา่ นพลอยเมด็ น้นั และคุย้ เขี่ยดินเพื่อหาอาหารกินตอ่ ไป

นิทานเร่ืองนีส้ อนให้ร้่า สิ่งของล้าคา่ อาจไม่มีประโยชนเ์ ลย หากตกไปอยกู่ บั คนที่ไม่รู้คุณคา่ เช่นเดียวกบั พอ่ ไก่ท่ีเห็นเมด็ พลอย ราคาแพงอยตู่ รงหนา้ แตก่ ม็ ิอาจใช้ ประโยชนใ์ ด ๆ กบั ส่ิงมีคา่ น้นั ไดเ้ ลย

นทิ านไกไ่ ดพ้ ลอย ผ้จดั ทา นางสา่สา่ณิ ี สุขแส่ง รหัสนักศึกษา 63121010055 คณะครุศาสตร์ สาขา่ชิ าภาษาไทย