012เที่ยวบินกลางคืน

เทยี่ วบินกลางคนื คํานํา ปญ หาที่บริษัทการบินตองเผชญิ อยูก็คือ ตองแขงขันความเรว็ กับการขนสงดานอ่ืน รีวิแอร ผูน ําซง่ึ มบี คุ ลิกอันนายกยองไดอธิบายถงึ มันไวในหนังสือเลมนี้วา “สําหรับพวกเรา มันเปนเรื่องชวี ิต และความตาย เม่ือระยะทางท่ีเราสามารถไปไดในตอนกลางวันทุกๆ วัน โดยรถไฟหรือเรือไอนาํ้ เรา กลับสูญเสยี ไปในยามกลางคืน” เมื่อตอนเริม่ ตนงานบริการกลางคืนนถ้ี กู วพิ ากษว ิจารณอยางมาก แตก็ เปนท่ียอมรบั กันโดยทว่ั ไปในเวลาตอมา อยางไรก็ตามชวงเวลาในขณะที่เร่ืองน้ีเกิดข้ึน งานเชน นี้ก็ เส่ียงตออนั ตรายเปน อยางมาก อนั ตรายทไี่ มม ีตัวตนของสายการบิน การเส่ียงภัยที่เตม็ ไปดวยเรื่องนา ประหลาดใจ ประกอบกับความลกึ ลบั ในเลห กลของยามกลางคืน มันยิ่งใหญ แตก็เปนอันตราย ผมขอ เสริมวา ยิ่งเวลาผานไป การเส่ียงก็ย่ิงลดนอยถอยลง การออกเดินทางทุกครั้งทําใหการเดินทางครั้ง ตอ ไปงา ยและสะดวกยง่ิ ขน้ึ แตส ําหรับการบนิ ในแงท ีเ่ ปนการสาํ รวจดินแดนทีย่ งั ไมปรากฏในแผนท่ี จะ มวี ีรบุรษุ ผบู กุ เบกิ เกิดขึน้ เสมอ และ เที่ยวบนิ กลางคืน ก็เปนบทเร่ิมตนของตํานาน ซ่ึงวาดใหเห็นการ ผจญภัยอนั นาเศรา ใจของหน่ึงในผบู ุกเบิกทางอากาศเหลานี้ ผมชอบหนงั สือเลมแรกของแซงเต็กซูเปรี คือ Southern Mail แตก็ชอบเร่ืองน้ีมากกวา ใน Southern Mail ขอ รําลกึ ความหลงั ของนกั บนิ ทมี่ คี วามถูกตอ งแมนสยํ่าอยางนา ประหลาดเช่ือมโยงกับ เร่ืองลบั ลมคมในของความรูสึกภายใน ซึ่งทําใหตวั เอกเขามาใกลชดิ เรายิ่งข้ึน เรารูสึกวามนุษยชา ง ออ นโยนและหว่ันไหวงา ย ชองออนแออะไรเชนนั้น! ตัวเอกของ เท่ียวบินกลางคืน แมวาจะดูเหมือน เปนผทู ล่ี ดคณุ คา ความเปน มนษุ ย แตเ ขากลับทะยานขึน้ ไปสคู ุณธรรมทีเ่ หนือมนุษยไปอกี ส่ิงท่ีผมชอบ มากท่ีสุดในหนงั สอื ทเ่ี รา ใจยิง่ เลมนี้กค็ ือภมู ิธรรมข้ันสงู (Nobility) ของมัน พวกเราทุกคนตางก็คุน เคย กับความออนแอ การปลดปลอยของมนษุ ย และการยอนรอยถอยหลัง วรรณกรรมรวมสมัยตา งก็ได เพียรพยายามอยางย่งิ ทีจ่ ะตีแผแ ละประณามสิ่งเหลาน้ี แตสง่ิ ที่เราตอ งการใหปรากฏอยูตรงหนา ก็คอื สง่ิ ท่อี ยูเหนือเราแตละคนซึง่ จะสามารถบรรลไุ ดก ็โดยพลงั แหง ความตง้ั ใจเพยี งอยา งเดียว ในความเห็นของผม ส่ิงท่ีเราใจมากยิ่งกวาบุคลิกของนักบินก็คือ บุคลิกของรีวิแอรผูเปน เจานาย เขาไมไ ดวางทา เขากระตุน คนอืน่ ไปสูก ารกระทํา ยอมใจนกั บินดวยความสามารถของเขาเอง กราดเกรย้ี ว เคน เอาพลงั สงู สุดของพวกเขาออกมาใช และบังคับใหพวกเขาออกไปสูก ารกระทําอยาง กลาหาญ การตัดสินใจที่ไมอ าจหลกี เลีย่ งไดของเขาไมย อมใหแ กการถดถอยหนี และแมแ ตการละเลย ไมเอาใจใสเพียงเล็กนอยก็จะถูกเขาลงโทษ เม่ือมองคร้งั แรก ความเขมงวดของเขาอาจจะดูทารุณ และเลยเถิดเกินไป แตก ็ถูกนํามาใชอยางไมสมบรู ณ และไมใชตอมนุษยโ ดยตรง ซึง่ เปน สง่ิ ที่รวี ิแอร ตองการหลอ หลอม ภาพของเขาจากตวั หนังสอื ทําใหเ รารสู ึกไดถ ึงความชนื่ ชมอันเต็มเปย มของผูเ ขยี น ผมตอ งขอขอบคุณเขาเปน อยางมากทไี่ ดน าํ เอาความจริงอนั เปนลกั ษณะขัดแยง กันออกมา สําหรับผม มีความสําคญั ในเชิงจิตวิทยาท่ีนาพิจารณาเปนอยางยิ่ง คือวาความสุขของมนุษยไมไดวางอยูบน เสรีภาพ แตบ นการยอมรบั ในหนา ทตี่ า งหาก ตัวละครแตล ะตัวในหนงั สือเลม นี้มคี วามกระตือรอื รน อุทิศ ตนอยา งสุดใจใหแกส่ิงทเี่ ขาควรกระทาํ ใหแกห นาที่ที่เสี่ยงอันตรายซ่ึงตองทําใหสําเร็จเทานั้น เขาจึง จะสามารถพบความสงบในความสขุ ได มนั ชัดเจนเพยี งพอแลว ที่รวี ิแอรจะไมไดเปนอะไร นอกจากเปน ผทู ่ีไรความรูส กึ (ฉากทภ่ี รรยาของนักบนิ มาเยย่ี มเขาเปนฉากทป่ี ระทบั ใจมากที่สุด) และเขาก็ตองการ ความกลาหาญอยา งมากที่จะออกคําสง่ั ตอไป พอๆ กับนักบินของเขากต็ อ งทําตามคาํ สั่งน้ันดวย “เพอื่ จะทําใหเราเปนท่รี กั มนั เพยี งพอแลวท่ีจะแสดงความสงสาร ฉันแสดงความสงสารเพียง นอยนดิ หรอื ไมก ซ็ อนมนั ไว… บางครั้งฉนั กร็ ูสึกประหลาดใจในพลังของตนเอง” และอีกครั้งวา “รักคน ซ่งึ คณุ ออกคําส่ัง – แตโ ดยไมตองบอกพวกเขา” รวี แิ อรก ถ็ ูกขับโดยความรูสึกถงึ หนา ที่เชนเดยี วกัน “ความรูสกึ ออนโยนอยูบางเบา ถึงหนาที่ที่ ย่ิงใหญกวาความรัก” ดวยความคิดที่วามนุษยไมใชจุดมุงหมายในตัวเอง แตเขาเปนรอง และตอง เสยี สละตนเองใหแกอ ะไรบางอยา งที่เหนือกวา และแยกเนอ้ื หาของมันออกจากเขา ทําใหผมพอใจท่ี พบวา ในหนงั สอื เลม นี้มี “ความรูสึกออ นโยน” ซงึ่ ความรสู ึกน้ีเปนส่ิงท่ที ําใหเทพเจาโพรมีเธอุส1* ของ ผมกลาววา “ฉันไมช อบมนษุ ย ฉนั ชอบสิง่ ซ่งึ สงั หารเขา” น่คี อื บอ เกิดวีรบรุ ษุ ทุกคน “เรามักจะแสดงราว กบั วา มนั มอี ะไรบางอยางที่ทําใหมนษุ ยม คี ณุ คาขน้ึ มาไดอยางมากมายมหาศาล…แตอะไรละ” หรอื อีก ครัง้ หน่ึง “บางทีอาจจะมีสิง่ อื่นอีกบางอยา งทนทานกวาที่จะไดรบั การชวยชีวิต และบางทีงานที่รวี ิแอร กําลังทาํ อยกู อ็ าจจะเปนการชวยเหลอื มนุษยใ นสวนนก้ี ็ได” เราอาจจะแนใ จไดใ นเรือ่ งน้ี ในชวงเวลาซ่งึ ความคิดเรอื่ งวรี บุรษุ ดจู ดหดหายไปจากกองทัพ เนือ่ งจากคณุ ธรรมแบบมนษุ ย ไมอ าจจะคน พบชวงเวลาทมี่ ่ันคงไดในสงครามของพรุงน้ี ซึ่งนักวิทยาศาสตรของเราก็ไดพยากรณถ ึง * โพรมเี ธอสุ คอื เทพเจาในนยิ ายกรกี โบราณ ผขู โมยไฟจากสวรรคม าใหมนุษย

ความรายกาจของมันมาแลว ไมใชในการบินหรอกหรอื ท่ีเราสามารถมองเห็นความกลาหาญอัน นา ชน่ื ชมและมีประโยชนที่สดุ ความหุนหันพลันแลนก็ถูกยับย้ังลงเม่ือไดรับการควบคุมใหอยูในการ จดั ต้งั งานบรกิ ารนกั บินผซู ึง่ เสี่ยงชีวิตอยซู ้ําๆซากๆ มีสทิ ธิที่จะยิ้มเยาะใหกับความคดิ เรื่อง “ความกลา หาญ” ของเราทกุ วันนี้ ผมเช่ือวาแซงเตก็ ซเู ปรีคงจะใหอภัยท่ีผมจะยกถอยคําจากจดหมายของเขาที่ เขียนใหผมเม่ือนานมาแลว ครั้งท่ีเขากําลังบินเหนอื มัวเรตาเนีย บรรทุกไปรษณียของคาซาบลังคา ดาการ “ผมไมรูวาเมื่อไรจะไดกลับบาน ผมกําลังยุงมากในชว งเดือนหลังๆนี้ – คนหาเพ่ือนที่สูญ หายไป กเู ครื่องบินทีต่ กในดินแดนท่ีไมลงรอยกัน และยังจะตอ งบินสงไปรษณยี ไ ปดาการเปนครั้งคราว อีกดวย “ผมเพ่ิงจะไดผานเหตุการณผ จญภัยเลก็ ๆ มาครัง้ หน่ึง – ใชเ วลาสองวนั สองคืนเพอื่ กเู คร่ืองบิน กบั พวกมวั รส ิบเอ็ดคน และชางเครื่องคนหน่งึ มีความตน่ื เตน โกลาหลกันมากมาย บางเรื่องก็สําคัญ บางเร่ืองก็ไม เปน ครั้งแรกทผี่ มไดย นิ เสียงลูกปนแลน เฉยี ดผา นหวั ไป ผมรูวา ในที่สดุ ผมก็จะตองตนกอ ยใู นสถานการณเชน น้นั – ผมจึงสงบมากกวาพวกมัวร ผมไดเขาใจบางอยางท่ีมักจะทําใหผมพศิ วงอยู เสมอวา ทาํ ไมเพลโต (หรืออริสโตเติลนะ) ถงึ ไดใหความกลาหาญเปนคณุ ธรรมขน้ั ต่ําสุด มันไมไดเกิด ข้นึ มาจากความรสู กึ ที่สวยงามนกั มนั เปนสัมผัสของความบา คลั่งเปนแตมแตะของกิเลส เปนความด้ือ ดงึ อยางมาก และเปน ความรสู ึกต่ืนเตนหยาบๆ ของนักเลง เหนือสงิ่ อ่ืนใด มันเปนความปต ิของพลัง ทางกายของเรา และแมวามันจะไมมีประโยชนอะไรก็ตาม เราก็ยังสอดมือกอดอกท่ีโผลออกมาจาก รอยแยกของเสื้อเช้ิตและหายใจเขาลึกๆ ใช มันออกจะเปนท่ีนาพึงพอใจ เมื่อมันเกิดข้ึนในยาม กลางคืน เรากไ็ ดความรสู กึ เพ่ิมเติมเหมือนกับวาไดเลนสนกุ อยางเด็กๆ ผมไมสามารถจะยกยองผูท่ีมี แตความกลา หาญเพยี งอยา งเดยี วไดอกี เลย” ผมตองขอเสรมิ ดว ยคําพังเพยท่ียกมาจากหนังสือของแกงตง (ซึ่งผมไมอยูในฐานะที่จะขอ อนญุ าตกอนได) วา “เราซอนความกลา หาญของเรา เหมอื นกับท่ซี อนความรกั ” และท่ีดกี วานัน้ คือ “ผู กลา หาญซอ นการกระทาํ ของเรา ในขณะที่ผูซ่อื สตั ยซอนทานของตน พวกเขาเปลี่ยนโฉมมันหรือรอง ขอโทษใหมัน” ทกุ ส่ิงที่แซงเต็กซูเปรีเขียนไวในท่ีนี้ลวนแตมีพ้ืนฐานอยูบนประสบการณ “โดยตรง” การ เผชญิ หนาตามลําพงั กับอันตรายครง้ั แลวครั้งเลา ทําใหหนังสือเลมน้ีมีรสชาตทิ ่ีแทจริง และไมมีใคร สามารถลอกเลียนแบบได เรามีเร่ืองสงครามและการผจญภัยในจินตนาการอยูมากมาย ซ่ึงบางคร้ัง ความสามารถของผูเขียนก็ดูออนดอ ยลง และนักผจญภยั หรอื ผตู อสทู แ่ี ทจ ริงก็อดท่ีจะอานดวยรอยย้ิม ไมได หนงั สือเลมนี้ นอกจากจะมขี อ ดีทางดา นวรรณกรรมซึง่ ผมยอมรบั มากแลว มันยงั มีคุณคาในดาน สารคดี และเปนเพราะสว นผสมอนั แปลกประหลาดของท้ังสองประการน้ีเองท่ที ําให เที่ยวบินกลางคืน มีความสําคัญเปนพิเศษ อองเดร ฌีด

1 เบื้องลางเขา ขุนเขาไดเ ซาะรอ งรอยของมันอยูภายใตรมเงาของยามเย็นสีทอง พ้ืนดินสาด แสงประกายอนั คงทนเพราะดนิ แดนแหง นเี้ องทผ่ี นื ดนิ จะยอมพายแพตอแสงทองแหงอาทิตยอัสดงได เชอื่ งชา ยงิ่ นัก เหมอื นกบั ท่ีหิมะยังคงขาวโพลนอยู แมว า ฤดูหนาวกําลงั จะสน้ิ สดุ ฟาเบยี ง นกั บินผูกําลังขบั เครือ่ งบินขนสงไปรษณียปาทาโกเนียจากใตสุดไปยังบัวโนสไอเรส เขาสังเกตเห็นยามค่ําคืนที่รุกไลเขามาไดจากเคร่อื งบอกอันเดียวกันเหมือนกับทาเรือ คอื จากทอง ทะเลกวางขวางอันเงยี บสงบเบอื้ งหนา และมคี ลนื่ เมฆอนั เกียจครานละลองขวางอยู เขากําลังเขาสูทา จอดท่เี วง้ิ วาง และมคี วามสขุ ทามกลางความสงบน่ิงนี้ เขาสามารถนกึ ฝนวาตัวเองเปนคนเลี้ยงแกะ กําลังออกเดินเลน เงยี บๆ ผเู ลี้ยงแกะแหงปาทาโกเนียทั้งหลายพากันออกเคล่ือนที่อยางไมเรงรอนจากฝูงหนง่ึ ไปยังอีก ฝูงหนึ่ง เขากาํ ลงั เคลอื่ นจากเมืองหน่งึ ไปยังอกี เมืองหนง่ึ เมอื งเล็กๆ เหลา นนั้ ก็คอื ฝงู แกะของเขา ทกุ ๆ สองชั่วโมงเขาจะเหน็ ตวั หน่ึงดับกระหายอยทู ี่ชายฝงแมน ํา้ หรอื และเล็มหญา จากพน้ื ดนิ สักพักหน่ึง เมื่อผา นทุงหญาสเต็ปปท ่ีวางรา งผคู นราวกับทะเลมาไดหกสบิ ไมล เขากม็ าถึง ฟารม เงยี บเหงาแหงหนงึ่ ซ่ึงดเู หมอื นจะแกวง ไปขา งหลังบนลกู คล่ืนแหงทองทุงแพรรี่ บรรทุกพาชีวิต มนษุ ยออกไป จากนัน้ เขาก็ลดปก เหมอื นกบั ทาํ ความเคารพตอ เรือ * “ซานฮเู ลยี นกําลังปรากฏ เราจะลงในสิบนาท”ี คนสงวทิ ยบุ นเครอ่ื งสงขาวไปทั่วสนามบนิ จากชองแคบแมกเจลแลนไปจนถึงบัวโนสไอเรส ทางขน้ึ ลงเครือ่ งบนิ ทอดวางยาวเหยียดไปไกลมากกวาพันหา รอยไมล แตทางสายน้ตี ั้งอยูที่ชายแดน แหงยามคํา่ คืน – เหมือนกับในแอฟริกาท่ีหมูบานเล็กๆ แหงสุดทายถกู ยึดครองและเปดเผยโฉมหนา ออกมาแกผ ูไมร ูจ ัก คนสงวทิ ยุเลอื่ นแผน กระดาษไปใหนกั บนิ “แถวน้ีมีพายฟุ าคะนองมากจนหฟู ง ของผมมแี ต เสยี งไฟฟาสถิตย คืนน้ีเราหยดุ ที่ซานฮเู ลยี นดีไหม” ฟาเบียงย้มิ ทอ งฟา สงบราวกบั ในอางเล้ยี งปลา และสนามบนิ ทกุ แหงขางหนา ก็แจง สญั ญาณ มาวา “ฟา โปรง ไมม ลี ม” “เราจะไปตอ ” เขาตอบ คนสงวิทยุนึกอยใู นใจวา ณ ทใ่ี ดทหี่ น่ึง พายุกําลงั เรมิ่ เสนอตวั เองออกมา เหมอื นกับหนอนใน ชน้ิ ผลไม คืนน้คี งจะสวยงาม แตก ็ถกู ทาํ ลาย เขารสู ึกไมส บายใจเมื่อคิดถึงวา จะตองเขาไปขางในเงา มดื ซงึ่ ใกลจ ะเนาเปอยน้ี

* เมื่อเขารอ นลงสูซานฮูเลียน ฟาเบียงรูสึกเหนื่อย เครื่องยนตของเขาเอ่ือยลง ส่ิงที่คอยๆ ปรากฏใหเห็นเบื้องหนาก็คอื ทุกอยา งที่ทําใหชวี ิตมนุษยออนโยนขึ้น – บา น รานกาแฟเล็กๆ ตนไม เรียงรายเปนแถวขางทางเดิน เขาเหมือนกับเปนผูพิชิต เมื่อเสร็จสิ้นการทําศึกจนไดชยั ชนะ ผูซึ่ง กลับมานั่งเหมอซึมเหนอื ดินแดนในความครอบครอง และไดมองเห็นความสุขงายๆ อันต่ําตอ ยจาก เชลยของตน ฟาเบยี งรูสกึ อยากทจ่ี ะผอนแขนทั้งสอง เพ่ือจะคลายความปวดลาและตะครวิ ออกไป – เพราะคนเรายอ มมีความทรหดทีจ่ ะเผชญิ ความยากลาํ บากอยูไมนอ ยไดเชนกัน - และที่จะมาถึงท่ีน่ใี น ฐานะมนุษยธรรมดาผูสามารถมองผานหนาตางดูทิวทัศนอันไมเปลี่ยนแปลงได เขาคงจะตอนรับ หมูบ านกระจอยรอยน้ีอยางยินดี เมอื่ เราไดเ ลือกแลว เราก็ยอมพอใจกับอุปสรรคแหงการมีอยูของเรา เอง และเรียนรูท จี่ ะรักมัน เหมือนกับความรักที่มันจะหอมลอมคุณไวหมด ฟาเบียงคงชอบที่จะไดต้ัง หลกั แหลง อยทู ีน่ ่ี มคี วามสุขกับอาหารทพิ ยข องเขา เพราะเมืองเล็กๆ ซึ่งเขาคอยๆ เคลอ่ื นเขาหาเพียง ในชั่วโมงเดียว และสวนลอมกําแพงซึ่งเขาบินผานไปแลวนี้ดูจะเปนนิรันดรสําหรับเขา – สําหรับ อสิ รภาพอนั นริ นั ดรของเขา บัดนีเ้ มอื งเล็กๆ ลอยมงุ เขาหาเครื่องบิน มันอาแขนเปดออกกวาง ฟาเบียงนึกถึงมิตรภาพทั้ง มวลที่มันบรรจุเอาไว หญงิ สาวผอู อ นโยน ความเปนสวนตัวของผาปูโตะสขี าว นึกถึงทกุ สิ่งทุกอยางท่ี กาํ ลังถกู ทําใหเปนนริ นั ดร หมูบานแลน พงุ ผา นปกของเขาไปแลว เปดเผยความล้ลี ับแหงสวนอันรมเย็น ทีไ่ มมีกําแพงปดอีกตอไป แตฟาเบียงก็รู แมในขณะที่เขาลงสูพื้นแลววา เขาไมไดเห็นอะไรเลย นอกจากคนไมก ีค่ น เคลอ่ื นไหวอยทู า มกลางเสาหนิ ของตน ความบริสุทธ์ิในความมั่นคงของมันทําให หมูบา นแหงน้ีปกปอ งความลับแหงปรารถนาของตนเอาไว ระงับยับยัง้ การตอนรับอันนุมนวลของตน และเพ่ือทจี่ ะครอบครองมันใหไ ด เขาก็จะตอ งเลกิ การกระทาํ * เมื่อสิน้ สดุ การหยุดพกั สิบนาทีแลว ฟาเบียงก็บนิ ตอไป เขาหันกลับไปดูซานฮูเลียนซึ่งบัดน้ี เปนเพียงแสงไฟกํามือหน่ึง แสงไฟกลายเปนดวงดาว แลวก็เปนฝุนระยิบระยับคอยๆ จางหาย กลายเปน ศนู ยไปพรอ มกับความยว่ั ยวนใจของมนั * “ฉันมองไมเห็นหนาปดแลว เปด ไฟดกี วา” เขาบิดสวิตซใ หเปดขนึ้ แตไฟสแี ดงในหอ งขบั เครอ่ื งบินก็สองเรืองซีดเซยี วอยูในแสงสีนํ้าเงิน ซง่ึ ทาํ ใหมองแทบไมเ ห็นเข็มเลย เขายกมอื ข้ึนสอ งหนา หลอดไฟ แตมนั กเ็ พียงแคแดงเขม ข้นึ มาหนอ ย เทา นน้ั แตย ามคาํ่ คืนก็กําลังคบื คลานเขามา เหมอื นกับควนั มดื ๆ แผคลุมไปท่ัวหุบเขาซึ่งทําใหดแู ยก ไมออกจากทรี่ าบอีกแลว หมบู า นกาํ ลงั ถกู จดุ ไฟใหส วางขน้ึ ตอ นรับกนั และกันในยามเยน็ ราวกับหมูมวล ดารา เขาใชน้ิวปดปมุ กระพรบิ ไฟที่ปกเปน การตอบรบั บดั น้ีโลกถกู จุดสวางขึ้นดว ยความเยายวนอันเจิด จา แพรวพราว บา นทุกหลังจดุ ดวงดาวของตนข้ึนในทามกลางความมืดมดิ แหงกลางคืนราวกับกระโจม ไฟกลางทองทะเลผูเชี่ยวชํานาญ ทุกส่ิงที่เปนแหลงพักพิงของมนุษยบัดนี้กําลังสองแสงประกาย ฟาเบียงรูสึกเปน สขุ ลึกลํา้ ท่ีการเขา สูย ามค่ําของเขาครั้งน้ีเปนไปอยางเช่ืองชาและงดงาม ราวกับการ เขา สูทา จอดเรือ เขามุดศีรษะเขาไปในชองคนขับเครื่องบิน เข็มพรายน้ําเริ่มเรืองแสงขึ้น เขาตรวจสอบ เครือ่ งมอื ชน้ิ แลวชิ้นเลา แลวก็ใจ เขารสู ึกวาตวั เองไดเขายึดทองฟายามคํ่าคืนนี้ไวแลวอยางสําราญ เขาไลนิ้วมอื ไปตามแนวสันเหล็ก รูสึกถึงชีวิตที่แลนไหลไปตามนน้ั โลหะไมไดสน่ั สะเทือน แตมันมี ชวี ิต เครือ่ งยนตกาํ ลงั หารอยแรงมา พยงุ ทุกอยางไปไดอยา งราบรน่ื นักบินในเครือ่ งรสู กึ ถึงความยินดีที่ ปราศจากอาการเวียนหัวหรอื มึนเมาประกอบ มีแตเพียงความนาพศิ วงของความเหนอ่ื ยลาแหงเลือด เนือ้ อันมีชีวติ เขาสรา งโลกสว นตวั ของเขาขนึ้ มาอีกคร้ัง เหยียดแขนออกเพ่ือใหส บายยิ่งข้ึน เขาเคลื่อนน้ิว ไปบนแผงวงจรไฟฟา แตะปมุ ตา งๆ ขยับตัวเล่ือนลงน่ังพิงหลัง พยายามหาตําแหนง เหมาะสมท่ีสุดที่จะ

อยูในยานโลหะหนกั หาตันซึ่งกาํ ลงั เคลอ่ื นตัวเขาสูกลางคนื นี้ เขาคลํานิ้วไปทปี่ มุ ปรับไฟฉุกเฉิน ปลอย มนั ไป จับมันไวอ ีกหลังจากแนใ จวามนั จะไมเลื่อน แลว ก็ผละไปแตะปมุ ทุกอันเพื่อใหแนใ จวาสามารถ เอ้ือมถงึ ไดโ ดยไมต องมองดู – ฝก ฝนนิ้วมือเหมือนกับอยูใ นโลกของคนตาบอด นิ้วของเขาเก็บทุกส่ิง ทกุ อยา งเอาไวแลว เขาเปด ไฟข้นึ ตกแตง หองเครือ่ งดวยเครือ่ งมือทีถ่ ูกตองแนนอน ตอนน้เี ขาสามารถ เขา สูย ามคาํ่ คืนไดโ ดยเพยี งแตเ อาใจใสด ูแลหนาปด เหมอื นกบั เรอื ดํานํ้าท่ีเริ่มตนดําด่งิ ลง ไมมีอาการ สนั่ เทา การสะเทือน ไมมีการเคลื่อนไหวท่ีเกินควร และในขณะที่เครอื่ งวัดระดับความทรงตัว ระดับ ความสูงและอัตราอารพเี อม็ ยงั คงนิง่ ไมเ ปลี่ยนแปลง เขาเหยียดแขนขาออกไป เอนศรี ษะพิงกับท่ีน่ัง ตกจมลงสูการรําพึงรําพันในอากาศอนั อุดมไปดว ยความหวังทไี่ มม ีขอบเขตจาํ กดั * บดั นี้ เม่ือถกู ความมืดกลืนหายราวกับยามเฝากลางคืน เขาสามารถมองเห็นไดวา ยามคาํ่ คืน เปดเผยความลับของมนุษยไดเชนไร ความเยายวนเหลาน้ัน แสงสวางเหลานั้น ความรุมรอนใจ เหลา นั้น ดวงดาวโดดเด่ียวทอี่ ยเู บอื้ งลา งทามกลางความมืดดวงน้ัน ก็คือบา นท่ีอยูเดียวดาย ดวงดาว อีกดวงหนึง่ ซึ่งสองแสงวิบวับและลับหายไป กค็ ือบา นท่ีปด บงั ตาเสียจากความรัก หรือไมก็จากความ เบื่อหนา ยของมัน บา นหลังหนง่ึ ซึ่งหยุดสงสัญญาณใหแกบานที่เหลือ ชาวนาเหลานนั้ นง่ั รวมกันอยู รอบโตะ ซง่ึ มีแสงไฟจุดไว พวกเขาจะหย่งั รู วดั ถงึ ความหวังของตนไดก เ็ พยี งนอยนดิ หรอื กระทัง่ จะรูวา ความปรารถนาของพวกตนเขาไปถึงยามค่ําคืนอันย่ิงใหญซ่ึงโอบลอมพวกตนอยูไดมากเพียงไร แต ฟาเบยี งผูซ่งึ กําลังเขามาใกลจากจดุ หกรอยไมลไ ดเปด เผยพวกเขาออกมาพรอ มกับผืนแผน ดินอนั บวม พอง ซ่งึ ยกเครือ่ งบินอันมชี ีวติ ของเขาขน้ึ และลงเมือ่ ไดท องเท่ียวผา นพายรุ าวกับสนามรบมานบั สิบคร้ัง แตทา มกลางทองฟาแจมกระจางดวยแสงจันทร เขาเลือกแสงเหลาน้ีขน้ึ มาทีละนอย ดว ยความรูสึก ผยองทีไ่ ดค รอบครอง ท่ีเบ้อื งลา งโนน พวกเขาลว นคิดวา แสงสวา งถกู จดุ สําหรบั โตะอันตํ่าตอยของตน เทา นนั้ แตห างไกลออกไปหา สิบไมลมใี ครคนหน่งึ รูสกึ สะเทือนใจกับภาพอนั เปลาเปล่ียวใจน้ี แมวา มัน จะดูแกวง ไกวไปมาอยางสน้ิ หวัง จากเกาะทถ่ี กู ทอดท้งิ ไปยงั ความมดื อันเขมขน ของทองทะเล

2 จากทศิ ใต ตะวนั ตก และเหนอื เครือ่ งบนิ ไปรษณยี ส ามลาํ จากปาทาโกเนีย ชิลี และปารากวัย มุงมาสทู ่ีเดียวกันที่บัวโนสไอเรส ที่น่ีถุงไปรษณียกําลังรออยู กอนที่เครอื่ งบินไปยุโรปจะออกราวๆ เทยี่ งคนื นักบินสามคน ตางกําลงั หลงอยใู นความมืดเบื้องหลังตัวถังเครอ่ื งยนตซึ่งหนักพอๆ กับเรือ บรรทุก พวกเขากําลังเร่ิมลดความสงู ลงชาๆ สูเ มือง หอ หมุ อยใู นความคดิ คาํ นงึ บนอากาศ จากทองฟา แหง พายุหรอื ความสงบ ราวกับชายฉกรรจหลังเขาท่ีกําลงั ลงจากภูเขาของตน บนสนามลงของบัวโนสไอเรส รวี ิแอรซ ง่ึ เปน ผูรับผิดชอบเครือขายงานทั้งหมดกําลงั เดินไปมา เขาไมพดู อะไรเลยเพราะถาเคร่ืองบนิ ทง้ั สามลาํ ยงั ไมลงมาจอดอยา งปลอดภยั แลว วนั น้ีสาํ หรับเขากจ็ ะ เต็มไปดว ยความรมุ รอนใจ ทกุ ๆ นาทที ่ีเคล่ือนผา น เมื่อมีโทรเลขเขามา รวี ิแอรร สู ึกวา เขากาํ ลงั ดึงอะไร บางอยางจากโชคชะตาที่มองไมเห็น เขากาํ ลังลดขอบเขตของความไมแนนอนลงไป และนําเอา ลูกเรอื ของเขาออกจากความมืดและเขามาสูช ายฝง ลกู เรือพน้ื ดินคนหน่ึงนาํ ขาวจากศูนยว ทิ ยุมาใหเขา “เครอื่ งบนิ ไปรษณยี ช ิลีรายงานวามองเห็นแสงจากบัวโนสไอเรสไดแลวครับ” “ดี” รวี แิ อรจะไดย ินเสียงห่ึงๆ ตอนรับในไมชา นี้ ยามคํ่าคืนไดยอมจํานนตอเหยื่อรายหนงึ่ ของมัน แลว – เหมือนกับทอ งทะเล การขนึ้ และลงแหงกระแสน้ําอันลึกลบั เฝา พดั พาเอาตะกอนสมบตั ิไปกอง ทีช่ ายฝง จากนนั้ เขาจะตอ งนําอกี สองลาํ กลับเขา มาเชน กนั แลว วนั ทาํ งานกจ็ ะส้นิ สดุ ลง ลกู เรอื ทเ่ี หน็ด เหนื่อยจะไดเ ขานอน และมีเวรใหมผลัดเขามาเปล่ียน มีแตรวี แิ อรเทานั้นที่ไมไดหยุดพกั ผอ น เพราะ เคร่ืองบินไปรษณียยุโรปจะเขามาใหเขาเปนกังวลใหม มนั จะเปนเชนนเ้ี สมอเสมอ เปน คร้ังแรกทนี่ กั รบผูเจนสนามผนู ีไ้ ดประสบกบั ความเหน่ือยลาท่ีนาประหลาดใจ ไมเคยเลยท่ี การกลับมาของเครือ่ งบนิ ของเขาจะนํามาซ่ึงชัยชนะอันเปนการยุติสงครามและเปดศกั ราชใหมแหง สนั ตสิ ุขอันนายินดี ทุกกาวท่ีเขายางไปขางหนาจะติดตามมาดวยการกาวยางเชนเดียวกันอีกนบั พัน เขารูส ึกหนักใจกบั ภาระที่นา งงงวยซ่ึงเขาไดแ บกเอาไวดวยแขนตงึ เขม็งอยูเปนเวลานานเหลือเกินนี้ มนั เปน ความพยายามอันปราศจากความหวังท่จี ะไดพ กั ผอ น “ฉันคงจะแกลง” เขาคิด ใช แกตัวลง – ถาเขาไมสามารถผอนคลายกับการงานไดแ ลว เขา รูสึกแปลกใจท่ีเห็นตัวเองกําลังหมกมุนอยูกับคําถามที่เขาไมเคยหยุดคิดถงึ มากอนเลย – ถอยคํา พึมพําเศรา ๆ ถงึ ความสขุ อนั ออ นโยนทีเ่ ขามักจะผลักไสใหออกหางเสมอ เหมือนกับหวงมหาสมุทรที่ ไมเ คยถูกแลน เรือ “มันใกลม ากแลว ใชไ หมนะ” เขานกึ ไดว า นับเปนเวลาหลายตอ หลายปแลวที่เขาปด เร่ืองความชราของตนออกไปจนกวาจะถึง “เมื่อฉันมีเวลาสําหรบั มัน” ทุกสิ่งทุกอยางที่ทําใหชีวิต มนุษยอ อนโยนและหวานชน่ื ยิ่งขึน้ ราวกับวา วนั หนึ่งเราจะสามารถมีเวลาน้ันไดจรงิ ๆ แมวาที่สดุ ขั้วหนึ่ง ของชีวิต เราสามารถรับเอาสันติสุขไดอยางที่เราปรารถนา แตมันไมมีสันติสุข บางทีอาจจะไมมี แมกระท่งั ชัยชนะเสยี ดว ย ไมม ีอะไรทีจ่ ะแนนอนเทา กบั การที่เคร่ืองบินไปรษณยี จ ะตอ งกลบั มาเสมอ รวี แิ อรห ยดุ อยูตรงหนา เลอรูซ หัวหนาคนงานชราผทู ํางานหนกั เลอรซู กเ็ ชนกันทไ่ี ดทํางานมา เปน เวลาสี่สิบป งานซึ่งไดดูดใชก ําลังของเขาไปจนหมด เม่ือเลอรูซกลับบานตอนสี่ทุมหรือเที่ยงคืน มนั กไ็ มม อี ีกโลกหนึง่ ท่ีทาํ การตอนรบั เขา มันไมใชก ารไดห ลบเลี่ยง รีวอแอรยิ้มขณะท่ชี ายชรายกศีรษะ อนั หนกั อึง้ ของตนขนึ้ และชมี้ อื ไปที่เพลาซงึ่ ไดข ัดไวจ นเงาวบั “มนั แนนไปหนอย แตผ มก็เจียนมนั ออก บา งแลวครับ” รวี ิแอรกม ลงดเู พลาเหล็กสนี ้าํ เงนิ การงานเขาครอบงาํ เขาไวอ กี ครงั้ หนึง่ “เราตอ งบอกโรงงานใหทําชิ้นสวนหลวมกวาน้อี กี หนอ ย” เขาเคลื่อนน้ิวคลําไปท่ัวบริเวณที่ถูก จับใชงาน จากนั้นกม็ องดูเลอรูซอกี ครั้ง ภาพของรอยยนยบั อนั นากลวั ทําใหค ําถามแปลกๆ วง่ิ ข้ึนมาอยู ท่รี มิ ฝป าก และทําใหเ ขาย้ิม

“ในชวี ิตของคณุ นะเลอรูซ คณุ เคยมเี ร่อื งเก่ียวของกบั ความรกั บางไหม” “ความรกั หรอื ครับทา นผูอาํ นวยการ!...เออ …” “ก็เหมอื นผมละ สิ คณุ กไ็ มมเี วลาพอสาํ หรบั มัน” “กไ็ มครบั ไมมากนักหรอกครับ...” รวี ิแอรฟง เสียงเขา พยายามสํารวจหารอ งรอยของความขมขน่ื ในคาํ ตอบน้ัน แตก็ไมมีเลย เมื่อ มองกลบั ไปยังชีวติ ของเขา ชายคนนไ้ี ดมปี ระสบการณข องความพอใจอยางเงียบๆ ของชางไมผซู ึ่งจะ ขัดกระดานสวยไดเ สรจ็ ไปแผน หนึ่ง “เอาละ เสรจ็ แลว ” “น่นั ละ” รีวแิ อรค ดิ “ชวี ิตของฉนั เสร็จแลว ” เขาปดเอาความคิดเศราๆ ที่เกิดจากความเหนด็ เหนอ่ื ยแลวก็เดินเขาไปยังโรงเก็บเครอื่ งบิน เพราะบัดนีเ้ ขาสามารถไดยนิ เสยี งคํารามไกลๆ ของเครื่องบนิ จากชลิ แี ลว

3 เสียงเครื่องยนตที่อยูหางไกลเริ่มดังชัดเจนยิ่งข้ึน เสียงซึ่งไดยินชัดเจน แสงไฟเปด เครอ่ื งหมายสีแดงกระพริบสดใสอยูบนหลังคาโรงเก็บเครื่องบิน แขวนอยูเหมือนกับเม็ดทับทิมจาก สายอากาศวทิ ยุ ทาํ ใหเกิดเงารปู สีเ่ หลย่ี มบนพื้นดิน “มาถงึ แลว!” เคร่ืองบนิ เล่อื นเขามาหาพวกเขา หลงั จากผา นแสงขามซ่ึงทาํ ใหม ันสองประกายสุกใส ในท่ีสดุ มนั ก็หยุดลงตรงหนาโรงเกบ็ ชา งเคร่ือง และลูกเรอื ทัง้ หลายเขา มามงุ รอเพ่ือถายไปรษณียออกมา แต นกั บิน คอื แปเลอแรง ไมขยบั เขย้ือน “อาว คุณรออะไรอยูหรือ” นกั บินซ่ึงกําลงั งวนอยูก ับงานลึกลบั บางอยา งไมแยแสทีจ่ ะตอบ บางทีในหูของเขาอาจจะเต็ม ไปดวยเสียงของการบิน เขาผงกศีรษะอยางสขุ มุ ขณะทเี่ อนตวั ไปขางหนา เพ่ือทําอะไรบางอยางทมี่ อง ไมเห็น ในทส่ี ุดเขากห็ นั กลบั มามองดพู วกเจา หนา ที่และลูกเรอื อยา งเย็นชา ราวกับวาพวกเขาเหลานัน้ เปนคนของเขา เขาดูเหมือนกําลังนับ วัด และช่ังนํ้าหนักพวกนัน้ อยู เขาสมควรจะไดเปนเจาของคน เหลานี้ เขาคิดเชนเดยี วกับโรงเกบ็ เคร่ืองบินที่ตดิ พหู อ ย และทางซเี มนตย าวเหลาน้ี และนอกเหนือไป กวาน้ัน คือเมืองอันอึกทึกวุนวายทั้งผูหญิง กับความอบอุนของมัน เขากําคนเหลานี้ไวในอุงมือ เหมือนกับเปนสิง่ ของ เนอื่ งจากเขาสามารถสัมผัสพวกเขา ไดยินพวกเขา และดูแคลนพวกเขาได ชั่ว ครูหนงึ่ เขารูสกึ อยากจะขูตะคอกใหทุกคนออกไปจากท่ียืนชืน่ ชมดวงจันทรกันอยูอยางอาปากคา ง อยา งเงียบกริบนากลวั แตแ ทนที่จะทําเชนนั้น เขากลับตอนรบั ทุกคนอยา งทองไมรรู อน “...เลีย้ งผมสักแกว ส!ิ ” แลวเขาก็ปน ลงมา เขาอยากจะเลา ใหพวกนน้ั ฟงเรื่องการบนิ “ถา เพียงแตพ วกคุณร.ู ..” แตเ มอื่ ไดต ัดสนิ ใจมัน่ คงวาไดพ ูดเพยี งพอแลว เขากเ็ ดินจากไปเพอ่ื เปลย่ี นเสอื้ ผา * ขณะที่รถตอนเดียวพรอมคนขับนําเขาไปยังบัวโนสไอเรส แปเลอแรงซึ่งนั่งติดกับรีวิแอรผู เงยี บขรมึ และนายตรวจอารมณบ ูดรูส กึ หดหูใจขึน้ มาฉบั พลนั มันดีอยหู รอกที่ผา นมาไดอ ยา งนแี้ ละทไ่ี ด ปลอยคําสบถกันไปมาเมอ่ื เรายางเทาลงบนพื้นแขง็ ได มันทําใหเ รารูส ึกยิ่งใหญ! แตตอมา เม่ือเรามอง กลบั ไป เราก็เรม่ิ สงสยั ... การขบั เค่ียวกบั พายุหิมะทใ่ี นทส่ี ดุ ก็เปนความจริงและตรงไปตรงมา แตไมใชท า ทางนาสงสัยท่ี ทกุ คนนึกไปเองเมื่อพวกเขาคิดวาตนอยูตามลําพัง “มันกเ็ หมือนกับการลุกลาม” เขาคิด “ใบหนา ท้งั หลายเพยี งแตซดี ลงเล็กนอย แตท ุกส่ิงทกุ อยา งเปลีย่ นไปอยา งส้ินเชงิ ” เขาพยายามนกึ ถงึ เหตกุ ารณตามลาํ ดับอยางรอบคอบ เขาไดบ ินเหนอื เทือกเขาแอนดสี ภูเขา พากันหลับใหลอยูภายใตผนื หิมะซ่ึงปกคลุมอยู หิมะฤดหู นาวไดแ ผปกสันตสิ ุขไปทั่วขนุ เขา เหมือน เร่ืองราวเกาแกนับศตวรรษในซากปราสาท ซึ่งยาวหนึ่งรอ ยย่ีสิบไมล กวางหน่ึงรอยยี่สิบไมล – ที่ ปราศจากมนษุ ย ลมหายใจแหงชีวิต และการเคล่ือนไหว ไมมีอะไรนอกไปจากแนวภูเขาตั้งด่ิงชันซึ่ง เราถากไปที่ความสูงสองหม่ืนฟุต ไมมีอะไรนอกไปจากเส้ือคลุมมหึมาของกอนหินที่ตง้ั ชนั อยู ไมมี อะไรนอกไปจากความเงยี บทีร่ ายมนตรอ ันนา สยองขวัญ จากนัน้ เมอ่ื เขาเขาใกลย อดเขาทูพังกาโต เขาหยดุ ใช ทีน่ ี่แหละทเี่ ขาไดพ บกับปาฏหิ ารยิ  ในตอนแรกเขาไมไดส ังเกตเหน็ อะไร เพยี งแตรสู กึ แปลกๆ ขึน้ มา – เหมอื นกับทีเ่ รามักจะคิดวา ตัวเองอยูตามลําพัง แลวก็รูส ึกวามีใครกําลังจองดูอยู เขารูสึกวาตัวเองถูกหอมลอมไปดวยอารมณ โกรธ ชา เกินไปโดยทไ่ี มร ูวาทาํ ไม เพียงเทานนั้ เอง เขาไมรูวาทําไมจึงตองรสู กึ เชน น้ี โดยเครอ่ื งบอก อะไรเลา ทีเ่ ขาสามารถรูสึกถงึ มันซมึ ซาบออกมาจากกอนหนิ ไหลเยิม้ ออกมาจากหิมะ เพราะไมมีอะไร

ทด่ี ูเหมือนจะตรงเขามาหาเขา ไมมีเมฆต้ังเคาทะมึนแตก็เปนโลกที่แตกตางออกไป แตกตางเพยี ง เล็กนอยจนมองเห็นไมช ัดเจน กําลังโผลจากที่อ่ืนออกมาอยูตรงนี้เอง แปเลอแรงมองดูดว ยใจที่คับ แนน อยา งอธิบายไมได ณ ท่ียอดเขาอันบริสทุ ธ์ิเหลาน้ี ยอดเขาหิมะซ่ึงคล้ําลงเพยี งเล็กนอยนี้กําลัง เริ่มมีชีวติ ขนึ้ – เหมือนกบั ผูคน มือของเขากดปมุ บงั คบั แนนเขาโดยสญั ชาติ ญาณ อะไรบางอยางท่ีเขาไมเขา ใจกําลังกอตัวข้ึน เข าเ ก ร็ ง ก ล าม เนื้ อ รา วกั บ สัต ว ป าเต รี ย ม พร อ ม จ ะ ตะค รุบ แ ตก็ ไมมีอ ะไรใ นส าย ตา ท่ีจ ะดู ไม สงบ ราบเรียบ ราบเรียบ ใช แตก็เต็มไปดวยพลังอัน แปลกประหลาด ทันใดนนั้ ทุกส่ิงทุกอยางก็เร่ิมแหลมคมข้นึ ยอดเขาท้ังหลายคมกริบราวกับมีดโกน ตดั สายลม เหมือนกับหัวลูกศร สําหรับเขาแลวมันกาํ ลังรวนเร และลองลอยไปราวกับเกิดสงครามขนาดยักษข้นึ มันกอรางสถานีรบขึน้ ลอมรอบตัวเขา จากน้ันฝุน ละอองละเอยี ดคอ ยๆ ลองลอยขึ้นปะปนกันแผวเบาในอากาศ เหมือนกับผนื ผา มา นเคียงขางไปกับหะมิ เขาเหลียวกลับไปเพื่อดวู าหากจาํ เปน แลวกจ็ ะมีทางออกอยเู บอื้ งหลัง แลว ก็ตองตัวส่ัน ท่ัวท้ังแนวเขา ขางหลงั น้ันปน ปวนพลงุ พลา นไปหมด “เสร็จแลว สเิ รา!” จากยอดเขาทะมึนขางหนา นั้น หิมะลุกโชติชวงข้ึนทันใด เปนควันโขมงสีขาวของภูเขาไฟ แลว ก็ยอดเขาลูกท่ีสองถัดมาดา นขวา ยอดเขาลุกข้นึ เปนไฟลูกแลวลูกเลาราวกับวาถูกจุดตอกันไป อยา งไดผล และบดั นี้ เมอ่ื เขาเจอเขา กบั หลุมอากาศหลุมแรก ภเู ขาทงั้ มวลก็ดูจะพากันเตนรําอยูเบื้อง หนา ปรากฏการณอันรนุ แรงทิง้ รอ งรอยเอาไวเพยี งนอยนดิ เทา น้นั สงิ่ ทเี่ ขานกึ ออกก็คือ เขาไดตอสู ฟน ฝากบั มนั ออกมาจากควนั พวยพงุ สเี ทานนั้ อยา งไมลดละ “พายหุ มิ ะนะ ” เขาคิด “มันไมส าํ คัญเลย เราเอาตัวรอดได แตกอนหนานน้ั สิ – การเผชิญหนา อนั แปลกประหลาด!” ใบหนาท่ีเปล่ยี นไปน้นั ใบหนา หนง่ึ เดยี วในจาํ นวนพนั ซึง่ เขาแนใจวา จะจาํ ไดเ สมอ...ไดห ายไป แลว และเขาไมสามารถบอกไดอ กี วา มนั เปนเชน ไร

4 รวี ิแอรม องดูนกั บิน เมื่อแปเลอแรงปน ออกมาจากรถในเวลายส่ี ิบนาทีเขากจ็ ะหายไปในกลุม คน ดวยความรสู ึกเมื่อยลา ไปหมดทุกสวนของกลามเน้ือ “ฉันเหนือ่ ยใจจะขาด...ชางเปน ชวี ิตที่เส็งเคร็ง!” เขาอาจจะคิดเชน น้ันกับภรรยา เขาอาจจะยอมรบั วา “เราอยูน่ียังดีกวาบนเทือกเขาแอนดีสโนน !” แต ทกุ ส่งิ ทุกอยางท่ีมนุษยผกู พนั อยางรักใครก ็ถกู กระชากท้ิงจากเขาไปแทบจะทั้งหมด เขาไดรูสึกถึง ความเปราะบางของมนั เขาเพิ่งไดผ า นหลายชว่ั โมงเบอื้ งหลังฉากลวงตาแหงโลกอันโปปดหลอกลวง โดยที่ไมรูวาเขาจะไดรบั อนุญาตใหกูแสงสวางของเมืองนี้กลับคืนมาหรือไม เขาจะไดรบั อนญุ าตให สรา งความคนุ เคยขึ้นใหมก ับพวกเพ่ือนฝูงแหงวัยหนุม แหงความออนแออยางมนษุ ยของเขา ซ่ึงนา เบอ่ื แตกเ็ ปน ทรี่ ักเหลานั้นหรือไม “ในทุกฝูงชน” รีวแิ อรค ิด “จะมคี นซ่งึ เราไมอ าจจะบอกความแตกตางจากคนอ่ืนๆ ได แตเขาก็ เปน ผูสื่อขา วทยี่ ง่ิ ใหญ โดยท่ีเขาเองไมรูตวั เลยแมแตนอย...นอกจาก...” รีวิแอรระแวงผูที่มาช่ืนชมทุกคน ผูซึ่งไมเขาใจลักษณะของการผจญภัย ผูซึ่งโวยวาย กระตือรือรนจนทาํ ใหความหมายของมันผิดเพีย้ นไป และทาํ ใหป จเจกบุคคลเสื่อมต่ําลง ความสามารถ ของเปเลอแรงอยูท่ีความรูข องเขาที่มากกวาคนอ่ืนวาโลกนีเ้ ปนเชนไรเมือ่ ถกู แสงวูบวับจับตอง และ การที่เขาแสดงความรังเกียจการแสดงความเห็นดวยที่สามานยและแฝงอาการดถู ูก ดงั นั้นรีวิแอรจึง แสดงความยนิ ดีกบั เขาอยา งงา ยๆ “แตคณุ จัดการกบั มนั ไดอยา งไรนะ” ยิ่งรูสกึ ชอบเขามากขนึ้ เม่ือเขา พูดถึงเรอ่ื งการบนิ ของเขา เหมอื นกบั ท่ีชางตเี หล็กพูดถึงทัง่ ของตน แปเลอแรงเริ่มโดยการอธิบายวา เขาไมมีทางออก เขาแทบจะขอโทษขอโพยดว ยซํ้า “ผมไม เหลือทางเลอื กเลย” จากน้นั ทุกส่ิงทกุ อยางก็ถูกกลืนกินหายไป และเขาถูกบดบังมดื มิดไปดวยหิมะ กระแสลมที่พัดหอบขึน้ อยางรุนแรงไดชว ยเขาไว ยกเขาข้ึนไปสูงถึงสองหมื่นสองพันฟุต “ผมคง จะตองถูกพดั ขึ้นขามผานไปบนยอดเขา” เขายงั พดู ถึงเครือ่ งวดั ระดับการทรงตัว วาสว นที่มันรับอากาศ คงจะถกู รบกวนคอื มีหมิ ะอุดตันอยู “มันแข็งเลย เห็นไหมครับ” จากนนั้ กระแสอากาศอีกลูกก็ซัดเขาเขา มาอีก แปเลอแรงไมร วู าเขาตกลงมาตัง้ หม่นื ฟตุ โดยไมกระแทกกับอะไรเลยไดอ ยางไร ความจริง ตอน นั้นเขาบนิ มาเหนือท่ีราบเรยี บรอยแลว “ผมไมรูเลยจนกระทั่งผมออกมาถึงทองฟากระจางสดใสไดใ น ทนั ทที นั ใด” จุดนี้เองทีเ่ ขามคี วามรูสกึ เหมอื นหลดุ ออกมาจากถ้ํา “ที่เมโดซากม็ ีพายหุ นักเหมือนกนั หรอื เปลา” “ไมหรอกครับ ผมรอนลงใตท องฟา สดใส และไมมีลมเลย แตพายุมนั รอนอยูในสนรองเทา ของผม” เขาบรรยายมันก็เนื่องจาก “ออกจะแปลกๆสักหนอย” ยอดของพายุอยูสูงข้นึ ไปบนเมฆหิมะ ขณะทต่ี รงฐานของมนั กลิ้งออกไปท่วั พืน้ ท่รี าบเหมือนกับลาวาสีดํา คอยๆ เปอนเปรอะเลอะไปทวั่ เมือง “ไมเคยเห็นอะไรอยางนมี้ ากอน...” เขาเงียบลง ครนุ คิดถึงความทรงจําบางอยาง รวี แิ อรหันมายงั นายตรวจ “มันคอื พายไุ ซโคลนจากแปซิฟก พวกเขาเตือนเราไมทัน อยางไรก็ตาม ไซโคลนไมเคยไป ไกลเกนิ เทอื กเขาแอนดสี หรอก” นายตรวจผูซึ่งไมรอู ะไรเลยเห็นดวย – จะนึกรูก็เพียงนอยนิดวาผูน้ีจะตองเดนิ ทางตอไปดา น ตะวันออก ตรงขามกับความคาดหมายของทุกคน นายตรวจดูจะลังเล หันมายังแปเลอแรง ลกู กระเดือกของเขาเลื่อนขึ้นลง แตก ็ไมไ ดกลาวอะไร เพราะเม่ือคดิ อีกทีหน่ึงแลวเขาก็เพียงแตม อง ตรงไปขางหนา และคงทาทางผยองแบบเศราๆ ของตนเอาไว เขาไดนําทาทางเศรา ๆ ของเขาติดตวั ไปทกุ หนทุกแหงราวกับมันเปนกระเปาถือ คนื วันกอน เขาไดรอ นลงทอี่ ารเ จนตนิ าดว ยคําสัง่ ของรีวิแอรใหทํางานทไ่ี มม ีรายละเอยี ด แตเขารูสึกหนักใจกับมือ อันใหญโตของเขาเทา ๆ กนั กบั เรือ่ งความหย่ิงผยองของนายตรวจ เขาไมมีสิทธิท่ีจะช่ืนชมภาพความ ฝน หรอื ความลิงโลดสดใส มันเปนงานของเขาท่ีจะชื่นชมไดก็แตความเท่ียงตรง เขาไมมีสิทธิท่ีจะดื่ม

กับคนอืน่ ๆ ทจ่ี ะเรยี กชอ่ื แรกของนักบนิ หรือทจี่ ะเลนถอยคําสํานวนดวยนอกเสยี จากวา เขาจะเกิดไปชน เขา กบั นายตรวจอีกคนหนงึ่ ในสนามบินเดียวกัน ซึ่งกเ็ ปนเหตกุ ารณไมป กติทเ่ี กิดขน้ึ ยากมาก “มันยาก” เขาคิด “ที่จะเปนผูตัดสิน” โดยความเปน จริงเม่ือตรึกตรองดูแลว เขาไมไดเปนผูตัดสิน เขาเพียงแตผงกศีรษะ เพื่อที่จะ กําบังความไมใสใ จของเขา เขาจงใจผงกศรี ษะใหไมวาจะมีอะไรเขามาก็ตาม มันจะรบกวนความรูสึก ผิดชอบชัว่ ดีสาํ หรับคนท่มี เี หตผุ ลของการรสู ึกผดิ และกช็ ว ยจายคา รกั ษาบํารงุ สิ่งตางๆ ไดด วย ไมใ คร มีคนชอบเขา เพราะพวกนายตรวจไมไดถ ูกสรางมาเพื่อที่จะยินดีในความรัก หากแตต องคอยยินดีตอ รางรายงานา เขาไดเลิกเสนอการแกไขปญ หาทางวธิ ีการและเทคนิคตัง้ แตวันท่ีรวี ิแอรไ ดเ ขียนกลับมา วา “นายตรวจโรบิโนไดรับการขอรองใหสงรายงานใหเราไมใชบทกวี น ายตรวจโรบิโน จะใช ความสามารถของตนอยางดีในการกระตนุ ความกระตือรอื รน ของคนออกมา” หลังจากนนั้ มาเขาก็ยดึ ตดิ ตวั เองเขากับขอบกพรองของมนุษยราวกับเปนขนมปงท่ตี อ งกินทุกวัน ท้ังชางเครื่องผูพสิ มัยในขวด หัวหนาสนามบินผูต องตาสวางจนถึงยามคํ่าคืนและนักบนิ ผูก ระแทกเครอ่ื งบนิ ตอนลงจอด รีวแิ อรชอบพูดถงึ เขาวา “เขาไมฉลาดหลกั แหลม ซึ่งก็เปนเหตุผลที่เขาอาสาทํางานนี้ใหเรา” กฎระเบยี บทร่ี ีวิแอรเ ปนผูรา งขนึ้ ทาํ ใหเ ขาไดร เู ก่ยี วกบั ผชู ายคนนี้ แตส าํ หรบั โรบโิ นนน้ั ส่ิงทสี่ ําคัญก็คือ ความรูในกฎเกณฑเ หลาน้ี “โรบโิ น” รีวแิ อรกลา วกับเขาในวันหน่ึง “การออกบนิ ทลี่ า ชาทุกคร้งั คุณตอ งงดโบนัสตรงเวลา นะ” “แมก ระท่งั ถา ไมใ ชความผดิ ของใครหรือครบั แมกระท่งั กรณที ม่ี ีหมอกดว ยหรอื ครับ” “แมกระทงั่ ในกรณที ่มี ีหมอก” โรบิโนออกจะรสู กึ ภมู ใิ จท่มี เี จานายซงึ่ ไมก ลัวทจี่ ะเปนคนอยุตธิ รรม โรบิโนถงึ กับรบั อํานาจจาก พลังอนั ไมประนปี ระนอมนเ้ี อาไวเ องดวย “คุณออกเครือ่ งบนิ ไปเมอื่ เวลา 6.15” เขาย้ํากบั ผูค วบคมุ สนามบินหลังจากนนั้ “เราจายโบนัส ใหคุณไมได” “แตคุณโรบโิ นครับ เวลา 5.30 นะ เรามองไมเห็นแมกระทงั่ สิบหลาขา งหนานะครบั ” “มันเปนกฎระเบยี บ” “แตคุณโรบโิ นครบั เรากวาดหมอกออกไปไมไ ดน ะครับ!” โรบิโนกลบั คนื มาสูหว งความลึกลับของตน เขาเปนสว นหนึ่งของการจัดการ เขาเพียงผูเดียว ทามกลางผทู ่ีไมสลักสําคัญทั้งหลาย เขาเทานัน้ ที่เขาใจวาเราจะทําใหสภาพอากาศดีขึ้นไดอยางไร โดยการลงโทษบคุ คลใดบคุ คลหนง่ึ “เขาไมเ คยคิด” รีวิแอรมักจะพดู ถงึ เขาเชนน้ี “ซ่ึงทาํ ใหเขาไมตองคดิ อะไรผดิ ” ถา หากนักบนิ ทาํ ใหเ คร่อื งเสียหาย กจ็ ะไมไ ดร ับโบนัสปลอดอบุ ัตเิ หตุ “แลวถาหากเคร่ืองยนตเกดิ ดบั เหนอื ปาไมละครบั ” โรบิโนถาม “เหนือปา ไมเ ขากไ็ มไ ดรบั อยูน น่ั แหละ” โรบโิ นไมพยายามท่จี ะโตแ ยง “ผมเสยี ใจ” ถัดจากน้นั เขาก็จะพูดกับพวกนักบนิ อยางคร้ึมใจ “ผมเสียใจอยางสุดซ้ึง แตคุณ ควรจะไปทําเครอ่ื งเสยี ที่อน่ื ” “แตค ณุ โรบิโนครบั เราเลือกไมไ ด… ” “มนั เปนกฎระเบียบ” “กฎระเบียบ” รีวแิ อรคิด “ก็เหมือนกับพิธีกรรมทางศาสนา ซึ่งดูเหมือนไรสาระ แตมันก็ชวย หลอหลอมมนุษย” รีวิแอรไมสนใจวาเขาจะดูเปนคนยุติธรรมหรือไม บางทีถอยคําเหลานี้ก็ไมมี ความหมายสําหรบั เขา พวกชาวบานท่ีมีอันจะกินในชนบทเลก็ ๆ แหงน้ีเดินเที่ยวไปมาในยามเย็นรอบๆ กระโจมของตน รีวิแอรคิดวา ยตุ ิธรรมหรือไมย ตุ ิธรรมตอพวกเขากไ็ มมีความหมายอะไร เพราะพวกเขา ไมมอี ยูจรงิ มนุษยสําหรบั เขาแลว ก็เหมือนกับขี้ผึ้งรอคอยที่จะถูกหลอหลอม มันขึน้ อยูกับเขาท่ีจะใส วญิ ญาณให อาบโขกมันดว ยความตัง้ ใจ เขาไมม ีความคิดเอาคนพวกน้มี าเปนทาส เขาตง้ั ใจที่จะฟูมฟก เลีย้ งดูทกุ คน ใหดขี น้ึ กวา ท่เี ปนอยู การลงโทษความลาชา แตล ะครง้ั อาจจะดเู หมือนกบั ไมย ตุ ิธรรม แต ในทกุ ๆ สนามบนิ เขากําลงั กระตนุ ความตง้ั ใจทจ่ี ะทาํ ตามกาํ หนดและสรางสรรคความตั้งใจอันน้ี ไมให โอกาสคนของเขาทีจ่ ะยนิ ดตี ออากาศอนั ขะมกุ ขมัว ซ่ึงเปนขออางทจ่ี ะเกียจคราน เขาใหพวกนั้นคอย ระวงั พรอมสําหรบั ความเสียหายคร้ังแรก และแมก ระทัง่ ลกู เรือพน้ื ดนิ ที่ต่าํ ตอ ยที่สุด ก็ยังรสู ึกละอายใจ อยูลึกๆ เมื่อเกิดการลาชา พวกเขาไดเรียนรูที่จะใชประโยชนจากเสียงกระทบเกราะกร๊ิกแรก “มี

เหตุขัดของท่ีดานเหนือ ไปได!” ขอบคุณรีวิแอร ธรรมเนียมของการบินไปรษณียจะตองบินให เหนอื กวาสิง่ อ่นื – เปนระยะสงู ถึงหมน่ื ไมล บางคร้งั รีวแิ อรกจ็ ะกลาววา “พวกนม้ี ีความสขุ เพราะเขาสนกุ กบั สง่ิ ที่เขาทํา และที่พวกเขาสนกุ ก็เพราะผมหิน” บางทเี ขาอาจจะทําใหคนทุกขทรมานก็ได แตเขาก็ยังทําใหพวกน้นั มีความสขุ อยางแรงกลา ได “พวกเขาจะตองถูกผลัก” เขาคดิ “ไปสูช ีวิตซ่ึงโหดราย ท่ีมีทั้งการทนทุกขแ ละความสุขซ่ึงในตัว ของมันเองมมี ากมายกวา น้ัน ไมม ที ่สี ิน้ สดุ ” ในขณะท่รี ถยนตแลน เขา เมือง รวี ิแอรออกไปท่ที าํ การบรษิ ทั โรบิโนเมื่อพบวาตวั เองอยูกับแป เลอแรงเพียงลําพงั กม็ องดเู ขา และเรม่ิ เปด ปากพูด

5 เย็นวันน้ีโรบิโนรูสึกทอแทใจ ตรงกันขามกับแปเลอแรงผูชนะ เขาถูกทําใหยอมรบั อยาง เจ็บปวดวาชีวิตของตนน้ันชางหมน หมองเพยี งใด เหนอื อ่ืนใด มันเพิง่ ปรากฏข้ึนในใจ เขาวา หนาที่ และตาํ แหนงของนายตรวจของเขาทง้ั หมดนัน้ เขา โรบิโน ถูกนับคาดอยกวา เจา คนออนเปลี้ยคนนี้ ผู ซ่ึงกาํ ลงั ทรุดนัง่ อยทู ม่ี ุมหนง่ึ ของรถดวยดวงตาปดสนิท และมอื ไมเปอ นเปรอะดาํ ไปดว ยนํ้ามัน เปนครง้ั แรกท่ีโรบิโนรูสึกช่ืนชมยกยองอยางแทจริง เขารูสึกตองการที่จะพูดเชนนั้น โดยเฉพาะอยางย่ิง ตอ งการที่จะสรางมิตรภาพ การเดินทางของเขาเองก็ทําใหเขารสู ึกเหน็ดเหน่ือย ทั้งการถกู ปฏิเสธ ตลอดวันนคี้ งจะทาํ ใหเขารูสึกตลกไปบา ง ชั่วโมงหนง่ึ หรือสองช่วั โมงทผี่ านมานี้ เขากาํ ลังสบั สนอยูกับ ตวั เลขในขณะทีต่ รวจดคู ลังเก็บเชือ้ เพลงิ สายท่เี ขาหวังวา จะจบั ยามท่หี ลบหนไี ดกลบั เกิดความสงสาร ข้ึนมาและยุตเิ รอ่ื งไปกอนเขา ท่ีแยยิ่งกวา นน้ั เขาไดว ิพากษวจิ ารณการตดิ ต้ังเครอ่ื งปมน้ํามันแบบบี 6 โดยสบั สนกบั เครอื่ งปมนํ้ามันแบบบี 4 และพวกชา งเคร่ืองกแ็ กลงใหเขาพดู ปาวๆ วาเร่ือง “การละเลย งานท่ไี มมีขอ แกตัว” ซง่ึ เปนธรุ ะของเขาตดิ ตอกนั ไปถึงย่ีสบิ นาทโี ดยไมม ใี ครสนใจ เขายังรูส ึกเบื่อหอ งพกั ของโรงแรมดว ย จากตูลูสถงึ บัวโนสไอเรส เขาหลีกเลี่ยงการซอมแซม เม่ือสนิ้ สุดงานประจําวันแลวไมได เขาจะปดประตูที่อยูขา งหลัง สํานึกถึงความล้ลี ับซึ่งเคยเปนเร่ือง สวนตัว ดึงปกกระดาษออกจากกระเปา เขาจะเริ่มกระทําการดวยความระมัดระวังอยางรอบคอบ “รายงาน” พยายามเขียนไดสองสามบรรทัดแลวก็ฉีกท้ิง เขาอยากจะกูบริษทั เอาไวจากภัยอันหนัก หนว งแตมนั กไ็ มไดอยใู นอันตรายอะไร ทั้งหมดทเี่ ขาไดชวยเอาไวแลวก็มี ปุม ใบพัดซึ่งมีสนิมจับบางๆ เขาเคล่ือนไหวนวิ้ มอื ไปตามรอยสนิมน้อี ยา งชาๆ ดวยอาการไมส บายใจตอหนา ผบู งั คับการสนามบิน ผู ซ่งึ เพยี งแตก ลาววา “เอามันขนึ้ ไปกบั ลาํ ที่จอดกอ นหนา น้ี เครอ่ื งน้เี พ่ิงจะเขา มา” โรบิโนสูญเสยี ความเช่ือมน่ั ในหนาทีข่ องตนไป เพื่อที่จะเอาชนะแปเลอแรง เขาลองชวนออกไปวา “คณุ อยากรับประทานอาหารค่าํ กับผมไหม ผมอยากจะคุยดวยนิดหนอย และงานของผมบางทกี ็นา เบ่ือ...” แตเ พ่ือท่จี ะรกั ษาศกั ดิ์ศรขี องตนไว เขา ก็แกไขใหมอ ยางรีบรอน “ผมมคี วามรบั ผดิ ชอบมากเหลอื เกิน” พวกที่อยใู ตบ ังคับบัญชาของเขาไมสนใจท่ีจะนําโรบิโนมาของเก่ียวกับชีวิตสว นตัวของพวก ตนนกั แตล ะคนก็นึกวา “ถาเขายงั ขุดอะไรใสล งในรายงานไมไ ดล ะ ก็ คงจะย่ืนหนา เขามาหาเราเองแน” แตโรบิโนในตอนเย็นวันน้ีคดิ ไดก ็เฉพาะความลําบากยากเข็ญทางรางกายของตนเทาน้นั – แผลเปอยบนตัวที่กวนใจอยตู ลอดเวลา เปน ความลับอยา งเดยี วเทานนั้ ของเขา ความลับที่เขาตองการ จะเลา เพ่อื ทจ่ี ะลว งเอาความเหน็ ใจออกมา เนอื่ งจากเขาไมสามารถจะหาคําปลอบประโลมใจไดจาก ความหยง่ิ ยะโส เขาจงึ พรอ มที่จะมองหาความเมตตากรุณา และแลวก็มีสาวนอยคนหนง่ึ ที่ฝรั่งเศสซ่ึง เขาจะตองคอยเอาอกเอาใจทุกครง้ั ท่กี ลับบา นดวยการเลาถงึ การเดินทางไปตรวจงาน เขาหวังที่จะทํา ใหเธอไดพิศวงงงงวยบา ง และทําใหเธอรักเขา แตทั้งหมดกลับทําใหเธอประสาท เขารูสึกตองการ พูดคุยเกยี่ วกบั เธอเชนกัน “คณุ จะไปรับประทานกับผมไหม” แปเลอแรงตกลงอยา งอารมณด ี

6 พวกเลขานุการกําลงั เฉ่ือยเนือยอยูในที่ทําการบัวโนสไอเรส เม่ือรวี ิแอรเ ดินเขามา เขายังคง สวมเสื้อกับหมวกราวกับนักเดินทางตลอดกาล ซึ่งเขามักจะดเู ปน เชนน้ันเสมอ รางกายของเขาชาง สรางขน้ึ มาอยา งดี และผมสเี ทากับเสื้อก็ชางปรบั ตวั ของมันเองเขากับตัวเขาไดอ ยางเหมาะเจาะ จน การมาปรากฏตัวข องเขาเปนเรื่องที่นาประหล าดใจ อยางไรก็ตามพวกพนักงานก็เกิดอาการ กระตือรือรนข้ึนมาไดทนั ทีทนั ทด เลขานกุ ารเร่ิมกุลีกุจอทํางาน หัวหนา เสมียนพลิกหนากระดาษใหม ลา สดุ อยา งรวดเรว็ เครอื่ งพิมพด ีดเรม่ิ สงเสียง ผคู วบคุมแผงสวติ ซเสียบปลั๊กสายไฟพลางจดโทรเลขไปดวยทามกลางรายงานอันมากมาย กา ยกอง รีวิแอรนั่งลงอานท้งั หมด งานอนั ยากลํายากของเครอ่ื งบินไปรษณยี ชิลสี ิน้ สุดลงแลว พวกเขา บันทกึ ถงึ วันที่ไมค อยมีอะไรเกิดขึน้ นกั วนั ที่ทุกสิ่งทกุ อยางเปน ไปอยางเรียบรอย และขาวใหมๆ ทาง อากาศก็ราบเรียบ เครื่องบินไปรษณียปาทาโกเนียก็ไปไดดีเชน กัน มันไปไดเ รว็ กวากําหนดดวยซํ้า เพราะสายลมจากทิศใตชว ยพัดผลกั มันไปทางเหนอื ดวยพลังอันแรงกลา “สงรายงานอากาศใหผมดว ย” สนามบินแตล ะแหงก็อวดอางถึงสภาพอากาศท่ีดที องฟาอันปลอดโปรง แจมใส สายลมอัน เปน มิตร บัดนย้ี ามเย็นสีทองกําลงั ปกคลุมท่ัวทง้ั ทวปี อเมรกิ า รีวิแอรร ูสึกยินดีที่เห็นทุกอยางดําเนินไป อยางราบร่นื มอี ยบู างท่ซี ่งึ เครอ่ื งบินไปรษณียล ํานี้กําลังครนุ คดิ ถึงแตอ ันตรายแหงยามค่าํ คืนอยูแตถา จะมีสิ่งประหลาดเกิดขึน้ มาก็นา ยนิ ดี “เอาละ” รีวแิ อรพดู วางรายงานลง แลวเขาก็เดินออกไป – ยามผูไมรูจกั เหนด็ เหนอ่ื ยแหงซกี โลกหนง่ึ เพื่อออกไปดวู าพนักงานท่ี เหลือของเขากาํ ลังทาํ อะไร * เขาหยุดอยูหนา บานหนาตา งที่เปดอยู และจองออกไปในราตรซี ึ่งบรรจุบัวโนสไอเรสเอาไว และก็อเมริกา ราวกับยานลํามหึมา ความรูสึกถึงความมากมายมหึมานี้ไมไดทําใหเขาแปลกใจนัก ทอ งฟาของซานดิอาโกเดอชิลอี าจจะเปนทองฟา ตา งประเทศ แตค รงั้ หนง่ึ ที่เครอื่ งบินไปรษณียออกบนิ ไปยังซานดิอาโก จากสุดปลายดา นหน่ึงไปยังอีกดานหนึง่ แลว เราก็มีชีวิตอยูภายใตทองฟาสูงอัน เดียวกัน ชาวประมงแหงปาทาโกเนียสามารถมองเห็นแสงการเดินทางของเคร่อื งบินไปรษณียได ในตอนนี้ ซึ่งพนักงานรบั วิทยุจะตองเง่ียหูรบั ฟง ขา วจากหูฟง ความกังวลท่ีไดขยุมจับท่ีใจของรีวิแอร เมื่อเคร่ืองบนิ กาํ ลังทําการบนิ เปนความกังวลอันเดียวกับท่ีไดถ วงเมืองหลวงและจังหวัดตา งๆ ซึ่งถูก รบกวนโดยเสยี งเครอ่ื งทีค่ รางหง่ึ ๆ อยางไมร จู กั พกั ผอน ดวยความโลงใจกับคืนท่ีปลอดโปรงเชนนี้ เขานึกไปถึงคํ่าคืนแหงความสับสนวุนวายเม่ือ เครอื่ งบนิ ดเู หมอื นจะตกอยูใ นวงลอ มของอันตรายอยา งยากทจ่ี ะชวยเหลอื ได การตดิ ตอ อนั โหยละหอ ย ถูกหอวิทยุทีบ่ วั โนสไอเรสรบั ไวไ ด ทามกลางบรรยากาศประทุของพายุฟา คะนอง ภายใตเสียงดังสนน่ั ราวกบั แผน ดินจะถลม ทลายน้ี แนวสที องของความยาวคล่ืนก็หายไป ความเจ็บปวดอันทิ่มแทงทม่ี าใน ระดบั เสียงตา่ํ อนั โหยหวนของเคร่อื งบนิ ไปรษณยี โ ผเขาสูส่งิ กดี ขวางในยามคา่ํ คนื ราวกับลูกศรหลงทิศ ท่เี จบ็ ปวดอะไรเชนน!ี้ * รวี แิ อรรสู กึ วา ทพี่ ักของนายตรวจในขณะทพ่ี นักงานกาํ ลังทาํ งานอยูน้นั ก็คือหอ งทาํ งานนนั่ เอง “ตามหาโรบิโนซิ” เขาส่งั โรบิโนขณะท่ีอยใู นหองพักโรงแรม กําลังทําการผูกมิตรกับนักบิน เขาเปดกระเปาถือตรงหนา และดึงเอาของเลก็ ๆ นอ ยๆ ของตนออกมา ซ่ึงเปน ขอพสิ ูจนถ ึงความผูกพันของพวกนายตรวจทม่ี ีตอ มนุษยค นอ่นื ๆ เชน เสอ้ื เชิ้ตในแบบท่ไี มน า ดู เคร่ืองใชใ นหอ งนา้ํ และภาพถา ยผูหญิงซ่งึ เขาใชตดิ ท่ีผนัง สําหรบั เพลเลอรนิ สงิ่ น้เี องที่เขาไดส ารภาพอยางถอมตนถึงความตอ งการ ความรกั และความเสียใจ

ของเขา กองสมบตั ทิ ี่ชวนใหส ังเวชใจซ่งึ เขาวางกองอยูต รงหนา นักบนิ ในฐานะท่มี ันเปน ประจักษพ ยาน แหง ความเศราหมองของเขาเอง มนั เปนแผลเปอยทางศลี ธรรม เปนคุกจองจาํ ซง่ึ เขาไดเ ปด เผยใหเห็น แตส าํ หรบั โรบิโนเชนกับผชู ายคนอื่นๆ มันมีรอยแยกอยูในความมืด และดวยอะไรบางอยางที่ คลายกับอาการเผลอไผลลมื ตน เขาดึงถุงท่ีหอ หุมอยางทะนุถนอมจากเบ้อื งลา งของกระเปา ออกมาลบู ไลอยา งรกั ใครอ ยสู กั ครูโดยไมไ ดเ อยปาก จากนน้ั เขากเ็ ล่อื นมือออก พลางกลา ววา “ผมนําเอาส่ิงนก้ี ลับมาจากซาฮารา ” นายตรวจรสู ึกเสยี่ งทส่ี ารภาพออกมาเชนน้ี จึงหนาแดงข้ึน กอนกรวดดาํ ๆ เหลาน้ีซ่ึงเปดเผย ความลบั ออกมา เขาไดพบกบั เครื่องหยอนใจจากการถูกโจมตีและเหตุรา ยทีส่ งผลตอจติ ใจ รวมทงั้ งาน ทน่ี าเบื่อทมึ เทาในชวี ติ เขากลาวตอไปอีก ใบหนา แดงยิ่งขน้ึ “เราจะพบสงิ่ ทเี่ หมอื นกันนไ้ี ดทีบ่ ราซิล” รูสกึ ขันตอภาพของนายตรวจผซู งึ่ บํารุงเลีย้ งความลี้ลบั แหง เกาะแอตแลนติสของตนไว แปเลอ แรงตบท่หี ลังเขาอยา งเปนมิตร กอนที่จะถามตอ “คุณชอบเรือ่ งธรณวี ทิ ยาหรอื ” “ผมคลั่งมันเลยทเี ดียว” ในชีวติ อนั หยาบกระดางของเขาน้ัน กอนหนิ เปน สง่ิ ออ นโยนเพยี งสง่ิ เดียวทเี่ ขาเคยรูจกั * เมื่อไดรับแจงวาถูกเรียกตัวไปท่ีสนามบิน โรบิโนรูสึกเศราใจแตก็เรียกอาการสงาผาเผย กลับคนื มาไดอ ยางรวดเรว็ “ผมตองไปกอ นแลว คุณรีวแิ อรตองการใหผ มชวยตัดสินใจอะไรบางอยางท่สี าํ คญั ” เมื่อโรบโิ นเดินไปยงั สาํ นักงาน รวี แิ อรก ็ลมื เขาไปแลว เขากาํ ลงั จบั จองอยา งสงสยั ไปยงั แผนท่ี บนผนังซึ่งมีเสนสีแดงลากแสดงขายงานของบรษิ ัท นายตรวจยืนรอคาํ สั่งอยู ในท่ีสดุ หลังจากเวลา ผา นไปหลายนาที รวี แิ อรก็เปรยกบั เขาโดยไมไ ดห นั ศีรษะกลบั มา “คณุ วาแผนที่นีเ้ ปนอยางไร โรบโิ น” รวี แิ อรม กั จะขัดสมาธิของตนโดยการโยนปรศิ นาแปลกๆ มาใหค นไดป ระหลาดใจอยูเ สมอ “แผนทน่ี ี่ ทานผอู ํานวยการครับ...” ทจี่ รงิ แลว นายตรวจไมม ีความคิดเห็นอะไรในเรอ่ื งน้ีเลย แตตอนน้ีก็ไดแตขมวดค้ิวเพงมองมัน อยู เขาสาํ รวจดูสวนที่เปนพื้นดินใหญของยุโรปและอเมรกิ า ขณะนนั้ รีวิแอรกก็ ําลงั มงุ มั่นอยูในความคิด อนั เงยี บเชยี บของตน “เสน ขอบเขตของงานดูสวยแตย ุงยาก มันทําใหเราตองใชค นมาก คนหนุม เสีย ดว ย มันแตง ตั้งตัวเองเอาไวมั่นคงดวยโครงสราง แตมันชา งนําเอาปญหามามากมายเสียเหลอื เกิน!” อยางไรก็ตาม สาํ หรบั รีวแิ อรเ ปาหมายนนั้ มคี วามหมายมากกวาทกุ ส่งิ ทกุ อยา ง โรบิโนซึ่งกําลังยืนอยูขางๆ เขา และจับตาอยูที่แผนที่คอยๆ หยุดตัวเอง เขารูดีวาเขาไม อาจจะหวังความเมตตาไดจ ากรวี ิแอร ครั้งหน่ึงเขาเคยพยายามอยางเซอๆ ซาๆ ท่ีจะไดรับ โดยการ ยนื ยนั ถึงสุขภาพท่ีไมแขง็ แรงของตน รีวแิ อรตอบกลับมาดวยถอยคาํ อันถากถางวา “ถา มันทําใหคุณ นอนไมห ลับ มนั กค็ วรจะกระตนุ ความขยันของคุณดวยส”ิ แมกระทั่งตอนนั้น มันก็ยังเปน คาํ เยาะหยันเพียงแคคร่ึงเดียวเทานั้น เพราะรีวิแอรช อบพูดวา “ถา หากวา โรคนอนไมห ลบั ของนกั ดนตรที ําใหเขาสรา งสรรคงานอันงดงามข้ึนมาไดแลว มันก็เปนโรค นอนไมห ลบั ทด่ี ”ี วนั หนึ่งเขาชีไ้ ปยังเลอรูซและกลา ววา “ดนู ัน่ สิ! ในความนาเกลียดซ่ึงปฏิเสธความรกั กย็ ังมีความงามอะไรเชนนั้น!...” เลอรซู อ าจจะไดคุณสมบตั ิท่ีดีท่ีสดุ ของเขามาจากโชคราย ซึ่งมันได ผลกั ดนั ใหเขามีชีวติ อยเู พอ่ื การงานเทานนั้ “คุณสนิทกบั เปเลอแรงหรือ” “เออ ...” “ผมไมไ ดถือมนั เปนขอตําหนคิ ุณหรอก” รีวิแอรม องไปรอบๆ ดวงตากม ลงทพี่ ้ืน เขากาวสั้นๆ ไปสองสามกา วโดยมีโรบิโนอยูใกลๆ ริม ฝปากเขาเผยอยิม้ เศราๆ ดว ยเหตุผลบางอยา งท่ีโรบิโนไมอาจจะหยั่งถึงได “เพียงแต...เพยี งแต. ..คณุ เปน เจานาย” “ใชครับ” โรบโิ นตอบ

รีวิแอรคดิ วา ทุกๆ คืนเหตุการณใหมๆ จะเปดฉากข้ึนในทองฟาเหมือนกับละคร พลังใจที่ หยอนลงแมเพียงนอยนดิ ก็สามารถนําความพายแพมาใหได และจากขณะน้ีไปจนถึงรุงสาง การขับ เคี่ยวจะไมมกี ารลดละลงไดเลย “คุณตองรกั ษาตาํ แหนง ของคุณไว” รีวิแอรก ลาวอยางหนักแนน “คนื พรุงน้คี ุณอาจจะตองสั่ง นกั บนิ คนน้ีใหบ นิ ในเทีย่ วทอี่ นั ตรายก็ได เขาจะตองเชื่อฟง” “ครับ” “ชีวิตและสวัสดิการของคนหลายคนวางไวกับคณุ และคนเหลานั้นก็มีคามากกวาคุณ...” เขาดู เหมือนจะลังเล “นัน่ เปนเรื่องท่สี ําคัญมาก” ทง้ั ๆ ท่ยี ังเดนิ ไปมาดวยกา วเล็กๆ ท่รี ะมดั ระวงั รีวแิ อรป ลอ ยใหเ วลาผา นพน ไป “ถา พวกเขาเชอ่ื ฟงคุณดวยความรสู ึกของเพ่ือน น่ันแสดงวาคุณกําลังหลอกลวงพวกเขา คุณ เองไมม สี ิทธทิ ่ีจะขอใหพวกเขาเสยี สละ” “แนนอนครบั ” “และถาพวกเขาคิดวาความเปนเพื่อนของคนจะทําใหเขารอดไปจากงานยากๆ ท่ีนาเบื่อได คณุ กห็ ลอกลวงพวกเขาอีกเชนกนั เพราะพวกเขาไมม ที างเลือกนอกจากเชื่อฟง เอาละ เขาไปน่ังกอน ส”ิ รวี แิ อรคอ ยๆ ผลกั ใหโรบโิ นเขา ไปในหอ งทํางานของเขา “โรบิโน ผมจะสอนบทเรียนหนึง่ ใหคณุ ถา คุณรูสึกเหน่ือย มันไมใชงานของคนพวกนท้ี ่ีจะมา ใหก ําลังใจคุณ คณุ เปน เจานาย ความออ นแอของคุณเปน เร่อื งตลก เอาละ เขียนไป...” “ผม...” “เขียนวา ‘นายตรวจโรบิโน กําหนดโทษดังนี้ สําหรับนักบินแปเลอแรง เนื่องจากสาเหตุ ดงั น.ี้ ..’ มนั เปน เร่อื งของคณุ ทจ่ี ะหาสาเหต”ุ “ทานผูอาํ นวยการ!” “จงทําเหมือนกบั วาคณุ เขา ใจ โรบิโน รกั คณุ ซงึ่ คุณออกคาํ สัง่ แตโ ดยไมตองบอกพวกเขา” อกี คร้ังทโ่ี รบโิ นจะตองดูวา ดุมใบพัดถูกไขอยา งแนน หนาถกู ตอ งแลว * ขาวจากวิทยุประกาศการลงฉุกเฉินวา “เห็นเครื่องบินแลว เคร่ืองบินสงสัญญาณวา ลด ความเร็วเครอื่ ง กาํ ลังลง” น่ันหมายความไดอยางเกือบจะแนนอนวา เวลาสูญเปลาไปแลวครึ่งชั่วโมง รีวิแอรรูสกึ ถูก รบกวนเหมือนกบั เปน ผโู ดยสารรถดวนทต่ี อ งหยดุ แลน โดยทนั ที และเวลานาทีก็หยุดน่ิงไมเคลื่อนผาน ทอ งทุงนาอีกแลว ตอนนเ้ี ข็มนาฬิกาอันใหญโตจะเดินขวางพ้ืนท่ีวางอยู ซึ่งกวางถึงขนาดท่ีเหตกุ ารณ ตา งๆ สามารถเกิดขึ้นไดอ ยางมากมาย ในน้ัน รวี ิแอรออกจากหองทาํ งานของเขาเพ่ือท่ีจะใชเ วลาให หมดไป คนื นด้ี ูวา งเปลา ราวกบั เวทที ปี่ ราศจากนกั แสดง “ค่ําคืนเชนนี้ชา งไรประโยชน!” เขาคดิ ขณะท่ี จองออกไปนอกหนาตา ง เขาเบ่อื ระอากบั ทอ งฟา ที่ไรเมฆ ท่ปี ระดับดวยดวงดาว และดวงจันทรท่ีโปรง แสงออกมาอยา งไรคา ทามกลางพน้ื สวรรคอ ันระยบิ ระยับ * แตเ มื่อเคร่อื งบินออกไปแลว กลางคืนสําหรับรีวิแอรก ็เตม็ ไปดวยเสนหและความสวยงามมี ชวี ติ ชวี าขึน้ มาทนั ที และรีวิแอรก ็คือผอู ารกั ขามนั “อากาศเปน อยา งไรบาง” เขาใหพ นกั งานวทิ ยถุ ามลกู เรือบนเครอื่ ง สบิ วินาทีผานไป “ดีมาก” จากน้ันชื่อของเมืองตา งๆ ที่บินผา นมากมายก็ตามออกมา สําหรบั รวี ิแอร ในสงครามครั้งน้ี เมอื งเหลาน้กี ็ลวนแตมนี ้าํ เสียงของความพา ยแพ

7 หนึ่งชวั่ โมงตอมา คนสงวทิ ยขุ องเคร่อื งบินปาทาโกเนียรสู กึ วา ตวั เองถูกผลกั เบาๆ ดวยไหลอัน มหึมา เขามอบไปรอบๆ เมฆทึบทึมกําลังบังแสงดาว เขาเอนตัวไปขางหนา และมองลงไปยังพื้นดิน มองหาแสงสวางของหมูบา นซงึ่ ซอนอยใู นทงุ นาเหมือนกบั หนอนกระสือ แตในกลุมหญาดําสนิทเบ้ือง ลา งก็ไมม ีแสงอนั ใดสองลอดออกมาเลย เขารสู ึกหดหู ขณะท่คี าดการณถึงเรื่องราวในคํา่ คืนที่เขา ใจไดยาก – เหมือนการเดินทาง ไป ถงึ ปลายทางแลวก็กลับมาอีก และดินแดนอันมีผูครอบครองแลวซ่ึงพวกเขาจะตองจํานวน เขาไม เขาใจกลยทุ ธข องนักบินนัก เพราะมันดูเหมือนกับวาพอไปขา งหนา ไดเพียงเล็กนอย พวกเขาก็จะไป ชนเขากับอะไรบางอยางท่ีหนาแนนของยามคํ่าคืนเหมอื นกบั ชนกาํ แพง ขางหนาพวกเขา เขาสามารถแลเห็นแสงวิบวบั รบิ หรี่ของขอบฟา สีจางๆ ของเหล็กเผาไฟ คน สง วิทยุตบไหลฟ าเบียง แตน ักบนิ ไมข ยับเขยือ้ น แรงสะเทอื นของพายุท่ีอยูไกลๆ เริ่มปะทะเครื่องบินมวลเหล็กอันมากมายของมันดจู ะกดทับ เนื้อหนังของคนสงวิทยุ ในขณะท่ีมันคอยๆ ยกตัวเขาข้ึน หลังจากน้ันก็ดูเหมือนจะผอนคลายและ หลอมละลายไปในยามราตรี ทิง้ ใหเขาลองลอยไรน า้ํ หนักอยูหลายวินาที เขายึดจับเสาโลหะทง้ั สอง ขา งเอาไวอยางไมม่ันคง ตอนน้ีเขามองไมเห็นอะไรที่เปนของโลกมากไปกวาตะเกียงสแี ดงในหอง คนขบั อีกแลว เขาตวั สัน่ เมือ่ คิดไปวา พวกเขากําลงั ถูกท้ิงไวในใจกลางแหงยามค่ําคนื ปราศจากความ ชวยเหลือ และมีเพยี งตะเกยี งดวงเลก็ ๆ ของคนเมืองเทานนั้ ท่ีจะเปน เคร่ืองนําทาง เขาไมกลา รบกวน นักบนิ เพ่ือถามวาเขาตง้ั ใจทําอะไร มือท้ังสองของเขายึดแทง เหลก็ ไวแนน เขาเอนตัวไปขางหนา อยาง เครงเครยี ด จบั จอ งไปท่ีรูปรา งสีเขม ๆ เบื้องหนา ท้ังหมดท่ีเขามองเห็นไดจ ากแสงสลัวๆ ก็คือ ศรี ษะกับไหลที่ตรงแนวแนไมขยับเขยื้อน รา ง ของนักบินเปนมวลอนั มืดทะมนึ ท่มี โี หนกเล็กนอยเหนอื ไหลซาย ใบหนาของเขาประจัญกับพายุและถกู แสงฟาแลบแปลบปลาบหายไป คนสงวิทยุมองไมเห็นใบหนาของเขา ส่ิงที่ถูกซอนเรน ไวก็คือ ความรสู ึกทก่ี ําลังรวบรวมไวตอสกู ับพายุ – ริมฝปากปดสนิท การตัดสินใจแนวแน ความโกรธ การ แลกเปล่ียนที่มีอยูในธรรมชาตเิ กิดขึ้นระหวางใบหนา ซีดๆ ของเขากับฟาแลบแปลบปลาบท่ีอยูไกล ออกไป

เขารสู ึกไดถึงกําลงั ที่รวบรวมอยูในเงาอันไมไหวติงนั้น และเขาชอบมัน มันกําลังนําเขาเขา ไปสพู ายุ และยังเปน เกราะกําบังใหเขาดว ย มือทั้งสองท่ีกําลังยึดจับปุมควบคุมนัน้ ทุมโถมไปยังพายุ และยังเปน เกราะกําบังใหเขาดว ย มือท้ังสองที่กาํ ลังยดึ จบั ปุม ควบคมุ นน้ั ทมุ โถมไปยังพายุ ราวกับขยุม ลําคอของสัตวปา แตหลังไหลอันแขง็ แรงน้ันก็ยังไมเคลื่อนไหว ซึ่งบงบอกไดดีถึงพละกําลังที่เก็บ สะสมเอาไวม ากมาย คนสง วิทยนุ กึ ในใจวา อยา งไรก็ตาม นักบนิ ก็ตอ งรับผิดชอบ ดังนนั้ ในขณะทม่ี ุง หนาไปเหมือนกับนงั่ ซอ นอยบู นหลังมาท่ีมีคนขับควบไปสูไฟลุกโพลงขา งหนา นี้ เขารูสึกกระหายอยาก ทจ่ี ะไดเ หน็ วาเงามดื เบือ้ งหนา เขานจ้ี ะเลนเกมกับนาํ้ หนักมากมายและความยืดเยอ้ื ยาวนานนไ้ี ดอยา งไร ทางดานซาย แสงไฟลําใหมลุกโพลงข้ึนราวกับไฟของประภาคาร คนสงวิทยุรดุ ไปขางหนา เพอ่ื แตะไหลเ ตือนฟาเบียง แตก ็มองเห็นเขาคอยๆ เบือนศีรษะไปจับจองศัตรูใหมอยูนานหลายวินาที จากนัน้ ก็คอยๆ หันกลับไปสูทา เดิมของตน ไหลข องเขาสงบนิ่งเหมอื นกับเบอ้ื งหลังศรี ษะเขาซ่ึงพิงไว กบั เบาะหนังอยา งหนกั แนน ม่ันคง

8 รีวแิ อรอ อกไปยืดแขง ยดื ขาขางนอก และเพื่อทีจ่ ะใหล มื อาการคลน่ื เหียรวิงเวียนท่ีคอยรบกวน เขาอยู เขาผูซ ่ึงมชี วี ิตอยเู พอื่ การกระทําแบบละคร บดั น้รี สู ึกถงึ ความเปล่ยี นแปลงอนั นาแปลกใจท่ีเร่ือง ละครมันเริ่มกลายเปน เรือ่ งสว นตวั มากข้ึน เขาคดิ ไปถึงชาวบา นชนช้ันกลางในเมืองเล็กๆ ที่เกาะกลุม รวมกันอยู พวกเขาใชชวี ิตซ่ึงภายนอกดูราบเรียบและมีวิกฤตการณเกิดข้ึนเปนบางครงั้ เชน ความ เจ็บปว ย ความรกั การสูญเสีย และอ่ืนๆ ท่ีไมมีใครรู...อาการคล่ืนเหียรของเขาเองก็คือการสั่งสอนที่ คลา ยคลงึ กนั “มันเปดหนา ตาง” เขาคดิ “ไปสหู ลายๆ สง่ิ ” เขาหมนุ ตวั และมุง หนา กลับไปยังสาํ นักงานเมื่อรูส ึกสดช่นื ขึน้ มันเกือบจะเปน สิบเอ็ดนาฬิกา แลว ฝูงชนมุงกนั อยูขางหนา โรงภาพยนตร เขาตอ งเบยี ดไหลหาทางแทรกออกมา เขากวาดสายตาขึ้น ไปสูดวงดาวที่สองแสงจางๆ อยูเหนือถนนแคบๆ มันเกือบจะถูกลบเลือนไปหมดดว ยแสงปายนีออน เขาคิดวา “คืนนี้ ดวยเครื่องบินไปรษณียสองลําอยูบนทองฟา ฉันจึงตองรับผิดชอบตอทองฟาท่ัว ทัง้ หมด ดวงดาวทีอ่ ยบู นน้นั คือสญั ญาณคอยมองหาฉนั ใหพบในทามกลางฝูงชน น่ีคอื สาเหตุที่ทําให ฉนั รูส ึกเหมอื นกบั เปนคนแปลกหนาและคอ นขา งวาเหว” ทอนประกอบของดนตรีทอนหนงึ่ กลับคืนมาสูเ ขา โนต บางตัวในโซนาตาที่เขาไดฟ งรวมกับ เพอ่ื นๆ เมื่อวนั กอ นเพอ่ื นๆ ของเขาไมเขาใจมนั “เพลงนท้ี ําใหเราเบื่อ และคุณเชนกัน เพียงแตคณุ ไม ยอมรบั มนั ” “อาจจะใช. ..” เขาตอบ จากนนั้ เหมอื นกับคืนน้ี เขารสู กึ วาเหวข้นึ มา แตเขาก็รไู ดในทันทีถึงความรมุ รวยแหงอารมณ อางวางเชนนั้น เนือ้ ความของเพลงน้ีไดเขาไปถึงเขาดวยความนุมนวลในความลับของมนั เพียงคน เดียวทามกลางหมูคนท่ีอยูรว มกระโจมเดียวกัน ดังนั้น ดวงดาวดวงน้ี เบื้องบนไหลของผูคนเหลานี้ กาํ ลังพดู คุยกับเขาดว ยล้ินซง่ึ เขาเพียงคนเดยี วเทา นัน้ ท่ไี ดย นิ ใครบางคนกระแทกเขาบนทางเดิน “ฉันจะไมโกรธ” เขาคิด “ฉันก็เหมือนกับพอของเดก็ ท่ี เจบ็ ปว ย กําลงั เดินเรง รีบไปในหมูผูคน นําเอาเสียงอนั เงยี บกริบแหงท่บี านไปดวย” เขามองไปยังผูค นรอบๆ เขา มองหาใครที่จะเรง รีบสาวเทาไปพรอมกับสิ่งเนรมิตหรอื ความรัก ของพวกเขาไปดว ย และเขาก็นึกถึงความอางวา งของผูรักษาประภาคาร * ความเงียบของหอ งทํางานทําใหเ ขาพอใจ เขาเดินชา ๆ ผานคนเหลานั้นไปทีละคน ฝเ ทาของ เขาดังสะทอ นกองไปมา พนกั งานพิมพด ดี นอนหลับอยภู ายใตผาหม ประตูใหญไดปด ซอ นช้นั ของแฟม ทีจ่ ัดเอาไวเรียบรอยแลว สิบปของการทํางานและประสบการณ เขารูส ึกราวกับวาเขากําลังมาเย่ียม ธนาคารหลังคาโคง ทซ่ี ึ่งมที องคาํ วางเรียงรายอยู แตบ นั ทกึ ตา งๆ แตละเลมนไี้ ดส ะสมสง่ิ งดงามย่ิงกวา ทองคาํ มนั คือพลงั งานอันมชี วี ติ มชี ีวิตแตยงั คงหลับใหลอยเู หมือนกับกองทองคํา บางคร้งั เขาก็มาพบกับเสมียนเพียงคนเดยี วที่อยูเวรกลางคนื ชายผซู ่ึงทํางานอยูท่ีใดที่หนึ่ง เพ่ือท่ีวาชีวิตของบริษัทจะไมรูจักกับการหยุดพัก เพื่อท่ีวาทุกสิ่งทุกอยางจะไดถูกอัดไวดวยการ ตัดสินใจอันแนวแน เพื่อที่วาจากตูลูสไปยังบวั โนสไอเรส สนามบินทุกแหงจะตองเปน สวนหน่ึงของ สายโซทีเ่ ชอ่ื มโยงถึงกัน “ชายคนน้ี” รีวแิ อรคิด “ไมรถู งึ ความยงิ่ ใหญของตน” ท่ีใดสกั แหง ในทองฟา ดานใตนี้ เครอื่ งบิน ไปรษณยี กําลังฝาฟนไปขางหนา เท่ยี วบนิ กลางคืนก็เหมอื นกับความเจ็บไขซึ่งเราจะตองคอยดูแลอยู เสมอ เราตอ งชว ยคนเหลา น้ซี ่ึงกาํ ลงั งดั ขอกับความมืดดว ยมือและเขา ดว ยหนาอกตอหนาอก ถูกขัง อยูในการตอสูกับสิง่ ท่ีมองไมเห็น สิ่งทีเ่ คลื่อนไหว ซ่ึงมอื ท่ีมองไมเห็นของพวกเขาจะตองจับฉวย เอาไวเ หมอื นกับจับทะเล ชางเปนการยอมรับอันนากลัวอะไรเชนนั้น! “ฉันจะจุดตะเกียงเพอ่ื ดูมือของ

ฉัน...” มอื ทรี่ าบเรียบคูหน่ึงปรากฏข้ึนในหอ งมืดๆ ท่ีมีแสงสวางเล็กนอ ย เปน ทั้งหมดที่เหลือจากโลก และซง่ึ จะตอ งรักษาเอาไว รวี แิ อรเปดประตูหอบังคบั การบนิ เขาไป ตะเกียงดวงเดียวท่ีมุมหน่ึงทําใหเกิดชายฝง ท่ีมีแสง สวา ง เสยี งคลกิ จากพิมพดีดเคร่ืองเดียวทําใหความหมายขึ้นมาในความเงยี บ โดยไมไดเติมมันตอให เตม็ เสียงสญั ญาณวทิ ยุดงั ขึน้ เรื่อยๆ เสมียนในหนาที่ลุกขึ้นเดินไปยังเสยี งสัญญาณที่เศรา ดอ้ื ดึงและ ดังซ้าํ แลวซาํ้ เลาอยนู ้ี เสมียนยกหูฟง ขน้ึ และความเจ็บปวดท่ีมองไมเ หน็ กถ็ กู ปลอบโยนดว ยคํากระซิบ เบาๆ แลกเปล่ียนกันในมุมสลัวๆ จากน้ันเขาก็กลับไปยังหองทํางานทาทางของเขาหงอยเหงา งวง นอน และปดบังความจาํ เอาไวอ ยา งหนาแนน โทรศพั ทเ รยี กมาจากคาํ่ คนื เบื้องนอกชา งเปน อันตรายอยู ภายในเหลือเกิน ในขณะท่ีเคร่ืองบินไปรษณียสองลําอยูใ นอากาศ! รีวแิ อรคิดถึงโทรเลขที่ไปถึง ครอบครัวใตแสงตะเกียงยามค่ําคืน จากน้นั ความโศกเศราซึ่งฉายเปนความลับอยบู นใบหนาของผูเปน บิดาดูจะกินเวลายาวนาน ตอนแรกก็เปนเพยี งเสียงรอยแผวๆ เบาบาง และหางไกล มันเปน เสียง สะทอนจางๆ ท่ีเขาจับไดท ุกครั้งที่โทรศัพทสงสญั ญาณดังอยางระแวดระวัง และทุกคร้ังเขาก็เห็น เสมียนโผลออกจากเงาไปยังแสงตะเกียง เหมือนกับนักดํานํ้าขึน้ จากนํ้าลึก ทาทางเคลื่อนไหวที่ เชื่องชา เหงาหงอย และรอบคอบของเขา ปะทะถกู รีวแิ อรหนักหนว งราวกบั เปน ความลบั “ไมต อ งขยบั ฉนั จะรับเอง” รีวแิ อรย กหูฟง ขน้ึ ไดย นิ เสียงสัญญาณจากโลกภายนอก “รีวแิ อรพูด” มีเสียงที่ดงั สับสน จากนน้ั ก็เปนเสียงคนพูด “ผมกาํ ลังตอสถานีวทิ ยใุ หครบั ” เสียงแกรกกรากดังขึ้นมาใหมเม่ือพนักงานวิทยุตอ วงจร จากนั้นก็มีเสียงคนพูดเขามา “น่ีคือ ศนู ยว ิทยุ ตอ ไปน้ีเปนโทรเลขลา สุด” รวี ิแอรจดไว พลางพยกั หนา ไปดว ย “ดี...ดี...” ไมม อี ะไรสลกั สาํ คัญ รายงานขาวตามปกติ ริโอเดอจาเนโรขอคําแนะนํา มอนเทวีดโี อรายงาน อากาศ เมนโดซาถามเกี่ยวกบั เร่ืองเครือ่ งมืด เปน เสียงคุนเคยภายในบาน “แลว เครอ่ื งบินไปรษณยี ล ะ ” “มีพายใุ นอากาศ เราไมไ ดย นิ พวกเขา” “เขา ใจละ ” คํ่าคนื นดี้ สู วยงามและเต็มไปดวยดวงดาว รีวิแอรค ดิ แตพนักงานรับสง วิทยกุ ็สามารถตรวจจับ พายุทีอ่ ยไู กลๆ ได “เรียกกลับมาดว ยนะ” เมอ่ื รีวแิ อรล ุก เสมยี นก็เดินเขา มาหา “เอกสารใหเ ซน็ ครบั ทาน” “ตกลง” รวี แิ อรร ูส ึกชอบชายคนนี้มากขนึ้ ผซู ึง่ คํ่าคืนไดถวงนาํ้ หนกั เขาไวเชนกนั “สหายรวมรบ” เขานึก “และใครจะไดร วู าความระมดั ระวงั นีไ้ ดนําเรามาอยูใกลช ดิ กนั มากแคไหน”

9 ขณะทเี่ ขาเดนิ กลบั ไปยงั หองทํางานพรอมดว ยปก กระดาษในมือ รีวิแอรรูสึกถึงความเจ็บปวด เสยี ดแทงเขาสีขางดา นขวา มนั ทําความราํ คาญใหเ ขามาหลายสปั ดาหแ ลว “แย...” เขาพิงรางเขากบั กาํ แพงอยคู รูหนึ่ง “ตลกอะไรอยา งน้ี!” เขานึก ขณะท่คี อยๆ พยงุ กายไปยงั เกาอี้ อีกคร้ังหนึ่งที่เขารูสึกเหมือนถูกลามโซ เหมือนกับสิงโตชรา ความเศราอันมากมายเขา ครอบงําเขา “งานหนกั และความพยายามอยางแสนสาหสั ตองมาจบลงเชนน้ี! ฉันอายุหาสิบปแลว อายุหา สบิ นี่ ฉันเขาใจชวี ติ ดี ฉนั ไดต อสู ฉันไดแ กป ญ หามามาก ตอนนีต้ องมาทรมานอยูกับบางส่ิง จนสง่ิ อ่ืนๆ กลายเปนเรอ่ื งไมสลักสําคญั ...ตลกเหลอื เกนิ !” เขาหยดุ เชด็ เหงือ่ และเมอื่ ความเจบ็ ปวดคลายลงแลว เขาก็เร่ิมตรวจดบู ันทกึ “ในการนําเคร่อื ง 301 ลงท่ีบวั โนสไอเรส เราไดพบวา...ผูท่ีรับผิดชอบจะตองถูกปรับอยาง มาก” เขาเซ็นชื่อ “สนามบินฟลอเรียโนโพลิสไดล ะเลยทีจ่ ะทาํ ตามคําแนะนาํ ...” เขาเซ็นชื่อ “เพื่อเปน การรักษาระเบียบวินัย เรากําลังจะโอนผูบังคับการสนามบิน ริชารด ออกไป เนอ่ื งจาก...” เขาเซ็นชื่อ ทั้งๆ ท่งี วง แตเ ขากย็ ังรสู กึ ตัว ความเจบ็ ปวดทส่ี ขี างทําใหความคิดกลบั มาสูตัวเอง “ฉันยตุ ธิ รรมไหมนะ” เขาสงสยั อยา งเกือบจะขมขน่ื “ฉนั ไมร ู ถาฉนั เลน งานไปหนักๆ อุบัติเหตุ กล็ ดนอ ยลง มันไมใชป จ เจกบคุ คลหรอกท่ีรบั ผดิ ชอบ มนั คอื พลงั อันมืดมนซง่ึ จะสามารถจดั การไดกแ็ ต เมอ่ื ทุกๆ คนถกู กระทบ ถาฉันยุติธรรมจรงิ ๆ ละก็ เที่ยวบนิ กลางคืนทุกเที่ยวก็จะตองเสยี่ งตอความตาย มาก” เขารสู ึกเหน่อื ยลาท่ไี ดเ ดนิ ทางบนถนนอันแสนยากลําบาก เขาคดิ วาความสงสารเสยี ดายเปน สิง่ ดี เขาพลิกผา นแผน กระดาษ ซึมลกึ อยูในความคดิ ของตนเอง “...สําหรับรอ็ บเลต็ วนั นเี้ ขาไมไ ดเ ปน สว นหนึ่งในพนกั งานของเราแลว ” เขานกึ ไปถึงคาํ สนทนาระหวางเขากบั ชายชราเม่อื คืนกอ น “คุณตอ งเขาใจวา ตวั อยา งก็ตองเปนตัวอยา ง” “แตท านครับ...แตท านครบั ...มันเพยี งแคคร้ังเดียวเทาน้นั ครงั้ เดียวจริงๆ คดิ ดูเถิดครับ! ผม ทํางานมาท้งั ชวี ิต!” “ตอ งมีตวั อยางเกดิ ขน้ึ ” “แตท านครับ!...ทานดูซิครับ!” เขาดงึ เอาหนังสือเกาๆ รุงริง่ เลม หนง่ึ ออกมา และดึงเอาหนากระดาษหนังสือพิมพเหลืองๆ ซึ่ง มภี าพร็อบเลต็ ตั้งทา อยหู นาเครอื่ งบิน รีวิแอรเหน็ มอื ชรานัน้ สน่ั เทากับเกยี รติยศซอ่ื ๆ ของตน “ป 1910 ครับทาน...นคี่ อื ผมเองทเ่ี ปนผคู วบคมุ เคร่อื งบนิ ลาํ แรกในอารเจนตินา! ผมไดเขารวม ในการบนิ นี้มาต้งั แตป 1910 ทา นครับ พวกเขาจะพากันหัวเราะอยูในโรงงาน!...โอ พวกเขาจะหวั เราะ เยาะกนั ขนาดไหน!” “ผมชวยในเรอื่ งนไ้ี มไ ด” “และเดก็ ๆ ของผมละครบั ทา น เด็กๆ ของผม!” “ผมบอกแลววาคณุ จะอยูทํางานเลก็ ๆ นอ ยๆ ก็ได” “แตเ กียรติยศของผมละครบั ทาน เกียรตยิ ศของผม! คดิ ดเู ถิดครบั ย่ีสบิ ปในการบิน คนงาน เกาแกอ ยางผม...” “ทาํ งานเล็กๆ นอ ยๆ กไ็ ดน ่ี ผมบอกคณุ แลว” “ผมไมร ับครบั ทา น ไมค รบั ...และยังมีอกี อยางท่ีผมตองการจะพดู –“

“เทา นั้นละ ” “ไมใชเขาหรอกที่ฉันไลออกไปอยางโหดราย” รีวิแอรน ึก “มันคือความยุงยากซึ่งบางทเี ขา อาจจะไมใชผูรับผดิ ชอบ แตเขาเปนตวั แทน มนุษยค ือสิง่ ที่เล็กนอ ย ไรค า และพวกเขาก็ตองถูกสราง ขึน้ มาเชนกนั หรือไมก ็ตองถูกกําจัดออกเมอ่ื นาํ โชครายมา” “ยังมอี กี อยางท่ีผมตองการจะพดู ...” ชายผนู าสงสารคนนี้หมายถึงอะไรกันเลา หมายถึงทีเ่ ขา ถูกกีดกันออกไปจากความช่ืนบานเกาๆ หรือ หมายถึงวาเขามีความสุขกับเสียงเครอ่ื งมือของเขาท่ี กระทบกับเหลก็ เคร่อื งบิน และชีวิตของเขาถูกปลนเอาบทกวีไป...หลังจากน้นั เขาก็จําตองมีชีวิตอยู หรือ “ฉันเหนอื่ ย” รีวแิ อรคดิ รสู ึกเปน ไขข ึน้ มา เขาเคาะน้ิวบนแผนกระดาษ “ฉันชอบใบหนาคนงาน แกๆ คนนี้...” รีวิแอรน ึกถงึ มือของเขา นกึ ถงึ อาการเคล่ือนไหวทสี่ ามารถทําใหมันมารวมกันได เขา เพียงแตตอ งพดู วา “เอาละ เอาละ คณุ อยูตอไปกไ็ ด” รวี ิแอรน กึ ภาพความราเรงิ แหงมือของคนงานแก ๆ ซึ่งจะปรากฏขนึ้ มากกวา บนใบหนา ของเขาอีกนน้ั กระทบใจเขาวาเปนส่ิงงดงามที่สุดทั้งมวลในโลกนี้ “ฉันจะฉกี บันทกึ นท้ี งิ้ ดีไหม” และในเย็นวันนั้น ก็จะเปนการกลบั บานอันแจมใส จะเปนความภาคภูมิใจตอ หนาครอบครัว มากมายเพยี งใด! “พวกเขาใหคุณอยตู อ ไปแลวสิคะ” “ทําไมละ!” ก็ฉันน่เี องละ ทเี่ ปนผูควบคุมเครือ่ งบนิ ลาํ แรกในอารเ จนตินานะ!” และพวกคนหนมุ ๆ ซึ่งจะไมห วั เราะเยาะช่ือเสยี งทส่ี าบสูญของคนเกา แกอีกแลว... “จะฉีกมันทงิ้ ดีไหม” เสียงโทรศพั ทด งั รีวิแอรยกหขู นึ้ มคี วามเงียบอยสู กั ครู จากนนั้ เสยี งก็กังวานกองเปนความลึก ซ่งึ สายลมและหว งอวกาศนํามาสหู ูของมนษุ ย ในท่ีสุดกม็ ีเสยี งคนพูด “นค่ี อื สนามบิน ใครอยทู นี่ น่ั ” “รวี ิแอร” “ทานผูอาํ นวยการครับ เคร่อื ง 650 อยูบนสนามและพรอมแลว” “ดี” “เออ ตอนน้ีทุกอยางอยูใตบังคับเรียบรอยหมดแลว แตในนาทีสุดทายเราตองเปล่ียน วงจรไฟฟาใหมครับ มีการตอผดิ ข้นึ ท่ีไหนสกั แหง ” “เขาใจแลว ใครเปนคนตอสาย” “เราจะตรวจดูครับ และขออนุญาตทานในการกระทําการเพ่ือรักษาวินัยเทาท่ีจําเปน ความ ผดิ พลาดเลก็ นอยในชอ งเคร่ืองมืออาจจะทาํ ใหเกดิ เหตรุ ุนแรงได” “แนนอน” “ถาหากวา ” รวี ิแอรค ดิ “เราไมไดค นไปทีต่ นตอของความยุงยากเมอ่ื เราพบมันตั้งแตแ รก ก็จะ เกิดความล มเหลวข้ึน เมื่อไดพบมันตอนท่ีนักบินตองจุดเคร่ืองมือขึ้นมันก็จะกลายเปนเรื่อ ง อาชญากรรมไป รอ็ บเลต็ ควรออกไปได” เสมียนซง่ึ ไมไดรเู หน็ อะไรยังคงพิมพงานตอไป “อะไรนะ” “รายงานประจําปก ษค รับ” “ทาํ ไมมันยังไมเ สรจ็ ละ” “ผม...” “ผมจะตรวจด”ู นา แปลกท่ีเมื่อเรื่องมาอยูในมือท่ีสูงข้ึนมันก็เปนของงาย! รีวิแอรนึกถึงเถาองุนเล่ือยซ่ึง แขง็ แรงพอท่ีจะพังโบสถลงมาได มันเปนพลังทํางานในธรรมชาติอันเดยี วกับปาฝน พลังซึ่งไมตอ ง ออกแรงอนั เดยี วกันซ่งึ ทําใหก ารงานอนั ยิ่งใหญตอ งหวาดผวา “งานอนั ยง่ิ ใหญ. ..” เพื่อใหต นเองมัน่ ใจ เขาจึงเพม่ิ วา “ฉันชอบคนเหลานี้ ไมใชพวกเขาหรอกท่ีฉันตอสูด วย แต คือความปวยไขซ่งึ พักผา นพวกเขาตางหาก” เขารูสกึ หัวใจเตน เร็วข้นึ และทาํ ใหเขาเจบ็ “ฉันไมรวู า ส่ิงท่ีทําไปน้ีถูกตองหรือเปลา ฉันไมรูจ ักคณุ คาท่ีแทจริงของมนษุ ย ไมรูจ ักความ ยตุ ธิ รรม ไมร จู ักความเศราโศก ฉันไมร จู รงิ ๆ วาความรสู ึกเบิกบานของมนษุ ยมีคาเพียงไร ไมรูถึงมือที่ ส่นั เทา ไมรูจักความสงสาร ไมรูจักความเมตตา...”

“ชีวิตเต็มไปดวยความขัดแยง” เขาคิด “เราพยายามมากท่ีสุดเทาท่ีจะทํากันได...แตการ สรางสรรค ทําใหส ่งิ อยูย ืนนานถาวร เปล่ยี นแปลงรา งกายทีเ่ นา เปอ ยไดหรือ...” หลงั จากที่คดิ สักครู รีวิแอรส ั่นระฆงั “โทรศัพทไปยังนักบินเครือ่ งบนิ ไปยุโรป บอกใหเ ขามาหาผมกอนออกเดินทาง” “ไมม คี วามหมายอะไร” เขาคิด “ที่เครื่องบินไปรษณียจะกลับเขามาโดยไมมีจุดหมาย ถาฉัน ไมเ ขยาคนพวกน้ีใหตนื่ ข้นึ ยามคํา่ คนื กม็ ักจะทาํ ใหพวกเขาประสาทเสีย”

10 เมือ่ ถกู ปลุกขน้ึ จากเสียงโทรศพั ท ภรรยาของนักบินมองไปที่สามีและคิดวา “ฉันจะปลอยให เขานอนตอไปอกี หนอย” เธอมองดูทีแ่ ผน อกอนั เปลาเปลอื ยของเขาอยา งชนื่ ชม มนั กลมกลงึ สวยงามราวกับลําเรือ เขา นอนอยบู นเตยี งอนั แสนสงบนรี้ าวกบั จอดน่ิงอยูทท่ี า เรอื เธอลบู ไลร อยยนนี้ เงานี้ คลนื่ นีด้ วยน้ิวมือของ เธอ เพ่ือมิใหมอี ะไรรบกวนการหลบั ของเขา ทาํ เตียงน้ีใหราบเรียบราวกับเปนนิ้วมือของพระเจาลูบไล พืน้ ทะเล เธอลุกขน้ึ และเปด หนาตา ง สายลมปะทะเขากบั ใบหนา หองนอนของพวกเขาหันหนาไปทาง บัวโนสไอเรส มคี นเตน ราํ กันท่ีบา นใกลๆ ลมพดั พาเสียงดนตรีเขา มา เพราะนีเ่ ปนชั่วโมงแหงความสุข และการพกั ผอน เมืองไดเก็บงาํ เอาผคู นที่อยูอาศยั เอาไวใหกลายเปนปอมปราการหนึ่งแสนปอ ม ทุก ส่ิงทุกอยา งสงบและปลอดภัย แตส ําหรับผูหญิงคนนี้ มันดูเหมอื นกบั วาในไมชาก็จะมีเสียงรองเรียกดัง ขึ้นวา “จับอาวุธ!” และชายเพยี งคนเดยี ว ชายทเ่ี ปนของเธอ ก็จะตองต่ืนข้ึนมาขานรับ เขายังคงนอน อยู การพกั ของเขา เปน การสะสมทีน่ า เกรงขาม เปราะบาง และในไมชา กจ็ ะไดร บั มอบหมายงาน เมือง ที่หลับใหลน้ีไมไดใหการปอ งกันแกเขาเลย มันดูจะเปน แสงที่ไรประโยชนเม่ือเขาทะยานข้ึนสูฝุน ละอองระยิบระยับของมันราวกับเทพเจาหนุม เธอมองดลู ําแขนอันกํายําซ่ึงภายในเวลาชั่วโมงหน่ึงนีก้ ็ จะไดร บั ภาระของไปรษณียยุโรป และรบั ผิดชอบบางส่งิ ที่ยิ่งใหญ เชน ชะตากรรมของเมือง ความคิดนี้ ทําใหเธอไมสบายใจ ชายผูนี่ ทามกลางคนนบั เปน ลานๆ เปน เพยี งคนเดียวท่ีตอ งเตรียมตวั สําหรับการ เสยี สละอันแปลกประหลาด เธอรูสึกเศรา ในไมชาเขาก็จะตองไปอยูหางไกลเกินขอบเขตของความ ออ นโยนของเธอ เธอไดเ ลี้ยงดเู ขา เอาใจใสเขา ปลอบโยนเขา ไมใชเพื่อเธอเอง แตเพื่อคํ่าคืนนี้ซ่ึง กําลังจะไดตวั เขาไป สําหรับการด้ินรนตอสู ความกังวล และชัยชนะ เธอไมรเู รือ่ งส่ิงเหลานี้ มืออัน ออ นโยนของเขานัน้ ก็เพียงแตถกู ทาํ ใหเชื่อง และงานที่แทจริงซึ่งกําหนดมาที่เขาท้ังสองน้ันก็ยังเปน เร่ืองลกึ ลบั อยู เธอรูจักรอยยม้ิ ของเขา รจู ักความชางคิดของเขาในฐานะครู กั แตไ มใ ชความเกร้ียวกราด ทามกลางพายุราวกับพระเจา เธอปกปอ งเขาไวดวยสายใยอันออนโยน ดวยดนตรี ความรกั ดอกไม แต ในทุกขณะทีต่ องจากกัน สายใยเหลาน้ีก็ถูกผลักใหขาดออกไปโดยท่ีเขาไมไดดูเหมือนกับวาเสียใจ เลย เขาลมื ตาขึ้น “กโ่ี มงแลว ” “เทย่ี งคนื คะ” “อากาศเปน อยางไร” “ฉันไมร”ู เขาลุกข้นึ ยดื แขนขาบดิ ข้เี กียจ แลว เดินตรงไปหนา ตา ง “คงจะไมห นาวนกั หรอก ลมพดั ไปทางไหนนะ” “ฉันจะรูไ ดอยางไรละ คะ” เขาเอนตวั ออกไป “จากทิศใต ดีแลว มนั จะพดั ไปไกลถึงบราซลิ เลย” เขาเหลอื บมองขน้ึ ไปบนดวงจันทร และรูสึกเหมอื นกับเศรษฐีเงินลาน จากนนั้ เขาก็มองลงไป ยังเมือง พบวามันทั้งไมกรณุ า ทั้งไมเรืองรอง และท้ังไมอบอุน เขาสามารถมองเห็นแสงของมันได แลว ...แสงท่ีกําลังเหือดหายไปจากพื้นทราบอันเปลา ประโยชน “คณุ คดิ ถึงอะไรคะ” เขากําลงั คดิ ถึงหมอกท่เี ขาอาจจะบินเขา ไปเจอในเขตของพอรโ ต แอลเลเกรอ “ผมคดิ ถงึ เร่อื งยทุ ธวิธีเสร็จเรียบรอ ยแลว ผมรูวาจะผานมนั ไปใหพ น ไดอยางไร” เขายงั คงเอนตัวพิงกบั กรอบหนาตาง หายใจเขา ลกึ ๆ ราวกับวาเตรยี มพรอ มท่จี ะดาํ ด่ิงลงใน ทะเลดว ยรางเปลือย “คณุ ไมแมแตจะเศรา เลย...คุณจะไปกี่วันคะ”

แปดวัน สิบวัน เขาไมรูหรอก เศรา...ไม ทําไมหรือ พ้ืนดินเหลานั้น เมืองเหลาน้ัน ภูเขา เหลา น้ัน...เขากําลังเตรยี มมุงไปขางหนาเหมือนกับชายเสรีท่ีมุงไปสูชยั ชนะภายในเวลาหนงึ่ ชวั่ โมง บวั โนสไอเรสกจ็ ะถูกปราบและถกู ละทงิ้ ไวเ บื้องหลงั เขา เขาย้ิม “เมอื งนี.้ ..ไมช า ผมกจ็ ะจากมันไปไกล มันเปนส่ิงท่ีงดงาม จากไปในตอนกลางคืน ดึง คนั เรงนํ้ามันไปขางหลังหมด มุงหนา ไปทางใต และสิบวินาทีตอ ไปก็โยกยายทิวทัศนใ หเปน วงรอบ แลวก็มงุ ไปทางเหนือ เมอื งก็จะหายไปเหมือนกับกนทะเล” เธอนกึ ถงึ ทุกส่ิงทกุ อยางทผ่ี ชู ายจะตอ งคดั คานเพ่ือใหไ ดช ยั ชนะ “คุณไมชอบบา นหรอื คะ” “ผมชอบบาน” แตภรรยาของเขาก็รวู าเขาไดออกเดินทางเรียบรอยแลว ไหลกวางขวางของเขาเร่ิมงานบน ทอ งฟาแลว เธอชไี้ ปท่ีนั่น “คุณไดอากาศแจมใสนะคะ ดวงดาวแผว ทางใหเรียบรอยแลว” “ใชส ิ” เขาหวั เราะ เธอวางมือลงบนไหลข องเขา มันดอู บอุนอยางแปลก ความรสู ึกเหมือนกับวาเลือดเน้ือนนั้ ถูก ความปน ปว นภายในขเู ข็ญ “ฉนั รูวาคุณเขม แขง็ มาก แตร ะวงั ตัวนะคะ!” “ระวังหรอื แนน อน...” แลวเขากห็ ัวเราะอีก เขาเริ่มแตงตวั ในงานฉลองนเ้ี ขาเลือกวตั ถุดิบทหี่ ยาบทสี่ ดุ ชดุ หนังทีห่ นักท่ีสุด เขาแตง ตัว เหมือนชาวนา ย่ิงเขาหนักข้นึ เทา ไร เธอกย็ ง่ิ ชน่ื ชมเขามากยิ่งขึ้น เธอคาดเข็มขดั ใหเ ขา ชวงเขาดงึ รองเทา บตู ขึ้นใส “บตู คนู ีค้ บั ไปนะ” “นอี่ ีกคูหนงึ่ คะ ” “หยิบเชือกตะเกยี งฉกุ เฉนิ ใหผ มหนอ ยส”ิ เธอมองดูเขา เธอกาํ ลังชว ยซอ มแซมรโู หวส ดุ ทายในโลหใ ห ตอนนีท้ กุ สิ่งทกุ อยางพรอ มแลว “คุณดยู อดไปเลยคะ ” เธอจอ งเขาท่ีกําลงั หวีผมอยา งบรรจง “เพือ่ พวกดวงดาวหรอื คะ” “เพอ่ื ที่ผมจะไดไมรสู ึกแก...” “ฉันอิจฉา...” เขาหัวเราะอกี ครงั้ และจุมพิตเธอ ดึงเธอเขามาชดิ กับเส้ือผาหนักๆ ของตน จากน้นั กย็ กเธอขน้ึ ดว ยแขนชูเหยียดตรงเหมือนกบั ยกเดก็ ผูหญงิ เลก็ ๆ แลว กว็ างเธอลงบนเตยี งท้ังที่ยงั คงหวั เราะอยู “นอนไดแ ลว จะ!” เมอ่ื ปด ประตูไวเบอ้ื งหลงั เขากา วลงไปยงั ถนน ที่น่ที ามกลางฝูงชนยามกลางคนื อันไมป รากฏ นาม เขาเร่ิมยา งเทา กาวแรกแหงชัยชนะออกไป เธอยงั คงอยูเ บ้ืองหลงั มองดทู ดี่ อกไม หนังสอื ของท่รี ะลึกอนั ออ นโยนอยางเศราหมอง สําหรบั เขาก็เปนเพียงกน ทะเลเทา นน้ั

11 รีวิแอรทักทายเขา “ท่คี ุณชักจูงผมเมอื่ เทย่ี วบนิ ครงั้ ที่แลว นะ ดเี หลอื เกินนะ เลี้ยวกลบั มาเมอ่ื รายงานอากาศกําลัง ดี คุณนาจะขับตอไปได คุณกลวั หรอื ” นักบนิ ไมไ ดก ลา วอะไรดว ยความงุนงง เขาถูมอื ทั้งสองเขา ดว ยกันอยางชาๆ จากนัน้ ก็เงยหนา ข้ึนจอ งตารีวิแอร “ครบั ” รวี แิ อรร ูสกึ เสียใจสําหรบั ชายหนมุ ผกู ลา หาญคนน้ที ่ีเกิดความกลัวข้ึน นักบนิ พยายามจะหาคํา มากลา วขอโทษ “ผมไมส ามารถมองเหน็ สงิ่ ทด่ี ีไดเลย ผมรู...บางทีอาจจะไปตออกี ...วทิ ยุบอกเชนน้ัน...แตไฟ ทีแ่ ผงของผมออ นแรงเสียจนมองไมเห็นแมแ ตม อื ของตวั เอง ผมพยายามเปดสวิตซไ ฟปก แตก็มองไม เหน็ เชนกนั มันเหมอื นกับอยทู ี่สุดกนของหลุมลกึ ยากทจี่ ะปน ขึน้ มาได และจากน้ัน เครอื่ งยนตของผม ก็เริม่ ส่นั ...” “ไมห รอก” “ไมหรือครบั ” “ไมหรอก หลังจากน้นั เราตรวจดมู ันแลว มันอยูในสภาพดี แตเวลาที่เรากลัวเรามักจะนึกวา เครือ่ งมนั สั่นเสมอ” “ใครบา งจะไมก ลัว! รอบตวั และเบอ้ื งบนเต็มไปดวยภเู ขา เมื่อผาพยายามจะปน ขน้ึ ผมก็เขาไป อยใู นความโกลาหลอลหมาน คณุ ก็รู เวลาท่ีเราตาบอดเหมือนคางคาว การหลนวูบลงขางลาง...แทนที่ จะไตสูงขึน้ ผมกลบั ตกลงไปสามรอยฟตุ ผมมองไมเห็นขอบฟาเทียม ผมมองไมเห็นแมกระท่ังเกวัด นาํ้ มันอกี ตอ ไป ผมมคี วามรูสึกวาเครือ่ งกาํ ลงั ลดความเร็ว มนั กาํ ลงั รอนข้ึน เหมือนกับหลุมฝงศพ ผมดี ใจชะมดั เมอ่ื มองเหน็ แสงของเมืองแรกไดอ ีกครัง้ ” “คณุ มีจนิ ตนาการมากเกนิ ไป เอาละ คณุ ออกไปได” นกั บินจากเขาไป * รีวแิ อรน่ังจมลงในเกาอี้ ใชนว้ิ ลบู ไปตามผมสเี ทาของตน “เขาเปนคนกลาหาญที่สุดในคนของฉัน” เขาคิด “คืนกอนน้ีเปน การบินท่ีเย่ียมมาก แตถึง กระนัน้ ...ฉนั ชวยเขาไวจ ากความหวาดกลัว” เปน เวลาชว่ั ครหู นึง่ ท่เี ขายอมจาํ นนตอคลืน่ ของการทําตามใจประสงค “เพื่อจะทําใหเราเปนที่ รกั มนั เพยี งพอแลว ทีจ่ ะแสดงความสงสาร ฉันแสดงความสงสารเพียงนอยนดิ หรือไมก็ซอนมันไว แต ฉันกไ็ มถอื สาทจี่ ะใหตวั เองถูกหอ มลอ มไวดว ยมิตรภาพและความกรณุ าของมนุษย หมอเขาถึงพวกเขา โดยอาชีพ แตฉนั เปน ผูรับใชของเหตกุ ารณ ฉนั ตองหลอ หลอมคนเหลานี้เพื่อใหพ วกเขาเปน ผูร ับใชมัน ดว ย ฉนั รูสึกรุนแรงกับกฎหมายเหล็กนเี้ หลือเกนิ ณ ทน่ี ี้ ในหอ งทํางานของฉันในยามกลางคืน เม่ือฉัน อยตู ามลาํ พังกบั รายงานการบิน แตถาฉนั ปลอยตัวเองไป ถาฉนั ปลอ ยใหเ หตุการณเ ปน ไปตามระเบียบ ของมันเอง แลวอุบัติเหตอุ ันลึกลับก็เกิดข้ึน ราวกับวามนั เปนความต้งั ใจอันเดียวของฉันท่ีจะทําให เคร่อื งบนิ รอดจากการพังทลายในขณะปฏิบัตงิ าน หรอื ที่จะทําใหพายุไมสามารถรบกวนการไปรษณีย ได บางครงั้ ฉนั รูสึกประหลาดใจในพลงั ของตนเอง “บางทมี ันอาจจะคอนขา งตรงไปตรงมาก็ได” เขารําพึงตอไป “เหมือนกับท่ีคนสวนจะตองทํา สวนอยตู อไปไมม ีทส่ี นิ้ สุด มันเปน งานงา ยๆเมอื่ อยูในมือเขา งานซ่ึงตองมีความอดทนตลอดเวลา ทํา ใหพืน้ ดนิ ไมรกไปดวยปาหญา” เขาคิดไปถึงนักบนิ “ฉนั ชว ยเขาไวจ ากความหวาดกลัว ไมใ ชเ ขาหรอกที่ฉันโจมตี แตฉันโจมตี อุปสรรคท่เี ขา มาทางเขา ซงึ่ ทําใหมนุษยออ นเปลี้ยส้นิ แรงตอ หนา คนทไี่ มร จู กั ถาฉันฟง เขา ถา ฉันรูสกึ เสียใจไปกับเขา ถาฉันถือความหวัดหวั่นของเขาเปนจรงิ เปนจัง เขาก็จะนึกวาเขากําลังกลับมาจาก ดนิ แดนลกึ ลบั และความลึกลับอยางเดยี วนี่แหละทีม่ นษุ ยกลัว จะตองไมมีความลึกลับอีกตอไป พวก

เขากําลังจะตอ งลงไปยังบออนั ดํามืดนี้ และขน้ึ มาอกี ครงั้ หน่ึง พรอ มกับกลา ววา ไมไดพ บอะไรเลย ชาย คนน้จี ะตอ งลงไปยงั ก่งึ กลางของยามคํา่ คืน ในความลึกท้ังหมดของมันโดยไมมีอะไรไปดว ยนอกจาก ตะเกียงเหมอื งดวงเล็กๆ ดวงเดียว แมวามันจะสองใหเห็นแคมือหรอื ปกเทานน้ั แตก็ยังทาํ ใหสงิ่ ที่ไม รูอ ยูใกลแคเอ้อื มมือถงึ ” * แตใ นศึกครงั้ นี้ ความสัมพันธฉันทพน่ี องเร่มิ ผูกพนั รวี แิ อรกับพวกนักบินของเขา พวกเขาคือ เพ่ือนรว มงานท่ีถูกปลอ ยออกไปดว ยจุดมงุ หมายอันเดียวกันคือ เพ่อื ใหไดชยั ชนะ แตรวี ิแอรนึกไปถึง ศึกอกี ครั้งหนึง่ ทเี่ ขาไดเ คยขับเคี่ยวเพอ่ื พิชิตยามค่ําคืน ในดินแดนอันมดื มดิ ซ่ึงเปนสถานทท่ี ํางานน้ี มัน ถูกหวาดกลัวราวกบั เปนผนื แผนดินหลังฝง ทะเลที่ยังไมมีใครไปถึง ความคิดที่จะสงลูกนองไปทํางาน ดว ยความเร็ว 140 ไมลตอชั่วโมงทามกลางพายุและหมอกและเครื่องกีดขวางทงั้ หลายท่ีจะเคล่ือน ออกมาจากยามค่ําคืน สําหรับพวกเขา ก็เหมือนกับการผจญภัยซึ่งพวกทหารอากาศเทานน้ั ถึงจะ ทนทานได เมื่อถึงคืนท่กี ระจางใส กม็ ีคนออกไป ทิ้งระเบดิ และกลับมายงั สนามเดิม แตสําหรบั การบิน ไปรษณยี เปน ประจาํ นั้น อาจจะตองลม เหลวบา ง “สําหรบั พวกเรา” รีวิแอรเคยตอบ “เปนเรื่องของชวี ิต และความตาย เมื่อระยะทางท่ีเราสามารถไปไดในตอนกลางวันทุกๆ วันโดยรถไฟหรือเรือไอนา้ํ เรา กลับสญู เสียไปในยามกลางคนื ” รวี ิแอรถ ูกบังคับใหตอ งฟง เรือ่ งท่ีนา เบื่อมากมายเกี่ยวกับงบดุล อัตราคาประกัน และเหนอื อื่น ใดคือประชามติ “ประชามติ” เขาตอบ “ก็คอื บางอยางท่ีเราเปนผูนําและปกครอง” เขาเคยคิดวาชา ง เสยี เวลาอะไรเชน นี้! “มอี ะไรบางอยา ง...บางอยางที่สาํ คัญมากกวาทุกสง่ิ เหลาน้ีทงั้ หมดมากนกั ส่ิงซ่ึง มีชีวิตอยูจริงๆ ทําใหทุกอยางผิดหวัง มันสรางกฎหมายเพ่ือดํารงชีวิตของมันอยูเอง มันเปนสิ่งที่ ตอตา นไมไ ด” รวี ิแอรนึกไมอ อกวา เม่ือไร หรอื อยา งไรที่การบินพาณิชยจะเขามาครอบครองเท่ียวบนิ กลางคนื แตเ รากต็ อ งเตรยี มตวั สาํ หรบั ขอสรุปทีไ่ มอาจจะหลกี เลี่ยงไดน ้ี เขานึกกลับไปถึงผาปโู ตะขนสัตวสีเขียวเหลานั้นซ่ึงเขาวางคางไวบนกําปน เขาตองฟงขอ คดั คา นมากมาย สําหรับเขาแลว มนั ชา งหาสาระประโยชนไมไ ดเลย มันชา งยากเหลือเกินท่ีจะกาวหนา ในชีวิต! และดวยส่งิ เหลานนี้ ี่เองที่เขาไดรสู ึกถึงพละกําลังของตนเองทีก่ ําลังรับนํ้าหนกั เขามาในตัว “เหตุผลของฉันแบกรบั น้ําหนกั เอาไว ฉันจะตองชนะ” รีวิแอรเคยคิด “มันเปนทางลาดธรรมชาติของ เหตุการณ” เมื่อพวกเขาถามถึงขอสรุปอันสมบูรณ ซ่ึงรับประกันไดวากําจัดความเส่ียงออกไปจน หมดแลว เขาก็จะตอบวา \"ประสบการณจะสรางกฎที่จําเปนขึ้นมาเอง ความเขาใจท่ีถูกตองใน กฎเกณฑไ มเคยมากอ นประสบการณ” ในท่ีสุดรวี แิ อรก็ชนะ หลังจากการเคีย่ วเข็ญมาเปนเวลานานป สําหรบั บางคนมันเปน “เพราะ โชคชะตาของเขา” สําหรับคนอ่ืนๆ “เพราะความโหด และหยาบกระดางของเขา” แตส ําหรับเขามนั เปน เพยี งเพราะเขามที ศิ ทางที่ถูกตองนน่ั เอง แตก าวแรกน้ันก็ชางระมัดระวงั มากเสียจริง! เครอื่ งบินเพียงแคแ ลนออกไปหนึง่ ช่วั โมงกอนพระ อาทติ ยข้นึ และลงจอดหน่งึ ชัว่ โมงหลงั จากพระอาทติ ยตก และเมื่อรวี ิแอรรสู ึกมนั่ ใจในพ้นื ฐานของเขา มากขึน้ เขาก็กลาท่ีจะนําเครื่องบินไปรษณียของเขาเขาไปในความลึกแหงยามคา่ํ คืน โดยเกือบจะ ปราศจากการหมนุ จากใคร ไมเปนของใคร บัดน้ีเขาไดเ ขารว มในสงครามอนั เปลา เปลย่ี วแลว รวี ิแอรสนั่ ระฆัง เพื่อรับขา วลาสดุ จากเคร่อื งบนิ ทก่ี าํ ลังทํางานอยู

12 เครือ่ งบินไปรษณียปาทาโกเนียกาํ ลังเขาสูพายุ ฟาเบียงเลิกความคิดท่ีวาจะพยายามบนิ ไป รอบๆ เพราะดานหนาของมนั กวา งเกินไป และเสนศกึ ของสายฟาแลบกข็ ยายกวางออกไปมาก เปดเผย ใหเห็นปอมปราการแหงเมฆอันมากมาย เขาพยายามที่จะหลุดลงไปทางดา นลาง และถาหากมัน ลาํ บากมากเกินไป เขากจ็ ะหนั กลับและบินจากไป เขาชําเลืองดูเคร่อื งวดั ระยะความสงู 1,700 เมตร เขากดฝามือเขากับท่ีควบคุมเครอ่ื งลดระดบั เครอื่ งยนตส ่ันอยา งรนุ แรง และเครอ่ื งบนิ กเ็ รมิ่ สะทาน ฟาเบยี งปรบั มุมใหถ กู ตอง จากนั้นก็มองดูแผนท่ี เพื่อตรวจความสูงของภูเขาเบ้ืองลาง : 500 เมตร เขาจะตองบินอยูท่ี 700 เพ่ือที่จะไดมีระยะหางท่ี ปลอดภยั เขายอมเสียระยะสงู ไปเหมอื นกบั เรายอมเสีย่ งตอ โชคชะตา เครอ่ื งบินเอียงวบู สัน่ ขณะเขา ไปในหลมุ อากาศ ฟาเบียงรูสกึ วา ตวั เองถกู ขูโ ดยแผนดนิ ถลมท่ี มองไมเห็น เขาคิดอยางโหยหาถึงการบินกลับไปสูดวงดาวหน่ึงแสนดวงของตน แตก็ไมไดขยับ เปลีย่ นแปลงแมแ ตองศาเดียว ฟาเบียงคํานวณดูโอกาส บางทีนีอ่ าจจะเปนพายุทองถ่ินธรรมดาร เพราะท่ีทรลี ูวทาตอไป มี รายงานวาทอ งฟามเี มฆเพยี งสามในสีส่ ว นเทา นัน้ เขามกี าํ แพงดํามืดที่ตองตอสดู วยเพียงอีกย่ีสบิ นาที เทานั้น แตนักบนิ ก็รูสึกลําบากใจ เขาเล้ียวโคงไปทางซาย ทวนลม พยายามที่จะคนหาความหมาย ของแสงเรื่อเรอื งอันสบั สนซงึ่ จะซมึ แทรกออกมาแมใ นคนื ทมี่ ดื อับแสงทส่ี ุด แตบดั นี้ไมมีแมแตแสงสัก นอยนดิ มีเพียงการเปลี่ยนแปลงความเขม ในความมดื ท่รี ายรอบ หรอื วานน่ั จะเปน เพราะดวงตาอันออน ลา เขาคลี่แผนกระดาษท่คี นสงวิทยุยน่ื มาให “เราอยูทีไ่ หน” ฟาเบยี งก็ตอ งการทจี่ ะรมู ากเชนกัน เขาเขยี นตอบกลบั ไปวา “ไมรู เรากาํ ลังผานพายไุ ปโดยใช เข็มทิศ” เขาเล้ียวอีกคร้งั หนึ่ง รสู ึกราํ คาญแสงไฟท่ีจางหายไปขา งหนา เขา ที่มันปกอยูกับเครอ่ื งบนต ราวกับชอไฟ ซีดจางจนแสงจนั ทรก ็อาจจะทาํ ใหม นั เลอื นหายไปได แตมันก็อยูในความเวง้ิ วาง ดํามืด ซ่งึ ดูดกลนื เอาโลกที่มองเห็นไปเสีย เขามองดูมัน – ถกู ประดับดวยสายลมอยางแข็งๆ เหมือนกับคบ ไฟ ทุกๆ สามสิบวนิ าที ฟาเบยี งจะมดุ ลงไปในชอ งคนขบั เพ่ือตรวจดลู ูกขางและอา นเขม็ ทิศ เขาไม กลาเปดไฟสีแดงขางๆ อกี แลว มันคงจะทําใหเขาตาพราเปนเวลานานเกินไป แตหนา ปดซ่ึงมีตวั เลข ระบายดวยเรเดยี มสองแสงประกายเหมือนกับแสงดาวซีดๆ ออกมา ที่น่ีทามกลางตัวเลขและเข็ม หนา ปด นกั บนิ ไดเ รียนรูถึงความม่นั คงปลอดภยั ซ่ึงเปน ส่ิงลวงอยา งที่เรารูสึกไดใ นเคบนิ เรือเมื่อถูกคล่ืน ซัดสาด ยามค่ําคนื และแสงท้ังหมดทีม่ นั ขบั ออกจากกอนหินและแนวหินโสโครก และซากปรักหักพงั พากันสาดซดั ข้ึนมาถึงเครื่องบินดว ยความรนุ แรงอันนาสะพรึงกลัวในทํานองเดยี วกนั “เราอยูท ีไ่ หน” คนสง วิทยุถามมาอีก ฟาเบยี งลกุ ขึ้นนั่งตรง และกลับคืนสทู า ทางถมงึ ทึง เขาเอี้ยวตวั ไปทางซายเพอื่ ใหม องเหน็ เลย เครอ่ื งยนตอ อกไปดีขึ้น เขาไมรวู า จะตองใชเ วลาหรอื ความพยายามสกั เทา ไรจงึ จะนําพาตนเองออกไป จากเชอื กอนั ดํามืดนไี้ ปได หรือวาเขาจะเปนอิสระจากมันไดหรือไม เขากําลังเอาชีวิตตัวเองเขาเส่ียง เดมิ พัน ขอความส้นั ๆ ท่ีเขียนขยุกขยิกอยูบนกระดาษยูยี่สกปรกที่เขาคล่ีออกมาอานอีกนับเปน พนั ๆ ครัง้ เพ่อื ท่ีจะสนบั สนุนความหวังของตน “ทรีลูว : ทองฟามีเมฆสามในสีส่ วน ลมตะวันออกออน” ถา หากทรีลวู ม เี มฆสามในสสี่ ว นกจ็ ะสามารถมองเหน็ แสงของมนั ไดจ ากรอยแยกของเมฆนอกเสยี จาก... แสงเรื่อเรืองจางๆ ที่เปนความหวังของเขาอยูเบ้ืองหนาโนน กระตุนใหเขาเดินตอไป แต เพ่ือใหความกังวลสงบลง เขาเขียนกลับไปใหคนสงวิทยุวา “ไมรูวาผมจะออกไปพนหรือเปลา ดูวา อากาศขา งหลงั ยงั ดีอยูหรือไม” คาํ ตอบทําใหเขาขนลกุ

“โคโมโดโรรายงาน : กลบั มาทน่ี ไ่ี มได มพี าย”ุ เขากาํ ลังเร่มิ ชั่งน้าํ หนกั คําทดั ทานที่ผิดธรรมดานี้ เริม่ จากเทือกเขาแอนดีสไปยังทะเล กอนท่ี เขาจะไปถงึ พายุไซโคลนคงจะหอบเมืองทัง้ หลายข้ึนมา “ถามสภาพอากาศทซี่ านอานโทนิโอ” “คาํ ตอบจากซานอานทานโิ อ : ลมตะวันตกเร่ิมขึ้น พายุทางตะวันตก ทองฟามีเมฆสามในส่ี รับคล่ืนจากซานอานโทนโิ อไดแ ยม าก เพราะไฟฟา สถติ ยรบกวน ผมฟง ไมคอ ยชดั เจนดว ย อาจจะตอง ดงึ สายอากาศกลับเขา มากไ็ ดเ พราะมีฟา แลบมาก คณุ จะกลบั ไปไหน คณุ มแี ผนอะไร” “หยุดคาํ ถามคณุ ไวก อ น ถามอากาศทีบ่ าเฮยี บลงั คา” “คําตอบจากบาเฮีย บลังคา : คาดวาพายุตะวันตกจะมาอยางรนุ แรงเหนือบาเฮีย บลังคาใน ยสี่ บิ นาทขี า งหนานี้” “ถามอากาศทีท่ รลี ูว” “คําตอบจากทรีลูว : พายตุ ะวนั ตกมกี าํ ลังสามสบิ เมตรตอวนิ าที และมีพายุฝน” “วทิ ยไุ ปบัวโนสไอเรสวา : ถกู ปด ไวจากพายุทุกดา น พายุกําลังกอตัวท่ีพันกิโลเมตรขางหนา ไมเห็นอะไรเลย เราจะทําอยา งไรด”ี * คนื นสี้ ําหรับนักบินไมมีการถึงฝง มันไมนําไปสูทาใด ๆ เลย (เพราะดูจะเขาไปไมไ ดท้ังน้ัน) แมแ ตจ ะไปสูด วงอาทิตยภ ายในหนง่ึ ชวั่ โมงกับส่ีสบิ นาทีนํา้ มันกจ็ ะหมด ไมชา นี้พวกเขาก็จะถูกบงั คบั ใหป กหลงั ลงทามกลางทอ งทะเลแหงอากาศอนั เว้ิงวา งน้ี ถา เพยี งแตเขาจะสามารถไปจนถึงรงุ เชาได! ฟาเบยี งนึกถึงรุงเชา เหมือนกับเสนเชือกเกลียว ทองซง่ึ พวกเขาสามารถดงึ แขวนตัวเองไวไ ดภายหลังจากคาํ่ คืนอนั โหดรา ย เบอ้ื งลางของเครื่องยนตที่ กําลงั ถกู ขูเข็ญนี้ พ้ืนดินคงจะแผข ยายแขนขาของมันออกไป โลกอนั สงบสงัดคงจะคอยๆ มีชวี ติ ปรากฏ ใหเห็น นําทองนาและฝูงปศุสัตวที่หลับใหลขึ้นสูภูเขายามค่ําคืนพัดกระจายออกไป ซากเรือที่ถูก ทอดท้ิง พายุพัดกระหนํ่าจะไมใชค วามหายนะอันนา หวาดหว่ันอีกตอไปแลว ถาเขาสามารถทําเชน นั้น ได เขาคงจะสามารถแหวกวายไปสูแ สงอาทติ ยได แตตอนนี้เขาถูกลอมเอาไว ทุกส่งิ ทุกอยาง ทั้งดีและเลวจะถูกละลายหายไปในความมืดอัน หนาทบึ น้ี ใช มันเปน ความจรงิ : การเริ่มรุกของวนั ก็เหมือนกับความปวดรา ว เขาเคยรูสึกมากกวาครง้ั หนงึ่ แตก ็ไมเคยรุนแรงสาหัสมากเทาตอนน้ี มีประโยชนอะไรที่จะฝกสายตาไปทางตะวันออกไปยัง บานของพระอาทติ ยท่หี างไกล ระหวา งนนั้ มีหบุ เหวล้ําลกึ ของยามกลางคืน ซึ่งเขาไมมีทางท่ีจะปนขนึ้ จากความลกึ ลาํ้ ของมนั ไดเลย

13 “เครือ่ งบินไปรษณียอาซังซิอองไปไดเรียบรอย คงจะเขามาไดในราวๆ สองนาฬิกา สวน เคร่อื งบินไปรษณียป าทาโกเนียดูจะมีเร่ืองยุงยากอยู เราสามารถคาดไดถ งึ ความลา ชามาก” “ครบั คุณรวี ิแอร” “เราอาจจะไมตองรอใหมันเขา มากอนที่จะปลอยเคร่อื งบินยุโรปออกไปก็ได ทันทีที่อาซังซิ อองเขามา คุณโทรเขา ไปถามคําส่ังจากผมนะ ขณะนีเ้ ตรียมตวั เอาไว” รี วิ แ อ ร พิ จ า ร ณ า ร าย ง า น อ า ก า ศ จ า ก สนามบินไปทางทิศเหนือ มันแสดงใหเห็นวา เคร่ืองบินไปรษณียไ ปยุโรปจะบินไดอยางสบาย “ทองฟาแจมใส พระจันทรเต็มดวง ไมมีลม” เทื อ กเ ข าใน บ ราซิล เ ปน เ งา ทอ ด ทะมึ น อ ยู ท าม ก ล า งส ว รรค ท่ีส า ดส อ งไ ป ดว ย แส ง จั น ท ร มันโถมเงาปาดําของมันไปในทองทะเลคลื่นสี เงิน ปาเหลานั้น แสงจันทรตกกระทบลงโดย ไมไดระบายสสี ันใหมัน หมูเกาะแกงก็เปน สีดํา เชน กัน ลอ งลอยอยบู นทองทะเลราวกบั ซากเรือ ท่ถี ูกทอดทง้ิ และเหนอื ขึน้ ไปกค็ อื ดวงจันทร แหลง กาํ เนิดแสง! ถา หากรีวแิ อรสง่ั ใหอ อกเดนิ ทาง ลกู เรือของเครื่องบินไปรษณยี ยโุ รปกจ็ ะเขาสโู ลกทมี่ น่ั คง ทีม่ ี แสงนุมนวลตลอดคืน โลกซ่ึงไมมีส่งิ ใดจะมาสั่นคลอนความสงบแหงมวลทึบทุมและบอแหงแสงได โลกซ่งึ ไมสะดุงสะเทอื นกับการปลอบโยนของสายลมบริสุทธิ์ ซึ่งแมวามันจะเยือกเย็น แตก ็สามารถ ทําลายทอ งฟาทั้งหมดไดในเวลาสองชวั่ โมง แตรีวิแอรก็ลังเลตอ หนา รังสีที่เรียกรองนี้ เหมือนกับคนสํารวจแรท ่ียืนอยูตอ หนา ขุมทองอัน ตอ งหาม สถานการณใ นทางทศิ ใตข ูเตือนวาเขาทําผิดมาแลว จากความหายนะในปาทาโกเนีย ศตั รู ของเขาสามารถสง พลังมาได จนมนั อาจจะลดทอนความเชอ่ื ของเขาลงจนปราศจากอาํ นาจ รวี ิแอรเปน ผูช นะเพยี งเดียวดายแหงเที่ยวบินกลางคืน แตความเชื่อของเขาก็ยังไมถูกสั่นคลอน ขอบกพรองใน งานของเขาอาจจะทาํ ใหเกดิ วิกฤตการณข้ึนได : วกิ ฤตการณแสดงถงึ ความบกพรอ ง ที่ไมพิสูจนอ ะไร มากไปกวา น้ี “เราอาจจะตอ งการจุดสังเกตทางทศิ ตะวนั ตก มันเปนส่งิ ท่ีเราตองดแู ล” เขาคดิ “ฉันจะมี เหตุผลท่ีม่ันคงอันเดียวกันเพื่อยืนยัน อาจจะเปนสาเหตุท่ีเปนไปไดนอยท่ีสุดอันเดียวในอุบัติเหตุ สาเหตซุ ึ่งตอนนี้ไดเปดเผยออกมาแลว ” ผูแขง็ แรงจะไดรบั ความแข็งแกรง จากการพา ยแพ โชครายในการที่จะจัดการกับคน ซึ่งเราจะ เลน เกมท่ีมีความหมายแทจรงิ นอ ยมาก คนเราจะชนะหรือแพก็บนพื้นฐานของส่ิงที่ปรากฏตวั ออกมา อยางชัดเจน และสิ่งท่ีไดรบั ก็ไมมีสารอะไร ตัวของความพา ยแพเองก็เพียงพอแลวที่จะบอกใหรูได อยา งสิน้ เชงิ รีวแิ อรส นั่ ระฆัง “ยงั ไมมขี า วจากบาเฮยี บลังคาหรือ” “ยงั ครับ” “โทรศัพทตอสนามบินใหผมหนอย” หา นาทตี อมาเขากไ็ ดร บั “ทําไมคณุ ไมสง วทิ ยุตดิ ตอ เลย” “เราไมไดยนิ จากเครื่องบนิ ไปรษณียเลยครบั ” “เขาเงียบไปเลยหรือ” “เราไมทราบครบั มีเสียงฟารอ งมากเกินไป แมว า เขาเคาะสัญญาณอะไรเรากจ็ ะไมไดยินเลย” “ทท่ี รีลูวไดยนิ เขาไหม” “เราไมไดย ินจากทรลี วู เ ลย”

“งนั้ กโ็ ทรศพั ทส ”ิ “ลองดแู ลว ครบั แตสายขาด” “อากาศเปนยงั ไง” “นากลัวมากครับ ฟาแลบทางตะวนั ตกและใต อากาศอบอา วมาก” “มลี มไหม” “ยังออ นอยู แตบางทีก็ไมเกินสบิ นาที แสงฟาแลบเคล่อื นที่อยางรวดเร็ว” เสยี งเงียบไป “บาเฮยี บลงั คาหรอื กําลังฟงอยูห รือเปลา ดีมาก เรียกกลบั มาในสิบนาท”ี รวี ิแอรพ ลกิ ผานโทรเลขตางๆ จากสนามบนิ ทางทิศใต รายงานทุกใบคลายๆ กันคือไมมีขา ว จากเคร่อื งบนิ บางสถานีก็ไมต อบบวั โนสไอเรสแลว รอยปะตดิ ปะตอท่ีเงียบกรบิ คอยๆ ขยายไปท่วั แผน ท่รี าวกับวาเมืองเล็กๆ เหลาน้ันถูกพายุหมุนดูดกลืนเขาไป ประตูที่สลักกลอนและถนนท่ีมืดสนิท เหมอื นกบั วา มันถูกตดั ออกจากโลก และหายไปในยามคํ่าคนื ราวกบั เรือ มีเพียงรุงเชาเทานั้นท่ีจะนํามัน กลบั คืนมา รวี แิ อรกมเหนือแผนที่ ยงั คงไดแ ตหวงั วา จะสามารถคน พบทพ่ี ักพิงเพยี งเลก็ นอ ยจากทองฟาท่ี แจมใส เขาแบงโทรเลขออกมาตามสถานีตํารวจทองถ่ินสามสิบแหง เพ่ือคนหาขาวสภาพอากาศ คําตอบกําลังเร่ิมเขามา เหนือระยะทางหนึ่งพันสองรอยไมล สถานีวิทยุไดรับคําส่ังใหคอยแจง บวั โนสไอเรสภายในสามสิบวินาทีถาสามารถติดตอเคร่ืองบินลําน้ันได เพื่อที่วาฟาเบียงจะไดรับที่ พ่ึงพงิ บาง พวกเลขานุการท่ีมารายงานตัวเขางานตอนกลางคืนเวลา 1 นาฬิกา ตอนนี้กําลังอยูในที่ ทํางาน การกระซิบกระซาบตอ ๆ กันทําใหรูไปทั่ววาเท่ียวบนิ กลางคืนอาจจะตอ งงด และเครื่องบิน ไปรษณยี ใ นยุโรปจะไมออกจนกวาจะรุงเชา พวกเขาพดู กันเบาๆ ถงึ ฟาเบียง พายหุ มุน และเหนือสงิ่ อื่น ใด ถงึ รีวิแอรผ ซู ่งึ ทุกคนสามารถนึกออกวา อยใู กลๆ น้ี กาํ ลงั กลุมใจกับคําปฏเิ สธของธรรมชาตทิ ี่รุนแรง มากขึน้ ทนั ใดนน้ั เอง เสียงกระซิบกระซาบก็หยดุ ลง รีวิแอรปรากฏตัวข้ึน หยุดที่ประตูของเขาในเส้ือ โคต หมวกยงั คงหลุบอยูเ หนือดวงตา เขาดูเหมือนกับนกั เดนิ ทางนิรันดร เขากา วเดนิ ออกมาเงียบๆ ไป ทห่ี วั หนา เสมยี น “ตอนน้ี 1.10 แลว ใบผานสําหรับไปรษณยี ย ุโรปเสรจ็ หรือยัง” “ผม...ผมคดิ วา” “คณุ ไมมหี นาทีค่ ดิ แตทําตามคําส่ังใหเ สรจ็ เทาน้ัน” เขาหันสน เทากลับอยา งชาๆ แลวเดนิ ไปยังหนา ตา งทเ่ี ปดอยู มือทง้ั สองกมุ กนั อยเู บือ้ งหลัง เลขานุการคนหนงึ่ เขาไปหาเขา “ทานผูอํานวยการครับ เราคงจะไมไดรับคําตอบมากนัก เรา ไดร ับรายงานวา สายโทรศัพทภ าคพ้นื ดนิ หลายแหง ลมลงหมดครับ” “ผมรูแ ลว ” รวี ิแอรจองออกไปยังยามคาํ่ คนื โดยไมข ยบั เขย้อื นกลามเนอ้ื เลย * แตข า วใหมๆ ทกุ ขา วก็ลวนแตบ อกเหตุอนั ตรายแกไปรษณียท้ังน้ัน แตละเมืองท่ีสามารถตอบ ไดกอนท่สี ายโทรศัพทจ ะถูกทาํ ลายรายงานถึงการคืบหนาของพายไุ ซโคลนเหมือนกับการรุกราน “มัน มาจากภายใน จากกลมุ เทือกเขา มนั พดั เอาทุกอยางทีข่ วางหนา มนั ลงไปในทะเล...\" รีวิแอรมองขึ้นไปบนดวงดาว มันสุกสวางเกินไป และอากาศก็ชื้นเกินไป ชางเปนคืนท่ี ประหลาดอะไรเชน น!้ี มนั กาํ ลังผุพงั ไปเปนหยอ มๆ เหมอื นผิวหนังของลูกพชี แกจ ดั ดวงดาวที่ฉายโชน ยงั คงสอ งแสงลงมาจบั บัวโนสไอเรส แตม ันก็ไมมีอะไรมากไปกวา ท่ีโอเอซสิ เปน แหลงพักพิง ซ่ึงไมวา จะทาํ อยางไรก็อยูเลยเอ้ือมมือของฟาเบียงแลว คาํ่ คืนแหงอันตราย ถูกสัมผสั และแปดเปอนไปดวย สายลมปศ าล เปนคนื อันลําบากยากท่ีจะเอาชนะได ณ ทีห่ นึ่ง ในความลึกลาํ้ ของคํา่ คนื เครือ่ งบนิ กาํ ลงั ฝา อันตราย แตบนฝงทน่ี ี่ ใครบางคนกําลัง โบกมอื อยา งไมมีความหมายอะไร

14 ภรรยาของฟาเบียงโทรศพั ท เมือ่ ถงึ กําหนดเวลาทเ่ี ขาจะตอ งกลับทุกคร้งั เธอจะนง่ั คํานวณถึงความคืบหนาของเครือ่ งบินปา ทาโกเนีย “ตอนน้ีเขากาํ ลงั ออกจากทรีลูว...” และเธอก็จะกลับไปนอน สักครูตอมา : “เขาคงจะกําลัง ถึงซานอานโทนิโอแลว เขาคงจะมองเห็นแสงไฟของมนั แลว...” เธอจะลุกขึน้ ดึงมานเปด แลวตั้ง คาํ ถามกบั ทองฟา “เมฆพวกน้ันคงจะทาํ ใหเ ขาราํ คาญ...” หลายครัง้ ทีม่ ีดวงจันทรอ ยูท่ีนัน่ พรอมที่จะ ตอนเขาเขาสสู วรรค ภรรยาสาวกลบั ไปที่เตยี ง มัน่ ใจในดวงจันทรแ ละดวงดาว หนึ่งพันและหนึง่ ดวงที่ ปรากฏน้นั กําลงั ลอ งลอยอยเู หนือศรี ษะของสามเี ธอ กอนถึงตีหนึ่งเธอจะรูสกึ วาเขาใกลเขามา “ตอนน้ี เขาคงจะอยูไ มไกลหรอก เขาคงจะปรากฏนนั้ กาํ ลังลอ งลอยอยเู หนือศีรษะของสามีเธอ กอนถึงตีหน่ึง เธอจะรูสึก วาเขาใก ล เข ามา “ตอนน้ีเขาคงจะอยูไมไกล นักหรอก เขาคงจะปรากฏใหเห็นท่ี บวั โนสไอเรสแลว...” แลว เธอกจ็ ะลุกขึน้ อีกครัง้ เพือ่ เตรยี มอาหารใหเขาพรอ มกับกาแฟรอ นๆ กาหน่ึง “บนนน้ั คงหนาวมาก...” เธอมกั จะตอนรับเขากลับบา นราวกับวา เขาเพง่ิ จะลงมาจากยอดเขาทีม่ หี ิมะปก คลุม “คณุ ไมหนาวหรือคะ” “ไมหรอกจะ” แตยังไงก็ทําใหตวั เองอุนๆ ดีกวานะคะ...” “ไมหรอกจะ” “แตยังไงกท็ าํ ใหต ัวเองอนุ ๆ ดกี วานะคะ...” ตหี นึ่งสิบหา เมอื่ ทุกอยา งเรยี บรอยแลว เธอกจ็ ะโทรศพั ท คืนนีก้ เ็ หมอื นกับคืนอน่ื ๆ เธอโทรศัพทไปถามขา ว “ฟาเบยี งลงหรอื ยงั คะ” เลขานุการทีอ่ ยอู กี ดา นหนึง่ ของสายอึกๆ อกั ๆ หาคาํ ตอบ “ใครกาํ ลงั พูดอยูครบั ” “ซีโมน ฟาเบยี งคะ ” “อา! รอสักครคู รับ...” ดวยไมกลา ทจี่ ะพดู อะไร เลขานกุ ารจึงสง หโู ทรศัพทไ ปยงั หวั หนาเสมยี น “นัน่ ใครครบั ” “ซีโมน ฟาเบยี ง คะ ” “อา! ผมจะชวยเหลืออะไรคณุ นายไดบา งครับ” “สามีของดฉิ ันลงหรอื ยังคะ” มีความเงียบแบบจนดวยถอยคําเกิดขน้ึ ตดิ ตามมาดวยคําตอบงา ยๆ วา “ยังครบั ” “เขายังลงไมไดหรอื ไงคะ” “ครับ” มีความเงยี บเกิดข้นึ อีก “ครบั เขายงั ลงไมไ ด” “อา!” “อา!” คํานเี้ หมือนกบั เสียงรอ งของสตั วท บี่ าดเจ็บการลงมาไมไดไมใชเรื่องใหญอะไร...ไมใช เรอื่ งใหญ...แตเม่อื มันนานเกนิ ไป... “อา!...แลว เมอ่ื ไรเขาถงึ จะเขา มาไดคะ” “เม่ือไรเขาถึงจะเขา มาได เรา...เรายงั ไมร แู นน อน” มนั เหมอื นพูดกบั กําแพง สิง่ ทเ่ี ธอไดร ับตอนนี้คือเสยี งสะทอนจากคําถามของตนเอง “กรุณาบอกดฉิ นั ดวยเถดิ คะ ใหค าํ ตอบดิฉันดว ย! เขาอยูท่ีไหนคะ” “เขาอยทู ไ่ี หน เดยี๋ วนะครับ...” ความสงสัยน้นั ทําใหเจบ็ ปวด อะไรบางอยางกาํ ลงั เกดิ ขึน้ ทน่ี น่ั เบื้องหลงั กาํ แพง คําตอบปรากฏออกมาในท่ีสดุ “เขาขนึ้ จากโคโมโดโรเมอ่ื 19.30” “และหลงั จากนั้นละ ” “หลังจากน้นั ...เขาลา ชา อยา งมาก...ลา ชา อยางมากโดยสภาพอากาศเลว...” “อา! อากาศเลว!”

ชา งไมย ตุ ิธรรมเลย ชางหลอกลวงอยางน้ีขโี้ กงอะไรเชนนี้ เจาดวงจันทรแสนข้ีเกียจดวงนีท้ ี่ ฉายแสงเฉอ่ื ยเนือยเหนือบวั โนสไอเรส! ทนั ใดนั้นผเู ปนภรรยากน็ ึกข้ึนไดว าจากโคโมโดโรไปทรีลูวใช เวลาแคสองช่วั โมงเทา น้ัน “และเขาบนิ ต้งั หกชั่วโมงไปทรลี ูว!” แตเขาคงจะสงขาวมาบางหรอกนะคะ! เขาวาอะไรบา ง คะ” “เขาวาอะไรบาง เปนธรรมดา...สภาพอากาศแบบนี้...คุณคงเห็นแลว...ขา วจากเขาเรารับ ไมไ ดเลย...” “สภาพอากาศแบบน!้ี ” “คุณนายครับ วางใจเถิดครบั เราจะโทรศพั ทถึงคุณทันทที ี่เรารูอะไร” “โอ! พวกคณุ ไมรูอะไรเลยสคิ ะ!” “สวัสดีนะครบั คุณนาย...” “ไมค ะ! ไม! ดิฉันตอ งการพดู กับผอู าํ นวยการ” “ผอู าํ นวยการกําลงั ยงุ มากเลยครบั คณุ นาย ทา นมีแขกอยใู นหอง...” “ดิฉนั ไมแ ครห รอกคะ ดิฉันไมสน! ดิฉนั ตอ งการพดู กับเขา!” หวั หนาเสมยี นขมวดค้วิ “กรณุ ารอสกั ครูครับ...” เขาเปด ประตูของรวี ิแอร “คุณนายฟาเบยี งครับ...ตองการจะพูดกับทาน...” ”เปนสง่ิ ท่ฉี นั กําลังกลวั !” รวี ิแอรน กึ ปญ หาเร่อื งอารมณตอวิกฤตการณก ําลังเร่ิมปรากฏออกมา แรงกระตุนอันแรกของเขาคือปดมันออกไป : แมและภรรยาจะไมไดรับการตอนรับเขามาใน หองปฏบิ ตั ิการ การระเบิดทางอารมณถกู ทาํ ใหเ งยี บลงเหมอื นกบั ในเรือทีก่ าํ ลังไดรบั อันตราย มันไมใช ส่งิ ที่จะชว ยชีวติ ใครได อยางไรกต็ าม เขายอมรบั โทรศัพท “โอนเขา มาในหองผม” เขาไดย ินเสียงซึ่งหางไกล สนั่ พรานั้น และนึกขึ้นมาไดท ันใดวาเขาใหคําตอบอะไรแกเธอ ไมไดเ ลย คงไมมีความหมาย หาประโยชนอะไรไมได สําหรับทงั้ สองที่จะมาเผชญิ หนากัน “คณุ นายครบั ผมขอรอ ง โปรดทําใจใหสงบ! ในการทํางานของเรา เรามักจะตองรอขาวเปน เวลานานเสมอ” เขาไดเคยสัมผสั ส่ิงน้ันมาแลว ส่ิงนั้นไมใชค วามทุกขเล็กนอยของคนเราเลย แตเปนปญหาท่ี เกดิ ขน้ึ จากการกระทําท่เี ชญิ หนากับรีวิแอรอยใู นตอนนี้ ไมใ ชภรรยาของฟาเบียงแตเ ปนอีกรปู หนึง่ ของ ชีวิต รวี ิแอรทาํ ไดเพยี งรบั ฟง ทําไดก เ็ พยี งเห็นใจในเสยี งเบาๆ ที่บอกกับคํารองทกุ ขอันส้ินหวังน้ัน แต นี่ก็เปน ความเห็นใจของศัตรู เนื่องจากการกระทําและความสุขของปจเจกบคุ คลนั้นอยูคนละดานกัน ขัดแยง กับผูหญงิ คนนี้ยังพดู ในนามของโลกแหงหนา ท่ี และความถกู ตองสงู สดุ อีกดว ย – โลกแหงแสง ไฟบนโตะ ยามเยน็ แหง เลอื ดเนอ้ื ซึง่ อางความเปนเจาของเลือดเนอ้ื ของตน แหง บานเกดิ ของความหวัง ความรกั และความราํ ลึกถึง เธอเรยี กรองสิ่งที่เปน ของเธอเอง และเธอก็ถูก รีวิแอรก ็ถูกเชนกัน แตเขา ไมอาจจะคัดคา นกับความจริงของผูหญิงคนนี้ได ความจรงิ ของเขาเองปรากฏตอเขาภายใตแ สงไฟ สลัวๆ ภายในบาน – ไมสามารถจะแสดงออกได ไมเหมือนมนษุ ย. .. “คุณนายครับ...” เธอไมไดฟงอกี แลว เธอลมลงไป เขารสู กึ เหมือนกับวาท่ีเบ้ืองเทาของเขา มีกําปนอันเหนื่อย ลา ของเธอจากการทุบกําแพงวางอยู * วันหนึ่ง มีวิศวกรคนหนึ่งพดู กับรีวิแอรขณะที่ทั้งสองกําลังกมอยูบนรางชายซ่ึงไดร ับบาดเจ็บ ใกลๆ กับสะพานซ่ึงเริ่มทําการสราง : “สะพานนีม้ ีคาเทากับใบหนาที่แตกเละของชายคนน้หี รือ” ไมมี ชาวนาซึ่งเปนผใู ชสะพานน้ีคนใดจะไดทําการตกลงเรื่องใบหนานี้ลวงหนา มากอน เพ่ือท่ีตัวเองจะได เลยี้ วไปใชส ะพานอนั ถัดไปแทน แตเราก็ยังคงสรางสะพานกนั ตอไป วศิ วกรกลาวเสริมวา “ความสนใจ โดยทวั่ ไปสรา งขึ้นมาจากความสนใจของปจเจกบุคคลนแ่ี หละ จงึ ไมเปน การยตุ ิธรรมสาํ หรบั ส่งิ อ่นื ๆ” “แตแลว ” รวี ิแอรตอบเขาในเวลาตอ มา “ถา ชีวติ ของมนษุ ยไมมีคาอะไร เรามักจะแสดงราวกับ วา มันมีอะไรบางอยา งทที่ าํ ใหมนุษยม ีคณุ คา ขน้ึ มาไดอยางมากมายมหาศาล...แตอะไรละ”

เม่ือคิดถึงลูกเรือบนอากาศ รีวิแอรกร็ ูสึกเจ็บปวดแปลบข้ึนมา การกระทําแมวาจะเปนการ กระทาํ ท่ีเกี่ยวขอ งกบั การสรา งสะพานกท็ าํ ลายหวั ใจหลายดวง และรีวิแอรก็ไมสามารถหลีกเลี่ยงที่จะ ถามตัวเองไดว า “ดว ยนามของอะไร” “คนเหลา นี้” เขาคิด “ผซู ึง่ ถงึ วาระที่จะสาบสูญหายสามารถมีชวี ิตอยางมีความสุข” เขานกึ ไป ถงึ ใบหนา ของพวกเขาเหลานั้นที่ลอ มวงรอบๆ ทพ่ี กั พิงสีทองแหงตะเกียงยามเย็น “ดวยนามของอะไร หรือที่ฉันจะพรากพวกเขาไปเสียจากมัน” ดวยนามของอะไรท่เี ขาจะพรากพวกเขาไปเสยี จากความ สงบสขุ สวนตวั ไมใชพนั ธะอยางแรกของเราหรือท่ีจะคมุ ครองความสุขเชนนี้ไว แตตวั เขาเองก็กําลัง ทําลายมนั และท่ีพกั พงิ สที องในวันหนงึ่ กจ็ ะหายไปอยางไมม ีขอผอ นปรนเหมือนกบั ภาพลวงตา ความ แกและความตายทําลายมันอยา งโหดรายยงิ่ กวาตัวเขาเองเสยี อีก บางทอี าจจะมีสิ่งอ่ืนอีก บางอยางท่ี ทนทานกวา ที่จะไดรับการชวยชีวิต : และบางทีงานที่รีวิแอรกําลังทําอยูก็อาจจะเปนการชวยเหลือ มนษุ ยใ นสว นน้ีกไ็ ด ไมเชนนน้ั การกระทําก็คงจะไมมีความยตุ ธิ รรมเลย * “เพอื่ รกั เพยี งเพ่อื รัก ชางเปนทางตันอะไรเชนน้ี!” รีวิแอรม ีความรูส ึกออนโยนอยูบางเบาถึง หนาท่ที ยี่ ่งิ ใหญยิง่ กวา ความรัก หรือบางทีมนั อาจจะเปนรูปหนงึ่ ของความรกั ก็ได แตก็ชางแตกตางกับ รปู แบบอน่ื ๆ เหลือเกิน ถอยคาํ กลับคืนมาสูเ ขา “มันเปนปญหาของการสรา งมันใหเปนนิรันดร. ..” เขา อา นมาจากไหนนะ “ส่งิ ซึ่งคุณเสาะหาอยูขางในคุณจะตายไป” เขานึกไปถงึ โบสถที่ชาวอินคาในเปรู สรางขน้ึ ถวายเทพเจา แหงดวงอาทิตยเปนกอนหินตัดชันที่ต้งั ตระหงา นขางๆ ภูเขา สําหรบั พวกเขา อะไรเลา ทจี่ ะคงเหลอื อยจู ากวฒั นธรรมท่ียง่ิ ใหญด วยอํานาจซ่งึ บัดนถ้ี กู ถวงหนกั ไปดวยนาํ้ หนกั ท้ังหมด ของกอ นหนิ อันมากมายเหลาน้นั เหมือนกับการตอ วาของผูค นรว มสมยั “ดวยนามแหงความรนุ แรงอัน ใด ของความรักประหลาดแบบไหน ท่ผี นู าํ ของมนุษยสมยั กอนบงั คับฝงู ชนมหึมาใหลากโบสถน้ีข้ึนไป บนภูเขา บงั คบั ใหพ วกเขาสถาปนาความเปนนิรนั ดรของตนเองข้นึ และภาพของฝูงชนในเมืองเล็กๆ ท่ี เดนิ ไปมาวนเวยี นอยูรอบๆ กระโจมแตรของตนในยามเยน็ ก็ผุดขนึ้ มาในมโนภาพของรีวิแอร “ความสุข ชนิดนี้ บังเหียนน้ี...” เขานึก แตผนู ําของมนษุ ยสมัยกอน ถาเขารูสึกสงสารในความทุกขท รมานของ เพ่ือนมนุษยแมสักเพียงนอยนิด เขาก็จะรูส ึกสงสารความตายของเพื่อนมนุษยอีกเปนลนพน ไมใช เพราะการตายของปจเจกบคุ คลเทา นน้ั แตสงสารตอ ท้ังมวลเผาพนั ธุ ท่ีวันหนงึ่ คงจะตองถึงวาระท่ีถูก ลบเลอื นไปเหมอื นกับรอยเทา บนผนื ทราย และเขากจ็ งึ กวาดตอนผคู นของเขาไปกอตง้ั กอ นหนิ ทแี่ มแ ต ทะเลทรายก็ไมอาจจะถมทบั ทําลายได

15 เศษกระดาษที่พับมาอยางดี บางทีมันอาจจะชวยเขาไวได ฟาเบียงคลี่มันออกมา กรามของ เขาขบกนั แนน “ไมสามารถจะไปจนถึงบัวโนสไอ เรสได แมจะเคาะสัญญาณสงขาวก็ยังทําไมได มี กระแสไฟฟาดูดทีน่ ้วิ ของผมดว ย” ฟาเบียงลังเล ตองการท่จี ะตอบ แตข ณะที่เขาเอามอื ออกจากคนั บงั คบั เพื่อจะเขยี น เขารสู ึกวา ท้ังรางถูกคลื่นใตน ํ้ากระแทกโยนข้ึน กระแสอากาศยกเขาข้ึนพรอมกับโลหะหนักหาตันของเขาแลว โยนใหกลิง้ ไปมา เขาเลกิ ลม ความต้งั ใจเดมิ มือของเขาพยายามที่จะปดกั้นคล่ืนน้ัน และลดอาการซัด กระแทกที่รุนแรงลง ฟาเบยี งสูดหายใจยาว ถาหากคนสงวทิ ยุดึงสายอากาศกลับเพราะกลัวไฟฟา เม่ือลงถึงพื้น แลวเขาจะกระแทกกําปนใหสักที มันเปน ความจําเปน อยา งย่ิงทีจ่ ะตองติดตอกับบัวโนสไอเรสใหได – แมว า จะอยูหางจากกนั ถงึ พันไมล ก็จะตอ งมสี ายชวยชีวติ โยนลงมาท่พี วกเขาในหวงเหวลึกนี้ใหได ใน ทีท่ ไ่ี มมแี มแสงสั่นสลวั ไมมีแสงวิบวับของตะเกียงโรงเตี๊ยมท่ีอยูไกลๆ – แมมันจะไมมีประโยชน แต มนั กเ็ หมือนกบั แสงไฟกระโจม ซึง่ เปนเครอ่ื งยืนยนั ถงึ ผนื แผนดนิ ทีอ่ ยูไ มไ กล – เขาตองการไดยนิ เสียง เพียงเสียงเดียว ท่ีมาจากโลกซ่ึงบัดนี้หยุดมีชีวิตแลว นักบินยกกําปน ขน้ึ เขยาทามกลางแสงเรืองๆ สี แดง เพ่อื ใหชายท่ีอยูเบอ้ื งหลงั เขาใจความจริงที่นาเศรา นี้ แตฝา ยหลังไมไดเห็น เพราะมัวแตจับจอง ลงไปยังพนื้ ดินเบอ้ื งลาง แสงท่ตี ายแลว และเมอื งท่ถี กู ฝง ฟาเบยี งจะทําตามคําแนะนําใดๆ กต็ าม ถาเพยี งแตจะสามารถตะโกนผา นมาถึงเขาได “ถาพวก เขาบอกใหฉนั บินไปรอบๆ เปน วงกลม ฉันก็จะบินรอบเปน วงกลม และถา พวกเขาบอกใหฉันบินตรงไป ทางทิศใต. ..” ณ ท่ีใดที่หน่งึ : ยังคงมีส่ิงเหลานี้อยู แผนดินแหงความเงียบสงบดวยแสงจันทรสอง เบ้อื งหลังนนั้ เพอ่ื นผูรอบรไู ปหมดทุกอยา งของเขากาํ ลังกม ตวั เหนอื แผนที่ ราวกบั เปนนักวิทยาศาสตร ผูคงแกเ รียน มีแสงตะเกยี งทอี่ อ นนุม เหมือนดอกไมคอยเปนเครอื่ งกําบงั แตทั้งหมดท่ีเขาไดร บั รมู าก็ คือ ความกราดเกรีย้ วบาคลั่งของคํ่าคนื สีดาํ นี้ ซ่ึงกระหนํ่าเขาอยูไมมีท่ีส้ินสุดดว ยแผนดินถลมและนํ้า เชี่ยว พวกเขาละเลยชายสองคนน้ีทามกลางฝนหาใหญ และเมฆที่เต็มทองฟานี้ไดอยางไรกันเลา พวกเขาทําไดอยางไร “ตัง้ วิถีไปที่ 240 องศา...” พวกเขาจะสั่งฟาเบียง แลวเขาก็จะเปลี่ยนวิถีไปที่ 240 แตเขาอยเู พียงเดียวดาย ตอนนี้เขารูสึกวา แมกระทั่งเร่ืองที่ทารุณโหดรา ยก็ยังเร่ิมกําเริบ ทุกครั้งท่ีถูกกระแทกอีก เคร่อื งยนตจะสน่ั อยา งแรงจนเคร่ืองบนิ ท้งั ลําสน่ั สะเทือนไปหมดอยางโกรธเคือง ฟาเบยี งตอ งการกําลัง ทง้ั หมดเพ่อื ควบคมุ มนั ศรี ษะเขามดุ ลงไปขางลา งในชอ งคนขับ เขาจับตามองดูที่ขอบฟาเทียม เพราะ เบ้อื งนอก เขาไมสามารถจะมองเห็นความแตกตางของพ้ืนโลกกับทองฟาไดอีกแลว หลงทางอยูใน ความโกลาหลของความมืดยคุ บรรพกาล แตบัดน้เี ข็มเครือ่ งมืดขางหนาเขาเร่ิมสา ยไปมาอยางรุนแรง เริม่ ควบคุมยากเขาไปทุกที การอา นท่เี อาแนไมไ ดน ําเขาไปผิดทาง เขาเสียระดับความสูงลง ชา ๆ แต แนนอน เขากําลังขมลงไปสหู ลุมยุงยากที่ดาํ คล้ํา ทรายดูดท่ีมืดมิด เคร่อื งวัดระยะสูงของเขาตอนนี้ “500 เมตร” – เปน ความสูงของยอดเขาเบ้อื งลาง เขารูสึกถงึ ยอดสงู ขงมันท่ียกเสียดแทงขึ้นมาหาเขา มันเหมือนกบั วามวลดินอนั มากมายเหลานี้ แมแตช ้นิ เล็กสดุ ก็ไมสามารถชนเขาใหแหลกเปนผุยผงได และทันใดมันก็แตกออกจากฐานของมัน หลุดออกมาปลิวพานอยางคลุมคลั่งลอมรอบตัวเขา การ เตนรําอยางรายกาจเริ่มขึ้น หอมลอมรดั รงึ เขาไวร าวกบั เปนบวง เขาตัดสนิ ใจ เขาไมส ามารถลงจอดไดไ มวาท่ีไหน แมวาจะตองเสีย่ งตอการยอยยับลงก็ตาม แตอยางนอยที่สุด เพอื่ จะหลีกเลี่ยงภูเขา เขาโยนไตไ ฟอันเดียวที่มีลงไป มันลุกข้นึ เปน เพลิงอยาง รวดเรว็ ขณะที่หมนุ แกวง ไกวไปเบอ้ื งลางสาดแสงประหลาดของมนั ออกไปเหนอื พ้ืนเบอื้ งลาง จากน้ันก็ ดับไป : ขางลา งเปน ทะเล

ความคิดแลนเขามาสูสมองของเขา “ฉันหลงทาง แมวาจะปรับทิศทางลมไปท่ี 40 องศา ถกู ตองแลว ก็ยงั ถกู พัดไปนอกวิถี มันเปน พายุ แผนดินอยูทไ่ี หนนะ” เขาเลย้ี ว มงุ หนาไปทางตะวันตก “เม่ือไมมีไตสองนําทางฉันก็สน้ิ หวัง” เขานกึ “เอาละ มันก็ ตองเกิดข้ึนสักวันหน่ึง” สาํ หรับเพ่อื นทอ่ี ยูด า นหลังนนั้ ... ”เขาทําใหยุงไปหนอย” แตเขาก็ไมโกรธอีก แลว เพียงแตปลอยมือทั้งสอง แลวชวี ิตของพวกเขาก็จะกระจัดกระจายออกไปเหมือนกับฝุน ในมือ ของเขา เขาถือหวั ใจท่กี าํ ลงั เตน ของเพื่อนรวมทางและของตัวเองเอาไว บัดน้ี ทันใดมือของเขาก็ทํา ใหเ ขาหวาดหวนั่ ขนึ้ มา ทุกๆ ครั้งท่มี ันกระหน่ําลงมาใหม เขากาํ คนั บังคบั ไวแนน ดว ยพลังทวขี ้ึน เพ่อื ควบคุมแรงสะบดั ซึง่ อาจจะทําใหสายเคเบิลขาด เขายังคงฉวยไวอ ยา งไมลดละ แตตอนน้ีมือของเขาหมดความรูสึกไป กบั ความพยายามทใ่ี ช เขาพยายามเคล่ือนไหวนิ้ว เพอ่ื จะรบั แรงกระตุนจากมันบางแตเขาก็ไมสามารถ จะบอกไดวา มันเชื่อฟงหรือเปลา ทปี่ ลายแขนของเขา มนั กลายเปนสว นประกอบอันแปลกประหลาดท่ี ตดิ อยู – ออนปวกเปย ก ไรความรูสึก “ฉันอาจจะตองเพงอยูกับความคิดท่ีวา ฉันกําลังยึดอยู” เขาไม อาจบอกไดวาความคดิ แลน ไปถงึ มอื ไดหรือไม เพราะส่ิงที่ทําใหเขารูสึกวา กําลังปะทะกับคันบังคับอยู นั้นกเ็ พียงจากความเจ็บปวดท่ไี หลเทานัน้ “มันกําลังจะหลุดไปจากฉัน” เขาคดิ “มือของฉันกําลังจะ เปด ...” เพยี งแตนึกวาเขาสามารถหัวเราะกบั ความคดิ เชน นั้นไดทําใหเขารูสึกหวาดกลวั เพราะบัดน้ีเขา มคี วามรสู กึ วามือท้ังสองขางกาํ ลังเปด ใหความมดื เขามา และปลอยแรงจับออกไปเพื่อตอบโตกับภาพ เงามืดๆ แหง จนิ ตนาการของเขา เขาอาจจะพยายามตอไปอีกสักหนอ ย เพอื่ เสย่ี งโชคดู ไมมสี ่งิ ทเ่ี รียกวา โชคชะตาจากภายนอก หรอก การทาํ งานท่แี ทจ ริงมาจากภายในตางหาก มีชวงเวลาหน่ึงซง่ึ เราไดรวู าเราชา งออนแอเหลือเกิน แลวความผิดพลาดกส็ ูบเรากลนื ลงไปได เหมือนกบั วังน้ําวน ขณะน้ีพายเุ ปดชองขน้ึ เหนือศีรษะของเขา จากชองรอยแยกเขามองข้ึนไปที่ดวงดาวมากมาย ราวกับเหย่อื อันตรายซ่ึงสอ งแสงลอดชองตาขา ยออกมา เขารูส กึ วามันเปนกับดกั เรามองเห็นดวงดาว สามดวงในหลมุ หนึ่ง เราลอยขึน้ ไปหามัน และจากนั้นเราก็ไมสามารถลงมาไดอีก เราคงอยทู ่ีนั่นเพ่ือ คอยแทะเล็มดวงดาว แตนั่นกค็ ือความกระหายอยากตอแสงสวา งทเ่ี ขาเรม่ิ ปน ขึ้นไป

16 ขณะที่เขาปนขนึ้ เขาพบวามนั งายท่ีจะแก เขาพบวามันงายทีจ่ ะแกลํากระแสอากาศโดยการ ต้งั ทิศทางไปยงั ดวงดาว อาํ นาจออนๆ ของมันดึงดูดเขา เขาไดตะเกียดตะกายมานานเหลือเกินเพอื่ แสงสวางเพยี งแวบเดียวซง่ึ บัดนี้เขาจะไมยอมใหแ มแ ตเศษเลก็ เศษนอยของมันหนีไปจากเขาได เม่ือ พบแสงตะเกียงโรงเตี๊ยมทเี่ ขาถวิลหาแลว เขาก็จะไดเวียนวนลอมรอบเครื่องหมายอันนาปรารถนานี้ จนกวาจะตาย และเขาก็ทะยานขนึ้ ไปสทู อ งทงุ แหง แสงสวางนี้ เขาคอ ยๆ วนหมนุ ข้นึ ในบอซึ่งไดเ ปดออก และปดลงอีกคร้งั เบื้องลางเขา ขณะที่เขาลอยขนึ้ กอนเมฆก็เลอื นเงาคลํ้าๆ ของมนั ไป มันพัดเขามาหาตวั เขาดว ยคล่ืนทด่ี บู ริสทุ ธย์ิ ่ิงกวา ขาวสะอาดกวา ฟาเบยี งลอยขน้ึ ไปอยางงายดาย ความประหล าดใจของเขาลํ้าลึ ก แสง สวางจา มากเสียจนทําใหเขามนึ งง เปนเวลาหลาย วนิ าทที เี่ ขาตองหลับตาเขาไมเ คยคดิ หรอกวา กอน เมฆในยามกลางคืนจะเจิดจาไดมากเทานั้น แต พระจนั ทรท ีส่ ุกเต็มดวง และหมูดาวกไ็ ดเ ปล่ียนมัน ใหเ ปนคลืน่ อันฉายฉาน เมื่อบายหนาไปอีกคร้ัง ขณะที่เคร่ืองบิน โผลออกมากไ็ ดพบกบั ความสงบซงึ่ ดนู ามหศั จรรย ยงิ่ ไมม ีแมแตค ลน่ื สกั ลูกท่ีจะมากระแทกเขา และ เขากก็ ําลงั จะเขา ไปในทองน้ําที่กําบังเหมือนกับ เรือใบท่ีกําลงั แลน ผานสนั สะพานยาว เขาไดพ บท่ี หลบภัย ใน จุดขอ งทอ งฟ าที่ ยังไม ไดรับ ก ารสํา รวจ ราวกั บอ านขอ งเก าะแห งค วามสุขท่ีห ลบซอ นอ ยู เบ้อื งลา งเขาในความลกึ เกา พันฟุต พายุกอรปู สรางโลกอีกโลกหนึง่ ข้ึน ถูกกระหนํ่าดว ยสายลม สายฝน และแสงฟา แลบ แตเ บ้อื งหนา ทางไปสดู วงดาวนน้ั เปล่ยี นเปน ผวิ หนา แหง ผลกึ หิมะ ฟาเบยี งรสู กึ ราวกับวา เขามาถงึ ทีก่ ักขงั อนั แปลกประหลาด เพราะทุกสิ่งกลับกลายเปนเรืองรอง สวา ง – มอื ของเขา เสอ้ื ผา ชุดนักบินของเขา ปก ของเขา แสงสวางไมไดหลั่งไหลมาจากดวงดาว แต มันกอ ตัวขน้ึ จากเบ้อื งลางมากกวาและขึ้นมาหอมลอมเขาไวดวยกระแสสขี าวอันไมมีท่ีสนิ้ สดุ น้ี กอน เมฆเบอื้ งลา งเขาสะทอ นแสงหมิ ะจากดวงจันทรออกมาเหมือนกบั สง่ิ ท่ีกอตัวอยูขางซายและขางขวา ราวกับหอคอย ท้งั สองกําลังลอยผานกระแสสวางสีขาวนวล เมื่อฟาเบียงมอบไปรอบๆ กเ็ หน็ คนสง วทิ ยุ กาํ ลงั ย้ิม “เราทําไดดขี ึ้น!” เขารอ ง แตเ สียงน้นั ก็หายไปในเสยี งคาํ รามของการบิน มีเพียงรอยย้ิมเทานัน้ ที่ผานออกมาได “ฉันคง จะบา ที่ยมิ้ ” ฟาเบียงนึก “เราหลงทาง!” มอื มืดนบั พนั ปลอยจากที่ยึดเขาไว พันธนาการของเขาถูกผอนคลายออก เหมือนนักโทษท่ี ไดร ับอนญุ าตใหอ อกไปเดนิ ชมดอกไมสกั ครู “สายเกินไป” ฟาเบยี งคดิ เขากาํ ลังทองไปในกลุมดวงดาวลาํ้ คาอันหนาแนน ภายในโลกซึ่ง ไมมอี ะไร ไมม ีอะไรเลยท่มี ชี วี ิตนอกจากเขา ฟาเบียง และเพ่ือนของเขา คลายๆ กับพวกโจรในนิทาน ที่ปลอดภัยอยูในหองเก็บสมบัตลิ ํ้าคาซึ่งไมมีทางหนีรอดออกไปได ทามกลางอัญมณีที่จับแขง็ ทั้ง สองทอ งไป ร่ํารวยอยางมหาศาล แตก ็ถึงวาระแหง เคราะหกรรม

17 พนกั งานวทิ ยคุ นหนง่ึ ที่สนามบนิ โคโมโดโร รีวาดาเวีย ในปาทาโกเนีย ทําทาทางข้ึนมาอยาง ฉับพลนั และทั้งหมดท่กี าํ ลังเฝาคอยดูกบั เขาอยางไมม คี วามหวงั ทีฐ่ านนน้ั กร็ ุมลอมเขามาอยางรวดเรว็ แสงจัดจา ตกลงมาทีห่ นากระดาษเปลา ซ่ึงทกุ คนยน่ื คอเขา มาดู มือของพนักงานวิทยุคา งอยูในอากาศ หมุนดินสอเลนชา ๆ มอื ของเขายงั คงกกั ตวั อกั ษรไว แตน ้วิ นัน้ กระตกุ แลว “ฝนฟา คะนองหรอื ” พนักงานวทิ ยผุ งกศรี ษะ ไฟฟา สถติ ยท าํ ใหเขาเขาใจไดลําบาก จากนั้นเขาก็จดตวั หนังสือลง ขยกุ ขยกิ เปนตัวแลวกเ็ ปน คาํ ในที่สุดก็ไดข อความวา : “ติดอยูที่ 12,000 ฟุตเหนือพายุ กําลังบินตรงไปในฝงภาคตะวันตก ถูกพัดลอยออกไปถึง ทะเล เบื้องลางมองไมเหน็ อะไรเลย บอกไมไดวายังบินอยูเหนือทะเลหรือไม โปรดแจงดว ยถาพายุ ขยายเขาไปถงึ ในฝง” เพราะฝนฟา คะนองทาํ ใหโ ทรเลขน้ีตอ งถูกถา ยทอดจากฐานหน่ึงไปยงั อกี ฐานหน่งึ ตลอดทาง มาจนถึงบัวโนสไอเรส ขอ ความน้ีแพรไปในยามกลางคืนราวกับแสงประภาคารซ่ึงถูกจุดจากหอคอย หนงึ่ ไปยงั อกี หอคอยหน่งึ คําตอบกลับมาจากบัวโนสไอเรสวา “พายทุ วั่ ไปหมดในฝง คณุ มีเช้อื เพลงิ เหลอื อยอู ีกเทา ไร” “ครง่ึ ชวั่ โมง” ถอยคาํ ถา ยทอดจากเสาหน่ึงไปอกี เสาหน่งึ เดนิ ทางกลบั ไปยังบัวโนสไอเรส ในเวลาไมถ งึ สามสิบนาที่ เครอ่ื งบินน้ีถูกพพิ ากษาใหถลําลงไปในพายุหมุนซ่ึงจะพดั มันไปสู ชะตากรรม ลงมากระหนาํ่ กบั แนวแผนดิน

18 รีวิแอรจ มอยใู นหว งความคดิ เขาละทิ้งความหวงั ทง้ั หมดไปแลว เครอ่ื งบนิ ลํานี้คงจะอับปาง ณ ทใี่ ดที่หน่ึงยามคํา่ คนื เขานึกถึงเหตกุ ารณฉากหนงึ่ ซึง่ เคยประทบั ใจเขามากเมื่อตอนเปน เด็ก : สระน้ํา ถูกสบู นํา้ ออกจนหมดเพอ่ื หารา งของคน สิง่ ท่ีเกดิ ขน้ึ น้กี ็เชนกันท่ีเราจะไมไดพบอะไรจนกระทั่งกระแส แหง ความดํามดื ไดถ ูกลอกคราบออกไปใหพน จากโลก เมอ่ื ผืนทราบ พ้ืนดิน ทุงขาวสาลี จะถูกนาํ แสง สวางกลับคืนมาอกี ชาวนาผูต่ําตอยบางคนอาจจะไดพ บกับรา งของชายหนุมสองคน ขอศอกของพวก เขาคงจะคดงอข้ึนมาปด ใบหนา ทําใหดูราวกับวากําลังหลับใหล นอนกระจัดกระจายอยูบนผนื หญาสี ทอง แตคํา่ คืนกจ็ ะกลืนรา งของพวกเขาไป รีวิแอรนึกถึงสมบัติทซ่ี อ นอยใู นความมดื ของยามคํา่ คนื เหมอื นกบั ทองทะเลในนทิ าน...ตนแอป เปล ของราตรกี าํ ลังรอใหถงึ วนั ใหมด ว ยดอกบานทยี่ งั ไมรวงหลนของมัน กลางคืนน้ันอุดมสมบูรณ เต็ม ไปดว ยกล่นิ หอม ฝงู แกะทีห่ ลบั ใหลและดอกไมท่ยี ังไมม ีสี รอยไถอันชมุ ฉ่ํา ปา ไมช นิ้ ๆ ทุงหญาสดใหม จะลอยขนึ้ สยู ามกลางวนั ทา มกลางเทือกเขาและทุงหญาแพรรี่ซ่ึงบดั นีไ้ มมีพิษภัย ทามกลางฝูงแกะ ตวั เล็กๆ มเี ด็กสองคนซ่งึ ดูเหมอื นกับจะนอนหลับ ไดรบั การกกกอดอยูในออ มอกของโลก แตบ างอยา ง จะจมลง จากโลกทม่ี องเหน็ ไดไ ปสูโ ลกอื่น รวี ิแอรค นุ เคยกบั ความออนโยนอนั ทุกขร อนของภรรยาฟาเบียงดี ความรกั อันนซ้ี ึ่งถูกย่ืนใหเ ธอ เหมอื นกับเราใหเ ด็กหญิงยากจนยืมตุกตาไปเลน รวี แิ อรนึกถึงมือของฟาเบียงซ่ึงสามารถยึดกุมบงั คบั โชคชะตาของตนไปไดอ กี เพยี งไมก ีน่ าที มือซึ่งเคยหยอกลอ มือซึ่งเคยไดวางบนหนาอกและกระตุน ความเรา รอ นขางในนั้น ราวกับมอื ของพระเจา มอื ซึง่ เคยไดล ูบไลอยูบนใบหนา และเปลี่ยนใบหนา นัน้ มอื ซง่ึ ไดเคยสรา งปาฏิหารยิ ข ้ึน คนื นี้ฟาเบยี งกาํ ลงั ทองไปอยใู นทโี่ ลงกวางอันแสนวิเศษบนทองทะเลแหงกอนเมฆ แตเบอ้ื ง ลา งของเขาคือนิรันดร เขาหลงทางอยูทามกลางหมูดาวที่เขาเปนเพียงแตผ มู าพักอาศยั เทาน้นั เขา ยังคงยึดถอื โลกไวในมอื ของเขา และถวงดลุ มันอยูบ นหนา อก เขายดึ น้าํ หนักทรพั ยสมบตั ิของมนุษยไ ว บนพวงมาลยั และจากดาวดวงหนึ่งไปยังอีกดวง เขากําลังเรข ายสมบัติท่ีไรคาอยางหมดหวัง และใน ไมชา เขาก็จะตองยอมจํานน สถานีวิทยุยงั คงรับฟง เขาอยู รีวิแอรค ิด จงั หวะดนตรเี บาๆ คลื่นเสยี งในคียไมเนอรเ ปน สิ่งเดียว ทเี่ ช่อื มโยงฟาเบยี งกับโลก ไมใ ชคํารองทุกข ไมใชเสียงรอง เปนเพยี งแตเ สียงอันแสนบรสิ ุทธเิ์ ทาที่ ความสน้ิ หวังจะเคยเอย เอือ้ นออกมาได

19 โรบโิ นกระตนุ ใหเ ขาออกมาจากความเปลาเปลี่ยว “ทา นผอู ํานวยการครับ ผมกําลงั คิดดู...บางทเี ราอาจจะลอง...” เขาไมมีอะไรท่จี ะเสนอ นอกจากตองการแสดงถึงความต้ังใจดีของตน ถาเขามาพรอมกับ ขอ สรปุ เขากค็ งจะเปน ทช่ี น่ื ชมอยา งมาก และเขายังคงคิดหาขอสรุปสักขออยางเปน กังวล เหมือนกับ หาคําตอบตอ ปรศิ นาอันยุง ยาก เขามักจะเขามาพรอมกบั ขอ สรุป ซ่ึงรวี ิแอรไมเคยทําตาม “ในชวี ิตนะ โรบโิ น มันไมม ขี อสรปุ หรอก มนั มพี ลังในการเคล่อื นไหว พลังซ่ึงเราจะตองเตรยี มกระทาํ และจากน้นั ขอสรปุ กจ็ ะตามมา” โรบโิ นจาํ กดั บทบาทของตนทีจ่ ะสรางแรงจงู ใจขนึ้ ในหมชู างเครอื่ ง แรงจงู ใจอันต่ํา ตอ ยซ่งึ ทาํ ใหปมุ ใบพดั ไมขึ้นสนมิ แตเหตุการณใ นคืนน้ีมากกวาที่โรบิโนจะสามารถรับมือได ตําแหนงนายตรวจของเขาไมมี ความสําคญั อนั ใดตอ พายุ ไมท้ังตอลกู เรอื ผีซงึ่ ไมไดตอสเู พอ่ื โบนสั ตรงเวลาอีกแลว แตเพื่อหลีกเล่ียง อาญาอนั รายกาจ และน่นั กไ็ มไ ดมผี ลตอ ความตายของโรบโิ นแมแตนอ ย โรบโิ นซึ่งบัดน้ีกลายเปนของ เธอ ในหองทาํ งานแหง นี้ ซึง่ เย็นชาเสียยงิ่ กวา หองอนื่ รมิ ฝปากของเธอเริม่ ส่นั ไหวขึน้ มาอีกครัง้ เธอได คน พบความจรงิ ของเธอเองในโลกอนั แปลกแยกอีกท่หี นง่ึ น้ีดวยความรกั ของเธอทเ่ี กอื บจะปา เถอ่ื น เรา รอน และจงรักภักดี สําหรับเธอตอนนอี้ อกจะเปน เคร่อื งกําบังความเห็นแกตัวและพรํ่าเพรื่อ เธอรสู ึก ตองการจะหลบหนไี ป “ดิฉนั มารบกวนคณุ ...” “คุณนายครบั ” รีวแิ อรกลา วกับเธอ “คณุ ไมไ ดร บกวนผมหรอก โชครา ยนะครบั คณุ นายที่ผมทํา อะไรไมไดน อกจากรอ” ไหลของเธอสนั่ เทานอยๆ รวี ิแอรน ึกเดาความหมายของมันวา “ตะเกียงน้ันจะมีประโยชนอ ะไร แลวอาหารที่กําลังรอกับดอกไมทฉ่ี ันจะตองกลบั ไปหานั่นละ” วันหน่ึงรวี แิ อรไ ดฟง คณุ แมยังสาวผูหนึ่ง พดู วา “ความตายของลกู ดฉิ นั เปน สิ่งทีด่ ิฉันยังไมเขาใจ มันเปนเรอ่ื งเล็กๆ ทร่ี ุนแรง เสอ้ื ผาเดก็ ชุดนอยๆ ท่ีดิฉันยังคงพบเสมอ และเมื่อตื่นข้ึนในตอนกลางคืน มีความออนโยนซึ่งกอตัวขึน้ มาในใจของดิฉัน แทนท่ีทุกสิ่งทกุ อยา ง แตตอนนีม้ ันก็ชางไรป ระโยชนเ หลอื เกนิ เหมือนกับน้ํานม...” สําหรบั ผูห ญิงคนนี้ กเ็ ชน กนั ความตายของฟาเบยี งจะยงั ไมเ ร่ิมขน้ึ จรงิ ๆ จังๆ จนกระทั่งพรุงน้ี – นับแตนี้ไป การกระทําแต ละอยา ง เรอ่ื งแตล ะเรือ่ ง กจ็ ะหาประโยชนไ มไ ด รวี แิ อรจ ําเปน ตองซอนความรสู ึกเห็นใจลึกๆ ทีเ่ ขามตี อ เธอ “คณุ นายครบั ...” หญงิ สาวถอยรางออกไป ดว ยรอยย้ิมที่ออกจะเปน การถอมตัว ไมรสู กึ ถึงอาํ นาจของตวั เอง รวี ิแอรน ง่ั ลงอยา งแรง “เธอกย็ งั ชวยใหฉ ันคน พบส่งิ ที่ฉันกาํ ลังคน หาอยไู ด...” เขาพลิกนวิ้ ผานรายงานอากาศท่ีมาจากสนามบนิ ทางเหนอื อยา งใจลอย “เราไมไดขอใหมชี ีวิต นิรนั ดร” เขาคิด “สิง่ ที่เราเรียกรอ งคอื ไมใ หเ หน็ การกระทําและเร่ืองราวที่สูญเสียความหมายไปในทันที ท่ีเวงิ้ วางรายรอบตัวเราทนั ใดกอ็ า ปากหาวขนึ้ พรอมกนั จากทุกดา น” ดวงตาของเขาเลือ่ นกลบั มาทโ่ี ทรเลข “และนคี่ ือส่งิ ท่แี สดงใหเ หน็ วาความตายคืบคลานเขา มา สูเ รื่องราวของเราไดอยางไร – ผานทางขอความเหลา นี้ ซึ่งบัดนปี้ ราศจากความหมายแลว ...” เขามองดูโรบโิ น ชายวัยกลางคืนผูน้ันก็ไดสูญเสียความหมายของตัวเองและกลายเปนสง่ิ ไร ประโยชนไปแลว รวี ิแอรทักเขาอยางเกอื บจะกระดาง “ผมตองเปน คนหางานใหคณุ ทําดว ยร”ึ

รวี แิ อรผลกั ประตูท่ตี ดิ กบั หอ งทํางานเลขานุการ เขาชะงกั กับเครอ่ื งหมายบางอยางซึ่งคณุ นาย ฟาเบียงไมสามารถจับได เศษกระดาษท่ีมีเคร่ืองหมาย R.B. 903 – ซึ่งเปนหมายเลขเครอื่ งบินของ ฟาเบียงไดถูกตรึงไวบนกระดานกําแพงภายใตหัวขอเร่ือง “ส่ิงท่ีไมสามารถนํากลับคืนมาได” เลขานุการซง่ึ กาํ ลงั เตรียมใบผา นสําหรบั ไปรษณียไปยุโรปกําลังทํางานอยางเฉ่ือยเนือย ดวยรูวาการ ออกเดนิ ทางจะตอ งถกู เลือ่ นออกไป สนามบินกําลงั สงสัญญาณดังสําหรับใหคําสั่งแกลูกเรือซึ่งตอนนี้ กําลงั อยูใ นหนาที่กลางคืนโดยไมมีอะไรทํา กาวจังหวะชีวิตกําลังชาลง “ความตาย มันอยูที่นน่ั !” รีวิ แอรน กึ ตอนนีง้ านของเขาสงบแลวเหมือนกับเรอื ซึ่งถูกครอบงาํ ดวยความรสู ึกเสียใจบนทองทะเลท่ี ราบเรยี บ เขาไดยินเสียงของโรบิโน “ทานผูอํานวยการครับ...พวกเขาเพงิ่ แตงงานไดแคหกอาทิตย เทา นั้น” “ทํางานของคุณตอไปได” รีวิแอรกลาว ดึงนาฬิกาพกของเขาออกมา เขามองดูท่ีพวก เลขานุการพลางนกึ ไปถงึ พวกชางเครือ่ ง ลูกเรือบนดนิ นักบนิ ท้ังหมดซึง่ ไดช วยเหลือเขาในงานท่ีมี ความเชื่อมนั่ แหง ตวั ผูสราง เขานึกถึงทาเรือเล็กๆ ซ่ึงครั้งหนงึ่ นานมาแลวเคยไดยินการพูดถงึ “เกาะ” วิเศษ มีการสรางเรือลําหน่ึง เรือซ่ึงจะบรรทุกความหวงั ของพวกเขา เรือซ่ึงวันหนึ่งจะแลนมุงหนา ออกไปยงั ทองทะเลเต็มเปย มไปดว ยลมหายใจแหง ความฝน ขอบคุณลําเรือซ่ึงพวกเขาท้ังหมดไดแผ ขยายกําลังออกไป ทกุ คนมอบสงตัวเองไป “จุดสดุ ทายอาจจะไมไดสนับสนนุ อะไรเลย แตก ารกระทํา ชวยสง มนษุ ยไ ปจากความตาย คนเหลานอ้ี ยูไ ดโ ดยกําลงั ความสามารถของพวกเขาเอง” รีวิแอรก็กําลังตะเกียกตะกายตอสูกับความตาย คร้งั หนึ่งเขาสามารถเก็บความหมายเต็ม ท้ังหมดแกโทรเลขเหลานใ้ี หความกังวลแกลกู เรือในหนาที่ และใหเปาหมายอันเปนแบบละครแก นักบนิ ของเขาได ครั้งหนึ่ง ลมหายใจของชีวิตทําใหธรุ กิจน้ีรอดไปได ขณะท่ีสายลมทําใหเรือใบใน ทะเลรอดชวี ิต

20 ตอนน้ที ีโ่ คโมโดโร รวี าดาเวีย ไมสามารถไดยนิ อะไรเลย แตย่ีสบิ นาทีตอมา ที่หกรอ ยไมลไป ทางเหนอื บาเฮีย บงั คลาไดร ับขา วครัง้ ทีส่ องวา : “เร่มิ ลง เขา สูกอนเมฆ...” จากนัน้ สถานีวทิ ยทุ ท่ี รลี วู กไ็ ดร บั ขอ ความอันพรา เลือนวา “...ไมเ ห็นอะไรเลย...” การถายทอดทางคลนื่ สนั้ ก็เปนเชน น้นั ท่ีหนงึ่ อาจจะรับคลนื่ ได แตอกี ท่ีหน่ึงจะไมไดย ินเสียง อะไรเลย จากน้นั โดยไมมีเหตุผลอะไรที่เห็นไดชัด ทกุ ส่งิ ทุกอยา งกเ็ ปลีย่ นแปลงไป เคร่ืองบนิ ซงึ่ อยใู น ตําแหนงทไ่ี มมีใครรู ทนั ทที ันใดก็แสดงตวั มันออกมาตอโลกแหงส่ิงมีชวี ิต พน ไปจากเวลาและสถานที่ และคําซึง่ แสดงใหเ ห็นบนปกกระดาษของสถานีวิทยกุ ก็ ลายเปน ของปศาจไปเสยี แลว ถงั เก็บน้ํามนั เชือ้ เพลิงหมดหรือยงั หรอื วานกั บินกาํ ลังท้ิงไพใบสดุ ทายกอนท่ีเครื่องจะดับ คือ พยายามตดิ ตอ กับพน้ื ดนิ กอ นที่เครื่องบินจะถูกกระแทกพงั ไป “ตงั้ คาํ ถามใหเ ขา” บัวโนสไอเรสสัง่ ทรีลูว * สถานีวิทยุดูคลายๆ กับหองทดลอง มีแถบนิเกิลแล ะทองแดง ปุมตั้งเสียงและมัดลวด พนักงานสง วทิ ยใุ นชุดกันเปอ นสีขาวดเู หมอื นจะกมอยเู หนือการทดลองงายๆ อยางเงียบกรบิ ดวยนิ้วที่ บอบบางพวกเขาจบั ยายเครอ่ื งมือไปมา สํารวจทอ งฟาทเี่ ตม็ ไปดวยกระแสแมเ หล็ก เปน หมอดูท่ีกําลัง หย่ังหาสายแรท องคาํ “ไมม คี ําตอบหรอื ” “ไมมคี าํ ตอบ” บางทีพวกเขาอาจจะจบั ขอความซง่ึ จะเปนสญั ญาณของชวี ิตนี้ได ถาหากเครือ่ งบินและแสงท่ี ปกของมนั ทะยานข้ึนทา มกลางหมูดาว พวกเขาอาจจะเขา ใจบทเพลงแหงดวงดาวจาริกบทน้กี ไ็ ด วินาทเี คลอื่ นผานไป มันคอยๆ ซมึ เหมอื นกบั หยดเลอื ด พวกเขายงั คงอยูบนอากาศหรอื วาการ บนิ ของพวกเขาสิ้นสุดลงแลว แตละวินาทีก็เขนฆาความหวังไป การไหลของเวลาบัดนี้ดูจะเปนการ ทําลายลา ง ยีส่ ิบศตวรรษแหง การออนโรยและความกลัว พัดตปี ะทะกบั โบสถ แทะเล็มและกระแทกหิน อคั นีใหแ ตก และในทส่ี ดุ ก็กลายเปน ฝุนละออง บัดนี้ เวลาทงั้ หมดมารวมเหลืออยูเพียงแคแตล ะวนิ าที ซึ่งขเู ข็ญพวกลกู เรอื แตละวินาทนี ําเอาบางสงิ่ ออกไป เสียงของฟาเบียง การหัวเราะของฟาเบียง รอยยิ้มของเขา ความมืดปกคลุมพื้นดนิ ความเงียบซึ่งหนกั ขึน้ หนักขึน้ ทุกครัง้ ถมทับลงบนพวกลูกเรือเหมือนกับ นํ้าหนักของทะเล “ตอนน้ี 1.40 น. แลว ” ในทสี่ ดุ บางคนกส็ ังเกตขนึ้ มา “ขดี จํากดั เชื้อเพลิงของพวกเขา พวกเขา ไมส ามารถบินตอ ไดอ ีกแลว ” บดั น้ีทุกส่งิ สงบนิ่ง ผูที่คอยดูหลงเหลือแตรสขมปราในปาก เหมือนกบั รสของการเดนิ ทางที่ สน้ิ สุดลง บางอยา งที่ลกึ ลบั ผานไปแลว เปน บางอยา งทอี่ อกจะนา คลนื่ เหียนอยบู า ง ใจกลางของแผน นิ เกลิ และเสนลวดทองแดงนี้ เราไดเ รียนรูถึงความเศรา โศกที่แผขยายไปทั่วโรงงานที่ถูกทําลาย วัตถุ ทั้งหมดดอู ยุ อา ย ไรประโยชน ไมไ ดใชง าน เปนน้ําหนักของกง่ิ ไมทต่ี ายแลว เราสามารถทาํ ไดแ คร อใหถึงเชา ในไมกชี่ วั่ โมงทว่ั ท้งั อารเ จนตินาจะกลายเปนยามกลางวัน และคนเหลา นจ้ี ะยังคงน่ิงอยูที่นั่น ราวกบั ชาวประมงบนชายหาด คอยดอู วนที่กาํ ลังถูกลากเขา มาอยางชาๆ แสนเชื่องชา และโดยที่ไมรู วา มันบรรจอุ ะไรมา

* ในหอ งทํางานของเขารวี แิ อรร สู กึ วา ความตึงเครยี ดไดผอ นคลายลง ภายหลังจากความหายนะ เมื่อมนุษยถ ูกปลอยจากความไมแ นนอนของชะตากรรม เขาไดแ จง ไปยงั ตาํ รวจตลอดทง้ั เมอื งแลว เขา ไมส ามารถจะทาํ อะไรไดอีก เขาทําไดแตเ พียงรอคอย แตคําสงั่ กย็ ังตองดาํ เนินตอไปแมแ ตในบา นของ คนตาย รวี ิแอรเรียกโรบิโน “นาํ ขอความนี้ออกไปยังสนามบนิ ดานเหนือ : ‘คาดวา เครื่องบนิ ไปรษณียปาทาโกเนียจะลาชา มาก เพื่อปองกันความลาชาของไปรษณียยุโรป จะเพ่ิมปาทาโกเนียเขาไปในไปรษณียยุโรปลํา ตอ ไป’ ” รสู ึกความเจบ็ ปวดทิม่ แทง เขากม ไปขางหนาเลก็ นอย จากน้นั ดวยความพยายามเขากน็ ึกอะไร ข้นึ ได อะไรบางอยางทีค่ อ นขางสาํ คญั อา ใช! เพอื่ ไมใหลมื เขาจงึ เรียก “โรบิโน” “ครับทา น” “คุณจดขอ ควรจาํ ไปหนอย หามนักบนิ บินเกิน 1,900 อารพ ีเอ็ม มนั จะทําลายเครอื่ งยนต” “ครับทา น” รวี ิแอรโนมศรี ษะไปขางหนาอกี หนอย เหนอื ส่ิงอ่ืนใดความสันโดษเปนส่งิ ทีเ่ ขาตองการ “เทา น้นั ละ โรบิโน คุณออกไปไดแ ลว ตาแก...” โรบิโนแทบจะตกใจกบั ความสนิทสนมนี้ ตอ หนาความมดื ท่ีไมค นุ เคย

21 ตอนนีโ้ รบโิ นเดนิ ทองไปตามหองทาํ งานตา งๆ อยางเศรา ใจ ชีวิตของบริษัทหยุดน่ิงลง เพราะ ไปรษณียย ุโรปซงึ่ มกี ําหนดออกเวลา 2 นาฬกิ าจะยังไมอ อกจนกระท่งั รุงเชา พวกลูกจางน่ังหนาตาบูด บง้ึ อยทู โี่ ตะ ใบหนา เย็นชา ความตงั้ ใจในการงานของพวกเขากลบั กลายเปน ไมม ีผล จากสนามบินทาง เหนอื รายงานอากาศยังคงเขา มาสม่าํ เสมอ แต “ทองฟาแจมใส” “พระจนั ทรเต็มดวง” และ “ไมมีลม” ของพวกเขาปลุกภาพของแผน ดนิ ท่ีไรชวี ติ ข้นึ มา ทะเลทรายแหง แสงจนั ทรและกอ นหิน ขณะท่ีโรบิโนเร่ิมพลิกกระดาษในแฟม ของหัวหนาเสมียนโดยไมมีเหตุผลท่ีแนช ัดนัก ทันใด เขาก็รูสึกวาฝายหลังกําลังยืนอยูขางหนาตน กําลังรอดวยความเคารพจอมปลอมเพ่ือขอมันคืน ความรูสกึ บนใบหนาของเขาเหมอื นจะพูดวา “ตราบเทา ทค่ี ุณจะพอใจครับ...มนั เปน ของผม...” นายตรวจรูสึกตกใจกับอาการเชนน้ีของผูอยูใตบังคับบัญชา เขาไมสามารถนึกหาคําพูด โตต อบได เขาย่นื แฟมคืนกลับไปอยางรีบรอ น หัวหนา เสมียนนั่งลงท่ีเดิมดวยความรูส ึกเปนตออยาง เยือกเย็น “ฉนั ควรจะสง เขาไปบรรจุของ” โรบิโนนึก เพ่ือกูหนากลับคืนมา เขาจึงเดนิ ตอไป ความคดิ ของเขารวบรวมอยูที่วิกฤติการณ วิกฤตการณน ้ีจะนํามาซึ่งความไมเอาใจใสตอนโยบาย โรบิโนรสู ึก สูญเสยี ท้งั สองเทา เขาถกู โจมตดี วยภาพของรีวิแอร นั่งเดียวดายอยูใ นหองทาํ งานของตน รวี แิ อรผ ูซ่ึงเรยี กเขาวา “...ตาแก” ไมเ คยเลยทีใ่ ครจะขาดความคํ้าจุนสนบั สนนุ เทากับเขา โรบิโนรูสึกถงึ คล่ืนแหงความกรุณา เออทนทวมออกไปจากตัวเอง ในหวงคิดของเขา เขาพลิกเปล่ียนหาขอความที่เหมาะสมหลาย ขอ ความ เพ่ือที่จะแสดงความเห็นใจและปลอบโยน เขารูสึกออนไหวกับความรูสึกท่ีคอนขางจะมี เกียรติ เขาเคาะเบาๆ ทปี่ ระตู ไมม คี ําตอบ ไมก ลา ทจี่ ะเคาะดังกวา นี้ในความเงียบที่แสนสงบ เขาผลัก ประตูเปดออก รีวิแอรอยูท่ีนนั่ เปนครัง้ แรกท่ีโรบิโนเขาไปในหองทํางานของรีวิแอรดวยระดับเทาที่ เกอื บจะเสมอ คอนขางจะเหมอื นเพ่ือนฝูง เขารสู กึ เหมือนกบั เปน นายสิบซึ่งอยูรว มกับนายพลบาดเจ็บ ทา มกลางหากระสุน ยืนรวมกับเขาในความพายแพ เปนเหมอื นกับพี่นองในยามถูกเนรเทศ “ไมวาอะไร จะเกิดขึน้ ผมก็จะอยูเคียงขางคุณ” ดเู หมือนโรบโิ นจะพูดเชน นนั้ รีวิแอรไมพูดอะไรเลยสักคํา ศีรษะของเขากมต่ํา เขากําลังมองดูที่มือตัวเอง โรบิโนยืน ขางหนาเขา ไมกลาพูดอะไร สิงโตแกๆ ตัวน้ีทําใหเขาเกรงขาม ตองยืนนิ่ง ความรูสึกแหงการ จงรักภักดี แหงการอทุ ศิ ใหอนั เปน สขุ ยิ่งกวามันจุกอยูท่ีริมฝป ากของเขา แตทุกครั้งท่ีเขาชอนสายตา ขึ้น เขากป็ ระสบกบั ผมสีเทา ศรี ษะซงึ่ กมลงสามในส่ีสวน รมิ ฝปากซึ่งปด แนนเหนือโชคชะตาอันขมข่นื ในทส่ี ดุ เขากร็ วบรวมความกลาข้นึ มา “ทานผูอาํ นวยการครบั ...” รีวแิ อรเ งยหนาข้นึ มองดูเขา หวงอารมณที่รีวิแอรจ มอยูนั้นลึกมากเกินไป หางไกลเกินไปจน เขาอาจจะไมไดสังเกตวา โรบิโนอยูที่น่ัน และไมมีใครรูวาเขากําลังฝนถึงรูสึกและเศราโศกถึงอะไรอยู ในหวั ใจ รวี แิ อรจอ งดูโรบโิ นเปนเวลานานราวกบั จะใหเปนพยานท่ีมีชีวิตสําหรับอะไรบางอยาง โรบิโน รูสกึ ไมสบายใจ ยิ่งรีวิแอรมองโรบิโนนานเทา ไร กย็ ิ่งดเู หมือนวา รอยย้ิมปริศนาอยา งเสยี ดสีท่ีกําลงั แลน อยูบนรมิ ฝปากของฝายแรกดมู ากขึ้นไปอีก ยิ่งรวี ิแอรมองโรบิโนนานเทาไร โรบิโนก็ย่ิงรสู ึกอายมาก ยิ่งขึ้น และรีวิแอรก็ดจู ะรูตัวมากข้ึนวาโรบิโนเขามา ดวยจุดประสงคด ีท่ีเกิดขึ้นเองอยา งเห็นใจและ สงสาร เพอ่ื จะเปน พยานใหแกความโงเ ขลาของมนุษยชาติ โรบิโนรสู กึ ตกใจมากยงิ่ ขึ้น นายสิบ นายพล ลกู กระสนุ ทุกส่ิงทกุ อยา งดจู ะผิดแผกแตกตางไป จากสถานที่อยางนาเกลียดนา ชัง ความเปลี่ยนแปลงอันนาเวียนหัวเขามาครอบงําเงา รีวิแอรยังคง มองดเู ขา โรบโิ นแทบจะเกลียดชงั ตนเอง รวบรวมพลังขึ้น ดงึ มอื ออกจากกระเปาซาย รีวิแอรยังคงจอง มองเชนเดมิ ขณะน้นั ดวยความรูส ึกละอายใจอยางมากมายและไมร ูสาเหตุ โรบโิ นกพ็ ดู โพลง ขนึ้ มาวา

“ผมมาเพื่อรบั คําส่ังของทา นครบั ” รีวิแอรดงึ นาฬิกาออกมา พูดดวยนํ้าเสียงปกตธิ รรมดาวา “2 นาฬิกาแลว เคร่ืองบินไปรษณีย จากอาซังซอิ องจะลงตอน 2.10 ใหเ ครื่องบินไปรษณียยโุ รปออกเวลา 2.15” โรบิโนออกไปเพือ่ แพรข า วอนั นา พศิ วงนี้ : เทีย่ วบินกลางคืนจะไมถ กู งด \"เอาแฟม ของคุณมาใหผมตรวจ\" โรบโิ นพูดกบั หวั หนาเสมยี น \"รอกอน!\" เขาส่งั เม่ือหัวหนา เสมียนมาอยูขางหนา เขา และหวั หนา เสมยี นก็ตองยืนรอ

22 เครอ่ื งบินไปรษณียจากอาซังซิอองสงสญั ญาณวา กําลงั จะลง แมวาจะอยูในชว งวกิ ฤติที่สดุ รีวิ แอรก ็ตอ งตดิ ตามความกาวหนาของมันทางโทรเลขฉบบั ตอฉบบั ในทามกลางความพังทลาย สิ่งน้ีก็ คือการแกแคนของเขา เปนขอพสิ ูจนท ี่มีชวี ิตของความเช่ือของเขา เท่ียวบินที่ประสบความสําเร็จน้ี ทาํ นายถงึ เทย่ี วบินอ่ืนๆ อีกนับพนั ซึง่ จะประสบผลสําเรจ็ เชนเดียวกัน \"เราไมมีพายุไซโคลนเกิดขึน้ ทุก คนื \" รีวแิ อรค ดิ \"และเมือ่ สวนหางของมันลุกไหมข้ึนสักคร้งั หน่ึง มันก็ไมมีอะไรนอกจากจะตองดําเนิน ตอไป\" เครือ่ งจากปารากวัย รอ นลงทส่ี นามบินแลว สนามบินเลา ราวกับจากสวนสะพร่ังงดงามไปดว ย ดอกไม อาคารหรูหรา และสายน้ําไหลระเรอื่ ย เคร่ืองบินได บินเวียนรอบขอบพายไุ ซโคลนซ่ึงไมไดทํา ใหดวงดาวพรามวั ลงแมแ ตดวงเดียว ผูโดยสารเกาคนซ่ึงถูกหอ หุมอยูดว ยพรมแหงการเดินทาง แนบ หนาผากของตนลงกับบานหนาตาง เหมือนกับเปนกระจกหนา ตางรา นคาที่เต็มไปดวยอญั มณี เมือง แหงอารเจนตินาไดพาดสายสรอยทองคําผานคํ่าคืนเรยี บรอยแลว อยูเบ้ืองลางแสงทองจางๆ แหง เมอื งของดวงดาวเบื้องบน นักบนิ ควบคุมเคร่อื งยนตบรรทุกชีวติ มนษุ ยไ วในมือของตนมุงไปยงั ขางหนา ดวงตาที่เปด กวางของเขาอิม่ เอบิ ไปดว ยแสงจนั ทรเ หมอื นกบั ผดู แู ลฝงู แกะ ขอบฟาเรืองไปดวยแสงไฟ สชี มพูของบัวโนสไอเรสแลว ในไมชา มันก็จะโบกไหวมงกุฎเพชรของมันเหมือนกับสมบตั ิในเทพ นยิ ายปรมั ปรา คนสงวิทยกุ าํ ลงั เคาะสญั ญาณโทรเลขครัง้ สดุ ทาย ราวกับโนตสุดทายของโซนาตา สง เสยี งดงั กรุง กร๋งิ อยางรา เริงบนทอ งฟา สาํ หรบั ความเบกิ บานของรีวิแอร จากน้ันเขากจ็ ะดงึ สายอากาศลง ยดื แขง ขาสักหนอย หาว แลวกย็ ม้ิ การเดนิ ทางสิน้ สุดลงแลว หลังจากลงเครื่องเรียบรอย นักบินก็พบกับนักบินของไปรษณียยุโรปที่กําลังเอนตัวพิง เคร่อื งบนิ ของตน มอื ซุกอยูใ นกระเปา “คุณจะบินเท่ยี วตอ ไปละ ซี” “ใช” “ลําปาทาโกเนียเขามาหรอื ยงั ” “เราไมรอแลว มนั หายไป อากาศดไี หม” “อากาศดี คณุ หมายความวา ฟาเบยี งหายไปหรอื ” พวกเขาพดู คุยกันนอย เพราะความรสู ึกลึกลํา้ แหงความเปน พ่ีนอ งทําใหถอยคาํ อนื่ ๆ ไมจําเปน ขณะท่มี กี ารเคล่ือนยายถงุ ไปรษณียจากอาซังซีอองไปยังเคร่อื งบินยุโรป นักบินซ่ึงพิงลําตัว เคร่อื งอยูยนื นง่ิ สนิทมองขึ้นไปยงั ดวงดาว เขารูสึกถงึ พลังมหาศาลกอขนึ้ อยูในรา งเขา และมันก็ทําให เขายินดี “บรรทกุ หมดแลว หรือ” เสียงถาม “ตกลง ตดิ เคร่ืองได!” นักบนิ ไมข ยับเขย้อื นขณะทเี่ คร่อื งของเขาตดิ เอนหลังพิงไหลแนบกับเครือ่ งบิน เขาสามารถ รูสกึ ถงึ เครื่องบนิ ท่ีเรมิ่ มีชวี ิตขึ้น บดั นี้ ในท่ีสุด หลังจากการแตกตื่นจอมปลอมมากมายเหลือเกิน – จะ ออก...จะไมออก...จะออก – นกั บินไดร แู นนอนแลว รมิ ฝปากของเขาแยกออกจากกัน เผยใหเห็นฟน แวววาวทก่ี ระทบกับแสงจันทร เหมอื นกบั ฟนของลกู สงิ โต “ระวงั นะ! คนื นี้ เออ...” เขาไมไดฟง คาํ แนะนาํ ของเพอ่ื นรว มทาง มือซุกอยูในกระเปา ศรี ษะหงายไปขางหลัง เขาคดิ ถึงกอนเมฆและภูเขา แมนาํ้ และทะเล แลวเขากร็ ะเบดิ เสียงหัวเราะออกมาเงยี บๆ การหวั เราะเบาๆ ซึ่งเขามา สูเขา เหมอื นกบั สายลมพัดผา นตน ไม ซึง่ ทําใหเขาเยือกเยน็ เขา ไปถึง สนั หลัง การหัวเราะเบาๆ แตก แ็ ขง็ แรงกวากอ นเมฆและภูเขากวาทะเล และแมน า้ํ เหลา นน้ั มากมาย “นค่ี ุณขนั อะไรนักหนา” “ขันรวี แิ อรผูโงเขลาท่ีบอกผม...ทค่ี ิดวาผมกลวั นะ !”

23 ในนาทีเดียวเขาก็จะบินผานบัวโนสไอเรส และรีวิแอรผูซ่ึงกลับคืนสูสภาพการดิ้นรนตอสจู ะ ตอ งการไดยินเขา ฟงเขาบนพมึ พาํ และหายไป เหมือนกับคนจรจัดผแู ขง็ แรงแหงกองทัพ เดินสวน สนามไปในหมูด วงดาว รีวิแอรเ ดินผานพวกเลขานกุ ารดวยแขนท้ังสองสอดประสาน เขาหยุดเบ้ืองหลังหนาตาง และ ฟง เสยี งอยางใครครวญ ถา เขาดงึ ไมใหเ คร่อื งบนิ ออกแมแ ตเครื่องเดยี ว สงครามเท่ียวบินกลางคืนของ เขากจ็ ะเปน การพายแพไ ป แตเ พ่อื ทจี่ ะชวงชิงตดั หนา หวั ใจอนั ขลาดเขลาซง่ึ พรุง นีก้ ็จะไมยอมเปนของ เขาแลว รวี แิ อรจ งึ ตองสงลกู เรอื เหลา นี้ออกไปสยู ามกลางคนื ชัยชนะ...พา ยแพ. ..ถอยคําเหลานล้ี วนแตไรค วามหมาย ชีวติ อยลู ึกลาํ้ ไปกวาภาพเหลานี้ และ ชวี ิตกค็ ือการทํางานการเตรยี มงานใหมๆ ชัยชนะทําใหชาตหิ นึ่งออนแอ ความพายแพป ลุกใจอีกชาติ หน่งึ ความพา ยแพท ่ีรวี ิแอรไ ดร บั เปนทุกขอยูนั้นบางทีอาจจะเปนขอผูกมัดอันจําเปนในการกระตุนให เกิดชัยชนะท่ีมัน่ คง เพราะสิง่ ท่สี ําคญั กค็ อื การเคลือ่ นไหวกา วไปขา งหนา และทาํ ตอ ไป ในหานาทสี ถานวี ทิ ยุจะสง สญั ญาณออกมายงั สนามบนิ และเหนือขน้ึ ไปหนึ่งหม่นื ไมล ชีพจรที่ รุกเรงของชวี ติ ก็จะผานคลายปญหาไดท กุ ประการ โนต ออรแ กนลกึ ๆ กําลังหล่งั ไหลออกมา – เครือ่ งบนิ และรีวิแอรก็กลับไปยงั งานของเขา เดินชา ๆ ผา นพวกเลขานุการท่ีกลัวสายตาถมึงทึงของเขา จนลาน รวี ิแอรผ ูย งิ่ ใหญ รีวแิ อรผ ูชนะ แบกรับภาระอนั หนักหนว งแหงชยั ชนะเอาไวตอ ไป