คนเลี้ยงม้า

เขียนโดย : จาง เสยี น เล้ียง แปลโดย : พริ ิยะ พนาสุวรรณ ๑ ซู หลิง่ จนุ ไมเ คยนกึ เลยวา จะไดพ บพอ อกี ขณะน้ี ซูกาํ ลงั สนทนากับพอ ในหอ งพักทต่ี กแตงอยา งงโออา บนชัน้ เจ็ดของโรงแรม ท่สี งา งาม ทน่ี ี่ นอกหนา ตางออกไปมแี ตแ ผนฟา สนี ํา้ เงิน ประดับดว ยจุดขาวของกอ นเมฆที่ ลอยละลอ งอยูไมก ่ีกอ น แตท โ่ี นน ไกลออกไปในไรของเขาบนทีร่ าบสงู ทวิ ทัศนแ ตกตา งจาก ท่ีน่โี ดยสิน้ เชิง... มีแตสเี ขียวและสเี หลอื งของทองทงุ กวางใหญเ ปน แถบ ๆ ยาวสุดสายตา ขณะท่นี ่ังอยใู นหอ งน้ี จมอยใู นกลมุ ควนั จากกลองยาสูบของพอ ซ่ึงดคู ลา ยกับหมอก เขารสู ึกเหมือนกบั ไดบินสงู ขนึ้ ไปทุกขณะ จนกระท่งั อยูเหนือกอ นเมฆ และทุกสิ่งทอี่ ยูต อ หนา กลายเปน ภาพหลอนทเี่ ขาไมเขา ใจ ทวา กล่นิ ยาเสนของพอ ซงึ่ คลายกับกลิน่ กาแฟ ยาเสนตรา อินเดยี นแดงที่เขารูจกั มาต้ังแตส มยั เปน เดก็ พิสจู นวาเขามไิ ดอยูใ นอาณาจักรของเทพนิยายบน ทองฟา แตกาํ ลังอยใู นโลกแหง ความจรงิ “ทแ่ี ลว มา... กใ็ หมนั แลว ไปเถอะ” พอพูดพรอมกบั โบกมอื แมจ ะเรียนสาํ เร็จจากฮา วารดในทศวรรษที่ ๓๐ กต็ าม แตพ อ ยังรกั ษาบคุ ลิกสมยั ทีย่ ังเปน นกั ศกึ ษาไวได จนกระท่ัง เด๋ยี วน้ี ขณะน่งั ไขวหา งอยใู นโซฟาของหองชุดชัน้ เลศิ พอ กก็ ลา วตอ “ทันทีทพ่ี อ เหยยี บ แผน ดินใหญ พอ กไ็ ดเรยี นรศู พั ทก ารเมืองของยุคปจ จุบนั ที่วา “มองไปขา งหนา ... ดังน้ันลูกควร เตรียมตวั เดินทางไปตา งประเทศไดแลว ” ทันใดนน้ั เอง ซรู ูส กึ หดหูใ จขึ้นมาทนั ที สาเหตกุ ็เน่อื งมาจากเครือ่ งแตง กายของพอ และความหรหู ราของหองพกั เขาราํ พงึ ในใจ จรงิ อย.ู .. ทีม่ ันแลว กใ็ หม นั แลว กันไป... แตกจ็ ะ ลมื สิ่งตาง ๆ ทเ่ี กดิ ขึ้นไดอ ยางไร ในวนั หนึ่งของฤดใู บไมลว ง สามสิบปมาแลว... เปนวันซง่ึ คลายวนั นเี้ หลอื เกนิ ซกู าํ แผน กระดาษใบเลก็ ๆ ทแี่ มจดท่ีอยใู หไ วแนน ขณะเดนิ เสาะหาวิลลาแบบตะวันตกหลงั หนึง่ ซึง่ ตง้ั อยูบนถนนจอฟฟรี ในยานของชาวฝร่ังเศสในเมืองเซย่ี งไฮ ใบไมสเี หลอื งย่งิ ดูยิ่งเหยี่ ว หลงั จากฝนตก นาํ้ ฝนหยดจากใบพาราซอลซ่ึงยืนตน อยูนอกกําแพงบา นท่เี สรมิ ลวดหนามข้ึนไป ขางบนไมขาดสาย

หลังจากกดกร่งิ ประตวู ิลลาซง่ึ เปน เหลก็ สีเทาซ้ําแลว ซาํ้ เลาเปนเวลานาน จงึ มเี สียงถอด กลอน แลวคนเฝา ประตถู ึงไดโ ผลห นา ออกมา เขาเปน คนท่ีเคยเอาจดหมายไปสง ใหพอ บอ ย ๆ ดงั น้นั ทัง้ คูจ ึงจํากนั ได เด็กนอ ยถกู พาไปตามทางเดินซเี มนตร ะหวางตนไมท ่ีปลกู เปนแถวอยู ๒ ฟาก และอกี ไมนานก็มายืนอยใู นหอ งรบั แขกของบา น ๒ ชัน้ แนล ะ ตอนนนั้ พอ หนุม กวาน้ีมาก พอ สวมเสอื้ กัก๊ ผาขนสตั วส คี รมี กาํ ลงั สบู กลอ งยา เสน ยนื เทาศอกขา งหนึง่ บนขอบเตาผิง ศีรษะตก สว นโซฟาท่ตี ง้ั อยูหนาเตาผิง มผี ูหญงิ คนหนึง่ นงั่ อย.ู .. ผหู ญิงคนทแ่ี มของซแู ชง และ ดา ทุกวัน “นี่นะหรอื ลกู คณุ ” ซไู ดย ินเสยี งผูห ญิงคนน้นั เอยถามพอ “ชางเหมือนคุณเสยี จรงิ ... มานีซ่ ิหน”ู ซูเหลือบไปมองหลอ นแวบหน่งึ แตไมข ยับเขย้ือน ซนู กึ ภาพผหู ญงิ คนนั้นออกแลว... เขาจาํ ได.... หลอ นมนี ัยนตาวาวเปน ประกาย ริม ฝป ากทาลปิ สติกสแี ดงแปรด “มีอะไรหรือ” พอเงยหนา ขน้ึ ถาม “แมไ มสบาย... แมอ ยากใหพอ กลับบานเดีย๋ วน”ี้ “แมเรานะ ... ไมสบายอยูตลอดเวลาแหละ” พอ พึมพาํ ขยับตวั ถอยออกมาจากเตาผงิ แลว เริ่มเดินกลับไปกลบั มาบนพรมสเี ขียวสลับขาวเปน แถบ ๆ ซูจ อั งดอู าการของพอ พยายามขมนาํ้ ตามิใหไหลออกมา “บอกแมข องเราวา พอจะกลบั ไปเรว็ ๆ นีแ้ หละ” พอมาหยดุ ยนื พดู ตอหนา แมไดย ินประโยคนี้ซ้ําแลว ซ้าํ เลา ทางซกู ็รอู ยเู ต็มอกวาเชือ่ ไมไ ด อยางไรกต็ าม ซูพยายามอกี ครั้งดวยอาการสงบเสง่ียม “แมอ ยากใหพ อกลับบา นเด๋ียวนเี้ ลย” “ฉันร.ู .. ฉันรู” พอ พดู แคน ัน้ เอง แลววางมือบนไหลซู พรอมกับดนั เบา ๆ ใหเดนิ ไปยังประตูหอ ง “ลกู กลบั บานไปกอนนะ... เอารถพอ ไปเลย อกี สกั ครพู อจะตามไป หากอาการแมย ังไม ดขี ึ้น ลกู จงบอกใหแ มไ ปโรงพยาบาลทันท”ี เม่ือมาถึงหอ งโถงของบาน พอตบศีรษะของซเู บา ๆ ดวยความรักและหวงใยพรอมกับ พดู ตอ “หากลูกโตกวานี้อกี สกั หนอ ย ลูกจะรวู าแมเ รานะ เปน คนเอาใจยากเหลอื เกนิ แมชอบ... แมช อบ...”

ซเู งยหนา ขน้ึ ดู กเ็ หน็ ใบหนา พอ มีแววแหงความขมขืน่ ปรากฏอยอู ยา งชัดเจน เขารูส ึก สงสารพอมาก แตทนั ทที รี่ ถยนตทีเ่ ขานั่งอยูเคล่อื นไปตามถนนซึง่ ปกคลุมดว ยใบไมแ หงสีน้าํ ตาลดู ประดุจพรมในยานชาวฝรง่ั เศสของเมอื งเซยี่ งไฮ น้าํ ตาก็เร่ิมไหลเปนทางลงบนรอ งแกม ความรูสกึ นอยใจ สงสารตัวเองและความวา เหวประดงั กนั เขามา ซรู สู ึกวาไมมีใครอกี แลว นอกจากตวั เขาเอง คือคนท่นี าสงสาร ความจริง... เขาไดร ับความอบอนุ จากแมนอ ยมาก น้ิวของแมม เี วลาสมั ผัสหมากจอ ง มากกวา จะมาแตะตอ งเสนผมของเขา และก็เชนกนั เขาไมเ คยไดรับคําแนะนาํ หรอื การนําพา จากพอ เลย เมื่อไรท่ีพอ กลบั มาบาน พอ จะมที าทเี บื่อหนายและกังวลใจ แลวการทะเลาะกนั ระหวางพอ กบั แมท่ีไมม วี ันส้นิ สุดกจ็ ะเรม่ิ ตนอกี อยา งท่ีพอ พูดน่ันแหละ หากเขาจะโตกวาน้ีอีกสกั หนอ ยกค็ งจะเขาใจอะไรดขี นึ้ แตที่ จริง แมจะมอี ายเุ พยี ง ๑๑ ขวบ เขากพ็ อเขาใจทกุ สง่ิ ทกุ อยางโดยตลอด ส่ิงท่แี มต องการก็คือ ความรกั ความอบอนุ จากสามี ขณะเดียวกนั พอกต็ อ งการสลัด ภรรยาที่มอี ารมณร า ย ทง้ั พอ และแมไมต องการเขาเลย ซูรูดีวา เขาเปน เพียงผลผลติ ของการ สมรสแบบคลมุ ถุงชนระหวางนกั เรียนนอกซ่ึงเพิง่ เดินทางกลบั จากประเทศสหรัฐอเมรกิ ากับหญิง สาวจากครอบครัวคหบดีเจาของที่ดนิ น่นั เอง คืนน้ัน เปน เชน เดียวกบั คืนกอ น ๆ ... พอ ไมไ ดกลับบา น หลงั จากนั้นไมน าน ซกู ไ็ ด ยินขา ววา พอออกเดินทางไปจากประเทศจีนพรอ มกบั เมียนอย ตอ มาแมก เ็ สียชีวิตลงท่ี โรงพยาบาลของพวกเยอรมนั เปน เวลาเดยี วกนั กบั ทก่ี ารเปล่ยี นแปลงครั้งใหญเ กดิ ข้ึนบนแผนดิน เดยี๋ วนี้ หลังจากเวลาผา นไป ๓๐ ป พอ หวนกลับมาพรอมกับเรยี กรอ งใหเขาเดินทาง ไปอยูตา งประเทศดวย ท้งั หมดน้ีดคู อนขา งจะลึกลบั และไมส มเหตสุ มผลเลย ซูแ ทบจะไมเ ชอื่ ตัวเองวา พอแท ๆ ของเขากาํ ลังนง่ั อยตู รงหนา และกเ็ กอื บจะไมเชื่อเชน กนั วา เปน ตัวของเขา เองท่นี ง่ั ตรงขาม เม่ือมิสโซง เลขานกุ ารณิ ีของพอเปดประตูหอ งแตงตวั ซูเ หลือบไปเหน็ กระเปาเดินทาง หลายใบ แตละใบมีปา ยชื่อโรงแรมหลากสตี ดิ เต็มไปหมด มโี รงแรมในลอสแองเจสสิ โตเกียว บางกอก และฮองกง รวมทั้งปา ยของสายการบินหลายหลายบริษทั ดวยกัน ดูเหมือนวากระเปา เหลานน้ั จะรวมเอาโลกทัง้ โลกมาเกบ็ ไวในหองแตง ตัวเล็ก ๆ แตส ําหรับ ซู หลง่ิ จนุ การที่จะเดินทางจากไรป ศสุ ัตวมาถงึ ที่นีไ่ ดน นั้ หมายถงึ การ เดินทางโดยรถประจาํ ทาง และรถไฟ เปนเวลาถึง ๒ วนั เต็ม ๆ หลังจากที่ไดรับแจง ลวงหนา เพียง ๓ วัน กระเปาหนังเทียมสีเทาของเขาท่วี างอยบู นโซฟา ซงึ่ นบั วาทันสมยั ทสี่ ดุ สาํ หรับ ชาวบานในยา นไรป ศุสัตวด ูบบุ บี้นา สงสาร เมอ่ื เทยี บกับหองท่ีโออ า บนกระเปา มีถงุ ไนลอนถัก ซง่ึ บรรจุแปรงสฟี น ผา เช็ดตัว และไขตม อีก ๒ – ๓ ฟองซึง่ เขากนิ ไมห มดระหวา งการเดนิ ทาง ไขต มท่ีแตกและแหง ซ่งึ ดูเหมอื นจะมาอยูผ ิดท่ที ําใหซูน ึกถงึ คืนกอ นวนั ทเ่ี ขาจะเดินทางมา ซวิ จ้ือ – เมยี ของเขาคะยัน้ คะยอใหเขาเอาไขตม มาอกี เพอื่ จะไดฝ ากพอดว ย คดิ ถงึ ตอนน้ี ซู ชวยไมไ ดทจ่ี ะย้มิ ใหก บั ตนเองอยา งขมขืน่ เมือ่ วานซืน ซิวจอื้ ด้อื ดงึ ท่ีจะพาซิวซ่ิวลกู สาววยั ๕ ขวบมาสงเขาที่สถานีรถประจาํ ทาง ดว ยเปน ครั้งแรกที่เขาเดนิ ทางจากไรปศสุ ัตว หลังจากทไี่ ดแ ตง งานมา และการเดินทางคร้ังน้ี นบั เปน โอกาสยง่ิ ใหญสําหรับครอบครวั เล็ก ๆ ของเขา “พอ ... ปก กิ่งอยูไ หน” ซวิ ซิ่วถาม

“มนั อยูทางทศิ ตะวนั ออกเฉยี งเหนอื ของจังหวดั เรา” “ปกก่ิงใหญก วาตัวจังหวดั ของเราไหม” “ใช. .. แนนอน” “ปกกงิ่ มดี อกผเี สอ้ื ไหม” “ไม. .. ท่ีปก ก่ิงไมมีดอกไมช นิดนหี้ รอก” “แลวมมี ะกอกปาไหม” ลูกสาวถามอกี “โอ... ไมม ีหรอก ทน่ี ัน่ ไมม ีผลไมปา หรอก” “แยจ ังเลย” ซวิ ซ่วิ ถอนหายใจยาวอยา งผใู หญ เด็กหญิงซึ่งกําลังใชม อื ทัง้ สองเทาคาง ไวม ีสหี นาผดิ หวงั สําหรับเธอแลว ทีด่ ี ๆ ทกุ แหงควรมที ัง้ ดอกผีเสอ้ื และมะกอกปา “เดก็ ท่มึ ” ผูเฒาจา วคนขบั รถมา หยอก “ปกกง่ิ ใหญโตมาก แตค ราวน้พี อของเจาอาจ ไปไกลมาก... อาจเดนิ ทางไปตางประเทศพรอมกบั คุณปขู องเจา กไ็ ด... จรงิ หรอื เปลา ... ครูซ”ู ซิวจอื้ ซึง่ นง่ั หอตวั อยหู ลงั คนขับ ยม้ิ ใหสามอี ยา งออ นหวาน แตไมพ ูดอะไร รถมาโขยกเขยกไปตามถนนดนิ ดา นเหนอื ของถนนเปน ไรซ ่ึงไดร บั การดแู ลอยา งดี ฝง ดา นใตของถนนเปน ทงุ หญาเล้ียงสัตวท ่กี วา งใหญไพศาล ครอบคลุมเนอื้ ทีจ่ นหายเขาไปใน หมอกยามเชา ... คลุมไปถึงบรเิ วณที่เขาเคยนํามา ไปเลี้ยง ทแี่ หงน้ีมีแมเหล็กอยใู นตัวมันเอง เม่ือมองดทู ุง หญา หรือตน ไมต นใดตนหน่ึงจะทําใหเ ขาระลึกถึงความหลังไดอยา งไมมีท่ีส้ินสุด โดยเฉพาะอยา งย่ิงในเชา วันน้ี ทุงหญาดมู ีเสนหมากกวาเดมิ ซู รูวา มตี นมะกอกปาอยทู ่ไี หน เขากระโดดลงมาจากรถมา ว่งิ หายไปครหู น่งึ แลว กลับมาพรอมกบั ผลไมส ดสําหรบั ทกุ คน มะกอกปา เปน ผลไมท่ขี นึ้ เฉพาะในแถบตะวันตกเฉียง เหนือเทา นัน้ มรี สหวาน ๆ ฝาด ๆ เขาเคยกินเปน ประจาํ ในคราวเกิดวกิ ฤตการณอาหารใน ทศวรรษที่ ๖๐ และเปน เวลานานเหลอื เกนิ ที่เขาไมไ ดล มิ้ รสมันอกี พอมากินอีกที เขารูส กึ เสยี ดายโอกาสท่ผี า นมา มินาเลา... ซิวซวิ่ ถงึ ไดถ ามวามมี ะกอกปา ในปก ก่งิ หรือไม “คุณปคู งจะไมเคยกินหรอก” ซวิ จือ้ พดู ย้ิม ๆ แลวถม เมลด็ ทิ้ง คงเปน ครั้งเดียวทห่ี ลอ นพยายามนกึ วาดภาพบิดาของสามี ความจริงแลวไมย ากเลยท่จี ะนึกวาดภาพ เพราะพอกับลกู เหมอื นกันมาก ถาซวิ จือ้ จะ พบพอของเขาทไ่ี หนสกั แหงแลว หลอ นจะตองรูจักทันที ทั้งพอ และลูกมีตาเล็กและเรยี วยาว สนั จมกู เปน เสนตรง รมิ ฝป ากหนา แมกริ ยิ าทา ทางกเ็ หมือนกนั มาก ซ่งึ แสดงวาเปน สายเลอื ด เดยี วกัน พอ น้ันดูจะไมสมกับวยั ที่แทจ รงิ แทนทจ่ี ะมีรา งกายซบู ซีดไมแขง็ แรง แตผิวเน้อื กลับ คลา้ํ เชน เดียวกบั ลูกชาย ซง่ึ เปนผลจากการอาบแดดแถวชายทะเลในลอสแองเจลิสและฮอ งกง พอ ยงั สนใจในรปู รางและสัดสว นของตนเองมาก ถึงแมว าผมจะเปนสีเทาแลว แตก ็ไดร บั การตัด แตงอยางเรียบรอย เลบ็ มอื กไ็ ดร ับการดแู ลอยา งสวยงาม ท้ัง ๆ ท่ีหลังมือเรมิ่ ตกกระบางแลว มกี ลองยาเสนยหี่ อ ๓ บี ถุงยาเสน หนงั แกะโมร็อกโคแท ไฟแซกทองคํา และเข็ม กลัดเนคไทเพชร วางเรยี งรายอยรู อบ ๆ ถว ยกาแฟทหี่ รหู ราอยบู นโตะ... คงจะเปน ไปไมไดท ี่ พอ จะชอบกนิ มะกอกปา

๒ “โอ แปลกเหลือเกนิ ที่ไดย ินเพลงใหมลาสดุ ทน่ี ”ี่ มสิ โซง อทุ านเปน ภาษาจีนชัดถอ ยชัดคํา หลอนเปน คนสูงโปรงสมสวน ผมสีดาํ ยาว สลวยถูกรวบไวด วยริบบิน้ ผา ซาตีนสีแดง และมนี า้ํ หอมกลนิ่ มะลทิ นี่ มุ นวลคลงุ อยรู อบตวั “ทา นผูอํานวยการซูค ะ ชาวปกกิ่งนีค่ ุนเคยกับการเตนดิสโกมากทเี ดยี ว ดเู หมอื นจะ คล่ังไคลก ารเตน แบบนย้ี ง่ิ กวา ชาวฮองกงเสียอีก ดฉิ ันคดิ วา พวกเขาเปน คนทันสมยั แลวเดยี๋ วน”้ี “แนน อน... มันยากมากทจี่ ะตอ สกู บั ความรสู กึ อยากสนกุ สนาน” ผอู าํ นวยการซยู ้ิมราว กบั เปน นกั ปราชญ “พวกเขาไมไดค ิดวา ตนเองเปน คนงุมงามโบราณอีกแลว ” เมื่อรับประทานอาหารค่ําเรยี บรอย พอ และมิสโซง กพ็ าเขาไปยงั หอ งเตน รํา ซูไมเ คย คดิ มากอนวาจะมสี ถานทแ่ี บบนใี้ นปกกง่ิ เมอ่ื สมยั เขาเปนเด็ก พอ และแมเคยพาไปโรงเตนราํ มี ชื่อหลายแหงในเซีย่ งไฮ ดเู หมอื นชอื่ “ด.ี ดี.เอส” “พาราเมาต” “ไนตคลับฝร่งั เศส” และอื่น ๆ ดูอยา งกบั เขาไดก ลบั ไปยังสถานที่ทเ่ี คยหลอกหลอนอีก ผูค นมากหนาหลายตาทเี่ ดนิ พลกุ พลานคลา ยปศ าจลอ งลอยอยใู นแสงไฟขมุกขมัว ทาํ ใหรูสกึ อดึ อดั ขน้ึ ทนั ที ประหนึ่งคนท่ี ถกู ลากไปบนเวทกี ารแสดง แตไมส ามารถจําบทบาทของตวั เองได ภาพทเ่ี หน็ ในหอ งอาหารโรงแรมเม่อื สักครูกเ็ ชน กนั ภาพอาหารมากมายที่คนกินกันนิด ๆ หนอย ๆ แลว ท้ิงเหลือไวเ ตม็ จาน ยง่ิ ทําใหเ ขารสู กึ สะอิดสะเอียนยิ่งขึน้ ทไี่ รป ศสุ ตั ว เมื่อผูคน ไปกนิ อาหารในภตั ตาคารของรัฐประจาํ จงั หวดั พวกเขาจะเอาอาหารทเ่ี หลอื ใสก ลองกลับบาน เกบ็ ไวกินวนั ตอ ไป ทันใดกม็ เี สยี งดนตรีดงั ข้ึนในหองเตน ราํ ใหญ นกั เตนรําหลายคพู ากนั ออกไปวาด ลวดลายสุดฝเทา แทนที่จะคลองแขนเขาไวดวยกนั พวกเขาตางกโ็ ยกตวั ไปขางหนา แลว แอนมาขางหลังย่วั เยากันอยางกับไกช น ดูเหมอื นเปนวิธที ี่พวกเขาใชข จดั พลงั งานสวนเกิน ทาํ ใหซ นู ึกถึงชาวนาตนี เปลาทก่ี าํ ลงั ทาํ งานหนกั ในทุงนา พวกเขาจะตวดั แขนไปทางซายที ทางขวาที กมตัวตํา่ ลงไปขางหนา เพื่อเกีย่ วขา ว บางทจี ะตะโกนดวยเสียงแหบ ๆ เพือ่ เรยี ก เพ่อื นชาวนาอกี คนหนึ่ง ซ่งึ ยนื หาบถังอยูแ ตไ กล “นํ้า... น้าํ ... นํา้ ...” มันจะเปน อยางไรหนอ... หากเขามีโอกาสนอนลงใตร ม เงาไม ใกลก บั คลองชลประทานท่ีเตม็ ดวยนํ้าขุน ๆ สูดเอากล่ินฟาง เขา เต็มปอด แลว ผงึ่ ตวั เองในสายลม “เตน รําไหม... คุณซู” เสียงมิสโซงทย่ี ืนติดกันถาม ทาํ ใหตอ งสลดั ความฝน ออกไป เขาเอยี้ วตวั มาดู ก็เห็นวาหลอ นเองก็เชน กนั ... นัยนตาวาวเปน ประกายและวาดรมิ ฝป ากดวยลปิ สตกิ สีแดงแปรด “เออ... อา... ไม... ไม... ผมเตน รําไมเ ปน” เขาตอบตะกกุ ตะกักคลา ยคนไมม ีสติ เขา เลย้ี งมา ได ไถนาได เก่ียวขาวได. .. แลวทําไมจงึ ตองมาเตนราํ แบบนด้ี วย “นี่... อยาทาํ ใหเขาเปน จุดเดน ซิ” พอปรามมสิ โซง “ประเดย๋ี วผูจัดการหวงั จะมาพา คณุ ออกไปเตนเอง” ชายหนมุ รูปหลอ ในชุดสากลสีเทาเดินตรงมาหาพวกเขา แลว หลงั จากทโ่ี คง อยา งสภุ าพ ใหม ิสโซง ทั้งคูพากนั ออกไปยงั ฟลอรเ ตน ราํ “เธอยงั คดิ ถงึ เรื่องอะไรอยูอกี ” พอถามกอ นจุดกลองยาเสน แนนอน... เธอรูอะไรดีกวา พอ ตอนนน้ี ะการขอวีซางายมาก แตต อไปภายหนา ไมม ใี ครรูว าอะไรจะเกดิ ขนึ้ ” “มีบางสง่ิ ทน่ี ่ี ทีท่ ําใหผมไปไมไ ด” ซหู นั มาประสานสายตา

“รวมทั้งประสบการณท ี่ขมขน่ื ทงั้ หมดน่นั ดวยหรอื ” พอ ถามดวยนา้ํ เสียงราบเรยี บ “ใช. .. แนนอน... เพราะสง่ิ ทั้งหลายเหลา นน้ั และความสุขครั้งนม้ี คี ุณคา มากมายทีเดยี ว สาํ หรับเรา” พอ ยกั ไหลแ ลวมองหนาลูกชายอยางงง ๆ ซรู สู กึ หอ เหย่ี วขึ้นมาอีกทันที วนิ าทีนัน้ เองเขากร็ ูวาโลกของพอเปนอีกโลกหนึ่งท่ีเขาไม รจู ักและไมเขาใจ รูปรางหนา ตาทเ่ี หมอื นกันไมส ามารถขจัดความแตกตางในความนกึ คดิ ของ เขาทัง้ สองได ท้งั คูจอ งตากนั ดวยสายตาแตกตางไปคนละแบบ ไมม ีใครสามารถมองเห็นความรูสึกใน ใจของซ่งึ กนั และกนั ได “เปนเพราะ... เพราะเธอยังอาฆาตพออยอู ีกหรอื ” พอ กม หนา พดู เสยี งคอย ๆ “ไม. .. ไมใ ชอ ยางนน้ั ” ผูเปนลูกพดู พรอ มกบั โบกมอื ไปมา “กอ็ ยา งทพี่ อพดู น่ัน แหละ... ทีแ่ ลว กแ็ ลวกันไป... มนั เปน อกี เหตหุ น่งึ ตางหาก ไมเกีย่ วกนั เลย” มาถึงตอนน้ี ดนตรีเปล่ยี นไป แสงไฟในหอ งดเู หมอื นจะหรลี่ งไปกวาเดมิ และซูไม สามารถมองเหน็ วา ใครเปน ใครในฟลอรเตน รําตอ ไปอีก “จรงิ อยู. .. อะไรท่เี ปน อดตี ก็คอื อดตี อยา งไรก็ตาม ความขมข่ืนกจ็ ะยงั มอี ยู หากเรา คดิ ถึงมัน” พอ ถอนหายใจแลวกลาวตอ “แตพ อ คดิ ถึงเธอมาก... และเด๋ียวน.้ี ..” “ใช... ผมเชือ่ พอ” ซตู อบ เสยี งดนตรเี ปล่ยี นไปเปน เพลงเยน็ ๆ ทําใหเกดิ บรรยากาศที่ เศรา ใจ “และบางครั้งผมก็คิดถงึ พอ ดว ย” “จรงิ หรอื ” พอยอ นถาม จริง... เขาเคยคิดถึงพอ ซยู งั จาํ คนื หน่งึ ของฤดูใบไมรวงเมือ่ ๒๐ ปกอนไดอ ยางดี แสงจันทรสาดสอ งผานหลงั คากระตอ บทเ่ี ปน รโู หวเ พราะพายุฝนลงมาบนบรรดาคนเลีย้ ง มาท่สี วมเสอื้ ผา ขาดกะรุงกะรงิ่ กลมุ หนง่ึ ซง่ึ กาํ ลังนอนหลบั พกั ผอ นอยกู บั พน้ื ทนี่ อนอยูติดฝา กระทอ มดา นหนึ่งคอื ซู หล่ิง จุน เขาตัวส่ันไปดว ยความหนาวเหนบ็ จนกระทงั่ ทนนอนบนกอง ฟางที่เปยกช้นื ตอ ไปไมไ หว เขาลกุ ข้ึนแลวเดินออกไปขางนอก... นอกกระทอ มมีพ้นื แผนดนิ ที่ เปนโคลน สะทอ นแสงจนั ทรระยบิ ระยบั ประหนง่ึ เศษแกว แตกกระจัดกระจายเต็มไปหมด มี หลมุ โคลนอยทู ั่วไป และมกี ลิน่ สาบในอากาศดว ย... ในทส่ี ดุ เขากพ็ บคอกสัตว มา ฬอ และลา ตางพากนั ยนื เค้ียวหญา แหง อยูเงียบ ๆ ... เขาพบรางหญา วางอยรู างหนง่ึ จึงรีบปน ขึน้ ไปนอน ทันที ภายในคอกมา มแี สงสลวั ๆ ที่เกิดจากแสงจนั ทรสะทอนฝาผนังดินดา นหนึ่ง สัตวแตละ ตวั ยืนกมหวั อยเู หนอื รางหญาคลา ยกบั วา กําลังแสดงคารวะตอดวงจนั ทร เขารสู กึ รนั ทดใจ อยางย่ิง บรรยากาศตอนน้นั เปนเหมือนสัญญาลกั ษณแ สดงความโดดเดี่ยวอา งวางของเขา ผูคนพากันละทงิ้ เขาไปหมด เขาถูกผลักดันใหม าสมาคมกบั มา และววั ควาย เขารองไหอยา งเจบ็ ปวด นอนงอตวั อยใู นรางหญา ซูจาํ ไดวา ตลอดชวี ติ ที่ผา นมา เขา ไดพ ยายามท่จี ะปอ งกันและชว ยตัวเองใหพ น จากความกดดันจากทกุ ทศิ ทาง แรกสุดผูบังเกดิ เกลา ละท้งิ เขา หลังจากนัน้ แมกเ็ สยี ชวี ิต ลุงฮบุ สมบตั ิแมไ ปหมด ปลอ ยใหเขาอยูต ามลําพงั ซู จําเปนตองยา ยเขาไปอยใู นพอพกั ของโรงเรยี น พรอ ม ๆ กบั ตอ งใชท นุ การศกึ ษาของรัฐบาล โรงเรยี นเปนผูเ ลี้ยงดใู หเ ขาเติบโตข้นึ มา

มนั เปนชว งเวลาทสี่ ดใสในทศวรรษท่ี ๕๐ แมวาเขาจะเปน คนคอ นขา งเงยี บขรมึ และ ละเอียดออน อนั เปน ผลของชีวติ วัยเดก็ แตซกู ค็ อย ๆ ถูกดูดซมึ เขา ไปเปนสวนหน่งึ ของการใช ชวี ิตรวมกนั เขาชางคิดชา งฝนเชน เดียวกบั นกั ศกึ ษาวัยรนุ คนอนื่ ๆ หลงั จากเรียนสําเรจ็ ไมนาน ความฝนของเขากเ็ ปน จริง เขาเริม่ มโี อกาสสวมเครอื่ งแบบ สีนาํ้ เงิน หอบสมดุ หนงั สอื ไวใ นออมแขน และพกชอลค เขยี นกระดานแลว ทําหนา ทคี่ รูชัน้ ประถม ตง้ั แตน ้นั มา เขามเี สนทางชวี ติ ใหม... เสนทางชีวติ ของเขาเอง หลงั จากนั้นไมนาน ผนู าํ ของโรงเรยี นจาํ เปน ตองทาํ บญั ชีรายชอ่ื ฝา ยขวา แลว สง ให ผูบ ังคบั บญั ชาใหเต็มตามจํานวนทกี่ ําหนดมาให และชอื่ ของซูกเ็ ลยถกู บรรจุลงไปในบญั ชคี น ประเภทนน้ั เชน เดยี วกับชอ่ื พอ ของเขา ในอดตี พวกนายทุนละท้ิงเขาไป ยกแตเพยี งสมบัติทเ่ี อาไปไมไดให และในขณะน้คี น อีกพวกหน่งึ กข็ ับไลไสสง เขา... ตราหนาวา เขาเปนฝา ยขวา ในท่สี ดุ เขากถ็ กู ทอดทิ้งโดยทุก คน... ทกุ ฝาย แลวถกู สง มาทไี่ รป ศุสตั วแ หงน้ี เพื่ออบรมใหมโดยการใชแ รงงาน มา ตวั หนงึ่ กนิ หญาอิ่มแลว เดินเลาะมาตามรางหญา ตรงมาหาเขา มนั มาหยดุ ยนื อยู ใกลมาก แลว ยน่ื คอมาจนเขารูสึกรอ นจากลมหายใจของมนั ซลู มื ตาขึน้ กเ็ ห็นหวั มา สีนา้ํ ตาล กาํ ลังเค้ยี วหญา แหง อยตู อหนา มันเริ่มรูวา เขานอนอยตู รงนนั้ แตแทนทีจ่ ะต่ืนตกใจ มันกลับยนื่ คอใกลเ ขามาอกี แลว ใชป ลายจมกู เปย ก ๆ มาดมหนา เขา การกระทําของสัตวเ ลีย้ งทาํ ใหเขา ยิง่ เศราใจหนกั ไปกวา เดิม เขากอดคอเจามาสีนาํ้ ตาลไวแ ลวรอ งไหเ ปน วรรคเปนเวร นํ้าตาของ เขาไหลลงบนคอมาจนเปยกชมุ เขาคอ ย ๆ ยนั กายขน้ึ คุกเขาบนรางหญา ใชม อื ทงั้ สองกวาด เอาเศษขา วเปลือกมากองรวมกันไวต อหนาเจา เพื่อนยาก ... แลว พอ... พอ อยทู ี่ไหนละ ... ตอนนน้ั

๓ ในทีส่ ุด พอ กก็ ลับมาแลว ไมใ ชค วามฝน พอ นอนหลับสบายอยอู กี หอง สวนซขู ณะทีน่ อนอยบู นทน่ี อนสปริงออ น นุม เขาคิดถงึ ความแตกตา งของที่นอนซ่ึงนอนอยขู ณะนี้กับรางหญา ที่แข็งกระดาง แสงจันทรส องลอดหนา ตางเขา มาครอบคลมุ เนอื้ ทบี่ างสว นของพรม โซฟาและผาคลุม เตยี ง และทา มกลางแสงจันทรสีนวลนัน้ ประสบการณตาง ๆ ท่ีเกดิ ขนึ้ ตอนกลางวันหวนกลบั มา หาอกี คร้งั มันลอยข้นึ เหนอื ความคิดอ่นื ๆ ครง้ั แลว ครั้งเลา ปรากฏใหเ หน็ เดน ชัด ซรู ูว าเขาไม สามารถปรบั ตวั เขากบั ส่งิ ตาง ๆ ที่นี่ไดเลย พอ กลับมาแลว กจ็ ริง แตตา งก็กลายเปนคนแปลก หนา การกลับมาของพอทําไดก็เพียงคยุ เขยี่ เอาความหลังเกา ๆ ที่ขมข่ืนขนึ้ มา เพ่อื รบกวน ความสงบในใจเขาเทานัน้ แมจะเปน ฤดใู บไมร วง แตดูเหมือนวา อากาศภายในหองยงั รอนอยู เขาสลดั ผา หม ขน สตั วท ี่คลุมตวั ออกไป ขยบั ขน้ึ ไปนัง่ พงิ พนกั หัวเตียง แลวเปดไปท่ตี ั้งอยบู นโตะขางเตียง เขา นอนน่งิ ไมก ระดกุ กระดิก ขณะใชสายตากวาดไปสงั เกตสิง่ ตาง ๆ ในหอ งอยา งพินิจพจิ ารณา จนกระท่ังเหลือบเห็นรางกายของตนเอง ขณะซสู ํารวจแขนทเี่ ต็มไปดว ยกลามเน้ือเปน มดั ๆ เสน เลือดทีน่ อ ง เทาใหญทงั้ สอง ขาง อุง มือและสน เทา สากแข็งกระดา ง เขานึกถงึ คาํ สนทนากับพอ เมอ่ื ตอนบาย พออนญุ าตใหม สิ โซง ไปทําธรุ ะสวนตวั ของหลอนได หลงั จากพวกเขาดม่ื กาแฟเสรจ็ แลว เรมิ่ เลา ใหเ ขาฟง ถงึ ความกาวหนาของบริษทั ที่พอ เปน เจา ของ... เลา ถึงนองชายตา งมารดา ของเขา ซ่งึ พอบอกวาไมมคี วามสามารถ และถงึ ความปรารถนาของพอท่จี ะกลับมายงั มาตุภมู ิ “...แลว ถา หากเธอจะไปชว ยพอ...พอก็คิดวา น่นั เปน รางวลั อยา งหนงึ่ ” พอพูดพรอ มกบั ยม้ิ “สงิ่ ทเ่ี กิดขึ้นเมื่อ ๓๐ ปก อนทําใหพอ เสยี ใจอยา งยิง่ พอรวู าท่นี ีเ่ ราเนน เร่อื งถิ่นกาํ เนิด มาก และชวี ิตเธอก็คงจะไมไ ดผ า นมาอยา งสะดวกสบาย บางครั้งพอเคยคดิ วา เธอคงจะตายไป แลว ดวยซาํ้ แตพ อ กห็ วงเธอตลอดเวลา บางคร้ังยงั นกึ ถงึ เธอในลกั ษณะทย่ี ังเปน ทารกนอนอยู ในออ มแขนของพเี่ ล้ียงในวันทค่ี ณุ ปเู ล้ยี งใหญท ่ีนานจงิ พอ จาํ ไดชดั เจน ดูคลา ยกับเหตกุ ารณ นัน้ เพง่ิ จะเกดิ ขนึ้ เมอ่ื วานนเ้ี อง วนั นัน้ มแี ขกเหรื่อมาจากเซ่ียงไฮเ ยอะแยะเลย เธอรูไ หม... เธอ เปนหลานชายคนแรกของครอบครัว...” เด๋ยี วนี้ ภายใตแ สงสวางจากโปะไฟสีเขยี วขางเตียง ซรู ูสึกประหลาดขน้ึ มาทันที เขา จอ งดูรางกายทีแ่ ขง็ แรงของตวั เอง ขณะเร่อื งราวสมยั เดก็ ซึ่งพอ เพงิ่ จะเลา ใหฟง เปนครั้งแรกยงั กองอยูในหู ทาํ ใหเ ขาตองเปรียบเทยี บชวี ติ ในวยั นน้ั กบั ปจ จุบนั ซเู ร่ิมคน พบขอ แตกตางทีแ่ ทจ ริงระหวางพอกับเขา... เดก็ ชายคนหนึ่งซึ่งถอื วาเปน ผูสบื สกลุ ของครอบครัวทีเ่ กาแกร ํ่ารวยและเปนทีย่ อมรบั ของสงั คมเมืองเซ่ียงไฮ ไดกลายเปน กรรมกร ผูใ ชแรงงาน แตสง่ิ ท่ผี สมผสานเขาไปในระหวางการเปล่ียนแปลงนนั้ ก็คอื ความขมขน่ื และ ความช่นื ชมกับผลของการทํางานหนัก เนือ่ งจากซูเปนบคุ คลไรบา น เขาจึงถกู จดั ใหทาํ งานเปน คนเล้ียงมา หลังจากผา นการ อบรมโดยการใชแรงงานแลว ตอนเชา ขณะอาทิตยเ ริม่ ทอแสงเหนือแมกไมแ ละหยาดนํา้ คางที่ยงั เกาะอยบู นใบหญา สะทอนแสงเปนประกายระยิบระยับ ซูจ ะไปเปดประตคู อกสตั ว บรรดามาและวัวควายจะพากันวงิ่ ออกมา มุงหนาสทู ุง หญา นกคุมและไกปา จะพากนั บนิ หนจี ากพงหญา สง เสยี งรอ งตกใจ พวก

นกจะกระพอื ปก อยา งรวดเร็ว บินตรงไปสทู ิวไมท่ีมองเหน็ อยลู บิ ๆ ประดุจลกู ศร เขาเอง กระโดดข้นึ หลังมาแลวควบออกไปตามเสนทางเกาแก ประหน่งึ กระโจนสอู อ มอกของธรรมชาติ บางคร้ัง ขณะนอนบนเนนิ ดนิ คนเลีย้ งมา หนมุ เคยมองขึ้นไปบนทอ งฟา จอ งดูปุยเมฆสี ขาวประดุจหมิ ะซ่งึ เปลยี่ นรูปรา งไปเรือ่ ย ๆ.. คลา ยชีวติ ของตนเอง กระแสลมจะโชยมาลบู ไล ทกุ สว นของรา งกาย เขารูสึกสบายเพราะสายลมสดชื่นกบั กล่ินเหง่ือมาและกล่ินเหงอ่ื ตัวเอง ซึ่งทําใหร สู กึ วา ชีวติ เคล้มิ ฝน ไปอยางมคี วามสขุ ขณะที่รางกายละลายไปกบั สายลมของปา ใหญ. .. แมเขาจะเปนคน แตความเปน คนก็ไดส ญู ไปกบั ธรรมชาติเสยี แลว ผลก็คอื ความ ทอแทท มี่ ีอยูใ นใจหายไปหมดสิ้น ความโศกเศรา ความขมข่ืนในโชครายถูกความรักชีวติ และ ความรกั ธรรมชาติเขามาแทนท่เี สยี หมด พอตกเทย่ี ง มา แตละตัวจะกนิ อ่ิม พากันเดินเรียงแถวออกมาจากพงหญา ขา งบึงใหญ บางตวั ก็สะบัดคอไปมา บา งตวัดหางไลฝ ูงริ้นและเหลอื บทบี่ นิ มาตอม พวกมนั จะพากันยนื เปน กลมุ ใกล ๆ แลวจองดูเขาดวยสายตาออนโยน บางครัง้ หมายเลข ๗ ซึง่ เปนมา สขี าวจะเดนิ วนเวียนรอบ ๆ เพ่ือนฝงู แลวหยอกลอกับมา พกิ ารหมายเลข ๑๐๐ แตตวั ทีถ่ กู หยอกกไ็ มยอม แพ มันจะหันหลังและเตะตอบเบา ๆ ดวยขาขางพกิ ารนัน้ หมายเลข ๗ จะรบี หลบอยา งรวดเรว็ แลววง่ิ วนไปรอบ ๆ ฝูง ชูคอสูงขึ้นไปในอากาศ หยดนํา้ สขี าวกระจายวอนไปทุกทศิ เมือ่ เหน็ เชน นั้น ซูจะหยบิ แสย าวข้ึนมาถือ แลวตะโกนใสพวกมา อยางดดุ นั พวกมันจะ พากนั ชันใบหูขน้ึ ตรง แลวทง้ั หมดจะหันไปจอ งตวั กอ กวน ในทสี่ ดุ ทุกอยา งก็จะสงบ คลาย กบั พวกนกั เรยี นซน ๆ ท่ถี กู ดุ หมายเลข ๗ จะไปยนื แชนํา้ ซึง่ ลึกแคเ ขา เพือ่ ผอ นคลายความตงึ เครียดของกลา มเน้อื สง่ิ ที่สมั ผสั สายตาของคนเล้ียงมา นี้ ทาํ ใหค ดิ วาเขามชี ีวิตอยทู า มกลางฝูง สัตวและคลา ยกับวาตัวเองเปนเจาชายในเทพนยิ ายซึง่ รายลอ มไปดว ยวญิ ญาณจาํ นวนมาก ภายใตแ สงแดดทแ่ี ผดเผาลงมาไมป รานี เงาเมฆจะเคลอื่ นไปชา ๆ ตามเชงิ เขาทตี่ ั้งอยู ไกลลบิ นกเปดนํา้ เริม่ รอ งเสียงดงั เม่ืออูณหภมู ขิ องนา้ํ ในบงึ สงู ขึ้น บรเิ วณนี้ไมเพียงกวา งใหญ ไพศาล แตยังสวยงามดว ย และทนี่ ี่เอง... ท่คี ําวา “มาตุภมู ”ิ ... ซ่งึ แมจ ะเปน แคนามธรรม ก็ อธิบายออกมาใหเขา ใจไดชัดเจน คนเลีย้ งมา หนมุ พอใจแลว และความรสู กึ สงบก็บังเกดิ ขึน้ ใน ใจ ถงึ ชีวติ จะผา นอะไรตอ มิอะไรมามากมาย...มนั กย็ งั เปนสงิ่ สวยงามท่ีสดุ ทงั้ ธรรมชาติ และการ ออกแรงทาํ งานสอนเขาในส่งิ ทไ่ี มส ามารถเรียนรูไดจ ากหอ งเรยี น บางคราวจะมีฝนหา ใหญต กลงในทุง หญาเลย้ี งสตั ว ตอนแรกดคู ลายกบั ฉากสีดําขึงพาด จากยอดเขาลูกหนึง่ ไปยงั ยอดเขาอกี ลกู หนงึ่ ตอ มาลมจะพัดพามนั ใกลเ ขา มา... ใกลเ ขามา และหลังจากที่หยดเปาะแปะลงมากอน สายฝนกจ็ ะเรมิ่ กระหน่าํ แลวบรเิ วณทองทงุ กวางใหญก็ ถูกคลมุ ไปดว ยหมอกสขี าว ขณะฝนกําลงั มา ซูจะตอ นฝงู มาของเขาไปสูทวิ ปาเพือ่ หาทก่ี ําบัง เขาถอื แสยาวในมือ กระโจนข้ึนหลังมา ควบไปรอบ ๆ ฝูง แลวตะโกนไลดว ยเสยี งดัง ในตอนน้ัน เขาจะรสู ึกวา ตน เปนคนแขง็ แรงและมีประโยชน หาใชบ ุคคลท่ีไรค วามสําคญั และไรค า อีกตอไป และการตอ สอู ยา งหนักกบั ฝน ลม ยงุ และร้นิ ซเู ริ่มสรา งศรัทธาในชีวิตใหมข ึ้นมาใหม พวกคนเล้ยี งสตั วจากแตละกลมุ จะมโี อกาสอยูร ว มกนั กแ็ ตช ว งที่มีพายฝุ นเทาน้นั พวก เขาเบยี ดกนั ในเพงิ แคบ ๆ ดคู ลายกบั เรอื ลาํ เล็ก ๆ ที่กาํ ลงั ทอดสมออยกู ลางทะเลใหญ อากาศ ภายในเพงิ จะเยน็ ชืน้ และมกี ลน่ิ ควนั ของยาสูบเลว ๆ ปะปน ซจู ะมโี อกาสไดย นิ คําสนทนาและนิทานตลกของบรรดาเพอื่ น ๆ ท่เี พิงพักนี้ และรุว า พวกเขาไมไ ดล งทุนแรงงานในชวี ิตดวยความรูสึกและความปรารถนาทยี่ งุ ยากเลย พวกเขาเปน คนซือ่ สัตย เปน คนงา ย ๆ พวกเขามคี วามสขุ ถึงแมว า จะตอ งทาํ งานหนัก ซเู ร่มิ อจิ ฉาบรรดา เพอ่ื น ๆ “เขาวาแกเปน ฝายขวา... หมายความวา อยางไร” ชายแกอายรุ าว ๖๐ ปค นหนง่ึ ถาม

“มันหมายความวา ... วา” ซอู กึ ๆ อกั ๆ กมหนา หลบสายตาทจ่ี อ งมาดวยความอาย “ฝายขวาหมายถึงคนท่ีไดกระทําผดิ พลาดไวใ นอดตี ” “ไม... ไมใ ชอ ยางนน้ั ” คนเลี้ยงสตั วอ กี คนหนงึ่ จากกลมุ ที่ ๗ กลา วขึ้น “ฝายขวาคอื บรรดาคนทพี่ ดู ความจริงในป ๑๙๕๗... ในปทีพ่ วกปญญาชนถูกโจมต”ี ผพู ดู เปน คนตรงไปตรงมา มีนิสัยโผงผางและชอบเลาเร่อื งตลกจนชาวบานขนานนามวา “ไอช า งพดู ” “ทําไมถือวา การพดู ความจรงิ เปน ความผิดพลาดละ หากทกุ คนไมย อมพูดความ จริงแลว... มนั จะไมย ุงกนั ใหญหรอื ” สัตวบาลแกยังสบู กลอ งพนควนั โขมง ขณะท่กี ลา วตอ “ในความคิดของขาละก็ เปน คนเล้ียงสัตวยงั ดกี วา เปนพนักงานดว ยซํ้าไป ดูนีซ่ ิ อีกไม นานขา กจ็ ะอายุ ๗๐ แตหูขายังดี ตาก็ดี หลังก็ไมโ กง และฟนขา ยงั ดอี ยู ขายงั กินถัว่ ควั่ ไดอยางสบาย” “ก็แบบน้แี หละ ชาตหิ นาแกกย็ ังจะเปนกรรมกรอกี ” ไอชา งพดู ขดั ขน้ึ พรอมกบั หัวเราะ “เฮย... ไมมอี ะไรเสียหายนี่” ผเู ฒาเถยี งอยางแขง็ ขนั “อยา งไรก็ตาม หากไมไ ด แรงงานของพวกเราท่ที ํางานกันทั้งวันทงั้ คนื แลว ละก็ พวกพนักงานกจ็ ะไมมตี ําแหนง และ บรรดาพวกปญ ญาชนก็จะไมสามารถทาํ งานอา น งานเขยี นของพวกเขาได...” การโตเถียงกนั อยางตรงไปตรงมาโดยภาษางาย ๆ และบางคร้งั เปนคาํ อุปมาในตัวนี่ แหละท่ไี ดก ระตุนใหเกิดความรสู ึกอยา งรุนแรงขึน้ ภายในใจซู ประหนึง่ ไดเ ห็นรุง กนิ นํา้ หลงั ฝน ตก ซึ่งทําใหรสู กึ สดชืน่ ทาํ ใหเ ขามีความปรารถนาจะคนื สูวถิ ีชวี ติ ท่ีงา ย ๆ และสัตยซ อ่ื เพ่ือจะ ไดช่นื ชมและพอใจกบั สิง่ ทมี่ อี ยู เชนเดยี วกับพวกเพ่อื น ๆ ชว งเวลายาวนานทซ่ี ตู องไปใชแรงงาน ทําใหเขาคุนเคยกับชีวิตที่จํากัด มนั ไดหลอม ใหเขากลายเปนอยา งแมแบบ เมอ่ื กาลเวลาผานไป ทุกสิ่งดูเหมือนจะเปน ความฝน ริบหร่ี เหมือนกับเร่อื งราวของคนอืน่ ทีเ่ ขาไดอานในหนงั สอื ขณะเดยี วกันความจาํ ของเขาก็แบง ออกเปนสองสวน ปจ จบุ ัน – ซึ่งแตกตางกบั อดตี จากหนา มอื เปน หลังมอื และผลก็คอื ชวี ิตเดมิ ของเด็กในเมืองใหญเร่มิ กลายเปนภาพหลอน... มีแตชีวิตปจจุบนั เทาน้นั ... ท่ีเปนจรงิ ใน ทีส่ ดุ ซกู ถ็ กู เปลยี่ นใหเปน บุคคลทม่ี ใิ ชจ ะแขง็ แรงเทา น้ัน แตส ามารถดํารงชพี อยูในถิ่นน้ีไดอยาง ดียิง่ ... เขากลายเปน คนเลย้ี งมาทั้งในนามและในความเปน จรงิ ปแรก ๆ ของความยงุ ยากทางวฒั นธรรม ผคู นพากันลืมอดีตของเขาหมด แตแลว ก็มี คนนึกขนึ้ ไดว า เขาเคยถูกตราหนา วาเปน ฝา ยขวา และจาํ เปน ตองนาํ ตัวเขาเขา ขบวนเดนิ ประจานไปตามถนน หากวา เม่อื ถึงยามเชาของวนั ทเี่ หตุการณก าํ ลงั จะเขาขัน้ วิกฤตนน้ั เอง บรรดาคนเล้ียงสัตวก ไ็ ดป รึกษากนั ภายใตเพงิ ท่พี ัก แลวสตั วบาลจากทกุ กลุม กต็ กลงเปนเสียง เดยี วกันวา ทงุ หญาในยา นน้ีไมเหมาะสมตอ การเลยี้ งสัตวอ ีกตอ ไป ดังนนั้ จึงพากันไปแจง ให เจา หนา ทีป่ ระจาํ ไรปศุสัตวทราบ แลว พากันเคลื่อนยา ยสัตวเลย้ี งไปสูทุงหญาใหมย งั เนนิ เขาอีก ลูกหนึ่ง แนน อน... ซู หลิง่ จนุ จาํ ตอ งเดนิ ทางไปกบั พรรคพวกดว ย และเมอื่ ไปถงึ เนินเขาแหง ใหมแ ลว พวกเขาจะกลบั บานไดก็ตอเม่อื เวลาผา นไป ๒ – ๓ เดือนเสยี กอน ดงั น้นั บรรดานัก ปฏิวตั ิกเ็ ลยยกเลกิ ความตั้งใจจะเอาเขาไปเดนิ อวดตัวตามทองถนน ซู หลงิ่ จนุ เก็บขา วของ สว นตัวไมกีช่ ิ้น แลว ขน้ึ มาไปพรอมกบั เพอ่ื น ๆ คนเลีย้ งสัตว. .. ทง้ิ ความวุน วายท้ังหมดไว เบอ้ื งหลัง พอขึ้นถนนใหญเ ทา น้ัน คนเลย้ี งสตั วทกุ คนกต็ ะโกนโหวกเหวกดว ยความปรีดา “เฮย .. เดย๋ี วนีเ้ ราเร่มิ ข้ึนเขาแลว ... ใครยังจะสนใจอยูอกี หรอื วาแมใครจะฟดกบั ใคร”

พวกเขาเปา ปากสน่ัน ฟาดแสเ ควยี้ วควาวในอากาศ กระตุนใหม า และสตั วเ ล้ยี ง อน่ื ๆ เรง ฝเ ทา ไปขา งหนา ทงิ้ ฝุนคลงุ ตามหลังเปนแนว มองไปขางหนา ไกล ๆ ซูเห็น ทุง หญาแหงใหมบนเนินเขาดเู ดนเปนประกายใตแสงพระอาทิตยค ลา ยกับหยกสเี ขยี ว แผนใหญ เหตุการณว นั น้นั ตรึงตาอยูใ นความทรงจําของซู กลายเปน สมบตั ิมคี าชิน้ หน่งึ ทเี่ ขาตอ ง ทะนถุ นอมไวดว ยความรกั ความทรงจําของเขามที ั้งความข่นื ขมและความสขุ ตลอดเวลาและขั้นตอนของการ ดาํ เนนิ ชีวติ แตเขารูสึกวาหากไมมีความขมขน่ื และความเจ็บปวดมาเปนขอ เปรียบเทยี บแลว ความสุขของเขาคงจะไมมีคณุ คาแนนอน แลวในฤดูใบไมผ ลิปกลายนเ้ี อง เขาถูกเรียกไปยงั สํานักงานฝา ยบรหิ าร เมอ่ื ไปถึง เขา กา วเขา ไปในหองทาํ งานของแผนกการเมืองของไรปศสุ ัตวดวยความรูสกึ กง่ึ กลวั กงึ่ กลาอยากรู อยากเหน็ รองหวั หนาแผนกทช่ี ่อื ดง อานขอ ความจากเอกสารใหเขาฟง แลว อธิบายวา เปน ความผดิ พลาดทีไ่ ดมีการกลา วหาเขาวาเปน ฝา ยขวาเมือ่ ป ๑๙๕๗ เม่อื เรว็ ๆ มาน้ี ชอื่ ของเขา ถูกลบจากบญั ชีรายชือ่ พวกฝา ยขวาแลว เขาจะไดกลบั ไปทาํ หนาท่คี รู ณ โรงเรียนของไรป ศุ สัตวต อ ไป แมลงวันตวั เลก็ ๆ ตัวหนึง่ บนิ ไปมาอยูในหองทํางาน รองหวั หนาแผนกคงเฝาดมู นั ตลอด เมื่อมนั บินไปเกาะที่ตเู อกสาร รองฯ ดงกห็ ยบิ นติ ยสารเลมหนึ่งขึ้นมาถือดว ยความคันมอื อยากจะฟาดแมลงตวั เลก็ ๆใหแ บนไป “เอาละ... เธอไปขอคําส่ังจากเลขาฯ ผางทอ่ี ยหู อ งถดั ไปนไี่ ดแลว... พรงุ นี้ไปรายงาน ตวั ท่โี รงเรยี นเลย” แมลงวันบนิ มาเกาะบนโตะทาํ งานของทานรองฯ ดง แตกส็ ามารถเอาตวั รอดไปได กอนทีน่ ิตยสารในมอื รองฯ ดงจะฟาดลงมา เจาของโตะ เอนหลังพิงพนกั เกา อีอ้ ยางผิดหวัง และ หลังจากเงยี บไปช่ัวครูก ็พูดขนึ้ ดว ยเสยี งราบเรยี บวา “ฟง ใหด นี ะ... ตอไปน้ีเธอจะตองทาํ งานอยางหนกั แลว อยาทาํ ผดิ พลาดอีก” ซูตะลงึ ในเหตกุ ารณท่เี กดิ ข้ึนอยางไมค าดฝน เขาชาไปทั้งตัวคลายถูกไฟฟา ดดู เปน การยากทจี่ ะเขา ใจการเปลยี่ นแปลงทางการเมอื งของประเทศ เชนเดียวกับการเปลยี่ นแปลง ของพวกหัวรุนแรง ความจริงแลวเขาไมก ลาแมจ ะคิดถงึ วนั เชนนี้ อยา งไรก็ตามเขาเรม่ิ สุขใจ อยางใหญห ลวง ความรสู ึกนั้นแผซ า นไปทัว่ รางคลา ยกบั แอลกอฮอล ทาํ ใหเ กิดวิงเวยี นศรี ษะ สงิ่ แรกก็คอื เขารสู ึกคอแหง แลว เร่มิ ตัวส่ันข้ึนมา ในทีสุดกเ็ ริ่มสะอื้น นา้ํ ตาไหลนองหนา แมแตร องฯ ดงเอง ซงึ่ โดยปกติเปนคนสขุ ุมมอี ารมณเ ยอื กเย็นมนั่ คง ยงั พลอยสะเทือนใจไปกบั ภาพทเ่ี หน็ อยูต อ หนา รองฯ ดงรีบยนื่ มอื มาใหเขา และขณะท่ีซกู ําลังเขยามอื กบั รองฯ ดง เขา เรม่ิ มองเหน็ แสงแหงความหวังราง ๆ สําหรับอนาคต แลวซกู ไ็ ดก ลบั เขา หอ งเรียนอกี ครัง้ หนง่ึ ในเครื่องแบบสีน้ําเงนิ พรอมกับหอบหนังสือไว ในออ มแขน และพกชอลก เขยี นกระดานไปดวย เขากลบั มาเรมิ่ งานในความฝน อนั สดใส... ความฝนท่ีเขารักและหลงใหลเม่อื ๒๐ ปก อ นหนานนั้ อกี ครง้ั หน่งึ ทีน่ ไ่ี มใ ชไ รปศสุ ตั วร่ํารวย เด็ก ๆ นกั เรียนแตงกายดวยเสื้อผา ขาดวน่ิ หองเรียนมกี ลน่ิ เหงอ่ื ฟาง และฝุนตลอดวนั พวกนักเรยี นซง่ึ นัง่ ประจาํ โตะ เรียนซ่งึ สรา งขน้ึ ดวยไมห ยาบ ๆ พา กันเบิกตากวาง จบั จอ งผูม าใหม สงสัยวาทาํ ไมคนเล้ยี งมา ถึงกลายเปน ครูพวกเขาเอางา ย ๆ แตใ นไมช าบรรดาเดก็ นกั เรียนกย็ อมรับและไววางใจ

ซูไ มคิดวาเขาเสยี สละอะไรเปนพิเศษและไมกลา คิดดวยวา เขารบั ใชระบอบสงั คมนยิ ม สวน “การพัฒนา ๔ ประการ” ของประเทศน้นั เขาคดิ วาเปนส่ิงทีด่ ี หากผจู ะทําไดน้นั คงมกี ็แต เพยี งวีรบรุ ุษ เขาคดิ วา ส่ิงทเ่ี ขากระทําอยนู เี้ ปน เพยี งการปฏิบัติหนาทีท่ ี่กําหนดมาใหเทาน้ัน อยา งไรกต็ าม พวกนักเรยี นก็ยังนับถอื เขา เชา วนั ที่ซอู อกเดนิ ทางมาปก กง่ิ เขาสงั เกตเห็นวา บรรดานกั เรยี นพากันยนื จบั กลมุ อยูทัง้ สองฟากถนนทจี่ ะไปโรงเรียน และเฝา มองรถมาอยูเงยี บ ๆ พวกเขาคงจะไดย นิ ขา ววา ครซู ูจ ะ เดนิ ทางไปตา งประเทศ บรรดาเดก็ ๆ พยายามควบคุมตวั เองมิใหย บั ย้ังการเดินทางของเขา เอาแตเ ฝา มองรถมาจนแลนขามสะพานหิน ผา นเขา ไปในแนวไมล ับไปจากสายตา บางคร้งั จะมสี ัตวบาลกลมุ อ่ืนเดินทางกวา ๑๐ ล้เี พื่อมาเยย่ี มเขา ผูเ ฒา อายกุ วา ๘๐ ป แตย งั กระฉับกระเฉงท่ีน่งั อยูบนตา งอฐิ จะยกเอาพจนานุกรมขน้ึ มาถือไวอยางระมัดระวังแลว พูดวา “ฉลาดเหลือเกนิ สมกบั ทถี่ ูกเรียกวาเปน ครู ดหู นังสอื เลมน้ซี ิ คงจะตอ งใชเ วลาช่วั ชวี ติ เพอื่ ทีจ่ ะอา นใหจ บ” “ไมใ ช. .. มนั คือพจนานุกรมตางหาก สาํ หรับไวใชเสาะหาคาํ ใหม” ชา งพูดอธิบายให เพอ่ื นผูเฒา “ผเู ฒา นะแยแลว ... ย่ิงแกส มองยิง่ ทบึ ไปทุกท”ี “จรงิ ... ขาแกแ ลว อายุมากกวา ๘๐ ป อา นไมออก เขยี นไมไ ด เวลาไปดภู าพยนตร ขาไมร ดู ว ยซ้าํ วา เรื่องอะไร เห็นแตค นออกทาทางบนจอเทา น้ันเอง” “เอาเถอะ ถงึ อยา งไรเราก็ตอ งหัดอา นใหอ อก เมอื่ สองสามวนั กอ นขา เกอื บเอายาใส แผลใหวัวกิน” ชา งพดู กลาว “วา อยางไร... ซ.ู .. เจาเปนพวกเดียวกบั เราหรือเปลา ตอนนี้ พวกเราแกเ กินไปเสยี แลวทจี่ ะเรมิ่ เรียน... เราปลอยใหเจา ดแู ลการศึกษาของบรรดาลูกหลาน ของเรากแ็ ลว กัน” “ดี” ผูเฒา สนบั สนนุ “ซู หากเจา ประสบความสาํ เร็จในการสอนใหหลาน ๆ ของขาอาน หนงั สือเลม หนา ๆ อยา งน้ไี ด ก็แสดงวา เจายงั รกั เพอื่ นพอ งจน ๆ ทเี่ คยทํางานดว ยกนั ในทอ งทงุ เล้ียงสตั วอยเู ชนเดมิ ” คาํ พดู งาย ๆ ไมกี่ประโยคเสยี ดแทงเขา ไปในใจของซู งานท่ีเขาทาํ อยูมีคณุ คา มากกวา ท่ีเคยคดิ ชว ยใหเขามคี วามหวงั ยง่ิ ขึ้นสาํ หรับอนาคต กลิน่ ตัวของพวกสตั วบาลคลงุ ไปหมด เปนกลน่ิ ของเหงอ่ื ของหญาแหง และกลิ่นของธรรมชาติ ซึ่งตรงกนั ขามกับกลิน่ ... ของบิดาและมสิ โซง จากสายตาของพวกสัตวบาล พวกนกั เรยี น และเพือ่ นรวมงาน ซูมองเห็นคณุ คาของ ตัวเอง จะมีอะไรอีกเลา ท่ีทําใหเขาพอใจไปมากกวา น้ี

๔ ตอนเชา เขากบั มสิ โซง ไปทีถ่ นนหวงั ฟจู งิ กบั พอ และรูสึกวา เขาไมมปี ระโยชนอ นั ใดเลยในเมืองใหญ ทนี่ ี่... ไมเ หมอื นกบั บา นนอกท่ีเขาอยู ถนนทุกสายราดยางมะตอย ไมใ ช ถนนดนิ ทมี่ แี ตโ คลนตม ผคู นเดินขวกั ไขวส งเสียงจอกแจกจอแจไปหมด เมอ่ื ตกอยใู นสภาวะ เชน น้ี ไมนานเขากเ็ ริ่มเพลียหมดแรง ในรานขายของการฝม ือและศลิ ปะ พอเขียนเช็คจํานวนหกรอ ยหยวนเปน คาชดุ ดินเนอร ลายครามที่มีช่อื จากจงิ เดเชน ในรานเครอื่ งปน ดนิ เผา ซูซ้ือไหใบหนึ่งราคาสองหยวน ไหดนิ ซ่ึง แสนเปราะบางนน้ั เปน ไหสนี ํา้ ตาลปนเหลือง ดูคลายของโบราณและอาจอางไดอ ยางสบายวามา จากฮวงซยุ ของราชวงศฮ น่ั เขาไมเคยเห็นสิง่ ตา ง ๆ เหลาน้ที บ่ี า นในยา นภาคพายัพ ซวิ จื้อพูด ยกยองรสชาติอาหารดองที่บานเดิมของหลอ นใหฟ งบอ ย ๆ และอยากไดไ หดี ๆ สักใบ ไหใบที่ หลอ นใชอยเู ด๋ยี วน้มี ีคนซ้อื มาจากซานสี หลอ นเอาพน้ื รองเทา จํานวน ๕ คูซึ่งใชเ วลาทําหลาย คืนไปแลกเอามา แตในปจ จุขัน ไหใบนนั้ ดนู า เกลยี ดมาก ผิวเกรอะกรงั ดว ยคราบเกลือ “เมยี คุณคงจะสวยมาก” มสิ โซง แสรงพดู เม่อื พวกเขากลบั ไปถึงโรงแรม “ความรกั ของ คณุ ท่ีมตี อเธอชา งนา ยกยองจริง ๆ... ใครตอ ใครคงพากันอิจฉา” มิสโซง อยูในเสอื้ สแี ดงสลบั ดําเปนทาง เส้ือนอกสมี วงและกระโปรงผา ขนสัตวส เี ทา ภายใตดวงอาทติ ยท รี่ อ นแรงของฤดูใบไมร ว ง น้าํ หอมกล่นิ มะลิของหลอนฉนุ กวา เกา “อยางไรก็ตาม การแตงงานก็เปน พนั ธะอยางหนงึ่ มันหมายถงึ หนา ท่ดี วย” พอพูดขึ้น ขณะนัง่ คนกาแฟชา ๆ ชายชราถอนหายใจ แลว ใครค รวญถงึ ความหมายของคาํ พูดที่จะใช ตอ ไป บางทีอาจคิดถงึ กรณีของตวั ดว ยก็เปนได “ไมว า เธอจะรักเมียของเธอหรอื ไมก ็ตาม เธอจะตองรักษาคําม่ันสญั ญาจนถึงทสี ุดปลาย ของชีวติ หาไมแ ลวเธอจะรสู ึกผิด ระทมขมข่นื และเสียใจไปตลอด พอ ตอ งการใหเ ธอไปอยู เมอื งนอก แตไ มใ ชเพยี งตามลาํ พัง เธอจะตอ งเอาเมยี และลกู ไปดว ย” “เลาเร่อื งชวี ิตรกั ตอนกอนแตง งานของคุณใหฟ ง บางซิ” มสิ โซง ขอรอ ง “ความรักของ คณุ ท้ังสองคงจะตองมอี ะไรพเิ ศษ ๆ หลายอยา ง ฉนั เช่อื วาคงมีสาว ๆ เยอะแยะมาตอมคนหลอ ๆ อยา งคณุ ” “ชวี ิตรักของผมนะหรอื ...” ซยู ้มิ อาย ๆ “ผมไมเคยเหน็ หนาเมยี ของผมกอนวันแตง งาน ดว ยซาํ้ ไป... อยาพดู ถงึ เรอื่ งจบี กันเลย” “โอ” มิสโซง เคนคําอุทาน เพอ่ื แสดงความประหลาดใจ ขณะทพี่ อยักไหล ในใจ ซอู ยากจะเลา เรอื่ งท้ังหมดวา เขาและซวิ จอื้ บังเอญิ มาแตงงานแบบแปลก ประหลาดที่สดุ กันไดอยา งไร แตเขาชะงัก คิดทบทวนดูอีกทวี า จะดหี รอื ไมท จ่ี ะเลา เรื่องทงั้ หมด เพราะเกรงจะถูกหวั เราะเยาะในสง่ิ ทเี่ ขาถือวา เปนเรอื่ งศักด์สิ ิทธิ์ คร้นั ยังตัดสินใจไมได เขาเลย นัง่ จิบกาแฟเงียบ ๆ มคี วามหวานปนอยูใ นรสขมของกาแฟทีด่ มื่ ... ความหวานกบั ความขม... การผสมผสาน ของทัง้ สองอยางกอ ใหเ กดิ กลน่ิ ทีเ่ ราใจ พอของเขาและมิสโซง อาจชอบรสชาตพิ ิเศษแบบนี้ แตทง้ั คจู ะเขา ใจความหมายที่ยงุ ยากในชีวติ ของเขาหรือเปลา ในชว งปทเี่ กิดความวนุ วายทั่วแผนดนิ การแตง งานก็เปนเชน เรือ่ งอืน่ ๆ มกั ถกู เขย่ี ออกไปใหพนจากวถิ ที าง การสมรสเกือบเปน การคลมุ ถุงชน ทงั้ ตวั เขาและซิวจ้อื คดิ วามัน คอ นขา งจะทเุ รศและตา งกไ็ มเคยฝนถงึ ความสุขทจี่ ะไดรับ แตย ่งิ สถานการณใ นตอนนั้นยงุ ยาก มากเทา ใด ความสขุ ทเ่ี ขามอี ยเู ดยี๋ วนยี้ ่ิงมคี า ปานกนั เม่ือใดทเี่ ขาทั้งสองคดิ ถงึ การแตงงานที่ แปลกประหลาด ความรสู ึกเศราใจและความรสู ึกอบอุนกเ็ กดิ ขน้ึ ในใจของท้งั คู

เปน สง่ิ ทจ่ี ะไมม ใี ครเขา ใจเลย... นอกจากเขาสองคน มนั เริ่มในบา ยวันหนงึ่ ของฤดใู บไมผลิ หลงั จากใหน า้ํ ใหท า บรรดาสัตวเลี้ยงและปด ประตู คอกมาเสร็จ ซกู ็กลบั กระทอ มเลก็ ๆ ตามปกติ แตเ ขายังไมทันจะวางแซ ชางพดู ก็โผลพ รวด พราดเขา มา “เฮย ... เจา ซ.ู .. อยากมีเมยี ไหม” ชา งพูดถาม “เจา เพียงแตตอบมาเทานน้ั ... แลว คนื นีจ้ ะสงเมยี มาให” “สง มาเลย” ซูตอบยม้ิ ๆ คิดวาเปน เร่ืองตลก “วิเศษ... หา มคืนคาํ นะ ผหู ญิงเขามหี นังสือรับรองวาเปนโสด สว นสาํ หรับตวั เจา ขา ไดพูดกบั หวั หนาไรปศสุ ตั วแ ลว เขาบอกวาหากเจาไมม อี ะไรขดั ขอ ง เขากจ็ ะออกหนังสือ รบั รองใหท นั ที ขาจะไปรบั หนังสือให แลวจะแวะเอาไปสง ใหเจา พนกั งานฝายบรหิ ารเลย หลงั จากนนั้ ขากจ็ ะพาผหู ญงิ มาท่ีน่ี แลว เรากจ็ ะมกี ารแตงงานกันในคืนน้ี” ซนู ง่ั อานหนงั สืออยบู นตงั่ ขณะที่อากาศเริ่มขมกุ ขมวั เมอ่ื เขาไดยินเสียงเดก็ ๆ ขาง นอกพากนั รอ งเสยี งดังเปนหมูขึ้นวา “เมียของซูมาแลว... เมียของซมู าแลว ...” และทันใดนนั้ ประตกู ระทอ มก็เปดออกแลวชา งพูดก็โผลเ ขามาดวยอาการอยา งเดยี วกับตอนบา ย “ทกุ อยางเรยี บรอย... สําเรจ็ แลว ... ขาจะไมด ม่ื เหลา ของเจา แมแตห ยดเดียวสําหรับการ เหน็ดเหนอ่ื ยครง้ั นี้ แตขอกินนํา้ หนอย ขา เหน่อื ยนา ดู เจากร็ ู ขาวิ่งไป ๓๐ ลี้ แลว ตองวิ่ง กลบั มาอกี ขาเกอื บหลดุ แนะ” พูดจบชางพดู กก็ ระดกจอกน้ําดม่ื เออื ก ๆ แลว วางลง เช็ดรมิ ฝปากท่มี หี นวดหยอมแหยมพรอมกับถอนหายใจยาว “เฮย... “ ชางพูดตะโกน “ทาํ ไมไมเ ขามาละ ท่ีน่ีเปน บา นของเจา แลว นะ มา... ใหขา แนะนําเจา ท้ังสองใหรจู กั กนั น่คี อื เจา ซูที่ขาเลาใหฟ ง ช่ือเต็มของเขาคือซหู ลิง่ จนุ เขาเปนคน ดีแตจนไปหนอย เดย๋ี วน้ีเขาถือกนั วา ยิ่งจนยิ่งมเี กียรต”ิ ซเู พง่ิ มาสงั เกตตอนนีเ้ องวา มีผูหญงิ แปลกหนายนื อยูห นากลุมเด็ก ๆ นอกประตู หลอ นสวมชดุ สเี ทาทม่ี คี อเสอ้ื ยับยยู ี่ ในมือถอื หอ ผา สขี าว หลอนสํารวจกระทอมท่เี ต็มไปดว ย ฝุนละอองดว ยสายตาเยือกเยน็ ประหนึง่ เตรียมเขามาอยดู ว ยจรงิ ๆ “อะไรกนั นี่...” ซูตะลงึ “เรอ่ื งตลกแบบไหน” “อา ว... นไ่ี มใชเ ร่อื งตลกนะ” ชางพูดลวงกระดาษ ๒ แผนออกมาจากกระเปาแลว ฟาดลง ทีข่ อบเตยี งอฐิ “เอกสารทงั้ หมดอยนู ี่ เรียบรอ ยเปนทางการหมดแลว... เจา เขาใจไหม ขา ไดบอกกบั พนกั งานฝายการเมอื งวา เจา กาํ ลงั พามาไปกนิ หญา อยู และเจาไดขอใหขา ดําเนินการเรอ่ื งเอกสารที่จาํ เปน ทงั้ หมดแทน... ถา เจากลบั คาํ ละก.็ .. ขาเสร็จแน. .. เจา ไดยินขา พดู ไหม... ซู” “เราจะทาํ อยางไรดลี ะ” ซถู าม ยกมอื ทัง้ สองขางขึน้ ยอมแพ หญงิ สาวเดนิ เขามาในกระทอ ม นง่ั ลงบนตง่ั ทีซ่ เู พิ่งจะลุกข้นึ ดเู หมือนหลอ นไมต น่ื เตน เลย คลายกับการสนทนาทีด่ าํ เนินไปตอหนา นัน้ ไมเกี่ยวขอ งกับหลอ นแมแตน อย “จะทําอะไรไดละ ... เปนเร่ืองระหวา งผัวกับเมียแลวตอนน้ี มาถามขา ทําไม” พูดจบ ชางพูดวางเอกสารทัง้ หมดลงบนเตยี งอฐิ “เอาละ... ตอ ไปนี้ขากข็ อใหเ จา ทั้งสองมชี ีวิตทเ่ี ตม็ ไปดวยความสุข ปหนา เจา กจ็ ะมีทารกตวั อว น ๆ นา รักดว ยกัน... แลว เม่ือถึงเวลานัน้ เจาคอ ย เล้ียงขา กแ็ ลว กัน” ชางพดู เดินไปทป่ี ระตแู ลว โบกมืออําลา ไลเด็ก ๆ ทยี่ ืนออกนั อยูนอกประตู เหมอื นไลไ ก “ซซู ูซู มายืนดูอะไรกัน ถา ไมเ คยเห็นพิธแี ตงงาน ก็ลองไปถามพอ แมดูซ.ิ .. เอา... ไป...ไปใหพ น”

พดู จบชา งพดู ก็จากไป จากแสงสลัว ๆ ในกระทอม ซูพนิ จิ หญิงสาว... ไมส วยเทาใดนกั จมูกเลก็ มีฝา ข้ึนเปนจุด ๆ ผมสีน้ําตาลเหยยี ดตรง... เขารสู ึกเสยี ใจแทนหลอ น เลยรนิ น้าํ จอกหน่ึง “เอา ... ดืม่ น้าํ เสียหนอย เจา เดนิ มาไกลเหลือเกนิ ” หลอ นเงยหนา ขึ้นสบตาซือ่ ๆ ของเขา แลวรบั จอกน้ําไปด่มื โดยไมพ ดู อะไร ลักษณะ ทา ทางดูดีกวา เดมิ เหมือนจะมีเรย่ี วแรงกลับมา หลอ นเดินไปท่เี ตียงอฐิ หยบิ ผา หม และ กางเกงขน้ึ มาพบั แลวแกหอ ผา ทนี่ ํามาดว ย ดงึ เอาเศษผาสีนํา้ เงนิ ออกมาชนิ้ หนึ่งพรอ มกบั เขม็ และดา ย หลงั จากนนั้ หลอ นกล็ งมอื ปะกางเกงใหเขา หลอนกม ศีรษะทํางานอยางเงยี บ ๆ ดเู หมือนจะมีชวี ิตชวี าขน้ึ ซึ่งแสดงออกโดยการ ทํางาน มิใชลกั ษณะทางทาทีเ่ ห็นเพียงผิวเผนิ ภายนอก เมอื่ ปะกางเกงเสร็จ หญงิ สาวผนู าสงสารกท็ าํ ความสะอาดกระทอมจนหมดจด ลักษณะ ทํางานของหลอนคลายนกั เปย โนท่ีกําลังบรรเลงดนตรี ขณะหยบิ โนน หยบิ นห่ี นอย สําหรบั ซู แลว เขารสู ึกมเี สยี งเพลงขนึ้ ภายในกระทอ มเล็ก ๆ โทรม ๆ หลังนี้ ทันใดนั้นเอง ซูกน็ กึ ถึงเจา มา สีนาํ้ ตาล เขาเจบ็ แปลบขนึ้ ในใจ... คลา ยกับวา เขาไม เพียงรูจกั ผูหญงิ คนน้ี ทวา ไดรอคอยหลอนมาตลอดชีวติ เม่อื ถูกกระทบดว ยคล่นื ของความรสู ึก ทรี่ ุนแรงเชนน้ี เขาลุกไปน่งั ลงเคยี งขา งหลอ นบนเตยี งอฐิ โดยไมร ตู ัว ยกมือทงั้ สองข้นึ ปดหนา ไมอยากปลอ ยใหตวั เองเชือ่ วา ในท่ีสุดเขากม็ ีความสุข กลวั วา ความปรีดาท่ไี มคาดฝนจะนาํ โชค รายมาใหภายหลัง เขาขจดั ความรสู ึกประหลาดออกไป แตม ือยงั ปด หนา อยู หญิงสาวหยดุ เย็บผา ลางสังหรณบอกวา น่คี อื ชายที่จะพงึ่ ไดตลอดชวี ิต หลอ นไมเคย คดิ วา เขาเปน คนแปลกหนา คอย ๆ ยกมอื ขนึ้ วางบนไหลเ ขาแลวทัง้ สองก็น่งั อยูท่ีขอบเตยี งคุย กันจนสวา ง ซวิ จ้อื มาจากสฉี วน ซ่ึงในตอนน้ันเปน ที่รู ๆ กนั วามลฑลนม้ี ปี ญหาความอดอยาก ชาวนา ยากจนตองอพยพไปถิ่นอ่นื เพื่อยังชพี บรรดาหญิงสาวทีส่ ามารถเสาะหาสามใี นภูมิภาคอื่นไดกด็ ี ไป เพราะเมอ่ื แตง งานแลวกส็ ามารถเปนแมส อื่ แนะนําเพื่อน ๆ ไปเปนเมียบรรดาชายในถิน่ ท่ี หลอ นไปตัง้ รกรากใหม วธิ นี ี้พวกผูห ญงิ จะออกจากบานไปพรอ มกบั หอ ผา เลก็ ๆ เดนิ ทางไป ไกลกวาชองเขาหยางผงิ ขา มเทอื กเขาฉิ่นหล่ิวแลว เดนิ ทางลอดถํา้ รถไฟจาํ นวนไมถ วน ท้งั ยาว และสนั้ ไปยงั ทิศทางของซานสี กานซู หนง่ิ เซยี หรือซนิ เจยี ง หากพอ แมพอมีเงนิ ก็จะซอื้ ตว๋ั รถไฟใหลกู สาว หาไมแลว พวกหลอนจะตองแอบขึ้น รถไฟไปเอง จากสถานีหน่งึ ไปยังอีกสถานีหน่ึง โดยพยายามไมใหถกู จบั ได ในหอผา พวก หลอนจะมเี ศษผา สาํ หรบั ใชปะเสอ้ื ผา กระจกสองหนากลมบานเล็ก ๆ และหวี พวกหลอ นพกสงิ่ เหลา น้ปี ระหน่ึงอาวธุ แลวเสี่ยงพนันดวยวยั สาว หรอื บางคร้ังอาจดวยชวี ติ หากชนะก็จะไดรับ ความสขุ เปนรางวลั แตบ างคนอาจแพแ ละสญู เสยี ทกุ สิ่งทุกอยา ง ลักษณะวิธีแตง งานแบบน้ี เปนท่ีรูจักกนั ดใี นยานไรป ศสุ ัตวของซวู าเปน “การววิ าหแปด เฟน” ชายหนุม หรือชายโสดที่มอี ายมุ ากแตยากไร จนไมสามารถหาสนิ สอดสาํ หรบั สาว ๆ ใน หมบู า นเดียวกนั ไดก็จะพากันติดตอ ผูห ญงิ จากสฉี วน ฝา ยผหู ญิงจะจัดสงรายชื่อสาวโสดไปให หลังจากนนั้ ฝา ยชายกส็ ง จดหมายมา และเม่ือถกู เรียกตัว ฝา ยหญงิ จะเดนิ ทางไปหา แลว มีการ แตง งาน ซิวจอื้ เปน หญงิ คนหน่ึงในประเภทนี้ เริ่มทเี ดียวหลอนออกเดนิ ทางมาเพ่อื แตงงานกับ คนขบั รถไถ ซงึ่ อยูประจํากลมุ ผลติ ท่ี ๗ แตโชคราย เมือ่ เดนิ ทางถึงจดุ หมายก็พบวา ฝา ยชาย เสยี ชีวติ เพราะอุบัตเิ หตเุ มอื่ ๓ วันกอ นหนา หลอ นไมไ ดไ ปรว มพิธีศพ ไมจาํ เปนเพราะหลอ นยัง ไมเ คยเหน็ หนา เขา

ซวิ จอ้ื ไมก ลาไปรบกวนแมส อ่ื เพราะรูวา นางกอ็ ยูในฐานะยากจนแรนแคน ตอ งรบั ภาระ เลย้ี งดสู ามีพิการและลกู อีกคนหนง่ึ ซวิ จ้อื ไมร จู ะทําอยา งไร ก็เลยนัง่ ลงหนาคอกสตั วข องกลุม ที่ ๗ กม หนาดเู งาตนเองท่ีทอดบนพ้ืนดนิ ชางพดู รูเ ร่ืองราวทงั้ หมดเมือ่ เที่ยงวัน ตอนหิ้วกาไปตกั น้าํ ท่คี อกสตั ว เขารบี ปลอ ยฝงู สัตวไวต ามลําพัง วิ่งเขาบา นนี้ ออกบา นโนน เพ่อื ชวยหาทางออกใหห ลอน มชี ายโสดเหลอื อยู แค ๓ คนเทาน้นั ในกลุม และทง้ั ๓ คนก็แวะมาดูหลอ น แตทุกคนคดิ วาหลอ นผอมและตัวเล็ก เกนิ ไป ในท่ีสดุ ชา งพูดก็นึกถึงซขู น้ึ มาได... ซู หล่งิ จุน ซึง่ มอี ายุ ๓๕ – ๓๖ แลว ในท่ีสดุ เขาก็ไดแ ตงงาน น่ันคอื เรอ่ื งราวชีวิตรักของเขา “ครูซูแตงงานแลว ” เปน เร่อื งตื่นเตนพอสมควรในหมูบาน แมชาวบานท่ไี มค อ ยจะลงรอยเพราะอยู กันคนละกลุมความคิดก็ลมื เร่อื งเบาะแวง หันมาแสดงความยนิ ดีกับเขา... ผูทไ่ี มส นใจ จะขดั แยงใคร... ผซู ึ่งทาํ งานหนกั ... และไมเปน พษิ เปนภยั ตอ ใครทัง้ สิ้น มนษุ ยก็คอื มนุษย ชาวบานตางรสู กึ ดีใจทไ่ี ดแสดงความอบอุนตอผอู ืน่ รูวาความเปน มนุษยข องพวกเขายงั มิไดสญู สิน้ มคี นเอาหมอ นง่ึ ใหเ ปนของขวญั แตง งาน บางก็เอาขา วให หลายถงั บา งกใ็ หค ูปองสําหรับแลกผา และอืน่ ๆ อีกมาก สัตวแ พทยห นุม ขอเรย่ี ไร... แตละ บา นไดเ งนิ หลังละ ๕๐ เฟน สาํ หรบั เปน เงนิ กน ถงุ ผูนาํ ไรป ศสุ ตั วตัดสนิ ใจวาซูมสี ทิ ธหิ ยุดงาน ได ๓ วนั เพ่อื ด่ืมนาํ้ ผึ้งพระจันทรเ ชนเดียวกับคนอืน่ ๆ ถึงแมว ายงั เปนชว งท่มี ีความวุนวายอยู แตชาวบานก็มีน้ําใจกรุณาปรานีอยา งยง่ิ ทัง้ คูเ ร่ิมตนชวี ติ ใหมดวยเงนิ บรจิ าค ซิวจอื้ เปน คนมองโลกในแงดี และทํางานหนัก หลอ นมีการศกึ ษาแค ๒ ปเ ทา น้นั จงึ ไม คอ ยรจู กั แสดงออกเร่อื งวัฒนธรรม แตหลังจากไดด ูหนงั กลางแปลงกลางหมบู า น หลอนจํา คําพดู ของตัวละครตวั หนงึ่ ได ตวั ละครน้นั พดู วา “แลว เราจะมีขนมปง และนมดวย” หลอ นชอบ คําพูดประโยคนนั้ มาก และในทสี่ ดุ ก็จาํ ไดขนึ้ ใจ คราใดท่ีหลอ นพูดออกมา ซวิ จอ้ื จะหัวเราะคกิ ๆ คิ้วของซวิ จ้ือบางเรยี บ ตาก็เล็ก และยามใดทหี่ ลอนยม้ิ ดวงตาจะดูคลา ยกบั พระจนั ทรค รงึ่ เสีย้ ว ลกั ยม้ิ ที่แกม ท้ังสองขางทําใหห ลอ นเปน คนมีเสนห  เม่อื ซู หลิง่ จนุ ออกไปเลี้ยงมาตอนกลางวัน ซิวจอ้ื กจ็ ะไปปน อฐิ กลางเปลวแดดอัน รอนแรง ตอมา หลอ นกจ็ ะใชรถเขน็ คนั เลก็ ๆ ขนมันกลบั บาน แลว กอ สรา งกําแพงลอ มกระทอม นอย บนผนื แผน ดนิ ซง่ี กวา ง ๙,๖๐๐,๐๐๐ ตารางกโิ ลเมตร หลอ นกันเนอ้ื ที่ ๑๘ ตารางเมตร เปน ของตนเอง “ทบ่ี า นเดมิ นะ ” หลอ นกลา ว “จะตองมตี นไมใหญอยหู นา บา นแตละหลัง มนั ใหญใบ ดกหนาทึบจนไมส ามารถมองทะลุขึน้ ไปเหน็ ทองฟา ” ดังน้นั ซวิ จอ้ื จึงไปขุดเอาตนไมใ บหนาจากทงุ นามาสองตน หลอ นลากมาจนถงึ บาน แลว ปลกู กับมอื คร้นั สรางรวั้ เรยี บรอ ย ซิวจอื้ ก็เริม่ เล้ยี งสตั ว นอกเหนอื จากไก เปด และหาน หลอ นยงั เล้ยี งกระตา ยและนกเขาไวเ ปนสตั วเ ล้ียงยามวาง จนมีผขู นานนามหลอ นวา “ผบู ญั ชาการสาม กองทพั ” แตส ่งิ ทีท่ าํ ใหหลอ นไมพอใจทส่ี ดุ คอื ไรป ศุสัตวข องราชการแหง นี้ไมอนญุ าตใหเลีย้ ง หมู หลอ นเคยเลา ใหซ ฟู งบอย ๆ ตอนเขา นอนวา หลอ นฝน จะมีหมูอวน ๆ หลายตวั ไรป ศุสตั วทอ่ี ยูโดดเดี่ยว หางไกลความเจรญิ นี้ คลา ยกับสระนาํ้ ทไี่ มค อ ยมีประโยชน บรรดาผนู าํ ทคี่ อนขา งชักชาในการดําเนินตามนโยบายของหนว ยเหนอื แมจ ะเสย่ี งตอ การตรา

หนา วา “เปน พืชพนั ธุของพวกทุนนิยม” ซิวจือ้ กเ็ หมอื นตน หญา ที่งอกข้ึนจากรอยแตกของหนิ หลอ นยืนหยดั อยูกบั ความคิดของตนเอง และสัตวเล้ียงของหลอ นก็เพ่มิ ปริมาณขนึ้ โดยรวดเร็ว... อยางกบั การเลน กล “แลว เราจะมีขนมปง และนมดวย” จริงดังท่ีหลอนไดทองจาํ และกลา วซ้าํ อยเู สมอ ๆ หลังจากเวลา ๑ ปของการทาํ งานหนกั ชีวติ เขาท้งั สองกด็ ีขน้ึ กวา เดมิ มาก มีทุกสิง่ ทุกอยางท่ี ตอ งการ ซวิ จอ้ื เปน คนที่คอ นขา งดอื้ รัน้ ดเู ปนคนตอตานกระแสคลืน่ สังคมดว ยซํ้าไป เมอื่ หลอนกลบั จากไรในตอนเย็นจะมซี วิ ซิ่วผกู ตดิ หลัง ติดตามดวยฝูงเปด ไก และหาน โดยมี นกเขาจบั อยูบนไหล หลงั จากนั้นจะมีเปลวไฟจากฟน เตน วับ ๆ แวม ๆ อยใู นเตาใตหมอ น่ึง ดู เหมอื นจะเปนเทวรูปรอยกร หลอนจะจดั การทุกส่งิ ทกุ อยางใหอ ยูถกู ท่ีถกู ทางเสมอ ผหู ญงิ คนนี้ ซงึ่ เติบโตมาดว ยมนั หวาน ไมเพียงนาํ ความอบอุน ทางใจมาให หากยัง ชวยใหเขาปก หลกั หยง่ั รากลกึ ลงไปในแผน ดนิ ชวยใหม องเห็นไดช ดั เจนวา ชีวติ การทาํ งานนัน้ เปน สง่ิ งา ยบริสทุ ธ์ิ และยตุ ธิ รรม หลอนทําใหเขาเต็มไปดวยความสุขท่ไี ดเ คยแสวงหามานานป อยมู าวันหน่งึ รองฯ ดงกป็ ระกาศวา ชื่อเสยี งของเขาไดรับการแกไขแลว มลทินจาก ขอกลาวหาตาง ๆ ในอดีตไดถูกลบลางหมด พรอ มกันนน้ั ก็มอบเงนิ จํานวน ๕๐๐ หยวนเปน คาชดเชยตามนโยบายของแผนกการเงิน ซิวจ้ือดีใจอยางย่งิ เมอื่ ไดยินขา วน้จี ากปากของเขา หลอ นรีบเช็ดมอื กับผากนั เปอนแลวลงมอื นับเงนิ ซึง่ ลว นเปนธนบัตรใหมเ อ่ยี ม “น่ี ซวิ จอ้ื ... นบั ต้ังแตว นั นี้ไป เราเสมอภาคกบั ทกุ คนแลว ” ซตู ะโกนไปยังทิศทางของ หอ งครวั ขณะลา งหนา “ไดยนิ ฉนั พดู ไหม... ซวิ จ้อื ... เธอทําอะไรอยนู ะ” “ฉนั นับเงนิ นตี่ ้งั หลายหน แตนบั ไมถวนสกั ท.ี .. โอ... มนั ปก ใหญเหลอื เกิน” “ไอห ยา.. เธอนับมันจรงิ ๆ หรอื ... เงินมคี วามหมายอะไร สิ่งทน่ี า ฉลองกค็ อื การไดร บั เกียรติภูมขิ องฉันคนื มาตา งหาก” “เธอหมายถงึ อะไร... เกียรติภมู .ิ .. สาํ หรับฉันแลว เธอก็คอื เธอ มคี นกลา วหาวา เธอเปน พวกฝา ยขวาในอดีต แตหลังจากเวลาผา นมาเนินนานแลว พวกเขากลบั บอกวา เปนความเขา ใจ ผิด ถาเปน เชน น้นั จริง ทําไมเขาถงึ ไดเ ตือนเธออีกวา อยา ทาํ ผดิ อกี นะ สวรรคเ ทานัน้ ท่จี ะรวู า พวกเขากาํ ลงั ทาํ อะไร ใครละ ควรเปนฝายท่จี ะตอ งระมดั ระวังไมกระทาํ ผิดพลาดอีก... เรายัง ดาํ เนินชีวติ อยางเดมิ อยางทีเ่ คยปฏิบตั มิ าโดยตลอด... เด๋ยี วนเี้ รามีเงินแลว เราจะมชี ีวติ สงบ สขุ ... เอาละ อยากวน... ฉันจะนบั เงนิ อกี ครงั้ ” เปน ความจรงิ ซิวจ้อื ซึ่งมอี ายอุ อ นกวา เขาถงึ ๑๕ ปไมเคยคดิ เลยวา เขาทง้ั สองเปน คน ตํา่ ตอ ย หลอ นเปน คนพน้ื ๆ งาย ๆ และซอื่ สตั ย. .. ใครคอื ฝา ยขวา... คําถามน้ไี มเคยผา นเขา สมองของหลอ น ส่ิงทหี่ ลอ นรูก็คอื วา สามีเปน คนดี ซื่อสตั ย แคน ั้นก็พอแลว มีอยบู อ ย ๆ ที่ หลอนไปรวมทํางานกบั ผูห ญิงคนอื่น ๆ หลอ นจะพดู วา “พอของซวิ ซว่ิ เปนคนงา ย ๆ ซ่ือสัตย เขาจะไมพ ดู อะไรเลยแมฉันจะเตะเขา เขาจะไมว่ิงหนหี ากหมาปา ไลกัด เปน บาปมากทเี ดยี ว หากใครจะรังแกคนอยา งเขา ใครกต็ ามที่รังแกเขาจะตองชดใชกรรมในชาติหนา แนน อน” หลอนชอบเงนิ และจํานวนเงิน ๕๐๐ หยวนนาํ ความปรีดาใหญหลวงมาให มอื ของ หลอนส่นั เบา ตาเออ ไปดว ยน้าํ ตาของความปราโมทย แตเม่ือไดย นิ วาบดิ าของเขาเปนเศรษฐี มธี ุรกจิ ใหญโ ตในตา งประเทศ หลอ นไมพูดอะไรเลยเกย่ี วกับเงินทอง แตก ลับคะย้นั คะยอให เขาเอาไขตม มาฝากพอดวย หลอนเคยพดู บอย ๆ กบั ลกู สาวอายเุ จ็ดขวบวา “เราจะใชเ งินอยาง สบายใจ หากเปนเงินทีเ่ ราเสาะหามาดว ยนํ้าพักนาํ้ แรงของเรา เมอื่ แมซ ้อื เกลอื แมรูวา มนั เปน เงนิ ทไ่ี ดจ ากการขายไข เม่อื ซ้อื พรกิ กร็ ูว า เปน เงนิ ท่ีไดจ ากการรบั จางเกีย่ วขา ว เมอ่ื ซื้อสมดุ แบบฝกหดั ใหล กู แมร ูว าเปนเงนิ ทไี่ ดมาจากการปลูกฝง...” หลอนไมม ที ฤษฎี ไมม ีปรชั ญา เปน คนงาย ๆ ภาษาที่ชัดเจนของหลอ นทําใหเ ด็กหญงิ ตวั เล็ก ๆ เขาใจวา การทาํ งานเปน ส่ิงท่ี สงู สง รางวัลของแรงงานซึ่งแตละคนไดล งทนุ ไปเทาน้นั จะทําใหบ คุ คลน้นั มีความสขุ

เปนส่ิงทนี่ า ละอายอยางยิ่ง ถา จะไดเงินมาจากการเอารัดเอาเปรียบผูอนื่ หรือไดมาจาก การหยิบย่นื ให ซิวจอ้ื รอ งเพลงไมเ ปน เมื่อตอนซวิ ซิว่ อายไุ ด ๑ เดือน เขาท้งั สามเดนิ ทางไปในเมอื ง เพื่อถายรูป มีคนขายน้ําแข็งอยูขา งถนนรอ ง “โลล.ิ .. โลลิ...” นน่ั ไดกลายเปน เพลงกลอ มลกู ของหลอ น เม่ืออมุ ลูกในวงแขน หลอ นจะรอ ง “โลลิ... โลล.ิ ..” คอย ๆ โดยพยายามลอก เลียนสําเนียงของชาวพายพั ไปในขณะเดยี วกนั ดว ย เสยี งท่รี าบเรียบหวาน ๆ ของหลอ นจะสะกด จติ ลกู สาวใหเคล้ิมหลับไปในท่สี ุด มีคนขายนาํ้ แขง็ อยทู ถ่ี นนหวังฟูจิงเหมอื นกัน แตค นขายไมรอ งอะไรเลย พวกเขานงั่ เงียบ ๆ อยหู ลงั โตะทําหนาตาย นา เบือ่ เหลือเกนิ ซคู ิดถึงเพลงกลอ มลกู ท่ีไพเราะ คาํ พดู ที่ติด ปากและรอยย้มิ ทส่ี ดช่ืนของหลอ น เขาอยูท่ีนีไ่ มได. .. จะตอ งกลบั ไป มีเพือ่ นฝูงท่ีเคยชว ยเหลอื เขายามตกอยูในความ ยากลาํ บาก และเดีย๋ วนบ้ี รรดาเพือ่ น ๆ เหลานั้นกําลังตอ งการความชวยเหลือจากเขา มีแผนดิน ท่ีเขาไดห ลัง่ หยาดเหงอ่ื ลงรด มภี รรยาและลกู ผเู ปนทีร่ ักรอเขาอยทู นี่ ัน่ มันรวมไปถงึ รากเหงา ความเปนคนของเขาดว ย

๕ ในท่ีสดุ เขาไดก ลับมา... กลับมายงั เมืองเล็ก ๆ ในชนบท ถนนราดยางสายเดียว ของเมอื งซ่งึ ทอดอยหู นา สถานรี ถประจําทางยังปกคลุมไปดวยฝุนสีนํ้าตาลบาง ๆ และเมื่อลมพัด กจ็ ะลอยคลงุ ขึ้นในอากาศ แลวกระจายฟงุ รอบ ๆ รา นคาเลก็ ๆ ธนาคาร และทที่ าํ การไปรษณีย เครอื่ งปน นุน ทอ่ี ยอู กี ฝากหนง่ึ ยังทาํ งานอยางเดิม ดเู หมอื นจะยงั ไมห ยุดเลยตั้งแตตอนทีเ่ ขาจาก ไป ทางเขาสถานีรถประจําทางยังเตม็ ไปดวยพอ คาแมคาขายเมล็ดดอกทานตะวัน ขา วโพด หวาน และปาทองโก สองขางสถานีรถมอี าคารเกา ๆ ท่ไี มใ ชแ ลว แตค านคอนกรตี ซงึ่ มี ลวดลายสลกั ไวอยางวิจิตรยงั เหลอื อยู โรงมหรสพใหมกาํ ลังอยูใ นระหวางกอสราง ชางปนู กาํ ลงั ทํางานกนั ขะมักเขมน ซูร ูส กึ คลา ย ๆ กับกระโดดรมลงจากเครือ่ งบนิ เมือ่ กา วจากรถประจําทาง และเดยี๋ วนี้เขา ไดลงมายืนม่นั คงอยบู นพ้นื ดนิ แลว เขารกั ทกุ สง่ิ ทกุ อยา งทนี่ ่ี รวมท้งั ส่ิงท่ไี มด ขี องมันดว ย เหมอื นกบั ชีวิตของเขาเอง ทีจ่ ะหลกี หนจี ากความทรงจาํ ท่ีเจ็บปวดและขมขน่ื ในอดตี ไมไ ด ซูขอโดยสารไปกับรถมา และไปถงึ หมบู า นตอนเย็น ดวงอาทิตยก ําลังสาดแสงสีสม ขามยอดเขาทางทิศตะวันตกลงมาครอบคลุมหมบู าน ตนไมใหญส องตน ของซิวจอ้ื ท่ียนื เดนอยู หนา บานดูสงบเงยี บประหน่งึ กาํ ลังมองดูเขาอยางลกึ ซึ้งจากกน บ้งึ วญิ ญาณของมนั มาและสัตวเ ลี้ยงตา ง ๆ กาํ ลังยํา่ เทากลบั ขณะทีจ่ ะขา มถนน พวกมันพากันหยุดดู คลา ย จะจําเขาได จนกวาเกวียนเทยี มมาไดผานไปลบั ตาแลว นน่ั แหละ พวกมันถงึ หันหนาไปทางอนื่ แลว ออกเดนิ ตอ ... มงุ หนาสูคอกตอ ไป ซูตืน้ ตน ใจ เขานกึ ถึงคําสนทนากบั พอทพี่ ดู กันคนื กอนจะจากมา คืนน้นั ท้งั สองนัง่ อยใู น เกา อ้ีนวมเผชิญหนา กนั ชายแกท มี สี ีหนาหมดหวังสวมชุดนอนไหมอยางดี หลังงมุ คอตก “จะรีบกลบั แลวหรือ” พอเอย ปากถาม “ใช... โรงเรียนกําลงั เตรียมสอบกลางเทอม” หลงั จากเงยี บกนั ไปช่วั ครู พอ เร่มิ พดู ข้ึนใหม “พอ ดใี จเหลอื เกนิ ที่ไดพบเธอ” แมจ ะพยายามควบคุมอารมณแลว แตริมฝป ากของพอ ยงั สน่ั นิด ๆ “เธอเปนผูใหญเตม็ ตัวแลว เห็นไดช ัด คงจะเปน เพราะศรทั ธาทมี่ ่นั คงของเธอ... ดีแลว สิง่ ที่เราแสวงหาตลอดเวลาก็คือ...ศรัทธา ถา จะใหพ ดู อยา งเปดอก ในอดีตพอ กเ็ คย เสาะหามันเชน กัน แตศ าสนากช็ วยพอไมไ ด...” พอโบกมอื ไปมาคลายจะปด อะไรบางอยา งที่ นา ขยะแขยงใหพ น ตัวแลว เปลย่ี นเรอ่ื งพูด “ปท่ีแลวพอ ไดอ านเรื่องสัน้ ของ “โมปารซ งั ” ขณะท่ี อยปู ารีส เปนเร่อื งของพอ คนหน่งึ ท่กี ลบั มาหาลกู ชาย หลังจากท่เี ขาท้งิ ไปเปน เวลานาน แลว พบวา ลูกกลายเปน คนโง สตไิ มด .ี .. พอนอนไมหลบั หลงั จากไดอา นเร่ืองน้นั จบ ตอ มาพอ นกึ เหน็ แตเธอบอ ย ๆ คิดวาเธอคงจะมีปญหายงุ ยาก... เดีย๋ วนพ้ี อสบายใจแลว เปนสิง่ ที่พอ ไม คาดฝน มากอน เดย๋ี วนี่เธอไดก ลายเปน... เปน...” พอไมสามารถหาคําพูดที่เหมาะสมได อยางไรกต็ าม ซูเ ห็นแววพึงพอใจและช่ืนชมยนิ ดีปรากฏในสายตาพอ เขารดู วี า ท้งั ตัว เขาและพอตา งมคี วามสขุ เน่ืองจากการพบปะในครง้ั นี้ เพราะตางไดรบั ส่งิ ท่ีตนตอ งการ ความรสู กึ ผิดท่ฝี งอยูสวนลกึ ในใจพอ ละลายหายไปหมด ขณะเดียวกนั เขาก็ไดม โี อกาสทบทวน อดีตและเขาใจความหมายชวี ติ ของเขา ดวงอาทติ ยท ่เี คล่ือนลับลงหลงั เขาสาดแสงสที องขน้ึ มาฉาบกอนเมฆทีล่ อยอยบู นฟา แสงสะทอ นจากกอนเมฆยอ นกลบั ลงมาปกคลมุ ทุงหญา เชิงเขา ทุงนา และหมบู า น ทําใหทุก สงิ่ จมอยูในแสงสลวั ของยามพลบ ซูเดินเกอื บถึงโรงเรียน จนสามารถมองเหน็ สนามเดก็ เลน อยู ไกล ๆ จากระยะนั้นดคู ลายทะเลสาบทีส่ งบเงยี บลอ มรอบไปดวยทุงหญา สนี ้าํ ตาลถูกลบู ไลด วย สายลมเยน็ ท่ีพัดมาแผวเบา ความรสู ึกออนโยนและน่ิมนวลกอตวั ข้นึ ในใจ เขาคิดวา ในทสี่ ดุ พอ

กไ็ มเขาใจอะไรเลย แมพอจะพดู วา พอ มศี รทั ธาทีม่ ่นั คงเชนกัน... ความรูสึกของปญญาชน น้นั หากขาดเสยี ซ่ึงประสบการณของความรูสึกพ้ืนฐานแลว ยอมเปน สิ่งทีว่ างเปลา บางคร้ังและในบางลกั ษณะ... ความรูส กึ สาํ คญั กวา ความคดิ หลงั จากใชเ วลากวา ๒๐ ป ทนทุกขทรมานทํางานหนกั สงิ่ ทเี่ ขาไดร ับกค็ ือความเขาใจ ในความรูส ึกของคนทใี่ ชแรงงาน... และนีแ่ หละคือสมบตั ลิ ํ้าคาของเขา นา้ํ ตาเร่ิมเออ ขน้ึ มา เม่อื ซูคดิ ถึงสงิ่ นี้ ผลสดุ ทายก็คือ เขามไิ ดใ ชชีวิตและเวลาทผ่ี านมาอยางไรป ระโยชน ในทสี่ ุด ซูก็มองเหน็ อาคารเรยี น คน ๒ – ๓ คนท่ียนื จับกลมุ อยูหนา บานพากันหันหนา มาทางเขา ผากันเปอ นสีขาวท่ีซวิ จอื้ คาดอยูสองประกายเดน อยใู นแสงสลัวของสนธยา กลุม คนมีจาํ นวนมากขึน้ อยางรวดเร็ว และเม่อื จาํ เขาไดก็พากันวิ่งตรงมายงั ถนน เดก็ หญิงตัวเลก็ ๆ สวมเสอื้ สแี ดงวง่ิ ตรงมาหา ความเคล่อื นไหวของหลอนดู คลายเปลวไฟทโี่ อนเอนไปมา แมห นูนอยว่งิ ใกลเ ขา มา... ใกลเขา มา และฝเ ทา ของ หลอนกเ็ รว็ ขน้ึ ... เร็วขน้ึ จากหนงั สอื “คนเลยี้ งมา” แตงโดย จาง เสยี น เลยี้ ง แปลโดย พิริยะ พนาสุวรรณ จดั พมิ พ โดยสาํ นกั พิมพชีวติ พ.ศ. ๒๕๒๖