เพชรพระอุมา เล่ม7 ดงมรณะ

1562 “จะหมายความวา อยางไร กห็ มายความวา เจา พวกนน้ั เลน สปั ดนนะ ซิ โดยมีตัวการสาํ คญั คนหนึ่งออกไอเดีย เจา ตวั การอกี คนหนึ่งเปนมอื ขโมย พวกทงั้ หลายก็รว มสนบั สนนุ รเู หน็ ดวยตอน ทเี่ ราออกจากหอลงไปขางลา งหมดนน้ั ตัวการมอื ขโมยไดดอดลกั ลอบเขาไปในหอนอนของเรา จัดการขโมยกางเกงในของพวกเราทกุ ตัวไปเกบ็ ซอ นไวห มด เร่อื งราวทั้งหมดน่เี รามาสบื รกู ันไดท ี หลัง” “บา จรงิ ! พวกนั้นทาํ กนั อยา งนน้ั เพือ่ อะไร?” “ฉันกไ็ มเขาใจในความคดิ อนั แสนจะอตุ รวิ ติ ถารของพวกวายรายนน่ั เหมือนกนั แลว เราก็ วางแผนทจี่ ะแกเ ผด็ อยางสาสม ฉนั เองเปน หัวหนา วางแผนแกล ําครง้ั น้ี เรารูต วั แนนอนแลว วาตัว ไหนออกไอเดยี และตวั ไหนยองเขามาขโมย เจา สองตัวนตี่ องพิจารณาดว ยโทษทเี่ รากาํ หนดไว” “เธอทํายังไงเมย เลา ไปเร็วซิ สนุกเหลอื เกนิ ” ดารินละลํา่ ละลักมาพลางหัวเราะคิก แทบจะลืมเรอื่ งอ่ืนใดทัง้ หมดส้นิ ลืมแมกระทงั่ ใน ขณะนห้ี ลอนอยูกลางดงมรณะ รสู ึกเหมอื นกําลังคยุ กับเพอ่ื นท่คี ยุ สนุกถูกคอ ในดินแดนท่เี จริญแลว “แลวหวั ค่าํ ของวันหนง่ึ ท่ีเราไดกาํ หนดแผนไวก ็มาถึง มันหา งจากวันทเ่ี ราถูกพวกนั้น แกลง ไมถึงอาทิตยด ว ยซํ้า โชคเขาขา งเราเอาเสียจริงๆ เจา สองคนนนั่ นัง่ ดหู นงั สอื อยใู นหองตาม ลาํ พงั สองคน เขา คูกันไดพอดีโดยไมมเี ดก็ ผูช ายคนอื่นๆ รว มอยูดว ย พวกเราทง้ั สามสบิ คนพากนั ยอ งกริบเขาไปอยางกลยุทธข องหนว ยจูโจม พอจวนถงึ ตัวไดจ งั หวะปฏบิ ัตกิ าร เรากเ็ ปลื้องเสอ้ื ผา ของเราออกหมดสนิ้ ภายใตก ารนาํ ของฉนั เหลือแตตวั เปลาๆ กนั หมดทง้ั สามสบิ คน แลวกก็ รกู นั เขา ไปรมุ สกรัมเจา สองคนน่นั โดยไมทนั รตู ัว ชวยกนั ฉีกเสือ้ กางเกงออกจนหมดจนเหลือตวั เปลา ลอนจอนเหมอื นกัน แลวเราก็ชว ยกนั หิ้วถูลถู ูกงั ลงมาจากตึก ทามกลางเสยี งรอ งไมเ ปน ภาษา เราหว้ิ สองคนน่ันแหไ ปรอบๆ สนามหญา ประกาศโฆษณาความผิด แลว ในทสี่ ดุ ก็เอามาโยนบก ปลอ ยให ว่งิ โทงๆ หนกี ลบั ขน้ึ ตกึ ไป!” ราชสกุลสาวรองลัน่ ตแี ขนมาเรียดังเผียะ แลว ปลอ ยเสียงหวั เราะออกมางอหาย “รา ยจริง เมย! เออแนะ เอากนั ถงึ ขนาดนท้ี ีเดียวหรอื ” “ก็ตอ งเอาอยางน้แี หละ มันถึงจะสาสม คราวหลังจะไดไ มก ลาคดิ เลน พเิ รนทรอยา งนั้น อกี ผลทไี่ ดรับตอมากค็ อื ความอลหมานโกลาหลไปตลอดท้งั มหาวทิ ยาลยั พวกเราทงั้ สามสบิ คนถกู ตง้ั กรรมการสอบสวน ขา วถกู ปดกนั อยา งเขมงวดที่สดุ ไมใหแ พรง พรายไปถงึ พวกหนงั สือพิมพ ทกุ คนดเู หมอื นจะรอดตัวไปไดห มด มีฉนั หนกั อยคู นเดยี วในฐานะหวั หนาผูวางแผน ถูกเรยี กเขา เผชิญหนากับตาคณบดี ซ่ึงแตเดิมฉันก็ไมค อยจะกนิ เสน กับคนไอรชิ เจา ระเบียบอยูแลว แกเปนคน คาทอลิกท่ีรา ยกาจใชเลน แกขฉู นั ตางๆ นานาอยา งที่บอกไปแลว มหิ นําซํ้ายงั บงั คบั ใหฉ ันเขยี น ความเรยี งยี่สิบหนา กระดาษฟุลสแกป หวั เรื่องวา ‘เอก็ ซซิบิชนั่ นิซมั่ ’ อันหมายถงึ พวกวปิ ริตในทาง อารมณเพศ เกย่ี วกับการแสดงออกในรปู ชอบอวดรูปรา งเปลือย ฉนั ตองคนหาจากตาํ ราเซก็ ซโ ซโลย่ี เสยี แทบแย นแ่ี หละคอื สาเหตทุ ําใหฉนั กลัวตานั่นนกั ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1563 ดาริน วราฤทธิ์ อยใู นอารมณท ี่สนุกสนานเต็มที่อยา งไมเคยมมี ากอ น ตั้งแตเ ร่มิ ออกเดิน ปา มา หลอนคิดไมถงึ วา เพ่อื นใหมจ ะทาํ ใหห ลอ นคร้นื เครงไดถงึ เพยี งน้ี หลอนมองดมู าเรียอยางรกั ใครในความตรงไปตรงมา ในขณะเดยี วกนั ก็ออกจะครา มๆ ในอารมณของแมสาวสองเลือดผนู ้ี “เธอแกนเหลือเกนิ นะ เมย แตรับรองวาพช่ี ายของฉนั ไมเ หมือนคณบดชี าวไอรชิ ทเี่ ธอทัง้ เกลียดทงั้ กลัวนนั่ หรอก เขาเปน สภุ าพบุรษุ ทง้ั กายและใจ ตลอดจนเหน็ อกเหน็ ใจผูอ่ืนเสมอ ใจดีดว ย ถาเธอพบเห็นเขาไปใหนานกวานี้...เธอจะรักเขาเหมอื นพีช่ ายคนหนึ่งทเี ดยี ว” “ฉันกห็ วงั ไวเ ชน นัน้ แตโ อกาสคงจะไมม อี กี แลว กระมงั ฉนั มาพบคณะของเธอโดยเวลา ท่สี ัน้ นกั มะรนื น้เี ราก็จะแยกจากกันแลว ” เสียงของมาเรยี เศรา ลง และดารนิ กพ็ ลอยจางความร่นื เรงิ ลงดว ย ท้งั สองน่งั สนทนากัน ดว ยมติ รภาพอนั กระชบั เกลียวขึ้นทกุ ขณะ จนกระทัง่ อากาศเรม่ิ มดื ลงอยา งฮวบฮาบ และกลุม ผชู าย ทัง้ หมด จดั การกบั แผนปองกนั แคม ปเสร็จเรยี บรอ ย พากนั เดนิ เขา มา กอนทีจ่ ะกลบั ขนึ้ มายงั บริเวณทพี่ ักนน่ั เอง ไชยยนั ตก ค็ ะย้นั คะยอใหภ รรยาของ ดร.ฮอฟ มนั แสดงฝม อื การยิงปน ตามท่ีเคยไดรบั การบอกเลาจากรพินทรใหดู มาเรียเปน คนงา ยๆ ในทกุ ส่ิง ลกั ษณะเปน มติ รกบั คนทกุ คน ไมม ีการถอมตวั เทาๆ กับที่ไมโ ออ วด เม่อื ถกู ขอรอ งหลอ นก็แสดงให ดอู ยา งเตม็ ใจ และมนั กเ็ ปนความจริงตามท่ีพรานใหญบอก มาเรียยิงไรเฟลไดในชนั้ ครูทีเดยี ว กระรอก เลก็ ๆ ตัวหน่งึ เกาะอยกู ับลาํ ตนไมสูงลบิ หลอนสามารถสอยรว งลงมาดว ยลูกปน ขนาด .375 ที่ใช ประจํามอื อยู โดยเนอ้ื ไมไ ดเ สียไปเลย นอกจากสวนหวั ท่ีขาดหายไปครง่ึ หนงึ่ ! “นาดู หมอดารนิ กห็ มอดารนิ เหอะ...” อดีตนายทหารปน ใหญเ รเขา มากระซิบขางหเู พอ่ื นสาว ดารินหวั เราะเบาๆ “โอย! ฉันยอมแพร าบ ไมค ิดจะตอ กรดว ยหรอก เจาแมเ ซก็ ซีแ่ หงพงไพรคนน”ี้ “เรอื่ งอน่ื ๆ ท่จี ะยอมแพก ช็ างเถอะ แตใ นเรือ่ งฝมอื ยิงปน ฉนั ยงั ขอถอื หางหมอดารนิ แฮะ จะไมโ ชวใ หเ ขาดูเปน ขวัญตาบา งหรือ” นกั มานษุ ยวิทยาสาวส่ันศรี ษะ “ไมตองหรอก เร่อื งอะไรทีฉ่ ันจะตองไปประกวดประชนั กบั เขา วา แตเ ราเถอะ...” “ทําไม?” “เหน็ ชาํ เลอื งไปท่อี กเสอื้ ของเมย ตาเปนมนั อยูตลอดเวลา” “บา นานอ ย!” ไชยยนั ตรอ งออกมาอยางกระดาก หนา แดงแลวรบี เดินผละหนีไปเสยี ดารนิ เอาปลอก ลกู ปน ที่ถอื เดอะอยใู นมือ ขวา งตามหลงั เพือ่ นชายไปอยา งเอ็นดู พรอมกบั หวั เราะเบาๆ อยเู ชนนน้ั หลอนกาํ ลังคดิ อยูวา ดเี หมอื นกัน...ท่ีมาเรยี กับคณะของหลอ น ตอ งแยกทางไปในวนั มะรนื นี้ ถา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1564 บังเอญิ มารวมคณะไปดว ยกนั ละก็ ยงั นกึ ไมออกวา พวกผูชายเกาคนในคณะของหลอน จะเกดิ อลหมา นกลียคุ สักขนาดไหน สําหรบั แมแ หมม สาวผูเรารอนปานไฟปา ผูนี้ อยาวา แตไชยยันตเ ลย ขนาดตาพรานเฒา บญุ คํา กย็ ังลอบมองมาเรยี ตาเปนมนั ซุบซบิ หัวเราะคกิ คกั กบั พวกตนอยดู ว ย อาการประหลาดๆ ดูตื่นเตน คกึ คกั กันไปหมด เหน็ น่ิงๆ เฉยๆ ไมม ีอะไรผดิ ปกติอยเู พียงสามคนเทา น้ัน คอื พชี่ ายของหลอน พรานใหญ รพนิ ทร และเจา คนใชชาวดงแงซาย หรือถาจะมีอีกคนท่ีไมสอ ปฏิกริ ยิ าเชนไรก็คอื เจาสางปา พราน ชาวตองสู อนั เปรียบเสมอื นบา วคใู จของสองสามีภรรยา ลักษณะของมนั เปน คนเงยี บขรมึ และ ซือ่ สตั ยตอเจานายเปน อยา งยง่ิ ซ่ืออยา งไมม วี นั ทรยศ ไมว าจะโดยกรณใี ดทัง้ ส้ิน ทั้งหมดรวมวงกินอาหารเย็นกนั รอบกองไฟเมอื่ ปามืดสนิท สนทนากันอยา งออกรสดว ย เรอ่ื งตา งๆ ทตี่ า งฝา ยตางเผชิญพบเห็นมา มาเรียตดิ แจอยกู ับดารินอยา งรักใครถ ูกคอเปนพเิ ศษ และมกั จะปลกี การสนทนาออกไป เฉพาะสองตอ สองตามประสาผหู ญิง รพนิ ทรไ มอยรู ว มวงดว ยมากนกั ภายหลงั เม่อื รับประทานอาหารเสร็จ ก็ปลอยใหค ณะ นายจางของเขาสนทนากบั สองสามภี รรยาตามอัธยาศัย ตนเองลุกออกไปเดินตรวจและสงั่ งานกับ พวกพรานทงั้ หลาย กาํ หนดเวรยามอยางแขง็ แรงแลวส่งั ใหพ วกทีย่ ังไมถ งึ เวรรบี นอนโดยเรว็ สาํ หรับยามแรกนี้ เปน ของแงซายกบั สา งปาซ่ึงอยูคูกัน เปนเวลาถงึ เกอื บสีท่ ุม กลุมนายทีค่ ุยกันอยูจ งึ เขานอน ฮอฟมันกับภรรยาคนสวยของเขา โบกมือ ‘กูดไนท’ กบั คณะเชษฐา แลวเขา นอนประจําที่เดมิ ของตน ภายใตหลงั คามุงของก่งิ ไมใน ซอกเนินใหญ หางจากทฝ่ี ายมาสมทบใหมข ึงผา พลาสติกกนั นา้ํ คางอยปู ระมาณ 15 เมตร ไมชา ไมน านทงั้ สองฝา ย ตางก็เงยี บเสยี งกนั ไปทามกลางเสยี งนํ้าคาง ที่หยดลงมากระทบ พนื้ เปน จังหวะ และความหนาวเยน็ จับกระดูก เปน ปกตวิ สิ ัยอยูแลว ที่รพนิ ทรมักจะเขานอนทหี ลังกลมุ นายจางของเขา พรานใหญน ัง่ สบู บหุ รอี่ ยคู นเดยี วในเงามืดของกอ นหนิ ใหญรมิ ท่พี กั หางแงซายและสางปาผอู ยรู ิมกองไฟออกไป ทางดา นชดิ ราวปาเบ้อื งลาง เงยี่ หคู อยสดบั ตรับฟงเสยี งไพรยามวิกาลอยา งระมดั ระวงั มีเสยี งบา ง กรดี โหยหวนเหมือนคนรอ งเมอ่ื ใกลมรณกาลแวว ตามลมข้นึ มาครง้ั หนงึ่ จากดงทึบฝงตรงขา มของ ลําธาร จากนน้ั ปากจ็ มอยใู นความสงัดประโคมแซอ ยูกแ็ ตเ พียงจกั จน่ั เรไร บนทพี่ ัก มีเสียงฝเทา ยา่ํ กรวดล่นั ขน้ึ เบาๆ แลว เงาตะคมุ ของใครคนหน่งึ กเ็ คลอื่ นลงมา คร้ังแรกเขาคดิ วา เปนนอ งสาวของนายจา ง ผูมักจะชอบลกุ ขน้ึ ในเวลากลางคนื แตพอกระทบกับแสง จางๆ ของไฟที่กอไว กส็ ังเกตไดวาเปนมาเรยี ฮอฟมัน [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1565 หลอ นเดินตรงเขา มาทกี่ องไฟ อนั มียามทง้ั สองนั่งกนั อยคู นละฟาก กมลงหยิบฟน ในกอง ขนึ้ มาตอกับบหุ ร่ี พดู สองสามคําเปน ภาษาพมา กบั สา งปาคนของหลอ นเอง แลว ก็มองจับนงิ่ ไปยังแง ซาย ผนู ง่ั เปน รูปปน ทองแดงกลางความสลัววับแวมของเปลวไฟท่แี ลบเลียอยู ดว ยดวงตาสมี รกต สกุ ใส ย้มิ ท่มี มุ ปากนิดหนึ่ง “เธอชื่อแงซาย ใชห รอื ไม? ” หลอนเอย ถามขึน้ เบาๆ ใชภ าษาพมาเชนเดมิ ดวงตาใหญง ามคนู ัน้ เหลือบจากไฟในกองขนึ้ สบตา รอยยิม้ คอ ยๆ ปรากฏขนึ้ ทร่ี ิมฝป าก แลวนา้ํ เสยี งหา วทุมกต็ อบมาในภาษาเดยี วกนั วา “ใชแลว นายแหมม ” “ถา ฉนั คะเนไมผดิ เธอไมใชก ะเหรยี่ ง” ยม้ิ นั้นสยายกวา งออกมาอกี มาเรียเอยี งคอพิศอยางตดิ อกติดใจ “ทุกคนรูจกั ผมวาเปนกะเหร่ียงเทาๆ กับท่ตี ัวผมเองกร็ เู ชนน้ี นายแหมม คดิ วา ผมควรจะ เปน อะไรทีเ่ หมาะสมกวานห้ี รือ?” คาํ ตอบชนดิ นนั้ เรียกความฉงนฉงายใหแกภรรยาสาวของนักสาํ รวจครามครัน หลอ น จองเอาๆ แลวก็หวั เราะออกมาอยา งงงๆ “เธอมีหนาทีอ่ ะไรอยใู นคณะเดนิ ทางน?้ี ” “ลูกหาบ คนใช!” เปนคําตอบทสี่ งบเสงยี่ ม สํารวมย่งิ “ไมไดเปน พรานคมุ กนั ประจาํ ตวั ของนายผหู ญงิ หรอกหรือ?” “บางขณะ สุดแลวแตเ หตกุ ารณ” “เธอเปนคนเกา แกข องพรานใหญ จงึ พลอยตดิ ตามมาดว ยกระมัง?” “หามไิ ด ผมเพ่งิ มาสมัครกับพรานใหญก อ นออกเดินทางทห่ี นองนํา้ แหง ขณะน้นั เขา ประกาศหาคนเปน ลูกหาบมาดว ย” มาเรียพยกั หนา เนิบๆ แววตายังไมสรางความทง่ึ พิศดูรา งท่ีนง่ั อยรู มิ กองไฟนัน้ ไปตลอด ทั้งกาย จอมพเนจรลดสายตาลงจบั อยทู ก่ี องไฟตามเดิม ตอมาหลอนจึงออกคําสง่ั กบั สางปาใหไป นอนพักเอาแรง พอเจาพรานชาวตองสถู อยออกไปเอนตวั นอนลงยงั ท่ขี องตน หลอนกห็ ยอนกายลง บนโขดหนิ แทนที่ น่งั ประจนั หนา กบั แงซาย โดยมกี องไฟคนั่ กลางพาดไรเฟล .375 แม็กน่ัมไวกบั ตัก “เธอมีกาแฟไมใชห รอื แงซาย?” เสียงของหลอ นเปนกนั เอง [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1566 แทนคําตอบ องครักษประจาํ ตวั ของดารนิ ขยับตวั ไปควา กาแฟทแี่ ขวนอยูบ นหลักไม ใกลๆ รินใสถ วยพลาสตกิ ยน่ื สง ไปให มาเรยี พมึ พาํ ขอบใจเบาๆ รบั ไปจิบ แลว ถอื คลึงอยูในมือทงั้ สอง “เธอจะนอนกไ็ ดน ะ พวกเธอกรากกราํ เดนิ ทางมามากแลว ฉนั ยงั ไมง ว ง จะเฝายามแทน ใหเอง” มาเรยี กลา วยิ้มๆ ตอ มา อยา งใจดี “คําส่งั ของพรานใหญใ หผ มเฝายาม ผมนอนไมไ ด” “เธอเปนคนเครง ครดั ตอ หนาท่ดี มี าก วาแตพ รานใหญห ายไปไหน ฉนั ไมเหน็ เขาอยใู น บริเวณนีเ้ ลย” พรอมกบั พูด หลอ นกวาดสายตาไปรอบๆ แงซายกช็ ี้มอื ลงไปยงั กลุมโขดหินเบ้อื งลา ง “พรานใหญเ ดนิ หายไปทางดา นโนน ” แหมมสาวดื่มกาแฟจนหมดถว ย แลว ควาปนออกเดนิ ตรงไปยังกลมุ โขดหินท่ีแงซาย ชีบ้ อก สังเกตเห็นไดจากไฟบหุ รี่ทส่ี วา งแดงวาบๆ เปน จงั หวะ พอใกลเขามา รา งท่นี อนหงาย เอกเขนกอยูบนแผน ดนิ เรยี บราบก็ชันกายลกุ ขึน้ นงั่ มาเรีย ฮอฟมนั สง ยิ้มกวา งๆ มาใหใ นเงาสลัวของแสงดาว รองทกั เสยี งใส รพนิ ทรใ ห เสยี งตอบเบาๆ เริ่มรสู ึกอึดอดั ใจอยางไรพกิ ล “ด็อกเตอรฮ อฟมนั หลบั หรอื ?” เขาถาม ภรรยาสาวสวยของบุคคลทเี่ อย นามถงึ หวั เราะ “คุณกน็ า จะรูดมี านานแลว นี่ รพนิ ทร...” หลอนเอย เรยี กนามแรกของเขาอยา งคนุ เคยถือสนิท “คนอยา งสเตเกล หลังแตะพน้ื เมือ่ ไหร กห็ ลบั เมือ่ นนั้ ” “ไมเ ปนการดเี ลยนะ ทีส่ ามผี มู ภี รรยาสาวสวย จะเปน คนหลับงายถงึ อยา งนั้น” มาเรยี ยกั ไหล “กด็ ีไปอยา ง มันเปนเสนห อ ยา งหน่งึ ทีท่ ําใหฉ นั เอน็ ดเู ขามากเหมอื นกนั ในขอน้ี มนั ทาํ ให ฉันรสู กึ คลา ยๆ กบั วาเขาเปน เด็กดที ี่ฉนั จะตอ งคอยระมดั ระวังดูแลอยเู สมอ คืนน้ที อ งฟาปลอดโปรง แจม ใสดเี หลอื เกิน จะรงั เกยี จไหม ถาฉันจะนัง่ ลงทีน่ ่ีสักคน?” จอมพรานหวั เราะเออ่ื ยๆ ในลําคอ อดั ควันบหุ รล่ี ึก “ไมรังเกยี จหรอก มิสซิสฮอฟมนั แตผ มตัง้ ใจวา บหุ รีต่ วั นหี้ มดตวั กจ็ ะกลับเขานอนแลว ” “ฉันจะทาํ อยา งไรถงึ จะทาํ ใหค ณุ เลกิ เรยี กฉนั อยางนีเ้ สยี ทีนะรพนิ ทร เราพบกันไมน าน นกั หรอก มะรนื น้กี จ็ ะตองแยกทางกนั แลว ฉันกแ็ ปลกใจเหมือนกนั วา เหตุใดจึงไมช อบใหค ุณเรียก เปนทางการเชน น้ี ตั้งแตแ รกรจู กั กันแลว คาํ ขอรองของฉันมนั ไมมผี ลอะไรเลยนะ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1567 นาํ้ เสียงของหลอนตดั พอ “ก็ได เมย ถาคุณตองการอยางน้ัน” “ขอบใจมาก” มาเรียใบหนา สวา งใสข้ึน อารมณและธาตแุ ทข องหลอ น สาํ แดงออกใหเ หน็ ไดงายๆ ไม สลับซบั ซอนลึกลํ้านัก “ฉนั จะไมร บกวนเวลา หรอื กอความรําคาญใจใหคณุ มากนกั หรอก ขอถามอะไรหนอ ยได ไหม?” “อะไร” “เราเคยจา งคณุ ใหนําทาง ใหร าคาอยางงามทส่ี ุด ดูคณุ จะไมเ ตม็ ใจไปกับเราเลย แตท ีคณะ ของทา นทตู เชอ้ื พระวงศน ี่ สามารถไดตัวคณุ มาอยา งสะดวกที่สุด ทําไมถึงเปน เชนนนั้ ” “เปนปญหาทค่ี ณุ คิดจนนอนไมห ลับ ถึงกบั ลุกขึน้ มาเอาคาํ ตอบจากผมทเี ดียวหรือ?” รพนิ ทร ไพรวลั ย ยอนถามเรยี บๆ หัวเราะแบบเซ็กซี่ของมาเรยี ฉดี เลือดอันเคยเยน็ เฉยี บในกายเขาใหร อนวาวไปท่วั สรรพางค “ก็ไมถ ึงข้ันนนั้ หรอก...” หลอนยานคาง “แตก็ยอมรับวา ของใจอยูไ มน อยเหมือนกนั อยากจะถามตงั้ แตแรกพบแลว แตย ังไมม ี โอกาส” พรอมกบั พดู แหมม สาวยกเทา ขางหนง่ึ ขน้ึ เหยยี บยนั บนกอ นหิน กมตัวตํา่ ลงมา ลมดึก โชยเบาๆ กลน่ิ ตัวอันฉนุ เฉยี วแบบสาบสาวตะวนั ตก ลอยวูบมาแตะจมกู พราน เหมือนไอละอองออก เทนท่ีโชยลอเลนอยูกบั เปลวไฟ รพนิ ทรก ลั้นใจ ใหต ายเถอะ! เขาสบถอยูใ นใจ เพยี งแคสาบของ หลอ นมันกป็ ลกุ สญั ชาตญาณเพศของสตั วผ ทู ุกชนดิ ใหเรงิ โรจนแทบระเบิดไปเสียแลว เขาขยับตัวลกุ ข้ึนยนื อยา งไมไ วใจ ยงั นึกไมอ อกเหมอื นกันวา ถาอาการแบบฮิสทเี รยี ของ หลอนสําแดงฮวบฮาบขนึ้ เหมอื นเชนท่ีเคยเกิดมาแลว ในคนื หนึง่ ท่ีเขาโลน เขาจะทาํ ยังไงดี “กไ็ มม ีอะไรนา ของใจ...” จอมพรานผูไมเ คยระยนระยอ ตอ เขย้ี วงาของสารพัดสตั วด รุ าย แตค ร่ันครามเปนยงิ่ นกั ตอ พิษสงของสตั วแสนสวยประเภท ‘มเี ขาทห่ี นา อก’ อยา งไชยยนั ตเ คยพดู เขาตอบดว ยเสียงเนือยๆ “อยา งท่ีคุณรอู ยแู ลว ผมไดค า จางในการนําทางครัง้ นี้อยางพอใจจงึ ไดตกลงมา สวนทเ่ี คย เลิกสัญญากบั สามคี ุณเสียกลางคันในคร้งั นน้ั คณุ ก็รวู า ผมเกดิ ไมสบายขึ้นระหวา งทาง” สาวเลือดเยอรมันผสมฝร่ังเศส แหงนหนา ขนึ้ หวั เราะอีกครั้ง “แตฉนั มองเหน็ เหตุผลท่ีแนบเนียนกวานัน้ ” “อะไร?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1568 “นองสาวของทานทตู หวั หนา คณะ...” “ทําไม?” “คงไมม ผี ูชายคนไหนปฏเิ สธไมใชหรอื วา หลอ นสวยมาก แมแตผ ชู าย ซง่ึ พยายามจะทาํ ตวั ใหเหมอื นกบั ‘เซนตโ ดมนิ ิก’ อยางมสิ เตอรร พนิ ทร ไพรวลั ย “แลว มันเกีย่ วอะไรกับผม?” “ออ เก่ียวซ.ิ ..เกยี่ วมากเสียดว ย” มาเรยี พดู โดยเร็ว ควักบหุ รท่ี ไี่ ชยยันตม อบไวใ หทัง้ ซองออกมาจากกระเปา เส้อื แจก็ เกต ยิ้มมมุ ปากนดิ ๆ เหลือบตาขน้ึ มองดูเขาเหมือนจะเตอื นใหร ูในหนาท่ี พรานใหญจ ําใจตองลวงไลท เตอรออกมาสะบดั จดุ ตอ ให หลอนพมึ พาํ ขอบใจเบาๆ แลว ตอมาวา “อยางนอ ยมนั ก็เปนราคาคา จา งทางใจ ทส่ี งู พอสาํ หรับการตกลงใจนาํ ทางครั้งน้ีไมใ ช หรือ อาจสูงกวา ราคาเงินทีไ่ ดร บั เสียอกี ” รพินทรห ัวเราะหาวๆ อยใู นลําคอ “คณุ รจู กั ผมดแี ลว เมย ถา รพินทร ไพรวลั ย ‘หิว’ ในความสวยของผหู ญิงละก็ ผมทรยศ กบั สามขี องคุณไปเสยี นานแลว” “หมายความวา ยังไง?” มาเรยี ทาํ เสียงสงู “กเ็ ปน ชูกบั เมยี ของเขานะซ!ิ ” หลอ นไมมีทาทสี ะทกสะเทอื นอะไร กบั ถอยคาํ อันกรา วแข็งของเขา แมแ ตน ดิ หนึ่ง หัวเราะรว น “โถ! รพนิ ทรผนู า สงสาร...” “ใชซิ ผหู ญงิ อยางคณุ ก็มกั จะรําพงึ ในเชงิ ปลงสังเวชผมเชนนเี้ สมอแหละ สังเวชในความ เปน ไอง ั่งของผมทไี่ มยอมเดนิ ลงเหวของศลี ธรรมรว มกับคณุ แตน ัน่ แหละนะ คณุ คงไมร หู รอกวา ผมตองตอสูกบั อํานาจใฝต่าํ เพียงไรบาง มนั ไมใ ชของงายนักหรอก” ภรรยาผูมเี ลอื ดสาวอันคับคงั่ ของอดีตนายจาง เปาควนั บหุ รีก่ ระจายไปกบั ลมดึกดว ยทา ที อนั ออ ยอง่ิ เนิบนาบ หอไหลประสานแขนท้ังสองรดั อกเขา มาเหมือนจะหนาวเยน็ ดว ยนาํ้ คาง อาการ เคล่ือนไหวเชน นน้ั ทําใหภ เู ขาเนอ้ื แทส องลูกบนทรวงเบียดชิดเขาหากัน ทะลักลนออกมาทางรอย ผา ของเส้อื แจก็ เกตหนังตอนบน ซง่ึ รูดซบิ ไวเพยี งครึ่งเดียว แมจ ะอยใู นความมดื สลวั กพ็ อมองเหน็ ความผดุ ผองยองใยนาฟอนเฟน ไดถนดั ตา และแลว อยา งคาดคิดไปไมถงึ หลอ นก็วา “ฉันรู วาคณุ ชอบหมอดารนิ !” “ผมจาํ เปนเหลอื เกินทจี่ ะตอง ‘ชอบ’ บุคคลทอ่ี ยใู นฐานะนายจางทกุ คน” “คณุ รดู ีวา ฉันมคี วามหมายมากไปกวา นัน้ ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1569 “การปฏิเสธ มักจะถูกฝา ยคาดคั้นเหมาวาเปน การรบั เพราะฉะนนั้ มนั เปน สทิ ธ์ิของคณุ ท่ี จะคิดอยา งไรกไ็ ด โดยไมจาํ เปนจะตองไดค ําตอบ แต. ..” เขาเลกิ ควิ้ ย้มิ ออกมากรานๆ “อยากถามวา มันมีประโยชนอะไรแกใ คร ทค่ี ุณจะตอ งมาพดู กับผมแบบน?ี้ ” “มปี ระโยชนแกคุณซ”ิ “ในขอไหน?” “ก็ในขอทฉ่ี นั กําลงั จะบอกกบั คุณอยูเดยี๋ วน้ียงั ไงละ วา นองสาวแสนสวยของทา นทตู นั่น ก็ติดใจคุณอยไู มน อยเหมอื นกัน” “เอาอะไรที่ไหนมาพูดนะ แลว ก็เพื่ออะไร!!” เสียงของรพินทรเ กือบจะเปน ตวาด แตม าเรียไมสนใจยักไหลย ้ิมๆ อยใู นสีหนา เชนเดมิ “ฉนั กย็ งั เดาไมอ อกเหมือนกนั วา ที่คณุ มที าหงดุ หงดิ ขงึ ขังอยูนน่ี ะ มนั เนอ่ื งมาจากอะไร... ไมพ อใจท่ฉี นั เอยถึงนอย หรอื วาไมสบอารมณท ่ฉี ันสะกดิ กลางใจ...เอาละ ไหนๆ ฉนั ก็พดู ออก มาแลว กจ็ ะขอบอกใหไ วเ สยี เลย...” “จะบอกอะไรให ทาํ ไมถงึ พดู ขยักไวเ ชน นนั้ ?” “เหน็ ไหม คณุ กร็ อนใจอยากรเู หมือนกนั น่ี แมจะทําทา วา ไมส นใจ” จอมพรานจองหนา แมส าวเลอื ดผสมแนว แน แลว โคลงศีรษะชา ๆ “ผมไมเขา ใจเลย เมย คุณมเี จตนาอะไรทมี่ ายั่วผม” “กไ็ มม เี จตนาอะไรรอ ก! ฉันเปนโรคนอนไมค อยหลบั ในเวลากลางคนื โรคท่ีผูหญิง มักจะเปน กนั มาก มาเจอะเอานท่ียังไมน อนก็เลยหาเรื่องชวนคุยไปงน้ั เอง จะคุยกบั สามี เขาก็นอน กรนไปเสยี แลว ...เอาละ กดู ไนท สวตี ดรีม...” วา แลว หลอนกห็ มุนตวั กลบั แตร พนิ ทรจบั แขนไว เหนยี่ วรา งอนั แข็งแรงอวบอัดนนั้ หัน กลบั มาเผชิญ เขาอาจดึงแรงเกินไปหนอยก็ได เพราะอารมณท ่เี กิดขนึ้ อยา งไมร ูตวั มาเรียเซเขา มา ปะทะ ‘กนั ชน’ อันเต็มไปดว ยสปรงิ ยดื หยนุ ของหลอ น กระแทกกบั อกเขาเตม็ รัก “อา ว...” มาเรยี รอ ง “คณุ ยังพดู ไมจ บเมย! ” เขากลาวเครียดๆ โดยไมสนใจกับอาการของหลอน “คณุ กําลังจะหกั แขนฉนั นะ” พรานใหญร สู กึ ตัว คลายอุง มือปานคีมเหล็กที่ขยุมตนแขนของหลอนไวอ อก “พดู ตอไปซิ คุณตองการจะพูดอะไรท่ีคา งไว” “คุณหมอนกั มานุษยวทิ ยาคนนนั้ ออกจะ ‘หวง’ คณุ อยมู ากๆ นี่แหละคือสิง่ ทฉ่ี ันจะบอก” กลาวจบ หลอนกผ็ ละเดนิ จากเขาไปอยางรวดเรว็ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1570 รพนิ ทร ไพรวลั ย ยืนน่งิ อยกู บั ที่ มองตามรางทก่ี อปรไปดว ย ‘วัตถุแหง ความใคร’ ซ่ึงเดนิ ไกวตะโพกเนบิ นาบเหมือนนางเสือดาวหา งหายออกไปในเงาสลัว ประหนง่ึ ภาพมายาของเจา แม ประโลมโลกย ดว ยความรสู กึ ทยี่ ุง เหยิงสับสนและหงดุ หงิดบอกไมถูก เขาดดู กน บุหรเี่ ปน คร้ังสดุ ทาย จนรูส ึกรอนผาวทร่ี มิ ฝป าก แลว ถม กระเด็นไปแตกเปน ลกู ไฟอยกู ับพนื้ ตอมาจงึ ตรงเขา มายงั กองไฟกลาง ท่มี รี า งของแงซายนั่งกอดเขาเปน เงาตะคมุ อยู ตา คนู นั้ เหลอื บขนึ้ สบแลดเู ฉยๆ ปราศจากความรูสกึ ใด แตจะเปน อุปาทานหรืออะไรกต็ ามที เขาเห็น อาการย้มิ แฝงอยใู นดวงตาคนู น้ั ยงิ่ ทําใหข นุ มัวเพ่ิมขน้ึ “แกอยยู ามคกู บั สางปาไมใชห รอื ?” รพนิ ทรพ ดู หว นๆ กวาดสายตาไปรอบๆ “คําส่งั ของผูกอง เปน เชนนนั้ ” แงซายตอบหนา ตาย “อาว! แลว เจาพรานตอ งสหู ายหวั ไปไหน?” “นายแหมมไลม ันไปนอนเสยี แลว อยูนนั่ !” พรอมกบั คาํ ตอบอยางชาเฉย เจาคนใชช าวดง ชม้ี อื ไปทมี่ ุมหินกอนหนึง่ อนั มรี า งพราน ชาวตองสขู อง ดร.ฮอฟมนั นอนเอาผา คลุมหัวอยู พรานใหญสบถพํา ขยบั จะเดินเขาไปปลกุ ใหล กุ ขน้ึ มานง่ั ยามคกู บั แงซายตามเดิม แตแ ลว กเ็ ปลยี่ นใจ “ชา งหัวมนั ! มนั ไมใชค นของเรา เปน อนั วา แกอยยู ามเด่ยี วไปคนเดยี วกแ็ ลวกนั จนกวา จะ ถงึ กาํ หนดผลดั ” “โปรดอยาหว ง” แนล ะ เขาไมม อี ะไรจะตอ งเปนหว งเลย สาํ หรับยามของแงซาย ยกเวนแตว า เจา กะเหร่ียง พเนจรผูน้ีจะทรยศเสียเอง จอมพรานถอยหางออกมาโดยไมก ลาวคําใดอีก แตเ ดนิ ไปไดส องสามกา วกห็ ยดุ ชะงัก หนั กลับมา พบตาคมมปี ระกายลึกคูน น้ั จบั อยกู อนแลว “ถา ฉันเปน แก...” เขาพูดมาเบาๆ แววตากระดางมปี ระกายออ นลง “ฉันจะไมน ั่งอยูใ กลกองไฟ เปน เปา ที่ถนดั อยางนั้น ในความมดื รอบดาน ลกู ดอกหรอื ลกู ธนู อาจปลวิ มาจากท่ีใดกไ็ ด” ใบหนา สีทองแดง มรี อยยิม้ นอ ยๆ พรอมศรี ษะที่กมตํ่าเหมอื นจะคาํ นับ ไมเ อย คําใดทงั้ สิ้น ซนุ ฟน เขาไปในกองไฟเพมิ่ เติม แลวลกุ ขน้ึ เดนิ ลับตาเขา ไปแฝงอยใู นเงามืดของโคนไมใหญตน หน่ึง ปลอยลานโลง ตรงกลางทสี่ มุ ไฟไวใ หว างเปลา พรานใหญถ อนใจออกมาเบาๆ ยืนกวาดสายตาสาํ รวจไปรอบๆ อีกอดึ ใจก็ตรงไปยงั ท่ี นอนของเขา ซง่ึ เย้ืองกบั กลุมของนายจา งออกมาเลก็ นอ ย ลกั ษณะการนอนสาํ หรับคนื นอี้ าศยั ที่ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1571 บรเิ วณนน้ั ต้ังแคม ปเปน ชยั ภมู ิเหมาะกวาทุกครง้ั คอื เปนทีโ่ ลง หางไกลจากแนวปาทบึ แวดลอมไป ดวยกลมุ โขดหนิ นอยใหญทง่ี อกอยูเปนแนวทวั่ ไป การกาํ หนดทน่ี อนจงึ เปนวงกลมหนั ศรี ษะไปยัง ลานโลงตรงกลาง โดยแอบชดิ กาํ บังอยกู ับซอกหิน สามคนของกลุมนายจา งอยใู นตําแหนง วงลอม ใจกลาง มพี วกพรานพืน้ เมอื งสกดั ขวางไวรอบดาน ตาํ แหนงนอนของเขา ใกลช ิดกบั บุญคาํ ซงึ่ บดั น้ี สง เสยี งกรนอยเู บาๆ หลงั แตะพื้น ศรี ษะพาดยาม ผาขาวมา ผนื หนาคลมุ อก แลว รพนิ ทร ไพรวลั ย กห็ ลบั ไป อยางลูกปา เขาไมม ีโอกาสจะเฉลยี วคดิ หรือสํานกึ เลยวา ใครคนหนง่ึ ทีน่ อนรวมกลุมอยใู นคณะ นายจา ง และกาํ ลังลมื ตามองดูดาวบนทอ งฟาขณะนี้ เหน็ การเคลื่อนไหวของเหตุการณภ ายในแคม ป อยางปรุโปรงทกุ ระยะ เวน แตอาจไมไดย นิ เสียงเทา นนั้ นบั ต้งั แตม าเรยี ฮอฟมนั เคล่อื นออกจากท่ี นอนของหลอนคร้ังแรกทีเดยี ว ‘นัดพบเมียเขา ในขณะทผี่ วั เขาหลับ...’ หวั ใจดวงนนั้ ตง้ั ขอ หา ‘ฮ!ึ คนช่ัว!!’ แลว ก็พพิ ากษาดวยอารมณ... ‘ไตรต รองเสียใหด ี กอนที่จะประณามเขา...’ อกี ซอกหนงึ่ ของหัวใจดวงเดยี วกนั สง กระแสความคดิ คา นมา ‘คนคนนี้ นา จะพิสจู นตวั เองใหเราเห็นไดชดั เม่ือคราวทห่ี ลงปา อยดู วยกนั สองตอ สองคร้งั นน้ั แลว เขาเปน สภุ าพบรุ ษุ ที่สูงดวยคณุ ธรรม เปน ชายจริงอยา งคาดคดิ ไปไมถ ึงทเี ดยี ววา จะมผี ชู าย นา้ํ ใจอยา งนีอ้ ยูในโลก คนมีเกยี รตภิ มู ิสงู อยางนค้ี วรหรอื ทีจ่ ะกลบั โฉดชัว่ ไปถงึ เพยี งนนั้ เราหลง ประณามเขาไปผดิ ๆ หรอื เปลา ?...’ ‘ก็แลว ที่เหน็ อยกู บั ตาหยกๆ น่นั อะไร ผหู ญิงเขาทําทา จะผละหนีมาแลว ยงั อตุ สาหจับ ตวั ยดื้ ยุดเขาไว จนกระท่ังรา งกายประชดิ ตดิ พนั กัน อยากจะใหต าผัวตนื่ ขน้ึ มาเห็นเหตกุ ารณตอนนนั้ เสยี นกั เรือ่ งมนั จะไดแ ดงออกไป...’ ‘แลว กไ็ มกระดากอับอายแงซายบา งหรือยงั ไง ในเมือ่ เจา น่ันก็นง่ั มองเห็นเหตกุ ารณอัน ลบั ลอน้ันอยดู ว ยอีกทง้ั คน?...อยากจะรูน กั วาไปยนื พูดจาลกั ลอบพบปะกันทําไมในขณะทค่ี นอนื่ ๆ นอนหลบั ทั้งๆ ท่ตี อ หนา คนทง้ั หลาย ทําทเี หมอื นกบั วา ไมสนใจผูห ญงิ คนนั้นเลยสักนิด...’ ‘ทําไมนะ เราถึงไมห ลบั ไปเสียกอ นท่ีจะเหน็ ภาพน้นั ?’ ‘แลว นมี่ นั เรื่องอะไรไมท ราบ ท่ีเราจะตอ งมาครุนคิดขบปญ หาบาๆ น่อี ยู ธรุ ะไมใ ชเ ลย มาเรีย ฮอฟมนั จะเปน คนอยา งไร นายรพินทร ไพรวลั ย คนนั้นจะดีช่วั แคไ หน ก็หาใชเ รื่องทีเ่ รา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1572 จะตองมาเสยี เวลาวเิ คราะหใ หเปลืองสมองแมเ ทา ข้เี ลบ็ ขอเพียงอยา งเดยี ว ทํางานตามสญั ญาจา งไป ใหด ที ี่สุดกแ็ ลว กัน!’ ดาริน วราฤทธิ์ ปด เปลอื กตาลง กดั ริมฝป ากแนน อยา งโกรธตัวเอง แลว มนั ก็เปน อกี คนื หน่งึ ที่หลอนตอ งใชก ารสะกดจิตตวั เองใหห ลบั เพอื่ พนจากความวาวนุ ครุนคิด รพินทรรูสกึ ตวั เพราะมเี สยี งเคลื่อนไหวกายอยูใกลๆ มานตาคอยๆ เปดขึน้ แลว ก็เหน็ บุญ คําซ่งึ นอนอยขู างๆ พลกิ ตวั กระสบั กระสายถอนใจเฮือกๆ อยดู ว ยอาการประหลาด เขาหรีต่ าสงั เกต อึดใจนน้ั เอง กแ็ วว เสียงอะไรชนิดหนง่ึ ผา นเขากระทบโสตประสาท แลว กร็ ไู ดท นั ทีวา อะไรมันเปน อะไร... ไมใ ชส างเขียว ไมใ ชสัตวร า ย ที่ยอ งเขามาใกลทีพ่ กั อันทาํ ใหต าพรานเฒาคใู จของเขา กระสบั กระสา ยไมเ ปนอนั หลับนอนอยูใ นขณะน้ี ทามกลางความเงียบสงัดของไพรพฤกษ เสียงหวั เราะตอ กระซิกของหญงิ ชายคูหนง่ึ แม จะเบาแสนเบาเพยี งไร ก็ยังจบั ฟงไดถนัด แววออกมาจากหลงั โขดหนิ ซง่ึ บังกนั้ ทนี่ อนของเขากับบญุ คาํ อยใู นขณะนี้ ฮอฟมันกับภรรยาสาวผูมเี ลอื ดเน้อื รอ นเรา ไปดวยไฟเสนห าตลอดเวลาน่นั เอง!! กระแสเสียงอนั แผดเผาอารมณช นดิ นี้ มันจะอุบัตขิ นึ้ ต้ังแตเมอื่ ไรเขาไมอ าจจะคะเนถกู เพราะเพ่ิงสะดงุ ต่ืนข้นึ แตพ รานเฒาบุญคาํ คงจะนอนฟง ดวยความไมสงบสุขมานานโข นา แปลกอยู เหมอื นกนั ท่วี า ฮอฟมนั หลบั สนทิ เปนตายไปต้ังแตห วั ค่าํ แลว อากาศมันจะหนาวเยือกลงจนทําใหเ ขา ตอ งตื่นข้ึนเอง หรือภรรยาสาวเปนคนปลกุ เขาขึน้ มาก็ไมท ราบ คาํ กระซบิ กระซาบ กล้ัวไปกบั เสียงหวั เราะระริกร่ืน คงจะเปนภาษาเดมิ ตามเผาพันธขุ อง คนคนู ัน้ ขณะน้จี ับฟง ไมถ นดั เพราะมันเบาเหลือเกิน ยง่ิ ตาบญุ คาํ ก็ยงิ่ ไมม วี ันรูเร่อื ง เพราะแกฟง เยอรมนั ไมอ อก แตแ นละ แกตอ งเขา ใจความหมายของมนั อยา งปรุโปรงดที สี่ ดุ เพราะสําเนยี งของ ภาษาทค่ี นทัง้ คใู ชข ณะนี้ เปน สาํ เนยี งของสากลโลก ซึง่ ยอ มจะเหมือนกนั หมดทุกชาตทิ ุกภาษา และโดยไมตั้งใจเลย หูเขากพ็ ลอยเงีย่ สดบั สําเนียงนน้ั เขา ใหด ว ย เพราะบญุ คาํ ดนั มาปลกุ ใหต ่ืนขนึ้ ทงั้ ๆ ทแี่ กเองก็ไมไ ดตั้งใจจะปลุก เสียงของฮอฟมัน ตาํ่ ๆ พราๆ อยใู นลําคอ สดบั ไปกับสาํ เนยี งหวั เราะแหบกระเสา ของ ภรรยาเลือดผสม เสยี งดูดรมิ ฝปากกันอยา งดุดัน เสยี งสาํ ลักและอทุ าน บางครง้ั ครวญครางอยางสยวิ สยองไปดวยความสขุ มันสดับไดถ นัดชดั เจนแมก ระทง่ั เสียงพลกิ ไหวตัว เพราะพ้ืนบริเวณน้นั สว นมากเปน กรวด ตามปกติสมุ เสียงของมาเรยี กม็ กี ระแสคลืน่ ทปี่ ลกุ อารมณเพศของผชู ายอยแู ลว ไมวา หลอนจะหวั เราะหรอื พูด ยิง่ หลอนออกเสียงในยามท่อี ารมณก ระเจงิ ไปดวยทะยานใจเชนน้ี มันไมมีอะไรจะบบี หวั ใจทรมานเทา สาํ หรบั หทู ีส่ าม ที่ดันไปไดยินเขา ไมวาจะโดยบงั เอญิ อยา งเขา หรอื โดยเจตนาแอบฟงอยา งบุญคํา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1573 บุญคําคอ ยๆ ขยับตวั ขึน้ คลานส่ขี า ทนั ทนี ัน้ แกก็ตองสะดุง โหยง ชะงักกกึ ลงเพยี งแค นน้ั เอง เพราะขอเทา ของพรานใหญเกี่ยวสกดั มาที่บั้นเอว หันมากพ็ บดวงตาขรึม สอ แววปรามระคน ตําหนจิ อ งนงิ่ มา แกอา ปากยม้ิ แหยๆ “เราเปน ผใู หญแลวนะ บญุ คํา ไมเ หน็ แกห นา ตวั เองก็เหน็ แกห นาฉนั บา ง!” เขาเหนยี่ วคอตาพรานเฒาแหง เขาอึมครมึ เขา มาจอ ปากกระซบิ ขางหู “โธ! นาย ผมกาํ ลงั จะยายทไี่ ปนอนทอ่ี น่ื นะ มนั ทนไมไ หวจรงิ ๆ เจา ประคุณเอย ...” พรานเฒา เจา เลหก ระซิบตอบเสียงสั่นใจเตน ตกึ ๆ ไมเ ปน สาํ่ รพนิ ทรโ คลงหวั ชาๆ จอ ง มองดแู กอยา งรเู ทา ทันเพราะคนุ นิสยั กนั ดแี ลว พยักหนา “ไป ถางน้ั เรายา ยไปนอนทอี่ ่ืนดวยกนั ” บญุ คําจะเต็มใจยา ยทดี่ ว ยหรอื ไมก ต็ าม แกไมม ที างขัดขนื เพราะพรานใหญค วาขอ มอื ห้วิ เคร่ืองนอนและปนฉุดยองหา งจากบรเิ วณทน่ี อนเดิม มาสมทบกบั ดานที่จนั นอนหลับอยู พอมาถึงก็ จัดทน่ี อนใหมล ม ตวั ลงนอน แลว ตบปาบลงไปกลางหลัง บญุ คาํ ผยู งั นงั่ กอดเขา ตาจองเปงไปยังโขด หินกอ นเดิมตาไมกะพรบิ ราวกับวา แกจะใชส ายตาพิเศษจองใหท ะลหุ นิ กอนนั้นเขาไปยังบริเวณ คหู าเล็กๆ อันเปนที่นอนของนักสาํ รวจสามภี รรยา “นอน! นง่ั อยอู ีกทําไม” “บญุ คํานอนไมห ลับแลวละ นาย...” แกสารภาพออยๆ หนั มาทําตาเช่ือม “ใจมนั รวั ยิ่งกวากลองยเี่ ก” “บา นา บุญคํา!” เขาทําเสยี งดุ ถลึงตามา ปนหนาขรึมอยเู ชน นัน้ บุญคาํ อบุ อิบอะไรอยใู นลาํ คอแลวหนั ตวั กลับมา ยกมือลบู หวั ยกิ ๆ “นายหนอนาย ไมน า จะตื่นขน้ึ มาเลย ...พบั เผอื่ ยซิ...” “แกเหน็ แลว ใชไหม แหมมมาเรียยิงปน แมนขนาดไหน ไมก ลัวถูกยงิ ตาซายทะลอุ อกตา ขวารึ” “จางกย็ งิ บญุ คาํ ไมถ กู อตี อนน้”ี แกเถยี งออู ี้ แลวกัดฟน ทบุ หนาแขงของตนเองโดยแรง รพินทรส่ันหวั อกี ครัง้ พลิกตวั นอนตะแคงเสยี แตแ ลว กต็ อ งเหลยี วกลบั มาอีกอยา งรําคาญ เพราะตาเฒา สะกิดสขี า งรองเรียก “นาย ...นาย!” อยู “อะไรอีกเลา วา ! บญุ คาํ น่ี...” “บุญคําวา ชาติกอน แหมมแกคงเปน นางเสอื นะ” “ทาํ ไม?” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1574 “กไ็ ดยนิ แหมม รอง ‘อา ว!...อาวๆ’ แลวก็คาํ รามไปดว ย...” “บา !” “จรงิ ๆ นาย! บญุ คาํ ไดยนิ ยงั งจี้ รงิ ๆ กอนทีน่ ายจะตนื่ ขน้ึ มานะ แหมม รอง ‘อา ว! ยาวเยือก ไปครง้ั หน่ึง แลวเงียบไปสกั พกั กค็ าํ รามฮอ่ื ฮา ๆ ข้นึ มาอีก ผมสาบานวาไดยนิ เสยี งเหมือนกัดกนั ดว ย นายเคราเหลอื งคงถกู ทงั้ ตบทง้ั กดั เปนการใหญทีเดยี วแหละ ผมไดย นิ นายนน่ั รอ ง เสอื ตัวเมยี มนั เปน อยางนี้แหละนาย ฮ!ิ ฮ!ิ นายไมเช่อื คอยเง่ียหูฟงใหด ี ประเดี๋ยวก็คงอา วอกี หรอก ฟง แลวมันใจหาย ...” พรานใหญล กุ พรวดพราดขน้ึ โดยเรว็ ชหี้ นา “เอ เปนยังไงนะ บุญคาํ น่ี บอกใหน อน ไมไดยนิ รึ ดีละ พรุงน้ฉี นั จะบอกแหมมวา บุญคาํ แอบฟงเขา” ตาพรานเฒา ยมิ้ แหง ๆ ถอนใจอกี เฮอื กใหญ คตู ัวลงนอนโดยดี “เอา นอนกน็ อน นายจะเลน ขายบุญคาํ อกี แลว ” “กเ็ รามันสัปดนนกั นี่ แกแ ลว ยงั ไมสมแก เมื่อคราวทไ่ี ปเขาโลน ดวยกันครัง้ น้ันก็ครงั้ หน่ึง แลว แหมมมาฟองฉันวา บญุ คําแอบดเู ขาตอนอาบนาํ้ ดนี ะ ไมเขาไปฟอ งผัวเขา ไมง้นั ก็เห็นจะถูก เหยยี บแน” “ซวย!...ไมเหน็ แหมมมที า สกั นดิ วา จะรตู วั ตอนบุญคาํ เดนิ ไปพบแหมม อาบนํ้านะ ความ จรงิ ไมไดคดิ ชวั่ เลย ...กําลงั ยอ งไกปา อยูพอดี ไมทนั นกึ วา แหมมจะลงอาบนาํ้ ท่ลี าํ ธารนั่น ตอนเชา นกึ วานางไมเ สยี อกี มนั จําเปน จะโผลออกมากก็ ลวั แหมมเห็น เลยตอ งลงนงั่ ตวั แข็งบังหลังพมุ ไม ออ ! น่ีแหมมมาฟองนายเรอ?” “ใชซ ิ เขามาฟอ งฉัน เขาบอกวาเกอื บจะเอาปน สอ งเขาใหเสยี แลว ฉนั ไมอ ยากบอกใหบญุ คํารเู องแหละ” “ตายโหง!...นกึ วา จะเปน ความลบั แลว ทาํ ไมรวู าบุญคาํ นั่งดอู ยู แหมมไมย กั รีบนงุ ผา กลบั หนั หนา มาทางบุญคาํ เสยี อีก” “ก็ไปถามเขาเองดูซ!ิ น!่ี ! หยดุ พูดเสยี ทเี ถอะ ฉนั จะนอนละ ราํ คาญจริงพับผา !” “อยา งน้นี ่ีเอง ถึงไดพ ากนั หลงปา เสียยํา่ แย. ..” เสียงพมึ พําอยคู นเดียวของตาพรานเฒา คงแวว มาอกี ตามประสาแก “เจา ปา คงชอบดู เลยเกบ็ ตวั เอาไว อบุ !...” ประโยคหลังบญุ คําอทุ าน เพราะ ‘ลูกหลัง’ ของรพินทรผูนอนตะแคงอยูดดี ตุบเขา ให กลางหลงั เลยหบุ ปากเงยี บไปได ทกุ สิ่งทุกอยา งสงบราบคาบตลอดท้ังคืน จนกระทง่ั ฟาสาง “เราเตรยี มรับมอื กันเสยี อยา งมโหฬาร ไมเ หน็ มวี แ่ี ววอะไรเลย” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1575 ฮอฟมนั เอย ขนึ้ ย้มิ ๆ กับคณะทกุ คน ขณะที่ดืม่ กาแฟตอนเชา ตรู สีหนา และแววตาของเขา สดช่นื มีภรรยาคนสวยนัง่ องิ แอบคลอเคลยี อยแู นบชดิ ขณะนห้ี ลอนใชมือขา งหนง่ึ เลน อยูก ับปอย ผมบนทายทอยของสามี แตน ยั นตาปรอยปรอื ทอดไปจบั อยทู ี่ไชยยันต “นา ขอบคณุ พระเจา ท่ีเมือ่ คนื นเี้ หตกุ ารณซ ึง่ เราไมต อ งการใหเกดิ ข้ึน มันผา นพน มาเสยี ได และขอใหเ ปนเชน น้ตี ลอดไปเถิด ภายหลังจากทเี่ ราท้งั สองฝายแยกทางกันแลว ” เชษฐาตอบ “ความจริงผมไมน า จะถว งเวลาของพวกคณุ ไวอ กี วนั หนงึ่ เลย พวกคณุ มีธรุ ะสําคัญท่ตี อ ง เรง การเดนิ ทาง และเทา ท่ีเลาใหฟง มาก็เสียเวลากนั ไปมากแลว” “ไมเปนไรหรอก อีกวนั เดยี วเทา นนั้ นึกเสยี วาเรามารว มสังสรรคกันกอนจาก ซึ่งไมร ูจ ะ ไปพบกันอกี หรือไม เราพบกนั คร้งั นี้อาจเปน ครัง้ แรก และคร้งั สดุ ทา ยกไ็ ด” ไชยยนั ตกลาวแทนใหแกค ณะทกุ คน แลว ชําเลืองไปทางมาเรียโดยไมตงั้ ใจ ก็เห็นหลอ น ยงั คงทอดสายตางวงนอนจบั มาทเี่ ขาอยเู ชน น้ัน “ถาง้นั คา่ํ คืนนเี้ ราควรจะแปลงทนี่ ใี่ หเ ปน ‘แฟรเ วลลป ารต’ี้ ขึ้นนะ กอ ไฟใหส วางโชติ ชว ง เอากงิ่ ไมใ บไมมาประดบั กนิ อาหารและดื่มกันรอบกองไฟ “จริงไหมคะ สเตเกล?” ดร.ฮอฟมนั หวั เราะเบาๆ จูบที่หนาผากกวางนนู งามของเมียสาว โอบแขนคลอ งเอวไว “ควรจะเปน เชน น้นั ฉนั จะเปน คนลงมือตบแตงสถานทเ่ี อง” “จะครึกครน้ื ขน้ึ อีกมาก ถาภรรยาของคุณจะรอ งเพลงใหพ วกเราฟง ดว ย” ไชยยนั ตว า มองไปทางมาเรยี ย้มิ ๆ แมสาวเลอื ดผสมเบิกตานดิ หนึ่ง “ดว ยความเต็มใจทเี ดยี วคะ ไชยยนั ต แตค ณุ จะใหฉันรอ งเพลงอะไร?” “ผมรจู กั เพลงเยอรมนั อยเู พลงเดียว และก็ชอบมนั มากที่สุด อฟั ว่ีเดอเซน!” “ออ นน่ั มันเพลงรักเพลงลาคะ แลวมันกเ็ หมาะสมกับบรรยากาศของการอาํ ลาจากของเรา อยางท่สี ดุ ตกลง! ตะวนั ตกดิน กองไฟกอขึน้ แลว ฉนั จะรองเพลงนใี้ หค ณุ ฟง ” หลอ นตอบมาอยางมคี วามหมาย แลว หันมาย้ิมกับดารนิ “นอ ย เธอเงยี บขรึมเหลอื เกนิ เชาวนั น้ี เมื่อคนื นหี้ ลับสบายหรอื เปลา ทีร่ กั ” วา แลวหลอ นก็ผละจากสามมี าน่งั ใกลๆ นกั ผจญภยั สาวเลอื ดราชสกลุ ย้ิมตอบ “หลับสบายดมี าก ไมร ูส ึกตวั เอาเลย เธอละ ?” มาเรยี หวั เราะเสยี งกงั วาน “ฉนั ออกมาเดนิ รอบบรเิ วณอยูพ ักหน่ึง คุยสองสามคาํ กบั องครกั ษป ระจาํ ตัวที่ชือ่ แงซาย ของเธอ แลวกเ็ ขานอน” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1576 ดารินหวั เราะเสียงสูง จอ งหนาไมกลาวอะไร ภรรยาโฉมงามของฮอฟมนั มองตอบดว ยควิ้ ท่ขี มวดนดิ ๆ เหมือนจะฉงน หลอ นเปน คนมีสัมผัสละเอียดออ นไมใ ชเลน เหมอื นกนั แตก ไ็ มเ อย ออกมาเชน ไรอีกเชนกนั “ไพรวลั ยอ อกไปตรวจปา กระมัง ตัง้ แตตน่ื ข้ึนมายงั ไมเ หน็ ” ดร.ฮอฟมันเอย ข้นึ เหลยี วมองไปรอบๆ แลว กร็ องตอมาวา “ออ! โผลมาโนนแลว ...” พรานใหญป รากฏรา งขน้ึ ที่บรเิ วณโขดหินเบอ้ื งลา งใกลกบั ลําธารน้ํา เดนิ ตรงขึน้ มาพรอ ม กับเสย แตพรานพนื้ เมอื งแยกไปเขาพวกรวมกลมุ กบั เพอื่ นๆ เสีย คงเหลอื แตเ ขาคนเดียวทกี่ า วเขา มายงั คณะนายจาง “มีรอยของมะราบรีคนหน่งึ แอบมาอาศยั นอนอยใู นโพรงไม ฝงตรงขามกบั ลําธารนน่ั เม่ือคนื น้ี เพ่งิ จะผละไปเมือ่ ตอนยา่ํ รงุ นี่เอง” เขารายงานกบั หวั หนาคณะดว ยสหี นาขรึมๆ เปนภาษาไทย โดยไมสนใจกบั สองผัวเมีย เยอรมนั ท่จี อ งมองมา มีทาอยากจะรเู ร่ืองดว ย “เอะ ! แปลกน”ี่ เชษฐาอุทาน แววตาเตม็ ไปดว ยความสงสยั “ทาํ ไมถงึ ตอ งเปน ตองเหลือง ทาํ ไมเพียงคนเดยี ว และทาํ ไมมานอนอยใู กลๆ แคมปเราแค นี้เอง?” “ผมคดิ วา คงจะเปนเจา มะราบรีหรือตองเหลือง คนทเ่ี ราชวยใหร อดตายนัน่ เองแหละ ครับ และเหตผุ ลที่มันยอ งเขา มาแอบพกั นอนอยใู กลเคยี งบรเิ วณแคมปเ รา กค็ งเปน เพราะมันรวู า เปน แหลงใหค วามปลอดภยั แกมนั ท่สี ดุ หากสางเขียวบกุ เขา มาเลนงานมัน มนั กค็ งมีความหวงั ทีจ่ ะหนี เขามาหลบภัยกบั พวกเรา” “โธ! นา สงสารเหลือเกนิ ทําไมมันไมเขา มาหาพวกเราเสยี ตง้ั แตเ ม่อื คนื นี้” ดารนิ อุทานออกมา “น่ีกแ็ ปลวามนั จะตอ งตามหลังพวกเรามาทกุ ระยะทีเดยี ว ไมก ลา ออกหา งเหมือนกนั ” ไชยยนั ตพ ูดโดยเรว็ มอี าการประหลาดใจไมน อ ยไปกวาเชษฐา ฮอฟมนั กับภรรยาผูเ งย่ี หู หนา ตืน่ คอยจบั ฟง อยูกต็ อ งถามมาเบาๆ รพนิ ทรหันไปบอกใหรเู ร่อื ง “ถา เชน นัน้ เมอื่ คืนท่ีผานมาน่ี เราก็มียามระวังเหตชุ ว ยเฝา ใหอ ีกชน้ั หนงึ่ ” “ถาสางเขียวบกุ เขามา มันจะตอ งเผน เขามาขอพ่ึงเราแน เมอื่ คนื ไมม ีวี่แววของเจาผดี ิบ พวกนัน้ ผานเขา มาใกล มันกเ็ ลยอาศยั นอนอยูฝง ตรงขา ม แบบนี้ผมวา มันไมไ ปไหนไกลหรอก วนเวียนอยใู กลๆ พวกเรานเ่ี อง ดแี ลว มันจะเปน กองสอดแนมลาดตระเวนใหเ ราไปในตัว โดยทีม่ นั ก็คงไมไดต ง้ั ใจ นอกจากเพื่อความปลอดภยั ของมนั เอง” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1577 หลังอาหารเชา ทุกคนพักผอ นสนทนากันตามสบาย รพินทรชวนบญุ คาํ ออกไปสาํ รวจ บรเิ วณโดยรอบอกี คร้งั แลวกลับเขามาประมาณ 11 โมง เห็นคณะนายจา งทัง้ สามพากันงบี หลับอยู ในซอกหนิ ใตเงาไมอ นั รม รืน่ ฮอฟมนั กับภรรยาหายไป คนของเขานง่ั นอนกนั ตามโขดหนิ รมเงา รอบดา นหา งๆ กันออกไป ถามใครกไ็ มไ ดค วามวา นกั สาํ รวจสองสามีภรรยาหายไปไหน “ก็เหน็ เดนิ อยหู ลัดๆ ตะกนี้ แ้ี หละครับ” จันบอก พรานใหญเดนิ เขาไปในซอกคหู า อนั เปน ท่นี อนของทงั้ คูกไ็ มพ บวแี่ ววอะไร เหลอื บไป เหน็ สางปา พรานชาวตองสขู องสองผัวเมีย นงั่ เอาแซก ระทงุ ลาํ กลองไรเฟล ของเจานายอยู จึงเดนิ ตรงเขา ไป “นายของแกสองคนหายไปไหน สางปา?” สา งปาเงยหนาข้ึนยงิ ฟน แลว ช้มี อื ไปยงั ลําธารเบ้ืองลา ง อนั เต็มไปดว ยหลบื โขดหินใหญ นอย ขน้ึ อยูระเกะระกะ “นายเคราเหลอื งกบั นายแหมม ลงไปอาบนํ้าท่ีหว ยโนน !” รพนิ ทรขมวดค้วิ มองไปยังตาํ แหนง ทพี่ รานตองสูชี้บอก แลว หันกลบั มาจอ งหนา ถาม ตาํ่ ๆ ตอมาโดยเร็ว “อาว! แลว แกมานงั่ อยูท่นี ่ีทาํ ไม ทําไมถงึ ไมไ ปเปนเพ่ือนนายของแกดว ย” เจานนั่ สน่ั หัว กมหนา กม ตาเอาแซทะลวงลาํ กลองไรเฟล อยูตามเดมิ ปากกว็ า “เวลานายเคราเหลอื งกับนายแหมมอาบนาํ้ สางปาน่งั เฝา ใกลๆ ไมไ ด” “ทําไม?” “นายเคราเหลอื งกบั นายแหมม ไมนุงผา วิง่ ไลกันรอบๆ หว ยทัง้ บนบกทัง้ ในนํา้ บางที ขนึ้ มานอนตากแดดบนกอ นหิน” แลว เจาน่นั กห็ อ ไหล กลอกตา ไมพ ดู อะไรอกี เปา ลมออกทางปากดังพรืด ชาํ ระลา งปน ตอไป “แตวันนี้ แกควรจะไปน่ังเฝา นะ” “วนั น้ี วันไหน สา งปากไ็ ปนง่ั เฝา ไมได นายเคราเหลืองหา มไว” รพนิ ทรจุป ากเบาๆ ไมกลาวอะไรอกี ควาปนเดนิ ดุม ตรงไปยังบริเวณโขดหินสลบั ซอน รมิ ธารโดยเรว็ เมือ่ ใกลเ ขามากไ็ ดย นิ เสียงหัวเราะตอ กระซกิ หยอกเยา กนั อยา งสําเริงรืน่ เสียงนาํ้ แตก กระเซน็ เสยี งหวั เราะหา วๆ ของฮอฟมนั กล้ัวไปกบั เสียงหวีดแหลมริกๆ ของมาเรีย จอมพรานถอน ใจเฮือก พอผา นหนิ ใหญก อ นสดุ ทา ยชิดลําธาร ใตรมไทร ก็มองเห็นเสื้อผาของทง้ั สองกองอยูที่ น่ัน โดยเฉพาะอยางยง่ิ ซบั ในทอนลา งสดี าํ ฉลุดว ยลูกไมแดงสด บางใสราวกับใยแกว ของมาเรีย แขวนเดนอยูบนกิ่งไมสูงระดบั เดียวกับศีรษะของเขาเกอื บจะกระทบหนา ขณะท่ีเดนิ ผานเขาไป [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1578 รพนิ ทรใ จหายวาบ รีบกมตา่ํ เบนศรี ษะหลบ ‘ผายันต’ ผนื นอยไปไดอ ยา งหวดุ หวิด กล่นิ สาบของ เจา ของฉนุ ปะทะจมกู อยางแรง “ฮอฟมัน!!” เขารอ งใหเ สียงเขา ไปเบาๆ สาํ เนยี งระริกรนื่ เยา ยวนน้ันเงยี บไปทันที แลว กเ็ สียงหวั เราะ ของ ดร.ฮอฟมันหาวๆ ออกมา จากหลงั โขดหินทีบ่ งั อยู “ไพรวัลยเ หรอ?” “ผมเอง...” “เรากาํ ลังเปน ‘อาดัม’ กับ ‘อฟี ’ กนั อย.ู ..” เสยี งระคนไปกบั หวั เราะของฮอฟมันรอ งบอกมา แลวกแ็ ทรกดว ยเสยี งไฮไฟของแมส าว ใหญเ ลอื ดผสมวา “แลว ก็ไมรังเกยี จ ทจี่ ะเชิญใหม ิสเตอรไพรวัลยโ ผลเขามารว มในสวนอเี ดนน้ีดว ย แตต อ ง ในสภาพเดียวกับเรา! มาซริ พนิ ทร อยา หนักเสื้อผาอยูเลย ทิ้งมนั ออกเสยี ใหห มด แลวกระโดดลงมา แชน ้ํากับเรา!” “ขอบคุณมาก แตเหน็ จะไมหรอก...คณุ ทง้ั สองอยากจะเปนอาดมั กบั อฟี กันกไ็ ด แตท น่ี ี่ มันไมใชสวนอเี ดนแน ควรจะมใี ครสกั คนนั่งเปน ยามอยดู ว ย” เขาตะโกนโตต อบกบั สองสามภี รรยา โดยไมยอมโผลล ้ํากอนหนิ ออกไป แลวกร็ ูสกึ วา ใครคนหน่ึง ตบนํา้ ใหก ระเซน็ ซานมาทก่ี อ นหนิ ทย่ี ืนหลบอยโู ดยตรง ฝอยน้ําบางสว นขา มมากระทบ ศรี ษะเขา คงจะเปน มาเรยี นงั เสอื ดาวตาเขียวผูคะนองสวาท เสียงหวั เราะของท้ังสองยังคงดัง ประสานกนั กอ งไปท้ังลาํ หว ย “คุณน่นั แหละ เปนยามใหแ กเ รา ถาคดิ วาเราจาํ เปน ตองมยี ามเฝา” “เชื่อผมดีกวา ข้ึนจากน้าํ เสียเถอะ ไรเฟล คุณกท็ ง้ิ ไวบ นแคมป ไมไดเ อาติดมือมาดวย” เขาตดั บท นาํ้ เสียงเครงขนึ้ “ไมต อ งเปนหว งหรอก ไพรวัลย ประเดย๋ี วเราจะข้ึน ผมมีปนส้นั อยใู กลๆ นกี่ ระบอกหนึง่ ลาํ ธารสายนีม้ ันกด็ ูเหมอื นจะคนุ เคยกับเรามาก เราแชมนั มาหลายวนั แลว เหมอื นอางอาบน้าํ ในบา น คณุ กลบั ข้ึนไปเถอะ” “รีบข้ึนหนอยนะ ผมไปละ” รพนิ ทรต ะโกนบอกมาเปนคําสดุ ทา ย แลว ผละขน้ึ มาโดยเรว็ แดดใกลเทยี่ งชักกลาข้ึน การไมมอี ะไรจะทาํ ทําใหห นงั ตาหนกั พวกพรานพ้นื เมืองกาํ ลงั เตรยี มหงุ หาอาหารกลางวัน คณะ นายจา งยังมอ ยหลบั เอาแรงกนั อยู จอมพรานเลือกใตซมุ ไม ชัยภูมเิ หมาะตอนหนงึ่ เอนหลังลงงีบ บาง ต้งั ใจจะตน่ื ขนึ้ มาเม่อื ขาวสกุ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1579 รพนิ ทรเ ผลอหลับไปนานสกั เทา ใดไมท ราบ และแลวทันทนี น้ั ก็สะดุงพรวดเผน ผางขึ้น ยนื ทง้ั ตวั เม่อื เสียงปน ระเบดิ กกึ กองข้ึนสองนดั ซอ น ตามติดมาดว ยเสียงกรดี รอ งสดุ เสยี งดังขน้ึ จาก ลาํ ธารเบ้อื งลา ง เชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ กก็ ระโจนตาลีตาเหลือกดวยความตกใจขนึ้ พรอ มกนั ทงั้ ๆ ที่ ยงั นอนอยู คนอื่นๆ ตางก็ถลันฮือขึ้นราวกบั นดั กนั ไว เสยี งปงสนัน่ หว่นั ไหวดงั ขนึ้ อีกนัด ประสานไปกับเสยี งหวดี ดว ยความตื่นตระหนกขดี สุด และเสยี งรอ งกอ งอยางเจบ็ ปวด “เกดิ อะไรขึน้ !” เชษฐารอ งลัน่ “ฮอฟมันกบั เมยี ! ท่ีลําธารขางลางน่นั ...” รพนิ ทร ไพรวัลย ละล่าํ ละลักขึน้ แทบไมเ ปนภาษา กระชากลกู เล่อื นข้นึ ลาํ ไรเฟล แลวก็ เปนคนแรกทถ่ี ลันปราดออกจากท่ี คณะนายจางท้ังสาม ตะครบุ ปนประจําตวั พุงตดิ หลงั ลงมาอยางทนั ๆ กนั อยา งจิตใจไม อยูก ับตัว และไมส ามารถจะเดาเหตกุ ารณใดไดถ ูก... [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee