หนังสือ นิทานอีสป เรื่อง สุนัขจิ้งจอกหางด้วน

นทิ านอสสี ุนปัขจิงจอกหางดว้ น

มีอยู่วันหนึงสุขันจิงจอกตัวน้อยได้ออกไป เดินเล่นทีทุ่งหญ้า

ในขณะทีสุนัขจิงจอกตัวน้อยกาํ ลังร้อง ราํ ทาํ เพลงเดินไปนันสุขัขตัวน้อยก็ได้ เข้าไปติดในกับดักนายพรานซึงหางของ สุนัขจิงจอกตัวน้อยนันติดเข้ากับดัก

สุขันจิงจอกตัวน้อยร้องขอความช่วย เหลืออยู่นาน \"ช่วยด้วย ช่วยด้วย ช่วย ฉันด้วย\" สุนัขจิกจอกตัวน้อยดินจนสุด กาํ ลังทีมีจนหางหลุดออกมา \"โอ้ ไม่นะ! หางสุดสวยทีรักของฉัน

สุนัขจิงจอกตัวน้อยเมือกลับเข้าฝูงกลัวว่า จะอับอายจึงพู ดจาหว่านล้อมให้สุนัข จิงจอกทุกตัวตัดหางทิงจะได้หางด้วน เหมือนกับตน

“ข้าเพิงคิดออกว่า หางทีเปนพวงยาวนี มันช่างเกะกะ รุ่มร่ามจริงๆวิงก็ช้า ข้าจึง ตัดหางทิงซะ…ทาํ ให้สง่างาม..โดด เด่น..และวิงเร็วขึนกว่าเดิมเยอะเลย พวก เจ้าก็น่าจะตัดหางทิงเหมือนข้านะ

แล้วเพือนๆของมันทังหมด ต่างก็คล้อยตาม ไปกับวาจาทีเจ้าเล่ห์นัน ทันใดนันเอง จิงจอก ตัวหนึงจึงเอ่ยปากขึนว่า\"เจ้าพู ดจริงๆเหรอ ข้าก็คิดเหมือนเจ้าพอดีเลยว่ามันเกะกะ ข้าทํา แบบเจ้าได้ใช่ไหม\" \"อืม ได้สิ\"

สุนัขจิงจอกอาวุโสตัวหนึง ทีคอยเฝาดูเหตุการณ์ อยู่ใกล้ๆจึงพู ดขึนว่า“พวงหางทีดูสวยงามของพวก เราเปนสิงทีมีค่า เราควรภาคภูมิใจกับมันแล้วข้าก็ เห็นว่าสุนัขจิงจอกหางด้วนไม่เห็นมีอะไรวิเศษตรง ไหน!เจ้าอย่าพยายามมาหลอกพวกเราให้ยากเลยดี กว่า…เจ้าอับอายทีไม่มีหาง ก็เลยคิดจะให้พวกเรา ตัดหางทิงเหมือนอย่างเจ้าใช่ไหมล่ะ”

\"นีเจ้าหลอกพวกข้าเหรอต่อไปนีเราจะไม่รู้ จั ก กั น แ ล ะ เ ร า ก็ ไ ม่ ต้ อ ง เ ป น เ พื อ น กั น อี ก ต่ อ ไปและไม่ต้องมาให้พวกข้าเห็นหน้าอีกนะ\"



เ พื อ น ๆ ข อ ง มั น ต่ า ง ไ ม่ พ อ ใ จ กั น อ ย่ า ง ม า ก จึงไล่สุนัขจิงจอกตัวน้อยออกจากฝูง

สุนัขจิงจอกตัวน้อยมันเสียใจมาก ที เ พื อ น ข อ ง มี น ไ ล่ อ อ ก จ า ก ฝู ง

สุนัขจ้ิงจอกตัวน้อยมันจึงรีบวิงไปหาแม่ของตนเอง

\" แ ม่ จ๋ า ๆ เ พื อ น ๆ ข อ ง ฉั น ไ ล่ ฉั น อ อ ก จ า ก ฝู ง แ ล้ ว \" ทันใดนันเองน้องของเขาก็พู ดขึน \"แล้วพีไปทาํ อะไรให้พวกเพือนๆพีโกรธล่ะ ถ้าจะโดนไล่ออก จากฝูงก็ไม่แปลก\" \"นียัยน้องสาวฉันไม่ได้ทํา อะไรเลยนะ\" \"ถ้าไม่ได้ทําแล้วพีจะโดนไล่ออก จากฝูงทาํ ไมล่ะ\"

ทังสองพีน้องยืนเถียงกันอยู่นาน แม่ของพวก เขาจึงพู ดขึนว่า \"ไหนบอกแม่มาสิว่าทําไม เพือนๆ ของลูกจึงไล่ออกจากฝูง\"

สุนัขจิงจอกตัวน้อยจึงเล่าความจริงให้แม่และ น้องฟงทังหมด แม่และน้องจึงเข้าไปปลอบใจ สุนัขจิงจอกตัวน้อย

เจ้าคําแม่ไว้หนา เจ้าควรไปขอโทษเพือนๆเจ้าด้วยตัวของตนเอง ขอโทษเรืองทีเจ้าพู ดแบบนัน เจ้าต้องพู ดจากใจจริงนะ\"

\"เพือนๆ ทุกคนเราขอโทษนะทีเราพู ดไปแบบนันที จริงเราก็ไม่ได้อยากพู ดแบบนันออกไปหรอกแต่ เพราะเรากลัวอายเราเลยพู ดไปแบบนันออกไป\" \"ไม่เปนไรหรอกพวกเรายกโทษให้\"

นิทานเรืองนีสอนให็รู้ว่า 1) “สิงทีตนเห็นว่าน่าอับอาย ก็ไม่ควรหว่าน ล้อมให้ผู้อืนเห็นดีด้วย 2) “ผู้มีปญญาย่อมไม่คล้อยตามคาํ พู ดของ ใครง่ายๆ” พุ ทธสุภาษิต ปรสฺส วา อตฺตโน วาป เหตุ น ภาสติ อลิกํ ภู ริป ฺโญโส ปูชิโต โหติ สภาย มชฺเฌ ปจฺฉาป โส สุคติคามิ โหติผู้มีภูมิปญญา ย่อมไม่พู ด พล่อยๆ เพราะเหตุแห่งคนอืน หรือตนเองผู้นัน ย่อมมีผู้บูชาในท่ามกลางชุมชน (สภา) แม้ภาย หลังเขาย่อมไปสู่สุคติ