7.08.63_Layout

“ ฤาเส้นแบง่ เขตแดน เป็นเพยี งส่ิงสมมติ ” วลรี ตั น์ อภยั บณั ฑติ กลุ สานกั งานสาธารณสขุ จงั หวัดอบุ ลราชธานี ไดร้ บั การสนับสนุนจากกรมควบคุมโรค กระทรวงสาธารณสุข

“ ฤาเสน้ แบ่งแบ่งเขตแดน เป็นเพียงส่ิงสมมติ “ 2 เช้าวันเสาร์กลางเดือนธันวาคม กล่ินอายของฤดูหนาวเริ่มมาถึงแล้ว ฉันกระชับผ้าคลุมไหล่และทงิ้ ตัวลงน่ัง บ น โ ซ ฟ า ตั ว โ ป ร ด ก ล่ิ น ค า เ ฟ อี น หอมกรุ่น พร้อมไอร้อนของกาแฟ ลอยอ้อยอ่ิง มันเป็นเวลาที่ฉันควรได้ พกั ผ่อนอย่างมีความสขุ ท่ีสุด

“ ฤาเสน้ แบ่งแบ่งเขตแดน เป็นเพียงส่ิงสมมติ “ 3 “พ่คี ะ หนูต้องการความชว่ ยเหลอื คะ่ ” ปลายสายคือน้องจิน จิ น ต น า น้ อ ง พ ย า บ า ล จ า ก ก ลุ่ ม ง า น เ ว ช ก ร ร ม สังคม โรงพยาบาลศูนย์ ใ น พื้ น ที่ ท่ี ฉั น ท า ง า น อ ยู่ น้ อ ง จิ น เ ป็ น ส า ว ห ม ว ย ใ ส่ แ ว่ น ส า ย ต า ใ บ ห น้ า ไ ร้ เ คร่ื อ ง สา อ า ง มั ก มี ร อ ย ยิ้ ม เ ปื้ อ น ใ บ ห น้ า อ ยู่ เสมอ เธอทางานเก่ง มี ค ว า ม ก ร ะ ตื อ รื อ ร้ น ใ น ก า ร ป ร ะ ส า น ข้ อ มู ล ในทุก ๆ เร่ือง แต่สาหรับ เรือ่ งในวันน้ี ................ .........มนั ไม่ง่ายเลย....

“ ฤาเสน้ แบ่งแบ่งเขตแดน เป็นเพียงส่ิงสมมติ “ 4 “มผี ู้ป่วยเปน็ แรงงาน ต่ า ง ด้ า ว มี ภ า ว ะ ภู มิ คุ้ ม กั น บ ก พ ร่ อ ง แ ล ะ ต ร ว จ พ บ วั ณ โ ร ค ร ะ ย ะ แพร่เชอ้ื คะ่ ” เ สี ย ง น้ อ ง จิ น เ ป็ น กังวลขณะรายงานเคส “ต อ น น้ี คุ ณ ห ม อ จ ะ จาหน่ายผู้ป่วยออกจาก โรงพยาบาล พอหนูโทร ติ ด ต่ อ ไ ป ต า ม ห ม า ย เ ล ข ท่ี แ จ้ ง ใ น แ ฟ้ ม ป ร ะ วั ติ แ ต่ ว่ า ผู้ ป่ ว ย ไ ม่ ไ ด้ อ ยู่ กั บ นายจ้างคนเดิมแล้ว” “มีท่ีอยู่หรือเบอร์โทร ติ ด ต่ อ ญ า ติ มั้ ย ค ะ ?” ฉันซักต่อ

“ ฤาเสน้ แบ่งแบ่งเขตแดน เป็นเพียงสิ่งสมมติ “ 5 “ติ ด ต่ อ ไ ป ต า ม ท่ี อ ยู่ ใ น แ ฟ้ ม ประวัติแล้ว แต่ผู้ป่วยไม่ได้พัก ที่เดิม ค่ ะ ยั ง ไ ม่ พ บ พ า ส ป อ ต ห รื อ วี ซ่ า จึงไม่ทราบว่า เข้าเมืองมาอย่าง ถู ก ต้ อ ง ต า ม ก ฎ ห ม า ย ห รื อ เ ป ล่ า ตอนนี้ยงั ไมม่ ีญาติมาเยี่ยมเลยคะ่ ถ้ า ไ ม่ มี ที่ อ ยู่ เ ป็ น ห ลั ก แ ห ล่ ง และไม่มีใครกากับให้กินยาวัณโรค ห นู ก ลั ว ว่ า อ า จ มี ก า ร แ พ ร่ เ ช้ื อ ในชุมชนค่ะ” น้องจินมองปัญหา ท่ี จ ะ เ กิ ด ต า ม ม า ต า ม วิ สั ย ของนักระบาดวทิ ยา

“ ฤาเสน้ แบ่งแบ่งเขตแดน เป็นเพียงสิ่งสมมติ “ 6 คนแรกท่ีฉันนึกถึง ค ว า ม ส ว ย ส ง่ า แ ล ะ ณ ตอนน้ัน คือสารวัตร มีบุคลิกท่ีดีของเธอ ทาให้ พ ล อ ย ซึ่ ง สั ง กั ด ฉนั ประทับใจ ท่ี ส า นั ก ง า น ต ร ว จ ค น เข้าเมืองจังหวัด เราเคย ฉันต่ อส า ยโทรศั พท์ รู้ จั ก กั น เ ม่ื อ ค รั้ ง ป รึ ก ษ า ส า ร วั ต ร พ ล อ ย ฉันจัดอบรมงานพัฒนา ทันที โดยเล่าประวัติของ ก ฎ อ น า มั ย ร ะ ห ว่ า ง ผู้ ป่ ว ย อ า ก า ร เ จ็ บ ป่ ว ย ประเทศ และมีโอกาสได้ และสถานการณ์เข้าเมือง พ บ กั น ใ น ก า ร ป ร ะ ชุ ม ที่ ยั ง ไ ม่ ชั ด เ จ น ร ว ม ทั้ ง คร้งั ตอ่ ๆ มา ผ ล ก ร ะ ท บ ท่ี จ ะ ต า ม ม า ห า ก ไ ม่ ส า ม า ร ถ ค ว บ คุ ม ผู้ ป่ ว ย ใ ห้ รั บ ก า ร รั ก ษ า วั ณ โ ร ค จ น ค ร บ 14 วั น เพอื่ พ้นระยะแพร่เช้ือ

“ ฤาเสน้ แบ่งแบ่งเขตแดน เป็นเพียงส่ิงสมมติ “ 7 “พี่ใจเย็นๆนะคะ เด๋ียวหนูประสานงาน ต่อให้” สารวัตรพลอย ใหค้ วามหวังกบั ฉัน “ก่อนอื่น เราขอตรวจสอบหลักฐาน การเข้าเมอื งของผู้ปว่ ยให้ก่อนคะ่ ” เธออธิบาย ในขณะที่ยังติดต่อญาติผู้ป่วยไม่ได้ เราจาเป็นต้องหาท่ีพักพิงให้เขา ฉันหารือ เ รื่ อ ง ก า ร น า ผู้ ป่ ว ย ไ ป พั ก ที่ ส า นั ก ง า น ต ร ว จ ค น เ ข้ า เ มื อ ง จั ง ห วั ด ซ่ึ ง ยั ง ค ง มี ช า ว ต่ า ง ด้ า ว สั ญ ช า ติ อ่ื น พั ก อ ยู่ ท่ี นั่ น แต่เน่ืองจากไม่มีห้องแยกเดี่ยว เกรงว่า จะเป็นการแพร่เชื้อวัณโรคให้ผู้อ่ืน จึงต้อง มีการวางแผนใหม่ อีกครั้ง

“ ฤาเสน้ แบ่งแบ่งเขตแดน เป็นเพียงสิ่งสมมติ “ 8 แผนสอง ท่ีเตรียมไว้ ฉั น ร่ า ง ห นั ง สื อ เ ม่ื อ ที ม ง า น เ ส น อ ถ า ม อย่างรวดเร็ว ส่งไฟล์ เ รื่ อ ง ค ว า ม เ ป็ น ไ ป ไ ด้ อีเลกทรอนิกส์ทางไลน์ ในการจัดรถ เพื่อนาส่ง ให้น้องพิมพ์ และปร้ินท์ ผู้ ป่ ว ย ก ลั บ ไ ป รั ก ษ า เ ส น อ ผู้ อ า น ว ย ก า ร ตวั ต่อยงั ประเทศต้นทาง โรงพยาบาล (หากเข้าเมืองไม่ถูกต้อง ห รื อ ร อ ง แ พ ท ย์ ฯ ตามกฎหมาย และสภาพ ลงนาม เพ่ือขอความ ร่างกายผู้ป่วยมีความ อ นุ เ ค ร า ะ ห์ ร ถ น า ส่ ง พรอ้ ม) ผู้ป่วยไปยังสานักงาน ต ร ว จ ค น เ ข้ า เ มื อ ง ฉั น โ ท ร ห า พ่ี สุ ภ า จังหวัด น้องจินเสนอ หั ว ห น้ า ง า น เ อ ด ส์ แ ล ะ แ ฟ้ ม ใ ห้ ร อ ง แ พ ท ย์ ฯ วั ณ โ ร ค ส า นั ก ง า น ลงนามในวันหยุดด้วย สาธารณสุขจังหวัด เพื่อ ค ว า ม ร ว ด เ ร็ ว เ ช่ น กั น ปรึกษาและช่วยติดตาม ข้อมูลผู้ป่วย พี่สุภาและ ฉั น ส แ ก น ห นั ง สื อ น้องจินอยู่รอสแตนบาย ส่งให้ สาร วัตร พลอ ย ท่ีตึกผู้ป่วยใน ตั้งแต่เช้า เ ธ อ ส่ ง ไ ม้ ต่ อ ใ ห้ ฉั น จ น บ่ า ย ป ร ะ ห น่ึ ง เ ป็ น ไ ด้ ป ร ะ ส า น ง า น กั บ ญาติท่มี ารอเฝา้ ..... ผู้ ก อ ง น วั ต ร ผู้ รั บ ผิ ด ช อ บ ง า น โดยตรง

“ ฤาเสน้ แบ่งแบ่งเขตแดน เป็นเพียงสิ่งสมมติ “ 9 MR.Moor ฉนั เรียกเขาวา่ มวั ร์ ด้วยความกังวลใจ มั วร์ ยั งสามารถ ฉั น พ า ตั ว เ อ ง ไ ป ถึ ง พ ยุ ง ตั ว ลุ ก นั่ ง ตึก คน ไ ข้ ใน ที่ ผู้ป่ ว ย บ น เ ตี ย ง ไ ด้ พักอยู่ ในแฟ้มประวัติ เขาสื่อสารภาษาไทย ร ะ บุ ชื่ อ ข อ ง เ ข า ว่ า ไ ด้ น้ อ ย ม า ก ฉั น ยื น MR.Moor สบตามัวร์ ที่ปลาย เ ตี ย ง เ พี ย ง ช่ั ว ค รู่ ฉันเรียกเขาว่า มัวร์ แ ล้ ว เ ดิ น เ ลี่ ย ง เ มื่ อ เ ข้ า ไ ป ถึ ง ตึ ก ไปดูเอกสารของมัวร์ อ า ยุ ร ก ร ร ม ช า ย ท่เี คาน์เตอรพ์ ยาบาล ฉั น เ ห็ น ผู้ ช า ย วัยทางาน ผิวคล้าจัด ผมหยิกยุ่ง ตาดาโปน สหี นา้ เหน่อื ยออ่ น

“ ฤาเสน้ แบ่งแบ่งเขตแดน เป็นเพียงส่ิงสมมติ “ 10 . . . เ ป็ น ค ว า ม โ ช ค ดี ฉั น ยื น ยั น กั บ ท่ี ญ า ติ ข อ ง มั ว ร์ ส า นั ก ง า น ต ร ว จ ค น ไ ด้ น า ห ลั ก ฐ า น เ ข้ า เ มื อ ง จั ง ห วั ด พาสปอตมามอบให้ เ พื่ อ ค ว า ม ถู ก ต้ อ ง พยาบาล พร้ อม ๆ ชั ด เ จ น อี ก ค ร้ั ง กั บ ก า ร ต ร ว จ ส อ บ ห า ก ฉั น ส า ม า ร ถ ข้ อ มู ล ข อ ง ส่ื อ ส า ร กั บ มั ว ร์ ไ ด้ สานักงานตรวจคน ฉันอยากแสดงความ เ ข้ า เ มื อ ง จั ง ห วั ด ที่ ยินดีกับมัวร์เหลือเกิน แจ้งมาว่า พาสปอต ท่ีไม่ต้องเดินทางกลับ แ ล ะ วี ซ่ า ข อ ง มั ว ร์ ประเทศ ในสภาพ มี ก า ร ป ร ะ ทั บ ต ร า อิดโรยเชน่ นี้ และแสดงเวลาการ พ านั กในประเทศไทย ถูกต้อง

“ ฤาเสน้ แบ่งแบ่งเขตแดน เป็นเพียงส่ิงสมมติ “ 11 เร่ืองราวของมัวร์ เป็นประเด็น สาคัญที่หัวหน้าของฉันได้เรียกประชุม ก ลุ่ ม ย่ อ ย แ ล ะ ช่ ว ย ป ร ะ ส า น ไ ป ยั ง หน่วยงานท่ีเกี่ยวข้องในเวลาต่อมา ท้ังแพทย์เจ้าของไข้, องค์การบริหาร ส่ ว นตาบล , โ ร ง พ ย าบาล ส่ ง เส ริ ม สุ ข ภ า พ ต า บ ล ฯ ล ฯ ที ม ส ห วิ ช า ชี พ เหล่าน้ี ต่างร่วมกันวางแผนเพื่อจัดหา ท่ีพักพิงใหก้ บั มัวร์

“ ฤาเสน้ แบ่งแบ่งเขตแดน เป็นเพียงสิ่งสมมติ “ 12 “คุ ณ ห ม อ ต้อง การ ให้ผู้ ป่ว ย มีผู้กากับการกินยา รักษาวัณโรคอย่าง ต่อเน่ืองครับ ผมจะ ประสานผู้อานวยการ โรงพยาบาล ส่ ง เ ส ริ ม สุ ข ภ า พ ตาบลเอง” หัวหน้าฉนั กล่าว ด้ ว ย ค ว า ม กระตอื รอื รน้ ฉนั ย้ิม อย่างยินดี เพราะไม่ ว่าจะเป็นภาระงาน ที่ ต้ อ ง มี ก า ร ประสานขอความ ร่ ว ม มื อ ใ ด ๆ หัวหน้ามักเป็นที่พ่ึง ใ ห้ ฉั น แ ล ะ ที ม ง า น ไดเ้ สมอ

“ ฤาเสน้ แบ่งแบ่งเขตแดน เป็นเพียงสิ่งสมมติ “ 13 สิ บ วั น ต่ อ ม า ห ลั ง แ พ ท ย์ ท า ก า ร รั ก ษ า จ น พ้ น ร ะ ย ะ แ พ ร่ เ ชื้ อ ทีมงานได้นัดหมายกับโรงพยาบาล ส่งเสริมสุขภาพตาบลทอ่ี ยู่ไม่ไกลจาก ทพ่ี ักของนอ้ งชายมวั ร์ มากนกั

“ ฤาเสน้ แบ่งแบ่งเขตแดน เป็นเพียงสิ่งสมมติ “ 14 บ้ า น เ ช่ า ข อ ง น้ อ ง ช า ย มั ว ร์ เป็นบ้านครึ่งปูนครึ่งไม้ สองชั้น ช้ันล่าง ด้านหน่ึงโล่ง ส่วนอีกด้านหน่ึง ถูกกั้น เป็นห้องพัก ผนังห้องก่ออิฐ ฉาบปูนไม่ทาสี หน้าต่างสองบานตีไม้ระแนงให้ลมโกรก ภายในหอ้ งคอ่ นข้างโปร่ง ด้านในสุดของห้องมีเตียงไม้ขนาด ส า ม ฟุ ต ค รึ่ ง แ ล เ ก่ า ค ร่ า ค ร่ า แ ผ่ น ไ ม้ บนหัวเตียงซึ่งมีไว้สาหรับวางของเผยอข้ึน พร้อมคราบฝุ่นหนาเขรอะ ประหนึ่งไม่มี รอ่ งรอยของการถกู ใช้งาน

“ ฤาเสน้ แบ่งแบ่งเขตแดน เป็นเพียงส่ิงสมมติ “ 15 น้องจินคนดีของฉันสวมถุงมือ และหาผ้าชุบน้า ทาความสะอาดอย่างรวดเร็ว ไม่นานนัก ห้องก็เสร็จ สมบูรณ์ราวถูกเนรมิต ฟูกหนานุ่มพร้อม ผ้าปูที่นอน แม้จะไม่ใหม่นักแต่ดูสะอาด ถูกปูเตรียมไว้ น้องวิสุทธิ์ และเจ้าหน้าที่อีกคน ช่วยกันพยุงร่างของ มัวร์ เข้ามา ในห้อง ปลายเท้าทั้งสองของมัวร์ระไปกบั พ้นื ในสภาพ ท่ีไม่สามารถประคองตัวยืนเองได้เลย มัวร์ดูเหนื่อยล้า เหลอื เกิน

“ ฤาเสน้ แบ่งแบ่งเขตแดน เป็นเพียงส่ิงสมมติ “ 16 “น่คี ือยา น้องจินยื่นถุงยาให้ ของคนไข้ เ จ้ า ห น้ า ท่ี ส า ธ า ร ณ สุ ข นอ้ งจดั จากโรงพยาบาล เจ้าหนา้ ท่ี ส่ ง เ ส ริ ม สุ ข ภ า พ ต า บ ล มากากับ ห ลั ง จ า ก ใ ห้ ค ว า ม รู้ การกินยา เ ร่ื อ ง ก า ร ป ฏิ บั ติ ต น ให้มวั ร์ ทกุ เ พื่ อ ป้ อ ง กั น โ ร ค ใ ห้ แ ก่ น้ อ ง ช า ย ข อ ง มั ว ร์ , วันนะ” คุณป้า, คุณลุงเจ้าของ บ้ า น เ ช่ า ริ ม ฝี ป า ก ของมัวร์ ขยับ และมองตาม ค ล้ า ย จ ะ ก ล่ า ว ค า ขอบคุณ เราทุกคนแยก ย้ า ย กั น ใ น เ ย็ น วั น นั้ น แ ม้ ยั ง เ ป็ น ห่ ว ง แต่เป่ียมไปด้วยความปิติ วันนี้ มัวร์ได้มีท่ีพักพิง และคนดูแลเขาแลว้

“ ฤาเสน้ แบ่งแบ่งเขตแดน เป็นเพียงสิ่งสมมติ “ 17 …..เสียงเรียก “พี่ครับ พ้ืนท่ีแจ้ง มาว่า มัวร์สิ้นลมแล้ว จากสมาร์ท ครับ” เสียงนอ้ งวิสุทธิ์ โฟนเครื่อง ผู้ รั บ ผิ ด ช อ บ ง า น เดิมดงั ข้นึ อกี วั ณ โ ร ค ร า ย ง า น ม า แ ว่ ว ๆ เ ห มื อ น อ ยู่ ครั้ง ในเช้า แสนไกล ฉันตัวชา วนั รุง่ ขึ้น ลาคอแห้งผาก ยืนนิ่ง สงบ คล้ายสมองยงั ไม่ ส่ังงานใดๆ

“ ฤาเสน้ แบ่งแบ่งเขตแดน เป็นเพียงสิ่งสมมติ “ 18 “น้องชายจะเขา้ ไปเชด็ ตัวใหต้ อนเช้า ก่อนท่ีจะออกไปขายโรตี จึงได้เห็นว่า มัวร์ ไม่หายใจแล้ว” น้องวิสุทธิ์เล่าต่อ ด้วยความต้ังใจ ฉันพึมพาตอบอะไร สั ก อ ย่ า ง ด้ ว ย ค ว า ม เ ค ว้ ง ค ว้ า ง

“ ฤาเสน้ แบ่งแบ่งเขตแดน เป็นเพียงส่ิงสมมติ “ 19 หลายนาทีตอ่ มา ฉันรายงานผู้กองนวัตร อีกครั้ง ผู้กองตอบรับในทันทีพร้อมเดินทางเข้ามา ด้วยตนเอง ในการนาข้อมูลจากพาสปอต เอ กส าร วี ซ่ า ใบ ม ร ณ ะบั ตร พร้ อม บัน ทึ ก ประจาวันจากสถานีตารวจ ท่ีน้องจิน และ น้องวิสุทธ์ิจัดเตรียมไว้ เพื่อกลับไปบันทึก ในระบบคอมพิวเตอร์ ก่อนที่จะร่วมทาพิธี ฝังศพตามประเพณีมุสลิม ทีมสหวิชาชีพ ท่ีพ่ึงส่งมัวร์กลับบ้านเมื่อวันวาน มารวมตัว กันอีกครั้ง เพื่อสง่ มวั ร์เป็นครั้งสุดท้าย

“ ฤาเสน้ แบ่งแบ่งเขตแดน เป็นเพียงสิ่งสมมติ “ 20 แม้จะยื้อชีวิตต่อไปไม่ได้ อย่างน้อย มัวร์ ได้รับการปฏิบัติตามหลักสิทธิมนุษยชน ด้ ว ย ศั ก ด์ิ ศ รี ค ว า ม เ ป็ น ม นุ ษ ย์ แ ล้ ว .......ฤาเส้นแบ่งเขตแดนเปน็ เพียงสงิ่ สมมติ