006

Who Moved My Cheese? ใครเอาเนยแข็งของฉันไป? โดย สเปนเซอร จอหน สัน (Spencer Johnson) \"เรือ่ งราวทีอ่ ยเู บ้อื งหลงั \" โดย Kenneth Blanchard, Ph.D. ผมอยากจะเลา \"เรื่องราวที่อยเู บือ้ งหลัง\" ของ \"Who Moved My cheese?\" ใหคุณรู เพราะเร่ืองราวที่ อยูเบ้อื งหลังนนั้ เปน ทม่ี าของหนังสอื ทไี่ ดเขยี นขึน้ เลม น้ี และมใี หพ วกเราไดอ าน, ไดสนุก และ ได แบงปนใหก ับผอู ื่น หนังสอื เรือ่ งน้ีเปนส่งิ ทผี่ มตองการเห็นมนั เกดิ ขึน้ ต้ังแตครัง้ แรกทผ่ี มไดย นิ Spencer Johnson เลา เร่ือง \"Cheese\" ใหฟงเมอื่ หลายปก อ น, กอนที่ Johnson และ ผม จะเขียนหนงั สอื ของเรา เรื่อง \"The One Minute Manager\" ดว ยกัน ผมจาํ ความคดิ ในตอนนน้ั ไดว า เรื่องน้ันดีอยา งไร และ มันจะชว ยผมอยางไร นับตั้งแตตอนนัน้ เปน ตน ไป \"Who Moved My Cheese?\" เปนเรอ่ื งราวเกย่ี วกบั การเปล่ียนแปลงทเ่ี กดิ ขนึ้ ในเขาวงกต ซง่ึ มีตัวละคร ท่ีนา ขบขันอยู 4 ตวั ท่ีมองหา \"Cheese\" - \"Cheese\" เปนอุปมา สาํ หรบั สิ่งทเ่ี ราตองการมีในชวี ิต, ไม วา จะเปน เร่อื งงาน, ความสมั พันธ, ความสงบทางจติ ใจ, หรือแมแตกจิ กรรม เชน การว่ิงจ็อกก้งิ , เลน กอลฟ คนเราแตล ะคนมีความคดิ เปน ของตนเองวา \"Cheese\" คืออะไร และเราติดตามหามนั เพราะเราเชื่อวา มนั จะทาํ ใหเรามคี วามสุข ถาเราเจอมัน บอ ยครั้งท่เี ราจะติดอยกู ับมัน และถาเราสูญเสียมนั ไป หรือมนั ถูกแยง ไป มนั จะทําใหเราเจบ็ ปวด \"เขาวงกต\" ในเรือ่ งนแี้ สดงถงึ สถานที่ ที่คณุ ใชเ วลามองหาสง่ิ ทีค่ ุณตอ งการ มนั สามารถทจี่ ะเปน องคกรทคี่ ุณทํางานอยู, ชุมชนทค่ี ุณอาศัยอยู, หรอื ความสัมพันธท ่ีคณุ มใี นชวี ติ ของคณุ ผมเลาเรือ่ ง \"Cheese\" ทคี่ ณุ กาํ ลงั จะอาน ในการปราศรยั ของผมท่ัวโลก และบอ ยคร้ังหลังจากที่ผม ปราศรัยจบจะไดยินผคู นพูดถึง เร่อื ง \"Cheese\" ที่มีตอพวกเขาแตกตางกนั เชื่อหรือไมวา , เรื่องเลก็ ๆ เร่อื งนไี้ ดรับความเลือ่ มใส ในการชวยเหลอื ดานการดําเนนิ อาชพี , การ แตงงาน และการดาํ รงชีวติ !

ตัวอยางเรื่องจริงเรื่องหนง่ึ จากหลายๆ เรอ่ื ง มาจาก Charlie Jones ผปู ระกาศขา วที่ไดรบั ความนบั ถอื อยา งดี ทาง NBC-TV ซงึ่ เปน ผเู ปดเผยวา เรอ่ื ง \"Who Moved My Cheese?\" ท่ีกาํ ลงั ไดยนิ ได ชวยเหลอื เขาในดา นการดาํ รงอาชีพ งานของเขาซึง่ เปนผปู ระกาศขาวมคี วามเปน เอกลกั ษณ แต หลกั การดําเนนิ อาชพี ท่ีเขาไดเรยี นรูสามารถนําไปใชไดก บั ทกุ ๆ คน นคี้ อื สิ่งที่เกดิ ขน้ึ : Charlie ไดท ํางานอยางหนัก และไดทาํ งานใหญเ กี่ยวกับการออกอากาศการ แขงขัน Track and Field ท่ี Olympic Games เม่อื คราวกอน เขาจงึ แปลกใจ และอารมณเ สยี เมอื่ นาย ของเขา บอกเขาวา เขาถกู ยายออกจากการทําขาวการแขง ขนั Track and Field ใน Olympics ครั้ง หนา และไดรับมอบหมายใหไ ปทาํ ขา ว Swimming and Diving แทน เนอื่ งจาก Charlie ไมรูจกั กฬี าประเภทนี้ดีพอ เขาจึงผิดหวัง เขารสู กึ ไมพ อใจ และโกรธ เขาพูดวา เขา รสู กึ วา มนั ไมยตุ ิธรรม! ความโกรธของเขาเรม่ิ กระทบกบั ทุกสิ่งทกุ อยา งท่เี ขาทาํ ในเวลานั้น, เขาไดย ินเรอ่ื งราวของ \"Who Moved My Cheese?\" หลังจากนนั้ เขาพดู วา เขาหัวเราะเยาะตวั เอง และเปลี่ยนความรูสกึ นกึ คิดของเขาใหม เขาเขาใจแลว วา นายของเขาเพียงแค \"เคลือ่ นยาย Cheese ของเขาเทานัน้ เอง\" ดังนั้นเขาจึงปรับตัว เขาเรียนรูกฬี า ใหม อีก 2 ประเภท และในความเปลี่ยนแปลงน้ี เขาพบวา การทาํ สิง่ ใหมๆ ทาํ ใหใ หเ ขารูสึกหนมุ ข้ึน เปน เวลาไมน านนัก นายของเขาไดรับรถู งึ ความรูสึกนึกคดิ และกาํ ลังความสามารถใหมข องเขา และ ไมนานนัก เขากไ็ ดรบั มอบหมายงานทด่ี ีกวา เขาเดนิ หนาตอไปเพลดิ เพลนิ กบั ความสาํ เรจ็ ท่มี ากข้นึ กวาแตกอ น และภายหลงั เขาไดรบั การชักชวนใหเ ขารวมเปนผูประกาศขา ว Pro Football's Hall of Fame ของ Alley น้ันเปนเพียงหน่ึงในบรรดาเรื่องจรงิ หลายๆเร่อื ง ท่ีผมไดย นิ เกย่ี วกบั ผลกระทบของเร่ือง \"Cheese\" ทมี่ ี ตอผูคน - จากชวี ิตการทาํ งาน สูชีวติ ของความรกั ของพวกเขา ผมเปน ผูศ รทั ธาอยา งแรงกลาในพลงั ของ \"Who Moved My Cheese\" ซง่ึ ผมไดแ จกสําเนาตน ฉบับ กอนตีพิมพต อนตนป ใหก ับทุกคน (มากกวา 200 คน) ทที่ ํางานในบริษทั ของเรา เม่อื ไมน านมานี้ ทาํ ไม? เพราะวา เหมอื นกับบรษิ ัทอื่นๆ ที่ไมเ พียงตอ งการดําเนินธุรกิจใหอ ยูรอดในอนาคต แตยงั ตองการอยู ในตาํ แหนง ที่ศกั ยภาพในการแขงขัน เชน Blanchard Training & Development มีการเปล่ียนแปลง อยเู สมอ พวกเขาเคลื่อนยา ย \"Cheese\" ของเราอยอู ยางตอ เนอื่ ง ในขณะที่ในอดตี เราอาจจะตอ งการ พนักงานทม่ี คี วามภักดี แตใ นปจ จุบันเราตอ งการคนทีย่ ดื หยุน ซึ่งเปน คนทีไ่ มยดึ ติดกับ \"สงิ่ ตางๆ ที่ เกิดขน้ึ รอบๆ ท่นี ่\"ี และนอกจากน้ี ตามที่คณุ รู การอาศยั อยูในนํา้ ท่ีมีความใสอยเู สมอ ทามกลางความเปลยี่ นแปลงซง่ึ เกดิ ขนึ้ ตลอดเวลาในการทาํ งาน หรอื ในชวี ิต ทําใหมีความกดดัน ถา คนเหลานนั้ ไมม แี นวทางในการ มองดคู วามเปลยี่ นแปลงซึ่งจะชวยใหเ ขาเขา ใจ ส่ิงที่เกิดขนึ้ เปด ประตูสเู รือ่ ง \"Cheese\" หลายคนจะตอ งอาน \"Who Moved My Cheese? เมอ่ื เขาไดยนิ ผมเลาเรือ่ งราวเกย่ี วกับมนั ใหเขาฟง คณุ เกือบจะรูสกึ ไดถ ึงการผอนคลายพลังความคิดในแงลบทีก่ าํ ลงั เรมิ่ เกดิ ข้นึ คนแลวคนเลา จากทกุ ๆ แผนกหันมาขอบคุณผมเรือ่ งหนังสอื ที่ผมแจกให และบอกผมวา หนงั สอื ที่ผมแจกชวยพวกเขาไดแ ลว อยา งไร โดยดจู ากการเปลี่ยนแปลงท่ีกําลังเกิดขน้ึ ในบรษิ ัทของเราในมุมมองท่ีแตกตางไป เช่อื ผม เถอะ นิยายเปรียบเทียบเลม นี้ ใชเ วลาอา นเพียงนดิ เดียว แตมนั มีผลกระทบอยางลกึ ซงึ้ เมือ่ คณุ เปดอานหนาตอ ๆ ไป คุณจะพบวาหนังสือเลมน้แี บง ออกเปน 3 สว น คือ: สวนแรก : A Gathering, เพ่ือนรวมหอ งรุน กอนพูดเก่ียวกบั เรอื่ งความพยายามท่จี ะจัดการกับการเปลี่ยนแปลงท่ี กาํ ลงั เกิดข้ึนในชวี ติ ของพวกเขา ในงานเลยี้ งรุน สว นที่สอง : เรือ่ ง \"Who Moved My Cheese?\", เปน แกนสําคญั ของหนังสอื เลมน้ี สวนท่ีสาม : A Discussion, ผูอา นพูดคยุ ถึงสง่ิ ที่เรือ่ งนีใ้ หตอ พวกเขา และ พวกเขาจะใชส งิ่ ท่ไี ดร บั ในการทํางาน และการดําเนนิ ชวี ติ ของพวกเขาอยา งไร

ผอู านตนฉบับของหนังสือเลม นม้ี ากอ นบางทา น จะอานแคตอนจบของเรือ่ ง และไมอ า นตอ แตช อบที่ จะแปลความหมายของเร่ืองดวยตวั เอง สวนคนอ่นื ๆ สนุกกับการอานในสวน A Discussion ท่ตี อ จาก ตอนจบของเรื่อง เพราะเปน สว นทก่ี ระตนุ ความคดิ เก่ียวกบั วิธกี ารทจ่ี ะประยกุ ตใชส ่ิงท่ีเขาไดเรียนรูตอ สถานการณข องเขาเอง อยางไรก็ตาม ผมหวังวา แตละครงั้ ทคี่ ณุ ไดอ า น เรอื่ ง Who Moved My Cheese? คุณจะพบส่ิงใหมๆ และ สิ่งทีเ่ ปน ประโยชน เหมอื นกับผม และสิ่งเหลาน้ันจะชว ยคณุ จดั การกบั ความเปลยี่ นแปลง และนํา ความสําเร็จมาใหกบั คณุ ไมวา อะไรทค่ี ณุ ตดั สนิ ใจลงไป ความสําเร็จเปนของคุณ ผมหวังวา คณุ จะสนุกกบั ส่ิงทค่ี ณุ คน พบ และ ผมขอใหคณุ โชคดี จาํ ไวว า : \"กาวไปกับ Cheese!\". Ken Blanchard San Diego, 1998

ตอนท่ี 1 : \"การรวมตัว\" วนั อาทติ ยทีส่ ดใสในชิคาโกวันหน่ึง เพอ่ื นรวมหองรุนกอนหลายคนมาทานอาหารกลางวนั รว มกัน หลงั จากไดร ว มงานเล้ยี งรนุ ไฮสคูล เม่ือคนื กอ น พวกเขาตอ งการฟง เรื่องราวที่เกิดข้ึนในชีวติ แตละคน มากกวา น้ี หลงั จากที่หยอกลอกันอยา งสนุกสนาน และทานอาหารมื้ออรอยแลว พวกเขานั่งคุยกันถึง เรอ่ื งท่ีนา สนใจ แองเจลา ซึง่ เปน หนง่ึ ในบรรดาคนทีเ่ ดนดงั ทส่ี ดุ ในรนุ กลาววา \"ชวี ิตจรงิ ๆ ผดิ กันกับท่ีฉันไดคิดไวเมอ่ื ตอนท่ีฉนั อยใู นโรงเรียน หลายอยา งไดเปลีย่ นไป\" \"มันเปนเชนน้ันจริงๆ\" นาธานกลาวยํ้า เพ่ือนๆ รวู า นาธานทําธุรกจิ ของครอบครัวของเขา ซึ่งดําเนิน ธุรกิจแบบจําเจ และเปน สวนหนึ่งของชมุ ชนทอ งถ่นิ มานานเทาที่พวกเขาจําได ดังน้นั พวกเขาจึงแปลก ใจเม่ือ นาธานมีทา ทางเขา มาเก่ียวของกบั เร่อื งการเปลย่ี นแปลง นาธานถามเพอื่ นๆ วา \"แตพวกคุณ สังเกตหรอื เปลาวา ทําไมพวกเราไมต องการเปลยี่ นแปลงเมือ่ หลายสิ่งเปล่ียนไป\" คารลอสกลาววา \"ฉันเดาวา พวกเราตอตา นการเปล่ยี นแปลงเพราะพวกเรากลวั การเปล่ียนแปลง\" \"คารล อส, คณุ เปน กปั ตนั ของทีมฟุตบอล\" เจสสกิ า กลาว \"ฉันไมเ คยคิดเลยวา จะไดยนิ คณุ พูดวา กลัว!\" ทุกคนหัวเราะ เพราะพวกเขาเขา ใจวา ถึงแมพ วกเขาจะเดินไปในทิศทางทแ่ี ตกตางกนั -จากการ บริหารงานทีบ่ าน ไปจนถงึ การบรหิ ารงานของบรษิ ัท-พวกเขาประสบกบั ความรสู ึกท่คี ลา ยกัน ทุกๆคนกําลงั พยายามทีจ่ ะรับมอื กับความเปลี่ยนแปลงท่เี กิดขน้ึ โดยไม ไดคาดหมาย ซง่ึ เกดิ ข้ึนกบั พวกเขาเมอ่ื ไมก ่ีปทีผ่ านมา และสว นใหญยอมรับวา พวกเขาไมรวู ิธกี ารทด่ี ี ท่จี ะจัดการกบั ความ เปลีย่ นแปลงเหลา นน้ั ไมเคิลกลาววา \"ฉันเคยกลัวการเปล่ยี นแปลง เม่อื มกี ารเปลี่ยนแปลงครงั้ ยง่ิ ใหญเ กดิ ขน้ึ กบั ธรุ กจิ ของ เรา เราไมร วู า จะทําอยางไร ดงั นั้นเราจงึ ทาํ ทุกอยางเหมอื นเดมิ และเราเกือบสูญเสียธุรกจิ น้ัน \"นัน้ แหละ\" เขากลา วตอ \"จนกระท้ังฉนั ไดย ินเร่อื งส้ันท่ีนา ขนั ซึง่ เปล่ยี นแปลงทกุ สิ่งทุกอยา ง\" \"เรอ่ื งมันเปนอยางไร\" นาธานถาม \"อมื , เร่ืองสน้ั เร่อื งนี้ ไดเปลี่ยนความคดิ ของฉนั ทมี่ ีตอการเปลีย่ นแปลง และหลงั จากนั้น สาํ หรบั ฉัน ทุก สิง่ ดีขนึ้ อยา งรวดเรว็ -เร่อื งงาน และชวี ิตของฉนั \" \"ฉนั สง เรอื่ งสั้นเรอ่ื งนใี้ หก บั ทกุ คนในบริษัทไดอา น และพวกเขาก็สงตอใหกบั คนอ่ืนๆ และไมนาน ธรุ กิจของเราก็ดขี น้ึ มาก เพราะพวกเราทกุ คนปรบั ตัวเขาหาการเปลยี่ นแปลงไดดีข้ึน และทกุ คนก็พดู เหมือนกับฉันวา เรอ่ื งสนั้ เรื่องน้ชี ว ยพวกเขาในดานชีวิตสวนตัวดว ย \"เร่ืองอะไร\" แองเจลา ถาม \"เร่ืองนช้ี ่อื วา Who Moved My Cheese?\" ทุกคนในกลุมหวั เราะ \"ฉันคิดวา ฉันชอบเรอื่ งนีเ้ ขา แลวละ,\" คารล อสพดู \"เลาเรอ่ื งราวใหฟงหนอ ยได ไหม?\" \"ไดซ\"ิ ไมเคลิ ตอบ \"ฉันยินดที ่จี ะเลาใหฟง -มนั ใชเ วลาไมน าน และไมเคลิ ก็เรมิ่ เลา เร่ืองราว:

ตอนท่ี 2 : \"ใครเอาเนยแข็งของฉันไป ?\" กาลครง้ั หนงึ่ นานมาแลว ในดนิ แดนไกลโพน เปนท่ีอาศยั ของ 4 ส่ิงมีชวี ติ เล็กๆ ซ่ึงวงิ่ ไปตามเขาวงกต มองหาเนยแข็ง เพอ่ื ใชเปน อาหารและทําใหพวกเขามคี วามสุข สง่ิ มชี วี ติ 2 ตัวเปนหนูชื่อ สนิฟและสเคอรี และอีก 2 ตวั เปนคนตวั เล็กเทาหนู แตด ูคลา ยคนอยา งเราๆ มากกวา พวกเขาชือ่ \"เฮม\" และ \"ฮอ\" เนื่องจากขนาดทเ่ี ล็กมากจงึ ไมง ายนกั ท่ีจะสังเกตเหน็ ส่งิ ทพ่ี วกเขากาํ ลังทาํ อยู แตถา คุณมองดอู ยา ง ใกลช ดิ พอ คุณจะสามารถคนพบสง่ิ ทม่ี หัศจรรยม ากท่ีสดุ ทุกๆวนั หนูและคนตวั เล็กใชเวลาในเขาวงกตคน หาเนยแขง็ พเิ ศษของตนหนทู ้ังสอง คอื สนิฟและสเคอ รที มี่ ีเพียงสมองแบบสตั วประเภทกดั แทะที่ไมซับซอน แตม สี ัญชาตญาณดนี น้ั คนหาเนยแข็งท่ีนา แทะที่ พวกมนั ชอบอยางที่หนูทง้ั หลาย มักจะทํา สวนคนตัวเลก็ ท้งั สอง- เฮมกบั ฮอ ใชสมองของเขาซ่งึ เต็มไปดวยความคิดความเชอื่ หลายอยา ง เพ่ือ คนหาเนยแข็งหลากหลายชนิดท่ีมตี ัวอกั ษรพมิ พใ หญต วั ซี ซึ่งพวกเขาเชอื่ วา จะทาํ ใหม ีความสขุ และ ประสบความสําเร็จ แมหนูและคนตัวเลก็ จะแตกตางกัน พวกเขาก็มบี างสงิ่ บางอยา งเหมือนกนั กลา วคือ ทกุ ๆเชา เขจะใส ชดุ และรองเทา สาํ หรบั วงิ่ ออกจากบาน และวง่ิ แขง กันไปยงั เขาวงกตมองหาเนยแขง็ ที่โปรดปรานของ ตน เขาวงกตเปนทางวกไปวนมาของระบยี ง และหองหับตา งๆทซ่ี ึ่งเต็มไปดวยเนยแข็งอรอ ย แตก ็มีมมุ มืด และซอกซอยท่ีไมเ หน็ ทางวา นาํ ไปสทู ่ีใด นบั เปนสถานท่หี ลงทางไดงายๆ อยา งไรกต็ าม สําหรับผูทีร่ ูจักทางแลว เขาวงกตน้ีมคี วามลับที่ทาํ ใหพ วกเขามคี วามสุขกบั ชีวติ ทีด่ ีขนึ้ หนทู ัง้ สอง- สนิฟและสเคอรีใชว ิธีทีง่ ายแตไมมปี ระสิทธภิ าพในลักษณะลองผดิ ลองถูกเพือ่ คน หาเนย แข็ง พวกเขาวิง่ ไปตามระเบยี งและถา พบวาวางเปลา เขาจะหนั หลงั กลับและวงิ่ ไปยงั ทีอ่ ืน่ ๆ สนิฟมกั ดม หาเสน ทางของเนยแข็งโดยใชจมกู ทดี่ ีเยี่ยม สวนสเคอรีจะว่งิ นาํ ไปกอน แลว ก็เปนไปอยางที่คุณ คาดคิด คอื พวกเขาหลงทาง ออกไปยงั เสนทางทผ่ี ดิ และบอ ยคร้งั ชนกับกาํ แพง อยางไรก็ตาม เจา ตวั เล็กทั้งสอง เฮมและฮอ ใชวธิ ีทแ่ี ตกตา งกันออกไปโดยการเช่ือม่นั ใน ความสามารถที่จะคดิ และเรียนรูจ ากประสบการณที่ผา นมา ท้ังๆที่บอยครัง้ เขารูสกึ สับสนจากความคดิ และความรูสกึ ของพวกเขาเอง แลว ในที่สดุ ดว ยวถิ ที างของตนเอง พวกเขาท้ังหมดไดคนพบเนยแขง็ ชนดิ ทต่ี นชอบในวนั หน่ึง ท่ี ปลายสุดของระเบยี งแหง หนึ่งในสถานีเนยแขง็ ซี ทุกเชาหลังจากนัน้ หนแู ละคนตัวเล็กกแ็ ตงตวั ในชุดวิ่งและมงุ หนา ไปยงั สถานีเนยแข็งซี .ใชเวลาไม นานนักพวกเขาก็กําหนดเสน ทางประจําของตนเองได สนฟิ และสเคอรียังคงตน่ื แตเ ชา ทุกวนั และวิง่ ไปตามเขาวงกตดว ยเสนทางเดมิ ๆเสมอ เม่ือพวกเขามาถงึ จุดหมายปลายทาง หนูท้ังสองตัวถอดรองเทาท่ีใชว ิง่ ผกู ไวดวยกันและแขวนไวร อบคอ เพื่อจะ สามารถเอามาใสไดโ ดยเรว็ เมื่อใดกต็ ามทีพ่ วกเขาตองการใชอ กี แลวก็ไดเ วลาอรอ ยกบั เนยแข็ง ในชว งแรก เฮมและฮอว่งิ ไปยังสถานเี นยแขง็ ซที ุกเชาเชนกัน เพือ่ อรอยกบั เนยแขง็ ช้ินใหมๆ ทม่ี ีรสชาติ ดที ร่ี อคอยพวกเขาอยู แตห ลังจากน้ันระยะหนึง่ คนตัวเลก็ ท้ังสองไดกาํ หนดเสนทางทแ่ี ตกตางออกไป เฮมกับฮอต่นื สายข้ึนในแตละวนั แตงตัวชาลง และเดินไปยังสถานีเนยแข็งซี ในท่สี ุด พวกเขารวู า เนย แข็งอยูทีใ่ ดและไปทนี่ น่ั ไดอยา งไร

พวกเขาไมท ราบวา เนยแขง็ มาจากไหนและใครวางมนั ไวท น่ี ้นั พวกเขาเพียงแตคดิ เองวามนั จะอยทู นี่ นั่ ขณะท่ีเฮมและฮอมาถึงสถานีเนยแข็งซีทุกเชา เขาลงมอื จัดการและทาํ ตวั ตามสบาย พวกเขาแขวนชุด วิง่ และถอดรองเทา ว่งิ ออกไปแลวสวมรองเทาแตะแทน พวกเขารสู กึ สบายใจมากในตอนนว้ี า เขาไดพบเนยแข็งแลว เฮมกลาววา \"ยอดเยี่ยมมาก\" มเี นยแขง็ เพยี งพอท่นี ี้ท่ีจะเลย้ี งเราไดต ลอดกาล\" คนตวั เลก็ รสู ึกมีความสขุ และประสบความสําเรจ็ เขาคดิ วา พวก เขาม่นั คงแลวในขณะนี้ ไมน านนัก เฮมและฮอก็ถือเอาวา เนยแขง็ ทเ่ี ขาพบท่สี ถานเี นยแข็งซีเปนเนยแขง็ ของเขา มันเปนราน เนยแข็งขนาดใหญซ งึ่ พวกเขาไดยา ยบา นมาอยูใ กลก ับสถานมี ากข้ึน และสรางสังคมอยูรอบๆ และ เพือ่ ใหพวกเขารสู กึ เหมือนอยบู า นมากขึ้น เฮมและฮอตกแตง พนงั ดวยคตพิ จนแ ละแมก ระท่ังวาดรปู ของเนยแข็งไวรอบๆ ซงึ่ ทําใหเ ขาย้ิมได มีรปู หนงึ่ อานไดว า \"มีเนยแข็ง ทําใหคุณมีความสุข\" บางครง้ั เฮม และ ฮอ จะพาเพ่อื น ๆ มาแวะที่สถานเี นยแขง็ ซเี พื่ออวดกองเนยแข็งที่พวกเขาคนพบ พวกเขามกั จะช้ไี ปที่เนยแข็งและพดู ดว ยความภาคภูมิใจวา \"มันชางเปน เนยที่แสนวิเศษ จรงิ ไหม ?\" บางครง้ั ท้งั สองก็จะแบงเนยแข็งใหเ พ่ือน ๆ แตบางครงั้ ก็เก็บไวเ องไมแบงใคร \"มนั สมควรแลว ละ ที่พวกเราจะไดครอบครองเนยแข็งเหลา นี้\" เฮมเปรย \"เพราะพวกเราตองตรากตราํ เปนเวลานานกวาจะไดพ บมัน\" วา พรางเฮมกเ็ ลือกหยิบเนยช้นิ ท่ีดสู ดใหมมากัดกนิ อยา งชน่ื ชม หลงั จากน้ัน เฮมก็ผลอยหลับไป อยางที่เขามักจะทําอยูเสมอ ทกุ คืนคนตวั เล็กจะเดนิ อุยอายกลบั บานเพราะตองหอบเนยแขง็ กลับมาเต็มมือ และทกุ เชาพวกเขาก็จะ กลับไปท่สี ถานเี นยแข็ง ดว ยความมน่ั ใจวา ตองมีเนยแข็งกลับมาบา นมากข้ึนเชนทุกคร้ัง เหตกุ ารณด ําเนินไปเชนน้ีอยเู ปนระยะนานพอควร จนทาํ ใหค วามเชอื่ ม่ันของ เฮมและฮอกลับกลายเปน ความอวดดโี ดยคิดไปวาทกุ อยา งคงจะตอ งเปน เชนน้ไี ปเร่ือย ๆ ไมชาเขาทัง้ สองเร่ิมรูสึกเคยชินจนไม สงั เกตเห็นความเปล่ยี นแปลงทก่ี าํ ลงั เกดิ ขึ้น ในขณะเดยี วกับที่ สนิฟและสเคอร่ียังคงใชช วี ิตไปตามปกติทกุ วนั ทุกเชาพวกเขาจะมาถงึ สถานีเนย แขง็ ซีแตเ ชาเพื่อมาคอย ดมกล่นิ คุย เขี่ย และ วิ่งสํารวจไปมาเพ่อื ตรวจตราบรเิ วณรอบ ๆ สถานี วา ใน แตล ะวันมีอะไรเปล่ียนแปลงไปบางหรือไม จนกระทัง่ เชา วันหน่ึงขณะท่ีพวกเขามาถึงสถานเี นยแขง็ ซี พวกเขาพบวา ทีส่ ถานี ไมมีเนยแขง็ เหลืออยู เลย แตพวกเขากไ็ มร สู กึ ประหลาดใจ เพราะวาสนิฟและสเคอร่ี มักจะสังเกตพบวา ในแตล ะวนั ท่ผี านไป เนยแขง็ จะพรองไปเรือ่ ย ๆ ดังน้ันพวกเขาจึงเตรียมตัวเองใหพ รอ มเสมอวาสักวันหนึง่ เหตกุ ารณท เ่ี นย แข็งจะหมดไมม เี หลอื จะตอ งเกิดขน้ึ อยา งแนน อน และดว ยสญั ชาตญิ าณพวกเขารูวาจะตองจัดการ อะไรตอ ไป พวกเขามองตากนั และกนั และรวู า ถงึ เวลาที่จะตอ งใชร องเทาวงิ่ คูชีพทพี่ วกเขามกั จะผูกตดิ กนั และแข วนไวทีค่ อ เอามาใสแ ละผูกเชือกรองเทาเพอ่ื จะว่ิงคน หาแหลง เนยแข็งแหลง ใหมต อไป พวกหนูมกั จะไมวิเคราะหอะไรมากจนเกินเหตุ จงึ ทาํ ใหพ วกเขาไมต องแบกความเชื่ออะไรตา ง ๆ ท่ี ซับซอ นจนหนา เวียนหัว สําหรับพวกหนู ปญ หาและคําตอบก็คอื เร่อื งงาย ๆ ธรรมดา ๆ เหมือนกนั เหตกุ ารณท่ีเกดิ ขึ้นที่สถานีเนยแข็งซีไดเปลีย่ นไปแลว ดังน้นั สนฟิ และสเคอรจี่ งึ ตัดสินใจทีจ่ ะตอง เปลย่ี นแปลงวถิ ีชีวิตของตนเชน กัน พวกเขาทง้ั คูมงุ ตรงไปทเี่ ขาวงกต สนฟิ ยกจมูกขนึ้ เพ่อื จะดมกล่นิ และพยกั หนา ไปทีส่ เคอรึซ่ ึ่งไดว ่งิ นาํ หนาไปภายในทางเขาวงกต สนิฟว่ิงจี้ตามติดไปโดยเร็ว พวกเขาเริ่มคน หาแหลง เนยแข็งแหง ใหม อยา งรวดเรว็

เวลาตอมาในวันเดยี วกนั เฮมและฮอมาถึงทส่ี ถานเี นยแขง็ ซี เน่ืองจากพวกเขาไมเ คยสนใจท่จี ะสังเกต ความเปลย่ี นแปลงเลก็ ๆ นอย ๆ ท่ีเกดิ ข้ึนในแตล ะวัน ทาํ ใหพ วกเขามนั่ ใจวา เนยแข็งจะตองมอี ยูท่นี น่ั อยางแนนอนเหมอื นเชน ทกุ วัน พวกเขาไมไดเ ตรียมพรอมในสิ่งทพี่ วกเขาพบ \"อะไรกันน่ี ทาํ ไมไมม เี นยเหลอื อยูที่นแี่ ลว ?\" เฮม ตะโกนล่ัน เขายงั คงตะโกนตอ ไปวา \"ไมม ีเนยเหลอื อยแู ลว มันหายไป มนั หายไป\" เขายงั คงรอง ตะโกนอยา งสุดเสยี งราวกับวา ความดังของเสยี งจะทาํ ใหใครสกั คนนาํ เนยแขง็ กลับมาใหเ ขา \"ใครเอาเนยแข็งของฉันไป?\" เฮมตะโกนรอ งล่นั ในท่ีสุดเขากเ็ อามือเทา สะเอว หนาเริ่มแดงก่ํา ดวย ความโกรธ และแลว กแ็ ผดเสยี งรอ งลนั่ วา \"มันไมย ุตธิ รรม!\" ฮอสนั่ หัวอยา งไมเ ชือ่ ตาตัวเอง เขาก็เหมือนกบั เฮม คือมัน่ ใจวาท่สี ถานซี ีจะตองมเี นยแข็งรอพวกเขา อยเู สมอ เขายืนงงดวยความรูสกึ ชอ็ กเปนเวลานาน เขาไมพรอมกบั การเปล่ยี นแปลงนี้เชนกัน ในขณะที่เฮมยังคงตะโกนดาอะไรตอมิอะไรอยู ฮอกลับไมตองการไดย นิ และรบั รอู ะไรทงั้ ส้นิ เขาไม ตองการและไมพรอมทจ่ี ะแกปญ หาตา ง ๆ ทเ่ี ขาเพิง่ เจอ พฤติกรรมของคนตัวเลก็ ดูแลว ไมนาประทบั ใจเลย ทัง้ ไมเกิดประโยชนอะไรขึ้นมา แตก ็นาเหน็ ใจ การ คน หาเนยแข็งไมใ ชเรอื่ งงา ย ๆ แตสาํ หรบั คนตวั เล็กกลบั เปน เรอื่ งใหญม ากข้ึนไปอีก พวกเขาไมไ ด พอใจเพยี งแคใหมเี นยแขง็ พอกนิ ในแตละวนั เทาน้นั การคนพบเนยแขง็ สําหรับคนตวั เล็กกลับเปนเหมือนส่ิงทีพ่ วกเขาคิดวาจะทําใหพ วกเขามคี วามสุข พวก เขาสรา งภาพแหง ความหมายของเนยแข็งท่ีมตี อ พวกเขาข้นึ มาเอง ภาพและความหมายเหลาน้นั ขนึ้ อยู รสนิยมและความชอบของแตละคน สําหรบั บางคน อาจะคดิ วาการคน พบเนยแข็งคอื การไดครอบครองทรพั ยสง่ิ ของทางวตั ถุ บางคน อาจจะหมายถึงการมีสุขภาพทดี่ อี ยเู สมอ สําหรบั บางคนคอื การไดพฒั นาตัวเองไปสคู วามอยดู มี ีสขุ ทาง จิตวญิ ญาน สําหรับฮอ กอ นเนยแขง็ เพยี งแคห มายถึงความรูส กึ ทีต่ อ งการความมนั่ คงปลอดภยั ของชีวิต ความหวัง ที่อยากจะมีครอบครัวท่ีนารกั สกั วันหนึ่ง และไดอ าศยั ในกระทอมอันแสนสุขบนถนนซดี าร แตสาํ หรับเฮม กอ นเนยแขง็ ตอ งเปนกอ นโต เขาตองการทจ่ี ะไดปกครองดแู ลคนอื่น ๆ ไดมบี านหลงั ใหญเ ปนของตัวเองบนเนนิ เขาเคเมมเบิรต เนื่องจากเนยแข็งมีความสาํ คญั กับพวกเขามาก คนตัวเล็กทงั้ สองจึงใชเ วลานานทเี ดียวท่จี ะพยายาม น่งั คดิ วาควรจะทาํ อะไรตอไปดี แตทั้งหมดเทา ทีพ่ วกเขาคดิ ไดขณะนีค้ ือมองไปรอบ ๆ สถานีซี ที่ ปราศจากเนยแขง็ เพอ่ื ดูวาเนยแขง็ มนั หายไปจริง ๆ หรือไม ขณะที่สนฟิ และสเคอร่มี งุ หนาคนหาตอ ไปโดยไมรรี อ เฮมและฮอกลับยังคงอิดเอื้อน หนั รหี ันขวางไมร ู วาจะทําอะไรตอไปดี พวกเขายงั คงเอะอะโวยวายเปน เดอื ดเปน แคนถงึ ความไมย ตุ ธิ รรมท่ีเกดิ ขึน้ ฮอเรม่ิ รูสึกหดหู และคดิ วา จะเกิดอะไรขึน้ หากวันพรุงนี้พวกเขาจะไมพบเนยแขง็ อีก เขาสอู ตุ สาหว างแผนชีวิตโดยพ่งึ พาเนยแขง็ ที่สถานีนเี้ ทานน้ั คนตัวเล็กยงั คงไมเชอ่ื วา สิง่ นีเ้ กิดข้นึ ไดอ ยา งไร ทาํ ไมจึงไมม ใี ครเตอื นพวกเขาลว งหนา มนั ไมยตุ ิธรรม เลยสําหรบั พวกเขา และมันไมไดเปน ไปอยางที่พวกเขาคิดไว คืนนน้ั เฮมและฮอกลับบา นดว ยความหิวโหยและหมดหวงั แตก อ นท่ีพวกเขาจะออกจากสถานี ฮอได จารกึ ขอความบนกําแพงวา

\"ยง่ิ กอ นเนยแขง็ มคี วามสาํ คัญกบั คุณมากเทาใด คณุ กจ็ ะย่ิงยึดติดกับมันมากเทานัน้ \" ในวนั รุงขนึ้ เฮมและฮอออกจากทพ่ี ัก และกลับไปที่สถานเี นยแข็งซีอกี ซงึ่ ครัง้ นี้พวกเขากค็ าดหวังวา พวกเขาจะตอ งเจอเนยแขง็ บาง ไมม ากก็นอย แตเ หตุการณก ็ยงั คงเดิม นั่นคอื ไมม ีเนยแข็งที่สถานีเนย แขง็ อกี ตอ ไปแลว คนตวั เล็กท้งั คไู มร วู าควรจะทาํ ยังไงตอ ไป ทง้ั คยู งั คงยนื อยกู ับท่ี แนนงิ่ ไมไหวตงิ เหมอื นรปู ปน ฮอปดตาลง และยกมอื ขึ้นปดหู เพราะเขาไมต องการรบั รูอ ะไรทัง้ สิ้น เขาไมต องการท่ีจะยอมรบั วา จริงๆ แลว เนยแข็งท่เี คยมอี ยูไดล ดจํานวนนอ ยลงเรอ่ื ยๆ เขายงั มีความเชอ่ื วา เนยแขง็ ทง้ั หมดไดถ กู ยา ยที่ ไป เฮมวิเคราะหเ หตกุ ารณทเี่ กดิ ขึ้นครง้ั แลวครงั้ เลา จนในทส่ี ดุ เขาไดสรปุ เหตุการณน ดี้ วยความคดิ อนั ซบั ซอ นของเขาวา \"ทาํ ไมเหตกุ ารณเชน นีจ้ ึงเกิดขนึ้ กับเขา\" \"มนั เกิดอะไรขึ้นทน่ี ี\"่ และเม่ือ ฮอไดล ืมตาข้ึน มองไปรอบ ๆ พรอมกบั พดู วา \"แลว น่ี สนิฟกบั สเคอรอี ยูท ีไ่ หน นายคิดวาพวก เขาจะรูอ ะไรบางอยางท่เี ราไมรูไหม\" เฮมกลา วอยา งไมแยแสวา \"พวกเขาจะรูอ ะไร\" และเฮมยังกลาวตออกี วา \"พวกเขาเปน เพยี งหนตู วั เล็กๆ พวกเขาจะทาํ อะไรเทา ท่เี ห็นเทาน้ันแหละ\" แตเ ราสิ เราเปนคนตัวเลก็ ท่ีมคี วามพเิ ศษมากกวา พวกเขา\" ดงั น้ัน เราตอ งสรปุ เรือ่ งนี้ใหไ ดว าเกิดอะไรขึ้น เพราะถา เราทาํ ได เราก็สมควรจะไดร บั สง่ิ ดีๆ มากกวาหนู 2 ตัวนนั่ เฮมยังกลาวตอ วา \"เหตุการณเ ชน นไี้ มค วรเกดิ ขึ้นกับเรา หรอื หากจะเกิด อยา งนอยเราก็ควรไดรบั ผลประโยชนบางอยางดว ย\" \"ทําไมเราควรไดรับผลประโยชนด วยละ \" ฮอถาม \"เพราะเรามสี ิทธ์ิทีจ่ ะไดน ะสิ\" เฮมกลา ว \"มีสิทธ์ิไดอ ะไร\" ฮออยากรู \"เรามสี ทิ ธ์ิทจ่ี ะครอบครองเนยแขง็ ของเรา\" เฮมตอบ \"ทาํ ไม\" ฮอถาม \"เพราะวา เราไมไดเ ปนตน เหตขุ องปญ หานี้\" เฮมกลา ว \"มีใครบางคนที่ทาํ ใหเรื่องนี้เกดิ ขน้ึ และเราก็ ตอ งรูใหได\" ฮอจงึ ไดแ นะนําวา \"บางทีเราควรหยุดวเิ คราะหเ หตกุ ารณต างๆ และควรเร่มิ ตน ท่ีจะคนหาเนยแข็งใหมๆ ไดแ ลว\" \"ไม ไมม ีทาง\" เฮมโต \"ฉันจะตอ งคน หาคาํ ตอบของเรื่องนใ้ี หได\" ระหวางที่เฮมและฮอยังคงพยายามที่จะตดั สนิ ใจวาควรจะทาํ อะไรตอ ไปดี สนิฟและสเคอรีกย็ งั คงมุง หนาไปตามทางของมัน พวกเขาเดินทางผา นเขาวงกตเขา ไป ท้งั ทางขึน้ ทางลงตามระเบยี งทางเดนิ เพ่อื ทีจ่ ะคนหาเนยแขง็ ในทุก ๆ สถานที ีจ่ ะมเี นยแขง็ กักเกบ็ อยู พวกเขาไมไ ดค ดิ เรอ่ื งอนื่ นอกจากการคนหาเนยแขง็ ใหมๆ ใหไ ด พวกเขายงั คงคน หาเนยแข็งตอ ไปเรื่อย ๆ จนกระท่ังในท่สี ุดพวกเขาก็เขาไปถงึ ดินแดนแหง หน่ึงในเขา วงกต ซ่งึ พวกเขาไมเ คยไปมากอ น คอื สถานีเนยแข็งเอน็

พวกเขาเปลง เสียงรอ งออกมาดว ยความดใี จ เพราะพวกเขาไดพ บสิง่ ทค่ี นหามานาน นัน่ คือ แหลงเนย แข็งใหมแหง ใหญ พวกเขาแทบจะไมเ ชอื่ สายตาตวั เองวา ทน่ี เ่ี ปน แหลงเนยแข็งทใ่ี หญที่สดุ ทห่ี นูอยางพวกเขาเคยพบ เหน็ มา ในเวลาเดียวกัน เฮมและฮอยงั คงกลับไปทสี่ ถานเี นยแข็งซี เพอ่ื ประเมนิ สถานการณต อ ทงั้ คูก าํ ลังทน ทกุ ขทรมานจากการท่ีไมม ีเนยแขง็ พวกเขาเริม่ หงดุ หงดิ โกรธ และตางตําหนิกนั และกนั ถงึ เหตกุ ารณ ที่เกิดขึ้น ฮอยังคงนึกถึงหนู 2 ตวั คือสนิฟกบั สเคอรี และอยากรูวา พวกเขาพบเนยแข็งใหม ๆ บา งแลวหรอื ยงั ฮอเชอ่ื วาพวกเขาอาจกาํ ลงั เผชิญกบั อุปสรรค หรือความยากลําบากอยู พวกเขาอาจจะตองวิง่ กลบั ไป กลับมาในเขาวงกตนนั้ และอาจจะพบกับความไมแนน อนตลอดเวลา แตดเู หมือนวา ครั้งนม้ี นั อาจจะ เปน คร้งั สดุ ทา ยทีจ่ ะตอ งทาํ เชนน้ันหรอื ไม บางคร้งั ฮอก็จนิ ตนาการวา สนฟิ และสเคอรีคนพบเนยแขง็ ใหม ๆ แลว และกาํ ลังสนกุ สนานกันอยู เขา คิดวามนั จะเปน การดีกบั เขาขนาดไหน หากเขาตอ งออกไปผจญภยั ในเขาวงกตอีกครง้ั และคนพบเนย แข็งใหม ๆ และไดลมิ้ รสชาติของมัน ยิง่ ฮอจนิ ตนาการวา เขาไดเ จอเนยแขง็ ใหม ๆ และไดลม้ิ ลองรสชาตเิ นยแข็งเหลานั้น เขาก็ยง่ิ อยากท่ี จะออกไปจากสถานีเนยแขง็ ซมี ากขึน้ เทานัน้ \"ไปจากที่นกี่ นั ดีกวา \" เขาอุทานออกมา \"ไม\" เฮมตอบอยา งรวดเรว็ \"ฉันชอบที่น่ี ท่ีน่สี ะดวกสบายทุกอยาง และ นีค่ ือท่ที ี่ฉันรจู กั ขา งนอกมัน อันตราย\" \"ไมห รอก มันไมไดเ ปนอยางท่ีนายคิดหรอก\" ฮอโต \"เราเคยวิง่ ไปหลาย ๆ ท่ีในเขาวงกตแหง นี้มาแลว และเราก็นา จะทําไดอ ีกไมใชเหรอ\" \"ฉนั แกเกินกวาทีจ่ ะทําเชนนัน้ อีกแลว \" เฮมกลาว \"และฉนั กไ็ มอ ยากทจี่ ะหลงทาง หรือทาํ อะไรโง ๆ นายไมค ดิ อยางฉันหรือ\" เมอื่ ไดย นิ คาํ ตอบอยา งน้นั ความกลัวทจ่ี ะลมเหลวก็ไดก ลบั เขามาในความคดิ ของฮออกี และความหวงั ทีจ่ ะไดเ จอเนยแขง็ ใหมๆ ก็มลายหายไป ดังน้ัน คนตวั เล็กทง้ั คกู ็ยงั คงดําเนนิ ชวี ติ แบบทเี่ คยเปนมา ทง้ั คยู งั คงไปท่ีสถานีเนยแขง็ ซีทกุ วัน และท่ี นน่ั กไ็ มม ีเนยแข็งเชนเดมิ ท้ังคูจ ะกลับท่ีพกั ดวยความวิตกกงั วล และ ความไมสบายใจ พวกเขาพยายามทจ่ี ะปฏเิ สธสงิ่ ที่กาํ ลงั เกิดขึน้ ในแตล ะวันพวกเขารูส กึ ลําบากขึ้น กวาที่จะขมตาหลบั ได พวกเขารสู กึ วาเรยี่ วแรง พละกาํ ลงั ท่ีมอี ยลู ดนอ ยลงเร่ือย ๆ บา นของพวกเขาไมใ ชท ท่ี เี่ คยอบอนุ หรือ พร่ังพรอมเหมือนทีเ่ คยเปน คนตวั เล็กประสบกับความ ลาํ บากในความเปนอยู การหลับนอน เพราะพวกเขามักจะฝนรา ยวาเขาจะไมมีเนยแข็งอกี ตอ ไป แตเ ฮมและฮอก็ยงั คงกลบั ไปรอทีส่ ถานเี นยแขง็ ซีทุกวัน \"นายวาไหม! ถาเราแคท าํ งานหนกั ข้นึ หนอยหน่ึง มันอาจไมมีอะไรเปล่ยี นแปลงมากมายนกั ก็ได เนย แขง็ อาจอยูแถวๆน้ี มันอาจจะถกู ซอนอยูหลังกาํ แพงก็ได\" ฮอกลา ว วนั ตอ มาเฮมและฮอจึงแบกส่ิวและฆอ นเพ่ือเจาะกาํ แพงใหเ กดิ รูขนาดใหญ แตทง้ั คูก็ผดิ หวังเพราะก็ยงั ไมเ จอเนยแข็งซอนอยูหลงั กําแพงอยดู ี ถึงแมวาทงั้ คจู ะผดิ หวงั แตกย็ งั คงเช่อื วา วิธีน้นี าจะแกป ญหาได

ดังน้ี ท้งั คูจงึ เร่ิมงาน (เจาะกําแพง) เร็วขึ้น อยูใหด กึ กวา เดมิ ทํางานหนกั ขึ้น แตส่ิงท่ีเกิดขน้ึ กเ็ ปนเพียง รอยโหวท ีก่ ําแพงมขี นาดใหญข ึ้นเทา น้นั ฮอเรม่ิ ตระหนกั ถงึ ความแตกตา งระหวา งการกระทํา และผลติ ผลทีไ่ ด \"บางที เราควรรอดวู า พวกเขาอาจจะนําเนยแข็งมาคืนเราก็ได ไมชา กเ็ รว็ \" เฮมกลาว ฮอกอ็ ยากจะเช่ือในความคดิ นั้นอยูเหมือนกนั ดังนน้ั ทุกวันที่เขากลับบา นและเดนิ ทางมาท่สี ถานีเนย แข็งซี เขาทําอยางไมสเู ตม็ ใจนัก แตก ย็ ังไมไ ดเ นยแข็งคนื กลบั มาอยูดี เขาท้งั คูรสู ึกออนแรงลงเพราะ ความหวิ และเครียด ฮอเร่มิ เหนอ่ื ยและเบ่ือทีจ่ ะรออยูแตใ นสถานเี นยแข็งแหงน้ี เพ่ือใหอ ะไรอะไรดขี ึ้น เขาเรม่ิ เหน็ ไดว าย่งิ ไมม เี นยแขง็ นานเทาไร เขาก็ย่ิงรสู ึกแยเ ทา น้ัน ในที่สดุ วนั หน่ึงฮอก็เร่ิมหวั เราะใหก ับตัวเอง \"ฮา..ฮา..ดูซิ ฉนั ทาํ อยางเดมิ ซ้าํ แลว ซํา้ เลา แลัวกส็ งสัย วา ทาํ ไมไมม อี ะไรดีขึ้น \" ฮอไมชอบความคิดที่จะวง่ิ ไปสูเ ขาวงกตอีกคร้งั เพราะเขารูด วี าเขาอาจหลงทางและไมรวู า จะหาเนย แขง็ ไดจ ากท่ีไหน แตแ ลวเขาก็หวั เราะออกมาใหก บั ความขลาดกลวั ของเขา เขาถามเฮมถึงชดุ วิง่ ของ เขา ซงึ่ ใชเวลานานพอสมควรกวาจะหาเจอ เพราะเขาไมไดสนใจกบั สง่ิ เหลานั้นอีกเลยดวยเขาคดิ วา ไมจาํ เปน ตอ งใชม นั อีกแลว ตั้งแตพวกเขาเจอสถานเี นยแข็งซี เฮมเห็นเพอ่ื นเขาใสร องเทาเตรยี มว่งิ จึงถามวา \"จรงิ ๆ แลว นายคงไมอยากออกไปสเู ขาวงกตอีกคร้งั หรอกใชไ หม? ทําไมถงึ ไมร ออยูที่น่กี บั ฉันจนกระท่ังพวกเขาเอาเนยแขง็ มาคืนละ?\" \"ก็เพราะนายจะไมไ ดมันคนื มานะซิ\" ฮอตอบ \"ฉันรแู ลวละ วาไมม ีทางจะไดเ นยแข็งกอนเดิมคนื มา มัน เปนอดตี ไปแลว ถงึ เวลาทีต่ องหาของใหมแลว ละ\" \"แลวถา ขางนอกน่นั มันไมม เี นยแข็งละ หรอื ถึงแมว า มี นายอาจหามนั ไมเจอก็ได\" เฮมโต \"ฉนั ก็ไมร ูซิ\" เฮมกลา ว แลว เขาก็เริ่มถามตัวเองซา้ํ แลวซา้ํ เลา และเรมิ่ หวนั่ วิตกอีกครัง้ แตแลวเขาก็เรม่ิ คดิ ไดว าเขาตอ งหาเนย แขง็ กอ นใหม และแลว ความคิดดีๆ กห็ ล่ังไหลเขา มาทําใหเ ขากลาอีกครัง้ \"บางที..สิง่ ท่เี ปล่ยี นไปแลว จะไมม ที างกลับมาเหมอื นเดิมไดอีก เหมอื นหลายๆ ครัง้ ท่ีผา นมา มนั เปน ครรลองของชีวติ ชวี ติ ตองผนั แปร พวกเราเองก็เหมือนกัน\" ฮอพยายามกลา วจูงใจเพ่ือนของเขาท่ี รา งกายดูซบู ผอมลงทุกที แตความกลวั ของเฮมไดก ลบั กลายเปนความโกรธและเขากไ็ มตอ งการจะรบั ฟง แมวาฮอไมต อ งการจะ แสดงอาการหยาบคายกับเพื่อนเขา แตเขาก็อดที่จะหวั เราะใหก บั ความเขลาของเขาทั้งคไู มไ ด เขา ตะโกน \"ถงึ เวลาผจญภัยแลว!\" แตเฮมกลับไมมปี ฏกิ ริ ยิ าใดๆ ฮอไดหยิบแทงหินมาเขยี นขอคดิ และวาดรปู ชีสไวร อบๆ ขอความน้นั โดยหวังใหเ ฮมยิ้มออก เกิด ความคดิ ใหมๆ และตามเขาออกไปหาเนยแขง็ กอนใหม แตเ ฮมไมสนใจจะดูดวยซ้าํ ฮอจารกึ ขอความ ไวว า \"ถาเราไมเปลยี่ นแปลง เราจะกลายเปนคนลา สมัย\" ฮอเช่อื วา มันอาจจะไมม เี นยแขง็ กอ นใหมหรอื เขาอาจหามนั ไมพ บกไ็ ด ความเช่อื อันนากลวั เชนนท้ี าํ ให เขาไมกลา แลว ฮอกย็ ิม้ ออกมาไดแ ละเขารูว า เพ่ือนเขารูสึกสงสัยวา \"ใครเปน คนเอาเนยแข็งไป?\" แต ตัวเขากลับสงสัยวา ทาํ ไมเขาถึงไมล ุกขน้ึ มาและกา วไปตามหาเนยแขง็ เมอื่ ฮอไดออกมาสูเขาวงกต เขาไดมองกลับไปดทู ที่ เ่ี ขาเพิ่งจากมาและรูส ึกสบายใจ เขารูสึกวาเขา คนุ เคยกบั เสน ทางเดิน ถงึ แมวา เขาอาจจะหาเนยแข็งไมเจอบา งในบางเวลาก็ตาม เขาเรมิ่ รสู กึ กงั วล

และประหลาดใจวา ถาเขาไมต องการทจ่ี ะออกมาผจญภัยจรงิ ๆ ละ เขาจารกึ ขอความของเขาไวบน กาํ แพงวา \"ถา เราไมก ลัว แลวเราคดิ จะทําอะไร?\" เขาเรมิ่ คดิ และพบวา บางครงั้ ความกลัวน้ีกด็ เี หมอื นกัน ถาเรากลวั วา ถา เราไมท ําอะไรเลย สิ่งตา งๆ อาจจะเลวรา ยลงกวา เดิม ซ่งึ จะกลายเปน ตวั กระตุนใหเรารบี ทํา แตถาความกลวั กลบั ทาํ ใหเ ราไมก ลา ทาํ อะไรเลยนนั้ มนั กค็ งไมดี เขามองไปทางดานขวาของเขาวงกต มันเปน ทที่ ่เี ขาไมเ คยไป และเขาก็เร่มิ รสู กึ วติ ก แตแลว เขากเ็ รม่ิ สดู หายใจลึกๆ และวิ่งชา ๆ ไปทางดานขวา ไปในทที่ เ่ี ขาไมเคยรจู ัก! ขณะทเี่ ขากาํ ลงั หาหนทางท่ีจะไปในท่ีที่เขาไมเคยไปนั้น เขาก็เรม่ิ กงั วลวา อาจเปนเพราะเขารออยทู ี่ สถานเี นยแข็งซีนานเกินไป ทาํ ใหเ ขาไมไดก นิ เนยแข็งมานานและรูส ึกออ นแอลง มนั ทาํ ใหเขาใช เวลานานและทรมานกวาปกตทิ ีจ่ ะฝา ฟน ไปได เขาตัดสินใจวาถาเขามโี อกาสอกี ครง้ั เขาจะปรบั ตัวให เขา กบั การเปลี่ยนแปลงเรว็ ข้ึน ซงึ่ มนั จะทาํ ใหท กุ อยางงายขน้ึ แตแ ลว เขากย็ ิ้มออกมาได \"อืม..ม ทํา ชาดีกวา ไมท าํ เลย!\" หลายวันตอมาฮอไดพ บเนยแข็งใหมกอ นเลก็ ๆ ทโ่ี นนบาง ที่นี่บาง แตก็เปน ปรมิ าณทไ่ี มม ากนัก เขา หวังวาจะเจอเนยแขง็ กอ นท่ีใหญเพยี งพอท่จี ะนาํ กลบั ไปใหเ ฮมและชวยกระตนุ ใหเ พอ่ื นเขาออกมา ผจญภัยดบู า ง แตฮอก็ยอมรบั วา เขาเองก็ยงั ไมม ่ันใจเทาใดนกั เขารูสกึ สับสนบา งเพราะมหี ลายอยางในเขาวงกตน้ี เปล่ยี นแปลงไปนับแตค รั้งลาสดุ ทีเ่ ขาเคยมา เขารูส ึกวา เขาไมคอยจะกาวหนา ไปเทา ไรเลย บางคร้งั เขาก็คดิ วามนั จะมคี วามเปน ไปไดแคไหนท่เี ขาจะเจอเนยแข็งกอนใหม เมือ่ ไรกต็ ามทเี่ ขารสู กึ ทอ ถอย เขาจะคอยเตอื นตัวเองวาเขากําลงั ทําอะไรอยู มนั ดีกวาทีเ่ ขาจะรอคอย เนยแข็งอยูท่เี ดิมหรอื ไม เขาเร่ิมควบคมุ ตวั เองไดม ากกวาท่จี ะใหเหตกุ ารณพาไป แลวเขากค็ ดิ ขึ้นได วา ถา สนฟิ กับสเคอรีทําให เขาก็ตอ งทําได! เม่ือคิดยอ นกลับไปฮอก็รสู ึกไดว า เนยแขง็ ในสถานเี นยแขง็ นั้นไมไดห ายไปชว่ั ขามคืน แตม นั คอยๆ หมดไปทลี ะนอ ย ๆ แตเขาไมไดส งั เกต และไมไดเ ตรียมตวั เขาเรมิ่ ตระหนกั ไดวา การเปลยี่ นแปลงนั้นไมไ ดเ กดิ ขนึ้ โดยฉับพลันโดยทเี่ ขาไมไ ดต ง้ั ตัว ถาเขา เพยี งแตเฝาระวงั สงั เกตวามอี ะไรเกดิ ขน้ึ บาง และคาดการณวา มีอะไรจะเปล่ียนแปลงไปบา ง ซ่ึงบาง ทสี นิฟกับสเคอรีอาจจะทําก็ได เขาหยุดพกั และจารึกขอความบนกําแพงไวว า \"ดมเนยแข็งบอยๆ จะไดร วู า เมอื่ ไรเนยแขง็ จะเริ่มเกา ลง\" หลงั จากทีฮ่ อไมสามารถหาเนยแข็งไดเปนระยะเวลานานพอสมควร เขาไดต ดั สนิ ใจขามไปท่ีสถานเี นย แข็งขนาดใหญซ่ึงดดู ี แตเ มื่อเขาเขา ไปขา งในก็ผิดหวัง เพราะพบวา ขางในน้ันวา งเปลา ไมม ีเนยแขง็ เขาคดิ วา ความรสู กึ วางเปลาเชน นี้ เกิดขึน้ กบั เขาบอ ยครง้ั มาก จนเขารูสกึ ทอ ถอย เขารสู ึกวารา งกาย เขาหมดแรงและเหมือนจะไมร อด เขาคิดวาจะกลับไปหาเฮมท่ีสถานีเนยแข็งซเี พราะอยางนอยเขาก็ ไมไ ดอยูคนเดยี ว แตแ ลวเขากถ็ ามตัวเองอีกครงั้ กับคาํ ถามที่วา \"ถาเราไมกลวั แลว เราคดิ จะทําอะไร?\" เขารสู กึ กลวั ข้ึนมาบอยคร้งั เกนิ กวาทีเ่ ขาจะรบั ได เขาเร่ิมไมม่ันใจวา เขากลัวอะไร แตในสภาวะเชน น้ี เขากลัวท่จี ะอยูคนเดียว เขาเร่มิ วง่ิ ไดช าลงเพราะความกลัว เขานึกถึงเฮมวาอาจจะตามเขามาหรือ อาจจะยงั คงจมอยูกบั ความกลัว และแลวฮอกน็ ึกถงึ ชวงเวลาที่ดีทีส่ ุดตอนทเ่ี ขาออกมาผจญในเขา วงกต เขาจารึกขอ ความบนกําแพง ซ่ึงไมเพยี งแตเ ปน การเตอื นตวั เขาเทาน้นั แตค ิดวา นา จะชวยเฮม ไดบา ง ไวว า \"การเคลอื่ นไปในทิศทางใหม จะชว ยใหเ ราไดเ ปด รับสิ่งใหมๆ \"

ฮอไดม องไปท่ที างเดินทม่ี ืดสนทิ แลว ก็รูสกึ กลวั ขน้ึ มาวาจะมีอะไรอยูขางหนาบางหรอื อาจไมม อี ะไร เลยหรอื ท่แี ยไปกวานน้ั มันอาจมีอนั ตรายซอ นอยู เขาเร่ิมจินตนาการถงึ ความกลัวตางๆ นาๆ ที่อาจเกดิ ขนึ้ กบั ตวั เขา ซ่งึ อาจถึงตายได และแลว เขาก็หัวเราะออกมาได เขาเร่มิ ตระหนักไดว า ความกลวั นเ่ี องทําใหทกุ อยางเลวรา ยลง ดังนนั้ เขาก็ทาํ สิ่งทีเ่ ขาอยากจะทําถา เขาไมร สู ึกกลวั น่ันคอื เขาเดินไปตามทางใหมน ั้น และเม่ือเขาเดนิ ไปตามเฉลยี งท่ีมดื สนิท เขาเร่ิมย้ิมออก เขายังไมร ูว า อะไรจะเกดิ ข้นึ กบั เขาดว ยซ้ําแต เขาก็เกิดความรสู ึกดๆี อยภู ายในจิตวิญญาณของเขา เขาเรมิ่ รูสึกสนกุ ขน้ึ เรอ่ื ยๆ แลว รสู กึ ประหลาดใจ วา ทาํ ไมเขาถงึ รูส ึกดอี ยา งน้ี ท้ังๆ ท่เี ขายงั ไมไ ดเนยแข็งเลยแลว เขาก็ไมรูวาเขากาํ ลังจะไปไหนดว ย ซ้าํ แตแลวเขาก็รวู าทําไมเขาถงึ รูส ึกดีๆ อยางนี้ เขาจึงหยดุ จารึกขอความไวท่กี ําแพงวา \"เมือ่ คุณสามารถเอาชนะความกลัวได คณุ จะรูสึกวาคุณเปน อสิ ระ\" ฮอตระหนักดีวาเขาถูกผูกมดั ไวดว ยความกลัว การที่เขาไดเ คลอื่ นไปในทศิ ทางใหมๆ ทําใหเ ขารูส ึก โลง เปน อิสระ ตอนนี้ เขารูส ึกสดชื่นข้ึน เขาสดู หายใจลึกๆ และรสู ึกราเริง มคี วามสุขกับการเคลื่อนไหว ครน้ั เม่ือเขาสามารถผานความกลวั มาได เขารูสึกสนุกสนานรา เรงิ กวาทเี่ ขาคดิ เขาไมไ ดร สู กึ อยา งนมี้ า นานมากจนเขาเกือบลมื ความรูสกึ เชน นไ้ี ปแลว เขาเริม่ วาดภาพในใจเขาอยางใกลเคยี งความจรงิ มากขน้ึ เขาเหน็ ตัวเขานง่ั อยทู า มกลางเนยแข็ง มากมายหลายชนิด ต้ังแต Cheddar จนถงึ Brie (เปน ชีสชนิดหนงึ่ ) เขาเห็นตัวเขากนิ เนยแข็งที่เขา ชอบอยางเอร็ดอรอย เขารสู กึ มคี วามสุขท่ีไดเห็นภาพเหลา น้ัน ย่ิงเขาสามารถวาดภาพเนยแข็งกอ น ใหมไ ดช ัดเจนเทา ไร กย็ ่งิ ทาํ ใหเ ขาใกลความจรงิ มากเทา น้นั และย่งิ ทําใหเ ขารไู ดว า เขากาํ ลงั คนหามัน เขาจารึกขอ ความเอาไวว า : \"การวาดภาพวาเรามีความสขุ ท่ีไดส่งิ ใหมๆ กอนท่จี ะพบมนั ชว ยนําทางใหเราไดไปพบมัน\" ฮอเร่ิมถามตวั เองวา \"เอ ทําไมเราถงึ ไมท าํ อยางน้ีมาตั้งนานแลว นะ?\" เขาเรมิ่ ออกว่ิงไปตามทางอยาง กระฉบั กระเฉง จากน้ันไมนาน เขากม็ องเห็นจดุ เล็กๆ ท่ีเปนที่ต้ังของสถานเี นยแขง็ เขารสู ึกตืน่ เตนราวกับไดพ บเนย แขง็ กอนใหมมากมายใกลทางเขา มันเปน เนยแขง็ ชนดิ ท่ีเขาไมเคยเห็นมากอนแตก ด็ ดู ี เขาลองชิม และรสู กึ วาอรอย เขาชิมเกอื บทุกกอ นท่ีมอี ยแู ลว ก็ยงั เกบ็ ใสกระเปาเอาไวก ินอกี ในภายหลัง และบาง ท…ี อาจนําไปแบงกับเฮม เขารูสกึ วา เขากลบั เขม แข็งข้นึ มาอกี ครง้ั เขากาวเดนิ เขา ไปในสถานเี นยแขง็ แหงนั้นดวยความรสู กึ ตนื่ เตน เปนอันมาก แต…สิ่งทท่ี ําใหเ ขารูสกึ ตกใจแทบส้นิ สติกค็ ือ…ความวา งเปลา มบี างคนมาทน่ี ี่แลวจากไป ท้ิงไวเ พยี งเศษเนยแขง็ กอ นเลก็ ๆ เขารูดวี า ถาเขามาเร็วกวา นอี้ กี หนอย เขาอาจเปนผพู บเนยแขง็ ทีน่ ่ีเองก็ได เขาตดั สนิ ใจเดินทางกลบั และดซู วิ า เฮมตองการจะรวมเดินทางกบั เขาหรอื ไม ขณะทเี่ ขาเดนิ กลับทางเดมิ เขาไดหยดุ และเขยี น ขอ ความบนกําแพงไวว า \"ยงิ่ ทิ้งอดตี ไดเร็วเทาไร กย็ ่งิ เจออนาคตไดเ ร็วเทา น้ัน\" จากนั้นไมนานฮอก็เดนิ ทางมาถึงสถานีเนยแข็งซี และไดพ บเฮม เขาแบง เนยแขง็ ใหเ ฮม แตเพือ่ นเขา กลาววา \"ฉนั คดิ วา ฉันไมอ ยากไดเนยแข็งกอนใหมหรอก มนั ไมค นุ เคยนะ ฉันไดอยากเนยแขง็ กอนเกา คืนมาและฉันกจ็ ะไมเ ปล่ียนอะไรทั้งนน้ั จนกวาจะไดส งิ่ ทีต่ อ งการ\" ฮอสายหวั ดวยความผดิ หวงั และเดินกลับไปทางเดิมอยางเสียไมได ขณะทเี่ ขาเดินหางไกลออกไปสู เขาวงกต เขากร็ ูส ึกคดิ ถึงเพอื่ นเขา แตเ ขากต็ ระหนกั ดีวา เขาชอบในสิ่งท่เี ขาไดค น พบ แมแ ตเปน ชว งเวลากอนทเ่ี ขาไดพบเนยแขง็ กอ นใหม เขารสู กึ วา เขามีความสขุ มากกวาการมเี นยแข็ง เขารูสกึ มีความสุขทเี่ ขาไมไดเดินทางดวยความหวาดวติ ก เขาชอบในสง่ิ ท่เี ขากําลังทาํ อยูในขณะนี้

การไดรูเ ชน น้ี ทาํ ใหเขาไมร สู ึกออนแอเหมือนเม่อื ตอนท่อี ยูใ นสถานเี นยแข็งซี เขาเพยี งแตร วู า จะไม ยอมใหค วามกลวั วติ กกังวลมาหยุดเขาได และรูว าเขาไดไปในทศิ ทางใหมท ีท่ ําใหเขาแขง็ แกรงข้ึน ตอนนี้ เขารูสึกวา มนั เปนเพียงคาํ ถามของเงือ่ นเวลากอ นท่เี ขาไดค นพบสิ่งท่เี ขาตองการ ซ่ึงตอนน้เี ขารู แลว วาเขากําลังมองหาอะไรอยู เขายม้ิ ออกเมอื่ เขานกึ ออก \"มนั ม่นั ใจทีไ่ ดอ อกคนหามากกวารอคอยอยูใ นสถานการณที่วา งเปลา\" ฮอไดตระหนกั อีกครง้ั เหมือนอยา งทเี่ คยวา ส่งิ ที่กลวั ไมเคยเลวรายไปกวา สงิ่ ท่ีไดวาดภาพไว ความ กลวั ที่เราไดสรางไวใ นความรูส ึกในใจเราน้นั แยยง่ิ กวา เหตกุ ารณท่เี กิดขึน้ จริง เขาเคยรูสกึ วติ กวาจะไมไ ดพ บเนยแข็งกอนใหมก อ นที่เขาจะออกหามนั ดวยซ้ํา ครั้นพอเริ่มออก เดนิ ทาง เขากไ็ ดพ บเนยแขง็ ตามทางเดินซึง่ ชว ยใหเ ขากาวตอ ไป ตอนนี้ เขากาํ ลังมองไปขางหนา และ ดูวา จะมีอะไรที่นา ต่ืนเตนเกดิ ขน้ึ ความคดิ เกา ๆ ของเขาถูกปกคลุมไปดว ยเมฆหมอกความความกงั วลและความกลวั เขาเคยคดิ วา ไมมี เนยแขง็ เพยี งพอหรือไมม ากพอเทา ทเ่ี ขาตอ งการ เขาเคยคดิ วามสี ่งิ ทไ่ี มถูกตอ งชอบธรรมมากกวา ส่ิง ทีถ่ กู ตอง แตความรสู ึกนี้กถ็ กู เปลี่ยนไปเม่อื เขาไดออกจากสถานีเนยแข็งซี เขาเคยเชอื่ วา เนยแขง็ ไมเคยถกู เคลื่อนยายไปไหนและการเปลย่ี นแปลง กไ็ มใชสิ่งทีถ่ กู ตอง แตต อนนี้ เขารแู ลววา เปน ธรรมชาติสาํ หรบั การเปลยี่ นแปลงทอ่ี าจเกิดขึน้ อยางตอเนือ่ ง ไมว าเราจะยอมรบั มนั หรือไม การเปล่ียนแปลงนี้จะทําใหเ รารสู ึกประหลาดใจตอ เม่อื เราไมไ ดคาดหวังและไมไ ดต ง้ั ใจ เม่ือเขารตู ัววาเขาไดเปล่ียนความเชอื่ ของเขาไดแ ลว เขาจึงหยดุ และจารึกขอ ความเอาไวทีก่ าํ แพงวา : \"ความเชอื่ เกาๆ ไมนาํ พาไปสสู ง่ิ ใหมๆ \" ฮอยังไมเจอเนยแขง็ สักกอน แตเ ขาคดิ ถึงสิง่ ทีเ่ ขาไดเรยี นรู เขารวู า ความเชือ่ ใหมๆ จะกระตุน ใหม กี าร เปลีย่ นพฤตกิ รรม พฤตกิ รรมเขาเปลย่ี นไปจากท่เี ขายงั คงวงเวียนอยูในสถานีเดมิ เราอาจมีความเชื่อวาการเปล่ียนแปลงอาจทาํ รา ยเรากเ็ ลยขดั ขวางมนั หรืออาจเชื่อวา การคนหาสิง่ ใหม ชวยใหเ ราอาแขนรบั กับการเปล่ยี นแปลง ท้งั หมดน้ี ขน้ึ อยเู ราเลือกทจี่ ะเช่ืออยางใด เขาจึงจารึก ขอความไวบนกําแพงวา : \"เม่ือเห็นวาคณุ สามารถหาและสนกุ สนานกบั เนยแขง็ กอ นใหมค ณุ ก็จะเปล่ยี นแนวความคิด\" ฮอรดู ีวาเขาคงทําไดด ีกวาน้ี ถา เขาเปด รบั การเปลยี่ นแปลงไดเรว็ กวานี้และละท้งิ สถานเี นยแขง็ ซกี อน หนา นี้ และรูสกึ เขม แข็งท้ังรางกายและจติ ใจอกี ทัง้ รับมือกบั ความทา ทายในการออกหา เนยแข็งกอ น ใหม ซง่ึ จริงๆ แลว เขาอาจพบเนยแข็งกอนใหมแ ลวกไ็ ดถาเขาคาดวา จะมกี ารเปล่ียนแปลงมากวา จะเสียเวลาไมยอมรบั วา ไดมกี ารเปลยี่ นแปลงไปแลว เขารวบรวมความตั้งใจและดําเนินไปในทศิ ทางใหม เขาไดพบเนยแขง็ กอนเลก็ กอนนอ ย ท่นี ่ีบาง ท่ี โนนบา งและมันเร่ิมทาํ ใหเ ขารูสกึ เขม แขง็ และมน่ั ใจขน้ึ เมอื่ เขาคิดยอนกลับไปถงึ ที่ทีเ่ ขาจากมา เขาดใี จที่เขาไดข ีดเขยี นขอ ความตา งๆ ไวบนกําแพง และเช่อื วามันจะชว ยใหเ ฮมตามรอยนัน้ มาถา เพือ่ นเขาตัดสนิ ใจละท้ิงสถานีเนย แข็งซี เขาหวงั วาเขากาํ ลังเดนิ มาถูกทางและคดิ วาเฮมคงอานลายมอื ของเขาและหาหนทางดว ยตวั เขาเอง ฮอไดจารึกขอ ความท่ีเขาคดิ ไวบ นกําแพงวา : \"ใสใจกบั การเปลี่ยนแปลงเลก็ นอ ยเรว็ ขึ้น เพือ่ รับกบั การเปล่ียนแปลงใหญท ่อี าจตามมา\"

มาถึงตรงนี้ ฮอไดปลอยวางกับอดีตและกําลงั ปรบั ตวั ใหเขากับอนาคต เขายังคงเดินทางตอ เขาไปใน เขาวงกตดวยความเขม็ แข็ง และความเร็วทเ่ี พิ่มขน้ึ ดเู หมือนวา เขาใชเ วลาอยูในเขาวงกตน้ันนานช่วั กัป ชัว่ กัลป แตตอนนก้ี ารเดินทางของเขากําลังจะจบลงอยางรวดเรว็ และจบลงอยา งมีความสขุ ฮอคน พบเนยแขง็ แหลง ใหมแ ลว ที่สถานีเนยแข็งเอ็น เม่อื เขาเขา ไปขา งใน เขาแทบไมเ ชอ่ื สิ่งทเ่ี ขาเห็นอยูเบอ้ื งหนา มนั คือเนยแขง็ กองพะเนินเรยี งซอ นกัน สงู ลบิ ลวิ่ เต็มพน้ื ท่ีในสถานีเนยแขง็ แหง นน้ั นับเปนแหลงเนยแข็งทใ่ี หญที่สดุ ท่ีเขาเคยเห็น เขาไมรจู กั เนยแขง็ ทุกชนิดในสถานีแหง นี้ เพราะมเี นยแขง็ ใหมหลาย ๆ ชนดิ ท่ีเขาไมเคยลม้ิ ลองมากอ น เขากห็ ยุดคดิ วาสิ่งทเ่ี ขาเหน็ มันเปนของจรงิ หรือเปนแคเพยี งจินตนาการของเขาเทา น้ัน และแลวเขาก็ ไดเ จอเพ่อื นเกา หนู 2 ตวั คอื สนฟิ และสเคอรี สนฟิ กลา วตอนรับฮอดว ยการผงกหัว สวนสเคอรี ทักทายฮอดว ยการชอู ุงเทา และโบกไปมา เจาเพ่อื นเกาของเขาไดแสดงใหฮ อรวู า พวกเขาไดอยูทีน่ ่ี มาชวงระยะเวลาหนึง่ แลว ฮอกลา วทักทายหนู 2 ตัว อยางรวดเร็ว และเร่ิมลงมอื กดั กนิ เนยแขง็ อนั โปรดปรานอยา งเอรด็ อรอ ย เขาถอดรองเทา และชดุ วง่ิ คูชีพออกพรอ มกับพบั เก็บอยางเรยี บรอย เพ่ือวา วันหน่ึงเขาอาจจะตอ งการ ใชมนั อีก จากนัน้ เขากก็ ระโดดเขา ไปในกองเนื้อแข็งใหม กัดกนิ อยา งชื่นชอบ และเขากไ็ ดย กชนิ้ เนย แข็งสดข้ึน และพูดเชียรดัง ๆ กับตัวเองวา \"เย !! สาํ หรับการเปล่ยี นแปลง\"!! ในขณะท่ีฮอกําลงั สนกุ สนานกับเนยแขง็ ใหม เขากน็ ึกถึงสง่ิ ท่ีไดเขาไดเรียนรูจากเหตกุ ารณค ร้งั น้ี เขา ตระหนกั ไดว า ตอนท่เี ขารูสึกกลัวที่จะเผชญิ กบั การเปลีย่ นแปลง เนื่องจากเขาไปยึดติดกบั ภาพลวงตา ของเนยแขง็ กอนเกา ซึง่ มันหมดไปแลว และการท่เี ขายดึ ติดกบั ความคดิ เชน นั้น ทาํ ใหเขาไมกลา เปลยี่ นแปลง หรอื มนั ก็คอื ความหวาดกลัวท่ี เขาคดิ วา เขาอาจจะอดอยาก ฮอคดิ \"ไมวา จะอะไรกแ็ ลวแต ความคดิ ตรงนีก้ ไ็ ดช ว ยเขาอยดู ี\" ฮอหวั เราะและเขาใจวา การเปลยี่ นแปลงเร่ิมเกิดขน้ึ ทนั ทที ่เี ขาสามารถหวั เราะใหกับตวั เองได หรอื หวั เราะใหก บั ความผดิ พลาดของตวั เองได สงิ่ ที่จะตดั สนิ คณุ ไดว า คุณไดเปลีย่ นแปลงแลว กค็ อื การท่ี คณุ สามารถหัวเราะใหก ับความโงเ ขลาของตัวเอง และปลอยวางกับความคดิ นัน้ จากนั้นคุณตอ งกา วไป ขางหนา อยางรวดเรว็ เขารวู า เขาไดเ รียนรบู างสิง่ บางอยางท่เี ปนประโยชนจ ากเพอ่ื นหนู 2 ตัวของเขา ในเรื่องของการดาํ เนนิ ชีวติ เพอ่ื นหนู 2 ตวั ใชชีวติ อยา งเรยี บงาย พวกเขาไมไดวิเคราะห หรอื สรุปเรือ่ งราวตา ง ๆ ทีเ่ กิดขนึ้ อยา งซับซอน เมื่อสถานการณเปล่ียนไปจากเดิม นั่นคอื เนยแข็งไดถ ูกยายทไ่ี ป พวกเขาก็ได เปลี่ยนแปลงตามดว ย คือไปตามหาเนยแข็ง ซึ่งเร่ืองนี้ฮอคงจะจาํ ไวไ มม ีวันลมื และแลว ฮอไดใชส มองอันฉลาดปราดเปรื่องของคนตวั เล็กอยางเขาท่ีจะทําส่งิ นีใ้ หดีกวา หนู เขาไดใชค วามผิดพลาดในอดตี เปนบทเรยี น และใชบทเรยี นน้นั วางแผนอนาคตของเขาตอไป เขารวู า คณุ ก็สามารถท่จี ะเรียนรทู ่จี ะจดั การกบั การเปล่ียนแปลงไดเ ชน เดยี วกนั : คุณควรจะพงึ ระลึกไวเ สมอวา คุณควรทาํ อะไรใหงายที่สดุ ยดื หยุนได และ พรอมทกี่ า วไปขา งหนา อยา งรวดเรว็ คุณไมจําเปน ตองทาํ ใหเรือ่ งงา ยกลายเปนเรอ่ื งยาก หรอื ทาํ ใหต วั เองสับสนดว ยความเชื่อทเ่ี ตม็ ไปดว ย ความหวาดกลวั คุณตองหมนั่ สังเกต และระแวดระวัง ทันทที ี่การเปลี่ยนแปลงเลก็ ๆ นอยเรมิ่ เกดิ ขึ้น เพอื่ วา คุณจะได เตรียมตัวเผอ่ื ไวส าํ หรับการเปลี่ยนแปลงใหญ ๆ ทอ่ี าจจะตามมา เขารวู าเขาจําเปน ตองปรับตัวใหเรว็ ข้นึ มิฉะน้นั แลว มนั อาจจะไมทันการกไ็ ด หรือคุณอาจจะไมม ีโอกาส ไดท ันปรบั ตวั เลยก็ได

อปุ สรรคท่ีย่งิ ใหญท่สี ดุ ตอการเปลีย่ นแปลง คอื ตวั ของคุณเอง จะไมมอี ะไรดขี ้ึนอยางแนน อน จนกวา คุณจะเร่มิ เปล่ียนทต่ี วั คณุ เองกอน ส่ิงสาํ คญั เหนือสิง่ อ่ืนใด คือขางนอกมีเนยแขง็ ใหม ๆ แนน อนรออยู และคณุ จะไดครอบครองมนั อยาง แนน อน หากคณุ สามารถสลัดความกลัวของคุณทง้ิ ไป และออกไปคนหามันอยา งมคี วามสุข ความกลวั เปน สง่ิ ท่ีเรามองขามไมได เพราะมนั จะชวยทําเราไมเ กดิ อนั ตราย แตฮ อก็ตระหนักวาจาก เหตกุ ารณท ี่ผา นมานน้ั ความกลวั ทเี่ กิดข้นึ ในใจของเขานัน้ ไมส มเหตสุ มผลสักเทาไร และความกลัวนกี้ ็ ทําใหเขาไมก ลา ทจ่ี ะเปลี่ยนแปลงทั้ง ๆ ท่มี ันถงึ เวลาทีจ่ ะตอ งเปล่ยี นแปลง เขากไ็ มช อบเหตุการณน ้ที ้งั หมด แตเขาก็รวู า การเปล่ยี นแปลงทเี่ กิดขน้ึ กับเขานี้ทําใหเขาไดส ิ่งดีๆ ที่ แตกตางไปจากเดิม นน่ั คือทําใหเขาไดพบเนยแขง็ แหลงใหมน น่ั เอง และเขาก็ยงั พบวามีส่งิ ดี ๆ บางสง่ิ ที่เกิดขึ้นกับตวั เขาดวย ฮอยังจําไดถึงสิง่ ท่เี ขาไดเ รยี นรู และเขากย็ งั นกึ ถงึ เฮมเพอื่ นของเขา เขาอยากรูว า เฮมจะไดอา น ขอ ความทเี่ ขาจารึกไวบ นกําแพงในสถานเี นยแข็งซี และตลอดเสน ทางในเขาวงกตหรอื ไม ไมรวู าปานนีเ้ ฮมจะปลอ ยวางกบั เหตกุ ารณทเี่ กิดขึน้ และกาวออกมาเผชญิ ความจรงิ แลวหรอื ยัง เขาจะ กลับเขา มาในเขาวงกต และคนหาสงิ่ ทีจ่ ะทาํ ใหชีวติ เขาดีข้นึ กวา เดมิ หรือไม ฮอคิดเกี่ยวกับการกลบั ไปทีส่ ถานีเนยแขง็ ซี และดูวาเฮมยงั อยูท่นี ั่นไหม เขานา จะหาทางกลบั ไปที่นัน่ ได และถาเขาพบเฮม เขาคิดวาเขาอาจจะทาํ ใหเ ฮมออกมาจากสถานการณท ี่แรนแคนเชนนนั้ ได แต ฮอก็ไดต ระหนักตอวา จริง ๆ แลวที่ผา นมาเขากไ็ ดพ ยายามทจ่ี ะชวยใหเ พอ่ื นของเขาเปลี่ยนความคิด แลว แตไ มสําเร็จ เฮมคงตอ งหาทางออกดวยตัวของเขาเอง เขาตอ งละท้งิ ความกลัวท่ีมี และมงุ ไปสคู วามสบายใหไ ด ไมม ใี ครชวยเขาได หรอื เปล่ยี นแปลงความคดิ ของเขาได เขาคงตอ งเห็นผลประโยชนบ างอยา งท่ี เกิดขึ้นจากการเปลย่ี นแปลงตัวเองกอนดว ย ฮอรวู าเขาไดท ําสัญลกั ษณ และรอ งรอยบางอยางเพอ่ื เฮมจะตามเขามาไดอ ยางถกู ทาง รอ งรอยที่เขา ทิ้งไวค ือขอ ความทเ่ี ขาไดจารึกไวบ นกําแพง ฮอยงั ไดเ ขยี นสรปุ สิง่ ท่ีเขาไดเรียนรทู กุ อยางบนกาํ แพงสถานีเนยแข็งเอ็น เขาไดวาดรูปเนยแขง็ กอน โต เพอื่ ท่ีจะไดจารึกส่ิงท่ีเขาไดเรยี นรูท ัง้ หมด สิง่ ท่เี ขาไดจารกึ ลงบนกําแพง คือ * การเปลีย่ นแปลงที่เกิดข้นึ : \"มีคนยายทเี่ นยแข็ง\" * คาดการณลวงหนา วา จะมีการเปล่ียนแปลง : \"เตรียมพรอ มสําหรับเนยแข็งทจ่ี ะถูกยายไป\" * ตดิ ตามการเปลย่ี นแปลง : \"ดมเนยแข็งบอ ยๆ จะไดร วู า เมอ่ื ไรเนยแขง็ จะเรมิ่ เกาลง\" * ปรับตวั คุณใหเขากับการเปลย่ี นแปลงใหเ ร็วที่สุด : \"ยิ่งคณุ ท้ิงอดตี ไดเร็วเทา ไร คณุ ก็จะไดพ บกบั อนาคตทีส่ ดใสเร็วขึน้ เทานั้น\" * การเปล่ียนแปลง : \"กาวไปตามหาเนยแข็ง\" * สนกุ กับการเปลีย่ นแปลง : \"สนกุ กบั การผจญภัย และ ชื่นชอบรสชาติใหม ๆ ของเนยแขง็ กอน ใหม\" * พรอ มทจี่ ะเปลีย่ นแปลงอยางรวดเรว็ และสนุกกบั การเปลี่ยนแปลงครัง้ ใหมอ กี : \"มีคนยายที่เนย แข็ง\" ฮอไดต ระหนกั วา เขาไดเดนิ ทางมาไกลเหลอื เกิน นับจากวนั ท่เี ขาเคยอยรู ว มกบั เฮมท่ีสถานเี นยแขง็ ซี และเขากร็ ูวา มนั งายมากเลยท่เี ขาจะกลับไปอยูใ นสภาพเดมิ อกี หากเขายงั ทาํ ตัวสบายมากเกินไป

ดังนน้ั ในแตละวัน เขาจะตรวจตราเนยแขง็ ในสถานีเนยแข็งเอ็น เพื่อที่จะดูวา เนยแข็งทมี่ อี ยยู ังดีอยู เขา จะทําทกุ อยางเพ่อื ทจ่ี ะปองกันไมใ หเขาตอ งกลับไปพบเจอกบั การเปลยี่ นแปลงท่ีเขาไมไดท ันตงั้ ตัวอกี ทง้ั ๆ ทฮ่ี อยังมแี หลงเนยขนาดใหญ เขายังคงออกไปสํารวจในเขาวงกตตอ เพอ่ื ทจี่ ะสํารวจดวู า สถานการณภ ายนอกเปน อยา งไรบา ง เขาเรยี นรูวามันจะปลอดภัยกวา หากเขาสามารถเหน็ ทางเลอื กอืน่ ๆ ดวย ดีกวา ท่ีจะมาจํากัดตัวเองอยใู นท่ีท่คี ดิ วา สบายแลว หรอื ที่ท่ีมที กุ อยางพรง่ั พรอมแลว และแลว ฮอไดย ินเสียงบางอยา งกําลังเคลื่อนไหวเขามาใกล เสียงนั้นดงั ข้นึ เรอ่ื ย ๆ เขาคิดวานา จะมี ใครบางคนกําลงั จะเขามาทีน่ ี่ อาจจะเปนเฮมกไ็ ดท ก่ี ําลังจะมาท่นี ่ี เพ่อื นของเขาคดิ ไดแลว เหรอ ฮอจงึ เรม่ิ มีความหวงั ในใจ เหมือนอยา งที่เขาเคยหวงั --- อาจจะเปนคร้งั นีก้ ็ได ทีเ่ พื่อนของเขาจะกา ว ไปตามหาเนยแข็ง และล้มิ ลองมัน

ตอนท่ี 3 : \"ในเย็นวันน้ัน\" เมื่อไมเคลิ เลา เร่ือง Who Moved My Cheese? จบ เขาไดม องไปรอบ ๆ หอง และไดเห็นเพอ่ื นรว นรนุ ยมิ้ ใหเ ขา ทุกคนขอบคุณไมเคิล และทกุ คนคดิ วา เรือ่ งนี้ไดใ หอะไรมากมายกบั พวกเขา นาธานถามทีก่ ลมุ วา \"พวกเรานาจะเจอกนั อีก และมาพูดคยุ เกยี่ วกบั เรือ่ งนี้กันอกี ดีไหม\" คนสว นใหญใ นกลุมอยากจะพดู คุยเรอ่ื งนอี้ ีก พวกเขาจงึ นดั หมายเวลาทีจ่ ะพบกนั กอนอาหารเย็น ในเย็นวนั น้นั พวกเขาไดม าเจอกนั ทีห่ องโถงของโรงแรม พวกเขาเรม่ิ กระเซา เหยาแหยก นั เก่ียวกับ การคน พบ \"เนยแข็ง\" และเหน็ ภาพตวั เองวา กําลังอยใู นเขาวงกต แองเจลาไดถ ามกลมุ ดว ยคาํ ถามท่ีตองการคําตอบวา \"คณุ คดิ วา คุณเปนใครในเรือ่ งนี้ สนิฟ สเคอรี เฮม หรือ ฮอ\" แครอลตอบวา \"อมื .. ฉันคิดเรื่องน้อี ยเู หมอื นกนั เมือ่ ตอนกลางวัน ฉันยงั จาํ ชว งเวลากอนทฉี่ นั จะมีธรุ กิจ เก่ยี วกับสินคาประเภทกีฬาไดวา ในตอนนั้นฉันตองเผชิญกับความเปลีย่ นแปลงทีไ่ มคอยราบรนื่ สกั เทา ไร\" \"ฉนั คงไมใ ชสนฟิ แนนอน เพราะฉนั คงไมใชว ธิ ีดมกล่ินกบั เหตกุ ารณต า ง ๆ เพื่อจะไดลว งรถู งึ การ เปลยี่ นแปลงแตเ นนิ่ ๆ และแนน อนฉนั คงไมใ ชส เคอรี เพราะฉันจะไมดาํ เนินการอะไรทัง้ สิ้นในชวงเวลา อันจาํ กดั \" \"ฉันนาจะเปน เฮมมากกวา เพราะฉนั ชอบทจี่ ะอยูใ นที่ท่ีคนุ เคย และความจรงิ ก็คือวา ฉันไมต องการทีจ่ ะ จดั การกบั การเปลี่ยนแปลง หรอื แมแตจ ะพบเหน็ มนั \" ไมเคลิ ผซู งึ่ รสู กึ เหมือนวาเวลายงั ไมไ ดผา นไปเลย นบั จากวนั ทเ่ี ขาและแครอลเปนเพือ่ นทส่ี นิทกัน สมัยเรียน ไดถ ามขึน้ มาวา \"พวกเรากําลงั คยุ กนั เร่อื งอะไร\" แครอลตอบวา \"การเปลยี่ นแปลงที่ไมค าดคดิ วาจะเกดิ ขน้ึ โดยเฉพาะในเร่ืองของงาน\" ไมเคิลหัวเราะ \"คุณถูกไลออกเหรอ\" \"อมื .. เอาเปน วาฉันไมต อ งการทจี่ ะออกไปคนหาเนยแข็งกอน ใหม ฉนั คิดวาฉันมเี หตผุ ลที่ดพี อวา ทําไมการเปล่ียนแปลงจึงไมค วรเกิดขึน้ กับฉัน ดงั นนั้ ฉันไมสบายใจ เลยในชว งนัน้ \" บางคนในกลุมทน่ี ่งั เงียบในชว งเริ่มตน รูส กึ สบายใจที่จะพูด และ เสนอความคดิ เห็นของตน และหนึง่ ใน กลุมนัน้ คือ แฟรงค ผซู ่งึ เคยทาํ งานในกองทพั มากอ น \"เฮมไดท ําใหฉ นั นกึ ถึงเพอ่ื นคนหนึง่ \" แฟรงคก ลาว \"แผนกของเขาถกู ยุบ เขาไมตอ งการทีจ่ ะเผชญิ กับ ความจริงตรงนั้น อยางไรก็ตามบรษิ ัทฯ กย็ ังทําการโยกยา ยพนกั งานของเขา คนในบรษิ ทั ฯ ทุกคน พยายามที่จะพูดกบั เขาวายังมโี อกาสอีกมากมายในบริษทั ฯ ใหกับผูทมี่ คี วามยดื หยนุ แตเ ขากไ็ มคดิ วา เขาตองเปลยี่ นแปลง เขาคือพนกั งานคนเดียวทีร่ สู ึกตกใจ เม่อื แผนกของเขาถกู ยุบลง และในตอนน้ี เขากก็ ําลังเผชญิ กบั ความยากลําบากในการปรบั ตัวใหเ ขา กบั การเปลี่ยนแปลงทไี่ มค าดคดิ วามนั จะ เกิดขึ้น\" เจสสกิ ากลาววา \"ฉันคดิ วา การเปลยี่ นแปลงไมค วรจะเกิดขน้ึ กบั ฉนั ดวยเชน กัน แต \"เนยแขง็ \"ของฉัน ไดถกู ยายทีม่ ากกวา หนง่ึ ครง้ั ในชว งเวลาทผ่ี า นมา\" หลาย ๆ คนในกลมุ หวั เราะ ยกเวน นาธาน

\"บางที น่นั แหละ คอื ประเด็นทั้งหมดทเ่ี รากาํ ลังพูดคยุ กัน\" นาธานกลาว \"การเปลี่ยนแปลงเกดิ ขน้ึ กบั พวกเราทกุ คนทีน่ \"่ี นาธานกลาวตอ \"ฉันอยากใหค รอบครวั ของฉันไดย ินเร่ืองของเนยแข็งกอนหนา นจ้ี ังเลย ครอบครัวของ ฉันไมตองการที่จะเห็นการเปลีย่ นแปลงที่เขามาในธุรกิจของเรา แตถงึ ตอนนี้ มันก็สายไปแลว เพราะ เรากําลงั จะปด รา นหลายรา นทเ่ี รามอี ย\"ู สิง่ ทน่ี าธานกําลังเลาทําใหหลาย ๆ คนในกลุมประหลาดใจ เพราะทกุ คนคดิ วา นาธานมธี รุ กิจท่มี ัน่ คง ท่ีสดุ ในชวงเวลาท่ผี า นมา \"เกิดอะไรขน้ึ \" เจสสิกาอยากรู \"สาขายอย ๆ ของรานเรากลายเปน รา นทีล่ าสมยั ก็เพราะตอนที่มีรา นยกั ษใ หญเขามา พรอ มกับสนิ คา ทหี่ ลากหลาย และราคาถูกกวา รา นของเราไมมที างจะไปสูก ับรา นพวกน้ันไดเลย\" \"ฉนั จงึ เหน็ ภาพตอนนีว้ า แทนทีเ่ ราจะเปนสนิฟและสเคอรี เรากลับกลายเปน เฮมมากกวา เพราะเราก็ยงั อยตู รงจดุ เดมิ ไมมกี ารเปลย่ี นแปลงใด ๆ ทงั้ สิ้น เราพยายามทีจ่ ะไมสนใจ ไมรบั รวู า มอี ะไรเกิดขน้ึ รอบตวั เรา และ ถงึ ตรงจดุ นี้ เรากําลงั ตกท่ีนงั่ ลําบาก เรานาจะไดบทเรียนสักหนึ่งหรือสองบทเรียนจาก ฮอนะ\" ลอรา ผูซ ึ่งกลายเปนนักธุรกิจหญงิ ที่ประสบความสาํ เร็จ ไดก ลาววา \"ฉันคิดเกยี่ วกับเรือ่ งน้ี ตงั้ แตตอน กลางวนั ฉันอยากรวู า ฉันจะเปน เหมือนฮอไดอยา งไร น่นั คือ เห็นความผดิ พลาดของตวั เอง แลวก็ หัวเราะใหกับตวั เอง จากน้ันกเ็ ปล่ียนแปลง และทําทุกอยา งใหดขี ึ้นกวาเดิม\" ลอรายงั กลาวตออกี วา \"ฉันเปนคนสนใจใครร ูน ะ มีใครบางท่กี ลัวการเปลี่ยนแปลง\" ไมมใี ครตอบ คาํ ถามของลอรา เธอจึงแนะตอวา \"ชวยยกมอื หนอ ยสิ\" มีเพยี งคนเดียวที่กลายกมอื \"อืม ดเู หมอื นเราจะมีเพอื่ นเพยี งคนเดียวเทา นน้ั ทีก่ ลา พดู ความจริง\" ลอรา กลา ว \"บางทีคณุ อาจจะอยากฟง อีกหนง่ึ คาํ ถามที่ดกี วานี้ และอาจจะอยากตอบก็ได มีใครบา งท่ีคดิ วา คนอ่ืนกลวั การเปลยี่ นแปลง\" ทุกคนยกมือข้นึ พอถึงตรงน้ี ทุกคนเริ่มหัวเราะ \"สิ่งนั้นบอกอะไรแกเ ราบา ง\" \"การปฏเิ สธความจรงิ \" นาธานตอบ ไมเคิลยอมรับ \"บางที เราอาจไมรูตัววา เรากลัวการเปลยี่ นแปลง ฉันรวู า ฉันไมก ลวั เมือ่ ฉันไดยินเรอ่ื งน้ี ครัง้ แรก ฉันชอบคาํ ถามนะ \"คณุ จะทาํ อะไรละ ถา คณุ ไมกลวั การเปลีย่ นแปลง\" เจสสกิ ากลา วเสริมวา \"อมื สง่ิ ที่ฉนั ไดเ รยี นรูจากเรอ่ื งน้ีกค็ อื การเปลยี่ นแปลงยอ มเกดิ ขึ้นแนนอน ไมว า ฉนั จะกลัวมนั หรอื ไมก็ตาม หรอื ไมวา ฉันจะชอบมัน หรือไมกต็ าม\" \"ฉนั ยงั จําไดวา สมัยทบี่ รษิ ทั ฯ ของเราขายหนังสอื ชดุ Encyclopedia มคี น ๆ หนง่ึ พยายามท่ีจะบอก เราวา เราควรจะจดั เก็บ Encyclopedia ทัง้ ชุดลงในแผน ดิสก และขายมนั เพอ่ื เปนการลดตน ทุนการ ผลิต ซึง่ มนั จะชว ยใหราคาของสินคา ตาํ่ ลง และผูบ รโิ ภคก็สามารถซื้อหาได เพราะราคาไมส ูงมาก แต เราทกุ คนในบริษัทฯ ไมเหน็ ดว ย และ ตอตา นกบั ความคดิ น้นั ณ ตอนนัน้ \" \"ทําไมตอนนน้ั คุณจึงตอ ตาน\" นาธานถาม \"เพราะเราเชอ่ื วา ฐานของธรุ กจิ ของเราคือ ทีมฝา ยขายท่ีตองออกไปขายสนิ คาชนิดแบบ เสนอขายถงึ หนา ประตูบา นลูกคา (door to door) ซึ่งนโยบายการขายแบบน้ี จะมีคาคอมมชิ ชน่ั กอนใหญเ ปนตวั ลอ ใหทมี ฝา ยขายตองหาลูกคา และขายสนิ คาท่มี รี าคาสูงนใี้ หไ ด ซงึ่ เราก็ไดดาํ เนนิ ธรุ กิจแบบนม้ี าเปน ระยะเวลายาวนาน และคดิ วามันจะเปนอยางนตี้ ลอดไป\"

\"มันเปน \"เนยแข็ง\" ของคุณ\" นาธานกลาว \"ใช และเรากอ็ ยากยดึ ตดิ อยูกบั มัน\" \"เมื่อฉันคิดยอ นหลังวามีอะไรเกดิ ขึ้นกับเราบาง ฉันเหน็ วามันไมใชเ พยี งแค พวกเขา \"ไดย ายท่ีเนย แข็ง\" แต \"เนยแขง็ \" นน้ั มีชีวติ ดวย และสูญสลายลงในที่สดุ \"อยา งไรกต็ าม เราก็ไมไดเปลย่ี นแปลงอะไร แตค แู ขงรายหนึง่ ของเราเปลย่ี นแปลง และยอดขายของ เรากไ็ ดตกลงอยา งนาใจหาย เราไดเผชญิ กบั ชว งเวลาทยี่ ากลาํ บาก และเดยี๋ วนไี้ ดม กี ารเปลีย่ นแปลง ทางดา นเทคโนโลยที ยี่ ่ิงใหญเ กิดขน้ึ อกี ในอุตสาหกรรมของเรา และดเู หมอื นไมม ีใครเลยในบรษิ ัทฯ ของเราท่ตี อ งการจะจดั การกับการเปลยี่ นแปลงที่เกดิ ข้ึน ดูสถานการณแลว ไมน า ไวว างใจเลย ฉันคิด วาฉนั อยากจะลาออกจากงานนเ้ี ร็ว ๆ นี้\" \"มนั เปน ชว งเวลาที่จะกลับไปอยูในเขาวงกตอกี แลว \" คารลอสกลา ว ทกุ คนหวั เราะ รวมทงั้ เจสสกิ าดวย คารล อสหันไปทางเจสสิกา และ กลาววา \"มนั เปนการดที ่คี ณุ สามารถหวั เราะใหต วั เองบาง\" แฟรงคเ สนอวา \"นน่ั คอื สิ่งที่ฉันไดจ ากเรื่องน้ดี ว ย\" ฉันชอบทจี่ ะเครง เครียดมากเกนิ ไป และฉนั ก็ สังเกตเหน็ วา ฮอเปลย่ี นแปลงไปอยางไรบาง เมือ่ เขาสามารถที่จะหวั เราะใหต ัวเอง และหวั เราะในส่งิ ท่ี เขากําลงั ทาํ อยู ไมต องแปลกใจนะ หากฉันจะบอกวา ฉันเปน ฮอ\" แองเจลาถามวา \"คณุ คดิ ไหมวา เฮมจะเปลย่ี นแปลง และคนพบเนยแข็งใหม\" อีเลนกลา ว \"ฉันคดิ วาเขานาจะเปลีย่ นแปลงนะ\" \"ฉนั ไมรู\" โครกี่ ลา ว \"บางคนไมเ คยคิดทจี่ ะเปลี่ยนแปลง และ พวกเขาก็ตองยอมรบั กับสงิ่ ทีเ่ ขาจะ ไดร บั ฉันเหน็ คนทเ่ี ปนอยางเฮมตอนท่ีฉันฝกเปน หมอ พวกเขาคิดวา เขามสี ิทธ์ทิ ี่จะครอบครอง \"เนย แข็ง\" ของพวกเขา พวกเขารูส กึ วาจะตกเปน เหยอื่ หากเนยแข็งเหลานน้ั ถูกยา ยไป และพวกเขาจะ ตาํ หนิผูอืน่ พวกน้จี ะลําบากมากกวา พวกท่ปี ลอ ยวางได และพรอมทจ่ี ะกา วตอ ไป\" นาธานกลา วอยา งเงียบ ๆ ราวกบั พดู กับตวั เองวา \"ฉันเดาวา คําถามคือ \"อะไรคอื ส่ิงทเี่ ราตองปลอ ยวาง และอะไรคอื สิ่งทเี่ ราตองกา วตอไป\" ไมม ใี ครตอบอะไรท้งั สิน้ ในขณะน้ัน \"ฉันตองยอมรบั \" นาธานกลาว \"ฉันเห็นวา มีการเปล่ียนแปลงบางอยางเกดิ ขึ้นในประเทศของเรา แตฉ นั หวงั วามันคงจะไมมผี ลอะไรกับพวกเรา ฉันเดาวา มนั จะเปน การดกี วาทเี่ ราจะรเิ ร่ิมใหม กี ารเปลย่ี นแปลง ในขณะท่เี รา สามารถทาํ มนั ได ดกี วา ท่เี มอื่ การเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นแลว เราพยายามท่จี ะตอบสนอง และปรบั เปลย่ี นตวั เองใหเขากับการเปล่ียนแปลงน้ัน บางทีเราควรจะยา ยทเี่ นยแข็งของเราเองดวย\" \"คุณหมายความวา อยางไร\" แฟรงคถาม นาธานตอบ \"ฉนั คงชวยอะไรไมได แตก ็อยากรวู าเราควรจะอยตู รงไหนวนั น้ี ถาเราตองขายธุรกิจ อสงั หารมิ ทรพั ยทีเ่ ปนรานเกา ๆ ของเรา และไปสรา งรานใหญท ที่ นั สมยั เพอื่ ท่จี ะแขงขันกับคูแขงท่ดี ี ทส่ี ดุ \" ลอรา กลา ว \"บางทีน่ ่นั คอื ส่ิงท่ฮี อหมายถึง เมอ่ื ตอนที่เขาจารกึ ขอ ความลงบนกาํ แพงทว่ี า \"สนุกกบั การ ผจญภัย พรอมกับกาวตามเนยแขง็ ของคุณไป\" แฟรงคก ลา ว \"ฉนั คดิ วามบี างสงิ่ ไมควรเปลีย่ นแปลง ตัวอยางเชน ฉันตองการท่จี ะยดึ ถอื คานยิ ม บางอยางของฉัน แตฉนั เพิ่งจะตระหนกั ตอนน้วี า ชีวิตฉันคงจะไปไดด กี วานี้ ถาฉนั กาวไปพรอมกบั เนย แขง็ ใหเ รว็ ขึ้นกวา น\"ี้

\"อมื ..ไมเคลิ มนั เปน เร่ืองที่ดมี าก\" รชิ ารด เพ่อื นรวมชน้ั ผซู ง่ึ ไมเชอ่ื ถอื อะไรงา ย ๆ ไดกลา ว \"จรงิ ๆ แลว คุณไดน าํ เรือ่ งน้ไี ปใชใ นบริษทั ฯ ของคุณอยางไร\" ท่กี ลมุ ไมรู และตอบไมได แตร ิชารด เคยมีประสบการณกบั การเปล่ียนแปลงบางอยา งทเ่ี กดิ ข้ึนกบั เขา เน่ืองจากเขาเพิ่งแยกทางกับภรรยาเมื่อเรว็ ๆ น้ี และขณะน้ีเขาพยายามทจ่ี ะประคับประคองอาชีพของ เขา ไปพรอม ๆ กบั การเลีย้ งดูลูก ๆ ที่กาํ ลังเปน วยั รุน ไมเคิลตอบ \"คุณรูไหม ฉันคิดวางานของฉันเปนงานที่คอยแกไขปญหาทเ่ี กิดขน้ึ ในแตละวนั ในขณะที่ ฉนั ควรจะเรมิ่ มองไปขา งหนา และใสใจวาเราควรจะไปทไ่ี หนด\"ี \"และคณุ รไู หมวา ฉนั จัดการกบั ปญ หาเหลา น้นั –ย่ีสิบสช่ี ั่วโมงตอวัน- ไมม ใี ครอยากเขาใกลฉันนกั หรอก ฉันจะยุงมาก และกย็ ังไมมที างออกในเรอื่ งน\"ี้ \"อยางไรก็ตาม หลังจากท่ีฉนั ไดยนิ เร่อื งนี้ \"ใครเอาเนยแข็งของฉันไป\" และเห็นวา ฮอเปลีย่ นแปลงไป อยางไร ฉนั ตระหนักวา งานของฉันตอนนี้ กค็ อื การวาดรูป \"เนยแขง็ กอ นใหม\" และวาดมันใหชดั เจน และเปน จริงมากท่ีสดุ เพื่อท่ฉี นั และทมี งานของฉนั จะไดส นุกกบั การเปลี่ยนแปลงน้ี และประสบ ความสาํ เรจ็ ไปพรอม ๆ กนั \" ไมเคลิ กลาว \"นา สนใจด\"ี แองเจลากลา ว \"เพราะวาเนื้อเรอ่ื งสว นทเี่ ปนประเด็นสําคัญมากทส่ี ุดก็คอื ตอนทฮ่ี อสลดั ความกลวั ออกไปจากใจของเขา และมคี วามมุง มนั่ ที่จะคนหา \"เนยแขง็ กอ นใหม\" ใหไ ด พรอมกบั การ วง่ิ วกไปวนมาภายในเขาวงกตดวยความรสู กึ กลวั นอยลงเรอ่ื ยๆ และ รสู ึกสนกุ กับสิ่งทีต่ วั เองทาํ มากขึน้ และทา ยสดุ เขากไ็ ดร ับผลตอบแทนท่ดี ีข้ึน\" รชิ ารด ผซู งึ่ คอ นขางวติ กกงั วลในขณะทท่ี ุกคนกาํ ลังพูดคุยกนั ไดก ลา ววา \"ผูจ ัดการของฉันไดบอกฉนั วา บริษัทฯ ของเราตอ งการทจี่ ะเปล่ียนแปลง ฉันคดิ วาสิง่ ที่เธอตอ งการบอกฉนั จรงิ ๆ กค็ อื ฉันคือคนที่ ตองเปลย่ี นแปลง แตฉนั ก็ไมต องการที่จะไดยินมนั ฉันเดาวา ฉนั ไมอยากรวู า \"เนยแข็งกอนใหม\" ท่ี เธอพยายามจะใหเรา คอื อะไร หรือ ฉนั จะไดรับอะไรจากเนยแขง็ กอนใหมนั้น\" ริชารดยิ้มกอ นทจ่ี ะพดู วา \"ฉันตองยอมรบั เลยวา ฉนั ชอบความคิดทว่ี า กําลังเห็น \"เนยแขง็ กอ นใหม\" และ จินตนาการตอ วาตัวเองกาํ ลังมคี วามสุขอยกู ับมัน\" มนั ทาํ ใหทกุ อยางดมู ชี วี ติ ชวี าไปหมด มนั ทําให ความกลัวของเรานอยลง และสนใจท่จี ะทาํ ใหการเปล่ียนแปลงเกิดขึ้น \"บางทฉี ันอาจจะประยกุ ตใชเร่ืองน้กี ับที่ครอบครวั ของฉันดว ย\" รชิ ารด กลา วเสรมิ ตอ \"เพราะดูเหมอื นวา ลูก ๆ ของฉัน คิดวา คงไมมกี ารเปล่ยี นแปลงเกดิ ขึน้ ในชีวิตของเขา เวลาที่เขาโกรธ ฉันเดาเอาวา เขา คงจะโกรธที่เขาไมรวู าอนาคตขา งหนา จะเปน อยา งไร หรอื อาจเปนเพราะฉนั ยงั ไมไ ดช ้ีใหพ วกเขาเหน็ ถึงภาพของ \"เนยแข็งกอนใหม\" เน่ืองจากตวั ฉันเองยงั ไมรวู า \"เนยแขง็ กอ นใหม\" คืออะไรกเ็ ปนได\" ท่กี ลุมยังคงนั่งเงยี บงนั เพราะกาํ ลงั คดิ ถงึ ชวี ติ ครอบครัวของตนเอง \"อืม พวกเราสวนใหญจะพดู ถึงเรอ่ื งงาน แตฉ ันกาํ ลงั คิดถึงเรอื่ งสว นตัว ฉนั คิดวา ความสมั พันธของฉนั กบั ครอบครัวในปจจบุ นั น้ี กําลังจะเปน \"เนยแขง็ กอนเกา\" ทม่ี รี าขึ้นอยู\" โครห่ี ัวเราะอยา งเหน็ ดว ย \"ฉนั ก็เหมอื นกัน บางทีฉนั อาจจะตอ งปลอยใหความสัมพนั ธทีไ่ มด ีมนั ออกไปครอบครัวของเรา\" แองเจลาตอบสวนวา \" อาจเปนไปไดทีว่ า \"เนยแขง็ กอนเกา\" ควรเปนแค พฤตกิ รรมเกา ๆ ดงั นั้น สง่ิ ท่ี เราควรจะกําจดั ออกไปก็คอื พฤตกิ รรมอันเปนเหตใุ หเกดิ ความสมั พันธท ไ่ี มดใี นครอบครวั เรา และ จากนั้นเราก็ควรกาวไปสูก ารคดิ ใหม และการกระทาํ ใหม ๆ\" \"ประเดน็ นีด้ ีนะ ดีท่วี า เนยแขง็ กอ นใหมเ ปรียบเสมือนสัมพนั ธภาพใหม ๆ กบั คน ๆ เดิม\" โครกี่ ลา ว

ริชารด กลาวตอ \"ฉันกําลังคิดวา มอี ะไรมากไปกวา ส่ิงทเ่ี รากาํ ลงั คิดกันอยูห รือไม ฉนั ชอบความคิดท่วี า เราตองแทนทพี่ ฤตกิ รรมเกา ๆ ของเรา ดวยสมั พันธภาพแบบใหม ๆ เพราะวา การทค่ี ณุ ประพฤตหิ รอื ปฏิบัตแิ บบเดิม ๆ มันคงจะสง ผลลพั ธแ บบเดมิ ๆ ใหค ุณเชน เดยี วกัน \"เพราะฉะนั้น แทนทจ่ี ะเปนการเปล่ียนงาน ฉนั ควรจะเปนคนท่จี ะชว ยบริษัทฯ ใหไ ปสกู ารเปล่ียนแปลง และหากฉันไดท าํ มนั กอนหนาน้ี บางทีฉันอาจจะไดงานทด่ี ีกวาตอนนี้แลว ก็ได\" เบคกี้ ผูซึง่ อาศัยอยูอีกเมืองหนึง่ แตไดมารวมงานเลี้ยงรุนในคร้งั นดี้ วย ไดก ลา ววา \"จากการทฉ่ี นั ได ฟง เรื่องราวท้งั หมด รวมถึงการวพิ ากษวิจารณ แสดงความคดิ เหน็ ของทุกคนท่นี ่ี ถึงตอนนี้ ฉันอยากจะ หวั เราะใหก บั ตัวเอง เพราะวาฉนั เปน เฮมมานานเหลอื เกิน ไมวาจะเปน การเปน แบบเฮม และการเปน แบบฮอ และการกลวั ทจ่ี ะเปลี่ยนแปลง ฉนั ยังไมรเู ลยวา จะมีอีกกคี่ นทีจ่ ะเปน แบบนดี้ วย ฉันคิดวาฉนั ไดช ี้นาํ ความคดิ ทีก่ ลัวการเปลย่ี นแปลงแบบนใี้ หกับลูก ๆ ฉันโดยที่ฉันไมรตู วั ดวยซ้าํ \" \"ฉนั คดิ วา การเปล่ยี นแปลงนาํ เราไปสูที่ ๆ ใหมกวา และดีกวา จรงิ ๆ ทั้ง ๆ ทค่ี ณุ อาจจะกลัววา มัน อาจจะไมไ ดเ ปน อยา งท่ีคุณคิดกไ็ ด ณ เวลาท่มี าถงึ จรงิ ๆ \"ฉนั ยงั จาํ ไดว า ตอนที่ลกู ชายของฉันกาํ ลงั เรียนอยูร ะดับมัธยมปลาย ตอนนนั้ สามีของฉันตอ งยายท่ี ทาํ งานของเขาจากรัฐอิลินอย ไปรัฐเวอรม อนต ซงึ่ เปนเหตุใหล กู ชายของฉันรสู กึ ไมชอบใจ เพราะเขา จะไมไดอ ยกู บั เพือ่ น ๆ ของเขาอกี ตอ ไป เขาเปนดาวเดนประเภทนักกฬี าวายนา้ํ และโรงเรียนใหมท ี่รัฐ เวอรมอนตกย็ งั ไมม ีทีมนักวายนํา้ เลย ดงั นั้นเขาจงึ โกรธเรามากที่ทาํ ใหเ ขาตองยายตามไปดวย \"แตพ อจรงิ ๆ เขา เหตุการณก ลับเปลยี่ นไป เขากลับชอบภเู ขาเวอรม อนต ชอบเลนสกกี ับเพอื่ น ๆ นักเรยี นท่นี ั่น และตอนน้เี ขาก็มคี วามสุขมาก และอยูท ่ีรัฐโคโลราโด \"ถา เราไดม โี อกาสพดู คยุ เรอื่ งราวของ \"เนยแข็ง\" ดว ยกันมากอ น อาจจะแคพูดคุยกนั บนโตะกาแฟ เรา ก็คงจะสามารถชว ยครอบครวั ของเราไดม ากกวา น้ี\" เจสสิกากลา ว \"ฉนั จะกลับไปเลาเรื่องนีใ้ หครอบครัวของฉนั ฟง ฉันจะถามลกู ๆ ของฉันวาเขาคดิ วา ฉนั เปน ใครในเรื่อง -- สนฟิ สเคอรี เฮม หรอื ฮอ -- และ เขาคดิ วา เขาเปน ใครในเรื่องดวย เราควรจะ พดู คุยกับคนในครอบครวั ของเราวา เขาคดิ วา \"เนยแข็งกอ นเกา\" คอื อะไร และ \"เนยแข็งกอ นใหม\" คือ อะไร\" \"น่ันเปนความคิดที่ดมี ากเลย\" ริชารด กลา ว แฟรงคก ลา วเสรมิ ตอวา \"ฉันคดิ วาฉันจะเปน ฮอ และกา วไปกบั เนยแข็งกอ นใหม และสนกุ ไปกับมัน และฉนั จะเลาเร่อื งนี้ใหเ พื่อนของฉันทก่ี าํ ลงั จะลาออกจากกองทพั ฟง เพ่ือใหเ ขาคดิ วาการ เปลยี่ นแปลงมีความหมายตอเขาอยา งไร มันคงจะทําใหเราไดพดู คยุ กัน และคงมีเร่ืองราวท่นี า สนใจ แนนอน\" ไมเคิลกลา ว \"อมื ..นี่ก็เปนอีกวิธหี นงึ่ ทีท่ ําใหเ ราไดป รับปรงุ ธุรกจิ ของเราดว ย เราไดม ีการพดู คุย ถกเถียงเกี่ยวกับสงิ่ ทเี่ ราไดร บั จากเรื่องราวของ \"เนยแข็ง\" และเราจะประยุกต์ิเร่อื งนีใ้ ชกบั เหตุการณ จรงิ ๆ ของเราไดอ ยา งไร \"สิง่ ทด่ี ีอีกอยางหนง่ึ คือ เวลาท่ีเราพดู คุยเรอ่ื งน้ี เราไดภ าษาใหม ๆ และพวกเรากส็ นุกสนานกนั มาก ตอนทคี่ ุยถึงเรอื่ งการจดั การกับการเปล่ียนแปลงในองคกร นอกจากน้ีแลว การทไ่ี ดพ ูดคุยถึงเรื่องนที้ าํ ใหค นในองคกรมีประสิทธิภาพมากขน้ึ ดวย เพราะคนจะมองเรื่องนี้ลึกซ้งื มากข้นึ \" \"ลกึ ซึ้งมากขน้ึ อยา งไร\" นาธานถาม \"อมื ยิ่งเราพูดคยุ เกีย่ วกับเรอื่ งน้ีมากเทาไร เราจะพบวา คนในองคกรของเรารสู ึกวาตนเองสามารถ ควบคมุ เหตกุ ารณ หรือ สถานการณต า ง ๆ ไดนอ ยลง เนอื่ งจากพวกเขากลวั ผลลัพธของการ เปล่ียนแปลงทีจ่ ะเกิดขึ้น ดังน้ันทกุ คนจงึ ตอ ตา นการเปลีย่ นแปลงนนั้ ๆ

\"โดยสรปุ การเปลีย่ นแปลงที่คนทไี่ มต อ งการ จะทาํ ใหคนตอ ตานตอ การเปลี่ยนแปลงน้ัน\" \"ฉันนา จะไดอานหรอื ไดยนิ เรอ่ื งราวของเนยแข็งมากอนหนา นี้นะ\" ไมเคลิ กลาวเสรมิ \"ทาํ ไดอยา งไรละ\" คารลอสถาม \"เพราะวา เราเพงิ่ จะมาพดู คยุ เรื่องนี้ตอนท่ีธรุ กิจของเรายาํ่ แยแลว เราตอ งสญู เสียคนดี ๆ ไป เสยี เพอื่ น ดี ๆ ไป มนั เปนสงิ่ ทีย่ ากมากสําหรับพวกเราทกุ คนนะ อยา งไรกต็ าม ในทางปฏบิ ัติแลว ไมว าคนท่ีจาก ไปแลว หรอื คนทีย่ งั อยู เร่อื งราวของเนยแขง็ สามารถชว ยทาํ ใหท กุ คนไดเหน็ ส่งิ ตา ง ๆ แตกตางไปจาก เดิม และไดแ นวทางในการแกป ญหาดขี ้ึนกวา เดิม \"มนั อาจจะยากในตอนเรม่ิ ตน สาํ หรบั ผูท่ีตอ งจากไป และตองหางานใหมนนั้ แตเ มื่อคุณนกึ ถงึ เรื่องน้ี เชอ่ื วา เรือ่ งนี้คงจะชวยคณุ ไดม ากทเี ดียว\" แองเจลา ถาม \"อะไรทจ่ี ะชว ยพวกเขาไดมากท่สี ุด\" ไมเคิลตอบ \"หลงั จากทีเ่ ขาไดกา วผานความกลวั ไปแลว สิง่ ที่ดที ี่สุดคอื มีเนยแข็งกอนใหมกําลงั รอให คณุ ไปคน พบอยภู ายนอก\" พวกเขายังพูดอีกวา การทค่ี ณุ มีภาพของเนยแข็งกอ นใหมใ นใจคุณจะชว ยทําใหค ณุ รสู ึกดขี น้ึ เพียงแค ความรูส กึ ตรงนี้ ในเวลาที่คณุ ตองไปสมั ภาษณง านใหม คุณจะมีกาํ ลังใจ และ หลาย ๆ คนก็ไดง านใหม ท่ดี ีกวางานเดมิ ดวยซ้าํ \" ลอราถาม \"และคนทีย่ งั อยูในองคกรละ\" \"อมื .. แทนที่พวกเขาจะบน เกี่ยวกับการเปลย่ี นแปลงท่ีเกดิ ข้นึ ถึงตรงนี้พวกเขาจะพูดวา \"มีใครบางคน ไดย า ยทีเ่ นยแขง็ ของเรา ถึงเวลาท่ีเราจะตองไปคนหาเนยแขง็ กอนใหมกันแลว \" หากคนในองคกรเปน อยางน้ีได มันจะเปน การชวยลดเวลาที่เราจะตอ งสญู เสียไป และทีส่ ําคญั คือชวยลดความเครยี ดดว ย ไมเคิลกลา ว อยางไรก็ตาม คนที่ตอตา นการเปลี่ยนแปลงก็จะเห็นขอไดเ ปรยี บของการเปลีย่ นแปลงอยดู ี และพวก เขาจะเปน สอื่ กลางนําความเปลีย่ นแปลงเขา มาดวย โครกี่ ลาว \"คุณเคยคดิ ไหมวา ทําไมถงึ เปนเชน นั้น\" \"ฉันคดิ วา มีหลาย ๆ คนในองคกรท่ีมักจะคดิ หรอื คลอ ยตามผูอนื่ \"มอี ะไรเกดิ ขนึ้ บางในองคกรทีค่ ุณเคยทาํ งานมา หากผูบรหิ ารระดับสงู คอื ผทู ีป่ ระกาศใหพ นกั งานทกุ คนทราบถึงความเปล่ยี นแปลง ท่จี ะเกิดขึ้นในองคก ร คนในองคกรจะคดิ วาการเปลยี่ นแปลงน้นั เปน เร่อื งท่ดี ี หรอื เร่อื งท่ไี มด \"ี \"เปนเร่ืองไมด \"ี แฟรงคตอบ \"ใชแลว เปน เรอ่ื งไมด ี\" ไมเคิลกลาวเห็นดวย \"ทําไมละ \" เขาถามตอ คารล อสกลาว \"เพราะคนในองคกรอยากใหท กุ ส่งิ ทกุ อยางอยใู นสภาพเดิม และพวกเขาคิดวา การ เปล่ียนแปลงเปนส่งิ ที่ไมด ีสําหรับพวกเขา และเมือ่ ใดก็ตามทม่ี ีคนเกงในองคก รพูดวา การเปลย่ี นแปลง เปน เร่อื งที่ไมดี แนนอนคนอืน่ กย็ อมพดู แบบนดี้ วยเหมอื นกัน\" \"ใช จรงิ ๆ แลว พวกเขาอาจจะไมไ ดร ูสกึ เชนนั้นก็ได\" ไมเคิลกลาว \"แตพ วกเขาเหน็ ดว ยเพ่ือที่จะได ถูกมองจากคนอ่ืนวา พวกเขากเ็ กง และฉลาดเหมือนกนั การคลอ ยตามกันนแี่ หละทจ่ี ะไปตอ ตานการ เปลยี่ นแปลงในองคก ร\"

เบคกก้ี ลาวเสริม \"ในครอบครวั สิ่งทเ่ี หมอื นกนั นอี้ าจจะเกิดขนึ้ เชนกัน ระหวางพอแม กบั ลกู \" จากน้ัน เบคกี้ถามตอวา \"เมอื่ คนไดย ินเรอ่ื งราวของเนยแข็งแลว สิง่ ตา ง ๆ แตกตา งไปจากเดิมอยางไร\" ไมเคลิ ตอบ \"คนจะเปลีย่ นไป เพราะไมม ใี ครอยากจะเหมือนเฮม\" ทกุ คนหัวเราะรวมทง้ั นาธาน จากน้นั เขากลาววา \"นน่ั เปนประเดน็ ทด่ี นี ะ ไมมีใครในครอบครวั ของฉนั อยากจะเหมอื นเฮมเลย น่ันคอื ส่งิ ทที่ ําใหพวกเขาเปลยี่ นแลว ทาํ ไมคุณไมเ ลาเรื่องนี้ใหเ ลาฟงตอนที่ เรามาเจอกนั ครง้ั ทแี่ ลวละ มันจะไดเหน็ ผลมากกวา น้ี\" ไมเคิลจึงไดเ สนอความคิดสุดทา ยวา \"เมื่อพวกเราทกุ คนเห็นวา เร่อื งนีม้ นั ชว ยพวกเราได เรากค็ วรจะ เผยแพรเรื่องนใ้ี หกบั คนทเ่ี ราทํางานดวย เพอื่ ใหพวกเขาทราบถึงการจัดการกบั การเปล่ยี นแปลงใน องคกรของเขา เราขอเสนอวา เราอาจจะเปน \"เนยแข็งกอนใหม\" ของพวกเขา นนั่ คอื เปน เพอื่ น รวมงานทดี่ กี วา เม่อื กอ น เพอ่ื กา วไปสูความสําเร็จ และธุรกจิ ใหมรว มกนั \" สง่ิ ทไ่ี มเคลิ พดู ไดจดุ ประกายความคดิ ใหเจสสิกามากมายทีเดียว และยงั ชว ยเตอื นเธออกี วา เธอไดม ี นัดกบั ลกู คา หลายรายในเชา วันน้ี เธอดเู วลาทนี่ าฬิกา และกลา ววา \"อมื ถงึ เวลาท่ีฉันตองไปจากสถานี เนยแข็งนี้ซะที และกจ็ ะไปตอทสี่ ถานเี นยแขง็ แหง ใหม\" ทก่ี ลมุ หวั เราะกนั อยางสนุกสนาน และเริ่มทจ่ี ะกลาวรํา่ ลากนั หลายคนอยากทีจ่ ะพูดคยุ ถึงเรอ่ื งนี้ตอ อีก แตถ ึงเวลาท่ตี อ งไปแลวจริง ๆ กอนทพ่ี วกเขาจะจากกัน ทกุ คนไดข อบคุณไมเคลิ อกี ครั้งสําหรบั การเลา เร่ืองน้ีใหพ วกเขาฟง ไมเคลิ กลาวในตอนทายวา \"ฉันรูสึกยินดเี ปนอยางย่งิ ที่ทุกคนเห็นวาเรอื่ งนีเ้ ปนประโยชน และฉันก็หวงั เปนย่งิ วา พวกคุณคงจะมโี อกาสท่จี ะแบง ปน สิ่งดี ๆ ใหกับผอู นื่ ดวย\" The End