อนุศาสน์ไทยในติมอร์

68 ๑0 . ถึงทหารไทยในติมอรท์ ุกท่าน ในสว่ นตัวของดิฉนั แล้วไมไ่ ด้มีญาตหิ รอื สามเี ป็นทหาร แต่อยากจะสง่ กำลังใจไปใหท้ หารทุกทา่ นที่ไปปฏบิ ตั ภิ ารกิจอนั สำคญั ย่งิ ขอให้ทกุ ทา่ นรกั ษาสุขภาพพลานามยั ให้แข็งแรง ดฉิ ันจะขอเปน็ คนหนงึ่ ของประเทศไทย พรอ้ มท่จี ะเปน็ ขวญั และกำลังใจ รวมทงั แรงใจให้แกท่ หารไทยในติมอร์ทุกท่านตลอดไปสดุ ท้ายดฉิ ันขอให้อำนาจคุณพระศรีรัตนตรัยและสิง่ ศกั ดิสทธทังหลายจงคมุ้ ครองให้ทหารไทยทุกท่านแคล้วคลาด รอดพน้ จากภยันตรายใด ๆ ทงั ปวงดว้ ยเทอญ (ศริ ิเขตต์ เกตบุ ตุ ร ๒๐ ต.ค.๔๒) ๑๑. สวสั ดีคะ เพ่ือนทหารทค่ี ดิ ถึง, เปน็ อย่างไรบา้ งคะ มาปฏิบตั ภิ ารกิจอย่ทู น่ี ลี ำบากมากไหมคะดูขา่ วทวี ีเขาบอกว่าไม่ตอ้ งเป็นห่วงอยูท่ างน้ีไม่ลำบาก แต่ถงึ อย่างไรกค็ งไมส่ บายเหมือนอยู่บ้านเรา จริงไหมคะอยู่นคี่ งจะคิดถึงบา้ น คดิ ถึงคุณพอ่ คณุ แม่และภรรยา ลกู ๆ คณุ มาปฏิบตั ภิ ารกิจท่ีนี่ตังแต'่ วนั ทเ่ี ท่าไรคะ มาอยู่นี่เหงาไหมคะ ถา้ คุณเหงาและว้าเหว่ไม่มีเพ่ือนคุย แดงกย็ ินดีเป็นเพอ่ื นคุยทางจดหมายกับคณุ คะ่ แดงยนิ ดเี ปน็เพ่อื นคยุ และเปน็ กำลังใจใหก้ ับแนวหน้า แดงสงสารและเป็นห่วงแนวหน้า คณุ มาเพือ่ ประเทศชาติของเรา แดงอยูแ่ นวหลงั ก็ต้องเปน็ หว่ งแนวหน้าเปน็ ธรรมดา ถ้าคณุ ไม่รงั เกียจแดงก็ยินดเี ปน็ เพอ่ื นกบั คณุ ค่ะ, ในจดหมายฉบบันี้ แดงไดส้ ่งคาถาของหลวงพ่อปานมาให้คุณด้วยคะ หวังวา่ คุณคงไม่รังเกยี จท่ีจะรับไวน้ ะคะ สง่ มาให้ ๖ ชดุก่อน ใหค้ ุณแจกเพอ่ื นด้วย แลว้ ฉบับหนา้ จะสง่ มาใหอ้ ีก คุณจะไดม้ าแจกเพื่อน ๆ จะเอาอกี กีช่ ดุ กบ็ อกไปนะคะไม่ต้องเกรงใจนะคะ แลว้ จะสง่ มาใหอ้ ีกถ้าคุณตอ้ งการและยินดีรับ, โอกาสนีแดงต้องขอจบจดหมายเพยี งเท่านีก่อนนะคะ เพราะวา่ พูดมากไปคณุ อาจจะเบ่ือ เพราะวา่ ตอนน้แี ดงพูดอยคู่ นเดียว โอกาสหน้าคยุ กันใหมน่ ะคะท้ายน้ขี ออาราธนาคุณพระศรีรตั นตรัย พระสยามเทวาธริ าชและสิง่ ศกั ดสิ ทธทั้งหลายในสากลโลก จงคุ้มครองคุณและเพ่อื นทหารทุกคนให้ปลอดภัยคิดถึงและเปน็ ห่วงแนวหนา้ เสมอ ทวพี ร (ทวีพร ซาปาวี ๓อ®/® สุขุมวทิ ๕๐(แยกสามทหาร)แขวงพระโขนง เขตคลองเตยกรุงเทพฯ๑๐๒๕๐ ๑๘ ต.ค.๔๒) ๑๒. เรยี นผู้จัดรายการ, ดิฉนั กเ็ ปน็ คนไทยคนหน่ึงนะคะ ทม่ี ีความหว่ งใยทหารทกุ ท่านทไ่ี ปรักษาสันตภิ าพทีต่ ิมอรต์ ะวนั ออก อยากจะทราบวา่ ทหารชุดท่ไี ปตมิ อร์จะต้องอยู่ถงึ หกเดอื น หรอื จะมีชุดใหม่เปลย่ี นหรือเปล่าคะ ขอส่งกำลงั ใจไปถงึ ทหารทกุ ทา่ น และขอให้ทหารทุกท่านปลอดภัยด้วยนะคะ ขอแสดงความนับถอื (ดวงจนั ทร์ บุเกษ ๑๑ ต.ค.๔๒) ๑๓. แดท่ หารไทยในติมอร์ (เขียนเป็นคำกลอน) จากแผน่ ดนิ ถ่ินไทยในสยาม, ส่แู ดนทรามนามตมิ อรเ์ พอ่ื ก่อ'ฝืน, สนั ติภาพร้อยใจใหร้ ่วมกัน, จงมุ่งมั่นพีนฝ่าแมย้ าวไกล, ขอสง่ ใจใหผ้ ู้กล้าทุกชีวิต สวั กิ ฤตเพื่อโลกที่สดใส, คณุ พอ่ หลวงปกป้องค้มุ ครองภัย ผ่านดวงดาวพราวใสในราตร,ี ดูแสงทองสอ่ งฟา้ เวลาเหงา, จะเหน็เราชาวไทยในทุกท่ี เป็นกำลังศรัทธาให้คนดี, สำเรจ็ การงานนอี ยา่ งปลอดภัย (ไม่มีชอ่ื และท่อี ย)ู่ ๑๔. สวสั ดคี ะแนวหนา้ ทกุ คนทเ่ี สียสละทำใหป้ ระเทศไทยของเราแข็งแกรง่ เกรียงไกร ท้งั ความมน่ั คงในประเทศทีไ่ มใ่ หใ้ ครรกุ รานไว้และยงั มนี าี้ ใจชว่ ยเพ่ือร่วมโลกเดียวภันน้ใี ห้เกิดความสุขสงบร่วมกนั ดิฉนัขอใชค้ ำแทนตัวเองวา่ “แหมม่ ” กแ็ ลว้ กนั นะคะ จะได้รู้สึกเหมือนได้คยุ กันอยา่ งเป็นเพอื่ น ๆ กัน ก่อนอ่ืนก็ต้องบอกความในใจที่ชืน่ ชอบและนับถือในนำใจของพวกทา่ นทเ่ี ปน็ แนวหนา้ ทกุ ๆ คนท่ีทำให้คนท่อี ยู่แนวหลังอย่างแหมม่ อยูก่ ันอย่างสบายและมคี วามสขุ กบั ครอบครัวทีด่ ิฉนั รัก ถา้ มอี ะไรทอ่ี ยากจะใหแ้ นวหลังอยา่ งแหมม่ ชว่ ย ก็เขยี นบอกมาได้นะ แหม่มพยายามชว่ ยใหม้ ากทส่ี ดุ เทา่ ทจี่ ะมีความสามารถทำไตเ้ ลยทีเดยี ว หรือถ้าร้สู กึ เหงาก็เขียนมาเล่าใหไ้ ดแ้ บง่ รบั ความร้สู กึ บา้ งนะคะ หรือถา้ คิดถงึ คนท่อี ย่แู นวหลังแหมม่ ก็จะพยายามสง่ ขา่ วความรูส้ กึ นีสง่ ไปให้ถึงคนท่อี ยู่แนวหลงั ทุกคน หรือจะเล่าใหพ้ งี ถงึ เรอ่ื งที่กำลังปฏบิ ตั หิ น้าท่ีขณะนีอย่กู ็ดนี ะคะ แหมม่ จะได้

V 69เกบ็ ไว้เป็นประสบการณข์ องชวี ติ ไดอ้ ีกช่วงหนง่ึ ของชวี ติ งัยคะ สำหรับ จ.ม.ฉบับนีคงจะคุยกันแค่นกี ่อนนะคะแล้วแหม่มจะเขียนไปคยุ กับ พี่ ๆ เพ่อื น ๆ ทุกคนใหม่นะคะ สุดท้ายนขี้ อให้คุณพระศรรี ตั นตรัยและบรรพบรุ ษุ ทังหลายทรงปกป้องคุ้มครองพวกท่านทกุ คนใหม้ ีความสุขความเจริญรอดพน้ จากอันตรายทงั หลายทังปวงดว้ ยเทอญ(แหมม่ ๑๑ ต.ค.๔๒) ๑๕. ถึงพ่ี ๆ ทหารไทยทุกคนคะ่ , ตอนนีพ่ี ๆ ทหารไทยทกุ คนเปน็ วีรบุรุษของนอ้ งและคนไทยอีกหลาย ๆ คน และตอนน้ที หารไทยในติมอรท์ กุ คนกด็ เู ท่มากเลยคะ เท่สดุ ๆ เลย ภารกจิ ของพวกพี่ ๆ ทำให้นอ้ งภาคภมู ใิ จกบั ทหารไทยมากคะ่ ขออวยพรใหก้ ารรกั ษาสนั ตภิ าพเสร็จส้ินและติมอร์สงบสขุ ในเรว็ ไว ให้สมกับเวลาท่ีพวกพี่ ๆ ต้องเสยี ไปกบั การเส่ียงอนั ตรายรกั ษาสันติภาพ และกำลงั ใจจากพนี่ อ้ งไทยทุกคน, สดุ ท้ายนีขอให้พี่ ๆ ทหารทกุ คนมีสขุ ภาพเฃง็ แรง ปฏิบตั หิ น้าที่อยา่ งแขง็ ขนั และปลอดภัย ขอให้ภารกิจเสรจ็ สนิ ในเรว็ วนั รีบกลับบา้ นพอ่ เมืองแม่ของเรานะคะ (ไมป่ รากฏช่ือ แตซ่ องเป็นของโรงเรียนจุฬาภรณราชวิทยาลัย ปทมุ ธานี) ๑๖. นกั รบผู้กล้าทกุ ๆ ท่าน, ขอสง่ กำลังใจอีกหนึง่ ดวงถึง...นกั รบผู้กล้าทุก ๆ ทา่ นนะคะ รสู้ กึภูมิใจทเ่ี กดิ บนผนื แผ่นดินไทย เชน่ เดยี วกนั กบั นกั รบผกู้ ลา้ และเสยี สละอย่างพวกทา่ น ดูแลสขุ ภาพดว้ ยนะคะ, รอนักรบผกู้ ลา้ ทุกท่านกลับบ้านเรา (รชั นี ประทุมเพ็ชร ๑๓ ต.ค.๔๒ ซองเป็นสุขมุ วิทโพลคี ลีนคิ ๑๒๗/๑๖-๑๗ ถ.สขุ มุ วิท ขา้ งธนาคารไทยพาณชิ ย์อ.เมือง จ.ระยอง ๒๑๐๐๐)๑๗. ทหารไทยไปตมิ อร์ทุกนาย, ผมไดท้ เั งประกาศวิทยุ “รายการใจถงึ ใจ” ให้แนวหลังส่งข่าวจดหมายเปน็ กำลงั ใจแกท่ หารไทยทไ่ี ปปฏิบัตหิ นา้ ทีใ่ นติมอร์ ความจริงผมไม่ได้ตดิ ตามขา่ วความเป็นไปในเรอื่ งนี้เลยเพราะมวั แตไ่ ปสนใจเรอื่ งคนญวนมากกวา่ ถงึ ผมเองจะเป็นพระธรรมดา กอ็ ดทจี่ ะเขยี นเรอ่ื งติมอร์ไม่ไดเ้ ลย เรอื่ งทหารบันมีเสยี งวพิ ากษ์วจิ ารณก์ ันมากมายในสงั คม คดิ วา่ ถา้ ใครบอกวา่ ทหารไมด่ ีอยากใหม้ ันไปรบแทนทหารไทย ตามแนวชายแดนทม่ี กี ารรบประปรายแลว้ จะรู้สึกว่า อธิปไตยนน้ั สำคญั ขนาดไหน เราชาวทหารทงั หลายรบดว้ ยเลือดเนอืและชวี ิต แตต่ วั เงือ่ นไข มนั รบดว้ ยปากแทนแตล่ ะคำพูดสรา้ งความสับสน วนุ่ วายในประเทศ, สำหรบั ผมเองจะบวชตอ่ ไปเร่อื ย ๆ ถ้าจำเปน็ ต้องมาชว่ ยเหลอื พวกคุณบา้ งดว้ ยการใดการหน่ึง ยินดีเสมอไม่ทราบว่าจะเขยี นมาล่าช้าหรือเปลา่ นะ เจริญพร (พระชวลิต อคคจติ โต วดั สระแกว้ บ้านม่วงคนั ต.คำบ่อ อ.วารชิ ภูมิ จ.สกลนคร๔๗๑๕๐-๑๔ ต.ค.๔๒) ๑๘. สวัสดคี ะ ทหารไทยทุกคนท่ตี มิ อร์ตะวันออก ดิฉนั ชอื่ นางสาววไิ ลพร บญุ ทา นะคะ อายุ๒๙ ปีคะ จบการศึกษาจากรัว้ ศลิ ปากร คณะจติ รกรรมคะ่ ตอนน้กี ำลังรองานทสี่ มคั รเอาไว้ในยุคเศรษฐกจิ ไอ.เคม็ .เอฟ. (คงจะหายากหนอ่ ย) ดฉิ ันต้องการเปน็ กำลงั ใจใหท้ หารทุกคนนะคะขอให้เพือ่ น ๆ ทกุ คนไปทำงานและกลบั มาโดยสวัสตภิ าพ จะสวดมนตข์ อพรพระให้ดว้ ย ถา้ วนั ไหนจำขึน้ มาได้และไม่รบี ง่วงนอนไปเสียก่อนดฉิ ันมีปีมอื ในการวาดรูปอยู่บา้ ง ถา้ ทหารคนใดอยากใหว้ าดรปู อะไรใหล้ ู ก็เขียนจดหมายมาได้นะคะ จะวาดส่งไปให้(ฟรนี ะคะไม่ตอ้ งเสยี เงนิ ) ดฉิ ันจะติดตามขา่ วของเพอื่ นทกุ คนทางทีวใี หส้ มา่ํ เสมอถา้ มีอะไรจะไดเ้ ขยี นจดหมายไปใหแ้ บบไม่ตกข่าว ทต่ี ิมอร์อากาศเปน็ อยา่ งไรบา้ งคะ ทา่ ทางคงจะร้อน ทีก่ รุงเทพฯ รอ้ นมาก ดิฉันอยากจะวา่ ยนำทั้งวันแตไ่ มไ่ ดไ้ ปค่ะตอ้ งรอใหเ้ พอ่ื นไปด้วย เพราะวา่ ยคนเดยี วคงจะไม่สนุก วันนีเ้ ป็นวันพระและสารทไทย เมอ่ืเช้าดิฉันและแมไ่ ปทำบุญทีว่ ัดและขัดสวั มท่ีวัดมารู้สกึ ดีมาก ๆ เป็นวดั ท่พี ่ึงสร้าง ยังไมเ่ สร็จอยู่ทางชานเมืองของกรงุ เทพฯ ไปกับเพือ่ นของแมร่ วมท้งั หมด ๖ คน ท่วี ดั มีพระเพยี ง ๗ รูป และแมช่ ี ๑ รปู มชี าวบ้านแถวนน้ั ไปทำบญุ ๒ คน พอดิฉนั และกลุ่มถวายปจี จยั และอาหารให้พระแล้ว พระกใ็ ห้ศลี ให้พร หลงั จากบันจงึ ไปขัดหอ้ งสวั ม

70กวาดลานวัดกส็ นุกดีนะคะ วันนีเ้ อาแค่น้ีกอ่ น ถา้ เพอื่ นๆทหารคนไหนมเี รอ่ื งสนุกๆกเ็ ขียนมาคยุ กนั ไดต้ ามที่อยู่ขา้ งบนนี้นะคะ ขอใหท้ กุ คนโชคดีคะ รัก จาก.. วิไลพร บญุ ทา (เหนง่ ) ( ๒๐๒๙/๔๐ แฟลต ๒๙ ชน้ั ๕ ถนนประชาสมเคราะห์ เขตหว้ ยแขวง กทม. ©๐๓๒๐ - ๙ ต.ค.๔๒) ๑๙. 1 0 11ง72ผ^1 ที่น่ารักและนา่ ยกย่องท่สี ุดในโลกเลยเดอ้ สบิ อกหัย่ .. สวสั ดีคะผู้กล้าหาญทุกท่านในถิ่นตมิ อร์ ดฉิ ันรู้สกึ ดีใจและภมู ิใจมากคะทมี่ ีโอกาสได้แสดงความหว่ งใยตอ่ ผูก้ ลา้ หาญทุกท่าน สำนวนดฉิ นั อาจเชย บา้ นนอก ดิฉันยอมรบั ว่าเปน็ คนบา้ นนอกจริง ๆ คะ แตม่ ากด้วยความ จริงใจ ซอ่ื ตรง ซ่อื สตั ย์ตลอดกาล และก็ไม่ต่างอะไรจากเหลา่ ท่านผู้กลา้ หาญทุกท่าน ทกุ เชือชาติ ศาสนา ท่ีซือ่ สตั ยต์ ่อหน้าท่ี และรบั ผิดชอบบา้ นเมอื ง ทกุ ท่านตอ้ งทำอยา่ ไปห่วงสง่ิ ที่รักสิง่ เดียวหรอื หลายสง่ิ ในชีวติ เพือ่ ความสงบสุขบนพืนโลก เราผู้อยู่เบื้องหลงั ขอยกย่องสรรเสรญิ ในการปฏิบัตภิ ารกิจ และความเสยี สละของทา่ นผกู้ ล้าหาญค่ะ ขอใหท้ ่านมกี ำลงั ใจมีพลังจิตใจท่เี ขม้ แขง็ ดัง่ สายเลอื ดไทยในอดีต มรี กั สามัคคกี ลมเกลียวกนั รวมกันอยแู่ ยกกัน ... หนึ่งคนหวั หายสองคนเพือ่ นตาย สามคนกลบั บา้ นได้ หลายคนสร้างโลกใหม่ให้งดงาม ดฉิ นั มสี ่ิงดี ๆ จะใหก้ ับท่านสิง่ นั้นก็คือคาถาอทิ ธิฤทธ (หลวงพอ่ ปาน) ตั้งนะโม ๓ จบ พทุ โธพทุ ขัง นะกนั ตงั อะระหงั พทุโธ นะโมพทุ ธายะ เปน็ คาถาป้องกันตัว เมื่อเผชญิ หน้ากบั ศัตรูทม่ี ศี าสตราวธุ รา้ ยแรงทกุ ชนิด ทังมดี ไม้ ปีน หรือระเบดิ ให้ภาวนาดังน้ี “อุทธงิ อนั โธ นะโมพทุ ธายะ” (ตอ่ ด้วยบทกลอน) หว่ งใยทุกชีวิตผกู้ ลา้ หาญ สมชายชาญองอาจน่าเกรงขาม ต้องอดหลบั อดนอนศึกสงคราม แมน้ เมือ่ ยามฝนตกยงั ตรากตรำ อยู่ทางนหี ว่ งพ่โี ปรดรับรู้แม้นเราอยูห่ า่ งไกลไม่เพลย่ี งพลำ พดู ทกุ คำของพี่นอ้ งยังจำ ไม่ลอยลำคอยเทยี บเท่าเรารอคอย จากใจจริงและความตังใจจริงๆ ผู้อยูเ่ บืองหลงั (ลายมือชือ่ อา่ นไมอ่ อก ๑๙ ต.ค.๔๒) ตอ่ มาผาิ ยกำลงั พลเสนอว่าให้อนศุ าสนาจารย์คดั ช่อื ท่อี ยู่ของเจ้าของจดหมายหล,านี้มาให้ดู แลว้ปดี ประกาศใหผ้ ูส้ นใจจะตดิ ต่อตอบขอบคุณเจา้ ของจดหมายเล่าน้ันดว้ ยก็ได้ ผมจึงไดจ้ ัดทำบญั ชรี ายช่ือเจา้ ของจดหมายแลว้ ให้เสมียนนำไปปดิ ประกาศไว้ตามเจตนารมณ์ของฝายกำลงั พล แต่ด้วยความขอบคุณตอ่ เจา้ ของจดหมายประการหน่ึงกบั ตอ้ งแสดงความรบั ผดิ ชอบต่อการเผยแพรท่ ่ีอยขู่ องเจ้าของจดหมายตอ่ สาธารณชน (ทหารไทยทีป่ ฏิบตั งิ านในตมิ อร์) ประการหนงึ่ จงึ ต้องทำหนงั สือขน้ึฉบับหน่ึง เรอ่ื งตอบขอบคุณโดยให้ผบู้ ัญชาการกองกำลังทหารบกไทย/ตมิ อร์เป็นผลู้ งนาม ในหนงั สอื ฉบบั น้ัน ทา้ ยหนังสอื นนั ท่านผูบ้ ัญชาการไต้บนั ทกึ ไว้วา่ ให้ตอบขอบคุณทกุ คนทีส่ ง่ มา ดังนีที่ กห ๐๔๐๗.๒๐.®/ ครฑุ ทบี่ ัญชาการกองกำลงั ทหารบกไทย/ตมิ อร์ อำเภอเบาเกา ติมอรต์ ะวันออก พฤศจกิ ายน ๒๕๔๒เร่อื ง ตอบขอบคุณเรียน ตามท่ที า่ นไดม้ ีจดหมายสง่ แรงใจผา่ นรายการจากใจถึงใจ ไปถงึ ทหารไทยทปี่ ฏบิ ัติหน้าที่ ณ ติมอร์ตะวันออกน้ัน พวกเรารูส้ กึ ชนื่ ชมและซาบซึง้ ในน้าี ใจของท่านเปน็ อยา่ งยิง่ ทำใหท้ หารไทยได้รบั รู้ถึงความ

71ห่วงใย และความปรารถนาดีของคนไทยพรอ้ มทงั้ คำอำนวยพร ทำใหม้ ขี วัญและกำลงั ใจในการปฏิบตั ิหน้าท่ีพวกเราอยูท่ างติมอร์สบายดี แมจ้ ะหา่ งไกลจากคนทีเ่ รารกั และบา้ นเกิดเมืองนอน แตจ่ ะปฏิบัตหิ นา้ ท่อี ย่างเตม็ความสามารถ และขอแจ้งให้ทราบว่าจดหมายของทา่ นทางหน่วยไดใ้ หอ้ นุศาสนาจารย์นำไปอ่านใหท้ หารพงั ทกุหนว่ ย ซงึ่ เปน็ ผลดีตอ่ จิตใจทหารมาก พรอ้ มทงั บางหนว่ ยได้ขอที่อยขู่ องทา่ นเพ่อื ตอบขอบคุณอกี ทางหนงึ่ ดว้ ยดงั น้นั หากท่านไดร้ บั จดหมายจากทหารกโ็ ปรดทราบวา่ อนศุ าสนาจารย์ ฯ ได้ให้ทีอ่ ย่ขู องท่านแก่ทหารไป จงึ ขอขอบคณุ และขออนญุ าตย้อนหลงั มา ณ ท่นี ีดว้ ย จึงเรยี นมมาเพื่อทราบ ขอแสดงความนับถอื พนั เอก ( นภดล เจรญิ พร) ผู้บัญชาการกองกำลังทหารบกไทย/ติมอร์ โดยหน้าท่ขี องผมต้องตระเวนเดนิ ทางไปเย่ยี มเยอื นกำลังพลของหนว่ ยให้ทั่วถึงมากท่ีสุดเท่าท่ีจะทา่ ได้ เพราะระยะหลังน้ียามทหารวา่ งจากภารกจิ หนา้ ท่ีมกั นัง่ เหม่อลอย ซงึ่ กเ็ ปน็ เรอื่ งธรรมดาของคนทีอ่ ย่ไู กลบา้ นไกลครอบครวั และไกลแฟน หนง่ึ วนั มี ๒๔ ชั่วโมงในหนง่ึ ช่ัวโมงอาจจะคิดถึงบ้าน๑ ครงั้ หรอื หากอยู่ท่ามกลางเพ่อื นฝูงกพ็ อหายคดิ ถงึ บ้าง แต่คนเรากต็ อ้ งมเี วลาเป็นส่วนตวั บา้ ง จึงอดคดิ ถงึ บ้านไม่ไต้ โดยเฉพาะพวกที่อยูห่ า่ งไกลออกไปเช่นทวี่ ีเคเคหรอื ทีอ่ ่าวทา่ เรือบโี ก (ธ:ธ./V00) ทหารนงั่ 1ซมึ อยรู่ ิมทะเล เห็นแต่นำกับฟ้า ดังนน้ั เม่ือไปเยยี่ มมกั จะถูกถามบอ่ ยที่สุดว่ามจี ดหมายมาจากเมืองไทยบา้ งไหม ? ใครไดร้ ับมาบา้ งแลว้ ผมสอบถามดูแลว้ ท่ีได้รบั มาบ้างก็ ๒ - ๓ คน มจี ่าคนหนึ่งได้รบั จดหมายจากทางบา้ นอ่านแล้วย้มิ คนเดียว มีความสขุ ดีนะครบั คิดว่าแกคงอ่านหลายรอบทีเดียวเพราะมันเหงา เวลาอยเู่ วรยามย่ิงเหงาใหญ่เพราะมองเหน็ แตน่ ำกับฟา้ เม่ือผมกลบั มาท่ี อ.เบาเกาอันเป็นท่ตี ง้ั ท่บี ัญชาการกองกำลงั หลังจากไปค้างคืนอยทู่ ่อี ่ืน ๑ คนื ๒วนั แล้ว กห็ วงั ว่าจะแฮปปไี ด้รับจดหมายจากทางบ้านบา้ ง แตเ่ ม่ือมาถงึ บก. กม็ ีแตค่ วามว่างเปล่าเหมือนเดิม ความรู้สกึ ของพวกเราทอี่ ยู่ ณ ตมิ อริกคอื ความสงสยั เพราะเหตุใดจงึ เปน็ อยา่ งนที างกองทัพบกกรุงเทพ ฯ ประเทศไทยไม่เอาใจใส่ดแู ลพวกเราเลยหรือ งานแคส่ ง่ ตอ่ จดหมายไปให้ลูกหลานทหารไทยทีอ่ ยตู่ ่างประเทศแคน่ ท้ี ่าให้ไมไ่ ด้เชยี วหรอื มันตดิ ขัดตรงไหน นานเป็นเดอื นๆยง่ิ ไตม้ าอ่านพบใน“ขา่ วทหารบก” อนั เปน็ เอกสารขา่ วของกองทัพบก ฉบับที่ ๑๐ วันองั คารที่ ๙ พฤศจกิ ายน ๒๕๔๒ (ถอื วา่ เปน็ ฉบับล่าสดุ ทเ่ี ราได้รับ) ฉบบั ทพ่ี าดหวั วา่ นี่คอื ผู้บญั ชาการทหารบกแลว้ มีรูปท่าน พล.อ.สุรยุทธ์ จุลลานนท์ เหินเวหากลางนภากาศ หน้า ๑ ขา้ งลา่ งลงไปลอ้ มกรอบด้วยข้อความว่า “ญาตมิ ติ รของทหารไทยที่ไปปฏิบัตงิ านอย่ใู นกองกำลงั รกั ษาสนั ตภิ าพทต่ี มิ อรต์ ะวันออกโปรดทราบ ถา้ ทา่ นประสงคจ์ ะติดต่อส่อื สารหรือมีจดหมายถงึ กรณุ ารอไว้คอ่ น เนือ่ งจากกรมสารบรรณแจ้งว่าศูนยร์ วบรวมไปรษณีย์ภัณฑแ์ ละพัสดไุ ปรษณยี ข์ อง บก.ทหารสงู สุด และ ทบ.ยังไมพ่ รอ้ มท่ีจะเปดิ บรกิ าร หากเปิดบริการได้เมอ่ื ใด จะแจ้งให้ทราบต่อไป”

72 จากขอ้ ความน้พี วกเราย่งิ วงั เวงข้ึนไปอีก เออ ! หนอส่งกำลงั ทหารทง้ั กองทพั ไปร่วมระดับ1*โ7ธ11 กับเขาทงั ทีงานแคน่ กี ม็ ปี ญี หา ขอ้ ความทวี่ า่ “ยงั ไมพ่ รอ้ มทจ่ี ะเปดิ บรกิ าร” กด็ ี,“หากเปิดบริการได้เม่ือใดจะแจง้ ให้ทราบกด็ ”ี มนั ลว้ นแต่ฟอ้ งวา่ ระบบงานของกองทพั ล้มเหลว โดยไมต่ อ้ งพูดถงึ การสง่ กำลงั บำรุง ข้าวปลาอาหารไปให้พวกเรากินกนั ตายเลย แคก่ ระดาษเปลา่ ๆยังสง่ ไปใหไ้ ม่ได้ โธ.่ ..กงั . เรื่องความ “หวิ จดหมาย” นีก้ ลายเป็นแก๊กอนั หนง่ึ ของวงดนตรี ปจว. เม่ือไปกลอ่ มขวญั บำรุงกำลังใจแกท่ หารในงานลอยกระทงเม่อื ๒๒ พฤศจกิ ายน ๒๕๔๒ โฆษกบนเวทไี ดล้ อ้ เลียนโดยเรียกทหารไปรับจดหมายบอกวา่ อนุศาสนท์ ่านสง่ มาให้ ทหารคนนัน้ (นกั ร้อง) ก็ไปรับเป็นกล่องขนาดใหญท่ ำเปน็ รปู ซองจดหมายจ่าหน้าเรียบร้อย เม่ือเปดิ ซอง (กล่อง) แล้วมเี ศษกระดาษชินเล็ก ๆ ปลวิ ออกมา จากนันเสยี ง เพลง“จดหมายผดิ ซอง” กด็ งั กระหึม่ หมู่ทหารก็รอ้ งตามเพราะเป็นเพลงฮติ ของ มนต์สิทธ คำสร้อย ท่พี วกเรารอ้ งได้เกือบทกุ คน เรอ่ื งราวของการสื่อสารด้านจดหมายจากญาติ ๆ ในเมืองไทยคงจะไดข้ ้อยุติเร็ว ๆ นี เพราะต่อมาเมือ่ ๒๓ พ.ย.๔๒ ไดร้ บั แจ้งจาก สบ.ทบ.วา่ ขอใหเ้ ปลยี่ นแปลงวิธกี ารจ่าหน้าซองจดหมายและพสั ดุไปรษณียท์ ี่จะมีถงึ ทหารไทยในติมอรต์ ะวันออก และเปลีย่ นแปลงวธิ ีจา่ หน้าซองจดหมายถงึ ญาติในเมืองไทยเสยี ใหม่ ซ่ึงกผ็ ดิ ๆอยอู่ กี กล่าวคือ ๑ . ช่ือหน่วยไมถ่ กู ต้อง เพราะใช้วา่ “กกล.ทบ.ฉก.รว่ ม ๙๗๒ ฯ “ ซง่ึ ไมม่ หี รอกหนว่ ยนี มีแต่กกล.ฉก.ร่วม ๙๗๒ ฯ “ ซ่ึงอยทู่ ่เี มืองดลิ ี ๒. ชอื่ สถานทไี่ มถ่ ูกตอ้ ง เพราะใชว้ ่า “ดิลีหรอื เบาเกา “สบั สนกนั ไปหมด ท้ังทค่ี วามจริงแล้วกกล.ทบ.มีทตี่ ั้งอยูใ่ นเมืองเบาเกาท้งั สิน้ (ส่วนท่ีดิลเี ป็นหน่วยของ บก.กกล.ฉก.ร่วม ๙๗๒ ฯ สว่ นมากเป็นทหารจาก บก.ทหารสงู สดุ คนละหน่วยกัน) เมอ่ื สบ.ทบ. แจ้งใหเ้ ปล่ียนแปลงวธิ กี ารจ่าหนา้ ซองผิด ๆ ไปทางหนว่ ย กกล.ทบ.ไทย/ตมิ อร์ ก็ตอ้ งแจง้ ย้อนกลับมาทางเมอื งไทยอีกรอบ ซง่ึ ก็ทำให้เสียเวลาไปอกี เยอะสำหรบั เสันทางการเดินทางของจดหมาย ปญี หาทพ่ี วกเราไม่เข้าใจก็คอื วา่ ๑ .จดหมายท่ีเราเขยี นสง่ ไปเมอื งไทย โดยวิธกี ารจ่าหนา้ ซองตามแบบเดิมทีเ่ คยแจ้งใหแ้ กท่ หารทราบ ตง้ั แต่ ๔ ต.ค.๔๒ ซึง่ เขียนสง่ เมืองไทยคนละหลายฉบับ จดหมายเหล่าน้ันไปอยู่ที่ไหน ๒. นัยตรงกนั ข้าม จดหมายที่ญาติ ๆ จากเมอื งไทยเขียนส่งไปให้แกท่ หารไทยในตมิ อร์ ตั้งนานแลว้ จดหมายเหล่าน้ันไปอยู่ท่ีไหน กไ็ มร่ ้วู า่ จะขอคำตอบจากใครเหมือนกนั จะเขียนไปตามทางหนงั สือพิมพก์ อ็ ายชาวบ้านเขาเปลา่ๆ “ความแนน่ อนท่ีสุดก็คือความไมแ่ น่นอน” จากการแจ้งขา่ วของฝ่ายกำลงั พล แจง้ ใหท้ หารทราบเปน็ ระยะ ๆ ถงึเรือ่ งจดหมายกค็ ือ จดหมายจะมาจากเมอื งไทย พร้อมเท่ยี วบนิ กองทพั อากาศใน ๔ ธ.ค.๔๒ เพราะฉะนนั ให้รอไปก่อน พวกเราก็ตังตาคอย ทงั ๆ ทค่ี วามจริงคอยจนเซง็ แลว้ พดู ได้ว่าจนหมดอาลัยตายอยากแลว้ แต่อย่างไรกค็ งมีความหวงั นดิ ๆ วา่ จะไดร้ ับข่าวคราวจากเพอ่ื น ๆ ญาติ ๆ จากเมืองไทย วันที่ ๔ ผา่ นไป จนกระทง่ั ถึง ๑๐ ธนั วาคมไม่มเี ครือ่ งบินทวี่ ่าแตอ่ ยา่ งไร เกอ้ อกี แล้วครับสำหรับการรอคอย

73 ระหวา่ งนี ส่งิ ที่ไม่นา่ เชือ่ ในเรือ่ งไปรษณยี ก์ ็เกิดฃนึ คอื การทรี่ ะบบไปรษณีย์มนั ห่วย ทงั ทีตดิ ต่อกนั เปน็ เดอื น แตต่ ิดต่อกนั ไมไ่ ด้ทำใหผ้ ู้ส่งตอ้ งเสยี เงินมากกว่าทคี่ วร ๑ . พลทหารคนหนง่ึ คณุ พอ่ ต้องจา่ ยเงนิ คา่ แสตมปสื ง่ สิ่งของจำเปน็ ไปให้ถึงลกู ในตมิ อร์ด้วยคา่ส่ง.....ถงึ ๑ ,๒๐๐ บาท ท้งั ท่สี ิง่ ของภายในกลอ่ งราคาไม่ก่บี าท ๒. นายร้อยโทจากลพบุรี พยายามสง่ ธปู เทียนแพ ๑ แพ ราคา ๑๕๐ บาท ให้กับกองพันเพอื่ ให้ทันใช้ในพิธีเฉลิมพระชนมพรรษา ๕ ธนั วาคม โดยจ่ายค่าแสตมปสื ่งถึง ๑,๑๐๐ บาท ดูช่างเป็นการลงทุนทไ่ี ม่คุม้เลยทงั้ ๒ กรณี โดยเฉพาะกรณหี ลงั ไปไม่ทันงาน ๕ ธนั วาคมเสียดว้ ย พีไ่ ทย (ร.ท.ไทย ฤทธประเสรฐิ ) นายทหารประชาสัมพันธ์เจา้ ของคอลมั น์ หยาดเหง่ือเพ่อื ชวี ิต หยาดโลหิตเพื่อชาติ ดา้ นหลงั วารสาร “ขา่ วทหารบก” ทา่ นบอกว่าเปน็ เหตอุ ัศจรรยก์ ็เคยต้องมาถา่ ยรปู เก็บไวเ้ ป็นท่ีระลกึ ซะหนอ่ ย พี่ไทยผ้นู ีเคยตระเวนไปถ่ายทำข่าวหาข่าวกบั ผมอยหู่ ลายครงั้ หลายหนทเ่ี ราหลงทางออกนอกเสนั ทาง (จนนายทหารพระธรรมนญู ลอ้ ว่าต้องต้ังกรรมการสอบสวน) และหลายครัง้ ทร่ี ถของเราเกดิ เคร่ืองดับ เสยี กลางทาง และโดยทที่ า่ นเป็นนายทหารประชาสัมพนั ธ์เป็นผู้แจ้งขา่ ว ระหวา่ งทหารกบั ญาติ ๆ ทางเมอื งไทย ป็ญหาในเร่อื งจดหมายส่งถึงทหารเป็นไปเปน็ มาอยา่ งไรทา่ นรู้ดจี งึ ได้เข้ารว่ มชี้แจงกบั ทหารทุกคร้ังในเวลาที่อนุศาสนไ์ ปอบรม ต่อมาได้อ่านพบข้อความในขอ้ เขยี นของผมเรื่องกำลังใจที่ขาดตอนพรอ้ มบกกลอน “หวิ จดหมาย” ก็ชอบใจแลว้ ขอคัดไปส่งลงวารสารขา่ วทหารบกในคอลัมนข์ องพ่ีท่านด้วย เปน็ ตอนท่ี ๑๖ เหน็ แก บ่น ๆ อย่วู า่ เจ้านายเซน็ เซอร์เลก็ นอ้ ยเพราะข้อความบางตอนอาจไม่ตรงตามที่เป็นจริง/ผมไดอ้ ่านดแู ลว้ ขอ้ ความทเ่ี ซน็ เซอร์เป็นขอ้ ความของท่านเองที่เขียนถงึ กรมสารบรรณทหารบกว่ามีหนา้ ท่อี ย่างไรน้าง โดยเฉพาะไปรษณยี ์สนาม ดว้ ยความเซ็งกับการรอคอยขา่ วคราวจดหมายจากเมอื งไทย ทางกองพันได้แนะนำใหม่ว่าให้ทกุคนเขยี นจดหมายบอกทางบ้านว่าไมต่ อ้ งใชบ้ รกิ ารไปรษณยี ์สนามของทบ.แลว้ ให้เปลี่ยนเป็นซ้ือจดหมายแบบ 7^11-1ฬฟ! แทน หรอื ไมก่ เ็ ขียนส่งโดยติดแสตมปึ อาจจะแพงหน่อย ๑๗ บาท หรือ ๒๓ บาทสง่ ผา่ นนคร ธVI)^๖;V/ แ ; ร ! ! I / \ จะได้ผลกว่าคอื สามารถสง่ มาถึงได้ ดสู ถติ ิแตล่ ะวนั จากฝา่ ยกำลงั พลจะมรี ะบุชอ่ งรับจดหมาย - ส่งจดหมายแลว้ เขยี นจำนวนตัวเลขลงไปปรากฏวา่ ตัวเลขรบั เขา้ ยังไม่มเี หมือนเดมิ ตวั เลขสง่ ไปจากเคย ๑๓๔ ซองตอ่ วนั เป็น ๙๑ และตอ่ มาเป็น ๕๗ซอง ซึง่ ก็เปน็ ส่ิงแสดงใหเ้ หน็ ถงึ ความเบอื่ หนา่ ย และความสน้ิ หวงั ในการใช้บรกิ ารไปรษณีย์สนามเปน็ อย่างดี นี่ก็มีข่าวมาอีกแล้ววา่ วนั ที่ ๒๐ ธ.ค.๔๒ นจี ะมเี คร่ืองบนิ ของกองทัพอากาศมา คาดวา่ จะมีจดหมายจากเมอื งไทยฝากมากบั เครือ่ งบินเท่ียวน้ดี ว้ ย รอตอ่ ไปนะทหารท้งั หลาย เร่อื งการติดต่อส่ือสารระหว่างทหารไทยทอ่ี ยู่ตมิ อรก์ ับญาติพี่นอ้ งลูกเมยี พ่อแมท่ างเมืองไทย ยังคงเปน็ ปญี หาหลักและเป็นปีญหานา่ หนักใจของผบู้ งั คบั บัญชาทุกระดบั ชนั เพ่ือเปน็ การบรรเทาความกระหาย หิวข่าว จากทางนา้ นของแต่ละคน ผ้บู งั คบั บญั ชากพ็ ยายามหาทางออกให้ โดยวิธตี า่ ง ๆ เชน่ หน่วยส่อื สารทหารอเมรกิ ันไตส้ นบั สนนุ คอมพิวเตอรใ์ ช้ในสำนักงาน โดยตดิ ระบบเครอื ข่าย บ ง !!ผ ง !! ใหด้ ว้ ย ตงั นันหลังจาก

74การใช้งานพมิ พบ์ ันทกึ ข้อมูลตา่ ง ๆ แลว้ ชว่ งตงั แตเ่ วลา ๑๙0 ๐ เปน็ ตน้ ไป ผ้ทู ี่มรี ะบบคอมพวิ เตอร์ติด777577157 อยู่ทีบ่ ้านทางเมอื งไทย กส็ ามารถสง่ ข่าวสารติดตอ่ ไปยงั ลูกเมยี ทางเมืองไทยไต้เป็นทช่ี ื่นอกชนื่ ใจสำหรับผมู้ เี คร่ืองเลน่ อยา่ งน,้ี อกี ระบบหน่ึงเป็นการฝากขอ้ ความผ่านเคร่อื ง ? ;\0 5 7 ไปถงึ ทางบ้าน อนั นีก็เป็นการสง่ ขา่ วทางเดยี วโดยไมร่ ู้วา่ ทางบา้ นไตร้ ับหรือเปลา่ เพราะไมม่ กี ารตอบรับ รูเ้ พียงในเครอื่ งคอมพิวเตอร์แสดงผา่ นจอวา่ ขอ้ ความถูกส่งไปแล้วเทา่ บนั นา่ ชมเชยนำใจบางท่านที่มีใจกรุณาเอือเพอ่ เผือ่ แผ่ช่วยเปน็ ธุระให้ เชน่ เพ่อื นทมี่ ี77โ577โ57 ท่บี ้านในเมอื งไทย ทางนสี้ ง่ ขา่ วไปให้เปน็ ข้อความตา่ ง ๆ นานาแล้วให้ผ้รู บั ทางปลายทาง ช่วยปร้นิ ต์ออกไปสง่ ต่อถงึ บ้านของเจา้ ของจดหมายด้วย เวลาสง่ ขา่ วกลบั มาทางติมอรก์ เ็ หมือนกนั ให้แม่บา้ นช่วยเขียนข้อความแล้ว สง่ ทาง 5ง75ผง57 ข้อความก็มาปรากฎทางจอคอมพิวเตอร์ถอื เป็นการติดตอ่ ท่สี ะดวกและรวดเร็วส่งจากเช้า - ถึงเยน็ แต่ขีดจำกดั มมี าก คือเครอ่ื งคอมพวิ เตอรม์ จี ำนวนนอ้ ยเพียง ๔ เคร่อื ง และบา้ นทหารที่มี5ง175ผง57 ก็มไี ม่กคี่ น นอกจากนายทหารผอู้ ย่ใู นกรงุ เทพ ฯ เพียงไมก่ ท่ี า่ นท่ไี ตใ้ ชบ้ ริการนี้ น้ีาใจอกี อยา่ งหน่งึของเพอ่ื นทหารเรา นอกจากช่วยทางตา้ น 747577157 แล้วก็ยังมกี ารสง่ 7^.05 ฝากขอ้ ความตา่ ง ๆ บางท่านไม่มี?41รร \\7ว70 เพราะไม่ไตเ้ ป็นสมาชิก ก็ไตท้ ่านที่เปน็ สมาชิกเป็นผ้สู ง่ ขอ้ ความให้ตามท่ตี ้องการ ทราบวา่ ทางบา้ นท่เี มืองไทยตนื่ เตน้ กันมากทีไ่ ตเ้ ห็นขอ้ ความจาก บงโ75ผง57 บา้ ง จาก 7^057. บา้ ง น่กี เ็ ปน็ ขวญั และกำลงั ใจอย่างหน่ึงของทหารทตี่ ิมอร์ แต่เปน็ ทนี่ า่ เสยี ดายทีไ่ ตใ้ ชเ้ ครือ่ ง 747577157 ติดต่อส่อื สารไตเ้ พียงเดือนเดียว หน่วยสื่อสารของอเมรกิ ันกร็ อ้ื ขนกลบั ประเทศเขาเพราะหมดภารกิจแลว้ เขากถ็ อนตัวกลับ ผู้บังคบั บญั ชากพ็ ยายามหาหนทางเพ่อื ขวญั และกำลงั ใจของทหาร จึงไตต้ ิดตอ่ โทรศพั ทเ์ ข้ามาติดตัง้ บรกิ าร ๑ เครือ่ งเป็นการบรกิ ารแบบเชงิ พาณชิ ย์คือต้องเสยี คา่ บริการเอง นาทีละหลาย ๆ บาท เมอื่ มาติดตงั แล้วกม็ ปี ีญหาตามมาอีกพอสมควร เพราะทางบรษิ ทั ไม่ยอมรับเงนิ สดในการจำหนา่ ยแผ่นการด์ ต้องใช้บรกิ ารผ่านทางเครดิตการ์ด เชน่ อเมริกนั เอ็กซเพรส, ซิตแี บงค์,ชารเ์ ตอร์ เป็นตน้ เทา่ น้ัน แลว้ พวกเรามาปฏบิ ตั ิหนา้ ทใี่ นสนามรบใครละจะคดิ เตรียมเครดิตการ์ดมาใช้ โชคดีหน่อย ท่ีรองผ้บู ัญชาการทา่ นเอาเครดติ การด์ มาด้วย กส็ งั่ ซ้ือการ์ดโฟนฉบับละรอ้ ยเหรยี ญออสซม่ี าจำหนา่ ยต่อให้กบั ทหารท้ังหลาย ทั้งนายพนั นายร้อย นายสิบ พลทหารและขายดีมากเพราะหมดในเวลาอันรวดเรว็ จงึ ตอ้ งโทรศัพท์ไปขอขยายวงเงนิ ในเครดิตการด์ อกี เพ่อื ให้พอกบั การบรกิ ารใหล้ กู นอ้ ง จะขาดทนุ กบั อตั ราแลกเปลยี่ นเงนิ บาทกบั เงนิ ดอลลาร์ออสซไ่ี ปเท่าไรไมร่ ู้ วันแรกท่ีไต้รับการด์ โฟนมา มีผมู้ าใช้บรกิ ารเป็นควิ ยาวมาก และไอโ้ ทรศัพท์เจ้ากรรมกท็ ำใหเ้ สยีบรรยากาศมาก ๆ และบอ่ ย ๆ ด้วย คือ อยู่ ๆ กห็ ยุดให้บรกิ าร 710 ร57^105 เสียเฉย ๆ มผี ู้หมวดทหารช่างท่านสงสารลูกนอ้ ง ซงึ่ มอี ยหู่ ลายคนจงึ มอบบัตรการ์ดโฟนทีว่ า่ ใหถ้ ูกนอ้ งไปใช้โทรศัพทไ์ ปเมอื งไทย แต่มขี อ้ ตกลงวา่ขอให้ใชค้ นละ ๒ นาทเี ทา่ บัน คงจะไม่ห่วงเรอื่ งค่าใชจ้ ่าย แต่คงห่วงวา่ จะใชไ้ ตไ้ ม่ท่ัวถงึ มากกว่า ดู ๆ กน็ า่ ส่งสารเวลาคนหน่ึงติดตอ่ โทรศัพท์อยู่ เพื่อน ๆ ก็จบั เวลา พอไต้ยินเสยี งฮลั โหล..แมอ่ ยูห่ รอื เปล่า(แสดงวา่ ลูกมารบั สาย)พวกก็จบั เวลาแลว้ คดิ ลกู แ็ ล้วกัน ว่า ๒ นาทจี ะพดู ไตส้ ักกค่ี ำ, ย่งิ มรี ายหนึง่ บอกวา่ แม่อยู่อกี บา้ นหนง่ึ คงจะไปสนทนากบั เพื่อนบา้ น... พ่อทางนีกต็ ะโกน.. “บอกแมด่ ้วยนะวา่ พอ่ โทร.มา.. พอ่ สบายดี ลูกสบายดีหรอื เปล่า แม่สบายดีหรอื เปลา่ .. บอกแมด่ ว้ ยนะ..” เพือ่ นทีจ่ บั เวลา ๒ นาที ก็บบั ถอยหลงั ๑ ๐ ๙ ๘... ๐ หมดเวลา ควิโทรศัพท์ไมไ่ ต้วา่ งกันเลย เวน้ แต่มันเสยี จึงไตพ้ ักผ่อนหรือไม่ก็ดึกๆต®ี ต๒ี บางทีแทบไมน่ า่ เชอ่ื ทหารที่อยู่ในตัวเมอื งเบาเกาซึ่งห่างออกไป ๖ - ๗ กโิ ลเมตร ยังอุตส่าห์วงิ่ ออกกำลังกายตอนเยน็ ๆ มา เพอ่ื โทรศพั ทแ์ ลว้ ก็วงิ่

75กลับอีก ๗ กโิ ลเมตรเพยี งเพ่ือขอให้ตดิ ตอ่ กับทางบา้ นใหไ้ ด้ นี่แหละแรงแห่งความคิดถึง แรงแห่งความห่วงใยซึ่งกนั และกนั แล้วจะไมใ่ หเ้ ขาตะเกียกตะกายได้ไง มีน้องคนหนง่ึ อย่ใู นสำนักงานของผมนี่แหละ(ส.ท.ชาตรี บัวครอง) แกบอกวา่ ได้โทรศัพท์ไปบา้ น พ่ีสาวรบั สาย พอได้ยินเสียงน้องชายจากตมิ อร์ก็เรียกแมม่ ารับ..แม่พูดวา่ “ลูกหรือ...ลูกสบายดหี รอื ” เสยี งสน่ัๆ อารามดใี จท่ีไดย้ ินเสยี งถกู คงน'ไตาไหล ไอ้นอ้ งทางตมิ อร์พอไดย้ ินเสียงแม่ทางโทรศัพท์.......รอ้ งไห้ ทางนกี ็พลอยจะนา้ั ตาไหลดว้ ย (นอ้ งเขาบอกว่าน่ถี า้ ไมโ่ ทรกลางแจ้งโล่ง ๆงี คงต้องปล่อยโฮเพราะคิดถึงแม่แน่ ๆ ) ผมพิงแล้วก็ต้นื ตนั ในหวั อก, อำนาจแหง่ ความคิดถงึ ความรู้สกึ เหงา และถกู ทอดท้งิ จากการไม่ส่งจดหมายของญาตถิ ึงทหาร1ในตมิ อร์ ทำใหเ้ กดิ การตะเกียกตะกายในรูปแบบตา่ ง ๆ ทุกคนอยากไปพกั ผอ่ นทเี่ มอื งดาร์วนิ ประเทศออสเตรเลีย เพียงเพือ่ ขอไปโทรศพั ท์ไปเมืองไทยให้ได้, บางพวกลงทุนซือ้ โทรศพั ท์มอื ถือขนาด ๒ วัตต์ ชนิดพร้อมใช้จากออสเตรเลยี ในราคา ๙๙ เหรยี ญออสซ่,ี (เฉพาะนกั บิน= ๕๔ เคร่ือง) เพอื่ ใช้โทรกลบั บา้ น แมว้ ่าเมื่อไปถงึ เมืองไทยแลว้ จะใชไ้ ด้หรือไม่กต็ าม, แตโ่ ทรศพั ท์เจ้ากรรมกม็ ีปญ็ หาตามมาอกี เพราะพอนำมาใชท้ ่ีเมอื งเบาเกา สญั ญาณบอดสนทิ , เมอ่ื ตรวจสอบแล้วปรากฏว่าใช้ได้ที่เมอื งตลิ ี ซึ่งเป็นเมอื งหลวงของตมิ อร์ เพื่อนทเ่ี ปน็ นกั บนิ ฮ. ลงทุนขับ ฮ. แบบลองเคร่ืองมุ่งไปดลิ เี พยี งเพื่อใช้โทรศัพท์โทรถงึ บ้านทางเมืองไทยใหไ้ ด,้ กลับลงมายงั บอกเพื่อน ๆ นกับนิ ด้วยกนั ว่า บินสงู เท่าไรพกิ ดั เท่าไรจะโทรไดบ้ า้ งเอากันถงึ ขนาดนนั้ ปีญหาเร่ืองจดหมายนก้ี ลายเป็นปญี หาใหญท่ ่สี ่งผลกระทบตอ่ ความรสู้ กึ ของทหารเปน็ ส่วนรวมอย่างยิง่ มีการวิพากยว์ ิจารณถ์ ึงการทำงานของเจา้ หนา้ ที่ทางเมอื งไทยและกองกำลงั ไทยว่าล้มเหลว กำลงั พลหลายรายไดถ้ ามกบั ผู้บัญชาการกองกำลงั โดยตรงวา่ ทำไมจดหมายจากเมอื งไทยไมม่ าสกั ท,ี รวมท้งั นำมาพดู ต่อในท่ีประชุมประจำสปั ดาห์ดว้ ย หัวหน้ากำลงั พลพยายามเสนอทางออกวา่ ให้บอกญาตทิ างเมืองไทยว่าให้เปล่ยี นสถานทสี่ ง่ ใหม่ ไม่ตอ้ งผา่ นทาง สบ.ทบ. แล้ว ใหส้ ง่ ตรงมาทีอ่ อสเตรเลยี โดยตรงเลย ยอมเสียคา่ แสตมปึหนอ่ ยอาจจะ๑๗-๒๐ บาท แตจ่ ะเรว็ เฉลยี่ แล้วประมาณ ๒ อาทิตย์จดหมายจะถงึ โดยจา่ หนา้ 1ใหมด่ งั นี “ 1 ๐ ....ชอ่ื ของตัว... Xช/ช / ช บ X / , ร ? ?0บ 0? บง บ ^ร ! !1!ช0บ IX? 9121 บก.กกล.ทบ./ ธ /.ข ?/.ข 01? 645 - 0 ? ^ /บ 0 ? ช / ? ? 0 5 บง!?บ?ง/!!เวช/? IV!/!? ช?ช!?บ. ร /จ ช ? / ชร\\' 2890 /ช ร ! บ /? ! / “ แล้วกแ็ จ้งไปยงั หน่วยอนื่ ๆ เพอื่ รบั ทราบ แตด่ ว้ ยความเอาใจใสข่ องผ้บู งั คบั บญั ชา ทา่ น ผบ.กองกำลงั สงั่ การว่า ให้ ร.31 รอ. ที่ลพบุรเี ปน็ ผู้จัดการในเร่ืองจดหมายถึงกำลังพลในกองกำลังทหารบกไทยในติมอรท์ ังสนิ โดยสง่ั การวา่ ให้ ร.31 รอ.ไปรับจดหมายทั้งหมดจาก สบ.ทบ. และรบั จากญาติ ๆในลพบุรไี ปฝากส่งท่คี ารโ์ กการบินไทยสัปดาหล์ ะ 2 ครัง ถา้ มีจำนวนมากใหท้ ยอยส่ง ใหด้ ำเนินการไดต้ งั แตบ่ ดั นเี ลย สาธุ -.. ขวัญและกำลังใจขา่ วสารจากญาติสนิทมติ รสหายและพ่อแมผ่ หู้ ่วงใยคงจะเดนิ ทางมาถงึ ลกู หลานทหารไทยในตมิ อร์ในไมช่ ้านี ควรบันทึกไว้สำหรบั ความพยายามเพอ่ื ตดิ ต่อสอ่ื สารกบั ทางบา้ นโดยหนว่ ยสอื่ สารของไทยได้แจ้งว่ามเี บอรท์ สี่ ามารถโทร.มาจากเมืองไทยได้แต่อาจจะจา่ ยค่าโทร.แพงหน่อยประมาณนาทีละ 120 บาท ขอให้

76นัดกันไวใ้ ห้ดีแล้วกม็ ารอรับตามวนั เวลาทน่ี ัดหมายกันไว้ บริการนกี ม็ ผี ูม้ าใชบ้ ริการเหมือนกนั แต่คดิ ๆดแู ล้วกไ็ ม่ค้มุ เพราะคา่ ใช้จ่ายสูงเกนิ ไป สูงจนกระทัง่ ถา้ โทร 2 ครัง ก็เกือบจะไมม่ เี งนิ กนิ ขา้ วในเดอื นนันเลยทเี ดียว เบอรท์ วี่ า่ คอื 001 161 2 62230224,001 873 6 85200114,001 873 6 85200115 (&X ดว้ ย) แลว้ บอกหมายเหตเุ อาไว้ว่า 1. โทรศพั ทอ์ ยู่ทีห่ ้องสอ่ื สารทัง 2 ห้อง 2 . อัตราค่าโทร.จากเมอื งไทย ยงั ไมท่ ราบ 3. หมายเลขสุดทา้ ยส่ง โXX ได้ 4. เวลาทต่ี ิมอร์ตะวันออกเรว็ กวา่ เมืองไทย 1 ชั่วโมง ซง่ึ ก็คดิ วา่ จะใช้วธิ ีนเี ฉพาะกรณที ่ีจำเปน็ จรงิ ๆ ถามว่ากรณีเชน่ ไรจงึ เป็นกรณีจำเป็นจรงิ ๆ?คำตอบก็คงเปน็ เรอื งการเจบ็ เรอ่ื งตาย ซ่ึงเมอ่ื เกิดขน้ึ จรงิ ๆกท็ ำอะไรไม่ไดเ้ หมือนกนั ดง่ั กรณี จ.ส.อ.สุวรรณ พังพศิทางบ้านโทร.มาบอกว่า นายกวี พังพิศ บิดาถึงแก่กรรม กไ็ ดแ้ ต่ทำตาปริบ ๆ กไ็ มร่ ู้จะทำอะไรตอ่ นอกจากบอกว่าช่วย ๆกนั จัดการ ซง่ึ บางเร่ืองก็ไมน่ า่ รู้ เพราะยิง่ รยู้ ่งิ บนั่ ทอนกำลังใจ เปน็ ทุกข์ไปเปล่า ๆ แต่อยา่ งไรก็ตาม จะเปน็ ข่าวดี ข่าวร้าย ขอใหเ้ ปน็ ขา่ วจากญาติพี่น้องจากเมืองไทย กร็ ส้ ึกชื่นใจทังส'ิ น ล่าสดุ ก่อนที่จะไม่เขยี นเรอ่ื งนอ้ี ีกต่อไป คือ ผบ.กองกำลังท่านลงทุนซ้อื เคร่อื งโทรศัพทม์ อื ถอื มา2 เครื่องแล้วใหก้ ำลังพลเชา่ โทรกลับบา้ นโดยเสยี คา่ โทรนาทีละ 80 เซน็ ต์ ( ประมาณ 2 0 กว่าบาท) ปรากฏวา่ มีกำลังพลมาเข้าควิ โทรศพั ทก์ ันยาวเหยยี ด จนเคร่อื งโทรแทบไมม่ ีเวลาพกั แต่ก็ถอื วา่ เป็นการแกป้ ญหาเร่อื งการติดต่อส่อืสารระหวา่ งทหารกับครอบครวั ทางเมืองไทยไดล้ ลุ ่วงไปแล้ว อยา่ งน่าพอใจในระดบั หนงึ่ และจากโทรศัพทค์ รังแรก 2 เครอ่ื ง ตอนนีท้ กุ คนรู้วา่ สามารถโทรตดิ ตอ่ กับเมืองไทยได้ จึงระดมทนุ ฝาก'ซือจากเมอื งดารว์ ิน กนั ยกใหญ่จนกระทง่ั เครือ่ งโทรศัพทแ์ ละการด์ ขาดตลาดอยา่ งไม่นา่ เชือ่ ดูทุกคนมีความสขุ ดีครับ น่ีแหละขวัญกำลงั ใจจากแนวหลงั มีพลงั ศักดิสทธทิ ่ีสุด. ผมวา่ จะไมเ่ ขียนหรือพูดถงึ “เรอ่ื งจดหมาย...... กำลังใจจากแนวหลัง” อกี แล้ว หลงั จากเขยี นเปน็ บทความคอ่ นขา้ งยาว และสว่ นหนึ่งไดม้ ีผ้อู า่ นพบแล้วนำไปพูดไปเผยแพร่ โดยเฉพาะ ร.ท.ไทย ฤทธ์ประเสรฐิ นายทหารประชาสัมพันธ์/ชา่ งภาพ เจ้าของคอลมั น์ “ หยาดเหงื่อเพือ่ ชวี ิต หยาดโลหิตเพื่อชาต’ิ , ทา่ นได้นำไปลงในคอลัมนข์ องท่าน ผ่านทาง ๒1611161 ตอนที่ 16 โดยใชช้ ่อื วา่ “ กำลงั ใจ..ท่ีขาดตอน” (ผม ได้00^ ลงในแผน่ น้แี ล้ว) จากนัน้ ได้มสี ุภาพสตรีทา่ นหนง่ึ เปดิ อ่านผ่านทาง ๒1611161 แลว้ เธอก็บอกว่า สงิ่ ทเ่ี ธอกระทำนนั ไมผ่ ดิและกลับเปน็ ความภาคภมู ิใจของเธอเสียด้วยชำ โดยเธอส่งขอ้ ความผ่านทาง ธ-!ฑสแ ไปบอกเราว่า “เรียนทหารไทยท่ีรกั ทุกทา่ น ดฉิ นั ไดเ้ ข้าไปอา่ น หัวข้อกำลงั ใจที่ขาดตอน ท่ไี ดจ้ ดั ทำเอาไว้ มันทำใหด้ ิฉันมีความรูส้ กึเศรา้ ........เหตุผลคือ ดฉิ ันไม่เคยรู้ซืง้ เลยวา่ ความร้สู ึกทีก่ ำลังพลทีป่ ฏิบตั ริ าชการอย่ตู ่างแดนน้ัน เค้าจะมีความรสู้ กึ

77กนั อย่างไร เม่อื ยามทว่ี า่ งจากภารกจิ ทางราชการแลว้ และตอ้ งการกำลงั ใจจากทางบ้านมากมายถึงเพยี งนัน ดิฉันเขา้ใจวา่ สว่ นใหญแ่ ลว้ ทางแนวหลงั มากกวา่ ท่จี ะโหยหาข้อมลู ข่าวสารของคนทจ่ี ากไปปฏบิ ัติภารกิจยังแดนไกลเสยีมากกว่า ดฉิ ันก็เปน็ คนทอ่ี ยแู่ นวหลังซ่งึ มีคนที่ดฉิ นั รกั ต้องไปปฏิบัตภิ ารกิจทางราชการอยทู่ ต่ี มิ อร์ตะวนั ออกด้วยคนหน่งึ จากการทตี่ ้องอยไู่ กลกัน เมื่อมีขา่ วทางวิทยุหรอื โทรทัศน์กจ็ ะติดตามอยู่เสมอ เพราะจะเปน็ ทางเดยี วทีจ่ ะ1ฦเดฐ/รฐ/*ถู 9งภาร‘ะ^กจิ รวมVทงั ‘ะช*‘ะะ5ว' ตความ0เะบ*! นอIยขู่ องคนทจ๊ าก1/1เป11ท๒ล ตอนแรกท*4 เดV ส'ง่ จดหมา-ยแล^ะฬ^0/สดุ1ๅเปIก๘กํ 0^งั -ว-ล- เจอย่วู ' า่ดิฉันเวอ่ รห์ รอื วติ กจรติ มากไปหรือไม่ เพราะขา่ วว่าไปไม่นาน (แต่ไมท่ ราบกำหนดกลบั ) แตม่ าบัดนจ้ี ากการที่ได้รับการติดตอ่ กลับมาจากคนท่ไี ดร้ บั ของทดี่ ฉิ ันสง่ ให้และไดม้ าเปดิ อ่านขอ้ ความในกำลังใจทีข่ าดตอน ดฉิ นั คิดว่าดิฉันทำถูกแลว้ เพราะนัน่ คือกำลงั ใจจรงิ ๆ แต่กว่าท่ีดิฉันจะเกิดความภมู ใิ จในตัวเองดงั ท่ีกล่าวขา้ งต้นนั้น ดฉิ นั ไต้มีประสบการณท์ อี่ าจจะกล่าวไต้วา่ คงจะเปน็ เหตกุ ารณ์ที่จะได้รับการจดจำไปตลอดชีวิตของคนทเ่ี ป็นแนวหลงั คนหนง่ึ จากการทท่ี างราชการเปลีย่ นแปลงจดุ ศนู ยก์ ลางการส่งจดหมายและพสั ดใุ หมโ่ ดยถ้าจะสง่ พสั ดุจะตอ้ งนำมาให้ กรมสารบรรณทหารบกตรวจสอบกอ่ น เพอื่ ความแน่ใจ ดฉิ ันไต้โทรไปถามที่ กรมสารบรรณกอ่ น แล้วดิฉนั ก็ไดร้ บั คำอธิบายท่ีดวี า่ ถูกตอ้ งแล้วจะตอ้ งนำมาตรวจสอบทนี่ ่ี และเปน็ สิ่งของประเภทใด เม่อื ได้รบั คำตอบวา่ เปน็หนงั สือและขนมประเภทลูกอมของขบเคยี้ ว เพราะดิฉนั ได้รบั การติดตอ่ กลบั มาจากสว่ นแนวหนา้ วา่ ตอ้ งการหนังสือขอใหส้ ง่ ไปใหด้ ว้ ย เพียงได้รบั คำตอบจากดิฉัน คำแนะนำทีแ่ สนประทบั ใจมาสดู่ ฉิ นั เปน็ ชุด ๆ .......โอย๊ !คณู โดนมันออ้ นแลว้ ล่ะ อย่าไปหลงกลมันเลยพวกฌีย๊ ะ....ทางราชการเขาส่งใหไ้ ปทำงานไมไ่ ดส้ ง่ ไปให้อ่านหนงั สอื การ์ตูนเล่น ถ้าจะส่งกส็ ง่ หนงั สือพระจะได้สงบจติ สงบใจอย่างน้นั แหละดี ลูกอมกบั ขนมกเ็ หมอื นกนัมนั จำเปน็ ท่ไี หนจะส่งก็ส่งของทม่ี นั มปี ระโยชนห์ าซือ้ ยาก เชน่ สบูห่ รอื ยาสีพีนท่ีหาซอื้ ได้ยาก (บางอยา่ งดิฉันก็วา่ถูกของทา่ นแตท่ ่านไม่เข้าใจเลยว่าบางคร้ังความต้องการของคนเราก็ไมเ่ หมือนกนั สำหรับคนทพี่ ยายามที่จะลดการสูบบุหรล่ี งนัน้ ให้ดฉิ นั สง่ ลูกอมไปใหย้ งั ดีเสียกวา่ ทางกองทพั สง่ บุหร่ไี ปให้เสียอีก) เขียนจดหมายไปบอกก็แลว้กนั ...วา่ ทำตวั ให้เหมาะสมกับทร่ี าชการเขาสง่ ไปหนว่ ยซิ ดิฉนั ก็ไดแ้ ต่อึ้งกบั อ้ึง และคอ่ ย ๆ เรยี นใหท้ ่านทราบว่าหนงั สอื ท่ีดิฉนั จะสง่ ไปใหน้ นั้ เปน็ หนังสอื ประเภทไหนและสำคญั อย่างไรกบั คนท่ีจะไดร้ บั และ “ ดิฉนั จะเขยี นจดหมายไปบอกตามทีท่ า่ นแนะนำค่ะ วา่ โปรดทำตัวใหเ้ หมาะสมกบั ตำแหนง่ ....ทท่ี างราชการส่งไปหน่อย...อยา่ เรื่องมากนักเลย” ทา่ นผู้น้ันถึงได้เงียบแลว้ พงี ดฉิ นั บา้ ง เพราะทา่ นอาจจะเพิ่งเข้าใจว่าคนระดบั ตำแหน่ง....ทดี่ ฉิ นั กลา่ วถงึ นน้ั ไมเ่ หมาะเลยท่ีทา่ นจะกล่าวหาว่าดิฉนั จะสง่ หนงั สือการ์ตนู ไปใหอ้ า่ นเล่น แถมทา่ นยงั ส่งท้ายแก่ดฉิ ันอีกว่า ทางเรายินดจี ะจดั ส่งไปใหแ้ ตข่ อให้คุณใช้ดุลยพนิ จิ ของคณุ พจิ ารณามาช้ันหนึ่งกอ่ น แล้วผมจะให้ลกู น้องตรวจสอบอกี ครงั ว่าส่ิงใดจำเป็นหรือไมอ่ ยา่ งไร เพราะถ้ามากไปมนั ก็จะเปลืองฒอื ทบ่ี นเครือ่ งบิน และทางราชการมคี ่าใชจ้ ่ายในการขนส่งในแตล่ ะคร้ังสูงมาก กโิ ลละเท่าไรท่านบอกมาเป็นตัวเลขหมด แตด่ ฉิ ันเหน่ือยใจเกินกว่าท่ีจะจดจำแล้วในขณะนั้น แตร่ ู้สกึ วา่ เกรงใจทางราชการเหลอื เกนิ ที่เราไปสรา้ งภาระให้และคดิ ว่าวฒุ ิภาวะของดฉิ นั มันคงจะนอ้ ยเกินกว่าจะคิดเองได้จนกระท่ังพบทางสว่างจากนายทหารระดับสงู ของกรมสารบรรณทหารบกท่านหนง่ึ ท่เี มตตาให้คำแนะนำ ดิฉนั คิดวา่ อาจจะมีแนวหลังอกี หลาย ๆ ทา่ น ทม่ี คี วามรสู้ ึกคลา้ ย ๆ กับดฉิ ันทีเ่ รม่ิ จะมคี วามเบือ่ หน่ายในระบบของทางราชการในการที่จะสง่ จดหมายหรอื พสั ดใุ หแ้ นวหน้า แตท่ างราชการควรจะเห็นใจญาตพิ ่นี ้องของทหารที่ไปปฏบิ ตั ภิ ารกจิ บา้ ง จากการท่ีดฉิ นั ได้ไปส่งคนรักเมื่อวันที่ 4 ตุลาคม 2542ที่ บน.6 ฝงู บนิ 601 - 602 นั้น มนั เปน็ ภาพท่ีแสนประทบั ใจ พอ่ แมม่ าสง่ ลูก ฯ ลกู ชายลกู สาวมาสง่ คณุ พอ่ ฯเดก็ หญิงบางคนเกาะคุณพอ่ ตลอดเวลาเพราะกลวั จะหนหี ายไปไหน ภรรยามาสง่ สามี ฯ หญงิ สาวมาสง่ ชายคนรกั

78ญาตมิ าสง่ หลาน ๆ หญงิ ชราบางท่านเดนิ ทางมาจากต่างจงั หวัดแต่หาหลานชายไมพ่ บ เพราะตดิ ต่อกนั ไม่ไดว้ ่าจะไปวันไหนกันแน่ (ก่อนจะไปก็ถกู เล่ือนวนั และเวลาจนสงสารคนสงู อายุที่จะตอ้ งมาจากจังหวัดไกลๆ) ครงั นพี อตรวจสอบรายชอื่ ให้ ก็ทราบว่า หลานชายของหญิงชราผู้นม้ี ีกำหนดจะไปอีก 3 วนั ข้างหนา้ ถึงแม้วา่ จะเหนอ่ื ยยากลำบากสักเพยี งใด ดว้ ยความรกั ความห่วงใยท่มี ใี ห้ทำใหบ้ ุคคลเหลา่ นี้อยากมาเพยี งแค่ส่งลากอ่ นจากไปไกลเพราะในขณะนนั้ เราไม่อาจจะแนใ่ จได้เลยวา่ คนท่ีเรารกั จะกลบั มาหาเราได้อยา่ งปลอดภัยทั้งรา่ งกายและจติ ใจเพราะไมร่ ู้เราจึงห่วง เพราะไม่ได้เหน็ กบั ตาเราจงึ กังวล ยิง่ ตอนท่เี ดนิ แถวเพ่อื ขึนเครือ่ งบินในใจของทหารทกุ ท่านคงจะฮึกเหิมกำลงั ใจเพียบพรอ้ ม บางรายอาจตื่นเตน้ หลากหลายความรสู้ กึ แตท่ ราบไหม ? คนท่ีอยู่ขา้ งหลงั มองดูบุคคลอันเป็นที่รักยิง่ เดินลบั ไปจากสายตามีความรู้สกึ อยา่ งไร เกินกวา่ ท่ีจะอธิบายได้.......พวกเราคงจะคดิ เหมอื นกันทกุ คน วา่ การเปน็ ครอบครัวของทหารจะตอ้ งเขา้ ใจในหนา้ ท่ีการงาน.......จะต้องอดทนต่อความคิดถงึ ห่วงใ' ย........จะตอ้ งรอคอยว'นั ท”เี ขาจะเด\"ินทางกล^ับมา..........สุดท\"ายนไีดิฉัน^ขออ’ำนาจส.ิงศทกัั ้ ดไนสิ ี ้ทิ ธไิทหงั่ หลายในสากลโ'ลกและพระบารมขี องพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยูห่ วั ฯ จงดลบันดาลใหท้ หารไทยทุกทา่ นท่ปี ฏิบตั ิภารกจิ สรา้ งสนั ติภาพท่ีติมอร์ตะวันออกประสบแต่ความสขุ มสี ุขภาพและกำลงั ใจทด่ี ี.......แนวหลงั ทุกทา่ นรอวันทีบ่ ุคคลอันเปน็ ทร่ี กั จะเดนิ ทางกลบั มาเสมอ............ กนกวรรณ นลิ ณรงค์ 8 มกราคม 2543” นเ้ี ปน็ ผลสะท้อนจากผู้เก่ียวพนั กบั บุคคลทไ่ี ปปฏิบตั ิหน้าทีท่ ต่ี ิมอร์ตะวันออก สว่ นท่านทไ่ี ม่เก่ยี วข้องด้วยกไ็ มร่ ้สู ึกร้สู าอะไร และขณะเดียวกันมุมมองของแต่ละคนบนั แตกต่างกันไป แตก่ ารบริการไปรษณยี ์สนามแกก่ ำลงั พลเปน็ ภารกิจอย่างหนงึ่ ทห่ี น่วยเหนือจะตอ้ งดำเนนิ การ เพราะเป็นการบำรงุ ขวญั ที่สำคัญ เจา้ หนา้ ท่ีดา้ นไปรษณีย์สนาม น่าจะมีจิตสำนึกในเร่อื งน้ี มใิ ช่เยาะเยอ้ ถากถางจนเธอผ้นู ี้รู้สกึ ตอ่ หนว่ ยทหารวา่ นา่ เบื่อหน่าย บทเรียนจากการปฏบิ ัตภิ ารกิจที่ติมอร์ตะวนั ออกในครัง้ น้'ี น่าจะประเมนิ ศักยภาพ1ของหน่วยงานในกองทัพไดว้ ่ามีประสทิ ธภิ าพเพยี งใด ทหารไทยกองทพั ไทยพรอ้ มทจ่ี ะปฏิบัติภารกิจไกลสุดปลายฟา้ รว่ มกบันานาชาตไิ ดห้ รือไม่ เพราะต่างชาตเิ ขาพัฒนาไปไกลมากแล้วในเรื่องของการติดต่อสือ่ สาร การไปรษณีย์ อยา่ ให้เขาลถู กู ได้ว่า กองทัพไทยทันสมยั แต่ไม่พัฒนา ! ตอนท๑ี่ ๖ นับถึงวนั ท่ี ๒ ธ.ค.๔๒ กองกำลงั ทหารบกไทย/ติมอร์ ไดร้ บั จดหมายที่มาจากประเทศไทยเป็นจำนวน ๓ ครงั้ โดยเฉพาะจากไปรษณีย์สนามของกรมสารบรรณทหารบกส่งไปให้กองกำลังฯ ทบ่ี าเกา มเี พียงครงัเดียวเท่าหัน ดว้ ยความสัตย์จรงิ แล้ว ผมไม่อยากจะเขยี นถึงเรอ่ื งนีเลย เพราะอาจจะเปน็ เรอื่ งทีก่ ระทบกระเทือนจิตใจคนทำงานอีกหลายคน ทังๆ ทที่ กุ คนก็ทำงานกันอยา่ งเตม็ กำลงั เตม็ ความสามารถอยู่แล้ว แตเ่ มอื่ มหี น้าทีท่ ่ีจะตอ้ งประชาสมั พันธภ์ ารกจิ ของกองทัพบกไทยท่ีส่งกำลังเขา้ ไปร่วมรักษาสันตภิ าพในตมิ อร์ฯ ผมมีความจำเป็นท่ีจะตอ้ งพูดถงึ เพราะผมตอบคำถามทีว่ ่า “ ทำไมจดหมายจากครอบครัวทอ่ี ยูเ่ มืองไทยไมม่ ีมาถงึ ทงั ๆ ทม่ี ชี อ่ งทางท่ีจะสง่ จดหมายไปท่ีตมิ อรฯ์ หลายชอ่ งทาง รวมทังไปรษณีย์สนามที่ ทบ. ตงั ขึนทก่ี รมสารบรรณทหารบก”

79จะตอ้ งพูดถงึ เพราะผมตอบคำถามท่วี ่า “ ทำไมจดหมายจากครอบครวั ทอี่ ยเู่ มืองไทยไม่มีมาถึง ทังๆ ทมี่ ีช่องทางท่ีจะส่งจดหมายไปทตี่ ิมอรฯ์ หลายช่องทาง รวมทั้งไปรษณยี ส์ นามที่ ทบ. ตั้งฃ้ึนท่ีกรมสารบรรณทหารบก” ผมตอบคำถามดังกล่าวไม่ไดค้ รับ จากเอกสารคมู่ ือกำลังพลสำหรับ กกล.ทบ.ไทย/ตมิ อร์ ซึง่ จัดทำโดยกรมกำลงั พลทหารบกทำไว้กอ่ นทกี่ ำลงั พลจะเดนิ ทางไปตมิ อรฯ์ ตอนหน่ึงไดพ้ ูดถึงการฝากส่งไปรษณยี ภ์ ัณฑแ์ ละพัสดไุ ปรษณีย์สำหรบั ทหารทป่ี ฏบิ ตั ิราชการสนามไว้วา่ “ใหก้ รมสารบรรณทหารบกโดยแผนกไปรษณยี ท์ หาร กรมสารบรรณทหารบก เปน็ศูนยก์ ลางบริการรบั ฝากสง่ ไปรษณยี ์ภณั ฑส์ ำหรบั ครอบครัว ญาติมิตรของทหารทีป่ ฏบิ ตั ริ าชการและประชาชนทัว่ไป” แตถ่ ึงวนั นี้ผมยงั ไมแ่ นใ่ จ (ไมไ่ ดร้ บั กำยืนยนั ) วา่ มกี ารดำเนนิ การรบั ฝากไปรษณียภ์ ัณฑด์ ังกลา่ วหรอื ไม่ พ.ท.ประชมุ สุขสำราญ อศจ.กกล.ทบ.ไทย/ติมอร์ เขยี นไวใ้ นหวั เรอื่ งท่วี ่า “กำลังใจทขี่ าดตอน” โดยบรรยายไว้ว่า...ชยั ชนะของกองทพั ไมไ่ ดอ้ ยทู่ ่ีปนี กล ปนี ใหญ่ รถถงั เคร่อื งบินเท่าน้ัน แต่อยทู่ ีจ่ ิตใจทหาร จติ ใจที่แขง็ แกรง่ ขวญั และกำลงั ใจทด่ี ีเยยี่ ม น่คี อื วาทะของพลเอกยอรช์ ซี มาร์แชล ขนุ ศึกอเมริกา ผู้วางแผนยุทธศาสตรท์ ี่สร้างชัยชนะแกป่ ระเทศพันธมติ รในสนามรบภาคพ้ืนทวีปยุโรบและเอเชีย เมื่อสงครามโลกครง้ั ที่ ๒ ทำอย่างไร กองทัพจึงจะมีชยั ชาตทิ พี่ ัฒนาแล้ว อเมรกิ าได้ตอบปญี หาน้ไี ว้ชัดเจนทสี่ ดุ คอื การพัฒนา (๐^0๒1)๓6111) และการดำรงไว้ (IV๒๓๒11ลฑ06) ซ่ึงชวี ติ ของหน่วย ๔ ประการ ใหด้ ำรงอย่ใู นระดบั สงู สุดอยา่ งตอ่ เน่ืองคือ ๑. ขวัญกำลังใจ (1ฬ0 ญ!ร) ๒. วินยั (๐1รผ่{)1๓6) ๓. สามัคคธรรม (๐ร])ฝ1 (1 6 001^)ร) ๔. ประสทิ ธภิ าพของกำลังพลและหนว่ ย ขวญั กำลงั ใจท่ที หารไทยไดร้ ับอยา่ งต่อเนอื่ งจากพี่นอ้ งชาวไทยคอื จดหมายจากแนวหลงั ซ่งึ มนี า้ัใจสง่ แรงเชยี ร์ให้ทหารไทยอ่าน แตเ่ น่อื งจากเราแยกยา้ ยท่ตี ั้งอยหู่ ลายพนื้ ท่จี งึ นำไปอา่ นได้ไมท่ ว่ั ถึงและเสียงเรียกรอ้ งจากทหารท้งั หลายบอกตรงกนั วา่ “หิวจดหมาย” โดยเฉพาะจดหมายส่วนตัวท่ีตัวเองเขียนไปเมอื งไทยแล้ว ไม่ได้รับตอบจากเมอื งไทยเลย น่เี ปน็ ตัวอยา่ งของคน “หวิ จดหมาย” “ลา้ มคี นจดหมาย ถงึ เราก่อน เราจะออ้ น ขอบคณุ ไม่รหู้ าย คงจะชว่ ยความเหงา บรรเทาคลาย อ่านจดหมาย ใหป้ ลมื้ จนลมื กิน แต่ตอนน้ไี มม่ ีอะไรเลย จดหมายเอย๋ ไม่มีมาทงั สนิ เขยี นไปแลว้ ส่งใหแ้ ล้วเพ่อื นทกุ ถิ่น แตเ่ พือ่ นเอย๋ ไมไ่ ด้ยนิ หรืออย่างไร เคยครวญครํา่ อำลา เมื่อคราจาก จะอดอยาก แห้งแลง้ อย่แู หง่ ไหน จะสง่ สาส์น เยีย่ มเยอื น กำลงั ใจ ถงึ ตวั ไกล แตใ่ จอยู่ เป็นคู่เคียง คนอย่ไู กล ใจเหงา แสนเปลา่ เปล่ียว อยคู่ นเดยี ว หา่ งไกล แสงสเี สยี ง อยากไดย้ นิ ขา่ วเพอื่ น เหมือนสำเนียง ออดอ้อนเพียง วา่ คิดถึง กซ็ ึงเกนิ แต่ใครหนอ จะเปน็ ใครคนนัน้ ทแ่ี บง่ ปนี กำลงั ใจ ไม่ขดั เขนิ ช่วยคนเหงา คลายเศร้า พอเพลดิ เพลนิ กข็ อเชญิ สง่ จดหมาย มาให้ที

80 หนึง่ วันมี ๒๔ ช่วั โมง ในเวลา ๑ ช่ัวโมงอาจจะคดิ ถึงบ้านหนง่ึ คร้งั หรือหากอยทู่ า่ มกลางเพ่อื นฝูงหรอื ไปปฏบิ ตั ภิ ารกิจก็อาจจะไมม่ เี วลาในการคิดถึงบา้ น แต่เชือ่ เถอะ คนเรานั้นต้องมเี วลาเป็นส่วนตวั บ้าง แลว้ เขาก็อดคดิ ถึงบ้านไม่ไต้ โดยเฉพาะพวกท่ีอย่หู า่ งไกลออกไป เช่น ท่เี มืองวเี คเค หรอื ท่าเรอื บเี อโซ กำลงั พลท่จี ดั ไปคมุ้กนั ขา้ วสารของเวิลด์ฟดู โปรแกรม(XV??)และคมุ้ กันผู้อพยพท่ีเดินทางมาขึน้ ท่ีทา่ เรอื แหง่ นี้ ทหารนง่ั ซึมอยรู่ ิมทะเลเพราะเหน็ แตน่ า้ั กับฟ้า ใครจากกองกำลังฯ เดนิ ทางไปทีน่ น่ั จะถกู ถามบ่อยครัง้ วา่ มจี ดหมายจากเมอื งไทยบา้ งไหมมีแต่คนส่ายหน้าแล้วตอบวา่ ไม่มคี รบั ทำไมเป็นเช่นนนั ไมม่ ใี ครรู้ เทยี่ วเมล์แลว้ เทยี่ วเมล์เลา่ ท่ี - ๔ 0 &1-1(วอน ของกองทพั อากาศออสเตรเลยี บนิ ไปสง่ เมลท์ ุกวนั จากดาร์วนิ -ดลิ -ี บาเกาและเดินทางกลบั ตามเลน้ ทางเดมิ ทหารออสเตรเลยี ท่ีขึน้ สมทบกองกำลงั ทหารบกไทยไตร้ ับจดหมายและพัสดุเกือบทุกวนั แต่ ส.ท.โกศล จอประดิษฐไ์ ปรับถุงเมลม์ ามีแต่ความว่างเปล่าทกุ วัน ความร้สู กึ ของพวกเราทอ่ี ยูท่ ีต่ ิมอรต์ ะวันออก มคี วามรู้สึกเหมอื นกนั ว่าเพราะเหตุไรจงึ เป็นอยา่ งนีกองทพั บกไม่เอาใจใส่ดูแลพวกเราเลยหรือ เพยี งแค่นำจดหมายส่งต่อไปใหค้ นของกองทัพบกที่อยู่ในตา่ งประเทศแคน่ ้นั ทำไมไ่ ด้เชียวหรือ มันตดิ อยตู่ รงไหน จงึ ต้องรอคอยจดหมายกันนานนับเดือน ยิ่งไตอ้ ่านพบในขา่ วทหารบกอนั เป็นเอกสารของกองทัพบก(ฉบบั ท๑่ี ๐ อังคารที่ ๙ พ.ย.๔๒ ลา่ สดุ ทไ่ี ต้รับ) ลอ้ มกรอบไว้ในหน้าหนึ่งตอนลา่ งว่า”ญาตมิ ิตรของทหารไทยทไี่ ปปฏิบตั งิ านอย่ใู นกองกำลงั รกั ษาสนั ติภาพทีต่ มิ อรํตะวนั ออกโปรดทราบ ถา้ ทา่ นประสงคจ์ ะตดิ ต่อส่อื สารหรอื มีจดหมายถึง กรุณารอไวก้ ่อน เนอื่ งจากกรมสารบรรณทหารบกแจ้งวา่ ศนู ย์รวบรวมไปรษณยี ์ภณั ฑ์และพสั ดุไปรษณีย์ของ บก.ทหารสงู สุดและ ทบ.ยงั ไม่พรอ้ มทจี่ ะเปดิ บรกิ าร หากเปดิ บรกิ ารได้เมอ่ื ใด จะแจ้งให้ทราบตอ่ ไป” จากขอ้ ความน้ี พวกเรายง่ิ วังเวงข้ึนไปอกี เออ หนอ สง่ กำลังทหารท้งั กองทัพไปรว่ มระดบั อนิเตอรก์ บั เขาทั้งที งานแค่'นก้ี ็มีปญิ หา ข้อความทว่ี ่า ยงั ไม่พร้อมท่จี ะเปิดบริการกด็ ี หากเปิดบริการไดเ้ มอื่ ใดจะแจ้งให้ทราบกด็ ี ลว้ นแตฟ่ ้องว่าระบบงานของกองทพั ลม้ เหลว โดยไม่ต้องพดู ถงึ การสง่ กำลงั บำรงุ ขา้ วปลาอาหารไปให้พวกเรากนิ แคก่ ระดาษเปลา่ ๆยงั ส่งไปใหไ้ มไ่ ดเ้ ลย โธ่ ถงั มคี รอบครัวของกำลังพลบางคนเล่าให้พงี ทาง ?-1ฑ3แ วา่ ได้ไปฝากสง่ พสั ดุภัณฑ์ไปที่ติมอร์ เจ้าหน้าท^ ีกรมสารบรรณทหารบกได้แก, ห้ 1อ่ พนีสั้ ดุของเขาออก แลนี้ว้ บอกผ“ู้ฝากส่งว\"่า สนี้ิงนนี้ีไ' ม1่จ0ำเปนี้นตนีอ้ ้ งส่งไป สนี้ิงนนี้ีจ0ำเปนี้นตอ้ งสง่ สดุ ทา้ ยก็บอกว่านั้าหนักเกิน ๒ กก.สง่ ไมไ่ ด้ ตอ้ งห่อพัสดุมาแค่ ๒ กก. ผมไดเ้ ปดิ คูม่ อื กำลังพลสำหรับกกล.ทบ.ไทย/ตมิ อรล์ ูแลว้ กำหนดไวท้ ่ี ๕ กก.จึงอยากขอคำยืนยนั ว่า นำหนกั พัสดุภัณฑเ์ ป็นเทา่ ไรแนแ่ ละเจา้ หนา้ท่ไี ปรษณีย์สนามมีหน้าทีพ่ ิจารณาและตรวจสง่ิ ของทค่ี รอบครัวส่งไปใหก้ ำลังพลทีต่ มิ อรฯ์ ด้วยหรือ ครบั ยงั มีบันทกึ ทไ่ี มล่ ับอีกหลายเลม่ หลายคนเขยี นระบายความรู้สึกในเร่อื งนีไ้ วม้ ากมาย ที่ ร.๓๑พนั .๓ รอ.เขาระบายความรสู้ กึ ไวว้ า่ “กม้ หน้าล้มตาทำงานไปเถอะ ไม่ต้องไปรอมนั แล้ว จดหมายจากบ้าน เมอื่ ไม่ส่งมาก็ไมต่ ้องสง่ จะได้ไม่ต้องตังตาคอย ไหนวา่ จะรวบรวมจดหมายจากครอบครวั ญาตมิ ิตร ส่งไปให้ ทำไมต้องหลอกกันด้วย”

81 ผมนำเอาความรู้สึกของลกู ทบ.หลายคนมาระบายให้ท่านผู้อ่านพีง ดังรายละเอยี ดขา้ งตน้ นี ก็เพอื่จะบอกว่า ความว้าเหว่ ความเงียบเหงา ความคดิ ถงึ บา้ น มันเป็นความรู้สกึ ที่ยากจะบรรยายได้ เมอ่ื อยหู่ ่างไกลจากครอบครัว หา่ งไกลพอ่ ไกลแม่ ไกลถูกเมยี ก็จะเป็นดังนีครบั ขอวงิ วอน ทา่ นที่มีหนา้ ท่ีเก่ยี วขอ้ งกบั การดำเนินการในเรื่องนี ได้กรณุ าเถอะครบั ชว่ ยดำเนนิการให้เปน็ ไปตามวตั ถุประสงคข์ องกองทพั บกทเี ถอะ ในนามของกองทัพบก ขอขอบพระคณุ ท่านเจา้ กรมสารบรรณทหารบก ไว้ ณ โอกาสน้ีครบั . ในเรือ่ งของจดหมายจากแนวหลังหรอื จดหมายทจ่ี ะมาจากเมอื งไทย หากจะจดั ลำดับกันแลว้ นา่จะเปน็ ขวัญและกำลงั ใจเปน็ อนั ดบั หน่งึ ทเี ดยี ว การปฏบิ ัติงานของกำลงั พลอนิ เตอร์เฟตทกุ ชาติ ระบบไปรษณีย์สนาม เขาทำได้เปน็ อย่างดี โดยเฉพาะออสเตรเลีย เป็นตัวอยา่ งการจดั ไปรษณีย์สนามทด่ี มี าก กำลงั พลของเขารวมทง้ั ครอบครัวญาติมติ รจะส่งข่าวถงึ กนั โดยไม่ตอ้ งเสียเงิน เพยี งเขียนคำว่า 2166 ?0 ร1 เทา่ น้นั การสง่ จดหมายและพสั ดภุ ัณฑ์ถึงกำลังพลทปี่ ฏิบัติงานในติมอร์ตะวันออก เขาให้สง่ ไปที่ศนู ย์รับส่งจดหมายนานาชาติ(Iฑ16111&บ่0 กฝ]ฬฆํ1 0 ๓ -)101 ที่เมืองซิดนยี ์ ซ่ึงที่ศูนย์แหง่ นก้ี ็จะรวบรวมจดหมายสง่ ไปทกี่ องกำลงั ผสม ๖๔๕ ปฏิบัติการวาร์เดนสว่ นไปรษณยี ย์ กเวน้ ค่าฝากสง่ (01? 645 0 ? \\^ผว214 ,\2 ?0 5) ซง่ึ ในออสเตรเลยี จะรกู้ ันวา่ ทีอ่ ยู่ตามน้ีคือการปฏบิ ตั ิทางทหารท่ตี มิ อรต์ ะวันออก ในสว่ นของทหารไทยนั้น คอ่ นจะเดนิ ทางเข้าปฏบิ ัติการในติมอรต์ ะวนั ออก กรมกำลงั พลทหารบกได้จดั ทำคู่มือกำลังพลสำหรบั กองกำลังทหารบกไทย/ตมิ อร์ ตอนหนึง่ ไดม้ ีตวั อยา่ งวิธกี ารสง่ จดหมายไวใ้ ห้กำลงั พลปฏิบัติ โดยมีตวั อย่างใหด้ ูเรยี บรอ้ ย นอกจากนั้นกองบญั ชาการทหารสูงสดุ ยังไดเ้ ปิดตู้ ปณ.๓๓ ที่ ปทจ.ดสุ ิต เพอื่ รวบรวมจดหมายส่งไปให้ทหารไทยในตมิ อร์ฯ และอกี ชอ่ งทางหนึง่ ที่สามารถจะส่งไปใหท้ หารไทยก็คอืส่งไปทางระบบไปรษณีย์สากล ซึง่ ชอ่ งทางนจ้ี ะเป็นชอ่ งทางจดหมายท่จี ะต้องเสียค่าฝากสง่ ไปรษณยี ต์ ามระเบยี บของการสื่อสารแห่งประเทศไทย โดยจ่าหน้าซองถงึ ผรู้ บั โดยใชช้ อ่ื ภาษาไทย แตท่ ีอ่ ยู่ตอ้ งเปน็ ภาษาอังกฤษคือ ชือ่(ภาษาไทย) ทอยู่ 8.0721 11121/ธถา!)' 13ร2 20106 111 ๖25เ 110101-111 9121 กกล.ทบ.ไทย/ติมอร 8 ส ส110 11 และต่อด้วยทอยูใ่ นออสเตรเลยี เชน่ เดยี วกันกับการจ่าหน้าซองจดหมายของทหารออสเตรเลยี คือ 012 645 0 ? \\0\ผ)22โ41??0 5 101611131101131IV[&110611161ร)'บะ่ ไธ)' 21ร ผ 2890 ช ร! หนทางปฏบิ ตั ติ ามข้อมูลการส่งจดหมายดงั กล่าวนา่ จะราบร่ืนเปน็ ไปด้วยดี ทหารไทยทกุ คนท่ีปฏบิ ัติงานท่ตี มิ อรฯ์ น่าจะแฮ,ปปที ุกคน แต่หาเปน็ เชน่ บนั ไม่ เวลาผา่ นไป ๒ เดอื นเศษ จดหมายจากครอบครวั กลับมมี าถึงทหารไทยในตมิ อรฯ์ เพียงนอ้ ยนดิ เมื่อเทียบสว่ นกับจดหมายท่ีสง่ ออกไปถงึ ครอบครัวแลว้ ดูเปน็ เรอื่ งผดิสงั เกตและเมื่อสอบถามไปยังกรมสารบรรณทหารบก ก็รูว้ ่าจดหมายไปรออยทู่ น่ี ่ันจำนวนมาก แต่ไมม่ กี ารดำเนินการให้เปน็ ไปตามท่ีเขียนไว้ จนกระทั่งเวลาไดล้ ว่ งเลยไปอีกระยะหนงึ่ (ปลาย ธ.ค.๔๒) กองกำลงั ทหารบกไทย/ติมอร์ ทนตอ่การเรียกรอ้ งของกำลังพลไม่ไหว ไดค้ ดิ หาวธิ กี ารรวบรวมจดหมายจากประเทศไทยไปใหก้ ำลังพล โดยจัดผรู้ วบรวมจดหมายจากหนว่ ยหลกั คือ ร.๓® พัน.๓ รอ.และจดหมายท่สี ง่ ไปรอไวท้ ่กี รมสารบรรณทหารบกและตู้ปณ.๓๓ นา่ มาบรรจกุ ล่องแลว้ นา่ ไปฝากส่งท่ที า่ อากาศยานดอนเมือง โดยใชบ้ รกิ ารรบั ฝากของสายการบนิ พาณิชย์ที่บนิ ระหว่างเสันทางดอนเมือง-ดาร์วนิ ซึ่งสายการบนิ ฯ จะคดิ คา่ ฝากสง่ ตามน่าหนักคอื ๑ ก.ก.ตอ่ ๗๐ บาท เมอ่ื ถงึดารว์ ินก็จะมีเจา้ หน้าท่ขี องกองกำลังทหารบกไทย/ติมอร์จดั ส่งไปทีบ่ าเกาอกี ต่อหนง่ึ

82 นับเป็นการแกป้ ญี หาเฉพาะหนา้ ได้ดรี ะดบั หน่ึง แต่การแก้!]ญหาดังกลา่ วขา้ งด้นเปน็ การสะทอ้ นใหเ้ หน็ ไดอ้ ยา่ งเดน่ ชัดวา่ ระบบการไปรษณยี ข์ องประเทศไทย,ระบบการไปรษณยี ์สนาม ซึ่งเปน็ เรือ่ งของกองทพับกไปกนั ไมไ่ ด้หรอื เดนิ คนละทาง ผลสดุ ทา้ ยผ้ทู ร่ี ับกรรม(ขวญั กระเจงิ )กค็ ือกำลงั พลที่ออกปฏบิ ตั ิงานตามที่ตา่ งๆท้ังภายในประเทศและภายนอกประเทศ ใครละ่ ที่เปน็ คนผิด ในเรอ่ื งน้ี

83 ตมิ อรต์ ะวันออกขอ้ มูลทวั่ ไปพืน้ ที่ ๑๔,๘๗๔ ตารางกิโลเมตรเมืองหลวง ดิถี (๐110ประชากร ๘๗๕,๐๐๐ คน (๑๙๙๗)ศาสนา ครสิ ตน์ กิ ายโรมนั แคทอลิค (๙๑.๔ “/อ) คริสตน์ กิ ายโปรแตสแตนท์ (๒.๖ \"/อ) มุสลิม (๑.๗ \"/อ)ภมู หิ ลังทางประวตั ศิ าสตร์ สภาพทางภมู ศิ าสตร์ เกาะตมิ อร์ครอบครองพืนที่ ๓๒,๒๐๐ ตารางกโิ ลเมตร เปน็ ดินแดนท่ีทวีปเอเชยี มาบรรจบกบันา่ นนากว้างใหญข่ องประเทศในหม่เู กาะมหาสมุทรแปซิฟิก (โอเชยี เนยี ) ตงั อยหู่ ่างจากประเทศออสเตรเลีย ๔๐๐ไมลแ์ ละอย่หู า่ งเป็นระยะทาง ๑,๓๐๐ ไมล์ จากกรงุ จาการต์ า ประเทศอนิ โดนเี ซีย สภาพภมู ิประเทศบนเกาะติมอร์เปน็ เกาะภเู ขาไฟ เตม็ ไปดว้ ยภูเขาและผืนดินขรขุ ระทชี่ ่วยอนุรกั ษ์ความหลากหลายของชาติพันธว์ ทิ ยาบนเกาะแหง่ นไี ว้ ในอดตี เกาะติมอร์เปน็ แหล่งอดุ มสมบรู ณ์ของไมจ้ ันทน์หอมและเป็นท่ีดึงดูดพ่อคา้ ในยุคเริ่มแรกรวมทั้งชาวจีนที่มคี วามสัมพันธท์ างการค้ากบั ผ้อู าศยั ดง้ั เดมิ บนเกาะแหง่ น้ี พอ่ คา้ เหล่าน้นี ำไมจ้ นั ทน์ไปแปรรูปเป็นผลติ ภณั ฑ์ หลากหลายรูปแบบประวัติศาสตร์ สมัยเป็นอาณานิคมโปรตุเกส สมัยเรียกร้องเอกราช ยูเอน็ เข้าชว่ ยเหลือการเมืองการปกครอง เกาะตมิ อรถ์ ูกแบ่งออกเป็นสองเขต เป็นอาณานคิ มของเนเธอรแ์ ลนด์และโปรตเุ กสซง่ึ สนธิสญั ญานี้ บรรลุตามข้อตกลง ณ กรงุ เฮก ในวันที่ ๑๗ สงิ หาคม พ.ศ. ๒๔๕๙ ใ น ศ ต ว ร ร ษ ท ่ี ๑ ๖ เ น เ ธ อ ร แ์ ล น ด ์ เ ข า้ ร กุ ร า น อ นิ โ ด น ีเ ซ ยี แ ล ะ ก ล า ย เ ป ็น ค กู่ ร ณ สำคญั ี ข อ ง โ ป ร ต ุเ ก สเ ป น็ เ ว ล า ถ งึ ๓ ศ ต ว รรษ เ พ ื่อ ย ตุ ิข อ้ พ พิ า ท ด งั ก ล ่า ว ศ า ล โ ล ก เ ส น อ ข อ้ ต ก ล ง แ บ ง่ เ ข ต ร ะ ห ว า่ ง ป ร ะ เท ศ เ จ ้า อ า ณ า น คิ ม ท งัสอง ใ น !] พ .ศ .๒ ๔ ๘ ๖ โ ด ย ค ่พู ิพ า ท ไ ด บ้ ร ร ล ขุ ้อ ต ก ล ง ใ น ป ตี ่อ ม า (พ .ศ .๒ ๔ ๘ ๗ ) ใ น ก า ร แ บ ง่ แ ย ก เ ก า ะ ต มิ อ ร เ์ ป ็น ๒ส ว่ น ต า ม ส ภ า พ ภ ูม ิป ร ะ เ ท ศ พ ื้น ท ่สี ว่ น ต ะ ว ัน ต ก ข อ ง เ ก า ะ ถ กู ต ัด ส นิ ใ ห เ้ ป น็ ข อ ง เ น แ ธ อ ร แ์ ล น ด ต์ า ม ข ้อ ต ก ล ง ด ิน แ ด น น จจุ๐ บ ัน 1ข ึ้น ก า ร ป ก ค ร อ ง อ ย กู่ บั จ งั ห ว ัด บ ูซ า เ ต ง็ ก า ร า ต ะ ว ัน อ อ กส ่ว น น เ้ี ร ีย ก ว า่ 0๖ ๐ & ร เ ๒ ( 1 1 6 8 ร ัเ( ๒ โ1 1 ร & 16112^ 1 ๒ 1 1 1 1 -) ม ีเ ม ือ ง เ อ ก ช ่ือ เ ม อื ง ค ปู งี พ ้นื ท ตี่ ิม อ ร ต์ ะ ว นั ต ก ป ร ะ ม า ณ ๑ ๕ ,๘ ๕ ๐ ต า ร า ง ก ิโ ล เ ม ต ร แล ะส ว่ น ต ะ ว นั อ อ ก ซ ่งึ ค ร อ บ ค ล ุม ไ ป ถ ึง ด ิน แ ด น ท ัง ห มดของ 06011881๘ ๒ 1๖ 6110 ให เ้ ป น็ ข อ ง โ ป ร ต เุ ก ส (? 1 0 ณ ^ 6867 ๒ 1 0 1 -) ส ่ว น ต ิม อ ร ์ต ะ ว นั อ อ ก ม ีพ ืน้ ท ่ี ๑ ๔ , ๘ ๗ ๔ ต า ร า ง ก โิ ล เ ม ต ร ม ีเ ม ือ ง ด ิล ี เ ป ็น เ ม อื ง เ อ ก ป็จจุ บ ัน แ บ ่ง เ ข ต ก า ร ป กค ร อ ง อ อ ก เ ป น็ ๑๓ เข ต ค ือ เมืองดิถี (๐ )111 เมอื งบาเกา (ธ&1163น) เมอื งเลาเทม (บ&ณ61ฑ)

1น ' ไ ^ ฯ ^ ^ น ' เ ก ^ ^ ' I 6ใ ! , ] , ' ® ; * & ๆ (.ป ็^ ^ (ก^ท^'ใร่ไ‘ใ/ไ!! ใ ' ^ 'ฬ.^. ■ กมฟ^าท ร-! 4* \ / / & น ( ? \ปีงฯ&โ}\ ^/3ง & ) ไ ® . ฯ ^ ^ & / & 0) เ^('ใ... เ^ภ*ๆร'

ใ 84 เม อ ง ว เค เค ( V I อ ษุ 6 อ ุษ ธ ) เ ม อื ง ม า น า ต ูโ ต ( ] ฬ 3 1 1 3 ณ เ0 ) เ ม ือ ง ไ อ เ ล ีย ว ( ^ ๒ ษ) เมอื งมานฟู าฮี(IV 3๖1) 1301ษ ? เ ม ือ ง ล กี ซี ่า ( ฆ ! อ ุฟ 03) เ ม ือ ง เ อ อ เ ม ร า ( ฆ ! ไ ฑ 6 1 -3 ) เ ม อื ง ไ อ น า โ ร ( ^ ๒ 3 1 - 0 ) เ ม ือ ง โ บ โ บ น า โ ร ( 8 0 ๖ 0 1 1 3 1 - 0 ) เ ม ือ ง โ ค ว า - ล ิม า ( 0 ^ 3 -1 ๒ 13) เ ม ือ ง อ ัม ฒ โ น (/ษ ฑ ๖ 6ถ 0 ) โด ย เฉ พ า ะ เ ม ือ ง อ มั ฒ โน เ ป ็น เ ม ือ ง ท ีม่ ีพ นื้ ท ่อี ย ใู่ น เ ข ต ข อ ง ต ิม อ ร ต์ ะ ว ัน ต ก ( ฆ ษ 0^ 6 01\" (ว 0 0 ษ ร ร 1 )น อ ก จ า ก น นั ต มิ อ ร ์ต ะ ว ัน อ อ ก ย ัง ม เี ก า ะ อ ย ูอ่ กี ๒ เ ก า ะ ค ือ เ ก า ะ อ ต า อ โู ล 0 \ เ3 ษ !- 0 ) แ ล ะ เก า ะ จ า โ ก ( า 3 ฆ 0 ) เ ม ือ ง บ า เ ก า ( 8 3 ษ 0 3 ษ ) เ ป น็ เ ม อื ง ใ ห ญ ่อ ัน ด ับ ๒ ข อ ง ต อ ิม อ ร ์ต ะ ว ัน อ อ ก อ ย หู่ า่ ง จ า ก เ ม ือ ง ด ลิ ไี ป ท างท ิศ ต ะ ว ัน อ อ ก ต า ม ระย ะ ท า ง ถ น น ป ระ ม า ณ ๑๓ ๐ กม. ต วั เ ม อื ง อ ย บู่ น ท ่ีร า บ ส งู ( ค ว า ม จ ร ิง อ ย ูใ่ น ห ุบ ท ร่ี า บ ต ่าํ ) ท ิศเห น ือ เ ป ็น ห น า้ ผ า ต ิด ท ะ เล ท ิศ ใ ต ้จ ร ด เ ม อื ง ว ีเ ค เ ค ท ศิ ต ะ ว นั อ อ ก จ ร ด เ ม อื ง เ ล า เ ท ม ท ิศ ต ะ ว นั ต ก จ ร ด เ ม ือ ง ม า น า ต โู ต พ นื้ท ่ีท ิศ เ ห น ือ ซ ึง่ อ ย ่ตู ิด ท ะ เ ล น ัน เป น็ ห น ้า ผ า ส งู ช ัน เ ป ็น ส ่ว น ใ ห ญ ่ ม ชี า ย ห า ด เพ ีย ง เ ล ก็ น ้อ ย เ ป ็น ห า ด ป ะ ก า ร งั ส ่ว น ท ่เี ป น็ห าด ท รา ย ม ัก จ ะ ย า ว ไ ม ่เ ก ิน ๑ ๐๐ ม. ท ิศ ใ ต ้เ ป น็ ท สี่ งู ป ร ะ ก อ บ ด ว้ ย ภ เู ข า ห ิน แ ล ะ ป า่ ไ ม ้เ ข ต ร ้อ น ไ ม ร่ ก ท บึ ม า ก น กั ท างด ้า น ต ะ ว ัน อ อ ก แ ล ะ ผ ่า น ก ล า ง เ ม ือ ง เ ป น็ ท ี่ล มุ่ ย า ว ล กึ เ ข า้ ม า ก ล า ง พ ืน้ ท ี่ ส ว่ น ท ่ีเ ล ย ไป ท างท ศิ ต ะ ว ัน อ อ ก เ ป ็น ป า่ โ ป ร ง่ด ้า น ต ะ ว ัน ต ก เ ป น็ ป า่ เ ข ต ร อ้ น เ ช น่ เ ด ยี ว ก ัน แต่ ม ีค ว า ม ร ก ท บึ ม า ก ก ว ่า บ า เ ก า ไ ด ้ร บั อ ิท ธ พิ ล ใ น ก า ร ต ้ัง เ ม ือ ง ม า จ า ก โ ป ร ต เุ ก ส ซ ึ่ง ท ำ ก า ร ป ก ค ร อ ต มิ อ ร ต์ ะ ว ัน อ อ ก เ ป น็ เ ว ล าน าน ก า ร ต ง้ั เ ม ือ ง จ ะ ต ั้ง อ ย ูใ่ น ท ่ีส งู ซ ึง่ ม ีค ว า ม ส งู จ า ก ร ะ ด ับ นา้ํ ท ะ เล ป า น ก ล า ง ป ระม า ณ ๔ ๐๐ ม. ไ ด ร้ ับ อ ิท ธ พิ ล จากล มท ะ เล ต ล อ ด เว ล า ท ำ ให ้ม ีอ า ก า ศ ท ีค่ อ่ น ข ้า ง จ ะ เ ย ็น ส บ า ย แ บ ่ง เ ข ต ก า ร ป ก ค ร อ ง อ อ ก เ ป ็น ๖ ต ำบ ล ไ ด ้แ ก ่ ต . บ า เ ก า โ ก ต า ต .เ ฟ ม า เ ซ ต .เ ฟ น ีล เ ล ่ ต . ก ลู ิก ยัต .ล า ก า แล ะ ต . บ า เ ก ยี ม ีป ร ะ ช า ก ร ป ร ะ ม า ณ ๘ ๗ ,๐ ๐ ๐ คน ก า ร เ ด ิน ท า ง ไ ป เ ม อื ง บ า เ ก า ถน น ท ใ่ี ช ้เ ป น็ ส า ย ห ล กัใ น ก า ร ต ดิ ต ่อ ค อื ถ น น ส า ย บ า เก า - ด ิล ี เ ป ็น ถ น น ท ่ีย งั ไ ม ไ่ ด ม้ า ต ร ฐ า น เ ป น็ ถ น น ล า ด ย า ง ข น าด ๒ ช ่อ ง ท าง เ ล ีย บ ช า ยท ะ เล บ า ง ต อ น เ ป ็น ส ะ พ า น แ ค บ แ ล ะ บ า ง ส ่ว น ช ำ ร ดุ จ า ก ภ ูเ ข า ท ท่ี ล า ย ล ง ม า ท บั เ ส ัน ท า ง แ ล ะ บ า ง ค ร ้ัง ก ช็ ำ ร ุด จ า ก น า ป า่ท ่พี ัด พ า ม า น อ ก จ า ก น ั้น เ ป ็น ถ น น ด นิ ไ ม ่ส า ม า ร ถ ใ ช ้ไ ด ใ้ น ห น ้า ฝ น ถ น น ส า ย บ า เ ก า - ว ีเ ค เ ค เ ป ็น ถ น น ล า ด ย า ง ม สี ภ า พช ำ ร ุด ไ ม ่ส า ม า ร ถ ใ ช ้ไ ด ้ใ น ห น า้ ฝ น ม ีค ว า ม ย า ว ป ร ะ ม า ณ ๖๐ กม. ก ว า้ ง เ พ ีย ง ๒ ม .เศ ษ บ า เ ก า ม ีท ่า เ ร ือ ท ส่ี ำ ค ัญ ค อื ท ่าเ ร ือ ค า ร า เ บ ล ่า อ ย ู่ท างท ศิ ต ะ ว ัน ต ก ระย ะ ท างป ระ ม าณ ๒๐ กม. ม เี ค ร ่ือ ง อ ำ น ว ย ค ว า ม ส ะ ด ว ก พ อ ส ม ค วร ท ่า เ ร ือ ล า ก าใ น อ ด ตี เ ป ็น ท ่า เ ร อื ข อ ง โ ป ร ต เุ ก ส ไ ม ่ม ีอ ุป ก ร ณ ์ใ น ก า ร อ ำ น ว ย ค ว า ม ส ะ ด ว ก อ ย หู่ า่ ง จ า ก บ า เ ก า ไ ป ท างท ศิ ต ะ ว ัน อ อ กป ระม า ณ ๒๐ ก ม .เศ ษ ส น า ม บ ิน เ ม อื ง เ บ า เ ก า เ ป น็ ส น า ม บ ิน ท ่ีม ีท า ง ว งิ่ ย า ว ท ส่ี ุด ใ น ต มิ อ ร ต ะ ว ัน อ อ ก ค วาม ย าว ๒ ,๔ ๒๔ ม.พ ื้น แ อ ส พ ลี ด ์ ส า ม า ร ถ ร อ ง ร ับ เ ค ร อื่ ง บ ิน ล ำ เ ล ยี ง ข น า ด ห น กั ไ ด ใ้ น อ ด ตี เ ค ย เ ป น็ ท ่า อ า ก า ศ ย า น ร ะ ด ับ ส า ก ล อ ย ูห่ า่ ง จ า กเ ม อื ง บ า เ ก า ๘ กม.

85 ระบ บ โ ท รศ ัพ ท ์ ย ัง ไ ม ่ส า ม า ร ถ ใ ช ้ก า ร ไ ด ้ ไฟ ฟ า้ จ า่ ย ก ร ะ แ ส ไ ด ้โ ด ย จ า่ ย ไ ฟ ใน ห ้ว ง เ ว ล า ๑๗ 00-๑ ๑ 00 ข อ ง ว นั ร ่งุ ข นึ ร ะ บ บ ป ร ะ ป า ย งั ไ ม ่ส า ม า ร ถ ด ำ เ น นิ ก า ร ไ ด ้ แ ต ส่ า ม า ร ถ ส ง่ น ้าํ ม า จ า ก แ ห ล ่ง น าํ้ บ น เ น นิ เ ข า ส า ม า รถใ ช ้อ ปุ โ ภ ค แ ล ะ บ ร ิโ ภ ค ไ ด ้โ ร ง พ ย า บ า ล ม ี๒ แห ่ง เ ป ็น ข อ ง ท า ง รา ช ก า ร แ ต ่ข า ด แ ค ล น แ พ ท ย แ์ ล ะ พ ย า บ า ล ส ภ าพ ท ั่ว ไ ป ข อ ง เ ม ือ ง บ า เก า ใ น ห ้ว ง ท ่ี ฆ *โ เ ข ้า ไ ป ด ำ เ น ิน ก า ร จ ดั ต ั้ง ร ัฐ บ า ล ต ัว เ ม อื ง ถ กู เ ผ าห มดอ า ค า ร เ ก ือ บ ท กุ อ า ค า ร ร ว ม ท ัง ท ่ที ำ ง า น ท า ง ร า ช ก า ร ข อ ง ท ห า ร อ นิ โ ด น ีเ ซ ยี ถ กู เ ผ า ท ำ ล า ย เ ส ยี ส นิ้ ป ระช า ก ร พลเมอื งบนเกาะติมอรม์ คี วามหลากหลายทางวฒั นธรรมและมีภาษาที่ใชถ้ ึง ๑๗ ภาษาดว้ ยกันอยา่ งไร ก็ตาม จากการศึกษาสถติ ิประชากรตามภมู ิประเทศของเกาะ ได้แบ่งประชากรออกเปน็ กลุ่มหลกั กลุ่ม ๒แรก เรียกว่า “คนจากดินแดนฝนแล้ง” (0 1 7 บสถส ?60?๒) ซ่ึงหมายถึงพวกอะโตนิ ปา เมโต 0 \ เ 01นํ แส *16๒) พวกดาวัน(อ&ผ&ถ) หรือ ไจเกอร(ู .เส1^6ฌ) เช่อื กนั วา่ ผู้อาศยั กลมุ่ แรกบนเกาะติมอร์ คือ พวกอะโตนิ ซ่ึงสืบสายเลือดมาลายู (*1ส1ส)0 และเมลา'นเี 'ซีเยน (1ฬฝสถถ6ร13ถ) มาจากหม่เู กาะบรเิ วณแปซฟิ ิกตอนกลางและใต้ จากการสำรวจเม่อืปี พ.ศ.๒๕๑๘ พบว่า มีพวกอะโตนิประมาณ ๔0 0 ,0 0 0 คน ตั้งถนิ่ ฐานบนผืนแผน่ ดนิ หลงั 'ฝง่ ทะเลของติมอร์ตะวนัตก ประชากรอีกกลุ่มหนึง่ เรียกวา่ พวกฒลู (7116 ธ6๒) ที่เช่ือกันว่าเปน็ ชนตงั้ เติมจากเกาะเซรมั (ฆ6ณถ!) ในโมลุกกะ (*10๒00สร)ซง่ึ เช้ามายึดครองตมิ อร่เม่อื ประมาณ ๒0 0 ปี ก่อนคริสตก์ าลกลมุ่ นี้ไดท้ ำการปราบปรามพวกอะโตนิและตังถิ่นฐานบนสว่ นตะวันออกทั้งหมดของเกาะ พวกฌลสู ืบเช้อื สายมาจากชนชาตผิ วิ ดำทเี่ ปน็ ชาวพืน้ เมอื งนิวกิน (แส!!แสถ) ต มิ อ ร ต์ ะ ว นั อ อ ก ค ร อ บ ค ร อ ง พ น้ื ท ่ี ๑๘ ,๙ 00 ต า ร า ง ก ิโ ล เ ม ต ร ค ร อ บ ค ล มุ อ า ณ า เข ต ข อ ง 0 6 0 แ 8 ร 1-^ ถ !๖ 6 ถ 0 เก า ะ จ า โ ก (๒ 00 1 ร 1 ส ถ (ท บุ น ป ล า ย แ ห ล ม ต ะ ว ัน อ อ ก แล ะ / !เส ณ -0 ม ีช น ก ล ่มุ น ้อ ย ต ่า ง ๆ เ ช ่น แ ม ม เบ(* 1 ส ถ 1 ๖ ส 6 ) บ ูน คั ( ธ แ ถ ส ] ท ุ แ ล ะ ช น ก ล ุม่ น อ้ ย อ น่ื ๆ ท ี่ย งั ค ง ร กั ษ า ว ัฒ น ธ รรม ป ร ะ เพ ณ ขี อ ง ก ล ุ่ม ต น ไ ด ้ แ ม ว้ า่ จ ะ อ ย ่ภู า ยใ ต ้ ก า ร ย ึด ค ร อ ง ถ อื เ อ า เ ป น็ อ า ณ า น คิ ม อ ัน ย า ว น า น ข อ ง โ ป ร ต เุ ก ส ก อ่ น ป ี ๒๕ ๑๘ ย ัง ม ชี น ส ว่ น ใ ห ญ น่ ับ ถ อื ผ ี แ ล ะม ีว ัฒ น ธ รรม ก า ร ใ ช ช้ วี ิต ค แู่ บ บ ส า ม ี ห ร อื ภ ร ร ย า ส อ ง ค น ใ น ข ณ ะ เ ด ีย ว ก ัน ก า ร ป ก ค ร อ ง ข อ ง โ ป ร ต ุเ ก ส โปรตุเกสแผ่ขยายอิทธเิ ช้ามาถึงดินแดนติมอรใ์ นปี พ.ศ. ๒0๕๗ เริ่มดน้ จากการเชา้ มาจบั จองหาประโยชน์จากทรัพยากรไมจ้ นั ทน์หอม จนกระทง่ั ทำการยึดครองทั้งเกาะในปี พ.ศ.๒๑๕๘ (๑๒๘ปตี อ่ มา) และได้เร่ิมทำการจัดตง้ั โครงสร้างการบริหารในปี พ.ศ.๒๒๔๕ ภายใตก้ ารครอบครองของโปรตุเกส ชาวตมิ อรต์ ้องเผชญิกับความคบั แคน้ และไมไ่ ด้รบั การพฒั นา ก่อนปี ๒๕๑๘ มิแพทย์เพียง ๑ คนตอ่ ประชากร ๒๗,000 คน และเพียงรอ้ ยละ ๑0 ของประชากร จำนวน ๖๘0,000 คน (ในปี พ.ศ.๒๕๑๓) ท่สี ามารถอา่ นและเขียนภาษาโปรตุเกสได้ สง่ิกอ่ สรา้ งพนื้ ฐาน มเี พียงถนน ราดยางยาว๓0 กโิ ลเมตร ซง่ึ ไม่สามารถตัดข้ามผืนดนิ ขรขุ ระของแผน่ ตินติมอร์ตะวนัออกไดท้ ำใหเ้ กษตรกรมคี วามยากลำบากอย่างยงิ่ ในการขนถ่ายสินคา้ เกษตรกรรมไปสู่ตลาด ศาสนา น ัก บ วช โ รม ัน ค าท อ ล กิ คณ ะ โ ด ม ิน ิก ัน ช าวโป รต ุเ ก ส เช ้า ม าท ำก า ร เผ ยแ พ ร ่ศ า ส น า ต ัง แ ต ่ป ีพ .ศ .๒ ๑ 0๙ น ับ เ ป ็น เ ว ล า ๑๓ ๙ ปี ก ่อ น ท โ่ี ป ร ต ุเ ก ส จ ดั ต งั โ ค ร ง ส ร ้า ง ก า ร บ ร หิ า ร ใ น ต มิ อ ร ต์ ะ ว ัน อ อ ก อ ย ่า ง ไ ร ก ต็ า มช า ว ต ิม อ ร ์ต ะ ว ัน อ อ ก เ ป ล ยี่ น ม า น บั ถ อื ศ า ส น า ค ร สิ ต น์ ิก า ย โ ร ม ัน ค า ท อ ล กิ ก นั อ ย ่า ง แ พ ร ่ห ล า ย ใ น ช ว่ ง ท ีอ่ ย ภู่ า ย ใ ต ก้ า ร

\0ร \โไฯ * [ น , * 3 แ 0 ง น่ ๆ?ก - ^ 7 า ห ? . . !

86ยดึ ครอง1ของอนิ โดนเี ซียและรัฐบาลอินโดนเี ซยี เรียกรอ้ ง,ให'้ ชาวตมิ อรแ์ ต่ละคนประกาศตวั เป็นสมาชกิ ของศาสนาใดศาสนาหนึง่ ในจำนวน ๔ ศาสนา ทไ่ี ดร้ ับการรับรองอย่าง เป็นทางการจากรฐั บาลอินโดนีเซีย ป ร ะ เพ ณ ดี งั เ ด มิ ข อ ง ช า ว ต ิม อ ร ต์ ะ ว นั อ อ ก ม ีอ ย ู่อ ย า่ ง ห น งึ่ ท ี่เ ห ม อื น ก บั ไท ย ค ือ ป ร ะ เพ ณ ีก า ร ช น ไ ก ่เ ด ิม น นั ก า ร ช น ไ ก น่ ิย ม เ อ า ไ ป ช น ก นั ต ง้ั แ ต ร่ ะ ด บั ช า ว บ ้า น จ น ถ ึง ร ะ ด บั ส ูง ส ุด ค อื ร ะ ด บั ข า้ ร า ช ก า ร ท กุ ส ่ว น แ ต ่ก า ร ช นไ ก ส่ ม ยั โ บ ร า ณ ไ ม ่น ิย ม เ ล น่ ก า ร พ น ัน ก นั ซ ่ึง ถ อื เ ป ็น ส ว่ น ท ถี่ กู ต ้อ ง ต า ม ก ฎ ห ม า ย แ ต ร่ ะ ย ะ ห ล งั ก า ร น ำ ไ ก ไ่ ป ช น ก ัน จ ะม กี า ร เ ด มิ พ นั ต ดิ ป ล า ย น ว ม ด ้ว ย ซ ง่ึ ก ล า ย เ ป น็ เ ร อ่ื ง ท ี่ผ ิด ก ฎ ห ม า ย ส ่ว น ไ ก ่น ้ัน ก ไ็ ม ่เ ห ม อื น ก บั ข อ งไ ท ย เ ส ีย เ ล ย ท ีเ ด ีย วเพ ร า ะ ไ ก ่ข อ ง ไ ท ย จ ะ ม พี นั ธ ุไ ก ่ช น โ ด ย เฉ พ าะ เ ล ี้ย ง เ อ า ไ ว ช้ น เ พ ีย ง อ ย า่ ง เ ด ยี ว ท ช่ี า ว ต มิ อ ร ์เ ล ยี้ ง อ ย ู่ใ ก ล ้เ ค ีย ง ไ ป ท า ง ไ ก ่แ จ ้ม า ก ก ว า่ ซ งึ่ อ า จ จ ะ ห าพ นั ธ ุท เ่ี ป ็น ไ ก ช่ น โ ด ย เฉ พ า ะ จ ร ิง ๆ ไ ม ่ม ี ก ็ไ ด ้ ระหว่างทอี่ งค์การสหประชาชาติ เขา้ ไปจดั ระเบียบ เพอ่ื การจดั ต้ังรฐั บาลปกครองประเทศติมอรต์ ะวนั ออก นายกุสเมา ซึ่งเปน็ ท่ียอมรบั ของประชาชนชาวตมิ อรต์ ะวนั ออกท่จี ะใหเ้ ป็นผู้บรหิ ารประเทศ ได้ปราศรยั ในทกุ พืนที่ ไดเ้ รียกร้องใหช้ าวติมอรต์ ะวันออกทุกคนหยุดเล่นการพนัน โดยเฉพาะการชนไกด่ ังที่กลา่ วไว้ขา้ งด้น ซึ่งต่อไปนี้อาจจะไมม่ ีการชนไก่ในติมอร์ตะวันออกใหเ้ ห็นอีกก็เป็นได้ การแตง่ กาย ชดุ ประเพณีของชาวตมิ อร์ตะวนั ออก สวมโสร่งและสไบเฉยี ง ใชผ้ า้ ทท่ี อขนึ้ ใชเ้ องโดยมีลายเล้นสที องและเงนิ ตามลำดบั พร้อมดว้ ยการประดับสีทองบนศรี ษะ การดีกลองของหญงิ ชาวตมิ อร์ ใช้ในกรณตี อ้ นรับอาคนั ตุกะผูท้ รงเกียรติ เปน็ กลองลกั ษณะส้นัๆ มีฆ้องโมงและกรบั ไมป้ ระกอบจังหวะเวลาตี จงั หวะการดีรัวเหมือนกบั ชาวปา่ ตามทเ่ี คยเห็นในภาพยนตรต์ อนพธิ จี บั คนตม้ หรือยา่ งกลางกองไฟทำนองนัน ลอ้ มเปน็ วงแล้วเต้นเขา้ เต้นออก ภาษา ชาวตมิ อรต์ ะวันออกมภี าษาทีใ่ ชแ้ ตกตา่ งกนั ถงึ ๑๗ ภาษา และมภี าษาท่ใี ช้สอื่ สารระหว่างกันอยา่ งกวา้ งขวางบนเกาะ คอื ภาษาเตตนุ (76๒0)แม้เม่ือภาษาโปรตเุ กสถูกกำหนดใหเ้ ปน็ ภาษาทางการของติมอร์ตะวนั ออก แต่กไ็ ม่มกี ารตอ่ ดา้ นการใชภ้ าษาเตตนุ ซึ่งต่อมากลายเป็นภาษาทสี่ องของชาวติมอร์ แตเ่ ม่ืออินโดนีเซียเขา้ ยึดครองติมอร์ตะวนั ออกในปี พ.ศ.๒๕๑๘ ไดม้ ีการประกาศใชภ้ าษาบาฮาซาอินโดนเี ซีย (ธฟ!&831๗01168๒) เปน็ ภาษากลางในการติดตอ่ สือ่ สาร ในอดตี ชาวตมิ อรต์ ะวนั ออก ใช้ภาษาโปรตุกีส เปน็ ภาษาทางราชการและใช้ภาษาเตตุนเปน็ ภาษาพูดโดยท่ัวไป ซึ่งสว่ นใหญ่ชาวพื้นเมอื งจะพูดภาษาเตตนุ ได้ ภาษาเตตนุ ไมม่ ีตวัอักษรเปน็ ของตวั เอง การเขยี นจึงต้องเขียนด้วยอักษรภาษาองั กฤษ ปจี จุบนั มีชาวติมอรต์ ะวนั ออกท่ีจบการศึกษามาจากต่างประเทศ ได้พยายามทจ่ี ะให้ชาวติมอร์ตะวันออก พูด เขียน ภาษาเตตนุ ไดม้ ากขน้ึ โดยเฉพาะคนรนุ่ ใหม่ จงึได้มีการสอนภาษาเตตุนในโรงเรยี นมากข้ึน การผลติ ตำราเรยี นและอุปกรณ์ การสอน ไดร้ บั การสนับสนุนและจัดพิมพ์ขนึ้ ในประเทศออสเตรเลยี เช่น หนังสอื สอนเดก็ ชน้ั สอง (ประถมศกึ ษา) ปี ค.ศ.๑๙๙๘ จัดทำโดย IV๒1 7IV๒0๒1101! 108๗๒6 0^บ38เ ว’1๓01' รณ(ว16ร ?0 299 1รเ V[ส!}'51^5^ 1790 /!บร717\71/} เปนตน ภาษาเตตนุ (7877170 ในปีจจุบัน เป็นภาษาท่ีดัดแปลงหรือแผลงมาจากภาษาโปรตุคีสผสมกบัภาษาบาฮาซาอินโดนีเซยี ใช้รากฐานเดียวกับภาษาโปรตกุ ีส ยกตัวอยา่ งเช่นสวัสดตี อนเช้าโปรตุกีสคือ8 ๐1 1 0 ๒เตตุนคือ บ0 !0 0 0 1 สบ หรอื สวัสดตี อนบา่ ย โปรตกุ สี คือ 8 0 0 73๗6 เตตนุ คอื 70๒■ ฟ]{ 0 1 ฟ( ซง่ึ ในประโยคสองประโยคนี้ ประชาชนยังนิยมใชภ้ าษาโปรตุคสี อยเู่ ป็นสว่ นใหญ่ การนับเลขบางคำยืมมาจากภาษาบาฮาซาอินโดนีเซยี เช่น 7๒13 = 5 830๒11=10 /!ณร= 100เปนด้น

87 ตัง้ แต่นายซานานา กุสเมา เดนิ ทางปราศัยใหช้ าวตมิ อรป์ รองดองกนั ในชาติเมอ่ื เดือน พฤศจิกายนค.ศ.๑๙๙๙ เปีนตน้ มา นายกุสเมาเรียกรอ้ งให้ชาวตมิ อร์ตะวนั ออกตอ่ ต้านภาษาบาฮาซาอนิ โดนเี ซยี มากขึ้น โดยชาวตมิ อร์ตะวันออกทกุ คนจะไมย่ อมพดภาษาบาฮาซาอินโดนีเซยี เลย จะพดแต่ภาษาเตตุนและโปรตกุ ีสเปน็ หลักเทา่*1 เศรษฐกิจ ต มิ อ ร ์ต ะ ว ัน อ อ ก เ ป น็ ด ิน แ ด น ท อี่ ดุ ม ส ม บ ูร ณ ด์ ้ว ย ท ร ัพ ย า ก รธ รรม ช า ต ิ พ ล เ ม ือ ง ข อ ง เ ก า ะ แ ห ่ง น ้ีด ำ ร ง ช ีพ อ ย ู่ไ ด ้ ด ้ว ย ก า ร ท ำ เก ษ ต รก รรม ม า ย า ว น า น ก ่อ น ก า ร แ ส ว ง ห าอ าณ า น คิ ม ข อ ง โ ป ร ต เุ ก ส น อ ก จ า ก ไ ม จ้ นั ท น์ห อม (ท ปี่ จ จ ุบ นั ค ่อ น ข ้า ง ห าย าก ) ต มิ อ ร ์ต ะ ว นั อ อ ก ม ีก า ร เ พ า ะ ป ล กู พ ืช อ ื่น ๆ เ ช ่น ก า แ ฟ พ ัน ธ ดุ ี ( น ำ เ ข ้า ม า โ ด ย โ ป ร ต ุเก ส ใ น ก ล า ง ศ ต ว ร ร ษ ท ี่ ๑ ๙ ) ย างพ า รา ย า ส ูบ ม ะพ ร า้ ว ( เ ม อื แ ห ง้ ) แ ล ะ ถ ว่ั ล ิส ง พ ืช ห ล ัก เ พ ื่อ ก า ร ส ง่ อ อ ก ข อ ง ต ิม อ ร ์ต ะ ว ัน อ อ ก ค ือ ก าแ ฟ แ ล ะ ย งั ม ีก า ร ค ้น พ บท ร ัพ ย าก ร ห นิ อ ่อ น บ น เ ก า ะ ต ิม อ ร ์ด ว้ ย น อ ก จ า ก น ี บ น เ ก า ะ ย งั ม ีพ นื้ ท ่ที ่ีเ ป น็แห ล ่ง น ี้า ม นั แ ล ะ ก า๊ ซ ธ ร ร ม ช า ต ิ ( เ ป ็น ห น ง่ึ ใ น ๒๕ แห ง่ ท ใี่ ห ญ ท่ ่สี ุด ข อ ง โ ล ก ) ป จ็ จ บุ ัน ช า ว ต มิ อ ร ต์ ะ ว ัน อ อ ก น บั เ ป น็ ผ ู้ท มี่ ีค ว า ม ย า ก จ น เ น ่ือ ง จ า ก พ ื้น ท สี่ ว่ น ใ ห ญ เ่ ป น็ ภ ูเ ข า ม ีท ่รี า บ ล มุ่ เ พ ีย ง เ ล ก็ น อ้ ย ห ิน ภ ูเ ข า ท ่นี ีเ่ ป ็น ห นิ ภ เู ข า ไ ฟ ท เี่ ร ยี ก ว า่ล าวา ม คี ว า ม แ ข ็ง แ ต ่เ ป ็น ร พู ร นุ การผนวกตมิ อร์ตะวนั ออกเขา้ เปน็ สว่ นหน่ึง1ของอินโดนีเซยี เม่ือ ๒๔ พฤศจกิ ายน ๒๕๑๘ แนวร่วมปฏวิ ัติเพอื่ ปลดปล่อยติมอรต์ ะวนั ออก (กล่มุ ?!•๐ฒถ) ได้ประกาศใหต้ มิ อร์ตะวนั ออกเปน็ เอกราช แตต่ อ่ มา เมอ่ื ๓๐ พฤศจกิ ายน ๒๕๑๘ กลุ่มพรรคการเมอื ง ๔ พรรค ในติมอรต์ ะวนั ออก ไดอ้ อกแถลงการณร์ ่วมในนามของประชาชนชาวติมอรต์ ะวันออก ปลดปล่อยตนเองจากการปกครองภายใตร้ ะบอบอาณานคิ ม และประกาศรวมเข้ากบั อนิ โดนีเซีย จงึ เป็นเหตุให้เกดิ การล[รบ ระหวา่ ง ๒ ฝ่ายดงักลา่ ว อินโดนเี ซียได้ส่งกองกำลังอาสาสมัคร เข้าไปสมทบกับกองกำลงั ของฝ่ายสนบั สนุนอนิ โดนเี ซยี และจดั ตั้งรฐั บาลชัว่ คราวตมิ อร์ตะวันออกข้ึน อินโดนเี ซยี ไตป้ ระกาศ ผนวกดินแดนติมอร์ตะวนั ออกเขา้ เป็นจงั หวัดท่ี ๒๗ของอินโดนเี ซีย เมอื่ กรกฎาคม ๒๕๑๙ การพจิ ารณานัเญหาติมอรํตะวันออกในสหประชาชาติ ๑ สมชั ชาฯ สมัยสามัญ ครง้ั ท่ี ๓๐ (พ.ศ.๒๕๑๘) ได้รับรองข้อมตทิ ่ี ๓๔๘๕(XXX) ซ่ึงเสนอโดยประเทศที่สนบั สนุน ขบวนการ ?1-6ษ่1๒ (กล่มุ ประเทศแอฟริกาและกลุ่มประเทศสงั คมนยิ ม) ด้วยคะแนนเสียงสนับสนุน ๗๒ คน คดั คา้ น ๑๐ (รวมอาเซียน ยกเว้นสงิ คโปร)์ และงดออกเสยี ง ๔๓ (รวมสงิ คโปร)์ แสดงความกงั วลตอ่ สถานการณ์อนั เนอ่ื งจากการแทรกแซง โดยการใช้กำลงั ทหารของอินโดนเี ซียในติมอรต์ ะวันออก และเรียกร้องใหอ้ ินโดนีเซยี ถอนกำลังของตนออกจากดนิ แดนน้โี ดยเรว็ เพ่ือท่ีประชาชนของติมอร์ตะวันออกจะสามารถใช้สทิ ธใิ นการกำหนดใจตนเองไปสู่เอกราชเสรี ๒ ท ่ีป ร ะ ช มุ ส ม ชั ช า ฯ ส ม ัย ส า ม ัญ ค ร งั ท ี่ ๓๗ ไ ด ร้ บั ร อ ง ม ต ิข ้อ ท ี่ ๓๗ /๓ ๐ ด ว้ ย ค ะ แ น น เ ส ยี งส น บั ส น ุน ๕๐ ค ัด ค า้ น ๔๖ ( อ า เซ ีย น ท กุ ป ร ะ เ ท ศ) แ ล ะ ง ด อ อ ก เ ส ยี ง ๕๐ ข ้อ ม ต ดิ ัง ก ล า่ ว ม ีส า ร ะ ส ำ ค ญั เ ร ยี ก ร ้อ ง ใ ห ้เ ล ข า ธ กิ า ร ส ห ป ร ะ ช า ช า ต ิ ร ิเ ร ่ิม ใ ห ้ม กี า ร ป ร กึ ษ าห า ร อื ก บั ท กุ ฝ ่า ย ท เ่ี ก ยี่ ว ข ้อ ง โ ด ย ต ร ง เพ ื่อ แ ส ว ง ห าล ู่ท างท ีจ่ ะ บ ร ร ล ุข อ้ต ก ล ง เ ก ย่ี ว ก บั ป ็ญ ห า น ้โี ด ย ส ม บ รู ณ ์ แ ล ะ ร อ้ ง ข อ ใ ห ค้ ณ ะก รรม ก า รพ ิเ ศ ษ ว า่ ด ้ว ย ก า ร ป ล ด ป ล ่อ ย ด ิน แ ด น อ า ณ า น ิค ม ต ิดต า ม ส ถ า น ก า รณ ์ใ น ต มิ อ ร ์ต ะ ว ัน อ อ ก อ ย ่า ง ใ ก ล ้ช ดิ แ ล ะให ้ค ว า ม ช ่ว ย เ ห ล อื แ ก ่เ ล ข า ธ ิก า ร ฯ เพ ่ือ ใ ห ้ม ีก า ร ป ฏ บิ ัต ติ า ม ข อ้ม ต ขิ อ ง ส ห ป ระ ช าช าต ิ รว ม ท งั้ เ ร ยี ก ร อ้ ง ใ ห ้ท บ วงก าร ช ำ น ญั พ เิ ศ ษ ข อ งส ห ป ระช า ช า ต ิ ให ค้ ว า ม ช ว่ ย เ ห ล ือ แ ก ่ป ร ะ ช า

8 '? 0 1 * 0 ) า '1^1สื '*ภ 'โป!้ พ*ต®^เ^าฟ\"่'ใ

88ช น ช า ว ต ิม อ ร ์ต ะ ว ัน อ อ ก โ ด ย เ ร ่ง ด ว่ น ท ัง น ี โ ด ยป ร กึ ษ าห า ร ือ อ ย า่ ง ใ ก ล ช้ ดิ ก บั โป ร ต ุเ ก ส ใ น ฐ า น ะ ผ ู้ม อี ำ น า จ ใ น ก า ร ป กค รอ ง ๓ อ ิน โ ด น เี ซ ยี ป ร ะ ส บ ค ว า ม ส ำ เ ร ็จ ใ น ก า ร ร ณ รง ค ์ย บั ย ง้ั (0 ๙ 6 1 -) ท ีป่ ระช ุม ส ม ัช ช าส ห ป ระช าช าต ิให ้เ ล ื่อ น ก า ร พ ิจ า ร ณ า ร ะ เบ ยี บ ว า ร ะ เ ร อื่ ง ร เั ญ ห า ต มิ อ ร ์ต ะ ว ัน อ อ ก อ อ ก ไป น บั ต ง้ั แ ต ่ส ม ัย ท ่ี ๓๘ ( ค .ศ .๑ ๙ ๓ ๘ ) ถ ึงม ัเ จ จ บุ ัน ๔ สห ป ร ะ ช า ช า ต ไิ ด เ้ ข า้ ม า ม บี ท บ าท ใ น ฐ า น ะ ผ ไู้ ก ล ่เ ก ล ยี่ (6 0 0 (1 0๙ 1065) เพ อ่ื ส น ับ ส น ุน ก า ร เ จ ร จ าระห ว า่ ง โ ป รต เุ ก ส แ ล ะ อ นิ โ ด น ีเ ซ ีย ใ น ป ีญ ห า น ้ี โ ด ย จ ดั ใ ห ม้ กี า ร ป ร ะ ช ุม ร ะ ห ว า่ ง โ ป ร ต เุ ก ส แ ล ะ อ นิ โ ด น เี ซ ีย ภ า ย ใต ้ก า ร อ ุป ถ มั ภ ข์ อ ง เ ล ข า ธ ิก า ร แ ห ่ง สห ป ระช าช าต ริ อ บ แ รก เ ม อ่ื ๒๑ เม ษ าย น ๒๕ ๓๖ ๕ ต ัง แ ต ป่ ี ๒ ๕ ๒๘ สห ป ร ะ ช า ช า ต ิไ ด ้ส น ับ ส น นุ ใ ห ้ม ีก า ร จ ดั ป ร ะ ช มุ ร ะ ห ว ่า ง ก ล ่มุ พ ร ร ค ก า ร เ ม อื งต า่ ง ๆ ะ ว ัน อ อ ก ซ ึง่ ม ีค ว า ม เ ห ็น แ ต ก ด า่ ง ก นั เ ก ยี่ ว ก บั ก า ร ก ำ ห น ด อ น า ค ต 1ข อ ง ต ิม อ ร ต์ ะ ว ัน อ อ ก โ ด ย ม ผี แู้ ท น ใ น ต ิม อ ร ต์จ า ก อ ิน โ ด น ีเ ซ ยี ต มิ อ ร ต์ ะ ว ัน อ อ ก แล ะ โป รต เุ ก ส เ ข า้ ร ่ว ม ก า ร ป ร ะ ช มุ ด ัง ก ล ่า ว คด ไ 7x1X 101* 0 3 0 โป รต เุ ก ส ได ย้ ่นื ฟ อ้ ง ต ่อ ศ า ล โ ล ก ใ น ค ด ี 1 1 1 1 1 0 1 - 0 3 1 1 ก ล ่า ว ค ือ ร ัฐ บ า ล อ นิ โ ด น เี ซ ยี แ ล ะ อ อ ส เ ต ร เ ล ยี ไ ด ้ล ง น า ม ใ น ส น ธ ิส ัญ ญ า 11๓ 01 030 1๓ 3ญ ใน ป ี ๒ ๕ ๓๒ เพ ่อื ใ ช ป้ ร ะ โ ย ช น จ์ า ก พ ืน ท ีท่ างท ะ เล ซ ง่ึ อ ดุ ม ส ม บ ูร ณ ์ด ว้ ยท ร พั ย า ก ร ธ ร ร ม ช า ต ิ รว ม ท ง้ั เ ป ็น แห ล ง่ น ี้า ม นั ข น า ด ใ ห ญ ่ใ น ช ่อ ง แ ค บ ต มิ อ ร ์ ซ ่ึง อ ย ู่ร ะ ห ว ่า ง อ นิ โ ด น ีเ ซ ีย ก บั อ อ ส เ ต รเ ล ีย ส บื เ น อ่ื ง จ า ก โ ป ร ต เุ ก ส ไ ม ่เ ห ็น ด ว้ ย ก ับ ก า ร จ ดั ท ำ ส ญั ญ า ด ัง ก ล ่า ว เ น ่ือ ง จ า ก เ ห น็ ว ่า ป ระ ช าช นช า ว ต ิม อ ร ต์ ะ ว นั อ อ กค ว ร ม ีส ทิ ธ ิเ ร ยี ก ร อ้ ง ใ น เ ร อ่ื ง น ี น อ ก จ า ก น ัน ส น ธ ิส ญั ญ า ด ัง ก ล า่ ว ย งั ล ะ เ ม ดิ ส ทิ ธ ขิ อ ง ป ร ะ ช า ช น ช า ว ต มิ อ ร ์ต ะ ว ัน อ อ กก ล ่า ว ค ือ ป ฏ ิเ ส ธ ส ทิ ธ ิใ น ก า ร ก ำ ห น ด ใ จ ต น เอ ง (8 6 1 1 0 6 1 6 1 ๓ 1 1 1 3 1 1 0 1 1 ) ซ ึง่ ไ ด ้ย นื ย ัน ท า่ ท ที ี่จ ะ ไ ม ย่ อ ม ใ ห ้ม ีก า ร จ ดั ก า ร ล งป ร ะ ช า ม ต ใิ น ต มิ อ ร ต์ ะ ว นั อ อ ก โ ด ย อ า้ ง เ ห ต ผุ ล ว า่ ก า รให ช้ า ว ต มิ อ ร ต์ ะ ว ัน อ อ ก ล ง ป ระช า ม ต ิ เพ ื่อ ก ำ ห น ด ใ จ ต น เอ งเ ป ็น ว ิธ ีท ม่ี คี ว า ม เ ส ่ยี ง เ น ่ือ ง จ า ก อ า จ น ำ ไ ป ส ู่ส ง ค ร า ม ก ล า ง เ ม ือ ง ร ะ ห ว ่า ง ผ ้สู น ับ ส น นุ ก า ร อ ย ู่ร ว่ ม ก บั อ ิน โ ด น เี ซ ยี แ ล ะ ผ ู้ส น ับ ส น นุ ก า ร เ ป ็น เ อ ก ร า ช ก เ็ ป ็น ไ ด ้ เ ม อ่ื ๑๐ ก มุ ภ า พ ัน ธ ์ ๒ ๕ ๔ ๒ ท า ง ก า ร อ ิน โ ด น ีเ ซ ยี ไ ด ้ย า้ ย ต ัว น า ย x^ ฑ 3113 0 (1 5 ๓ 3 0 ?1 6 5 1 {๒ 1 1 1 0๙ ๖61131101131 11๓ 01656 116515131166 000611 (0 1 1 1 1 1 ) 3 1 1 (1 0 0 ๓ ๓ 3 1 1 ( 1 6 1 0? 1๖ 6 ๖ 13๖ 011 11๖ 613๖ 011 / ( I ๓ 6 (1 ๖ 01665 0๖ ๖ 35111๓ 0 1 (1 /๙ 1๖ 1111) จ า ก เ ร ือ น จ ำ จ ปิ ีน ัง ก ร งุ จ า ก า ร ต์ า ไ ป ก ัก บ ร เิ ว ณ ท ่บี ้า น พ ัก ท ีร่ ัฐ บ า ล อ ิน โ ด น ีเ ซ ยี จ ดั ให ้ท ่ถี น น เ ป เ ซต า ก ัน เน ก า ร า โ ด ย อ น ุญ า ต ให น้ า ย 035๓ 30 พ บ ช า ว ต า่ ง ช า ต แิ ล ะ ส ่ือ ม ว ล ช น ไ ด ้ โ ด ย ผ เู้ ข ้า พ บ ต อ้ ง ข อ อ น ญุ าต จ ากก ระท รว ง ก า รต ่า ง ป ร ะ เท ศ แ ล ะ ก ระ ท ร ว ง ย ตุ ิธ ร ร ม ข อ ง อ นิ โ ด น ีเ ซ ยี ล ่ว ง ห น ้า ส ำห ร ับ น าย ๖ 056 ๖ .3 ๓ 0 5 แ 0 1 เ3 น ัก ร ณ ร ง ค ์เ ร ีย ก ร อ้ ง เ อ ก ร า ช ข อ ง ต ิม อ ร ์ต ะ ว นั อ อ ก ผ ู้ไ ด ร้ ับ ร า ง ว ัลโ น เ บ ล ป ี ค .ศ .๑ ๙ ๙ ๖ ซ ง่ึ ท า ง ก า ร อ ิน โ ด น เี ซ ยี ไ ด ้จ ัด เ ป ็น บ ุค ค ล ต ้อ ง ห า้ ม เ ข ้า ป ร ะ เ ท ศ น า ย ม ลู า ต ิ ร ัฐ ม น ต ร ีย ตุ ธิ ร ร ม อ ิน โ ดน ีเ ซ ยี ก ล ่า ว ว า่ ร ัฐ บ า ล อ ิน โ ด น เี ซ ีย อ าจ พ ิจ า ร ณ า อ น ุญ า ต ให น้ า ย ผ 0 1 โ3 เ ด นิ ท า ง ไ ป ก ร งุ จ า ก า ร ต์ า เพ อ่ื เ ข ้า ร ่ว ม ห า ร ือ ใ นก า ร แ ก ้ไ ข บ ีญ ห า ต มิ อ ร ต์ ะ ว ัน อ อ ก แ ล ะ อ า จ ถ อ น ช ือ่ อ อ ก จ า ก ร า ย ช ื่อ บ คุ ค ล ต อ้ ง ห ้า ม เข ้า ป ร ะ เท ศ เ ม อื่ ว ัน ท ่ี ๑ ๐ ม นี า ค ม ๒๕ ๔ ๒ ร ัฐ ม น ต ร ตี า่ ง ป ร ะ เ ท ศ อ ิน โ ด น เี ซ ีย แ ล ะ โ ป ร ต เุ ก ส ไ ด ป้ ร ะ ช มุ ร ่ว ม ก ันอ กี ค ร งั้ ห น ่งึ ผ ล ก า ร ป ร ะ ช มุ ม คี ว า ม ค ืบ ห น า้ พ อ ส ม ค วร โ ด ย อ ิน โ ด น เี ซ ีย จ ะ ใ ห ้ส ห ป ร ะ ช า ช า ต เิ ข ้า ไ ป ท ำ ก า รส อ บ ถ า มค ว า ม ค ิด เ ห น็ ข อ ง ช า ว ต มิ อ ร ์ต ะ ว ัน อ อ ก ใ น เ ด ือ น ก ร ก ฎ า ค ม ศ กน ี ภ าย ห ล ัง จ า ก ก า ร เ ล ือ ก ด งั ท ัว่ ไ ป ใ น เ ด อื น ม ิถ ุน า ย นโด ยส ห ป ระช าช าต ิจ ะ เ ป น็ ผ ู้ร ับ ผดิ ช อ บ ค ่า ใช้ ส ำห ร บั ว ธิ ีก า ร ท ีจ่ ะ น ำไ ป ใ ช ้ใ น ก า ร ส อ บ ถ า ม ค ว า ม ค ดิ เ ห ็น จ ะ ม กี า ร จ ่า ย



89ห า ร อื ก นั ต อ่ ไ ป แ ต จ่ ะ ไ ม ่ใ ช ว้ ธิ กี า ร ล ง ป ร ะ ช า ม ต โิ ด ย ต ร ง ห ร ือ จ า ก ก า ร ล ง ค ะ แ น น เ ส ีย ง ใน ระห ว ่า ง ก า ร ส อ บ ถ า ม ค ว า มค ิด เ ห น็ ก อ ง ท พั อ ิน โ ด น ีเ ซ ีย จ ะ ต ้อ ง ถ อ น ท ห า ร อ อ ก ไ ป ห ร ือ ล ด ก ำ ล ัง ท ห า รใ น พ นื้ ท ีล่ ง แ ล ะให เ้ จ า้ ห น า้ ท ีข่ อ ง ส หป ร ะ ช า ช า ต ิเ ข า้ ม า ท ำห น ้า ท ่แี ท น ซ ึ่ง ใ น ป ร ะ เ ด ็น น โี้ ป ร ต ุเ ก ส เ ห น็ ว ่า ส ห ป ร ะ ช า ช า ต ิ ค ว ร จ ัด ส ่ง เ จ ้า ห น ้า ท ่ตี ำ ร ว จ เ ข ้า ม าร กั ษ า ค ว า ม ป ล อ ด ภ ัย แ ท น ก า ร ส ่ง ก อ ง ก ำ ล งั ท ห าร ท า่ ท ขี อ ง ป ร ะ เ ท ศ ต ่า ง ๆ ๑ โป รต เุ ก ส โ ป ร ต เุ ก ส ถ อื ว ่า ต น เ ป น็ ป ร ะ เ ท ศ ผ มู้ อี ำ น า จ บ ร หิ าร แ ล ะ ไ ด ร้ บั ม อ บ ห ม า ย ให ้ม ีห น ้า ท ร่ี ับ ผ ดิ ช อ บ ด ินแ ด น ต มิ อ ร ต์ ะ ว ัน อ อ ก ให เ้ ป ็น ไ ป ต า ม ก ฎ บ ัต ร ส ห ป ระช า ช า ต ิ โ ป ร ต เุ ก ส ไ ม เ่ ร ีย ก ร ้อ ง ก า ร ม ีอ ำ น า จ อ ธ ปิ ไ ต ย เห น อื ด นิ แ ด น ต มิ อ ร ์ต ะ ว นั อ อ ก แ ต ่เ ร ีย ก ร อ้ ง ใ ห ช้ า ว ต ิม อ ร ต์ ะ ว ัน อ อ ก ไ ต ใ้ ช ้ส ิท ธ ิก า ร ก ำ ห น ด ใ จ ต น เ อ ง อ ย า่ ง แ ท จ้ ร ิง โป รต ุเ ก ส ส น ับ ส น นุ ก า ร ส ่ง เ จ า้ ห น ้า ท ่ขี อ ง ส ห ป ร ะ ช า ช า ต เิ ข ้า ไ ป ใ น ต มิ อ ร ์ต ะ ว นั อ อ ก เพ ื่อ จ ัด ร ะ บ บก า ร บ ร ิห าร จ ดั ต ัง ส ถ า บ นั ท า ง ก า ร เ ม อื ง แ ล ะ ด ูแ ล ต ้า น ค ว า ม ม ่นั ค ง รว ม ท งั ย นื ย นั ถ ึง ภ า ระห น า้ ท ่ขี อ ง โ ป ร ต ุเ ก ส ท จ่ี ะ ใ ห ้ค ว า ม ช ่ว ย เ ห ล ือ แ ก ่ ต ิม อ ร ์ต ะ ว นั อ อ ก อ ย า่ ง ไ ร ก ็ต า ม น าย / ช !เ0 ฑ 10 ? 1 -3 ณ ะ 0 ร ัฐ ม น ต ร ีก ร ะ ท ร ว ง ก า ร ค ล ัง โ ป ร ต ุเ ก ส ไต ้แ ถ ล ง ว ่า โป ร ต ุเ ก ส จ ะ ไ ม ่ใ ห ค้ ว า ม ช ่ว ย เ ห ล อื ท า ง ก า ร เ ง นิ แ ก ต่ มิ อ ร ์ต ะ ว ัน อ อ ก ใ น ช ่ว ง เ ว ล า น ้ี แ ล ะ ว ่า ช า ว โ ป ร ต ุเ ก ส จ ะแ ส ด ง ค ว า ม เ ป น็ ห น ่ึง เ ด ยี ว ต อ่ ป ร ะ ช า ช น ช า ว ต ิม อ ร ์ต ะ ว นั อ อ ก แ ต ่ค ง ไ ม ่ใ ช ่ค ว า ม ช ว่ ย เ ห ล อื ท า ง ต า้ น ก า ร เ ง ิน ก า รท ี่โ ป รต ุเ ก ส ม ที า่ ท ีส น บั ส น ุน บ ท บ าท ข อ ง ส ห ป ร ะ ช า ช า ต ิแ บ บ เ บ ด็ เ ส ร จ็ อ า จ เ น ่อื ง ม า จ า ก โ ป ร ต ุเ ก ส เ อ ง ม ขี ีด ค ว า ม ส า ม า ร ถค ่อ น ข ้า ง จ ำ ก ัด โ ด ย เฉ พ า ะ เ ร ่ือ ง เ ง นิ ซ ่ึง โ ป ร ต เุ ก ส เ อ ง ย งั ค ง ต ้อ ง ร บั ค ว า ม ช ่ว ย เ ห ล ือ จ า ก ป ร ะ ช า ค ม ย ุโ ร ป ท า่ ใ ห อ้ า จ ไ ม ่อ ย ู่ใ น ฐ า น ะ ท ่จี ะ ใ ห ค้ ว า ม ช ว่ ย เ ห ล ือ ห ร อื ส น ับ ส น นุ ใ น ก า ร แ ก ไ้ ข ป ็ญ ห า ต มิ อ ร ์ต ะ ว ัน อ อ ก ไ ต ้ม า ก น กั ๒ อ อ ส เ ต ร เ ล ยี เ ด มิ อ อ ส เ ต ร เ ล ยี เ ป น็ ป ร ะ เ ท ศ ต ะ ว ัน ต ก ป ร ะ เ ท ศ เ ด ยี ว ท ่รี ับ ร อ ง อ ำ น า จ อ ธ ปิ ไ ต ย ข อ ง อ นิ โ ด น เี ซ ียเห น ือ ต อ ม ิอ ร ์ต ะ ว ัน อ อ ก ต อ่ ม า ใ น เ ด ือ น ม ก ร า ค ม ๒๕ ๔ ๒ อ อ ส เ ต ร เ ล ีย ไ ต ้ป ร ะ ก า ศ เ ป ล ยี่ น แ ป ล ง น โ ย บ า ย ข อ ง ต น โด ยห นั ม า ส น ับ ส น นุ ใ ห ต้ มิ อ ร ต์ ะ ว นั อ อ ก ป ก ค ร อ ง ต น เ อ ง ช ว่ ง ร ะ ย ะ เ ว ล า ห น ึ่ง ค อ่ น ท ีจ่ ะ ใ ช ส้ ิท ธ ใิ น ก า ร ก ำ ห น ด ใ จ ต น เ อ ง ว า่จ ะ อ ย ู่ร ว่ ม ก ับ อ นิ โ ด น ีเ ซ ยี ต ่อ ไ ป ห ร ือ ไ ม ่ อ อ ส เ ต ร เ ล ยี เ ห ็น ว า่ ห า ก ต มิ อ ร ์ต ะ ว ัน อ อ ก ไ ต ร้ ับ เ อ ก ร า ช โด ย เ ร ว็ จ ะท ่า ใ ห ้ต ิม อ ร ์ต ะ ว นั อ อ ก อ อ่ น แ อ แ ล ะ ต ้อ ง พ ึ่ง พ า ค ว า ม ช ว่ ย เ ห ล อื จ า ก ภ า ย น อ ก ม า ก ข น้ึ แ ล ะ จ ะ เพ ่ิม แ ร ง ก ด ต ัน ต อ่ อ อ ส เ ต ร เ ล ีย ท ่ีจ ะ ต อ้ ง ใ ห ค้ ว า ม ช ่ว ย เ ห ล ือ แ ก ่ต มิ อ ร ต์ ะ ว นั อ อ ก จ ำ น ว น ม า ก ๓ ไท ย ไท ย ให ก้ า ร ส น ับ ส น ุน อ ิน โ ด น เี ซ ีย ใ น ก า ร พ ิจ า ร ณ าป ญ็ ห า ต มิ อ ร ต์ ะ ว ัน อ อ ก ใ น ส ห ป ระช าช า ต ิม าโด ย ต ล อ ด โ ด ย ก า ร ล ง ค ะ แ น น เ ส ยี ง ค ดั ค า้ น ร า่ ง ม ต ขิ อ ง ส ม ัช ช า ฯ เ ก ่ยี ว ก ับ เ ร อื่ ง น ้ี ร ะ ห ว ่า ง ก า รป ระช ุม ส ม ัช ช ฯ ่ี า ส ม ัย ท๓ 0 -0 )๗ ท งั น ี เ พ ือ่ แ ส ด ง ค ว า ม ส ม า น ฉ นั ท ์ข อ ง ก ล ุม่ อ า เ ซ ีย น อ ย ่า ง ไ ร ก ต็ า ม ไท ย ไ ม ป่ ร ะ ส ง ค ท์ ีจ่ ะ แ ส ด ง ก า ร ส น ับ ส น ุนเ ร อ่ื ง น อ้ี ย ่า ง เ ด น่ ช ัด แ ต จ่ ะ ด ำ เ น ิน ก า ร ใ น น า ม ข อ ง อ า เ ซ ีย น ม า ก ก ว า่ ใ น น า ม ข อ ง ป ร ะ เ ท ศ ไท ย โ ด ย ต รง ไท ย ส น ับ ส น ุน ก า ร เ จ ร จ า แ ก ไ้ ข ป ีญ ห า ต ิม อ ร ์ต ะ ว ัน อ อ ก ร ะ ห ว า่ ง อ นิ โ ด น เี ซ ีย แ ล ะ โ ป ร ต ุเ ก ส ภ า ย ใต ้ก า ร อ ปุ ถ มั ภ ์ข อ ง ส ห ป ระช า ช า ต ิ

90 เม่ือ ๒๘ มกราคม ๒๕๔๒ ไทยและอินโดนเี ซีย ได้ลงนามในความตกลงเพื่ออนิ โดนีเซยี จดั ตั้งสำนกั งานดูแล ผลประโยชน์ ใน สอท. ณ กรุงลสิ บอน เพ่ือเอ้อื อำนวยอนิ โดนเี ซยี และโปรตเุ กสได้มีชอ่ งทางในการหารือกัน ในปญี หาติมอร์ตะวนั ออก

&00า ‘&(&3 ว * ) ^เ ส ^ี 'ปีน,'า ^ ซ\ “V®ง ๙เ ^ ^ 2ๆ^ ).

91 กองกำลังเฉพาะกจิ รว่ ม ๙๗๒ ไทย/ติมอร์ตะวนั ออก ตอนที่ ๑ ในขน้ั ตน้ ผมต้งั ใจวา่ จะเขยี นถึงเรอ่ื งการเดนิ ทางไปติมอรต์ ะวนั ออกของทหารไทย ในช่อื ว่า“กองทัพไทยไปติมอร์ตะวันออก” แตผ่ บู้ ังคับบญั ชาระดับสงู ตกลงใจวา่ จะใช้ชอื่ กองกำลงั ท่ีออกไปรว่ มรกั มาความปลอดภัยกบั นานาชาติท่ีติมอรต์ ะวันออกครังนีว่า “กองกำลงั เฉพาะกจิ รว่ ม ไทย-ติมอร์ตะวนั ออก”ผม ๙๗ ๒จึงตัง้ ชอ่ื เรอ่ื งนตี้ ามไปดว้ ย ต อ น แ ร ก ข อ เ ป น็ ก า ร เ ป ิด ต ัว ท ี่ม า ท ไ่ี ป ข อ ง ป ญี ห า ต มิ อ ร ต์ ะ ว ัน อ อ ก ก อ่ น น ะ ค ร ับ ก อ่ น ท จี่ ะม ีต อ น ท ่สี อ ง ท ี่ส า ม ต า ม ม า แ ต ่ต อ้ ง เ ร ีย น ไ ว ้ก ่อ น น ะ ค ร ับ ว ่า เ ร อ่ื ง น ้ีข นึ้ อ ย ่กู บั เ ว ล า แ ล ะ โ อ ก า ส จ ะ อ ำ น ว ย ใ ห ไ้ ด ม้ า ก น ้อ ยข น าด ไ ห น โด ย เฉ พ า ะ ก า ร ต ดิ ต อ่ ส ือ่ ส า ร จ า ก ต ิม อ ร ต์ ะ ว นั อ อ ก ม า ย ัง ป ร ะ เ ท ศ ไท ย ห ว้ ง น ีย้ งั ไ ม ม่ คี ว า ม ช ดั เ จ น ว า่ จ ะ ใ ช ้ท า ง ใ ด ด ีท สี่ ดุ ก ใ็ ห ้เ ป ็น เ ร ื่อ ง ข อ ง เ ว ล า แ ล ะ โ อ ก า ส ล ะ ก ัน ค ว า ม ห ม า ย ข อ ง ช ่อื ก อ ง ก ำ ล งั เ ฉ พ า ะ ก จิ ร ่ว ม ๙๗ ๒ ห ร อื กกล .ฉ ก . ร ว่ ม ๙๗ ๒ ท ไี่ ต ร้ ับ ท ร า บ ม คี ว า ม ห ม า ย ด ัง น ้คี ร บั ก า ร จ ดั ก ำ ล ัง พ ล แ ล ะ ย ทุ โธ ป ก รณ ์ เ ป น็ ก า ร จ ัด เ ฉ พ า ะ ก ิจ ค ำ ว า่ร ว่ ม ก ค็ อื ก ำ ล ัง พ ลท ี่จ ัด ไ ป ป ร ะ ก อ บ ด ว้ ย ท ห า รบ ก ท ห า ร เ ร ือ แ ล ะ ท ห า ร อ า ก า ศ ร ว ม ก นั ห ม า ย เล ข ๙ ค ือ ร ัช ก า ล ท ่ี ๙แห ่ง ร า ช ว ง ศ ์จ กั ร ี ส ่ว น ห ม า ย เล ข ๗๒ ค อื พ ร ะ ช น ม า ย ขุ อ ง พ ระบ าท ส ม เ ด ็จ พ ร ะ เ จ ้า อ ย ู่ห วั ซ ง่ึ จ ะ ม ีพ ระช น ม า ย ุ ๗ ๒พ ร ร ษ า ใ น ป ี พ .ศ .๒ ๕ ๔ ๒ น ี ก อ ง ท พั ไ ท ย จ ึง ไ ด ้น ำ ม า ต ง้ั เ ป น็ ช ือ่ ก อ ง ก ำ ล ัง เ ฉ พ า ะ ก จิ เ พ อ่ื เ ป น็ ก า ร เ ฉ ล มิ พ ร ะ เ ก ยี ร ต พิ ร ะบ าท ส ม เ ด จ็ พ ร ะ เ จ า้ อ ย หู่ วั ภ มู ิพ ล อ ด ุล ย เ ด ช มห า รา ช ซ ่งึ ใ น ก า ร เ ข ีย น ข อ ง ผ ม จ ะ ใ ช ช้ อื่ ย ่อ ใ น ก า ร อ า้ ง อ ิง ถ งึ เ ร ่ือ ง น ว้ี า่ก ก ล . ฉ ก . ร ่ว ม ๙๗ ๒ ไท ย / ต ิม อ ร ท์ า่ น ผ ูอ้ า่ น โ ป ร ด เ ข า้ ใ จ ต า ม น ีน ะ ค ร ับ เ ก า ะ ต ิม อ ร เ์ ป ็น ส ว่ น ห น ึ่ง ข อ ง ห ม เู่ ก า ะ ซ นุ ด า น ้อ ย ถ กู แ บ ่ง อ อ ก เ ป ็น ส อ ง ส ว่ น ค อื ต ิม อ ร ์ต ะ ว ัน ต ก แ ล ะต มิ อ ร ต์ ะ ว ัน อ อ ก ต ิม อ ร ์ต ะ ว ัน ต ก เ ป ็น 1ข อ ง อ นิ โ ด น ีเ ซ ยี ม ีพ ื้น ท ี่ ๖ , ๑ ๒ ๐ ต า ร า ง ไ ม ล ห์ ร ือ ๑ ๕ ,๘ ๕ ๐ ต า ร า ง ก โิ ล เ ม ต รเ ป น็ ส ่ว น ห น ง่ึ ข อ ง จ งั ห ว ดั น ูซ า เ ต ง็ ก า ร า ต ะ ว ัน อ อ ก ( ๖ ๒ 5 3 ๖ 61122๓ 3 1 1 ๓ 1 1 1 - ) ม ีป ร ะ ช า ก ร ป ร ะ ม า ณ ๑, ล ้า น ค น น ับ ๒๕ถ อื ศ า ส น า ค ร สิ ต น์ ิก า ย โ ป แ ต ส แ ต น ท ์ ส ่ว น ต มิ อ ร ต์ ะ ว ัน อ อ ก ม พี ้นื ท ่ี ๕ ,๗ ๔ ๓ ต า ร า ง ไ ม ล ์ห ร อื ๑๔ ,๘ ๗ ๔ ต า รา งก โิ ล เ ม ต ร ห ร ือ ป ร ะ ม า ณ เ ก อื บ ค ร ่ึง ห น ึ่ง ข อ ง เ ก า ะ ต มิ อ ร ซ์ ่ึง อ นิ โ ด น เี ซ ยี แ บ ง่ พ ืน้ ท เ่ี ป ็น อ ีก จ งั ห ว ดั ห น ่ึง ต ิม อ ร ์ต ะ ว ันอ อ ก ม ีป ร ะ ช า ก ร ป ร ะ ม า ณ ๖ ๐ ๐ ,๐ ๐ ๐ คน (พ .ศ .๒ ๕ ๓ ๙ ) ป ร ะ ช า ก ร น ับ ถ อื ศ า ส น า ค ร สิ ต น์ ิก า ย โ ร ม ัน ค า ท อ ล ิค เ ม ือ งห ล ว ง ค ือ เ ม ือ ง ด ลิ ี (ซ ช 1 ) ซ ึง่ ต ัง้ อ ย ชู่ า ย ‘ ฝ ง่ ท ะ เ ล ด า้ น ท ศิ เ ห น อื ข อ ง เ ก า ะ เป น็ เ ม ือ ง ห ล ว ง แ ล ะ เ ม อื ง ท า่ ท สี่ ำ ค ัญ รว ม ท ง้ัเ ป ็น ศ ูน ย ์ก ล า ง ก า ร พ าณ ิช ย ข์ อ ง ต มิ อ ร ต์ ะ ว ัน อ อ ก น อ ก จ า ก น ัน้ ย ัง ม ีเ ม อื ง ห ล ัก อ กี ห ล า ย เ ม อื ง เ ช ่น 1131, ร ]ห ๒ 1 1 3 1 1 3 ,๖ !๖ !ร ๒ , 1X43113๓ 10, 8311๖ 311, บ อ ร ? 3 1 0 ร ,\ ฤ ๖ 6 ๖ 6 , / ๒ !3 1 0 , 831110 แล ะ 1^ 11611 ภ มู ิอ า ก า ศ ใ น ต ิม อ ร ์ต ะ ว นั อ อ ก จ ะ ม ีฤ ด แู ล ง้ ย า ว น า น ถ งึ ๗ เ ด อื น น อ ก น ัน จ ะ เ ป ็น ฤ ด ูฝ น ป ร ะ ม า ณ ๕เ ด อื น ซ ่งึ ฤ ด ฝู น จ ะ เ ร ่ิม ต ง้ั แ ต ่เ ด ือ น พ ฤ ศ จ กิ า ย น เ ป ็น ด น้ ไ ป จ น ถ ึง เ ด อื น ม ีน า ค ม ท า ง ด า้ น ท ศิ ใ ต ข้ อ ง เ ก า ะ ม ีภ ูเ ข าท อ ด ย า ว ไ ป ท า ง ท ศิ ต ะ ว ัน อ อ ก ต า ม แ น ว ช า ย ' ฝ ง่ ท ะ เ ล ย อ ด เข า ท ี่ส ูง ท ่ีส ดุ ค ือ ย อ ด เ ข า ต า ด า้ ท ่ีอ ย ทู่ า ง ต อ น ก ล า ง ข อ ง พ น้ื ท ี่ส ูง จ า ก ร ะ ด ับ น ำ ท ะ เล ป า น ก ล า ง ๒ ,๙ ๖ ๓ เม ต ร และ ย อ ด เ ข า ม า ต า เ ป ีย ท ี่อ ย ทู่ า ง ท ิศ ต ะ ว ัน อ อ ก ส ูง จ า ก ร ะ ด ับ น ำ ท ะ เ ลป าน ก ล าง ๒ ,๓ ๑ ๕ เม ต ร ถ น น เม น ห ร อื ถ น น ห ล กั ท ี่ร ถ ย น ต ว์ ิ่ง ไ ด ้ต ล อ ด เ ว ล า ค ือ ถน นท ี่ต ัด จ า กต ิม อ ร ์ต ะ ว ัน ต ก ไ ป ย งั ต ิม อ ร ต์ ะ ว นั อ อ ก โ ด ย เ ร ิ่ม ท ่ีเ ม ือ ง ศ ูป ิง ( ๖ . ! ช )ุ 3 1 1 2 ) ผ ่า น ต อ น ก ล า ง ข อ ง เ ก า ะ ไ ป ท างท ิศ ต ะ ว ัน อ อ กผ า่ น เ ส ัน เ ข ต แ ด น ระ ห ว ่า ง ต ิม อ ร ์ต ะ ว ัน ต ก ค บั ต มิ อ ร ต์ ะ ว ัน อ อ ก ท เ่ี ม อื ง บ า ต ูก า เ ด (8 3 ๓ 2 3 ๙ 6 ) ท า ง ด ้า น ท ศิ เ ห น ือ แ ล ะผ ่า น เ ม อื ง ด ลิ ีเ ล า ะ เ ล ยี บ ร มิ ฝ ง่ ท ะ เ ล ด ้า น ท ศิ เ ห น อื เ ร ือ่ ย ไ ป จ น ถ ึง เ ม อื ง เ ล า เ ต ม็ (๖ 3๓ 6๓ ) ท อ่ี ย ทู่ า ง ด ้า น ต ะ ว นั อ อ กป ็จ จ บุ ัน ม ีร ถ ย น ต ์ว ิง่ จ ำ น ว น น ้อ ย ม า ก เ น ื่อ ง จ า ก ก า ร ป ะ ท ะ ค ัน ร ะ ห ว ่า ง ฝ า่ ย น ยิ ม อ ิน โ ด น ีเ ซ ยี ค ับ ฝ า่ ย ท ี่ต ้อ ง ก า ร เ อ ก ร า ชท ำ ใ ห ร้ ถ ย น ต ไ์ ม ่ก ล ้า อ อ ก ว ง่ิ เ พ ร า ะ ก ล ัว จ ะ ถ กู เ ผ า ซ ง่ึ ป ก ต ิใ น ต ิม อ ร ์ต ะ ว นั อ อ ก ก ็ม ีร ถ ย น ต ใ์ ช ้น ้อ ย อ ย ่แู ล ว้ รว ม ท ัง ร า้ น

92ค ้า แ ล ะ บ ้า น เ ร อื น ป ร ะ ช า ช น ก ็ถ ูก เ ผ า ไ ป จ ำ น ว น ม า ก น อ ก จ า ก น ัน ช า ย ป ง่ ท ะ เล ท า ง ด า้ น ท ิศ ใ ต ้ จ ะ ม ถี น น ส า ย ร อ ง เ ล า ะเ ล ยี บ ช า ย เ ข า ไ ป จ น ถ ึง เ ม ือ ง ส ุไ อ ( ร น ฟ ) ใ น ฤ ด ฝู น จ ะ ไ ม ส่ า ม า ร ถ ใ ช เ้ ส น้ ท างน ีไ ด ้ ส น า ม บ ิน ม สี น า ม บ นิ ร ะ ด ับ น า น า ช า ต ติ ั้ง อ ย ทู่ เี่ ม อื ง ค ปู งี ( & น !) น ก ล)ั ใ ' น ต มิ อ ร ์ต : ะ ว ัแ ต ก ส า ย ก า ร บ นิ ท ี่บ นิ อ ย เู่ ป ็น ป ร ะ จ ำ ค อื ส า ย ก า ร บ นิ ก า ร ูด ้า ข อ ง อ นิ โ ด น เี ซ ีย แ ล ะ ฟ น / น -แ ร !!■ ฟฟ ฟ !- ม สี น า ม บ ิน ร ะ ด บั ท ้อ ง ถ ิน่ อ ย ่ทู ี่เ ม ือ งด ิล ี ช ่อื ว า่ ส น า ม บ ิน โ ค โ ม โ ร (^ 0 น ! 0 1 -0 ) อ ย ่ตู ิด ช า ย ท ง่ี ท ะ เล ห า่ ง จ า ก ต วั เ ม ือ ง ต ลิ ไี ป ท า ง ต ะ ว ัน ต ก ป ร ะ ม า ณ ๖ ก ิโ ล เ ม ต รแ ล ะ ม สี น า ม บ นิ ท ่เี ม ือ ง อ น่ื ๆ เ ช ่น ท เี่ บ า เ ก า ม า เ ล ีย น า ล อ ส ป าล อ ส ว เี ค เ ค แ ล ะ ซ าอ ี โ ด ย เฉ พ า ะ ส น า ม บ ิน ท ี่เ ม ือ ง เ บ า เ ก าเ ป น็ ส น า ม บ ิน ท ี่ย า ว ท ่ีส ดุ ใ น ต ิม อ ร ์ต ะ ว ัน อ อ ก ท า ง ว ง่ิ ย า ว ๒ ,๔ ๒๔ เม ต ร เ ค ร อื่ ง บ ิน ร ะ ด บั ใ ห ญ ส่ า ม า ร ถ ล ง ไ ด ้ เมอื งเบาเกา (8แน๒น) ท่ีคาดว่ากองกำลงั ของกองทพั ไทยจะไปตั้งอยู่ทน่ี ัน่ เปน็ เมอื งใหญ่อันดับสองรองจากเมืองดลิ ี ประชาชนมีอาชพี ทำการเกษตร เมืองบาเกาอยูห่ ่างจากดลิ ไี ปทางทศิ ตะวันออกประมาฌ5)๓0 ก!ิ ลเมตร ด ิน แ ด น ต ิม อ ร ต์ ะ ว ัน อ อ ก แ ต เ่ ด มิ อ ย ู่ใ น ค ว า ม ย ึด ค ร อ ง ข อ ง ป ร ะ เ ท ศ โ ป ร ต เุ ก ส ซ ่งึ เ ว ล า น ัน โ ป ร ต เุ ก สก ำ ล งั จ ะ ค นื เ อ ก ร า ช ใ ห ้ก บั ช าวพ นื้ เ ม อื ง ท ี่อ า ศ ยั อ ย ู่แ ต ่อ ิน โ ด น เี ซ ยี โ ด ย ก า ร น ำ ข อ ง ป ร ะ ธ า น า ธ ิบ ด ซี ูฮ า ร ์โ ต ไ ด ส้ ่ง ก อ ง ท พัเ ข ้า ไ ป ย ดึ เ อ า ด นิ แ ด น ผ น ว ก เ ข า้ เ ป ็น ข อ ง ต น เ ม ือ่ ว นั ท ี่ ๑ ๗ ก รก ฎ า ค ม พ .ศ .๒ ๕ ๑ส โ ด ย ป ร ะ ก า ศ ผ น ว ก ด ิน แ ด น ต ิม อ ร ์ต ะ ว นั อ อ ก เ ป ็น จ งั ห ว ัด ท ี่ ๒ ๗ ข อ ง ส า ธ า รณ ร ัฐ อ นิ โ ด น ีเ ซ ีย ก า ร ส ่ง ก อ ง ก ำ ล ัง ท ห า รไ ท ย เ ข ้า ไ ป ใ น ต มิ อ ร ์ต ะ ว ัน อ อ ก ป ระช า ช น ค น ไ ท ย รว ม ท ัง้ ผ อู้ ่า น ห ล าย ท ่า นอ า จ จ ะ ย งั ไ ม ช่ ดั เ จ น ว า่ ท ห า ร ไ ท ย จ ะ เ ข า้ ไ ป ใ น ล กั ษ ณ ะใด จ ะ เข า้ ไ ป ท ำส งค รา ม ห ร ือ ท ำ อ ะ ไ ร ก ัน แ น ่ จ ึง ข อ เ ล า่ ค ว า มเ ป ็น ม า ใ ห ท้ า่ น ผ ้อู า่ น ท ร า บ ด งั น ีค ร บั ค ว า ม เ ป ็น ม า ข อ ง โ ค ร ง ก า ร น ้ี ท ่า น ผ อู้ า่ น ย งั จ ำ ไ ด ้น ะ ค ร ับ ว ่า เ ม อื่ เ ด อื น ส ิง ห าค ม ท ผ่ี ่า น ม า ก า รล งป ร ะ ช า ม ต ขิ อ ง ช า ว ต ิม อ ร ์ใ น ต มิ อ ร ต์ ะ ว ัน อ อ ก ไ ด น้ ำ ไ ป ส ู่ข ้อ ส ร ปุ ท ่ีว ่า ป ร ะ ช า ช น ต อ้ ง ก า ร แ ย ก ด นิ แ ด น ต มิ อ ร ์ต ะ ว ันออก อ อ ก จ า ก ก า ร ป ก ค ร อ ง ข อ ง อ นิ โ ด น ีเ ซ ีย ค ือ ก า ร ป ก ค ร อ ง ต น เ อ ง ห ร อื เ ป น็ เ อ ก ร า ช เ ม ือ่ ม ต ขิ อ ง ป ร ะ ช า ช น อ อ ก ม าเ ช ่น น นั อ ง ค ก์ า ร ส ห ป ร ะ ช า ช า ต ิซ ึง่ ด ูแ ล ป ญ็ ห า น อี ย ูไ่ ด จ้ ดั ด งั ห น ว่ ย ง า น พ เิ ศ ษ ข นึ ม า ห น ว่ ย ห น ่ึง ช ื่อ ว ่า ย นู า เม ต ห รอ 01111001 !ง ส 110115 รรธ รร๓ ธแ ! 1ศ 15510ฑ 111 ห ส ร ! า ฟ ท อ ! แ ล ะ ไ ด ส้ ่ง ห น ่ว ย ง า น พ ิเ ศ ษ น เี ข า้ ไ ป ท ีเ ม อ ง ด ิลี เ ม ือ ง ห ล ว ง ข อ ง ต ิม อ ร ต์ ะ ว ัน อ อ ก ภ า ร ก ิจ ข อ ง ย นู า เ ม ต ก ็ค ือ เ ข ้า ไ ป ด ูแ ล ใ ห ก้ า ร ถ ่า ย โ อ น อ ำ น า จ เ ป น็ ไ ป อ ย ่า ง ร า บ ร น่ืแ ล ะ ม ีป ร ะ ส ทิ ธ ิภ าพ โ ด ย เ ร ็ว ภ า ร ก ิจ ย ูน า เ ม ต ไ ม ใ่ ช ่ภ า ร ก จิ ท ี่เ ข า้ ไ ป ท ำ ก า ร ส ้ร บ ก ับ ใ ค ร ไ ม ใ่ ช ก่ อ ง ก ำ ล งั ร กั ษ า ส นั ต ิภ า พแ ต ่เ ป ็น ห น ่ว ย ง า น พ เิ ศ ษ ข อง ย เู อ ็น ท ่ีเ ข ้า ไ ป ด ูแ ล เ ร อ่ื ง ก า ร ถ ่า ย โ อ น อ ำ น า จ ใ น ต ิม อ ร ต์ ะ ว นั อ อ ก เ ม อื่ ย นู า เ ม ต เ ข า้ ไ ป ด ูแ ลได ้ร ะ ย ะ ห น งึ่ ก ็พ บ ป ็ญ ห า ค ว า ม ร ุน แ ร ง อ ย า่ ง ท ท่ี ่า น ผ อู้ า่ น ไ ด ร้ ับ ท ร า บ จ า ก ส ือ่ ม ว ล ช น อ ืน่ ค ว า ม ร นุ แ ร ง ไ ด ้ก ด ด ัน จ นก ระท งั่ ย นู า เ ม ต จ ำ เ ป น็ ต อ้ ง เ ค ล อ่ื น ย ้า ย ไ ป ท ่เี ม อื ง ด า ว นิ ป ร ะ เท ศ อ อ ส เ ต ร เ ล ยี ภ า ร ก จิ ข อ ง ย ูน า เ ม ต จ งึ ส ด ดู ห ย ุด ล ง ต งั้ แ ต ่น น้ั ม า ย นู า เ ม ต ย งั ม ีค ว า ม จ ำ เ ป น็ จ ะ ต อ้ ง ก ล ับ เ ข า้ ไ ป ท ำห น ้า ท ใ่ี น ก า ร ถ า่ ย โ อ น อ ำ น า จ ใ ห ้ส ำ เ ร ็จ แ ต อ่ ง ค ์ก า รส ห ป ร ะ ช า ช า ต ิเ ห น็ ว ่า ก า ร ก ล ับ เ ข ้า ไ ป ใ น ล ัก ษ ณ ะ เ ด มิ ก จ็ ะ เ ก ดิ ป ญี ห า เ ช ่น เ ด มิ อ ีก ย เู อ น็ จ ึง ต ัด ส ิน ใ จ จ ดั ส ่ง ห น ว่ ยง า น พ ิเ ศ ษ ท ี่เ ร ยี ก ว า่ อ นิ เ ต อ ร เ์ ฟ ต ( 0 ร โ่ ! ' บ I I ? ' ธ ' I ) ห ร อื 1 ฑ 1 0 ๓ ส เ1 0 ท ส 1 I7 0 1 -0 0 111 บ ส ร ! 1 1 ๓ 0 1 - ซ ่ึง เ ป ็น ก อ ง ก ำ ล ัง ร ัก ษ าค วามป ล อ ด ภ ัย น า น า ช า ต ใิ น ต มิ อ ร ต์ ะ ว ัน อ อ ก ม ีล กั ษ ณ ะ ก อ ง ก ำ ล งั ท ต่ี ่า ง ไ ป จ า ก ย ูน า เ ม ต ซ งึ่ เ ป ็น เ พ ยี ง อ ง ค ก์ ร ป ฏ บิ ตั งิ า นห น า้ ท ข่ี อ ง ก อ ง ก ำ ล งั ร ัก ษ า ค ว า ม ป ล อ ด ภ ยั น า น า ช า ต ิซ ง่ึ ก อ ง ท ัพ ไท ย จ ะ เ ข ้า ไ ป ม สี ่ว น ร ว่ ม น นั ค อื ก า รให ค้ ว า ม ค มุ้ ค ร อ งก า ร ป ฏ ิบ ัต งิ า น ข อ ง ย ูน า เ ม ต

93 อินเตอร์เฟตไม่ปีหนา้ ท่ีไปสรู้ บกับใคร กองทัพไทยก็ไมป่ ีหนา้ ทีไ่ ปสูร้ บกบั ใคร แตห่ น้าทขี่ องพวกเราคอื ค้มุ ครองใหค้ วามปลอดภัยกับยูนาเมต ต า ม ท ี่ ก อ ง ท ัพ ไ ท ย ไ ด ้ส ง่ ส ว่ น ล ว่ ง ห น า้ จ ำ น ว น ๓๑ น า ย เ ด นิ ท างไ ป ต ิม อ ร ฯ์ เ ม ่ือ ๑๗ ก นั ย า ย น ๒๕ ๔ ๒ ท ีผ่ า่ น ม า น ั้น เ จ ้า ห น า้ ท ส่ี ่ว น น ้ไี ด ้เ ข า้ ไ ป ร ว่ ม ป ร ะ ช ุม ก ับ ท ุก ช า ต ทิ ่เี ก ี่ย ว ข อ้ งโ ด ย ม ปี ร ะ เ ท ศ อ อ ส เ ต ร เ ล ยี เ ป น็ ผ บู้ ญั ช า ก า ร ก อ ง ก ำ ล ัง อ ิน เ ต อ ร ์เ ฟ ต แ ล ะไ ท ย จ ะ เ ป ็น ร อ ง ผ บู้ ญั ช า ก า ร ก อ ง ก ำ ล ัง ฯ แ ล ะ ล า่ส ุด ม มี า เ ล เ ซ ยี ส ิง ค โ ป ร ์ พ ิล บิ ป นิ ส แ์ ล ะ น วิ ซ แี ล น ด ์ต ัด ส นิ ใ จ เ ข ้า ร ว่ ม ใ น ก อ ง ก ำ ล ัง ร กั ษ า ค ว า ม ป ล อ ด ภ ัย แ ล ้ว ก ารป ร ะ ช มุ จ ะ ห า ร ือ ก ัน ว ่า จ ะ แ บ ง่ ง า น ก นั อ ย า่ ง ไ ร ใ ค ร จ ะ ด ูแ ล ส ่ว น ไ ห น ใ ค ร จ ะ ร บั ผ ดิ ช อ บ พ นื ท ่ใี ด น อ ก จ า ก จ ะ ป ร ะ ช มุ ท ี่ด า ว ิน ป ร ะ เท ศ อ อ ส เ ต ร เ ล ีย เ ป น็ ห ล ัก แ ล ้ว ก ็จ ะ บ นิ ไ ป ส ำ ร ว จ ภ มู ปิ ร ะ เ ท ศ ใ น ต ิม อ ร ต์ ะ ว นั อ อ ก อ ีก ด ้ว ย คณ ะ เ จ ้า ห น ้า ท ่ชี ดุน ไี ด เ้ ด นิ ท า ง ก ล บั ป ร ะ เ ท ศ ไท ย เ ม ่อื ว นั ท ่ี ๒ ๑ ก นั ย า ย น ห ล ัง จ า ก ท ัน ไ ด ้ป ร ะ ช ุม ร ่ว ม ก ัน ร ะ ห ว ่า ง บ ก .ท ห า ร ส งู ส ดุ ท บ .,ท ร .แ ล ะ ท อ. เพ ือ่ ก ำ ห น ด ภ า ร ก จิ ใ ห ้ช ดั เ จ น เ ม ือ่ ก ำ ห น ด ไ ด แ้ ล ้ว ก ็จ ะ น ำ ไ ป ส กู่ า ร จ ัด ก ำ ล งั ซ ่งึ ก ำ ล งั ท ่ีพ ดู ถ ึง น ้ีค ือ ก ำ ล ัง ๑พ ัน . ร . ผ ส ม โ ด ย จ ัด จ า ก ร .๓ ๑ พ ัน . ๓ ร อ .ซ ่งึ เ ป ็น ห น ่ว ย พ ร ้อ ม ร บ เ ค ล ่อื น ท ่ีเ ร ว็ ข อ ง ท บ . ป จ็ จ ุบ ัน ก ำ ล ัง ส ่ว น น เี ต ร ยี ม ก า รพ ร อ้ ม แ ล ว้ ครับ ในเบอื งตน้ ผมขออนญุ าตเปีดตัว กกล.ฉก. รว่ ม ๙๗๒ ไวแ้ ตเ่ พียงเทา่ นกี ่อนนะครับ ตอนต่อ ไปจะส่งต้นฉบบั จากติมอรต์ ะวนั ออก เวลา น. เมือ่ ไร จะรายงานใหท้ ่านผูอ้ ่านทราบ ครบั ผม. ตอนท่ี ๒ ใน ห ว้ ง เ ว ล า น ้ี ส ว่ น ล ว่ ง ห น ้า ข อ ง ก ก ล . ฉ ก . ร ว่ ม ๙๗ ๒ (ไ ท ย / ต มิ อ ร ์) ไ ด เ้ ด ิน ท า ง ไ ป ต ิม อ ร แ์ ล ว้ โด ยม ีพ ล .ต .ท ร ง ก ิต ต ิ จ กั ก า บ า ต ร ์ ร อ ง ผบ ก ก ล . น า น า ช า ต /ิ ผ บ . ก ก ล . ฉ ก . ร ว่ ม ๙๗ ๒ เ ป น็ ห ัว ห น ้า ค ณ ะซ งึ่ เ ด ิน ท างไ ป เม อ่ื๑๙ ๐๐ ว นั ท ี่ ๔ ต ลุ า ค ม ๒๕ ๔ ๒ ท ผ่ี ่า น ม า ข อ อ น ุญ าต ท ำ ค ว า ม เ ข า้ ใ จ เ ร อ่ื ง ช ือ่ ข อ ง ห น ว่ ย ง า น ต ่า ง ๆ ข อ ง ก อ ง ก ำ ล ัง ท เ่ี ด นิท า ง ไ ป ต มิ อ ร ต์ ะ ว ัน อ อ ก ใ น ค ร ้ัง น ้กี อ่ น น ะ ค ร บั เพ อื่ ใ ห ้เ ก ิด ค ว า ม เ ข า้ ใ จ ท ่ตี ร ง ก นั ก ำ ล ัง พ ล ข อ งก อ งท ัพ ไท ยท ั้ง ห มดท เี่ ด นิ ท า ง ไ ป ต ิม อ ร จ์ ะ อ ย ู่ใ น ค ว า ม ค ว บ ค ุม บ งั ค บั บ ัญ ช าข อ ง กองก ำ ล งั เ ฉ พ า ะ ก ิจ ร ่ว ม ๙๗ ๒ (ไ ท ย / ต ิม อ ร ต์ ะ ว ัน อ อ ก ) ห ร อื ก ก ล . ฉ ก . ร ่ว ม ไท ย / ต มิ อ ร ์ โ ด ย ม ี พ ล .ต .ท ร ง ก ิต ต ิ จ กั ก า บ า ต ร ์เ ป ็น ผ ้บู ัญ ช า ก า ร ก อ ง ก ำ ล ัง ฯ ก ำ ล งั พ ล ข อ งก อ งท พั บ กท บี่ ร ร จ ุใ น ก อ ง ก ำ ล งั ท ห า รบ ก ไ ท ย / ต ิม อ ร ห์ ร อื ก ก ล .ท บ .ไ ท ย / ต มิ อ ร ์ ม ี พ .อ .น ภ ด ล เ จ ร ญิ พร เ ป น็ ผ ู้บ ัญ ช า ก า ร ก อ ง ก ำ ล ัง ฯ ก ำ ล ัง พ ล ข อ ง ก อ ง ท ัพ เ ร ือ ท ีบ่ ร ร จ ุอ ย ู่ใ น ห น ว่ ย เ ร ือ เ ฉ พ า ะ ก ิจ ม ีผ 'ู้ บ ัง ค บั ก า ร เ ร อื เ ฉ พ า ะ ก ิจ เ ป น็ ผ ู'้ บ งั ค ับบ ญั ชา แ ล ะ ก ำ ล ัง พ ล ข อ งก อ งท พั อ าก าศ ท ี่บ ร ร จ ุอ ย ู่ใ น ห น ว่ ย บ นิ เ ฉ พ า ะ ก ิจ ม ผี ู้' บ งั ค บั ฝ งู บ ิน เ ฉ พ า ะ ก จิ เ ป น็ ผ ู้' บ ัง ค ับบ ัญ ชา โดยสรุป การจัด กกล.ฉก.ร่วม ๙๗๒ ไทย/ตมิ อรม์ ีหนว่ ยในบงั คับบัญชาตังนีค้ อื กองบญั ชาการกกล.ฉก.รว่ ม๙๗๒,กกล.ทบ.ไทย/ติมอร,์ หนว่ ยเรอื เฉพาะกจิ ,หนว่ ยบินเฉพาะกจิ และหน่วยสนบั สนนุ ก ารเ ร ยี ก ช ือ่ บ า ง ห น ว่ ย ง า น ม กี า ร ต ัง ช ่อื ท ี่ซ ำ ซ อ้ น ค นั ต วั อ ย า่ ง เ ช ่น ห น ่ว ย ส น ับ ส น ุน , ช ุด แ พ ท ย์ ใ น ก า ร เ ข ีย น ถ ึง ห น ว่ ย ง า นด งั ก ล ่า ว ผ ม จ ะ บ อ ก ต อ่ ท า้ ย ว ่า เ ป น็ ห น ว่ ย ง า น ใ น ส ัง ก ัด ใ ด เ ข า้ ไ ป ด ้ว ย เ ช น่ ช ุด แ พ ท ย ์ บ ก . ท ห า ร ส ูง ส ดุ เ ข า้ ท ำ ก า รต รว จร ัก ษ า ใน พ ้นื ท ่ี ห ร อื ช ดุ แ พ ท ย ์ ก ก ล .ท บ .ไ ท ย / ต มิ อ ร ์ ท ำ ก า ร ต ร ว จ ร ัก ษ า ,ใ น พ นื ท ี่ เ ป น็ ด น้ ท งั น เี พ ่อื จ ะ ใ ห ้ท า่ น ผ ู้อ า่ น ไ ม ่ส บั ส น เ พ ร า ะ เ ร า ม ีช ดุ แ พ ท ย ไ์ ป ต ิม อ ร ์ส อ ง ห น ่ว ย ง า น ร ว ม แ ล ว้ จ ำ น ว น ๖ ช ดุ ค ร บั

94 ระ ห ว า่ ง ท กี่ ำ ล งั พ ล ส ว่ น ใ ห ญ ่ย ัง ร อ ก า ร เ ด ิน ท า ง ไ ป ต ิม อ ร ์อ ย ูน่ ้ี ผ ม ข อ น ำ เ ส น อ ค ว า ม ร เู้ ร ่ือ ง ต ิม อ ร ์เพ ิ่ม เ ต มิ จ า ก ฉ บ ับ ท ่แี ล ว้ โ ด ย เฉ พ าะ ช า ว ต ิม อ ร ์ต ะ ว นั อ อ ก จ ะ ม คี ว า ม แ ต ก ต า่ ง จ า ก ช า ว ต ิม อ ร ต์ ะ ว นั ต ก อ ย ่า ง เ ห ็น ไ ด ช้ ัด ท ีเ ด ยี ว แ ม แ้ ต ่ช ่ือ พ นื้ เ ม อื ง เ ร ีย ก ช า ว ต ิม อ ร ต์ ะ ว นั อ อ ก ว า่ ต มิ - ต มิ ( 7 ๒ 1 - 7 1 1 1 1 ) ใ น ช ว่ ง เ ว ล า แ ห ง่ ก า ร เ ป ็น เ ม ือ ง ข ึน ข อ ง โ ป ร ต ุเก ส พ .ศ .๒ ๒ ๔ ๔ -๒ ๕ ๑๘ ม ีข า้ ห ล ว ง ไ ป ป ก ค ร อ ง โ ด ย อ ย ใู่ น อ า ณ ัต ิข อ ง อ ปุ รา ช แ ห ่ง ก วั (\ๆ 0 1 ๐ 7 0^ 003) ซ ึง่ แ ต ่ก อ่ นห น ้า น ัน้ ก ม็ ีพ ว ก ภ ร า ด า โ ด ม นิ กิ นั พ ย าย าม ท จี่ ะ เ ป ล ี่ย น ศ า ส น า ข อ ง ช า ว ต ิม อ ร ์ต ะ ว นั อ อ ก ใ ห ้เ ป ็น โ ร ม ัน ค า ท อ ล ิค ช าวโ ป ร ต เุ ก ส เ ข า้ ม า เ พ ือ่ แ ส ว ง โ ช ค ด ว้ ย ก า ร ห า ไ ม จ้ นั ห อม น ัก ป ร ะ ว ัต ิศ า ส ต ร ส์ ว่ น ใ ห ญ จ่ ดั ล ำ ด ับ ค ว า ม ม ีจ ร ยิ ธ ร ร ม ข อ ง พ ระค าท อ ล คิ พ ว ก น อ้ี ย ใู่ น ร ะ ด ับ ต า่ํ ม า ก ใน ป ี ๑๙ ๕ ๐ ม ชี า ว โ ป ร ต ุเ ก ส ๘ ค น เ ข ้า ไ ป อ ย ูใ่ น อ า ณ า น ิค มแ ล ะ ค ว บ ค ุม ผ นู้ ำ ใ น ท ้อ ง ถ ่นิ พ วก ภ ร า ด า โ ด ม ิน กิ ัน พ ว ก น ี้ ม ีท ง้ั ท ห าร พ อ่ ค ้า ว า ณ ิช แ ล ะ พ ว ก ก ล า ส ี จ ะ ถ กู เ ร ยี ก ว ่า “แ บ ล ็ค โ ป ร ต กุ สี ” พ ว ก น ีจ้ ะ อ ย กู่ นิ แ ล ะ ม ีล กู ก บั พ ว ก ผ ูห้ ญ งิ พ ื้น เ ม ือ ง ใ น ย คุ แ ร ก ๆ ท ่ชี า ว โ ป ร ต ุเ ก ส เ ข า้ ม า ป ก ค ร อ ง เ ม ือ ง ห ล ว ง ข อ ง ช า ว ต ิม อ ร ์ต ะ ว นั อ อ ก อ ย ทู่ ่เี ม อื ง ท ่าล ิเ พ ่า (? 0 ส 0^ 71๒ ๐ ) ซ ่งึ อ ย ตู่ ิด ก ับ อ มั ฒ โน ป ็จ ุบ นั อ ย ู่ใ น เ ข ต ต ิม อ ร ์ต ะ ว ัน ต ก ย า้ ย ไ ป ก ร ุง ด ลิ ใี น ป ี พ . ศ . ๒ ๓ ๑ ๒ เพ รา ะถ กู บ บี จ า ก ก ล ุ่ม ก ่อ ก า ร ร ้า ย ใ ห ข้ า้ ห ล ว ง ห ร อื ผ ู้ป ก ค ร อ ง ร ฐั อ า ณ า น คิ ม ย ้า ย ไ ป ซ ่งึ แ ต ก่ ่อ น น ้นั อ า ณ า เข ต ร ะ ห ว ่า ง พ วกด ัช ต แ์ ล ะ พ ว ก โ ป ร ต เุ ก ส ย งั ม ไิ ด ม้ ีก า ร บ ีก ป ีน เ ข ต แ ด น ท ี่แ น น่ อ น น กั เ ด ิน เ ร อื ต า่ ง ช า ต ิท เี่ ด ิน ท า ง เ ข า้ ไ ป แ ส ว ง ห า ถ ่ทู างท ำม าห า ก นิ ใ น ต น้ ศ ต ว ร ร ษ ท ่ี ๑๗ ต ่า ง ม อ ง ต มิ อ ร ต์ ะ ว นั อ อ ก ว า่ ม ีค ว า ม ล า้ ห ล งั เ ฉ อื่ ย ช า ไ ร ป้ ระส ทิ ธ ิภ าพ เ ป ็น ป ร ะ เ ท ศด ้อ ย พ ัฒ น า ส ุด ๆ ใ น เ อ เ ช ยี ต ะ ว ัน อ อ ก เ ฉ ีย ง ใ ต ้ ใ น ร ะ ย ะ ด ้น ข อ ง ส ง ค ร า ม โ ล ก ค ร ้ัง ท ี่ ๒ ก ร ุง ด ิณ ีม ือ ง ห ล ว ง ข อ ง ต ิม อ ร ์ต ะ ว ัน อ อ ก ไ ม ่ม ไี พ ่ฟ า้ ไ ม ่ม นี าี้ ป ร ะ ป า ไ ม ม่ ถี น น แ ล ะ ไ ม ่ม โี ท รศ ัพ ท ์ใ ช ้ ใ น เ ด ือ น ก มุ ภ า พ นั ธ ์ พ . ศ . ๒๔๘๕ ระห ว ่า ง ๒ญ ๒๐,๐๐๐ส ง ค ร า ม โ ล ก ค ร ้งั ท ี่ ก อ งท ัพ พ ร ะ เ จ ้า จ กั ร พ รรด ิ” ป น่ 1ข นึ้ บ ก ท ่ีก ร งุ ด ลิ ี ท ห า ร ค น ย ดึ ก ร งุ ด ิล ีเ ป ็น อ า ณ า น คิ มก ำ ล ัง ท ห า รจ ำ น ว น ๓ ๐๐ น า ย ข อ ง ก อ ง ร ้อ ย ท ี่ ๒ /๒ แล ะ ๒ /๔ ข อ ง อ อ ส เ ต ร เ ล ยี ไ ด ท้ ำ ก า ร ต อ่ ส ้อู ย า่ ง เ ต ็ม ค ว า ม ส า ม า ร ถแ ต ก่ ็ส ู้ไ ม ไ่ ด จ้ งึ ต อ้ ง ร น่ ถ อ ย ไ ป ใ น เ ด อื น ม ก ร า ค ม ๒๔๘๗ ท ห า ร อ อ ส เ ต ร เ ล ีย เ ส ีย ช วี ิต ๔๐ ซ ่ึง เ ป น็ ท ี่ร ้กู ัน ว ่า คน พ .ศ .เป น็ เ ห ต ุก า ร ณ ข์ อ ง ก า ร ส ู้ร บั ก ัน ร ะ ห ว ่า ง ฝ า่ ย ส ้ม พ นั ธ ม ิต ร แ ล ะ ฝ ่า ย อ กั ษ ะ ใ น ส ง ค ร า ม โ ล ก ค ร ้ัง ท ่ี ๒ ใน เอ เช ีย ต ะ ว ันอ อ ก เ ฉ ีย ง ใ ต ้ ก า ร ส ู้ร บ ใ น ด ิน แ ด น ข อ ง ต ิม อ ร ์ต ะ ว นั อ อ ก ก ่อ ใ ห ้เ ก ิด ค ว า ม ท กุ ข ย์ า ก แ ก ่ช า ว ต มิ อ ร ์เ ป ็น อ นั ม า ก ห ล ัง จ า กท ห า ร อ อ ส เ ต ร เ ล ีย ถ อ ย ไ ป ท ห า รญ ่ีป น่ ก ท็ ำ ก า ร แ ก ้แ ค ้น ช า ว ต ิม อ ร อ์ ย ่า ง ท า ร ุน ท ี่ไ ป ให ้ก า ร ส น บั ส น ุน ท ห า ร อ อ ส เต รเ ล ีย ป ร ะ ช า ก ร ข อ ง ด ิน แ ด น แ ห ง่ น ล้ี ด ล ง ไ ป จ าก ๔๗๒,๐๐๐ ค น ใ น ป ี พ .ศ . ๒๔๗๓ ถ กู ฆ า่ เ ห ล อื เ พ ยี ง ๔๐๓,๐๐๐ คนใ น ป ี พ .ศ . ๒๔๘๙ เ ป ็น ไ ท แ ก ่ต วั จ า ก ท ห า ร ญ ป่ี ่น เ ม ือ่ เ ด ือ น ก ัน ย า ย น ป ีพ .ศ . ๒๔๘๘ เพ รา ะญ ป่ี ่น ย อ ม แ พ ้ ต มิ อ ร ์ต ะ ว นัอ อ ก ก ก็ ล บั ไ ป อ ย ใู่ น อ า ณ ตั ขิ อ ง โ ป ร ต ุเ ก ส อ ีก ท ำ ใ ห ้ป ร ะ ช า ก ร ช า ว ต มิ อ ร ต์ ะ ว นั อ อ ก ท ่ีเ ห ล อื อ ย ู่ ก ล า ย เ ป น็ โ ร ม ัน ค า ท อล ิค ไ ป ป ร ะ ม า ณ ๕๐ น็ ต ์ ร ว ม ท ัง้ ถ กู ว ัฒ น ธ ร ร ม โ ป ร ต ุเ ก ส ก ล ืน ไ ป ด ้ว ย อ ย ่า ง ไ ร ก ต็ า ม เ จ ้า ห น ้า ท ี่ร ะ ด ับ ส งู ข อ ง เ ป อ ร ์เ ซก ร ุง ล ิส บ อ น เ ม อื ง ห ล วงข อ งโป ร ต ุเ ก ส ก ป็ ล ่อ ย ป ล ะ ล ะ เล ย ช า ว ต มิ อ ร ต์ ะ ว ัน อ อ ก โ ด ย ไ ม ใ่ ห ก้ า ร ส น ับ ส น นุ ใ น ท ุก ๆเ ร อ่ื ง ผ ู้น ำ เ อ ก ร า ช อ ิน โ ด น เี ซ ีย โ ม ฮ มั ห ม ดั ย า ม นิ ซ ่งึ เ ป น็ น ัก ก า ร เ ม ือ ง ห ัว ร นุ แ ร ง ก ล า่ ว ว ่า “ดินอร์ตะวันออกควรจะอยู่ในอาณัตแิ ละเป็นอันหน่ึงอันเดยี วกนั กับรัฐแหง่ อินโดนเี ซีย ” โ ด ย ก ล า่ ว อ กี ว ่า “มใิ ชเ่ พียงสภาพทางกายภาพของเราเท่านันแตย่ งั อาศัยอยู่กบั คนอินโดนเี ซยี มาดว้ ยกันตังแตป่ ระวัตศิ าสตรเ์ รมิ่ ต้น ทำให้เราทังหลายปีเ ม อื ง ม า ร ด ร เ ห ม อื น ก นั ” ใ น ท า ง ต ร ง ก ัน ข า้ ม โ ม อ มั ห ม ดั อ ตั ต า ซ ึ่ง เ ป ็น ร อ ง ป ร ะ ธ า น า ธ บิ ด กี ล ับ ต อ่ ต ้า น แ ล ะ ไ ม ย่ อ มป ร ะ ส า น ค ว า ม ร ่ว ม ม อื ใ ด ๆท ัง้ ส ้ิน เห น อื ส ิง่ อ ืน่ ใด ผ ู้น ำ อ ิน โ ด น เี ซ ยี ส ่ว น ให ญ จ่ ะ ไ ม ่ใ ห ก้ า ร ส น บั ส น นุ ต มิ อ ร ์ต ะ ว ันออก

95 ก า ร ร ุก ร า น แ ล ะ ก า ร ผ น ว ก ด นิ แ ด น ใ น ป ี พ . ศ . ๒ ๕ ๑ ๘ มาลิค รัฐมนตรวี า่ การกระทรวงการต่างประเทศอินโดนเี ซีย กล่าวเม่ือ ๓๐ มนี าคม อ า ค ันพ.ศ.๒๕๒๐ ว่า “คน ๕๐,00๐ คนหรอื ๘๐,00๐ คนถูกฆ่าท้ิงในสงครามกลางเมืองตมิ อรี'ตะวันออก แล้วเรอ่ื งยงุ่ ๆทเี กิดขนึ คือ อะไร” ใน ป ี พ .ศ .๒ ๕ ๑ ๗ ผ เู้ ผ ด จ็ ก า ร ข ว า จ ดั ใ น ก ร ุง ล ิส บ อ น ถ ูก โ ค ่น อ ำ น า จ เ ป ็น ห นท า ง ให ต้ ิม อ ร ต์ ะ ว ันออกซ ึ่ง เ ป ็น อ า ณ า น ิค ม ไ ด ป้ ล ด แ อ ก ต น เ อ ง แ ต ต่ ิม อ ร ต์ ะ ว ัน อ อ ก ก ็เ ก ดิ ก า ร แ ต ก แ ย ก อ อ ก เ ป ็น ๓ ก ล มุ่ ห น งึ่ ค อื ก ล มุ่;\ 8 0 1 ห ร ือ ก ล ุ่ม ท ี่อ ย า ก ป ล ด แ อ ก ต น เ อ ง เ ป ็น เ อ ก ร า ช ( ๒0 8 0 0 1 3 1 -0 2 ๓ 0 0 1 -3 1 1 0 / \ ร 5 0 0 1 3 ซ 0่ ถ 0 เ' ธ 3 5 เ 1 ๒ 1 0 1 -) ส อ ง ค ือซ อ ! ห ร ือ ก ล ุ่ม ท ่ยี งั ย ึด ต ิด อ ย กู่ ับ ก า ร ป ก ค ร อ ง ข อ ง โ ป ร ต เุ ก ส ( ๒ 6 1 1 ๓ 0 1 -6 8 6 0 6 ๓ 0 0 1 -3 1 ๒ ซฒ ่0 1 1 ) ส า ม ค อื ก ล ุ่ม^ \ { ) 0 ล 6 ห ห่ ร ือ ก ล ุ่ม ท ส น ับ ส น นุ ใ ห ร้ ว ม ก บั อ นิ โ ด น เ ซ ย (๒ 6 ?0 {5 แ 1 3 1 \" 0 6 ๓ 0 0 1 -3 1 ๒ ซฌ 0่ 1 1 า \ .ร ร 0 0 1 3 ฝ 0 1 1 0 ^ 1 1 ๓ 0 1 -6 5 6 ) ก ล มุ่ ท ีส่ า ม น ้ีม ีก ำ ล ัง อ ่อ น ล ง ไ ป เ ร ื่อ ย ๆ น า ย ก ร ัฐ ม น ต ร อี อ ส เ ต ร เ ล ีย ก ฟั ว ธิ ท ล์ ัม (0 0 3 ^ 1 1 \\๒ ๒ 3 ๓ )ก ล ่า ว ใ น ต อ น ก ล า ง ป ีพ .ศ .๒ ๕ ๑๗ ว า่ จ ะ ค ัด ค ้า น ก า ร ร ว ม ต มิ อ ร ์ต ะ ว นั อ อ ก ฝ ่า ย น ิต ิบ ญั ญ ตั ิข อ ง ส ห ร ัฐ ฯ ด เู ห ม ือ น จ ะ ร ู้ว ่าอ นิ โ ด น เี ซ ีย จ ะ เ ข ้า แ ท รก แ ซ ง ต ิม อ ร ต์ ะ ว นั อ อ ก น วิ ซ อ่ ม เ อ ก อ คั ร ร า ช ท ูต ส ห ร ฐั ฯ ก ล ่า ว ว ่า \"อเมริกาหวงั วา่ อนิ โดนีเซยี จะไม่ใชอ้ าวธุ ยทุ โธปกรณ์” ขณ ะ เ ด ยี ว ก ัน ก ล มุ่ ย ูด ีท ีก เ็ ป ล ี่ย น ท ่า ท ีไ ป ม ีค ว า ม เ ห น็ เ ช น่ เ ด ีย ว ก ับ ก ล ุ่ม แ ร ก ท ีอ่ ย า กจ ะ เ ป ็น เ อ ก ร า ช จ า ก โ ป ร ต ุเ ก ส ส ่ว น ก ล ุ่ม เ อ เ อ ส ด ีท ี ไ ด เ้ ป ล ยี่ น ช อ่ื เ ป น็ เฟ ร ต ลิ ิน (? 1 -3 ๒ ๒ ) ห ร อื ก ล มุ่ แ น ว ร ่ว ม ป ฏ ิว ัต เิ พ ่ือเ อ ก ร า ช ข อ ง ช า ว ต มิ อ ร ต์ ะ ว ัน อ อ ก ป ล าย ป ี พ .ศ . ๒๕ ๑๗ ค วาม ห วาด ก ล ัว ว า่ อ นิ โ ด น เี ซ ยี จ ะ ร กุ ร า น ท ว คี ว า ม ร นุ แ ร ง ข ้ึน เ ม ือ่ เ จ ้า ห น า้ ท ี่ร ะ ด บั ส ูง ใ น ก ร งุ จ า ก า ร ์ต า เ ป ดิ เ ผ ย เ ร อ่ื ง เ ส ีย ห า ย ” ย ุค แ ห ง่ ค วาม ห ว า ด ก ล วั ใ น ก ร ุง ด ิล ”ี แ ต น่ กั ห น ัง ส อื พ มิ พ ์ไ ม ่ส า ม า ร ถจ ะห าห ล ัก ฐ า น ม า ส น ับ ส น ุน ไ ด ้ ใ น ว ัน ท ่ี ๑ ๑ ส ิง ห าค ม พ .ศ .๒ ๕ ๑๗ ก ล ุ่ม ย ูด ีท ที ่ีเ ป ล ย่ี น ท า่ ท สี น บั ส น ุน ใ ห แ้ ย ก ต วั เ ป ็นเ อ ก ร า ช ย ึด อ ำ น า จ ใ น ก ร ุง ด ลิ ที ำ ให เ้ ก ิด ก า ร ล ร้ บ ร ะ ห ว ่า ง ก ล ุม่ ย ดู ีท แี ล ะ ก ล มุ่ เ ฟ ร ต ิล นิ ช า ว ต ิม อ ร ต์ ะ ว นั อ อ ก น ับ พ ัน ค นล ภ้ี ยั ไ ป อ ย ใู่ น ต ิม อ ร ต์ ะ ว ัน ต ก ก ล มุ่ เ ฟ ร ต ลิ นิ ไ ด ้ร ับ ช ัย ช น ะ ใ น ส ง ค ร า ม ก ล า ง เ ม ือ ง ท ำ ใ ห ้ม ผี ้คู น ล ้ม ต า ย ไ ป ๑, ๕ ๐๐-๓, 0๐ 0 คน ผ นู้ ำก ล ุ่ม ย ดู ที หี น ีไ ป อ ย ่ใู น อ นิ โ ด น เี ซ ีย จ งึ เ ป ็น เ ห ต ุท ำ ให ้ก ล มุ่ ช ูบ รู ณ ภ าพ แห ง่ ด ิน แ ด น (? 1 -0 -๓ ๒ 5 1 -3 ฝ 0 ฌ ่ร 0 ใ น ร ัฐ อ นิ โ ด น เี ซ ยี อ ้า ง เ ห ต ผุ ล ท ี่จ ะ ร ว ม ต ิม อ ร ์ต ะ ว ัน อ อ ก เ ข ้า ก ับ อ ิน โ ด น เี ซ ีย ใน ว ัน ท ี่ ๗ธ ัน ว า ค ม พ .ศ .๒ ๕ ๑๘ ก ำ ล งั ท ห า ร อ ิน โ ด น ีเ ซ ีย ไ ด บ้ ุก เ ข ้า ไ ป ย งั ก ร ุง ด ลิ ี แ ต พ่ ว ก เ จ ้า ห น า้ ท ี่ร ะ ด บั ส งู ข อ ง อ นิ โ ด น ีเ ซ ีย ก ล ับ ม คี ว า ม เ ห ็น ว ่า ท ห า ร ไ ด ร้ บั ก า ร เ ช อื เ ช ญิ ให ้เ ข า้ ไ ปน กั ห น งั ส อื พ มิ พ ์ส ว่ น ใ ห ญ ท่ ีเ่ ห น็ เ ห ต ุก า ร ณ ์ต ่า ง เ ส น อ ข ่า ว ไ ป ค น ล ะ แ น ว ท ห า ร อ นิ โ ด น เี ซ ีย เ ข ้า ค ว บ ค ุม เ ม อื ง ห ล วงไว้ไ ด อ้ ย า่ ง ร ว ด เ ร ว็ ท ง้ั ๆ ท ี่ ค ณ ะ ม น ต ร คี ว า ม ม น่ั ค ง แ ห ่ง ส ห ป ร ะ ช า ช า ต ิ ไ ด ้อ อ ก ม ต ยิ ืน ย ัน ส ิท ธ ขิ อ ง ช า วต ิม อ ร ต์ ะ ว ัน อ อ ก ใ น ก า ร ต ดั ส ิน ใ จ ต น เ อ ง เ ม ือ่ เ ด อื น เ ม ษ าย น ป ีเ ด ยี ว ก ัน แ ต ใ่ น เ ว ล า น ั้น ป ร ะ เท ศ ต ะ ว นั ต ก ก ำ ล งั ถ ูกอ เ ม ร กิ า ค ร อ บ ง ำ ด ว้ ย เ ร ื่อ ง ก า ร ถ อ น ท ห า ร อ อ ก จ า ก เ ว ีย ต น า ม สห ร ฐั ฯ ญ ปี่ ่น แ ล ะ ป ร ะ เ ท ศ ใ น ย ุโ ร ป ต ะ ว นั ต ก จ ึง ล ะ เ ว น้ไ ม ย่ อ ม ล ง ม ต ิด ว้ ย เ ว ีย ต น า ม ใ ต ต้ ก อ ย กู่ บั ค อ ม ม ิว น ิส ต เ์ ช ่น เ ด ีย ว ก บั ก ัม พ ชู า อ เ ม ร ิก า พ บ ว ่า ก ล มุ่ เ ฟ ร ต ลิ ิน ใ ช ้ก า ร เ ม ือ งซ ง่ึ อ า ศ ัย ภ ูม ศิ า ส ต ร ์เ ป น็ ห ล กั ขณ ะ เ ด ยี ว ก นั อ นิ โ ด น เี ซ ีย ก ค็ อ่ ย ๆ ช ูต ะ ว ัน ต ก ข น้ึ โ ป ร ต ุเ ก ส ไ ม ย่ อ ม ใ ห ้ก า ร ส น ับ ส น ุนอ าณ า น ิค ม เ ก า่ อ ีก ต ่อ ไ ป ร ฐั บ า ล อ ิน โ ด น เี ซ ยี อ อ ก ม า อ า้ ง ว ่า ต น เ อ ง ไ ม ่ส า ม า ร ถ จ ะ อ ย ูไ่ ด ห้ า ก ม รี ฐั ท เ่ี ก ิด ก า ร ป ฏ ิว ัต ิอ ย ู่ใ ก ล ้ๆ โ ด ย อ า้ ง ว า่ ๑๐ ป ีค ่อ น ห น ้า น ี ต มิ อ ร ์ต ะ ว นั อ อ ก ก ็ม กี า ร ช ว่ ง ช ิง ก ัน ท ำ ร ฐั ป ระ ห าร โ ด ย ไ ด ร้ บั แ ร ง บ นั ด า ล ใ จ จ า กค อ ม ม ิว น สิ ต ์ ติมอร์ตะวันออกระหว่างปี พ.ศ.๒๕๑๘- ๒๕๓๓

96 จ าก พ .ศ .๒ ๕ ๑๗ เ ป ็น ต น้ ม า โล กภ าย น อก ก ็ไ ม ท่ ร า บ ค ว า ม เ ป ็น ไ ป ใ น ต มิ อ ร ์ต ะ ว ัน อ อ ก ใน ข ณ ะท ี่ภ ยั ค ุก ค า ม ข อ ง ท ห า ร อ ิน โ ด น เี ซ ีย เ ป ็น ผ สู้ น บั ส น นุ ก า ร แ ย ก ด ิน แ ด น ย ัง อ ย ู่ ก ล มุ่ เ ฟ ร ต ลิ ิน ก ็ย ัง ด ำ ร ง ก า ร ก ่อ ก า ร ร า้ ย อ ย า่ งต ่อ เ น ื่อ ง ต งั้ แ ต ม่ ีค ว า ม พ ย า ย า ม ผ น ว ก ด นิ แ ด น แ ห ง่ น ี้ต ล อ ด ม า ช าวต มิ อ ร ์ต ะ ว ัน ออกล ม้ ต าย ไป แล ว้ ป ระ ม าณ๑ ๐ ๐ ,๐ ๐ ๐ - ๒ ๐ ๐ ,0 0 ๐ ค น จ า ก ป ระช า ก ร ๗ ๕ ๐ ,๐ ๐ ๐ คน ไ ม ่ด ว้ ย ค ว า ม ร ุน แ ร ง ก ด็ ว้ ย ก า ร ถ กู ท อด ท ิง ส ถ า น ก า รณ ท์ เ่ี ล วร า้ ย เ ช น่ น ี้ เ ก ือ บ ค ร ่งึ ข อ ง ป ร ะ ช า ก ร ถ กู ฆ า่ ต าย ซ ่ึง ก ไ็ ม ่แ ต ก ต ่า ง อ ะ ไ ร ก บั ช า ว ก มั พ ูช า ใน ห ้ว ง ข อ ง ก า ร ย ดึ ค ร อ ง ข อ งน าย พ ลพ ต ท ห าร ต ำ รว จ แ ล ะท ห า รบ า้ น ( ก อ ง ท พั ป ร ะ ช า ช น ) รา ว ๖ ๐ ,๐ ๐ ๐ คนพ ย าย าม ท ี่จ ะ ร ัก ษ า ค ว า ม ส ง บ ใ น ส ดัส ่ว น ท ห า ร ๑ คน ต ่อ ช า ว ต มิ อ ร ต์ ะ ว นั อ อ ก ๑๐ คน ซ งึ่ น ับ ว ่า เ ป น็ ก ำ ล งั ท ห า ร ท ม่ี จี ำ น ว น ไ ม ่น อ้ ย ท ่ีเ ข า้ ไ ป ใ น ต ิม อ ร ์ต ะ ว ัน อ อ ก แ ต จ่ ำ น ว น ม า ก อ ย า่ ง น ีก ็ม ิไ ด ้ท ำ ใ ห ้ช า ว ต มิ อ ร ์ต ะ ว ัน อ อ ก ร อ ด พ ้น จ า ก ก า ร ถ กู ฆ า่ ต า ย เศรษฐกิจในอดตี ต ัง้ แ ต ่ พ .ศ .๒ ๕ ๑๙ อ ิน โ ด น ีเ ซ ีย ไ ด เ้ ข ้า ไ ป ล ง ท นุ ใ น ต มิ อ ร ์ต ะ ว นั อ อ ก โด ย ห ว งั ว ่า ก า ร เ อ า อ ก เ อ า ใ จ เ ช ่นน ี้ จ ะ ท ำ ให ช้ า ว ต ิม อ ร ์ต ะ ว ัน อ อ ก ม ีค ว า ม จ ง ร ัก ภ ัก ด ตี อ่ ต น น อ ก จ า ก น ัน้ อ ิน โ ด น ีเ ซ ยี ก ็ย ัง ส ่ง เ ง ิน เ ข ้า ไ ป ส น ับ ส น ุน แ ต ต่ ิม อ ร ์ต ะ ว นั อ อ ก ก ย็ ัง ด ้อ ย พ ฒั น า อ ย มู่ า ก อ ัต ร า ก า ร เ จ ร ิญ ท า ง เ ศ ร ษ ฐ ก ิจ ข น้ึ อ ย ูก่ ับ ก จิ ก ร ร ม ข อ ง ร ฐั โ ร ง ง า น อ ุต ส า ห ก รรมม ีเ พ ยี ง ๑ เ ป อ ร เ์ ซ ็น ต ์ ส ว่ น ๙๐ เ ป อ ร ์เ ซ ็น ต ์ข อ ง ค ร ัว เ ร ือ น อ ย ่ใู น ภ า ค ก า ร เ ก ษ ตร โ ด ย ม ีก า แ ฟ เ ป ็น ส นิ ค ้า อ อ ก ท ีส่ ำ ค ัญ ในตอนที๓่ จะเป็นเรื่อง ความเป็นอยู่ของชาวติมอร์ตะวันออก กรุณาตดิ ตาม นะครับ. ต อนท ี่ ๓ ผมติดทา่ นผูอ้ ่านไปนี ฉบับทแ่ี ลว้ ในเรื่องประวตั ขิ องชาวติมอรต์ ะวันออก ฉบบั นี้เป็นเรือ่ งของความเป็นอยขู่ องชาวตมิ อรต์ ะวันออก ซ่งึ ถอื เปน็ เรอ่ื งทม่ี ีความสำคญั เป็นอย่างย่ิงในการเดนิ ทางไปปฏิบตั ภิ ารกิจครงั้ นี เท่ากบั เป็นการรู้จกั ชีวติ จติ ใจของชาวตมิ อรต์ ะวนั ออก ท่ีเราจะตอ้ งไปอย่ใู นอาณาเขตของเขา สภุ าษิตซนุ วูกลา่ วไวว้ ่า '‘รูเ้ ขา รู้เรา รบรอ้ ยครัง้ ก็ชนะท้งั รอ้ ยครงั้ ” น่าจะเป็นความจริง เพราะความเปน็ อยูข่ องชาวติมอรต์ ะวันออก จะเป็นข้อมลู ที่ไช!นการวางแผนทางดา้ นกิจการพลเรือนและปฏบิ ัติการจิตวทิ ยาเปน็ อยา่ งดยี ิง่ ซงึ่ จะไต้พูดถงึในตอนต่อไป ค ว า ม เ ป น็ อ ย ขู่ อ ง ช า ว ต มิ อ ร ์ต ะ ว นั อ อ ก พ .ศ .๒ ๕ ๑ ๘ ป ร ะ ช า ก ร บ น เ ก า ะ ต มิ อ ร ท์ ั้ง เ ก า ะ ม ีป ร ะ ม า ณ ๑ .๘ ๕ ล า้ น ค น ต มิ อ ร ์ต ะ ว ัน อ อ ก ม ีป ร ะ ช าก รป ระม า ณ ๖๘ ๐ ,๐ ๐ ๐ คน ร ้อ ย ล ะ ๙๗ เ ป ็น ช า ว ต ิม อ ร ์ ท เ่ี ห ล ือ จ ะ เ ป น็ ช า ว ม า เล ย ์ม า ก า ซ า ร ์ป าป ็ว ร ์ อ า ศ ยั อ ย ู่ แ ต ไ่ ม ม่ ีช า ว ฮ ิน ด หู ร อื ม สุ ล ิม อ ย ่บู น เ ก า ะ น ้ี โ ด ย ท ัว่ ไ ป ป ระ ช าก รจ ะ ม ีห น ้า ต า ไ ป ท า ง ม า เ ล ย ์ ผ วิ ด ำ ค ล าํ้ ผ อ ม บ าง ใ น ต มิ อ ร ์ต ะ ว ันอ อ ก จ ะ ม ภี า ษ าท แี่ ต ก ต ่า ง ก นั จ ำ น ว น ๑๗ ภ าษ า ส า ม า รถ แ บ ง่ เ ป น็ ก ล มุ่ ใ ห ญ ่ๆ ไ ด ้ส อ ง ภ า ษ า ค ือ ก ล ุ่ม ภ า ษ า ม า เล โ ย โ ป ล ีน เี ซ ีย น (IV [ส ๒ ^ 0 -? อ 1 )ฯ 1 6 ร 1 3 1 1 ) ซ ่งึ ม ีค ว า ม เ ก ่ยี ว ข ้อ ง ก ับ ภ า ษ าบ าฮ าซ า ข อ ง อ ิน โ ด น ีเ ซ ยี เ พ ีย ง เ ล ็ก น อ้ ย อ ิน โ ด น ีเ ซ ีย จ ะ ไ ม ่ย อ ม ใ ห ช้ า ว ต ิม อ ร พ์ ดู ภ า ษ าโป รต ุเ ก ส ห ร อื เ ต ต ุ้ม ( X ๐ ( X I I ใ ! ) ใ น ก ร งุ ด ิล ีเ ด ็ก ช า ว ต ิม อ ร ์ว ิจ า ร ณ ์ก ัน ว า่ ภ าษ า อ นิ โ ด น เี ซ ยี เ ป น็ภ าษ าห ย าบ ค าย (ณ ธ เน อ !๐ ! ! 8 ๒น 8แ ^ อ) ซ ง่ึ ใ น ก ร งุ ด ลิ ีต ้อ ง ใ ช ภ้ า ษ า อ นิ โ ด น ีเ ซ ีย ใ น ก า ร ส ่อื ส า ร ก ัน ร ว ม ท ั้ง ต อ บ ปญ็ หาต า่ ง ๆ ก บั เ จ ้า ห น า้ ท ่ีช า ว อ นิ โ ด น ีเ ซ ยี แ ต ใ่ น พ นื ท หี่ า่ ง ไ ก ล อ อ ก ไ ป ช าวต ิม อ ร ย์ ัง ค ง ใ ช ้ภ า ษ า เ ต ต ้น ร ะ ห ว า่ ง ก นั แ ม ้จ ะ ถ กู ส งั่ ห า้ ม พ ูด ก ต็ า ม ป ร ะ ม า ณ ร ้อ ยล ะ ๙๑ ช า ว ต มิ อ ร ์ต ะ ว นั อ อ ก น ับ ถ ือศ า ส น า ค ร ิส ต ์ น กิ า ย โ ร ม ัน ค า ท อ ล คิ แ ล ะ ม นี กิ า ย โ ป แ ต ส แ ต น ท ์แ ล ะ พ วก บ ชู า ส ัต ว ์ห ร ือ น บั ถ ือ ว ิญ ญ าณ บ า้ ง เ ล ็ก น อ้ ยช า ว ต มิ อ ร ์ก ล วั แ ล ะ เ ก ล ยี ด ช ัง ช า ว ช ว า ซ ึ่ง ท ห า ร อ นิ โ ด น ีเ ซ ยี ท ่ีป ก ค ร อ ง อ ย ูท่ ีต่ ิม อ ร ์ส ว่ น ใ ห ญ จ่ ะ เ ป ็น ม ุส ล มิ ท ม่ี า จ า ก เ ก า ะ

97ชวา ชาวติมอร์มคี วามร้สู กึ ไมพ่ อใจและต่อต้านการเข้ามาปกครองหรือครอบงำทางการเมืองของคนชวาอยู่ตลอดเวลาในขณะทที่ หารอนิ โดนเี ซยี ทถี่ กู สง่ ไปรกุ รานติมอร์ตะวันออกในปี พ.ศ.๒๕๑๘นัน บางส่วนเข้าใจวา่ รัฐบาลส่งไปปราบปรามคอมมิวนิสต์ บางสว่ นเขา้ ใจว่ารฐั บาลใหไ้ ปทำสงครามศาสนากบั กลุม่ ชาวคริสตใ์ นติมอรต์ ะวนัออก การไม่สามารถพดู กนั ร้เู ร่ืองเปน็ ปญี หาใหญข่ องการปฏิบัตกิ ารครงั นัน อนิ โดนเี ซียเองก็ทเั งและพูดภาษาเตต้นหรือภาษาโปรตุเกสไมไ่ ด้ เชน่ เดยี วกนั ชาวตมิ อรก์ 1็ไม่เข้า1ใจภาษาอินโดนีเซีย ความเชื่อของชาวติมอร์ แมว้ า่ จะนับถือคริสตน์ กิ ายโรมันคาทอลิค แต่กย็ งั นบั ถอื จติ วญิ ญาณหรือสตั ว์ควบคไู่ ปดว้ ย ชาวนายงั คงใชเ้ ลือดสาดลงไปบนดนิ กอ่ นทจ่ี ะขดุ ดินเพอ่ื ทำการเกษตร ชาวตมิ อร์เคร่งครัดในศาสนามาก มีความกระสือลอื ลน้ ทจ่ี ะสรา้ งโบสถไ์ วม้ ากๆ แมว้ ่าจะตอ้ งยอมเสยี เลี[นทางน้าั ซ่ึงมคี วามจำเปน็ สำหรับดำรงชวี ติ ของพวกเขาอยา่ งมากก็ตาม อิทธิพลของศาสนาและความสำคญั ของโบสถ์ ทำให้อินโดนเี ซยี เชิญโปีปจอนปอล ท่ี ๒ ไปเยอื นติมอรใ์ น พ.ศ.๒๕๓๒ เพือ่ ให้ศีลให้พร โบสถ์ในปจ็ จบุ ันถกู แยง่ ชงิ ระหว่างฝา่ ยชาวบ้านกับฝ่ายรฐั บาล เพอ่ื ดึงเอาไปใช้ประโยชน์กับกลุ่มของตน กอ่ นท่ีโปรตุเกสจะเขา้ ไปปกครอง ชาวพนื้ เมอื งตมิ อรต์ ะวันออกจะมกี ีฬาท่ีนยิ มกันมากคือ การลา่หัวมนุษย์ หลงั จากทีก่ ฬี านห้ี มดความนิยม กลุ่มล่าหวั มนุษยก์ ลบั ไปอยตู่ ามหมู่บ้านเติมของตนซึง่ พวกลา่ หัวมนุษย์น้ีคือชนเผา่ เตตุน (16*1๓X11๖6) ชนเผา่ อกี กลมุ่ หนง่ึ ที่ช่อื ว'าอะโตน่0ี \*01ฑ)่ เชือ่ กนั วา่ สว่ นใหญจ่ ะเปน็ พวกชนเผ่าด้ังเดิม(^๖อสฐ๒ร)ของเกาะตมิ อร์ พวกนีไดถ้ ูกขับไลใ่ ห้ไปอยทู่ างตะวนั ตก ปจี จุบันชาวอะโตน่จี ึงเปน็ กลุ่มชนหลกั ของติมอร์ตะวนั ตก ชนเผา่ นไี ต้ถูกแบง่ ออกเป็นกล่มุ เล็กกลุ่มนอ้ ยอกี หลายกลมุ่ ก่อนท่ีชาวตะวนั ตกจะมายึดครองเกาะติมอร์เชื่อกันว่า กลุม่ นี้ไต้รับอิทธิพลมาจากศาสนาฮนิ ดซู ่งึ มาจากพวกชวาทีเ่ ขา้ มาค้าขาย กลุม่ นีจ้ ึงยังมคี วามเชอ่ื ในจิตวิญญาณและบูชาบรรพบุรุษ นอกจากนี้ยังมชี าวฒลู (ธ6๒6ร6) และ'โรอิน(110๒656) ท่ีอพยพเขา้ มาทหี ลงั กล่มุ อะโตนีและผลกั ดันใหก้ ลมุ่ อะโตนเี ขา้ ไปอย่ใู นพืนท่ีภเู ขาตา้ นในของเกาะ ชนกล่มุ ต่างๆ ทุกกลมุ่ บนเกาะติมอรจ์ ะเคี้ยวใบสุรทิ (รงฝ๖) หลังอาหารและในพิธีการต่างๆ ผ้ใู หญจ่ ะเคย้ี วหมากวนั ละ ๑๕ ลกู เด็กจะเร่มิ เค้ยี วใบสุรทิ ที่อายปุ ระมาณ ๗-๘ ปี ก่อนที'่ โปรตเุ กสจะเขา้ ครอบครองดนิ แดนตมิ อร์ตะวันออก เกาะตมิ อร์ถูกแบง่ ออกเป็นเขตต่างๆปกครองภายใตก้ ษัตริยข์ องเขตนน้ั ๆ ในแต่ละเขตยงั ประกอบไปดว้ ยชนเผ่าตา่ งๆ หลายเผา่ พันธ์รวมกัน จากนน้ั จงึแยกออกเปน็ หมู่บา้ นเลก็ ๆ ชาวโปรตุเกสเข้ามาปกครองโดยสง่ ผ้แู ทนไปประจำตามเขตต่างๆลกั ษณะของบา้ นทอี่ ยู่อาศัย จะถูกสรา้ งต่างกนั ไปตามทอ้ งถิน่ ตา่ งๆในพ้นื ท่ตี ะวนั ออก บ้านจะปลูกอยู่บนเสาสูงๆ ทางชาย'ผืงดา้ นเหนือจะเป็นบา้ นทรงแบบสเี่ หลี่ยมผืนผา้ ในพ้ืนท่ีทมี่ ีภเู ขาจะพบหมู่บ้านอยู่ตามยอดเขาสูง เพ่ือปอ้ งกนั ศัตรูเข้าไปโจมตีบา้ นเรอื นส่วนใหญ่จะปลูกห่างออกไปจากถนนมากและเชือ่ มต่อกันด้วยทางเดนิ เท้าซง่ึ ชาวตมิ อรส์ ามารถเคล่อื นท่ีไดอ้ ย่างรวดเร็วมาก พวกชาวนาจะเลยี งชพี ดว้ ยการปลูกข้าวโพดและพชื ประเภทเผอื ก มนั หรือถว่ั ในผืนดนิที่ตกทอดกนั มาจากบรรพบุรษุ จะปลกู ขา้ วตามไหล่เขา มีการเลยี งควาย แพะ หมู ไกแ่ ละไก่ชน มีการถกั ผา้ ทำดาบลูกปดแกว้ และเคร่อื งรางท่ที ำด้วยทองคำ เพื่อการแลกเปลี่ยนค้าขาย แต่ธรุ กจิ ขายปลีกหรือพอ่ ค้าคนกลางจะเป็นของคนจนี เชน่ ในกรุงดลิ แี ละคนจนี ยงั ขยายไปทำการปลูกกาแฟเพอ่ื สง่ ออกอีกด้วย บริษัทคนจนี ท่ีใหญ่ท่ีสดุ ชอ่ืแสงไทยฮู (ร3112 1ฟ ผ0๐) เจา้ ของเป็นพี่นอ้ งชาวจนี สองคนทท่ี ำการติดต่อคา้ ขายกบั สิงคโปร์ ฮอ่ งกง และมาเก๊า มีธรุ กจิ ของคนจีนอย่ใู นเมอื งดิลี ประมาณ ๔๐๐ กจิ การหรือประมาณร้อยละ ๙๕ ของธุรกจิ ทงั หมดในตมิ อร์ตะวนั

98ออก นอกจากนคี้ นจีนยงั ทำหนา้ ทีเ่ ป็นพ่อค้าคนกลางทำการซื้อขายผลติ ผลการเกษตรและกาแฟอีกด้วย คนจีนจะไมส่ นใจการเมือง จะสนใจอยู่แตธ่ รุ กิจของตน ในมมุ มองของชาวติมอรจ์ ะมองคนจีนวา่ เปน็ คนต่างชาติทส่ี นใจเฉพาะเรอ่ื งเงนิ ทองเทา่ นั้น ไมส่ นใจเรือ่ งอน่ื ๆของตมิ อร์ แสวงประโยชนจ์ ากทรพั ยากรของติมอร์จนราํ่ รวยและถ่ายเทความร่ํารวยไปยงั สิงคโปรแ์ ละฮ่องกง ชาวติมอรม์ ีความรู้สกึ ทต่ี อ้ งการจะทำลายการเขา้ มายึดธุรกจิ ของคนจนี ค่อนขา้ งสูงดว้ ยเหตนุ ีทำให้กลมุ่ คนจีนเปน็ กลุม่ ที่สนบั สนนุ ให้โปรตเุ กสยึดครองตมิ อร์ตะวันออกตอ่ ไป คนจีนจะอย่ทู วั่ ไปตามเมอื งใหญ่ของติมอรต์ ะวนั ออกและเมอื งเลก็ ท่ีสามารถเปิดรา้ นขายของได้ นอกจากชาวจนี แล้วก็มชี าวอาหรับอยูป่ ระมาณ ๕๐๐ คนส่วนใหญเ่ ป็นมุสลมิ ชาวติมอร์กไ็ มไ่ วว้ างใจคนกลมุ่ นี้เชน่ กัน อาหรบั ส่วนใหญพ่ กู ภาษาบาฮาซา มาจากสรุ าบายา(รนญ๖ ^ )และมากาสซา (1ฬล๒เรรล!-) มาเปิดรา้ นขายของเล็กๆ อยูใ่ นติมอร์ตะวันออก พวกอาหรับคือ กลุ่มชนท่ีสนับสนนุ ให้ติมอรต์ ะวันออกรวมกับอนิ โดนีเซยี เชน่ นาย IV๒]-! .VI๒บ่ฑ่ หวั หน้าชมุ ชนชาวมสุ ลิมในกรุงดถิ ี เคยได้รับการแตง่ ตัง้ ใหเ้ ปน็ รฐั มนตรีต่างประเทศในสมัยท่ีรัฐบาลของพรรคเพร่ ติลินประกาศเอกราช ในเมืองที่มีชาวเมตเิ ตอรเ์ รเนยี นอาศยั อยู่ พวกคนงาน เสมยี น ผู้จดั การ จะพกั นอนกลางวนั ประมาณวันละ ๔ ช่ัวโมง ทำให้เมอื งนน้ั ดเู งียบผิดปกตใิ นช่วงนนั้ ในกรงุ ดิถี มีโบสถ์คริสต์ทใี่ หญ่ท่ีสดุ ในภมู ภิ าคเอเชียตะวนั ออกเฉียงใต้ เป็นโบสถท์ โ่ี ปปี จอนปอล ท่ี ๒ มาทำพิธใี นเดือนตลุ าคม พ.ศ.๒๕๓๒ ซึง่ วันนน้ั ผคู้ นชาวตมิ อร์เดนิ ทางออกมาจากท่ัวสารทิศเพื่อเขา้ร่วมพธิ ีสว่ นใหญ่จะเดินทางดว้ ยเทา้ กลมุ่ เพ่รติลิน อา้ งว่าสถานที่แหง่ นีคือจดุ ท่ที หารอินโดนีเซยี ฆา่ ชาวติมอร์ตะวันออกไปนบั พันคน อาหารในเมืองดลิ ี จะเปน็ อาหารของชาวชวาและชาวสรุ าเวสีเปน็ ส่วนใหญ่และไม่ปอี าหารพืน้เมอื งของชาวตมิ อร์ขาอ คนทีอ่ พยพเขา้ ไปอยใู่ หมเ่ ชน่ ชาวชวา สุลาเวสี สุมาตราหรอื คนจากหมู่เกาะอืน่ รอบๆ ตมิ อร์ ส่วนใหญ่จะมีอธั ยาศัยดี ยม้ิ แย้มแจม่ ใส แต่คนพนื้ เมืองติมอรจ์ ะเปน็ คนเงยี บ ไมช่ อบพดู โดยเฉพาะกับคนแปลกหน้าแม้ว่าจะไม่ใช่ศัตรูของพวกเขา และสว่ นใหญจ่ ะไมช่ อบผอู้ พยพเขา้ ไปอยูใ่ หม่ การทำธุรกจิ ของชาวตมิ อรช์ อบแบบตรงไปตรงมาและไม่มกี ารต่อรองราคา พวกโปรตุเกสท่ปี กครองไมส่ อนให้คนตมิ อรอ์ ่านหรอื เขียนหนงั สือ คนติมอรส์ ว่ นใหญ่จะถกู จา้ งใหเ้ ปน็ ลกู จ้างพืน้ เมืองหรอื คนรับใช้คนโปรตเุ กสหรอื คนชาติอ่ืน ในห้วงทีอ่ นิ โดนเี ซยี เข้าไปปกครอง ทหารอนิ โดนเี ซียไดค้ รอบครองธรุ กิจส่วนใหญข่ องชาวติมอร์ตะวนั ออก เชน่ การสง่ ออกกาแฟและไม้ ทหารจะเปน็ ผผู้ ูกขาดดำเนินการ กาแฟทงั้ หมดจะต้องขายใหร้ ฐั บาลอนิ โดนีเซียภายใต้ราคาตายตวั ผู้ปลกู กาแฟบน่ วา่ กาแฟของตนไดร้ าคาตา่ํ กว่าของชาวติมอร์ตะวนั ตกซึง่ สิ่งนกี ็เป็นอกี สาเหตุหนึง่ ทีเ่ พิม่ กระแสความไมพ่ อใจต่อทหารอินโดนเี ซียเรอ่ื ยมา การสง่ ออกกาแฟ เพิ่งจะเปลย่ี นมาส่งออกใหบ้ รษิ ัทของคนอินโดนเี ซยี เช้อื สายจีนเมอื่ เร็วๆ นีเ้ อง ต่อจากนี จะเป็นเร่อื งของการจัดกำลังไปปฏิบตั ิ'ภารกิจในติม่อร็ตะวันออกซึ่งต้นฉบบั ในตอนต่อไป อาจจะสา่ ช้าไปบ้าง เพราะอยใู่ นหว้ งของการเดนิ ทาง หากปีโอกาสเตรียมตน้ ฉบบั ไวล้ ่วงหนา้ ผมจะพยายามไมใ่ หข้ าดตอนครับ.

99 คำบรรยายสำหรับการจดั ทำ\1)อ ประวต้ ศิ าสตร์การปฏปิ ้ตงาน กกล.ทบ.ไทย/ติมอร์ หลงั จากทค่ี ณะมนตรีความม่ันคงแห่งสหประชาชาติ ไดม้ ขี อ้ มติเม่ือเดอื น มิ.ย.42 ให้จัดตงัฆ!๒©!1 ฆสภ่อกร /!รร!รเสก00 !ฬ18ร10ก 111ฆสรเ า กฑ่ อ1' หรอ ฆ!ง/ม่VI!! เพอจัดใหมการลงคะแนนเสยงตัดสนอนาคตของชาวตมิ อรต์ ะวันออก วา่ ตอ้ งการไดส้ ิทธกิ ารปกครองตนเองโดยเปน็ ส่วนหน่งึ ของอินโดนเี ซีย หรือต้องการจะเป็นเอกราช โดยไดจ้ ดั ให้มกี ารลงคะแนนเสียง ใน 30 ส.ค.42 ซ่ึงสหประชาชาติ ได้ประกาศผลการลงคะแนนอยา่ งเปน็ ทางการ เม่ือ 3 ก.ย.42 ปรากฏว่า ชาวติมอร์ตะวันออก รอ้ ยละ 78.5 ต้องการเป็นเอกราช นบั แต่นัน้ เป็นดน้ มา กลุม่ กองกำลังติดอาวุธท่ีตอ้ งการให้ตมิ อร์ตะวนั ออก เปน็ สว่ นหน่ึงของอินโดนเี ซีย ได้ก่อความไม,สงบโดยใช้ความรุนแรง เพือ่ แสดงถงึ การไม่ยอมรบั ผลการลงคะแนนเสยี ง ทำให้ฆ!ง,\!ศฆ!ต้องขนยา้ ยเจ้าหนา้ ท่ีกวา่ รอ้ ยละ90ออกจากติมอรต์ ะวนั ออก ไปยงั เมืองดารว์ ิน ประเทศออสเตรเลยี ถงึ แม้วา่ อินโดนเี ซยี จะไดป้ ระกาศกฎอยั การศึกในตมิ อรต์ ะวนั ออก เมื่อวนั ท่ี 7 ก.ย.42 และมอบหมายให้กองทัพของอินโดนเี ซียรบั ผิดชอบในการรักษาความสงบเรยี บร้อย แตส่ ถานการณ์ในขณะนนั้ ก็ยังไมด่ ขี ้ึนไม่สามารถควบคมุ สถานการณ์ทีเ่ กดิ ข้ึนได้ ทำใหพ้ ืน้ ที่ต่าง ๆ ในติมอรต์ ะวันออกเกดิ ปญ็ หาติดตามมา ไดแ้ ก่ปีญหาวกิ ฤตการณด์ า้ นมนษุ ยธรรม และปีญหาผูพ้ ลดั ถน่ิ ภายในประเทศ ตงั นัน้ นานาชาติ จงึ ไดเ้ รยี กร้องใหอ้ นิ โดนีเซีย อนญุ าตใหก้ องกำลังรกั ษาสนั ติภาพของสหประชาติเข้าไปปฏิบตั ิหน้าทใ่ี น ตมิ อร์ตะวันออก ซง่ึ ในวันท่ี 12 ก.ย.42 ประธานาธิบดี บเี จฮาบีบี แหง่ อนิ โดนเี ซยี ได้ประกาศเชญิ ชวนให้สหประชาชาติ จดั สง่ กองกำลงั รกั ษาสนั ตภิ าพเขา้ ไปปฏบิ ตั งิ านร่วมกับกำลงั ของกองทัพอินโดนีเซีย ในติมอรต์ ะวันออก เนอ่ื งจากการจัดสง่ กองกำลังรักษาสนั ตภิ าพของสหประชาชาติตอ้ งใช้เวลาในการเตรียมการนานประเทศตา่ ง ๆ เกรงว่าจะไม่ทนั ต่อเหตกุ ารณ์ ตังนัน้ ในวนั ที่ 15 ก.ย.42 คณะมนตรีความมนั่ คง ฯ จึงไดร้ ับรองข้อมติที่ 1264/1999 โดยฉนั ทามติ มีอาณตั ใิ หจ้ ดั ส่งกองกำลังนานาชาติ เข้าไปปฏบิ ัติภารกจิ ในตมิ อรต์ ะวันออก มีหน้าทีพ่ ื้นฟสู ันติภาพและความปลอดภัยในติมอร์ตะวันออก ป้องกันและสนบั สนุนการปฏบิ ัตงิ านของ ฆ!ง/!!ศฆ!และสนับสนนุ การให้ความช่วยเหลอื ทางด้านมนษุ ยธรรม พร้อมทั้งมอบอำนาจให้ประเทศสมาชิกทีเ่ ข้าร่วมกองกำลงั นานาชาติ ใชม้ าตรการที่จำเป็นทุกวถิ ีทาง เพอื่ ใหบ้ รรลอุ าณตั ิตังกล่าว ซ่งึ หมายถงึ การอนญุ าตให้ใชก้ ำลงั ภายใต้บทที่ 7 ของกฎบัตรสหประชาชาติ โดยกองกำลังนานาชาติทีจ่ ัดทัง้ ขึ้นมชี ่ือเรยี กว่า 1๒001๒1อกส! ฆ๐1-005 111ฆสร!1๒101- หรอื 1!ง!ฆ11?ฆ! ซึ่งในทางปฏบิ ัติ เลขาธิการสหประชาชาติ ได้มอบหมายให้ประเทศออสเตรเลีย เป็นแกนนำในการดำเนินการ รัฐบาลไทยได้ตดั สินใจส่งกองกำลังทหารไทยเขา้ ร่วมปฏบิ ตั ิภารกิจในกองกำลังนานาชาติ และได้มอบหมายให้ ทบ. พิจารณาจดั กำลงั อยา่ งเรง่ ดว่ น ซ่งึ ทบ. ได้ตกลงใจให้ ร.31 รอ. และ ร.31 พนั .3 รอ./,หน่วยพร้อมรบเคลื่อนทเี่ ร็วของ ทบ. เป็นหนว่ ยหลกั เข้าปฏบิ ตั ิการในครงั นี และแลว้ ภารกจิ อยา่ งเร่งดว่ นท่ีสุดประการแรกจึงได้เกดิ ขน้ึ โดยคณะกลมุ่ บุคคลจำนวนหนึ่งภายใต้การน่าของ ผบ.ร.31 รอ., รอง ผบ.ร.31 รอ. และ ผบ.ร.31พัน.3 รอ. ได้รบั คำสง่ั จาก ทบ. ให้ออกเดนิ ทางไปรว่ มวางแผนการปฏิบตั ิการข้นั ต้น ท่เี มืองดารว์ นิ ประเทศออส

พ * ,01. ^ 4 -๕ ^ 1 . ^ ช ^ ^ ^ 6 ใ ^ / ^ ' ^ &เฆ. ก ก ฬ . I ผ า - ฮ ' & ไ ' .พ*.‘ฑ. ไ9 5 . โ) ^ ' 1^0 \"&โ & แ ^ - ^ 0 5 2 ป ๋* เ* ^ * เฆ. 0ฑ^ . น ผ โX6

100เตรเลีย ในเวลาตสี ามของเชา้ วนั ที่ 17 ก.ย.42 โดยมีนายกรัฐมนตรแี ละผูบ้ ังคับบัญชาจากทุกหน่วยงานทเี่ กี่ยวข้องเดนิ ทางไปส่ง ณ ท่าอากาศยานทหาร ดอนเมือง ซง่ึ นับเปน็ จุดเรมิ่ ต้นของเหตุการณป์ ระวตั ศิ าสตร์ท่ีสำคญั การวางแผนขนั ต้นทป่ี ระเทศออสเตรเลยี ใช้เวลา 4 วนั โดยคณะวางแผน ไตม้ โี อกาสเดนิ ทางไปลว.ตรวจภูมิประเทศจรงิ ณ ติมอร์ ตอ. ท่กี รงุ ดิลี และเบาเกา ใน 20 ก.ย.42 ดว้ ย สถานการณ์ในขณะนน้ั ยงั เตม็ ไปด้วยความไม่ม่นั คงปลอดภัยแตอ่ ยา่ งใด และไม่สามารถทีจ่ ะไดร้ บั ขอ้ มลู ท่เี ป็นประโยชน์เทา่ ใดนกั เพยี งแค่ความรู้สึกสลดหดหู่ตอ่ สภาพบ้านเมืองทีถ่ ูกเผาอย่างพินาศยอ่ ยยับทีป่ รากฎตอ่ สายตา และผูค้ นท่ีเต็มไปด้วยความไรจ้ ิตวิญญาณ ทย่ี งั คงเหลอื อยใู่ นขณะนัน หลงั จากการ ลว.ตรวจภมู ปิ ระเทศ คณะวางแผนทั้งหมด เดนิ ทางกลบั มายงั ดาร์วิน และใช้เวลาที่มีเหลืออยู่เพียงน้อยนดิ ในการวางแผนต่อ เพอ่ื ให้ไดแ้ ผนการปฏิบัติการในขนั้ ต้น เสนอตอ่ ผบ.ทบ. และผบู้ ังคบับัญชาระดับสูง ในเชา้ ของวันที่ 22 ก.ย.42 การเตรียมการตา่ ง ๆ ได้เรม่ิ ขน้ึ ในทันที ภายหลังจากที่ผู้บังคบั บญั ชาระดบั สูงของ ทบ. ภายใต้การนำของผบ.ทบ.ไดร้ ับพงี การแถลงผลการปฏบิ ัตใิ นการเดินทางไปร่วมวางแผนใน 1 7 -2 1 ก.ย.4 2 ท่ผี ่านมาโดยผบ.ร.31 รอ. ซ่ึง ผบ.ทบ. ได้ให้แนวทางในการวางแผนเพม่ิ เตมิ ใหท้ กุ ฝ่ายทีเ่ ก่ยี วขอ้ งไดน้ ำไปปฏบิ ัติอย่างเร่งตว่ นต่อไป การเตรยี มการภายใตส้ ภาวะข้อมลู ทีค่ อ่ นข้างจำกัดขณะนัน้ จำเป็นต้องดำเนินการต่อไปอยา่ งเร่งต่วน ตอ้ งทำงานแข่งคบั เวลา ตลอดจนแขง่ คับตวั เอง ทกุ อยา่ งตอ้ งใหเ้ รยี บร้อยค่อนท่จี ะออกเดินทางไปปฏบิ ัติภารกิจในครังนี เรมิ่ ตังแต่การจัดหากำลงั พลจากหนว่ ยต่าง ๆ ของกองทัพบก เพ่ือเขา้ รว่ มปฏบิ ัติหน้าที่ตามตำแหน่งตา่ ง ๆ ทีไ่ ดพ้ จิ ารณากำหนดข้ึนว่า มีความจำเปน็ สำหรบั การปฏบิ ัตภิ ารกิจในครั้งน้ี รวมทงั้ ส่งิ อุปกรณ์ อาวธุยทุ โธปกรณ์ ยานพาหนะ เครอ่ื งมอื เครอื่ งใช้ ท่มี ีความจำเปน็ จะตอ้ งถกู นำไปทงั้ หมด เน่ืองจากไมท่ ราบว่าหากไม่นำไปดว้ ยแล้ว จะจัดหาทดแทนไดท้ ่ีไหน ความไม่กระจา่ งชดั ของสถานการณแ์ ละข้อมูล ทำให้ทุกคนตอ้ งทำงานดว้ ยความทุ่มเท ความเหนื่อยยาก ทงั นีเพือ่ ให้สามารถมคี วามพร้อมมากทีส่ ุด ค่อนท่ีจะออกเดนิ ทาง ดังน้นั กระบวนการในการพจิ ารณาสรรหาบุคลากรมาร่วมในการวางแผนเตรียมการและเพื่อไปปฏิบัตหิ น้าทสี่ ำคญัในครงั้ นี้ จงึ เปน็ กระบวนการท่มี ีความเร่งตว่ นอยา่ งที่สุด ทกุ อยา่ งต้องดำเนินการไปบนพน้ื ฐานของความไม่พรอ้ ม และความไม่แน่นอน เพอ่ื นำมาซง่ึ ให้ได้ความพรอ้ มอยา่ งสงู สุด ทบ. ได้ออกแผนปฏิบัตกิ ารเพื่อสนั ติภาพในติมอร์ตะวนั ออก โดยกำหนดนามหน่วยท่อี อกไปปฏิบตั ภิ ารกิจในครงั้ นี้วา่ “กองกำลงั ทหารบกไทยในติมอร์ตะวันออก” มชี อื่ เรยี กยอ่ ๆ ว่า “กกล.ทบ.ไทย/ติมอร”์และต่อมาไม่นาน กกล.ทบ.ไทย/ตมิ อร์ ก็สามารถที่จะดำเนนิ การออกแผนปฏิบตั ิการเพอ่ื สนั ติภาพ ฯ ใหห้ น่วยรองนำไปวางแผนเพ่ือเตรียมการปฏบิ ัติตา่ ง ๆ ได้ ใน 30 ก.ย.42 ถึงแม้วา่ สถานการณ์การปฏบิ ตั ิจะยังคงไม่มคี วามชัดเจนและแน่นอนอยู่ในขณะบนั ก็ตาม เม่ือสถานการณใ์ ตพ้ ฒั นามาตามลำดบั จนทำใหส้ ามารถวางแผนในเรอ่ื งการเคลื่อนย้ายได้ โดยกำลงั พลทุกนาย จะต้องปฏิบตั ิการเคลอ่ื นย้ายเขา้ สพู่ ืนที่ปฏิบัติการ เป็น 2 ขนั ตอน ขนั ตอนที่ 1 จะเคล่ือนย้ายจากประเทศไทย เขา้ สู่ประเทศออสเตรเลยี เพือ่ เข้ารับการจึเกอบรมและปรบั สภาพร่างกายคอ่ นเขา้ สู่พน้ื ที่ปฏบิ ตั ิการเปน็ ระยะเวลาประมาณ 1 สัปดาห์ หลงั จากบนั จึงจะทำการเคลอื่ นยา้ ยเข้าสพู่ นื ที่ปฏบิ ัตกิ ารในตมิ อร์ตะวันออกตอ่ไป

101 ท่ามกลางความยงุ่ ยากในการเตรียมการและความไมแ่ น่นอนของการปฏบิ ัติ หนว่ ยต่าง ๆ ของกองทัพบกไดช้ ่วยกันวางแผน จัดการประชุม และแก้ปญี หาตา่ ง ๆ ทเี่ กดิ ขึน ทังนี เพ่ือให้กองกำลงั ทหารของกองทพั บกที่จะต้องเดนิ ทางไปปฏิบตั ิหนา้ ที่ในตมิ อร์ ตอ. มีความสมบูรณแ์ ละความพรอ้ มอย่างมากท่ีสุดเท่าท่จี ะสามารถกระทำได้ ในท่ีสดุ กำหนดการในการเดินทางไปปฏิบัติภารกิจทแี่ นน่ อนก็ไดถ้ ูกกำหนดข้นึ โดยแบ่งการเดนิ ทางออกเปน็ 2 กลุ่ม กล่มุ แรก หรือกำลงั สว่ นล่วงหนา้ ออกเดินทางในวนั ที่4 แล ะ11ต.ค.42 ส่วนกลุ่มที2่หรือกำลงั สว่ นใหญ่ จะทยอยเดินทางไปภายใน ต.ค.42 ทังทางทะเล และทางอากาศ เนือ่ งจากประเทศไทยตอ้ งพ่งึพายานพาหนะในการเคล่ือนย้ายกำลังพลและยุทโธปกรณจ์ ากประเทศสหรฐั อเมรกิ า สถานท่ีแห่งแรกในประเทศออสเตรเลีย ทีก่ ำลงั พลทุกคนใน กกล.ทบ.ไทย/ตมิ อร์ เดินทางมาเยือนก็คือ ฐานทพั อากาศของเมอื ง และ น'ผ'114 นั่นเอง ณ ที่น้นั ทุกคนไดร้ ับการแกเพ่ิมเตมิทจี่ ำเป็นและเพยี งพอต่อการเขา้ ปฏบิ ตั ิภารกจิ ในติมอร์ ตอ. โดยมีครแู กจากกองทพั บกประเทศออสเตรเลีย คอยให้การแนะนำ อกี ทงั ยงั เป็นการปรบั สภาพรา่ งกายและจิตใจใหม้ คี วามพรอ้ มต่อการปฏิบตั ิงานทังปวงในพืนทีป่ ฏบิ ตั ิการอกี ด้วย และแล้ววันเวลาที่ทกุ คนรอคอยกม็ าถงึ นัน่ คอื การเดินทางเข้าส่พู น้ื ท่ีปฏบิ ตั กิ าร ณ เมืองเบาเกา ติมอร์ ตอ. ถึงแม้ว่าจะมีความพร้อมที่จะเผชิญกับทกุ สถานการณ์ทจี่ ะเกิดขนึ้ แตก่ เ็ กิดความระทกึ ใจขนึ้ ในจิตใจของทุกคน ก้าวแรกทไ่ี ดเ้ หยียบย่างลงบนพน้ื ดิน ณ สนามบนิ เบาเกา เต็มไปดว้ ยความต่นื เตน้ ความระแวดระวัง ความไม่ค้นุ เคยต่อภมู ปิ ระเทศและสถานที่ ทำใหป้ ระสาทสมั ผสั ถูกกำหนดใหท้ ำงานอย่างเต็มที่ภาพแรกท่ไี ด้พบเห็นก็คอื สนามบินเบาเกา ภายใตก้ ารระวังปองกัน การคมุ้ กนั ของหนว่ ยทหารออสเตรเลยี ทีไ่ ด้เข้ามาอยู่ในพื้นที่กอ่ นหน้าน้ีแลว้ โดยมีการกางเต็นทเ์ พือ่ ใชเ้ ป็นท่ีพักอาศัย และเกบ็ สิง่ ของ เรยี งรายอยู่โดยท่ัวไป กำลังทหารไทยเดินทางเข้าสพู่ ้นื ท่กี ารวางกำลังอยา่ งขะมักเขม้น ตามแผนทไี่ ดว้ างไวโ้ ดย ผบ.กกล.ทบ.ไทย/ตมิ อร์ ซง่ึ เปน็ ผเู้ ดียวทีไ่ ด้เดนิ ทางเขา้ มาตรวจภมู ิประเทศในพื้นทป่ี ฏบิ ตั ิการ และวางแผนการวางกำลังของทหารไทย ลว่ งหน้าเพยี งไมก่ ่ีวนั โดยในขัน้ ต้นเราต้องอาศัยอาคารสงิ่ ก่อสร้างทีม่ ีอยูเ่ ดมิ ในสภาพที่ถกูเผาทำลาย และปลอ่ ยใหร้ กรา้ ง เป็นที่พักอาศยั ไปชั่วระยะเวลาหนงึ่ ซ่ึงไมม่ ปี ีญหาอะไรอยแู่ ลว้ สำหรบั ความไม่สะดวกสบาย และความลำบากต่าง ๆ ทีไ่ ดร้ บั เพราะว่าพวกเราทกุ คนไดเ้ ตรยี มพรอ้ มทจ่ี ะเผชญิ กบั อุปสรรค และความยากลำบากทงั้ ปวง ในหวั ใจของพวกเราทกุ คนต้องการทำงานเพื่อศกั ดศิ รี และชอ่ื เสยี งของประเทศชาติ ให้ปรากฎแกส่ ายตาของชาวโลกทเี่ ปามองอยใู่ นขณะน้นั สำหรบั ภารกจิ แรกของเรากค็ อื การผลดั เปลี่ยนหน่วยกบั กำลงั ทหารจากประเทศพีลิปปินส์ ซ่ึงเขา้ มาวางกำลังและดูแลพ้นื ที่อยูก่ อ่ น โดยพลี ิปปีนส์จะเปลยี่ นไปรบั ผิดชอบพ้นื ทีป่ ฏบิ ัตกิ ารใน อ.มานาตูโต ซ่ึงอยู่ทางทิศตะวันตกของไทย สำหรบั พ้ืนที่ปฏบิ ตั กิ ารของ กกล.ทบ.ไทย/ตมิ อร์ นั้น ครอบคลมุ ใน 2 พื้นท่ี คอื อ.เบาเกา และ อ.วเี คเค ซง่ึ เปน็ พืนทท่ี มี่ คี วามกวา้ งขวางมากทเี ดียว สำหรบั กำลงั 1 พนั .ร. ทจี่ ะต้องดำเนนิ การรบั ผดิ ชอบ และหลงั จากที่กำลงั พลทงั หมดของ กกล.ทบ.ไทย/ติมอร์ จำนวน 1,199 นาย ได้เดนิ ทางเข้าสพู่ นืท่ปี ฏิบตั กิ ารเรียบรอ้ ยแล้ว ในเดอื น ต.ค.42 ทุกคนได้ร่วมมือรว่ มใจ พีนฝ่าอุปสรรคและความยากลำบากทั้งปวงเพ่อื ใหบ้ รรลุภารกจิ อันสำคญั ยงิ่ คือ “กกล.ทบ.ไทย/ติมอร์ เป็นสว่ นหนึ่งของ กกล.ฉก.รว่ ม 972 ไทย/ติมอร์ ตอ.

102ปฏิบตั ิภารกจิ ร่วมกับกองกำลังนานาชาติ ในพ้นื ทร่ี บั ผิดชอบ อำเภอเบาเกา และ อำเภอวีเคเค เพอื่ ฟืนฟูสันตภิ าพและความปลอดภยั ในติมอร์ ตอ. ปอ้ งกนั และสนับสนนุ การปฏบิ ตั ิงานของ ซ]''ซบV!51 และสนบั สนนุ การ1ให้ความชว่ ยเหลอื ด้านมนษุ ยธรรม ภายใต้อาณัตขิ ององคก์ ารสหประชาชาติ” กกล.ทบ.ไทย/ติมอร์ ไดเ้ ข้าดำเนนิ การเพ่ือปฏิบัติภารกิจดังกล่าว ซ่งึ แบง่ ออกเป็น ภารกจิ ในการฟืนฟสู นั ตภิ าพและความปลอดภยั ในพืน้ ทร่ี ับผดิ ชอบ ด้วยการเขา้ วางกำลังในพ้นื ท่ีปฏบิ ตั ิการ ขยายพ้ืนทีอ่ ิทธพิ ลของหนว่ ย เพื่อทำให้ประชาชนชาวตมิ อร์ ตอ. เกิดความรสู้ ึกปลอดภัยจากการคุม้ ครองของหนว่ ยทหารไทย และนำกำลังเขา้ รกั ษาความสงบเรียบรอ้ ย จัดการรกั ษาความปลอดภยั สถานทสี่ ำคัญ , สนามบิน , ทา่ เรือ , เล่[นทางคมนาคม ปฏบิ ัติการ ลว. และจัดตังด่านตรวจ การจัดส่งกำลงั เข้าปฏิบัติงานในพืนทห่ี ่างไกล เพอื่ สบื สภาพและให้ความชว่ ยเหลือ รวมท้ังการปฏบิ ตั กิ าร ลว. ตรวจภมู ิประเทศทางอากาศและทางทา้ั ในทุกพื้นทใ่ี นเขตรับผิดชอบอย่างต่อเนอื่ ง ภารกิจในการใหค้ วามคมุ้ ครองและสนบั สนนุ การปฏิบตั ิงานของ องคก์ าร ซ]ซบVIซI ด้วยการจดั กำลงั เข้าคุ้มครองและรกั ษาความปลอดภยั สำนักงานของ ฆ]ง ใน อ.เบาเกา และ อ.วเี คเค การใหก้ ารรักษาความปลอดภยั ผอู้ พยพในการเดนิ ทางเข้าที่พักพิงช่วั คราวและการเดินทางกลบั สภู่ มู ลิ ำเนา รวมทงั้ การใหก้ ารสนับสนุนยานพาหนะในการเคล่ือนยา้ ยผูอ้ พยพเมอ่ื ได้รบั การรอ้ งขอ และการใหก้ ารสนบั สนุนการปฏบิ ัติงานของหน่วยงานซ]ซบบซ!, องค์กรต่าง ๆ ของ ซ]ง และ ซ!ซ0 ในพื้นท่อี ยา่ งสุดความสามารถ ภารกจิ การใหค้ วามช่วยเหลอื ดา้ นมนุษยธรรมภายใตอ้ าณัติขององคก์ ารสหประชาชาติ สถาปนาการให้ความชว่ ยเหลอื ทางด้านการแพทย์ ดว้ ยการเปิดโรงพยาบาล เพอ่ื ใหก้ ารรกั ษาพยาบาล ณ ท่ตี งั้ หน่วย จดัแพทยไ์ ปประจำ ณ โรงพยาบาลในพน้ื ท่ี จัดชุดแพทย์เคลื่อนท่อี อกให้การรักษาพยาบาลแก่ประชาชนชาวติมอร์ตอ. ในพืน้ ท่หี า่ งไกลร่วมกับหนว่ ยทหาร และจดั ชดุ แพทยร์ ว่ มในภารกจิ การ ปจว. ของ ฝกร.กกล.ทบ.ฯ การให้การบริการดา้ นเวชกรรมป้องกัน ดว้ ยการกำจดั แหลง่ เพาะพนั ธุยงุ , แมลงวนั และใหค้ วามร้ทู างด้านเวชกรรมป้องกัน รวมทง้ั การใหก้ ารสนบั สนนุ การปฏิบัตงิ านทางด้านการแพทย์ต่อองค์กรทางการแพทย์ ในพื้นทอ่ี ย่างสมา่ํ เสมอ นอกจากน้ยี ังได้นำส่งิ ของยงั ชีพ ไดแ้ ก่ เครือ่ งอุปโภคและบรโิ ภค ไปมอบใหก้ บั ประชาชน เพือ่ บรรเทาความเดือดร้อน ตลอดจนการจดั ฉายภาพยนตร์ และการแสดงดนตรใี ห้ประชาชนได้รบั ชม ตามหมูบ่ า้ นและโรงเรยี นในพืนท่ีทีห่ า่ งไกล ผลจากการปฏิบตั ิงานดว้ ยความทุ่มเทและเสียสละของกำลังพลทกุ คนใน กกล.ทบ.ไทย/ตมิ อร์ทำใหป้ ระเทศไทยได้รบั การยอมรบั จากนานาประเทศ ที่ได้เข้าร่วมในการปฏบิ ัตภิ ารกจิ ในครังนี รวมทงั การไดร้ บัความเชื่อถอื ความนยิ มยกย่อง และความศรทั ธาจากประชาชนชาวตมิ อร์ ตอ. ดังจะเห็นได้ชัด จากคำกล่าวอำลาท่มี ีต่อ กกล.ทหารไทย โดย พล.ต.ปีเตอร์ คอสโกรฟ ผบ.กกล.นานาชาติ หรอื ผบ.:[ซโ!'ซ!]ซซ! ในโอกาสส่งมอบความรับผดิ ชอบการปฏิบตั ภิ ารกิจ1ในติมอร์ตะวันออก ให้กับกองกำลังรักษาสนั ติภาพ ขององคก์ ารสหประชาชาติหรอื ซ]ง!/ม่ธ! เมอื่ 1 ก.พ.43 “ ท่านทังหลายท่อี ยู่ ณ ทีน่ ี่ ในช่วงแรกของการปฏบิ ัตกิ าร คงจะรำลกึ ถึงความทา้ ทายและอันตรายทม่ี ตี ่อกำลงั ฝา่ ยเรา รวมทงั้ ภาพแหง่ ความทุกข์ระทมของชาวตมิ อรต์ ะวนั ออกในขณะบนั ได้ ผมมีความรู้สึกปลาบปล้มื และไดร้ ับแรงบนั ดาลใจจากการไดเ้ ห็นความกระตือรือลน้ และมรี ะเบียบวนิ ยั ทีท่ กุ ๆ ทา่ นแสดงออก ทัง้ ตอ่ ฝ่ายตรงข้ามและตอ่ ประชาชนท่กี ำลังรอความเมตตากรุณา เป็นเวลากว่า 4 เดอื นเตม็ ทที่ ่านไดป้ ฏบิ ตั ิ

103ภารกิจท่ตี รากตรำลำบากและเส่ยี งอันตรายเปน็ อยา่ งยิ่งในดนิ แดนท่บี ้านแตกสาแหรกขาด ขาดการปกป้องและการเรยี กขวัญของประชาชนชาวตมิ อร์ตะวนั ออกกลบั มา ยงิ่ ทา่ นได้กระทำไปดว้ ยความเสยี สละและความชำนาญอยา่ งมอื อาชีพของทหารหาญทุกทา่ น.......ผมขออวยพรให้ทุกทา่ นเดินทางกลับประเทศไทยโดยสวสั ติภาพ พรอ้ มกับนำเกียรติยศกลับไปยังมาตุภมู ิและบคุ คลอันเปน็ ทีร่ กั ยิ่งของท่าน ” และจากคำกล่าวใหส้ ัมภาษณต์ อ่ สื่อมวลชนของ นาย ซานานา กุสเมา ผ'ู้ นำตมิ อร์ ตอ. เมื่อ 5 ธ.ค.42 ทกี่ รุงดิลี “ ผมขอกล่าววา่ การปฏบิ ัติงานของทหารไทยในติมอร์ ตอ. นัน้ ถือว่ายอดเย่ยี มมาก และตวักระผมกท็ ราบดว้ ยวา่ ท่ี อำเภอวีเคเค ที่มที หารไทยประจำอยู่น้นั ทหารไทยได้ปฏิบตั งิ านชว่ ยเหลือประชาชนชาวติมอร์ ตอ. ในทกุ ๆ ด้าน โดยเฉพาะอยา่ งยิง่ การช่วยเหลอื ในดา้ นการแพทย์ และผมยนิ ดยี ่ิงขนึ อกี เมื่อได้ทราบวา่ ทุกๆ แหง่ ในติมอรต์ อ. ทท่ี หารไทยประจำการอย่นู ัน ไมว่ ่าจะเปน็ ท่ี ดิลี เบาเกา หรอื วีเคเค เดก็ ๆ ติมอร์ ตอ. สามารถร้องเพลงไทย และกล่าวคำทักทายเปน็ ภาษาไทยไดด้ ว้ ย นนั่ แสดงใหเ้ ห็นวา่ ทหารไทยที่มาปฏบิ ัตริ าชการในตมิ อร์ตอ. นน้ั ไมเ่ พียงแตม่ าปฏิบัติงานเพื่อรกั ษาสนั ติภาพและความสงบเรียบร้อยใหก้ บั พวกเราเท่าน้ัน แต่ยังมาทำการช่วยเหลือ และสร้างความเป็นปกี แผ่นใหก้ ับประเทศของเราในทกุ ๆ ด้านอกี ดว้ ย” อาจกลา่ วไดว้ า่ กำลงั พลทกุ คนจำนวนทังสิน 1,199 นาย ท่ไี ด้มารวมกนั และปฏบิ ตั ภิ ารกิจร่วมกัน ในฐานะของกองกำลังทหารบกไทยในติมอรต์ ะวนั ออกในครังนี ได้ชว่ ยกนั บนั ทึกเหตกุ ารณ์ทีส่ วยสดงดงามและมคี ณุ คา่ อย่างยง่ิ ไว้ในหนา้ หนง่ึ ของประวัติศาสตร์ชาตไิ ทย เพอื่ ให้คนไทยในรุน่ หลงั ทกุ คน ได้ภาคภมู ใิ จและจดจำไวเ้ ป็นตัวอยา่ งสบื ไป

104 เรอ่ื ยเ!เอย คำว่า “เรือ่ ยเปีอย” เปน็ คำทีม่ ีความหมายในตัวของมันเอง โดยไมจ่ ำเปน็ ตอ้ งไปเปิดดใู นพจนานุกรมใด ๆ และข้อเขียนตังแตน่ ตี ่อไปกเ็ ปน็ เรอ่ื งประเภทเรอื่ ยเปีอย ไม่มกี ฎเกณฑ์ กตกิ า ไมม่ สี าระ ไมม่ ีความหมายอันใดเป็นชนิ เป็นอนั เปน็ เพยี งการวนเวียนของอารมณแ์ บบเรือ่ ยเปอี ย มีความเป็นไปที่อยู่เหนอื การคาดหมายอยู่หลายครั้งในชวี ิต ซึง่ ไม่เคยคดิ มากอ่ นและไม่ไดม้ คี วามนุ่งหวังต้ังใจจะใหเ้ ป็นอย่างนนั แตก่ ็เป็นไปแล้ว เช่นเม่ือตอนเปน็ เดก็ ไม่มคี วามคดิ ในเร่อื งการบวชเป็นสามเณรเลย ไม่เคยคิดมากอ่ น แตเ่ มือ่ พอ่ บอกวา่ ไปบวชเถอะ กไ็ ป ไม่มคี วามลังเลแตอ่ ยา่ งใด การไดเ้ ขา้ ไปอยกู่ รุงเทพฯก็เปน็ เหตุพลกิ ผนั อัศจรรย์อยา่ งหน่ึงของชวี ิต เพราะเมื่อกอ่ นโน้น... เวลาเลียงควายอยู่กลางทุ่ง พอใครพดู ถึงกรงุ เทพฯ เราก็มองไปทางทศิตะวนั ตกอันไกลโพ้น เหมอื นเมืองใน,ผัน ยากที่ชีวิตนีจ้ ะไปถึงได้ อยา่ งเกง่ เพียงพดู ถึงโคราช(นครราชสมี า) ถา้ ใครไดไ้ ปเห็นกน็ บั วา่ เป็นบุญอยา่ งทีส่ ุดแล้ว แตน่ .ี่ .เหนือความคาดคดิ เพราะปรากฎวา่ ไดเ้ ดนิ ทางไปถงึ กรุงเทพฯเมืองหลวงประเทศไทยเป็นครังแรกในชวี ิต และเป็นครังแรกเชน่ กันทีไ่ ดข้ ้ึนรถไฟ ซงึ่ ก็ตนื่ เตน้ มากจนแทบจะไม่ยอมนงั่ เลยตลอดทาง เพราะมันกวา้ งสามารถเดนิ ไปเดินมา ชะโงกหนา้ ตา่ งลวู วิ ทิวทศั น์ได้อยา่ งตืน่ ตาตืน่ ใจ (ก่อนนอนทุกคนื ผมกราบที่หมอน ๕ คร้ัง รำลกึ คุณพระพทุ ธ พระธรรม พระสงฆ์ คณุ บดิ ามารดา และคุณครูอาจารย์ โดยเฉพาะพระอาจารยม์ หาจอด จริ ฎั โฐ (จันทนุภา) และพระอาจารย์มหาคณู ปีญญาวุฑโฒ (พระครปู ีญญาวฑุ ต!ิ คุณ)ถา้ ไม่มพี ระอาจารยจ์ อด ผมคงไม่มีวันน้ีทเี่ ปน็ แบบน้ี) เรื่องต่นื รถไฟน้ี มาปรากฏอีกคร้ังเมอ่ื อยกู่ รงุ เทพฯครบ ๑ ปี แลว้ อยากกลับบ้านเพราะเป็นชว่ งปดิ เทอมและคิดถงึ พ่อแม่มากดว้ ย พระอาจารยก์ ็สั่งนกั สัง่ หนาดว้ ยความเป็นห่วงว่าต้องไปรถไฟสายอบุ ลราชธานีถา้ สายอ่ืนไมใ่ ช่ เราก็ท่องจนขึนใจวา่ สายอบุ ลฯ ๆ พอไปถึงหน้าหอ้ งที่จำหน่ายต้วั เจา้ หนา้ ทีข่ ายต้วั ถามวา่ ไปไหนเรากต็ อบไปวา่ ไปอบุ ลฯ ทง้ั ที่ไปแค่สถานีรถไฟกระลัง เขาเลยคิดคาราตั๋วเพ่ิมไปอกี ตงั้ เยอะ เมื่อเรยี นๆไปกส็ อบได้เรือ่ ย ๆ คร้นั สอบเทียบ ม.ศ. ๕ สมัยนน้ั ได้ กค็ ิดอยากเรยี นมหาวทิ ยาลยัทางโลกโดยเฉพาะรามคำแหง แตพ่ ระอาจารยห์ ้ามไว้จึงไมไ่ ต้สึกออกไป...จนกระทั่งเรยี นจบมหาวทิ ยาลัยสงฆ์เป็นพุทธศาสตรบ์ ณั ฑติ ภาคภูมใิ จวา่ เปน็ คนแรกของลกู บา้ นปรือ อำเภอ ..น้ัน ทไ่ี ตเ้ ปรยี ญสงู และจบปริญญาตรีจากมหาวิทยาลัยสงฆ์ ยังจำภาพได้ สมัยเปน็ สามเณรสอบเปรยี ญ ๖ ได้ พระอาจารย์มหาจอดฯ ตัดภาพเราจากหนังสือพมิ พไ์ ทยรฐั ท่ีลงรปู เราตอนรับพระราชทานพดั เปรยี ญในพระอุโบสถ วัดพระแกว้ เอาไปอดั ขยายหลายภาพแลว้ ส่งตอ่ ไปยงั วดั บ้านเกดิ และวัดท่ีบวชเพือ่ ให้เปน็ ตวั อยา่ งแกน่ อ้ งเณรร่นุ หลัง ๆ ย่งิ เมอ่ื ตอนกลับไปเยี่ยมบ้านในเดอื นเมษายนของปนี ัน พระอาจารย์มหาคูณฯ ทา่ นจดั แห'ดว้ ยคานหาม (เสลี่ยง)พรอ้ มขบวนกลองยาวเดนิ แหร่ อบหม่บู า้ น เสร็จแล้วมาถงึ วัดก็จัดพิธสี รงนำใหพ้ ร้อมมอบผ้าไตรจวี ร .. .เลยตงั ใจนงุ่ มั่นไปท่ีการศึกษาขนาดบนั ทกึ ไว้ในไดอารีส่วนตวั ว่าจะจบ ?บ.]ว (ดอกเตอร/์ ปรญิ ญาเอก) ในปี พ.ศ.อะไร มสี ิ่งบอกเหตุอย่างหน่ึง เม่ือครังเป็นเณร ขณะพระอาจารยจ์ อดฯกำลังอ่านหนังสอื อยู่นอกหอ้ ง เราอยขู่ า้ งในห้องเกดิ คดิ ซนอะไรขึน้ มาก็ไมร่ ู้ เห็นเครอ่ื งเหรยี ญตราและแถบประดับอกเสอื เครือ่ งแบบของข้าราชการ

1ปี4 ป \ี ง / ไ น ? ^V ไ ^ / ด 'ใ /} V1 ? ^ ^ V เ ^ ๆ ‘ย ^ ^ ^ ^ V * ใ ' ไ ^ ?

105ทีพ่ ระอาจารย์ท่านโชว์ในต้ไู ว้ เรากเ็ อามาประดับกับองั สะเต็มหนา้ อกไปเลยจงึ ดเู หมอื นข้าราชการแตง่ เครื่องแบบพอเราเดนิ ออกไปขา้ งนอก ท่านเห็นแลว้ กห็ วั เราะ บอกว่า เจา้ น่ีนา่ จะไดร้ บั ราชการ เหตุการณน์ ีเป็นเหมือนส่งิ บอกเหตุวา่ เราต้องรับราชการบัง..? และก็เปน็ อยา่ งนนั จริง ๆ เม่อื สึกแลว้ มาสอบเขา้ เปน็ ทหาร ในฐานะอนุศาสนาจารยไ์ ด้ ซึ่งก็ไมเ่ คยคิดมาก่อนเช่นกนั การเลน่ กบั อาวุธ ปีนผาหนา้ ไม้นีก่ ไ็ ม่ชอบ และเป็นคนขีข้ ลาดตาขาวมากท่ีสดุ โดยเฉพาะของมีคมหรือของปลายแหลม เคยมเี พอ่ื นเอามดี ปอกผลไมท้ ำท่าจะทมิ่ เรา เพราะเราไปปลุกเขาโดยวิธขี ีเ้ อวเพื่อน เพือ่ นเลยคว้ามีดบนหวั นอนตังทา่ จะท่มิ เรา เราก็หนั หลงั วิ่งสดุ แรงเหมือนกนั แตไ่ ม่ทนั ระวงั หวั เลยไปชนเข้ากบั ขอบประตดู า้ นบนอย่างแรง เลือดอุน่ ๆไหลทะลักเต็มใบหนา้ เลย เพอ่ื น ๆกพ็ าไปส่งโรงพยาบาลกลางเยบ็ แผลบนหัวกบาลไปถงึ หกเข็ม หรือแมแ้ ต่ตอนไปเจาะเลือดทป่ี ลายนิ้วเพื่อหากรปู๊ เลอื ดกอ่ นบรรจเุ ขา้ รับราชการก็ทำท่าจะเปน็ลมเสยี ให้ได้ ทเ่ี ลา่ มานิเ้ พื่อจะบอกว่าไม่คอ่ ยชอบอาวุธ แตพ่ อได้เปน็ ทหารแล้วกต็ อ้ งไปปกี อาวุธ ยงิ ปนี และปกีอยI ่างทหาร ท0ำเหฤ รรสู้^ • ะ 3กว1่าเบนเปเดอ3^ ยา่ I ง เร1ๅ เม1ๅ เ่Iคยคิด'ะะ* มาก*อ่ นเลย ย^ิงพอเดเป3^1เไ อIยศู่ Iูนย่ส๙ งครามพเศษ ชวตก๘โลช ุ ดโผช 'ุ นยิง่ กวา่ เดมิ เม่ือได้เข้าเรยี นหลักสตู รกระโดดร่ม คอื ไมเ่ คยคิดมาก่อนวา่ ตัวเองจะไดข้ ึ้นข่เี ครือ่ งบนิ และเปน็ การข้ึนที่ประหลาดมาก เพราะได้ขึนอยา่ งเดียว ตอนขาลงเขาให้กระโดดลงมาทงั ตื่นเต้นทงั หวาดเสียว บรกิ รรมคาถา “นะโม พุทธายะ ยะธาพทุ โมนะ” หลายตลบตอนยนื ขอบประตูเครอ่ื งบินกอ่ นกระโดด หนกั ข้นึ ไปอีกเม่อื เขา้ เรียนหลกัสูตรจ่โู จม ครงั นนั คดิ อยวู่ า่ เป็นการเสย่ี งชวี ิตครงั สำคัญและไดท้ ำใจเอาไว้แลว้ ว่า “ ตายเปน็ ตาย” ในทส่ี ุดก็สำเรจ็ จบออกมาได้ สว่ นการโยกย้ายไปยังจังหวัดตา่ ง ๆหลายจงั หวดั เชน่ ลพบรุ ี ชลบรุ ี ชุมพร ประจวบคิรขี ันธ์อนั น้ีไม่ถอื วา่ เหนือความคาดคิด เพราะทราบมาก่อนแลว้ วา่ วถิ ีชวี ติ ของขา้ ราชการก็คอื การย้าย จะไปอยู่ไหนกแ็ ล้วแตค่ ำสั่งของผู้บงั คบั บัญชา แต่ก็มีการย้ายทเี่ หนือความคาดหมายอย่เู หมือนกัน คือการได้มาอยู่ พล. ๑ รอ. (กองพลท่ี ๑รักษาพระองค์) เพราะถอื ว่าเปน็ กองพลทม่ี ีเกยี รติสงู สดุ เป็นทหารรกั ษาพระองค์ อันนท้ิ ำใหภ้ าคภูมิใจมากและจากการทไี่ ดร้ บั ราชการในกองพลที่ ๑ รกั ษาพระองคน์ เี้ อง ไดม้ ีโอกาสไปเที่ยวต่างประเทศท่เี รียกว่าไปทศั นศกึ ษาหรือไปดูงาน ตา่ งประเทศ คอื ปีแรกไปประเทศออสเตรเลยี ๗ วัน เทยี่ วชมเมอื งหลายเมืองซึ่งเป็นความใฝ่ปนี ของคนทังหลาย ปีที ๒ ไดไ้ ปทปี ระเทศตุรก,ี ประเทศกรีซ ดไู บ สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ และปีที ๓ ไปท่ีประเทศฝรัง่ เศส โมนาโกเมืองคานสแ์ ละปารีส และเมอื งสำคัญอกี หลายๆเมอื ง ..น ไี่ มเ่ คยคาดคดิ มาก่อนเลยว่าจะมีวาสนาได้ไป อย่มู ากไ็ ด้ย้ายเข้ากอง เป็นหัวหน้าแผนกกำลงั พล อันนยี ง่ิ เหนือความคาดหมายใหญ่ เพราะเปน็ตำแหน่งสำคัญในการบริหารต้องเปน็ กรรมการและเลขานุการของสายวิทยาการด้วย จำเปน็ ตอ้ งปรับปรุงพฒั นาความรู้ความสามารถให้มากย่ิงขึ้น ในชว่ งท่ีผ่านมากไ็ ดร้ บั ความพอใจอยใู่ นระดบั หน่ึง และไดช้ ่วยผูบ้ ังคับบัญชาดแู ลจัดการทางด้านการบริหารหมู่คณะไดส้ งบเรียบร้อยดอี ยู่ สิ่งท่หี วงั ไว้ในใจตลอดมา คอื การศกึ ษาหาความรเู้ พ่ิมขนึ จึงบงุ่ เรียนเกอื บทกุ หลักสูตรที่มี'โอกาสอำนวย ซ่งึ ท่ีผา่ นมากไ็ ด้ผ่านหลักสตู รต่าง ๆเชน่ -หลกั สตู รนายทหารอนุศาสนาจารยช์ ้ันดน้ (ช้นั นายรอ้ ย สอบได้ท่ี ๑ ไดร้ บั โลร่ างวลั ) ••หลักสูตรนายทหารอนศุ าสนาจารย์ชัน้ สงู ( ชั้นนายพันสอบได้ที่®ไดร้ บั โลร่ างวลั )

106 •หลักสูตรวิทยากรการเมือง •หลกั สูตรวปิ ีสสนาจารย์ •หลักสูตรกระโดดร่ม •หลกั สูตรจโู่ จม •หลกั สูตรปจว. ระดับผนู้ ำหนว่ ย •หลักสตู รดดั ผม •หลกั สตู รท่ืเนฟูภาษาอังกฤษ •หลักสตู ร นบส. รร.สธ.ทบ. ฯลฯ สุดทา้ ยไปเขา้ ศึกษาในหลักสูตรปรญิ ญาโท ของมหาวิทยาลยั มหาจฬุ าลงกรณราชวทิ ยาลัย อันน้ีถอื เปน็ โชคดีของเราทมี่ ีโอกาสได้เรยี นอีกครง้ั แลว้ ไม่ตอ้ งถามนะว่า เรยี นไปทำไม ? เหตุการณท์ ี่เหนือความคาดคดิ กเ็ กดิ ขืนอีก คือการไดไ้ ปปฏิบตั ิงานกับกองกำลงั ทหารไทยในติมอร์ตะวนั ออก ซง่ึ ไม่เคยคิดว่าจะเปน็ เรา เดีย๋ วจะเลา่ เหตุการณ์ใหท้ เั ง....... คราวหน่ึงวันศกุ ร์ เราไปจัดรายการทส่ี ถานวี ิทยุ ขส.ทบ. ในรายการ “ร่มโพธ” เมอ่ื จบรายการของเราแลว้ ก็แซวเพ่อื นผู้จดั รายการขา่ วและเพลงตอ่ จากเราวา่ “ ไปติมอร์กนั ไหม “? เขาถามว่าไปทำไม? เราตอบว่า เขากำลังรบกันอยู่ เห็นว่าจะขอใหท้ หารไทยไปชว่ ยระงบั ดว้ ย เขาตอบว่าไม่ไปหรอก เราบอกว่า ไมไ่ ปแล้วจะเสียใจ เพราะประเทศน้ที เั งแตช่ อื่ แลว้ ก็นำไป ทเั งดูสิ ติมอร์ดหี มอ้ ..ทำนองนี้แหละ เขาหวั เราะแล้วบอกวา่ ได้แก็กใหม่จากอาจารยอ์ กี แล้วเด๋ยี วจะนำไปเลน่ มุขกบั เพ่อื นๆ.... ต่อมา วนั ท่ี ๒๙ กนั ยายน ๔๒ เวลา ๑๑.๓๐ ได้รบั การติดตอ่ ผา่ นทางโทรศพั ท์มอื ถือ หลังจากสอบวชิ าหนงึ่ ในหลกั สูตรปรญิ ญาโทเสรจ็ แลว้ เสียงทางสายบอกวา่ ให้เตรียมตัวไปดมี อร์ ทางสายวทิ ยาการประชุมกนั แล้วลงมตเิ ป็นเอกฉันทเ์ ลอื กอาจารย์ วา่ ง้ัน, เรากง็ งอยู่พกั หน่ึง สอบก็ยังไม่เสรจ็ ยงั เหลอื หลายวัน หลายวิชา ..ลกู เมยี อีกจะยุง่ ยากลำบากไหมคดิ คิด และคดิ .. เราเตรยี มเคลยี ร์เร่ืองต่าง ๆทลี ะอย่าง ๆทเ่ี ก่ียวข้อง เพราะต้องทำตวั ใหว้ ่าง จะไดไ้ ม่หว่ งกังวล ไม่มใี ครรู้ชะตากรรมในอนาคต, เก็บความไวไ้ ม่ได้บอกลูกเมีย เพราะลูกกำลังสอบอยู่ คดิ ถงึ อนั ดบั แรกคือพอ่ ท่ีเปน็คนแกอ่ ยู่บ้านนอกจะติดตอ่ บอกข่าวกนั ยงั ไง ไมบ่ อกดกี วา่ เด๋ียวจะเป็นหว่ ง เรือ่ งงาน ภารกจิ เฉพาะหนา้ เร่ืองการปรับยา้ ยประจำปี ซง่ึ มปี ีญหามาก เพราะมีแนวโน้มว่าจะไม่ยอมปฏบิ ตั ิตามมตทิ ่ปี ระชุมของสายวทิ ยาการกันหลายท่าน, เรือ่ งการสอบบรรจุ อนศุ าสนใ์ หม่ ซึ่งได้โควต้ามา ๒อัตรากำลังดำเนินเรือ่ งเพอื่ ประกาศรับสมัครและสอบคัดเลอื กกันตอ่ ไป, เร่อื งอ่นื ๆกค็ อ่ ย ๆมอบหมายรอง ๆลงไป

107ชว่ ยกันดูแลแทน สว่ นการดูแลในหน้าทีห่ วั หน้าแผนกกำลงั พลนัน้ ทา่ นรองผูอ้ ำนวยการรบั ไปเปน็ ผลู้ งนามแทนเปน็ อันวา่ เบาใจในเรื่องงานในตำแหนง่ หวั หนา้ กำลังพล เรอื่ งส่วนตวั 1เร่อื งการสอนพิเศษ ทังทีม่ หาวิทยาลัย มจร.ฯ วัดมหาธาต,ุ วัดศรีสุดาราม และวัดกาญจนสงิ หาสน์ ก็มอบโอนให้ผูอ้ ่นื หมดแล้ว เรยี บรอ้ ยไปอกี งาน, เรื่องครอบครัว นี่กเ็ ป็นสว่ นหนง่ึ ที่หนักใจ กวา่จะบอกลกู เมียได้ กต็ อนทตี่ อ้ งจัดเตรยี มส่ิงของเพอื่ การเดินทาง ในวันท่ี ๒ ตลุ าคมแล้ว, ถกู สาวไมย่ อม, ส่วนถกู2กช\" ันายตไลมอม่'ดีปท็ญุกหจงัา,หหว1ัดันมทากุทพางืนแทนมั ้ี บ่ จ้านนคกร็แ*ังบหง่ นรนงบั ีแหบ้ล่งวนสงัพี คอ่ ร้วอดั บเขคารดัวินเราท7สปี มราาชณิกบุร“๔ี- คหนนีัว้ นหไี ้มิน่เคทย1า่แนยเกลนีจ้ ือากกภกานั พนใาหน้เปนเีล้ ็นยภาไพปพดรว้ ะยเวสสนั ดรตอนเดนิ ปา่ พ่ออุม้ คนหนึ่ง แม่จงู คนหน่ึง ร่อนเรไ่ ปกลางปา่ ผมรับเป็นเจ้าภาพตดิ ภาพน้ีไว้ทฝี่ าผนงั ในศาลาการเปรียญของวัดนนั , เราคยุ กัน ชแี จงถงึ ภาระภายในบ้าน มีใครจะช่วยแบง่ เบาส่วนไหนไดบ้ ้าง ผอู้ น่ื ข้างเคยี งมีใครบา้ งทพี่ อจะพง่ึ พาอาศัยได้บา้ ง สรุปก็เป็นอนั ว่า ไปได้ ไม่นา่ มีป็ญหา อกี เรอ่ื งหนงึ่ คือการเรียนปริญญาโท ก็ต้องลงทะเบยี นคงสภาพนกั ศึกษาไว้ก่อน เสร็จภารกิจแลว้คอ่ ยมาเรยี นต่อ เราไปรายงานตัวที่ บก.ทบ. ชัน ๕ พบผบู้ ัญชาการและเพื่อนร่วมงาน คกึ คกั กนั ดี ...คณุ หมอจากโรงพยาบาลพระมงกฎุ ฯ จบั เราเจาะเลอื ด ฉดี ยาทงั ๒ แขน มอบยาป้องกันมาลาเรียให้กนิ อกี กล่องหนงึ่ พรอ้ มกำชับวา่ ตอ้ งกินใหห้ มด ขณะที่บนั ทึกนกี้ ็ยังกนิ ยาอยู่ การปฏบิ ัตงิ านระหวา่ งนีเปีนการเตรียมการ มีการไป ๆมา ๆระหวา่ ง บก.ทบ. กับ กองอนุศาสน์และสลับกบั การเตรียมอุปกรณท์ ่จี ำเป็นต่อการปฏิบัตงิ านทโี่ นน้ ..ต ิมอร.์ .และข้าวของสว่ นตวั ที่ตอ้ งนำไป กำหนดการเดินทางก็เล่อื นไปเลือ่ นมาตลอดเวลา เริ่มแรกกำหนดเดินทางจากไทยในวันที่ ๑๓ ต.ค. เลือ่ นเปน็ ๑๙ ต.ค. เลื่อนอีกเป็น ๒๓ ต.ค. แต่งกายขนึ รถจะออกจากบา้ นพกั ยังมนี ายทหารเวรว่งิ มาแจง้ ว่าเล่อื นไปอกี เป็นวันท่ี ๒๔ ต.ค. ๔๒ สรุปวา่ ได้ออกเดินทางในวันอาทติ ย์ที่ ๒๔ ตุลาคม ๔๒ เวลา ๐๙๓๐ โดยเคร่อื งบิน ^ ๕ จากบน.๖ ดอนเมอื งถงึ เมืองดาร์วนิ ออสเตรเลยี รวมเวลาบนิ ๖ ชว่ั โมง แล้วพกั รอการเคลอ่ื นยา้ ยเขา้ ติมอรต์ ่อไป ค้าง ๑คืนครงึ่ ท่ดี ารว์ นิ วนั รุ่งขนึ เวลา ๐๕๓๐ ขนึ เครื่องบิน 0 ๑๓๐ ของกองทัพอากาศไทย ถงึ สนามบนิ เมอื งเบาเกา ตมิ อรต์ ะวนั ออกเวลา ๐๕๓๐ (เวลาท้องถน่ิ ) เวลาตา่ งกัน ๑.๓๐ ชม.กบั ออสเตรเลยี จากนัน้ กเ็ รม่ิ เป็นอนุศาสนต์ มิ อรต์ ้งั แต่ ๒๖ ต.ค. ๔๒เปน็ ตน้ ไป ขอ้ เขียนทีป่ รากฏอยู่ในเลม่ นที ังหมด เปน็ การเขียน “ เรอื่ ยเปอี ย” ระหว่างอยู่ทตี่ ิมอร์ เจตนาจะให้เป็นอนสุ รณส์ ำหรบั ตวั เอง เหมอื นเป็นอนทุ ินชวี ิตในชว่ งหนึ่งหลงั จากกาลเวลาไดผ้ ่านไปแล้ว....... ควรจะได้กลา่ วถึงทา่ นผเู้ กี่ยวขอ้ งกับการเดนิ ทางไปตมิ อรค์ รงั นตี ามสมควร เพราะขณะท่เี ขียนนีกไ็ มท่ ราบแน่ชดั ว่าจะเดนิ ทางกลบั เมอื งไทยเมือ่ ใด จึงขอบันทกึ ไว้ เป็นการระลกึ ถงึ ขณะที่เราอยู่ต่างแดน คอื ๑. คณะขา้ ราชการ กองอศจ.กร.ทบ. โดยผอู้ ำนวยการ พ.อ.สมพร สธุ ีพนั ธุบุวตั ร ได้จัดเลียงส่งโดยเชญิ แมบ่ ้านของเรามาร่วมด้วย ตอนเช้ามกี ารสวดมนต์ทำวัตรเช้า สวด”ธรรมจกั ร”ให้เปน็ กรณพี ิเศษและทำพิธีใหเ้ ราอำลาพระพทุ ธปฏิมาประธาน พระพทุ ธสิงห์ชัยมงคลในหอ้ งประชุม โดยผู้อำนวยการมอบพวงมาลยั ให้บชู าพระ,รองผอู้ ำนวยการ พ.อ.ชอบ อนิ ทฤทธ มอบเหรยี ญลน้ เกล้าฯรัชกาลท่ี ๖ พรอ้ มกรอบพระราชดำรัส .. “นี่

108แนะ่ เจ้าเปน็ ผู้อนั ขา้ เลือกแลว้ ...”, หวั หน้าอบรม พ.อ.ประเสรฐิ หนูหอม คล้องลกู ประคำให้พรอ้ มจับมอื แสดงความยนิ ดีและอวยชยั ให้พร มีการถา่ ยรปู เอาไวเ้ ปน็ ทีร่ ะลกึ ดว้ ย ผอู้ ำนวยการประธานในพธิ ีให้โอวาทว่า ขอใหไ้ ปบำรุงขวัญทหารและอบรมทหารใหม้ ีอทิ ธิบาท ๔ แลว้ ทุกอย่างจะสำเร็จเอง.... พอเวลา ๑๑.๐๐ กจ็ ดั การเลี้ยงส่งที่ห้องเรยี น ๑ ซง่ึ รวมขา้ ราชการและกำลังพลในกองอนศุ าสน์ท้งัหมด และมีเพือ่ นจากกรมเสมียนตรา กลาโหม พ.ต.ต่อพรต เจนการ มาร่วมด้วย มกี ารกลา่ วเชญิ ผรู้ ่วมทานอาหารขึนไปกลา่ วคนละเลก็ ละน้อย โดยมี พ.ต.จวน วรรณจนั ทร์ เปน็ พธิ กี ร ทุกคนตง้ั ความหวังและเอาใจชว่ ยด้วยความปรารถนาดี....กราบขอบพระคณุ ทุกท่านไว้ ณ ท่นี ดี ้วย ๒. อกี กล่มุ หน่ึงของเพือ่ น ๆในหลักสูตร นบส. รุ่นท่ี ๑๒ นำโดย พ.ท.ประโยชนฯ้ ตามด้วย พ.ท.สมบูรณฯ์ พ.ท.ปารเมศรฯ์ พ.ท.หญงิ จนั ทรตั นฯ์ พ.ท.หญิงสุจนิ ตนาฯ พ.ท.ศภุ ชาญฯ จัดเลยี้ งส่งทีร่ า้ น “ครบเครอ่ื ง”มขี องมอบเป็นนำพริกจาก พ.ท.หญิงจดื ๖ ขวด, พระเครอ่ื ง เหรียญองคพ์ ระผ้สู ถาปนา รร.สธ.ทบ.โดย พ.ท.หญงิสุจนิ ตนา, หนงั สอื พระและบทสวดมนตโ์ ดย พ.ท.หญงิ จนั ทรัตน์ พรอ้ มอวยชัยให้พร, แมแ้ ตพ่ ่ี'วชั รีแม่บา้ น1ของ พ.อ.วัชระ คงอดิศกั ดิ เจา้ ของร้านอาหารกม็ แี ก่ใจชว่ ยลดราคาให้ ๒๕ บาทเม่อื รู้ว่าเพอ่ื น ๆมาเลยี้ งสง่ เราไปดมิ อร์ ๓ . กลุ่มยอ่ ย ๆ เพ่อื นฝงู ในหลักสูตรปริญญาโท ไดม้ นี ำใจให้ความอนุเคราะห์อยู่หลายทา่ น เช่น -คณุ อดศิ ร เพียงเกษ สส.ขอนแกน่ ประธานวิปฝ่ายคา้ น ทา่ นซื้อเสือ้ มอบให้ ๑ ตวั บอกว่าเอาไปใสอ่ วดสาวตมิ อรว์ า่ งน้ั จากรา้ นทรงสมัยพีงธน ใกลห้ า้ งตง้ั ฮัว่ เส็ง -คณุ มยรุ า อรุ เคนทร์ สส.หญิงแหง่ มหาสารคาม รองโฆษกพรรคความหวงั ใหม่ จัดเลี้ยงสง่ ให้พร้อมเชญิ ชวนเพ่ือน ๆไปรวมกนั โดยเชญิ แม่บ้านเราไปรว่ มด้วย -คุณจิรนันท์ มอบพัดลมใช้ถ่านให้ บอกว่าไดข้ ่าวเมอื งตมิ อร์ร้อนอบอ้าว -คุณหมอเกศินี มอบจ๊ิกซอว์ให้ ๒-๓ กล่องบอกวา่ เกรงจะเหงาเม่ืออยู่ติมอร์ -คุณพรรณรายหานำมนต์จากหลายวดั และเครอ่ื งใช้เลก็ ๆน้อยๆมอบใหม้ า -คุณอ้อยหวาน มอบชุดโกนหนวด สบู่แปง้ แปรงยา ผา้ ปดิ ตา ถุงเทา้ จุกอดุ หูเอียร์ปลก้ั จากการบินไทย ๑ ชุด ■ และเพือ่ น ๆกระตอื รือร้นด้วยความห่วงใยและสนใจท่ีจะเดินทางไปส่งท่ดี อนเมือง แต่เนื่องดว้ ยกำหนดการในการเดนิ ทางเปลยี่ นแปลงบอ่ ยเราจงึ บอกวา่ ไมต่ อ้ งไปสง่ /ขอบคณุ มากทกุ ทา่ นทกุ คน เมือ่ ถึงวันเดินทางจริง คือวันอาทิตยท์ ่ี ๒๔ ต.ค. ๔๒ กไ็ ดเ้ พือ่ นและน้องมาชว่ ยคือ พ.ต.วิสทิ ธเอารถมาสง่ พร้อมก่ายรปู ตอนกอ่ นออกเดินทาง, พ.ต.เสนห่ ์ มาช่วยหวิ กระเปา้ เมอื่ ถึงสนามบนิ ก็มี พ.ต.ตอ่ พรตมารว่ มสง่ ด้วย สว่ นครอบครวั เรา มีเพยี งแมบ่ ้านเท่านันไปส่ง ส่วนลูกชายไปสงิ ห์บรุ กี ับเพ่อื น และลูกสาวไปหัวหนิกบั ปา้ หมู มีพธิ อี ำลา สง่ โดยผ้บู งั คบั บัญชาซึ่งเปน็ ผ้แู ทนของ ผู้บัญชาการทหารบก ทา่ นได้ใหโ้ อวาทและมอบของขวญั และเดินทกั ทายกำลังพล จากนั้นพวกเราเดินขนึ้ เครือ่ งบนิ ของ ๓6110&11 0 ๕ 8 ซึ่งเป็นเครื่องใหญ่มาก บรรทุก ฮ. ๒๑๒ จากไทย ๔ ลำและรถอีกหลายคนั ผู้โดยสารขืนชนั บน มีท่ีนง่ั ๘๒ ท่ี แต่'ในเทยี่ วนีมที หารเดินทาง ๖๒ นาย พรอ้ มสนุ ขั ทหารอีก ๔ ตัว แล้วกเ็ ดินทางถงึ ดาร์วินในเวลา ๑๘.0๐ น.ของวันนน้ั ควรจะพดู ถึงพิเศษอีกท่านหน่ึง คือคุณหมอกาญจนา เปน็ ทนั ตแพทย์หญงิ คณะทนั ตแพทย์ศาสตรม์ หาวทิ ยาลยั มหดิ ล ทวี่ า่ ต้องขอบคุณอย่างย่ิง เพราะก่อนหน้าน้ี เรารูส้ กึ ปวดพนี อยา่ งนอ้ ย ๒ ซี่ เน่ืองจาก

109ซีเมนตท์ ี่อดุ ไว้เดิมเกดิ หลุดไปหลายเดอื นแล้ว มอี าการปวดบา้ งเปน็ บางครัง้ เวลาเค้ยี วอาหารแลว้ เศษอาหารมักไปอดุ อยู่ เมือ่ ใชไ้ ม้จิมพีนแคะพีนก็จะเจบ็ ปวด สรา้ งความรำคาญมาก ดังนนั เมอ่ื รู้ตัววา่ จะตอ้ งไปติมอร์ จงึ ไปหาหมอแกตรวจดูแลว้ แกก็ดุเอาตามประสาหมอ โดยบอกวา่ อุตส่าห์รกั ษารากหัเนอย่างดีแลว้ ยงั ไมห่ มดเทอมรักษา แตเ่ ราไมไ่ ปตามนัด เวลาเจบ็ ปวดแบบนกี ต็ ้องเร่ิมต้นกนั ใหม่ แกบน่ วา่ ล้าไม่พอใจรักษากบั แกก็ควรจะมาและบอกตรงๆว่าไมข่ อรักษากับหมอกาญจนา จะรกั ษากับหมออืน่ ๆก็ไตห้ มอไมว่ ่า แต่ปล่อย1ไว้อยา่ งนีท้ ร่ี ักษามากเ็ สยี เวลาและยังต้องเสียค่าใชจ้ ่ายเพ่ิมอกี ดว้ ย หลงั จากแกพูดจนพอใจแล้ว เราก็อธิบายวา่ ไม่รังเกยี จอะไรเลย เพียงแตเ่ กรงใจหมอ และรู้สึกว่าการมาอ้าปากนาน ๆเป็นการสรา้ งความลำบากให้กับคุณหมอ แตท่ ีต่ ้องมาดพู ีนคราวน้ีเพราะจะต้องไปราชการท่ีติมอร์ พอบอกอย่างนี คณุ หมอก็ลใู ห้เป็นพิเศษ นัด ๒ ครงั ภายในอาทติ ยเ์ ดียว ทำให้เรามีความสบายใจและไม่มีอาการเจบ็ ปวดเลยยังคงใช้ให้มันทำหนา้ ที่ไต้ตามปกตจิ นถึงวันนี้ หมอกาญจนาแกส่ังวา่ หลังจากกลับมาถึงประเทศไทยแล้ว ให้ไปให้แกรกั ษาพนี ชะดี ๆ ๖ เดือนตรวจที ก็เหมาะสมแล้ว....ขอบคุณคณุ หมอครับ เราเดินทางจากเมืองดาร์วนิ ประเทศออสเตรเลยี ด้วยเครอ่ื งบนิ ซ ๑๓๐ ของกองทพั อากาศไทยเรานกึ ภาพไมอ่ อกวา่ สภาพบา้ นเมอื งของติมอร์จะเปน็ อยา่ งไร เพราะเพื่อความปลอดภัย กำลังพลทกุ ผลัดเดนิ ทางจงตองไปเรมตน ตงั หลักทออสเตรเลย ชงห่างออกไป ๖๐๐ ไมล์ ดังน้นั การเคลื่อนยา้ ยกำลังพลไปทตี่ ิมอร์จงึ เคร่งเครียดพอสมควร เมอ่ื ล้อเครื่องบินแตะรนั เวยส์ นามบินเบาเกานั้น กเ็ ปน็ เวลาเชา้ สว่างแล้ว (๐๕๔๐ เศษ )สามารถมองเหน็ สภาพโดยทั่วไปได้อยา่ งชดั เจน, ทางลงที่เรียกวา่ รนั เวย์ก็อย่ใู นสภาพดี มองรอบข้างก็เหน็ เปน็ ท่ีโลง่ มพี ืน้ท่เี ฉพาะตอนทพ่ี าพวกเราลงเท่านันคอ่ นข้างขรุขระ เรานงั่ ทำใจอยบู่ นเคร่ืองบินนานพอสมควร เพราะตอ้ งให้ขนทพั สมั ภาระ อาวธุ ยทุ โธปกรณ์ลงก่อน, บรเิ วณรอบ ๆตวั เครอื่ งบนิ ห่างออกไปประมาณ ๒๐ เมตร มที หารออสซ่ีและทหารอเมริกัน ถอื อาวธุ ครบมือ หันหนา้ ออกนอกสนามบินรายล้อมคุมเชิง ทำทีเหมอื นค้มุ กนั พวกเรา เราเดนิ ลงกันทางทา้ ยเครอื่ งบิน ลมจากใบพดั เครือ่ งบนิ แรงพอทจ่ี ะทำใหห้ มวกเราปลวิ และท่ีสำคัญเสยี งตังมาก หอู อื ตาลายไปตาม ๆกนั ถึงตอนนี เหน็ จะต้องยอ้ นกลบั ไปขอบคณุ คณุ อ้อยหวาน เพอื่ นนกั ศึกษา มจร. อีกรอบหนง่ึเพราะเธอ,ไตม้ อบอปุ กรณอ์ ดุ หทู ีเ่ รยี กว่าเอียร'์ ปลัก ( ๒\11 ?บซอ )มาให้ เพราะตอนข้นึ เครื่อง 0 ๕ 8 ของ ขร&ถ;จากดอนเมืองนั้น เสยี งมนั ตงั มากเพราะเป็นเครอ่ื งบนิ ใหญ่ เวลาขนึ้ เวลาบินเสียงจะดังมากจนหอู ือ้ เพราะไม่มรี ะบบปอ้ งกันเสียงเหมอื นเคร่อื งบินพลเรอื น ..กไ็ ตเ้ อียรป์ ล๊ักทว่ี ่าน้ีแหละอุดไว้ รวมทงั้ ทีส่ นามบนิ เบาเกาน้ีด้วย มีนายทหารไทย ๒- ๓ คนทเี่ ปน็ สว่ นลว่ งหนา้ มายนื คอยตอ้ นรับเรา สงั เกตว่ามีธงชาติไทยติดแขนเสื้อเครือ่ งแบบทางตา้ นขวา เราก็ใจชนื้ ข้ึนมาหนอ่ ย ผู้มาต้อนรบั ทีเปน็ หัวหนา้ คอื พ.ท.ปรญิ ญา ฉายดลิ ก มทบ. ๑๑ บอกยินดตี ้อนรับแลว้ ก็ช้ีมือไปทางตา้ นหลงั อาคารหอบังคบั การบนิ วา่ ใหเ้ ดนิ ทางออกไปทางนัน หา่ งออกไปสัก ๒- ๓๐๐ เมตรจะพบทพ่ี ัก, พวกเราพร้อมสัมภาระพะรุงพะรังท่ีสุด นอกจากอาวุธปีนเครื่องสนามเตม็ หลงั แลว้ ยงั มกี ระเป้าเดนิ ทางอกี คนละใบสองใบ สะพายบ้างลากบ้างบนทางเดนิ ดินผสมหนิ ขรขุ ระไปตลอดทางซ่ึงนำไปส่สู ถานทพ่ี ัก

110 ณ ทนี่ นั พ.อ.นภดล เจริญพร ผบู้ ญั ชาการกองกำลงั ทบ. ทา่ นเดินตรวจตราสถานที่ และทกั ทายพวกเราอย่างเป็นกนั เอง จากนนั ชีให้ดอู าคารที่ถูกไฟไหมถ้ กู เผาทำลาย ประตหู นา้ ต่างกระจกทกุ บานถกู ทุบทำลายทิ้งหมด แล้วบอกพวกเราแยกย้ายไปเคลยี รพ์ นื้ ที่จัดทำเป็นทพ่ี กั ไม่มีฝาไม่มีประตกู ไ็ มเ่ ป็นไร แตห่ ลงั คายงั คุ้มฝนคุม้ นำค้างได้ กเ็ ปน็ อันใช้ได,้ คน ๒๐๐ กว่าคน สถานทไ่ี มพ่ ออยูแ่ ลว้ ดงั บนั นายสิบ และพลทหารกต็ อ้ งไปกางเตนทอ์ ยูก่ อ่ น หรอื มมุ ไหนทพ่ี อคุ้มแดดคมุ้ ฝนได้กเ็ ลือกเอาเปน็ ทพ่ี กั ไปก่อน อาหารเท่ยี งมอื แรกในติมอรต์ ะวันออกของเรา คอื มาม่า ต้ม ซึง่ ควรจะเรยี กว่าลวกมากกวา่ เพราะนำไม่ร้อน, ไมม่ ีไฟฟ้า เราก่อไฟทเื นใช้กัน แล้วพวกเราก็แต่งงานกบั มาม่า ในมือต่อๆมาอีกหลายวัน จนตง้ั เปน็รหัสผ่านเวลากลางคนื ถาม“ เบาเกา” ตอบ“ มามา่ ” ในบา่ ยวันบนั พวกเราเริ่มลงมอื ทำความสะอาด รอื ซากปรักหกั พัง กวาดเศษไม้ เศษกระจกขยะตา่ ง ๆเพือ่ ทำที่พักและสำนักงาน โดยมีผบู้ ญั ชาการกองกำลงั มาชว่ ยแนะนำว่า อีกซกี หนึ่งใช้เป็นสำนกั งาน อีกซกีหน่ึงใช้เป็นทีพ่ ักไปกอ่ น จนกว่าชดุ ทหารช่างจะนำอุปกรณ์มาสร้างท่ีพกั ใหเ้ ราได้ ตกเยน็ ความมดื เร่มิ เข้ามาครอบงำ พวกเราจัดระบบเวรยามทงั ๔ ทิศใกล้บรเิ วณท่พี กั ไฟฟ้าไม่มีใช้ แตม่ ีความหวงั วา่ คงจะไดใ้ ช้ ถ้าตอ่ สายมาจากสนามบินได้ เพราะที่สนามบินมีเครอ่ื งป่นไฟของออสซอี ยู่ ขอต่อสายมาใช้ในกลุ่มพวกเราไดบ้ า้ ง กลางวันแมลงวนั เยอะมาก ตอนคา่ํ คนื ยุงยิ่งมีมากกว่า เร่อื งนำด่มื ก็มปี ญี หาบ้าง เน่อื งจากไมแ่ น่ใจในความสะอาดของนำในภมู ิประเทศว่าจะใช้กนิ ไต้หรอื ไม่ ในส่วนของผูใ้ หญก่ ไ็ ด้นา้ํ ขวดจาก เมือง๑ลี พอประทังไปได้ หลังจากทหารชา่ งเขา้ มาทำประปาและชุดแพทยม์ าทำการพิสูจน์ทางเคมแี ลว้ รบั รองคณุ ภาพของทิา้ วา่ กนิ ได้ ก็เป็นอันหมดปญ็ หา ในท่ีทำการเมอื งเบาเกาใกล้สนามบินมีนา้ํ อปุ โภค บรโิ ภคได้สบาย บเั ญหาต่อมา คือเร่อื งห้องนํ้าห้องสว้ ม เพราะถูกทำลาย ถกู ทุบท้ิง ท่มี อี ยู่ ๒ หอ้ งในที่ทำการก็เตม็ราดนำไมล่ ง พวกท่ีไม่เคยอยูป่ ่าอย่เู ขากล็ ำบากหน่อย แต่เราไม่มปี ็ญหามากนกั เพราะใชว้ ธิ ีวงิ่ ออกกำลังกายตอนเชา้ ๆ แลว้ แวะถา่ ยขา้ งทาง เสยี อยา่ งเดยี วไมม่ ีกระดาษชำระ กค็ วา้ ใบไมก้ ิง่ ไมม้ าใช้ กเ็ กิดอาการคนั แสบค้นไปนานพอดู เรอื่ งน้ี บางทีก็ขำเหมือนกนั เพราะอย่กู นั เป็นร้อยคน และรศั มคี วามปลอดภัยกำหนดไวไ้ มเ่ กิน ๑กม. ลา้ เลยบันไปนา่ จะเปน็ อนั ตราย เพราะไม่รูใ้ ครเปน็ ใคร เม่อื รัศมมี ันแคบจงึ ต้องเจอกนั ในยทุ ธบรเิ วณอย่างไม่ตง้ั ใจ กล่าวคอื มีคนอนื่ เขาไปนง่ั ชุ่มทำธรุ ะอยู่ก่อนแล้วอย่างเงยี บ ๆ ( รู้สึกว่าจะพรางตวั กนั ดีเหลอื เกนิ )พอเราย่องเข้าไปถอดกางเกงนัง่ บา้ ง สักครกู่ ไ็ ด้ยนิ เสียงจากดา้ นหลัง “ อะแอม้ .. มาวางระเบดิ เหมอื นกันเรอะ” พอเราหันไปมองดดู า้ นหลงั ก็จะ๊ เอก๋ ับฝ่ายเดยี วกัน ร้สู ึกเสยี วค้นวบู จนอไึ ม่ออก... ชว่ งทม่ี าถึงติมอรแ์ รก ๆ คิดถึงบ้านเรามาก เพราะไม่รู้จะเรมิ่ ต้นอย่างไรดี สว่ นหนง่ึ มาแล้วอกีหลายสว่ นกย็ ังไม่มา เนื่องจากการเคลือ่ นยา้ ยครังนี เป็นการเคล่ือนย้ายครังประวตั ิศาสตร์ จึงมีขอ้ ขดั ข้องมากมาย