นิทานบรูไน

กาลครั้งหนึง่ มีภเู ขาขนาดใหญ่มหึมา ที่ปกคลุมไปด้วยทองคาและสิง่ มีค่ามากมาย ใครๆกต็ ่างเรียกภเู ขาลกู น้ีว่า “ภูเขาทองคา” สามารถเคลือ่ นที่ไปไหนมาไหนได้ถ้าภูเขาลกู น้ีไปอย่นู ิง่ ทีเ่ มืองใดกจ็ ะรา่ รวยมงั่ คงั่ ขึ้นมา ทันที แต่ภูเขาลูกน้ีกย็ ังเคลือ่ นที่ไปเรือ่ ย ๆ เพือ่ หา สถานทีด่ ี ๆ และคนมีคณุ ธรรมมากพอ

ภูเขาทองคาล่องไปตามท้องทะเล จนเห็นหมบู ้านเล็ก ๆริมน้าแห่งหนึ่งตั้งอยตู่ ะวันออกเฉียงใต้ ภูเขาทองคาได้เห็น การมีชีวิตชีวาของผู้คนที่นี้ ผู้ชายทางานอย่างหนักส่วนผู้หญิงทีเ่ ปน็ แม่บ้านให้นมลกู น้อย ทุกคนดูเป็นคนดีมีคุณธรรม คิดว่าคนทีน่ ี้ควรได้เป็นเจ้าของทรัพย์สมบัติ จึง ค่อย ๆ เคลือ่ นตัวเข้าไปใกล้ๆ

แต่ขณะทีก่ าลงั จะถึงฝ่ัง ภเู ขาทองคากไ็ ด้ยินเสียงร้องไห้ จึงมองลงไปพบเมล็ดขา้ วเล็กเมลด็ หนึง่ ทีล่ อยบนน้า ที่กาลังร้องไห้อย่างหนัก จึงถามลงไปว่า “ทาไมมาร้องไห้อยู่ ที่นี้ล่ะ” “ฮือๆ ฉนั คอื เมลด็ ข้าว เมลด็ ข้าวแสนเศร้าบอกกบั ภูเขาทองคา ฉนั เกิดมาเพือ่ ให้คนกินฉนั แต่คนที่นี้กลับ ทิ้งฉนั ลงน้า มันน่าเสียใจใช่ไหมล่ะ”

เมื่อภูเขาทองคาได้ทิ้งเช่นน้นั จึงโกรธมาก จึงพูดว่า “เราควรให้เกียรติกนั ใครก็ตามทีไ่ ม่ให้เกียรติ ไม่ชืน่ ชม คุณค่าของสิ่งเลก็ เหมือนกับทีช่ าวบ้านทากับเธอ ก็ไม่สมควรทีจ่ ะได้รบั ความมงั่ ค่งั ทีฉ่ ันตั้งใจใหเ้ ช่นกนั ” ภูเขาจึงรบั เมลด็ ข้าวน้นั ข้ึนมาและเคลื่อนหนีจากหมู่บ้านนั้นไป นบั จากน้ันมาก็ไม่มีใครเห็นภเู ขาทองคาอีกเลย…

ภเู ขาจึงรบั เมล็ดข้าวน้นั ข้นึ มาและเคลือ่ นหนีจากหม่บู ้านน้นั ไป นบั จากน้นั มาก็ไม่มีใคร เหน็ ภูเขาทองคาอีกเลย