สิ่งพิมพ์1

ชื่อ-นามสกุล ประวตั ิผเู้ ขยี นวันเดือนปีเกดิจดั หวดั เกดิ เดก็ ชาย นฤนาท เนยี มเรืองทีอ่ ยู่ปัจจบุ นั 11 มกราคม 2548บิดาชอ่ื พิจิตรมารดาชอ่ื 322/41 หมู่ 7 ต.ทา่ โพธ์ิ อ.เมอื ง จ.พิษณุโลกพี่น้อง นายอนุสิษฐ์ เนียมเรืองการศึกษา นางสาวขนษิ ฐา รอดกลางปจั จุบัน มนี ้องชาย 2 คนปี 2559 กาลังศึกษาอยู่ชั้นมธั ยมศกึ ษา ปที ี่ 1.7 โรงเรียนพิษณุโลกพิทยาคม จังหวัดพิษณโุ ลกปี 2553 จบการศึกษาระดบั ช้ันประถมศึกษา โรงเรียนอนบุ าลโพทะเล (รฐั บารงุ ) จ.พิจติ ร จบการศกึ ษาระดบั ชน้ั อนบุ าล โรงเรยี นอนบุ าลโพทะเล (รฐั บารุง) จ.พิจติ ร

กจิ กรรมยามวา่ ง 1. เลีย้ งสัตว์ (สุนขั และแมว) สนุ ขั ช่อื “ฟีฟา่ ” แมวช่ือ “เหมียว” 2. ทอ่ งอนิ เทอรเ์ นต็ 3. ชว่ ยงานบา้ น (ซักผ้า,ตากผา้ ,กวาดบ้าน,ล้างจาน) 4. ดหู นัง

ครอบครวั ของผมป้ า ยา่ ตา ยายอา น้องชาย น้องชาย น้ า พ่อ แม่ ผมเอง นฤนาท เนียมเรือง

คานิยม เมอ่ื เด็กชาย นฤนาท เนยี มเรอื ง เอาสมุดเล่มนีม้ าให้ดิฉันอา่ นดฉิ ันรสู้ ึกบนั เทิงใจไปกบั เร่ืองราวต่างๆ ร้สู ึกสนกุ ท่ีไดอ้ ่าน เดก็ ชายผูเ้ ขยี นสมดุเลม่ นี้มี พอ่ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย และขอขอบคุณทป่ี ้าช่วยทาใหส้ มดุ เล่มน้ีเสรจ็ เรียบรอ้ ย สมุดเลม่ นเ้ี ปน็ การเรียบเรียงประวัตปิ ระวตั ชวี ติ ของผ้เู ขียน และประสบการณ์ทผ่ี า่ นมา ซ่งึ ผูเ้ ขยี นไดเ้ ขยี นเรือ่ งราวต่างๆได้หน้าประทบั ใจ

คานา หนังสอื เล่มนเ้ี ป็นหนังสือเล่มแรก ทเ่ี ล่าประสบการณช์ วี ติ จรงิขอขอบคุณ คณุ ป้าสมทั รชา เนยี มเรือง และ ครปู วิตรา โพชะนีซึง่ ใหค้ าปรึกษาและทาให้สมุดเล่มน้ีเสร็จใปดว้ ยดี เด็กชายนฤนาท เนียมเรือง

บทที่1 วัยเด็กน้อย....ใชย่ อ่ ยนะเรา ตอนเด็กๆผมเป็นคนท่ีซนมาก ผใู้ หญ่พดู อะไรเตือนอะไรกไ็ มค่ อ่ ยฟังผมชอบไปเล่นกบั เพอ่ื นท่ีวัดบ่อยๆ ไปเล่นตอนไปเรียนพิเศษ กอ่ นจะเรียนพเิ ศษผมจะไปวัดกนั กอ่ น ผมกับเพอ่ื นๆจะรวมเงนิ กันซอื้ มามา่ หรือมะมว่ งแช่อิม่ กนิ กนั พอกินเสร็จก็ไปเลน่ กันตรงศาลาริมน้าของวดั บางทีเพอ่ื นก็เอาประทดั ไปจุด เอาปืนแก็บไปยงิ เสยี งดงั ๆ พอเล่นเสร็จก็เขา้ เรยี นพิเศษเมอ่ื เรยี นพิเศษเสรจ็ ก็ไปเล่นทีว่ ดั กนั ต่อ ตรงศาลารมิ น้าและนาของกินที่เหลอื จากที่เรยี นพเิ ศษเอามาใหป้ ลาสวายกิน และผมชอบป่นั จกั รยานไลจ่ บักันภายในวัด ผมชอบเลน่ อะไรกนั แผงๆแล้วกก็ ลบั บา้ นกนั ประมาณ หกโมงเยน็ ทกุ ของทกุ วนั นีแ่ นะคือเรือ่ ง ...วัยเดก็ ใช่ยอ่ ยนะเรา...ของผมคบั

บทท่ี 2 รกั ไมย่ งุ่ มุ่งแตเ่ รยี น ผมต้องฟงั ป้า ป้าบอกวา่ อยา่ เพิ่งมแี ฟนต้องใหเ้ รียนจบกอ่ นและเมื่ออายุครบ 20 ปี เรากบ็ วชกอ่ นมีแฟน ท้ังหมดนกี้ ็คือ ผมต้องเรยี นใหจ้ บ และมีหน้าท่ีการงานที่ดี และอีกอยา่ งกค็ ือ ผมต้ังใจจะมีครอบครัวเมื่ออายุ30 ปีซ่งึ ตอนนี้ผมจะต้องตง้ั ใจเรียนกอ่ น และผมก็บอกกับทบ่ี า้ นไว้แล้วว่าผมบวชทดแทนพระคณุ พอ่ กบั แม่ที่ทาให้ผมเราเกดิ มา ป้าผมบอกวา่ ถา้ มีแฟนตอนเรียน ชีวิตเราอาจพลิกผนั ได้ ทางทีด่ ีเราตอ้ งหกั หา้ มใจเรือ่ งนีก้ ่อนไมง่ ัน้ จะทาให้เราเสนี อนาคตได้ มีลกู เมียก่อนเราก็อาจจะเรียนไมจ่ บ งานดีๆก็อาจไม่มใี ห้เราทาตามท่เี ราฝันไว้ เรยี นจบ มีงานทาท่ีดี มเี งนิ เดือนดี อนาคตครอบครัวก็จะดีไม่ราบาก และสงิ่ ที่ผมควรทาตอนนก้ี ค็ อื ตั้งใจเรยี นหนังสอื กอ่ นครับ นกี่ ค็ อื ...รักไม่ย่งุ มุง่ แตเ่ รียน... ของผมครับ ปา้ ผมครบั สวยไหม?

บทที่ 3 เรื่อง สขุ สขุ เศร้า เศรา้ ท่ีเราไม่อยากลมื เรอื่ งน้ีกต็ อนผมยงั เดก็ มาก...ผมก็ซนตามภาษาเดก็ นะคบั ทเ่ี รอ่ื งน้มี ีท้งั สขุ กบั เศร้า ท่ไี ม่อยากลืมก็คือ มวี ันหนงึ่ ผมไปป่นั จักรยานเล่นกันกบัเพอ่ื นแล้วกม็ ีเพื่อนรนุ่ พม่ี าบอกวา่ จะพาไปเล่นทีส่ นุกๆ ใหป้ ัน่ จักรยานตามมา ผมก็ปัน่ จักรยานตามเขาไป พอไปถงึ จุดหมายผมก็เห็นเป็นครองน้าจากนนั้ ผมกล็ งไปเล่นกัน ความรู้สึกตอนนนั้ รสู้ กึ สนุกมากๆ หลงั จากเลน่ นา้เสร็จผมก็กลับบา้ นไปนอน ผา่ นไปประมาณสองสามวนั ย่าผมทราบเรอื่ งว่าผมไปเล่นน้าที่คลองมา ผมโดนย่าตคี รับ...เพราะวา่ แอบไปเล่นน้า ผมร้องให้หนักมาก เมอ่ื ผมหยดุ รอ้ งไหก้ ค็ ดิ ทบทวนได้วา่ ถ้าเราไม่ไปก็คงไมโ่ ดนตี แลว้ผมก็คดิ ได้อกี อยา่ งหน่ึงว่า ดเี หมือนกันทโี่ ดนตเี พราะถา้ เราไมโ่ ดนตเี ราคงไม่จา หลงั จากวนั นั้นมใี ครชวนผมไปเลน่ น้าผมกไ็ ม่คอ่ ยอยากจะไปซกั เท่าไหร่เพราะกลัวท่ีจะจมน้า ผมนึกถึงวนั น้ันทไี่ ปเล่นนา้ ถา้ เราจมนา้ ไปจะต้องมีคนรอ้ งใหแ้ ละคดิ ถึงผมมากเทา่ ไหร่ เสียใจมากเทา่ ไหร่ นี่ก็คอื เรือ่ ง...สุข สขุเศร้า เศรา้ ที่ไม่อยากลมื ...ของผมครับ คุณย่าสุดทร่ี ัก ของผม

บทที่ 4 เมา้ ท์ เมา้ ท์ เมา้ ท์ เรือ่ งขายหน้าใครวา่ ไม่ขา เรื่องขายหนา้ ของผมกค็ อื วันที่ผมไปเรยี นเหมอื นทุกทุกวันแต่วนั นี้จะต่างกนั ออกไปเพราะว่าหลังจากทากจิ กรรมหนา้ เสาธงเสร็จกแ็ ยกแถวกลับช้นั เรียน ระหวา่ งแยกแถวกลบั ชั้นเรียนก็ต้องเล่นกันเป็นธรรมดาผมว่ิงไปชนกบั ตน้ ไทร ระหว่างนนั้ ผมไม่รสู้ ึกว่าเลอื ดออกตรงค้วิ ของผมเพอื่ นผมบอกวา่ “เลน่ อะไรเน่ียเหมอื นเลอื ดจรงิ มาก” ผมก็งงอยู่ซักพกั ก็รูส้ กึ ว่ามนัเป็นเลือดจริงๆ พอผมหนั ไปบอกกับเพ่อื นวา่ “มันเปน็ เรอื ดจริง” เพือ่ นของผมรบี ประคองตวั ของผมไปหาครู คุณครหู ลานท่านเห็นถึงกับชอ็ ค เพราะแผนมนั ใหญม่ าก คณุ ครูกเ็ ลยเอากระดาษชาระเช็ดเลือดใหซ้ ับใปด้วยถามใปด้วยว่า “ทายังใงถงึ เลอื ดออกเป็นแผลอย่างน้ี” ผมก็เลยตอ้ งโกหกไปว่า“ผมเดินขน้ึ บรรใดอยู่แลว้ กลม้ หลบตน้ ไทร” ถา้ ผมบอกความจริงใปคงขายหน้าแนๆ่ ก็เลยต้องโกหกไป พอเล่าเสร็จก็โดนสง่ ตัวไปโรงพยาบาล ผมโดนเย็บแผลท่คี ้ิวไป 4 เข็ม ผ่านใปสามอาทติ ย์ ผมไปโรงเรยี นแลว้ เหน็ ต้นใทรที่ยาวกโ็ ดนตัดเหลือตน้ นิดเดียว นี่แนะกค็ อื เรือ่ ง... เมา้ ท์ เม้าท์ เม้าท์ เรื่องขายหน้าใครว่าไมข่ า... ของผมครบั ต้นไทร เจ้าปัญหา

บทท่ี 5 เทย่ี วไป เล่นไป ไดป้ ระสบการณ์ เร่ืองของผมมีอยวู่ ่า...ระหว่างปิดเทอมเล็กจองผมปา้ มาบ้านยา่ ที่พจิ ิตร แล้วบอกวา่ จะพาไปเทย่ี วที่เขาหนอ่ พอเตรียมตัวเสรจ็ เตรียมของเสรจ็ ผมก็ข่มี อเตอร์ไซค์ ไปรับนอ้ งทีเ่ รยี นพเิ ศษเพือ่ ทจ่ี ะไปเท่ียวด้วยกนั พอคนครบหมดแลว้ กอ็ อกเดินทาง พอขบั รถถึงจดุ หมายปลายทางแล้วเจอลิงเพยี บเลยแต่ผมและปา้ จะขึ้นเขาไปถึงยอดเขาคนที่จะขน้ึ ไปด้วยมปี ้า และนอ้ งสองคน สว่ นย่ากับน้องเลก็ และแม่ไม่ขนึ้ ไปดว้ ยพอกาลังจะก้าวขึ้นไปตรงบนั ใดก็เจอลงิ แยง้ ขนมจากมอื ไป ผมตกใจมากครับ ผมคดิ ในใจว่าลงิ ท่ีอย่บู นพนื้ ลานวัดน่าจะนิสัยดกี วา่ ลิงทีอ่ ยบู่ นเขามาก พอผมหายตกใจก็ข้นึเขากันไปสักพักกเ็ จอลิงอกี ตัว ปา้ ผมบอกวา่ ลงิ เจา้ ท่ีปา้ ผมกบั นอ้ งอีกสองคนเดนิ ผา่ นกนั ไปอยา่ งสบาย พอผมจะเดนิ ผา่ นไปบ้างลิงตวั น้ันไม่ยอม ให้ผมเดนิ ผ่าน ผมจะเดนิ ผา่ นมนั มนั ก็ขผู่ มแล้วทาท่าเหมือนจะกดั ผมดว้ ยแต่ป้าก็ลงมาแล้วพาผมข้นึ ไปพอถงึ ยอดเขา ตรงยอดเขาผมรู้สึกว่ากลัวมากเพราะวา่ มนั สูงมาก แตก่ ท็ าให้ผมได้เหน็ วิวท่ีสวยงามมาก ต่างๆจากขา้ งท่ีไมเ่ คยเหน็ ครับ น่กี ค็ อื เที่ยวไป เล่นไป ไดป้ ระสบการณข์ องผมครับ

บทท่ี 6 ความสขุ ทไ่ี ด้อยูก่ ับครอบครัว ความสุขของผมทใ่ี ด้อยกู่ บั ครอบครัวน้นั ผมมคี วามสุขมากแต่จะได้อยู่กันพรอ้ มหนา้ น้ันอาจจะไม่มีบอ่ ยนกั เพราะว่าจะอยกู่ นั คบก็เฉพาะงานหยดุ หรอื งานวนั พอ่ วนั แม่ และปใี หม่ แต่ผมได้เสียคนที่ผมรกั มากทส่ี ุดไปนั้นก็คอื ปขู่ องผมเขาได้เสียไปแล้วตอนผมอยู่ ป.4 ผมรู้สึกวา่ ทาไมผมถงึ ไม่ร้องให้เลยท้ังทเี่ สยี ใจมาก แตผ่ มคดิ วา่ คนที่เสยี ไปแลว้ เราก็จะเกบ็ ไว้ในใจหรอื เกบ็ ไว้ไม่มวี ันลืมแลว้ จะอยู่กับคนที่มีชีวติ อยูป่ จั จุบนั ให้ดีท่ีสุดครับ นค่ี อืความสขุ ทีไ่ ดอ้ ยกู่ ับครอบครวั ของผมครับ