พยศรักมาเฟีย

‘รน่ื รมย์ ทุกจังหวะรัก’ พยศรกั มาเฟยี โดย มณจี ันท์ ราคา 300 บาท ลำดับท่ี 129 ISBN 978-616-502-082-4 พิมพ์ ครงั้ แรก มกราคม 2555 พิมพ์ โฆษณาครัง้ น้ไี ด้รับอนุญาตจากเจ้าของลขิ สทิ ธ์ ิตามกฎหมายแล้ว ฉ สงวนลขิ สทิ ธ์ ิตามพระราชบัญญัตลิ ิขสทิ ธ์ ิ พ.ศ. 2537 ไมอ่ นญุ าตให้สแกนหนังสอื หรอื คัดลอกเน้ือหาสว่ นหนง่ึ สว่ นใดเพื่อสรา้ งฐานข้อมลู อเิ ล็กทรอนิกส์ เว้นแตไ่ ด้รบั อนญุ าตจากสำนักพิมพ์ และเจ้าของลิขสทิ ธ์ แิ ล้วเทา่ น้ัน บรรณาธิการเล่ม : วรกช คุณาดลุ ยกจิ ออกแบบปก : Littleblackoz รปู เลม่ : สพุ นิ มาลัยทอง พมิ พ์ ท่ี : บรษิ ัทพิมพ์ ดี จำกัด เจ้ าของ ผ้ ูพิมพ์ผ้ ูโฆษณา : บรษิ ทั สถาพรบ๊ ุคส์ จำกัด กรรมการผ้จู ัดการ : วรพันธ์ โลกิตสถาพร รองกรรมการผู้จัดการ : สภุ ัคชญา โลกติ สถาพร บรรณาธิการบรหิ าร : ประวทิ ย์ สวุ ณชิ ย์ บรรณาธิการทป่ี รกึ ษา : ประดับเกียรติ ตมุ ประธาน

ผู้จัดการฝา่ ยผลติ : ธญี าภัทร์ ฟองไชย์ ผ้จู ัดการฝ่ายขาย : กงิ่ แก้ว ลิกขะไชย ผู้จัดการฝา่ ยลิขสทิ ธ์ ิตา่ งประเทศ : สนิ ธ์ ุ พรสวา่ งโรจน์ จัดจำหนา่ ยโดย : บรษิ ทั สถาพรบ๊ คุ ส์ จำกัด 18 ซ.ลาดปลาเค้า 63 ถ.ลาดปลาเค้า แขวงอนุสาวรยี ์ เขตบางเขน กรงุ เทพฯ 10220 โทรศัพท์ 0-2940-3855-6 โทรสาร 0-2940-3970 กองบรรณาธกิ าร : [email protected] ฝ่ายสำนักงาน : [email protected] www.satapornbooks.com หากท่านผ้อู ่านพบหนังสอื ทไ่ี ม่ได้มาตรฐาน เชน่ หน้ากระดาษสลับกัน หน้าขาดหาย การเข้าเลม่ ไมส่ มบรู ณ์ สำนักพมิ พ์ ยินดรี ับผิดชอบเปล่ียนหนังสอื เลม่ ใหมใ่ ห้ทา่ น โปรดตดิ ตอ่ และสง่ หนังสอื คืนพรอ้ มระบรุ ายละเอียดการชำรดุ ไปตามท่ีอยู่ด้านบน หรอื โทร. 0-2940-3855-6 ต่อ 21, 54

จัดทำและจัดจำหนา่ ยในรปู แบบหนังสอื อิเลก็ ทรอนกิ ส(์ eBook)โดย บรษิ ัท ไอ.พ.ี เจ. อนิ เตอร์เนชัน่ แนล(1988) จำกัด 73/2 หมทู่ ี่ 5 ตำบลหลักหก อำเภอเมอื งปทุมธานี จังหวัดปทุมธานี 12000 โทร. 0-2567-0759 โทรสาร 0-2567-5779 สงั่ ซ้อื eBook ได้ที่ www.hytexts.com [email protected] Special Thanks for Opensource license JS Font CKeditor

คำนำสำนักพมิ พ์ พยศรักมาเฟยี เป็นนยิ ายภาคตอ่ ของ ทัณฑ์รักมาเฟยี จากปลายปากกาของ มณีจันท์ นักเขียนมากความสามารถ ผู้สร้างเรอื่ งราวรกั โรแมนติกได้สนกุ สนานและ ครบรส หลังจากเรอื่ งของหมอ่ มหลวงแพรวพรรณรายกับหมอ่ มราชวงศ์อัครัชจบลง กถ็ งึ คราวของโดมินกิ เจ้าพอ่ กาสโิ นและโรงแรมในเครอื เฮเวนอันเล่ืองชอ่ื กับพิชญดารา หญิงสาวบ้านแตกจอมพยศ ผู้ซอ่ นบาดแผลจากอดตี ไว้ภายใต้รอยย้ิมแจม่ ใส โดมนิ กิ ใช้เวลาตามหาตัวเธอเกอื บสองปี แต่เมอ่ื พบ เธอกลับผลักไสและหลบ เขล้าี่ยงงทเขั้งาทเพี่เขราาปะรพาันรถธนนาาจกะาเรปแน็ หเ่งจห้านข้อีบญงุ เธคอณุ แแทลบะขเกาดยี ใรจตยิ ศทำให้เธอเลือกทจี่ ะไร้คนเคยี ง กฆับาตใคกรรแรบตมางน่คคัวกนาแมกสสอ่ ดมั นงพสถันากู วธฆบ์ ขานตอเงกรทอรื ั้งรสคมำกู่จราึง็แญทนำซน่ ตง่ึแัวเฟขเป้าน็นเปยน็งิ่นักขเจส้นึ ้าบืเขมเพออื่ งอ่ืโดชมวพ่ ินยิชเกิ ญหตลดกือาเรปเาข็นซาผงึ่ เ้ตใูหน้อน็ ขงผสณู้ตงะาสยเยัดทใียะนวเลคกาัดนะี กเป็ตน็ ้อเงพพียยงาภยรารมยหา้เากม็บใจไมใ่ ห้ถลำลกึ เมือ่ เขาไม่คดิ ลัน่ ระฆังวิวาห์ และเธอไม่ปรารถนาจะ สดุ ท้าย บทสรปุ ความรกั ของพวกเขาจะเป็นอย่างไร แล้วใครกันทเ่ี ป็นคนรา้ ยตัว จรงิ สำนกั พิมพ์ Sugar Beat

1 Windy City ...เมืองแหง่ ลมกับนักศกึ ษาตา่ งแดน Windy City นครชคิ าโก รัฐอิลลินอยส์ ประเทศสหรฐั อเมรกิ า ‘มันยังอยู่ที่น!ี่ ยังไมม่ ใี ครซ้อื ไป’ ปี แหงในบมหอนง้าภเรายพี วสขนี า้ำวมผันอ่ สงดอใมสชดม้วพยนู ดิดวๆงตาเกพลรามะโอตาเศปัย็นอปยรูใ่ะนกปายรวะเาทวศวับทห่ี ปนาากวสเยชี ็นมมพาูรเะกเอื รอบ่ื แย้มย้ิมจนเกิดลักย้ิมน่ารักบนแก้มข้างหนงึ่ รา่ งเล็กทสี่ งู ไมถ่ ึงห้าฟุตสนี่ ้ิวดีทว่ากลมกลึงไปทุกสัดสว่ น สวมเส้อื ผ้าฝ้ายสขี าว คลมุ ทับด้วยเส้อื ไหมพรมสเี ทาทีเ่ ข้ากับกางเกงยีนสเี ข้มเน้นสะโพก และรองเท้าบตู สงู สามน้ิวท่ที ำให้ดูสงู โปรง่ ยิ่งข้ึน มือข้างหน่งึ รง้ั สายกระเป๋าเป้ทใี่ สต่ ำราเรยี นและข้าวของ สว่ นตัวบนบ่าบอบบาง มันดหู นักอ้ึงเม่ือเทียบกับขนาดเจ้าตัว แต่สหี น้าของเธอมไิ ด้บง่ บอกวา่ รสู้ กึ ถงึ ภาระน้ัน เพราะใจยังอม่ิ เอมด้วยความหวังทเ่ี ห็นภาพน้ี ‘Flower of Hope...ดอกไม้แห่งความหวัง’ ดอกสโนว์ ดรอปสขี าวซงึ่ มใี บสเี ขยี วสดดรู าวมชี วี ิตแทรกพ้นื ดินดำมดื ข้ึนมาอย่าง กล้าหาญทา่ มกลางหมอกจางๆ และแสงเรอื งของดวงอาทิตย์ ที่กำลังจะข้ึน หลังผา่ นฤดู หนาวอันยาวนาน และเข้าสตู่ ้นฤดใู บไม้ผลิ ให้ความรสู้ กึ ถึง ‘ความหวัง’ ความหวังที่ เธอเก็บออมเงินจากการทำงานพิเศษเอาไว้หลายเดือนแตก่ ย็ ังมไี มพ่ อซ้อื ภาพราคาหลาย พันดอลลาร์ภาพน้ี พิชญดารา อัครเขเดาโเปชดิ ถปอระนตใูอจอเลกก็ มนาท้อักยหลกังอ่ ดนแู ลลดลสูกาคย้าตคานลหงสนบึ่งจตนาครนบั เภฝา้าพแเกขลยี เนลหอ่อรี ท่ีมองตรงมาย้มิ ๆ กระดาษสนี ้ำตาลกลับออกไป “เฮ้! เพิร์ล ยังไม่มใี ครซ้อื มันไปหรอก”

‘เพลนิ ’ ชอ่ื เล่นของเธอ ออกเสยี งเหมือน ‘เพิร์ล’ ซงึ่ หมายถงึ ไข่มุกในภาษา อังกฤษ น้อยคนนักจะเรยี กชอ่ื ภาษาไทยของเธอชดั แตห่ ญงิ สาวไมถ่ ือสา การมีชวี ิตอยู่ต่างบ้านตา่ งเมือง ตา่ งภาษาและวัฒนธรรม คอื เรอ่ื งของการปรบั ตัว และการตอ่ สกู้ ับความเหงา โลกคนละซกี ซง่ึ ถกู คัน่ ด้วยมหาสมทุ รซงึ่ ใหญ่ทส่ี ดุ ทำให้ กลางวันที่กรงุ เทพฯ คอื กลางคนื ทช่ี คิ าโก หลายคร้ังท่เี กิดความร้สู กึ โดดเดี่ยวเหมอื น อยู่ตัวคนเดยี วบนโลกด้วยอาการโฮมซกิ หรอื ความคดิ ถงึ บ้านจนเกอื บทนไมไ่ ด้ “แปลกจังนะคาซกึ ิซงั ทภี่ าพสวยๆ นักศกึ ษาปรญิ ญาโทซงึ่ มาจากประเทศญี่ปนุ่ เอขยาเา่ปงน็นค้ยี นังขหานย้าไตมา่ไดดี้” เธอหันไปทักหนุ่ม สะอ้านพอๆ กับชดุ ฟอร์มแกลเลอรที ใี่ สอ่ ยู่ ใบหน้าขาวดสู ะอาด “ถ้าผมอยู่ ผมจะคอยแนะนำภาพอ่ืนให้เขานะ่ เพราะรวู้ า่ เพิร์ลอยากได้ภาพน้”ี ลักย้มิ เลก็ ๆ ปรากฏข้นึ บนแก้มข้างหนึ่งอีกครั้ง ซงึ่ เป็นสงิ่ ที่คนพูดอยากเห็น “ไม่เห็นต้องทำขนาดน้เี ลย ถ้ามิสเตอร์รู้ คุณจะโดนว่าได้นะ” แตเ่ พริ ์ล“ยเทังไ่างนม้ันันทก่อี ข็ ยาายกยไาดก้เปอน็ยพ่แู ลเิ ศ้วษล”ะ ราคาแพงจะตายสำหรบั ภาพธรรมดาแบบน้ี เห็นมี ชายหนุ่มแสร้งยักไหลเ่ หมอื นไมใ่ ชเ่ รอ่ื งสลักสำคัญ ไม่ยอมให้เธอระแคะระคาย วา่ บางคร้งั จติ รกรเจ้าของแกลเลอรถี ึงกับมายืนขมวดค้ิวดูภาพซง่ึ น่าจะขายออกไปนาน แล้วพร้อมบน่ พมึ ทมี่ ันยังคงถกู แขวนไว้ที่เดมิ “คณุ นา่ รักเสมอเลยนะ” “ขายไม่ได้นานๆ แบบน้ี บางทผี มจะอ้อนให้มสิ เตอร์มาโคร์นยี อมลดราคาลงมา อีกสักหนอ่ ย” เขาขยบิ ตาให้ ความสพนิชใจญเรดอ่ื างรภาหาัพวเเรขาียะเนสเยีปง็นใพสเิ ศษจยนื่นไมด้อืมไาปทแำงตาะนแใขนนแเกพลือ่ เนลหอนรแี่มุ หรง่ว่ นม้ีมหาวทิ ยาลัยซง่ึ มี “ถ้าเปน็ อยา่ งนั้นจรงิ ฉันจะเล้ียงข้าวคณุ สกั ม้อื ”

“ไมเ่ ห็นต้องรอโอกาสพิเศษอย่างนั้นเลย ผมเล้ียงคุณเองกไ็ ด้” “ร้ลู ะวา่ คุณมาจากครอบครวั ฐานะดี แต่ฉันไมอ่ ยากเอาเปรยี บคุณนี่นา” “แล้วเมื่อไหรจ่ ะเก็บเงินพอซ้อื ครบั ” “คงไม่เกนิ เดอื นหน้า เกอื บครบแล้วละค่ะ นา่ จะทันพอดี” ดวงตากลมโตสนี ้ำผ้ึงเป็นประกายสกุ สกาว “เอาใจชว่ ยนะ” “อ้อื ไปแล้วนะ เด๋ยี วต้องไปทำงานพิเศษตอ่ ” “แล้วเจอกันในคลาสครับ” พชิ ญดาราพยักหน้า กระชับเป้แล้วหันหลังเดินกลับออกไปที่หน้าประตูแกลเลอรี โดยไมล่ มื หันมาโบกมือให้เขาด้วยรอยย้มิ เหมอื นเคย หญงิ สาวข้นึ รถเมล์ ต่อไปยังภัตตาคารหรไู ม่หา่ งจากทพ่ี ักและมหาวิทยาลัย เธอได้ ทกำางราฝนากทงนี่ า่วี นันกลับะเสจ้าชี่ ขัว่ อโมงรง้านโดอยาเทพิตอื่ ยน์ ลระว่สมาชมั้นวันเรใยี นนตซำงแึ่ เหปน็น่งสพานวไักฮงโาซนใเนสสริ ์ฟงั คมชเคิ พารโกาะคไนด้รบั หนงึ่ แตง่ ตัวเพมน่ือักไปงาถนึงกเ็ อาเจปัด้ไกปาเกรรบ็ วใบนผลมอ็ เกปเน็ กมอวร์ยปไรวะ้ทจำี่ทต้าัวยทอยหยิบชชดุดุ อฟออกร์มมาขเอปลงเยี่ ธนอใเปน็นหช้อดุง กระโปรงสั้นเหนือเข่าเลก็ น้อย มีผ้ากันเป้ือนด้านหน้าดูเรยี บร้อย “เพริ ์ล มาแล้วหรอื ดีจรงิ กำลังยงุ่ ทีเดียว วันน้คี าเรนไมม่ า คนไม่พอ” เสริ ์ฟวัยคสนาทมี่โสผบิ ลต่เข้น้าๆมาเเปอน็ ่ยคทุัณกขแณมล่ ะเูกกห็บนก่งึ ญุ ชอแ่ื จลเจอ็ เนก็เตกอร์เข้ากระเป๋ากระโปรงคอื พนักงาน สว่ นคาเรนคือสาวสวยห่นุ นางแบบวัยต้นยส่ี บิ เป็นสาวบ้านนอกที่มาจากเมือง เลก็ หวังเข้าสวู่ งการนางแบบในเมอื งใหญ่เชน่ เดยี วกับคนอีกหลายล้านทจ่ี ากถ่ินฐาน ตบ้านนเอเกงดิแเลขะ้าคมราอแบสควงรวัหาโทอำกใหา้สอเมรกิ พาเวปกน็ เขชมาุ หทวาังงถขึงอสงงค่ิ ทนดี่ จีกากว่าทซุกงึ่ มสมุ ามโลารกถเปลี่ยนแปลงชวี ติ

เชน่ เดยี วกับเธอซง่ึ มาท่ีนี่เพ่ือรบั การศกึ ษาซง่ึ จะทำให้ได้รับโอกาสมากข้ึนเม่อื กลับไปสบู่ ้านเกดิ เมืองนอน ท่ีสำคัญ คาเรนเป็นรมู เมตของเธอเอง ท้ังคู่เชา่ ห้องพักซงึ่ มีสองห้องนอนและใช้ ห้องอ่ืนๆ รว่ มกัน “จะออกไปเด๋ียวน้คี ะ่ ” เธอรับคำรา่ เรงิ ซง่ึ เป็นลักษณะที่ทำให้ทุกคนในรา้ นชอบ หญิงสาวหน้าอ่อนจากเมืองไทย เพอื่ นรว่ มชัน้ ของ ฟลอรนี ่า บอร์เซลลีโน สาว อเมรกิ ันเชอ้ื สายอิตาล›ี ไอรชิ ลูกสาวนักธุรกจิ ใหญ่แหง่ วงการเทเลคอมและกิจการอ่นื อกี มากมาย ใหคนรงึ่ เเวป้น็นใแคสตราค่ๆวนสัทงมคี่อักมยพแใู่ ดสูนนลสับสงั คหวมยลัทงชถวี้ั่นึงาเงคดตวยี นาวมอกมัยนหเู่ ัหศนจกรอื ับรคยอน์ เีกมอค่ือ่นื นรเ้วหูซ่ามง่ึ สเือปอนน็งสเเจพา้าวยีหเงญปน็นิงักเพศแกอ่ืึทษนบากไตมันา่เ่ คงแยดดเ้หวนย็นทคหย่ี นััวง ต้องทำงานพเิ ศษหาเล้ยี งตัวเอง ผ้วู างตัวได้เรยี บง่ายกับคนทุกชนช้ัน นา่ แปลกท่ีฟลอรี น่ายอมลงให้ พชิ ญดาราอยา่ งคนเทา่ เทยี มกัน เพราะบางคร้งั สาวไฮโซก็มากินอาหารที่ รา้ นและเดินเข้ามาในครวั ‘น่ี เมอ่ื ไหรเ่ ธอจะทำงานเสรจ็ แล้วออกไปกับฉันได้ซะทยี ะ’ ‘ยังไมห่ มดชวั่ โมง รออีกหนอ่ ยก็แล้วกัน ทนไม่ไหวกไ็ ปก่อน เด๋ยี วฉันจะตาม ไป’ พิชญดาราตอบอย่างใจเยน็ เพราะไม่หวังเอาใจใคร ‘โอ๊ย! จะทำอะไรกันมากมาย เด๋ียวให้ใครทำแทนได้ไหม ฉันจะจ่ายคา่ จ้างให้เอง วันน้ีฉันรบี ’ ‘ถ้าฉันจะให้เธอจา่ ยแทนให้ ฉันจะมาทำงานพิเศษทำไม หมื ...ฟลอรนี ่า’ เพอ่ื น สาวรา่ งเลก็ หันไปดุเสยี อกี ทำให้ฟลอรนี า่ ผู้เอาแต่ใจเบ้ปาก แต่กย็ อมเดนิ ออกไปนั่งรอ ท่โี ต๊ะด้วยสหี น้าไมพ่ อใจจนเธอเสรจ็ งาน ‘เธอกล้าทำอยา่ งน้ันได้ยังไงนะ่ เพิร์ล ไมม่ ีใครกล้าพูดกับพวกบอร์เซลลโี นอยา่ ง นั้นหรอกนะ ถ้าไม่อยากตกงาน’ แรกๆ ใครตอ่ ใครมักจะถามเธอเชน่ นั้น ‘ตกงานก็หางานใหม’่

‘มิสเตอร์ยอห์ น บอร์เซลลีโน พ่อของเธอมีอทิ ธพิ ลในชคิ าโกจะตาย พวก มาเฟียน่ะ เธอร้จู ักไหม’ ประโยคหลังพดู เสยี งกระซบิ ‘ถ้าเขาอยากให้เธอไม่มีงานทำ เธอก็ไม่มีทางหางานอ่ืนได้ในชคิ าโกนี่’ ‘อืม ถ้าอย่างน้ันก็คงชว่ ยไม่ได้’ ตอบเสรจ็ กท็ ำงานตอ่ ปลอ่ ยให้คนอืน่ เปน็ หว่ ง ตักเตือแนตจ่ นมหแิ ลน้วำซจน้ำฟรลอดอรนี พ่าชิยัญงมดาารรอาเกธ็ไอมท่เค่ีนย่ีปถระูกจไำลเ่อวลอากทจตี่ า้กองงากนารลไามก่มไแีปมไ้หแนต่กดา้วรยเรยี กเปไ็นป ความมหัศจรรย์ ทไี่ ม่มีใครร้คู ำตอบ เพราะเมอื่ มีคนถาม พชิ ญดาราก็จะหันมาขมวดค้วิ ให้ ‘ฟลอรนี ่าน่ะเหรอ เขาก็เหมือนคนอื่นนัน่ แหละ อาจจะถือตัว และเอาแตใ่ จ ตัวเองไปหนอ่ ยเทา่ น้ัน’ ไม่มีใครเห็นด้วยกับเธอสกั คน เพราะขนาดน้ำซปุ ทเ่ี อาไปเสริ ์ฟเยน็ ไปสักนดิ เน้ือไม่สกุ มเี ดยี มอย่างที่ต้องการ น้ำหยดใสเ่ สอ้ื เพียงหยดเดียว หรอื ข้อผดิ พลาดตา่ งๆ เรพ้ายียแงรเลงใก็ นนข้อั้นยอภัยให้ไมไฮไ่ ดโซ้ สแาลวกะเส็ พารมาาะรเถปลน็ กุ ขฟ้ึนลมอาอรนีาล่าะวบาดอรรา์เวซกลับลคีโนนทำเไธดอ้ทจำึงงมาีอนภพิสลทิาดธ์ ิ เหนือคนอ่ืนที่ทำให้ใครต่อใครหัวหดไมก่ ล้าสู้ รวมไปถึงเกลยี ดข้ีหน้า ไม่รวู้ ่าพชิ ญดารา เห็นอะไรในตัวไฮโซสาวสดุ แสบของเมืองชคิ าโกผ้นู ้ดี ี ฟลอรนี เพ่าไอื่ มนค่ สบนใคิทรทอีผ่ ื่นิดทฝี่ดา้อผยดิ กตวัว่ามตักนเนปนอ็ กทจจ่ี ัาบกตนาัมกศองกึ ขษอาสงคาวนจราอกบเมข้ือางงเไสทมยอคนอนาจ้ีกเ็เปปน็ ็นเไพดร้ าะ พชิ ญดาราหันไปมองกระจกสำรวจความเรยี บร้อยอกี นิด แล้วออกไปรับงาน อย่างกระฉับกระเฉง ด้วยการเอาอาหารในความรับผิดชอบของทั้งตนเองและคาเรนไป เสริ ์ฟที่โต๊ะ รบั ออร์เดอร์ใหม่จากโต๊ะทอ่ี ยใู่ นความดูแลมาให้เชฟ แล้วว่งิ เสริ ์ฟอาหารชดุ ต่อไปอยา่ งไมร่ ้จู ักเหนด็ เหนื่อย หญิงสาวมีเหง่ือซมึ หน้าผากเลก็ น้อยในต้นชัว่ โมงทีส่ อง แตร่ อยย้ิมนา่ รกั และ ลบัรกกิยา้มิ รนจนิดตๆ้องยมังาไนมัจ่่งใางนหโาซยนทอเี่ ธยอา่ วร่าับแผตดิ ่คชนอใบนแรลา้ นะใเลห้ยททิปช่ีเปอ็นบพเธเิ ศอษแทขุกกคหร้งัลายคนกต็ ดิ ใจใน

งานหนักข้ึนก็จรงิ แตค่ นทำกอ็ ่ิมใจ ทวา่ ไมม่ ีใครอจิ ฉาหญิงสาวท่ีหนักเอาเบาสู้ มี รอยย้ิมอยเู่ สมอ และไม่เอาเรอื่ งเอาราวกับใครผ้นู ้ี “หนักหนอ่ ยนะเพริ ์ล คาเรนทำให้เรายงุ่ ไปหมด” โรดอลโฟ เชฟมอื หน่งึ ของรา้ น ชาวอติ าลีหันมาบอก กอ่ นเรยี กให้เธอชะโงกหน้าเข้ามาใกล้แล้วใชผ้ ้าซบั เหงื่อท่ี หน้าผากกับปลายจมกู ให้ “ไม่เปน็ ไรหรอกค่ะ คาเรนคงมีธรุ ะสำคัญ” หญิงสาวย้มิ รบั ตาหยี ยืนพักรอเขาทำอาหารจานสดุ ท้ายให้เสรจ็ “หึ จะมธี ุระอะไร นอกจากวงิ่ หาบรษิ ทั มอเดลลิงอ้อนวอนให้เขารบั เข้าทำงาน” “มันเปน็ ความฝันของคาเรนนคี่ ะ เธอไปแคสงาน ไม่ได้อ้อนวอนสกั หนอ่ ย” “ฝันลมๆ แล้งๆ น่ะสิ คาเรนอายุตั้งย่ีสบิ กวา่ ปีแล้ว ไม่มีเสน้ สายอะไรสักอยา่ ง มเี ด็กสาวเยอะแยะที่น่าจะมีโอกาสมากกวา่ ” “เธอสวยออก หุน่ กด็ ี ฉันว่าถ้าเธอได้รับโอกาสจะต้องไปโลดแน่” งานแบบ“คนา้ตีเร้ังนเปก็น็แคสบ่ฝิ ๆันเฟค่อื รงั้งไปแอตย่ไา่ มง่เนหั้นน็ แจหะลมีะแม้แต่โเอกกอื บาสปทมี เี่ าธนอี่ฉวัาน่ สเกหั ็นทีนคาอเกรนจาอกองกานไปเลแคก็ สๆ น้อยๆ แต่กลับทำให้งานประจำเสยี เพื่อนรว่ มงานเดอื ดร้อน ฉันคงต้องฟ้องมสิ เตอร์ ฮิลล์ ซะบ้าง” เขาหมายถึง เปยี โร ฮิลล์ เจ้าของรา้ นอาหารแหง่ น้ี ซง่ึ โรดอลโฟเองก็มหี ุ้นสว่ น อยู่ด้วย เพยี งแตเ่ ขาไม่เคยพูดถึง “ฉันทำงานในสว่ นของคาเรนไม่ดีพอเหรอคะ” คนฟังชะงัก “เธอกร็ ้วู ่าฉันไม่ได้หมายความว่าอยา่ งน้ัน” โรดอลโฟวา่ อยา่ งอ่อนใจ มอง ใบหน้าเป้ือนย้มิ ประจบของสาวน้อยตรงหน้าแล้วถอนใจ ตอนน้ี“ถแ้ลาอ้วยม่าคี งนนมั้นากบ็ออยกา่ วโ่ากครวธาเมธอฝัเนลขยอนงะคคณุ ะ เป็นสแมคมฝ่ ุตันิคเณุ ฟอื่ไมง่ไดฉ้เันปคน็ งเโชกฟรมธอืแทหนนแงึ่ อนยๆ่ ่า”งใน

“แตฉ่ ันเป็นเชฟมอื หนง่ึ ” พอ่ ครัวใหญห่ น้าบ้ึง มองเห็นความพา่ ยแพ้รำไร “เธอก็ดีแตเ่ ข้าข้างคาเรน” “ไม่ใชเ่ สยี หนอ่ ย เด๋ียวฉันมานะคะ” เธอรับอาหารใสถ่ าด เดินกลับออกไปเสริ ์ฟ ตอ่ อย่างรวดเรว็ โรดอลโฟถอนใจอีกเฮือก หันไปเหน็ รอยย้มิ ของคนในครวั ก็ยง่ิ หงดุ หงดิ มากข้นึ “เอ้า มองทำไม รบี ทำงานเข้าสิ ออร์เดอร์รออยเู่ ยอะแยะไมเ่ ห็นรไึ ง” เขาสงั่ เสยี ง เข้ม กว่าจะเลิกงานวันน้นั ซง่ึ เปน็ วันต้ นเดอื น เวลาสช่ี วั่ โมงก็ทำให้คนทต่ี ้องทำงาน ท้ังในสว่ นของตัวเองและของคาเรนขาล้าจนต้องมานัง่ ทบุ น่องก่อนจะไปเปลีย่ นเสอ้ื ผ้า เพราะวันน้ีแขกเยอะจนรบั ออร์เดอร์และเสริ ์ฟอาหารแทบไม่ทัน คาเรนโผล่เข้ามาในห้องเปลี่ยนเสอ้ื ผ้าของพนักงานหญิงกอ่ นเวลาครัวปดิ ไม่ นาน เธอสวมชดุ เฉยี่ วหรู สหี น้าสดใส “เฮ้! เพิร์ล ขอบใจมากนะท่ที ำงานแทนฉัน เม่อื ก้ีโรดอลโฟมองฉันตาเขยี ว เชยี ว” ว่าพลางยน่ จมูก เรอ่ื งถา่ คยาแเบรนบไขมอค่ งอ่ ตยัวถเอกู งกบับอ่ พยนๆักทงา่สี นนใทิ นเรป้าน็ นพเพเิ ศราษะมเปีเพน็ ียคงนพใิชจญร้อดนาราเแทถ่านม้ยันังชอบลางานไป “ทำหน้าอย่างน้แี สดงวา่ มีข่าวดีใชห่ รอื เปลา่ ” หญิงสาวเงยหน้าข้ึนถาม “ไมร่ ้สู ิ ฉันไม่อยากหวังมาก” ถึงจะบอกอย่างน้ัน แตต่ าสเี ขียวเหมอื นหญ้าในฤดูใบไม้ผลิกเ็ ปน็ ประกาย ระยบิ ระยับ คาเรนตรงเข้ามาจับมือเพ่ือนสาวตัวเล็กกวา่ แล้วเขยา่ แรงๆ “แต่ทา่ ทางเขาจะชอบฉันอยนู่ ะ ถงึ จะมพี วกเส้นใหญอ่ ย่ดู ้วยกเ็ ถอะ” ประโยค หลังเสยี งออ่ ยลง

เปน็ สงิ่ ท“ไเ่ี มธ่เออตา้อนง่าทำทใ้อหง้ไ่าดย้ ๆ แอลยะา่จงะนไม้ไี มม่ ใ่วี ชันเ่ ทธ้อิงคเลวยามนฝะันใไคว้กรกลันางทที่บางอ”กฉันหวญ่าิงอสาชาวพี เกนบ็ างคแวบามบ มุ่งมัน่ ในสมัยทีเ่ พิง่ รจู้ ักกันมาให้กำลังใจ “เธอเพ่ิงอายแุ ค่น้ี หนุ่ ดีสดุ ๆ หน้าตากส็ วยมเี อกลักษณ์ ฉันเชอื่ ว่าสักวันหนงึ่ คนหลายล้านจะได้เห็นเธอบนหน้าปกนิตยสารโว้คแน่ๆ”หญิงสาวบอกจากใจจรงิ ไม่ได้ ยกยอให้คาเรนรสู้ กึ ดีข้นึ คาเรนเปน็ คนสวยบคุ ลกิ ดี ยามเดนิ อย่บู นท้องถนนกเ็ หมือนมีออรา่ เปล่ง ปรับรโะอกกายาสอทอากงมอาาจชาพีกทตใัี่วฝ่ฝสันะกมดาจสนาถยตงึ ตาขออนงนผ้ี ู้คนทีร่ ายล้อม น่าแปลกทเ่ี พ่อื นสาวยังไม่ได้ “กม็ ีแตเ่ ธอนล่ี ะทไ่ี ม่คดิ ว่าฉันหวังลมๆ แล้งๆ เหมอื นคนอน่ื ฉันก็วา่ ฉันไมไ่ ด้แย่ แผตู้จัไ่ดมก่รา้ทู รำมไอมเถดงึ ลไมลิ่งเคบยอโกชวคา่ ดนีเาสงยแี บทบี คไนด้กห็แนตึ่ง่งทา่มี นาเแลคก็ สๆงานวนันะ่นเ้ปกี น็เ็ หเมดือ็กนขอกังนพวฉกันมาไเดฟ้ยียินพเธวกอ น่าจะได้เหน็ เวลาหล่อนชายตามองนางแบบคนอน่ื ช!ิ ดังตายละ” “เดก็ ของพวกมาเฟยี ?” พชิ ญดาราเลกิ ค้ิว “กพ็ วกมหาเศรษฐโี รงแรมกาสโิ น มสิ เตอร์เบดฟอร์ดยังไงละ่ เธอเคยได้ยินหรอื เปล่า พวกน้ีมีทั้งเงินทั้งอทิ ธพิ ล ถ้าเขาเอ่ยปากฝากงานใคร รับรองว่าได้งานแน่ หน็อย...เอาเต้าไตแ่ ล้วยังมามองคนอ่นื เหมอื นดถู ูก” ใบหน้า“คฮมื่อเข” ้มยคังนคฟงัปงพรายกักฏหขน้นึ ้าใหนงคกึ วๆามทไมรง่สจนำแใจม้อจาะกผาา่ รนแมคา้นเกเคืออื บงสขอองงปเแีพล่อื ้วน สลัดมันท้งิ ไปเหมอื นทุกครัง้ เพราะภาพ หญงิ สาวรบี “วา่ แต่งานท่ีเธอไปแคสคราวน้ีเปน็ งานเก่ียวกับอะไร ไม่เหน็ เล่าให้ฉันฟังเลย” “ฉันเพ่ิงเห็นจากโฆษณา ตรงกับวันหยุดท่เี ธอไปเรยี นสองวัน เป็นโฆษณาเสอ้ื ไผง้า”กับคนาเ้ำรหนอเอม่ยคชออ่ืลแเลบกรนชนัด์ ทให่ที มำใ่ขหอ้คงนแฟบัรงนตดาโ์ ทต่นี ้องสาวมหา-เศรษฐชี าวอิตาลเี ปน็ เจ้าของ เธอร้จู ักด.ี ..แบรนด์ ของ ทารา่ กัสซนี ี น้องสาวของซานโดร พ่ีเขยของเธอที่

แตง่ งานกับหม่อมหลวงพราวพิลาศ ลกู สาวคนโตของหมอ่ ม-ราชวงศ์พงศ์จักร์ อัคร เดโช คณุ ลงุ ของเธอเอง ตากลมโตจ้องเพ่อื นด้วยความสนใจ นายแบ“บเขอาีกอสยาามกคไนด้ลนงาหงแนบังบสหอื น้าใหมเ่ ปน็ ชเพาอว่ื อเตเมรยีรกมิ ันเปสิดอตงัวคในนถง่าายนคแเู่ฟธชโอนั่ โวดีกรคากอับลเลกชนั สปรงิ /ซัมเมอร์ท่นี วิ ยอร์ก โดยจะไปถา่ ยทเ่ี กาะในเมืองไทย บ้านเธอไม่ใชเ่ หรอ” อีกฝ่ายหันมาถามด้วยความตนื่ เต้น “ฮือ่ แตฉ่ ันไมร่ ขู้ ่าวหรอก” “เธอไม่เห็นร้เู รอื่ งอะไรนอกจากเรอื่ งเรยี นกับเรอื่ งงาน รไู้ หมว่าถ้าฉันได้งานน้ลี ะ ก็ ฉันจะเกดิ แน่ๆ แตเ่ ขาเอาแคส่ องคน ถ้าแม่คนน้ันได้เพราะมเี ส้น ความหวังของฉัน คงน้อยลง” พิชญดาราบีบมือเพื่อนสาวท่ที ำหน้าม่อยมากข้นึ “แคสเสรจ็ แล้วก็รอฟังผล ตอนน้ีเลกิ คิดถงึ มันก่อน ไปกินข้าวกันเถอะ สท่ี มุ่ แล้ว เธอกนิ อะไรมาหรอื ยัง” ซเู ปอร์ม“ยอังเดฉลันบอกกินม“้อืกสลดัุวทจ้ะายมตหี อนน้าทส้อบิ งเเอวด็ ลโามเดงเนิ ชแา้ บ” บสนา่วะสรา่ิ งตสองู นเฉนีย้ีเกดอืหบกเฟปุตน็ ไลดม้สแัดลส้วว่ ลนะร”าว “เธอน่าจะหาอะไรใสป่ ากสักสองสามคำ พวกชอ็ กโกแลตไดเอตน่ะ อยา่ งน้อยจะ ได้ไม่เหนอื่ ยมาก” “เธอเคยบอกแล้ว แตว่ ันน้ีฉันต่นื สาย รบี มากเลยลมื นะ่ สิ ฉันไมม่ ผี ้จู ัดการ สว่ นตัวมาคอยดแู ลเหมือนนางแบบคนอ่ืนด้วย ไปกันเถอะ วันน้ฉี ันเล้ียงเธอเอง” “ไมเ่ อาละ แชร์กันเหมอื นเดิมดกี ว่า แต่จะวา่ ไปวันน้ีดกึ แล้ว เรากลับไปทำ กับข้าวกินที่บ้านกไ็ ด้ วันกอ่ นฉันเลกิ เรยี นเรว็ เลยไปไทยทาวน์ มา ซ้อื ของสดมาหลาย อยา่ งเลย” “เธอเน่ียเป็นรมู เมตท่เี จ๋งสดุ ๆ ไปเลย ฉันละไม่แปลกใจทยี่ ายฟลอรนี ่าชอบเธอ” นดิ จพะิชวญ่าไดปาคราาเเรกนอื ตบ้ังยต้มิ ัวเปนเ็ พไรมา้เะบนื่อ้ำไเมส้เยี มงาคกนับพไฮดู โไซมสไ่ ดาว้บส่งดุบแอสกบวโา่ ดชยอทบีฟ่ คลนอทรพ่ี นี าา่ดไพมงร่ิ ้ถเู รึงอ่ื สงกั รู้

ราวด้วยซ้ำ เพราะเคยถกู ขานั้นวีนใสเ่ นื่องจากเสริ ์ฟไวน์ ผดิ ปจี นเจ้าของรา้ นต้องออกมา ขอโทษขอโพยแทนและข่วู ่าถ้าทำงานพลาดอีกจะไล่หลอ่ นออก “คนอะไรนิสยั เหลอื รบั ถือวา่ พอ่ รวยเลยเทย่ี วข่มคนอนื่ เขาไปทั่ว” “อยา่ คิดมากน่า เขาพูดอะไรก็อย่ารับเสยี กส็ น้ิ เรอ่ื ง” “หึ กแ็ ม่นัน่ ดีกับเธอคนเดียวนี่” คาเรนเขม้นมองเธอเหมือนขวางหูขวางตา “ฉันละไม่เข้าใจวา่ เธอทนคบคนแบบน้ันได้ยังไง ไมเ่ ห็นเหรอวา่ แม่นั่นทำให้คนอ่ืนไม่ กล้าคบเธอแล้ว” “ฉันกย็ ังมเี ธอไงล่ะ” พิชญดาราย้ิมขำ ไม่อยากบอกวา่ นอกจากฐานะทตี่ ่างกันราว ฟ้ากับเหว แท้จรงิ สองสาวที่เธอสนิทด้วยมนี ิสยั บางอยา่ งที่คล้ายกันจนนา่ ประหลาด “ใชส่ ิ คงเปน็ เพราะเธอเรยี นเกง่ แต่ยายนัน่ เรยี นไม่เอาไหน เลยมาขอให้เธอ ชว่ ยใชไ่ หม” “ฟลอรนี ่าเรยี นเกง่ ออก เธอมัว่ แล้ว” หญิงสาวหัวเราะเสยี งใสอย่างอดไมไ่ ด้ “จะไปรเู้ รอะ วันนั้นเห็นหอบหนังสอื มาเรง่ เธอยกิ ๆ บอกให้ออกไปทำรายงาน ด้วยกัน” ลอ็ กเกคอนร์เฟปัง็นสทา่ ี่กยำหบนัง้า ลกุ ข้นึ เปล้ืองชดุ ฟอร์มออกโดยใช้ประตเู หลก็ ยาวของตู้ แตถ่ ึงอยา่ งนั้นคาเรนกม็ ายืนจปุ ากอยู่ใกล้ๆ มองผิวขาวผอ่ งอม ชมพทู ี่ขาวข้นึ เล็กน้อยจากตอนทเี่ ห็นครง้ั แรกเม่อื พิชญดารามาทำงานท่ภี ัตตาคาร เถอะ ด“เูสธิอเนอว่ีผเวิลส็กวนยิดยเังดกียับวกแรตะ่อเบก้ือกังบพสอะโรพ์ซกเลนน่ี..แ.โถอม้โหห!่นุ ดใคีชระเมปัดน็ แฟเหนน็ เธตอัวตเล้อ็กงโๆชคดอแียห่างงนๆ้ี ผู้ชายบางคนชอบสาวหุ่นนา่ รักน่าเอ็นดอู ยา่ งน้ีจะตาย” หางเสยี งมแี ววอิจฉานิดๆ หัวเราะ“บอ้ายง่าบเ้พานร่ะาะเพ่ือฉนันสเปาวน็ ทผอี่ ู้หายญนุ ิง้อนยะ”กวา่ เพหยีญงิงหสนาวง่ึ ปหัรีนบี ไแปตด่งุหตนัว้าเขร้วนึ็ ๆสแี ดเพงื่อเรปอ่ื กจปนิดคเารเอืรนน รา่ ง คาเรนรดู้ ีว่าถ้ามีคนอนื่ อยู่ในห้อง แม่สาวหน้าใสคนน้ีจะต้องไปแต่งตัวในห้องน้ำ แคบๆ คนเดยี ว น่าขายหน้าชะมัด มีของดแี ตไ่ ม่ร้จู ักโชว์ แถมยังข้อี ายเหมอื นไม่เคยมี

อะไรกับผ้ชู าย “จะอายไปทำไมยะ ฉันเปน็ ผ้หู ญงิ เหมือนเธอนะ ร้ไู หมวา่ หลังเวทแี คตวอล์ กน่ะ นางแบบบางคนแก้ผ้าให้ชา่ งแต่งหน้าละเลงเน้ือตัวด้วยซ้ำ รา่ งกายสวยงามอยา่ งน้ใี ชจ่ ะ หาได้งา่ ยๆ” “ไม่ต้องพูดแล้ว ไปกันเถอะ” พชิ ญดาราปิดต้ลู อ็ กเกอร์ คว้าเป้มาสะพายบ่า กอ่ นโยนชดุ ฟอร์มใสใ่ นตะกรา้ รวมท่ีทางร้านจะสง่ ซักเอง แล้วหันมาเรง่ เพอ่ื น “จะไปหรอื ยัง ไม่งั้นฉันไม่ทำกับข้าวให้เธอกนิ แล้วนะ” “โอ๊ย! ไปสิ ฉันน่ะไม่มที างพลาดหรอก เธอทำกับข้าวอรอ่ ยกวา่ อตี าเชฟโร ดอลโฟจอมหลงตัวเองเสยี อีก” วา่ เสรจ็ กเ็ ดินนำออกจากห้องเสยี เอง แล้วอย่ๆู กช็ ะงัก กึกจนพิชญดาราเกือบชน หญงิ สาวชะโงกหน้าออกไปดูด้วยความสงสยั และเห็นเชฟหนมุ่ ใหญน่ ามโร ดอลโฟท่เี ปลย่ี นชดุ เสรจ็ แล้วยนื หน้าตึงอยู่ โธ่เอ๋ย! คาเรน... หญงิ สาวคิดอยา่ งอ่อนใจ เสยี งรา่ “เครงุณิ นจำะเปก็นลทับัพแลห้วนเ้าหไรปอกคอ่ ะน โรดอลโฟ นึกวา่ ออกไปแล้วเสยี อกี ” หญงิ สาวถาม โรดอลโฟขมวดค้ิวมองเธอ “ใช่ เพราะยังไมก่ ลับ เลยได้ร้วู า่ ผมเปน็ คนหลงตัวเอง” เขาตอบเสยี งห้วนจนคา เรนหน้าเสยี วา่ ฉันก“ับจคะหาเลรงนตชัวอเอบงฝกมี ็ไอื มกแ่ าปรลทกำอหารหอากรคขะ่องคกุณ็คุณมาทกำแอคาห่ไหารนอรแอ่ ตยย่ ขานยาคดนนน้ี ้ีเคปนณ็ุ พควงกไมปร่ าล้กู ะไมส่ิ ตรงกับใจ” ปากพดู แตม่ ือหยกิ เอวเพื่อนสาวจนอีกฝ่ายทำหน้านิว่ “เธอไมต่ ้องมาปกป้องเพือ่ นของเธอก็ได้ เพิร์ล” “ฉันขอโทษทพ่ี ดู ถึงคุณไม่ดี” ในที่สดุ คาเรนก็ยอมเอย่ ปากอยา่ งเสยี ไมไ่ ด้ หลัง

ถูกหยิกเป็นคร้งั ทีส่ อง “ไม่เปน็ ไร ใครจะไปบังคับความคิดเธอได้ล่ะ” พอ่ ครวั ใหญ่ว่าแล้วสะบัดหน้าเดิน กลับออกไปหลังรา้ นที่เขาจอดรถเอาไว้ ไมส่ นใจหน้าแดงก่ำเพราะเสยี หน้าและรสู้ กึ ผิด ของคาเรน “เจบ็ จะตาย ไมเ่ หน็ ต้องมาบังคับฉันเลย เห็นไหมว่าอีตานไ่ี ม่ได้ต้องการคำ ขอโทษหรอก” คาเรนวา่ ปากขมุบขมบิ คงกลัวฝ่ายนั้นจะย้อนกลับมาได้ยินอีกครง้ั “ใครๆ ก็ต้องการคำขอโทษทั้งนั้นแหละ ถ้าเราทำอย่างจรงิ ใจ” “ฉันจรงิ ใจนะยะ” “คนความจำไม่ดีอย่างเธอไมค่ วรเรม่ิ โกหกแม้แต่กับตัวเอง” พชิ ญดาราว่าเสยี งดุ แล้วลากแขนเพอ่ื นสาวออกไปหลังรา้ นบ้าง เพราะร้วู ่าคาเรนจอดรถไว้ที่นัน่ รถของคาเรนเปน็ รถฟอร์ดรนุ่ เก่าที่เพื่อนนางแบบคนหนึ่งขายให้ในราคาถกู หลัง จากได้งานดีและมีเงินถอยรถเบนซ์คันใหม่ จนคาเรนโอดวา่ เธอไม่เห็นโชคดอี ยา่ งน้ัน บ้าง รถจักรยห้าอนงพสำักหทร่ีทบั ้ังปคั่นูอ่ ไาปศมยั หอายวูไ่ิทมย่ไาลกัลยจเมาอื่กมมเีหรยาี วนิทหยราอื ลตัย้องกเพารรไาปะหพ้อิชงญสดมุาดราไมส่มว่ ีรนถเวลมาแี ไปต่ ทำงานต้องนั่งรถเมล์ หรอื ตดิ รถคาเรนไปเวลาที่ท้ังคเู่ ข้างานพร้อมกัน พอสมคหว้อรงพักขเปอน็ งคพ่าวเชกาเ่ ธทอ่หี ไมมอ่ ใ่ มหรญาชแ่ วตง่นศ่า์พองยศเู่ พ์จัรการะ์จเป่าย็นใหห้อ้หงลคาแู่นลสะารวาเคมาอ่ื คพ่าเาชมา่าแหพาทงพ่ี ักด้วย ตัวเองตอนท่ีมาสง่ เธอเข้ายู ‘ห้องใหญไ่ ปนะคะคณุ ลุง แพงมากด้วย’ สาวน้อยทเ่ี พงิ่ คว้าเกียรตนิ ยิ มอันดับ หนง่ึ จากมหาวทิ ยาลัยเกา่ แก่ของรัฐในกรงุ เทพฯ บอก เธอกอดแขนญาตผิ ้ใู หญ่คน เดยี วทโ่ี อบอุ้มและอุปการะเธอตั้งแตห่ มอ่ มราชวงศ์พันธ์ วดี มารดาเสยี ชวี ติ ผู้มีพระคณุ สถงงึู สสบดิุ ใหน้าปชดี วี ้วติ ยทค่ฉี วดุ าชมวีร้ตสิู กเึ ธผอดิ กแับลแะมเขพ่ ้นึื่อรมักาจษาากไวเส้ซ้นง่ึ ทเกายีงอรัตนิยมศดื แมหน่งยราาชวนสกานุลทมี่ ารดาเลอื กให้

เพอื่ นนักศกึ ษาในมหาวทิ ยาลัยท่ชี คิ าโกไมม่ คี นไหนรวู้ า่ ครอบครวั เธอคอื ผู้ดีเกา่ จากเมอื งไทย และพี่สาวเธอแตง่ งานกับมหาเศรษฐเี จ้าของบรษิ ทั เดนิ เรอื ระดับโลกอยา่ ง ซานโดร กัสซนี ี พระคณุ เกทยี้ังรสตน้ิ ยิ ศเธอวเงานิงฐทาอนงะตนแเลอะงทเุกปน็สงิ่เพทยุกี องผยู้อ่างาทศรี่ยั าทยีร่ ลอ้อวมันตตัวอเธบอแเทปน็นบขญุ อคงคณุ รเอทบ่าคนรั้นัวผ้มู ี ‘ห้องน้ีแหละดี เขาให้เล้ียงสัตว์ และทำอาหารได้ด้วย เผื่อลงุ กับพๆ่ี มาหาจะได้มี ทจักพ่ี รักบเพอกราดะ้วมยสี คอวงาหม้อเมงตตแาตเอ่ห็นนูดจะู ใดห้ว้ใยครร้วู แ่าบห่งลเาชนา่ สกาไ็ ดว้คนนะถเด้าีไยมว่อเปย็นากคอนยเจูค่ ยี นมเดตีัยวขว’นาคดณุไหชนาย ‘ความจรงิ เพลินพักทห่ี อพักของมหาวทิ ยาลัยก็ได้ หรอื โฮมสเตย์ ก็ประหยัดดนี ะ คะ จะได้เรยี นรวู้ ัฒนธรรม ปรับตัวได้ง่ายด้วย’ เตรัวาเไอมงร่ นดู้‘เ้ี่วพแยหลลวนิ า่ะขเดข้ีเแีกาลเรป้วงน็ ใจคจนะยไถดัง้า้ไเไปงป็นอสยว่ อู่ถน้ายตเา่ปัวง็นนดค้้ัวนรยกอ็คบงทคชี่นรว่ วัีร่ ยะทเบล่ีขบงุารรทกัจู้ำักงษากานค็วงวา่ กไาปๆมอปยลา่ไองมด่มภเี ัยวลอดยาี ดูห่ ลูห้อุงนงจังขะสอไอดืง้ วางใจ’ ‘แตค่ ุณลงุ คะ...’ คนอืน่ อ‘จยร’ู่งิ อลยอ่าองศทรีค่ ที ณุ ่มี ชาดา้ยววยา่เอน่ยะคขะ้ึนคเณปุ ็นเพทลำนนิ องอเยหทู่็นี่นดน่ี้วยะ่ ดีแล้ว แม่ศรไี ม่อยากให้ไปอาศยั ลออศรหี รอื แม่ศรี คอื น้องเล้ียงของคุณลดาวัลย์ ภรรยาที่เสยี ชวี ติ ไปแล้วของ หมอ่ มราชวงศ์พงศ์จักร์ เธอชว่ ยดูแลบ้าน ทั้งยังชว่ ยเล้ียงดูอบรมสงั่ สอนลกู สาวทั้งสอง ของทา่ นเจ้าของบ้านกับพสี่ าว เม่ือมีเธอเพมิ่ ข้ึนมากด็ ูแลเธอไม่ตา่ งกับพราวพิลาศและ แพรวพรรณราย ลกู สาวทั้งคู่ของคณุ ลงุ เม่อื ขัดไมไ่ ด้ หญงิ สาวเลยติดป้ายประกาศหาผ้เู ชา่ รว่ มเพ่ือแชร์คา่ เชา่ กับตนเองที่ มหาวทิ ยาลัยต้ังแต่เดือนแรกทเี่ ข้าเรยี น แต่คุณสมบัติ ‘มหาโหด’ ที่เธอกำหนดไว้ และ ราคาค่าเชา่ ทีย่ ังถือว่าแพงมาก ทำให้เธอหาผ้เู ชา่ รว่ มไมไ่ ด้จนเรม่ิ ทำงานพิเศษท่ีภัตตาคาร ซงึ่ คาเรนทำอยู่

คาเรนกำลังหาหอพักเพราะเลิกกับแฟนหนุม่ และมาขอร้องให้รับตนเองเข้าพัก ด้วยเมื่อร้วู ่าเธออยู่คนเดียว โดยสัญญาว่าจะไมพ่ าผ้ชู ายเข้ามาในห้องพักตามข้อตกลง ท่ีพิชญดารากำหนดไว้ ถ้าจะพาเพ่ือนผ้หู ญงิ มาต้องบอกก่อน และมเี วรแบ่งกันทำความ สะอาดห้องพัก รว่ มกันเปทน็ ั้งเยวังลเาปหน็ กรเมูดเือมนตมทา่อี แยลดู่้ว้วยแแลล้วะสคบาเารยนใยจัมงไามก่เกควยา่ ลทะ่ีคเิดมดิ ข้อตกลงยิบยอ่ ยที่ทั้งคูท่ ำ “ตกลงวันน้เี พริ ์ลจะทำอะไรให้ฉันกนิ ” “เธอเคยบน่ ว่าอยากกินพะโล้เห็ดหอมไมใ่ ชเ่ หรอ เราทำพะโล้หม้อเล็กๆ กับเจยี ว ไข่สกั จานกค็ งพอแล้วมั้ง” “โอ๊ย! พดู ข้ึนมาก็น้ำลายสอเชยี ว มีอะไรให้ฉันชว่ ยหรอื เปลา่ ” “เธอทำความสะอาดห้องนั่งเล่นไปแล้วกัน ฉันจะลงไปซกั ผ้าตอนท่เี คี่ยวพะโล้ กับข้าวแคส่ องอยา่ งงา่ ยๆ ทำคนเดียวก็ได้” หญิงสาวบอกอยา่ งใจดี “สาวไทยคนอ่นื จะเจ๋งอย่างเธอหรอื เปล่าเนย่ี ฉันละดีใจจรงิ ๆ ท่เี ธอยอมให้ฉัน เข้ามาอยดู่ ้วย” สาวอเมรกิ ันที่หลงรักอาหารไทยบอก สหี น้ามีความสขุ ล้นเหลอื เมอ่ื เดนิ ตามหลังรมู เมตเข้ามาในครัว “ไมเ่ หน็ เธอดใี จตอนทีร่ วู้ ่าฉันจะไมย่ อมให้พาผู้ชายเข้าบ้าน” พิชญดาราแซว เดินเข้าไปสำรวจอาหารในครวั หยบิ เครอ่ื งปรงุ กับของท่ตี ้องการออกมาจากต้เู ย็น “แหม! ก็มีทีไ่ หนล่ะยะ คา่ เชา่ แพงขนาดน้แี ตพ่ าแฟนมาจ๋จู ๋ไี ม่ได้” สาวห่นุ นางแบบว่าขณะเดินตามเข้ามารนิ น้ำดม่ื “เอานไ่ี ปรองท้องกอ่ น ขนมบัวลอย ซอ้ื มาพร้อมเครอื่ งปรงุ ” คาเรนรบั ขนมไทยท่เี พอื่ นยนื่ มาให้เทใสถ่ ้วยใบเล็กแล้วเอาไปอนุ่ ในไมโครเวฟ สดู กลิ่นทโ่ี ชยออกมาด้วยสหี น้าชน่ื มน่ื ก่อนตวัดสายตามองรา่ งอ้อนแอ้นปราดเปรยี ว “แตจ่ ะวา่ ไป ฉันมาคิดๆ ดูแล้ว ดีออกท่เี ธอต้ังข้อแม้อย่างน้ัน” “ทำไม”

“อ้าว! ขืนพามาเจอสาวน้อยสดุ เพอร์เฟกต์ อย่างเธอ เขาคงท้งิ ฉันไปจบี เธอหมด” พิชญดาราหัวเราะ “พดู เป็นบ้า ใครจะอยากแยง่ แฟนเธอ ฉันไมช่ อบผ้ชู ายต่างชาต”ิ เคยเห็น“จเธรองิ ๆพดู ถแึลงผ้วู้เชธาอยไคมน่ชไอหบนผใ้ชูห้าฟยังมากเวก้นวแ่าต่ไตอั้ง้พแวตกอ่ หยว่ ู่ดย้วๆยกใันนมงาาคนรเงึ่ลป้ยี ีเนงข่ียองฟฉันลอยัรงนไี มา่ ่ คนดๆี อยา่ งคาซกึ ิซงั เธอก็ไมส่ นใจ” “กพ็ วกเขาห่วยจรงิ ๆ” สารพัดหเหญมิงอื สนาวเปวน็ นุ่ เวราอ่ื ยงกงัา่บยกๆารตโด้มยไขม่สีแลายะแตชาขเ่ หอ็ดงคหาอเมรนในมนอ้งำอตนุ่ามอย่างตเพระลเิดตรเพยี ลมินเครอื่ งปรงุ “ถงึ จะหว่ ยแตก่ ็อยู่ในสงั คมไฮโซของยายฟลอรนี ่า เธอมโี อกาสดกี ว่าฉันตั้ง หลายเทา่ ” “ไมค่ ดิ วา่ คนอยา่ งเธอจะอยากได้แฟนรวย” พิชญดาราถามขำๆ มือกดเครอ่ื งบด ทใ่ี สพ่ รกิ ไทย รากผักชี และกระเทยี มลงไปรวมกัน นางแบบ“ฉฉันันกก็ต็อ้อดงออิจยฉาากไพม่ึง่ไตด้ัวเเธอองกอ็ยรวู้่แู ่าลฉ้วันเปน็ สแาตว่พบ้อานนนกึ อวกา่ ยาไมยมม่ าเี สร์ธน้ าสมามี ยาทเฟ่ีไหยี นดั”นให้เปน็ คราวน้คี นฟังเลยรวู้ า่ คแู่ ขง่ ของเพ่อื นชอ่ื มาร์ธา “สกั วันโอกาสจะต้องเปน็ ของเธอ เธอจะต้องได้เปน็ นางแบบ ไม่ต้องพ่ึงผ้ชู าย ไฮโซห่วยๆ ท่ีไหนด้วย” “ขอให้มันจรงิ เถอะ ถ้าฉันดังข้นึ มาเม่อื ไหร่ จะซ้อื ชดุ ฟนิ าเลให้เธอใสเ่ ลย” แล้วเรม่ิ “หฉัั่นนหคมงไสู มาร่ม้จู ชะ้ันใสเปไ่ ป็นไชหน้ิ นใ”หญคน่บาฟงังๆขำเขพ้ึน่ือมเอาาจไรปงิ รๆวนจัดการล้างเครอ่ื งพะโล้ วางผึ่งไว้ “กใ็ สไ่ ปงานเล้ียงทย่ี ายฟลอรนี ่าชอบพาเธอไปยังไงละ่ ” “พูดอย่างกับฉันไปบอ่ ย แค่สองสามครงั้ เท่านั้น เพราะฟลอรนี า่ เขาไมม่ ีเพือ่ น” “ถึงงั้นก็เถอะ ถามจรงิ ว่าแมน่ ั่นมอี ะไรดี เธอถึงคบหลอ่ นอยู่ได้”

มอื ทห่ี ัน่ เน้อื หมชู ะงักนิดหน่ึง รงิ ๆ ก็น“เสิขัยาเดปใี น็ ชเ้ไดด็ก้ ขคาวดาคมวจารมงิ เรธักอเพกัรบาฟะลพอ่อรแนีม่า่ไนมเ่่าคจะยเมปีเน็ วลคู่หาใูกหัน้ ไถดูก้เลเลย้ียนงะด”ูมาอยา่ งผิดๆ จ “โอ๊ย! ใครจะอยากเปน็ เพ่ือนกับแม่นัน่ ” “อ้าว จะได้ไปงานเล้ยี งหรๆู แล้วมีเส้นสายดีๆ ไงละ่ ” “ไม่เปน็ ไรย่ะ ฉันจะต้องหาทางดังด้วยตัวเอง” สหี น้าคาเรนจรงิ จังขณะบอก ก่อนตักขนมทอ่ี นุ่ แล้วเข้าปาก “ออกไปกนิ ข้างนอกไป ฉันจะทำกับข้าวแล้ว” “ฮือ่ ! เด๋ยี วจะรบี ทำความสะอาดห้องนั่งเล่นให้” พิชญดารามองตามหลังเพอื่ น สา่ ยหน้าเมอื่ ฝ่ายน้ันเปิดฟังขา่ วบันเทิงและนั่งกนิ ขนมอยู่ในห้องนั่งเล่น และรบี ตั้งใจทำกับข้าวต่อเพราะอยากกินและอาบน้ำนอนเตม็ ที หญงิ สาวแวะเอาผ้ าท้ังของตนเองและคาเรนไปใสเ่ ครอื่ งซักผ้ารวมท่อี ย่ถู ัดลง ไปหลายชน้ั กอ่ นจะกลับข้นึ มาอาบน้ำอย่างรวดเรว็ ขณะท่ีเค่ยี วพะโล้เอาไว้ด้วยไฟออ่ น มเี สยี งกดกรงิ่ ดังข้ึนตอนทเี่ ธอว่งิ กลับเข้าไปดกู ับข้าวอีกทีหลังจากอาบน้ำเสรจ็ และสวมเสอ้ื นอนผ้ายืดสั้นเหนอื เข่า “ใครมาน่ะ คาเรนเปิดประตูหนอ่ ยส”ิ รอ้ งบอกคนทก่ี ำลังทำความสะอาดห้องนั่ง เล่นและดูทีวีไปด้วย เสยี งทีวีเบาลงตามมาด้วยเสยี งเปดิ ประตแู ละเสยี งพดู คยุ เบาๆ จับใจความไม่ได้ และแม่ครัวมัวชมิ อาหารจนไมไ่ ด้ชะโงกหน้าออกไปดจู นได้ยนิ เสยี งทักด้านหลัง “เพลิน ฉันมีเรอื่ งให้ชว่ ยน่ะ” “หืม?” หญงิ สาวรบี วางชอ้ น ปิดเตาและหันไปมองผ้มู าเยอื นยามดึกทันที มีเพ่ือนต่าง ชาติแค่คนเดียวทเ่ี รยี กชอื่ เธอด้วยน้ำเสยี งถกู ต้องแบบน้ี

“ฟลอรนี า่ เธอร้จู ักท่ีพักของฉันได้ยังไง” “ฉันเปน็ เพอื่ นเธอนะยะ เคยมาสง่ แล้วด้วย จำได้หรอื เปลา่ ” “ฮ่อื แตเ่ ธอไมร่ ้นู ีว่ ่าฉันพักห้องไหน” “ไมร่ แู้ ล้วฉันจะข้ึนมาถกู ได้ยังไงละ่ ” สาวไฮโซว่า กวาดสายตาดคู รวั สะอาด สะอ้าน สดู กลิน่ อาหารด้วยความแปลกใจ “ห้องเธอนา่ อย่กู ว่าทค่ี ิดนะเน่ยี ฉันนึกวา่ เธอจะไมม่ เี งนิ เชา่ ท่ีดๆี แบบน้ีอย”ู่ ถ้าเปน็ คนอ่ืนคงโกรธไปแล้ว แตไ่ มใ่ ชพ่ ิชญดาราซง่ึ รจู้ ักไฮโซสดุ แสบดี “เงินคณุ ลุง ไม่ใชเ่ งนิ ฉันเสยี หน่อย ออกไปนั่งข้างนอกเถอะ เธอยังไม่รจู้ ักรมู เมตฉันเลย” “ถ้าเป็นยายคนทเี่ ปิดไวน์ ผดิ ปีละก็ ฉันจำได้ย่ะ แตไ่ ม่เหน็ ความจำเป็นจะต้องทัก หล่อน กแ็ คค่ นเสริ ์ฟอาหาร” อกี ฝ่ายวา่ ด้วยน้ำเสยี งไม่ยห่ี ระ พิชญดาราถอนใจยาว...นแี่ หละ ฟลอรนี ่า บอร์เซลลีโน “นั่นมันที่ร้าน แตท่ ่นี ี่เป็นบ้านของฉัน คาเรนเป็นเจ้าของห้องเหมอื นฉัน เธอ ต้องรจู้ ักให้เกียรตคิ นอื่น” เธอลดเสยี งลงเพราะไม่อยากให้คนข้างนอกได้ยิน กอ่ นดงึ ข้อมือทส่ี วมกำไลเพชรแพงหูฉี่ของคนท่ที ำหน้าบ้ึงให้ออกมาข้างนอก เมือ่ ตาจ“้อคงาเครณุน หนนีทูฟ่ าลยอารทนี มา่ าเฟฟียลอเธรอนี จ่างึ ตน้อค่ี งาทเักรนอ”ย่างพเิชสญยี ไดมาไ่ รดา้ แนะนำสองฝ่ายให้ร้จู ักกัน “สวัสดี” “สวัสด”ี ฝ่ายนั้นก็ใชย่ อ่ ย ใช้น้ำเสยี งโทนเดียวกันจนไฮโซสาวหันไปขมวดค้วิ ให้ แตค่ าเรนไมส่ นใจ “ฉันลงไปเอาผ้าให้เธอนะ เผอ่ื มเี รอ่ื งอะไรจะคุยกัน กลับข้ึนมาจะได้กนิ ข้าว เสยี ที” “ฮอ่ื ” รอจนมเี สยี งประตปู ดิ จึงหันมามองสาวสวยซง่ึ มีสดั สว่ นเหมือนนาฬกิ าทรายแต่

สนงู้ำรนามวแนทางนแนบ้ำบแต่งนกาัยยนด์ ต้วายสชฟี ดุ ้าแกบรระจนา่ ดง์ ดเหังมปอืระนหทย้อัดงเฟน้า้ือใผน้าฤซดง่ึ รู เจอ้ ้านตัวใหผ้เหวิ ตขผุาวลผว่อา่ เงปร็นาวคอนาขบ้ี รอ้ น “เอาละ ว่ามา เธอไม่เคยคิดถงึ ฉันตอนดกึ ขนาดน้ีมากอ่ น” “ฉันต้องไปทำงานให้พ่อ แต่ไม่อยากไปคนเดียว” “ฉันมเี รยี น แถมต้องทำงานด้วย” “นกึ วา่ ฉันไม่ร้หู รอื ไงยะ ก็เราลงเรยี นเหมอื นกัน” คนทเ่ี ข้าเรยี นไม่เคยครบขงึ ตา ใส่ ก่อนจะทำตาเชอื่ มเมอื่ นึกได้ว่ามาท่นี ่ีทำไม “เราโดดเรยี นกันเถอะ เธอไมอ่ ยากไปดูเรอื เดอะ เมดเิ ตอร์เรเนยี น พาเลซ เหรอ” ผู้โดยส“าหรืมได้ถเึงรหอื ้าลพำันน้ัคนน...”ซง่ึ แเปห็นงลหะุ้นวรา่ ะเธหอวรา่ ้งจู ักซดาี นมโดันรเปก็นัสเรซอืนี สี ำกรับาญเจแ้าบพบ่อกเคาสรอืโิ นโรทง่ีรแอรงมรเบัฮ เวน โดมนิ ิก ไรเดอร์ เบดฟอร์ด เพื่อนสนิทของเขา “เธอจะไปทำอะไรบนนั้น” “กอ็ ย่างทบ่ี อกว่าทำงานให้พ่อ แต่เธออยา่ ร้รู ายละเอียดดีกวา่ ” “ผิดกฎหมายหรอื เปลา่ ” “ไม่ผิดหรอกยะ่ ฉันชว่ ยเธอเก็บของนะ” คนชวนโดดเรยี นซงึ่ แทบไม่เคยหยิบ จับอะไรเสนอด้วยน้ำเสยี งกระตือรอื รน้ จนพชิ ญดาราสา่ ยหน้า มองฟลอรนี ่าด้วยสายตา ไมไ่ ว้วางใจ “เธอไปทำงาน ทำไมไม่ไปกับคนของพอ่ เธอ จะเอาฉันไปด้วยทำไม ฉันเองก็ ต้องไปทำงาน ต้องเรยี นหนังสอื ” “แค่สองวันเท่าน้ัน นะเพลินนะ แล้วฉันจะชดเชยให้ จะไมท่ ำอะไรให้เธอลำบาก ใจอย่างน้อี กี แล้ว” ฟลอรนี ่าอ้อนวอน พชิ ญดาราจึงถอนใจเฮือก “ท่ีผ่านมา ถึงฉันจะเคยบังคับเธอไปบ้าง แตฉ่ ันกไ็ ม่เคยชวนเธอโดดเรยี น ไม่

ทำให้เสยี งานเลยนะ เธอกร็ ”ู้ อมื ...นั่นกจ็ รงิ เหน็ จะเปน็ ข้อดีในไมก่ ี่ข้อของ ฟลอรนี ่า บอร์เซลลโี น ดูเหมือนอกี ฝา่ ยจะเหน็ แววลังเลใจนิดๆ ในตาของเธอ จึงรบี อ้อนตอ่ ทันที “ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยเถอะ ฉันไม่อยากไปคนเดยี ว อยากมเี พือ่ นที่ไว้ใจได้อยู่ ใกล้ๆ” “ฉันไม่รเู้ รอ่ื งงานอะไรของเธอเลย จะไปชว่ ยอะไรเธอได้ละ่ ” “เธอกร็ ้วู า่ ฉันไม่มเี พอื่ นสนิทท่ไี หน” พิชญดาราเหลต่ ามองคนพูด แหงละ...นสิ ยั อย่างน้ีคงมีคนอยากสนทิ ด้วยหรอก “ฉันเลา่ เรอื่ งท่ีบ้านให้เธอฟังหมดเพราะรวู้ ่าเธอเป็นเพอ่ื นแท้ของฉัน เป็น ท่ีปรกึ ษาที่ดมี ากเลยนะ” เรยี กวา่ ที่ระบายจะเหมาะกวา่ มั้ง...คนฟังกลอกตาไปมา อยา่ งเชน่ ตอนที่เลา่ ให้ฟัง เวปา่ ็เนจอ้าหุบัลต่อเิ หนตยหุ ิงลคัง่คู พวยงทาย่นี าอมกปใ้อจงจกนันอตาัวกจาารกสฝาหา่ ยัสน้ันทแเ่ี ลข้ว้าใมหา้ทพำ่อรชา้ ยว่ กยอ่หนาทนาสยหีมนือ้าหคนนึง่ เสลคู้า่ ดดสูวี ่าา แกใ่ จมาก “แล้วยังไง เธอแค่ไปทำงานสองวัน จะต้องมีอะไรมาระบาย เอ๊ย! ปรกึ ษาฉัน” นัน่ แหล“กะไ็ฉปันเปไม็น่อเพยอ่ืากนไฉปันนห่ี ฉนันอ่ เยครตยี ั้งดแตจ่คะบใเหธ้คอุยมกาับแคมนบ่ ขออกงวพ่าอ่ฉันฉทันำไตมัวเ่ ดอขี า้ดนึ ้วเยยอหะร”อก เธอ “วิชาทต่ี ้องเรยี นพรงุ่ น้สี ำคัญมากนะฟลอรนี ่า ฉันไมอ่ ยากขาด” “ฉันหาคนเข้าไปนั่งจดเล็กเชอร์และอัดเสยี งโปรเฟสเซอร์ให้เราได้แล้ว” “ใครละ่ ” ค้วิ โกง่ เรยี วเลิกข้ึนอย่างแปลกใจ “เบนโิ ต้น่ะ เขาหัวดกี ว่าคนอน่ื แถมยังเคยลงเรยี นวิชาน้มี าแล้ว คงจะชว่ ยได้” เจ้าหลอ่ นรบี บอกชอ่ื บอดกี าร์ดคนสนิทซงึ่ จบปรญิ ญาโทจากมหาวิทยาลัยชคิ าโกด้วย สหี น้าภาคภมู ิใจ กอ่ นตบบา่ บอบบางแปะๆ “ฉันรวู้ ่าเธอไมย่ อมรบั อะไรทีน่ ้อยกวา่ น้ีแน่ เขาจะเข้าเรยี นให้เราทั้งสองวันน้ที ุก

วิชา” “รบกวนเขาเปล่าๆ แล้วใครจะตามไปดูแลเธอ พ่อเธอไม่เคยปล่อยให้ไปไหนมา ไหนคนเดยี วน่”ี “ให้อีกคนไปแทนน่ะ น่าเพลนิ ฉันสัญญาวา่ จะไม่ขอรอ้ งอะไรแบบน้กี ับเธออีก” ไปด้วย“ทฉำันไมอาจไจมะเ่ไอปากเห็ไดต้นผุ ะลฟทลี่เธออรนวี ่าา่ มากแอ่ ตนก่ หอ่ นน้าอน่ืน้ี เธอมันบอฟกังไมมาต่ข้ึานม”ตรงหดญกี งิวสา่ วาวา่ จถะาเมอเาสฉยี ันง จรงิ จัง พนิ ิจสหี น้าเจอ่ื นๆ เหมือนเด็กแอบทำความผดิ ของฟลอรนี ่าแล้วขมวดค้วิ ยุ่ง กวา่ เดมิ ทา่ ทางมพี ิรธุ แบบน้ตี ้องปดิ บังอะไรเธอสักอย่างอยแู่ น่ๆ ถึงจะเปน็ ไฮโซสดุ แสบ แอตยบ่่างาไงมค่นรง้ัา่ เฟชลอื่ อรทนี ี่สา่ ำกคเ็ัญหมเปอื ็นนคเดนก็ ทเี่คกิดเรอทะ่ถี ไรกู ไตมาเ่ มหใมจอื จนนชเสาวยี บน้าิสนยั ทว่าบางคร้งั ก็ออ่ นไหว “กค็ นทพี่ อ่ ให้ฉันไปติดต่อเรอ่ื งงานด้วยน่ะสิ พ่ออยากให้ฉันสานสัมพันธ์ กับ เขา” “แล้วยังไง” คนฟังยังไม่เข้าใจอยดู่ ี คนอย่างฟลอรนี ่าท่ยี งิ คคู่ วงซงึ่ กล้านอกใจ ปางตายโดยไรค้ วามร้สู กึ ผดิ ยังจะกลัวอะไรกับคนที่พอ่ อยากให้ไปดตู ัวด้วย “ฉันไมช่ อบเขา นายอเลก็ สก้ี แอนโทนอฟ เนี่ยเป็นเพลย์ บอยโฉดขนานแท้ ทา่ ทางยังกับฆาตกรตอ่ เนือ่ ง” พชิ ญดารายกมือข้นึ ห้าม มองหน้าเพื่อนสาวด้วยความประหลาดใจจ รงิ ๆ “เด๋ยี ว!” เมอื่ เห็นทา่ ทางขนลุกขนพองน้ัน เป็นคร้ังแรก “อย่าบอกนะวา่ เธอกลัวเขา” แก้มไฮโซสดุ แสบข้นึ สเี รอื่ จ้องตอบเหมอื นเสยี สตไิ ปแล้ว “คนอยา่ งฉันไมเ่ คยกลัวใคร!” “ฉันเชอื่ ” ตากลมโตสนี ้ำผ้ึงเปน็ ประกายระยับจนฟลอรนี า่ ถอนใจเหมือนผ่อนคลาย กอ่ น

จะอ้าปากค้างเม่อื เธอกล่าวประโยคต่อมา “ถ้าเธอไมก่ ลัวเขา กไ็ ม่มคี วามจำเป็นทฉี่ ันต้องไปด้วยนี่ เธอไปคนเดยี วก็ แล้วกัน” “ให้ตายสเิ พลนิ อยา่ มาพดู เองเออเองอย่างน้ีนะ เธอต้องไปกับฉัน” “อ้าว!” “ฉันไม่ได้กลัว แตฉ่ ันไมช่ อบ ฉันเคยไปงานเล้ียงกับพ่อ ไอ้บ้าน่มี ันลวนลามฉัน จนเกือบเสยี ตัว” “กลางงานเล้ยี ง ตอ่ หน้าพอ่ เธอน่ะเหรอ” พิชญดาราหอ่ ปาก ตาเบกิ โตด้วยความสนใจใครร่ ู้ “บ้าน่ะส!ิ ท่รี ะเบียงต่างหาก ฉันเบอื่ จะคยุ กับคนอืน่ เลยออกไปจบิ ไวน์ ที่นัน่ ไอ้ หมอนั่นดันตามออกมาและหาว่าฉันอ่อยเขาเลยตามออกมาสนอง” พิชญดาราฟังแล้วไมร่ วู้ ่าจะหัวเราะหรอื สงสารดี เพราะฟลอรนี า่ นั้นชอบหว่าน เสสานม่คห์ รจัง้รงิ ถเสงึ ยีจะดท้วำยปากแเขธง็ อบเหอก็นวก่าับไตมกา่ มลาัวแลแ้วตใ่กน็ดงจูานะเเปล็น้ียขง้ซองึ่อเ้าจง้าเหทล่านอ่ ้ันนเคยลากไปด้วยสอง “ถึงง้ันกเ็ หอะ ฉันจะชว่ ยเธอได้ยังไง ใช้บอดีการ์ดของเธอไมด่ ีกว่าเหรอ” “เขาไมก่ ลัวบอดกี าร์ดฉันหรอก จะต้องเป็นคนที่เขาเกรงใจเทา่ น้ัน” “ยิ่งไมเ่ ข้าใจใหญ่ ฉันเนย่ี นะจะทำให้เขาเกรงใจได้” หญิงสาวชต้ี ัวเอง “เปล่า ฉันจะอ้างวา่ เธอเป็นญาตฉิ ัน เป็นคนที่จะไปเซน็ ชอ่ื เปน็ พยานในสัญญาที่ พอ่ ให้ฉันไปเซน็ กับเขาตา่ งหาก” “ฉันเนยี่ นะเป็นพยาน แถมยังเปน็ ญาตขิ องเธอ ฉันเปน็ คนไทยนะ โธเ่ อ๊ย!” น้องสา“วเตธ่าองไแมมร่ ่รู้ ไึ งวา่เปพ็นอ่ ลฉูกันเนมย่ีะเนจ้้อาชย้จู ขะอตงาพย่อเฉทัน่ียกว็แไขลเ่้วรกยี่ ันราดไปทหั่วมอฉนันัน่ จคะงบไอมก่กวลา่้าเทธำออเะปไ็นร ประเจิดประเจ้อตอ่ หน้าเธอเพราะกลัวเธอเอาไปฟ้องพอ่ ”

ลกู เมยี น้อยอ้าปากค้างหลายวนิ าที กว่าจะหลุดเสยี งโวยวายออกมาได้ “เธอจะบ้าเหรอ เขาไมม่ ีทางเชอ่ื หรอก” “ฉันได้ยินมาว่าเขาเกรงใจผู้หญิงสวยๆ เปน็ พิเศษ ถึงจะหน่ื ยังไงกค็ งไมถ่ ึงกับ ทำอะไรฉันตอนที่เธออย่ดู ้วยแน่ แล้วเธอก็ต้องอย่กู ับฉันตลอดเวลา” “ฉันไม่คิดว่ามันจะได้ผลหรอกนะฟลอรนี า่ !” “บอกมาเลยวา่ ฉันต้องทำยังไง เธอถึงจะยอมชว่ ย” ฟลอรนี า่ ถาม พชิ ญดาราตั้งใจจะปฏิเสธอย่แู ล้ว แต่ประตหู ้องถูกเคาะสองสามทแี ล้วเปดิ ออก กอ่ นท่ีรมู เมตจะห้วิ ตะกรา้ ผ้าเข้ามาในห้อง คาเรนปรายตามองสองสาวแต่ไมพ่ ูดอะไร หอบตะกร้าผ้าไปทรี่ ะเบียงหลังห้อง แทน หญิงสาวลกุ ข้นึ เมือ่ รา่ งคาเรนลับตา “เข้าไปคยุ กันในห้องของฉันดกี ว่า” “ฉันนกึ แล้วว่าเธอจะต้องตกลง” น้ำเสยี งสอ่ ถึงชยั ชนะทำให้คนฟังเกือบหมัน่ ไส้ “บอกไว้กอ่ นวา่ ฉันชว่ ยได้ แต่ไม่รบั รองผลหรอกนะ” “ทำงานก็ต้องมีการันตบี ้างสยิ ะ วา่ แตเ่ ธอเถอะ อยากให้ฉันทำอะไรให้”

2 เดอะ เมดิเตอร์เรเนียน พาเลซ พชิ ญดาราเงยหน้าข้ ึนมองเรอื สำราญสขี าวสดุ อลังการท่ลี อยอยู่เหนอื น้ำอย่าง ตนื่ ตาต่ืนใจ ไม่อยากคดิ ว่าจะต้องใชเ้ งินลงทนุ มหาศาลขนาดไหนถึงสามารถสร้าง โรงแรมกาสโิ นลอยน้ำทใี่ หญข่ นาดน้ไี ด้ เธอกับฟลอรนี ่าต้องโดยสารเรอื เรว็ มาข้ึนเรอื ที่ลอยลำอยู่กลางทะเลสคี รามลำน้ี ไม่เข้าใจวา่ ทำไม ยอห์ น บอร์เซลลีโน ถงึ ต้องให้ลกู สาวนัง่ เรอื ออกมาถึงท่ีน่ี “แล้วมันเรอ่ื งอะไรเธอถงึ ต้องมาเซน็ ชอ่ื กันกลางทะเลด้วย นัดกันที่ชคิ าโกไม่ได้รึ ไง” “บรษิ ทั รบิ เบนทรอปของอเล็กซ์ตั้งข้ึนในสวติ เซอร์แลนด์ เป็นตัวกลางทีจ่ ะ ดำเนินธุรกจิ บางอย่างให้เรา ถ้าเซน็ สัญญาท่ีนี่มันจะเหมอื นกับว่าเราเซน็ กันทีส่ ำนักงาน รบิ เบนทรอปพาร์ตเนอร์ในสวิตเซอร์แลนด์ โดยอิงตามกฎหมายการเงนิ ของทน่ี ั่น” “อ้อ เรอื่ งของพวกมาเฟยี สนิ ะ” “ครอบครัวของฉันเปน็ นักธุรกิจ” ฟลอรนี า่ วา่ คนฟังเพยี งแตย่ ักไหล่ “ฉันเพิ่งร้วู ่ามีการเดินเรอื เส้นทางน้ดี ้วย” “ที่นไ่ี ม่ใชเ่ ส้นทางหลักหรอก แค่แวะผา่ นมาเปน็ ครัง้ คราว ฉันก็ไม่ร้แู น่ คงต้อง ถามเจ้าของเรอื เอาเองมั้ง” “เธอร้จู ักเขาหรอื เปล่า มิสเตอร์เบดฟอร์ดนะ่ ” ฝรัง่ เศส“มเีใหคน็ รวไมา่ เ่รป้จู น็ักคเขูค่ าวบง้าคงนลได่า้สขดาุ่ ว”วฟ่าเลขอาอรนยี ่บู่าบนอเรกอื อดย้ว่ายงคนนะร้ขู มา่ าวกดับี ดาราลกู ครง่ึ ฮ่องกง- “ทชี่ อื่ มาร์ธานะ่ เหรอ”

“ใชท่ ่ไี หนกันละ่ คนน้ีชอื่ อิซาเบล เจนเนอร์ ยะ่ ” ทฟี่ ลอรพนี ชิ ่าญเพดง่ิ าบรอาขกมเปว็นดนค้ัิกวแเสพดิ่งงนกึ ออกหวญ่าิมงสารา์วธาเดทินค่ี าตเารมนพพนดู ักถงึงาเนปท็นี่หน้วิ ากงแรบะเบป๋าแใสต่อส่ ิซัมภาเาบรละ สำหรับค้างแรมหน่ึงคนื ของเธอกับเพอ่ื นสาวนำหน้าไปท่หี ้องพัก สถาปัตทยากงรทรี่พมวภกาเยธใอนเดดูนปิ รผะ่าหนนมึ่งหี ป้อรงาสหัาบทมอาันกมโอาย่โถเรงยีสงมรชายอื่ ไเมรอืต่ ซา่ งง่ึ จไดาก้รโับรกงาแรรอมอหกกแดบาบวโดย สถาปนกิ ระดับโลกหลายคน ความใหญโ่ ตมโหฬารน้ันดๆู ไปกค็ ล้ายเมอื งเมืองหนึ่งเลย ทเี ดียว เมือ่ มเี งนิ กค็ งดลบันดาลได้ทกุ อย่าง “ใหญ่ขนาดไหนกันจ๊ะ เรอื นี่” เธอถามพนักงานยกกระเป๋าท่ีเดนิ นำหน้า เขาชะลอฝเี ท้าและหันมามองเพือ่ ตอบอยา่ งสภุ าพ “ขนาดใหญ่กวา่ เรอื อัลลัวร์ออฟเดอะซสี ์ซง่ึ เคยครองตำแหน่งเรอื ท่ใี หญท่ ีส่ ดุ ใน โลกมาหน่อยครับ ความสงู ราวสองร้อยห้าสบิ ฟตุ ความยาวเรอื ราวหนง่ึ พันสามร้อยฟตุ เนฟป้ินำิดหแในลหัก้นเขหด้าน์ พงึ่ใักแชสส้เวบินลแหาปเกกดหือชมบ้ันนื่ สหป่ี ้าี”พันดต้าันนบนโถมงดี ภาาดยฟใ้านชเรมอืวมวิ สีคบวิ าเมก้าสดงู าเดท่ฟาก้าับตกึ ยตี่สอ่ บิ ขส้ึนอทงชป่ี ัรน้ ะเทแศต่ “คงจะลงทุนไปเยอะละส”ิ ฟลอรนี า่ เปน็ ฝา่ ยถามบ้าง “ราวๆ เก้าร้อยล้านดอลลาร์ครบั มิสบอร์เซลลีโน” สหี น้าของพนักงานหนมุ่ ดภู ูมอิ กภูมิใจราวกับเปน็ เรอื ของตัวเอง “โอ้โห มแี คห่ ุ้นของมิสเตอร์เบดฟอร์ดกับมิสเตอร์กัสซนี ีเน่ียนะ” “จรงิ ๆ มีอีกหุ้นครับ แต่พวกผมไม่ทราบว่าเป็นใคร” “เข้าใจละ” ฟลอรนี ่าเงยหน้าข้ึนมองไปรอบๆ อยา่ งพออกพอใจ “เราได้พักชนั้ ไหน” “ชนั้ 9 ครับ ห้องเพรสซเิ ดนต์ สวตี มหี น้าต่างตดิ ทะเล วิวสวยมาก” พนักงานพาสองสาวไปยนื กดลิฟต์ รอครหู่ นง่ึ ประตลู ิฟต์ กเ็ ปิดออก มองเห็นห้อง

โแดลย้วสกาดรชกั้นว้าง9ปูพรระมหสวแี ่าดงงนเั้นข้มกล็บารยรยเปาอยรใ์เหซ้ฟยี ังอยเา่ ขงาคผราา่ ยวๆมอื ใวห่า้แท้ตังค่ลเู่ะขช้าน้ั ไปจกัดอ่ไวน้เจปะ็นตโาซมนเขอ้าะไไปร บ้าง ห้ องนอนของพิชญดารากับฟลอรนี า่ เป็นห้ องคู่ ขนาดไมใ่ หญ่นักแตจ่ ัดไว้หรหู รา นา่ อยู่ มหี ้องนั่งเล่นที่ใชร้ ว่ มกันกับบาร์เครอื่ งดม่ื เลก็ ๆ ตรงมมุ ห้อง “เปน็ ห้องสวตี สำหรับครอบครวั ครับ คมู่ อื การให้บรกิ ารอยู่บนโต๊ะโทรศัพท์ นะ ครบั ” “ขอบใจ” ไฮโซสาวยืน่ เงนิ ให้พนักงานหนุ่มทีโ่ ค้งต่ำแล้วถอยหลังก้าวออกไป ให้ความเป็น สว่ นตัวแกแ่ ขกสาว ฟลอรนี ่าเดนิ ไปสำรวจห้องคู่ สว่ นพชิ ญดาราเดนิ ไปเปดิ หน้าตา่ งออกปลอ่ ยให้ สายลมพัดเข้ามา เมื่อเห็นผืนน้ำสฟี ้าและเกลยี วคลืน่ สขี าวก็ห่อปากด้วยความตื่นตาต่นื ใจ “เธอเลือกห้องได้เลย ฉันพักห้องไหนก็ได้” หญิงสาวชะโงกหน้าไปบอกฟลอรนี า่ “จรงิ ๆ กแ็ ทบไม่ต่างกันนักหรอก” “เธอนัดมสิ เตอร์แอนโทนอฟไว้ก่ีโมงล่ะ” “ทมุ่ นงึ ” สาวตัวเล็กกวา่ ยกข้อมือข้นึ ดูนาฬกิ าหลังจากอกี ฝ่ายบอกเวลา เพงิ่ บ่ายสองโมง เศษ ยังเหลอื เวลาอกี เยอะ “ฉันว่าจะออกไปสำรวจเรอื ดูซะหนอ่ ย ระหวา่ งน้ีเธอจะทำอะไรม้ัย” “วา่ จะไปทำสปา ได้ข่าววา่ เขาเอาสปาแบบไทยๆ มาลง นวดบำบัดดีมาก” “อะไรกัน ไหนบอกวา่ ไม่อยากเจอเขา ทำไมจะต้องบำรงุ ตัวเองขนาดนั้น” “แหม ฉันทำเพอ่ื ความสขุ หรอกยะ่ อกี อยา่ ง ยิ่งฉันสวยเทา่ ไหรแ่ ล้วหมอนั่นไม่

ได้แอ้ม มันกย็ ง่ิ ดไี มใ่ ชเ่ หรอยะ” พชิ ญดารายักไหล่ หัวเราะเสยี งใส กอ็ ย่างทบ่ี อก นี่ละ...ฟลอรนี า่ บอร์เซลลโี น! “ตามสบาย แต่เรอื ใหญ่ขนาดน้ฉี ันจะหลงไหมเนี่ย” “เขามีแผนทีใ่ ห้อย่บู นโต๊ะนัน่ ไง ถ้าหลงเมื่อไหรก่ ็เรยี กพนักงานให้พากลับมาสง่ จเหำนห็ มอาีกยฝเล่ายขหหย้อบิ งกเอราะไเวป้ก๋าแ็เงลิน้วกกับันสมอดุ ะคไรูม่ อื อเลยม่า่ บเลอ็กกขน้ึนะมวา่าจเปะอดิ อออกกไปดเูแลผยน” ทฟ่ี ลอรนี า่ ถามเมอ่ื “ฮ่อื ! ไหนๆ ก็เสยี เวลามากับเธอแล้ว พรงุ่ น้เี ราก็จะกลับแล้วน่ี” “เธอน่ไี ม่เหนือ่ ยบ้างหรอื ยังไงกัน” “แค่นัง่ เรอื เรว็ มาเนี่ยนะ ปกติฉันทำงานถึงสที่ มุ่ ตั้งสามวัน นอนดึกอยแู่ ล้วด้วย” ฟลอรนี ่ามองเพ่อื นทหี่ ันมาย้ิมให้จนเห็นลักย้มิ นา่ รกั นดิ ๆ ก่อนท่หี ญิงสาวจะเดิน เลยออกไปไม่เสยี เวลาเจรจากับเธออีก ไม่สนใจเอากระเป๋าไปเกบ็ ในห้องนอนด้วยซำ้ ของตาพกลิช้อญงดทา่มี รีชาอืก่ เดสลยี ิฟงต์ลแงลมะาภชา้ันพเข4ียนซขงึ่ เอปงน็ ศอลิ าปรนิต์ แกใลนเชล้นั อเรดี ยี โวฟกโันตน้ ้ยี มังกี มารี ร้าแนสหดนงัภงสาพอื รา้ นบรกิ ารประเภทสปาและความงามอีกด้วย เธอก้มมองรายละเอียดชน้ั 5 ในแผนที่ เมือ่ พบว่าห้องกาสโิ นกนิ พ้ืนทีไ่ ปจน หมดชนั้ หญิงสาวกแ็ บะปากด้วยความรงั เกยี จ พิชญดารารบี ไล่สายตาไปดูชน้ั 3 ซง่ึ เป็นพ้นื ทช่ี อปปงิ มรี ายชอ่ื รา้ นแบรนด์ ดังคุ้น หยู าวเหยยี ด ร้านขายของทรี่ ะลกึ รา้ นไอศกรมี ผับสไตล์ คาวบอยเม็กซกิ ัน แชมเปญ บาร์ ร้านกาแฟชอ่ื ดัง ฯลฯ ยังมีอีกหลายชัน้ ซง่ึ จัดสง่ิ ทน่ี ่าสนใจเอาไว้ในโซนเดียวกัน ซงึ่ หลายอยา่ งดแู ล้ว ไม่นา่ จะมาอยูบ่ นเรอื ได้ แตด่ เู หมือนที่น่ีจะมที กุ อยา่ งจรงิ ๆ เสยี งสัญญาณลิฟต์ ดังข้ึนเบาๆ กอ่ นประตลู ิฟต์ จะเปิดออก หญงิ สาวสวมเส้อื คอ ตั้งแขนยาวถงึ ข้อศอกท่ีมลี ูกไม้ระบายข้างกระดมุ กับกระโปรงส้ันเหนอื เขา่ สนี ้ำเงินหม่น

และมเี ขม็ ขัดหนังลายสวยสนี ้ำตาลเส้นใหญ่รัดเอวคอดไว้ ข้อมอื เรยี วเล็กสวมสรอ้ ย ข้อมือหินปะการงั สฟี ้าสลับดำ ก้าวออกจากลฟิ ต์ และเดนิ ไปตามทางทลี่ กู ศรช้บี อก ใช้ เวลาแค่สองสามนาทีเธอกเ็ ดินมาถงึ ประตูของสถานที่ท่ตี ้องการมาเยือน เจ้าหน้าทแ่ี กลเลอรเี ข้ามาให้คำแนะนำเล็กน้อย กอ่ นจะปลอ่ ยให้เธอเดินชม ภาพถา่ ยและภาพเขียนซงึ่ แบง่ โซนกันอยา่ งชดั เจน “วันน้คี นไมเ่ ยอะ สว่ นใหญค่ นจะมาชว่ งเย็นๆ ราวบา่ ยสามโมงข้ึนไป ตามสบาย นะครบั มิส” หญิงสาวย้มิ รับ เลือกเดนิ ไปโซนภาพเขียนเพราะเห็นคนในโซนภาพถา่ ยมมี าก กวา่ เธอกอดอกใช้แขนหนีบกระเป๋า ไลส่ ายตาดูทีละภาพอยา่ งอารมณ์ ดี แตเ่ มอื่ เดินถึง ทางโค้งกต็ ้องชะงัก “คณุ จะไมใ่ ห้โอกาสฉันจรงิ ๆ เหรอคะ” ฝา่ ยหญงิ ตัดพ้อเสยี งไมด่ ังนัก แต่เพราะ พชิ ญดาราอยู่ใกล้และในน้แี ทบไมม่ ีคนเลยได้ยนิ ชัดเจน “คุณกร็ วู้ ่าฉันหลงรกั คุณเป็นบ้าเป็นหลัง ความร้สู กึ ของฉันไม่มีความหมายเลย ใชไ่ หม” สำเนียงนั้นแปรง่ เล็กน้อยเหมือนไมใ่ ชช่ าวอังกฤษแท้หรอื อเมรกิ ันท่ีเธอเรม่ิ ค้นุ เคยจากเพอื่ นหลากหลายเชอ้ื ชาติ “ผมบอกคุณแล้วว่าระหวา่ งเราเป็นได้แค่เพื่อน” น้ำเสยี งห้าวของฝา่ ยชาย ราบเรยี บจนเดาอารมณ์ ไมถ่ ูก “อยา่ หาวา่ ผมดหู มิ่นเลยนะอิซาเบล ความรกั เปน็ สง่ิ สวยงาม ผิดแต่ผมไม่ ต้องการความรกั จากผู้หญงิ คนไหน” เสยี งของเขาทุ้ม ทรงพลัง และใจเย็นอยา่ งประหลาด ราวไม่มอี ะไรสามารถทำให้ คเปน็นอรยอ่างงใเนขาทหกุ วกัน่ รไณหว.ี ..ไคดน้ ทข่บี ณังเอะทญิ ่ีเสไดยี ้ยงินขอคงดิ ฝอ่ายยา่ หงขญัดงิ ใรจ้อนรน ตัดพ้อ โหยหาอยา่ งผ้ตู ก เกลยี ดจรงิ ๆ การท่ผี ้หู ญงิ สักคนต้องลดตัวเองลงไปเสมอื นตกเป็นเบ้ยี ลา่ ง ชา่ ง ไม่รเู้ สยี บ้างเลยหรอื ไงวา่ การทำแบบน้ีจะยิง่ ทำให้ผ้ชู ายของเธอได้ใจ

“ฉันคิดวา่ คณุ แคพ่ ูดกับตัวเอง คณุ เทย่ี วไปกับคนโน้นคนน้เี พอ่ื ให้ฉันหงึ ” “คุณคดิ ไปใหญ่โตแล้วอซิ าเบล ผมไม่เคยนกึ อยากให้คุณหงึ อันท่จี รงิ ความหึง ของผู้หญงิ ทำให้ผมถงึ กับตะครัน่ ตะครอจับไข้ได้ง่ายๆ” เสยี งของเขากร้าวข้นึ มานิด เหมือนอยากจบบทสนทนาโดยเรว็ เพราะเบือ่ หรอื ระอาเต็มที ยากท่เี ธอจะเดาใจผู้ชาย โอหังคนน้ีได้ สงสารคพนิชนญ้อี ดับาอราาหยันซ้าคยนู่ ห้กี ัน็ชขา่ วงกา ระคไริดเลว่ายคงไมน่ด่ีเปีแ็นน่ทสีจถ่ ะานมาทยชี่ นื มเงปา็นนพศยลิ าปนะให้ฝไ่มาย่ใหชญส่ ถิงทาน่นี ท่า่ี สว่ นตัวที่จะมาตกลงกันในเรอ่ื งความสมั พันธ์ เสยี หนอ่ ย ฟิลลปิ ส“ค์” ุณใจร้ายมากนะโดมนิ กิ ดลี ะ ถ้าคุณคดิ วา่ ฉันไม่ดีพอสำหรับคุณ ฉันจะไปหา เพราะชอ่ื ทหี่ ลดุ ออกจากปากของฝา่ ยหญงิ แท้ๆ ทำให้คนทก่ี ำลังจะถอยกลับ ชะงัก พอดีกับทฝี่ า่ ยหญิงพรวดพราดออกมา สองสาวสบตากัน ต่างคนตา่ งตกตะลึงแตค่ นละความร้สู กึ เว้าสว่ นคโนค้ทงช่ีพัดิชเญจนดาราเสผวชมญิ เสห้อืนผ้าอ้าแยบนู่ ร้ันนเดป์ เ็นนหมญงิ สผาวมวสัยดี รำาสวนยทิี่สถบิ กูปดลัดายเปๆน็ ลอรนปู เรขา่ ง้ามกับีสวช่ นดุ ใบหน้าแบบยโุ รปเลอื ดผสมสวยสะดุดตา ตาสดี ำมีน้ำตาคลอมองสบดวงตากลมโตสนี ้ำ ผ้ึง สะบัดหน้าหนแี ล้วเดินออกไปเหมอื นเธอไม่ได้อยู่ที่นัน่ พชิ ญดารายกกระเป๋าข้นึ แตะหน้าอกและกะพรบิ ตา เกอื บจะหันกลับบ้างถ้ารา่ งสงู ใหญไ่ มเ่ ดนิ ออกมาจากมุมเดยี วกับอซิ าเบลที่เพง่ิ จากไปเสยี ก่อน พวกเขาสบตากัน...หญงิ สาวก้าวขาไมอ่ อก ร้สู กึ เหมือนถกู เหวย่ี งลงจากท่ีสงู เสยี ววาบในท้อง ได้แต่มองเขานิง่ เพราะตั้งตัวไม่ทัน ค้ิวเข้มสดี ำเหมือนสผี มเลิกข้นึ สงู ด้วยความแปลกใจ พอๆ กับประกายใน ดวงตาคมกล้าสเี ทอร์คอยส์ซง่ึ เธอจำได้ดี ดเู หมอื นเขาจำเธอได้ด้วยเหมอื นกัน แต่เธอ คงคิดไปเอง “มสิ เตอร์เบดฟอร์ด” หญิงสาวจำใจเอ่ยปากทักอย่างเสยี ไม่ได้ แล้วเตรยี มหัน

หลังชง่ิ หนี แต่ข้อมอื เล็กถกู จับเอาไว้ “เพลินมาทำอะไรทีน่ ่”ี “คุณจำฉันได้” พิชญดาราเงยหน้ามองเขาด้วยความแปลกใจ เรยี กรอยย้ิมมุมปากของเขาได้ เขายังคงเหมอื นผู้ชายทเี่ ธอเจอเม่ือเกอื บสองปีกอ่ น บุรษุ ผู้รวมความศวิ ิไลซ์กับ ความป่าเถ่ือนเอาไว้ด้วยกันได้อย่างลงตัวจนน่าพิศวง ดูอาจหาญเหมอื นขนุ ศกึ กลาง สนามรบ แตข่ ณะเดยี วกันกม็ ีท่าทางสงา่ งามราวขุนนาง โดมินกิ ไรเดอร์ เบดฟอร์ด เจ้าพ่อกาสโิ นและเจ้าของโรงแรมในเครอื เฮเวนอัน เลอื่ งชอื่ เจ้าของเรอื เดอะ เมดเิ ตอร์เรเนียน พาเลซ และเพอ่ื นสนทิ ของ ซานโดร กัสซี นี พ่เี ขยของเธอ “เพลินโตข้ึนเยอะ” ชายหนมุ่ เอ่ยทักเสยี งเรยี บ กวาดตาสำรวจเธอ ทั้งใบหน้า และรา่ งอ้อนแอ้น “แตก่ ็ยังตัวเลก็ เหมอื นเดิม” พิชญดาราดงึ มือออกอยา่ งนุ่มนวล โดยทีเ่ ขายอมปล่อยออกดีๆ เธอมองเขา อย่างงงงัน ดวงตาสอี ัญมณชี วนดึงดดู ใจของเขาเหมอื นจะมที ้ังแววแปลกใจ อิม่ เอม ยินดี และความหวิ กระหายอยู่ในสว่ นลึกจนเธอเกอื บสะบัดหน้าไล่ความคิดเพ้อเจ้อท้งิ ไป วัน น้ีหัวสมองของเธอคงทำงานผดิ ปกตเิ พราะมาอยู่ในสถานทซี่ งึ่ เธอไม่ควรอยู่ ผดิ ท่ี ผิด เวลา จนทำให้กระบวนความคิดล้มเหลว นีก่ อ็ กี ...เพลนิ ...เขาเรยี กเธอวา่ เพลิน! เขาออกเสยี งได้อยา่ งถกู ต้องเหมอื นฟลอรนี ่าซงึ่ ต้องฝกึ ให้ตั้งหลายอาทิตย์ กว่า จปะีกเ่อรยนี กใไนดง้ไามนเ่ แพต้ยี ง่ นงานแขตอผ่ งู้ชพายราซวง่ึ พเธิลอาเศคกยลเัหบน็เรหยี นก้าชแอื่ ลเะธคอยุไดก้ชันัดเพเจยี นงเคกรือั้งบเดเหียมวอืเมนื่อเเจก้าอขื อบสง อง

ภาษา อยา่ ว่าแต่จะจำชอื่ เลน่ ของคนไมส่ ลักสำคัญอย่างเธอได้เลย “แตค่ ณุ ดูเหมอื นเดิมทกุ อยา่ ง” ตอบออกไปแล้วก็ตกใจตัวเอง ไม่เคยรเู้ ลยวา่ เธอจะจดจำเขาได้แม่นยำขนาดน้ี ตาสฟี ้าอมเขียวปรากฏแววพงึ พอใจ “จรงิ ๆ กไ็ มเ่ หมือนซะทีเดียว” หญงิ สาวเอยี งคอมองรา่ งสงู ใหญส่ วมสทู ประณตี ตั้งแต่หัวจดเท้าเพอ่ื หาข้อโต้แย้ง คำกล่าวอ้างนั้น ยง่ิ มองก็ยิ่งใจหวิวๆ จนนึกโมโหตัวเอง แตไ่ หนแต่ไรมาเพศชายไมใ่ ชส่ ตั ว์ โลกที่ ทำให้หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะหรอื อ่อนไหว เธอร้สู กึ ร้อนวูบตรงแก้มจนแน่ใจว่ามัน คงข้ึนสแี ดงระเรอ่ื เธอคงเสยี สติไปแล้วที่เห็นผ้ชู ายคนน้ีทรงเสน่ห์ และดงึ ดดู ใจจนแทบไม่อาจบังคับ ตัวเองให้ละสายตาไปจากเขาได้ ตากลมโตสนี ้ำผ้ึงมองมอื ใหญท่ จ่ี ับข้อมือของเธอข้นึ มา อีกครงั้ “ไมเ่ ห็นวา่ คุณจะเปล่ยี นไปตรงไหน” เธอพยายามดงึ มอื ออกแล้วแทนท่ีด้วยการ พูดกลั้วหัวเราะเพ่ือลดความกดดัน...ความกดดันทไ่ี ม่ร้วู ่าเขารสู้ กึ เหมือนเธอหรอื เปล่า คราวน้เี ขาไมป่ ลอ่ ย แตจ่ ับมือเธอหงายออกแล้วก้มหน้าแตะรมิ ฝีปากอ่นุ รอ้ นบน ข้อมือด้านในที่มองเหน็ เส้นเลือดจางๆ แผ่วเบา จบู ... และซกุ ไซร้ าวกับจะหยอกเย้า ความรสู้ กึ รอ้ นผ่าวประหลาดล้ำเหมือนเส้นประสาทตรงนั้นต่ืนตัว สง่ กระแสซา่ น สยวิ แล่นพลา่ นไปทั่วรา่ งของเธอ พชิ ญดาราร้สู กึ เหมือนถูกไฟชอร์ต ร้สู กึ วาบหววิ รนุ แรงจนแน่ใจว่าขนทุกเส้นบนรา่ งกายลกุ ชนั หัวใจหลอมละลาย พชิ ญดารากระชากข้อมือกลับอย่างตื่นตระหนก ถอยหลังสามก้าว ตาจ้องหนมุ่ ทรา่ี่เงขใาหเพญิ่งต่ ถรองนหรนมิ ้าฝอปียา่ากงงไวปยเพงงอ่ื ขแจกัด้มคแวดางมจรัดสู้ กึ เทธ่อีอธใบิชาน้ ย้ิวไโมป่ไ้งดข้..อ.แงตมม่ อื ันอยีกังขค้างงไอลย้ขู่ ้อมอื ด้านใน เธอต้องวิปลาสไปแล้วอย่างไมต่ ้องสงสยั เขาจบู ข้อมอื เธอควรจะโกรธด้วยซำ้ แม้จะไมใ่ ชก่ ารกระทำจาบจ้วงแต่ก็ไม่ใชส่ งิ่ ทคี่ นแปลกหน้าควรทำตอ่ กัน แตค่ วามร้สู กึ

ร้อนรมุ่ ทีโ่ หมกระหนำ่ น้ีคอื อะไรกันแน่ โดมินิกย้มิ ท้ังตาและปาก “เปล่ียนไปตรงท่ีคนท่ีเพลินพบในวันน้ีไมต่ ้องอดใจเหมือนในวันนั้น” ค้วิ เรยี วขมวด ไมเ่ ข้าใจแม้แต่นิดว่าเขาหมายถึงอะไร “ฉันจะกลับละ” “เพลินมากับใคร” “ฟลอรนี า่ ค่ะ” จำใจตอบอย่างเสยี ไมไ่ ด้ “ฟลอรนี ่าไหน” “ฟลอรนี ่า บอร์เซลลีโน” ตอบเสรจ็ ก็หันหลังกลับ เดนิ เรว็ เกอื บเป็นวิง่ ออกจาก แกลเลอรเี หมอื นมีวิญญาณไล่หลัง ไมส่ นใจว่าเขาจะคิดวา่ เธอไม่มีมารยาทหรอื อะไร ท้ังนั้น โดมินิกห้ามใจตัวเองไม่ให้ตามเธอไป ปล่อยให้เน้ือสมันตาโตหายลับไปจาก สายตา กอ่ นจะหยบิ มือถอื ข้ึนมาตอ่ สายหาใครบางคน “ซานโดร วา่ ไง” น้ำเสยี งจากปลายสายบอกวา่ กำลังยุ่ง “แค่โทร. มาบอกวา่ ของทีน่ ายแอบซอ่ นฉันเอาไว้เป็นปี ฉันหาเจอแล้ว!” บอก เสรจ็ กก็ ดวางสายและเดินกลับออกไปด้านหน้าแกลเลอรี ไมส่ นใจเสยี งอุทานด้วยความ ประหลาดใจของคู่สนทนา ห้ องเงยี บกรบิ ไม่มีคนอยู่ ฟลอรนี า่ คงกำลังทำสปาอยทู่ ีไ่ หนสกั แห่ง และเธอ กลับมาเรว็ เกนิ ไป นมี่ ันเรอื่ งอะไร ทำไมเธอถงึ ต้องไปบอกเขาด้วยว่ามากับใคร แถมยังหนีกลับมา แบบน้แี ทนท่จี ะคยุ กันอยา่ งคนโตๆ กันแล้ว เขาคงคดิ วา่ เธอนีอ่ ่อนน่าดู อิซาเบลแนล้ักวเแขสาดกง็บส้า!าวเครนอื่ นงอ้ันะไไปรหมยาเกรยๆี กเแธถอมวย่าัง‘พเพูดลจนิาไ’มร่จเูู้บรขอื่ ้องมือเธเอธอไมท่ไ้ังดท้เเ่ีปพ็น่งิ อตะัดไสรัมกับพัเนขธา์

พอที่จะมาแสดงความสนทิ สนมแบบน้ัน ฮม่ึ ! อะไรกช็ า่ งเถอะ อยา่ ให้เจอกันอกี กแ็ ล้วกัน เธอคงต้องเมาเรอื แหงๆ หญงิ สาวพยายามหาเหตผุ ลมารองรับการกระทำและความร้สู กึ ไม่อยู่กับรอ่ งกับรอยของตัวเอง พยายามผ่อนลมหายใจให้ยาวข้นึ เพือ่ ลดจังหวะการเต้นของหัวใจที่ยังคงเต้นถรี่ ัว กอ่ น มองเห็นกระเป๋าใบเลก็ ของตัวเองวางอยู่บนเตียงในห้องทางขวามอื เลยก้าวเข้าไป ล็อก ห้องแล้วถอดเส้อื ผ้าออกเพื่ออาบน้ำ ห้องนอนน้ำเย็นหฉยำ่ ทบิ ำผใ้าหข้รน้สู หกึ นสผูดชืนนื่เลข็ก้นึ มมาาเกชด็ ผมหเลปังียอกาชบ้นืนแ้ำคส่พระอผหมมเาสดรๆจ็ ก็เดนิกอ่กลนับทอาคอรกมี มบานที่ ใบหน้าและลำตัว โรยทับด้วยแป้งฝุ่นกลิ่นกหุ ลาบ ใสช่ ้ันในและสวมเส้อื ยืดตัวโครง่ ทับ กอ่ นจะมาเอนกายเอกเขนกอยู่บนเตียงเพอ่ื ดทู วี ี มาเรอื สำราญสดุ หรทู ั้งที แตต่ ้องมานอนหมกตัวดูโทรทัศน์ อยใู่ นห้องนอนแทนที่ จะได้ออกไปเย่ียมชมสถานที่ พิชญดาราบ่นกับตัวเอง แตไ่ หนๆ กม็ เี วลาแล้ว อาทติ ย์ ที่ ผ่านมามีสอบไฟนอลบางวชิ า ทั้งเธอยังต้องทำงานตามปกติ การทีต่ ้องทำงาน ดูหนังสอื สอบ และไปเรยี นพร้อมกันทำให้เหนอ่ื ยมากกว่าปกติ นอนเสยี หน่อยกด็ ี พอทีจ่ ะอซีกอ้ื แภคา่สพอนง้ันอไาดท้ ิตตย์ากกจ็ ละมปโดิ ตเทเรอม่ิ มปแรลอื ้วลงถึงปตลอ่อนยนใั้นห้เรธาอยกกจ็าระโมทีเรวทลัศาทนำ์ ทงีเ่าปนิดเกไวบ็ ้เเบงาินๆมาดกู ตัวเองแล้วหลับไป กอ่ นจะรสู้ กึ ตัวอีกครงั้ เมอ่ื รสู้ กึ วา่ ถกู เขยา่ ตัวไมเ่ บานักพร้อมเสยี งเรยี กดังอยู่ข้าง หู “เพลนิ ตืน่ เถอะ ใกล้จะได้เวลานัดแล้ว” “อือ...ฟลอรนี า่ กลับมาเม่อื ไหรน่ ะ่ ” “ฉันทำสปาหลับไปตนื่ ออกมาได้คยุ กับโดมนิ กิ อยูต่ ้ังนานแล้วเลยเข้ามาเรยี ก เธอนีล่ ะ โชคดจี รงิ ๆ ไมน่ ึกวา่ จะเจอเขา” คำบอกเลา่ ของเพอื่ นสาวทำให้ตาท่ไี ม่อยากจะ ลืมในคราแรกลืมข้นึ ทันที หญงิ สาวหยิบมือถือบนโต๊ะข้างเตียงข้นึ มาดเู วลา...หกนาฬกิ ายี่สบิ นาที น่เี ธอ

หลับไปตั้งหลายชวั่ โมงเลยหรอื เนี่ย เธอลกุ ข้นึ จากทนี่ อนอยา่ งไม่เตม็ ใจ หันไปมอง เพ่ือนทีด่ สู วยสดใส อกี ท้ังหน้าตายังแตง่ เสยี เรยี บร้อย “ทำไมเสรจ็ เรว็ จัง ไหนบอกวา่ ไม่อยากเจอเขา” “ที่สปาเขาแต่งหน้าให้หลังทำนะ่ ฉันเลยท้งิ เอาไว้อยา่ งน้ี คอ่ ยอาบน้ำทเี ดยี วตอน คุยกับอเลก็ ซ์เสรจ็ แล้ว” “เมอื่ เช้าเธอยังเรยี กเขาวา่ มสิ เตอร์เบดฟอร์ดอยเู่ ลย” พิชญดาราวกกลับมาเรอ่ื งท่ี อยากรู้ ไมอ่ ยากให้ไฮโซสาวสดุ แสบจับความร้สู กึ ของตัวเองได้ ทเพายราาทะนมอาเกฟจียาคกนจะนเ้ยีอังาจแับต่ ใจตัวเองสดุ ๆ ตามประสาคณุ หนผู ู้ถกู ตามใจจนเสยี คนแล้ว ความร้สู กึ คนเกง่ จนไมน่ ่าให้อภัย “หมื อ้อ! โดมินกิ นะ่ เหรอ พอฉันบอกให้เขาเรยี กชอ่ื ต้น เขากบ็ อกให้ฉันเรยี ก ชอ่ื เขาได้เหมือนกัน” “ท่าทางเธออารมณ์ ดีนะ บางทนี า่ จะให้มสิ เตอร์เบดฟอร์ดคนน้ีไปเปน็ กันชนจะดี กว่าม้ัง” ถามพลางสงั เกตสหี น้าเพอื่ นด้วยสายตามคี วามหวัง แตฟ่ ลอรนี า่ ขงึ ตาใสท่ ันที “จะทำอยา่ งน้ันได้ยังไงกันยะ ฉันไมไ่ ด้อยากให้คนรกู้ ันทั่วหรอกนะว่าพอ่ หวังจะ ให้ฉันตกลอ่ งปล่องชน้ิ กับอีตาเพลย์ บอยโฉด ใครเขาจะได้สมน้ำหน้าฉันน่ะสิ อีกอย่าง โดมินกิ เขากม็ คี นที่ชอบอยแู่ ล้ว” “เขาเพง่ิ เลกิ กัน” ไม่ร้อู ะไรทำให้เธอเผลอหลดุ ปากบอกเพอ่ื นไป ฝา่ ยน้ันหันมามองหน้า สหี น้างวยงง “หมายความวา่ ยังไง เลิกกัน?” “ก็...ฉันไปเดินเล่นท่ีอาร์ตแกลเลอรี โฟโต้มา เลยบังเอิญได้ยนิ เขาทะเลาะกัน น่ะ” หญงิ สาวเลา่ ต่ออกี นิดหน่อยโดยสรปุ เพียงครา่ วๆ ไมใ่ ห้ฝ่ายหญิงเสยี หาย ก่อนจบ ประโยคว่า “เลยเดาว่าเขาน่าจะเลกิ กันแล้ว ดังนั้นถ้าเธอไปขอร้อง เขาอาจจะยอม ชว่ ย” ทา่ ทางของฟลอรนี า่ บอกถึงความพศิ วงอยา่ งชดั เจน

“ฉันไมเ่ หน็ รมู้ ากอ่ นว่าเธอรจู้ ักโดมนิ ิกด้วย” คนรอ้ นตัวสา่ ยหน้าดิก “ไมไ่ ด้รจู้ ักสกั หน่อย แตเ่ ขาดังออก มีรปู ลงนติ ยสารบอ่ ยๆ ฉันกเ็ ลยจำได้” “นั่นสิ แต่ฉันคงไม่ได้บอกเธอใชไ่ หมว่าคนทโ่ี ดมินกิ หลงรักน่ะ ไม่ใชแ่ มอ่ ิซาเบล นัน่ หรอก” “อ้าว! ก็เธอบอกว่าอซิ าเบลเปน็ คูค่ วงคนล่าสดุ ” ใครรวู้ า่ “แกม็ใส่ชา่ วนแตริ นข่ า่ามววทงโี่ ใชนคทดีเ่ีทช่สี อ่ื ดุถใือนไทด้ศนวะ่ รรษบอนก้ีเปวน็่าโใดคมริน” ิกมีคนรักอยแู่ ล้ว เสยี แต่ไมม่ ี พชิ ญดาราน่งิ ไปชวั่ อึดใจ “ถ้ามีคนรกั อยแู่ ล้ว จะเที่ยวควงคนนู้นคนน้ี หว่านเสนห่ ์ ไปทั่วทำไม” “เธอพดู เหมอื นไมพ่ อใจอยา่ งน้ันแหละ” ทำให้เปฟ็นลปอกรตนี ิทา่ ส่ีจ้อดุ งเขม็งตรงมาจนคนเพงิ่ ต่ืนนอนรบี ลกุ จากเตียงด้วยท่าทางทีพ่ ยายาม “แต่ฉันพอจะเข้าใจ เธอไม่คอ่ ยชอบผู้ชาย” “ฉันไมไ่ ด้มีปัญหาอะไรกับผู้ชาย” “ใชล่ ะ คณุ ลุงของเธอเป็นคนดที สี่ ดุ ในโลก แต่ผู้ชายดีๆ นะ่ หายากเหมือนงม เขม็ ในมหาสมุทรอย่างสำนวนไทยทเี่ ธอวา่ ” ฟลอรนี า่ หัวเราะรว่ น ในฝันข“สอวง่ นเขเารออ่ื ยงทู่ แีโ่ ลด้มวเินทิก่าทคไี่วดง้คคยุนกอัน่ืนวนันะ่ น้ี “น่เี ธอชอบเขาใชไ่ หม” ฉันไมร่ หู้ รอก รแู้ ตว่ า่ เขารอสาวน้อย เขาไม่ใชค่ นท่ชี อบหว่านเสน่ห์ หรอกนะ” พิชญดารามุน่ หัวค้ิว หันไปมองเพือ่ นทยี่ ักไหล่นิดๆ “ไมช่ อบก็คงแปลก แตเ่ ขาไม่เหมาะกับฉันหรอก เขาดฉู ลาดเกนิ ไป ฉันไมช่ อบ ให้ผู้ชายมาควบคุม อีกอยา่ งเขามีสาวอ่ืนในหัวใจอย่แู ล้ว ฉันไมใ่ ชค่ นเพ้อเจ้ออยากได้

ของของคนอ่ืนหรอกนะ” คนฟังพยักหน้าหงกึ ๆ น่ีเป็นอีกอย่างท่เี ธอชอบในตัวฟลอรนี า่ ชดั เจนและร้ใู จ ตัวเองเสมอ ถึงจะเอาแตใ่ จแต่ก็ไมท่ ำตัวน้ำเนา่ ท้ังยังเข้าใจชวี ติ ดกี ว่าที่คนภายนอก มองเหน็ “งั้นกค็ งเป็นมาร์ธา” “เธอวา่ อะไรนะ” “เปลา่ หรอก จะให้ไปเลยเหรอ ฉันจะไปล้างหน้าเปลี่ยนเส้อื ผ้า” “ตามสบาย อยา่ ให้สวยกว่าฉันก็แล้วกัน” อตุ สา่ ห์สจาะวใรหา่้นงเาลย็กแกอวนา่ โเทดนนิ อสฟา่ ยเหหน็น้วาเ่าขต้านไปนใา่ นเสหน้อห่ งานท้ำี่สดุ คชรา้ า่ นงเจปะ็นเหผนู้หบ็ ญวิงา่ ทนเ่ีี่ขขน้าใาดจยไมาก่ชจอรบงิ ยๆัง สองสาวพร้อมออกจากห้ องในอีกเกอื บครง่ึ ชัว่ โมงต่อมา พิชญดาราสวมชดุ กระโปรงตัวใหมส่ เี ฉดเดิมแต่คอเสอ้ื กว้างเห็นบา่ บอบบาง แขนเสอ้ื ยาวจดข้อมอื ใส่ เสเปขน็นม็ ทิ ขไทดัด่ี้ดหแู นพังงสไนีป้ำทตั้งาตลัวเลสิบ้นลเดับมิ แลใะคเรคไรมอ่ื ่รงอู้ ปารจะนดกึ ับวท่า่แีเธทอบเไปม็นม่ คีรนาคราบั คใา่ ชง้สววด่ นตัวขตอ่างงไจฮาโกซเสพาื่อวนก็ “เรอื นีส่ วยเปน็ บ้า ถ้าฉันได้แตง่ งานเม่อื ไหรจ่ ะชวนสามมี าฮันนมี นู ” ฟลอรนี า่ พูด และคล้องแขนเธอ “เอาให้เธอคบกับใครได้เกนิ สามเดือนก่อนเถอะ คอ่ ยฝันถึงฮันนมี ูน” คนฟังหัวเราะสดใส ไมไ่ ด้คิดวา่ เป็นคำเหน็บแนม “แหม คนสวยอย่างฉันก็มคี นหมายปองมากเปน็ ธรรมดา ฉันอายเุ ท่าน้จี ะรบี ร้อน ไปไหน คนไหนคบแล้วไม่ดกี ็เลิกไปจะได้ไม่เสยี เวลาหาคนใหม”่ “แล้วเธอยิงแฟนเกา่ ทำไม แคเ่ ลกิ กันเฉยๆ ก็น่าจะพอแล้ว” “ก็มันดูถูกศักด์ ิศรขี องฉัน หน็อย...หน้าตากง็ ้ันๆ ฉันอตุ สา่ ห์ ลดตัวลงไปคบด้วย

เพราะคดิ ว่านิสยั ดี แตไ่ มถ่ งึ สามเดอื นดันออกลายเสยี น่ี ฉัน ฟลอรนี ่า บอร์เซลลีโน นะยะ มันกล้าเหน็ ผ้หู ญิงอนื่ ดีกวา่ ฉันได้ยังไง” สง่ิ ศักดเ์ ิสจ้ทาิ หธ์ลทิ ่อี่ไมนค่ พวดู รเถหกู มดอื ูหนมกิน่ ับว่า ‘ฟลอรนี า่ บอร์เซลลโี น’ คอื สญั ลักษณ์ ของ แต่พิชญดารารดู้ วี ่าต่อให้ยศศักด์ ิ ความดี และรปู โฉมงดงามขนาดไหน ก็ไม่ใช่ เครอ่ื งการนั ตีว่าจะได้รบั ความซอ่ื สัตย์ จากเพศตรงข้าม ดูอย่างมารดาของเธอนัน่ ปะไร ทภัา่กนดเีขสอยี งสทล่าะนอกอลกับจไาดก้รรบั ากชาสรกยุล่ำยเพีจื่อนมยา่ออยยยกู่ ับินเกปับน็ ผภ้ัูชสามย์ ธทลุ ตี่ ี ่ำต้อยกวา่ ทุกอย่าง แต่ความ น้อยนิดอกยเ็า่ หวอืา่ แดตแ่คหว้งาลมงซใอน่ื สเวตั ลยา์ แคแ่ไมม้ก่กรปี่ ะี ทัง่ ควมาิหมนรบัำซผ้ำดิ ยชังอมบาเบยี คดวบาัมงทรักำรา้ ยหจรนอื ในจ้ำแใมจส่ เพลยีายง น้ำตาของหญิงสาวรน้ื ขอบตา เธอรบี สลัดศรี ษะกลืนความขมข่ืนลงไป “ตกลง ฉันเข้าใจแล้ว จะไมถ่ ามอกี ละ” ฟลอรนี า่ มองเพ่อื นสาวตัวเลก็ แล้วเกอื บถอนใจ ต้องเอ้อื มมือไปโอบบา่ บอบบาง เข้ามาใกล้แล้วเขยา่ เบาๆ เหมอื นกำลังรา่ เรงิ เตม็ ประดา “วันน้ีเธออย่าปล่อยให้ฉันอยกู่ ับนายนัน่ สองตอ่ สองเด็ดขาดนะ เข้าใจไหม เรา แกกนิ ลอเาลหอารรเเี ยป็นน็ เพื่อเซนน็ เธสอัญกญ่อานเสกรลจ็ับแดลไี ้วหกมร็ ”บี กลับห้องกันเลย พรงุ่ น้ีฉันจะลงไปเดนิ อาร์ต “เธอคงเดินได้ไมก่ ีน่ าทีก็ชวนฉันลงไปชอปปิงต่อนะ่ ส”ิ ฝา่ ยทอี่ อ่ นวัยกว่า นดิ หนอ่ ยร้ทู ัน “เถอะน่า ถงึ งั้นฉันก็ไมล่ ืมหรอกนะว่ารบั ปากเธอเรอื่ งยายคาเรนไว้วา่ ยังไง” “เธอคิดวา่ จะมีหวังหรอื เปลา่ ” วาววับเพพอรเาปะลอ่ยยี านกเใรหอื่ ้คง วามพฝิชันญขดอางรเาพก่อื็กนลับรมูมเามถตามเปนน็ ้ำจเสรยงีิ งตืน่ เต้น นัยน์ ตาเป็นประกาย “พดู ยากนะ ฉันคงได้แคพ่ ยายาม เพราะฉันไมไ่ ด้สนทิ กับทารา่ แค่เคยคยุ กันบ้าง เทา่ นั้น จะไปฝากโต้งๆ ก็คงนา่ เกลียด ได้ข่าววา่ เขาไม่ชอบเดก็ เส้นด้วย แต่กค็ ง

เกรงใจฉันบ้างถ้าเพื่อนเธอไมห่ ่วยเกนิ ไป” “คาเรนเขาสวย หนุ่ ดีจะตายไป” “ย่ะ ห่วงแตค่ นอื่นนัน่ แหละ ฉันไม่เหน็ วา่ เขาจะชว่ ยอะไรเธอ ท่ีอพาร์ตเมนต์ นั่น ก็มาขออยดู่ ้วยไม่ใชเ่ หรอ” “เขาจ่ายคา่ เชา่ ” แม้จะไมเ่ ทา่ สว่ นทเ่ี ธอจ่าย “ไม่ได้มาอยฟู่ รเี สยี หน่อย อกี อย่าง คาเรนกพ็ ึ่งพาได้เหมอื นเธอนัน่ แหละ” ลักย้มิ น่ารกั ปรากฏข้ึนอกี ครงั้ หญิงสาวกอดเอวเพ่ือนเปน็ ทำนองประจบ “ย้ี! อย่าเอาฉันไปเปรยี บกับคนระดับนั้นเชยี วนะยะ” “อยา่ มาทำเปน็ คนมชี นชั้นหนอ่ ยเลย ความจรงิ เธอไมใ่ ชค่ นถอื ชัน้ วรรณะ ไม่งั้น จะมาคบกับฉันทำไม” “ก็เธอมันแปลก ฉันไม่ค่อยได้ร้จู ักใครนิสัยอยา่ งเธอเสยี ที ฉันยกเว้นให้คน เดยี วเท่านั้นละย่ะ” ฟลอรนี า่ ว่าเม่ือทั้งคู่เดนิ มาถึงหน้าห้องพักของ อเล็กสก้ี แอนโทน อฟ พอดี หน้าห้อ“งเเชหญิ มมอื ิสนบกอำลร์ัเงซรลอลอโียนเู่ ปดิด้านปใรนะตคอู รอบั กกคว้ณุางใอหเล้สก็ อซง์รสอาวอเยด่แู นิ ลเ้วข้”าไปบด้อานดใีกนาร์ดซงึ่ ยนื อยู่ กวา่ หต้อกงแโตถง่งขในอโงทหน้อทงแ่เี คอรนง่ โขทรนมึ อกฟว่าคแลบ้าบยผๆู้ชากยับห้อชงขายอหงพนุมว่ กทเาธยอาทแมตาเใ่ ฟหยี ญร่ัสแลเซะยดี ผูห้มรู หูีผรลา ประโยชน์ เกี่ยวโยงกับธุรกจิ มดื ของ ยอห์ น บอร์เซลลโี น ในอเมรกิ ายืนข้ึนต้อนรับ แขกสาว นยิ มทัว่ ใไบปหแนต้า่จขัดอวง่าเดขดู ากี รนะัยดน้าง์ ตเหาทมมี่ ืออนงถมกู าหยังลฟ่อลมอาจรานี กา่ หหินยาดเยไ้มมิ ถ่เหงึ มกือับนหเลธ่ออเเหปลน็ าขตนามมแหบวบานที่ โดยเสยี เวลาเหลอื บดสู าวรา่ งเลก็ กว่าข้างกายฟลอรนี า่ เพยี งแวบเดียวพอไม่ให้เสยี มารยาท และพชิ ญดารากเ็ ข้าใจความกลัวของฟลอรนี า่ ได้ทันที สายตาของผู้ชายคนน้ยี าม มองไฮโซสดุ แสบแห่งชคิ าโก ดๆู ไปกเ็ หมอื นฆาตกรห่นื กาม เธอต้องกลั้นย้ิมเอาไว้

แทบแย่ไมใ่ ห้เผลอเสยี มารยาทตอ่ หน้าค่คู ้าคนสำคัญของเพอื่ นสาว “คุณสวยยิ่งกวา่ ครง้ั สดุ ท้ายที่ผมเห็นซะอกี สวัสดคี รบั ฟลอรนี ่า” มือขาวของฟลอรนี า่ ถกู ดึงไปกุมไว้ หน้าคนถกู กมุ เรม่ิ ซดี “เอ้อ สวัสดคี ะ่ อเล็กซ์ นี่ลูกพี่ลกู น้องของฉันเอง คนท่จี ะมาเปน็ พยานให้เรา” “ผมเหน็ แล้ว สวัสดคี รับ ผมเข้าใจว่าคุณคงเปน็ เพิร์ล” เขาเอย่ ทักเธออยา่ งเสยี ไมไ่ ด้โดยไม่สนใจว่าเธอจะทักตอบหรอื เปลา่ ด้วยซ้ำ ก่อนหันไปหาเป้าหมายหลักอีกคร้ัง ตาเย้ิมมากข้นึ “ผมเตรยี มพยานเอาไว้แล้วเหมือนกันครับ” แอนโทนอฟเบยี่ งตัวออกเล็กน้อยให้เหน็ ‘พยาน’ ทว่ี ่า ไฮโซสาวเบิกตากว้าง ด้วยความแปลกใจ “โอ๊ะ! โดมนิ กิ ไมค่ ิดว่าจะเห็นคุณทีน่ อ่ี กี ” สน้ิ เสยี งของฟลอรนี า่ ตาเปน็ ประกายระยับของพชิ ญดารากเ็ ปล่ยี นไปเมื่อเห็นว่า เจ้าของห้องไม่ได้อยูค่ นเดียว รา่ งที่อุ่นด้วยเลอื ดแหง่ ความรน่ื เรงิ เยน็ ลงทันทเี ม่อื รา่ งสงู ใหญท่ ี่อยดู่ ้านหลังแอนโทนอฟยืนข้นึ เขามแี ก้วไวน์ สแี ดงอยู่ในมอื มองฟลอรนี า่ แล้ว ก้มหัวทักทายนิดๆ “สวัสดีอีกครงั้ ครบั ฟลอรนี า่ ” “สวัสดีคะ่ นี่เพลนิ ลูกพีล่ กู น้องของฉันเอง จะมาเป็นพยานทางฝา่ ยฉัน” น้ำเสยี งของฟลอรนี ่าดขี ้ึนมาทันตาเหน็ พอๆ กับสแี ก้มท่ีเรม่ิ มเี ลอื ดฝาดอีกครง้ั ผดิ กับพิชญดาราที่หน้าซดี เซยี วข้นึ เธอไมส่ นใจด้วยซำ้ ว่าหนมุ่ สาวซง่ึ เธอเพง่ิ แนะนำให้ รจู้ ักไม่ได้เอ่ยปากทักกันตามธรรมเนยี ม “โดมินกิ สนใจเรอื่ งธุรกจิ บางอยา่ งของผม ผมเลยชวนเขามาเป็นพยานให้” อ เล็กสก้ีวา่ “เราไปทานอาหารกันก่อนแล้วค่อยมาคุยกันดไี หมครับ สภุ าพสตรคี งจะหิว กันแล้ว เด๋ียวค่อยมาคุยเรอ่ื งสญั ญาหลังอาหาร” “ดสี คิ ะ ฉันกห็ วิ แล้ว แต่พยานของฉันจะต้องอยู่ด้วยตลอดการเซน็ สญั ญานะ

คะ” ฟลอรนี า่ แอบหันหลังมาสง่ สายตาแขยงให้พยานทีท่ ำหน้าแปลกๆ พิชญดาราไม่ทันได้ตอบโต้อะไร เพอ่ื นของเธอกต็ ้องเดนิ ตามการประคองของคู่ ค้านำไปกอ่ น และมอื เย็นเฉียบของเธอกถ็ ูกมือใหญข่ องพยานอีกคนดึงไปกมุ ไว้ หญงิ สาวลดสายตาลงมองมอื ตัวเองอยา่ งแตกตน่ื และพยายามดงึ ออก เมื่ออีกฝ่ายไมป่ ล่อย เลยตวัดสายตามองเขาอย่างเอาเรอื่ ง นัยน์ ตาสเี ขยี วอมฟ้าเปน็ ประกายอยา่ งนึกสนุก อ่ิมเอมอยา่ งที่เธอเคยเห็นมา ก่อน และแน่ใจวา่ คราวน้อี า่ นไม่ผิดแน่ “กลัวผม?” “ไมใ่ ช”่ เธอกัดฟันตอบ ไม่มีอารมณ์ จะสภุ าพด้วยเม่ืออยดู่ ๆี ก็โดนจับมือถอื แขนแบบไม่ทันตั้งตัว กเ็ ธอสนิทกับเขาทีไ่ หนละ่ เรยี กวา่ แทบจะเปน็ คนแปลกหน้าตอ่ กันด้วยซำ้ “ถ้าไมก่ ลัว เด๋ียวเซน็ เป็นพยานให้ค่นู ้ีแล้ว เราไปฟังเพลงท่ไี นต์ คลับด้วยกันนะ จ๊ะ” “ฉันไมว่ ่างหรอกคะ่ ” “ฟลอรนี ่าบอกว่าค่ำน้พี วกคุณทั้งคู่ไมม่ ีแผนอะไร” โธเ่ อ๊ย! ตาสนี ้ำผ้ึงกลอกไปมาเมอื่ ร้วู ่าเขาแอบถามไฮโซสาวมาเรยี บรอ้ ยแล้ว สญั ชาตญาณหญงิ บอกเธอว่ากำลังได้รบั ความสนใจจากเพศตรงข้าม ทว่าเปน็ เพศตรงข้ามที่ไม่นา่ พิสมัยเทา่ ไหรเ่ พราะเขามคี นรกั อยแู่ ล้ว แถมยังมคี ู่ควงด้วย แล้วจะ มายงุ่ กับเธอทำไม “ฉันต้องดูทวี ”ี เธอตอบหน้าตาเฉย จงใจให้เขาร้วู ่าต้ังใจปฏเิ สธเพราะไม่อยากไป ด้วย “ทวี ีท่ีห้องผมจอใหญ่ เราย้ายไปดูท่นี ัน่ ดีไหม เพลนิ ต้องชอบแน่” จะบ้าตาย! นี่นอกจากจะแกล้งโง่แล้วยังกวนอารมณ์ เธออกี น้วิ โป้งอุ่นๆ ของ

เขากำลังคลึงด้านในข้อมอื บอบบางตรงทเ่ี ขาจูบเธอเมือ่ ไมก่ ี่ชวั่ โมงกอ่ นหน้าน้ี และมัน กำลังทำให้เธอซาบซา่ นข้นึ มาอกี ครงั้ เหมือนโดนเสยี บปลั๊ก เกลยี ดผ้ชู ายคนน้ีจรงิ ๆ ท่ี ทำให้เธอ ‘รสู้ กึ ’ ข้นึ มาอยา่ งที่ไมเ่ คยรสู้ กึ กับผู้ชายคนไหนมากอ่ น “เชญิ นั่งครับ” เสยี งเช้อื เชญิ ของอเลก็ สก้ดี งึ เธอออกมาจากอารมณ์ วุ่นวายของตัวเองแล้วนัง่ ลง มือของเธอถกู ปล่อยออกเพราะโดมินิกจัดการเล่อื นเก้าอ้ใี ห้ “เพลนิ ตกลงแล้วนะ” “ไม่ใชซ่ ะหนอ่ ย อย่ามาโมเมเองอยา่ งน้นี ะ” พิชญดาราลมื ตัวไปหนอ่ ยเลยโต้ เสยี งแข็ง ทุกคนในโต๊ะอาหารหันมามองเธอเปน็ ตาเดียวด้วยความแปลกใจ พิชญดาราเลย รบี สา่ ยหน้าย้มิ แหย “ขอโทษค่ะ” “มอี ะไรหรอื เปล่าเพลนิ ” ฟลอรนี ่าถาม มองเธอกับโดมนิ กิ สลับกัน “ไม่มี อาหารนา่ ทานจังเลยนะคะ” ประโยคหลังหันไปบอกเอาใจเจ้าภาพ “ผมสงั่ มาเป็นพเิ ศษ คัดมาแต่ของทฟี่ ลอรนี ่าชอบ” เจ้าภาพโอ่ “หวังว่าเพริ ์ลคง ชอบด้วยนะครับ” ประโยคหลังหันมาบอกเธอตามมารยาท ทม่ี องม“าฉจันากกฝินัง่ ไตดร้ทงุกขอ้ามยเา่ มง่ือ” เขเธาเอขต้าอปบระกจลำับทอ่ี ย่างซังกะตาย ถลึงตาใสน่ ัยน์ ตาพราวระยับ เขาเปน็ ทฝว่า่ายถผึงกอู าขหาาดรกจาะรฝสืดนคทอนเปากน็ ับบอาเงลคก็ รสงั้ แกต้ีแ่อลระอฟ่ ยลทอกุ รอนี ยา่ า่ งมีเโธดอมคินนิกเดไมียไ่ วดท้ก่นี อ่ ัง่ กรวับนปเรธะอทอานกี อาหารเงยี บๆ แทบไม่ได้คยุ กับใคร เว้นแตจ่ ะมใี ครขอความเห็นก็เออออไปตามเรอ่ื ง เธอสงั เกตอยา่ งขัดใจว่าเขาเป็นคนคุยสนุก มคี วามร้ดู ีย่ิงกว่าทุกคน สองหนมุ่ ถกกันเรอ่ื งทฤษฎขี อง ซกิ มันด์ ฟรอยด์ จอห์ น บี. วัตสัน คาร์ล จุง เเละนักจิตวิทยา คนอนื่ อยา่ งออกรส แม้กระทั่งฟลอรนี ่าก็ยังรับลกู ได้อย่างสนุกสนาน ขณะที่คนสนใจ

ในวิชาว่าด้วยจิตวิเคราะห์ อยา่ งเธอต้องปดิ ปากเงียบเพราะไม่อยากออกความเห็น พเปปรวน็ ะกโมเยขือชเาอธไนาอม์ สชไใ่ งพ่มีชต่แทเ่ นหปถ่ี ลเลนอ่ากัดองใขกาจช้ึนาอรญสหกี อ่าู แากำคลนรว้วทาาวจไ่มี ่ารไทแ้เดปำบ้เไ็นปบมกรแพยีลผวบยนกทุ หมพธารร์ เทอื อ้ฟั้งกมียใฎตนถเั้งกกึงรยาณบั ัรงแบยฑลรืน์ หิะยแรางรกตุ อจ่อเปัยดย็นก่ใู ่านางผรมส้ทู แีชังร่ีลคนั้จู้ ะัมกเใชทชนงิกุ้สำควงั ันวหาานมร้ไีครด้ไูน้ปอใ่ืนช้ “อาหารม้อื น้ีฉันสนุกจรงิ ๆ” เสยี งรา่ เรงิ ของฟลอรนี า่ แทรกเข้ามาในหู “สนุกอยา่ งเดยี วเหรอครับ” อเล็กสก้ถี ามตาเย้ิม “อรอ่ ยด้วยน่ะสคิ ะ ไม่เสยี แรงจรงิ ๆ ทีพ่ อ่ เลือกทำสญั ญากับบรษิ ทั ของคุณ” ขำๆ เผดลเู หอมคอืลน่ีรมิวฝา่ ไีปฮาโกซจสนาวเหจน็ะเลรัมกิ่ ยช้มิอนบหา่ รนัก้าโอดเยลไ็กมสร่ กตู้ ้ขีัว้ึนมาบ้างแล้ว พชิ ญดาราหันไปมอง และพอเธอหันกลับก็เห็นหนมุ่ รา่ งใหญซ่ งึ่ นั่งตรงข้ามกำลังเอนกายพิงพนัก เขย่า แก้วไวน์ ชา้ ๆ สายตาจับอยู่ทีป่ ากจ้มิ ล้ิมของเธอจนหบุ ย้มิ ไมท่ ัน จะทำหน้าบ้ึงใสเ่ ขาก็ กระไรอยเู่ ลยก้มหน้าเค้ียวอาหาร หัวใจเต้นตึกตักจนกลัววา่ เขาจะได้ยนิ ทวา่ หญงิ สาวไม่รวู้ ่าการอมย้มิ ยามเผลอทำให้ชายหน่มุ ท่นี ั่งนงิ่ เหมือนไมร่ สู้ กึ อะไร อยากขยับตัวเพอ่ื ลดความอึดอัด เขาเกือบเผลอทำอย่างใจนึกโดยไมต่ ้องสนวา่ ห้องน้มี ี ใครอยดู่ ้วยแล้ว เธอน่ีมันน่ารักน่าใคร่ สมกับทเ่ี ขาเสยี เวลารอคอยมาเกือบสองปีเปน็ บ้า! ถ้าซานโดร...ไอ้พ่เี ขยจอมแสข่ องเธอไม่แอบเกบ็ น้องเมยี ผ่านทางพ่อตาไว้เสยี ดบิ ดเี พราะโดนเมียบังคับมาอีกที เขาคงรับเธอมาอปุ การะเล้ียงดูต้ังแต่เธอจากเมืองไทย มาเรยี นหนังสอื ที่นี่ แต่เพราะไอ้จอมแส่ เขาเลยไม่เคยร้วู ่าเธอเรยี นอยู่ท่ไี หนมาเปน็ ปี พยายามสบื เรอื่ งของเธออยา่ งไรกไ็ รผ้ ล แต่พระเจ้ายังเข้าข้างคนดี ตอนน้ีเธอมาอยตู่ รงหน้า เดก็ บ้านแตกอย่างเธอคงจะ

ปล้ืมน่าดูท่ีรวู้ า่ เขายอมถนอมกายถนอมใจรอเธอแบบร้นิ ไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอมเพอ่ื ให้ เธอเชยชมคนเดียว “อรอ่ ยใชไ่ หมล่ะเพลิน” เสยี งไฮโซสาวแว่วเข้าหูอีกรอบ หญงิ สาวเงยหน้าข้นึ งงๆ ต้องต้ังสติอยูห่ ลายวนิ าทเี พอื่ คิดตาม “หืม อ้อ ใช่ อรอ่ ยมากค่ะมิสเตอร์แอนโทนอฟ” “เรยี กอเล็กซ์เถอะฮะ คณุ เปน็ ลูกพี่ลูกน้องของฟลอรนี า่ ต่อไปเรากค็ งเปน็ ญาติ กัน” พชิ ญดาราสงั เกตเหน็ เพื่อนสาวหันหน้าหนแี ละแอบทำหน้าแขยงนดิ ๆ ก็เกือบ หลดุ หัวเราะคกิ ลืมเรอ่ื งทที่ ำให้นัง่ เกรง็ ไปเสยี สนทิ “ขอบคณุ คะ่ อเล็กซ์” เธอยกแก้วไวน์ ข้ึนจบิ เป็นการสน้ิ สดุ ม้ืออาหาร ดึงผ้าข้ึนเชด็ ปากนม่ิ นวลพอเปน็ พธิ ี “เชญิ ท่หี ้องทำงานของผมเถอะครบั สญั ญาเตรยี มเอาไว้แล้ว” “ผมกับเพลินขออา่ นแล้วเซน็ เป็นพยานก่อนได้ไหม เรามีนัดจะออกไปคยุ กัน นดิ หน่อย” “มีนัดกับเพลนิ ?” ฟลอรนี ่าเบิกตากว้าง ขณะคนซงึ่ กำลังจะมนี ัดโดยไมร่ ้ตู ัวอยากจะรอ้ งครางออก มาแตไ่ ม่มจี ังหวะให้แทรก “ฉันเข้าใจว่าพวกคุณเพิ่งร้จู ักกัน” “เรารจู้ ักกันมาเกือบสองปแี ล้วครับ” โดมนิ ิกเป็นฝ่ายตอบแทน สหี น้าฉงนราว เคขา้าดใโจทวษ่าฟในลทอำรนนี อ่านงฝ่าจากะรเออู้ ายไูแ่ วล้ก้วอ่ นท่ีกล้าปทดิำใบหัง้ไคฮวโาซมสจารวงิ หันมาจ้องหน้าเหวอของเธออยา่ ง “ฉันว่าธรุ ะของเราค่อยเอาไว้คุยกันทีหลังก็ได้ค่ะ” ในท่สี ดุ หญงิ สาวกพ็ ยายาม

แก้ไขเหตุการณ์ เฉพาะหน้าอยา่ งจำใจด้วยขันติ ไมม่ องหน้าคนท่พี ยายามสรา้ งปัญหาให้ เธอ “ฟลอรนี า่ คงอยากมเี พื่อนชว่ ยออกความเหน็ เรอื่ งสญั ญาของเธอเพราะเราคยุ กัน ไว้อยา่ งน้ัน มสิ เตอร์...เอ้อ ลงุ ยอห์ นสัง่ ให้ฉันอย่กู ับฟลอรนี า่ จนกว่าจะเซน็ สญั ญา เสรจ็ ” “ง้ันเราก็อยู่เซน็ สญั ญาให้เสรจ็ ” เขารบั คำอย่างวา่ ง่าย หันไปพยักหน้าให้อเลก็ ส ก้ีเดนิ นำไปที่ห้องทำงาน โดยมเี ธอมองตามใจหายใจควำ่ 1 ซกิ มันด์ ฟรอยด์ (Sigmund Freud) เป็นนายแพทย์ จิตแพทย์ และนักจิตวิทยาชาวออสเตรยี เปน็ ผู้ สรา้ งทฤษฎจี ิตวิเคราะห์ ซงึ่ เปน็ ทฤษฎที างด้านการพัฒนา Psychosexual โดยเชอื่ วา่ เพศหรอื กามารมณ์เป็นสงิ่ ที่มีอทิ ธพิ ลตอ่ การพัฒนาของมนษุ ย์ ฟรอยด์ เชอื่ ว่าความไรส้ ำนกึ มีอิทธพิ ลต่อการแสดงออกของพฤติกรรม และ เนน้ ถงึ ความต้องการทางเพศต้ังแตว่ ัยเด็ก 2 จอห์ น บี. วัตสัน เปน็ ผู้กอ่ ตั้งกลมุ่ พฤติกรรมนยิ ม (Behavioralism) โดยเห็นวา่ การตรวจพนิ จิ จติ เป็น วิธกี ารทไ่ี ม่ดพี อ การศกึ ษาจติ วิทยาควรหลกี เล่ยี งการศกึ ษาจากความร้สู ำนกึ แล้วหันไปศกึ ษาพฤติกรรมทมี่ อง เหน็ ได้ เพื่อให้สามารถทำนายและควบคุมพฤตกิ รรมของมนษุ ย์ ได้ และเนน้ ถงึ ความสำคัญของสง่ิ แวดล้อมว่ามี อทิ ธพิ ลตอ่ พฤติกรรมมากกว่าพันธกุ รรมอกี ด้วย 3 คาร์ล จุง เปน็ นักจิตแพทย์ ชาวสวสิ ได้รับการยกย่องว่าเปน็ นกั จติ วิทยาท่อี ยู่ในระดับแนวหน้า แนวคิด ทกันี่สำคัญใโนดชยว่ มงแีครวกานมัน้ เชอ่ื จวงุ า่ เมนนน้ ษุกาย์รทศี่เกกึ ดษิ มาเรามอื่ ีงแจนติวโไนร้้สมำทนจ่ี กึ ะเรชันบ่ เมดรียดวกกจับาฟกรบอรยรดพ์ บแุรตษุ ต่ขอ่องมเขาามีแนวคซวงึ่าจมะคเปิด็นแกตากรตช้นา่ี งำ พแตฤ่ลตะิกบรุครมคแลลจะงึ กเปำหน็ นผดลจขอิตงสกำนารกึ กระตทลำอขอดงจแนรกงาภรตายอใบนทสน่กี อระงตท่ำอตป่อรแะสรงบภกาายรนณอ์แกละโทลฤกษสฎว่ นีนต้เี นัว้นขเอรงอ่ื เงขขาองบกุคารลเรกิ มิ่ภตาพ้น ของบุคลิกภาพทีเ่ ชอ้ื ชาตหิ รอื เผ่าพันธ์ ุ ในขณะท่ฟี รอยด์ เนน้ จดุ เรม่ิ ต้นของบุคลิกภาพจากหลังกำเนดิ โดยเฉพาะ อยา่ งยิง่ ในวัยทารก

3 ข้อเสนอสดุ หรู ห้ องทำงานขนาดเล็กท่ีตกแต่งเหมอื นออฟฟซิ บนตกึ ระฟ้ ากั้นเป็นสองสว่ น สเอว่ านไวท้เ่พีป็นวกหเ้อขงาทเขำ้งามานาถสึงว่ มนีโตตั๊วะปสำรหะชรบัมุ ผเล้บู ก็ รสหิ ำาหรรบั หกคนต้ังอย่กู ลางห้อง สว่ นด้านในจัด พชิ ญดาราพยายามสบตาโดมินิก แต่เขากำลังคยุ กับค่คู ้าของฟลอรนี า่ อย่าง อารมณ์ ดี อเล็กสก้ีผายมือเชญิ ทกุ คนประจำท่แี ล้วแจกเอกสารให้อา่ น “อา่ นตามสบายนะครับ ผมจะเรยี กให้เขาเอาเครอ่ื งดมื่ มาเสริ ์ฟ” “เราเพิ่งอิ่มมาเอง ไมจ่ ำเป็นหรอกคะ่ ” ฟลอรนี ่ารบี ท้วง เพราะขืนมเี ครอ่ื งดมื่ อาจ จะได้อยูย่ าว “เด๋ยี วทนายความของผมก็จะเข้ามา รอสกั ครนู่ ะครบั ” เอกสารเขเขา้าพมูดาไใมนท่ หัน้อขงแาดลคะแำนปะรนะำตตหู ัว้อเองกงใถ็ นกู ฐบาอนดะทีกนารา์ดยเคปวิดาอมออกย่าชงเาปยน็ สงวามนสเปทู ส็นภุกาาพรเดนิ แหล้วิะ เรมิ่ แจกเอกสารให้ค่สู ัญญาและพยาน พยานทั้งคู่ก้มหน้าก้มตาอา่ นเอกสารไมค่ ยุ กับใคร เสยี งพลิกหน้ากระดาษดัง กรอบแกรบของหนุ่มรา่ งใหญท่ ี่นัง่ อยูข่ ้างๆ ทำให้พชิ ญดาราเหลต่ ามอง เธออา่ นของ ตัวเองไปได้ไม่กี่บรรทัดก็ต้องเบิกตาโตเมือ่ เห็นอีกฝ่ายคว้าปากกาปลอกทองออกมาเซน็ ก่อนหน้าตาเฉย “อ่านจบแล้วเหรอคะ” เธอถามหน้าต่นื “แค่ไม่ก่หี น้า” เขาวา่ อยา่ งน้ัน “เพลนิ เซน็ เถอะ เราจะได้ออกไปคยุ กัน” ยังมี

หน้าหันมาเรง่ เธออกี “ทา่ ทางพวกคณุ จะสนทิ กันมากกว่าท่คี ดิ นะคะ” รา่ งเล็กกระสับกระสา่ ยนิดๆ เพราะคำถามของฟลอรนี ่า แตค่ ูก่ รณีกลับเลกิ ค้ิวตี หน้าซอื่ ถามกลับด้วยความฉงน “เธอไม่เคยเล่าหรอื ครบั ” “อันท่จี รงิ แล้วไมเ่ คยเลย” “เธอคงอาย” น้ำเสยี งของเขาเหมอื นเอน็ ดผู ้ซู ง่ึ ตนกลา่ วถึงเสยี เตม็ ประดา “เพลินนา่ จะบอกฟลอรนี ่าไปวา่ เรา...” “คุณเซน็ เสรจ็ แล้ว ออกไปรอข้างนอกกอ่ นก็ได้น่คี ะ” หญงิ สาวขัดข้นึ “ไมล่ ะ ผมคิดถึงเพลิน พยานเซน็ เสรจ็ กอ็ อกไปได้เลยใชไ่ หม คุณทนาย” เขาวางเพลิงจนฟลอรนี า่ เพง่ ตาจับผิดมองเธอเสรจ็ ยังหันไปถามทนายความ อาวุโสของอเลก็ สก้ีต่อ “ได้เลยครบั มสิ เตอร์เบดฟอร์ด เพราะผมเซน็ เป็นพยานรว่ มด้วยอีกคน ถอื วา่ พวกคณุ อยรู่ ับร้ใู นห้องน้ดี ้วยแล้ว” “เพลิน...” “ฉันจะต้องอยู่เปน็ เพือ่ นฟลอรนี า่ จนกวา่ จะเซน็ เสรจ็ ” พชิ ญดาราข่มใจตอบกลับ เสยี งเยน็ “ท่าทางงานของผมจะเปน็ อปุ สรรคสำหรับพวกคณุ ซะแล้ว เพิร์ลออกไปก่อนกไ็ ด้ นะครบั ผมกับฟลอรนี ่าอยูด่ ้วยกันได้” อเล็กสก้วี ่าด้วยความเกรงใจ ฟลอรนี ่ากลอกตาข้ึนฟ้า “ฉันจะอยูท่ นี่ ่ี ไมไ่ ปไหนท้ังนั้นจนกวา่ ฟลอรนี า่ จะเซน็ เอกสารเสรจ็ ” สอดแท“รบกางคทวอีามเลส็กมั ซพ์อันาธจ์ หมันีเรไอ่ื ปงถตา้อมงอคเุลยก็กัสบฟก้ีบล้าองรนีมา่าเฟยี อรยสั า่ เงซนยี ั้นสไง่ มสใ่ าชยร่ตึ าขออบเลคก็ ุณซก์”ลับตัว