นิทานธรรมะสอนใจ เรื่องนกขมิ้นน้อยผู้อารี

นิทานธรรมะสอนใจ เร่ืองนกขมนิ้ น้อยผ้อู ารี ครง้ั หน่ึงนานมาแลว้ ในเมืองพาราณสี มนี กขมิ้นตวั หนง่ึ อาศัยอยใู่ นป่าทำรงั อยู่บนตน้ ไม้ตน้ หน่งึ โดยเลือกเอา ตรงงา่ มไมส้ งู ๆ คุ้มแดดค้มุ ฝนและค่อนขา้ งปลอดภยั จากอนั ตรายทีจ่ ะมาจากสัตวร์ ้ายและคนรา้ ยเจา้ นกขม้ินเหลอื ง ออ่ นนอนอยบู่ นรงั อย่างสงบสขุ เรอ่ื ยมา คราวหนงึ่ เกิดฝนตกชุกตดิ ตอ่ กันมาหลายวนั จนน้ำฉ่ำฟา้ ชุม่ แผน่ ดิน ไมว่ า่ ฝนจะตกมาหนกั หนาขนาดไหน กไ็ ม่ทำให้เจา้ นกขม้นิ เดือดร้อนอะไรเลยเพราะรงั ของมัน คุม้ ครอง ปอ้ งกนั ลม และฝนได้เป็นอย่างดที ีใ่ กล้ ๆ รังของนกขม้นิ มีลงิ ตวั หนึ่ง น่ังหลบฝนอยแู่ ตก่ ็หลบไมพ่ ้น มนั เปียกปอนไปท้ังตัว นั่งสน่ั งันงกจนนกขม้ินอดสงสารไม่ได้ จึงร้องถามวา่ “พลี่ งิ จา๋ .. ท่านพี่มลี ักษณะเหมอื นอยา่ งมนษุ ย์ แตท่ ำไมจงึ ไม่สร้างบา้ นอยู่อย่างมนุษยล์ ะจ๊ะ มาทนตากฝนอยู่ทำไม”ลงิ ตอบนกขมน้ิ น้อยว่า ”เม่อื กอ่ นน้ฉี นั อาศัยอยใู่ นถำ้ ซงึ่ มีทง้ั อาหารและนำ้ อยู่รอบ ๆ บรเิ วณถำ้ …แตต่ อนน้ไี ดม้ ลี ิงแม่ลกู ออ่ นหลายตัวมา อาศัยอยู่..ฉนั สงสารแม่ลูกอ่อนเหลา่ นนั้ ไมอ่ ยากแยง่ อาหาร…ฉันกต็ ้องออกมาหาที่อยูใ่ หม่ แต่ยงั ไมท่ นั ไดท้ ำทีอ่ ยู่ อาศัยเลย…ฝนก็ตกหนกั มาหลายวนั แลว้ แต่ถ้าฝนหยดุ …ฉนั อยากจะทำทอี่ ยใู่ กล้ๆ กับเจ้าได้ไหม!” นกขมิน้ นอ้ ยตอบว่า “ไดซ้ จิ ะ๊ พ่ีลิง เพราะฉันก็อย่ตู วั เดียว..จะได้มเี พอื่ น..พอ่ กบั แม่ของฉันตายหมดแลว้ ” ลิงดีใจ และลงมือทำที่อยอู่ าศัยใกลก้ ับรงั ของนกขมิน้ จากนน้ั มา ลงิ กับนกขมิ้นกเ็ ปน็ เพือ่ นทด่ี ตี อ่ กัน ชว่ ยกนั คดิ แก้ปญั หาหรือเม่ือมีความทุกข์…ก็ปรกึ ษารว่ มกันคดิ แกป้ ญั หา นทิ านเรอื่ งนีส้ อนให้รู้ว่า “การมีปญั ญาและมีเพื่อนท่ดี ี สามารถแก้ปญั หา…หรือทุกข์ท่ีเกิดขน้ึ ได”้