โลกของหนูแหวน_

สรรคสรา งในรูป e-book โดย คนชายขอบ พมิ พจ ากตน ฉบบั โดย สายปา น เพ่อื เผยแพรใหกบั สาธารณชนโดยไมคดิ คาใชจา ย ดว ยความกรณุ าจาก ศราวก ผูประพันธ กนั ยายน 2548

โลกของหนูแหวน คาํ นํา “โลกของหนูแหวน” เปน โลกของธรรมชาติในชนบท ซึง่ มกี จิ กรรมของมนษุ ยไ มมากเชนกับในเมอื ง หนู แหวนจึงอยูใ นโลกทใ่ี กลช ิดกบั ธรรมชาติ จนกระท่งั บางเวลารสู ึกเปน อนั หนง่ึ อนั เดยี วกัน หนแู หวนจึงสามารถ พูดจากบั ผลฝรง่ั แมงปอง เมล็ดตอยตง่ิ รวมทง้ั เงาของตวั เอง เพ่ือทจี่ ะหาความจรงิ เก่ยี วกบั ธรรมชาติ ตนเอง และ ของสงั คม หนูแหวนจึงสามารถเรยี นรูอ ะไรไดม ากมายในโลกสวนตัวของเธอ ธรรมชาตจิ ึงเปน เหมือนโรงเรียน ใหญของหนูแหวน อันท่ีจรงิ แลว ทุกคนสามารถเรียนรูเกอื บทกุ อยา งไดจ ากธรรมชาติ “โลกของหนูแหวน” ไดเขยี นขึน้ เมือ่ 30 ปมาแลว ซง่ึ ธรรมชาตใิ นชนบทหรือแมแตต ามชานเมอื งใหญย ัง บรสิ ทุ ธิ์สดช่นื กวา นม้ี าก ปจจบุ ันกิจกรรมของเมอื งไดแ ผเ ขา ไปในชนบททหี่ า งไกล เชน ผา นรายการโทรทัศน และ การซ้ือสนิ คา เงนิ ผอ น ดงั นั้นโลกของหนูแหวนจงึ ดูหดแคบลง แตโลกทางวัตถุ สนิ คา และการแขง ขนั กนั สงู ก็ทําให คนเรยี กหาและตอ งการกลับคืนสูธรรมชาตอิ ีกคร้ัง เพอื่ หลกี เลยี่ งความสบั สนวุนวายและแสวงหาความสุขทาง จติ ใจ ดงั นั้นโลกของหนูแหวนจงึ ไมไ ดหดแคบลงอยา งทปี่ รากฏ สาํ หรบั บางคนโลกของหนูแหวนยง่ิ จะกวา งใหญ และจําเปนขน้ึ เสียอกี เมอ่ื ชวี ติ เสยี สมดุลไปเนอ่ื งจากการแขง ขนั ทไี่ มรจู บ การบรโิ ภคท่ไี มร อู ิม่ การตองการเดนดงั ท่ไี มร จู ักพอ ความเรา รอ นทีไ่ มเคยสรางซา กถ็ ึงเวลาที่จะตอ งปรับการดาํ เนนิ ชวี ิตใหมใ หไ ดสมดลุ ถึงเวลาทีจ่ ะหวนคืนสู ธรรมชาติ อยูในออมกอดของธรรมชาติ เรยี นรวู า ตนเองคือใคร และอะไรคอื สง่ิ ท่ดี ีในชวี ิต “โลกของหนแู หวน” คงจะไมไ ดตอบปญหาทกุ ขอ แตจะเปด แนวทางใหเ หน็ วา เม่ือเราเพมิ่ ความสนใจในส่งิ ทีเ่ รามองขาม เมื่อเราใหค วามสาํ คญั แกความหลากหลายทต่ี า งดาํ เนินไปตามทางของมัน เมอื่ เราคดิ สิ่งท่ไี มเคยคิด มากอน เราก็สามารถพบคาํ ตอบบางคาํ ตอบสาํ หรบั แกป ญ หาจํานวนมากได “โลกของหนแู หวน” ยงั เปนโลกทส่ี ดใสรา เริง เราสามารถสัมผสั โลกนไี้ ดในทุกบททกุ ตอน ความสดใสรา เรงิ ของหนูแหวนน้เี ปนเครอื่ งมอื สําคญั ในการอยูกบั โลกปจจบุ ันที่ขาดความสมดลุ ไปเร่อื ยจนเกดิ บรรยากาศหดหู รนุ แรง เบ่ือหนาย และหงอยเหงาเดียวดายปกคลมุ ไปทว่ั หนแู หวนยงั เด็กเกินไปทจ่ี ะตอ สูเปลี่ยนแปลงโลกท่ไี มไ ด สมดุลน้ี แตเธอก็โตพอทร่ี ูวิธที ตี่ อสูกับมนั ไมใหผลกระทบดา นลบเหลานมี้ าทาํ ลายโลกสว นตัวของเธอ ทายสุดนข้ี อใหท กุ คนมีความสดใสเบิกบานใน “โลกของหนูแหวน” ศราวก 24 ธนั วาคม 2543 2

สารบาญ 1 6 รจู ักกับหนแู หวน 9 แขง เรอื 12 ผีพงุ ไต 14 ผเี ส้ือกับงาน 16 ตะเกียงวิเศษ 18 แมงปองข้ีโกรธ 20 คลน่ื ความเจรญิ 23 ความตาย 26 ปน ควาย 28 ไมม อี ะไรจะทํา 31 เครอ่ื งฉดุ ระหดั 34 น้าํ ใจเจาแพะ 37 ตกปลา 40 ตอยติง่ 43 แยงตวั 46 ความเงียบ 49 เตาเจา ปญ หา 52 ผตี ากผา ออม 55 หนูแหวนกบั มนษุ ยอ วกาศ 58 พระศรีอาริย 61 พบความจรงิ รําพึงถึงตวั 3

รูจ กั กับหนแู หวน หนแู หวนของเราคนน้ีแขนไมอ อ น แตวาหวั อาจจะออ นเหมอื นกบั เดก็ ไทยทัว่ ๆ ไป หนแู หวนเปน เดก็ ดีท่ี เชื่อฟง ผใู หญ มสี มั มาคารวะและวาจาออ นหวาน แตบ างทีกเ็ ปนเดก็ ทีไ่ มด ีซุกซน เกเร โหยกเหยก บานของหนแู หวนอยูท่ชี ายทงุ มลี ําคลองเลก็ ๆ ไหลผา นหลงั บา น ลําคลองนไี้ หลมาจากไหน หนูแหวนไม รู แตก ็คดิ เอาวาคงไหลมาจากสวรรค หนแู หวนรวู า นํ้าจะตองไหลจากทส่ี ูงลงสทู ี่ตํ่า ถาคลองน้ีไมไ หลจากสวรรคจะ ไหลมาจากไหน พอแมข องหนูแหวนเปน ชาวนา ปูยาของหนูแหวนกเ็ ปน ชาวนา และหนแู หวนก็คงจะเปนชาวนา เหมือนกัน หนแู หวนมีพน่ี อง 3 คน ตัวหนูแหวนอายไุ ด 6 ขวบ ยังเล็กอยู ไมต อ งเลีย้ งควาย ไมตองเรยี นหนงั สือ เลนอยูก บั บานอยา งเดยี ว โลกของหนแู หวนบริสุทธ์แิ บบไรเ ดยี งสา ครงั้ หนึง่ หนูแหวนทําเรอื ลอยไป สัง่ วาถา พบส่งิ ใดแปลกก็ใหก ลบั มาเลาใหฟง แลว หนูแหวนก็เฝา รอเรอื นอยน้ัน หวงั วาวนั หนึง่ มันคงจะกลับมาเลาเร่อื งผจญภยั ท่ี แปลกประหลาดบา ง แตอนจิ จาหนแู หวนหารูไ มว า กระแสนํา้ ไหลไปแลวก็ไมไหลกลับคืนมา เธอจึงตองผดิ หวังใน การรอนี้ หนแู หวนเสยี ใจอยูมากทเี ดียว ท่ีเรือนอ ยนัน้ ใจรา ยทง้ิ เธอไป แตเ ธอกห็ าของเลนใหมไ ด อาจจะเปน ปยุ นนุ ที่เธอเกบ็ ไดต ามบรเิ วณบา น เธอเอามาเปา เลน ดูกระแสลมพัดมันลอยสงู ข้นึ จนบางทกี ็ลับหายไป แลว เธอกค็ ดิ ไปเร่ือยวามันจะลอยไปถงึ ไหน “อาจจะไปตกเมอื งยกั ษ” ถาเธอคดิ อยางนก้ี ็ตองรีบอธษิ ฐานวา “เพย้ี ง ขออยา ใหถ กู กนิ เลย เจาปุยนนุ ” ดงั นั้นหนแู หวนจึงไมส ามารถจะคดิ กฎแหง ความโนม ถวงเหมอื นอยางนิวตนั ที่เห็นลูกแอปเปล ตกลงจากตน ไมได แมข องหนแู หวนชอบเอ็ดหนแู หวนวา ไปเท่ยี วคลุกฝนุ มาสกปรก แตชว ยไมไ ด ตามพ้ืนดินมสี ่ิงท่นี า สนใจ มากมาย “แมไมร วู า การคลานไปตามดินมนั นา สนุกแคไหน” หนแู หวนนึกเถียงในใจทกุ คร้ัง แตกไ็ มไ ดพ ูดออกมา ดงั ๆ คดิ ดซู ิ บางทเี ธอไดพบกับกิง้ กอื ตวั แดง ๆ มขี ายว้ั เยีย้ เวลาเดนิ ขาเหมอื นลูกคลน่ื “โอ ทาํ ไมเธอมีขามากนกั เลา ” หนแู หวนอทุ าน กิง้ กอื ไมตอบ หนแู หวนถามไปวา “เธอมีขาก่ีขานะ” กง้ิ กอื ก็ตอบไมไ ดอกี มันไมเคยนบั ขา ของมันเลยวามอี ยูเ ทาใด มนั รสู กึ อายเหมือนกนั ทีม่ ันไมร จู กั ตัวเอง คนอนื่ มาถามเกีย่ วกบั ตวั ของมนั แท ๆ ยงั ตอบ ไมไ ด มันจงึ รบี คลานหนไี ป แตห นแู หวนไมยอม รีบเอานวิ้ เขยี่ ไวจ ะนบั ขาของมนั กิ้งกอื รสู ึกอายจัด จงึ มวนตัวจน กลมไมย อมใหหนูแหวนนับ หนูแหวนนงั่ นิง่ มองอยพู กั หน่ึงกข็ อโทษที่ทําใหม ันอาย แลวสง่ั วาวันหลังใหนบั ขามา บอกเธอกไ็ ด แตก ง้ิ กอื ตวั น้ันกไ็ มก ลับมาใหเธอเหน็ อีกเลย 4

“การไมรูจักตัวเองคงเปน ของนาอายมาก” หนูแหวนรําพงึ “ถา เชน นั้นเราจาํ เปน ตอ งรูจกั ตวั เองไว” ตง้ั แต นน้ั มาหนูแหวนกเ็ ฝาแตถ ามแมวา หนแู หวนเปนใคร มาจากไหน จนแมช ักรําคาญ หนูแหวนจึงเล่ียงออกไปจะไป คุยกับตนหญาและตน ไม เธอไดเห็นตนฝร่งั ทร่ี มิ รั้วออกลูกมาพวงหนงึ่ “โอโฮ เธอคงจะเจ็บมากนะ” หนแู หวนพูดขน้ึ “เจ็บอะไรกันจะ ” ตนฝรงั่ ตอบ “กท็ ีเ่ ธอมลี ุกนน่ั ไมเจบ็ หรือ แมของฉันบอกวาออกฉนั มาคนเดยี วยังเจบ็ แทบแย ของเธอออกมาตง้ั หกเจ็ด ลูกอยางน้ีตอ งเจ็บมากทเี ดยี ว” “เดก็ นอยเอย” ตนฝร่ังหวั เราะ “ฉนั ไมเจ็บหรอก คนกบั ตนไมไ มเ หมอื นกนั เธอจะเอาความรสู ึกของคนมา ใหแ กค วามรสู กึ ของตน ไมไ มไ ด และเธอก็จะเอาความรสู กึ ของเธอเปน ทต่ี ัง้ แลวบอกวาใคร ๆ จะตองรสู กึ เหมือน เธอกไ็ มไดเหมือนกนั ของตาง ๆ ในโลกนไี้ มเหมอื นกนั หรอก เธอจะตอ งเรยี นรอู ีกมากนัก” หนูแหวนรูสกึ โกรธหนอ ย ๆ ท่ีเจาตน ฝร่งั บงั อาจมาหัวเราะเยาะและอวดรูส่ังเธอ แตเธอกไ็ มรูวา จะโตเ ถยี ง อยา งไร เธอรสู กึ อายเหมอื นกับกิ้งกอื อาย แตวาเธอเปน คนมีอาํ นาจมากวา ตน ฝรง่ั เธอจึงลงโทษมันดว ยการเดด็ เอาลูกของมันมากินเสยี ขณะทเ่ี ธอนัง่ แทะฝรง่ั น้นั กน็ กึ ถึงเรื่องนไ้ี ปพลาง “แปลกนะ ของในโลกนไ้ี มเ หมือนกนั ทา คงใชมงั้ ตางกันเหมือนแมก บั นา แมช อบตีชอบเอ็ดเรือ่ ย แตว านา ใจดี เอาขนมมาฝากทกุ คร้ังเวลามาเยยี่ มแม” คืนนั้นหนูแหวนคงเกบ็ เอาเรอ่ื งนไ้ี ปคดิ อีก ถาพอไมเลาเรอื่ งดาวลูกไกใ หฟ ง กอนนอนหนแู หวนมองไป นอกหนา ตาง นกึ คานอยใู นใจ “ไมใ ชแน เธอตอ งไมใ ชด าวลกู ไก ฉนั ไมเ ห็นพอแมข องเธอเลย ถา เธอเอาพอ แมม า อวดฉันไมไ ดฉ ันไมย อมเชอื่ หรอกวา เธอเปน ลกู ไก ลูกท่ไี หนกนั ไมม พี อแม” แลวหนแู หวนกพ็ ยายามนึกวา มันเปน ดาวอะไรแน แตกน็ ึกไมออก จนกระท่ังมอ ยหลับไป 5

แขงเรอื “เรามาเลนเรือกันดกี วา” หนูแหวนพดู ชักชวนเพ่อื น เม่ือไดพ ักจากการเลนตองเตจนหายเหนื่อยแลว “เอาซี เอาซ”ี เจาเปย กสนับสนนุ “ของฉนั เปนเรือสลัดนะ” เจาเปย กกาํ พราพอแม อยูกบั นา ท่ีไมค อ ยเอา ใจใสกับมันนัก มนั จงึ กินมาก อยากไดม าก บางทกี ็ชอบปลน เพ่ือไมใหขาดแคลนความรักที่มันกําลงั ประสบอยู คนอ่นื ๆ ก็เลือกเรอื กันไป เจา นอยเลอื กเอาเรืออยา งที่พระพาย ไมใชเพราะธรรมะธัมโม แตเพราะเห็นวา พายเรว็ หนตู ิม๋ เลือกเรอื ขาว เพราะเปน ลูกเถา แกโ รงสี เจาแพะคนมกั ใหญใ ฝส งู ไมรูจ ะเลอื กอะไร บอกวา “ของฉนั เลอื กเรือใหญ ใหญเ ทาโบสถเ ลย” สวนหนูแหวนของเราเลอื กเรอื เร จะไดเทยี่ วพเนจรไปไดทั่วโลก เมอ่ื เลอื กเรอื ไดแลว ก็พากันว่งิ ไปเดด็ บวั มาดอกหน่ึง ปลดิ กลบี ใชเปน เรอื “แขงต้ังแตต รงน้ี ถงึ ตรงนี้นะ” เจาแพะวง่ิ ไปเอาเทาขีดเปนเคร่อื งหมาย “ไปไกลอีกหนอยดีกวา ลมกาํ ลังแรง” หนูตมิ๋ วา จริงสิ ตอนนฝ้ี นกําลังตงั้ เคา ลมพดั แรง และกระโชกเปนบางคราว สายนา้ํ ก็ออกเชี่ยว คงจะแขง เรือไดส นกุ หนแู หวนยกเรือกลีบบวั ของตนขึ้นมาเสก “เพ้ียง ขอใหชนะ” และเธอก็เห็นนายเรือของเธอเปนชายหนมุ ทา ทางสงา สวมเสื้อสีแดงสะดุดตา เธอเอาไปอวดกบั เจาเปย ก “นายทายของฉันสวมเสอ้ื แดงสวยเชียว ของเธอเปน อะไร” “ของฉันไวห นวด ถอื ปนดวย” เจาเปยกตอบ หนแู หวนชะโงกไปดูแลว หวั เราะก๊ิก “เออ ไวหนวดเสียเฟอยยังกะลงุ คงแนะ” เสยี งเอะอะของหนูแหวนกบั เพอ่ื นทีต่ ะเบง็ หนนุ เรือของตวั ใหว ิ่งเรว็ ๆ ทาํ ใหปา พลอยสงสยั ถงึ กบั ตอ งโผล หนาตางออกมาดู “เสยี งเอะอะอะไรวะ ไอหน”ู “แขง เรือครบั ปา” “เออ ของใครชนะละ หวา” ปา พลอยชกั “ของหนคู ะ” หนแู หวนตอบเสยี งใส 6

ปา พลอยมองดูหนูแหวนท่กี าํ ลงั กระโดดโลดเตนดวยความเอน็ ดู ปาพลอยอายไุ ด 63 ป ลูกเตา โตไป หมดแลว ตอนนพี้ กั อยูเฉย ๆ ทํางานบา นเลก็ นอ ย แกเปน คนรกั เด็ก เมือ่ มคี วามรกั กม็ คี วามรม รน่ื เปนตนไมใ บ หนาทน่ี กเล็ก ๆ พากนั มาเกาะ บา นของแกกก็ ลายเปนสนามเดก็ เลนไป จนเปนท่ีรกู นั ในหมูบา นวา ถาใครหาลูก ของตนไมพ บกใ็ หมาตามที่บานปาพลอย เจา ชายเสื้อแดง นายทา ยของหนูแหวนคงจะเกง มาก นําเรือลอยล่ิว ๆ นําหนาลําอ่นื ทั้งหมด สายลมทีพ่ ดั กระโชกมาพัดเอาผมหนูแหวนไปขา งหลัง มองเหน็ ประกายตาแหง ความหวังในชยั ชนะจับจองทเ่ี รอื นอ ย แตกอนท่ี เรอื จะถงึ เสน ชัย พายฝุ นก็พัดกระหนา่ํ มาใหเรือพลิกคว่ําลง หนแู หวนรอ งกรีดขึ้น “ฟาไมปราน”ี ปาพลอยโผลห นา ออกมา “อะไรกันอกี ละวะ ฝนฟาจะตกไมย อมกลบั บา น” “ฟา ไมป ราน”ี หนแู หวนยงั คงทองคาํ นั้น ขณะทีเ่ พอ่ื น ๆ วิ่งแตกไปบา น ปา พลอยออกมาเอามือลบู หัว ถาม วา “อะไรหอื อีหน”ู หนูแหวนน้าํ ตาเลด็ เมื่อรูส กึ วา ถกู ปลอบ “ฟา ไมปรานี ลมพดั เรือจมจะ ปา ” “โถ อยา รองไหไ ปเลย เขา ไปในบานกอ นเถอะ เอง็ ว่งิ กลบั ไมทนั แลว เด๋ียวจะเปยกหมด” ปาพลอยจงู หนู แหวนทย่ี งั มนี ํ้าตาไหลพรากเขาบาน แกมองดอู ยา งสงสาร แลว ก็พูดดว ยเสยี งราํ คาญ ๆ วา “เอง็ อยารอ งไหไ ปเลย วะ ฝนมนั แลงมาตัง้ นาน ขาวจะตายฝอยหมดแลว เรอื เอง็ ลมไปลําเดยี วเทานั้น...” “แตวานนั่ มนั เรอื ของหน”ู หนูแหวนรีบขดั 7

“เออ ขารูแ ลว ” ปา พลอยตอบ “แตเอ็งก็รูวา ฝนทําใหต นขาวงอกงาม พอ เอ็งขายขาวไดม าก กจ็ ะเอาเงนิ มา ซอื้ เสื้อตวั ใหมใหเอง็ ยังไงละ ฟา ไมไ ดใ หของทีเ่ ปน โทษอยา งเดียวหรอก” “แตฟ า ก็ทาํ เรอื ของหนลู ม ” หนูแหวนติง “จุ จุ” ปา พลอยทาํ เสยี งดุ โอบหนแู หวนไว ชี้ไปทีท่ อ งทุง ขา งหนา พดู ดว ยเสียงเอาจรงิ เอาจงั วา “เจาดนู ่ีสิ ฟาใหสงิ่ มีประโยชนม า ใหท องทงุ ทอ่ี ุดมใชท ํานากนิ ใหลาํ คลองทค่ี ลาคลาํ่ ดวยปลา แตวา บางทฟี า กฟ็ าดผาลงมา ทําลาย บางทีกบ็ นั ดาลใหน ํา้ ทวม เพ่อื จะดวู าคนเรามศี รทั ธาในชวี ติ และมีความแข็งแกรง ที่จะอยูตอไปหรอื ไม” หนูแหวนนัง่ คิดอยูน าน ทสี่ ุดก็พูดขึ้นมา “ถา อยา งน้ันเวลาแมต ีหนู แมค งอยากใหหนูมีศรัทธาในชีวติ ใชม ั้ยจะปา” 8

ผีพุง ไต คํ่าวันหนง่ึ เดือนมดื หนแู หวนนอนหนนุ ตกั พอดูดวงดาวที่กระจายเต็มทองฟา ลมโชยมาเบา ๆ แตก ท็ ําให รูสกึ หนาว หนูแหวนกอดพอแนน เหลอื บตามองไปท่ีจดุ ระยบิ ระยบั ในทองฟา “วันนท้ี ่นี นั่ คงมีงาน ดาวจึงหัวเราะกนั ใหญ” หนแู หวนนึก แลวหนแู หวนก็เห็นแสงสวางตกแวบลงมา “อะไรจะ พอ ” หนแู หวนถาม “ผีพงุ ไต อยาทกั เดีย๋ วจะเขา ทอง” “ดวงน้คี งเกิดเปนลูกอแี ตนนะพอ” หนแู หวนออกความเหน็ เสยี งอแี ตนหอนรบั อยูขา งลา ง พอ ไมต อบ พูด ตอไปวา “คนดีจะลงมาเกดิ ในสวรรคนะ เวลาเทวดาจะใหค นดมี าเกิด ก็หยิบดาวดีมาดวงหนึง่ แลว พงุ ลงมาที่โลก เปน แสงยาว เพื่อนาํ ทางมนุษย” “ถูกพุงมาอยา งนนั้ คงเวยี นหวั แย นา สงสารนะพอ” “อยาไปสงสารเขาเลยลูก เขาเปนคนดี เขาเกดิ มาเพอื่ จะชว ยโลก ชว ยมนุษยใ หพน จากความทุกขย ากหวิ โหย” แตหนูแหวนไดย ินเสยี งของพอดงั แผน เหมือนตะโกนมาจากที่ไกล แลว รสู กึ ตัวลอยลว่ิ ๆ ไปตกทพี่ ุมไมแหง หน่งึ เธอลืมตากวา งดว ยความตกใจ มองเห็นแสงระยบิ อยใู นความมืด พอสายตาคนุ กบั ความมืด เธอก็เห็นภาพ เด็กชายคนหน่ึงทา ทางสงา นาเกรงขามยนื อยู หนแู หวนใจเตน ต้กึ ๆ คอ มตวั ลงดว ยความเกรง เมอื่ หกั หามความ ต่ืนเตนไวได ถามวา “เธอเปน ใครจะ” “ฉนั เปน คนด”ี เสยี งหว น ๆ ตอบมา “เธอเปนคนทักฉนั เม่อื ก้ใี ชไ หม ฉนั เลยตกลงมา” หนูแหวนหวั เราะกกิ๊ แลวก็ตกใจทไี่ ดย นิ เสยี งดุวา “หัวเราะอะไร เธอหัวเราะฉนั หรอื ” “เปลาจะ ฉนั หวั เราะท่ีเหน็ คนดีโกรธ” “ฉันยอมรบั ละวา ฉนั โกรธ แตฉันก็ยังเปน คนด”ี เด็กชายคนนัน้ ยนื ยัน หนแู หวนดเู ด็กคนนนั้ อยา งเกรง ๆ อีกครัง้ หน่ึง เพราะหนแู หวนเองก็อยากเปน คนดี แตแ มไ มเคยวา อยาง นัน้ สกั ครงั้ หาวา ดีแตก ินกับเลนเทาน้ัน แลวแมกพ็ ร่ําสอนอะไรอกี หลายอยา ง เหมือนกับวาความดเี ปนของนา เคารพเหลือเกนิ หนแู หวนรบี นัง่ คกุ เขา และขอโทษทีไ่ ปทกั ใหตกลงมา แลว ถามวา 9

“เธอ เออ ทานจะไปไหนคะ” เด็กชายนอยเหน็ ทา ทางขัดเขินและคาํ พดู ทตี่ ะกุกตะกักของหนแู หวน ก็ย้ิมไปทวั่ หนาทีบ่ รสิ ทุ ธิ์ สงั่ อยาง เมตตาวา “เธอไมต อ งกลวั ฉนั หรอก พดู อยา งปรกติก็ได สาํ หรบั ฉันจะหาทางไปเกิดในที่เหมาะเพอ่ื ชวยเหลือ มนุษยท่มี ีความหลงผดิ และช่วั รายตา ง ๆ” “ทาน เออ เธอไปชวยคนเหลานั้นทาํ ไม เธอรกั คนเหลา น้นั หรือ” “ถกู แลว ” เด็กดีตอบ “ฉนั รักเขาทกุ ๆ คน ฉนั รักมนษุ ยชาตทิ ง้ั มวล ฉะนั้นฉันจงึ ตองไปชว ยเหลือเขา” “ถา เธอรจู ักไอแพะ เธอจะไมรกั มนั หรอก มันหัวดือ้ และก็ชอบโกงดว ย” “ตอไปถา เธออยากเปน คนดี เธอจะตองเรยี นรูท ่จี ะรักคนทกุ ๆ คน” “ถา อยา งนั้น ไอแกละคนซอื่ กบั ไอแพะคนขี้โกงกเ็ หมือนกันนะซี จะเหมอื นกันไดอ ยางไร ตนหญา สองตน ยังไมเ หมือนกันเลย แตวาทําไมเธอตองไปรักคนทง้ั หมดดวย ในเมอื่ คนท่นี า เกลยี ดก็มี อยางไอ. ..” เด็กดหี วั เราะขดั ขึ้น แลวพูดเสยี งต่ํา ๆ วา “ความรกั ของฉันแผไ ปทั่ว ไมไดเ จาะจงทค่ี นใดคนหนึง่ โดยเฉพาะ มันทําใหมนุษยเปนคนหนงึ่ คนเดียวกนั ” “แตฉนั อยากเปน ตัวฉันมากกวา” หนูแหวนรอง “ฉนั ไมอยากจะเปน คนอนื่ แตวา เอ...ถา ฉันไปเหมอื นไอ แกละ คงนา ขําเหมอื นกันนะ” แลว หนูแหวนก็หวั เราะกกิ๊ อีก “น่เี ธอ หยดุ หัวเราะเสยี ทีไดไหม ฉันเวยี นหัวเสียงเธอเหลอื เกิน มันนา หัวเราะนกั หรือ” “ของแปลกอยางนไ้ี มน า หัวเราะอยา งน้ันหรอื ” หนูแหวนพูดขน้ึ อยางแปลกใจ “เธอคงหวั เราะใหก บั พระ อาทิตยข้นึ ไดนะ แตฉ นั ขอหวั เราะเวลาหมามันหกลมมากกวา ” 10

เด็กดีมองหนแู หวนอยางขดั ใจ หนแู หวนตอนนเี้ รม่ิ รูส กึ ตวั จึงหยุดหัวเราะ ทัง้ สองน่ิงอยนู าน ในที่สุดหนู แหวนถามขึ้นวา “เธอเลนอะไรเปน บาง” “ฉันไมเ ลนหรอก คนดเี ขาไมชอบเลน มาก คนดตี อ งเอางานเอาการ คิดแตส ิ่งทเ่ี กดิ ประโยชนแกคน ทั้งหลาย” “ชีวติ ท่ีไมเ ลน ชีวิตทใ่ี คร ๆ กเ็ หมอื นกนั หมด จะนาอยอู ยางไร” หนแู หวนถาม “เธอไมเ ขา ใจหรอก เพราะเธอเปนเด็กซน” “ใช ฉนั เปน เด็กซน และฉนั กส็ งสารเธอดวยทีต่ องไปยากลําบากเพราะความไมด ีของคนอ่ืน” “เธอไมตอ งมาสงสารฉนั ” เด็กดีตอบ “ฉนั ทําความดีเพ่อื ความดี ตวั ฉันเองเรียกรอ งใหทําความดดี วย” “จรงิ ความดีคงจะเปนของด”ี หนแู หวนพดู อยา งครุนคดิ “แตฉันเกลียดท่ีวาทําไมมันตองขึ้นตน ดวยคําวา “ไม” อยูเ ร่ือย ตองไมเลน ตองไมซ น ไมเ อากอนดินปาไก ชีวติ ของคนปรกติจะทนไดห รอื ” ท้ังสองน่งิ ไปอกี ครงั้ ทส่ี ดุ เดก็ ดีเปนฝายถามข้ึนกอนวา “เธอกําลังคิดอะไรอย”ู หนแู หวนตอบวา “ฉันกาํ ลงั คิดวา ฉนั ควรจะเปน เด็กดหี รอื วา ฉันจะเปนตวั ฉันตอไป เธอละคดิ อะไร” “ฉนั กาํ ลังคดิ วา ฉนั จะกลับขนึ้ ไปบนสวรรค ไมล งมาเกดิ เปนคนดีแลว” 11

ผีเสื้อกับงาน ตะวนั เร่มิ ขึ้นสงู แดดชกั กลา หนูแหวนท่เี อาไมหวดพมุ ไมใบหญามาตามทางจงึ เลยี่ งไปน่งั พักใตตนชมพู สายลมออนพดั โชยดอกไมท ี่ชชู อ สะพร่งั อยบู รเิ วณน้ันก็แกวง ไกลไปมาอยา งเสรี หมผู ีเสอื้ หลากสีบนิ วอนจากดอก หนึง่ ไปอกี ดอกหนง่ึ เหมอื นกับจดหมายรักที่ดอกไมใ ชสงถงึ กัน กุหลายดอกหนง่ึ สชี มพูออน เพง่ิ แรกแยม กาํ ลัง หนมุ คะนอง สงจดหมายทเี่ พราะทีส่ ุดไปแลว เปนผีเส้อื ตวั ใหญมีสสี ลับสลอนสง ไปใหใครนะ หนแู หวนตามดู ไปให ดอกพลับพลึงสขี าวบริสุทธ์ิ เจา ดอกกหุ ลายตองรกั เธอมากทีเดยี ว ดอกพลบั พลึงเอย ในจดหมายจะเขียนวา อยางไร เมอื่ มีความรกั ตอกนั มากเหมอื นอยา ง...เออ ...กลืนกนิ หนแู หวนจําคาํ พูดของแมได เจา ดอกกหุ ลาบจะตอ ง เขียนจดหมายอยางน้ีแน ถงึ ดอกพลบั พลึง ฉนั รักเธอมากจะ รักเหมอื นงูรักกับ ลงชื่อ กุหลาบ แตวาหนูแหวนตอ งผดิ หวังท่เี หน็ ดอกพลับพลงึ สง จดหมายดําไปให “เธอไมรกั เขาหรอื ” หนแู หวนวง่ิ ไปถาม “รกั จะ รักมาก...” “เหมอื นงกู นิ ปลารกั ปลาใชไ หม” หนแู หวนตอ ดอกพลับพลึงพยักหนา อยางเศรา ๆ “แตทําไมเธอสง จดหมายดาํ ใหเ ขาเลา ” “ฉนั รักและอยากจะแตง งานกับเขามาก” ดอกพลบั พลงึ อธิบาย “แตว า เมื่อสกั ครนู ม้ี ีเด็กซนคนหน่งึ เอาไม ฟาดมาถูกฉนั ดูซกิ ลีบรวงไปกลบี สองกลบี ฉนั จะไปอยูกบั เขาไดอ ยางไร” น้ําเสยี งตอนนเี้ ครอื เหมอื นรองไห หนแู หวนรูสกึ สะดงุ ต้งั แตไดย ินคาํ วา “เดก็ ซน” แลว เมอ่ื รูวา เด็กซนก็คือตัวเธอแน หนูแหวนก็ทําเปนไมร ไู ม ชเ้ี ดนิ เลย่ี งไป เธอนกึ เสียใจอกี ครั้งหนงึ่ ทีค่ วามซุกซนเปนเหตใุ หท ั้งสองทีร่ ักกันปานกลนื กนิ ไมส ามารถจะอยู รวมกนั ได แตจะวาเปนความซนก็ไมถูก หนูแหวนนึกคา นตอนเธอเอาไมห วดไปนัน้ เธอทาํ ไปเพราะวาไมร ูจะทาํ อะไรตา งหาก “การไมรูว า จะทําอะไรก็เปนอนั ตรายพอ ๆ กับความซุกซนเหมือนกนั ” หนูแหวนสรุป 12

เสยี งนกรอ งเจือ้ ยแจว บินหาตวั หนอน เสียงผงึ้ บนิ ห่งึ หานาํ้ หวาน มดตวั เลก็ ๆ วงิ่ ไปมาขวักไขว ขา งคาบ อาหารบา งขนดิน ใครก็ทาํ งานกันทั้งนั้น วุนอยูจนไมม ีเวลามาคยุ กบั หนแู หวน เธอเดนิ ใชค วามคดิ เลาะไปตามพมุ ไมอ ยา งชา ๆ ครัน้ แลวกไ็ ดเ หน็ ผีเสอื้ ตัวหนง่ึ เกาะน่งิ ปกพบั สนทิ อยบู นตนแคเตยี้ ๆ “เธอไมทาํ งานเหรอจะ ” หนแู หวนถามดวยความสงสัย “ทาํ ซีจะ” ฉนั กาํ ลงั ทางานทส่ี าํ คัญทีส่ ุดในชวี ติ ฉันออกไขจ ะ” “ออกไขสําคัญที่สดุ อยางไร แมฉนั ไมเคยบอกอยางนั้น” หนูแหวนถาม “เธอไมร จู กั ชีวติ ของฉนั ” ผเี สอ้ื อธิบาย “ตอนฉันมีชวี ติ ใหม ๆ ฉนั ก็เปนไขอ ยางที่ฉนั กําลังจะออกนแ่ี หละ ตอมาสักสองวนั ฉันก็ฟก ออกเปน ตวั หนอน พอเปน ตวั หนอนฉนั ก็เริ่มกนิ กินอยา งเดียวแทบไมท ําอะไรเลย จนเรมิ่ แกตวั ฉันกก็ ลายเปนดกั แด สรา งเกราะหุม ตวั เอง ฉนั อยใู นเกราะนนั้ ไดส กั อาทติ ยหนงึ่ ก็โตเตม็ ที่ เปน ผเี สอ้ื อยา งท่ี เธอเห็นฉันน่แี หละจะ เธอจะเห็นวา ตลอดเวลาท่ฉี นั มีชีวิตน้ัน ฉนั ทาํ งานเพื่อตวั ของฉันเองท้ังนั้น แตต อนนีเ้ ปน ตอนทฉี่ นั ทํางานเพื่อคนอ่ืน เพ่อื ลูกหลานของฉันไดมีชวี ติ คงอยใู นโลกนส้ี ืบไปนแ่ี หละ ฉันจึงวาเปนงานสําคัญท่ีสดุ ในชีวติ ของฉนั ” “เธอไขไ ดส วยมากน่ี เปน แถวไปเลย” หนแู หวนกลาวชม “แตเธอไมกลัวไขของเธอตกลงไปบางหรือ” ผีเส้อื ยมิ้ ทไี่ ดรบั คําชม อธิบายวา “ฉนั ทําใหมันตดิ แนน กบั ใบ ฉนั ไมก ลัวมนั ตกหรอกจะ” ผีเส้อื เหลือบมาดู มอื หนูแหวนท่ยี กขึ้น แลวรบี พดู ตอวา “ถา หากเธอจะไมเขยา กง่ิ ” หนูแหวนลดมอื ลงไขวหลังแลว หวั เราะแกเกอ ผีเสอ้ื พดู ตอไปวา “ถึงจะเปนงานหนัก เหนอ่ื ยมากเพียงไรฉันก็เตม็ ใจทํา” “เธอออกไขแ ลวเธอจะไปไหนตอ จะ ” หนแู หวนถาม “ฉันออกไขแ ลวฉันกต็ าย” ผีเส้ือตอบ “ตาย” หนูแหวนอุทาน “ถา ฉันเปนเธอ ฉันจะไมย อมออกไขเปนอนั ขาด” “เธอจะหลกี เล่ียงงานไมไดดอก ชวี ิตทกุ ชวี ิตลวนมคี วามยากลาํ บาก ถา เธอหลกี เล่ียงงาน เธอจะพบกบั ความยากลาํ บากนบั ไมถ ว น แตถ า เธอทาํ งานแลวเธอจะพบความยากลาํ บากแตใ นงานทเ่ี ธอทําเทาน้ัน แลวก็อกี อยา งหน่ึง.....” ตอนนี้เสยี งของผีเสอื้ ตะกุกตะกักและขาดเห็นหว ง ๆ ดวยความเหน่อื ยและปวดราว “ยงั มไี ขอ ีก 5 ใบทฉี่ นั จะออก ฉนั จะตอ งรบี ออกใหหมด” แลวผเี สือ้ กเ็ บงอยางหนกั ไขกค็ อย ๆ ออกมาทลี ะฟองเรียงตดิ แนนกับใบแค “แลว อกี อยา งหนงึ่ อะไรจะ ” หนูแหวนยงั ตดิ ใจ “อกี อยา งหนงึ่ การทาํ งานตามหนา ที่จะทาํ ใหเ ราภาคภมู ิใจทม่ี ชี ีวิตนีม้ า” ผีเสื้อพูดเทา นน้ั กต็ กลงไปตาย หนแู หวนจับมนั ขึ้นมาเปากน อยูนานก็ไมฟน เธอมองมนั อยา งเศรา ๆ หยิบมันวางไวท่ีใบแคตามเดมิ ระหวา งที่ เดนิ จากไปนั้นหนแู หวนก็บอกตวั เองวา “เราจะตองทําอะไรอยางหนึง่ ท่ที าํ ใหเราภูมิใจทมี่ ชี วี ิตมา เราจะตอ งทาํ งาน ชวยเหลือผอู น่ื ออ รแู ลว ละ เราจะตองกลับบา น” หนูแหวนวง่ิ ตอ๋ื ไป “ชวยใหแ มไมต อ งออกมาตามเรา” 13

ตะเกียงวเิ ศษ วันนพ้ี อ กับพ่ไี ปธรุ ะท่ีอําเภอ หนูแหวนตองรบั งานเลย้ี งควายท่ผี ูกไวบ นโคก เธอออกจากบานแตเ ชา สะพายหอขาวท่แี มเ ตรียมไวให วิง่ ผาซิน่ ปลิวไปตามคนั นา พระอาทิตยด วงโตสแี ดงอยทู ีข่ อบฟา สอ งมากระทบ รวงขาวสเี หลืองเต็มทอ งทุง เฮอ มองไปท่ีไหนก็เห็นแตตน ขาวจนสดุ สายตา ไมรวู าจะปลกู ไปใหใ ครกินกนั ใครเปน คนกินขาวเหลานน้ี ะ หนูแหวนเคยถามพอ พอบอกวา ไมตองเปนหว งหรอก พวกโรงสมี นั มาซอ้ื เอง แตห นูแหวนไม เอาใจใสวา ใครจะมาซ้อื เธอสนใจแตเพยี งวา ใครเปนคนกนิ ขาว พอของหนูแหวนเองก็ชักจนปญญา พอไมร ูวามีคน หลายลานคนท่อี ยตู ามเมอื ง คนเหลานี้ทาํ มาหากินอยา งอ่ืนไมไ ดท าํ นา คนเหลา นเ้ี ปนคนกินขาว แตเ พราะไมรู พอจึงตอบเล่ียงไปวายกั ษเ ปนผูกิน หนูแหวนฟง แลวกเ็ หน็ ดว ยทันที แตไมช า ไมน าน เธอกม็ าถามอกี ทาํ ใหพอ อด เคอื งไมไ ด วายกั ษเอาอะไรหุงขา ว หนแู หวนหอบเอาฟางกองโตมาใหค วาย แลว เธอก็ลงมอื เลนหลายอยาง เอากอนดนิ ขวางนก เดินขาไขว กนั เปนเสนตรง และขณะทเ่ี ธอกาํ ลงั วิ่งกระโดดขาเดียวนั้น เธอไดเ หน็ ตะเกยี งดวงหน่ึง หนูแหวนรบี วงิ่ ไปหยบิ มา เอามือปดฝุน และคราบดนิ ท่ีติดอยู ทันใดนน้ั กม็ ีเหตกุ ารณป ระหลาดเกดิ ข้นึ มคี วนั พลุงมาจากตะเกยี ง พอควนั จาง หนูแหวนก็เหน็ ชายรางใหญสูงเทา ยอดตาล ครัง้ แรกเธอกต็ กใจ แตเ มอ่ื เหน็ ชายน้นั ทาทางเปนมติ ร ก็ถามขน้ึ วา “เธอเปนใคร มาจากไหน” “ขาแตน าย ขา คอื ยกั ษม าจากตะเกียงน้นั ” “ยักษห รอื ” หนูแหวนนกึ ออก “เธอเปน คนกนิ ขา วใชไ หม” “เปลา ๆ” ยักษร ีบปฏเิ สธ มันออกจะโกรธหนอ ย ๆ ทีห่ นแู หวนหาวายักษที่มฤี ทธิอ์ ยางมันมากนิ ขา วของ คน แตเ พราะความที่เคยเปนบา วเขา มนั จงึ หกั หามใจได ตอบวา “ขามีฤทธิ์ จะเนรมติ อะไรไดท ้งั นั้น” “งนั้ หรือ” หนูแหวนทาํ ตาโต “งนั้ เธอทาํ ตัวใหเลก็ ลงมาวงิ่ เลน กบั ฉันดกี วา” ยกั ษทําหนาเหีย่ ว โอดครวญวา “ขา แตนาย ขา ทําไมไ ดห รอก ผิดธรรมเนียมยกั ษ เปน ยกั ษก ต็ องตัวโต” “เอ ง้นั เธอทาํ อะไรไดบ างเลา ” “นาย ขา ทาํ ใหน ายไดท ุกอยาง” ยักษบอก “ฉนั อยากไปตรงโนน ” หนแู หวนชไี้ ปท่ีปาละเมาะไกลลบิ ทันใดนน้ั ตัวเธอกไ็ ปอยูท่ปี าน้ัน หนูแหวนตกใจ เปน กําลังรองข้ึนสดุ เสยี งวา “ยกั ษพ าฉนั กลบั เรว ” หนูแหวนกไ็ ดก ลับมาท่ีเดมิ เธอเดินไปเดินมาสะบดั แขงสะบดั ขา 14

อยางไมสบายใจ คลา ยกับกลัววา มันจะหายไป แลวถามยกั ษข น้ึ วา “เธอมชี วี ติ สบายดีหรอื ท่นี กึ อะไรปบุ กไ็ ดป บ ถา เรานึกอยากจะไปตรงไหน กไ็ ดอยูตรงนัน้ แลวเราจะมขี าไวท ําไม” ยกั ษมองดูเจานายตัวนอ ยทเี่ อาใจยากของมนั อยางหนักใจ มนั หดขาท้ังสองขา งลงไปในตะเกียง แลว ถาม วา “ขาแตผเู ปนนาย ขา จะเนรมติ เพชรพลอยใหเ อาไหม” “เพชรพลอยหรอื เอาไปใชท ําอะไร” “เอาไปทําสายสรอ ยก็ไดนาย” “สายสรอยหรือ” หนูแหวนถาม “ของฉันมีแลว นี่ไง” เธอถอดเอากานบวั หลวงทห่ี กั มาคลอ งคอออกมาอวด “สวยไหมละ” ยักษทอ ใจลงไปอกี มนั หดลงในตะเกยี งจนถึงทอ ง “ขา แตน าย” ยักษช ี้ไปท่คี วาย “ขา จะเนรมติ ควายใหน ายมาก ๆ เอาไหม” “อยา ทาํ นะ” หนแู หวนรบี ขดั ข้นึ “เธอจะทาํ ใหฉันเดอื ดรอนเสียแลว มอี ยูสองตวั เทา นก้ี เ็ ลย้ี งลาํ บากจะแย อยแู ลว” ยกั ษหมดกาํ ลังใจ มนั ผลุบหายไปในตะเกยี งท้งั ตวั แตแลว ก็โผลหนาบองแบว ออกมา ถามเสยี งตะกกุ ตะกกั วา “ขา จะเนรมติ อาหารใหเอาไหม” หนแู หวนยม้ิ แปน พูดขน้ึ วา “ไมตอ งหรอก วนั นมี้ าเตรยี มขา วมาใหตง้ั แยก ฉนั กนิ ไมหมดแน เธออยากจะ แบงเอาไปบา งกไ็ ด” ไดฟ ง เทานนั้ ยกั ษก ผ็ ลบุ หนา ไปแลว ไมโ ผลมาอีกเลย หนแู หวนมองดตู ะเกยี งพักหนึง่ แลว กโ็ ยนทิ้งไปอยา ง ไมเอาใจใส คณุ หนูทีร่ ัก เด็กชาวนาหลายคนมตี ะเกยี งวเิ ศษอยา งหนูแหวน แตพวกเขามีความเคยชนิ มคี วามพอใจ ไมอ ยากจะตองการอะไรอีก จึงทิง้ ตะเกยี งใหจมดนิ อยอู ยา งนน้ั จนกระท่งั วนั หนึ่งเดก็ ชาวกรุงไดมาเห็น ก็เอามา เนรมิตสิ่งของตาง ๆ มากมาย คุณหนูทราบหรอื เปลาวา ตึกรามบานชอ งใหญ ๆ หรอื ถนนหนทางอันสะอาดใน เมืองน้ัน เนรมติ เอาจากตะเกียงวเิ ศษของเดก็ ชาวนานี่เอง 15

แมงปอ งขี้โกรธ “เจอนแ่ี ลว ” หนูแหวนรองขึ้นดว ยความยินดี เบอื้ งหนา หนแู หวนเปน แมงปอ งขนาดเขอื่ ง “ตอ งจบั เอาไป” “อยานะ” เสียงตวาดแวดจนหนูแหวนสะดงุ “ขืนมาโดนตัวฉนั เปนตอ ยจริง ๆ ดว ย” “เธอไมม หี มดั จะตอยฉนั ไดอ ยางไร” หนูแหวนถามไป “นไี่ ง น่ไี ง” แมงปองสะบดั หางอยางแรง ซึ่งถา เปน กระดงิ่ คงดงั พลิ ึก หนูแหวนเห็นแลว อดขําไมได ก็ หวั เราะออกมาพรืดหนง่ึ “ฉันจะตอยเธอดว ยไอน”ี่ แมงปองตะโกนขน้ึ สดุ เสยี ง “ไมต องมาหวั เราะฉนั ด”ี วา แลวมนั ก็เดนิ ปอง ๆ ไป “ทาํ ไมเธอโกรธงายอยางนั้นนกั เลา จะ ” หนแู หวนถามอยา งญาติดี “ฉันเองกไ็ มร เู หมอื นกนั ” แมงปองตอบเสยี งออนลง “ฉนั รวู าไมพ อใจอะไรอยเู รอ่ื ย พอใครขดั ใจเขา หนอยก็ โกรธ พอ ของฉันยังตอ ยตวั เองเสยี ตายเลย” “ตอ ยไดอยางไรนะ” “คอื อยางน”้ี แมงปองเลา “วนั หนง่ึ มีคนทําขี้เถาบหุ ร่ตี กลงที่หลังของพอ ฉัน พอ ฉันโกรธมาก ตอยไปที่น่ัน จนตวั เองตาย” “พวกเธอข้โี มโหกันอยา งนีท้ ุกตวั หรือ” หนูแหวนถามอยางครัน่ คราม แมงปองพยกั หนา ตอบอยา งภาคภมู แิ ลว เดินจากไป หนแู หวนมองตามอยพู ักหนงึ่ ดว ยความอยากได เธอ จะจบั เอาไปโยนใสไอแ พะ เม่ือวานน้ีมันจบั จ้ิงจกมาโยนใสใ ห เธอจงึ คลานตามไป “ฉันไมช อบใหใครทาํ แผนดนิ สะเทือน” มนั หนั กลับมาตะโกนใสห นา เสยี งดังลนั่ คนข้ีโมโหน่ีตอ งเสียงดีดว ยนะ หนูแหวนราํ พงึ แลว ถามขึ้นวา “เธอตะโกนอยา งน้ไี มแสบคอบา งหรือ” “ไมหรอก เวลาฉันโกรธฉนั ไมน ึกถงึ อะไรหมด บางทีฉันตะโกนจนพูดไมไ ดไ ปตง้ั สามส่วี ัน แตฉ ันกไ็ มรวู า จะทาํ อยางไร” แมงปอ งสารภาพ “พวกเธอเร่มิ โกรธอยา งนี้มาตั้งแตครั้งไหนกนั นะ” หนแู หวนถาม “ฉนั กไ็ มร ูเหมือนกนั แตแ มของฉันเคยเลา วา แตกอนพวกเราไมคอยข้โี กรธกันหรอก อยมู าวันหนึง่ ปูข องปู ของปขู องฉนั ไปขอพิษจากงจู งอางไดหนอยนงึ มาไวท ห่ี าง ตั้งแตน น้ั แหละพวกเราก็ขโ้ี กรธกนั มาเร่อื ย” 16

“ฉนั รแู ลวละ” หนแู หวนพดู ขน้ึ “เธอโกรธเกง เพราะเธอคิดวา เธอมีพิษ มอี ํานาจ แลว เธออยากจะอวดพิษ อวดอํานาจน้นั ดวย ฉันจะตองตัดหางเธอออกดีกวา” “อยานะ” แมงปอ งรอ งขึ้นดวยความตกใจ “ถาเธอตดั หางฉันออก ฉนั ตอ งตายแนทเี ดยี ว” “คนข้ีโกรธก็เหมือนกบั คนตายแลว นน่ั แหละ ยงิ่ คนชอบใชอ ํานาจย่งิ รายใหญ เหมือนอยาง...” หนแู หวน นกึ ถึงแมแตไมไ ดพดู ออกมา แลวหนแู หวนกห็ ยิบไมไ ผบางถอื กระชบั อยูในมือ “อยา นะ” แมงปอ งรอ งขึ้นอกี “ไมไ ดห รอก” ฉันตอ งตดั หางเธออกแน ๆ” หนแู หวนพูดขึน้ แลวคลานใกลเ ขาไปอกี “คนเราพอมีพิษเขาก็ ชอบเอาแตใจตัว แลวกข็ ้โี กรธ อยากจะใหค นอ่ืนเขานับถือเกรงกลัว แตใ ครจะนับถอื ความโกรธได ถาฉนั ปลอ ยให เธอวางอํานาจ ปลอ ยหางเธอไว เธออาจจะตอยตวั เองตายอยา งพอ ของเธอกไ็ ด” หนูแหวนใชค วามวอ งไวกดหางแมงปองไวทพี่ น้ื แลว ถูอยา งแรงจนหางขาดออก แมงปองดนิ้ ดว ยความเจ็บ มนั คลานโซเซคอตกไป หนแู หวนมองตามดวยความสงสาร เธอไมไ ดจ ับมนั ไปโยนใสไอแ พะอยางทต่ี ัง้ ใจไวครั้งแรก และเธอก็ไมรวู า เธอสงสารแมงปองเพราะวามันขี้โกรธ หรอื เพราะวามันถกู ตดั ทอนอาํ นาจจนโกรธอีกได คนที่ ชอบวางอาํ นาจและข้ีโกรธ ในท่สี ดุ ก็จะมีผมู าลิดรอนอาํ นาจไปจนได 17

คลนื่ ความเจริญ หนา แลงปน ี้นา้ํ ไมแหงขอดคลองเหมอื นเคย พอ ไดข า วจากอําเภอมาบอกวาเปนนาํ้ มาจากเข่อื น ปา พลอย ไดยินเขา ก็พมึ พาํ ไปตามประสาคนแกวา “มันก็เหมือนกับกมุ ภกรรณทดนาํ้ แหละวา ” หนแู หวนไดยนิ ไมถ นดั ประกอบกับเธอกําลงั คดิ อะไรอยู เธอไดร ูส กึ ถึงความใหญโ ตทีน่ า กลัว ซง่ึ เธอก็ไมรูว าคืออะไรแน เธอจึงไมไ ด ซักถามวา กมุ ภกรรณเปน ใคร มาจากไหน เหตุใดจงึ มาทดนํา้ แลวในทีส่ ดุ ส่งิ ทห่ี นแู หวนหวาดกลวั กม็ าถึง มคี นแตงตวั ดี ๆ กลุมหน่งึ มาทีห่ มบู าน มเี ครือ่ งขยายเสียง ปา ยโฆษณามาพรอม เจาแกละวงิ่ หนาเริดไปถงึ กอ นใคร แตแ ลว ก็หนามอ ยบน อยางผิดหวงั วา “นึกวาจะมหี นงั ฉาย” ชาวบา นตา งพากนั ออกมาดู หมุนไปรอบผาโฆษณาที่เขียนหนงั สอื ยากเหลือเกนิ จนไมมีใครอา นออก เม่ือ เห็นวามผี คู นมามากแลว ลงุ คงผูใ หญบ า นไวห นวดเฟม ก็ขึน้ ไปยืนประกาศวา “พอ แมพ ่ีนองท้ังหลาย นีค่ ือหนวยพัฒนาชนบท” เสยี งชาวบา นถอนใจดวยความโลงอก ไดรกู นั เสียทวี า เปนหนวยชอื่ ยาก ๆ น้ี เสยี งลุงคงพดู ตอไปวา “หนว ยพฒั นานีเ้ ขาจะมาทําหมบู า นของเราใหเ จริญ ขอพอแมพีน่ อ ง ใหความรว มมอื ดว ย” แลวลงุ คงก็พดู ตอ ไปอีกยดื ยาว มศี พั ทแ สงมากมาย ทุกคนฟงลงุ คงดว ยความยกยอ งนบั ถือ และไดใ หค วาม รวมมอื ดว ยเปน อยา งดี เชน อุม ลูกจงู หลานไปใหห มอตรวจ ชว ยกันขุดบอ ทําถนน ใคร ๆ ก็พูดกนั แตเ รอ่ื งการ พฒั นา ท่บี า นปาพลอย พอตกบายจะมเี ด็ก ๆ มาน่ังคุยกันถงึ เรื่องน้ี ปาพลอยมกั จะพดู อยไู มขาดปากวา เกดิ มา ทองพอทองแมกเ็ พ่ิงเคยเห็นนีแ่ หละ สวนเดก็ ก็คุยกนั แตเ รื่องของเลน อยา งเชน หีบพดู ได ซงึ่ มีสองแบบดว ยกัน หีบอยา งหน่ึงมีขอกลม ๆ มเี สนสนี ้าํ ตาล พอวงกลมหมุนกพ็ ดู ได แตเจาเปย กคานวา “เฮย บางทีมนั หมนุ กไ็ มมี เสยี งดัง ตอนนีม้ ันหมุนเรว็ ๆ นะ ” สว นหบี อีกอยางพอหมนุ ปุมเสยี งดงั กกิ๊ ก็มเี สยี งดัง แตห บี อยางหลังน้บี างทกี ม็ ี เสียงโครกคราก ปา พลอยฟงเด็กท่ีพดู กนั อยา งสนุกสนาน แลว ก็พดู ขนึ้ อยางปลงตกวา “เฮอ เดีย๋ วนี้อะไร ๆ มนั ก็ เปลย่ี นแปลง” “ใช” หนแู หวนเสริมขนึ้ “อยางเจาแกละเดย๋ี วน้กี ก็ ลายเปนคุณหนูไปแลว ” เสยี งเดก็ หวั เราะกนั อาใหญ เจา แกละอายจนหนาแดงทห่ี นูแหวนหาวามันเปน คุณหนู หนั มาทุบเอาดัง พลก่ั พดู ขนึ้ วา “แกก็เปนคณุ หนูวะ” 18

ทุกวนั ตงั้ แตเ ชาหนแู หวนจะตองเวยี นไปท่ีหนวยพฒั นาดูไอโนน จับไอน ่ี บางทีก็ซักถามไปตามเร่ือง ตอน หนง่ึ เธอพูดขน้ึ วา “นา ๆ ท่ใี นเมอื งใหญเ ขาวามตี กึ สงู ๆ จริงหรอื ” “จรงิ ซ”ี หนุมนกั พฒั นาตอบ “บางหลงั สงู เทายอดตาลโนนแนะ” หนูแหวนมองตามมือไป แลวกน็ ึกสงสารชาวเมืองขน้ึ มาจบั ใจทีต่ องไปอยูบนยอดตาลอยา งนน้ั แตเธอก็ ถามตอ ไปวา “แลว พวกเขาขน้ึ ไปอยูขางบนไดอยางไร เออ คะ” หนแู หวนนกึ ถงึ คาํ ลงทายท่ีครสู าวนักพัฒนาไดสอน ใหไ ด “เขาก็ขนึ้ บนั ไดไปนะซ”ี หนุมนักพฒั นาตอบไปอยา งทไ่ี มค ดิ วา จะเปน ปญ หา หนูแหวนกไ็ มเ คยคดิ เหมอื นกนั วาจะมีใครทําบนั ไดใหสงู เทา พะองได ดงั นั้นบนั ไดสงู ๆ สาํ หรบั หนูแหวนก็ คือพะองนั่นเอง แลวเธอกร็ ูสกึ หวาดกลัวในความเจริญยิง่ ถาเธอตองปนข้นึ ลงอยางนั้นทุกวนั คงตายแน ขนาดเจา คําวา ปนเกง ๆ ยงั พลาดตกลงมาเลย เธอเร่ิมรูสกึ วาความหวาดกลัวของเธอกลายเปน ความจริงขึน้ มาแลว เม่ือนกึ ยอ นไปยงิ่ เห็นเปน จริงเปนจงั ขน้ึ อยา งหีบพดู ไดก็โกหกส้นิ ดี เดย๋ี ววาท่นี ่ี ป.ช.ส. เดยี๋ ววาท่นี ี่ ต.ช.ด. ไมรจู ะเอาอยางไหนแน นอกจากนย้ี ังเปน คนเอาแตใ จตวั ดวย ตอนหนงึ่ พูดออกมาวา “ทา นเคยเปนอยางน้ไี หม” เธอกับเพอื่ น ๆ อุตสาหต ะโกนจนสุดเสยี ง วา “ไมเ คยเปน” แตเจาหีบนนั่ กไ็ มเ ห็นตอบ กลบั พูดตอไปวา “ถา ทานเปนอยางน้นั โปรดจงใช. ..” คนในเมอื งกค็ ง เปนเหมอื นอยา งหบี นแี่ หละ หนูแหวนเริม่ รูสกึ วา โลกนอย ๆ ของเธอตอ งสนั่ สะเทือนอยา งรุนแรง ดวยโลกใหมท ี่ใหญก วากวางขวาง กวาและแข็งแรงกวา หนูแหวนทนไมไ ด เธอเลีย่ งหากจากชาวพัฒนา เท่ียวตะลอน ๆ คยุ กับนก เอาเมลด็ ตอยต่งิ อมใหม นั แตกในปากเหมอื นอยา งเคย ในทีส่ ุดหนว ยพัฒนาชนบทกย็ า ยไปที่หมบู า นอื่น หนูแหวนวง่ิ รอ งไชโยล่นั ทุง เมอ่ื วิง่ จนเหนื่อย ความรูสึก หวาดกลัวอยา งเกาก็กลับมาอกี หนูแหวนทรุดตวั ลงน่ังทชี่ ายฝง คลอง มองดูนา้ํ ทีไ่ หลเออื่ ยอยางไมมคี วามคดิ เธอรู แลว วา มันไหลมาจากเขือ่ น ไมไ ดไหลมาจากสวรรคอ ยางทีฝ่ นเอาไว หนแู หวนหยิบกอ นดินเล็ก ๆ โยนลงไป มนั กระทบนํ้าเสียงดังตอ ม แลวนํ้ากก็ ระเพือ่ มเปนคลน่ื แผวงกวางออกไปทกุ ที ๆ “จนกระทงั่ ถึงเขอ่ื น” หนแู หวนบอก กบั ตวั เอง 19

ความตาย “ตาย!” เสยี งหนแู หวนรอ งข้ึนดงั ล่ัน เจา แพะสะดุง มนั รีบเอาปลายเทา เขีย่ กระเบื้องออกจากเสน ปากแขง็ พูดข้นึ วา “ยัง” “ตาย” หนแู หวนแผดเสียงขนึ้ อกี พรอมกบั รสู กึ ฉนุ ทเี่ หน็ เจา แพะข้ีโกงอีกครั้งหนง่ึ “ยัง ยงั ดูนี่ไง” เจา แพะชใี้ หดูกระเบ้อื งทีม่ นั เขี่ยออกจากเสนแลว “ไมเ หน็ ตายเลย” “ตาย” หนูแหวนยืนยันและนึกดว ยความโกรธวาไดบานตง้ั หลายบานยังขโี้ กงอีก นกึ เพียงน้ีกฉ็ นุ กกึ ข้ึนมา อกี หลายเทา เธอว่งิ ไปผลกั เจา แพะผซู งึ่ กําลังยนื ขาเดียวอยู พลางรองข้ึนวา “นี่แนะ ไมต าย” เจา แพะเซถลาลงไปนง่ั พบั เพียบ มันควานหากระเบอ้ื งอกี ตัวขวา งไปทหี่ นูแหวนทันที แตก็ไมท นั เธอวิง่ หนี ไปเสยี ไกลแลว การเลน ตองเตระหวา งหนแู หวนกบั เจา แพะเปนอนั ตอ งยุตลิ ง เพราะวา ฝายหนง่ึ ไมยอมตาย หนแู หวนวิ่งมาไดไ กล จนคดิ วา เจาแพะคงไมอ ยากเหน่ือยแรงวิง่ ไลแลว กห็ ยุดและหัวเราะกิก๊ ใหญ เมอ่ื นกึ เหน็ ภาพเจาแพะคูปรับตวั สําคัญลงไปนงั่ พับเพียบท่ีดินอยา งนัน้ สมนาํ้ หนา ตายแลวยงั ไมยอมตาย เลนไดห ลาย บานก็ยงั ไมย อมตาย หนแู หวนไมไดเ รียนวชิ าหนา ทีพ่ ลเมอื ง หนูแหวนจึงไมไ ดทราบเร่อื งสทิ ธแิ ละหนา ที่ หาไม แลวเธอจะตองบอกวา เจาแพะหมดสิทธใิ นการเลนแลว และมีหนาท่ีทีจ่ ะตองออกมาใหเธอเลน แทน เม่ือไมท าํ เชน น้ันก็สมควรทจ่ี ะถกู ลงโทษเพราะวาไปลวงสทิ ธิผดิ หนาที่ และหนแู หวนกย็ ังโตไมพ อทจี่ ะต้งั ขอ สรุปวาใน บางครงั้ ความยงุ ยากที่เกดิ ข้นึ ก็เพราะวา มบี างคนไมย อมตายอยา งเจา แพะ หนูแหวนไมร วู าตอมาอกี ไมนานนัก เธอจะไดรจู กั ความตายอกี แบบหนึง่ บัวเผอ่ื นเพ่อื นบานวิ่งมาบอกแม วา นา ตายเสียแลว เปน ลมตาย หนูแหวนไมต กใจอะไร เพราะนึกวาเดีย๋ วนาก็กลบั มาใหมได เธอเพียงแตนึกสงสยั วา นาเลนพลาดอยางไรจงึ ตายได และวา ใครจะเลนแทนนา แตเมอื่ เหน็ หนาแมซ ีดเผอื ดและรอ งไหโฮออกมา หนู แหวนกต็ กใจมาก เธอไมไ ดคดิ วาแมจ ะเปน คนรองไหไ ด นอกจากจะทําใหคนอน่ื รอ งไห เร่อื งมนั ตองรา ยแรงจริง ๆ หนูแหวนนั่งมองคนโนน ทคี นนีท้ ี เหน็ ทกุ คนมีสีหนา เครง เครยี ดกนั ทง้ั นน้ั เธอรูสกึ กลวั ความตายข้ึนมาจับใจ หนแู หวนไปดเู ขาอาบนํา้ ศพนา นา ตัวซดี นอนนงิ่ ไมกระดกุ กระดิก พูดกไ็ มพ ดู ใครจะทําอะไรนา ก็นอน เฉยอยอู ยางนน้ั เฉยเหมอื นคนตายทีห่ นแู หวนเคยไดรบั คําบอกเลา จนกระทง่ั ถงึ วันเผาศพ หนูแหวนอดรนทน ไมได กระซบิ ถามปา พลอยวา “ปา นา จะกลบั มาไหม” 20

ปา พลอยผไู ดพ บเหน็ ความตายมามาก มองดูหนแู หวนเฉย แกอาจจะกลวั ความตายขนึ้ มาบางกไ็ ด ในทสี่ ดุ แกก็ตอบมาเบา ๆ วา “เขาไมกลบั มา เขาไปเสยี แลว กลบั บา นเกาไปเสยี แลว ” “บานเกา ทีไ่ หนจะ ปา ” หนูแหวนถามดว ยความประหลาดใจ เธอไมเคยทราบมากอ นเลยวานา มีบานเกา อยอู ีก เหน็ วา มอี ยูบานเดียวเทา น้นั ปา พลอยไมตอบ สปั เหรอ เอาผนื มากอ จดุ ไฟขึน้ หนูแหวนมองตามอยา งตนื่ เตน ผสมหวาดกลวั นา ลกุ ข้ึน เถอะ หนูแหวนรอ งไหใ นใจ เธอไมกลาสงเสยี งดงั เลย ความเงยี บท่มี ีคล่ืนเสยี งราํ่ ไห ทําใหห นูแหวนไมกลาทาํ อะไร ไฟไหมอยนู านจนกระทงั่ รา งของนากลายเปนข้ีเถากองเล็ก ๆ เสยี งปา พลอยพูดข้นึ วา “นี่ไง กลบั บา นเกา ไปแลว” หนแู หวนเริ่มเขา ใจสง่ิ ตาง ๆ ชดั เจนขึน้ เธอพอเขาใจแลว วา ความตายคืออะไร ความตายนรี้ ายแรงกวา ความตายทเี่ ธอรจู กั เธอเคยเลนตอ งเตตาย เธอรสู กึ ผิดหวงั เล็กนอย แตเธอกอ็ ยากตายเหมือนกนั เมอื่ เลน เหน่อื ย แลว แตถา เปนอยา งนี้เธอทนไมไหวแน ตายแลวก็ตายเลยไมกลับอีกได กนิ กไ็ มได เดนิ ก็ไมได ว่งิ เลน กไ็ มไ ด จะดี หนอ ยเดียวก็ตรงทใี่ คร ๆ มารองไหใ ห แตว า ...หนูแหวนมองตวั เองอกี ครง้ั หนงึ่ ตัวเนือ้ อยางนเ้ี วลาตายไปแลว ก็ กลายเปน ขเี้ ถา กองนดิ เดยี ว ความตายทําใหต ัวเรามคี า เทากบั ข้ีเถากองหน่ึงเทานน้ั หนแู หวนเดนิ กลับบานพรอม กับพอ อยางไมรูตวั เธอเลย่ี งไปทร่ี มิ นํา้ ทรุดตวั ลงนง่ั หนา ตาหมน หมองจนตน ไผท ักขึ้นวา “เธอเปน อะไรจะ ” “ฉันกลวั ตาย” หนูแหวนตอบ “เธอตายแลวหรอื ” ตน ไผซกั “ยงั ฉันยังไมตาย” หนูแหวนเริม่ รสู กึ สนกุ กับการสนทนาข้ึนมาบา ง “ทําไมเธอถึงกลัวสิง่ ท่เี ธอยังไมไดเปน ได” “ก็ฉันรนู ะ ซวี า ความตายเปน อยางไร” 21

“รแู ลวเธอทาํ ไมจงึ กลัวดวย” “ทาํ ไมจะไมกลวั ”หนแู หวนทําตาโต “เวลาตายแลว เรากก็ ลายเปน ขีเ้ ถากองนิดเดยี ว ไมมคี าอะไร ตายนะ นา กลวั ออก” “เธอกลวั ตวั ของเธอเองจะไมมีคา หรือ” ตน ไผถาม หนแู หวนพยักหนา ตน ไผพ ูดตอ ไปวา “เธอรหู รอื เปลา วาวนั หนึ่งเธอตองตาย ใคร ๆ กต็ อ งตายทง้ั น้นั ” หนแู หวนพยักหนา รับอีกครง้ั อยา งเซ่อื งซึม ตน ไผพดู ตอ ไปอีกวา “ใครกต็ องตายท้ังนั้น วนั หนง่ึ ๆ ทุกคนจะตอ งกลายเปน ของไรค า ปญหาจงึ มอี ยวู า ระหวางที่เรามีชวี ติ อยเู ราจะทาํ ตัวของเราใหม ีคาอยางไรตางหาก แลว อกี อยา งหนงึ่ ” ยอดไผโนมกงิ่ ชไี้ ปทีก่ อหญา “เธอเห็นกอหญา เหลานี้ไหม แม ของเธอเคยใชใ หเธอดายหญาเหลา นี้ใชไ หม” หนแู หวนพยักหนา มองดมู อื ตวั เองอยางนกึ เสียง จําไดวาเธอรูสกึ เจบ็ แสบเพยี งไรเม่อื ตองดายหญา เสียงตนไผพดู ตอไปวา “เธอดายมนั ออก เธอทําใหตน หนึ่งตายได เธอทําใหกอ หนึง่ ตายได แตเ ธอไมสามารถทําใหมนั ท้งั หมดตายได นน่ั ไง มันยังอยทู นี่ ่นั เลย ความตายก็เหมอื นกนั ทําใหเรา ตายไดทลี ะหนทลี ะหนว ยทีละหมู แตวา ไมสามารถทําใหเราทุกคนตายไดหมดเลย เรายังสามารถงอกงามเตบิ โต ไปในทางของเรา ความตายไมไ ดเ ปนของนา กลวั นักหรอก” “จริงหรือน”ี่ หนแู หวนถามขน้ึ หนาตาแจม ใสแทบวาจะกระโดดโลดเตน ตน ไผไกวกิง่ รับอยา งภาคภมู ใิ จท่ี สามารถปลอบหนูแหวนได แตแลว เมอ่ื มองลงมามันก็ตอ งสะดงุ รบี ถามหนูแหวนวา “นน่ั เธอกาํ ลงั จะทําอะไรนะ ” “ฉนั กําลงั ขุดหนอ ไมเ อาไปแกงกิน” หนูแหวนตอบ “มันไมนาํ ความตายมาใหพ วกเธอทัง้ หมดหรอก” 22

ปน ควาย บา ยแลวอากาศรอนอบอาวเหลอื ทน หนูแหวนน่งั แกวง เทา ชา ๆ อยบู นแครอ ยา งเกียจครา น ไอแดดท่รี อ น ระอุทําใหเ ธอไมค ดิ จะกระดิกตวั ไปไหน นอกจากจะแกวง เทาตอ ไปจนโลกแตก แตว า นัน่ อะไรกัน.......... มดดํานนั่ เองคาบของขาว ๆ มาเปน แถว ขนอะไรนะ ขนทาํ ไมนะ หนูแหวนทนสงสัยไมไ ด ก็โดดผลงุ เดนิ ไปหา เสยี งแผนดินกระเทือนทําใหม ดแกตวั หน่ึงเงยหนา ข้ึนมาดู “สวัสดจี ะ ” หนูแหวนทักทาย “สวัสด”ี มดแกต ัวน้นั ตอบอยางไมคอยเต็มคาํ เพราะกาํ ลังคาบของอยู “เธอกําลังขนอะไรจะ ” “ใชจ ะ” ขาดคาํ ไขก ห็ ลดุ ลงมาจากปาก แตว าเคราะหด ไี ขข องมดไมแตกงา ย ๆ เหมือนไขไก หาไมมดเลก็ ๆ ที่นอนอยูขางในกค็ งจะตอ งตายไปแลว ทีหลงั เจา มดทาํ อะไรตองระวังอยา ใหต กอยา ใหห ลน หนูแหวนไมสนใจเรือ่ งไขต ก ถามตอไปวา “เธอขนไปทาํ ไมจะ ” “ฝนจะตกจะ ฉันตองขนไขอ อกจากรัง” หนแู หวนดใี จทไี่ ดท ราบวาฝนจะตก จนแทบจะวิ่งตอ๋ื ไปแตยังตดิ ใจสงสยั อยนู ดิ หน่งึ จึงถามวา “ฝนตกแลว ทาํ ไมเธอตองขนดวย” “ฉันกไ็ มรเู หมอื นกนั ” มดแกตอบ “พวกมดอยางเราทําอยางนมี้ าชา นานแลว พอฝนจะตกเรากข็ นไข ไมม ี ใครมานง่ั คิดหรอก” ใชซ ี ไมมใี ครมาน่งั คิดหรอก หนแู หวนว่งิ เอาขา วจากมดไปบอกแกเ พอ่ื น ๆ วา ฝนจะตก เจา แกละรอ งไชโย สดุ เสยี งจนไดยินเสียงแมต ลาดแวดออกมาจงึ เงยี บ ฝนต้งั เคา มาแลว ลมหอบเอาสดี าํ มาระบายจนทวั่ ฟาดําสนทิ อยขู างบนจนกลายเปนของนากลวั หนแู หวน เคยกลวั เหมอื นกนั วามนั จะตกลงมาเปอ นอะไรหมด เปน โชคดีอยางหนึง่ ของมนุษย ท่ีบงั เอญิ วาสีท่ลี มเอามา ระบายทองฟา นนั้ เปนสีไมด ี ตกงา ย ไมนานนักกต็ กลงมาเปนน้ําใหม นษุ ยใชสอยและหนูแหวนไดเ ลน เปรีย้ ง เสียงฟาผา ดงั สนั่น หนแู หวนรอ งกรีด วิง่ ไปนง่ั ตัวสัน่ อยูใตชายคา ปากท่ซี ดี เพราะความเย็นของน้ํา ก็ยิ่งซีดขึ้นไปอกี ถาเธอไดย ินเบนจามนิ แฟรงคลินเลาวา ฟา ผาเกิดจากอะไร เธอคงไมกลวั อยางน้ี หนแู หวนนง่ั อยู เฉย ๆ จนฝนหายเดนิ กลับไปบา น แสงแดดยามเยน็ ตอ งตัวตดั กบั ผนื นาอันกวา งใหญไพศาล ดเู หมือนปตู ัวเลก็ ๆ ท่คี ลานไปตามชายหาดเพ่ือกลบั รู รุง เชาหนูแหวนต่นื ขนึ้ มาดว ยความแจม ใส เพราะอากาศเยน็ สบาย พอ ออกไปไถนาตง้ั แตเมอ่ื ใดไมรู หนู แหวนเดินผวิ ปากไปท่ีชายทุง เสียงนกรองแจม ใสเหมือนกนั พวกมันมตี วั แมลงกนิ มากเปนพเิ ศษในเชา วนั นี้ ถา หากวาไมมีฝนตกเสียอยา งเดียว โลกกค็ งจะไมเปน อยอู ยา งน้ี แตวา มันมีฝนนี่ มจี นเปนเร่ืองธรรมดา ๆ 23

หนแู หวนเดินไปจนชกั เมอ่ื ย คิดอยากจะทําอยา งอน่ื บา ง “ปน อะไรเลนดกี วา” เมื่อนึกออกเธอก็ลงมอื ขดุ ดนิ ทนั ที “หนูแหวนระวงั หนอ ย” เสยี งมดแกต ัวเดิมนน่ั เองรอ งทกั “รงั ของฉันจะพังหมด” หนูแหวนไมรูด อกวา เปนมดตวั เดิม ใครจะไปจํามดได แตเ ธอกร็ ูสกึ ตวั วา ความไมระวงั ของเธอเกอื บทาํ ให ผูอ น่ื ตอ งเดอื ดรอ นเสียแลว จึงขอโทษมดตวั นั้น และบอกวาตอไปจะขุดเบา ๆ เจา มดมองดหู นแู หวนขุดดนิ งวน แลว ถามข้ึนวา “เธอขุดดนิ ไปทาํ ไมจะ ” “ฉนั จะเอาไปปนอะไรเลน” “เธอปนทําไมละ” มดซัก “กป็ น เลนสนกุ ๆ นะซ”ี หนูแหวนทาํ เสยี งดูถูก “ปญหาอยางน้ีเขาไมถ ามกนั หรอก” เจามดรสู ึกขายหนา ท่โี งไปถามปญ หาอยา งน้ีเขา ได มนั จงึ พดู เสยี งขาด ๆ อยางไมคอยมั่นใจวา “เออ เธอ จะเอาไปปน อะไร” “ฉนั จะเอาไปปน ควายจะ ” “เธอปน ควายไดด วยหรอื ” มดพูดอยา งแปลกใจ “เธอไมใ ชค วายนี่ พวกมดปน ไดแตพวกมดเทานั้น เราเคย เหน็ ควาย แตไ มรูจกั ดี เราปน ไมไ ด” “ปนควายงา ยนดิ เดยี ว บา นฉันมีควายตง้ั สองตวั ฉันรูจักมนั ด”ี หนแู หวนเอาดินทข่ี ุดไดไปนง่ั ถา งขาปน ควายอยใู ตต น ไม ฝมือปนของหนูแหวนไมเลวทเี ดยี ว ปนไมชากไ็ ด ควายตัวหน่ึง พอวางลงกับพื้นมันกอ็ อกเดิน แตวาเดนิ ไดกะโผลกกะเผลก ขาของมันยงั ไมแข็งแรง หนูแหวนตอ ง เอาดนิ มาเพมิ่ ให คราวนี้มนั เดนิ ไดคลอ งทเี ดียว จนไปใกลห ลุมใหญ “ระวังจะตกหลุม” หนแู หวนตะโกนขนึ้ แตมันก็กาวพรวดไปแลว เจาควายตกลงไปรอ งดว ยความเจ็บปวด “แกไมเห็นหลมุ หรอื อยา งไร” หนแู หวนถามอยางโกรธ 24

“ไมเ ห็นหรอกจะ ” เจาควายตอบ “เธอไมไ ดป น ตาใหฉัน” หนูแหวนอยากตอวาไปวา ไมมีตาแลว ยังอยากจะเดินอกี แตเ มอ่ื เหน็ มนั รอ งหนกั ก็สงสารจนนํ้าตาแทบ ไหล เพราะเธอเองก็ผดิ เหมอื นกันทีไ่ มไ ดปน ตาใหมัน หนแู หวนอมุ ควายออกจากหลมุ ดดั แขง ดดั ขาใหม แลว ปน ตาใหดว ย พอเจาควายมตี ามนั กเ็ หลยี วไปเหลียวมาแลว พดู ขึ้นวา “แนะ หางของฉันก็ยงั ไมมี อยา งนเ้ี หลือบยงุ ก็กดั แย” หนแู หวนก็ตองหยบิ เอามนั ขึ้นมาเติมหางให เจา ควายแกวง หางของมันอยางเปนสุขครูหนึง่ แลว รอ งขนึ้ อกี วา “เขา เขาของฉนั ยังไมมเี ลย เธอคงไมอ ยากใหใคร ๆ เรียกฉันวาเจา ทยุ ใชไหม” หนูแหวนหยิบควายขน้ึ มาอยางเพลยี ๆ ติดเขาใหมนั แลวถามอยา งหมดสนุกวา “คงมี อะไรพรอมแลวใชไหม” เจา ควายกม ลงสาํ รวจตวั เองอีกครัง้ แลว รอ งขึน้ วา “นมฉัน...” หนแู หวนไมร อใหม ันพูดจบ ทบุ พลัก่ ลงไป มันก็กลายเปนกอนดินตามเดิม “ปน ยากปนเย็นนัก” เธอข้นึ เสยี ง “เอาไปทาํ ลูกกระสุนดีกวา ” 25

ไมมีอะไรจะทํา หนูแหวนแหงนดยู อดมะขามคอต้ังบา เธออยากจะขนึ้ ไปขา งบน เพ่ือดูไปไดไ กล เผื่อจะไดเ หน็ อะไรแปลก ๆ ใหม ๆ บา ง หลงั จากทไ่ี ดพยายามจนหอบฮัก เธอก็ยงั ขึน้ ไมได ตนมะขามตนน้ีสงู ใหญเกินกวา ท่ีมอื เทา นอย ๆ จะปน ปา ยขึ้นไป หนูแหวนทรุดตวั ลงนั่งพัก แลว ก็นึกถึงคาํ พูดของแมท่วี าไลห ลงั มาเม่อื ตะก้วี า “ทาํ อะไรก็ไมเปน ดแี ตก ินกับเทยี่ ว” หนูแหวนรูสึกหอเหยี่ วใจ แตอดนึกคานในใจไมไ ดวา “จะใหเ ดก็ อายุหกเจด็ ขวบทําอะไรไดดีอยางไรได แคท าํ กาน้ําหกก็วาเสียเทา น้ี ทพี ีล่ ะก็ไมใช ดซู ”ี หนูแหวนกมลงสาํ รวจตัวเอง “ตองตรากตรําจนผอมอยางน”้ี เธอสงสารตวั เองเสียจนน้าํ ตารว งมาสาม เผาะ “ใคร ๆ กช็ า งไมเหน็ ใจเราเลย” หนูแหวนรูสกึ เหมือนอยูคนเดียวในโลก เธอเดินเอ่ือย ๆ ถือไมห วดตน ไมไปตามทางอยางใจลอย นา เบื่อ ออก ไมเห็นจะมอี ะไรทําเลย “บนอะไรจะหนแู หวน” เตานาตัวหน่ึงโผลหวั ออกจากกระดองมาทกั “ฉันเบ่อื จะ ไมเหน็ มอี ะไรทํา ทาํ อะไรกไ็ มด ”ี “เธอไมมีอะไรจะทาํ จริงหรือ” เตานาถาม “ถา อยา งน้ันชว ยอมุ ฉันไปปลอ ยในหนองโนนหนอยไดไ หม จะไป เย่ียมลูกสาวสักหนอ ย” หนแู หวนกมลงอุม เตา ขึน้ มา ตัวมนั หนกั ทีเดยี ว จนหนแู หวนนึกถึงความผอมของตนอีกครงั้ แทบอยากจะ โยนลงไปตามเดมิ แตด ว ยความเคยชนิ เธออมุ มันไปปลอยในหนองท่มี นั ตองการ “ขอบใจมากนะหนแู หวน เธอเปน เดก็ ดนี ่ี เธอตอ งไมท าํ หนาเศราอยางนัน้ เดก็ ดีนอกจากคดิ จะชว ยเหลอื ผอู นื่ แลว ตอ งเปนคนรา เรงิ ดวย” “ฉันเอาเธอมาปลอ ยนี้ เพราะฉันอยากจะอยคู นเดียวมากกวา” หนูแหวนพดู ไปตามตรง “เธอจะไปหาลูก สาวเธอก็ไปเถอะ” “เธอเบื่ออะไรมากมายถึงอยางน้นั ” เตานาชักสงสัย “ฉันไมเ บอ่ื อยางเดียวหรอก ฉนั ยังนา สงสารอีกดว ย ฉนั ไมดสี ําหรับอะไรเลย” “ทาํ ไมเธอถงึ คดิ อยา งน้นั เลา เธอยังชวยอุม ฉันมานี่เลย เธอดสี าํ หรบั ฉนั มาก” เตานาแยง 26

“ไมจริงหรอก หนแู หวนยังไมเ ชือ่ “ฉันทาํ อะไรไมไ ด ฉันตอ งอยคู นเดียว ฉนั ไมม ีเพื่อนเลย” “ฉนั เหน็ เธอมีเพือ่ นตงั้ เยอะแยะน”่ี เตานาแยง “ฉันมีเพื่อนตงั้ แยะกจ็ ริง แตเ ขามาแกลงใหฉนั เจบ็ ใจอยูเ รือ่ ย” “อะไรได ฉันไดยนิ แตขาววา เธอแกลง คนอ่ืนมากกวา แตเ อาเถอะ” เตานาตดั บท “ฉนั จะบอกอะไรให เพราะเธอคิดถึงแตตวั เองมากเกินไป แลวเธอกเ็ หน็ วา โลกน้คี ับแคบนาเบื่อหนา ย” “เธอจะใหฉ นั คิดถงึ อะไร คดิ ถึงเจาแพะ คิดถงึ ยอดไผ คดิ ถึงปูอยา งนนั้ หรือ” “ถกู แลว” เตานาตอบ “เธอจะตอ งคิดถงึ อยา งสนใจดว ย ของในโลกนี้ถา เธอสนใจมัน มนั กก็ ลายเปน ของ นา สนใจ” “ถา ฉนั สนใจเธอ ฉันจะทําอะไรกบั เธอด”ี หนูแหวนพูดขน้ึ ลอย ๆ เตารีบวายนํ้าปรูดออกไป แลวตอบวา “เธอกเ็ ปน เพ่ือนกบั ฉนั ซี แลวเราก็มาเลา เรื่องแลกเปลยี่ นกนั จาํ ไว เถอะวา ถา หากเธอสนใจโลกน้ี โลกน้ีก็จะนา สนใจ เธอจะรูเองวา มอี ะไรทท่ี าํ ไดมากมาย มหี นาทที่ ีจ่ ะตองทาํ มี ความจรงิ ท่จี ะตองคน หา และกม็ ีคนท่อี อนแอกวาเธออกี มากมายรอความชวยเหลืออย”ู แลว เตา นากด็ าํ นา้ํ หายไป เหลอื อยูแ ตนาํ้ วน หนแู หวนมองดูนํา้ วนเฉย แลว พูดขน้ึ วา “บางทคี วามนา เบอ่ื ก็อาจจะอยูทีม่ อี ะไรตอ งทาํ มากเกินไปก็ได” 27

เคร่ืองฉดุ ระหดั ถกึ ถึก ถึก เสียงดงั นแ้ี วว มาจากทุงนาบานลงุ คง คงไอเ ครอ่ื งนนั่ แนะ หนูแหวนนกึ ในใจ เธอไดย นิ ขาวลอื วา ลงุ คงเขาไปในกรุง ซอ้ื เครือ่ งอะไรมาทท่ี าํ งานไดสารพดั หนแู หวนไมไดสนใจเรอ่ื งเครอื่ งจักรเครื่องยนตม ากนัก หาไมเ ธอก็คงว่งิ ต๋ือไปเสยี แตแ รกทไ่ี ดย ินเสยี งแลว เธอคดิ จะเดินไปท่โี คกดนิ หาอะไรเลน แตวา เอ ไปดเู จา เครอ่ื ง นั่นหนอยเหน็ จะดี หนูแหวนบา ยหนาไปทางเสยี งนั้นแลว เดนิ ดมุ ไป แสงแดดแผดจารอนเหลือทน หนแู หวนเหลอื บตาดพู ระ อาทติ ยอ ยางเคือง ๆ นกึ ในใจวาถาหากไดเปน เจาของ จะเอาไปแชนาํ้ สกั หนอ ย ท่ีตรงนั้นดูเหมอื นคนทง้ั ละแวกจะมารวมอยู หนแู หวนคอ ย ๆ เบียดแทรกเขา ไปจนอยูขา งหนา เห็นเจา เปยก เจา แกละและหนตู ๋ิมพรอมทเี ดยี ว เสยี งเครอ่ื งยนตดงั จนแสบแกว หู ตวั เลก็ นดิ เดียว เลก็ กวาอแี ตนที่บานเสีย ดว ยซ้าํ ทําไมถงึ เสียงดังไดอยางนี้ ดงั ไปไกลเทาหมาหอนสองชวงได เสยี งลุงคงคยุ โขมงโฉงเฉงแขง กบั เสยี ง เครื่องยนต แกหนาบาน ภาคภูมิใจมากทไ่ี ดเปนเจา ของเครอื่ งวเิ ศษนี้ หนแู หวนน้นั ฟงไมท ัน จับไดความเลา ๆ วา ในเครอื่ งนนั้ มมี า อยู 2 ตวั มาในนั้นมันกนิ นํา้ มนั เปน อาหาร ไมก ินหญา เรย่ี วแรงมนั ชางแยะเสยี จริง หมุนเอา ระหัดลิว่ ไป พาเอานาํ้ ไหลซู ๆ ไมรจู ักเหนด็ เหนือ่ ย เจาดาํ วา ถบี ไดเ รว็ ยงั ไมไดเ ร็วเทา น้ี พอ เคยทาํ เปนถีบเร็ว ๆ ได พกั เดยี วกห็ อบซีโ่ ครงรวน ถกึ ถกึ ถกึ เสยี งเครื่องยนตด งั กอ งถาเปน อแี ตนเหา ใหด ังนาน ๆ อยา งน้ี เปนตอ ง โดนขวา งดว ยกินดินรองเอง ไปแลว แตว าเคร่อื งยนตน ้ีไมม ีใครรูสึกรําคาญมันเลย ลงุ คงหนาบานยิ้มระรน่ื ทกุ คน พากันนับถอื แกขน้ึ ตงั้ แยะในฐานทม่ี ีเคร่ืองยนตวิเศษ มแี รงมากย่งิ กวาควายววั เครอื่ งนีม้ นั เหมอื นกบั ของวเิ ศษท่ี ตกลงมาจากสวรรค ตอไปน้ีพวกชาวบา นก็จะไมต องเหนด็ เหนือ่ ยถีบระหดั แทบทั้งวนั เดนิ เคร่ืองเดยี๋ วมันก็ทําได เสรจ็ เร็วกวา คนทงั้ ละแวกน้ีทาํ เสียดว ยซาํ้ เครอื่ งยนตนม้ี ันชางย่ิงใหญเสยี เหลอื เกิน ทํางานก็เรว็ ตะโกนก็ดัง จน คนเองตองรูส ึกวาตัวเลก็ ลง เลก็ เหมอื นมาเขา ไปอยูในเคร่อื งน้ัน หนแู หวนคิดอะไรออกอยางหนง่ึ เธอแทรกคน ออกมาว่ิงกลบั ไปบา นโดยไมมีใครสังเกต หนแู หวนกลับมาใหมอ กี ตอนใกลเ ทยี่ ง ใคร ๆ เขากลับไปบา นกนิ ขาวกนั หมดแลว เดยี่ วนเี้ หลือแตเ ธอกบั เครอื่ งยนตเทาน้นั เธอดใี จนัก จะไดอ ยูกบั มันตามลาํ พัง จะไดล บู ไดคลํามนั โดยไมมใี ครมามองมาวา เสียง เครื่องยนตย ังคงทํางาน ถกึ ถกึ ถกึ เสยี งดังสน่ันทเี ดยี ว หนแู หวนเลยี บ ๆ เคยี ง ๆ เขาไปใกล เอื้อมมอื จะเขาไป แตะ “อยามาโดนฉนั นะ เปนเดก็ เปนเลก็ เดี๋ยวจะเปน อนั ตราย” เสียงเคร่อื งยนตด เุ อา หนูแหวนหดมือ มองดูเจา เคร่อื งยนตอยางเคอื ง ๆ แลวพดู วา “เธอเปนเหล็กเล็ก ๆ อยามาทําอวดดนี ะ” “ฉันไมไดต ่ําตอยอยางท่เี ธอคิดหรอก ฉันเกดิ จากตา งประเทศนะ” 28

“ตางประเทศเปนอยา งไร อยูไกลแคไ หน” หนแู หวนซกั เธอรแู ตเ พยี งวาท่ที อ่ี ยไู กลทสี่ ุดกค็ ือเมืองกรงุ ที่ เปนตา งประเทศไมรูจกั “ฉนั มาอยไู กลจากเมืองกรุงของเธอตั้งแยะ ตัวฉนั เกดิ จากมันสมองและความคิดที่ชาญฉลาดกวา ของเธอ มากมายนกั พวกเธอไมมีวนั จะรจู กั ฉนั เขาใจฉันไดห รอก” เครอ่ื งจักรพดู หยง่ิ ๆ “เธอจะมาใหญก วาพวกเราไดอยางไร ถึงเธอจะยิ่งใหญอ ยางไร พวกฉนั กใ็ ชเธอได” “เธอใชฉ ันไดก็เพราะวา เขาทาํ ฉนั มาใหเ ธอใชเ ทานน้ั แตเ ธอไมรจู กั ฉันจรงิ ๆ หรอก ถาหากวาเธอเปน เจาของดวงอาทิตย เธอจะทําอยา งไร” เคร่อื งจักรถาม “ฉันกเ็ อาไปแชน ํ้าเสยี บา งนะ ซ”ี หนแู หวนตอบไปตามความรูส กึ “จะไดเยน็ ลงบาง” “เห็นไหม เหน็ ไหม” เครอ่ื งยนตตะโกนข้นึ “นแี่ หละ แสดงวา เธอไมเ จรญิ พอทีจ่ ะใชฉนั ละ พอเธอมีอํานาจ มาก มกี ําลังมาก เธอกจ็ ะใชม นั เพอื่ ประโยชนส วนตัวของเธอ ดวยความเห็นแกตวั ของเธอ ถาเธอเอาดวงอาทิตยไป แชน้ํา คนสักเทา ใดตองตายไปเพราะการกระทําอันน”้ี ตอนน้ีเสียงของเครือ่ งยนตล ะหอ ยลงดว ยความผิดหวัง “ตวั ฉนั ตอ งตกอยูในมอื ของคนโง ๆ เหลา นห้ี รอื เครอ่ื งจักรท่ีทรงพลัง อาวุธที่รา ยแรง ตกอยูใ นมอื คนโง ๆ เหลา นห้ี รอื เครอ่ื งจกั รท่ีทรงพลงั อาวุธทร่ี ายแรงตกอยใู นมอื คนโงแ ลว มันจะมผี ลรา ยสกั เพยี งไหน” หนแู หวนฟง คําพดู ทีเ่ ต็มไปดวยอารมณของเครื่องยนตอ ยา งสนใจ เธอมองมนั ตาโต แลว พดู ข้ึนอยางวติ ก วา “ตายละเธอเปน อะไรไปนี่ พดู เพอ จนไมร ูเ รื่อง ฉนั ตองหาทางชว ยเธอ เธอทํางานมากเกินไปจนตวั รอ นไป หมดแลว เอาน่ีแนะ” หนแู หวนวิดนาํ้ สาดเขาไปท่ีเครอื่ งโครมใหญ มนั สําลักคลัก่ ๆ “นีเ่ ธออยามาทาํ บา ๆ อยางนัน้ ฉนั เกงกวา พวกเธอทาํ งานมากกวาพวกเธอ แขง็ แรงมากกวา เธอนกั แคนไี้ มห นักหนาอะไรหรอก ฉนั ทาํ งานไดว ันละ 24 ชั่วโมง” “แตเ ธอตัวรอนมากไมรูห รือ เวลาเจาเผอื กมันทาํ งานหนกั ฉันอาบนาํ้ ใหมนั มนั ยังชอบใจเลย เธออยา ปากแข็ง” วา แลว หนแู หวนก็เรงสาดน้าํ เขาไปอกี นาสงสารเจาเครอ่ื งยนต มันสําลักนํา้ ใหญ แลว มันกโ็ กรธ ตลาดออกมาวา “หยุดนะ ถา เธอไมห ยุด วนั หลังฉนั จะไปตามพวกพองฉันมา เปนเคร่ืองกําเนดิ ไฟฟา อนั มหมึ า มาตง้ั โรงงานท่นี ่ี มาทําใหชวี ติ ของพวกเธอตอ ง เปลีย่ นไปตามวธิ ที าํ งานของฉัน มาทําใหช วี ติ ของพวกเธอซ้ําซากทง้ั วันไมตอ งทําอะไร นอกจากขนั นอตตัวเดยี ว ฉนั จะทําใหเธอเปน ทาสของฉนั เขาใจไหม” มนั ตะโกนข้นึ สดุ เสยี ง 29

แตว าตอนนหี้ นแู หวนไมฟง อะไรแลว เธอโพงนาํ้ สาดเอา ๆ ทง้ั น้าํ ทัง้ โคลนเปรอะเตม็ ไปหมด จนกระทง่ั เสียงเครอ่ื งยนตเ งยี บไป “คอยยังช่วั หรือยงั ” หนูแหวนถาม มนั ไมตอบ มนั ตายเสยี แลว อีกสองวันตอมา ลุงคงพอมนั เขา กรุง เพอื่ เอาไปซอ ม เสยี งลงุ คงทีด่ าตงั้ แตห ัวบานถึงทายบาน ทวี่ า ใครมา แกลง ทาํ เคร่อื งตาย ทําใหหนแู หวนไมกลาเลา ถึงความพยาบาทของเครือ่ งยนตน นั้ ใหใ ครฟงเลย 30

นํ้าใจเจา แพะ “มาเลน หมากเก็บกนั ไหมละ” หนูแหวนกาํ กอ นหินไวข า งหลัง เอยปากชวนอยางไมคอ ยม่นั ใจ เจาแพะเงยหนา จากกองหินทมี่ ันกาํ ลังนับ ไดกาํ ไรมาโขทเี ดยี ว พอเห็นหนูแหวนมนั ก็ยิม้ ปากกวาง ถามอยางอารมณด ีวา “จะเลนอะไรนะ” “เลนหมากเก็บ” หนแู หวนยํา้ “แตเ ธอตอ งไมเ ลน โกงนะ” “ไมหรอก ฉนั ไมเ คยเลน โกงเธอเลย” “ไมจ รงิ วนั นัน้ ฉนั เผลอนดิ เดียว เธอเพง่ิ ได 12 ปเ ทา น้ัน มาบอกวา ได 17 ป” “เธออยากเผลอทาํ ไมเลา ฉันไมไ ดต ั้งใจโกงเธอจรงิ ๆ อยา งหนูติม๋ คอยวาหนอยฉนั ตัง้ ใจโกง ทีหลังเธอ อยาเผลอก็แลวกนั เอา เลน กเ็ ลน ” เจาแพะตดั บท เพราะรูส กึ วา ย่ิงเถียงก็จะเขาเนือ้ ไปทุกที หนแู หวนนัง่ แปะลง ยม้ิ อยา งประจบ แลว พดู ขน้ึ วา “ใหฉนั เลน กอ นนะ” เจา แพะหนุมวนั 11 ขวบมองอยา ง ปรานตี อบวา “เลน กอนก็ได” หนแู หวนโปรยกอนหนิ เรมิ่ เลน หมากหนึ่ง โยนปุบหยบิ ปบอยางชาํ นาญ เจา แพะจับ ตาดูอยางชนื่ ชมแกมหวาด ทามันจะแยนา พอหนูแหวนโปรยกอ นหนิ เรมิ่ เลนอยางชนื่ ชมแกมตวาด ทา มันจะแย นา พอหนูแหวนโยนอตี วั ข้ึนจะรวบหมากส่ี มนั กต็ ัดสินใจ “ตาย” เจาแพะรองขน้ึ อยางดงั หนูแหวนสะดงุ ปลอ ยใหอีตวั ตกลงถงึ พื้น ปากรองวา “ตายไหน” “ตายนไี่ ง” เจา แพะช้ีใหดอู ีตวั ที่นอนอยูบนพนื้ แลว รวบเอากอ นหินไปเลน หนา ตาเฉย หนแู หวนนง่ิ องึ้ ดว ย ความแคน เคอื ง ในใจอยากจะทุบใหสักอก้ั แตก ไ็ มก ลา เจา แพะทําเปน ไมรไู มชลี้ งมอื เลนอยางตง้ั อกตง้ั ใจ เด๋ยี วเดยี วก็ไดห มากส่ี “ข้นึ รา น” ได 3 ป มันเริม่ หมากหนึ่งใหมอีกคร้งั พอถึงหมากสองเจา แพะทาํ พลาดทอด หมากไปเปนกระจุก หนูแหวนขยับตวั อยางดีใจ เพราะคาดวา คราวนเ้ี จาแพะคงตายหยบิ หมากสองไมไดแน ปลาย เทา เฉี่ยวกองหนิ ไปนิดหนึ่ง เจา แพะเห็นไดช องพูดข้นึ วา “เฉ่ยี วอยา งน้ีตอ งทอดใหม” แลว มนั กห็ ยิบกอนหนิ ข้ึนมา ทําทาวาจะทอดใหม คราวนหี้ นแู หวนเหลืออดรองกร๊ีดขนึ้ แยง เอากอนหนิ คืนมา “ไมเ อา ไมเ อา ตองวางไวอยา งเกา” เธอรอ งขึน้ เจา แพะทําทาจะเถียงไมย อม หนแู หวนเห็นแลว ทงั้ นอยใจ ท้ังเสยี ใจ พูดดวยน้ําเสียงทเี่ ครอื ดวยความรสู กึ วา “ทาํ ไมเธอถึงขโ้ี กงอยา งนี้ เธอก็เปน คนดีนี่นา” เจา แพะมองดู ดวงตาหนแู หวนที่มีตาเออเบา อยา งไมร ูจะทาํ อยา งไรดี ทส่ี ดุ มันพูดข้ึนอยางสํานกึ ผิดและเสยี สละวา “ฉนั ยอมตาย ก็ได เธอเลนเถอะ” หนูแหวนหมดสนกุ เสยี แลว เธอมองกอนหินในมอื เฉย เจา แพะยงิ่ เสยี ใจหนักขนึ้ มนั เอ้ือมมือ 31

มาแตะแขนหนูแหวน พดู ปลอบ ๆ วา “เอานา เลนเถดิ นา ” หนแู หวนสะบดั แขนหนีลกุ ขน้ึ ยนื พดู สะบัดเสยี งอยา ง ไมห ายแคน วา “ไมมใี ครเขาเลน ดวยแลว อุตสาหม าชวนเลนยังโกงเอาอกี ” เธอเดนิ เลยี่ งออกมา พอไดยนิ เสียงเจา แพะรองวา “กลับมากอ น” เทานน้ั เธอกว็ ง่ิ ตอื๋ ไปดว ยแรงเลนตัว เจา แพะลุกขึ้นว่งิ ตาม หนแู หวนก็ยงิ่ เรงฝเทา ข้ึน ทง้ั สองวิง่ ไลก นั มาตามคนั นา พกั หน่งึ เจาแพะก็ตะโกนขน้ึ วา “เรามาเลนไลจบั กนั นะ” “ไมเ อา ไมเอา” หนูแหวนยังไมหายเจบ็ ใจทีเดยี วรองคานมา แตวา เสยี งออนไปมาก แลวว่งิ แนบตอ ไป เจา แพะว่ิงตามไปไมลดละ และเขาใกลไปทุกที แตว า ...... “หนูแหวน หนแู หวน อยาว่งิ ไปตรงนน้ั เจาเผือกควายเปล่ยี วมนั อยทู ่นี ่นั ” หนูแหวนไดยนิ แลว แตก ็นึกวา เจา แพะโกหกจึงยังคงวิ่งตอ ไป เจาเผอื กควายเปลี่ยวทีล่ งุ อําเจาของเองก็ เอาไวไมอ ยูป ลอ ยใหมนั เดินเล็มหญา กนิ อยูแถวนี้ มนั ดเุ หลอื ทน เที่ยวไลขวิดท่ีเดินผา น จนไมม ใี ครกลา เฉียดมา แถวนี้ เจา เผือกเล็มหญาไปสายหัวไป เหมอื นรสู กึ คันเขาอยากจะขวดิ อะไรอยตู ลอดเวลา พอเหน็ หนแู หวนมันกว็ ่งิ เหยาะไปหาทนั ที พอหนูแหวนเหน็ เจาเผอื กเทานัน้ กห็ ยุดกกึ ความกลวั แลน เขา หวั ใจจนไมสามารถจะวิ่งหนีได ขณะนีเ้ จา เผือกเขา มาใกลอยหู า งไปเพียง 3 วาเทา นั้น หนาของหนแู หวนซดี ลงทกุ ที ตวั เลก็ ๆ อยางน้เี จาเผอื กหายใจรดกล็ ม แลว แตแ ลวมนั ก็สะดงุ หยดุ อยู เจา แพะนน่ั เองขวางกอ นดินลอยลิว่ ๆ มาตกอยขู า งหลงั เจาเผอื ก มันตกใจ จึงหยดุ เหลียวกลบั มาดู เจาแพะกว็ ิง่ ไปทันหนแู หวน มันดงึ เอาตวั หนูแหวนมาไวข า งหลัง ยืนเผชญิ หนา กบั เจาเผอื กอยา ง อาจหาญ แลวกระซบิ บอกหนแู หวนวา “เธอวิ่งไปกอ น ไปคอยอยบู นโคกนะ เดย๋ี วฉันตามไป” ไมตอ งบอกครัง้ ท่สี อง หนูแหวนหนั หลงั วง่ิ อา วไปทนั ทีท้งิ เจา แพะเผชญิ หนากับเจา เผือกตามลําพงั เจาแพะ คอย ๆ ทรดุ ตวั ลงเตรยี มกอนดินกอ นหินไวพ รอ ม ก็ระดมขวางยบิ ไปไมทนั ทีเ่ จาเผือกจะตั้งตวั เจา แพะกเ็ ผนอาวไป อยา งไมค ิดชวี ิต ทงั้ สองพบกันอีกคร้งั หน่งึ บนโคก หนา ตาซดี ทั้งคูเพราะเหนือ่ ยและเพราะกลวั เปน พักใหญ หนูแหวนก็พดู ขึน้ วา “ทาํ ไมเธอจึงมาชวยฉัน” ดวงตาบอกท้ังความชมเชยและขอบคุณ เจา แพะเดินไปมา ตอบอยา งไมค อ ยแยแสวา “เธอเปน ผูหญิง ไมร ูอะไรหรอก ผูชายเขากต็ องชวยผหู ญิงกัน ท้ังนั้นแหละ” “ทําไมเธอจงึ ชว ยฉัน” หนแู หวนย้าํ อีกครงั้ หนึ่ง เจาแพะหนั มามองตาหนูแหวนแลวยอ นถามวา “ทําไมเธอจงึ ชอบมาชวนฉันเลน เรอ่ื ย” คราวน้ีหนแู หวนก็ตอบไมไ ดเ หมือนกนั ทําไมเธอถึงชอบมาชวนเจาแพะเลนดวยเรอื่ ย ๆ ทง้ั ๆ ทม่ี ันก็แสน ทีจ่ ะขโ้ี กง บางทีอาจจะเปนเพราะเลน กับเจาแพะแลวรูสึกวา มรี สมชี าติดี หรือวาเปนเพราะเธอสงสารมนั เจาแพะ กําพรา พอแมแ ลวก็ไมค อ ยมใี ครมาเลน ดวย ทาทางมันเหงา 32

“ทําไมเธอจึงมาชวนฉนั เลน เร่ือย” เจา แพะถามมาอกี หนูแหวนรสู ึกกระดากนดิ ๆ เธอมองดเู งาที่ผอมยืด ของเจาแพะมอื ไมย าวเกงกา ง แตว ามอี ะไรบางอยา งที่ม่นั คงอยใู นน้นั “เงาเธอยาวจงั เลย” หนแู หวนพดู ขึน้ ลอย ๆ “ไปว่ิงเลน กันตรงโนน ไหมละ ” “เอาซี” เจาแพะรับคาํ ทันที แลว วง่ิ นาํ ไป หนแู หวนมองตามรางทวี่ ่ิงหยอย ๆ ไป พรอมกับรสู ึกวาโลกของเธอขยายใหญขึ้น และเธอก็สงสยั วาโลกของเจา แพะมนั ใหญขึน้ ดว ยหรือเปลา ถา ผอู า นไดก ลายเปนนกยางบนิ อยูกลางอากาศ ก็จะเห็นเดก็ เล็ก ๆ 2 คนว่ิงเลนอยูกลางทงุ นาอนั กวาง ใหญไพศาล แมวาเขาท้งั สองจะอยหู างกัน แตกม็ ีสายสัมพันธทมี่ องไมเห็นโยงเขาเอาไวเ ปน ความผูกพันหวงใย และสงสารตอกนั เขาทั้งสองเปน เพอ่ื นกัน ท้ัง ๆ ทย่ี ังไมร ูจ ักคาํ น้ีดี 33

ตกปลา “เธอมาดงึ ตัวฉนั ไปทาํ ไม” เสียงไสเ ดือนรอ งขน้ึ อยางตกใจ “ฉนั จะเอาไปตกปลานะ ซ”ี หนูแหวนตอบพลางปด มอื ปด ไม หลังจากทีไ่ ดหยอ นไสเดอื นลงไปใน กะลามะพรา วแลว “โอย ตายแลว เธอจะเอาฉนั ไปใหป ลากนิ อยา งนั้นหรือ” ไสเ ดือนรองอุทธรณ “ทาํ ไมเธอแกลง ฉนั อยา งนน้ั เลา ” หนูแหวนมองไสเดอื นอยางแปลกใจ “ฉันไมไดแ กลงเธอนะ” เธอพดู ข้นึ “ถาฉันแกลง เธอฉันกจ็ ะ เออ เอา เธอไปคลกุ ข้ีเถา นฉ่ี นั เอาไปตกปลา มนั จําเปนน่ี เธอหยดุ รองเสียทเี ถอะ” วาแลว หนูแหวนกล็ งมือขุดหาไสเ ดอื น ตวั อืน่ อีก เมือ่ ไดจนพอใจแลว กบ็ ิดินใสล งไปในกะลา พูดวา “เหน็ ไหม ฉันไมไ ดแ กลงเธอ ฉนั เอาดนิ มาใหเ ธออยู ดวย” หนูแหวนแบกเบด็ คันยาวบายหนาไปทางฝง นํา้ มอี แี ตนว่งิ นําไปขางหนา มันชอบตามหนแู หวนไปตกปลา เพราะมันรูว า ตอนน้เี ปน ตอนท่ีหนูแหวนอารมณด ีที่สุด อกี อยา งหนง่ึ มนั อยากรวู าวันนม้ี ันจะไดรับสวนแบง เปน ปลาอะไรบา ง ระหวา งเดนิ ไป หนูแหวนก็แวะไปเอาหนอนผีเส้อื สองสามตวั ตามตน ไมเ ตีย้ ๆ ใสล งไปอกี “เอาไป เผือ่ ไวก ็ด”ี เธอนึกในใจ พอถงึ ฝง น้ํา หนูแหวนก็หลบเขาอยใู ตเงาไมท ีเ่ กือบจะต้งั ตรง จัดแจงวางขา วของ เกย่ี วเหยือ่ เขา กบั เบด็ เหวี่ยงลงไปในน้าํ วันน้ีทาํ ไมโชคดีก็ไมรู ประเดย๋ี วเดียวปลากม็ าตอดเหย่อื ทุนทผ่ี ูกไวกระเพอื่ มขน้ึ ลง กะวา ปลาฮบุ เหยอื่ แน หนูแหวนกย็ กคนั เบด็ ขน้ึ ไดแลว เปนปลาตะเพยี นขาวโตขนาดฝา มือ หนแู หวนรบี เบนคนั เบ็ดตวดั ปลา มาวางบนฝง และปลดปลาออกจากเบด็ “เธอเอาฉนั ขน้ึ มาทําไม” ปลาพดู ละลาํ่ ละลัก มนั ทั้งกลวั ทงั้ ตกใจ มีนาํ้ ไหลจากตาพราก ๆ “ฉันจะเอาเธอไปกนิ จะใหแ มทําแกงสม ฉันไมไ ดกินแกงสมมาตั้งนานแลว ” “โอย นากลัวจรงิ ” เสียงปลารองข้นึ อยางเสยี วสยอง “หยดุ ทีเถอะนา ” อีแตนเหาขัดข้นั “ฉนั จะกนิ กางเธอดว ย” “พวกเธอน่ชี างโหดรายจรงิ ” ปลาราํ พนั “ฉนั กาํ ลงั อยกู บั ครู กั ของฉัน เธอพรากฉันมา แลวเธอยงั จะกินฉนั ไดลงคออีกหรอื ปลอยฉันไปเถดิ ” “ปลอยเธอไปแลวฉนั จะกินอะไรละ ” หนูแหวนถาม 34

“ปลอยฉันไปเถดิ ” ปลาออนวอนอกี คร้ังหนงึ่ “ใหฉ ันไดม ชี วี ิตทาํ อะไร ๆ อกี ” “ฉนั ไมเหน็ วา ปลาจะทาํ อะไรอยางอน่ื ไดด กี วาถกู กินเลย เธออยา มาออ นวอนฉัน ไมสําเรจ็ หรอก วาแตว า ครู กั ของเธออยูแถวนี้แนหรอื ฉันจะไดตกขน้ึ มาอีก” วาแลวหนูแหวนก็เกย่ี วเหยือ่ โยนเบ็ดลงไปในนํา้ อีก เธอนงั่ รอ คราวนนี้ านแสนนาน ปลากไ็ มมากนิ เหยอ่ื สักที เบอื่ เขา เธอก็หนั ไปถามปลาทีอ่ อนแรงไปมากแลว วา “เธอเปนลูกปลาอนนตห รือเปลา” “เปลา ฉนั เปน ลกู ปลาตะเพียน” “น่นั นะซี ตัวเองถงึ ไดเล็ก เห็นแมบอกวา ปลาอนนตห นนุ แผน ดนิ อยู ถาเปนลกู ปลาอนนตค อ ยนา ปลอยไป หนอย จะไดไปชวยหนนุ แผนดินไมให. ..แตว า ” หนแู หวนทําปากจิก๊ จัก๊ “ถาตกปลาอนนตไ ด คงอิ่มไปหลายม้อื นะ” อีแตนหอนรับสุดเสยี งอยา งเห็นดว ย ในทส่ี ดุ หนูแหวนกร็ สู ึกวาเบ็ดถกู กระตุก ปลามากนิ เหยอ่ื แลว เธอปลดปลาออกจากเบ็ด วางลงใกล ๆ กับ ตวั แรกพูดขึ้นวา “เขาเปน คูรักเธอใชไหม” “ใช ปลอ ยเราไปเถอะ” ปลาตวั แรกขอรองเสยี งเครือ “เปน บาปกรรมเปลา ๆ ถา เธอฆาเรา” หนูแหวนมองดูปลาทั้งสองตวั ทดี่ ีดตัวอยบู นหญา อยา งสงสาร พรอมกับนกึ ถึงคําสอนของหลวงตาเรือ่ งโทษ ของการฆา สัตวตดั ชวี ติ วา หนักหนาเพยี งใด รํ่า ๆ จะหยิบลงไปในนา้ํ แตแ ลวกน็ กึ อะไรขึ้นไดถ ามวา “เธอเคยฟง เทศนไ หม” 35

“เปลา ฉนั ไมเคยฟง เทศน พวกปลาเราไมฟง เทศนกันหรอก” “ง้นั เธอกเ็ ปน ปลาทไี่ มค อ ยดเี ทาไหรน ะซ”ี หนูแหวนพูดขนึ้ อยางดีใจ “สมควรที่จะถกู กนิ ไดแ ลว ” กลา วจบ เธอกร็ ูสกึ ภาคภูมิใจตนเองขน้ึ มาอยางมากทอ่ี ตุ สา หไ ปฟง เทศน แมว าจะดว ยความรสู ึกเบื่อหนา ยก็ตาม “แตเ ธอตัวโตกวา เรา เกง กวา เรา มากินเราน่ไี มยุตธิ รรมเลยนะ” ปลาตัวผทู วงขึน้ หนูแหวนอาปากหวอมองดปู ลา แลว ยอ นวา “แลว เธอกนิ ไสเ ดอื นละ เธอจะกนิ ไสเ ดือน เธอจึงถกู จับ แลว เธอจะมารอ งเอาอะไร” หลงั จากนั้นหนแู หวนกส็ าละวนอยูกบั การเกีย่ วเหย่ือ หยอ นเบ็ด วดั เบ็ด พอตกบา ยหนแู หวนก็ไดปลามา หลายตัว เธอรอยมันเขา ไวเปน พวง แบกคนั เบด็ มุง หนา ไปทบี่ านพรอ มกับอีแตน ปลาเหลา น้ันไมด ิ้นแลว บางตวั ก็ มรี อยเลอื ดไหลเปน ทาง มันตายสนิท พดู ไมไ ด มนั รองขออะไรหนแู หวนไมไ ดอ กี ตอไปแลว แตว า เสียงรองขอความ ยุตธิ รรมทํานองนขี้ องสง่ิ ทีต่ อ งการรกั ษาผลประโยชนต วั เองยงั คงดังอยูท่โี นนท่นี ่ที วั่ โลก 36

ตอยติง่ เพราะวา วนั นห้ี นูแหวนเดนิ ไปชา ๆ เธอจงึ ไดเ หน็ ตอยตงิ่ ตนหน่งึ ขนึ้ อยูโดดเดยี่ วรมิ ทางไมมีอะไรข้นึ ใกล มันเลย มนั เปน ตอ ยตง่ิ เต้ยี ๆ สงู ไมถงึ สองคบื กา นเลก็ ๆ ของมนั โอนเอนไปตามลม พาเอาดอกสีมว งครามไหว ตามไปดว ย เธอรสู ึกวา มันเปนพวกเดยี วกบั เธอ มันเหมือนเธอ เธอจึงรกั มนั “สวัสดจี ะ ตอ ยตง่ิ ” หนแู หวนทัก “สวัสดีหนแู หวน” ตน ตอยตงิ่ ตอบดว ยนาํ้ เสียงแจมใส “เธอผานฉันไปหลายหนแลว ฉันเรยี กเธอไมท นั เลย เธอจะรีบไปไหนกันจะ ” หนแู หวนมองตนตอยต่ิงอยา งรูส ึกผดิ เธอไมน า ปลอ ยใหมนั เหงามานานถงึ ขนาดนเี้ ลย เธอรกั สนกุ จนลมื รักคนอ่นื ไป เพง่ิ มาเหน็ มนั วันนี้เอง หนูแหวนพูดขึ้นคลายราํ พงึ วา “เธอขนึ้ อยลู าํ พงั ตนเดยี วอยางน้หี รือ” “ใชจะ ” “เธอคงเหงามากทเี ดยี ว” หนแู หวนพดู ขนึ้ อยา งเหน็ ใจ “ไมห รอกจะ ” ตอ งติง่ ตอบ “ถา เธอมคี วามรัก เธอกจ็ ะมีเพอื่ น แลวเธอกไ็ มเ หงา ฉันมีเพอ่ื นมากทเี ดียว อยางเธอเปนตน เวลาเธอเดนิ มาคนเดียวชา ๆ เธอมองคนอ่ืนอยา งสงั เกตอยา งเอาใจใส เธอกไ็ ดพ บฉัน ตน ตอ ยต่ิงเลก็ ๆ ท่เี ธอไมเคยเห็นมากอ น พอเธอรักฉัน อยากเปนเพื่อนฉัน ฉันก็ไมเหงาแลว” หนแู หวนพยกั หนา เห็นดวย เสยี งตนตอยติ่งพดู ตอ ไปวา “เมือ่ เธอเงยหนาขึน้ บนฟา เธอเห็นนกเล็ก ๆ ท่บี ินรอนไปมา เขากเ็ ปนเพ่ือนของเธอและก็เปน เพื่อนของ ฉนั ดว ย เวลาลมพดั โชยมาแผว ๆ เธอรสู กึ เย็นสบาย เขากเ็ ปน เพือ่ นของเธอเหมือนกัน ลมเปนเพื่อนทีด่ ีของฉัน จรงิ ๆ ดูสเิ ขาทําใหฉ นั ไกวตัวสนุกทเี ดยี ว ตกกลางคนื บางครงั้ ก็มีดวงจันทร บางครงั้ ฉันกม็ ดี วงดาวเปน เพอื่ น ยิง่ กวา น้นั นะเธอ บางทฉี นั ก็ยังมีนาํ้ คางเมด็ เลก็ ๆ ทหี่ ลงทางมาขอพักพงิ บนใบของฉนั เขาจะเลาเรือ่ งการเดินทาง อนั แสนต่ืนเตน ใหฟ ง จนกระทง่ั เขาละลายหายไป โอ ฉนั ชา งเปนสขุ จริง ๆ ชีวิตชา งนาอภิรมยจ ริง ๆ” หนูแหวนมองตน ตอยต่งิ อยา งท่งึ และยกยอง “ฉันอยูคนเดียวเสมอเหมอื นกับเธอ ฉันมีเพ่อื นมาก เหมือนกัน ฉันเปน เพ่อื นกบั คางคก ตัวหนอน และก็กอนหนิ ตามริมนาํ้ เออ...รุงกินนาํ้ ก็เปน เพอื่ นฉนั เหมือนกัน แตกย็ งั ไมเหมอื นอยา งท่ีเธอพดู เลย” 37

“เพิม่ ความรักเขา ส”ิ ตนตอ ยติง่ แนะนาํ อยางกระตือรอื รน “แลว เธอจะไดอยใู นโลกแหง ความรกั ในโลกของ ความรัก ฉันเติบโตมานไ่ี ง ตอนนฉ้ี นั พรอ มทจี ะขยายพันธอุ อกดวยแลว ดทู เี่ มลด็ ของฉัน ไมชานแี้ หละฉนั จะระเบิด มันออก กระจายมนั ไปท่ัว แลวมนั ก็จะขน้ึ เปนตนตอยติ่งอกี หลาย ๆ ตน อกี หนอ ยมนั ก็จะเต็มทงุ เธอคอยดนู ะ” ตนตอ ยติง่ ระเบิดเมล็ดของมนั ออกดังเพียะ “ดว ยความรกั เราจะทาํ งานอยา งไมร ูจกั เหนด็ เหนอ่ื ย เธอดูสิ มนั กระจายไปท่ัวเลย” ตนตอ ยต่งิ รองขึน้ “ฉันจะทําแผน ดินนี้ใหเหมาะที่ตนตอ ยต่ิงจะอย”ู หนูแหวนมองตาม แลว รองขนึ้ “แนะ เมด็ นน้ั มดมนั คาบเอาไปแลว เมด็ โนน มดก็เอาไป ตายแลว” หนู แหวนเหลยี วกลบั ไปท่ตี น ตอ ยติง่ เธอรสู กึ เสยี ใจแทนมันอยา งยิ่ง เธอนึกเดาตอ ไปไดว าเมลด็ ท่เี หลอื ถาไมถ ูกมด หรือแมลงอนื่ คาบ กแ็ หงตายไปบนดนิ ท่ีแข็งกระดา งน้ี เธอลกุ ขนึ้ ยืนและเดนิ จากตนตอ ยติ่งนีไ้ ปอยา งไมรตู ัว เดนิ มาไมน านเลย เธอกไ็ ดพ บตน ตอ ยติ่งอกี คราวนีม้ นั ข้ึนเปน ดงทีเดยี ว เสยี งมันสะบดั ใบคยุ กันดงั จอกแจก “สวัสดจี ะ” หนแู หวนทกั ไปเนือย ๆ “สวัสดหี นูแหวน” พวกตอยต่ิงรอ งตอบพรอมกนั ทั้งดง “ทาทางเธอไมสบายเลย มาสนกุ กบั พวกเราดีกวา อาปากอมเมล็ดของเราส”ิ หนูแหวนอมเมลด็ ตอ ยต่ิงตามคาํ เรียกรอง อมไดไ มนานมันก็แตกเพยี ะ เธอสะดงุ ตน ตอ ยตง่ิ พากันหวั เราะ ขํากนั ใหญพ ลอยทําใหห นแู หวนรสู กึ สนกุ ไปดว ย เธอวิ่งไปอมเมลด็ ตอ ยติ่งอกี เมล็ด มนั แตกเพยี ะ รสู กึ เจบ็ ๆ คนั ๆ ในปาก “สนกุ จงั เลย” หนแู หวนรองขน้ึ เธอลมื เจา ตน ตอยต่งิ ทเ่ี ปย มดวยความรักตน นน้ั สนทิ “เธอไมขนึ้ ให มากกวานี้อีกหรอื ” “ไมหรอก แคน้กี ็พอแลว ข้ึนไปมาก ๆ เราก็เลนกันไดใ นวงแคน”้ี ดงตอ ยติ่งตอบ “ยงิ่ กวา นัน้ นะ ถา เราข้ึนใหเ ต็มทงุ พวกเธอก็จะเผาเราทิ้งเสีย” ตอยติ่งตน หน่งึ เสรมิ ขน้ึ หนแู หวนฟงแลวหวนนกึ ถงึ ตน ตอยตงิ่ ตนเดมิ ทอี่ ยากจะแตกพนั ธใุ หเตม็ ทงุ ขน้ึ มา เธอถามไปวา “พวกเธอ มเี พื่อนมากไหม” “มีมากซ”ี ดงตอยติง่ ตอบ “พวกเราเปนเพอื่ นกันหมดเลย” “ไมใช” หนแู หวนชแี้ จง “เพ่ือนหมายถึงอยางนกตวั เลก็ ๆ สายลม หรือนาํ้ คางอยางน้ีนะ” “ทาํ ไมพวกเราจึงตองมีเพือ่ นแบบนัน้ ” ดงตอ ยตงิ่ สงสยั “เราอยขู องเรากแ็ ลว ไมเ ห็นจะตองไปคบกับนก เลก็ หรอื น้าํ คางเลย นกเลก็ ๆ บางทกี ็ถา ยรดเรา น้าํ คางก็ทาํ ใหเ ราหนาวส่ัน” “ถาอยา งนั้นเธอกไ็ มม ีความรกั นะซ”ี หนแู หวนพดู “ฉันไดพบตอยติ่งตนหนึ่งข้ึนอยูโ ดดเด่ียว เขามคี วามรกั มาก เขามเี พ่อื นเปนนกเล็ก ๆ เปน สายลม เปน น้ําคาง” “ไมจ รงิ หรอก อยาไปฟง เขา” ดงตอ ยตงิ่ คาน “เขาเหงานะ เขาไมไดรักสง่ิ เหลานนั้ หรอก” “แตเ ขาบอกวาเขารัก ฉันก็เชือ่ วา เขามีความรัก” 38

“ความเหงาไมม ีเพ่อื น ทําใหเรารกั สงิ่ ท่ไี มรไู มข ีก้ บั เรา หรอื แมส ิ่งทเี่ ปน ปฏปิ กษก ับเราได” ดงตอ ยต่งิ อธิบาย “เราจะรักสง่ิ ท่คี ลา ยกับเราหรอื เขา กับเราไดเทาน้ัน โอ ชางนาสงสารตอยตง่ิ ตนนั้นจรงิ ๆ” หนูแหวนพลอยสลดใจไปดว ย ยิ่งนึกถงึ ภาพมดทคี่ าบเอาเมลด็ ของมนั ไป เธอพูดอยางไมแนใจนกั วา “เธอ จะหมายความวา นกเลก็ ๆ สายลม หรือนํา้ คา ง ไมไ ดเอาใจใสกับตอ ยต่งิ ตน นัน้ เลยใชไ หม” “ถกู แลว ” ดงตอยตงิ่ ตอบ “เขาไปรักส่ิงเหลานี้ขางเดียว เพราะความเหงาไมมเี พอ่ื นของเขา เธอไปชว ยขดุ เขามาทีน่ ไี่ ดไ หม เขาจะไดส นุกกับพวกเราได” หนูแหวนรับคาํ เดนิ กลับไปท่ตี นตอ ยตงิ่ ตน เดิม “ฉันจะเชือ่ ใครด”ี เธอราํ พังข้ึนระหวา งทาง “ฉนั จะเชื่อตน ตอ ยตงิ่ หรือจะเชื่อดงตอ ยต่งิ ” เธอหยุดยนื อยูท ่ตี น ตอ ยต่ิง มองมนั น่ิง ในทส่ี ดุ หนแู หวนกห็ ันหลังกลบั “ฉนั ไมขดุ เธอไปหรอก ไมว า เธอจะมีความรกั หรอื มคี วามเหงา เพราะวาถาฉันขดุ เธอไปแลว ฉนั ก็ไมร วู าจะขุดตวั ฉันไปวางไว ตรงไหน” 39

แยง ตวั วนั หนง่ึ หนแู หวนน่งั มองดพู อ มีความคดิ ทีไ่ มเคยรูส ึกมากอ นเกดิ ขึ้น ชายคนนีห้ รือคอื พอ ของเธอ ผูชายท่ี นุงกางเกงหลวมโพลก ถอดเส้ือน่ังจกั ตอกอยตู รงนีห้ รือคอื พอของเธอ ผูช ายรปู รางสูงใหญผิวเกรยี มแดด เคราเขยี ว คร้มึ มีรอยสกั ตามตวั กลามเนือ้ ทีห่ นาอกและตนแขนเปน มัด ๆ สง่ิ เหลานี้ไมเหน็ บอกความเปน พอ ของเธอท่ี ตรงไหน “พอ ” หนแู หวนเผลอเรยี กออกไป “อะไรหอื ” พอ เงยหนาข้ึนมองหนแู หวน เขาคงเปนพอ เราจรงิ ๆ หนูแหวนนกึ ในใจ เขาเปน พอ เราจรงิ ๆ แนแ ลว แลว เธอก็ถามอยางกระตอื รอื รน วา “พอแปลกใจไหมวา หนเู ปน ลกู ของพอ ” พอเลกิ ค้วิ ตอบไปวา “เปลา พอ ไมแปลกใจอะไร” หนูแหวนหนา สลดลงนิดหนงึ่ เธอคอ ย ๆ เดนิ เลี่ยงออกมา พอ สน่ั หวั ชา ๆ ตะโกนตามไปวา “ไปเทย่ี วเลน ที่ไหนระวังอยาใหห กลมนะลูก พอ เปน หวง” หนแู หวนไดย นิ เสียงเตอื นดว ยความเปนหว งเชนวาใจก็เฟองฟูขึน้ ถา เธอถามพอดวยคําถามทีผ่ ูใหญเขาใจได เปนตน วา “พอจา พอ เห็นหนูเปนคนอยา งไร” หนูแหวนคงไดร บั คําตอบที่ นา พอใจกวาน้ี เธอแบกเอาความสงสยั นไี้ ปถามแมงมมุ ตวั ดาํ ใหญท่ชี กั ใยอยูท กี่ อตะไคร “เธอเคยรูส ึกอยางนีไ้ หม” หนแู หวนเรม่ิ ตน “วันหนึง่ เธอสงสยั วา พอ ของเธอหรือคือพอของเธอ” “ฉนั ไมเ คยเหน็ พอ ฉันวา ฉันไมม พี อ หรอก เอาเขา จรงิ นะ ฉันยงั ไมรูเลยวาพอแปลวา อะไร” แมงมุมถาม หนูแหวนมองแมงมมุ อยา งแปลกใจ “เธอแยกไมออกหรือวาแมงมมุ ตวั ไหนเปนพอของเธอ ตวั ไหนเปนแม ของเธอ ตัวไหนเปน พีข่ องเธอ นอ งเธอ” “ฉนั รูแตว า มแี มงมุม มีทที่ ฉี่ ันจะชักใยได มีสง่ิ ทฉี่ ันจะกินได” แมงมมุ ตอบ “เธอไมรูห รือวา มแี มงมุมตวั อ่ืนท่ีไมใ ชต วั เธอ” หนูแหวนพูดเนนเสยี ง “มแี มงมุม มที ่ชี กั ใย มสี งิ่ ท่กี นิ ไดเทานัน้ ” แมงมมุ พูดซา้ํ “ถา เธอไมรูวาเธอไมเหมอื นกับตวั อ่ืน ตา งกับตัวอื่น เธอกไ็ มม ีตวั เธอนะ ซ”ี หนูแหวนพดู ดว ยสําเนียงโกรธ “ฉนั ไมเหน็ วา จาํ เปนจะตอ งคํานงึ ถึงสงิ่ นน้ั การท่จี ะมตี วั ฉันหรือไมมีก็ไมเห็นจะแปลกอะไร ในเมื่อยังมแี มง มมุ มที ีช่ กั ใย มีส่ิงทกี่ นิ ได” “แลว กม็ สี ่ิงทด่ี งึ ใยเธอดวย” หนแู หวนกวาดมือไปทีใ่ ยแมงมมุ อยางเหลอื อด ใยขาดสะบน้ั แมงมมุ ไตห นไี ป อยางรวดเร็ว มันคงไปหาทชี่ กั ใยและสงิ่ ทีก่ นิ ไดใหม ในไมชามันก็จะลมื นกึ ถงึ สงิ่ ที่ดงึ ใยของมนั สนิท 40

แมงมมุ นี่ชางโงเ สียเหลือเกนิ ไมรวู า มีตัวของตัวเองเลย หนูแหวนนึกในใจเม่อื เดนิ จากมา สูเ ราไมไ ด เรามี ตัวของเราไมเหมือนกบั พอ ไมเ หมอื นกบั แม ไมเ หมือนกับหนตู ๋มิ “เราเปนตัวของเราจริง ๆ ดว ย” หนแู หวนตะโกน ขึน้ อยางสบายใจ “ฉันตา งหากเปน ตัวของเธอ” มีเสียงทว งเบา ๆ อยูข างลา ง หนูแหวนกม ลงดูกเ็ ห็นเงาของเธอในนํ้า เธอทรดุ ตวั ลงนง่ั ริมตลิง่ ชะโงกหนา ไปถามเสียงเครียดวา “เธอ อวดดอี ยา งไรถึงวา เปนตัวฉัน เธอเปน เงาของฉันเทานน้ั ” “ทาํ ไมเธอไมคิดวาเธอเปนเงาของฉนั บา งเลา ” เงายอ นเงา “แลว เธออวดดอี ยางไรจึงวา ตวั เธอเปน ตวั ของ เธอ” “ฉนั ตองเปนตวั ของฉนั แน ๆ เพราะฉนั เปน คนทําอะไรแลวเธอก็เปน คนตาม” หนูแหวนพูดเสยี งหนกั “น่ี ไง” แลว เธอก็ยกมือข้ึน เงากย็ กมอื ขึน้ ดว ย “ฉนั ไมไ ดทาํ ตามเธอหรอก เธอตา งหากทําตามฉัน หรอื อยา งนอ ยทีส่ ุดเรากท็ าํ พรอม กนั ” “แตเ ธอก็ตอ งยอมรับนะวาฉนั เปนคนทํา” หนูแหวนพดู ขึน้ อยางไมรวู าจะพดู อะไร เธอออกจะเสยี ใจไมนอ ย เม่ือเงามาแยงเปน ตวั เธอ แยง ความภมู ิใจในการท่เี ปน ตวั เธอ “ถาเธอชอบเลน กับเจาแพะ เธอจะรูหรือวาเธอชอบเลน กับมัน เวลาเธอยกมอื ข้ึน เธอรวู า เธอยกมอื ขึ้น เพราะเธอเหน็ ฉันที่เปน ตัวเธอยกข้ึน” เงาอธบิ าย “แตฉ ันเปนคนทาํ ฉันเปนคนทํา” หนูแหวนตะโกน “เธออาจจะเปนคนทาํ แตฉ นั เปน ตัวเธอจรงิ ๆ” เงาตอบ 41

“ไมเอา” หนแู หวนแทบจะรองกรด๊ี “ฉันเปน คนทํา แลวฉนั ก็เปนตวั ฉันคนเดยี ว ฉันจะเอาตวั ฉนั คนื มา” วา แลวหนแู หวนก็จวงมือลงไปในน้ําอยางแรง เกิดเปนคลน่ื กระฉอก เงาของหนูแหวนกเ็ ตน พรา “ตวั ฉันจะหายไมม ีเหมือนอยา งเจา แมงมมุ หรือ” หนแู หวนพูดอยางตกใจ “เหน็ ไหม” เงาพดู ดว ยน้ําเสยี งมชี ัย “ฉนั เปนตวั เธอจรงิ ๆ ถาเธอไมย อมรบั วาฉันเปนตวั เธอ ตวั เธอก็ไมม ”ี หนูแหวนนั่งคิดมองดูน้าํ แนว จนกระทัง่ กระฉอกคลนื่ สงบเหน็ เงาชัดดังเดิม เธอก็เอย ขน้ึ มา “เธออยาอวด ดไี ปเลย ถึงเธอจะเปน ตวั ฉัน เธอก็เปนเพยี งสวนหนง่ึ เทานัน้ ตัวฉนั มีมากกวา ตัวเธออีก บางทีอีแตนก็เปนตวั ฉนั เวลาใครไลต ีมนั ฉนั กโ็ กรธแทน บา นของฉันกเ็ ปน ตวั ฉัน เวลาฉนั คดิ วามันเลก็ กวาบา นของหนูตม๋ิ ฉันก็รูสกึ เสยี ใจ ฉนั ไมหวงหรอกท่เี ธอจะเปนตวั ฉันอีกตวั หน่ึง” หนแู หวนลกุ ขึน้ เดนิ บายหนาไปที่บานแลว หวั เราะก๊กิ ข้นึ “แตก ็แปลกเหมอื นกนั นะ ถาตวั เราจะเปน ยอด กระถินรมิ รว้ั ทแ่ี มเ กบ็ เอามาจ้ิมนํ้าพริกตอนเชา ๆ ดว ย” เธอราํ พึง 42

ความเงยี บ วันนหี้ นูแหวนอยูบา นคนเดียว พอ กับพไ่ี ปธรุ ะท่อี าํ เภอ แมไปเยย่ี มนา ผูชายทีไ่ ดขา ววา ไมคอยสบาย พอ ใคร ๆ ไปกันหมด เสยี งสัง่ เสียกันเซง็ แซล ะลายไป ความเงยี บกเ็ ขา มาแทนทคี่ วามอกึ ทกึ คึกโครม เงยี บจนหนู แหวนรสู ึกเหงา บานไมเคยเงียบอยางน้ี ถาเปนกลางทองนาคอ ยวา อกี อยา งหนึ่ง เงียบจรงิ ๆ หนแู หวนทนไมไหว รองขึน้ วา “วู วู เงียบจรงิ ฉนั เปน หนูแหวน” “จุ จุ เงียบหนอยซิ เธอกําลงั จะทาํ ลายฉนั ” มีเสียงเรยี บทว งขนึ้ “เธอเปนใคร” หนแู หวนถามขึน้ ทนั ที “ฉนั คอื ความเงียบ เธออยาพดู ใหดงั นกั ฉันทนเสียงดงั ๆ ไมได” “เธอมาทีน่ ่ีทําไมเลา” หนแู หวนพดู เสียงกระซิบ “เธอเรยี กฉันไมใชห รอื ” ความเงียบพูดเสยี งแผว “ฉนั ไมไ ดเรียกเธอ ความจริงฉันเบอื่ เธอ เธอทาํ ใหฉนั เหงา ในความเงียบไมเ หน็ มอี ะไรเลย” “ความเงียบหรือไมม อี ะไร ทุกอยา งเกิดขน้ึ ในความเงยี บ ถาเธอตง้ั ใจฟง เธอก็จะไดยนิ เสยี งของความ เงยี บ” “ฉันไมเ ห็นไดย นิ เสยี งอะไรเลย เงยี บออกอยางน”้ี “เธอฟงส”ิ ความเงยี บพูด “พวกคนอยางเธอสามารถฟง เสียงของความเงียบได ถา เธอเอาใจใสกับเสยี งท่ี ไมมคี วามหมาย น่ันไงเสยี งนกรอ ง โนน เสยี งปลาฮบุ เหยอื่ เสยี งนํ้าไหล เสยี งตน ขาวงอกรวง” หนูแหวนหนาตาแจม ใสข้นึ “จรงิ สิ มีเสยี งอยา งนนั้ จรงิ ๆ ดวย ฉันฟง ชัดทเี ดียว” เสียงความเงียบพูดตอ ไปวา “เธอเหน็ แสงแดดไหม ในแสงแดดก็มเี สยี ง เธอรวู า ดวงอาทิตยเ ปน ลูกไฟดวง ใหญ กองไฟเล็ก ๆ เสยี งฟนปะทุกย็ ังดัง ถา ใหญโ ตอยา งนั้นเสยี งก็ดังลั่น มีพายุปน ปว นไปหมด” “จริงดว ย” หนแู หวนรองขน้ึ “เสียงคงดงั สน่ันเลย แสงแดดน้ีหนวกหพู ลิ กึ ...วา แตเ ธอจะใหฉ นั เอาฟนใสเขา ไปสกั ดุนไดไหม” “ไมไดห รอก” ความเงียบพูดข้ึน “ถา เธอตอ งการฟงเสยี งของความเงยี บ เธอกต็ องใหค วามสนใจเฉย ๆ ไม ตอ งทาํ อะไร แลว ตอนกลางคืนเธอจะไดยนิ เสียงดาวยกั ควิ้ หลิว่ ตาหยอกลอกัน” 43

“เสียงของดาวไกลไปนี่ ฟง เสยี งใกล ๆ หนอ ยไมไดห รอื ” หนูแหวนถาม “ไดสิ เมือ่ เธออยูในความเงยี บ เธออาจจะไดย นิ เสยี งหวั ใจเธอเตน ฟง เสยี งตัวเธอพูดกับตัวเธอเองชดั เจน” “ฉนั ไมค อ ยไดพ ูดกับตวั ฉนั มากเทาไรหรอกจะ ” หนแู หวนทวง “ฉันพูดกับคนอื่น” “ไมจรงิ หรอก เธอพูดกับตวั เธอเองมากกวา พดู กับคนอนื่ เวลาเธอคดิ อะไรเธอกพ็ ดู กับตัวเอง เธอพูดวาฉนั จะไปตกปลา ฉันจะไปเลน กับเจา แพะ ฉันกลบั บา นดีกวาฝนตกแลว แลว กอ็ ะไรอีกหลายอยางในความเงียบ เธอจะ ไดย ินเสียงเหลา น้ไี ดชัดเจน และมนั ชวยใหเธอตดั สินใจอะไรไดดว ย” หนูแหวนนงั่ ฟง เงยี บ ความเงียบพูดตอไปวา “ความรสู กึ ของเธอก็พดู กบั เธอดว ย บางทีเธอเสยี ใจทีเ่ อากอน ดินขวางไกอายโตงจนขาหัก บางทเี ธอกภ็ มู ิใจที่เธอชว ยหนตู ม๋ิ หกลมขาแพลง ท้ัง ๆ ท่ีเธอกไ็ มชอบหนตู ๋มิ เทาไหร ความรสู ึกดชี ว่ั จะพูดกับเธอในความเงยี บเสมอ” “ใหฉนั นงั่ ฟงอยา งเดยี วหรอื ฉนั ทาํ อะไรในความเงียบบา งไมไ ดห รอื ” หนแู หวนพูด “ไดส”ิ ความเงียบตอบอยา งหนกั แนน “ในความเงยี บเธอสามารถทาํ ความตอ งการทีเ่ รนลบั ของเธอให สาํ เร็จได เธอน่งั ฝนวาจะมีบานใหญก วาของหนูตมิ๋ มีของกินของเลนมาก ๆ มรี ูปรางสวยเหมือนนางฟา มผี ูชายมา ติดเกรยี วเหมือนแมบ ัวลอย ในความฝนอนั เงยี บสงบ เธอทําอะไรไดทงั้ น้นั ” “แตมันไมเ ปนความจรงิ น”ี่ หนแู หวนพดู เสยี งเศรา ๆ “เอาอยา งทที่ าํ ไดจรงิ ๆ เถิด” “เธอจะทําอะไรก็ไดน ีจ่ ะ จะนั่งเย็บผา หรอื สานกระบงุ กไ็ ด ในความเงยี บไมมใี ครรบกวนเธอ เธอเหน็ ไหม เลา วา ฉันเปนเพ่อื นทด่ี ีของเธออยา งไร ฉนั มแี ตช วยเธอ ไมเ คยรบกวนเธอเลย” “เธอเปน เพื่อนทดี่ ีของฉนั จรงิ ๆ” หนูแหวนพึมพาํ “ฉนั เสียดายทไ่ี มไดค บกบั เธอมากอ น” หลังจากน้นั หนแู หวนก็ไดเ พอื่ นใหมค ือความเงียบ เธอพดู คยุ กับมันอยา งสนกุ สนาน เดย๋ี วนีเ้ ธอไมก ลวั ความเงียบ ไมเหงาเมอ่ื อยใู นความเงียบ ฟง เสียงของตัวเอง และนง่ั ฝน ในความเงยี บ วนั หน่งึ หนแู หวนเดนิ หนาระทมทุกข ลดั ทงุ นาไปนง่ั คนเดยี วอยทู ี่โคกดิน เธอราํ พงึ ถงึ ความเงยี บ ความ เงียบก็มาหา “แยจริง” หนูแหวนบน “โลกนช้ี า งอึกทึกจัง” ความเงยี บนิ่งเฉย “ใคร ๆ ชา งมาวนุ วายในโลกของฉนั เสยี จริง ๆ” หนแู หวนรําพนั “ฉนั นง่ั เฉย แมก ็วานั่งออ ยสรอย ความ จริงฉันอยากจะคยุ กับเธอมากกวา เดนิ ไปทางไหนก็ตองระวงั ตวั แจ หมามันคอยเหา จะกัด ฉันเกลียดหมาทุก ๆ ตัว นอกจากหมาท่ีฉนั เลี้ยง” “มาอยกู บั ฉนั ไหม” ความเงียบชวน “ฉนั กอ็ ยกู บั เธอแลวไง” หนแู หวนทว งอยา งสงสยั “มาอยูกับฉันเรื่อย ๆ เปนตวั ฉันเลย เปน ความเงยี บ แลวเธอจะไมไ ดยินเสยี งอะไร” ความเงยี บอธิบาย “ในตวั ฉนั เงียบสนิท มีโลกทัง้ โลก จกั รวาลทั้งจักรวาลลอยอยู ไมม ีอะไรมีเสียงเลย” หนแู หวนนั่งคิดอยูครหู นงึ่ แลวถามวา “ในตัวเธอไมม ีเสยี งเลยใชไ หม” 44

ความเงียบนงิ่ รับ หนูแหวนถามตอไปวา “เสยี งที่เธอใหฉ นั ฟงละ ดังมาจากไหน” “พวกเธอคดิ ขึ้นเอง มันดงั เพราะพวกเธอคดิ วามันดงั ” ความเงยี บตอบ “ฉนั ไมไดยินเสียงอะไรเลย เธอจะ มาเปน ความเงียบไหมละ ” หนแู หวนนัง่ อยใู นความเงยี บพักหนง่ึ แลว สัน่ ศรี ษะตอบวา “ไม ถา ฉนั เปน ความเงียบ ตัวฉันก็ไมม เี สยี ง ตวั ฉนั ก็ทําเสยี งดงั ไมไ ด ตวั ฉนั กไ็ มม ีความหมาย ฉนั จะอยูอยา งอกึ ทึกดกี วา ” วา แลวหนูแหวนก็วง่ิ รองเอะอะไปล่ันทุง “การอยูกับความเงียบนาน ๆ ไมด เี ลย ไมไดมผี ูอ ่นื มาทักทว งเรา” เธอพูดกบั ตัวเอง “ทําใหฟุง ซาน” 45

เตาเจา ปญหา หลวงตาทีว่ ดั เทศนบ อ ย ๆ วา คนเราทําอะไรตอ งมีความย้ังคิด มสี ตสิ ัมปชญั ญะ หนูแหวนไมรเู ลยวา สตสิ มั ปชัญญะนม้ี ีความสําคญั อยางไร จึงจาํ เปน ตองมีมนั ไวก อ นจะทําอะไร พอ เองก็เตอื นหนูแหวนอยูเนอื ง ๆ วา “แหวนเอย จะทําอะไรก็อยาโมโหหนุ หนั นัก เอง็ มนั โทโสรา ย” หนแู หวนเองบางคร้ังกส็ าํ นกึ ผิดท่ีชอบทําอะไร ตามใจ เชน กระทืบเทาประชดพอ อยูเ หมอื นกนั เธอจงึ บอกตวั เองวา ตอ ไปจะตอ งคดิ อะไรกอนทํา ไมวูวาม เธอ พยายามปฏิบัตติ ามความเช่อื น้ีอยางเครง ครดั ท้ังยังไดเ ตอื นอแี ตน หมาคหู ขู องเธอใหทําเชนนั้นดว ย เชน บอกวา อยาเทีย่ วไปไลก ดั ไอโตง หรอื ถาไดย ินเสยี งใบตองแหง แกวง ก็อยาเหา เปน ตน วันหน่งึ หนูแหวนกาํ ลังกางมงุ อยู เธอจบั หมู ุงเออ้ื มไปจะเก่ียวกับตะปู แลวคิดอะไรไดก พ็ ดู กับมงุ วา “ทําไม เธอไมคดิ จะกางตัวเธอเองบางเลา ปลอยใหฉันตอ งกางเธอทุกวัน เธอไมล ะอายบา งหรอื ” มงุ ทาํ เสยี งรําคาญตอบวา “เอาอีกแลวหนแู หวน เธอนอนดน้ิ ยงั ไมพออีกหรอื ทบั ฉันเสยี จะแย ซาํ้ ตอนเชา บางทยี ังไมยอมเก็บ ปลอ ยใหฉนั ตองยนื ขา มวันขามคืน เมื่อยแทบเปนลม เธอยังจะมาใหฉันลุกขนึ้ เอาหไู ปเกย่ี ว ตะปูเองอีกหรอื ” หนูแหวนกลับกลายเปนฝายที่จะตองนกึ ละอายบาง แตกย็ ังขืนพดู วา “ถึงอยางนัน้ กเ็ ถอะ เธอก็ควรคดิ จะ ลกึ ขน้ึ เองบาง” “เธอนี่อยางไรนะ” มงุ พูดเสียงสัง่ สอน “เธอมีความตองการมากเกนิ ไปแลว ละ” “เปลา” หนแู หวนรบี ปฏิเสธ “ฉนั เพยี งอยากใหเ ธอรูจกั คิดบางเทานัน้ หลวงตากบั พอ ยงั สอนไวเลย” “แลวเธอคิดหรอื เปลาทเ่ี ธอพูดอยางน”ี้ มุงยอนเอา “คดิ ซ”ี หนแู หวนตอบ “ฉนั คิดจะใหเธอทําอะไรดวยตวั เองเปนไงเลา” “ไมจ ริงหรอก มนั เปนความตอ งการของเธอตา งหากเธอไมอยากจะกางมงุ ฉันรจู ักเธอดหี รอก” “อยาเลย” หนแู หวนตดั บท “ความคดิ กับความตองการกไ็ มเห็นจะตา งกนั ตรงไหน ฉนั จะนอนดกี วา ไม อยากจะตอลอตอ เถียงกบั เธอ” หลงั จากวนั ทหี่ นูแหวนทะเลาะกบั มงุ มาแลว เธอกช็ กั สงสัยคําสอนของหลวงตากบั ของพอวาจะใหทําอะไร แน เธอไปถามตัวแกวที่กําลงั กินใบแคอยวู า “เธอเคยคดิ อะไรกอ นทาํ ไหม” ตวั แกว ทําหนา ยุงท่ีหนแู หวนมาขัดจังหวะการกนิ ของมนั ตอบวา “ฉนั ไมเ ขา ใจคําถามของเธอหรอก เวลา ฉนั อยากจะกินฉนั ก็กนิ ฉันไมเ ห็นตอ งคดิ อะไรเลย ทําไมฉนั ตอ งคดิ ดวยเลา ” 46

หนูแหวนตอบวา “ฉันไมร ูเหมือนกนั หลวงตากับพอ สอนเอาไววา จะทาํ อะไรก็ใหค ดิ กอ น อยา ทาํ ไป ตามใจตวั ฉันไมเ ขา ใจมันมากนกั ดอก แตฉันคดิ วาเมื่อเราโตขึ้นแลวเราก็ควรทาํ อะไรใหเ ปนผูใ หญขึ้น ไมใ ชทาํ อะไรตามความตอ งการ” “ความคิดกับความตอ งการตา งกันตรงไหนเลา ” ตัวแกวเอาคําพดู ของหนแู หวนมายอ นถาม หนูแหวน ไมไ ดอยูตอบ เธอเดนิ จากไปบอกกบั ตวั เองวา ตัวแกวยงั เด็กนกั วนั หลงั เขาคงจะสาํ นกึ ผิดวาการทาํ อะไรตามใจไม ดอี ยางไร หนแู หวนเดินมงุ หนา ไปทางหนองน้าํ พลางบน พึมพําวา “เปนเด็กก็ไมด ี ใคร ๆ เขาดถู ูกวาเปน เดก็ แต เปนผูใหญก็ไมดเี หมอื นกัน ตอ งคดิ โนนคดิ นน่ี าเบ่ือออก” เธอเดินไปจนใกลหนองก็พบเตา นาตวั ใหญหมอบนิง่ อยู เธอจงึ ทักวา “เธอกําลังทาํ อะไรนะ ” “ฉันกาํ ลงั คดิ ” เตานาตอบ “เธอมคี วามตอ งการหรอื เปลา” “มสี ิ ใคร ๆ ก็มีความตองการท้งั นนั้ แหละ” “ถา อยางนั้นเธอคงพอรวู าความตองการกบั ความคดิ ตางกนั อยางไร” หนแู หวนถาม เตานาขยับตัวนิดหนึ่งพูดข้ึนวา “เธอนชี่ างคดิ ความคดิ กบั ความตอ งการเปนของคกู ัน ความคิดไหลไปกับ ความตอ งการ แตความคดิ จะเปนผูบ อกวา จะทําอะไร อยางไร แคไหน เมือ่ ใดจงึ จะไดตามความตองการ” “เธออธบิ ายใหง ายกวา นไี้ ดไหม” หนแู หวนถาม “เมอ่ื เธออยากไดช มพเู ธอกค็ ิดเอาไมส อย อยา งน้ีเธอพอเขา ใจไหม “เตา นาสอบถาม หนแู หวนพยกั หนา เตา นาพูดตอไปวา “เมอ่ื เธออยากใหพ อ รกั เธอกพ็ ยายามเอาใจพอ เมอื่ เธอปลกู ตนมะพรา ว เธออยากใหม ันโต 47

เธอกร็ ดนํ้ามัน แมว าเธอจะเหนื่อย เธอกไ็ มค ดิ จะวิ่งเลน เพราะเธออยากจะใหต นมะพรา วโต เธอพอเขาใจไหม คราวน”้ี “ฉนั ไมเ ขาใจมากนักหรอก แตไมเปน ไร ฉนั ไมค อยอยากรูจริงเทา ใดนกั เรอ่ื งยาก ๆ อยา งน”ี้ “เธอไมไดสงสัยจริง ๆ อยางนัน้ ใชไ หม” เตานาพดู สาํ เนยี งออกผิดหวงั “เปลา ๆ” หนแู หวนรีบปฏเิ สธ แลวถามเอาใจวา “เธอสงสยั อะไรมากหรือ” “ถูกทเี ดยี ว” เตานาพูดเสียงแจมใสขน้ึ “ฉันมองดูโลกนด้ี วยปญหา ทาํ ไมพระอาทิตยต องขน้ึ ทางตะวันออก ทาํ ไมตนไมจ ึงออกดอก ทําไมคนอยา งเธอจึงอยูใ นนํ้าอยา งพวกฉนั ไมไ ด” หนูแหวนมองเตานาอยางยกยอ ง “ชวี ิตของเธอนา สนใจ นาตืน่ เตน มากนะ” “ไมจ รงิ ทเี ดยี ว ฉันชางสงสัยมากจนฉันทําอะไรไมไ ดเ ลย พอฉนั จะกะพริบตา ฉันก็จะถามวา ทาํ ไมตอ ง กะพริบตา แลวฉนั เลยไมไ ดก ะพรบิ ตา” หนูแหวนเร่มิ มองเตา นาดว ยความหนกั ใจ เตานาพดู ตอ ไปวา “อยา งเธอกเ็ หมอื นกนั เวลาเธอพบหลวงตา เธอทําอยา งไร” “ฉนั กไ็ หวหลวงตานะ ซ”ี หนแู หวนตอบอยางไมเห็นเปน ปญ หา “ทําไมเธอตอ งไหวหลวงตา ทาํ ไมไมใหห ลวงตาไหวเ ธอบาง” หนูแหวนสะดงุ “เรอ่ื งอยา งน้ีเขาไมส งสัยกันหรอก เธอพูดอยางน้ีเธอจะตอ งตกนรกรไู หม” “นรกเปน อยา งไร ทําไมตอ งตกนรก ตกไปทาํ ไม” เตา นาซักเรว็ ปรอ๋ื หนูแหวนน่ิงมองเตา นาอยางหมดปญ ญาจะพูดใหฟง เธอถอนใจพูดขนึ้ วา “ฉันไมร ูว า จะอธบิ ายใหเ ธอฟง อยางไร แตฉนั คิดวาฉนั จะตอ งไปจากเธอดีกวา หัวของฉนั หมนุ ไปหมดแลว ” หนแู หวนหันหลังเดนิ มา แลว กส็ ะดงุ เมื่อไดยนิ เสยี งเตานามถามอีกวา “เวลาเธอเดินทาํ ไมจงึ ตองกาวเทา ซายกอน” เธอรีบวิง่ ตื๋อหนีมา รอ งตะโกนตอบวา “ฉันมขี าอยสู องขา ง จะกาวขาไหนกอ น กไ็ มหนกั ตัวเธอหรอก” หนูแหวนวิ่งมาจนหอบ เธอหยุดยืนดตู น หญา ถามมันวา “ทาํ ไมเธอตองออกดอก” ตนหญา ไมตอบ มนั ไกวตัวกบั สายลมอยางสบายใจ หนแู หวนถามซํา้ อกี มันจงึ ตอบมาเออื่ ย ๆ วา “ฉนั สบายใจ ฉันไมม ีปญ หา ฉันไม ตอ งการตอบปญหาดวย” หนูแหวนมองดูตนหญาอยางขดั ใจ เออ้ื มมอื ไปถอนตนหญา เธอเดนิ กลับไปบา นอยาง ครุนคดิ วนั น้นั หนูแหวนเงยี บขรึมไปอยา งผดิ ปรกติ จนกระท่งั พอตองถาม “เปน อะไรหือแหวน เอ็งดเู งยี บเชียบ เชยี ววะ” หนูแหวนเงยหนา มองดูพอ แลว ตอบคําถามอยางเด็ก ๆ ทีท่ าํ ใหผใู หญแ ปลกใจอยูเสมอวา “ฉันกาํ ลงั มองดู โลกดว ยปญหาจะพอ” 48

ผตี ากผา ออ ม มบี างวันที่ทองฟา มีสมี ากกวาปรกติ เปนเสน สหี ลายสโี คง ทาบอยบู นฟา ชาวบา นบอกตามความเช่อื วามนั คอื รงุ กนิ นํา้ แลวก็ไมเ อาใจใสกับมันอกี แตวาหนูแหวนชอบดูรงุ กนิ นํ้า มันสวยดแี ละนาต่ืนเตนดว ย หลงั จากความ มืดมิดของฟาฝน เวลาครึ้มฝนหนูแหวนกม็ องเห็นรุง ทีอ่ ยเู บอ้ื งหลัง ความดําทะมนึ ของเมฆโกงคอกินนาํ้ ดว ยความ กระหาย มนั คงกนิ เอา ๆ จนกระทัง่ นา้ํ หมดฟา เผยใหแลเห็นตวั มันเดน สดใส ถาหากวาฝนตกแลว ไมม ีรุงเธอก็ เสยี ใจไปกับมันวาพลาดโอกาสจะมากนิ นาํ้ หรอื ถา หากมรี ุง สองตัวเธอก็เห็นใจมนั วาจะไมพ อกิน และเธอก็มัก ปลอบใจตัวเองวามนั อาจจะเปน พอ ลกู กนั กไ็ ด บางทีเธอทนสงสยั ไมไดก ไ็ ปถามเม็ดฝนท่ีจบั อยูตามใบไมว าตัวไหน เปนพอตวั ไหนเปนลกู แตเม็ดฝนไมตอบ มนั กลวั จนหนาวสัน่ กลวั รุงจะมากนิ “เธอรกั รงุ ไหมจะ ” หนูแหวนถามนกกระจาบ “ฉันรักเขามากจะ เวลาเขาออกมาฝนกห็ ยดุ ตก ฉันกอ็ อกหากนิ ได” นกกระจาบตอบ ใคร ๆ กค็ งรกั รงุ กินนํา้ อยางนี้ หนูแหวนนกึ วนั หนง่ึ รุงกนิ น้าํ มาตวั เดียว เธอจงึ ไปถามแมว า “แมจ า รงุ อกี ตัวหนึ่งทําไมไมม า” แมไมต อบ กลบั เอด็ วา “เอง็ ละมันชอบแตน ่งั ดรู ุงกินน้ํา งานการไมรจู ักชวยทาํ มนั จะมรี ุง ตวั เดียวสองตวั ก็เหมือนกนั ” หนแู หวนไมร จู ะพดู อะไรกเ็ ลีย่ งหนมี า นึกแตว า แมไมรูอะไรรุง ตวั เดียวกับรุงสองตวั มนั จะ เหมือนกันไดอยา งไร ถงึ มีรุงตวั เดียวกนั มนั ก็ยังตา งกัน บางตัวสั้น บางตัวยาว บางตัวก็สีสด บางตัวก็สีจาง หนู แหวนแทบจะจาํ ไดดว ยซํ้าไปวา ตัวไหนชื่ออะไร หนแู หวนเดินหลบไปเลนทชี่ ายทงุ วนั นนั้ พระอาทิตยตกไปแลว แตก็ยังสองแสงสเี หลอื งสีแดงแผนซา นไป ทั่วฟา ทีช่ าวบา นเรียกวาตะวนั ยอแสง พวกผีกพ็ ากันมาตากผา ออ มกันเปน การใหญ หนูแหวนไดพบผีตวั หนึ่งกาํ ลงั ตากผา ออมงวนอยู เธอเขาไปถามดว ยความสงสยั “เธอมาจากไหนนะ ทาํ ไมหนา ตานา เกลยี ดอยางนล้ี ะ” “ฉนั เปน ผี ฉันมาตากผาออ มใหลูก” “เธอเปน ผีหรอื ” หนแู หวนชักขนลกุ “เธอจะหลอกฉนั หรือเปลา” “ฉันไมทาํ เชนน้ันหรอก” ผีตอบนา้ํ เสยี งออกจะเศรา ๆ “เพียงแตฉ ันรปู รางไมสวยเทา นนั้ คนกพ็ ากัน เกลยี ดกลวั ฉนั จนฉนั ไมกลาจะไปไหนแลว นถ่ี า ตะวันไมยอแสงฉนั กไ็ มอ อกมาตากผา ออ ม” “เธอไมห ลอกฉันจรงิ ๆ นะ” หนแู หวนถามยาํ้ เพ่ือใหแ นใจ “ไมดอก ผีจะไปทําอะไรคนได ความกลัวของเธอตางหากท่หี ลอกเธอ” 49

หนูแหวนคอ ยคลายใจ เหลียวไปดูรอบ ๆ จึงไดสังเกตเหน็ ผตี วั อนื่ ๆ อกี หลายตวั อยูบริเวณนน้ั “พวกเธอน่เี หมอื น ๆ กันจรงิ นะ” หนแู หวนพดู ขึน้ ลอย ๆ “ไมเ หมือน” ผีพดู ข้ึนทันที “พวกเราตา งกนั มาก ตวั นัน้ ไมมจี มูก ถดั ไปตวั โนน ไมม หี ู เธอเห็นไหม” หนแู หวนพยกั หนาเห็นดวย ผีพดู ตอไปวา ...นอกจากรปู รางจะไมเหมอื นกนั แลว เรายงั มคี วามรสู กึ มี ประวตั ิไมเ หมอื นกนั อกี ” หนูแหวนน่ิง ไมร ูวา จะพูดอะไร ทส่ี ุดเธอกลาวขึน้ วา “ฉันอยากจะรกั เธอเหมือนกัน แตเ ธอนาเกลยี ด เหลือทน ฉันขอโทษเธอดว ยนะ” “ไมเปนไร” ผตี อบเบา ๆ “พวกเราชินกับส่งิ นี้แลว เธอไมวิ่งหนีเรากด็ ใี จพอแลว” “ถาเปนรุง กินน้าํ คอยวาหนอย” หนูแหวนสารภาพ “ฉันดูเขาไมเ บ่อื และรูด ว ยวา ตัวไหนตางกบั ตวั ไหน เธอรูจ กั รงุ ตัวทช่ี ่อื สามเสน หรอื เปลา ฉนั สงสารเขาจงั เลย เขามสี ีนอยกวา ตวั อน่ื เขาไมค อ ยมาบอ ยหรอก” ผมี องหนแู หวนดว ยความช่ืนชม ออ นวอนวา “เธอจาํ ฉนั อยางนนั้ บา งไดไหม เธอจะรกั ฉันบางไดไ หม ฉนั อยากจะถูกรัก อยากใหใ ครจําได อยากใหใครเห็นวาฉนั ไมเหมอื นกับคนอื่น” “ความรักเปนอยางนั้นหรอื ” หนแู หวนถามขน้ึ “ถูกแลว ” ผตี อบ “ความรักทาํ ใหสิง่ น้ันไมเหมือนกบั สง่ิ อน่ื และกลายเปน ของพเิ ศษมีอยอู นั เดยี ว เมื่อเธอ รูสึกวาเธอเปน พเิ ศษของใคร เธอก็ถูกเขารกั เมอ่ื เธอเหน็ ใครพเิ ศษมีอยคู นเดยี วในโลก เธอกร็ ักเขา” “มเี ทา นเ้ี องหรือ” หนูแหวนยํ้า 50