จากลาไม่มีวัน กลับ
คุณตาของเด็กหญิงคนหนึ่งท่านเป็นคนที่ ชอบตื่นเช้ามาออกกำลังกายทุกวันแต่เช้า วันหนึ่งคุณตากลับตื่นสาย เด็กหญิงตัวน้อยเลยตัดสินใจเดินไปเคาะ ประตูหน้าห้องของคุณตาและเรียกอยู่2-3 ครั้ง แต่ คุณตาก็ยังเงียบเด็กหญิงจึง ตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปและเรียกคุณตาอีก ครั้งพอคุณได้ยินจึงลืมตาขึ้นและพูดเสียง เบาๆว่า\"ลุกไม่ไหวเลยหลานเอ๋ย\" เด็กหญิง จึงรีบวิ่งไปเรียกคุณพ่อและคุณแม่ให้ไปดู คุณตาหน่อย
คุ ณ แ ม่ กั บ คุ ณ พ่ อ จึ ง ตั ด สิ น ใ จ พ า คุ ณ ต า ไ ป โ ร ง พ ย า บ า ล ใ ก ล้ บ้ า น ด้ ว ย ค ว า ม รี บ ร้ อ น ณ โ ร ง พ ย า บ า ล เ มื่ อ ไ ป ถึ ง โ ร ง พ ย า บ า ล ค น เ ข็ น เ ป ล ก็ ไ ด้ ป ร ะ ค อ ง คุ ณ ต า น อ น ล ง เ ป ล แ ล ะ รี บ เ ข็ น ไ ป ยั ง ห้ อ ง ฉุ ก เ ฉิ น อ ย่ า ง ด่ ว น แ ล ะ คุ ณ ห ม อ ก็ ไ ด้ ซั ก ป ร ะ วั ติ แ ล ะ ทำ ก า ร ต ร ว จ ห า ส า เ ห ตุ ก็ ไ ด้ ท ร า บ ว่ า คุ ณ ต า เ ป็ น โ ร ค นิ่ ว จู่ ๆ เ ด็ ก ห ญิ ง ก็ เ กิ ด คำ ถ า ม แ ล ะ คิ ด ใ น ใ จ ว่ า \" เ อ๊ ะ ! ’ ’ มั น เ ป็ น ยั ง ไ ง น ะ โ ร ค นิ่ ว จึ ง ตั ด สิ น ใ จ ถ า ม คุ ณ แ ม่ คุ ณ เ มื่ อ ไ ด้ ยิ น จึ ง บ อ ก กั บ เ ด็ ก ห ญิ ง ว่ า โ ร ค นิ่ ว ส่ ว น ม า ก จ ะ ส า ม า ร ถ พ บ ไ ด้ กั บ ค น ทุ ก เ พ ศ ทุ ก วั ย โ ด ย เ ฉ พ า ะ ใ น ผู้ ช า ย มี โ อ ก า ส พ บ ไ ด้ ม า ก ก ว่ า ผู้ ห ญิ ง แ ล ะ ช่ ว ง วั ย ที่ พ บ ส่ ว น ใ ห ญ่ คื อ อ า ยุ 3 0 – 4 0 ปี ห า ก ป ล่ อ ย ทิ้ ง ไ ว้ น า น ไ ม่ รี บ รั ก ษ า น ะ ค รั บ เ ด็ ก ห ญิ ง เ มื่ อ ไ ด้ ฟั ง ที่ คุ ณ ห ม อ อ ธิ บ า ย ก็ พู ด อ อ ก ม า ว่ า อ่ อ ห นู เ ข้ า ใ จ แ ล้ ว ค่ ะ คุ ณ ห ม อ
คุ ณหมอจึ งให้ คุ ณตานอนดู อาการและรอการผ่ าตั ดและ สลายนิ่ วเช้ าวั นต่ อมาหลั ง จากผ่ าตั ดเสร็ จคุ ณหมอก็ ได้ มาพู ดคุ ยและทำเรื่องให้ นอน ต่ อเพื่ อรอดู อาการอี ก 1 สั ปดาห์ จนกว่ าอาการจะดี ขึ้นถึ งจะกลั บบ้ านได้
แต่พอเวลาผ่านไปได้สองวันอาการคุณตาก็ได้ทรุด ลงเรื่อยๆและคุณหมอจึงตัดสินใจเรียกคุณแม่เข้า พบและสอบถามว่าต้องการอยู่ที่โรงพยาบาลต่อไหม หรือกลับไปที่บ้านเพราะอาการท่านไม่ดีขึ้นเลยคุณ แม่บอกกับคุณหมอว่าขอเวลาปรึกษาญาติพี่น้องดู ก่อนนะและตัดสินใจโทรเรียกคุณป้ามาที่โรง พยาบาลเมื่ อคุยกันเสร็จก็ตัดสินใจบอกคุณหมอว่า จะนำคุณตากลับไปดูแลที่บ้านต่อเพื่ อจะได้ประหยัด เงินในการรักษาด้วยเพราะคุณตาได้บอกไว้ว่าท่าน ต้องการกลับบ้านและต้อง
ไปเสียที่บ้านเท่านั้นเพราะท่านเป็นคนที่รักบ้านมาก ไม่เคยไปไหนไกลจากบ้านเลยและเป็นคนที่รักลูก หลานมากถือได้ว่าเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของบ้านเลยก็ ว่าได้ ณ ที่บ้าน เกมื่รอะคทัุ่ณงเวตลาากตลีับ1 มคุาณถึงตบา้กา็นเริ่กม็พตูะดโคกุยนไโดว้ยตวาามยปอกอติกจมนา จนคุณลุงต้องเข้าไปจับมือและเรียกคุณตาเสียงดัง คุณพ่อ คุณพ่อ เรียกอยู่แบบนั้นจนคุณตาเงียบและ สงบลงในที่สุดและจากไปแบบไม่มีวันกลับของคุณ ตานั้น ท่านได้สร้างความดีไว้มากมาย ไม่ว่าจะ เป็นการช่วยเหลือสังคม การมีส่วนร่วมในชุมชน
การจากลาไปอย่างไม่มีวันกลับ สร้างความเศร้าโศกเสียใจให้ลูกหลาน อย่างมาก คุณตาเลี้ยงดูเรามาตั้งแต่ เด็กยันโตท่านไม่เคยตีหรือดุลูกหลาน เลยแม้แต่น้อย ท่านเป็นคนขยัน มี ความเมตตา ชอบไปทำบุญที่วัดทุกๆ เช้า
ตาของหลาน ใจดี เป็นที่หนึ่ง เป็นที่พึ่ง ยิ่งใหญ่ หาใดเหมือน คอยชี้แนะ ชี้นำ คอยพร่ำเตือน
มาบัดนี้ ตาล่วงลับ ดับขันธ์แล้ว ไร้วี่แวว หลานไม่รู้ ตาอยู่ไหน เห็นเพียงร่าง ที่รอเข้า เมรุเผาไฟ ส่วนตัวจริง ตาไป อยู่ไหนกัน
ยิ่งคิดไป ใจหาย อาลัยรัก สุดจะหัก ห้ามใจ ไม่ โศกศัลย์ เพราะไม่อาจ ช่วยตาฟื้ น คืนชีวัน ลาลับจากกันแสนไกล
Search
Read the Text Version
- 1 - 11
Pages: