รถเมล์เที่ยวสุดท้าย

รถเมล์เที่ยวสุดท้าย

สายฝนตกลงมาค่อนข้างแรง แต่ก็ตกลงมาอย่าง สม่ำเสมอ พลันสายฝนกลับสาดซัดเข้ามาภายในป้าย รถเมล์ซึ่งทำหลังคาทรงเหมือนเพิงหมาแหงน ในขณะที่ ลมกรรโชกแรงมาเป็นครั้งคราว เตชินขยับกายลุกขึ้น จากม้านั่งสีเขียวเข้มของป้าย รถเมล์เพื่อหลบสายฝนที่ ซัดเข้ามา เมื่อเตชินยืนขึ้นแล้ว สายฝนก็โปรยลงมา สัมผัสเขาแค่ท่อนขาของเขาลงไปจนถึงเท้า เพราะ ร่างกายส่วนบน มีหลังคาของป้ายรถเมล์ช่วยบังสายฝน ให้กับเขาเป็นอย่างดี ผู้ชายที่รอรถเมล์อีกสองคนที่ยืน อยู่ใกล้ก็ขยับตัวเช่นกัน

กระนั้นก็ตาม ละอองฝนยังคงชื้นไปตามเนื้อตามตัวของ เขาและชายสองคนที่ยืนรอรถเมล์อยู่ด้วยกันอย่างหลีก เลี่ยงไม่ได้ เพราะละอองฝนล้วนกระจายอยู่ทั่วไป เตชินนึกเจ็บใจตัวเองอยู่เหมือนกันที่เขาออกมาช้าไป เขา ไม่น่าจะนั่งติดลมดื่มสุรากับเพื่อนจนดึกกระทั่งฝนตกลง มาอย่างนี้เลย แต่ก็ยังดีอยู่บ้างที่ป้ายรถเมล์ที่เขารออยู่ และเป็นป้ายรถเมล์ที่เขารอกลับบ้านเป็นประจำทุกวัน หลังเลิกงานสามารถหลบฝนได้บ้าง หากเป็นเมื่อก่อน เขา ต้องยืนเปียกฝนไปแล้ว เพราะเมื่อก่อนมีเพียงป้ายรถเมล์ โล่งๆ ยังไม่มีที่นั่งและเพลิงที่พักหลบแดดหลบฝนเช่น ตอนนี้

ไฟนีออนที่ติดอยู่ตามป้ายโฆษณาสินค้า ภายในป้าย รถเมล์ก็สว่างจ้า ช่วยให้ความน่ากลัวของค่ำคืนลดน้อย ลงไป โดนเฉพาะผู้หญิงที่กลับบ้านดึกๆ ก็ช่วยให้รู้สึก ปลอดภัยขึ้นบ้าง เพราะมีแสงสว่างของไฟนีออนช่วย ไม่ให้เปลี่ยวและน่ากลัวเกินไป แต่ก็มีสิ่งที่แลกเปลี่ยน กัน นั่นคือมีป้ายโฆษณาแผ่หลาอยู่ตามป้ายรถเมล์ เตชินอดที่จะเหลือบมองป้ายโฆษณาสินค้าเบื้องหลังไม่ ได้บนป้ายโฆษณาในป้ายรถเมล์มีนางแบบสาวในชุดชั้น ในอวดสัดส่วนและเนื้อหนังที่เนียนสวย รัดกับชุดชั้นใน ที่สวมใส่โดดเด่นอยู่ท่ามกลางแสงไฟนีออนสว่างจ้า

แม้โฆษณาชิ้นนี้กลุ่มเป้าหมายจะเป็นผู้หญิง แต่เตชินคิดว่าบางทีผู้ที่มองบ่อยที่สุดอาจไม่ใช่ผู้ หญิง แต่อาจจะเป็นผู้ชายก็ได้ ดึกแล้ว รถเมล์บนท้องถนนเริ่มห่างขึ้น โดยเฉพาะ รถเมล์สายที่เตชินจะกลับบ้านยิ่งดึกก็ยิ่งห่างแม้ว่า รถเมล์สายที่เขาจะขึ้นเป็นสายที่วิ่งตลอดคืน เตชินยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู พบว่าเป็นเวลา 23:00 น. แล้ว ไม่นานต่อมา ชายทั้งสองคนที่รอรถเมล์อยู่ด้วย กันก็ทยอยขึ้นรถเมล์ไปจนหมดจึงเหลือเพียงเขาคน เดียวเท่านั้นแล้วไม่กี่นาทีต่อมา

ชายทั้งสองคนที่รอรถเมล์อยู่ด้วยกัน ก็ทยอยขึ้นรถเมล์ไปจนหมด จึงเหลือเพียงเขาคนเดียว เท่านั้นแล้วไม่กี่นาทีต่อมา เตชินก็มองเห็นรถเมล์คันหนึ่ง วิ่งมาแต่ไกล แต่เมื่อเพ่งสายตาดูหมายเลขสายรถเมล์ก็ ไม่ใช่รถเมล์สายที่เขารอคอย เมื่อรถเมล์คันนี้มาถึงป้ายก็ วิ่งผ่านเลยเพราะไม่มีผู้โดยสารลงและขึ้นในป้ายนี้ แต่ผู้ โดยสารบนรถเมล์ค่อนข้างแออัดยัดเยียด คงเพราะดึก แล้วจึงทำให้รถเมล์ทิ้งช่วง เมื่อนาฬิกาบนข้อมือของเขา บอกเวลา 23:50 น. จิตใจของเขายิ่งกระวนกระวาย เพราะรอนานพอสมควรแล้ว

แต่รถเมล์ยังมาเลย อยากจะนั่งรถแท็กซี่กลับ เขาก็ไม่ อยากจะจ่ายเงินมากนัก ทุกวันนี้เขาต้องประหยัด อย่างมาก รายได้เขาก็ไม่มากมายอะไรนัก เตชินรอรถเมล์อยู่คนเดียวเกือบชั่วโมงแล้ว บางครั้งเขา ก็รู้สึกเปลี่ยวชอบกล ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นผู้ชายก็ตาม ขณะนั้นมีชายคนหนึ่งเดินมา แล้วหยุดยืนอยู่นอก บริเวณป้ายรถเมล์ที่แสงไฟจากป้ายโฆษณาตกกระทบ ไม่ถึงท่าทางของเขาก็เหมือนรอรถเมล์อย่าง กระวนกระวาย ดูจากบุคลิกลักษณะแล้วไม่น่าจะเป็น มิจฉาชีพ ทำให้เตชินรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาบ้าง

เมื่อมีเพื่อนร่วมเดินทางอยู่ด้วยฝนยังคงตกอยู่ แต่ก็ตก เบาลงแล้วจึงเห็นสายฝนโปรยปรายบางเบาอยู่ ท่ามกลางแสงไฟ เขาย่อตัวลงแล้วใช้มือเช็ดน้ำฝนที่ เกาะพราวอยู่บนม้านั่งสีเขียวเข้ม ก่อนจะหย่อนก้นลง นั่งขณะที่สายตายังจับจ้องไปที่ถนนในทิศทางที่รถเมล์ จะวิ่งมา “อีกสิบนาที” เตชินคิด โดยเขาตั้งเวลาแห่งการรอ คอยเอาไว้ในใจหากภายในสิบนาทีนี้หากรถเมล์ยังไม่มา เขาตัดสินใจแล้วว่าจะนั่งรถแท็กซี่กลับบ้านในทันที

นาทีที่ หนึ่ง สอง สาม สี่…เขานับในใจ แต่เขานับในใจ อย่างเชื่องช้ากว่าเวลาจริง เพราะเขายังอยากจะ นั่งรถเมล์กลับ นาทีที่ เจ็ด แปด… พลันในใจ เตชินเห็นรถเมล์วิ่งมา ด้วยความเร็วสูงฝ่าสายฝนที่โปรยปรายลงมาบางเบา และพบว่าเป็นรถเมล์สายที่เขากำลังรอคอยนั้นเอง เตชินดีใจ รีบผุดขึ้นจากที่นั่ง แล้วโบกมือให้รถเมล์จอด รับคนขับหักพวงมาลัยรถเมล์เข้ามาจอดหน้าป้าย รถเมล์เพื่อรับเขาอย่างชำนาญ เมื่อประตูรถเมล์เปิดขึ้น

เตชินรีบก้าวขึ้นไปบนรถอย่างรวดเร็วพบว่ามีที่นั่งว่างอยู่ หลายที่นั่งทางด้านท้ายของรถเมล์แล้วเขาก็สะดุ้งตกใจเมื่อ เห็นชายคนที่ยืนรอรถเมล์คนนั้นเดินขึ้นมาตามหลัง แต่เขา ไม่ได้สังเกตตอนที่เขาเดินขึ้นมา ครู่ต่อมา รถเมล์วิ่งออกจากป้ายพร้อมปิดประตูในทันที เตชินเดินไปนั่งลงที่นั่งเดี่ยวทางขวามือของรถเมล์ ช่วงท้ายของรถแล้วเขาก็สะดุ้งตกใจเมื่อเห็นชายคนที่ยืน รอรถเมล์คนนั้นเดินขึ้นมาตามหลัง แต่เขาไม่ได้สังเกตตอน ที่เขาเดินขึ้นมา ครู่ต่อมา รถเมล์วิ่งออกจากป้ายพร้อมปิดประตูในทันที

เตชินเดินไปนั่งลงที่นั่งเดี่ยวทางขวามือของรถเมล์ช่วง ท้ายรถขณะที่ชายคนนั้นเดินไปนั่งลงที่เบาะยาวด้าน หลังซึ่งมีผู้โดยสารนั่งอยู่ก่อนแล้วสามคน พลันที่เตชินนั่งลงกลับรู้สึกว่าบรรยากาศภายในรถมัน แปลกๆ อย่างไรชอบกล แล้วความคิดของเขาก็สะดุด หยุดลงเมื่อกระเป๋ารถเมล์ซึ่งเป็นผู้หญิงวัยประมาณ สามสิบเดินมาเก็บเงินค่ารถ กระเป๋ารถเมล์รับเงินแล้วก็ ฉีกตั๋วให้เขาโดยไม่พูดอะไรสักคำ ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติ ที่กระเป๋ารถเมล์จะพูดอะไร แต่เขารู้สึกว่ากระเป๋ารถเมล์ช่างไร้ความรู้สึกจนดูเยือกเย็น อย่างประหลาดใจ

จากนั้นกระเป๋ารถเมล์ก็เดินไปนั่งลงบน ที่นั่งข้างๆ คนขับรถเพราะที่ด้านหน้าก็ว่างอยู่หลายที่ เตชินหันหน้าออกไปนอกรถ มองอะไรต่อมิอะไรไป เรื่อยเปื่ อย เขาต้องนั่งรถอีกไกลกว่าจะถึงป้ายที่เขาจะ ลง ซึ่งก็อยู่เกือบจะสุดสายรถเมล์ ครั้นมองเข้ามาภายในรถเมล์ เขาพบว่าทุกคนนั่ง เงียบกริบ ไม่มีใครพูดคุยกันเลย แทบจะไม่ขยับเขยื้อน เคลื่อนไหวเลยแม้แต่น้อย แต่เตชินก็ไม่ได้สนใจ ผ่านป้ายรถเมล์หลายป้ายแต่ยังไม่มีใครลงเลยสักคน และยังไม่มีใครขึ้นมาเพิ่ม

ทั้งที่ป้ายมีผู้โดยสารรอรถเมล์กันหลายคน เตชินคิดว่า ต้องมีสักคนบ้างที่จะต้องขึ้นรถเมล์คันนี้ รถเมล์วิ่งไปเรื่อยๆ ตามเส้นทาง แต่แวบหนึ่งของความคิด เตชินพบว่า เขานั่งรถเมล์ตั้งนานแล้ว แต่ทำไมยังไม่ถึง ป้ายที่เขาจะลงซักที ทั้งที่รถเมล์ก็วิ่งเร็ว และสถานที่ข้าง หน้าก็ไม่มีอะไรผิดเพี้ยนไปแม้แต่น้อย แต่ระยะทางกลับ บ้านมันยืดขยายออกไป เตชินยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูอีกครั้ง เวลามันน่าจะ ล่วงเลย ปกติที่เขานั่งประจำมาประมาณหนึ่งชั่วโมงกว่า แล้ว

แต่เข็มนาฬิกาของเขากลับแทบจะไม่กระดิก ไปไหนเลย เพิ่งผ่านไปราวครึ่งชั่วโมงเท่านั้น เส้นทางที่รถเมล์วิ่งก็เป็นเส้นทางเดิม เป็นไปไม่ได้ที่ รถเมล์จะวิ่งออกนอกเส้นทาง สายตาเขาดูอยู่ตลอดเวลา ตึกต่างๆ สองข้างทางก็คงเดิมที่เขาเคยเห็นทุกวันที่นั่งรถ ผ่านหรือว่าเขาจะเมาไปหน่อย แต่เขาก็ไม่ได้ดื่มอะไร มากมาย จนสติเลอะเลือน เตชินแค่รู้สึกมึนๆ นิดหน่อย เท่านั้นเอง แต่ถึงจะเมาอย่างไร เขาก็ไม่เพี้ยนเป็นแน่ เขา มองดูผู้โดยสาร ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมเดินทางของเขาอีกครั้ง ทุกคนยังคงนั่งนิ่ง

ไม่มีใครส่งเสียงพูดคุยกันตั้งแต่แรก เตชิน อยากจะคิดว่า เพื่อนร่วมเดินทางของเขาเป็นเพียงรูป แกะสลักที่ตั้งเอาไว้ เมื่อมองย้อนหลังไปที่เพื่อนร่วมเดิน ทางที่ขึ้นรถที่ป้ายเดียวกันก็เห็นเขานั่งแข็งทื่อราวกับ รูปแกะสลักเช่นกัน แล้วเตชินก็เผลอหลับไปด้วยฤทธิ์ ของสุราที่ดื่มเข้าไปผสมกับบรรยากาศที่เย็นและดึกมาก แล้ว ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว เขาสะดุ้งตื่น ขึ้นหลังจากมีใครมาสะกิดที่หัวไหล่เบาๆ

“ป้ายหน้าก็ถึงป้ายที่คุณจะลงแล้ว” “ครับ ขอบคุณครับ” เตชินกล่าวขอบคุณพร้อมกับรีบลุกขึ้นมาอย่าง งงๆ ว่ากระเป๋ารถเมล์รู้ได้อย่างไรว่าเขาจะลงป้ายนี้ “ขอบคุณที่ใช้บริการรถเมล์ทัวร์วิญญาณ” กระเป๋ารถเมล์พูดขึ้นอีกครั้ง ทว่าน้ำเสียงกลับเยือกเย็นจน ชวนขนลุก เตชินยังงัวเงียที่เพิ่งตื่นนอน หันมองหน้ากระเป๋า รถเมล์ที่พูดเพี้ยนๆ เมื่อสักครู่ จากนั้นรีบมองไปที่ผู้โดยสาร คนอื่นๆซึ่งพบว่ายังอยู่ครบทุกคน รวมทั้งผู้โดยสารที่ขึ้น รถเมล์ป้ายเดียวกัน คนนั้นด้วยเขายังคงนั่งตัวแข็งทื่ออยู่ ที่เดิม

แต่ว่าสิ่งที่ทำให้เตชินตกใจสุดขีดก็คือ ใบหน้าของผู้โดยสารทุกคนมีใบหน้าที่เละเหมือนที่เขาเคย เห็นในหนังสยองขวัญ มีเลือดแห้งกรังติดอยู่บนใบหน้า และตามเนื้อตัว ตวัดสายตามามองกระเป๋ารถเมล์ แล้ว เตชินก็ยิ่งตกใจจนหัวใจแทบจะหยุดเต้น ใบหน้าของกระเป๋ารถเมล์และชายคนนั้นที่ขึ้นรถเมล์มา พร้อมกันก็ไม่ต่างกัน เตชินขยับริมฝีปากร้องตะโกนไม่ออก รีบวิ่งกระโดดไปที่ ประตูรถเมื่อถึงหน้าประตูรถเมล์ก็เป็นจังหวะที่รถเมล์หยุด ลงตรงป้ายรถเมล์พอดี ประตูรถเมล์เปิดออก

เตชินแทบจะกระโดดลงไปจากรถเมล์ เมื่อเท้าของเขา สัมผัสพื้นดิน รถเมล์คันนั้นก็พุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วหายไปจากสายตาของเขาหัวใจของเขาแทบจะหยุด เต้นอีกครั้งเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้นกับเขา เต ชินแทบจะก้าวขาไม่ออกเรี่ยวแรงคล้ายหายไปจนหมดสิ้น แล้วก็ต้องตกตะลึงอีกครั้งเมื่อพบว่าเขาลงที่ป้ายรถเมล์ ป้ายเดิมที่เขารออยู่ตั้งแต่แรกเพื่อจะกลับบ้าน แต่สุดท้าย เขาก็หาทางกลับบ้านโดยรถแท็กซี่ เมื่อเขาถึงบ้านก็รีบอาบน้ำและเข้านอนแต่ก่อนที่เขาจะ นอนก็ได้นั่งสวดมนต์และรีบนอนหลับทันทีด้วยความ เหนื่อยล้า จบ…

ผู้เขียน นางสาว สุทธิพร โท๊ะเปี้ ย รหัสนักศึกษา 63123010102