ครูแนน เอาจริงงงง

รัฐทิกา หม่ืนอาจ

คานา หนังสืออิเล็กทรอนิกส์ (E-book)เร่ือง เรียงร้อย ถอ้ ยคำ นำสู่ บทกวี เป็ นส่วนหน่ึงของรำยวิชำกำรอ่ำนและกำรเขียนร้อยกรองเชิง สร้ำงสรรค์ ๖๐๔- ๒๐๕ ของนักศึกษำคณะศึกษำศำสตร์และศิลป ศำสตร์ มหำวิทยำลยั หำดใหญ่ จดั ทำข้ึนเพื่อเรียบเรียงบทประพนั ธ์ ประเภท โคลง ฉันท์ กำพย์ กลอนและร่ำย ซ่ึงผูเ้ ขียนได้รวบรวมบท ประพนั ธ์ท้งั หมดจำนวน ๑๑ เรื่อง โดยบทประพนั ธ์ท้งั งำนเด่ียวและ งำนกลุ่ม ซ่ึงงำนท่ีประพนั ธ์ร่วมกนั ผูเ้ ขียนไดร้ ะบุช่ือผูแ้ ต่งไวด้ ำ้ นล่ำง ของบทประพนั ธ์ ขอขอบอำจำรย์พิชญำ สุวรรณโน ท่ีให้ควำมกรุณำ ใหค้ วำมรู้และเสนอแนะในกำรแต่งร้อยกรองในเล่มน้ี ผูเ้ ขียนหวงั วำ่ หนงั สืออิเลก็ ทรอนิกส์ (E-book) เรื่อง เรียบร้อย ถอ้ ยคำ นำสู่บทกวี จะเป็นประโยชน์แก่ผอู้ ่ำนเป็นอยำ่ งยงิ่ รัฐทกิ า หมื่นอาจ นักศึกษาวชิ าชีพครูสาขาวชิ าภาษาไทย มหาวทิ ยาลยั หาดใหญ่

สารบัญ เรื่อง หน้า ดำวกระจำยนวลนอ้ ง ๑ ดีชว่ั อยทู่ ี่ตวั เรำ ๒ โควิดตวั ร้ำย ๔ เสียงร่ำประชำชน ๕ น่ีละ่ หนออำชีพครู ๖ สำวสตูล ๗ เม่ือตอนน้นั ๘ วรรณรูปโควิดตวั ร้ำย ๙ บทกวจี ำกวรรณรูป ๑๐ ฉนั ชอบและฉนั รัก ๑๑ ฉนั เกลียดและฉนั กลวั ๑๒ เตรียมตวั กนั ๑๓ รำชสีห์กบั หนู ๑๔ ประวตั ิผแู้ ตง่ ๑๕

กาพย์ยานี ๑๑ หน้าท่ี ๑ ดาวกระจายนวลน้อง ถ่ำยภำพโดย รัฐทิกำ หมื่นอำจ ดำวเอ๋ยดำวกระจำย มีมำกมำยในทอ้ งทุ่ง คุณป่ ูและคุณลุง ต่ำงกพ็ ำปลูกหลำกหลำย ดำวน้ีท่ีกลำ่ วมำ มีนำมวำ่ ดำวกระจำย กล่ินน้นั มีควำมคลำ้ ย ดงั ควำมหอมของแกม้ นำง

กลอนคละ หน้าที่ ๒ ดชี ่ัว อย่ทู ต่ี ัวเรา กลอนส่ี กำรเลือกคบเพ่อื น ควรเตือนสติ อยำ่ รีบเร่ิมริ วำ่ เป็นเพ่อื นรัก กลอนหก พดู ดีเป็นศรีแก่ปำก พดู มำกเพ่ือนจะกลำ่ วดกั วำ่ เธอควรจะหยดุ พกั ควรจกั คิดก่อนพดู ไป

กลอนคละ หน้าที่ ๓ ดชี ั่ว อย่ทู ตี่ วั เรา กลอนเจ็ด คนเรำก่อนจะพดู สิ่งน้นั ควรหมนั่ คิดดีคิดตรองไตร่ อำจมีผคู้ นไม่ชอบใจ คิดใคร่ระวงั กำรพดู จำ กลอนแปด ดงั สำนวนปลำหมอตำยเพรำะปำก น้นั เกิดจำกวำจำท่ีกล่ำวหนำ ถำ้ พดู ดีเปรียบเหมือนเพชรแพรวมำ ส่องเขำ้ ตำมณีมีในตวั กลอนเกา้ เกิดเป็นคนตอ้ งเกบ็ หอมรอมริบไว้ อยำ่ ทำใหญ่เที่ยวสำรำญพำกนั ชว่ั และอยำ่ หลงกินสุรำพำเมำมวั ตอ้ งปรับตวั เกบ็ เงินใหม้ ำกกนั นำ

กลอนดอกสร้อย หน้าที่ ๔ โควดิ ตัวร้าย โคเอ๋ยโควดิ พรำกชีวิตและทรัพยส์ ินใหเ้ สียหำย ติดตอ่ เร็วจริงแทแ้ พร่กระจำย ท้งั หญิงชำยควรป้องกนั ทุกเวลำ หมนั่ ลำ้ งมือพกเจลลไ์ ปทุกแห่ง โควดิ แฝงอยรู่ อบตวั ตอ้ งผวำ เพื่อควำมรอดปลอดภยั ในทุกครำ ตอ้ งฟันฝ่ ำโรคโควดิ ดว้ ยกนั เอย

โคลงสี่สุภาพ หนา้ ที่ ๕ เสียงร่าประชาชน ประชำชนร่ำร้อง ทุกขใ์ จ คำพอ่ หลวงสอนไป อยำ่ ทอ้ พอเพยี งดงั่ คำสอน ของพอ่ จงอยำ่ คิดตดั พอ้ เรื่องร้ำยเลือนหำย

โคลงสามสุภาพ หนา้ ที่ ๖ นี่ล่ะหนออาชีพครู เป็นนกั ศึกษำครู ดูนกั เรียนค่ำเชำ้ คอยสั่งสอนและเฝ้ำ บ่มช้ีนกั เรียน พำกเพยี รสอนหนงั สือ ลงมือทำไม่ทอ้ เรียกชื่อถำมทุกขอ้ เพ่อื ใหท้ รำบกนั เอย

หน้าที่ ๗ สาลนิ ีฉันท์ ๑๑ สาวสตูล เป็นหญิงในดินแดน สตูลแสนจะสวยงำม นอ้ งแนนนน่ั คือนำม ฉลำดเก่งและสวยปัง เรียนครูภำษำไทย และพดู ไดเ้ พรำะน่ำฟัง เพ่ือนบอกน่ำรักจงั ละสำยตำมิไดเ้ ลย

กลอนเปล่า หนา้ ที่ ๘ เมื่อตอนน้ัน มองไปบนทอ้ งฟ้ำยำมค่ำคืน ดูนนั่ สิ ดวงจนั ทร์กำลงั ส่องแสง แลดูแลว้ ฉนั คิดถึงเธอ คิดถึงวนั ท่ีเรำยงั คบกนั แต่ตอนน้ีไม่ไดอ้ ยใู่ นสถำนะน้นั แลว้ ป่ ำนน้ีเธอจะเป็นอยำ่ งไรบำ้ ง ฉนั ไม่สำมำรถเดำได้ แต่ฉนั อยำกฝำกดวงจนั ทร์ไปบอกเธอวำ่ คิดถึงเธอทุกวนั นะ

วรรณรูป หนา้ ที่ โควดิ ตวั ร้าย ๙

บทกวจี ากวรรณรูป หนา้ ที่ ๑๐ โควิดตัวร้าย โคเอ๋ยโควดิ พรำกชีวติ และทรัพยส์ ินใหเ้ สียหำย ติดตอ่ เร็วจริงแทแ้ พร่กระจำย ท้งั หญิงชำยควรป้องกนั ทุกเวลำ หมน่ั ลำ้ งมือพกเจลลไ์ ปทุกแห่ง โควดิ แฝงอยรู่ อบตวั ตอ้ งผวำ เพอื่ ควำมรอดปลอดภยั ในทุกครำ ตอ้ งฟันฝ่ ำโรคโควดิ ดว้ ยกนั เอย

กาพยย์ านี ๑๑ หน้าที่ ๑๑ ฉันชอบและฉันรัก ฉนั ชอบดอกไมห้ อม ฉนั ชอบดอมดมดอกไม้ ฉนั ชอบดอกไมใ้ หญ่ ฉนั ชอบดอกไมท้ ่ีงำม ฉนั รักอำหำรไทย ฉนั รักในสีสนั ชำม ฉนั รักผลมะขำม ฉนั รักกำรชิมอำหำร ประพนั ธ์โดย นำงสำวอำรีฟะ มำหะมะ นำงสำวรัฐทิกำ หม่ืนอำจ นำยซูไฮมี บิตนั และนำงสำวฮำนีนำ เจ๊ะหลง

กาพย์ฉบงั ๑๖ หนา้ ที่ ๑๒ ฉันเกลยี ดและฉันกลวั ฉนั เกลียดคนที่ไม่ดี เคำ้ ชอบทำที วำ่ จริงใจกบั ตวั เรำ ฉนั กลวั คนที่ข้ีเมำ ท่ีชอบกินเหลำ้ เพรำะชอบทำร้ำยขำ้ วของ ประพนั ธ์โดย นำงสำวอำรีฟะ มำหะมะ นำงสำวรัฐทิกำ หมื่นอำจ นำยซูไฮมี บิตนั และนำงสำวฮำนีนำ เจ๊ะหลง

กาพย์สุรางคนางค์ ๒๘ หน้าที่ ๑๓ เตรียมตัวกนั วนั น้ีวนั พระ เตรียมสรีระ เพื่อไปทำบุญ เขำ้ วดั ตกั บำตร พระธำตุค้ำจุน ใจไม่หมกมุ่น เสริมดวงวนั ดี วนั หนำ้ ตรุษจีน กินเจถือศีล ผดิ ชอบชวั่ ดี สติปัญญำ รักษำชีวี ใชเ้ ลือกวธิ ี สวดแผเ่ มตตำ ประพนั ธ์โดย นำงสำวอำรีฟะ มำหะมะ นำงสำวรัฐทิกำ หม่ืนอำจ นำยซูไฮมี บิตนั และนำงสำวฮำนีนำ เจะ๊ หลง

นิทานร่ายโบราณ หน้าที่ ๑๔ ราชสีห์กบั หนู รำชสีห์หน่ึงตวั มวั นอนอยำ่ งหลบั ใหล อยใู่ นป่ ำอนั กวำ้ ง ขำ้ งขำ้ ง หินกอ้ นโต มนั โมโหเพรำะหนู สูเจำ้ บงั อำจพล่ำม ซุ่มซ่ำมมำโดนตวั หนูเลยกลวั ควำมตำย แล้วฟูมฟำยออกมำ เอ่ยวำจำอ้อนวอน ยุยอน รำชสีห์ วถิ ีเอำตวั รอด เป็นยอดดีเสียนกั หนูทกั ปล่อยเรำนะ เรำจะตอบ แทนท่ำน ในยำ่ นน้ีสกั วนั เมตตำกนั เสียเถิด รำชสีห์เกิดควำมคิด เจำ้ เลก็ นิดกระเดียว ปี นเกลียวจะช่วยขำ้ แต่เจำ้ อำ้ ปำกขอ ฉอเลำะน่ำเมตตำ เลยนำพำปล่อยเจำ้ ไม่เศร้ำแลว้ สินะ จงไปซะให้ไว เป็ นไงอีกไม่นำน รำชสีห์พำลติดบ่วง อยำ่ ห่วงเลยหนูพูด พร้อมรูดกดั บ่วงเชือก เรำเลือก ช่วยท่ำนนะ ท่ำนรอดชะตำกรรม เรำทำได้เห็นม้ยั โดยใช้ร่ำงจ๋ิวน้ี จำกเร่ืองช้ีขอ้ คิด ว่ำชีวิตคนเรำ ต่ำงมีเชำวป์ ัญญำ มีเมตตำกนั ไว้ อย่ำ ไซร้คิดประเมิน เชิญตดั สินผูค้ น จำกชนช้นั รูปลกั ษณ์ เดี๋ยวชกั จะคิด ผดิ กนั นำ (ประพนั ธโ์ ดยณฐั ภทั รและรัฐทิกำ)

ประวตั ผิ ู้แต่ง หน้าที่ ๑๕ นำงสำวรัฐทิกำ หม่ืนอำจ นกั ศึกษำคณะศึกษำศำสตร์ และศิลปศำสตร์ สำขำวชิ ำภำษำไทย ภูมลิ าเนา ตำบลละงู อำเภอละงู จงั หวดั สตูล